ΕΡΓΑΣΙΑ ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑΣ

ΘΕΜΑ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ SONY 13’

ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗ ΒΙΒΙΑΝ ΤΜΗΜΑ Α2

ΠΑΡΑΣΚΕΥΟΠΟΥΛΟΣ ΚΩΝ/ΝΟΣ

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ

ΕΝΟΤΗΤΑ 1η : ΑΝΑΛΥΣΗ ΤΗΣ ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΚΗΣ

ΕΝΟΤΗΤΑΣ ΠΟΥ ΑΝΗΚΕΙ Η ΚΑΤΑΣΚΕΥΗ.

ΕΝΟΤΗΤΑ 2η : ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ ΤΟΥ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΟΥ ΜΕΛΕΤΗΣ.

ΕΝΟΤΗΤΑ 3η : ΤΕΧΝΙΚΑ ΣΧΕΔΙΑ.

ΕΝΟΤΗΤΑ 4η : ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ ΠΟΥ ΑΚΟΛΟΥΘΗΘΗΚΕ, ΟΛΕΣ ΟΙ

ΕΝΕΡΓΕΙΕΣ ΠΟΥ ΚΑΝΑΜΕ.

ΕΝΟΤΗΤΑ 5η : ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΕΞΕΛΙΞΗ.

ΕΝΟΤΗΤΑ 6η : ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΚΑΙ ΘΕΩΡΕΙΕΣ

ΠΟΥ ΣΧΕΤΙΖΟΝΤΑΙ ΜΕ ΤΗ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΗΣ ΣΥΣΚΕΥΗΣ.

ΕΝΟΤΗΤΑ 7η : ΠΛΕΟΝΕΚΤΗΜΑΤΑ ΚΑΙ ΜΕΙΟΝΕΚΤΗΜΑΤΑ

ΤΗΛΕΟΡΑΣΗΣ.

ΕΝΟΤΗΤΑ 8η : ΚΑΤΑΛΟΓΟΣ ΥΛΙΚΩΝ ΚΑΙ ΕΡΓΑΛΕΙΩΝ.

ΕΝΟΤΗΤΑ 9η : ΚΟΣΤΟΣ ΚΑΤΑΣΚΕΥΗΣ.

ΕΝΟΤΗΤΑ 10η : ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ - ΠΗΓΕΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΣΗΣ.

ΕΝΟΤΗΤΑ 1

ΑΝΑΛΥΣΗ ΤΗΣ ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΚΗΣ ΕΝΟΤΗΤΑΣ ΠΟΥ

ΑΝΗΚΕΙ Η ΚΑΤΑΣΚΕΥΗ.

ΤΑ ΓΕΝΙΚΑ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ ΤΗΣ

ΕΝΟΤΗΤΑΣ. ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ ΚΑΙ

ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑΤΑ

ΜΕΤΑΦΟΡΕΣ - ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΕΣ

ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΕΣ :

Η επικοινωνία είναι μία από τις βασικές ανάγκες του ανθρώπου.

Οι άνθρωποι επικοινωνούν μεταξύ τους με τις κινήσεις, τον

λόγο την εικόνα και την γραφή και ν’ανταλάσουν

πληροφορίες.

Όλες οι μορφές επικοινωνίας περιλαμβάνουν ένα πομπό, ένα

δέκτη και το μήνυμα που βασίζεται, ενώ απαραίτητος είναι

ένας κώδικας επικοινωνίας και το μέσον που σήμερα

προσφέρει η τεχνολογία.

Από τη δεκαετία του 1960 άρχισε η ραγδαία ανάπτυξη των

επικοινωνιών. Ο κόσμος έμοιαζε να μικραίνει και οι ειδικοί

προέβλεπαν ότι η γη θα γινόταν «παγκόσμιο χωριό>>. Τα

υπερατλαντικά τηλεφωνήματα έγιναν πραγματικότητα και η

τηλεόραση συναγωνιζόταν το ραδιόφωνο και τον τύπο. Σήμερα στο

ξεκίνημα της νέας χιλιετίας οι περισσότερες χώρες του κόσμου

έχουν πρόσβαση στο διαδίκτυο ενώ μια τεράστια ποικιλία από

συσκευές επικοινωνίας που ολοένα εμπλουτίζεται έχουν συμπιέσει

τους χρόνους και τις αποστάσεις.

Περισσότερα από 200 τηλεπικοινωνιακοί δορυφόροι γύρω από τη

γη μεταφέρουν χιλιάδες κλήσεις και τηλεοπτικά σήματα. Μερικά

από τα μέσα επικοινωνίας που είναι δεμένα με την καθημερινή ζωή

μας είναι : τα βιβλία που μέχρι τον 15ο μ.Χ. αιώνα ήταν χειρόγραφα

και στη συνέχεια τυπωμένα, ο κινηματογράφος που ξεκίνησε με

βουβές ασπρόμαυρες ταινίες και έφθασε στις υπερπαραγωγές του

Χόλιγουντ, ο τηλέγραφος και το τηλέφωνο που μεταδίδουν τον ήχο

χάρη σε κωδικοποιημένα μηνύματα ο πρώτος και στον ηλεκτρισμό

το δεύτερο, το ραδιόφωνο και η τηλεόραση που μεταδίδουν τον ήχο

και την εικόνα τηλεπικοινωνιών μέσω ηλεκτρομαγνητικών

κυμάτων κ.λπ.

Η ανάπτυξη της τεχνολογίας άνοιξε νέους ορίζοντες στην εύκολη,

γρήγορη και οικονομική επικοινωνία μεταξύ των ανθρώπων, με

τρόπο που θα θύμιζε ταινία επιστημονικής φαντασίας πριν από

λίγες δεκαετίες. Τα πολυμέσα μας επιτρέπουν να χρησιμοποιούμε

πληροφορίες με μορφή κειμένου, εικόνας (στατικής ή κινούμενης)

και ήχου. Ο χρήστης ενός πολυμέσου δε δέχεται τις πληροφορίες

παθητικά, όπως ένας τηλεθεατής, αλλά μπορεί να επέμβει και να

διαμορφώσει ο ίδιος τον τρόπο με τον οποίο του προσφέρεται η

πληροφορία.

Χάρη στα ψηφιακά δίκτυα τηλεπικοινωνίας και τα

πολυμέσα, ο πλανήτης ετοιμάζεται να γίνει μία πόλη που οι

κάτοικοι της θα επικοινωνούν όσο συχνά θέλουν

καταργώντας τις αποστάσεις.

ΜΕΤΑΦΟΡΕΣ :

Μέσο μεταφοράς αποτελεί οποιοδήποτε τεχνολογικό προϊόν

που χρησιμοποιείται για τη μετακίνηση ανθρώπων και προϊόντων

από το ένα μέρος στο άλλο.

Τα είδη των μεταφορών είναι : οι χερσαίες μεταφορές επιβατών

και εμπορευμάτων που γίνονται κυρίως με αυτοκίνητα και

τραίνα, οι θαλάσσιες μέσω του νερού, κυρίως του θαλασσινού

αλλά και των ποταμών ή των λιμνών με ξύλινες βάρκες,

ιστιοφόρα, σιδερένια ατμοκίνητα πλοία, υδρόπτερα, χόβερκραφτ,

παγοθραυστικά,φορτηγά, πλοία, κ.α. και οι εναέριες που γίνονται

με αεροσκάφη για τη μεταφορά κυρίως επιβατών αλλά και

ευαίσθητων εμπορευμάτων μεγάλης αξίας.

Τα είδη των αεροσκαφών είναι: αεροσκάφη με σταθερά

φτερά(αεροπλάνα), αεροσκάφη με περιστρεφόμενα φτερά

(ελικόπτερα) και αερόστατα. Μ ε τα μέσα αερομεταφοράς

εξυπηρετούνται και δραστηριότητες όπως η φωτογράφηση

απομακρυσμένων περιοχών, έλεγχος αυτοκινητόδρομων,

ψεκασμός καλλιεργών,κά. Οι τύποι των μεταφορικών μέσων σε

μία χώρα είναι ενδεικτικοί για τις τεχνολογικές δυνατότητες και

τον βαθμό ανάπτυξή της. Με τα σύγχρονα μεταφορικά μέσα οι

άνθρωποι μπορούν να διανύσουν μεγάλες αποστάσεις εύκολα,

οικονομικά και με ασφάλεια.

ΕΝΟΤΗΤΑ 2

ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΟΥ ΜΕΛΕΤΗΣ

ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗΣ

Η τηλεόραση είναι συσκευή λήψης και μετάδοσης ήχου και εικόνας. Η τηλεόραση ανήκει στον τομέα της ηλεκτρονικής τεχνολογίας

(ραδιοτεχνολογίας) και μας προσφέρει τη δυνατότητα να

βλέπουμε εικόνες κινητών και ακίνητων αντικειμένων από

μεγάλες αποστάσεις, με τη βοήθεια συσκευών που χρησιμοποιούν

ηλεκτρομαγνητικά κύματα.

Σε γενικές γραμμές η αρχή της τηλεόρασης έχει ως εξής: έστω

ότι έχουμε ένα απλό μωσαϊκό από άσπρα και μαύρα πλακίδια

(σχήμα 1), που σχηματίζει ένα σταυρό. Υποθέτουμε πως

βρισκόμαστε στην Αθήνα και θέλουμε να κάνουμε το ίδιο

μωσαϊκό σε ένα μακρινό μέρος, έστω στην Κρήτη, δίνοντας

οδηγίες τηλεφωνικές σε κάποιον εκεί γνωστό μας. Για κάθε

κατακόρυφη στήλη του μωσαϊκού δίνουμε ένα γράμμα και για

κάθε έναν αριθμό. Κάθε πλακίδιο επομένως χαρακτηρίζεται με

συγκεκριμένο αριθμό και γράμμα. Τα τέσσερα λευκά πλακίδια

του κέντρου του σταυρού θα έχουν τα χαρακτηριστικά

Δ4,Ε4,Δ5,Ε5.

Η τηλεόραση είναι ένα σύστημα τηλεπικοινωνίας που

χρησιμεύει στη μετάδοση και λήψη κινούμενων εικόνων και ήχου

εξ αποστάσεως.

Αποτελεί το κυριότερο και δημοφιλέστερο Μέσο Μαζικής

Επικοινωνίας και η χρήση της είναι ιδιαίτερα διαδεδομένη σε όλο

τον κόσμο. Ο όρος καλύπτει ολόκληρο το φάσμα των τεχνικών

χαρακτηριστικών και των δραστηριοτήτων που αφορούν τα

τηλεοπτικά προγράμματα, καθώς και τη μετάδοσή τους.

Συνήθως, λέγοντας "τηλεόραση" εννοούμε τη συσκευή,

δηλαδή τον δέκτη, ο οποίος λαμβάνει το (τηλεοπτικό) σήμα που

εκπέμπουν οι τηλεοπτικοί σταθμοί σε συγκεκριμένες συχνότητες

(ή αλλιώς κανάλια) με την οθόνη που απεικονίζει το αποτέλεσμα

της εκπομπής (μετατροπή του σήματος σε εικόνα και ήχο).

Η λέξη προέρχεται από το αρχαίο ελληνικό πρόθεμα "τηλε- ” (= "μακριά ") και τη λέξη "όραση

Αρχίζοντας λοιπόν να μεταδίδουμε τηλεφωνικά τις πληροφορίες

για κάθε πλακίδιο από το άκρο επάνω αριστερά, πηγαίνοντας προς

τα δεξιά κι εξαντλώντας κάθε οριζόντια γραμμή, καταλήγουμε στο

άκρο δεξιά κάτω. Έτσι, το μωσαϊκό που θα γίνει με τον τρόπο

αυτό στην άλλη άκρη της επικοινωνίας θα είναι όμοιο με αυτό που

έχουμε εμείς στο πρότυπο σχεδίου.

Για να υπάρχει σαφής αντίληψη γύρω από τις αρχές της

τηλεόρασης είναι απαραίτητο ν’ αναφερθούμε με συντομία στη

κατασκευή, τη λειτουργία και τις ιδιότητες του ανθρώπινου

οφθαλμού.

