Πλοήγηση στο ψηφιακό αλαλούμ της Βανέσσας Λουλουδάκη

[ 4 ]

Κυριακή 13 Σεπτεμβρίου:Το ανεπανάληπτο ιστολόγιο μιας ανατόμου

της γυναικείας ψυχής – Πλοήγηση στο ψηφιακό αλαλούμτης Βανέσσας Λουλουδάκη: Το μανιφέστο-

Το μυστηριώδες προφίλ-Η φανατική κολεκτίβατων αναγνωστριών της

ΜΙΑ ΣΤΕΝΤΟΡΕΙΑ ΦΩΝΗ... Ένα ακορντεόν... Γνωστές μελωδίες...Πάλι η φωνή, εκκωφαντική, βαρύτονη. Για μια στιγμή πίστεψα

ότι κάποιος ήταν στην κουζίνα και φώναζε: «Βοήθεια!» Δεν μπορούσανα ξεχωρίσω λέξεις. Οι γρίλιες του παραθύρου, που ήταν αριστερά απότο προσκέφαλό μου, λειτουργούσαν σαν ηχητικός παραμορφωτής. Τα-ραγμένος έκλεισα τα μάτια μου· προσπάθησα να μαζέψω δυνάμεις, νασυγκεντρωθώ. Η φωνή ήταν από κάποιον εφιάλτη που δε θυμόμουν;Όχι, ήταν πραγματική.

Ο Σέρβος με το ακορντεόν και την κόρη του έπαιζε κάτω από τοπαράθυρό μου, με το βαλκανικό ταμπεραμέντο του, ποτ πουρί απόανα γνωρίσιμες παριζιάνικες μελωδίες του Μεσοπολέμου. Και στα γυ-ρίσματα, σκαστά, για λίγα δευτερόλεπτα, την πιο γνωστή μελωδικήστροφή από τα «Κύματα του Δουνάβεως». Ναι, αυτός, ο Σέρβος, με τηβαρύτονη φωνή ήταν που φώναζε. Έπαιζε για τρία τέσσερα λεπτά καιμετά φώναζε. Η κραυγή ήταν δική του. Έστησα αυτί. Κατάλαβα μόνοτην πρώτη λέξη: «Παρακαλώωω...» Ακολουθούσαν τρεις τέσσερις λέ-ξεις που η βαριά σλάβικη προφορά του και ο παρακαλετός τόνος τηςεκφοράς τους τις έκανε ακατανόητες και στις δύο γλώσσες. Και μετάπάλι ένα ακόμα πιο βροντώδες και παρατεταμένο «Παρακαλώωω...»

LYKARIS sel_Final_Layout 1 19/04/2011 6:51 μ.μ. Page 287

Δεν ήμουν σίγουρος ότι ήταν Σέρβος. Έτσι μου είχε κολλήσει, γιατίτον είχα ακούσει μια φορά να τραγουδάει, με βαθιά, γεμάτη ντέρτι, νο-σταλγία και απογοήτευση φωνή, κάποιο τραγούδι που μου θύμισε έναάλλο που είχα ακούσει σε μια σέρβικη ταινία.

