Φύλλο Νο 243

4 Μάη 2011

Κυκλοφορεί

κάθε δεύτερη Τετάρτη

1,5 ευρώ

6045

Αλληλεγγύη στις αραβικές εξεγέρσεις

12, 13

Ευρώπη Φρούριο και άνοδος της ακροδεξιάς

8, 9

ΚΚΕ: Η στρατηγική των σταδίων και η ενότητα στη δράση

7

Η Παρισινή Κομμούνα του 1871

11

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑΔΕΚΑΠΕΝΘΗΜΕΡΗ

ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΓΙΑ ΤΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ

11 Μάη: Απεργία που πρέπει να συνεχιστεί

Σε αναδιάρθρωση προς όφελος των δανειστών βαδίζουν κυβέρνηση, ΕΕ και ΔΝΤ

Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, με τη στήριξη του μπλοκ του μνημο-νίου (ΛΑΟΣ, ΝΔ, ΔΗΣΥ, ΔΗΑΡΙ), έχει εξαπολύσει την πιο βάρβα-ρη επίθεση σε βάρος των δικαιω-μάτων μας, με στόχο να πληρώ-σουν την κρίση οι εργαζόμενοι. Το σκηνικό με το νέο πακέτο μέτρων, που εξαγγέλθηκε μετά την υπογραφή του Συμφώνου για το ευρώ, γίνεται κάτι παρα-πάνω από εφιαλτικό. Κατάργηση των Συλλογικών Συμβάσεων Ερ-γασίας σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, ελαστικές μορφές εργα-σίας παντού, νέα φοροεπιδρομή, κλείσιμο εκατοντάδων σχολεί-

ων, πανεπιστημίων και νοσοκο-μείων, κατάργηση μέχρι και του επιδόματος ανεργίας.

Για να απαντήσουμε σε αυτή την επίθεση, απαιτούνται μαζι-κές ενωτικές απεργίες, καταλή-ψεις και διαδηλώσεις, ώστε να ανατρέψουμε την πολιτική του μνημονίου και την κυβέρνηση που την εφαρμόζει.

Η πανεργατική απεργία στις 11 Μάη μπορεί να γίνει αφετη-ρία νέου ξεσηκωμού ενάντια σε αυτά τα μέτρα. Έτσι χρειάζεται να την οργανώσουμε, όσο κι αν οι 24ωρες γενικές απεργίες μοιά-ζουν με τουφεκιές στον αέρα.

Οι διαδηλώσεις της Πρωτο-μαγιάς, έτσι όπως οργανώθηκαν και πραγματοποιήθηκαν, δεν μπορούν να δώσουν το έναυσμα για τη συνέχεια. Η Αριστερά και οι παρατάξεις της στα συνδικά-τα και στις σχολές, οι επιτροπές αγώνα στους χώρους και τις γει-τονιές μπορούν να μαζικοποιή-σουν τη γενική απεργία, κορυ-φώνοντας την προσπάθεια στις μέρες που απομένουν. Έτσι ώστε να ξαναγεννηθεί το δυναμικό που θα οργανώσει τη συνέχεια των αγώνων, μέχρι την τελική ανατροπή της κυβέρνησης και του μνημονίου.

Δεν χρωστάμε Δεν πληρώνουμε- Όχι στις ιδιωτικοποιήσεις

- Φορολογήστε τους πλούσιους

- Αυξήσεις

στους μισθούς και

στις συντάξεις

2 • πολιτική ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ4 Μάη 2011

Του Πέτρου Τσάγκαρη

Ε νόψει του νέου αιμοστα-γούς προγράμματος της κυβέρνησης υπό την

επωνυμία «Εθνικό Σχέδιο Οικο-νομικής και Κοινωνικής Ανασυ-γκρότησης» (το οποίο, αφού οριστικοποιηθεί με τη συνεργα-σία της τρόικας, θα κατατεθεί στη Βουλή στις 13-15 Μάη και θα οριστικοποιηθεί ως νέο μνημό-νιο στα τέλη του μήνα), πολλή συζήτηση έχει γίνει γύρω από την αναγκαιότητα ή μη της ανα-διάρθρωσης του χρέους.

Στην πραγματικότητα πρό-κειται περί σύγκρουσης συμ-φερόντων: ποιος θα πληρώσει το μάρμαρο. Ή για να το πούμε σωστότερα, αφού μιλάμε για καπιταλιστές, ποιος θα έχει λι-γότερα κέρδη. Η αναδιάρθρω-ση που συζητούν οι άρχουσες τάξεις δεν αφορά σοβαρό ψα-λίδισμα του ελληνικού χρέους. Αφορά απλώς επιμήκυνση της αποπληρωμής με πιο χαμηλό επιτόκιο και μάλιστα με την εγ-γύηση του ευρωπαϊκού Μόνι-μου Μηχανισμού Στήριξης: οι τράπεζες το μόνο που θα υπο-στούν είναι μια ελαφρά μείωση των κερδών. Από την άλλη η ελ-ληνική κυβέρνηση, στο όνομα των «ελαφρύτερων» δόσεων, θα δεσμευτεί σε διαρκή μνη-μόνια, σε διαιώνιση, δηλ., των προγραμμάτων διάλυσης των εργατικών κατακτήσεων και των συνταγματικών δημοκρατι-κών ελευθεριών.

Και όλα αυτά φυσικά χωρίς να μπορεί να μειωθεί το χρέ-ος ως ποσοστό του ΑΕΠ. Έτσι κι αλλιώς, ένα χρόνο μετά την εφαρμογή του μνημονίου, πα-ρότι η ελληνική άρχουσα τάξη έχει κερδίσει πάρα πολλά από τη λαίλαπα των αντεργατικών μέτρων, το χρέος και τα spreads (για την αντιμετώπιση των οποί-ων υποτίθεται ότι εφαρμόστηκε το μνημόνιο) όχι μόνον δεν μει-ώθηκαν αλλά αυξήθηκαν κα-τακόρυφα: το χρέος στο τέλος του 2009 ήταν 127% του ΑΕΠ, στο τέλος του 2010 έφτασε το 143% και στο τέλος του 2011

αναμένεται να φτάσει στο 160%, ενώ τα επιτόκια δανεισμού στις «αγορές», στις οποίες υποτίθε-ται ότι θα ξανάβγαινε ο Παπα-κωνσταντίνου το 2012, έχουν ήδη φτάσει το 16% (από 6%) και συνεχίζουν να ανεβαίνουν.

Γι’ αυτό γίνονται διαρκώς πλέον επικλήσεις για αναδιάρ-θρωση. Το αγγλικό φερέφωνο του νεοφιλελευθερισμού, οι «Φαϊνάνσιαλ Τάιμς» υποστηρί-ζουν ότι αν δεν γίνει κάτι τέτοιο, «μόνον μια τεράστια και πολι-τικά απαράδεκτη μεταβίβαση χρημάτων από την ευρωζώνη μπορεί να σώσει την Ελλάδα».

Έτσι είναι σίγουρο ότι θα γίνει αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους, παρά τις συνεχείς δια-ψεύσεις της ελληνικής κυβέρ-νησης. Ωστόσο, ο σκοτωμός γίνεται για το ποιος θα περιορί-σει λιγότερο τα κέρδη του από αυτή την αναδιάρθρωση. Ο ίδιος ο Παπανδρέου είναι κυνι-κά ειλικρινής, αφού δεν περνάει μήνας χωρίς να δηλώσει ότι μία αναδιάρθρωση θα επιφέρει σο-βαρούς κινδύνους για τις (ελλη-νικές) τράπεζες. Αν τυχόν η ανα-διάρθρωση σημάνει «κούρεμα» δηλ. μείωση του χρέους, τότε πράγματι οι τράπεζες θα κλη-θούν να περιορίσουν τα κέρδη τους μακροχρόνια (βραχυχρό-νια ίσως έχουν και ζημιά).

Βέβαια οι ίδιες οι τράπεζες (τόσο οι ελληνικές όσο κα πολ-λές ξένες) νοιάζονται να μη γίνει

τώρα αναδιάρθρωση προκειμέ-νου να προλάβουν να ξεφορτω-θούν όσο το δυνατόν περισσότε-ρα από τα ελληνικά ομόλογα που έχουν στην κατοχή τους. Και το ξεφόρτωμα γίνεται στην Ευρω-παϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ) που σαν καλή μαμά έρχεται να σώσει τα άτακτα παιδιά της.

Ωστόσο, στην Ευρώπη υπάρ-χει διχογνωμία για το πότε πρέ-πει να γίνει η αναδιάρθρωση: Οι γαλλικές τράπεζες, που κατέ-χουν το μεγαλύτερο μέρος των ελληνικών ομολόγων, θέλουν να γίνει η αναδιάρθρωση μετά το 2013 όταν θα είναι έτοιμος ο Μόνιμος Μηχανισμός Στήριξης και έτσι δεν θα κινδυνεύσουν να χάσουν τα λεφτά τους: θα φρο-ντίσει για αυτές ο Μηχανισμός. Την ίδια άποψη για καθυστέρη-ση αναδιάρθρωσης έχουν κι άλ-λοι Ευρωπαίοι ηγέτες.

Όμως ένα άλλο κομμάτι της ευρωπαϊκής ελίτ, κύρια η γερ-μανική πολιτική γραφειοκρατία, διαφωνεί και ζητά αναδιάρθρω-ση εδώ και τώρα. Το επιχείρημα είναι το εξής: Το ποσό που θα οφείλει η Ελλάδα στον ευρωπα-ϊκό Μόνιμο Μηχανισμό το 2013 θα είναι σημαντικά μεγαλύτερο από τα 110 δισ. (αφού όλοι γνω-ρίζουν ότι δεν θα έχει μπορέσει μέχρι τότε να βγει στις «αγορές» -εκτός αν θελήσει να πληρώ-σει τα αυτοκτονικά επιτόκια του 16%-18%). Αν γίνει τότε η αναδιάρθρωση, κι αν μάλιστα χρειαστεί τότε –λόγω του συσ-

σωρευμένου πλέον μεγέθους του χρέους– να γίνει πραγματι-κό ψαλίδισμα, τα σπασμένα θα κληθούν να τα πληρώσουν όλα οι δημόσιοι προϋπολογισμοί των κρατών (ενώ οι ιδιώτες θα την έχουν γλιτώσει). Η ευρω-παϊκή πολιτική γραφειοκρατία φοβάται ότι δεν θα μπορέσει να πείσει εύκολα τους λαούς ότι πρέπει αυτοί (μέσω της φο-ρολογίας) να πληρώσουν τη ζημιά. Επίσης αυτό το κομμάτι της πολιτικής γραφειοκρατίας ανησυχεί ότι η διαιώνιση της ελληνικής κρίσης εντείνει την οικονομική αναταραχή στον ευρωπαϊκό νότο αλλά και την αβεβαιότητα στον ευρωπαϊκό βορρά.

Οι τσακωμοί των αρχου-σών τάξεων της Ευρώπης δεν μας ενδιαφέρουν. Η τεράστια πλειοψηφία του ελληνικού λαού (όπως και του ιρλανδι-κού, του πορτογαλικού κ.λπ) συμφέρον έχει τη διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους -αν όχι ολόκληρου- του χρέους, μια διαγραφή που δεν θα λά-βει καθόλου υπόψη της τα συμφέροντα των τραπεζών (ελληνικών ή ξένων) και των κερδοσκόπων. Αλλά για να μάθουμε ποιο μέρος από το χρέος πάει για τα κέρδη των καπιταλιστών και ποιο μπορεί να οφείλεται σε άλλους (π.χ. ασφαλιστικά ταμεία) χρεια-ζόμαστε δημοκρατικό έλεγχο αυτού του χρέους.

óôá óýíôïìá...Αλήθεια, «υπάρχουν λεφτά» μέσα στην

κρίση; Διαβάζουμε, λοιπόν, στο καλό ρε-πορτάζ της «Κυριακάτικης Ελευθεροτυπί-ας», ότι η συνολική αξία του «χαρτοφυλακί-ου» της JP Morgan έφτασε στο κολοσσιαίο ποσό των 77 τρισ. δολαρίων, όταν το συνο-λικό ετήσιο ΑΕΠ της ευρωζώνης είναι 16 τρισ. δολάρια και το αντίστοιχο των ΗΠΑ 14 τρισ. δολάρια. Το ίδιο ρεπορτάζ σημείω-νε ότι «η μεγάλη ρευστότητα(!) οδηγεί την κούρσα σε μετοχές, παράγωγα και χρυσό –εμπορεύματα στις διεθνείς αγορές». Λε-φτά υπάρχουν, και πολλά μάλιστα, αλλά κάποιος πρέπει να τους τα πάρει…

N N N

Αλήθεια, αφού στις επιχειρήσεις «υπάρ-χουν λεφτά», γιατί δεν φτάνουν στα δημό-σια ταμεία; Η απάντηση είναι απλή: Σύμ-φωνα με τα στοιχεία των εφοριών μόνο μία στις οκτώ επιχειρήσεις προσέρχεται να καταβάλλει –έστω και καθυστερημένα– τον παρακρατηθέντα ΦΠΑ. Στη φορολό-γηση των κερδών και στις εισφορές προς τα Ταμεία γίνεται ακόμα μεγαλύτερο πάρ-τι. Η πλάκα είναι ότι ο ΓΑΠ και ο Σαμαράς υποστηρίζουν ως αναγκαίο στοιχείο των «μεταρρυθμίσεων», που έρχονται, τη μεί-ωση(!) της φορολόγησης του κεφαλαίου…

N N N

Μπάχαλο έγινε η ΝΔ με την καταγγελία της «απογραφής» επί Καραμανλή-Αλογο-σκούφη από τους «συμβούλους» του Σα-μαρά. Ο Βαρβιτσιώτης κατήγγειλε τους «νεοπαγείς Ηρακλείς», μιλώντας για «ανο-ησίες», ενώ τα στελέχη της Ντόρας σήκω-σαν περισσότερο το θέμα, κάνοντας λόγο για «Γεωργαλάδες»…

N N N

Όσο και αν ο Τσοχατζόπουλος είναι καμένο χαρτί, δεν αποκλείεται η δίωξή του για τα γερμανικά υποβρύχια να δημι-ουργήσει ανάλογο μπάχαλο στην ΚΟ του ΠΑΣΟΚ, που θυμίζει πλέον ναρκοπέδιο. Ο ίδιος πάντως δήλωσε ότι δεν θα δεχθεί να γίνει ο «βολικός ένοχος» για τον ΓΑΠ…

N N N

Συμπαράταξη της Αριστεράς, με πολιτι-κές αιχμές τα «Δεν χρωστάμε– Δεν πληρώ-νουμε–Δεν πουλάμε», πρότεινε ο Παναγιώ-της Λαφαζάνης. Μετά από καιρό, κάποιος στην Κουμουνδούρου παίρνει την ευθύνη να προτείνει πολιτική, με απλά, συγκεκρι-μένα και αριστερά χαρακτηριστικά…

N N N

Το ΚΚΕ κάλεσε ευθαρσώς τους εργα-ζόμενους να ενημερώνονται μόνο από τα ΜΜΕ του κόμματος, το «Ριζοσπάστη» και τον «902». Για να μην ξεχνιόμαστε, και τα δύο αυτά ΜΜΕ έχουν εφαρμόσει την πο-λιτική του μνημονίου πριν τον Μπόμπολα και τον Ψυχάρη. Ο «902» με μαζικές απο-λύσεις και ο «Ριζοσπάστης» με μείωση μισθών (με τη μέθοδο της ομαδικής από-φασης να κατατίθεται τμήμα του μισθού ως συνδρομή στην εφημερίδα του κόμ-ματος…)

N N N

Ο Γιώργος Ρούσης, με άρθρο του στην «Κ.Ε.», υπογράμμισε: «Στη φάση που περ-νάμε, το κύριο μέλημά μας πρέπει να είναι η δημιουργία ενός νέου Μετώπου, με χα-ρακτήρα κοινωνικής αντικαπιταλιστικής απελευθέρωσης, μέσα στο οποίο όποια δύναμη της Αριστεράς έχει τα κότσια, ας είναι εκείνη που θα αναδειχθεί ηγεμονεύ-ουσα…». Για να συμπληρώσει: «Ένα από τα κριτήρια ενίσχυσης, ακόμα και εκλογικής, των αριστερών δυνάμεων να είναι και η στάση τους απέναντι στην κοινή δράση…». Άδικο έχει;

Χρέος: Αναδιάρθρωση ή διαγραφή; Κριτήριο των κυβερνήσεων τα συμφέροντα των τραπεζών

Η ελληνική πρωτοβουλία για τη συγκρότηση Επιτροπής Λο-γιστικού Ελέγχου (ΕΛΕ) –μια πρωτοβουλία που συγκεντρώ-νει σχεδόν ολόκληρη την Αρι-στερά στην προσπάθεια, όπως λέει η ίδια, «εξακρίβωσης των αιτίων του δημόσιου χρέους, των όρων με τους οποίους έχει συναφθεί, καθώς και της χρή-σης των δανείων»– διοργανώνει διεθνή τριήμερη συνάντηση στη Νομική Σχολή (6/5, 7/5, 8/5) με θέμα «Χρέος και Λιτό-τητα: από τον παγκόσμιο Νότο

στην Ευρώπη». Τη συνάντηση συνδιοργανώνουν αντίστοιχες πρωτοβουλίες από όλον τον κό-σμο, όπως η Επιτροπή για την Κατάργηση του Χρέους του Τρί-του Κόσμου (CADTM), η Δράση από την Ιρλανδία (Afri), το Ευ-ρωπαϊκό Δίκτυο για το Χρέος και την Ανάπτυξη (Eurodad) κ.ά. Τα συμπεράσματα του τρι-ημέρου θα συνοψιστούν στη «Διακήρυξη της Αθήνας», στη διαδικασία της συζήτησης της οποίας θα κληθούν να τοποθε-τηθούν πολιτικές προσωπικό-

τητες, κόμματα και οργανώσεις του μαζικού κινήματος. Στις εργασίες θα συμμετάσχουν πο-λιτικές προσωπικότητες, ειδικοί επιστήμονες, συνδικαλιστές και αγωνιστές από όλον τον κόσμο. Από πλευράς Ελλάδας θα συμ-μετάσχουν, μεταξύ άλλων, οι βουλευτές Π. Λαφαζάνης και Σ. Σακοράφα, οι Λ. Βατικιώτης οικονομολόγος, Ν. Βαλαβάνη, συγγραφέας, Άρις Καζάκος, κα-θηγητής εργατικού δικαίου, Κ. Λαπαβίτσας, καθηγητής οικο-νομικών.

Τριήμερο της ΕΛΕ στη Νομική

πολιτική • 3ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ4 Μάη 2011 η άποψή μας

Η κυβέρνηση Γ.Α.Παπαν-δρέου έχει προαναγγεί-λει τη δέσμη των νέων

αντεργατικών-αντικοινωνικών μέτρων, που θα ανακοινώσει στις 9-10 Μάη μαζί με τους εκπροσώ-πους της τρόικας.

Θα πρόκειται για ένα πρό-σθετο «τριετές» πρόγραμμα λι-τότητας (2012-15), με στόχο να αφαιρεθούν από τους μισθούς, τις συντάξεις και τις κοινωνικές δαπάνες περίπου 23 δισ. ευρώ, αλλά και ένα πρόγραμμα σαρωτι-κών ιδιωτικοποιήσεων με στόχο να συγκεντρωθούν κατά την ίδια περίοδο περίπου 50 δισ. ευρώ, ξεπουλώντας ό,τι μπορεί να που-ληθεί από το δημόσιο χώρο.

Αυτά τα κολοσσιαία ποσά αθροίζονται πάνω στην καμένη γη που δημιούργησαν τα σκλη-ρά μέτρα του 2010-11 και μετα-φέρουν όλους τους πόρους από τη ζωντανή κοινωνία στο τρύπιο βαρέλι του χρέους.

Τα μέτρα αυτά (το «ενδιάμε-σο πρόγραμμα» στην πασοκική γλώσσα), αλλά και το διεθνές τους πλαίσιο («το σύμφωνο για το ευρώ»), είναι πλέον σίγουρο ότι οδηγούν σε κοινωνική έρη-μο. Όμως το μόνο ερώτημα που απασχολεί το πολιτικό προσω-πικό του συστήματος είναι το ποιος και πώς θα μπορέσει να τα εφαρμόσει. Γιατί είναι ήδη ορατό ότι «το κάρο του ΓΑΠ δεν τραβάει» και τους πιάνει τρόμος μπροστά στην ανηφόρα που γνωρίζουν ότι είναι μπροστά.

ΧρέοςΣε διεθνές επίπεδο, οι «αγορές» στοιχηματίζουν ήδη στη βεβαι-ότητα της χρεοκοπίας του ελλη-νικού Δημοσίου. Το επιτόκιο των δεκαετών ομολόγων έφτασε στο 15% (έναντι του 3% των γερμα-νικών), ενώ στα διετή ομόλογα εκτοξεύτηκε στο… 25%.

Αυτοί που είχαν ανακηρύ-ξει τον ΓΑΠ ως τον άνθρωπό τους στην Αθήνα, σήμερα κα-τηγορούν την κυβέρνηση ότι απέτυχε να ελέγξει τα δημό-σια οικονομικά. Πώς, όμως, θα μπορούσε να γίνει αλλιώς, όταν η πολιτική, που οι ίδιοι υπαγορεύουν, συμπεριλαμβά-νει την πλήρη απαλλαγή του κεφαλαίου από «υποχρεώσεις» όπως η πληρωμή των φόρων και των εισφορών; Οι ντόπιες «αγορές» έχουν πάρει το μήνυ-μα: Η συντριπτική πλειοψηφία των επιχειρήσεων παρακρατεί τον ΦΠΑ, ενώ ξεπέρασε το 44% το ποσοστό των επιχειρήσεων που «αποφεύγουν» να καταβά-λουν στο ΙΚΑ τις εργοδοτικές εισφορές και παρακρατούν τις

εργατικές εισφορές που έχουν ήδη προεισπάξει… Το βάρος του χρέους πέφτει λοιπόν αποκλειστικά στις πλάτες των εργαζομένων και των λαϊκών μαζών. Και είναι κυριολεκτικά ασήκωτο.

Σύμφωνα με τους «Financial Times» το ετήσιο κόστος των τόκων έφτασε ήδη στο 9% του ΑΕΠ (έναντι του 3% του μέσου όρου της ευρωζώνης στην τε-λευταία 30ετία…) και ισούται με το, περίπου, 30% του συνό-λου των ετήσιων φορολογικών εσόδων (έναντι του 9,5% του μέσου όρου της ευρωζώνης). Και όλοι γνωρίζουν ότι αυτή η εικόνα θα επιδεινωθεί στα επόμενα χρόνια, γιατί η σφαγή των μισθών και των συντάξεων (ακόμα και αν επιβληθεί) δεν αρκεί για να καλύψει τη γεω-μετρική αύξηση του κόστους του χρέους που προκαλεί αυτή η απίστευτη τοκογλυφία. Στη βάση αυτής της εκτίμησης έχει ξεσπάσει η διεθνής συζήτηση για την «αναδιάρθρωση» του ελληνικού χρέους. Μια «αναδι-άρθρωση» βελούδινη για τους δανειστές, που μπορεί να απο-δειχθεί πολύ πικρή για τους εργαζόμενους και τα κοινωνικά δικαιώματα.

Οι μεγάλες τράπεζες και τα κερδοσκοπικά funds προσπα-θούν να κερδίζουν χρόνο, κερ-δίζοντας ταυτόχρονα απίστευτα ποσά από τους πρωτοφανείς τό-κους που έχουν επιβάλει. Γνω-ρίζοντας ταυτόχρονα ότι τελικά το γαϊδούρι δεν θα «αντέξει» το σύνολο της αποπληρωμής, φροντίζουν να ξεφορτώνονται σταδιακά τα ελληνικά ομόλογα,

αξιοποιώντας τις δυνατότητες που τους έδωσε το πλαίσιο απο-φάσεων της ΕΕ. Υπολογίζεται ότι η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα έχει σταδιακά «φορτωθεί» με ελληνικά ομόλογα αξίας, ίσως, και πάνω από 70-80 δισ. ευρώ. Γι’ αυτό άλλωστε και οι αξιω-ματούχοι της είναι οι μοναδικοί εκπρόσωποι των μεγάλων δυ-νάμεων που εμφανίζονται να αντιδρούν στην προοπτική της αναδιάρθρωσης και του υποχρε-ωτικού «κουρέματος» των ελλη-νικών ομολόγων.

Όμως και γι’ αυτές τις «ανησυ-χίες» υπάρχουν απαντήσεις στην εποχή του αδίστακτου καπιτα-λισμού. Μια βελούδινη «αναδι-άρθρωση» μπορεί με ευέλικτες τεχνικές να φορτώσει το όποιο κόστος του «κουρέματος» των ομολόγων στα… ασφαλιστικά Ταμεία. Στα Ταμεία που, αρχί-ζοντας από την εποχή Σημίτη, έχουν τοποθετήσει ένα μεγάλο τμήμα των αποθεματικών τους (υπολογίζεται πάνω από 50 δισ.

ευρώ) σε ομόλογα χρέους. Αν αυτά τα κεφάλαια απολεσθούν (για να γλιτώσουν οι τραπεζίτες και οι τοκογλύφοι), τότε τα Τα-μεία θα βρεθούν με σιγουριά μπροστά στην αδυναμία κατα-βολής συντάξεων. Πρέπει να λειτουργήσουν ως σειρήνες συ-ναγερμού τα δημοσιεύματα που ήδη προαναγγέλλουν μια επό-μενη ασφαλιστική «μεταρρύθμι-ση», τα άρθρα που κάνουν λόγο ακόμα και για κατάργηση των συντάξεων και αντικατάστασή τους από κάποιο προνοιακό επί-δομα μόνο προς όσους φτάνουν στο τέλος του εργάσιμου βίου χωρίς ατομική αποταμίευση…

Η Αριστερά οφείλει να ανα-βαθμίσει επειγόντως την πολε-μική της προς τη «λογική» των τοκογλύφων και του χρέους. Η γραμμή «Δεν χρωστάμε – Δεν πληρώνουμε – Δεν πουλάμε» που έχει ήδη προταθεί (π.χ. από τον Παναγ. Λαφαζάνη), συνδέε-ται άμεσα με όλα τα μέτωπα και όλες τις διεκδικήσεις της περιό-δου.

ΠολιτικήΤο ενδεχόμενο να χρειαστεί να βάλει ξανά χέρι στα Ταμεία (και μάλιστα σε τόσο χοντρό επίπε-δο), περιγράφει τις δυσκολίες που έχει μπροστά της η κυβέρ-νηση Γ.Α.Παπανδρέου. Ας δώ-σουμε ακόμα ένα παράδειγμα: Το κόμμα που πήρε την εξουσία με την υπόσχεση ότι θα επανα-κρατικοποιήσει τον ΟΤΕ, οφεί-λει μέσα στα επόμενα 3 χρόνια να προωθήσει περισσότερες ιδιωτικοποιήσεις απ’ όσες πέτυ-χαν οι καπιταλιστές από το 1989 μέχρι σήμερα.

