διακοπή ρεύματος

διακοπή ρεύματος

μανόλης ζαχαριάδης

Μυθιστόρημα

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΔΟΚΙΜΑΚΗΣ

http://www.bigbook.gr/index.php?lang_id=1&mode=singleBook&book_id=178362

http://www.bigbookdigital.gr/store/library/books/isbn978-960-98766-5-0

Στην Ηλέκτρα και Φρύνη

που γεννήθηκαν πριν από

το βιβλίο.

7

Η μαύρη λιμουζίνα κατέβαινε αργά τη λεωφόρο Κηφισίας με κα-

τεύθυνση το κέντρο της Αθήνας. Βρισκόταν στο Παλιό Ψυχικό

κοντά στο Φάρο. Ήταν πολύ πρωί, ούτε εφτά δεν πρέπει να είχε

πάει ακόμα. Όλοι οι δρόμοι πήχτρα στην κίνηση. Όλοι βιάζονταν

για τις δουλειές τους πρωί-πρωί. Ο οδηγός έβγαλε ταχύτητα κι

άφησε το αμάξι να ρολάρει μέχρι το φανάρι που στο μεταξύ

άναψε κόκκινο. Όταν σταμάτησε κατέβασε λίγο το παράθυρο

του. Τα ρουθούνια του άγγιξε η κρύα μυρωδιά της Αθήνας, ανά-

κατη με το τσουχτερό καυσαέριο και την πρωινή δροσούλα. Ο κύ-

ριος πίσω διάβαζε τις εφημερίδες του και δεν είχε όρεξη για

πολλά ταρακουνήματα. Ήταν λίγο μεγαλύτερος στην ηλικία από

τον οδηγό, ψηλός, στεγνός. Φορούσε ένα ζευγάρι σκούρα γυαλιά

στην αδύνατη γαμψή του μύτη με τις λεπτές, γαλαζωπές φλεβί-

τσες κάτω από το κιτρινωπό δέρμα. Σκούρα γυαλιά μ’ αυτή τη

βαριά συννεφιά; Όχι πάντως για προστασία από την υπεριώδη

ακτινοβολία. Εκτός από την εφημερίδα που διάβαζε ορθάνοιχτη

μπροστά του, υπήρχαν ακόμη καμιά δεκαριά πρωινές εφημερίδες

διακοπη ρευματος

1

8

και περιοδικά δίπλα του στο κάθισμα. Όλες διπλωμένες και τα-

χτοποιημένες προσεχτικά.

Η μηχανή του αυτοκινήτου δούλευε κάπως τρεμουλιαστά στο

ρελαντί, ενώ στο αυτί του οδηγού έφτανε κι ένας ανεπαίσθητος

και επαναλαμβανόμενος χτύπος σα μακρινή ριπή πολυβόλου.

«Πρέπει να θέλουν ρύθμιση οι βαλβίδες» έκανε τη σκέψη ο οδη-

γός. Σίγουρα ήθελαν ρύθμιση, αφού έλεγε στους συναδέλφους

του πως όταν δούλευε κανονικά το αμάξι, έστηνε τάλιρο όρθιο

πάνω στο καπάκι της μηχανής χωρίς να πέφτει.

«Θ’ αφήσω το αφεντικό στο γραφείο και μετά θα πάω το αμάξι

στο συνεργείο…»

-Χμ..χμ…Λοιπόν, πώς σου φαίνεται ο καινούργιος μας δημο-

σιογράφος;

Η φωνή ήρθε από το πίσω κάθισμα, πιο στεγνή κι απ’ τ’ αφεν-

τικό της, και διέκοψε τις σκέψεις του οδηγού.

-Νομίζω κύριε πως είναι καταπληκτικός. Γι’ αυτό άλλωστε δεν

τον προσλάβατε; Φαίνεται πολύ μορφωμένος και αρκετά ώριμος

για την ηλικία του. Πόσο είναι αλήθεια; Τριάντα; Τριάντα πέντε;

Διαβάζω τη στήλη του από τότε που άρχισε να δουλεύει στην

εφημερίδα μας και ομολογώ πως μ’ έχει εντυπωσιάσει. Μόνο που

έχω την εντύπωση -δεν ξέρω αν συμφωνείτε κι εσείς- πως δεν

έχει τις ίδιες πολιτικές απόψεις με μας… Προσπαθεί πάντως να

κάμει τη δουλειά του όσο καλύτερα γίνεται.

Η εκτίμηση του οδηγού για τις πολιτικές πεποιθήσεις του δη-

μοσιογράφου δε βασιζόταν τόσο σε προσωπικές του διαπιστώ-

σεις από το ύφος και το περιεχόμενο των άρθρων του, όπως

ισχυριζόταν τώρα στο αφεντικό. Απλώς είχε πιάσει κάποια σπο-

ραδικά σχόλια για τον καινούργιο από τους πιο παλιούς δημοσιο-

γράφους στην εφημερίδα. Ακόμη έκρινε μάλλον τα «αλλότρια εξ

μανολης ζαχαριαδης

9

ιδίων», αφού ούτε κι ο ίδιος συμφωνούσε με τον τρόπο που ήταν

υποχρεωμένος να οδηγεί, όταν ήταν μέσα το αφεντικό. Ήρεμα

δηλαδή και μαλακά. Εκείνος γούσταρε τη γρήγορη οδήγηση.

