Ζούμε σε έναν κόσμο μπερδεμένο, που έχειχάσει τον προσανατολισμό του. Οι καιροί αλλά-ζουν γρήγορα και αυτό που μέχρι χθες ήταν απο-δεκτό σήμερα θεωρείται παρωχημένο. Τοαυτονόητο βρίσκεται υπό αμισβήτηση. Αιώνιες πα-νανθρώπινες αξίες αποδομούνται. Ιδανικά που γα-λούχησαν γενεές ανθρώπων τώρα αγνοούνται καιτίθενται στο περιθώριο. Θεωρίες αλλότριες προ-ωθούνται, κινήματα ξεφυτρώνουν σαν τα μανιτά-ρια, σειρήνες «του αιώνος τούτου» προσπαθούννα παρασύρουν την ανέμελη και ακατήχητη νεο-λαία και η κοινωνία μας οδεύει από το κακό στοχειρότερο. Αυτοί που πρέπει να φωνάξουν, σιω-πούν ή δεν εισακούγονται. Όσοι έχουν τη δύναμηνα ενεργήσουν, μένουν αργοί ή εμποδίζονται απόνόμους και γρανάζια.

Και με όλη αυτή την κατάσταση θριαμβεύει τοκράτος του διαβόλου. Αυτός είναι που μας πολεμάερεθίζοντας τα κατώτερα ένστικτα και τις αισθή-σεις μας. Μας πολεμά με την επιθυμία υλικώναπολαύσεων και γήινων επιδιώξεων. Κυρίως,όμως, μας πολεμά με την παράλειψη τήρησης τωνευαγγελικών εντολών, δηλαδή με την ακηδία, τηραθυμία και τεμπελιά στα χριστιανικά μας καθή-κοντα και στην πνευματική μας ζωή. Γι’ αυτό απότη μια πολεμείται, διασύρεται και δυσφημείται κα-θετί το τίμιο, ηθικό, δίκαιο και άγιο κι από την άλληπροωθείται, διαφημίζεται και υποστηρίζεται ό,τιτο ανήθικο, πονηρό, άδικο και κακό. Αλλά ο λόγοςτου Θεού λέει «αλλοίμονο σε αυτούς που λένε τογλυκό πικρό και το πικρό γλυκό, το άσπρο μαύροκαι το μαύρο άσπρο, το καλό κακό και το κακόκαλό».

Από τη άλλη, καλλιεργείται η πνευματική οκνη-ρία, διότι εμείς οι χριστιανοί νομίζουμε ότι δενμπορούμε, ότι είμαστε αδύναμοι να ακολουθή-

σουμε το Άγιο Ευαγγέλιο. Θαυμάζουμε, ίσως τακατορθώματα των αγίων και των ηρώων της πίστηςμας, αλλά μέσα μας πιστεύουμε ότι αυτά που μαςδιδάσκει η Εκκλησία δεν είναι για την εποχή μας,αλλά για «τω καιρώ εκείνω». Θεωρούμε ότι άλλα-ξαν οι άνθρωποι, οι καιροί και τα έθιμα. «Να κα-ταργηθούν τα ταμπού», διαλαλούν οι «μοντέρνοι»των ημερών μας, «ο κόσμος πηγαίνει μπροστά»και άλλα τέτοια. Και εδώ κολλάει από την αξέχαστηελληνική ταινία «Η θεία από το Σικάγο», όπου οινέοι μαθαίνουν να χορεύουν ροκ εν ρολ αναποδο-γυρίζοντας τη ντάμα τους, η ατάκα του ΟρέστηΜακρή στην διαπίστωση-προτροπή της ΓεωργίαςΒασιλειάδου «προχωράει ο κόσμος,Χαρίλαε…»«άιντε, να προχωρήσουμε κι εμείς, αλλά σωστά,με το κεφάλι επάνω και τα πόδια κάτω».