Κυριακή παρά Κυριακή, γύρω στις έντεκα το πρωί, αυτός και η κό-ρη του περιδιαβάζανε τους άδειους δρόμους της γειτονιάς μου και έκα-ναν καντάδα στη φιλευσπλαχνία αγουροξυπνημένων μικροαστών. Πά-ντα τους έδινα ένα χαρτονόμισμα των πέντε ευρώ. Περπατούσαν στημέση του δρόμου και κάθε τόσο στέκονταν. Αυτός για να εκπέμψει τιςνότες και τις παρακλήσεις του, και η μικρή, με το αεικίνητο βλέμμα,για να περισκοπήσει ένα γύρο και να δει ποιο μπαλκόνι ή παντζούρι θαανοίξει, για να τρέξει από κάτω του, χοροπηδώντας παιχνιδιάρικα, μετα κοτσιδάκια της να ανεμίζουν, και να μαζέψει τους πενιχρούς οβο-λούς της συμπόνιας. Σηκώθηκα, πήγα στο παντελόνι μου, βρήκα πέ-ντε ευρώ, τα έπιασα όπως κάθε φορά σε ένα μανταλάκι, βγήκα στομπαλκόνι, η μικρή με περίμενε, μου χαμογέλασε με τη γλυκύτητα τηςπρόωρα χαμένης παιδικής της αθωότητας, έπιασε το μανταλάκι με τοχαρτονόμισμα στον αέρα, έριξε τα χρήματα στο τσαντάκι της και μά-γκωσε το μανταλάκι στο κιτρινισμένο σαρκώδες φύλλο ενός φίκου πουπάσχιζε χρόνια τώρα να σωθεί από την αργή ξηρασία που τον είχε κα-ταδικάσει η ξεχασιά μου. Μου έδειξε με το βλέμμα άλλα δυο μανταλά-κια, από προηγούμενες φορές, να σφίγγουν το πλατύφυλλο του άμοι-ρου φίκου, με χαιρέτησε και με τα δυο της τα χεράκια, την χαιρέτησακαι εγώ και ξανάπεσα εξαντλημένος στο κρεβάτι.

Σηκώθηκα. Αν ήταν να συναντηθώ με τη Λουλουδάκη, έπρεπε να μά-θω κάποια πράγματα για αυτήν.

Δεν είχα κανένα βιβλίο της στο σπίτι. Πληκτρολόγησα το όνομάτης στο Google. Βρέθηκαν δύο χιλιάδες οχτακόσιες πενήντα δύο ανα-φορές. Πάνω πάνω, η διεύθυνση του επίσημου ιστολογίου της: http://www.vanesalouloudaki.blogspot.com/

Έκανα «κλικ» και μπήκα. Στην οθόνη, υπό τους ήχους μιας τελετουργικής ανατολίτικης συγ-

LYKARIS sel_Final_Layout 1 19/04/2011 6:51 μ.μ. 88

χορδίας, σχηματίστηκε η εισαγωγική σελίδα. Απίστευτη αισθητική:ένα χαρμάνι από χρώματα και μοτίβα, που θύμιζαν κάτι ανάμεσα σεολι γοχρωματική παραδοσιακή ιαπωνική ζωγραφική κακεντζίκου καιινδική εικονογραφία με αχνές, δυσδιάκριτες αναπαραστάσεις, πιθανό-τατα από το Κάμα Σούτρα.

Μάλιστα. Η συγγραφεύς Βανέσσα Λουλουδάκη είναι λάτρις τουΖεν. (Και του καλού σεξ;)

Κάνοντας «κλικ» στη μοναδική επιλογή «Εργογραφία και ΒήμαΔιαλόγου της Βανέσσας Λουλουδάκη», μπήκα στην κεντρική σελίδατου ιστολογίου της. Εδώ η αισθητική άλλαζε. Οι διάφορες επιλογές ή-ταν οργανωμένες γύρω από μια φωτογραφία του ανφάς της, που δέ-σποζε στο κέντρο, ψηφιακά επεξεργασμένη με εξπρεσιονιστικό στυλ.Φορούσε μαύρα γυαλιά και είχε το ύφος κάποιας που κοιτάζει προς ταπάνω και προς το πουθενά, στοχαστικά και αποστασιοποιημένα.

Στη βάση του ψηφιακού λαιμού της υπήρχε ένα αδρό συνθηματο-λογικό μανιφέστο. Με μικρές φράσεις οριοθετούσε συνοπτικά τις πη-γές της έμπνευσής της. Στις υποθέσεις των πεζογραφημάτων της κυ-ριαρχούσαν τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η σύγχρονη γυναίκαστις σχέσεις με το άλλο φύλλο: ο ανεκπλήρωτος έρωτας, η μοναξιά, ηπροδοσία, η σεξιστική φαλλοκρατική συμπεριφορά, το αμοιβαίο κερά-τωμα, η σχέση με το θείο και γενικότερα με το ανεξήγητο, που καθο-ρίζει την πορεία μιας ερωτικής σχέσης.

