Ένας Ναουσαίος ιερέας στην δίνη του Μακεδονικού αγώνα

Όνομα: Ήρα ΚαραγιαννοπούλουΣχολείο: 1ο Λάππειο Γυμνάσιο Νάουσας Τάξη: Γ2

Εργασία που εκπονήθηκε στο πλαίσιο του πανελληνίου μαθητικού διαγωνισμού τοπικής ιστορίας «Νικόλαος Σβορώνος»Επιβλέπων καθηγητής: Γεώργιος Μάλλιος ΠΕ02 Φιλόλογος

Νάουσα 2012Πρόλογος

Αναζητώντας... τα ίχνη ενός προγόνου

Το όνομά μου είναι Ήρα Καραγιαννοπούλου, και ως τρισέγγονη του Παπαγιώργη θα ήθελα να αφιερώσω σε αυτόν αυτήν την εργασία.

Ο Παπαγιώργης ήταν ένα από τα πιο σημαντικά πρόσωπα της Νάουσας που συμμετείχαν στον Μακεδονικό αγώνα, γι’ αυτό και το όνομά του έμεινε γραμμένο στην ιστορία της Νάουσας. Ο Παπαγιώργης, δεν ήταν μόνο ένας ιερέας, αλλά έπαιξε και σημαντικό ρόλο ως Μακεδονομάχος στην Απελευθέρωση της Νάουσας από τους Οθωμανούς. Κατά την περίοδο του Μακεδονικού Αγώνα λειτούργησε ως πράκτορας του ελληνικού κράτους, της «Παλιάς Ελλάδας», όπως ονόμαζαν τότε τα ελεύθερα τμήματα του ελληνισμού οι σκλαβωμένοι ακόμη Μακεδόνες. Ο Παπαγιώργης αναφέρεται σε αρκετά βιβλία σχετικά με τον Μακεδονικό αγώνα, καθώς και σε μερικά τοπικά λογοτεχνικά αφηγήματα1. Η σημαντικότερη πηγή πληροφοριών είναι ένα απόσπασμα από το χειρόγραφο ημερολόγιο της κόρης του2, η οποία τότε ως μικρό κορίτσι παρακολουθούσε αρκετά γεγονότα στα οποία συμμετείχε ο πατέρας της. Ο Μακεδονικός Αγώνας Η καίρια γεωγραφική θέση της Μακεδονίας υπήρξε η αιτία για την προσάρτηση ή την κατάκτησή της από διάφορους γειτονικούς λαούς ανά τους αιώνες. Η κατάκτηση της Μακεδονίας από τους Τούρκους είχε ολοκληρωθεί μέχρι το 1430. Στους αιώνες που ακολούθησαν πραγματοποιήθηκαν πολλοί τοπικοί ξεσηκωμοί και εξεγέρσεις εναντίον της οθωμανικής καταπίεσης σε όλη την περιοχή3 με αποκορύφωμα τα ηρωικά κινήματα του 1821-2 (επαναστάσεις Χαλκιδικής και Νάουσας), του 1854 και του 1878. Παρόλα αυτά οι Μακεδόνες παρέμειναν υπό οθωμανικό ζυγό.4

1 Σαμαρά 1969 και 2005.2 Τζινίκου-Κακούλη, 1992, σελ 269-2713 Βακαλόπουλος 1990, σελ. 255.4 Για την νεότερη ιστορία της Μακεδονίας μετά την οθωμανική κατάκτηση ως και τις παραμονές της απελευθέρωσης, βλ. τα επιμέρους άρθρα στο Κολιόπουλος και Χασιώτης 1992.

2

Στα τέλη του 19ου και στις αρχές του 20ου αι. την κατάσταση εκμεταλλεύονται οι Βούλγαροι, οι οποίοι ήδη από το 1878 επιδίωκαν να επεκταθούν σε περιοχές της Μακεδονίας, ειδικά σε αυτές που κατοικούνταν από σλαβόφωνους πληθυσμούς. Με όχημα την αυτοκέφαλη βουλγαρική εκκλησία η Βουλγαρία προσπαθεί να προσελκύσει τους πληθυσμούς αυτούς και να τους αποσπάσει από το Οικουμενικό Πατριαρχείο Κωνσταντινούπολης που εξυπηρετούσε τα ελληνικά συμφέροντα. Για τον σκοπό αυτό οι Βούλγαροι και οι ντόπιοι υποστηριχτές τους προβαίνουν σε βιαιοπραγίες εναντίον των ελληνικών πληθυσμών και τότε στην ουσία αρχίζει ο Μακεδονικός αγώνας.

