ΚΑΤΙ ΠΟΥ ΔΕ ΛΕΓΕΤΑΙ

ΤΕΝΝΕΣΣΗ ΟΥΙΛΛΙΑΜΣ

ΜΟΝΟΠΡΑΚΤΟ

ΠΡΟΣΩΠΑ ΤΟΥ ΕΡΓΟΥ

Δεσποινίς Κορνέλια Σκοτ, 60 χρόνωνΔεσποινίς Γκρέης Λανκάσερ, 40-45 χρόνων

(Η δεσποινίς Κορνέλια Σκοτ, εξήντα χρόνων, μια πλούσια γεροντοκόρη του αμερικανικούΝότου, κάθεται σ' ένα μαόνινο τραπεζάκι που είναι στρωμένο για δύο άτομα. Στην άλλη θέση, ακόμα κενή, υπάρχει ένα κρυστάλλινο βάζο με ένα μοναδικό τριαντάφυλλο. Στη μεριά της δεσποινίδας Σκοτ υπάρχουν ένα τηλέφωνο, ένας ασημένιος δίσκος αλληλογραφίας και μια ασημένια, σκαλιστή καφετιέρα. Επιβλητικότητα χαρίζουν στη δεσποινίδα Σκοτ οι βελούδινες, βαριές κουρτίνες, ακριβώς πίσω της. Ένας φωνογράφος είναι ακουμπισμένος στην άκρη της φωτισμένης περιοχής της σκηνής. Όταν αρχίζει το έργο, η δεσποινίς Σκοτ παίρνει τηλέφωνο)

ΚΟΡΝΕΛΙΑ: Οικία της κυρίας Χόρτον Ρέηντ; Τηλεφωνώ εκ μέρους της δεσποινίδος Σκοτ. H δεσποινίς Σκοτ δεν θα μπορέσει να παρευρεθεί στη συνέλευση της Ομοσπονδίας Γυναικών σήμερα, διότι ξύπνησε το πρωί με πονόλαιμο και πρέπει να παραμείνει στο κρεβάτι. Παρακαλώ διαβιβάστε στην κυρία Ρέηντ ότι η δεσποινίς Σκοτ λυπάται ιδιαιτέρως που δεν της ήταν δυνατόν να ειδοποιήσει νωρίτερα. Ω, μια στιγμή, νομίζω πως έχω και άλλη μία παραγγελία. (Η Γκρέης Λανκάστερ μπαίνει στη φωτισμένη περιοχή της σκηνής. Η δεσποινίς Σκοτ σηκώνει το χέρι και της κάνει νόημα να μη μιλήσει) Μάλιστα, δεσποινίς Σκοτ; (Μικρή παύση) Η δεσποινίς Σκοτ παρακαλεί να διαβιβάσετε στη δεσποινίδα Εσμεράλντα Χώκινς, μόλις έρθει, ότι την παρακαλεί να επικοινωνήσει αμέσως μαζί της. Ευχαριστώ. Χαίρετε. (Κλείνει το τηλέφωνο) Βλέπεις, πρέπει να κάνω εγώ τη γραμματέα μου σήμερα το πρωί!ΓΚΡΕΗΣ: Είναι μουντή μέρα, δεν με ξύπνησε το φως απ' το παράθυρο. (είναι 40-45 χρόνων, σπασμένη, αλλά ακόμα ωραία. Τα ξανθά, λίγο γκριζαρισμένα μαλλιά της, τα ανοιχτόχρωμα μάτια της, το αδύνατο σώμα της με τη μεταξωτή ρόμπα, της προσδίδουν κάτι άτονο, σε πλήρη αντίθεση με τη ρωμαϊκή μεγαλοπρέπεια της δεσποινίδος Σκοτ. Ανάμεσα στις δύο γυναίκες διαφαίνεται μια περίεργη ένταση -μια αίσθηση ότι υπάρχει κάτι που δεν λέγεται ποτέ)ΚΟΡΝΕΛΙΑ: Άνοιξα εγώ την αλληλογραφία.ΓΚΡΕΗΣ: Κάτι ενδιαφέρον;ΚΟΡΝΕΛΙΑ: Μια κάρτα από τη Οέλμα Πέτερσον, από το Μάγιο.ΓΚΡΕΗΣ: Α, τι χάνει η Οέλμα;ΚΟΡΝΕΛΙΑ: Λέει ότι «κάνει ικανοποιητικές προόδους», ό,τι και να σημαίνει αυτό.ΓΚΡΕΗΣ: Της έβγαλαν όλα τα ράμματα;ΚΟΡΝΕΛΙΑ: Τα περισσότερα, νομίζω.ΓΚΡΕΗΣ: A, μπα: το «Γράμματα και Τέχνες»?ΚΟΡΝΕΛΙΑ: Ναι, και μου κάνει μεγάλη εντύπωση. Νόμιζα ότι διέκοψα τη συνδρομή μου.ΓΚΡΕΗΣ: Σοβαρά, Κορνέλια;ΚΟΡΝΕΛΙΑ: Πρέπει να το θυμάσαι κι εσύ. Διέκοψα τη συνδρομή μου μετά το τεύχος που έκανε εκείνη τη γελοία επίθεση στην ξαδέλφη μου, τη Σέσιλ Τουτγουάιλερ Μπέητς, τη μόνη αξιόλογη πεζογράφο που έβγαλε ο Νότος μετά τον Τόμας Νέλσον Πέητζ.