Σε αυτή τη βάση πατάνε οι διαφωνίες στο εσωτερικό της Κοινοβουλευτικής ομάδας, τα προβλήματα «συντονισμού» της κυβέρνησης κ.ο.κ. Έντρομοι οι άνθρωποι του καθεστώτος αντι-μετωπίζουν τη σκέψη ότι είναι πλέον πολύ πιθανό η κυβέρνηση ΓΑΠ να καταρρεύσει μπροστά στο φορτίο των καθηκόντων που της αναθέτουν.

Το «Βήμα» της 30/4, στο άρ-θρο του Π. Καψή με τον εύγλωτ-το τίτλο «Βάλτε πλάτη, γιατί…», υπογράμμιζε ότι μόνο «μια κοινή δέσμευση Παπανδρέου-Σαμαρά για την υλοποίηση του μεσο-πρόθεσμου προγράμματος, που θα συμφωνηθεί με την ΕΕ, θα μπορούσε να αποδειχθεί αποτε-λεσματική…». Η πίεση για συνερ-γασία ΠΑΣΟΚ-ΝΔ (αλλά και των δορυφόρων ΛΑΟΣ, Ντόρας και ΔηΑρι) είναι η μοναδική συγκε-κριμένη ιδέα των στελεχών του συστήματος σχετικά με το χειρι-σμό της κρίσης. Κατά τα άλλα, ο Στ. Ψυχάρης, στο ίδιο φύλλο του «Βήματος» εναπόθετε τις ελπίδες του για την αντιμετώπιση του χρέους στην αξιοποίηση των… πετρελαίων στο Αιγαίο!

Η ΝΔ προσαρμόζεται σε αυτές τις πιέσεις, παρά τις επιφανειακά αντίθετες δημαγωγίες του ηγε-τικού κύκλου της. Η καταγγελία της καραμανλικής «απογραφής» μπορεί να διαβαστεί και ως δια-φοροποίηση από τις «διστακτι-κότητες» του Αλογοσκούφη της περιόδου της «ήπιας προσαρμο-γής». Η πρόγευση του οικονο-μικού προγράμματος «Ζάππειο 2» είναι ενδεικτική. Η «λαϊκή δε-ξιά» του Σαμαρά προετοιμάζει μέτρα ακραιφνούς νεοφιλελευ-θερισμού: αποκρατικοποιήσεις εξπρές, μείωση της απασχόλη-σης στο Δημόσιο, μείωση της φορολογίας των επιχειρήσεων και των εργοδοτικών εισφορών, αναστολή του «πόθεν έσχες» για οικοδομές, ιδιωτικά ΑΕΙ κ.λπ.

Η προσφυγή σε πρόωρες κάλ-πες φαίνεται να απομακρύνεται, γιατί όλοι γνωρίζουν ότι δεν θα βγάλει αυτοδυναμία. Όμως δεν πρέπει να αποκλειστεί. Γιατί, απλώς, το πολιτικό σύστημα μπορεί να καταρρεύσει. Γιατί, επίσης, αυτή είναι η πιο βατή «οδός» προς μια κυβέρνηση μεγάλου συνασπισμού, προς μια συγκυβέρνηση ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-δορυφόρων με εντολή το χειρισμό της χρεοκοπίας.

Η Αριστερά οφείλει να παρου-σιάσει εναλλακτική λύση. Και σε αυτό το κρίσιμο σημείο, η ενότητα στη δράση, η πιο προω-θημένη συμπαράταξη αποτελεί μονόδρομο.

Τα νέα μέτρα έρχονται Μαζί και οι πολιτικές εξελίξεις...

Κλάους Ρέσλινγκ (επικεφαλής του Ευρωπαϊκού Ταμείου Διάσωσης): «Σε ενδεχόμενη αναδιάρθρωση οι απώλειες των Τραπεζών θα είναι οριακές, τα κέρδη τους αντιθέτως θα είναι σημαντικά».

4 • εργατικά ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ4 Μάη 2011

Του Θοδωρή Πατσατζή

Η άκρως επικίνδυνη πολιτική της κυβέρνησης για τη ζωή εργαζο-μένων, συνταξιούχων, νεολαίας

και όλων των φτωχών στρωμάτων κορυ-φώνεται με το νέο πακέτο μέτρων, που έρχονται από το Σύμφωνο για το ευρώ. Η επίθεση κυβερνήσεων, ΕΕ και ΔΝΤ γίνεται αδυσώπητη σε όλη την Ευρώπη.

Η μόνη δύναμη που μπορεί να απαντή-σει σε αυτή την επίθεση είναι η κίνηση της εργατικής τάξης. Οι αγώνες της. Οι απεργίες, οι καταλήψεις και οι διαδηλώ-σεις της. Οι εργαζόμενοι, με μαζικές δι-αδηλώσεις, έδειξαν αυτή τη δύναμη σε πολλές πόλεις της Ευρώπης την Πρωτο-μαγιά (βλ. διπλανή στήλη).

ΠρωτομαγιάΟι διαδηλώσεις της Πρωτομαγιάς στην Ελλάδα αποδείχθηκαν κατώτερες από την ανάγκη να εκφραστεί απέναντι στην επίθεση κυβέρνησης και τρόικας ένα δυναμικό μέτωπο αντίστασης. Η εικόνα της πιο μικρής συγκέντρωσης που έχει γίνει ποτέ από ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ σε Πρω-τομαγιά δεν μπορεί να μας αφήνει ικα-νοποιημένους. Οι συγκεντρώσεις της Αριστεράς ήταν μεγαλύτερες βέβαια, ωστόσο μικρές. Δεν δόθηκε στους δια-δηλωτές η αίσθηση ότι η Αριστερά μπο-ρεί πολιτικά να συμβάλλει στην αλλαγή των συσχετισμών στα συνδικάτα και την κοινωνία.

Το κάλεσμα για μια διαδήλωση που θα παρέμβαινε στη συγκέντρωση των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ, με συνθήματα που θα καλούσαν τον κόσμο να συμμετέχει στους αγώνες, εκφράζοντας ταυτόχρονα την αγανάκτη-σή του ενάντια στην συνδικαλιστική γρα-φειοκρατία, δεν εισακούστηκε.

Το μπλοκ των δυνάμεων του ΣΥΡΙΖΑ, που οργανώθηκε με αυτή την κατεύθυν-ση, ήταν μικρό και δεν ήταν ορατό ότι όλες οι δυνάμεις θέλανε να δώσουν τον

ίδιο τόνο. Σε αυτό το μπλοκ συμμετείχε και η ΔΕΑ με κεντρικά συνθήματα: «Φτά-νουν πια οι συμβιβασμοί, συντονισμένοι αγώνες για την ανατροπή» και «ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ απεργία διαρκή».

Οργανωμένη «από τα κάτω»Η οργή των εργαζομένων και της νε-ολαίας φαντάζει βουβή, όμως πάντα εκφράζεται έστω και στις αποσπασμα-τικές γενικές απεργίες. Η Αριστερά έχει μια ακόμη ευκαιρία να δώσει διέξοδο σε αυτή την οργή. Οι παρατάξεις της στους χώρους εργασίας και στις σχολές χρειά-ζεται να παλέψουν στην κατεύθυνση της ενότητας στη δράση, ώστε στις 11 Μάη να υπάρξει μια πρώτη κοινή συμμετοχή σω-ματείων και οργανώσεων της Αριστεράς, που θα δώσουν τον τόνο της συνέχειας,

χαράζοντας το απαραίτητο πολιτικό πλαί-σιο: Πάγωμα των πληρωμών του χρέους στους τοκογλύφους, αυξήσεις στους μι-σθούς και τις συντάξεις, επανακρατικο-ποίηση των δημόσιων οργανισμών, χωρίς αποζημίωση των μετόχων, απαγόρευση των απολύσεων, κατάργηση του ΦΠΑ στα είδη λαϊκής ανάγκης.

Βάζοντας αυτή την πολιτική στις εξορ-μήσεις της, στις συνελεύσεις, στις δρα-στηριότητες των επιτροπών αγώνα.

Καλώντας τον κόσμο να συμμετέχει σύσ-σωμος σε μια συγκέντρωση που θα προ-βάλει με εμφατικό τόνο το σύνθημα ότι η κυβέρνηση και η τρόικα δεν μπορούν να επιβάλλουν το μνημόνιο και πρέπει να τα μαζέψουν και να φύγουν.

Δίνοντας το μήνυμα ότι οι εργαζόμενοι μπορούν να πάρουν τις τύχες του φτωχού κόσμου στα χέρια τους.

Γενική Απεργία στις 11 Μάη

Να βουλιάξουν οι δρόμοι

Του Νίκου Αναστασιάδη, εκπαιδευτικού

Ο ι εκλογές για την ανάδει-ξη αντιπροσώπων στο 15ο Συνέδριο της ΟΛΜΕ γίνο-

νται σε μια περίοδο σκληρής ταξι-κής επίθεσης των αφεντικών στον κόσμο της εργασίας. Στην εκπαί-δευση η υλοποίηση του μνημονίου καταστρέφει το δημόσιο και δωρε-άν χαρακτήρα της και τη μετατρέ-πει σε εμπόρευμα, σπρώχνοντάς τη στην ιδιωτικοποίηση.

Οι μαζικές συγχωνεύσεις σχο-λείων, το πέρασμα αρμοδιοτήτων και χρηματοδότησης στον Καλ-λικράτη, η μείωση των κρατικών δαπανών για την παιδεία, ωθούν στην αναζήτηση χρηματοδότη-σης από «χορηγούς», που θα ανα-λάβουν να καλύψουν τις δαπάνες των σχολείων. Όσα σχολεία δεν εξασφαλίσουν επαρκείς χορηγίες, θα καταδικαστούν σε λειτουργία

χωρίς θέρμανση, ηλεκτρικό ρεύμα, γραφική ύλη, εκτός αν οι γονείς βά-λουν βαθιά το χέρι στην τσέπη.

Tο περιεχόμενο των μαθημάτων αλλάζει, με στόχο τη στροφή στην απλή κατάρτιση και τις πιστοποιημέ-νες δεξιότητες και την υποβάθμιση της γενικής παιδείας. Ο νέος που τε-λειώνει το σχολείο, προορίζεται για απασχολήσιμος εργαζόμενος χαμη-λής ειδίκευσης, ευέλικτος, υπάκου-ος εργάτης στο κάθε αφεντικό.

Σε ένα τέτοιο νεοφιλελεύθερο σχολείο, ο ρόλος του εκπαιδευτι-κού δεν μπορεί να είναι άλλος από του πειθήνιου οργάνου της κάθε διοίκησης και σε αυτή την κατεύ-θυνση καλείται να παίξει το ρόλο της η αξιολόγηση-χειραγώγηση των εκπαιδευτικών. Το υπουργείο, μέσα από στημένες «έρευνες», προσπαθεί να απομονώσει κοινω-νικά τους εκπαιδευτικούς, ώστε το σχέδιο για κακοπληρωμένο, ανασφαλή, χειραγωγημένο και

ελαστικοποιημένο εκπαιδευτικό να γίνει πραγματικότητα.

Το ΔΣ της ΟΛΜΕΗ επίθεση που δεχόμαστε, χρει-άζεται συνδικαλιστικές ηγεσίες αποφασισμένες να οργανώσουν μαχητικούς αγώνες. Ευκαιρία ανά-δειξης τέτοιων ηγεσιών μπορούν να αποτελέσουν οι εκλογές για το συνέδριο της ΟΛΜΕ. Από τα 11 μέλη του ΔΣ της ΟΛΜΕ το προηγούμενο διάστημα λειτουργούσαν μόνο οι εκλεγμένοι των Συνεργαζόμενων Εκπαιδευτικών Κινήσεων και των Παρεμβάσεων-Συσπειρώσεων και με πολύ πίεση ο πρόεδρος που ανήκε στη ΔΑΚΕ. Η εχθρική στάση της ΠΑΣΚ απέναντι στις κινητοποι-ήσεις του κλάδου και η στάση απο-στασιοποίησης του εκπροσώπου του ΠΑΜΕ εμπόδισαν το ΔΣ της ΟΛΜΕ να παίξει το ρόλο που του αναλογεί. Η πλήρης αδράνεια της ΠΑΣΚ και της ΔΑΚΕ δείχνει και την

ουσιαστική αποδοχή του μνημονί-ου από τη μεριά τους.

Κοινή δράση της ΑριστεράςΤο πρόβλημα βέβαια δεν έχει να κά-νει μόνο με την κατάσταση στο προ-εδρείο της Ομοσπονδίας. Η ελλιπής λειτουργία του ΔΣ και η πολύ κάτω από το αναγκαίο δραστηριοποίηση των δικτύων συναδέλφων και συνα-δελφισσών, που είναι απαραίτητη για την επιτυχή έκβαση κάθε αγωνι-στικής διεκδίκησης του κλάδου, επι-δείνωσε την κατάσταση. Η αλλαγή των συσχετισμών στο ΔΣ της ΟΛΜΕ θα είναι μόνο η αρχή της βελτίωσης της εικόνας του συνδικαλιστικού κινήματος. Απαραίτητη προϋπόθε-ση για την αγωνιστική αναγέννηση του κλάδου είναι η κοινή δράση της Αριστεράς και όσων θέλουν να αγω-νιστούν ενάντια στο μνημόνιο και τις πολιτικές της κυβέρνησης. Η κοινή δράση σχημάτων της Αριστεράς,

συλλόγων γονέων και τοπικής αυτο-διοίκησης, σε όσες περιοχές επετεύ-χθηκε, απέτρεψε ένα πολύ μαζικότε-ρο κύμα συγχωνεύσεων σχολείων.

Η Εργατική Αριστερά Εκπαιδευ-τικών, προσπαθώντας να συμβά-λει με τις παραπάνω μεθόδους, συμμετέχει στο ψηφοδέλτιο των Συνεργαζόμενων Εκπαιδευτικών Κινήσεων. Στις εκλογές για το 15ο Συνέδριο της ΟΛΜΕ, που θα γίνουν το αμέσως επόμενο διάστημα, συμμετέχουμε με τους παρακάτω συντρόφους και συντρόφισσες: Κατερίνα Αγγίσταλη ΕΛΜΕ Κιλκίς, Βασίλης Μορέλλας ΕΛΜΕ Ημαθί-ας, Γιάννης Παππάς Ε΄ ΕΛΜΕ Θεσ-σαλονίκης, Φρόσω Μόσχου Δ΄ ΕΛΜΕ Θεσσαλονίκης, Νίκος Ανα-στασιάδης Δ΄ ΕΛΜΕ Θεσσαλονί-κης, Αφροδίτη Γιαννάκη ΕΛΜΕ Αρ-καδίας, Πέτρος Παπαδάκης ΕΛΜΕ Κοζάνης, Μιχάλης Βεργίτσης ΕΛΜΕ Νότιας Αθήνας, Σωτήρης Μάρτα-λης Γ΄ ΕΛΜΕ Δυτ. Αττικής.

15ο Συνέδριο ΟΛΜΕΓια μια συνδικαλιστική ηγεσία στο ύψος των περιστάσεων

Πρωτομαγιά στον κόσμο

Με μεγάλες συγκεντρώσεις σε κάθε γωνιά του πλανήτη τιμήθηκε και η φετινή εργατική Πρωτομαγιά. Από το Παρίσι ως τη Μανίλα, εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενοι διαδήλω-σαν με αίτημα καλύτερους μισθούς και εργα-σιακά δικαιώματα, ενώ παράλληλα εξέφρασαν την αλληλεγγύη τους στις εξεγέρσεις του αρα-βικού κόσμου.

Στην Ιστανμπούλ πάνω από 200.000 κό-σμου μαζεύτηκε στην πλατεία Ταξίμ, τη δεύ-τερη φορά που επιτρέπεται πρωτομαγιάτικη συγκέντρωση, μετά τα δραματικά γεγονότα του 1977, όταν 34 αγωνιστές έπεσαν νεκροί από σφαίρες παρακρατικών. Παρ’ όλα αυτά η πα-ρουσία της αστυνομίας ήταν και πάλι έντονη.

Χιλιάδες διαδηλωτές κατέκλεισαν την πλα-τεία Ταχρίρ του Καΐρου, ανταποκρινόμενοι στο κάλεσμα των ανεξάρτητων συνδικάτων, τα οποία φτιάχτηκαν μέσα στη φωτιά της πτώσης του Μουμπάρακ. Οι συγκεντρωμένοι κρατού-σαν αιγυπτιακές, λυβικές, συριακές και κόκ-κινες σημαίες, ζητώντας κοινωνική δικαιοσύ-νη, να καθοριστεί ελάχιστος μηνιαίος μισθός 1.500 λιρών (περίπου 170 ευρώ), να δικαστούν οι διεφθαρμένοι συνδικαλιστές και να διασφα-λιστεί η ανεξαρτησία των συνδικάτων.

Στο Παρίσι, δίπλα στα αιτήματα για αξιοπρε-πή εργασία, μισθούς και συντάξεις, οι διαδη-λωτές εξέφρασαν τόσο την υποστήριξή τους στους εξεγερμένους λαούς της Β. Αφρικής και της Μέσης Ανατολής, όσο και την καταδίκη τους για την άνοδο της ακροδεξιάς.

Στην Ισπανία της ανεργίας και τη Γερμανία των παγωμένων μισθών, είχαμε ανάλογες συ-γκεντρώσεις. Στο Αμβούργο τηρήθηκε το «έθι-μο» των συγκρούσεων με την αστυνομία γύρω από το αυτόνομο κέντρο της Rote Flora.

Στη Μόσχα οι εκδηλώσεις της πρωτομαγιάς αποτέλεσαν αφορμή για μικρές αντικυβερνη-τικές διαδηλώσεις, απέναντι στις φιέστες του Κρεμλίνου. «Από το Κάιρο μέχρι τη Μόσχα, μόνο ο αγώνας δίνει δικαιώματα», ήταν το βασι-κό σύνθημα των αριστερών διαδηλωτών.

Δυναμικές πορείες είχαμε και σε αρκετές πό-λεις της Ασίας, με κυριότερη αυτή στη Σεούλ, όπου 50.000 διαδηλωτές απαίτησαν από την κυβέρνηση το πάγωμα των τιμών στα τρόφι-μα, αφού ο καλπάζων πληθωρισμός απειλεί ανοιχτά τα φτωχότερα στρώματα.

εργατικά • 5ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ4 Μάη 2011

ΟΑΕΕΚρούσμα εργοδοτικής τρομο-κρατίας, που θυμίζει εποχές χούντας και ΕΡΕ, καταγγέλλει η Επιτροπή Αγώνα εργαζομένων στον ΟΑΕΕ. Πριν λίγο καιρό εργα-ζόμενος, στην προσπάθειά του να κάνει τη δουλειά του με ευ-συνειδησία, εξέφρασε μια άπο-ψη για τη Διοίκηση του ΟΑΕΕ, η οποία μεταφέρθηκε στον ίδιο το Διοικητή. Η αντίδραση του: πήρε τηλέφωνο το συνάδελφο και τον απείλησε με μετακίνηση στην Ελευσίνα. Σε συνάντηση, που ακολούθησε με μέλη του σωμα-τείου τους, διαβεβαίωσε ότι το θέμα ήταν λήξαν. Αποδείχθηκε ότι έλεγε ψέματα. Πριν λίγες μέ-ρες ενημέρωσαν τον εργαζόμενο ότι μετακινείται στην Αγία Πα-ρασκευή. Είναι ολοφάνερο ότι η συγκεκριμένη μετακίνηση δεν γίνεται για να ενισχυθεί το τμή-μα, αλλά για λόγους προσωπι-κής αντεκδίκησης και τιμωρίας. Σημειώνουμε πως στα τέσσερα χρόνια υπηρεσίας του ο ίδιος εργαζόμενος μετράει ήδη τρεις μετακινήσεις.

Ξυλοδαρμός εργαζόμενηςΘύμα ξυλοδαρμού από τον εργο-δότη της έπεσε η καθαρίστρια Θω-μαΐς Αραμπατζή που εργάζεται στο ξενοδοχείο «Κορνήλιος» στη Χαλ-κηδόνα. Το «λάθος» της, το οποίο οδήγησε και στον ξυλοδαρμό της, ήταν ότι απαίτησε να της καταβλη-θεί το δώρο του Πάσχα. Η πολιτική του μνημονίου, που τείνει να κα-ταργήσει κάθε εργασιακό δικαίω-μα, είναι αυτή που επιτρέπει στους εργοδότες να αποθρασύνονται σε τέτοιο βαθμό. Σε συνδυασμό με την ατιμωρησία των εργοδοτών (όπως στις δολοφονικές επιθέσεις στην Κ. Κούνεβα και την Κάρμεν Μ. στα VIA VAI) και την απραξία των ηγεσιών της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ απέναντι σε τέτοια φαινόμενα.

ΟΙΚΟΜΕΤ

Η εταιρεία στην οποία εργαζό-ταν η Κούνεβα, βρήκε τρόπο να απαλλαγεί από τις υποχρεώσεις της απέναντι στους περίπου 200 εργαζομένους της στον ΗΣΑΠ. Εκχώρησε πλήρως την συμβατι-κή της υποχρέωση καθαρισμού στην εταιρία TASK J & P ΑΒΑΞ Α.Ε. Στις 22/4 οι 2 εταιρείες με εκβιαστικό τρόπο υποχρέωσαν τους εργαζόμενους να υπογρά-ψουν συμβάσεις εργασίας με τη νέα εταιρεία και με ταυτόχρονη έγγραφη δήλωση «οικειοθελούς αποχώρησης» από την ΟΙΚΟ-ΜΕΤ. Έτσι η ΟΙΚΟΜΕΤ απαλλά-χθηκε από τα δεδουλευμένα που τους χρώσταγε, μεταξύ των οποί-ων και το επίδομα άδειας για το 2010. Με την υπογραφή αυτών των συμβάσεων οι εργαζόμενοι έμαθαν ότι τελικά εργοδότης τους είναι η εταιρεία «ενοικίασης εργαζομένων» KLUEH HUMAN RESOURCES ΕΛΛΑΣ ΑΕΠΑ.

Αστυνομικές οδηγίεςΜετά τα παραπάνω καμιά έκπλη-ξη δεν προκαλεί το γεγονός ότι η ΕΛ.ΑΣ. εξέδωσε «συμβουλές» ασφαλείας μόνο προς γυναίκες στα μέσα Απρίλη. Με αυτές κα-λεί τις γυναίκες να αποφεύγουν να κυκλοφορούν μόνες. Καλεί την πλειοψηφία δηλαδή του πληθυσμού να μείνει κλεισμέ-νη στα σπίτια του. Η σοσιαλι-στική κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ βρήκε τη λύση (αντίστοιχη με τις προτάσεις της ακροδεξιάς). Οι γυναίκες είναι τα πρώτα θύ-ματα της υψηλής ανεργίας, των

ελαστικών μορφών εργασίας και της εργοδοτικής ασυδοσίας. Ο δρόμος για να απελευθερω-θούν περνάει μέσα από την κοι-νή πάλη με τους συναδέλφους τους στους χώρους δουλειάς για να ανατρέψουν την πολιτική του μνημονίου που τις θέλει άνεργες, κακοπληρωμένες και ακόμη και κακοποιημένες, όταν διεκδικούν τα δικαιώματά τους.

UPSΜια ακόμη πετυχημένη κινητο-ποίηση πραγματοποιήθηκε στις 2 Μάη στο χώρο των ταχυμετα-φορών. Εργαζόμενοι στις 2 εται-ρείες της UPS (Northpack και Southpack) μαζί με το ΣΕΤΤΕΑ (Σωματείο Εργαζομένων Ταχυ-δρομικών, Ταχυμεταφορικών Επιχειρήσεων Νομού Αττικής) απέκλεισαν τις κεντρικές εγκα-ταστάσεις της εταιρείας στο Κο-ρωπί. Οι εργαζόμενοι διεκδικούν να εξασφαλιστεί η συνέχιση της εργασίας τους, με την αναγνώ-ριση της προϋπηρεσίας τους και όλων των εργασιακών δικαιωμά-των τους, στις 2 εταιρείες που η UPS παραχώρησε το πελατολό-γιό της, XP Courier και Center Courier. Η εταιρεία που εδώ και 2 βδομάδες δεν δεχόταν ούτε να συζητήσει με τους εργαζό-μενους, υποχρεώθηκε μετά τη μαζική συμμετοχή τους στην κι-νητοποίηση να δεχθεί τελικά επι-τροπή εργαζομένων, που εκλέ-χτηκε άμεσα από τους ίδιους, για να συζητήσει τα αιτήματά τους. Η συνάντηση θα πραγματοποιη-θεί στις 3 Μάη το απόγευμα.

Επιμέλεια: Θοδωρής Πατσατζήςνέα από τους εργατικούς χώρους

Η κυβέρνηση σκληραίνει συνεχώς τη στάση της προς τους δημοσίους υπαλλήλους. Στα τέλη Απρίλη κατέθεσε ρύθμιση με την οποία το ωρά-ριο των δημοσίων υπαλλήλων επεκτείνεται από τις 37,5 στις 40 ώρες. Οι συνέπειες στη ζωή των δημοσίων υπαλλή-λων θα είναι τραγικές. Από την αναγκαστική πληρωμή ιδιωτι-κών παιδικών σταθμών για τη φύλαξη των παιδιών τους, ως την αύξηση των ωρών εργασί-ας, στη διάρκεια των οποίων θα μπορούσαν να ασχοληθούν δημιουργικά με την καλυτέ-ρευση του βιοτικού επιπέδου τους ή την οργάνωση των αντιστάσεων στην κυβερνητι-κή πολιτική.

Η κυβέρνηση πιέζεται να δώ-σει λύση στη δυσλειτουργία των υπηρεσιών, που έχει προ-

κληθεί από την απόλυση συμ-βασιούχων και stage. Είναι μια κατάσταση που ταλαιπωρεί όλο και περισσότερο τους χρή-στες των κοινωνικών υπηρεσι-ών και όσους επισκεπτόμαστε τους δημόσιους οργανισμούς και θα επιδεινωθεί, με τις απο-φάσεις της κυβέρνησης για την απόλυση όλων των συμ-βασιούχων και τις προσλήψεις που θα μειωθούν δραματικά.

Η απόφαση για την αύξηση του ωραρίου είναι δεμένη με την προσπάθεια της κυ-βέρνησης να επιβάλλει την ελαστική εργασία σε όλο το δημόσιο τομέα, καταστρατη-γώντας τις συλλογικές συμ-βάσεις και τους κανονισμούς προσωπικού. Αν δεν απαντη-θεί, οι συνθήκες εργασίας των δημοσίων υπαλλήλων θα χειροτερέψουν και όποιος νο-

μίζει ότι ο κακοπληρωμένος και πιο εντατικά εργαζόμενος μπορεί να προσφέρει καλύτε-ρες υπηρεσίες, με λιγότερη γραφειοκρατία και μικρότε-ρες ουρές, είναι γελασμέ-νος. Οι δημόσιοι υπάλληλοι χρειάζεται να ξεσηκωθούν, απαιτώντας άμεσα μαζικές προσλήψεις μόνιμου προσω-πικού σε όλες τις κοινωνικές υπηρεσίες και τις απαραίτη-τες δαπάνες για τον υλικο-τεχνικό εξοπλισμό που θα καλυτερέψει τις προσφερό-μενες υπηρεσίες, μειώνοντας την ταλαιπωρία του κόσμου. Η γενική απεργία στις 11 Μάη είναι μια καλή ευκαιρία να δείξουν ότι μπορούν να ορ-γανώσουν μαζικές κινητοποι-ήσεις και να ανατρέψουν τον εργασιακό εφιάλτη που τους ετοιμάζει η κυβέρνηση.

