01 pn ian-fevr 10

- Τι είναι η Νέα Χρονιά που ξεδιπλώνεται μπροστά μας; Τι σημαίνει για τον άνθρωπο που αγαπάει και πιστεύει τον Κύριο και Θεό μας; Τι θέλει από εμάς ο Κύριος με το δώρο Του αυτό το ξεχωριστό; Μια φράση του Κυρίου που λέει από μόνη της τόσα πολλά «Ανάβα εις το όρος τούτο και θεώρησον την γην». (Σελίδα 2)- Δεν πάει το μυαλό μας ότι μπορεί να εισχωρήσει η αμαρτία ακόμα και στην προσπά-θεια του ανθρώπου να ζήσει άγια και καθαρά. Και όμως «Η αλαζονεία της αγιότη-τας» είναι μια πραγματική κατάσταση, που την βιώνουν πολλοί χωρίς να το συνειδη-τοποιούν. Η αγιότητα του Κυρίου καταλήγει να γίνεται όπλο «φονικό» απαξίωσης και εξουθένωσης του αδελφού μου. Στις μέρες μας έχουμε τέτοιες σκληρές και επικίνδυ-νες καταστάσεις. Ας προσέξουμε μήπως χάσουμε τα πάντα. (Σελίδα 6)- Μιλάμε για πολλά και ποικίλα θέματα δικά μας και για των άλλων γύρω. Μιλάμε μό-νοι μας, μεταξύ μας και με τον Κύριο πολλές φορές. Κάποια στιγμή θα μας καλέσει ο Κύριος να μιλήσουμε μαζί Του για το ένα, το μοναδικό, το πιο ενδιαφέρον θέμα από όλα. «Ας μιλήσουμε για την καρδιά σου». Είμαστε έτοιμοι; Ξέρουμε τι θα μας ρωτή-σει και τι θα Του απαντήσουμε; (Σελίδα 12)- «Η προς Ρωμαίους επιστολή» έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον, γιατί τοποθετεί τον άν-θρωπο σε ένα πολύ ξεχωριστό σημείο, τον αναλύει βαθιά και εξετάζει τη σχέση του με τον Θεό με έναν πολύ ιδιαίτερο τρόπο. Με τη σειρά αυτή των άρθρων μας θα τη μελετήσουμε συστηματικά και απλά, κατανοητά, για να γνωρίσουμε από κοντά τους θησαυρούς της. (Σελίδα 19).- Λέμε ότι αγαπάμε τις ψυχές γύρω μας, είμαστε έτοιμοι να τις υπηρετήσουμε, να δαπανηθούμε για χάρη τους. Ο Απ. Παύλος χρησιμοποιεί μια άλλη λέξη, «Φλέγομαι». Πώς βίωνε αυτήν την κατάσταση, πού μπορούσε να φτάσει από αγάπη για τις ψυχές; Τι ζητάει ο Κύριος από εμάς και ποιο είναι το μήνυμα που θέλει να στείλει σε όλους μας; (Σελίδα 26)- Γίνονται θαύματα, απαντάει ο Κύριος προσευχές; Πού είναι τη ώρα της ανάγκης, της αγωνίας, του πόνου, της απειλής; Πόση είναι η δύναμη της προσευχής, η δύναμη των υψωμένων χεριών του παιδιού του Κυρίου; Τα θυμάσαι, τα διηγείσαι και είναι τόσο ζωντανά «Σαν να ’ταν τώρα». (Σελίδα 31)- Εγκαινιάζουμε με τη χάρη του Θεού μια νέα στήλη. Πρόκειται για τον «Βιβλικό Δια-γωνισμό», που θα πρέπει να μας απαντήσετε σωστά σε ερωτήσεις , όχι πάντα τόσο εύκολες, για να κερδίσετε όμορφα, χρήσιμα δώρα. Ο σκοπός αυτού του διαγωνισμού είναι να ανοίξουμε την Αγία μας Γραφή και να ασχοληθούμε σοβαρά και με ενδιαφέ-ρον. Θα υπάρχει και συνέχεια… (Σελίδα 34)- Δεν πρόκειται για το ότι η Νατάσα είναι η επιπόλαιη κοπέλα που τα φτιάχνει με τον ένα, μετά τα χαλάει, τα φτιάχνει με τον άλλο, κάνει εφήμερες σχέσεις, που παίζει επι-πόλαια παιχνίδια. Η Νατάσα έχει διώξει από τη ζωή της τον Θεό. Του έχει γυρίσει την πλάτη, πιστεύει ότι και μόνη της μπορεί να τα καταφέρει. Το πόσο τραγική έγινε η ζωή της διαβάστε το στο θεατρικό έργο «Φιλιώ και Νατάσα». (Σελίδα 36)- Η Ελίζα και η Ρόδη έχουν μια μοναδική εμπειρία. Μια μέρα ο μπαμπάς και η μαμά είχαν να τους ανακοινώσουν κάτι συγκλονιστικό. Αντί για άλλη ανακοίνωση τους έδει-ξαν την κοιλίτσα της μαμάς, που σε λίγο άρχισε να μεγαλώνει. Ο «Ευτύχης» που ήρθε στη ζωή της οικογένειας επηρέασε βαθιά τη ζωή των κοριτσιών. Και κυρίως τους μίλησε πνευματικά. Τα διηγούνται όπως τα έζησαν οι ίδιες. (Σελίδα 50).

Σ’ αυτό το τεύχος...ΓΙΑ ΝΑ ΣΤΡΕΨΟΥΜΕ ΤΙΣ ΚΑΡΔΙΕΣ ΜΑΣ ΣΤΟΝ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟ ΠΟΥ ΑΝΑΓΕΝΝΑ ΚΑΙ ΑΓΙΑΖΕΙ

Ιανουάριος - Φεβρουάριος 2010 1

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ2

ΑΡΘΡΟΝ ΠΡΩΤΟΝΑΡΘΡΟΝ ΠΡΩΤΟΝΑΡΘΡΟΝ ΠΡΩΤΟΝ

Πράγματι, τότε δεν του επετράπη να μπει στη Χαναάν. Είναι γνωστό. Όμως τούτο το προνόμιο κάτω από την προσωπική οδηγία του Θεού να δει τη γη Χαναάν, βυθίζει τον αποχαιρετισμό του Μωυ-σή σ’ ένα είδος χρυσού ηλιοβασιλέματος. Είναι στην πραγματικότητα το τέλος που άξιζε σε μια ζωή για την οποία ο Θεός γράφει τον επίλογο: «Και δεν ηγέρ-θη πλέον εν τω Ισραήλ προφήτης ως ο Μωυσής, τον οποίον εγνώρισεν ο Κύριος πρόσωπον προς πρόσω-πον». (Δευτερονόμιο λδ΄ 10-12).

Και όμως δεν θα ’πρεπε να παραβλέψουμε, κάτω από ποιες συνθήκες πραγματοποίησε ο Μωυσής τούτη την ανά-βαση. Ο Θεός τού είπε τούτα τα συνταρακτικά λόγια: «Ιδού συ θέλεις κοιμηθή μετά των πατέρων σου. Και σηκωθείς ο λαός ούτος… θέλει με εγκαταλείψει και παραβή την διαθή-

«Ανάβα εις το όρος τούτο…

και θεώρησον την γην… »


και θεώρησον την γην… » (Δευτερονόμιο λβ’49)

3

Ανάβα εις το όρος...

κην μου… Διότι αφού εισαγάγω αυτούς εις την γην… τότε θέλουσι στραφή προς θεούς ξένους, και θέλουσι λατρεύσει αυτούς, και θέλουσι με παροργίσει, και πα-ραβή την διαθήκην μου» (Δευτερονόμιο λα΄ 16-20). Τούτα τα λόγια θα πρέπει να στάθηκαν μια συντριβή για τον Μωυσή.

Το δικό του μέλλον ήταν σίγουρο, ο δρόμος του τον οδηγούσε στην αγκαλιά του Θεού. Πόσο όμως σκεπτό-ταν τον αγαπητό του λαό, για τον οποίο πήρε δύναμη η ζωή και το έργο του!

Πόσο θα λυπήθηκε η καρδιά του! Ο Θεός δεν αφή-νει τους δικούς Του. Σίγουρα όχι. Αλλά τι δρόμους θα έπαιρναν και πόση ταλαιπωρία θα φόρτωναν οι ίδιοι επάνω τους!

Κατά πόσο αυτές οι σκέψεις δυσκόλευαν τα βήμα-τα του Μωυσή δεν γνωρίζουμε. Ένα όμως πληροφο-ρούμαστε: Ανέβηκε στο όρος. Η ανησυχία του για το λαό δεν μπορούσε να τον κρατήσει στην κοιλάδα. Έ-νιωθε τις φυσικές του δυνάμεις να τον εγκαταλείπουν (Δευτερόνομιο λα΄ 2), αλλά ο Θεός του έδινε δύναμη διά της πίστεως, με μια διαδικασία για την οποία λέ-γεται: «Δεν ημαυρώθησαν οι οφθαλμοί αυτού, ουδέ ηλαττώθη η δύναμις αυτού» (Δευτερονόμιο λδ΄ 7). Έτσι αυτός ο γέρος άνθρωπος υπερνίκησε τη φυσική του αδυναμία και τώρα ανεβαίνει βήμα – βήμα στο όρος, στην παρουσία του Θεού.

Σίγουρα κανένας από μας δεν θα τολμήσει να συ-γκριθεί με τον Μωυσή. Εμείς δεν είμαστε τέτοια «εκλε-κτά σκεύη». Κι ακόμα δεν φτάσαμε στο τέρμα.

Τώρα μπαίνουμε ακόμα μια φορά σ’ έναν καινούργιο χρό-νο οδοιπορίας, στην έρημο. Όμως πράγματι, ζούμε στις πα-ραμονές του ερχομού του Κυρίου! Καθώς στον λαό Ισραήλ τότε, στις κοιλάδες του Μωάβ, έμενε η τελική είσοδος στη γη, αυτός ο λόγος: «ανάβα εις το όρος τούτο!» δεν θα πρέπει να έχει κάτι και σε μας να πει; Πόσο εύκολα μένουμε με τις σκέψεις και τις αισθήσεις μας δεμένες στην κοιλάδα!

Με ανησυχία βλέπουμε τις εξελίξεις, οι οποίες συνδέθη-καν με το λαό του Θεού, και αναρωτιόμαστε, πως κάποτε θα τελειώσουν. Θα κάναμε καλά, να δούμε την ευθύνη που ο καθένας μας έχει για τούτη τη γενική αδιαφορία. Ο Θεός

Ιανουάριος - Φεβρουάριος 2010


και θεώρησον την γην… »


και θεώρησον την γην… » Ο Μωυσής ανέ-βηκε στο όρος. Η ανησυχία του για το λαό δεν μπορούσε να τον κρατήσει στην κοιλάδα. Ένιωθε τις φυσικές του δυνάμεις να τον εγκαταλε ίπουν αλλά ο Θεός του έδινε δύναμη διά της πίστεως, «Δεν ημαυρώθησαν οι οφθαλμοί αυτού, ουδέ ηλαττώθη η δύναμις αυτού». Έτσι αυτός ο γέ-ρος άνθρωπος υπερνίκησε τη φυσική του αδυ-ναμία και τώρα ανεβαίνει βήμα – βήμα στο όρος, στην παρουσία του Θεού.


κρίνει αυστηρά εκείνους, οι οποίοι «διά τον συντριμμόν του Ιωσήφ δεν θλίβεσθε» (Αμώς ς΄ 6). Πόσο ακόμη θα αφήσει ο Κύριος ατιμώρητη την Εκκλησία, καθώς βλέπει πως η μαρ-τυρία όλων των πιστών συνεχώς μειώνεται; Εάν όμως πρέπει να βρούμε την αναγκαία δύναμη ώστε σ’ αυτή την κρατού-σα κατάσταση να στηριχτούμε κάπου, τότε πρέπει «να ανα-βούμε στο όρος».

Ας είναι το βλέμμα μας ακουμπισμένο όχι τόσο στο λαό του Θεού, παρ’ ότι η σωστή πορεία του είναι υπόθεσή μας, αλλά αποβλέποντας στην «γην». Τούτο είναι που μας δίνει θάρρος.

Ας είναι το βλέμμα μας καρφωμένο στον Κύριο, παρατη-ρώντας τα πλούτη του Ουρανού και αναμετρώντας όλα τού-τα διά της πίστεως: «Εκείνα τα οποία οφθαλμός δεν είδε και ωτίον δεν ήκουσε και εις καρδίαν ανθρώπου δεν ανέβησαν, τα οποία ο Θεός ητοίμασεν εις τους αγαπώντας αυτόν» (Α΄ Κορινθίους β΄ 9). Αυτός είναι η Πηγή της δύναμής μας. Η πνευματική τροφή έρχεται από τον Λόγο του Θεού και μόνο. Αν δεν κατορθώσει ο Λόγος Του να υψώσει τις καρδιές μας πάνω από τις περιστάσεις της ζωής και αν τα γεγονότα στην πορεία της ζωής της πίστης μάς συμπνίγουν, τότε τίποτα δεν μας βοηθάει….

Ανάβα εις το όρος...


...και θεώρησον την γην...»

Ναι! Το «όρος» απαιτεί «ανάβαση». Βήμα – βήμα. Όχι μ’ ένα πήδημα. Τότε κερδίζει ο αναβάτης. Όταν θεωρεί το ύψος της πρόσκλησης και του όρους! Ας μην αμελήσουμε να υποστούμε αυτόν τον κόπο! Αξί-ζει, συνεχώς να εμβαθύνουμε στο Λόγο του Θεού, στα θαυμάσια του Κυρίου.

Εκείνος βρίσκεται δοξασμένος στον ουράνιο πλού-το. Αυτός είναι «ο ευλογήσας ημάς εν πάση ευλογία πνευματική εις τα επουράνια».

«Πάντα όσα έχει ο Πατήρ εμού είναι» λέει ο Κύριος. Απ’ αυτή την πηγή παίρνει το Άγιο Πνεύμα και μας δί-νει. Ο Θεός θέλει να μας δείχνει διαρκώς και περισσό-τερα, αν επιζητούμε να βρισκόμαστε πλησίον Του. Και τότε, «βλέποντες την δόξαν του Κυρίου, μεταμορφού-μεθα εις την αυτήν εικόνα» (Εφεσίους α΄ 3, Ιωάννης ις΄ 15, Β΄ Κορινθίους γ΄ 18).

Μόνο μια ζωντανή συνειδητοποίηση αυτών που σύ-ντομα στη δόξα Του θα δούμε, μας δίνει δύναμη να ποθούμε περισσότερο το τελικό τέρμα! Γι’ αυτό, ας δεχθούμε τούτη την κλήση, ειδικά για τις ερχόμενες μέρες: «Ανάβα εις το όρος τούτο… και θεώρησον την γην»!

(Ελεύθερη απόδοση από τα Γερμανικά)

Ας είναι το βλέμ-μα μας καρφω-μένο στον Κύριο, παρατηρώντας τα πλούτη του Ου-ρανού και αναμε-τρώντας όλα τού-τα διά της πίστε-ως: «Εκείνα τα οποία οφθαλμός δεν είδε και ωτί-ον δεν ήκουσε και εις καρδίαν αν-θρώπου δεν ανέ-βησαν, τα οποία ο Θεός ητοίμασεν εις τους αγαπώ-ντας αυτόν». Αυ-τός είναι η Πηγή της δύναμής μας.

ΕΝΤΕΛΩΣ ΔΩΡΕΑΝ Μεγάλη ποικιλία από καλογραμμένες

ΚΑΣΕΤΕΣ ΗΧΟΥδιάρκειας μίας ώρας με ομιλίες από την Αγία Γραφή

να τις ακούτε - να τις χαρίσετεΓράψτε μας πόσες θέλετε να σας τις στείλουμε ταχυδρομικώς

ΕΝΤΕΛΩΣ ΔΩΡΕΑΝ

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΕΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ «ΛΟΓΙΑ ΖΩΗΣ»Ταχ. Θυρίς 50438, ΤΚ 141 10 Ν. Ηράκλειο - HELLAS


Είμαι βέβαιος ότι αυτός ο τίτλος είναι όχι μόνον ασυνήθιστος, αλλά και πολύ παράξενος. Μέσα μας δημιουργείται αμέσως αντίδραση και άπωση. Δεν μπορεί να στέκει κάτι τέτοιο, θα πουν πολλοί ίσως και θα προσπαθήσουν να τον απορρίψουν. Δύο τόσο διαφορετικές έννοιες δίπλα-δίπλα, δύο τόσο διαφορετικοί κόσμοι να πορεύονται μαζί; Φαίνεται αταίριαστο και ίσως λαθεμένο.

Περιβάλλω με απέραντη κατανόηση όλες αυτές τις αντι-δράσεις όσων είναι καλοπροαίρετοι που εκζητούν από καρ-διάς το φως της Αλήθειας. Όμως ας μη βιαστούμε να γυ-

ΠΑΘΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥ

Η αλαζονεία της αγιότητας

Η αλαζονεία της αγιότηταςΗ αλαζονεία

της αγιότητας


Η αλαζονεία...

ρίσουμε σελίδα ή να απορρίψουμε κάτι που αρχικά δεν καταλαβαίνουμε, που μας ξενίζει ή μας ανησυχεί ίσως. Έχουμε να κάνουμε με τον πολυμήχανο εχθρό της ψυχής μας τον Σατανά, που «οι μεθοδείες του» ξεπερνούν και το πιο δυνατό ανθρώπινο μυαλό και την πιο προικισμένη φαντασία. Ας μη βιαζόμαστε όταν έχουμε να κάνουμε με τον «απ’αρχής ανθρωποκτόνο διάβολο», που όταν του δώσουμε τόπο στοχεύει ακό-μα και την ψυχή των «εκλεκτών» να πλανήσει και να απολέσει, ( Ιωάννης η΄44, Ματθαίος κδ΄24, Αποκά-λυψη Ιωάννου ιβ΄9 )

Ας τα κοιτάξουμε πρώτα ξεχωριστά και μετά θα επι-χειρήσουμε να κάνουμε σύνθεση. Όταν λέμε άγιος και αγιότητα, ξέρουμε όλοι πολύ καλά ότι είναι το υψηλό-τερο και το πιο θαυμαστό στη ζωή του ανθρώπου που είναι αναγεννημένος του Κυρίου. Άγιος, θα πει ξεχω-ρισμένος από το πνεύμα και τη ζωή του κόσμου της αμαρτίας, για να ζει για τις επιλογές και τα σχέδια του Κυρίου με υπακοή και πίστη. Άγιος είναι ο άνθρωπος που έχει πάνω από όλα και όλους στην καρδιά του το νόμο του Κυρίου, το θέλημα του Κυρίου, την κυριότη-τά Του. Στόχο του έχει να είναι καθαρός από κάθε τι ανθρώπινο, σαρκικό, αμαρτωλό, κοσμικό, βέβηλο της ζωής της αμαρτίας, για να αρέσει στον Κύριο και να εκτελεί πρόθυμα το θέλημά Του, που είναι και αυτό άγιο, σοφό και τέλειο.

Όλα αυτά είναι ζηλευτά γνωρίσματα του πιστού του Χριστού, όταν λειτουργούν κάτω από τη ζωντανή, κα-θημερινή οδηγία του Αγίου Πνεύματος. Η αλαζονεία προέρχεται και ανήκει σε έναν κόσμο τελείως διαφορετικό. Συνώνυμά της είναι η υπεροψία, η υπερηφάνεια, η υπερβο-λική έπαρση, ο υπερβολικός εγωισμός. Για τον αλαζόνα η Γη κατοικείται από μυρμήγκια... δηλαδή από μικρά και ασή-μαντα πλάσματα σε σύγκριση με εκείνον. Καλό είναι, όταν μπορείς να τα βοηθάς στις δυσκολίες τους. Δεν βαραίνει όμως η γνώμη τους, δεν έχουν αξία τα όσα λένε ή κάνουν. «Υπάρχει κάποιος που τα ξέρει και τα μπορεί όλα... και αυ-τός είμαι εγώ!», έτσι πιστεύει ο αλαζόνας και με βάση αυτή την πίστη του πορεύεται, επιλέγει και ενεργεί. Η Γη, για τον αλαζόνα, δεν γυρίζει γύρω από τον άξονά της, αλλά γύρω από τον εαυτό του, που γνωρίζει τα πάντα, έχει επιτυχίες, έχει ικανότητες μοναδικές και μάλλον δεν χρειάζεται κα-νέναν δίπλα του. Ο κόσμος χρειάζεται όλα όσα διαθέτει ο

Για τον αλαζόνα η Γη κατοικείται από μυρμήγκια... δηλαδή από μι-κρά και ασήμα-ντα πλάσματα σε σύγκριση με εκείνον. Καλό εί-ναι, όταν μπορείς να τα βοηθάς στις δυσκολίες τους. Δεν βαραί-νει όμως η γνώμη τους, δεν έχουν αξία τα όσα λένε ή κάνουν. «Υπάρχει κάποιος που τα ξέρει και τα μπο-ρεί όλα... και αυ-τός είμαι εγώ!», έτσι πιστεύει ο αλαζόνας και με βάση αυτή την πίστη του πορεύ-εται, επιλέγει και ενεργεί.



αλαζόνας και το πιο πιθανό είναι ότι χωρίς αυτά δεν μπορεί να προχωρήσει ο κόσμος μας... Η αλαζονική συμπεριφορά έχει κύριο χαρακτηριστικό της την απόρριψη των άλλων, την απαξίωση, τον εκμηδενισμό. Σωστός είναι μόνον αυτός, ικανός είναι μόνον αυτός, άξιος, έμπειρος, κατάλληλος εί-ναι μόνος αυτός,… Αυτά έχει στο μυαλό του ο αλαζόνας και

έτσι ζει, κινείται και πολιτεύεται καθημερινά ανάμεσα στους ανθρώπους, που στην ουσία γι’ αυτόν δεν υπάρ-χουν, ούτε είναι άξιοι λόγου.

Θα πει κάποιος, εμάς δεν μας ενδιαφέρει ούτε μας αφορά αυτό το πνεύμα αυτού του τύπου ανθρώπου, που και μόνο την περιγραφή του, που διαβάζουμε, μας αναστατώνει. Μακάρι να είχαμε δίκιο. Δυστυχώς η αλαζονεία στην περιοχή της αγιότητας των πιστών του Χριστού είναι ένα πολύ συνηθισμένο φαινόμενο, που στις μέρες μας προοδεύει, θεριεύει αντί να υποχωρεί. Με πρόσχημα την αγιότητα, την μη κοσμικότητα, την άγια και καθαρή συμπεριφορά και στάση μπροστά στον Κύριο πολλοί απαξιώνουν τις ψυχές των πιστών του Χριστού και αδελφών τους. Βλέπουν παντού συμ-βιβασμένους, συνθηκολογημένους, κοσμικούς, ανάξι-ους λόγου και εμπιστοσύνης, βλέπουν γύρω τους μόνο αμαρτωλούς και ξεπεσμένους από τη χάρη και το έλεος του Κυρίου. Τι μένει; Οι ίδιοι φυσικά. Πιστεύουν για τον εαυτό τους ότι δεν είναι κοσμικοί, δεν είναι συμβιβασμένοι, δεν είναι σαρκικοί, αλλά κρατούν τις αρχές της πίστης στον Θεό ανόθευτες και τα διατάγ-ματα του Κυρίου αναλλοίωτα. Οι ίδιοι είναι άγιοι στα μάτια τους, ενώ οι υπόλοιποι είναι μικροί, ασήμαντοι, άξιοι λύπησης, οίκτου και ίσως βοήθειας... αν και όχι όλοι. «Κάποιοι πρέπει να απομακρυνθούν, να εξαφα-νιστούν, να φύγουν από ανάμεσά μας... Να μείνουμε εμείς οι άγιοι, οι σωστοί, οι ευλογημένοι του Κυρίου...». Η αγιότητα με τα ρούχα της αλαζονείας έχει σκληρό πρόσωπο, είναι προσκολλημένη στο στείρο γράμμα του νόμου, χωρίζει αντί να ενώνει, απομακρύνει αντί

να συμπλησιάζει τα άκρα. Δεν έχει πόνο για τις ψυχές, δεν έχει υπομονή επιείκειας, καλοσύνης για να τις κερδίσει. Τρο-μερό λάθος, μεγάλη παγίδα. Η αγιότητα όταν είναι γνήσια «φοράει» πάντα ρούχα καρτερικότητας, υπηρεσίας των ψυ-χών, έχει γόνατα, είναι γλυκοπρόσωπη, ανεκτική, δεκτική.

