Για τη συνέλευση της Πέμπτης (23/4) και τα ευτράπελα που ακολούθησαν...

Η χθεσινή γενική συνέλευση του φοιτητικού μας συλλόγου, ήταν η πρώτη μετά από πέντε μήνες αναμονής και απάθειας που χαρακτήρισαν την κατάσταση της σχολής το προηγούμενο διάστημα, που κατάφερε να πάρει εκ νέου αγωνιστική απόφαση για το ζήτημα των μετεγγραφών αλλά και ευρύτερα μια πληθώρα ζητημάτων που μπορεί να μας απασχολούν και άνοιξαν στην κουβέντα με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, όπως το ζήτημα του ασύλου, της σίτισης, ευρύτερα του νέου πολυνομοσχεδίου κλπ. Δυστυχώς όμως τα γεγονότα που ακολούθησαν μετά την ψηφοφορία μας αναγκάζουν να μη σταθούμε σε αυτό. Μας αναγκάζουν να μη σταθούμε ούτε σε μια ενδεχόμενη κριτική ή “άνοιγμα” μιας κουβέντας για το πώς συνολικά διεξάχθηκε η συζήτηση την ώρα της διαδικασίας της συνέλευσης, τι προβληματικές μπορεί να είχε, παρά τα ζητήματα για τα οποία μπορεί να υπήρχε πραγματική ουσία και αντιπαράθεση.

Δυστυχώς σκοπός αυτού του κειμένου είναι να τοποθετηθούμε σε σχέση με το ψήφισμα που κατατέθηκε από μετεγγραφέντες φοιτητές με πρωτοβουλία της ΠΚΣ και απαιτούσε “την αναγνώρισή τους ως ισότιμα μέλη του φοιτητικού συλλόγου”, που άρα θα μπορούν να “συμμετάσχουν και στις φοιτητικές εκλογές” (και το "δυστυχώς" προφανώς δεν αναφέρεται στην ασημαντότητα του ζητήματος, αλλά στο διαχωρισμό μας από μια πρακτική που η ίδια δύναμη μάλιστα έχει επιλέξει ως αποκλειστική της στον σύλλογο, δηλαδή τον περιορισμό αποκλειστικά σε μια στείρα καταγγελιο-λογία και λασπολογία που καταλήγει και στον ετεροκαθορισμό της από άλλες δυνάμεις).

Αρχικά, αναφερόμαστε μόνο στην απόληξη του συγκεκριμένου ψηφίσματος μιας και το περιεχόμενο του δεν ήταν άλλο από αυτό που εμπεριείχε και η πρόταση που υπερψηφίστηκε στη συνέλευση, ή ακόμη και από αυτό που έθεσαν και όλες οι τοποθετήσεις και τα πλαίσια που κατατέθηκαν προς ψήφιση, δηλαδή το πάγιο αίτημα του συλλόγου για εγγραφή των υπό μετεγγραφή φοιτητών. Αλλά ας μην μείνουμε σε αυτό, παρ' ότι δεν είναι πρώτη φορά που ακολουθείται μια τέτοια πρακτική επιβολής προτάσεων και συγκεκριμένων πολιτικών πλαισίων μέσω ψηφισμάτων και μετά τη λήξη της διαδικασίας στην οποία μπορεί να υπερψηφίζεται ένα άλλο πλαίσιο. Η συγκεκριμένη λοιπόν πρόταση μας έκανε εξαρχής “καχύποπτους” σε σχέση με το σκεπτικό με το οποίο αυτή κατατέθηκε ή “δικαιολογήθηκε” και την εμμονή με την οποία προσπάθησε να επιβληθεί. Παράλληλα όμως θα πρέπει να γίνεται κατανοητό πως τέτοια ζητήματα δεν μπορούν να επιλυθούν από ένα ψήφισμα ή μια πρόταση στη συνέλευση, αλλά συνιστούν ζήτημα διεξαγωγής καταστατικής συνέλευσης (δηλαδή μια διαδικασία με αυξημένη απαρτία που θα συζητήσει για τις δομές του συλλόγου).