Μπορεί οι εποχές να παρέρχονται κι οι άνθρω-ποι να προοδεύουν, αλλά να γίνονται σωστά καιμε ορθό τρόπο, αφού το Ευαγγέλιο ως αποκεκα-λυμμένος λόγος του Θεού δεν αλλάζει. Είναι αι-ώνιο και αναλλοίωτο. Αποτελεί την αληθινή καιμόνιμη οδό που οδηγεί σίγουρα και σταθερά στηχαρά και την μακαριότητα που όλοι ποθούμε. Είναιη μόνη ζωντανή και παντοτινή αλήθεια που ισχύειμέχρι της συντελείας των αιώνων, αφού «ΙησούςΧριστός χθες και σήμερον ο αυτός και εις τους αι-ώνας». Άλλωστε ο απ. Παύλος διδάσκει: «μη συ-σχηματίζεσθε τω αιώνι τούτω». Γι’ αυτό προσοχήκαι προσευχή! Ας αγωνιζόμαστε μέσα στην Ορθό-δοξη Εκκλησία, που είναι η κιβωτός της σωτηρίας,με ταπείνωση και αφοσίωση! Ας μη μας ξεγελούντα συνθήματα του 21ου αιώνα!

Παπα-Φα

ΤΕΥΧΟΣ 3

Χαίρει ἔχουσα, ἡ Θεσσαλία σὲ ἀκοίμητον φρουρόν, προστάτην, καὶ τῆς Λαρίσης ἡ πόλις ἀδάμαντα, ἡ Ἐκκλησία τὴν εὔηχον σάλπιγγα,

τὸ τοῦ Υἱοῦ ὁμοούσιον κηρύξασαν, Πάτερ Ἅγιε Ἱεράρχα Ἀχίλλιε, Χριστὸν τὸν Θεὸν ἱκέτευε, δωρήσασθαι εἰρήνην ταῖς ψυχαῖς ἡμῶν.

ΝΕΑΝΙΚΕΣ ΣΥΝΑΝΤΗΣΕΙΣ Ι. Ν. ΑΓΙΟΥ ΑΧΙΛΛΙΟΥ

ΙΟΥΛΙΟΣ 2017

•ιστοσελίδα Ι. Ν. Αγ. Αχιλλίου: www.inaa.gr | •e-mail: inaagr@gmail.com | •τηλέφωνο: 2410 537-159

ΕύηχηΕύηχη ΣάλπιγγαΣάλπιγγα

“Προχωράει ο κόσμος, Χαρίλαε…”

Οι Νέοι του Ναού µας στην Παναγία ΠρουσιώτισσαΦτάνοντας στο τέλος και αυτής της ιεραποστο-

λικής χρονιάς, οι Νέοι του Ναού μας, πραγματο-ποίησαν προσκύνημα στην ΠΑΝΑΓΙΑΠΡΟΥΣΙΩΤΙΣΣΑ, μια μονή του 9ου αιώνα μ.Χ. Απότο Καρπενήσι ακολουθώντας τον φιδίσιο ασφαλ-τόδρομο της Ποταμιάς και ακολουθώντας μια δια-δρομή που ο Ζαχαρίας Παπαντωνίου τα αναφέρειως Ευρυτανικά Τέμπη φτάσαμε στις αυλές της Πα-

ναγίας. Ο δρόμος προς τον Προυσό κρύβει εναλ-λαγές του τοπίου. Αρχικά ο τόπος είναι καταπρά-σινος γεμάτος από έλατα, ενώ λίγα χιλιόμετρα πιοκάτω η φύση αγριεύει. Συνεχίζοντας το ταξίδι μαςπρος την Ιερά Μονή φτάσαμε στην περιοχή, όπουο ποταμός Καρπενησιώτης ενώνεται με τον Κρικε-λοπόταμο για να σχηματίσουν τον Τρικεριώτη καιαυτός με τη σειρά του να φτάσει στην τεχνητή

-2-ΕύηχηΕύηχη ΣάλπιγγαΣάλπιγγα

η Παναγιά μας τόσους αιώνες… Πόσα δάκρυα καιπόσες μετάνοιες δέχτηκε… Πόσα θαύματα έκανε…Και σε όλα αυτά ήρθαν να προστεθούν και τα δικάμας… Ξεναγηθήκαμε στους διάφορους χώρους τηςμονής, στα παρεκκλήσια και το μουσείο. Όλα συ-νηγορούσαν στο να δοξολογήσουμε το Άγιο Όνοματου Τριαδικού Θεού και να αναφωνήσουμε μαζί μετον ιερό ψαλμωδό «ΩΣ ΕΜΕΓΑΛΥΝΘΗ ΤΑ ΕΡΓΑ ΣΟΥΚΥΡΙΕ ΠΑΝΤΑ ΕΝ ΣΟΦΙΑ ΕΠΟΙΗΣΑΣ!»