Γενικευμένη επίθεση στους δημοσίους υπαλλήλους

Σ τις 26 Μάη η ΕΣΗΕΑ θα έχει εκλογές για το νέο Διοικητι-κό Συμβούλιο. Πρόκειται για

μια στιγμή κυριολεκτικά κρίσιμη μέσα στο άγριο τοπίο που διαμορ-φώνεται στα ΜΜΕ. Για τους δημοσι-ογράφους, αλλά και για όλους τους εργαζόμενους στα ΜΜΕ, το καθο-ριστικό ζήτημα είναι η διεκδίκηση των Συλλογικών Συμβάσεων Εργα-σίας. Πρόκειται για το σημείο όπου θα κριθεί το αν θα ανατραπούν ή θα οριστικοποιηθούν μια σειρά από ήττες του κλάδου (Σκάι, «Βήμα», Αγγελόπουλος, «Μακεδονία», ομα-δικές απολύσεις, ατομικές συμφω-νίες κ.λπ.). Πρόκειται για το σημείο όπου θα κριθεί το αν θα ανακοπεί ή όχι η πρωτοφανής επιθετικότητα των εργοδοτών, που, αξιοποιώντας την κυβερνητική πολιτική, επιδιώ-κουν την πλήρη απορύθμιση στον τομέα της ενημέρωσης.

Το δυναμικό της αντίστασης υπάρ-χει. Εκδηλώθηκε στη μεγάλη απεργία της 7-8-9-10 Απρίλη. Η «Συσπείρωση» έχει ταυτιστεί με την προσπάθεια ορ-γάνωσης αυτού του δυναμικού. Από τον Οκτώβρη του 2010 παλεύουμε για να φτάσει ο κλάδος σε μια απο-φασιστική απεργιακή αναμέτρηση διεκδίκησης της Σύμβασης, περνώ-ντας και μέσα από μια δημοκρατι-κή πορεία Γενικής Συνέλευσης της ΕΣΗΕΑ. Οι προτάσεις και η τακτική μας υπονομεύθηκαν επανειλημμένα από τις δυνάμεις του εργοδοτικού συνδικαλισμού, που παραμένουν ισχυρές μέσα στο ΔΣ της Ένωσης, με κορυφαίο σημείο την αποτυχία της 48ωρης απεργίας του Δεκέμβρη. Πα-λέψαμε για την ανασύνταξη μετά από αυτή την ήττα και παίξαμε καθορι-στικό ρόλο στην 4ήμερη απεργία του Απρίλη. Η Συσπείρωση διεκδίκησε και πρότεινε στην ΕΣΗΕΑ τη συνέχεια των απεργιακών κινητοποιήσεων για τη Σύμβαση, με μια νέα μεγάλη απερ-γία μέσα στο Μάη και πριν τις εκλο-γές. Την πρόταση αυτή απέρριψαν οι φιλοεργοδοτικές δυνάμεις, με πρω-τοπόρα την παράταξη του Προέδρου του ΔΣ, Π. Σόμπολου, που πρότεινε να αποδεχθούμε τη γενικευμένη μεί-ωση των μισθών, που απαιτούν οι ερ-γοδότες.

Υπέρ της απεργιακής κινητοποίη-σης, πέρα από τη Συσπείρωση, τά-χθηκαν μόνο οι παρατάξεις Αριστε-ρή Όχθη (Ν. Νταουντάκη) και ΔΑΣ (ΚΚΕ). Άνοιξε έτσι ο δρόμος για την παραπομπή της διεκδίκησης της Σύμβασης στις υποχρεώσεις του… επόμενου ΔΣ και στην οργάνωση μιας προεκλογικής περιόδου χωρίς τα «κουτά» ζητήματα των απεργιών και των διεκδικήσεων.

Παρ’ όλα αυτά οι εκλογές θα έχουν μεγάλη σημασία. Οι εργοδό-τες γνωρίζουν ότι την επόμενη ημέ-ρα θα ξεσπάσει η θύελλα των ανα-διαρθρώσεων-συγχωνεύσεων στις επιχειρήσεις των ΜΜΕ και θα επιδι-ώξουν να έχουν μια «φιλική» πλειο-ψηφία στο ΔΣ του μεγαλύτερου σω-ματείου στο χώρο του Τύπου.

Ήδη οι τάσεις «ανασύνθεσης» είναι ορατές στο χώρο του φιλοερ-γοδοτικού συνδικαλισμού. Ο Π. Σό-μπολος, μετά από 3 θητείες, δηλώνει ότι δεν θα είναι(!) ξανά υποψήφιος, ενώ οι «συγκλίσεις» της παράταξής του με την παράταξη Τσαλαπάτη γί-νονται όλο και στενότερες.

Η Συσπείρωση βγαίνει από την παρούσα θητεία στο ΔΣ με τραύ-ματα, από τις ήττες του κλάδου που δεν μπορέσαμε να αποτρέ-ψουμε, αλλά και με το «παράσημο» ότι σταθήκαμε δίπλα στους συνα-δέλφους μας ακόμα και στις πιο δύσκολες στιγμές. Αυτό το χαρα-κτηριστικό τοποθετεί τις δυνάμεις μας στο ρόλο του «κορμού» για την αναγκαία ανασύνταξη του αγωνι-στικού κομματιού του κλάδου. Και το ρόλο αυτό προσπαθήσαμε να τον υπηρετήσουμε: Προτείναμε στο ΚΚΕ τη συγκρότηση Προεδρεί-ου –με Πρόεδρο από τη δική του παράταξη!– που θα μπορούσε να χειριστεί τελείως διαφορετικά κρί-σιμες στιγμές. Κρατήσαμε χαμηλά τους τόνους της αντιπαράθεσης, ακόμα και όταν δεχόμασταν αδικαι-ολόγητες επιθέσεις, προτιμώντας να προσπαθούμε διαρκώς να συ-γκροτήσουμε μέτωπο αντίστασης και αλληλεγγύης. Μπροστά στις επερχόμενες εκλογές προτείναμε –και εξακολουθούμε να προτείνου-με– στις δυνάμεις που αναφέρο-νται στο χώρο της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ένα ενιαίο ψηφοδέλτιο με εγγυήσεις στην εκλογιμότητα, αλλά και στην αυτοτέλεια κάθε διαφορετικής δύ-ναμης. Ανεξάρτητα με τις επιλογές που τελικά θα κάνει το κάθε επιτε-λείο, με αυτό το πνεύμα θα συνεχί-σουμε. Με το βλέμμα στην επόμε-νη ημέρα, όπου οι δημοσιογράφοι, αλλά και όλοι οι εργαζόμενοι στα ΜΜΕ, θα κλιθούμε να αντιμετωπί-σουμε καθοριστικές προκλήσεις.

Υ.Γ.: Επειδή οι μέρες είναι πονηρές και η παραπομπή της μάχης για τη Σύμβαση στο επόμενο ΔΣ είναι πολύ επικίνδυνη, η Συσπείρωση δηλώνει ότι θα συμβάλει αποφασιστικά στην ακαριαία συγκρότη-ση του νέου ΔΣ, έστω και αν γι’ αυτό χρει-αστεί καταφυγή στη μέθοδο του αντιπρο-σωπευτικού-αναλογικού Προεδρείου…

Την επομένη των μεγάλων απεργιών στα ΜΜΕ

Εκλογές στην ΕΣΗΕΑ

6 • κίνημα ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ4 Μάη 2011

Του Αντώνη Καραβά

Έ να χρόνο μετά την έναρξη του μνημόνιου και τη με-γάλη απεργία στις 5 Μάη

2010 ο απολογισμός για την απο-τελεσματικότητα της αντίστασης είναι αντιφατικός. Τα συνδικάτα αποδείχτηκαν κατώτερα των πε-ριστάσεων, δεν οργάνωσαν τους αγώνες για την ανατροπή των μέ-τρων.

Η πραγματικότητα αυτή, μπρο-στά στο νέο γύρο αναμέτρησης του εργατικού κινήματος με την κυβέρνηση, έχει ανοίξει μια έντο-νη συζήτηση για το πώς μπορεί να αντιμετωπιστεί αυτή η κατά-σταση.

Η ανεπάρκεια των συνδικάτων να απαντήσουν στην κυβερνητι-κή επίθεση έχει σαν αποτέλεσμα είτε να θρέφονται απομονωτι-κές τακτικές τύπου ΠΑΜΕ, είτε να (επαν)εμφανίζονται απόψεις περί του τέλους των συνδικάτων, ακόμα και αυτού του ίδιου του εργατικού κινήματος…

Πάλη μέσα στα συνδικάταΠρόκειται για εντελώς λάθος αντιμετωπίσεις.Τα συνδικάτα εί-ναι οι συλλογικές εργατικές ορ-γανώσεις που δημιουργήθηκαν από την αυγή του καπιταλισμού μέχρι σήμερα, σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης, επειδή εξυ-πηρετούν μια αυθεντική ανάγκη: την υπεράσπιση και την προώθη-ση των εργατικών συμφερόντων στην αναπόφευκτη οικονομική και ταξική πάλη που διεξάγεται μέσα στον καπιταλισμό. Επομέ-νως αποτελούν μια μόνιμη δύνα-μη που δεν πρόκειται να υποχω-ρήσει.

Αυτή είναι από την πλευρά μας μια αντιμετώπιση αρχής που δεν αφορά μόνο το ένδοξο παρελ-θόν των συνδικάτων, αλλά την πιο πρόσφατη ιστορία τους στην εποχή του νεοφιλελευθερισμού.

Ο απεργιακός ξεσηκωμός του Γαλλικού Δεκέμβρη το 1995, ήταν ο σταθμός για την αναζωογώνη-ση του εργατικού κινήματος και για τη συγκρότηση του διεθνούς κινήματος ενάντια στη νεοφιλε-λεύθερη παγκοσμιοποίηση. Στην Ευρώπη η θατσερική επέλαση της δεκαετίας του ’80 δεν κατά-φερε να βάλει ταφόπλακα στο εργατικό κίνημα, καθώς σήμερα αναβιώνουν οι εργατικοί αγώνες

και οι μαζικές διαδηλώσεις –που ξεπερνούν σε αριθμό τις κινητο-ποίησεις του ’68– ακόμα και σε «δύσκολες» χώρες όπως η Βρε-τανία. Αλλά και στις αραβικές επαναστάσεις που βρίσκονται σε εξέλιξη, ο ρόλος των συνδι-κάτων είναι καθοριστικός. Στην Αίγυπτο τα συνδικάτα –παρά τις διορισμένες ηγεσίες τους– δια-δραμάτισαν αποφασιστικό ρόλο στην ανατροπή του Μουμπάρακ. Οι απεργίες των εργατών στη Μαχάλα και την Αλεξάνδρεια λύ-γισαν το καθεστώς, καθώς δεν μπόρεσε να απομονώσει τη νεο-λαία και τον κόσμο της πλατείας Ταχρίρ. Οι κυβερνητικοί πανικο-βλήθηκαν από την προοπτική η εργατική βάση να αρχίσει να βάζει αιτήματα και να υλοποιεί η ίδια τη δημοκρατία –δηλαδή τον εργατικό έλεγχο– μέσα στα εργο-στάσια.

Η Ελλάδα δεν αποτελεί εξαί-ρεση. Τα συνδικάτα ήταν η ρα-χοκοκαλιά της αντίστασης στη νεοφιλελεύθερη επίθεση τις δύο τελευταίες δεκαετίες, με κορυ-φαίες στιγμές τον ηρωικό αγώνα της ΕΑΣ και κατά του ασφαλιστι-κού Γιαννίτση. Αλλά και στη ση-μερινή συγκυρία το κέντρο της αντίστασης είναι οι αγώνες στην ΕΘΕΛ και το ΜΕΤΡΟ, στα ΜΜΕ, οι συμβασιούχοι, οι υγειονομικοί και οι εκπαιδευτικοί, ο αγώνας των εργαζομένων στη ΔΕΗ που είναι μπροστά μας.

Αυτά τα παραδείγματα δεί-χνουν όχι μόνο ότι τα συνδικάτα είναι μια υπαρκτη δύναμη αντί-

στασης, αλλά και ότι μπορούν να καθορίσουν τις πολιτικές εξελίξεις. Αρα, οι αγωνιστές της Αριστεράς πρέπει να δρούν μέσα στις υπαρκτές μαζικές εργατικές οργανώσεις, μέσα στα συνδι-κάτα. Όμως πρέπει να δρουν με έναν ειδικό τρόπο.

…Ενάντια στη συνδικαλιστική γραφειοκρατίαΔεν πρέπει να υπάρχει κανένα περιθώριο για αυταπάτες για το ρόλο της συνδικαλιστικής γρα-φειοκρατίας και την παράδοση των υποχωρήσεων τα τελευταία 20 χρόνια. Η ηττοπάθεια και η αναμονή αλλαγής των συσχετι-σμών μέσα στα συνδικάτα είναι ένα άλλο λάθος που πρέπει να αποφύγει η ριζοσπαστική Αρι-στερά. Ο τρόπος για να γίνει αυτό, για να ξεπεραστεί η αδράνεια των συνδικαλιστικών ηγεσιών, είναι η κινητοποίηση της εργα-τικής βάσης με την ενθάρρυνση και την οργάνωση διαδικασιών «από τα κάτω». Με τη στήριξη της κάθε μορφής εργατικής μα-χητικότητας όπως οι συνελεύ-σεις, οι επιτροπές, οι απεργιακές φρουρές κλπ. Με τον οριζόντιο συντονισμό συνελεύσεων, σω-ματείων και ομοσπονδιών. Με την προσπάθεια ανάδειξης νέων φυσικών ηγεσιών από τη βάση, σε σύγκρουση με τη σοσιαλδη-μοκρατία.

Το ξεπέρασμα της συνδικαλι-στικής γραφειοκρατίας δεν μπορεί να γίνει με άλματα, γιατί δεν είναι

απλά «ένα τσιμπούρι που έχει κά-τσει στο σβέρκο της εργατικής τάξης», αλλά ένα ιδιαίτερο στρώ-μα διαμεσολαβητών ανάμεσα στο κεφάλαιο και την εργασία που δια-τηρεί πλειοψηφικούς και στενούς δεσμούς με την εργατική βάση.

Για το επόμενο κρίσιμο δίμη-νο, με αρχή τη γενική απεργία της 11ης Μάη, έχουν ήδη τεθεί οι βάσεις για την ανάπτυξη ενός πιο δυνατού εργατικού κινήμα-τος –απέναντι σε μια πιο αδύνατη πολιτικά κυβέρνηση– με δύο νέα ποιοτικά στοιχεία.

Αιτήματα ανατροπήςΤα αιτήματα που διαμορφώθη-καν στον πρώτο γύρο, πήγαν και θα πάνε αναγκαστικά, κάτω από την πίεση των πολιτικών εξελί-ξεων, ακόμα πιο πέρα από τα πλαίσια των ανακοινώσεων της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας για «μια πιο δίκαιη κατανομή των βαρών του χρεόυς» και την «απα-λαγή από την εξάρτηση από την τρόικα». Ξεκινώντας από την υπε-ράσπιση των κατακτήσεων και ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις, ήδη έχουν τεθεί πιο προχωρημέ-να αιτήματα που εκδηλώνονται στους δρόμους: Να ανατραπεί το μνημόνιο, δεν πληρώνουμε την κρίση τους, καμια θυσία στο όνο-μα του ευρώ και της ΕΕ, λεφτά για τις εργατικές ανάγκες και όχι για τους τραπεζίτες κ.λπ. Η απα-ξίωση του κοινοβουλευτισμού και των εναλλακτικών εφεδρειών του, οργή για την καταστολή και την καταπάτηση των δημοκρα-

τικών δικαιωμάτων, αντικυβερ-νητική διάθεση και το αίτημα να φύγει αυτή η κυβέρνηση είναι χαρακτηριστικά των διαθέσεων.

Η Αριστερά όχι μόνο δεν πρέ-πει να διστάσει να ταυτιστεί με τέτοια αιτήματα, αλλά είναι επι-τακτικό να αρχίσει να βάζει με αποφασιστικό και συστηματικό τρόπο αιτήματα που συγκροτούν ένα πολιτικό εργατικό πρόγραμ-μα διεξόδου από την κρίση και τη χρεωκοπία.

Οργάνωση από τα κάτωΗ ρήξη με τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία και η προώθηση οργάνωσης στη βάση μπορεί να πάρει ευρύτερα χαρακτηριστι-κά κάτω από τη δυναμική που αναπτύχθηκε στο προηγούμενο διάστημα. Οι μαζικές μαχητικές συνελεύσεις και η προσπάθεια συντονισμού που είδαμε στις συγκοινωνίες, οι πρώτες απεργί-ες με διάρκεια που είδαμε στην ΕΘΕΛ και στα ΜΜΕ, η κατάληψη του υπουργείου Υγείας από τους γιατρούς, η ανάπτυξη σωματείων και επιτροπών στους δύσκολους χώρους του ιδιωτικού τομέα, ο αποκλεισμός επιχειρήσεων από τους απεργούς ενάντια στις απο-λύσεις που είδαμε στις ταχυμε-ταφορές, στους βιβλιουπάλλη-λους, στις εταιρείες τηλεφωνίας, στα μαγαζιά των ΜΜΕ, οι κοινές συσκέψεις και η συντονισμένη απεργία και διαδήλωση ΟΕΝΓΕ-ΟΛΜΕ-ΔΟΕ, η συγκρότηση πρω-τοβουλιών σωματείων σε πολλές πόλεις, οι μαζικές και μαχητικές γενικές απεργίες και οι απόπειρες για την περικύκλωση της Βουλής με κορμό το συντονισμό των πρω-τοβάθμιων σωματείων ενάντια στις επίσημες συνδικαλιστικές ηγεσίες, ο συντονισμός των επι-τροπών αγώνα στις γειτονιές με τα σωματεία ενάντια στα κλεισίματα και τις συγχωνεύσεις σχολείων και νοσοκομείων… Πρόκειται για πολύτιμες παρακαταθήκες της εργατικής δράσης που μπορούν, με αφετηρία τις 11 Μάη, να επιβά-λουν την κλιμάκωση των αγώνων με ακόμα πιο αποφασιστικά και συντονισμένα απεργιακά βήματα από τα συνδικάτα και παράλληλα να δημιουργήσουν νέες μορφές επιτροπών και συντονιστικών αυ-τοοργάνωσης και διχτύων της ερ-γατικής βάσης.

Αριστερά και Συνδικάτα

Συζητήσεις - ΕκδηλώσειςΤο Μέτωπο Αλληλεγγύης και Ανατροπής οργα-νώνει ανοιχτή εκδήλωση την Τετάρτη 4 Μάη, στην ΑΣΟΕΕ, στις 18.30, με θέμα: «Γιατί η οργή του λαού δεν μπορεί να συναντηθεί με το οργανωμένο συνδικαλιστικό κίνημα; Επισημάνσεις -Αιτίες -Προτάσεις».

Στην συζήτηση θα λάβουν μέρος συνδικαλιστές από πλήθος εργασιακών χώρων του δημόσιου και ιδιωτι-κού τομέα όπως εκπαίδευση, Υγεία, συγκοινωνίες, ΔΕΗ, τράπεζες, οικοδόμοι, ταχυμεταφορές, κινητή τηλεφωνία, εργοστάσια κ.α. καθώς και από διάφορα κοινωνικά κινήματα όπως Κερατέα, «δεν πληρώνω».

ΑΙΓΑΛΕΩΤο Μέτωπο Αλληλεγγύης και Ανατροπής, σε συνεργασία με το Αριστερό Βήμα Διαλόγου, οργανώνει εκδήλωση-συζήτηση με θέμα «Κρί-ση, Αριστερά και απαντήσεις». Η εκδήλωση θα γίνει στο Πνευματικό Κέντρο «Γιάννης Ρίτσος» του Δήμου Αιγάλεω (Δημαρχείου 17 και Κου-ντουριώτου), τη Δευτέρα 16/5, στις 7.00μμ.

Ομιλητές θα είναι οι Νάντια Βαλαβάνη, Πανα-γιώτης Λαφαζάνης και Πέτρος Παπακωνστα-ντίνου. Τη συζήτηση θα συντονίσουν οι Πέ-τρος Παπανικολάου και Αθηνά Σκαμπά.

ΔΕΑΣυζητήσεις με θέμα «Αποκλειστικές Οικονομικές Ζώ-νες: Ταξικά ή Εθνικά συμφέροντα; Η στάση της Αριστε-ράς».– Εξάρχεια: Πέμπτη 5/5, στις 7.30μμ, στο «Άμα Λάχει».

– Άλιμος: Πέμπτη 12/5, στις 8.00μμ στο Ά ΚΑΠΗ Αλίμου (Καλαμακίου 72).

– Ζωγράφου: Πέμπτη 12/5, στις 7.30μμ, στο «Κίνημα στην Πόλη» (Καλλιστράτους και Τραυλαντώνη).

– Περιστέρι: Δευτέρα 9/5, στις 7.30μμ, στο Στέκι της «Αρι-στερής Κίνησης Περιστερίου» (Σαρανταπόρου 47).

αριστερά • 7ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ4 Μάη 2011

Του Αντώνη Νταβανέλλου

Μ ια ενδιαφέρουσα συ-ζήτηση για τα ζητή-ματα στρατηγικής του

κομμουνιστικού κινήματος διεξά-γεται –με ιδιόμορφο όπως πάντα τρόπο– στις γραμμές του ΚΚΕ.

Η απόφαση της ΚΕ (Μάρτης του 2011) για τις διεθνείς εξελί-ξεις, μεταξύ άλλων, δηλώνει:

«Το Ιράκ έδωσε ένα επιπλέον μεγάλο «μάθημα και στο διε-θνές κομουνιστικό κίνημα, που δυστυχώς δεν έχει ακόμα αφο-μοιωθεί. Το μάθημα αυτό δι-δάσκει πως στις συνθήκες του ιμπεριαλισμού δεν μπορεί να διαχωρίζονται, ως ενδιάμεσα στάδια, επιμέρους στόχοι των Κομουνιστικών Κομμάτων από το στρατηγικό τους στόχο, την ανατροπή της αστικής εξου-σίας… Σε αντίθετη περίπτωση, όταν π.χ. η πάλη κατά της κατο-χής, για τα δημοκρατικά δικαιώ-ματα και ελευθερίες, διαχωρίζε-ται από τον στρατηγικό στόχο, όπως έγινε στο Ιράκ, μπορεί να οδηγήσει το ΚΚ ακόμα και στη συνεργασία με τις ιμπεριαλιστι-κές δυνάμεις και στην ενσωμά-τωση με το σύστημα…».

Στρατηγικός στόχοςΑυτό το μεγάλο «μάθημα» (που «δυστυχώς δεν έχει ακόμα αφο-μοιωθεί») δεν αφορά ασφαλώς μόνο το μακρινό Ιράκ, ούτε μόνο τα τελευταία χρόνια. Ο Μ. Μαΐ-λης, απαντώντας από τις στήλες του «Ριζοσπάστη» στην οξύτατη επίθεση της Μαρίας Καραγιώρ-γη σχετικά με τη δολοφονία του Κώστα Καραγιώργη, αισθάνεται την ανάγκη να δηλώσει: (Υπήρ-ξαν) «λαθεμένες επιλογές που έκριναν την πορεία του λαϊκού κινήματος στην περίοδο της Κα-τοχής (Tο ΚΚΕ) μη έχοντας λύσει το κυριότερο θέμα της ταξικής πάλης, δηλαδή χωρίς να θέτει ως στόχος την πάλη για τη σοσιαλι-στική εξουσία…

(H απόφαση για την αποχή το 1946 θα μπορούσε να κριθεί ως σωστή και αναγκαία μόνον αν) ήταν ενταγμένη στη στρατηγική για την εργατική εξουσία και στην

πολιτική γενίκευσης του ένοπλου αγώνα πολύ νωρίτερα…».

Ο Μ. Μαΐλης –σωστά– τονί-ζει ότι αυτά τα «λάθη» έκριναν την πορεία του αγώνα και μετα-ξύ άλλων δημιουργούσαν την ανάγκη να αποδίδονται οι ήττες σε «υπόπτους» και «προδότες». Βέβαια αυτή η «γενική βάση» δεν είναι αρκετή για να λησμο-νηθεί η αγριότητα στην αντι-μετώπιση από την ηγεσία του ΚΚΕ του Άρη Βελουχιώτη, του Ν. Πλουμπίδη, του Κ. Καραγι-ώργη και –αργότερα– του ίδιου του Ν.Ζαχαριάδη. Όμως αυτό δεν είναι το θέμα αυτού του σημειώματος. Το θέμα είναι ότι η ηγεσία του ΚΚΕ αποκηρύσσει τη «στρατηγική των σταδίων», μια ρεφορμιστική στρατηγική που πληρώθηκε πολύ ακριβά από το ελληνικό και το παγκό-σμιο κομουνιστικό κίνημα. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι πρόκειται για πολύ θετική εξέ-λιξη, αλλά δυστυχώς αυτή είναι μόνο η μισή αλήθεια. Το ζή-τημα είναι όχι μόνο πόσο ειλι-κρινής είναι η ηγεσία του ΚΚΕ, αλλά και το τι θα διαδεχθεί τη «στρατηγική των σταδίων» που επιβλήθηκε στο ΚΚΕ στις αρχές της δεκαετίας του 1930 και που έκτοτε έχει διαποτίσει γενιές ολόκληρες στελεχών, μελών και οπαδών του κόμματος.

Ενιαίο ΜέτωποΗ θεωρητική παράδοση του μαρξισμού έχει απαντήσεις στο ερώτημα. Το 3ο και το 4ο συνέ-δριο της 3ης Διεθνούς την επο-χή της ηγεσίας του Λένιν και του Τρότσκι στην Κομιντέρν, συγκέ-ντρωσαν την προσοχή τους στο ερώτημα του πώς είναι δυνατόν τα ΚΚ –κόμματα μειοψηφικά και τότε μέσα στην εργατική τάξη– να παραμείνουν προσηλωμένα στη στρατηγική της σοσιαλιστι-κής επανάστασης και ταυτόχρο-να να διεκδικήσουν την εργατική βάση των τότε ρεφορμιστικών (σοσιαλδημοκρατικών) κομμά-των. Η απάντηση ήταν η πολιτική του Ενιαίου Μετώπου. Η πολιτι-κή που αποδεχόταν την ενότητα στη δράση –ώστε να μπορέσουν οι εργαζόμενοι να απαντήσουν

στις επιθέσεις που δέχονταν– και ταυτόχρονα η πολιτική που δια-φύλασσε την αυτονομία των ΚΚ, έχοντας εμπιστοσύνη στις ιδέες και στην πολιτική τους, με στόχο το κέρδισμα πλατειών στρωμά-των των εργαζομένων. Η πολιτι-κή αυτή είχε την πλήρη υποστή-ριξη και την πλήρη κάλυψη του ίδιου του Λένιν.

