©2014ΕκδόσειςΩκεανόςΚΕΦΑΛΑΙΟ1 12Ο ΚΤ ΒΡΙΟΥ 2015...

ΒΡΕΣ ΜΕ.. .



Σειρά: Ελληνική ΠεζογραφίαΣυγγραφέας: Έκτορας Απέργης

Τίτλος: Βρες µε...Σελιδοποίηση: Αλίκη Τριανταφυλλίδου

Επιµέλεια: Ανθή ΜπίσσαΕκπόνηση Εξωφύλλου: Έλενα ΜατθαίουCopyright εξωφύλλου: Εκδόσεις Ωκεανός

Απαγορεύεται η αναδηµοσίευση, η αναπαραγωγή, ολική, µερική ή περιληπτική, ή ηαπόδοση κατά παράφραση ή διασκευή του περιεχοµένου του βιβλίου µε οποιονδήποτετρόπο, µηχανικό, ηλεκτρονικό, φωτοτυπικό, ηχογράφησης ή άλλο, χωρίς προηγούµενηγραπτή άδεια του εκδότη. Νόµος 2121/1993 και κανόνες του ∆ιεθνούς ∆ικαίου πουισχύουν στην Ελλάδα.

© 2014 Έκτορας Απέργης & ΕΚ∆ΟΣΕΙΣ ΩΚΕΑΝΟΣΣόλωνος 136, 106 77, Αθήνα

Τηλ.: 210 3829339 Φαξ: 2103829659e-mail:[email protected]

www.oceanos-ekdoseis.grISBN 978-618-5104-20-7

ΕΚΤΟΡΑΣ ΑΠΕΡΓΗΣ

ΒΡΕΣ ΜΕ.. .


Στη γιαγιά μου

και σε όσους έχω δίπλα μου...


ΚΕΦΑΛΑΙΟ 1

12 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2015

Οι σκέψεις πάλευαν μες στο μυαλό του. Ήθελε με κάποιον

τρόπο, όποιος κι αν ήταν αυτός, να τις ξεφορτωθεί. Ακόμη

κι αν έπρεπε να μη θυμάται τίποτε από το παρελθόν του. Άλλω-

στε, είχε πολύ καιρό να τον φωνάξει κάποιος Γιάννη... Κι έτσι

όμως, το μόνο που θα μπορούσε να καταφέρει θα ήταν να χάσει

τον μικρό του παράδεισο, την παραμικρή του ελπίδα να γυρίσει

πίσω.Άραγε, είχε μείνει τίποτε; Τότε μονάχα, ένιωσε τη βροχή να

τον μαστιγώνει. Όλες οι σκέψεις του σκόρπισαν μονομιάς. Το

βλέμμα του έπεσε στην πένα της κιθάρας που είχε περασμένη

με ένα κομποσκοίνι στον λαιμό του. Του την είχε δώσει κάποτε ο

αδελφός του. Ο νους του πήγε σ’αυτόν... τον Αλέξανδρο!

Συνέχισε να περπατάει σκυφτός, βυθισμένος στην προσωπική

του απόγνωση. Το απότομο φρενάρισμα ενός μίνι-βαν σχεδόν

δίπλα του και τα κορναρίσματα που ακολούθησαν, τον ξύπνησαν

από τον λήθαργο. Η γέφυρα της Ελισάβετ ήταν η πιο γνωστή στη

Βουδαπέστη. Η ομορφότερα φωταγωγημένη. Μετρούσε πολλά

ατυχήματα, αφού οι οδηγοί που τη διέσχιζαν έτρεχαν σαν τρελοί.

Το βλέμμα του περιπλανήθηκε... Ήταν μόνος. Σχεδόν, δηλαδή.

Στο πεζοδρόμιο, στο απέναντι ρεύμα, ένας άνδρας κοιτούσε στα-

5 94© 2014 Εκδόσεις Ωκεανός

ματημένος πάνω στη γέφυρα τον μαύρο ∆ούναβη. «Κι άλλος

απελπισμένος...», σκέφτηκε. Πριν προλάβει να πάρει τη ματιά

του, ο τύπος με σβέλτες κινήσεις πέρασε τα πόδια του από την

εξωτερική πλευρά της γέφυρας καβαλώντας τα κάγκελα. Ήταν

έτοιμος να βουτήξει. Αποφασισμένος να πεθάνει...



ΚΕΦΑΛΑΙΟ 2

-Ίσως καλύτερα να μιλήσω στη μάνα, είπε διστακτικάη Χρύσα.

— Αυτή, σίγουρα θα μπορέσει να τον καλμάρει…Το διαπεραστικό βλέμμα του Φώτη της έκοψε τη φόρα.— Δεν θα ζητήσω ποτέ μου βοήθεια απ’ τον πατέρα σου!Από την ένταση της στιγμής έσπασε το ποτήρι του κρα-

σιού που κρατούσε στο χέρι του.— Χριστιανέ μου, για όνομα του Θεού, τρελάθηκες;

Άφησέ με να στο περιποιηθώ. Πώς θα πας στη δουλειάαύριο με τέτοιο τραύμα;

— Δεν έχω ανάγκη. Τα καταφέρνω κι έτσι, απάντησεκοιτώντας τις σταγόνες αίματος που είχαν ήδη πέσει στοπαρκέ.

