ΜΕΘΟΔΟΛΟΓΙΑ ΑΝΑΛΥΣΗΣ ΑΓΝΩΣΤΟΥ ΘΕΜΑΤΟΣ ΣΤΑ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ Όταν πρέπει να αναλύσουμε ένα αδίδακτο θέμα στο μάθημα των Αρχαίων Ελληνικών, πρέπει να ακολουθήσουμε τα εξής βήματα: Αρχικά, παρατηρούμε στην υποσημείωση που παρατίθεται στο τέλος του κειμένου, το όνομα του συγγραφέα και του έργου, καθώς και ποιες παράγραφοι ή σελίδες ή κεφάλαια του συγκεκριμένου έργου μας παρατίθενται. Π. χ.: Ισοκράτους, Ευαγόρας 65-66. Πρόκειται για τον ρητορικό λόγο του Ισοκράτη με τίτλο Ευαγόρας και απ’ αυτόν έχουν παρατεθεί οι παράγραφοι 65 και 66. Προσπαθούμε να καταλάβουμε κάποια πράγματα για το κείμενο ούτως ώστε να διαμορφώσουμε κάποια εικόνα για το γενικότερο νόημα, τι δηλαδή περίπου θα διαβάσουμε. Π. χ.: Εάν δούμε την παραπομπή «Θουκυδίδου, Ιστορίαι 6.1-3», ξέρουμε ότι πρόκειται για το ιστορικό έργο του Θουκυδίδη (βιβλίο 6, παράγραφοι 1-3), άρα θα διαβάσουμε πράγματα σχετικά με τον Πελοποννησιακό Πόλεμο. Στη συνέχεια, διαβάζουμε όλο το κείμενο μία φορά και καθώς το διαβάζουμε προσπαθούμε να εντοπίσουμε κάτι, ο,τιδήποτε μας διευκολύνει, όπως για παράδειγμα τα ρήματα ή τα πρόσωπα ή τους συνδέσμους που μπορεί να εισαγάγουν εξαρτημένες (δευτερεύουσες) προτάσεις. Μετά, διαβάζουμε κάθε μία περίοδο ή ημιπερίοδο (από τελεία σε τελεία ή άνω τελεία) ξεχωριστά. Κανονικά, προσπαθούμε να εντοπίσουμε πόσα νοήματα υπάρχουν στην εκάστοτε περίοδο και ποια από αυτά έχουν ρηματική πραγμάτωση, εκφράζονται δηλαδή με ρήμα. Εάν δε μας διευκολύνει, μπορούμε καλύτερα να βρούμε απευθείας τα ρήματα. Όσα ρήματα έχουμε, συνήθως τόσες θα είναι και οι προτάσεις μας. Ωστόσο, μπορεί να έχουμε και μία πρόταση επιπλέον σε περίπτωση που είναι απαρεμφατική (συμπερασματική: ώστε +
