DE PLATENFIRMA

De Standaard 2 februari 2008

'Het is moeilijk om alle neuzen in dezelfde richting te krijgen'

Michel Lambot is copresident van de 'onafhankelijke' platenfirma Play It Again Sam (Pias). De 'recording industry' beleeft al jaren een crisis, heet het. Bent u het daarmee eens? 'Nee. Je moet het in de tijd bekijken. Vóór de jaren tachtig waren platenfirma's gewoon grote bedrijven. Maar in 1975 zijn ze plots allerlei onafhankelijke platenfirma's, zoals Chrysalis, Motown en Virgin, gaan opkopen. Dat viel kort daarna samen met de opkomst van de cd als nieuwe drager. Uit die versnelling zijn de multinationals gegroeid, die agressief tewerk gingen en vooral bankiers werden, terwijl het vroeger gewoon om handel in muziek ging. Zo proberen wij ook te werken: we brengen Soulwax uit omdat we gek zijn, gek van hun muziek dan. Je kunt zeggen dat we terug naar vroeger gaan. Maar intussen is de muziektaart steeds groter geworden, en het evenwicht is zoek. Het deel van de recording industry is ziek. Een nieuw evenwicht is nodig. Maar alles zal veranderen.' Moeten artiesten nog rekenen op platenfirma's? 'Artiesten zullen altijd professionele steun nodig hebben om te werken: roadies, managers, pers, marketeers. Ze zullen met teams blijven werken die hun muziek zullen ontwikkelen. Dat systeem werd door de platenfirma's ingevuld, maar dat is dus gedaan.' Voor platenfirma's geldt nu het '360 graden-model', een soort totaalaanpak van het product, luidt het. 'Ik moet lachen om die term. Het toont de verwarring. Kijk, het komt er gewoon op neer dat de firma's geen grote marges meer hebben, en dat ze er alles aan doen om die marges weer te vergroten. Maar er is veel verwarring. Elke artiest wil meteen juridische bijstand, waardoor nu advocatenkantoren artiesten ontwikkelen. Soms is er meer samenwerking nodig. Als de platenfirma's de hele marketing van een artiest betalen, en anderen halen profijt uit dat werk, dan moeten die anderen meebetalen. Ik vind ook dat platenfirma's een return op de concerten moeten krijgen.' Niettemin zijn nu veel meer spelers actief in de muziekindustrie, en het lijkt zo moeilijk om samen te werken. 'Het is een conservatieve wereld. Artiesten hebben nu vijf, zes contracten met verschillende partijen, hun managers ook, en al die contracten werken elkaar tegen, want de betrokken partijen hebben vaak tegengestelde belangen. Iedereen moet schipperen en het is moeilijk om alle neuzen in dezelfde richting te krijgen. Het is toch bizar dat EMI Publishing tot voor kort onafhankelijk werkte van EMI Recording. Dat leidt tot schizofrenie.' Veel meer partijen profiteren ook van muziek. Vindt u hen parasieten? 'Alleen de providers, omdat die toegang verlenen tot illegale muziek maar daarvoor geen verantwoordelijkheid willen nemen. Voor de rest heb ik geen probleem met gebruikers van muziek. Die zijn er al honderd jaar. We hebben goed gewerkt met de radio, met televisie, met de vakpers die niets zou verkopen zonder onze muziek. Nu werken we met Myspace en Youtube, al is daar nog een en ander te regelen inzake betalingen.' Welke format zal het nu halen in de toekomst? 'Pff, het kan me niet schelen. Ik probeer muziek te ontwikkelen en artiesten succes te bezorgen. Of die muziek haar weg vindt via cd's, via streaming of meegaat met ijsjes, dat doet er niet toe. In 1985 vroegen ze me ook of de cd beter of slechter was dan vinyl. Dat doet er niet toe, dat zijn maar middelen. Waar het om gaat is dit: we moeten legale muziek met legale technologie verspreiden.' Met toch duidelijke verschillen. Wat gebruikt u zelf? 'Als ik klassieke muziek wil horen die analoog is opgenomen, dan kies ik voor vinyl. Elektronische muziek hoor ik liever op cd. En hitsingles voor party's doen het het best op mp3.' (vpb)