«Τρίτη περίοδος» Η πολιτική αυτή συντρίφτηκε από τη σταλινική ηγεσία της Κομιντέρν κατά την προσωρινή στροφή της στη λεγόμενη «Τρίτη περίοδο». Επρόκειτο για μια εκτί-μηση ότι –τάχα– ο καπιταλισμός έχει μπει στην «Τρίτη» και τελευ-ταία περίοδό του, ότι το καθήκον της σοσιαλιστικής επανάστασης ήταν άμεσο και ότι κάθε εργατι-κή ομάδα που δεν συμμεριζό-ταν αυτές τις εκτιμήσεις ήταν («αντικειμενικά ή υποκειμενικά») όργανο του ταξικού εχθρού (σο-σιαλφασίστες, τροτσκιστό-φα-σίστες κ.λπ.). Τα αποτελέσματα αυτής της πολιτικής ήταν τραγι-κά: ήττα των ισχυρών κομουνι-στικών και σοσιαλδημοκρατικών οργανώσεων από τους Ναζί στη Γερμανία, απομόνωση των νεα-ρών τότε ΚΚ, διαμόρφωση στο εσωτερικό τους του «ανώμαλου» καθεστώτος πολιορκημένου φρουρίου. Σε αυτά τα αποτελέ-σματα πάτησε η επόμενη αιφ-νίδια «στροφή» της σταλινικής Κομιντέρν, η στροφή δεξιά προς τα «λαϊκά μέτωπα» (της συνεργα-σίας ακόμα και με αστικά κόμ-ματα), η στροφή προς τη στρα-τηγική των σταδίων (όπου τάχα θα έπρεπε να αντιμετωπιστούν πρώτα τα «μισο-φεουδαρχικά υπολείμματα», να αναπτυχθεί ένας κάποιος δημοκρατικός κα-πιταλισμός και… αργότερα να τε-θεί το ζήτημα του σοσιαλισμού). Η στροφή αυτή ταίριαζε γάντι στα διπλωματικά συμφέροντα της τότε ΕΣΣΔ, ήταν όμως κατα-στροφική για τα ΚΚ στην Ευρώπη και παγκόσμια.

Δυστυχώς το ΚΚΕ αποκηρύσ-σοντας –έστω στα λόγια– τη στρατηγική των σταδίων, δεί-χνει να εμπνέεται πολύ περισ-σότερο από τη σταλινική «τριτο-περιοδική» ανάλυση, παρά από τη λενινιστική παράδοση του ενιαίου μετώπου.

Προσπαθώντας να απαντήσει στις πιέσεις για ενότητα στη δρά-ση –εμφανείς πλέον και μέσα στις γραμμές του ΚΚΕ– ο «Ριζοσπά-στης» ξερνάει χολή: Κάνει λόγο για δυνάμεις «που προσπαθούν να προασπίσουν τον καπιταλισμό, με την προβιά του “αριστερού”…». Προειδοποιεί ότι οι εκκλήσεις για ενότητα στην αντίσταση από τα κάτω «έχουν ως στόχο να διαλύ-σουν το ΚΚΕ, να πάψει αυτό να υφί-σταται ως κομουνιστικό κόμμα…».

«Αυτογκόλ»Για να στηρίξει αυτούς τους ισχυρισμούς, ανασύρει όλους τους «λογαριασμούς» από τα κι-τάπια της ιστορίας: Αυτούς που έφτιαξαν την ΕΔΑ, αυτούς που οδήγησαν στη διάσπαση του 1968, αυτούς που έφυγαν το 1991… Βέβαια εδώ ο «Ριζοσπά-στης» επιτυγχάνει ένα εντυπω-σιακό αυτογκόλ. Γιατί όλοι αυ-τοί δεν ήταν τμήματα έξω από το ΚΚΕ, δεν «επιτέθηκαν» στο ΚΚΕ με την πολιτική της ενό-τητας, ήταν τμήματα του ΚΚΕ, τμήματα της ηγεσίας του που εκτινάχθηκαν σε διαφορετικές κατευθύνσεις κάτω από τα αδι-έξοδα της στρατηγικής και της τακτικής του ιδίου του ΚΚΕ.

Ο «Ριζοσπάστης» δεν διστάζει να φτάνει σε ακραίες διατυπώσεις:

«Μην τσουβαλιάζετε το ΚΚΕ στην όποια σας Αριστερά» μας λέει ένα τίτλος του στις 29/4. Πρόκειται για ένα ακόμα αυτογκόλ. Αν έστω και για λίγο οι δυνάμεις της κοι-νωνικής αντίστασης συρρικνώ-νονταν στις δυνάμεις του ΚΚΕ, αν έστω και για λίγο η «άλλη» Αρι-στερά (οι χιλιάδες ανένταχτοι-ες αγωνιστές-στριες, ο κόσμος του ΣΥΡΙΖΑ, η επαναστατική Αριστε-ρά, η μαχητική κοινωνική βάση της σοσιαλδημοκρατίας…) εξα-φανίζονταν από το προσκήνιο, δεν θα προέκυπτε μια προεπανα-στατική κατάσταση, αλλά, αντί-θετα, μια κατάσταση που ονει-ρεύονται οι καπιταλιστές και τα παπαγαλάκια τους.

ΕυθύνεςΤην ώρα που ο κόσμος μας δέχε-ται μια πρωτοφανή επίθεση από τους καπιταλιστές, τις κυβερ-νήσεις και τους «θεσμούς» του συστήματος, τα μέλη του ΚΚΕ –όπως και όλοι μας– επιφορτί-ζονται με ειδικές ευθύνες. Την οργάνωση της νικηφόρας αντί-στασης και γι’ αυτό χρειαζόμαστε την ενότητα στη δράση. Το άνοιγ-μα του δρόμου για τη συνολική εναλλακτική λύση –για το σοσια-λισμό– και γι’ αυτό χρειαζόμαστε τη διατήρηση και την ενίσχυση των κομουνιστικών οργανώσεων και κομμάτων μας. Το ενιαίο μέ-τωπο, η συμπαράταξη στη δράση της Αριστεράς, δεν ενισχύει το διαλυτισμό. Αντίθετα δημιουργεί τα υγιή θεμέλια για την ανάπτυξη ενός πολιτικού ρεύματος πρό-θυμου και ικανού να αλλάξει τον κόσμο στην κατεύθυνση του σο-σιαλισμού και του κομουνισμού. Ο διαλυτισμός, που καταγγέλλει και φοβάται ο «Ριζοσπάστης», για πολλές και κρίσιμες δεκαετί-ες κρυβόταν μέσα στα κλειστά γραφεία της αντίληψης «ένα είναι το κόμμα», στα γραφεία που σή-μερα ανερυθρίαστα ομολογούν ότι επί χρόνια «καθοδηγούσαν» το λαό με λαθεμένες θεωρίες και στρατηγικές.

Για την οργάνωση της νικηφόρας αντίστασης χρειαζόμαστε την ενότητα στη δράση

Το ΚΚΕ, η στρατηγική των σταδίων και η ενότητα στη δράση

Σοσιαλιστική ή Δημοκραική Επανάσταση στην Ελλάδα;

Το βιβλίο του Π. Πουλιόπουλου, πρώτου Γραμματέα του ΚΚΕ, που έγκαιρα (το 1934)προειδοποιεί για τις ολέθριες συνέπειες της σταλινικής-ρεφορμιστικής στρατηγικής των σταδίων.

Του Θανάση Κούρκουλα

Μ ετά τις αραβικές εξεγέρσεις στη Βόρεια Αφρική, οι συμφωνίες της Ευρωπαϊκής Ένωσης με αιματοβαμμένα καθεστώτα, για

να φυλακίζουν τους μετανάστες και να δέχονται τις απελάσεις τους από την Ευρώπη, κινδυνεύουν να ανα-τραπούν. Ο άνεμος ελευθερίας, που φύσηξε στην Τυ-νησία, είχε σαν αποτέλεσμα να χαλαρώσουν τα μέτρα φύλαξης των συνόρων και 25.000 μετανάστες από την Αφρική να φθάσουν με πλοιάρια και βάρκες σε ιταλικά εδάφη. Παρά τα δρακόντεια μέτρα ασφαλείας της ιταλικής ακτοφυλακής, τη FRONTEX και το ναυτι-κό αποκλεισμό της Λιβύης από την πολυεθνική δύνα-μη του ΝΑΤΟ. Παρά τις συσκέψεις διπλωματικών και στρατιωτικών επιτελείων και τις εκκλήσεις του Μπερ-λουσκόνι, του Παπανδρέου και του Θαπατέρο για ενί-σχυση της «κοινοτικής αλληλεγγύης» στις χώρες του Νότου, προς αποτροπή της «λαθρομετανάστευσης».

Ρατσιστικά παζάριαΗ συζήτηση «διαχείρισης της μετανάστευσης» άνοιξε για τα καλά στην ΕΕ. Ο Μπερλουσκόνι εξέδωσε προ-σωρινές άδειες παραμονής για χιλιάδες μετανάστες από την Τυνησία. Οι Τυνήσιοι πέρασαν στη Γαλλία. Παρά τη συνθήκη Σέγκεν, που ορίζει την ελεύθερη μετακίνηση εντός των κρατών της ΕΕ, η Γαλλία απα-γόρευσε τη διέλευση στο έδαφός της ενός τρένου, το οποίο μετέφερε Τυνήσιους με χαρτιά από την Ιτα-λία, μαζί με 300 Ιταλούς ακτιβιστές. Το τρένο ονομα-ζόταν «Τρένο της αξιοπρέπειας» και η επίσημη δικαι-

ολογία της απαγόρευσης ήταν η «πιθανή διασάλευση της τάξης» από τους αλληλέγγυους Ιταλούς!

Λίγες μέρες αργότερα ο Σαρκοζί έφτασε στη Ρώμη για να διαπραγματευθεί με τον Μπερλουσκόνι. Πα-ρότι οι υπουργοί τους είχαν ανταλλάξει βαριές κου-βέντες τις προηγούμενες μέρες, οι ίδιοι εμφανίστη-καν να τα βρίσκουν. Αναφερόμενοι στη Συνθήκη Σένγκεν, δήλωσαν ότι «σε εξαιρετικές περιπτώσεις μπορεί να γίνουν τροποποιήσεις», ενώ έστειλαν κοι-νή επιστολή σε Μπαρόζο-Ρομπάι, με την οποία ζη-τούν από τις χώρες-μέλη της Ένωσης «περισσότερη αλληλεγγύη προς τα μεσογειακά κράτη που υποδέ-χονται σημαντικό αριθμό μεταναστών».

Πρότειναν επίσης στην ΕΕ την επαναφορά εσω-τερικών συνόρων μεταξύ των κρατών μελών, τα οποία θα μπορούν να διεξάγουν ελέγχους και να στέλνουν πίσω μετανάστες, πρόσφυγες ή άλλους «ανεπιθύμητους», ακόμα και αν αυτοί διαθέτουν διαβατήρια της ΕΕ ή νόμιμες άδειες παραμονής!

Ο Έλληνας υπουργός Προ.Πο., Χ.Παπουτσής, βρήκε ευκαιρία να δικαιολογηθεί, γιατί δεν αφήνει μετανάστες και πρόσφυγες να ταξιδέψουν από την Πάτρα και την Ηγουμενίτσα προς την Ιταλία: «Την επόμενη ημέρα θα αποβληθεί η χώρα από το Σέν-γκεν», είπε. Ενώ λίγο αργότερα δήλωνε: «Είναι πολύ σημαντικό ότι οι κ.κ. Μπερλουσκόνι και Σαρκοζί επεσήμαναν την ανάγκη ανακατανομής των παρά-νομων μεταναστών σε όλα τα κράτη μέλη, καθώς και την ενίσχυση της αστυνόμευσης των εξωτερι-κών συνόρων της Ευρωπαϊκής Ένωσης».

ΜετανάστευσηΠρόκειται για παιχνίδι πινγκ-πονγκ στις πλάτες των μεταναστών και των προσφύγων. Οι φωστήρες της ΕΕ ξέρουν πολύ καλά πως, όσο θα βομβαρδίζουν χώρες σαν τη Λιβύη και τα συμφέροντα των εται-ριών τους θα διαιωνίζουν τη φτώχεια σε χώρες της Ασίας και της Αφρικής, η μετανάστευση δεν πρόκει-ται να ανακοπεί. Καμία FRONTEX και καμία αναθεώ-ρηση της συνθήκης Σέγκεν δεν θα φράξει αεροστε-γώς τα εξωτερικά ή τα εσωτερικά σύνορα της ΕΕ. Οι εργάτες μεταναστεύουν όπου υπάρχουν δουλειές, ακολουθώντας το κεφάλαιο, παρά τις αυξημένες τα-ρίφες που πληρώνουν στα κυκλώματα διακίνησης, με τίμημα ακόμα και τη ζωή τους. Όμως αυτοί που τους κυνηγούν τους θέλουν πιο παράνομους και πιο κυνηγημένους, για χάρη των κερδών των αφεντι-κών, τα οποία υποχωρούν σε συνθήκες κρίσης.

Οι χώρες του Ευρωπαϊκού Νότου, όπου η ανεργία θερίζει, δεν αποτελούν πρώτη προτίμηση των μετανα-

στών, αλλά μεταβατικό σταθμό. Όμως με τους διασυ-νοριακούς περιορισμούς οι μετανάστες είναι αναγκα-σμένοι να παραμένουν στο Νότο για μήνες ή χρόνια.

Η ΕΕ, με το «Δουβλίνο 2», επιβάλλει η «διαχείριση» των μεταναστών και των προσφύγων (η εξέταση των αιτημάτων ασύλου, οι φυλακίσεις των «παράνομων» και οι απελάσεις) να γίνεται στις χώρες πρώτης ει-σόδου. Αντάλλαγμα είναι η διαχείριση αυξημένων κονδυλίων της ΕΕ για μέτρα φύλαξης των εξωτερι-κών συνόρων από τις χώρες του Νότου. Τώρα πα-ζαρεύουν και τη συνθήκη Σέγκεν με ανταλλάγματα, όπως την υποστήριξη του Σαρκοζί στον Ιταλό Μάριο Ντράγκι για τη θέση του προέδρου της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, ώστε ο Μπερλουσκόνι να στα-ματήσει να στέλνει μετανάστες στη Γαλλία.

Ταξική πολιτικήΤα αποτελέσματα των ενδοκοινοτικών παζαριών δεν ωφελούν σε τίποτα τους ντόπιους εργάτες και ανέρ-γους. Οδηγούν σε ακόμα περισσότερα κονδύλια της ΕΕ για σπατάλες σε δολοφονικά τείχη, συνοριακούς ελέγχους και στρατιωτικοποίηση των συνόρων. Την ώρα που η κρίση χρέους ξετινάζει τους μισθούς, τις συντάξεις, τα σχολεία και τα νοσοκομεία στην Ελλά-δα, οι Ευρωπαίοι εταίροι δίνουν στον Χ.Παπουτσή 230 εκατ. ευρώ για την «αποτροπή της λαθρομετα-

Η ρατσιστική πολιτική της Ευρώπης-Φρούριο αναβαπτίζει την ακροδεξιά

8 • πολιτική ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ4 Μάη 2011

Η ακροδεξιά στην Ευρώπη

Ο παραγόμενος πλούτος είναι υπεραρκετός για να «χωρέσουν» όλοι οι εργάτες, με αξιοπρεπείς δουλειές και κοινωνικές παροχές, ντόπιοι και μετανάστες

Του Σπύρου Αντωνίου

Η περίπτωση των «Αληθινών Φιλανδών», μιας ακροδεξιάς γκρούπας που έφτασε στο 19% και κατέλαβε την τρίτη θέση στις

βουλευτικές εκλογές στη Φιλανδία, ήρθε να προ-στεθεί σε μια σειρά εκλογικών επιτυχιών ακροδε-ξιών κομμάτων σε ολόκληρη την Ευρώπη. Η ξενο-φοβία, το ρατσιστικό μίσος, η εχθρότητα προς το Ισλάμ, η δήθεν αντισυστημική φρασεολογία και η καλλιέργεια της «εθνικής υπερηφάνειας» αποτε-λούν κοινά χαρακτηριστικά κάθε λογής φασιστι-κών κόμματων και οργανώσεων, που έχουν βγει από το περιθώριο και διεκδικούν πρωταγωνιστικό ρόλο στο πολιτικό σύστημα, μπολιάζοντας την κοινωνία με τις πιο αντιδραστικές ιδέες.

Απόνερα της κρίσηςΗ εξαθλίωση μεγάλων τμημάτων του πληθυσμού από την οικονομική κρίση, η επιβολή μιας ξενοφο-βικής ατζέντας στο δημόσιο πολιτικό λόγο (με κοινό παρανομαστή την ισλαμοφοβία), η εθνική αναδί-πλωση πολλών κρατών μελών της ΕΕ και η υποτίμη-ση από μέρους της Αριστεράς της αντιφασιστικής-αντιρατσιστικής πάλης, αποτελούν τους κύριους παράγοντες για την ενίσχυση τέτοιων κομμάτων.

Από την 8η θέση το 2007, οι «Αληθινοί Φιλαν-δοί» είναι σήμερα το τρίτο κόμμα και ρυθμίζουν το πολιτικό παιχνίδι στη Φιλανδία. Ο έντονος «ευ-

ρωσκεπτικισμός» τους και κυρίως η άρνησή τους να καταβάλει η Φιλανδία το μερίδιό της στο μηχα-νισμό στήριξης των χωρών της ΕΕ με «πρόβλημα» χρέους, τους εκτόξευσε εκλογικά. Οι Φιλανδοί εθνικιστές, πίσω από τη ρητορική τους ότι είναι άδικο να πληρώνουν οι «νοικοκυραίοι» για να σω-θούν οι «τεμπέληδες» της Νότιας Ευρώπης, κατά-φεραν να κρύψουν τις πραγματικές τους θέσεις: ισλαμοφοβικός λόγος, εκδίωξη των μεταναστών και αντισημιτισμός. Σε μια χώρα όπου οι κοινω-νικές ανισότητες ήταν περιορισμένες, η ανεργία βρίσκεται πλέον στο 8,6%. Τα απόνερα της κρίσης έφτασαν και στη Σκανδιναβία, όπως και η στοχο-ποίηση των μεταναστών για την εγκληματικότητα και τη φτώχεια.

Ταυτόχρονα –σχεδόν σε όλα τα ευρωπαϊκά κρά-τη– οι φασίστες διαποτίζουν την πολιτική των ευρωπαϊκών κυβερνητικών κομμάτων (συντηρη-τικών και σοσιαλδημοκρατών). Από τον Σαρκοζί και τον Μπερλουσκόνι μέχρι τον Παπανδρέου, η πάταξη της «λαθρομετανάστευσης», που απαι-τούν οι ακροδεξιές κραυγές, βρίσκει δικαίωση με αλλεπάλληλα πογκρόμ κατά μεταναστών και προ-σφύγων και με χιλιάδες πνιγμένα γυναικόπαιδα στη Μεσόγειο. Στην εποχή της χειρότερης κρίσης του καπιταλισμού από τη δεκαετία του 1930, η υι-οθέτηση πολιτικών που οικοδομούν την Ευρώπη-φρούριο δημιουργεί το πιο πρόσφορο έδαφος για το δυνάμωμα των υμνητών του ναζισμού.

Στην κάποτε ανεκτική Σουηδία, το ρατσιστικό κόμμα των «Σουηδών Δημοκρατών» πήρε τις πρώ-τες του κοινοβουλευτικές έδρες στις εκλογές του 2010, συγκεντρώνοντας 5,7%, χάρη στον αντιμε-ταναστευτικό του λόγο. Στην Ολλανδία, το κόμμα της Ελευθερίας του Γκέερτ Βίλντερς καταγγέλλει τους μουσουλμάνους μετανάστες και τη χρήση της μαντίλας. Πέρσι συγκέντρωσε 15% των ψή-φων και ήρθε τρίτο κόμμα, συμμετέχοντας στην κυβέρνηση. Στην Ουγγαρία το ναζιστικό Γιόμπικ, το οποίο έχει ένστολα τάγματα που παρελαύ-νουν ανοιχτά και επιτίθενται στους Ρομά και τους Εβραίους, μπήκε στη Βουλή για πρώτη φορά στις εκλογές του 2010, συγκεντρώνοντας 12,1%. Ανά-λογη ρητορική εξόντωσης των Ρομά έχει και το Αττάκ στη Βουλγαρία, που στις εκλογές του 2009 έλαβε 9,4% και ήρθε τέταρτο κόμμα. Από την Τσε-χία και την Πολωνία, μέχρι την Αγγλία και το Βέλ-γιο, συναντάμε ανάλογα φαινόμενα αύξησης της εκλογικής επιρροής της ακροδεξιάς.

«Εθνική προτίμηση»Στην Ιταλία και τη Γαλλία (σε μικρότερο βαθμό και στην Ελλάδα), οι «φασίστες με γραβάτα» κυριαρ-χούν στο δημόσιο λόγο, μέσα από τη συστηματική τους προβολή από τα ΜΜΕ. Η «Λέγκα του Βορρά» του Μπόσι και ο νεο-φασίστας Φίνι έχουν επιβάλει στον Μπερλουσκόνι πολιτικές «μηδενικής ανοχής» σε θέματα μετανάστευσης και παραβατικότητας.

Πόλεμος της Ευρώπηςκατά των μεταναστών

στών, αλλά μεταβατικό σταθμό. Όμως με τους διασυ-νοριακούς περιορισμούς οι μετανάστες είναι αναγκα-σμένοι να παραμένουν στο Νότο για μήνες ή χρόνια.

Η ΕΕ, με το «Δουβλίνο 2», επιβάλλει η «διαχείριση» των μεταναστών και των προσφύγων (η εξέταση των αιτημάτων ασύλου, οι φυλακίσεις των «παράνομων» και οι απελάσεις) να γίνεται στις χώρες πρώτης ει-σόδου. Αντάλλαγμα είναι η διαχείριση αυξημένων κονδυλίων της ΕΕ για μέτρα φύλαξης των εξωτερι-κών συνόρων από τις χώρες του Νότου. Τώρα πα-ζαρεύουν και τη συνθήκη Σέγκεν με ανταλλάγματα, όπως την υποστήριξη του Σαρκοζί στον Ιταλό Μάριο Ντράγκι για τη θέση του προέδρου της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, ώστε ο Μπερλουσκόνι να στα-ματήσει να στέλνει μετανάστες στη Γαλλία.

Ταξική πολιτικήΤα αποτελέσματα των ενδοκοινοτικών παζαριών δεν ωφελούν σε τίποτα τους ντόπιους εργάτες και ανέρ-γους. Οδηγούν σε ακόμα περισσότερα κονδύλια της ΕΕ για σπατάλες σε δολοφονικά τείχη, συνοριακούς ελέγχους και στρατιωτικοποίηση των συνόρων. Την ώρα που η κρίση χρέους ξετινάζει τους μισθούς, τις συντάξεις, τα σχολεία και τα νοσοκομεία στην Ελλά-δα, οι Ευρωπαίοι εταίροι δίνουν στον Χ.Παπουτσή 230 εκατ. ευρώ για την «αποτροπή της λαθρομετα-

νάστευσης», αντί για κοινωνικές δαπάνες. Τα μέτρα του ΔΝΤ απειλούν κι άλλες χώρες του ευρωπαϊκού Νότου, όπως η Πορτογαλία, ενώ ακολουθούν η Ισπανία και η Ιταλία. Η συνταγή είναι η ίδια. Οι κυ-βερνήσεις των χωρών αυτών να θυσιάσουν τους εργάτες, ντόπιους και μετανάστες, για να εξασφαλί-σουν τη «βιωσιμότητα» των τραπεζών και την αντα-γωνιστικότητα των επιχειρήσεων, μέσω των ευρω-παϊκών συμφωνιών, εγγυήσεων και δανείων. Και να ξοδεύουν τεράστια ποσά για τους βομβαρδισμούς στη Λιβύη και για μέτρα φύλαξης των συνόρων, για την εξασφάλιση της θέσης και των κερδών των καπι-ταλιστών των χωρών τους στη ζώνη του ευρώ.

Αριστερά Όμως τα κίνητρα για τον πόλεμο της ΕΕ εναντίον των μεταναστών και των προσφύγων δεν είναι μόνο οικο-νομικά. Ο ρατσισμός είναι ένα χαρτί αποπροσανατο-λισμού της οργής των λαϊκών στρωμάτων για να μην ξεσπάσει πάνω στις κυβερνήσεις των περικοπών, των συμφώνων σταθερότητας και των μνημονίων. Για την εργατική τάξη και την Αριστερά, η πάλη ενάντια στο ρατσισμό αποτελεί κεντρική επιλογή. Δεν δίνεται απο-τελεσματικά, όταν αποφεύγεται η καυτή συζήτηση του μεταναστευτικού. Ούτε όταν επικεντρώνεται μόνο σε πτυχές της Ευρώπης-Φρούριο όπως το «Δουβλίνο

2» και υποβαθμίζει την αριστερή κριτική στη φύλαξη των εξωτερικών συνόρων της ΕΕ, που συνεπάγεται υπέρογκες δολοφονικές δαπάνες σε βάρος των δα-πανών στέγασης των προσφύγων. Υποκύπτοντας σε επιχειρήματα του τύπου «δεν χωράμε άλλους μετανά-στες», δεν καταφέρνεις να χτυπήσεις τη ρίζα της φτώ-χειας και της ανεργίας ντόπιων και μεταναστών, που είναι η νεοφιλελεύθερη διαχείριση της καπιταλιστικής κρίσης. Η απάντηση της Αριστεράς πρέπει να λέει ότι ο παραγόμενος πλούτος στην κοινωνία είναι υπεραρκε-τός για να «χωρέσουν» όλοι οι εργάτες, με αξιοπρεπείς δουλειές, κοινωνικές παροχές και συντάξεις, ντόπιοι και μετανάστες. Ότι λεφτά υπάρχουν και πρέπει να τα πάρουμε από τους εξοπλισμούς, τις επιδοτήσεις στις τράπεζες, τη φορολογία των επιχειρήσεων κι από την άρνηση αποπληρωμής του χρέους στους δανειστές μας. Ότι τις θέσεις των απολυμένων συμβασιούχων των δήμων δεν τις καταλαμβάνουν Πακιστανοί και Άραβες εργάτες, ούτε τις περικοπές στα επιδόματα των δημοσίων υπαλλήλων τις τσεπώνουν πρόσφυγες που παλεύουν για πολιτικό άσυλο. Ότι ο ρατσισμός δεν στρέφεται απέναντι σε κάποιους κακούς «ξένους», αλλά πλήττει συναδέλφους μας μετανάστες εργάτες. Και ότι οι ντόπιοι εργαζόμενοι όχι μόνο δεν έχουμε να κερδίσουμε τίποτα από το ρατσισμό, αλλά αντίθετα χάνουμε σε δικαιώματα, όταν χάνουν κι εκείνοι.

