06 pn noe-dek 09

Σ’ αυτό το τεύχος...ΓΙΑ ΝΑ ΣΤΡΕΨΟΥΜΕ ΤΙΣ ΚΑΡΔΙΕΣ ΜΑΣ ΣΤΟΝ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟ ΠΟΥ ΑΝΑΓΕΝΝΑ ΚΑΙ ΑΓΙΑΖΕΙ

Νοέμβριος - Δεκέμβριος 2009 1

- Δεν είναι συνηθισμένες οι μέρες μας. Οι περισσότεροι συμφωνούμε σ’ αυτό. Τι είναι αυτό που τις κάνει ξεχωριστές, μοναδικές και επικίνδυνες; Πολλά μπορεί να πει κανείς. Υπάρχει μία φράση στην Αγία Γραφή, που μας βάζει σε σοβαρές σκέψεις και χρειάζεται ιδιαίτερη προσοχή εδώ. «Δεν ενόησαν». Τι εννοεί, ποιους εννοεί, τι μπορεί να σημαίνει αυτό για εμάς; (Σελίδα 2)- Το να καλείς αμαρτωλούς ανθρώπους να επιστρέψουν στον Ιησού Χριστό είναι σω-στό, γνωστό και φυσιολογικό. Τι μπορεί όμως να σημαίνει «Επιστροφή στον Ιησού» και να απευθύνεται σε ανθρώπους που λένε ότι Τον αγαπούν και πιστεύουν; Να επι-στρέψουν, γιατί, πού βρίσκονται και πώς μπορεί να περιέλθει κάποιος σε μια τέτοια κατάσταση;(Σελίδα 6)- Είναι ένα από τα αγαπημένα και πιο αποδοτικά μέσα και εργαλεία του εχθρού της ψυχής μας. Ξεχνάμε, λοξεύουμε στην πορεία μας, απομακρυνόμαστε από τον αρχι-κό στόχο, χανόμαστε. Είναι πολύ επικίνδυνη αδυναμία της φύσης μας αυτή. Γι’ αυτό μας καλεί ο Κύριος «Να το θυμόμαστε», για να μη διακινδυνεύσουμε την αιώνια ζωή. Μπορεί να έγινε πριν χιλιάδες χρόνια, όμως μας αφορά άμεσα και είναι επίκαιρο και σημαντικό για όλους μας. (Σελίδα 13)- Το κεφάλαιο της ευχαριστίας είναι μεγάλο και η σημασία του ζωτική στη ζωή του πιστού του Χριστού. Έχουμε ακούσει και διαβάσει πολλά επάνω σε αυτό το θέμα και μάλλον γνωρίζουμε αρκετά. Τι θα πει όμως «Εν παντί ευχαριστείτε», πώς βιώνεται, πώς γίνεται καθημερινή πράξη; (Σελίδα 17).- Ένα θέμα που δεν μας αρέσει να θίγουμε και το αποφεύγουμε με κάθε τρόπο είναι το κεφάλαιο των θλίψεων στη ζωή του πιστού του Χριστού. Γιατί οι θλίψεις, τι σημαίνουν, πώς ερμηνεύονται και το σπουδαιότερο γιατί «Διά πολλών θλίψεων» θα μπούμε στη Βασιλεία του Θεού; (Σελίδα 22)- Μπορεί να πει κάποιος για τη σχέση του με τον Κύριο ότι πιστεύει, ότι αγαπάει, ότι Τον υπηρετεί, ότι υπακούει. Αλλά όταν κάποιος λέει «Τρέχω» τι εννοεί και γιατί το λέει; Μπορούμε να το πούμε και εμείς; Είναι φυσιολογικό και απαραίτητο κομμάτι της πνευ-ματικής ζωής, ή μήπως είναι για λίγους;(Σελίδα 28)- Δεν είναι εύκολο για κανέναν να πει πηγαία και με επίγνωση του τι λέει, ξέρω τι είναι πίστη. Πρέπει να προηγηθούν πολλά βήματα γνήσιας πνευματικής ζωής, πολλά βήματα καρδιάς. Μέσα στις σελίδες της Αγίας Γραφής έχουμε περιγραφές και εικόνες δυνατές, ανάγλυφες, που όταν τις συναντούμε μπορούμε να πούμε «Αυτή είναι πίστη». Μια από αυτές την συναντάμε στο Ευαγγέλιο του Λουκά. (Σελίδα 36)- Νομίζουμε ότι ξέρουμε, ότι μάθαμε τι ακριβώς είναι «Ο Κόσμος της αμαρτίας». Το σοβαρό όμως σημείο είναι να μάθουμε να βλέπουμε την αμαρτία όπως την βλέπει ο Κύριος, όπως την αξιολογεί και την αντιμετωπίζει Εκείνος. Ιδιαίτερα στις μέρες μας, που είναι ένας «ύμνος» στην αμαρτία, πρέπει να αντιμετωπίσουμε το θέμα με προσοχή και οδηγία από τον Κύριο. (Σελίδα 42)- «Βράδυ, παραμονή Πρωτοχρονιάς» ο κόσμος λέει ότι αλλάζει ο χρόνος. Αλλά τι είναι χρόνος και γιατί αλλάζει; Τι σημασία μπορεί να έχει και τι συνέπειες; Είναι καλό ή κακό; Σοβαρές απαντήσεις δοσμένες με πρωτότυπο και παραβολικό τρόπο. (Σελίδα 45).- Η Ελίζα και η Ρόδη έχουν μια μοναδική εμπειρία. Υπάρχει ένας γαϊδαράκος, που η παρουσία του δίνει μια θαυμάσια αφορμή για μια όμορφη μαρτυρία για τον Ιησού Χρι-στό. «Η ιστορία ενός γαϊδαράκου» μπορεί να αναφέρεται στην παιδική στήλη, αλλά έχει πολύτιμα μηνύματα για τη ζωή και την υπηρεσία όλων μας στο έργο του Κυρίου. (Σελίδα 51).

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ2

ΑΡΘΡΟΝ ΠΡΩΤΟΝΑΡΘΡΟΝ ΠΡΩΤΟΝΑΡΘΡΟΝ ΠΡΩΤΟΝ

Στην αρχή παραξενεύτηκα, κάτι κλώτσησε μέσα μου. Υπάρχουν άνθρωποι σήμερα, ακόμα και πιστοί του Χριστού, που «…δεν είναι σίγουροι ότι τε-λειώνουμε…, ότι ζούμε στις μέρες του Τέλους, ότι είμαστε εμείς οι πιστοί του Τέλους». Αντιμετωπίζουν το θέμα με κάποιο σκεπτικισμό, λίγη αμφιβολία και αμφισβήτηση. Δεν έχουν πειστεί ότι ο Κύριος πλη-σιάζει και ότι οι μέρες μας είναι οι «χαλεποί καιροί» του Τέλους.

Και η δική μας απορία είναι, δεν έχουν μάτια να δουν γύρω τι συμβαίνει, δεν έχουν «μύτη» να πάρουν μυρωδιά; Μα πώς δεν αντιλαμβάνονται ότι «πάντων το τέλος επλη-σίασε» ώστε να «διάγουν φρονίμως και να αγρυπνούν στις προσευχές»; (Α’ Πέτρου δ’ 7).

Θα αναφέρω τρεις περιπτώσεις. Αληθινές, επίκαιρες. Για μένα λένε πολλά, ίσως και σε σας πούνε, το εύχομαι.

ΣΗΜΑΔΙΑ ΑΛΑΘΕΥΤΑ ΤΟΥ ΤΕΛΟΥΣ

«Δεν ενόησαν»(Ματθαίος κδ΄ 39)


Δεν ενόησαν

Ο μπάρμπα Γιάννης είναι ένας πραγματικός ιεραπόστο-λος. Γέρος, με μπαστούνι, με χίλιες δυο αρρώστιες πάνω του, ξεχειμωνιάζει στα χαμηλά και μόλις λιώσουν τα χιόνια τραβάει πάνω, στα βουνά, στα βόρεια, για να μιλήσει στις αμαρτωλές ψυχές για την αγάπη του Θεού. Γυρί-ζοντας φέτος από μια περιοδεία του άνοιξε την πικρα-μένη του καρδιά σε κάποιον και του είπε: «Δεν ακούνε πια οι άνθρωποι, δεν θέλουν για τον Χριστό κουβέντα. Μπάρμπα Γιάννη, μου λένε, κάτσε, πιες, φάε, κοιμή-σου… σε αγαπάμε, όμως μην πεις κουβέντα για τον Θεό… δεν θέλουμε… δεν μας ενδιαφέρει…»

Αυτό το, «δεν ακούνε» του μπάρμπα Γιάννη εμένα μου λέει πολλά. Ήρθε η εποχή «ότε δεν θέλουσιν υπο-φέρει την υγιαίνουσαν διδασκαλίαν» (Β’ Τιμόθεον δ’ 3). Και όχι ότι είναι εναντίον του Θεού, ότι Τον πολεμούν. Ίσα – ίσα θα είναι καλοί νοικοκυραίοι και καλοί πιστοί ίσως, στην εκκλησία. Αλλού βρίσκεται το μυστικό.

«Διότι καθώς εν ταις ημέραις ταις προ του κατακλυ-σμού ήσαν τρώγοντες και πίνοντες, νυμφευόμενοι και νυμφεύοντες, έως της ημέρας καθ’ ην ο Νώε εισήλ-θεν εις την κιβωτόν, και δεν ενόησαν, εωσού ήλθεν ο κατακλυσμός, και εσήκωσε πάντας…» (Ματθαίος κδ’ 38,39).

Αγαπούν τον εαυτό τους. Λατρεύουν τη ζωούλα τους. Δεν υπάρχει τόπος για το μήνυμα της αγάπης του Θεού. Δεν ενδιαφέρει… δεν τους χρειάζεται.

Ίσως έχουμε τις αποδείξεις του Τέλους ασφυχτικά γύρω μας, δίπλα μας. Τι μας εμποδίζει αλήθεια να τις δούμε;

Κάθε καλοκαίρι λειτουργούν στις εκκλησίες μας κα-τασκηνώσεις παιδιών. Έργο βαρύ, ασήκωτο σε κόπο, σε ευθύνες, σε θυσίες. Πάντα το έργο αυτό γινόταν με πολλές δυσκολίες. Όμως στις μέρες μας παρατηρείται κάτι μάλλον ανατριχιαστικό. Δεν υπάρχουν χέρια για δουλειά. Μαγείρεμα, μπουγάδα, φροντίδα των παι- διών. Ο αριθμός των παιδιών μεγαλώνει, μα τα χέρια λιγο-στεύουν. Κάποιος ίσως απορήσει. Μα πώς λιγοστεύουν τα χέρια, αφού οι εκκλησίες μας μεγαλώνουν και χτίζουμε και νέες, μεγαλύτερες, πλουσιότερες…;

Άλλαξαν οι καιροί. Ίσως να ’ναι έτσι, όμως αυτό δεν ισχύει για τον Λόγο του Θεού, για τους πιστούς του Χρι-στού. Δεν συμμορ-φώνονται, δεν εκ-μοντερνίζονται, δεν αλλάζουν με τον

καιρό. Αντίθετα, η μεγάλη ανάγκη εί-ναι να γυρίσουμε πίσω, στο πρότυπο και στην αλήθεια της Αγίας Γραφής, στο πρότυπο των ευλογημένων αγίων των πρώτων ημε-ρών.


ΣΗΜΑΔΙΑ

«Και επειδή θέλει πληθυνθή η ανομία, η αγάπη των πολλών θέλει ψυχρανθή.» (Ματθαίος κδ’ 12)

Νομίζω ότι το πιο καθαρό και αποφασιστικό σημείο των τελευταίων ημερών είναι ακριβώς αυτό. Η αύξη-ση της αμαρτίας. Όλα τα άλλα έρχονται μετά. Πάντα υπήρχαν σεισμοί, λοιμοί, λιμοί, μάχες, φήμες πολέμων. Η αμαρτία θα φτάσει σε ύψη πολύ επικίνδυνα, θα γίνει πελώρια, θα σκοτώνει. Ακόμα και ανάμεσα σε αυτούς που μπαινοβγαίνουν στις εκκλησίες και επικαλούνται το όνομα του Θεού.

Και αμαρτία σημαίνει αγάπη για τον εαυτό μου, πρόκριση του εαυτού μου, λατρεία της σάρκας.

Κάποιος απελπισμένος αρχηγός κατασκήνωσης ζήτησε από δύο νέους να βοηθήσουν στην κατασκή-νωση. Όμως ατύχησε, «… φέτος θα κάνουμε το γύρο της Ευρώπης με αυτοκίνητο, Γαλλία, Αγγλία, Αυστρία κλπ. κλπ.» Καλοτάξιδα τα παιδιά, όμως δεν το καταλα-βαίνουν ότι λατρεύουν τη σάρκα, θυσιάζουν στο βωμό της καλοπέρασης, ζουν για τον εαυτό τους; Και είναι κι αυτοί με τη ζωή τους μια τρανταχτή απόδειξη ότι «πάντων το Τέλος επλησίασε», αφού η αμαρτία πληθύ-νεται καθημερινά μέσα μας και γύρω μας.

Εγκαινιάστηκε παλιότερα και ήδη στις μέρες μας το ζούμε, σε κάποιους έπαυσε να κάνει και εντύπωση, το σύστημα των τρίμηνων διακοπών. Εξοχικά, παραλίες, σκάφη, ψάρεμα από τρεις μήνες και πάνω. Που ση-μαίνει χωρίς εκκλησία, χωρίς τροφή πνευματική, χωρίς κοινωνία, χωρίς υπηρεσία.

Υπάρχουν αδελφοί μας που τους βλέπουμε εφτά μήνες το χρόνο. Οι υπόλοιποι μήνες είναι διακοπές. Χειμερινές, καλοκαιρινές, δεν έχει σημασία.

Μοντέρνοι καιροί. Έτσι θα το χαρακτήριζε κάποιος. Άλλαξαν οι καιροί. Ίσως να ’ναι έτσι, όμως αυτό δεν ισχύει για τον Λόγο του Θεού, για τους πιστούς του Χριστού. Δεν συμμορ-φώνονται, δεν εκμοντερνίζονται, δεν αλλάζουν με τον και-ρό. Αντίθετα, η μεγάλη ανάγκη είναι να γυρίσουμε πίσω, στο πρότυπο και στην αλήθεια της Αγίας Γραφής, στο πρότυπο των ευλογημένων αγίων των πρώτων ημερών, που τόσο απέ-χουμε.

Νομίζω ότι το πιο καθαρό και αποφα-σιστικό σημείο των τελευταίων ημε-ρών είναι ακριβώς αυτό. Η αύξηση της αμαρτίας. Η αμαρτία θα φτάσει σε ύψη πολύ επι-

κίνδυνα, θα γίνει πελώρια, θα σκο-τώνει. Ακόμα και ανάμεσα σε αυτούς που μπαινοβγαί-νουν στις εκκλη-σίες και επικαλού-νται το όνομα του Θεού.


Δεν ενόησαν

Άκουσα σε προαύλιο εκκλησίας μια συζήτηση. «…Μα τι λες, χρυσή μου, μόνο είκοσι μέρες κάτσατε; Εκεί είναι να πας να κάτσεις τρεις μήνες, να το ευχαριστηθείς…»

«Και δεν ενόησαν»! Αυτό είναι το κρίσιμο σημείο.

Δεν θα καταλάβουν αποκοιμισμέ-νοι, βυθισμένοι στη νάρκωση της ει-δωλολατρίας και της λατρείας της σάρκας. Αν εννοούσαν, ίσως μετανο-ούσαν και επέστρεφαν… Ίσως φορού-σαν τσουβάλια και γονάτιζαν να κλά-ψουν μπροστά στον ζωντανό Θεό. Δεν εννόησαν όμως. Μπροστά στην τηλε-όραση, μπροστά στο βίντεο ρουφούν απολαυστικά αμαρτία και κοιμούνται ήσυχοι ότι με τέτοια ζωή, με τέτοια χέ-ρια θα δουν πρόσωπο Θεού.

Αλίμονο όμως. Το πρόσωπο του αντίχριστου θα το δουν οπωσδήπο-τε προς την κατεύθυνση που κοιτά-ζουν, το πρόσωπο του Θεού θα το δουν μόνο «οι καθαροί την καρδί-αν», και είναι πολύ σκληρή η αλή-θεια αυτή.

Κατά τα άλλα, μοντέρνοι καιροί λέμε και ησυχάζουμε. Άλ-λαξαν τα πράγματα λέμε και αποκοιμιόμαστε, ενώ ο Ουρα-νός ετοιμάζεται πυρετωδώς για τη μεγάλη συνάντηση των αγίων του Θεού «εις τον αέρα».

Στην υπηρεσία της Αλήθειας.Η σελίδα μας στο INTERNET:

http://www.logiazois.grΠολλά και ενδιαφέροντα! Επισκεφθείτε την!

Συστήστε την και σε άλλους.


Η αγάπη του Θεού βρίσκεται ολόκληρη σε ένα μοναδικό πρόσωπο, τον Ιησού Χριστό.

Η προσφορά του Θεού στον αμαρτωλό άνθρωπο είναι μία, μοναδική, ένα πρόσωπο, ο Ιησούς Χριστός.

Το Ευαγγέλιο της χάρης προσφέρει μία απάντηση, μία λύση, μία αγάπη, μία λύτρωση, μία μόνη δύναμη, τον Ιησού Χριστό.

ΤΟ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΤΕΡΟ ΑΠΟ ΟΛΑ

Επιστροφή στον IησούΕπιστροφή στον IησούΟ Λόγος του Θεού μιλάει για ένα, μονάχα για ένα πρόσωπο, τον Ιησού Χριστό.


Μέχρι εδώ τίποτα το καινούργιο, το πρωτόγνωρο. Γνωστά σε πολλούς όλα τα παραπάνω. Όμως παρόλο που είναι γνωστά και χιλιοειπωμένα, το Πνεύμα του Θεού δεν παραλείπει να παρεμβάλει και να τονίσει εκείνο το σοβαρό «δι’ ουδενός άλλου η σωτηρία» (Πράξεις Αποστόλων δ’ 12), για να φωτί-σει δυσάρεστες καταστάσεις και μελλούμενα να γίνουν με τρομακτικές συνέπειες.

Γύρω από το πρόσωπο το μοναδικό του Ιησού στήθηκαν πολλά παγκάρια και κατασκήνωσαν πολλά στοιχεία. Φτιά-χτηκαν εκκλησίες, γράφτηκαν βιβλία, αρθρώθηκαν δόγμα-τα, πλέχτηκαν σενάρια, γίνηκαν κηρύγματα κατά χιλιάδες, οργανώθηκαν κινήσεις, επιχειρήθηκαν εκστρατείες. Και όλα αυτά στην αρχή τους είχαν ένα και μοναδικό τους περιεχό-μενο, τον Ιησού Χριστό. Να Τον υπηρετήσουν, να Τον δο-ξάσουν, να Τον εξαγγείλουν, να οδηγήσουν ψυχές ταλαιπω-ρημένες σ’ Αυτόν. Στήθηκαν γύρω από τον Ιησού, με στόχο τους τον Ιησού, με κατεύθυνσή τους την αγάπη Του.

Αυτά στην αρχή. Μετά η πορεία λόξεψε, άρχισε η απόκλιση, το ξεμάκρεμα και το πιο φοβερό η απομάκρυνση από το πρόσωπο, το ένα, το μοναδικό, τον Ιησού Χριστό. Τι από-μεινε; Μα το είπαμε. Εκκλησίες, έργο και δράση. Όλα αυτά χωρίς Χριστό. Έγιναν θα λέγαμε «αυτοκέφαλα». Ενώ κάποτε λειτουργούσαν για τον Ιησού Χριστό, με τον Ιησού Χριστό, προς τον Ιησού Χριστό στραμμένα και οργανικά συνδεδε-μένα, στις μέρες μας αποκόπηκαν του αρχικού τους σκο-πού ύπαρξης και εξυπηρετούν άλλους σκοπούς, προσωπι-κής προβολής, σαρκικούς και αποτυχημένους. Εκκλησίες λειτουργούν, χωρίς να προβάλλουν όμως το πρόσωπο, τον Ιησού Χριστό, αλλά τον εαυτό τους, το έργο τους, τα χρωμα-

...Επιστροφή

Το κήρυγμα της Βασιλείας των Ουρανών είναι ένα και μοναδικό πρό-σωπο χαρισμένο στον άνθρωπο, ο ζωντανός, ο αναστημένος Ιησούς Χριστός μέσα μας.

Η δύναμη που σώζει και λυτρώνει από την κατάρα της παρουσίας της αμαρτίας είναι το πρόσωπο του ζωντανού Ιησού Χριστού.

Ο δρόμος για τον Ουρανό της δόξας είναι ένας, ο Ιησούς Χριστός ο Κύριός μας.

Η δουλειά του αγιασμού πάνω μας είναι ένα διαρκές θαύμα αγάπης, που στοχεύει στο να μορφωθεί ο Ιησούς Χριστός πάνω μας και να κατοικήσει διά της πίστεως «εν ταις καρδίαις ημών» (Εφεσίους γ’ 17)


ΤΟ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΤΕΡΟ...

