Ταξιδεύοντας στον χρόνο με Μουσική, Χορό, Θέαμα…

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ

ΚΑΛΥΤΕΡΗΣ ΘΑΝΟΣ ΜΕΡΚΑΙ ΦΑΜΠΙΟΛΑ

ΚΑΤΟΥΦΑ ΑΣΠΑ

Με τον όρο φωτογραφία αναφερόμαστε στην τέχνη και επιστήμη της δημιουργίας οπτικών εικόνων μέσω της καταγραφής και αποτύπωσης του φωτός. Οι πρώτες φωτογραφίες αποτελούν ουσιαστικά απλές προβολές εικόνων πάνω σε κάποια επιφάνεια, ωστόσο ξεκίνησαν προσπάθειες για την μόνιμη αποτύπωση της εικόνας σε μια φωτοευαίσθητη επιφάνεια. Αργότερα, πολλοί θεωρούσαν τον επιστήμονα Ουίλιαμ Φοξ Τάλμποτ πατέρα της σύγχρονης φωτογραφίας, κυρίως διότι συνέλαβε τη σχέση ανάμεσα στην αρνητική και θετική φωτογραφία. Επιπλέον ο Τάλμποτ ήταν ο πρώτος που δημοσίευσε βιβλίο με συλλογή φωτογραφιών. Η πρώτη φωτογραφία χρώματος αποτέλεσε γεγονός το 1861, χάρη στο φυσικό James Clerk Maxwell. Μια από τις πρώτες μεθόδους για έγχρωμες φωτογραφίες περιλάμβανε τη χρήση συνολικά τριών φωτογραφικών μηχανών κάθε μια από τις οποίες είχε ένα διαφορετικό φίλτρο χρώματος μπροστά από τον φακό(μπλε, πράσινο και κόκκινο).

Η ψηφιακή φωτογραφία αποτελεί

ίσως την τελευταία σημαντική εξέλιξη σε ό,τι αφορά την τεχνική της φωτογραφίας. Στην ψηφιακή φωτογραφία, χρησιμοποιούνται φωτοευαίσθητοι αισθητήρες αποτελούνται από έναν αριθμό μικροσκοπικών εικονοστοιχείων, στα οποία αναλύεται η εικόνα. Σήμερα, οι ψηφιακές μηχανές αποτελούν ευρύτατα διαδεδομένα καταναλωτικά προϊόντα, ενώ συνεχίζουν να εξελίσσονται ενσωματώνοντας επιπλέον δυνατότητες, καθώς και βιντεοσκόπηση, με ή χωρίς καταγραφή ήχου.

Μπορούμε να διακρίνουμε μερικούς από τους σπουδαιότερους τομείς της φωτογραφίας:

Φωτοειδησεογραφία: Αφορά την εικονογράφηση της επικαιρότητας και οι φωτογραφίες αυτού του είδους διοχετεύονται συνήθως στον ημερήσιο και εβδομαδιαίο τύπο μέσω πρακτορείων, τα οποία και εκπροσωπούν τον φωτογράφο.

Διαφημιστική φωτογραφία - φωτογραφία στούντιο: Αποτελεί ένα σημαντικό είδος που περιλαμβάνει τη φωτογραφία αντικειμένων, τη φωτογραφία μόδας αλλά και τη φωτογραφία πορτραίτων. Συνδέεται με την παραγωγή, περισσότερο, εμπορικής φωτογραφίας.

Αρχιτεκτονική φωτογραφία - Εσωτερικών Χώρων: Περιλαμβάνει τη φωτογράφηση κτιρίων και εσωτερικών χώρων. Η οπτική γωνία της φωτογραφικής λήψης και ο φωτισμός και οι ιδιαιτερότητες ενός εσωτερικού χώρου αποτελούν τα κύρια αντικείμενα μελέτης για αυτό το είδος φωτογραφίας.

Φωτογραφία τέχνης: Αν και η πρώτη φωτογραφία αποτυπώθηκε το 1826, χρειάστηκε τουλάχιστον μισός αιώνας προκειμένου να γίνει η φωτογραφία αποδεκτή ως αυτόνομη και ανεξάρτητη τέχνη. Είναι ωστόσο γεγονός ότι, ακόμα και σήμερα, αμφισβητείται από πολλούς η φωτογραφία ως μορφή τέχνης, θεωρούμενη περισσότερο ως μια τεχνική ρεαλιστικής αναπαραγωγής εικόνων.

Τέλος μετά την αποτύπωση της φωτογραφίας στο φιλμ πρέπει να

ακολουθήσει η εμφάνιση του φιλμ, δηλαδή η επεξεργασία του για τη σταθεροποίηση της εικόνας, ώστε να μπορεί να εκτεθεί στο φως χωρίς να καταστραφεί.

Στον κοινωνικό τομέα οι επιπτώσεις είναι ιδιαίτερα σημαντικές. Μπορεί να μη βελτίωσε ή να μη διευκόλυνε ιδιαίτερα τη ζωή των ανθρώπων, όμως σίγουρα την ομόρφυνε και τους βοήθησε να αυξήσουν τις γνώσεις τους. Σε μέρη όπου η παραμονή του ανθρώπου είναι επικίνδυνη – για παράδειγμα σε ένα ενεργό ηφαίστειο – μπορούμε να αφήσουμε τη μηχανή, η οποία με κατάλληλη ρύθμιση θα τραβήξει μόνη της φωτογραφίες.

Στον οικονομικό τομέα η φωτογραφία είχε επίσης σημαντικές συνέπειες. Εξαρχής έπαιξε και εξακολουθεί να παίζει σημαντικό ρόλο στη διαφήμιση, επομένως και στην προώθηση των προϊόντων μέσω αυτής. Τα προϊόντα γίνονται γρήγορα γνωστά και με μια καλή φωτογραφία και ιδιαίτερα επιθυμητά από πολύ κόσμο. Επίσης οι φωτογραφίες βοήθησαν πολύ στην ανάπτυξη του τουρισμού, καθώς μέσω αυτών προβάλλονται τα αξιοθέατα αλλά και τα έργα τέχνης και τα μνημεία μιας χώρας, με αποτέλεσμα να θέλουν οι κάτοικοι άλλων χωρών να την επισκεφθούν και να τη γνωρίσουν.

Στον περιβαλλοντικό τομέα η χρησιμοποίηση της φωτογραφικής μηχανής δεν μπορούμε να πούμε ότι είχε αρνητικές επιπτώσεις. Αντίθετα, βοήθησε τον άνθρωπο να γνωρίσει το περιβάλλον. Το 1969 οι αστροναύτες με ειδικές φωτογραφικές μηχανές τράβηξαν φωτογραφίες της επιφάνειας της σελήνης. Με αυτές αλλά και με άλλες που οι δορυφόροι τραβούν κατά καιρούς έγινε γνωστός ο κόσμος του διαστήματος. Επίσης με ειδικές αδιάβροχες φωτογραφικές μηχανές μπορούμε να φωτογραφίσουμε οτιδήποτε βρίσκεται κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας. Με αυτές όλοι οι άνθρωποι μπόρεσαν να γνωρίσουν τον υπέροχο κόσμο του βυθού.

Στον πολιτισμικό τομέα οι επιπτώσεις της φωτογραφίας είναι πολλές. Η κυριότερη έγκειται, βέβαια, στον τομέα της εκπαίδευσης. Φωτογραφίες αρχαίων και κλασικών χρόνων δεν υπάρχουν εφόσον η φωτογραφία είναι εφεύρεση του 19ου αιώνα. Όμως είναι ένα χρήσιμο και απαραίτητο εργαλείο στα χέρια των ερευνητών, οι οποίοι φωτογραφίζουν σύγχρονα αλλά και τα παλαιότερα ευρήματα και έτσι ακόμα κι αν αυτά καταστραφούν ή κλαπούν θα εξακολουθούν να είναι γνωστά στις νεώτερες γενιές. Από τις φωτογραφίες των μνημείων και των έργων τέχνης κατέστη γνωστός στον πολύ κόσμο, αλλά και αντικείμενο μελέτης, ο πολιτισμός των άλλων χωρών. Από τις φωτογραφίες γνωρίζουν άλλους τόπους άνθρωποι που δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα να τους επισκεφθούν. Επίσης η εξέλιξη της φωτογραφίας ήταν αυτή που οδήγησε στην επινόηση του κινηματογράφου.

