Στο ταμείο κάθε τράπεζας σ’ όλο τον κόσμο, από το σπίτι σας ή το γραφείο, μπορείτε να καταθέσετε την ενίσχυσή σας απλά, γρήγορα, αξιόπιστα.Στην τραπεζική συναλλαγή προσθέσετε το ονοματεπώνυμό σας. ΔΙΚΤΥΟ ΝΕΟ ΤΑΧΥΔΡΟΜΙΚΟ ΤΑΜΙΕΥΤΗΡΙΟ – EUROBANK

Κωδικός IBAN: GR61026063 000000 20200838001 ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΜΑΓΟΥΛΙΑΝΙΤΩΝ

Κ.Δ.Α.

TPIMHNIAIA ΠEPIOΔIKH EKΔOΣH TOY ΠANEΛΛHNIOY ΣYΛΛOΓOY MAΓOYΛIANITΩN • TEYXOΣ 77 • ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ-ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ-ΜΑΡΤΙΟΣ 2016

www.magouliana.grwww.fb.com/magoulianawww.twitter.com/magouliana

ΦΩΤΙΟΣ ΧΡΥΣΑΝΘΟΠΟΥΛΟΣή ΦΩΤΑΚΟΣ

Α' ΥΠΑΣΠΙΣΤΗΣ Θ. ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗ

ΦΩΤΙΟΣ ΧΡΥΣΑΝΘΟΠΟΥΛΟΣή ΦΩΤΑΚΟΣ

Α' ΥΠΑΣΠΙΣΤΗΣ Θ. ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗ

01-4943

ΧΧ ++ 55

Καλή ΠασχαλιάΚαλή Ανάσταση

Η Λαμπρή δεν είναι μόνοοβελίας, κόκκινα αυγά,τσουρέκι, κρασάκι καικαλή παρέα, αλλά καιΑνάσταση σε όλα!

Για τους ξεχασιάρηδεςΞεπέρασαν τα 10.000 ευρώ, σύμφωναμε στοιχεία του Δήμου Γορτυνίας, οιαπλήρωτοι λογαριασμοί νερού σταΜαγούλιανα, τα τελευταία 5 χρόνια. Ηδημοτική αρχή καλεί τους ιδιοκτήτεςνα μεριμνήσουν εγκαίρως και προει-δοποιεί με δυσάρεστες εκπλήξεις.

Μετεωρολογικός ΣταθμόςΔεκτό έκανε το αίτημα του Συλλόγουγια την κάλυψη των εξόδων εγκατά-στασης μετεωρολογικού σταθμού σταΜαγούλιανα, το Μαριολοπούλειο Ίδρυ-μα. Τα εγκαίνια του σταθμού θα πραγ-ματοποιηθούν εντός Μαΐου, με την το-ποθέτηση αναμνηστικής πλακέτας καιθα τελεστεί μνημόσυνο εις μνήμην τουΑκαδημαϊκού Ηλία Μαριολόπουλου.

Μας κοροϊδεύουν Η δημοτική αρχή Γορτυνίας ονειρεύε-ται Επαγγελματικό Λύκειο (ΕΠΑΛ) καιο κάθε πονεμένος αντιδήμαρχος καιδημοτικός σύμβουλος επιθυμεί δια-καώς στο χωριό του και από ένα Ερ-γαστήρι του Επαγγελματικού Λυκείου(ΕΠΑΛ), «επειδή αυτό είναι το δίκαιο».Ποιος νοιάζεται για την μείωση τουπληθυσμού της Γορτυνίας; Γράφει ηΑΓΓΕΛΙΚΗ ΚΟΣΙΑΒΕΛΟΥ Σελ. 3

Η αύξηση «βαφτίστηκε» μείωση Μείωση βάπτισε η δημοτική αρχήΓορτυνίας τις αυξήσεις στους λογα-ριασμούς του νερού. Την στιγμή πουπάς να ψελλίσεις κάτι, για τους δημό-τες που σπεύδουν να ρυθμίσουν τηνεξόφληση των λογαριασμών με δόσεις,κάνουν λόγο για αναλογικότητα, ισο-νομία και ανταποδοτικότητα! Σελ. 2

• Οι συνδρομές θα δημοσιευτούν στοεπόμενο τεύχος.

Στη ζωή λέμε

ΝΑΙ Λέμε «ναι» στις όμορφεςπαρουσίες, στην χαλαρήκουβεντούλα και στα ατί-θασα νιάτα. Ο ΠΑΝΙΚΟΣ γρά-φει για την κοπή της βασι-λόπιτας του Συλλόγου. Λέμε «ναι» στο αποκριά-τικο ξεφάντωμα που έγινεστις 11 Μαρτίου. Γράφει ηΚΑΤΕΡΙΝΑ ΖΟΥΒΕΛΟΥ Λέμε «ναι» στην «Απο-θήκη», το πιο ζωντανό κύτ-ταρο του χωριού που αντι-στέκεται χάριν των Νέων.Τώρα χρειάζεται να γίνουνκάποια έργα μόνωσης. Γρά-φει η ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΖΟΥΒΕΛΟΥ

Λέμε «ναι» στην λαφίνατην λυγερή που δεν πάειμαζί με τ’ άλλα, μόνο στ’απόσκια περπατά, στα ‘πά-γναντα αγναντεύει κι οπ’ εύ-ρει γάργαρο νερό θολώνειτο και πίνει. Γράφει ο ΣΤΑ-ΘΗΣ Κ. ΚΟΛΛΙΑΣ Λέμε «ναι» στο δικό μαςχθες, τότε ο κόσμος έτρωγεό,τι έβρισκε και όχι ό,τι ήθε-λε. Γράφει ο ΘΟΔΩΡΗΣ Γ.ΠΟΛΙΤΗΣ Λέμε «ναι» στις βουκολι-κές εικόνες, κι ας φαίνονταικάπως ξεθωριασμένες απότο χρόνο. Γράφει η ΧΡΙΣΤΙΝΑΛΑΜΠΟΥΣΗ Λέμε «ναι» στο πως περ-νούσαμε τις ημέρες του Πά-σχα στο χωριό μας, πριναπό λίγα χρόνια. Γράφει οΤΑΚΗΣ ΚΟΣΙΑΒΕΛΟΣ

Με θετικό μάτι φαίνεται να πήρεο Δήμος την πρόταση τουΠανελληνίου Συλλόγου Μα-

γουλιανιτών για αξιοποίηση του κτη-ρίου του Άγιου Ανδρέα. Συγκεκριμέ-να η πρόταση που είναι πιο κοντά σευλοποίηση, είναι η μακροχρόνια μί-σθωση του κτηρίου σε ιδιώτη.

Έτσι επιτυγχάνεται η διάσωσή τουαπό την φθορά του χρόνου, αλλά καιη δημιουργία θέσεων εργασίας.

Προς αναζήτηση επενδυτών λοι-πόν. Φυσικά και το δημοσιοποιούμεπρώτοι ευχόμενοι οι ενδιαφερόμενοινα είναι Μαγουλιανίτες αλλά και ναμην είναι, θα γίνουν…

Οικονοµική ενίσχυση – συνδροµές για τον σύλλογο και την εφηµερίδα!

Προς αξιοποίηση το κτήριοτου Αγίου ΑνδρέαΠρος αξιοποίηση το κτήριοτου Αγίου Ανδρέα

ΣΣΤΤΗΗΝΝ ΓΓΡΡΑΑΜΜΜΜΗΗ ΤΤΗΗΣΣ ΔΔΗΗΜΜΟΟΤΤΙΙΚΚΗΗΣΣ ΑΑΡΡΧΧΗΗΣΣ ΗΗ ΑΑΠΠΟΟΚΚΕΕΝΝΤΤΡΡΩΩΜΜΕΕΝΝΗΗ ΔΔΙΙΟΟΙΙΚΚΗΗΣΣΗΗ ΠΠΕΕΛΛΟΟΠΠΟΟΝΝΝΝΗΗΣΣΟΟΥΥ

Βαφτίζουν μειώσεις τις αυξήσεις στο νερό

Η «Αποθήκη» χρειάζεται έργα υποστήριξης Της ΚΑΤΕΡΙΝΑΣ ΖΟΥΒΕΛΟΥ

Τα τελευταία χρόνια γίνεται μια προ-σπάθεια από τους νέους του χωριούμας να αναδιαμορφώσουμε την γνω-

στή σε όλους μας «Αποθήκη». Είναι ένα μέ-ρος που έχει φτιαχτεί με αγάπη και πολύ με-

ράκι. Σ’ αυτό βοήθησαν φυσικά όλοι οι συγ-χωριανοί μας, όλων των ηλικιών.

Χρόνο με το χρόνο προσπαθούμε να τηνκάνουμε όσο πιο οικεία μπορούμε γιαόλους μας, βάζοντας προσωπική δουλειάκαι νέες ιδέες. Τα χρόνια όμως καθώς περ-νούν φέρνουν και φθορές μαζί τους… Δυ-στυχώς είναι αναπόφευκτες και κάποιες ερ-γασίες καλό είναι να γίνουν κυρίως γιατην ασφάλεια όλων μας. Μια από αυτές, πουεπείγει, είναι να φτιαχτεί η οροφή της«Αποθήκης» καθώς έχει ένα υλικό το οποίοπρέπει επειγόντως να αφαιρεθεί και ναμονωθεί από την αρχή.

Αυτή η περίπτωση της οροφής έχει ήδηπέσει στο τραπέζι, θα εκτιμηθεί σαν επι-σκευή και καλώς εχόντων των πραγμάτωνθα βάλουμε μπροστά για την επισκευήτης άμεσα.

Ο φωτισμός

Κάτι ακόμα που έλειπε αισθητά φέτος, καιόχι μόνο το καλοκαίρι, είναι ο φωτισμός πουείχε τοποθετηθεί στον πετρόχτιστο τοίχοέξω από την «Αποθήκη», καθώς και στονβράχο πάνω από αυτήν.

Κάναμε μια προσπάθεια φέτος και αν-τικαταστήσαμε κάποιες από τις λάμπεςπου είχαν καταστραφεί, αλλά δυστυχώς τακαλώδια για την φωταγώγηση του βράχουδεν υπάρχουν πια. Καλό θα ήταν να επι-διορθωθεί, αν υπάρχει τρόπος όχι μόνο γιατις μέρες του Δεκαπενταύγουστου αλλά γιαόλο τον χρόνο. Σε αυτό σίγουρα χρειαζό-μαστε τη γνώμη ενός ηλεκτρολόγου.

Κάτι ακόμα που έχουμε ήδη ξεκινήσει,κατόπιν συνεννόησης με μηχανικό, είναι ηδιαδικασία νομιμοποίησης του χώρου της«Αποθήκης» –που λειτουργεί εδώ και με-ρικές δεκαετίες ως πολιτιστικός χώρος-

όσον αφορά το κτήριο και τη νόμιμη κα-τοχύρωσή του.

Στα άμεσα σχέδια, πέρα από τις επι-σκευές που θέλουμε να κάνουμε, είναι καιτο πολυπόθητο ιατρείο το οποίο έχει προ-ταθεί να γίνει μέσα στην «Αποθήκη».

Όλα τα ανωτέρω είναι προς συζήτησηκαι τα περισσότερα από αυτά χρήζουνάμεσης υλοποίησης.

Κάθε πρόταση, ιδέα και βοήθεια ευ-πρόσδεκτη.

ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ-ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ-ΜΑΡΤΙΟΣ 20162 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ-ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ-ΜΑΡΤΙΟΣ 2016 3

Της ΑΓΓΕΛΙΚΗΣ ΚΟΣΙΑΒΕΛΟΥ

Στις 23 Ιανουαρίου 2016 συνε-δρίασε η Επιτροπή Διαβού-λευσης του Δήμου Γορτυνίας.

Μεταξύ των θεμάτων που συζητή-θηκαν ήταν και οι εκπαιδευτικέςανάγκες και η δυνατότητα ίδρυσηςΣχολικών Μονάδων Δευτεροβάθ-μιας Εκπαίδευσης στο Δήμο. Προ-σκεκλημένοι και οι διευθυντές τωνμονάδων που ήδη λειτουργούν.

Η επιτροπή αυτή απαρτίζεταιαπό 33 μέλη, 22 εκπροσώπους φο-ρέων (Εμπορικό Επιμελητήριο, Πο-λιτιστικούς Συλλόγους κλπ) και 11δημότες.

Διαβάζοντας τον τίτλο του ρε-πορτάζ στην ενημερωτική ιστοσε-λίδα «Καλημέρα Αρκαδία» (Επαγ-γελματικό Λύκειο διεκδικούν στηΓορτυνία – Σε ποια περιοχή θα γίνει;),αρχικά σκέφτηκα «Αυτοί μας κο-ροϊδεύουν».

Όταν διάβασα και το άρθρο, σι-γουρεύτηκα ότι επρόκειτο μάλλονγια μια συνάντηση όπου η συζήτη-ση κινήθηκε αποκλειστικά σε επί-πεδα φαντασίας ή ονειροπόλησης.Και μετά απλά θύμωσα για άλλη μιαφορά και θα σας εξηγήσω γιατί.

Δώδεκα χρόνια στην Τρίποληυπηρετώ την Επαγγελματική Εκπαί-δευση, έχοντας όμως εργαστεί και σεπεριφερειακά Γυμνάσια και Λύκεια.

Αυτή τη στιγμή στο νομό Αρκα-δίας λειτουργούν ΕπαγγελματικάΛύκεια στην Τρίπολη, στη Μεγαλό-πολη, στο Άστρος, στο Λεωνίδιο καιτο τμήμα Αργυροχρυσοχοΐας στηΣτεμνίτσα, ως παράρτημα του ΕΠΑΛΜεγαλόπολης.

