Την Δευτέρα 12 Δεκεμβρίου επιτεθήκαμε στο Υπουργείο Οικονομίας στην πλατείαΣυντάγματος. Η ενεργεί μας αυτή είναι συνέχεια του κύκλου δράσης που ξεκινήσαμε μετην επίθεση μας ενάντια στο υπουργείο Απασχόλησης και που απαντά δυναμικά στη νέαφιλελεύθερη πολιτική που ακολουθεί το ελληνικό κράτος. Την πολιτική που μεθοδεύειτην συνέχιση της ληστρικής επιδρομής στους ταξικά αδύνατους, που ανατρέπει τιςεργασιακές σχέσεις προς όφελος του κεφαλαίου, που υπόσχεται μεγαλύτερα προνόμιαστους οικονομικά ισχυρούς, που αυξάνει τις ανισότητες και εντείνει την φτώχεια.

Το υπουργείο Οικονομίας ευθύνεται για τη διόγκωση της εξαθλίωσης για τους χιλιάδεςεργαζόμενους που κάθε χρόνο περνούν στην ανεργία. για όλους αυτούς που φυτοζωούνεγκλωβισμένοι στην ανέχεια. Ευθύνεται για τις νέες εργασιακές σχέσεις, για ταεξαντλητικά ωράρια, για τους μισθούς πείνας, για την υπονόμευση της αξιοπρέπειαςόλων μας στους χώρους δουλειάς, για τη μετατροπή των προλετάριων σε επαίτες πουσκύβουν το κεφάλι για ένα κομμάτι ψωμί, για την εισαγωγή, μέσω των νόμων και τωνδιατάξεων του, του ανταγωνισμού μεταξύ των εργαζομένων και την υπονόμευση τηςαλληλεγγύης. Ευθύνεται γι’ αυτούς που μένουν άστεγοι, που καταλήγουν ζητιάνοι, πουκαταστρέφονται οικονομικά και κοινωνικά. Εκεί μεθοδεύεται η περιθωριοποίηση και οκοινωνικός αποκλεισμός, εκεί καταδικάζονται σε αργό θάνατο χιλιάδες άνθρωποι. Εκεί,μερικοί από τους μεγαλύτερους εγκληματίες της ελληνικής πολιτικής ελίτ μεθοδεύουν τησύγχρονη οικονομική τρομοκρατία.

Το οργανωμένο οικονομικό έγκλημα της πολιτικής εξουσίας

Σ’ ένα περιβάλλον όπου η παγκοσμιοποίηση του καπιταλισμού προχωρά προς τηνολοκλήρωσή της, το ελληνικό υπουργείο οικονομικών είναι το κέντρο απ’ όπου απορρέουνοι πολιτικές κατευθύνσεις και οι μέθοδοι προσαρμογής της ελληνικής οικονομίας στηδιεθνή πραγματικότητα οι τρόποι εφαρμογής στα ελληνικά δεδομένα των στρατηγικώνκατευθύνσεων που αποφασίζει άτυπα η υπερεθνική ελίτ και επιβάλλονται στην Ευρώπημέσω οικονομικών και πολιτικών θεσμών (Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, Κομισιόν κλπ.).

Η οικονομική πολιτική για το σύνολο των κρατών που συμμετέχουν στην Ε.Ε. συνοψίζεταισε τέσσερεις γνωστές λέξεις: Ευρωπαϊκό Σύμφωνο Σταθερότητας και Ανάπτυξης. ΤοΕυρωπαϊκό Σύμφωνο βασίζεται στον πρωταρχικό αντικειμενικό σκοπό του σύγχρονοι»

οικονομικού φιλελευθερισμού που ισχύει παγκοσμίως και είναι η νομισματικήσταθερότητα εμπνευσμένη από τη μονεταριστική θεωρία του Μίλτον Φρίντμαν πουεπανεφευρέθηκε από τους υπέρμαχους των ελεύθερων αγορών, για τη διαφύλαξη τωνσυμφερόντων της νέας κοσμοπολίτικης οικονομικής εξουσίας. Κατανυκτικά. όλες οιευρωπαϊκές κυβερνήσεις προσπαθούν να εφαρμόσουν αυτή την πολιτική που ευνοεί τουςοικονομικά ισχυρούς και τα κέρδη τους, εισάγοντας ρυθμίσεις που επιδιώκουν τηδιατήρηση του πληθωρισμού στα ελάχιστα δυνατά επίπεδα, την εξάλειψη των ελλειμμάτωνκαι τη μείωση των χρεών των χωρών μελών, την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας τωνοικονομιών της ευρωζώνης.

Τόσο το νόημα της φράσης «νομισματική σταθερότητα» όσο και το νόημα του συνόλου τωνλέξεων και φράσεων που συνθέτουν το νεοφιλελεύθερο ιδεολογικό οπλοστάσιο των ισχυρώντην εποχή της παγκοσμιοποίησης και που χρησιμοποιούν ανεπιφύλακτα οι επαγγελματίεςπολιτικοί για να περιγράψουν τις κυβερνητικές πολιτικές τους σήμερα συνθέτουν τηνωμότητα μιας άνευ ιστορικού προηγουμένου ταξικής επίθεσης εναντίον της πλειοψηφίαςκαι προς όφελος του κεφαλαίου. Έτσι, η αναφορά σε «μέτρα ενίσχυσης της οικονομίας»προαναγγέλει μέτρα που βελτιώνουν τα κέρδη αυτών που καθορίζουν με την δύναμή τουςτην οικονομία «Ανάπτυξη» σημαίνει μεγαλύτερη συσσώρευση κεφαλαίου και«ανταγωνιστικότητα» σημαίνει μείωση του κόστους παραγωγής. Η αναφορά σε μέτρα γιατην «ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας» προαναγγέλει την εισαγωγή ρυθμίσεων πουμειώνουν το κόστος παραγωγής των επιχειρήσεων εις βάρος της εργασίας (μείωση τωνμισθών, απολύσεις), που μειώνουν τις εισφορές των επιχειρήσεων προς το κράτος(ασφάλιση εργαζομένων, φοροελαφρύνσεις, φοροαπαλλαγές), ή που μπορεί να επιτρέπουντην άντληση επιπλέον πόρων από το δημόσιο (επιδοτήσεις). «Νομισματική σταθερότητα»σημαίνει διατήρηση της αξίας των κερδών που κατέχει η οικονομική ελίτ, ενώ «μείωσητων ελλειμμάτων», κυρίως για χώρες με καχεκτική έως ανύπαρκτη παραγωγική υποδομήόπως η Ελλάδα σημαίνει στην πράξη περικοπές στις δαπάνες του κράτους για συντάξεις,υγεία, παιδεία, επενδύσεις. Η συγκράτηση του πληθωρισμού σε χαμηλά επίπεδα (στόχοςπου επιβάλλεται προκειμένου οι πλουτοκράτες να διατηρούν αμείωτα τα κέρδη τους) -γιατην επίτευξη του οποίου απαιτείται η αύξηση της κατανάλωσης να μην υπερβαίνει τηναύξηση της παραγωγής προϋποθέτει για την εποχή μας τη μείωση του ρυθμού

