©2014ΕκδόσειςΩκεανός - in.gr...2015/01/13 · του σπιτιού και...

Η ΣΚΟΤΕΙΝΗ ΠΛΕΥΡΑ ΤΟΥ ΦΕΓΓΑΡΙΟΥ



Σειρά: Ελληνική ΠεζογραφίαΣυγγραφέας: Θεοδόσης Μοσχόπουλος

Τίτλος: Η σκοτεινή πλευρά του φεγγαριούΕπιµέλεια: Αντωνία Παπαδογιωργάκη

Σελιδοποίηση: Αλίκη ΤριανταφυλλίδουΕκπόνηση Εξωφύλλου: Έλενα ΜατθαίουCopyright εξωφύλλου: Εκδόσεις Ωκεανός

Απαγορεύεται η αναδηµοσίευση, η αναπαραγωγή, ολική, µερική ή περιληπτική, ήη απόδοση κατά παράφραση ή διασκευή του περιεχοµένου του βιβλίου µε οποιον-δήποτε τρόπο, µηχανικό, ηλεκτρονικό, φωτοτυπικό, ηχογράφησης ή άλλο, χωρίςπροηγούµενη γραπτή άδεια του εκδότη. Νόµος 2121/1993 και κανόνες του∆ιεθνούς∆ικαίου που ισχύουν στην Ελλάδα.

© 2014 Θεοδόσης Μοσχόπουλος & ΕΚ∆ΟΣΕΙΣ ΩΚΕΑΝΟΣΣόλωνος 136, 106 77, Αθήνα

Τηλ.: 210 3829339 Φαξ: 2103829659e-mail:[email protected]

www.oceanosbooks.grISBN 978-618-5104-24-5

ΘΕΟΔΟΣΗΣ ΜΟΣΧΟΠΟΥΛΟΣ

Η ΣΚΟΤΕΙΝΗ ΠΛΕΥΡΑ

ΤΟΥ ΦΕΓΓΑΡΙΟΥ


Ήταν εκεί ένα κρύο αλμυρό θαλασσόχορτοΜα πιο βαθιά ένα ανθρώπινο αίσθημα

που μάτωνεΚι άνοιγες μ’ έκπληξη τα χέρια σου

λέγοντας το όνομά τουΑνεβαίνοντας ανάλαφρα

ως τη διαύγεια των βυθώνΌπου σελάγιζε ο δικός σου ο αστερίας.

— Οδυσσέας Ελύτης, Η Μαρίνα των Βράχων


Πρώιµη άνο ιξη

του 2007


ΤΟ ΞΕΚΙΝΗΜΑ

Το περασμένο καλοκαίρι, βρισκόμουνα μ’ ένανφίλο μου στη Σίφνο. Ένα μεσημέρι που τρώγα-

με στην ταβέρνα του Λεμπέση στο Αποκοφτό, μουσύστησε μια γνωστή του κυρία που είχε φτάσει τηνπροηγούμενη μέρα στο νησί και καθόταν με δυο άλ-λες κυρίες στο διπλανό τραπέζι. Την έλεγαν ΔώραΜαξίμου, το γένος Δραγάτση. Έμενε στην Αθήνα αλ-λά η καταγωγή της ήταν από τη Σίφνο. Ήταν μια νέαγυναίκα, ψηλή με ξανθά μαλλιά και γαλανά μάτια.Τυχαία είχε διαβάσει ένα βιβλίο μου, μια συλλογήμε διηγήματα, και της είχε αρέσει.

Την άλλη μέρα το πρωί, ξανασυναντηθήκαμε στονΠλατύ Γιαλό. Τότε η κυρία μού είπε ότι είχε στοννου της κάτι που ίσως να μ’ ενδιέφερε. Ήταν μια συ-νταρακτική ιστορία για τον άτυχο γάμο της αδελφήςτης, η οποία είχε τραγικό τέλος. Η συμπαθητική κυ-ρία νόμιζε πως η οικογενειακή αυτή τραγωδία μπο-ρούσε να γίνει βιβλίο και μου πρότεινε να το γράψω.Στην αρχή δίστασα. Από τη μια είχα αφήσει από


καιρό το γράψιμο και από την άλλη κρατούσα πάνταμια επιφύλαξη σε τέτοιου είδους προτάσεις.

Η ίδια επέμενε ότι επρόκειτο για αληθινή ιστορίακαι ότι θα γινόταν εξαιρετικό βιβλίο. Με βεβαίωνεμάλιστα ότι, ξέχωρα από την προσωπική αφήγηση,ήταν πρόθυμη να θέσει στη διάθεσή μου φωτογρα-φικό υλικό, ημερολόγια και επιστολές που είχαν σχέ-ση με τα πρόσωπα αυτής της ιστορίας. Ισχυριζότανότι τα γεγονότα δεν ήταν αποκύημα φαντασίας αλλάπραγματικότητα, και πως είχαν συμβεί στην αδελφήτης, που δεν ζούσε πια, πριν από πέντε χρόνια.

Κατάλαβα από την πρώτη στιγμή ότι επρόκειτογια κάποιο οικογενειακό δράμα που η κυρία δενήθελε να κρατήσει σε απομόνωση μέσα στη μνήμητης. Παρόλα ταύτα δεν θα δεχόμουνα την πρόταση,αν δεν διαπίστωνα στη διάρκεια των συναντήσεώνμας ότι η άγνωστη κυρία διέθετε μια ευφράδεια συ-ναρπαστική. Πουθενά άστοχη ή αδύναμη φράση.Παντού σαφήνεια, ενάργεια και παραστατικότητα.Πολλές φορές, όταν έφτανε σε λεπτομέρειες, μιλούσεσαν λογοτεχνικό βιβλίο.