Όταν ήταν πιο νέος, στη δεκαετία του ’60, είχε δικό του συνερ-

γείο. Το σημερινό αφεντικό του ήταν τότε πελάτης του. Πολύ

συχνά έπαιρνε μέρος και στους αγώνες ράλι της εποχής με ένα

μίνι Κούπερ, που είχε «πειραγμένο» ο ίδιος.

Και τώρα οδηγούσε σαν κάβουρας από φανάρι σε φανάρι μέσα

στην πηγμένη Αθήνα για να κουβαλάει το αφεντικό από το σπίτι

στο γραφείο κι από συνέδριο σε συνέδριο. Οι πολιτικές καταβο-

λές της οικογένειάς του έκλιναν την εποχή εκείνη προς τα αρι-

στερά, και ο ίδιος είχε αρχικά μια μπερδεμένη αριστερή

ιδεολογία. Τώρα τα είχε σκατώσει πολιτικά. Το νέο του περιβάλ-

λον πάντως τον βοηθούσε να δώσει ένα λούστρο διανοούμενου

στον εαυτό του, που πάντα ποθούσε. Γι’ αυτό και το είχε ρίξει στο

διάβασμα. Ιστορία το πιο πολύ, μα και εκλαϊκευμένη φιλοσοφία.

Και φυσικά πολιτικά κείμενα. Προσπαθούσε να μιλάει και να φέ-

ρεται κομψά, μιμούμενος τον περίγυρο στο χώρο του γραφείου.

Το αφεντικό, εκτός από μεγαλοεκδότης και δημοσιογράφος ο

ίδιος, το τελευταίο διάστημα είχε εκλεγεί και πρόεδρος του διοι-

κητικού συμβουλίου των Συντακτών Ημερήσιων Εφημερίδων. Οι

δουλειές του είχαν παρα-μεγαλώσει.

Οι κακές γλώσσες έλεγαν πάντως πως το αφεντικό, ως παρά-

γοντας του εκδοτικού κατεστημένου, είχε διασυνδέσεις με υψηλά

κλιμάκια της πολιτικής και των κομματικών μηχανισμών. Οι δια-

συνδέσεις αυτές ήταν, κατά τους εχθρούς του πάντα, ύποπτες και

φυσικά ιδιοτελείς. Ο ίδιος πάντως μέχρι εκείνη τη στιγμή δε μπο-

ρούσε να φανταστεί πως είχε κι άλλους αντιπάλους εκτός από τον

εκδοτικό ανταγωνισμό.


10

-Και πως κατέληξες στο συμπέρασμα πως ο καινούργιος δεν

είναι δεξιός; Πώς το είπες αυτό; Ότι προσποιείται από στυγνό

επαγγελματισμό; Χα…χα…χα… μου άρεσε αυτό…

-Ε…Να μου επιτρέψετε…δεν το έθεσα έτσι κύριε… Δεν είπα

ότι τα κίνητρα του είναι ο στυγνός επαγγελματισμός. Απλώς είπα

ότι προσπαθεί να κάμει τη δουλειά του σωστά. Δε θέλει κατά τη

γνώμη μου να εκδηλώσει τις πολιτικές του πεποιθήσεις σ’ ένα έν-

τυπο που πιθανόν δεν τον εκφράζει πολιτικά. Και κατά τη γνώμη

μου καλά κάνει. Όταν προηγουμένως σας είπα ότι μ’ αρέσει ο

τρόπος που γράφει, εννοούσα ότι καταφέρνει με ένα πραγματικά

επιδέξιο τρόπο να κρατά τις ισορροπίες που χρειάζονται…Δεν το

θεωρώ αυτό ούτε υποκρισία ούτε αμοραλισμό. Ξέρετε εσείς κα-

νένα εργαζόμενο που να εκφράζεται απόλυτα από τη δουλειά

του;

-Εσένα!

Το είπε για να δει πώς θα αντιδράσει.

-Ναι έχετε δίκιο. Μ’ αρέσει η δουλειά, δε λέω. Μιλάω γενικά

όμως. Τι συμβαίνει δηλαδή σήμερα…Κανένας εργαζόμενος δε

νιώθει δημιουργικός…

Τα μάτια του κ. Νοσφεράτου είχαν γίνει δυο κεφάλια καρφί-

τσας.

-Ο Μαρξ κάνει λόγο για την αλλοτρίωση του σύγχρονου αν-

θρώπου που οφείλεται στην αποξένωση του, όπως λέει, από το

προϊόν της εργασίας του, είπε κάπως χαιρέκακα.