Τελευταίος σταθμός της εκδρομής μας η Ι. Μ.Αγάθωνος,όπου προσκυνήσαμε την θαυματουργή

εικόνα της Θεοτόκου, τα λείψανα του οσίου Αγά-θωνα και το άφθαρτο σκήνωμα του μακαριστούγέροντα Βησσαρίωνα. Πολύ όμορφη και ψυχωφε-λής ήταν η συζήτηση στο αρχονταρίκι με τον ηγού-μενο, π.Δαμασκηνό, ο οποίος με τον αυθόρμητο,απλό αλλά περιεκτικό και πνευματικό του λόγοανέπαυσε όλους μας. Οι νουθεσίες του βάλσαμοστις καρδιές μας… Ήταν το καλύτερο κλείσιμο γιααυτό το προσκύνημα. Χαρούμενοι και »πεπληρω-μένοι» επιστρέψαμε στην πόλη μας, μεταφέρον-τας την ευλογία της Παναγίας…

λίμνη των Κρεμαστών. Αφού περάσαμε την παλιάκαι τη νέα γέφυρα πάνω από το σημείο της ένωσηςτων τριών ποταμών ξεκίνησε ο ανηφορικός πλέονδρόμος και αγναντέψαμε από μακριά το ρολόι,ένα παλιό καμπαναριό, που μας υποδείκνυε ότι οτόπος είναι αγιασμένος χάρη στην παρουσία τηςΠαναγίας. Η θέα και η μορφολογία της περιοχήςκατέπληξαν όλους μας, ενώ το καταπράσινο ορεινότοπίο φώτιζε ο ανοιξιάτικος ήλιος. Κοιτώντας απόψηλά το μοναστήρι νομίζαμε ότι ήμασταν σε ου-ράνια κλίμακα και αισθανόμασταν τόσο την μηδα-

μινότητα του ανθρώπου όσο και την απεραντο-σύνη του Δημιουργού. Βλέποντας ολόκληρη τηνΙερά Μονή από ψηλά αισθανθήκαμε να μας κρατείτο νοερό χέρι της Παναγίας.

Στο μοναστήρι τελέσαμε την Παράκληση και κά-ναμε αρτοκλασία. Με ιερό δέος σταθήκαμε εμ-πρός στο Θεομητορικό εικόνισμα, έργο τουευαγγελιστή Λουκά και αποθέσαμε στην Μητέρατου Θεού και των ανθρώπων τις αγωνίες, τα βά-σανα, τα προβλήματα, καθώς και τις ευχαριστίεςκαι την ευγνωμοσύνη μας. Πόσα αιτήματα άκουσε

Όπως το καλοκαιρινό δροσιστικό παγωτό…Στων θαλασσών τα γαλαζοπράσινα νερά, από

τον βυθό καθώς αναμοχλεύεται η νηνεμία τηςχαράς και η τρικυμία της θλίψης, ως τον βυθό μιαςκουταλιάς υποβρύχιο βανίλια, σωσμένη στο παγω-μένο ποτήρι κρυστάλλινο νερό, όπως στον καλο-καιρινό ουρανό τα αστέρια μιας οθόνηςκαλοκαιρινού σινεμά του ‘60, ποτέ η τέχνη δενυπήρξε ασπρόμαυρη απλά διαλέγεται στην ζωή μετο μαύρο το άσπρο το κόκκινο το κίτρινο το πρά-σινο στην παλέτα του Χριστού, αποτυπώνονταςστον καθέναν μας το σχέδιο Του. Να τα κρατήσωθέλω από παιδί τα αστέρια για να είναι φωτεινάτα καλοκαίρια, μα καθώς μεγαλώνω, από τις πα-λάμες μου γλιστρούν το όνειρο με την ελπίδα, τοπαραμύθι με την αισιοδοξία, ο ενθουσιασμός μετην ωριμότητα, η άρνηση του καθημερινού θανά-του με την αποδοχή της αιώνιας ζωής, η αμαρτίαμε την μετάνοια, ο εγωισμός της φιλαυτίας με την

συγχώρεση, ο Χριστός με την αρετή. Έρχεται φίλε μου ο Χριστός, ο καλοκαιρινός

αυτός ήλιος, κόσμημα που χαράζει το πρωί, δια-μάντι στις δαντελένιες ακρογιαλιές να καθρεφτί-ζεσαι στην δικαιοσύνη, σμαράγδι το μεσημέρι στηνάμμο να χτίζει την προκοπή και την σύνεση, κάστροστο τάλαντο του βαπτίσματος σου να φέγγειςάστρο. Μόλις νυχτώσει, ρουμπίνι και χρυσός ναστολίζεσαι με φως, γυρνάς φίλε μου στα ΑΤΜ τηςπολύβουης πόλης, μηχανήματα με λίγα ευρώ, εσύνα αναζητάς ΑΤΜ τον Χριστό.