Ο Λάμπρος Κορομηλάς, ο Παύλος Μελάς, και όλοι οι άλλοι Μακεδονομάχοι ενθαρρύνουν το λαό . Οι Έλληνες οργανώνονται με τη βοήθεια της εκκλησίας και του Ελληνικού Προξενείου της Θεσσαλονίκης. Οι Τούρκοι αρχίζουν να ψάχνουν στα σπίτια , χτίζονται κρυψώνες για να φυγαδεύονται τα σώματα Μακεδονομάχων και τα μοναστήρια γίνονται κέντρα ανεφοδιασμού. Νέα σώματα Ελλήνων πολεμιστών φτάνουν απ’ την ελεύθερη Ελλάδα για τον κοινό αγώνα.

Το 1908 Τούρκοι αξιωματικοί, γνωστοί ως Νεότουρκοι, ξεσηκώνουν τον πληθυσμό εναντίον του Σουλτάνου, υποσχόμενοι δήθεν προνόμια όπως ισονομία και αμνηστία στους Έλληνες και στους άλλους χριστιανικούς πληθυσμούς. Ωστόσο το Νεοτουρκικό καθεστώς αποδείχθηκε τελικά ακόμη πιο καταπιεστικό, επειδή προωθούσε την ομογενοποίηση των εθνικών μειονοτήτων και την δημιουργία ενός εθνικά καθαρού τουρκικού κράτους. Τότε οι Βαλκάνιοι, μη θέλοντας να χάσουν την εθνική ταυτότητά τους, αποφάσισαν να επέμβουν. Με τη συμμαχία των βαλκανικών λαών, οι Έλληνες, Βούλγαροι, Σέρβοι και Μαυροβούνιοι αγωνίστηκαν μαζί κατά των Τούρκων. Στους βαλκανικούς πολέμους 1912/13 η Μακεδονία τελικά απελευθερώθηκε. Τις βόρειες επαρχίες πήραν η Σερβία και η Βουλγαρία, τις νότιες και κεντρικές περιοχές, όπου και οι πιο συμπαγείς ελληνικοί πληθυσμοί, η Ελλάδα.

Χωρίς τον τετράχρονο ένοπλο Μακεδονικό Αγώνα η απελευθέρωση θα ήταν ανέφικτη. Χύθηκε πολύ αίμα. Όμως με τα χρόνια τα μίση ξεχάστηκαν και έμεινε ο θρύλος. Δεν πρέπει να ξεχάσουμε τι οφείλουμε στους επώνυμους και ανώνυμους αγωνιστές.

3

Ζωή και Έργο του Παπαγιώργη

Η οικογένεια του Παπαγιώργη

Ο Παπαγιώργης γεννήθηκε το 1861 και πέθανε το 1923. Μεγάλωσε στη Νάουσα, όπως και όλο το γένος του. Το παρατσούκλι «Λυμπινιάς» προέρχεται πιθανώς από τη λέξη «λιμπίζομαι», επειδή ο Παπαγιώργης ήταν καλοσυνάτος, κεφάτος, λίγο πειραχτήρι και είχε συχνά κοκκινωπά μάγουλα λόγω της αγάπης προς το καλό ναουσαίικο κρασί. 5 Η κατοικία του βρισκόταν στην σημερινή οδό Παπαγιώργη, η οποία, αφιερωμένη σ’ αυτόν, πήρε αργότερα το όνομά του. Η οικονομική κατάσταση της οικογένειας δεν ήταν και ιδιαίτερα καλή. Παντρεύτηκε στις 17 Ιανουαρίου 1885, πριν γίνει ιερέας, την Ευγενία Κολτσάκη, με προίκα 10.510 γρόσια, σύμφωνα με τον δεύτερο κώδικα της Ιεράς Μητροπόλεως Βεροίας και Ναούσης (σελ. 37)6. Η Ευγενία Κολτσάκη δυστυχώς πέθανε νωρίς. Μαζί της είχε αποκτήσει τρία παιδιά, την Αικατερίνη,(*1886, †1963) η μεγαλύτερη από τα τρία αδέλφια, το Σταύρο (*1893, † 1934) και την Ελισάβετ7. Με την έναρξη του Μακεδονικού αγώνα, ειδικά όταν έφυγε για την Πελοπόννησο ο Παπαγιώργης, η Κατερίνα έμεινε μόνη της με το βάρος

