10G Spar

Love will keep us together

Update 24Koetjes en kalfjes

Tessa staart naar het dolgelukkige stel een paar meter verderop. Ze wil ook zo graag een lieve jongen. Die haar kan steunen en wil troosten wanneer het nodig is. Een jongen met ballen.

Rachelle en Niek & de kinderen

Ze besluit naar binnen te gaan en daar wat te eten. Ze pakt een kommetje havermoutpap uit de koelkast. Dennis speelt ondertussen vrolijk met zijn koe geluidje op zijn kinderstoel in de keuken. Tessa negeert het geluid.

Buiten liggen Nicole en Stef nog steeds tegen elkaar aan. ‘Moeten we er niet eens uit gaan?’ vraagt Nicole tegen Stef terwijl ze net doet als of ze op een nep horloge kijkt. Stef schudt zijn hoofd. ‘Hm, nèh.’ Hij trekt een sip gezicht.

Binnen haalt Rachelle Dennis eruit. Ze geeft hem een knuffel. ‘Wat dacht je van oma? Is ze een beetje lief voor je? Volgens mij wel hè?’ Rachelle glimlacht naar het jongetje. Ze mist stiekem de tijd wel, van dat zij nog zo’n kleine had.

Op dat moment komt Stef naar binnen sloffen. Hij neemt Dennis van haar over. ‘Kom, dan leg ik je in je wiegje.’ zegt hij tegen Dennis alsof hij zelf mee kan lopen.

Stef legt het jongetje tevreden in zijn wiegje. Nicole komt net binnen glippen. ‘Leg je de kleine in bed?’ ‘Ja. Wij gaan toch ook maar het bed in?’ Nicole knikt met een zucht onzichtbaar.

‘Ja.’ antwoordt ze dan. Al snel liggen de twee in slaap. De zachte ademhalingen in de kamer houdt Stef nog even wakker. Hij denkt diep na over zijn dag. Het was echt geweldig.

Om drie uur midden in de nacht gilt Dennis zijn ouders huilend wakker. Nicole haalt hem uit zijn wiegje maar overhandigt hem al snel aan Stef. Zonder te zeggen waarom, snelt ze de kamer uit.

In de douche aan gekomen kotst ze al haar inhoud uit in de wc. ‘Jak.’ is het eerste wat ze geërgerd roept. Ineens dringt er wat bij haar door. Ben ik zwanger? Haar gedachte laat een glimlach verschijnen op haar gezicht.

In de woonkamer is Stef zijn zoon aan het verschonen. Hij hoort Nicole geërgerd ‘Jak’ roepen. ‘Er is vast iets gebeurt met je moeder.’ mompelt hij tegen Dennis die hem speels aankijkt.

Stef legt zijn zoon snel terug in zijn wiegje en gaat vervolgens naar Nicole toe. ‘Lieverd wat is er gebeurd?’ Hij trekt haar omhoog. ‘Ik heb overgegeven.’ Ze wijst naar de wc die ze zonet heeft schoongemaakt. Stef geeft haar een zoen.

‘Waar was dat goed voor?’ Stef beantwoordt haar niet maar kijkt haar doordringbaar aan. ‘Is dit een teken?’ Nicole haalt haar schouders op. ‘Het zou heel goed kunnen. Ach we zullen wel zien.’ Stef knikt. ‘Ik hoop het echt.’ Voorzichtig streelt hij met zijn haar wang.

Beiden gaan naar de woonkamer. Om de tijd te benutten begint Stef al vast aan het ontbijt. Nicole haalt Dennis er weer uit om hem een flesje te geven. Maar haar maag trekt al snel weer om.

Plots rent ze weer naar de wc waarvoor ze eerst Dennis snel aan Rachelle – die net op was - geeft. Nicole gaat zitten op de grond nadat ze alles er weer uit heeft gegooid. Ze strijkt met haar vingers door haar haar zodat het achter haar oor blijft steken.

Ze zucht. Rachelle komt naar binnen lopen. ‘Ik heb een sterk voor gevoel meid.’ Nicole knikt. ‘Ik denk het ook. Er is verder niets mis met me.’

Ze staat voorzichtig en een beetje duizelig op. Ze geeft een verwarde blik als ze ook Dennis ziet. ‘Oh wacht, ik had hem aan je gegeven.’ Rachelle knikt. ‘Dat had je inderdaad.’ Ze gniffelt zacht.

Vermoeid stapt Nicole even later aan tafel zodra ze is bijgekomen. ‘Gaat het weer?’ vraagt Stef bezorgd. ‘Hm, jawel.’ ‘Dat is voor jou.’ mompelt Stef terwijl hij wijst naar het bordje pannenkoeken naast zich zonder zijn eigen bord uit het oog te verliezen, alsof hij zo zou kunnen weglopen.

