Εσείς κι εμείς: Το σημερινό έργο ζωγραφικής του εξώφυλλού μας: «Δύση», μονοτυπία, λάδι,

διαστάσεων (24Χ29 cm), είναι έργο του Δημήτρη Βαλασκαντζή. Είμαστε στο τεύχος 113, χρόνος 43ος, Γενάρης - Μάρτης 2012. Συνεχίζουμε να «ντύνουμε» τα τεύχη μας με εξώφυλλα καλλιτεχνών. Όσοι ζωγράφοι επιθυμούν να δουν έργο τους στα εξώφυλλα του περιοδικού μας «Νέα Σύνορα», είναι καλοδεχούμενοι. Καλοδεχού- μενοι είναι, κι όσοι θέλουν να στείλουν συνεργασία τους.

Γνωστό πως μετά το τυπωμένο τεύχος μας 101-102, με τα μνημεία κακοδικίας που καταχώρησε, τα τεύχη μας θα κυκλοφορούν ηλεκτρονικά δια μέσου του Ίντερνετ. Όσοι αναγνώστες μας θέλουν να λάβουν παλιά τυπωμένα τεύχη μας, ας μας τηλεφωνούν: 210-8815275 ή 6974868530. Η «επιβάρυνση» είναι δύο (2) ευρώ το τεύχος, εκτός τα ταχυδρομικά.

Τα κλεμμένα:

Ξέρετε τι ωραία κάθεται κανείς πάνω στα κλεμμένα; Πόσο νόστιμο είναι να έχεις «εξουσία» και να μη μπορεί κανείς να σε αγγίξει και να χαίρεσαι τον κόπο των άλλων; Πάντως το «θλιβερές γεγονός» δεν μπόρεσε να μοιάσει του πατέρα του που είναι γνήσια στόφα απατεώνας. Παρ’ όλο όμως τούτο, δεν πήγε να κρυφτεί κι έχει μούτρα και παρουσιάζετε και δίνει συνεντεύξεις!.. Θράσος φίλε μου οι Λιβάνηδες…

Μια μέρα, όταν ήμουν μικρός (δέκα χρονών, επί γερμανικής κατοχής) έλειπε η μητέρα μου από το σπίτι, κι επειδή πεινούσα, πήρα μια φέτα ψωμί (μπομπότα), την πασπάλισα με λίγη ζάχαρη και βιάστηκα να τη φάω πριν γυρίσει, γιατί θα με μάλωνε. Η βιασύνη μου και η αδεξιότητά μου όμως, έριξαν στο πάτωμα λίγη από τη ζάχαρη της μπομπότας που έτρωγα, κι όταν γύρισε η μητέρα μου κατάλαβε αμέσως την αταξία μου: πάτησε τη ζάχαρη κι αυτό με πρόδωσε, έτριζε το πάτωμα. Μου είπε τότε υποτιμητικά:

– Κλέφτης θα γίνεις; Ο Αντώνης Λιβάνης ήξερε πως ο γιος του και η κόρη του, τα παιδιά του, είναι

κλέφτες εκδοτικών κατοχυρωμένων σημάτων, κι όχι μόνο δεν τα μάλωσε, αλλά τα ενθάρρυνε και τα βοήθησε και με συμβουλές, να εκδώσουν πλήθος βιβλίων με εκδόσεις τα κλεμμένα κατοχυρωμένα σήματα, κι ακόμα έβαλε στο χορό της κλοπής εκτός του εαυτού του και τη γυναίκα του!!! Αυτά τα παιδιά λοιπόν, που έπρεπε να ντρέπεται που είναι παιδιά του, τα πήρε μια μέρα και τα πήγε στη ροζ βίλα της Μιμής, στην οδό Αγράμπελης στην Εκάλη, να τα δείξει στον τότε Πρωθυπουργό της χώρας μας Ανδρέα Παπανδρέου!!! Και τώρα τα …καλά αυτά παιδιά, το παινεύονται σε συνεντεύξεις τους και στις παρέες τους!.. Έχουν δε και το θράσος να κρίνουνε κιόλας τον Ανδρέα Παπανδρέου!!!

Την πρώτη φορά:

Την πρώτη φορά που ένοιωθα να πετάω από ικανοποίηση, ήταν όταν δέκα χρονών κατάφερα το επίτευγμα, γιατί για επίτευγμα πρόκειται, να κάνω ένα σάλτο από μια πολύ ψηλή πεζούλα στο κτήμα του Γκρόμαν και να σταθώ όρθιος. Ήταν εκεί η αδερφή μου η οποία με παρότρυνε μέχρι την τελευταία στιγμή, ο παιδικός φίλος μου γείτονας και συμμαθητής Μπότης Μπαλάσης και ο φίλος μας Πέτρος Βασιλακάκης.

Και είναι αλήθεια πως κάθε φορά που ανεβάζω νέο site στο Ίντερνετ, νιώθω να πετάω από ικανοποίηση, έτσι όπως τότε. Δεν έχω και τίποτα άλλο για να χαρώ.

Στέγη Πολιτιστικών Εκδηλώσεων Εκδόσεις ηλεκτρονικών βιβλίων

Περιοδικών – Εφημερίδων που κάνουν το γύρο του πλανήτη μας

Τώρα και ηλεκτρονικό περιοδικό

«Νέα Σύνορα», τεύχος 113 Χρόνος 43ος Γενάρης - Μάρτης 2012 Εκδότης - Διευθυντής: Δημ. Βαλασκαντζής Αγίων Αποστόλων 6, Κυψέλη, 113 62 Αθήνα

τηλ. 210-8815275 & 210-6435709, κιν. 6974-868530 www.neasynora.gr & www.nea-synora.gr

neasynora@otenet.gr & valaskantzis@gmail.com Η εκχώρηση ονόματος χώρου [gr] εγκρίθηκε από την Εθνική Επιτροπή Τηλεπικοινωνιών και Ταχυδρομείων (ΕΕΤΤ) στ’ όνομά μας

Στο περιοδικό μας «Νέα Σύνορα», στο τεύχος 66ο, Οκτώβρης – Δεκέμβρης 1977, δημοσιεύουμε μία ανέκδοτη επιστολή του Νίκου Καζαντζάκη. Το τεύχος 69ο, Γενάρης – Μάρτης 1983, το αφιερώσαμε στο Νίκο Καζαντζάκη για τα:

Στο τεύχος εκείνο δημοσιεύσαμε 19 ανέκδοτες επιστολές του προς τον παιδικό του

φίλο Χαρίλαο Στεφανίδη. Ακόμα στο τεύχος μας 73ο, Γενάρης – Μάρτης 1984,

παρουσιάσαμε εργασία: α) Του Θανάση Παπαθανασόπουλου με θέμα: «Γύρω από τη νέα Οδύσσεια» (ο αγώνας ενός ποιήματος για επιβίωση) και β) Του Θωμά Μάρα με θέμα: «ο Καζαντζάκης και ο χρόνος».

Σήμερα αναφερόμαστε πάλη στο Νίκο Καζαντζάκη, αλλά ηλεκτρονικά πλέον, όπου θα κάνουμε το γύρο του πλανήτη μας. Αυτό και για το γεγονός πως πολλοί λίγοι έχουν διαβάσει τις επιστολές αυτές. Αποφασίσαμε λοιπόν, να τις εκπέμψουμε στα πέρατα του κόσμου.

Ακολουθεί ο αδόκητος θάνατός του και καταλήγουν να ενταφιαστεί στη Ντάμπια του Μαρτινέγκου, όπου αναπαύθηκε. Τον χρόνο εκείνο (1957) από την 11.2.1957 έως 30.11.1957, ήμουνα στο Ηράκλειο της Κρήτης, αποσπασμένος στον Τερματικό Σταθμό Ασυρμάτου του ΟΤΕ στον Γιούχτα ως τεχνικός – ηλεκτρονικός, απ’ όπου με μετέθεσαν με δυσμενή μετάθεση στη μέση του καταχείμωνου στη χιονοσκέπαστη Όσσα. Έτσι θα αναφερθώ σε πολλά γεγονότα της ζωής του Ηρακλείου και του Γιούχτα. Τότε ήμουνα είκοσι επτά χρονών, σήμερα ογδόντα δύο.