Στο ανθρώπινο μάτι φαίνονται οι φωτεινές ακτίνες που

διαθλώνται πρώτα στην επιφάνεια του κερατοειδή χιτώνα και

ύστερα στον κρυσταλοειδή φακό, που είναι αμφίκυρτος. Στη

συνέχεια, διέρχονται από το διάφανο υαλώδες σώμα και

προσπίπτουν στον αμφιβληστροειδή χιτώνα, όπου σχηματίζουν το

είδωλο του αντικειμένου. Ο αμφιβληστροειδής χιτώνας

αποτελείται από πλήθος φωτοευαίσθητων στοιχείων, που

συνδέονται με τις ίνες του οπτικού νεύρου, μέσω του οποίου

μεταφέρεται ο ερεθισμός στον εγκέφαλο. Η γωνία που

σχηματίζεται από τις ακτίνες 1 και 2, που διέρχονται από τα

ακραία σημεία του αντικειμένου και το κέντρο του ματιού

ονομάζεται <<γωνία όρασης>>. Όσο πλησιέστερα στο μάτι

βρίσκεται το αντικείμενο τόσο μεγαλύτερη είναι η γωνία όρασης.

Όσο μεγαλύτερη είναι η γωνία όρασης, τόσο μεγαλύτερη

Σχήμα 1

είναι η επιφάνεια του αμφιβληστροειδή, στην οποία

προβάλλεται η εικόνα του αντικειμένου και επομένως τόσο

μεγαλύτερος αριθμός στοιχείων του αντικειμένου αυτού

γίνεται αντιληπτός από το μάτι.

Η ελάχιστη γωνία στα όρια της οποίας το μάτι μπορεί ακόμη

να διακρίνει δύο ξεχωριστά στοιχεία μιας εικόνας ονομάζεται <<

γωνία ευκρινούς όρασης >>. Το μέγεθος που είναι αντίγραφο της

γωνίας αυτής ονομάζεται <<διαχωριστική ικανότητα του

ματιού>> ή «οξύτητα όρασης>>. Κάθε φωτοευαίσθητο στοιχείο

του κεντρικού τμήματος του αμφιβληστροειδή καταλήγει σε

ιδιαίτερη ίνα του οπτικού νεύρου, ενώ με απομάκρυνση από το

κέντρο του αμφιβληστροειδή κάθε ίνα του οπτικού νεύρου

συνδέεται με μεγαλύτερο αριθμό φωτοευαίσθητων στοιχείων.

Γι αυτό, όσο αυξάνεται η γωνία απόκλισης των φωτεινών

ακτίνων από το κέντρο του αμφιβληστροειδή, η οξύτητα όρασης

ελλατώνεται.

Το μάτι μας δεν αντιλαμβάνεται ακαριαία τα φωτεινά

ερεθίσματα και ούτε χάνει ακαριαία τις φωτεινές εντυπώσεις

ύστερα από την παύση των ερεθισμάτων. Η διατήρηση στο μάτι

μας του φωτεινού αισθήματος μετά τη διακοπή του ερεθίσματος

που το δημιούργησε, ονομάζεται <<μεταίσθημα>> ή και

αδράνεια ματιού. Ο χρόνος διατήρησης από το μάτι του φωτεινού

αισθήματος, ύστερα από τη διακοπή του ερεθίσματος είναι

περίπου, 0,1 sec και ονομάζεται «χρόνος μεταισθήματος>>.

Λόγω του φαινομένου αυτού το μάτι δεν μπορεί να

παρακολουθήσει τις αρκετά γρήγορες περιοδικές μεταβολές της

φωτεινότητας ενός αντικειμένου και αντιλαμβάνεται μόνο τη

μέση τιμή της φωτεινότητας του. Αν οι μεταβολές της

φωτεινότητας του αντικειμένου δεν είναι αρκετά γρήγορες, το

μάτι βλέπει την εικόνα του να τρεμοσβήνει.

Η συχνότητα της περιοδικής μεταβολής της φωτεινότητας ή

της λαμπρότητας ενός αντικειμένου με την οποία εξαφανίζονται

τα τρεμοσβησίματα, που ερεθίζουν το μάτι, και αρχίζει να γίνεται

αντιληπτή μόνο η μέση τιμή της λαμπρότητας του αντικειμένου,

ονομάζεται «κρίσιμη συχνότητα τρεμοσβησίματος>>. Η κρίσιμη

συχνότητα τρεμοσβησίματος μεγαλώνει με αύξηση της

φωτεινότητας ή της λαμπρότητας του αντικειμένου.

Αν οι ξεχωριστές εικόνες ενός αντικειμένου διαδέχονται

αρκετά γρήγορα η μια την άλλη, τότε, λόγω του μεταισθήματος,

οι εικόνες συνενώνονται και δημιουργείται στον παρατηρητή η

εντύπωση της συνεχούς κίνησης του αντικειμένου. Στην ανωτέρω

αρχή στηρίζεται η κινηματογραφία και η τηλεόραση.

Η εικόνα στην τηλεόραση δε μεταδίδεται συνεχώς, αλλά υπό

μορφή διαδοχικών ξεχωριστών ακίνητων εικόνων. Η συχνότητα

διαδοχής των εικόνων, που απαιτείται για τη δημιουργία της

εντύπωσης συνεχούς κίνησής τους, είναι, περίπου, 10-15 εικόνες

το δευτερόλεπτο

Όμως, για την πλήρη εξάλειψη των τρεμοσβησιμάτων, η

συχνότητα αυτή πρέπει να είναι μεγαλύτερη από την κρίσιμη

συχνότητα τρεμοσβησίματος. Η κρίσιμη αυτή συχνότητα, με

λαμπρότητα 60 Nt, είναι 40, περίπου, εικόνες το δευτερόλεπτο.

Το παράδειγμα που αναφέραμε για τη μετάδοση του απλού

σχήματος μωσαϊκού εφαρμόζεται και στην τηλεόραση.

Κατά την εκπομπή αναλύεται κάθε εικόνα σε μυριάδες σημεία,

που στέλνονται με μορφή ηλεκτρικών κρούσεων, ένα προς ένα,

στο δέκτη. Αυτός συνθέτει την εικόνα, δημιουργώντας επάνω

στην οθόνη το κάθε σημείο στην κατάλληλη θέση του. Ακριβώς

αυτή είναι η φιλοσοφία της τηλεόρασης.

Το μηχάνημα που αναλύει την εικόνα σε σημεία είναι ο

εικονολήπτης. Αυτός αντιστοιχεί προς τον αμφιβληστροειδή χιτώνα

του ματιού μας. Η συσκευή που συνθέτει την εικόνα στο δέκτη είναι

η καθοδική λυχνία. Αυτή αντιστοιχεί προς το σφηνοειδές λοβίο του

εγκεφάλου, που μας γεννά την εντύπωση της εικόνας. Το οπτικό

νεύρο στην τηλεόραση, που μεταφέρει τα σήματα από τον

εικονολήπτη στην καθοδική λυχνία, ή είναι καλώδιο που συνδέει

τον πομπό με το δέκτη (ενσύρματη τηλεόραση ή τηλεόραση

κλειστού κυκλώματος) ή είναι ηλεκτρομαγνητικό κύμα ( ασύρματα

τηλεόραση).

Η διαφορά ανάμεσα στο οπτικό νεύρο του ματιού μας και την

ενσύρματη ή ασύρματη γραμμή της τηλεόρασης είναι, ότι το οπτικό

νεύρο αποτελείται από 800.000, περίπου, νευρώνες ( μικρά νεύρα),

που το καθένα τους μεταβιβάζει στον εγκέφαλο το μήνυμα κάθε

φωτοκύτταρου ξεχωριστά, ενώ στην τηλεόραση όλα τα σημεία της

εικόνας περνούν ως ένας μόνο συρμός, το ένα ύστερα από το άλλο.

Λειτουργία της τηλεόρασης

Η τηλεόραση είναι η ηλεκτρική συσκευή που επιτυγχάνει με τη

βοήθεια ηλεκτρομαγνητικών κυμάτων τη μεταβίβαση διάφορων

εικόνων κινητών ή ακίνητων. Με τη γρήγορη διαδοχή πολλών

εικόνων που απέχουν η μια από την άλλη πολύ μικρό χρονικό

διάστημα επιτυγχάνεται όπως στον κινηματογράφο η αντίληψη των

κινούμενων αντικειμένων .

Επειδή ο πομπός δεν μπορεί να μεταδώσει ολόκληρη την εικόνα

ταυτόχρονα με ειδικό σύστημα αναλύει σε τμήματα τα οποία

μεταδίδει το ένα μετά το άλλο. Επειδή όμως τα μικρά τμήματα της

εικόνας φτάνουν πολύ γρήγορα το ένα μετά το άλλο στο μάτι δεν

μπορεί να αντιληφτεί ότι φτάνουν τμήματα μιας εικόνας και έτσι

έχει την εντύπωση ότι βλέπει μια συνεχή εικόνα. Αφού

μετατρέψουμε την εικόνα σε ηλεκτρικό ρεύμα μπορούμε να τη

διαβιβάσουμε μέσω του αέρα από ένα μέρος της γης

σε άλλο. Η εικόνα που μεταβιβάζεται από τον πομπό , αναλύεται

σε 625 γραμμές , κάθε μια από τις οποίες αποτελείται από πολλές

ψηφίδες.

Η διαδικασία της εκπομπής κάθε εικόνας λέγεται σάρωση . Ο

δέκτης της τηλεόρασης δέχεται ηλεκτρομαγνητικά κύματα που

εκπέμπει ο πομπός με τη βοήθεια μιας κεραίας. Αυτά αφού

ενισχυθούν με κατάλληλες διατάξεις , καταλήγουν στο σωλήνα

Μπράουν, με τον οποίο είναι εφοδιασμένος ο δέκτης.

Έτσι επιτυγχάνεται η εκπομπή ηλεκτρονίων κατά μήκος όλης

της εικόνας, για την ακριβή μεταβίβαση της. Ο δέκτης της

τηλεόρασης διαθέτει και ραδιοφωνικό δέκτη ώστε να

επιτυγχάνεται και η λήψη της ομιλίας σε κάθε εικόνα.

Δηλαδή στην τηλεόραση μεταβιβάζεται ταυτόχρονα εικόνα

και ήχος. Στην έγχρωμη τηλεόραση ο πομπός αναλύει την εικόνα

που μεταδίδει σε τρεις εικόνες με τα τρία βασικά χρώματα

κόκκινο, πράσινο και μπλε. Έτσι εκπέμπει διαδοχικά τρία σήματα

που λαμβάνει ο δέκτης ,λυχνία του οποίου διαθέτει τρεις

καθόδους, που εκπέμπουν τρεις δέσμες ηλεκτρονίων.

Με αυτό τον τρόπο στο φθορίζον διάφραγμα του σωλήνα

Μπράουν εμφανίζονται κόκκοι τριών τύπων καθένας από τους

οποίους αντιστοιχεί σε ένα από τα βασικά χρώματα. Σήμερα η

τηλεόραση αποτελεί το πιο διαδεδομένο μέσο πληροφόρησης και

ψυχαγωγίας για αυτό και βρίσκεται σχεδόν σε κάθε σπίτι.

Η τηλεόραση αποτελείται από το ηλεκτρικό κανόνι, το

σύστημα απόκλισης δέσμης, το μεταλλικό πλέγμα και την οθόνη.

Η τηλεόραση είναι ένα σύστημα τηλεπικοινωνιών με το οποίο

εξασφαλίζεται η εκπομπή και η λήψη εικόνων κινητών ή

ακίνητων σε συνδυασμό με τον ήχο.