τιστά τους τζάμια, ίσως. Κηρύγματα καλλίγραμμα, κουλτου-ριάρικα, ανθρωποκεντρικά, που καλούν τον κόσμο στην ευ-ζωία, στην καλοπέραση, με τον Χριστό βοηθό, συμπλήρωμα, κουβαλητή ευλογιών και αγαθών. Κηρύγματα για τον Χρι-στό, μα χωρίς Χριστό, χωρίς τη δύναμη που σώζει και λυτρώ-νει. Κηρύγματα πλασμένα να στοχεύσουν στο να γεμίσει μια αίθουσα, να προβληθούν κάποια πρόσωπα, να εξυπηρετη-θούν κάποιοι σαρκικοί στόχοι. Κηρύγματα που διαφημίζουν τον Ιησού Χριστό σαν την «μεγάλη ευκαιρία», όπως γίνεται στα πολυκαταστήματα την εποχή των εκπτώσεων, εκστρα-τείες ευαγγελιστικές που καλούν τις ψυχές στον Χριστό, στη νέα γεύση ζωής, όπως την αποκαλούν, φτηνό δάνειο, από τη διαφήμιση της Κόκα – Κόλα, που καλεί στη δροσερή της γεύση. Καταναλωτικό αγαθό λοιπόν ο Ιησούς Χριστός για μια καλύτερη ζωή, άφθονη ζωή, απίθανη ζωή – που έχει και πολ-λή αδιαμαρτύρητη συγχώρηση παλαιών και νέων – χωρίς

διάκριση – αμαρτιών, που φτιάχνει καλοζωισμένους χριστιανούς – εδώ εμείς τους λέμε «ευλογημένους» αλλά είναι ψέμα αυτό – και που είναι υποχρεωμένος να βοηθάει, να ανοίγει πόρτες, να μας έχει καλά στην υγεία και πλούσιους στην τσέπη.

Και το σημαντικότερο ίσως, πίσω απ’ όλα αυτά βρί-σκονται άνθρωποι χωρίς ζωή, χωρίς δόξα, χωρίς απο-κάλυψη Θεού. Άνθρωποι που υπηρετούν τον εαυτό τους «των οποίων ο θεός είναι η κοιλία» (Φιλιππησίους γ’ 19), εχθροί του σταυρού του Χριστού.

Καλούμε τις ψυχές όχι στον Χριστό πλέον, αλλά στην εκκλησία και μάλιστα στην εκκλησία μας, και έχει ση-μασία αυτό. Ποθούμε τα παιδιά μας, τη νεολαία να τους δούμε να έρχονται, να μένουν στην εκκλησία,

όχι στα πόδια του Ιησού, γιατί εμείς καταλήξαμε να λατρεύ-ουμε την εκκλησία, την οργάνωση, το έργο, τα νούμερα και όχι τον Ιησού Χριστό. Είναι είδωλα αυτά, είμαστε ειδωλολά-τρες και δεν το καταλαβαίνουμε.

Και ενώ όλα αυτά στις μέρες μας κυλούν σ’ αυτές τις τρα-γικές και δραματικές μορφές ζωής και δράσης, στόχος της πνευματικής ζωής παραμένει ένας, ο Ιησούς Χριστός, κορ-μός της πνευματικής ζωής παραμένει ένας, ο Ιησούς Χρι-στός. Η απόκτηση του Ιησού, η ταύτισή μας μαζί Του. Η μόρ-φωσή Του μέσα μας, ώστε να μη ζούμε πλέον εμείς, αλλά να ζούμε «εν Αυτώ» και για Αυτόν.

Το πρότυπο της ζωής μας δεν εί-ναι μια καλά ορ-γανωμένη, δυνατή σε αριθμό και σε δράση εκκλησία, αλλά το πρόσωπο, το πρόσωπο του Ιησού μέσα μας, πάνω μας. Αυτός είναι ο προορισμός μας.



Η λυτρωμένη ζωή δεν έχει δογματικά στεγανά, δεν έχει αγά-πες, δεν έχει είδωλα, δεν έχει καν τον άνθρωπο, αφού έχει μπει στην ψυχή και τα έχει σαρώσει όλα, τα έχει εκτοπίσει όλα ο Ιησούς Χριστός, ο Κύριος.

Το πρότυπο της ζωής μας δεν είναι μια καλά οργανωμένη, δυνατή σε αριθμό και σε δράση εκκλησία, αλλά το πρόσωπο, το πρόσωπο του Ιησού μέσα μας, πάνω μας. Σύμμορφοι της εικόνας του Γιου Αυτού. Αυτός είναι ο προορισμός μας, αυτό να δουλεύεται πάνω μας. Το ίδιο αυτό πνεύμα διακρίνουμε και στους λυτρωμένους του Θεού στην Παλαιά Διαθήκη:

«Εν εζήτησα παρά του Κυρίου, τούτο θέλω εκζητεί,Το να κατοικώ εν τω οίκω του Κυρίου,

Να θεωρώ το κάλλος του Κυρίου» (Ψαλμός κζ’ 4)

Ας είμαστε ειλικρινείς, ας είμαστε ευθείς. Απομακρυνθήκαμε από το πρότυπο, απομακρυνθήκαμε από τον ένα, τον Ιησού Χριστό.


Ζούμε ένα μείγμα. Έχει και Χριστό μέσα, σε κάποιες ποσότητες, κάποιες αναλογίες. Έχει όμως κι άλλα. Έχει τον εαυτό μας, έχει την προβολή μας, έχει την καλοπέρασή μας, τα είδωλά μας. Δεν είναι ζωή για τον Ένα, απορροφημένη, παραδομένη, γεμάτη. Έχει τα δογματικά μας, έχει τα συμφέροντά μας, έχει ηδονισμούς και επιθυμίες της σάρκας, έχει γαργαλι-σμούς…. Και θέλουμε αυτό το αηδιαστικό ανακάτεμα να το παρουσιάσουμε στον Θεό ως ζωή πίστης και ζωή υπακοής, ενώ βρωμάει από την παρουσία της σάρκας και προκαλεί εμετό στον Κύριο του αμπελώ-νος.

Ας το ομολογήσουμε. Αγαπάμε ακόμα τη ζωή μας. Θέλουμε όμως και τον Κύριο υπηρέτη και κομπάρ-σο. Εκείνος αντίθετα μας καλεί επάνω, μας θέλει για πάνω, για τον Ουρανό, τη δόξα. Εμείς Τον θέλουμε για την «ευζωία» μας, για την καλύτερη εξασφάλισή μας εδώ κάτω. Και ενώ το ξέρουμε πως όποιος αγα-πάει την ψυχή του θα την χάσει αιώνια, ακόμα δεν μισήσαμε τη ζωή μας, ακόμα δεν καταδικάσαμε τα είδωλά μας, δεν τρομοκρατηθήκαμε με την αμαρτία μέσα μας.

Δεν χρειάζεται να πούμε περισσότερα. Γνωστή είναι η κατά-σταση των ημερών μας. Ίσως ηχεί παράξενα, όμως μία είναι η ανάγκη η δική μας, η ανάγκη στις μέρες μας. Η επιστροφή στον Ιησού Χριστό της Αγίας Γραφής. Επιστροφή στον ζω-ντανό και δοξασμένο Ιησού, στο πρότυπο, στο δώρο, στον Λυτρωτή.

Δι’ ουδενός άλλου η σωτηρία,•

Ούτε όνομα άλλο δεδομένο υπό τον ουρανόν.• (Πράξεις Αποστόλων δ’ 12)

Όστις έχει τον Υιόν, έχει την ζωήν. • (Α’ Ιωάννου ε’ 12)

Ούτος είναι ο αληθινός Θεός και η ζωή η αιώνιος.• (Α’ Ιωάννου ε’ 20)

Επιστροφή θα πει πάνω απ’ όλα να αφήσουμε αυτό που έχουμε, αυτό που κρατάμε στα χέρια μας, αυτό που πιστεύ-ουμε και λατρεύουμε.


Ναι, είναι γεγονός πως κάποιο Χρι-στό έχουμε όλοι μέσα στην καρδιά μας και αγαπούμε και ακουμπάμε σε Αυτόν. Το κρίσιμο ερώτημα είναι, μή-πως ο Χριστός αυ-τός είναι δικής μας σύνθεσης, πλασμέ-νος στα μέτρα μας, στις απαιτήσεις και τις αγάπες της καρδιάς μας; Αγα-πούμε τον Ιησού της Βίβλου ή μή-πως έχουμε πλάσει έναν βολικούλη Ιησού, όπως μας ταιριάζει και μας εξυπηρετεί;


Το πορτραίτο του Ιησού είναι πολύ καθαρά δοσμέ-νο μέσα στις σελίδες της Αγίας Γραφής. Αυτό καλού-μαστε να ζήσουμε, αυτό και να αποκτήσουμε. Στην επιστολή προς Γαλάτας έχουμε μια πλήρη ανάλυση του προσώπου Του, του έργου Του, όταν αυτό καρ-πίσει μέσα στην ψυχή του μετανοημένου ανθρώ-που. «Αγάπη, χαρά, ειρήνη, μακροθυμία, χρηστό-της, αγαθωσύνη, πίστις, πραότης, εγκράτεια»

(Γαλάτας ε’ 22).

Η ζωή του Χριστού έχει σταυρό, σταυρωμένη ζωή. Έχει «απαρνησάσθω εαυτόν», έχει μαθητεία, που το τίμημά της είναι σκληρό και μεγάλο.

Ναι, είναι γεγονός πως κάποιο Χριστό έχουμε όλοι μέσα στην καρδιά μας και αγαπούμε και ακουμπά-με σε Αυτόν. Το κρίσιμο ερώτημα είναι, μήπως ο Χριστός αυτός είναι δικής μας σύνθεσης, πλασμέ-νος στα μέτρα μας, στις απαιτήσεις και τις αγάπες της καρδιάς μας; Αγαπούμε τον Ιησού της Βίβλου ή τον δικό μας Ιησού; Λατρεύουμε τον αναστημένο Κύριο του Ουρανού ή μήπως έχουμε πλάσει έναν βολικούλη Ιησού, όπως μας ταιριάζει και μας εξυ-πηρετεί;

Ο δρόμος του Ιησού της Καινής Διαθήκης είναι στε-•νός και τεθλιμμένος. Είναι ταυτόχρονα δυσεύρετος. Θέλει επιμονή, θέλει θυσία, είναι για τους αποφασι-σμένους.

Η πόρτα του Ιησού είναι στενή, στενόχωρη, πόρτα •θυσίας, πόρτα άρνησης του εαυτού μας, πόρτα κα-ταδίκης της αμαρτίας μας.

Η ζωή του Κυρίου είναι σταυρωμένη ζωή. Χωρίς το •σταυρό, λύτρωση από τη δύναμη της αμαρτίας δεν μπορεί να έρθει. Μερικοί θέλουν όλα τα άλλα του Ιησού εκτός από το σταυρό Του, και τελικά δεν παίρ-νουν τίποτα.

Το να ακολουθήσεις τον Κύριο το μπορείς μονάχα •πεθαμένος, μονάχα με καθημερινή νέκρωση και άρ-νηση του εαυτού σου τέλεια, συνειδητή, γνήσια.



Ο χαρακτήρας της ζωής του Ιησού, που θα γίνει και δικός σου χαρακτήρας και δικός μου, αν το θέλουμε γνήσια και ειλικρινά, έχει ένα πρότυπο τόσο διαφορετικό από το δικό μας, το ανθρώπινο, το φίλαυτο και σαρκολατρικό:

«Όστις αμαρτίαν δεν έκαμεν, ουδέ ευρέθη δόλος εν τω στό-ματι αυτού. Όστις λοιδορούμενος δεν αντελοιδόρει, πάσχων δεν ηπείλει, αλλά παρέδιδεν εαυτόν εις τον κρίνοντα δικαί-ως» (Α’ Πέτρου β’ 22, 23).

Αυτό θα ζήσουμε κι εμείς. Αυτός είναι ο Ιησούς της Βίβλου, στον οποίο και κληθήκαμε να γίνουμε δικοί Του, εκλεκτοί Του, να κατοικήσει Αυτός διά της πίστεως «εν ταις καρδίαις ημών», ώστε να μην ζούμε πλέον εμείς, αλλά να ζει μέσα μας και πάνω μας ο Χριστός.

Στις μέρες μας ακούγονται και λέγονται πολλά. Είναι γνώρι-σμα των καιρών μας. Αυτοσχέδιες συνθέσεις Ιησού Χριστού στα κηρύγματα, στις εκκλησίες, στις ευαγγελιστικές εξορμή-σεις. Έχει και κάποια στοιχεία του Ευαγγελίου, όμως και πολ-λά δικά μας, ανθρώπινα, γήινα.


Επιστροφή στον Ιησού της Βίβλου με ταπείνωση.

Επιστροφή στον Ιησού με διάθεση συμμόρφωσης και ταύτισης μαζί Του.

Επιστροφή στον Ιησού, στη ζωή.

Επιστροφή στον Ιησού με καταδίκη του εαυτού μας.

Επιστροφή στον Ιησού με πόθο να Τον ζήσουμε, να Τον αποκτή-σουμε.

Επιστροφή στον Ιησού γιατί οι μέρες μας είναι πονηρές και επι-κίνδυνες, είναι οι κακοί καιροί, καιροί του Τέλους.

Αποστέλλουμε μια Καινή ∆ιαθήκη δωρεάν στη Νεοελληνική γλώσσα,

σε όποιον μας την ζητήσει με γράμμα του.


O άνθρωπος, έλεγε ένας πιστός του Χριστού, σχεδόν δε ζει, γιατί ασχολείται περισσότερο με το μέλλον και χάνει το παρόν, όπως έχασε και το χθες, που δεν θα βρεθεί ξανά μπροστά του. Ούτε και είναι βέβαιο για τον καθένα μας πως θα υπάρχει αύριο σ’ αυτή τη γη.

«Σήμερον, εάν της

φωνής Aυτού ακούσητε,

μη σκληρύνητε τας καρδίας

σας.» (Εβραίους δ΄ 7)

ΠΟΛΥΤΙΜΕΣ ΑΛΗΘΕΙΕΣ

Nα το θυµόµαστε

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ14 ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ14

ΑΛΗΘΕΙΕΣ

Κανείς δεν γνωρίζει σε λίγο τι θα γίνει, πόσο μάλλον στο απώτερο μέλ-λον. Άλλο είναι να προνοεί κανείς για το μέλλον αν θα υπάρχει, και άλλο να αγωνιά για κάτι, το οποίο μπορεί να μην έρθει ποτέ. Είναι και αυτή μια καλοστημένη παγίδα του πονηρού, που θέλει να ταλαιπωρεί κάθε άν-θρωπο και ιδιαίτερα τα παιδιά του Θεού, για να τα βάλει σε έναν αγώνα μεριμνών, που δεν θα καταλήξει σε καλό σε καμιά περίπτωση.

Υπάρχει μέλλον και μάλιστα αιώνιο, αλλά άλλο είναι εκείνο που εννοεί ο εχθρός μας, βάζοντάς μας αγω-νία για τα πρόσκαιρα της ζωής εδώ στη γη και θέλει να σπείρει την αβεβαιότητα μέσα μας, με σκοπό να μας αποπλανήσει, να μη σκεπτόμαστε την αιωνιότη-τα και πού θα την περάσουμε. Υπάρχει αιωνιότητα μαζί με τον Θεό στη δόξα Του, στο φως, και αιωνιότη-τα μαζί με τον εχθρό της ψυχής μας στο σκοτάδι της απώλειας. Συχνά ακούμε: «ποιος ξέρει, ποιος είδε ή ποιος γύρισε από ’κει για να μας πει;» γιατί αγνοούμε την αλήθεια του Λόγου Του, που μας μιλάει καθαρά για αυτήν την αιωνιότητα. Τον ενδιαφέρει τον πονη-ρό να κρατάει στο σκοτάδι τον κάθε άνθρωπο και να τον οδηγεί κάθε μέρα πιο βαθιά για να τον βάλει στο αιώνιο σκοτάδι. Τέτοιο είναι το βασίλειό του. Θέλει να βλάψει το αντικείμενο της αγάπης του Θεού, τον άνθρωπο, μια και δεν μπορεί να βλάψει τον ίδιο τον Θεό.

Δυστυχώς όμως πολλές φορές την αβεβαιότητα του μέλλοντος την περνάει και στους ανθρώπους που γνώρισαν την αλήθεια. Υπάρχουν γε-γονότα, πόλεμοι, φήμες πολέμων, δεινά, αρρώστιες και πολλά ακόμα, που φαίνονται ότι είναι μπροστά μας, όμως ο Κύριος μας είπε πως θα τα ακούμε, αλλά μας προτρέπει να μην ταραζόμαστε (Ματθαίος κδ΄4-13). Θα πει κάποιος, πώς μπορεί κανείς να μην ταράζεται, να μην αγωνιά για ένα τέτοιο μέλλον; Φυσικά και δεν μπορεί αυτός να κάνει κάτι τέτοιο από τον εαυτό του και ούτε και να το αποφύγει αλλά… Υπάρχει ένα αλλά που μας βάζει ή τουλάχιστον πρέπει να μας βάζει σε άλλες σκέψεις, σε άλλη περιοχή. Υπάρχει ο Κύριός μας, υπάρχει ο Πατέρας μας, που μας φροντί-ζει και γνωρίζει το μέλλον, μας αγαπάει και μπορεί να μας προστατέψει. Ο Κύριός μας μας είπε πως στον κόσμο εδώ κάτω θα έχουμε θλίψεις, και συμπληρώνει: «πάρτε θάρρος, εγώ νίκησα τον κόσμο».

Στο σημερινό μας εδάφιο «Σήμερον, εάν της φωνής αυτού ακούση-τε…» μας δίνει να καταλάβουμε πως πρέπει να προσέξουμε σήμερα τι θα κάνουμε. Να ακούσουμε τη φωνή Του, που είναι η φωνή Εκείνου που τόσο μας αγάπησε, με μια τόσο μεγάλη αγάπη που τον Υιό Του θυσίασε για μας τους εχθρούς Του και που μας συμβουλεύει για την ωφέλειά

Υπάρχει ο Κύρι-ός μας, υπάρχει ο Πατέρας μας, που μας φροντίζει και γνωρίζει το μέλ-λον, μας αγαπάει και μπορεί να μας προστατέψει. Ο Κύριός μας μας είπε πως στον κό-σμο εδώ κάτω θα έχουμε θλίψεις, και συμπληρώνει: «πάρτε θάρρος, εγώ νίκησα τον κόσμο».

Nα το θυμόμαστε

μας (Ησαΐας μη΄17). Τον Υιό Του δεν λυπήθηκε και Τον έκανε κατάρα για μας, πώς και μαζί μ’ Αυτόν δεν θα μας χαρίσει τα πάντα; Πού είναι λοιπόν η πίστη μας; «Ο δε δίκαιος θέλει ζήσει εκ πίστεως.» Θα ρωτήσει κανείς, πώς μπορώ να ακού-σω τη φωνή Του; Μα μέσα από το Λόγο Του. Σήμε-ρα άνοιξες το Λόγο Του; Έχει δύναμη, που μπορεί να στηρίξει τον καθένα. Αν σκύψει σ’ αυτόν με προσευχή, με πίστη, αν ζητήσει την αποκάλυψη από τον Θεό, τι θέλει γι’ αυτόν σήμερα, για τον καθένα μας.

Στην Παλαιά Διαθήκη μας δίνει μερικά παραδείγματα για το πώς ο λαός Του, που είδε τόσα θαύματα βγαίνοντας από την Αίγυπτο, πέρασε τη θάλασσα σαν σε στεριά, έφαγε το μάννα και τόσα άλλα θαύματα, παρόλα αυτά πείραξε τον Θεό με την απιστία του όταν δεν είχε νερό –λες και ο Θεός δεν το ήξερε– και γόγγυσε κατά του Μωϋσή και κατά του Κυρίου (Έξοδος ιζ΄). Αργότερα, όταν τους παρέδωσε τη γη της επαγγε-λίας, από την απιστία τους ζήτησαν και έστειλαν κατασκόπους και, όταν αυτοί επέστρεψαν, ο Χάλεβ και ο Ιησούς του Ναυή επαίνεσαν τη γη, οι άλλοι δέκα τη δυσφήμησαν και απέτρεψαν το λαό από το να μπει και να την καταλάβει, γιατί απίστησαν στο Λόγο του Θεού, που τους την είχε παραδώσει. Έτσι δεν μπή-καν ποτέ μέσα και άφησαν τα σώματά τους στην έρημο (Αριθ-μοί ιδ΄).