Ο Φώτης Βάρναλης και η Χρύσα Παππά ήταν δυο παι-διά που μεγάλωσαν μαζί στα Γιάννενα. Ο Φώτης κατα-γόταν από μια φτωχή οικογένεια βιοπαλαιστών. Η Χρύσα,με τη σειρά της, από τις πιο γνωστές φαμίλιες των Ιωαν-νίνων. «Αρχόντισσα» αποκαλούσαν τη μάνα της, την κυ-ρα-Βιργινία. Σε αντίθεση, λίγοι ήταν αυτοί που συμπα-


θούσαν τον πατέρα της. Όλοι στην πόλη είχαν να λένε πωςο κυρ Ανδρέας ήταν απόλυτος πάνω στη δουλειά του καιψυχρός ως άνθρωπος, αλλά συνάμα πανέξυπνος έμπορος.Ποτέ του δεν θα μπορούσε να χωνέψει τον γάμο της μο-νάκριβης κόρης του μ’ εκείνον τον οικοδόμο, τον Φώτη. Τοφταίξιμο βέβαια, το έριχνε στη γυναίκα του, κατηγορώνταςτην πως του έριχνε στάχτη στα μάτια όλον τον καιρό πουη κόρη του συναναστρεφόταν με τον μέλλοντα γαμπρότου. Οι προσπάθειές του να τους χωρίσει όμως, δεν καρ-ποφόρησαν. Ειδικά από τη στιγμή που η Χρύσα είχε φέρειστον κόσμο και το δεύτερο παιδί της με τον Φώτη, τονΓιάννη. Ο πρώτος ήταν ο Αλέξανδρος.

Τον τελευταίο καιρό ο Φώτης και η Χρύσα είχαν οικο-νομικές δυσκολίες. Ο Φώτης είχε πάνω από τρεις μήνες ναπληρωθεί στην οικοδομή όπου εργαζόταν, ενώ είχαν κυ-κλοφορήσει φήμες πως τα αφεντικά είχαν χρεοκοπήσει καιείχαν φύγει στο εξωτερικό, προκειμένου να μην πληρώ-σουν τα χρέη. Μην έχοντας άλλη λύση, η Χρύσα εκτός απόλογίστρια σε μια επιχείρηση, απασχολούνταν τα πρωινάκρατώντας τα μικρά παιδιά μιας εύπορης οικογένειας. ΟΦώτης δούλευε κάποια απογεύματα ως υπάλληλος σε έναμανάβικο της γειτονιάς.

Ο Αλέξανδρος ήταν έξι χρονών και πήγαινε στο δημο-τικό. Ο Γιάννης ήταν δύο χρόνια μικρότερος. Τα πρωινάπου έλειπαν όλοι, η Βιργινία πήγαινε τον Αλέξανδρο στοσχολείο και περνούσε το υπόλοιπο πρωινό της παίζονταςμε τον Γιάννη. Η αλήθεια είναι ότι το έβρισκε άκρως δια-σκεδαστικό. Ήταν μια από τις ελάχιστες απολαύσεις που



της είχαν απομείνει, χωρίς να βρίσκει σύμφωνο τον πει-σματάρη και ξεροκέφαλο άνδρα της.

Το τηλέφωνο χτυπούσε σαν τρελό.— Δεν είναι δυνατόν, ρε γαμώτο μου..., παραπονέθηκε

ο Φώτης.— Ποιός μαλάκας είναι; Ούτε έξι δεν πήγε ακόμη!Κατευθύνθηκε προς το σαλόνι και σήκωσε εκνευρισμέ-

νος το τηλέφωνο.— Ποιός είναι; ρώτησε κοφτά.Ο συνομιλητής στην άλλη άκρη του ακουστικού κόμπια-

σε.— Θα μιλήσεις ή να το κλείσω; φώναξε ο Φώτης.— Σιγά βρε Φώτη μου. Θα ξυπνήσεις τα παιδιά, παρα-

πονέθηκε η Χρύσα.— Είστε ο κύριος Βάρναλης;— Μάλιστα.— Ο Φώτης Βάρναλης;— Ο ίδιος. Ποιός είναι επιτέλους; ρώτησε διστακτικά,

πλέον ο Φώτης τη γυναικεία φωνή στην άλλη άκρη τηςγραμμής;

— Ονομάζομαι Ηρώ Αλεξίου. Είμαι γιατρός του νοσο-κομείου. Θα ήθελα να σας παρακαλέσω να έρθετε αμέ-σως.

— Τί συμβαίνει..., ρώτησε ο Φώτης με τρεμάμενη φω-νή;

— Ο αδελφός σας..., ο Γρηγόρης, δεν είναι καλά. Ελάτεγρήγορα, σας παρακαλώ!

Σιγή. Ο Φώτης είχε παγώσει. Το τηλέφωνο έπεσε από

ΒΡΕΣ ΜΕ.. .


τα χέρια του. Η Χρύσα έτρεξε κοντά του κοιτώντας τονμε δάκρυα στα μάτια. Σε λίγο θα φώναζε, χωρίς να τη νοιά-ζει αν θα ξυπνήσει τα παιδιά της. Είχε αντιληφθεί ότι κάτικακό είχε συμβεί. Κι όμως, ο Φώτης είχε μαρμαρώσει. Δενάκουγε, δεν ένιωθε, δεν μιλούσε. Κοιτούσε μονάχα επίμο-να το τηλέφωνο που του είχε πέσει στο πάτωμα, πριν απόμερικά δευτερόλεπτα…

i— Πού είσαι Φώτη; Περιμένω είκοσι λεπτά μες στη βροχή!

Εκείνος μούγκρισε συγκαταβατικά στο τηλέφωνο. ΗΧρύσα είχε φανταστεί πως θα τον έβρισκε στο καφενείο τηςγειτονιάς. Δυο μήνες τώρα, βίωνε την ίδια κατάσταση. ΟΦώτης μετά την οικοδομή, ξημεροβραδιαζόταν πίνοντας μεκάνα δυο γνωστούς τεμπελχανάδες. Από το μανάβικο τονείχαν διώξει, αφού πήγαινε μεθυσμένος και δημιουργούσεπροβλήματα. Είχαν περάσει κιόλας τρεις μήνες από τονξαφνικό θάνατο του πολυαγαπημένου του Γρηγόρη. Ήτανο μόνος που του είχε απομείνει από την οικογένειά του. Ομικρός του αδελφός. Οι Αρχές κάνανε λόγο για ληστεία. Τονσκότωσαν για πενταροδεκάρες, για το τίποτε… Στην αρχήη Χρύσα έκανε υπομονή. Αλλά πλέον είχε φτάσει ο κόμποςστο χτένι. Δεν πήγαινε άλλο! Μάλιστα, πριν από μια εβδο-μάδα περίπου προσπάθησε να του μιλήσει και η κυρα-Βιρ-γινία. Θολωμένος από το πιοτό, ο Φώτης την έδιωξε κακήνκακώς από το σπίτι, στερώντας της, παράλληλα, τη μονα-δική ευχάριστη ασχολία της, τα δυο της εγγόνια.