Το όλο σύστημα λειτουργεί με την μετατροπή της φωτεινής

ροής που εκπέμπουν τα διάφορα σημεία μιας εικόνας σε

εναλλαγές ηλεκτρικού ρεύματος. Τα ρεύματα αυτά τροφοδοτούν

την κεραία του πομπού που με την σειρά της θα δημιουργήσει

ηλεκτρομαγνητικό πεδίο για να γίνει η λήψη του από το δέκτη.

Επειδή η εκπομπή είναι διπλή, δηλαδή εκτός από την εικόνα

υπάρχει και ο ήχος, ο δέκτης της τηλεοράσεως αποτελείται από

διάφορες βαθμίδες που διαχωρίζει αυτά τα δύο. Για να δείξει η

τηλεόραση εικόνα, τα ηλεκτρικά ρεύματα περνάνε από διάφορες

φάσεις και με την βοήθεια εξαρτημάτων εκτελούν εργασίες για

την λειτουργία της.

Η τηλεόραση χρησιμοποιείται με την μορφή του κλειστού

κυκλώματος στην βιομηχανία, στα πανεπιστήμια, για την

Η πρώτη εικόνα από τηλεόραση 30-γραμμών το 1930

εκπαίδευση, για την παρακολούθηση χώρων κτλ. Η λήψη

εικόνων γίνεται είτε στα τηλεοπτικά στούντιο είτε σε άλλους

χώρους ή στην ύπαιθρο ανάλογα με τον τρόπο της εκπομπής. Τα

προγράμματα χωρίζονται σε απ’ ευθείας ή μαγνητοσκοπημένα.

Στα δεύτερα η εγγραφή γίνεται σε ειδικές μαγνητοταινίες. Μεγχΰρο(ι\ιο

Δέκτης του 1938. Παρόλο που το μέγεθος της οθόνης ήταν

μόνο 12 ίντσες (~ 30.48 cm), o σωλήνας ήταν τόσο μακρύς ώστε

έπρεπε να στερεωθεί κάθετα. Με την βοήθεια ενός καθρέφτη ήταν

δυνατό να παρακολουθήσει κανείς τηλεόραση.

ΤΑ ΕΠΙΜΕΡΟΥΣ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΤΟΥ ΤΗΛΕΟΠΤΙΚΟΥ

ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ ΕΙΝΑΙ:

Η κάμερα, η οποία στηρίζεται, κατά κύριο λόγο στο

εικονοσκόπιο του Ζουορίκιν.

Αυτό έχει ως πυρήνα ένα επίπεδο πλακίδιο απομονωτικού

υλικού, που είναι καλυμμένο με έναν μεγάλο αριθμό

σταγονιδίων μιας ουσίας, όπως το καίσιο-άργυρος.

Κάθε σταγονίδιο απομονώνεται, ηλεκτρικά, από τα άλλα.

Η υπό εκπομπή εικόνα εστιάζεται επί του μωσαϊκού των

σταγονιδίων, έτσι που το καθένα από αυτά να συνδυάζεται με

ένα συγκεκριμένο σήμα εικόνας ή μικρό τεμάχιο εικόνας.

Καθώς το φως της εικόνας πέφτει πάνω στο σταγονίδιο

καισίου - αργύρου, προκύπτει ένας ορισμένος αριθμός

ηλεκτρονίων, που λέγονται φωτοηλεκτρόνια.

Ο αριθμός των εκπεμπόμενων φωτοηλεκτρονίων εξαρτάται

από την ποσότητα φωτός, που πέφτει πάνω στο σταγονίδιο.

Όσο μεγαλύτερη είναι η ποσότητα του φωτός, τόσο

μεγαλύτερος και ο αριθμός των εκπεμπόμενων

φωτοηλεκτρονίων.

Μετά την εκπομπή των αρνητικά φορτισμένων

φωτοηλεκτρονίων, το σταγονίδιο εκθέτει ένα θετικό

φορτίο, που το μέγεθός του εξαρτάται από το ποσό του

φωτισμού στο αντίστοιχο σήμα εικόνας.

Με τον ίδιο τρόπο, το καθένα από τα άλλα σταγονίδια

προσλαμβάνει μια ορισμένη ποσότητα θετικού φορτίου

ανάλογα με το φως που πέφτει επάνω του.

Τα σταγονίδια συνδέονται με την τοποθέτηση ενός λεπτού

μεταλλικού φιλμ, στο πίσω μέρος του απομονωτικού, που τα

συγκρατεί.

Όταν από ένα σταγονίδιο εκπέμπονται φωτοηλεκτρόνια, αυτό

φορτίζεται θετικά και κινεί ένα ίσο αρνητικό φορτίο πάνω στο

πλακίδιο, το οποίο τελικά φορτίζεται μόνο αρνητικά, σε

ποσότητα ίση προς το θετικό φορτίο του συνόλου των

σταγονιδίων. Πρέπει να λεχθεί, ότι η ποσότητα του θετικού

φορτίου εξαρτάται από τη μέση ποσότητα φωτός στην εικόνα.

Στη συνέχεια ο εκτοξευτής ηλεκτρονίων εξαποστέλλει μια

στενή ακτίνα από ηλεκτρόνια ,προς το καθένα από τα

σταγονίδια, διαδοχικά, η οποία και διαχέεται σε μια γραμμή που

κινείται πάνω από τα σταγονίδια με ταχύτητα για να ξαναγυρίσει

πίσω με την ίδια ταχύτητα και να κινηθεί με τον ίδιο τρόπο στην

επόμενη γραμμή κ.ο.κ.

Τα αρνητικά ηλεκτρόνια καθώς πέφτουν σε ένα

συγκεκριμένο σταγονίδιο ουδετεροποιούν το θετικό του φορτίο

κι αυτό με τη σειρά του ελλατώνει το σύνολο του φορτίου του

πλακιδίου στην ίδια αναλογία. Έτσι το φορτίο του πλακιδίου

ποικίλλει από τη μια στιγμή στην άλλη σύμφωνα με την

ποσότητα του φωτός πάνω στο καθένα από τα διαδοχικά

σταγονίδια. Γι αυτό μπορούμε να πούμε ότι ο τρόπος με τον

οποίο ποικίλει το φορτίο του πλακιδίου ταυτίζεται με αυτή την

ίδια εικόνα που βρίσκεται εκεί κωδικοποιημένη. Το σήμα της

μεταδίδεται επί του δέκτη όπου και γίνεται η αναπαραγωγή της

αρχικής σκηνής.

Με την εξέλιξη της τεχνικής της τηλεόρασης το εικονοσκόπιο

έχει δώσει τη θέση του στο λεγόμενο ορθικό (image orthicon)

που είναι πιο ευαίσθητο και που έχει την ικανότητα να παίρνει

καλύτερες εικόνες με λιγότερο φωτισμό.

Πρόκειται για μια λυχνία τοποθετημένη σε μια κυλινδρική

γυάλινη κατασκευή στο ένα άκρο της όποιας η οπτική

παράσταση εστιάζεται επί του μωσαϊκού. Περί τις αρχές της

δεκαετίας του 1950 επινοήθηκε το vidicon που είναι κι αυτό

λυχνία κάμερας που χρησιμοποιείται ευρύτητα τόσο στη

μονόχρωμη όσο και στην έγχρωμη τηλεόραση (εδώ τα στοιχεία

της λυχνίας περιλαμβάνονται σε έναν κυλινδρικό γυάλινο

<<φάκελο>> πολύ μικρότερο από το ορθικό γι αυτό

χρησιμοποιείται με ευχέρεια στις φορητές κάμερες).

Ο δέκτης είναι η συσκευή στην οποία προβάλλεται και

ανασυντίθεται η εκπεμπόμενη εικόνα. Φυσικά για να εμφανιστεί

η εικόνα προϋποτίθεται μέσα στο δέκτη κάποια επεξεργασία.

Η αρχική εικόνα αναπαράγεται με λυχνία καθοδικής ακτίνας

που το εσωτερικό της είναι καλυμμένο με υλικό φθορίζον.

Αν η ακτίνα κινείται ταχέως μπρός πίσω και από την κορυφή

προς τα κάτω φωτίζεται ολόκληρη η οθόνη πότε λιγότερο και πότε

περισσότερο ανάλογα με την πυκνότητα της ακτίνας (σε

ηλεκτρόνια). Έτσι μια παράσταση μπορεί να εμφανιστεί μέσα σε

φθορίζον φως πάνω από το μπροστινό μέρος της λυχνίας μέσω

μιας ρυθμιζόμενης ακτίνας ηλεκτρονίων.

Για τη διαδικασία αυτή μια λυχνία εικόνας πρέπει να

είναι σε θέση να παράγει, να εστιάζει και να διευθύνει μιαν

ακτίνα ηλεκτρονίων καθώς επίσης και να ποικίλλει την

πυκνότητα της ακτίνας αυτής από το ένα μέρος της οθόνης

στο άλλο.

Η ηλεκτρονική ακτίνα παράγεται μέσα σε έναν

εκτοξευτήρα ηλεκτρονίων.

Η κάθοδος θερμαίνεται από πυρακτωμένο κόιλ οπότε και

εκπέμπει ένα ρεύμα ηλεκτρονίων προς το ρυθμιστή. Μερικά από

τα ηλεκτρόνια περνούν μέσα από μια μικρή οπή στο κέντρο του

πλακιδίου του ρυθμιστή σχηματίζοντας ακτίνα η οποία στη

συνέχεια διέρχεται μέσα από τις κυλινδρικές ανόδους που

ενεργούν ως φακοί οι οποίοι εντοπίζουν τα ηλεκτρόνια στο κέντρο

της οθόνης όπου και παράγουν ένα μικρό σημείο φθορίζοντος

φωτός.

Ακολουθεί το με κατευθυνόμενο τρόπο άπλωμα της ακτίνας

πάνω σε ολόκληρη επιφάνεια της οθόνης μέσω 4 κόιλς που είναι

συγκεντρωμένα ιδιαίτερα γύρω από τη λυχνία κατά τρόπο

συμμετρικό και υπό μορφή περιλαιμίου.

Με την εκπομπή των απαιτούμενων ρευμάτων μέσα από τα

κόιλς αυτά(συσπειρωμένα καλώδια) προκύπτουν μαγνητικά πεδία

που αντανακλούν την ηλεκτρονική ακτίνα προς κάθε επιθυμητό

σημείο της οθόνης.

Κατά τη διαδικασία του σκάννινγκ το κάθε σημείο της

οθόνης προσλαμβάνει μια φωτεινότητα που δίνει την εντύπωση

ότι χρωματίζεται από τα ηλεκτρόνια. Με ταχύτητα τότε η ακτίνα

αντανακλάται από τα αριστερά στα δεξιά για να ανασυνθέσει μια

γραμμή της εικόνας πηδώντας ξανά πάντα με την ίδια ταχύτητα

προς τα πίσω για να συμπληρώσει δεύτερη γραμμή κ.τ.λ.

Η κίνηση της ακτίνας ρυθμίζεται με τρόπο που να αντιστοιχεί

επακριβώς στο σκάννινγκ που επιτελείται μέσα στη λυχνία της

κάμερας στο στούντιο. Οι συγχρονιζόμενοι παλμοί μεταδίδονται

με τα σήματα της εικόνας και ο δέκτης αρχίζει τις διάφορες

λειτουργίες του για την απόδοση της εικόνας.

Δεδομένου ότι η φωτεινότητα του φθορίζοντος σημείου στην

οθόνη εξαρτάται από τον αριθμό των ηλεκτρονίων που το

πλήττουν

μπορούμε να ρυθμίζουμε τη φωτεινότητα αυτή με

πυκνότερη ή αραιότερη ηλεκτρονική ακτίνα.

Εξάλλου η αντίθεση στην εικόνα είναι η διαφορά στην

ποσότητα φωτός ανάμεσα στο φωτεινότερο και σκοτεινότερο

τμήμα της οθόνης που επίσης ρυθμίζεται με την ενίσχυση ή μη

του σήματος της εικόνας.

Τηλεοπτική συσκευή -μέρη.

Τρία είναι τα κύρια μέρη μιας συσκευής τηλεόρασης.

Η φωτογραφική μηχανή λήψης, η συσκευή μεταβίβασης και

ο δέκτης.