Ondanks dat Nicole zonet als eruit heeft gespuugd begint ze weer met eten. ‘Ben je nou zwanger?’ vraagt Tessa ineens onder het eten na een korte, maar fijne stilte. Stef en Nicole kijken tegelijkertijd elkaar aan. ‘Ja.’ antwoordt Nicole bijna zeker. Haar stem was nog niet volledig bevestigt waardoor je toch de enige twijfeling in haar voelde.

‘Nou gefeliciteerd dan.’ Tessa glimlacht, negerend de onzekere toon van Nicole. Rachelle komt er ondertussen ook bij zitten. ‘Moet Dennis niet opgroeien?’ Brengt ze als nieuw onderwerp. Nicole kijkt Stef met een opgetrokken wenkbrauw aan.

‘Waarom weten wij dat niet?’ Stef schudt zijn hoofd. ‘Ik wist het wel, alleen jij niet. Hij moet trouwens vanavond opgroeien.’ Nicole begint te blozen. ‘Oh, ach ja. Je vergeten is menselijk.’ Stef grinnikt zacht waarop Nicole hem een klein portje geeft.

Tessa lacht. ‘Wat zou het heerlijk zijn voor jullie, als ik ook het huis uit ben. Dan zijn jullie meer op jezelf.’ Rachelle stoot haar aan. ‘Ik en Niek leven ook nog hoor schat.’ Tessa bloost. ‘Oh ja, oeps. Naah, dan moeten jullie nog maar even wachten tot ze dood zijn.’ mompelt Tessa sarcastisch, waardoor iedereen in de lach schiet.

Voorzichtig probeert Denis mee te lachen. Tessa aait hem over zijn bol. ‘Ik kan niet wachten tot hij op zal groeien.’ Vervolgens haalt ze hem uit de kinderstoel en geeft hem een kusje.

‘Oeh, je stinkt best wel. Ik ga je maar even wassen.’ Dennis glimlacht en kijkt haar met grote puppy ogen aan. ‘Het is lekker warm water hoor.’ belooft Tessa. Ze laat de gootsteen vollopen en legt Dennis er makkelijk in.

Ondertussen komt er een politie auto langs rijden. ‘Oh we moeten weer aan het werk.’ Rachelle wijst naar de auto. Stef knikt hoewel hij de auto nog niet ziet staan. Hij staat op en na een tijdje zitten ze beiden in de auto die piepend weg rijdt.

Nicole blijft die dag thuis. Ze heeft een vrije dag en dat is maar goed ook want ze geeft die dag nog zo’n tien keer over. Zodra Stef en Rachelle thuis komen ligt Nicole alweer aan de wc te hangen.

Uitgeput staat ze op. Ze botst tegen Rachelle –die achter haar staat- op. ‘Sorry.’ ‘Geeft niet meid. Gaat het?’ Rachelle geeft haar een schouderklopje. ‘Denis gaat nu opgroeien of niet?’ Nicole knikt. Even later staat Nicole met Dennis op de arm voor de taart.

‘Ben je er klaar voor? Klaar om een eigenwijze peuter te zijn?’ Dennis kijkt haar ondeugend aan. ‘Ik hoop van wel voor je schat.’ Daarmee gooit Nicole Dennis de lucht in nadat ze de kaarsjes heeft uitgeblazen.

Met de kick van zijn leven komt Dennis weer in de armen van zijn moeder terecht. ‘Oeh!’ Hij verbergt zijn hoofdje al snel in het haar van Nicole zodra hij alle mensen – die zijn kant op kijken- ziet.

Nicole glimlacht hem tegemoet. ‘Gekkie.’ Ze loopt met hem naar de douche waar hij een kleine make-over krijgt bij zijn haar. ‘En zijn wij trots?’ vraagt Nicole. Dennis knikt enthousiast waarop Nicole haar lippen omhoog kruld.

Al snel zet Nicole hem even later op een hobbelpaard buiten. ‘Zit je? Goed vasthouden hè!’ waarschuwt ze Dennis. Dennis knikt als een: Jaha, weet ik wel. Nicole grijnst. ‘Echt goed vast houden!’

Ondertussen besluiten Rachelle en Stef om samen te gaan hardlopen. De meteen al bezwete sprotkleren trekken ze aan terwijl Rachelle een vies gezicht trekt. ‘Vergeten ze te wassen. Niet zo’n goed plan.’

Nicole en Dennis zijn in die tijd weer naar binnen gegaan. Daar probeert Nicole hem wat stapjes te leren. Ondeugend gaat hij meteen weer zitten nadat zijn moeder hem omhoog heeft getrokken. ‘Gekkie.’ lacht Nicole naar hem. Ze pakt hem op en houdt hem boven haar hoofd.

Plots zet ze hem snel neer. Ze voelt steken in haar buik. Paniekerig kijkt ze om zich heen. Haar buikje schopt zichzelf iets verder naar voren. Nicole zucht ter opluchting. ‘Ik ben zwanger, er is gelukkig niets aan de hand.’ Haar opluchting is duidelijk te horen in haar stem.