5 Θάλεια Σαμαρά,1969, σελ 106.6 Βαλσαμίδης 2010, σελ. 322.7 Οι πληροφορίες αυτές επιβεβαιώνονται από το Πιστοποιητικό οικογενειακής κατάστασης του Δήμου Νάουσας, αρ πρωτ. 35332/2011. Για την Ελισάβετ δεν είναι γνωστό πότε γεννήθηκε και πότε πέθανε, αλλά ήταν το μικρότερο παιδί του Παπαγιώργη.

4

Ο Παπαγιώργης Καραγιαννόπουλος και τα παιδιά του σε μια οικογενειακή φωτογραφία. Το μικρό κορίτσι είναι μια γειτονοπούλα.

της φροντίδας στους ώμους της, αφού ήταν ακόμα μικρό κορίτσι. Με πολύ θάρρος και αυταπάρνηση όμως μπόρεσε και τα ξεπέρασε όλα αυτά8.

Το έργο του Παπαγιώργη

α) Η εκκλησιαστική ζωή

Για πολλά χρόνια ο Γιώργος Καραγιαννόπουλος υπηρέτησε ως ιερέας στον μητροπολιτικό ναό της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος. Εκείνη την εποχή, το σύνολο των ιερέων στην Νάουσα ήταν δώδεκα, τρεις για καθεμιά από τις 4 ενορίες της πόλης, δηλαδή της Μεταμορφώσεως, του Αγίου Μηνά, της Παναγίας και του Αγίου Γεωργίου.

Σε συνεδρίαση της 14ης

Σεπτεμβρίου του 1892 αποφασίστηκε να μειωθούν οι Ιερείς σε δύο ανά ενορία. Ανάμεσα στους οκτώ που παρέμειναν στις ενοίες τους ήταν και ο Παπαγιώργης (μαζί με τον Παπα-Νικόλαο). Γνωρίζουμε ότι οι ενορίες Αγίου Μηνά και Μεταμορφώσεως αντέδρασαν με γραπτές αναφορές ζητώντας τον διορισμό ιερέων πλέων των δύο, όμως το αίτημα απορρίφθηκε 9.

Το 1894 σε σύσκεψη των ιερέων «Όλων των τμημάτων της πόλεως», μπήκαν κάποιοι κανόνες στα δικαιώματα των ιερέων, (όπως ότι για την τέλεση λειτουργίας σε παρεκκλήσιο πρέπει να καλείται ο ιερέας της ενορίας, με πρόστιμο μιας λίρας υπέρ των σχολείων για αυτούς που δεν το τηρούσαν). Την πράξη υπέγραψε ο αρχιερατικός επίτροπος Νέστωρ και οι ιερείς της πόλης, μεταξύ των οποίων και ο Παπαγιώργης.10

8 Α Τζινίκου-Κακούλη 1992, σελ 269-271.9 Βαλσαμίδης, 2010, σελ. 105.10 Ό.π., σελ. 106-107.

Πορτραίτο του Παπαγιώργη Λυμπινιά σε ώριμη ηλικία. www.imma.edu.gr.

5

Στις 13 Μαΐου 1901, έγιναν οι εκλογές Ενοριακών αντιπροσώπων, ως μέλη της Κοινοτικής Αντιπροσωπείας. Ο Παπαγιώργης εκλέχτηκε Πρόεδρος της ενορίας Μεταμορφώσεως στη Νάουσα11.

Ο

Παπαγιώργης ήταν γνωστός για την φιλανθρωπική του δράση και την φροντίδα του προς τους φτωχούς κατοίκους της ενορίας του. Έτσι, σύμφωνα με προφορικές πληροφορίες, ο Παπαγιώργης την ημέρα του Αγιασμού των Υδάτων προχωρούσε από γειτονιά σε γειτονιά με τους

11 Ό.π., σελ. 245 .