Η συσκευή τηλεόρασης συλλαμβάνει τα σήματα που

φτάνουν από τους σταθμούς αναμετάδοσης , τα ενισχύει και τα

αναλύει για να τα μεταφράσει σε ήχους και εικόνες.

ΤΕΧΝΙΚΑ ΣΧΕΔΙΑ- ΜΑΚΕΤΟΧΑΡΤΟ

ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ ΠΟΥ ΑΚΟΛΟΥΘΗΘΗΚΕ ΟΛΕΣ ΟΙ

ΕΝΕΡΓΕΙΕΣ ΠΟΥ ΚΑΝΑΜΕ

1 ΣΧΕΔΙΑΣΗ 2 ΚΟΨΙΜΟ ΜΑΚΕΤΟΧΑΡΤΟΥ

3 ΣΧΕΔΙΑΣΗ

4 ΚΟΨΙΜΟ ΜΑΚΕΤ ΟΧΑΡΤΟΥ

5 ΣΥΝΑΡΜΟΛΟΓΗΣΗ ΜΑΚΕΤΟΧΑΡΤΟΥ

6 ΒΑΨΙΜΟ ΜΑΚΕΤΟΧΑΡΤΟΥ

7 ΣΥΝΑΡΜΟΛΟΓΗΣΗ ΤΩΝ ΛΕΠΤΟΜΕΡΕΙΩΝ

ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΣΚΕΥΗm

ΕΝΟΤΗΤΑ 3

ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΕΞΕΛΙΞΗ

ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΤΗΣ ΕΞΕΛΙΞΗΣ ΤΗΣ ΣΥΣΚΕΥΗΣ

ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΧΡΟΝΟ ΑΠΟ ΤΗ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΤΗΣ

ΜΕΧΡΙ ΣΗΜΕΡΑ.

ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗΣ

Η τηλεόραση είναι ηλεκτρική μετάδοση κινούμενων

εικόνων, με ταυτόχρονο συνδυασμό του ήχου, που τις συνοδεύει.

Εκείνο, δηλαδή, που διακρίνει την τηλεόραση από το ραδιόφωνο,

είναι η μεταβολή μιας εικόνας σε ένα ηλεκτρικό ρεύμα, που,

αργότερα, ξαναμεταβάλλεται στην αρχική εικόνα. Ωστόσο, πέρα

από τον παραπάνω τεχνικό ορισμό, η ορίζεται ως ένα μαζικό

μέσο ενημέρωσης, για μετάδοση ειδήσεων και διαφόρων άλλων

εκπομπών, πολιτικών, πολιτιστικών, εκπαιδευτικών,

επιστημονικών, καθώς και άλλων, οργανωτικών, τεχνικών κτλ.

(σχετικών με τη βιομηχανία, τις μεταφορές, τις πυρηνικές και

διαστημικές έρευνες, με διάφορα συστήματα ρύθμισης και

ελέγχου κ.α.).

Η τηλεόραση στηρίζεται θεωρητικά, κατά κύριο λόγο, στους

νόμους και τα χαρακτηριστικά της όρασης - γι’ αυτό και το όλο

τηλεοπτικό σύστημα κανονικά πρέπει να εξασφαλίζει τις βασικές

δυνατότητες αναπαραγωγής όλων των ιδιοτήτων του εξωτερικού

κόσμου, που συλλαμβάνει ο ανθρώπινος οφθαλμός.

Οι βασικές τεχνικές αρχές της τηλεόρασης αφορούν τόσο

στον τρόπο παραγωγής και εκπομπής της εικόνας όσο και στον

τρόπο λήψης της. Η αίσθηση της κίνησης στην τηλεόραση

παράγεται με την προβολή 30 επιμέρους ακίνητων εικόνων ή

πλαισίων, κατά δευτερόλεπτο. Μέσο της οπτικής επιμονής, ο

εγκέφαλος συγκρατεί την κάθε εικόνα τόσο όσο χρειάζεται να

ακολουθήσει η αμέσως επόμενη.

Το ενδιαφέρον είναι πως δε συνειδητοποιούμε ότι τα μάτια

μας στην πραγματικότητα δε βλέπουν παρά μια ταχύτητα

εναλλασσόμενη σειρά ενός μεγάλου αριθμού ακίνητων εικόνων,

οι οποίες δε διαφέρουν η μία από την άλλη, που ακολουθεί, παρά

σε ελάχιστες λεπτομέρειες.

Η κάθε ακίνητη εικόνα απαρτίζεται από 250.000 περίπου

σήματα, με ποικίλλουσα φωτεινή καθαρότητα, που τα κάνει να

μοιάζουν έγχρωμα στην οθόνη. Η σχετική διαδικασία λέγεται

σκάνινγκ, που σημαίνει τη μέσω ακτίνων φωτός ή ηλεκτρονίων

μεταβίβαση ή αναπαραγωγή της εικόνας. Προδήλως, η τέτοια

διαδικασία μπορεί να συγκριθεί με τη διαδικασία της ανάγνωσης,

Παλιά τηλεόραση

κατά την οποία η ταχεία εναλλαγή μιας σειράς γραμμάτων,

τακτοποιημένων σε κανονική συνέχεια, δίνει τις λέξεις και

κατ’επέκταση τις έννοιες.

Κατά την πρωιμότερη περίοδο της τηλεόρασης, η προσπάθεια

ήταν να επιτευχθεί παραγωγή εικόνων με μόνο 4.000 σήματα,

καθότι η αποκλειστική τότε χρησιμοποίηση μηχανικών μέσων δεν

παρείχε μεγαλύτερες δυνατότητες. Μόνο το ηλεκτρόνιο διέθετε τη

σχετική ευκινησία και ταχύτητα, αλλά πριν τη χρησιμοποίησή

του, πολλοί επιστήμονες αναζήτησαν μέσα πρακτικά, με τα οποία

όμως δεν μπόρεσαν στα πειράματά τους να αντιγράψουν την

οπτική του ματιού. Έτσι στράφηκαν προς μια μηχανική συσκευή

με την οποία μοίραζαν τη σκηνή σε ένα μεγάλο αριθμό

μικροσκοπικών εικονικών σημάτων που μπορούσαν να

ελέγχονται με ειδικό χειρισμό ανά ένα. Αυτά μέχρι την

ανακάλυψη του δίσκου του Νίπκοφ.

Του Νίπκοφ προηγήθηκαν ο Τζόρτζ Κάρευ(1875), ο

W.E.Sawyer(1880), και ο Μορίς Λεμπλάν, στη Γαλλία. Ο Πόλ

Νίπκοφ (1860-1940),<< ο μεγάλος γέρος της τηλεόρασης» όπως

αποκλήθηκε, ήταν ο πρώτος που αναλάλυψε τον τρόπο διάλυσης

κι ν της εικόνας Συγκεκριμένα το 1884 επινόησε τον

περιστρεφόμενο σπειροειδή δίσκο με τις οπές που από τότε απέβη

ο πυρήνας της κάθε πειραματικής προσπάθειας σε σχέση με την

τηλεόραση για τα επόμενα 50 χρόνια.

Ο δίσκος Νίπκοφ με την ταχεία περιστροφή έκανε σκάνινγκ

μιας δεδομένης εικόνας που διασπούσε σε χιλιάδες επιμέρους

σήματα. Στο δέκτη ένας δεύτερος δίσκος περιστρεφόταν κατά τη

μετάδοση σε συγχρονισμό με τον πρώτο (τον πομπό) με

αποτέλεσμα την αναπαραγωγή της αρχικής σκηνής κατά

ποικίλους βαθμούς πιστότητας ανάλογα με την τεχνική ικανότητα

των συσκευών.

Ωστόσο όσο αποφασιστικό κι αν ήταν προς τα εμπρός το

βήμα που σημειώθηκε με το δίσκο Νίπκοφ οι επιστήμονες

πολύ γρήγορα συνειδητοποίησαν πως χρειαζόταν κάτι

περισσότερο απ αυτόν για να μπορέσει να λειτουργήσει

πρακτικά η τηλεόραση.

Έτσι παρατηρήθηκαν οι ακόλουθες πρόοδοι στα

χρόνια που επακολούθησαν:

1897 Ο Γερμανός Κ. Φ. Μπράουν εισήγαγε τη λυχνία καθοδικής

ακτίνας, με οθόνη φθορισμού.

1904 Ο Άγγλος Τζ. Α. Φλέμινγκ ανακάλυψε τη βαλβίδα με

διπλό ηλεκτρόδιο.

8 Ο Ρώσος Μπόρις Ρόζινγκ εισήγαγε την επινόηση του

μπράουν στο δέκτη του όλου τηλεοπτικού συστήματος.

9 Ο Σκότος Α.Α. Κάμπελ Σούιντον πρότεινε τη

χρησιμοποίηση λυχνιών καθοδικής ακτίνας,

μαγνητικά απομονωμένες, τόσο στον πομπό όσο και

στον δέκτη, συμβάλλοντας, έτσι,

αποφασιστικά, στην εξέλιξη προς τη σύγχρονη τηλεόραση (1911).

1917 Ο Αμερικανός Ντ. Μ. Μουρ παρήγαγε τη λάμπα νέον, με την

οποία κατέστη δυνατή η απόδοση ποικιλίας πυκνότητας

φωτός στο δέκτη, επιτυγχάνοντας έτσι τη ρύθμιση του φωτός.

1923 Ο Άγγλος Τζ. Λ. Μπάιραντ και ο αμερικανός Κ.Φ. Τζέκινς

άρχισαν να πειραματίζονται με μηχανικές μεθόδους επί της αρχής

Νίπκοφ.

1926 Ο Μπαιρντ έκανε την πρώτη επίδειξη πραγματικής

τηλεόρασης, μεταδίδοντας κινούμενες εικόνες, που

σχηματίζονταν με 30 γραμμές και επαναλαμβάνονταν περί τις

10 φορές ανά δευτερόλεπτο.

Ο Αμερικανός Φίλο Φάρνσγουορθ (γεν. το 1906),

συνταίριασε λάμπες νέον, δίσκους σκάννινγκ, πρίσματα,

φθορίζοντα υλικά, ηλεκτρονικά κυκλώματα και λυχνίες

κενού, δημιουργώντας τις πρώτες λυχνίες καθοδικής

ακτίνας, τους <<οφθαλμούς>>, που αποκάλεσε

<<ανατόμο>>.

1929 Ο Ρωσοαμερικανός Βλαδίμηρος Ζουορίκιν (γεν. το 1889)

επέφερε πραγματική επανάσταση στο τηλεοπτικό σύστημα,

επιδεικνύοντας έναν αθόρυβο τηλεοπτικό δέκτη, χωρίς

κανέναν κινητήρα. Το σκάννινγκ γινόταν ηλεκτρονικά, τόσο

στη λυχνία της κάμερας, που έπαιρνε την υπό μετάδοση

σκηνή, όσο και στη λυχνία της εικόνας, που αναπαρήγε τη

σκηνή στο δέκτη. Την κάμερα <<εικονοσκόπιο>> και την

οθόνη αναπαραγωγής της εικόνας <<κινησκόπιο>>. Από τότε

όλα τα τηλεοπτικά προβλήματα, το ένα μετά το άλλο,

λύθηκαν.

1931 Στη Μ. Βρετανία, μια ερευνητική ομάδα υπό τον Ισαάκ

Σιένμπεργκ, πέτυχε την κατασκευή ενός πλήρους και

πρακτικού συστήματος τηλεόρασης, που στηριζόταν στο

<<έμιτρο>> (προωθημένο εικονοσκόπιο) και ενός

εξελιγμένου τύπου λυχνίας, κενού καθοδικής ακτίνας. Η ίδια

ομάδα παρήγαγε, το 1935, ένα πρακτικό ολοκληρωμένο

σύστημα, που περιλάμβανε όλα τα ηλεκτρονικά της κάμερας

και τις λυχνίες λήψης, καθώς και τον παρεμβαίνοντα έλεγχο

και τα κυκλώματα ενίσχυσης.

