Το Μυστήριο Της Υπακοής

1 Η ΚΑΤΑ ΧΡΙΣΤΟΝ ΑΡΕΤΗ ΤΗΣ ΥΠΑΚΟΗΣ ΣΤΗΝ ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΑΝΤΩΝΙΟΥ ΣΤΗΝ ΑΡΙΖΟΝΑ ΤΩΝ ΗΠΑ ΕΠΑΝΑΠΡΟΣΔΙΟΡΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ Εάν, στο φυσικό κόσμο, ο θάνατος περιγράφει την κατάσταση ενός πράγματος που είχε ζωή αλλά που πλέον έχει πάψει να έχει, τότε άμεσα προκύπτει το ερώτημα: Τι είναι ζωή; Ακόμη και την περιορισμένη έννοια της φυσικής Ζωής, η Επιστήμη δεν έχει δώσει μια ολοκληρωμένη απάντηση στο ερώτημα αυτό. Πως ακριβώς προκύπτει; Μπορεί η Ζωή να προκύψει από κάτι Άψυχο, χωρίς Ζωή, ή η Ζωή συνεχίζεται, «μεταφέρεται»; Η ζωή και ο θάνατος σχετίζονται άμεσα, γιατί ο θάνατος είναι εκείνος που δίνει νόημα και προοπτική στη ζωή. Η προοπτική μας στη Ζωή και οι συμπεριφορές μας προγραμματίζονται από τη στάση μας και τις εκτιμήσεις μας, τη φιλοσοφία μας απέναντι στην ανθρώπινη υπόσταση – την προέλευση και το πεπρωμένο του ανθρώπου. Το όραμά μας πρέπει να επεκτείνεται πέρα από τα όρια αυτού του φαινομενικού κόσμου προκειμένου να δοθεί μια πλήρης απάντηση στην έννοια της Ζωής. Εάν θέλουμε να κατανοήσουμε το σκοπό της ανθρώπινης ύπαρξης, πρέπει να σκεφθούμε τη φύση και την υπέρβαση από τον σωματικό Θάνατο. Η τραγικότητα, όμως, για τον άνθρωπο είναι ότι είναι δεμένος στο βαρύ ζυγό του χρόνου και του χώρου, με τα βάσανα, τις θλίψεις, τις τραγωδίες, και τους πόνους. Είναι μια πάλη με τον Θάνατο. «Σύρει τον χρόνο χωρίς να γνωρίζει ούτε το νόημα, ούτε τον σκοπό του. Σύρει και τον χώρον, αλλά ούτε αυτού γνωρίζει το νόημα, τον σκοπόν. Συναγωνίζεται το άσκοπον με το παράλογον, τον αγώνα, όμως, κερδίζει πάντοτε το τραγικόν». Στον άνθρωπο που είναι ένα πεπερασμένο ον ως προς τον χρόνο και τον χώρο, δεν μπορεί να διεισδύσει μέσα του το υπερ-χρονικό, το υπερ-τοπικό και το αιώνιο. Γι αυτό, το χάσμα μεταξύ χρόνου και αιωνιότητας είναι αγεφύρωτο. Μόνον ο Θεάνθρωπος Χριστός γεφύρωσε αυτό το χάσμα μεταξύ χρόνου και της αιωνιότητας. Ο Χριστός είναι η οδός από τον χρόνο εις την αιωνιότητα. Αυτή η οδός Του μας δημιουργεί την πεποίθηση ότι ο άνθρωπος μέσα από το θάνατο και το πεπερασμένο του χρόνου πορεύεται προς την αθανασία και την αιωνιότητα. Αν και ο άνθρωπος έχει ζωηρά συνείδηση του φαινομένου της φθοράς του και γνωρίζει τον θάνατον του, σπάνια προβληματίζεται για τη μοίρα που τον αναμένει στην άλλη όχθη, μετά το τέλος της φυσικής του ζωής. Άμεσα, λοιπόν, προκύπτει το ερώτημα: Τι είναι Ζωή; Πως ακριβώς αυτή προκύπτει; Ποιός είναι ο σκοπός του ανθρώπου; Πως περνάμε απέναντι; Πως θα διαβούμε το πέρασμα προς τη σωτηρία με ασφάλεια; Ποιος θα μας αναμένει στην άλλη όχθη της φυσικής μας ζωής; Τι μέσα χρησιμοποιούμε για να πραγματοποιηθεί ο σκοπός μας; Ο σκοπός του ανθρώπου είναι θεανθρώπινος. Ο προορισμός του Ορθόδοξου πιστού είναι να φθάσει στη Θέωση, να γίνει «θεός κατά Χάριν». Ο θεανθρώπινος σκοπός πραγματοποιείται μόνον με θεανθρώπινα ορθόδοξα μέσα. Αυτά τα θεανθρώπινα μέσα είναι οι θεανθρώπινες ασκήσεις- αρετές που θα μας βοηθήσουν να περάσουμε απέναντι.

Το Μυστήριο Της Υπακοής

Documents