Στον ηθικό τομέα δυστυχώς έχουμε μόνο αρνητικές επιπτώσεις. Η αλλοίωση και η παραποίηση των φωτογραφιών, που πραγματοποιούνται με σύγχρονες μεθόδους, οδήγησαν σε εκβιασμούς, παραπληροφόρηση κ.τ.λ. Η τελειοποίηση της τέχνης της φωτογραφίας είχε ως αποτέλεσμα τη δημιουργία πιστών αντιγράφων, η οποία οδηγεί συχνά σε μεγάλα προβλήματα. Η πιστή, για παράδειγμα, φωτογράφηση των νομισμάτων οδήγησε στην παραχάραξη, φαινόμενο ιδιαίτερα διαδεδομένο τα τελευταία χρόνια.

Η παλιότερη φωτογραφία με κάμερα που έχει επιζήσει μέχρι σήμερα, τραβήχτηκε από τον Nicéphore Niépce, είτε το 1826, είτε το 1827. Τιτλοφορείται «Η θέα από το παράθυρο στο Le Gras» και ελήφθη στο Saint-Loup-de-Varennes της Γαλλίας. Στην εικόνα φαίνονται τμήματα κτιρίων και ο περιβάλλοντας χώρος. Πιστεύεται πως ο Niépce έφτιαξε τη φωτογραφία χρησιμοποιώντας σε σκοτεινό θάλαμο ένα μικρό δίσκο καλυμμένο με ένα ειδικό φωτοευαίσθητο μείγμα. Με την έκθεση στο φως, το μείγμα σκλήρυνε, ενώ τα κομμάτια που δεν εκτέθηκαν παρέμειναν υδατοδιαλυτά και μπορούσαν να ξεπλυθούν με ένα μείγμα πετρελαίου και ελαίου λεβάντας. Μετά την 8ωρη έκθεση, οι ακτίνες του ήλιου «φώτισαν» τα κτήρια στις δύο πλευρές της εικόνας. Παρά το επίτευγμά του, ο Niépce δεν κατάφερε να τραβήξει την προσοχή της Britain's Royal Society για τη διαδικασία που ο ίδιος ονόμασε «Ηλιογραφία» κι έτσι έδωσε τη φωτογραφία στο βρετανό βοτανολόγο Francis Bauer.

Οι πρώτες φωτογραφίες

Η παλιότερη φωτογραφία που γνωρίζουμε και σε αυτήν εμφανίζονται άνθρωποι, τραβήχτηκε κατά λάθος, όταν ο Λουί Ζακ Μαντ Νταγκέρ φωτογράφισε ένα δρόμο του Παρισιού, το 1838, με τη μέθοδο της νταγκεροτυπίας. Ο Νταγκέρ δεν περίμενε ότι ανθρώπινες φιγούρες θα καταγράφονταν, εξαιτίας του μεγάλου χρόνου έκθεσης που έφτανε τα 10 λεπτά προκειμένου να αποτυπωθεί η εικόνα. Ωστόσο, τελικά δύο φιγούρες καταγράφηκαν στην κάτω αριστερή γωνία. Πιστεύεται πως πρόκειται για έναν λούστρο και έναν πελάτη που στέκεται όρθιος για την απαιτούμενη ώρα, ώστε τελικά να αποτυπωθούν στην εικόνα και να μείνουν στη φωτογραφική ιστορία.

Φωτογραφίες με ανθρώπους

1945 Ναγκασάκι. Η πολεμική αεροπορία των ΗΠΑ φωτογραφίζει την απόδειξη της ικανότητας του ανθρώπου να σπέρνει την καταστροφή. Μια εικόνα με το πυρηνικό μανιτάρι που αποτυπώθηκε στη συλλογική φαντασία ως μια από τις μεγαλύτερες καταστροφές του αιώνα μας. 80.000 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους.

Φωτογραφίες που άλλαξαν τον κόσμο

Ο Πύργος του Άιφελ, που είχε κλείσει μετά τις τρομοκρατικές επιθέσεις της Παρασκευής που στοίχισαν τη ζωή σε 129 ανθρώπους στο Παρίσι, ξανάνοιξε για το κοινό και θα φωτίζεται για τρία βράδια, με τα χρώματα της γαλλικής

σημαίας.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A6%CF%89%CF

%84%CE%BF%CE%B3%CF%81%CE%B1%CF%86%

CE%AF%CE%B1 http://www.lifo.gr/team/world/60160 http://www.iefimerida.gr/news/179673/oi-20-

istorikes-stigmes-poy-allaxan-ton-kosmo-kai-ti-zoi-

mas-eikones http://www.pathfinder.gr/stories/3998942/h-proth-

fwtografia-poy-trabhhthke-pote/

Οι μαθητές: Γεωργαντόπουλος Απόστολος Κακοκέφαλου Βασιλική Κορδούλη Μαρία Τερζής Κωνσταντίνος

Ο κινηματογράφος ή αλλιώς σινεμά (από Κινηματογράφος→ Cinematograhp→Cinema) αποτελεί σήμερα την αποκαλούμενη και έβδομη τέχνη. Αρχικά εμφανίστηκε περισσότερο ως μια νέα τεχνική καταγραφής της κίνησης και οπτικοποίησής της, όπως δηλώνει και ο ίδιος ο όρος (κινηματογράφος = κινήματα + γραφή). Η ιδέα του κινηματογράφου μπορούμε να πούμε πως υπήρχε από πολύ παλιά. Από τις σκιές στη καθημερινή ζωή μας και το θέατρο σκιών φτάσαμε στον ολοζώντανο κινηματογράφο που απολαμβάνουμε σήμερα. Το πρώτο βήμα έγινε από την ανακάλυψη Κινέζων σοφών πριν από 1000 περίπου χρόνια που παρατήρησαν πως μια τρύπα σε ένα παντζούρι έδινε την εικόνα ενός αναστραμμένου κόσμου.

Ο κινηματογράφος βασίζεται σε ένα ελάττωμα του ανθρώπινου ματιού, που

ονομάζεται "μετείκασμα", ένας στιγμιαίος οπτικός ερεθισμός διαρκεί αρκετά αφού εξαφανιστεί η αιτία που το προκάλεσε γιατί χρειάζεται επεξεργασία από τον εγκέφαλο. Η εικόνα (είδωλο) που σχηματίζεται στον αμφιβληστροειδή από ένα αντικείμενο δεν χάνεται αμέσως, αλλά παραμένει και μετά την εξαφάνιση του. Έτσι πριν ακόμα εξαφανιστεί το μετείκασμα της μιας εικόνας, έρχεται η άλλη εικόνα και οι εικόνες αυτές "συγχωνεύονται" και δημιουργούν μια συνεχή ροή εντυπώσεων. Με αυτόν τον τρόπο ο κινηματογράφος δίνει την εντύπωση της κίνησης.

Το κινητοσκόπιο (Kinetoscope) ήταν μία μηχανή παρουσίασης ταινιών, πρόδρομος της σύγχρονης κινηματογραφικής μηχανής προβολής. Η ανάπτυξη του κινητοσκοπίου βασίστηκε σε προγενέστερες ανακαλύψεις. Η πρώτη δημόσια παρουσίαση του πρωτότυπου κινηματοσκοπίου έλαβε χώρα στις 20 Μαΐου του 1891, ενώ στις 9 Μαΐου του 1893 έγινε η επίσημη παρουσίαση του, ως ολοκληρωμένη πλέον εφεύρεση, στο Ινστιτούτο Τεχνών και Επιστήμης του Μπρούκλιν.

Είναι γενικά δύσκολο να αναδειχθεί ένας μοναδικός εφευρέτης του κινηματογράφου, ως τεχνική της κινούμενης εικόνας. Περίπου το 1878, ο Βρετανός φωτογράφος Edward Muybridge, έχοντας καταφέρει να αναπτύξει μεθόδους διαδοχικής φωτογράφισης, απεικόνισε την κίνηση ενός αλόγου, αποδεικνύοντας τότε, πως κατά τη διάρκεια του καλπασμού του υπάρχουν στιγμές που τα πόδια του δεν έχουν επαφή με το έδαφος. Στη Γαλλία, οι αδελφοί Ογκύστ και Λουί Λυμιέρ, βασιζόμενοι στο κινητοσκόπιο των Ντίκσον και Έντισον, εφηύραν τον κινηματογράφο (cinematographe) που αποτελούσε μία φορητή κινηματογραφική μηχανή, λήψεως, εκτύπωσης και προβολής του φιλμ. Στις 28 Δεκεμβρίου του 1895, έκαναν και την πρώτη δημόσια προβολή, στο Παρίσι. Η ημερομηνία αυτή αναφέρεται από πολλούς ως η επίσημη ημέρα που ο κινηματογράφος με την σημερινή του γνωστή μορφή έκανε την εμφάνισή του.

