1-Ελένη Γεωργίου - Εσπερίδος Είδος Συν Ωμή Λεία

Εσπερίδος είδος συν ωμή λεία

Ελένη Γεωργίου

Τίτλος: “Εσπερίδος είδος συν ωμή λεία”

Συγγραφέας: Ελένη Γεωργίου

To σχέδιο που κοσμεί το εξώφυλλο είναι το έργο "Ενύπνια πτήση" (αποτύπωση από μήτρα χαρακτικής) του γλύπτη Αχιλλέα Λιάπη.

ISBN: 978-960-93-5748-7

Επίλεκτες Ψηφιακές Εκδόσεις: 24grammata.com

τηλ. +30 210 612 70 74, fax: +30 210 600 87 50

Υπεύθυνοι σειράς: Γιώργος Πρίμπας, Χαριτίνη Ξύδη

Σειρά: εν καινώ, Αριθμός σειράς: 74

Επιμέλεια και διόρθωση κειμένου: Σωτήρης Αθηναίος

Τόπος και Χρονολογία πρώτης έκδοσης: Αθήνα, 2014

Μέγεθος Αρχείου: 0,9 Mb

Σελίδες: 48

Μορφή αρχείου: pdf

Γραμματοσειρά: cambria

Απαγορεύεται η αναδημοσίευση δίχως την έγγραφη άδεια του δημιουργού ή του εκδότη.

http://www.24grammata.com/

http://www.24grammata.com/?p=9022

http://www.24grammata.com/?p=27972

http://www.24grammata.com/?page_id=27474

Της ιδίας:

"Ζίγκφριντ":

Μετάφραση του θεατρικού έργου του Ζαν Ζιροντού, εκδ. Παπαϊωάννου (2009),

"Δια της γραφής":

ποιητική συλλογή, εκδ. Ενδυμίων (2011).

"Φύση των Φαινομένων":

ποιητική συλλογή, www.24grammata.com , σειρά: “εν καινώ”, αριθμός σειράς: 10.


. 7

Νόστος

Γυμνά τα πόδια ψηλαφίζουν τους υγρούς τοίχους.

Το σαμιαμίθι μυθολογεί πώς ανάδρομα η πέτρα τρώει το χρόνο κι ο κήπος τρώει το βλέμμα.

Άχρηστα άχρονοι οι φόβοι.

Καταποντίστηκε το φεγγάρι κι ο κλήρος έπεσε σε εμένα να παρηγορήσω το τριζόνι.

Ελένη Γεωργίου - Εσπερίδος είδος συν ωμή λεία

Μυθοπλασία

Άπειρη η νύχτα

Ένα αεράκι ηδονίζεται μέσα στους ελαιώνες και στις νεροσυρμές.

Λίγο πιο κάτω οι μπερντέδες νοσταλγούν σκιές.

Λίγο πιο πάνω τα φεγγάρια νοσταλγούν πηγάδια.

Δεν θέλω τίποτα άλλο απόψε εκτός από την ψυχή της μούσας, εν αιθρία.

. 9

Το σιωπηλό νερό

Νερό που σωπαίνει δεν κοιμάται.

Εποπτεύει τον εφτάψυχο βράχο,

τη σκουριασμένη άγκυρα,

το αδέσποτο κουπί.

Αναδιπλώνει τα ψιμύθια του ουρανού

και λαχταράει την τρικυμία.

Κάποτε-κάποτε σηκώνει πάνω του τις αμαρτίες της ανθρωπότητας,

σε ένα φτερό γλάρου.


Καταγραφή

Τόσοι δρόμοι που δεν κατάφερες να διαβείς.

Η απόγνωση των άσπρων ματιών του πρωινού.

Η υποχρέωση της αιώνιας επιστροφής.

Οι αδηφάγες αγάπες και άλλες φυλακές.

Φοβού το φόβο των ανθρώπων.

Φοβού την ένδεια των ανθρώπων.

Φοβού την απελπισία των ανθρώπων

που ορθώνεται απάνθρωπα.