-Δεν ξέρω τι λέει ο Μαρξ. Δεν το χω διαβάσει αυτό. Εκείνο που

ξέρω είναι πως λίγοι σήμερα είναι ευχαριστημένοι μ’ αυτό που

κάνουν.

-Και πότε ευχαριστιούνται; Μετά το θάνατο; Χα…χα…χα…

Στο σημείο αυτό τους έπιασε πάλι κόκκινο. Δίπλα τους από τη


11

δεξιά πλευρά σταμάτησε μια μαύρη μηχανή με ψηλά φτερά.

YAMAHA έγραφε στο ντεπόζιτο της και από κάτω λοξά έγραφε

ΧΤ 550. Είχε και δυο κόκκινες ρίγες στο πλαϊνό καπάκι κάτω από

τη σέλα. Ο οδηγός της μαρσάριζε ανοιγοκλείνοντας μαλακά το

γκάζι με το γαντοφορεμένο του χέρι χωρίς να δείχνει βιασύνη.

Άναψε πράσινο και η λιμουζίνα ξεκίνησε πάλι. Στο επόμενο

φανάρι η αναμονή ήταν πιο σύντομη. Η μοτοσικλέτα σταθερά

δίπλα τους. Το πιο κάτω όμως φανάρι είχε πολύ κίνηση. Θα πε-

ρίμεναν αρκετή ώρα αν έκρινε κανείς από την ουρά που είχαν

σχηματίσει τα αυτοκίνητα μπροστά τους. Ο οδηγός έβγαλε πάλι

ταχύτητα και περίμενε στη δεξιά λωρίδα. Ετοιμαζόταν να στρίψει

δεξιά. Το αφεντικό είχε συνεννοηθεί να περάσει να πάρει το δι-

κηγόρο του που έμενε εκεί κοντά. Έπειτα θα συνέχιζαν όλοι μαζί

για τα γραφεία της εφημερίδας.

Τα μπροστινά αυτοκίνητα κινήθηκαν λίγο και ο οδηγός τα ακο-

λούθησε για να ακινητοποιηθεί πάλι λίγα μέτρα παραπέρα. Συ-

νηθισμένο πρωινό μποτιλιάρισμα. Έριξε μια ματιά στο φανάρι.

Στην άκρη του βλέμματός του είδε ξανά τη μηχανή εκείνη δίπλα

του. Άρχισε να παρατηρεί τον αναβάτη πιο προσεχτικά. Να πε-

ράσει λιγάκι και η ώρα μ’ αυτή την κίνηση. Ήταν ντυμένος με

μαύρη δερμάτινη στολή μοτοσικλετιστή από πάνω μέχρι κάτω.

Φορούσε ακόμη μαύρο κράνος με σκούρα ζελατίνα που δεν

άφηνε να φανεί καθόλου το πρόσωπό του και μπότες.

«Τι διάολο! Ακόμα είναι αυτός εδώ;» σκέφτηκε. «Αφού μπορεί

να περάσει με τη μηχανή! Α…Λες να ‘ναι τίποτα νομοταγής ξένος;

Ε, βέβαια! Εκεί δεν έχει μαγκιές …»

