ΤΑ ΘΕΙΑ ΠΑΘΗ
TRANSCRIPT
ΤΑ ΘΕΙΑ ΠΑΘΗ
Τα Θεία Πάθη του Χριστού συγκίνησαν πολλούς καλλιτέχνες σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης σε όποια εποχή κι αν
έζησαν .
Πιέρο ντε λα Φραντσέσκα: “Η Βάπτιση του Χριστού”
Δομήνικος Θεοτοκόπουλος: “Η Βάπτιση του Χριστού”
Ραφαήλ: “Το θαύμα στη
λίμνη Γενησαρέτ”
ο γάμος στην Κανά
Έτσι είχαν γίνει όλα τακτικά και στο γάμο της Κανά, όταν, έξαφνα, στο φαγί απάνω έλειψε το κρασί.
Η Μαρία το έμαθε και, κατασυγχισμένη, πήγε στο γιο της ζητώντας βοήθεια.-Δεν έχουν κρασί, του είπε.
Ο Ιησούς εννόησε τι του ζήτησε, αλλά δε θέλησε εκείνη την ώρα να το κάνει. Της αποκρίθηκε:
-Τι θέλεις από μένα, μητέρα; Δεν ήλθε ακόμα η ώρα μου.
Η Μαρία όμως δε στενοχωρέθηκε με τα λόγια αυτά του γιου της. Το ήξερε πως εκείνο που του ζητούσε θα το έκαμνε, και η καρδιά της ήταν όλο πίστη σ’
εκείνον.Και είπε στους υπηρέτες:
-Ό,τι και αν σας πει κάνετέ το.Ήταν εκεί έξι μεγάλα πιθάρια πέτρινα, με νερό που χρησίμευε στο πλύσιμο των Εβραίων, πριν και μετά
το φαγητό.Ο Ιησούς είπε στους υπηρέτες:-Γεμίσετε τα δοχεία με νερό.
Και τα γέμισαν οι υπηρέτες ως απάνω.Και τους λέγει ο Ιησούς:
-Αντλήσετε τώρα και φέρετέ το στον αρχιτρίκλινο.
Στον αρχιτρίκλινο πήγαν οι υπηρέτες το νερό που έβγαλαν από τα πιθάρια και που είχε γίνει κρασί, και, καθώς το γεύθηκε αυτός, φώναξε το γαμπρό
και του είπε:-Όλος ο κόσμος δίνει πρώτα το καλό κρασί, και όταν μεθύσουν, τότε βγάζει το χειρότερο. Εσύ
εκράτησες το καλό κρασί ως τώρα.
ΠΗΝΕΛΟΠΗ ΔΕΛΤΑ «Η ΖΩΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ»
Βερονέζε: “Ο γάμος εν Κανά”
Πάολο Βερονέζε:
“Ο Χριστός και η
Σαμαρείτιδα”
Τιντορέτο: “Ο
πολλαπλασιασμός
των άρτων
και
των ιχθύων”
Ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθο βαλέτω
Σ’ αυτήν όμως την περίσταση, δεν ήταν η αμφιβολία που τους έφερνε, παρά μόνο η πονηριά,
και η δόλια ελπίδα πως ο πονόψυχος Ιησούς δε θα ήθελε να καταδικάσει τη γυναίκα, και έτσι θα τον έπιαναν ως αιρετικό
που δε σέβεται το νόμο του Μωυσή.
Μα ο Ιησούς δεν αποκρίθηκε, ούτε την κοίταξε. Σκυμμένος,
έγραφε κάτι με το δάχτυλο στο χώμα.
Οι Φαρισαίοι τον κοίταζαν και ανυπομονούσαν και πάλι,
επιμένοντες, τον ξαναρώτησαν.Τότε, σήκωσε ο Ιησούς το
κεφάλι και τους αποκρίθηκε:-Ο αναμάρτητος από σας ας της
ρίξει πρώτος την πέτρα.