Ακολουθούσε ένα καλωσόρισμα προς τις ανώνυμες φίλες αναγνώ-στριές της.

Η αθεόφοβη! Αν όχι τίποτε άλλο, ήταν τουλάχιστον ευρηματική. Τοκαλωσόρισμα ήταν μια συρραφή από τους τίτλους των βιβλίων της, μεενδιάμεσες συνδετικές φράσεις, που αναδείκνυαν την πεζογραφική θε-ματική και προβληματική της:

Γεννήθηκα όταν με φίλησες, πέθανα όταν με άφησες.

Έζησα μόνο για λίγες βδομάδες, όσο με αγάπησες.

ΧΑΜΦΡΕΫ ΜΠΟΓΚΑΡΤ, διάσημος Υδροχόος

Αγαπητή μου φίλη αναγνώστρια, Πολύ χαίρομαι που πήρες την απόφαση να επικοινωνήσεις μαζί μου.

– Το ρομάντζο των καθαρμάτων


Όλες μας, σε κάποια φάση της ζωής μας, είδαμε να μας προσπερνά ο Μπό-

γιας της αδέσποτης αγάπης. Όλες μας έχουμε ξενυχτίσει Με μπαλαντέρ την προ-

δοσία, κρατώντας Το κόκκινο μήλο του Θεού και χύνοντας ώρες ατέλειωτες Τα

δάκρυα της Εύας, σιγοψιθυρίζοντας στον εαυτό μας: Ήθελα μόνο Το στερνό φι-

λί του Αδάμ.

Κάποια στιγμή, όταν το απροχώρητο είναι προ των πυλών μας και η Πληγή

που δε λέει να κλείσει κινδυνεύει να κακοφορμίσει, όλες μας έχουμε το δικαίω-μα, μην αντέχοντας άλλο, να αναφωνήσουμε: Αρσενικά; Άντε γεια... Είναι ηστιγμή που προτιμάμε να ξεκλειδώσουμε Το συρτάρι της καρδιάς μας, κι ας μηνξέρουμε τι θα βρούμε πια μέσα, παρά να αφήσουμε Το φάντασμα ενός ανώφε-

λου έρωτα να μας σταμπάρει με το άσβηστο σημάδι που αφήνει στο λαιμό μαςΤο φιλί της μαύρης οχιάς.

Είναι εύκολο για μια γυναίκα σήμερα να κλείσει Μονόκλινο στην Κόλα-

ση. Δεν είναι εύκολο όμως να βρεθεί, και μάλιστα, χωρίς τίμημα ακριβό, Οκαβαλάρης της αυγής, αυτός που θα μας αναζητήσει ως Μοναχικές πριγκί-

πισσες του δειλινού, θα σβήσει από τη μνήμη μας μονοκοντυλιά τα Λόγια α-

πό έναν ψεύτικο Παράδεισο, που μας παρέσυραν στα δύσβατα μονοπάτιατης ανυστερόβουλης καλοπιστίας μας, και θα μας οδηγήσει Στη γη των αρ-

χαγγέλων.Όλες μας έχουμε κάποια στιγμή συνθέσει την προσωπική μας Ωδή στη θλί-

ψη και τη γενναιότητα. Όλες μας έχουμε διαπιστώσει το πόσο βίαια Η σκοτεινή

πλευρά του «εγώ» μας μπορεί άξαφνα να μπει ανάμεσα σε εμάς και σε αυτόνπου μας ξελόγιασε και μας ξεγέλασε με το αγγελικό του πρόσωπο, το αθώοτου χαμόγελο, τα ωραία του λόγια, και να ανυψώσει ένα συννεφένιο, αλλά ω-στόσο απροσπέλαστο σιδηρούν παραπέτασμα.