Εκείνη ακριβώς τη στιγμή ο μοτοσικλετιστής πάτησε και με τα

δυο του πόδια κάτω στο δρόμο, ενώ άφησε τα χέρια του από το

τιμόνι. Αυτό εκνεύρισε κάπως τον οδηγό γιατί σκέφτηκε πως η


12

μοτοσικλέτα δεν θα προλάβαινε να ξεκινήσει στην ώρα της όταν

θα άναβε το φανάρι. Και το αφεντικό βιαζότανε. Είχε ανάψει κιό-

λας το δεξί φλας. Κάθε τόσο έσκυβε να δει αν άναψε το φανάρι

κι ετοιμάστηκε να κορνάρει προειδοποιητικά. Άναψε πράσινο μα

τα αυτοκίνητα δε κούνησαν καθόλου. Κόρναρε καλού-κακού από

νευρικότητα, μα κι από συνήθεια το πιο πολύ. Έπειτα κοίταξε

σκυφτά από το τζάμι του συνοδηγού να δει τι κάνει «αυτός δίπλα

του». Θα ξεκουμπιζόταν εγκαίρως; Να πάει στη βόρεια πατρίδα

του βρε αδερφέ να περιμένει όσο θέλει…Εδώ είναι Βαλκάνια…

δεν είναι παίξε γέλασε…

«Αυτός δίπλα του» εξακολουθούσε να στηρίζει τη μηχανή με

τα πόδια του. Και δεν έδειχνε την παραμικρή βιάση να συμμορ-

φωθεί με την υπόδειξη του φωτεινού σηματοδότη. Άρχισε μάλι-

στα να ψάχνει την εσωτερική τσέπη του μπουφάν του. Ο οδηγός

είχε σταματήσει να σκύβει για να κοιτάζει το φανάρι και γύρισε

πάλι νευριασμένος στο τιμόνι. Τα αυτοκίνητα μπροστά του ξεκι-

νούσαν σιγά-σιγά αδιαφορώντας κάπως για το φανάρι. Ετοιμα-

ζόταν να βάλει πρώτη και να χτυπήσει μανιασμένα την κόρνα

όταν άκουσε έναν υπόκωφο κρότο, σαν πνιχτό πυροβολισμό, και

ταυτόχρονα ένιωσε ένα πολύ άσκημο κάψιμο κάτω από το δεξί

του αυτί που τον τράνταξε ολόκληρο. Ίσα που πρόλαβε να κατα-

λάβει πως τον συγκλόνισε κάτι σκληρό σαν μέταλλο που τον

έκαψε και σφηνώθηκε στη σάρκα του. Το τζάμι του συνοδηγού

θρυμματίστηκε στο κάθισμα ενώ το κεφάλι του έπεσε άψυχο στο

τιμόνι. Η κόρνα άρχισε να ουρλιάζει ασταμάτητα. Την ίδια στιγμή

άρχισε και η διαπεραστική σειρήνα του συναγερμού. Αίματα πι-

τσίλισαν όλο το μέρος μπροστά καθώς και την εφημερίδα του αν-

θρώπου στο πίσω κάθισμα που παρακολουθούσε πανιασμένος

όσα συνέβαιναν. Προσπάθησε ενστικτωδώς να τη βάλει μπροστά


13

του σαν ασπίδα για να προφυλαχτεί, λες και έτσι θα γλίτωνε τη

σφαίρα. Ίσως πάλι για να κόψει το οπτικό πεδίο του εκτελεστή.

Εκείνος ψύχραιμος γύρισε το όπλο και πυροβόλησε την εφημε-

ρίδα που κρατούσε τεντωμένη μπροστά του ο κύριος πίσω. Μια,

δυο, τρεις φορές. Τα «Βραδινά Νέα» απόκτησαν δυο τρύπες στο

ύψος της καρδιάς περίπου. Η τρίτη σφαίρα σφηνώθηκε ίσα στο

στόμα του δημοσιογράφου και το έκαμε να σωπάσει για πάντα.

Έγειρε γεμάτος αίματα πάνω στο «Λωτό», ένα επιτυχημένο πο-

λιτικό περιοδικό, που παζάρευε την αγορά του τον τελευταίο

καιρό. Ο μεγαλοεκδότης, που είχε βάλει στόχο να γίνει σταδιακά

ο «βασιλιάς» των μέσων ενημέρωσης στη χώρα, κείτονταν τώρα

νεκρός στο πίσω κάθισμα χωρίς άχνα. Πάνω του έπεσαν τα «Βρα-

δινά Νέα» και τον σκέπασαν σα σάβανο.

Ο μοτοσικλετιστής έβαλε το Σμιθ & Γουέσον ξανά μέσα στην

τσέπη του μπουφάν, ενώ η κάνη του κάπνιζε ακόμη στο πρωινό

κρύο. Μαρσάρισε λίγο για να κουμπώσει πιο γλυκά η ταχύτητα

και έφυγε από δεξιά, παράλληλα με τα αυτοκίνητα που είχαν ήδη

ξεκινήσει από το απέναντι φανάρι. Χάθηκε στους δρόμους του

Ψυχικού χωρίς να κοιτάξει καθόλου πίσω. Άκουγε μόνο τα δαι-

μονισμένα κορναρίσματα των οδηγών που έσβηναν σιγά-σιγά

καθώς απομακρυνόταν.


14

Ο καθηγητής κ. Ιωάννης Ρωμαίος ξύπνησε νωρίς όπως συνήθιζε

να κάνει σ’ ολόκληρη τη ζωή του. Εκείνο το πρωί είχε λίγο κακή

διάθεση όπως κάθε σχεδόν πρωί τον τελευταίο καιρό. Ίσως γιατί

τέλειωνε το καλοκαίρι και άρχιζε, όπως έδειχναν τα πράγματα,

ένα ψυχρό φθινόπωρο. Ξεσκεπάστηκε μα δε σηκώθηκε αμέσως

από το κρεβάτι. Ήθελε να νιώσει για λίγο την πρωινή ψύχρα

πάνω του να τον ξυπνήσει για τα καλά. Έπειτα σηκώθηκε και κά-

θισε στην άκρη του κρεβατιού. Παραμέρισε λίγο τα κλινοσκεπά-

σματα και έμεινε για κάμποση ώρα με το ένα πόδι λυγισμένο

κοιτάζοντας αφηρημένος το πάτωμα. Σα να συλλογιζόταν κάτι

πολύ σοβαρό. Έμεινε έτσι μια δυο στιγμές. Έπειτα με τη συνηθι-

σμένη του αποφασιστικότητα, την αποφασιστικότητα του αν-

θρώπου που έχει να κάμει πολλά, σηκώθηκε και πήγε στο μπάνιο.