Όταν το καλοκαίρι του 2013έκλεισαν κάποιες ειδικότητες τωνΕΠΑΛ και οι εκπαιδευτικοί αυτών τωνειδικοτήτων βρέθηκαν σε διαθεσι-μότητα, η διευθύντρια της Σχολήςστη Στεμνίτσα, που μέχρι τότε λει-τουργούσε σαν αυτόνομο ΕΠΑΛ,και πολλοί φορείς της περιοχής,έδωσαν αγώνα για να τη σώσουν καιέχοντας στις πλάτες τους τη χρημα-τοδότηση της σχολής από διάφορακληροδοτήματα κατάφεραν να με-τατραπεί αυτή σε ΙΕΚ.

Από το Σεπτέμβριο του 2015,που επαναλειτούργησαν οι ειδικό-τητες που είχαν καταργηθεί, ξανα-λειτούργησε και σαν παράρτηματου ΕΠΑΛ Μεγαλόπολης.

Αξίζει δε να σημειωθεί ότι πριναπό χρόνια (πριν το 2010 που και ηοικονομική κατάσταση ήταν καλύ-τερη και τα σχολεία σε Δημητσάνακαι Λαγκάδια λειτουργούσαν), είχειδρυθεί στο εν λόγω ΕΠΑΛ τότε, καιτο τμήμα Αγροτουρισμού. Το οποίοδεν λειτούργησε ποτέ.

Και όμως. Σε μια τουριστική πε-ριοχή και σε μια εποχή που η του-ριστική κίνηση ήταν σαφώς αυξη-μένη, δεν βρέθηκε ο απαιτούμενοςαριθμός μαθητών από την περιοχήγια να λειτουργήσει η ειδικότητα, μεαποτέλεσμα να καταργηθεί λίγαχρόνια αργότερα.

Είναι διακαής πόθος όλων ναδουν τα σχολεία στα χωριά τους ναλειτουργούν και το ξέρουμε πολύκαλά αυτό όλοι μας. Είναι ελπίδα συ-νέχειας και ανάπτυξης. Και ναι θαήταν ιδανικό αν λειτουργούσαν ει-

δικότητες σε κάθε περιοχή ανάλογαμε της ανάγκες της περιοχής και τιςπαραδόσεις της σε επαγγέλματα.

Μέχρι τώρα λίγες περιοχές τοέχουν καταφέρει και δεν είναι τυχαίοότι αυτές οι σχολές καλύπτουν με-γάλο κομμάτι των εξόδων λειτουρ-γία τους ή και προσφέρουν παροχέςδιαμονής στους μαθητές τους (χα-ρακτηριστικά παραδείγματα η Σχο-λή Αργυροχρυσοχοΐας στη Στεμνί-τσα και η Σχολή Τυροκομίας σταΙωάννινα) μέσα από κληροδοτήμα-τα και χρηματοδοτήσεις μέσω ιδρυ-μάτων.

Ας δούμε όμως και πόσο εύκολοείναι να το πετύχουμε. Έστω ότι εί-ναι εύκολη η διαδικασία η γραφει-οκρατική, έστω ακόμα και ότι υπάρ-χουν και τα κατάλληλα κτίρια για τηστέγαση των τμημάτων αυτών.

Ακόμα και για τη στελέχωση τωντμημάτων με τους κατάλληλους εκ-παιδευτικούς, ας θεωρήσουμε ότι θαείναι εύκολα από το υπουργείο ναβρεθεί η χρηματοδότηση για τηνπρόσληψη προσωπικού και ας βα-σανίζονται σχολεία που ήδη λει-τουργούν να στελεχωθούν πλήρως.Για τον εξοπλισμό με την κατάλλη-ληυλικοτεχνική υποδομή; Και το κυ-ριότερο... Μαθητές;

Πού θα βρεθούν 12 μαθητές γιανα λειτουργήσει η κάθε ειδικότητα;Τη στιγμή μάλιστα που ακόμα καιστο ΕΠΑΛ της Τρίπολης υπάρχουν ει-δικότητες που λειτουργούν με ειδι-

κή άδεια λειτουργίας ολιγομελώντμημάτων από την Περιφέρεια Εκ-παίδευσης και το Υπουργείο.

Δεν είναι αστείο θέμα η λει-τουργία ενός σχολείου. Και καλό θαήταν να μην το χρησιμοποιούν με-ρικοί για να καλλιεργούν ελπίδες ήακόμα χειρότερα για να δικαιολο-γούν την ύπαρξη επιτροπών. Τηστιγμή μάλιστα που οι μαθητές καιοι οικογένειες αυτών ταλαιπωρούν-ται καθημερινά με την υπάρχουσακατάσταση.

Μακάρι να βρεθεί ο τρόπος ναενεργοποιηθεί ο τοπικός πληθυ-σμός και να εκπαιδευτεί πάνω στις ει-δικότητες που αναφέρθηκαν στην ενλόγω συνεδρίαση. Η κατεργασίατης πέτρας και οι οικοδομικές τε-χνικές, η ξυλογλυπτική, η μελισσο-κομία και οι καλλιέργειες, η κτηνο-τροφία, η τυροκομία, η συντήρησηέργων τέχνης και η αγιογραφία, ακό-μα και η υφαντική και ειδικότητεςπου αφορούν στην ανάπτυξη τουτουρισμού, θα μπορούσαν να απο-τελέσουν πηγές ανάπτυξης σε όλα ταεπίπεδα.

Ας δούμε πώς αυτό μπορεί ναυλοποιηθεί στην πράξη και επί τηςουσίας και ας μην παίζουμε με ανοι-χτές πληγές. Η αναγγελία της πρό-θεσης ίδρυσης ΕΠΑΛ είναι το μόνοεύκολο και ανέξοδο…

Εύστοχα τα σχόλια στο «Καλη-μέρα Αρκαδία»:

- Αυτοί μάλλον δουλεύονται με-ταξύ τους. Πού θα βρείτε, ρε, παιδιά;Ποιοι θα γεννήσουν;

- Αγγελική: Ας κρατηθούν τασχολεία που ήδη λειτουργούν…Όσοι είναι έξω από το χορό πολλάτραγούδια λένε…

- Παναγιώτης: Ό,τι κατεβάζει ηκούτρα τους, άλλωστε δεν πληρώνεικανείς τους. Εμείς τους πληρώνουμε.

Διαβάστε στο «Καλημέρα Αρκα-δία» τι συζητήθηκε το Σάββατο της23ης Ιανουάριου 2016, στην συνε-δρίαση της Επιτροπής Διαβούλευσηςτου Δήμου Γορτυνίας. http://www.kalimera-arkadia.gr/gorty-nia/item/46640-epaggelmatiko-lykeio-diekdikoyn-sti-gortynia-se-poia-perioxi-tha-ginei.html

Τι 20, τι 30, τι 40 άτομα;

Την Δευτέρα 15 Φεβρουαρίου ξε-κίνησε η υποβολή αιτήσεων για

ένα ταχύρρυθμο πρόγραμμα κα-τάρτισης στο επάγγελμα του ξενα-γού. Η διάρκεια του προγράμμα-τος, σύμφωνα με ανακοίνωση τουυπουργείου Οικονομίας Ανάπτυξηςκαι Τουρισμού, αποφασίστηκε ναείναι δίμηνη και φορέας υλοποί-ησης το Πανεπιστήμιο Πελοποννή-σου.

Απαραίτητη προϋπόθεση για ναγίνει ήταν ο αριθμός των συμμετε-χόντων να φθάσει έως 40 άτομα.Στην περίπτωση που ο αριθμός ήτανμικρότερος από τριάντα, το πρό-γραμμα δεν θα υλοποιούταν.

Οι εισακτέοι θα επιβαρύνονται μεδίδακτρα, που θα κυμαίνονται από675 έως 900 ευρώ. Αναλόγως τουαριθμού επιλεγέντων. Ως τόπος υλο-ποίησης ορίστηκαν οι εγκαταστάσειςτου Τμήματος Ιστορίας, Αρχαιολο-γίας και Διαχείρισης ΠολιτισμικώνΑγαθών της μεσσηνιακής πρω-τεύουσας και δικαίωμα συμμετο-χής είχαν μόνο απόφοιτοι τμημάτωνΑρχαιολογίας και Ιστορίας.

Δεν χρειάζεται να είναι κανείςμάντης για να φανταστεί ότι δεν θασυγκεντρώνονταν ο απαραίτητοςαριθμός για να υλοποιηθεί το πρό-γραμμα. Αρμόδια υπάλληλος τουυπουργείου ανέφερε, την Δευτέρα28 Μαρτίου, ότι ξεκίνησε η υλοποί-ηση του προγράμματος με 20 (!)άτομα.

• Για την ιστορία να αναφέρουμεότι στις 15 Μαρτίου το υπουργείοεπικύρωσε τα αποτελέσματα επι-λογής των υποψηφίων για το παρα-πάνω πρόγραμμα κατάρτισης με 32συμμετέχοντες. Θαύμα!

Δόθηκε αγώνας για να σωθεί η Σχολή στη Στεμνίτσα. Και ναφανταστεί κανείς ότι μεγάλο μέρος των εξόδων λειτουργία της

καλύπτεται από κληροδοτήματα και χρηματοδοτήσεις ιδρυμάτων.

Χαμόγελα επιτυχίας! Ο εννιάχρονος Θάνος Kρητικάκης, γιός του Νί-κου Κρητικάκη και της Μαρίας Ευαγ. Γόντικα,έχει κάθε λόγο να χαμογελάει. Χρονομετρήθη-κε να λύνει το κύβο του rubik σε 2 λεπτά! Του ευχόμαστε από καρδιάς κάθε επιτυχία.

Το βράδυ στο καφενείο περνάει πιο εύκολα με Κολιτσίνα. Το τραπέζι με το χαρτίδεν ήθελε πολύ για να στηθεί. Από αριστερά, Παναγιώτης Βραχνός, ο αείμνηστοςΚώστας Βραχνός, Φανούρης Κοσμόπουλος, Χρήστος Κ. Γόντικας, Σπύρος Κολό-σακας και Χρήστος Μπούμπουλης. Φωτογράφος είναι ο Μπάμπης Σολομωνίδης.

ΚΗΔΕΙΕΣΔευτέρα 1 Φεβρουαρίου 2016φεύγει από την ζωή ο ΒασίληςΚοκκάλας, σύζυγος της ΝτίναςΓόντικα. Μετά από 46 χρόνια ζωήςη συγχωριανή και φίλη μας έχασετον σύντροφο της, τον άνθρωποπου αγάπησε το χωριό μας καιτους ανθρώπους του όσο καιεμείς.@Παναγιώτης Κυριακόπουλος:Θερμά συλλυπητήρια Ντίνα μου!Δεν ξέραμε…@Πάνος Κανελλόπουλος: Θερμάσυλλυπητήρια, καλό του ταξίδι.@Βίκυ Καλαμούτη: Καλό κουρά-γιο. Αγαπητός και ξεχωριστός.Απουσία για όλους.@Παντελής Κόλλιας: Τα θερμάμου συλλυπητήρια. Αισθάνομαιπολύ τυχερός που τον γνώρισα.@Διαμάντω Κόλλια: Συλλυπητήρια.Καλό Παράδεισο να έχει και εσείς ναζήσετε να τον θυμόσαστε!@Θεώνη Καλόσακα-Μπινιχάκη:Να είστε γερή να τον θυμάστε!@Μαρία Τράπαλη: Τα συλλυπη-τήρια μου. Σας εύχομαι κουράγιοσε αυτό το δύσκολο δρόμο…

Απεβίωσε ο Γιάννης Γκιτζώνηςκαι ετάφη στα Μαγούλιανα.

Απεβίωσε ο σύζυγος της Λαμ-πρινής Σταυροπούλου, Νίκος καιετάφη στην Ηλεία. Απεβίωσε η Τρισεύγενη Κ.Πρώιμου, σύζυγος του αείμνη-στου Παναγιώτη Στεφανόπου-λου. Ετάφη στα Μαγούλιανα.

ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ

Σ’ αυτό το τεύχος θα σας μι-λήσουμε για τα όργια ενόςαποσπάσματος χωροφυλά-

κων, που εκτυλίχτηκαν στην πλα-τεία του χωριού μας, πριν από109 χρόνια. Στις 23 Οκτωβρίου1907, όπως διαβάζουμε στην εφη-μερίδα «Εμπρός», απόσπασμα χω-ροφυλάκων καταδιώκοντας τονδιαβόητο ληστοφυγόδικο Δ. Πα-παβασιλόπουλο, μετά τον φόνοτου αστυνόμου Κυριακού, φτά-νοντας στα Μαγούλιανα συνέλαβεστην μέση της αγοράς τον Κων-σταντίνο Μπουρνά τον οποίο κρέ-μασαν και έδειραν ανηλεώς, αφούπροηγουμένως κατέστρεψαν τοποίμνιό του.

Κατόπιν συνέλαβαν τον χωρικόΜαχαίρα τον οποίον έσπασαν στοξύλο. Του έσπασαν το χέρι.

Τέλος στην θηριωδία των ορ-γάνων της τάξεως έβαλε ο δή-μαρχος Κ. Γόντικας ο οποίος κα-τόρθωσε να γλυτώσει από την μα-νία των χωροφυλάκων τα δύο θύ-ματα και να απομακρύνει τους χω-ροφύλακες.

Το μονόστηλο φέρει τίτλο καιυπότιτλα: Όργια αποσπάσματος.Κρέμασμα χωρικών. Σπάσιμο χει-ρών. Πολλά ευχαριστώ στον καλόφίλο Σταύρο Φωτόπουλο, πολι-τικό μηχανικό και πρόεδρο τουΣυλλόγου Επιταλιωτών της Αθή-νας. Στον Σταύρο οφείλουμε τηνπαραπάνω είδηση και ακόμη με-ρικές πολύτιμες αναφορές τωνεφημερίδων «Σκριπ» και «Εμπρός».Ειδήσεις που μας ταξιδεύουν σταΜαγούλιανα, στις αρχές του 20ουαιώνα.