Ύστερα από μισή ώρα, έφτασε στο γραφείο της Χρύ-σας.

— Δεν χρειαζόταν να με πάρεις τηλέφωνο, δεν σε ξέ-χασα. Είχα δουλειά!

— Τί δουλειά; Στο καφενείο με τους τεμπέληδες; Γι’αυτό βρομάει η ανάσα σου κρασί;

— Πάψε πια, σαν τη μάνα σου κάνεις! Φώναξε ο Φώτηςπατώντας το γκάζι του αυτοκινήτου θυμωμένος.

Η Χρύσα δεν μίλησε για κάμποση ώρα. Πήρε μια βαθιάανάσα.

— Διαλυόμαστε! Δεν αντέχω άλλο αυτήν την κατάστα-ση. Γυρνάς κάθε ’μέρα πιωμένος και τα παιδιά σου σεέχουν χάσει…

— Μη μου κάνεις κήρυγμα τώρα, αποκρίθηκε αδιάφο-ρα.

— Θα πάρω τα παιδιά και θα φύγω για λίγο! Δεν βρί-σκω άλλη λύση! Μήπως και συνειδητοποιήσεις την κατά-σταση που μας έχεις φέρει. Δεν μπορώ να…

— Τί θα κάνεις; Μην τολμήσεις να κάνεις κάτι τέτοιο,μ’ άκουσες;

Ο Φώτης πάτησε ακόμη περισσότερο το γκάζι εκτόςεαυτού πια.

— Αυτή η ρουφιάνα, η μάνα σου, σου πιπίλισε το μυαλόμε τέτοιες αηδίες!

Η Χρύσα δεν άντεξε. Έκλαιγε με το κεφάλι σφηνωμένοστα πόδια της.

— Δεν θα μ’ άφηνες ποτέ μόνη μου..., ψιθύρισε μεςστους λυγμούς της.

ΒΡΕΣ ΜΕ.. .


Στην εικόνα αυτή, ο Φώτης κοκάλωσε. Δεν την είχε δειποτέ έτσι. Ούτε τότε με τους ηρωικούς καβγάδες με τον πα-τέρα της, όταν υπερασπιζόταν τη σχέση τους. Την έχανε!

— Συγχώρα με, ζωή μου! Θ’ αλλάξουν όλα, κι εγώ μαζί!Θα γίνουν όπως πριν. Σου δίνω τον λόγο μου, αποκρίθηκεγλυκά αυτή τη φορά, γεγονός που την ξάφνιασε σε μέγιστοβαθμό.

Είχε καιρό να τον ακούσει να της μιλάει έτσι.— Όλα θα γίνουν όπως πριν..., επανέλαβε απλώνοντας

το χέρι του να την αγκαλιάσει.Εκείνη τραβήχτηκε προς το μέρος του και κούρνιασε

στον ώμο του, όταν ξαφνικά τα δυνατά φώτα ενός φορτη-γού την τύφλωσαν...

— Χριστέ μου, Φώτη, πρόσεχε!Ο Φώτης έστριψε απότομα το τιμόνι στην προσπάθειά

του να αποφύγει τη σύγκρουση με το φορτηγό. Η αντίδρα-σή του ήταν άμεση, αν και πιωμένος. Το αυτοκίνητο τηςοικογένειας Βάρναλη γλίστρησε πάνω στο βρεγμένο οδό-στρωμα, χτύπησε με δύναμη στις προστατευτικές μπάρεςσπάζοντάς τες, για να καρφωθεί, τελικά, πάνω σε ένα δέν-δρο. Σε κλάσματα δευτερολέπτου είχε πάρει φωτιά...

iΟ θάνατος του ζευγαριού έπεσε σαν κεραυνός εν αιθρίαστα κεφάλια γνωστών και φίλων στην κοινωνία των Ιωαν-νίνων. Ψυχολογικά ράκος θα χαρακτήριζε κάποιος την κυ-



ρα-Βιργινία, που ένα βροχερό απόγευμα του Νοέμβρηαποχαιρετούσε ό,τι πιο όμορφο είχε. Τη μονάκριβή της κό-ρη. Από τότε είχε να της μιλήσει, από το επεισόδιο με τονΦώτη.

— Μην μπλέκεσαι, μάνα, στα πόδια μας! Δεν είναι ηπρώτη φορά που περνάμε δύσκολα..., της είχε ζητήσει ηΧρύσα δικαιολογώντας τη συμπεριφορά του Φώτη σανέμαθε για το επεισόδιο μεταξύ τους.

Είχε μια εβδομάδα να τη δει κι αυτήν και τα δυο τηςτα αγόρια. Και τώρα, χαμένη στον δικό της κόσμο, δενέκλαιγε. Δεν θρηνούσε ουρλιάζοντας, όπως είχε δει άλλεςμάνες να κάνουν βρισκόμενες στη θέση της. Μονάχα είχεκαρφώσει το βλέμμα της σε μια φωτογραφία που ήταν μετα παιδιά και τον άνδρα της κάποια Χριστούγεννα στοσπίτι τους δίπλα στο δένδρο. Ο κυρ Ανδρέας, από τη μεριάτου, δεν έπαψε στιγμή να καταριέται τον εαυτό του πουδεν απέτρεψε την κόρη του από το να παντρευτεί αυτόντον «αλήτη», όπως τον αποκαλούσε. Χρησιμοποιούσε ωςεπιχείρημα, μάλιστα, το πόρισμα της Τροχαίας, που είχεδείξει ότι ο Φώτης οδηγούσε υπό την επήρεια μέθης.Έκλαιγε απαρηγόρητος, γεγονός που έκανε τους πάντεςνα ανατριχιάσουν με την αντίθετη εικόνα που είχαν σχη-ματίσει χρόνια τώρα για τον μεγαλέμπορο των Ιωαννίνων.

