ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΙΑΝ - ΦΕΒΡ 2013

1Ιανουάριος - Φεβρουάριος 2013

ΓΙΑ ΝΑ ΣΤΡΕΨΟΥΜΕ ΤΙΣ ΚΑΡΔΙΕΣ ΜΑΣ ΣΤΟΝ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟ ΠΟΥ ΑΝΑΓΕΝΝΑ ΚΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΩΝΕΙ

Γιατί τόση αξία

στην πίστη;

ΤΕΥΧΟΣ 156ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ - ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ 2013

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ2

ΔΙΜΗΝΙΑΙΟ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΩΝ

ΑΝΑΖΗΤΗΣΕΩΝ

ΕΤΟΣ: 25ο • ΠΕΡΙΟΔΟΣ Δ΄ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ - ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ 2013

Αρ. 156ΣΥΜΒΟΛ. ΤΙΜΗ ΤΕΥΧ. 0,30 ευρώ

ΕΚΔΟΤΗΣ - ΔΙΕΥΘΥΝΤΗΣ:ΟΡ. ΦΡΑΓΚΟΠΟΥΛΟΣ

ΙΔΙΟΚΤΗΤΗΣ:“ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΩΝ ΕΚΔΟΣΕΩΝ” (ΜΗ ΚΕΡΔΟΣΚΟΠΙΚΟΥ ΧΑΡΑΚΤΗΡΑ)

ΑΡΚΑΔΙΟΥ 47, 121 32 ΠΕΡΙΣΤΕΡΙΤΗΛ: 210 57 58 928

ΔΙΑΝΕΜΕΤΑΙ ΔΩΡΕΑΝ

ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΩΝΠΝΕΥΜΑΤΙΚΩΝ ΕΚΔΟΣΕΩΝ

ΣΤΗΡΙΖΕΤΑΙ ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ ΣΕΠΡΟΑΙΡΕΤΙΚΕΣ ΕΙΣΦΟΡΕΣ ΑΓΑΠΗΣ

ΣΕΛΙΔΟΠΟΙΗΣΗ - ΦΩΤΟΜΟΝΤΑΖ ΕΚΤΥΠΩΣΗ - ΒΙΒΛΙΟΔΕΣΙΑ:

ALTA GRAFICO Α.Ε.ΡΑΒΕΝΙΩΝ 9, 136 71 Κ. ΑΧΑΡΝΕΣ

ΤΗΛ: 210 23 14 359e-mail:

[email protected]Η σελίδα μας στο internet:

http://www.logiazois.net

ΑΛΛΗΛΟΓΡΑΦΙΑ – ΕΜΒΑΣΜΑΤΑΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΕΝΙΣΧΥΣΗ

ΜΕ ΤΑΧΥΔΡΟΜΙΚΗ ΕΠΙΤΑΓΗΣΤΗ ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ:

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΕΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣΤ.Θ. 50438

141 10 Ν. ΗΡΑΚΛΕΙΟ - HELLAS

• Είναι μια υπηρεσία μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα αφιερωμένη στη διάδοση της Αλήθειας του Ευαγγελίου στην Ελλάδα και σε ολόκληρο τον κόσμο.

• Είναι μια υπηρεσία ηλικίας πάνω από 30 ετών στα χέρια πιστών ανθρώπων του Ευαγγελίου.

• Οι εκδόσεις μας και οι δραστηριότητές μας καλύπτουν μια μεγάλη περιοχή θε-μάτων, αναλύσεων, μελετών, επίκαιρων στοιχείων της εποχής μας.

• Υπηρετούμε τον ζωντανό Θεό τής Βί-βλου, τα σχέδια της Βασιλείας Του, το θαύμα τής προσφοράς τού Ιησού Χριστού στους αμαρτωλούς ανθρώπους.

• Τα έντυπά μας και τα μηνύματά μας έχουν πάντα ποικίλο ευαγγελιστικό, αγια-στικό, οικοδομητικό περιεχόμενο.

• Τα έξοδά μας καλύπτονται αποκλειστι-κά από προσφορές αγάπης πιστών τού Χριστού, που ενισχύουν οι ίδιοι τη γνήσια υπηρεσία τής διάδοσης της αγάπης τού Θεού στον κόσμο μας.

• Γράψτε μας για περισσότερες πληροφο-ρίες και για πλήρη ενημέρωσή σας ΔΩΡΕ-ΑΝ με καταλόγους και δείγματα από τις εκδόσεις μας.

« ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΕΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ »

• ΒΙΒΛΙΑ • ΠΕΡΙΟΔΙΚΑ • ΦΥΛΛΑΔΙΑ • ΚΑΣΕΤΕΣ • CD • DVD • MP3

• ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΑ • ΥΠΗΡΕΣΙΕΣ ΑΓΑΠΗΣ • ΔΩΡΕΑΝ ΔΙΑΝΟΜΗ ΚΑΙΝΗΣ ΔΙΑΘΗΚΗΣ

Η διεύθυνσή μας:ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΕΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ

Τ.Θ. 50438 – Τ.Κ. 141 10 Ν. ΗΡΑΚΛΕΙΟ

ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΚΑΜΙΑ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΟΥΣΧΙΛΙΑΣΤΕΣ ΄Η ΜΑΡΤΥΡΕΣ ΤΟΥ ΙΕΧΩΒΑ

- Η πίστη είναι το σημαντικότερο που ζητάει ο Θεός από τον άνθρωπο, το πρώτο, το μόνο, αλλά και για τον άνθρωπο δεν υπάρχει μεγαλύτερο που να μπορεί να κάνει και να προσφέρει στον Θεό από την πίστη του. Όμως Γιατί τόση αξία στην πίστη; (Σελίδα 2)

- Όσοι ασχολούνται με την αντιμετώπιση του κόσμου μέσα στην Εκκλησία του Ιησού Χριστού, άραγε ασχολούνται σωστά, προσεγγίζουν το θέμα με σωστούς χειρισμούς; Η αποκοσμικοποίηση της Εκκλησίας είναι σε καλά χέρια ή έχει πάρει λάθος δρόμο; ΑΠΟΚΟΣΜΙΚΟΠΟΙΗΣΗ, Σωστά και λάθη, στόχοι και αστοχίες. (Σελίδα 9)

- Όταν μιλάει ο Θεός για τους δικούς Του πιστούς ανθρώπους που Τον σέβονται, Τον αγαπούν, Τον υπηρετούν, λέει το Βασίλειό Μου. Και όταν μιλάει ο άνθρωπος του Θεού για τον Θεό τον Κύριό Του, λέει ο Βασιλιάς μου, και εννοεί Αυτός που με φροντίζει, με προστατεύει, θέλει το καλύτερο για μένα, δίνει τις μάχες μου και νικά-ει, προπορεύεται κι εγώ Τον ακολουθώ, είναι δίκαιος και άγιος. Όμως η Βασιλεία των Ουρανών έχει κόστος. Πόσο κοστίζει η Βασιλεία των Ουρανών; (Σελίδα 20)

- Το πιθανότερο είναι ο Ψαλμός να γράφτηκε μετά την ένωση όλων των φυλών του Ισραήλ, ύστερα από τα οκτώ χρόνια εμφυλίου πολέμου μεταξύ των φυλών του Ισρα-ήλ. Ο Δαβίδ έζησε σε περιόδους αναταραχής εξ αιτίας του πολέμου μεταξύ των παι-διών της οικογενείας του και της ανταρσίας του Αβεσσαλώμ. Αυτό τον έντονο ψυχικό πόνο του Δαβίδ χρησιμοποίησε το Άγιο Πνεύμα για να τον εμπνεύσει, ώστε να γράψει με λίγα λόγια ένα υπέροχο Εγκώμιο για την αδελφική ενότητα. (Σελίδα 26)

- Μιλάμε συχνά για την πίστη, την πίστη των άλλων, την πίστη τη δική μας, την πίστη μέσα στην Αγία Γραφή. Έχουμε τις απόψεις μας, τις ερμηνείες μας. Καλό θα είναι να επιμείνουμε λίγο περισσότερο στο θέμα αυτό το σοβαρό και μεγάλο. Καλό θα είναι να συγκρίνουμε αυτό που έχουμε, αυτό που ονομάζουμε πίστη με αυτό που προβάλλει η Αγία Γραφή. Ακολουθούν όμορφα παραδείγματα για να μας βοηθή-σουν, σε μία ενότητα. Πίστη είναι. (Σελίδα 32)

- Να ανοίξουμε την Αγία Γραφή –πού κλείσαμε βιαστικά και επιπόλαια– και να αναζητήσουμε την άποψη του Θεού Δημιουργού και Πατέρα μας σχετικά με το τι είναι η Εκκλησία και ποια η δομή της, σύμφωνα με το δικό Του σκεπτικό και τις αρχές Του. Πώς γεννιέται, πώς μεγαλώνει, πώς λειτουργεί, πώς συντηρείται. Έτσι θα βρούμε Το σωστό ξεκίνημά της. (Σελίδα 47)

- Μόλις είχα μπαρκάρει και αυτό ήταν το πρώτο μου γεύμα, αλλά και η πρώτη μου γνωριμία με τους συναδέλφους του καραβιού. Άγνωστος λοιπόν μεταξύ αγνώστων βρισκόμουν ανάμεσά τους, αισθανόμενος αρκετά άβολα. Ήμουν πρωτόμπαρκος σαν ανθυποπλοίαρχος, αλλά και μόλις χθες βρισκόμουν σε ένα τελείως διαφορετικό περιβάλλον από το τωρινό, με το οποίο έμελλε να περάσω το επόμενο δωδεκάμηνο, αν όλα πήγαιναν καλά. Μπροστά μου Μία παγίδα, μία μάχη, μία νίκη, σε ένα τόσο διαφορετικό και δύσκολο περιβάλλον. (Σελίδα 58)

- Το περιστατικό της αναμέτρησης του μικρού Δαβίδ με τον γίγαντα πολεμιστή Γολιάθ, το γνωρίζουμε όλοι. Το έχουμε διαβάσει, το έχουμε ακούσει, το έχουμε ανα-λύσει. Υπάρχουν όμως κι άλλα, πολύ σημαντικά και πολύτιμα στην περιγραφή αυτού του περιστατικού στις σελίδες της Αγίας Γραφής, που αν δεν τα προσέξουμε –αν δεν δώσουμε την ευκαιρία στο Άγιο Πνεύμα να μας τα φανερώσει– θα χάσουμε μέρος του θησαυρού, ίσως από τα καλύτερα. Ένα από αυτά είναι Οι πολλοί και ο Ένας. (Σελίδα 63)

Σ’ αυτό το τεύχος...

Ιανουάριος - Φεβρουάριος 2013 1


Η πίστη είναι δώρο του Θεού στον άνθρωπο για να το χρη-σιμοποιήσει στη ζωή του εδώ κάτω στη Γη – γιατί κάθε μέρα κάνουμε πολλές, πάμπολλες πράξεις πίστης – αλλά και για να συνδεθεί μέσω της πίστεως ο Θεός με τον άνθρωπο και ο άνθρωπος με τον Θεό σε μία ζωντανή, θαυμαστή σχέση.

Γιατί τόση αξία στην πίστη;

ΑΡΘΡΟΝ ΠΡΩΤΟΝΑΡΘΡΟΝ ΠΡΩΤΟΝ

Διαβάζοντας την Αγία Γραφή συναντάμε πολλά σπου-δαία συστατικά της καινούργιας, της λυτρωμένης ζωής που μας χαρίζει ο Ιησούς Χριστός για να ζήσουμε. Η αγά-πη, η υπηρεσία, η καθαρότητα, η ελπίδα του Ουρανού, η υπακοή, το θέλημα του Θεού στη ζωή μας. Το μεγαλύτε-ρο, το σοβαρότερο, το υψηλότερο, η βάση και το θεμέλιο όλων για τον άνθρωπο και τη σχέση του με τον Θεό είναι η πίστη! Και η αγάπη είναι κεφαλαιώδες, και η καρποφόρα υπηρεσία είναι βασικό και απαραίτητο στη νέα ζωή του πιστού του Χριστού. Χωρίς την πίστη όμως, όλα τα άλλα στη ζωή του ανθρώπου, και η αγάπη και η υπηρεσία και οι προσπάθειες και οι θυσίες, είναι όλα νεκρά.

Η ΠΙΣΤΗ ΣΕ ΑΛΛΗ ΒΑΣΗ


Το υψηλότερο όλων για τον Θεό είναι να έχει την

πίστη του ανθρώ-που, την εμπι-

στοσύνη του, την αποδοχή του, το

σεβασμό του, την αναγνώρισή του.

Αυτό είναι η πίστη σ’ Αυτόν: Πιστεύω

ότι Εσύ είσαι ο μόνος αληθινός

Θεός, Εσύ κατέχεις τα πάντα, Εσύ

μπορείς τα πάντα, Εσύ γνωρίζεις και ορίζεις τα πάντα.


Για να καταλάβουμε πόσο σημαντική είναι για τον Θεό και για τον άνθρωπο η πίστη, ας παρακολουθήσουμε τον πιο κάτω συλλογισμό. Ο Θεός της Αγίας Γραφής είναι ο μόνος αληθινός Θεός. Τι θα πει Θεός; Γνωρίζει τα πάντα, έχει τα πάντα, μπορεί τα πάντα, είναι τα πάντα. Όλα στον απόλυ-το, στον υπερθετικό βαθμό. Υπάρχει κάτι που δεν το έχει ο Θεός, και κανένας άλλος δεν το έχει, αλλά το έχει ο άνθρω-πος και αν θέλει το δίνει στον Θεό. Αυτό είναι η πίστη του σ’ Αυτόν: Πιστεύω ότι Εσύ είσαι ο μόνος αληθινός Θεός, Εσύ κατέχεις τα πάντα, Εσύ μπορείς τα πάντα, Εσύ γνωρίζεις και ορίζεις τα πάντα. Αν ρωτήσει κάποιος τους αγγέλους του Ουρανού, τους αρχαγγέλους, τα Χερουβείμ, τα Σεραφείμ, ποιος είναι ο Θεός; αμέσως θα σου δείξουν τον Θεό. Αν ρωτήσεις τον Σατανά και τον δαιμονικό κόσμο ποιος είναι ο μόνος αληθινός Θεός, αμέσως θα σου Τον δείξουν, και μάλιστα με φρίκη, πιστεύουν και φρίττουν. Αν τώρα κατέβεις στη Γη και ρωτήσεις τους ανθρώπους, - που είναι τα πλάσματά Του, που έχουν επάνω τους τη σοφία Του, την αγάπη Του, γραμμές από το χαρακτήρα Του - ποιος είναι ο Θεός, το πιο πιθανό είναι να σου πουν, δεν υπάρχει Θεός, δεν θέλουμε να υπάρχει Θεός… Αλλά και ανάμεσα σ’ αυτούς που λένε ότι Τον πιστεύουν και ότι Του ανήκουν θα συναντήσεις πιο πολύ απιστία παρά πίστη, ολιγοπιστία, πίστη χω-ρίς πίστη… Να γιατί το υψηλότερο όλων για τον Θεό είναι να έχει την πίστη του ανθρώπου, την εμπιστο-σύνη του, την αποδοχή του, το σεβασμό του, την αναγνώρισή του.

Ο Θεός είναι και Κύριος. Όλα είναι δικά Του, όλα είναι στην απόλυτη εξουσία Του, Αυτός ελέγχει, συ-ντηρεί, ορίζει τα πάντα. Πίστη είναι να αναγνωρίσει ο άνθρωπος ότι Αυτός είναι ο μόνος αληθινός Θεός και Κύριος όλων. Αν ρωτήσεις τον αγγελικό κόσμο, το γνωρίζουν πολύ καλά, το δέχονται, το ζουν στην άγια παρουσία Του. Αν ρωτήσεις τον δαιμονικό κόσμο, και αυτοί γνωρίζουν πολύ καλά ποιος είναι ο μόνος Κύριος όλων και το αναγνωρίζουν. Αν το υλικό Σύμπαν, η Γη, το στερέωμα, είχε φωνή και μπορούσε να μας απαντήσει ποιος είναι ο μόνος αληθινός Κύριος, Αυτόν θα μας έδειχνε. Ο άνθρωπος όμως γυρίζει την πλάτη του επιδεικτικά, αρνείται πεισματικά, προ-σπερνάει προκλητικά και διαλέγει να έχει στη ζωή του άλ-λους κυρίους και άλλους θεούς, τους οποίους υπηρετεί με την υπακοή και την πίστη του. Να γιατί το μεγαλύτερο όλων

είναι να πιστέψει, να ομολογήσει και να ζήσει ο άνθρωπος μέσα στην απόλυτη κυριότητα της σοφίας και της αγάπης του Θεού και να το κάνει αυτό πρόθυμα, με χαρά, και να καμαρώνει που ανήκει σε έναν τέτοιο Θεό και Κύριο. Η ομο-λογία του Θωμά, η καλύτερη ομολογία που βγήκε ποτέ από ανθρώπινα χείλη, τα συμπεριλαμβάνει όλα αυτά: ο Κύριός μου και ο Θεός μου! (Ιωάννης 20:28)

Η πίστη είναι το σημαντικότερο που ζητάει ο Θεός από τον άνθρωπο, το πρώτο, το μόνο, αλλά και για τον άνθρωπο δεν υπάρχει μεγαλύτερο που να μπορεί να κάνει και να προσφέρει στον Θεό από την πίστη του. Όσα κι αν πούμε στον Κύριο ότι κάναμε στη ζωή μας και προσπαθούμε να κάνουμε γι’ Αυτόν, Εκείνος θα έχει πάντα την ίδια απάντηση να μας δώσει, πά-ντα στην ίδια περιοχή θα μας πηγαίνει: Ένα ζήτησα και ένα θα ζητήσω, την πίστη σου, πίστη σε Μένα. Πίστη που ταιριάζει στον άγιο Θεό, πίστη που ταιριά-ζει στα γνήσια παιδιά ενός τέτοιου δοξασμένου, μο-ναδικού Θεού.

Ίσως είμαστε έτοιμοι να δικαιολογηθούμε μπροστά στον Θεό για τις ελλείψεις μας, τις παραλείψεις της ζωής μας, τις αμαρτίες μας. Κύριε δείξε κατανόηση, ξέρεις τι δύσκολες μέρες που περνούσαμε κάτω στη Γη… Δυστυχώς για εμάς, τίποτα από αυτά που μας απασχολούν και μας προβληματίζουν στη σχέση μας με τον Κύριο δεν βαραίνει για τον Θεό, όσο η πίστη μας σε Κείνον. Έλα εδώ να μιλήσουμε μόνο για ένα θέμα, το σοβαρότερο όλων, το θεμέλιο όλων. Με πί-στεψες, με πίστευες, πού έφτανε η πίστη σου; Είχες ευκαιρίες, σου έδωσα ερεθίσματα στη ζωή σου για να αναπτυχθεί η πίστη σου, να προοδεύσεις…, αλλά δυστυχώς αυτό που έφτασε σε Μένα από τη ζωή σου στη Γη είναι ότι δεν Με πίστεψες, δεν Με πί-στεψες ποτέ σου. Προσπαθούσα Εγώ να σου δείξω

πόσο δυνατός είμαι, πόσο σ’ αγαπάω, πόσα θέλω να κάνω για σένα…, ότι είμαι Θεός, είμαι αληθινός Θεός και μπο-ρείς να Με πιστέψεις, να ακουμπήσεις στις υποσχέσεις Μου, να Με εμπιστευτείς. Θεός θα πει τα μπορεί όλα, τα γνωρίζει όλα, είναι όλα! Αυτό προσπαθούσα να σε κάνω να πιστέψεις στη ζωή σου κάτω στη Γη. Είμαι Θεός αληθινός, αλλά Θεός για σένα δεν έγινα ποτέ. Είμαι ο μόνος αληθι-νός Κύριος, που τα κρατάει και τα ελέγχει όλα, αλλά για σένα Κύριος δεν έγινα ποτέ…

Γιατί τόση αξία...


Ο Θεός είναι τόσο μεγάλος, όση είναι

η πίστη μας, και μπορεί τόσα, όσα

μπορεί η πίστη μας. Αποκτήσαμε όσα χώρεσε η πί-στη μας. Απολαύ-σαμε όσα κάναμε δικά μας με την

πίστη μας. Ζήσαμε όσα αγκαλιάσαμε με την πίστη μας.

Ο Κύριος είναι τόσο δυνατός, όση είναι η πίστη μας στη δύναμή Του.

Η πίστη μας απο-δεικνύει τι είναι πραγματικά ο Θεός για εμάς.

Ιανουάριος - Φεβρουάριος 2013

Η μεγάλη χαρά και δόξα του Κυρίου. Πανηγύρι στον Ουρα-νό. …Ελάτε να δείτε κάποιον στη Γη που Με πιστεύει, που πιστεύει ότι είμαι Θεός και Κύριος…, ελάτε να δείτε κάποια ψυχή στη Γη που πιστεύει ότι είμαι Θεός και μπορώ τα πά-ντα και γνωρίζω τα πάντα και είμαι τα πάντα Εγώ…

Μα Κύριε όλοι Σε πιστεύουν στη Γη, θα πει ίσως κάποιος στον Κύριο. Η Μάρθα και η Μαρία δεν Με πίστεψαν, δεν

Με πιστεύουν. Μπαινόβγαινα στο σπίτι τους, Με αγαπού-σαν, Με άκουγαν όταν μιλούσα με προσοχή, αλλά όταν πέθανε ο Λάζαρος ο αδελφός τους το καλύτερο που Μου είπαν ήταν, «Κύριε αν ήσουν εδώ ο αδελφός μας δεν θα πέθαινε…», (Ιωάννης 11:21). Και δεν ξέρουν ότι ήμουν δίπλα τους, μαζί τους, ότι έτσι θέλησα, να πεθάνει ο Λά-ζαρος, Εγώ τον άφησα να πεθάνει και να μείνει τέσσερις μέρες στο μνήμα, για να αποκαλυφθεί σε όλο της το μεγα-λείο η δόξα Μου, για να δυναμώσω την πίστη σας, για να σας διδάξω τι είναι πίστη και τι μπορεί να κάνει η πίστη, μέχρι πού μπορεί να φτάσει.

...στην πίστη;

5


Κύριος θα πει, και τέσσερις και εκατόν τέσσερις μέρες νε-κρός ο Λάζαρος στο μνήμα μπορεί να αναστηθεί, αν το θέ-λεις. Θεός θα πει, δεν χρειάζεται να είσαι εδώ Κύριε, και από μακριά μπορείς να κάνεις τα πάντα με ένα Σου λόγο και να θεραπεύσεις και να νικήσεις και να ζωοποιήσεις και να ανα-στήσεις… «Κύριε αν ήσουν εδώ…» Να ρωτήσω κάτι; Αν ήταν εδώ τι θα έκανε που δεν μπορεί να το κάνει τώρα ή από από-σταση, ή από τον Ουρανό; Αν αγγίξεις τα ρούχα Του, γίνο-νται θαύματα; Γίνονται. Από μακριά μπορεί να κάνει θαύμα;

Και βέβαια μπορεί. Από τη διπλανή πόλη μπορεί ο Θεός να ενεργήσει; Και βέβαια μπορεί. Από τον Ουρανό μπορεί; Και βέ-βαια μπορεί. Αν θέλει μπορεί; Και βέβαια μπορεί τα πάντα! Τα πάντα, αλλά υπάρ-χει ένας περιορισμός εδώ. Όσα χωράει η πίστη μας, όσα μπορεί, όχι ο Κύριος, αλλά η πίστη μας. Ο Θεός είναι τόσο με-γάλος, όση είναι η πίστη μας, και μπορεί τόσα, όσα μπορεί η πίστη μας. Αποκτήσα-με όσα χώρεσε η πίστη μας. Απολαύσαμε όσα κάναμε δικά μας με την πίστη μας. Ζήσαμε όσα αγκαλιάσαμε με την πίστη μας. Ο Θεός είναι τόσο μεγάλος, όση εί-ναι η πίστη μας σ’ Αυτόν. Ο Κύριος είναι τόσο δυνατός, όση είναι η πίστη μας στη δύναμή Του. Η πίστη μας αποδεικνύει τι είναι πραγματικά ο Θεός για εμάς.

Στον Ουρανό θα πάμε με την πίστη μας. Πίστη στην αγάπη Του, πίστη στα λόγια Του, στις υποσχέσεις Του, στη δύναμή Του, στη σοφία Του. Η απιστία του αν-θρώπου, η ολιγοπιστία στο πρόσωπο του Θεού Τον μειώνει, Τον ταπεινώνει, Τον πληγώνει σκληρά, Τον βλασφημεί. Δεν

μπορείς να προσβάλεις περισσότερο τον Θεό. Η πιο φοβερή από όλες τις αμαρτίες του ανθρώπου. Δεν Με πίστεψες, λέει ο Θεός, και αυτή είναι η μεγαλύτερη αμαρτία για Εκείνον. Όταν λες στον Κύριο, Κύριε αν ήσουν εδώ ο αδελφός μου δεν θα πέθαινε, όπως είπε η Μάρθα για τον αδελφό της το Λάζαρο, είναι σα να Του λες, …μέχρι εδώ μπορούσες Κύ-ριε, μόνο τόσο μπορείς, τώρα δεν γίνεται τίποτα… Δεν είναι Θεός για σένα ο Θεός, δεν είναι Κύριος ο Κύριος. Δεν έγινε ποτέ Θεός, ούτε Κύριος.

Γιατί τόση αξία...


Ένα υπόδειγμα απόλυτης, σωστής πίστης στο ζωντανό Θεό και Κύριο, βρίσκεται στα λόγια του πιστού ανθρώπου του Ιώβ, που η πίστη Του δοκιμάστηκε τόσο έντονα και δουλεύ-τηκε με ξεχωριστό τρόπο:

«Εξεύρω ότι δύνασαι τα πάντα, και ουδείς στοχασμός Σου δύναται να εμποδισθή.» (Ιώβ 42:2)

Η πίστη είναι ουράνιο δώρο στη ζωή του ανθρώπου. Η πίστη είναι ατελείωτη, άπειρη, όπως άπειρος είναι ο Θεός. Έχει άπειρες διαστάσεις, άπειρες δυνατότητες. Η πί-στη ανεβάζει τον άνθρωπο στον Ουρανό του Θεού. Η πίστη φέρνει τον Θεό στη Γη, στη ζωή, στην κάθε μέρα του ανθρώπου. Κανένας δεν γνωρίζει στην πραγματικότητα αν ο πιστός του Θεού είναι στη Γη ή στον Ουρανό και αν ο Ουρανός του Θεού είναι στον Ουρανό ή στη Γη. Δια της πίστεως γίνεται μία σύντη-ξη, όπως λέμε στη Φυσική. Ο δύο πυρήνες λιώνουν, ενώνονται και σχηματίζουν ένα νέο μόριο. Ο Θεός μέσα στον άνθρωπο και ο άνθρωπος μέσα στον Θεό, δια του Ιησού Χριστού.