23 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ1907: Όργια αποσπάσματος

2222 ΔΔΕΕΚΚΕΕΜΜΒΒΡΡΙΙΟΟΥΥ 22001155. Η Ακαδημία Αθηνών απένειμε στον δικό μας ΘΘααλλήή ΠΠαα--ππααγγιιαανννναακκόόπποουυλλοο ειδικό βραβείο για την καινοτόμο ερευνητική του μέθοδοCRISP. Η επιστημονική ομάδα στην οποία μετείχε ο Θαλής, κάνει αντικαρκι-νικές έρευνες. Το κορυφαίο επιστημονικό περιοδικό Nature προχώρησε σεσχετικές δημοσιεύσεις, ενώ το περιοδικό Science χαρακτήρισε τη μέθοδο CRISP«ως επιστημονική επανάσταση».Στις 16 Ιανουαρίου η εφημερίδα Καθημερινή φιλοξενεί σχετικό ρεπορτάζ. Τίτ-λος του κειμένου: ΈΈλλλληηννααςς δδιιααππρρέέππεειι σσττηηνν έέρρεευυνναα γγιιαα ττοονν κκααρρκκίίννοο. Υπότιτ-λος: ΗΗ έέρρεευυνναα ττοουυ κκ.. ΘΘααλλήή ΠΠααππααγγιιαανννναακκόόπποουυλλοουυ ίίσσωωςς εείίννααιι κκααθθοορριισσττιικκήή σσττηηννααννάάππττυυξξηη γγεεννεεττιικκώώνν θθεερρααππεειιώώνν ττοουυ κκααρρκκίίννοουυ.Όπως μας πληροφορεί η εφημερίδα: «Είναι μόλις 33 ετών, όμως έχει έδρα καιεργαστήριο στο Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης (NYU) και βρίσκεται στην αιχ-μή της έρευνας για ανακάλυψη θεραπειών για τον καρκίνο του πνεύμονα - τηνπιο φονική μορφή της ασθένειας...». Μπράβο, Θαλή.

Τριμηνιαία Περιοδική έκδοσηTA MAΓOYΛIANA

ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΑΠΑΝΤΑΧΟΥ ΜΑΓΟΥΛΙΑΝΙΤΩΝ

ΚΩΔΙΚΟΣ:01-4943IΔIOKTHTHΣ

ΠANEΛΛHNIOΣ ΣYΛΛOΓOΣ MAΓOYΛIANITΩN

ΓPAΦEIA:XAΛKOKONΔYΛH 37(3oς Oρoφoς) 104 32 AΘHNA, THΛ. 2105230669

Ηλεκτρονική διεύθυνση: magouliana@gmail.comΥεύθυνος έκδοσης:

Άγγελος Α. Αλεξόουλος

Υεύθυνος ΣύνταξηςΣυντακτική οµάδα

Επικοινωνία με τα μέλη και τους συνδρομητές:

Άγγελος Α. Αλεξόουλος: 690.750.6314

Χρήστος Κ. Γόντικας: 694.0927.152

Παναγιώτης Α. Ζούβελος: 6970.112.500

Χρίστος Α. Γόντικας: 6944.66.7177

Αγγελική Δ. Κοσιαβέλου: 697.2019.335

Αλέξης Σ. Κολόσακας: 694.8585.384

Βασιλική Θ. Κονδύλη: 698.430.9181

Παναγιώτης Κ. Κοσιάβελος:697.2644.305

Χαράλαµος Κ. Καλόσακας:697.402.5565

Ηλεκτρονική σελιδοοίηση: Mαίρη Γασαράκη

ΤΥΠΟΙΣ: Σταµ. Κοτσάτος & Σία Ο.Ε.Μαρίνου Αντύ#α 4, Ηλιού#ολη

«Αυτοί δουλεύονται μεταξύ τους»ΓΓΟΟΡΡΤΤΥΥΝΝΙΙΑΑ.. ΠΠοούύ θθαα ββρρεεθθοούύνν 1122 μμααθθηηττέέςς γγιιααιι κκάάθθεε εειιδδιικκόόττηητταα εεννόόςς ΕΕΠΠΑΑΛΛ;;

Του Π. ΜΑΡΙΤΣΑ

Αντιδράσεις προκάλεσε το προηγούμε-νο πρωτοσέλιδο της εφημερίδας μας,καθώς και η έκταση που δόθηκε στο

θέμα. Αποκαλυπτικός είναι ο διάλογος πουακολουθεί, μεταξύ μέλους του Δ.Σ. και συν-τάκτη της εφημερίδας:

-Η εφημερίδα εκφράζει την φωνή τουχωριού και του Δ.Σ. και γι’ αυτό χρειάζεται.Μέλη του Δ.Σ., αλλά και μόνιμοι κάτοικοι,εξέφρασαν τον προβληματισμό τους στονα εκτίθεται ο Σύλλογος για δράσεις ενόςμέρους Βαλτεσινιωτών. Ούτε καν Μαγου-λιανιτών.

«Το πρόβλημα που δημιουργήθηκε με τονερό στο Βαλτεσινίκο αφορά όλους μας. Δενγίνεται στο ίδιο χωριό άλλος να χρεώνεται μευδρομέτρηση και άλλος με ετήσια σταθερήχρέωση. Δεν γίνεται άλλα χωριά του ιδίου δή-μου να πληρώνουν με υδρομέτρηση και άλλαμε ετήσια σταθερή χρέωση. Δεν είναι δυνατόνστον ίδιο δήμο να έχεις δημότες δύο ταχυ-τήτων».

-Πρέπει να είμαστε πιο προσεκτικοί. Όχι

γιατί εκτιθόμαστε στην δημοτική αρχή,απλά εκτιθόμαστε στους δικούς μας αν-θρώπους. Σ’ αυτό το πνεύμα να γράφου-με τα πάντα….

«Οι δικοί μας άνθρωποι πρέπει να ενημε-ρώνονται για ό,τι συμβαίνει. Το πρόβλημα πουδημιουργήθηκε με τις αυξήσεις στο νερόέπρεπε να έχει την έκταση που δόθηκε για νακαταλάβει κανείς πόσο άσχετη είναι η συγ-κεκριμένη δημοτικοί αρχή και πώς παίρνον-ται οι δημοτικές αποφάσεις. Πρέπει να έχειςπολύ θράσος να βαφτίζεις μειώσεις τις αυξή-σεις στο νερό».

-Πρώτο μας μέλημα είναι να διατηρή-σουμε τους Μαγουλιανίτες ενωμένους.Όπως και τον Σύλλογο. Η δημοσιοποίησητου θέματος, με τον τρόπο που το κάναμεγια το νερό, σαν το κυρίαρχο και πρώτοθέμα στην εφημερίδα μας προκάλεσε πε-ρισσότερο δυσφορία παρά τον προβλη-ματισμό των κατοίκων, όπως θα θέλαμε καιστοχεύαμε.

«Κάθε Μαγουλιανίτης οφείλει να γνωρίζειτι ακριβώς συμβαίνει. Επαναλαμβάνω, δεν γί-νεται κάτοικοι ενός χωριού του δήμου πουέχουν ρολόγια μέτρησης του νερού να πλη-

ρώνουν κανονικά και δημοτικά διαμερίσμα-τα π.χ. Δημητσάνα, Βυτίνα, Στεμνίτσα να πλη-ρώνουν όπως πλήρωναν, μέχρι να μπουν με-τρητές… Τι θα πει “μέχρι να μπουν μετρητές”;Ακούγεται αυτό νόμιμο;».

-Εντάξει, αυτή την φορά το θέμα ας δη-μοσιευτεί στις εσωτερικές σελίδες τηςεφημερίδας και να μην υπάρχει αναφοράστην πρώτη σελίδα. Τον ερχόμενο μήνασυνεργεία του Δήμου θα κάνουν μετρήσειςκαι στα Μαγούλιανα και στα υπόλοιπα χω-ριά (Βυτίνα και Νυμφασία) οπότε τότε θαέχουμε να γράψουμε αρκετά…

«Οφείλουμε να γράφουμε σε κάθε τεύχοςό,τι στοιχεία έχουμε. Ο κόσμος πρέπει ναγνωρίζει ότι: Πριν από λίγες ημέρες ο “ασκών καθήκονταΓενικού Γραμματέας της Αποκεντρωμένης Δι-οίκησης Πελοποννήσου, Δυτικής Ελλάδαςκαι Ιονίου”, απέρριψε την προσφυγή των κα-τοίκων του γειτονικού χωριού. Η δημοτική αρχή προέβαλε το επιχείρη-μα ότι: από τους 104 δημότες Βαλτεσινίκουπου υπόγραψαν την διαμαρτυρία οι 51 δεν κα-τέχουν ρολόι ύδρευσης στο όνομα τους. Τι θέ-λουν να πούνε; Ότι οι 51 δεν δικαιούνται να

υπογράφουν; Ότι δεν μπορούν να έχουν καινα εκφέρουν λόγο, παρά μόνο στο καφενείοκαι με την παρουσία του κηδεμόνα τους;».

Η δημοτική αρχή ισχυρίζεται ότι στον δήμοΓορτυνίας ιδιαίτερα υψηλές είναι: οι δαπάνες για τον έλεγχο της ποιότητας του

νερού. οι δαπάνες καθαρισμού των δεξαμενών.οι δαπάνες του προσωπικού και μέσων

(μηχανημάτων και οχημάτων) για τον πα-ραπάνω έλεγχο και τον καθαρισμό.

(σ.σ.: Θανάση Κανελόπουλε, ξέρεις κάτι για όλααυτά;)

Η Συντονιστική Επιτροπή Κατοίκων Βαλ-τεσινίκου την Κυριακή 3 Απριλίου πραγμα-τοποίησε ανοιχτή συγκέντρωση στην οποίααποφασίστηκε να συνεχίσει τον νομικό αγώ-να της.

Για να σχηματίσετε μια πλήρη εικόνα τουθέματος διαβάστε το κείμενο της προσφυγήςκαι κυρίως την απόφαση της αποκεντρωμέ-νης διοίκησης στην ηλεκτρονική διεύθυνση:http://syntvaltesinikou.wbnode.gr/news/apo-fasi-epitis-prosfygis-gia-ta-teli-ydreysis/

ΙΝΤΕΡΝΕΤΙΚΑΠΕΜΠΤΗ 21 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ. Στο σάιτ τουΠανελληνίου Συλλόγου Μαγουλιανιτώνδημοσιοποιούνται, εκτός από το παλιόΜητρώο Αρρένων 1839 - 1908, του τέωςΔήμου Μυλάοντος: -Το Μητρώο Γεννήσεων 1883-1902 -Το Μητρώο Βαπτίσεων 1928-1962 -Το Μητρώο Γάμων 1883-1904. Τα τρία τελευταία Μητρώα είναι ό,τι σώ-ζεται στην εκκλησία του Αη Γιάννη. http://magouliana.gr/archives/

ΠΕΜΠΤΗ 4 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ. Εντυπωσια-κά πλάνα από την Αρκαδία και το Σανα-τόριο της Μάνας στα Μαγούλιανα, στο δί-λεπτο βίντεο «The Arcadian» του PanoVeri-no. Δείτε το στις διευθύνσεις:http://vimeo.com/154190504

http://vimeo.com/panoverino

ΔΕΥΤΕΡΑ 15 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ. Μαγού-λιανα Αρκαδίας (Βίντεο 2). Με ένα βίν-τεο διάρκειας περίπου οκτώμισι λεπτώνγια τα Μαγούλιανα «χτύπησε» αυτή τηνφορά ο Τάκης Κοσίαβελος. Φτιάχτηκε μεμεράκι και φαντασία κυρίως από φωτο-γραφίες του χωριού μας που κυκλοφο-ρούν στο διαδίκτυο. Δείτε και το πρώτοβίντεο (12 Απριλίου 2011) στις διευθύν-σεις:www.youtube.com/watch?v=PfH88ratd44www.youtube.com/watch?v=-2TDW0-kSWU

ΤΡΙΤΗ 16 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ. Και το αργόνέχει χάριν. Δύο χρόνια μετά το πετυχημέ-νο «Δηλωτή coaching» (7/1/2014) έφτα-σε η ώρα για το «Δηλωτή challenge». Πρωταγωνιστές οι άντρες του χωριού.Όλοι τους παίζουν με τα όρια. Στο loungecafe βρίσκεται σε εξέλιξη ένα από τα πιοαπαιτητικά παιχνίδια δηλωτής. Ένα παι-χνίδι όπου η τεχνική είναι το άλφα και τοωμέγα. Η αποτυχία δεν είναι επιλογή.Υψηλά τα επίπεδα αδρεναλίνης και τε-στοστερόνης. Οσκαρικές ερμηνείες απότους συνήθεις υπόπτους. Σκηνοθέτης,σεναριογράφος και παραγωγός «Angelos». Δείτε τα σχετικά τρέιλερ: http://www.youtube.com/magouliana

Ξυπνώντας τις αναμνήσεις από τα παιδικάμου χρόνια, θα ήθελα με λίγα λόγια να τιςμοιραστώ μαζί σας, για να τα θυμηθούμε οι

μεγαλύτεροι και για να μάθουν οι νεώτεροιπως περνούσαμε τις ημέρες του Πάσχα, στο χω-ριό μας τα Μαγούλιανα πριν αρκετά χρόνια. Γιαεμάς τα παιδιά οι γιορτές ξεκινούσαν με το κλεί-σιμο του σχολείου. Καθόμαστε στα θρανία μας καιπεριμέναμε με αγωνία να χτυπήσει το καμπανά-κι. Ο δάσκαλος, μας έκανε και τις τελευταίες συ-

στάσεις για το πως θα πρέπει ναείμαστε κατά τις ημέρες τωνγιορτών.