Πέραν όμως από αυτό, που είναι ζήτημα της διαδικασίας της γενικής συνέλευσης, τίθεται για μας και ζήτημα ουσίας και βαθύτερης πολιτικής διαφωνίας επί του περιεχομένου, αφού η συγκεκριμένη πρόταση δεν απαντά, ούτε έχει να προσφέρει στο ίδιο το πρόβλημα των μετεγγραφέντων, στον αγώνα που δίνεται όλο το προηγούμενο διάστημα και τη δικαίωση τους. Αντίθετα, τη δεδομένη χρονική στιγμή στην οποία τίθεται, απουσία άλλων προτάσεων, τον μετατρέπει αποκλειστικά σε εκλογικό μηχανισμό. Αυτό που θα πρέπει καθένας από εμάς να καταδικάζει -μετεγγραφέντας και μη- είναι το ότι αντίστοιχη “διαμάχη” και λόγος δεν έχει γίνει για να επιβληθεί οι συγκεκριμένοι φοιτητές να αποκτήσουν για παράδειγμα δικαίωμα σίτισης, ή για να επιβάλλουμε την παρακολούθηση των μαθημάτων τους (και είναι χαρακτηριστικό το πόσο έχουν στηριχτεί από τον σύλλογο ή όχι προσπάθειες επιβολής των συγκεκριμένων), αλλά γίνεται παρά μόνο δύο εβδομάδες πριν τις φοιτητικές εκλογές, για τη συμμετοχή τους σε αυτές . Πόσω μάλλον όταν η ίδια δύναμη τόσο καιρό οριοθετεί την πολιτική της παρέμβαση στο σύλλογο γύρω από την καταδίκη και την έγκληση στις υπόλοιπες συλλογικότητες μέσα στη σχολή για την “απουσία” τους στο ζήτημα των μετεγγραφών (ανεξαρτήτως για ποιες ίσχυει ή όχι), και τελικά απολήγει στην επιθυμία αυτό να αποτυπωθεί εκλογικά στην “επιβράβευσή” της.

Για εμάς είναι και θα πρέπει να είναι ξεκάθαρο. Η δικαίωση των υπό μετεγγραφή φοιτητών περνάει από τον αγώνα που δίνουν και δίνουμε έμπρακτα και καθημερινά στη σχολή και το κίνημα, από την αφύπνιση και την ενεργοποίηση του φοιτητικού συλλόγου, τις διεκδικήσεις του πάνω στο συγκεκριμένο ζήτημα και συνολικά στην εκπαιδευτική αναδιάρθρωση. Τελικά, αν οι υπό μετεγγραφή φοιτητές και ο φοιτητικός σύλλογος δεν καταφέρουν να επιβάλλουν τα δίκαια αιτήματά τους, η όποια συμμετοχή τους στις φοιτητικές εκλογές (για την οποία οι κίνδυνοι που περιγράψαμε παραπάνω είναι για εμάς αδιαπραγμάτευτοι) δεν θα κάνει κανένα κίνημα να νικήσει, δεν θα δικαιώσει αυτό που ήταν και είναι το αίτημα μας, δηλαδή να μπορέσουν να σπουδάσουν στη σχολή (και όχι απλά να συνεισφέρουν στη στήριξη της μιας ή της άλλης πολιτικής δύναμης στις εκλογές).

Το πρωτοφανές όμως και σε αυτό ακόμη δεν είναι η εκλογολαγνεία ή η ψηφοθηρική αντίληψη της ΠΚΣ, εξάλλου αυτό μπορεί να είναι γνωστό σε όσους έχουμε ζήσει προεκλογικές της εκστρατείες. Το θέμα είναι ότι η συμμετοχή στις

φοιτητικές εκλογές της σχολής φοιτητών που είναι εγγεγραμμένοι σε άλλες σχολές (και άλλους εκλογικούς καταλόγους) της επαρχίας ισούται με εκλογές νοθείας, η αποφυγή των οποίων δεν υπάρχει τρόπος να εξασφαλιστεί όχι μόνο για το δικό μας σύλλογο (που ο καθένας θα μπορούσε με τον ισχυρισμό αυτό να συμμετάσχει χωρίς να είναι μέλος του συλλόγου), αλλά και για τους άλλους συλλόγους.

Κόντρα στις εκλογικές μεθοδεύσεις της συγκεκριμένης πολιτικής δύναμης, κάθενας και καθεμία καλείται να πάρει θέση και να ενιχύσει τις συλλογικές διαδικασίες και την πολιτική κουβέντα εντός του φοιτητικού συλλόγου. Ένας τέτοιου τύπου “διακανονισμός” μπορεί να επιτευχθεί μόνο μέσω της “καλής θέλησης” και της “τιμιότητας” μιας ενδο-παραταξιακής συνεννόησης με μέλη (ή συγκεκριμένες πολιτικές δυνάμεις -όποιες και αν είναι αυτές- ) των άλλων συλλόγων . Και αυτό μας βρίσκει κάθετα αντίθετους, ήταν και είναι κομμάτι μιας λογικής που δεν ενισχύει τις διαδικασίες του συλλόγου, αλλά εντείνει την ανάθεση και την αδράνεια και σαν τέτοιο το πολεμάμε.!

αριστερή κίνηση αρχιτεκτονικής - εαακ akaeaak.wordpress.com