Ξέρεις τι λέει και τι σκέφτεται ο Κύριος με χαρά και καμάρι για τα γνήσια, δικά Του παιδιά, τους κληρο-νόμους της δόξας Του; Με πίστεψαν, πιστεύουν στην αγάπη Μου, είπαν με πίστη Πατέρα μπορείς, είπαν με πίστη Κύριε είσαι δυνατός, αν θέλεις μπορείς, είπαν Θεέ τα πάντα υπακούουν σε Σένα, δώσε μία εντολή και θα γίνει το θέλημά Σου. Χωρίς πίστη δεν έγινε ποτέ Θεός ο Θεός για εμάς, ο Κύριος δεν ήταν ποτέ Κύριος για εμάς, ο ουράνιος Πατέρας δεν έγι-νε ποτέ δικός μας Πατέρας. Χωρίς πίστη, και η Αγία Γραφή, που ίσως μελετούμε, δεν είναι ο Λόγος του ζωντανού και αληθινού Θεού. Είναι ένα καλό θρη-σκευτικό βιβλίο, ίσως. Υπάρχει κάτι, που ο Θεός δεν το μπορεί. Να μην είναι Θεός, να μην είναι Κύριος, έτσι όπως Τον έχουμε με απιστία ή ολιγοπιστία στη σκέψη μας και στην καρδιά μας πολλές φορές, αδύναμο, μικρό, αδιάφορο, ασυ-νεπή, μακρινό, ανάλγητο.

Υπάρχει μία μοναδική, ασύλληπτη σε βαρύτητα και συ-νέπειες φράση μέσα στην Αγία Γραφή, που είναι μοναδική στον κόσμο, στην Ιστορία, στο Σύμπαν ολόκληρο. «Κατά την πίστιν σου ας γίνη εις σε». Δεν το πίστεψες; δεν το πήρες. Δεν το πίστεψες; δεν το έχεις, δεν έγινε δικό σου,

Στον Ουρανό θα πάμε με την πίστη μας. Πίστη στην

αγάπη Του, πίστη στα λόγια Του, στις υποσχέσεις Του, στη δύναμή Του, στη σοφία Του. Η απιστία

του ανθρώπου, η ολιγοπιστία στο

πρόσωπο του Θεού Τον μειώνει, Τον ταπεινώνει, Τον

πληγώνει σκληρά, Τον βλασφημεί.

...στην πίστη;

ούτε μπορεί να γίνει ποτέ δικό σου. Μπορεί να εί-ναι βαρύ και σοβαρό στις συνέπειές του αυτό, αλλά ακόμα πιο βαρύ είναι το άλλο, να είναι Θεός και να μην Τον πιστεύει ο άνθρωπος, να είναι Κύριος για όλο το Σύμπαν και να μην είναι Κύριος για τον άνθρωπο.

Η πίστη μας έχει ανάγκη από πίστη! Οι πιστοί του Θεού ζητούν πίστη! Μεγάλο βήμα. Τουλάχιστον υπάρ-χει αναγνώριση, ταπείνωση, αποδεχόμαστε τη φτώ-χια μας. «Άνθρωπος πίστεως», ο μεγαλύτερος τίτλος επάνω στη Γη. Πίστη που ταιριάζει στον μόνο αληθινό Θεό. Πίστη που ταιριάζει στα παιδιά ενός τέτοιου μο-ναδικού Θεού.



Η πίστη είναι ουράνιο δώρο. Η

πίστη είναι άπειρη, όπως άπειρος είναι ο Θεός. Έχει άπει-

ρες διαστάσεις, άπειρες δυνατότη-τες. Η πίστη φέρ-νει τον Θεό στη

Γη, στην κάθε μέρα του ανθρώπου.


ΑΠΟΚΟΣΜΙΚΟΠΟΙΗΣΗ

Σωστά και λάθη στόχοι και αστοχίες

Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΝΑ ΛΕΓΕΤΑΙ

«Δεν βλέπει ο Κύριος καθώς βλέπει ο άνθρωπος· διότι ο άνθρωπος βλέπει το φαινόμενον, ο δε Κύριος βλέπει την καρδίαν.»

(1 Σαμουήλ 16:7)

«Εκείνο, το οποίον μεταξύ των ανθρώπων είναι υψηλόν, βδέλυγμα είναι ενώπιον του Θεού.»

(Λουκάς 16:15)

Δεν γνωρίζω αν υπάρχει αυτή η λέξη, αλλά δεν μας πει-ράζει. Κι αν δεν υπάρχει, την φτιάχνουμε. Το τι θέλει να πει, το καταλαβαίνουμε όλοι και πιστεύω συμφωνούμε ότι είναι υγιές. Ο κόσμος, το πνεύμα του, η νοοτροπία του, το περιε-χόμενό του, οι κίνδυνοι που τον συνοδεύουν δεν έχουν θέση μέσα στην Εκκλησία του Ιησού Χριστού, όταν αυτή είναι γνή-σια. Είναι πολύ καθαρά δοσμένα όλα αυτά από τον Ίδιο τον Θεό στον άνθρωπο μέσα στις σελίδες του Βιβλίου Του, την Αγία Γραφή, «Εξέλθετε, αποχωρίσθητε και μη εγγίσητε ακά-θαρτον..», (2 Κορινθίους 6:17).


Όταν ο κόσμος μπει μέσα στην Εκκλησία, τι κάνουμε; Στις μέρες μας αυτό είναι από τα πιο βασικά ζητήματα και απα-σχολεί πολλούς. Και είναι θετικό και παρήγορο που μας απασχολεί, γιατί το αντίθετο θα ήταν πολύ ανησυχητικό και επικίνδυνο. Όταν ανακαλύπτουμε τον κόσμο μέσα στην Εκκλησία, πρέπει να απομακρυνθεί το συντομότερο και με απόλυτο τρόπο. Όμως εδώ είναι που γεννιούνται μεγάλα και

σοβαρά ερωτήματα. Όσοι ασχολούνται με την αντι-μετώπιση του κόσμου μέσα στην Εκκλησία του Ιησού Χριστού, άραγε ασχολούνται σωστά, προσεγγίζουν το θέμα με σωστούς χειρισμούς; Η αποκοσμικοποίηση της Εκκλησίας είναι σε καλά χέρια ή έχει πάρει λά-θος δρόμο; Μήπως δεν έχουμε αποτελέσματα ή, όταν έχουμε, είναι αποτελέσματα μιας εντελώς λανθασμέ-νης κατεύθυνσης; Ας δούμε λίγο πιο αναλυτικά την αποκοσμικοποίηση όπως την βιώνουμε στις μέρες μας και ας την παραβάλουμε δίπλα στον Λόγο του Θεού τον Άγιο.

ΠΟΙΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ;

Αφορμή για τις σκέψεις που θα ακολουθήσουν ήταν μία εντελώς συνηθισμένη συνάντηση και συζήτηση με μία κοπέλα, σύζυγο, μητέρα και πιστή του Ιησού Χριστού. Προερχόταν από διαφορετική χώρα και ανή-κε σε εκκλησία με κάποιες διαφορές από αυτήν που γνωρίζουμε ή ανήκουμε εμείς. Κοιτάζουμε όμως και κρατάμε την ουσία, που μας ενδιαφέρει. Ήταν εκδρο-μή με παιδάκια και παιχνίδι και φορούσε παντελόνια. Στην κουβέντα μας ήρθε η στιγμή που την ρώτησα. Φοράτε παντελόνια στην εκκλησία σας χωρίς πρό-βλημα; ρώτησα απλά. Ναι, μου είπε, αλλά από ό,τι πρόσεξα και οι δικές σας οι κοπέλες φοράνε αλυσί-δες στο λαιμό τους και στολίζουν τα μαλλιά τους και τα πέτα από τα ρούχα τους με κοσμήματα, σχολίασε το ίδιο απλά. Εμείς στις εκκλησίες της πατρίδας μου δεν τα έχουμε αυτά, συμπλήρωσε, κάπως απολογη-τικά νομίζω. Έπρεπε κάτι να προσθέσω για να απο-καταστήσω την καλή ατμόσφαιρα και βρήκα να πω μόνο, εσείς έχετε άλλα κι εμείς άλλα…

Εκεί μείναμε και μου δόθηκε η ευκαιρία να επισκεφθώ και να υπηρετήσω αυτούς στους ανθρώπους στην εκκλησία τους. Πρόσεξα ότι όλα όσα μου είπε η κοπέλα εκείνη ήταν πέρα για πέρα σωστά, αλλά δεν σταματούσαν εκεί, δυστυ-


Ο Κύριος έχει καρ-φωμένα τα μάτια Του στην πηγή, από την οποία

προέρχονται και εξαρτώνται τα

πάντα στη ζωή του ανθρώπου. Και

αυτή είναι η καρ-διά μας. Η καρδιά μας που δεν έχει

πολλές λειτουργί-ες. Ξέρει να προ-κρίνει ή να απορ-

ρίπτει, να πιστεύει ή να αρνείται, να λέει ΝΑΙ ή να λέει ΟΧΙ. Τόσο απλά,

αλλά και τόσο ου-σιαστικά. Την καρ-διά μας προσεγγί-ζει ο Κύριος, στην καρδιά μας θέλει

να γίνει Κύριος και να κατοικήσει «δια

της πίστεως».


χώς. Μπορεί να μην είχαν χρυσές αλυσίδες και κοσμήμα-τα στα ρούχα τους, αλλά τα φορέματα των γυναικών - που ήταν όλες κομψές και εντυπωσιακά καλλίγραμμες - ήταν τόσο πολύ εφαρμοστά επάνω τους, που θύμιζαν άτλαντα ανατομίας σαν αυτόν που είχαμε στο Πανεπιστήμιο και μπο-ρούσες να μελετήσεις… την ανατομία του σώματος. Κάποια σημεία του σώματός τους φανερά τονισμένα και επικίνδυνα προκλητικά θα έλεγα. Κάποια στιγμή μπήκα στον πειρασμό να ρωτηθώ τι είναι καλύτερο, τι είναι προτιμότερο, το δικό τους ή το δικό μας; Τελικά τι είναι κόσμος από τα δύο, τι επιτρέπεται, τι απαγορεύεται; Τι είναι μέσα, τι είναι έξω; Πού και ποια είναι τα όρια; Ήρθαν στη σκέψη μου και κατοπινά στη ζωή μου πολύτιμα συμπεράσματα για το θέμα αυτό και θα επιχειρήσω να τα μοιραστώ μαζί σας.

ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΘΕΟ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΑΛΛΟΥ

Είμαστε άνθρωποι και όπως είναι φυσικό βλέπουμε, προ-σεγγίζουμε, εκτιμούμε, μετράμε με τον ανθρώπινο τρόπο και εξοπλισμό που διαθέτουμε. Ο Θεός μας έχει άλλο τρό-πο προσέγγισης, βλέπει και διαβάζει καρδιές. Ασχολείται με τον άνθρωπο και τα ανθρώπινα σε άλλο επίπεδο. Εμείς λέμε, τι φοράει, τι δεν φοράει, πού πηγαίνει, με τι ασχολείται, πώς και πού ξοδεύει το χρόνο του, τα χρήματά του; Τον Κύριο φαίνεται ότι δεν Τον απασχολεί, ούτε Τον απασχόλησε ποτέ κανέ-να από όλα αυτά τα σημεία. Και τούτο για έναν και μοναδικό λόγο. Έχει καρφωμένα τα μάτια Του στην πηγή, από την οποία προέρχονται και εξαρτώνται τα πάντα στη ζωή του ανθρώπου. Και αυτή είναι η καρδιά μας. Η καρδιά μας που δεν έχει πολλές λειτουργίες. Ξέρει να προκρίνει ή να απορρίπτει, να πιστεύει ή να αρνείται, να λέει ΝΑΙ ή να λέει ΟΧΙ. Τόσο απλά, αλλά και τόσο ουσιαστικά. Την καρδιά μας προ-σεγγίζει ο Κύριος, στην καρδιά μας θέλει να γίνει Κύριος και να κατοικήσει «δια της πίστε-ως». Πριν απλώσουμε το χέρι να αποκτήσουμε τον κόσμο και το περιεχόμενό του, πριν τον δοκιμά-σουμε, πριν τον φορέσουμε, τον αγαπάμε ή τον απορρίπτου-με. Αυτό είναι που μετράει για τον Κύριο. Τι αγαπάμε, ποιον αγαπάμε, ποιον λατρεύουμε με την καρδιά μας. Αυτό βαραί-νει για τον Κύριο και το λέει τόσο ξεκάθαρα:

Στόχοι και Αστοχίες


«Μη αγαπάτε τον κόσμον μηδέ τα εν τω κόσμω. Εάν τις αγαπά τον κόσμον, η αγάπη του Πατρός δεν είναι

εν αυτώ· διότι παν το εν τω κόσμω, η επιθυμία της σαρκός, και η επιθυμία των οφθαλμών, και η αλαζονεία του βίου,

δεν είναι εκ του Πατρός, αλλ’ είναι εκ του κόσμου. Και ο κόσμος παρέρχεται, και η επιθυμία αυτού·

όστις όμως πράττει το θέλημα του Θεού, μένει εις τον αιώνα». (1 Ιωάννου 2:15).

Γνωρίζει ο Κύριος το «μη φοράτε, μην πηγαίνετε, μην ακού-τε, μη δοκιμάζετε, μη βλέπετε». Δείχνει σαν να μην Τον ενδι-αφέρουν όλα αυτά, όταν υπάρχει κάτι βαθύτερο, θεμελιώ-δες και ουσιαστικό να ζητήσει από τον άνθρωπο. Την αγάπη του, την αγάπη της καρδιάς του, το τι προκρίνει η καρδιά του. Έχει αυτό ο Κύριος; Έχει τα πάντα του ανθρώπου. Δεν έχει αυτό, όσα άλλα και αν Του προσφέρουμε, δεν έχει πρα-κτικά τίποτα από εμάς.

Πρέπει να το ομολογήσουμε. Δεν το προσεγγίσαμε με τέ-τοια πίστη το θέμα του κόσμου μέσα στην Εκκλησία. Επι-μείναμε σε κάποια εξωτερικά στοιχεία και γνωρίσματα και δεν προχωρήσαμε σε βάθος, στα θεμέλια, «τα στατικά» όλου

του οικοδομήματος, όπως λένε οι μηχανικοί. Δεν χειριστήκαμε σωστά το μεγάλο και σοβαρό

θέμα της παρουσίας του κόσμου μέσα στην Εκκλησία του Ιησού Χριστού. Δεν σε-βαστήκαμε την προσέγγιση του Κυρίου. Φτιάξαμε πλαίσια, νόρμες, κανόνες και προδιαγραφές του τι είναι το γνήσιο, τι πνευματικό και τι κοσμικό. Και οδηγη-θήκαμε σε αδιέξοδα, σε συγκρούσεις, σε χωρισμό, σε απέναντι στρατόπεδα.

Σκέφτομαι το παράδειγμα του για-τρού που ασχολείται διεξοδικά, επι-στρατεύοντας όλη του την επιστήμη με τον βήχα ενός ασθενούς που έχει μπροστά του. Δεν σκέφτηκε ποτέ να προχωρήσει με την ιατρική του, να κοι-τάξει βαθύτερα. Ασχολείται με τα συ-μπτώματα και όχι με την πραγματική νόσο, την αιτία στο βάθος του οργανι-σμού του ανθρώπου. Μη αγαπάτε τον κόσμο, επιμένει ο Κύριος, αλλά εμείς δεν το κηρύξαμε, ούτε το διδάξαμε,



ούτε το ζήσαμε έτσι, γι’ αυτό είμαστε αναποτελεσματικοί και σε λάθος δρόμο. Ο Θεός που πιστεύουμε δεν ασχολείται με την επιφάνεια, με τα συμπτώματα, αλλά με την καρδιά μας. Έχουμε δεκάδες παραδείγματα ανθρώπων στο περιβάλλον μας σεμνών, ταπεινών, ηθικών, αλλά μόνον εξωτερικά. Την ώρα που εσύ «πίνεις νερό στο όνομά τους» σχετικά με τη σο-βαρότητά τους, ο Ίδιος ο Κύριός τους, με αυτά που βλέπει στην καρδιά τους, τούς βλέπει σε αμαρτία και τους βδελύττε-ται, γιατί «ο άνθρωπος βλέπει το φαινόμενο, ο Κύριος όμως βλέπει την καρδιά».

ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΤΑΛΟΓΟΣ

Είμαστε άνθρωποι. Συγκεκριμένες οι ανάγκες μας και ο τρόπος λειτουργίας μας. Θα μας βοηθούσε αν υπήρχε ένας κατάλογος στο Βιβλίο του Θεού με όλα όσα επιτρέπονται και όσα απαγορεύονται, όσα είναι αποδεκτά από τον Θεό και όσα πρέπει να απορρί-ψουμε. Βλέπετε όμως δεν υπάρχει τέτοιος κατάλο-γος και υπάρχει εξήγηση γι’ αυτό. Ό, τι κι αν φορέ-σεις, ό, τι μουσική κι αν ακούς, όπου κι αν πηγαίνεις και ξοδεύεις τη μέρα σου, τα χρήματά σου, τη ζωή σου, αυτό που μετράει για τον Θεό είναι ένα, η αγά-πη της καρδιάς σου. Το πού και πώς διαθέτουμε το ΝΑΙ ή το ΟΧΙ της.

Στην Αγία Γραφή που διαβάζουμε, πιστεύουμε και υπηρετούμε δεν υπάρχει σαφής οδηγία και σαφής προσδιορισμός για το τι επιτρέπεται ή απαγορεύεται με συγκεκριμένες αναφορές σε συγκεκριμένες αμαρ-τίες, όπως ίσως θα θέλαμε εμείς. Σε άλλα θέματα έχουμε σαφέστατα δοσμένη την οδηγία του Κυρίου, κρυστάλλινη και πέρα από κάθε αμφισβήτηση, όπως το γνωστό σε όλους μας: «Μη ομοζυγείτε με τους απίστους», ή το «Πας όστις χωρίζεται την γυναίκα αυτού και νυμφεύεται άλλην, μοιχεύει, και πας όστις νυμφεύεται κεχωρισμένην από ανδρός, μοιχεύει». Υπάρχουν λίγα σημεία στην Αγία Γραφή του Θεού, που γίνεται κάποια απαρίθμηση συγκεκριμένων πράξεων και πρακτικών αμαρτίας, όπως είναι: Ρωμαίους 1:24-32, Γαλάτας 5:19-22, 1 Ιωάννου 2:16, αλλά εξυπηρετούν συ-γκεκριμένες καταστάσεις, ίσως είναι ενδεικτικές και σίγουρα δεν είναι μόνον όσα αναφέρονται εκεί, αφού δεν καλύπτουν τις μέρες μας, την καθημερινότητά μας.


Γνωρίζει ο Κύριος το «μη φοράτε, μην πηγαίνετε, μην ακούτε, μη δοκιμάζετε, μη

βλέπετε». Δείχνει σαν να μην Τον

ενδιαφέρουν όλα αυτά, όταν υπάρ-χει κάτι βαθύτερο,

θεμελιώδες και ουσιαστικό να ζη-τήσει από τον άν-θρωπο. Την αγάπη του, την αγάπη της καρδιάς του, το τι

προκρίνει η καρδιά του.


Είναι φανερό, δεν είναι στις προθέσεις του Κυρίου να ανα-δείξει μια - δυο συγκεκριμένες αμαρτωλές κοσμικές συμπε-ριφορές ή πρακτικές, να κάνει υποδείξεις και να μας καλέ-σει να συμμορφωθούμε. Ο Κύριος έχει άλλους δρόμους που ακολουθεί, πολύ πιο βαθείς, αποτελεσματικούς, πολύ πιο αποκαλυπτικούς, πιο ακριβείς και πιο ασφαλείς. Η καρδιά μας τα περιέχει όλα, τα ελέγχει όλα, καθορίζει τα πάντα στη συμπεριφορά μας, στις επιλογές μας. Δεν χρειάζεται κατά-λογος με συγκεκριμένες αμαρτίες ή κοσμικές συμπεριφορές. «Μη αγαπάτε τον κόσμον, μηδέ τα εν τω κόσμω.» Είναι το πιο πλήρες και το πιο ασφαλές μέτρο, που θα μπορούσε να αφήσει ο Θεός δίπλα στον άνθρωπο που θέλει να αρέ-

σει στον Θεό, να εκτελεί το νόμο Του και να ζει μέσα στο θέλημά Του. Το πιο σεμνό και ταπεινό ντύσιμο, η πιο καθαρή και άγια, στα μάτια των ανθρώπων, ζωή κάποιου/-ας, μπορεί στα μάτια του Θεού να είναι βρώμικη και αηδιαστική, γιατί μέσα της κουβαλάει υποκρισία, εγωισμό, ειδωλολατρία και αγάπη για τον κόσμο, κι αυτό μπορεί να το διακρίνει ο Κύριος πολύ εύκολα. Πολύ αποκαλυπτικά τα παρακάτω λόγια του Κυρίου μας στο θέμα αυτό:

«Σεις είσθε οι δικαιώνοντες εαυτούς ενώπιον των ανθρώπων, ο Θεός όμως γνωρίζει τας καρδίας σας· διότι εκείνο, το οποίον μεταξύ των ανθρώπων είναι

υψηλόν, βδέλυγμα είναι ενώπιον του Θεού.» (Λουκάς 16:15)

Δεν το χειριστήκαμε έτσι το θέμα της κοσμικοποίη-σης και αποκοσμικοποίησης στις εκκλησίες μας, στις συζητήσεις μας, στις συντροφιές μας. Φτιάξαμε κατα-λόγους και λίστες με όσα είναι αμαρτωλά και όσα όχι, κατά τη γνώμη μας. Δεν ευοδώθηκαν, δεν ευλόγησε

ο Κύριος την προσπάθειά μας, που έγινε αντικείμενο μάχης, σύγκρουσης, χωρισμού και διαμελισμού του σώματος του Ιησού Χριστού.

ΖΗΤΟΥΝΤΑΙ ΟΙ ΚΑΛΥΤΕΡΟΙ

Από τη μελέτη μας στα όσα συμβαίνουν γύρω μας και ανάμεσά μας, βγαίνει αβίαστα το συμπέρασμα ότι όσοι έδειξαν ότι σέβονται, τηρούν, ταυτίζονται με αυτό που λέμε αποκοσμικοποίηση ή συντηρητική γραμμή, δεν ήταν καλύτεροι από τους άλλους. Οι εκκλησίες τους δεν ήταν ιδι-αίτερα ευλογημένες, όπως θα περίμενε κανείς, ούτε η δια-


«Μη αγαπάτε τον κόσμον, μηδέ τα εν τω κόσμω.» Είναι το πιο πλήρες και

το πιο ασφαλές μέτρο, που θα μπο-ρούσε να αφήσει ο Θεός δίπλα στον

άνθρωπο που θέλει να αρέσει στον

Θεό, να εκτελεί το νόμο Του και να ζει

μέσα στο θέλημά Του.


κονία τους, η ζωή τους, η οικογένειά τους εξαιρετικά ευλο-γημένη από τον Κύριο. Αυτοί δεν ήταν οι καλύτεροι, αλλά ούτε οι άλλοι οι χειρότεροι… Και οι δυο πλευρές – κάποτε παρατάξεις, δυστυχώς - είχαν και έχουν πολλά και σοβαρά προβλήματα, διλήμματα και αδιέξοδα στην πορεία τους.

Υπήρξαν άνθρωποι ιδιαίτερα ευλογημέ-

νοι του Κυρίου, χρήσιμοι και αποτελεσμα-τικοί στο έργο Του, που όμως η εμφάνισή τους, τα ακούσματά τους, οι προτιμήσεις τους στις διάφορες περιοχές της καθη-μερινότητας δεν μας βρίσκουν σύμφω-νους, δεν τις εγκρίνουμε ίσως. Και άλλοι, που θα χαρακτηρίζαμε άγια και σοβαρή τη ζωή τους, με βάση τα εξωτερικά της γνωρίσματα, χωρίς να συνοδεύεται από ιδιαίτερη ευλογία του Κυρίου, από απο-τελέσματα και καρπό «που να μένει».

Είναι περισσότερο από φανερό ότι ο Κύριος δεν ασχολείται με το ντύσιμο, τα ακούσματα, τα εξωτερικά στοιχεία της ζωής του ανθρώπου, όταν γνωρίζει ότι από την καρδιά του εκπορεύονται οι επι-λογές, οι ενέργειές του. Στην καρδιά μας γίνεται η σύλληψή τους, η επεξεργασία, η αποδοχή ή η απόρριψή τους. Ταυτό-χρονα μέσα σ’ αυτήν την καρδιά μπορεί να συνυπάρχει εγωισμός, αλαζονεία, φθόνος, κακία, ειδωλολατρία. Αυτά όλα τα διακρίνει πολύ καθαρά ο Κύριος, την ώρα που εμείς θαυμάζουμε κάποιον για την πιστότητά του και το πνευματικό του ανάστημα.

Μετά από τόσες δεκαετίες επιμονής και μαχών, εκτιμώ ότι το κίνημα της απο-κοσμικοποίησης των εκκλησιών μας δεν ευλογήθηκε, δεν ευοδώθηκε από τον Κύριο. Είχε μόνο πολλές θλιβερές πα-ράπλευρες απώλειες, αλλά όχι τον ανάλογο καρπό για τη δόξα του Κυρίου. Και τούτο, όχι γιατί είναι λάθος η κάθε προσπάθεια καθαρισμού και αποκοσμικοποίησης της Εκ-κλησίας του Ιησού Χριστού, αλλά είναι σε λάθος βάση, σε λάθος χέρια και με λάθος πρακτικές.



ΥΠΕΡΤΟΝΙΣΑΜΕ ΚΑΙ ΑΠΟΣΙΩΠΗΣΑΜΕ

Δώσαμε αφύσικα μεγάλη βαρύτητα στα εξωτερικά στοι-χεία της καθημερινότητας των ανθρώπων, σε βάρος δυστυ-χώς αυτών που προβάλλει και τονίζει τον Άγιο Πνεύμα του Κυρίου. Δεν υψώσαμε ανάλογα τη φωνή μας, δεν τονίσαμε ανάλογα στο κήρυγμά μας την αμαρτία του εγωισμού, της φιλαυτίας, της υπερηφάνειας, των κοσμικών πρακτικών στα

άγια του Κυρίου, της κακίας, της έχθρας, των δύο μέ-τρων και δύο σταθμών, της άδικης προσωποληψίας, και τόσων άλλων. Αφήσαμε και άλλες περιοχές ατρο-φικές και ακάλυπτες, όπως το κεφάλαιο της αγάπης, της υπηρεσίας των πολύτιμων ψυχών, της μακροθυ-μίας του Θεού στη ζωή όλων μας. Δεν τα κηρύξαμε, δεν τα τονίσαμε, δεν τα ζήσαμε. Ασχοληθήκαμε με την αμαρτία επιλεκτικά, υπερτονίζοντας κάποιες πε-ριοχές και αποσιωπώντας κάποιες άλλες. Η ιδιαίτε-ρα θλιβερή παρενέργεια όλων αυτών των χειρισμών ήταν, την ώρα που εμείς καταρτίζαμε τις δικές μας αυτοσχέδιες λίστες για το τι θεωρούμε άγιο και τι κο-σμικό, περνούσαν απαρατήρητες και εγκαταστάθη-καν στη ζωή μας, στις οικογένειές μας, στις εκκλησίες μας αμαρτωλές καταστάσεις, που κάνουν τον Κύριο να αποστρέφει το Πρόσωπό Του.

Το κήρυγμά μας δεν ήταν σοφά ισορροπημένο, δεν ήταν με οδηγία και επιδοκιμασία του Αγίου Πνεύμα-τος. Είχε και έχει πολύ μεγάλη αναλογία ανθρώπινης προσπάθειας. Ήταν μονόπλευρο και, δυστυχώς, πολύ λίγο Βιβλικό. Γνωρίζει ο Κύριος πολύ καλά, όταν μας παροτρύνει και επιμένει:

Υιέ Μου, δος την καρδίαν σου εις Εμέ.• (Παροι-μίες 23:26)Μη αγαπάτε τον κόσμον μηδέ τα εν τω κόσμω• . (1 Ιωάννου 2:15)Να κατοικήση ο Χριστός διά της πίστεως εν •ταις καρδίαις υμών. (Εφεσίους 3:17)

Δεν σεβαστήκαμε τον τρόπο που ο Θεός προσεγγίζει το θέμα της κοσμικότητας, του συμβιβασμού, της συνθηκολό-γησης με τους απίστους.

