ΑΡΝΟΥΜΑΙ

(ΕΝΑ ΠΟΙΗΜΑ ΑΠΟ ΤΗ ΣΥΛΛΟΓΗ «ΚΟΥΒΕΝΤΕΣ ΜΕ ΤΗ ΦΛΟΓΑ ΣΤΗ ΣΙΩΠΗ)

ΧΡΗΣΤΟΣ Κ. ΛΟΡΕΝΤΖΟΣ

ΑΡΝΟΥΜΑΙ

Πώς μπορούν και ζουνΑνάμεσά μας περιστέριαΑναρωτιέμαι.

Περιπλανιούνται απ’ το πρωίΣτους δρόμουςΦαντάσματα ανθρώπωνΣκυθρωπά και βιαστικά.

Τον κάματο της μέραςΣτα σακίδια μεταφέρουνΜαζί με υπόλοιπα ονείρωνΌσα μας κληροδότησανΟι αρχηγέτες μαςΑπό απέναντι.

Ξεχάσαμε πως είναιΝα κοιταζόμαστε ζεστάΣτα μάτια.

Εχθροί γινόμαστεΑθέλητα του εαυτού μαςΑφού η αληθινή χαράΔυσεύρετη, πανάκριβη,Υπόσχεση μένει ανεκπλήρωτη.

Πληθαίνουν μέρα με τη μέραΟι ζητιάνοι Κι οι φωνές απελπισμού.

Κι εμείς, ανέστιοι, οφείλουμε Να περιθάλψουμε τόση θλίψηΑπ΄ το υστέρημα της καρδιάς μαςΈτσι, για να κρατάμε ζωντανόΤο μύθοΤης ελεύθερης βούλησής μας.

Ανάγκη έχωΝ’ αποσυρθώ στη σιωπήΓια ν΄ ακουστεί Δυνατότερη η κραυγή μου.

Αρνούμαι να χορτάσω.

Να μοιραστώ Και να πεινάω πάντα Για ότι ελευθερώνειΚαι να ταΐζω θέλωΠεινασμένα περιστέριαΑπ’ το πιάτο μου.

Ανάγκη έχωΝ΄ αποσυρθώ στη σιωπή.