Ο Σιένμπεργκ χρησιμοποίησε για σκάννινγκ 405 γραμμές

με 50 πλαίσια ανά δευτερόλεπτο χωρίς τρεμόσβημα.

1935 Οι Αμερικανοί προωθούν τις τηλεοπτικές τους προσπάθειες

στα εργαστήρια RCA ανεβάζοντας τις γραμμές σκάννινγκ σε

343 και συνεχίζοντας με πολλές άλλες βελτιώσεις. Οι

Γερμανοί επιτυγχάνουν την κανονική έναρξη εκπομπών (180

γραμμές σκάννινγκ).Την ίδια περίοδο η εταιρία Φίλιπς

προωθεί τις έρευνές τις στην Ολλανδία.

1936 Έναρξη πειραματικών εκπομπών στη Μ. Βρετανία, που, ως το

1964

αποτέλεσαν τη βάση της σχετικής βρετανικής

υπηρεσίας (αργότερα, το σκάννινγκ ανήλθε σε 625

γραμμές).

1941 Έναρξη κανονικών εκπομπών στις Η.Π.Α., όπου, μετά το

1951, υιοθετήθηκε το σύστημα επανάληψης της εικόνας,

30 φορές ανά δευτερόλεπτο (έναντι 25 στην Ευρώπη).

Τυποποίηση, πάνω σε παγκόσμια κλίμακα, ουδέποτε

επιτεύχθηκε, παρόλο που οι νέες τηλεοπτικές υπηρεσίες σε όλες

τις χώρες υιοθετούν είτε τον τύπο των 525 γραμμών κατά εικόνα

ανά δευτερόλεπτο (Η.Π.Α.) είτε τον τύπο 625 γραμμών με 25

εικόνες ανά δευτερόλεπτο ( κυρίως στην Ευρώπη).

Εδώ αξίζει να σημειωθεί ότι ενώ το 1949 το σύνολο των

τηλεοπτικών δεκτών ανερχόταν σε 1.000.000, στις αρχές τις

δεκαετίας του 1970, ο συνολικός αριθμός ξεπερνούσε τους

275.000.000( Η.Π.Α

10 000, Μ. Βρετανία 18.000.000, ΕΣΣΔ 28.000.000,

Ιαπωνία

1937 000).

Στην έγχρωμη τηλεόραση, τα πρώτα πειράματα άρχισαν με

τον δίσκο Νίπκοφ, αλλά σύντομα αναπτύχθηκε και εδώ σύστημα

καθαρά ηλεκτρονικό. Στην έγχρωμη τηλεόραση προβάλλονται

στην οθόνη τρείς εικόνες ( η κάθε μια τους σε ένα από τα τρία

βασικά χρώματα: κόκκινο, πράσινο, κυανό), που τελικά

αποδίδουν στο θεατή μια μόνη έγχρωμη εικόνα.

Εδώ, στη λυχνία χρησιμοποιούνται τρία διαφορετικά

φθορίζοντα υλικά, που αποδίδουν το καθένα κι από ένα από τα

τρία χρώματα και που χρωματίζονται επί της οθόνης, με πάνω

από 600.000 μικροσκοπικά σήματα, που είναι κατανεμημένα,

εξίσου, στα τρία χρώματα. Τα σήματα αυτά κατανέμονται

ομοιόμορφα, έτσι που η οποιαδήποτε συνεχόμενη με την αμέσως

επόμενη ομάδα να σχηματίζει ένα τρίγωνο, που απαρτίζεται από

σημερινή τηλεόραση LCD

ένα κόκκινο σήμα, ένα πράσινο και ένα κυανό.

Στην έγχρωμη τηλεόραση οι εκτοξευτήρες ηλεκτρονίων είναι

τρείς, όσοι και τα χρώματα, κι ο καθένας χρωματίζει την εικόνα

με τα χρώματα της δικής του οικογένειας χρωμάτων. Το

αποτέλεσμα είναι, ότι μέσα στο μάτι του θεατή η ανάμειξη των

χρωμάτων κάνει ώστε να σχηματίζεται μια ενιαία έγχρωμη

εικόνα (κι όχι τρεις διαφορετικών χρωμάτων).

Πάντως, αν και τα τρία χρώματα λάμπουν με την ίδια

φωτεινότητα, το αποτέλεσμα είναι το λευκό χρώμα - αν όλα είναι

σκοτεινά, το αποτέλεσμα είναι το μαύρο χρώμα.

Πρακτικά, οι τρεις παραστάσεις χωρίζονται μέσα στην

κάμερα με φίλτρα των βασικών χρωμάτων. Η κάθε

παράσταση μετατρέπεται σε σήμα εικόνας και μεταδίδεται

στον αντίστοιχο ηλεκτρονικό εκτοξευτήρα στη λυχνία, κι ο

κάθε εκτοξευτήρας «βομβαρδίζει», με ορισμένη ποσότητα

ηλεκτρονίων, τα μικροσκοπικά σήματα της ομάδας του, σε

ποσότητα ανάλογη με τα σήματα της εικόνας που έχουν το

χρώμα του.

Έτσι, οι έγχρωμες παραστάσεις της οθόνης είναι

πραγματικά αντίγραφο των εκπεμπόμενων παραστάσεων.

Στην έγχρωμη τηλεόραση διακρίνονται, βασικά, δυο

συστήματα (κυρίως στην Ευρώπη), το PAL (phase alteration line),

που χρησιμοποιείται ιδιαίτερα στην Αγγλία και στις περισσότερες

χώρες της Ευρώπης, και το SECAM (systeme electronigue

couleur avec memoirie).

Το πρώτο μοιάζει με το αμερικάνικο σύστημα, στο ότι το

χρωματικό σήμα συντονίζεται ως προς την ένταση του

ρεύματος, για να μεταφέρει τον κορεσμό (paster versus vivid)

των χρωμάτων, και στη φάση, την απόχρωση.

Στο σύστημα PAL, η πληροφορία της φάσης αναστρέφεται

στη διάρκεια του σκάννινγκ διαδοχικών γραμμών. Στο σύστημα

PAL, η πληροφορία της φάσης αναστρέφεται στη διάρκεια του

σκάννινγκ διαδοχικών γραμμών.

Έτσι, αν υπάρξει σφάλμα φάσης κατά το σκάννινγκ μιας

γραμμής, εισάγεται ένα αντίθετο λάθος, της ίδιας βαρύτητας, με

την επόμενη γραμμή.

Τότε, η μέση πληροφόρηση φάσης, που παριστάνεται με

δύο διαδοχικές γραμμές, που λαμβάνονται συγχρόνως, είναι

ελεύθερη σφαλμάτων.

19-fy Philips ΤΧ·400 (Dutch-Danish) 9" - 4 *'h. - World's First 625 line set

Παλιά τηλεόραση

ΕΝΟΤΗΑΤΑ 4

ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΚΑΙ ΘΕΩΡΙΕΣ ΠΟΥ

ΣΧΕΤΙΖΟΝΤΑΙ ΜΕ ΤΗ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΗΣ ΣΥΣΚΕΥΗΣ.

ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΕΣ ΘΕΩΡΙΕΣ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗΣ

Η τηλεόραση αποτελείται από το ηλεκτρικό κανόνι, το σύστημα

απόκλισης δέσμης, το μεταλλικό πλέγμα και την οθόνη. Η τηλεόραση

είναι ένα σύστημα τηλεπικοινωνιών με το οποίο εξασφαλίζεται η

εκπομπή και η λήψη εικόνων κινητών ή ακίνητων σε συνδυασμό με

τον ήχο.

Το όλο σύστημα λειτουργεί με την μετατροπή της φωτεινής ροής

που εκπέμπουν τα διάφορα σημεία μιας εικόνας σε εναλλαγές

ηλεκτρικού ρεύματος. Τα ρεύματα αυτά τροφοδοτούν την κεραία του

πομπού που με την σειρά της θα δημιουργήσει ηλεκτρομαγνητικό

πεδίο για να γίνει η λήψη του από το δέκτη. Επειδή η εκπομπή είναι

διπλή, δηλαδή εκτός από την εικόνα υπάρχει και ο ήχος, ο δέκτης της

τηλεοράσεως αποτελείται από διάφορες βαθμίδες που διαχωρίζει αυτά

τα δύο.

Γ ια να δείξει η τηλεόραση εικόνα, τα ηλεκτρικά ρεύματα περνάνε

από διάφορες φάσεις και με την βοήθεια εξαρτημάτων εκτελούν

εργασίες για την λειτουργία της.

Η τηλεόραση χρησιμοποιείται με την μορφή του κλειστού

κυκλώματος στην βιομηχανία, στα πανεπιστήμια, για την

εκπαίδευση, για την παρακολούθηση χώρων κτλ. Η λήψη εικόνων

γίνεται είτε στα τηλεοπτικά στούντιο είτε σε άλλους χώρους ή στην

ύπαιθρο ανάλογα με τον τρόπο της εκπομπής. Τα προγράμματα

χωρίζονται σε απ’ ευθείας ή μαγνητοσκοπημένα. Στα δεύτερα η

εγγραφή γίνεται σε ειδικές μαγνητοταινίες.

ΣΚΟΠΟΙ ΤΗΣ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗΣ

Τρεις είναι οι κύριοι σκοποί της τηλεόρασης: να πληροφορήσει , να

διδάξει και να ψυχαγωγήσει.

ΘΕΩΡΙΕΣ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗΣ

Η τηλεόραση υπήρξε το μέσο εκείνο της ενημέρωσης που έφερε την

μεγαλύτερη αναστάτωση σε πολιτικό, σε κοινωνικό και σε πολιτιστικό

επίπεδο.

Σε πολιτικό επίπεδο αναγνωρίζεται η δύναμη της να ανεβάζει και να

κατεβάζει κυβερνήσεις. Συχνά η τηλεοπτική αναγνωρισιμότητα ενός

πολιτικού αποτελεί καθοριστικό παράγοντα της εκλογικής επιτυχίας.

Σε πολιτιστικό επίπεδο, η τηλεόραση επέβαλε μια νέα κουλτούρα

που ονομάζεται μαζική λαϊκή κουλτούρα που συχνά χαρακτηρίζεται

από το εύπεπτο, το πρόχειρο, το εντυπωσιακό.

Πολλοί είναι αυτοί που την απορρίπτουν με απαξιωτικούς

χαρακτηρισμούς αλλά και αρκετοί τελευταία που η στροφή της

έρευνας τους έκανε πιο σκεπτικιστές απέναντι σ όλα τα είδη λαϊκής

κουλτούρας. Σε κοινωνικό επίπεδο έκλεψε τον ελεύθερο χρόνο

μικρών και μεγάλων γιαυτό απετέλεσε συχνά σημείο διαμάχης

εικονοκλαστών και εικονολατρών

Η δύναμή της απασχόλησε πολλούς ερευνητές από την ώρα που

εμφανίστηκε μέχρι σήμερα. Το κυρίαρχο ερώτημα που τέθηκε ήταν

πώς μπορεί να αναλυθεί αυτό " το διαβολικό κουτί " έτσι ώστε να

ελεγχθούν οι επιδράσεις του στο κοινό;

Η έρευνα της τηλεόρασης στηρίχθηκε στην έρευνα των

παλαιότερων μέσων ενημέρωσης αρχής γενομένης από τον

κινηματογράφο και τον Τύπο.

Οι πρώτες ερευνητικές ανησυχίες προκύπτουν από την

εμφάνιση του κινηματογράφου ο οποίος συνδυάσθηκε με

το θέμα της βίας και της παραβατικής συμπεριφοράς των

νέων. Τη δεκαετία του 30 κάνουν την εμφάνισή τους έρευνες που

χρηματοδοτούνται από την εταιρεία Payne Fund που μελετούν την

επίδραση του σινεμά στους νέους.