Τα αποτελέσματα ήταν και είναι απογοητευτικά, αλλά και αναμενόμενα. Αντί να ταπεινωθούμε, να καθαριστού-με μπροστά στον Άγιο Θεό, στήθηκαν «οδοφράγματα, πεδία αναμέτρησης» ανάμεσά μας σε βάρος των ψυχών


Χειριστήκαμε το θέμα της κοσμι-κοποίησης και

αποκοσμικοποίη-σης στις εκκλησίες

μας, στις συζη-τήσεις μας, στις συντροφιές μας

φτιάχνοντας κατα-λόγους και λίστες με όσα είναι αμαρ-τωλά και όσα όχι,

κατά τη γνώμη μας. Δεν ευοδώθη-καν, δεν ευλόγησε ο Κύριος την προ-σπάθειά μας, που έγινε αντικείμενο μάχης, σύγκρου-

σης, χωρισμού και διαμελισμού του

σώματος του Ιησού Χριστού.


του Κυρίου, που έφυγαν και φεύγουν τρομοκρατημένες, κυνηγημένες, απογοητευμένες από εμάς και τον Θεό που τους κηρύξαμε. Οι εκκλησίες έγιναν εσωστρεφείς και άκαρ-πες. Αυτή η προσπάθειά μας της αποκοσμικοποίησης έχει έντονο το στοιχείο της καταδίκης των ψυχών, στερείται αγάπης, καλοσύνης, μακροθυμίας. Στη σκέψη μου έρχεται το συμβολικό άγαλμα της Δικαιοσύνης. Μία ψυχρή γυναίκα με τα μάτια δεμένα σφιχτά κλειστά, σοβαρή, αγέλαστη, να κρατάει στο ένα χέρι την ψυχρή ζυγαριά του νόμου και στο άλλο γυμνό το σπαθί της δικαιοσύνης των ανθρώπων…

ΣΥΜΠΤΩΜΑΤΑ ΚΑΙ ΝΟΣΟΣ

Πολύ σοβαρό, πνευματικό λάθος αυτό που κά-νουμε. Προσπαθούμε να αλλάξουμε τους ανθρώ-πους, να συγκρατήσουμε την κοσμικότητα «από έξω προς τα μέσα», με εντολές, με διατάγματα, με πλαίσια, με λίστες. Ο τρόπος του Κυρίου είναι τελεί-ως διαφορετικός και μοναδικός. Η μεταμόρφωση του αμαρτωλού ανθρώπου σε γνήσιο, ευλογημέ-νο παιδί του Θεού γίνεται από μέσα προς τα έξω, αρχίζει με την επέμβαση του Κυρίου στην καρδιά του ανθρώπου. Πρακτικά δεν ασχολείται με το εξωτερικό, το οποίο γνωρίζει ότι, τις περισσότερες φορές, ακολουθεί και με θαυμαστά, εντυπωσιακά αποτελέσματα. Ο Κύριος μιλάει για Αναγέννηση, για Ανακαίνιση του νοός μας.

Το αναφέραμε και στην αρχή. Υπάρχουν τα συ-μπτώματα που βλέπουμε εξωτερικά, υπάρχει και η νόσος που δουλεύει εσωτερικά και τα παράγει. Εμείς βλέπουμε τον πυρετό, ο σωστός γιατρός βλέπει λοί-μωξη, βλέπει φλεγμονή, βλέπει τη νόσο, βλέπει όλο τον οργανισμό που νοσεί. Σε κάποιες περιπτώσεις βλέπει ακό-μα πιο βαθιά το DNA του ασθενούς, τα στοιχεία του ιστορικού του ασθενούς, που ίσως πηγαίνουν πολλά χρόνια πίσω.

Το συμπέρασμα είναι ότι ασχοληθήκαμε άκομψα, λαθεμέ-να, επιπόλαια και ανθρώπινα με ένα θέμα πολύ-πολύ σοβα-ρό, που το χειρίζεται σοφά ο Ίδιος ο Κύριος. Εκείνος έχει τον τρόπο να κάνει τον αμαρτωλό άνθρωπο «Πραγματικά Ελεύθερο» από την απάτη του κόσμου των προσφορών της αμαρτίας. Ας κοιτάξουμε γύρω μας, πόσους χριστιανούς πραγματικά ελεύθερους συναντάμε; Αντίθετα είναι γεμάτες οι εκκλησίες με τρομοκρατημένους χριστιανούς, φοβισμέ-νους, αδύναμους, ανασφαλείς.



Αν είχαμε προσεγγίσει το θέμα αυτό με ταπείνωση και πί-στη στον Θεό, θα είχαμε προσέξει την τόσο διαφορετική νοο-τροπία Του, τους τόσο διαφορετικούς τρόπους και δρόμους Του. «Ο Κύριος είναι ο ποιμήν μου». Αυτός είναι από τους κα-λύτερους και πληρέστερους ορισμούς του παιδιού του Θεού με τη σωτηρία του Ιησού Χριστού στη ζωή του. Φαντάζεστε αυτόν τον πιστό του Χριστού, που ακολουθεί καθημερινά με λατρεία και πίστη τον αγαπημένο του Ποιμένα του, που διοι-κείται από το Άγιο Πνεύμα του Θεού, να έχει ανάγκη να του πούμε τι να φορέσει, τι να ακούσει, τι να δει, τι επιτρέπεται και τι απαγορεύεται; Αλλά και κάποιον που δεν είναι Ποιμέ-νας του, Σωτήρας του ο Ιησούς Χριστός, τι θα τον ωφελήσει να ντύνεται σωστά, να ακούει σωστή μουσική, να διαβάζει σωστά βιβλία, να φέρεται ηθικά; Μήπως θα κληρονομήσει τη Βασιλεία των Ουρανών απ’ αυτό το δρόμο; -


Η νέα μας Ιστοσελίδα - blog

www.logiazois.netΠλήθος άρθρα, επίκαιρα, αναλύσεις, περιοδικά,

βιβλία, ομιλίες mp3, DVDΝα ακούσετε, να δείτε ζωντανά, να αντιγράψετε δωρεάν, να μοιραστείτε με άλλους, να επικοινωνήσετε μαζί μας,

να παραγγείλετε. Λειτουργεί όλο το 24ωρο

Ζωντανός Ραδιοφωνικός Σταθμός στο ΙντερνετΕπισκεφθείτε την - Συστήστε την

...Η ΒΑΣΙΛΕΙΑ ΤΩΝ ΟΥΡΑΝΩΝ ΒΙΑΖΕΤΑΙ!...

www.logiazois.net

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΕΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ «ΛΟΓΙΑ ΖΩΗΣ»ΤΑΧΥΔΡΟΜΙΚΗ ΘΥΡΙΔΑ 50438 / 141 10 Ν. ΗΡΑΚΛΕΙΟ - HELLAS

Υπάρχουν περιοχές, που το μέγεθος και το μεγαλείο της αγάπης του Θεού για τον άνθρωπο φαίνεται καθαρά και με τρόπο συγκλονιστικό, ανάγλυφο.

Μας γεμίζει έκπληξη, θαυμασμό και δικαιολογημένη απορία το κάλεσμα του Θεού σε Κοινωνία μαζί Του. «Η κοινωνία δε ημών είναι μετά του Πατρός και μετά του Υιού Αυτού Ιησού Χριστού.»

Πόσο έχουμε ασχοληθεί, πόσο γνωρίζουμε το μεγάλο και θε-μελιώδες θέμα της Κοινωνίας του ανθρώπου με τον Θεό;

Μας έχει μιλήσει ποτέ κανείς; Εμείς έχουμε μιλήσει σε άλλους για την Κοινωνία μας με τον Θεό; Γνωρίζουμε τι περικλείει μέσα του αυτό το δώρο;

Εμείς έχουμε Κοινωνία με τον Θεό;

Το ΝΕΟ βιβλίο

των

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΩΝ

ΕΚΔΟΣΕΩΝ


Τι θα απαντούσαμε σε κάποιον αν μας ρωτούσε ποιο είναι το ένα, το πρώτο, το κυριότερο όλων, για το οποίο γίνονται όλα και γύρω από το οποίο υπάρχουν και εκτυ-λίσσονται όλα όσα αναφέρει η Αγία Γραφή; Όλα όσα πι-στεύουμε και υπηρετούμε σε σχέση με τον άγιο Θεό; Η απάντηση είναι μία, η Βασιλεία του Θεού, η Βασιλεία των Ουρανών! Αυτό είναι το κεφαλαιώδες, το πρώτο και το βασικότερο όλων. Αυτό υπηρετούν όλα όσα έγιναν και γί-νονται επάνω στη Γη για τον άνθρωπο τον αμαρτωλό και τη σωτηρία του. Και αν υπάρχει ένα που θέλει να κρα-τήσει ο άνθρωπος, μ’ αυτό να ασχοληθεί σοβαρά και σ’ αυτό να αφιερώσει τη ζωή του ολόκληρη, η Βασιλεία των Ουρανών, δεν υπάρχει άλλο.

ΣΚΕΨΕΙΣ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ

Πόσο κοστίζει η Βασιλεία των Ουρανών;

(Ματθαίος 13:44,45)


Το αρχικό σχέδιο

Η Βασιλεία των Ουρανών, το πρώτο, το κορυφαίο, το θε-μελιώδες θέμα «κουμπώνει» όμορφα και ταιριαστά με όσα συνέβησαν και περιγράφονται στα τρία πρώτα κεφάλαια του βιβλίου της Γένεσης στην Αγία Γραφή. Εκείνο το τόσο χαρακτηριστικό: «Ας κάμωμεν άνθρωπον κατ’ εικόνα ημών, καθ’ ομοίωσιν ημών· και ας εξουσιάζη», (Γένεση 1:26) ήταν στην ουσία η αρχή της Βασιλείας Του στον κόσμο μας, που δημιούργησε ο Ίδιος. Ο Θεός και ο άνθρωπος ένα, με άγια κοινωνία αγάπης στον παράδεισο του Θεού. Ο Θεός να αποκαλύπτεται στον άνθρωπο, να του φανερώνει τον εαυτό Του, το σοφό και τέλειο θέλημά Του, και ο άνθρωπος να υπηρετεί τα σχέδιά Του με πιστότητα, ταπείνωση και καθαρό-τητα. Μία σχέση αγάπης, λατρείας και δόξας.

Μετά εισέβαλε η αμαρτία, που πυρπόλησε τα σχέ-δια της αγάπης του Κυρίου και απομάκρυνε τον Θεό και τον άνθρωπο. Ο αμαρτωλός άνθρωπος έξω από τη Βασιλεία του Θεού να την αποζητά, να την ονει-ρεύεται, να του λείπει, να πασχίζει να επιστρέψει σ’ αυτήν, στο Βασίλειο του Βασιλιά Θεού ή πιο σωστά σ’ αυτό που είναι «εμείς η Βασιλεία Του.» Όταν μιλάει ο Θεός για τους δικούς Του πιστούς ανθρώπους που Τον σέβονται, Τον αγαπούν, Τον υπηρετούν, λέει το Βασίλειό Μου. Και όταν μιλάει ο άνθρωπος του Θεού για τον Θεό τον Κύριό Του, λέει ο Βασιλιάς μου, και εννοεί Αυτός που με φροντίζει, με προστατεύει, θέλει το καλύτερο για μένα, δίνει τις μάχες μου και νικάει, προπορεύεται κι εγώ Τον ακολουθώ, είναι δίκαιος και άγιος.

Όταν λέμε η Βασιλεία των Ουρανών, είναι λάθος να εννο-ούμε κάτι μακρινό, κάτι που μας περιμένει όταν θα φύγουμε από αυτόν τον κόσμο ή κάτι που θα το συναντήσουμε όταν γίνει η συντέλεια του κόσμου, ο τρίτος παγκόσμιος πόλεμος, με αφορμή τα πυρηνικά ίσως, το πετρέλαιο, το φυσικό αέριο κλπ. Δεν είναι πουθενά για εμάς η Βασιλεία των Ουρανών αν δεν είναι μέσα μας, αν δεν έχει ξεκινήσει από μέσα μας και αν δεν είμαστε και εμείς πολίτες αυτού του Βασιλείου και αυτού του Βασιλιά από τώρα. Αυτό που θέλει το Άγιο Πνεύμα του Θεού να μας βοηθήσει να καταλάβουμε, είναι το τι είναι η Βασιλεία του Θεού, αλλά και τίνων είναι η Βα-σιλεία Του, ποιοι είναι οι κατάλληλοι για την Βασιλεία των Ουρανών.

Πόσο κοστίζει η Βασιλεία των Ουρανών;

Όταν λέμε η Βα-σιλεία των Ουρα-νών, είναι λάθος να εννοούμε κάτι μακρινό, κάτι που μας περιμένει όταν

θα φύγουμε από αυτόν τον κόσμο ή κάτι που θα το συ-ναντήσουμε όταν γίνει η συντέλεια του κόσμου. Δεν

είναι πουθενά για εμάς η Βασιλεία των Ουρανών αν

δεν είναι μέσα μας!


Είναι θησαυρός

«Πάλιν ομοία είναι η βασιλεία των ουρανών με θησαυρόν κεκρυμμένον εν τω αγρώ.» Πολύ πιο πέρα και πάνω από τη θρησκεία, τα δόγματα, τα ανθρώπινα σχήματα, τις γνώμες, τις γνώσεις. Σκάβεις ψάχνοντας στη ζωή σου για κάτι πολύτι-μο, μοναδικό, ξεχωριστό, και πέφτεις επάνω του. Σταματάς και δεν μοιάζει με τα άλλα που ήξερες, που έχεις, που έχουν οι άλλοι γύρω σου. Δεν μπορείς να τον προσπεράσεις, δεν μπορείς να τον αγνοήσεις. Σου κόβεται η ανάσα, μένεις άφω-νος. Το μόνο που σκέφτεσαι μετά από αυτή τη «συνάντηση» είναι πώς θα τον αποκτήσεις, πώς θα τον κάνεις δικό σου. Αυτή είναι η «φυσιολογία» της απόκτησης του θησαυρού της Βασιλείας του Θεού. Αν δεν εκτυλίχθηκαν έτσι τα πράγματα στη ζωή μας, μάλλον δεν είμαστε στο σωστό δρόμο, μάλ-λον δεν καταλάβαμε το πραγματικό νόημα, την πραγματική της αξία. Ο κατάλληλος για τον Ιησού Χριστό, τη σωτηρία Του, την αγάπη Του, την αιώνια ζωή στη Βασιλεία Του είναι όποιος είχε αυτή την αντίδραση και τίποτα άλλο μόλις Τον συνάντησε, να Τον αποκτήσω, με όλες μου τις δυνάμεις, με ό,τι διαθέτω, να μην Τον χάσω, να γίνει δικός μου, γιατί είναι πραγματικός θησαυρός.

Το αντίτιμο

«Τον οποίον ευρών άνθρωπος έκρυψε, και από της χαράς αυτού υπάγει και πωλεί πάντα όσα έχει, και αγοράζει τον αγρόν εκείνον.» Αυτό το σημείο αξίζει να το προσέ-ξουμε ιδιαίτερα. Είναι ίσως άγνω-στο. Δεν παζάρεψε την τιμή του αγρού, δεν κατέβασε λίγο την τιμή, ούτε καν το κουβέντιασε. Ούτε καν ρώτησε πόσο κάνει. Πήγε και πούλησε όλα όσα είχε, για να τον αποκτήσει. Πρόθυμα, μόνος του, χωρίς κανένας να τον υποχρεώσει. Όλοι όσοι απέκτησαν το θησαυρό, της Βασιλείας των Ουρανών, στην ίδια τιμή τον αγόρασαν. Πόσο; Όλα! Όλα όσα έχεις. Πηγαίνεις σ’ Αυτόν που έχει το χωραφάκι με το θησαυρό και δεν Του λες πόσο κά-νει, αλλά του λες τα πούλησα όλα!

Πόσο κοστίζει...


Δεν υπάρχει άλλος δρόμος για να γίνει δικός μας ο θησαυ-ρός της Βασιλείας. Αν δεν τα πουλήσουμε όλα, αν δεν απαλ-λαγούμε από όλα τα δικά μας, τα αγαπημένα μας, αυτά που αγαπάμε, επιθυμούμε και λατρεύουμε, και μάλιστα με την πρώτη, στο ξεκίνημα, μόλις συναντήσουμε το θησαυρό, χω-ρίς δεύτερες σκέψεις, υπολογισμούς και λογαριασμούς, δεν κάνουμε για τη Βασιλεία. Δική μας δεν θα γίνει ποτέ. Δική μας μπορεί να γίνει η εκκλησία που κηρύττει για τη Βασι-λεία, μερικά βιβλία ίσως, κάποιες σκέψεις, συναισθήματα, κάποια δόγματα, αλλά όχι ο Βασιλιάς και η Βασιλεία Του.

Κατάλληλοι και ακατάλληλοι για τη Βασιλεία του Θεού

Ο άνθρωπος του Θεού είναι πραγματικά έξυπνος άνθρωπος και του ταιριάζει το επάγγελμα του έξυ-πνου εμπόρου. Κόβει το μάτι του, εντοπίζει αμέσως τις αξίες. Η έξυπνη κίνηση. Οι άλλοι γύρω που πα-ρακολουθούν νομίζουν ότι βιάζεται, ότι θα χάσει, ότι κάνει ανοησία, αλλά ο ίδιος ξέρει πολύ καλά τι κάνει. Επενδύει σε πολύ μεγαλύτερη αξία από αυτήν που φαίνεται ότι ξοδεύει. Το κέρδος του είναι πραγματικό και πολλαπλάσιο. Η Βασιλεία του Θεού, η Βασιλεία των Ουρανών, η αιωνιότητα στη δόξα του Θεού. Δεν υπάρχει μεγαλύτερο, δεν συγκρίνεται η αξία του με καμία άλλη στη Γη και στον Ουρανό. Ρώτησε κάπο-τε ένας καθηγητής οικονομικής σχολής του Πανεπι-στημίου τους φοιτητές του να κοστολογήσουν την Ακρόπολη. Έκαναν υπολογισμούς, αναφορές στην Ιστορία, προσπάθειες να αιτιολογήσουν τις απαντή-σεις τους. Ήταν όλα, μα όλα λάθος. Η Ακρόπολη δεν κοστολογείται. Είναι μοναδική, ανεπανάληπτη, είναι πάνω από κάθε αξία….

Ο αμαρτωλός άνθρωπος που πηγαίνει έτσι στον Θεό είναι σα να Του λέει, θέλω να Σου δείξω ότι το θησαυρό της Βασιλείας Σου τον θέλω με όλη μου την καρδιά…, θέλω να Σε πείσω, θέλω να Σου δείξω ότι αξίζω να μου τον δώσεις, τον εκτιμώ, θα τον δια-χειριστώ σωστά και σοφά, όπως του ταιριάζει.

Δυστυχώς όμως τις περισσότερες φορές ακολουθούμε άλλο δρόμο. Πηγαίνουμε στον Θεό και Του δίνουμε πρόθυμα τις αμαρτίες μας, τα λάθη μας, τους φόβους, τις ανησυχίες, τις ανάγκες μας… Τον καλούμε να έρθει στη ζωή μας να μας βοηθάει, να μας συγχωρεί, να μας ευλογεί, ώστε να μη

...η Βασιλεία των Ουρανών;

Δεν υπάρχει άλλος δρόμος για να γίνει δικός μας ο θησαυ-ρός της Βασιλείας. Αν δεν τα πουλή-σουμε όλα, αν δεν απαλλαγούμε από όλα τα δικά μας, αυτά που αγαπά-με, επιθυμούμε

και λατρεύουμε, και μάλιστα με την πρώτη, στο ξεκίνημα, μόλις

συναντήσουμε το θησαυρό, χωρίς

δεύτερες σκέψεις, και υπολογισμούς, δεν κάνουμε για τη

Βασιλεία.


μας λείψει τίποτα. Ένα είδος συναλλαγής, ας πούμε. Από τέτοιους δρόμους η Βασιλεία Του δεν θα γίνει ποτέ δική μας.

Κάτι που δεν ακούσαμε, ούτε καταλάβαμε ποτέ ίσως, είναι ότι ο άνθρωπος εκτιμά και προκρίνει τη Βασιλεία Του και ο Κύριος την χαρίζει, την εμπιστεύεται όταν και όπου κρί-νει. Γνωρίζει ο Κύριος πολύ καλά αν τα δώ-σαμε όλα, το χρόνο μας, την υγεία μας, τις επιθυμίες μας, την καρδιά μας, τις αγάπες μας, τη ζωή μας ολόκληρη. Μόνον έτσι κα-ταλαβαίνουμε εμείς και «δίνουμε και στον Κύριο να καταλάβει» ότι η Βασιλεία Του για μας είναι θησαυρός. Πρώτα εκτιμούμε και μετά αποκτούμε.

Η Βασιλεία των Ουρανών δεν είναι γι’ αυτούς που έχουν το αντίτιμο για να την αποκτήσουν, αλλά γι’ αυτούς που είναι έτοιμοι και πρόθυμοι να τα δώσουν όλα για να την αποκτή-σουν! Είναι έτοιμοι να τα ξεκολλήσουν όλα από την καρδιά τους, γιατί θα εγκατασταθεί μόνιμα ο θησαυρός τους, ο κα-λός μαργαρίτης, (Ματθαίος 13:45-46) ο Ιησούς Χριστός, ο Βασιλιάς της Βασιλείας του Θεού. Μπορεί κάποιος να έχει κάνει πολλά για τον Κύριο, πολλά και ηχηρά βήματα, μπο-ρεί να είναι έτοιμος να υπηρετήσει, να τρέξει, να ξοδέψει, να θυσιάσει, αλλά ο Κύριος, που βλέπει βαθιά τι ακριβώς έχουμε στην καρδιά μας, πονάει και προσπερνάει… δεν θα τα πουλήσει όλα για Μένα, δεν θα είμαι ποτέ Εγώ ο απο-κλειστικός, ο Κύριός του και ο Θεός του. Ο Θεός λέει για τους δικούς Του πιστούς ο θησαυρός Μου και ο άνθρωπος της Βασιλείας λέει ο θησαυρός μου! Όλοι αυτοί κόντεψαν να πάθουν έμφραγμα μόλις είδαν το θησαυρό… Η αγάπη του Θεού, η θυσία του Ιησού Χριστού, ο Ουρανός, η αιώνια ζωή, οι Γάμοι του Γιου του Θεού με την αγαπημένη Του Εκκλησία, τη Νύμφη Του… Δεν μπορούσε να το χωρέσει το μυαλό τους. Μονίμως απορημένοι, σαστισμένοι.

Όλα! Χωρίς δεύτερες σκέψεις, χωρίς παζάρεμα, χωρίς προ-σπάθεια να κατεβάσουμε την τιμή… Και με προθυμία, χωρίς πίεση, χωρίς φόβους και αναστολές. Αυτός που έσκαβε στον αγρό και βρήκε το θησαυρό, θα είχε και γυναίκα και παιδιά, φαντάζομαι. Γυρίζει στο σπίτι του άλλος άνθρωπος. Καμία σχέση με αυτόν που ήξεραν. Τους λέει κάτι λόγια ακατανόη-τα γι’ αυτούς, να φύγουν γρήγορα γιατί πουλάει όλο το σπίτι

Πόσο κοστίζει...


μαζί με το περιεχόμενό του… Συνεχίζουν να μην καταλαβαίνουν τίποτα. Δεν συζητάει τίποτα μαζί τους, δεν συσκέπτονται, δεν συναποφασίζουν για το τι θα κάνουν. Ο θησαυρός και η απόκτησή του έρχονται τώρα πια πρώτα στη ζωή του, στην καρ-διά του, στη σκέψη του. Μετά όλοι οι άλλοι. Αυτοί είναι οι πολίτες της Βασιλείας του Θεού, αυτοί εί-ναι οι κατάλληλοι για την αιώνια δόξα. Από τώρα μπορείς να τους καταλάβεις.

Είναι μερικοί αριστούχοι στα σχολεία, που είσαι σίγουρος ότι θα δεις το όνομά τους στις εισαγω-γικές από τα πρώτα, στις πολύ δύσκολες σχολές του Πανεπιστημίου. Όταν βγουν τα αποτελέσμα-τα, αβίαστα σκέφτεσαι, … μα δεν ήταν έκπληξη, φαινόταν, ο άνθρωπος ήταν άριστος, διαβασμέ-νος, όλα τα χρόνια πρώτος… Και οι πολίτες του Ουρανού φαίνονται από τις επιλογές τους, από τις έξυπνες κινήσεις που κάνουν στη ζωή τους, από τις έξυπνες τοποθετήσεις της καρδιάς τους απέναντι στο θησαυρό, στον Ιησού Χριστό, στη σωτηρία Του, στην αιώνια ζωή.-

...η Βασιλεία των Ουρανών;

Η Βασιλεία των Ου-ρανών δεν είναι γι’

αυτούς που έχουν το αντίτιμο για να την αποκτήσουν, αλλά

γι’ αυτούς που είναι έτοιμοι και πρόθυμοι να τα δώσουν όλα για να την αποκτήσουν! Είναι έτοιμοι να τα

ξεκολλήσουν όλα από την καρδιά τους, γιατί θα εγκατασταθεί μό-

νιμα ο θησαυρός τους, ο καλός μαργαρίτης, ο

Ιησούς Χριστός.

Κάθε Mέρα με τον ΙησούΠρόκειται για ένα ημερολόγιο που

μπορεί να διαβάζεται όλο το χρόνο και κάθε χρόνο. Αντί για άλλα κείμενα έχει ποικίλα εδάφια από την Αγία Γραφή που ανήκουν στην ίδια θεματική ενότητα, δι-αφορετική για κάθε μέρα του χρόνου. Τα εδάφια είναι επιλεγμένα να οδηγούν τη σκέψη μας και την καρδιά μας στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού και να μας γεμίζουν δύναμη, χαρά και στήριξη στις δυσκολίες τής κάθε μας μέρας. Με το ξεκίνημα του καινούργιου χρόνου -1 Ια-νουαρίου- μπορείτε να αρχίσετε να το διαβάζετε από την αρχή. Είναι βέβαιο ότι το Άγιο Πνεύμα του Θεού θα έχει και-νούργια δώρα της αγάπης Του να σας χαρίσει. 3η Έκδοση

ΕΝΑ ΑΛΛΙΩΤΙΚΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ


Aυτός ο Ψαλμός είναι το εγκώμιο για την ενότητα και την αδελφική αγάπη. Είναι Ψαλμός που έγραψε ο Δαβίδ και τον χρησιμοποίησε ο Εζεκίας για τους αναβαθμούς. Μετά την επανάσταση ενάντια στον πατέρα του και το θά-νατο του Αβεσσαλώμ, διαβάζουμε ότι ο Δαβίδ «έκλινε την καρδίαν πάντων των ανδρών Ιούδα, ως ενός ανθρώπου και απέστειλαν προς τον βασιλέα λέγοντες, επίστρεψον συ και πάντες οι δούλοι σου» (Β΄Σαμουήλ ιθ΄14). Όμως το πιθανότερο είναι ο Ψαλμός να γράφτηκε μετά την ένωση όλων των φυλών του Ισραήλ, ύστερα από τα οκτώ χρόνια εμφυλίου πολέμου μεταξύ των φυλών του Ισραήλ, που εί-χαν διαφορετικά συμφέροντα στην περίοδο διακυβέρνη-σης των Κριτών.

