فقير قادر بخش بيدل

جون

۽منتخب ڪافيون بيت

1ڪافي:

دعوا دورنگيء� جي سٽي، وحدت ڏي چت جو چاهه ڪر.

سر پنهنجو ڪر تون سهيون، ٻيا سڀ قصا ڪوتاهه ڪر.

مذهب جو مونجهارو ڇڏي، ذاتي ڪنهن ڏي ڪاهه ڪر.

خ رمز واري راهه ڪر. ني کان ڀڄ پري، ر5 شيعي س5

علم عقل کون ٿيء5 پري، س@ڪ سوز جي صالح ڪر.

5الهه ڪر. خلعت خدائي جي ڍڪي، سر قرت جي ڪ

@هو ويساهه ڪر. تون تان هو ساڳيو آهين، واقف ا

بيدل برهه جي ڀڙڪ سان، ڪو سوجهه ساء پساهه ڪر.

2ڪافي:

نسار مون. �هه5 پيون، سامي ويا س� 5ورب پ پ

. مر5 هيء5 سندون@ ور کنيائون پاڻ سان، س� س5

، @ينهن نيون@ نانگا هليا ناٿ ڏي، ناگه ن

يون. 5ليل م5ون، ڪو جو سڏ5 س5 �ڌي ويڙا ا ا

۾ڏاڍو درد فراق جو، د@ل د5ود5 دکيون.

ون.يبيدل عشق جو اچتو، منجهان م�چ5 م�چ

3ڪافي:

. 5ور نيارو، اڄ انساني اوتار ۾آيو نينهون ن

� م�يم5 م5حب5 موچارو، عبديت جي اولي ڀولي، ال

. @نهيء� گفتار ۾رک گوش ا

هيڏنهن هوڏنهن حق حقيقت، پسي پانهن جو پاڻ نظارو،

. ۾ٿي عاشق پيو اوٽار

@رتئون پاڻ پسارو، دين ڪفر جو دلبر سائين، ڪري پ

. ۾آيو تسبيح زنار ۽

م5حب5 منصوري جامو پهري، هڻي ه�ستيء� وارو نعرو،

. ۾ڏاڍي خيال ڪنهن خمار

۾“بيدل” نالي جڳ جالي، سو رانول رمزن وارو،

. ۾ڪري سير اچيو سنسار

4ڪافي:

صوفي المذهب تڪرار، هر مذهب کون آ بيزار.

ني صاف سڏائن، ڪي ٿا شيعا پاڪ ڪوٺائن، ڪي ٿا س5

ڳيت همه جو عاشق ڳائن، عشق جو اعليt آ اسرار.

اها حياتي اٿئي خزانو، د�م د�م تنهن جو د5ر5 يگانو،

باور ڪر تون ٿي مردانو، وحدت جو ڪر يار واپار.

حال فنا جو حاصل ڪر تون، باغ بقا جو کائج ڦر تون،

۾ديد ديدن دمدم ڌر تون، جلوو نور جو ڏس نروار.

�الله هڻ تون نعررو �نا @ي ا @ن م�ن ع�رف� جو سمجهه اشارو، ا

واهه وڄاء@ تون نينهن نغارو، “بيدل” برهين بي اختيار.

5ڪافي:

5رجهي ڪير. ، برهه جي بازي پ tظاهر بندو باطن مولي

ه� مردان شير. ايهو راز ڪري ٿو روشن، ع�لي ولي ش�

۾م�ن ع�رف� جي مام موچاري، فرمودي ناهي ڦير.

تان تون پنهنجو پاڻ سڃاڻين، وحدت وارو ڀيرج ڀير.

پاڻ ڳوليندڙ پاڻ کي ڳولي، عشق غيو�ر وڃايو غير.