Η ιδέα ήταν να αποδείξουν ότι ο κινηματογράφος είχε αρνητική

επίδραση στους νέους ως προς την επιθετική τους συμπεριφορά τις

σχολικές τους επιδόσεις, την υγεία κ.τ.λ. Ουσιαστικά οι χρηματοδότες

αυτών των ερευνών περίμεναν αποτελέσματα που θα τους επέτρεπαν

να είχαν μια παρέμβαση στο περιεχόμενο και στο είδος των ταινιών.

Οι Blumer και Husser στη μελέτη τους " movies delinquency and

crime" το 1933 διαπιστώνουν ότι τα κινηματογραφικά έργα ακούν

μια θετική επίδραση στους νέους με παραβατική συμπεριφορά γιατί

τους προτείνουν μοντέλα τιμωρίας για το έγκλημα αντίθετα με όσα

μέχρι τότε γνώριζαν (Pasquier 1999).

Ταυτόχρονα βέβαια οι έρευνες της κοινωνικής μάθησης του

ψυχολόγου Bandura κατέληγαν σε αντίθετα συμπεράσματα. Το

ζήτημα βέβαια σΠ όλες αυτές τις έρευνες καταλήγει να είναι

μεθοδολογικό, γιατί ο κινηματογράφος και τα ΜΜΕ δεν μπορούν ν

εξετασθούν μεθοδολογικά ως μια ανεξάρτητη μεταβλητή που

επηρεάζει καθοριστικά την συμπεριφορά ενός ατόμου. Δε βρέθηκε

ποτέ μια απάντηση πειστική που να συνδέει με σχέση αιτίας κα

αποτελέσματος τα ΜΜΕ και τη βία στην κοινωνία.

Οι έρευνες που ακολούθησαν στράφηκαν περισσότερο στον

αποδέκτη των μηνυμάτων των ΜΜΕ. Από τους πρώτους ερευνητές

που επεξεργάζονται την έρευνα του κοινού υπήρξε ο κοινωνιολόγος

Λαζαρφιλντ. Πίστευε ότι εμπειρικά μπορούσε ν αναλύσει τις

διαθέσεις του κοινού. Μεθοδολογικό του εργαλείο υπήρξε η

στατιστική ανάλυση των ερωτηματολογίων.

Αυτή η ανάλυση εξυπηρετούσε και έναν άλλο κλάδο που

αναπτυσσόταν ταυτόχρονα με τα ΜΜΕ,τους διαφημιστές που

αποτελούσαν τους χρηματοδότες των ΜΜΕ. Οι φοιτητές του

Λαζαρφιλντ γίνονται γρήγορα οι "γκουρού" της βιομηχανίας της

διαφήμισης. Οι αναλύσεις αυτές αναζητούν την ταυτότητα του

κοινού το οποίο θεωρούν ανυπεράσπιστο απέναντι στους

παραγωγούς των διαφημίσεων (Mattelard, 1995).

Αυτή η απαισιόδοξη επικρατούσε στην κοινωνιολογία των ΜΜΕ

μέχρι την δεκαετία του 30-40. Μέσα σ αυτό το κλίμα τοποθετείται η

κινηματογραφική ταινία του Ορσον Ουέλς, "πολίτης Κέην" που

γυρίστηκε το 1940. Τη δύναμη των ΜΜΕ και το ανυπεράσπιστο

κοινό καταδεικνύει και η ραδιοφωνική εκπομπή του Ο. Ουέλς "ο

πόλεμος του κόσμου" το 1938 στις ραδιοφωνικές συχνότητες του

CBS, η οποία πανικόβαλε χιλιάδες εύπιστους Αμερικανούς όταν

προανήγγειλε την άφιξη των αρειανών.

Σιγά σιγά οι αντιλήψεις αυτές αλλάζουν και στο έργο του που

δημοσιεύεται ο 1944, " people's choice" ο Λάζαρφιλντ διαπιστώνει

ότι η κοινωνία πάνω στην οποία πέφτουν τα μαζικά μηνύματα δεν

είναι και

τόσο μαλθακή. Υποστηρίζει ότι τα άτομα συχνά επιλέγουν τα

μηνύματα που πιστοποιούν τις απόψεις τους.

Οι επιδράσεις έτσι των ΜΜΕ διαφοροποιούνται ανάλογα με το αν

το περιεχόμενο των μηνυμάτων είναι σε συμφωνία με τις νόρμες των

ομάδων στις οποίες απευθύνονται. Άλλωστε από πιο πριν ο Berelson

αστειευόμενος είχε πει για τις επιδράσεις των ΜΜΕ : "ορισμένα είδη

επικοινωνίας πάνω σε ορισμένα είδη υποκειμένων τραβούν την

προσοχή ορισμένων ανθρώπων που δρουν κάτω από ορισμένες

συνθήκες και επιφέρουν ορισμένα είδη επιδράσεων" (

Schramm,1948).

Αρχίζουν έτσι οι πρώτες αμφισβητήσεις για τις σφυγμομετρήσεις

οι οποίες όσο πολύτιμες και αν είναι μοιάζουν με το κρεβάτι του

Προκρούστη. Απλοποιούν την πολυπλοκότητα των συναισθημάτων

και των αναμονών για να τις κάνουν να χωρέσουν σε

προκατασκευασμένα κουτάκια. Μαζί τους διατρέχουμε τον κίνδυνο

να αθροίσουμε κάτω από την ίδια ετικέτα ανόμοια δεδομένα.

Οι λέξεις άρα και οι υποβαλλόμενες ερωτήσεις είναι απίθανο να

έχουν την ίδια σημασία για όλους τους ανθρώπους. Οι ποικίλες και

οι διαφορετικές ευαισθησίες και κουλτούρες κάνουν πιθανό το

ενδεχόμενο οι προθέσεις των δημοσκοπήσεων να είναι ως ένα

σημείο πλασματικές. Το 1955 σε μελέτη που έκανε ο Λάζαρφιλντ με

τον Κατζ διαπιστώνει ότι οι κοινωνικές σχέσεις ενός ατόμου, οι

προσωπικές του γνώμες και οι δραστηριότητες του επηρεάζουν την

αντίδραση του στα μηνύματα των ΜΜΕ.

Οι δύο μελετητές αφού έδειξαν εμπειρικά ότι οι γνώμες των

ανθρώπων ελάχιστα αλλάζουν με την επίδραση των ΜΜΕ

προσπάθησαν να εξηγήσουν το γιατί. Έψαξαν έτσι τους παράγοντες

αντίστασης της κοινωνίας στην επίδραση των ΜΜΕ. Υπάρχει

υποστηρίζουν ένα φιλτράρισμα των μηνυμάτων των ΜΜΕ που έχει

σχέση με την προσωπική ιστορία του ατόμου αλλά και με κάποια

άτομα που παίζουν το ρόλο των "ταγών"" της κοινής γνώμης.

Μελετώντας την διαδικασία των προσωπικών αποφάσεων σ ένα

γυναικείο πληθυσμό 800 ατόμων σε μια πόλη 60000 στο Ιλινοις

ανακαλύπτει την σημασία της "πρωταρχικής ομάδας" πράγμα που

τον οδηγεί στη διαπίστωση ότι η επικοινωνία είναι μια διαδικασία

δύο επιπέδων όπου ο ρόλος των ταγών που βρίσκονται σε πρώτο

επίπεδο είναι καθοριστικός.

Είναι η θεωρία του Λαζαρφιλντ των "δύο ορόφων".

Υπογραμμίζοντας ότι το κοινό αποτελείται από άτομα των οποίων

οι αντιδράσεις σχετικοποιείται η έννοια της μάζας και αποδομείται

η συνδήλωση της ενιαίας και ομογενειοποιημένης μάζας.

Την ίδια εποχή η ανάπτυξη της ψυχολογίας και κυρίως

της ψυχοκοινωνιολογίας είναι και ταχύτατη αλλά και

καθοριστική. Αντιτάσσεται στις μεθόδους έρευνας των

τυποποιημένων

ερωτηματολογίων του Λάζαρφιλντ και σε αντιστάθμισμα

προτείνει τις συνεντεύξεις σε βάθος.

Από τους σημαντικότερους ψυχολόγους που αντιτάχθηκε στις

μεθόδους Λάζαρφιλντ είναι ο συμπατριώτης του Kurt Lewin, ο

οποίος ιδρύει στο ΜΙΤ το Κέντρο Ερευνών της δυναμικής της

ομάδας, όπου μελετά τις αντιδράσεις των μελών μιας ομάδας τις

μεταξύ τους σχέσεις τις συγκρούσεις τους καθώς και τις αντιδράσεις

αυτού που παίζει τον ρόλο του αρχηγού. 1951 Grammont (France)

Ως ομάδα μπορεί να λειτουργεί μια σχολική τάξη, μια ομάδα

εργασίας, μια οικογένεια. Στις σχέσεις που αναπτύσσονται σε

τέτοιες ομάδες διασταυρώνονται οι φυσικές, οι νοητικές και οι

ψυχολογικές διαστάσεις των ατόμων οι οποίες καθορίζουν την

συμπεριφορά των ατόμων. Μέσα από τις μελέτες αυτές οι

ψυχολόγοι ήθελαν να ερευνήσουν τα μέσα για να βελτιώσουν την

αποτελεσματικότητα της πειθούς στη μάζα.

Μ’ άλλα λόγια προσπαθούσαν να αλλοιώσουν την ψυχολογική

λειτουργία των ατόμων και να τα οδηγήσουν να προβούν σε πράξεις

που επιθυμούν αυτοί που εκπέμπουν τα μηνύματα. Στις πρώτες

συζητήσεις λοιπόν γύρω από την έρευνα στα ΜΜΕ εμπλέκονται και

άλλες επιστήμες που προσπαθούν να ορίσουν με το δικό τους τρόπο

το θέμα της επίδρασης αλλά και το θέμα της μεθόδου.

Σ’ όλες αυτές τις αναζητήσεις στηρίχθηκε αργότερα και η έρευνα

στην τηλεόραση. Τα ερωτηματολόγια και οι στατιστικές αναλύσεις

απετέλεσαν για μακρό χρονικό διάστημα την βάση της έρευνας και

στην τηλεόραση.

Η δεκαετία του 60 σηματοδοτήθηκε από τις έρευνες της

Γαλλικής σχολής του κέντρου CECMAS (Κέντρο Έρευνας των

Μέσων Επικοινωνίας) η οποία ασχολήθηκε με την ανάλυση του

τηλεοπτικού κειμένου.

Το κείμενο αυτό αντιμετωπίστηκε ως μια κλειστή οντότητα που

δεν είχε σχέση με το κοινό στο οποίο απευθυνόταν. Μέθοδος

ανάλυσης υπήρξε η σημειολογία, η οποία αντιμετωπίστηκε από τους

υποστηρικτές της ως μια αντικειμενική μέθοδος ανάλυσης του

τηλεοπτικού κειμένου. Ταυτόχρονα δυο Γερμανοί ερευνητές του πιο

παλιού μέσου ενημέρωσης, του γραπτού κειμένου μελετούν τη

σχέση κειμένου και αναγνώστη . Αρχίζει κατ αυτούς ένας διάλογος

ανάμεσα στην εμπειρία του αναγνώστη και στην λογοτεχνική

εμπειρία του έργου.

Οι απόψεις έθεσαν τα θεμέλια για μια νέα διάσταση του

κοινού, η οποία αναπτύχθηκε την δεκαετία του 80. Το

πανεπιστήμιο του Birmingham της Αγγλίας και οι εργασίες του

Σύγχρονου Κέντρου Μελετών του Πολιτισμού (Center for

Contemporary Cultural Studies=CCCS) συνέτειναν σ αυτή τη

στροφή.