αύξησης τουεργατικού κόστους, ώστε τα χαμηλότερα στρώματα να καταναλώνουν όλο και λιγότερο. Οστόχος του χαμηλού πληθωρισμού, σε συνδυασμό με τον στόχο της αύξησης τηςανταγωνιστικότητας, έχουν ως πρακτικό αποτέλεσμα τη διαρκή συμπίεση προς τα κάτω τωνμισθών. Τέλος, «μείωση του δημόσιου χρέους» σημαίνει για τα ελληνικά δεδομέναμεγαλύτερη συνέπεια προς τα διεθνή χρηματοπιστωτικά κέντρα που δανείζουν το ελληνικόκράτος χρήμα το μεγαλύτερο μέρος του οποίου καταλήγει σης τσέπες της ελίτ εν είδηεπιδοτήσεων. Και «μεγαλύτερη συνέπεια» σης οικονομικές υποχρεώσεις μιας χρεωμένηςχωράς προς τους πιστωτές της σημαίνει περισσότερα μέτρα αφαίμαξης των ασθενέστερωνοικονομικά ομάδων του πληθυσμού. Τέλος, στο στόμα των κρατικών αξιωματούχων τοπραγματικό νόημα της λέξης «οικονομία» είναι «οικονομική ελίτ».

Τα γνωστά προστάγματα που η Κομισιόν συχνά εξαγγέλλει προς το καταχρεωμένο τμήμα τηςευρωπαϊκής περιφέρειας, την Ελλάδα, για μείωση του ελλείμματος κάτω τον 3%, μείωσητου χρέους, μείωση του πληθωρισμού, βρίσκουν εφαρμογή και στον κρατικό προϋπολογισμότου 2006. Έναν προϋπολογισμό που δείχνει πως σκληραίνει ακόμα περισσότερο η ταξικήεπίθεση του κράτους εναντίον των λαϊκών στρωμάτων, τα οποία και θα πληρώσουν τοτίμημα της «δημοσιονομικής προσαρμογής» και θα σηκώσουν τα βάρη των ευνοϊκώνρυθμίσεων και των παροχών προς τις επιχειρήσεις. Έναν προϋπολογισμό πουανταποκρίνεται στη νεοφιλελεύθερη πολιτική, προωθώντας την ακόμη μεγαλύτερημεταβίβαση πλούτου από την κοινωνική βάση προς την πλούσια κορυφή.

Η ληστρική επιδρομή του κράτους στα φτωχά στρώματα, τους μισθωτούς, τουςσυνταξιούχους φαίνεται με μια απλή ματιά στον προϋπολογισμό. Πρώτα απ’ όλα, οιαυξήσεις στους μισθούς, που στην πράξη δεν πρόκειται να ξεπεράσουν το 2,75% και στιςσυντάξεις το 3% και που βρίσκονται κάτω από το όριο του επίσημου πληθωρισμού,καθιστούν γελοιότητα την όποια εξαγγελία για βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης. Ήδη το27% του πληθυσμού στην Ελλάδα ζει στη ζώνη της φτώχειας (σε κάποιες περιοχέςξεπερνά το 30%), κάτω από το όριο της φτώχειας ζει το 46% των συνταξιούχων και μετον νέο προϋπολογισμό – κυρίως μέσω της έμμεσης φορολογίας από την κατανάλωση ηοποία πρόκειται να αυξηθεί μέσα στο 2006 και την συμπίεση των μισθών και τωνσυντάξεων-γίνεται πιο ασφυκτική η πίεση προς τους οικονομικά ασθενέστερους. Όλες οιπτυχές της οικονομικής πολιτικής που επιβάλλεται εδώ και χρόνια από την Ε.Ε. καιεφαρμόζεται από τις ελληνικές κυβερνήσεις, συγκλίνουν στον ίδιο στόχο που είναι η

δραστική συρρίκνωση των κρατικών παροχών προς τους οικονομικά ασθενέστερους και τωνδαπανών κοινωνικού χαρακτήρα γενικότερα, η συμπίεση προς τα κάτω του κόστουςπαραγωγής, η συνεχής επίθεση στον κόσμο της εργασίας, ενώ οι εξαγγελίες γιααναστροφή αυτού του κλίματος ύστερα απ την πολυπόθητη σύγκλιση, όχι μόνο δεναντιστοιχούν στην πραγματικότητα, αλλά πρόκειται για φτηνές δημαγωγίες με πολιτικόστόχο τη διατήρηση των φτωχών σε μια παθητική στάση αναμονής για … κάποιες καλύτερεςμέρες που πρόκειται να έρθουν.

Από τα κρατικά κονδύλια περικόπτονται κάθε χρόνο όλο και περισσότερα χρήματα πουπροορίζονται για τομείς όπως η υγεία, η αντιμετώπιση της φτώχειας, η κοινωνικήασφάλιση, ενώ μέσα στο μικρό χρονικό διάστημα που αυξήθηκε ο ΦΠΑ και ψηφίστηκε ονόμος για τις υπερωρίες, εισέρευσαν στα κρατικά ταμεία 1,8 δισ. ευρώ. Για το 2006 τοελληνικό κράτος ευελπιστεί να συγκεντρώσει από φόρους 42 δισ. ευρώ και αυτός ομεγαλεπίβολος στόχος πρόκειται να βαρύνει ακόμα περισσότερο τα υποζύγια τηςελληνικής οικονομίας που ονομάζονται μισθωτοί και συνταξιούχοι, οι οποίοι θα κληθούνγια μια ακόμη χρονιά να σηκώσουν το κύριο βάρος των φορολογικών εσόδων με αύξηση τηςφορολογίας για αυτούς κατά 9,2%. Εξ άλλου, οι εξαγγελίες του υπουργού οικονομίαςΑλογοσκούφη για αποφασιστική πάταξη της φοροδιαφυγής, δεν θα αφορά, βέβαια, τουςπλούσιους. Η τιμωρία που θα υποστεί όποιος φοροδιαφεύγει και όποιος γενικότερα έχειχρέη προς το δημόσιο, θα είναι η κατάσχεση του μισθού ή της σύνταξης του.