. 11

Μια άλλη μέρα

Σπειροειδείς πιρουέτες. Η διάφανη σταγόνα ιριδίζει με το Φλεβάρη στα δόντια.

Τα ελάσματα του χρόνου καταρρέουν υπό την πίεση των φύλλων του δίκταμου.

Ψελλίσματα συλλαβιστά: «έρωντας, έρωντας».

Μια άλλη μέρα, ο άνεμος θα παρασύρει τα βλέμματα δυτικά,

μαζί με τις ακτίνες του μεσημεριού και τις ευωδιές της βιολέτας

και η ανείπωτη λέξη θα μείνει σαν γεύση στο στόμα.

Άλλη μια μέρα

και μία ακόμα

κι ένα φιλί με την έπαρση της θύελλας θα σπάσει τη σιωπή του χιονιού.


Τυπο-ραφεία

Γαλβανοτυπία του κόσμου.

Ευθαλείς κι εύθραυστες, χαράζονται οι λέξεις καθώς και η εντύπωση της στιγμής.

Κι ύστερα εκείνα τα σημεία στίξης που δεν εννοούν και δεν τα εννοείς.

Κι ύστερα οι σιωπές.

Και το ανεπαίσθητο “σ” στο λίκνισμα του χαρτιού.

. 13

Symphony

Άλλος Ορφέας.

Μελίφθογγος άνεμος που τραγουδάει στους σιωπηλούς δρόμους των κροτάφων

με το θρόισμα των φύλλων και με το άρωμα των νεραντζιών.

Οιμωγή στα διάκενα της άνοιξης.


Απροσωπία

Μεθυστική η βία των αναβατικών ανέμων στα λίθινα πρόσωπα των ξεχασμένων λειμώνων

και η δική σου, Ζέφυρε,

που με την οριζόντια κόψη, αφαιρείς τις ερμοκεφαλές των γιασεμιών.

Επιμύθιο εσχάτης προδοσίας υπό τον ίλιγγο του θέρους.

. 15

Επιφάνια

Τις νύχτες

στην επιφάνεια του πηγαδιού μου

κλαίει το όνειρο σαν το φεγγάρι.


Πιθανολόγημα

Έλυτρο του απίθανου τα σφιγμένα χείλη και τα σφαλιστά βλέφαρα,

ο μίσχος της αψιθιάς,

τα ρολόγια των μαστών μου.

. 17

La tempesta

Μια νύχτα καταιγίδας, ο άνεμος, με τη μορφή κορδέλας ξεδιπλωνόταν πάνω από τα άδεια

πρόσωπα.

Η κουκουβάγια καβαλίκευε τον κεραυνό.

Η ψυχή των πραγμάτων σάλευε μέσα στις ντουλάπες,

πίσω από πόρτες σκοροφαγωμένες,

μαζί με ελπίδες κι άλλα φαντάσματα.


Έως φόρος

Δίνει ό,τι έχει να δώσει,

συστάδες κυπαρισσιών,

σμήνη ορνέων,

σπειροειδείς αστερισμούς,

παγωμένους λαβυρίνθους,

φαινόμενους ανέμους,

ακροτελεύτιες ρήσεις-ερωτήσεις:

«Κορώνα ή γράμματα;

Άσπρο ή μαύρο;

Ελευθερία ή θάνατος;

Έρωτας ή τιμωρία;»

Μωρία!

Βυθίζομαι στο κίτρινο του χρωμίου.

Γίνομαι ηλίανθος!

. 19

Texcoco

Πάνω σε ατζέκικα νερά κραδαίνουν δυο μαχαίρια.

Βουλιάζει η νύχτα στη φλογοθάλασσα των Λεοντιδών.

Καλπάζουν είκοσι πύρινα άλογα.

Στο παίγνιο του ανέμου κερδίσει ο πλησίστιος χρόνος.


Όνειρο

Στον ύπνο της λιβελούλας

το φεγγάρι γίνεται κέρμα που εξαργυρώνει τις χαμένες μέρες.

Το αγόρι με την απόχη, κρέμεται ανάποδα από το μπαλκόνι,

λευκό,

σαν άγριο τριαντάφυλλο.