Στην επιστολή προς Εβραίους γ΄7-11, μας λέει πως όχι μόνο λύπησαν και πίκραναν τον Κύριο, αλλά Τον παραπί-κραναν και τα αποτελέσματα ήταν τρομερά και όλα αυτά επειδή η καρδιά τους ήταν πονηρή και σκληρή. Μπο-ρεί να ξεκινήσαμε καλά, όμως πρέπει να συνεχίσουμε μέχρι τέλους στην υπακοή του Λόγου Του και να μη γινόμαστε απειθείς σε Αυτόν. Στο 2ο κεφ. του βιβλί-ου της Αποκάλυψης (εδάφια 1-6) το παράπονο του Κυρίου είναι ότι την πρώτη την αγάπη την αφή-σαμε και αν δεν μετανοήσουμε θα μετατεθεί η λυχνία, το φως, και τότε θα επικρατήσει σκο-τάδι. Ας προσέχουμε λοιπόν τις καρδιές μας, για να μην υπάρχει κάποια αμαρτία (το θέλω μας, οι παλιός άνθρωπος με τις επιθυμίες της σάρκας), που μπορεί να μας απατήσει και να σκληρύνει η καρδιά μας. Ας την απορρίψου-με και ας αγκαλιάσουμε το θέλω του Κυρίου, που είναι εκφρασμένο μέσα στο Λόγο Του. Ας προσέξουμε, ενώ ξέρουμε πολλά, δεν θα

σω τη φωνή Του; Μα μέσα από το Λόγο Του. Σήμε-ρα άνοιξες το Λόγο Του; Έχει δύναμη, που μπορεί να στηρίξει τον καθένα. Αν σκύψει σ’ αυτόν με προσευχή, με πίστη, αν ζητήσει την αποκάλυψη από τον Θεό, τι

Στην Παλαιά Διαθήκη μας δίνει μερικά παραδείγματα για το πώς ο λαός Του, που είδε τόσα θαύματα βγαίνοντας από την Αίγυπτο, πέρασε τη θάλασσα σαν σε στεριά, έφαγε το μάννα και τόσα άλλα θαύματα, παρόλα αυτά πείραξε τον Θεό με την απιστία του όταν δεν είχε νερό –λες και ο Θεός δεν το ήξερε– και γόγγυσε κατά του Μωϋσή και κατά του Κυρίου (Έξοδος ιζ΄). Αργότερα, όταν τους παρέδωσε τη γη της επαγγε-λίας, από την απιστία τους ζήτησαν και έστειλαν κατασκόπους και, όταν αυτοί επέστρεψαν, ο Χάλεβ και ο Ιησούς του Ναυή επαίνεσαν τη γη, οι άλλοι δέκα τη δυσφήμησαν και απέτρεψαν το λαό από το να μπει και να την καταλάβει, γιατί απίστησαν στο Λόγο του Θεού, που τους την είχε παραδώσει. Έτσι δεν μπή-καν ποτέ μέσα και άφησαν τα σώματά τους στην έρημο (Αριθ-

Στην επιστολή προς Εβραίους γ΄7-11, μας λέει πως όχι μόνο λύπησαν και πίκραναν τον Κύριο, αλλά Τον παραπί-κραναν και τα αποτελέσματα ήταν τρομερά και όλα αυτά επειδή η καρδιά τους ήταν πονηρή και σκληρή. Μπο-ρεί να ξεκινήσαμε καλά, όμως πρέπει να συνεχίσουμε μέχρι τέλους στην υπακοή του Λόγου Του και να μη

κεφ. του βιβλί-ου της Αποκάλυψης (εδάφια 1-6) το παράπονο του



μας ωφελήσουν, αν με πίστη δεν γίνουν ζωή. Και μας το έχει πει ο Κύριος, πως δεν θα μπει στη Βασιλεία Του καθένας που λέει Κύριε-Κύριε, αλλά αυτός που κάνει το θέλημά Του. Ας σπουδάσουμε, ας βάλουμε όλη την προσοχή μας στο τι λέει ο Λόγος του Θεού, που είναι δυνατός να σώσει και να ελέγξει τον καθέ-να μας και να μας οδηγεί. Με αυτές τις δυνάμεις του Πνεύματος του Αγίου και με πίστη σ’ αυτόν τον Λόγο, να προχωρούμε κάθε σήμερα, που είναι τόσο μικρό διάστημα, και ας μην αγωνιούμε για το αύριο και το μεθαύριο: «Μη μεριμνήσητε λοιπόν περί της αύριον· διότι η αύριον θέλει μεριμνήσει τα εαυτής· αρκετόν είναι εις την ημέραν το κακόν αυτής.» (Ματθαίος ς΄ 34) και «πάσαν την μέριμναν υμών ρίψατε επ’ αυτόν, διότι αυτός φροντίζει περί υμών.» (Α΄ Πέτρου ε΄7). Ας εμπιστευτούμε όλο μας το είναι σ’ Αυτόν, που είναι ικανός να σώζει στο παντελές.

Ξέρει ο Κύριος με την παιδαγωγική Του να μορφώ-νει μέσα μας το χαρακτήρα του Υιού Του και να μας μεταμορφώνει από δόξα σε δόξα. Ας την δεχθούμε την παιδαγωγική Του χωρίς γογγυσμούς και αμφισβη-τήσεις και ας τρέχουμε τον καθημερινό αγώνα της πίστης, με χαρά και ευγνωμοσύνη. Γνωρίζει τα βάθη μας και εργάζεται το αιώνιο συμφέρον μας κατά την κρίση Του. Στον προφήτη Ζαχαρία στο 7ο κεφάλαιο μας μιλάει για το τι περίμενε από το λαό Του, αλλά αυτοί έστρεψαν νώτα απειθή προς τον Λόγο Του και δεν ήθελαν να ακούσουν και έκαναν την καρδιά τους σκληρή ώστε να μην ακούνε το Λόγο Του και συ-μπληρώνει πως: «δια τούτο ήρθε οργή μεγάλη παρά Κυρίου» (Ζαχαρίας ζ΄ 12). Γιατί; Διότι όταν ο Κύριος έκραζε με το Λόγο Του αυτοί δεν άκουγαν, έτσι και όταν αυτοί θα κράζουν και Εγώ δεν θα ακούω, λέει ο Κύριος των Δυνάμεων.

Αυτά γράφτηκαν για να μην πέσουμε και εμείς στη θέση της απείθειας. Ας ακούσουμε σήμερα τι ο Λόγος Του μας λέει και ας υπακούμε σε αυτό το Λόγο, γιατί είναι το αιώνιο συμφέρον μας. Και τούτο όχι από τρό-μο, αλλά από αγάπη. Τέτοια είναι η θέση καθενός που πιστεύει στο Λόγο Του.

Κάθε μέρα υπάρχει ένα σήμερα, ας το ζήσουμε οδηγούμενοι από το Πνεύμα Του μέσα από το Λόγο Του.

Απόστολος Στούπης

Mας το έχει πει ο Κύριος, πως δεν θα μπει στη Βασιλεία Του κα-θένας που λέει Κ ύ ρ ι ε - Κ ύ ρ ι ε , αλλά αυτός που κάνει το θέλημά Του. Ας σπουδά-σουμε, ας βάλου-με όλη την προ-σοχή μας στο τι λέει ο Λόγος του Θεού, που είναι δυνατός να σώ-σει και να ελέγξει τον καθένα μας και να μας οδη-γεί.

ΑΛΗΘΕΙΕΣ


Υπάρχουν διάφορα σημεία μέσα στο Ευαγγέλιο, που επι-τρέψτε μου να πω, είναι άπιαστα, ακατανόητα, απλησία-στα. Και φυσικά πόρρω απέχουν από του να μπορούν να βιωθούν, να μπορούν να αποτελέσουν κομμάτι ζωής για τα παιδιά του Θεού.

OΜΟΡΦΗ

ΛΥΤΡΩΜΕΝΗ

ΖΩΗ

OΜΟΡΦΗ

ΛΥΤΡΩΜΕΝΗ

ΖΩΗ

«Εν παντί ευχαριστείτε» (Α’ Θεσσαλονικείς ε’ 18)

«Εν παντί ευχαριστείτε» «Εν παντί ευχαριστείτε»


OΜΟΡΦΗ...

Βέβαια, έχω συναίσθηση πως αυτά που λέω είναι βλάσφη-μα. Με το Ευαγγέλιο το Πνεύμα του Θεού δε θέλει να παγι-δεύσει τον άνθρωπο, και δε ζητά από αυτόν πράγματα που είναι αδύνατα και απραγματοποίητα στη φύση μας.

Αυτό το τελευταίο δημιουργεί ερωτηματικά. Η φύση μας; Και ποια είναι η φύση μας; Ήμασταν «φύσει τέκνα οργής». Γι’ αυτή τη φύση μιλάει; Ή για την άλλη; «Κοινωνοί θείας φύ-σεως». Γεγονός είναι και παραμένει ένα. Αυτό το πνεύμα της ευχαριστίας υποδηλώνει πάρα πολλά, και προϋποθέτει πως υπάρχουν, αν υπάρχουν, που δυστυχώς δεν υπάρχουν.

Όχι, πρέπει τουλάχιστον να είμαστε ειλικρινείς. Δε συ-νάντησα μέχρι σήμερα άνθρωπο, που να είχε αυτό το πνεύμα της ευχαριστίας, «εν παντί». Φυσικά και εγώ που το συζητάω δεν το έχω. Όμως το ζηλεύω και το ζητώ.

Υπάρχει απόλυτο θεωρητικό και Γραφικό υπόστρω-μα, σ’ αυτά που έλεγε ο Απόστολος Παύλος. Καθετί που έρχεται μέσα στη ζωή μας είναι αποτέλεσμα της βουλής και του σχεδιασμού του Κυρίου μας Ιησού. «Και οι τρίχες της κεφαλής μας είναι αριθμημένες». Και φυσικά ελεγχόμενες. Και το άλλο, ότι, «πάντα συ-νεργούσι προς το αγαθόν εις τους αγαπώντας τον Θεόν» (Ρωμαίους η’ 28). Το αντικείμενο της ευχαρι-στίας μας, η αιτία της ευχαριστίας μας, μπορεί να είναι ένας ακρωτηριασμός, μπορεί να είναι ένα αυτο-κινητιστικό δυστύχημα, μπορεί να είναι μια ληστεία, ή κι ένας θάνατος αγαπητού προσώπου. Ό,τι και να είναι, είναι πάντα αγαθό. Μα δεν το βλέπουμε, δεν το διακρίνουμε.

Είναι θέμα πίστης. Πιστεύω στην αγαθή πρόθεση του Θεού που επιτρέπει οτιδήποτε, που για τη δική μου νοητική ικα-νότητα όμως είναι άπιαστο. Πάρα πολύ ελάχιστα είναι αυτά που μπορούμε να καταλάβουμε από το συνδυασμό της σο-φίας και της αγαθότητας του Θεού.

Αντιδρούμε σαν «άνθρωποι», που όμως κληθήκαμε να γίνου-με «κοινωνοί θείας φύσεως», διά της πίστεως. Και αυτό επι-τυγχάνεται διά της «ανακαινίσεως του νοός μας» (Ρωμαίους ιβ’ 2), που μας πείθει πως αυτό που επιτρέπει ο Θεός και έρχεται είναι το θέλημά Του, που οπωσδήποτε είναι «το αγα-θόν, το ευάρεστον, το τέλειον».

Πιστεύω στην αγα-θή πρόθεση του Θεού που επιτρέ-πει οτιδήποτε, που για τη δική μου νοητική ικανότητα όμως είναι άπια-στο. Πάρα πολύ ελάχιστα είναι αυτά που μπορού-με να καταλάβουμε από το συνδυασμό της σοφίας και της αγαθότητας του Θεού.


... ΛΥΤΡΩΜΕΝΗ ΖΩΗ

Δύο παραδείγματα γυροφέρνουν στη σκέψη μου. Πήγαν κά-ποτε σε έναν χριστιανό πατέρα και του είπαν να πάει στο νο-σοκομείο, γιατί ο γιος του είχε χτυπήσει με μια μοτοσυκλέτα. Κατεβαίνοντας τα σκαλιά του σπιτιού του, ο Κύριος του είπε εσωτερικά: «Δεν με ευχαρίστησες γι’ αυτό». Και με τα δόντια σφιγμένα είπε το ευχαριστώ. Πηγαίνοντας στο νοσοκομείο, και καθώς ανέβαιναν τα σκαλιά, κάποιος έσπευσε να προ-λάβει και του είπε πως το παιδί του πέθανε. Την ίδια στιγμή άκουσε μέσα στην ψυχή του τη φωνή του Κυρίου: «Δεν μου είπες ευχαριστώ». «Ναι, Κύριε», είπε, «Σ’ ευχαριστώ».

Είναι το αγαθό, όπως το βλέπει και το αποφασίζει η αιώνια βουλή Του, που εμείς δεν μπορούμε να το καταλάβουμε, παρά μόνο με πίστη στην απόλυτη αγάπη και σοφία του Κυ-ρίου.

Το δεύτερο παράδειγμα είναι από το βασιλιά Εζεκία (Β’ Βα-σιλέων κ’). Ο Ησαΐας, σταλμένος από το Θεό, του λέει. «Διά-ταξον περί του οίκου σου, διότι αποθνήσκεις,και δεν θέλεις ζήσει.» Αυτός, μόλις το άκουσε, άρχισε «κλαυθμόν μέγα». Ο προφήτης ήταν ακόμα στη σκάλα του παλατιού, όταν με μή-νυμα του Θεού γύρισε πίσω. «Ο Θεός άκουσε την προσευχή σου και σου χάρισε δεκαπέντε χρόνια ακόμα».

Μα αυτή ήταν απάντηση στην προσευχή του, στο θέλημα του Εζεκία. Αλήθεια, πόσα λάθη δεν κάνουμε με την επιμονή στην προσευχή μας! Και πόσο αυτό είναι διαφορετικό, από το «ας γνωρίζωνται τα ζητήματά σας προς τον Θεόν μετ’ ευ-χαριστίας» (Φιλιππησίους δ’ 6). Τα δεκαπέντε χρόνια ήταν μαύρα για τον Εζεκία και ο Θεός ήθελε να τον απαλλάξει. Έκανε πολλές ανοησίες, που προκάλεσαν την οργή και την αποδοκιμασία του Θεού. Είχε αδιάκοπους πολέμους. Και γέννησε και τον Μανασσή, που, αν αυτός ήταν ο καλύτερος βασιλιάς του Ισραήλ, ο Μανασσής ήταν ο χειρότερος και ο πιο ασεβής. Όλα αυτά θα είχαν αποτραπεί, αν είχε δεχθεί τη βουλή του Θεού και αποδεχόταν το θάνατό του.

Το αγαθό, το οποίο περιέχεται στη βουλή του Κυρίου, δεν είναι αγαθό μόνο για το άτομό μας, μα και για τα γενικό-τερα σχέδιά Του. Όλα αυτά κρύβονται μέσα στη γνωστή προσευχή, την υποδειγματική προσευχή, το «Πάτερ ημών». «Γενηθήτω το θέλημά σου». Ναι, γενηθήτω και με μένα και σε μένα. Παραδίνομαι, αφήνομαι, δεν έχω δικό μου θέλημα, παρά μόνο το δικό Σου. Και πάντα το δικό Σου θέλημα, και μόνον αυτό, είναι «το αγαθόν, το ευάρεστον, το τέλειον».


Δούλοι των αισθήσεών μας, δούλοι της κοντόθωρης λογι-κής μας, δούλοι της υλιστικής καρδιάς μας, αδυνατούμε να ευχαριστήσουμε τον Θεό για κάτι που μας χάρισε και θέλησε, όχι επέτρεψε, όπως συνηθίζεται να λέγεται.

Πραγματικά λυτρωμένοι είναι αυτοί που ξεπέρασαν αυτό το σημείο, που δεν έχουν δικό τους θέλημα, που ζουν μέσα στην αιώνια και ειδική βουλή Του με πίστη, και για όλα, μα για όλα, ευχαριστούν τον Θεό. «Εν παντί». Αυτοί ζουν στον παράδεισο. Αυτοί περιβάλλονται μόνο από αγαθά. Αυτοί έχουν μόνο ευχαριστίες.

(Από τα χειρόγραφα του Χρ. Φραγκόπουλου)

… Ευχαριστώ

Πολλά είναι εκείνα που έχει ο πιστός άνθρωπος να πει στον Κύριό του όταν σταυρώσει τα χέρια του στην προσευχή. Θα μιλήσει για τον αγιασμό του, για την πρόοδό του την πνευματική, θα ζητήσει το θέλημά Του. Θα προσευχηθεί για τις ανάγκες του, για ψυχές που χάνονται χωρίς φως. Όλα τούτα είναι και γνήσια και πνευματικά στοιχεία, όταν υπάρχουν σε μια προσευχή.

Δεν πρέπει να λησμονούμε πως το περιεχόμενο της προ-σευχής μας πλάθεται καθημερινά και αλλάζει, μεταβάλλε-ται ταυτόχρονα και ανάλογα με την πνευματική μας πρόο-δο. Άλλα ζητούσαμε τότε, άλλα σήμερα, γιατί άλλα βλέπα-με τότε και άλλα τώρα. Και το ερώτημα είναι, ποια είναι η κατάληξη, ποιο είναι το ψηλότερο σημείο, ποια είναι η προσευχή του προχωρημένου πνευματικά ανθρώπου;

Μια λέξη, που είναι ένας κόσμος ολόκληρης πίστης και ζωής: ευχαριστώ. Δεν υπάρχει πιο ταιριαστή προσευχή πι-στού ανθρώπου μπροστά στο θρόνο του άγιου Θεού Πατέ-ρα από την ευχαριστία. Όσα άλλα και να πεις, όσο γνήσια και πνευματικά κι αν είναι, δεν μπορούν να εκφράσουν σε πίστη και δύναμη το συνειδητό ευχαριστώ του πιστού παιδιού του Θεού.

Ευχαριστώ: είναι προσευχή γιομάτη πίστη, από ζωή γιο-μάτη πίστη.

Ευχαριστώ: τιμά τον Θεό όσο τίποτε άλλο σ’ αυτόν τον κόσμο.

Ευχαριστώ: είναι μαρτυρία, είναι αναγνώριση και ομολο-γία μπροστά στο σύμπαν, που δοξάζει τον Θεό.

OΜΟΡΦΗ...


Ευχαριστώ: είναι ό, τι καλύτερο μπορεί να συμπεριλά-βει το παιδί του Θεού στην προσευχή του για να δοξά-σει τον Κύριό του.

Ευχαριστώ: είναι το μόνο που αρμόζει μπροστά στο μεγαλείο και στη δόξα του ζωντανού Θεού του Ουρα-νού.

Θέλεις να δοξάσεις τον Θεό; Πες ευχαριστώ σιωπη-λά ή μπροστά σε όλους.

Θέλεις να τιμήσεις τον Θεό; Γέμισε την προσευχή σου με ευχαριστώ.

Θέλεις να υπηρετήσεις τον Κύριο; Ξεκίνησε από την ευχαριστία. Είναι η υψηλότερη και δυσκολότερη απο-στολή.

Θέλεις να πεις πολλά στον Κύριό μας; Πες Του ευχα-ριστώ, τα λέει όλα.

Συνήθως το ευχαριστώ μας το πνίγουν τα αιτήματά μας. Ζητάμε, ζητάμε συνεχώς και ασταμάτητα. Δε μένει χώ-ρος για ευχαριστία, δε μένει διάθεση, ούτε σκέψη καν για να πούμε ευχαριστώ.

Όσο προοδεύει στην επίγνωση της αγάπης του Θεού η ψυχή, γίνεται μια αντικατάσταση. Τα αιτήματα υποχωρούν και η ευχαριστία αυξάνει. Υποχωρούν τα προβλήματα και οι ανά-γκες και πληθαίνουν τα πλούσια αγαθά της αγάπης Του, που γίνονται αιτία ευχαριστίας στο θρόνο Του.

... ΛΥΤΡΩΜΕΝΗ ΖΩΗ

Δεν υπάρχει πιο ταιριαστή προ-σευχή πιστού αν-θρώπου μπροστά στο θρόνο του άγιου Θεού Πατέ-ρα από την ευχα-ριστία. Όσα άλλα και να πεις, όσο γνήσια και πνευ-ματικά κι αν εί-ναι, δεν μπορούν να εκφράσουν σε πίστη και δύνα-μη το συνειδητό ευχαριστώ του πι-στού παιδιού του Θεού.

ΕΝΤΕΛΩΣ ΔΩΡΕΑΝ Μεγάλη ποικιλία από καλογραμμένες

ΚΑΣΕΤΕΣ ΗΧΟΥδιάρκειας μίας ώρας με ομιλίες από την Αγία Γραφή

να τις ακούτε - να τις χαρίσετεΓράψτε μας πόσες θέλετε να σας τις στείλουμε ταχυδρομικώς

ΕΝΤΕΛΩΣ ΔΩΡΕΑΝ

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΕΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ «ΛΟΓΙΑ ΖΩΗΣ»Ταχ. Θυρίς 50438, ΤΚ 141 10 Ν. Ηράκλειο - HELLAS


Συνήθως τοποθετούμε τη μετάνοια του αμαρτωλού σαν την αρχή, το ξεκίνημα, και είναι σωστό. Πράγματι η μετά-νοια, η επιστροφή της αμαρτωλής ψυχής είναι το πρώτο βήμα της λυτρωμένης ζωής, από εκεί αρχίζουν όλα. Όμως εδώ συμβαίνει κάτι πολύ κρίσιμο. Μπαίνουμε σε έναν κό-σμο καινούργιο, θαυμαστό, στον κόσμο της δόξας, της αγάπης του Πατέρα εν Χριστώ Ιησού. Δεν μπαίνουμε σε έναν κόσμο καλοπέρασης και εξασφάλισης… «εν Χριστώ». Όχι, δεν είναι μια ζωή βολεμένη, η ζωή με τον Χριστό, που αρέσει στη σάρκα και που της ταιριάζει.

Το Ευαγγέλιο που χάνεταιΤο Ευαγγέλιο που χάνεταιΤο Ευαγγέλιο που χάνεται

“Διά πολλών θλίψεων”






Ο καινούργιος αυτός κόσμος έχει τον αγιασμό, έχει τη μόρ-φωση του Χριστού μέσα μας, έχει τη νέκρωση του εαυτού μας, είναι μια περιοχή που μέσα σ’ αυτή φτιάχνονται οι άγιοι του Θεού. Άρα μπορούμε να το πούμε πολύ καθαρά, πως μόλις τώρα, με τη μετάνοια και την επιστροφή αρχίζουν όλα, όλα τα καινούργια, όλα τα άγια, όλα τα αιώνια.