Το γραμματόσημο αυτό τυπώθηκε και κυκλοφόρησε το 1983.

Ο Νίκος Καζαντζάκης, Ο Νίκος Καζαντζάκης, του Πασχάλη Αγγελίδη του Κ. Τρεμούλη ’80

Τεύχος 69ο, Γενάρης – Μάρτης 1983.

Επιστρέφουμε στο 1957

Έχουν φέρει τη σωρό του Νίκου Καζαντζάκη (18.2.1883 – 26.10.1957) και την ξενυχτούμε στον Άγιο Μηνά. Το πρωί θα τον οδηγήσουμε στην τελευταία του κατοικία μέσα από τους κεντρικούς δρόμους του Ηρακλείου και θα καταλήξουμε πάνω στο Βενετσιάνικο τείχος, στη Ντάμπια του Μαρτινέγκο. Ακολουθούμε την πομπή με σκυμμένο κεφάλι. Αποσβολωμένοι, σαστισμένοι για τον απίστευτο, τον απροσδόκητο θάνατο του Νίκου Καζαντζάκη... (Οι φωτογραφίες που ακολουθούν, δικές μου.)

Λίγες ημέρες μετά Οι Αρχάνες από τον Γιούχτα

Το Ηράκλειο το 1957 Το Ηράκλειο το 1957

Ο Σταθμός του ΟΤΕ στον Γιούχτα Κοιμόταν πάνω στην πόρτα της εκκλησίας

Στο βάθος ο «θεός» Γιούχτας. Στο κούτελό του οι εγκαταστάσεις του ΟΤΕ.

Στο βάθος ο «θεός» Γιούχτας. Στο κούτελό του οι εγκαταστάσεις του ΟΤΕ.

Εδώ ξεκουράζεται ο Νίκος Καζαντζάκης, στο Ηράκλειο Κρήτης. Στο βάθος το «βουνό» θεός Γιούχτας, όπου στο μέτωπό του υπήρχαν οι εγκαταστάσεις του ΟΤΕ. Δεν ξέρω αν υπάρχουν ακόμα.

Εδώ ξεκουράζεται ο Νίκος Καζαντζάκης, στο Ηράκλειο Κρήτης. Στο βάθος το «βουνό» Γιούχτας, όπου στο μέτωπό του υπήρχαν εγκαταστάσεις του ΟΤΕ.

Από εδώ κι ο «θεός» Γιούχτας

Ο ΑΤ Γιούχτας Ηράκλειο Κρήτης. Πυλώνας του ΑΤ Γιούχτα. Αρχάνες Στην κορυφή του Γιούχτα. κι εγώ στην κορυφή του 1957.

Από το καγκελόφραχτο παράθυρο Είκοσι τέσσερις ώρες το 24ωρο είχαμε επαφή. το Ηράκλειο και το νησάκι Ντία. Όταν είχαμε υπηρεσία, 24 ώρες είμαστε στο πόδι.

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

Όρος Γιούχτας:

Ο Γιούχτας είναι ένα μικρό σχετικά βουνό στο Νομό Ηρακλείου, 15 χιλιόμετρα νότια της πρωτεύουσας του Νομού. Στους πρόποδές του, ανατολικά, είναι χτισμένη από χιλιετίες, η κωμόπολη Αρχάνες. Το βουνό εκτείνεται από βορά προς νότο, με την δυτική του πλαγιά να είναι σχεδόν κάθετος γκρεμός. H ψηλότερη κορυφή του έχει υψόμετρο 811 μέτρα. H συνολική του έκταση είναι 4.000 στρέμματα. Tο κυρίαρχο πέτρωμα είναι ασβεστόλιθος της σειράς Τρίπολης. Αρχαιότητες στον Γιούχτα

Στον Γιούχτα υπάρχει συνεχής παρουσία του Ανθρώπου από την Νεολιθική εποχή. Στην Μινωική περίοδο υπήρξε ιερό βουνό, έχουν αναδειχθεί αξιόλογοι αρχαιολογικοί χώροι, με ανεκτίμητης αξίας ευρήματα, όπως τα Ανεμόσπηλια, το ιερό κορυφής, το Χωστό Νερό, και ο στραβομύτης.

Στην περίοδο της Ενετοκρατίας, αναπτύχθηκε και ο μοναχισμός, αυτό το βλέπουμε

σήμερα από τον τετράκλιτο Ναό, που δεσπόζει στη δεύτερη υψηλότερη κορυφή του βουνού, αφιερωμένο στον Αφέντη Χριστό, που πανηγυρίζει την 6η Αυγούστου, και ένα παλιό ερειπωμένο Μοναστήρι που λέγετε: Των Καλογράδων τα Κελιά, στη δυτική απόκρημνη πλαγιά του Γιούχτα. Η πανίδα του Γιούχτα

Ο Γιούχτας λόγω ίσος και του δύσβατου εδάφους, απέτρεψε την αλλοίωση του φυσικού του περιβάλλοντος, από τον Άνθρωπο, αποτελούσε και αποτελεί, ένα καταφύγιο άγριας ζωής. Στον Γιούχτα συναντάμε μεγάλο αριθμό ασπόνδυλων, αμφίβιων (δεντροβάτραχος, φρύνος), ερπετών (πράσινη σαύρα), φιδιών και θηλαστικών (ρινόλοφος, νυχτερίδα, μύγαλη, σκατζόχοιρος, βραχοποντικός, λαγός, ζουρίδα, πέρδικες, αρκάλους κ.λ.π.

Επίσης η οικολογική αξία του Γιούχτα, όσον αφορά την πανίδα έγκειται στο γεγονός ότι το βουνό αποτελεί το μοναδικό φυσικό οικοσύστημα στην ευρύτερη περιοχή, σε συνδυασμό με το γειτονικό φαράγγι του Καιράτιου ποταμού, δημιουργεί

ένα μοναδικό καταφύγιο για αρκετά είδη ζώων, που το χρησιμοποιούν ως χώρο φωλιάσματος, τροφοληψίας και ξεκούρασης. Το έντονα δομημένο περιβάλλον της πόλης του Ηρακλείου, το πυκνό οικιστικό δίκτυο των γύρω περιοχών, και οι εκτεταμένες εντατικές καλλιέργειες, έχουν στερήσει ή υποβαθμίσει, ένα σημαντικό τμήμα ζωτικού χώρου για την άγρια ζωή, για το λόγω αυτό, το σύστημα του Γιούχτα και το φαράγγι, αποτελεί ένα σημαντικό βιότοπο - καταφύγιο άγριας ζωής.

Έχουν παρατηρηθεί πάνω από 40 είδη πουλιών, ανάμεσα τους υπάρχουν είδη σπάνια ή και απειλούμενα, όπως το γεράκι της Ελεονώρας, το φαλκόνι και το σημαντικότερο, ο γύπας, 20-30 γύπες. Στη νοτιοδυτική πλευρά του βουνού υπάρχει αποικία γυπών οι οποία είναι γνωστή από πολύ παλιά, και αυτός είναι ένας ακόμα λόγος, για τον οποίο ο Γιούχτας, έχει ανακηρυχτεί από το 1982 ως Σημαντικός Βιότοπος σε Ευρωπαϊκό επίπεδο, και μεταγενέστερα (1989) εντάχθηκε στον κατάλογο για τους Διεθνείς Ορνιθοβιότοπους.