ΓΚΡΕΗΣ: Α, ναι, Θυμάμαι. Κάθισες κι έγραψες γράμμα στον εκδότη. Αλλά μετά σου απάντησε πολύ ευγενικά η Διευθύντρια Σύνταξης, μια Κάρολιν Τάδε, κι εσύ ντράπηκες και τους έγραψες ότι θα συνεχίσεις τη συνδρομή σου.ΚΟΡΝΕΛΙΑ: Δεν ξέρεις τι λες! Εγώ να ντραπώ από το γράμμα μιας Κάρολιν Τάδε, που μου απαντούσε για το δικιολογημένο θυμό μου -αν είναι δυνατόν!ΓΚΡΕΗΣ: (Αλλάζει Θέμα) A, ήρθε κι ο καινούργιος κατάλογος από την Ατλάντα!ΚΟΡΝΕΛΙΑ: (Κατά παραχώρηση, δέχεται την αλλαγή θέματος) Ναι, ήρθε.ΓΚΡΕΗΣ: Και, βλέπω διάλεξες αρκετούς δίσκους.ΚΟΡΝΕΛΙΑ: Ναι, πρέπει να συμπληρώσουμε τη συλλογή μας με πολλά Λίντερ.ΓΚΡΕΗΣ: Έχεις τσεκάρει κι έναν Σιμπέλιους που τον έχουμε.ΚΟΡΝΕΛΙΑ: Είναι λίγο χαλασμένος - πηδάει στροφές. (Ανασαίνει βαθιά και αναστενάζει, με το βλέμμα καρφωμένο στο βουβό τηλέφωνο) Θα πρόσεξες ότι έχω σημειώσει και μερικές όπερες.ΓΚΡΕΗΣ: (Ενθουσιασμένη) Πού; Δεν τις βλέπω.ΚΟΡΝΕΛΙΑ: Γιατί τέτοιος ενθουσιασμός για τον κατάλογο, καλή μου;ΓΚΡΕΗΣ: Τους λατρεύω τους δίσκους!ΚΟΡΝΕΛΙΑ: Μακάρι να τους λάτρευες τόσο, που να τους έβαζες στις θήκες τους κάθε φορά. Γι' αυτό χαλάνε!ΓΚΡΕΗΣ: Α, κι ο Βιβάλντι που θέλουμε!ΚΟΡΝΕΛΙΑ: Όχι θέλουμε: Οέιλες!ΓΚΡΕΗΣ: Εσύ δεν τον θέλεις;ΚΟΡΝΕΛΙΑ: Νομίζω ότι ο Βιβάλντι είναι αχνή σκιά του Μπαχ.ΓΚΡΕΗΣ: Περίεργο. Κι εγώ είχα την εντύπωση - (Χτυπάει το τηλέφωνο) να το πάρω;ΚΟΡΝΕΛΙΑ: Αν έχεις την καλοσύνη.ΓΚΡΕΗΣ: (Σηκώνει το τηλέφωνο) Οικία Σκοτ. (Αυτή η φράση λέγεται με σεβασμό, σαν να αναφέρεται χώρος ιερός) Όχι, όχι, η Γκρέης είμαι, αλλά η Κορνέλια είναι ακριβώς δίπλα μου. (Δίνει το ακουστικό) H Εσμεράλντα Χώκινς.ΚΟΡΝΕΛΙΑ: (Σκυθρωπά) Τόση ώρα περίμενα να με πάρει. (Στο τηλέφωνο) Γεια σου, Εσμεράλντα μου, περίμενα να μου τηλεφωνήσεις. Από πού με παίρνεις; Το ξέρω ότι με παίρνεις από τη συνέλευση, ca να sans dire, κορίτσι μου! Χα, χα! Αλλά, από ποιο τηλέφωνο, γιατί έχουνε δύο σ' αυτό το σπίτι, το ένα στο μπροστινό χολ και τ' άλλο δίπλα στο βεστιάριο που αφήνετε τα παλτά σας. A! Είσαι στο χολ, ε; Υποθέτω πως έχετε μαζευτεί ήδη όλες. Λοιπόν, καλή μου, πήγαινε στην άλλη συσκευή και πάρε με να μιλήσουμε πιο άνετα, γιατί θέλω να σου ξεκαθαρίσω τη δική μου θέση προτού αρχίσει η συνεδρίαση. Σ' ευχαριστώ, καλή μου -περιμένω. (Κλείνει το τηλέφωνο και κοιτάζει σκυθρωπή το κενό)ΓΚΡΕΗΣ: Η Ομοσπονδία Γυναικών;ΚΟΡΝΕΛΙΑ: Ναι. Έχουν εκλογές σήμερα.ΓΚΡΕΗΣ: A, μπα; Και πώς δεν είσαι κι εσύ εκεί;ΚΟΡΝΕΛΙΑ: Προτίμησα να μην πάω.ΓΚΡΕΗΣ: Προτίμησες να μην πας;ΚΟΡΝΕΛΙΑ: Ναι, προτίμησα να μην πάω... (Αγγίζει το στήθος της ανασάινοντας βαριά, σαν να είχε ανέβει ανηφόρα)ΓΚΡΕΗΣ: Μα, έχουν εκλογές για το Διοικητικό Συμβούλιο.ΚΟΡΝΕΛΙΑ: A, ναι. Τι σου είπα; Κάθε χρόνο το ίδιο δεν γίνεται; (Το κουτάλι πέφτει από τα χέρια της Γκρέης. Η Κορνέλια βγάζει μια τρομαγμένη κραυγή)ΓΚΡΕΗΣ: Συγγνώμη!ΚΟΡΝΕΛΙΑ: H ίντριγκα, η ίντριγκα κι η διπροσωπία μ' αηδιάζουνε τόσο, που δεν θα μπορούσα ν' ανασάνω εκεί μέσα! (Η Γκρέης χτυπάει δυνατότερα το κουδούνι) Γιατί χτυπάς; Αφού ξέρεις πως η Λουσίντα δεν είν' εδώ.ΓΚΡΕΗΣ: Συγνώμη. Πού είναι η Λουσίντα;ΚΟΡΝΕΛΙΑ: Κάτω, στην πόλη. Κάποιος μαύρος πέθανε, και θα μαζευτούνε όλοι! (Ξεροβήχει να καθαρίσει το λαιμό της)ΓΚΡΕΗΣ: Αχ, πάλι σ' έπιασε η νευρική φαρυγγίτιδα!