Πολύ πριν καλέσει τον αμαρτωλό σε μετάνοια, ο Κύ-ριος το έχει ξεκαθαρισμένο μέσα στο Λόγο Του: «εγώ όσους αγαπώ, ελέγχω και παιδεύω» (Αποκάλυψη Ιω-άννου γ’ 19). Δεν παίζει παιχνίδια με μισές αλήθειες ο Κύριος. Τα λέει όλα, τα λέει καθαρά, τα λέει από πολύ πριν. Σε καλεί για να Του παραδοθείς, για να αρχίσει δουλειά δόξας και αγιασμού πάνω σου. Γι’ αυτό συ-μπληρώνει προς την εκκλησία των Λαοδικέων: «γενού λοιπόν ζηλωτής και μετανόησον». Μα είναι εύκολο να το καταλάβεις. Όταν γίνεις ζηλωτής και εκζητήσεις τον Θεό και μετανοήσεις για το αμαρτωλό παρελθόν σου, θα σε παραλάβει στα χέρια Του για να δουλέψει πάνω σου το άγιο, το καθαρό, το δοξασμένο, το καινούρ-γιο, το αιώνιο, τον εαυτό Του δηλαδή εν Χριστώ Ιησού. Και το σπουδαίο είναι πως θα συμμετέχεις συνειδητά, ενεργά και με χαρά και ευγνωμοσύνη για τη δουλειά του αγιασμού πάνω σου.

Δηλαδή δεν είναι κάτι έξω από μας και χωρίς εμάς. Η κατεργασία του αγιασμού δεν πραγματοποιείται χω-ρίς τη συμμετοχή μας, αλλά με εμάς, με τη συγκατά-θεσή μας και την ενεργό συμμετοχή μας. Το νιώθουμε, συμφωνούμε, το ‘χουμε ζητήσει, το ‘χουμε προκρίνει και τώρα που άρχισε η δουλειά, το καμίνι της παιδείας Του, αξιοποιούμε τα μηνύματά Του και χαμογελάμε και χαιρόμαστε για το αποτέλεσμα, που ήδη διακρί-νουμε διά της πίστεως.

Ο Λόγος του Θεού στις περιγραφές του είναι και ακριβής είναι και αληθινός. «…διά πολλών θλίψεων πρέπει να εισέλ-θωμεν εις την Βασιλείαν του Θεού» (Πράξεις Αποστόλων ιδ’ 22). Ίσως αν δεν το έλεγε αυτό ο Λόγος του Θεού, πολύ θα προβληματιζόμαστε πάνω σε πολλά, θα σκοντάφταμε και θα υποφέραμε. Τα όνειρά μας, οι επιθυμίες μας, η αγάπη για τον εαυτό μας συγκρούονται με την πραγματικότητα της αγάπης του Θεού, που μας παραλαμβάνει από την αμαρτία για να μας καθαρίσει, να μας κάνει άγιους, να μας κάνει δικούς Του. Και τούτο γίνεται «διά πολλών θλίψεων». Μόνο διά πολλών θλίψεων, δεν υπάρχει άλλος δρόμος.

Όταν γίνεις ζη-λωτής και εκζη-τήσεις τον Θεό και μετανοήσεις για το αμαρτωλό παρελθόν σου, θα σε παραλάβει στα χέρια Του για να δουλέ-ψει πάνω σου το άγιο, το καθαρό, το δοξασμένο, το καινούργιο, το αιώνιο. Tον εαυ-τό Του δηλαδή εν Χριστώ Ιησού. Σε καλεί για να Του παραδοθείς, για να αρχίσει δου-λειά δόξας και αγιασμού πάνω σου.



Το Ευαγγέλιο που χάνεται

Δεν είναι εύκολος ο δρόμος των «πολλών θλίψεων». Αντίθε-τα είναι δρόμος σκληρής μεταχείρισης. Όταν τα σωληνάκια κρέμονται από τη μύτη… ή ενδοφλέβια… όταν η διάγνωση λέει «σκλήρυνση κατά πλάκας»… όταν οι εξετάσεις λένε καρ-κίνος… όταν το υπηρεσιακό σημείωμα είναι για απόλυση… για ανεργία, όταν οι γιατροί τα μασάνε και οι δικηγόροι δεν αναλαμβάνουν την υπόθεση… όταν μείνεις χωρίς καλημέ-ρα, χωρίς χειραψία, μόνος, διωγμένος, απομονωμένος… Διά πολλών θλίψεων. Μόνο έτσι. Δρόμος ματωμένος, δρόμος σταυρού, δρόμος σταυρωμένης ζωής.

Το «παιδεύει και μαστιγώνει» του Λόγου του Θεού πρέπει να γίνει, οπωσδήποτε, γιατί μόνο άγιοι θα δουν το πρόσωπο του Θεού. Και όταν λέμε άγιοι, δεν εννο-ούμε άγιοι ως προς τον τίτλο, ούτε άγιοι στιγμιαίας παρασκευής όπως ακούγεται από το νόθο ευαγγέλιο των ημερών μας. Άγιος είναι καρπός ζωής υπακοής και πίστης. Άγιος είναι δουλεμένο, καθαρό χρυσάφι, βγαλμένο μέσα από τα χέρια της σοφίας και της χά-ρης του Θεού.

Για τη δουλειά του αγιασμού υπάρχουν πολλά εργα-λεία. Όπως στο χειρουργείο ο δίσκος με τα αποστει-ρωμένα εργαλεία είναι έτοιμος για την επέμβαση και απλώνει ο χειρουργός το χέρι για να κόψει, να καθα-ρίσει, να θεραπεύσει, έτσι και ο Κύριός μας χειρίζεται με άνεση και ακρίβεια γεγονότα και πρόσωπα στη ζωή μας, στην κάθε μας μέρα, για να πραγματοποιή-σει τα σχέδιά Του.

Συγγενείς, υγεία, εργασία, γείτονες, οικείοι, περιβάλ-λον, χρόνος, χρήματα, όλα μπαίνουν στη διάθεσή Του και τα χρησιμοποιεί με μαεστρία και αγάπη για τον αγιασμό μας, για το αιώνιο συμφέρον μας. Και οπωσ-δήποτε δεν θα ξεπεράσει τα όρια της αντοχής μας, τα οποία γνωρίζει και με προσοχή τα μεταχειρίζεται.

Κάποιο αυτοκινητιστικό ατύχημα. Κάποιο παραμορφωμένο πρόσωπο… σώμα… κάποιος θάνατος, κάποια αναπηρία… κάποιο χτύπημα οικογενειακό, τα προβλήματα, η αναδου-λειά, ο πόνος. Όλα τα χρησιμοποιεί ο Κύριος για τη δική Του δόξα, που είναι και δική μας αιώνια δόξα.

Μέχρι πού μπορεί να φτάσει ο Κύριος; Υπάρχει μια λέξη μέσα στο Λόγο του Θεού, συντετριμμένος. Σκληρό πράγμα, αλλά και μοναδικό, απαραίτητο. Σπάνε κόκαλα. Γκρεμίζο-

Μόνο άγιοι θα δουν το πρόσω-πο του Θεού. Και όταν λέμε άγιοι, δεν εννοούμε άγιοι ως προς τον τίτλο, ούτε άγιοι στιγμι-αίας παρασκευής όπως ακούγεται από το νόθο ευαγ-γέλιο των ημερών μας. Άγιος είναι καρπός ζωής υπα-κοής και πίστης. Άγιος είναι δου-λεμένο, καθαρό χρυσάφι, βγαλμένο μέσα από τα χέρια της σοφίας και της χάρης του Θεού.


νται είδωλα, όνειρα, αγάπες. Μόνο έτσι γίνεται, διά πολλών θλίψεων.

Όμως χωρίς κόκαλα συντριμμένα, χωρίς ταπείνωση ποτέ δε θα γύριζες στον Κύ-ριο να Του παραδοθείς, να Τον αναγνω-ρίσεις. Για να λες Κύριό σου τον Κύριο του Ουρανού και να γεμίζει το στόμα σου χαρά και ειρήνη, για να χαμογελάς στους διωγμούς, για να νικάς στη θλίψη χρειά-ζεται τσάκισμα, χρειάζεται γκρέμισμα, χρειάζεται θάνατος του παλιού.

Πας στην εκκλησία, όταν θα μπορούσες να πηγαίνεις στην όπερα.

Πας στο νοσοκομείο να επισκεφτείς έναν άρρωστο κατάκοιτο αδελφό σου, όταν θα μπορούσες να πας στο Πασαλιμάνι να φας τηγανητό γαύρο…

Πώς γίνονται αυτά; Γυρίζεις στις ψυχού-λες, μοιράζεις φυλλάδια, κάνεις επισκέ-ψεις, έχεις τη Γραφή στην τσάντα, υπη-ρετείς τον Κύριο. Πώς γίνονται αυτά, πώς φτάνεις εκεί; «Διότι όντινα αγαπά Κύριος, παιδεύει και μαστιγώνει πάντα υιόν τον οποίον παραδέχεται». (Εβραί-ους ιβ’ 6).

Αυτό το παιδεύει έχει πολλά στοιχεία μέσα του. Ταπεινώνει, αχρηστεύει, απογοητεύει, γκρεμίζει, διδάσκει, μορφώνει, χει-ραγωγεί. Χωρίς το συντριμμό του παλιού δε θα φυτρώσει το καινούργιο. Είναι η αμαρτωλή φύση μας τέτοια. Με χάδια, με γλυκόλογα ενθαρρυντικά μόνο, δεν ξεριζώνεται το παλιό, δε φεύγει από τη μέση η σάρκα.

Στον Ουρανό όσοι θα φτάσουν για να ζήσουν, θα φτάσουν μέσα από καμίνι καθαρισμού και ολοκλήρωσης εν Χριστώ. Από το καμίνι των θλίψεων δε θα ελευθερωθούν ούτε την ώρα του θανάτου, της αναχώρησης. Ένα ανάπηρο παιδί, μια απογοήτευση, ένα χτύπημα, ένα δράμα, μια σκληρή αναπη-ρία… Δι’ αυτού αγιάζονται. Δι’ αυτού ταπεινώνονται, δι’ αυ-τού διακρίνουν εαυτούς, για να μην κατακριθούν μετά του κόσμου. (Α΄ Κορινθίους ια΄ 32)


ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ26 ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ26

Χ Ρ Ι Σ Τ Ι Α Ν Ι Κ Α Η Μ Ε Ρ ΟΛΟ Γ Ι Α

2010 μ.Χ.

Με Καθαρά Χριστιανικό περιεχόμενοΓραμμένο απλά - Διαβάζεται ευχάριστα

Χωρίς δογματικά χρώματα και αποχρώσειςΣυστήστε το πρόθυμα - Χαρίστε το με Προσευχή

ΓΡΑΜΜΕΝΟ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΙΣ ΔΥΟ ΟΨΕΙΣΙΣΤΟΡΙΕΣ - ΕΔΑΦΙΑ - ΠΡΟΣΕΥΧΕΣ - ΠΡΟΤΡΟΠΕΣ

Είναι έτοιμα και κυκλοφορούν

ΠΑΡΑΚΑΛΟΥΜΕ ΜΗΝ ΑΡΓΗΣΕΤΕ ΤΙΣ ΠΑΡΑΓΓΕΛΙΕΣ ΣΑΣ,

ΤΑ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΑ ΕΞΑΝΤΛΟΥΝΤΑΙ ΓΡΗΓΟΡΑ

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΤΡΟΦΗ:

ΓΙΑ ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ - ΓΙΑ ΟΛΗ ΤΗΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ

Σεπτέμβριος - Οκτώβριος 2009 27

Θαυμάσιο Δώρο!Θαυμάσιο Μέσο Ευαγγελισμού των Ψυχών!

΄Αμεσες παραγγελίες:

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΕΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ «ΛΟΓΙΑ ΖΩΗΣ»:ΤΑΧΥΔΡΟΜΙΚΗ ΘΥΡΙΔΑ 50438/14110 Ν. ΗΡΑΚΛΕΙΟ - ΕΛΛΑΣ

ή στο e-mail: [email protected]

ΚΥΚΛΟΦΟΡΕΙ ΣΕ ΔΥΟ ΤΥΠΟΥΣ:Τοίχου κρεμαστό

Βιβλιαράκι - τσέπης

1981 - 20101981 - 201030 Χρόνια Ημερολόγια ΛΟΓΙΑ ΖΩΗΣ

30 χρόνια στην υπηρεσία της Αλήθειας και της Αγάπης του Θεού

για τη Σωτηρία Αθάνατων Ψυχών.


Ζούμε σ’ έναν αιώνα, που θα μπορούσαμε να τον πού-με αιώνα τής ταχύτητας. Έχει βέβαια και άλλα χαρα-κτηριστικά επίθετα. Είναι ο αιώνας τής βίας. Ο αιώνας τής βρωμιάς. Ο αιώνας τής σκληρότητας. Λίγο να προ-σέξουμε, θα δούμε πως όλοι τρέχουν. Τρέχουν στο δρό-μο. Τρέχουν σαν βαδίζουν. Τρέχουν με το αυτοκίνητο. Τρέχουν με τα διάφορα τζετ. Όλο και αγωνίζονται να λιγοστέψουν τις μεγάλες αποστάσεις. Λίγες μόνο ώρες μας χωρίζουν από την τόσο μακρινή Νέα Υόρκη.

Αν προσέξουμε και θελήσουμε να αναλύσουμε αυτό το φρενια-σμένο τρέξιμο των ανθρώπων προς όλες τις κατευθύνσεις, θα δούμε πως στην κατάληξή του δεν είναι παρά μια κατάρα, που μαστίζει τόσο βάναυσα τον άνθρωπο της εποχής μας. Τρέχουν και τρέχουμε, χωρίς να μπορούμε να προσδιορίσουμε το λόγο αυτού του τρεξίματος. Συνήθως η απάντηση είναι πάντα η ίδια. «Τρέχω να προλάβω…». Μα τι να προλάβεις, άνθρωπε;

ΞΕΡΩ ΣΕ ΠΟΙΟΝ ΠΙΣΤΕΨΑ Τρέχω!«…τα μεν οπίσω λησμονών, εις δε τα έμπροσθεν επεκτεινόμενος, τρέχω…» (ΦΙλιππησίους γ΄14)


ΞΕΡΩ ΣΕ ΠΟΙΟΝ ΠΙΣΤΕΨΑ

Ένας Ινδός βρέθηκε με άλλους, σε κάποιο ευρωπαϊκό συνέ-δριο. Στο τέλος του συνεδρίου τους βγήκαν έξω. Κάποιος πρότεινε να πάρουν ένα ταξί να πάνε πιο γρήγορα και ο Ιν-δός τον κοίταξε με μεγάλη απορία. «Γιατί να πάμε πιο γρή-γορα;» Τι έχουμε να κερδίσουμε από αυτή μας τη σπουδή, τη βιασύνη; Λες και βιαζόμαστε να τελειώσουμε τη ζωή μας όσο το δυνατό πιο γρήγορα. Λες και κυνηγούμε το θάνατο ή μας κυνηγάει αυτός και θέλουμε να του ξεφύγουμε. Είναι μια πολύ μπερδεμένη και άσχημη ψυχολογική διάθεση, που φέρνει τόσες ανωμαλίες μέσα στη ζωή μας.

Θυμάμαι κάποιο καιρό, που ακόμη ήμουν παιδί και δούλευα σε κάποιο ξυλουργικό εργοστάσιο. Τότε είχα-με μια μεσημεριανή ανάπαυση δύο ωρών. Οι τεχνίτες και οι βοηθοί, θέλοντας να σπάζουν την ανία τους γι’ αυτές τις δύο ώρες, βρήκαν ένα παιχνίδι. Στο εργο-στάσιο αυτό ήταν και δύο κυνηγετικά σκυλιά του αφε-ντικού. Αυτά τα δυστυχισμένα πλήρωναν τα σπασμέ-να. Σε κάποιο πέρασμα της αυλής, έβαζαν στη μέση ένα στρίποδο, με το οποίο να κλείνουν το δρόμο, και από τη μεριά ο ένας και από την άλλη ο άλλος είχαν ένα ξυλαράκι. Μια το πετούσε ο ένας και ορμούσαν τα καημένα τα σκυλιά να το πιάσουν. Και πηδούσαν λα-χανιασμένα το στρίποδο. Μα αμέσως ο άλλος άρπαζε το ξυλαράκι και το πετούσε από την αντίθετη μεριά. Και πάλι τα σκυλιά τρέχανε και πηδούσαν το στρίποδο για να πιάσουν το ξυλαράκι. Και αυτό γινόταν συνέ-χεια, ώσπου στο τέλος τα καημένα τα σκυλιά πέφτανε εξαντλημένα πάνω στο στρίποδο, με τη γλώσσα έξω, έτοιμα να ψοφήσουν. Τα άφηναν για λίγα λεπτά και μετά άρχιζε πάλι το παιχνίδι. Το ίδιο άσχημο και χω-ρίς κανένα περιεχόμενο παιχνίδι, νομίζω πως κάποιος παίζει σε βάρος μας. Κάτι γυρεύουμε, κάτι κυνηγούμε, δεν ξέρουμε τι είναι και τι μπορούμε να βγάλουμε από αυτό, ώσπου τρώμε τα χρόνια μας, τη ζωή μας ολό-κληρη μέσα στο ξέφρενο αυτό κυνηγητό, και κάποια μέρα, από κάποιο έμφραγμα ή κάποια θλάση αγγείων, φεύγουμε από τον κόσμο τούτο, ξεγελασμένοι και με τη γλώσσα έξω.

Τρέχουν, μέσα έξω, χωρίς να ξέρουν τι ακριβώς κυνηγούν. Το χρήμα, την ηδονή, τον κτησισμό, την απόκτηση γήινων αγαθών, που για λίγο θα έχουν την ψευδαίσθηση πως θα είναι δικά τους. Στο τέλος ή δεν καταφέρνουν να πιάσουν αυτό που θέλουν, πράγμα που είναι το πιο συνηθισμένο φαι-

Ένα άσχημο και χωρίς κανένα περι-εχόμενο παιχνίδι, νομίζω πως κάποι-ος παίζει σε βάρος μας. Κάτι γυρεύου-με, κάτι κυνηγού-με, δεν ξέρουμε τι είναι και τι μπο-ρούμε να βγάλουμε από αυτό, ώσπου τρώμε τα χρόνια μας, τη ζωή μας ολόκληρη μέσα στο ξέφρενο αυτό κυνηγητό, και κά-ποια μέρα, από κάποιο έμφραγμα ή κάποια θλάση αγγείων, φεύγου-με από τον κόσμο τούτο, ξεγελασμέ-νοι και με τη γλώσ-σα έξω.


ΞΕΡΩ...

νόμενο, ή, σαν το πιάσουν, διαπιστώνουν πως δεν ήταν αυτό που ήθελαν, αυτό που γύρευαν, αυτό που φαντάζονταν, και πως πέσανε θύματα κάποιας απάτης, που τους έφαγε άσκο-πα τη ζωή τους, και μάλιστα κάνοντάς τους να τρέχουν δι-αρκώς.

Είναι ένα παιχνίδι που το παίζουν τα προσκοπάκια, και που, νομίζω, το λένε ανίχνευση. Ψάχνουν σε κάποια ακτίνα, ας πούμε πεντακοσίων μέτρων, να βρουν ένα μήνυμα με ση-μείωμα κάτω από μια πέτρα. Ψάχνουν και το βρίσκουν και γράφει, πως σε άλλα πεντακόσια μέτρα υπάρχει ένα άλλο σημείωμα, ένα άλλο μήνυμα. Και η δουλειά μπορεί να συνε-χιστεί κυνηγώντας μια ολόκληρη μέρα, για να πιάσουν το τε-λικό μήνυμα, που συνήθως λέει «σας ευχαριστώ κορόιδα».

Αλλά και ο απόστολος Παύλος ομολογεί πως τρέχει. «Τρέχω», μας λέει, και έχει σοβαρούς λόγους γι’ αυτό που κάνει. Δεν πρέπει όμως να μας ξεφεύγουν κάποια σημεία. Όταν τα λέει αυτά είναι…


...Τρέχω!

Α. Κάποιας προχωρημένης ηλικίας. Τρέχουν τα παιδιά. Τρέ-χουν και οι νέοι. Μα οι μεγάλοι δεν τρέχουν, με δυσκολία τα καταφέρνουν και περπατούν. Παρ’ όλα αυτά ο απόστολος Παύλος μάς δηλώνει πως τρέχει.

Β. Είναι φυλακισμένος στη Ρώμη. Δεν μιλάει γι’ αυτό, μα εί-ναι γνωστό και αναφέρεται στην αρχή τής επιστολής. Και είναι πολύ φυσικό, να είναι αδύνατο για ένα φυλακισμένο να τρέχει.

Γ. Έχει πολλούς καρπούς, πνευματικούς καρπούς. Εκκλησίες ήταν γεμάτη η Μικρά Ασία και η Ελλάδα. Ψυχές πολλές τον ευγνωμονούσαν για τη σωτηρία τους.

Και όμως ο απόστολος Παύλος έτρεχε. Όλο και περισσότερο επεκτεινότανε προς τα εμπρός, τρέχοντας. Μέσα στο Λόγο του Θεού υπάρχουν πολλές σχετικές εκφράσεις. Υπάρχει το «περπατώ», που είναι και το πιο γνωστό και το πιο φυσικό. Η ζωή μας στον κόσμο τούτο είναι μια πορεία. Διαδοχικά βήματα σκέψεων και αποφάσεων, που καταλήγουν σε πρά-ξεις, που δεν είναι τίποτα άλλο, από τα βήματά μας στην καθημερινή πορεία της ζωής. Υπάρχει ακόμα και το «στέκο-μαι». Στην Εφεσίους, πάνω βέβαια σ’ άλλο περιεχόμενο, μας συνιστά: «στήτε ούν». Δυστυχώς υπάρχει και κάτι άλλο, που δεν είναι ασυνήθιστο και σπάνιο τον τελευταίο καιρό. Είναι ακριβώς το αντίθετο. Κάνω βήματα όχι εμπρός, μα πίσω. Είναι μια τόσο τραγική κατάσταση αυτή. Υπάρχουν τόσοι και τόσοι πισώστρατοι στην εποχή μας.