Πόσες φορές δεν έχουμε χορέψει ανέμελα Με κλειστά τα μάτια της καρδιάς

κάτω από Τα τυχερά άστρα του ουρανού; Αλλά και πόσες φορές ο Έρωτας λα-

θροκυνηγός, που μας παραφυλάει παντού, δε μας κυνήγησε, εξαναγκάζονταςμας να βρούμε καταφύγιο σε Κατεργάρες αγκαλιές;

Αλίμονο! Όλο και μεγαλύτερη τύχη χρειάζεται πια, για να διασταυρωθούμεως Δραπέτισσες του πεπρωμένου μας, με εκείνη την ευλογημένη στιγμή, όπουη Μάγισσα ζωή θα κάνει τα απόκρυφα τσαλίμια της και Ο γιος του ανέμου θααναζητήσει απάγκειο λιμάνι στη Διψασμένη αγκάλη μας.

Αφουγκραστείτε, φίλες μου, τις εσωτερικές φωνές του «εγώ» σας και ανα-λογιστείτε: Πόσο χαρούμενες γινόμαστε όταν η καρδιά μας μπολιάζεται Με τις

ευλογίες του έρωτα; Συχνά αναρωτιόμαστε: Πόσες φορές στην ερωτική μας ζωή, τελικά, Ο πό-

θος έγινε καπνός; Όμως, ακόμα και τότε, όταν Όλα σκορπίστηκαν στο βρόντο,

εμείς εκεί, συνεχίζουμε να ζουζουνίζουμε, αιχμάλωτες βασίλισσες σε αφιλόξε-νες κυψέλες, μέχρι να δραπετεύσουμε για να ανταμώσουμε και πάλι Της μοί-


ρας τα γραμμένα και να βρούμε τη δύναμη υψώνοντας σημαία και γροθιά ενά-ντια στα σμήνη των θρασύδειλων κηφήνων.

Είναι στη φύση μας η ελπίδα σε εμάς να πεθαίνει πάντα τελευταία: Εκείπου απογοητευμένες έχουμε πείσει τον εαυτό μας ότι έχουμε κλείσει ως γυναί-κες και με ένα βλέμμα χωρίς ελπίδα αναρωτιόμαστε γιατί Όλη η ζωή μου είναι

ένας χωρισμός, ξάφνου η άμοιρη μοίρα αναγεννάται μέσα από τις στάχτες τηςκαι το άπιαστο όραμα γίνεται πάλι πραγματικότητα. Κάνουμε πέρα Τα κρίμα-

τα της κάλπικης αγάπης, ξεριζώνουμε από την ψυχή μας τα ακανθοφόρα άνθητης κατάθλιψης και αφηνόμαστε Στην αγκαλιά ενός απρόσμενου ονείρου, ευελ-πιστώντας να μη μας τα γυρίσει κι αυτό και γίνει Εφιάλτης από την πίσω πόρ-

τα.Το ξέρω, αγαπημένες μου φίλες, είναι στη φύση του αρσενικού να μας εξω-

θεί να καταφεύγουμε στην Εκδίκηση και όποιος αντέξει. Δεν πρέπει να τους κά-νουμε όμως το χατίρι. Γνωρίζουμε και εμείς τι αδάμαστες δυνάμεις κρύβει Ηαλχημεία του έρωτα. Έχουμε και εμείς τον τρόπο μας να αξιοποιήσουμε τα μα-γικά του φίλτρα και να τους ξεπληρώσουμε τις ατιμίες και τις πομπές τους καιμε τις δυο πλευρές του ίδιου νομίσματος.

Aν είναι δυνατόν! Τριάντα πέντε τίτλοι! Σε πόσα χρόνια; Ο κάθετίτλος ήταν υπερσύνδεσμος, και με ένα «κλικ» σε οδηγούσε σε ένα νέοπαράθυρο με το εξώφυλλο, την περίληψή του, τις όποιες παρουσιάσειςτου από εφημερίδες και περιοδικά ποικίλης ύλης, φωτογραφίες από εκ-δηλώσεις και υπογραφές βιβλίων της σε βιβλιοπωλεία και υπαίθριεςεκθέσεις, και βέβαια, τον οργανωμένο ημερολογιακά, για κάθε βιβλίοτης, διάλογο με τις αναγνώστριές της.