Ήταν γνωστό στους περισσότερους ότι η Βιργινία δενήταν σε θέση να αναλάβει την κηδεμονία των δύο αγοριών.Εκτός κάποιων προβλημάτων υγείας, λόγω του προχωρη-μένου της ηλικίας της, μπαινόβγαινε τους τελευταίους μή-νες σε μια ιδιωτική ψυχιατρική κλινική. Κάτι που δεν είχε

ΒΡΕΣ ΜΕ.. .


ποτέ αποκαλύψει στην κόρη της, αν και βέβαια αυτή τογνώριζε, καθώς κάτι τέτοιο δύσκολα κρατιέται μυστικό σεμια κλειστή κοινωνία σαν αυτή των Ιωαννίνων. Από τηνάλλη πλευρά, ο κυρ Ανδρέας βολευόταν με αυτό το γεγο-νός. Άλλωστε, έβλεπε τον Γιάννη και τον Αλέξανδρο πε-ρισσότερο σαν τη «φυσική προέκταση» του μισητού γα-μπρού του παρά ως τα δυο μικρά του εγγόνια που κάθεάλλο χρειάζονταν όσο τίποτε άλλο αυτή τη στιγμή την πο-λύτιμη βοήθειά του.

Το μεγάλο ερώτημα, λοιπόν, ήταν η κηδεμονία τους. Τηναπάντηση ήρθε να τη δώσει, την επόμενη ’μέρα της κηδείας,ο πρώτος εξάδελφος του Φώτη, ο Φίλιππος. Ο ΦίλιπποςΠαναγιώτου ήταν διοικητικό στέλεχος μιας γνωστής δια-φημιστικής εταιρείας στο Μόναχο. Καταγόταν από το σόιτης Χρύσας και είχαν φύγει με την οικογένειά του σε μι-κρή ηλικία μετανάστες στη Γερμανία. Σε αντίθεση με τουςγονείς του, ο Φίλιππος δεν επισκεπτόταν συχνά την Ελλά-δα. Ειδικά από τότε που έφυγε από εκείνο το ελληνικόεστιατόριο και πήγε να δουλέψει σε μια από τις γνωστό-τερες διαφημιστικές εταιρείες της Γερμανίας. Εκεί ήτανπου γνώρισε και τη γυναίκα του, την Τζούλι. Ήταν κόρηιδιοκτήτη ενός τηλεοπτικού καναλιού και εργαζόταν σεαυτό ως διευθύντρια δημοσίων σχέσεων. Όπως ήταν φυ-σικό, το ζευγάρι είχε γνωριστεί σε μια από τις χειμαρρώ-δεις παρουσιάσεις του Φίλιππου που προωθούσε ένα δια-φημιστικό σποτ κι είχε κάνει μεγάλη εντύπωση, και όχιμόνο, στην κόρη του καναλάρχη. Το ζευγάρι προτιμούσετις λιγοστές διακοπές του να τις περνάει σε εξωτικά νησιά



ή σε μακρινά ταξίδια στην Ασία. Παρ’ όλα αυτά, ο Φίλιπ-πος και η Τζούλι είχαν έρθει μερικές φορές στην Ελλάδα.Η τελευταία, μάλιστα, ήταν το προηγούμενο Πάσχα. Είχανφροντίσει να κάνουν ένα δώρο στον Φώτη και στη Χρύσαφιλοξενώντας τους στην οικία τους στη Σαντορίνη για τιςημέρες των γιορτών, γεγονός που είχε ευχαριστήσει απί-στευτα το ζεύγος Βάρναλη, δεδομένου ότι είχε πολύ καιρόνα περάσει μαζί ξέγνοιαστα κάποιες ημέρες.

— Θα ήθελα να σας μιλήσω..., είπε ο Φίλιππος ακου-μπώντας απαλά με το χέρι του τον ώμο του κυρ Ανδρέα,υποδεικνύοντάς του με ένα ελαφρό νεύμα την κουζίνα.

Προφανώς, για να μην τους ακούσει κανείς.— Έλα Φίλιππε, πες μου, τί συμβαίνει; αποκρίθηκε

εκείνος, ελαφρώς ανήσυχος.Βρίσκονταν μαζί με κάποιους φίλους στο σπίτι τους.

Προσπαθούσαν όλοι τους να συνειδητοποιήσουν το κακόπου τους είχε βρει, βυθίζοντας ένα «γιατί» μέσα στο αλ-κοόλ. Η Βιργινία ήταν κλεισμένη στην κρεβατοκάμαρά τηςκαι κοιτούσε από το παράθυρο τον κήπο. Ανέκφραστη καιμαρμαρωμένη. Ήταν μια ’μέρα μετά την κηδεία.

— Κοίτα θείε..., ο Φίλιππος δίστασε προς στιγμήν.Δεν ήταν άλλωστε εύκολο αυτό που ήθελε να του πει.— Έχω μιλήσει, ήδη, με την Τζούλι. Και αποφασίσαμε

να... Βουβάθηκε.Ο κυρ Ανδρέας κατάλαβε ότι ήταν κάτι σημαντικό αυτό

που ήθελε να του πει.— Πες το μου, Φίλιππε! Τον προέτρεψε με επιτακτικό

ύφος.

ΒΡΕΣ ΜΕ.. .