Το 1903 οι ταινίες έμοιαζαν με μικρές ιστορίες χωρίς πολλές διαφορετικές σκηνές, χωρίς πρωτοπορία ή πειραματισμό στην αφήγηση. Το δεκάλεπτο γουέστερν του Έντουιν Πόρτερ θεωρείται η ταινία που άλλαξε τα δεδομένα στον κινηματογράφο. Ο Πόρτερ έκανε γυρίσματα σε φυσικές τοποθεσίες, μετακινούσε την κάμερα και εφάρμοσε το παράλληλο μοντάζ σκηνών, δηλαδή αυτών που συμβαίνουν παράλληλα και κόβουμε από τη μία για να προσθέσουμε στην άλλη. Και τα έπραξε όλα αυτά μόλις το 1903.

Ένας από τους πρώτους κινηματογραφιστές που χρησιμοποίησε την διαθέσιμη τεχνική της εποχής με σκοπό την παραγωγή ταινιών κάτω από όρους τέχνης, υπήρξε ο Ζορζ Μελιέ, ο οποίος θεωρείται και από τους πρώτους κινηματογραφικούς σκηνοθέτες. Η ταινία του Ταξίδι στη Σελήνη (Le voyage dans la lune, 1901) υπήρξε πιθανότατα η πρώτη που προσπάθησε να περιγράψει ένα ταξίδι στο διάστημα. Επιπλέον, εισήγαγε τεχνικές οπτικών εφέ, ενώ για πρώτη φορά πρόβαλε έγχρωμες ταινίες, χρωματίζοντας την κινηματογραφική ταινία (καρρέ) με το χέρι.

Μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του 1920, ο κινηματογράφος παρέμενε χωρίς ήχο (βουβός κινηματογράφος) και συχνά οι προβολές ταινιών συνοδεύονταν από ζωντανή μουσική. Η ιστορία του ηχογραφημένου κινηματογραφικού ήχου ξεκίνησε το 1926, όταν η Warner Brothers παρουσίασε μία συσκευή , η οποία έδινε τη δυνατότητα αναπαραγωγής μουσικής, μέσω ενός δίσκου που συγχρονιζόταν με την μηχανή προβολής της ταινίας. Βασισμένη σε αυτή τη νέα τεχνολογία, στα τέλη του 1927, κυκλοφόρησε η ταινία The Jazz Singer, η οποία αν και κατά το μεγαλύτερο μέρος της ήταν βουβή, υπήρξε η πρώτη που περιείχε διαλόγους.

Περίπου την ίδια περίοδο με την προσαρμογή του ήχου, ξεκίνησαν συστηματικές προσπάθειες για την προσθήκη χρώματος. Μετά το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, εμφανίστηκε το έγχρωμο αρνητικό φιλμ της εταιρίας Eastman Kodak, το οποίο δεν απαιτούσε διαδικασία διαχωρισμού των χρωμάτων. Αν και μέχρι τη δεκαετία του 1950, η παραγωγή έγχρωμων ταινιών μειοψηφούσε, κατά τη δεκαετία του 1960 και χάρη στην ανάπτυξη της σχετικής τεχνολογίας, ο έγχρωμος κινηματογράφος επικράτησε.

Η ΕΠΙΔΡΑΣΗ ΤΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ ΣΤΗ ΖΩΗ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ

Ο Κινηματογράφος έχει τη δύναμη, ως μέσο, να ασκεί μεγάλη επίδραση σε μαζική κλίμακα

μέσα στην κοινωνία. Έχει τη δύναμη να υπερβαίνει γεωγραφικά όρια, παραδόσεις, να επεμβαίνει στα πολιτιστικά ήθη, να διαμορφώνει σκέψεις και συνειδήσεις. Όσο μάλιστα μεγαλύτερη απήχηση έχει ένα Κινηματογραφικό έργο με τους συντελεστές του τόση μεγαλύτερη είναι και η επίδραση που ασκεί, αρνητική ή θετική.

Αρνητικές επιδράσεις: -Ο κινηματογράφος συμβάλλει πολύ ενεργά και αποτελεσματικά στην προσπάθεια αυτή των κοινωνιών να εμφυτεύσουν στους νεότερους ανθρώπους της κοινωνίας προκαθορισμένα και συγκεκριμένα από αυτούς πρότυπα. -Αν το άτομο δεν έχει την κριτική ικανότητα να ακολουθήσει ή να μιμηθεί ένα σωστό πρότυπο, τότε αυτό μπορεί να το οδηγήσει σε ψυχολογικά, προβλήματα συμπεριφοράς αλλά και σοβαρά σωματικά προβλήματα. -Με την μίμηση ενός προτύπου που ακολουθεί βίαιες συμπεριφορές που κυρίως αντλούνται μέσα από ταινίες με ψεύτικα πρότυπα επηρεάζονται αρνητικά οι νέοι και υπάρχει η πιθανότητα να τις μιμηθούν στην πράξη.

Θετικές επιδράσεις: -Με τη μίμηση ορισμένων θετικών προτύπων ο άνθρωπος διαμορφώνει την προσωπικότητα του με πιο αποτελεσματικό τρόπο και συμβάλλει με αποφασιστικό τρόπο στο κοινωνικό σύνολο μέσω της εργασίας του και κάθε άλλης κοινωνικής δραστηριότητας. -O κινηματογράφος είναι φορέας πολιτισμού, καθώς μέσα από αυτόν αναδεικνύονται διάφορες μορφές τεχνών όπως η μουσική, ο χορός, η ζωγραφική, το τραγούδι, η φωτογραφία, η ποίηση κ .α. αναδεικνύονται τα ήθη, τα έθιμα, οι παραδόσεις, οι συνήθειες και η καθημερινότητα κάθε πολιτισμού. συμβάλλει στην κοινωνικοποίηση των ατόμων.

ΤΑΙΝΙΕΣ ΠΟΥ ΑΛΛΑΞΑΝ ΤΟΝ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟ

1940 – 1950

1950 – 1960

Τη δεκαετία που ο κόσμος έζησε τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο,

υπήρξαν ανάλογες επιρροές και στη βιομηχανία του κινηματογράφου οπότε δημιουργηθήκαν και μερικές από τις, κατά πολλούς , καλύτερες ταινίες στην ιστορία. Ταινίες ορόσημα αυτού του διαστήματος υπήρξαν οι πασίγνωστες πλέον παραγωγές των Όρσον Γουέλς και Μάικλ Κέρτιζ αντίστοιχα, «Πολίτης Κέιν» και «Καζαμπλάνκα». Ταυτόχρονα αναπτύχτηκε ένα νέο είδος ταινιών, η σάτιρα , με τον γνωστό ως «Σαρλώ», Τσάρλι Τσάπλιν. Η ταινία του «Ο Μεγάλος δικτάτωρ» συγκαταλέγεται ανάμεσα στις καλύτερες μαύρες κωμωδίες μέχρι και σήμερα.

1960 – 1970

1970 – 1980

διακρίθηκαν

ΠΗΓΕΣ

Ντόκος Κωνσταντίνος

Καΐτσας Γιάννης

Δελής Αντρέας

Με τον όρο Λογοτεχνία εννοούμε τα γραπτά και προφορικά προϊόντα του έντεχνου λόγου. Η λογοτεχνία είναι έννοια στενότερη από τη γραμματεία, που περιλαμβάνει το σύνολο των - γραπτών κατά κανόνα- κειμένων μιας συγκεκριμένης κοινότητας. Αυτό, λοιπόν, που διαφοροποιεί τα λογοτεχνικά κείμενα από τα μη λογοτεχνικά είναι η «λογοτεχνικότητα». Η έννοια της λογοτεχνικότητας βέβαια δεν μπορεί να οριστεί εύκολα, γι' αυτό και ο χώρος της Λογοτεχνίας δεν μπορεί να καθοριστεί με αυστηρά όρια.

Για τον καθορισμό της έννοιας της λογοτεχνικότητας έχουν γίνει πολλές προσπάθειες,

οι οποίες μπορούν να διακριθούν σε δύο ομάδες, ανάλογα με τις κατευθύνσεις που ακολουθούν: η μία είναι η οντολογική εξέταση, αυτή δηλαδή που προσπαθεί να ορίσει τη Λογοτεχνία «εκ των έσω», με εσωτερικά κριτήρια, με τα οποία προσπαθεί να προσδιορίσει κάποια σταθερά χαρακτηριστικά του λογοτεχνικού λόγου. Κάποιες από τις προσπάθειες οντολογικού ορισμού είναι οι ορισμοί της Λογοτεχνίας ως «μυθοπλαστικής γραφής», ως «αποκλίνουσας χρήσης της γλώσσας» ή ως κειμένου που προσφέρει «αισθητική απόλαυση».