Έκανα κλικ στην επιλογή «Περισσότερα για Μένα». Εμφανίστηκεμια οθόνη με έντονο ροζ φόντο, κάθετα μοιρασμένη στα δυο: Αριστεράκαι πάνω, υπήρχε μια φωτογραφική σύνθεση, που την αποτελούσαντέσσερις μικρότερες φωτογραφίες της, ψηφιακά επεξεργασμένες όπωςτα ποπ άιντολ του Άντυ Γουόρχολ, τα γνωστά πορτρέτα της Μέριλινκαι του Μάο. Από κάτω της ακριβώς, έβγαινε ο πίνακας με τα στατι-στικά επισκεψιμότητας. Μέσα σε λιγότερο από ένα χρόνο, είχε δεχτείεκατόν τριάντα δύο χιλιάδες εφτακόσιες είκοσι επισκέψεις, από γυναί-κες, υποθέτω, στη συντριπτική τους πλειονότητα.

Σε όλο το δεξιό τμήμα της οθόνης, μέσα σε ένα μεγάλο πλαίσιο μεαναγεννησιακά μοτίβα στις στρογγυλεμένες του γωνίες, φιγουράριζε


η αυτοβιογραφική παρουσίαση της Αυτής Μεγαλειότητος ΒανέσσαςΛουλουδάκη.

ΒΑΝΕΣΣΑ ΛΟΥΛΟΥΔΑΚΗ

ΦΥΛΟ: Γυναίκα. ΖΩΔΙΟ: Υδροχόος, 20/01-18/02 (παρά μία ημέρα Ιχθύς, 19/02-20/03). ΑΠΑΣΧΟΛΗΣΗ: Συγγραφεύς, αποκλειστικά.ΤΟΠΟΣ: Γεννήθηκα και ζω μόνιμα στην Αθήνα.ΓΙΑ ΜΕΝΑ: Νιώθω τυχερή που μου δόθηκε το υπέρτατο χάρισμα της γρα-

φής. Ζω μόνο όταν γράφω. Αναπνέω μόνο όταν σκέφτομαι τη μοίρα των η -ρώων μου. Κρυφακούω τις ιστορίες τους και τους δίνω πνοή. Παραδίδομαιανυ περάσπιστη στα ερεθίσματά τους. Ανταποδίδω πάντα με ευγνωμοσύνη.Επι νοώ νέους κόσμους και ενσωματώνω σε αυτούς δικές μου και δικές σαςβιωματικές εμπειρίες. Είμαι μια καλοκουρδισμένη μηχανή παραγωγής συναι-σθημάτων, που λειτουργεί ασταμάτητα, είτε έξω είναι χαρά Θεού είτε βρέχειείτε χιονίζει. Μισώ την ατελέσφορη απόγνωση όσο τίποτε άλλο. Οι απελπισμέ-νες καταστάσεις απαιτούν πολλές φορές απελπισμένες διεξόδους.

Όταν γράφω, δεν ακολουθώ, συνειδητά τουλάχιστον, κανέναν κανόναπου υπαγορεύεται από την οποιανδήποτε σκοτεινή σκοπιμότητα. Δε ζω καιδε γράφω με βάση τις αρχές κάποιου αποστειρωμένου φιλολογίζοντος πρω-τοκόλλου. Ζω και γράφω αναζητώντας την ίδια στιγμή τη χαρά μέσα στη λύ-πη και τη λύπη μέσα στη χαρά. Γαντζώνομαι γερά από το πεπρωμένο και α-φήνω την τύχη να με στροβιλίζει ελεύθερα, μέσα στον ανεμοστρόβιλο πουγεννάει, αλλά και εξαφανίζει τα καλά και τα κακά της ευτυχίας και της δυστυ-χίας.

Το μυαλό του καλού συγγραφέα είναι σαν τον καρχαρία. Βρίσκεται διαρ-κώς σε κίνηση.

Είμαι από αυτές που πιστεύουν ότι μια ολιγοπώλητη συγγραφεύς, κατα-σκευασμένη από τη διαφήμιση και την κατεστημένη κριτική, και πριμοδοτημέ-νη από αμφίβολης αντικειμενικότητας επιτροπές βραβείων, είναι, στην καλύ-τερη περίπτωση, ένα αυτάρεσκο, εξαπατημένο, ανόητο ίνδαλμα με ημερομηνίαλήξεως.