Αν ρωτούσαμε τον απόστολο Παύλο, γιατί τρέχει, η απάντη-σή του θα ήταν πολύ απλή και πολύ λογική. Τρέχω διότι…

Α. Υπάρχουν τόσες πολλές ανάγκες γύρω. Ψυχές χάνονται, τόσες εκκλησίες με προβλήματα, τόσες υπηρεσίες που πε-ριμένουν. Δεν μπορεί κάποιος άλλος ν’ αναλάβει αυτές τις δουλειές; Είναι συνήθεια της εποχής μας, να τα φορτώνει ο ένας στον άλλο. Μα ο απόστολος Παύλος θεωρούσε τον εαυτό του προσωπικά υπεύθυνο.

Β. Ο καιρός , όπως ο ίδιος σε άλλο μέρος δηλώνει, είναι σύ-ντομος. Είναι τόσο περιορισμένος. Πόσος είναι, δεν το ξέ-ρουμε. Πρέπει, λοιπόν, στο ελάχιστο δυνατό τού χρόνου να κάνουμε όλες τις δουλειές, να καλύψουμε όλες τις ανάγκες.

Γ. Υπάρχει και κάποιο θέμα βραβείου. Αγωνιζόμαστε έναν αγώνα, αγώνα του Κυρίου. Ο Κύριος θα βραβεύσει τους


αγωνιστές. «Το βραβείο της άνω κλήσεως». Ποιο είναι αυτό το βραβείο, δεν είναι δύσκολο να το καταλάβου-με. Είναι το βραβείο τού να είμαστε μαζί με τον Κύριο, για πάντα μαζί Του, στον Ουρανό. Είναι μερικοί, που μιλούν για πολλά βραβεία. Μάλλον για παρερμηνεία πρόκειται.

Η ζωή είναι, σύμφωνα με τη Βίβλο, ένα ποτάμι. Ανα-φέρεται στην Αποκάλυψη ο «ποταμός της ζωής». Ένα ποτάμι που κυλά. Στασιμότητα δεν υπάρχει. Στασιμό-τητα θα πει τέλμα. Θα πει πράσινα νερά. Βουρκόνερα. Και σ’ αυτά, βατράχια και κουνούπια. Όλο και περισ-σότερο προς τα εμπρός. Όλο και περισσότερο προς τα επάνω.

Είναι πολλοί, που τόσο έχουν διαστρεβλώσει τα λόγια του Κυρίου μας. «Τετέλεσται», δεν είπε ο Χριστός; Άρα

όλα τελείωσαν, ξάπλα λοιπόν και δεν βαριέσαι. Ο Κύριος τελείωσε το έργο που είχε να κάνει πάνω στο σταυρό. Μα τώρα μας καλεί να Τον «ακολουθήσουμε», να «πορευθούμε», και να τρέξουμε «όπου αυτός μας οδηγήσει». Τόσο καθαρά ανταπαντά ο απόστολος Παύλος. «Όχι ότι έλαβον… τρέχω». Εμείς, επειδή εξυπηρετεί την οκνηρία μας, λέμε ότι τα πήρα-με όλα. Είναι, η αντίληψη αυτή, ένα σημάδι παρακμής και κακομοιριάς.

Για να μπορέσουμε να τρέξουμε, χρειάζονται δύο προϋπο-θέσεις. Η πρώτη και ουσιαστική προϋπόθεση είναι να μάθω να λησμονώ. «Τα μεν οπίσω λησμονών…» Ναι, λησμονώ:

ΞΕΡΩ...

Η ζωή μας στον κόσμο τούτο εί-ναι μια πορεία. Διαδοχικά βή-ματα σκέψεων και αποφάσεων, που καταλήγουν σε πράξεις, που δεν είναι τίποτα άλλο, από τα βή-ματά μας στην καθημερινή πο-ρεία της ζωής.


Α. Το παλιό μου αμαρτωλό παρελθόν. Είναι κάτι που το συγχώρησε ο Κύριος και το έθαψε στα βάθη των θαλασσών.

Β. Τις παλιές μου γνωριμίες και παρέες. Τώρα ο Θεός με μετέφερε σ’ έναν άλλο κόσμο, σ’ ένα άλλο περιβάλ-λον. Έχω, δόξα στ’ όνομά Του, πολλές, αμέτρητες γνω-ριμίες, καινούργιες, που μαζί τους με συνδέει η μεγάλη αγάπη του Θεού.

Γ. Τις παλιές μου συνήθειες. Εμπόδιο στην καινούργια μου πορεία. Εκείνα που ξέραμε και μαζί τους ζήσαμε για χρόνια, τώρα πια δεν έχουν καμιά θέση στην και-νούργια μας ζωή.

Αλλά δεν είναι στο παρελθόν μόνο η εποχή που ζήσαμε μακριά από τον Χριστό. Μπορεί, στην εποχή που είναι ανάγκη να λησμονούμε για να τρέξουμε σαν τον απόστολο Παύλο, να είναι και ένα διάστημα που σ΄αυτό να υπάρχουν κάποιες επιτυχίες, κάποιες υπηρεσίες, κάποιοι καρποί που μου χάρισε ο Κύριος. Δεν πρέπει να τα σκέφτομαι. Δεν πρέ-πει να μιλώ γι’ αυτά. Δεν πρέπει, με κανένα τρόπο, να υπο-λογίζω επάνω τους.

Μπορεί ακόμη, σ’ αυτό το παρελθόν, σ’ αυτά τα «οπίσω», να υπάρχουν κάποιοι που με πίκραναν. Να υπάρχουν κάποιοι που μου ρίξανε λάσπη. Να υπάρχουν κάποιοι, που γίνανε όργανα στο διάβολο για να με ταπεινώσει ή να με κάνει να πονέσω.

... Τρέχω!

Η ζωή είναι, σύμ-φωνα με τη Βί-βλο, ένα ποτάμι. Αναφέρεται στην Αποκάλυψη ο «πο-ταμός της ζωής». Ένα ποτάμι που κυλά. Στασιμότη-τα δεν υπάρχει. Στασιμότητα θα πει τέλμα. Θα πει πράσινα νερά. Βουρκόνερα.


Μα με όλα αυτά δεν έχω καιρό να ασχολούμαι. Πάντα, σαν τα θυμάμαι, υπάρχει κίνδυνος να με κάνουν ν’ αμαρτήσω. Και η αμαρτία είναι να σφετεριστώ τη δόξα του Κυρίου και να νομίσω πως κάτι κι εγώ έχω κάνει, ενώ στην πραγματι-κότητα τα πάντα τα έχει κάνει Αυτός. Να αμαρτήσω, και να αδρανήσω καθήμενος πάνω στις επιτεύξεις μου, πάνω στις δάφνες μου, ενώ ο Κύριος περιμένει ακόμη από μένα πολλά. Στις Πράξεις των Αποστόλων, ο απόστολος Παύλος φανερώνει το μοναδικό πόθο της καρδιάς του «να τελειώσω το δρόμο μου μετά χαράς και τη διακονία που παρέλαβα από τον Κύριο» (Πράξεις Αποστόλων κ΄ 24).

Το μέλλον μας δεν το άφησε ο Θεός στα δικά μας χέρια, το έχει ετοιμάσει και προδιαγράψει ο Κύριος. Δεν ξέρουμε τι ακόμα περιμένει από μας ο Κύριος. Μπορεί να είναι πολλά, πάρα πολλά. Γι’ αυτό πρέπει να τρέξω, να προλάβω. Κανέ-νας από τους μεγάλους της πίστης δεν γνώριζε τι ο Θεός θα έβγαζε από αυτόν. Ο Moody ξεκίνησε σαν πωλητής πα-πουτσιών για επαρχιώτες, και η μόνη του φιλοδοξία ήταν να κάνει το βράδυ στο μαγαζί, σαν κατεβάζανε τα ρολά, μια συμμελέτη με τους άλλους παραγιούς. Και πού τελικά τον οδήγησε ο Θεός! Και ο Spurgeon ξεκίνησε να αντικαταστή-σει κάποιον επαρχιακό πάστορα, που απουσίαζε, και ο Θεός

ΞΕΡΩ...

Εκείνο, που μπορεί να μας μπλέξει και να χά-σουμε τον σωστό και πλήρη σκοπό της ύπαρ-ξής μας εδώ κάτω στον κόσμο, είναι «οι μέρι-μνες της ζωής» και η «απάτη του πλούτου». Και αλίμονό μας, τώρα, στους έσχατους και-ρούς, που είναι τόσο κοντινή η παρουσία τού Κυρίου, «να μεριμνούμε και να τυρβάζουμε περί πολλά» αντί να «τρέχω-μεν μεθ’ υπομονής τον προκείμενον εις ημάς αγώνα».


τον έφερε εκεί, που δεν μπορούσε αυτός να φανταστεί. Προ-χωρούμε και τρέχουμε και το τέλος δεν είμαστε εμείς που θα το βάλουμε. Θα το βάλει ο Θεός, όταν Αυτός κρίνει.

Στο τρέξιμο, μέσα στην πνευματική μας σταδιοδρομία, μέσα στο στίβο της ζωής αυτής, δεν εξαιρείται κανένας. Ούτε οι γέροι, μα ούτε και οι άρρωστοι. Και αυτοί, από εκεί που βρί-σκονται, έστω και στο κρεβάτι κάποιου νοσοκομείου, μπο-ρούν να τρέχουν και να δρασκελίζουν μεγάλες αποστάσεις με την πίστη που μας χαρίζει ο Κύριος, για να προσφέρουν περισσότερες και πιο ουσιαστικές υπηρεσίες από αυτές που προσφέρουν νέοι άνθρωποι και γεροί στο σώμα.

Εκείνο, που μπορεί να μας μπλέξει και να χάσουμε τον σωστό και πλήρη σκοπό της ύπαρξής μας εδώ κάτω στον κόσμο, εί-ναι «οι μέριμνες της ζωής» και η «απάτη του πλούτου». Είναι τόσο κατηγορηματικός ο Λόγος του Θεού στο σημείο αυτό. Και αλίμονό μας, τώρα, στους έσχατους καιρούς, που είναι τόσο κοντινή η παρουσία τού Κυρίου, «να μεριμνούμε και να τυρβάζουμε περί πολλά» αντί να «τρέχωμεν μεθ’ υπομονής τον προκείμενον εις ημάς αγώνα», όπως έκανε ο απόστολος Παύλος.Αλήθεια, μπορούμε να πούμε και να βεβαιώσουμε, πως κι εμείς, σαν τον απόστολο Παύλο «τρέχομεν προς τα έμπρο-σθεν επεκτεινόμενοι»;

... Τρέχω!

ΚΥΚΛΟΦΟΡΕΙ Ο ΤΟΜΟΣ ΤΟΥ 2008Όλα τα τεύχη του περιοδικού ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ του 2008, δεμένα σε έναν

πολύ όμορφο και περιποιημένο τόμο, για να τα έχετε στη βιβλιοθήκη σας, ώστε να ανατρέξετε σ’ αυτά όποτε θέλετε ή χρειάζεστε.

Περιλαμβάνει μεγάλη ποικιλία θεμάτων, όπως σοβαρές, βαθιές αναλύσεις σύγχρονων τάσεων και ρευμάτων, εσχατολογικά θέματα, ανάλυση της Αγίας

Γραφής, επίκαιρα σχόλια, ιστορίες, χριστιανικό θέατρο, ποίηση.Eίναι ένα θαυμάσιο δώρο για φίλους, αδελφούς, συνεργάτες, παιδιά, εγγόνια.

Μπορείτε να μας παραγγείλετε όσα αντίτυπα θέλετε, να σας τα στείλουμε ταχυδρομικώς. Η τιμή του κάθε τόμου είναι μόνο 5,οο ευρώ, που μπορείτε

να τα στείλετε με ταχυδρομική επιταγή ή με γραμματόσημα, στη διεύθυνση των Πνευματικών Εκδόσεων

Ταχ. Θυρίς 50438, ΤΚ 141 10 Ν. Ηράκλειο - HELLAS

ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ



Πολλοί είναι αυτοί που ρωτούν. Και τι είναι πί-στη; Και πότε παρουσιάζεται η πίστη; Και πώς λειτουργεί η πίστη; Και πώς μπορώ να έχω πί-στη; Υπάρχουν πάρα πολλά περιστατικά, που έγιναν με πίστη και παρουσιάζουν την πίστη. Μα κανένα δεν είναι τόσο ζωντανό, τόσο παρα-στατικό, όσο η ιστορία με τους δέκα λεπρούς.

Γνωστή η ιστορία. Οι δέκα λεπροί φωνάζανε από απόστα-ση: «Ιησού, Επιστάτα, ελέησον ημάς». Και ο Ιησούς τους απάντησε από απόσταση. «Υπάγετε και δείξατε εαυτούς εις τους ιερείς». Οι ιερείς ήταν οι εντεταλμένοι που χορη-γούσαν το πιστοποιητικό αποθεραπείας.

Ήταν έξω από την πόλη. Οι λεπροί δεν μπορούσαν να ζυ-γώσουν κατοικημένες πόλεις. Μα τώρα τους λέει να πάνε να δείξουν τους εαυτούς τους στους ιερείς σαν να ήταν θεραπευμένοι. Μα δεν ήταν. Εδώ ακριβώς ξετυλίγεται το κουβάρι, το πλήρες νόημα της πίστεως.

Η ΘΑΥΜΑΣΙΑ ΖΩΗ ΤΗΣ ΠΙΣΤΗΣ

Αυτη Ειναι Πιστη ! Αυτη Ειναι Πιστη ! ( Λουκας ιζ’ 12-14 )


Να ξεκινήσουν, να πάνε να δείξουν τους εαυτούς τους, τη θεραπεία τους που δεν είχε γίνει. Μα ο Χριστός τους είπε και τους μίλησε σαν να είχε γίνει. Τι θα κάνουν; Θα πάνε ή δε θα πάνε; Πάνω σε τι θα στηριχτούν; Σε αυτό που έβλε-παν τα μάτια τους, στη λέπρα τους, ή σε αυτό που τους είχε πει ο Ιησούς;

Πίστη είναι ακοή πίστεως. Πού θα βασιστούν; Κάποιος είπε: «Ας πάμε». Και τον άκουσαν. Αυτό είναι πίστη. Να προχω-ρείς σαν να έγινε, ενόσω δεν έγινε. Να συμπεριφέρεσαι σαν να έλαβες, ενώ δεν έλαβες. Να τραγουδάς σαν να είσαι πλούσιος, ενώ η τσέπη σου είναι άδεια.

Μα υπάρχει το άλλο. Το είπε ο Κύριος. Και είναι μεγάλο πράγμα. «Ελπιζομένων υπόστασις» (Εβραίους ια’ 1). Δεν υπάρχει. Η πίστη λέει πως υπάρχει. Υπολογίζω, όχι σε αυτό που βλέπω, μα σε αυτό που καταλαβαίνω διά της πίστεως.

Μετά από κάποια ώρα, είχαν διανύσει μια απόσταση προς την πόλη. Είπαν να εξετάσουν, να δουν, αν είχε γίνει τίπο-τα. Σταμάτησαν. Κοίταζαν ο ένας τον άλλον. Μήπως κάτι άρχισε να γίνεται. Μα τίποτε. Οι πληγές και τα αποστήματα ήταν στη θέση τους. Δε σταμάτησαν. Προχώρησαν, πάντα λεπροί. Ακόμα λεπροί, μα προχωρούσαν.

Βήματα πίστεως, πορεία πίστεως. Όχι λογικής, όχι αισθήσε-ων, μα πίστεως. Τι τεράστια διαφορά!

Και ξαφνικά, απροσδόκητα, «εν τω υπάγειν», καθαρίστη-καν.Σε κάποια στιγμή κοιτάχτηκαν. Και δεν πίστευαν στα μάτια τους. Ήταν καθαροί. Ο ένας ρωτούσε τον άλλο: Πώς με βλέπεις; Είμαι σαν και σένα καθαρός; Ναι, καθαρός.

Η πίστη είχε κάνει το θαύμα της.

Αυτή είναι πίστη.

«Πάντα όσα προσευχόμενοι ζητείτε, πιστεύετε ότι λαμβά-νετε» (Μάρκος ια’ 24). Μα δε λάβαμε. Ναι, μα Εκείνος το είπε. Τελείωσε. Έγινε. Ελπιζομένων υπόσταση, πραγματικό-τητα.Έχεις τέτοια πίστη; Αυτή μόνον είναι πίστη. Η πίστη της λογικής δεν είναι πίστη. Η πίστη του θα, δεν είναι πίστη, μόνο η πίστη του τώρα.

Όλα όσα εί-ναι γραμμένα μέσα στα Ευ-αγγέλια μπο-ρούν να επα-ν α λ η φ θ ο ύ ν στις μέρες μας και σε μας τους ίδι-ους, όταν λει-τουργήσουν οι προϋποθέ-σεις της πί-στης.



Η ΘΑΥΜΑΣΙΑ ΖΩΗ...

38

«Επίρριψον» (Ψαλμός νε’ 22)

Αν είχαμε μάτια να βλέπαμε σωστά τους ανθρώπους, θα τρίβαμε τα μάτια μας, θα τους κλαίγαμε, θα στενάζαμε για το καθημερινό τους δράμα. Πώς ο διάβολος τα κατάφερε και τους φόρτωσε τόσα και τόσα, πάνω στην ταλαίπωρη ύπαρξή τους, που με κανέναν τρόπο δεν μπορούν να τα ση-κώσουν. Σηκώνονται, πέφτουν, κοιτούν με τα μάτια βγαλ-μένα έξω, αγωνίζονται να κρατήσουν την ισορροπία τους. Δεν τα καταφέρνουν πάντα.

Σπασμένα νεύρα. Ξέρεις τι θα πει σπασμένα νεύρα; Ούτε ύπνος, ούτε ξεκούραση, ούτε ανάπαυση, ούτε γαλήνη, ούτε τραγούδι, ούτε χαρά… ούτε… ούτε. Μια ζωή χειρότερη από του κτήνους. Φορτώματα, και άλλα φορτώματα, και πάλι φορτώματα και δράματα μεγάλα.

Είχα δει παλιά μια γελοιογραφία, πάνε πολλά χρόνια. Είχε σαν θέμα της αυτά που λέμε. Ένας ήταν φορτωμένος και είχε επάνω του δύο σπίτια. Ένας με ένα μαγαζί τεράστιο. Ένας ένα βαπόρι. Και συνέχεια. Όλοι σκυμμένοι μέχρι το πάτωμα. Μέχρι και ένα πολυόροφο ξενοδοχείο.

Μου έλεγε ένας γνωστός μου για ένα βιομήχανο, νέο στην ηλικία. Είχε τον αδελφό του πεθαμένο από καρδιά, τον πα-τέρα του το ίδιο. Ο ίδιος ήταν καρδιοπαθής. Καθόταν στο γραφείο του με δυο τηλέφωνα. Μιλούσε αδιάκοπα. Χίλιες δυο υποθέσεις. Περίμενε το επόμενο έμφραγμα. Και δεν μπορούσε να λυτρωθεί. Το μόνο που χρειαζόταν ακόμα ήταν τα λουλούδια της κηδείας. Να τον βλέπεις το χάρο να ‘ρχεται και να μην μπορείς να παραμερίσεις, να γλιτώσεις.

Το τεράστιο βάρος συντρίβει και τσακίζει. Δεν τα έπλασε έτσι ο Θεός. Μόνοι μας τα «πλάσαμε» έτσι. Νομίσαμε πως μόνοι μας θα τα καταφέρναμε καλύτερα, αν επωμιζόμα-σταν εμείς, μόνοι μας, τη μέριμνα και τη φροντίδα της ζωής μας.

Και καταντήσαμε σκλάβοι και δούλοι, τρομερά υποζύγια, χωρίς λυτρωμό και ανάσα. Το δράμα όμως είναι πως υπάρ-χουν και χριστιανοί, που κρατούν τη ζωή τους, και όλο το φορτίο που αυτή συνεπάγεται, με σπασμένα νεύρα, με άγ-χος, με αϋπνίες, λες και γι’ αυτούς δεν υπάρχει Θεός. Δεν Τον υπολογίζουν. Εξακολουθούν μόνοι τους να σηκώνουν το δυσβάσταχτο βάρος και να κάνουν τη ζωή τους ακό-

Εκείνος το είπε. Τελεί-ωσε. Έγινε. «Ελπιζομέ-νων υπόστα-ση», πραγ-ματικότητα.Έχεις τέτοια πίστη; Αυτή μόνον είναι πίστη. Η πί-στη της λο-γικής δεν είναι πίστη. Η πίστη του θα, δεν είναι πίστη, μόνο η πίστη του τώρα.

. . . ΤΗΣ ΠΙΣΤΗΣ

μα πιο δύσκολη. Ταλαίπωροι. «Επίρριψον επί τον Κύριον το φορτίον σου». Το κάθε φορτίο σου. Και συ να είσαι ελεύθε-ρος να τρέχεις, να πετάς, να απολαμβάνεις την ελευθερία που σου χαρίζει ο Χριστός.

Οι πιο πολλοί, κάνουν την προσευχή τους, τα λένε στον Θεό, αλλά δεν τα αφήνουν εξ ολοκλήρου στα χέρια τα δικά Του και μετά την προσευχή εξακολουθούν να τα κρατούν οι ίδιοι, να τα διαχειρίζονται οι ίδιοι, να υπολογίζουν οι ίδιοι. «Ανάθες εις τον Κύριον την οδόν σου,… έλπιζε… αναπαύ-ου… πρόσμενε» (Ψαλμός λζ’ 5-7). Όμως, αυτοί δεν αναπαύ-ονται ποτέ. Και είναι αυτό φανερό στους ίδιους αλλά και στους άλλους που τους παρακολουθούν. Εάν θα θέλαμε να χαρακτηρίσουμε την κατάσταση αυτή, μόνο απιστία θα μπορούσαμε να την ονομάσουμε. Και τα αποτελέσμα-τα δεν μπορούν να είναι παρά αποτελέσματα απιστίας, με όλες τις τρομερές συνέπειες.

