ΠΟΡΤΡΕΤΟ ΜΙΑΣ ΜΑΝΤΟΝΑΣ

ΤΕΝΝΕΣΣΗ ΟΥΙΛΛΙΑΜΣ

ΜΟΝΟΠΡΑΚΤΟ

ΠΡΟΣΩΠΑ ΤΟΥ ΕΡΓΟΥ

Δεσποινίς ΚόλλινςΘυρωρός

Το παιδί του ασανσέρ Γιατρός

ΝοσοκόμαΚύριος Άμπραμς

(Το λίβινγκ-ρουμ ενός μέτριου διαμερίσματος. Τα έπιπλα είναι παλιομοδίτικα και γενικά όλα είναι παραμελημένα και ακατάστατα. Στον πίσω τοίχο υπάρχει μια πόρτα που οδηγεί στην κρεβατοκάμαρα. Δεξιά η εξώπορτα που βάζει στο διάδρομο του κτιρίου)

ΔΕΣΠΟΙΝΙΣ ΚΟΛΛΙΝΣ: Ρίτσαρντ! (Η πόρτα ανοίγει απότομα και πετάγεται έξαλλη η δεσποινίς Κόλλινς. Είναι μια μεσήλικη γεροντοκόρη, πολύ αδύνατη, λίγο κυρτή, και με πρόσωπο κόκκινο από την ταραχή. Τα μαλλιά της μπούκλες που θα ταίριαζαν σε κορίτσι, και φοράει μια διάφανη ρόμπα που αρκετά χρόνια πριν θα εθεωρείτο προκλητική) Όχι, όχι, όχι, όχι! Δεν με νοιάζει να το μάθουνε στην εκκλησία. (Αρπάζει μανιασμένη το τηλέφωνο) Το διαχειριστή! Θέλω το διαχειριστή! Έλα πάνω αμέσως, σε παρακαλώ, ένας άντρας είναι. (Οπισθοχωρεί τρομαγμένη σαν να βλέπει κάποιον) Χάθηκε κάθε σεβασμός! Κανένας σεβασμός πια! ...Κύριε Άμπραμς! (Με έντονο ύφος) Δεν θέλω να το μάθουν οι δημοσιογράφοι, αλλά κάτι φοβερό γίνεται εδώ απάνω. Ναι, η δεσποινίς Κόλλινς είμαι, στο ρετιρέ! Απέφυγα να κάνω παράπονα, λόγω των στενών δεσμών μου με την εκκλησία. Υπήρξα βοηθός του Προϊσταμένου του Κατηχητικού, κάποτε, μάλιστα, ανέλαβα και την πρώτη τάξη. Τους βοήθησα να οργανώσουν τη γιορτή τα Χριστούγεννα. Έραψα το φόρεμα για την Παρθένο Μαρία και τα ρούχα των τριών Μάγων. Μάλιστα! Και τώρα γίνεται αυτό, για το οποίο αυτό δεν είμαι καθόλου υπεύθυνη εγώ, αλλά κάθε βράδυ ένας άντρας μπαίνει στο διαμέρισμά μου και -δηλαδή, ικανοποιεί τις αισθήσεις του? Έγινα κατανοητή; Όχι μία φορά, αλλά κατ' εξακολούθηση, κύριε Άμπραμς! Δεν γνωρίζω εάν εισβάλλει από την πόρτα ή από το παράθυρο ή από την έξοδο κινδύνου, ούτε γνωρίζω εάν υπάρχει μυστικό πέρασμα προς το διαμέρισμά μου -κάτι που, ενδεχομένως, γνωρίζει η εκκλησία. Το βέβαιο είναι ότι τώρα βρίσκεται στην κρεβατοκάμαρά μου, και δεν μπορώ να τον αναγκάσω να φύγει, γι' αυτό χρειάζομαι κάποια βοήθεια. Όχι, δενείναι κλέφτης, κύριε Άμπραμς, προέρχεται από εξαιρετική οικογένεια του Γουέρπ, στην πολιτεία του Μισσισσιππή, όμως αυτή η γυναίκα τού έχει καταστρέψει το χαραχτήρα και τού έχει εξαφανίσει κάθε σεβασμό για τις κυρίες! Κύριε Άμπραμς; Κύριε Άμπραμς; Ω Θεέ μου! (Βροντάει το ακουστικό και κοιτάζει τρομαγμένη γύρω της μερικές στιγμές. Ύστερα ορμάει πίσω στην κρεβατοκάμαρα) Ρίτσαρντ! (Η πόρτα κλείνει με δύναμη. Λίγες στιγμές αργότερα εμφανίζεται ένας γέρος Θυρωρός με φθαρμένη γκρίζα στολή. Κοιτάζει γύρω με λύπηση, περιέργεια και χλευαστική διάθεση. Μετά φωνάζει)ΘΥΡΩΡΟΣ: Δεσποινίς Κόλλινς; (Η πόρτα του ασανσέρ ανοίγει δυνατά στο διάδρομο και το 17αιδί του ασανσέρ μπαίνει στο δωμάτιο)ΠΑΙΔΙ ΑΣΑΝΣΕΡ: Πού είναι;ΘΥΡΩΡΟΣ: Στην κρεβατοκάμαρά της.