6

Το βαπτιστικό του Νικόλαου Σπάρτση, υπογεγραμμένο υπό του ιερέως Καραγιαννόπουλου, Εφημερίου του Ι. Ναού της Μεταμορφώσεως εν Ναούση, τη 25 Ιουλίου 1921.’ (Σπάρτσης 2003, 195)

άλλους ιερείς για να αγιάσουν τα σπίτια, μαζεύοντας όμως και χρήματα υπέρ της Εκκλησίας, που έπρεπε βέβαια να σταλούν στη Μητρόπολη της Βέροιας. Λέγεται ότι, όταν ο Παπαγιώργης έφτανε σε σπίτια πλούσιων Ναουσαίων (και δεν ήταν λίγοι εκείνη την εποχή, ειδικά στην ενορία του), τους προέτρεπε να δώσουν καμιά λίρα παραπάνω, ενώ στους φτωχούς άδειαζε όλο το πουγκί με τα χρήματα που είχε μαζέψει μέχρι εκείνη τη στιγμή. Το αποτέλεσμα ήταν η Μητρόπολη στη Βέροια να παραπονεθεί γιατί στέλνονταν τελικά μόνο λίγα χρήματα. Παρόλα αυτά ο Παπαγιώργης δε σταμάτησε να βοηθάει τους φτωχούς υλικά και ηθικά.

Άλλες ιστορίες λένε πως τα δύο πιστόλια που είχε πάντα κάτω από το ράσο του για περίπτωση ανάγκης, τα χρησιμοποιούσε και για άλλο σκοπό: την Κυριακή της Ανάστασης, έβγαινε τα μεσάνυχτα αφού τελείωνε τη λειτουργία και πυροβολούσε πάντα πρώτος στον ουρανό σηματοδοτώντας το χαρμόσυνο μήνυμα της Ανάστασης του Χριστού.

β) Αγώνας εναντίων των Τούρκων-Ένας… αλλιώτικος Παπάς-

7

Η Μεταμόρφωση σήμερα

Μεγάλο κομμάτι της ζωής του ο Παπαγιώργης ήταν πράκτορας. Όλα ξεκίνησαν όταν ο Κορομηλάς, τότε γενικός πρόξενος στη Θεσσαλονίκη, ήθελε με κάθε τρόπο να σταματήσει τη Βουλγάρικη προπαγάνδα και δράση.12

Το Γενικό προξενείο έγινε κέντρο του αγώνα. Ζήτησε νέους αξιωματικούς για να οργανωθούν με πληροφοριοδότες. Έτσι ήρθαν στη Μακεδονία ο Κ. Μαζαράκης και άλλοι. Αυτοί μόλις έφτασαν άρχισαν την αναζήτηση πρακτόρων και αρχηγών για τον ένοπλο αγώνα.

Ο Μαζαράκης, με την τοπική επιτροπή στη Νάουσα όριζαν πράκτορες, ανάμεσα στους οποίους ήταν και ο Παπαγιώργης. Ο Παπαγιώργης φιλοξένησε το Μαζαράκη στο σπίτι του, όπου γίνονταν συχνά οι μυστικές τους διαβουλεύσεις.13

Το Πάσχα του 1906 ήρθαν ο Σπυρομήλιος, αρχηρός ενός Ελληνικού ένοπλου σώματος ,ο Μαζαράκης και 200 άλλοι άντρες στο Βέρμιο. Κάλεσαν τον Παπαγιώργη να τους πάνε στο βουνό τρόφιμα. Ήταν και άλλοι εκεί και γλέντησαν όλοι μαζί. Λίγο άργότερα στο Βλάντοβο (σημ. Αγρας Πέλλας) έγινε μεγάλη μάχη όπου τραυματίστηκε ο Σπυρομήλιος. Ο Παπαγιώργης μαζί με άλλους Ναουσαίους φρόντισαν να τον πάρουν και να τον κρύψουν στη Νάουσα, αρχικά σε σπίτι, αργότερα στη Μεταμόρφωση. Για να μην πέσει στα χέρια των Τούρκων παρίσταναν ψεύτικη κηδεία. Ο Παπαγιώργης διάβασε την νεκρόσιμη ακολουθία και ο Σπυρομήλιος ήταν στο νεκροκρέβατο με λουλούδια. Έφτασαν μέχρι το νεκροταφείο και από ‘κει τον φυγάδευσαν.14

12 Τζινίκου-Κακούλη 1992, σελ 269-271.13 Ό.π. σελ. 269.14 Τζινίκου-Κακούλη , σελ 270.