Ο Γιούχτας έχει χαρακτηριστεί ως αναδασωτέα έκταση από το 1969, ως Τοπίο

Ιδιαίτερου Φυσικού Κάλλους, από το 1970. Προστατεύεται ως αρχαιολογικός χώρος, από το 1980, επίσης έχει ενταχθεί στο Ευρωπαϊκό Δίκτυο NATURA το 2000, για την διατήρηση των φυσικών οικοτόπων, καθώς και της άγριας χλωρίδας και πανίδας. Το 61% της ορνιθοπανίδας του όρους, προστατεύεται από διεθνείς συμβάσεις, και το 8% του συνόλου περιλαμβάνεται στο Κόκκινο Βιβλίο των Απειλούμενων Σπονδυλόζωων της Ελλάδας.

Επίσης λόγω της παρουσίας σημαντικής αποικίας Γυπών, το όρος Γιούχτας έχει

ανακηρυχθεί από το 1982 ως Σημαντικός Βιότοπος σε Ευρωπαϊκό Επίπεδο και μεταγενέστερα εντάχθηκε στον κατάλογο για τους Διεθνείς Ορνιθοβιότοπους (Grimmet & Jones 1989) και την Ελληνική Ορνιθολογική Εταιρία (ΕΟΕ 1994). Καθότι στην περιοχή εμφανίζονται και άλλα σπάνια ή ενδημικά φυτά και άλλα είδη, η περιοχή έχει επίσης περιληφθεί στον κατάλογο της Ευρωπαϊκής Ένωσης για τους Σημαντικούς Βιότοπους για Φυσική Διατήρηση στην Ευρώπη (κατάλογος Corine Biotopes). Η χλωρίδα του Γιούχτα

Η βλάστηση είναι κυρίως θαμνώδη, κυρίως φρύγανα όπως το αχηνοπόδι, η αγκαραθιά, τα πρινάρια. Στις πιο δυσπρόσιτες πλαγιές του Γιούχτα, παρατηρούνται πολλά είδη χασμοφίλων, όπως ο δίκταμος που είναι τοπικό ενδημικό, και ο έβενος. 360 συνολικά φυτά έχουν καταγραφή στον Γιούχτα, ενώ σήμερα υπάρχει αναπτυσσόμενο δάσος στους πρόποδες και τα νότια υψώματα του βουνού. Σπήλαια

Στον Γιούχτα έχουν ανακαλυφθεί 11 σπήλαια, από αυτά τρία είναι τα πιο

σημαντικά και είναι μερικός χαρτογραφημένα, τα Ανεμόσπηλια, το Χωστό Νερό, και του Στραβομύτη.

Μυθολογία

Ο Γιούχτας είναι ένα μυθικό βουνό από κάθε άποψη, μετά την έλευση του

Χριστιανισμού, έπρεπε η παλιά πλέον θρησκεία να πεθάνει, και έτσι καλλιεργήθηκε ο μύθος ότι ο Γιούχτας είναι το μνήμα του Δία. Αυτό συνέβη ίσως επειδή αν δούμε το

Βουνό, από μια συγκεκριμένη οπτική γωνία, έχει τα χαρακτηρίστηκα Ανθρώπινου προσώπου ανάσκελα. Επίσης λέγετε ότι πέρασε από τις Αρχάνες ο Απόστολος Παύλος και του ζήτησαν να απαλλάξει τους κατοίκους από τα δηλητηριώδη φίδια. Ο Παύλος προσευχήθηκε, και από τότε δεν υπάρχουν δηλητηριώδη ερπετά στον Γιούχτα. Επίσης λέγετε ότι κάποτε ζούσαν στο βουνό οι Σαραντάπηχοι, που ήταν Άνθρωποι μεγάλου αναστήματος και τεράστιας δύναμης. Και άλλοι πολύ μύθοι που αφορούν διάφορα σημεία του βουνού επιβιώνουν μέχρι της μέρες μας, από αφηγήσεις των γερόντων προς τους νέους.

Να συμπληρώσω ότι η θέα από εκεί πάνω, είναι πανοραμική και εντυπωσιακή.

Όταν είχαμε υπηρεσία, 24 ώρες είμαστε στο πόδι

Είκοσι τέσσερις ώρες το 24ωρο είχαμε επαφή. Κι όταν είχαμε υπηρεσία, 24 ώρες είμαστε στο πόδι. Όταν δεν είχαμε υπηρεσία κοιμόμαστε ή απασχολούμαστε ο καθένας ανάλογα με τα ενδιαφέροντά του. Ο προϊστάμενος (ο πιο παλιός τεχνίτης = Γιάννης Αποστολάκης), έβγαζε και καθάριζε επί ώρες ένα περίστροφο που κατείχε παράνομα, ή έκανε μπανιστήρι στην καθαρίστρια που σφουγγάριζε το πλαστικό δάπεδο της ραδιοαίθουσας: έτσι που έσκυβε φαίνονταν τα όμορφα βυζιά της, μια που δεν φορούσε σουτιέν. Γνωστό πως πολλοί Κρητικοί τότε οπλοφορούσαν παράνομα. Δεν ξέρω τι γίνεται σήμερα. Η καθαρίστρια ωραία κοπέλα, φρόντιζε τον εαυτό της και για να μη χτυπάει στις πέτρες και ματώνει τα ωραία πόδια της από το δύσκολο μονοπάτι που οδηγούσε από τις Αρχάνες στο Σταθμό, ανέβαινε στο γάιδαρο του φύλακα. Μια μέρα τρόμαξε το ζώο από τα γαυγίσματα ενός τσοπανόσκυλου και την έριξε κάτω. Με τη φόρα δε που είχε το ζώο, πέφτοντας η κοπέλα έσπασε το πόδι της. Γύρισε και είδε τη γάμπα της που είχε το κόκαλο βγει έξω από την επιδερμίδα κι είπε:

– Αχ, θα μείνει σημάδι… Ο φύλακας όταν δεν είχε δουλειά του Σταθμού, καταγινότανε να στήνει παγίδες

για λαγούς, που αφθονούσαν στο Γιούχτα. Ο προϊστάμενος όταν ήθελε να κατεβεί στο Ηράκλειο, έβγαινε έξω τάχα για βόλτα στο βουνό, αλλά δεν ξαναγύριζε, γύριζε μετά από μέρες. Ήταν «εθνικόφρων» αλλά όταν γύρισαν τα πράγματα κι ήρθε στην εξουσία το ΠΑΣΟΚ, έγινε ένθερμος υποστηρικτής του. Έτσι κατάφερε να πιάσει καλό πόστο αργότερα στην Αθήνα. Ήταν εργένης και φαίνεται πως έψαχνε για ματσομένη νύφη, γι’ αυτό έλεγε και ξανάλεγε στους γνωστούς του, πως εμείς εκεί απάνω στο Γιούχτα, παίρναμε πάρα πολλά λεφτά. Ήταν χοντρός, με άσχημα χαρακτηριστικά κι είχε μανία να μασάει τις άκρες του μουστακιού του. Πώς το κατάφερνε; Ήτανε και νταής, μια μέρα χτύπησε για άσχετο λόγο από την υπηρεσία μας τον δεύτερο συνάδερφο (Κρητικός κι αυτός = Μιχάλης Κουμαντάκης) που υπηρετούσε μαζί μας. Ήταν καλό παιδί. Ο τρίτος ήμουνα εγώ, που με απείλησε πως θα με σκοτώσει με το περίστροφο που είχε, επειδή δεν του έκανα το χατίρι, να μένω μόνος στο Σταθμό κι αυτός να κόβει βόλτες στο Ηράκλειο. Και μη μου πείτε πως βρήκα ευκαιρία να βγάλω τα αποθυμένα μου…

Η δική μου σειρά που είχε προσληφθεί στον ΟΤΕ για τους ασυρμάτους, είχαμε εκπαιδευτεί στα νέα μηχανήματα που τότε εγκαταστούσανε Γάλλοι τεχνικοί στο σταθμό μας, αλλά και σ’ όλο το δίκτυο Αθήνας – Κρήτης, γι’ αυτό συνεργαζόμουνα

πολύ μαζί τους, κάναμε όμως και πολύ παρέα τόσο στο Γιούχτα, όσο και στο Ηράκλειο. Μαζί λοιπόν στο Σταθμό, μαζί στο Ηράκλειο, μαζί το μεσημέρι στα πολυτελή εστιατόρια, με τις σημαίες μας την Ελληνική και τη Γαλλική στο τραπέζι μας, μαζί το βράδυ στα κέντρα και τις περισσότερες φορές να μη με αφήνουνε να πληρώσω έστω τα δικά μου έξοδα. Τέλος μαζί στα μαγαζιά, μαζί στη βόλτα το βράδυ.