ΠΑΙΔΙ: (Με μορφασμό) Τον έφερε εδώ μαζί της;ΘΥΡΩΡΟΣ: Μάλλον. (Η φωνή της δεσποινίδας Κόλλινς ακούγεται αχνά να διαμαρτύρεται για το μυστηριώδη εισβολέα)ΠΑΙΔΙ: Ο Άμπραμς, τι σου είπε να κάνεις;ΘΥΡΩΡΟΣ: Μου είπε να μείνω εδώ να την προσέχω μέχρι να έρθουν.ΠΑΙΔΙ: Χριστέ μου!ΘΥΡΩΡΟΣ: Κλείσε την πόρτα.ΠΑΙΔΙ: Την αφήνω ανοιχτή για ν' ακούσω το κουδούνι, άμα μου χτυπήσει κανένας. Σαν σκατά δεν είν' εδώ μέσα;ΘΥΡΩΡΟΣ: Θα 'χει πάνω από είκοσι χρόνια να καθαριστεί. Του Άμπραμς του 'ρχεται το αίμα στο κεφάλι, άμα βλέπει τους τοίχους.ΠΑΙΔΙ: Και πώς κατάντησε έτσι;ΘΥΡΩΡΟΣ: Δεν αφήνει κανένα να μπει εδώ μέσα.ΠΑΙΔΙ: Ούτε τους ταπετσιέρηδες;ΘΥΡΩΡΟΣ: Ούτε τους υδραυλικούς! Πλημμύρισε το μπάνιο κάτω από το δικό της, κι αυτή παραδέχτηκε ότι είχε βουλώσει το σιφόνι της, αλλά δεν άφηνε τον υδραυλικό να μπει μέσα. Και κάποια στιγμή που βγήκε για λίγο, ο διαχειριστής άνοιξε με τ' αντικλείδι του κι έφερε τον υδραυλικό.ΠΑΙΔΙ: Χριστούλη μου! Λες να 'χει τίποτα λεφτά κρυμμένα εδώ μέσα; Κάτι τέτοιες κρύβουνε λεφτά στα στρώματα!ΘΥΡΩΡΟΣ: Τίποτα δεν έχει. Ένα επίδομα έχει, και κάθε μήνα παίρνει την επιταγή της ο κύριος Άμπραμς και της τη δίνει. Του έχει πει ότι οι καλές κοπέλες στο Νότο δεν ξέρανε να κανονίζουνε τα οικονομικά τους. Αλλά τώρα τελευταία σταματήσαν κι οι επιταγές.ΠΑΙΔΙ: Ναι;ΘΥΡΩΡΟΣ: Της κόπηκε το επίδομα ή κάτι τέτοιο. Ο Άμπραμς λέει ότι δίνει κάτι η εκκλησία για να μένει εδώ -αλλά η τρελή δεν το ξέρει. Παρ' όλα τα χάλια της, έχει πολύ ψηλά τη μύτη!ΠΑΙΔΙ: Άκου τι κάνει εκεί μέσα!ΘΥΡΩΡΟΣ: Τι λέει;ΠΑΙΔΙ: Του ζητάει συγνώμη. Που φώναξε την αστυνομία!ΘΥΡΩΡΟΣ: Νομίζει ότι θα 'ρθει η αστυνομία;ΚΟΛΛΙΝΣ: (Από την κρεβατοκάμαρα) Σταμάτα! Σταμάτα, είπα!ΠΑΙΔΙ: Πάλι κάνει την παρθένα! Χαμός γίνεται εδώ μέσα, νά γιατί παραπονιούνται οι γείτονες!ΘΥΡΩΡΟΣ: (Ανάβει την πίπα του) Τελευταία φορά – δε θα ξαναγίνει.ΠΑΙΔΙ: Θα την πάρουν, ε;ΘΥΡΩΡΟΣ: (Σβήνοντας το σπίρτο) Απόψε.ΠΑΙΔΙ: Για πού;ΘΥΡΩΡΟΣ: (Κουρδίζοντας αργά το παλιό γραμμόφωνο) Θα την πάνε στο κρατικό ψυχιατρείο.ΠΑΙΔΙ: Θεούλη μου!ΘΥΡΩΡΟΣ: Το ξέρεις αυτό το κομμάτι; (Βάζει έναν παλιό δίσκο στο γραμμόφωνο)ΠΑΙΔΙ: Μπα! Του πότε είναι;ΘΥΡΩΡΟΣ: Προτού γεννηθείς εσύ, μικρέ. Το μαραφέτι θέλει λάδωμα. (Βγάζει ένα μικρό λαδωτήρι και λαδώνει σε διάφορα σημεία το γραμμόφωνο)ΠΑΙΔΙ: Πόσα χρόνια ζει εδώ η γριά;ΘΥΡΩΡΟΣ: Ο Άμπραμς λέει πάνω από τριάντα, προτού γίνει αυτός διαχειριστής.ΠΑΙΔΙ: Μόνη της πάντα;ΘΥΡΩΡΟΣ: Είχε μια μάνα, που πέθανε σ' εγχείρηση πριν από καμιά δεκαπενταριά χρόνια. Από τότε δεν βγαίνει από το σπίτι παρά μόνο για να πάει στην εκκλησία την Κυριακή - και μερικές Παρασκευές βγαίνει, αλλά πάλι κάτι με την εκκλησία.ΠΑΙΔΙ: Τι τα θέλει όλα αυτά τα παλιά περιοδικά;ΘΥΡΩΡΟΣ: Τα μάζευε. Έβγαινε και τα μάζευε απ' τους σκουπιδοτενεκέδες.ΠΑΙΔΙ: Τι διάολο τα ήθελε;