Όχι μόνο παιχνίδι, αλλά καιδιάβασμα. Όχι τσακωμούς καιφασαρίες στο χωριό. Παιχνίδιόχι στην πλατεία και τον κεν-τρικό δρόμο. Όλοι στην εκ-κλησία και μέσα όχι κουβέντες,σπρωξίματα κλπ. Οι παραβάτεςείχαν να λογοδοτήσουν και να

γευτούν τις ξυλιές του χάρακα. Τελειώνονταςχτυπούσε το καμπανάκι και τρέχοντας πηγαίνα-με για το σπίτι ν’ αφήσουμε τις σάκες μας (εγώ τηνπέταγα κάτω από το κρεβάτι για να μην την βλέ-πω καθόλου) και ξεκινούσαμε το παιχνίδι.

Η κατάσταση που επικρατούσε στην αγορά τουχωριού ήταν σε κλίμα γιορτινό.

Τα παντοπωλεία που υπήρχαν του Κουμπούρηκαι του Μπράμη (Κοσιάβελου) ήταν γεμάτα με όλατα απαραίτητα για το γιορτινό τραπέζι. Είχαν κρε-μασμένες λαμπάδες μικρές και μεγάλες από γνή-σιο κερί, αρωματικά λιβάνια που άφηναν ένα ιδι-αίτερο άρωμα να ξεχύνεται μέσα και έξω.Οι γυναίκες του χωριού ψώνιζαν (μόνο τα ανα-γκαία) λίγα και απ’ όλα. Άλλες πληρώνοντας με-τρητοίς και άλλες με το δεφτέρι (που ήταν έναμπλοκάκι που έγραφε ο μπακάλης τι ψώνισες καιπόσα του χρωστάς). Βέβαια όταν ερχόταν η ώρατης πληρωμής ήταν πιο τσουχτερό, όπως γίνεταιτώρα με την Ελλάδα και τους δανειστές μας.

Στα κρεοπωλεία του μπάρμπα Θανάση Γόντι-κα (Μποδοσάκη), του μπάρμπα Θανάση Κανελ-λόπουλου (Χαρατσή) και του μπάρμπα Αποστό-λη Κοσιάβελου (Μπράμη) τα τσιγκέλια γεμάτα αρ-νιά και κατσίκια. Οι συκωταριές και τα έντερα για

την μαγειρίτσα ανάρπαστα.Αλλά και στα σπίτια έβλεπες κινητικότητα.

Όσοι είχαν δικό τους αρνί περίμεναν το χασάπηνα τους το σφάξει, για να το έχουν έτοιμο. Για τονκόπο του έπαιρνε τα τομάρια (δέρματα).

Μετά τις γιορτές πέρναγε ο λεγόμενος «τομα-ράς» και τα αγόραζε.

Μιας και αναφέρθηκα σε κρεοπωλεία Θα σαςπω μια ιστορία που συνέβη κάποιο Πάσχα!!!!

Μια κυρία από την Αθήνα πήγε να παραγγείλειένα αρνί στο χασάπικο του θείου μου, του ΝίκουΚοσιάβελου (Μπράμη). «Κυρία μου, τώρα θασφάξω. Περάστε το μεσημεράκι να το πάρετε»,της λέει. Πράγματι, το μεσημέρι πάει η γυναίκα.Της το ζυγίζει, αλλά όταν το παίρνει να φύγει, πα-ρατηρεί ότι λείπει η συκωταριά (την οποία αυτόςείχε πουλήσει σε άλλον).

«Κύριε Νίκο να μου δώσετε και τη συκωταριά»,του λέει. Γίνεται μια φασαρία με έντονες φωνές.Κάποια στιγμή ηρεμήσανε τα πράγματα και με σο-βαρό ύφος της λέει: «Κυρία μου τι λέτε, ήσαστεσοβαρή; Αν το αρνί είχε συκωταριά δεν θα σας τηνέδινα;».

Όλη η Μεγάλη Εβδομάδα ξεκινούσε με ετοι-μασίες. Την Μεγάλη Πέμπτη δεν έλειπαν οι μυ-ρωδιές από τους φούρνους, που έψηναν οι νοι-κοκυρές τα ψωμιά τους, τα κουλούρια τους και ταγλυκά τους. Τα κουλούρια και γενικά τα γλυκά μάςείχαν λείψει, περιμέναμε τις γιορτές ή κάποιον συγ-γενή μας από την Αθήνα να μας φέρει για να ταφάμε.

Κάποτε η μάνα μου έφτιαχνε τα κουλούρια γιατο Πάσχα. Μόλις τελείωσε, άναψε τον φούρνο καιτα έβαλε να ψηθούν. Πριν γίνουν, εγώ και τα αδέλ-φια μου, πήγαμε σιγά σιγά για να μην μας κατα-λάβει, τον ανοίξαμε και πήραμε ένα ταψί. Τρέ-

χοντας ανεβήκαμε πιο πάνω από το σπίτι και ταφάγαμε. Οι φωνές της, βέβαια, πρέπει να ακου-στήκαν μέχρι τα γύρω χωριά.

Επίσης την Μεγάλη Πέμπτη γινόταν και το βά-ψιμο των αυγών.

Την Μεγάλη Παρασκευή τα κορίτσια μα-ζεύανε λουλούδια και στόλιζαν των επιτάφιο. Οστολισμός του γινόταν στην Παναγία. Εμείς τααγόρια τρέχαμε από το πρωί να πιάσουμε θέσειςκαι στις τρείς εκκλησίες και χτυπούσαμε τις καμ-πάνες.

Το βράδυ όλο το χωριό με κεριά στα χέρια έκα-νε την περιφορά του. Η διαδρομή μεγάλη. Ξεκι-νούσε από την Παναγία, πήγαινε στον Αη Γιάννη,μετά στον Άγιο Δημήτρη και επιστροφή στην Πα-ναγία. Στην διαδρομή με αναμμένα καντηλάκιακαι λιβανιστήρια παππούδες, γιαγιάδες και μικράπαιδιά που δεν μπορούσαν να έρθουν, περίμενανγια να προσκυνήσουν.

Το Μεγάλο Σαββάτο γινόντουσαν και οι τε-λευταίες ετοιμασίες. Οι άντρες του χωριού ετοί-μαζαν τις σούβλες τους και έσκαβαν το λάκκο γιατο ψήσιμο του αρνιού. Το ψήσιμο γινόταν με κούρ-βουλα (κληματόβεργες από τα αμπέλια) καιξύλα. Τη μαγειρίτσα, με χόρτα και μυρωδικάαπό τους κήπους, την σιγόβραζαν οι νοικοκυρέςστις σόμπες και τα τζάκια από το απόγευμα.

Εμείς φορώντας τα καλά μας και με τις λαμ-πάδες στα χέρια περιμέναμε να χτυπήσει η καμ-πάνα. Με το που χτυπούσε, από τα σπίτια που σχε-δόν όλα ήταν ανοιχτά, οι οικογένειες άλλες ανη-φόριζαν και άλλες κατηφόριζαν, με φακούς σταχέρια, προς την εκκλησία. Πολύς ο κόσμος. Τα με-γάλα παιδιά ετοίμαζαν τα αυτοσχέδια βαρελότακαι όταν τα φώτα έσβηναν και ο παπάς έλεγε το«δεύτε λάβετε φως» γινόταν απέξω χαμός.

Περιμέναμε να πει και το Χριστός Ανέστη καισιγά σιγά πηγαίναμε για το σπίτι. Μπαίνοντας κά-ναμε σταυρό στην πόρτα, ανάβαμε το καντήλι μετο Άγιο φως και σειρά είχε η μαγειρίτσα και τοτσούγκρισμα των αυγών.

Την Κυριακή από νωρίς το πρωί ανάβαμεφωτιά και ξεκινούσαμε το ψήσιμο με τραγούδιακαι χορούς (όταν ο καιρός ήταν βροχερός ανά-βαμε τους φούρνους). ΚΑΛΟ ΠΑΣΧΑ σε εσάς και στις οικογένειές σας.

Αν κάποιος θέλει να ξέρει ποιά θα είναι η πιοκρύα μέρα του χρόνου, το καλύτερο που΄χει να κάνει είναι να μάθει πότε ο Σύλλο-

γος Μαγουλιανιτών κόβει την πρωτοχρονιάτικηπίτα του. Αφού και φέτος που ο χειμώνας «πέ-ρασε και δεν ακούμπησε», καταφέραμε να μηνέρθουν αρκετές οικογένειες με μικρά παιδιάλόγω του κρύου, σίγουρα τα «μερομήνια» τα παί-ζουμε στα δάχτυλα. Δεν ξέρω αν αυτό συνέβαινεκαι επί προεδρίας του κ. Κανελλόπουλου ή καιπαλιότερα, πάντως ο κακός καιρός χαρακτηρί-ζει τα τελευταία χρόνια τις πρωτοχρονιάτικες συ-ναντήσεις μας.

Το κρύο όμως ευτυχώς, ήταν μέχρι το ασαν-σέρ. Με το που έφτανες στον τρίτο όροφο τα γε-λαστά πρόσωπα και οι ζεστές καρδιές έκαναν ναφεύγει όλη η παγωνιά.

Οι πρώτοι που αντίκρισα όταν φτάσαμε με τηνσύζυγό μου, ήταν ο Άγγελος, που είχε έρθει πρώ-τος-πρώτος, ο Τάσος Ζούβελος και ο ΒαγγέληςΓόντικας συνοδευόμενοι φυσικά από τις γυναί-κες τους, που είχαν προσφέρει κι αυτές ό,τι μπο-ρούσαν στον τομέα των εδεσμάτων.

Ο μόνος που δεν συνοδευόταν από γυναίκαήταν ο πρόεδρος, αλλά αυτόν τον συνόδευε τοκέτερινγκ που είχε επιστρατευτεί για παν ενδε-χόμενο. Πάντως, και αυτό να μην υπήρχε, η προ-σφορά των γυναικών του συλλόγου ήταν τόσοπλούσια που οι μερίδες πρέπει να είχαν δέκα δια-φορετικές λιχουδιές και φυσικά υπήρχε και πε-ρίσσευμα.

Όμως για να τα απολαύσουμε όλα αυτά έπρε-

πε πρώτα να κόψουμε την πρωτοχρονιάτικη πίταμας. Η ώρα που είχε οριστεί να ξεκινήσει η εκ-δήλωση ήταν 11 το πρωί. Κανείς ασφαλώς δενπερίμενε ότι θα ξεκινούσε την συγκεκριμένηώρα! Και βέβαια μέχρι τις 11.30 αυτό δεν πείραζεκανέναν, γιατί ο κόσμος εξακολουθούσε να έρ-χεται, τα φιλιά και οι ευχές έδιναν και έπαιρνανκαι όλοι μας είχαμε το νου μας ποιός ακόμα θαέρθει για να τον καλωσορίσουμε.

Όμως όσο η ώρα πλησίαζε προς τις 12 άρχι-σε να δημιουργείται μια ανησυχία ειδικά στουςυπεύθυνους. Ο λόγος απλός: Σύμφωνα με το έθι-μο την πίτα συνηθίζεται να κόβει κάποιος ιερέ-ας ώστε να την ευλογεί κιόλας.

Ο παπα-Θόδωρος δυστυχώς είχε μείνει στο

χωριό, και παρότι είχε βρεθεί αντικαταστάτης,τελικά ιερέας δεν παρουσιάστηκε με αποτέλε-σμα την πίτα να κόψουν ο πρόεδρος και η Κα-τερίνα Ζουβέλου, ως αντιπρόσωπος των νέωντου Συλλόγου. Εμένα πάντως θα μου μείνει τοπαράπονο. Γιατί ο παπα-Θόδωρος προτίμησετους 20 πιθανόν εκκλησιαζόμενους από τους100, και παραπάνω ίσως, παρευρισκόμενουςστην εκδήλωση;

Αντιπροσωπεία πάντως από το χωριό δεν μαςέλειψε. Η χαρά μου ήταν μεγάλη όταν αντίκρισαστην πόρτα του ασανσέρ τον Χρήστο του Πανα-γιώτη Γόντικα. Όσο κι αν μετά τον γάμο του έχει γί-νει μισό Αθηναίος -αφού η πενταμελής οικογένειάτου μένει τον περισσότερο καιρό στην Αθήνα– η πα-

ρουσία του μας έφερε μια αύρα Μαγουλιανίτικουαέρα, που τόσο πολύ είχαμε πεθυμήσει.

Βέβαια οι πονηροί σκέφτηκαν και το ενδεχό-μενο να είχε έρθει και για έναν άλλο λόγο. Να δια-πιστώσει αν η τύχη του κρατάει ακόμα! Μετά βίαςείχαν περάσει 15 μέρες από τότε που οι φωτο-γραφίες του κυκλοφόρησαν στο facebook,όπου μαζί με τον ξάδελφο του Σταύρο κρα-τούσαν χαρούμενοι το φλουρί της πρωτοχρο-νιάτικης πίτας που κόπηκε στο χωριό.

Όμως στην Αθήνα η τύχη είχε ρίξει αλλού τοβλέμμα της: στον μπάρμπα Νίκο Τζαβάρα. Εύ-χομαι η χρονιά του να είναι γεμάτη από χαρά καιευτυχία και να παραμένει πάντα γερός και ακ-μαίος.

Αφού λοιπόν κόπηκε η πρωτο-χρονιάτικη πίτα και μοιράστηκαντα κομμάτια στους παρευρισκό-μενους, ήρθε η ώρα και για το με-σημεριανό μας φαγητό. Να ‘ναικαλά οι Μαγουλιανίτισσες -ντό-πιες και μη– που οι μερίδες είχανό,τι καλύτερο μπορεί να υπάρξεισε τέτοιες περιπτώσεις: κεφτέ-δες, λουκάνικα, τυρόπιτες δυο-τριών ειδών, κεφαλοτύρι, πίτεςγια σουβλάκια, ελιές και κάποιαακόμα που τώρα που χωνέψαμε,τα ξεχάσαμε.