Η δεύτερη κατεύθυνση είναι η ιστορικό-εξελικτική εξέταση, που μελετά το «τι

θεωρήθηκε κατά καιρούς λογοτεχνία». Μια τέτοια εξέταση, η οποία βέβαια δε στοχεύει στη διατύπωση κάποιου ορισμού, μας είναι ιδιαίτερα χρήσιμη, γιατί μας επιτρέπει να κατανοήσουμε τις διάφορες μεταβολές της αντιμετώπισης της Λογοτεχνίας και της λογοτεχνικότητας.

Λογοτεχνικό ρεύμα είναι μια τάση που εμφανίστηκε στην τέχνη σε μια συγκεκριμένη περίοδο και

ακολουθήθηκε από αρκετούς καλλιτέχνες. Υπάρχουν διάφορα λογοτεχνικά ρεύματα όπως:

Κλασικισμός : πολιτισμικό, αισθητικό και καλλιτεχνικό κίνημα της Γαλλίας, αλλά και ευρύτερα της Ευρώπης, του 17ου και 18ου αιώνα.

Ρομαντισμός : καλλιτεχνικό κίνημα που αναπτύχθηκε στα τέλη του 18ου αιώνα στη Δυτική Ευρώπη. Καταρχάς αποτέλεσε λογοτεχνικό ρεύμα, ωστόσο επεκτάθηκε τόσο στις εικαστικές τέχνες όσο και στη μουσική.

Ρεαλισμός : μπορεί να έχει δύο σημασίες: γενικά την προσπάθεια για πιστή και αντικειμενική απόδοση της πραγματικότητας και ειδικότερα μια τάση που επικράτησε τον 19ο αι. κυρίως ως αντίδραση στις υπερβολές του ρομαντισμού.

Παρνασσισμός : η πιστότητα, η ρεαλιστική αναπαράσταση και η απάθεια, που αντιτίθεται στην υπερβολή συναισθημάτων του ρομαντισμού

Νατουραλισμός : εξέλιξη του ρεαλισμού Υπερρεαλισμός ή σουρεαλισμός : κίνημα που αναπτύχθηκε κυρίως στο χώρο της

λογοτεχνίας αλλά εξελίχθηκε σε ένα ευρύτερο καλλιτεχνικό και πολιτικό ρεύμα. Χαρακτηρίζεται από επαναστατικότητα.

Αισθητισμός : είναι ένα κίνημα συνδεδεμένο με την τέχνη και τη λογοτεχνία. Αγγλικό παρακλάδι του Συμβολισμού.

Μπητ λογοτεχνία : λογοτεχνικό ρεύμα που έδρασε στην Αμερική

Οι περίοδοι διαιρούνται επιπλέον σε μικρότερα τμήματα, τις γενιές, τις σχολές και τα κινήματα.

Η λογοτεχνική γενιά διακρίνεται κυρίως με βιολογικά κριτήρια, περιέχει δηλαδή συγγραφείς περίπου συνομήλικους, που έχουν δεχθεί κοινά ερεθίσματα και επιδράσεις, τα έργα τους έχουν αρκετά κοινά χαρακτηριστικά και φυσικά διαφοροποιούνται από την προηγούμενη γενιά. Η κατάταξη σε γενιές, που συχνά αμφισβητείται, δε βασίζεται στο κριτήριο της χρονολογίας δημοσίευσης των έργων, γιατί είναι συχνό φαινόμενο ένας συγγραφέας να εμφανιστεί μαζί με τους συγγραφείς μιας συγκεκριμένης γενιάς, αλλά το έργο του να έχει τα χαρακτηριστικά της προηγούμενης, ή να έχει εντελώς ιδιόμορφο χαρακτήρα.

Η σχολή είναι μια ομάδα λογοτεχνών που έχουν κοινά χαρακτηριστικά, κοινές αντιλήψεις, έχουν την επίγνωση ότι ανήκουν σε μια κοινή ομάδα και κυρίως αποδέχονται ως «αρχηγό» και πρωτοπόρο έναν συγκεκριμένο λογοτέχνη, τον οποίον ακολουθούν ως πρότυπο, όπως για παράδειγμα οι ποιητές της Νέας Αθηναϊκής Σχολής και ο Κωστής Παλαμάς.

Συγγενής με τους όρους «σχολή» και «γενιά» είναι και ο όρος κίνημα, ο οποίος προσδιορίζει μια ομάδα καλλιτεχνών, που εκτός από τα χαρακτηριστικά της σχολής διαθέτουν επιπλέον το γνώρισμα ότι έχουν στόχο τη ριζική ανατροπή των τάσεων που επικρατούν και την επιβολή των δικών τους αισθητικών αντιλήψεων. Τα μέλη ενός κινήματος κάνουν δυναμικά αισθητή την παρουσία τους και προβάλλουν έντοντα το έργο τους για να επιτύχουν τον σκοπό τους.

Η λογοτεχνία είναι αυτή η πνευματική δραστηριότητα η οποία ενώνει τους ανθρώπους, ανεξαρτήτως φυλής και εθνικής ή γεωγραφικής καταγωγής, γιατί αναφέρεται σε συγκινήσεις και συναισθήματα, ιδέες και σκέψεις. Ο καθένας μας, όταν διαβάζουμε κάποιο λογοτεχνικό έργο συμπάσχουμε με τον ήρωα στις διάφορες περιπέτειες που αυτός περνά, αγωνιούμε, έχουμε ενδιαφέρον να δούμε τη συνέχεια, ίσως να νιώθουμε έκπληξη για την έκβαση του έργου και διαμορφώνουμε κριτική άποψη γι αυτό. Είναι η μορφή τέχνης που βοηθά τους ανθρώπους να γνωριστούν καλύτερα μεταξύ τους, να μάθει ο ένας περισσότερα πράγματα για τον άλλον, και παράλληλα να γνωρίσουν καλύτερα τον εαυτό τους, να γνωρίσουν παράλληλα τόπους και ανθρώπους, χαρακτήρες και ιδέες που βοηθούν τον κάθε άνθρωπο σε μια καλύτερη κατανόηση της ζωή αλλά και του προορισμού του. Ο άνθρωπος βρίσκει ιδέες και ιδανικά σε αυτήν.

ΕΠΙΔΡΑΣΗ ΣΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ

Οι οντολογικές θεωρήσεις του φαινομένου της Λογοτεχνίας τελικά καταλήγουν σε αδιέξοδο, γιατί στηρίζονται στην παραδοχή ότι τα «λογοτεχνικά» χαρακτηριστικά είναι σταθερά και μόνιμα. Αυτή η άποψη όμως ανατρέπεται εύκολα από το γεγονός ότι «οι αντιλήψεις για τη φύση και τη λειτουργία της λογοτεχνίας αλλάζουν διαρκώς» και «τα χαρακτηριστικά της δεν γίνονται αποδεκτά ως ειδοποιά σε οποιονδήποτε τόπο και χρόνο»

Η ποίηση, μία από τις δύο βασικές κατηγορίες του λόγου, του έμμετρου λόγου, έναντι του πεζού λόγου και του διαλόγου και κατ'επέκταση της Λογοτεχνίας, ήταν ανέκαθεν δύσκολο να οριστεί και γι΄αυτό έχουν δοθεί διάφοροι ορισμοί ανά τους αιώνες. Σύμφωνα με τον σημαντικό Αργεντινό συγγραφέα Χόρχε Λουίς Μπόρχες, «Ποίηση είναι η έκφραση του ωραίου, διαμέσου λέξεων περίτεχνα υφασμένων μεταξύ τους».

Ανάμεσα στις διάφορες τέχνες την πρώτη θέση κατέχει πάντα η Τέχνη του Λόγου, που αποτελεί την Τέχνη των Τεχνών, αφού κύριο όργανό της είναι η γλώσσα, το κατεξοχήν εκφραστικό μέσο του ανθρώπου. Πιο παλιά μορφή της Τέχνης του Λόγου είναι η Ποίηση που είναι και η πλέον συναισθηματική, πιο μουσική, συνεπώς και πιο ψυχική από τον πεζό λόγο και τον σκηνικό διάλογο.