ΘΥΡΩΡΟΣ: Ο κύριος Άμπραμς λέει ότι έκοβε και μάζευε διαφημίσεις. Παλιά, ήτανε κάτι παιδάκια σε χαλκομανίες που διαφημίζανε τις σούπες Κάμπελ. Θυμάσαι;ΠΑΙΔΙ: Ναι, κάτι μου λέει.ΘΥΡΩΡΟΣ: Είχε ολόκληρη συλλογή. Από χαλκομανίες της Κάμπελ. Και τις κόλλαγε σε άλμπουμ. Και δυο φορές το χρόνο, παραμονή Χριστουγέννων και Κυριακή του Πάσχα, μόνο αυτές τις δύο ημερομηνίες, έπαιρνε τ' άλμπουμ κι έτρεχε να τα δείξει στα Νοσοκομεία Παίδων. (Το γραμμόφωνο αρχίζει να παίζει αχνά) Καλύτερο δεν είναι τώρα; Δεν κάνει πολλά κραχ-κραχ.ΠΑΙΔΙ: Δηλαδή, είναι πολλά χρόνια τρελή!ΘΥΡΩΡΟΣ: Τι πάει να πει τρελός και λογικός; Εγώ ξέρω ένα σωρό κόσμο που είναι περίεργοι σαν κι αυτή.ΠΑΙΔΙ: Μπα, αυτηνής της την έχει δώσει για τα καλά!ΘΥΡΩΡΟΣ: Στην Ευρώπη υπάρχουνε κάποιοι που κάνουνε τους σπουδαίους και είναι πολύ χειρότεροι απ' αυτή την κακομοίρα. Πάντως, απόψε θα την κλείσουνε μέσα. Αυτή τους έφταιξε! Τόσοι μανιακοί στην Ευρώπη δίνουνε διαταγές και σκοτώνονται εκατομμύρια, και κανένας δεν τους πειράζει!ΠΑΙΔΙ: Ε, τώρα, μια γριά να λέει πως τη βιάζουνε - αηδία δεν είναι;ΘΥΡΩΡΟΣ: Κρίμα είναι, όχι αηδία. Κοίτα, παντού στάχτες από τσιγάρα!ΠΑΙΔΙ: Σιγά - απ' την πολλή σκόνη δεν τις βλέπεις. Δηλαδή, αύριο το πρωί θα 'χει τελειώσει η ιστορία.ΘΥΡΩΡΟΣ: Ε, ναι.ΠΑΙΔΙ: Θα πάρω κανα δυο δίσκους απ' αυτούς -η γκόμενά μου τρελαίνεται για τα παλιά πράματα. Έχει πικάπ στο δωμάτιό της, θα τους ακούει.ΘΥΡΩΡΟΣ: Δεν θα πάρεις τίποτα! Ακόμα ανήκουν στη γριά.ΠΑΙΔΙ: Σιγά! Αυτή ζει με τους παλιούς εραστές της.ΘΥΡΩΡΟΣ: Σκάσε! (Του κάνει χειρονομία να σωπάσει, καθώς η δεσποινίς Κόλλινς βγαίνει από την κρεβατοκάμαρά της. H εμφάνισή της δείχνει μια γυναίκα ερείπιο. Ακουμπάει στο κούφωμα της πόρτας εξουθενωμένη, με τα χέρια σφιγμένα στο επίπεδο, παρθενικό στέρνο της)ΚΟΛΛΙΝΣ: (Λαχανιασμένα) Αχ, Ρίτσαρντ, Ρίτσαρντ!ΘΥΡΩΡΟΣ: (Ξεροβήχει) Δεσποινίς Κόλλινς...ΠΑΙΔΙ: Καλησπέρα, δεσποινίς Κόλλινς.ΚΟΛΛΙΝΣ: (Τώρα μόλις τους προσέχει) Θεέ μου! Ήρθατε κιόλας; Η μητέρα δεν μου είπε ότι ήρθατε. (Πιάνει με σκέρτσο τις μπούκλες της, που είναι δεμένες με ξεθωριασμένα ροζ κορδελάκια. Ο τρόπος της θυμίζει ναζιάρικο κοριτσάκι του Νότου) Θα παρακαλούσα τους κυρίους να με συγχωρήσουν για τη φοβερή ακαταστασία.ΘΥΡΩΡΟΣ: Μην ανησυχείτε, δεσποινίς Κόλλινς.ΚΟΛΛΙΝΣ: Η υπηρέτρια έχει ρεπό σήμερα. Εδώ, στο Βορρά, τα κοριτσάκια μαθαίνουν από μικρά να κάνουνε δουλειές στο σπίτι, αλλά σ' εμάς, στο Νότο, τα κοριτσάκια μαθαίναμε μόνο πώς να είμαστε χαριτωμένες. (Γελάει κοριτσίστικα) Παρακαλώ, καθίστε. κλειστά, μήπως θέλετε ν' ανοίξω το παράθυρο;ΘΥΡΩΡΟΣ: Όχι, δεσποινίς Κόλλινς.ΚΟΛΛΙΝΣ: (Προχωρεί με χάρη στον καναπέ) Σε λίγο η μητέρα θα φέρει κάτι να δροσιστούμε... Ω, Θεέ μου! (Πιάνει το μέτωπό της)ΘΥΡΩΡΟΣ: (Καλοσυνάτα) Τι πάθατε, δεσποινίς Κόλλινς;ΚΟΛΛΙΝΣ: Ω, όχι, τίποτα. Το κεφάλι μου είναι λίγο βαρύ. Πάντα αυτή την εποχή με πιάνουν δέκατα - μια παλιά ελονοσία που δεν λέει να - κάθε χρόνο αυτή την εποχή... (Ταλαντεύεται ζαλισμένη και μετά βουλιάζει στον καναπέ)ΘΥΡΩΡΟΣ: (Τη βοηθάει να καθίσει) Μαλακά, δεσποινίς Κόλλινς.ΚΟΛΛΙΝΣ: (Αόριστα) Ναι, σωστά, δεν το είχα προσέξει. (Μισοκλείνει μυωπικά τα μάτια της και τους κοιτάζει μ' ένα δισταχτικό χαμόγελο) Η εκκλησία σάς έστειλε;ΘΥΡΩΡΟΣ: Όχι, δεσποινίς. Εγώ είμαι ο Νικ, ο θυρωρός. Κι αυτός είναι ο Φρανκ, το παιδί του ασανσέρ.ΚΟΛΛΙΝΣ: (Δυστροπεί ελάχιστα) Ω! Μα, δεν καταλαβαίνω.