Έρχεται φίλε μου ο Χριστός ως εύηχη σάλπιγγα,περπατά μαζί σου ως ορός που στάζει στο κρεβάτιτου πόνου σου, ως χαρά στο σπιτικό σου, έρχεταιόπως το δροσιστικό καλοκαιρινό παγωτό, έρχεταιο Χριστός να σε ανταμώσει σ’ αυτήν την γλύκα τηςζωής σου μαζί Του. Αυτή η συνάντηση η δροσι-στική που είχε με την Αγία Φωτεινή την Σαμαρεί-

-3-ΕύηχηΕύηχη ΣάλπιγγαΣάλπιγγα

Περί προσευχής…Ο σύγχρονος άνθρωπος καθημερινά αντιμε-

τωπίζει τη δυνατή και φθοροποιό πρόκληση μιαςπολύμορφης σύγχυσης. Θολωμένος από τις πε-ρίεργες αναζητήσεις της κουρασμένης καρδιάςτου, αισθάνεται πνιγμένος στα άγρια κύματα τωνθελήσεών της, καθώς το παιχνίδι του εύκολου κέρ-δους και της γρήγορης απόλαυσης πολλών αγαθώντον αποδυνάμωσε πνευματικά. Ο άνθρωπος πί-στεψε στη δύναμη του εαυτού του, κατάντησε ένα

φτηνό καταναλωτικό αγαθό δίχως πνευματικέςανησυχίες και έχασε τη σχέση του με την Αλήθεια.Δεν ανασαίνει ελεύθερα και παραμένει σε μιαοδυνηρή κατάσταση με νευροψυχικά προβλή-ματα. Και όμως! Η Εκκλησία μας υπενθυμίζει διαρ-κώς το αγωνιστικό μας χρέος, τον ωραίο και ένθεοδρόμο: το εργόχειρο αλήθειας της προσευχής!

Τι είναι προσευχή; Οι Πατέρες της Εκκλησίαςαπό προσωπική εμπειρία μας απαντούν: «Προ-

τιδα στο Φρέαρ του Ιακώβ. Αν σε αγγαρέψουνφίλη μου, να κάνεις ένα μίλι να τρέξεις δύο μίλιαγια να βοηθήσεις τον πλησίον σου, τον εαυτό σου.Κι όσο περνά το καλοκαίρι να διαβάζεις, να ζειςεκεί που κατοικούν όμορφα ιδανικά, οι εν Χριστώδροσιστικές γεύσεις κι όσο πέφτεις μόνον υψηλάνα ανεβαίνεις. Παρφέ, κακάο, βανίλια σε ξυλάκικαι χωνάκι, υπομονή, υπακοή, χρηστότητα σε κα-θημερινά και αιώνια όπως το μικρό παιδάκι… Μο-ναδική πατρίδα η αθωότητα των παιδικών μαςχρόνων, να προσευχόμαστε, να έχουμε μνήμεςαπό αυτή την γλύκα της Εκκλησίας, του Χριστού,του κυριακάτικου τραπεζιού.

Θυμάμαι τα σπίτια άσπρα με βασιλικούς ευω-διαστούς στο περβάζι και τα παντζούρια ανοιχτάμε τις λυγερές κεντητές από καλημέρα κουρτίνες,

με τις ανθοστόλιστες αυλόπορτες με γιασεμί καιρολόι, στον κήπο τριανταφυλλιές, καρέκλες απλω-μένες στους δρόμους με γυναίκες και άνδρες, τοκλειδί στην κόκκινη γλάστρα με το γεράνι και ηπόρτα ανοιχτή όπως η «εύηχη σάλπιγγα» σε σένα.Και τα παιδιά να παίζουν και πιο αργά λουκουμά-δες, καρπούζι, σπιτική βυσσινάδα και αξέχαστηπρώτη γεύση από το καλοκαιρινό δροσιστικό πα-γωτό, με γεύση βανίλια, μετά τον εσπερινό.