Όσον αφορά τους οικονομικά προνομιούχους, απολαμβάνουν τις ευνοϊκές φορολογικέςρυθμίσεις για τις επιχειρήσεις τους. Το «όραμα», εξ άλλου του υπουργού οικονομίας,είναι ο φορολογικός συντελεστής να μειωθεί στο 25%. Απολαμβάνουν τις γενναιόδωρεςεπιδοτήσεις από το κράτος, που δεν είναι καθόλου φειδωλό όταν πρόκειται ναπριμοδοτήσει τους πλούσιους, βαραίνοντας με επιπλέον βάρη τους φτωχούς. Η πολιτικήτων ιδιωτικοποιήσεων έχει ήδη τροφοδοτήσει το δημόσιο με έλλειμμα ύψους 1 δισ. ευρώενώ από τη μέχρι σήμερα μείωση των συντελεστών φορολογίας επί των επιχειρηματικώνκερδών, το έλλειμμα ενισχύεται κατά 1 δισ. ευρώ επιπλέον.

Η ελίτ θα συνεχίσει να φοροδιαφεύγει νομίμως, όπως εξ άλλου δείχνει η ίδια ηπραγματικότητα, αφού το 75% των ανώνυμων εταιρειών έκαναν τη χρονιά που πέρασεμηδενικές φορολογικές δηλώσεις. Όσον αφορά τα «ελλειμματικά» συνταξιοδοτικά ταμεία,

εξακολουθεί το κράτος να τα καταληστεύει, επιδοτώντας τις αναπτυξιακές τουπολιτικές, αγοράζοντας όπλα, «παίζοντας» στο χρηματιστήριο, τοποθετώντας 1,5 δισ.ευρώ σε δημόσια έργα που πρόκειται να «χαριστούν» σε επιχειρηματίες. Και επειδή ηαναπτυξιακή πολιτική πρέπει να αποσυνδέεται οριστικά από τη βελτίωση του βιοτικούεπιπέδου της κοινωνικής βάσης, η κυβέρνηση φροντίζει ώστε οι επιδοτήσεις προς τιςεπιχειρήσεις, που δίνονται ακόμα και σε πολυεθνικές, ν’ αποσυνδέονται από τηδέσμευση να δημιουργούν νέες θέσεις εργασίας. Και αν οι επιχειρηματίες θέλουν, αν οδιεθνής ανταγωνισμός το επιβάλλει, μπορούν να παίρνουν τα λεφτά, να κλείνουνεργοστάσια και επιχειρήσεις, να μεταναστεύουν σε χώρες με φθηνότερο εργατικόδυναμικό, ν’ απολύουν εργαζομένους. Όλα αυτά για «να κερδίσουμε την εμπιστοσύνη τωνεπενδυτικών κεφαλαίων» όπως συχνά λένε κυβερνητικά στελέχη. Εξ άλλου, προϋπόθεση τηςανάπτυξης είναι η φτώχεια και η ανέχεια του κόσμου των μισθωτών. Και αν με ταλογιστικά τους τρικ οι κρατικοί αξιωματούχοι καταφέρνουν να παρουσιάσουν μειωμένα ταποσοστά της ανεργίας, αυτό το κάνουν διαγράφοντας ανέργους και συνυπολογίζονταςστους εργαζόμενους όλους όσοι υποαπασχολούνται, όσοι δουλεύουν σε περιστασιακέςδουλειές, ανασφάλιστοι με μισθούς πείνας.

Η απόκρυψη της πραγματικής ανεργίας είναι στην πραγματικότητα η μέθοδος επίλυσης τηςως κοινωνικό πρόβλημα. Στην Ελλάδα, 2.311.149 οικογένειες ζουν με 576 ευρώ το μήναενώ, σύμφωνα με τα δηλωθέντα εισοδήματα της προηγούμενης χρονιάς μόλις 40οικογένειες ζουν με περισσότερα από 880.500 ευρώ το χρόνο. Η πολιτική ελίτ πουφροντίζει για την εφαρμογή των κανόνων της αγοράς και περιφρουρεί το θεσμικό πλαίσιοτης αντιπροσωπευτικής «δημοκρατίας», που υπόσχεται την ασφάλεια και την απρόσκοπτηλειτουργία ενός παρασιτικού συστήματος, θα εισπράξει το 2006 2,5 δισ. ευρώ (πρώηνκαι νυν πρόεδροι της δημοκρατίας, βουλευτές, συνταξιούχοι βουλευτές, πρώηνπρωθυπουργοί, συνεργάτες βουλευτών, πολιτικοί υπάλληλοι) σ’ έναν προϋπολογισμό πουγια ολόκληρη τη χώρα φτάνει τα 81 δισ. ευρώ.

Οι βουλευτές, ως καλά αμειβόμενοι πολίτες για τις υπηρεσίες τους στο έθνος θαλαμβάνουν «βασικό» μισθό 7.000 ευρώ μηνιαίως, ενώ για πολλούς από αυτούς το σύνολοτων μηνιαίων αποδοχών τους θα ξεπερνά τις 11.000 ευρώ, τη χρονιά που οι συνταξιούχοιθα πάρουν αύξηση 15 ευρώ το μήνα. Θα δοθούν γενναιόδωρες αυξήσεις για την άμυνα καιτην ασφάλεια του συστήματος, ενώ οι περικοπές σε επιδόματα κατά της φτώχειας θαφτάσουν το 20%. Η αγορά των αμερικάνικων F16 έναντι ποσού που υπερβαίνει τα 1,6 δισ.ευρώ (πρόκειται, πράγματι, για τιμή ευκαιρίας), η οποία είχε προαποφασιστεί και

οριστικοποιήθηκε σε ένα ταχύτατο και άμεσο παζάρι μεταξύ του αμερικανού ντίλερ-πρέσβη και του πρωθυπουργού, είναι μόνο ένα στάδιο του εξοπλιστικού προγράμματοςπου έχει αποφασίσει η ελληνική κυβέρνηση, καθώς πάνω από 50 δισ. ευρώ πρόκειται νασπαταληθούν σε αγορές οπλικών συστημάτων μέσα στα επόμενα 15 χρόνια. Τα ελλείμματατης ελληνικής οικονομίας μπορεί να παίζουν καταλυτικό ρόλο για την περικοπήκοινωνικών δαπανών, όμως δεν επηρεάζουν την πρωτιά που εδώ και χρόνια κατέχει ηΕλλάδα μεταξύ των χωρών του ΝΑΤΟ, ως ο καλύτερος πελάτης των πολεμικών βιομηχανιών.