Όλα αυτά βέβαια συνοδευόν-τουσαν με καλό κρασί και ανα-ψυκτικά. Αλλά και η ευχάριστηκουβεντούλα για ενημέρωση δενμας έλειψε, καθώς τους περισ-σότερους είχαμε να τους δούμεαπό το καλοκαίρι.

Αυτό κράτησε αρκετή ώρα μέ-χρι που μεσημέριασε αρκετά καιοι περισσότεροι άρχισαν να φεύ-γουν. Έπρεπε εξάλλου να αρχίσεικαι η αποκατάσταση των αιθου-σών που είχαμε χρησιμοποιήσει.Να τακτοποιήσουμε την αίθουσατης Ενώσεως Θεολόγων που εκεί,όπως και πέρυσι, κόψαμε τηνπρωτοχρονιάτικη πίτα μας, ναβάλουμε τις καρέκλες στη θέσητους στην αίθουσα του ΣυλλόγουΒυτιναίων, που έγινε το φαγοπότικαι τέλος να διαμορφώσουμεκαι πάλι σε γραφείο, το γραφείο

του Συλλόγου που είχε γίνει ένας απέραντοςμπουφές. Αποχαιρετώντας τους τελευταίους ξε-κινήσαμε για το σπίτι μας, χαρούμενοι για τηνεπιτυχία κι αυτής της εκδήλωσης με την υπό-σχεση να συναντηθούμε σύντομα στα Μα-γούλιανα.

Υ.Γ. Μετά την ανάρτηση της φωτογραφίας στοfacebook, με τους νέους του Συλλόγου και τηνδιαπίστωση ότι έλειπε η αφεντιά μου, αποφάσισανα μην γράψω στο επόμενο τεύχος. Όμως τελι-κά συνειδητοποίησα την κατάστασή μου και έτσικαι αυτήν τη φορά δεν θα απογοητεύσω τουςαναγνώστες μου.

ΠΑΝΙΚΟΣ

ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ-ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ-ΜΑΡΤΙΟΣ 2016 5ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ-ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ-ΜΑΡΤΙΟΣ 20164

Κουβεντούλα και καφεδάκι σε καφέ, μετά την κοπή της πρωτοχρονιάτικης πίτας. Από αριστερά Αλέξανδρος Ζούβελος, Αποστόλης Κυριακόπουλος, Νίκος Κακούρης, Θάνος Ανδριόπουλος, Μαρία Λυμπεροπούλου, Εριέττα Μπουρνά, Χριστίνα Ζουβέλου, Άγγελος Αλεξόπουλος, Νίκος Κωστολιάς, Κατερίνα Ζουβέλου και Αλέξανδρος Βούλγαρης.

ΓΓΙΙΟΟΡΡΤΤΙΙΝΝΗΗ ΗΗ ΑΑΤΤΜΜΟΟΣΣΦΦΑΑΙΙΡΡΑΑ ΤΤΟΟ ΠΠΑΑΣΣΧΧΑΑ ΣΣΤΤΟΟ ΧΧΩΩΡΡΙΙΟΟ

«Aν το αρνί είχε συκωταριά,δεν θα σας την έδινα, κυρία μου;»

ΧΧΑΑΛΛΑΑΡΡΗΗ ΠΠΡΡΩΩΙΙΝΝΗΗ ΚΚΟΟΥΥΒΒΕΕΝΝΤΤΟΟΥΥΛΛΑΑ,, ΑΑΛΛΛΛΑΑ ΚΚΑΑΙΙ ΑΑΤΤΙΙΘΘΑΑΣΣΑΑ ΝΝΙΙΑΑΤΤΑΑ ΣΣΤΤΗΗΝΝ ΚΚΟΟΠΠΗΗ ΤΤΗΗΣΣ ΠΠΙΙΤΤΑΑΣΣ

Δυναμική η Πρωτοχρονιάτικη παρέα

Το πρώτο αποκριάτικο πάρτι των τελευταίων χρό-νων στην Αθήνα, διοργανωμένο από τους Νέουςτου χωριού μας, πραγματοποιήθηκε στις 11 Μαρ-

τίου. Πολλοί νέοι έδωσαν το παρόν σε έναν πολύ όμορ-φο χώρο στην Πεντέλη. Το «mini tulips bar» μας φιλο-ξένησε με πολλή αγάπη και εξαιρετική εξυπηρέτηση. Δι-καίως προτιμήσαμε το μαγαζί αυτό καθώς είναι ένας ζε-στός χώρος με καλής ποιότητα ποτά και φυσικά, το ση-μαντικότερο για να καταλήξουμε εκεί, είναι πως ιδιο-κτήτρια του μαγαζιού είναι η συγχωριανή μας Σοφία Καί-σαρη. Κόρη του Αναστασίου Καίσαρη και της Νίκης Γόν-τικα.

Περάσαμε πολύ όμορφα, χορέψαμε αλλά κυρίωςανταμώσαμε ξανά όλοι μαζί. Φυσικά ανανεώσαμε τοραντεβού μας, που θα γίνει σύντομα.

Καλό είναι να γίνονται τέτοιες συναντήσεις με μόνοσκοπό την σύσφιξη των σχέσεων όλων των Μαγου-λιανιτών και πόσο μάλλον των νέων του χωριού μας. Εί-ναι το μέλλον του τόπου μας και είναι πολύ σημαντικόνα μαθαίνουν από μικροί την αλληλεγγύη και την αμοι-βαία αγάπη που έχουμε όλοι οι Μαγουλιανίτες μεταξύμας, αλλά κυρίως για το χωριό μας.

ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΖΟΥΒΕΛΟΥ

ΠΠΑΑΡΡΤΤΥΥ ΜΜΑΑΣΣΚΚΕΕ

Το απόλυτο ξεφάντωμα

Στον μπάρμπα Νίκο Τζαβάρα έπεσε το τυχερό φλουρί.

Πρωτοχρονιά χωρίς βασιλόπιτα δεν γίνεται. Στις24 Ιανουαρίου ο Σύλλογός μας έκοψε για το καλότου νέου χρόνου πίτα και έστρωσε πρωτοχρο-νιάτικο τραπέζι για περίπου 120 συγχωριανούςμας. Τόσοι προσήλθαν σ’ αυτό το ραντεβού.

Λόγω κρύου και ιώσεων, φέτος έγινε αισθητήη απουσία οικογενειών με μικρής ηλικίας παιδιά,καθώς και μεγάλης ηλικίας Μαγουλιανιτών.Αποζημιωθήκαμε πάντως από την προσέλευσητων νέων. Δυναμική η παρουσία τους (και μαςαρέσει), που ταιριάζει στα ατίθασα νιάτα.

Το πρωινό κύλησε με χαλαρή κουβεντούλα,μπόλικα μικρά ορεκτικά που ετοίμασαν γυναίκεςτου χωριού μας, αναψυκτικά και κρασάκι.Όσα φαγητά περίσσεψαν, μοιράστηκαν σε εγ-κλωβισμένους πρόσφυγες από την Συρία και τοΑφγανιστάν, στην πλατεία Βικτωρίας.

Το Πάσχα πέταγα την τσάντα κάτωαπό το κρεβάτι για να μην την βλέπω.

Περιμέναμε τις γιορτές ή κάποιονσυγγενή μας από την Αθήνα να φάμε

ένα γλυκό.

Του ΤΑΚΗ ΚΟΣΙΑΒΕΛΟΥ

11994400--11996600 ΣΣΤΤΟΟ ΧΧΩΩΡΡΙΙΟΟ …γιατί λαφίνα λυγερήδε πας μαζί με τ’ άλλα μόνο στ’ απόσκια περπατάς στα ‘πάγναντα αγναντεύεις κι οπ’ εύρεις γάργαρο νερό θολώνεις το και πίνεις; γιατί λαφίνα λυγερή!!

-Μωρή Μαρία, να συχωρεθούνε ούλα σουτα ποθαμένα, δυο φέτες μοναχά σου ζητια-νεύω η δόλια! Δυο φέτες ψωμί η καψερή! Θαξυπνήσουνε τ’ άμοιρα και θα πεινάνε, θαγουργουρίζει η κοιλίτσα τους και θα κλαίνε!Με τι να τα ρωπώσω1 και με τι να τα μωρώ-σω η δύστυχη!

Χωσμένη στη μπαλαρί-να της και με τα χέρια στουςκόρφους, παρακαλούσε…ικέτευε…

-Δυο φέτες ψωμί μονα-χά…

Ήταν το 1947, χρονιάπου όμοια και σα τις επό-μενες δυο τρεις ακόμα, ναμη ξανάρθουν ποτέ πια Πα-ναγία μου!

Οι ξένοι κατακτητέςτου παγκόσμιου του ’40 είχαν πια ξεκουμπι-στεί και τα φουσάτα τους είχαν περάσει,όμως το 1946, χιλιάδες παλικάρια της εθνικήςαντίστασης και άλλα πολλά, και από το χωριόμας, με καθοδηγητική έξαρση και ένοπλα,διεκδίκησαν την επικράτηση της λαοκρατίαςστην πατρίδα. Ο δεύτερος γύρος του πιο μι-σητού πολέμου, του αδελφοκτόνου, του εμ-φύλιου, είχε αρχίσει.

Αυτοί οι δύο φρικιαστικοί πόλεμοι και οιπροεκτάσεις τους, που κράτησαν όλη τη δε-καετία του ’40, έβλαψαν και τα παιδιά και χα-ράχτηκαν με βάθεμα στις ψυχούλες τους:

-Μαρία μου, δυο φετούλες για τα παιδιά.Εμάς τους άλλους ούλους άσε μας.

-Έλα μέσα μωρή μαυρούλα μου! Έλαμέσα κι οτ’ έχω να το μοιραστούμε.

Και μπήκαν στο σπίτι και στάθηκανμπροστά στη κλειδωμένη κασέλα με το ψωμί.Εγώ καθόμουν κοντά τους και έβλεπα.

-Τηράς πουλάκι μου και συ! Με τηράς τηζητιάνα!

Κοκκίνισα και κατέβασα τα μάτια. Δε μί-λησα, μίλαγα όμως από μέσα μου και έλεγα:

Ναι μητέρα! Δώσε και λιγούλι ακόμα!Δώσε και το δικό μου κι ας μη φάω γώ το με-σημέρι.

Σ’ αυτά τα εφιαλτικά δέκα χρόνια, ο φό-βος και η ανασφάλεια αποθάρρυναν τους μει-νεμένους ανθρώπους στο χωριό.

-Έρχονται οι Γερμανοί… σκοτώνουν καιτα μικρά παιδιά… και τα ζα ακόμα… Βάνουνφωτιές… καίνε χωριά…

-Κατεβαίνουν οι αντάρτες από το βου-

νό… κάνουν αναγκαστική επιστράτευση…παίρνουν με τη βία μαζί τους παλικάρια καικοπελιές…

Οι φήμες και τα γεγονότα οργίαζαν καιέκαναν διστακτικούς τους ήσυχους, που ήθε-λαν να ζήσουν ειρηνικά. Οι καλλιέργειες μει-ώθηκαν και οι δραστηριότητες λιγόστεψαν.Τα υλικά αγαθά από τους πολλούς χάθηκανκαι από τους μερικούς περιορίστηκαν. Δεν λι-μοκτονούσαν μοναχά οι πόλεις. Η πείνα θέ-ριζε και τα ορεινά χωριά.

Ψωμί από το βελάνι των πουρναριώνέτρωγαν τα παιδιά του χωριού. Τούμπανοήσαν και γεμάτες με λεβίθες οι κοιλίτσεςτους.

Οι μισθωτοί πόσοι ήσαν; Πέντε; Έξι;Οκτώ; Δέκα; Και οι τσοπαναραίοι πόσοι ακό-μα; Πόσοι οι υλοτόμοι και οι μαστόροι; Καιόλοι αυτοί μαζεμένοι, πόσους να βοηθή-σουν, πόσο και για πόσο καιρό; Και οι άλλοιόλοι; Οι υπόλοιποι; Το μάννα εξ ουρανού μόνομια φορά έπεσε.

Γεμάτα με ψείρες ήσαν τα κεφαλάκια τους.-μπάρμπα Ρήγα, μου’ πε η μάνα μου να με

κουρέψεις με τη ψιλή και μου’ δωκε να σουδώσω τούτα τα δυο αυγά.

Καλαμένια ήσαν τα ποδαράκια των πε-ρισσότερων, και με αποδεσιά και με αγκαθιέςκαι λιθαροπάτια2 γεμάτες οι πατούσες τους.

-μπαρμπ’ Αντώνη, μου’ πε ο πατέραςμου να μου μπαλώσεις τα παπούτσια μου καινα τους βάλεις και φόλες και θα σε πλερώσει.

Μπάρμπα Ρήγα… μπάρμπ’ Αντώνη…Γιατί λαφίνα…Στη ζωή τα μωρά έμπαιναν με το θηλα-

σμό της μάννας και ύστερα με το γάλα της γί-δας και της προβατίνας. Αν δεν την είχαν οινοικοκυραίοι, την είχε ο διπλανός και ο πα-ραδίπλα. Βοήθεια υπήρχε, πόνος υπήρχε,αλλά και σκληράδα υπήρχε.