Ο Μαζαράκης (κύρια μορφή) με τους συντρόφους του.

8

Ο Σπυρομήλιος ως αξιωματικής της χωροφυλακής

Το γεγονός όμως που άλλαξε όλη τη ζωή του Παπαγιώργη ήταν η εκτέλεση του τούρκου Αντήλη (Τούρκικα: Adil) το 1906. Ο τούρκος αυτός ήταν πληροφοριοδότης των τουρκικών αρχών. Όλα ξεκίνησαν μία μέρα, όταν ο Παπαγιώργης βγήκε για μια βόλτα και άκουσε μια γυναίκα να καλεί σε βοήθεια. Ο Παπαγιώργης αμέσως έτρεξε να δει πού βρισκόταν η γυναίκα και τι είχε συμβεί, όταν είδε τον Τούρκο Αντήλη που προσπαθούσε να τη βιάσει. Γενικά είναι γνωστό από προφορικές μαρτυρίες ότι ο συγκεκριμένος Τούρκος παρενοχλούσε τις γυναίκες15.

Φαίνεται πάντως ότι ανάμεσα στον Παπαγιώργη και στον Αντήλη υπήρχαν και προσωπικές αντιπαλότητες, επειδή ο Τούρκος ήταν «Ρουφιάνος», δηλαδή προδότης που μαρτυρούσε στους Τούρκους κυβερνήτες πού κρύβονταν οι αντάρτες. Έτσι ο Παπαγιώργης είχε μεγάλο πρόβλημα με τους Τούρκους. Το σπίτι του το χρησιμοποιούσαν ως καταφύγιο ανταρτών και Μακεδονομάχων, είχε μετατραπεί σε πρόχειρο χώρο περίθαλψης πληγωμένων του πολέμου, και εκεί γίνονταν οι μυστικές συγκεντρώσεις των ανταρτών16. Ο ανεφοδιασμός των ανταρτών γινόταν τη νύχτα μέσα από το σπίτι του Παπαγιώργη. Ο ίδιος ήταν γνωστός ανάμεσα στους Έλληνες για το έργο του και για το γεγονός ότι ήταν και μυστικός πράκτορας. Σιγά σιγά άρχισαν να τον υποπτεύονται και οι Τούρκοι, κάτι το οποίο τον έφερε σε δύσκολη θέση.

Πάντως ο παπάς, προσπαθώντας να αποτρέψει την ανήθικη πράξη του Αντήλη εκείνη τη στιγμή, πρώτα τον χτύπησε και μετά τον πυροβόλησε με ένα από τα πιστόλια που είχε πάντα κρυμμένα κάτω από το ράσο του. Ο τούρκος πέθανε αμέσως και ο Παπαγιώργης έπρεπε να σκεφτεί σύντομα μία λύση για να ξεφορτωθεί το πτώμα. Έβαλε το νεκρό σώμα του Αντήλη σε ένα σακί και το κουβάλησε μαζί με τον γιό του, το Σταύρο 15 Γνωστό από ιστορίες που μεταδόθηκαν προφορικά. 16 Τζινίκου-Κακούλη 1992, σελ 269.

Μυστικός ανεφοδιασμός ενός σπιτιού.

9

Καραγιαννόπουλο, μέχρι το ποτάμι της Αράπιτσας, που διασχίζει την πόλη. Έριξαν μαζί το σακί μέσα στην Αράπιτσα, για κακή τους όμως τύχη σκάλωσε σε ένα δέντρο με αποτέλεσμα να αποκαλυφθεί η εκτέλεση του Τούρκου.