Η επική ποίηση είναι το αρχαιότερο είδος ποίησης. Τα έπη ασχολούνται με την περιγραφή και αφήγηση λόγων, πράξεων και κατορθωμάτων θεών (θρησκευτικό έπος) και ηρώων (ηρωικό έπος). Η Ιλιάδα και η Οδύσσεια του Ομήρου είναι τα αρχαιότερα ελληνικά έπη. Από τα σύγχρονα ξεχωρίζει ο Διάκος του Αριστοτέλη Βαλαωρίτη.

Η λυρική ποίηση εκφράζει το συναισθηματικό κόσμο του ποιητή (χαρά, λύπη, ενθουσιασμό κλπ). Αρχαία λυρικά ποιήματα ήταν οι ωδές, οι ύμνοι (μελική ποίηση) και οι διθύραμβοι, τα εγκώμια, οι παιάνες (χορική ποίηση). Από τα σύγχρονα μας ποιήματα τα πιο πολλά είναι λυρικά.

Η ελεγειακή ποίηση εκφράζει έντονα συναισθήματα λύπης, πένθους (θρηνητικά, πένθιμα ποιήματα).

Η βουκολική ποίηση υμνεί τη ζωή της υπαίθρου και αντλεί θέματα από τη φύση.

Η δραματική ποίηση συνταιριάζει έπος και λυρισμό σε μορφή θεατρική. Τέτοια είναι η αρχαία τραγωδία, κωμωδία και σάτιρα, οι τραγωδίες του Σαίξπηρ κλπ και από τα νεότερα οι τραγωδίες του Σικελιανού και του Καζαντζάκη.

Ανάλογα πάλι με το περιεχόμενο και την τεχνοτροπία του ποιητή η ποίηση χωρίζεται στα

εξής είδη: Ρομαντική όπου δεν κυριαρχεί η λογική αλλά το

συναίσθημα. Τέτοια ποιήματα έγραψε ο Παπαρρηγόπουλος, ο Βασιλειάδης κ.α.

Παρνασσιακή, όπου κυριαρχεί η προσπάθεια του ποιητή να πλάσει τέλειους στην εμφάνιση στίχους.

Συμβολική, όπου με τη μουσική επεξεργασία του στίχου (μουσικότητα, ρυθμός κλπ) σε συνδυασμό με το νόημα δημιουργείται συγκίνηση στον αναγνώστη.

Η ποίηση διαφέρει σε πολλά σημεία από την πεζογραφία. Οι διαφορές είναι και εξωτερικές και εσωτερικές. Πρώτα-

πρώτα τα ποιήματα είναι γραμμένα σε στίχους, σε σειρές λέξεων, που έχουν ρυθμό και μέτρο, δηλαδή οι συλλαβές τους κυλούν με έναν ορισμένο τρόπο, ώστε να παρουσιάζουν στο αυτί ευχάριστο αποτέλεσμα. Αντίθετα στο πεζογράφημα τα νοήματα είναι διατυπωμένα σε προτάσεις, που η μια ακολουθεί την άλλη με βάση μόνο τους κανόνες της γραμματικής. Οι εσωτερικές διαφορές είναι και αυτές μεγάλες. Ο ποιητής χρησιμοποιεί τη φαντασία για να δημιουργήσει συγκίνηση στον αναγνώστη ή ακροατή. Απευθύνεται στο συναίσθημα και όχι τη νόηση, όπως ο πεζογράφος.

Η ποίηση είναι το αρχαιότερο λογοτεχνικό είδος. Πριν την ανακάλυψη της γραφής, ο άνθρωπος ήταν αδύνατο να αναπτύξει την τέχνη του πεζού λόγου και να απομνημονεύσει ένα πεζογράφημα. Ποιήματα όμως (όπως επιφωνηματικές επικλήσεις και ύμνους στους θεούς, θρήνους και ξεσπάσματα χαράς) έπλασε πολύ νωρίς ο πρωτόγονος άνθρωπος, συνδυασμένα με μουσική και χορό.

«Ηχήστε οι σάλπιγγες… Καμπάνες βροντερές, Δονήστε σύγκορμη τη χώρα πέρα ως πέρα…

Βογγήστε, τύμπανα πολέμου… Οι φοβερές σημαίες, ξεδιπλωθείτε στον αέρα!

Σ’ αυτό το φέρετρο ακουμπά η Ελλάδα!» Ήταν η στεντόρια φωνή του Άγγελου Σικελιανού. Ο επικήδειος, που

συμπύκνωσε μέσα σε λίγους στίχους τη φωνή ολόκληρης της Ελλάδας. Γιατί, πράγματι, σ’ εκείνο το φέρετρο ακουμπούσε η Ελλάδα. Νέα παιδιά σήκωσαν το μικρό φέρετρο, ο Σικελιανός πρώτος. Σε λίγα δευτερόλεπτα ο Εθνικός Ύμνος δονούσε ολόκληρη την πρωτεύουσα, ολόκληρη τη χώρα. Ένας Εθνικός Ύμνος, που έβγαινε από χιλιάδες στόματα, από τα τρίσβαθα χιλιάδων ψυχών. «Σε γνωρίζω από την κόψη...».

Το έβγαλαν έξω στον κόσμο κι από εκεί η λαοθάλασσα κατευθύνθηκε στην τελευταία κατοικία του ποιητή για να τον αποχαιρετήσει. Ο Κωστής Παλαμάς είχε γίνει ένα σύμβολο. Με το θάνατό του ένωσε το λαό, τον εμψύχωσε. Ακόμα και οι βάρβαροι σεβάστηκαν την ιερή στιγμή και προσκύνησαν το μεγαλείο της ψυχής και της πέννας του.

Σύμφωνα με τον ποιητή Χριστόφορο Λιοντάκη: «το βλέμμα του ποιητή καθορίζει και αλλάζει το βλέμμα του αναγνώστη»

Για τον Πέρσι Σέλλεϋ: «Οι ποιητές είναι οι κρυφοί νομοθέτες του κόσμου.»

Τέλος, ο ποιητής έχει πει: «Αν δεν υπήρχαν οι ποιητές, η θάλασσα η ‘χαρίεσσα’ του Ομήρου θα ήταν αλμυρό νερό…»

Στίχοι, λέξεις, φωνήεντα και σύμφωνα άλλοτε τακτοποιημένα και άλλοτε ανάκατα, εικόνες παραμορφωμένες ή συναρμολογημένες με μια άλλη λογική.

Ποίηση. Μην ακούσω ξανά πως δεν είναι για τον καθένα. Μόνο τυχαίο δεν είναι πως παρόλο που οι άνθρωποι διαβάζουν

ελάχιστα ποιητές, όλοι, μα όλοι κάποια στιγμή στη ζωή τους σκάλισαν στιχάκια σε ένα φύλλο χαρτί.

Όλοι ποιητές είμαστε, απλά κάποιοι μπορούν και μιλάνε και

με τις φωνές μας. Ας τους ρίξουμε μια ματιά μήπως ο αντίλαλος τους μας φτιάξει καλύτερους ανθρώπους.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CE%BF

%CE%B3%CE%BF%CF%84%CE%B5%CF%87%

CE%BD%CE%AF%CE%B1

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%BF

%CE%AF%CE%B7%CF%83%CE%B7

ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ «ΤΟ ΒΗΜΑ» της Κυριακής 29 Νοεμβρίου 2015(συνέντευξη ποιητή Χριστόφορου Λιοντάκη)

http://infognomonpolitics.blogspot.gr/2010/02/2

7-1943.html

Καλέσιου Νίκη, Κανακάρης Θεοφάνης, Λεκγκέγκαϊ Αλεξάνδρα, Ντρέτσα Μαρίσα

Η μουσική χρονολογεί και εξελίσσει την ιστορία της ως παράλληλη μ' εκείνη της Γλώσσας, κατ' ουσίαν ως παράλληλη με την ανθρώπινη εξέλιξη. Καθώς ο έναρθρος λόγος ως ηχητικό μέσο δεν δύναται να αποδώσει το φάσμα των αποχρώσεων των κειμενικών, προσωπικών ανθρώπινων σκέψεων και συναισθημάτων ο άνθρωπος ανέπτυξε ένα νέο ηχητικό μέσο έκφρασης: τον Μουσικό Λόγο. Καθώς η Γλώσσα χρησιμοποιείται στην έκφραση παραστάσεων και εννοιών, στην ονομασία των πραγμάτων, έτσι, και η Μουσική, αποδεικνύεται ως απαραίτητη ανάγκη της ζωής στη διερμηνεία της ανθρώπινης ύπαρξη στο σύνολο των εκφάνσεών της.