Γονιός ακούμπησε τις αρβύλες του σε τσο-πάνη για μισό τσουκάλι γάλα για τα πέντε παι-διά του, και στο σπίτι του γύρισε ξυπόλυτος!Τι να πούμε… τι να σκεφτούμε…

Όσοι υπάρχουν άνθρωποι…Το γάλα της γίδας, ο χυλός με το αραπο-

σιτάλευρο, το σιμιγδάλι με τη λίγη ζάχαρη, ηλειωμένη πατάτα και το αυγό, ήσαν τότε γιατο χωριό οι παιδικές τροφές και κρέμες μαζί,και από μηνών, το φαΐ τους ήταν από το όποιοτης οικογένειας όλης. Από το μεγάλο χαλκέ-νιο τέντζερη του σπιτικού, με τα δύο ή τα τρίατο πολύ κουτάλια της σούπας λάδι.

Τραχανάς, χυλοπίτες, φασόλια, το λίγορύζι, το ένα μακαρόνι, οι πατάτες γιαχνί.

Από το χάλκινο τέντζερη, και αφού πρώ-τα περνούσε από το στόμα της μάννας ή τηςγιαγιάς με τα χαλασμένα δόντια. Να μασηθείκαλά πρώτα, μη και τους πνιγεί το παιδίκατά πως θα καταπίνει.

-Τι να τους μαγερέψω πάλι σήμερα! Ήτανη δεύτερη σκέψη της μάννας στο κάθε χά-ραμα. Η πρώτη της ήταν στην προσευχή της:

-Σάματις έχω το κρέας για να τα πιάνει καινα στηλωθούν; Στη χάση και στη φέξη το’ χου-με και δαύτο! Τάχατες τα’ χω κι ούλα τ’ άλλα;Που να τα βρει κανείς κατά πως καταντήσα-με!

-Και τούτοι οι αντάρτες δε τα παρατάνε!Τι περιμένουνε, άδικα χάνονται! Οι άλλοι εί-ναι πιότεροι και με πιότερα τουφέκια. Κοτζάμπαλίκαροι με γένια σα τους παππάδες. Μο-ναχά τις ψείρες μπάζουνε στα σπίτια μας. Τουςκαλαρέσει φαίνεται στα βουνά.

-Αφήτε τα ρε βλογημένοι λέω γώ, και μα-ζωχτείτε στα σπίτια σας, να σπείρετε τα χω-ράφια σας που’ χουνε γίνει ρημαδιό, μπας καιφάμε και μείς μια φέτα γλυκό ζεστό ψωμί.Τουμπανιάσαμε με τις ανάλαδες φαρμακου-λήθρες και δηλητηριαζόμαστε κάθε μέρα μετη ρόβη.

-Αλλά ας κάνω ρόκα μου!3 Θα περάσει καιτούτο το κακό. Θα ξεπεταχτούνε και δαύτα καιθα σκορπιστούνε, μπας και βοηθήσουνε καιμάς μια στάλα. Έρεψε ο έρμος ο πατέρας τους!

Και σκόρπιζαν, και μόνο το τετράχρονοκαι το πεντάχρονο, που τα ποδαράκια τουακόμα ήσαν άταρα και οι φτερουγίτσες τουωμές, έμενε στα σκαλούνια του σπιτιού. Έμε-νε εκεί μοναχό του και γονατιστό, και έπαιζεμε τις ώρες.

Και το έβλεπε ο παππούλης που λιαζότανεστο πεζούλι, με το κεφάλι ακουμπισμένοστη μαγκούρα του, με φορεμένη τη σκούφιατου και με το πανωφόρι του ριγμένο πάνωτου. Το έβλεπε το αγγελούδι τους και δάκρυζεκαι μονολογούσε:

-Αϊ παιδάκι μου, για πόσο θα σε’ χω ακό-μα! Θα σε διώξουνε και σένανε. Στο λωφορείοθα σε βάλουνε, και που θα βρεθείς και που θασταθείς! Ποια θα σου πλένει τ’ άπλυτά σου, καιποια θα σου μαγερεύει! Σε τι παλιολινάτσεςθα ξαπλώνεις, και με τι σκουτιά θα σκεπάζε-σαι! Δε θα’ χεις πια πουλάκι μου πάνω σου τημυρουδιά του αμπελιού μας και του χωραφιούμας! Η μπόχα θα σε φάει και σένανε, η ξενι-τιά θα σε χαρεί!

-Πατέρα, γιατί με ‘διωξες δεκατριών χρονών και μοναχό μου; δε φοβήθηκες!

-για να γίνεις καλός άνθρωπος.-για να μάθεις μια τέχνη να ζήσεις.-για να μαζώξεις τη προίκα σου.Και το παιδάκι έπαιζε ακόμα. Με ένα ξυ-

λαράκι οδηγούσε ένα μερμηγκάκι να φτάσειμέχρι τη φωλιά του δίχως να το τραυματίσει,και τόπου τόπου κοίταζε στο δρόμο. Καιέβλεπε το κόκορα και όχι το ράμφος του. Τηγάτα και όχι τα νύχια της. Το σκυλί και όχι ταδόντια του. Το άλογο και όχι την οπλή και τοπέταλό του. Το τριαντάφυλλο μα όχι και τα αγ-κάθια της τριανταφυλλιάς.

Σκέπτομαι καμιά φορά! Μήπως αυτές οιστιγμές και ώρες, αυτού του μικρού παιδιού,θα πρέπει να είναι και οι ωραιότερες όλης τηςζωής του ανθρώπου; Απλά ρωτώ.

Και σκορπίζανε! Άλλα στο σχολείο, άλλαστο αμπέλι, άλλα για ξύλα και κλάρες καιπουρνάρια, άλλα στο μύλο και άλλα σταπρόβατα.

Με το μαντήλι της μάννας στο κεφάλι καιτο τράϊστο στη πλάτη, το δεκάχρονο και μιασταλίτσα ακόμα κοριτσάκι ανηφόριζε:

-που πας;-στον αη-Λια στα πρόβατα.Πάω ψωμί και φαΐ του πατέρα.-θα νυχτώσει.-μου’ πε η μάνα μου ότι θα βγει το φεγ-

γάρι.-δε σκιάζεσαι τις νεράιδες, και τα φαν-

τάσματα;-σκιάζομαι πολύ! Πάμε μαζί;-θα’ ρχόμουνα αλλά θα με σκοτώσει ο πα-

τέρας μου.Γιατί λαφίνα…Και σκορπιζόμαστε κάτω από τα δέντρα

που κάρπιζαν, και στους κήπους και στουςδιαγούς με τα αγριοσέλινα, για να φάμε απ’αυτά που τα πρόβατα και τα ζούδια είχαν αφη-μένα. Από τα μεινεμένα.

Και ο παππούλης ακόμα μονολογούσε:-Και τάχατες πουλάκι μου θα μείνεις στη

γη μας ή θα μπεις στο βαπόρο ή στο αερό-πλανο! Τί θα γενείς, πού θα βρεθείς, πού θα’ναι το τυχερό σου!

«Απεβίωσε και ετάφη στη Αδελαΐδα Αυ-στραλίας σε ηλικία 76 χρόνων ο Θεόδωρος Ν.Πολίτης. Τον Αύγουστο του 2013 ο φιλότιμος καιπονόψυχος συγχωριανός μας ταξιδεύονταςστα Ιεροσόλυμα βρέθηκε για μερικές μέρες,ύστερα από πολλές δεκαετίες στη γενέτειρα.Ήπιε καφέ κάτω από τον πλάτανο, ξαναθυμή-θηκε τα παλιά, επισκέφτηκε συγγενείς και φί-λους». (Εφημερίδα «Τα Μαγούλιανα»)

Τον είδα και γω. Αγκαλιαστήκαμε, φιλη-θήκαμε, δακρύσαμε… Ένας φίλος ήρθε απότα παλιά. Μιλήσαμε, αλλά τα μάτια μας μί-λησαν πιο πολύ και είπαν για τα όλα μας. Γιατα όσα στο ερμάρι της ψυχής μας έχουμε φυ-λαγμένα. Θυμηθήκαμε:

Πολύ μικρά, με κοντά παντελονάκια, μετη ψιλή κουρεμένο το κεφάλι μας και με χιό-νι, ανταμώσαμε στη βρύση:

-ρε, πάμε για γουλιά;-που ρε;-στους κήπους, στης θεια Ντίνας.-κι αν ρε μας δει η θεια Ντίνα;-δε θα μας δει σου λέω.-έχεις μαχαίρι;-έχω.-πάμε.-ρε, η θεια Ντίνα την έχει κομμένη βαθιά

τη λαχανίδα, δεν έχει αφημένο γουλί.-ρε, σκάψε με το μαχαίρι το χιόνι και στερ-

νά το χώμα και θα βρεις.-όχι, βλέπω αλλού.-ρε, θέλω και γω λιγούλι.-να, πάρε.-ρε, τούτο που μου δίνεις είναι ούλο φλού-

δα και ρόζους.-καλά, πάρε και λιγούλια ψίχα.Μια ψίχα γουλί, ένα φιλί της Παναγίας.Πέθανε στην Αδελαΐδα… Στην Αδελαΐδα

της Αυστραλίας. Τόσο μακριά…-Μαρία μου, δυο φέτες ψωμί μοναχά…-γιατί λαφίνα θολώνεις το το νερό και πί-

νεις;γιατί αγναντεύεις από τ ‘πάγναντα;γιατί περπατάς όλο στ’ απόσκια;-για όλα τούτα, και για τα όμοια, που γί-

νονται και σήμερα, σε μεγάλα κομμάτια τηςγης. Στη γη του Θεού!

Γι’ αυτό! Να!!

1. ρωπώσω = χορτάσω2. λιθαροπάτια = μικρό χαλίκι που εισχωρεί συ-νήθως στη φτέρνα3. κάνε ρόκα = κάνε τη δική σου δουλειά – μηνανακατεύεσαι

Ήταν όλοι εκεί, ακόμα κι εκείνοι που είχανφύγει. Η Θοδώρα, ο Παναγιώτης, ο Δη-μήτρης, η Χριστίνα, ο Γιάννης, η παπαδιά,

ο Δήμος κι όλοι οι άλλοι που ξεπρόβαλλανσιγά-σιγά από τα λαγούμια της λήθης.

Όταν τελικά, μετά από μέρες δισταγμών,απεφάσισα να ανοίξω την πόρτα του δημοτικούμου σχολείου με το κλειδί που μου είχε δώσει οπρόεδρος του χωριού μας, με μια δρασκελιά έκα-να κοντά εξήντα χρόνια διαδρομή.

Κάθισα μόνος στην αίθουσα όπου κάποτε οδάσκαλός μου είχε δώσει ξύλο, περιτριγυρι-

σμένος από αντικείμενα μιαςζωής, που ανήκει σε μουσείο.Μπροστά μου είχα έναν ομοι-ογενή, αργοκίνητο και αυτο-συντήρητο κόσμο που τονκρατούσαν σταθερό στη θέσητου αγρότες, βοσκοί, ακούρα-στες νοικοκυρές, έναν κόσμοπου έχει πεθάνει κι έχει αντι-κατασταθεί με έναν άλλον, ανο-μοιογενή, ηλεκτρονικών ταχυ-τήτων και του οποίου η επι-

βίωση εξαρτάται κατά πολύ από τις δημόσιες πα-ροχές. Δραπέτευσα στο παρελθόν και η αντίθεσήτου με το παρόν μού έφερε ίλιγγο.

Έβγαλα χαρτί και μολύβι και, καθισμένος εκείπου έμαθα να γράφω, άρχισα να γράφω τιςασουλούπωτες ακόμα σκέψεις μου.

Χάιδεψα μια ρόκα που ποιός ξέρει πόσους είχεντύσει, εργαλεία του αργαλειού, του χωραφιού,της κτηνοτροφίας και άλλων χειρωνακτικώνεργασιών που αργά-αργά εγκαταλείφτηκαν για-τί δεν θα ξαναχρειάζονταν πια. Μαζί με τα ερ-γαλεία όμως, ανεπαίσθητα, εγκαταλείποντανκαι οι αξίες των ανθρώπων που τα δούλευαν για-τί ούτε κι αυτές θα ξαναχρειάζονταν πια.

Σιγά-σιγά ξεκόψαμε από ένα παρελθόν πουτο θεωρούσαμε ξεπερασμένο αλλά ήτανε δικόμας, γίναμε υποδείγματα μοντερνισμού που

πέρναγε για εκσυγχρονισμός, δίχως να υπο-ψιαστούμε πως η μόνη εγγύηση εκσυγχρονισμούείναι ένα ανανεωμένο παρελθόν.

Στάθηκα στο παράθυρο απέναντι από την Μα-δάρα και στο κάτω προαύλιο είδα ένα τσούρμοκοκκαλιάρικα παιδιά, με ένα τσίγκινο κύπελλοστο χέρι, να περνάνε ένα-ένα μπροστά από ένακαζάνι όπου έβραζε γάλα, να το γεμίζουν και νατο πίνουν αχόρταγα δίχως να τους ενδιαφέρει αντο γάλα είναι πλήρες ή έχει χαμηλά λιπαρά. Τότεο κόσμος έτρωγε ό,τι έβρισκε και όχι ό,τι ήθελε.

Τέτοιες πολυτέλειες άρχισαν να εμφανίζον-ται αργότερα, την εποχή της ευωχίας, όταν τα παι-διά μεγαλώσανε και, εν αγνοία τους, αρχίσανενα δίνουν αυτά που είχανε για να τα ξαναγορά-σουνε σε υψηλότερη τιμή.

Το καθαρό νερό μπήκε σε μπουκάλια, η όρε-ξη της λιποσαρκίας ανταλλάχτηκε με χάπιαανορεξίας εναντίον της παχυσαρκίας, ο βαθύςύπνος της κόπωσης αντικαταστάθηκε με χάπιαεναντίον της αϋπνίας, η αυθόρμητη χαρά με χά-πια πού φέρνουν ευτυχία, ο δροσερός αέρας αγο-ραζότανε με δάνεια για διακοπές μακριά από τηνπνιγηρή πόλη, τα γαϊδούρια αντικαταστάθη-καν με Καγιέν, οι στενοχώριες μετατράπηκαν σεάγχος, και ο εντυπωσιασμός εκτιμήθηκε περισ-σότερο από την μάθηση.