Η αγιότητα με τα ρούχα της αλαζο-νείας έχει σκληρό πρόσωπο, είναι προσκολλημένη στο στείρο γράμμα του νόμου, χωρί-ζει αντί να ενώνει, απομακρύνει αντί να συμπλησιάζει τα άκρα. Δεν έχει πόνο για τις ψυχές, δεν έχει υπομονή επιείκειας, καλο-σύνης για να τις κερδίσει. Τρομερό λάθος, μεγάλη πα-γίδα. Η αγιότητα όταν είναι γνήσια «φοράει» πάντα ρούχα καρτερικό-τητας, υπηρεσίας των ψυχών, έχει γόνατα, είναι γλυ-κοπρόσωπη, ανε-κτική, δεκτική.


...της αγιότητας

Ο αλαζόνας, όχι μόνο δεν βλέπει πέρα από τον εαυτό του, αλλά δεν βρίσκει το λόγο να δει πέρα από τον εαυτό του. Οι υπόλοιποι, γι’ αυτόν, έχουν νερώσει το κρασί τους, αγαπούν τον κόσμο, έχουν εκτροχιαστεί από τον ευθύ δρόμο της αγιότητας του Θεού. Αυτοί οι πιστοί δεν θα έτρωγαν ποτέ στο σπίτι του Φαρισαίου, δεν θα πήγαιναν στο σπίτι του αμαρτωλού Ζακχαίου, δεν θα ξόδευαν ούτε μία ώρα συνομιλώντας με τη Σαμαρείτισσα. Η υπόθεση της μοιχευομένης ( Ιωάννης η΄ 3-11 ) θα είχε πάρει τελείως άλλη τροπή... αλλά και με τον Πέτρο δεν θα είχαν πολλά-πολλά, ούτε ίσως με τον άπιστο Θωμά... Η άγια και καθαρή ζωή στα χέρια τους είναι όπλο για πόλεμο και εξόντωση. Η ζωή τους είναι χωρίς γόνατα, χωρίς αγάπη, καλοσύνη, συγκατάβαση, υπηρεσία. Η αγιότητα στα χέρια τους είναι μαχαίρι, που μόνο κόβει και κόβει και από τις δυο πλευρές του. Με αυτή τη νοοτροπία και αυτό το σκεπτικό μπορούμε να φανταστούμε πού μπορεί να φτάσει ένας τέτοιος άνθρωπος, όταν είναι σε θέση διοίκησης με κάποιο αξίωμα ή κάποια μορφή εξουσίας στα χέρια του.... Είναι οι άνθρωποι που δεν έχουν μάθει να ακούν τους άλλους, δεν δέχονται από τους άλλους, γιατί νιώ-θουν επαρκείς και γεμάτοι με τον εαυτό τους. Δεν έχει χώρο η καρδιά τους για άλλους. Άλλωστε δεν υπάρχουν άλλοι επάνω στη Γη...

Είμαι βέβαιος ότι καταλάβαμε περί τίνος πρό-κειται. Ας μην προχωρήσουμε σε περιγραφές και στοιχεία. Η αγιότητα, που το αίμα του Ιησού Χρι-στού χαρίζει με την ενέργεια του Αγίου Πνεύμα-τος, αν δεν προσέξουμε, μπορεί να γίνει ξίφος επί-θεσης και αποκεφαλισμού, μαστίγιο απαξίωσης, υποβιβασμού και «επαναστατικό δικαστήριο» που με συνοπτικές διαδικασίες και χωρίς πολλούς εν-δοιασμούς στέλνει ψυχές πολύτιμες στην αιώνια απώλεια. Πρέπει να το πούμε καθαρά, δεν είναι αυτή η φύση ούτε η αποστολή της αγιότητας που μας καλεί ο Κύριος να αποκτήσουμε και να ζή-σουμε. Η αγιότητα του Κυρίου, όταν έρχεται στη ζωή του δικού Του αναγεννημένου πιστού, φέρνει μαζί της καλοσύνη, επιείκεια, αγάπη, πνεύμα θυ-


σίας, κατανόηση, συγχωρητικότητα, δεκτικότητα, γόνατα υπηρεσίας, υπομονή και ελπίδα πίστης. Και βέβαια κλειστό στόμα! Η αγιότητα του παιδιού του Θεού έχει τα χαρακτηρι-στικά της αγάπης που έδειξε ο Πατέρας Θεός σε μας «τους

καιρούς της αγνοίας μας», όταν σαν τον Άσωτο Γιο ζούσαμε συντροφιά με τα γουρούνια μακριά Του και εναντίον Του.

Υπάρχουν δύο πολύ σοβαρά σημεία, που έχουν σχέ-ση με αυτήν την πέρα για πέρα αμαρτωλή κατάσταση, στην οποία μπορεί να περιπέσει ένας χριστιανός. Πρώ-τα πρέπει να θυμηθεί ότι αυτή η ζωή και η πολιτεία του έχει πολύ σοβαρό έλλειμμα αγάπης Θεού, αγάπης της καρδιάς και όχι του μυαλού. Αυτό και μόνο το στοιχείο μετατρέπει αυτόματα τη ζωή του μπροστά στα μάτια του Κυρίου σε ένα μηδενικό, ένα τίποτα, «...είμαι ουδέν, ουδέν ωφελούμαι, έγινα χαλκός ηχών ή κύμβαλον αλαλάζον», ( Α΄ Κορινθίους ιγ΄ 1-3). Σε ένα τέτοιο τίποτα μεταμορφώνεται και το έργο του, η προ-σφορά του στα μάτια του Θεού. Μπορεί να πρόκει-ται για αξιόλογη προσφορά, αλλά χωρίς αγάπη είναι νεκρή και χωρίς αντίκρισμα μπροστά στον Θεό. Είναι σημάδι των καιρών του Τέλους, που διερχόμαστε. «Και επειδή η αμαρτία θα πληθυνθεί, η αγάπη των πολ-λών θα ψυχρανθεί», ( Ματθαίος κδ΄ 12 ). Στη θέση της νεκρωμένης αγάπης θα φυτρώσει η αλαζονεία, η υπεροψία, ο εγωισμός που παίρνει κεφάλια και μετα-μορφώνει σε μικρούς και ασήμαντους όλους όσους ο Κύριος αγάπησε, πόνεσε και καλεί με υπομονή στη λυ-τρωτική χάρη Του.

Εδώ βρίσκεται το δεύτερο σημείο, που θέλει ακό-μα περισσότερη προσοχή. «Ο Θεός αντιτάσσεται εις τους υπερηφάνους, εις δε τους ταπεινούς δίδει χά-ριν», (Α΄Πέτρου ε΄ 5). Ξεκάθαρες οι θέσεις της συμπεριφοράς του Κυρίου. Θα έχεις τον Κύριο απέ-ναντί σου, εναντίον σου. Με τα ρούχα και το πρόσχη-μα της άγιας ζωής εξουθενώνεις, κατατάσσεις ψυχές, αποφασίζεις για το αιώνιο μέλλον τους, απορρίπτεις ή αποδέχεσαι ψυχές, καρδιές, μετάνοιες...; Δεν μπορεί

για πολύ να ανεχθεί ο Κύριος κάτι τέτοιο και το σταματάει, το ακυρώνει, το καταστρέφει αλύπητα. Ο θερισμός στις πε-ριπτώσεις αυτές της έπαρσης, της αλαζονείας, του εγωισμού είναι σκληρός και αδιαπραγμάτευτος με τον Θεό. Ο Κύριος


Η αγιότητα του παιδιού του Θεού έχει τα χαρακτη-ριστικά της αγά-πης που έδειξε ο Πατέρας Θεός σε μας «τους καιρούς της αγνοίας μας», όταν σαν τον Άσω-το Γιο ζούσαμε συντροφιά με τα γουρούνια μακριά Του και εναντίον Του. Όταν η αγιό-τητα γίνεται μέσο για να μετρήσου-με αυστηρά, να κρίνουμε, να κα-τατάξουμε, να κα-ταδικάσουμε, να απορρίψουμε τις ψυχές του Κυρίου, ας φοβηθούμε μή-πως χρησιμοποι-ήσει το ίδιο μέτρο ο Κύριος και στη δική μας περίπτω-ση στο βήμα Του εκείνη την ημέρα και τα χάσουμε όλα και αιώνια.


γκρεμίζει κυριολεκτικά την αλαζονεία και τα έργα της όπου και όποτε τα συναντήσει μπροστά Του! Μόνο η ταπείνωση, η αναγνώριση, η εξομολόγηση μπροστά στον Θεό και στους ανθρώπους μπορούν να προλάβουν και να περιστείλουν το κακό, που σίγουρα και σύντομα θα ξεσπάσει. Πολύ σωστά έλεγε κάποιος ότι η αλαζονεία είναι χειρότερη και πιο φονι-κή και από τον καρκίνο. Ο εγωισμός θα στείλει πολλούς στην αιώνια απώλεια, αν δεν προσέξουν και δεν επιστρέψουν με μετάνοια και ταπείνωση.

Η αγιότητα είναι γνήσια και ευλογημένη από τον Κύριο μόνο με τα ρούχα της αγάπης, της καθαρότητας, της υπη-ρεσίας, μόνο όταν έχει γόνατα και μάτια υγρά από δάκρυα αγάπης και πόνου για τις ψυχές. Όταν η αγιότητα γίνεται μέσο για να μετρήσουμε αυστηρά, να κρίνουμε, να κατατά-ξουμε, να καταδικάσουμε, να απορρίψουμε τις ψυχές του Κυρίου, ας φοβηθούμε μήπως χρησιμοποιήσει το ίδιο μέτρο ο Κύριος και στη δική μας περίπτωση στο βήμα Του εκείνη την ημέρα και τα χάσουμε όλα και αιώνια.

...της αγιότητας

Π Ν Ε Υ Μ Α Τ Ι Κ Ε Σ Ε Κ Δ Ο Σ Ε Ι Σ

Μ ΠΛΟΚ

Α ΛΛΗΛΟΓΡΑΦΙΑΣ

ΜΕ Ε ΔΑΦΙΑ

Ένα πρωτότυπο και αποτελεσματικό μέσο ευαγγελισμού των ψυ-χών. Γράφετε τα γράμ-ματά σας, την αλληλο-γραφία σας, τις σημειώ-σεις σε χρωματιστό χαρ-τί (3 χρώματα), καλής ποιότητας με ένα μικρό εδάφιο και ένα σκίτσο στο επάνω μέρος. Ζητήστε μας ΔΩΡΕΑΝ δείγματα


Επιμένω να πιστεύω και να το λέω. Πρέπει να ασχοληθούμε περισσότερο με τον Θεό που πιστεύουμε. Πρέπει οπωσδήποτε να ασχοληθούμε περισσότερο και βαθύτερα με όσα λέει στον άγιο Λόγο Του. Πρέπει να ασχοληθούμε πιο σοβαρά με όσα μας περιμένουν στην αιωνιότητα. Οι εκπλήξεις τότε θα είναι μοναδικές, γιατί δεν θα υπάρχει η δυνατότητα επιστροφής ή αλλαγής των καταστάσεων. Θα είναι μοναδική και άγνωστη εμπειρία, διότι εδώ κάτω στη Γη μας δεν έχουμε ζήσει παρόμοιες εμπειρίες. Πάντα υπάρχει κάποια ελ-πίδα που κρυφοκαίει, πάντα υπάρχει μια εναλλακτική λύση, ένας πλαϊνός δρόμος που θα μας ανακουφίσει… Μπροστά στο άγιο βήμα Του όμως τίποτα δεν θα είναι όμοιο με αυτά που ζήσαμε εδώ κάτω στη Γη. Δεν ισχύουν οι τρόποι μας, τα τεχνάσματά μας, οι εμπειρίες μας αυτής της ζωής.

ΕΚΕΙΝΗ ΤΗ ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΜΕΡΑ

«Ας μιλήσουμε για την

καρδιά σου!»


Ας μιλήσουμε...

Αυτήν την πραγματικότητα δείχνουν πολλοί ότι την έχουν ξεχάσει. Ότι δηλαδή «πρέπει πάντες να εμφανισθώμεν έμπροσθεν του βήματος του Χριστού….», ( Β΄Κορινθίους ε΄10, Ρωμαίους ιδ΄10 ). Ξεχνούν ότι θα δώσουμε εξηγήσεις στον Κύριο «δια πάντα λόγον αργόν», ( Ματθαίος ιβ΄36 ). Και είναι η πιο σημαντική ώρα της ζωής, της ύπαρξης κάθε ανθρώπου που έζησε επάνω στη Γη. Από την έκβαση αυτής της συνάντησης με τον Κύριο κρίνεται ολόκληρη η αιωνιότη-τα. Θα έπρεπε να το σκεφτόμαστε κάθε μέρα, πολλές φορές τη μέρα, και να υπολογίζουμε πολύ σοβαρά το τι κάνουμε, τι λέμε, τι επιλέγουμε.

Όταν σκεφτόμαστε την ώρα της συνάντησής μας με τον Κύριο, είναι πολύ φυσικό να χρησιμοποιούμε τη φαντασία μας, αλλά με στοιχεία που έχουν καταχωρηθεί μέσα μας από αυτή τη ζωή, την πραγματικότητα που ζήσαμε και ζού-με καθημερινά. Συλλογιζόμαστε ή υποθέτουμε ότι θα ανοίξει μία συζήτηση ανάμεσα στον Κύριο και σε μας, θα απαντή-σουμε στις ερωτήσεις Του, θα μας δοθεί η ευκαιρία να απο-λογηθούμε για κάποια πράγματα και ίσως να ζητήσουμε και συγγνώμη ίσως για αβλεψίες, κενά, παραλείψεις στην επί-γεια πορεία μας. Κάπως έτσι φανταζόμαστε ότι θα γίνουν τα πράγματα εκεί επάνω, γιατί έτσι λειτουργούν και στη ζωή μας εδώ κάτω. Επομένως καλό θα είναι να ετοιμάζουμε κά-ποιες απολογίες…, κάποιες εξηγήσεις… και να έχουμε έναν κατάλογο έτοιμο με τα καλά μας έργα, το πιο δυνατά σημεία της ζωής μας, για να τα χρησιμοποιήσουμε, αν διαπιστώσου-με ότι η πλάστιγγα γέρνει σε βάρος μας….πχ ποιοι είμαστε, τι κάναμε, τι προσπαθήσαμε, ποια αποτελέσματα είχαμε και το βασικότερο ποιοι υπήρξαμε σε σχέση με τους άλλους…

Δεν ξέρω αν θα λειτουργήσουν έτσι τα πράγματα στον Ουρανό, μπροστά στο βήμα του Άγιου Θεού, του Κυρίου. Πολύ φοβάμαι πως όχι. Αυτό που θα σας μεταφέρω, μπορεί να ανήκει και αυτό στη σφαίρα του φανταστικού, αλλά πι-στεύω ότι είναι πολύ κοντά στην πραγματικότητα και αξίζει να το προσέξουμε ιδιαίτερα.

Ο αγαπητός μας ή η αγαπητή μας έφυγαν, με έναν από τους γνωστούς τρόπους από ανάμεσά μας, και εμφανίστη-καν στο βήμα του Κυρίου, κάτι που και ήξεραν και ήταν προετοιμασμένοι ανάλογα, όπως κάνουμε ή σκοπεύουμε να κάνουμε όλοι… Ο Κύριος, υπομονετικός και καλόκαρδος όπως Τον γνωρίζουμε, απέφυγε στην αρχή να διακόψει το μονόλογο με τον πλούσιο κατάλογο δράσεων και αποτελε-



σμάτων επί της Γης. Κάποια στιγμή όμως πήρε το λόγο και ζήτησε αυτό, που πραγματικά ήθελε να ακούσει: «Ας μιλήσουμε για την καρδιά σου», είπε ο Κύριος και ξαφνικά όλα άλλαξαν. «Δεν θέλω να Μου πεις τι έκα-νες, ούτε πόσα, ούτε πώς τα έκανες και τι αποτελέσμα-τα είχες. Αυτά τα είδα, τα γνωρίζω, και απ’ ό, τι βλέπεις έμειναν στη Γη, δεν τα έφερες επάνω… Ας μιλήσουμε για την καρδιά σου. Τι είχες στην καρδιά σου όταν έκα-νες αυτά που έκανες, ή ζούσες αυτά που ζούσες…; Και για να μη σε δυσκολέψω, θα αρχίσω να διηγούμαι Εγώ και εσύ θα με διορθώνεις, αν κρίνεις ότι κάπου κάτι κάνω λάθος. Ξεκινάω με ένα απλό παράδειγμα. Θυμά-σαι εκείνη την πιστή γυναίκα από την εκκλησία, που την πήγες στο νοσοκομείο, τη φρόντισες, την έτρεξες στους γιατρούς, τη γύρισες στο σπίτι της, της έκανες συχνές επισκέψεις και τηλεφωνήματα; Η αλήθεια είναι ότι όλοι όσοι έβλεπαν αυτά που έκανες θαύμαζαν και ένιωθαν έλεγχο μέσα τους βλέποντας το παράδειγμά σου. Και η ίδια η γυναίκα πολλές φορές γύρισε και Με ευχαρίστησε για τη φροντίδα σου στην ανάγκη της. Τώρα που μιλάμε οι δυο μας, Εγώ κοίταζα όλο αυτό το διάστημα την καρδιά σου και διάβαζα τις κρυφές σου σκέψεις και ξέρεις τι έβλεπα; Διόρθωσέ Με αν κάνω λάθος, αλλά έβλεπα ότι σκεφτόσουν το μεγάλο της δι-αμέρισμα, και είχες σχεδόν πιστέψει ότι θα στο αφήσει κληρονομιά μαζί με τα χρήματά της… Εσύ έλεγες ότι θα τα χρησιμοποιήσεις για το δικό Μου έργο, αλλά το γνωρίζεις πολύ καλά ότι με τέτοιο περιεχόμενο καρ-διάς Εγώ δεν συνεργάζομαι και δεν ευλογώ… Απόδειξη ότι οι συγγενείς που περίμεναν την κατάλληλη ώρα… μέχρι το χαλάκι της εξώπορτας μάζεψαν…

»Αφήνουμε την υπηρεσία στους ανθρώπους, που από ό, τι βλέπω στην καρδιά σου πάντα έβλεπες προς την αμοιβή, την ανταπόδοση, να επωφεληθείς από υλι-κά πράγματα. Πηγαίνουμε στα κηρύγματα που έκανες. Επαναλαμβάνω, να με διακόψεις ή και να με διορθώ-σεις όπου νομίζεις. Κοιτάζω την καρδιά σου και προ-βληματίζομαι. Δεν βρίσκω να είχες κάποιο ενδιαφέρον για την ψυχή των ανθρώπων που σε άκουγαν να τους μιλάς. Ούτε ανησυχία για την κατάστασή τους. Η μόνι-μη φροντίδα σου ήταν τι θα σου πουν μετά το κήρυγ-μα, πώς θα σε χαιρετήσουν, πόσοι θα συμφωνήσουν με όσα είπες και αν θα σε ξανακαλέσουν να μιλήσεις… Αυτός ήταν και ο λόγος που δεν Με ρώτησες ποτέ αν

«Διάβαζες βιβλία, στόλιζες τα κατά-φορτα κηρύγματά σου με γνώσεις, με ενδιαφέροντα στοιχεία, επιστρά-τευες τεχνικές, συ-ναισθήματα, αλλά όχι για Εμένα. Για εσένα. Στην καρ-διά σου είχες εσέ-να και όχι Εμένα, τη δόξα σου και όχι τη δική Μου δόξα. Αν θυμάσαι, μέσα στο γραπτό Λόγο Μου το έλε-γα ξεκάθαρα, ότι «τους δοξάζοντάς Με θέλω δοξάσει». Δεν είδα κάπου στην καρδιά σου να έχεις πόθο για τη δόξα Μου, για τα σχέδιά Μου».


...για την καρδιά σου!

συμφωνούσα με όσα έλεγες στο κήρυγμά σου. Σε κοιτούσα από πάνω και έσβηνες, έγραφες, άλλαζες τις λέξεις, το χτέ-νιζες, το φρόντιζες, πρόσεχες τις εκφράσεις σου… και ούτε μία φορά δεν γύρισες να ρωτήσεις τη γνώμη Μου. Διάβαζες βιβλία, στόλιζες τα κατάφορτα κηρύγματά σου με γνώσεις, με ενδιαφέροντα στοιχεία, επιστράτευες τεχνικές, συναισθή-ματα, αλλά όχι για Εμένα. Για εσένα. Στην καρδιά σου είχες εσένα και όχι Εμένα, τη δόξα σου και όχι τη δική Μου δόξα. Αν θυμάσαι, μέσα στο γραπτό Λόγο Μου το έλεγα ξεκάθα-ρα, ότι «τους δοξάζοντάς Με θέλω δοξάσει», ( Α΄Σαμουήλ β΄30 ). Δεν είδα κάπου στην καρδιά σου να έχεις πόθο για τη δόξα Μου, για τα σχέδιά Μου.

»Θυμάσαι τότε που σου φανέρωσα την αμαρτία και το λά-θος δρόμο που είχαν πάρει οι αδελφοί σου και σε κάλεσα να υψώσεις τη φωνή σου, να διαμαρτυρηθείς, να υπηρετή-σεις την αλήθεια για χάρη Μου; Τι έκανες εσύ; Τι ανέβηκε στην καρδιά σου; Ο φόβος της απομόνωσης, το κόστος της περιθωριοποίησης, η ανάγκη σου για αναγνώριση. Κοίταξα την καρδιά σου για να δω πού πήγε η ευαισθησία σου για την αμαρτία, η αγάπη σου για το θέλημά Μου, η υπηρεσία της Αλήθειας Μου. Και δεν βρήκα τίποτα από όλα αυτά, για τα οποία ξεκινήσαμε μαζί. Βρήκα μια καρδιά γεμάτη αγάπη για σένα, για το όνομά σου, τη φήμη σου, την εικόνα σου προς τους γύρω. Πρακτικά σε ενδιαφέρει πολύ περισσότερο τι θα πουν οι άλλοι για σένα, παρά τι λέω Εγώ, ο Κύριος. Αντιλαμβάνεσαι πιστεύω τι δημιουργούν όλα αυτά στη δική Μου καρδιά…

»Αφήνουμε αυτήν την περιοχή και πάμε σε μια άλλη, τε-λείως διαφορετική. Θυμάσαι τα παιδιά που σου χάρισα. Δύο παιδάκια σαν τα κρινάκια της άνοιξης. Δεν πιστεύω να έχεις παράπονο. Κα έξυπνα και όμορφα και ήσυχα παιδάκια, με μαλακές, δεκτικές καρδούλες. Περίμενα και είχα τα μάτια Μου καρφωμένα στην καρδιά σου. Πότε θα Μου τα φέρεις να υπηρετήσουν τη δόξα Μου… Πότε θα ποθήσεις να τα δεις αναγεννημένα με μετάνοια, ταπείνωση και πίστη… Δεν έγινε ποτέ κάτι τέτοιο. Τα παιδιά πήραν το δρόμο τους, αγα-πούν τον κόσμο, καλοσπούδασαν, βγάζουν πολλά και καλά λεφτά, έχουν ωραία σπίτια, αυτοκίνητα, αλλά την ψυχή τους μάλλον θα την χάσουν, αν συνεχίσουν σ’ αυτό το δρόμο. Θυ-μάσαι να είχες τίποτα άλλο πρώτο στην καρδιά σου για τα παιδιά σου από τις σπουδές τους, τις δουλειές τους, τους μισθούς τους και κυρίως την προβολή και την καταξίωση τη δική σου; Εμένα με είχες για τις αμυγδαλές τους, τους


πυρετούς, τις εξετάσεις στο σχολείο, το διορισμό τους στο δημόσιο… Λυπάμαι που το λέω, αλλά όταν ήρθα να πάρω τα παιδιά σου για δικά Μου, στην υπηρεσία Μου, στην δόξα Μου, η καρδιά σου Μου είπε όχι… κι Εγώ έφυγα.