Ωδή των αναβαθμών του Δαβίδ

Ψαλμός ρλγ΄

Εγκώμιο αδελφικής ενότητας


Η αλήθεια είναι ότι ο Δαβίδ έζησε σε περιόδους αναταραχής εξ αιτίας του πολέμου μεταξύ των παιδιών της οικογενείας του και της ανταρσίας του Αβεσσαλώμ. Αυτό τον έντονο ψυχικό πόνο του Δαβίδ χρησιμοποίησε το Άγιο Πνεύμα για να τον εμπνεύσει, ώστε να γράψει με λίγα λόγια ένα υπέροχο εγκώμιο για την αδελφική ενότητα.

Μια παρόμοια κατάσταση υπήρξε στην περίοδο του Εζεκία, όταν ο Ισ-ραήλ ήταν διηρημένος σε Βόρειο βασίλειο του Ισραήλ και Νότιο βασί-λειο του Ιούδα. Στον πρώτο χρόνο της βασιλείας του ο Εζεκίας οργάνω-σε μια μεγάλη γιορτή για το Πάσχα, στην οποία κάλεσε ολόκληρο τον Ισραήλ «από Βερσεβά μέχρι Δαν», δηλαδή απ’ το Βορά ως το Νότο, και αρκετές φυλές ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα.(Β΄Χρονικών λ΄). Η σχέση μεταξύ του Β΄Χρονικών λ΄12 «να δώση εις αυτούς καρδίαν μίαν» και Β΄Σαμουήλ ιθ΄14 «έκλινε την καρδίαν πάντων των ανδρών Ιούδα ως ενός ανθρώπου» βρίσκεται στο γεγονός ότι έχουν ίδιο νόημα. Και οι δύο περιπτώσεις εκφράζονται στον Ψαλμό.

Ο ιστορικός Ιώσηπος για το Πάσχα του Εζεκία γράφει: «Ο βασιλιάς προ-έτρεψε τους Ισραηλίτες να αφήσουν τον μέχρι τότε τρόπο της ζωής τους και να επιστρέψουν στις παλιές παραδόσεις και να λατρέψουν τον Θεό, γιατί Αυτός τους έδωσε άδεια να πάνε στην Ιερουσαλήμ και να γιορτά-σουν σύσσωμοι τη γιορτή των Αζύμων.» Διαβάζουμε ότι ορισμένοι από τις φυλές του Ασήρ, του Μανασσή και του Ζαβουλών, καθώς και αρκετοί από τη φυλή του Εφραίμ και του Ισσάχαρ «υπέκλιναν», δηλαδή ταπείνω-σαν τους εαυτούς των και ήρθαν στην Ιερουσαλήμ. Αυτή η σύναξη των Ισραηλιτών στην Ιερουσαλήμ, από το άκρο του Βορά όπου ήταν οι φυλές του Ασήρ, Ζαβουλών και Ισσάχαρ, έμοιαζε σαν τη δροσιά του Αερμών, που κατεβαίνει στα βουνά της Σιών. Εκείνο στο οποίο δίνει έμφαση ο Ψαλμωδός είναι η αδελφική ενότητα.

«Ιδού, τι καλόν και τι τερπνόν, να συγκατοικώσιν εν ομονοία αδελφοί!»

Συνιστά ο Ψαλμωδός την συγκατοίκηση των αδελφών εν ομονοία, δη-λαδή με το αυτό φρόνημα που είχε ο Κύριός μας, το φρόνημα της ταπεί-νωσης, χωρίς αντιζηλίες ή κενοδοξίες, αλλά με αμοιβαία προσπάθεια για την ευημερία του αδελφού. Μπορεί να είμαστε από διαφορετικές φυλές, με διαφορετική καταγωγή, μόρφωση, χαρακτήρα, νοοτροπία, ή κοινωνι-κή καταξίωση, όμως επειδή έχουμε αναγεννηθεί και κατοικεί μέσα μας το Άγιο Πνεύμα, Αυτό μας μαθαίνει την πραότητα και την ταπείνωση του Χριστού, που είναι τα αναγκαία χαρακτηριστικά για την μεταξύ μας συ-γκατοίκηση εν ομονοία.

Μερικές φορές αυτό ίσως να επιβάλλει τα αδέλφια να ζουν σε κάποια απόσταση το ένα από το άλλο για να αποφεύγονται προστριβές και πα-ρεξηγήσεις, όπως στην περίπτωση του Αβραάμ και του ανιψιού του Λωτ. Ο ταπεινός Αβραάμ είπε στον ανιψιό του Λωτ: «Ας μη ήναι, παρακαλώ, έρις μεταξύ εμού και σου, και μεταξύ των ποιμένων μου και των ποιμέ-νων σου, διότι αδελφοί είμεθα ημείς…διαχωρίσθητι απ’ εμού. Εάν συ



υπάγης εις τα αριστερά, εγώ υπάγω εις τα δεξιά…» (Γένεση ιγ΄8-9).

Εκείνο που τονίζεται ως «καλόν και τερπνόν», δηλαδή ως αγαθό ενώπιον του Θεού, γιατί από Αυτόν πηγάζει, που είναι ο μόνος αγαθός, και συνάμα τερπνό, δηλαδή ευάρεστο και τέλειο για τον Θεό και γι’ αυτό ευχάριστο για τους αδελφούς, είναι η συγκατοίκηση των αδελφών σε ενότητα Πνεύματος. Μπορεί ένα πράγμα να είναι καλό χωρίς να είναι ευχάριστο, όπως το φάρμακο, που είναι καλό, γιατί θεραπεύει, δεν είναι όμως ευχάριστο, γιατί είναι πικρό. Αν όμως θέλουμε κάτι που είναι ευχά-ριστο να είναι συνάμα και καλό, τότε θα πρέπει προτού να γίνει ευχάριστο, να γίνει καλό. Η αδελφική αγάπη εί-ναι εκ φύσεως καλή, γιατί προέρχεται από τον Θεό, και είναι ευάρεστη στον Θεό, γι’ αυτό προξενεί χαρά και ευχαρίστηση σ’ εμάς και στους άλλους.

Εμείς γνωρίζουμε από τα φοιτητικά μας χρόνια πόσο δύσκολη είναι η συγκατοίκηση. Μαθαίνεις να ανέχε-σαι τις ιδιοτροπίες, τα ελαττώματα, τις συμπεριφορές του συγκάτοικού σου, ενώ ταυτόχρονα και ο συγκά-τοικος ανέχεται εσένα. Εξασκείσαι στην εγκράτεια, την υπομονή, την ευγένεια και την καλή διαγωγή, για να συμβιώνεις ειρηνικά και να φέρεις εις πέρας τον κοινό στόχο της πτυχιακής εργασίας που έχεις με τον συγκάτοικό σου.

Εδώ στην περίπτωση του Ψαλμού βρισκόμαστε στην οικονομία της Παλαιάς Διαθήκης, όπου αδελφοί εθεω-ρούντο όλοι οι Ισραηλίτες οι οποίοι ανήκαν στο λαό του Θεού και είχαν υποστεί τη σαρκική περιτομή και σ’ αυ-τούς απευθυνόταν ο Ψαλμωδός. Επειδή όμως το Θεό-πνευστο βιβλίο των Ψαλμών ανήκει στον Λόγο του Θεού της Αγίας Γραφής, το μήνυμα του Ψαλμού απευθύνεται σήμερα στους νέους Ισραηλίτες, που έχουν το σημάδι της αχειροποίητης περιτομής του Αγίου Πνεύματος και αποτελούνται τόσο από Ιουδαίους όσο και από Εθνι-κούς που ανήκουν στο σώμα της Εκκλησίας του μικρού ποιμνίου του Χριστού. Η ενότητα επομένως, η οποία εί-ναι καλή και τερπνή, αναφέρεται σ’ εκείνους που έχουν την κοινή πίστη στον Ιησού Χριστό, την κοινή ζωή του Κυρίου τους και την κοινή ελπίδα της ένδοξης και ανα-στημένης αιώνιας ζωής του Σωτήρα τους Χριστού.

Γι’ αυτή την ενότητα δεν είναι αναγκαία η συμφωνία σε εκκλησιαστικούς κανόνες και ανθρώπινα εντάλμα-τα, αλλά η κοινή πίστη στον Ουράνιο Πατέρα μας, στο

Εγκώμιο...

Μπορεί να είμαστε από διαφορετικές φυλές, με διαφο-ρετική καταγωγή, μόρφωση, χαρα-κτήρα, νοοτρο-

πία, ή κοινωνική καταξίωση, όμως

επειδή έχουμε αναγεννηθεί και

κατοικεί μέσα μας το Άγιο Πνεύμα,

Αυτό μας μαθαίνει την πραότητα και

την ταπείνωση του Χριστού, που είναι τα αναγκαία χαρακτηριστικά

για την μεταξύ μας συγκατοίκηση εν

ομονοία.


Άγιο Πνεύμα και στον Μονογενή Υιό του Θεού, τον Κύριό μας Ιησού Χρι-στό, ο Οποίος για μας έγινε άνθρωπος, σταυρώθηκε, αναστήθηκε, είναι ένδοξος στα δεξιά του Πατέρα Θεού και μας χορήγησε τη χάρη Του και τον Παράκλητο για να ζήσουμε την άγια ζωή Του. Εκεί όπου τις αλήθειες αυτές τις ζουν οι πιστοί μαθητές του Κυρίου υπάρχει ενότητα. Ένας πα-λαιός ύμνος της Εκκλησίας αναφέρει ποιοι είναι εκείνοι που αποτελούν την Εκκλησία του Χριστού: Aυτήν αποτελούσιν εκ πάντων των εθνών όσοι ομολογούσι Σωτήρα τον Χριστόν, Θεόν και Πλάστην ένα, εν βάπτισμα κοινόν, εν δείπνον μίαν πίστιν, ελπίδα άφθαρτον.

Σήμερα η Εκκλησία του Χριστού παρουσιάζεται διηρημένη, γιατί δεν βιώνει τις βασικές αλήθειες του Ευαγγελίου. Αυτές όμως οι βασικές αλή-θειες αποτελούν τη στέγη του Θεού, κάτω από την οποία μπορούμε με τη δύναμη του Πνεύματός Του να συγκατοικήσουμε. Γίνονται προσπά-θειες για συμφιλίωση και ενότητα με διαδογματικές οργανώσεις και επι-τροπές, οι οποίες καταλήγουν συνήθως σε αποτυχία, καθώς επιδιώκουν να συμβιβάσουν ασυμβίβαστους εγωισμούς και ανθρώπινες αδυναμίες. Βλέπουμε μια κατάσταση που μας θλίβει και μας απογοητεύει. Γι’ αυτό το Άγιο Πνεύμα μας συστήνει να κοιτάξουμε με θαυμασμό:

«Ιδού τι καλόν και τι τερπνόν να συγκατοικώσιν εν ομονοία αδελφοί!» Είναι κάτι το σπάνιο, που ελκύει τις καρδιές μας. Είναι κάτι το υποδειγ-ματικό, γιατί όπου υπάρχει, μας παρακινεί να το μιμηθούμε, επειδή είναι ευάρεστο στον Θεό και ωφέλιμο σ’ εμάς. Πώς εκφράζεται η τερπνότητα αυτής της συγκατοίκησης;

«Είναι ως το πολύτιμο μύρον επί την κεφαλήν, το καταβαίνον επί τον πώγωνα, τον πώγωνα του Ααρών το καταβαίνον

επί το στόμιον του ενδύματος αυτού, ως η δρόσος του Αερμών, η καταβαίνουσα επί τα όρη της Σιών, διότι εκεί διώρισεν ο Κύριος

την ευλογίαν, ζωήν έως του αιώνος».Είναι ευωδιαστή αυτή η τερπνότητα, σαν το δυνατό άρωμα με το οποίο

χρίζονταν η κεφαλή του αρχιερέα Ααρών, καθώς δε κατέβαινε στον πώ-γωνα και έφτανε στο γιακά του ενδύματός του διαχέονταν σε όλη την ιερατική στολή, έτσι ώστε όλοι οι γύρω από αυτόν ευφραίνονταν με το άρωμά του. Αυτό το μύρο ήταν άγιο. Έτσι χαρακτηρίζεται η αδελφική αγάπη, από αφιέρωση στον Θεό και αγιότητα. Εμείς ως αδελφοί του Χρι-στού, αγαπάμε με τη δική Του αγάπη αυτούς που γεννήθηκαν από τον Θεό. «Πας όστις πιστεύει ότι ο Ιησούς είναι ο Χριστός, εκ του Θεού εγεν-νήθη, και πας όστις αγαπά τον γεννήσαντα, αγαπά και τον γεννηθέντα εξ αυτού» (Α΄Ιωάννου ε΄1).

Αυτό το μύρο γίνονταν με σχέδιο και προδιαγραφές του Ίδιου του Θεού, με ακριβά και αγνά υλικά, γι’ αυτό ήταν πολύτιμο. Η άγια αδελφική αγά-πη είναι πολύτιμη στα μάτια του Θεού. Το κόστος για να μας δοθεί από τον Θεό δια του Πνεύματός Του μέσα στις καρδιές μας, ήταν η σταυρική θυσία του Υιού Του. Όπως το άγιο μύρο ήταν ευχάριστο τόσο για τον Αα-ρών όσο και για τους γύρω του, έτσι και η άγια αγάπη ευφραίνει πρώτα

...αδελφικής ενότητας

30

τον Θεό και μετά τους αδελφούς, γιατί πηγάζει από τον Χριστό και την αιματηρή θυσία Του πάνω στο Σταυρό του Γολγοθά. Είναι το άρωμα του Σταυρού του Χριστού, που ξεχύνεται από τις δικές μας καρδιές δια του Αγίου Πνεύματος, που μας δόθηκε μέσα μας, ώστε να ζούμε τη δική Του θυσιαστική αγάπη με τους αδελφούς.

Όπως οι γιοι του Ααρών δεν μπορούσαν να ιερουργήσουν αν πριν δεν εί-χαν χρισθεί με το άγιο μύρο, έτσι κι εμείς δεν μπορούμε να προσφέρουμε καμία υπηρεσία που να είναι ευπρόσδεκτη από τον Θεό, αν αυτή δεν χα-ρακτηρίζεται μοναδικά και αποκλειστικά από την αγάπη του Χριστού. Χω-ρίς αυτή την αγάπη είμαστε κύμβαλα αλαλάζοντα. (Α΄Κορινθίους ιγ΄1,2)

Οι εικόνες των στίχων 2 και 3 αποτελούν μια επεξήγηση της άγιας αγά-πης που ενώνει και ευωδιάζει σαν το αρωματικό λάδι του χρίσματος και αναζωογονεί σαν τη δροσιά που κατεβαίνει απ’ το χιονισμένο βουνό του Αερμόνος στους λόφους της Σιών. Είναι άρωμα στη δυσωδία του διε-φθαρμένου κόσμου στον οποίο ζούμε και δροσιά που αναζωογονεί στην έρημο αυτού του κόσμου. Συχνά το Άγιο Πνεύμα αναφέρεται σαν το λάδι και σαν τη δροσιά, ενοικεί δε στον πιστό μαθητή του Χριστού και στην Εκκλησία του Χριστού ανεξάρτητα από διακρίσεις φυλής, μόρφωσης, φύλου, εθνικότητας. Το Άγιο Πνεύμα δεν μπορεί να μένει κλεισμένο σ’ ένα ντεπόζιτο, αλλά ξεχύνεται σαν τη δροσιά και το λάδι και αναγεννά, παράγει ζωή και αγιάζει.

Οι αδελφοί που διακρίνονται για την άγια αγάπη, απολαμβάνουν την ευ-λογία του Πατέρα Θεού, γιατί «εκεί διόρισε ο Θεός την ευλογία», στο μέ-ρος δηλαδή όπου οι αδελφοί συγκατοικούν εν ομονοία. Ποια είναι αυτή η ευλογία; «Ζωή έως του αιώνος». Αυτοί οι οποίοι συγκατοικούν στη χάρη του Χριστού, με την άγια αγάπη του Πατέρα Θεού και στην κοινωνία του Αγίου Πνεύματος, ζουν από τώρα στον Ουρανό, στην παρουσία του Κυ-ρίου. Προγεύονται την ένδοξη αιώνια ζωή με την ανεκλάλητη χαρά της παρουσίας του Κυρίου στη ζωή τους.

Είναι θαυμάσιο να συγκατοικούν με ομόνοια οι αδελφοί, γιατί είναι δώρο του Θεού, που το χαρίζει σ’ αυτούς που πέρασαν επιτυχώς το μάθημα της ταπείνωσης. Ας το ζητήσουμε με όλη μας τη καρδιά, γιατί στις δύσκολες μέρες της αποστασίας που έρχονται το έχουμε μεγάλη ανάγκη.

ΠΑΥΛΟΣ ΚΑΡΑΤΣΑΛΟΣ - ΑΓΡΙΝΙΟ


ΕΝΤΕΛΩΣ ΔΩΡΕΑΝ Μεγάλη ποικιλία από καλογραμμένες

ΚΑΣΕΤΕΣ ΗΧΟΥδιάρκειας μίας ώρας με ομιλίες από την Αγία Γραφή

να τις ακούτε - να τις χαρίσετεΓράψτε μας πόσες θέλετε να σας τις στείλουμε ταχυδρομικώς

ΕΝΤΕΛΩΣ ΔΩΡΕΑΝ

ΑΦΙΕΡΩΜ

Α

Πίστη είναι . . .


ταν ανοίξουμε τον Λόγο του Θεού και σκύψουμε να τον μελε-τήσουμε με ειλικρίνεια, είναι ανα-πόφευκτο να ανατείλει μέσα μας λύπη, να μας διαπεράσει κάποιος πόνος. Οπωσδήποτε η μελέτη της Αγίας Γραφής είναι πηγή χαράς και ευλογίας. Στη μελέτη σου συναντάς το πρότυπο, το όμορφο, το ευλογη-μένο, αυτό που αξίζει να ζήσεις και που θα ’θελες να ζήσεις. Μετά παίρ-νεις τα μάτια σου από το Βιβλίο του Θεού και κοιτάζεις γύρω σου, κοιτά-ζεις μέσα σου. Η διαφορά και η από-σταση είναι φανερή και η απογοή-τευση μεγάλη. Η ζωή που μας καλεί ο Κύριος να ζήσουμε και η ζωή που βιώνουμε καθημερινά κάποτε δεν έχουν κανένα κοινό σημείο , καμία σχέση. Άλλος δρόμος, άλλη ζωή και φυσικά άλλη η κατάληξη.

Μιλάμε συχνά για την πίστη, την πίστη των άλλων, την πίστη τη δική μας, την πίστη μέσα στην Αγία Γραφή. Έχουμε τις απόψεις μας, τη γνώμη μας, τις ερμηνείες μας. Καλό θα είναι να ψάξουμε και να επιμείνουμε λίγο περισσότερο στο θέμα αυτό το σοβαρό και μεγάλο. Καλό θα είναι να συγκρίνουμε αυτό που έχουμε, αυτό που ονομάζουμε πίστη με αυτό που προβάλλει η Αγία Γραφή, ο Θεός ο Ίδιος μέσα στον Άγιο Λόγο Του.

Ξεχωρίσαμε μερικά σημεία. Μπο-ρεί ο καθένας να προσθέσει κι άλλα

και να πλουτίσει αυτόν τον όμορφο κατάλογο.

Πίστη είναι να λες και εσύ αυτά τα λόγια και να μπορείς να ανα-παύεσαι: «Εξεύρω ότι δύνασαι τα πάντα, και ουδείς στοχασμός Σου δύναται να εμποδισθή.» (Ιώβ 42:2)

Πίστη είναι να μπορείς να πεις από την καρδιά σου: «Είναι τι αδύνατον εις τον Κύριον;» (Γένεση 18:14)

Πίστη είναι να φτάσεις στο ση-μείο να λες κι εσύ: «Ήκουον περί Σου με την ακοήν του ωτίου, αλλά τώρα ο οφθαλμός μου Σε βλέπει.» (Ιώβ 42:5)

Πίστη είναι να είσαι ήσυχος και γαλήνιος όταν λες: «Υμών δε και αι τρίχες της κεφαλής είναι πάσαι ηριθμημέναι.»( Ματθαίος 10:30)

Πίστη είναι να ακούς τον Κύριο να σου λέει: «Μη φοβού· διότι Εγώ σε ελύτρωσα, σε εκάλεσα με το όνομά σου· Εμού είσαι.» (Ησαΐας 43:1) και να σε γιατρεύει, να απομακρύνει τις λύπες, τους φόβους, να παίρνεις δύναμη για να συνεχίσεις.

Πίστη είναι να ακουμπάς όλο σου το βάρος στα λόγια του Κυρί-ου, όπως αυτά: «Αλλ’ εγώ τον Θεόν θέλω επικαλεσθή, και εν τω Θεώ θέλω εναποθέσει την υπόθεσίν μου.» (Ιώβ 5:8) και να σηκώνεσαι ανάλαφρος και σίγουρος για το αποτέλεσμα της υπόθεσής σου.

Πίστη είναι...

Η ΘΑΥΜΑΣΙΑ ΖΩΗ ΤΗΣ ΠΙΣΤΗΣ

Πίστη είναι

Ό


Ιανουάριος - Φεβρουάριος 2013

Πίστη είναι να λες στον Κύριο «ειπέ λόγον» και Εκείνος να το σέβεται και να το κάνει ακριβώς όπως το είπες, σα να σε υπακούει. Να υπαγορεύεις εσύ στον Κύριο τι θα κάνει και πώς. Και τα αποτελέ-σματα να είναι θαυμαστά.

Μας συμφέρει να επιμείνουμε στο θέμα της πίστης, να το μελετήσου-με, να το ερευνήσουμε με βάση τον Άγιο Λόγο του Θεού. Δεν είναι απλό και εύκολο. Πίστη είναι ζωή αλλιώ-τικη, ζωή ταυτισμένη με το θέλημα του Θεού, ζωή ενωμένη με τον Θεό.

Εάν η πίστη μας δεν φέρνει αποτε-λέσματα ειρήνης, γαλήνης, χαράς, δύναμης στη ζωή μας, θα πρέπει να την αναθεωρήσουμε και ίσως να την ξεκινήσουμε από την αρχή. Είναι πολύ συνηθισμένο στις μέρες μας και το συναντάμε συχνά, «πί-στη χωρίς πίστη», χωρίς δύναμη, χωρίς χαρά και ειρήνη καρδιάς. Και είναι καλό να το κάνουμε, γιατί χωρίς πίστη, στη γλώσσα του Θεού, θα πει χωρίς αιώνια ζωή, κάτι που είναι τραγικό να το σκεφτείς, πολύ δε περισσότερο να το ζεις αιώνια.

Επτά ημέρες - επτά γύροι - επτά φορές

M

33

ήπως γύρω από το θέμα της πίστης υπάρχει από την πλευρά μας κάποια ελαφρότητα, μήπως το θεωρούμε γνωστό και ξεπερα-σμένο, μήπως το έχουμε κατατάξει στα εύκολα και απλά και ασχολού-μαστε με βαθύτερα θέματα της πνευματικής ζωής, όπως εμείς τα αποκαλούμε; Μήπως δεν έχουμε καταλάβει τη μοναδικότητα, την αξία, τη σοβαρότητα της πίστης στον Θεό και κρατάμε λάθος στά-ση γύρω από το θέμα αυτό το με-γάλο και θεμελιώδες;

Κάνω αυτές τις σκέψεις επηρε-ασμένος από το απύθμενο βάθος γύρω από το θέμα της πίστης του ανθρώπου στον Θεό και σκέπτο-μαι πως αποκλείεται να είναι τόσο απλό και εύκολο αυτό το θέμα και να μπορεί ο άνθρωπος να το εξα-ντλήσει τόσο γρήγορα. Μετά έρχε-ται και η επιβεβαίωση σε αυτές τις σκέψεις και τους φόβους μου. Πώς

λειτουργεί η πίστη, τι είναι πίστη, πότε η πίστη μας είναι πίστη σω-στή και αποτελεσματική, αποδεκτή από τον Θεό; Όλα αυτά που ονομά-ζουμε πίστη, για τα οποία είμαστε ήσυχοι ότι βρισκόμαστε στο σωστό δρόμο, μήπως κάνουμε λάθος και κάποτε ανακαλύψουμε ότι έχουμε πάρει λάθος δρόμο, αλλά τότε τα λάθη δεν θα διορθώνονται πια;

Για να προσεγγίσουμε σωστά το • θέμα της πίστης, πρέπει να ξεκι-νήσουμε από τον Θεό. Εάν έχου-με λάθος αντίληψη γύρω από το πρόσωπο και τη φύση του Θεού, τότε και η πίστη μας σ’ Αυτόν θα είναι σε τελείως λανθασμένη βάση. Ο Θεός είναι Κύριος, είναι ασύλληπτος, είναι άναρχος, εί-ναι αιώνιος, είναι τέλειος, άπει-ρος, είναι δοξασμένος.

Τίποτα γύρω από Αυτόν και προς Αυτόν δεν μπορεί να είναι στο πε-



Πίστη είναι...ρίπου ή χαλαρό, στρογγυλεμένο, προσαρμοσμένο στα δικά μας τα ανθρώπινα μέτρα. Οι τεχνικοί τα λένε αυτά «πειραγμένα». Ό, τι βγαί-νει από το στόμα Του είναι θεϊκός Άγιος Λόγος, με ακρίβεια, με βαρύ-τητα, με συνέπειες. Το θεϊκό μυα-λό δεν γεννά επιπόλαιες σκέψεις, ούτε το στόμα Του εκστομίζει λόγια τυχαία και επιπόλαια, που μπορού-με να υπακούσουμε, μπορούμε και όχι. Η πίστη μάς φέρνει στον κόσμο του Θεού τον άγιο, και είναι πολύ σοβαρή αυτή η θέση και κρίσιμη.

Ο Θεός έχει το δικό Του σκεπτι-κό, τις δικές Του αρχές, τους δικούς Του στόχους. Είναι άγιοι, είναι δίκαιοι, πλασμένοι με σοφία θεϊκή, προέρχονται από την καρ-διά Του, που είναι γεμάτη αγαθότητα και αγάπη. Αυτό που ζητάει από εμάς είναι να τις σε-βαστούμε, να υπακούσουμε με ακρίβεια και να εκτελέσουμε με πίστη το σοφό και τέλειο θέλημά Του. Αυτό ακριβώς είναι η πίστη του ανθρώπου στον Θεό. Παρα-δείγματα έχουμε πολλά μέσα στις σελίδες της Αγίας Γραφής.

«Και είπε Κύριος προς τον Ιησούν, Ιδού, παρέδωκα εις την χείρα σου την Ιεριχώ, και τον βασιλέα αυτής, και τους δυνατούς εν ισχύι. Και θέλετε περιέλθει την πόλιν, πάντες οι άνδρες του πολέμου, κύκλω της πόλεως άπαξ· ούτω θέλεις κάμνει

εξ ημέρας. Και επτά ιερείς θέλου-σι βαστάζει έμπροσθεν της κιβω-τού επτά σάλπιγγας κερατίνας· και την εβδόμην ημέραν θέλετε περιέλθει την πόλιν επτάκις· και οι ιερείς θέλουσι σαλπίζει με τας σάλ-πιγγας. Και όταν σαλπίσωσι με την κερατίνην επεκτείνοντες, καθώς ακούσητε τον ήχον της σάλπιγγος, πας ο λαός θέλει αλαλάξει μέγαν αλαλαγμόν, και θέλει καταπέσει το τείχος της πόλεως υφ’ εαυτό, και ο λαός θέλει αναβή, έκαστος κατ’ ενώπιον αυτού.» (Ιησούς του Ναυή 6:2-6)

Ο στόχος του Κυρίου καθα-ρός και η ανά-γκη του λαού Του μεγάλη. Η Ιεριχώ. Να πε-ράσει ο λαός του Θεού και να πάει στη γη που υποσχέθη-κε και ετοίμα-σε ο Κύριος.