Τέλος να σημειώσουμε πως ο προϋπολογισμός, ως γνωστό, αποτελεί μια πρότασηοικονομικής πολιτικής για την επόμενη χρονιά, αφού τον τελευταίο λόγο για τηνεγκυρότητα του θα έχει η Ευρωπαϊκή Επιτροπή και το ECOFIN, όπου και θα αποφασιστείτο κατά πόσο το συγκεκριμένο οικονομικό πλάνο θα καταφέρει την αποτελεσματική μείωσητου ελλείμματος. Αλλιώς η ελληνική κυβέρνηση τιμωρηθεί με την ακύρωση του και θαυποχρεωθεί να συντάξει νέο, ακόμα πιο ληστρικό σχέδιο. Πρόκειται αναμφίβολα γιασημεία των καιρών, καθώς η έννοια της εθνικής κυριαρχίας διαγράφεται πλήρως από τηνπραγματική πολιτική, αφού οι κυβερνήσεις, κυρίως των χωρών της ημιπεριφέρειας καιτης περιφέρειας του καπιταλιστικού συστήματος, δεν έχουν πλέον καμία αυτοδυναμία στηχάραξη οικονομικής πολιτικής, γεγονός που αντανακλάται στο σύνολο της πολιτικήςδραστηριότητας τους.

Εξ άλλου, η όλη πορεία προσαρμογής της ελληνικής οικονομίας στο νέο διεθνοποιημένοοικονομικό περιβάλλον συνοδεύεται από την ολοκληρωτική εξάρτηση της οικονομικήςλειτουργίας από το καπιταλιστικό κέντρο. Η ελευθερία της οικονομικής ελίτ στηνεκμετάλλευση είναι «φυσικός νόμος». Η φαιδρή επιχειρηματολογία της πολιτικήςεξουσίας για την οικονομική πολιτική που ακολουθεί είναι η εξής γνωστή:«Δημιουργούμε τις προϋποθέσεις για πιο ανταγωνιστική οικονομία, βοηθούμε στην αύξησητων κερδών των επιχειρήσεων, γεγονός που οδηγεί σε νέες επενδύσεις. Αυτές με τησειρά τους δημιουργούν νέες θέσεις εργασίας και κατ’ επέκταση σε μείωση της ανεργίαςκαι βελτίωση του βιοτικού επιπέδου όλων».

Τέλος επιχειρήματος. Ενός επιχειρήματος που τις ρίζες του μπορούμε να βρούμε στιςπρώτες θεωρίες του φιλελευθερισμού. Εκεί όπου εισάγεται από τον Αdam Smith τοιδεολογικό κατασκεύασμα του «οικονομικού ανθρώπου» με την «αναλλοίωτη φύση», οοποίος ως «καθαρά εγωιστικό ον αναζητά την ικανοποίηση των δικών του συμφερόντων,

μέσω του ελεύθερου ανταγωνισμού με τους άλλους και χωρίς να το επιδιώκει συνειδητά,συμβάλλει στην ευημερία και την ανάπτυξη όλων των τάξεων». Το κυνήγι του πλούτου καιο αχαλίνωτος οικονομικός ανταγωνισμός ανάγεται σήμερα από τους ιδεολόγους του νέουφιλελευθερισμού σε ύστατο αξίωμα για το συμφέρον συνολικά της κοινωνίας, παρ’ όλοπου η ίδια ιστορία συνεχώς το διαψεύδει. Στον σύγχρονο καπιταλισμό, η εντατικοποίησητου κινήτρου του κέρδους, η άλωση και των τελευταίων σχέσεων κοινωνικής αλληλεγγύηςαπό την αρχή της ανταγωνιστικότητας, η αγοραιοποίηση κάθε ανθρώπινης δραστηριότηταςεπιβάλλεται ως μονόδρομος από την οικονομική και πολιτική ελίτ που μετατρέπει τοσύνολο των κοινωνικών σχέσεων σε υποπροϊόντα της αγοράς, τα οποία και κρίνονται μεβάση την αρχή της αποτελεσματικότητας ως προς το κέρδος που αποφέρουν.

Τομείς όπως η υγεία, η παιδεία, η ασφάλιση των εργαζομένων χάνουν τον κοινωνικό τουςχαρακτήρα και υπάγονται ολοκληρωτικά στη λογική του ανταγωνισμού και του κέρδους. Οικυβερνήσεις αναλαμβάνουν να εισάγουν τις αρχές του φιλελευθερισμού στους παραπάνωτομείς, να ιδιωτικοποιήσουν τη δημόσια περιουσία, να ανοίξουν το δρόμο για την πλήρηεπικράτηση της αγοράς και να περιφρουρήσουν την πορεία της παγκοσμιοποίησης. Ναπεριφρουρήσουν την πορεία καταστροφής της κοινωνίας. Το άνοιγμα της ελληνικήςοικονομίας στη διεθνή αγορά και τον ελεύθερο ανταγωνισμό, έχει ως αποτέλεσμαεπιχειρήσεις να κλείνουν, νέες να μην ανοίγουν, χιλιάδες άνθρωποι να απολύονται, οιάνεργοι και οι φτωχοί να αυξάνονται καθημερινά. Η απάντηση είναι πάλι η ίδια:Περισσότερα μέτρα διευκόλυνσης των επιχειρήσεων, δημιουργία πιο ελκυστικών όρων γιανα έρθουν στην Ελλάδα να επενδύσουν. Όλη αυτή η διαδικασία είναι μια ατελείωτηπορεία συμπίεσης του εργατικού κόστους στο μέγιστο βαθμό και καταστρατήγησης τωνεργασιακών δικαιωμάτων ενώ τα νομοσχέδια που προωθούν την πλήρη αγοραιοποίηση τηςεργασίας, συντάσσονται και ψηφίζονται το ένα μετά το άλλο στη βουλή.

Νομοσχέδια για την ελαστικοποίηση της εργασίας, για το δικαίωμα του εργοδότη νααπολύει χωρίς περιορισμούς, για την υποχρέωση του εργαζομένου να δουλεύει υπερωρίεςχωρίς να πληρώνεται, για την αποτελεσματική υπονόμευση της όποιας προσπάθειας γιασυλλογικές διεκδικήσεις των εργαζομένων και για αντίσταση στην εργοδοτική ασυδοσία,για την ενοχοποίηση των εργαζομένων όταν η επιχείρηση «δεν πάει καλά». Στην ίδια

κατεύθυνση της προσέλκυσης κεφαλαίων στην Ελλάδα κινείται και η πολιτική της«εξυγίανσης» των ΔΕΚΟ και ο συνεπακόλουθος στόχος που είναι η μείωση τουλειτουργικού κόστους των δημόσιων επιχειρήσεων. Με την κατάργηση των συλλογικώνσυμβάσεων και τη φιλελευθεροποίηση συνολικά των εργασιακών σχέσεων που προωθεί ηκυβέρνηση, οι δημόσιες επιχειρήσεις θα γίνουν «ανταγωνιστικές» και θα έχουνμεγαλύτερες πιθανότητες να ξεπουληθούν σε ιδιώτες. Δεν είναι όμως λίγοι οι αφελείςπου πιστεύουν τα παραμύθια των κυβερνώντων για ποιοτικότερες και φθηνότερεςυπηρεσίες που πρόκειται να φέρει η πολιτική των ιδιωτικοποιήσεων και η κατάργηση τουκρατικού μονοπωλίου.