Δυό χρόνια αργότερα οι Βούλγαροι κατέδωσαν τον Παπαγιώργη στους Τούρκους. Τον καταδίωξαν και αυτός κατέφυγε στο ναό της Μεταμόρφωσης17. Οι Τούρκοι ήθελαν να τον κρεμάσουν στο Κιόσκι, όπου και παλαιότερα (το 1822) στα υπεραιωνόβια πλατάνια είχαν ήδη απαγχονιστεί δεκάδες Έλληνες αγωνιστές. Για να σωθεί, ο παπάς αναγκάστηκε να φύγει στην ελεύθερη Ελλάδα. Όπως γράφει η Κατερίνα, η κόρη του Παπαγιώργη, «Το 1909 μας πρόδωσαν οι Βούλγαροι στους Τούρκους, ότι εργαζόμαστε με τους αντάρτες. Τον Πατέρα μου τον καταδίωξαν και κατέφυγε στη Μητρόπολη. Τρείς μέρες μετά ο Δεσπότης Απόστολος κάλεσε τον Καϊμακάμη κι άλλους ανωτέρους Τούρκους για τραπέζι στον Άγιο Νικόλαο, να μάθει τι ιδέες είχαν για τον Παπαγιώργη. Η απάντηση ήταν, κρεμάλα στο Κιόσκι. Ο Δεσπότης ταραγμένος γύρισε στη Μητρόπολη, φίλησε τον Παπαγιώργη στο μέτωπο και τον συμβούλεψε να φύγει στην Παλιά Ελλάδα.. Έφυγε ο πατέρας μου κι οι Τούρκοι σε αντίποινα έπιασαν εμένα..[...]» Αργότερα ο παπάς συναντήθηκε με τα παιδιά του στον Πειραιά. Στη Σπάρτη, ο Παπαγιώργης διακόνησε για τέσσερα χρόνια σαν εφημέριος και στις αρχές του 1913 (από άλλες πηγές ίσως το χειμώνα του 1912)18 γύρισε με την οικογένειά του στη Νάουσα, όπου τους υποδέχτηκαν σαν ήρωες. Εκείνη την εποχή είχε ελευθερωθεί και η Μακεδονία. Με την απελευθέρωση της Νάουσας στις 17 Οκτωβρίου 1912, ο Παπανεόφυτος και ο Παπαγιώργης έψαλαν την λειτουργία της Λευτεριάς την Μακεδονίας στη Μεταμόρφωση19.

Με τον Παπαγιώργη και τη φυγή του στη Πελοπόννησο συνδέονται 2 δημοτικά τραγούδια,που ακόμα τραγουδιούνται στη Νάουσα.

Το 1ο Τραγούδι πήρε το όνομά του από τον Παπαγιώργη: 20

Του Παπαγιώργη Λυμπινιά

17 Τζινίκου-Κακούλη,1992, σελ 27118 Εδώ πρέπει να σημειωθεί πως, ενώ η Α. Τζινίκου-Κακούλη γράφει ότι ο Παπαγιώργης γύρισε στις αρχές του 1913, σε άλλες πηγές αναφέρεται ότι επέστρεψε το χειμώνα του 1912. Γι’ αυτό, εξάλλου, αναφέρεται ότι έψαλλε τη λειτουργία της απελευθέρωσης της Νάουσας. 19 Μπάιτσης 1985, σελ.146.20Μπάιτσης, 1977,σελ.21.

10

Τα σύνορα τα πέρασακι στου Μουριά εβγήκα.

Ιδώ του λεν Ιλληνικό,ιδώ ζουν οι Μουραιτις.

Σκούζαν τα χάνια γι΄άλουγακι τα τζαμιά γι’ αγάδις.

Σκούζει κι μια χανούμισα, τουν άντρα της γυρεύει.ιδώ τουρκιά δεν έχουμιούτι κι Μπιμπασιάδιςιδώ του λεν Ιλληνικό, ζουν οι Μουραιτάδις.

Το 2ο τραγούδι το έφερε ο ίδιος από την Πελοπόννησο και είναι κλέφτικο:21

Ου Λάππας

Σαράντα χρόνια κλεφτουριά, στους κλέφτες Καπιτάνιουςκι απ’ τα σαράντα κι ύσταρα πάνει να κάμει γάμουν.Να κάμει γάμουν κι χαρά, χαρά στουν ανιψιό του.

Όλους τους κλέφτες ακαλνάει κι τους Καπιταναίους, τουν Λάππα δεν ακάλησιν, τουν πρώτου του τουν φίλου.

Όλοι στέλνουν τα πρόβατα και τα παχιά κριάριακι ου Λάππας ου ακάληστος πιάνει κι στέλνει αλάφι.

Απ΄του φλουρί δεν φαίνουνταν κι απ’ του μαργαριτάρι.Απού μακριά τους χιριτάει κι απού κουντά τους λέει.