Όταν ο καταναλωτισμός και η λατρεία της τε-χνικής προόδου σάρωσαν τα πάντα, μαζί τουςσάρωσαν και τις σπαρτιάτικες αρχές της δια-παιδαγώγησής μας: την ατομική ευθύνη, την ολι-γάρκεια, την αυτάρκεια, την κοινωνική ευθύνηκαι συνοχή, τον κοινωνικό έλεγχο, και προπαν-τός την έννοια του μέτρου, που όλα μαζί οδηγούν

στην ανεξαρτησία. Πιστέψαμε πως η ανεξαρ-τησία είναι δικαίωμα, κι όχι κάτι που πρέπει νακατακτιέται κάθε μέρα με την συμπεριφοράμας και την αντίστασή μας στους πειρασμούς τηςκατανάλωσης.

Δίχως να το καταλάβουμε χτίσαμε τείχηγύρω μας, κι έτσι δικαιώσαμε τον ποιητή πουθρηνεί λέγοντας: «πράγματα πολλά έξω νακάμω είχον. Ά! όταν έκτιζαν τα τείχη πως να μηνπροσέξω. Αλλά δεν άκουσα ποτέ κρότον χτιστώνή ήχον».

Η άγρυπνη βουνίσια επαγρύπνηση που κου-βαλούσαμε μέσα μας, μαζί με αρκετή δόσηχρήσιμης ξεροκεφαλιάς και καχυποψίας απέναντιστις αλλαγές, μας εγκατέλειψαν. Κάτι έγινε και ταανύπαρκτα δικαιώματά μας άρχισαν να αυξά-νονται ταχύτερα από τις ήδη υπερβολικές μαςυποχρεώσεις και όταν τις έφτασαν, είχαν πάρειτόση φόρα που δεν πρόλαβαν να κοντοσταθούνκαι να αλληλογνωριστούν.

Βιαζόμαστε για να φτιάξουμε έναν καινούρ-γιο κόσμο όπου ο καθένας θα προσέφερε ανά-λογα με τις δυνατότητές του και θα ελάμβανε

ανάλογα με τις ανάγκες του.Προχωρούσαμε με σιγουριά. Είχε πια περά-

σει η εποχή της αβεβαιότητας και της προνοη-τικότητας. Ούτε οι δάσκαλοι ούτε η ζωή δίδα-σκαν πλέον στα παιδιά πως τίποτα από αυτά πούπιστεύουνε δεν είναι βέβαιο. Αυτό ήταν αυτο-νόητο για τα παιδιά με το τσίγκινο κύπελλο, αλλάσιγά-σιγά τούς έγινε αδιανόητο.

Η ευτυχία και η λύπη εξαρτιόταν πια σε μεγάλοβαθμό από τα υπάρχοντά τους. Έφταιγε η ασθέ-νεια της καινούργιας εποχής: να βρίσκεις τον εαυ-τό σου μόνο μέσα στα καταναλωτικά σου αγα-θά και πάθη.

Κι εκεί που αισθανόμαστε σίγουροι κι ασφα-λείς, άρχισαν ξαφνικά να τρίζουν τα ετοιμόρροπαθεμέλια και «το σανίδωμα να υποχωρεί».

Αρχίσαμε να νοιώθουμε κάτι χειρότερο απόαβεβαιότητα, ανασφάλεια, απογοήτευση, αγα-νάκτηση και θυμό. Αρχίσαμε να νοιώθουμε μιαναυτία, σαν αυτή που σηματοδοτεί την απώλειαμιας αυταπάτης. Μια αμφιβολία που καταστρέ-φει όλες τις υπομονετικά στημένες δομές ενόςσυστήματος που όλοι θεωρούσαν σάπιο, αλλάκανείς δεν παραδεχόταν πως ήταν και δικό του.Μια υποψία πως αυτό που βλέπουμε δεν είναι τοπαρόν, αλλά μπορεί να είναι το μέλλον και πωςθα περάσει πολύς καιρός για να ξεχάσουμεαυτό το αλλόκοτο γλέντι, που κανείς δεν θέλεινα χρηματοδοτήσει πια.

Είχα ήδη διανύσει κοντά εξήντα χρόνια μέσασε δυο ώρες αράγιστης σιωπής. Τα αντικείμεναγύρω μου, δίχως να έχουν ανάγκη να μιλούν, μουείχαν πει πολύ περισσότερα πράγματα από όσαθα μου λέγανε οι πιο εύγλωττοι αφηγητές.

Έφυγα αφήνοντας πίσω μου μια άλλη εποχή,έναν άλλο χρόνο, γεμάτος από μνήμες χαμένωνκόσμων και ελπίδες καινούργιων που θα έρθουν,αναρωτώμενος αν θα τολμήσουμε να αμφι-σβητήσουμε τα πρόσφατα πιστεύω μας και ανείναι δυνατόν να είμαστε ταυτόχρονα όλα όσαυπήρξαμε και όλα όσα θέλουμε να γίνουμε.

ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ-ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ-ΜΑΡΤΙΟΣ 2016 7ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ-ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ-ΜΑΡΤΙΟΣ 20166

Το τραπέζι στρώθηκε για την οικογένεια: Πανούλα Δουλουγέρη, Δημήτρω Παπαγιανακοπούλου, Θοδωρής Δουλουγέρης, Στάθης Δουλουγέρης και Μαίρη Ευάγγελου Γόντικα.Ο ξινός τραχανάς τύλωσε και ζέστανε γενιές και γενιές Μαγουλιανιτών. Αναρίθμητα τα πρωινά με τον Κολοκοτρωνέικο καφέ. Αμέτρητα τα δείπνα. Όμως, δεν χρειάστηκε να περάσουν τόσαπολλά χρόνια για να ξεχαστεί στο ράφι και εμείς ν’ αφεθούμε σε μια δίνη παχιών αγελάδων που δεν μας ανήκαν και σε θορύβους ξένους. Η μόδα, βλέπετε, απαιτούσε σάντουιτς ή τοστ μεεισαγόμενα ζαμπόν και γκούντα, χάμπουργκερ, μπέργκερ, κορν μπιφ, φουά γκρα, χοτ-ντογκ και για τους λίγο πιο μεγάλους πίτσες, πιτόγυρα, «βρώμικα» και γενικώς ταχυφαγεία. Ο τραχα-νάς της γιαγιάς έγινε ντεμοντέ. Πώς να το κάνουμε… Άσε που μύριζε και ξίνιζε. Και, τώρα που όλα αναποδογύρισαν, έρχεται μια φωτογραφία του κοντινού χθες να ξύσει πληγές. Εμείς, πα-ραζαλισμένοι από τις απανωτές κατραπακιές, που δεν προλαβαίνουμε να καταλάβουμε από πού έρχονται, πόσο μάλλον να αντισταθούμε, καλούμαστε να πιάσουμε το Μίτο της Αριάδνηςαπό εκεί που τον αφήσαμε. Ν’ ανακαλύψουμε από την αρχή αξίες και φάρους. Γιατί όχι και τα δικά μας δοκιμασμένα και εγγυημένα φαγητά με την άφθαστη ποιότητα. Π.Μαρ.

Οι κόποι της χρονιάς δεν πήγαν στράφι. Στο αλώνι της ζωής δεν το βάζεις ποτέ κάτω. Οι άνθρωποι της φωτογραφίας πάλεψαν και τα κατάφεραν. Πόσα πράγματα δεν τους πήγαν στραβά; Προσπάθησαν όμως και δεν άφησαν τίποτα στην τύχη του.

TουΘΟΔΩΡΗ Γ. ΠΟΛΙΤΗ

1Στις 30 Ιανουαρίου του 1907 το ύψος του χιονιού στα Μα-γούλιανα ανήλθε στα 2 μέτρα. Πρόκειται για την αναφο-ρά του δημάρχου Μαγουλιάνων στο υπουργείο. (Πηγή:

εφημ. Εμπρός, 30/1/1907) Λίγες ημέρες μετά, στις 2 Φεβρουαρίου 1907, το χιόνι που είχε

συσσωρευτεί στο χωριό ήταν τόσο ώστε οι σκεπές πολλών σπι-τιών κατέρρευσαν. Η σκεπή του δημοτικού σχολείου κατέρρευσεεπίσης, ευτυχώς χωρίς να προκαλέσει δυστύχημα.

-Σημείωση: Για πολλές δεκαετίες, για τους κατοίκους των Μα-γουλιάνων, τέτοιες χιονοπτώσεις ήταν πρόβλημα. Ο Θεσσαλός

δήμαρχος Δολόπως, όπως διαβάζουμε, τηλεγραφεί στις 2 Φε-βρουαρίου 1907 στο υπουργείο: Η συγκοινωνία διακόπηκε. Τοχιόνι έφτασε τα 2 μέτρα. Η κτηνοτροφία καταστράφηκε και οικάτοικοι κινδυνεύουν από την πείνα και το ψύχος. (Πηγή: εφημ.Εμπρός, 2/2/1907)

Μα συνέβαιναν τέτοια πράγματα; -Στις 25 Ιανουαρίου 1905, διαβάζουμε στην εφημερίδα

«Σκριπ» ότι: το χιόνι κάλυψε ολόκληρα χωριά στην Γορτυνία καιδιακόπηκε εντελώς η συγκοινωνία. Στο Βαλτεσινίκο σημειώθηκεεπιδρομή αγέλης λύκων και οι κάτοικοι χρειάστηκε να τους εκ-

διώξουν με τη χρήση όπλων. Επιδρομή λύκων καταγράφηκε καιστα Μαγούλιανα. Οι κάτοικοι των αποκλεισμένων χωριών, ση-μειώνεται, κινδυνεύουν από την πείνα.

2Μονόστηλο δημοσίευμα της εφημερίδα «Σκριπ», με ημε-ρομηνία 20 Ιανουαρίου 1905, σημειώνει: Σύμφωνα με τη-λεγράφημα που έφτασε στο υπουργείο Εσωτερικών, στο

χωριό Μαγούλιανα Γορτυνίας έπεσε τόσο πολύ χιόνι που κα-λύφθηκαν τα σπίτια. Έκτακτοι εργάτες στάλθηκαν για να απο-καλύψουν τις καταπλακωμένες οικίες.

Γιατί λαφίνα… Ξεχάσαμε την ατομική ευθύνη,την ολιγάρκεια, την κοινωνική

ευθύνη και συνοχή, τον κοινωνι-κό έλεγχο, την έννοια του μέ-τρου, που όλα μαζί οδηγούν

στην ανεξαρτησία.

Του ΣΤΑΘΗ Κ. ΚΟΛΛΙΑ

ΣΕ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΠΥΞΙΔΑΣ

Λεγόταν πως ο Απόλλωναςείχε θέσει στους βασιλείςτης Ασίας σαν πρότυπα ευ-

τυχίας τους αγρότες και τους ποι-μένες της Αρκαδίας.Η Αρκαδία γέννησε το μύθο του

γεωργικού και βουκολικού παρα-δείσου. «Η ευδαίμων Αρκαδία»

ήταν και είναι οειδυλλιακός τό-πος που εμπνέειποιητές, πεζο-γράφους, ζωγρά-φους όλων τωνεποχών από τηναρχαιότητα, τομεσαίωνα μέχριτα νεώτερα χρό-νια.

Φούσκωνε από περηφάνια όποι-ος μπορούσε να πει ότι ζούσε ανά-μεσα στους Αρκάδες, αν δεχτούμεότι η φράση «Et in Arcadia ego» ση-μαίνει «και εγώ στην Αρκαδία ανή-κω». Και εγώ λοιπόν εκεί ανήκω καιθυμάμαι εικόνες που δικαιολο-γούν την έμπνευση των δημιουρ-γών και την δική μου περηφάνιαγια την αγροτική και βουκολική κα-ταγωγή μου.

…Όταν πρωί πρωί καθημερινέςκαι σχόλες βάραγε η καμπάνα,έπρεπε να έχουμε το νου μας να ξε-χωρίσουμε από τον ήχο της αν οπαππάς βάραγε για την εκκλησία,αν ήταν Κυριακή ή γιορτή, αν ο δά-σκαλος καλούσε με αυτήν τα σχο-λιαρόπαιδα τις καθημερινές στοσχολείο ή αν ο Κορδονούρης πα-λιότερα ή ο Αλέξης ο Καραλήςμετά βάραγαν την καμπάνα ναμαζέψουν το «Λύκειο θηλέων»,πιο συγκεκριμένα τις οικόσιτες γι-δούλες μας για την ημερήσια εκ-δρομή τους.

Τότε τρέχαμε να λύσουμε τοσχοινάκι που ήταν δεμένο στη χα-νάκα τους, κι αυτές χαρούμενεςαπό το αμόλημα τρέχανε να συ-ναντηθούν κατά γειτονιές και όλεςμετά στα κάτω αλώνια για να πε-ράσουν τη μέρα τους στα βοσκο-τόπια. Το σούρουπο επέστρεφαν ηκαθεμιά στο σπιτικό της.

Πανδαισία από βελάσματαΑν ήταν γεννημένες τρέχοντας επί-σπευδαν την επιστροφή τους βε-λάζοντας και ψάχνοντας η καθεμιάγια το παιδί της, κι αυτά όταν ένιω-θαν τη μητρική επιστροφή χάλαγαντον κόσμο από τα βελάσματα καιανυπόμονα τρέχανε να υποδε-χτούν τις μανάδες τους. Μια παν-δαισία από βελάσματα κάλυπτετο χωριό. Βουκολική ατμόσφαιρασε όλο της το μεγαλείο. Κουδούνιακαι βελάσματα όμορφα ακούσμα-τα του σούρουπου.