ΚΟΡΝΕΛΙΑ: Όλη νύχτα δεν έκλεισα μάτι! (Το τηλέφωνο χτυπάει δυνατά δίπλα της. Η Κορνέλια βγάζει μια κραυγή και το διώχνει από κοντά της, σαν να είχε πιάσει φωτιά)ΓΚΡΕΗΣ: (Σηκώνει το ακουστικό) Οικία Σκοτ. Ω, μια στιγμή, παρακαλώ.ΚΟΡΝΕΛΙΑ: (Αρπάζει το ακουστικό) Εσμεράλντα! Πήγες στο άλλο τηλέφωνο;ΓΚΡΕΗΣ: (Της ψιθυρίζει) Η κυρία Μπράιτ είναι.ΚΟΡΝΕΛΙΑ: Μια στιγμή, μια στιγμή! (Πετάει Θυμωμένη το ακουστικό προς τη Γκρέης) Πώς.τολμάς να μου δίνεις αυτή τη γυναίκα!ΓΚΡΕΗΣ: Μα, Κορνέλια, δεν στην έδωσα, σε ρώτησα αν θέλεις -ΚΟΡΝΕΛΙΑ: Σουτ! (Πετάγεται από το τραπέζι, κοιτάζοντας άγρια) Τώρα δώσ' τη μου. (Παίρνει το ακουστικό. Μιλάει ψυχρά) Παρακαλώ; (Ακούει) Φοβάμαι πως ο κήπος μου δεν θα είναι φέτος ανοιχτός για τα μέλη του «Φυσιολατρικού Ομίλου». Πιστεύω πως η περιποίηση ενός κήπου είναι το ευγενέστερο χόμπι, άρα το αποτέλεσμα δεν πρέπει να εκτίθεται στον όχλο. Φυσικά, οι επισκέψεις μεμονωμένων ατόμων θα επιτρέπονται, εάν μου τηλεφωνούν από πριν για να δίνω εντολή στον κηπουρό μου. Αλλά οι ομάδες του «Φυσιολατρικού Ομίλου» όχι! Έρχονται με τα παιδιά τους και τα σκυλιά τους και μου ρημάζουνε τον κήπο. Και μάλιστα - (Ακούει) παρακαλώ,παρακαλώ. Χαίρετε. (Δίνει το τηλέφωνο στη Γκρέης)ΓΚΡΕΗΣ: Νομίζω πως θα είχες λιγότερη αγωνία αν είχες πάει κι εσύ στις εκλογές.ΚΟΡΝΕΛΙΑ: Δεν καταλαβαίνω τι εννοείς.ΓΚΡΕΗΣ: Δεν αγωνίζεσαι να βγεις κι εσύ;ΚΟΡΝΕΛΙΑ: Πού να βγω;ΓΚΡΕΗΣ: Στο Διοικητικό Συμβούλιο.ΚΟΡΝΕΛΙΑ: Μιλάς σαν να μη με ξέρεις, Γχρέης. Εγώ δεν αγωνίζομαι για τίποτα. Όσες φορές έχω αναλάβει κάποια θέση σ' ένα σύλλογο ή σε κάποιο σωματείο, πάντα έχει γίνει μετά από πιέσεις που δέχομαι από τα άλλα μέλη, γιατί έχω μια φοβερή απέχθεια στα αξιώματα. Όμως, εδώ τα πράγματα είναι διαφορετικά, τελείως διαφορετικά. Εδώ είναι κάτι σαν τεστ. Γιατί έχω μάθει πως υπάρχει μια μικρή ομάδα, μια κλίκα, μέσα στα ταχτικά μέλη της «Ομοσπονδίας Γυναικών» που μου κάνει συστηματικά πόλεμο!ΓΚΡΕΗΣ: Αχ, Κορνέλια, είμαι σίγουρη πως κάνεις λάθος!ΚΟΡΝΕΛΙΑ: Όχι! Υπάρχει ρεύμα εναντίον μου.ΓΚΡΕΗΣ: Ρεύμα; Εναντίον σου;ΚΟΡΝΕΛΙΑ: Γίνονται οργανωμένες κινήσεις να με αποκλείσουν από οποιοδήποτε σημαντικό αξίωμα.ΓΚΡΕΗΣ: Πώς; Πάντα είχες κάποια θέση στο Διοικητικό Συμβούλιο της Ομοσπονδίας.ΚΟΡΝΕΛΙΑ: Ναι, αλλά ποτέ δεν έγινα αντιπρόεδρος.ΓΚΡΕΗΣ: Δηλαδή, θες να γίνεις αντιπρόεδρος;ΚΟΡΝΕΛΙΑ: Όχι, δεν με κατάλαβες. Δεν Θέλω να γίνω αντιπρόεδρος.ΓΚΡΕΗΣ: A!ΚΟΡΝΕΛΙΑ: Δεν θέλω να γίνω τίποτα. Το μόνο που θέλω είναι να διαλύσω αυτή την ομάδα που με πολεμάει. Γι' αυτό, άλλωστε, συγκέντρωσα κι όλες τις δυνάμεις μου.ΓΚΡΕΗΣ: Τις δυνάμεις σου; (Τα χείλη της σφίγγονται ελαφρά, σαν να προσπαθεί να συγκρατήσει υστερικό γέλιο)ΚΟΡΝΕΛΙΑ: Ναι. Έχω ακόμα μερικές φίλες στην Ομοσπονδία, που δεν συμφωνούν την επίθεση εναντίον μου.ΓΚΡΕΗΣ: Μη μου πεις;ΚΟΡΝΕΛΙΑ: Έχω την πλήρη υποστήριξη όλων των παλαιών, ιδρυτικών μελών.ΓΚΡΕΗΣ: Ε, τότε, δεν καταλαβαίνω γιατί ανησυχείς.ΚΟΡΝΕΛΙΑ: H Ομοσπονδία έχει μεγαλώσει πολύ τώρα τελευταία. Έχουμε δεχτεί μέλη που δεν αξίζουν ούτε για συνοικιακό σωματείο! Αυτή είναι η πικρή αλήθεια...ΓΚΡΕΗΣ: Μα, αφού είναι οργάνωση σε πανεθνικό πλαίσιο...ΚΟΡΝΕΛΙΑ: Αγαπητή Γκρέης, υπάρχουνε δύο Ομοσπονδίες Γυναικών στην πόλη μας . H μία που κάνει μέλη από οποιαδήποτε κοινωνική τάξη, και η δικιά μας, που υποτίθεται πως είναι κάποιου επιπέδου. Δεν είμαι σνομπ, και το ξέρες πως είμαι υπέρ των δημοκρατικών διαδικασιών. Αλλά