Η ρατσιστική πολιτική της Ευρώπης-Φρούριο αναβαπτίζει την ακροδεξιά

πολιτική • 9ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ4 Μάη 2011

Η ακροδεξιά στην Ευρώπη

Απαγόρευση μπούργκαςστη Γαλλία

Του Κωνσταντίνου Παπανικολάου

Α πό τα μέσα Απρίλη άρχισε στη Γαλλία να εφαρμόζεται ο νόμος που ψηφίστηκε πέρ-σι στο Κοινοβούλιο, με την συμφωνία κυ-

βέρνησης και αντιπολίτευσης, για την απαγόρευση της μπούργκας σε δημόσιους χώρους. Το νομοσχέ-διο Σαρκοζί προβλέπει πρόστιμα για τις γυναίκες, αλλά κυρίως γι’ αυτούς που «τις εξαναγκάζουν» να τις φορούν. Μία εντελώς ρατσιστική πτυχή του νό-μου είναι ότι εκτός του προστίμου επιβάλλεται και υποχρέωση παρακολούθησης μαθημάτων για την έννοια «του πολίτη» από κρατικές επιτροπές. Μά-λιστα την πρώτη μέρα εφαρμογής του μέτρου, οι αστυνομικές δυνάμεις προχώρησαν στη σύλληψη της διαδηλώτριας Κενζά Ντριντέρ. Η Ντριντέρ, με μερικές δεκάδες διαδηλωτές, διαμαρτυρόταν στην πλατεία που χωρίζει την Παναγία των Παρισίων από το αρχηγείο της αστυνομίας.

Το νομοσχέδιο προκάλεσε αντιδράσεις σε μου-σουλμάνους που ζουν στη Γαλλία, αλλά και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες, παρ’ όλα αυτά οι μεγαλύ-τερες επίσημες μουσουλμανικές οργανώσεις, συμ-μετέχοντας στο διάλογο και αποδεχόμενοι το νόμο, εξασφάλισαν μια περίοδο χάριτος 6 μηνών, ώστε να ενημερώσουν τα μέλη τους.

Η στάση της γαλλικής Αριστεράς ήταν επιεικώς απογοητευτική στην προσέγγιση του συγκεκριμέ-νου θέματος. Στελέχη του ΣΚ και του ΚΚΓ συμφώνη-σαν επί της αρχής με το συγκεκριμένο νομοσχέδιο, με τις θέσεις που κατέθεσαν σε κοινοβουλευτική επιτροπή του γαλλικού Κοινοβουλίου. Η γαλλική Αριστερά, στο όνομα της «κοσμικότητας του γαλλι-κού κράτους» και της υπεράσπισης των γυναικείων δικαιωμάτων», συναίνεσε σε ένα νομοσχέδιο ρατσι-στικό, το οποίο έχει ως απώτερο στόχο το στιγματι-σμό των μουσουλμάνων μεταναστών, αλλά και την υιοθέτηση ακόμη μία φορά ακροδεξιάς ατζέντας από τον Ν. Σαρκοζί, έχοντας ως πρόφαση την υπε-ράσπιση των δικαιωμάτων των γυναικών, που πράγ-ματι καταστρατηγούνται. Σαφώς αυτές οι κινήσεις του Γάλλου προέδρου να σκληρύνει την πολιτική του ενόψει και των δημοσκοπήσεων που φέρουν τη Μ. Λεπέν του ακροδεξιού Εθνικού Μετώπου σε τρο-χιά δεύτερου γύρου, με δημοσκοπικά ποσοστά που αγγίζουν ή και ξεπερνούν το 20%.

Στην κάποτε ανεκτική Σουηδία, το ρατσιστικό κόμμα των «Σουηδών Δημοκρατών» πήρε τις πρώ-τες του κοινοβουλευτικές έδρες στις εκλογές του 2010, συγκεντρώνοντας 5,7%, χάρη στον αντιμε-ταναστευτικό του λόγο. Στην Ολλανδία, το κόμμα της Ελευθερίας του Γκέερτ Βίλντερς καταγγέλλει τους μουσουλμάνους μετανάστες και τη χρήση της μαντίλας. Πέρσι συγκέντρωσε 15% των ψή-φων και ήρθε τρίτο κόμμα, συμμετέχοντας στην κυβέρνηση. Στην Ουγγαρία το ναζιστικό Γιόμπικ, το οποίο έχει ένστολα τάγματα που παρελαύ-νουν ανοιχτά και επιτίθενται στους Ρομά και τους Εβραίους, μπήκε στη Βουλή για πρώτη φορά στις εκλογές του 2010, συγκεντρώνοντας 12,1%. Ανά-λογη ρητορική εξόντωσης των Ρομά έχει και το Αττάκ στη Βουλγαρία, που στις εκλογές του 2009 έλαβε 9,4% και ήρθε τέταρτο κόμμα. Από την Τσε-χία και την Πολωνία, μέχρι την Αγγλία και το Βέλ-γιο, συναντάμε ανάλογα φαινόμενα αύξησης της εκλογικής επιρροής της ακροδεξιάς.

«Εθνική προτίμηση»Στην Ιταλία και τη Γαλλία (σε μικρότερο βαθμό και στην Ελλάδα), οι «φασίστες με γραβάτα» κυριαρ-χούν στο δημόσιο λόγο, μέσα από τη συστηματική τους προβολή από τα ΜΜΕ. Η «Λέγκα του Βορρά» του Μπόσι και ο νεο-φασίστας Φίνι έχουν επιβάλει στον Μπερλουσκόνι πολιτικές «μηδενικής ανοχής» σε θέματα μετανάστευσης και παραβατικότητας.

Ο Καρατζαφέρης στην Ελλάδα υπαγορεύει την ατζέντα της αντιμεταναστευτικής του πολιτικής στο ΠΑΣΟΚ, που εξαγγέλλει φράχτες στον Έβρο και αφήνει τη Χρυσή Αυγή να αλωνίζει στο κέντρο της Αθήνας. Από την άλλη, οι διώξεις των Ρομά και ο πόλεμος για τη μαντίλα, που εξαπέλυσε ο Σαρκοζί ώστε να μαζέψει συντηρητικές ψήφους, είχε αντί-θετα αποτελέσματα: Στις πρόσφατες περιφερεια-κές εκλογές, το Εθνικό Κόμμα με τη νέα αρχηγό του Μαρίν Λεπέν έφτασε εκ νέου στο 15,3%. Μάλιστα σε όλες τις δημοσκοπήσεις, η κόρη του Λεπέν φαίνε-ται να περνάει στο δεύτερο γύρο των επερχόμενων προεδρικών εκλογών, ενώ ακόμα χειρότερα το 36% των ψηφοφόρων της είναι εργάτες.

Η απήχηση της Λεπέν δεν είναι τυχαία. Η ρατσι-στική ρητορεία της, προκειμένου να στοχεύσει σε ευρύτερα ακροατήρια, δεν επικεντρώνεται πια σε αντιμουσουλμανικές κραυγές. Σύνθημά της είναι η «εθνική προτίμηση» ως αντίδοτο για τα βάσανα των γαλλικών λαϊκών στρωμάτων που πλήττονται από την κρίση. Σύμφωνα με την επιχειρηματολογία των φασιστών με γραβάτα της κόρης Λεπέν, οι Γάλλοι εργαζόμενοι εν μέσω κρίσης δεν έχουν κανένα συμ-φέρον να μοιράζονται τις δουλειές, τις κοινωνικές παροχές, τις δαπάνες για παιδεία και υγεία με τους μετανάστες και να περνούν χειρότερα οι ίδιοι. Χρει-άζεται να απαλλαγούν από το «βάρος» των μετανα-στών, ώστε να περισώσουν για τον εαυτό τους ό,τι μπορούν περισσότερο και να μη δεινοπαθήσουν

χειρότερα στα δύσκολα χρόνια που έρχονται.

ΑπαντήσειςΠρόκειται για μια τακτική που επιχειρεί να συσκο-τίσει το γεγονός πως οι μετανάστες εργάτες πα-ράγουν πλούτο, καταναλώνουν προϊόντα και δη-μιουργούν θέσεις εργασίας, αυξάνουν το ΑΕΠ για όλη την κοινωνία, μεγαλώνουν την πίτα για όλους τους εργάτες. Και να εμφανίσει την εθνική οικο-νομία σαν εθνική υπόθεση των Γάλλων, που τη μοιράζονται με κάποιους που δεν τη δικαιούνται. Η διαχείριση της κρίσης παρουσιάζεται περίπου ως δεδομένο πως συνεπάγεται θυσίες για τους εργάτες, αντίθετα τα αφεντικά βρίσκονται κάπου στο απυρόβλητο ή το πολύ πολύ να είναι κι αυτοί χειμαζόμενοι Γάλλοι λόγω των μεταναστών, που αφαιρούν πόρους από την κοινωνία.

Οι εργαζόμενοι και η νεολαία των ευρωπαϊκών κρατών δεν πρέπει να δείχνουν την παραμικρή ανοχή στη ρατσιστική προπαγάνδα των αρνητών της ελευθερίας. Η Αριστερά χρειάζεται να απαντά από ταξική σκοπιά στα επιχειρήματα της ακροδε-ξιάς. Οι φασίστες εχθρεύονται το ίδιο το εργατικό κίνημα και αποτελούν εφεδρεία για το σύστημα. Η μαζική-ενωτική πάλη εναντίον τους πρέπει να απο-τελεί προτεραιότητα της Αριστεράς και των συνδι-κάτων. Κάθε υποτίμηση αυτού του καθήκοντος τους δίνει ευκαιρίες να κερδίζουν κομμάτια της κοινωνίας στις επικίνδυνες απόψεις τους.

10 ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ4 Μάη 2011

ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ μέσα από την ανεξάρ-τητη δράση της εργατικής τάξηςΟι εργάτες δημιουργούν όλο τον πλούτο μέσα στον καπιταλισμό. Μια νέα κοινω-νία απαλλαγμένη από την εκμετάλλευση, ο σοσιαλισμός, μπορεί να δημιουργηθεί μόνο όταν οι εργάτες πάρουν συλλογικά στα χέρια τους τον έλεγχο όλου του κοινω-νικού πλούτου και όταν προγραμματίσουν την παραγωγή και τη διανομή σύμφωνα με τις ανθρώπινες ανάγκες.

ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ και όχι ρεφορμισμόΟ καπιταλισμός δεν παίρνει διορθώσεις. Πρέπει να ανατραπεί με την εργατική δρά-ση. Δεν υπάρχει κοινοβουλευτικός δρόμος προς μια τέτοια αλλαγή.

Το κοινοβούλιο, ο στρατός, η αστυνομία, η δικαιοσύνη, όλο το αστικό κράτος λει-τουργεί για να προστατεύει τα συμφέροντα της άρχουσας τάξης. H εργατική τάξη θα χρειαστεί το δικό της κράτος, στηριγμένο στην άμεση δημοκρατία, στα συμβούλια αντιπροσώπων απ’ τους χώρους δουλειάς, καθώς και στην εργατική πολιτοφυλακή.

ΔΙΕΘΝΙΣΜΟ και όχι «σοσιαλισμόσε μια χώρα» ή «σοσιαλισμό με εθνικά χρώματα»Η εμπειρία της Ρωσίας αποδεικνύει ότι ακό-μα και μια νικηφόρα εργατική σοσιαλιστική επανάσταση, όπως ο Οχτώβρης του 1917, δεν μπορεί να επιβιώσει σε απομόνωση. Τα καθεστώτα της ΕΣΣΔ, μετά την επικράτηση του σταλινισμού, όπως και τα καθεστώτα της Κίνας και των άλλων ανατολικών χωρών ήταν ή είναι κρατικοί καπιταλισμοί, όπου η εκμετάλλευση και η καταπίεση της εργα-τικής τάξης δεν διαφέρει από τη Δύση. Γι’ αυτό υποστηρίζουμε τις εργατικές εξεγέρ-σεις ενάντια στη γραφειοκρατική άρχουσα τάξη αυτών των χωρών.

Υποστηρίζουμε, επίσης, όλα τα εθνικοαπε-λευθερωτικά κινήματα που αντιστέκονται στην ιμπεριαλιστική καταπίεση. H δύναμη που θα τσακίσει τελειωτικά τον ιμπεριαλι-σμό είναι η ενότητα της εργατικής τάξης σε διεθνή κλίμακα, από τη Nέα Yόρκη ώς τη Σε-ούλ και από το Λονδίνο ώς το Σάο Πάολο.

Aντιπαλεύουμε κάθε μορφή σοβινισμού,

ρατσισμού ή σεξιστικών διακρίσεων που απειλεί να διασπάσει τους εργάτες.

Aπέναντι στην αντιτουρκική πολεμοκαπη-λία της «δικής μας» άρχουσας τάξης, υπο-στηρίζουμε το σύνθημα Έλληνες και Tούρ-κοι εργάτες ενωμένοι.

Eίμαστε αντίθετοι στην καταπίεση των μει-ονοτήτων στη Θράκη και τη Mακεδονία και στα μέτρα αστυνόμευσης των μεταναστών.

ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ της εργατικής πρωτοπορίαςH εργατική τάξη μπορεί να απελευθερώσει τον εαυτό της και όλους τους καταπιεσμέ-νους μέσα από τη δική της δράση. Για να κερδηθούν όλα τα κομμάτια της τάξης σ΄ αυτήν την πάλη είναι απαραίτητο να οργα-νωθούν τα πιο ξεκάθαρα και μαχητικά τμή-ματα σε ένα επαναστατικό σοσιαλιστικό εργατικό κόμμα. Ένα τέτοιο κόμμα μπορεί να πείθει τους εργάτες για την επαναστατι-κή προοπτική, παρεμβαίνοντας στους μα-ζικούς αγώνες. Eίμαστε αντίθετοι σε κάθε αντίληψη υποκατάστασης της τάξης, απ’ όπου και αν προέρχεται.

Η Διεθνιστική Εργατική Αριστερά παλεύει γιαΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑ: «ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ»Αστική Μη Κερδοσκοπική Εταιρεία

ΕΚΔΟΤΗΣ: Γιάννης Χαριτόπουλος

ΔΙΕΥΘΥΝΤΗΣ: Αντώνης Νταβανέλλος

ΕΚΤΥΠΩΣΗ: ΧΕΛΙΟΣ-ΠΡΕΣ Α.Β.Ε.Ε.

ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ: Κλαζομενών 1-3, Τ.Κ. 10440 ΑΘΗΝΑEπικοινωνία: τηλ: 210-3306286, e-mail: sidaxi@dea.org.gr , Fax: 210-3303566

ΣΥΝΔΡΟΜΕΣ:• Εξάμηνη 25 ευρώ • Ετήσια 50 ευρώ • Εξωτερικού 70 ευρώ

Μπορείτε να καταθέσετε τη συνδρομή σας στο λογαριασμό 109/618539-82 της Εθνικής Τράπεζας.

Επικοινωνήστε μαζί μας:

www.

dea.

org.

gr

ΑΘΗΝΑ: Εξάρχεια 6977248750 ● Γκύζη 6957500105 ● Αμπελόκηποι 6973005569 ● Πετράλωνα 6974018716 ● Νέος Κόσμος 6985749304

● Παγκράτι 6974793603 ● Κυψέλλη-Αγ.Παντελεήμονας 6957500101 ΒΟΡΕΙΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: Νέα Ιωνία 6972036692 ● Χαλάνδρι 6974972217

● Μαρούσι 6978641672 ● Ν. Ηράκλειο 6945498732 ΝΟΤΙΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: Άλιμος 6945754555 ● Γλυφάδα 6944548787 ● Άγ. Δημήτριος-

Μπραχάμι 6932566460 ΔΥΤΙΚΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: Περιστέρι 6977710683 ● Αγ. Ανάργυροι 6936899442 ● Ίλιον 6957500102

● Χαϊδάρι 6974701829 ΑΝΑΤΟΛΙΚΑ: Ζωγράφου 6937271330 ● Βύρωνας 6972318747 Λαύριο 6979925065

ΠΕΙΡΑΙΑΣ: 6944810156 ● Σαλαμίνα 6973376378

ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ: 6972878820 ● 5ο Διαμέρισμα 6972814199 ● Τούμπα 6995270465 ● Δυτικές Συνοικίες 6979942083

ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑ: Καλαμάτα 6932422501 ● Πάτρα 6973235894 ● Βόλος 6979459034 ● Ρέθυμνο 6932008743 ● Ηράκλειο 6976332197

● Ιεράπετρα 6976786326 ● Γιάννενα 6945704488 ● Βέροια 6977684341 ● Κοζάνη 6934374825 ● Λιβαδειά 6948364232

● Κομοτηνή 6907843752

Της Κατερίνας Γιαννούλια

Ο ι τοπικές Επιτροπές-Πρωτοβουλίες Κατοί-κων και Ανοιχτές Συ-

νελεύσεις (ΕΠΚΑΣ) συνεχίζουν προς τους επόμενους στόχους δράσεων, που είχαν τεθεί στην προηγούμενη συνάντηση του Συντονισμού τους, μετά τις 9 Απρίλη.

Ήδη έχει προχωρήσει η συ-νεννόηση με ομοσπονδίες και σωματεία γιατρών για την ορ-γάνωση μιας κοινής μέρας δρά-σης στα νοσοκομεία, από εργα-ζόμενους στο χώρο της υγείας, χρήστες των υπηρεσιών υγείας και τις τοπικές Επιτροπές Κατοί-κων, την 1η Ιούνη. Εκείνη την ημέρα όλοι μαζί θα κλείσουμε τα ταμεία των νοσοκομείων και «Δεν θα πληρώσουμε» το χαρά-τσι των 5 €.

Στην ολοσχερή διάλυση της δημόσιας και πραγματικά δωρεάν υγείας, που προωθεί ταχύτατα η κυβέρνηση του μνημονίου, οι συντονισμένες αντιδράσεις όλων μας δείχνουν πως μπορεί να φέρουν σημαντι-κά αποτελέσματα και να απο-

τελέσουν πόλο συσπείρωσης όσων θέλουν να αντισταθούν. Μάλιστα σκοπεύουμε να προ-ετοιμάσουμε την 1η Ιούνη, με ταυτόχρονες ενέργειες από εργαζόμενους στα νοσοκο-μεία και τις τοπικές Επιτροπές Κατοίκων, με ψηφίσματα από σωματεία, τοπικούς φορείς και συλλογικότητες, με κοινές εξορμήσεις (σωματείων-επι-τροπών) στους χώρους δημόσι-ας υγείας από πριν, με μεγάλη δημοσιοποίηση των κινητοποι-ήσεων και των θέσεών μας.

Η γενική απεργία στις 11 Μάη, που οι εργαζόμενοι τόσο περί-μεναν, θα προπαγανδιστεί από τις επιτροπές μας στα γνώριμα πια σημεία σταθμών μετρό και λεωφορείων, συγχρόνως με το ανακουφιστικό «Δεν πληρώνω» εισιτήριο στα μέσα μαζικής με-ταφοράς.

Η δράση των επιτροπών δεν περιορίζεται στα παραπάνω. Πλούσια σε θεματολογία και μορφές δράσης, η κίνηση των επιτροπών επιχειρεί να καλύψει το πλήθος των προβλημάτων που αντιμετωπίζει ο κόσμος

της τάξης μας, τόσο στην κάθε γειτονιά, όσο και συνολικότε-ρα.

Το πάρκο στο Ελληνικό το προβάλλει και το υπερασπίζε-ται η Επιτροπή Κατοίκων Γλυ-φάδας, με εκδήλωση-συζήτη-ση στις 2 Μάη (στην Τερψιθέα) και ευρύτατο μοίρασμα ανάλο-γου υλικού σε όλη την περιοχή, τις προηγούμενες μέρες.

Επιτροπές, όπως της Κηφι-σιάς και του Ελληνικού-Αρ-γυρούπολης, προβάλλουν το γνωστό «Deptocracy» («Χρεο-κρατία») στις περιοχές τους και ανοίγουν τη συζήτηση για το χρέος που κυβέρνηση και τρόι-κα μας φορτώνουν, χωρίς να το έχουμε δημιουργήσει εμείς.

Στις 9 Μάη, ο Συντονισμός ΕΠΚΑΣ έχει ορίσει το νέο ραντεβού του, για να συγκε-κριμενοποιήσει περισσότερο τα επόμενα βήματά μας και να σχεδιάσει τα κοινά υλικά μας. Εκείνη τη μέρα θα συναντηθού-με στις 6:30μμ, στον 6ο όρο-φο της Περιφέρειας Αττικής (Συγγρού 15-17, στάση μετρό Ακρόπολη).

Νέες δράσεις των Τοπικών Επιτροπών

Η Πρωτοβουλία Γυναικών Ενάντια στο Χρέος και στα Μέτρα Λιτότητας δημιουργήθηκε το τελευταίο διάστημα απέναντι στην ολομέτωπη αντιεργατική-αντιλαϊκή επίθεση των μνημονιακών μέτρων της κυβέρνησης και της τρόικας που δέχονται οι εργαζόμενοι και ιδιαίτερα οι γυναίκες, οι μετανάστες/στριες και οι μονογονεϊκές οικογένειες τόσο στον τομέα της εργασίας όσο και στην καθημερινή τους ζωή.

Στα ήδη οξυμένα προβλήματα των γυναικών στην οικογένεια, στην εργασία και στην κοινωνία –απόρροια των νεοφιλελεύθερων πολιτικών που ακολουθήθηκαν τα προηγούμενα χρόνια– έρχονται να προστεθούν και νέα, καθώς οι γυναίκες πλήττονται άμεσα λόγω των πολλαπλών τους ρόλων. Τα πρώτα θύματα της κρίσης είναι οι γυναίκες: είναι οι πρώτες που απολύονται, οι τελευταίες που προσλαμβάνονται, οι πρώτες που νιώθουν τα πρόσθετα οικονομικά οικογενειακά βάρη, τα συνήθη θύματα της βίας στο σπίτι, στην εργασία, στο δρόμο. (…..)

Στο πλαίσιο των δραστηριοτήτων μας διοργανώνουμε την πρώτη δημόσια εκδήλωση-συζήτηση τη Δευτέρα 9 Μάη, στις 7.30μμ στον κιν/φο «Αλέξανδρος» (Εθν. Αμύνης) με ομιλήτριες:Maria-Lucia Fattorelli: Συντονίστρια της Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου της Βραζιλίας και του Ισημερινού.

Σοφία Σακοράφα: Ανεξάρτητη Βουλευτής, Μέλος της Πρωτοβουλίας για τη σύσταση Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου στην Ελλάδα.

Βούλα Τάκη: Πρωτοβουλία Γυναικών ενάντια στο χρέος και στα μέτρα λιτότητας.

Συντονίζει: Εύα Παπατζανή (φοιτήτρια ΑΠΘ).

Εκδήλωση Πρωτοβουλίας Γυναικών στη Θεσσαλονίκη

ιστορία • 11ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ4 Μάη 2011

Της Κατερίνας Παρδάλη

Τ ι ήταν αυτή η Κομμούνα, ώστε να έχει σημασία να αναφερόμαστε σ’ αυτή ακό-

μα και σήμερα, 140 χρόνια μετά;

Ήταν η πρώτη επανάσταση με την οποία η εργατική τάξη απέδει-ξε ότι μπορεί να κυβερνήσει. Που αναγνωρίσθηκε ανοιχτά σαν η μόνη τάξη που μπορεί να απελευθερώσει από τα δεσμά της εκμετάλλευσης όλους τους καταπιεσμένους. Μέσα στο λιγοστό διάστημα των δυόμι-ση μηνών που κράτησε, έθιξε και έλυσε προβλήματα πολύ επίκαιρα και για σήμερα. Ζητήματα όπως δημοκρατία, εκλογές, θρησκεία και εκκλησία, κράτος και ο ρόλος που παίζει, φτώχεια, πόλεμος, διεθνι-σμός, γυναικεία απελευθέρωση, παιδεία, τέχνη και επιστήμη…

Τι προηγήθηκεΟι εργάτες στο Παρίσι ζούσαν κάτω από το τυραννικό καθεστώς του αυ-τοκράτορα Ναπολέοντα ΙΙΙ (ανιψιού του Βοναπάρτη). Το 1870 ο αυτοκρά-τορας έσυρε σε πόλεμο τη Γαλλία ενάντια στην Πρωσία. Ο πόλεμος εξελίχθηκε σε πανωλεθρία για τα γαλλικά στρατεύματα που ηττήθη-καν στις 3 του Σεπτέμβρη 1870 και αιχμαλωτίστηκαν μαζί με το Ναπο-λέοντα. Ενώ ο γερμανικός στρατός προέλαυνε προς το Παρίσι, οι εργά-τες και οι αγρότες ξεσηκώθηκαν και ανακηρύχθηκε πάλι Δημοκρατία.

Η πλειοψηφία του πληθυσμού εξακολουθούσε να υποφέρει από την πείνα και τη φτώχεια, ενώ συ-νεχίζονταν οι πολεμικές συγκρού-σεις. Το ίδιο το Παρίσι (από τις 18 Σεπτέμβρη 1870) πολιορκείτο από τα γερμανικά στρατεύματα.

Ο πληθυσμός της «καλής κοι-νωνίας» (καπιταλιστές, ανώτεροι υπάλληλοι, αργόσχολες κυρίες κ.λπ.) εγκατέλειπαν την πόλη και κατέφευγαν στις επαύλεις τους στην επαρχία. Ο πληθυσμός που έμεινε (εργάτες και μικρομαγαζά-τορες) οργάνωσε την άμυνά του.

Η γαλλική κυβέρνηση αναγκάζε-ται να δώσει όπλα στους εργάτες και να φτιάξει την Εθνοφρουρά για την άμυνα του Παρισιού. Ο πληθυσμός του Παρισιού ριζοσπαστικοποιείται κι αντιμετωπίζει την κυβέρνηση του Θιέρσου σαν εχθρικό σώμα.

Στις 28 Γενάρη 1871 η κυβέρνη-ση υπογράφει συνθηκολόγηση και ο γαλλικός στρατός παραδίδει τα φρούρια και το βαρύ οπλισμό του. Όμως οι εθνοφύλακες του Παρισιού κρατούν τις θέσεις τους και μαζί με αυτές τα όπλα και τα κανόνια τους.

Η κυβέρνηση των πλουσίων κατα-λαβαίνει ότι δεν ελέγχει το Παρίσι και ότι, όσο οι εργάτες είναι οπλισμένοι, οι ίδιοι βρίσκονται σε συνεχή κίνδυ-νο. Έπρεπε να αφοπλιστούν.

Ο Θιέρσος διεκδικεί πρώτα τα κανόνια της Εθνοφυλακής, που βρίσκονταν συγκεντρωμένα στο οχυρό της Μονμάρτης. Οι εθνο-φύλακες αρνούνται να τα παραδώ-σουν, λέγοντας πως είναι αγορα-σμένα με τον έρανο που έκαναν οι λιμοκτονούντες εργάτες τις μέρες της πολιορκίας.

Η κυβέρνηση τότε επιχειρεί να αφαιρέσει τα κανόνια με νυχτερινή στρατιωτική επιχείρηση, τα ξημε-ρώματα της 18 Μάρτη. Η επιδρο-μή εξελίσσεται σε πόλεμο μεταξύ εθνοφυλακής και αστυνομίας. Οι πιστές δυνάμεις στον Θιέρσο απο-χωρούν νικημένες και καταφεύ-γουν μαζί με τον Θιέρσο και την «κυβέρνησή» του στις Βερσαλλίες.