«Εν τω υπάγειν…» (Λουκάς ιζ’ 14)

Είναι μια σκηνή με έντονα φορτισμένο το στοιχείο της πί-στης, σε μια έκφραση τραγική.

Όλα όσα είναι γραμμένα μέσα στα Ευαγγέλια μπορούν να επαναληφθούν στις μέρες μας και σε μας τους ίδιους, όταν λειτουργήσουν οι προϋποθέσεις της πίστης.

Και αυτοί προχωρούσαν, και πήγαιναν. Και ήταν ακόμα λεπροί, και το έβλεπαν τόσο καθαρά. Και πήγαιναν να δείξουν τι; Τη θεραπεία τους από τη λέ-πρα, θεραπεία που δεν είχε γίνει. Πί-στευαν όμως πως θα γινόταν, ναι, σε κάποια στιγμή, ξαφνικά και αναπάντεχα. Οπωσδήποτε θα γινόταν. Και γιατί θα γινόταν; Αφού το είχε πει Εκείνος.

Πηγαίνετε να δείξετε τους εαυτούς σας στους ιερείς, για να σας σβήσουν από τους καταλόγους των λε-πρών και να σας γράψουν στους καταλόγους των υγιών. Έτσι τους είπε και αυτοί ξεκίνησαν.


Ναι, μα δεν είχε γίνει ακόμα τίποτα. Ναι, ήταν ακόμα λε-προί, με τα αποστήματα και τις γεμάτες πύον αποκρουστι-κές πληγές. Και όμως προχωρούσαν για την πόλη, το ναό.

Αν έμπαιναν με τη λέπρα τους μέσα στην πόλη, ανάμεσα στους άλλους ανθρώπους, μπορεί και να τους λιθοβολού-σαν.

Τα ήξεραν όλα αυτά. Μα είχαν και κάτι άλλο: το είχε πει Εκείνος. Και ό,τι έλεγε γινόταν.

Υπάρχει μια τάση όλα να βεβηλώνονται, να ευτελίζονται, να παραποιούνται, να τους δίνεται άλλο υποστασιακό περι-εχόμενο. Τι είναι πίστη; Θα μπορούσα να σου πω αυτό του ενδεκάτου κεφαλαίου της προς Εβραίους επιστολής: «Είναι δε η πίστις ελπιζομένων πεποίθησις, βεβαίωσις πραγμάτων μη βλεπομένων» (Εβραίους ια’ 1).

Η εφαρμογή του ορισμού αυτού είναι οι δέκα αυτοί λεπροί. Πήγαιναν να δείξουν κάτι που δεν υπήρχε, να πάρουν κάτι που δε δικαιούντο, να ζήσουν μαζί με ανθρώπους που ήταν υγιείς, ενώ αυτοί όχι, με μόνο στοιχείο το λόγο Εκείνου.

Και πήγαιναν και προχωρούσαν.

Και κοιτάζονταν μεταξύ τους και δεν έβλεπαν ακόμα τί-ποτα. Μέχρι που πέρασαν το όριο της ασφάλειας και της δοκιμασίας. Και ξαφνικά, διά μιας, καθαρίστηκαν.

Ναι, είχαν πίστη στο πρόσωπο και στο λόγο του Κυρίου. Πόσα θαύματα υπάρχουν νεκρά και αδρανή μέσα στο Ευ-αγγέλιο από λόγια του Κυρίου μας και του Πνεύματός Του, τα οποία δεν ενεργοποιήθηκαν, γιατί δε βρέθηκαν άνθρω-ποι με πίστη σαν τους δέκα αυτούς λεπρούς!

Σας δίνω εξουσία «να πατήτε επάνω όφεων και σκορπίων, και επί πάσαν την δύναμιν του εχθρού» (Λουκάς ι’ 19) και «όστις είπη προς το όρος τούτο, σηκώθητι και ρίφθητι εις την θάλασσαν… θέλει γίνει εις αυτόν ό,τι εάν είπη» (Μάρ-κος ια’ 23).

«Τα πάντα δύναμαι διά του ενδυναμούντος με Χριστού» (Φιλιππησίους δ’ 13).

Τι λες λοιπόν; Θα προχωρήσουμε;

Η εφαρμογή του ορισμού της πίστης είναι οι δέκα λεπροί. Πή-γαιναν να δεί-ξουν κάτι που δεν υπήρχε, να πάρουν κάτι που δε δικαιούντο, να ζήσουν μαζί με αν-θρώπους που ήταν υγιείς, ενώ αυτοί όχι, με μόνο στοιχείο το λόγο Εκείνου.Και πήγαιναν και προχω-ρούσαν. Και ξαφνικά, διά μιας, καθαρί-στηκαν.



30 Χρόνια Ημερολόγια ΛΟΓΙΑ ΖΩΗΣ1981 - 20101981 - 2010

Νέο Μηνιαίο Ημερολόγιο Εικόνων

Π Ν Ε Υ Μ Α Τ Ι Κ Ε Σ Ε Κ Δ Ο Σ Ε Ι Σ . . .Βιβλία με απαντήσεις!

Για τις παραγγελίες σας:ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΕΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ «ΛΟΓΙΑ ΖΩΗΣ»:

ΤΑΧΥΔΡΟΜΙΚΗ ΘΥΡΙΔΑ 50438/14110 Ν. ΗΡΑΚΛΕΙΟ - ΕΛΛΑΣe-mail: [email protected]

20102010 μ.Χ.

Γιορτάζουμε!


Λίγοι είναι οι άνθρωποι, που γνωρίζουν σωστά τι είναι η αμαρτία. Νομίζουν, και υπάρχει διάχυτη η άποψη, πως η αμαρτία είναι η παρακοή στη συγκε-κριμένη και ειδική βουλή του Θεού, σε κάποια πρά-ξη που κάνουμε. Χωρίς να μπορέσουμε να πούμε πως η παραπάνω άποψη είναι λανθασμένη, εν τού-τοις δεν είναι και σωστή, αφού δεν είναι πλήρης.

Η αμαρτία είναι μια δύναμη, που κατοικεί μέσα στον άνθρω-πο και κυριαρχεί σ’ όλη του τη ζωή. Οι άλλες, οι μεμονωμέ-νες αμαρτίες είναι καρποί και παράγωγα της «κατοικούσης εν εμοί αμαρτίας» (Ρωμαίους ζ’ 20). Η αμαρτία αυτή, η κατοικούσα εν εμοί, που είναι η ραχοκοκαλιά του φυσικού ανθρώπου, αναλύεται στα συστατικά της από το Πνεύμα το Άγιο και μας την αποκαλύπτει: «Η επιθυμία της σαρκός

ΑΠΟ ΤΑ ΠΙΟ ΣΟΒΑΡΑ

ο Κόσµος της Αµαρτίας

ο Κόσµος της Αµαρτίας


ο Κόσμος της Αμαρτίας

και η επιθυμία των οφθαλμών και η αλαζονεία του βίου» (Α’ Ιωάννου β’ 16). Οι ψυχολόγοι έκαναν σωστές δουλειές και είπαν σωστά πράγματα. Ζύγωσαν κοντά στην αλήθεια του ανθρώπου και της αμαρτίας. Αλλά δεν μπόρεσαν να ξεχωρί-σουν τα πράγματα. Μας μίλησαν για «λίμπιντο», μας μίλησαν για «σύμπλεγμα κατωτερότητας», μας μίλησαν για σκοτεινές δυνάμεις του ασυνείδητου. Μα όχι παραπέρα. Τόσα είχαν, τόσα είπαν. Πόσο θα πρέπει να δοξάζουμε τον Θεό για το φως που μας δίνει για να γνωρίσουμε τον εαυτό μας σωστά και αληθινά!

Ο άνθρωπος μπορεί να προοδεύσει, αλλά δεν μπορεί να αλλάξει. Αυτό είναι ένα άλλο μεγάλο θέμα. Μόνο η φωτιά του Πνεύματος μπορεί να ενεργήσει και να φέρει άλλα αποτελέσματα.

Από τα πρώτα του βήματα βλέπουμε τον άνθρωπο να αισθάνεται, να σκέπτεται και να ενεργεί με τρόπο που φανερώνει την κινητήρια δύναμη μέσα του. Αυτή η κινητήρια δύναμη δεν είναι άλλη από την αμαρτία με τις τρεις θυγατέρες της, τα παρακλάδια της: «την επι-θυμία της σαρκός, την επιθυμία των οφθαλμών και την αλαζονεία του βίου» ή πιο απλά, τον αισθησιασμό, τον κτησισμό και την προβολή του εαυτού μας.

Βλέπουμε μέσα στην Αγία Γραφή στον κήπο της Εδέμ την Εύα να περιεργάζεται το απαγορευμένο δέντρο. Και το έβλεπε, το ένιωθε, σύμφωνα με την αμαρτία που είχε μέσα της. «Και είδεν ότι το δένδρον ήτο κα-λόν εις βρώσιν» (αισθησιασμός), «ότι ήτο αρεστόν εις τους οφθαλμούς» (κτησισμός) «και επιθυμητόν το δένδρον ως δίδον γνώσιν» (προβολή του εαυτού μας). (Γένεση γ’ 6).

Και έτσι η αμαρτία μπήκε μέσα στη ζωή της. Και διά της κληρονομικότητας λάβαμε αυτή την τάση της δύναμης της αμαρτίας. Και η αμαρτία μπήκε μέσα στη ζωή του ανθρώ-πινου γένους. Αυτά έμειναν και κυριάρχησαν και δεν απαλ-λάχθηκε ποτέ ο άνθρωπος. Είναι το κίνητρο, η κινητήριος δύναμη της ζωής του από την Εδέμ, μέχρι σήμερα. Μα, δυστυχώς, σ’ αυτή την παγίδα είναι πεσμένοι και πιασμένοι πάρα πολλοί χριστιανοί. Δεν κατάλαβαν τι είναι αμαρτία και φυσικά δεν απαλλάχθηκαν από αυτή. Σου λένε πως συγχω-ρήθηκαν οι αμαρτίες τους, αλλά μέσα τους παραμένει η δύναμη της αμαρτίας, με τις επιθυμίες στην καρδιά τους.

Η αμαρτία, η κατοικούσα εν εμοί, που είναι η ραχοκοκαλιά του φυσικού ανθρώ-που, αναλύεται στα συστατικά της από το Πνεύ-μα το Άγιο και μας την αποκα-λύπτει: «Η επιθυ-μία της σαρκός και η επιθυμία των οφθαλμών και η αλαζονεία του βίου»

ο Κόσμος της Αμαρτίας

Και κινούνται και ζουν με αυτόν τον τρόπο. Μα έτσι ζουν και οι άνθρωποι χωρίς Θεό και χωρίς Χριστό. Και είναι δυ-στυχισμένοι, χωρίς να έχουν γνωρίσει τη μακαριότητα της ελευθερίας του Χριστού. Και δυστυχώς έτσι θα πάει και έτσι θα συνεχίσει. Ο κόσμος με αυτό τον τρόπο θα πορεύεται. Το ίδιο και η τυπική, χωρίς ζωή, εκκλησία. Γνωρίζει και λέει κά-ποιους δογματισμούς και μπορεί γι’ αυτό να φιλονικεί και να τσακώνεται. Αλλά δεν έχει τη χαρά και την πληρότητα που χαρίζει η απολύτρωση του Χριστού.

Και μ’ αυτόν τον τρόπο θα συνεχίζουν. Έτσι ήταν η ζωή, έτσι είναι και έτσι θα είναι μέχρι τέλους. Το Τέλος είναι στα χέρια του Χριστού. Η παρουσία Του εδώ κάτω στον κόσμο θα είναι το Τέλος. Ο κόσμος αρχίζει και τελειώνει με τον Χριστό. Τότε, όταν θα έρθει, και δεν είναι κάτι το μακρινό, τότε οι άνθρω-ποι θα ασχολούνται με τα ίδια. Μπορεί πολλά να έχουν αλ-λάξει, μα τα αμαρτωλά τους κίνητρα θα μένουν τα ίδια. Η περιγραφή που μας δίνουν τα Ευαγγέλια είναι τόσο αποκα-λυπτική. «Έτρωγον, έπινον, ηγόραζον, επώλουν, εφύτευον, ωκοδόμουν, ενύμφευον, ενυμφεύοντο» (Λουκάς ιζ’ 27,28).

Πολλοί παρερμηνεύουν και τα αποδίδουν στον κόσμο. Και έτσι είναι. Μα θα είναι και για πιστούς, για αυτούς που ζουν τη ζωή του κόσμου, χωρίς καμία διαφορά. Αυτά τα οχτώ ρήματα, που θα αποτελούν τον κύριο μοχλό και άξονα των ανθρώπων και των χριστιανών, εάν τα προσέξουμε και τα αναλύσουμε, θα δούμε πως δε λένε τίποτα κακό. Ούτε για

εγκλήματα, ούτε για πορνείες και κλοπές. Όχι τέτοια πράγματα, που και αυτά δεν αποκλείονται, αλλά αυτά που περιέχουν τα ανθρώπινα στοιχεία και φανερώνουν τη γήινη προέλευση, «η επιθυμία της

σαρκός, η επιθυμία των οφθαλμών, η αλαζο-νεία του βίου». Οι άνθρωποι θα είναι σαρκι-

κοί, χωρίς Πνεύμα Θεού. Και τις δύσκο-λες αυτές ώρες του τέλους, ενώ όλα

θα προμηνύουν τη χρεοκοπία της ανθρώπινης προσπάθειας και της ανθρώπινης προοπτικής, αυτοί θα εξακολουθούν τα ίδια και τα ίδια. Δεν μπορούν να

αλλάξουν. Ας το καταλάβουμε. Δεν έχουν τίποτα άλλο, δεν ξέρουν τίποτα άλλο.

Δεν υπάρχει τίποτα άλλο. Μόνο αυτό, που ο Ιάκωβος το ονομάζει «ζωώδες, δαιμονιώδες» (Ιακώβου γ΄ 15).

«Έτρωγον, έπινον, ενύμφευον».


Γύρω από το μεγάλο τραπέζι στο κεντρικό σαλόνι του σπι-τιού, μαζεμένα όλα τα μέλη, τελευταίοι απόγονοι της μεγάλης και ένδοξης οικογένειας «Ανοητίδου». Όλο το ρετιρέ της επί της οδού Πλουτάρχου πολυκατοικίας, που κρατούσε ο μεγα-λέμπορας Ανοητίδης, αστραποβολούσε. Παραμονή Πρωτο-χρονιάς, βλέπεις. Ο καινούργιος χρόνος να μας βρει φωτισμέ-νους. Γύρω από το τραπέζι από τα δεξιά προς τα αριστερά ο κ. Ανοητίδης πατήρ, μεγαλέμπορας της Κεντρικής αγοράς, με το απαραίτητο για κάθε σοβαρό άνθρωπο προκοίλι, με το εξίσου χαριτωμένο προγουλάκι του και με ύφος ανθρώπου, που έφαγε τη ζωή με τη σέσουλα. Δίπλα του το έτερο ήμισυ, με πέρλες στον πληθωρικό λαιμό της, με υπερβολικό ντεκολ-

ΑΦΗΓΗΜΑ

ΑΦΗΓΗΜΑ

τέ – μόδα 52 – , με νύχια που θα τα ζήλευε κάθε αρπακτικό πουλί, καμάρωνε. Παραδίπλα, η νεαρά θυγάτηρ Ανοητίδου, μια αραχνοΰφαντη ύπαρξη, ένα κοκτέιλ διαφόρων σταρ του Χόλιγουντ και με ύφος κουρασμένης από τις απολαύσεις της ζωής. Εν συνεχεία ο νεαρός βλαστός, καμάρι και ελπίδα της οικογένειας, με το τσιμπούκι στο στόμα φιλοσοφούσε. Ήταν πνευματικός άνθρωπος, θαυμαστής της τζαζ και της σάμπας. Είχε τάξει σαν σκοπό της ζωής του να οινοπνευματοποιήσει τον ιδρώτα των άλλων, που μάζευε ο πατέρας του. Και τέλος η γιαγιά Ανοητίδου, με τα πρεσβυωπικά γυαλιά της, καμάρωνε τη φαμίλια.

Η οικογένεια είχε σουπάρει από νωρίς και κατά τη συνήθεια – καινούργια χρονιά βλέπεις – το ρίξανε στα χαρτιά. Το ποκε-ράκι είχε φουντώσει. Αφού και η γιαγιά είχε πάρει κοντά της την υπηρέτρια να της ξεχωρίζει τους βαλέδες από τις ντάμες, γιατί δεν την βοηθούσαν τα μάτια της. Σε λίγο έσβησε το παι-χνίδι. Ήπιανε μερικά λικέρ, μα καθόλου κέφι. Τότε ο νεαρός βλαστός της οικογένειας ανάβοντας ξανά την πίπα του – έτσι έκανε σαν έπαιρνε μεγάλες αποφάσεις – γύρισε και στοχαστι-κά είπε στον πατέρα του.

- Καλέ πατέρα, σκέφτομαι, καινούργιος χρόνος. Χρόνος… τι είναι ο χρόνος; Παράξενο αλήθεια μυστήριο.

- Μπα, χρόνος, είπε ο κύριος Ανοητίδης. Χρόνος είπες; Α, ναι, χρόνος. Ο χρόνος είναι, όπως έλεγαν οι αρχαίοι ημών πρόγονοι, χρήμα.

Και με τη φιλοσοφία του, που τα όριά της είχανε την ευρύ-τητα του μπεζαχτά του, συμπλήρωσε.

- Ναι, χρόνος, χρήμα. Χρησιμοποιείς το χρόνο και κάνεις χρήμα. Έχεις ύστερα χρήμα, έχεις και χρόνο, γιατί μπορείς να ζήσεις πολλά χρόνια.

Η κυρία Ανοητίδου χαμογέλασε για την απάντηση του συζύγου και η

νεαρά κακογραφία των σταρ, η θυγάτηρ Ανοητίδου, που ήξερε

μερικά σπασμένα αγγλικά, πριν τελειώσει ο πατέρας της είπε.

- Ναι, μπαμπά, the time is money.

Η μόνη που διαφώνησε ήταν η γιαγιά, γιατί έβλεπε ότι

Βράδυ παραμονή Πρωτοχρονιάς

το χρήμα του γιόκα της δεν μπορούσε να ανακόψει την πο-ρεία της στον τάφο.

Εκείνη την ώρα χτύπησε η πόρτα. Ντουκ-ντουκ-ντουκ. Όλοι κοιταχτήκανε. Δεν περιμένανε κανέναν. Ποιος ήταν που χτυ-πούσε; Και τόσο βαριά; Και τέτοια ώρα; Ο νεαρός Ανοητίδης είπε «εμπρός». Και η πόρτα άνοιξε σιγά-σιγά. Όλοι έντρομοι σηκωθήκανε από τις καρέκλες τους. Μα δεν μπόρεσαν και να μη γελάσουν. Τι αλλόκοτο πλάσμα ήταν αυτό που έβλεπαν!

- Καλησπέρα σας, κυρίες και κύριοι, επιτρέπεται;

- Πώς, πώς, περάστε, είπε η κυρία Ανοητίδου κρυφογελα-στή.

Όλοι τον κοιτούσαν και δεν ήξεραν αν έπρεπε να γελάσουν ή να φοβηθούν. Και να μια σύντομη περιγραφή. Έμοιαζε σαν άνθρωπος, μα ήταν σκεπασμένος με χίλια δυο πράγματα. Σωστό παλιατζίδικο. Από τη μια μεριά κρεμόταν μια μεγάλη φιάλη οξυγόνου, από την άλλη κρεμόταν μια τράπουλα και μια μπάλα ποδοσφαίρου. Ένα μεγάλο ξυπνητήρι ήταν στο χέρι του. Στην μπουτουνιέρα του είχε μια μεγάλη κρεμμύδα και στο στήθος του ένα αλογοπέταλο, όπως φορούσανε στην κα-τοχή οι άνδρες της Γκεστάπο. Κι άλλα χίλια δυο πράγματα είχε πάνω του, που δεν τα θυμάμαι. Ακόμα και η μορφή του ήταν αλλόκοτη. Το ένα του μάτι έκλαιγε και έτρεχε το δάκρυ και το άλλο ήταν γλαρωμένο. Τα μισά του δόντια ήταν σάπια και τα άλλα μισά μόλις σκάγανε. Στο ένα του πόδι είχε φτερά και το άλλο ακουμπούσε σε πατερίτσα. Το ένα του χέρι ήταν πλαδα-ρό σαν άψητο ζυμάρι και το άλλο σαν ροζιάρικο ξύλο βελανι-διάς. Η οικογένεια Ανοητίδη κοίταξε τον παράξενο επισκέπτη, γεμάτη κατάπληξη, με τρόπο που ξέχασε η κυρία Ανοητίδου να πει στον ξένο να καθίσει.

- Με συγχωρείτε, αγαπητοί μου, είπε ο ξένος. Ήρθα σε ακατάλληλη ώρα και είμαι λιγάκι εκκεντρικά ντυμένος. Δεν θα αργήσω όμως. Θα φύγω. Αν δεν απατώμαι, η οικογένεια Ανοητίδου. Μάλιστα. Εγώ ονομάζο-μαι Χρόνος.

- Αλλό, αλλό, φώναξε ο νεαρός θαυμα-στής της τζαζ. Πάνω στην ώρα.

- Με συγχωρείς νεαρέ μου. Τον διέκοψε. Δυο λογάκια θα σας πω και φεύγω. Περαστι-κός ήμουν και άκουσα το


όνομά μου και την απορία σας και μπήκα μέσα. Εγώ πάντα γυρίζω. Ούτε στέκομαι ούτε κάθομαι.