Rustig liggen alle kinderen van Femke te slapen. Femke komt even kijken. Ze glimlacht. Hier had ze van gedroomd, een leuk gezin. Alleen mist er nog een man.

Femke & de kinderen

Maar Femke weet dat ze waarschijnlijk nooit meer een man toe laat in haar leven. Ze heeft van Rick genoeg geleerd. Ze balt haar vuisten. Zuchtend sjokt ze zichzelf naar de wc. Wast haar gezicht en sjokt vervolgens weer weg naar de keuken.

Daar begint ze het ontbijt klaar te maken. Met een uitlading van gedachtes zet ze de oven aan. Ze is er niet bij met haar hoofd, die schuin naar het raam voor zich staart. Langzaam rollen haar ogen naar beneden, naar de oven. ‘Oh shit!’ roept ze geïrriteerd. Met een schop tegen de deur van een kastje, gaat hij open. Ze haalt er boterhammen en beleg uit.

Ze heeft duidelijk haar dag niet. In de kamer naast haar klinken vermoeide geeuwen. Mark strekt zich uit. De rest wrijft eerst het slaap uit zijn of haar ogen. ‘Goeie moggel.’ mompelt Maarten. Mark maakt een eerbiedige maar sarcastische buiging voor hem. ‘Ook hallo.’

‘Hoe kun je zo doen in de vroege morgen?’ bromt Marleen die duidelijk geen ochtend mens is. Mark haalt zijn schouders op. ‘Whatever.’ mompelt Marleen. Ze heeft geen zin in een discussie, zo vroeg in de morgen. Ze legt de dekens op haar bed recht.

Sommige huppelend en de anderen sjokkend komen ze gezamenlijk de keuken in. Hun boterhammen zien ze al klaar staan waarop Femke trots glimlacht. Als enige bedankt Mirna haar voor het lekkere eten, dat ze heeft klaargemaakt.

‘Zo hoort het ook, toch?’ vraagt Femke – niet wetend waarom Mirna dit zo speciaal vindt. Iedereen gaat aan tafel zitten waarbij sommige meteen aanvallen. Femke glimlacht weer. Blij, trots maar tegelijkertijd ook woede stroomt door haar aderen heen.

Ze wil er niet langer over nadenken. Tot haar geluk en verbazing hoort ze haar carpool toeteren. ‘Tot vanmiddag!’ roept ze zo moederlijk als ze kan. Mirna, Mark en Maarten zwaaien haar nog even na terwijl de rest er de moeite niet voor doet.

Voor hun is het ook al snel tijd om op te stappen. Nieuwsgierig en met een beetje zenuwen strompelen ze de bus binnen. De chauffeur begroet ze vrolijk.

De bus rijdt weg, met een stuk meer belading. De tijd verstrijkt en rondom het huis is het erg leeg, maar om één uur komt Femke weer haar carpool uitstappen.

Gevolgd om drie uur door haar kinderen. De meeste komen er blij uit stappen. Marlijn houdt haar huiswerk omhoog. ‘Mijn eerste huiswerk!’ gilt ze té enthousiast. ‘Wat een kick hè?’ mompelt Marleen. Zij heeft er duidelijk geen zin in.

Achter de rest aan komt een bruin getint, verlegen meisje de bus uitstappen. ‘Oh kom maar.’ Mark draait zich om en steekt zijn hand vriendelijk naar haar uit. ‘Leuk dat je bent meegekomen.’ Het meisje glimlacht wanneer ze zijn velblauwe ogen ziet. Ze dringen meteen bij haar naar binnen, waardoor ze met een razend gevoel in haar buik zijn hand aanneemt.

Het gevoel is niet van liefde maar van een overlading aan dé ogen waar ze bijna smoor op is. Al is ze nog te jong om daar bij na te denken. Mark begeleidt haar naar de speelkamer waar hij haar bijna alleen laat. Maarten komt naar haar toegelopen. ‘Ga je mee naar buiten?’

Hij wenkt haar met zijn hand. ‘Kom, het wordt vast leuk.’ Buiten aangekomen begint Marijke te grinniken bij het zien van Gabriëlla en Maarten. Samen hand in hand – of ze een stelletje zijn.

Maar dat is duidelijk niet zo. Maarten is gewoon overspoeld met vriendelijkheid in zijn karakter. Al snel voegt Gabriëlla zich enthousiast in het spel met de meiden.

Femke in ondertussen binnen. Ze legt de dekens recht. Het gelach buiten doet haar lippen omhoog krullen tot een glimlach. Ze houdt zielsveel van haar kinderen.

Buiten gaat het spel door. Iedereen is duidelijk vrolijk te zijn. Al heeft Marijke het een en ander in haar hoofd om nog te bespreken. Duidelijk lijkt zij het meest geïnteresseerd in het verleden van haar moeder… en haar vader.

Roxanne - suikerklokje

Tot de volgende keer