Εύχομαι φίλοι μου αυτό το καλοκαίρι, στηνόποια ζέστη να παρηγορηθείτε και να βρείτε τονΧριστό στην παραλία του κήπου σας, του κόπουσας, του πόνου και της ξεγνοιασιάς, η έγνοια σαςνα είναι με άρωμα, με γεύση όπως το καλοκαιρινόδροσιστικό παγωτό.

Γιάννης

Το Ακρωτήρι της Καλής ΕλπίδαςΠριν πάρει αυτό το όνομα το νοτιότερο ακρω-

τήριο της Αφρικής, υπήρξε η μέγιστη απειλή συν-τριβής των θαλασσοπόρων. Απόκρημνο καιβραχώδες, υπεύθυνο για πολλά ναυάγια. Ώσπου,την εποχή των εξερευνήσεων, προς αναζήτηση τωνδυτικών Ινδιών, ο πορτογάλος θαλασσοπόροςΒαρθολομαίος Ντιάζ, το 1488, κατάφερε να τοπροσεγγίσει και να διέλθει από εκεί.

Τότε η σκληρότητα του ακρωτηρίου ηττήθηκε.Ονομάστηκε ακρωτήριο της Καλής Ελπίδας, λόγωτης ανύψωσης του ηθικού των θαλασσοπόρων.Αυτό το ευοίωνο και ευάκουστο όνομα έγινε συ-νώνυμο της οδού που οδηγεί στους θησαυρούςτων Ινδιών.

Κάπως έτσι μπορούμε να παρομοιάσουμε καιτο θάνατο. Είναι ο σκοτεινός διάδρομος προς μιαζωή γεμάτη Φως. Είναι τα ανηφορικά προπύλαιαπου καταλήγουν στο λαμπρό Παρθενώνα. Το μο-νοπάτι που οδηγεί τον προχριστιανικό κόσμο στηΣωτηρία και το χαμένο Παράδεισο. Το μυστηριώ-δες και αδιάβατο καλντερίμι που κατaλήγει σενέους κόσμους Ελπίδας.

Στο Ευαγγέλιο, ο πονεμένος πατέρας Ιάειρος,ακούει το θλιβερό άγγελμα: «Τέθηκε η θυγάτηρσου». Και αμέσως ακολουθεί μια τελείως αντίθετηδιαβεβαίωση, όλο Ελπίδα από τον Κύριο: «Μηφοβού, μόνο πίστευε και σωθήσεται».

Αλήθεια πόσες φορές έχουμε βιώσει παρό-μοιες καταστάσεις; Με μια κουβέντα εξανεμίζον-ται οι προσδοκίες μας, καταποντιζόμαστε,χάνουμε την πίστη μας. Ο Κύριός μας όμως είναι

το βάλσαμο στις καρδιές μας, μας σκουπίζει τα δά-κρυα, μας τονώνει, μας συνεφέρει. Είναι η ενί-σχυση της Πίστης μας, απαραίτητη για το Θαύμα.

Και όντως ακολουθεί το Θαύμα. Φτάνοντας στοσπίτι του Ιάειρου, ο Κύριος με τους μαθητές Του,βρέθηκαν σε μια πολύ βαριά ατμόσφαιρα, γεμάτηθρήνο και απελπισία. Αμέσως ο Κύριος στράφηκεπρος τους συγκεντρωμένους ανθρώπους και είπε:«Μη κλαίετε, ουκ απέθανε αλλά καθεύδει».

Διδάσκει ότι ο θάνατος δεν είναι παρά απλάένας ύπνος. Ο τελευταίος σταθμός της μάταιηςαυτής ζωής και η αφετηρία της αιωνιότητας. Έτσιπρέπει να αντιμετωπίζεται και από τους πιστούς.Όχι σαν εφιάλτης, που γεμίζει φόβο αλλά ως ελπι-δοφόρο μήνυμα της άλλης ζωής.

Ανέκαθεν ο θάνατος αποτελούσε κάτι το απο-τρόπαιο, το φρικτό και το φοβερό. Πέρα από τοσημείο αυτό, κανείς δε μπορούσε να δει τι συνέ-βαινε. Πλην όμως ο Νικητής του θανάτου απαλύ-νει τον πόνο του Ιάειρου. Χαρίζει σε όλους μας τογλυκό αίσθημα της προσδοκίας, ότι τίποτε δεν τε-λειώνει εδώ, στον τόπο του πόνου.