Με το ξημέρωμα, χιλιάδες λαού παρατούν τα σπίτια τους και συγκε-ντρώνονται σε οργισμένη διαδή-λωση στην πλατεία Πιγκάλ. Το 81ο Σύνταγμα πεζικού, η πιο σοβαρά ορ-γανωμένη δύναμη τακτικού στρα-τού στο Παρίσι, παίρνει διαταγή να πυροβολήσει τη διαδήλωση. Αντί γι’ αυτό, οι στρατιώτες εκτελούν επι-τόπου τους αρχηγούς τους στρα-τηγούς Λεκόντ και Κλεμάν Τομά και συναδελφώνονται με το λαό.

Υπόδειγμα δημοκρατίαςΣτις 26 Μάρτη, με εκλογές σε όλες τις συνοικίες, εκλέγεται το Δημοτι-κό Συμβούλιο, γνωστό ως Κομμού-να (Κοινότητα) του Παρισιού.

Η δημοκρατία έχει φτάσει στο ψηλότερο σημείο της. Οι αντιπρό-σωποι της Κομμούνας εκλέγονται με βάση την καθολική ψηφοφορία και είναι άμεσα ανακλητοί από αυ-τούς που τους ψήφισαν. Όλα τα μέλη της Κομμούνας, σε όποια θέση και δουλειά κι αν βρίσκονται, αμεί-βονται με «εργατικούς μισθούς» (όχι πάνω από 6.000 φράγκα).

Στις 30 Μάρτη, η Κομμούνα κα-ταργεί τη στρατιωτική θητεία και τον τακτικό στρατό και ανακηρύσσει σαν μοναδική ένοπλη δύναμη την εθνο-φρουρά, στην οποία συμμετέχουν όσοι πολίτες (άντρες, γυναίκες, παι-διά) μπορούν να κρατήσουν όπλο. Από την αρχή έχουν καταλάβει ότι, όταν η εργατική τάξη έρχεται στην εξουσία, πρέπει να τσακίζει τον προ-ηγούμενο κρατικό μηχανισμό.

Χαρίζει όλα τα νοίκια και αναστέλ-λει κάθε πώληση ενέχυρων στο ενε-χυροδανειστήριο, ικανοποιώντας ζω-τική ανάγκη για χιλιάδες ανθρώπους. Υπήρχε διάταγμα της κυβέρνησης Θιέρσου που απαιτούσε την εκβια-στική πληρωμή όλων των οφειλο-μένων ενοικίων και των εμπορικών χρεών. Σύμφωνα με τον Lissagaray «300.000 εργάτες, καταστηματάρ-χες, τεχνίτες, μικροί επιχειρηματίες και έμποροι, που είχαν ξοδέψει τις οικονομίες τους στη διάρκεια της πολιορκίας (από τους Πρώσους) και δεν είχαν κανένα έσοδο, πτώχευσαν, εξαρτώμενοι από τη θέληση των ιδι-οκτητών». Ανάμεσα στις 13 με 17 Μάρ-τη υπήρχαν 50.000 νομικές αιτήσεις για κατασχέσεις. Γι’ αυτό στις 21 Μάρ-τη, η Κεντρική Επιτροπή της Εθνικής Φρουράς απαγόρευσε την πώληση των προσωπικών αντικειμένων για εγ-γύηση των δανείων. Η ίδια απόφαση επεκτάθηκε για τα εμπορικά χρέη και απαγόρευσε την έξωση ενοικιαστών με αίτημα των ιδιοκτητών.

Επικυρώθηκε η εκλογή ξένων υπηκόων στην Κομμούνα, «γιατί η σημαία της Κομμούνας είναι ση-μαία της παγκόσμιας δημοκρατί-ας». Σαν εργατική κυβέρνηση απέ-δειξε έμπρακτα το διεθνισμό της, διορίζοντας ένα Γερμανό εργάτη, τον Λεό Φρανκέλ, στη θέση του υπουργού Εργασίας.

Ψηφίστηκε διάταγμα για το χωρι-σμό της εκκλησίας από το κράτος και την κατάργηση όλων των κρατι-κών επιχορηγήσεων για θρησκευτι-κούς σκοπούς, καθώς επίσης και την μετατροπή όλων των εκκλησιαστι-κών κτημάτων σε εθνική ιδιοκτησία.

Έκαψαν δημόσια τη λαιμητόμο μέσα σε λαϊκό αλαλαγμό. Γκρέμι-σαν το κολοσσιαίο σύμβολο του εθνικισμού, τη στήλη Βαντόμ.

Η Κομμούνα διέταξε τη στατι-στική απογραφή των εργοστασίων, που τα είχαν κλείσει οι εργοστασι-

άρχες, και την επεξεργασία σχεδί-ων για τη λειτουργία αυτών των ερ-γοστασίων από τους εργάτες που εργάζονταν πριν σε αυτά…

Καταργήθηκε η νυχτερινή δου-λειά για τους αρτεργάτες, καθώς και τα γραφεία ευρέσεως εργασίας που τα διαχειρίζονταν μονοπωλι-ακά εκμεταλλευτές των εργατών, που είχε διορίσει η αστυνομία…

Παρά το γεγονός ότι ήταν σε πόλε-μο (ταξικό) και στα οδοφράγματα, οι Κομμουναροι/ες ασχολήθηκαν και με την εκπαίδευση και με την τέχνη.

Η λογοτεχνία, η ζωγραφική, η μουσική, το θέατρο, γενικά οι τέ-χνες «πρέπει τώρα να υπηρετήσουν το λαό και τη Δημοκρατία», γράφει το 1ο άρθρο του διατάγματος της Κομμούνας για την τέχνη. Η εγκλη-ματικότητα εξαφανίσθηκε μαζί με την αστυνομία του Θιέρσου (στις Βερσαλλίες). Οι κομμούναροι/ες πο-λεμούσαν και διασκέδαζαν και δημι-ουργούσαν έναν καινούργιο κόσμο, ενώ οι οβίδες έπεφταν στο Παρίσι.

Τέλος, στην Kομμούνα έδρα-σαν αποφασιστικά οι γυναίκες. O Lissagaray, αυτόπτης μάρτυρας, γράφει: «Oι γυναίκες ξεκίνησαν πρώ-τες, όπως έκαναν και στη διάρκεια της επανάστασης. Οι γυναίκες της 18ης Mαρτίου, σκληραγωγημένες από τον πόλεμο στον οποίο είχαν δι-πλό μερίδιο δυστυχίας, δεν περίμε-ναν τους άνδρες τους». Οι γυναίκες έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στις κινη-τοποιήσεις του λαού, στη μάχη με το στρατό, στις συναντήσεις της γει-τονιάς και στις διαδηλώσεις στους δρόμους. Η μεγάλη πλειοψηφία αυ-τών των γυναικών ήταν «ταπεινής» καταγωγής. Ο Τύπος και το νομικό σύστημα ήταν ιδιαίτερα σκληρά με αυτές τις γυναίκες, τις επονομαζό-μενες «πυρπολήτριες». Πολλές από αυτές έπεσαν στα οδοφράγματα, άλ-λες έβαζαν συστηματικά φωτιά σε κτίρια για να σταματήσουν την προέ-λαση του στρατού των Βερσαλλιών.

Η σφαγήΗ κυβέρνηση του Θιέρσου, δηλαδή το στρατόπεδο της αστικής τάξης, των γαιοκτημόνων, των χρηματι-στών και των βιομηχάνων, συμ-μάχησαν –μάλιστα τους πλήρω-σαν– με τους Πρώσους εισβολείς, προκειμένου να πνίξουν στο αίμα την επανάσταση. Φάνηκε πεντακά-θαρα πόσο κοροϊδία ήταν οι «εθνι-κές» κορόνες που έσερναν χρόνια το λαό στον πόλεμο. Μπροστά στον ταξικό εχθρό, συμμάχησαν με τους Πρώσους και Γερμανούς «εχθρούς», για να αιματοκυλίσουν τους «συ-μπατριώτες» τους εξεγερμένους.

Ο φόβος της εξάπλωσης της επα-ναστατικής «πανούκλας» ένωσε τα στρατόπεδα των καταπιεστών. Ήδη είχαν πνιγεί στο αίμα οι Κομμούνες της Μασσαλία και της Λυών, που είχαν ξεσηκωθεί αμέσως μετά το παράδειγμα του Παρισιού..

Έτσι η στρατιωτική και πολιτι-κή συμμαχία των πρώην «εχθρών» ανέλαβε τον πόλεμο εναντίον της Κομμούνας. Το Παρίσι βομβαρδι-ζόταν συνεχώς από τον Απρίλη. Η στρατιωτική υπεροχή της συμμαχί-ας των αστών ήταν τεράστια.

Οι Κομμουνάροι (άντρες, γυναί-κες και παιδιά) αντιστάθηκαν ηρω-ικά, οδόφραγμα το οδόφραγμα και συνοικία τη συνοικία. Όμως, στις 28 του Μάη η Κομμούνα έπεσε. Ακολούθησε απίστευτη σφαγή από τους «πολιτισμένους αστούς». Γύρω στις 30.000 δολοφονήθηκαν μέσα σε μια βδομάδα. Ήθελαν να τους εξοντώσουν όλους, για να μη θυμίζει τίποτα την Κομμούνα.

Όμως αυτό δεν το κατάφεραν. Η Κομμούνα δεν ξεχάστηκε και άφησε πολύτιμη κληρονομιά για το μέλλον.

Η Παρισινή Κομμούνα του 1871«Οι προλετάριοι του Παρισιού, έλεγε η Κεντρική Επιτροπή (της Εθνοφυλακής) στη διακήρυξή της στις 18

Μάρτη, μέσα από τις αποτυχίες και τις προδοσίες των κυρίαρχων τάξεων, κατάλαβαν ότι έφτασε η ώρα να σώσουν την κατάσταση, παίρνοντας στα χέρια τους τη διεύθυνση των δημοσίων υποθέσεων… Κατάλαβαν ότι είναι επιτακτικό καθήκον τους και απόλυτο δικαίωμά τους να γίνουν κύριοι της τύχης τους και να πάρουν στα χέρια τους την κυβερνητική εξουσία»

(Κ.Μαρξ, «Ο εμφύλιος πόλεμος στη Γαλλία»).

Η ΚΟΜΜΟΥΝΑ του Peter Watkins- στην αυθεντική ολοκληρωμένη μορφή των 345 λεπτών- προβάλλε-ται στη Ταινιοθήκη της Ελλάδος, από την περασμένη εβδομάδα.

Το έργο – ποταμός του Watkins ερευνά αυτή την ξακουστή, σύντομη, ρομαντική μα και τραγική περίοδο, τότε που οι φτωχοί Παριζιάνοι εργάτες εξεγέρθηκαν ενάντια στην αστι-κή Γαλλική Κυβέρνηση η οποία υποχρεώθηκε να εγκαταλεί-ψει το Παρίσι και να εγκατασταθεί στις Βερσαλλίες.

Οι δραματικές εξελίξεις «καλύπτονται» από δυο τηλεο-πτικά συνεργεία: Η «Εθνική Τηλεόραση των Βερσαλλιών» παρουσιάζει την επίσημη εκδοχή των γεγονότων, η «Κομ-μούνα TV» μεταφέρει τις απόψεις των επαναστατημένων Κομμουνάρων.

Κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδό-σεις ΚΨΜ το εικονογραφημένο αστυ-νομικό μυθιστόρημα «Η κραυγή του λαού – ιστορίες από την Παρισινή Κομ-μούνα».

«Στόχος του Vautrin, γάλλου συγγραφέα στο μυθιστόρημα του οποίου βασίζεται το βιβλίο, μοιάζει η εξοικείωση του αναγνώστη με τον μύθο που λέγεται Κομμούνα και προκειμένου να πολεμήσει την καταχνιά της λήθης, επιμένει πε-ρισσότερο στην απλή εξιστόρηση των σημαντι-κότερων γεγονότων, παρά στην ανάλυσή τους».

(Τηλ. για παραγγελίες: 210-3306286)

(Διαβάστε το πλήρες άρθρο στο www.dea.org.gr)

12 • διεθνή ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ4 Μάη 2011

Κ αθώς η εξέγερση της νε-ολαίας έχει συμπληρώσει 3 μήνες και αγγαλιάζει

πλέον εκατομμύρια ανθρώπους σε όλες τις πόλεις και την επαρχία, η άρχουσα τάξη της Υεμένης, οι μο-νάρχες του Κόλπου και οι ΗΠΑ κο-ρυφώνουν τις προσπάθειές τους να περιορίσουν τη δυναμική της.

Σχέδιο «ομαλότητας»Το Συμβούλιο Συνεργασίας του Κόλπου, η ίδια συμμαχία που έσφα-ξε την εξέγερση στο Μπαχρέιν, έχει αναλάβει να μεσολαβήσει ανάμε-σα στον Σάλεχ και τα κόμματα της αντιπολίτευσης (των εκατομμυρι-ούχων που επί χρόνια έκαναν χρυ-σές δουλειές με τον Σάλεχ) για να πετύχει μια «ομαλή διέξοδο» και να διαφυλάξει τη σταθερότητα.

Η πρόταση που συμφωνήθηκε στο Ριάντ, προβλέπει την αποχώ-ρηση του Σάλεχ από την εξουσία, προσφέροντάς του ασυλία από κάθε δίωξη για διαφθορά, αλλά και για την αιματηρή καταστολή των διαδηλώσεων. Καλεί επίσης σε τερματισμό των διαδηλώσεων για 2 μήνες, στη διάρκεια των οποίων μια κυβέρνηση «εθνικής ενότητας» θα οδηγήσει τη χώρα σε εκλογές. Την πρόταση στηρίζει η αμερικάνι-κη κυβέρνηση που κάλεσε «όλα τα μέρη να εφαρμόσουν άμεσα τους όρους της συμφωνίας» και την αποδέχθηκε ο συνασπισμός των κομμάτων της αντιπολίτευσης.

Όμως η «ομαλή μετάβαση», που ονειρευόταν η αντίδραση, έπεσε σε βράχο. Τα ηγετικά στελέχη του νε-ολαιίστικου κινήματος, που πρωτο-

στατεί στην εξέγερση, απέρριψαν την πρόταση και δήλωσαν πως θα συνεχίσουν τον αγώνα για την ανα-τροπή του Σάλεχ «χωρίς όρους και συμφωνίες». Την μέρα που ο Σάλεχ και η αντιπολίτευση ανακοίνωσαν επίσημα τη συμφωνία τους, το κί-νημα εξαπέλυσε για πρώτη φορά γενική απεργία.

ΑπεργίεςΑυτή ήταν μόνο η αφετηρία για να μπουν οι απεργίες των εργατών στο οπλοστάσιο του κινήματος, με ιδιαί-τερη ένταση στο Νότο, όπου τα τε-λευταία χρόνια έχει αναπτυχθεί ένα

μαζικό αυτονομίστικο κίνημα. Αν και περνάει στα «ψιλά» των ρεπορτάζ που ασχολούνται με την υψηλή διπλωμα-τία, αυτός είναι ο πραγματικός παρά-γοντας που έχει αποσταθεροποιήσει τις διαπραγματεύσεις (ως τη μέρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές, η αντιπολίτευση είχε αλλάξει στάση, ο Σάλεχ αρνούνταν να υπογράψει και στο Ριάντ συνεχίζονταν οι προσπά-θειες του Συμβουλίου του Κόλπου να πετύχει συμφωνία). Ενώ οι από πάνω συνεχίζουν να επεξεργάζονται σχέδια «ομαλότητας», οι δυνάμεις καταστο-λής του Σάλεχ εξακολουθούν να δο-λοφονούν διαδηλωτές.

Όμως το κίνημα έχει κλιμακώ-σει τη δράση του. Η εξεγερμένη νεολαία στηρίζεται στα δικά της όργανα, που γεννήθηκαν μέσα στον ξεσηκωμό και διχωρίζεται όλο και περισσότερο από την επί-σημη αντιπολίτευση. Ακόμα και στις πιο «καθυστερημένες» επαρ-χίες, γυναίκες και άνδρες διαδη-λώνουν μαζί, απαντώντας στον Σάλεχ, που κατήγγειλε τη «συνα-ναστροφή γυναικών και ανδρών στους δρόμους». Και οι νέοι απο-κτούν τους πιο πολύτιμους συμ-μάχους: Το εργατικό κίνημα –η δύναμη που έφερε τη νίκη στην Τυνησία και την Αίγυπτο– μπαίνει στην εξέγερση με απεργίες. Το κί-νημα του Νότου, που ήταν επιφυ-λακτικό απέναντι στους εξεγερμέ-νους του Βορρά, συμμετέχει πια ενεργά στον κοινό αγώνα.

Αυτοί οι κρίσιμοι παράγοντες δημιουργούν μια δυναμική που ξεπερνά τα στενά όρια μιας «πο-λιτικής επανάστασης», που απλά θα αντικαταστήσει τον Σάλεχ. Εί-ναι μια «κοινωνική επανάσταση, που απαιτεί ριζική αλλαγή», όπως δηλώνουν ηγετικές προσωπικό-τητες των εξεγερμένων.

Του Πάνου Πέτρου

Η αδιαλλαξία του Άσαντ απέναντι στα δημοκρα-τικά αιτήματα των ξεση-

κωμένων Σύριων έχει προκαλέσει μια γενικευμένη εξέγερση και το καθεστώς έχει απαντήσει με ένα λουτρό αίματος.

Στις 21 Απρίλη, ο ηγέτης του Μπαάθ ανακοίνωσε την άρση της Κατάστασης Έκτακτης Ανάγκης μετά από σχεδόν 50 χρόνια (αν και αντικαταστάθηκε από έναν εξίσου δρακόντειο νόμο). Την επόμενη μέρα, οι διαδηλώσεις της Παρα-σκευής ήταν μεγαλειώδεις: Εκα-τοντάδες χιλιάδες διαδήλωσαν σε κάθε πόλη (σύμφωνα με ακτιβι-στές έφτασαν τα 2 εκατομμύρια). Ο Άσαντ εξαπέλυσε την πιο πο-λύνεκρη επίθεση και ακολούθησε ένα αιματηρό Σαββατοκύριακο: Πυροβολισμοί διαδηλωτών εν ψυ-χρώ, επιθέσεις στις κηδείες των θυμάτων, έφοδοι σε σπίτια και συλλήψεις δεκάδων ακτιβιστών. Οι νεκροί είναι πλέον εκατοντά-δες. Σε όλη τη χώρα, οι δυνάμεις καταστολής έχουν καταλάβει τους δρόμους και καταστέλλουν κάθε διαδήλωση, πριν ακόμα ξεκινήσει.

Σκληρή καταστολή Η καταστολή γίνεται όλο και σκλη-ρότερη. Αν και οι δολοφονικές επι-θέσεις του στρατού γίνονται σχεδόν σε κάθε πόλη, το μεγάλο δράμα εξελίσσεται στην πόλη από όπου ξεκίνησε η εξέγερση. Η Νταράα πο-λιορκείται πάνω από μια βδομάδα, χωρίς νερό, ρεύμα, καύσιμα και επι-κοινωνίες. Ο στρατός έχει εισβάλει στην πόλη με άρματα μάχης.

Παρά τους ισχυρισμούς της κυ-βέρνησης ότι έχει αποκαταστήσει την τάξη, τα βίντεο, που ανεβαί-νουν στο ίντερνετ (τα ξένα ΜΜΕ έχουν αποκλειστεί), δείχνουν πως δεκάδες χιλιάδες διαδηλωτές πα-ραμένουν στους δρόμους. Στις διαδηλώσεις εκφράζεται η αλλη-λεγγύη των από κάτω με τα συν-θήματα: «Ο συριακός λαός είναι ένας!» (απαντώντας στην προπα-γάνδα περί σουνιτικής εξέγερσης που τάχα θα εξαπολύσει πογκρόμ ενάντια στην αλαουιτική μειο-νότητα, στην οποία στηρίζεται ο Άσαντ) και «Άραβες, Ασσύριοι και Κούρδοι ενάντια στη διαφθορά».

Η κατασταλτική μηχανή του Άσαντ έχει τη δύναμη να αιμα-τοκυλά τις διαδηλώσεις, όμως αυτό ρίχνει περισσότερο λάδι στη φωτιά της εξέγερσης. Η βαρ-βαρότητα του καθεστώτος δεν τρομοκρατεί, αλλά αντίθετα είναι ακριβώς αυτή που διευρύνει την κοινωνική βάση της εξέγερσης.

Οι μαζικές παραιτήσεις από το Μπάαθ, που αρκετές είναι γονιών δολοφονημένων παιδιών, είναι μόνο η κορυφή του παγόβου-νου. Παράλληλα, έρχονται στη δημοσιότητα πληροφορίες για ρήγματα στη βάση του στρατού. Από βίντεο στρατιωτών που ανα-κοινώνουν τη λιποταξία τους μέ-χρι τη (δύσκολο να επιβεβαιωθεί) πληροφορία πως τμήματα της 5ης Μεραρχίας έστρεψαν τα όπλα τους ενάντια στην 4η Μεραρχία του διαβόητου Μαχέρ Ελ Άσαντ (αδελφού του προέδρου).

Η πολύπαθη Νταράα έχει γί-νει σύμβολο αντίστασης, καθώς ακτιβιστές καλούν σε καθημερι-νές διαδηλώσεις σε όλη τη χώρα για να «σπάσουν την πολιορκία».

Ένα κίνημα που διεκδικούσε στοιχειώδεις δημοκρατικές μεταρ-ρυθμίσεις (απελευθέρωση πολιτι-κών κρατουμένων, ενίσχυση του κοινοβουλίου, λειτουργία πολιτι-κών κομμάτων), μετατρέπεται σε

ανοιχτή εξέγερση. Ακούγεται πια όλο και περισσότερο το σύνθη-μα των αραβικών εξεγέρσεων: «Ο λαός θέλει να ρίξει το καθεστώς».

ΙμπεριαλιστέςΟι Σύριοι εξεγερμένοι έχουν απέ-ναντί τους «θεούς και δαίμονες», καθώς η Συρία έχει κομβική γεω-στρατηγική σημασία. Το μπααθικό καθεστώς είναι βασικός σύμμαχος του Ιράν. Όμως την ίδια ώρα λει-τουργεί ως εγγυητής της σταθε-ρότητας για το Ισραήλ και τα τε-λευταία χρόνια έχει εξομαλύνει τις σχέσεις του με τις ΗΠΑ, που επιχει-ρούν να προσελκύσουν τον Άσαντ και να τον απομακρύνουν από την ιρανική επιρροή. Το Ιράν, «υπέρμα-χος» των εξεγέρσεων, όταν αυτές στρέφονται ενάντια σε ανταγωνι-στές του, υποστηρίζει ανοιχτά τον Άσαντ (λέγεται πως βοηθά και στην καταστολή των διαδηλώσεων). Για τις ΗΠΑ και το Ισραήλ φαίνεται να ισχύει το ρητό «Καλύτερος ο διάβο-

λος που ξέρω από το διάβολο που δεν ξέρω». Κανείς δεν θέλει να δει τον Άσαντ να ανατρέπεται.

Η στάση που θα κρατήσουν οι ιμπεριαλιστές είναι ανοιχτή. Προς το παρόν «καταδικάζουν τη βία» και ζητάνε από τον Άσαντ να «λά-βει υπόψη του τα δημοκρατικά αιτήματα», ελπίζοντας να καταφέ-ρει με το καρότο και το μαστίγιο να επικρατήσει της εξέγερσης. Ταυτόχρονα, ψάχνουν ήδη το εναλλακτικό σενάριο: Ενώ η συ-ριακή αντιπολίτευση απαρτίζεται από ένα μεγάλο εύρος ακροαρι-στερών, ισλαμικών, φιλελεύθε-ρων, εθνικιστικών οργανώσεων, η πλειονότητα των δυτικών ΜΜΕ υπερπροβάλλει κάποιους «κραγ-μένους» φιλοδυτικούς και υπο-στηρικτές της ειρήνης με τους σι-ωνιστές, που καλούν τον Ομπάμα (και το Ισραήλ!) να δράσει.

Αν ο Άσαντ φτάσει στο σημείο που θα κοντεύει να πνιγεί και ο ίδιος μέσα σε μια θάλασσα αίμα-τος (όπως νωρίτερα ο Καντάφι), οι ιμπεριαλιστές θέλουν να έχουν έτοιμη μια «διάδοχη κατάσταση» που να τους βολεύει και που θα μπορούν να την επιβάλουν (στα πρότυπα της επέμβασης στη Λι-βύη). Μέχρι να εξασφαλίσουν κάτι τέτοιο, παρακολουθούν τον Άσαντ να δολοφονεί, ελπίζοντας να καταφέρει να «ξεμπερδέψει» με την εξέγερση σύντομα.

Μια έφοδος του κινήματος –με απεργίες, με συστηματική απεύ-θυνση στους φαντάρους– που θα ανατρέψει τον Άσαντ από τα κάτω, μπορεί να ματαιώσει όλα αυτά τα σχέδια.

Συρία: Εξέγερση ενάντια στο καθεστώς

Το κίνημα ανατρέπει την «ομαλή διέξοδο»Στην Υεμένη δοκιμάζεται η νέα στρατηγική των ΗΠΑ και

των αραβικών αρχουσών τάξεων να «υποστηρίζουν» τάχα τις εξεγέρσεις, στοχεύοντας να τις περιορίσουν σε ανώδυνα πλαίσια. Η ήττα αυτής της στρατηγικής μπορεί

να έχει καθοριστική σημασία για τη μάχη που είναι σε εξέλιξη σε όλο τον αραβικό κόσμο.

διεθνή • 13ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ4 Μάη 2011

Συμφωνία Φατάχ-ΧαμάςΗ Φατάχ και η Χαμάς υπέγραψαν αιφνιδιαστικά συμφωνία, που προβλέπει το σχηματισμό με-ταβατικής κυβέρνησης και οργάνωση εκλογών στα παλαιστινιακά εδάφη, ενοποίηση των ενό-πλων δυνάμεων και απελευθέρωση των παλαι-στίνιων κρατουμένων και από τις δύο πλευρές. Οι δύο οργανώσεις υποχρεώθηκαν σε αυτή την κίνηση από την πίεση χιλιάδων Παλαιστίνιων, που απαιτούσαν ενότητα ενάντια στο Ισραήλ. Όμως καταλυτικό ρόλο έπαιξαν και οι αραβικές εξεγέρσεις. Η ηγεσία της Φατάχ έχασε το στή-ριγμα του Μουμπάρακ, ενώ η εξέγερση ενάντια στον Άσαντ έχει κλονίσει την κεντρική ηγεσία της Χαμάς που βρίσκεται στη Συρία, προς όφελος των στελεχών της στη Γάζα που πίεζαν να σπάσει η απομόνωση. Με την αποδυνάμω-ση των διεθνών «προστατών», η πίεση από τα κάτω έγινε πολύ πιο ασφυκτική...