Πλύθηκε, ξυρίστηκε προσεχτικά και σαπούνισε για δεύτερη φορά

το πρόσωπο του με ένα σαπούνι χαμομηλιού. Όταν τέλειωσε βάλ-

θηκε να κοιτάζεται για πολύ ώρα στον καθρέφτη, μέχρι να κατα-

φέρει να δώσει στο ύφος του την κόπωση του πνευματικού

ανθρώπου. Την κόπωση που τη βαραίνει η σκέψη. Μετά έβαλε

μπόλικη κολόνια και μύρισε ολόκληρο το μπάνιο. Από πάνω

άπλωσε λίγο ταλκ και έπιασε τη χτένα. Χτένισε τα αδαμάντινα

μαλλιά του και κοιτάχτηκε ξανά. Όταν έμεινε ευχαριστημένος

από το αποτέλεσμα βγήκε από το μπάνιο και ντύθηκε. Συντηρη-


2

15

τικό ντύσιμο αλλά κομψό.

Πλησίαζε τα πενήντα, αν δεν τα περνούσε κιόλας. Ήταν

ψηλός, αγέρωχος, χωρίς καθόλου κοιλίτσες και προγούλια. Και

χωρίς ίχνος φαλάκρας. Μόνο εκείνη τη μπαγιάτικη φρεσκάδα στο

πρόσωπο που έχουν οι καλοζωισμένοι μεσόκοποι, καθώς είναι ευ-

χαριστημένοι από τον εαυτό τους.

Έφτιαξε τον καφέ του και άρχισε να τον απολαμβάνει σιγά-

σιγά καπνίζοντας. Η μόνη ίσως βλαβερή συνήθεια στη ζωή του,

από την οποία δε σκέφτηκε ούτε στιγμη να απαλλαχτεί. Έμενε

ολομόναχος στο διαμέρισμα της «Υπηρεσίας». Τις δουλειές του

σπιτιού τις έκανε μια καθαρίστρια.

Κάπνισε πεντέξι τσιγάρα απανωτά γεμίζοντας κάθε τόσο την

κούπα του με καφέ. Είχε ακόμη αρκετό χρόνο στη διάθεσή του

μέχρι να κατεβεί στο γραφείο του, που βρισκόταν ακριβώς απο-

κάτω. Τέλειωσε με την ησυχία του τον καφέ του, φόρεσε το σα-

κάκι του και άρχισε να κατεβαίνει την ξύλινη σκάλα του

διαδρόμου. Δεν είχε πάει καλά-καλά ούτε εφτά η ώρα ακόμη.

Ήταν διευθυντής στην «Υπηρεσία», ένα μεγάλο μουντό κτήριο

με πολλές αίθουσες και μεγάλο κήπο γύρω γύρω. Παράλληλα δί-

δασκε και στο Πανεπιστήμιο. Πάνω από τις αίθουσες της «Υπη-

ρεσίας» υπήρχαν τρία διαμερίσματα για το ανώτερο προσωπικό.

Το πιο ευρύχωρο και άνετο για το Διευθυντή, και τα άλλα για τους

επιμελητές. Αυτό όμως το διάστημα τα δυο μικρότερα διαμερί-

σματα ήταν άδεια. Οι επιμελητές είχαν οικογένειες και δεν τους

βόλευαν οι περιορισμένοι χώροι των μικρών διαμερισμάτων.

Ένας από αυτούς, ο κ. Χανιώτης, που ήταν σχετικά μικρός στην

ηλικία συγκριτικά με τους υπόλοιπους και δεν είχε ακόμη οικο-

γένεια, προσπαθούσε με κάποια δουλοπρέπεια είναι η αλήθεια,

να πείσει τον κ. Διευθυντή να του παραχωρήσει ένα από τα δια-


16

μερίσματα, παρόλο που οι κανονισμοί έλεγαν ότι παραχωρούνται

μόνο σε οικογενειάρχες.

Εκείνο το πρωινό περίμενε πολύ δουλειά τον κ. Διευθυντή.

Στοίβα τα έγγραφα για υπογραφή, ραντεβού με ανώτερους διοι-

κητικούς υπαλλήλους του Υπουργείου, μέχρι και ένας μειοδοτικός

διαγωνισμός ανάμεσα σε ραφτάδες για τις στολές των φυλάκων.

Ήταν εντελώς απορροφημένος από τη δουλειά εδώ και δυο

τρεις ώρες, από τότε δηλαδή που έκατσε στην παλιά αλλά επι-

βλητική πολυθρόνα του γραφείου του με το φθαρμένο μπορντό

δέρμα, όταν χτύπησε δειλά η πόρτα. Καθώς δεν ακούστηκε καμιά

απάντηση από τον κ. Διευθυντή, το χτύπημα στην πόρτα επανα-

λήφθηκε. Στην πραγματικότητα ο διευθυντής είχε απαντήσει με

ένα υπόκωφο γρύλισμα, κάτι ανάμεσα σε βήχα και «ναι…» αρ-

κετά όμως υπόκωφο και αρκετά γρύλισμα για να θεωρηθεί απάν-

τηση. Λίγο πιο δυνατό το κτύπημα τη δεύτερη φορά, αλλά

εξακολουθούσε να είναι διακριτικό.