αυτή η κατάσταση... (Χτυπάει το τηλέφωνο. Η Κορνέλια χάνει να το σηκώσει, μετά το σπρώχνει προς τη Γκρέης)ΓΚΡΕΗΣ: Οικία Σκοτ. Ω, ναι, μια στιγμή, παρακαλώ! (Δίνει το τηλέφωνο στην Κορνέλια) H Εσμεράλντα Χώκινς.ΚΟΡΝΕΛΙΑ: (Στο τηλέφωνο) Πήγες στο άλλο τηλέφωνο; Μπράβο. Άργησες να πάρεις -τι έκανες; A! Μα, νόμιζα πως είχατε τελειώσει το φαγητό. Καλά έκανες κι έφαγες, να έχεις δυνάμεις. Τι είχανε στο μπουφέ; Πάλι κοτόπουλο με κρέμα γάλακτος; Ε, αυτό ξέρει, αυτό φτιάχνει πάντα η καημένη η Αμέλια! Και με μανιτάρια; Και τι φάγαν όλες οι κακομοίρες που κάνουν δίαιτα; Ε, ναι, τσιμπολογάγανε μπουκίτσες! Τις λυπάμαι! Πες μου γλυκό -μα, ναι, τι άλλο, τούρτα λεμόνι με σαντιγί! Μέσα έπεσα, ε! Α, δεν είχε σαντιγί η τούρτα -τι πρωτοπορία, θεέ μου! Μένω κατάπληκτη! Χα, χα, χα! (Κάνει να πιάσει το φλιτζάνι της. Το χέρι της τρέμει) Και τώρα τι κάνετε; Συζητάτε το Πρόγραμμα Πολιτικών δικαιωμάτων; Ε, τότε, η ψηφοφορία θα κάνει ν' αρχίσει τουλάχιστον μισή ώρα! Πάντως, Εσμεράλντα, εσύ καταλαβαίνεις πολύ καλά τη θέση μου. Δεν θέλω κανένα αξίωμα στο διοικητικό Συμβούλιο, εκτός αν είναι «δια βοής». Ξέρεις, φυσικά, τι είν' αυτό -η διαδικασία που ακολουθούν και στη Βουλή. Άμα θέλουν όλοι κάποιον για ένα αξίωμα, δεν χρειάζεται ψηφοφορία: συμφωνούν όλοι προφορικά και του αναθέτουν το αξίωμα. Παμψηφεί. Ναι, καλή μου, τόσο απλό είναι. Εχω υπηρετήσει τρεις φορές Ταμίας, δύο φορές Γενική Γραμματέας κι μια φορά Ειδική Γραμματέας -τι φριχτό, το μόνο που έκανα ήτανε να βγάζω λόγους στις κηδείες των μελών μας! Συνολικά έχω κάνει δεκατέσσερα χρόνια στο διοικητικό συμβούλιο -να σκεφτώ, ναι, δεκατέσσερα! Λοιπόν, καλή μου, το ζήτημα είναι πάρα πολύ απλό. Αν οι κυρίες της Ομοσπονδίας μας πιστεύουν ότι έχω δείξει τις ικανότητές μου σε βαθμό που να μου αναθέσουνε την αντιπροεδρία, χωρίς ψηφοφορία, απλώς «δια βοής», ε, τότε έχω υποχρέωση να την αποδεχτώ... (Η φωνή της τρέμει από την ταραχή) Όμως, εάν η κλίκα -και ξέρεις ποιες εννοώ- θέλουν να προτείνουν κάποια άλλη κυρία... Καταλαβαίνεις τη θέση μου; Στην περίπτωση αυτή, όσο σκληρό και να είναι, προτιμώ να αποσυρθώ εντελώς απ' το προσκήνιο! Τη στιγμή που θα υποβληθεί και άλλη υποψηφιότητα, η δική μου δεν πρέπει καν να συζητηθεί! Αυτό να το βάλεις καλά στο μυαλό σου, Εσμεράλντα! Εντάξει; Άντε τώρα, πήγαινε στην αίθουσα, να χωνέψεις και το κοτόπουλο που είναι βαρύ, και πάρε με πάλι απ' αυτό το τηλέφωνο, εάν θέλεις να μου πεις κάτι. (Κλείνει το τηλέφωνο και κοιτάζει βλοσυρά το κενό. Η Γκρέης πιάνει ένα κομματάκι γκρέηπ-φρουτ μ' ένα ασημένιο πιρουνάκι)ΓΚΡΕΗΣ: Δεν τέλειωσαν ακόμα;ΚΟΡΝΕΛΙΑ: Τι να τελειώσουνε, καλή μου;ΓΚΡΕΗΣ: Την Ψηφοφορία.ΚΟΡΝΕΛΙΑ: Όχι ακόμα, αλλά τελειώνουν όπου να 'ναι.ΓΚΡΕΗΣ: Κορνέλια, γιατί δεν σκέφτεσαι κάτι άλλο μέχρι να τελειώσουν;ΚΟΡΝΕΛΙΑ: Τι -νομίζεις πως είμαι νευρική γι' αυτό;ΓΚΡΕΗΣ: Μα, ανασαίνεις βαριά!ΚΟΡΝΕΛΙΑ: Δεν κοιμήθηκα καλά χτες το βράδυ. Στριφογύρναγες κι εσύ σ' όλο το σπίτι, γιατί πόναγε το πλευρό σου...ΓΚΡΕΗΣ: Αχ, συγνώμη. Δεν ήταν τίποτα. Μυϊκός πόνος, από την ένταση.ΚΟΡΝΕΛΙΑ: Ποια ένταση;ΓΚΡΕΗΣ: Ναι, ποια ένταση. (Αφήνει ένα ανεπαίσθητο γελάκι αμηχανίας) Ε... δεν ξέρω...ΚΟΡΝΕΛΙΑ: Ένταση από τι; Θέλεις να σου πω εγώ;ΓΚΡΕΗΣ: Με συγχωρείς, θέλω... (Σηκώνεται)ΚΟΡΝΕΛΙΑ: (Αυστηρά) Πού πας;ΓΚΡΕΗΣ: Πάω μια στιγμή επάνω. Δεν έχω πάρει το ηρεμιστικό μου. Αν δεν τις πάρω αυτές τις σταγόνες κάθε...ΚΟΡΝΕΛΙΑ: Επρεπε να τις πάρεις νηστική. Μετά το φαΐ δεν χάνουν τίποτα.ΓΚΡΕΗΣ: Σωστά, δεν χάνουν τίποτα.ΚΟΡΝΕΛΙΑ: Θες να ξεφύγεις, ε;ΓΚΡΕΗΣ: Όχι, βέβαια.ΚΟΡΝΕΛΙΑ: Τώρα τελευταία, πας να μου ξεφύγεις κάθε τόσο, λες και θέλω να σε μαχαιρώσω!