Για εμάς, αναπόφευκτο αποτέλεσμα των ιδιωτικοποιήσεων θα είναι η δημιουργίαολιγοπωλίων ή και μονοπωλίων, όπου μεγάλες πολυεθνικές επιχειρήσεις θα συγκεντρώνουνόλο και περισσότερους τομείς της αγοράς στα χέρια τους μέσω εξαγορών καισυγχωνεύσεων. Το μονοπώλιο είναι το τελικό αποτέλεσμα του ελεύθερου ανταγωνισμού καιτης οικονομίας της ανάπτυξης και όχι η δημιουργία πολλών νέων επιχειρήσεων, όπωςσυνηθίζουν να λένε οι κυβερνητικοί αξιωματούχοι. Το άνοιγμα μιας χώρας στη διεθνήαγορά και η όλη πολιτική της προσέλκυσης κεφαλαίων, διαμορφώνει μια νεοαποικιακήαντίληψη, αφού το σύνολο της οικονομικής δραστηριότητας της χώρας, αργά ή γρήγορα,θα εξαρτιέται ολοκληρωτικά από μια χούφτα πολυεθνικές. Νομοσχέδια, ρυθμίσεις,προϋπολογισμοί είναι κομμάτια ενός παζλ όπου το κράτος συνθέτει το νέο οικονομικόκαι πολιτικό περιβάλλον που αρμόζει στην εποχή της νεοφιλεύθερης παγκοσμιοποίησης.Ένα περιβάλλον όπου το κεφάλαιο απαιτεί και κατακτά τη μέγιστη ελευθερίασυγκέντρωσης, όπου η αγορά έχει τον απόλυτο έλεγχο στη διαμόρφωση τιμών και μισθών,όπου κάθε θεσμός που στέκεται εμπόδιο στην «εύρυθμη λειτουργία» της αγοράςακυρώνεται και κάθε κοινωνικός έλεγχος πάνω στην εργασία καταργείται καιπολεμιέται.

Σ’ ένα σύστημα που ιδεολογικά στηρίζεται στη θεωρία του τέλειου ανταγωνισμού, ηελευθερία των αγορών προβάλλεται ως θρησκευτικό δόγμα. Για τους υπέρμαχους τουφιλελευθερισμού, η αγορά διέπεται από νόμους απαραβίαστους και ως κυρίαρχο αξίωμαέχει αυτό της «ισορροπίας». Σύμφωνα με το αξίωμα αυτό «οι αγορές τείνουν από μόνεςτους στην ισορροπία, η οποία αποτελεί την φυσική κατάληξη των διαφόρων διακυμάνσεων(ο Ρήγκαν μιλούσε για μαγεία της αγοράς) και η θέση της ισορροπίας αντιπροσωπεύειτην αποτελεσματικότερη κατανομή του πλούτου», ενώ κανένας πολιτικός ή κοινωνικός

παράγοντας δεν επιτρέπεται να παρεμβαίνει. Και για όσους κυρίους καμώνονται πωςαντιμάχονται το νεοφιλελευθερισμό επικαλούμενοι τους κλασικούς οικονομολόγους, νατους υπενθυμίσουμε πως αυτοί ήταν που εμπνεύστηκαν από τη νευτώνεια φυσική έννοιεςόπως της ισορροπίας, φροντίζοντας να οπλίσουν τον καπιταλισμό από τη νηπιακή τουηλικία με «καθολικά ισχύοντες νόμους», ικανούς να τον προστατέψουν από τα πυρά όσωντον αντιπαλεύουν και να διασφαλίσουν την μακροχρόνια επιβίωση του. Η «νευτώνια» φύσητων αγορών είναι ένα κομβικό σημείο της φιλελεύθερης οικονομικής θεωρίας πουεμπνεύστηκαν οι κλασικοί οικονομολόγοι και σήμερα επανέρχεται ως βασική ιδεολογικήσυνιστώσα της παγκοσμιοποίησης, ενώ παράλληλα προσδίδει μια μεσσιανική διάσταση στοσύστημα του σύγχρονου καπιταλισμού.

Αυτή η «θεία αποκάλυψη» «φωτίζει» και όλους τους πολιτικούς παράγοντες αυτού τουτόπου, τόσο της νυν όσο και της προηγούμενης κυβέρνησης που ακολουθούν τυφλά τηνίδια στρατηγική της απελευθέρωσης της οικονομικής ελίτ από τα βάρη των κοινωνικώνελέγχων, πολλοί από τους οποίους έχουν επιβληθεί με τους μακροχρόνιους και συχνάαιματηρούς ταξικούς αγώνες των προλετάριων.

Οικονομική και πολιτική εξουσία ντύνει με «επιστημονικές» θεωρίες την εγκληματικήδραστηριότητα της. ευελπιστώντας στην παθητικοποίηση των κοινωνιών και την παραίτησήτους από τον αγώνα για μια καλύτερη ζωή. Όμως το σύστημα, όχι μόνο δεν διακατέχεταιαπό νευτώνειους απαραβίαστους νόμους και κανόνες, όχι μόνο δεν οδεύει προς τηνισορροπία, αλλά χαρακτηρίζεται από την εγγενή τάση να τείνει προς την ανισορροπία.Αυτό αποδεικνύεται από τις συνεχείς οικονομικές κρίσεις που αποσαρθρώνουν σταδιακάτο σύστημα καθώς και από την πολιτική και κοινωνική κρίση που στις μέρες μας παίρνειόλο και μεγαλύτερες διαστάσεις, Το χάσμα στην ανισοκατανομή του πλούτου τόσο μεταξύκαπιταλιστικού κέντρου και περιφερείας όσο και μέσα στο εσωτερικό του «αναπτυγμένου»βορρά, οι κοινωνικές ανισότητες, η φτώχεια, η περιθωριοποίηση δεν είναι παροδικάφαινόμενα της πορείας προς την ολοκλήρωση της παγκοσμιοποίησης. αλλά προϋποθέσειςτης. Προϋποθέσεις για την ακόμα μεγαλύτερη συσσώρευση κεφαλαίου, για τη μεγαλύτερησυγκέντρωση οικονομικής και πολιτικής δύναμης στα χέρια μιας κοσμοπολίτικης αισχρής

μειοψηφίας. Και αυτός είναι ο μόνος πραγματικός στόχος του σημερινού συστήματος.