Ως συγγραφεύς είμαι μια ηδονοβλεψίας που καραδοκεί και κατασκοπεύειτην ίδια της τη ζωή, αλλά και τις ζωές των γύρω της και, με το μυαλό, την τέχνηκαι τη διαίσθησή μου, τις μεταπλάθω σε ιστορίες.

Θεωρώ ότι το έργο κάθε γνήσιου καλλιτέχνη αντικατοπτρίζει την ίδια τουτη ζωή και αντικατοπτρίζεται σε αυτήν. Αυτή είναι ο μυστικός του κήπος, όπουεπιστρέφει πάντα, για να κόψει πότε τους ώριμους, πότε τους άγουρους καιπότε τους απαγορευμένους καρπούς της έμπνευσής του ή για να τους αφήσει


να σαπίσουν και να γίνουν το λίπασμα που θα γεννήσει μια ακόμα πιο πλούσιακαρποφορία.

Παρατηρώ τον κόσμο που με περιτριγυρίζει. Ανακαλύπτω, στοχάζομαι καιαναστοχάζομαι. Συμμερίζομαι τους εφιάλτες των άλλων και αποζητώ τη με-τεγγραφή τους στο υποσυνείδητό μου, χωρίς να φοβάμαι. Λατρεύω ό,τι δονεί-ται από πάθος και είναι τζαζ, ροκ και φάνκι.

Η πολύτιμη, αέναη περιπέτεια της γραφής χαρίζει σε εμάς, τις θεραπαινί-δες της, την πολυτέλεια του να καταφεύγουμε σε ένα απροσπέλαστο καταφύ-γιο, που μας προστατεύει από τους εσωτερικούς και εξωτερικούς μας δαίμο-νες, από τη λεηλασία του «είναι» μας, από το να εκτιθέμεθα, γυμνές και ανυπε-ράσπιστες, σε αδηφάγα βλέμματα ασεβών.

Είμαι ελεύθερο ον, πονόψυχη, τρυφερή, έντονα κριτική και μόνιμα διεκδι-κητική απέναντι στο αρσενικό πρόσωπο της εξουσίας.

ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝΤΑ: Διάβασμα. Μουσική. Ταξίδια. Τέχνη (ιδιαίτερα η ζωγραφι-κή της Ανατολής). Γυμναστική. Οτιδήποτε μπορεί να με κρατάει ζωντανή γιανα υπηρετώ απρόσκοπτα τη μυσταγωγία της γραφής.

ΑΓΑΠΗΜΕΝΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ: Αν ξεκινήσω, δε θα τελειώσω ποτέ.ΑΓΑΠΗΜΕΝΗ ΜΟΥΣΙΚΗ: Επίσης, αν ξεκινήσω, δε θα τελειώσω ποτέ. ΑΓΑΠΗΜΕΝΑ ΒΙΒΛΙΑ: Μαντέψτε.ΒΑΝΕΣΣΑ ΛΟΥΛΟΥΔΑΚΗ Ιστολόγια του/της.

Πανέξυπνη η Λουλουδάκη! H ακομπλεξάριστη αυτογνωσία στηνυπη ρεσία του ομογενοποιημένου γούστου του κοινού της. Καμία δέ-σμευση για τις κινηματογραφικές, μουσικές και αναγνωστικές της προ -τιμήσεις. Η τεχνική της μη απάντησης, με τρεις διαφορετικούς τρό-πους. Τον αόριστο, τον ευθέως αρνητικό και το σκοπίμως θολό και μυ-στηριώδη. Και η καθεμιά από τις αναγνώστριές της ας φανταζόταν καιας ταυτιζόταν με ό,τι της πήγαινε καλύτερα.

Η τύπισσα πλάσαρε τον εαυτό της ως τη μυστηριώδη διανοούμενησυγγραφέα, που είναι προσιτή, όπως η φιλενάδα της διπλανής πόρτας,διαθέσιμη την κάθε στιγμή για διαρκή αλληλεπίδραση με το κοινό της.