»Θυμάσαι τον καιρό που ήσουν αρραβωνιασμένος με την κατόπιν γυναίκα σου. Ωραία ήταν, Εγώ σας έβλεπα και χαι-ρόμουν. Περίμενα όμως και κοίταζα την καρδιά σου να Με βάλεις πρώτο στη ζωή σου και να βοηθήσεις και την αρρα-βωνιαστικιά σου να Με δει έτσι. Μάταια περίμενα. Δουλειά, μισθοί, προαγωγές, υγεία, τα σόγια, το σπίτι, και μετά δεύτε-ρο σπίτι… Και το περίεργο είναι ότι κάθε τόσο έφταναν στ’ αυτιά Μου λέξεις, φράσεις, όπως «Θεέ μας, Πατέρα μας Ου-

ράνιε, Κύριέ μας», κι Εγώ κοιτούσα παραξενεμένος και ρωτιόμουν σε ποιον απευθύνεστε, γιατί

Εγώ ποτέ δεν ένιωσα να με νιώθετε Πατέρα σας και Κύριό σας και Θεό σας. Φρόντισες η γυναί-κα σου να σου αρέσει εσένα, να σε εξυπηρετεί, να σε στηρίζει, να είναι αξιόλογη, να έχει καλή εικόνα στην κοινωνία, στους φίλους σας. Τώρα θα σου πω μια πολύ τραγική αλήθεια. Ποτέ

δεν την αγαπούσες τη γυναίκα σου. Εσένα αγαπούσες μόνο. Γιατί αν την

αγαπούσες πραγματικά, θα είχατε μαζί προσευχούλα κάθε μέρα, θα μελετούσα-

τε μαζί, θα της έλεγες την αλήθεια, έστω και αν πονούσε και αν είχε κόστος και για σένα και για

εκείνην. «Καθώς και ο Χριστός ηγάπησε την εκκλησίαν, και παρέδωκεν εαυτόν υπέρ αυτής,…δια να παραστήση αυτήν εις εαυτόν …δια να ήναι αγία και άμωμος,… », ( Εφεσίους ε΄25-27 ). Πότε το έκανες αυτό; Τελικά ξέρεις τι ψάχνω; Θέλω να δω αν Με έβαλες ποτέ στην καρδιά σου πρώτον και πάνω απ’ όλους και όλα, και δεν το βρίσκω. Εσύ μπορείς να Με διευκολύνεις;…

»Θυμάσαι όταν έπαιζες κιθάρα στους αδελφούς και έψαλ-λες και μετά που ηχογραφούσες κιόλας… ; Για Μένα υποτίθε-ται ότι έψαλλες, το παιδί Μου τον Ιησού Χριστό υμνούσες... Γιατί Εμείς δεν είμαστε πουθενά μέσα στην καρδιά σου; Και



μετά που έκανες εκείνη τη μικρή χορωδία που ύστερα μεγάλωσε και πλήθυνε, ήταν κακό που έψαχνα να δω τι έχεις στην καρδιά σου; Δεν βρήκα ούτε μια φορά Εμένα. Την ποιότητα βρήκα, το όνομά σου, τη φήμη σου, την επιτυχία, την αναγνώριση…, βρήκα ανταγω-νισμό, βρήκα φιλοδοξίες, αλλά το όνομά Μου δεν το βρήκα πουθενά στην καρδιά σου. Τώρα από αυτούς τους ωραίους ύμνους που έψαλλες, δεν έχει μείνει τί-ποτα για εδώ πάνω, για τη Βασιλεία Μου, αφού δεν ήταν τίποτα από αυτά για Μένα. Πονάω που σου το λέω, αλλά θα καούν όλα, θα εξαφανιστούν. Αυτό ισχύει στον Ουρανό. Ό,τι δεν ήταν από Εμένα και για Μένα, δεν έχει θέση στη Βασιλεία Μου. Βλέπεις Εγώ δεν κοι-τάζω τους ανθρώπους στα χέρια τι κάνουν, ούτε στα πόδια πόσο τρέχουν, ούτε στο στόμα τι λένε. Από την ώρα που θα γεννηθεί ο άνθρωπος, ένα Με ενδιαφέρει, η καρδιά του. Τι θα αγαπήσει και τι θα μισήσει. Πού θα διαθέσει το Ναι της και πού το Όχι της. Τι θα βάλει πρώτο και τι δεύτερο, τρίτο. Αν θα έρθει κάποια στιγμή να φωνάξει η καρδιά του, όπως τότε του αγαπημένου Μου πιστού μαθητή του Θωμά: «ο Κύριός μου, και ο Θεός μου», ( Ιωάννης κ΄28 ). Μάταια περίμενα. Δεν ήρθε ποτέ αυτή η στιγμή. Βασιλιάς και κύριος της καρ-διάς σου ήταν το εγώ και το εμένα. Γι’ αυτό τώρα τα βλέπεις και καίγονται όλα όσα έκανες και είπες, μπρο-στά στα μάτια σου.

»Θυμάσαι εκείνη τη φράση την τόσο αγαπημένη σας που την χρησιμοποιούσατε τόσο συχνά στους άλλους, αλλά και για τον ίδιο σας τον εαυτό, «δώσε την καρδιά σου στο Χριστό, να δώσεις την καρδιά σου στο Χριστό, έδωσα την καρδιά μου στο Χριστό…». Δεν ξέρω αν κα-ταλάβατε ποτέ τι μεγάλο πράγμα είναι να δώσεις την καρδιά σου σε κάποιον, να κλείσεις μέσα στην καρδιά σου κάποιον, να τον αγαπήσεις, να τον πιστεύεις. Εγώ πάντως δεν είδα ποτέ να Μου δίνεις την καρδιά σου, παρόλο που το έλεγες συχνά-πυκνά και το σύστηνες ένθερμα στους άλλους. Και αν θέλεις μία πληροφορία, τη φράση αυτή «δώσε την καρδιά σου στο Χριστό» την ακούω αμέτρητες φορές να τη λέτε μεταξύ σας επά-νω στη Γη, αλλά σε Μένα, μέχρι στιγμής, έχουν δοθεί ελάχιστες καρδιές να είναι πραγματικά δικές Μου, να Μου ανήκουν, να είμαι Εγώ ο Κύριός τους. Κατά τα άλλα και τώρα που μιλάμε εδώ επάνω στον Ουρανό,

...για την καρδιά σου!

«Ό,τι δεν ήταν από Εμένα και για Μένα, δεν έχει θέση στη Βασιλεία Μου. Βλέπεις Εγώ δεν κοιτάζω τους ανθρώπους στα χέ-ρια τι κάνουν, ούτε στα πόδια πόσο τρέχουν, ούτε στο στόμα τι λένε. Από την ώρα που θα γεννηθεί ο άνθρω-πος, ένα Με ενδι-αφέρει, η καρδιά του. Τι θα αγαπή-σει και τι θα μισή-σει. Πού θα διαθέ-σει το Ναι της και πού το Όχι της. Τι θα βάλει πρώτο και τι δεύτερο, τρίτο. Αν θα έρθει κάποια στιγμή να φωνάξει η καρδιά του, όπως τότε του αγαπη-μένου Μου πιστού μαθητή του Θωμά: ο Κύριός μου, και ο Θεός μου»


μπροστά στο θρόνο Μου, αν γινόταν να ακούσεις τι λέγεται επάνω στη Γη, πολλοί καλούν τους ανθρώπους να δώσουν την καρδιά τους σε Μένα και άλλοι τόσοι πιστεύουν ότι την έχουν δώσει ήδη σε Μένα… Πού είναι αυτές οι καρδιές, γιατί δεν έφτασαν ποτέ σε Μένα…;

»Μου φαίνεται ότι διαβάζω τη σκέψη σου. Πιστεύεις ότι η ελπίδα δεν χάθηκε ακόμα… Έχεις στο μυαλό σου την περί-πτωση της σωτηρίας «ως δια πυρός», ( Α΄Κορινθίους γ΄15), αλλά μάλλον δεν πρόσεξες καλά. Δεν είναι η δική σου περί-πτωση αυτή. Εσύ και ήξερες και γνώριζες, είχες φως, είχες αποκάλυψη δική Μου, είχες και χρόνο μπροστά σου να δεις καθαρά και να διορθώσεις την πορεία σου. Δεν έκανες τίπο-τα από αυτά. Το εδάφιο που θα λειτουργήσει στην περίπτω-σή σου είναι εκείνο που λέει: «Δεν θέλει εισέλθει εις την Βα-σιλείαν των Ουρανών πας ο λέγων προς Εμέ, Κύριε, Κύριε, αλλ’ ο πράττων το θέλημα του Πατρός Μου του εν τοις Ου-ρανοίς», ( Ματθαίος ζ΄21 ). Το εδάφιο που περιγράφει ακρι-βώς την περίπτωσή σου είναι το «Εάν τις δεν μείνη εν Εμοί, ρίπτεται έξω ως το κλήμα, και ξηραίνεται, και συνάγουσιν αυτά και ρίπτουσιν εις πυρ και καίονται», (Ιωάννης ιε΄6). Αν είχες ενδιαφερθεί να ακούσεις τη φωνή του Πνεύματός Μου του Αγίου, θα το ήξερες ότι αυτό το δρόμο είχες πάρει. Δυστυχώς θα τα χάσεις όλα και αιώνια. Ήθελα να γίνω Κύρι-ος στην καρδιά σου. Περίμενα όλη σου τη ζωή. Την καρδιά σου την κρατούσες σφιχτά κλειστή για σένα, για τις αγάπες σου, τις επιθυμίες σου, τα είδωλά σου. Από ό, τι βλέπεις, δεν έχεις θέση εδώ, μαζί Μου. Ρίξε μια ματιά γύρω σου και θα καταλάβεις. Τους βλέπεις όλους αυτούς που χαίρονται στη Βασιλεία Μου, λουσμένοι στη δόξα Μου; Είναι όλοι όσοι Με έκαναν Κύριό τους και Θεό τους, είναι όλοι όσοι Με έβα-λαν πρώτο και πάνω από όλους και όλα στην καρδιά τους, στη ζωή τους, είναι οι συσταυρωμένοι και συναναστημένοι, που πρόκριναν με την καρδιά τους να μη ζουν πλέον για τους εαυτούς τους, αλλά να ζουν για Εκείνον που πέθανε και αναστήθηκε γι’ αυτούς, ( Β΄Κορινθίους ε΄15 ). Είναι όλοι οι δικοί Μου πιστοί, ο λαός Μου , οι κληρονόμοι της δόξας Μου. Βλέπεις να έχει κανένα κοινό σημείο η καρδιά σου με την καρδιά των δούλων Μου…;»

Η σιγή απλώθηκε τραγική. «Ο δε εφιμώθη», ( Ματθαίος κβ΄12 ) …και απομακρύνθηκε σιωπηλός και μόνος αιώνια.



Εισαγωγή

Η επιστολή προς Ρωμαίους γράφτηκε το 58 ή 59 μ.Χ. στην Κό-ρινθο, όταν επρόκειτο ο απόστολος Παύλος να ταξιδέψει στην Ι ε ρου-σα λήμ, για να φέρει μαζί του τη βοήθεια από τους πι στούς, οι ο ποί οι κατοικούσαν στην Αχαΐα και τη Μακεδονία (κεφ. ιε΄25-28, συγκρ. και κεφ. ις΄1 – οι Κεγχρεές ήταν ένα από τα λιμάνια της Κο ρίνθου). Ο ίδιος ο απόστολος Παύλος μέχρι τότε δεν είχε βρε θεί ποτέ στη Ρώ-μη, αν και επιποθούσε «από πολλών ε τών» να δει τους πι στούς εκεί.

Για το πώς άρχισε το έργο στη Ρώ μη και ποια μέσα χρη σιμοποίησε ο Θεός μέχρι την εδραίωση της εκκλησίας εκεί, δεν υπάρχουν βέβαια στοιχεία. Συνήθως γί νε ται η υπόθεση, πως κάποιοι Ιουδαίοι οι οποίοι κα-τοικούσαν στη Ρώμη εί χαν πλη ροφορηθεί στα ετήσια ταξίδια τους για τις εορτές στην Ι ε ρου σαλήμ, και πως αυτοί έφεραν στη μεγάλη πρωτεύουσα του κό σμου τις ειδήσεις περί του Ιησού. Πάντως είναι σίγουρο, ότι δεν μπορεί να ήταν ούτε ο απόστολος Παύλος ούτε ο απόστολος Πέτρος, οι απόστολοι της περιτομής. Και οι δυο αυτοί άνθρωποι ήρθαν στη Ρώμη μό λις λί γα χρόνια πριν το μαρτυρικό τους θάνατο, ο οποίος και τους βρή-κε τότε.

Δεν είχαν οριστεί από τη σοφία του Θεού τα πράγματα έτσι, ώ στε ει-δικά στη Ρώμη να μπορέσει χωρίς αποστολική εργασία να υ πάρξει μια εκκλησία, όπως συνέβαινε σε πολλές άλλες, πο λύ πιο ασήμαντες πόλεις, όπως είναι η Έφεσος, η Κόρινθος, οι Φίλιπποι κ.λπ.; Δεν έδωσε ιδιαίτερα αυτή η περίσταση την α φορ μή για μια τόσο αναλυτική γραπτή εξήγηση

«Σκέψεις επί της επιστολής προς Ρωμαίους»

ΜΕΡΟΣ

1ο


Η προς Ρωμαίους...

για τη φυσική κα τά στα ση του ανθρώπου, για τη δυναμική επέμβαση του Θεού με το Ευαγγέλιο, για τη δικαίωση του πιστού δια του θανάτου και της ανάστασης του Ιησού Χριστού κ.λπ.; Εάν ο απόστολος είχε έρ θει νω-ρίτερα στη Ρώμη, καθώς είχε την πρόθεση, φυσικά θα εί χε μεταφέρει προφορικά στους πιστούς στη Ρώμη όσα βρί σκου με καταγεγραμμένα τώρα στην επιστολή του. Ταυτόχρονα ο Θε ός άφησε τις συνθήκες στη Ρώμη να διαμορφωθούν έτσι, ώ στε να καταστεί αναγκαία μια τέτοια εμβαθυντική και αναλυτική ε ξή γηση των βασικών αληθειών του Ευαγ-γελίου. Διότι μολονότι η εκ κλησία στη Ρώμη θα αποτελείτο κυρίως από χριστιανούς, οι οποίοι είχαν έρθει από την ειδωλολατρία, υπήρχε α ναμ-φί βο λα μεταξύ τους κι ένα αρκετά μεγάλο μέρος αναγεννημένων Ι ου-δαί ων, και μεταξύ αυτών κάποιοι οι οποίοι ζητούσαν να εισ αγάγουν ένα νομικό πνεύμα – «μη εγγίσης, μη γευθής κ.λπ.» – ε νώ οι πιστοί από τους πρώην ειδωλολάτρες είχαν τον κίν δυ νο, να εξηγούν το Λόγο με μια σαρ-κική ελευθερία. Έτσι δη μι ουρ γή θηκαν δυσάρεστες τριβές, οι οποίες όχι μόνον επέφεραν φι λο νι κί ες και σχίσματα, αλλά αποτελούσαν κίνδυνο και για την α λή θεια.

Κατά τον ορισμό του κανόνα των Αγίων Γραφών δόθηκε η πρώ τη θέση μεταξύ των επιστολών των αποστόλων στην ε πι στο λή προς Ρωμαίους, αν και χρονολογικά δεν γράφτηκε πρώτη. Οι ε πι στο λές προς Θεσσαλονικείς, Γα-λάτας και Κορινθίους είχαν γρα φτεί νωρίτερα. Ο λόγος γιατί δόθηκε σ‘ αυτήν την επιστολή η πρώ τη θέση, προ κύπτει μερικώς ήδη από τα μόλις ειπωμένα.

Όσον αφορά τη σχέση του ανθρώπου προς τον Θεό, ε ξη γούν ται στη Γραφή δυο μεγάλα θέματα. Αφ‘ ενός είναι ο άν θρω πος με την ευθύνη του απέναντι στον Θεό, και αφ‘ ετέρου η βου λή της χά ριτος του Θεού απέναντι στον άνθρωπο. Το πρώτο α πει κο νί στη κε στον πρώτο άνθρωπο, τον Αδάμ, το δεύτερο στον δεύ τερο άν θρωπο, τον έσχατο Αδάμ, στον Ιησού Χριστό, τον Υιό του Θε ού. Τον πρώτο άνθρωπο, πλασμένο με ει-λικρίνεια και α γνό τη τα, τον τοποθέτησε αθώο στον κήπο της Εδέμ, της οποίας τα δυο δέν δρα, το δένδρο της ζωής και το δένδρο της γνώσεως του καλού και του κακού, σηματοδοτούν τη δυνατότητα μιας ζωής χω-ρίς τέ λος για τον άνθρωπο, και την ευθύνη του ανθρώπου α πέ ναντι στον Θεό. Αντί ο άνθρωπος να τηρήσει την εξάρτησή του από τον Θε ό, για να μπορέσει να ζήσει έτσι αιώνια στη γη, ε πα ναστάτησε κα τά του Θεού, παρέβη την εντολή Του κι έχασε έ τσι τη ζωή και την αθωότητα. Κι όταν αργότερα στο νόμο του Σι νά τέθηκε ξανά ζή τημα σχετικά με τη ζωή και την ευθύνη, ο άν θρω πος παρέβη το νόμο και τέθηκε υπό την κατάρα και την κρί ση. Κι όταν τελικά ο Θεός με απέραντη αγαθότητα εμ φα νί στη κε


...επιστολή

στο πρόσωπο του Υιού Του σ’ αυτόν τον κόσμο, ο άνθρωπος α ποκάλυψε τη χα μένη, χωρίς ελπίδα κατάστασή του α πορ ρί πτον τας την αγάπη του Θεού και δείχνοντας την πικρή έχθρα του κατά του Χριστού. Έ τσι είχε πε-ράσει ο καιρός δοκιμασίας για τον άνθρωπο. Δεν α πο δείχθηκε μόνον ως διεφθαρμένος, χωρίς δυ νατότητα θε ρα πεί ας, αλλά αποδείχθηκε επίσης ως εχθρός του Θε ού και πε ρι φρο νη τής της χάριτός Του. Δεν έμενε τίποτε άλ λο παρά η κρίση. Κα θώς βάδιζε προς το σταυρό είπε ο Κύ ρι ος: «Τώρα είναι κρίσις του κόσμου τούτου».

Είναι καλό να το κατανοήσουμε καλά. Αυτό μας δείχνει τη βά ση, πάνω στην οποία στηρίζε-ται ολόκληρη η επιστολή προς Ρω μαί ους, και μας αφήνει να καταλάβουμε, γιατί τέθηκε στην αρ χή των επιστολών. Προ πάντων εξηγεί το σπουδαίο ερώτημα, πώς μπο ρούσε ν’ αποκατασταθεί η για πάντα κατεστραμμένη σχέ ση προς τον Θεό με μια νέα βάση, όσον αφορά τον άν θρω πο.

Με ποιον τρόπο έγινε λοιπόν αυτή η αποκατάσταση; Αφού ο άν θρωπος απέδειξε από κάθε άποψη την ενοχή, την αμαρτία και την έχθρα του απέναντι στον Θεό, καθώς είδαμε, και έπρεπε τώ ρα να φέρει τις συνέπει-ες της πτώσης του, επενέβη ο Θεός. Το ση ματοδοτούσε ήδη η αναγγελία, πως το σπέρμα της γυναικός θα συνέτριβε το κεφάλι του φιδιού. Εκπλη-ρώθηκε σε ύστερες μέ ρες η επαγγελία, η οποία δόθηκε στον Αβραάμ, ότι εν τω σπέρ μα τί του (εν τω Χριστώ) θα ευλογούνταν όλοι οι λαοί της γης. Ε κεί νο το οποίο δεν μπορούσε σε καμία περίπτωση να κάνει ο νό μος, μο-λονότι ήταν άγιος, δίκαιος και καλός, έκανε ο Θεός «πέμ ψας τον εαυτού Υιόν με ομοίωμα σαρκός αμαρτίας και περί α μαρ τίας, κα τέκρινε την αμαρτίαν εν τη σαρκί» (κεφ. η΄ 3). Ο Χρι στός αν τα πο κρίθηκε σ’ ολόκλη-ρη την ευθύνη μας, όχι μόνον παίρ νοντας ε πά νω Του στο σταυρό τις αμαρτίες μας, αλλά και γε νόμενος α μαρ τία δόξασε τον Θεό πλήρως όσον αφορά την α μαρ τία και α πέ κτησε για μας ζωή και δόξα.

Ας προσέξουμε από την αρχή, ότι η επιστολή προς Ρω μαί ους, αν και μας παρουσιάζει πληρέστατα το Ευαγγέλιο του Θε ού, δεν υπερβαίνει τα αναφερθέντα όρια. Μόνον υπαινικτικά βρί σκου με στην επιστολή προς Ρωμαίους την προ καταβολής κό σμου αποφασισμένη βουλή του Θεού, η οποία καθιστά τον πι στεύ ον τα ενώπιον του Θεού άγιο και άμωμο εν αγάπη, και η ο ποί α του δίνει ήδη τώρα μια θέση στα επουράνια εν Χρι-στώ. Ε πί σης το μυστήριο του Χριστού και του σώματός Του, της Εκ κλη-σί ας Του, και το μυστήριο της δοξασμένης Κεφαλής της νέας κτί σης, η οποία Κεφαλή κάθεται στα δεξιά του Θεού. Όλα εκείνα δη λα δή, τα ο ποία ο απόστολος αποκαλεί ευχαρίστως δικό του Ευ αγ γέλιο, αν τίθετα προς τους άλλους αποστόλους. Εάν θέλουμε να γνω ρί σου με αυτή τη βουλή,


τότε πρέπει να στραφούμε στην ε πιστολή προς Εφεσίους, ενώ η επιστολή προς Κολοσσαείς πε ρι γράφει πε ρισσότερο τη ζωή ενός αναστημένου εν πίστει αν θρώ που.

Η επιστολή προς Ρωμαίους θεωρεί τον χριστι-ανό ως άν θρω πο, ο οποίος ζει σ’ αυτή τη γη και ο οποίος έχει το Άγιο Πνεύμα, ώ στε γι’ αυτόν, ως «κεκρυμμένον εν Χριστώ», να μην υπάρχει «ουδεμία κατάκρισις». Η ενοχή του εξαλείφθηκε, η αμαρτία του κρί θηκε, και δικαιωμένος δια του έργου του Χριστού έχει ειρήνη με τον Θεό και έχει κληθεί να περιπατεί «εν καινότητι ζωής», μά λι στα να παραστήσει το σώμα του «θυσίαν ζώσαν, αγί-αν, ευ ά ρε στον εις τον Θεόν».