Η ανάγκη εισαγωγής ρυθμιστικών παραμέτρων στη διεθνοποιημένη αγορά επισημαίνεται απόαυτούς τους οικονομικούς «παίχτες» και το τμήμα αυτό της πολιτικής ελίτ πουαντιλαμβάνεται πως η αστάθεια, ως χαρακτηριστικό της νεοφιλελεύθερηςπαγκοσμιοποίησης. μπορεί να οδηγήσει σε σοβαρούς κλυδωνισμούς το καπιταλιστικόσύστημα, να γεννήσει κρίσεις μη αναστρέψιμες.

Αυτές οι επισημάνσεις ξεκίνησαν μετά την οικονομική κρίση του ‘98 που ανέδειξε πωςοι «ασιατικές τίγρεις» ήταν απλώς χάρτινες. Μια κρίση που, ξεκινώντας από τηνοτιοανατολική Ασία εξαπλώθηκε σε πολλές χώρες, πλήττοντας με ιδιαίτερη έντασηοικονομίες της ημιπεριφέρειας και περιφέρειας του καπιταλιστικού συστήματος, και πουη διεθνής επέκταση και η σφοδρότητα της αιφνιδίασε πολλούς από τους παράγοντες τηςαγοράς.

Ο φόβος για μια νέα, ακόμη μεγαλύτερης έντασης και έκτασης, κρίση που ενδεχομένως ναπλήξει και το φαινομενικά αλώβητο καπιταλιστικό κέντρο, είναι ο κύριος λόγος που οιπροαναφερόμενοι οικονομικοί και πολιτικοί παράγοντες διερευνούν την εισαγωγήρυθμίσεων που θα λειτουργούν ως ασφαλιστικές δικλείδες για την αγορά, και θαεπιτρέπουν τη συνέχιση της πορείας προς την παγκοσμιοποίηση του οικονομικού καιπολιτικού συστήματος. Όσον αφορά την Ελλάδα, η ίδια η ιστορία έχει ήδη αναδείξειπόσο φαιδρά ήταν τα φληναφήματα της πολιτικής εξουσίας περί ισχυροποίησης τηςελληνικής οικονομίας ύστερα από την είσοδο της στην Ε.Ε., στη ζώνη του ευρώ και τοάνοιγμα της στις διεθνείς αγορές.

Τα τελευταία απομεινάρια μιας ήδη αποσαρθρωμένης παραγωγικής δομής σαρώνονται απότις ανταγωνιστικές δυνάμεις της ελεύθερης αγοράς, καμιά προοπτική για τη δημιουργίανέων παραγωγικών δομών δεν διαφαίνεται στον ορίζοντα – εκτός και αν καταφέρουμε ναανταγωνιστούμε την Κίνα σε μισθούς, όπως προτρέπουν οι ευρωπαίοι επιχειρηματίες, ηπλασματική ευημερία που για χρόνια βασίστηκε στην κατανάλωση με δανεικά λαμβάνειτέλος, και το ελληνικό κράτος εξακολουθεί να χρεώνει τις επόμενες γενιές με τουπέρογκο δημόσιο χρέος που κάθε χρόνο αυξάνεται με αλματώδεις ρυθμούς, λόγω τωνυψηλών επιτοκίων με τα οποία οι κυβερνήσεις προσφέρουν ως αντάλλαγμα για νασυνεχίσουν να δανείζονται.

Κατά την άποψή μας η Ελλάδα βρίσκεται σε δεινή θέση και δεν σεβόμαστε την άποψη πουλέει πως η συμμετοχή στη ζώνη του ευρώ καθιστά δεδομένη την αποφυγή σοβαρών κρίσεων.Τα δομικά προβλήματα της «εθνικής» οικονομίας σε συνδυασμό με την προαναφερόμενηεγγενή τάση του καπιταλιστικού συστήματος προς την ανισορροπία, δημιουργούν ένα καλόσυνδυασμό για μια επικείμενη οικονομική κρίση, την οποία δεν μπορούμε να γνωρίζουμεαπό ποίους γεωγραφικούς παράλληλους θα ξεκινήσει.

Πλανήτης «Γκουαντανάμο»

Ο βασικότερος φόβος για τους συμμετέχοντες στο σύστημα εντοπίζεται στον «κοινωνικόπαράγοντα», όπως χαρακτηριστικά αναφέρουν, και την απειλή μιας εκτεταμένηςσύγκρουσης των ελίτ και των ευνοούμενων κοινωνικών τμημάτων με τις πλειοψηφίες πουπλήττονται από την παγκοσμιοποίηση.

Το βασικότερο «χαρτί» των κυβερνήσεων για τον έλεγχο της κοινωνίας και τη διασφάλισητης απρόσκοπτης λειτουργίας της αγοράς είναι και θα παραμείνει η καταστολή και οδιευρυνόμενος κοινωνικός έλεγχος, αφού όπως είχαμε πει στην προηγούμενη προκήρυξη,μετά το χτύπημα στο υπουργείο Απασχόλησης, ο πολιτικοστρατιωτικός και ο οικονομικόςχαρακτήρας της παγκοσμιοποίησης είναι αδιαχώριστος.

Όσον αφορά το «δημοκρατικό έλλειμμα» για το οποίο γίνεται τελευταία πολύς λόγος, ναπούμε πως όσο πιο αυταρχική είναι μια κυβέρνηση τόσο πιο κατάλληλη θεωρείται για τηνεπιτυχία του νεοφιλελεύθερου οικονομικού εγχειρήματος και για την αποτελεσματικήδιαφύλαξη του πλαισίου της ελεύθερης αγοράς. Διεθνείς μηχανισμοί αστυνόμευσης καικαταστολής, διακρατικές συμφωνίες και συνεργασίες, αντιτρομοκρατικά νομοσχέδια καιρυθμίσεις, συνθέτουν το νέο περιβάλλον ασφάλειας που προωθείται μέσα από το δόγματου «πολέμου κατά της τρομοκρατίας». Ενός πολέμου χωρίς σύνορα, εδαφικούς καιεθνικούς διαχωρισμούς, όπου οι πράκτορες μπορούν να δρουν ανεμπόδιστα, ν’ απαγάγουνόποιον θεωρούν ύποπτο για την ασφάλεια του καθεστώτος. Μέσα σ’ αυτό τον πόλεμο, οπλανήτης μετατρέπεται σε ένα τεράστιο Γκουαντανάμο.

Η περίπτωση των απαγωγών των πακιστανών το περασμένο καλοκαίρι, λίγο μετά τιςεπιθέσεις των ισλαμιστών στο Λονδίνο, αποδεικνύει πόσο υπάκουο είναι το ελληνικό

κράτος και η κυβέρνηση στις διαταγές των ΗΠΑ όσον αφορά τον «πόλεμο κατά τηςτρομοκρατίας» και πόσο ευθυγραμμίζεται πρόθυμα στον τρόπο διεξαγωγής του. Δηλαδή,παράνομες συλλήψεις, παράνομες κρατήσεις και ανακρίσεις με τη συνδρομή φυσικά τωνελληνικών αρχών ασφαλείας στις αντίστοιχες ξένες μυστικές υπηρεσίες.