Πίνεις τόσο γρήγορα!ΓΚΡΕΗΣ: Κορνέλια, ξέρεις ότι είμαι σε υπερένταση.ΚΟΡΝΕΛΙΑ: Κι αυτό γίνεται πάντα όταν κάτι πάει να ειπωθεί μεταξύ μας!ΓΚΡΕΗΣ: Δεν μ' αρέσει που σε βλέπω τόσο ταραγμένη για τις εκλογές μιας ηλίθιας γυναικείας οργάνωσης!ΚΟΡΝΕΛΙΑ: Δεν μιλάω για την Ομοσπονδία. Ούτε σκέφτομαι τις εκλογές, γιατί...ΓΚΡΕΗΣ: Μακάρι να έβγαζες εντελώς αυτή την ιστορία απ' το μυαλό σου. Έλα, ας ακούσουμε ένα δίσκο. Θα βάλω ν' ακούσουμε μια συμφωνία.ΚΟΡΝΕΛΙΑ: Όχι.ΓΚΡΕΗΣ: Τότε, Μπαχ για πιάνο και έγχορδα! Αυτό που μας κάνανε δώρο τα Χριστούγεννα η Τζέσσι κι ο Γκάυ.ΚΟΡΝΕΛΙΑ: Όχι, είπα! Όχι!ΓΚΡΕΗΣ: Μήπως κάτι ελαφρό και ήσυχο -μήπως τα γαλλικά μαδριγάλια;ΚΟΡΝΕΛΙΑ: Οτιδήποτε για ν' αποφύγεις τη συζήτηση μεταξύ μας; Οτιδήποτε για να ξεφύγεις από τη συζήτηση; ειδικά τώρα που δεν είναι η υπηρέτρια στο σπίτι;ΓΚΡΕΗΣ: Α, νά το. Αυτό είναι. (Βάζει ένα δίσκο στο γραμμόφωνο. Επιλογές από κομμάτια για άρπα. Το γραμμόφωνο είναι στην άκρη της φωτισμένης περιοχής της σκηνής ή ακριβώς έξω από αυτήν. Η Κορνέλια κοιτάζει βλοσυρά καθώς η Γκρέης ξανακάθεται στη θέση της, δένει τα χέρια, κλείνει τα μάτια και δείχνει να έχει παραδοθεί στη γοητεία της μουσικής. Με λιγωμένη φωνή) Αχ, πόσο μαλακώνει την ατμόσφαιρα αυτή η μουσική - γλυκιά, απαλή, αγνή...ΚΟΡΝΕΛΙΑ: Ναι. Και εντελώς ανέντιμη!ΓΚΡΕΗΣ: Ανέντιμη; Η μουσική;ΚΟΡΝΕΛΙΑ: Εντελώς. Μαλακώνει την ατμόσφαιρα, αντί ν' αφήνει τα πράγματα να λέγονται με τ' όνομά τους.ΓΚΡΕΗΣ: (Απαγγέλλει) «Η μουσική έχει μάγια που μαλακώνουνε το άγριο στήθος»ΚΟΡΝΕΛΙΑ: Ναι, ναι, εάν το άγριο στήθος το επιτρέπει.ΓΚΡΕΗΣ: Ω, ανυπέρβλητη, ανυπέρβλητη...ΚΟΡΝΕΛΙΑ: (Απρόθυμα) Η Λαντόβσκα είναι μεγάλη σολίστ.ΓΚΡΕΗΣ: (Εκστατική) Και τόσο ευγενική φυσιογνωμία - ένα προφίλ φίνο και δυνατό, σαν της Ήντιθ Σίτγουελ. Λοιπόν, ύστερα απ' αυτό, θα βάλουμε το δίσκο της Σίτγουελ.ΚΟΡΝΕΛΙΑ: Πες μου, καλή μου, μήπως υπάρχει κάτι που δεν είδες;ΓΚΡΕΗΣ: Πού;ΚΟΡΝΕΛΙΑ: Μπροστά στα μάτια σου.ΓΚΡΕΗΣ: A! Λες το τριαντάφυλλο;ΚΟΡΝEΛΙΑ: Ακριβώς.ΓΚΡΕΗΣ: Φυσικά και το είδα. Απ' τη στιγμή που μπήκα.ΚΟΡΝΕΛΙΑ: Ναι, αλλά δεν είπες τίποτα.ΓΚΡΕΗΣ: Θα έλεγα, αλλά σε είδα τόσο αγχωμένη με τη Γενική Συνέλευση.ΚΟΡΝΕΛΙΑ: Δεν είμαι καθόλου αγχωμένη με τη Γενική Συνέλευση.ΓΚΡΕΗΣ: Ποιον πρέπει να ευχαριστήσω γι' αυτό το υπέροχο τριαντάφυλλο; Την ευγενική εργοδότριά μου;ΚΟΡΝΕΛΙΑ: Θα βρεις άλλα δεκατέσσερα ίδια πάνω στο γραφείο σου στη βιβλιοθήκη, όταν θα πας να ταχτοποιήσεις την αλληλογραφία.ΓΚΡΕΗΣ: Δεκατέσσερα ίδια;ΚΟΡΝΕΛΙΑ: Σύνολο δεκαπέντε.ΓΚΡΕΗΣ: Α, τι καλά! Και γιατί δεκαπέντε;ΚΟΡΝΕΛΙΑ: Πόσα χρόνια είσαι εδώ, καλή μου; Πόσα χρόνια έχεις χαρίσει δροσιά σ' αυτο το σπίτι;ΓΚΡΕΗΣ: Ω, μα τι ωραία που το λες! Μα, ναι, είμαι η γραμματέας σου επί δεκαπέντε χρόνια!ΚΟΡΝΕΛΙΑ: Η σύντροφός μου επί δεκαπέντε χρόνια! Ένα τριαντάφυλλο για κάθε χρόνο, ένας χρόνος για κάθε τριαντάφυλλο.ΓΚΡΕΗΣ: Τι θαυμάσιος τρόπος για να υπενθυμίσεις την επέτειο...