ΠΗΝΕΛΟΠΗ ΔΕΛΤΑ
«Η ΖΩΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ»
Τιντορέτο (1518-1594): “Ο Χριστός και η μοιχαλίδα”
Στο σπίτι του Σίμωνα
Το γεύμα που πρόσφερε στον Ιησού ο Σίμωνας, κατά τη διάρκεια του οποίου η Μαγδαληνή, μετανοούσα, έβρεξε με τα δάκρυά της τα πόδια του Χριστού, τα στέγνωσε κατόπιν με τα μαλλιά της και τα άλειψε με
αρωματικό λάδι.
Μπερνάρντο Στρότσι: “Γεύμα στο σπίτι του Σίμωνα”
Η μεταμόρφωση του Ιησού
Οι μαθητές κουρασμένοι, με βαριά από τον ύπνο μάτια, κοίταζαν τον Ιησού όρθιο στο φως των άστρων,
παραδομένο στην έκσταση της προσευχής.
Και, έξαφνα, μπροστά τους μεταμορφώθηκε. Τα ρούχα Του έγιναν φωτεινά και αστραφτερά
σαν το χιόνι, άσπρα, όσο λευκαντής στη γη δεν μπορεί να λευκάνει, και το πρόσωπό Του, φωτισμένο από φως θεϊκό, έλαμπε σαν τον ήλιο.
Κοντά Του, δυο άντρες όρθιοι μιλούσαν μαζί Του, και του έλεγαν
για το θάνατό Του που θα γίνουνταν στην Ιερουσαλήμ. Ήταν
οι άντρες αυτοί οι Ηλίας και ο Μωυσής.
Με το όραμα αυτό ξύπνησαν ολότελα οι μαθητές, και
κατατρομαγμένοι κοίταζαν τους τρεις άντρες.
ΠΗΝΕΛΟΠΗ ΔΕΛΤΑ «Η ΖΩΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ»
Ραφαήλ: “Η Μεταμόρφωση του Ιησού”
Μπελίνι: “Η Μεταμόρφωση του Ιησού”
Καραβάτζο “Η Ανάσταση του Λαζάρου”
Τζότο “Η Ανάσταση του Λαζάρου”
Δομήνικος Θεοτοκόπουλος: “Η
εκδίωξη των εμπόρων από τον ναό”
Ρέμπραντ “Ο καλός
Σαμαρείτης”
Λεονάρντο ντα Βίντσι: “Μυστικός Δείπνος”(Τρίτος εκ δεξιών του Χριστού είναι ο Ιούδας) Για να δώσει ο Λεονάρντο το
γεγονός του δείπνου, διάλεξε το επεισόδιο που θα μπορούσαμε να τ’ ονομάσουμε επεισόδιο της κατηγορίας και για τον ίδιο ειδικά: “Αυτός που βάζει το χέρι του στο πιάτο…”. Ο Ιησούς και ο Ιούδας, κατάλαβαν ο ένας
τον άλλον και συνεννοήθηκαν μεταξύ τους εκείνη τη στιγμή. Οι απόστολοι βρίσκονταν ακόμη κάτω από την τρομαχτική επίδραση της κατηγορίας κι είναι τόσο αναστατωμένοι απ’ αυτή την αποκάλυψη. Η εμπιστοσύνη που μέσα της ζούσε η αποστολική κοινότητα κομματιάστηκε μονομιάς. Αν δε
συνήλθαν ακόμη απ’ αυτή τη συγκίνηση, δε θ’ άκουσαν ίσως, την απάντηση που θα δώσει ο Χριστός στην ανήσυχη ερώτησή τους: “Ποιος είναι;…” Για την ώρα θα ‘λεγε κανείς ότι ο καθένας τους δεν σκέφτεται
παρά τον εαυτό του. Μήπως είμαι εγώ; Ως ποιο σημείο μπορούμε να προδώσουμε χωρίς να το ξέρουμε και χωρίς να το θέλουμε; Όχι, δεν είμαι
εγώ!
Τιντορέτο: “Μυστικός Δείπνος”
Τα γεγονότα στο Όρος των Ελαιών συνέβησαν την Μ.
Πέμπτη.