ΘΥΡΩΡΟΣ: (Ευγενικά) Ο κύριος Άμπραμς μου είπε να έρθω να δω αν είσαστε καλά.ΚΟΛΛΙΝΣ: A! Επομένως, σας ενημέρωσε για όσα συμβαίνουν εδώ.ΘΥΡΩΡΟΣ: Κάτι είπε - ότι κάποιος σας ενοχλεί.ΚΟΛΛΙΝΣ: Ακριβώς! Φοβερό, ε; Αλλά αυτό δεν πρέπει να διαρρεύσει, όπως καταλαβαίνετε. Δεν πρέπει να το πείτε σε κανέναν.ΘΥΡΩΡΟΣ: Όχι, δεν θα πω τίποτα.ΚΟΛΛΙΝΣ: Ούτε λέξη, σας παρακαλώ!ΠΑΙΔΙ: Αυτός είν' εδώ ακόμα;ΚΟΛΛΙΝΣ: Ω, όχι! Όχι, έφυγε.ΠΑΙΔΙ: Από πού έφυγε; Απ' το παράθυρο της κρεβατοκάμαρας;ΚΟΛΛΙΝΣ: (Αόριστα) Ναι...ΠΑΙΔΙ: Έχω δει κάποιον που σκαρφάλωνε σε τοίχους. Τον λέγανε, «Ο Άνθρωπος-Αράχνη»! Για σκεφτείτε, δεσποινίς, να το παίρναν είδηση οι εφημερίδες: «Ωραία δεσποινίς της καλής κοινωνίας, βιάστηκε από τον Άνθρωπο-Αράχνη»!ΘΥΡΩΡΟΣ: (Τον επαναφέρει στην τάξη) Άντε στο ασανσέρ σου, θα σε ψάχνουνε!ΚΟΛΛΙΝΣ: Οι εφημερίδες; Ω, όχι! Τι εξευτελισμός! Δεν πιστεύω να το 'δωσε στις εφημερίδες ο κύριος Άμπραμς!ΘΥΡΩΡΟΣ: Όχι, δεσποινίς. Βλακείες λέει ο μικρός.ΚΟΛΛΙΝΣ: (Πιάνοντας τις μπούκλες της) Θέλουνε και φωτογραφίες; Υπάρχει μια δικιά του πάνω στο τζάκι.ΠΑΙΔΙ: (Πηγαίνει στο τζάκι) Αυτή εδώ, δεσποινίς Κόλλινς;ΚΟΛΛΙΝΣ: Ναι, είναι από την εκδρομή με το Κατηχητικό. Εκείνη τη χρονιά εγώ είχα τα πιο μικρά παιδιά, κι εκείνος τα μεγαλύτερα. Πήγαμε με το τρένο από το Γουέμπ στο Κρύσταλ Σπρινγχς. (Κλείνει με τις παλάμες τ' αφτιά της, κουνάει τις μπούκλες της, και στο πρόσωπό της μια κοριτσίστικη γκριμάτσα) Πώς σφύριζε η ατμομηχανή! Μπούού-Μπούού! (Γελάκι) Μπούού! Κάποια στιγμή τρόμαξα πολύ, κι εκείνος μ' αγκάλιασε απ' τους ώμους. Αλλά ήτανε κι η άλλη εκεί -αν και δεν είχε καμιά δουλειά μαζί μας. Του άρπαξε το καπέλο, το έχωσε στο δικό της το κεφάλι και... Αρχίσανε τα παιχνιδάκια μεταξύ τους, ντροπή, παιχνιδάκια μπροστά σ' όλο τον κόσμο. Όλοι είπανε, «Ντροπή τους»! Και ήτανε ντροπή. Συμφωνείτε;ΘΥΡΩΡΟΣ: Φυσικά, δεσποινίς Κόλλινς.ΚΟΛΛΙΝΣ: Νά, εκείνη είναι η φωτογραφία, εκείνη στην ασημένια κορνίζα, πάνω στο τζάκι. Κρυώσαμε τα καρπούζια στην πηγή και μετά παίξαμε παιχνίδια. Εκείνη κρύφτηκε κάπου, κι εκείνος έκανε πολλή ώρα να τη βρει. Είχε αρχίσει να σκοτεινιάζει, κι όλοι ψιθυρίζανε και κρυφογελάγανε, αλλά στο τέλος τη βρήκε και γυρίσανε μαζί. Κι εκείνη κρεμιότανε στο μπράτσο του σαν μικρή πόρνη, κι η Νταίζη Μπελ Χιούστον φώναξε, «Κοιτάξτε το πίσω μέρος της φούστας της!» Ναι, η φούστα της Έβελυν είχε λεκέδες από χορτάρι! Το πιο χυδαίο πράγμα που έχω δει! Αλλά, εκείνη τίποτα! Καμιά ντροπή, αντίθετα γέλαγε σαν να 'ταν κάτι πολύ, πολύ αστείο! Και σαν να ένιωθε νικήτρια!ΠΑΙΔΙ: Ποιος απ' όλους είναι, δεσποινίς;ΚΟΛΛΙΝΣ: Ο ψηλός με το μπλε πουκάμισο, αυτός που μου πιάνει τις μπούκλες. Τον άρεσε να παίζει με τις μπούκλες μου.ΠΑΙΔΙ: Ρωμαίος της εποχής, ε;ΚΟΛΛΙΝΣ: (Αόριστα, στον κόσμο της) Έτσι λες; Δεν είναι τίποτα σπουδαίο, αλλά μ' αρέσει η δαντέλα στα πέτα της μπλούζας. Και είπα στη μαμά, «Ωραία, και να μη τη φορέσω, φτιάξ' τη μου, και θα τη φυλάξω στο μπαούλο μου».ΠΑΙΔΙ: Τι φόραγε απόψε που σκαρφάλωσε στο μπαλκόνι σας;ΚΟΛΛΙΝΣ: Παρακαλώ;ΠΑΙΔΙ: Φόραγε αυτό το μπλε πουκάμισο με τις ρίγες;ΚΟΛΛΙΝΣ: Δεν έχει αλλάξει -ίδιος είναι.ΠΑΙΔΙ: Εύκολα θα τον αναγνωρίζανε μ' αυτό το πουκάμισο. Και το παντελόνι τι χρώμα ήτανε;ΚΟΛΛΙΝΣ: (Στον κόσμο της) Δεν θυμάμαι.ΠΑΙΔΙ: Μπορεί να μη φόραγε καθόλου παντελόνι. Μπορεί να του έφυγε όταν σκαρφάλωνε - το