Η μουσική στην ουσία είναι η πρώτη απόπειρα επικοινωνίας. Για την ακρίβεια γεννήθηκε μαζί με τον άνθρωπο, ο οποίος από την αρχή μπόρεσε να ξεχωρίσει τους αρμονικούς και μη ήχους της φύσης. Αυτό θα τον βοηθούσε και στην εξέλιξη του, αλλά και στις δυσκολίες της καθημερινότητας. Μπορούμε να πούμε ότι η εξέλιξη του ανθρώπου οφείλεται στην φύση και στο αυτί του. Το ταξίδι της μουσικής ξεκίνησε με τον άνθρωπο, τον εξέλιξε, τον έφτασε στην ανώτατη πνευματική διαύγεια και τέλος τον βοήθησε να ξεφύγει από τον ξεπεσμό του. Η μουσική δημιουργήθηκε για να βοηθήσει τον άνθρωπο στις πιο δύσκολες και κρίσιμες στιγμές του. Μην την υποτιμάτε και μην την καταστρέφετε.

Στην Αρχαία Ελλάδα Κατά την αρχαϊκή και κλασική εποχή, ο όρος μουσική εννοούσε τον μουσικά

προκαθορισμένο στίχο, όπως εμφανιζόταν στα διάφορα ποιητικά είδη και κυρίως στη λυρική ποίηση. Με τη σημερινή σημασία του όρου, η ενότητα μουσικής και λόγου άρχισε να κλονίζεται κατά το δεύτερο μισό του 5ου αιώνα π.Χ. και σε αυτό συνέτειναν διάφοροι παράγοντες όπως η εισαγωγή καινοτομιών στη σύνθεση του μέλους, η εκτεταμένη ανάπτυξη της δεξιοτεχνικής οργανικής εκτέλεσης, οι μεταβολές στον τρόπο εκφοράς της γλώσσας και η μετέπειτα απώλεια της προσωδίας της.

Η μουσική της Αρχαίας Ελλάδας ήταν ένα μείζον κομμάτι του αρχαιοελληνικού θεάτρου - μεικτές χορωδίες τραγουδούσαν για διασκεδαστικά, εορταστικά και πνευματικά δρώμενα. Χρησιμοποιούνταν μουσικά όργανα όπως, μεταξύ άλλων, ο αυλός, η λύρα, και ιδιαίτερα η κιθάρα. Η μουσική ήταν σημαντικό μέρος της αρχαιοελληνικής παιδείας, όπου τα αγόρια ξεκινούσαν μουσικές σπουδές από έξι χρονών. Η αρχαιοελληνική μουσική θεωρία περιελάμβανε τους τρόπους, οι οποίοι αποτέλεσαν βάση για τη δυτική θρησκευτική και κλασσική μουσική, κι επίσης χρησιμοποιούνται εκτενώς στη τζαζ. Αργότερα, η αρχαιοελληνική μουσική δέχτηκε επιρροές από τη Ρωμαϊκή και Βυζαντινή αυτοκρατορία, καθώς και από τη μουσική της ανατολικής Ευρώπης.

Στη δυτική Ευρώπη, η μουσική εξελίχθηκε από τη μονοφωνία ως την πολυφωνία και την ομοφωνία, από την εξάρτησή της στο ποιητικό - κυρίως θρησκευτικού αρχικά περιεχομένου - κείμενο, έως την ανεξαρτητοποίηση της από τη γλώσσα μέσω της ενόργανης μουσικής, από τις πρώτες προσπάθειες για δημιουργία ενός ορθολογικού συστήματος σημειογραφίας από τον Βοήθιο κατά τον 5ο αιώνα, μέχρι την τονική μουσική και από εκεί στην ατονικότητα στις αρχές του 20ου αιώνα. Στον δυτικοευρωπαϊκό χώρο επινοήθηκε επίσης και τελειοποιήθηκε σειρά από συστήματα Μουσικής Σύνθεσης, όπως η Αντίστιξη ή Κοντραπούντο, η Φούγκα, η Αρμονία, ο Δωδεκαφθογγισμός ή Σειραϊσμός.

Τα μουσικά όργανα είναι μηχανικές κατασκευές που αποσκοπούν πρωτίστως στη δημιουργία ήχων. Τα μουσικά όργανα κατηγοριοποιούνται με διάφορους τρόπους, όπως ανάλογα με τη μέθοδο παραγωγής ήχου (χορδόφωνα, μεμβρανόφωνα, αερόφωνα), είτε με τον τρόπο παιξίματος (κρουστά, πνευστά, νυκτά) είτε βάσει του υλικού κατασκευής (ξύλινα, χάλκινα κλπ). Υπάρχουν πολλές μέθοδοι κατηγοριοποίησης, με πιο διαδεδομένη αυτή των Χόρνμποστελ και Σακς. Κριτήρια της κατηγοριοποίησης των οργάνων με αυτή την μέθοδο, είναι, πρωτίστως, ο τρόπος παραγωγής του ήχου και, δευτερευόντως, ο τρόπος παιξίματος και η κατασκευή του οργάνου.

Οι πέντε βασικές κατηγορίες οργάνων κατά Χόρνμποστελ και Σακς, είναι οι εξής:

Ιδιόφωνα Στα ιδιόφωνα ο ήχος παράγεται μέσω της δόνησης του ίδιου του

σώματός τους λ.χ. μεταλλόφωνο Μεμβρανόφωνα Τα μεμβρανόφωνα φέρουν στρογγυλές μεμβράνες προς κρούση λ.χ.

τύμπανο Χορδόφωνα Στα χορδόφωνα ο ήχος δημιουργείται θέτοντας τεντωμένες χορδές

σε ταλάντωση, λ.χ. βιολοντσέλο Xωρίζονται σε τέσσερις επιμέρους κατηγορίες, βάση του τρόπου παιξίματός τους:

Mε τσίμπημα (νύξη) Με χτύπημα με ραβδάκια ή σφυράκια Με τρίψιμο με δοξάρι ή τροχό Με συνήχηση ελεύθερων χορδών Αερόφωνα Στα αερόφωνα ο ήχος δημιουργείται από αέρα που ταξιδεύει μέσα σε

όργανο με σωληνοειδές σχήμα, π.χ. κλαρινέτο. Ηλεκτρόφωνα Τα ηλεκτρόφωνα παράγουν ήχο μέσω ηλεκτρονικού κυκλώματος λ.χ.

συνθετητές.

Μέσα από μελέτες αποδείχτηκε ότι η μουσική έχει πολλαπλές αντιδράσεις στον οργανισμό του ανθρώπου. Οι σωματικές κινήσεις οργανώνονται από το ρυθμό της μουσικής. Στις περιπτώσεις εργασιών που απαιτούν επαναλαμβανόμενες κινήσεις-δραστηριότητες και συνοδεύονται με ρυθμικά τραγούδια (χωρίς συνοδεία μουσικού οργάνου όμως), αποδείχτηκε ότι αυξήθηκε η παραγωγικότητα και μειωνόταν το αίσθημα της κούρασης και της ανίας. Έρευνα έδειξε ότι τα παιδιά ηλικίας 9-12 ετών τα οποία ασχολούνται με την εξάσκηση κάποιου μουσικού οργάνου, επικεντρώνουν την προσοχή τους πολύ πιο εύκολα σε οτιδήποτε είναι σχετικό με τη μάθηση και την αφομοίωση στοιχείων και μαθημάτων, σε χώρο εντός ή εκτός σχολείου. Παρατηρήθηκε επίσης ότι τα παιδιά αυτά αναπτύσσουν κριτική σκέψη, ανάλυση και σύνθεση πληροφοριών. Στις περιπτώσεις που τα παιδιά ήταν απλοί ακροατές της μουσικής, υπάρχουν είδη μουσικής που διεγείρουν την ενεργητικότητα του εγκεφάλου σε πολλούς τομείς της διανόησης. Τα παιδιά αυτά επίσης έχουν μειωμένο απαιτούμενο χρόνο μάθησης. Η μουσική συνδέεται επίσης με την οργάνωση του εγκεφάλου την τάξη, τις αναλογίες και τις αλληλουχίες και όλα τα στοιχεία που έχουν σχέση με τη σχέση με την απλή μαθηματική λογική. Στις περιπτώσεις ασθενών αποδείχτηκε ότι η μουσική επιταχύνει την περίοδο ανάρρωσης από ασθένειες και ατυχήματα.

Ορισμένα τραγούδια έπαιξαν τον δικό τους ρόλο σε μεγάλες εποχές κρίσης, με τη σημασία τους να εκτείνεται τόσο σε

πολιτισμικό, όσο και σε πολιτικό επίπεδο, έχοντας αντίκτυπο σε μεγάλα γεγονότα που

συντάραξαν τον κόσμο και έφεραν θετική αλλαγή, αισιοδοξία και ενότητα.