Άρχισα να διαβάζω άτακτα κείμενα, σχόλια, ερωτήσεις, ποιήματακαι εξομολογήσεις των θαυμαστριών της. Ένας άλλος άγνωστος, ασύλ -ληπτος κόσμος σε παραλήρημα αποκαλύφθηκε μπροστά μου.

Την θαύμαζαν και την πίστευαν φανατικά, όπως μια αίρεση λατρεύεικαι υμνολογεί στα τυφλά τον αρχηγό της. Της έγραφαν σαν να μιλού-σαν στον εξομολογητή, τον εξορκιστή ή τον Ίρβιν Γιάλομ.


Η ίδια, μέσα από τα σχόλια, τις παρεμβάσεις και τις απαντήσειςτης σε ερωτήματα, απόψεις και παράφορες εκδηλώσεις θαυμασμούκαι υποστήριξης του έργου της, αναγορευόταν κάτι ανάμεσα σε θηλυ-κή γκουρού και σύγχρονη Ηγερία, που ευχαριστούσε σεμνά και ταπει-νά και, με συγκρατημένη μετριοφροσύνη, συμπαραστεκόταν, συμβού-λευε και ενέπνεε ελπίδα. Και έτσι ασκούσε υπόγεια, συνειρμική επιρ-ροή στην προσωπική, πνευματική και συναισθηματική ζωή όσων τηνεμπιστεύονταν.

Ήθελε και να είναι και να φαίνεται η προικισμένη γυναίκα συγγρα-φεύς που δεν εμπνέεται και γράφει απομονωμένη, σε συνθήκες ατομι-κού θερμοκηπίου. Μέσα από την άμεση σχέση αλληλεπίδρασης, πουφρόντιζε να έχει με το αναγνωστικό της κοινό, έπαιρνε ιδέες και δύνα-μη, για να του τις ανταποδώσει στο πολλαπλάσιο, χαρίζοντας του συναι -σθηματικά πολεμοφόδια μέσα από τις πεζογραφικές της δημιουργίες.

Ο λόγος της δεν είχε καμία σχέση με το πρότυπο της γυναικείαςκλάψας, της φιλοσοφίας του αδύναμου φύλλου. Ούτε όμως και με αυτότου απομονωτικού αντιαρσενικού φεμινισμού, που προτιμούσε την κα-ταγγελία και την υποχώρηση από τη διεκδίκηση μιας πραγματικήςισο τιμίας, ιδιαίτερα στο πεδίο των ερωτικών σχέσεων. Ο λόγος της,θεληματικός, διεκδικητικός, επιθετικός, απέπνεε παράσταση νίκης.

Η Βανέσσα Λουλουδάκη δεν ήθελε να είναι η απόμακρη συγγραφεύς,που αρέσκεται να δίνει μόνο συγκαταβατικό κουράγιο και πρακτικέςσυμβουλές. Ήθελε να είναι η καλύτερη φίλη για την καθεμιά αναγνώ-στριά της ξεχωριστά, έτοιμη να πιει μαζί της τον πρωινό τους καφέ καινα συζητήσουν για τα δικά τους. Ήταν η συγγραφεύς που δε σνομπά-ρει, αλλά προσφέρει απλόχερα βήμα διαλόγου σε όσες την εμπιστεύο-νται και έχουν ανάγκη να μιλήσουν. Τους έδειχνε με τον τρόπο της ότιαυτή, με τις δικές της και τις δικές τους εμπειρίες και την τέχνη τηςκαταλύτη, μπορούσε να τις βοηθήσει να συμφιλιωθούν με τις υπαρξια-κές τους νευρώσεις.

Η Βανέσσα Λουλουδάκη ήθελε να εμπνέει, να παροτρύνει και ναπροτρέπει, ως φίλη, τις ζηλώτριες αναγνώστριές της να συμμετέχουνμε τη δική τους πρόζα, τα δικά τους πεζά και έμμετρα πρωτόλεια· ναπαίρνουν, με τον αυθόρμητο καταιγιστικό και παραληρηματικό τους


λόγο, και οι ίδιες ενεργά μέρος στη μέθεξη που προκαλεί το ιδιαίτεροεκλαϊκευμένο είδος πεζογραφίας, το οποίο υπηρετούσε.