Ακόμα πιο ξεκάθαρη η απόφαση του Κυρίου στο θέμα αυτό το με-γάλο και σοβαρό: «Ιδού, παρέδω-κα εις την χείρα σου την Ιεριχώ και τον βασιλέα αυτής και τους δυνα-τούς εν ισχύι.» Θα πει κάποιος, λίγο βιαστικά ίσως, τελείωσε το θέμα, αφού αποφάσισε ο Κύριος να τους χαρίσει τη νίκη, έκλεισε το θέμα, η Ιεριχώ είναι στα χέρια των Ισραηλιτών…

Εδώ είναι που χρειάζεται πολύ με-γάλη προσοχή. Υπάρχει ένα πολύ σοβαρό και αποφασιστικό βήμα, που χωρίς αυτό, το δώρο του Κυρί-ου δεν θα φτάσει ποτέ στη ζωή του


Πίστη είναι...ανθρώπου. Η πίστη στο λόγο, στις υποσχέσεις, στο πρόσωπο του Κυ-ρίου. Και πίστη είναι έξι μέρες από μία βόλτα με την κιβωτό του Κυρί-ου και τους ιερείς να προηγούνται και την έβδομη μέρα επτά βόλτες με σάλπισμα και αλαλαγμό, όπως όρισε ακριβώς ο Κύριος. Ούτε πέ-ντε μέρες, ούτε οκτώ, ούτε περί-που, ούτε κάνε έλεος Κύριε, ούτε μου διέφυγε Κύριε… Η οδηγία του Κυρίου είναι ξεκάθαρη προς τους πιστούς Του, τα παιδιά Του, και τότε και σήμερα: «Συ προσέταξας να φυλάττωνται ακριβώς αι εντο-λαί σου.» (Ψαλμός 119:4)

Όταν ο προφήτης του Θεού Ελισ-σαιέ είπε στο Νεεμάν τι να κάνει για να γιατρευτεί από τη λέπρα μεταφέροντας τη φωνή του Κυρί-ου, «Ύπαγε και λούσθητι επτάκις εν τω Ιορδάνη, και θέλει επανέλ-θει η σαρξ σου εις σε, και θέλεις καθαρισθή» (Β΄Βασιλέων 5:10), του μιλούσε για την πίστη στον ζω-ντανό Θεό, όσο κι αν μας φαίνεται παράξενο. Και πίστη στον Θεό σή-μαινε να λουσθεί επτά φορές, και μάλιστα στον Ιορδάνη ποταμό, όχι σε άλλο ποτάμι.

Κάποιος ίσως σχολιάσει ότι ο αριθμός επτά είναι ο αριθμός του Θεού. Εγώ θα τολμήσω να διαφο-ροποιηθώ λίγο. Είναι ο αριθμός της πίστης, ο αριθμός της υπακοής, του σεβασμού του ανθρώπου προς τον Θεό – και τέτοιος μπορεί να εί-ναι κάθε αριθμός, κάθε λέξη από το στόμα του Κυρίου. Είναι ο τρό-πος που ο άνθρωπος στέλνει ένα πολύ καθαρό μήνυμα:

Εσύ είσαι ο μόνος αληθινός Θε-ός και Κύριος. Μπορείς τα πάντα,

κρατάς στα χέρια Σου τα πάντα, ορίζεις τα πάντα. Και εγώ ο άν-θρωπος Σε αναγνωρίζω, Σε λα-τρεύω, Σου δίνω τη δόξα, την τιμή, την ευγνωμοσύνη που Σου ανήκει, μέσα από την πίστη μου σε Σένα, υπακούοντας ακριβώς την εντολή Σου, έτοιμος να Σε προσκυνήσω με ευγνωμοσύνη και αλαλαγμό όταν το θαύμα Σου θα έρθει στη ζωή μου.

Να γιατί επαναλαμβάνουμε τόσο συχνά και επίμονα για να το κα-ταλάβουμε, ότι στην πνευματική ζωή πίστη δεν σημαίνει πιστεύω έτσι γενικά και αόριστα, αλλά υπακούω, σέβομαι, εκτελώ, λα-τρεύω, αναπαύομαι και ησυχάζω στον Θεό. Στην Καινή Διαθήκη δεν χρειαζόμαστε αριθμούς και νούμερα. Το επτά δεν έχει κανέ-να νόημα για τον πιστό του Ιησού Χριστού. Θα μείνει στην πίστη όσο χρειαστεί, όσο θέλει ο Κύριός του ο αγαπημένος. Δεν χρειάζεται να μετράμε ημέρες, γύρους, φορές στην Καινή Διαθήκη. Αυτό που ζη-τάει από εμάς ο Κύριος είναι πίστη στην αγάπη Του, στη σοφία Του, στις υποσχέσεις Του, στην αγαθή Του καρδιά, που να συνοδεύεται από ειρήνη, ανάπαυση, ησυχία. Αυτή είναι μια ανώτερη βαθμίδα πίστης, που μόνον οι πιστοί της Καινής Διαθήκης, οι αναγεννημέ-νοι, με το Πνεύμα του Θεού μέσα τους μπορούν να ασκήσουν στον Κύριο.

Αυτή είναι η πίστη που ζητάει από το σώμα της Εκκλησίας Του, από τους λυτρωμένους Του ο Σω-τήρας τους και ερχόμενος Βασιλι-άς τους.



ην ιστορία του Δαβίδ με τον Γολιάθ όλοι λίγο-πολύ την έχουμε ακούσει ή διαβάσει. Ίσως περισσό-τερες από μία φορές. Μπορούμε και να την διηγηθούμε, αν χρει-αστεί. Γνωρίζουμε όμως όλη την αλήθεια γύρω από αυτή τη μεγα-λειώδη και ζηλευτή νίκη του Δαβίδ; Έχουμε καταλάβει πώς και γιατί νίκησε ο Δαβίδ, πώς ενήργησε ο Κύριος και ποια ήταν τα πραγμα-τικά όπλα του Δαβίδ εναντίον του εχθρού του ίδιου και του λαού του Θεού; Και το πιο σπουδαίο ίσως ερώτημα, τι γίνεται με τις δικές μας αναμετρήσεις με τον Γολιάθ της δι-κής μας ζωής, που μπορεί να είναι παραπάνω από μία; Μπορούμε να νικήσουμε, και πώς;

ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ ΚΑΙ ΤΙΣ ΛΕΞΕΙΣ

Το να μελετάμε σωστά την Αγία Γραφή δεν είναι κάτι εύκολο και απλό. Ο φυσικός άνθρωπος δεν μπορεί να καταλάβει τα όσα γρά-φει το Βιβλίο του Θεού. Δεν μπορεί με το μυαλό, τη λογική, τις γνώ-σεις, τις ικανότητες να κατανοήσει και να βγάλει ασφαλή και σωστά

συμπεράσματα για τη ζωή του. Χρειάζεται κάποιος να τον βοηθή-σει, να τον πάρει από το χέρι, να τον «ξεναγήσει» στην αλήθεια του Θεού. Κάποιος άλλος έξω από αυ-τόν να φωτίσει σωστά και σε βάθος τα όσα γράφει το Βιβλίο του Θεού. Αυτό λέγεται αποκάλυψη και το χα-ρίζει ο Κύριος στον άνθρωπο με το Άγιο Πνεύμα Του, που αναλαμβάνει να κάνει αυτό το έργο μέσα μας.

Διαβάζουμε την περιγραφή, μας αρέσει ίσως, τελειώνουμε το διάβα-σμα και χαμογελάμε. Ωραίο ήταν… σκεφτόμαστε και είμαστε έτοιμοι να πάμε πιο κάτω. Πιστεύουμε ότι καταλάβαμε τα όσα έχει ο Κύριος να μας πει και τα δουλεύουμε στο μυαλό μας και είμαστε έτοιμοι να τα μεταδώσουμε και στους άλλους. Δεν είναι έτσι όμως τα πράγματα. Υπάρχουν βαθιά θεϊκά μηνύματα πίσω από τις λέξεις και τις φρά-σεις, πίσω από αυτά που διαβάζου-με και που φαίνονται με την πρώτη ματιά.

Ο Δαβίδ ήταν μικρό παιδί, μικρό-σωμος, άπειρος αλλά έξυπνος, θαρρετός και είχε πίστη στον Κύ-

ΤΑ ΜΥΣΤΙΚΑ ΤΗΣ ΝΙΚΗΣ

«Συ έρχεσαι εναντίον μου με ρομφαίαν, και δόρυ, και ασπίδα· εγώ δε έρχομαι εναντίον σου εν τω ονόματι του Κυρίου των δυνάμεων,

του Θεού των στρατευμάτων του Ισραήλ, τα οποία συ εξουθένησας, …διά να γνωρίση πάσα η γη

ότι είναι Θεός εις τον Ισραήλ, και θέλει γνωρίσει παν το πλήθος τούτο ότι ο Κύριος δεν σώζει με ρομφαίαν και δόρυ,

διότι του Κυρίου είναι η μάχη, και αυτός θέλει σας παραδώσει εις την χείρα ημών».

(Α΄ Σαμουήλ 17 : 45-47)

Τ

Ετσι Νικιέται ο Γολιάθ


ριο. Ο Γολιάθ ήταν τεράστιος, ήταν πάνοπλος, ήταν πολύ δυνατός και έμπειρος πολεμιστής. Ο Δαβίδ είχε μαζί του τον Κύριο των δυνάμεων, ενώ ο Γολιάθ εξουθένωνε τον Θεό και το λαό Του. Μετά κάνουν την εμφάνισή τους τα βοτσαλάκια που διάλεξε ο μικρός Δαβίδ, η συνάντη-ση των δύο, η αναμέτρηση, η νίκη του Δαβίδ και του λαού του Θεού.

Το ερώτημα όμως παραμένει. Πώς νίκησε ο Δαβίδ; Γιατί νίκησε ο Δαβίδ; Ποια ήταν τα πραγματικά όπλα του;

ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΟΠΛΑ, Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΜΑΧΗ

Αν διαβάσουμε προσεκτικά και επι-μείνουμε, με την οδηγία του Πνεύ-ματος του Θεού θα καταλάβουμε ποια ήταν τα πραγματικά όπλα του Δαβίδ και γιατί η αναμέτρησή του με τον Γολιάθ είχε αυτό το δοξα-σμένο αποτέλεσμα της νίκης. Και όλα αυτά για δική μας χρήση στην καθημερινή αναμέτρησή μας με την αμαρτία, τον κόσμο της αμαρ-τίας, τις δυνάμεις του Σατανά.Το πρώτο όπλο του Δαβίδ:

Εγώ έρχομαι εναντίον σου εν τω ονόματι του Κυρίου των δυνάμε-ων. Αυτό που κάνουν πολλοί και είναι λάθος επικίνδυνο είναι να απαγγέλλουν μόνο φωναχτά και με έντονο και επιτιμητικό ίσως τρόπο το όνομα του Κυρίου. Και μετά από αυτό περιμένουν αποτελέσματα. Δεν λειτουργούν έτσι τα πράγματα. Έχετε ακούσει που λένε, αγωνιζό-μαστε στο όνομα της δικαιοσύνης, στο όνομα της αλήθειας, στο όνο-μα της ισότητας… Εν τω ονόματι του Κυρίου, θα πει, αντλώ τη δύ-

ναμή μου από Αυτόν που έχει αυτό το όνομα και αγωνίζομαι γι’ Αυτόν που έχει αυτό το όνομα και για τον κόσμο Του τον άγιο και καθαρό. Για τη δόξα Του, για τη φήμη Του, και η νίκη θα είναι για Κείνον.

Η λογική λέει ότι ο αγώνας ανά-• μεσα σε ένα παιδάκι άπειρο και ένα θηρίο του πολέμου έχει ήδη κριθεί. Τα ίδια λέει και η πείρα των ανθρώπων. Οι πιθανότητες να νικήσει ο Δαβίδ είναι μηδενι-κές. Αν βάλεις όμως δίπλα-δίπλα τα όπλα του καθενός και τα εκ-θέσεις στο φως, καταλαβαίνεις αμέσως τη διαφορά. Τα μεγέθη δεν είναι καν συγκρίσιμα.

Από τη μία η σιδερένια πανοπλία του Γολιάθ, το δόρυ, η ασπίδα, ο θώρακας, το κοφτερό σπαθί, η δύ-ναμή του η σωματική, η τέχνη του η πολεμική, η πείρα του στις μάχες. Και απέναντί του ο Θεός των θεών, ο Κύριος των κυρίων, ο Κύριος όλων των δυνάμεων. Ο Θεός, που τα κρατάει όλα στα χέρια Του, ο Θεός, που ανατρέπει την ανθρώπι-νη λογική, τις πιθανότητες, τις προ-βλέψεις, την πείρα, τις ικανότητες των ανθρώπων. Ο Θεός της δύνα-μης, ο Θεός των θαυμάτων.Το δεύτερο όπλο του Δαβίδ:

Διά να γνωρίση πάσα η γη ότι εί-ναι Θεός εις τον Ισραήλ. Όταν λέμε όπλο, το μυαλό μας πηγαίνει σε κά-ποιο όπλα από αυτά που γνωρίζου-με, που διαβάζουμε. Αυτό το όπλο του Δαβίδ και του κάθε πιστού του Χριστού δεν μοιάζει με τα άλλα, τα γνωστά μας όπλα. Είναι όμως ανίκη-το όπλο, μοναδικό, κάνει πραγματι-κά θαύματα. Το όνομά του είναι «η



Πίστη είναι...δόξα του Κυρίου»! Αυτό που ποθού-σε με όλη του την καρδιά ο μικρός και άπειρος Δαβίδ ήταν να γνωρίση παν το πλήθος ότι ο Κύριος δεν σώ-ζει με ρομφαίαν και δόρυ. Πιο πάνω κι απ’ τη ζωή του, το μέλλον του, το αν θα σκοτωθεί ή θα επιζήσει, τη φήμη του, την εξέλιξή του στο λαό του Θεού, έβαλε τη δόξα του ονό-ματος του Κυρίου. Να γνωρίσει όλο το πλήθος και όλη η Γη ότι ο Θεός είναι ο Κύριος και της μάχης, της κάθε μάχης, και της νίκης.

ΤΟ ΚΕΦΤΕΔΑΚΙ

Γιατί τα λέει αυτά ο Λόγος του Θεού και γιατί τα λέει σε μας σή-μερα; Ο Γολιάθ της αμαρτίας, της ανομίας, της αθεΐας, της ειδωλολα-τρίας είναι δίπλα μας, είναι ανάμε-σά μας. Καθημερινά! Και εμείς οι πιστοί του Χριστού μπροστά του πε-ρίπου σαν τον Δαβίδ, κάτι σαν ένα κεφτεδάκι στους μπουφέδες με μία οδοντογλυφίδα επάνω του, να το κάνεις μια μπουκιά. Όσο κι αν δια-λέξουμε προσεκτικά τα βοτσαλά-κια στη σφεντόνα μας,… όσο κι αν είμαστε μέσα στο στρατόπεδο του λαού του Κυρίου και πίσω μας εί-ναι οι πιστοί Του και μας στηρίζουν ίσως με προσευχή και ενθάρρυνση, είμαστε σαν πρόβατα ανάμεσα σε λύκους μοχθηρούς, σκληρούς, αν-θρωποκτόνους… Καμία ελπίδα φαι-νομενικά, καμία πιθανότητα νίκης, ούτε καν επιβίωσης δεν μας δίνουν οι γύρω. Κτυπιόμαστε με τον Σατα-νά και τα όργανά του.

Τα δυνατά και νικηφόρα όπλα μας, τα ίδια τότε και σήμερα:

Το όνομα του Κυρίου και η δόξα του ονόματος του Κυρίου!

Τα έχεις αυτά αγκαλιάσει με πί-στη στην καρδιά σου; Έχεις σίγου-ρα τη νίκη. Μία νίκη εκπληκτική και δοξασμένη.

Ο ΡΟΛΟΣ ΤΟΥ ΔΑΒΙΔΠολύ σημαντικός. Υπάρχουν νόμοι

του Θεού μέσα στο Άγιο Βιβλίο Του, την Αγία Γραφή. Διαχρονικοί, απα-ράβατοι, πολύ σοβαροί. Ένας πολύ καθοριστικός είναι αυτός που λέει κατά την πίστιν σου ας γίνη εις σε, ή ως επίστευσας… Αυτή ήταν η πραγ-ματική συνεισφορά και η συμμετο-χή του Δαβίδ, η πίστη του! Μικρό και άπραγο παιδί, τρυφερό αλλά με πίστη «γίγαντα». Αυτό είναι που χρει-άζεται ο Κύριος για να ενεργήσει τα θαύματά Του στη ζωή μας. Καρδιά γεμάτη πίστη σ’ Αυτόν, στις υποσχέ-σεις Του, στην αγάπη Του. Επάνω εκεί «πατάει» και ενεργεί θαυμαστά, όπως στην περίπτωση του Γολιάθ.

Μέσα σε τρεις φράσεις όλη η πί-στη της καρδιάς του μικρού αυτού παιδιού:

ο Κύριος δεν σώζει με ρομ-• φαίαν και δόρυτου Κυρίου είναι η μάχη,• Αυτός θέλει σας παραδώσει • εις την χείρα ημών.

Ο Κύριος, που ανατρέπει τα προ-γνωστικά, τις πιθανότητες, τις ισορ-ροπίες. Ο Κύριος, που κατευθύνει την εξέλιξη της μάχης. Ο Κύριος, που λέει και γίνεται. Ο Κύριος των θαυμάτων. Τόση ήταν η πίστη του μικρού Δαβίδ, που ήξερε με κάθε λεπτομέρεια την έκβαση της ανα-μέτρησης, τις επόμενες κινήσεις, τι θα γινόταν με το πτώμα του Γολι-άθ, τι θα ακολουθούσε στο στρα-τόπεδο των Φιλισταίων.


Ο Δαβίδ έκανε μία «έξυπνη» κί-νηση. Έβγαλε το όνομα του Κυρίου μπροστά στη μάχη του με τον Γολιάθ. Ο ίδιος πήγε πίσω, χάθηκε, εξαφα-νίστηκε, απορρο-φήθηκε από τον Κύριο. Τώρα πια ο Γολιάθ αναμετριό-ταν με τον ίδιο τον Κύριο και όχι με το παιδάκι Δαβίδ.

Τώρα πια το άγιο Όνομα και η δόξα του Κυρίου δοκιμαζόταν μπροστά στα μάτια δύο λαών, δύο δυνάμε-ων και ολόκληρου του υπερβατικού κόσμου που παρακολουθούσε. Ο Δαβίδ έκανε την έξυπνη κίνηση, η μάχη είναι του Κυρίου!

Αν ο Γολιάθ της αμαρτίας γύρω μας συνεχίζει ανίκητος, απτόητος να βλασφημεί την πίστη μας στον Χριστό, τη ζωή μας, αν πολιορκεί και κουρσεύει τα σπίτια μας, την ψυχή των παιδιών μας και μας ταλαιπω-ρεί, μας ταπεινώνει, μας πληγώνει, μας νικάει, είναι γιατί δεν το είπαμε ακόμα με καρδιά γεμάτη τέτοια πί-στη: του Κυρίου είναι η μάχη, και

δεν αρματωθήκα-με με τα όπλα Του, για τη δόξα του ονόματός Του.

Ας δοκιμάσουμε στην επόμενη ανα-μέτρησή μας με τον θηριώδη Γολι-άθ απέναντί μας, να πάμε με απλή καρδιά πίστης μι-κρού παιδιού και με αυτά τα όπλα και εφόδια. Άλλω-στε και στην Καινή

Διαθήκη είναι τόσο ξεκάθαρα ειπω-μένο από τον ίδιο τον Ιησού Χριστό:

«Αληθώς σας λέγω, εάν δεν επι-στρέψητε, και γίνητε ως τα παιδία, δεν θέλετε εισέλθει εις την βασιλεί-αν των ουρανών.» (Ματθαίος 18:3)

Όμορφη προσευχή πιστεύω και την προτείνω:

Κύριε αύξησέ μου την πίστη στην αγάπη Σου για μένα.

Κύριε αύξησέ μου την πίστη στη δύναμή Σου.

Κύριε αύξησέ μου την πίστη στη σοφία Σου.

Κύριε αύξησέ μου την πίστη στις υποσχέσεις Σου.

Ο ΘΑΥΜΑΣΤΟΣ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΟΣ ΚΟΣΜΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

AΗ μάχη της παλάμης (Α΄ Βασιλέων 18)

πό τα πρώτα πράγματα που πρέπει να συνειδητοποιήσει το παι-δί του Θεού, αν θέλει να είναι γνή-σιο και η ζωή του ευλογημένη, είναι πόσο διαφορετικός είναι ο κόσμος του Θεού στον οποίο μας καλεί να

ζήσουμε. Στον κόσμο του Θεού ισχύουν άλλοι νόμοι, άλλοι κανό-νες, άλλες αρχές, άλλη λογική από τη ζωή την πεσμένη της αμαρτίας, που ζούσε μέχρι να συναντήσει τον Ιησού Χριστό. Οι αρχές του Θεού,



Πίστη είναι...η λογική του Θεού, ο νόμος Του, το σοφό και τέλειο θέλημά Του. Το παιδί του Θεού καλείται να αγκα-λιάσει με ταπείνωση και πίστη, να αγαπήσει τον κόσμο του Θεού και να ταυτιστεί απόλυτα μαζί Του, να γίνει ο κόσμος του Θεού δικός του κόσμος. Τότε το παιδί του Θεού ζει μια ζωή θαυμάτων και δυνατών επεμβάσεων του Θεού.

Οι ενέργειες, οι επεμβάσεις, η πραγματοποίηση των υποσχέσεων του Θεού ακολουθούν ένα συγκε-κριμένο δρόμο χαραγμένο από τον ίδιο τον Κύριο. Βήματα διαδοχικά, σχέδιο που ξεδιπλώνεται σιγά-σι-γά, χτίσιμο μεθοδικό, συστηματικό, για να φτάσουμε στο αποτέλεσμα, που είναι τα θαύματα του Κυρίου στη ζωή μας, στο περιβάλλον μας, στο λαό Του. Αυτό που καλούμαστε εμείς να κάνουμε, είναι με ταπείνω-ση και πίστη να συμμορφωθούμε, να υπακούσουμε, να μείνουμε στην οδηγία Του και να εκτελέσουμε ακριβώς. Τα αποτελέσματα μιας τέ-τοιας πορείας, μιας τέτοιας σχέσης με τον Κύριο είναι εκπληκτικά, απί-στευτα, θαυμαστά και δοξασμένα.

Κλείσε με πίστη στην καρδιά σου τις υποσχέσεις Του

«Είναι φωνή πλήθους βροχής»Τις υποσχέσεις του Κυρίου τις

γνωρίζουμε, τις έχουμε μελετήσει, τις βρίσκουμε στον άγιο Λόγο Του. Μας αρέσει να τις διαβάζουμε, να τις ακούμε, να τις θυμόμαστε. Είναι τελείως διαφορετικά όλα αυτά από το να απλώσω το χέρι, να τις κάνω δικές μου, να ταυτιστώ μαζί τους, να τις κλείσω στην καρδιά μου με τέλεια πίστη.

Είχε να βρέξει, με εντολή του Κυρί-ου, χρόνια στην περιοχή. Ξηρασία, θανατικό. Ο τόπος γεμάτος πτώ-ματα δεξιά κι αριστερά. Άνθρωποι και ζώα. Σε αυτό το περιβάλλον το σκοτεινό, το απειλητικό, έρχεται η φωνή του Κυρίου, «θέλω δώσει βροχήν επί το πρόσωπον της γης», (εδάφιο 1). Δύο δρόμοι ανοίγονται μπροστά σου. Ή το πιστεύεις ή όχι. Εάν το πιστεύεις - με πίστη καρδιάς και όχι του μυαλού - τότε θα γυρί-σεις στο περιβάλλον σου, στον εαυ-τό σου τον ίδιο και θα πεις, «Είναι φωνή πλήθους βροχής!» (εδάφιο 41). Κι ας μην έχει ούτε ένα μικρό συννεφάκι στον ορίζοντα κι ας έχει να βρέξει χρόνια κι ας πεθαίνουν ακόμα γύρω σου.

Η πίστη είναι βεβαίωση, είναι έλεγχος, είναι πεποίθηση για πράγ-ματα που δεν βλέπουμε, που είναι μπροστά μας, μακριά, τα ελπίζου-με. Τους δίνει υπόσταση, τα κάνει πραγματικότητα. Δια της πίστεως έχουμε πριν πάρουμε, αποκτούμε πριν απλώσουμε τα χέρια, η απά-ντηση του Θεού αρχίζει μόλις πι-στέψουμε τα λόγια Του και τα κλεί-σουμε στην καρδιά μας.

Ο αγωγός της προσευχής «Ο δε Ηλίας ανέβη εις την κορυ-

φήν του Καρμήλου, και έκυψεν εις την γην, και έβαλε το πρόσωπον αυτού αναμέσον των γονάτων αυ-τού…»

Φαίνεται περίεργο. Η απόφαση του Κυρίου να στείλει τη βροχή Του ήταν καθαρή. Το ίδιο και η υπόσχε-σή Του. Χρειάζεται όμως και ο αγω-γός της προσευχής του δικού Του ανθρώπου, για να φτάσει το δώρο


του Κυρίου σε μας. Με το κεφάλι του μέσα στα γόνατα, ο προφήτης του Θεού έγινε ένα ανθρώπινο κου-βαράκι. Έχει και αυτό τη σημασία του, γιατί στην παρουσία του άγιου Θεού, όσο πιο κουβαράκι γίνεσαι, τόσο καλύτερα είναι. Μπροστά στον Θεό η ταπείνωση του ανθρώ-που είναι πολύτιμη, η συναίσθηση της αναξιότητας μετράει πολύ. Ο προφήτης του Θεού δίνει τη μάχη της προσευχής για τον λαό του! Προσευχή με πίστη, πίστη με προσευ-χή. Δεν ξεχωρίζουν αυτά τα δύο. Όπως ο κεραυνός κατευ-θύνεται με ορμή στο αλεξικέραυνο που τον ελκύει, τον απορροφά και τον διαχέει στη γη, έτσι και η απάντηση, η ενέργεια του Θεού περνάει μέσα από τα υψωμένα χέρια του παιδιού Του και απλώνει το θαύμα Του στο γύρω περι-βάλλον.

Κάποιες υποσχέσεις του Κυρίου περιμένουν να βρουν υψωμένα χέ-ρια πίστης για να κατέβουν στη ζωή μας και δεν βρίσκουν. Και πλανιό-νται αναξιοποίητες και περιμένουν. Ο Κύριος φαίνεται να έχει κλειστό τον Ουρανό Του και εμείς στε-ρούμαστε τις απαντήσεις Του, τα δώρα Του, τα θαύματά Του. Αυτά τα υψωμένα χέρια είναι ο αγωγός των απαντήσεων του Κυρίου στη ζωή μας, όπως το χάλκινο σύρμα στο καλώδιο μεταφέρει το ηλεκτρι-κό ρεύμα από το ένα δωμάτιο στο

άλλο. Χωρίς αυτόν τον αγωγό μέ-νουν όλα νεκρά, και στο σκοτάδι. Κάποτε αυτά τα υψωμένα χέρια, που είναι άγια και καθαρά χέρια, είναι της μάνας για τα παιδιά της, του πατέρα για την οικογένειά του, για την εκκλησία ολόκληρη, για την κοινωνία μας. Ο Κύριος χρειάζεται αγωγούς πίστης για να φτάσουν στο λαό Του τα θαύματά Του, οι ευλογίες Του.

