152-ე საჯარო სკოლაX2 კლასიI ჯგუფი

1.მადლენა ნერსესიანი2. გოგა ყარაბუღაშვილი3. ნაირა მიშველიძე4. ნიკა ბოქოლიშვილი5. დიანა აბესოვა

“მახვილითა პყრობილი რჯული”

ისლამი არაბეთის ნახევარკუნძულზე წარმოიშვა. არაბები ძირითადად წარმართები იყვნენ. მათ საერთო რელიგია არ აკავშირებდათ. თითოეულ ტომს თავისი კერპ-

ღვთაება ჰყავდა, მაგრამ მათ ჰქონდათ საერთო სამლოცველო მექაში _ ქააბა. ქააბაში იყო წმინდა შავი ქვა, რომლის შესანახავადაც აშენდა კუბიდ ფორმის სასახლე.

ისლამი

არაბეთის ნახევარკუნძული

არაბები

მუჰამედი (არაბ. محمد მუჰამმად) იყო პიროვნება, რომელმაც მთლიანად შეცვალა არაბი ტომების ტრადიციული ცხოვრება. ერთხანს მუჰამედი ვაჭრობას ეწეოდა და საქარავნო გზებზე იუდეველებსა და ქრისტიანებს ხვდებოდა, ეცნობოდა მათ სარწმუნოებას. 40 წლის რომ შეიქნა, მუჰამედმა ერთღმერთიანობის ქადაგება და ურიცხვ კერპთა უარყოფა დაიწყო, მისცა მათ ახალი რელიგია, ცხოვრების წესი და მიზანი. სულ მოკლე ხანში მუჰამედის გარშემო შემოკრებილმა არაბობამ ალაჰის ერთგულ მორწმუნეთა სახელმწიფო შექმნა (ხალიფატი), რომელიც რამდენიმე ათეული წლის შემდეგ დიდ იმპერიად იქცა. მუჰამედის სიკვდილის შემდეგ არაბთა სახელმწიფოს მისი ნაცვლები – ხალიფები განაგებდნენ. ისლამის მამამთავარმა და მოქადაგემ ბევრი რამ აიღო იუდაიზმისა და ქრისტიანობიდან.

ხალიფები

ისლამი აღიარებს იუდეველთა და ქრისტიანთა საღვთო წიგნებს, მათ წმინდანებსა და წინასწარმეტყველებს: ნოეს (ნოჰ), აბრაამს (იბრაჰიმ), იაკობს (იუყუბ), ისააკს, მოსეს (მუსა), დავით მეფეს (დაუდ) და სოლომონ მეფეს (სულეიმან), წმიდა მარიამსა (მარიამ) და იესო ქრისტეს (ისა) ,თუმცა მას არ თვლიან ღვთის ძედ და არც წმიდა მარიამს – ღვთისმშობლად.

ისლამის მიხედვით, იუდეველებმა და ქრისტიანებმა გაამრუდეს მათ მიერ ნაქადაგები ჭეშმარიტება, ამიტომ ალაჰმა მუჰამედი გამოაგზავნა ამ ჭეშმარიტების აღსადგენად და ხალხების სწორ გზაზე დასაყენებლად.

ისლამის ოფიციალური თეოლოგიური დოქტრინის მიხედვით, ნებისმიერი საგანი, მათ შორის ადამიანიც, იარაღია ღმერთის ხელში. ადამიანს არ გააჩნია თავისუფალი ნება, თუმცა პასუხისმგებელია საკუთარ საქციელზე.

ბოროტების ცნებაც ისლამში ფარდობითია. კაცის კვლა, საზოგადოდ, ბოროტებაა, მაგრამ იგივე კაცის კვლა ჯიჰადის დროს წმინდა საქმედ ითვლება.

ისლამის ძირითადი წყაროა წმინდა წიგნი ყურანი, რომელიც მთლიანად შედგება მუჰამედის ქადაგებებისაგან, და „ჰადისებისგან“, ანუ გადმოცემებისგან მუჰამედის გამონათქვამებისა და ქცევის შესახებ.