Το αφτί της τύχης, Όχι άλλο κούρεμα

ΝΤΙΑΝΑ ΝΑΣΙΟΠΟΥΛΟΥ-ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ

ΝΤΙΑΝΑ ΝΑΣΙΟΠΟΥΛΟΥ-ΠΑΠΑΓΕΩ

ΡΓΙΟΥΌχι άλλο κούρεμα!

Το αφτί της τύχης

Όχι άλλο κούρεμα!


ΔΥΟ ΠΑΡΑΒΟΛΙΚΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ

Αν η τύχη είναι υπαρκτό ον, άνθρωπος ή θεότητα ή ξωτικό με ικανότητες μαγικές, είναι ένα θέμα που απασχόλησε και απασχολεί ακόμα πολλούς λαούς. Μη σας φανεί λοιπόν διόλου παράξενο που σε μια μικρή –τόση δα χώρα– όπως ήταν η Ηλουβία, υπήρχε ένα άγαλμα αφιερωμένο στην τύχη. Το άγαλμα αυτό το είχαν τοποθετήσει στο ψηλότερο σημείο της χώρας οι αρχαίοι πρόγονοι των Ηλουβίων, θέλοντας κάποτε να ευχαριστήσουν την τύχη τους που πίστεψαν πως τους βοήθησε να βγουν νικητές από μια φοβερή μάχη και ζωντανοί από έναν τρομερό λιμό. Το έφτιαξαν, επίσης, όπως αναφερόταν στις γραφές που ανακαλύφτηκαν, και για να δελεάσουν την τύχη, να της υπενθυμίσουν κατά κάποιον τρόπο πως είχε καθήκον να τους βοηθάει και σε άλλες δύσκολες στιγμές, έτσι ώστε να μη μένει τίποτα στην... τύχη. Το άγαλμα αυτό ήταν όλο κι όλο ένα... αφτί. Ένα αφτί όμως τεράστιο, που ξεπερνούσε σε ύψος πέντε ψηλούς Ηλούβιους, ανεβασμένους ο ένας στην πλάτη του άλλου…

…Μια φορά κι έναν καιρό ήταν σ’ ένα πάρκο κάτι δέντρα και κάτι θάμνοι που αντιστάθηκαν ηρωικά στην «απόφαση» να κουρευτούν ομοιόμορφα ώστε να μοιάζουν μεταξύ τους. Με τη συμπαράσταση των ανθρώπων που τα αγαπούσαν και τα δέχονταν όπως τα είχε φτιάξει η φύση, διαφορετικά, και με τη συμπαράσταση κυρίως των παιδιών, κατάφεραν να κάνουν εκείνους που έπαιρναν τις «αποφάσεις» να καταλάβουν και να προτιμήσουν τη διαφορετικότητα απ’ την ισοπέδωση.

ΕΚΔΟΣΕ ΙΣοσελότος

ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΔΙΑΘΕΣΗ

Βατάτζη 55, 114 73 Αθήνα ΤΗΛ. : 210 6431108

[email protected]. ocelotos. gr

ISBN 978-960-564-152-8

140 × 210 SPINE: 10 FLAPS: 0

cover_to ayfti tis tyxis.indd 1 4/22/2014 3:11:11 PM

Όχι άλλο κούρεμα!Το αφτί της τύχης

ΤιΤλος To αφτί της τύχης Όχι άλλο κούρεμα

ςυγγραφέας Ντιάνα Νασιοπούλου-Παπαγεωργίου ςέιρα Ελληνική λογοτεχνία [1358]0414/05

έικονογραφηςη Ντιάνα Νασιοπούλου-Παπαγεωργίου Layout - Design Myrtilo, Λένα Παντοπούλου Copyright© 2014 Ντιάνα Νασιοπούλου-Παπαγεωργίου ΠρώΤη έκδοςη Αθήνα, Μάιος 2014

ISBN 978-960-564-152-8

Το παρόν έργο πνευματικής ιδιοκτησίας προστατεύεται κατά τις διατάξεις της ελληνικής νομοθεσίας, (Ν. 2121/1993, όπως έχει τροποποιηθεί και ισχύει σήμερα) καθώς και από τις διεθνείς συμβάσεις περί πνευματικής ιδιοκτησίας. Απαγορεύεται η καθ’ οιονδήποτε τρόπο ή μέσο (ηλεκτρονικό, μηχανικό ή άλ-λο) αντιγραφή, φωτοανατύπωση και γενικώς αναπαραγωγή, μετάφραση, διασκευή, αναμετάδοση στο κοινό σε οποιαδήποτε μορφή και η εν γένει εκμετάλλευση του συνόλου ή μέρους του έργου χωρίς τη γραπτή άδεια του δικαιούχου συγγραφέα.

ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΔΙΑΘΕΣΗ:

Βατάτζη 55, 114 73 ΑθήναΤΗΛ.: 210 6431108E-MAIL: [email protected]

Τα κείμενα του παρόντος βιβλίου έχουν διασκευαστεί για θεατρική παρά-σταση και τα πνευματικά δικαιώματα διατηρεί η συγγραφέας

Ντιάνα Νασιοπούλου-Παπαγεωργίου.

Εισαγωγή

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα πάρκο που αντιστάθηκε σε «αποφάσεις» και δεν έγι-νε εμπορικό κέντρο – με τη συμπαράσταση και τον αγώνα των ανθρώπων που κατοικού-σαν κοντά του και το αγαπούσαν.

…Μια φορά κι έναν καιρό ήταν σ’ ένα πάρ-κο κάτι δέντρα και κάτι θάμνοι που αντιστά-θηκαν ηρωικά στην «απόφαση» να κουρευ-τούν ομοιόμορφα ώστε να μοιάζουν μεταξύ τους. Με τη συμπαράσταση των ανθρώπων που τα αγαπούσαν και τα δέχονταν όπως τα είχε φτιάξει η φύση, διαφορετικά, και με τη συ-μπαράσταση κυρίως των παιδιών, κατάφεραν να κάνουν εκείνους που έπαιρναν τις «αποφά-σεις» να καταλάβουν και να προτιμήσουν τη διαφορετικότητα απ’ την ισοπέδωση.

Είναι όμορφη η διαφορετικότητα. Δεν γί-νεται να ισοπεδωθούν «όλα» στον βωμό του εφήμερου κέρδους. Οι κίνδυνοι ασύλληπτοι. Ευτυχώς, υπάρχουν τα παιδιά, που με τα αγνά τους αισθήματα και την αγωνιστικότητά τους, θα δώσουν τη λύση.

7

Το πλεκτό

«Τι πλέκεις, γιαγιά;» «Μία κουβέρτα».«Μία ακόμα κουβέρτα – θέλεις να πεις». «Αφού το ξέρεις, καλέ μου Λευτέρη, πως το πλέξι-

μο είναι μεγάλη χαρά για μένα...»«Αυτό το καταλαβαίνω, γιαγιά μου. Απασχολείς

τα χέρια και το μυαλό σου και ταυτόχρονα κάνεις κάτι δημιουργικό – πολύ καλύτερα απ’ το να πα-ρακολουθείς τηλεόραση και να μην κάνεις τίποτα. Όμως... κουβέρτα; Έχουμε τόσες πολλές κουβέρτες στο σπίτι...»

«Αυτές που έχουμε είναι του εμπορίου. Η δικιά μου είναι χειροποίητη!»

«Ε, και ποια η διαφορά; Σκεπαζόμαστε και ζεσται-νόμαστε το ίδιο είτε είναι του εμπορίου είτε είναι χει-ροποίητη –όπως την είπες– η κουβέρτα μας».

«Άκου λέει “ποια είναι η διαφορά”... Τεράστια η διαφορά, Λευτέρη μου! Όλες οι κουβέρτες του εμπο-ρίου μοιάζουν μεταξύ τους λες και είναι φωτοτυπίες. Μια χειροποίητη κουβέρτα είναι ιδιαίτερη, έχει δικό της σχέδιο και χρώμα, δεν είναι σαν τις άλλες! Είναι ξεχωριστή!»

«Σου αρέσουν τα ξεχωριστά και τα ιδιαίτερα πράγ-ματα, γιαγιά;»

«Η διαφορετικότητα πάντα έχει ενδιαφέρον. Είναι το αλάτι της ζωής και κρατάει το μυαλό ξύπνιο. Μου φαίνεται συναρπαστικό να μπορώ να φτιάξω κάτι που ξεχωρίζει...»

8

«Και πώς θα είναι αυτή η διαφορετική, ξεχωριστή χειροποίητη κουβέρτα σου, γιαγιάκα;»

«Απ’ τη μέση και πάνω θα είναι γαλάζια και στο κομμάτι αυτό θα φτιάξω έναν ήλιο και πουλιά να πε-τούν. Από τη μέση και κάτω θα την πλέξω με πορτο-καλί νήμα και θα φτιάξω εκεί μια λιμνούλα και τρι-γύρω δέντρα πολλά, το καθένα τους με διαφορετικό πράσινο χρώμα».