Ο Κογκαρτ,ο Σ Χαλλ,ο Ουιλλιαμς σηματοδοτούν με τις εργασίες

τους το κέντρο. Η έννοια της κουλτούρας αποτελεί το κέντρο της

σκέψης τους. Σύμφωνα με αυτούς δεν υπάρχει μια κουλτούρα αλλά

κουλτούρες και οι διάφορες διαμάχες που υφίστανται στην κοινωνία

οφείλονται στις διάφορες κουλτούρες και στις διαφορετικές ταξικές

διαπαιδαγωγήσεις. Έτσι δεν μπορούμε να μιλάμε πλέον για ένα

ομοιογενές κοινό του οποίου τις διαθέσεις μπορούν να κατευθύνουν

τα προγράμματα της τηλεόρασης αλλά για πολλούς θεατές με

διαφορετικές πολιτιστικές καταβολές που ερμηνεύουν και

σηματοδοτούν όσα βλέπουν ακούνε ή διαβάζουν σύμφωνα με αυτές.

Σήμερα επικρατεί μια πιο συνθετική προσέγγιση στην έρευνα της

τηλεόρασης αφού οι θεωρίες της πρόσληψης συμπυκνώνουν όλες τις

παραπάνω αντιλήψεις. Οι θεωρίες αυτές φιλοδοξούν να

ενδυναμώσουν την δύναμη του κοινού και να δείξουν ότι ο θεατής

αποτελεί μια σημαντική πηγή του νοήματος του κειμένου.

Η ιδέα ενός θεατή "θύματος" έχει αντικατασταθεί από την ιδέα

ενός δημιουργικού και ενεργητικού θεατή που δίνει πολλές

ερμηνείες στα τηλεοπτικά κείμενα που είναι πολυσημικά. Το

κοινό έχει μια αυτονομία δεν είναι μια αόριστη φιγούρα που

τσουβαλιάζεται μέσα στα ποσοστά των ερωτηματολογίων, αλλά

είναι ο συγκεκριμένος θεατής-δέκτης που έχει συγκεκριμένα

πολιτιστικά βιώματα και παιδεία και με βάση αυτά αντιδρά και

συμπεριφέρεται.

Έτσι και οι προσωπικές συνεντεύξεις των θεατών και μάλιστα την

ώρα που βλέπουν τις τηλεοπτικές εικόνες αντικατέστησαν τα

ανώνυμα και απόμακρα ερωτηματολόγια. Οι ερμηνείες που δίνουν οι

θεατές είναι αυτές που παρακινούν το ενδιαφέρον των ερευνητών. Σ

αυτό το πλαίσιο κινήθηκε η έρευνα της Dominique Pasquier για την

τηλεοπτική σειρά "Helene et les gar?ons" που προβλήθηκε και από

την ελληνική τηλεόραση και αφορούσε τα προβλήματα των νέων 12-

18 ετών.

Η μελέτη της παραπάνω εκπομπής έδειξε την ποικιλία των

αναγνώσεων ανάλογα με την ηλικία το φύλο και το κοινωνικό

στρώμα. Για παράδειγμα οι ηλικιωμένοι έβλεπαν με νοσταλγία την

εκπομπή,οι νέοι είχαν πληροφόρηση για την σεξουαλική ζωή των

νέων, τα κορίτσια παρακολουθούσαν με μεγαλύτερο ενδιαφέρον την

εκπομπή ενώ τα αγόρια έδειχναν ενοχλημένα

Το κεντρικό θέμα σ όλη αυτή την αναζήτηση είναι το κοινό.

Σήμερα η αισιοδοξία κερδίζει έδαφος απέναντι στην

απαισιόδοξη άποψη του άβουλου και ανυπεράσπιστου

θεατή. Αυτό που ενδιαφέρει σήμερα είναι

πώς το τηλεοπτικό κείμενο προσλαμβάνεται από ένα

τηλεθεατή. Αναθεωρήθηκαν οι απόψεις για τις

περιορισμένες ικανότητες του θεατή και αναγνωρίζεται ένας σχετικός

πλούτος στην κουλτούρα της τηλεόρασης αλλά σ όλα τα μέσα λαϊκής

κουλτούρας.

Ο σημερινός θεατής δεν αποτελεί μέρος ενός δείγματος χωρίς

ταυτότητα. Οι μετρήσεις της ακροαματικότητας δεν μπορούν να

καταδείξουν τα ποιοτικά του χαρακτηριστικά. Υπάρχει ένας

ετερογενής πληθυσμός , άτομα που παρακολουθούν, διαβάζουν ακούνε

τα ίδια μηνύματα και μπορούν να ομαδοποιηθούν σύμφωνα με

διαφορετικές θεωρίες, ,με διαφορετικά επιστημονικά εργαλεία και

πεποιθήσεις .

Στο χώρο της οπτικοακουστικής επικοινωνίας υπάρχουν

επαγγελματικές αναπαραστάσεις που αλλάζουν από εποχή σε εποχή,

από χώρα σε χώρα και από ομάδα σε ομάδα. Ο παθητικός θεατής είναι

ένας μύθος. Το πιο σημαντικό και το πιο αξιόλογο είναι αυτό που

γίνεται εκτός οθόνης , όπως στον κινηματογράφο, στο τέλος του έργου

όταν επανερχόμαστε στην πραγματικότητα και φτιάχνουμε τα

πηγαδάκια όπου μιλάμε για το ύφος για το στυλ και τη γλώσσα του

σκηνοθέτη για την υποκριτική για την φωτογραφία τελικά αν μας

άρεσε ή δεν μας άρεσε το έργο .

Έτσι απολαμβάνουμε σκεφτόμενοι. Ίδια οπτικοακουστική

συμπεριφορά μπορεί να έχει και ο τηλεθεατής. Ποικιλότροπα μπορεί

να βλέπει και να αντιδρά : μπορεί να παρακολουθεί τηλεόραση με την

οικογένεια του, μπορεί να γελοιοποιήσει μια εκπομπή ή να

γελοιοποιήσει όσους την παρακολουθούν την επομένη στην δουλειά

του ή στο σχολείο μπορεί να αλληλογραφήσει με τον πρωταγωνιστή

μιας σειράς, μπορεί να υποδυθεί ένα ρόλο τηλεοπτικό σε μια παρέα

φίλων, μπορεί να σκεφτεί, να κοροϊδέψει, ν αγαπήσει, να γελάσει, να

πιστέψει, να απαρνηθεί πεποιθήσεις, Όλα δεν υποδεικνύουν μια

πνευματική δραστηριότητα του θεατή ;

Αυτή η οπτικοακουστική δραστηριότητα του θεατή απαξιώθηκε

γιατί όλοι μας απαξιώσαμε με υπεροπτικό τρόπο τα μέσα λαϊκή

κουλτούρας. Με το "μικρό ήρωα", τις αισθηματικές ραδιοφωνικές

εκπομπές, τις τηλεοπτικές σαπουνόπερες συγκινήθηκαν και

ονειρεύτηκαν γενιές θεατών. Αυτές οι απλές σειρές έδωσαν αφορμή

στους θεατές να συζητήσουν για τις σχέσεις των δύο φίλων για τους

κοινωνικούς ρόλους ,για την σεξουαλική απελευθέρωσε για τη φιλία

χωρίς όλα αυτά να έχουν τη δομή και την μορφή ενός οργανωμένου

προγράμματος.

Αυτόν τον θεατή μέχρι τώρα τον αγνοήσαμε γιατί ταυτίσαμε την

ενεργητικότητα και την πνευματική δραστηριότητα με ένα στείρο

ακαδημαϊσμό αλλά και γιατί μέχρι τώρα υποβαθμίσαμε το όνειρο και

την φαντασίωση το συγκινησιακό ταξίδι που μας ισορροπεί

συναισθηματικά.

Μα αυτή την αναζήτηση αλλά και την αξιοποίηση του άλλου θεατή

που απολαμβάνει και συγκινείται, η έρευνα της τηλεόρασης -ευτυχώς-

ασχολείται την τελευταία δεκαετία.

ENOTHTA 5

ΧΡΗΣΙΜΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΕΡΓΟΥ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ ΚΑΙ ΤΗΝ

ΚΟΙΝΩΝΙΑ

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΠΡΟΚΑΛΟΥΝΤΑΙ ΑΠΟ

ΤΗΝ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΗΣ.

Η τηλεόραση αποτελεί το δημοφιλέστερο

μέσο της σύγχρονης επικοινωνίας, γιατί, εκτός

των άλλων, είναι παρούσα και είναι σε θέση να

προσεγγίζει άτομα όλων των ηλικιών και

τάξεων και με διαφορετικό επίπεδο μόρφωσης.

Ως οπτικοακουστικό μέσο απευθύνεται και

προσελκύει τις δύο βασικές αισθήσεις: Την

όραση και την ακοή.

Η αμεσότητά της, της δίνει τη δυνατότητα

να συντονίζεται με τον τρόπο ζωής του κοινού

της και να προσφέρει θεάματα που ταιριάζουν

με τις ανάγκες και τις διαθέσεις των

τηλεθεατών.

Είναι πλέον ένα οικιακό αντικείμενο που

μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως σύντροφος, ως

διαμεσολαβητής και ως μέσο διαφυγής.

Η τηλεόραση ως μέσο ψυχαγωγίας και γνώσης

του κόσμου.

Ένα από τα βασικά ερωτήματα που συχνά

τίθενται και το οποίο αποτελεί έναυσμα για τη

διεξαγωγή ερευνών γύρω από το προκείμενο

ζήτημα, είναι για ποιο λόγο παρακολουθούν τα

παιδιά τηλεόραση και μάλιστα τόσο πολλές

ώρες.

Διάφοροι μελετητές δοκίμασαν να

απαντήσουν στο ερώτημα αυτό. Σύμφωνα με

την άποψη των Popper και Condry (1995), τα

παιδιά αφενός ψυχαγωγούνται από τις

εκπομπές που παρακολουθούν, αλλά,

αφετέρου, περισσότερο επιδιώκουν μέσω

αυτών να κατανοήσουν τον κόσμο που τα

περιβάλλει.

Σύμφωνα με μελέτες της Ουάσιγκτον η

πολύωρη παρακολούθηση τηλεόρασης, το

σερφάρισμα στο διαδίκτυο και τα ηλεκτρονικά

παιχνίδια κάνουν τα παιδιά πιο επιρρεπή σε μια

γκάμα προβλημάτων υγείας περιλαμβανομένης

της παχυσαρκίας και του καπνίσματος,

σύμφωνα με στοιχεία που δημοσιεύονται από

την οργάνωση Common Sense Media.

Ερευνητές από το Εθνικό Ινστιτούτο Υγεία,

το Πανεπιστήμιο Γέιλ και το Ιατρικό Κέντρο

Ειρηνικού Καλιφόρνιας ανέλυσαν στοιχεία από

173 έρευνες, που είχαν γίνει από το 1980 σε

μια από τις πλέον λεπτομερείς καταγραφές

μέχρι σήμερα για το πώς η έκθεση στα ΜΜΕ

επιδρά στην σωματική υγεία των παιδιών και

των εφήβων.

Οι μελέτες, οι περισσότερες είχαν γίνει στις

ΗΠΑ, είχαν επικεντρωθεί κυρίως στην

τηλεόραση, αλλά μερικές είχαν μελετήσει και

τα ηλεκτρονικά παιχνίδια, τις

κινηματογραφικές ταινίες, τη μουσική και τη

χρήση ηλεκτρονικού υπολογιστή και του

διαδικτύου.

Στα τρία τέταρτα αυτών των μελετών,

διαπιστωνόταν ότι η αυξημένη χρήση των

Μέσων σχετιζόταν με αρνητικά αποτελέσματα

υγείας.

Οι μελέτες παρέχουν ισχυρές αποδείξεις ότι

τα παιδιά που εκτίθενται περισσότερο στα

Μέσα είναι πιθανότερο να εξελιχθούν σε

παχύσαρκα, να αρχίσουν να καπνίζουν και να

έχουν νωρίτερα σεξουαλική δραστηριότητα,

συγκριτικά με αυτά που περνάνε λιγότερο

χρόνο μπροστά σε μια οθόνη.