Η μάχη της παλάμης

«Ιδού, νέφος μι-κρόν, ως παλάμη ανθρώπου, ανα-βαίνει εκ της θα-λάσσης.»

Οι δρόμοι του Κυ-ρίου, οι τρόποι του Κυρίου, οι αρχές Του, το σκεπτικό Του. Ένας τελείως διαφορετικός κό-σμος. Έχει προηγη-θεί η απόφασή Του να στείλει τη βρο-χή, φωνή πλήθους

βροχής, έχει τον άνθρωπό Του να προσεύχεται με χέρια υψωμένα, να μεσιτεύει, να μεσολαβεί για να φτάσει η απάντηση στο λαό του Θεού. Μένει ακόμα ένα βήμα. Η μάχη της παλάμης! Θα πηγαίνεις να κοιτάς στη θάλασσα κάθε τόσο, μέχρι να φανεί το πρώτο συννεφά-κι… Οι χρόνοι του Κυρίου, οι συν-θήκες του Κυρίου, η ώρα του Κυ-ρίου, οι επιλογές του Κυρίου. Στην Παλαιά Διαθήκη έχουμε συχνά τις επτά φορές, τον αριθμό επτά. Δοσμένο από τον Κύριο. Οι επτά



Πίστη είναι...φορές δηλώνουν υπακοή, συμμόρ-φωση, πίστη, υπομονή. Στην Καινή Διαθήκη ούτε έχουμε, ούτε χρεια-ζόμαστε κάποιον αριθμό. Έχουμε την πίστη.

Στην Καινή Διαθήκη, δια της • πίστεως βρέχει πριν βρέξει, η πόρτα ανοίγει πριν ανοίξει, η απάντηση έρχεται πριν την δού-με με τα φυσικά μας μάτια, η υπόσχεση του Θεού πραγματο-ποιείται πριν πραγματοποιηθεί, η νίκη έρχεται πριν από τη μάχη! Αυτό κάνει η πίστη στη ζωή του πιστού ανθρώπου. Η απάντηση του Κυρίου, το θαύμα Του έρ-χεται πρώτα απ’ όλα μέσα μας. Μας πληροφορεί, μας βεβαιώ-νει, μας γεμίζει ησυχία, γαλήνη, δύναμη, και μετά το βλέπουν και οι άλλοι γύρω μας.

Θα πηγαίνεις να κοιτάζεις, όχι στον ουρανό, αλλά στον Θεό. Κά-ποια στιγμή, τη δική Του στιγμή, θα δεις το πρώτο συννεφάκι. Μπορεί να φαίνεται σαν ένα μικρό, ασήμα-ντο συννεφάκι στο βάθος του ορί-ζοντα, αλλά στην πραγματικότητα είναι η ώρα του Κυρίου, ο ίδιος ο Κύριος, η αγάπη Του, το θαύμα Του. Θα πηγαίνεις όχι με βαριά καρδιά, ούτε με αμφιβολία. Θα πη-γαίνεις με πίστη, με βεβαιότητα, με σιγουριά, με χαρά, σα να το ’χεις πάρει ήδη, με αλαλαγμό νίκης πριν ολοκληρωθεί η μάχη. Και μετά από κάθε τέτοια «διαδρομή» θα γίνεσαι περισσότερο δυνατός, περισσότερο πνευματικός και περισσότερο «κοι-νωνός του Θεού». Μετά θα πλημ-μυρίσει ο ουρανός. Το θαύμα του Κυρίου. Δεν θα το χωράει ο τόπος.

Η σχέση μας με τον Βάαλ και τους προφήτες του

«Πιάσατε τους προφήτας του Βάαλ· μηδείς εξ αυτών ας μη δια-σωθή. Και επίασαν αυτούς· και κα-τεβίβασεν αυτούς ο Ηλίας εις τον χείμαρρον Κεισών, και έσφαξεν αυτούς εκεί.»

Θα μπορούσαμε να σταματήσου-με σ’ αυτό το σημείο και να κλεί-σουμε πολύ όμορφα τη μελέτη μας. Μεγάλο λάθος να σταματάς εκεί που ο Κύριος συνεχίζει και να βάζεις τελεία όταν ο Κύριος έχει κι άλλα να πει και να δείξει. Υπάρ-χουν δύο ακόμα βήματα απαραί-τητα, που πρέπει να προηγηθούν για να λειτουργήσουν οι απαντή-σεις του Θεού. Περιμένει ο Κύριος να κατεβάσουμε «στον χείμαρρο Κεισών» τα είδωλα, την αγάπη μας για τον κόσμο, τις επιθυμίες μας, τις αδυναμίες μας και να τα κατα-δικάσουμε, να τα μισήσουμε, να τα απαρνηθούμε.

«Όστις αγαπά πατέρα ή μητέρα υπέρ Εμέ, δεν είναι άξιος Εμού· και όστις αγαπά υιόν ή θυγατέρα υπέρ Εμέ, δεν είναι άξιος Εμού.» (Ματθαίος 10:37).

Πρέπει να το τονίσουμε αυτό το σημείο ιδιαίτερα. Συχνά προσπα-θούμε να αρχίσουμε μία υπόθεση που μας απασχολεί από τη μέση ή από το σημείο που μας βολεύει. Ναι, η προσευχή κάνει θαύματα, η προσευχή με πίστη, η πίστη στις υποσχέσεις του Κυρίου, τα υψωμέ-να χέρια…, αλλά όχι με τον κόσμο του Βάαλ και τους προφήτες του στη ζωή μας. Ο Κύριος κοιτάζει επίμονα προς την κατεύθυνση της


αμαρτίας που φιλοξενούμε στη ζωή μας και περιμένει πότε θα την κατε-βάσουμε στο χείμαρρο της καταδί-κης, του καθαρισμού, της συσταύ-ρωσης μαζί με τον Χριστό. Πότε θα στήσουμε στον τοίχο, στα έξι μέτρα τον εγωισμό μας, τη φιλαυτία μας. Χωρίς αυτό το βήμα δεν θα φτά-σουν ποτέ σε μας οι ευλογίες Του στη ζωή μας, όσο κι αν νομίζουμε ότι έχουμε κάνει το μέρος μας.

Αναγνώριση της απόλυτης κυριότητας του Κυρίου

«Ο Κύριος, αυτός είναι ο Θεός· ο Κύριος, αυτός είναι ο Θεός.»

Αυτό το σημείο είναι μάλλον το κορυφαίο όλων. Να φτάσει ο άν-θρωπος να γνωρίσει, να αναγνω-ρίσει και να ομολογήσει τη μονα-δικότητα του Κυρίου, την απόλυτη κυριότητά Του, την παντοδυναμία Του, τη δόξα Του. Όλη μας τη ζωή αυτό το σημείο δουλεύει ο Κύριος και επιμένει μέχρι να γίνει δικό μας, να ταυτιστούμε με αυτή την αλή-θεια. Αυτό που περιμένει ο Κύριος είναι αυτή η αναγνώριση να αποτε-λεί μία μόνιμη κατάσταση στη ζωή μας, καθημερινή πραγματικότητα, και όχι να το ξεχνάμε κάθε τόσο, να πέφτουμε στα ίδια και να πρέπει να μας το θυμίσει ο Κύριος με έντονο και σκληρό μερικές φορές τρόπο.

Κάθε μέρα, πολλές φορές τη μέρα, σε κάθε περίσταση, σε κάθε μας βήμα από αυτήν την αλήθεια να ξεκινούμε. Ο Κύριος, αυτός εί-ναι ο Θεός. Και όταν ξεπηδάει από την καρδιά μας αυτή η αλήθεια, να γεμίζουμε δύναμη και χαρά πίστης, να γεμίζει η καρδιά μας αναγνώρι-ση και ευγνωμοσύνη.

«Πρόσεχε να μένης ήσυχος, μη φοβηθής μηδέ μικροψυχήσης.» (Ησαΐας 7:4)

Υπάρχει όμως και ένα σημείο εδώ, που είναι πικρό και θέλει ιδιαίτερη προσοχή. Ο λαός του Θεού φτάνει να αναγνωρίζει, να ομολογεί και να προσκυνά τον αληθινό Θεό μετά από τη φωτιά που κατέβασε ο Κύ-ριος από τον Ουρανό Του μπροστά στα μάτια τους και στα μάτια των προφητών του Βάαλ. Και ρωτιέσαι: Μα δεν ήξεραν ότι ο Κύριος, αυτός είναι ο Θεός; Δεν το ζούσαν κάθε μέρα, δεν το έστελναν στον Κύριο με αναγνώριση και ευγνωμοσύνη; Και η απάντηση είναι όχι. Είχαν εκτραπεί στα είδωλα, στους ειδω-λολατρικούς θεούς, στην απιστία, στην ανομία και είχαν χάσει τη λατρεία του μόνου αληθινού Θεού και Κυρίου τους, κάτι που μπορεί να συμβεί και σήμερα, και σε μας, και το βλέπουμε να συμβαίνει τόσο συχνά ανάμεσά μας.

Οι μέριμνες, οι επιθυμίες, η αγά-• πη για τον κόσμο, η σύγχρονη ειδωλολατρία πνίγουν την πίστη και τη λατρεία του αληθινού Θεού και Κυρίου.

Η φράση του προφήτη του Θεού, του Ηλία, συγκεφαλαιώνει αυτή την αλήθεια και μάλιστα διαχρονικά:

«Έως πότε χωλαίνετε μεταξύ δύο φρονημάτων; εάν ο Κύριος ήναι Θεός, ακολουθείτε αυτόν· αλλ’ εάν ο Βάαλ, ακολουθείτε τούτον.»

Επιστρέφουμε στις αλήθειες, με τις οποίες ξεκινήσαμε. Το υψηλότε-ρο, το καλύτερο για τον άνθρωπο που έρχεται σ’ αυτόν τον κόσμο είναι να μάθει πώς «λειτουργεί» ο



κόσμος του Θεού και να τον απο-δεχτεί πρόθυμα, με ταπείνωση και πίστη. Να ταυτιστεί μαζί του, να γίνει ο κόσμος του Θεού δικός του κόσμος. Το επόμενο βήμα είναι τα θαύματα του Κυρίου, φωνή πλή-θους βροχής μέσα στην ξηρασία και στη σκιά του θανάτου. Έχουμε μεγάλη ανάγκη το πλήθος της βρο-χής της ευλογίας, της παρουσίας, των απαντήσεων, της δύναμης του Κυρίου στα σπίτια μας, στην εκ-κλησία μας, στην Κοινωνία μας. Τα θαύματα του Κυρίου μας φέρνουν πιο κοντά Του, η κοινωνία μας μαζί

Του γίνεται βαθύτερη και πιο ώρι-μη και η όμορφη κατάληξη αυτής της πορείας είναι ένας λαός πιστών του Χριστού, που έχουν μόνιμα στα χείλη τους και στην καρδιά τους σαν ύμνο γλυκό τη φράση, Ο Κύ-ριος, αυτός είναι ο Θεός! Δεν έχει ακουστεί πιο γλυκόηχο τραγούδι από αυτό στο Σύμπαν... Δεν έχουν υμνήσει οι άγγελοι τον Κύριο με τόση ομορφιά και δόξα. Ο λυτρω-μένος άνθρωπος είναι ο μόνος που μπορεί να το προσφέρει στον Θεό, μέσα από μία ζωή πίστης στις αιώ-νιες υποσχέσεις Του.


Η ΥΠΕΡΒΑΣΗ ΤΗΣ ΠΙΣΤΗΣ

α όσα λέει στον Άγιο Λόγο Του ο Θεός ούτε βιαστικά λόγια είναι, ούτε επιπόλαια, ούτε επιφανειακά, όπως είναι τα δικά μας πολλές φο-ρές. Ειδικά πρέπει να προσέξουμε όταν συνταιριάζει λέξεις και έννοι-ες και τις βάζει δίπλα-δίπλα, γιατί κάτι ιδιαίτερο και σοβαρό θέλει να τονίσει.

Λέμε ότι έχουμε πίστη, ποθούμε να έχουμε πίστη, ζητάμε από τον Κύριο να μας αυξήσει την πίστη. Όμως την ίδια ώρα έχουμε και φόβους στην καρδιά μας. Αυτό το ζευγάρι δεν μπορεί να υπάρξει. Ο φόβος και η πίστη. Το ένα εξου-δετερώνει το άλλο. Η πίστη, όταν

υπάρχει και είναι γνήσια, νικάει και αποδιώχνει τους φόβους από την καρδιά, τη ζωή. Ο φόβος, όταν ει-σβάλει και εγκατασταθεί στην καρ-διά, καταργεί την πίστη, η οποία γίνεται ανενεργής, αδύναμη, ανα-ποτελεσματική.

Ο φόβος είναι άνθρωπος, είναι • σάρκα, είναι καρπός της αμαρ-τίας στη ζωή μας, είναι γήινης προέλευσης. Η πίστη είναι θεϊκό δώρο, είναι ουράνιο, πνευματικό στοιχείο στη ζωή του ανθρώπου. Αυτοί οι δύο κόσμοι δεν έχουν κοινά σημεία, δεν συναντιούνται πουθενά. Είναι αντίθετοι και αντίπαλοι κόσμοι.

«Ενώ αυτός ελάλει έτι, έρχονται από του αρχισυναγώγου, λέγοντες, ότι η θυγάτηρ σου απέθανε· τι πλέον ενοχλείς τον Διδάσκαλον; Ο

δε Ιησούς, ευθύς ότε ήκουσε τον λόγον λαλούμενον, λέγει προς τον αρχισυνάγωγον· Μη φοβού, μόνον πίστευε».

(Μάρκος 5:35,36)

Πίστη και φόβος

Τ


Ο φόβος στρέφει τον άνθρωπο στον εαυτό του, στους άλλους αν-θρώπους γύρω να βρει χαρά και δύναμη νίκης. Η πίστη στρέφει τον άνθρωπο στον μόνο αληθινό Θεό τον Κύριο, τον στρέφει στον Ουρα-νό να αντλήσει δυνάμεις θεϊκές και χαρές νίκης Ουρανού.

Ο φόβος είναι κοντόθωρος, βλέ-πει με τα ανθρώπινα μάτια και την ανθρώπινη λογική. Η πίστη βλέπει σε βάθος και προς τα επάνω. Είναι ο Θεός μέσα στην πίστη του ανθρώ-που, χρησιμοποι-εί τα μάτια του Θεού, το μυαλό του Θεού, το σκε-πτικό του Θεού. Τι ζούμε εμείς στην πράξη; Δυστυχώς προσπαθούμε να συνταιριάξουμε αυτούς τους δύο κόσμους, να τους φέρουμε κοντά. Και η πίστη και οι φόβοι στην ίδια καρδιά. Αυτό δεν γίνεται, δεν λειτουργεί και κυρίως δεν το δέχεται ο Κύριος.

Τι προσπαθεί ο Κύριος; Αυτό που είπε στον κλονιζόμενο από τον πόνο και τη θλίψη πατέρα, που έβλεπε το κοριτσάκι του να πεθαίνει, ήταν να τον βοηθήσει να κάνει μία υπέρ-βαση. Να εγκαταλείψει το φόβο, που είναι πιο προσιτός, πιο κοντά του, πιο ανθρώπινος, συχνός, κα-θημερινός του σύντροφος, και να στρέψει την καρδιά του στον Θεό με πίστη. Να μετακινηθεί από την περιοχή που βασιλεύει ο ανθρώπι-νος τρόπος, το ανθρώπινο σκεπτι-

κό, στον κόσμο της άγιας παρουσί-ας του ζωντανού Θεού και Κυρίου. Να αξιοποιήσει τις δυνάμεις της αγάπης του Θεού του Ουρανού με την πίστη του, να αξιοποιήσει τον Ιησού Χριστό, που είχε μπροστά του, με πίστη.

Εδώ όμως υπάρχει κάτι πολύ εν-διαφέρον, που θέλει προσοχή. Ο καθένας μπορεί να πει πίστεψα, πιστεύω, και να το εννοεί. Όμως ο Κύριος δεν είπε πίστεψε, αλλά είπε

Μη φοβού, μόνο πίστευε. Εάν ακό-μα στη ζωή μας έχουμε φόβο, δεν μπορεί να έχουμε και πίστη. Το ένα εκτοπίζει το άλλο. Με αυτή τη φρά-ση Του είναι σα να λέει ο Κύριος, έλα επάνω, έλα σε Μένα, σταμά-τα να βλέπεις, να σκέφτεσαι, να ενεργείς ανθρώπι-

να…, δηλαδή με φόβο, αμφιβολία, ταραχή. Ας μην προσπαθήσουμε να απαντήσουμε στον Κύριο, έλα Εσύ κάτω, μπες Εσύ στις διαστά-σεις και στα μέτρα μας, έλα να βοηθάς και να στηρίζεις την ολιγο-πιστία ή και απιστία μας… Δεν θα το κάνει ποτέ ο Κύριος.

Ο υψηλότερος στόχος του Κυρίου για τον αμαρτωλό άνθρωπο είναι να τον παραλάβει από την αμαρ-τία με μετάνοια και ταπείνωση, να τον πλύνει, να τον καθαρίσει από την αμαρτία του δια του Ιησού Χρι-στού, να τον αναγεννήσει και να τον κάνει άνθρωπο πίστης!



Πίστη είναι...Πιο υψηλός από αυτόν το στόχο

δεν υπάρχει. Γιατί ο άνθρωπος της πίστεως ενώνεται με τον Θεό, έχει κοινωνία με τον Θεό, «μετακομίζει» και εγκαθίσταται στον Ουρανό της δόξας του Θεού. Και από εκεί μπο-ρεί τα πάντα.

…Μη φοβού, γιατί ο φόβος φανε-ρώνει απιστία, στις καλύτερες πε-ριπτώσεις ολιγοπιστία. Εγώ, ο Κύ-ριος, δεν μπορώ να δουλέψω όταν σε μια καρδιά διακρίνω απιστία.

Μη φοβού, γιατί θέλω να σου χαρίσω ένα θαύμα Μου, αλλά δεν μπορώ να το πραγματοποιήσω «επί εδάφους φόβου», με την παρουσία του φόβου στη ζωή σου…

Μη φοβού, γιατί θέλω να φανώ δυνατός στη ζωή σου, αλλά μόνο από το δρόμο της πίστης σου. Ο φόβος Με απομακρύνει και στερεί από εσένα και από εμένα τη δύνα-μη να επέμβω…

Μη φοβού, διότι «κατά την πίστη σου θα γίνει σε σένα». Είναι νόμος Μου απαράβατος. Ο φόβος μο-λύνει την πίστη, την αδυνατίζει, ο φόβος είναι άνθρωπος, είναι ο αν-θρώπινος τρόπος αντίδρασης, και θέλω να απαλλαγείς από αυτόν, για να δεις τη δύναμή Μου…

Φόβος και πίστη. Άνθρωπος και Θεός. Γη και Ουρανός. Δύο κόσμοι χωρίς κανένα κοινό σημείο. Στό-χος της αγάπης του Θεού για τον

άνθρωπο είναι η μετακίνησή του προς τον εαυτό Του. Έτσι ας «δια-βάσουμε» τα γεγονότα της ζωής μας, τα οποία επιτρέπει και ελέγχει ο Κύριος. Μπορεί να είναι υγεία, χρήματα, εργασία, οικογένεια, πε-ριβάλλον, παγκόσμιες εξελίξεις… Πρώτη αντίδραση οι φόβοι στη σκέψη μας, στην καρδιά μας. Αμέ-σως μετά η φωνή του Κυρίου, Μη φοβού, μόνο πίστευε! Έτσι καλλι-εργείται η πίστη, έτσι αυξάνει, έτσι ασκούμαστε στην πίστη, έτσι νικά-με και προοδεύουμε.

Σκέφτηκα κάτι εντελώς υποθετικό. Ο αρχισυνάγωγος, της βιβλικής διή-γησης, ας πούμε ότι είχε και άλλο ένα κοριτσάκι. Το πρώτο τού το θεράπευσε ο Κύριος, όπως διαβά-ζουμε. Κάποια στιγμή, αρρώστησε βαριά το δεύτερο… Πάλι να τρέξει στον Κύριο, πάλι να παρακαλέσει για τη σωτηρία του παιδιού του. Εντελώς φυσιολογικό και αναμενό-μενο μέχρι εδώ. Αν όμως ο Κύριος χρειαστεί να του πει πάλι τα ίδια λό-για και στο άλλο του παιδί, Μη φο-βού, μόνο πίστευε, ενώ έχει δει το θαύμα, ενώ έχει γευθεί τη δόξα της δύναμης του Κυρίου στη ζωή του, στο σπίτι του, τότε υπάρχει πρό-βλημα. Ο Κύριος περιμένει πρόοδο, αύξηση, ωρίμανση, ανακαίνιση. Κάποια στιγμή να σταματήσει να μας λέει Μη φοβού, γιατί η πίστη μας στον Κύριο έχει εκτοπίσει κάθε φόβο και κάθε υπόλειμμά του.


Μιλάμε συχνά για το μεγάλο, κεφαλαιώδες θέμα της Εκ-κλησίας του Ιησού Χριστού στον κόσμο μας. Η γέννησή της, η ύπαρξή της, ο ρόλος της, ο κύκλος της στην ιστορία της Γης. Ειδικά στις μέρες μας η κρίση που διέρχεται η Εκκλη-σία του Ιησού Χριστού είναι μεγάλη και βαθιά και βαθαί-νει ακόμα περισσότερο. Το να ψάξουμε για τα αίτια και τις αφορμές είναι ένα μεγάλο και σοβαρό θέμα, που χρειάζεται να γίνει και σε ατομικό και σε συλλογικό επίπεδο. Υπάρχει όμως κάτι άλλο, που μάλλον προέχει.

Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΟΤΕ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ Α υ τ ό

ε ί ν α ι τ ο γ ν ή σ ι ο

ξ ε κ ί ν η μ ά τ η ς

«Aφού εκήρυξαν το ευαγγέλιον εν τη πόλει εκείνη και εμαθήτευσαν ικανούς, υπέστρεψαν εις την Λύστραν και

Ικόνιον και Αντιόχειαν, επιστηρίζοντες τας ψυχάς των μαθητών, προτρέποντες να εμμένωσιν εις την πίστιν, και διδάσκοντες

ότι διά πολλών θλίψεων πρέπει να εισέλθωμεν εις την βασιλείαν του Θεού.» (Πράξεις Αποστόλων 14: 21,22)


Να ανοίξουμε την Αγία Γραφή – πού κλείσαμε βιαστικά και επιπόλαια – και να αναζητήσουμε την άποψη του Θεού Δη-μιουργού και Πατέρα μας σχετικά με το τι είναι η Εκκλησία και ποια η δομή της, σύμφωνα με το δικό Του σκεπτικό και τις αρχές Του. Πώς γεννιέται, πώς μεγαλώνει, πώς λειτουρ-γεί, πώς συντηρείται. Και έχει πολλά και σημαντικά να μας πει μέσα από τη μελέτη μας με το Άγιο Πνεύμα Του στο θέμα αυτό, που δείχνουμε να το αγνοούμε και να το προσπερνού-με επικίνδυνα στις μέρες μας. Το εδάφιο αυτό στις Πράξεις των Αποστόλων είναι θησαυρός αρχών και αληθειών Θεού, εάν επιθυμούμε να επιστρέψουμε στις ρίζες, στο γνήσιο και φυσικά στο ευλογημένο του Θεού.

1. «Εκήρυξαν το ευαγγέλιον εν τη πόλει εκείνη»

Αυτό είναι το πρώτο βήμα, το βήμα που γνωρίζουμε όλοι, ίσως καλύτερα από όλα τα υπόλοιπα. Και δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικά. Εκήρυξαν σημαίνει έσπειραν, βγήκαν στον αγρό της αμαρτίας, στον κόσμο της ανομίας, για να ακουστεί

από όσους γίνεται περισσότερους το μή-νυμα της σωτηρίας του Ιησού Χριστού. Υπάρχει μία όμορφη αντίστοιχη εικόνα στην Καινή Διαθήκη σχετική με αυτό το εκήρυξαν. Είναι η παραβολή του σπορέα, (Ματθαίος 13:3-23). Η σπορά του κηρύγ-ματος αγκαλιάζει ένα μεγάλο εύρος από αποδέκτες, από τις πιο απογοητευτικές περιπτώσεις που αρνούνται ή και χλευά-ζουν, μέχρι ανθρώπους που είναι έτοιμοι να αγκαλιάσουν με μετάνοια και πίστη το κήρυγμα της χάριτος του Θεού. Μια άλλη πολύ αληθινή εικόνα αυτού του κηρύγμα-

τος είναι η εικόνα της Βασιλείας των Ουρανών που μοιάζει με δίχτυ ψαρά, που συλλέγει και χρήσιμα και άχρηστα όταν το ρίχνει ο ψαράς στη θάλασσα, (Ματθαίος 13:47-50).

Πρέπει να προσέξουμε αυτό το βήμα - που σύμφωνα με τον Λόγο του Θεού είναι και το πρώτο - ότι ενώ είναι απαραί-τητο, δεν μπορεί από το κήρυγμα και μόνο να γεννηθεί, να δημιουργηθεί μία Εκκλησία Ιησού Χριστού. Ίσως είναι και το πιο εύκολο βήμα, ίσως και το πιο φανταχτερό, γιατί συνήθως υπάρχει ακροατήριο μπροστά μας έτοιμο να μας αποδεχτεί, να μας χειροκροτήσει και να τροφοδοτήσει τις φιλοδοξίες και τον εγωισμό μας… Σε ποσοστά θα τολμούσα να λογαριά-σω πάνω από τα 2/3 ή τα 3/4 των ανθρώπων που υπηρε-

Το Γνήσιο Ξεκίνημά...


τούν τον Λόγο του Θεού ασχολούνται κυρίως με το κήρυγμα. Στις μέρες μας φτάσαμε στην επικίνδυνη εκτροπή, της λα-τρείας του άμβωνα και του κηρύγματος, του ακροατηρίου και του πώς να αβγατίσει. Εντυπωσιακές εκκλησίες, ελκυστι-κοί άμβωνες, περίτεχνα κηρύγματα και μεγάλα ακροατήρια. Για τον Ουρανό, για την Αιωνιότητα, για το βήμα του Κυρίου που πρέπει όλοι να παρασταθούμε για να κριθούμε, για την άγια ζωή δεν δείχνει να ενδιαφέρεται σχεδόν κανείς. Δυστυ-χώς δεν δείχνουμε να το έχουμε καταλάβει και κυριολεκτικά εξαντλούμαστε σε κηρύγματα πολύ όμορφα αρχιτεκτονημέ-να και δομημένα, ελκυστικά, προσεγμένα, και παραμελούμε τα άλλα, τα πολύ ζωτικά επόμενα βήματα της σωστής ζωής και πορείας της Εκκλησίας εδώ κάτω στη Γη μας.