Ένα μεσημέρι με έναν από τους Γάλλους φύγαμε από το Σταθμό και πήγαμε να δούμε τη σπηλιά: «Χωστό Νερό». Είναι στην κορυφογραμμή, στο δεύτερο πιο ψηλό σημείο του Γιούχτα, κοντά στην εκκλησία, πεντακόσια περίπου μέτρα μακριά από το Σταθμό. Είχα ξαναπάει μ’ ένα βοσκό φίλο μας που το ήξερε. Από εκεί ξεδιψούσαν οι βοσκοί του Γιούχτα, όταν τους σωνόταν το νερό που είχαν στα παγούρια τους. Μα δεν ήταν σπηλιά παρά μια τρύπα που μπορούσες να μπεις σούρνοντας και να φτάσεις με κόπο, σε αρκετό βάθος, έτσι σούρνοντας, μέχρι τη γούρνα με το λίγο νερό, που δεν ήξερες από πού ερχόταν κι από πού έφευγε. Ο Γάλλος όταν επιστρέψαμε στο Σταθμό, περίγραφε στους συμπατριώτες του με ενθουσιασμό το κατόρθωμά μας:

– Μόνο σούρνοντας (κι έκανε χειρονομίες με τα χέρια του) μπορούσες να φτάσεις στο νερό…

Είχαμε βγει καταλασπωμένοι από τη σπηλιά, με την καρδιά μας να χτυπάει τρελά. Κοιτάζαμε τον Σταθμό σαν βοήθεια, και τον τόπο ένα γύρο βαριανασαίνοντας. Είχαμε τρομάξει γιατί φορές χτυπούσαμε στο πάνω μέρος της σπηλιάς το κεφάλι μας και τους ώμους μας, ίσα ίσα περνούσαν το άνοιγμα της σπηλιάς τα σώματά μας… Τα είχαμε χρειαστεί! Αναρωτιόμουνα πώς θα γυρίσουμε το σώμα μας προς την έξοδο. Δεν μπορούσαμε και να συνεννοηθούμε με τα λίγα αγγλικά μου. Είδα πως αυτός που είχε το βάρος να βγούμε από εκεί μέσα, ήμουν εγώ. Την πρώτη φορά που ήρθα με το βοσκό, ήταν διαφορετικά. Μιλούσα και μου απαντούσε. Μου έδωνε οδηγίες, με καθησύχαζε. Εδέησε με την υπομονή μας να καταφέρουμε να στρέψουμε τα σώματά μας προς την έξοδο, ήταν που στη γούρνα είχε ελεύθερο χώρο και αυτό βοηθούσε να στραφούμε προς την έξοδο.

Αυτά, σε περίπτωση πως πράγματι αυτή είναι η σπηλιά του «Χωστού Νερού». Η γνωριμία μας με τους βοσκούς γινόταν όταν ανηφορίζαμε ή κατηφορίζαμε το

Γιούχτα για τις Αρχάνες ή για τον Σταθμό, πηγαίνοντας ή επιστρέφοντας από το Ηράκλειο. Πιάναμε κουβέντα μαζί τους που κατέληγε σε φιλία. Με έναν από αυτούς πήγα στο: «Χωστό νερό».

Φίλοι γίναμε και με έναν άλλο βοσκό που είχε πιάσει την πόρτα του Σταθμού μας μούσκεμα από ραγδαία βροχή. Του έδωσα ένα ποτήρι με κρασί και αργότερα το έλεγε και το ξανάλεγε, πως εκείνος ο κράσος τον ζέστανε και τον στύλωσε…

Πολλά βράδια ο «αγριάνθρωπος» βοσκός, καλός φίλος μας, με τον οποίο έχω βγει φωτογραφία μαζί του, μου το ζήτησε για ενθύμιο, όταν δεν κράταγε τη νύστα κι έκανε κρύο ή έβρεχε κι όταν ήταν κοντά στο εκκλησάκι, έβγαζε την εξώπορτα από τους μεντεσέδες, την τοποθετούσε στο πάτωμα στο μέσα χώρο της εκκλησίας και παραδινόταν πάνω της, έτσι χωρίς σκεπάσματα στον ύπνο.

Το ίδιο και το βοσκάκι που σκότωσαν. Το πήρε ο ύπνος και μπήκαν τα γίδια που φυλούσε σε καλλιεργήσιμο χώρο, έκαναν ζημιά μόνον 100 με 200 δραχμές, μα ο οξύθυμος ιδιοκτήτης του χώρου, το πυροβόλησε και το σκότωσε (βλέπε σελ.: 36.)

Κάποιο άλλο βοσκάκι ήξερε απ’ έξω όλο τον «Ερωτόκριτο»! Είχε στο ταγάρι του πάντα εκτός από ψωμί κι ελιές, την παραπάνω έμμετρη μυθιστορία του Βιτζέντζου Κορνάρου. Δεν ήξερε γράμματα, αλλά αν του διάβαζες την πρώτη συλλαβή της σελίδας που άνοιγες τυχαία, άρχιζε να σου τραγουδάει αλάνθαστα από το σημείο εκείνο όλο τον υπόλοιπο «Ερωτόκριτο»…

Βιτζέντζου Κορνάρου: «Ερωτόκριτος».

Άλλο ένα βοσκάκι στο Γιούχτα

Αβρότητες συναδέλφων…

Κάποια μέρα με κάλεσε από την υπηρεσιακή γραμμή ο προϊστάμενος του Σταθμού Αθηνών κ. Νίκος Τριανταφύλλου και με ρωτούσε για κάποια ανωμαλία που είχα στην υπηρεσιακή γραμμή. Του είπα τι ανωμαλία είχα και με ποιον τρόπο την έβγαλα, αλλά είχε αντιρρήσεις ως προς τον τρόπο. Του είπα τότε, ίσως με επιθετικό τρόπο, πως εγώ σαν τεχνίτης έτσι το αντιλαμβανόμουνα. Αντί άλλης απαντήσεως μου λέει:

– Σκατά είσαι που είσαι τεχνίτης… και κλείνοντας την υπηρεσιακή γραμμή, μου λέει: Άντε γεια σου…

Κάποια άλλη μέρα, μιλώντας ο ίδιος προϊστάμενος με άλλους τεχνίτες στον Σταθμό Αθηνών για κάποια ανωμαλία που υπήρχε στο δίκτυο Αθηνών – Θεσσαλονίκης και συγκεκριμένα στο Σταθμό της Όσσας, όπου είχα μετατεθεί με δυσμενή μετάθεση από τον σταθμό του Γιούχτα, όταν ρωτήθηκε από τους παρευρισκόμενους ποιος είναι πάνω στο Σταθμό της Όσσας και ακούστηκε το όνομά μου, ένα αποδοκιμασίας μμμμ, βγήκε από την ομήγυρη. Γνώριζαν την παραπάνω συνομιλία μου, την κόντρα μου, με τον κ. Τριανταφύλλου. Τότε ο κ. Τριανταφύλλου συνεφρυομένος, γυρίζει και τους λέει αυστηρά:

– Όχι μμμμ, όχι μμμμ!.. Εγώ ξέρω πως όταν ο Βαλασκαντζής είναι πάνω στο Σταθμό, ο Σταθμός θα λειτουργεί άψογα. Τα χέρια του θα κόψει, τα πόδια του θα κόψει, τα μηχανήματα θα λειτουργούν…

Να του πω ευχαριστώ; Γνωστό πως στο Σταθμό του Γιούχτα ερχόμαστε με τα πόδια από τις Αρχάνες.