. 21

1936, Via Antonio Bosio 13

Κοιμάται όρθιος, πάνω στα φουγάρα των χρόνων, με τα μάτια ανοιχτά.

Φοβάται μην ξεφύγει η ζωή και δεν την προλάβει.

Φθονεί τα μάρμαρα που παραμένουν αδιάβρωτα και συντροφεύονται από σκιές.

Τα ανισόπεδα στρώματα των σωμάτων, τελευταία, αντικαταστάθηκαν από λεξίδια.

Την προσμονή, τελευταία, παραμόρφωσε η ανάγκη οφειλών-πιστώσεων.

Κοιμάται όρθιος πάνω στα κουφάρια των δέντρων που περιορίζουν τους δρόμους.

Δεν έχει πια από πού να φύγει η ζωή μα εκείνος συνήθισε να κοιμάται όρθιος.


Συνωμοσία

Κόρη πικρή,

το θρόισμα του ίσκιου που περπατάει ανάμεσα από τους πετεινούς και τα δρεπάνια

σβήνει το συριστικό τραγούδι του ύπνου σου.

Κλειδώνουν τα χείλη στο χ των εποχών.

. 23

Ιl pomeriggio

Ο ισοκράτης του τζίτζικα στο μουρμούρισμα του ανέμου,

οι χαμηλές πτήσεις της πεταλούδας πάνω από τις στέρνες του καλοκαιριού,

οι βόγγοι των φύλλων στο φτερούγισμα του αηδονιού

και ο λυγμός της πέτρας στο ξέσπασμα της σταγόνας!

Αν έτσι ηχεί η αγάπη ποτέ δε θα είναι αρκετή η μουσική.


Ανακολουθίες

Το παραπέτασμα στην ανατολή,

κάποια παράξενα μονοπάτια χάους,

και ίσως το τραγούδι του κύκνου.

Ίσως!

Τώρα που η μνήμη γιγαντώθηκε δεν συγχωρεί διαδοχές.

Η αχτίδα του φεγγαριού γλίστρησε πάνω απ’ τα βλέφαρα.

Ένας άνεμος αναστάτωσε τα συρτάρια με τις δαχτυλήθρες που υπέθαλπαν το χάδι.

. 25

Παντού, ώρα μεσάνυχτα

Η καύτρα και ο καπνός μεταλλάσσονται σε βαρυτικά συστήματα αστέρων και γαλαξιακών

αερίων.

Τις άκρες των ποδιών ρουφάει η θάλασσα.

Τις κνήμες πληγώνει ο χρόνος με θραύσματα από αρχαϊκές υδρίες.

Στη μέση της κάμαρας ορθώνεται ένας βράχος.

-Γλίστρησε το φεγγάρι στη γλώσσα μου-.

Δυο ευτραφείς κυρίες με έδεσαν με το γέλιο τους κι απέκτησα την απελπισία του φρύνου.

Η λύκαινα και ο αετός στέκονται πλάι μου.

Ξαφνικά δε με τρομάζουν οι τρικυμίες, ούτε οι γκρεμοί.


Τ Ε Λ Μ Α

Πρόθημα του θυμού.

Οι μοναχικοί κορμοί των δέντρων αψήφησαν τις κυκλωτικές προελάσεις του βλέμματός του.

Πως είναι κάλπικη η σελήνη τού ψιθύρισαν

στο αφτί

κι η λήκυθος ρούφηξε τις νύχτες του γελώντας.

. 27

Μαθήματα φυσικής κι αφύσικης ιστορίας

Το τρίξιμο της σκάλας -λεκτικό-

απόηχος που καίει τους αιώνες γρυλίζοντας.

Το σώμα της δάφνης -λεκτικό-

λεπίδα διπλής κόψης του αιθέρα.

Το μέτρημα των αστεριών -εξωλεκτικό-

ταξίδι σε χιλιόμετρα βλεμμάτων.

Το απείκασμα της όψης -εξωλεκτικό-

απάτη της αβάθειας της σάρκας.