2. «Εμαθήτευσαν ικανούς»

Εδώ τα πράγματα αλλάζουν. Ενώ το κήρυγμα είναι η σπορά της αλήθειας στον κόσμο μας, η μαθητεία είναι συστηματική δουλειά οικοδομής, που το κύριο χαρακτηριστικό της είναι η ατομική ενασχόληση με τους «μαθητές» και η διδασκαλία σε βάθος στη γνώση της αλήθειας του Λόγου του Θεού. Ακριβώς στο σημείο αυτό γίνεται και η αποφασιστική επιλο-γή ανάμεσα στο ακροατήριο του κηρύγματος και στους πιστούς που θα θελήσουν να μείνουν και να προχωρήσουν στην πίστη του Ιησού Χριστού. Πάλι θα τολμήσω κάποια ποσοστά που έχω και εγώ συναντή-σει, που δείχνουν τη μεγάλη διαφορά από το επίπεδο του κηρύγματος, στο επίπεδο της μαθητείας. Κάποιοι υπολογισμοί από μελέτες που έγιναν στην πράξη δεί-χνουν 1:20, άλλοι 1:50, άλλοι φτάνουν στο1:100. Από τόσους πολλούς ακροατές μένει και συνεχίζει το δρόμο του Χριστού μόνον ένας, κάποιες φορές κα-νένας. Πολύ τραγική η εικόνα, αλλά και απαραίτητη για να μη ζούμε με ψευδαισθήσεις και τροφοδοτού-με λάθος εντυπώσεις και μηνύματα.

Δεν έχουμε προσέξει αρκετά αυτήν τη μοναδική ακολουθία του Λόγου του Κυρίου. Το κήρυγμα έχει τη θέση του, την αποστολή του, και ακολουθείται από τη συστηματική δουλειά της μαθητείας, που έχει βάθος, ωρί-μανση, έκθεση σε ψηλές κορυφές και στα βαθιά νοήματα της ζωής της πίστης. Η μαθητεία είναι το φυσιολογικό απα-ραίτητα επόμενο βήμα του κηρύγματος. Κήρυγμα που δεν «παραδίδει» τη σοδειά του στη σωστή, συστηματική μαθη-

...της Εκκλησίας

Το κήρυγμα έχει τη θέση του, την

αποστολή του, και ακολουθείται από τη συστηματική δουλειά της μα-

θητείας, που έχει βάθος, ωρίμανση, έκθεση σε ψηλές κορυφές και στα

βαθιά νοήματα της ζωής της πίστης. Η μαθητεία είναι το φυσιολογικό απα-ραίτητα επόμενο βήμα του κηρύγ-

ματος.


τεία, δεν είναι σωστά προσανατολισμένο να οδηγήσει στη δημιουργία Εκκλησίας του Ιησού Χριστού.

Πρέπει να τονίσουμε ότι η μαθητεία είναι πολύ πιο κοπια-στικό έργο και χρειάζεται κατάρτιση, επιμονή και ιδιαίτερη χάρη από τον Κύριο. Το να βγει κάποιος μπροστά στον κό-σμο και να διακηρύττει τη σωτηρία από την αμαρτία - όχι ότι δεν έχει απαιτήσεις, αν θέλουμε να είμαστε σωστοί και με αποτελέσματα - αλλά έχει πολύ μικρότερο κόστος από το κόστος της μαθητείας, το οποίο προχωράει σε βάθος χρόνου και απαιτεί κόπο, θυσία και χρειάζεται υπομονή και ιδιαίτε-ρη αγάπη από τον Κύριο. Ίσως αυτοί να είναι και οι λόγοι,

που τόσο πολλοί ασχολούνται με το απρόσωπο και χωρίς ιδιαίτερες απαιτήσεις κήρυγμα, αλλά παραμελούν το θέμα της μαθητείας, το αφή-νουν στην τύχη του ή το καλύπτουν με ακατάλ-ληλο τις πιο πολλές φορές τρόπο.

Και εδώ είναι που εμφανίζονται –όχι τυχαία– τα αποτελέσματα. Εκκλησίες με μαθητεία και εκκλησίες χωρίς μαθητεία. Οι πιστοί του Χρι-στού στη δεύτερη κατηγορία δεν έχουν εκτε-θεί σε στερεά τροφή, δεν έχουν αύξηση και πρόοδο στη γνώση του προσώπου Του, δεν έχουν προσωπική ζωή κοινωνίας με τον Θεό. Έμειναν στα ρηχά. Και όπως γίνεται συνήθως, στην ίδια ηλικία με αυτούς είναι και ο άνθρω-πος του Θεού που τους υπηρετεί. Έχουν μείνει όλοι τους στάσιμοι, έχουν όλοι τους τα χαρα-κτηριστικά της νηπιακής ηλικίας, κάτι που τους κάνει ευάλωτους στις επιθέσεις τους εχθρού, στους πειρασμούς , στις δοκιμασίες. Χωρίς μα-θητεία θα πει χωρίς αύξηση, χωρίς πρόοδο, χωρίς στήριξη, χωρίς καρπό.

3. «Επιστηρίζοντες τας ψυχάς των μαθητών»

Πρόθυμα στο επίπεδο της μαθητείας θα βάζαμε μία τε-λεία. Πράγματι είναι ένα πολύ κρίσιμο στοιχείο επιλογής και απόφασης για πρόοδο στον Χριστό. Αλλά δεν σταματάει εδώ ο Λόγος του Θεού. Αυτές οι ψυχές που άκουσαν, δέχθηκαν, ταπεινώθηκαν, μετανόησαν και εντάχθηκαν στη μαθητεία του Ιησού Χριστού, χρειάζονται να στηριχθούν, να δυνα-μώσουν, να σηκωθούν όρθιες στην πίστη. Και ο λόγος είναι απλός. Αυτές οι ψυχές θα δεχτούν τα πυρωμένα βέλη του εχθρού, θα θελήσει να τις γονατίσει, να τις αφανίσει. Αυτές



οι ψυχές έχουν να παλέψουν με πολλά μέτωπα μέσα τους και γύρω τους. Ο κόσμος έχει τους πειρασμούς του, ο πα-λιός άνθρωπος βγαίνει διαρκώς στην επιφάνεια. Το κήρυγμα είναι πολύ καλό, αλλά μόνο του δεν φέρνει τα επιθυμητά αποτελέσματα. Η μαθητεία, μεγάλο και απαραίτητο βήμα, αλλά αν αφήσουμε τα πράγματα στην τύχη τους, σύντομα το νεοφύτευτο δενδράκι θα γείρει το κεφαλάκι και θα το χάσουμε. Κάποιος πρέπει να ασχοληθεί με το ζωτικό αυτό τομέα της στήριξης των ψυχών, των νέων έστω ψυχών.

Το πιο συνηθισμένο λάθος που κάνουμε σ’ αυτήν την περι-οχή είναι ότι ενηλικιώνουμε εμείς τις ψυχές πριν καν ενηλικι-ωθούν. Τις βαφτίζουμε ώριμες, δυνατές, στηριγμένες, τους εμπιστευόμαστε αποστολές ακατάλληλες για την ηλικία τους και όταν λυγίζουν από το βάρος και υποχωρούν απορούμε γιατί. Όπως η μαθητεία, έτσι και το «επιστηρίζοντες» των νέων ψυχών παίρνει χρόνο, είναι έργο που χρει-άζεται ιδιαίτερη ενασχόληση, φροντίδα, αγάπη, υπομονή, θυσία. Πολύ λίγα από όλα αυτά συνήθως διαθέτουμε και γι’ αυτό αρκούμαστε στη «μαζική πα-ραγωγή πιστών» και όποιος αντέξει… Δεν είναι όμως αυτός ο τρόπος που ο Κύριος θέλησε, σκέφτηκε και μας έδειξε να ακολουθήσουμε ώστε η Εκκλησία Του να είναι ευλογημένη, να έχει αποτελέσματα, να Τον δοξάζει με την πορεία της επάνω στη Γη.

4. «Προτρέποντες να εμμένωσιν εις την πίστιν»

Υπάρχει και αυτό το στοιχείο. Η προτροπή. Δε μοιά-ζει με τα υπόλοιπα. Η προτροπή είναι πραγματικά άμεση και συχνή, καθημερινή. Θα λέγαμε ότι είναι μία «ημερήσια δόση ενθάρρυνσης». Έχει το στοιχείο της καλοσύνης, της παράκλησης, της ενθάρρυνσης, της υπενθύμισης, της αναζωπύρωσης της φωτιάς. Η προτροπή μοιάζει με ώθηση κάποιου προς τη σω-στή κατεύθυνση . Η προτροπή έχει απαραίτητο στοιχείο της τη συμβουλή, αλλά και το παράδειγμα της ζωής μας. Θεωρώ ότι είναι από τους πλέον παραμελημένους τομείς της πνευματικής ζωής η προτροπή των πιστών του Χριστού στο να μένουν σταθεροί και αμετακίνητοι στην πίστη και να αυξά-νουν σ’ αυτήν. Η προτροπή, όπως και η στήριξη των ψυχών, χρειάζεται να διαθέσουμε το ακριβότερο των ημερών μας, που είναι ο χρόνος, και χρόνος για τις ψυχές δεν υπάρχει. Θα καταλάβουμε πόσο πολύτιμο και αναντικατάστατο είναι αυτό το «προτρέποντες να εμμένωσιν εις την πίστιν» του Λόγου του Θεού, όταν θα δούμε τις πρώτες αναχωρήσεις από την πί-


Κάποιος πρέπει να ασχοληθεί με το

ζωτικό τομέα της στήριξης των ψυ-χών. Όπως η μα-

θητεία, έτσι και το «επιστηρίζοντες» των νέων ψυχών παίρνει χρόνο, είναι έργο που

χρειάζεται ιδιαί-τερη ενασχόληση, φροντίδα, αγάπη, υπομονή, θυσία.

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ52 ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ52

στη, τις πρώτες υποστολές της σημαίας της πίστης, τους πρώτους πιστούς να ακολουθούν το δρόμο του Δημά και να ξεμακραίνουν από τον Χριστό προς τον κόσμο. Τότε όμως θα είναι και πολύ αργά για να κάνουμε κάτι…

5. «Διδάσκοντες ότι διά πολλών θλίψεων πρέπει να εισέλθωμεν εις την βασιλείαν του Θεού»

Το σημαντικότερο και το σοβαρότερο όλων. Τα βή-ματα που αναφέραμε στη γέννηση, την πορεία, την αύξηση, την ανάπτυξη της Εκκλησίας γίνονται σε περι-βάλλον απόλυτης και γνήσιας αλήθειας! Αλήθεια χωρίς στρογγυλέματα, χωρίς περικοπές, χωρίς ανάμειξη του δικού μας, του ανθρώπινου, με το θεϊκό. Αλήθεια, που μπορεί να έχει κόστος, να πονάει, αλλά έχει την ευλο-γία του Θεού, γιατί είναι η αλήθεια Του.

Αν θέλουμε ένα απλό παράδειγμα, ας κοιτάξουμε αυτό το εδάφιο. «Διά πολλών θλίψεων πρέπει να εισέλ-θωμεν εις την βασιλείαν του Θεού.» Ας τη σκεφτούμε για λίγο αυτήν την αλήθεια. Κήρυγμα, μαθητεία, στή-ριγμα, προτροπή, διδασκαλία, αλλά με την αλήθεια του Κυρίου πρώτη και πάνω από όλους και όλα. Δια πολ-λών θλίψεων πρέπει... Δεν είναι εύκολο ούτε να το πεις, ούτε να το ζήσεις. Είναι όμως η αλήθεια του Θεού, και μάλιστα όλη η αλήθεια. Με αυτόν τον τρόπο στήριζαν τις ψυχές των πιστών του Χριστού, πρότρεπαν, δίδα-σκαν και μαθήτευαν τους πιστούς.

Στις μέρες μας η αλήθεια του Θεού κακοποιείται βάρ-βαρα και βάναυσα. Έχουμε αναδείξει πρώτο και κύριο στόχο μας τα μεγάλα ακροατήρια και τις πολυάριθ-μες εκκλησίες. Ποιος μπορεί με τέτοιους στόχους να μιλήσει για θλίψεις, και μάλιστα να διδάξει ότι πρέπει και δια πολλών; Τα αποφεύγουμε, αλλάζουμε θέμα, τα αφήνουμε στον «αυτόματο πιλότο», να τα ανακα-λύψουν μόνοι τους… Τελικά τα καταφέρνουμε – αν τα καταφέρουμε. Το ακροατήριο μεγαλώνει σε αριθ-μό, τα οικονομικά της εκκλησίας βελτιώνονται, αλλά τι εκκλησία είναι αυτή, τι ακροατήριο είναι αυτό…; Σιγά-σιγά κάνουν την εμφάνισή τους οι πρώτοι αναγεννημέ-νοι χωρίς αναγέννηση, οι πρώτοι πιστοί χωρίς πίστη… Μετά ακολουθούν κι άλλοι και καταλήγει η εκκλησία που ο Κύριος της λέει «το όνομα έχεις ότι ζης, και είσαι νεκρός», (Αποκάλυψη Ιωάννου 3:1).


Δεν υπάρχουν αυτοματισμοί

στην πνευματική ζωή. Χρειάζεται συστηματική και κοπιαστική μαθη-

τεία, στήριγμα των ψυχών, προτροπή, διδασκαλία, και όλα επί εδάφους απόλυτης αλή-

θειας και αγάπης Θεού. Αυτός ο

δρόμος καταλήγει στη δημιουργία

γνήσιας, καρποφό-ρας, ευλογημένης

εκκλησίας εδώ στη Γη, με πλούσιο καρπό που να μέ-

νει για τη δόξα του Κυρίου.

53Ιανουάριος - Φεβρουάριος 2013 53

Η σωστή εκκλησία, η εκκλησία που εμπιστεύεται και ευλο-γεί ο Κύριος, η εκκλησία που δέχεται ο Κύριος να είναι δική Του και Εκείνος να είναι Κύριός της, ξεκινάει με το κήρυγμα που είναι η σπορά στις καρδιές αμαρτωλών ανθρώπων που βρίσκονται στην άγνοια, στο σκοτάδι, αλλά το κήρυγμα μόνο του δεν είναι ικανό να στήσει μία εκκλησία στα πόδια της. Δεν υπάρχουν αυτοματισμοί στην πνευματική ζωή, ούτε αφήνου-με τα πράγματα στην τύχη τους. Ακολουθεί συστηματική και κοπιαστική μαθητεία, στήριγμα των ψυχών, προτροπή, διδα-σκαλία, και όλα επί εδάφους απόλυτης αλήθειας και αγάπης Θεού. Αυτός ο δρόμος καταλήγει στη δημιουργία γνήσιας, καρποφόρας, ευλογημένης εκκλησίας εδώ στη Γη, με πλούσιο καρπό που να μένει για τη δόξα του Κυρίου. Έτσι γεννήθηκαν και αναπτύχθηκαν οι εκκλησίες, που σήμερα διαβάζουμε με θαυμασμό για τη δύναμή τους και τον καρπό τους. Έξω από αυτό το δρόμο, χωρίς αυτά τα στοιχεία φτιάχνουμε φτηνά υποκατάστατα, λιγόπνοα, με κοντινή ημερομηνία λήξεως... και σίγουρα πολύ φτωχό καρπό, κάτι που θα το δούμε τρο-μοκρατημένοι εκείνη την ημέρα μπροστά στο Άγιο Βήμα του Κυρίου, αλλά και από τώρα, αν κοιτάξεις λίγο προσεκτικά, θα το διακρίνεις ότι είναι θνησιγενείς.-


Είναι ένα προφητικό βιβλίο. Εχει συγκεντρώσει το ενδιαφέρον όλων των εποχών, έστω κι αν κάποιοι δηλώνουν άθεοι ή αδιάφοροι. Εί-ναι ένα «δύσκολο» βιβλίο, παρα-βολικό. Η ερμηνευτική του ανάλυ-ση έχει φως, σοφία και ακρίβεια με σεβασμό στο Λόγο του Θεού. Το βιβλίο μας αυτό είναι γραμμέ-

νο απλά, ευχάριστα, σε μορφή αφήγησης, χωρίς να είναι δογματικά επηρεασμένο.

Προσπαθεί να οδηγήσει τον αναγνώστη στα βάθη των αποκαλύψεων του Θεού που αφορούν τις έσχατες μέρες, τις μέρες του Τέλους, που αναμφίβολα είναι οι μέρες μας.

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ

Π Ν Ε Υ Μ Α Τ Ι Κ Ε Σ Ε Κ Δ Ο Σ Ε Ι Σ

6η Έκδοση


Πλ – Καλημέρα σας, τι θα θέλατε παρακαλώ;Κρ – … (Αφηρημένη, χαμένη, κοιτάζει γύρω)Πλ – Μήπως μπορώ να βοηθήσω σε κάτι; …Θέλετε να κοιτάξετε μόνη σας;Κρ – Όχι, τα κοίταξα όλα, …δε, …ε, …., δεν….Πλ – Αντιλαμβάνομαι πολύ καλά τον προβληματισμό σας. Τα δώρα, οι μέρες, οι φίλοι μας που τα έχουν όλα και δεν ξέρουμε τι να τους χαρίσου-με… Εγώ είμαι εδώ για να σας βοηθήσω. Λοιπόν, θα τα πάρουμε με τη σειρά. Άντρας ή γυναίκα;Κρ – Εεε… γυναίκα, ή όχι, όχι, καλύτερα άντρας, άντρας.Πλ – Άντρας λοιπόν. Πολύ καλά. Ρούχα ή αξεσουάρ;Κρ – Ό, τι να ’ναι.

Λεφτά υπάρχουν!

ΜΟΝΟΠΡΑΚΤΟ

(Ένας πωλητής καταστήματος τακτοποιεί κουτιά, δώρα, εμπορεύματα γύρω από τον πάγκο του. Πλησιάζει μία περιποιημένη κυρία. Δείχνει έντονα προβληματισμένη, έχει περίεργη συμπεριφορά σαν κάτι να ψάχνει, κάτι να κρύβει, αφηρη-μένη, χαμένη κάπως, άλλα λέει, άλλα σκέφτεται, άλλα θέλει…)


Πλ – Ό, τι να ’ναι. Πάμε λοιπόν. Πουκάμισο ή γραβάτα;Κρ – …Εεε.Πλ – Θα βοηθούσε να μου λέγατε το επάγγελμα, την ηλικία ίσως; Είναι γιατρός, επιχειρηματίας, καλλιτέχνης, ποιητής…; Ξέρετε, άμα πάμε στις γραβάτες, με ρίγες είναι των μάνατζερς, με πουά είναι για καλλιτέχνες… γι’ αυτό σας λέω…Κρ - ... (Κοιτάει, χαμογελάει, δεν βοη-θάει).Πλ – Να πάμε σε μανικετόκουμπα, φο-ράει;Κρ – Δεν ξέρω… δε νομίζω…Πλ – Ένα καλό στυλό, κάτι δερμάτινο, πορτοφόλι, κλειδοθήκη; Φοράει τιρά-ντες;…Κρ – Ξέρετε, να πηγαίναμε σε γυναίκα καλύτερα…Πλ – Τελειώσαμε με τον άντρα… Γυναίκα λοιπόν. Περιγράψτε μου λίγο την κυρία, επάγγελμα, οικογενειακή κατάσταση, χό-μπι;(Μπαίνει ένας νέος πελάτης, περιμένει να ψωνίσει και άθελά του παρακολουθεί τη συζήτηση από εκεί και κάτω.)Κρ – Ω, είναι πολύ καλά επαγγελματικά. Είναι γιατρός. Έχει πελατεία, έχει μια πολύ καλή οικογένεια, έχει σύζυγο που την αγαπάει, οι συγγενείς της είναι πολύ καλοί μαζί της, έχει φίλους, όλοι την αγα-πούν και την έχουν πολύ ψηλά.Πλ – Μα, κυρία μου, αυτή είναι η ιδανική γυναίκα. Σούπερ γούμαν, θα την έλεγα. Τώρα καταλαβαίνω γιατί δυσκολεύστε τόσο πολύ να διαλέξε-τε. Αυτή τα έχει όλα. Δεν χρειάζεται τίποτα. Για να μη σας πω ότι αυτή πρέπει να κάνει δώρα στους άλλους… αφού έχει τόσα πολλά στη ζωή της.Κρ – Δυστυχώς δεν έχει τίποτα. Είμαι μία δυστυχισμέ…, ε, συγγνώμη, η φίλη μου είναι μία πολύ δυστυχισμένη γυναίκα. Η πιο δυστυχισμένη γυναί-κα που έχω γνωρίσει, ίσως η πιο δυστυχισμένη γυναίκα στον κόσμο.Πλ – Μια στιγμή, κυρία μου. Με έχετε κυριολεκτικά μπερδέψει. Τι απ’ τα δύο ισχύει; Τα ’χει όλα, έχει οικογένεια, φίλους που την αγαπούν και είναι και δυστυχισμένη; Πώς γίνεται; Τι από τα δύο ισχύει, για να κατα-λάβω κι εγώ.

Λεφτά υπάρχουν!


Κρ – Αυτό ακριβώς είναι το πρόβλημά της. Γι’ αυτό είμαι εδώ. Ψάχνω να βρω κάτι που θα της δώσει χαρά, θα την κάνει ευτυχισμένη, να μπορεί να χαρεί αυτά που έχει και που τώρα δεν μπορεί.Πλ – Κυρία μου, τα κατάλαβα όλα. Τώρα μπορώ να σας βοηθήσω πραγ-ματικά. Έχω έναν πολύ καλό γιατρό. Όχι απ’ αυτούς που πηγαίνεις καλά και σε τρελαίνουν… Όχι πάνω από 4-5 χάπια, μάξιμουμ… Πολύ καλός… Περδίκι θα κάνει τη φίλη σας. Και θα χαρώ να μου έρθετε στο μαγαζί μια μέρα μαζί να ψωνίσετε και να σας περιποιηθώ.Νε – Με συγχωρείτε που παρεμβαίνω κι εγώ. Βρέθηκα στη συζήτηση και άκουσα άθελά μου μερικά πράγματα… Νιώθω πως μπορώ να βοηθήσω και εσάς και τη φίλη σας.

Κρ – Εμένα όχι, πα, πα, πα… Εγώ μια χαρά εί-μαι. Τη φίλη μου, τη φίλη μου, που έχει ανά-γκη… όχι εμένα.Νε – Τη φίλη σας, έστω. Τα έχει όλα, αλλά δεν έχει Εκείνον, τον Ένα, που δίνει αξία και νόημα στη ζωή. Είναι σα να έχει 4, 5 μηδενικά, αλλά χωρίς το ένα. Τίποτα δεν έχει, μάταια είναι όλα όσα έχει.Κρ – Μου μιλάτε κι εσείς για κάποιον άλλο για-τρό να πάω, εεε… να πάει η φίλη μου, καλύτερο από του κυρίου;Νε – Σας μιλάω για τον γιατρό των γιατρών, τον μόνο αληθινό γιατρό της ψυχής και του σώμα-τος, τον Ιησού Χριστό. Αυτόν έχει ανάγκη η φίλη σας και δεν μπορεί να χαρεί κανένα από τα δώρα και τις ευλογίες του Θεού στη ζωή της.Κρ – Τώρα, μια στιγμή, γιατί θα με τρελάνετε εσείς οι δυο. Ο ένας με στέλνει σε γιατρό, ο άλ-λος με στέλνει στο Θεό… δηλαδή εγώ πώς να βγάλω συμπέρασμα;

Πλ – Εγώ σας είπα για το γιατρό, αλλά το παίρνω πίσω, κυρία μου. Αυτά που μόλις είπε ό νέος μας από εδώ με άγγιξαν και εμένα. Αφήσαμε τον Θεό στη ζωή μας και παλεύουμε μόνοι μας, αυτό είναι μεγάλη αλήθεια. Κοιτάξτε πού φτάσαμε… Ψάχνουμε στα λεφτά, στα ψώνια, στους ανθρώ-πους, στις διασκεδάσεις, στους φίλους για χαρά και χαρά δεν έρχεται… Μήπως έχει δίκιο ο κύριος, που, αν και νεότερος από εμάς, δείχνει πειστι-κός και ώριμος σ’ αυτά; Για συνεχίστε παρακαλώ, τι λέγατε;Νε – Μόνο ένα θέλω να συμπληρώσω. Θα θυμάστε υποθέτω την παραβο-λή του Ασώτου Υιού στην Καινή Διαθήκη. Ξόδεψε όλη του τη ζωή και την περιουσία του πατέρα του και κατέληξε στα γουρούνια, στη λάσπη, στη στέρηση, στην πείνα. Στο σπίτι του πατέρα του είχε ανάγκη να γυρίσει.

Λεφτά...


Εκεί γεννήθηκε και μεγάλωσε, εκεί ανήκε. Έφυγε μακριά από την αγάπη και τη φροντίδα του πατέρα του. Πώς να μην είναι δυστυχισμένος;Κρ – Δηλαδή εγώ τώρα τι πρέπει να κάνω; Δηλαδή τι να πω στη φίλη μου να κάνει…; Μια στιγμή, μια στιγμή να σας πω κάτι, που ούτε το όνομά σας δεν ξέρω, αλλά και δεν το χρειάζομαι… Τόση ώρα σας λέω ψέματα και σε σας και σε σας. Ούτε δώρο ψάχνω να αγοράσω, ούτε φίλη υπάρ-χει. Εγώ είμαι η δυστυχισμένη γυναίκα που τα ’χει όλα και δεν μπορεί να χαρεί τίποτα, που ψάχνει ανάμεσα στα ψώνια και στους ανθρώπους…Νε – Κυρία μου, μην προχωράτε. Έχω αυτό που ψάχνετε και το ’χετε τόσο μεγάλη ανάγκη. Και το ’χω, όχι για κανέναν άλλο λόγο, αλλά γιατί κι εγώ έτσι έψαχνα, αυτό είχα ανάγκη και τα δοκίμασα όλα μέχρι που βρήκα τον Ιησού Χριστό και Του ζήτησα να ανα-λάβει τη ζωή μου Εκείνος, αφού εγώ είχα κυριολεκτικά αποτύχει. Ορίστε (βγάζει μία μικρή Καινή Διαθήκη από την τσέπη), δική μου είναι και την έχω υπογραμμίσει. Δεν πειράζει, κρατήστε την, θα βρω εγώ άλλη. Αρχίστε να την μελετάτε αμέσως με πίστη και να ζη-τήσετε τον Ιησού Χριστό που πέθανε και για τις δικές σας αμαρτίες στο σταυρό του Γολγοθά, όπως και για τις δικές μου και του κυρίου, να γίνει Κύριός σας και Θεός σας. Αμέσως θα έρθει χαρά και ειρήνη στην ψυχή σας. Άλλος άνθρωπος θα γίνετε!Πλ – Εγώ τώρα, που ακούω τόση ώρα, δεν ξέρω τι να κάνω, να χαρώ ή να βάλω τα κλάματα; Ξεκινήσαμε από το δώρο του κυρίου. Τον χάσαμε τον κύριο. Μετά πήγαμε στη φίλη της κυρίας. Την χάσαμε κι αυτήν. Μετά περίμενα να ψωνίσει η κυρία. Απ’ ό,τι κατάλαβα η κυρία φεύγει τρέχο-ντας να αρχίσει τη μελέτη και την προσευχή που της είπατε. Εγώ να το κλείσω το μαγαζί με τέτοιους πελάτες… Τώρα με την κρίση θα το βουλιά-ξουμε το καράβι…, Αν συνεχίσουμε έτσι, ούτε το ενοίκιο δεν θα βγάζω…Κρ – Έχετε απόλυτο δίκιο που παραπονιέστε και σας ζητώ συγνώμη για τον πολύτιμο χρόνο σας που ξοδέψατε για μένα. Εγώ θα φύγω αμέσως, όπως το λέτε. Θα πάω στο σπίτι μου και θα διαβάσω την Καινή Διαθήκη και θα ζητήσω από τον Ιησού Χριστό να έρθει στη ζωή μου, όπως ακρι-βώς μου είπε ο κύριος. Θα μελετήσω με δίψα και θα ταπεινωθώ μπροστά στον Θεό και, όταν γίνει το θαύμα που λέει ο κύριος εδώ, θα πάρω όλη την οικογένειά μου, το σόι μου που είναι αρκετά μεγάλο και τις φίλες μου και θα το σηκώσουμε το μαγαζί, γιατί, όπως έλεγε και κάποιος, λεφτά υπάρχουν, χαρά και ειρήνη δεν υπάρχει…

...υπάρχουν!