Ολόκληρο το άλμπουμ επικεντρώνεται σε έναν χαρακτήρα, τον Pink, ο οποίος είναι βασισμένος στον Ρότζερ Γουότερς. Οι προσωπικές εμπειρίες του Pink ξεκινούν με την απώλεια του πατέρα του κατά την διάρκεια του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου και συνεχίζουν με την γελοιοποίηση και κακοποίηση από τους δασκάλους του, την υπερπροστατευτική μητέρα του και τέλος την διάλυση του γάμου του. Όλα αυτά συμβάλλουν στην ενδεχόμενη αυτοεπιβληθείσα απομόνωση του από την κοινωνία και παριστάνονται με ένα εικονικό τείχος. Κάθε ένα από αυτά τα τραύματα μετατρέπονται μεταφορικά σε "τούβλα στο τείχος" (bricks in the wall). Στο πρώτο μέρος, ο πρωταγωνιστής της ιστορίας, Pink, μαθαίνει το θάνατο του πατέρα του και ξεκινάει να χτίζει το τείχος. Στο δεύτερο μέρος, ο Pink ονειρεύεται ότι οι συμμαθητές του επαναστατούν κατά των καθηγητών τους, μετά τν σκηνή όπου ένας καθηγητής του τον προσέβαλε. Οι καθηγητές αντιπροσωπεύουν άλλο ένα τούβλο στο τείχος που έχτισε γύρω του. Στο τρίτο μέρος του "Another Brick in the Wall", ο Pink αποφασίζει να γκρεμίσει το τείχος μετά την προδοσία της συζύγου του.

https://www.youtube.com/watch?v=YR5ApYxkU-U

‘’Σχολεία, παιδεία και σήμερα πάλι μέσα σε κτίρια κοτέτσια,

κοντέινερ και φυλακές για ότι πιο όμορφο διαθέτει μια ανθρώπινη κοινωνία, τα παιδιά της. Είναι σημάδι και αυτό για το πόσο η νεοελληνική κοινωνία αγαπάει και σέβεται την ζωή. Το μέλλον της. Δεν ξέρω, αλλά τι μπορείς να περιμένεις από αυτό το μόρφωμα που ονομάζεται νεοελληνική πραγματικότητα. Μας αύξησαν με τέτοιο τρόπο τις ανάγκες και εμείς έξω από κάθε μορφή άσκησης και αντίστασης αμέσως τσιμπήσαμε ώστε αναγκαζόμαστε τώρα να κάνουμε 10 δουλειές για να τα φέρουμε ίσα.’’

Ενάντια στη βρετανική πολιτική τίθεται αυτό το κομμάτι, το οποίο γράφτηκε μια εποχή που πολλοί νέοι ένιωθαν αποξενωμένοι από το καθεστώς της βασιλικής μοναρχίας.

https://www.youtube.com/watch?v=RvM

xqcgBhWQ

Συνοψίζοντας, η μουσική δεν βιώνεται εγκεφαλικά από τους ανθρώπους, όπως η λογοτεχνία για παράδειγμα, αλλά απευθύνεται κυρίως, στο υποσυνείδητο. Το υποσυνείδητο είναι ο άλλος μας εαυτός, πολλές φορές ακατανόητος, που δεν μπορούμε ν’ απαλλαγούμε από αυτόν και βρίσκεται κρυμμένος πίσω από όλες τις σκέψεις και αποφάσεις που παίρνουμε για τη ζωή μας εις τρόπον ώστε όταν κάνουμε κάτι που δεν του αρέσει, να μας βασανίζει με τύψεις, νευρώσεις, εφιάλτες και γενικά διάφορα ψυχολογικά προβλήματα.

http://maga.gr/2012/10/22/exelixi-mousikis https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%BF%

CF%85%CF%83%CE%B9%CE%BA%CE%AE

http://www.studycyprus.eu/easyconsole.cfm/id/120

1

https://el.wikipedia.org/wiki/Another_Brick_in_the

_Wall

http://www.e-radio.gr/post/37301/ta-tragoydia-poy-

allaksan-ton-kosmo-video

http://www.diakonima.gr/2014/01/09/%CF%83%C

E%BA%CE%AD%CF%88%CE%B5%CE%B9%CF%

82-

%CE%B7%CE%BC%CE%B5%CF%81%CF%8E%C

E%BD-pink-floyd-another-brick-in-the-wall/

Ο χορός γενικά αναφέρεται στην ανθρώπινη κίνηση που είτε χρησιμοποιείται ως μορφή έκφρασης είτε παρουσιάζεται ως μια κοινωνική, πνευματική ρύθμιση απόδοσης.

Ο χορός χρησιμοποιείται επίσης για να περιγράψει τις μεθόδους μη λεκτικής επικοινωνίας (δείτε τη γλώσσα του σώματος) μεταξύ των ανθρώπων ή των ζώων (χορός μελισσών, χορός ζευγαρώματος), την κίνηση στα άψυχα αντικείμενα (τα φύλλα χόρεψαν στον αέρα), και ορισμένα μουσικά μορφές ή ύφη.

Ειδικότερα για τον Ελλαδικό χώρο, με αφετηρία το Μινωικό Πολιτισμό επηρεάζονται και οι κοινωνίες της ηπειρωτικής Ελλάδας. Στην κλασική περίοδο του 5ου π.Χ αιώνα με επίκεντρο την Αθήνα, στην ακμή των γραμμάτων και των τεχνών, θέση ανάμεσά τους φαίνεται να κατέχει και ο χορός. Δεν έχουμε ακριβή γνώση του είδους του χορού. Παρόλα αυτά είχε ιδιαίτερη θέση στο πολιτισμικό και θρησκευτικό τελετουργικό της εποχής (η Τερψιχόρη αποτελούσε τη Θεά του χορού). Επίσης, φαίνεται να υπάρχει μια στενή σύνδεση του χορού, τόσο με την μουσική, όσο και την ποίηση.

Στα χρόνια της Αναγέννησης τελείται η μετάβαση από το χορό της Αυλής στο Μπαλέτο της Αυλής, το οποίο χαρακτηρίζεται από απλότητα και ομορφιά.

Στα ταραγμένα χρόνια της Γαλλικής Επανάστασης και των επίσης έντονων ιστορικά δεκαετιών που ακολούθησαν, το μπαλέτο κατασταλάζει από τεχνικής άποψης σ’ αυτό που γνωρίζουμε ως τις μέρες μας. Φαίνεται πως η Επανάσταση επέδρασε ακόμα και στο μπαλέτο αποβάλλοντας τις τεχνικές των ευγενών. Αυτή ήταν η αντίληψη πως «ο χορός ήταν δώρο των Θεών και αποτελούσε αντανάκλαση της ουράνιας αρμονίας».

Η δριμύτητα του κινήματος δε θα μπορούσε να αφήσει ανεπηρέαστο το μπαλέτο. H χορεύτρια αποκτά τα χαρακτηριστικά της απόκοσμης και της πνευματικής και συνάμα τελειοποιεί την τεχνική της. Στη σημερινή εποχή, η μπαλαρίνα αντιμετωπίζεται ως πρότυπο επαγγελματία, όπου τα παιδικά χρόνια και η εφηβεία είναι αφιερωμένα-σχεδόν αποκλειστικά- στην εκμάθηση και εξάσκηση του χορού.

Οι τέχνες που χαρακτηρίζονται από κίνηση όπως ο χορός, έχουν επίσης πολλά να προσφέρουν για την υγεία. Οι ερευνητές γνωρίζουν ήδη ότι η σωματική άσκηση βοηθά στη μείωση του στρες, βελτιώνει τον ύπνο, καταπολεμά το άγχος και την κατάθλιψη ενώ ταυτόχρονα αυξάνει το επίπεδο ενεργητικότητας.

Διεξάγονται τώρα έρευνες σχετικά με το Τάι Τσι που χαρακτηρίζεται από αργές διαδοχικές κινήσεις που προσδίδουν χάρη στο σώμα) για να φανεί εάν μπορεί να βελτιώνει την υγεία και να καταπολεμά το στρες σε ασθενείς που επιβίωσαν από καρκίνο.

Η όπερα αποτελεί μουσικό θεατρικό είδος, είναι δηλαδή μουσική σύνθεση που περιλαμβάνει συγχρόνως και σκηνική δράση. Οι διάλογοι των ηθοποιών της όπερας αποδίδονται με τη μορφή τραγουδιού ενώ η θεατρική παράσταση εκτυλίσσεται παρουσία ενός μουσικού συνόλου. Ως είδος θεωρείται ένα από τα σημαντικότερα μουσικά επιτεύγματα του Δυτικού πολιτισμού και παραμένει ένα από τα πιο δημοφιλή μουσικά είδη.