Η ύστατη στάση της επίγειας ζωής μας ας γίνειτο Ακρωτήρι της Καλής Ελπίδας και ας προχω-ρούμε με την πιο αληθινή διαβεβαίωση: «Εγώ ειμίη Ανάστασις και η Ζωή. Ο πιστεύων εις εμέ καναποθάνει ζήσεται.»_

Ασπασία

-4-ΕύηχηΕύηχη ΣάλπιγγαΣάλπιγγα

Η μπλε φάλαινα ….Έκανε δειλά - δειλά την εμφάνισή της στην θά-

λασσα του διαδικτύου η μπλε φάλαινα!Και αν το όνομα της παραπέμπει στα συμπαθή

θηλαστικά που κάποτε βλέπαμε στα ντοκιμαντέρτου Κουστώ, στην ουσία πρόκειται για ένα ηλε-κτρονικό παιχνίδι οπού ο παίχτης λαμβάνει διάφο-ρες παράλογες εντολές, που με κίνδυνο ακόμη καιτης ιδίας του της ζωής, πρέπει να εκτελέσει.

Σε εποχή της ευδαιμονίας, και ας γκρινιάζουμεγια την κρίση, ξεχνούμε το δώρο της ελευθερίας.Εξορίσαμε απ’ την ζωή μας τον Θεό, θεοποιήσαμεθλιβερά υποκατάστατα και χανόμαστε σε επιταγέςενός άχαρου τρόπου ζωής. Ίσως μπήκαμε στο «τρυπάκι» της επίδειξης, του πιο “φιρμάτου” style

χωρίς να υπάρχει το παραμικρό ενδιαφέρον στηνζωή μας...

Πόσες φορές την αφήνουμε να μαραζώνει καινα χάνεται, μέσα σε παράλογες επιταγές που είτεως μπλε φάλαινες είτε ως κυνήγι pocemon έρχον-ται να μας δεσμεύσουν...

Οι Άγιοι, άνθρωποι κατ΄ επιλογήν ελεύθεροι,μας απέδειξαν με την ζωή τους πως η ελευθερίαείναι μια ακροβασία μεταξύ γης και ουρανού.

Το μόνο που χρειάζεται είναι να εμπιστευτεί κα-νείς τον Χριστό που έδωσε το Αίμα του για την αι-ώνια απελευθέρωση μας. Και τότε ναι, οάνθρωπος γεμάτος χαρά!

Α.Χ.

Του δεκαπενταυγούστου η χαρά….Αύγουστος Καλοκαίρι …. η θάλασσα, η χαλά-

ρωση, η αναζήτηση δροσιάς, η ανάγκη να ξεκου-ραστείς… Πρώτες μέρες του Αυγούστου… στιγμέςνα αναστοχαστείς, να σκεφτείς το πρόσωπο τηςΠαναγίας… οι παρακλήσεις που δροσίζουν τηνψυχή, στην καρδιά του καλοκαιριού. Το γαλήνιοβλέμμα στην εικόνα Της ξεκουράζει… πνευματικήευκαιρία, η ευτυχία να ζητήσουμε βοήθειααπό την μητέρα του Θεού και των ανθρώπων...Σκέψεις και αιτήματα, στην θάλασσα των δωρεώνοι προσδοκίες μας, μέσα στην αγκαλιά Της.

Παραμονή της εορτής « Η Κοίμησης της Θεο-τόκου». Μπροστά στο σκήνος της το ιερό, ανά-μεσα στους αποστόλους βρίσκεται πιακεκοιμημένη, ο Κύριος και Υιός της παραλαμβάνειτο πνεύμα της ….Βουρκώνουν τα μάτια … χτυπούνε

δυνατά οι καρδιές ….η αποχώρηση εκ του παρόν-τος ,συγκίνηση… προσφέρονται λουλούδια στολι-σμοί, στην κοιμήση Της προσκύνημα σταευλογημένα χέρια Της…

15 Αυγούστου πρωί... Ξημερώνει… νέα μέρα.«Μετέστης προς την ζωην Μήτηρ υπάρχουσα τηςζωής » η πλάση πλημμυρίζει φως, αναθαρρει ηκαρδιά, τα μάτια ανοίγουν, χτυπούν χαρμόσυνακαμπάνες, το βλέμμα γαληνεύει, την θλίψη διαδέ-χεται χαρά … ναι, του δεκαπενταυγούστου η χαρά,η προσδοκία έγινε βεβαιότητα, η Θεοτόκος μας,πρεσβεύει ανελλιπώς για όλους.

