Παράρ

τημα

6ου Γ

υμν.Ε

ΚΚΝ Βόλ

ου

Ο χορός των ξωτικών

Παράρτημα 6ου Γυμνασίου στο Ε.Κ.Κ.Ν. Βόλου

Παράρ

τημα

6ου Γ

υμν.Ε

ΚΚΝ Βόλ

ου

2

ια φορά κι έναν καιρό σε μια μακρινή και παγωμένη χώρα

του Βορρά, τη Χώρα των Ξωτικών, ζούσαν κάτι

μικροσκοπικά και

άσχημα μαλλιαρά ανθρωπάκια.

Είχαν μεγάλες μύτες κι αυτιά

σουβλερά, ενώ οι ουρές τους ήταν

γυριστές και κρυμμένες μέσα στα

ρούχα τους. Συνήθως παρέμεναν

αόρατα στους ανθρώπους κι αγαπούσαν πολύ το σκοτάδι και τη νύχτα.

Το φως της μέρας φρόντιζαν ποτέ να μην το αντικρίσουν.

Έτσι σκληρά τους τιμώρησε πριν πολλά – πολλά χρόνια η λευκή

μάγισσα της Χώρας των Βράχων. Τους έδεσε με

βαριά κατάρα, καθώς αρνήθηκαν να τη βοηθήσουν

να πάρει το θρόνο από τον βασιλιά τους και να

γίνουν υπηρέτες της. Κι έτσι, κάθε φορά που μια

αχτίδα του ήλιου τους άγγιζε, μετατρέπονταν σε

άψυχα αγάλματα από πέτρα. Με την κατάρα της

μάγισσας πάνω τους περνούσε ο χρόνος και τίποτε

δε φαινόταν πως θα μπορούσε να αλλάξει γι αυτά

τα άτυχα πλασματάκια.

Κρυμμένα μέσα σε υγρές σπηλιές, χωμένα σε πυκνά δάση,

προσπαθούσαν να κρατηθούν πίσω απ’ τον ήλιο και τη μέρα με μόνη

τους συντροφιά τους ταράνδους και τα ζώα της τούνδρας.

Ο καιρός περνούσε, ώσπου μια νύχτα με ολόγιομο φεγγάρι κι

αστέρια πολλά στον ουρανό στη Χώρα των Ξωτικών συνέβη κάτι

Μ

Παράρ

τημα

6ου Γ

υμν.Ε

ΚΚΝ Βόλ

ου

3

παράξενο πολύ: ένας βαρύς γδούπος συντάραξε τη γη και τους έβγαλε

απ’ την κρυψώνα τους. Τα μικρά ολοστρόγγυλα μάτια τους

καρφώθηκαν με απορία πάνω σ’ ένα έλκηθρο, που το έσπρωχνε ένας

πανέμορφος και περήφανος τάρανδος και που τον έβλεπαν τώρα

αδύναμο, πεσμένο στη γη, την οποία και πότιζε με το αίμα, μα και τα

δάκρυά του.

Το έλκηθρο ήταν γεμάτο από πολύχρωμα δώρα κι ένας χοντρός

παππούλης με κατάλευκη γενειάδα και κατακόκκινα ρούχα κάθονταν

στη μέση φανερά ανήσυχος και

προβληματισμένος. Φαίνεται πως

κάτι απρόσμενο διέκοψε το ταξίδι

τους και βρέθηκαν σ’ αυτή την

παράξενη κι έρημη φαινομενικά

χώρα.

Τα ξωτικά δειλά- δειλά προσπαθώντας να μην ακουστούν τα

βήματά τους πλησίασαν όσο μπορούσαν πιο κοντά στο έλκηθρο. Ο

παράξενος παππούλης φάνηκε πως ένιωσε την παρουσία τους και με

γλυκιά φωνή τους κάλεσε κοντά του:

- Ξέρω πως είστε εδώ, φίλοι μου. Σας νιώθω. Βγείτε κι ελάτε

κοντά μου. Μη φοβάστε. Θέλω να σας δω και να σας μιλήσω!