Η ευαγγελική σκηνή απεικονίζει τον Χριστό να προσεύχεται στον κήπο
της Γεθσημανή λίγο πριν φτάσουν οι στρατιώτες, οδηγούμενοι από τον
προδότη Ιούδα, και τον συλλάβουν. Οι τρεις
μαθητές που τον έχουν ακολουθήσει, ο Πέτρος, ο Ιωάννης και ο Ιάκωβος,
κοιμούνται βαθιά, ξαπλωμένοι στο έδαφος,
αφήνοντας τον Ιησού μόνο την οδυνηρή στιγμή που εγκαταλείπεται στη
θέληση του Θεού.
Αντρέα Μαντένια: “Ο Χριστός στο Όρος των
Ελαιών”
Καραβάτζιο “Η σύλληψη του Χριστού”
Antony van Dyck:
“Η Σύλληψη του Χριστού”
Gerrit van Honthorst
“Ο Χριστός ενώπιον του Καϊάφα”
Τιτσιάνο: “Ο ακάνθινος στέφανος”
Καραβάτζιο:
“Η Μαστίγωση του Ιησού”
Αντονέλο ντα Μεσίνα: “Ο Χριστός στον κίονα”
Ντονάτο Μπραμάντε “Ο Χριστός στον Στύλο”
Αντονέλο ντα Μεσίνα “Ίδε ο άνθρωπος”
Ραφαήλ: “Η Ανάβαση του Γολγοθά”
Δομήνικος Θεοτοκόπουλος: “Ο Χριστός κουβαλάει το σταυρό”
Δομήνικος Θεοτοκόπουλο
ς:
“Ο διαμερισμός των ιματίων του Χριστού”
Τιτσιάνο:
“Ο Χριστός στο σταυρό και ο
καλός κλέφτης”
Δομήνικος Θεοτοκόπουλ
ος:
“Η Σταύρωση”
Μιχαήλ Άγγελος: “Πιετά”
Τιτσιάνο: “Πιετά”
Καραβάτζιο “Η ταφή του
Κυρίου”
Δομήνικος Θεοτοκόπουλος “Η Ανάσταση”
Κώστας Βάρναλης – Ανάσταση Άκου τον ξάστερο ουρανό, πώς οι καμπάνες σιούνε.
Όπου καρδιά, χαρμόσυνες λαχτάρες απαντούνε.
Ανάστασ’ είναι σήμερα. Παιδιά, γυναίκες, γέροι
κόκκινο αυγό στην τσέπη τους, χρυσό κερί στο χέρι.
Όσ’ άστρα ναι στον ουρανό, τόσα στον κάμπο κρίνα.
Όλ’ έχουνε στην καθαρή ψυχήν Απρίλη μήνα.
Της εκκλησιάς φουντώσανε δάφνη πολλήν οι στύλοι.
Ειρήνη! Ειρήνη! Φιληθήτε οχτροί μαζί και φίλοι.
Κ.Παρθένης-
Ανάσταση
Δ. Σολωμός: «Η ημέρα της Λαμπρής»
«Καθαρότατον ήλιο επρομηνούσετης αυγής το δροσάτο ύστερο αστέρι,
σύγνεφο, καταχνιά, δεν απερνούσετ’ ουρανού σε κανένα από τα μέρηκαι από κει κινημένο αργοφυσούσετόσο γλυκό στο πρόσωπο τ’ αέρι,
που λες και λέει μες στης καρδιάς τα φύλλα:Γλυκιά η ζωή και ο θάνατος μαυρίλα.
Χριστός ανέστη! Νέοι, γέροι και κόρες,όλοι, μικροί – μεγάλοι, ετοιμαστήτε
μέσα στες εκκλησίες τες δαφνοφόρεςμε το φως της χαράς συμαζωχτήτε
ανοίξετε αγκαλιές ειρηνοφόρεςομπροστά στους Αγίους και φιληθήτε!
Φιληθήτε γλυκά, χείλη με χείλη,πέστε Χριστός ανέστη, εχθροί και φίλοι!