Η επιστολή μας δεν τον θεωρεί όμως ακόμη α ναστημένο εν Χριστώ. Ο απόστολος βγάζει το συμπέρασμα: «Ε άν εγίναμεν σύμφυτοι με αυτόν κατά την ομοιότητα του θα νά του αυτού, θέλομεν είσθαι και κατά την ομοιότητα της α να στά σεως» (κεφ. ς΄5), δεν προχωράει όμως περισσότε-ρο. Όπως α να φέραμε παραπάνω, αυτή η αλήθεια βρίσκεται στην επιστο-λή προς Κολοσσαείς. Επαναλαμβάνω: εκείνο το οποίο μας πα ρου σι άζεται στην επιστολή προς Ρωμαίους, είναι το έργο της χά ρι τος του Θεού για τη δικαίωση του αμαρτωλού δια του θανάτου και της ανάστασης του Ιησού Χριστού, καθώς και η α ποδοχή του πιστού εν Χριστώ, ώστε να μπορεί να φαίνεται «εν Χριστώ», ζώντας όμως σ’ αυτή τη γη, αν και όχι πλέον ως άν θρω πος «εν τη σαρκί», αλλά «εν Πνεύματι», γιατί κατοικεί μέσα του το Πνεύμα του Θεού.

Ο πιστός εδώ δεν θεωρείται «νέα κτίσις», μολονότι γνω ρί ζου με από άλλα σημεία της Γραφής, ότι αυτό συμβαίνει και ότι η νέα ζω ή, την οποία έχει, ανήκει στη νέα αυτή κτίση. Η νέα κτίση α πο τε λεί μέρος της βουλής του Θεού, και δεν την βρίσκουμε, όπως εί παμε, στην επιστολή προς Ρωμαίους. Ο άνθρωπος είναι ένα υ πεύ θυνο πλάσμα σ’ αυτόν τον κόσμο και αντιμε-τωπίζεται ως τέ τοιο. Το έργο του Χριστού ανταποκρίθηκε στην ευθύνη του, και τώ ρα βρίσκεται ο πιστός σ’ αυτόν τον κόσμο, ενώ το σώμα του εί ναι ναός του Αγίου Πνεύματος και η αγάπη του Θεού εκ χύ θη κε δι’ αυτού του Πνεύματος στην καρδιά του. Σωσμένος με ελ πί δα, εί ναι τώρα ευάρεστος στον Θεό, καυχάται για την ελπίδα της δό ξας του Θεού, είναι υιός Θεού και ως τέτοιος είναι κληρονόμος του Θε ού και συγκληρονόμος του Χριστού, αλλά δεν θεωρείται α να στη μένος μετά του Χριστού, μεταφερόμενος στα επουράνια εν Χρι στώ, αλλά καλείται να υποφέρει εδώ κάτω μαζί με τον Χρι στό, ώστε στο τέλος της πορείας του να δοξαστεί μαζί Του.Rudolf Brockhaus (Συνεχίζεται στο επόμενο τεύχος)

Μετ.: Ιωνάς Ζάϊντελ

Η προς Ρωμαίους...


Ο Rudolf Brockhaus γεννήθηκε στις 13 Φεβρουαρίου 1856 στο Elberfeld και ήταν το πέμπτο από τα δεκατρία παιδιά της οικογένειας. Οι γονείς του ήταν ο Carl Brockhaus και η Emilie, το γένος Löwen. Εκεί επισκέφθηκε ένα ανώτερο σχολείο και στράφηκε μετά στην οικο-δομή, στην οποία εκπαιδεύτηκε στην επιχείρηση Gottlieb Scheidt στο Mülheim. Λόγω έλλειψης παραγγελιών σ’ αυτήν την επιχείρηση έπρεπε να συνεχίσει την εκπαίδευσή του στην επιχείρηση Seeger & Frese του Elberfeld. Στην εταιρία Scheidt γνώρισε όμως τη μέλλουσα γυναίκα του, Therese Scheidt, τη μόνη θυγατέρα του αφεντικού του. Παντρεύτηκαν το 1881. Στο πρόσωπό της βρήκε μια πιστή, ευσεβή σύντροφο της ζωής, η οποία μαζί του αντιμετώπισε τις δυσκολίες και τις δοκιμασίες στην κοι-νή πορεία τους. Από το γάμο τους απέκτησαν δώδεκα παιδιά.

Μολονότι ο Rudolf Brockhaus από νωρίς γνώρισε από τον πατέρα του το σωτήριο άγγελμα του σταυρού του Ιησού Χριστού, για πολύ καιρό δεν μπορούσε να χαρεί τη βεβαιότητα της σωτηρίας. Είχε γνώση για τη δύναμη της αμαρτίας στη ζωή του, για τη δική του αδυναμία και ανικα-νότητα να ξεφύγει από την αμαρτία και επίσης για το τετελεσμένο έργο του Κυρίου Ιησού στο σταυρό. Γνώριζε και πίστευε, κι όμως η συνείδησή του δεν είχε ησυχάσει και η καρδιά του δεν ήταν ακόμη σε ειρήνη με τον Θεό. Όταν, την περίοδο αυτή – ήταν ήδη μεγαλύτερος των 15 ετών – γύ-ρισε ένα βράδυ αργά στο σπίτι και χρειάστηκε να περιμένει πολλή ώρα το άνοιγμα της πόρτας, τον κατέλαβε ο τρομερός φόβος, μήπως ήρθε ο Κύριος, άρπαξε τους αγαπημένους Του και τον άφησε πίσω.

Αλλά ο Θεός απαντά στον καθένα, ο οποίος Τον αναζητεί με ειλικρί-νεια. Έτσι και ο Rudolf Brockhaus έλαβε σύντομα μια απάντηση στα ερωτήματά του. Μετά από κάποια συνάθροιση ο Rudolf πήγε στη μη-

Rudolf Brockhaus (1856 - 1932)

Βιογραφικό


Βιογραφικό

τέρα του και είπε: «Μητέρα, τώρα μπορώ και εγώ να πιστεύω». Συγκι-νημένη άκουσε η μητέρα αυτή τη μαρτυρία του γιου της με δάκρυα χαράς στα μάτια της. Μετά απ’ αυτή τη μαρτυρία γέμισε η καρδιά του με χαρά. Όπως εξηγούσε ο ίδιος αργότερα, άκουσε ως εξής την αλήθεια του Λόγου: «Με την καρδίαν πιστεύει τις προς δικαιοσύνην, και με το στό-μα γίνεται ομολογία προς σωτηρίαν» (Ρωμαίους ι΄10).

Μετά τη στρατιωτική του υπηρεσία σε ένα σύνταγμα «Grenadier» στην Στουτγάρδη, ο Κύριος τον κάλεσε να διαθέσει το χρόνο και τη δύναμή του εντελώς σ’ Αυτόν. Στο πατρικό του σπίτι είχε γνωρίσει από νωρίς τα πολλαπλά καθήκοντα, τα οποία είχε να εκπληρώσει ο πατέρας του στον εκδοτικό οίκο και στη δραστηριότητά του με το Ευαγγέλιο μεταξύ των πιστών. Ενώ ο πατέρας του ήταν συχνά σε ταξίδια, για να επισκέπτε-ται συνέδρια, τις πολλές συναθροίσεις και μεμονωμένους αδελφούς, ο Rudolf Brockhaus αφοσιώθηκε αρχικά στις υποχρεώσεις όσον αφορά την έκδοση των μηνιαίων περιοδικών του «Samenkörner» («Σπόροι»), ενώ αργότερα προστέθηκε και το περιοδικό «Αγγελιαφόρος της σω-τηρίας εν Χριστώ». Μαζί με τον Φιλόλογο αρχαίων γλωσσών Dr. Alfred Rochat από την Στουτγάρδη, άρχισε να βοηθά επίσης στην επεξεργασία του κειμένου της Παλαιάς Διαθήκης της «Βίβλου του Elberfeld».

Ο πατέρας, ο οποίος κατάλαβε τα πνευματικά χαρίσματα του γιου του, εισήγαγε κι αυτόν όλο και περισσότερο στη διακονία των ταξιδιών με μεγαλύτερους αδελφούς στο έργο του Κυρίου. Επισκεπτόταν μαζί τους αδελφούς στα σπίτια, υπηρετούσε ήδη εδώ κι εκεί στις συναθροί-σεις και μπορούσε να χρησιμοποιήσει όλο και περισσότερο τα χαρίσμα-τα του Θεού στην υπηρεσία στους αδελφούς.

Ο Κύριος Ιησούς είχε προικίσει τον Rudolf Brockhaus με ιδιαίτερο τρόπο με το χάρισμα του διδασκάλου. Ανάμεσα στους πιστούς του Χρι-στού είχε την εικόνα ενός ταπεινού μάρτυρα του Θεού, ο οποίος έλαβε χάρη απ’ Αυτόν. Οι εξηγήσεις του ήταν πάντοτε θεμελιωμένες και συ-γκροτημένες, ενώ κάθε λόγος του ήταν ζυγισμένος. Από τα λόγια του εκφραζόταν η αγάπη προς τον Κύριό του και η ασίγαστη φροντίδα για τους δικούς Του. Μπορούσε επίσης να εξηγήσει και τα ανώτερα και δυ-σκολότερα πράγματα με απλά και λιτά λόγια.

Ήταν συγγραφέας, στον οποίο συνδεόταν η μεγάλη νόηση της αλήθει-ας με την ικανότητα της καθαρής παρουσίασης και ο οποίος έτσι απο-δείχθηκε ένας μεγάλος διδάσκαλος. Οι «Σκέψεις επί της επιστολής προς Ρωμαίους» εκδόθηκαν αρχικά στον «Αγγελιαφόρο» (19291931).

Στις 19 Σεπτεμβρίου 1932 ο Rudolf Brockhaus αναχώρησε εν ειρήνη προς τον Κύριό του.

Ξεκίνησε νεαρός στην υπηρεσία του Κυρίου και κρατήθηκε κοντά στην Αγία Γραφή με πιστότητα σ’ ολόκληρη τη ζωή του.

(Βασισμένο στο αναλυτικό βιογραφικό του Γερμανού Arend Remmers)


ΓΙΑ ΝΑ ΣΤΡΕΨΟΥΜΕ ΤΙΣ ΚΑΡΔΙΕΣ ΜΑΣ ΣΤΟΝ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟ ΠΟΥ ΑΝΑΓΕΝΝΑ ΚΑΙ ΑΓΙΑΖΕΙ

ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΕΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ «ΛΟΓΙΑ ΖΩΗΣ»:ΤΑΧΥΔΡΟΜΙΚΗ ΘΥΡΙΔΑ 50438/14110 Ν. ΗΡΑΚΛΕΙΟ - ΕΛΛΑΣ

e-mail: [email protected]

Όλα τα τεύχη του περι-οδικού ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ του 2009, δεμένα σε έναν πολύ όμορφο και περιποι-ημένο τόμο, για να τον έχετε στη βιβλιοθήκη σας, ώστε να ανατρέξετε σ’ αυτόν όποτε θέλετε ή χρειάζεστε.

Περιλαμβάνει μεγάλη ποικιλία θεμάτων, όπως σοβαρές, βαθιές αναλύσεις σύγχρονων τάσεων και ρευμάτων, εσχα-τολογικά θέματα, ανάλυση της Αγίας Γραφής, επίκαιρα σχόλια, ιστορίες, χριστιανικό θέατρο, ποίηση.

Eίναι ένα θαυμάσιο δώρο για φίλους, αδελφούς, συνεργάτες, παιδιά, εγγόνια.

Μπορείτε να μας παραγγείλετε όσα αντίτυπα θέλετε, να σας τα στείλουμε ταχυδρομικώς.

ΚΥΚΛΟΦΟΡΗΣΕ Ο ΤΟΜΟΣ ΤΟΥ 2009


Διάβαζα πως κατηγόρησαν τον Μπίλυ Γκράχαμ , πως τα πνευματικά, την υπόθεση της αγάπης του Θεού, όλα, τα κατέ-βασε σ’ ένα πολύ χαμηλό επίπεδο και πως η συμπεριφορά του ήταν σαν συμπεριφορά πλασιέ. Δεν νομίζω πως μια τέτοια παρα-τήρηση μπορεί να σταθεί σαν κατηγορία. Και αν θα θέλαμε να δώσουμε μια συνέχεια στην παρατήρηση αυτή, που θέλει τους υπηρέτες του Ευαγγελίου σαν πλασιέ εμπορευμάτων, τότε και το Ευαγγέλιο δεν είναι παρά ένα μεγάλο και πλούσιο «προσπέκτους» των επαγγελιών, δηλαδή του τι μπορεί να κάνει ο Θεός στη ζωή μας, όταν Του αφήσουμε, Του εμπιστευθούμε την καρδιά μας.

Πολλές φορές ανάμεσα στους υπηρέτες τού Ευαγγελίου ένα σκληρό και πολύ οδυνηρό ερώτημα διαπερνά την καρδιά τους και δηλητηριά-ζει τη ζωή τους. «Γιατί οι επαγγελίες του Θεού δεν πραγματώνονται;» Ο Λόγος του Θεού μιλάει για καρποφορία, και μας λέει πως φέρνει καρπό πολύ κάθε κλήμα που μένει ενωμένο μ’ Αυτόν. Και μας μιλάει για καρπο-φορία, όχι με αόριστο τρόπο, μα με νούμερα, με συντελεστές καρποφο-ρίας, θα μπορούσαμε να πούμε για 30, για 60 και για εκατό. Ένα σπυρί σιτάρι φέρνει τριάντα σπυριά, εξήντα σπυριά, εκατό σπυριά. Η δική μας καρποφορία σε ποια επίπεδα βρίσκεται;

ΦλέγομαιΦλέγομαιΦλέγομαι

«Τις ασθενεί, και δεν ασθενώ; τις σκανδαλίζεται, και εγώ δεν φλέγομαι;»

(Β΄ Κορινθίους ια΄ 29)


Φλέγομαι

Ξεκάθαρα, ο Κύριος μας λέει, πως ο Λόγος του Θεού, για να φέρνει αποτελέσματα, είναι ανάγκη να έχει τη σύσταση του Κυρίου, γιατί «ο Κύριος είναι ο συνιστών». Και αφού τα αποτελέσματα είναι φτωχά στη διακονία μας, τότε βγαίνει το συμπέρασμα, πως ο Κύριος δεν προσυπογράφει, δεν επι-κυρώνει την προσφορά μας.

Κάποτε, σε κάποια βιβλικά μαθήματα, ρώτησα τους μαθητές, αν αποστηθίζαμε ένα από τα κηρύγματα του Moody, που είναι γνωστά και γραμμένα, και τα κάνα-με με όμορφο τρόπο στους ακροατές των εκκλησιών μας, θα είχαμε τα ίδια αποτελέσματα; Θα σωζόντου-σαν τόσες ψυχές όσες όταν τα ίδια λόγια βγαίνανε από το στόμα τού Moody; Κανένας δεν μπορούσε να δώσει θετική απάντηση.

Υπηρετούμε τον Κύριο με έναν τρόπο ψυχρό, υπη-ρεσιακό, καθηκοντολογικό. Νιώθουμε πως έχουμε μια υποχρέωση να βαραίνει επάνω μας και κοιτάζουμε να την τακτοποιήσουμε, να τη βγάλουμε από πάνω μας. Πηγαίνουμε και λέμε αυτά που έχουμε ετοιμάσει και τα λέμε και τα ρίχνουμε στους ακροατές , όπως πηγαί-νει η νοικοκυρά και ρίχνει το καλαμπόκι στις κότες.

Πόσο διαφορετικά υπηρετούσε ο απόστολος Παύ-λος τις ψυχές, που ο Κύριος του χάρισε να τις διακονή-σει! Ήταν κάτι που ο ίδιος το ομολόγησε και το έφερνε στη μνήμη των ακροατών του, στους πρεσβυτέρους της εκκλησίας της Εφέσου, που τους μίλησε κατεβαί-νοντας στην Ιερουσαλήμ. «Ενθυμούμενοι ότι τρία έτη νύκτα και ημέραν δεν έπαυσα νουθετών μετά δακρύ-ων ένα έκαστον.» (Πράξεις Αποστόλων κ΄ 31)

A) Μέρα και νύχτα. Ξέρουμε πως η νύχτα είναι η πε-ρίοδος, που ο άνθρωπος ξεκουράζεται από το μόχθο της ημέρας. Ο απόστολος Παύλος πήγαινε τη νύχτα και έβρισκε τις ψυχές και τις οικοδομούσε ή τις παρηγορούσε και άλλοτε πάλι δεχόταν τις ψυχές στην καμαρούλα του. Τις δεχόταν και μιλούσε μαζί τους μέχρι το πρωί. Η ανατολή του ήλιου τον έβρισκε δίπλα σε κάποια ταλαιπωρημένη ψυχή. Ποτέ δεν ανέβαλλε. Σήμερα οι άνθρωποι, που από τον Θεό έχουν αναλάβει αυτό το έργο, πόσο διαφορετικά το αντιμετωπί-ζουν, το αντιμετωπίζουμε. «Πάρε με στο τηλέφωνο». «Θα σε συναντήσω την επόμενη Κυριακή και τα λέμε». Και συνήθως αυτό γίνεται εκεί, στα σκαλοπάτια της εκκλησίας. Ύστερα

Ο Λόγος του Θεού μιλάει για καρποφορία, και μας λέει πως φέρ-νει καρπό πολύ κάθε κλήμα που μένει ενωμένο μ’ Αυτόν. Και μας μιλάει για καρ-ποφορία, όχι με αόριστο τρόπο, μα με νούμερα, με συντελεστές κ α ρ π ο φ ο ρ ί α ς . Ένα σπυρί σιτά-ρι φέρνει τριάντα σπυριά, εξήντα σπυριά, εκατό σπυριά. Η δική μας καρποφορία σε ποια επίπεδα βρίσκεται;


τις σκανδαλίζεται, ...

από μια μέρα κουραστική, και το βράδυ, όλο το βράδυ, το διέθετε για τις ψυχές που είχαν ένα παράπονο, ένα πρόβλη-μα, μια απορία.

B) Ένα έκαστον. Είναι αδυναμία μας να μιλάμε στα πλήθη, και εκστασιαζόμαστε όταν βρισκόμαστε μπροστά σε πολλούς ανθρώπους. Μας αρέσει να μιλάμε σαν τον Μπίλυ Γκράχαμ μπροστά στα πλήθη. Μα οι ψυχές σώζονται μια – μια χωριστά. Κάποτε, αρχάριος στη διακονία του Ευαγγελί-ου, μαζί με έναν δόκιμο και μεγάλο στην ηλικία υπηρέτη του

Θεού, ταξιδεύαμε με το λεωφορείο της Κοκκινιάς και μου ανέφερε πως σε μια εκκλησία, κεντρική τότε, ένας υπηρέτης του Ευαγγελίου μιλούσε Κυριακή βράδυ σε τρεις μόνο ψυχές. Εκείνος το αποδοκίμαζε αυτό και το έβρισκε άπρεπο. Μα για μένα ήταν τότε μια απάντηση του Θεού. Έχω ακούσει για ανθρώπους του Θεού, που ταξίδεψαν μεγάλες αποστάσεις, για να μιλήσουν στο τέλος μπροστά σε μια μόνο ψυχή. Μα μια ψυχή, ο Λό-γος του Θεού μας λέει πως αξίζει όσο ο κόσμος όλος.

Γ ) Μετά δακρύων. Αυτό το «μετά δακρύων», περισσότερο μπορούμε να το φανταστούμε. Πάντα τα μάτια του ήταν υγρά γι’ αυτούς. Προσευχότανε γι’ αυτούς και πονούσε η ψυχή του και τα μάτια του ήταν πάλι υγρά. Τα όσα τους έλεγε συνοδεύονταν με δάκρυα πόνου. Τους μιλούσε και τους προέτρεπε για διάφορα θέματα και τα μάτια του είχαν δάκρυα. Οι άνθρωποι αυτοί, οι ψυχές, πώς θα μπορούσε να είναι διαφορετικά, είχαν προβλήματα, είχαν πτώσεις, είχαν δράματα, ίσως είχαν και συγκρούσεις. Στην κατάστα-σή τους αυτή δεν έμενε απαθής και ψυχρός θεατής. Πονούσε μαζί τους και σαν τους μιλούσε, έκλαιγε.

Σκεφθείτε για τον καθένα και την κάθε μια περίπτωση να δακρύζει. Θα ’πρεπε να κλαίει συνέχεια. Μπορεί να ήταν κι έτσι. Αυτό δεν έχει καμιά σημασία. Πόσες φορές τα κη-ρύγματα δεν έχουν ένα ψυχρό ακαδημαϊκό στυλ, κι αυτό παρμένο εξ αντιγραφής από κάπου αλλού; Πόσες φορές δεν είναι γεμάτα από περίτεχνα στοιχεία και επιχειρήματα και περιμένουμε με αυτά να αλώσουμε τις ψυχές; Δεν υπάρχει καρδιά που να πονά και να κλαίει.

Είχα διαβάσει για ένα δάσκαλο του Κυριακού σχολείου, που είχε αδρά χαρακτηριστικά και ήταν δύσμορφος, μα που σαν τελείωνε τη διακονία του στα παιδιά, τα αγκάλιαζε όλα με τις χερούκλες του, καμιά δεκαριά παιδιά, και προ-

Γιατί υπάρχει στειρότητα στη μαρτυρία μας; Γιατί η σοδειά, η καρποφορία είναι τόσο φτωχή; Η απάντηση βρίσκε-ται στη σύγκριση του εαυτού μας και της πολιτείας μας, με το «φλέγο-μαι» του αποστό-λου Παύλου. Αυτή είναι η αιτία της φτώχειας σε καρ-πούς, της μαρτυ-ρίας μας.


...και εγώ δεν φλέγομαι;

σευχόταν και τα δάκρυά του πέφτανε στα κεφαλάκια των παιδιών καυτά. Όλα τα παιδιά, παιδιά των δακρύων, πίστε-ψαν στον Χριστό.

Δ) Ποιος ασθενεί και δεν ασθενώ; Η αγάπη του για τις ψυχές τον έκανε να ζει τη δική τους κατάσταση. Ψυχικά και σωματικά. Τι να πούμε, που η αγάπη μας φτάνει στο σημείο να ξεχνάμε και μια ειδική, ατομική προσευχή να κάνουμε για τον αδελφό μας, που είναι δίπλα μας; Λένε για μια κατη-γορία δίδυμων αδελφών, που είναι από το ίδιο ωάριο, πως παρουσιάζουν κάτι περίεργα φαινόμενα ομοιοπαθητικής και όταν το ένα παιδί είναι άρρωστο και υποφέρει, το άλλο, και αν βρίσκεται ακόμα μακριά, αισθάνεται δυσφορία. Αν το Πνεύμα το Άγιο μας έχει αναγεννήσει και μας έχει κάνει αδέλφια, τότε είναι τόσο φυσικό να πονάμε και να νιώθουμε ασθενείς μαζί με τα αδέλφια μας.

Ε) Ποιος σκανδαλίζεται και εγώ δεν φλέγομαι; Πόσο ζωντανό είναι αυτό. Όταν ένας αδελφός μου σκανδαλίζεται, όχι από μένα, από οποιαδήποτε αιτία, νιώθω να με ζώνουν φλόγες απ’ όλες τις μεριές. Η απάθεια που χαρακτηρίζει τις θρησκείες της ανατολής και ιδίως το Βουδισμό, δεν έχει κα-μιά σχέση με την πίστη στον Χριστό. Τα σκάνδαλα είναι μια τόσο δυσάρεστη παθολογική κατάσταση, που πολλές φορές οδηγούν σε μοιραία αποτελέσματα. Συνηθίζουμε να επιρρί-πτουμε την ευθύνη των σκανδάλων στους δημιουργούς ή στην αδυναμία των σκανδαλιζομένων. Είναι σωστά και τα δύο, μα δεν είναι η θέση της αγάπης του Κυρίου μας. Η κρί-ση, σε περίπτωση σκανδάλων, είναι πάντοτε εύκολη, μα δεν προσθέτει τίποτα. Ίσως χειροτερεύει την κατάσταση. Κάτι άλλο χρειάζεται. Να μπούμε μέσα στην περίπτωση του αδελ-

30

φού μας, να την κάνουμε δική μας, να πονέσουμε μαζί του, να κλάψουμε και να προσευχηθούμε. Τότε θα του φανούμε χρήσιμοι. Αυτό μπορεί, κατά ένα ποσοστό να γίνει, για το στενό εκείνο κύκλο που νιώθουμε κάποια ξεχωριστή συμπά-θεια. Μα δεν πρέπει να υπάρχουν, δεν μπορεί να υπάρχουν τέτοιες διακρίσεις.