Κι έτσι, σιγά- σιγά εκείνα άρχισαν να βγαίνουν από τις κρυψώνες τους

και να πλησιάζουν τον συμπαθητικό, μα τόσο μελαγχολικό παππούλη.

- Είμαι ο Άγιος Βασίλης. Κάθε χρόνο τέτοια νύχτα τα παιδιά όλου

του κόσμου περιμένουν τα δώρα τους από μένα. Κι εγώ κάνω ένα

μακρύ ταξίδι και φτάνω σε κάθε γωνιά της γης, για να μοιράσω

Παράρ

τημα

6ου Γ

υμν.Ε

ΚΚΝ Βόλ

ου

4

χαρά κι αγάπη σε κάθε παιδί. Τούτη την παγερή νύχτα, όμως, ένας

πυροβολισμός που έσκισε τον αιθέρα τραυμάτισε τον αγαπημένο

μου τάρανδο, τον οδηγό στο έλκηθρό μου. Έτσι, αναγκάστηκα να

προσγειωθώ εδώ στη χώρα σας. Την ιστορία σας την έχω ακούσει.

Ξέρω πως δεν έχετε εμπιστοσύνη στους ανθρώπους, μα αν

δεχόσαστε να με βοηθήσετε θα σας χρωστούσα μεγάλη χάρη. Κι

εγώ με τη σειρά μου σας υπόσχομαι να κάνω τα μάγια που σας

δένουν να λυθούν και να σας ξαναδώσω την προηγούμενη μορφή

σας.

- Και πώς μπορούμε εμείς να σε βοηθήσουμε, παππούλη, είπε

δειλά ένα ξωτικό. Η νύχτα που απομένει είναι λίγη. Σε λίγο ο

ήλιος θα βγει κι εμείς θα χάσουμε τη ζωή μας.

- Σας υπόσχομαι πριν βγει η πρώτη αχτίδα του ήλιου να έχετε

ολοκληρώσει το έργο σας. Δέχεστε, λοιπόν, να με βοηθήσετε;

- Δεχόμαστε, είπαν τα ξωτικά διστακτικά.

Τότε ο Άγιος Βασίλης τους άγγιξε με το παχουλό, κατάλευκό του

χέρι δίχως χρόνο να χάσει και τους μεταμόρφωσε σε όμορφους

φτερωτούς αγιοβασίληδες με κόκκινες φορεσιές και μεγάλους

σκούφους.

Παράρ

τημα

6ου Γ

υμν.Ε

ΚΚΝ Βόλ

ου

5

- Ακούστε με προσεκτικά, τους είπε. Μου έχουν απομείνει

τέσσερις χώρες, σκορπισμένες στα τέσσερα σημεία του Ορίζοντα.

Αυτές είναι οι πολιτείες, που δεν πρόλαβα απόψε να επισκεφτώ, η

Χώρα της Νοσταλγίας στη Δύση του ήλιου, η Χώρα της Φτώχιας

στην Ανατολή, η Χώρα της Αρρώστιας στο Βορρά κι η Χώρα

της Ορφάνιας στο Νότο. Στη Χώρα

της Νοσταλγίας ζουν παιδιά που με

έχουν μεγάλη ανάγκη, καθώς είναι

παιδιά που ζουν μόνα πίσω από

ψηλούς περιφραγμένους τοίχους και

δεν βλέπουν ουρανό.

Καταδικάστηκαν κάποτε να

περάσουν την υπόλοιπη ζωή τους

πίσω από τα κάγκελα μιας φυλακής

Παράρ

τημα

6ου Γ

υμν.Ε

ΚΚΝ Βόλ

ου

6

για λάθη τους μεγάλα και μην έχοντας άλλη ελπίδα τώρα κάτι γι’

αυτά ν’ αλλάξει, μένουν άγρυπνα και με περιμένουν.