Επίσης γνωστό, πως στις Αρχάνες φτάναμε από το Ηράκλειο με λεωφορείο. Εγώ πολλές φορές άλλαζα διαδρομή. Ερχόμουνα από το Ηράκλειο με λεωφορείο έως το δρόμο που πάει στον Άγιο Σίλα, στη δυτική απόκρημνη πλαγιά του Γιούχτα. Από εκεί η διαδρομή έχει μια ανεπανάληπτη ομορφιά. Ανέβαινα σκαρφαλώνοντας την απόκρημνη πλαγιά του Γιούχτα λαχανιασμένος και πήγαινα στο Σταθμό…

Το παραβολικό κάτοπτρο του Γιούχτα, που «βλέπει» τη Σαντορίνη.

Πραγματοποιήθηκε απίστευτη επαφή, καλύπτοντας τόση πρωτοφανή μεγάλη

απόσταση!.. Οι Γάλλοι τεχνικοί που κάνανε το πείραμα και εγκατέστησαν τα πρώτα ηλεκτρονικά ξεπερασμένης σήμερα τεχνολογίας μηχανήματα, της παλμογραφικής διαμόρφωσης, «τρελάθηκαν» από τη χαρά τους…

ΔΗΜΩΝΑΞ ΚΑΙ Ν. ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ (1883 - 1957) α) Εν τω περιοδικώ Ν έ α Ε σ τ ί α, έτος ΝΖ΄, τόμος 113ος, τεύχος 1337ον, Αθήναι, 15 μαρτίου 1983, σσ. 403 - 404ην, εδημοσιεύθη η κατωτέρω επιστολή:

«Δεν ελπίζω τίποτα...» Αγαπητέ κύριε Χάρη

Εις την ωραίαν ομιλίαν σας από τηλεοράσεως δια τον Καζαντζάκην, ανεφέρατε ένα όντως σπουδαίον απόφθεγμα τούτου, το οποίον έχει αναγραφή και εις τον σταυρόν του τάφου του: «Δεν ελπίζω τίποτε, δεν φοβούμαι τίποτε, είμαι ελεύθερος».

Βεβαίως δεν είναι ο πρώτος που διετύπωσεν αυτό το απόφθεγμα. Ο Λουκιανός εις τον «Δημώνακτος βίον» 20 αναφέρει...: «ερωτήσαντος δε τινος, (τον Δημώνακτα) τις αυτώ όρος ευδαιμονίας είναι δοκεί, Μόνον ευδαίμονα, έφη, τον ελεύθερον· εκείνου δε φήσαντος πολλούς ελευθέρους είναι, Άλλ’ εκείνον νομίζω τoν μήτε ελπίζοντα τι μήτε δεδιότα...». Με πολλήν εκτίμησιν ΓΕΩΡ. Β. ΓΕΡΑΝΕΑΣ β) Εν τω περιοδικώ Ν έ α Σ ύ ν ο ρ α, έτος 6ον, τεύχος 34 - 36ον, Αθήναι, αύγουστος - οκτώβριος 1974, σσ. 338ην και 342αν αντιστοίχως, εδημοσιεύθησαν τα κατωτέρω (= Μ. Βουδούρης «Συμπτώσεις»): 1. Δ η μ ώ ν α ξ. LUCIANI SAMOSATENSIS OPERA. ED. GUILEIMUS DINDORF. LEIPZIG 1858. Τόμος δεύτερος. Δημώνακτος βίος, XXXV11, 20: «... ερωτήσαντος δε τινος τις αυτώ όρος ευδαιμονίας είναι δοκεί, μόνον ευδαίμονα έφη ελεύθερον· εκείνου δε φήσαντος πολλούς ελευθέρους είναι, «άλλ’ εκείνον», είπε, «νομίζω τον μήτε ελπίζωντά τι μήτε δεδιότα·...''. 2. Α ν ω ν ύ μ ο υ τ ο υ Έ λ λ η ν ο ς: «Ελληνική Νομαρχία, ήτοι, Λόγος περί Ελευθερίας». Φιλολογική απομνημείωση, κείμενο, σχόλια, εισαγωγή Γ. Βαλέτας. Μελετήματα: Ν. Α. Βέης - Ν. Σιγούρος. Πρώτη αυθεντική επανέκδοση. Αθήνα. Εκδόσεις Πηγής 1948 - 1949, σ. 96η: 134 / 68: – «Ο μεν ελεύθερος, λοιπόν, ούτε ελπίζει, ούτε φοβείται». 3. Ν. Κ α ζ α ν τ ζ ά κ η: «Ασκητική - SALVATORES DEI». Τρίτη έκδοση. Εκδόσεις Ελ. Καζαντζάκη. Τρικόρφων 8, Αθήνα 1964, σ. 25η, (= Τρίτο χρέος): .... «Ξέρω τώρα· δεν ελπίζω τίποτα, δε φοβούμαι τίποτα, λυτρώθηκα από το νου κι από την καρδιά, ανέβηκα πιο πάνω, είμαι λεύτερος...». Βλέπε την επιτύμβιον επιγραφήν «Δεν ελπίζω τίποτα, δε φοβούμαι τίποτα, είμαι λεύτερος». Υπάρχουν, ως γνωστόν, δύο «μορφαί – εκδόσεις» του «φιλοσοφικού» αυτού έργου του Ν. Καζαντζάκη. Ο αναγνώστης (= των «Συμπτώσεων»)

παρακαλείται να χρησιμοποιήση την έκδοσιν του 1964 (ή νεωτέραν) και όχι την κατωτέρω: Νίκου Καζαντζάκη: «Ασκητική - SALVATORES DEI». Πρόλογος OCTAVE MERLIER, Διευθυντού του Γαλλικού Ινστιτούτου Αθηνών. (Εκδόσεις) «Σύμπαν». (Αθήναι 1955), σσ. 1 - 112, 8ον. γ) Ο Π α ρ α τ η ρ η τ ή ς (= συγγραφικόν ψευδώνυμον του Α ν α σ τ α σ ί ο υ Β ο υ- ρ ν α ),* ανεδημοσίευσε και εσχολίασε τα φιλολογικά ευρήματα του Μ. Βουδούρη, εν τη καθημερινή πρωινή εφημερίδι Η Α υ γ ή, περίοδος Γ΄, φ. 100όν, Αθήναι, Πέμπτη 28 νοεβρίου 1974, σ. 2αν, στήλας πρώτην και δευτέραν. δ) Όρα και Κ α ρ ό λ ο υ Μ η τ σ ά κ η: «Το επίγραμμα στον τάφο του Ν. Κα- ζαντζάκη και ένας στίχος του F.G.KLOPSTOCK», εν τω περιοδικώ Ν έ α Ε σ τ ί α, έτος ΛΣΤ΄, τόμος 72ος, τεύχος 848ον, Αθήναι, 1 νοεμβρίου 1962, σ. 1594η. Όρα επίσης και Γ. Κ. Κ α τ σ ί μ π α λ η: «Βιβλιογραφία Ν. Καζαντζάκη. Α'. 1906 – 1948». Αθήνα. Δεκέμβρης 1958, σσ. 1 - 64, 8ον. UTRECHT, 4 / 1983 Μέλης Βουδούρης __________ * Κ υ ρ. Ν τ ε λ ό π ο υ λ ο ς: «Νεοελληνικά φιλολογικά ψευδώνυμα 1800 – 1981». Δεύτερη έκδοση αναθεωρημένη και ανασυνταγμένη. Ελληνικό λογοτεχνικό και Ιστορικό Αρχείο. Αθήνα 1983, σσ. 1 - 340, 8ον. (Συγγραφικόν ψευδώνυμον άγνωστον εις τον Κυριάκον Ντελόπουλον).