Ας ξαναγυρίσουμε στα όσα είπαμε στην αρχή. Γιατί υπάρ-χει στειρότητα στη μαρτυρία μας; Γιατί η σοδειά, η καρπο-φορία είναι τόσο φτωχή; Η απάντηση βρίσκεται στη σύγκρι-ση του εαυτού μας και της πολιτείας μας με το «φλέγομαι» του αποστόλου Παύλου. Αυτή είναι η αιτία της φτώχειας σε καρπούς, της μαρτυρίας μας. Αυτή είναι η αιτία, που οι εκκλησίες μας μειώνονται σε αριθμό μελών, αντί να αυξά-νουν. Αυτή είναι η αιτία, που οι άνθρωποι του κόσμου δεν βλέπουν καμιά διαφορά ανάμεσα σ’ αυτούς και σε μας. Και το χειρότερο απ’ όλα, ακόμα και τα παιδιά μας χάνονται στον κόσμο, χάνονται από τον Χριστό και από την αιώνια ζωή. Πήραμε το Ευαγγέλιο, που είναι δύναμη και ζωή, και το φτηνύναμε, το κάναμε δόγμα, το κάναμε καταστατικό, το κάναμε μια ψυχρή συρροή κάποιων αληθειών, μα το στερή-σαμε από τη ζεστασιά και τη λαχτάρα του Αγίου Πνεύματος. Έλειψε η πραγματική αγάπη του Κυρίου.

Γνώρισα κάποιες αδελφές με μεγάλη περιουσία, που σε περίπτωση κάποιου άρρωστου, θα μπορούσαν να ρίξουν με-ρικά χιλιάρικα και να αρκεστούν σ’ αυτό. Μα πήγαιναν και έκαναν με τα χέρια τους μπάνιο σε μια ηλικιωμένη αδελφή, που λερωνόταν πάνω της. Γνώρισα έναν αδελφό, υπηρέτη του Ευαγγελίου και ανώτατο δημόσιο υπάλληλο, που πήγαι-νε, στην εποχή του εμφυλίου πολέμου, και παρακαλούσε έναν ανθυπασπιστή, να τον αφήσει να πει δυο λόγια παρή-γορα Χριστού σε μια κρατούμενη, με κίνδυνο να εκτεθεί. Γνώρισα έναν αδελφό, που άφηνε το γραφείο του, την υπη-ρεσία του, και με έπαιρνε από το χέρι και με πήγαινε στο γιατρό, πληρώνοντας τα πάντα αυτός.

Η μαρτυρία του Ευαγγελίου πρέπει να είναι ανα- πόσπαστο μέρος μιας πραγματικής αγάπης.

( Από τα χειρόγραφα του Χρ. Φραγκόπουλου )

Φλέγομαι


Θα σας τα διηγηθώ πάρα πολύ απλά, όπως τα έζησα. Θα έλεγα όπως συνέβησαν, μα ο καθένας τα βλέπει με τα δικά του μάτια. Κι εγώ έτσι θα σας τα πω. Αλλιώς δεν μπορώ.

Γνωρίζετε ποιο είναι το επάγγελμά μου; Είμαι ναυτικός και έχω την ειδικότητα του μαγείρου. Ο μάγειρας στα πλοία εί-ναι διαφορετικός από τον μάγειρα της στεριάς. Δεν έχει στη διάθεσή του τόσα υλικά, όπως αυτός της στεριάς, ούτε και άλλα φρέσκα ζαρζαβατικά. Γι’ αυτό πρέπει να έχει φαντα-σία, για να φτιάχνει φαγητά, που να ικανοποιούν και τους πιο απαιτητικούς ναύτες.

Αυτά είναι τα προσόντα μου.

Είχα μια πρόσκληση από μια ναυτιλιακή εταιρεία, που είχε πετρελαιοφόρα, να μπαρκάρω σε ένα από αυτά, το «Γιου-νιβέρσαλ ΙΙΙ». Θα έμπαινα στο πλοίο στο Ντουμπάι, εκεί κάτω στον Περσικό κόλπο. Μου έστειλαν και το εισιτήριο της Ολυ-μπιακής από την Αθήνα.

Σαν να ΄ταν τώραΣαν να ΄ταν τώραΣαν να ΄ταν τώραΣαν να ΄ταν τώρα


Δευτέρα πρωί μπήκα στο αεροπλάνο, μάλλον ένα παλιό αεροπλάνο Μπόινγκ 727, που θα με πήγαινε κατευθείαν στο Ντουμπάι. Στις οκτώ και μισή απογειωθήκαμε και μπήκαμε στο θαλάσσιο χώρο της Κρήτης και μετά Συρία, Περσία, Ιράκ και μετά μέσα στον Περσικό κόλπο με τον προορισμό μου.

Είχε περάσει περίπου μία ώρα, όταν αντιλήφθηκα μερι-κούς συνεπιβάτες να κοιτάζουν έξω από τα μικρά παράθυ-ρα και να συνομιλούν ανήσυχα.

Εκείνη τη στιγμή ακριβώς περνούσαμε πάνω από τα βουνά του Κουρδιστάν, που είναι στα σύνορα Περσίας και Ιράκ. Κοίταξα κι εγώ από το παράθυρο και μου φά-νηκε πως τα βουνά αυτά, αυτά τα άγρια βουνά, ήταν πολύ κοντά στο αεροπλάνο μας. Και κάτι ακόμα πιο παράξενο, μου φάνηκε πως το βουνό πλησίαζε προς το αεροπλάνο μας. Δεν μπορούσα να το εξηγήσω.

Ακριβώς εκείνη τη στιγμή από τα μεγάφωνα του αε-ροπλάνου ακούστηκε η φωνή του κυβερνήτη, που έλε-γε πως παρουσιάστηκε μια βλάβη στη μία τουρμπίνα του αεροπλάνου και πως ελπίζανε να την ξαναβάλου-νε σε κίνηση. Διαφορετικά θα προσγειωνόταν σε ένα αεροδρόμιο της Συρίας, εκτός εάν…

Στο σημείο αυτό, το μήνυμα σταμάτησε και άφη-σε ένα κενό, που κάλυψαν οι κραυγές των επιβατών. «Θεέ μου», «Παναγία μου», «μάνα μου». Ήταν κάτι, που πρώτη φορά το συναντούσα. Άργησα να συνειδητο-ποιήσω τον κίνδυνο. Θυμάμαι, που κάποιος φώναξε, «πέφτουμε».

Τότε είπα: «Μωρέ σαν να έχει δίκιο αυτός». Κοίταξα από το παράθυρο και σαν να είδα πιο κοντά τα βου-νά.

Σκέφτηκα να κάνω την προσευχή μου, παραδίδο-ντας τον εαυτό μου στον Θεό, δηλαδή τον θάνατό μου. Ήμουν έτοιμος. Χρόνια πίστευα στον Κύριο Ιη-σού, και η στιγμή του θανάτου δεν μου ήταν τρομερή. Κάτι, που κάποτε θα γινόταν οπωσδήποτε.

Δεν παριστάνω ούτε τον ήρωα, ούτε τον ατρόμητο. Θυ-μάμαι καλά, πάρα πολύ καλά, πως μέσα μου ζούσα, σε κάθε δευτερόλεπτο, την πρόσκρουσή μας στο βουνό. Ένα δυνατό κραχ και μετά τίποτα.

Εκείνη τη στιγμή, μια εσωτερική παρόρμηση μου είπε να παρηγορήσω τους επιβάτες. Κατάλαβα, ήταν η φωνή του

Κοίταξα κι εγώ από το παράθυ-ρο και μου φάνη-κε πως τα βουνά ήταν πολύ κοντά στο αεροπλάνο μας. Και κάτι ακόμα πιο παρά-ξενο, μου φάνη-κε πως το βουνό πλησίαζε προς το αεροπλάνο μας. Δεν μπορούσα να το εξηγήσω. Ακριβώς εκείνη τη στιγμή από τα μεγάφωνα ακού-στηκε η φωνή του κυβερνήτη, που έλεγε πως παρουσιάστηκε μια βλάβη στη μία τουρμπίνα του αεροπλά-νου...

Σαν να ΄ταν ...


...τώρα

Κυρίου μου. Πιάστηκα από το μπροστινό κάθισμα και σηκώ-θηκα. Οι πρώτες λέξεις που βγήκαν από το στόμα μου ήταν το «αγαπητοί μου, αγαπητοί μου».

Και στη συνέχεια είπα: «Αγαπητοί μου. Τίποτα δεν είναι χαμένο. Υπάρχει και Θεός και όλα είναι στα χέρια Του. Ας Του ζητήσουμε να μας προστατεύσει!» Και χωρίς να προσέ-ξω τι έλεγαν και έκαναν οι άλλοι, με δυνατή φωνή είπα: «Πα-τέρα, είμαστε χαμένοι, και μόνο Εσύ μπορείς να μας σώσεις. Σε παρακαλούμε όλοι μας. Συ είσαι η μόνη μας ελπίδα».

Τα τελευταία λόγια δεν θα ακούστηκαν, γιατί ένα μου-γκρητό στο αεροπλάνο ακούστηκε δυνατό.

Τι συμβαίνει; Τι συμβαίνει; Είπαν μερικοί και κάποιοι άλλοι χαρούμενοι φώναζαν: «Πήρε μπρος. Πήρε μπρος». «Η προ-σευχή, η προσευχή», φώναξε μια γυναίκα και σταυροκοπή-θηκε. Ακριβώς δίπλα της κάποιος είπε γελώντας επιδεικτι-κά, πού βρήκε το κουράγιο; «Δεν βαριέσαι, σύμπτωση είναι, μόνο σύμπτωση».

Κάθισα στο κάθισμά μου συγκινημένος και ευχαρίστησα τον Θεό, γιατί άλλη μια φορά φάνηκε στη ζωή μου αληθινός και δυνατός. Πραγματικά ήμουν με δάκρυα στα μάτια.

Μια κοπελίτσα κρατώντας ένα μικρό μαγνητόφωνο πλησί-ασε και με ρώτησε προβάλλοντας το μαγνητόφωνο: «Μήπως είστε γκουρού;», με ρώτησε. Εγώ τη λέξη αυτή δεν τη γνώρι-ζα, μα νόμισα πως μου έλεγε μπουρού, από τη σειρήνα του πλοίου. «Ναι, ναι» της λέω. «Είμαι μια άθλια μπουρού, που με έσωσε η αγάπη του Θεού». Γέλασε η κοπέλα και κατάλαβε – έξυπνη γαρ – πως δεν είχα καμιά σχέση με γκουρούδες.

Της χάρισα την Καινή μου Διαθήκη. Ήταν δημοσιογράφος και μιλήσαμε πάρα πολύ. Τώρα, αν απ’ αυτά δημοσίευσε τί-ποτα, δεν γνωρίζω.


Αγαπητοί φίλοι,

Με χαρά εγκαινιάζουμε μία νέα μας στήλη με έναν όμορ-φο Βιβλικό Διαγωνισμό. Σε κάθε τεύχος του περιοδικού μας Πνευματικά θα βρίσκετε ερωτήσεις, που για να τις απαντή-σετε θα πρέπει να γνωρίζετε καλά την Αγία σας Γραφή ή να ανατρέξετε σ’ αυτήν να ψάξετε, για να μας στείλετε τη σωστή απάντηση.

Εμείς θα ελέγχουμε κάθε φορά τις απαντήσεις που θα μας στέλνετε και, αφού συγκεντρώσουμε τις σωστές, στον ή στους νικητές θα στείλουμε ένα ακριβό και πολύ όμορφο δώρο. Εννοείται ότι τα ονόματά σας θα τα δείτε γραμμένα στην επόμενη έκδοση του περιοδικού Πνευματικά, είτε σαν συμμετέχοντες, είτε σαν νικητές.

Η χαρά μας και η ευχή μας θα είναι, όχι μόνο να συμμετέχε-τε όσο μπορείτε περισσότεροι φίλοι μας, αλλά να χρειαστεί να ανατρέξετε και να διαβάσετε την Αγία σας Γραφή όσο γίνεται περισσότερο, γιατί αυτό θα είναι το μεγαλύτερο κέρ-δος για τη ζωή σας ολόκληρη.

Τεχνικές πληροφορίες:

- Όριο ηλικίας συμμετοχής: μέχρι και 17 ετών.

- Οι απαντήσεις να σταλούν μέσα σε ένα μήνα από την κυ-κλοφορία του περιοδικού.

- Οι απαντήσεις σας να σταλούν είτε με γράμμα στη διεύθυν-ση του περιοδικού Πνευματικά, ή ψηφιακά στο email του περιοδικού: [email protected]

- Παράκληση προς τους μεγαλύτερους: το κέρδος για όλους μας θα είναι τα παιδιά μας, οι νέοι μας να ασχοληθούν λίγο περισσότερο και κάπως πιο συστηματικά με τη μελέτη του Λόγου του Θεού. Αν τους δώσετε έτοιμες τις απαντήσεις, κα-νένας δεν θα κερδίσει από αυτήν την προσπάθεια, ούτε τα παιδιά μας, ούτε εμείς οι μεγαλύτεροι, ούτε ο Κύριος!

Β Ι Β Λ Ι Κ Ο Σ Δ Ι Α Γ Ω Ν Ι Σ Μ Ο Σ


Β Ι Β Λ Ι ΚΟ Σ Δ Ι Α Γ Ω Ν Ι Σ Μ Ο Σ

Τι έδωσε ο Χριστός στους δώδεκα αποστόλους όταν 1. τους έστειλε να κηρύξουν; (υπόδειξη: δύο πράγματα)

Ξέρουμε ποιος άγγελος παρουσιάστηκε στον Μανωέ 2. και τη γυναίκα του; Και αν ναι, ποιος ήταν;

Ο απόστολος Παύλος έγραψε: «Τον αγώνα τον καλό 3. αγωνίστηκα, τον δρόμο τελείωσα, την πίστη διατήρη-σα». Σε ποιον το έγραψε αυτό;

Στο βιβλίο του Ιερεμία , ο Θεός καταράστηκε κάποιον 4. βασιλιά του Ιούδα. Ποιον;

Ποιος σύγκρινε τα κρίνα του αγρού με τον Σολομώντα 5. και σε ποια περίσταση;

Τι σημείο (που διήρκεσε 3 χρόνια) έδωσε ο Θεός στους 6. Αιγυπτίους και στους Αιθίοπες μέσω του προφήτη Ησαΐα;

Τι τιμωρία έπεσε πάνω σε κάποια παιδιά, που κορόιδε-7. ψαν τον προφήτη Ελισσαιέ;

Ε ρ ω τ ή σ ε ι ς γ ι α τ ο ν

1 ο Β ι β λ ι κ ό Δ ι α γ ω ν ι σ μ ό

Αποστέλλουμε μια Καινή Διαθήκη δωρεάν στη Νεοελληνική γλώσσα,

σε όποιον μας την ζητήσει με γράμμα του.

Στην υπηρεσία της Αλήθειας.Η σελίδα μας στο INTERNET:

http://www.logiazois.grΠολλά και ενδιαφέροντα! Επισκεφθείτε την!

Συστήστε την και σε άλλους.


Χριστιανικό θεατρικό έργο τριών πράξεων

Πράξη 1η

[Πίνουν καφέ δύο φίλες, η Φιλιώ και η Νατάσα. Η σκηνή ανοίγει και εκείνες είναι ήδη στη μέση της συζήτησης.]

Νατ.: Φιλιώ μ’ ακούς ή κοιμήθηκες;

Φιλ.: (αφηρημένη) Ε; Τι είπες;

Νατ.: Βρε παιδί μου, σου ’χω κάνει την ίδια ερώτηση τρεις φορές. Μπας και δεν κοιμήθηκες χθες το βράδυ; (ξαφνικά ενθουσιάζεται) Α! Ξέρω, βγήκες τελικά με κείνο το παιδί απ’ τη δουλειά σου, εκείνον καλέ, τον κάμεραμαν, με το μακρύ μαλλί… Ελα, πες τα μου όλα…

Φιλ.: Ωχ βρε Νατάσα, όλο εκεί το ’χεις το μυαλό σου. Επειδή τα έχεις εσύ με τον Τάκη, πρέπει να τα έχουμε όλοι με τον Τάκη; Ωχ, τι λέω; Συγνώμη, με κάποιον ήθελα να πω.

Νατ.: Ορίστε; (με σηκωμένα τα φρύδια)

ΦΙΛΙΩ και

ΝΑΤΑΣΑ

ΦΙΛΙΩ και

ΝΑΤΑΣΑ(Βασισμένο σε αληθινές ιστορίες)

Πρόσωπα:1. Φιλιώ - 2. Νατάσα - 3. Μιχάλης - 4. κ. Ελλη - 5. κ. Ανέστης 6. Αποστόλης - 7. Αστυνομικός - 8. Στέλιος - 9. Λένα 10. γιος Φιλιώς: Βασιλάκης


ΦΙΛΙΩ και ΝΑΤΑΣΑ

Φιλ.: Αχ, συγνώμη. Πέρασα δύσκολη μέρα σήμερα στο κανάλι. Δεν μπορείς να φανταστείς! Αφού λέω, αμάν πια, όλοι οι τρελοί στο δικό μου κεφάλι θα φορτωθούνε; Καλά ρε παιδιά, φορτώστε και κανέναν άλλο.

Νατ.: Για πες, τρελαίνομαι για ιστορίες από τα παρασκήνια του ΜEGA.

Φιλ.: Ναι; Εγώ δεν τρελαίνομαι καθόλου (σαρκαστικά). Λοιπόν, όλα πήγαιναν μια χαρά, είχα μόλις μακιγιάρει τους παρουσιαστές για την επόμενη ώρα και ετοιμαζόμουν να ανασάνω λίγο. Ξαφνικά, ανοίγει η πόρτα και μπαίνει μέσα ο Λευτέρης και από πίσω του ένα πράγμα… μια κυρία θέλω να πω. «Βγαίνει», μου κάνει. «Πού βγαίνει», λέω και εγώ, «στη σύνταξη;»

[Η Νατάσα γελάει]

Φιλ.: «Καλέ όχι, στον αέρα», μου απαντάει το πράγμα. Τέλος πάντων, πέσαμε πάνω της εγώ και άλλες δύο, αλλά δεν ξέραμε από πού να αρχίσουμε. Τι να σου πω βρε Νατάσα μου, είχε δει ποτέ της κραγιόν αυτή η γυναίκα; Ούτε το μαλλί της βλεπότανε, ούτε το φρύδι της, όσο για μάτια και ζυγωματικά, ούτε που φαινόντουσαν. Ε, κάναμε εκεί ό,τι μπορούσαμε και πάνω στην ώρα, να τος πάλι ο Λευτέρης. Είχαμε λαχανιάσει. Στο μεταξύ ο Λευτέρης να την ψάχνει. Δεν την αναγνώριζε, κατάλαβες; «Πω πω» λέει, «καλέ τι ωραία που την έκανες Φιλιώ, άλλος άνθρωπος…» «Οχι», του λέω και εγώ, «σκέτο άνθρωπος, Λευτεράκη μου…» Ουφ!

Νατ.: Ελα, καλέ, αφού σε ξέρω εγώ, εσύ πεθαίνεις για τα δύσκολα. Γι’ αυτό σε προτιμάνε εκεί, στο κανάλι. Και εδώ που τα λέμε, γι’ αυτό σε πληρώνουν και τόσα…

Φιλ.: (συλλογισμένη) Ναι, αλλά σκέφτομαι αυτά που ακούσαμε την Παρασκευή…

Νατ.: (συνεχίζει απτόητη, δεν την έχει ακούσει) Αχ… Εγώ να δούμε πώς θα τα βγάλω πέρα, που μου βγαίνει και γάμος τώρα…

Φιλ.: Τι; Γάμος; Αυτά δε μου τα είπες, να χαρώ.

Νατ.: Ναι… ε, όχι ακόμα. Γιατί είμαι χαζή, κατάλαβες; Ο Τάκης μού λέει να αρραβωνιαστούμε, αλλά εγώ δεν θέλω…

Φιλ.: (σκεφτική) Το σκέφτεσαι, έ;

Νατ.: Τέτοια θέλουν παιδί μου οι άντρες, να τους κάνεις τη δύσκολη. Και εγώ, μη νομίζεις, χθες θα τον παντρευόμουνα, και πώς φοβάμαι μη μου τόνε πάρει καμιά άλλη… Αλλά δεν θα φανώ


εύκολη τώρα, στο τέλος. Α, όχι! Να ξέρουμε δηλαδή και ποιος θα έχει το απάνω χέρι σ’ αυτό το γάμο. Αχ, Φιλίτσα μου, τώρα που είπα γάμο, έχω βρει το τέλειο νυφικό, με σβαρόφσκι παντού, και μια ουρά μέχρι…Φιλ.: (την διακόπτει) Κάτσε, βρε Νατάσα, πήρες φόρα. Είσαι σίγουρη, δηλαδή θέλω να πω, ο Τάκης, ξέρεις… (διστάζει, η άλλη την κοιτάζει αμυντικά).

[Στο μεταξύ, τους έχουν πλησιάσει μια κυρία και ένας νεαρός, η κ. Έλλη και ο Μιχάλης. Τις κοιτούν εξεταστικά, τις αναγνωρίζουν. Ανταλλάσσουν σύντομα λόγια μεταξύ τους και έπειτα τις πλησιάζουν χαμογελαστοί. Οι κοπέλες διακόπτουν, τους κοιτούν.]

κ. Ελλη: Γεια σας κορίτσια, τι κάνετε; Είμαι η Ελλη από τη συνάθροιση της Παρασκευής, με θυμάστε;[Σηκώνονται και οι δύο ενθουσιασμένες. Η Νατάσα την αγκαλιάζει και την φιλάει. Η Φιλιώ είναι πιο επιφυλακτική.]

Νατ.: Αχ, κ. Ελλη, τι κάνετε, χαίρομαι τόσο πολύ που σας βλέπω, καθίστε μαζί μας σας παρακαλούμε. (Έκείνοι διστάζουν) Για λίγο μόνο, θέλουμε να σας ρωτήσουμε τόσα πολλά…Φιλ.: Αχ ναι, ελάτε, για λίγο μόνο. (Καθώς κάθονται, στρέφεται στο Μιχάλη) Μου θυμίζεις το όνομά σου;Μιχ.: Μιχάλης. Και εσείς νομίζω πως λέγεστε Φιλιώ και Νατάσα; (τις δίχνει ανάποδα)

Νατ.: (γελούν και οι δύο) Μπράβο! Πολύ σωστά, αλλά ακριβώς ανάποδα. (Δείχνει) Φιλιώ, Νατάσα.κ. Ελλη: (Γελάει) Ωραία, τώρα που το ξεκαθαρίσαμε αυτό, θέλετε να μας πείτε από πού μάθατε για την εκκλησία;Φιλ.: Α, δεν είναι τίποτα το σπουδαίο. Εδώ πιο κάτω στον πεζόδρομο κάναμε βόλτα μια μέρα και σας είδαμε που τραγουδούσατε. Μας κάνατε πολύ μεγάλη εντύπωση, οι φωνές, τα πρόσωπά σας… Σάββατο ήταν νομίζω…Μιχ.: Ακριβώς, το περασμένο Σάββατο. Ξέρετε, βγαίνουμε στον πεζόδρομο και ψάλλουμε εδώ και… πόσο; (γυρίζει στην κ. Έλλη) Ενάμισι χρόνο περίπου. Και είναι η πρώτη φορά που κάποιος μας λέει ότι μας πρόσεξε.Νατ.: Μα όχι, δεν σας προσέξαμε μόνο μια φορά. εγώ θυμάμαι, σας είχα δει πέρσι τα Χριστούγεννα, και φέτος μαζί με τη Φιλιώ

ΦΙΛΙΩ και...