Το ίδιο συμβαίνει και στη Χώρα της Φτώχιας. Εδώ ζουν παιδιά

που δεν έχουν ψωμί να φάνε, ρούχα να φορέσουν, παιχνίδια να

παίξουν, έτσι όπως παίζουν τα παιδιά όλου του κόσμου. Κι αυτά

τα παιδιά αυτό το μαγικό βράδυ περιμένουν κάποιον που να τους

ζεστάνει και τους χορτάσει…

Στη Χώρα της Αρρώστιας ζουν παιδιά που περνούν τη ζωή τους

πάνω στο κρεβάτι του πόνου. Είναι πικραμένα και προσπαθούν να

αντέξουν ώσπου να μπορέσουν να γίνουν καλά και να ζήσουν,

όπως όλα τα υγιή παιδιά του κόσμου. Όταν ανοίγουν τα

κουρασμένα ματάκια τους κι αντικρίζουν τα δώρα μου, βλέπω την

ελπίδα τους να ξαναγεννιέται.

Τέλος, στη Χώρα της Ορφάνιας ζουν παιδιά μόνα που δεν έχουν

μητέρα και πατέρα, κανένα δικό τους άνθρωπο. Ζουν εντελώς

μόνα κι αναζητούν μια οικογένεια. Αυτό είναι τ’ όνειρό τους. Τα

δώρα μου κάθε παραμονή Χριστουγέννων, τους θυμίζουν πως

κάποιος υπάρχει γι’ αυτά, που τα σκέφτεται και τα νιώθει.

………………………………………………………

- Λοιπόν, καλοί μου βοηθοί, σκορπιστείτε στα τέσσερα σημεία

του Ορίζοντα και ξεκινήστε! Κι εγώ με τη σειρά μου, όταν

γυρίσετε πίσω, θα κάνω πράξη την υπόσχεση που σας έδωσα.

Καλή τύχη!

Παράρ

τημα

6ου Γ

υμν.Ε

ΚΚΝ Βόλ

ου

7

Κι έτσι, οι μικροί βοηθοί του Αι Βασίλη φορτώθηκαν τα δώρα

και χωρίς να χάσουν διόλου χρόνο έδωσαν μια και χάθηκαν σαν

παράξενα κόκκινα πουλιά στον ουρανό.

Για ώρα πολλή πετούσαν, τα πρώτα αγιοβασιλάκια προς τη Δύση

του ήλιου, ώσπου αντίκρισαν μια πέτρινη πολιτεία σαν κάστρο, που τα

τείχη της ήταν τόσο ψηλά που όμοιά τους δεν είχαν ματαδεί.

Μικροσκοπικοί καθώς ήταν τρύπωσαν περνώντας ανάμεσα από

τα σιδερένια κάγκελα κι αντίκρισαν πολλά ζευγάρια παιδικά μάτια να

τους κοιτούν με λαχτάρα και προσμονή. Μοίρασαν τα δώρα τους στα

παιδιά κι ένιωσαν τις παγωμένες καρδιές τους να γεμίζουν αγάπη και

τα άχρωμα ματάκια τους να γεμίζουν φως.

Την ίδια ώρα άλλα μικρά ξωτικά ταξίδεψαν στην Ανατολή κι

έφτασαν στη Χώρα της Φτώχιας. Ποτέ ξανά δεν είχαν δει παιδιά να

σκάβουν τη γη να βρουν κάτι να φάνε, να τρέμουν απ’ το κρύο και να

μην έχουν να κρατήσουν στα χεράκια τους ούτε ένα παιχνίδι. Άφησαν

κι εδώ τα δώρα τους, μα και ρούχα και τρόφιμα, γιατί τα παιδιά αυτά

είχαν πολλά στερηθεί και

πολλά είχαν ανάγκη.. Κι έτσι,

την Παραμονή των

Χριστουγέννων στη Χώρα της

Φτώχιας πολλές καρδούλες

ζεστάθηκαν!...