-Ναιαιαί!!!

Σχεδόν ούρλιαξε νευριασμένος αυτή τη φορά. Κοφτά, μπάσα

και άγρια. Φαίνεται πως είχε τα νεύρα του με τη δουλειά. Στο

άνοιγμα της πόρτας στάθηκε ένας από τους επιμελητές. Παχου-

λός με γενάκι και λεπτό ατροφικό μουστάκι, είχε κάτι από το νο-

σηρό ύφος του Πίτερ Ουστίνοφ όταν έπαιζε ρόλους

ημιπαραφρόνων ρωμαίων αυτοκρατόρων. Ο διευθυντής δε σή-

κωσε τα μάτια από τα χαρτιά του.

Ο «Ουστίνοφ» αναγκάστηκε να βήξει λίγο. Ο διευθυντής στρά-

φηκε παραξενεμένος στην πόρτα όπου έστεκε, όχι ο κλητήρας

όπως περίμενε, αλλά ο επιμελητής. Πίσω από το νοσηρό του

ύφος, ένας ψηλούτσικος γεροδεμένος νεαρός με κοντό μαλλί και

λιγάκι σουβλερό προφίλ.


17

-Α! εσείς κ. Χανιώτη; Σας ακούω, ενώ έριξε μια ματιά και στο

νεοφερμένο.

-κ. Διευθυντά από δω ο κ. Στέφανος Μ… Είναι φοιτητής σας.

Χμ χμ.. ξέρετε μένουμε στην ίδια γειτονιά και τον ξέρω από μικρό

παιδί… Ήρθε εδώ με το θάρρος της γνωριμίας μας… Έχει ανα-

λάβει μια εργασία στο μάθημά σας… και θέλει…χμ…χμ..(ξανά

βήχας αμηχανίας) να σας ρωτήσει για κάποιο θέμα που τον απα-

σχολεί στην εργασία του.

Και το πρόσωπό του κοκκίνισε προκαταβολικά από κακία για

την αναμενόμενη άρνηση του καθηγητή. Τον ήξερε πολύ καλά

πια, ιδίως όταν είχε τα νεύρα του.

-…Να περάσει!

Η αναπάντεχη απάντηση έπεσε σα βουρδουλιά στα πεταχτά

αυτιά του Ουστίνωφ.

-Α! ωραία, ωραία! πρόσθεσε με προσποιητή καλοσύνη. Εμένα

μου επιτρέπετε τώρα.

Ο Ουστίνοφ έκλεισε την πόρτα και βγήκε όσο αθόρυβα είχε

έρθει.

Ο φοιτητής εξακολουθούσε να στέκεται διστακτικά στην

πόρτα.

-Παρακαλώ περάστε.

Μπήκε παραμερίζοντας το δισταγμό. Κι όχι μόνο παραμέρισε

το δισταγμό, μα ο αέρας και η αυτοπεποίθηση που είχαν τα βή-

ματα του μέχρι το γραφείο του διευθυντή, δεν έμοιαζαν με βή-

ματα φοβισμένου και άπειρου φοιτητή, όπως θα άκουγε

αργότερα από το στόμα του ίδιου του καθηγητή.

-Πως είπατε ότι ονομάζεστε; τον ρώτησε με κάπως αυστηρό

ύφος ο καθηγητής παρόλο που είχε ακούσει μόλις πριν από λίγο

το όνομά του από τον Ουστίνοφ. Ήθελε φαίνεται να του κόψει


18

τον αέρα.

-Μ. Στέφανος Μ ….και είμαι…

-Χαίρομαι που σας γνωρίζω! Ο καθηγητής τον έκοψε κάπως

απότομα αλλά ευγενικά και ανταποκρίθηκε στη χειραψία του

φοιτητή τεντώνοντας μπροστά το κορμί του χωρίς να σηκωθεί

ολότελα από τη θέση του.

Ο Στέφανος έσφιξε ένα χέρι μαλακό, μα όχι μαλθακό, στεγνό

χωρίς καθόλου ιδρώτα. Η όλη διαδικασία ήταν τυπική και κάπως

ψυχρή εκ μέρους του καθηγητή. Έτσι τουλάχιστον φάνηκε στο

Στέφανο.

-…φοιτητής σας. Στο δεύτερο έτος, συνέχισε την κομμένη του

φράση ο Στέφανος.

Ο κ. Ρωμαίος ούτως ή άλλως δίδασκε μόνο στο δεύτερο έτος

εκείνη τη χρονιά.