παθαίνουν αυτό οι «Άνθρωποι-Αράχνες» Να του κάνετε μήνυση ότι σας έδειχνε τα.... -ότι σας έκανε επίδειξη!ΘΥΡΩΡΟΣ: (Τον αρπάζει από το μπράτσο) Κόφ' το! Αλλιώς, τρέχα στο ασανσέρ σου! Κατάλαβες;ΠΑΙΔΙ: (Του ξεγλιστράει) Μην κάνεις έτσι. Δεν παίρνει είδηση απ' όσα λέμε.ΘΥΡΩΡΟΣ: Μάζεψε τη γλώσσα σου ή δίνε του! Η δεσποινίς Κόλλινς είναι αρχόντισσα. Το κατάλαβες;ΠΑΙΔΙ: Το 'πιασα. H μπεμπέκα είναι...ΘΥΡΩΡΟΣ: H κυρία είναι αρχόντισσα!ΠΑΙΔΙ: Καλά, δεν είπαμε και τίποτα. (Στρέφει στο γραμμόφωνο και περιεργάζεται τους δίσκους)ΚΟΛΛΙΝΣ: Δεν ήτανε σκοπός μου να προκαλέσω όλη αυτή την αναστάτωση. Όταν θα έρθουν τα όργανα του Νόμου, πρέπει να τους το εξηγήσω αυτό. Όμως, καταλαβαίνετε πώς ένιωσα - έτσι δεν είναι;ΘΥΡΩΡΟΣ: Φυσικά.ΚΟΛΛΙΝΣ: Όταν οι άνδρες συμπεριφέρονται χωρίς κοσμιότητα στις κοινές γυναίκες, που καπνίζουνε δημόσια, τότε, μάλιστα, υπάρχει κάποια εξήγηση, όταν, όμως, τολμούν το ίδιο και με μια κυρία που είναι μόνη της και ανέκαθεν τήρησε άψογη στάση ως προς την ηθική της συμπεριφορά, ε, τότε, η μόνη λύση είναι να ζητηθεί η αρωγή της αστυνομίας! Εκτός, φυσικά, εάν το κορίτσι είναι πολύ τυχερό να έχει πατέρα κι αδελφούς, οπότε το ζήτημα ρυθμίζεται ιδιωτικώς και το σκάνδαλο αποφεύγεται.ΘΥΡΩΡΟΣ: Ναι, ναι, σωστά.ΚΟΛΛΙΝΣ: Φυσικά, όλα αυτά προκαλούν δυσάρεστες συζητήσεις. Ειδικά στους κύκλους της εκκλησίας. Εσείς οι δύο είσαστε Επισκοπικοί;ΘΥΡΩΡΟΣ: Όχι, Καθολικοί.ΚΟΛΛΙΝΣ: A! Υποθέτω πως γνωρίζετε ότι στην Αγγλία είμαστε γνωστοί ως «Η Αγγλικανική Καθολική Εκκλησία». Έχουμε την ευλογία του Αποστόλου Παύλου, ο οποίος βάπτισε τους πρώτους Άγγλους, δηλαδή τους γνήσιους Εγγλέζους, και στη συνέχεια - ο Απόστολος Παύλος - ίδρυσε τον αγγλικό κλάδο της Καθολικής Εκκλησίας. Όταν, λοιπόν, ακούτε να υποστηρίζουν πως η Αγγλικανική Εκκλησία ιδρύθηκε από τον Ερρίκο τον Όγδοο - εκείνο τον απαίσιο, διεφθαρμένο γέρο με τις πολλές συζύγους, τόσες συζύγους όσες είχε και ο Κυανοπώγων, όπως λένε - αν, λοιπόν, ακούτε τέτοιες ανακρίβειες, καταλαβαίνετε πόσο γελοίο φαίνεται σε μερικούς από μας που γνωρίζουμε, και μάλιστα εις βάθος την Ιστορία της Εκκλησίας!ΘΥΡΩΡΟΣ: (Συγκαταβατικά) Φυσικά, δεσποινίς Κόλλινς. Εσείς ξέρετε.ΚΟΛΛΙΝΣ: Μακάρι να ήξερε κι ο κόσμος, αλλά τον κόσμο πρέπει κάποιος να τον διδάξει! Ο πατέρας μου υπήρξε μέχρι να πεθάνει εφημέριος στην εκκλησία των Αγίων Μιχαήλ και Γεωργίου, στο Γκλόριους Χιλ του Μισσισσιππή... Δηλαδή εγώ έχω μεγαλώσει στην καρδιά της Επισκοπικής Εκκλησίας, στην περιοχή που πιάνει από το Μπαϊλόξι ως το Γκλόριους Χιλ! (Με ευγενική θλίψη, που δείχνει και απορία) Όμως, υποψιάζομαι πως υπήρξε κάποιο πνευματικό σχίσμα στη σύγχρονηεκκλησία. Οι επισκοπές του Βορρά έχουν εντελώς απομακρυνθεί από τις παλιές εκκλησιαστικές παραδόσεις. Για παράδειγμα, ο δικός μας εφημέριος στην εκκλησία της Αγίας Σκέπης, δεν έχει κάνει ποτέ τον κόπο να περάσει το κατώφλι μου... Δεν λέω, ναός που τον προτιμά το εκκλησίασμα κι εφημέριος πολυάσχολος, αλλά θα έπρεπε να έχει βρει χρόνο να κάνει μια ξένη όπως εγώ να νιώσει πιο άνετα. Κι όμως, τίποτα! Στην εποχή μας, κανένας δεν έχει πια διαθέσιμο χρόνο... (Ταράζεται όλο και πιο πολύ, καθώς το μυαλό της βυθίζεται στην παραίσθηση) Δεν θα έπρεπε να το αναφέρω αυτό, αλλά το απολαμβάνουν οι κακόβουλοι στην εκκλησία της Αγίας Σκέπης - και τους έστειλα γράμμα προσφάτως περί του θέματος - με όλα όσα συμβαίνουνε τις νύχτες στο διαμέρισμά μου. Μάλιστα! (Γελάει άγρια και εκτείνει απότομα τα χέρια της) Οι κακόβουλοι το α-πο-λαμ-βά-νουν!ΘΥΡΩΡΟΣ: Ψάχνετε κάτι, δεσποινίς; (Κοντανασαίνει και κοιτάζει γύρω)ΚΟΛΛΙΝΣ: Το μαντίλι μου... (Ανοιγοκλείνει τα μάτια για να μη φύγουνε τα δάκρυά της)ΘΥΡΩΡΟΣ: (Βγάζει ένα πανί από την τσέπη του) Ορίστε, πάρτε αυτό, δεσποινίς. Κουρέλι είναι, αλλά είναι καθαρό, εκτός από την άκρη, που σκούπισα το χερούλι τον γραμμοφώνου σας.ΚΟΛΛΙΝΣ: Ευχαριστώ. Πολύ ευγενικοί είσαστε, κύριοι. Σε λίγο η μητέρα θα φέρει κάτι να