«Κι αυτά τα πουλιά που λες πως θα φτιάξεις θα εί-ναι όλα... ένα είδος; Όλα περιστέρια, κοτσύφια ή δε-καοχτούρες ας πούμε;»

«Θα είναι διαφορετικά πουλιά».«Και τα δέντρα; Πες μου για τα δέντρα! Είπες θα

τα φτιάξεις με διαφορετική πράσινη κλωστή το κα-θένα, μα θα είναι ένα είδος όλα; Ας πούμε όλα πεύκα, ή όλα λεύκες ή ιτιές;»

«Μπα σε καλό σου, Λευτέρη μου... Αφού επιμέ-νεις, θα είναι όλα διαφορετικά. Το καθένα τους και άλλο είδος».

«Όλα διαφορετικά;» «Όλα».«Γιαγιά μου, από το πρωί γράφω και διαβάζω, μπά-

φιασα. Θα με βοηθήσεις κι εμένα να κάνω κάτι δια-φορετικό;»

«Σαν τι δηλαδή; Δεν φαντάζομαι να θέλεις να πλέξεις... δέντρα σε κουβέρτα;»

«Σε κουβέρτα, όχι… Να δω πραγματικά δέντρα, όμως, δεν θα ’λεγα όχι...»

«Σαν να λέμε θες βόλτα στο πάρκο;»«Ναι!!!»

9

«Αν είναι για λίγο – μη τυχόν και πει η μαμά πως κάνουμε βόλτες και δεν διαβάζεις...»

«Γιαγιακούλα μου, να σε φιλήσω! Σμουτς! Και μάθε πως έχω σχεδόν τελειώσει με το διάβασμα!»

«Τότε τι καθόμαστε; Φύγαμε!»

Βόλτα στο πάρκο«Έριξα το σάλι μου στην πλάτη, ακόμα ο καιρός

δεν έχει ζεστάνει. Κι εσύ, Λευτέρη, φόρεσε αυτή τη ζακέτα μην κρυώσεις, θα έχει υγρασία μέσα στο πάρ-κο».

«Να μη σου χαλάσω το χατίρι, γιαγιά. Άλλωστε τη ζακέτα αυτή την έχεις πλέξει εσύ και είναι χειρο-ποίητη...»

«Και τη ζακέτα και το σάλι».«Πάντα νιώθω όμορφα όταν περπατάω στο πάρ-

κο...»«Είμαστε τυχεροί! Ένα πάρκο μέσα στην πόλη, δυο

τετράγωνα απ’ το σπίτι μας! Ποιανού να το πεις και να μη ζηλέψει... Κι όσο σκέφτομαι πως αν δεν είχε αλλάξει ο δήμαρχος δεκαπέντε χρόνια πριν, τώρα ο χώρος αυτός θα ήταν εμπορικό κέντρο...»

«Αλήθεια, γιαγιά;» «Όπως σε βλέπω και με κοιτάζεις. Θυμάμαι τότε –

εσύ ακόμα δεν είχες γεννηθεί– έπαιρνα τη μαμά σου και κάμποσες φιλενάδες μου και τρέχαμε στα δημο-τικά συμβούλια να πούμε τη γνώμη μας. Ο τότε δή-μαρχος –θέλοντας, λέει, να κερδίσει ο Δήμος μας χρήματα– επέμενε να πουληθεί η έκταση σε ιδιώτη

10

που θα την έκανε εμπορικό κέντρο. Εκείνος μάλι-στα είχε και σχέδια και μας τα έδειχνε. Και όλο “δεί-τε πόσο όμορφο θα είναι, θα αποκτήσει αξία η περι-οχή σας, θα κάνετε τις βόλτες και τα ψώνια σας, θα έχει καφετέριες και γυμναστήριο...” και τι δεν έλεγε για να μας πείσει όλους όσους είχαμε διαφορετική γνώμη».

11

«Κι εσείς; Τι του λέγατε εσείς, γιαγιά;»«Το σωστό – ότι έπρεπε να παραμείνει πάρκο και

όχι να γίνει οικοδομή. Η περιοχή εδώ, Λευτέρη μου, είχε και τότε δέντρα – όχι τόσα πολλά όπως τώρα, αλλά αρκετά για να το θεωρούμε πάρκο από τότε. Δεν είχε κηπουρούς, ούτε λιμνούλες με χρυσόψα-ρα όπως τώρα, είχε όμως όμορφα φυσικά μονοπά-τια όπου κάναμε τους περιπάτους μας, είχε μια πλα-τεία χωματένια όπου έπαιζαν τα παιδιά μπάλα, είχε και κούνιες. Ήταν ο τόπος που εγώ κι οι φίλες μου –αλλά και η μαμά σου– μεγαλώσαμε, παίξαμε, περπα-τήσαμε. Και μόνο ότι ένα κομμάτι της ζωής μας θα μετατρεπόταν σε εμπορικό κέντρο, έφτανε για να εί-μαστε αρνητικές. Ήταν, όμως, και άλλοι λόγοι. Θυ-μάμαι τα λόγια ενός παππού που είχε πάρει τότε τον λόγο:

“Ο χώρος αυτός δεν πρέπει να γίνει μαγαζιά και δεν θα γίνει! Θ’ αγωνιστούμε όλοι οι κάτοικοι της περιοχής γι’ αυτό! Ανήκει στα παιδιά μας και στα παιδιά των παιδιών μας. Θα παίζουν εδώ, μέσα στο πράσινο –το μοναδικό πράσινο εδώ γύρω– θα κά-νουν βόλτες, θα ξεκουράζονται απ’ τις έγνοιες τους. Αν μπορείς να τρέξεις στο πάρκο και να παίξεις μπά-λα, τι το θες το κλειστό γυμναστήριο; Κι αν δεν έχεις λεφτά για ψώνια, τι να τα κάνεις τόσα μαγαζιά; Ένας περίπατος στο πάρκο, όμως, θα σου αλλάζει τη διά-θεση!” Και είπε ένα σύνθημα που το φωνάξαμε μετά όλοι μαζί: “Το χωράφι αυτό θα γίνει πάρκο! Kάτω τα χέρια σου, δήμαρχε Μάρκο!!!”»

«Και τι έγινε μετά; Υποχώρησε ο δήμαρχος Μάρ-κος;»


ΝΤΙΑΝΑ ΝΑΣΙΟΠΟΥΛΟΥ-ΠΑΠΑΓΕΩ

ΡΓΙΟΥ






Αν η τύχη είναι υπαρκτό ον, άνθρωπος ή θεότητα ή ξωτικό με ικανότητες μαγικές, είναι ένα θέμα που απασχόλησε και απασχολεί ακόμα πολλούς λαούς. Μη σας φανεί λοιπόν διόλου παράξενο που σε μια μικρή –τόση δα χώρα– όπως ήταν η Ηλουβία, υπήρχε ένα άγαλμα αφιερωμένο στην τύχη. Το άγαλμα αυτό το είχαν τοποθετήσει στο ψηλότερο σημείο της χώρας οι αρχαίοι πρόγονοι των Ηλουβίων, θέλοντας κάποτε να ευχαριστήσουν την τύχη τους που πίστεψαν πως τους βοήθησε να βγουν νικητές από μια φοβερή μάχη και ζωντανοί από έναν τρομερό λιμό. Το έφτιαξαν, επίσης, όπως αναφερόταν στις γραφές που ανακαλύφτηκαν, και για να δελεάσουν την τύχη, να της υπενθυμίσουν κατά κάποιον τρόπο πως είχε καθήκον να τους βοηθάει και σε άλλες δύσκολες στιγμές, έτσι ώστε να μη μένει τίποτα στην... τύχη. Το άγαλμα αυτό ήταν όλο κι όλο ένα... αφτί. Ένα αφτί όμως τεράστιο, που ξεπερνούσε σε ύψος πέντε ψηλούς Ηλούβιους, ανεβασμένους ο ένας στην πλάτη του άλλου…

…Μια φορά κι έναν καιρό ήταν σ’ ένα πάρκο κάτι δέντρα και κάτι θάμνοι που αντιστάθηκαν ηρωικά στην «απόφαση» να κουρευτούν ομοιόμορφα ώστε να μοιάζουν μεταξύ τους. Με τη συμπαράσταση των ανθρώπων που τα αγαπούσαν και τα δέχονταν όπως τα είχε φτιάξει η φύση, διαφορετικά, και με τη συμπαράσταση κυρίως των παιδιών, κατάφεραν να κάνουν εκείνους που έπαιρναν τις «αποφάσεις» να καταλάβουν και να προτιμήσουν τη διαφορετικότητα απ’ την ισοπέδωση.

ΕΚΔΟΣΕ ΙΣοσελότος

ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΔΙΑΘΕΣΗ

Βατάτζη 55, 114 73 Αθήνα ΤΗΛ. : 210 6431108

[email protected]. ocelotos. gr

ISBN 978-960-564-152-8

140 × 210 SPINE: 10 FLAPS: 0

cover_to ayfti tis tyxis.indd 1 4/22/2014 3:11:11 PM

Το αφτί της τύχης, Όχι άλλο κούρεμα

Documents