Και όταν λέμε παράνομες, εννοούμε διαδικασίες εκτός του αστικού «δικαίου» που οιίδιοι διακηρύττουν πως το υπερασπίζονται. Γιατί προφανώς το αστικό «δίκαιο» δενεπαρκεί πια για την διατήρηση του συστήματος κυριαρχίας που θέλει να επιβάλει ησύγχρονη εξουσία, ο καπιταλισμός και ο ιμπεριαλισμός. Στον «πόλεμο κατά τηςτρομοκρατίας» δεν υπάρχουν όρια, ούτε νομικά εμπόδια, «ανθρώπινα δικαιώματα»,διεθνείς συμβάσεις και εθνικά συντάγματα.

Αυτά που υποτίθεται πως υπερασπίζουν οι ΗΠΑ και οι «σύμμαχοι» και που διεξάγουνπολέμους για αυτά, όπως στο Ιράκ και το Αφγανιστάν, καταπατούνται με τον πιο κυνικότρόπο. Δεν υπάρχουν πια κατηγορούμενοι ή κρατούμενοι που να απολαμβάνουν κάποιαστοιχειώδη δικαιώματα, υπάρχουν μόνο «παράνομοι μαχητές» ή ύποπτοι άνομοι μαχητές»,όπως χαρακτηρίζονται οι κρατούμενοι του Γκουαντανάμο, οποίους επιτρέπονται ταβασανιστήρια και κάθε άλλου είδους κακομεταχείριση. Όπως σε άλλες εποχές, στον β’παγκόσμιο πόλεμο, στις κατεχόμενες από τους Γερμανούς, χώρες, η έννοια του«παρτιζάνου» ή αντάρτη σήμαινε την εξόντωσή του με συνοπτικές διαδικασίες, χωρίςνομικά εμπόδια και άλλες τέτοιες «λεπτομέρειες».

Ο Έλληνας «κουίσλιγκ» υπουργός Δημόσιας Τάξης, ή καλύτερα υπουργός ΤαγμάτωνΑσφαλείας Βουλγαράκης, λέει απροκάλυπτα ψέμματα όταν ισχυρίζεται ότι δεν υπάρχειτέτοιο θέμα. Είναι ενδεικτικό της υποτέλειάς τους ότι, ενώ υπήρχε καταγγελία από τονπερασμένο Ιούλιο και δημοσιοποίηση από μερίδα του ελληνικού τύπου, δημιουργήθηκεθέμα μόνο επειδή το BBC ασχολήθηκε με αυτό. Και θέλει η εισαγγελία και «ανεξάρτητηΔικαιοσύνη» να πιστέψουμε ότι δεν υπήρχε δόλος στο γεγονός ότι η καταγγελία έκανε 5ολόκληρους μήνες να διαβιβαστεί στην αστυνομία.

Τόσο οι απαγωγές όσο και οι, μυστικές για τους λαούς, πτήσεις της CIA με ύποπτους«παράνομους μαχητές» που έχουν περάσει και από το αεροδρόμιο της Αθήνας, αποδεικνύειτο αίσχος των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων, και της ελληνικής κυβέρνησης βέβαια, οι οποίεςσυνεργάζονται πρόθυμα και υπάκουα στην ιμπεριαλιστική πολιτική των ΗΠΑ.

Ούτε για τις πτήσεις της CIA δεν είναι ενημερωμένος ο Βουλγαράκης και η αστυνομία;

Σε αυτή τη χώρα έχουμε συνηθίσει τις κυβερνήσεις – μαριονέτες. Πρόσφατα οπρωθυπουργός Καραμανλής δέχτηκε τις εντολές του αμερικανού πρέσβη Τσαρλς Ρις, οοποίος. σαν άλλος Πιουριφόι, διέταξε την αγορά των F-16, να παραμείνουν εξοντωτικέςοι καταδίκες των κατηγορουμένων για συμμετοχή της 17Ν, να συλληφθούν και άλλοι«ύποπτοι» για συμμετοχή στην 17Ν. και να συμμετέχει πιο ενεργά η Ελλάδα στον «πόλεμοκατά της τρομοκρατίας».

Είμαστε σίγουροι ότι ο πρωθυπουργός είπε σε όλα ΝΑΙ.

Για τα F -16 πάρθηκε ήδη απόφαση να αγοραστούν, αποφασίστηκε η αποστολή 900 Ελλήνωνστρατιωτών στο Αφγανιστάν, ενώ είμαστε σίγουροι ότι οι ποινές στην δίκη της 17Ν θαπαραμείνουν εξοντωτικές και όσον αφορά περαιτέρω συλλήψεις, δεν είμαστε σίγουροι ότιοι ισχυρισμοί του υπουργού Δημόσιας Τάξης, ότι «χρειάζονται αποδείξεις» θα κρατήσουνγια πολύ. Στον «πόλεμο κατά της τρομοκρατίας», στοιχεία και αποδείξεις δενχρειάζονται.

Δεν είναι καθόλου μακριά η εποχή που θα παραδίδονται ή θα απάγονται από ξένεςμυστικές υπηρεσίες, με την ανοχή και εν γνώση των ελληνικών αρχών ασφαλείας και τηςκυβέρνησης, Έλληνες πολίτες όπως ήδη έχει γίνει στην Γερμανία.

Αυτό που εμείς στοχεύουμε ως επαναστάτες δεν είναι η επισήμανση ή η επίλυση τωνακραίων συνιστωσών του καπιταλισμού και του μηχανισμού των αγορών ούτε η πολεμικήεναντίον του νεοφιλελευθερισμού αποκλειστικά. Ούτε ο στόχος μας είναι νακαταδείξουμε ως «εκτροπές» της κοινοβουλευτικής «δημοκρατίας» τα φαινόμενα τουπολιτικού ολοκληρωτισμού που επικρατούν στην εποχή μας.

Στόχος μας είναι να αναδεικνύουμε πως η ευθύνη για τη σημερινή δεινή θέση πουεισέρχονται όλο και περισσότερα τμήματα της κοινωνίας, βαραίνει συνολικά το υπάρχονπολιτικοοικονομικό σύστημα και την εξάλειψη αυτών των δεινών θα την καταφέρουμε ανανατρέψουμε το υπάρχον σύστημα στο σύνολό του. Η συστράτευση των αγωνιστών σεκατευθύνσεις που επιδιώκουν τη βελτίωση και τον «εξανθρωπισμό» του καθεστώτος,βάζουν περισσότερους φραγμούς στην προοπτική της επανάστασης, του μόνου τρόπου ναπετύχουμε την πραγματική κοινωνική αλλαγή.