Το Πάσχα του καλοκαιριού, η γιορτή της Πα-ναγιάς μας, το όμορφο πρόσωπο Της η παρρησίαςΤης, η χαρά της αιωνιότητας μας.

Αντώνης 

σευχή είναι ανάβαση του νου προς τον Θεό, η ζή-τηση από τον Θεό αυτών που πρέπει», σύμφωναμε τον άγιο Ιωάννη τον Δαμασκηνό (Ε.Π.Ε. 1,406).Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος αναφέρει ότι οπροσευχόμενος άνθρωπος διαφοροποιείται απότην υπόλοιπη κτιστή φύση, εφόσον κάνει αγγελικόέργο: «Διότι πραγματικά συνομιλούμε με τον Θεόκατά την ώρα της προσευχής, με αυτή συνδεόμα-στε με τους αγγέλους και φαινόμαστε ότι απέ-χουμε πολύ από την επικοινωνία προς τα άλογαζώα (P.G.50,755). Επίσης, ο Άγιος Γρηγόριος ο Πα-λαμάς ερμηνεύει ότι με τη δύναμη της προσευχήςόχι απλώς επικοινωνούμε με τον Θεό, αλλά μέ-νουμε ενωμένοι μαζί Του (P.G. 11,178). Ο ΜέγαςΒασίλειος θεωρεί πως η ψυχή του ανθρώπου γί-νεται «πιο νεαρή και πιο ακμαία» όταν προσεύχε-ται. Την επισκιάζει και την δυναμώνει η Χάρης τουΑναστημένου Θεού.

Στην προσευχή λαμβάνει μέρος και η ψυχήκαι το σώμα του. Η ψυχή ζωοποιεί το σώμα, ενώόταν εκείνη λείψει το σώμα είναι νεκρό. Αλλά τοανθρώπινο σώμα μπορεί να δοξάζει με το στόματον Θεό, να κάνει με το χέρι το σημείο του σταυ-ρού ή όταν υψώνει τα χέρια ικετεύοντας τονΚύριο. Κλίνει τα γόνατά του, για να δείξει την ευ-λάβειά του. Κλαίει και χύνει δάκρυα. Όμως, καθώςτο σώμα είναι όργανο της ψυχής, όλα τα παρα-πάνω είναι βοηθητικά. Η ψυχή μπορεί και μόνη

της να επικοινωνήσει με τον Δημιουργό με τηνοερή προσευχή, η οποία είναι καθαρά μια νοη-τική επικοινωνία.

Κλείνοντας, θα ανατρέξουμε στον πατέρα Σω-φρόνιο, ο οποίος αναφέρει για τη μεγάλη αξία τουπρονομίου της προσευχής: «Όταν δίδεται στον άν-θρωπο η δυνατότητα να γνωρίσει την υπέροχηαξία της προσευχής - σε σχέση με κάποια άλληδραστηριότητα, ο οποία μπορεί να είναι στην πε-ριοχή της επιστήμης, των τεχνών, της ιατρικής, τηςκοινωνικής ή πολιτικής δραστηριότητας - δεν είναιδύσκολο να θυσιάσει την υλική ευπορία, για ναχαρεί την ανάπαυλα να συνομιλήσει με τον Θεό».Για την εποχή μας ίσως να φαίνεται παραλογισμός,όμως, για τις όρθιες καρδιές και τις αγονάτιστεςσυνειδήσεις η προσευχή είναι δίαυλος επικοινω-νίας, κλίμακα ιερής συνάντησης, αποκορύφωμαμυστικής και μυστηριακής συνάντησης με τονΠαντοδύναμο Θεό!

Βασιλική

ΒιβλιογραφίαΖαμπέλης, Γ. πρωτοπρεσβύτερος (2009), Περίπατοι στηΓαλιλαία, έκδοση Ενοριακού Πνευματικού Κέντρου Ι.Ναού Ευαγγελίστριας ΛευκάδοςΛυράκης, Κ. αρχιμανδρίτης (2002), Προσευχή - το με-γάλο προνόμιο, Αθήνα.