Δάφνες εις κάθε πλάκα έχουν οι τάφοι,και βρέφη ωραία στην αγκαλιά οι μανάδες
γλυκόφωνα, κοιτώντας τες ζωγραφι-σμένες εικόνες, ψάλλουνε οι ψαλτάδεςλάμπει το ασήμι, λάμπει το χρυσάφιαπό το φως που χύνουνε οι λαμπάδες
κάθε πρόσωπο λάμπει απ’ τ’ αγιοκέρι,όπου κρατούνε οι Χριστιανοί στο χέρι».
Α. Σικελιανός, «Ανάσταση»
«Τα χελιδόνια του θανάτου Σου μηνάν μιαν άνοιξη
καινούρια, Ελλάδα, κι από τον τάφο Σου γιγάντια γέννα…
Μάταια βιγλίζει των Ρωμαίων η κουστωδία τριγύρω Σου…
Ακόμα λίγο, κι ανασταίνεσαι σε νέο Εικοσιένα».
ΕΠΙΤΑΦΙΟΣ –ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ
ΗΣΟΥΝ ΚΑΛΟΣ ΗΣΟΥΝ ΓΛΥΚΟΣ
Ήσουν καλός κι ήσουν γλυκόςκι είχες τις χάρες όλες,
όλα τα χάδια του αγεριού, του κήπου όλες τις βιόλες.
Το πόδι ελαφροπάτητοσαν τρυφερούλι ελάφι, πάταγε το κατώφλι μαςκι έλαμπε σαν χρυσάφι.
Νιότη απ’ τη νιότη σου έπαιρνακι ακόμη αχνογελούσα,
τα γερατειά δεν τρόμαζα, το θάνατο αψηφούσα.
Και τώρα πού θα κρατηθώ, πού θα σταθώ, πού θάμπω,
που απόμεινα ξερό δεντρίσε χιονισμένο κάμπο;
Πώς θα γυρίσω μοναχήστο ερμαδιακό καλύβι;
Έπεσε η νύχτα στην αυγήκαι το στρατί μού κρύβει.
Ωχ, δεν ακούστηκε ποτέςκαι δεν μπορεί να γίνει
να καίγουνται τα χείλια μουκαι νάμαι μπρος στην κρήνη.
ΒΑΣΙΛΕΨΕΣ ΑΣΤΕΡΙ ΜΟΥ
Βασίλεψες αστέρι μου, βασίλεψε η πλάση.
Κι ο ήλιος, κουβάρι ολόμαυρο, το φέγγος του έχει μάσει.
Κόσμος περνά και με σκουντά, στρατός και με πατάει
κι εμέ το μάτι ουδέ γυρνάουδέ σε παρατάει.
Την άχνα απ’ την ανάσα σουνιώθω στο μάγουλό μου,
αχ, κι ένα φως, μεγάλο φωςστο βάθος πλέει του δρόμου.
Τα μάτια μου σκουπίζει ταμια φωτεινή παλάμη.
Αχ κι η λαλιά σου, γιόκα μουστο σπλάχνο μου έχει δράμει.
Και να που ανασηκώθηκα, το πόδι στέκει ακόμα.
Φως ιλαρό λεβέντη μουμ’ ανέβασε απ’ το χώμα.
Σημαίες τώρα σε ντύσανε, παιδί μου εσύ κοιμήσου.
Κι εγώ τραβώ στ’ αδέρφια σουκαι παίρνω τη φωνή σου.
ΓΙΕ ΜΟΥ ΣΠΛΑΧΝΟ ΤΩΝ ΣΠΛΑΧΝΩΝ
Γιε μου, σπλάχνο των σπλάχνων μου
καρδούλα της καρδιάς μουπουλάκι της φτωχιάς αυλής
ανθέ της ερημιάς μου.
Πού πέταξε τ’ αγόρι μουπού πήγε, πού μ’ αφήνει.Χωρίς πουλάκι το κλουβί
χωρίς νερό η κρήνη.
Πώς κλείσαν τα ματάκια σουκαι δεν θωρείς που κλαίωκαι δε σαλεύεις δε γρικάςτα που πικρά σου λέω.