Καλημέρα σας, βρε πιντγιά. Καλό στου Λάππα που ‘ρθιν.Πού κάθουντι οι ακάλιστοι κι πού οι καλισμένοι;

Ψηλά κάθουντι οι ακάλιστοι, κάτου οι καλισμένοι.Κι ου Λάππας ου ακάλιστους

πιάνει σκουτώνει τουν γαμπρό,χαλνάει όλουν του γάμου.

Ο θάνατος του Παπαγιώργη

21 Ό.π. σελ.27.

11

Σύμφωνα με προφορικές μαρτυρίες των μελών της οικογένειάς του, την ημέρα του Αγίου Θεολόγου (Τετάρτη, 8 Μαΐου, 1923) πήγε ο Παπαγιώργης με τους συντρόφους και τους φίλους του στον ξωκλήσι του Αγίου Θεολόγου για να γιορτάσουν τη γιορτή. Μετά το πανηγύρι ο Παπαγιώργης επέστρεψε στο σπίτι του. Ξάπλωσε και αποκοιμήθηκε αμέσως, ξεχνώντας το καντήλι του αναμμένο. Κάποια στιγμή, υπό αδιευκρίνιστες συνθήκες, το κρεβάτι και τα ρούχα του πήραν φωτιά και τελευταία στιγμή οι οικείοι του πρόλαβαν να τον πάρουν κάτω στη βρύση, για να τον βρέξουν με νερό. Ο Παπαγιώργης υπέφερε από βαριά εγκαύματα και τελικά πέθανε μετά από λίγες μέρες, σε ηλικία 62 ετών.22.

Σήμερα, σε μια προθήκη του Λαογραφικού Μουσείου Νάουσας έχουν τοποθετηθεί το προσωπικό του Ιερό Ευαγγέλιο, τα παράσημα που του απένειμε ο Βασιλιάς Κων/νος για τη πολύτιμη συνεισφορά του στον Μακεδονικό Αγώνα, αλλά και το πιστόλι του που το χειριζόταν με την ίδια επιδεξιότητα…που ευλογούσε με το σταυρό.

Βιβλιογραφία:

• Ανεστόπουλος, Άγγελος,Μακεδονικός Αγών 1903-1908 και η Συμβολή των Κατοίκων εις την Απελευθέρωσιν της Μακεδονίας, τόμος Β΄, Θεσσαλονίκη 1965.22 Γνωστό από ιστορίες που μεταδόθηκαν προφορικά.

12

• Αποστόλου Στέργιος, Βαλσαμίδης, Εμμανουήλ, Μακεδονικός Αγώνας. Η μάχη της Χοντροσούγκλας, Νάουσα 2006.

• Βαλσαμίδης, Εμμανουήλ, Νάουσα 1892-1906, Νάουσα 2010.• Μαζαράκης Αινιάν, Κωνσταντίνος, Ο Μακεδονικός Αγώνας, Αθήνα

1981.• Σπάρτσης, Νικόλαος, Αντέτχια στη Νάουσα, Νάουσα 2003. • Σαμαρά, Θάλεια, Στον Μακεδονικό Αγώνα, Θεσσαλονίκη 1969.• Σαμαρά, Θάλεια , Στου Βερμίου την Αντάρα, Νάουσα 2005.• Τζινίκου-Κακούλη, Αθηνά, «Η Μακεδόνισσα στο θρύλο και στην

ιστορία», Θεσσαλονίκη 1992. • Μπάιτσης, Δημήτριος «17 – 10 – 1912. Τότε που ήρθε το ελληνικό»,

ΝΙΑΟΥΣΤΑ, Οκτώβριος – Νοέμβριος – Δεκέμβριος 1985, έτος Θ – τόμος Δ – τεύχος 33, σελ. 146.

• Βακαλόπουλος, Απόστολος, Νέα Ελληνική Ιστορία 1204-1985», δ’ έκδοση, Θεσσαλονίκη 1990.

• Μπάιτσης, Δημήτριος, Τα δημοτικά τραγούδια της Νάουσας, Νάουσα 1977.

• Κολιόπουλος και Ι. Χασιώτης (επιμ.), Η Νεότερη και Σύγχρονη Μακεδονία, Τόμος Α΄, Θεσσαλονίκη 1992.

13