— Θέλω να πάρω τα παιδιά μαζί μου.Εκείνος δεν μίλησε. Κοιτούσε στα μάτια τον Φίλιππο.

Αυτή η αναπάντεχη πρότασή του τού έκοψε τη μιλιά.— Θείε, τα παιδιά τα αγαπάω! Το ξέρεις πολύ καλά.

Τα αγαπάω όσο τίποτε, και η Τζούλι το ίδιο! Θέλω να τουςδώσω τα πάντα, ό,τι στερήθηκα εγώ. Δεν θα τους λείψειτίποτε, σου τ’ ορκίζομαι!

Ο Φίλιππος είχε δακρύσει. Εννοούσε κάθε λέξη που ξε-στόμιζε.

— Αν βέβαια, θέλετε να τα κρατήσετε μαζί σας... Αλί-μονο, το καταλαβαίνω! Συνέχισε στον ίδιο τόνο. Θα είναισίγουρα βάλσαμο για την πληγωμένη ψυχή της θείας. Άλ-λωστε, υπάρχει και κάτι άλλο... Την ίδια στιγμή ο Φίλιπ-πος μετάνιωσε γι’ αυτό που πήγε να πει.

— Έλα, μίλησέ μου, του ζήτησε ο Ανδρέας ήρεμα. Πεςτα μου όλα. Δεν χωράνε μυστικά!

— Να, η Τζούλι... Δεν μπορούμε να κάνουμε παιδιά,θείε! Πήγαμε στους πιο καλούς γιατρούς στη Γερμανία.Μέχρι και στην Αμερική ταξιδέψαμε πριν από δυο χρό-νια, αλλά μάταια! Μολύνθηκε από ένα μικρόβιο και δενμπορεί να κάνει παιδί. Το κρατάει για κάποιους μήνεςκαι μετά...

Ο Φίλιππος έκλαιγε με αναφιλητά στην αγκαλιά τουκυρ Ανδρέα. Προσπάθησε να φανεί δυνατός, αλλά δεν τακατάφερε. Έπειτα από λίγα λεπτά, ανέκτησε και πάλι τηνψυχραιμία του.

— Θα τα έχω σαν δικά μου. Θα είναι δικά μου...! Καιθα έρχομαι πιο συχνά στην Ελλάδα. Στην ανάγκη, αν δεν



μπορούμε λόγω δουλειάς, θα σου βγάζω εισιτήριο να έρ-χεσαι με τη θεία...

Ξαφνικά, η πόρτα της κουζίνας άνοιξε. Η Βιργινία στε-κόταν και κοιτούσε τους δυο άνδρες βουβή. Ήταν σίγουροιπως είχε ακούσει την κουβέντα τους.

— Να τα πάρετε, είπε κοφτά. Ήξερε ότι μιλούσε καιεκ μέρους του άνδρα της.

— Εμείς, πια, δεν μπορούμε να τους δώσουμε τίποτε.Σε λίγο καιρό θα γεράσουμε και δεν θα μπορούμε να ταπροσέχουμε. Εσείς τα χρειάζεστε και μπορείτε να τα φρο-ντίσετε καλύτερα από τον καθέναν.

Ο Φίλιππος έτρεξε και την αγκάλιασε. Τα βλέμματαόσων είχαν πάει να συλλυπηθούν την οικογένεια, έπεσανπάνω στην ανοιχτή πόρτα της κουζίνας. Οι τρεις τουςαγκαλιασμένοι έκλαιγαν ο ένας πάνω στον άλλον.

Το απόγευμα της ίδιας ημέρας, ο Φίλιππος και η Τζούλιενημέρωσαν τους εργοδότες τους πως χρειάζονταν άδειαγια περίπου έναν μήνα. Η υπόθεση της υιοθεσίας μόνοαπλή δεν ήταν. Απαιτούσε τα κατάλληλα έγγραφα, συνε-ντεύξεις με τους γονείς από ανθρώπους της Πρόνοιας καισίγουρα διαβατήρια και διάφορες άλλες γραφειοκρατικέςδιαδικασίες που απαιτούσαν χρόνο και, βέβαια, την πα-ρουσία των ανάδοχων γονιών τόσο στην Ελλάδα όσο καιστη Γερμανία. Στον απόηχο όλης αυτής της κατάστασης,ο Αλέξανδρος και ο Γιάννης δεν δημιούργησαν κανέναπρόβλημα. Παρ’ όλο που ήταν δυο εντελώς διαφορετικοίχαρακτήρες, αντιμετώπισαν με περίσσιο σθένος τον αιφ-νίδιο θάνατο των γονιών τους. Κι ας λέγανε οι περισσότε-

ΒΡΕΣ ΜΕ.. .


ροι πως ήταν μικρά και δεν καταλάβαιναν, τα δύο αδέλφιαείχαν πλήρη επίγνωση του τί είχε συμβεί. Για αρκετό καιρόμετά, ο μικρός Γιάννης έκλαιγε βουβά τα βράδια στο κρε-βάτι του χωρίς να τον βλέπουν οι άλλοι, ενώ ο μεγαλύτε-ρος, ο Αλέξανδρος, ωρίμασε απότομα και ήταν σίγουραπολύ πιο διαφορετικός από τα υπόλοιπα παιδιά της ηλι-κίας του, σε σημείο που είχε ανησυχήσει τον Φίλιππο καιτην Τζούλι, όπως και τους δασκάλους του στο σχολείο. ΟΦίλιππος είχε προτείνει αρκετές φορές στο τηλέφωνο στονκυρ Ανδρέα να πάρει τη γυναίκα του και να έρθουν γιακάποιο διάστημα και να μείνουνε στο καινούργιο τους σπί-τι στο Μόναχο. Έτσι, λοιπόν, στις 23 Δεκεμβρίου του ’81,η νέα, πλέον, οικογένεια εγκαταστάθηκε και έκανε ταπρώτα της Χριστούγεννα στο χιονισμένο Μόναχο...

i— Δεν θα γίνεις ποτέ ο πατέρας μου. Ό,τι και να κάνεις!