Ο όρος όπερα είναι ο πληθυντικός του λατινικού opus που σημαίνει το έργο, δηλώνοντας έτσι την ενσωμάτωση στην όπερα πολλών καλλιτεχνικών ειδών όπως η μουσική, το θέατρο, ο χορός και η σκηνογραφία.

Το παλαιότερο ιστορικά έργο που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως

όπερα χρονολογείται περίπου στα 1597 και είναι η Δάφνη των Τζάκοπο Πέρι και Οτάβιο Ρινουτσίνι. Το έργο αυτό αποτέλεσε ουσιαστικά μια προσπάθεια μίμησης του κλασικού αρχαίου ελληνικού δράματος. Η Δάφνη δεν είχε διασωθεί.

Η γέννηση της όπερας τοποθετείται γεωγραφικά στην Ιταλία, ωστόσο έγινε τόσο δημοφιλές είδος που σύντομα εξαπλώθηκε και στη Γερμανία, τη Γαλλία, την Αγγλία, την Ισπανία και τη Ρωσία. Το 1637, στη Βενετία, κτίστηκε και το πρώτο θέατρο αποκλειστικά για παραστάσεις όπερας ενώ ακολούθησαν μόνο στην πόλη της Βενετίας επιπλέον 16 ανάλογα θέατρα, ενδεικτικό της απήχησης που είχε το είδος.

Η παραδοσιακή όπερα αποτελείται από δύο είδη τραγουδιού για την αφήγηση της πλοκής του έργου: το ρετσιτατίβο, το μέρος του διαλόγου που κατά κύριο λόγο προάγει τη δράση και την άρια, όπου μέσω ενός μονολόγου αποκρυσταλλώνεται μια συναισθηματική κατάσταση.

Η ανάπτυξη της μπαρόκ όπερας συντελέστηκε κυρίως στη Ρώμη και τη Βενετία. Ένα από τα έργα που καθιέρωσαν την όπερα της Ρώμης ήταν το Sant'Alesio του Στέφανο Λάντι, στα 1632.

Αναπτύχθηκε μια ξεχωριστή παράδοση Γαλλικής όπερας, με έργα γραμμένα στη γαλλική γλώσσα, της οποίας ιδρυτής θεωρείται ο Ζαν Μπατίστ Λυλί. Η γέννηση της γαλλικής όπερας χρονολογείται επισήμως στα 1669 . Ως πρόδρομοι της αναφέρονται συχνά η γαλλική τραγωδία, τα χορευτικά μπαλέτα στις βασιλικές αυλές αλλά και η ιταλική όπερα.

Στην Γερμανία παρατηρήθηκε η δημιουργία του αποκαλούμενου singspiel, ένα είδος γερμανικής κωμικής όπερας. Σημαντικότερο δείγμα αυτού του είδους αποτελεί κατά γενική ομολογία ο Μαγικός Αυλός (1791) του Μότσαρτ. Στις αρχές του 19ου αιώνα παρουσιάζεται η μοναδική όπερα του Μπετόβεν (Fidelio)

Η ιταλική όπερα, στις αρχές του 19ου αιώνα χαρακτηρίζεται από την παρουσία συνθετών όπως ο Τζουζέπε Βέρντι ο Τζοακίνο Ροσσίνι, ο Γκαετάνο Ντονιτσέτι και ο Βιντσέντσο Μπελλίνοι. Ανάμεσα στις σημαντικότερες όπερες αυτής της περιόδους ανήκουν ο Κουρέας της Σεβίλλης (1816), κωμική όπερα του Ροσσίνι,

Ο βραβευμένος με το Nobel Φυσικής (1921) Albert Einstein δήλωσε ότι, αν δεν γινόταν επιστήμονας, θα γινόταν σίγουρα μουσικός: “Δε θα μπορούσα να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς να παίζω μουσική. Ζω τα όνειρά μου μέσα από τη μουσική. Παρατηρώ τη ζωή μου μέσα από τη μουσική... Γνωρίζω ότι τη μεγαλύτερη απόλαυση στη ζωή μου, την έδωσε το βιολί μου”.

Πειράματα έχουν δείξει ότι η μουσική μπορεί να ερεθίσει τα πεπτίδια στον εγκέφαλο και να προκαλέσει την παραγωγή ενδορφινών, των φυσικών οπιούχων του οργανισμού, προκαλώντας ένα αίσθημα ευφορίας, αλλάζοντας τη διάθεση και το συναίσθημα, ενώ η ακρόαση μουσικής με ρυθμική συχνότητα 60 παλμών ανά λεπτό προκαλεί επιβράδυνση των καρδιακών σφυγμών και μείωση της αρτηριακής πίεσης. Έτσι, το σώμα χαλαρώνει, ενώ δίνει τη δυνατότητα στο μυαλό να λειτουργήσει αποτελεσματικότερα

Το θέατρο είναι ο κλάδος της τέχνης που αναφέρεται στην απόδοση ιστοριών μπροστά σε κοινό, με τη χρήση κυρίως του λόγου, αλλά και της μουσικής και του χορού. Πρόκειται για την παραγωγή ζωντανών απεικονίσεων πραγματικών ή φανταστικών συμβάντων με σκοπό την τέρψη και την επιμόρφωση των θεατών.

Δημιουργήθηκε για πρώτη φορά στην Αρχαία Αθήνα, σαν μια εξέλιξη του διθυράμβου. Οι πρώτες μορφές του θεάτρου σε όλη τη διάρκεια της ελληνικής αρχαιότητας ήταν η τραγωδία, η κωμωδία και το σατυρικό δράμα. Στο αρχαίο ελληνικό θέατρο πρωταγωνιστούσαν μονάχα άντρες και ακόμη και σε γυναικείους ρόλους ντύνονταν οι ίδιοι γυναίκες.

Θέατρο πρόζας (ο λόγος ακολουθεί την καθημερινή του χρήση):

Τραγωδία Κωμωδία Δράμα

Οι ρίζες του θεάτρου φτάνουν πολύ βαθιά πίσω στο παρελθόν, στις θρησκευτικές τελετουργίες των πρώτων κοινωνιών. Μαζί με τα πρώτα βήματα της ανθρωπότητας γεννήθηκε ο χορός, που ήταν η πρώτη θεατρική πράξη. Πρώτη μεγάλη θεατρική εποχή στην ιστορία του Πολιτισμού δεν μπορεί να θεωρηθεί παρά ο 5ος αιώνας π.Χ. στην Ελλάδα. Σώζονται μέχρι και σήμερα ορισμένα ερείπια, μερικά ντοκουμέντα τόσο για τις παραστάσεις όσο και για τους χώρους, καθώς και ένα σημαντικό μέρος του έργου των αρχαίων ποιητών. Όλα αυτά μας παρέχουν σημαντικές πληροφορίες και συγχρόνως έχουν επιδράσει πάνω στο Ευρωπαϊκό και Αμερικανικό θέατρο.

Το θέατρο είναι η πρωταρχική μορφή έκφρασης των βαθύτερων συναισθημάτων των ανθρώπων. Όλα άρχισαν όταν κατά την διάρκεια των διονυσιακών μυστήριων κάποιος αποσπάστηκε από το μυστήριο και άρχισε να κάνει διάλογο με το πλήθος, παίρνοντας παράλληλα το ρόλο του Θεού. Ο διάλογος του Θεού με τους ανθρώπους δημιούργησε το Θέατρο. Έτσι ξεκίνησε η τέχνη της ηθοποιίας, της τέχνης που «ποιεί» τα ήθη των ανθρώπων και κατευνάζει και τα πιο άγρια αισθήματα, αυτής που μπαίνει βαθιά στο υποσυνείδητο του ανθρώπου και του καθαιρεί τα ένστικτα. Οι αρχαίοι μας πρόγονοι κατασκεύασαν το θέατρο έτσι ώστε να μοιάζει με ανεστραμμένο θόλο, με μισό αυγό, μια που για αυτούς το μισό αυγό – θέατρο βρίσκεται στη γη και το άλλο μισό αόρατο – αυγό βρίσκεται στον ουρανό. Μέσα από το θέατρο, το αυγό ολοκληρώνεται και ο άνθρωπος ενώνεται με το θείο.

https://el.wikipedia.org/ www.kazam.gr www.medlook.net

https://istoriatexnespolitismos.wordpress.

com