-…Δε σας θυμάμαι! είπε μετά από ένα αρχικό δισταγμό αφού

τον περιεργαζόταν ίσια στα μάτια. Προφανώς υπαινισσόταν ότι

ο φοιτητής που είχε μπροστά του δεν ήταν και τόσο τακτικός στα

μαθήματα του. Ο τρόπος που τόνισε τη φράση «δεν σας θυμά-

μαι», έδωσε στο Στέφανο να καταλάβει πως ο καθηγητής είχε

ήδη εντοπίσει τους φοιτητές που έδειχναν πραγματικό ενδιαφέ-

ρον για τις σπουδές τους.

-Έχω αναλάβει μια εργασία στο μάθημά σας… και πέρασα

για… Φρόντισε να αποφύγει οποιοδήποτε σχόλιο σχετικά με τον

υπαινιγμό του καθηγητή για την παρακολούθηση των παραδό-

σεων.

-Α! μάλιστα! Τον διέκοψε πάλι αλλά με περισσότερο ενδιαφέ-

ρον αυτή τη φορά. Τι εργασία έχετε πάρει;

Ο Στέφανος εξήγησε στον καθηγητή σχετικά με την εργασία

του. Το αντικείμενό της είχε σχέση με τη Διδακτορική Διατριβή


19

του καθηγητή. Εκείνος κοιτούσε έξω από το παράθυρο όση ώρα

του μιλούσε ο Στέφανος. Έδειχνε αφηρημένος. Έμεινε ένα δυο

λεπτά σιωπηλός σαν αλλοπαρμένη αυθεντία, και μετά ρώτησε το

Στέφανο:

-Ποιο ήταν το κίνητρο σας να διαλέξετε αυτό το θέμα;

Για μια στιγμή ο Στέφανος σκέφτηκε να μιλήσει με ειλικρίνεια

και να αποκαλύψει στον καθηγητή πως το έκανε από καθαρή

ιδιοτέλεια, για να γνωρίσει προσωπικά τον καθηγητή που ασχο-

λήθηκε με το θέμα αυτό. Πίστευε πως η γνωριμία αυτή θα τον

βοηθούσε στο Πανεπιστήμιο, ή θα φαινόταν χρήσιμη σε περί-

πτωση που συνέχιζε με κάποιο μεταπτυχιακό. Ακόμη ότι τον

έτρωγε η περιέργεια να μάθει για ποιο λόγο είχαν ξεσηκώσει

θύελλα αντιδράσεων στην επιστημονική κοινότητα οι απόψεις

του ανθρώπου που είχε μπροστά του. Ήταν βάσιμες ή επρόκειτο

απλώς για συντεχνιακή αντιζηλία; Προτίμησε όμως τελικά να μην

πει προς το παρόν τίποτα. Άλλωστε δεν ήξερε ακόμη τι σόι άν-

θρωπος ήταν ο καθηγητής και με ποιο τρόπο θα αντιδρούσε.

Ούτε και η αντιμετώπιση του καθηγητή δικαιολογούσε τόση ει-

λικρίνεια προς το παρόν.

-Κατάγομαι από την περιοχή που κάνετε τις έρευνές σας και

όπως καταλαβαίνετε με ενδιαφέρει οτιδήποτε έχει σχέση…

-Α! Α! μάλιστα… μάλιστα…Καλά λοιπόν…

Ετοιμαζόταν μάλλον να τον διώξει, γιατί άρχισε να ξανακοιτά

τα χαρτιά του.

-Θα ’θελα κ. καθηγητά να με βοηθήσετε…αν θέλετε…

-….

-Αν έχετε να μου προτείνετε κάποια βιβλιογραφία, γιατί δε

μπορώ να βρω κάτι σχετικό με το θέμα…ή αν θα μπορούσατε να

μου δώσετε κάποιες πληροφορίες ο ίδιος…


20

Παραήταν ίσως αναιδής!

-Δεν γνωρίζεις αγαπητέ μου ότι δεν υπάρχει βιβλιογραφία,

γιατί μόνο εγώ έχω ασχοληθεί με το θέμα; Προς το παρόν. Και τι

τα θέλετε αυτά που έχουν γράψει οι άλλοι; Η Επιστήμη είναι

έρευνα. Δεν είναι συνθετική εργασία. Δεν είναι «Φραγκεστάιν»

πρόσθεσε με ήπιο θυμό. Ο «Φραγκεστάιν» δεν είναι επιστήμη.

Ένα μυθιστόρημα μόνο είναι. Ένα έργο στον κινηματογράφο. Η

επιστήμη όμως δε στέκει στα πόδια της με τα κουρέλια του ενός

και του άλλου. Πότε θα μάθετε οι φοιτητές να δουλεύετε επιστη-

μονικά; Πετάτε στον αέρα μια «βιβλιογραφία» και γίναμε επι-

στήμονες…

Ο Στέφανος δεν περίμενε αυτό το ξέσπασμα από τον καθη-

γητή. Παρατήρησε πάντως πως ο άνθρωπος που είχε μπροστά

του, είχε την ικανότητα να χρησιμοποιεί λαϊκές φράσεις, με ένα

τρόπο που τον άφηνε άτρωτο από το χαρακτηρισμό «λαϊκός».