Ήταν η πρώτη ’μέρα των παιδιών στο ελληνογερμανικόσχολείο. Ο Αλέξανδρος με τη σάκα στον ώμο, βγαίνονταςαπό το αυτοκίνητο, άφησε σύξυλο τον Φίλιππο που συνό-δευε τα δυο αγόρια στο σχολείο τους.

— Δεν θα μπορούσα να προσδοκώ ποτέ μου κάτι τέ-τοιο, απάντησε εκείνος βρίσκοντας δύσκολα την αυτοκυ-ριαρχία του από την αναπάντεχη επίθεση του μικρού. Εί-σαι Βάρναλης, ενώ εγώ Παναγιώτου, έτσι δεν είναι;

— Σωστά, αποκρίθηκε κοφτά εκείνος κλείνοντας τηνπόρτα.



Όχι. Δεν ήταν σαν τα άλλα παιδιά της ηλικίας του. Σί-γουρα όχι... Ο Αλέξανδρος ήταν σοβαρός και ψυχρός, γε-γονός που είχε προκαλέσει μεγάλη εντύπωση στους δα-σκάλους του. Δεν έπαιζε με τους συμμαθητές του σταδιαλείμματα και δεν έβγαινε συχνά από την τάξη. Παιδίπου ξεχώριζε για την ευστροφία του, αλλά πάντα εσω-στρεφής και κλειστός με τους άλλους ιδιαίτερα μετά τονθάνατο των γονιών του. Ένας δάσκαλός του, μάλιστα,πρότεινε στον Φίλιππο να επισκεφτούν κάποιον ψυχολό-γο. Όπως ήταν φυσικό, ο Φίλιππος αντέδρασε υποστηρί-ζοντας πως η διαφορετικότητα δεν σήμαινε και ανωμαλίααποκλείοντας αυτομάτως ένα τέτοιο εγχείρημα. Μάθαινεπολύ γρήγορα τη γερμανική γλώσσα, όπως ταυτόχρονακαι την αγγλική. Ήταν ολοφάνερο πως ο Αλέξανδρος είχεθέσει από πολύ μικρή ηλικία στόχους, και το σίγουροήταν πως θα τους πετύχαινε. Ο Γιάννης, θα έλεγε κάποι-ος, πως ήταν πιο φυσιολογικός. Όπως και τα υπόλοιπαπαιδιά της ηλικίας του, δεν χόρταινε το παιχνίδι και ανμπορούσε να μην πήγαινε στο σχολείο θα το έκανε με με-γάλη του ευχαρίστηση! Ένα ευαίσθητο παιδί, πρόσχαρομε τους γύρω του, που του άρεσε υπερβολικά η μουσική.Έπαιζε κιθάρα και πήγαινε στο Εθνικό Ωδείο του Μονά-χου. Το κοινό που είχαν τα δυο αδέλφια ήταν, αναντίρ-ρητα, η αγάπη που είχαν το ένα για το άλλο. Δεν δίσταζαννα αλληλοϋποστηρίζονται σε οποιαδήποτε διαμάχη πουείχαν με τα άλλα παιδιά του σχολείου και της γειτονιάς,αλλά και σε κάθε διαξιφισμό που είχαν, ομολογουμένωςελάχιστες φορές, με τον Φίλιππο και την Τζούλι. Ειδικά

ΒΡΕΣ ΜΕ.. .


γι’ αυτή τη μεταξύ τους στάση, ο Φίλιππος ήταν ιδιαίτεραυπερήφανος.

— Αλέξανδρε! του φώναξε ο Φίλιππος κατεβάζονταςτο παράθυρο του αυτοκινήτου. Για εμένα, δεν μετράνε ταονόματα..., συνέχισε βουρκωμένος. Μου φτάνει που είμα-στε μια οικογένεια!

Ο Αλέξανδρος σταμάτησε και τον κοίταξε κατ’ ευθείανστα μάτια. Τότε ήταν που ο μικρός Γιάννης έτρεξε καιαγκάλιασε τον Φίλιππο. Ο Αλέξανδρος πλησίασε το μαύροτζιπ.

— Συγχώρα με, απολογήθηκε. Απλώς, θα μου πάρεικαιρό να το συνηθίσω.

— Πάρε όσο χρόνο θες, νεαρέ μου, απάντησε τρυφεράο Φίλιππος. Να ξέρεις, μονάχα, πως αν και δεν είστε, σαςνιώθουμε σαν δικά μας παιδιά!

Ο Αλέξανδρος έγνεψε θετικά, πήρε τον Γιάννη από τοχέρι και περάσανε την πόρτα του σχολείου. Ήταν η πρώτηκαι τελευταία φορά που έγινε μια τέτοια κουβέντα μεταξύτους. Ήταν δεδομένο πως τα δυο αδέλφια θα δυσκολεύο-νταν να συνηθίσουν τόσο τη νέα τους οικογένεια όσο καιτη γλώσσα και γενικότερα τον τρόπο ζωής στη Γερμανία.Μπορεί η εκμάθηση των γερμανικών να φάνταζε βουνό,αλλά έπρεπε να γίνει και μάλιστα με γοργούς ρυθμούς.Όσο για τις παρέες, αυτές άργησαν να γίνουν. Γι’ αυτό καιτον πρώτο καιρό, ο Αλέξανδρος είχε γίνει πραγματικά ησκιά του Γιάννη, καθώς ένιωθε υπεύθυνος για τον μικρότου αδελφό.