Σε μια περίοδο που οι κοινωνικές εκρήξεις των οικονομικά και κοινωνικά αποκλεισμένωνθα γίνονται όλο και πιο συχνά με όλο και μεγαλύτερη έκταση και ένταση (η εξέγερσητων αποκλεισμένων στα γαλλικά γκέτο είναι μια προειδοποίηση για τη συσσωρευμένηκοινωνική ένταση και τις εκρηκτικές διαστάσεις που μπορεί να πάρει η μαζική εκδήλωσήτης), η επαναφορά του επαναστατικού οράματος στο προσκήνιο της ιστορίας γίνεταιεπιτακτική προϋπόθεση για την οριστική έξοδο από το φαύλο κύκλο της αδικίας, τηςφτώχειας, της κοινωνικής καταστροφής που υπόσχεται το σύστημα του διεθνοποιημένουκαπιταλισμού και της κοινοβουλευτικής «δημοκρατίας».

Να πολεμήσουμε τις εγκληματικές θεωρίες τους που εξωραΐζουν τον κοινωνικόκανιβαλισμό. που προβάλλουν ως φυσικό νόμο τη δυνάστευση του κοινωνικά αδύνατου απότον ισχυρό και που η αγκίστρωση της κοινωνίας σε αυτή την αντίληψη, θα έχει ωςσυνέπεια ένα γενικευμένο αλληλοφάγωμα των φτωχών, τον εγκλωβισμό του κοινωνικούπολέμου στη βάση της κοινωνίας, ενώ το ίδιο το σύστημα που ενισχύει τις ανισότητεςθα μένει αλώβητο να συνεχίζει τη λειτουργία του και θα παίζει το ρόλο του διαιτητήσε έναν κοινωνικό ανταγωνισμό που δικαιώνει την αναγκαιότητα ύπαρξής του. Οανταγωνισμός είναι η αξία των πλουσίων, η αλληλεγγύη είναι η αξία των προλετάριων.

Να πολεμήσουμε τις εγκληματικές πολιτικές καταστολής των αντιστάσεων, πουπροωθούνται μέσα από το δόγμα του «πολέμου κατά της τρομοκρατίας» και που επιβάλουνμε τη βία τη δουλική συνοδοιπορία όλων μας στο καταστροφικό για τις πλειοψηφίεςσχέδιο της οικονομικής και πολιτικής παγκοσμιοποίησης. Να πολεμήσουμε τους αριβίστεςτης πολιτικής, κάθε κομματικής απόχρωσης, που σπεύδουν να αποκηρύξουν και νακαταγγείλουν τον ένοπλο αγώνα και την επαναστατική βία γενικότερα, συμβάλλοντας έτσιστην δαιμονοποίηση της επαναστατικής προοπτικής και των μεθόδων της καινομιμοποιώντας το σύστημα να ασκεί ανενόχλητο τη δική του οικονομική και πολιτικήβία. Να περιθωριοποιήσουμε πολιτικά όσους, αποδεχόμενοι το γενικότερο πλαίσιο τουσυστήματος, προτείνουν προοπτικές δράσης ανώδυνες για τις εξουσίες και συγχρόνωςπροωθούν τη σύγχυση στους αγωνιστές.

Να πολεμήσουμε αυτούς που μας ληστεύουν, να πολεμήσουμε αυτούς που λεηλατούν τοφυσικό πλούτο αυτού του τόπου, αυτούς που ιδιοποιούνται τη δημόσια περιουσία, αυτούςπου πλουτίζουν από το αίμα των προλετάριων. Να πολεμήσουμε για να πάρουμε πίσω αυτάπου μας ανήκουν. Να πάρουμε στα χέρια μας την παραγωγή, να διαμορφώσουμε από

τα κάτωτους όρους της πολιτικής, κοινωνικής και οικονομικής οργάνωσης. Να αγοραστούμε γιαμια κοινωνία πολιτικής ελευθερίας και οικονομικής ισότητας. Να αγωνιστούμε για τηνεπανάσταση.

ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ

ΥΓ.: Η επίθεση εναντίον του υπουργείου Οικονομίας είχε σκοπό να προκαλέσειαποκλειστικά υλικές ζημιές.

Ακριβώς γιατί ακόμα και τα ξημερώματα, η πλατεία Συντάγματος είναι πολυσύχναστοσημείο, για σιγουριά πάρθηκαν όχι ένα, αλλά δύο προειδοποιητικά τηλεφωνήματα, ταοποία ήτανε σαφέστατα όσον αφορά τον τόπο (Φιλελλήνων και Μητροπόλεως) και όσοναφορά τον στόχο της επίθεσης, το υπουργείο Οικονομίας. Επίσης, επισημάναμε ότι ηέκρηξη θα είναι ισχυρή.

Δεν υπήρξε επίσης καμία παραπλάνηση για την ώρα της έκρηξης. Από το πρώτο τηλεφώνημαδηλώσαμε 40 λεπτά. Μεσολάβησαν 3-4 λεπτά για το δεύτερο τηλεφώνημα όπουεπαναλαμβανόταν το ίδιο, αν και τότε απέμεναν 36 λεπτά για την ακρίβεια μέχρι τηνέκρηξη. Από το δεύτερο τηλεφώνημα υπήρχε καθαρός χρόνος 35 λεπτά, χρόνος αρκετός γιανα αποκλειστεί ολόκληρη η περιοχή του Συντάγματος. Η διαφορά των 3-4 λεπτών επ’ουδενί αποτελεί δόλια παραπλάνηση.

Αντί η αστυνομία να αποκλείσει την περιοχή, πήγαν στο σημείο και έψαχναν για ύποπτασακίδια και τσάντες. Και αφού δεν βρήκαν κάτι που να τους μοιάζει ύποπτο, πήγαν στηνΚαραγεώργη Σερβίας, στο υπουργείο Οικονομικών.

Την αποκλειστική ευθύνη για τους ελαφρά ευτυχώς τραυματισμένους πολίτες, την έχει ηαμερικανοβρεττανικά εκπαιδευμένη – ελέω και Ολυμπιακών Αγώνων – αστυνομία, η οποίααποδείχτηκε εγκληματικά ηλίθια και επικίνδυνα ανίκανη στο να κάνει το πιο απλόπράγμα: να αποκλείσει το δύο φορές δηλωθέν σημείο της τοποθέτησης της βόμβας.

Η δράση του Επαναστατικού Αγώνα δεν είναι τυφλή και δεν στοχεύει απλούς πολίτες.Στοχεύει το καθεστώς, τους θεσμούς και αυτούς που το εκπροσωπούν και τοπροστατεύουν.