- Καθίστε, καθίστε, είπε η κ. Ανοητίδου με όψιμη ευγένεια.

- Περιττό, είπε ο ξένος.

- Μα, πώς είστε έτσι; Πού τα βρήκατε όλα αυτά; Και γιατί τα κουβαλάτε;

- Επειδή ήξερα ότι πολλοί απόψε θα είχανε τις ίδιες με εσάς απορίες, φρόντισα και μάζεψα όλα αυτά τα πράγματα και μα-κιγιαρίστηκα ανάλογα, για να με νιώσετε.

- Ένα τσέρι δεν θα πάρετε; λέει ο κύριος Ανοητίδης.

- Όχι, σας ευχαριστώ πολύ, κύριε. Δεν πίνω. Και συνέχισε. Περνούσα λοιπόν και άκουσα τον νεαρό που ρωτούσε «τι είναι χρόνος». Άκουσα και τα ωραία σας κομπλιμέντα, κύριε Ανοη-τίδη, που με παρομοιάσετε με δεκαχίλιαρα – λαχανίδες της κατοχής. Σας ευχαριστώ. Μα πρώτα απ’ όλα να σας εξηγή-σω αυτά που φέρνω πάνω μου και γιατί είμαι έτσι μακιγιαρι-σμένος. Περνούσα από ένα σπίτι. Μια γριά σιγοπέθαινε. (Στο άκουσμα του «σιγοπέθαινε» η γιαγιά κουνήθηκε από τη θέση της). – Να ζήσω, φώναζε η μελλοθάνατη. – Οξυγόνο, οξυγόνο, φώναζαν οι άλλοι. Και πήγαν και έφεραν έναν ασκό οξυγόνου. Μονάχα για λίγα λεπτά ζωή. Βλέπετε πόσο ζηλευτός, ακριβός και αγαπητός είμαι. Γι’ αυτό σαν σημάδι κουβαλώ τον ασκό του οξυγόνου. Στο διπλανό σπίτι της ετοιμοθάνατης, μια φαμί-

ΑΦΗΓΗΜΑ


λια – καλή ώρα σαν και σας – χασμουριότανε και κατέληξαν να με σκοτώσουν. Οπλιστήκανε, λες κι ήμουν εχθρός τους, μ’ αυτά τα τρομερά όπλα – κι έδειξε την τράπουλα – σπαθιά, κούπες, μπαστούνια, να με εξολοθρέψουν. Βλέπετε ότι είμαι και μισητός, άξιος ξυλοδαρμού. Μα έχετε και εσείς τέτοια όπλα, κύριε Ανοητίδη; Και έδειξε την τράπουλα.

- Μας συγχωρείτε, μας συγχωρείτε. Δεν ξέραμε πως…

- Δεν πειράζει, δεν πειράζει. Αγαπητοί μου με σκότωσαν, αλλά δεν σκοτώνομαι. Όποιος με σκοτώσει, τον εαυτό του σκο-τώνει. Τι έλεγα λοιπόν; Α, ναι, και αυτό το πέταλο δεν ξέρω αν είναι από άλογο ή γάιδαρο, μια κυρία το κρέμασε στην πόρτα της. Και το έβαλε για μένα, να με εξευμενίσει. Δίπλα μου έβα-λε κι αυτή την κρεμμύδα. Για τι με πέρασε; Εγώ πέταλα δεν φορώ, ούτε κρεμμύδια τρώω. Αλήθεια, πόσο πλανεμένες ιδέες έχετε για μένα εσείς οι άνθρωποι και τι ανόητοι που είστε!

Ο κύριος Ανοητίδης ακούγοντας το όνομά του χαμογέλασε.

- Αυτό το ξυπνητήρι το πήρα απ’ το κρεβάτι ενός θαυμα-στή μου. Όλη την ημέρα λέει: δεν έχω καιρό, δεν έχω καιρό. Πνίγομαι, οι μέρες φεύγουν. Τα χρόνια φεύγουν. Και όμως ο άνθρωπος αυτός με θέλει όχι για κάτι ωφέλιμο, μα για να βα-σανίζεται μαζεύοντας χρήματα και κάνοντας τα παιδιά του να εύχονται το γρήγορο θάνατό του. Για κοιτάξτε τα πόδια μου. Το ένα έχει φτερά. Να, για πολλούς φεύγω, τρέχω γρήγορα, πετάω. Ίσως και η γιαγιά να έχει την ίδια γνώμη.

- Ναι, ναι! ξέφυγε από τα τρία δόντια της γιαγιάς.

- Για άλλους πάλι είμαι ανάπηρος, σέρνομαι. Τέτοια γνώ-μη έχουν οι φυλακισμένοι. Για κοιτάξτε τα μάτια μου. Το ένα κλαίει. Έτσι λένε πως φέρνω το δάκρυ, τον πόνο, τη θλίψη. Μα είναι και μερικοί που με ατενίζουν γελαστοί και χαρούμενοι, ίσως να είναι λίγοι, μα είναι αρκετοί. Τα δόντια μου δείχνουν πως γι’ άλλους είμαι πολύ μικρός και γι’ άλλους πολύ μεγάλος. Γι’ αυτό λοιπόν ντύθηκα έτσι και μακιγιαρίστηκα. Για να με νιώσετε. Θα έφερνα και ένα φέρετρο στην πλάτη μου, μα για να μη σας τρομάξω το άφησα στην πόρτα. Ναι, φέρνω και το θάνατο.

Η γιαγιά ξανακουνήθηκε από τη θέση της κι έκανε και το σταυρό της.

- Τι δεν μου έχουν πει. Ποιητές. Φιλόσοφοι. Μεγάλοι και μι-κροί. Με είπανε οδοστρωτήρα. Όλα τα ισοπεδώνω. Με είπα-νε καταλύτη. Όλα τα γκρεμίζω. Με είπανε νεκροθάφτη. Και πριν από λίγο με είπατε χρήμα. Αλλά τέτοια τιμή δεν τη θέλω.

Βράδυ παραμονή Πρωτοχρονιάς


Οι πρόγονοί σας, οι Αρχαίοι Έλληνες στη μυθολογία τους με ταυτίσανε με τον Κρόνο. – Κρόνος, χρόνος – που έτρωγε τα παιδιά του – Τι παρανόηση!

- Τι είσαι λοιπόν; Δεν βάσταξε πια και φώναξε ο νεαρός Ανο-ητίδης.

Σε μια στιγμή ο ξένος άφησε και έπεσαν από πάνω του όλα όσα κουβαλούσε. Πήρε το μαντήλι του και σκουπίστηκε κι έβγαλε το μακιγιάρισμα.

- Α, τι όμορφος που είσαι! Του είπανε όλοι.

- Αν με γνωρίσετε και αν με χρησιμοποιήσετε κατάλληλα, θα γίνω πιο γλυκός, πιο ποθητός. Είμαι δημιούργημα Κάποιου, που τα ονόματά μας έχουν ίδια αρχικά ψηφία.

- Χριστός, είπε κάποιος.

- Μάλιστα, είπε ο ξένος. Ο Θεός με δημιούργησε από πολύ παλιά, για να είμαι δικός σας υπηρέτης. Εσείς είστε λουλού-δια, που για λίγο θα μείνετε κοντά μου, στην αγκαλιά μου, με σκοπό να ανοίξετε την καρδιά σας, όπως τα μπουμπούκια ανοίγουν στον ήλιο, και να γνωρίσετε και να αγαπήσετε τον Δημιουργό και Σωτήρα σας Χριστό.

- Ο χρόνος δηλαδή είναι για να διαλέξουμε τον Χριστό και να ζήσουμε κοντά Του;

- Ακριβώς αυτό. Και τότε η ζωή βρίσκει το νόημά της. Εγώ ο Χρόνος γίνομαι πολύτιμος, γιατί με χρησιμοποιείτε για τη δόξα του Θεού και για τη δική σας προκοπή και πρόοδο. Αλλά αν περιφρονήσετε τον Χριστό και θέλετε να ζήσετε μονάχα κοντά μου, τότε με γελοιοποιείτε. Γίνομαι τέρας για σας. Μου κρεμά-τε κρεμμύδια και πέταλα, με λέτε οδοστρωτήρα και με σκο-τώνετε με τράπουλες ή με καταδιώκετε με ασκούς οξυγόνου. Μόνο αντάμα με τον Χριστό με νιώθετε. Μόνο ο χριστιανός ξέρει τι είναι ο χρόνος.

Έτσι είπε ο ξένος και δάκρυσε και από τα δύο μάτια.

- Γιατί τώρα κλαις; Του είπε ο κ. Ανοητίδης με συμπάθεια.

- Κλαίω, γιατί ενώ εγώ έχω αποστολή να σας λέω αυτές τις αλήθειες, θα ’ρθει μια ώρα, όταν πια εσείς, εάν πιστέψετε στον Χριστό, θα μπείτε στην αιωνιότητα, ενώ εγώ δεν θα χρει-άζομαι πια και θα καταργηθώ από τον Δημιουργό.

Και με δακρυσμένα τα μάτια ευχήθηκε στην οικογένεια Ανοη-τίδου τον καινούργιο χρόνο να γνωρίσουν τον Χριστό και αθό-ρυβα γλίστρησε στην πόρτα.

ΑΦΗΓΗΜΑ


Ηταν μία από αυτές τις μέρες που τρέμει κάθε γονιός. Όχι βέβαια ότι ήταν άρρωστο κάποιο από τα κορίτσια, ευτυχώς. Η κατάσταση όμως για τους γονείς της Ελίζας και της Ρόδης ήταν, από λίγο έως πολύ, απελπιστική. Για κάποιο λόγο ήταν κλειστά τα σχολεία, το οποίο συμβαίνει συχνά, όπως θα ξέρετε όσοι έχετε σχέσεις με αυτά. Αυτό δεν προβλημάτιζε συνήθως τους γονείς των κορι-τσιών, γιατί ήταν η θεία Ευτυχία εκεί. Όμως αυτή τη φορά δεν μπορούσε η θεία Ευτυχία να τα κρα-τήσει όλη μέρα, δε θυμάμαι γιατί.

Έτσι, η λύση ήταν αναπόφευκτα η εξής: η Ελίζα και η Ρόδη θα πήγαιναν μαζί με τον μπαμπά ή τη μαμά, στη δουλειά, και θα προσπαθούσαν να βαρεθούν όσο το δυνατόν λιγότερο. Τώρα δεν ξέρω πόση εμπειρία έχετε στο θέμα αυτό, μέχρι τώρα, αλλά πρέπει να σας πω ότι όλη αυτή η περιπέτεια «πη-γαίνουμε στη δουλειά της μαμάς, όλοι μας χαϊδεύουν στο

ΕΝΑ ΠΑΙΔΙ ΑΝΑΜΕΣΑ ΜΑΣ

Η ιστορία του γαϊδαράκου


Ελίζα και Ρόδη

κεφάλι και λένε πόσο μεγάλωσαν τα κορίτσια σου, πηγαίνου-με κάθε τρία λεπτά στην τουαλέτα, γιατί δεν έχουμε τίποτα καλύτερο να κάνουμε, πού και πού αναγκάζουμε τη μαμά να μας πει να κάτσουμε ήσυχα, αλλά όχι και πολύ συχνά, και φεύγοντας χαρίζουμε ζωγραφιές μόνο όμως σε όσους συνα-δέλφους της μας έδωσαν έστω και λίγη σημασία» ήταν πολύ συναρπαστική. Ήταν κάτι το διαφορετικό από την καθημερι-νότητά τους και τους κινούσε την περιέργεια και το ενδιαφέ-

ρον. Δεν ήταν βέβαια και η πρώτη επιλογή τους, αλλά τελικά το ευχαριστιόντουσαν πάρα πολύ. Δυστυχώς, δεν μπορώ να πω το ίδιο για τη μαμά τους.

Τέλος πάντων, εκείνη τη μέρα αποφασίστηκε να πάει η Ρόδη μαζί με τη μαμά. Σε αυτό το σημείο πρέπει να σας πω κάποιες λεπτομέρειες για τη δουλειά της μαμάς της Ελίζας και της Ρόδης. Κατ’ αρχάς, η μαμά τους ήταν γιατρός, άρα δούλευε σε ένα νοσοκομείο. Είχε το γραφείο της σε ένα δωμάτιο, όπου βρίσκονταν ακόμα άλλα δύο γραφεία, στα οποία δούλευαν άλλες δύο κυρίες. Η μία από αυτές ήταν η διευθύντρια και ήδη δουλεύανε αρκετό καιρό μαζί, ώστε είχανε γίνει και οι τρεις τους φίλες. Όπως φαντάζεστε, η μαμά, εκτός από την παρέα που έκανε μαζί τους, τους είχε μιλήσει για τα πράγματα του Θεού.

Έτσι, την ημέρα που ήταν να πάρει μαζί της τη Ρόδη στη δουλειά, η μαμά σκέφτηκε έξυπνα. Της είπε να διαλέξει λίγα παιχνιδάκια για να πάρει μαζί της, και η ίδια πήγε να βρει κάποια από τα αγαπημένα της βιβλι-αράκια, μια που της Ρόδης της άρεσε πάρα πολύ να βάζει τους άλλους να της τα διαβάζουν (η ίδια δεν ήξε-ρε να διαβάζει ακόμη). Τώρα, κατά πόσο αυτό άρεσε σε οποιονδήποτε είχαν καλέσει οι γονείς στο σπίτι, εί-ναι άλλη ιστορία. Τέλος πάντων, η μαμά σκέφτηκε να πάρει ένα βιβλιαράκι που να λέει για το Χριστό μέσα, ώστε όποιος το διάβαζε στη Ρόδη να άκουγε και τίπο-τα χρήσιμο για τον εαυτό του….. Το βιβλίο που διάλε-

ξε, τελικά, ήταν «ο φίλος μου ο γαϊδαράκος». Έλεγε για έναν γαϊδαράκο, ο οποίος ζούσε στο στάβλο όπου γεννήθηκε ο Χριστός, εκείνα τα πρώτα Χριστούγεννα, και τον είδε με τα ίδια του τα μάτια. Και όχι μόνο τότε, αλλά και πολλές άλλες φορές στη ζωή του ο γαϊδαράκος συνάντησε από κοντά τον Ιησού Χριστό, όπως, για παράδειγμα, τότε που χρειάστηκε ο Χριστός ένα γαϊδουράκι για να πάει κάπου, τελικά βρέθηκε ο ίδιος ο γαϊδαράκος της ιστορίας να κουβαλάει το Χριστό

... Το βιβλίο που διάλεξε, τελικά, ήταν «ο φίλος μου ο γαϊδαρά-κος». Έλεγε για έναν γαϊδαράκο, ο οποίος ζούσε στο στάβλο όπου γεννήθηκε ο Χριστός, εκείνα τα πρώτα Χρι-στούγεννα, και τον είδε με τα ίδια του τα μά-τια. Και όχι μόνο τότε, αλλά και άλλες φορές στη ζωή του ο γαϊδα-ράκος συνάντη-σε από κοντά τον Ιησού, όπως, για παράδειγμα, τότε που χρειάστηκε ο Χριστός ένα γαϊδουράκι...


Η ιστορία του γαϊδαράκου

στην πλάτη του. Κοντά στο τέλος της ιστορίας ο γαϊδαράκος στέκεται γεμάτος απορία μπροστά στο σταυρό όπου πεθαί-νει ο Χριστός. Μα γιατί Τον σκοτώνουν; Σκέφτεται. Αυτός ήταν τόσο καλός με όλους, τι κακό έκανε;

Όμως, μετά από λίγες μέρες ο γαϊδαράκος βλέπει μια γυ-ναίκα να περνά μπροστά του τρέχοντας. Είναι η γυναίκα εκείνη, που είδε πρώτη τον άδειο τάφο του Χριστού και τρέ-χει να πει σε όλους ότι αναστήθηκε! Ο γαϊδαράκος τρελαίνε-ται από τη χαρά του. Και είναι κι εκείνος εκεί όταν ο Χριστός ανεβαίνει στον ουρανό.

Τελικά, η Ρόδη πέρασε πάρα πολύ ωραία εκείνη τη μέρα στη δουλειά της μαμάς. Η συνάδελφος της μαμάς της διά-βασε δυο-τρεις φορές ολόκληρο το βιβλίο του γαϊδαράκου και η διευθύντρια τις έβγαλε φωτογραφία καθώς διαβάζα-νε. Και τώρα την έχουν βάλει σε μια ωραία ξύλινη κορνίζα πάνω στο περβάζι και την βλέπουν κάθε μέρα. Και τους θυ-μίζει ότι, αν Τον αφήσουμε, ο Θεός χρησιμοποιεί κάθε μικρή ευκαιρία, κάθε μικρό πράγμα, όπως ένα παιδικό βιβλίο με απλές λεξούλες, για να δείξει στους ανθρώπους ότι υπάρχει και ότι τους αγαπάει.

Ρ-ΕΡ-Ε

Πρόκειται για μια πραγματικά πλού-σια συλλογή από χριστιανικά θεατρι-κά έργα, για να τα διαβάσετε, να τα αξιοποιήσετε ή και να τα χαρίσετε. Τα θεατρικά αυτά, που άλλα είναι μονόπρακτα και άλλα με πολλές σκη-νές και πράξεις, είναι γραμμένα με ευαισθησία, είναι βγαλμένα από τη ζωή και τους ανθρώπους της καθη-μερινότητας, αγγίζουν την καρδιά με άμεσο τρόπο και είναι κατάλλη-λα να χρησιμοποιηθούν από Εκκλη-

σίες και Κυριακά (Κατηχητικά) Σχολεία, κατασκηνώσεις, ομάδες παιδιών, εφήβων και νέων. Διαβάζονται εύκολα και ευχάριστα. Στόχος και αυτής της έκδοσής μας είναι να διαδοθεί με απλότητα και δύναμη το σωτηριακό μήνυμα της αγάπης του Ιησού Χριστού σε όλους τους ανθρώπους.

Στο Παλκοσένικο της Ζωής μας

Κυκλοφορούναπό τις Πνευματικές Εκδόσεις

Το Ακριβότερο Δώρο του ΚόσμουΚάθε σελίδα του μικρού αυτού βιβλίου έχει μια ιστορία μαζί με σχόλια και σκέψεις για το μοναδικό Πρόσωπο που γεννήθηκε στον κόσμο μας Σωτήρας, Λυτρωτής και Κύριος, τον Ιησού Χριστό.• Απλό• Καλογραμμένο• Ευχάριστο• Διδακτικό

Κατάλληλο για όμορφο δώρο

55

από το 1925

Νοέμβριος - Δεκέμβριος 2009

Τον Ιησού Χριστό όμως τον ξεχάσαμε…




Μήπως τα Χριστούγεννα

μπορούν…;

Ζούμε σε μια εποχή μοναδική, ανεπανάληπτη, χωρίς ταίρι στην Ιστορία. Η ζωή μας, τα γεγο-νότα στροβιλίζονται με αφάνταστη ταχύτητα. Κάθε πρόβλεψη από τους ειδικούς έρχεται καθυστερημένη, ήδη άχρηστη. Ο κόσμος μας έχει δυνατότητες ζηλευτές, που τα παλιότερα χρόνια ούτε να τις φανταστεί κάποιος δεν θα μπορούσε. Είναι όλα γύρω μας τόσο αλλαγμένα, που τρομάζουμε και εμείς οι ίδιοι καμιά φορά. Ο τρόπος που ζούμε, το φαΐ που τρώμε, η μόρ-φωση των παιδιών, τα σπίτια που κατοικούμε. Τρομακτική αλλαγή, καταπληκτική πρόοδος.

Υπάρχει όμως κάτι, που δεν άλλαξε σε καμιά εποχή, σε καμιά κοινωνία, όσο φτασμένη και να είναι, όποια φορεσιά πολιτισμού και να έχει. Κι αυτό είναι ο άνθρωπος στο βάθος του, στη ρίζα του. Καμιά δύναμη δεν μπόρεσε να τον αλλάξει, να τον κάνει καλύτερο. Αλυσοδεμένος στα μίση και στα πάθη, με μάτι πονηρό, έτοιμος να χτυπήσει για να μην τον χτυπήσουν, έτοιμος να πατήσει για να μην τον πατήσουν. Η ψυχή του ανθρώπου είναι διαβρωμένη από τα θεμέλιά της. Καμία πρόοδος στο σημείο αυτό.

Θα ’λεγε κάποιος, τώρα που είναι Χριστούγεννα, κάποιες καλύτερες μέρες θα δούμε, λίγη ησυχία, περισσότερη


Στην απελπι-σμένη αυτή κατάσταση που ζούμε μόνο το Πρόσωπο των Χριστουγέννων και όχι η σκη-νοθεσία και τα συναισθήματα, μόνο ο Ιησούς Χριστός μπο-ρεί να φτιάξει καινούργιους ανθρώπους. Και, προσοχή, όχι καλύτε-ρους, καινούρ-γιους.

συγκέντρωση. Όλοι μας ξέρουμε πόσο άστοχα είναι όλα τούτα. Θα συνεχίσουν οι άνθρωποι να μισούν, μόνο που θα μισούν χριστουγεννιάτικα τώρα. Θα σκοτώνουν χριστουγεννιάτικα, θα πολεμούν χριστουγεννιάτικα, θα υποφέρουν χριστουγεννιάτικα…. Καμιά αλλαγή. Όπως και πριν, ίσως και χειρότερα τις μέρες αυτές. Η πονηρή καρδιά, η εχθρική διάθεση, η φτώχια, το πάθος θα φουντώσουν. Χωρίς χαλινάρι, χωρίς συναίσθηση.