ر� صحي ڪر “بيدل”، سوجهي سمجهه س@ريء� جو سير. پنهنجو س@

6ڪافي:

. ۾ٻاروچو تو هي ساڻ، ووڙين ڇو وڻڪار

وح رهاڻ. �ر هوت ساڻ، ريجهي ر5 هتيئي ڪ

پرين، ج5ک@ين جنهن جي ڪاڻ. سوئي توسان س5

، تو وير وٿاڻ. ۾ووڙيون ووڙج پاڻ ۾

5ڪاڻ. ، ٻيا س�ڀ خيال ا هيڏي هوڏي ڪ@يم� ه�ل5

5هڃاڻ. �قرب� جو ا ، ا وح ۾“بيدل” رکج ر5

7ڪافي:

۾عشق جو ڏ@س5 اسرار، س�ڀ ص5ورت يار5 سمايو.

يار يگانو ڪاڻ ظهوري، سوين ڪري سينگار،

۾پاڻ پرين ڪثرت آيو.

ڏ�س5 همه جو پاڻ ڏنائين، عاشق ڪر اعتبار،

ه�رجا يار تماشو اليو.

�هين تڪرار، 5رت ل 5ون جالين، ت 5نهيء� سان جي ت خيال ا

ر� جو سرمايو. وحدت جي س@

�ن رک5 ه@يء5 تنوار، 5ڌندي، ت 5ٿندي وهندي چوندي ٻ ا

�ر ڪايو. صيقل سان صفا ڪ

، 5ون هرگز، وحدت جو واپار5 “بيدل” ڇڏ نه ه�ٿ

�ٿي ه@ي خيال س�جايو. سالڪ ا

8ڪافي:

۾ڪري سينگار صورت جو، اچي سڀ سماياسي،

۾صفت پنهنجي رائي سان، سوين ناال سڏاياسي.

۾شيرين فرهاد جو نالو، ڪري عالم آياسي،

بهاني بيک مجنون جي، نڪي ليليt لڪاياسي.

ڍڪي جامو جاللت جو، هزارين ه5ل ه5الياسي،

موسيt فرعون منهن مورت، عجب چاال چالياسي.

ڪڏهن ٿي ق5م باذ@نيء� جا، حڪم حقي هالياسي،

�ناالحق جا، وري ڪي گيت ڳاياسي. ڪڏهن عشقئون ا

برهه جا بار بدناميون، چ5مي چشمن تي چاياسي،

چاياسي. نگ ر� بزرگي کون ڀڄي “بيدل”، رنديء� جا ر�

9ڪافي:

الشڪ آهه@ شائقن کي، دل جو ڪتاب ڪافي،

�ص5لي، الريب الخالفي. 5صول ا ۾جنهن ا

تلويح جي طلب ڇڏ، توضيح جي تالفي،

تفتيح پنهنجي ڪر، صوفي جي آهين صافي.

ظاهر جو امر آهي، في االصل اختالفي،

جي محو ٿيا تنين تون، مذهب جو حرف معافي.

هستيء� جي مرض آهي، والله شوق شافي،

من سان مناظرو ڪر، ڇڏ مقتضي و نافي.

ڪعبي قرب جو ٿيء5 تون، “بيدل” سدا طوافي،

�روبحر،شاهه، حاضر، حيرت بشر حافي. ۾ب

ير� گ@هرڻ جي. ه@ڻيء� کي س@ دم دم دلبر ڪاڻ، س@ڪ� س5

5ون س5ڃاڻي، ي ر@ڪ@ي پيتائين ص�ح@ @ي، س5 هڻي مستان ميهر ڪاڻ س5

ڄاڻي ٿو ر�ب ڄاڻ، ميخ� ل�ڳي ه�س@ م�رڻ جيئڻ ج@ي.

�س، �س، د5ونهان دل درد د5کاي �ه�ر@ مان آي �ه�س� ل@ڱن کي ل ۾ل

ر@ت س5مهڻ ج@ي. �س س5 �س ڀاڻ، س@ڪ وڃاي @رهه ڏيکاري ب

�يو5ن گهير گهر@ي ٿي، �هڙو ڪ �ڇ گ ير� تري ٿي، ڪ �ئي س@ روز ميهر ل

�س@ پاڻ، م5ح@ب� ڏ@ني ه�س ڪا م@يڇ� م@لڻ جي. برهه ٻوڙاي

�ن� جي تن کي ناهي، 5ن ل@ي جن کي آهي، ڪاڻ ڪ �ز� ع@شق ا

لڻ جي. �نهين جي س5رڪ� س� عبدالقادر ڄاڻ، نانه@ن ڪ

�تاوي راهه، تنهن نون ڪون ڪري گمراهه. جنهن نون ع@شق ب

ع@شق هي پير پيغمبر ميڏا، عشق هي هادي رهبر ميڏا،

عشق هي حيدر صفدر ميڏا، عشق هي ميڏا پشت پناهه.