Ανεύθυνη δήλωση

Μου αρέσουν τα τραγούδια που ανθίζουν μέσα στα γέλια.

Το υγρό πλακόστρωτο και οι συναντήσεις των παπουτσιών.

Τα μικρά μάτια πίσω από τον καπνό.

Το σφύριγμα της λέξης πίσω από τη ρωγμή των δακτύλων.

Το «έτσι είμαι εγώ» που κρώζουν αναίσχυντα οι καμπάνες.

Πόσα ακόμα, πόσα να χαρίσω στο λιόδεντρο;

Κρεμάω όλα μου τα μέλη στο μπαλκόνι της αδημονίας

για να στεγνώσουν από τα δάκρυα της χαράς.

. 29

Ενδυμίων

Μια σταγόνα φως χάραξε την πέτρα.

Ο σκύλος που αλυχτούσε αποκοιμήθηκε.

Τα μάτια της κάμαρας ορθάνοιχτα διψάνε για σώματα.

Τα στρώματα γυμνά, δεν κλείνουν πια τα στόματα.

Κάθετα ο άνεμος θερίζει την αντοχή της καλαμιάς.

Τώρα που ο Ενδυμίων ξύπνησε, με την πλάτη στον ήλιο

ένα φίδι εκβάλλει από το στόμα του.


Θαλασσογραφία

Το τσακισμένο σκαρί τραγουδάει με τη βοήθεια του μαΐστρου.

Του οίστρου το παιδί, το μεσημέρι ρεμβάζει κι ένα μαντήλι χορεύει στο λαιμό του.

. 31

Όπως τα παιδιά

Στον ξεφτισμένο μαντρότοιχο, αδέσποτες σκιές κάρφωσαν τη σιωπή.

Φωσφορικές αναμνήσεις σαν πυγολαμπίδες.

Εμμονές σε ζαρωμένα δάχτυλα τα αρραβωνιάσματα του χρόνου.

Φόβοι, τρομαγμένα τρυγόνια στον ήχο των όπλων και σ’ εκείνον των οπλών.

Τα πληγωμένα πόδια νοστάλγησαν ένα χορό.

Τα νεκρά από πάντα παιδιά παίζουν αμίλητα.

Πρόσωπα λευκά σαν από κιμωλία με μάτια πύρινα.

Τα πυρωμένα μάτια νοστάλγησαν λίγο νερό.

Χρυσές κορνίζες στις πλάτες της νύχτας πλαισιώνουν ανώφελα χαμόγελα,

νεκρά κι εκείνα, από πάντα,

όπως τα παιδιά.


Εύα

Στεφανωμένη με τον έρωτα της αμπέλου

πορεύεται σαν τα αγάλματα.

Φυγαδεύει τη λύπη με τα τρενάκια των νεφών.

Χαμογελάει πατώντας τις πέτρες που ήθελαν να είναι πουλιά.

Αγγίζει με τ' ακροδάχτυλα τον κισσό

κι η ηλιαχτίδα αδειάζει τα μάτια της.

. 33

Αδάμ

Είναι που συνάντησε το όνομά της χαραγμένο σε μια ιτιά.

Από το φωτεινό παράθυρο του χάους διέκρινε τις προθέσεις,

μάλλον τις δικές του. Πού χρόνος για διείσδυση στις προθέσεις των άλλων.

Δεν υποχώρησε.

Εκείνη, με μια οξεία και μια περισπωμένη σχεδίασε το σταυρό του.


Ορώ

Ανυπόταχτος ο νους στον ανυπόστατο χρόνο.

Κάτω από ένα χάλκινο φως

το σφυρί του τρόμου, ένοχο για τις εσωτερικές θραύσεις,

σονάρει τα ¾ ενός ζαλιστικού βαλς.

Αναπόδεικτες εξακολουθούν να παραμένουν οι διατεταγμένες υποθέσεις.

Εμπιστοσύνη στον αισθητό κόσμο δείχνουν μόνο οι τυφλοί:

άνυδροι δακρύων που αφήνουν χρόνια διψασμένα τα πουλιά.