Στρατηγικές διαφορέςΤα αγκάθια σε αυτή τη συμφωνία παραμένουν πολλά. Η προδοτική πολιτική Αμπάς είναι ασυμβίβαστη με την υλοποίηση της συμφωνί-ας. Ο Νετανιάχου επανέλαβε πως η Παλαιστινι-ακή Αρχή θα κάνει ειρήνη ή με το Ισραήλ ή με τη Χαμάς, οι ΗΠΑ δήλωσαν πως κάθε παλαιστι-νιακή κυβέρνηση θα πρέπει να αποκηρύξει τη βία και να αναγνωρίσει το κράτος του Ισραήλ, όροι που η Χαμάς ανακοίνωσε ότι δεν πρόκειται να δεχτεί. Οι στρατηγικές διαφορές συνεχίζουν να υπάρχουν και γίνεται σαφές πως η μόνη χρήσιμη ενότητα για τους Παλαιστίνιους είναι αυτή που επιδιώκει και το νεολαιίστικο Κίνημα της 15ης Μάρτη: Ενότητα σε σύγκρουση με τις πολιτικές της Παλαιστινιακής Αρχής, ενότητα μάχης ενάντια στην κατοχή...

«Ο δρόμος για την Ιερουσα-λήμ περνά από το Κάιρο»Ο Σίμον Πέρες, αφού έριξε τόνους λάσπη στις αραβικές εξεγέρσεις, πρόσφατα συνεχάρη(!) την αιγυπτιακή νεολαία, για να την καλέσει στη συνέχεια να σεβαστεί την ειρηνευτική συμφωνία με το Ισραήλ. Σε απάντηση, χιλιάδες φοιτητές μαζί με αριστερές οργανώσεις δια-δήλωσαν στην πρεσβεία του Ισραήλ ενάντια στην ειρηνευτική συμφωνία και απαίτησαν να κλείσει η πρεσβεία και να διακοπεί η παροχή φυσικού αερίου στο σιωνιστικό κράτος. Αυτές οι διαδηλώσεις δεν προβάλλονται φυσικά από τα ΜΜΕ, για να μπορούν να σχολιάζουν ελεύ-θερα οι «έγκυροι» αναλυτές πως οι εξεγέρσεις «δεν έχουν αντι-σιωνιστικό ή αντι-ιμπεριαλιστι-κό χαρακτήρα»...

«Βασιλικά» παράσιταΕνώ οι εργαζόμενοι και η νεολαία δέχονται τα χτυπήματα από τις περικοπές του Κάμερον, ενώ εκατομμύρια φτωχοί βλέπουν να σαρώ-νονται τα επιδόματα στα οποία στηρίζονταν «λόγω κρίσης», η βασιλική οικογένεια, αυτό το μεσαιωνικό απολίθωμα, γιόρτασε τους γάμους του πρίγκιπα Γουίλιαμ. Αυτοί οι επαγγελματίες κηφήνες, που ζουν σε παλάτι αξίας 1 δισ. λιρών και υπολογίζεται ότι κοστίζουν 180 εκατομμύ-ρια λίρες ετησίως στο δημόσιο, ξόδεψαν άλλα 100 εκατ. λίρες του βρετανικού λαού για να οργανώσουν την τελετή και το μεγάλο πάρτι των πλουσίων. Στην τελετή καλεσμένοι ήταν φυσικά και «ομοαίματοι» από τις αραβικές χώρες, δηλαδή οι σφαγείς του λαού του Μπα-χρέιν, ενώ στους δρόμους συλλαμβάνονταν ειρηνικοί διαδηλωτές που ήθελαν με χάπενινγκ να εκφράσουν την αντίθεσή τους στο θεσμό της μοναρχίας...

Β δομάδες μετά την επιβολή «ζώνης απα-γόρευσης πτήσεων»

για να σωθεί τάχα η Βεγγάζη, οι νατοϊκοί βομβαρδισμοί συ-νεχίζονται στη δυτική Λιβύη, με τη συμμετοχή πλέον και των αμερικάνικων Predator (που δεν έχουν πιλότο) που σπέρνουν τον τρόμο στο Αφ-γανιστάν και το Πακιστάν με τα τυφλά τους χτυπήματα. Ο στρατός του Καντάφι διατη-ρεί τη δυνατότητα να σπέρνει τον τρόμο στη Μιζράτα και αλλού, ενώ καμία από τις δύο πλευρές δεν δείχνει ικανή να επικρατήσει σε έναν εμφύλιο που έχει «βαλτώσει» από την ισορροπία δυνάμεων.

Ο στόχος της επέμβασης να πάρουν οι ιμπεριαλιστές τον έλεγχο από τα χέρια των ανταρτών, να «κλέψουν» τη λιβυκή επανάσταση και να της αλλάξουν χαρακτήρα, έχει φανεί από τους εξόφθαλμα κυνικούς χειρισμούς τους. Η μαρτυρική Μιζράτα αφέθη-κε στο έλεος των κανταφικών για μέρες ολόκληρες, ενώ τα συμμαχικά αεροπλάνα έριχναν βόμβες «εδώ κι εκεί» (όπως υποχρεώθηκε να καταγγείλει δημόσια στέλεχος της αντι-πολίτευσης). Οι στρατιωτικοί «ηγέτες» της πόλης άρχισαν να καλούν σε χερσαία πλέον επέμβαση τη Δύση και ο Σαρ-κοζί βρήκε την ευκαιρία να δη-λώσει πως «δεν κάνουμε αρκε-τά στη Μιζράτα» και να ανοίξει τη συζήτηση για την ανάγκη κλιμάκωσης.

«Απείθαρχοι αντάρτες»Οι προσβλητικές αναφορές στους «απείθαρχους» αντάρ-τες και οι συζητήσεις για το αν είναι «άξιοι εμπιστοσύνης» για να τους δοθεί χώρος να κινη-θούν, έχουν πυκνώσει. Νατο-ϊκά αεροπλάνα έχουν χτυπή-σει τρεις φορές μέχρι σήμερα αποσπάσματα των ανταρτών και τις τρεις φορές κατηγορή-

θηκαν από το Συμβούλιο οι... αντάρτες. Αυτές οι προσβολές δεν είναι τυχαίες.

Ιμπεριαλιστικός έλεγχοςΑφού ασχολήθηκαν κυρίως με τον πολιτικό έλεγχο των απελευθερωμένων περιο-χών, μέσω του Μεταβατικού Συμβουλίου (όπου «αναδεί-χθηκαν» ως «ηγέτες» πρώην στελέχη του Καντάφι, εκπαι-δευμένοι από τη CIA εξόριστοι και αμερικανοσπουδαγμένοι νεοφιλελεύθεροι), οι ιμπερι-αλιστές τώρα επιδιώκουν να πάρουν τον πλήρη στρατιωτι-κό έλεγχο, αφαιρώντας κάθε ίχνος ανεξάρτητης δράσης των απλών ανταρτών. Γι’ αυτό το λόγο η Αγγλία, η Γαλλία και η Ιταλία στέλνουν ομάδες «στρατιωτικών συμβούλων» στη Βεγγάζη. Ο δισταγμός των ιμπεριαλιστών να εξοπλίσουν την αντίσταση έχει να κάνει με την απέχθεια και τις ανησυχίες τους απέναντι στους αντάρτες (όπως φαίνεται και στα άρθρα αμερικάνικων ΜΜΕ που εφι-στούν την προσοχή για «μαχη-τές της Χεζμπολάχ», «βετερά-νους εθελοντές μαχητές της αντίστασης στο Ιράκ» κ.λπ.). Οι στρατιωτικοί «σύμβουλοι» πάνε στη Λιβύη για να αποκτή-σουν τον πλήρη έλεγχο της κατάστασης, να βοηθήσουν στη δημιουργία ενός «κανονι-κού» (ελεγχόμενου) στρατού και για να εξασφαλίσουν ότι, αν δοθούν δυτικά όπλα, αυτά θα πέσουν στα «σωστά» χέρια.

Ταυτόχρονα έχει ξεκινήσει μια ιδεολογική κλιμάκωση. Η «σωτηρία της Βεγγάζης» έγινε «σωτηρία της Μιζράτα» και οδήγησε στο κοινό άρθρο των Κάμερον, Σαρκοζί, Ομπά-μα, όπου δηλώνουν πως οι άμαχοι θα κινδυνεύουν, όσο ο Καντάφι θα παραμένει στην εξουσία και το ΝΑΤΟ πρέπει να συνεχίζει τις επιχειρήσεις του. Η διατύπωση είναι ανοι-χτή σε ερμηνείες. Η μία είναι

να συνεχιστεί αυτή η «διαχει-ρίσιμη ισορροπία δυνάμων» που δείχνει να ικανοποιεί την Ουάσινγκτον: Με τον Καντά-φι στη θέση του, αλλά περι-ορισμένο στην Τρίπολη και την Ανατολή εξαρτημένη από τη δυτική προστασία. Αυτή η εξουθενωτική και για τα δύο μέρη ισορροπία κάποια στιγ-μή θα ανοίξει το δρόμο σε μια βολική συμφωνία: Είτε με τον Καντάφι (που αυτό δείχνει να επιδιώκει με τις διπλωματικές του επαφές), είτε χωρίς αυτόν (αν πιεστεί από το περιβάλλον του να αποχωρήσει).

Χερσαία εισβολήΗ εναλλακτική είναι να ανοίξει ο δρόμος σε χερσαία εισβολή. Όμως, όταν ο υπουργός Άμυ-νας των ΗΠΑ Ρόμπερτ Γκέιτς δήλωνε πως «όποιος μελ-λοντικός υπουργός Άμυνας συμβουλέψει τον πρόεδρο να ξαναστείλει αμερικάνικες χερ-σαίες δυνάμεις στην Ασία ή την Αφρική ή τη Μ. Ανατολή πρέπει να πάει να τον δει για-τρός», ήταν ειλικρινής. Το «βά-ρος» πέφτει στις ευρωπαϊκές δυνάμεις, που είναι και οι πιο πρόθυμες να δουν τον Καντά-φι να ανατρέπεται βίαια. Ήδη η ΕΕ έχει καταρτίσει σχέδιο για τη δημιουργία της EUROFOR Libya, μιας στρατιωτικής «αν-θρωπιστικής» ευρωπαϊκής αποστολής στο έδαφος της Λιβύης και αναζητά την ευ-καιρία να πάρει «εντολή» από τον ΟΗΕ, για να καταπατηθεί «νόμιμα» το «ούτε μια μπότα σε λιβυκό έδαφος». Μια χερ-σαία επέμβαση θα βυθίσει τη χώρα στον πόλεμο και το χάος, ενώ ακόμα και αν ανα-τρέψει τον Καντάφι, θα είναι οι ιμπεριαλιστές αυτοί που θα επιβάλουν τη διάδοχη λύση και αυτό θα είναι το ακριβώς αντίθετο από τις ιδέες για δη-μοκρατία και δικαιοσύνη που ήταν στην καρδιά της λιβυκής εξέγερσης.

Οι κάτοικοι της Τρίπολης κάθε Παρασκευή μετρούν νεκρούς στην προσπάθεια να διαδηλώσουν, βλέπουν τις εργατογειτονιές να είναι πραγματικά κατεχόμενες και ταυτόχρονα κινδυνεύουν από τις επιθέσεις των νατοϊκών. Οι στρατιώτες του λιβυκού στρατού είναι πολύ πιο δύσκο-λο πια να λιποτακτήσουν. Ο Καντάφι μπορεί να μεταμφι-εστεί σε «αντι-ιμπεριαλιστή» για να κερδίσει κάποια υπο-στήριξη. Αυτοί οι παράγοντες δυσχεραίνουν την προοπτική μιας εξέγερσης στα δυτικά. Στα ανατολικά οι εξεγερμένοι, όπως δήλωσε αντάρτης, «ενώ ο (πρόεδρος του μεταβατικού συμβουλίου) Τζαλίλ κοιμάται, πολεμάνε και χάνουν χέρια και πόδια» και βλέπουν τον αγώνα τους να φεύγει από τα χέρια τους. Βλέπουν να έρχονται ως «νταβατζήδες» οι ίδιοι ιμπε-ριαλιστές που πολλοί από αυ-τούς πολέμησαν ως εθελοντές στο Ιράκ.

Ήττα Οι αυταπάτες για τον «αντικει-μενικά» θετικό ή «ανθρωπιστι-κό» ρόλο, που θα μπορούσε να παίξει η επέμβαση, δεν δικαι-ολογούνται από αυτό το ζοφε-ρό τοπίο που έχει δημιουργη-θεί. Όπως έγραψε και ο Ταρίκ Αλί σε άρθρο του για τη νέα κατάσταση στη Μέση Ανατο-λή: «Πρέπει να παραδεχτού-με ότι, όποιο κι αν θα είναι το τελικό αποτέλεσμα, ο λιβυκός λαός ηττήθηκε».

Η προοπτική της ανατροπής του Καντάφι από τα κάτω, που θα αποτελέσει μια σπουδαία νίκη για τις αραβικές εξεγέρ-σεις και θα ανοίξει το δρόμο για τη διεκδίκηση ενός καλύ-τερου μέλλοντος από τους Λίβυους, απομακρύνεται, κα-θώς οι ιμπεριαλιστές στραγγα-λίζουν πολιτικά και στρατιωτι-κά την εξέγερση.

Οι ιμπεριαλιστές κλιμακώνουν τη δράση τους στη Λιβύη

«Στραγγαλίζεται» η εξέγερση

Μιζράτα: Η κεντρική, εμπορική Οδός Τριπόλεως έχει γεμίσει ερείπια.

14 • νεολαία ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ4 Μάη 2011

Η Αριστερά χρειάζεται να αξιοποιήσει τις φοιτητικές εκλογές στις 18 Μάη για

να στείλει μήνυμα ενωτικής, μαχητικής, ανατρεπτικής δράσης ενάντια στα μέτρα

κυβέρνησης-τρόικας.

Να στείλουμε μήνυμα αντίστασης

Του Άγγελου Κάπαρη

Ο ι φετινές φοιτητικές εκλογές με πρωτοφανή καθυστέρηση ανακοινώθηκαν τελικά για τις 18 Μάη. Οι φοιτητές καλούνται να ψηφίσουν ένα

χρόνο μετά την έναρξη του μνημονίου, σε μια από τις δυσκολότερες περιόδους που διανύουν αυτή τη στιγμή νεολαία και εργαζόμενοι στην Ελλάδα. Το ίδιο δύσκολη είναι η κατάσταση και στα πανεπιστήμια. Αναμένοντας το πολυσυζητημένο νομοσχέδιο, που δεν έχει ακόμα κατατεθεί, βλέπουμε ότι η κυβέρνηση έχει αρχίσει ήδη να εφαρμόζει την υποχρηματοδότηση, με απολύσεις καθηγητών, περικοπές συγγραμμάτων, συγχωνεύσεις τμημάτων κ.λπ.

Το κλίμα μέσα στις σχολές λίγες μέρες πριν τις φοιτητικές εκλογές είναι υποτονικό. Οι μεγάλες παρατάξεις ΔΑΠ-ΠΑΣΠ θα προσπαθήσουν να απο-προσανατολίσουν τους φοιτητές από τα πραγματικά προβλήματα και θα κρύψουν τις ευθύνες τους και τις πραγματικές πολιτικές τους θέσεις, με τα πάρτι τους και τη χαρούμενη ντίσκο ατμόσφαιρα που δη-μιουργούν στις εκλογές.

ΑποχήΈνας μεγάλος κίνδυνος, απόλυτα κατανοητός, θα είναι και φέτος η αποχή. Σε άμεση σχέση με αυτά που συμ-βαίνουν στην κοινωνία, οι φοιτητές οργισμένοι με αυτά που βιώνουν, αρνούνται να νομιμοποιήσουν το πολιτικό σύστημα και αυτό αφορά δυστυχώς και την Αριστερά, αφού πολλοί τη θεωρούν κομμάτι αυτού του συστήμα-τος. Ένα πολύ μεγάλο κομμάτι φοιτητών, που τους τε-λευταίους μήνες συμμετείχε πολλές φορές σε μεγάλες διαδηλώσεις μαζί με τους εργαζόμενους, επιλέγει την αποχή από τις διαδικασίες της σχολής του και προφανώς και από τις εκλογές. Πρόκειται για μια μεγάλη αντίφαση. Από τη μια η τρομακτική επίθεση των από πάνω, από την άλλη η μεγάλη οργή της νεολαίας και παραδίπλα η μεγά-λη απαξίωση των συλλογικών διαδικασιών.

Με αφορμή τις εκλογές, η Αριστερά χρειάζεται να αναλάβει τις ευθύνες της και να οργανώσει άμεσα την απάντηση του φοιτητικού κινήματος. Δυστυχώς όλα δείχνουν ότι οι αριστερές παρατάξεις σε μεγάλο βαθμό συνεχίζουν να κουβαλούν τις αμαρτίες του παρελθό-ντος, αδυνατώντας να αλλάξουν την κατάσταση γύρω τους, αλλά και τους εαυτούς τους. Πιο συγκεκριμένα η ΚΝΕ φέτος, εξελίσσοντας το μοντέλο «εμείς εμείς οι μόνοι συνεπείς», καλεί τους φοιτητές να φτιάξουν διαφορετικούς συλλόγους και συνελεύσεις. Ήδη σε πολλές σχολές που ελέγχει, πήρε αποφάσεις για τη δι-εξαγωγή των φοιτητικών εκλογών, χωρίς να λαμβάνει υπόψη της την υπόλοιπη Αριστερά.

Η ελπίδα και οι ευθύνες πέφτουν λοιπόν στις πλάτες των πιο ριζοσπαστικών παρατάξεων, δηλαδή της ΑΡΕΝ και των ΕΑΑΚ. Οι συγκεκριμένες παρατάξεις τα τελευ-ταία χρόνια κατεβαίνουν μαζί στις συνελεύσεις, οργα-νώνουν από κοινού καταλήψεις και διαδηλώσεις. Παρ’

όλα αυτά για άλλη μια φορά δυστυχώς κατεβαίνουν με ξεχωριστά ψηφοδέλτια.

Φέτος, βλέποντας τα πάντα να διαλύονται γύρω μας, είναι πιο αναγκαίο από ποτέ η Αριστερά να τολμήσει την υπέρβαση και να δώσει διέξοδο στους φοιτητές που ασφυκτιούν. Η Αριστερή Ενότητα, που συγκροτήθηκε στη βάση της ενότητας και της ριζοσπαστικής πολιτι-κής, θα έπρεπε να πρωτοστατήσει στην κατεύθυνση ενός κοινού εκλογικού κατεβάσματος με κοινά ψηφο-δέλτια της Αριστεράς. Τέτοια ψηφοδέλτια θα συσπεί-ρωναν πολύ περισσότερους φοιτητές από ό,τι τώρα, ειδικά αν είχαν προσπαθήσει να οργανώσουν την αντί-σταση στα νέα μέτρα. Φυσικά τα πράγματα ούτε αρχί-ζουν ούτε τελειώνουν στις εκλογές.

Πρόταση αγώναΆλλωστε στις φοιτητικές εκλογές η Αριστερά χρειάζε-ται να παρουσιάσει μια πρόταση αγώνα για το επόμενο διάστημα. Σ’ αυτή πέφτουν οι ευθύνες για να σπάσει το μαύρο μπλοκ των ΔΑΠ-ΠΑΣΠ. Βασικό βήμα είναι να βρεθούν οι τρόποι σε κάθε σχολή, ώστε να συμμε-τάσχει ο κόσμος μαζικά στις συλλογικές διαδικασίες της σχολής και να οργανωθεί ο αγώνας από τα κάτω. Ταυτόχρονα να τεθούν συγκεκριμένες αιχμές (να φύγει η κυβέρνηση και η τρόικα, δεν χρωστάμε–δεν πληρώ-νουμε) που να ενώνουν τους φοιτητές με την κοινωνία.

Παράλληλα χρειάζεται να χτιστεί ένας πραγματικός συ-ντονισμός μεταξύ καθηγητών, εργαζομένων και φοιτητών με κοινές επιτροπές αγώνα, πρωτοβουλίες, εκδηλώσεις.

Οι Φοιτητές-τριες Ενάντια στο Σύστημα καλούμε τους φοιτητές να στηρίξουν Αριστερή Ενότητα στις σχολές, αλλά ταυτόχρονα να συμμετέχουν μαζί μας στην προσπάθεια να χτίσουμε, όλοι μαζί, μια Αριστερά που να στέκεται στο ύψος των περιστάσεων.

Μείωση εισακτέωνΤο υπουργείο συνεχίζει την επί-θεση στη δημόσια τριτοβάθμια εκπαίδευση, αυτή τη φορά με μαζικές μειώσεις των εισακτέων σε ΑΕΙ και ΤΕΙ. Στόχος είναι να μειωθεί ο αριθμός των εισακτέ-ων φοιτητών στις κεντρικές και περιζήτητες σχολές, καθώς και σ’ αυτές που αφορούν «κορεσμένα» επαγγέλματα. Βασικό κομμάτι είναι η μείωση των μετεγγραφών, καθώς όσοι δικαιούνται μετεγ-γραφή, θα μπαίνουν κατευθείαν στη σχολή της επιλογής τους, αλλά με ειδικό ποσοστό θέσεων όχι μεγαλύτερο από το 20% του συνόλου, ενώ επιβάλλονται βαθ-μολογικά και εισοδηματικά κρι-τήρια. Στην ουσία γίνεται όλο και πιο δύσκολη η πρόσβαση στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, ειδικά για τις φτωχές οικογένειες.Στόχος της κυβέρνησης είναι να απομαζικοποιήσει την Ανώτατη Εκπαίδευση και να στείλει χιλιάδες μαθητές σε αμφιβόλου ποιότητας κολλέγια, ιδιωτικά και δημόσια. Η μείωση των εισακτέων, σε συνδυασμό με τη συζήτηση για τα δίδακτρα, τις περικοπές και τη συνεχιζόμενη υποχρηματοδότηση, καταργεί στην πράξη τη δημόσια και δωρεάν παιδεία.

Καλών Τεχνών χωρίς μοντέλαΗ υποβάθμιση των Σχολών Καλών Τεχνών έχει ξεκινήσει εδώ κι αρ-κετό καιρό, με την Καλών Τεχνών Φλώρινας να είναι «πρωτοπόρος» στο σταμάτημα των μοντέλων (πάνω από χρόνο δουλεύουμε χωρίς μοντέλα και τώρα αυτή η «εκπαιδευτική» άποψη επεκτά-θηκε και στην Αθήνα), στη μη ύπαρξη κατάλληλων κτιρίων (η σχολή στεγάζεται «προσωρινά» από την ίδρυση της σε παλιό λύκειο με σοβαρή έλλειψη επαρκών χώρων), στο σταμάτημα παροχής στοιχειωδών υλικών (χρωμάτων!) για τα εργαστήρια ζωγραφικής και, το κυριότερο όλων, στη μείωση των αποδοχών των καθηγητών στο απίστευτο κι όμως αληθινό 80% (κάποιοι παίρνουν μισθό 200 ευρώ). Από την αρχή της χρονιάς

καμιά σύμβαση δεν ανανεώθηκε, όπως και καμία απόσπαση. Όσοι καθηγητές συνεχίζουν να έρχονται στη σχολή, το κάνουν με πραγματι-κή δυσκολία και είναι κάτι που δεν μπορεί να συνεχιστεί.

Πρυτανικές απειλέςΑφορμή για τις πρυτανικές απειλές έδωσε η επίθεση μιας ομάδας αναρχικών στον J. Watson (καθηγη-τή Νομπελίστα που ανακάλυψε τη διπλή έλικα του DNA), ενώ μιλούσε σε συνέδριο που είχε οργανώσει το Πανεπιστήμιο Πάτρας. Οι ιδέες του J. Watson (άσχετα με το επι-στημονικό του έργο που και αυτό αμφισβητείται) είναι ρατσιστικές και γι’ αυτό στο τμήμα Χημείας και Βιολογίας Πάτρας είχαν καταψηφί-σει την πρόταση να ανακηρυχθεί επίτιμος διδάκτορας. Ο Πρύτανης Παναγιωτάκης δήλωσε ότι θα κινηθεί με πειθαρχικά μέτρα ως τιμωρία στους «κουκουλοφόρους». Σε συνδυασμό με την αντιδραστική στάση του απέναντι στις φοιτητι-κές καταλήψεις και τις δηλώσεις του για την περιστολή του ασύλου (πρόσληψη security στο μέλλον) είναι φανερό ότι οι απειλές του στρέφονται κατά του συνόλου του φοιτητικού κινήματος. Παρ’ όλα αυτά, επιθέσεις όπως αυτή ενάντια στον Watson αντικαθιστούν τη συλλογική δράση και γίνονται σπα-σμωδικά, χωρίς τελικά να ενημερώ-νουν τον κόσμο και τους φοιτητές για τη φύση του ρατσισμού και πώς το σύστημα την προωθεί.

Εκδήλωση ΔΕΠ Πα-ντείου πανεπιστημίου για την παιδείαΑνοικτή εκδήλωση, για τα προβλή-ματα συνολικά της εκπαίδευσης σήμερα, πραγματοποιεί ο Σύλλο-γος ΔΕΠ Παντείου, την Πέμπτη 5 Μάη, στην αίθουσα τελετών και ώρα 1μμ. Θα προηγηθεί ξενάγηση στο Πάντειο και συνέντευξη Τύπου για τα προβλήματα του ιδρύματος (υποβάθμιση βιβλιοθήκης, υποδο-μές, μηδενικές προσλήψεις κ.ά.). Θυμίζουμε ότι το Πάντειο είναι ανάμεσα στα ιδρύματα στα οποία διακόπηκε η χρηματοδότηση τον τελευταίο μήνα.

νέα από τις σχολές

Στα δικαστήρια οδηγούνται στις 19 Μάη οι πρυτανικές αρχές του Ε.Μ. Πολυτεχνείου του διαστή-ματος 2006-10, για τη φιλοξενία του athens.indymedia στους ηλεκτρονικούς σέρβερ του πανε-πιστημίου. Πρόκειται για τη δίωξη που είχε ασκήσει ο προϊστάμενος της Εισαγγελίας Αθηνών στις 17 Νοέμβρη 2009, με την κατηγορία της «παράβασης καθήκοντος με σκοπό να προσπορίσουν παράνο-μο ηθικό όφελος».Η «πρωτοβουλία» του εισαγγελέα είχε ακολουθήσει την επερώτηση στη Βουλή από το ΛΑΟΣ λίγες μέρες πριν για δήθεν διευκόλυνση «τρομοκρατικής δραστηριότητας» από τις πρυτανικές αρχές, ενώ λίγους μήνες πριν η ΝΔ είχε δημι-ουργήσει θέμα, λέγοντας ότι το athens.indymedia «δεν ήταν στη

συμφωνία χρήσης με τον ΟΤΕ».Κάτω από το βάρος της κατα-κραυγής, η Διαμαντοπούλου είχε κάνει λόγο για «υπερβολές από την πλευρά τις εισαγγελίας». Λίγους μήνες αργότερα η εισαγγελία δήλωσε πως δεν υπήρχε «έρεισμα για κανένα μέρος της κατηγορίας», όμως το θέμα επανέρχεται από το πλημμελειοδικείο.Όπως έχουμε γράψει στο πα-ρελθόν, η δίωξη του Indymedia αφορά κάθε φωνή που αντιστέ-κεται. Ο στόχος είναι να συκοφα-ντηθεί το κίνημα και η Αριστερά ως «ανεύθυνοι που μας οδηγούν στο κοινωνικό χάος», να φορ-τώσουν ό,τι «στραβό συμβαίνει σε αποδιοπομπαίους τράγους, ακόμα και να δικαιολογήσουν παραβίαση ατομικών δικαιωμά-των και ελευθεριών.