Στο Βορρά, στη Χώρα της

Αρρώστιας, τα ξωτικά που ταξίδεψαν είδαν στα μάτια των παιδιών τον

πόνο του σώματος, μα και της ψυχής. Εδώ λες και η ελπίδα στέρεψε

Παράρ

τημα

6ου Γ

υμν.Ε

ΚΚΝ Βόλ

ου

8

από τη στιγμή που η αρρώστια καθήλωσε τα παιδικά κορμάκια σ’ ένα

κρεβάτι. Στο προσκεφάλι τους απόθεσαν τα δώρα που έφεραν μαζί

τους κι έφυγαν νιώθοντας πως τουλάχιστο στις ψυχές των παιδιών

αυτών έφεραν τη γιατρειά.

Τέλος, στη Χώρα της Ορφάνιας, στο Νότο, οι μικροί βοηθοί του

΄Αι Βασίλη είδαν τα παιδικά μάτια κλαμένα και ραγισμένες τις αθώες

παιδικές καρδούλες. Μια τέτοια γιορτινή νύχτα πώς ήταν δυνατό τα

παιδιά αυτά να είναι ολομόναχα; Δίχως οικογένεια πώς μπορεί κανείς

να νιώσει τη μαγεία των Χριστουγέννων; Πόσο πολύ τους έλειπε το

πατρικό χάδι κι η μητρική αγκαλιά!

Κι εδώ έφτασαν τα δώρα της αγάπης κι εδώ οι μοναχικές

καρδούλες ένιωσαν να γεμίζουν από ευτυχία. Οι μικροί αγιοβασίληδες

τα κατάφεραν απόψε κι έφεραν δώρα και χαρά σε όλες τις γωνιές της

γης κι έπειτα πέταξαν και χάθηκαν ανάμεσα στ’ αστέρια της νυχτιάς.

Στη χώρα τους βρήκαν τον Άγιο

Βασίλη να κάθεται σκεφτικός μέσα στο

έλκηθρό του.

- Ό,τι πρόσταξες έγινε παππούλη,

του είπαν με χαρά.

- Ευχαριστώ καλά μου ξωτικά.

Απόψε μου κάνατε ένα μεγάλο

δώρο και νομίζω, πως ήρθε η ώρα

να σας χαρίσω κι εγώ με τη σειρά

μου αυτό που σας υποσχέθηκα.

Παράρ

τημα

6ου Γ

υμν.Ε

ΚΚΝ Βόλ

ου

9

Τούτη τη νύχτα θα τη θυμάστε για χρόνια, αφού από σήμερα θα

ζείτε στο φως της μέρας σαν κανονικοί άνθρωποι!

Έτσι είπε εκείνος και σιγά – σιγά τα ξωτικά έβλεπαν τις ουρές

τους να εξαφανίζονται, τις μύτες και τ’ αυτιά τους να μικραίνουν. Τα

μέλη τους να γίνονται κανονικά, ανθρώπινα, το ίδιο κι οι μορφές τους.

- Η αγάπη και το πνεύμα των Χριστουγέννων σας κάνει αυτό το

μεγάλο δώρο, παιδιά μου. Η ανατολή του ήλιου σε λίγα λεπτά θα

σας βρει εδώ στο φως και ποτέ ξανά δεν θα χρειαστεί να

κρυφτείτε.

Τα μικρά ξωτικά μετά από πολλά- πολλά χρόνια βρέθηκαν να

γιορτάζουν την ανατολή του ήλιου. Έστησαν χορό με όμορφες

μελωδίες, με γέλια και χαρές. Και πάντα από δω πέρα θα θυμούνται

και θα γιορτάζουν αυτή τη μαγική νύχτα που άλλαξε τις ζωές τους,

αλλά και θα υμνούν το θαύμα της αγάπης, που μπορεί να κάνει τα

αδύνατα δυνατά!