ΜΙΑ ΠΑΓΙΔΑ,

ΜΙΑ ΜΑΧΗ,

ΜΙΑ ΝΙΚΗ

Ώρα μεσημεριανού διαλείμματος για φαγητό. Αξιωματικοί και πλήρωμα βρίσκονταν στις αντί-στοιχες τραπεζαρίες τους. Το καράβι ξεφόρτωνε και όλοι αισθάνονταν άνετα, καθώς δεν υπήρχαν βάρδιες και άμεσες υπευθυνότητες. Τα πειράγ-ματα πολλά και τολμηρά στην εύθυμη ανδρική συντροφιά των αξιωματικών. Μερικοί είχαν ήδη αποφάγει και ανάψει το πρώτο τους τσιγάρο. Μόλις είχα μπαρκάρει και αυτό ήταν το πρώτο μου γεύμα, αλλά και η πρώτη μου γνωριμία με τους συναδέλφους του καραβιού. Άγνωστος λοι-πόν μεταξύ αγνώστων βρισκόμουν ανάμεσά τους, αισθανόμενος αρκετά άβολα.


Ήμουν πρωτόμπαρκος σαν ανθυποπλοίαρχος, αλλά και μό-λις χθες βρισκόμουν σε ένα τελείως διαφορετικό περιβάλ-λον από το τωρινό, με το οποίο έμελλε να περάσω το επόμε-νο δωδεκάμηνο, αν όλα πήγαιναν καλά. Σ’ αυτό το χρονικό διάστημα, κυρίαρχο στοιχείο είναι οι φιλοφρονήσεις και το σπάσιμο του πάγου με κάποια κοινή γνωριμία, ή με κάποιο ανεκδοτολογικό παραλληλισμό μιας τυχαίας έκφρασης. Οι φιλοφρονήσεις βέβαια μεταξύ των μελών της ανδρικής συ-ντροφιάς ναυτικών δεν είναι και τόσο εκλεπτυσμένες. Αν κά-ποιος θέλει να μείνει αμέτοχος, πρέπει να χειριστεί την όλη κατάσταση με αρκε-τή μαεστρία, χωρίς να δίνει την εντύπω-ση του απόκοσμου και προκλητικά αδιά-φορου, γιατί τότε θα υπάρξουν καυστικά υπονοούμενα και οι πρώτες εντυπώσεις θα είναι αρκετά δυσάρεστες. Μια τέτοια τακτική προσπαθούσα συνήθως να κρα-τήσω σε κάθε μου μπάρκο, μέχρι που να γνωριστώ καλύτερα. Αυτή τη φορά όμως δεν φαίνεται να τα κατάφερα καθόλου καλά. Είτε από εγωισμό για να μη φανώ κατώτερος, είτε από επιπολαιότητα, έπεσα στην παγίδα και σε κάποια προ-σωπική πρόκληση απάντησα στο πνεύμα της συζήτησης. Γέλασε η παρέα, και κά-ποιος μου πρόσφερε τσιγάρο. Και το μεν τσιγάρο δεν το πήρα, αλλά η συζήτηση συνεχίστηκε. Ο πάγος έσπασε και μια οικειότητα δημιουργήθηκε στο πνεύμα της παρέας.

Όταν σηκώθηκα από το τραπέζι, η καρ-διά μου ήταν βαριά. Στο μυαλό μου δι-αρκώς στριφογύριζε το εδάφιο «Ο κύων επέστρεψε εις το ίδιον αυτού εξέραμα». Φυσικά δεν είχα κάμει ή πει κάτι που μπορούσε να θεωρηθεί επιστροφή στο εξέραμα της παλιάς μου ζωής. Προφανώς ο έλεγχος ήταν από τον εχθρό της ψυ-χής, ο οποίος είχε ξεσηκώσει τα πνεύματα στην τραπεζαρία, ώστε να με πειράζουν. Και τώρα ο ίδιος με έλεγχε με χωρίο της Γραφής ταιριαστό για την περίπτωση. Εγώ όμως, πρωτό-μπαρκος, όχι μόνο στη θάλασσα αλλά και στην πνευματική ζωή, το αγνοούσα. Κύλησαν οι πρώτες μέρες μέσα σ’ αυτή την κατάσταση και κάτω από τις ίδιες συνθήκες. Πειράγμα-τα στην τραπεζαρία, ανέκδοτα και έλεγχος. Και είναι αλή-

Μια Παγίδα, μια Μάχη, μια Νίκη


θεια ότι δεν πρωτοστατούσα σ’ αυτά ούτε και συμμετείχα με δικές μου παρεμβάσεις, αλλά με τη στάση μου έδειχνα ότι τα επικροτούσα. Ο έλεγχος όσο πήγαινε γινόταν και πιο αφόρητος.

Στο επόμενο λιμάνι ήρθαν και τα πρώτα γράμματα από την πατρίδα. Διαβάζοντάς τα έζησα νοερά την ευλογημένη αδελφική συναναστροφή των πιστών. Θεέ μου, σκέφτηκα, πόσο είχα ξεπέσει! Σαν διπλωματούχος Ανθυποπλοίαρχος είχα τη νυχτερινή βάρδια 12-04. Στην ήσυχη μεταμεσονύ-

χτια λοιπόν βάρδια μου, καταστεναχωρη-μένος και απελπισμένος σκεφτόμουν την κατάστασή μου. Ο διάβολος μου έριχνε συνεχώς στην ψυχή μου συναισθήματα ντροπής και κατάθλιψης. Ντρεπόμουν την πνευματική συντροφιά των πιστών της πα-τρίδας, ντρεπόμουν πριν απ’ όλα τον Ίδιο τον Θεό. Γιατί να βρεθώ τόσο επιπόλαιος, γιατί να κατεβώ στο επίπεδο της ανόητης συντροφιάς των συναδέλφων; Τώρα τι μπο-ρούσα να έδινα; Σε μια τέτοια δεινή θέση βρισκόμουν, όταν άρχισε μέσα μου η εξής διαλογική συζήτηση.

«Θεέ μου, συγχώρεσέ με», μονολογούσα. Αυτό το εδάφιο «ο κύων επέστρεψε εις το ίδιον αυτού εξέραμα», που δεν ήταν αληθινό για την περίπτωσή μου, είναι πολύ βασανιστι-κό. Τώρα μάλιστα, που προστέθηκε και η συνέχειά του, «ο χοίρος λουσθείς επέστρεψε εις το κύλισμα του βορβόρου». «Κύριε, έφταιξα, συγχώρεσέ με.» Η φωνή μου χανόταν στο κενό. Και η απάντηση ερχόταν αμείλικτη στη σκέψη μου, έντεχνα φορμαρισμένη από τον εχθρό της ψυχής, του οποίου οι έλεγχοι είναι ανηλεές μαστίγωμα. «Ο μισθός της αμαρτίας είναι θάνατος». «Θεέ μου, συγχώρεσέ με, μετανοώ», επέμενα. Η απάντηση ήταν: «Αδύνατον είναι οι άπαξ φωτισθέντες και γευθέντες της επουρανίου δωρεάς και γενόμενοι μέτοχοι του Αγίου Πνεύματος… να ανακαινισθώσιν πάλιν εις μετάνοιαν ανασταυρούντες εις εαυτούς τον Υιόν του Θεού και καται-σχύνοντες». (Εβραίους 6:4-7). Το εδάφιο ερχόταν στη σκέψη μου από τη μετάφραση του Νεοφ. Βάμβα. Το κείμενο όμως δεν λέει αυτό. Γράφει: «Αδύνατον τους άπαξ φωτισθέντας …και παραπεσόντας πάλιν ανακαινίζειν τις εις μετάνοιαν». Δη-λαδή να πάει κανείς να τους ξανακηρύξει, ώστε να έλθουν σε μετάνοια. Αυτά που θα τους πεις τα γνωρίζουν και αν θέλουν μπορούν μόνοι τους να επιστρέψουν. Το κείμενο όμως δεν το γνώριζα τότε, ούτε την εξήγησή του, και ο διάβολος εκμεταλ-

Μια Παγίδα, μια Μάχη...


λεύτηκε την άγνοιά μου, ώστε ο γίγαντας αυτός απελπιστής να με απελπίζει.

«Κύριε, δεν μπορώ να ζήσω έτσι, άφησέ με τουλάχιστον να μιλάω για Σένα.» Και η απάντηση πάλι από τον εχθρό που απεμιμείτο τον Κύριο ήρθε σκληρή: «Ουδεμία πηγή είναι δυ-νατόν να κάμη ύδωρ αλμυρόν και γλυκύ» (Ιακώβου 3:12). «Κύριε», ψιθύρισα, «μόνο δικά Σου λόγια θα λέω και τίποτα περισσότερο». Και η απάντηση σκληρή και ανήλεη: «Ποιος σας ζήτησε να πατάτε στις αυλές Μου;» (Ησαΐας 1:12). «Μα Κύριε», είπα αναστενάζοντας, «Συ ξέρεις πόσο μου αρέσουν οι αυλές Σου και πόσο δυστυχισμένος είμαι τώρα που δεν ζω μέσα σ’ αυτές. Συ ξέρεις το πόσο Σε αγαπώ». Και η φωνή μου είπε ειρωνικά. «Με αγαπάς περισσό-τερο από όλα τα άλλα; Περισσότε-ρο από τις παρέες σου;». «Συ Κύριε ξέρεις τα πάντα, ξέρεις το πόσο Σε αγαπώ». «Εάν Με αγαπάτε, τις εντο-λές Μου φυλάττετε», μου απάντησε με σκληρότητα.

«Κύριε, σε όλα είμαι ένοχος, και άξιος θανάτου», είπα με απογοήτευση ...«ναι, είμαι ένοχος, γιατί ίσως ποτέ δεν θα καταφέρω να κρατήσω τις εντολές Σου, ναι, δεν μπορώ να Σε ξανασταυρώνω, ναι, δεν θα μιλάω για Σένα και δεν θα πατώ τις αυλές Σου. Όλα αυτά ίσως τα κατορθώσω, αλλά το να μη μετανοώ για τις ανοησίες μου και να μη Σε αγαπώ, δεν θα το καταφέρω ποτέ. Αυτό είναι δική μου αποκλειστικά υπόθεση και δικαίωμα της ελευθερίας που μου έδωσες. Θα Σε αγαπώ ό,τι και να γίνει, γιατί Εσύ είσαι ο Κύριός μου…» Τότε ένα κύμα ανείπωτης γαλήνης και μια απέραντη χαρά γέμισε το είναι μου. Ο Θεός είδε την ταπείνωσή μου, άκουσε τον στεναγμό μου και ήρθε σε βοήθειά μου. Ήταν μια μικρή αναγέννηση.

Ένας στεναγμός ανακούφισης βγήκε από μέσα μου και το ασήκωτο βάρος της ενοχής, που ο διάβολος έριχνε στην ψυχή μου, έφυγε από πάνω μου. «Σε ευχαριστώ, Κύριε», ψι-θύρισα… «Αυτό το Πνεύμα ικετεύει υπέρ ημών δια στεναγ-μών αλαλήτων...». Και τα μάτια βουρκώνουν κάθε φορά που το θυμάμαι. Κάνει τα πάντα το Πνεύμα του Θεού για να μας συνετίσει, αλλά και να μας δείξει τους ελέγχους του εχθρού. Πότε με έλεγχο, πότε με αγάπη, πότε με συμβου-

...μια Νίκη


Μια Παγίδα, μια Μάχη, μια Νίκη

Tο e-mail μας Eπικοινωνήστε μαζί μας με e-mail:

[email protected]

Αποστέλλουμε μια Καινή Διαθήκη δωρεάν

στη Νεοελληνική γλώσσα

λές και με παροτρύνσεις, αλλά η τελική απόφαση είναι πά-ντα δική μας.

Έτσι περίπου τέλειωσε η φοβερή εκείνη μάχη, που δόθηκε κατά τις τρεις η ώρα μετά τα μεσάνυχτα. Η γαλήνη του Κυ-ρίου επέστρεψε, έστω και λαβωμένη, για κείνο το μπάρκο, καθώς κάθε φορά που ήθελα κάτι να πω για τον Κύριο, μου έρχονταν στο μυαλό οι ανοησίες της πρώτης συναδελφικής γνωριμίας. Κάτι πρέπει να στοιχίσει η κάθε ανοησία μας. Μακάρι να μην είναι ολέθρια, γιατί τότε το τίμημα θα είναι πολύ μεγάλο, και μακάρι να την αντιλαμβανόμαστε όσο εί-ναι νωρίς. Πόσες ανοησίες, πόσα παραστρατήματα, πόσες παγίδες, τις οποίες εκμεταλλεύεται ο εχθρός, αλλά και πό-σες μάχες δεν δίνουμε σε τούτη τη ζωή! Αλλά προς δόξαν του ονόματός Του «εις πάντα ταύτα υπερνικώμεν δια του αγαπήσαντος ημάς Ιησού Χριστού», ο οποίος κινούμενος από την αγάπη Του για μας δεν δίστασε να κατεβεί στη Γη και να ανεβεί στο Γολγοθά φορτωμένος με το ασήκωτο βά-ρος των αμαρτιών μας. Θεέ μου, πόσο καλός είσαι! Πόσο να Σε ευχαριστήσω; Μια αιωνιότητα; Δεν μου φτάνει.

Αλέξανδρος Δαδάος, Πλοίαρχος Ε.Ν. - Άλιμος

Συντροφιά Αλήθειας και Αγάπης Θεού από το τηλέφωνο

(210) 57 58 928Λιγόλεπτα τηλεφωνικά μηνύματα παρηγοριάς, ενίσχυσης,

αλήθειας Θεού. Κάθε μέρα - 24 ώρες το 24ωρο!


Το περιστατικό της αναμέτρησης του μικρού Δαβίδ με τον γίγαντα πολεμιστή Γολιάθ, το γνωρίζουμε όλοι αρκετά καλά. Το έχουμε διαβάσει, το έχουμε ακούσει, το έχουμε αναλύ-σει. Υπάρχουν όμως κι άλλα, πολύ σημαντικά και πολύτιμα στην περιγραφή αυτού του περιστατικού στις σελίδες της Αγίας Γραφής, που αν δεν τα προσέξουμε –αν δεν δώσουμε την ευκαιρία στο Άγιο Πνεύμα να μας τα φανερώσει –θα χάσουμε μέρος του θησαυρού, ίσως από τα καλύτερα.

Οι πολλοί και ο Ένας

ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΞΗΓΗΣΗ

«Και κατηράσθη ο Φιλισταίος τον Δαβίδ εις τους θεούς αυτού.» (Α΄Σαμουήλ 17:43)

Όποιος μελετά την Αγία Γραφή και θέλει να προχωρήσει πιο βαθιά στην κατανόηση των αληθειών της, θα ανακαλύ-ψει θησαυρούς σοφίας Θεού και γνώσης των σχεδίων Του και των ενεργειών Του. Μελετώντας την Αγία Γραφή με τα-πείνωση και πίστη, ο άνθρωπος γνωρίζει τον ίδιο τον Θεό, το σκεπτικό Του, τη δύναμή Του, τον χαρακτήρα Του. Το επόμε-νο που έρχεται στη ζωή του είναι το φως και η σοφία. Είναι σα να βαφτίζεται μέσα στη σοφία του Θεού και να κάνει δικά του τους τρόπους και τις θαυμαστές ενέργειες του Κυρίου. Κατόπιν, δια της πίστεως, μπορεί να τα χρησιμοποιήσει και ο ίδιος στις δικές του περιπτώσεις και στις δικές του μάχες.


Ο κάθε ένας από τους δύο πολεμιστές της αναμέ-τρησης μιλούσε στον αντίπαλό του πριν από τη μάχη για τα σχέδιά του και για το πώς θα έφτανε στη νίκη. Έτσι φαίνεται γινόταν εκείνη την εποχή. Ένα σοβαρό μέρος αυτής της σύντομης και σε άγριο-πολεμικό τόνο συνομιλίας αφορούσε τον θεό του καθενός. Στο σημείο αυτό ακριβώς βρίσκεται ένα μυστικό μεγάλης αξίας, που αν το προσέξουμε θα φωτίσει το μυαλό μας και θα εξοπλίσει και εμάς τους ίδιους για τις δικές μας μάχες, που έχουμε μπροστά μας, και τις νίκες. Ο Φιλισταίος Γολιάθ μίλησε στον Δαβίδ για τους θεούς του. Ο Ισρα-ηλίτης Δαβίδ μίλησε στον Γολιάθ για τον Θεό του. Εδώ είναι το κρίσιμο σημείο. Όταν οι θεοί είναι πολλοί, όταν είναι περισσότεροι από έναν, τότε είναι είδωλα, είναι θεοί με «θ» μικρό. Είναι νεκροί θεοί, είναι ανύπαρκτοι. Ο Γολιάθ καταράστηκε τον Δαβίδ στους θεούς του. Αυτό είχε, αυτό πίστευε, αυτό έκανε. Ο Δαβίδ δεν κα-ταράστηκε αλλά ομολόγησε, φανέρωσε το δοξασμένο όνομα του Ενός, του μόνου αληθινού Θεού, του μόνου Κυρίου. Οι πολλοί θεοί, τα πολλά ονόματα, τα πρόσω-πα, τα στηρίγματα είναι προσπάθειες υποκατάστασης του ενός, αληθινού Θεού, που δεν έχουμε ή που είχαμε και χάσαμε.

Ας έρθουμε λίγο στα δικά μας. Ένας ή πολλοί οι θεοί στη ζωή μας; Και μπορεί, δυστυχώς, ακόμα και στις μέρες μας να έχουμε πολλούς θεούς στη ζωή μας. Θε-οποιούμε τον εαυτό μας, τις επιθυμίες μας, τα παιδιά μας, τη δουλειά μας, τα λεφτά μας. Θεούς που τους επικαλούμαστε, τους πιστεύουμε, τους εμπιστευόμα-στε, στηριζόμαστε σ’ αυτούς, περιμένουμε χαρά, ει-ρήνη, δύναμη, λύσεις απ’ αυτούς. Αλλά όταν έρχεται η ώρα της μάχης, της αναμέτρησης, εκεί οι πολλοί θεοί, που έχουν κλέψει τη θέση του δοξασμένου Ενός αληθι-νού Θεού στο θρόνο της καρδιάς μας, δεν μπορούν να νικήσουν, δεν μπορούν να υπερισχύσουν.

Εδώ πρέπει να πούμε και κάτι ακόμα. Στην περίπτω-ση του Δαβίδ και του Γολιάθ τα πράγματα ήταν ξεκά-θαρα. Ο Δαβίδ πίστευε στον αληθινό Θεό και ο Γολιάθ στα είδωλα. Στη δική μας όμως περίπτωση υπάρχει ο κίνδυνος να προσπαθούμε να κάνουμε ένα μείγμα. Και ο αληθινός Θεός ο Κύριος και οι πολλοί θεοί από τον κόσμο της αμαρτίας. Ό,τι δεν μπορεί ο ένας, να μπορεί ο άλλος... Όπου μας δυσαρεστεί ο ένας, να τον αφήνουμε και να πηγαίνουμε στον άλλον… Το αναφέ-

Οι πολλοί...

Ο Φιλισταίος Γο-λιάθ μίλησε στον Δαβίδ για τους

θεούς του. Ο Ισ-ραηλίτης Δαβίδ

μίλησε στον Γολιάθ για τον Θεό του.

Όταν οι θεοί είναι πολλοί, όταν είναι περισσότεροι από έναν, τότε είναι

είδωλα, είναι θεοί με «θ» μικρό. Είναι νεκροί θεοί, είναι

ανύπαρκτοι. Ο Γο-λιάθ καταράστηκε τον Δαβίδ στους θεούς του. Αυτό

είχε, αυτό πίστευε, αυτό έκανε. Ο

Δαβίδ δεν καταρά-στηκε αλλά ομολό-γησε, φανέρωσε το δοξασμένο όνομα

του Ενός, του μόνου αληθινού Θεού, του μόνου

Κυρίου.


ρω σαν γενικό κανόνα ζωής. Όπου είναι οι πολλοί, τα μεγά-λα νούμερα, η κοσμοσυρροή, η μεγάλη ζήτηση, ο πολύς ο κόσμος, ο πολύς ο θόρυβος…, βάλε πολλά ερωτηματικά αν είναι και ο Κύριος εκεί.

Ο κόσμος λέει «απλά μαθηματικά», και εννοεί ότι κάποια πράγματα είναι πολύ απλά αλλά και πολύ απόλυτα, όπως τα μαθηματικά. Όπου υπάρχει Θεός, αποκλείεται να υπάρ-χουν και άλλοι δίπλα Του, μαζί Του. Δεν έγινε ποτέ και ούτε μπορεί να γίνει. Πολλοί θεοί σημαίνει κανένας θεός, σημαί-νει ψέμα, σημαίνει ανοησία, σημαίνει απώλεια. Και να φω-νάξεις και να προσπαθήσεις να σε λυπηθούν, όπως συνέβη στην περίπτωση του Ηλία με τους προφήτες του Βάαλ, το αποτέλεσμα είναι το ίδιο.

Να προσέξουμε όμως, γιατί η άλλη περίπτωση δεν είναι τόσο απλή και εύκολη, όσο νομίζουμε. Όταν αποφασίσεις να ακολουθήσεις τον Ένα, τον μόνο αληθινό Θεό, τον Κύριο, να βγαίνεις μπροστά στις μάχες της ζωής με το όνομά Του και για τη δόξα Του, η πίστη σου και η εμπιστοσύνη σου σ’ Αυτόν πρέπει να είναι απόλυτη και γνήσια. Ο Δαβίδ είχε μαζί του τον Κύριο, έδινε τη μάχη του για τη δόξα του ονόματος του Κυ-ρίου, αλλά δίπλα του δεν είχε κανέναν άλλον. Απόλυτη πίστη σημαίνει μόνος με τον Κύριο. Σημαίνει όμως και σίγουρος για το αποτέλεσμα της μάχης με τον Κύριο, «την ημέραν ταύτην θέλει σε παραδώσει ο Κύριος εις την χείρα μου· και θέλω σε πατάξει και αφαιρέσει από σου την κεφαλήν σου· και θέλω παραδώσει τα πτώματα του στρατοπέδου των Φιλισταίων την ημέραν ταύτην εις τα πετεινά του ουρανού, και εις τα θηρία της γης· διά να γνωρίση πάσα η γη ότι είναι Θεός εις τον Ισραήλ.» (Α΄ Σαμουήλ 17:46). Λεπτομερής περιγραφή της νίκης του Κυρίου των δυνάμεων μέσα από το δικό Του παιδί.

Ο Ένας Θεός, ο αληθινός, και οι πολλοί θεοί. Εμείς θα επιλέ-ξουμε τι θέλουμε να ζήσουμε. Ανάλογα θα είναι και τα απο-τελέσματα της ζωής μας, μα και η αιωνιότητά μας.

...και ο Ένας

Radio ΛΟΓΙΑ ΖΩΗΣ

w w w. l o g i a z o i s . n e t

ΖΩΝΤΑΝΑ ΚΗΡΥΓΜΑΤΑ, ΜΑΘΗΜΑΤΑ,

ΥΜΝΟΙ, ΑΝΑΛΥΣΕΙΣ, ΣΧΟΛΙΑ, ΙΣΤΟΡΙΕΣ


ΠΝ

ΕΥΜΑΤΙΚΕΣ ΕΚΔΟ

ΣΕΙΣ“ΛΟ

ΓΙΑ ΖΩ

ΗΣ”

Ταχ. Θ

υρ. 50438/141 10 Ν. Η

ΡΑΚΛ

ΕΙΟ - H

ELLAS

ΠΛ

ΗΡΩ

ΜΕΝ

ΟΤΕΛΟ

Σ

Αριθμός Αδείας84

Ταχ. Γραφείο

ΗΡΑ

ΚΛΕΙΟ

ΑΤΤ.

ΚΩΔΙΚΟ

Σ: 013145

Π Ν Ε Υ Μ ΑΤ Ι Κ Ε Σ Ε Κ ΔΟ Σ Ε Ι ΣΒΙΒΛΙΑ - ΠΕΡΙΟΔΙΚΑ

ΚΑΣΕΤΕΣ ΗΧΟΥ CD - DVD - MP3

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΑ - ΦΥΛΛΑΔΙΑ

Ημερολόγια ΛΟΓΙΑ ΖΩΗΣ γραμμένα και από τις δύο όψεις 2013

33 ΧΡΟΝΙΑ ΣΤΗΝ ΥΠΗΡΕΣΙΑ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΓΙΑ ΤΗ ΣΩΤΗΡΙΑ ΤΩΝ ΑΜΑΡΤΩΛΩΝ

ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΥΞΗΣΗ ΤΩΝ ΠΙΣΤΩΝ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

Αγαπητοί μας,Με το γράμμα μας αυτό επιθυμούμε να σας πληροφορήσου-με ότι με τη δύναμη και τη χάρη του Κυρίου το νέο ημερολό-γιο ΛΟΓΙΑ ΖΩΗΣ του 2013 είναι έτοιμο για να το παραγγείλετε και να το διαθέσετε όπως κάθε χρόνο.

Και το φετινό ημερολόγιο κυκλοφορεί σε δύο τύπους: Τοίχου (κρεμαστό) και Επιτραπέζιο (βιβλιαράκι).

Παρακαλούμε θερμά να μας στείλετε τις παραγγελίες σας όσο γίνεται πιο σύντομα ώστε να μπορέσουμε να σας το τα-χυδρομήσουμε εγκαίρως.

Και φέτος τυπώσαμε 8 διαφορετικές καρτέλες που μπορείτε να δείτε στα εικονίδια και να διαλέξετε. Φέτος που η οικονο-μική κρίση έχει χτυπήσει και τη δική μας πόρτα φροντίσαμε, με τη χάρη του Κυρίου, να κρατήσουμε την τιμή των ημερο-λογίων όσο γίνεται πιο χαμηλά.

Ημερολόγιο τοίχου χωρίς καρτέλα: 2,00 ευρώ.Ημερολόγιο τοίχου με καρτέλα: 2,20 ευρώ.Ημερολόγιο τσέπης/βιβλιαράκι: 2,20 ευρώ.

Για την έκδοση του τιμολογίου, παρακαλούμε να μας γράψε-τε πλήρως τα στοιχεία σας.

Ονοματεπώνυμο:_ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _

Διεύθυνση: _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _

ΑΦΜ: _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ ΔΟΥ: _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _

Τηλέφωνα συνεννόησης:_ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _

Αριθμός Ημερολογίων: _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ Μπορείτε να βάλετε σε κύκλο τις καρτέλες της προτίμησής σας

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------ΠΑΡΑΚΑΛΟΥΜΕ ΣΥΜΠΛΗΡΩΣΤΕ ΚΑΘΑΡΑ ΟΛΑ ΤΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ

Παρακαλούμε να στείλετε τις παραγγελίες σας ταχυδρομικώς στη διεύθυνση:

Ορέστης Φραγκόπουλος Ταχ. Θυρίδα 5043814110 Ν. ΗΡΑΚΛΕΙΟ - ΕΛΛΑΣ

ή στο e-mail: [email protected]

ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΙΑΝ - ΦΕΒΡ 2013

Documents