Όχι φίλε μου. Είναι κουτό να σκεφτείς πως μπορεί το πλυντήριο, το ιδιωτικό αυτοκίνητο ή έστω οι γιορτές των Χριστουγέννων να αλλάξουν την ψυχή του ανθρώπου. Ένα ηφαίστειο με καυτή λάβα αμαρτίας. Στην απελπισμένη αυτή κατάσταση μόνο το Πρόσωπο των Χριστουγέννων και όχι η σκηνοθεσία και τα συναισθήματα, μόνο ο Ιησούς Χριστός μπορεί να φτιάξει καινούργιους ανθρώπους. Και, προσοχή, όχι καλύτερους, καινούργιους. Εκείνος άφησε τον Ουρανό και ήρθε να πονέσει μαζί μας, να κλάψει για σένα και εμένα, να πληρώσει τις αμαρτίες μας, να μας χαρίσει μια τέλεια, νέα ζωή. Και οι άνθρωποι Τον έκαναν κουραμπιέδες, ευχές, πανηγύρια. Και έτσι με κλειστά μάτια βαδίζουν αργά και σταθερά στον γκρεμό της απιστίας τους.

Άνοιξε μια Καινή Διαθήκη. Να δεις ποιος είναι αυτός ο Ιησούς, που χαρίζει τη δύναμη της όμορφης και ισορροπημένης ζωής. Άπλωσε το χέρι σου. Παράδωσέ Του την πονεμένη και αποτυχημένη σου ζωή. Ζήτησέ Του να πραγματοποιήσει το θαύμα της αναγέννησης μέσα σου. Και κράτησέ Τον σφιχτά, μη μακρύνεις από κοντά Του. Μαζί Του θα περάσεις τα πιο δύσκολα μονοπάτια του πόνου στη ζωή αυτή, που είναι επικίνδυνη. Το θαύμα της αλλαγής, το μυστικό της νέας ζωής είναι ο Ιησούς Χριστός. Άφησε τη δόξα του Ουρανού για να ζητήσει και να σώσει τον χαμένο άνθρωπο, από αγάπη. Εσύ δεν θα αφήσεις τη ναυαγισμένη σου ζωή, τα χαρούπια της αμαρτίας, για να Τον αγκαλιάσεις; Εσύ θα χαρείς, εσύ θα απολαύσεις, εσύ θα κερδίσεις, αν το κάνεις. Σε περιμένει, γι’ αυτό ήρθε, για σένα.

Μήπως τα Χριστούγεννα μπορούν…;


Περιδιαβαίνοντας...

Περιδιαβαίνοντας τους διαδρόμους, στο μου-σείο της Ιστορίας μας – μιας ιστορίας πικραμέ-νης, που γράφτηκε με πένα βουτηγμένη άλλοτε στο αίμα, άλλοτε σε δάκρυα και πόνο – συνα-ντούμε μορφές, που η παρουσία τους στη γη έφερε αλλαγές, βελτιώσεις, κοινωνικοπολιτικές μεταρρυθμίσεις, ονόματα δεμένα με αποφασι-στικά γεγονότα στην ιστορία του κόσμου μας. Ανάμεσά τους ξεχωρίζει ένα πρόσωπο πολύ πε-ρίεργο και παράξενο, με συγκρουόμενα γύρω από το όνομά του στοιχεία. Αν και δεν ταξίδεψε πουθενά στη διάρκεια της ζωής του εδώ στη γη, το όνομά του ακούγεται σε κάθε γωνιά της γης μας ακόμα και σήμερα…

Αν και δεν έγραψε ο ίδιος ούτε μια σελίδα, τα περισσότερα βιβλία στον κόσμο σήμερα μιλούν για εκείνον. Δεν πήγε ποτέ του στο σχολείο, όμως υπήρξε ο σοφότερος των ανθρώπων και τα λόγια του περιέχουν επιστημονικές αλήθειες και μάλιστα με ακρίβεια μαθηματική. Ποτέ δεν είπε μιλώντας στον κόσμο: ίσως, έτσι θα πρέπει, να δούμε, δεν ξέρω, πιθανόν… Μιλούσε με εξουσία, απόλυτα, με σιγουριά πρωτόγνωρη, καθαρά. Αν κοιτάξουμε δε την Ιστορία μας, όλα μαζί τα πολιτικά συστήματα, οι κυβερνήσεις, οι βασιλείς, οι αγώνες, δεν επέδρασαν τόσο πολύ στον κόσμο, όσο ο Ιησούς Χριστός μόνος Του, στο πέρασμά Του από τη γη μας.

Κάπως έτσι θα τα ’βλεπε τα πράγματα ένας συγγραφέας στην προσπάθειά του να βιογραφήσει το πρόσωπο του Χριστού. Μα εδώ κρύβεται μια καλοστημένη παγίδα. Δεν ήρθε ο Ιησούς Χριστός να πεθάνει σαν θαυματοποιός


Το δώρο της αγάπης του Θεού στον πε-σμένο άνθρω-πο. Ο ζωντα-νός Ιησούς. Αν Του απλώσεις το χέρι, αν Του ζητήσεις απλά και σο-βαρά να έρθει στη ζωή σου, θα το κάνει αμέσως, γιατί σε αγαπάει και ξέρει πως μονάχος σου δεν μπορείς να βαδίσεις.

Περιδιαβαίνοντας...

ή νομοδιδάσκαλος ή κοινωνικός αναμορφωτής ή έστω σαν επαναστατικός φιλόσοφος με κατεστημενοκοπικές διαθέσεις και ιδέες. Και όλη Του η ζωή ήταν ένας αργός, σταθερός θάνατος, που ολοκληρώθηκε στον σταυρό. Αυτόν τον σταυρό τον είχε μπροστά Του σε κάθε βήμα της ζωής Του από μικρός, γιατί αυτός ήταν ο σκοπός Του, η αποστολή Του. Και πίσω απ’ αυτόν τον σταυρό, μη σου φανεί παράξενο, μην επαναστατείς, κρύβεσαι εσύ κι εγώ. Η δυστυχία μας, η αποτυχία, τα φρυγανιασμένα από τη δίψα χείλια μας. Η αναζήτηση.

Μέσα στις σελίδες της Βίβλου, αν σκύψεις με ειλικρίνεια και ταπείνωση, θα ανακαλύψεις πως όλο το δράμα του Γολγοθά, της θυσίας ενός αθώου φορτωμένου τη δική σου αμαρτία και κακομοιριά, πραγματοποιήθηκε για να μπορείς να χαμογελάς λεύτερος, με τα χέρια σου λυμένα από τα δεσμά και την πίεση της αμαρτίας. Εκεί στο σταυρό πληρώθηκε η ποινή της ανταρσίας μας στον Θεό και μας προσφέρεται ο ίδιος ο σταυρός για να απαλλαγούμε από τη δυναστεία του πάθους, του εγωισμού μας, της κακίας μας, της φτώχιας μας. Αν το ποθείς, αν αισθάνεσαι τη λαχτάρα να χαρείς, να πιαστείς από κάποιο στήριγμα που δεν θα σε προδώσει σ’ αυτή τη ζαλισμένη και σκουριασμένη ζωή που περνούμε, δεν έχεις παρά να δοθείς στον ζωντανό και αναστημένο Ιησού, που πέθανε για τις αμαρτίες μας και αναστήθηκε για τη δικαίωσή μας. Είναι η μόνη ελπίδα για την ψυχή που ζητάει από κάπου να πιαστεί. Ο ζωντανός Ιησούς. Το δώρο της αγάπης του Θεού στον πεσμένο άνθρωπο. Αν Του απλώσεις το χέρι, αν Του ζητήσεις απλά και σοβαρά να έρθει στη ζωή σου, θα το κάνει αμέσως, γιατί σε αγαπάει και ξέρει πως μονάχος σου δεν μπορείς να βαδίσεις. Σου λείπει ο Χριστός, σου χρειάζεται φως, δύναμη, ζεστασιά. Από σένα εξαρτάται, εσύ θα διαλέξεις, φίλε μου.

Συντροφιά Αλήθειας και Αγάπης Θεού από το τηλέφωνο(210) 57 58 928

Λιγόλεπτα τηλεφωνικά μηνύματα παρηγοριάς, ενίσχυσης, αλήθειας Θεού. Κάθε μέρα - 24 ώρες το 24ωρο!


Στην ταλαι-πωρία των

ανθρώπων ο Θεός δεν στά-θηκε αδιάφο-ρος, απαθής.

Μα έστειλε εδώ κάτω στη γη

μας, ανάμεσά μας το Φως,

τον Ιησού Χρι-στό. Να μας

δείξει το δρόμο της χαράς, της

ειρήνης, να μας λυτρώσει από τα δεσμά της αμαρτίας.

Να ρίξει το φως της αγά-πης Του στις

υγρές κάμαρες της ζωής μας.

Συνάντησα μια αληθινή ιστορία πολύ δυνα-τή στο μήνυμά της και στο παράδειγμά της. Σε μια φτωχογειτονιά υπήρχε, ανάμεσα στα άλλα σπίτια, μια καλυβούλα φτωχή και γερ-μένη από τη μια μεριά. Πολλά παιδιά έπαιζαν εκεί γύρω. Κόσμος πολύς προσπερνούσε α-διάφορα βιαστικός, απορροφημένος από τις δουλειές του.

Μα κάποτε, εντελώς ξαφνικά, κάποιος ενδιαφέρθηκε για τούτο το φτωχοκάλυβο, και μάλιστα ένα μικρό παιδάκι, με τρόπο αξιοθαύμαστο και συγκινητικό. Το παιδί αυτό έμαθε από τους φίλους του πως εκεί μέσα, στην υγρή και ανήλιαγη καμαρούλα, ζούσε ένας παράλυτος γεροντάκος. που από χρόνια δεν είχε βγει έξω στο φως, δεν είχε δει τον ήλιο. Τούτο το τελευταίο έκανε τόσο μεγάλη εντύπωση στο παιδάκι, που αποφάσισε να χαρίσει στον φτωχό εκείνο γείτονά του λίγο ήλιο, απ’ αυτόν που απολάμβανε κάθε μέρα τόσο πλούσια παίζοντας με τα άλλα παιδιά. Με ένα μεγάλο καθρέφτη από το παράθυρο του σπιτιού του και για έξι ολόκληρους μήνες έστελνε στη φτωχοκάμαρα του γέρου λίγο ήλιο, λίγο φως, λίγη ζεστασιά, που τόσο την είχε ανάγκη το παράλυτο εκείνο γεροντάκι.

Δεν ξέρω αν υπάρχει πιο σωστός, πιο αληθινός χαρα-κτηρισμός: οι άνθρωποι της εποχής μας ζουν μέσα στο σκοτάδι της άγνοιας και του φόβου. Σε μια κλειστή κάμαρα ο καθένας τριπλοκλειδωμένοι, φοβισμένοι, παράλυτοι από την αμαρτία και τις συνέπειές της, χωρίς χαρά, χωρίς ζεστασιά, χωρίς φως περνούν τις μέρες τους τραγικά μόνοι

Λίγο ήλιο


Λίγο ήλιο

και αβοήθητοι. Δεν ξέρουν οι άνθρωποι τι να κάνουν, τι να αποφασίσουν, πού να πατήσουν, πού είναι η ασφάλεια, πώς να ζήσουν ειρηνικά. Τυφλοί, χωρίς ελπίδα, χωρίς οδηγό. Χτυπάνε τους τοίχους της ζωής, πέφτουν, σηκώνονται πληγωμένοι, δέρνονται αβοήθητοι στα ανήλιαγα σοκάκια της αποτυχίας.

Και μη σου φανεί παράξενο, φίλε μου. Μόνος του, αβίαστα, τελείως ελεύθερα διάλεξε ο άνθρωπος αυτή τη ζωή. Μάλιστα. Μόνος του διάλεξε τη ζωή τού τυφλού, χωρίς ήλιο, χωρίς ζεστασιά. Ζωή χωρίς ζωή… «Γιατί το φως ήρθε στον κόσμο, μα οι άνθρωποι αγάπησαν το σκοτάδι μάλλον παρά το φως» (Ιωάννης γ΄ 19). Στην ταλαιπωρία των ανθρώπων ο Θεός δεν στάθηκε αδιάφορος, απαθής. Μα έστειλε εδώ κάτω στη γη μας, ανάμεσά μας το Φως, τον Ιησού Χριστό. Να μας δείξει το δρόμο της χαράς, της ειρήνης, να μας λυτρώσει από τα δεσμά της αμαρτίας. Να ρίξει το φως της αγάπης Του στις υγρές κάμαρες της ζωής μας. Αλλά οι άνθρωποι έκλεισαν τα παντζούρια. Έδιωξαν το φως. Προτίμησαν να χαϊδεύουν την αμαρτία τους, την αρρώστια τους στα μισοσκόταδα της αμαρτίας τους. Και να η κατάστασή τους. Ο καρπός της εκλογής τους.

Αυτό όμως για σένα, φίλε, μπορεί να μην έχει καμιά σημασία. Αν ποθήσεις την καθαρή ζωή που προσφέρει ο Ιησούς Χριστός, την οδηγία Του, τη ζεστασιά της αγάπης Του, μπορείς να τα απολαύσεις. Άνοιξε μια Καινή Διαθήκη και σκύψε με ταπείνωση και ειλικρίνεια να διαβάσεις τι ο Θεός από αγάπη έχει ετοιμάσει για σένα. Θα βρεις άφθονο φως για να δεις την αμαρτία σου, την κατάστασή σου, την ανάγκη να παραδοθείς μ’ όλη σου την καρδιά στον Ιησού Χριστό. Αν γυρίζεις απελπισμένος, αν ζητάς φως και διέξοδο στη σκοτεινή ζωή σου, δεν έχεις παρά να προσευχηθείς σ’ Εκείνον. Απλά, με πίστη, άνοιξέ Του την καρδιά Σου. «Τον ερχόμενο προς Εμέ δεν θέλω εκβάλει έξω», σε διαβεβαιώνει ο Ίδιος γι’ αυτό (Ιωάννης ς΄ 37). Μην αναβάλεις, μην αδιαφορήσεις. Μόνο αν δεχτείς τον Ιησού Κύριο και οδηγό στη ζωή σου, θα νιώσεις ξεκούραση, λευτεριά, ικανοποίηση και θα μπορέσεις να ρίξεις και συ λίγες αχτίδες ζωής, σαν το παιδί της ιστορίας μας, και στη ζωή κάποιου άλλου.

Αν ποθήσεις την καθα-ρή ζωή που προσφέρει ο Ιησούς Χρι-στός, την οδη-γία Του, τη ζεστασιά της αγάπης Του, μπορείς να τα απολαύσεις. Άνοιξε μια Καινή Διαθήκη και σκύψε με ταπείνωση και ειλικρίνεια να διαβάσεις τι ο Θεός από αγά-πη έχει ετοιμά-σει για σένα.


Μια ιστορία

Η ιστορία άρχισε… πώς και πότε άρχισε; Ας πούμε, μια και δυσκολευόμαστε να βρούμε την αρχή, πως αρχή δεν έχει. Να, παίρνουμε στην τύχη ένα σημείο και προχωράμε. Το σημείο αυτό δείχνει μια λαϊκή ταβέρνα κάπου σε ένα προά-στιο της Αθήνας, με μια μικρή λαϊκή ορχήστρα, μπουζούκι φυσικά, μπαγλαμαδάκι, μερικές φο-ρές και κιθάρα. Φτωχά ίσως πράγματα. Ναι, μα με ενισχυτές και μεγάφωνα, που δημιουργούν πανδαιμόνιο και γεμίζουν το μικρό χώρο.

Μπροστά από το πάλκο μια τραγουδίστρια γέρνει προς τα πίσω το κεφάλι και τα μαλλιά πέφτουν πίσω και αρχίζει ένα βαρύ σεβνταλίδικο, που λιώνει σίδερα. Κοντά της ακούγε-ται μια αντρική φωνή, που συνοδεύει, που δεν σταματά να παίζει το όργανο, κιθάρα αυτή τη στιγμή. Υπάρχουν και κάτι προβολείς, που πέφτουν σε κάποιο σημείο και εκ περιτροπής μπαίνουν στη φωτεινή τους δέσμη πότε ο άντρας πότε η γυναίκα και πότε και ο δυο μαζί. Ας πούμε πως αυτή είναι η αρχή ή κάποια αρχή.

Δεκαπέντε μέρες αργότερα σε ένα σπιτάκι στο Σίντνεϊ. Πού είναι το Σίντνεϊ; Στην Αυστραλία. Και πού είναι η Αυ-στραλία; Στο διαμετρικά αντίθετο μέρος της πατρίδας μας.

Δυο άτομα συζητούν γύρω από ένα τραπεζάκι με σερβιρι-σμένο τσάι. Ας το πούμε από τώρα. Είναι αδέλφια, γύρω στα τριανταπέντε περίπου, τι δυο πάνω τι δυο κάτω.

Η γυναίκα κάτι μας θυμίζει. Σε μια στιγμή ανάβει τσιγά-ρο. Καθώς γυρίζει το κεφάλι της, την αναγνωρίζουμε. Μα αυτή είναι η τραγουδίστρια της λαϊκής ταβέρνας.


Ναι, αυτή είναι. Έχει ακόμη το προκλητικό βάψιμο του κέντρου που τραγουδάει.

- Μα δεν το καταλαβαίνεις, Μαρία, πως είσαι μια αμαρ-τωλή, χαμένη για πάντα;- Τα παραλές, Κώστα.- Δεν τα λέω εγώ, μα ο Χριστός. Να, πάρε να διαβάσεις μόνη σου.- Τι να σου πω; Είναι ώρες που το καταλαβαίνω και το νιώθω. Μα τι να κάνω; Είμαι μια χαμένη. Αυτή είναι η μοί-ρα μου. Δεν μπορώ ν’ αλλάξω ζωή.- Θα το ήθελες;- Ναι, πάρα πολύ θα το ήθελα, μα δεν γίνεται τίποτα με μένα πια.- Μην το λες αυτό, Μαρία. Ο Χριστός όλα τα μπορεί, θέ-λεις να Του το ζητήσουμε;- Μα πώς;- Θα κάνω εγώ την προσευχή μου και μετά θα σου λέω και θα επαναλαμβάνεις…Θα ήταν αδιακρισία να κρυφακούσουμε ή να κρυφοκοι-τάξουμε. Σ’ ένα OPEL, λίγο παλιό, από το αεροδρόμιο προς μια συ-νοικία. Δυο άτομα. Στο τιμόνι ο κιθαρίστας και τραγου-διστής. Δίπλα η τραγουδίστρια και γυναίκα του, που τη συναντήσαμε στο Σίντνεϊ να μιλάει με τον αδελφό της.

- Ξέρεις, Γιάννη; Είμαι πολύ χαρούμενη!- Χαίρομαι που το ακούω. Ώστε σε ωφέλησε το ταξίδι στην Αυστραλία. Χρειαζότανε, γιατί τον τελευταίο καιρό παρα-ήσουν μελαγχολική και αυτό δεν πάει στη δουλειά μας.- Δεν είναι αυτό, Γιάννη. Μα είναι που γνώρισα τον Χρι-στό. Θα Τον γνωρίσεις κι εσύ, Γιάννη.- Δεν πειράζει, ό,τι και να ’ναι. Δεν φαντάζομαι να σε έπρηξε ο αδελφός σου με τα.. αιώνια ζωή, ουρανός και κουραφέξαλα. - Γιάννη, πιστεύω σαν τον Κώστα. Γνώρισα τον Χριστό, σου λέω. Ζω σε άλλο κόσμο.

Μια ιστορία


- Δεν μ’ αρέσει, μα σέβομαι τις πεποιθήσεις των άλλων, είτε πολιτικά είτε ποδοσφαιρικά. Εντάξει, με γεια σου, με χαρά σου. Η δουλειά μας να είναι καλά και το μαγαζί μας.

- Μα, Γιάννη, τώρα πια δεν μπορώ να λέω αυτά τα τρα-γούδια. Μόνο ύμνους λέω.

- Τι είπες; Θα τον σφάξω τον…

Ένα γεροντάκι περνούσε με δυσκολία το δρόμο, κρατώ-ντας ένα μπαστούνι, και το OPEL παραλίγο να πέσει επά-νω του.

Πάλι στο μαγαζί, στη λαϊκή ταβέρνα. Τα όργανα παίζουν. Τραγουδά μόνο ο Γιάννης. Στο γκισέ είναι η Μαρία και παίρνει τις μάρκες. Βαριαναστενάζει και ακούγεται να λέει:

- Θεέ μου, πόσο θα κρατήσει αυτό; Δεν μπορώ άλλο.

Εκείνη την ώρα ακούγεται η φωνή του Γιάννη στο μικρό-φωνο.

- Φίλοι μου αγαπημένοι, απόψε στο τραγούδι δεν θα μας συντροφέψει η αγαπητή μας Μαρία, γιατί γύρισε λίγο άρ-ρωστη από την Αυστραλία. Μα θα γίνει καλά και θα της περάσουν όλα. Έτσι δεν είναι, φίλοι μου;

Και από μερικά τραπέζια ακούστηκε:

- Περαστικά, Μαρία.

Η Μαρία κοίταζε το ταβάνι, και πέρα από το ταβάνι τον ουρανό, και πάνω από τον ουρανό Κάποιον.

- Θεέ μου, πόσο θα βαστάξει αυτό; Δεν μπορώ άλλο.

Την άλλη μέρα το πρωί στο τηλέφωνο:

- Αδελφέ, ευχαριστώ. Πες και στους άλλους να κάνουν πολλή προσευχή. Θέλω να έρθω στην εκκλησία. Να ανοί-ξει η πόρτα. Ο δρόμος.

- Ναι, Μαρία, προσευχόμαστε. Μη χάνεις την πίστη σου.

06 pn noe-dek 09

Documents