Μερικές φορές κάποια πιο λαί-μαργη γίδα ξεχνιόταν και ρίζωνεπάνω στο βράχο μασώντας χορ-τάρι ή τσογκανιαζότανε (δεν μπο-ρούσε να κατέβει) και μείς τρέχα-με στον Αλέξη προς αναζήτηση.Εκείνος γνώριζε πάντα μέχρι ποιοσημείο είχε την άτακτη γίδα στηνεπιτήρησή του και πότε διέφυγετου ελέγχου του.

Τις γνώριζε όλες με τα ονόματάτους που συνήθως προέκυπταναπό τα χαρακτηριστικά τους: γκιό-σα, κόρπμα, σιούτα, ρούσα, κου-τσοκέρατη κ.α.

Εικόνες όμορφες αξέχαστες τρι-γυρίζουν στο μυαλό μου. Άλογαζευγμένα δυο δυο το φθινόπωρονα οργώνουν αυλακιές στο χωρά-φι και το καλοκαίρι καταϊδρωμένα

το ένα πίσω από το άλλο, σειρέςολόκληρες να κουβαλάνε τα δε-μάτια στα αλώνια και μετά τρέ-χοντας αφηνιασμένα χώριζαν τοστάρι από το άχυρο.

Τα μουλάρια, τα άλογα, τα γαϊ-δούρια, τα πουλάρια, τις φοράδεςτα συναντούσαμε στο δρόμο, στοχωράφι, στα αλώνια, στα αμπέ-λια, φορτωμένα με ξύλα, με σακιά,με χορτάρια, με κοφίνια, με χαρά-ρια, με δεμάτια, σαμαρωμένα, ξε-σαμάρωτα με ή χωρίς αναβάτη,αλλά πάντα αναγνωρίσιμα. Γνωρί-ζαμε ποιανού είναι ποιο. Ήταν καιαυτά αναπόσπαστο μέρος της κα-θημερινότητάς μας.

Γνωστή η φοράδα της θεια Θα-νάσως, γνωστό το άσπρο άλογοτου Παπούλια, η κολοβή γαϊδου-ρίτσα του μπάρμπα Μήτσου τουΚουσουρή, τα ψηλά άλογα τωνΜπουρναίων, ο Κοκκίνης, το κον-τό μουλάρι του Νταήγιωργα, τα τσι-νιάρικα μουλάρια του Σκατόφωλουπου για να τα φορτώσει τους έβα-ζε στο κεφάλι το σακκάκι του για ναμη βλέπουν, το Κυπραίικο γαϊδού-ρι του Πριόβολου (ήταν βαρβάτο= επιβήτορας) και φυσικά η Αρά-πω μας. Ήταν φερμένη από τηνΑμερική, το μαρτυράει η σφραγί-δα στα μεγάλα καπούλια της, τότεπου η UNTRA(1) έστελνε μαζί με ταδέματα και ζωντανά για να αντι-καταστήσει όσα επιτάχτηκαν στονπόλεμο.

Η αλήθεια βέβαια είναι πως οπαππούλης μου είχε ξάδελφο στηνΑμερική, τον αδελφό του μπάρμ-πα Βασίλη του Παπούλια και αυτόςείχε μεριμνήσει για την αποστολήτης Αράπως μας. Τότε και η θεια Νι-κολάκαινα (η γιαγιά μου) χήρααπό χρόνια ειδοποιήθηκε να πάειστην Πάτρα να παραλάβει ένα τέ-τοιο τεράστιο μουλάρι που είχε έρ-θει με σφραγίδα ειδικά για αυτήν,σταλμένο από το γιο της από τηνΑμερική με τον ίδιο τρόπο.

Όταν όμως παρέλαβε μετά κό-πων και βασάνων το πολύτιμοαπόκτημα αμέσως υποχρεώθηκενα το αποχωριστεί, γιατί αυτό λόγωτου ύψους του δεν χώραγε να μπειστο φτωχικό κατώι της.

Η σκυλίτσα μας ΛάικαΤα σκυλιά που κυκλοφορούσαν

στο χωριό μου, άλλοτε γαυγίζονταςκαι άλλοτε κουνώντας τις ουρέςτους, ήταν και αυτά αναγνωρίσιμακαι η εμπειρία μας αποκτημένηαπό την επαφή μας τους απέδιδετα χαρακτηριστικά των αφεντι-κών τους.Άλλα τεμπέλικα λιάζονταν χωρίς νακουνηθούν από τη θέση τους, ότανπερνούσες δίπλα τους, άλλα μεκομμένες τις ουρές κακιασμέναγαύγιζαν, άλλα όμορφα, άλλα έξυ-πνα, άλλα χαριτωμένα. Όλα όμωςγνωστά μας: ο γκέκας του…, ομούργος του…, η σκυλίτσα της…και βέβαια η Λάικα βαφτισμένηαπό τον αδελφό μου στη μνήμητης σκυλίτσας που ήταν το πρώτοζωντανό πλάσμα που στάλθηκεστο διάστημα επιβαίνοντας στοντεχνητό δορυφόρο «Σπούτνικ 2»και είχε άδοξο τέλος, αφού πέθα-νε μετά από λίγες ώρες εξαιτίαςυπερθέρμανσης του σκάφους.

Τα τσοπανόσκυλα σπάνια έρ-χονταν στο χωριό, γιατί είχαν υπη-ρεσία στα μαντριά και δεν ευκαι-ρούσαν για τέτοιες επισκέψεις.

Τα γελάδια δεν ήταν βολικά γιατις δουλειές μας. Δεν είχαμε ισιώ-ματα για να σέρνουν κάρα. Όμωςκάπου κάπου έβλεπες στις ρεμα-τιές που βοσκάγανε τσουκνίδια,μπόλικα στον τόπο μας, και συνό-δευαν με τα μουγκανητά τους τοκελάηδημα του αηδονιού της ρε-ματιάς.

Οι κότες μας παγιδευμένες στιςαυλές ή στο κοτέτσι, αν ξέφευγαναποτελούσαν λόγο τσακωμού, για-τί αμέσως κατέφευγαν στον κήπο

της γειτόνισσας και τον έκανανφύλλο και φτερό.

Ένα άλλο οικόσιτο ζωντανό σταπερισσότερα σπίτια ήταν το χοιρι-νό. Οι οικογένειες τα αγόραζαν μι-κρούλια και τα θρέφανε για τηνπολλαπλή προσφορά τους.

Τα γουρουνάκια μας τα θρέφα-με με τα αποφάγια, τα πλύμματα,τα πίτουρα, τα βελανίδια και το τυ-ρόγαλο που φέρναμε από το τυ-ροκομείο του μπάρμπα Θανάσητου Γόντικα και το ρίχναμε στον κο-ρύτο (ξύλινο στενόμακρο σκαλι-σμένο δοχείο, ταΐστρα). Ευτυχώςστο χωριό μου υπήρχαν παντούμπόλικες λάσπες για να μπορούννα κυλιούνται «σαν γουρούνια»και να το ευχαριστιούνται ιδιαίτε-ρα.

Ευχαριστημένα λοιπόν και κα-λοθρεμμένα όταν έφθαναν κοντάστο επιθυμητό βάρος, κατά τιςαπόκριες, έπρεπε να μας αποχω-ριστούν.

Το σφάξιμο του γουρουνιούόσο και αν ακούγεται ως πράξηαποτρόπαιη, όμως αποτελούσεκατά κάποιο τρόπο οικογενειακήγιορτή για τα φτωχικά μας. Μπορείνα κλείναμε τα αυτιά μας για να μηνακούσουμε το σκούξιμο του ζων-τανού, αλλά με αυτόν τον τρόπο οιφαμελιές μας εξασφάλιζαν κατάπολύ την διατροφή τους και όχι μό-νον.

Το μέγεθος του ζώου απαιτού-σε συνεργασία πολλών ατόμωνγια τη σφαγή, το ζεμάτισμα, τογδάρσιμο, το τεμάχισμα. Όλα ταμέρη του ήταν χρήσιμα. Η νοικο-κυρά αμέσως έβαζε στο στόματου ένα λεμόνι για να μοσχοβολή-σει το σφαχτό. Τα παιδιά περίμεναννα πάρουν τη φούσκα, να την στε-γνώσουν και να την κάνουν μπάλα.

Το πρώτο φαγητό που έμπαινεστο τραπέζι το βράδυ της ίδιας κο-πιαστικής μέρας της σφαγής ήταντο συκώτι. Καλεσμένοι πολλοί. Και

οι συμμετέχοντες και συγγενείςκαι γείτονες.

Το κρασί και το τραγούδι, τααστεία και οι ευχές στον νοικοκύ-ρη για το «καλοφάγωτο» σφαχτόέδιναν και έπαιρναν. Οι νοικοκυρέςείχαν βάλει όλη τους την τέχνηκαι το χωριό μοσχομύριζε.

Σχεδόν όλο το χρόνο θα τρώ-γανε από το καλοθρεμμένο ζων-τανό τους. Άμεσα θα έφτιαχνανπατσά, ποδοκέφαλο, οματιές, λου-κάνικα. Οι τσιγαρίδες φυλαγμένεςστα λαγήνια θα αποτελούσαν άρ-τυμα στα τηγάνια μας και νοστιμιάστα αυγά μας.

Σε μεγάλα καζάνια μαγει-ρεύονταν με πολλά καρυκεύματατα κομμάτια κρέατος που θα τασυντηρούσαμε στα λαγήνια πα-στώνοντάς τα με το λίπος. Έτσι εί-χαμε πάντα το μοσχοβολιστό κα-γιανά μας, καλό φαγητό που το δια-τηρούσαμε για μεγάλα χρονικάδιαστήματα.

Το λίπος από την κοιλιά το κρα-τούσαν σαν λιπαντικό για τα δέρ-ματα ή για τα γιατροσόφια τους.Παλιότερα από το δέρμα έφτια-χναν παπούτσια, τα γουρνοτσά-ρουχα. Τη χολή τη χρησιμοποιού-σαν για να καταπολεμήσουν τιςψείρες.

Τίποτα δεν πετούσαν από τα χοι-ρινά. Ακόμα και την ουρά την κρα-τούσαν για την αποκριάτικη αμ-φίεσή τους.

Όσο λίπος απέμενε από το δέρ-μα αφού είχε χρησιμοποιηθεί τοκατάλληλο για τσιγαρίδες, το υπό-λοιπο με ειδική διεργασία θα τοέκαναν σαπούνι. Εκεί χρειαζόταντέχνη και εμπειρία για την παρα-σκευή του. Εκεί παρούσες οι μα-στόρισσες, η θεια Δεσπούλα, ηθεια Μαρία η Καραβίδαινα, η θειαΑγγελική κ.α. που πάντα πρόθυμεςέδιναν τις συμβουλές τους και επό-πτευαν την παρασκευή του.

Κανέναν στο χωριό μας δεναφήναμε χωρίς ένα κομματάκι απότο χοιρινό μας, αν αυτός δεν είχεδικό του. Η αλληλεγγύη ήταν αρε-τή μας.

Φλογέρες και σφυρίγματαΕικόνες βέβαια βουκολικές μπο-ρούσες να δεις πολλές κυρίως έξωαπό το χωριό, στα βοσκοτόπια,όπου οι τσοπάνηδες με τα τρα-γούδια, τις φλογέρες, τα σφυρίγ-ματα συνόδευαν τα κοπάδια τουςστη βοσκή.

Αυτούς θα είχε στο μυαλό του οΝικολά Πουσέν, Γάλλος ζωγράφος,όταν έδινε τίτλο στον πίνακά τουπου σήμερα βρίσκεται στο μουσείοτου Λούβρου στο Παρίσι «οι βο-σκοί της Αρκαδίας» ή «Et in Arca-dia ego».

Αυτές οι εικόνες αποτελούσαν τοΑρκαδικό ιδεώδες και για μας τουςΜαγουλιανίτες, το «Μαγουλιανί-τικο ιδεώδες», αφού η αισιοδοξίατης μνήμης όπως λένε οι ψυχολό-γοι, έχει την τάση να ξεχνάει τα δυ-σάρεστα και δύσκολα και να ωραι-οποιεί τα ευχάριστα και όμορφαπου ζήσαμε στον τόπο μας πρινσκορπίσουμε.

1. UNTRA (United Nations ReliefandRehadiliation Administration -Οργανι-σμός Διοίκησης Βοήθειας και Αποκατα-στάσεως Ηνωμένων Εθνών). Ιδρύθηκε το1943 από 43 κράτη που στη συνέχειααποτέλεσαν μέλη του ΟΗΕ με αντικειμε-νικό σκοπό να βοηθήσει οικονομικά τιςχώρες που είχαν πληγεί από τις δυνάμειςτου φασιστικού άξονα.

ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ-ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ-ΜΑΡΤΙΟΣ 20168

Βουκολικές εικόνεςΛΛίίγγοο φφθθααρρμμέέννεεςς ααππόό ττοονν χχρρόόννοο,, ααλλλλάά γγοοηηττεευυττιικκέέςς

Την Αράπω την έφερε στη δούλεψή μας μετά το τέλος του πολέμου η ΟΥΝΤΡΑ (αμερικάνικη βοήθεια) όπωςμαρτυράει η σφραγίδα στα καπούλια της. Αδιάφορη για το φωτογραφικό φακό μασουλάει την τελευταίαμπουκιά πριν σύρει το αλέτρι. Ο πατέρας Πάνος Λαμπούσης θα οργώσει τον κήπο, η μάνα Δημήτρω θαφυτέψει τα φασόλια και ο παπούλης Λιάς Λαμπούσης καμαρωτός θα μεταδώσει την πείρα του.

TηςΧΡΙΣΤΙΝΑΣ Π.ΛΑΜΠΟΥΣΗ