Μέλης Βουδούρης

Το παρόν κείμενον εταχυδ. εις τον Δ/ντήν του πρδ. «Νέα Εστία». Αντίγραφον δια

την ενημέρωσιν (μόνον δια την ενημέρωσιν) του Δ/ντού του πρδ. «Νέα Σύνορα».

(Ο) Γεωρ. Β. Γερανέας είναι πρόσωπον υπαρκτόν, και όχι συγγραφικόν ψευδώνυμον. Βλπ. τηλεφ. κατάλογον Αθηνών (Γεωρ. Β. Γερανέας, ακριβώς).– Ενδέχεται να αγνοή το δημοσίευμα (1974).– M.VOUDOYRIS POSTBUS 1345 3500 BH UTRECHT H O L L A N D

ΝΙΚΟΣ ΙΚΑΡΗΣ (Αϊβαλιώτης)

(Χρυσόστομο Ικαρίας 1915 – Νέα Υόρκη 1994)

Ένας Ίκαρος στους ουρανούς (άρθρο του Ριζοσπάστη)

Στα τέλη του περασμένου χρόνου πέθανε στη Νέα Υόρκη, σε ηλικία 74 χρόνων, ο διεθνώς γνωστός γλύπτης Νίκος Ίκαρης, όπως μας ενημερώνει ο εκεί ανταποκριτής μας Χρ. Νικολόπουλος. Όπως συγκεκριμένα αναφέρει, ο Ν. Ίκαρης γεννήθηκε στην Ικαρία και σπούδασε στην «Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών». Με υποτροφία συνεχίζει τη μαθητεία του στο Παρίσι. Πήρε ενεργά μέρος στην Εθνική Αντίσταση και διώχτηκε για τη δράση του. Μέχρι το τέλος της ζωής του παρέμεινε φίλος και ενισχυτής του αριστερού κινήματος. Το 1960 εγκαταστάθηκε μόνιμα στη Ν. Υόρκη, όπου δίδαξε επί 8 χρόνια στο κολέγιο Kingsborovgh του Πανεπιστημίου της Ν. Υόρκης. Στη μακρόχρονη εικαστική του πορεία, δημιούργησε ένα ποικίλο και σημαντικό έργο, με πηγή έμπνευσης από την ελληνική μυθολογία, αλλά και από τους αγώνες των λαών.

Το 1978 φιλοτέχνησε σε μπρούντζο, τον ανδριάντα του εθνάρχη της Κύπρου, αρχιεπισκόπου Μακαρίου. Το έργο φιλοξενείται στο «Εθνικό Μουσείο» στη Λευκωσία. Το 1981 φιλοτέχνησε το ορειχάλκινο έργο «Ίκαρος", που βρίσκεται στην είσοδο του λιμανιού της Ικαρίας. Έχει ύψος 16.50 μέτρα και ζυγίζει 5 τόνους. Χαρακτηρίστηκε «Κολοσσός του Αιγαίου». Έκανε, επίσης, τα αγάλματα: του Πυθαγόρα στη Σάμο, του Μ. Αλεξάνδρου στη Μακεδονία, του Ιπποκράτη στην Κω κ.ά. Ξεχωριστή θέση στη δημιουργία του κατέχει το πρόπλασμα με θέμα την εξόντωση 1.300 πατριωτών από τους Γερμανούς κατακτητές το 1943 στα Καλάβρυτα. Το έργο αυτό προοριζόταν για το προαύλιο του «Μουσείου Θυσίας», σ' αυτή τη μαρτυρική πόλη. Έφτιαξε ακόμα προτομές διαφόρων επιστημόνων: Αϊνστάιν, Φλέμινγκ, Παπανικολάου και άλλων προσωπικοτήτων. Από τα έργα του σε άλλες χώρες ξεχωριστή θέση κατέχει η ορειχάλκινη σύνθεση του «Ανθρακωρύχοι», που βρίσκεται στο Rovr της Γερμανίας. Είχε πάρει μέρος σε πολλές διεθνείς εκθέσεις, ενώ έργα του βρίσκονται σε πολλές ιδιωτικές και δημόσιες συλλογές, καθώς και στην Εθνική Πινακοθήκη.

Ο Νίκος Ίκαρης συνδρομητής μας και συνεργάτης μας

Μας έστειλε από τη Νέα Υόρκη δουλειά του και τη συνδρομή του στο περιοδικό μας «Νέα Σύνορα». Έτσι γνωριστήκαμε. Νομίζω πως έμαθε για το περιοδικό μας από το Νίκο Σπάνια. Τον είδαμε όταν ήρθε στην Αθήνα. Έμενε ψηλά στην Κυψέλη, στην μεγάλη ανηφόρα που οδηγεί στο Γαλάτσι. Του ζήτησα να ορίσουμε μία τιμητική βραδιά στo Εντευκτήριό μας στην οδό Γαμβέτα γι’ αυτόν και να αναφερθούμε και στον ομιλητή, κάποιον που να γνωρίζει το έργο του. Έτσι, στις 21 Δεκεμβρίου του 1978, πραγματοποιήσαμε μία πολύ επιτυχημένη βραδιά με ομιλητή τον κ. Λομβαρδά.

Η βραδιά αυτή έγινε αφορμή να με ρωτήσει λίγο αργότερα ο Νίκος Ίκαρης, αν μπορώ να τον φέρω σε επαφή με τον Μπάμπη Κλάρα. Ήθελε να αποθανατίσει τον Άρη Βελουχιώτη, έφιππο, πάνω στ’ άλογό του. Ως γνωστό ο Άρης Βελουχιώτης ήταν αδερφός του Μπάμπη Κλάρα και ο δεύτερος με τιμούσε με τη φιλία του. Τον πρώτο δεν τον είχα συναντήσει ποτέ μου – δεν τον είχα γνωρίσει. Συναντήθηκα με τον φίλο μου Μπάμπη Κλάρα στο γραφείο του στη «Βραδυνή» και συμφωνήσαμε να συναντήσει τον Νίκο Ίκαρη στο Εντευκτήριό μας «Νέα Σύνορα», στην οδό Γαμβέτα 6, στον 6ο όροφο, την τάδε του μηνός, την τάδε ώρα. Ήρθαν και οι δύο, ο Μπάμπης Κλάρας είχε μαζί του κι ένα μικρό κοριτσάκι. Καθίσανε στο γραφείο της Στέγης μας και εγώ διακριτικά πήγα στην κουζίνα να ετοιμάσω καφέδες. Μου είπαν πως μπορούσα να μείνω, πως δεν υπήρχε θέμα, μα εγώ ευγενικά απέφυγα να μείνω.

Όταν νόμισα πως κατέληξαν κάπου, τους παρακάλεσα να με ενημερώσουν και να μου επιτρέψουν να τους βγάλω και μερικές φωτογραφίες. Για μένα ήταν σημαντικό γεγονός η συνάντησή τους και ο λόγος της συνάντησής τους. Τις φωτογραφίες τις βγάλαμε, αλλά δεν με ενημέρωσαν τι αποφάσεις πήραν. Θα ξανασυναντιόντουσαν. Ο Νίκος Ίκαρης είχε μαζί του προσχέδια του αγάλματος, τα οποία έδειξε στον Μπάμπη Κλάρα, εγώ δεν τα είδα. Έφυγαν αλλά δεν έμαθα ποτέ αν είχε συνέχεια η υπόθεση.

Ο Νίκος Ίκαρης με τον συγγραφέα Μπάμπη Κλάρα, τον αδερφό του Άρη Βελουχιώτη, στα «Νέα Σύνορα».