...ΝΑΤΑΣΑ

σας είδαμε δύο φορές μέχρι να αποφασίσουμε να έρθουμε στην εκκλησία. Φιλ.: Ευτυχώς, μας δώσατε ένα φυλλάδιο που είχε μέσα τη διεύθυνση, γιατί αλλιώς θα διστάζαμε να έρθουμε να σας ρωτήσουμε. (γελάει)

Νατ.: Μάλιστα, το έχω μαζί μου το φυλλάδιο, κάτσε να δεις… (ψάχνει στην τσάντα της) Α, να το! (βγάζοντάς το, πέφτει ένα πακέτο τσιγάρα κάτω, κοκκινίζει. Ο Μιχάλης σκύβει και της το δίνει.) Ευχαριστώ. (Το κρύβει γρήγορα πάλι)

[Απλώνεται αμήχανη σιωπή.]

Νατ.: Τώρα τι θα λέτε από μέσα σας;… Το ξέρω ότι θεωρείτε το κάπνισμα κακό, έτσι δεν είναι; Δηλαδή η εκκλησία σας δεν επιτρέπει…κ. Ελλη: Μη σκέφτεσαι ότι σε κρίνουμε, Νατάσα. Ο Θεός ξέρει ότι εγώ η ίδια έχω τόσα ελαττώματα και λάθη, που δεν είμαι σε θέση να κρίνω κανέναν. Νατ.: Το ξέρω, είστε πολύ καλή, δεν είπα για σας…Μιχ.: Και ούτε η εκκλησία επιτρέπει ή απαγορεύει. Το θέμα είναι ο Θεός τι θέλει, και αν εμείς θέλουμε να ζήσουμε έτσι όπως θέλει ο Θεός. Αν μπορώ να πάρω το θάρρος να σου δώσω μια συμβουλή, μην ασχοληθείς με το τσιγάρο και με όλα τ’ άλλα, που όπως λες δεν δέχεται η εκκλησία. Με τον Θεό να ασχοληθείς, με το Λόγο Του, την Αγία Γραφή. Εκεί θα βρεις όλες τις απαντήσεις και το δρόμο της αναγέννησης. Φιλ.: (πετάγεται) Να τη! Αυτή τη λέξη έψαχνα. Αναγέννηση. Μου έχουν μπει στο μυαλό όλα αυτά τα ωραία λόγια που έλεγε αυτός ο ψηλός κύριος. Ελεγε ότι ο Θεός μπορεί να αλλάξει τη ζωή σου… (σκέφτεται)

κ. Ελλη: Ανέστης.Φιλ.: Ορίστε;κ. Ελλη: Το όνομά του λέω, είναι Ανέστης. Και μη νομίζεις, δεν είναι τόσο αυστηρός όσο φαίνεται. Το αντίθετο μάλιστα.Φιλ.: Αλήθεια; Γιατί ξέρετε δείχνει πολύ έτσι… πώς να το πω… τον φοβηθήκαμε λίγο, αν και θέλαμε πολύ να του μιλήσουμε.κ. Ελλη: (γελάει) Και εκείνος θα το ήθελε πολύ. Μου το είπε. Βλέπετε, είναι ο άντρας μου.


Φιλ.: (σαστίζει) Ωχ, την έκανα την γκάφα μου. Συγνώμη κ. Ελλη μου… (όλοι γελούν, γελάει και αυτή, σηκώνεται) Λοιπόν, δυστυχώς πρέπει να φύγω. Χάρηκα πάρα πολύ που σας συναντήσαμε.Μιχ.: (σηκώνεται επίσης) Και εγώ πρέπει να φύγω. Προς τα πού πηγαίνεις; Θέλεις να πάμε μαζί; (Φεύγουν μαζί, η Φιλιώ πολύ χαρούμενη) [Η Νατάσα γυρίζει στην κ. Έλλη.]

Νατ.: Ξέρετε, πρόκειται να παντρευτώ σύντομα.κ. Ελλη: Αλήθεια; Συγχαρητήρια. Νατ.: Ευχαριστώ πολύ. Ήθελα να σας ρωτήσω κάποια πράγματα. κ. Ελλη: Ευχαρίστως, ό,τι θέλεις. Να σου πω όμως, πριν μου πεις ο,τιδήποτε, ότι ίσως να μη σου αρέσουν όλα όσα θα σου πω.Νατ.: Γιατί;κ. Ελλη: Γιατί να, εσύ τώρα κάνεις κάποια βήματα μέσα σε έναν καινούργιο δρόμο. Ξέρεις εάν αυτά τα βήματα θ’ αρέσουν στο μέλλοντα σύζυγό σου;Νατ.: Μα, πού ζούμε; Στη δεκαετία του ’50; Οπου θέλουν θα με πάνε τα βήματά μου και ο Τάκης δεν έχει να πει τίποτα γι’ αυτό.κ. Ελλη: Εάν έχει όμως ο Θεός να πει κάτι; Εάν, ας πούμε, ο Θεός ξέρει ότι δεν θα σε βοηθήσει να προχωρήσεις πνευματικά η ένωσή σου με έναν άνθρωπο που δεν ενδιαφέρεται για τον Θεό όπως εσύ; Ή εάν αυτή η διαφορά σας αρχίζει να σας απομακρύνει μετά το γάμο;Νατ.: (σκεφτική) Ναι, καταλαβαίνω τι λέτε. Ομως, μπα, τα θεωρώ απίθανα αυτά. Ξέρετε, ο Τάκης είναι ένας αληθινός τζέντλεμαν… (κοιτάζει το ρολόι της) Ωχ, πέρασε η ώρα… Να σας πω, θα σας πείραζε να συνεχίσουμε την κουβέντα περπατώντας μέχρι το μετρό; Εχω αργήσει υπερβολικά, αλλά θα ήθελα να μιλήσουμε κι άλλο…κ. Ελλη: Κι εγώ το θέλω πολύ. Πάμε. Οπως σου έλεγα λοιπόν… [Φεύγουν…]

Τέλος 1ης πράξης - Αυλαία



Πράξη 2η

[Σπίτι. Ο Μιχάλης και η Φιλιώ είναι αντρόγυνο. Χτυπάει το κουδούνι, μπαίνει η Νατάσα.]

Νατ.: Γεια σας, καλησπέρα.Φιλ.: (αγκαλιάζονται) Καλώς την!Νατ.: Πω πω! Παιδιά καλορίζικο το σπιτάκι σας, τι ωραίο που είναι! Και μεγάλο… Ωχ, μπήκα με το δεξί; Φιλ.: Δεν ξέρω με ποιο μπήκες, πάντως σίγουρα με το ζόρι θα βγεις από δω μέσα. (γελούν, κάθονται)

Μιχ.: Νατάσα, δώσε μου το παλτό σου. Πάω να φτιάξω καφέ. Ναι; (φεύγει)

Νατ.: (αναστενάζει) Αχ, βρε Φιλίτσα μου, ποιος θα το ’λεγε… Τέτοιο καιρό δεν ήταν που γνωρίσαμε το Μιχάλη; Φιλ.: Ακριβώς. Πρόσφατα κλείσαμε δύο χρόνια από κείνη τη μέρα. Θυμάσαι;Νατ.: Αν θυμάμαι λέει… Απλώς έγιναν τόσα πολλά όλο αυτόν τον καιρό, που φαίνεται σα να πέρασαν δέκα χρόνια. Εσύ παντρεύτηκες, έφτιαξες το νοικοκυριό σου. Εγώ… (αμήχανη σιωπή για λίγο, συνεχίζει με ένα ειρωνικό γέλιο) κι εγώ παντρεύτηκα και χώρισα κιόλας!Φιλ.: Ελα, μην το λες αυτό, πού ξέρεις, σίγουρα ο Θεός δεν θα σ’ αφήσει…Νατ.: Α, δεν ξέρω ο Θεός τι θα κάνει, αλλά εγώ τα χαρτιά μια φορά τα υπέγραψα. Φιλ.: (σοκαρισμένη) Τι χαρτιά καλέ; Σοβαρολογείς; Εδώ λέγαμε να τα ξαναβρείτε με τον Τάκη… Πότε προχώρησαν τόσο τα πράγματα; Νατ.: Ε, έχει κάνα-δυο μήνες. Ασε, μην τα συζητάμε τώρα, δεν στα ’πα πιο νωρίς, για να μη σου χαλάσω τη χαρά. Καλά, τι ήταν αυτό; Πιάνεται για γάμος τώρα; Τώρα παιδί μου ξεκινάει η ζωή μου. Εχω ίσα – ίσα και πιο πολλή πείρα και δεν την ξαναπατάω. [Χτυπάει το κουδούνι]

Φιλ.: (Σηκώνεται. Στο μεταξύ ο Μιχάλης ανοίγει την πόρτα, μπαίνουν η Έλλη και ο Ανέστης) Α, δεν σου είπα, πήρα το θάρρος

...ΝΑΤΑΣΑ


και κάλεσα την κ. Ελλη και τον κ. Ανέστη. Σκέφτηκα πως θα χαιρόσουν να τους δεις κι εσύ.Νατ.: Μα βέβαια! Γεια σας, τι κάνετε; Πω πω, καιρό έχω να σας δω… Εμπλεξα κι εγώ, δουλειές από δω και κει.[Φεύγουν η Φιλιώ και ο Μιχάλης]

κ. Ελλη: Ναι, μας έλειψες. Και στην εκκλησία όλοι ρωτάνε τι γίνεσαι. Ο άντρας σου καλά;Νατ.: Ναι, ε… είμαστε στο διαζύγιο, καταλαβαίνετε.κ. Ελλη: Αχ, συγνώμη, δεν ήξερα…Νατ.: Οχι, δεν πειράζει… Μου το ’χατε πει εσείς τότε, στην πρώτη μας κουβέντα, αλλά εγώ…κ. Ανέστης: Λυπόμαστε πάρα πολύ. Είναι σίγουρο; Μήπως μπορούμε να βοηθήσουμε; Με οποιονδήποτε τρόπο. (Στην κ. Έλλη ψιθυριστά) Καλέ, τι της είπες της κοπέλας;Νατ.: (χαλαρή) Οχι, να μη λυπάστε καθόλου. Δικό μου ήταν το λάθος από την αρχή. Εκτός απ’ όλα τ’ άλλα, ήταν κι αυτό που μου είχατε πει. Είχατε δίκιο. Ο γάμος μου ήταν μεγάλο εμπόδιο για να προχωρήσω πνευματικά. Ελπίζω τώρα, που θα τ’ αφήσω όλα αυτά πίσω, να μπορέσω να βρω το θέλημα του Θεού. (Κάθονται). Ξέρετε, προσπαθώ να αναγεννηθώ εδώ και πολύ καιρό, αλλά όλο και κάτι συμβαίνει και με τραβάει πίσω…κ. Ελλη: Αχ, Νατάσα μου, λυπάμαι πάρα πολύ για το γάμο σου…κ. Ανέστης: Αλλά ξέρεις, έχω την αίσθηση ότι δεν ήταν αυτό μόνο που σε κρατάει τόσο καιρό απ’ το να δώσεις τη ζωή σου στον Χριστό. Νατ.: (έκπληκτη) Μα δεν είδατε; Μαζί ξεκινήσαμε με τη Φιλιώ κι εκείνη έκανε τις σωστές επιλογές, γι’ αυτό είναι τώρα τόσο ευτυχισμένη και τόσο… Εγώ ατύχησα, δυστυχώς.κ. Ανέστης: Αν μου επιτρέπεις, να σου πω κάτι. Σκέφτηκες μήπως ο λόγος που η Φιλιώ είναι τόσο ευτυχισμένη, όπως είπες, είναι άλλος; Νατ.: Τι; Οτι είναι έγκυος; κ. Ανέστης: (γελάει ελαφρώς) Εννοούσα πως όλα αυτά που έχει δεν είναι ίσως η κύρια πηγή της ευτυχίας της.



Νατ.: (σκύβει το κεφάλι) Το ξέρω. Ο Χριστός είναι. Κύριε Ανέστη, γιατί δεν έχω κι εγώ το ίδιο;κ. Ανέστης: Δεν μπορώ να στο πω εγώ αυτό. Πάντως, να ξέρεις πως ο Χριστός το θέλει για σένα ακόμα πιο πολύ απ’ όσο το θέλεις εσύ. [Έρχονται ο Μιχάλης και η Φιλιώ με καφέ και βουτήματα και κάθονται]

κ. Ανέστης: (συνεχίζει) Δεν είναι απαραίτητο, ξέρεις, να φύγεις απ’ τον άντρα σου. Θέλω να πω, δεν θα λύσει αυτό όλα τα προβλήματα. Ή καρδιά σου είναι το θέμα. Τον θέλεις με όλη σου την καρδιά τον Χριστό; Μόνο Εκείνον και τίποτα άλλο; Νατ.: (με ενθουσιασμό) Ναι! Ναι! Αυτό θέλω κι εγώ. (Χτυπάει το κινητό της εκείνη τη στιγμή) Με συγχωρείτε. Παρακαλώ; (πάει πιο κει, οι άλλοι ακούνε διακριτικά) Ελα, Τόλη μου, τι είναι;… Α, τελείωσες κιόλας; Μμμμ… Ξέρεις, είμαι εδώ στης Φιλιώς και… Μπορείς; Αλήθεια; Αχ τι ωραία! Ναι, ναι, θα τους το πω να σε περιμένουμε. Γεια, γεια! (γυρνάει στους άλλους, μες στον ενθουσιασμό) Τι ωραία! Θα περάσει ο Τόλης, τελείωσε νωρίς από το γραφείο και είχαμε σκοπό να βγούμε σε… (κοιτάει το ρολόι της) καμιά ώρα, και του είπα να περάσει από δω να με πάρει. Δεν πειράζει, ε;[Οι άλλοι κοιτάζονται μεταξύ τους]

Φιλ.: (σηκώνεται βιαστικά) Οχι βέβαια, ίσα – ίσα. Μόνο που… δεν μου θυμίζει τίποτα το όνομά του. Είναι συνάδελφός σου, τον ξέρω;

Νατ.: (κομπιάζει ελαφρώς) Α… εμ όχι, είναι απλώς ένας φίλος, τον γνώρισα πρόσφατα, αλλά… δεν ξέρω, με τον χωρισμό και όλα αυτά, μου συμπαραστέκεται τόσο πολύ, είναι θαυμάσιος άνθρωπος! Χαίρομαι τόσο πολύ που θα τον γνωρίσετε! Κι εσείς, κύριε Ανέστη και κυρία Ελλη, θέλω να μου πείτε τη γνώμη σας.

κ. Ελλη: Νατάσα μου, θα χαρούμε πολύ να τον γνωρίσουμε, αλλά… εμ… δεν είναι λίγο νωρίς για σένα; Θέλω να πω…

[Χτυπάει το κουδούνι και τη διακόπτει. Μπαίνει ο Αποστόλης. Έίναι ένας τύπος μοντέρνος, καλοντυμένος, καλοβαλμένος και πληθωρικός. Μπαίνει άνετα και τους χαιρετάει όλους με μια χειραψία, αφού πρώτα χαιρετήσει τη Νατάσα]

...ΝΑΤΑΣΑ


Αποστ.: Γεια χαρά σε όλους! Γεια σου, γλυκιά μου! Χαίρω πολύ για τη γνωριμία. (Κάθεται, του προσφέρουν κάτι) Λοιπόν, ώστε εσείς είστε ο κύριος Ανέστης που όλο για σας μιλάει η Νατάσα. κ. Ανέστης: Καλά λόγια, ελπίζω.Αποστ.: Ναι, ναι. Ε, ξέρω τώρα, εσείς είστε άνθρωποι της εκκλησίας. Τι να πει, καλά θα ’ναι…[Οι άλλοι όλοι πάνε να πούνε κάτι, αλλά τους διακόπτει]

Αποστ.: Ναι, εγώ που λέτε δεν είχα ποτέ μου σχέση με τη θρησκεία, αλλά αφού εδώ πέρα η Νατάσα θέλει να τα ’χει καλά με την εκκλησία, τι να κάνουμε; (Τους κλείνει το μάτι με λίγο φανερό τρόπο)

κ. Ανέστης: Ξέρεις, Αποστόλη, εμείς με τον Θεό έχουμε σχέση, όχι με την εκκλησία. Βλέπεις, έχει διαφορά.[Χτυπάει το κινητό τού Αποστόλη, το σηκώνει]

Αποστ.: Ναι, έλα… τι;… Αχ, ναι; Και λες να τους γράψω μια επιταγή; Καλά, θα δω, θα τη ρωτήσω. Αντε γεια. (Το κλείνει, γυρίζει στη Νατάσα) Πάμε;Νατ.: (ξαφνιασμένη) Ναι. Αλλά… δεν είναι νωρίς ακόμη;Αποστ.: Ελα, που σου λέω, (με νόημα) έχω και να σου πω…Νατ.: Καλά. Γεια σας, πολύ χάρηκα που σας είδα. Ελπίζω να τα πούμε σύντομα στην εκκλησία. (Η Φιλιώ την πάει μέχρι την πόρτα και η Νατάσα της λέει μόλις έχουν απομακρυνθεί) Αχ, τον είδες; Τέλειος δεν είναι; Αχ, λυπάμαι Φιλίτσα μου που δεν κάθισα παραπάνω. Αντε, θα τα πούμε μια άλλη φορά, ε; Εσύ να μου προσέχεις το μικρούλη σου, έτσι; (Της χαϊδεύει την κοιλιά) Αντε γεια σου. (ματς μουτς στον αέρα)

[Η Νατάσα και ο Αποστόλης φεύγουν. Οι υπόλοιποι μένουν για λίγο σιωπηλοί και κοιτάζονται]

κ. Ελλη: Αχ, πολύ τη φοβάμαι αυτήν την καινούργια της «φιλία»…Φιλ.: Ναι. Ήλπιζα να μιλούσαμε για λίγο, αλλά έφυγε τόσο γρήγορα… Ξέρετε ότι γι’ αυτό σας κάλεσα κυρίως. Ιδέα δεν είχα γι’ αυτόν τον Αποστόλη. Πω πω, νιώθω ότι ήταν εντελώς τζάμπα αυτή η επίσκεψή της. Τίποτα δεν προλάβαμε να πούμε.Μιχ.: Μη σκέφτεσαι έτσι, Φιλιώ μου. Ο Κύριος ξέρει για ποιο λόγο



έγινε αυτή η επίσκεψη. Μόνο που μας είδε, που θυμήθηκε, που βλέπει εσένα πόσο άλλαξες από τότε που έγινες του Χριστού…κ. Ανέστης: Το πρόβλημα είναι ότι θέλει αυτά ακριβώς που έχεις εσύ Φιλιώ, χωρίς όμως το κόστος. Βλέπεις, χρειάζεται κανείς να αφήσει κάποια πράγματα που τον τραβάνε πίσω, για να προχωρήσει με τον Χριστό. Εσύ, ας πούμε άφησες τη δουλειά σου, παλιές φιλίες σου… εκείνη δεν μπορεί ακόμα να τα αφήσει όλα πίσω. Και τώρα, αυτός ο νέος… ελπίζω να μην της γίνει ένας ακόμα δεσμός, που θα την κρατήσει μακριά από τον Χριστό… Προσεύχομαι μόνο να μη χρειαστεί κάποιο δυνατό τράνταγμα, για να ξυπνήσει.[Οι υπόλοιποι κουνούν συλλογισμένοι τα κεφάλια τους]

Τέλος 2ης πράξης - Αυλαία

Πράξη 3η

[Δεκαέξι χρόνια μετά. Σκηνικό: Βρισκόμαστε σ’ ένα κρατητήριο. Υπάρχουν καρέκλες βαλμένες τριγύρω, σε μια από τις οποίες κάθεται η Νατάσα, φανερά γερασμένη. Μπροστά και προς τα δεξιά από τις καρέκλες είναι ένα γραφείο με χαρτιά και ένα τηλέφωνο. Στο γραφείο αυτό κάθεται ένας αστυνομικός, πολύ απασχολημένος. Η Νατάσα και οι καρέκλες βρίσκονται πίσω από μια αόρατη πόρτα με κάγκελα. Ο αστυνομικός έχει κρεμασμένο στο παντελόνι του ένα μάτσο κλειδιά. Η σκηνή ανοίγει την ώρα που χτυπάει το τηλέφωνο του αστυνομικού]

Αστ.: Εμπρός. Τι; Τώρα; Χμμμ… (κοιτάζει τη Νατάσα που είναι σκυμμένη) Καλά. Εχουν άδεια; Ολα εντάξει τα χαρτιά τους; Τι; Πόσων χρονών είναι το αγόρι; Ναι, σύμφωνοι, κάτω από δεκαοχτώ, αλλά πόσο; Πέντε; Δέκα; Α! Ντάξει, βρε παιδί μου. Βαλ’ τονε κι αυτόν και θα δω εγώ. Εντάξει, στείλ’ τους μου, τη βγάζω.[Σηκώνεται αργά, πάει και στέκεται μπροστά στα υποτιθέμενα κάγκελα, και καθώς μιλάει ψάχνει, βρίσκει τα κλειδιά και ανοίγει την πόρτα.]

Αστ.: Ιωαννίδου, έχεις επισκέψεις. Λοιπόν, δεν θέλω κόλπα, τίποτε μυστικές συνεννοήσεις, τίποτε σινιάλα. Εντάξει; Είσαι μέσα για ακάλυπτες επιταγές, ό,τι κι αν κάνεις αυτό δεν αλλάζει. Συνεννοηθήκαμε;

...ΝΑΤΑΣΑ


[Η Νατάσα τον κοιτάζει αμίλητη, δεν σηκώνεται]

Αστ.: Τι θα γίνει; Δεν έχω όλη τη μέρα.Νατ.: Λάθος θα έγινε, αποκλείεται να είναι για μένα. Δεν έχω κανέναν. Αστ.: Καλάα… θα τους διώξω τότε. (Κάνει να ξανακλείσει την πόρτα) Νατ.: Πετάγεται πάνω και βγαίνει. Οχι όχι! Αχ, ο Αποστόλης θα είναι. Ναι, ναι. Θα σας τα εξηγήσει όλα εκείνος. Εγώ δεν…Αστ.: Καλά, καλά, ξέρουμε (ειρωνικά). Με το που μπαίνετε εδώ μέσα, όλοι αθώες περιστέρες μού είστε. Για να δούμε τι έχει να μας πει και ο φίλος σου.[Πάει στην άλλη άκρη της σκηνής και επιστρέφει με τους εξής από πίσω του: Στέλιος, Λένα, δύο νεαρά παιδιά, και ο Βασιλάκης, που είναι γύρω στα 16 και είναι γιος τής Φιλιώς.]

Νατ.: (απογοητεύεται έντονα μόλις τους βλέπει) Μα δεν τους ξέρω αυτούς!Αστ.: Λοιπόν, παιδάκια! Ακούστε με προσεχτικά. Δεν θέλω ούτε φασαρίες, ούτε μυστικά. Θα είμαι ακριβώς εδώ, στο γραφείο μου, και θα ακούω κά-θε σας λέ-ξη! Εχετε ακριβώς 10 λεπτά! (Κοιτάζει επιδεικτικά το ρολόι του και κάθεται στο γραφείο του, ρίχνοντάς τους ματιές πού και πού.)

