Μια φορά κι έναν καιρό σε έναν τόπο μακρινό ζούσε ένας κύριος ψηλός, χοντρός, με μεγάλη μύτη και γυαλιά για να βλέπει μακριά, πολύ μακριά. Ο κύριος λοιπόν αυτός ήταν γιατρός και παντού στον κόσμο ξακουστός! Ο τόπος του είχε όνομα γλυκό και σιροπιαστό λέγονταν Μπακλαβοδότοπος και όλοι όσοι ζούσαν εκεί είχαν ονόματα γλυκών, γιατί έτρωγαν γλυκά πολλά γλυκά και μιλούσαν πάντα γλυκά, πολύ γλυκά, σιροπιαστά .Έτσι κι ο γιατρός είχε όνομα γλυκό, πολύ γλυκό σιροπιαστό.  

Ήταν ο γιατρός κύριος Μους Μπακλαβά που θεράπευε τους αρρώστους όχι με φάρμακα πικρά αλλά με ξόρκια μαγικά, φυλαγμένα πολύ καλά μέσα σ’ ένα μαγικό βιβλίο που για να μπορέσεις να το διαβάσεις έπρεπε να πεις λόγια γλυκά πολύ γλυκά. Αν λόγο έλεγες πικρό εκείνο έμεινε κλειστό κι αν λόγο έλεγες γλυκό με τρόπο μαγικό το βιβλίο έμεινε ανοιχτό. Εκτός από το μαγικό βιβλίο με τα μαγικά ξόρκια ο γιατρός είχε κι ένα μαγικό ποδήλατο φτιαγμένο από σοκολάτα και πετούσε με αυτό από τόπο σε τόπο από χώρα σε χώρα όπου υπήρχε άρρωστος. 

Μια μέρα ο ψηλός, χοντρός με τη μεγάλη μύτη και τα χοντρά γυαλιά, ο γιατρός κ. Μους Μπακλαβά κρατώντας το μαγικό βιβλίο με τα μαγικά ξόρκια καθώς πέταγε με το μαγικό του ποδήλατο φτιαγμένο από σοκολάτα τόπο σε τόπο από χώρα σε χώρα συγκρούστηκε, μπαμ…. με δύο μαύρα σύννεφα που μάλωναν και έλεγαν πολλά μπλα….. μπλα…. μπλα… λόγια πικρά πολύ πικρά. Τα δύο σύννεφα αντί για βροχή έσταζαν πικρό πολύ πικρό δηλητήριο. Βράχηκε ο γιατρός, βράχηκε το σοκολατένιο μαγικό ποδήλατο και το μαγικό βιβλίο με τα μαγικά ξόρκια από το πικρό πολύ πικρό δηλητήριο και τότε….. και τότε… που να σας τα λέω τι έγινε.  

Το μαγικό ποδήλατο σταμάτησε να πετά και έπεσε στη γη, πλάααατσ… μέσα σε ένα ποτάμι ρίχνοντας και το γιατρό και το μαγικό βιβλίο μέσα στα νερά του ποταμού. Ο γιατρός πάλεψε με τα ορμητικά νερά του ποταμού και βγήκε στη όχθη. Λυπημένος έβλεπε το σοκολατένιο μαγικό ποδήλατό του και το μαγικό βιβλίο του με τα μαγικά ξόρκια να χάνονται από τα μάτια του μες στα νερά του ποταμού κι ας φορούσε γυαλιά για να βλέπει μακριά πολύ μακριά. Το σοκολατένιο μαγικό ποδήλατο και το μαγικό βιβλίο παρασύρθηκαν από τα ορμητικά νερά του ποταμού και χάθηκαν.Απελπισμένος ο ψηλός, χοντρός, με τη μεγάλη μύτη και τα γυαλιά για να βλέπει μακριά, πολύ μακριά γιατρός κ. Μους Μπακλαβά μη μπορώντας κάτι άλλο να κάνει άρχισε να περπατάει, μόνος του να μιλάει και τον εαυτό του να ρωτάει:  

Τι θα κάνω; Τι θα κάνω; Πώς εγώ τώρα θα φτάνω από τόπο σε τόπο, από χώρα σε χώρα, μακριά πολύ μακριά χωρίς το σοκολατένιο ποδήλατό μου που πετά; Πώς τους άρρωστους θα θεραπεύω δίχως το μαγικό βιβλίο μου με τα ξόρκια τα μαγικά; Ρωτούσε και ξαναρωτούσε τον εαυτό του μα απάντηση δεν έπαιρνε από πουθενά ώσπου τα μάτια του μέσα από τα χοντρά γυαλιά που φορούσε για να βλέπει μακριά είδαν μες στο δάσος έναν βάτραχο να του χαμογελά. Στα χέρια του κρατούσε το βιβλίο με τα μαγικά τα ξόρκια και δίπλα του ακριβώς είχε το σοκολατένιο ποδήλατο που πετά. Σάστισε ο γιατρός και δεν πήγαινε ούτε πίσω ,ούτε μπρος. Όνειρο νόμιζε πως βλέπει γιατί είχε χάσει ότι έχει και δεν έχει.Κι όμως δεν ήταν όνειρο, αυτό που έβλεπε ήταν κάτι το αληθινό στον ορίζοντα το μακρινό. Άρχισε λοιπόν να τρέχει, να τρέχει μακριά ώσπου έφτασε στο βάτραχο μπροστά. 