Στη βεράντα της Στέγης μας: Ο Νίκος Ίκαρης (1915-1994) και ο Μπάμπης Κλάρας (1910-1986)

Ο Νίκος Ίκαρης έφυγε για τη Νέα Υόρκη χωρίς να το ξαναδώ έκτοτε. Νομίζω ότι μου είχε ζητήσει πριν φύγει, να πάω σε κάποιους συγγενείς του στην οδό Βαλτινών στου Γκύζη και να τους δώσω αντίγραφα των αναμνηστικών φωτογραφιών που είχα βγάλει στη συνάντηση Ίκαρη – Κλάρα ή για κάτι άλλο, δεν θυμάμαι. Ότι πήγα στην οδό Βαλτινών το θυμάμαι. Μου άνοιξε μία όμορφη κυρία ή δεσποινίδα. Τι είπαμε δεν θυμάμαι. Δεν θυμάμαι καθόλου και την ημερομηνία που είχαμε κλείσει τη συνάντηση (Ίκαρη – Κλάρα) και που πραγματοποιήθηκε στο εντευκτήριό μας, λίγο μετά την τιμητική βραδιά.

Στην εκδήλωση που έγινε προς τιμή του, μας έφερε και εκθέσαμε τρία γλυπτά: τη Γοργόνα, την πόρτα του Πολυτεχνείου και την πτώση του Ίκαρου. Το τελευταίο έργο του ως γνωστό έχει στηθεί στο λιμενοβραχίονα του Αγίου Κυρίκου, στην Ικαρία. Κάθε χρόνο δε που πηγαίνω στη Σάμο και που γυρίζω από τη Σάμο, βγαίνω στο κατάστρωμα του πλοίου να χαιρετήσω το φίλο μου, που όπως λέγεται στη βάση του τεράστιου έργου του, έχουν τοποθετήσει τα οστά του: είναι η τελευταία κατοικία του κι αυτό μετά από επιθυμία του ίδιου.

Νίκου Ίκαρη: «Η πτώση του Ικάρου» (φωτογραφία Δημ. Βαλασκαντζή)

Το δεύτερο γλυπτό του που φιλοξενήσαμε τη βραδιά εκείνη στη Στέγη μας, είναι η: Γοργόνα. Τη Γοργόνα την είχαμε φιλοξενήσει και στο 37ο - 38ο τεύχος του περιοδικού μας «Νέα Σύνορα», στη σελ.: 442, Νοέμβρης- Δεκέμβρης 1974, μαζί με μία επιστολή του ποιητή Γιώργου Σεφέρη, με αφορμή τα τρία χρόνια από το θάνατό του. Σας το δίνουμε και σήμερα.

Τιμώντας τη μνήμη του ποιητή Γιώργου Σεφέρη, δημοσιεύουμε σήμερα μίαν ανέκδοτη επιστολή του προς τον γλύπτη Νίκο Ίκαρη, για έργο του δεύτερου και το οποίο βλέπουμε πιο πάνω. Η επιστολή: «Από τότε πόσες φορές πέρασε μπροστά στα μάτια μου μια γυναίκα, που της απόμεναν μονάχα τα μαλλιά, τα μάτια, το στήθος και τίποτα άλλο, γοργόνα ταξιδεύοντας στο πέλαγο, κι ανάμεσά τους αναλαμπύριζε το φρέσκο αεράκι, ωσάν γαλάζιο αίμα.» – Ίσως όταν – εδώ και πολλά χρόνια – έγραφα αυτά, να μου είχε περάσει, φίλε κ. Ίκαρη, μια ιδέα που θυμίζει τη γοργόνα σας. Ευχαριστώ, Γιώργος Σεφέρης Αθήνα, Άγρας 2, 22.7.66.

Νίκου Ίκαρη: Ο Μωϋσής

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια:

Αποκαθήλωση

Στο Δημήτρη Βαλασκαντζή, ενθύμιο. Αθήνα – Νοεμ. 1978. Ν. Ίκαρης ΑΙΜΑΤΙΝΟΣ ΚΑΤΑΡΡΑΧΤΗΣ ΤΩΝ ΑΛΗΘΙΝΩΝ – Η ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΗ ΘΥΣΙΑ ΤΩΝ ΙΔΕΟΛΟΓΩΝ – ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΣΤΗΝ ΑΠΟΚΑΘΗΛΩΣΗ. Ν. ΙΚΑΡΗΣ 1976

Κανείς δεν τους ξέρει τους Λιβάνηδες!..

Η σύγχυση που επικρατεί για το ποιος είναι ο νόμιμος ιδιοκτήτης του εκδοτικού Σήματος «Νέα Σύνορα», εκτός της Ελλάδας, έχει ξεπεράσει και τα όρια της Ευρώπης και της Αμερικανικής Ηπείρου. Στις 13 Μαρτίου 2012 στις 12:29 μ.μ. λάβαμε το παρακάτω e-mail από το Hong Kong που προορισμό είχε τους Λιβάνηδες, αλλά επειδή ο κόσμος όλος ξέρει πως τα «Νέα Σύνορα» είμαστε εμείς, ήρθε σε εμάς. Έχουμε τσουβάλια επιστολές και παραγγελίες βιβλίων τους που ήρθανε στη διεύθυνσή μας. Τα πρώτα χρόνια τους πηγαίναμε την αλληλογραφία τους και τις παραγγελίες βιβλίων τους. Τώρα φτάνει πια. Αυτή η προστυχιά δεν μπορεί να συνεχιστεί. Περάσαμε τα 40 χρόνια, φτάνει πια…

Τα «Νέα Σύνορα» και οι βιβλιοθήκες της χώρας μας:

Τον Καλοκαίρι του 1985, τους μήνες Ιούλιο και Αύγουστο, γυρίσαμε με δικό μας μέσο με τον ζωγράφο Χρήστο Ντάντα, πολλές πόλεις της χώρας μας και χαρίζαμε στις βιβλιοθήκες τους μια σειρά του περιοδικού μας – όσα μέχρι τότε είχαμε εκδώσει – από το 1ο τεύχος έως 79ο του περιοδικού μας και βιβλία δικά μας και φίλων μας. Οι βιβλιοθήκες που περάσαμε και οι πόλεις αναφέρονται στη συνέχεια. Τώρα παρακαλούμε τους βιβλιοθηκάριους των πόλεων που επισκεφτήκαμε να μας γράψουν («Νέα Σύνορα», Αγ. Αποστόλων 6. 113 62 Αθήνα), ή να μας τηλεφωνήσουν (210- 6435709, 210-8815275 και κιν. 6974-868530), ποια ακριβώς περιοδικά μας και βιβλία μας έχουν, για να τους στείλουμε δωρεάν όσα τους λείπουν. Εμείς έως σήμερα έχουμε εκδώσει 102 τεύχη του περιοδικού μας και πολλά βιβλία. Αν υπάρχει φίλος σας ή αντιπρόσωπός σας στην Αθήνα, ας μας επισκεφτεί ενημερωμένος βέβαια και με κάποια εξουσιοδότηση, για να του παραδώσουμε όσα περιοδικά μας και βιβλία που σας λείπουν. Αν οι υπεύθυνοι των βιβλιοθηκών σας δεν διαβάσουν αυτό το δημοσίευμα, όποιος το διάβασε ας ειδοποιήσει τον βιβλιοθηκάριο της πόλης του ή οποιοδήποτε υπεύθυνο, Δήμαρχο, Αντιδήμαρχο ή όποιο μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του Δήμου σας. Καλό θα κάνει στον τόπο του.