ΚΟΡΝΕΛΙΑ: Στην αρχή σκέφτηκα μαργαριτάρια, όμως μετά είπα, όχι, καλύτερα τριαντάφυλλα. Αλλά ίσως έπρεπε να σου χαρίσω κάτι χρυσό. Χα, χα, η σιωπή είναι χρυσός, λένε!ΓΚΡΕΗΣ: Ωχ, αυτό το ηλίθιο γραμμόφωνο ξαναπαίζει το δίσκο!ΚΟΡΝΕΛΙΑ: Άσ' τονε, άσ' τονε, μ' αρέσει!ΓΚΡΕΗΣ: Μια στιγμή να...ΚΟΡΝΕΛΙΑ: Κάτσε κάτω! Ήταν ακριβώς πριν από δεκαπέντε χρόνια, πρωί της έκτης Νοεμβρίου, που μια γλυκιά, ευγενική και σιωπηλή -μια ντροπαλή, ήσυχη χήρα!- έφτασε στο σπίτι μου, τέλος του φθινοπώρου! Εγώ έσπρωχνα με την τσουγκράνα νεκρά φύλλα γύρω από τις τριανταφυλλιές για να τις προστατέψω από τον πάγο του χειμώνα, όταν άκουσα βήματα στα χαλίκια, ελαφρά, γρήγορα βήματα, λες κι η Άνοιξη ερχότανε στο τέλος του φθινοπώρου. Σήκωσα το βλέμμα και, βέβαια, αντίκρισα την Άνοιξη! Μια μικρόσωμη γυναίκα, τόσο αδύνατη που ήταν σαν διάφανη -σαν φτιαγμένη από το μετάξι λευκής ομπρέλας! (Η Γκρέης αφήνει ένα ξαφνιασμένο γελάκι. Πληγωμένη η Κορνέλια, λέει βραχνά) Γιατί γέλασες; Γιατί γέλασες έτσι;ΓΚΡΕΗΣ: Έμοιαζε σαν -χα, χα- έμοιαζε σαν αρχή ιστορίας απ' αυτές που βάζουνε τα γυναικεία περιοδικά.ΚΟΡΝΕΛΙΑ: Τι μπηχτή είναι κι αυτή πάλι;ΓΚΡΕΗΣ: Όχι, δεν ήθελα να πω αυτό...ΚΟΡΝΕΛΙΑ: Ποιο ήθελες να πεις -το άλλο;ΓΚΡΕΗΣ: Αχ, Κορνέλια, ξέρεις πώς είμαι. Πάντα μ' ενοχλούν οι συναισθηματισμοί, το ξέρεις!ΚΟΡΝΕΛΙΑ: Ναι, γενικά σε τρομάζει ό,τι προδίδει έστω κι ελάχιστο συναίσθημα!ΓΚΡΕΗΣ: Αν σ' άκουγε κάποιος που δεν σε ξέρει καλά, αλλά και οποιοσδήποτε γνωστός μας να σ' άκουγε, θα τα 'χανε που εσύ, η Κορνέλια Σκοτ, η σοβαρή και αξιοπρεπής κυρία, μιλάς με τόσο λυρισμό!ΚΟΡΝΕΛΙΑ: Κανένας δεν με ξέρει καλά. Ούτε καν εσύ!ΓΚΡΕΗΣ: Μα, πρέπει να το παραδεχτείς: οι συναισθηματισμοί δεν ταιριάζουνε στο χαρακτήρα σου.ΚΟΡΝΕΛΙΑ: Δηλαδή, τι μου ταιριάζει; Μόνο η σιωπή; (Το ρολόι χτυπάει δυνατά) Είμαικαταδικασμένη σε ισόβια σιωπή;ΓΚΡΕΗΣ: Απλώς δεν ταιριάζει στο χαρακτήρα σου.ΚΟΡΝΕΛΙΑ: Δεν ταιριάζει στο χαρακτήρα μου! Και που ξέρεις εσύ τι ταιριάζει στο δικό μου χαραχτήρα;ΓΚΡΕΗΣ: Όσο και να τ' αρνιέσαι, Κορνέλια, είναι φανερό πως αυτή η ιστορία με τις εκλογές στην Ομοσπονδία σου 'χει τσακίσει τα νεύρα.ΚΟΡΝΕΛΙΑ: Βρήκες ευκαιρία και γι' άλλες προσβολές;ΓΚΡΕΗΣ: Ω, Κορνέλια, σε παρακαλώ!ΚΟΡΝΕΛΙΑ: (Τη μιμείται) «Ω, Κορνέλια, σε παρακαλώ!»ΓΚΡΕΗΣ: Αν είπα κάτι κακό, σου ζητάω συγγνώμη - ειλικρινά σ' το λέω.ΚΟΡΝΕΛΙΑ: Δεν θέλω τη συγγνώμη σου. (Σιωπή γεμάτη ένταση. Ακούγεται το τικ-τακ του ρολογιού. Ξαφνικά η Γκρέης εκτείνει το χέρι να αγγίξει το γεμάτο φλέβες και κοσμήματα χέρι της δεσποινίδας Σκοτ. Η Κορνέλια τραβάει απότομα το χέρι της σαν να την έχαψε φωτιά)ΓΚΡΕΗΣ: Σ' ευχαριστώ για τα τριαντάφυλλα.ΚΟΡΝΕΛΙΑ: Ούτε το ευχαριστώ σου θέλω. Το μόνο που θέλω είναι να μου δείχνεις κι εσύ λίγη στοργή, όχι πολλή, όχι συχνά, αλλά μερικές φορές, έστω κι ελάχιστη!ΓΚΡΕΗΣ: Την έχεις πάντα τη στοργή μου, Κορνέλια.ΚΟΡΝΕΛΙΑ: Και κάτι άλλο: λίγη ειλικρίνεια!ΓΚΡΕΗΣ: Ειλικρίνεια;ΚΟΡΝΕΛΙΑ: Ναι, ειλικρίνεια, αν δεν ζητάω πολλά από μια περήφανη, νέα γυναίκα σαν κι εσένα!ΓΚΡΕΗΣ: (Σηκώνεται από το τραπέζι) Δεν είμαι περήφανη και δεν είμαι πια νέα, Κορνέλια.ΚΟΡΝΕΛΙΑ: Κάτσε κάτω! Μη φεύγεις!ΓΚΡΕΗΣ: Αυτό είναι διαταγή;ΚΟΡΝΕΛΙΑ: Δεν σ' έχω διατάξει. Πάντα σου ζητάω ό,τι θέλω!ΓΚΡΕΗΣ: Μερικές φορές, άμα ο εργοδότης ζητάει κάτι, είναι σαν να δίνει διαταγή. (Κάθεται)