Αν κάτι ξεχείλιζε από τα ψηφιακά περιθώρια του ιστολογίου της,ήταν η οικειότητα. Ήταν μια από αυτές που την διάβαζαν. Ο δικόςτους άνθρωπος, που είχε το χάρισμα να ακούει τις άλλες, να καταγρά-φει τις σκέψεις τους· που είχε την ικανότητα να μαντεύει τις αιτίες τωνπροβλημάτων και τις αγωνίες που τις ταλανίζουν και, με τον τρόπο της,να επεμβαίνει και να εξωθεί τη μοίρα τους να αλλάξει ρότα. Ήταν αυτήπου μπορούσε και τους πρότεινε εναλλακτικές ελπίδες φαντασιώσεων,ας είναι και φρούδες, για να αντέξουν τη μοναξιά και την απόρριψη.

Φαίνεται πως αυτό το διαταξικό είδος πεζογραφίας είχε στις μέρεςμας καταφέρει στις μη προνομιούχες αναγνώστριες να αντικαταστήσειτις καφετζούδες, τις χαρτορίχτρες και τις χειρομάντισσες ή, έστω, ναλειτουργήσει συμπληρωματικά ή παραπληρωματικά σε αυτές, και στιςπρονομιούχες τον ψυχαναλυτή. Σημαντικό τμήμα του γυναικείου πλη-θυσμού μέσης ηλικίας, μαζί με τη μαντική αναζήτηση για το τι τουςέφται γε ή για το τι θα τους συνέβαινε στο μέλλον, ήθελε, ως ύστεροαπο κούμπι, και κάποια που να τους δημοσιοποιεί τα βάσανά τους, νατους ερμηνεύει τους καλούς και κακούς οιωνούς, να τους εκλογικεύειτο καθημερινό τους άγχος και να τους προτείνει κάποιες λογικοφανείςαποδράσεις από το κακό το ριζικό τους.

Δεν είχε σημασία αν οι περισσότερες από αυτές, τελικά, δε θα τολ-μούσαν ποτέ να δοκιμάσουν τη χαρά και τις συγκινήσεις, που προσφέ-ρει το ρίσκο της σύγκρουσης και της απόδρασης. Σημασία είχε ότι, ανποτέ τα κατάφερναν και έβρισκαν το κουράγιο, αυτό θα οφειλόταν στοότι είχαν από κάπου να πια στούν: από τη μεγάλη τους φίλη, τη συγ-γραφέα Βανέσσα Λουλουδάκη.

Να γιατί όλες αυτές οι γυναικείες σταυροφόρες στρατιές των οπα-δών της, με το που έβγαινε ένα καινούργιο της βιβλίο, θεωρούσαν αντα -πόδοση τιμής και υποχρέωσής τους να κινητοποιηθούν αυτόβουλα απόπόρτα σε πόρτα και να το διαδώσουν από στόμα σε στόμα σε κάθε χα-μένη στο άναστρο χάος θηλυκή ψυχή που γνώριζαν.

Έμεινα κατάπληκτος! Το ιστολόγιο της Βανέσσας Λουλουδάκη ή-ταν μια δραστήρια κολεκτίβα αυτού που έχει αποκληθεί συμβατικά


«“ροζ” λογοτεχνία»· ένα ανοιχτό μελίσσι, στο οποίο χιλιάδες αλληλέγ-γυες εργάτριες μέλισσες αισθάνονταν την ανάγκη να μπουν καθημερι-νά, για να συζητήσουν με τη βασίλισσά τους, να τρυγήσουν από το χα-ρισματικό βασιλικό πολτό της, να πάρουν δυνάμεις για να αυτορρυθ-μίσουν τις παρενέργειες της κατάθλιψής τους.

Τι άλλο να σκεφτώ; Φοβερό το μάρκετινγκ της Βανέσσας Λουλου-δάκη!


Πλοήγηση στο ψηφιακό αλαλούμ της Βανέσσας Λουλουδάκη

Documents