Όση ώρα μιλούσε, έδινε την εντύπωση πως δεν τα ‘ψαλλε στο

Στέφανο αλλά στους δικούς του συναδέλφους. Σ’ εκείνους που

του είχαν ασκήσει δριμύτατη κριτική. Δεν αποκλείεται κιόλας να

τους κατέτασσε στο επίπεδο των φοιτητών ως προς την επιστη-

μονική κατάρτιση αλλά και τη μέθοδο.

-Α!.. μια στιγμή … Τώρα που σας βλέπω…αναρωτιέμαι αν

έχετε το χρόνο και τη διάθεση φυσικά να προσφέρετε τις υπηρε-

σίες σας στην Επιστήμη! Συγκεκριμένα σε μια εργασία που κάνω

αυτό το διάστημα…Νομίζω ότι είναι μια πρώτης τάξεως ευκαιρία

να έρθετε σε επαφή με το επιστημονικό υλικό της έρευνας. Θα

δείτε από κοντά την ερευνητική μέθοδο…που μπορεί να είναι

σχολαστική κάποιες φορές, αλλά φοβάμαι πως δε μπορεί να γίνει

διαφορετικά, όπως φαντάζομαι ότι έχετε ήδη αντιληφθεί… Πρό-

κειται να γίνει αποδελτίωση κάποιων ευρημάτων…και αυτό,


21

εκτός από υπερβολική προσοχή, απαιτεί και πολύ χρόνο και υπο-

μονή…

Όλα αυτά τα είπε αργά και απόλυτα καθαρά. Είχε μια μπάσα

αρρενωπή φωνή, ζεστή και υγρή, που θύμιζε εκφωνητή ντοκιμαν-

τέρ ή δελτίου ειδήσεων.

Ο Στέφανος τον άκουγε τόση ώρα να μιλά με πραγματικό

πάθος για την επιστήμη του. Ένα πάθος που του φάνηκε γνήσιο

και ειλικρινές χωρίς το υποκριτικό πλαίσιο που συνοδεύει συνή-

θως εκείνους που περιφέρουν την εντύπωση μιας επιστημονικής

επάρκειας.

-Αφού θα έρθω σε επαφή με τόσο ενδιαφέροντα αντικείμενα

της Επιστήμης … είπε εκείνος με γνήσια υποκρισία. Πότε θα με

χρειαστείτε;

-Έχω ήδη αρχίσει μόνος μου…Τι θα λέγατε για αύριο το πρωί,

…αν φυσικά … αν δε σας βγάζω από το πρόγραμμά σας…

-Αύριο…τι ώρα;

-Πρέπει να ξέρετε πως το δικό μου ωράριο είναι κάπως

σκληρό. Σε διαφορετική περίπτωση δεν προλαβαίνω να κάνω

αυτά που θέλω. Πιστεύω πως εφτά η ώρα είναι καλά να είσαστε

στο γραφείο μου.

Ο Στέφανος ανατρίχιασε. Κοιτούσε απεγνωσμένα γύρω του

και δεν ήξερε τι να σκεφτεί. Έπρεπε δηλαδή να ξυπνήσει γύρω

στις έξι για να είναι στην ώρα του…Γιατί σύμφωνα με τα φοιτη-

τικά ήθη, η 6η πρωινή είναι μια ώρα, την οποία είχε αντικρίσει

σπανίως στους δείχτες του ρολογιού του, και ουδέποτε πάντως

μετά την αφύπνιση. Πάντοτε προ της κατακλίσεως επιστρέφον-

τας από διασκέδαση. Ήταν μια ώρα που στη συνείδησή του του-

λάχιστον ήταν προορισμένη από το θεό για τους κλέφτες, τους

εργάτες της πρωινής βάρδιας ή τους μοιχούς που επέστρεφαν έμ-


22

πλεοι τύψεων στη συζυγική καρτερία.

-Α…ναι. Παρά λίγο να το ξεχάσω. Μη με ζητήσετε εδώ. Θα

δουλέψουμε στο άλλο γραφείο πάνω στο σπίτι. Θα πάτε από την

εξωτερική σκάλα και θα σας οδηγήσει ο φύλακας. Θα έχει ενη-

μερωθεί εντωμεταξύ. Χάρηκα ειλικρινά που σας γνώρισα.

Το είπε πολύ πιο ψυχρά απ’ ότι πραγματικά ένιωθε.

-Κι εγώ χάρηκα…

Ο Στέφανος χαιρέτησε τον καθηγητή και βγήκε στο σκοτεινό

διάδρομο του γραφείου. Η μπρούτζινη γυαλιστερή επιγραφή

«ΔΙΕΥΘΥΝΤΗΣ» που ήταν καρφωμένη με μικρά καρφάκια στη

βαριά δρύινη πόρτα του φάνηκε τώρα λιγότερο αυστηρή.


διακοπή ρεύματος

Documents