عشق جڏان وت حڪم هالوي، يوسف نون بازار وڪاوي،

يونس پيٽ مڇي دي پاوي، عشق هي اصلئون شاهنشاهه.

عشق امامان نال ڪيا ڪيتا، شاهان جام شهادت پيتا،

گهڻيا هاريا گهڻيا جيتا، برهه دي ذات هي بيپرواهه.

ع@شق اناالحق دا دم ماري، سولي تي منصور نون چاڙهي،

5تاري، ع@شق دي عالي هي درگاهه. شمس الحق دا پوش ا

�هڳ5ڻ دي ٻانهون، 5نهين ٻ بيدل عشق منگين درگاهون، گ@هن ا

@هين راهون، رک اهين ڏهون چت دا چاهه. ٿيوين رسيدا تون ا

تيان نون آڻ جڳايا وي. يار پريم لڳايا وي، س5

هر مظهر تون يار حقيقي، م�هرون م5ک وکايا وي.

ذات مقدس جلوا پايا، احمد نام سڏاڪر آيا،

بار نبوت سر تي چايا، هر جا حڪم هاليا وي.

انا احمد ال ميم اکيندا، واحد ڪثرت وچ نه لڪيندا،

اپنا درسن آپ وکيندا، صورت وچ سمايا وي.

، tظاهر باطن نور م5علي ، tشمع ح5سن دي ڪيتا تجلي

عشق دا ٻيٺا پڙهه م5صليt، سر پر ڇٽ ج5هاليا وي.

نور االهي احمد م5رسل، هر م5رسل تون اعليt افضل،

هادي مهدي مير مڪمل، عشق دا راهه بتايا وي.

ح5سن دا جلوا عين عياني، مظهر نور نبي دا ڄاڻين،

بيدل ٻيا ڪجهه وهم نه آڻين، احمد آپ وکايا وي.

.فڪر نفي اثبات ڪسي دن، مار ڪي ڦير جيواويگا

ال الهt دي شيشي ڪولون، ماهي م5ک وکالويگا.

باري بار درد دا ڪوئي. عاشق مست اٺاويگا.

شاهه منصور جيها ڪوئي، بانڪا سولي سر چڙهاويگا.

ه5و دي نال جوئي ه5و ٿيوي، مطلب سوئي پاويگا.

�ل پهراويگا. شيخ صنعان جيهي عارف نون، جڻيا ڳ

بيدل مطرب عشق دا آخر، گيت اناالحق ڳاويگا.

دم الله عشق دي راهه اڻائي،

دم الله برهه دي بات اهائي.

عشق نهين ڪوئي کاڄ مليندا، جو نال خوشي دي کاسين،

جوئي بار آسمان نه چاتا، سو تون سر تي چاسين،

رو رو اکين راتيان ڏينهان، ڪاڻ س5والن دي مين ڄائي.

نال سبب دي آڪي ڦاٿي، دلڙي دردمندان دي،

پيچ زلف ٿون ناهه آزادي، ممڪن پاء@ بنديان دي،

جندڙي گهايل تڙڦ تڙڦ رهي، گهور نينان دي گهائي.

هڻا ساڏي نال نه ڪر تون، ايڏي بي پرواهي، س5

کول نقاب ويکا ه5ڻ جلوه، جان لبان تي آئي.

درد فراق تساڏڙي ڪيتا، بي آرام اسانون،

ساڏي ڪيتي خدائي بنايا، خون آشام تسانون،

سر تساڏڙي خون اساڏا، اور نه ٿيسي ڪائي.

بيدل عشق دي وچ آرامون، بلڪل چتڙا چاوين،

مردانا منصور دي وانگون، سولي سر سنڀاوين،

ڇوڙ خودي جڏان ٿيوين نيارا، مار تون دم خدائي.