ΚΟΡΝΕΛΙΑ: Σε παρακαλώ, κλείσε το γραμμόφωνο. (Η Γκρέης σηκώνεται και το κλείνει) Δεν νιώθεις ότι μεταξύ μας υπάρχει κάτι που δεν λέγεται;ΓΚΡΕΗΣ: Όχι, δεν νομίζω.ΚΟΡΝΕΛΙΑ: Εγώ νομίζω! Εδώ και καιρό νιώθω ότι υπάρχει μεταξύ μας κάτι που δεν λέγεται.ΓΚΡΕΗΣ: Πάντα υπάρχει κάτι που δεν λέγεται ανάμεσα σε δύο ανθρώπους.ΚΟΡΝΕΛΙΑ: Δεν βρίσκω το λόγο να γίνεται αυτό.ΓΚΡΕΗΣ: Πολλά γίνονται χωρίς λόγο.ΚΟΡΝΕΛΙΑ: Ε, καλά, πας να ξεφύγεις με μεταφυσικές.ΓΚΡΕΗΣ: (παύση)ΚΟΡΝΕΛΙΑ: Είναι πολύ απλό. Νιώθω ότι υπάρχει μεταξύ μας κάτι που δεν λέγεται, αλλά που θα έπρεπε να ειπωθεί... γιατί με κοιτάς έτσι;ΓΚΡΕΗΣ: Πώς σε κοιτάω;ΚΟΡΝΕΛΙΑ: Με τρόμο!ΓΚΡΕΗΣ: Κορνέλια!ΚΟΡΝΕΛΙΑ: Ναι, με τρόμο, αλλά εγώ δεν πρόκειται να σκάσω: θα σ' το πω!ΓΚΡΕΗΣ: Να μου το πεις, να μου το πεις!ΚΟΡΝΕΛΙΑ: Θα σ' το πω, και θα - (Το τηλέφωνο χτυπάει και η Γκρέης κάνει να το πιάσει) Όχι, όχι, άσ' το να χτυπάει! (Το τηλέφωνο συνεχίζει) Άσε ανοιχτό τ' ακουστικό!ΓΚΡΕΗΣ: Όχι, άσε με να...ΚΟΡΝΕΛΙΑ: Είπα, άσε ανοιχτό τ' ακουστικό! (Η Γκρέης αφήνει ανοιχτό το ακουστικό. Ακούγεται μια φωνή, «Εμπρός; Εμπρός; Εμπρός;»)ΓΚΡΕΗΣ: (Ξαφνικά ξεσπάει σε λυγμούς) Δεν αντέχω άλλο!ΚΟΡΝΕΛΙΑ: Σώπα, σ' ακούνε!ΦΩΝΗ: Εμπρός; Εμπρός; Κορνέλια; Κορνέλια Σκοτ; (Η Κορνέλια αρπάζει το ακουστικό και το βροντάει πάνω στη συσκευή)ΓΚΡΕΗΣ: Αλλά κι εσύ μη με φέρνεις σε δύσκολη θέση.ΚΟΡΝΕΛΙΑ: Σταμάτα! Σταμάτα αυτά τα γυναικουλίστικα κολπάκια!ΓΚΡΕΗΣ: Λες ότι υπάρχει κάτι που δεν λέγεται ποτέ. Μπορεί και να υπάρχει. Δεν ξέρω, αλλά ξέρω ότι ορισμένα πράγματα είναι καλύτερο να μη λέγονται ποτέ. Ξέρω ότι, άμα πέφτει σιωπή ανάμεσα σε δύο ανθρώπους κι αυτό συνεχίζεται για πολύ καιρό, γίνεται τοίχος αδιαπέραστος ανάμεσά τους. Μπορεί να υπάρχει ένας τέτοιος τοίχος ανάμεσα και σ' εμάς. Αδιαπέραστος τοίχος. Ή, ίσως, μπορείς εσύ να τον διαπεράσεις. Εγώ ξέρω ότι δεν μπορώ. Δεν μπορώ ούτε καν να το προσπαθήσω. Από τις δυο μας, εσύ είσαι η δυνατή και, φυσικά, το ξέρεις. Και οι δυο μας έχουμε γχριζάρει. Αλλά όχι με τον ίδιο τρόπο. Μ' αυτό το βελούδινο φόρεμα, εσύ μοιάζεις με τον αυτοκράτορα Τιβέριο! Με την αυτοκρατορική του χλαμύδα! Τα μαλλιά σου και τα μάτια σου έχουνε το χρώμα του σίδερου. Σιδερένιο γκρι - δεν αντέχεις να το κοιτάξεις! Ο κόσμος γύρω σε φοβάται, κατά κάποιον τρόπο. Αισθάνονται τη δύναμή σου και σε θαυμάζουνε γι' αυτή. Έρχονται να σου ζητήσουνε τη γνώμη σου για το ένα ή το άλλο. Ποια θεατρικά έργα που παίζονται στο Μπρόντγουέη φέτος είναι καλά, ποια βιβλία αξίζει να διαβάσουνε και ποια είναι σκουπίδια, ποιοι δίσκοι είναι αξιόλογοι, ποια στάση πρέπει να κρατήσουνε στην Ομοσπονδία! Ω, ναι, είσαι πηγή σοφίας! Και, εκτός απ' όλα αυτά, είσαι και πλούσια! Ναι, έχεις περιουσία! Τα ακίνητά σου, τις καταθέσεις σου, τις μετοχές σου, το μέγαρο στην καλύτερη συνοικία της πόλης, τη ντροπαλή, μικροκαμωμένη γραμματέα σου, τους υπέροχους κήπους σου, που δεν επιτρέπεις να μπαίνουνε...ΚΟΡΝΕΛΙΑ: Επιτέλους, μιλάς! Επιτέλους! Συνέχισε, σε παρακαλώ, συνέχισε.ΓΚΡΕΗΣ: Εγώ είμαι τελείως διαφορετική. Κι εγώ γκριζάρω, αλλά το δικό μου γκρι είναι αλλιώτικο. Όχι σιδερένιο, όπως το δικό σου, ούτε αυτοκρατορικό, αλλά το γκρι του - ναι, το γκρι που έχει ο ιστός της αράχνης... (Βάζει πάλι το δίσκο πολύ σιγά) Κάτι άσπρο που αρχίζει να λερώνεται ή το γκρίζο από κάτι ξεχασμένο. (Το τηλέφωνο χτυπάει και πάλι. Καμία από τις δύο δεν δίνει σημασία) Έτσι γκρίζα, το δικό σου και το δικό μου -μην περιμένεις από μένα τολμηρές απαντήσεις σε ερωτήματα που κάνουνε το σπίτι να δονείται από σιωπή! Να πούμε τώρα πράγματα που δεν έχουμε πει εδώ και δεκαπέντε χρόνια! Αυτό το τεράστιο χρονικό διάστημα έχει κάνει τη σιωπή τοίχο τόσο γερό, που ούτε δυναμίτης δεν θα μπορούσε να - (Σηκώνει το τηλέφωνο) Δεν είμαι