δροσιστούμε...ΠΑΙΔΙ: (Βάζοντας ένα δίσκο στο γραμμόφωνο) Αυτό έχει ένα τίτλο στα ξένα. (Ακούγεται ένα κομμάτι του Τσαϊκόφσκυ)ΚΟΛΛΙΝΣ: (Πιέζοντας το πανί στο στήθος της) Μια ερώτηση, παρακαλώ. Είναι καλός ο καιρός έξω;ΘΥΡΩΡΟΣ: Μια χαρά, δεσποινίς.ΚΟΛΛΙΝΣ: (Σαν να ονειρεύεται) Αρκετά ζεστός για τέτοια εποχή. Στην εκκλησία φόρεσα το γούνινο καπέλο μου, αλλά στο γυρισμό το έβγαλα και το κρατούσα στο χέρι, γιατί το βάρος του μου φαινότανε καταπιεστικό. (Τα μάτια της κλείνουν) Τα πεζοδρόμια μού φαίνονται ατελείωτα το καλοκαίρι...ΠΑΙΔΙ: Δεν είν' ακόμα καλοκαίρι, δεσποινίς...ΚΟΛΛΙΝΣ: (Σαν να ονειρεύεται) Πάντα νόμιζα πως δεν θα φτάσω σ' αυτό εδώ το τετράγωνο. Και σκεφτείτε πως σ' αυτό το τετράγωνο ξεριζώθηκαν όλα τα δέντρα τότε που πέρασε ο μεγάλος τυφώνας. Ο ήλιος κάνει αντανάκλαση στο πεζοδρόμιο. (Πιέζει τα βλέφαρά της) Αδύνατο να προστατέψεις το πρόσωπό σου με καπέλο ή οτιδήποτε. Κι εγώ ιδρώνω τόσο πολύ! (Αγγίζει ελαφρά το μέτωπό της με το πανί) Πουθενά σκιά, ούτε ένα κλαδί να σου χαρίσει λίγη προστασία! Το μόνο που κάνεις είναι να αντέχεις! Να γυρίζεις αλλού το απαίσιο, κοκκινισμένο πρόσωπό σον, για να μη βλέπεις τις εξώπορτες και τις σκεπαστές βεράντες. Και να περπατάς όσο πιο γρήγορα σου επιτρέπει η αξιοπρέπειά σου, ωσότου προσπεράσεις όλα τα σπίτια. Ω Χριστέ και Σωτήρα μου, τι ατυχία όταν καμιά φορά συναντήσεις γνωστό και πρέπει να χαμογελάσεις! Δεν μπορείς να τον αποφύγεις, εκτός αν προσπεράσεις κάνοντας πως δεν τον είδες, όμως αυτό είναι ανάρμοστο... Κι ο κόσμος θ' αρχίσει να λέει πως είσαι περίεργος... Το σπίτι του είναι ακριβώς στη μέση αυτιού του απαίσιου τετραγώνου, που δεν έχει ούτε ένα δέντρο... Το σπίτι τους, δηλαδή, αυτό που μένει εκείνος κι εκείνη, κι έχουνε κι αυτοκίνητο... Και γυρνάνε πάντα νωρίς, και κάθονται στη βεράντα της πρόσοψης και με κοιτάνε έντονα καθώς περνάω -ω, Κύριε, ο εν τοις ουρανοίς- με κακόβουλη ικανοποίηση! (Αποστρέφει το πρόσωπό της στην ανάμνηση αυτού του μαρτυρίου) Κι εκείνη έχει μάτια τόσο διαπεραστικά, που βλέπει τα πάντα μέσα μου. Βλέπει αυτό τον κόμπο στο λαιμό μου που με πνίγει, βλέπει και τον πόνο που έχω εδώ (Αγγίζει το στέρνο της) και με δείχνει με το δάχτυλο, και γελάει, και ψιθυρίζει σ' εκείνον, “Ορίστε, πάλι περνάει αυτή η καημένη η γριούλα με την κοκκινισμένη, γυαλιστερή μύτη της, αυτή η ανέραστη που είναι ερωτευμένη μαζί σου!” (Πνίγεται από βήχα και κρύβει το πρόσωπό της στο πανί)ΘΥΡΩΡΟΣ: Ξχάστε τα τώρα όλ' αυτά, δεσποινίς Κόλλινς...ΚΟΛΛΙΝΣ: Εγώ να τα ξεχάσω; Ποτέ! Ποτέ, ποτέ! Κάποτε ξέχασα την ομπρέλα μου -εκείνη με τη δαντέλα στην άκρη, που μου είχς παραχωρήσει η μητέρα- την ξέχασα στο βεστιάριο της εκκλησίας και δεν είχα τίποτα να καλύψω το πρόσωπό μου καθώς περνούσα μπροστά από το σπίτι τους, ούτε και μπορούσα να γυρίσω μ' όλο αυτό τον κόσμο που ακολουθούσε και κρυφογελούσε και κορόιδευε τα ρούχα μου! Ω Θεέ μου! Έπρεπε να συνεχίσω το δρόμο μου, να περάσω και την τελευταία λεύκα και μετά να εκτεθώ στο αμείλικτο λιοπύρι. Ω! Με τσάκιζε, με βασάνιζε! Με μαστίγωνε! Ω Χριστέ μου... Στο πρόσωπο και στο κορμί μου... Προσπάθησα να περαπατήσω πιο γρήγορα, αλλά ήμουν ζαλισμένη κι όλοι εκείνοι ερχόντουσαν από πίσω μου! Κάπου σκόνταψα και παραλίγο να πέσω, και τότε όλοι ξεσπάσανε σε χάχανα! Το πρόσωπό μου κοκκίνισε και ίδρωσε απαίσια, και ήξερα πόσο άσχημη ήμουνα μέσα σ' εκείνο το αμείλικτο φως -χωρίς ίχνος σκιάς να κρυφτείς! Και τότε (το πρόσωπό της συσπάται από τρόμο) το αυτοκίνητό τους σταμάτησε μπροστά στην πόρτα τους, εκεί ακριβώς απ' όπου θα περνούσα εγώ, κι εκείνη βγήκε ντυμένη στ' άσπρα, τόσο δροσερή και άνετη, με την κοιλιά της να φουσκώνει από το μωρό -το πρώτο από τα έξι που κάνανε! Ω Θεέ μου! Κι εκείνος στάθηκε χαμογελαστός πίσω της, άνετος και ψύχραιμος, και στεκόντουσαν κι οι δύο περιμένοντάς με. Περιμένοντας! Κι εγώ έπρεπε να συνεχίσω. Είχα άλλη επιλογή; Μπορούσα να γυρίσω πίσω; Όχι, δεν μπορούσα! Και τότε είπα, “Αχ, Θεέ μου, κάνε μου τη χάρη να μου πάρεις τώρα τη ζωή”! Αλλά δεν μου την έκανε τη χάρη... Τότε εγώ κατέβασα το κεφάλι, να φανεί πως δεν τους είδα. Και ξέρετε τι έκανε εκείνη; Άπλωσε το χέρι της να με σταματήσει! Κι εκείνος -ω, εκείνος- προχώρησε και μου έκλεισε το δρόμο χαμογελώντας, κλείνοντάς μου το δρόμο με το απαίσιο, τεράστιο σώμα του! «Λουκρητία», μου είπε, «Λουκρητία