Οι έρευνες δείχνουν επίσης ότι όσο

μεγαλύτερη είναι η έκθεση στα ΜΜΕ τόσο

μεγαλύτερη η σχέση του παιδιού με τη χρήση

ναρκωτικών και αλκοόλ και με κακές σχολικές

επιδόσεις, ενώ τα δεδομένα δεν είναι και τόσο

ξεκάθαρα για τη σχέση με το σύνδρομο

ελλειμματικής προσοχής και

υπερκινητικότητας.

Εδώ και δεκαετίες οι επιστήμονες ανησυχούν για τις επιπτώσεις των μικρών τηλεθεατών βίαιου και σεξουαλικού περιεχομένου στα τηλεοπτικά προγράμματα, τις κινηματογραφικές ταινίες και τα ηλεκτρονικά

παιχνίδια.

Ένα άλλο θέμα είναι ότι τα παιδιά περνάνε

πολλές ώρες καθήμενα σε έναν καναπέ

παρακολουθώντας τηλεόραση ή παίζοντας

ηλεκτρονικά παιχνίδια όταν θα μπορούσαν να

είναι σε έναν εξωτερικό χώρο και να παίζουν.

Σε μια εκ των ερευνών που επανεξετάστηκε

διαπιστωνόταν ότι τα παιδιά που έβλεπαν

περισσότερες από οκτώ ώρες τηλεόραση την

εβδομάδα σε ηλικία τριών ετών είναι

πιθανότερο να είναι παχύσαρκα σε ηλικία επτά

ετών.

Η τηλεόραση υπήρξε το μέσο εκείνο της

ενημέρωσης που έφερε την μεγαλύτερη

αναστάτωση σε πολιτικό, σε κοινωνικό και σε

πολιτιστικό επίπεδο.

Σε πολιτικό επίπεδο αναγνωρίζεται η δύναμη

της να ανεβάζει και να κατεβάζει κυβερνήσεις.

Συχνά η τηλεοπτική αναγνωρισιμότητα ενός

πολιτικού αποτελεί καθοριστικό παράγοντα της

εκλογικής επιτυχίας.

Σε πολιτιστικό επίπεδο, η τηλεόραση

επέβαλε μια νέα κουλτούρα που ονομάζεται

μαζική λαϊκή κουλτούρα που συχνά

χαρακτηρίζεται από το εύπεπτο, το πρόχειρο,

το εντυπωσιακό.

Πολλοί είναι αυτοί που την απορρίπτουν με

απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς αλλά και αρκετοί

τελευταία που η στροφή της έρευνας τους έκανε

πιο σκεπτικιστές απέναντι σ όλα τα είδη λαϊκής

κουλτούρας.

Σε κοινωνικό επίπεδο έκλεψε τον ελεύθερο

χρόνο μικρών και μεγάλων γιαυτό απετέλεσε

συχνά σημείο διαμάχης εικονοκλαστών και

εικονολατρών.

Η δύναμή της απασχόλησε πολλούς ερευνητές

από την ώρα που εμφανίστηκε μέχρι σήμερα. Το

κυρίαρχο ερώτημα που τέθηκε ήταν πώς μπορεί

να αναλυθεί αυτό " το διαβολικό κουτί " έτσι

ώστε να ελεγχθούν οι επιδράσεις του στο κοινό;

Η έρευνα της τηλεόρασης στηρίχθηκε στην

έρευνα των παλαιότερων μέσων ενημέρωσης

αρχής γενομένης από τον κινηματογράφο και

τον Τύπο. Οι πρώτες ερευνητικές ανησυχίες

προκύπτουν από την εμφάνιση του

κινηματογράφου ο οποίος συνδυάσθηκε με το

θέμα της βίας και της παραβατικής

συμπεριφοράς των νέων.

Τη δεκαετία του 30 κάνουν την εμφάνισή

τους έρευνες που χρηματοδοτούνται από

την εταιρεία Payne Fund που μελετούν την

επίδραση του σινεμά στους νέους.

Η ιδέα ήταν να αποδείξουν ότι ο

κινηματογράφος είχε αρνητική επίδραση

στους νέους ως προς την επιθετική τους

συμπεριφορά τις σχολικές τους επιδόσεις,

την υγεία κ.τ.λ.

Ουσιαστικά οι χρηματοδότες αυτών των

ερευνών περίμεναν αποτελέσματα που θα

τους επέτρεπαν να είχαν μια παρέμβαση

στο περιεχόμενο και στο είδος των ταινιών.

Οι Blumer και Husser στη μελέτη τους "

movies delinquency and crime" το 1933

διαπιστώνουν ότι τα κινηματογραφικά έργα

ακούν μια θετική επίδραση στους νέους με

παραβατική συμπεριφορά γιατί τους προτείνουν

μοντέλα τιμωρίας για το έγκλημα αντίθετα με

όσα μέχρι τότε γνώριζαν (Pasquier 1999).

Ταυτόχρονα βέβαια οι έρευνες της κοινωνικής

μάθησης του ψυχολόγου Bandura κατέληγαν σε

αντίθετα συμπεράσματα. Το ζήτημα βέβαια σ

όλες αυτές τις έρευνες καταλήγει να είναι

μεθοδολογικό, γιατί ο κινηματογράφος και τα

ΜΜΕ δεν μπορούν ν εξετασθούν μεθοδολογικά

ως μια ανεξάρτητη μεταβλητή που επηρεάζει

καθοριστικά την συμπεριφορά ενός ατόμου.

Δε βρέθηκε ποτέ μια απάντηση πειστική

που να συνδέει με σχέση αιτίας κα

αποτελέσματος τα ΜΜΕ και τη βία στην

κοινωνία.

Οι έρευνες που ακολούθησαν στράφηκαν

περισσότερο στον αποδέκτη των μηνυμάτων

των ΜΜΕ. Από τους πρώτους ερευνητές που

επεξεργάζονται την έρευνα του κοινού

υπήρξε ο κοινωνιολόγος

Λαζαρφιλντ. Πίστευε ότι εμπειρικά

μπορούσε ν αναλύσει τις διαθέσεις του

κοινού.

Μεθοδολογικό του εργαλείο υπήρξε η

στατιστική ανάλυση των ερωτηματολογίων.

Αυτή η ανάλυση εξυπηρετούσε και έναν άλλο

κλάδο που αναπτυσσόταν ταυτόχρονα με τα

ΜΜΕ,τους διαφημιστές που αποτελούσαν τους

χρηματοδότες των ΜΜΕ. Οι φοιτητές του

Λαζαρφιλντ γίνονται γρήγορα οι "γκουρού" της

βιομηχανίας της διαφήμισης.

Οι αναλύσεις αυτές αναζητούν την ταυτότητα

του κοινού το οποίο θεωρούν ανυπεράσπιστο

απέναντι στους παραγωγούς των διαφημίσεων

(Mattelard, 1995). Αυτή η απαισιόδοξη

επικρατούσε στην κοινωνιολογία των ΜΜΕ

μέχρι την δεκαετία του 30-40. Μέσα σ αυτό το

κλίμα τοποθετείται η κινηματογραφική ταινία

του Ορσον Ουέλς, "πολίτης Κέην" που

γυρίστηκε το 1940. Τη δύναμη των ΜΜΕ και το

ανυπεράσπιστο κοινό καταδεικνύει και η

ραδιοφωνική εκπομπή του.

Ο Ουέλς "ο πόλεμος του κόσμου"

το 1938 στις ραδιοφωνικές συχνότητες

του CBS, η οποία πανικόβαλε χιλιάδες

εύπιστους Αμερικανούς όταν

προανήγγειλε την άφιξη των αρειανών

Το 1955 σε μελέτη που έκανε ο Λάζαρφιλντ

με τον Κατζ διαπιστώνει ότι οι κοινωνικές

σχέσεις ενός ατόμου, οι προσωπικές του γνώμες

και οι δραστηριότητες του επηρεάζουν την

αντίδραση του στα μηνύματα των ΜΜΕ.

Οι δύο μελετητές αφού έδειξαν εμπειρικά ότι

οι γνώμες των ανθρώπων ελάχιστα αλλάζουν με

την επίδραση των ΜΜΕ προσπάθησαν να

εξηγήσουν το γιατί. Έψαξαν έτσι τους

παράγοντες αντίστασης της κοινωνίας στην

επίδραση των ΜΜΕ.

Υπάρχει υποστηρίζουν ένα φιλτράρισμα των

μηνυμάτων των ΜΜΕ που έχει σχέση με την

προσωπική ιστορία του ατόμου αλλά και με

κάποια άτομα που παίζουν το ρόλο των

"ταγών"" της κοινής γνώμης.

Μελετώντας την διαδικασία των προσωπικών

αποφάσεων σ ένα γυναικείο πληθυσμό 800

ατόμων σε μια πόλη 60000 στο Ιλινοις

ανακαλύπτει την σημασία της "πρωταρχικής

ομάδας" πράγμα που τον οδηγεί στη

διαπίστωση ότι η επικοινωνία είναι μια

διαδικασία δύο επιπέδων όπου ο ρόλος των

ταγών που βρίσκονται σε πρώτο επίπεδο είναι

καθοριστικός.

Είναι η θεωρία του Λαζαρφιλντ των "δύο

ορόφων". Υπογραμμίζοντας ότι το κοινό

αποτελείται από άτομα των οποίων οι

αντιδράσεις σχετικοποιείται η έννοια της μάζας

και αποδομείται η συνδήλωση της ενιαίας και

ομογενοποιημένης μάζας

Η τηλεόραση είναι ένα από τα σύγχρονα

επιτεύγματα του ανθρώπου. Είναι ένα σύστημα

τηλεπικοινωνιών με το οποίο εξασφαλίζεται η

εκπομπή και η λήψη εικόνων κινητών ή

ακίνητων σε συνδυασμό με τον ήχο.

Οι εκπομπές της μπορούν να ωφελήσουν

αλλά και να βλάψουν τα άτομα, ανάλογα με το

περιεχόμενο τους. Κρατά συντροφιά και βοηθά

τον άνθρωπο να λύσει προβλήματα μοναξιάς.

Πολλές φορές τον απομονώνει από τον κόσμο

του και τον μαθαίνει να ζει μόνος του, όταν

παρακολουθεί πολύ ώρα.

Όταν προβάλλει αξιόλογα έργα είναι σε θέση

να το βοηθήσει να ωριμάσει και να

ολοκληρωθεί ψυχικά. Όταν όμως δεν φροντίζει

να κάνει σωστή επιλογή εκπομπών, υπάρχει

περίπτωση να επιδράσει αρνητικά στην ψυχή

του και να τον οδηγεί σε βίαιες πράξεις.

Ανήκει στις εφευρέσεις του 20ου αιώνα

και είναι ένα βασικό και σπουδαίο

επικοινωνιακό μέσο του ανθρώπου. Η

τηλε-όραση : τηλέ σημαίνει μακριά και

τηλεόραση είναι το σύστημα επικοινωνίας

που επιτρέπει την μεταβίβαση κινούμενων

εικόνων.

Είναι μια πετυχημένη μετάδοση και

εφαρμογή της προσπάθειας του ανθρώπου να

μεταδίδει μέσα από μια συσκευή μηνύματα

οπτικά και ακουστικά. Μέσα από ένα μικρό

κουτί ο άνθρωπος κατάφερε να μεταδώσει τις

σκέψεις και τις ιδέες του χαρίζοντας έτσι στους

ανθρώπους την δυνατότητα να μορφώνονται και

να ψυχαγωγούνται.

Η τηλεόραση είναι ωφέλιμη αλλά και μερικές

φορές επιδρά στη ζωή μας αρνητικά, όπως

είδαμε.

Η τηλεόραση είναι ένας παράξενος

σύντροφος : κατοικεί μαζί μας, μας διασκεδάζει

στις ελεύθερες ώρες μας ... Μήπως θα’ πρεπε να

την γνωρίζουμε από πιο κοντά;

ΕΝΟΤΗΤΑ 6

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ ΚΑΙ ΠΗΓΕΣ

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΩΝ

ΠΗΓΕΣ:

www.wikipedia.org,

www.egpaid.blogspot.com,

http://lyk-esp-kastor.kas.sch.gr

http://www.livepedia.gr