چلڻ عشق دي چال، م5لين م5لواڻي دا ڪم ناهين.

ڪنون ڪتابان نه پاوين ڪڏهين، حق حقيقي حال،

توڙي تون چوڏهن ع@لم پڙهاوين.

علم عقل دي جاء@ نه ڪائي، هئي ئي ڳال محال،

جو تون اپڻا آپ وڃاوين.

ٻاجهه عشق دي توڙ نه پهچين، ٻي سڀ خام خيال،

توڙين تون خون جگر دا کاوين.

وحدت دي وستي وچ ٻهه ڪر، ٻيل فڪر دي نال،

ڪوڙا ڪوٽ دوئي دا ڊاهين.

بيدل محبت دي مئخانون، پيوين جام وصال،

مست ٿي ڪر منصور سڏاوين.

حضرت صوفي سيد داتا واليت شاهه جيالني جا چونڊ ڪالم

، باقي حجاب ڪهڙو. ۾آيو پرين اندر ، باقي نقاب ڪهڙو. ۾پردو پيو پڌر

آدم، صورت منجهان االهي، پيدا ٿيو آ، باقي خراب ڪهڙو. ۾سمايو سڀني

دلبر جا داٻ دڙڪا، جيتر آهي جدائي،، باقي عذاب ڪهڙو. ۾دم دم پرين نظر حيران ٿياحورن عقبيt، سندا جي طالب،، زياده ثواب ڪهڙو. ۾پر ديد مون دلبر

۾مرد موليt جا مائل، اڙندا نه ڪنهن عاشق،، تن سان حساب ڪهڙو. ۾جن جي صفائي گهر شاهي آ “شاهه واليت” ، واري وڄائي وحدت،

، زياده نواب ڪهڙو. ۾باال پرين بشر

پیمانہ فیض کا بھر دے، فیاضی شاہ جیلانی۔

آ$ئے ہوں، تیری درگاہ جیلانی۔ بھکاری بن کے

تم ہی د$تا ہو جگ منگتا، کوئی خالی نہیں جاتا،

آ$تا $سی پاتا، رندوں کا ر$ہ جیلانی۔ جوئی

یاور ہے یتیموں کا، ضامن ہے ضعیفوں کا،

آ$گاہ جیلانی۔ غور کردے غریبوں کا، رسد

سو$لی ہوں تیرے در پر، میری کشتی کو پرنم کر،

مقصد طالباں تصور، بہ خود ویساہ جیلانی۔

تم ہومختیار قدرت کا، بہ نبوت د$ر مملکت کا،

آ$سمان کی معرفت کا، منور ماہ جیلانی۔

تم ہی ہو شاہ ولایت کا، صاحب سلطان سخاوت کا،

تم ہی فائز فیاضت کا، فیض دریا جیلانی۔

ڪالم حضرت صوفي سيد علي گوهر شاهه ”اصغر“

۾رمز روح تون ته رکندو آء5،

@لندو آء5. آء5 هلندو ٽلندو ک

عشق جون ماڙيون برهه جا بنگال، چاڙهي چاڙهي ڪيون چڙهندو آء5.

�ڌ�ندء@ ڏاڍي داڌر، نانگو ٿيء5 تون نچندو آء5. دين ٻ

اڳ ته هئا سي اونها عجائب، پوء@ پنو پنو ڪيون پڙهندو آء5.

اصغر عاشق کي اليو لوري، نيزي نينهن جي تي نچندو آء5.

5ٺان د@ي م�ردي @ي تيز رفتار ا �ئي، ه�ئ 5ون گ@هن ڳ 5نهل ڪ ڪيچي ه�وت پماندي

5رالند@ي، م�ردي ماندي 5ر ڪ 5ونج و�انگ �ئي ڪ ڏ م�اري، پ @ي س� @ي بيدار س�سئ ٿ

يت ٿالن د@ي، م�ردي ماندي �تي ظالم ر� @ن@ گهيري، ت �ون ي� پ �ير� ڏيک ڪي پ

يراند@ي، �وڇ�ڻ ٻانهن س� �فن ب �ر ڪ لندي، ڪ �تي ٿالن و@چ ر5 آکي غالم فريد تم�ردي ماندي