Δεκέμβρης του ’92

Τρία χρόνια είχαν περάσει από τον θάνατο των γονιώντους. Τρία χρόνια μόνιμοι κάτοικοι Μονάχου. Η επιμονήκαι η υπομονή που επέδειξαν τα αγόρια στα νέα δεδομένατης ζωής τους είχε καρποφορήσει. Ο Αλέξανδρος έπαιρνετον έναν έπαινο μετά τον άλλον, αφού ήταν ο μαθητής μετους υψηλότερους βαθμούς σε όλο το σχολείο. Ο Γιάννης,πάλι, είχε αφήσει άφωνους τους δασκάλους του στο Εθνι-κό Ωδείο. Μάλιστα, πολλοί απ’ αυτούς, υπολόγιζαν καιπροσδοκούσαν ότι ο μικρός Έλληνας μετανάστης θαέπαιρνε το δίπλωμα της κιθάρας πριν καν τελειώσει τολύκειο. Πάντα έπαιζε με την πένα που του είχε κάνει δώροο αδελφός του στα περασμένα του γενέθλια. Ο Φίλιπποςκαι η Τζούλι ήταν φυσικά πολύ υπερήφανοι για τα δυοτους αγόρια που, πλέον, είχαν τους φίλους τους και σεκαμμία περίπτωση δεν ένιωθαν ξένοι όπως στη αρχή.

— Μάλιστα, κύριε Λόρμπεκ. Μην ανησυχείτε καθόλου.Θα διευθετήσω, ο ίδιος προσωπικά το θέμα σας εντός ολί-γων ημερών. Καλή χρονιά σας εύχομαι, τους χαιρετισμούςμου στην αγαπητή σύζυγό σας.

Ο Φίλιππος έκλεισε το τηλέφωνο με έναν έντονο προ-βληματισμό να διαγράφεται στο πρόσωπό του. Δεν έπρεπενα χάσει και αυτόν τον πελάτη. Τα περιθώρια είχαν στε-νέψει επικίνδυνα και έτσι όπως είχε μπλέξει, ήταν σίγουροότι θα υπήρχαν άσχημες συνέπειες.

— Έλα… Άσε τη δουλειά τώρα..., τον παρακάλεσε με

ΒΡΕΣ ΜΕ.. .


νάζι η Τζούλι. Τα παιδιά τελείωσαν με τα μαθήματά τουςκαι είπαμε να στολίσουμε όλοι μαζί το δένδρο.

Τον πλησίασε και πέρασε τα δάχτυλά της ανάμεσα σταμαλλιά του.

— Παράτα με, δεν καταλαβαίνεις;Ο Φίλιππος τινάχτηκε λες και τον είχε διαπεράσει ρεύ-

μα υψηλής τάσης, ενώ παράλληλα την κεραυνοβόλησε μεένα άγριο βλέμμα.

— Φάτε, στολίστε, κάντε ό,τι θέλετε! Πρέπει να φύγω!Δικαιολόγησέ με στα παιδιά..., είπε και έκλεισε με δύναμητην πόρτα αφήνοντάς την άναυδη.

Ήταν η πρώτη φορά που τον έβλεπε έτσι. Εκτός απόθυμό, τον λόγο για τον οποίον η ίδια δεν μπορούσε να εξη-γήσει, το βλέμμα του ήταν γεμάτο απόγνωση.

Τον τελευταίο χρόνο, ο Φίλιππος Παναγιώτου είχε κά-νει ένα παραπάνω βήμα στην καριέρα του. Είχε ιδρύσειτη δική του διαφημιστική εταιρεία ανοίγοντας, ουσιαστι-κά, πόλεμο με τα παλιά του αφεντικά. Κι αυτό, γιατί ηνεοσύστατη εταιρεία που διηύθυνε απαρτιζόταν σε με-γάλο ποσοστό από παλιούς δυσαρεστημένους συναδέλ-φους του. Κάτι τέτοιο, όπως ήταν φυσικό, είχε ενοχλήσεισε μεγάλο βαθμό τους πρώην εργοδότες του. Αισθάνο-νταν προδομένοι από αυτήν του την κίνηση και ήταν απο-φασισμένοι να τον καταστρέψουν με όποιον τρόπο μπο-ρούσαν χρησιμοποιώντας θεμιτά και αθέμιτα μέσα. Αφούέκανε μια βόλτα στο πάρκο της γειτονιάς, κρύωσε καιπήρε το λεωφορείο. Δεν ήξερε πού πήγαινε. Δεν τον ένοι-αζε. Έπρεπε μόνο να σκεφτεί, να βρει μια λύση. Η εται-



ρεία δεν πήγαινε καλά και τον τελευταίο καιρό τα πράγ-ματα είχαν χειροτερέψει ακόμη περισσότερο. Πριν απόέναν χρόνο, ήταν σίγουρος πως μπορούσε να τα καταφέ-ρει, γι’ αυτό και είχε επενδύσει όλες του τις οικονομίεςσε αυτήν την επιχειρηματική του κίνηση. Κατέβηκε στηντελευταία στάση σε κάποια συνοικία δυτικά του Μονά-χου. Το κρύο ήταν τσουχτερό. Περπάτησε μερικά μέτρακαι χωρίς δεύτερη σκέψη μπήκε σε μια παμπ. Παρήγγειλεμια μπίρα και άναψε το τσιγάρο του. Δεν τον ένοιαζε τό-σο η πιθανότητα της προσωπικής επαγγελματικής τουαποτυχίας, όσο ότι θα ξέπεφτε στα μάτια των υπαλλήλωντου, αλλά κυρίως της γυναίκας και των παιδιών του.Έτρεμε στην ιδέα ότι θα τους άφηνε ξεκρέμαστους οικο-νομικά και δεν θα μπορούσε να τους προσφέρει αυτά πουείχε υποσχεθεί κάποτε στον Ανδρέα. Σηκώθηκε νωχελικάκαι απρόθυμα από το μπαρ και κατευθύνθηκε προς τηνέξοδο, όταν κάποιος έπεσε πάνω του λερώνοντάς τον μεμπίρα στο πανταλόνι.

— Entschuldigen Sie bitte..., δικαιολογήθηκε ο μελαχρι-νός άνδρας που έπεσε πάνω του.