«Ποιος είσαι εσύ;» Ο βάτραχος τον ρωτάει«Ο κ. Μους Μπακλαβά» ο γιατρός του απαντάει«Δεν είμαι άρρωστος εγώ τι ζητάς εδώ;» του λέει ο βάτραχος με απορία«Ζητάω αυτό που έχεις δίπλα σου κι αυτό που κρατάς στα χέρια σου» του απαντάει ο γιατρός με αγωνία.«Γιατί να σου τα δώσω. Εγώ τα βρήκα στου ποταμού την όχθη. Φύγε-φύγε δεν έχω τίποτα για να σου δώσω.» Του λέει ο βάτραχος με ειρωνεία.«Έχεις το ποδήλατο και το βιβλίο που κρατάς. Για να μου τα δώσεις τι αντάλλαγμα ζητάς;» Τον ρώτησε ο γιατρός με μιας.Ύστερα από σκέψη πολύ ο βάτραχος το βιβλίο του το δίνει, μα το ποδήλατο αδύνατον, δεν το αφήνει. 

Του’ πε, του’ πε ο γιατρός χίλια δυο για τον πείσει ,το ποδήλατο να δώσει γιατί χωρίς αυτό με το βιβλίο μόνο, τους αρρώστους δεν μπορεί να σώσει.Ο βάτραχος δεν άλλαξε γνώμη και ο γιατρός με το βιβλίο αγκαλιά άρχισε να περπατά μακριά, πολύ μακριά από τόπο σε τόπο, από χώρα σε χώρα κι όταν συναντούσε αρρώστους μη έχοντας τίποτα άλλο να κάνει μιλούσε με λόγια γλυκά, πολύ γλυκά. Αυτό άλλωστε έκανε πάντα με το λόγο το γλυκό το βιβλίο με τα μαγικά ξόρκια έμεινε ανοιχτό. 

Ξέχασα να σας πω ότι το βιβλίο με τα ξόρκια τα μαγικά δε άνοιγε πια γιατί με το δηλητήριο που έσταζαν τα σύννεφα το καταστρέψανε κι έτσι ο γιατρός δεν χρησιμοποιούσε το μαγικό βιβλίο για να γιατρεύει τους αρρώστους που συναντούσε στο δρόμο του, μιλούσε μόνο με λόγια γλυκά πολύ γλυκά που δίνουν μόνο γιατρειά. Απαλύνουν τον πόνο, δίνουν ελπίδα και θάρρος και διαλύουν κάθε πίκρα της ζωής. Αφού και ο βάτραχος που έφαγε το σοκολατένιο ποδήλατο και μιλούσε γλυκά πολύ γλυκά περνούσε καλά πολύ καλά. 

Αυτό έκανε κι ο γιατρός για χρόνια πολλά, πάρα πολλά. Μιλούσε γλυκά, πολύ γλυκά σιροπιαστά, σε όποιον άρρωστο συναντούσε από τόπο σε τόπο, από χώρα σε χώρα που περνούσε κι όταν έφτασε στον Μπακλαβότοπο είχε διαδοθεί παντού στη γη ότι:

Ο ΛΟΓΟΣ Ο ΠΙΚΡΟΣ ΚΑΤΑΣΤΡΕΦΕΙ ΚΑΙ ΣΚΟΤΩΝΕΙΚΑΙ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ ΔΕ ΣΩΖΕΙ

ΓΙΑ ΝΑ ΖΕΙΣ ΖΩΗ ΚΑΛΗΑΥΤΟ ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ ΚΑΘΕ ΣΤΙΓΜΗ

ΝΑ ΛΕΣ ΛΟΓΙΑ ΓΛΥΚΑ ΠΟΛΥ ΓΛΥΚΑΟΤΑΝ ΔΕΝ ΕΧΕΙΣ ΠΙΚΡΑ ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ

ΘΑ ΑΠΟΛΑΥΣΕΙΣ ΠΟΛΛΑ ΚΑΛΑΚΑΙ ΖΗΣΑΝΕ ΑΥΤΟΙ ΚΑΛΑ

ΚΙ ΕΜΕΙΣ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΜΕ ΛΟΓΙΑ ΓΛΥΚΑ ΠΟΛΥ ΓΛΥΚΑ ΣΙΡΟΠΙΑΣΤΑΕΤΣΙ ΘΑ ΑΛΛΑΞΟΥΜΕ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΜΑΣ ΠΑΙΔΙΑ