Από τον παρακάτω κατάλογο βιβλιοθηκών ενώ βλέπουμε πως έχουμε καταθέσει βιβλία μας και σε χώρες του εξωτερικού, δεν έχουμε καταθέσει βιβλία μας και περιοδικά μας στα νησιά μας παρά σε δύο τρία: Στη Σάμο και στο Καρλόβασι Σάμου, που έχουν πλήρη σειρά των περιοδικών μας και των βιβλίων μας, στην Τήλο Δωδεκανήσου δύο τρία βιβλία μας και στο Ηράκλειο Κρήτης, τα δύο αφιερώματα που έχουμε τυπώσει για τον Νίκο Καζαντζάκη. Ευκαιρία λοιπόν να αποκτήσουν και όλα τα νησιά μας δωρεάν βιβλία μας και περιοδικά μας, Γράφτε μας ή τηλεφωνήστε μας. Αποφεύγουμε τα E-mall για τους γνωστούς λόγους. Να τα αποφεύγεται και σεις, γιατί δεν τα ανοίγουμε, δεν τα διαβάζουμε. Σε ποιες πόλεις μπορούν οι φίλοι μας να βρούνε το περιοδικό μας «Νέα Σύνορα» και βιβλία των εκδόσεών μας: Δημοτική βιβλιοθήκη Αγρινίου Εθνική βιβλιοθήκη Αθήνα Δημόσια βιβλιοθήκη Βουλής των Ελλήνων, Αθήνα Δημοτική βιβλιοθήκη Δήμου Αθηναίων Δημοτική βιβλιοθήκη Αιγίου Αγροτική βιβλιοθήκη Αλεξάνδρειας Δημοτική βιβλιοθήκη Αλεξάνδρειας Δημοτική βιβλιοθήκη Αλεξανδρούπολης Βιβλιοθήκη Αμαλιάδας Δημοτική βιβλιοθήκη Αμυνταίου Δημοτική βιβλιοθήκη Αντίρριου Βιβλιοθήκη Αράχοβας Δημοτική βιβλιοθήκη Λυγουριό Αργολίδος Βιβλιοθήκη «Ο Δαναός», Άργος Δημόσια βιβλιοθήκη Αρεοπόλεως

Βιβλιοθήκη Άρτας Δημοτική βιβλιοθήκη Ασπροπύργου Πνευματικό Κέντρο Άστρους Δημόσια βιβλιοθήκη Βαθύ Σάμου Δημόσια βιβλιοθήκη Βέροιας Λαϊκή βιβλιοθήκη «Οι Τρεις Ιεράρχες», Βόλος Δημοτική βιβλιοθήκη Βόλου Εκκλησιαστική βιβλιοθήκη Βόλου Βιβλιοθήκη Γυμνασίου Καμ. Βούρλων Δημοτική βιβλιοθήκη Βραχατίου Δημόσια βιβλιοθήκη Δήμου Γιαννιτσών Βιβλιοθήκη Μαγουλιανά Γορτυνίας Βιβλιοθήκη Δεσκάτης - Γρεβενά Δημοτική βιβλιοθήκη Γυθείου Δημοτική βιβλιοθήκη Διστόμου Δημόσια βιβλιοθήκη Δράμας Σύλλογος «Μέγας Αλέξανδρος», Έδεσσα Δημοτική βιβλιοθήκη Ελασσόνας Δημοτική βιβλιοθήκη Ελευσίνας Βιβλιοθήκη Ερμιόνης Παιδική βιβλιοθήκη Αλεξάνδρου, Ημαθία Δημοτική βιβλιοθήκη Θεσπιέων Δημοτική βιβλιοθήκη Νέας Αβόρανης Θεσπιέων Δημοτική βιβλιοθήκη Θεσσαλονίκης Πνευματικό Κέντρο Δήμου Θήβας. Βιβλιοθήκη Ποντιακού Συλλόγου Ίασμου Ζωσιμαία εν Ηπείρω βιβλιοθήκη Ιωάννινα Δημοτική βιβλιοθήκη Καβάλας Δημόσια βιβλιοθήκη Ελευθερούπολης Καβάλας Λαϊκή βιβλιοθήκη Καλαμάτας Δημοτική βιβλιοθήκη Καλαμπάκας Βιβλιοθήκη Πανεπιστημίου Αιγαίου, Καρλόβασι Δημοτική βιβλιοθήκη Καρλοβασίου Δημοτική βιβλιοθήκη Καστοριάς Δημοτική βιβλιοθήκη Κατερίνης Βιβλιοθήκη Δήμου Σικυώνος Κιάτου Δημοτική βιβλιοθήκη Κοζάνης Βιβλιοθήκη Κοινότητας Πεντάλοφος Κοζάνης Δημοτική βιβλιοθήκη Κομοτηνής Δημόσια βιβλιοθήκη Κόνιτσας

Δημοτική βιβλιοθήκη Κορίνθου Βιβλιοθήκη Μητρόπολης Κορίνθου Δημοτική βιβλιοθήκη Κορώνης Δημοτική βιβλιοθήκη Ηρακλείου Κρήτης Δημοτική βιβλιοθήκη Κύμης Δημόσια βιβλιοθήκη Λαμίας Δημόσια βιβλιοθήκη Λαρίσης Δημόσια βιβλιοθήκη Λειβαδιάς Λαϊκή βιβλιοθήκη Λεωνίδιο Δημοτική βιβλιοθήκη Λεωνιδίου Δημόσια βιβλιοθήκη Λουτρακίου Δημοτική βιβλιοθήκη Μεγαλόπολης Δημοτική βιβλιοθήκη Μεγάρων Δημοτική βιβλιοθήκη Μεσολογγίου Δημοτική βιβλιοθήκη Μεσσήνης Δημοτική βιβλιοθήκη Μεθώνης Μεσσηνία Δημοτική βιβλιοθήκη Μολάοι Δημοτική βιβλιοθήκη Νάουσα Δημόσια βιβλιοθήκη Ναυπάκτου Δημόσια βιβλιοθήκη Ναυπλίου Δημοτική βιβλιοθήκη Νέας Χαλκηδόνος Δημοτική βιβλιοθήκη Νεοχωρίου Δημόσια βιβλιοθήκη Ξάνθης Δημοτική βιβλιοθήκη Ορεστιάδας Δημοτική βιβλιοθήκη Πατρών Δημοτική βιβλιοθήκη Πεταλίδι Βιβλιοθήκη Πρέβεζας Δημόσια βιβλιοθήκη Πύργου Ηλίας Δημόσια βιβλιοθήκη Σέρρες Δημοτική βιβλιοθήκη Σιάτιστα Δημοτική βιβλιοθήκη Σουφλίου Δημόσια βιβλιοθήκη Σπάρτης Δημοτική βιβλιοθήκη Τρικκαίων Δημόσια βιβλιοθήκη Τριπόλεως Βιβλιοθήκη ΔΕΠΑΦ Φέρρες Δημοτική βιβλιοθήκη Φιλιατρά Σύλλογος (βιβλιοθήκη) Φοινικούντας Δημόσια βιβλιοθήκη Χαλκίδας Biblioteca Nazionale Marciana, Venezia Biblioteka Kombetare, Tirane

Stadt-Und Universitats-Bibliothek, Bern Ticino, Liceo cantonale Lugano 1 Stadtbucherei Konstanz Gemeinde Vaduz Verkehrspolizei

«Νέα Σύνορα» Τώρα και ηλεκτρονικό περιοδικό που κάνει το γύρο του πλανήτη μας

«Νέα Σύνορα», τεύχος 113 Χρόνος 43ος Γενάρης - Μάρτης 2012

Εκδότης - Διευθυντής: Δημήτρης Βαλασκαντζής Αγίων Αποστόλων 6, Κυψέλη, 113 62 Αθήνα

τηλ. 210-8815275 & 210-6435709, κιν. 6974-868530 www.neasynora.gr & www.nea-synora.gr

neasynora@otenet.gr & valaskantzis@gmail.com Η εκχώρηση ονόματος χώρου [gr] εγκρίθηκε από την Εθνική Επιτροπή Τηλεπικοινωνιών και Ταχυδρομείων (ΕΕΤΤ) στ’ όνομά μας

Δημήτρης Μπαμπινιώτης, δικηγόρος: Προς: «Valaskantzis Dimitrios» (neasynora@otenet.gr). Αξιότιμε κ. Βαλασκαντζή, Εφόσον έχετε τα περιεχόμενα των περιοδικών στο διαδίκτυο, και αυτή θεωρείται

έκδοση περιοδικού από το νόμο, όμοια όπως αν πραγματοποιούσατε και μία γραπτή έκδοση. Τρίτη 15-2-2005. «Babiniotis Dimitris»

(babiniotis@t-online.de)