αρκετά δυνατή, δεν είμαι αρκετά τολμηρή, δεν είμαι...ΚΟΡΝΕΛΙΑ: (Άγρια) Μιλάς στο τηλέφωνο!ΓΚΡΕΗΣ: (Στο τηλέφωνο) Εμπρός; Ω, εδώ είναι. (Στην Κορνέλια) H Εσμεράλντα Χώχινς. (Η Κορνέλια αρπάζει το ακουστικό)ΚΟΡΝΕΛΙΑ: Τι έγινε, Εσμεράλντα; Τι λες; Είσαστε τόσες γυναίκες εκεί μέσα - άκου φωνές και κακό! Τι θες να μου πεις; Τελείωσαν οι εκλογές; Τι; Τι; Αχ, τρέλα είναι - δεν ακούω τίποτα, σαν να γίνεται παρέλαση ακούγεται! Βάλε το στόμα σου πιο κοντά στο ακουστικό! Τι; Τι; Να θέλω, τι;Ελπίζω να μη μιλάς σοβαρά! Τρελάθηκες; (Μιλάει στη Γκρέης γεμάτη πανικό) Ρωτάει αν θέλω να γίνω Αναπληρώτρια Αντιπρόεδρος! (Στο τηλέφωνο) Εσμεράλντα! Θα μ' ακούσεις; Τι συμβαίνει; Υπάρχουνε κι άλλες διαρροές ψήφων; Πώς είναι, γενικά, το κλίμα; Μα, τότε, γιατί ξαναπήρες πριν απ' την ψηφοφορία; Πιο δυνατά, σε παρακαλώ, μίλα πιο δυνατά, και βάλε το χέρι σου εκεί που μιλάς στ' ακουστικό -μη σ' ακούνε τι λες! Ποια σε ρώτησε αν θα δεχόμουνα να γίνω Αναπληρώτρια Αντιπρόεδρος, καλή μου; Α, η κυρία Κόλμπυ! Φυσικά, η στρίγκλα! Εσμεράλντα, άκουσέ με: δεν θα δεχτώ καμία θέση εκτός απ' την ανώτερη! Το κατάλαβες; Καμία Θέση, εκτός - Εσμεράλντα!(Βροντάει το ακουστικό στη συσκευή)ΓΚΡΕΗΣ: Τελείωσε η ψηφοφορία;ΚΟΡΝΕΛΙΑ: (Σαν χαμένη) Τι; Όχι, χάνανε πέντε λεπτά διάλειμμα προτού αρχίσει... που έχουνε τα πράγματα, και με τις διαφορές ανάμεσα στα δύο.ΓΚΡΕΗΣ: Και δεν πάνε καλά τα πράγματα;ΚΟΡΝΕΛΙΑ: «Αν δεν σε βγάλουν αντιπρόεδρο, θα δεχόσουνα να είσαι ΑναπληρώτριαΑντιπρόεδρος;» Αυτό με ρώτησε. Και μετά έκλεισε απότομα, σαν να της άρπαξε κάποιος το ακουστικό ή σαν να έπιασε φωτιά το σπίτι!ΓΚΡΕΗΣ: Να δεις - φώναζες τόσο πολύ, που την τρόμαξες!ΚΟΡΝΕΛΙΑ: Ποιον μπορείς να εμπιστευτείς σ' αυτό τον κόσμο, σε ποιον μπορείς να βασιστείς;ΓΚΡΕΗΣ: Εγώ νομίζω πως θα έπρεπε να έχεις πάει στη συνέλευση.ΚΟΡΝΕΛΙΑ: Εγώ νομίζω ότι, άμα η απουσία σου γίνεται αισθητή, βγάζεις καλύτερο αποτέλεσμα.ΓΚΡΕΗΣ: (Σηκώνεται πάλι) Μπορώ να φύγω τώρα;ΚΟΡΝΕΛΙΑ: Όχι! Να καθίσεις εδώ!ΓΚΡΕΗΣ: Εάν αυτό είναι διαταγή...ΚΟΡΝΕΛΙΑ: Είναι! (Η Γκρέης κάθεται και κλείνει τα μάτια της) Όταν πρωτοήρθες σ' αυτό τοσπίτι, ξέρεις ότι δεν σε περίμενα;ΓΚΡΕΗΣ: Μα, εσύ με είχες φωνάξει.ΚΟΡΝΕΛΙΑ: Γνωριζόμασταν τόσο λίγο μεταξύ μας...ΓΚΡΕΗΣ: Είχαμε συναντηθεί το προηγούμενο καλοκαίρι, όταν ο Ραλφ ήταν ακόμα...ΚΟΡΝΕΛΙΑ: Ζωντανός! Συναντηθήκαμε στο Σουέηνη, που ήτανε δάσκαλος.ΓΚΡΕΗΣ: Ηταν ήδη άρρωστος.ΚΟΡΝΕΛΙΑ: Σκεφτόμουνα, τι κρίμα ένα τόσο αξιαγάπητο και φίνο κορίτσι να μην έχει κάποιον να στηριχτεί, κάποιον να την προστατέψει. Και δυο μήνες αργότερα έμαθα από την Κλάραμπελ Ντρέηχ πως ο Ραλφ είχε πεθάνει...ΓΚΡΕΗΣ: Μου έγραψες ένα τόσο γλυκό γράμμα, λέγοντάς μου πόσο μόνη ένιωθες από τότε που έχασες τη μητέρα σου, και επιμένοντας να έρθω να μείνω εδώ μέχρι να σου περάσει το μεγάλο σοκ. Φαινόταν ότι καταλάβαινες κι εσύ πόσο είχα ανάγκη να ξεφύγω λίγο από ορισμένες παλιές μου γνωριμίες. Στην αρχή δίσταζα να έρθω. Και δεν θα ερχόμουν, αν δεν μου 'γραφες εκείνο το δεύτερο γράμμα...ΚΟΡΝΕΛΙΑ: Αφού είχα πάρει το δικό σου. Φάνηκε ότι ήθελες να επιμείνω.ΓΚΡΕΗΣ: Έπρεπε να σιγουρευτώ ότι με ήθελες πραγματικά. Και ήρθα με σκοπό να μείνω μόνο μερικές βδομάδες. Φοβόμουνα μήπως μετά από λίγο καιρό γινόμουνα βάρος!ΚΟΡΝΕΛΙΑ: Μα, καλά, δεν έβλεπες πόσο απεγνωσμένα προσπαθούσα να σε κρατήσω εδώ για πάντα;ΓΚΡΕΗΣ: Ναι, έβλεπα ότι - (χτυπάει το τηλέφωνο) Οικία Σκοτ. Ναι, εδώ είναι.ΚΟΡΝΕΛΙΑ: (Παίρνει το ακουστικό) Κορνέλια Σκοτ, σας ακούω. A, εσύ είσαι, Εσμεράλντα! Λοιπόν, τι έγινε; Δεν σε πιστεύω! Αδύνατον! (Η Γκρέης κάθεται σιωπηλή) ΒΓΗΚΕ Η ΚΥΡΙΑ

ΧΟΡΝΣΜΠΥ! Μαύρη σας η ώρα! Αυτή δεν έχει ούτε ένα χρόνο στην Ομοσπονδία! Τι; Εσύ πρότεινες εμένα; A, μάλιστα! Μα, σου είπα, να μη με βάλεις καθόλου στο ψηφοδέλτιο... Ναι, σου είπα να το σβήσεις τ' όνομά μου, αν... Όχι, όχι, μη μου εξηγήσεις τίποτα, δεν έχει πια κανένα νόημα, δεν θέλω ν' ακούσω τίποτα. Ξέρεις ότι πάω στην άλλη, στην Ομοσπονδία Κυριών. Ναι, και βέβαια εγκρίθηκε το Καταστατικό, κι έχω τηλεφωνηθεί με τον ίδιο τον Σερ - Όχι, τέλειωσε, εγκρίθηκε το Καταστατικό, σου λέω! Και, φυσικά, έχω βάλει υποψηφιότητα για το Διοικητικό Συμβούλιο της ένωσης Γυναικών Νοτίων Πολιτειών, και πάω και για Πρόεδρος του Ομίλου Κυριών, κι έχω τρεχάματα και μ' όλα τ' άλλα σωματεία... Καταλαβαίνεις ότι και να με ψηφίζατε, δεν θα μπορούσα ν' αναλάβω τη θέση... Ε, ναι, φυσικά και θα παραιτηθώ απ' την Ομοσπονδία σας! Η γραμματέας μου είν' εδώ δίπλα μου. Κι έχει έτοιμο χαρτί και μολύβι. Μόλις κλείσουμε θα της υπαγορεύσω το γράμμα της παραίτησής μου. Όχι, όχι, ούτε τρελή είμαι, ούτε θυμωμένη. Απλώς... με διασκεδάζει η ιδέα. Ακούς εκεί, Η ΚΥΡΙΑ ΧΟΡΝΣΜΠΥ! Στο τέλος πάντα επικρατούν οι μετριότητες! Καλά, Εσμεράλντα μου, γεια σου και σ' ευχαριστώ. (Κλείνει το τηλέφωνο Η Γκρέης σηκώνεται)ΓΚΡΕΗΣ: Χαρτί και μολύβι;ΚΟΡΝΕΛΙΑ: Ναι. Χαρτί και μολύβι. Θέλω να σου υπαγορεύσω ένα γράμμα... (Η Γκρέης φεύγει από το τραπέζι. Ακριβώς στην άκρη της φωτισμένης περιοχής, στρέφει να κοιτάξει τους άκαμπτους ώμους της Κορνέλια κι ένα ελαφρό, διφορούμενο χαμόγελο διαγράφεται για μια στιγμή στο πρόσωπό της: όχι εντελώς μοχθηρό, αλλά ούτε και συμπονετικό. Μετά βγαίνει από τη φωτισμένη περιοχή. Λίγο αργότερα, ακούγεται η φωνή της από το σκοτάδι)ΓΚΡΕΗΣ: Τι υπέροχα τριαντάφυλλα! Ένα για κάθε χρόνο!

ΤΕΛΟΣ