Κόλλινς!» Προσπάθησα να μιλήσω, αλλά δεν μου είχε μείνει ανάσα στο κορμί. Σκέπασα το πρόσωπό μου κι έτρεξα! Έτρεξα! Έτρεξα! (Χτυπάει με την παλάμη της το μπράτσο του καναπέ) Μέχρι που έφτασα στο τέρμα του τετραγώνου, κι αρχίσανε πάλι οι λεύκες. Ω φιλεύσπλαχνε Θεέ, πόσο ευεργετικές ήταν αυτές οι λεύκες! (Γέρνει πίσω εξοντωμένη και το χέρι της αναπαύεται στο μπράτσο του καναπέ. Κάνει μικρή παύση, και η μουσική σταματάει) Είπα στη μητέρα, «Μητέρα, πρέπει να φύγουμε από την πόλη!» Αυτό και κάναμε. Και τώρα μετά από τόσα χρόνια, εκείνος με θυμήθηκε και γύρισε! Έφυγε από κείνο το σπίτι κι από κείνη τη γυναίκα και ήρθε εδώ -και τον ξαναείδα μια μέρα στην πίσω αυλή της εκκλησίας. Δεν ήμουνα σίγουρη, αλλά, τελικά, ήταν εκείνος! Ακριβώς την επόμενη νύχτα πρωτομπήκε εδώ μέσα και ικανοποίησε τις ορέξεις του μαζί μου! Δεν μπορεί να καταλάβει ότι εγώ έχω αλλάξει και δεν μπορώ να τον νιώσω όπως πριν, τώρα που έχει κάνει έξι παιδιά μ' εκείνη την κοπέλα από το Σινσινάττι -και τα τρία πάνε ήδη στο Γυμνάσιο! Το σκεφτόσαστε; Έξι παιδιά! Δεν ξέρω τι θα πει όταν μάθει ότι έρχεται κι άλλο μωρό! Προφανώς θα ρίξει το σφάλμα σ' εμένα, γιατί πάντα έτσι κάνουν οι άντρες! Παρά το γεγονός ότι εκείνος με βίασε!ΠΑΙΔΙ: (Μορφάζει) Μωρό είπατε, δεσποινίς Κόλλινς;ΚΟΛΛΙΝΣ: (Κατεβάζει το βλέμμα, αλλά μιλάει με τρυφερότητα και υπερηφάνεια) Ναι. Περιμένω παιδί!ΠΑΙΔΙ: Μη χειρότερα! (Φράζει το στόμα με την παλάμη του και στρέφει αλλού το πρόσωπο)ΚΟΛΛΙΝΣ: Παρ' όλο που δεν είναι νόμιμο, πιστεύω πως έχει το δικαίωμα να πάρει τ' όνομα του πατέρα του -εσείς τι λέτε;ΘΥΡΩΡΟΣ: Ε, βέβαια. Σίγουρα, δεσποινίς.ΚΟΛΛΙΝΣ: Ένα παιδί αθώο και αγνό. Δεν έχει σημασία πώς έγινε. Αλλά δεν πρέπει να γεννηθεί για να υποφέρει! Γι' αυτό έχω σκοπό να διαθέσω τη μικρή περιουσία που μου άφησε η ξαδέλφη μου, η Έθελ, για να δώσω σ' αυτό το παιδί καλή μόρφωση, ούτως ώστε να μην επηρεαστεί από την κακή επίδραση της Χριστιανικής Εκκλησίας! Θέλω να σιγουρευτώ ότι δεν θα μεγαλώσει κάτω από τη σκιά του Σταυρού, για να μη βρεθεί κι αυτό μια μέρα να περπατάει τ' ατελείωτα πεζοδρόμια και να βασανίζεται απ' το λιοπύρι! (Το κουδούνι του ασανσέρ ακούγεται από το διάδρομο)ΘΥΡΩΡΟΣ: Φρανκ! Κάποιος θέλει ν' ανέβει. (Το Παιδί βγαίνει. Ακούγεται η πόρτα του ασανσέρ που κλείνει με θόρυβο. Ο Θυρωρός ξεροβήχει να καθαρίσει το λαιμό του) Ναι, είναι καλύτερα να πάτε κάπου αλλού.ΚΟΛΛΙΝΣ: Αυτό θα έκανα, αν είχα το κουράγιο. Αλλά δεν το έχω. Συνήθισα τόσο πολύ εδώ, κι οι άνθρωποι έξω -είναι πάντα τόσο σκληρό να τους αντιμετωπίζεις!ΘΥΡΩΡΟΣ: Ισως δεν θα χρειαστεί ν' αντιμετωπίσετε κανέναν, δεσποινίς. (Η πόρτα του ασανσέρ ανοίγει με θόρυβο)ΚΟΛΛΙΝΣ: (Σηκώνεται τρομαγμένη) Έρχεται κανένας εδώ;ΘΥΡΩΡΟΣ: Μην κάνετε έτσι, δεσποινίς Κόλλινς.ΚΟΛΛΙΝΣ: Αν είναι οι αστυνομικοί για τον Ρίτσαρντ, πείτε τους να φύγουν. Αποφάσισα να μην του κάνω μήνυση. (Μπαίνει ο κύριος Άμπραμς μαζί με τον Γιατρό και τη Νοσοκόμα. Ο Γιατρός είναι ο χαρακτηριστικός, υπηρεσιακός τύπος, η Νοσοκόμα σκληρή και αποτελεσματική. Ο κύριος Άμπραμς είναι ένα καλοσυνάτο ανθρωπάκι, που έχει πραγματικά αναστατωθεί με την κατάσταση. H δεσποινίς Κόλλινς μιλάει μαζεμένη και με φωνή που τρέμει) Αποφάσισα να μην κάνω μήνυση στον Ρίτσαρντ Μάρτιν...ΓΙΑΤΡΟΣ: H δεσποινίς Κόλλινς;ΑΜΠΡΑΜΣ: (Με προσποιητή εγκαρδιότητα) Μάλιστα, αυτή είναι η κυρία που θέλετε να δείτε, γιατρέ.ΓΙΑΤΡΟΣ: Χμμμ! (Στη Νοσοκόμα) Πήγαινε στο δωμάτιό της και μάζεψέ της λίγα πράγματα.ΝΟΣΟΚΟΜΑ: Μάλιστα. (Πηγαίνει στην κρεβατοκάμαρα)ΚΟΛΛΙΝΣ: (Τρομαγμένη, μαζεύεται) Πράγματα;ΓΙΑΤΡΟΣ: Ναι, η δεσποινίς Τάιλερ θα σας βοηθήσει να πάρετε μερικά πράγματα για ένα βράδυ. (Χαμογελάει μηχανικά) Το ξένο μέρος μάς φαίνεται πιο οικείο τις πρώτες μέρες, άμα έχουμε μερικά προσωπικά μας αντικείμενα.ΚΟΛΛΙΝΣ: Ξένο μέρος;