Στέλιος: (της δίνει το χέρι του) Γεια σας. Είμαι ο Στέλιος. Από δω η Λένα και ο Βασίλης. Είμαστε από την εκκλησία. Ή Φιλιώ δεν μπορούσε δυστυχώς να έρθει αμέσως μόλις πήρε το τηλεφώνημά σας και έτσι ήρθαμε εμείς να σας κάνουμε λίγη παρέα… Εμ… τον Βασιλάκη από δω τον γνωρίζετε.Βασίλης: (η Νατάσα τον κοιτάζει με απορία) Είμαι της Φιλιώς, με θυμάστε; Νατ.: Α! Πω πωω, καλέ εσύ είσαι εκείνος ο μικρούλης; Α πα πα, πώς ψήλωσες έτσι; Πώς μεγάλωσες! Δεν μου λες, πόσο είσαι; Βασίλης: Δεκαέξι.Νατ.: Πω πω! Δεν είχα ιδέα ότι πέρασε τόσος καιρός. Δηλαδή, η τελευταία φορά που πήγα στην εκκλησία, ήταν όταν ήσουνα μωράκι ακόμα, άρα ήταν χρόοονια πριν! Πού πήγαν τόσα χρόνια;



Αστ.: Στην εκκλησία! Χα!Νατ.: Ναι, δίκιο έχει ο άνθρωπος που γελάει. Τι δουλειά έχετε εσείς εδώ; Τόσο καλά παιδιά…Λένα: Κυρία Νατάσα, σκεφτήκαμε να έρθουμε να σας θυμίσουμε ότι ο Χριστός σάς αγαπάει και είναι κοντά σας αυτή τη δύσκολη στιγμή. Νατ.: Ναι, χρυσό μου, σ’ ευχαριστώ. Αλλά αυτό ισχύει για τους ανθρώπους που βαδίζουν με τον Χριστό. Εγώ… (γυρίζει στο Βασιλάκη) Τα ξέρει η μαμά σου, δεν σας τα ’πε; Μια πάνω, μια κάτω. Ολο λέω πως θέλω να ακολουθήσω τον Χριστό, όλο αλλού γι’ αλλού καταλήγω. Οπως τώρα. Βασίλης: Ή μαμά μάς έχει πει για σας, ότι είστε μια πολύ καλή της φίλη, που μαζί ξεκινήσατε τα πρώτα βήματα στην πίστη στον Θεό. Νατ.: Ναι, μαζί ξεκινήσαμε, αλλά κοίτα τώρα εγώ πού είμαι. Εκείνη ευτυχισμένη, με τον Χριστό, με τόσους φίλους. Εμένα, ούτε ένας Αποστόλης δεν έρχεται να με δει!Στέλιος: Ξέρετε, προσευχόμαστε για σας κάθε εβδομάδα στην εκκλησία. Κι εμείς γι’ αυτό κιόλας θέλαμε να σας γνωρίσουμε, γιατί προσευχόμασταν για σας τόσο καιρό χωρίς καν να σας έχουμε δει…[Ο Αστυνόμος κοιτάζει με έκπληξη]

Νατ.: Α, προσεύχεστε για μένα; Αλήθεια; Κι έλεγα, πού να με θυμούνται αυτοί τώρα;… Βέβαια, ντρέπομαι έτσι που με γνωρίσατε, υπό αυτές τις συνθήκες. (Γυρίζει στον Αστυνομικό) Μήπως πέρασαν τα 10 λεπτά που μας είπατε;Αστ.: (πετάγεται με έκπληξη) Καλά, σοβαρά μιλάμε τώρα; Συγνώμη, δεν τα ξέρω τα παιδιά, αλλά αν άκουσα καλά, σου λένε ότι κάτι άνθρωποι, που τους έχεις γράψει στα παλιά σου τα παπούτσια εδώ και δέκα χρόνια, ακόμα σε θυμούνται και σε σκέφτονται. Και εσύ τους λες να φύγουν. Ε, λοιπόν, όχι, δεν τους αφήνω εγώ να φύγουν. Βρε παιδιά, πείτε μου, υπάρχουν αυτοί οι άνθρωποι που λέτε ή μήπως τους φανταστήκατε;Βασίλ.: Μα και φυσικά υπάρχουν! Τους ξέρει και η κ. Νατάσα, άλλωστε.Αστ.: Ναι, αλλά η «κυρία» Νατάσα φαίνεται να τους έχει ψιλο-

...ΝΑΤΑΣΑ


ξεχάσει… Δεν τους αφήνουμε τέτοιους φίλους κυρία Νατάσα μου, δεν τους αφήνουμε. Και γιατί; Για να μου καταλήξεις εδώ μέσα;Νατ.: (κλαίει) Εντάξει! Το ξέρω. Μου πήρε λίγο καιρό, αλλά επιτέλους το κατάλαβα. Τα έκανα όλα λάθος. Εχασα εκείνα που έπρεπε να κρατήσω και κράτησα αυτά που έπρεπε να πετάξω. Ομως είναι πολύ αργά τώρα.Στέλιος: Μα όχι. Ποτέ δεν είναι αργά, όσο βρισκόμαστε σ’ αυτή τη ζωή. Ο Χριστός σας περιμένει με αγάπη, όσα λάθη κι αν έχετε κάνει.Νατ.: Αχ παιδί μου, είμαι πια πολύ συνηθισμένη σ’ αυτή τη ζωή, για ν’ αλλάξω. Την έχασα την ευκαιρία μου… [Χτυπάει το τηλέφωνο. Το σηκώνει ο αστυνομικός]

Αστ.: Εμπρός. Τι; Κι άλλος; Α, ώστε αυτός είναι ο Αποστόλης ε; Οχι, δεν τον ξέρω, ακουστά μόνο. Ναι, ναι, στειλ’ τον. Τα παιδιά εδώ είναι ακόμα. Α, σε παρακαλώ, είναι το κάτι άλλο αυτά τα παιδιά. Αυτή τα αφήνει να φύγουν, εγώ δεν τ’ αφήνω. Θα σου πω μετά. [Πηγαίνει να φέρει τον Αποστόλη. Η Νατάσα έχει χαρεί πάρα πολύ.]

Νατ.: Αχ, το ’ξερα εγώ πως θα έρθει. Ξέρετε, δική του ήταν η δουλειά, εγώ απλώς υπέγραψα το όνομά μου κάπου, που χρειαζότανε. Θα δείτε, θα σας τα εξηγήσει όλα. Αχ, Τόλη μου, επιτέλους ήρθες! (Πάει να τον αγκαλιάσει, εκείνος τραβιέται) Ελα, πες στον κύριο τι έγινε…Αστ.: Εχετε δέκα λεπτά, το πολύ…Αποστ.: Τι έγινε, βρε Νατάσα, πώς έμπλεξες έτσι; Είπα κι εγώ να ’ρθω να σου συμπαρασταθώ…Νατ.: (απορημένη) Μα… μα… Τόλη μου, είναι για τις επιταγές, για κείνη την υπόθεση…Αποστ.: (κάνει πως δεν άκουσε, μιλάει πολύ δυνατά) Είναι κάτι που μπορώ να κάνω για σένα; Θες να σου φέρω τίποτα από το σπίτι; Ξέρεις, δεν έχω και πολύ χρόνο…Νατ.: Μα καλά, κάνεις τον ανήξερο; Τόλη! Εσύ δεν ήσουν που…Αποστ.: Αχ, βρε παιδί μου, στα ’λεγα εγώ. Πολύ μπερδεμένες τις



έχεις τις δουλειές σου και δεν θα σου βγει σε καλό. Αχ… αυτά είναι, άμα δεν ξέρεις με ποιους μπλέκεις.Νατ.: Μα… μα…Αποστ.: Λοιπόν, κοίτα, ήρθα γιατί μου άφησες μήνυμα και ακουγόσουν πολύ αγχωμένη. Αλλά τώρα μια χαρούλα σε βλέπω, ό,τι θες το ’χεις, από εδώ τον αστυφύλακα (του κλείνει το μάτι). Θα την προσέχετε, έτσι; Αυτό λέω κι εγώ. Αντε, ελπίζω να ξεμπερδέψεις γρήγορα. Πρέπει να πάω τώρα εγώ. Γεια χαρά![Η Νατάσα έχει μείνει με το στόμα ανοιχτό, ο Αστυνόμος βγάζει έξω τον Αποστόλη, τα παιδιά πλησιάζουν]

Νατ.: (ψιθυριστά) Μα, αλήθεια λέω. Δική του ήταν η δουλειά. Εγώ ιδέα δεν είχα. Μου υποσχέθηκε πως δεν θα πάθω τίποτα… πως…Αστυν.: Κυρία μου, ένα έχω να σου πω. Οχι πως δε σε πιστεύω, αλλά δεν μπορώ να κάνω τίποτα. Οταν όμως θα βγεις με το καλό, μακριά και από αυτόν και από τις υποσχέσεις του. Κάνουν αλλού καλύτερα, πολύ καλύτερα πορτοκάλια! (Δείχνει τα παιδιά)

Λένα: (της πιάνει το χέρι) Είχα διαβάσει κάπου την εξής φράση: «Καταλαβαίνεις ότι ο Χριστός είναι το μόνο που χρειάζεσαι, όταν ο Χριστός είναι το μόνο που έχει απομείνει.» Θέλετε να κάνουμε προσευχή μαζί;Νατ.: Θέλω. Και πού ξέρω εγώ ότι ο Χριστός έχει μείνει κι ότι δεν σηκώθηκε κι Αυτός να φύγει, όπως όλοι οι άλλοι; Αυτός κι αν έχει δίκιο να φύγει…Στέλιος: Κι όμως, ο Χριστός πάντα μένει, κι ας μένει τελευταίος. Αυτό σημαίνει Αγάπη.Νατ.: (τους κοιτάζει όλους γύρω-γύρω) Το ξέρω. Τώρα, σήμερα, το ξέρω! (Χαμογελάει).

ΑυλαίαΥπόκλιση

μυρτιά

Συντροφιά Αλήθειας και Αγάπης Θεού από το τηλέφωνο(210) 57 58 928

Λιγόλεπτα τηλεφωνικά μηνύματα παρηγοριάς, ενίσχυσης, αλήθειας Θεού. Κάθε μέρα - 24 ώρες το 24ωρο!

...ΝΑΤΑΣΑ


Mια μέρα, ο μπαμπάς και η μαμά φώναξαν τα κορίτσια για να μιλήσουν. Ήταν νωρίς το απόγευμα, την ώρα που το φως του ήλιου μάς κάνει να μισο-κλείνουμε τα μάτια και όλα παίρνουν μια χρυσαφιά απόχρωση. Κάθισαν στο δωμάτιο των κοριτσιών, πράγμα αρκετά σπάνιο, και τα πρόσωπα του μπα-μπά και της μαμάς ήταν περίεργα χαρούμενα. Η Ρόδη στην αρχή φοβήθηκε λίγο, μπας και είχαν τί-ποτε στενάχωρο να τους πουν, αλλά σύντομα κατά-λαβε ότι το αντίθετο θα συνέβαινε.

Γύρω στους εφτά μήνες αργότερα, στο δρόμο προς το σχολείο (η Ελίζα και η Ρόδη πήγαιναν στο γυμνάσιο τώρα) η Ρόδη με το ζόρι κατάφερνε να μη χοροπηδάει σε κάθε βήμα και η καρδιά της τραγουδούσε «γίναμε πέντε! γίνα-με πέντε! έχω έναν αδερφό!»

Ευτύχης

ΕΝΑ ΠΑΙΔΙ ΑΝΑΜΕΣΑ ΜΑΣΕΝΑ ΠΑΙΔΙ ΑΝΑΜΕΣΑ ΜΑΣΕΝΑ ΠΑΙΔΙ ΑΝΑΜΕΣΑ ΜΑΣ


Το μωράκι το ονομάσανε Ευτύχη, αν και, όσο ήταν μω-ράκι, σπάνια τον φώναζαν έτσι. Το τι παρατσούκλια και υποκοριστικά του είχαν βγάλει τα κορίτσια, δε λέγεται. Μέχρι και παπάκι τον φώναζαν ένα διάστημα, επειδή φορούσε ένα κίτρινο χνουδωτό φορμάκι και έτσι όπως γελούσε χωρίς δόντια έμοιαζε λέει με παπί. Όλοι το έπαι-ζαν αυτό το μωρό. Τα κορίτσια ήταν πια πολύ μεγάλα για να χρειάζονται τη μαμά στα μαθήματά τους ή στις άλλες καθημερινές τους δραστηριότητες, και επιπλέον μπορού-σαν να τη βοηθάνε στη φροντίδα του Ευτύχη. Την πρώτη μέρα στο μαιευτήριο φοβόντουσαν πώς να τον πιάσουνε, έτσι μικρούλης που ήταν, μην τον χαλάσουν άθελά τους. Μετά όμως από λίγο καιρό και τον τάιζαν και τον άλλαζαν και τον έβαζαν για ύπνο (που ήταν και το πιο δύσκολο απ’ όλα).

Όλοι όσοι τους έβλεπαν, που ήταν τέσσερις με-γάλοι στην οικογένεια και ένα μικρό μωρό, έλε-γαν στα κορίτσια «πω πω, τώρα εσείς θα το έχετε σαν κουκλάκι αυτό το μωρό! θα το ’χετε σαν παι-χνίδι…». Η Ελίζα και η Ρόδη χαμογελούσαν και έλεγαν ότι όντως έπαιζαν πολύ με τον μικρούλη και ήταν αλήθεια. Όμως δεν ήταν όλη η αλήθεια. Γιατί, βλέπετε, τα μωρά δεν είναι εύκολη υπόθε-ση. Και τα δυο κορίτσια, ίσως επειδή είχαν μεγα-λώσει πια, ίσως επειδή το είχαν αγαπήσει αυτό το μωράκι τόσο πολύ πριν ακόμα γεννηθεί, ίσως κι επειδή άρχιζε τότε η καρδιά τους να θέλει τον Χριστό πιο πολύ από ποτέ, τον είχαν πάρει πολύ σοβαρά το ρόλο τους ως μεγάλες αδερφές. Πριν ακόμη γεννηθεί μάλιστα, έλεγαν η μια στην άλλη, τώρα θα πρέπει να είμαστε πολύ προσεχτικές με το πώς φερόμαστε μεταξύ μας και να ακούμε τους γονείς, γιατί τι παράδειγμα θα δώσουμε στο αδερφάκι μας;

Και όντως, όσο μπορούσαν, προσπαθούσαν πάντα να δίνουν το καλό παράδειγμα στον μικρό Ευτύχη. Βέβαια εσείς κι εγώ ξέρουμε ότι δεν αρ-κεί να το πάρει κανείς απόφαση για να αλλάξει η συμπεριφορά του, χρειάζεται να μπει ο Χριστός στην καρδιά του. Και η Ελίζα και η Ρόδη σύντο-μα θα το διαπίστωναν αυτό από πρώτο χέρι.

Ελίζα και Ρόδη

Προς το παρόν όμως προσπαθούσαν. Ο Ευτύ-χης ήταν το πιο όμορφο και το πιο χαρούμενο παιδάκι. Και ένα καλό που είχε σίγουρα ήταν ότι έτρωγε. Εκεί τουλάχιστον ήταν κάπως εύκολα τα πράγματα (αν και μέχρι σήμερα έχει φυλά-ξει η μαμά του μια φωτογραφία, που του κάνει πως τον εξετάζει με τα ακουστικά της για να τον καταφέρει να φάει κι εκείνος γελάει, αλλά με το στόμα μπουκωμένο, και δεν έχει καμία διάθεση να καταπιεί). Αλλού ήταν τα δύσκολα.

Ο Ευτύχης πάθαινε συνέχεια, όταν ήταν μη-νών ακόμη, κάτι που το παθαίνουν όλα σχεδόν τα μωρά, κωλικούς. Για όσους δεν έχετε την ευτυχία να ξέρετε περί τίνος πρόκειται, θα σας εξηγήσω. Είναι κάτι που παθαίνουν τα μωρά, κυρίως όταν είναι φαγωμένα και έχουν ταχτο-ποιηθεί και οι υπόλοιπες ανάγκες τους και ετοι-μάζεται κανείς να τα βάλει για ύπνο και κλαίνε σπαραχτικά και δυνατά, χωρίς να σταματάνε. Αυτό μπορεί να κρατήσει ώρες ολόκληρες και δεν υπάρχουν και πολλά πράγματα που μπο-ρούν να το ανακουφίσουν το μωρό. Έχω ακού-σει για μωρά που τα ηρεμεί να ακούνε τον ήχο από το πιστολάκι για τα μαλλιά. Ή μια βόλτα με το αυτοκίνητο. Τον Ευτύχη έπρεπε να τον κρα-τάνε αγκαλιά και να τον κάνουν βόλτες μέσα σ’ ένα σκοτεινό δωμάτιο, μπας και του έρθει όρε-ξη να κοιμηθεί, που ήταν το ιδανικό, αλλά που δυστυχώς δεν συνέβαινε και πολύ συχνά πριν το δίωρο. Πόσες ώρες ξόδεψε η Ελίζα και πόσες ακόμη η Ρόδη μέσα σ’ εκείνο το δωμάτιο, μ’ ένα μωρό που τσίριζε στην αγκαλιά. Και είναι απί-στευτα όμορφο το συναίσθημα να κρατάς ένα μικρό πλασματάκι στην αγκαλιά σου, όταν όμως αυτό τσιρίζει και χτυπιέται και νομίζεις πως θα πάθουν έκρηξη οι πνεύμονές του από το κλάμα, πιστέψτε με δεν είναι και τόσο ωραία.

Ε, κάποια στιγμή μεγάλωσε λιγάκι ο μικρού-λης και του πέρασαν οι κωλικοί. Μη βιαστείτε όμως να αναστενάξετε με ανακούφιση. Τώρα ξεκίνησαν άλλα, μεγαλύτερα βάσανα. Γιατί ο


μικρός ήθελε να μάθει να περπατάει. Αλλά όχι προς τα μπρος. Ε, όχι, αυτό θα παραήταν εύκολο πια. Προς τα πάνω. Μπουσουλώντας λοιπόν βάλθηκε να φτάσει στο ταβάνι (κι από κει ποιος ξέρει πού…) Φανταστείτε λοιπόν το εξής σκηνικό: Βρισκόμαστε στην κουζίνα, σε αυστηρή απομόνωση, γιατί οι πόρτες είναι κλειδωμένες (ο μικρός ανακάλυψε πώς ανοίγουν τα πόμολα). Όποιος προσπα-θήσει να πάει από τη μια άκρη της κουζίνας, ας πούμε για να πιει ένα ποτήρι νερό, στην άλλη, πρέπει να έχει τα μάτια του ορθάνοιχτα, γιατί στο πάτωμα βρίσκονται «ξαπλωμένες» όλες οι καρέ-κλες και οποιοδήποτε άλλο μικρό τρα-πεζάκι μπορεί να μπει στο μικροσκοπικό κεφαλάκι τού πιτσιρίκου να σκαρφαλώ-σει. Επιπλέον, φυσικά, κάποιος πρέπει να φρουρεί τους καναπέδες, που είναι λιγάκι δύσκολο να τους ξαπλώσουμε χάμω. Άντε τώρα να διαβάσει κανείς για εξετάσεις μέσα σ’ αυτόν το χαμό. Αφή-στε και τη φορά που είχε φτιάξει η Ελίζα έναν τέλειο χάρτη την Ελλάδας για τη Γεωγραφία, και ήταν και πολύ περήφα-νη γι’ αυτό, γιατί δεν ήταν και το δυνατό της σημείο η ζωγραφική. Ε, φαντάζεστε τι θα έγινε. Αυτός ο χάρτης είχε την τύχη να γίνει ο πρώτος καμβάς του επίδοξου μικρού Πικάσο, και φυσικά μετά από αυτόν ακολούθησαν κι άλλοι, ακόμα πιο επιτυχημένοι: η Οδύσσεια της Ρόδης, ένα μαξιλάρι του καναπέ, σίγουρα κάνα-δυο τοίχοι και πάει λέγοντας. Αυτά που λέτε τους έκανε ο Ευτύχης.

Όμως, ένα περίεργο πράγμα συνέβη. Ενώ είχαν να αντι-μετωπίσουν όλες αυτές τις δυσκολίες, η Ελίζα και η Ρόδη ούτε που το σκέφτηκαν να κατηγορήσουν μέσα στην καρ-διά τους τον αδερφούλη τους. Και μη νομίζετε, δεν ήταν επειδή ήταν τόσο ήρεμοι και ανεκτικοί χαρακτήρες. Κάθε άλλο. Πολλές ήταν οι φορές που, εάν κάτι δεν τους πή-γαινε όπως ακριβώς το ήθελαν, παραπονιόντουσαν και γκρίνιαζαν και θύμωναν, μέχρι. Αλλά με τον μικρό Ευτύχη, ποτέ. Κι ας έκλαιγε η Ελίζα και έλεγε «τι θα πω τώρα εγώ στην καθηγήτριά μου, ότι μου έγραψε πάνω στο χάρτη

ΕΝΑ ΠΑΙΔΙ ΑΝΑΜΕΣΑ ΜΑΣ


ο αδερφός μου; άντε να με πιστέψει…». Κι ας καθόταν η Ρόδη να διαβάζει ως τα ξημερώματα, γιατί όλο το απόγευμα της ζητούσε ο Ευτύχης να του κάνει το αλογάκι και δεν μπορούσε να αρνηθεί στα ματάκια του που την παρακαλούσαν.

Βλέπετε, ανακάλυψαν κάτι. Όταν αγαπάς κάποιον, όλα του τα συγ-χωρείς. Όταν αγαπάς κάποιον, δεν τον αγαπάς μόνο όταν είναι καλός και βολικός και όπως πρέπει να είναι. Τον αγαπάς πάντα, ό,τι και να γίνει, κι αν περνάς δύσκολα, και τότε είναι και πάλι ωραία, γιατί είσαι μαζί του. Αυτό το πολύτιμο μάθημα ήταν το δώρο του Ευτύχη στην οικογένεια που τον δέχτηκε στον κόσμο αυτό και ελπίζω να μιλήσει και στη δική σας καρδιά.

«Η αγάπη…. όλα τα ανέχεται, όλα τα πιστεύει, όλα τα ελπίζει, όλα τα υπομένει» Α΄ Κορινθίους 13:7

Ρ-Ε

Ελίζα και Ρόδη

Όλα τα τεύχη του περιοδικού ΛΟΓΙΑ ΖΩΗΣ του 2009, δεμένα σε έναν πολύ όμορφο και περι-ποιημένο τόμο, με μεγάλη ποικι-λία θεμάτων, όπως ανάλυση της Αγίας Γραφής, επίκαιρα σχόλια, ιστορίες.

Eίναι ένα θαυμάσιο δώρο για φί-λους, αδελφούς, συνεργάτες, παι-διά, εγγόνια.

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΕΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ «ΛΟΓΙΑ ΖΩΗΣ»:ΤΑΧΥΔΡΟΜΙΚΗ ΘΥΡΙΔΑ 50438/14110 Ν. ΗΡΑΚΛΕΙΟ - ΕΛΛΑΣ

e-mail: [email protected]

ΚΥΚΛΟΦΟΡΕΙ ΣΕ ΤΟΜΟαπό το 1925

Μπορείτε να μας παραγγείλετε όσα αντίτυπα θέλετε, να σας τα στείλουμε ταχυδρομικώς ΔΩΡΕΑΝ


από το 1925

Ο Θεός της Aγάπης

Ο Θεός της Φροντίδας...

...Ο Θεός της Nέας μας

Xρονιάς!


Μέσα στην άγνοια των πε-ριστάσεων και την αμηχανία που μας κυ-

κλώνει, ο Θεός μας βεβαιώνει

ότι στέκεται εκεί στο πλάι

μας. Κι επειδή ακριβώς δε γνωρίζουμε

τόσο συχνά, τι να διαλέξουμε,

πώς να φερ-θούμε, πώς να μιλήσουμε, αξί-ζει να αφεθού-

με στα χέρια Του.

«…διά να γνωρίζητε την οδόν την οποίαν πρέπει να βαδίζητε· διότι δεν επεράσατε την οδόν ταύτην χθες και προχθές.»

(Ιησούς του Ναυή γ’ 4)

Από τα πολύ ενδιαφέροντα, γεμάτα διδάγματα και πνευματικές αλήθειες, είναι τα κομμάτια της Αγίας Γραφής που μας μιλούν για την πορεία του λαού του Θεού προς τη γη Χαναάν, τη γη που έρεε μέλι και γάλα.