. 35

Νεκροψία

Ξένος αιώνας

με στίγματα νικοτίνης στο δέρμα.

Δεν έμαθε να ξεχωρίζει τις σημύδες από τους τηλεγραφικούς στύλους,

το ασφαλτόστρωμα από το χώμα,

τους ανεμογράφους από τους σταυρούς.

Βρέθηκε σταυρωμένος ανάποδα, με εμφανή σημάδια βασανισμού.


Αναχωρήσεις

Πόσοι εγκαταλείπουν πάνω σε φωτισμένα καράβια!

Γλιστράνε πάνω στις αντανακλάσεις του νερού.

Αλύγιστοι στην ανταρσία του ανέμου.

Πλάσματα που κοιμούνται με μάτια ανοιχτά σε πούπουλα χωρίς μαξιλάρια.

. 37

Ναυάγια

Πάλι ο ήχος των φύλλων στο χώμα

κι οι ελικοειδείς σκέψεις που στροβιλίζονται στο μισοσκόταδο

διαρρηγνύουν την εγγύτητα της σιωπής.

Τόσο σκοτάδι ποτέ δεν είναι αρκετό!

Την ώρα που οι κομμένοι δρόμοι στις παλάμες των χεριών

ξεχειλίζουν από τους υδρατμούς στο τζάμι,

ανάστροφα,

βυθιζόμαστε στην ακίνητη θάλασσα,

ολοζώντανα ναυάγια σε λείψανα ψυχών.


Ξωθιά

Θύρες εξόδου.

Θύρες ξοδέματος.

Ξόμπλι ή ξόανο;

Θεριό ή θήραμα;

Ξολοθρεύω.

Ξοφλώ.

Θηρεύω θηριωδίες.

. 39

Το κάθετο φως

Σαν να βυθίζονται τα σχήματα στο κάθετο φως.

Στους δρόμους άνθρωποι μεταμορφώνονται σε στάχυα που τρεμοπαίζουν ως αέναοι φόβοι.

Ορίζοντες αλυσοδένουν τους προορισμούς.

Θάλασσες ξεχειλίζουν από τις μνήμες

κι άνεμοι παραχαράζουν τις προθέσεις.

Τι άλλο να προσθέσεις;

Ναι, υπάρχει ένας ουρανός που κρύβεται στο άπειρο, ένοχος και σωπαίνει

και μια οργή που μας τυφλώνει.


Μαρτυρία

Στην όχθη της Αχερουσίας ο βαρκάρης κοιμόταν.

Παρατημένα τα κουπιά κι αφύλαχτοι οι θησαυροί στα μάτια των σκιών.

Εκείνοι με τη μεγάλη θέληση στέκονταν με άτονα τα χέρια μπροστά στα ανυπόστατα εμπόδια

κι εμείς σωπαίναμε με το ίδιο ερώτημα που καίει τα χείλη στη διαδοχή της νύχτας.

Κάποιοι άγνωστοι, με λίθους κάτω από τα μάτια, έσκαβαν να φυτέψουν το σπόρο της απελπισίας.

Εμείς τρίβαμε κρυφά μέσα στις τσέπες τις άκρες των δαχτύλων στην κανέλα και στο

μοσχοκάρυδο.

Εκείνοι παρομοίωσαν την πορφύρα του δειλινού με το αίμα της νεότητας

κι οι άγνωστοι τίναξαν τους λεμονανθούς στο νερόλακκο της λησμονιάς

αψηφώντας τα χελιδόνια που γνώριζαν τα μυστικά των δρόμων και των επιστροφών.

. 41

Prom α θες

Από τότε που οι άνθρωποι σταμάτησαν να ακούν τα πουλιά

εθίστηκαν στους χρησμούς.

Από τότε που οι άνθρωποι σταμάτησαν να κοιτάζουν τον ουρανό

εγκλωβίστηκαν στα ρολόγια.

Λόγια-λόγια!