— Πόσο μαλάκας, Θεέ μου! απάντησε αγανακτισμένοςο Φίλιππος τινάζοντας το πανταλόνι του.

— Νόμιζα ότι ζήτησα συγγνώμη..., πατριώτη, αποκρί-θηκε εκείνος χαμογελαστός.

— Ωχ, συμπάθα με φίλε μου! Τί μπορείς να πάθεις στακαλά καθούμενα, ε; απάντησε ο Φίλιππος εμφανώς ντρο-πιασμένος.

— Από πού είσαι;

ΒΡΕΣ ΜΕ.. .


— Φίλιππος. Φίλιππος Παναγιώτου. Είμαι από τα Γιάν-νενα, είπε και έτεινε το χέρι του.

— Μιχάλης Λαζαρίδης. Κατάγομαι από την Καβάλα.Επίτρεψέ μου να σε κεράσω μια μπίρα, Φίλιππε, μιας καιγνωριστήκαμε.

— Βασικά, έφευγα. Μένω ανατολικά, θα μου πάρειώρα να γυρίσω. Με περιμένει και η οικογένεια...

— Μισή ώρα. Όχι παραπάνω. Και η δική μου γυναίκασκούζει, σε καταλαβαίνω. Άλλωστε, δεν συναντά κανείςκάθε ’μέρα Έλληνες! Συμπλήρωσε γελώντας δυνατά.

— Όπως αγαπάς φίλε μου, είπε ο Φίλιππος χτυπώνταςτον φιλικά στην πλάτη.

Οι δύο άνδρες κάθισαν με τις ώρες και συζήτησαν γιατο πώς βρέθηκαν τόσα χιλιόμετρα μακριά από την πατρίδα.Μίλησαν για τις οικογένειές τους και γι’ αυτούς που άφη-σαν πίσω. Πρώτη του φορά, ο Φίλιππος ένιωθε κάποιον νατον καταλαβαίνει. Ο Μιχάλης ήταν τρία χρόνια μεγαλύτερόςτου. Πριν φύγουν, ρώτησε τον λόγο που είχε επισκεφτείεκείνη την παμπ. Ο Φίλιππος του διηγήθηκε, εν συντομία,τη δυσχερέστατη οικονομική θέση που τον είχαν φέρει ταχρέη που ’μέρα με τη ’μέρα μεγάλωναν. Βούρκωσε σε μιαπροσπάθεια να απαλύνει τον πόνο του και να απαλλαχθείαπ’ όλη την πίεση που κουβαλούσε μέσα του τόσες ημέρες.

— Κοίταξε..., θα μπορούσα να σου προτείνω μια λύση,αλλά δεν ξέρω κατά πόσο είσαι διατεθειμένος να μ’ ακού-σεις, είπε διστακτικά ο Μιχάλης.

— Ξέχασέ το! Θα τη βρω την άκρη μόνος μου, απάντησεο Φίλιππος.



— Επειδή κι εγώ είχα βρεθεί σε μια παρόμοια κατά-σταση και χρειάστηκα χρήματα, είχα πάρει από έναν τύποεδώ στη γειτονιά. Έχει βοηθήσει κι άλλους, με τον χαμη-λότερο τόκο, βέβαια. Τον γνωρίζω και μπορώ, μάλιστα, ανθες να σου τον συστήσω.

— Τοκογλύφοι..., με τίποτε! Μακριά από εμάς, είπε οΦίλιππος φτύνοντας ταυτόχρονα τον κόρφο του.

— Όπως θες. Απλώς, είπα να στο αναφέρω. Δεν ξέρεις,όμως, κατά πόσο η τράπεζα θα σου εγκρίνει ένα δάνειομε την υπάρχουσα οικονομική σου κατάσταση. Και μεποιούς όρους.

Ο Φίλιππος το ξανασκέφτηκε...— Όχι, όχι. Δεν είμαι για τέτοια τώρα. Δεν χρειάζομαι

κι άλλους μπελάδες στο κεφάλι μου!Πριν χωριστούν, αντάλλαξαν τηλέφωνα και υποσχέθη-

καν ότι με την πρώτη ευκαιρία θα βρίσκονταν και με τιςοικογένειές τους, για να γνωριστούν καλύτερα. Έτσι, οΦίλιππος γύρισε αργά στο σπίτι με τις σκέψεις να κο-ντεύουν να τον τρελάνουν. Μόνο που τώρα είχε προστεθείκαι η «λύση» του τοκογλύφου. Όταν μπήκε στο σπίτι,αντίκρισε την Τζούλι στον καναπέ. Την είχε πάρει ούπνος περιμένοντάς τον να γυρίσει. Τον είχε πάρει, βέ-βαια, κάμποσες φορές τηλέφωνο προκειμένου να βεβαι-ωθεί ότι είναι καλά, αλλά εκείνος ούτε καν που το είχεπροσέξει. Την πήρε αγκαλιά και την πήγε στο κρεβάτιτους, αφού πρώτα πέρασε μια βόλτα από το παιδικό δω-μάτιο για να δει τον Αλέξανδρο με τον Γιάννη. Είχαν στο-λίσει το χριστουγεννιάτικο δένδρο και είχαν αφήσει από

ΒΡΕΣ ΜΕ.. .


κάτω του και κάποια δώρα. Ένα απ’ αυτά είχε τ’ όνομάτου.

— Δεν θα σας απογοητεύσω..., ψιθύρισε καθώς τουςχάζευε να κοιμούνται.

Έκλεισε την πόρτα του δωματίου τους και πήγε να κοι-μηθεί κι αυτός με τη σειρά του δίπλα στη γυναίκα του.

i

Σ υ ν ε χ ί ζ ε τ α ι . . .



©2014ΕκδόσειςΩκεανόςΚΕΦΑΛΑΙΟ1 12Ο ΚΤ ΒΡΙΟΥ 2015...

Documents