Σήμερα, τα παιδιά του Θεού, οι άνθρωποι που διάλεξαν να ακολουθήσουν τον Ιησού Χριστό στη ζωή τους έχουν και πάλι μια πορεία, ένα δρόμο να διανύσουν, με στόχο τον Ουρανό, τη βασιλεία Του. Είναι ένα καθημερινό περπάτημα μαζί με τον Χριστό, στα ίχνη Του, που άλλοτε έχει κοιλάδες δυσκολίας και θλίψης κι άλλοτε βουνοκορφές χαράς και ευτυχίας. Στην πραγματικότητα η πορεία αυτή είναι τόσο γεμάτη από το πρόσωπο του Κυρίου, που και τα δύσκολα γίνονται πηγή χαράς και ανάπαυσης, στενής σύνδεσης με το Λυτρωτή μας.

Όμως για να προσέξουμε το εδάφιο αυτό. Μήπως τάχα κανείς από μας έχει ξαναπεράσει αυτά τα μονοπάτια; Μήπως έχει στο παρελθόν διανύσει τους ίδιους δρόμους; Γεμάτη σταυροδρόμια η ζωή μας, αποφάσεις που πρέπει να παίρνουμε ασταμάτητα και που ποτέ πριν δεν είχαμε ξανασυναντήσει. Μέσα στην άγνοια των περιστάσεων και την αμηχανία που μας κυκλώνει, ο Θεός μας βεβαιώνει ότι στέκεται εκεί στο πλάι μας. Κι επειδή ακριβώς δε γνωρίζουμε τόσο συχνά, τι να διαλέξουμε, πώς να φερθούμε, πώς να μιλήσουμε, αξίζει να αφεθούμε στα χέρια Του. Να Τον αφήσουμε να προηγείται στις εκλογές μας, να μην κάνουμε βήμα χωρίς Εκείνος να προπορεύεται.

Όχι, δεν διασχίσαμε χθες και προχθές τους ίδιους δρόμους. Είμαστε άμαθοι κι άσχετοι κι ο Θεός αυτό το γνωρίζει. Αν θέλουμε να περπατούμε με ασφάλεια, αξίζει να Τον εμπιστευθούμε. Να ζητάμε με προσευχή την οδηγία Του, να διεκδικούμε με προσευχή το άγιο, αγαθό θέλημά Του. Εμείς δε γνωρίζουμε, ο Θεός μας γνωρίζει. Εμείς δεν μπορούμε να προβλέψουμε, Εκείνος είναι ο προβλέπων. Ας Τον αφήσουμε με πίστη κι εμπιστοσύνη να πηγαίνει μπροστά κι εμείς να ακολουθούμε.

Νέα πορεία


Χαίρετε.

Λέγομαι Σάββας και σας γράφω από την Ισπανία που βρί-σκομαι σε ένα χριστιανικό κέντρο αποτοξίνωσης. Είμαστε και αρκετοί Έλληνες εδώ… που όλοι δίνουμε καθημερινά μια μάχη ενάντια στον πονηρό, που μας είχε πολύ καιρό στην εξουσία του. Εγώ από πολύ μικρή ηλικία ήμουν στα ναρκωτικά και όσο θυμάμαι τον εαυτό μου δεν έχω κάνει ούτε μια καλή πράξη στη ζωή μου, πολλές φορές προσπάθη-σα να κόψω τα ναρκωτικά, αλλά μου ήταν αδύνατον. Μπο-ρούσα χωρίς ναρκωτικά, αλλά χωρίς να κλέψω δεν μπορού-σα, με πολλή βοήθεια από την καημένη τη μητέρα μου και άλλους ανθρώπους γύρω μου, έκανα μάταιες προσπάθειες αλλά πάντα κάτι μου έφταιγε…

Ερχόμενος σ’ αυτό το κέντρο, που υπάρχει και στην Ελλά-δα, δεν ήρθα να γίνω χριστιανός. Αλλά με το πέρασμα του καιρού άρχιζαν να ανοίγουν τα μάτια μου γιατί καθημερινά άκουγα για τον Λόγο του Θεού από άτομα που λέγανε τι αλ-λαγή έχει κάνει ο Χριστός στη ζωή τους και το πόσο χαρού-μενοι είναι. Στην αρχή με παραξένευαν όλα αυτά, γιατί όλοι είναι καλά και μόνο εγώ ήμουν χάλια, μίζερος, φορτωμένος τόσο που εγώ ο ίδιος δεν μπορούσα να σηκώσω αυτό το βά-ρος, κάποιος με πλησίασε και μου είπε ότι υπάρχει ένα πρό-σωπο που ακούει τους συντετριμμένους στην καρδιά, που εγώ δεν τον γνωρίζω, αυτός όμως με γνωρίζει. Τον ρώτησα ποιος είναι και μου είπε είναι ο Ιησούς Χριστός, πήγαινε σε Αυτόν και Αυτός θα δώσει ανάπαυση στην ψυχή σου. Και έτσι έγινε.

Τώρα γνωρίζοντας την αλήθεια μπορώ να πω ότι είμαι χριστιανός, ναι, είμαι αμαρτωλός μπροστά στον Κύριο αλλά πλησιάζω κάθε μέρα κοντά να με συγχωρέσει και να με κα-θαρίσει. Μόνο Αυτός μπορεί να σώσει τον κόσμο.

Αυτά τα λίγα ήθελα να πω, μια μικρή μαρτυρία.

Ευχαριστώ πολύ.

«Έτσι με βρήκε ο Χριστός»

«...με το πέρα-σμα του και-ρού άρχιζαν να ανοίγουν τα μάτια μου για-τί καθημερινά άκουγα για τον Λόγο του Θεού από άτομα που λέγανε τι αλλα-γή έχει κάνει ο Χριστός στη ζωή τους και το πόσο χαρού-μενοι είναι...»


Ο Χριστός, αν Τον διαλέξουμε

και Τον ακο-λουθήσουμε,

μας ελευθερώ-νει από την

κυριαρχία της αμαρτίας, για να μας βάλει κάτω από το

ζυγό της αγά-πης Του. Και

δεν είναι μόνο η αμαρτία...

μας ελευθερώ-νει από την

ηθικοδιδασκα-λία μας, τη

νεκρή και στεί-ρα, που πάνω

της κάποιοι στηρίξαμε τη

ζωή μας.

Πραγματική ελευθερία

«Εν τη ελευθερία λοιπόν, με την οποίαν ηλευθέ-ρωσεν ημάς ο Χριστός, μένετε σταθεροί, και μη υποβληθήτε πάλιν εις ζυγόν δουλείας.» (Γαλάτας ε’1)

Ο Ιησούς Χριστός χαρίζει στον άνθρωπο ελευθερία. Την ίδια ώρα, που όλα και όλοι οι άλλοι πασχίζουν να μπλέξουν τον καθένα μας σε δεσμά και αιχμαλωσία, σε μόνιμη και ανεπίκλητη εξάρτηση, ο Χριστός μπορεί και ελευθερώνει. Συντρίβει τα δεσμά, μας απεγκλωβίζει από όλα όσα μας ταλαιπωρούν και μας ταλανίζουν. Ο Ιησούς Χριστός ο ίδι-ος, το πρόσωπό Του, η ζωή Του, η αγάπη Του είναι η ελευ-θερία. Η αλήθεια Του είναι η ελευθερία μας.

Μα, από τι να ελευθερωθώ, εξανίστανται κάποιοι. Μια χαρά ελεύθερος είμαι και κάνω ό,τι θέλω, όποτε το θέλω. Αυτό ακριβώς είναι η πλάνη. Υπόκεισαι στους νόμους της αμαρτίας, σ’ αυτό που ο παλιός, χαλασμένος εαυτός σου υπαγορεύει, και θεωρείς τη σκλαβιά ελευθερία. Πόσο αλ-λιώτικη είναι η πραγματικότητα και πόσο αληθινά μας την παρουσιάζει ο Λόγος του Θεού.

Ο Χριστός, αν Τον διαλέξουμε και Τον ακολουθήσουμε, μας ελευθερώνει από την κυριαρχία της αμαρτίας, για να μας βάλει κάτω από το ζυγό της αγάπης Του. Και δεν είναι μόνο η αμαρτία που εύκολα την καταλαβαίνουμε κοιτώ-ντας μέσα μας και γύρω μας. Μας ελευθερώνει από την ηθικοδιδασκαλία μας, τη νεκρή και στείρα, που πάνω της κάποιοι στηρίξαμε τη ζωή μας. Μας ελευθερώνει από τις ψευδαισθήσεις μας, πως τάχα είμαστε καλοί και αποδε-κτοί από τον Θεό, την ώρα που μόνο εγωισμό και εγωπά-θεια είμαστε γεμάτοι. Μας ελευθερώνει από την πλανερή αυταπάτη, πως με τα καλά μας έργα θα μπορέσουμε να σταθούμε μπροστά στον Θεό.

Ας τρέξουμε σ’ Εκείνον. Ας Του παραδοθούμε. Ας Τον αφήσουμε να αγγίξει τη ζωή μας, να μας ξαναγεννήσει σε νέο, πνευματικό άνθρωπο. Ας γευτούμε με πίστη τη μοναδική ελευθερία που χαρίζει.


Η μέρα κυλά-ει κατάμεστη από το πρωί. Όνειρα, σχέδια χαράζονται, σκέψεις αυλα-κώνουν τη ζωή μας, το μυαλό μας τρέχει προς όλες τις κατευθύνσεις. Εναλλακτικές λύσεις, στρα-τηγικές για να πετύχουμε τους στόχους μας... Δύσκολα βρίσκεις χρόνο για να ασχο-ληθείς με τον εαυτό σου.

Ψάχνεις, αλλά πού;

Ίσως κι άλλες φορές συνέβηκε να σε πλησι-άσουν και να σου μιλήσουν για τον Ιησού Χρι-στό. Είναι πολύ πιθανό να αντιμετωπίζεις το Πρόσωπο αυτό όπως πολλοί στις μέρες μας, με κάποια παγωνιά ή και τέλεια αδιαφορία. Και τούτο γιατί πίστεψες και συ το μεγάλο ψέμα, πως ο Ιησούς Χριστός ανήκει στο παρελθόν, είναι κάτι το ξεπερασμένο και το άχρηστο στις μέρες μας. Πιστεύεις πως έχουμε προοδεύσει αρκετά εμείς οι άνθρωποι, πως έχουμε στη δι-άθεσή μας ασύγκριτες δυνατότητες, αξιοζήλευ-τη γνώση και δύναμη και έτσι φτιαγμένοι δεν χρειαζόμαστε τον Ιησού, δεν έχει χώρο η ζωή μας γι’ Αυτόν. Άλλωστε είναι και θέμα χρόνου. Είναι τόσο δυσεύρετο αυτό το αγαθό σήμερα. Ποιος έχει καιρό να ασχοληθεί…;

Μοιάζουν αληθινά όλα αυτά που σκέφτεσαι. Άλλωστε, αν κοιτάξουμε γύρω μας, θα δούμε τη ζωή και τους αν-θρώπους, που στροβιλίζονται με ταχύτητα και θόρυβο τρομακτικό. Συμφωνίες κλείνονται, υποθέσεις, συμβού-λια, τηλέφωνα πυρωμένα, περιουσίες ξοδεύονται καθη-μερινά. Η μέρα κυλάει κατάμεστη από το πρωί. Όνειρα, σχέδια χαράζονται, σκέψεις αυλακώνουν τη ζωή μας, το μυαλό μας τρέχει προς όλες τις κατευθύνσεις. Εναλλακτι-κές λύσεις, στρατηγικές για να πετύχουμε τους στόχους μας… Δύσκολα βρίσκεις χρόνο για να ασχοληθείς με τον εαυτό σου, με το σπιτικό σου. Έτσι είναι, έχεις δίκιο.


Οι άνθρωποι θέλουν να χα-

ρούν, αυτός είναι ο στόχος

τους, μα φα-ντάζει τόσο

άπιαστος, τόσο μακρινός. Πες

μου, ξέρεις πολλούς να

απολαμβάνουν αυτά που κερ-

δίζουν, αυτά που αποχτούν; Θέλω να σου

πω, πως είναι ο Ιησούς Χρι-

στός η μόνη και μόνιμη ανάγκη της

ζωής... Αυτό που ο Ιησούς

προσφέρει δεν είναι μερικές λύσεις, μα ο

ίδιος ο εαυτός Του.

Μα αν καταφέρεις και βγεις για λίγο έξω από τούτο τον κυκεώνα, που λέγεται σύγχρονη ζωή, και παρατηρήσεις τους ανθρώπους, θα διαπιστώσεις πως δεν περπατούν, δεν τρέχουν, όπως νόμιζες, αλλά σέρνονται αλυσοδεμέ-νοι. Θα δεις και τον εαυτό σου εκεί μέσα. Δεν ζουν έτσι οι άνθρωποι επειδή τους αρέσει. Είναι καταδικασμένοι να ζουν έτσι. Η καθημερινότητά τους είναι πάλεμα, δεν εί-ναι απόλαυση. Κυλάει μέσα σε αγωνίες και άγχος, χωρίς χαρά. Τα εμπόριά τους, οι επιδιώξεις τους, τα αιχμηρά τους προβλήματα είναι αλυσίδες που τις σέρνουν ισοβίτι-κα, χωρίς να μπορούν να απαλλαγούν.

Θα δεις και κάτι άλλο, ίσως πιο τραγικό. Δαπανώνται και ξοδεύουν τη ζωή τους ολόκληρη για να βρουν κάποια ικανοποίηση, να χορτάσουν, να φτάσουν τους στόχους τους. Μα αντί για απόλαυση συναντάς μοναξιά, πίκρα, βουρκωμένα μάτια. Τα δράματα της εποχής μας. Θέ-λουν να χαρούν, αυτός είναι ο στόχος τους, μα φαντάζει τόσο άπιαστος, τόσο μακρινός. Πες μου, ξέρεις πολλούς να απολαμβάνουν αυτά που κερδίζουν, αυτά που απο-χτούν;

Είχαμε αρχίσει την κουβέντα μας για τον Ιησού Χριστό. Το ζωντανό αυτό Πρόσωπο, που ελαφρά και επιπόλαια οι άνθρωποι διέγραψαν από τη ζωή τους σαν άχρηστο και περιττό. Κάτι που ίσως δεν γνωρίζεις είναι πως ο Ιησούς είναι πολύ σύγχρονος, πολύ προσγειωμένος και πραγμα-τικός, όσο δεν φαντάζεσαι. Στις μέρες που έζησε εδώ στη γη μας μίλησε για εμπόριο, για συναλλαγές και για επεν-δύσεις. Μίλησε για τόκους, για ποσοστά, για κέρδος εμπο-ρικό. Γνώριζε καλά τα τραπεζικά συστήματα της εποχής Του. Μίλησε και για ζημία. Είναι Αυτός που είπε το τόσο δυνατό: «επειδή τι ωφελείται άνθρωπος, εάν τον κόσμον όλον κερδήση, την δε ψυχήν αυτού ζημιωθή;» (Ματθαίος ις’ 26).

Θέλω να σου πω, πως είναι ο Ιησούς Χριστός η μόνη και μόνιμη ανάγκη της ζωής σου. Ψάχνεις και αρπάζεις κάθε προσφορά και υπόσχεση για ικανοποίηση σε τούτο τον κόσμο, και αυτό γιατί έχεις κλείσει πεισματικά έξω από τη ζωή σου τον Ιησού. Αυτός είναι η ανάγκη σου, Αυτόν διψά η ψυχή σου. Αυτός είναι η ειρήνη και η γαλήνη που


Ψάχνεις, αλλά πού;

λαχταράς και δεν αγοράζεται με τίποτα σε τούτο τον κό-σμο. Αυτός είναι το στήριγμα και η ασφάλεια που αναζη-τάς απελπισμένα. Αυτό που ο Ιησούς προσφέρει δεν είναι μερικές λύσεις ή κάποιες κατευθυντήριες γραμμές, μα ο ίδιος ο εαυτός Του. Για να ακουμπήσεις στους ώμους Του το φορτίο της ζωής, που κάθε μέρα γίνεται και πιο σκλη-ρή. Για να έχεις τη σοφία και την αγάπη Του σύμβουλο και οδηγό σου. Για να έχεις το χαμόγελό Του δροσιά στην ξεραΐλα γύρω σου, όταν όλες οι καρδιές των ανθρώπων δίπλα σου σφαλίσουν για σένα. Για να έχεις πλάι σου φίλο πιστό, γεμάτο προσωπική αγάπη για σένα.

Πες μου, δεν αναγνωρίζεις στις παραπάνω γραμμές αυτό που πραγματικά ζητάς στη ζωή σου; Δεν είναι αυτή η βαθιά ανάγκη σου; Γιατί λοιπόν αρνιέσαι να ταπεινω-θείς μπροστά Του και να Του ζητήσεις να γίνει Κύριος και Λυτρωτής σου; Γιατί προτιμάς πεσμένος μπρούμυτα στο χώμα να ρουφάς από τα βρώμικα βουρκονέρια, τα πικρά, της αμαρτίας για να σβήσεις τη δίψα σου και αρνιέσαι το νερό το ζωντανό, που θα σε ξεδιψάσει αιώνια; Γιατί «πας όστις πίνει εκ του ύδατος τούτου, θέλει διψήσει πάλιν· όστις όμως πίη εκ του ύδατος το οποίον εγώ θέλω δώσει εις αυ-τόν, δεν θέλει διψήσει εις τον αιώνα». (Ιωάννης δ’ 13, 14)

Το Ακριβότερο Δώρο του Κόσμου

Κάθε σελίδα του μικρού αυτού βιβλίου έχει μια ιστορία μαζί με σχόλια και σκέψεις για το μοναδικό Πρόσωπο που γεννήθηκε στον κόσμο μας Σωτήρας, Λυτρωτής και Κύριος, τον Ιησού Χριστό.• Απλό• Καλογραμμένο• Ευχάριστο• Διδακτικό

Κατάλληλο για όμορφο δώρο


Μια μεγάλη αλήθεια. Άγνωστη δυστυχώς στους πολλούς. Μεγάλη εντύπωση μου έκανε όταν για πρώτη φορά συνειδητοποίησα ότι ο άνθρωπος, και ας μη μιλούμε με αόριστο και γενικό τρόπο, ας το παίρνουμε προσωπικά, εσύ και εγώ γεννηθήκαμε και προοριζόμα-στε να είμαστε κατοικητήριο του Θεού.

Πολύ συχνά λέγεται και ξαναλέγεται «να κατοική-ση ο Χριστός διά της πίστεως εν ταις καρδίαις υμών» (Εφεσίους γ’ 17). Οπωσδήποτε είναι μεγάλο και θαυ-μαστό. Γιατί η κατοίκηση δεν είναι απλή παραμονή επειδή μέχρι τότε δεν είχε κατοικία, αλλά εγκατεστη-μένος ο Κύριος μέσα στην καρδιά μας αναλαμβάνει και τη διακυβέρνηση του οίκου. Τώρα πια δεν είναι δυνατόν να υπάρχει το δικό μας θέλημα, θα υπάρχει η δική Του διακυβέρνηση του οίκου, δηλαδή της ζωής μας και της ύπαρξής μας.

Μα υπάρχει όρος για να γίνει αυτή η μετεγκατάστα-ση του Κυρίου μέσα στην καρδιά μας. Πρέπει η καρ-διά μας να είναι «συντετριμμένη». Είναι μια λέξη πα-

Συντετριμμένος

«Εγώ κατοικώ εν υψηλοίς, και εν αγίω τόπω, και μετά του συντετριμμένου την καρδίαν, και του ταπεινού το πνεύμα…» (Ησαΐας νζ’ 15)


Εμείς προσευ-χόμαστε και ζη-τάμε ο Θεός να μας αλλάξει και να μας κάνει «σύμμορφους του Χριστού». Όμως αυτά για να γίνουν είναι ανάγκη να γίνει μια προπαρα-σκευή στη ζωή μας. Για να σε πάρει στα χέρια Του ο Κύριος και να σε ξανα-πλάσει στο δικό Του σχέδιο και στο δικό Του σχήμα, πρέπει οπωσδήποτε να περάσεις από το «συντετριμμέ-νος».

ράξενη και αφύσικη κατάσταση. Συντριμμένος είναι κάποιος που είναι συντρίμμια. Και συντρίμμια, όπως ξέρουμε, είναι, μια ενότητα σπασμένη, σε κομμάτια. Πολλά, μικρά και άμορφα, που δεν σου θυμίζουν τίπο-τα από το παλιό και ούτε μπορούν να επανασυναρμο-λογηθούν.

Ίσως αναγκαστούμε να πούμε πρωτάκουστα και φαινομενικά δυσάρεστα πράγματα. Για να σε πάρει στα χέρια Του ο Κύριος και να σε ξαναπλάσει στο δικό Του σχέδιο και στο δικό Του σχήμα, πρέπει οπωσδή-ποτε να περάσεις από το «συντετριμμένος». Και εδώ αποκαλύπτεται πως η μορφή και το σχήμα μας, ο χαρακτήρας μας και η ψυχοσύνθεσή μας είναι από τον εχθρό μας το διάβολο διαμορφωμένα, από τους δικούς του σκοπούς και σχέδια. Βέβαια εμείς προσευ-χόμαστε και ζητάμε ο Θεός να μας αλλάξει και να μας κάνει «σύμμορφους του Χριστού» (Ρωμαίους η΄ 29). Όμως αυτά για να γίνουν είναι ανάγκη να γίνει μια προπαρασκευή στη ζωή μας. Και η προπαρασκευή αυτή για να πάρουμε την ομοίωση, την πλήρωση και πληρότητα του Θεού, βρίσκεται ακριβώς εδώ. Συντε-τριμμένος. Να γίνουμε συντρίμμια. Και έτσι γίνεται μόνο.

Όταν προσερχόμαστε με τα αιτήματα και τους πό-θους για την τελείωση, ο Κύριος μας περνά από μεγά-λες θλίψεις και σκληρές δοκιμασίες. Το βεβαιώνουν όλοι οι συγγραφείς και ερμηνευτές των βιβλικών κει-μένων και καταστάσεων. Μετά από αυτό το συντριμ-μό, χάνεται και εξαφανίζεται κάθε ίχνος πεποίθησης στον εαυτό μας, όπως και άλλα υποστασιακά στοι-χεία, και γινόμαστε συντρίμμια και τότε μπορεί στη ζωή μας ο Κύριος και εγκαθίσταται στην καρδιά μας και αναλαμβάνει την κυριαρχία και τη δύναμη. Είναι η έμπρακτη αρχή του «απαρνησάσθω εαυτόν» (Ματ-θαίος ις’ 24).

Εφόσον λοιπόν πραγματικά τα ποθούμε και τα ζη-τούμε, την πρόοδο, την τελείωση, το «να κατοικήσει ο Χριστός στην καρδιά μας» (Εφεσίους γ’ 17), απαραί-τητος και απαράβατος όρος είναι ο συντριμμός.

Συντετριμμένος


Όσο κι αν πέφτωΕσένα πάντα σκέφτομαι

πριν και μετά την πτώση μουΕσένα μόνο

και ύστερα έρχεται η μορφή Σου η γλυκιάμπρος στα μάτια μου

και βλέπω πως Σε πίκραναΚαι λιώνω.

Την άπειρη ευσπλαχνία Σου παρακαλώτα λάθη και τα πάθη μου με κλείσανε εδώ

και αν πάλι Εσύ το θέλεις να τιμωρηθώεγώ γνωρίζω ότι το Άγιο το Αίμα Σου

θα είναι εδώ.

Ελπίζω και πιστεύω στην αγάπη Σουτης μετανοίας τις οδύνες μου να συγκεντρώσεις

και με το Άγιο το Αίμα Σου να με λυτρώσειςκαι από τη φλόγα της Κολάσεως

να με ελευθερώσεις!

Σφιχτά Χριστέ μου κρατώ την άκρη του χιτώνα Σουγι’ αυτό δεν χάνω την ελπίδα μου ποτέ μου.

Το ουράνιο τόξο βγήκε, Εσύ μου το χάρισες, Κύριέ μου,

και εγώ δεν θα το αφήσωποτέ μου!

Λιασκώνης Ηλίας

Σ’ ευχαριστώ, Κύριε!

01 pn ian-fevr 10

Documents