Χτυπούν τα νευρικά δάχτυλα σε άλαλα κλαβιέ, συγχρονισμένοι

κι ανακυκλώνουν -σύγχρονοι Προμηθείς-

συκώτια και βαλβίδες.


Νανούρισμα

Όταν κοιμάσαι κραυγάζουν οι ερμοκεφαλές.

Τα ποδοβολητά των Κενταύρων διασκορπίζουν τις ψηφίδες της σκέψης.

Φαρμάκι τρέφει τα μέλη των γοργοπόδαρων παιδιών.

Στο Βαρανάσι φλέγονται οι ανάσες.

Τα χέρια του Σίβα γεμίζουν με πληγές.

Θεριεύουν οι φονιάδες στις μεντίνες.

Χάνονται τα ίχνη στα χώματα της Σαλήμ.

Σβήνονται τα Ήδικτα του Ασόκα.

Σαβανώνουν οι πορφύρες.

Άνοιξε τα μάτια.

Ξόφλησαν οι θεοί και οι γραφές.

Στεγάζεις στον κόρφο σου τον κόσμο.

Άνοιξε τα μάτια.

Τα πορτοκάλια στέρεψαν στα σαγόνια των στίχων.

Γέμισε ο τόπος επαίτες και ο τρόπος που σου φωνάζω μοιάζει δυσανάλογος της αντοχής.

Άνοιξε τα μάτια κι άκου:

Στο πρεβάζι σου ανθίζει το μοναχικό τραγούδι ενός γάτου.

. 43

Εικόνες

Ισορροπία στα τρία δάχτυλα, θηριόποδο που δεν θα μάθει να πετάει.

Χερσαία γη κι αναχωρήσεις με την ελπίδα της θάλασσας.

Πτώση από τα χέρια του πλατάνου.

Οι αποχαιρετισμοί του σταθμού εντείνουν τη μελαγχολία.

Στον τόπο που κλείνει τη μισή ζωή, περνούν, όπως πάντα, παλιοί φίλοι σκυθρωποί και

γερασμένοι.

Κάποιες στιγμές που θα ήθελες να μην αγαπάς για να μην θυμάσαι, που θα ήθελες να μην θυμάσαι

για να μην αγαπάς.

Κι όμως δε φτάνει παρά μια μικρή μπόρα για να σβήσουν τα ίχνη.

Και δεν θα υπάρχουν εικόνες πια, μόνο αντίλαλοι και αεροστεγείς υπάρξεις, αχρονικές.

Θα ξεχαστεί και η προσμονή για την παλίρροια.


Κενόδοξα

Θέλω η λέξη μου να γίνει συμπαγής, να ταράξει το νούφαρο και να επιφέρει δίνες.

. 45

Περιεχόμενα

σελ.

Νόστος 7

Μυθοπλασία 8

Το σιωπηλό νερό 9

Καταγραφή 10

Μια άλλη μέρα 11

Τυπο-ραφεία 12

Symphony 13

Απροσωπία 14

Επιφάνια 15

Πιθανολόγημα 16

La tempesta 17

Έως φόρος 18

Texcoco 19

Όνειρο 20

1936, Via Antonio Bosio 13 21

Συνωμοσία 22

Ιl pomeriggio 23

Ανακολουθίες 24

Παντού, ώρα μεσάνυχτα 25

Τ Ε Λ Μ Α 26

Μαθήματα φυσικής κι αφύσικης ιστορίας 27

Ανεύθυνη δήλωση 28

Ενδυμίων 29

Θαλασσογραφία 30

Όπως τα παιδιά 31

Εύα 32

Αδάμ 33


Ορώ 34

Νεκροψία 35

Αναχωρήσεις 36

Ναυάγια 37

Ξωθιά 38

Το κάθετο φως 39

Μαρτυρία 40

Prom α θες 41

Νανούρισμα 42

Εικόνες 43

Κενόδοξα 44


ISBN: 978-960-93-5748-7

νέο e-book

24grammata.com

σειρά: εν καινώ, αρ. Σειράς: 74



1-Ελένη Γεωργίου - Εσπερίδος Είδος Συν Ωμή Λεία

Documents