ΓΙΑΤΡΟΣ: (Αδιάφορα) Αυτό μη σας απασχολεί, δεσποινίς Κόλλινς.ΚΟΛΛΙΝΣ: Κατάλαβα. (Αναστατωμένη) Σας έστειλε η εκκλησία της Αγίας Σκέπης για να με συλλάβετε! Για ανηθικότητες!ΑΜΠΡΑΜΣ: Όχι, όχι, δεσποινίς. Λάθος καταλάβατε. Ο γιατρός -ΓΙΑΤΡΟΣ: (Ανυπόμονα) Θα φύγετε από δω για λίγο καιρό, ωσότου ηρεμήσουνε τα πράγματα. (Κοιτάζει το ρολόι του) Δύο και είκοσι πέντε! Δεσποινίς Τάιλερ!ΝΟΣΟΚΟΜΑ: Έρχομαι.ΚΟΛΛΙΝΣ: (Αργά και λυπημένα) Ω... δηλαδή, φεύγω...ΑΜΠΡΑΜΣ: Ήτανε πάντα αρχόντισσα, γιατρέ, αρχόντισσα αληθινή!ΓΙΑΤΡΟΣ: Ναι, σίγουρα.ΑΜΠΡΑΜΣ: Τι άσχημη ιστορία κι αυτή!ΚΟΛΛΙΝΣ: Μπορώ ν' αφήσω ένα σημείωμα; Μου δίνετε, σας παρακαλώ, ένα μολύβι;ΑΜΠΡΑΜΣ Ορίστε, δεσποινίς. (Η δεσποινίς Κόλλινς παίρνει το μολύβι και πηγαίνει στο τραπέζι.Μπαίνει η Νοσοκόμα μ' ένα σκληρό, ψεύτικο χαμόγελο, κουβαλώντας μια βαλίτσα)ΓΙΑΤΡΟΣ: Έτοιμη, δεσποινίς Τάιλερ;ΝΟΣΟΚΟΜΑ: Όλα εντάξει, γιατρέ. (Πλησιάζει τη δεσποινίδα Κόλλινς) Ώρα να πηγαίνουμε,καλή μου. Αυτό θα το φροντίσουμε αργότερα.ΑΜΠΡΑΜΣ: (Απότομα) Αφήστε τη να τελειώσει το σημείωμα!ΚΟΛΛΙΝΣ: (Ορθώνεται μ' ένα τρομαγμένο χαμόγελο) Όχι, τελείωσα!ΝΟΣΟΚΟΜΑ: Πολύ ωραία. Πάμε. (Την οδηγεί με αυστηρότητα προς την πόρτα)ΚΟΛΛΙΝΣ: (Στρέφοντας απότομα) Κύριε Άμπραμς!ΑΜΠΡΑΜΣ Ναι, δεσποινίς;ΚΟΛΛΙΝΣ: Εάν επανέλθει, και δει πως έχω φύγει, θα προτιμούσα να μην του αναφέρετε τίποτα για το μωρό... Νομίζω πως είναι καλύτερο να του το ανακοινώσω εγώ. (Χαμογελάει ευγενικά) Τους ξέρετε τους άντρες...ΑΜΠΡΑΜΣ: Ό,τι πείτε, δεσποινίς.ΘΥΡΩΡΟΣ: Αντίο δεσποινίς Κόλλινς. (Η Νοσοκόμα την κρατάει σφιχτά από το μπράτσο. H δεσποινίς Κόλλινς στρέφει και χαμογελάει πάνω από τον ώμο της με μια ελάχιστη απολογητική χειρονομία)ΚΟΛΛΙΝΣ: Περιμένετε, η μητέρα θα σας φέρει κάτι να δροσιστείτε... (Βγαίνει στο διάδρομο με τη Νοσοκόμα. H πόρτα του ασανσέρ κλείνει με το μεταλλικό κλουβιού που κλειδώνεται. Τα σύρματα σφυρίζουνε καθώς το ασανσέρ κατεβαίνει)ΑΜΠΡΑΜΣ: Του έγραψε σημείωμα.ΘΥΡΩΡΟΣ: Τι του έγραψε, κύριε Άμπραμς;ΑΜΠΡΑΜΣ: «Αγαπητέ Ρίτσαρντ. Φεύγω για λίγο. αλλά, μην ανησυχείς, θα γυρίσω. Εχω ένα μυστικό που πρέπει να σου πω. Με αγάπη, Λουκρητία» (Βήχει) Πρέπει να ξεκαθαρίσουμε και να μαζέψουμε όλα αυτά τα πράγματα, και να τα φυλάξουμε στο υπόγειο μέχρι να μας πούνε πού θα τα πάμε.ΘΥΡΩΡΟΣ: Απόψε, κύριε Άμπραμς;ΑΜΠΡΑΜΣ: (Απότομα, για να κρύψει τα συναισθήματά του) Όχι, όχι απόψε, βλάκα! Αρκετά όσα γίναν απόψε! (Μαλακά) Θα το κάνουμε αύριο. Τώρα, σβήσε το φως στην κρεβατοκάμαρα και κλείσε το παράθυρο. (Μουσική που παίζει απαλά αρχίζει να δυναμώνει, καθώς οι άντρες βγαίνουν αργά και τα φώτα σβήνουν)

ΤΕΛΟΣ