Τονισμός λέξεων στα αρχαία ελληνικά

ΠΟΤΕ Η ΛΕΞΗ ΠΑΙΡΝΕΙ ΟΞΕΙΑ

Αν τονίζεται στην προπαραλήγουσα:

τιμώμεθα,

παρήγορος, πείθομαι

Αν η συλλαβή που τονίζεται είναι βραχύχρονη:

νέφος, τόπος,

ἀγαθός

Η μακρόχρονη παραλήγουσα

παίρνει οξεία εμπρός από μακρόχρονη

λήγουσα:

θήκη, κώμη,

παιδεύω, κλαίω

Αν η λέξη μας τονίζεται στην παραλήγουσα

και η λήγουσα

είναι μακρόχρονη

τότε η λέξη θα παίρνει οπωσδήποτε οξεία

(είτε η παραλήγουσα είναι δίχρονη, είτε

μακρόχρονη)

ΠΟΤΕ Η ΛΕΞΗ ΠΑΙΡΝΕΙ

ΠΕΡΙΣΠΩΜΕΝΗ

Η μακρόχρονη παραλήγουσα,

παίρνει περισπωμένη εμπρός από βραχύχρονη

λήγουσα:

κῆπος, χῶρος,

φεῦγε, κῶμαι

Η μακρόχρονη λήγουσα όταν

τονίζεται παίρνει περισπωμένη αν είναι

γενική

δοτική

ή συλλαβή που προέρχεται από

συναίρεση.