Κάτω τα χέρια από το Indymedia

Στις 6 Μάη συμπληρώνεται ένας χρό-νος από την ψήφιση του μνημονίου, που συνομολόγησε η κυβέρνηση με το ΔΝΤ και την ΕΕ. Παρά την αντίθεση της πλειοψηφίας των εργαζομένων, όπως αυτή εκφράστηκε στις μεγα-λειώδεις συγκεντρώσεις στις 5 και 6 Μάη 2010. Όλοι και όλες έχουν πλέον καταλάβει ότι τα αλλεπάλληλα μνη-μόνια έχουν ένα και μόνο στόχο: την ευημερία ντόπιων και διεθνών κερδο-σκόπων σε βάρος των εργαζομένων, των συνταξιούχων και της νεολαίας.

Επειδή η «μαύρη επέτειος» της 5-6 Μάη, που σημαδεύτηκε ακόμη και με το αίμα των νεκρών της εργοδοτικής αυθαιρεσίας της Marfin (που ακόμη μένει ατιμώρητη), δεν πρέπει να περάσει απαρατήρητη, πρωτοβάθ-μια σωματεία, επιτροπές αγώνα σε εργασιακούς χώρους και γειτονιές, συλλογικότητες του Κινήματος «Δεν Πληρώνω», κόμματα και οργανώσεις της Αριστεράς καλούν σε πορεία, την Πέμπτη 5/5 στις 7μμ, από τα Προπύ-λαια στη Βουλή.

Διαδήλωση ενάντια στο μνημόνιο

μετανάστες • 15ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ4 Μάη 2011

Εξέγερση προσφύγων στην Αυστραλία

Κύκλοι του Λευκού Οίκου αναφέρουν ότι ο νούμερο ένα καταζητούμενος των ΗΠΑ, ο Μπιν Λάντεν, ο ιδρυτής και ηγέτης της Αλ Κάιντα είναι νεκρός. Και τώρα τι θα γίνουμε χωρίς βαρβάρους...

N N N

Όποιος υποβάλλει αίτηση ασύλου, χωρίς να διαθέτει ταξι-διωτικά έγγραφα, θα κρατείται. Αυτή είναι η νέα οδηγία που εξέδωσαν οι αστυνομικές αρχές και εφαρμόστηκε ήδη στην περίπτωση ενός υπηκόου του Σουδάν που υπέβαλε αίτηση για πολιτικό άσυλο στην Ηγουμενίτσα. Μα είναι δυνατόν να είναι κανείς πρόσφυγας, να είναι σε ρήξη με τις αρχές του κράτους του και να διαθέτει ταξιδιωτικό έγγραφο;

N N N

Το 2015 ο αριθμός των νόμιμων και παράνομων μετανα-στών θα είναι στην Ελλάδα γύρω στα 2.150.000 άτομα. Ο πληθυσμός της χώρας το ίδιο έτος αναμένεται να δι¬α-μορφωθεί σε περίπου 14 εκατομμύ¬ρια, εκ των οποίων ποσοστό άνω του 20% θα είναι αλλοδαποί. Ο ΟΗΕ ωστόσο υπολόγισε ακρι¬βώς ότι η Ελλάδα θα χρειαζόταν τουλά-χιστον… 20 εκατομμύρια μετανάστες, για να κρατήσει σταθερή τη σχέση ενεργού πληθυσμού - συνταξιού¬χων. Κατά τα άλλα πλημμυρίσαμε...

N N N

Μια αποκάλυψη-φωτιά εναντίον του Γιώργου Καρατζα-φέρη έκανε από το βήμα της Βουλής ο πρώην υπουργός Εθνικής Άμυνας της ΝΔ Ευάγγελος Μεϊμαράκης. Τον είχε επισκεφθεί στο γραφείο του από τη θέση του αρχηγού κόμματος, είπε, προκειμένου να του ζητήσει από κοντά να παραλάβει τα υποβρύχια. O Καρατζαφύρερ, με 58 ακίνητα στα οποία ούτε ένας άστεγος ΕΛΛΗΝΑΣ δεν φιλοξενείται, ήταν δηλαδή και διαμεσολαβητής για τα υποβρύχια που γέρνουν;

N N N

Η Μαρίν Λεπέν έκρυψε τους Skinheads κατά τη διάρκεια της εθνικιστικής πρωτομαγιάτικης συγκέντρωσής της, για να αποφύγει την κατακραυγή του κόσμου, που ταυτίζει τους νέους με τα ξυρισμένα κεφάλια με φασίστες. Αλλά εμείς δεν κρίνουμε από τα μαλλιά. Κρίνουμε από τα μυαλά!

N N N

Σύριοι μετανάστες και ‘Ελληνες αντιρατσιστές διαδηλώ-σαμε μαζί εναντίον του καθεστώτος του Άσαντ, που κάθε μέρα αιματοκυλάει το λαό. Αυτούς τους άμαχους, όμως, δεν σπεύδουν να τους βοηθήσουν οι νατοϊκές δυνάμεις. Ίσως επειδή δεν μυρίζουν πετρέλαιο…

N N N

Στις ΗΠΑ, οι μετανάστες χωρίς χαρτιά πλήρωσαν 11,2 δισ. δολάρια σε φόρους, ενώ η General Electric, με κέρδη 14,2 δισ. δολάρια και πιστώσεις 3,2 δισ. από τους φορολο-γούμενους, δεν πλήρωσε δεκάρα. Ποιος επιβαρύνει στ’ αλήθεια τη χώρα;

N N N

Κυκλοφόρησε πρόσφατα σε αθηναϊκά νοσοκομεία έγγρα-φο του διοικητή της 1ης ΥΠΕ κ. Μουσιώνη, σύμφωνα με το οποίο οι μη νόμιμοι μετανάστες δικαιούνται περίθαλψη… μόνο στα Τμήματα Επειγόντων Περιστατικών των νοσο-κομείων. Tι ακριβώς συνιστά ο κ. Μουσιώνης; Κάποιος μετανάστης συνάνθρωπός μας που προσκομίζεται στο ΤΕΠ με, λόγου χάρη, οξεία σκωληκοειδίτιδα, διάτρηση πε-πτικού έλκους, ρήξη σπλήνας, οξύ επισκληρίδιο αιμάτωμα ή άλλη σοβαρή και άμεσα απειλητική για τη ζωή του οξεία πάθηση, να αφήνεται στο ΤΕΠ για να πεθάνει αβοήθητος;

N N N

Δεν φτάνει που ο δήμος Θήβας γκρέμισε πολλά από τα σπίτια του συνοικισμού, όπου μένουν πολλοί Πακιστανοί μετανάστες, ο αντιδήμαρχος με τη συνδρομή αστυνομίας έκανε έφοδο σε τρία σπίτια που νοίκιαζαν Πακιστανοί (σε περιοχή εκτός συνοικισμού) και τους έκανε έλεγχο για το πόσοι μένουν στο σπίτι, αν έχουν χαρτιά, ενώ σε όσους διέθεταν άδεια παραμονής τους έκανε σύσταση να μη μένουν παραπάνω από… τρεις σε κάθε σπίτι. Η τρομοκρα-τία δεν θα περάσει!

Του Θανάση Κούρκουλα

Ο ι εικόνες των 9 φλεγόμενων κτιρίων του στρατοπέδου συ-γκέντρωσης Villawood στο Σίδ-

νεϋ της Αυστραλίας έκαναν το γύρο του κόσμου στις 21 Απρίλη. Η εξέγερση δε-κάδων επί μήνες ή και χρόνια φυλακισμέ-νων προσφύγων ξεκίνησε, όταν δύο πρό-σφυγες ανέβηκαν στη στέγη ενός από τα κτίρια του στρατοπέδου, φωνάζοντας: «Θέλουμε την ελευθερία μας». Σύντομα 13 πρόσφυγες τους ακολούθησαν στη στέγη, ενώ κάποιοι σήκωσαν πανό που έλεγε: «Χρειαζόμαστε βοήθεια». Πάνω από 100 αιτούντες άσυλο συμμετείχαν στην εξέγερση, πυρπολώντας 9 κτίρια και εμποδίζοντας τους φύλακες και τους πυ-ροσβέστες να σβήσουν τις φωτιές. Τρεις πρόσφυγες, ένας Ιρανός και δύο Κούρ-δοι, παρέμειναν στις στέγες για 7 ολόκλη-ρες μέρες, κάνοντας απεργία πείνας. Ειδι-κές δυνάμεις της αστυνομίας μπήκαν στο στρατόπεδο και κατέστειλαν την εξέγερ-ση, απαγορεύοντας οποιαδήποτε δημο-σιότητα. Συνελήφθησαν 22 πρόσφυγες και μεταφέρθηκαν σε φυλακές υψίστης ασφαλείας. Οι συλληφθέντες βρίσκονται στην απομόνωση 18 ώρες την ημέρα, δεν έχουν καμία επαφή με τον έξω κόσμο και ανακρίνονται, χωρίς να γνωρίζουν το δι-καίωμά τους να αρνηθούν την κατάθεση ή να ζητήσουν δικηγόρο. Η αυστραλιανή κυβέρνηση των Εργατικών, δια της πρω-θυπουργού Γκίλαρντ, υπεραμύνθηκε της υποχρεωτικής κράτησης των αιτούντων άσυλο και δήλωσε πως η «ανάρμοστη συμπεριφορά» των προσφύγων δεν θα «επιβραβευθεί».

Ρατσιστική πολιτικήΗ ρατσιστική πολιτική των κυβερνήσε-ων της Αυστραλίας έχει παρελθόν. Απο-τελεί συνέχεια της στρατιωτικοποίησης των συνόρων που είχαν εγκαινιάσει οι προηγούμενες κυβερνήσεις των συ-ντηρητικών, με τραγικά αποτελέσμα-τα, όπως τον πνιγμό 350 προσφύγων τον Οκτώβριο του 2001 στα ταραγμέ-να νερά του Ινδικού Ωκεανού ανάμεσα στην Ινδονησία και Αυστραλιανά νησιά. Τον Ιούνιο του 2010 η πρωθυπουργός ανακοίνωνε την πρόθεση της κυβέρνη-

σης να δημιουργηθεί κέντρο εξέτασης και κράτησης αιτούντων άσυλο εκτός αυστραλιανού εδάφους, στο Ανατολικό Τιμόρ, με στόχο να αποτραπεί το «λα-θρεμπόριο προσφύγων» και να δοθεί το μήνυμα ότι η είσοδος αιτούντων άσυλο στα αυστραλιανά ύδατα δεν αυξάνει την πιθανότητα αναγνώρισής τους ως προσφύγων. Η αναστολή εξέτασης αι-τούντων άσυλο από τη Σρι Λάνκα είχε τότε τερματιστεί, αλλά συνεχίζεται μέ-χρι σήμερα η αναστολή εξέτασης των αιτήσεων όσων προέρχονται από το Αφγανιστάν! Οι «αναστολές» συνεπάγο-νται απάνθρωπες πολύμηνες ή ακόμα και πολυετείς φυλακίσεις αθώων. Όμως ευτυχώς υπάρχει ένα σημαντικό τμήμα των εργαζομένων και της νεολαίας της χώρας, που δεν ταυτίζεται με τις ρατσι-στικές δολοφονίες και φυλακίσεις.

Αμέσως μετά την εξέγερση των προ-σφύγων στο Σίδνεϋ, ακολούθησαν δια-δηλώσεις αλληλεγγύης έξω από στρα-τόπεδα συγκέντρωσης στο Σίδνεϋ, τη Μελβούρνη και το Περθ. Από τους βα-σικούς διοργανωτές των διαδηλώσεων ήταν η οργάνωση Socialist Alternative, μία από τις μεγαλύτερες οργανώσεις της επαναστατικής Αριστεράς που συμ-μετέχει ενεργά στην καμπάνια «Refugee Action Collective» μαζί με πρόσφυγες, οργανώσεις δικαιωμάτων και μαχητι-κούς ακτιβιστές. Η Socialist Alternative τις μέρες της εξέγερσης διοργάνωνε την ετήσια τετραήμερη πολιτική εκδή-λωσή της «Μαρξισμός 2011», που είχε

μεγάλη επιτυχία. Κινητοποίησε εκατο-ντάδες διαδηλωτές στις συγκεντρώσεις της Δευτέρας 25 Απρίλη, στις μεγάλες πόλεις της Αυστραλίας ανήμερα της μεγαλύτερης εθνικής γιορτής, εν μέσω παρελάσεων και εθνικιστικών εκδηλώ-σεων μνήμης σε όλη τη χώρα.

ΔιαδηλώσειςΟι αντιρατσιστικές διαδηλώσεις αντιμε-τωπίστηκαν με δυσανάλογα μεγάλη κινη-τοποίηση αστυνομικών δυνάμεων. Στη Μελβούρνη, έφιπποι αστυνομικοί χτύπη-σαν αδιάκριτα κόσμο που προσπαθούσε να προσεγγίσει τον εξωτερικό φράχτη του στρατοπέδου συγκέντρωσης και να δέσει κορδέλες που είχαν γραμμένες πάνω τους φράσεις όπως «Ελευθερία», «Κλείστε τα στρατόπεδα συγκέντρωσης» και «Φυλακίστε την κυβέρνηση, όχι τους πρόσφυγες». Ανάμεσα στους διαδηλω-τές βρίσκονταν πρόσφυγες πρώην κρα-τούμενοι σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, βουλευτές του κόμματος των Πράσινων, φοιτητές από πανεπιστήμια της πόλης και αριστεροί συνδικαλιστές.

Από τώρα προετοιμάζονται μεγάλες αντιρατσιστικές συγκεντρώσεις και δι-αδηλώσεις για τις 19 Ιούνη, παγκόσμια μέρα των προσφύγων. Για το κίνημα και την Αριστερά στην Ευρώπη, το αυ-στραλιανό κίνημα δικαιωμάτων στους πρόσφυγες είναι πηγή έμπνευσης και ελπίδας, που δείχνει πως, σε κάθε μεριά του πλανήτη, οι ρατσιστικές πολιτικές του συστήματος έχουν αντίπαλο.

Επιμέλεια: Έλενα Παπαγεωργίου

ΜΙΚΡΑ ΑΝΤΙΡΑΤΣΙΣΤΙΚΑ

Τ ην Κυριακή 1η Μάη μετανάστες και Έλληνες εργαζόμενοι διαδήλωσαν μαζί στο κέντρο της Αθήνας. Στο κάλεσμα της Κίνησης «Απελάστε το Ρατσισμό» και αντιρατσιστικών

οργανώσεων της Αθήνας, ανταποκρίθηκαν μετανάστες από τη Βόρεια Αφρική, με βασικό κορμό τους Αθηναίους πρώην απερ-γούς πείνας του αγώνα των 300, Φιλιππινέζοι μετανάστες από την KASAPI, Σύριοι εργάτες που διαδηλώνουν τις τελευταίες μέ-ρες στην Αθήνα την αλληλεγγύη τους στις αραβικές εξεγέρσεις. Αρκετοί ακόμα μετανάστες από το Πακιστάν, το Μπαγκλαντές, Κούρδοι πρόσφυγες και μετανάστες από αραβικές χώρες έδωσαν μαχητικό «παρόν» στα μπλοκ της Κίνησης «Απελάστε το Ρατσι-σμό» και άλλων οργανώσεων.

«Νομιμοποίηση των μεταναστών», «Άσυλο στους πρόσφυγες», «Έλληνες και ξένοι εργάτες ενωμένοι» και «Ποτέ ξανά φασισμός» ήταν τα συνθήματα που ακούστηκαν πιο πολύ απ’ όλα, ενώ τα τύ-μπανα έδιναν το ρυθμό.

Η αντιρατσιστική πορεία ξεκίνησε από το πολυτεχνείο στις 11 το πρωί, ακολουθούμενη από συνδικαλιστές και ορ-γανώσεις του ΣΥΡΙΖΑ και έφτασε στην πλατεία Κλαυθμώνος λίγο αργότερα, όπου σταμάτησε για περίπου μισή ώρα. Στην απεργιακή συγκέντρωση του ΕΚΑ, Έλληνες και μετανάστες εργάτες απαίτησαν «Κανένας εργάτης ανασφάλιστος», «Απερ-γία Γενική» και «Ο αγώνας στα χέρια των εργατών». Σύριος οι-κοδόμος της Κίνησης μίλησε στην απεργιακή συγκέντρωση, καλώντας τα συνδικάτα να υιοθετήσουν το αίτημα για νομι-

μοποίηση των μεταναστών, την ένταξή τους στα συνδικάτα, αλλά και να πάρουν θέση στο πλευρό των αραβικών εξεγέρ-σεων. Παρά την απόφαση του ΕΚΑ να μην κάνει διαδήλωση, η πορεία συνέχισε μέχρι τη Βουλή και κατέληξε στα Προπύλαια, όπου οι διαδηλωτές έδωσαν ραντεβού για τη γενική απεργία στις 11 Μάη. Ήταν μια μαζική και μαχητική εμφάνιση μετανα-στών εργατών της χώρας, σε μια ηλιόλουστη Πρωτομαγιά, μαζί με χιλιάδες Έλληνες συναδέλφους τους. Συνεχίζουμε!

Αντιρατσιστική Πρωτομαγιά

Του Θοδωρή Πατσατζή

Μ προστά στη μεγαλύτε-ρη μάχη βρίσκονται οι εργαζόμενοι στη ΔΕΗ.

Τη μάχη ενάντια στην απελευθέ-ρωση της αγοράς ενέργειας. Στην κατεύθυνση αυτή και στα πλαίσια του προγράμματος αποκρατικο-ποιήσεων που προβλέπει το μνη-μόνιο, η κυβέρνηση ετοιμάζεται να ιδιωτικοποιήσει πλήρως τη ΔΕΗ.

Για να επιβάλει τις ιδιωτικοποιή-σεις, η κυβέρνηση του («σοσιαλι-στή») Γ. Παπανδρέου ακολουθεί για πολλοστή φορά το θατσερικό πρό-τυπο. Η Θάτσερ είχε διδάξει τους τρόπους δράσης των απανταχού υποστηρικτών του νεοφιλελευθε-ρισμού κατά τη μεγάλη απεργία των ανθρακωρύχων. Το πρώτο της βήμα τότε ήταν να βγάλει στη φόρα σκάν-δαλα διαφόρων συνδικαλιστών των

ανθρακωρύχων, πριν ξεκινήσουν τις κινητοποιήσεις τους, για να στρέ-ψει εναντίον τους την κοινή γνώμη. Ακριβώς δηλαδή την ίδια τακτική που ακολουθεί η κυβέρνηση ΠΑ-ΣΟΚ με τους συνδικαλιστές της ΔΕΗ. Πρώτα ο Τριανταφυλλόπου-λος και στη συνέχεια το πόρισμα του Γενικού Επιθεωρητή Δημόσιας Διοίκησης Ρακιντζή, έχουν βαλθεί να «ξεσκεπάσουν» τον υποτιθέμενο κύριο ρόλο των συνδικαλιστών στη διαφθορά που επικρατεί σε όλες τις λειτουργίες του συστήματος.

Είναι σίγουρο ότι οι συνδικαλι-στές πολλές φορές έχουν κάνει το λάθος να αποδεχτούν αντίστοιχου τύπου συμφωνίες, να πάρουν διά-φορα «επιδόματα» μέσω Συλλογι-κών Συμβάσεων, αντί για αυξήσεις κ.λπ. Σε άλλες περιπτώσεις μεγαλο-συνδικαλιστές του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ να απορρίπτουν την πρόταση των παρατάξεων της Αριστεράς (παλιότερο συνέδριο ΑΔΕΔΥ) να μην παίρνουν χρηματικά ποσά για τη συμμετοχή τους σε διαφόρων ειδών επιτροπές. Όλα αυτά θέτουν τους γραφειοκράτες μεγαλοσυν-δικαλιστές αυτών των παρατάξε-ων μπροστά στην υποχρέωση για κλεισίματα των αγώνων και για τη διατήρηση της καρέκλας τους.

Δεν είναι τυχαίο ότι τα τηλεοπτικά ΜΜΕ, που στηρίζουν την επίθεση της κυβέρνησης, δεν αναζητούν ευθύνες στις κυβερνήσεις που αποδέχθηκαν αυτές τις συμφωνίες. Όμως στη συγκεκριμένη περίπτω-ση δεν παίζονται οι καρέκλες των συνδικαλιστών στη ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ, αλλά το ίδιο το μέλλον της ΔΕΗ.

Η ιδιωτικοποίηση θα σημάνει αυξήσεις και μόνο αυξήσεις στα τιμολόγια. Ήδη από το 2011 τα φτωχά νοικοκυριά έχουν αντιμε-τωπίσει αυξήσεις από 3-11% και οι αγρότες από 6-8%, ενώ οι μεγάλες επιχειρήσεις απολαμβάνουν μει-ώσεις. Το μνημόνιο προβλέπει ως το τέλος του 2013, στα πλαίσια του εξορθολογισμού των τιμολογίων, αυξήσεις 20-30% των τιμολογίων για τα φυσικά πρόσωπα και νέες μεγάλες μειώσεις για τις επιχειρή-σεις. Αν κάποιος έχει να κατηγο-ρήσει την ηγεσία της ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ για κάτι θα ήταν για το γεγονός ότι δεν αντέδρασε στην απόφαση για ανταλλαγή ενέργειας της ΔΕΗ με άλλες εταιρείες ηλεκτρισμού, που εξασφαλίζει στους βιομήχανους πρόσβαση και αγορά στο φθηνό καύσιμο του λιγνίτη. Ή στο γεγο-νός ότι ένα χρόνο τώρα, που ξέ-ρουν τι προβλέπει για τη ΔΕΗ το μνημόνιο, έχουν μείνει στα λόγια και δεν οργανώνουν αγώνες.

Η εργατική απάντησηΤώρα όμως κάτω από την πίεση των σκληρά εργαζομένων της ΔΕΗ, αυτών δηλαδή που έχουν πείρα για το τι σημαίνει μεγάλος εργατικός αγώνας, επειδή έχουν δώσει αντίστοιχους στο παρελθόν,

η ΓΕΝΟΠ προχωρά με απόφαση του ΔΣ σε 48ωρες επαναλαμβανό-μενες απεργίες, πριν κατατεθεί το επίμαχο νομοσχέδιο στη Βουλή. Πολύ σημαντική θα είναι επίσης η προσπάθεια των εργαζομένων για καμπάνια ενημέρωσης των κα-ταναλωτών για τις πολύ άσχημες για όλους συνέπειες της ιδιωτικο-ποίησης. Είναι ένας τρόπος για να σπάσει ο κοινωνικός αυτοματισμός που προσπαθεί να επιβάλει η κυ-βέρνηση.

Υπάρχουν και άλλες απαραίτη-τες μέθοδοι. Η ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ να συ-ντονίσει τους αγώνες της με τους υπόλοιπους κλάδους που βρίσκο-νται σε αγώνα ή προγραμματίζουν κινητοποιήσεις και πάνω από όλα η ΓΣΕΕ και η ΑΔΕΔΥ να προασπίσουν τα συμφέροντα όλων των εργαζο-μένων, κηρύσσοντας οι ίδιες απερ-γίες ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις.

Πολιτική απάντησηΕπειδή όμως οι συνδικαλιστικές ηγεσίες των δύο συνομοσπον-διών έχουν αποδειχθεί ανίκανες να οργανώσουν τέτοιου τύπου αγώνες συμπαράστασης στους κλάδους που αγωνίζονται, χρει-άζεται και η Αριστερά να αναλά-βει πρωτοβουλίες. Η μάχη της ΔΕΗ είναι κυριολεκτικά κρίσιμη. Όταν οι ανθρακωρύχοι της Αγγλί-ας ηττήθηκαν, μέσα από την απο-μόνωση του αγώνα τους και τη φοβερή αστυνομική καταστολή, τα συνδικάτα στη Βρετανία και το εργατικό κίνημα χρειάστηκαν χρόνια για να ανακάμψουν, επει-δή οι κοινωνικοί συσχετισμοί με-τατοπίστηκαν προς τα δεξιά.

Η Αριστερά έχει την ευθύνη να μην αφήσει να συμβεί το ίδιο και εδώ. Πολύ περισσότερο που σε συν-θήκες οικονομικής κρίσης ελλοχεύει ο κίνδυνος μετατόπισης τμημάτων της κοινωνίας όχι μόνο προς τη δε-ξιά, αλλά προς την ακροδεξιά.

Το ηλεκτρικό ρεύμα είναι δη-μόσιο αγαθό και δεν πρέπει με κανέναν τρόπο να αφεθεί η εκμε-τάλλευσή του στα χέρια των αρπα-κτικών της αγοράς. Και εννοούμε όλους τους τομείς που προβλέπει το μνημόνιο και η απελευθέρωση της ενέργειας: το δίκτυο μεταφο-ράς, τα υδροηλεκτρικά εργοστά-σια, την εκχώρηση του φιλέτου των νησιών.

Η Αριστερά χρειάζεται να στηρί-ξει τον αγώνα των εργαζομένων, δι-εκδικώντας την επανακρατικοποίη-ση όλων των δημόσιων οργανισμών και των κοινωφελών επιχειρήσεων, χωρίς αποζημίωση των μετόχων. Αναδεικνύοντας πως η κερδοφορία του ιδιωτικού τομέα οφείλεται στα δώρα που η λειτουργία των δημό-σιων οργανισμών τους έδινε. Θυ-μίζοντας σε όλους το πόσο φθηνό ρεύμα πλήρωναν μεγάλες ιδιωτικές επιχειρήσεις όπως η Πεσινέ, η Λάρ-κο και άλλες επιχειρήσεις όπως ο Μυτιληναίος. Ενημερώνοντας τον κόσμο και τους εργαζόμενους, κι-νητοποιώντας επιτροπές αγώνα σε χώρους και γειτονιές. Διεκδικώντας ηλεκτρικό ρεύμα φθηνό, επαρκές για όλους και στις πιο απομακρυ-σμένες περιοχές, χωρίς να μολύνει το περιβάλλον. Είναι μια μάχη που, αν κερδηθεί, μπορεί να οδηγήσει ακόμη και στην ανατροπή του μνη-μονίου.

www.dea.org.grΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ

4 Μάη 2011

Όχι στην ιδιωτικοποίηση

της ΔΕΗ

Αθήνα: 3 μ.μ., Ομόνοια, Συγκέντρωση και πορεία στη Βουλή5 μ.μ., Αντιρατσιστική Συναυλία στο Σύνταγμα

Θεσσαλονίκη: 12 μεσημ., Συγκέντρωση στο Άγαλμα Βενιζέλου

Στη συγκεκρι-μένη περίπτωση δεν παίζονται οι καρέκλες των συνδικαλιστών, αλλά το ίδιο το μέλλον της ΔΕΗ

Η μάχη που μπορεί να κρίνει όλο το πρόγραμμα αποκρατικοποιήσεων