Τελικά πείστηκα για την ειλικρίνειά της και τηςυποσχέθηκα να ασχοληθώ με το θέμα. Από εκεί καιπέρα, η δουλειά μου ήταν να σεβαστώ την αφήγησήτης περνώντας την από τον προφορικό λόγο στονγραπτό και να την οργανώσω σε θέματα και σε κε-φάλαια. Στην αρχή ένιωσα σαν κολυμβητής που ρί-



D 12 E

χνεται στο νερό, χωρίς να ξέρει αν θα φτάσει στηναπέναντι όχθη. Ύστερα όμως από αρκετές συναντή-σεις μας στο νησί, ήμουνα βέβαιος πως είχα μπροστάμου μια αυθεντική μαρτυρία. Λίγες μέρες προτούφύγω από τη Σίφνο, η αξιοθαύμαστη εκείνη κυρίαμού υπαγόρευε από στήθους αποσπάσματα από ση-μειώσεις της αδελφής της με τόση λεπτομέρεια, ώστεάρχισα να βλέπω γραμμένες τις πρώτες σελίδες. Καιμέσα στο πλοίο, όταν γυρίζαμε στον Πειραιά, είχαγράψει κιόλας το πρώτο κεφάλαιο.



D 13 E

ΕΝΑ

Φ εβρουάριος 2001. Ξαπλωμένη στο πλευρό,με το ένα χέρι να κρέμεται έξω από το κρε-

βάτι, η Μαρίνα Ραζή διάβαζε ένα περιοδικό. Το πορ-τατίφ πάνω στο μικρό κομοδίνο δίπλα της έριχνε πο-λύ έντονο το φως του και το γυμνό μπράτσο και οώμος της έπαιρναν ζεστές αποχρώσεις. Τα χέρια τηςήταν λεπτά με μακριά δάχτυλα και η επιδερμίδατους φάνταζε λευκή και αδιάφανη με σχεδόν δυσ-διάκριτες τις χρυσαφιές τρίχες. Τα μάτια της γλά-ρωναν κάθε τόσο. Τα έκλεινε για ένα δευτερόλεπτο,ύστερα τα άνοιγε πάλι για να γυρίσει τη σελίδα. Δί-πλα της, ανάσκελα, ο Αντώνης, ο άντρας της, κρα-τούσε ανοιχτό ένα βιβλίο. Κάποια στιγμή, η Μαρίναάφησε το περιοδικό να κυλήσει στο πάτωμα καιέσβησε το φως. Έμεινε ο Αντώνης με το βιβλίο ακου-μπισμένο στο στήθος και η Μαρίνα να ακούει τηνακανόνιστη ανάσα του που μύριζε ουίσκι και καπνό.

Έξω λυσσομανούσε η χειμωνιάτικη καταιγίδα. Ηβροχή έπεφτε σαν πυκνή κουρτίνα, αγριεύοντας ολο-ένα. Μαστίγωνε αλύπητα τη στέγη και τους τοίχους


του σπιτιού και έδερνε δίχως έλεος τα δέντρα τουκήπου. Κάποια στιγμή, ο Αντώνης σηκώθηκε απότο κρεβάτι και κοίταξε το ρολόι. Ήταν δύο και εί-κοσι. Ο Ίωνας, ο θετός γυιός του ζευγαριού, πουτον περασμένο μήνα είχε κλείσει τα δεκάξι, δεν είχεγυρίσει ακόμη στο σπίτι. Έβγαινε σχεδόν κάθε βρά-δυ με τους φίλους του, πότε για κανένα σινεμά, πό-τε για καμιά ντισκοτέκ, αλλά συνήθιζε πάντα ναεπιστρέφει νωρίς. Εκείνη την παγερή νύχτα είχε αρ-γήσει.

Ο Αντώνης κατέβηκε στο σαλόνι, άναψε τσιγάροκαι βούλιαξε στον καναπέ δίπλα στο τζάκι. Η Μα-ρίνα σηκώθηκε κι αυτή με το νυχτικό, όπως ήταν,έριξε πάνω της μια κασμιρένια μπέρτα που η ούγιατης έφτανε μέχρι το πάτωμα και κατέβηκε για νακαθίσει δίπλα του.

«Γιατί άργησε τόσο πολύ;» ρώτησε τον Αντώνημε τρεμάμενη φωνή.

«Κάπου θα ξεχάστηκε. Δεν υπάρχει λόγος ν’ ανη-συχείς», είπε ο Αντώνης με φαινομενικά ακλόνητηαυτοκυριαρχία.

«Ξέρεις με ποιους βγήκε;» ξαναρώτησε η Μαρί-να.

«Είχε πει πως θα έβγαινε με τον Σταύρο τον Τσό-χα και τον Φώτη τον Αρτεμιάδη και πως θα πήγαι-ναν σε κάποια ντίσκο στη Βάρκιζα».

Η φωνή του Αντώνη ακουγόταν αργή και μονότο-

D 16 E



νη σαν να προσπαθούσε να εξοικονομήσει δυνάμεις.«Η ώρα είναι τρεις παρά τέταρτο, Αντώνη. Αρχί-

ζω ν’ ανησυχώ».«Ηρέμησε, όπου να ’ναι πρέπει να γυρίσει ή να

πάρει τηλέφωνο», είπε ο Αντώνης και πέρασε προ-στατευτικά το χέρι του στους ώμους της Μαρίνας.Ύστερα, μετά από μια μικρή παύση, πρόσθεσε: «ΟΣταύρος οδηγεί αυτοκίνητο και, απ’ όσο ξέρω, είναιπροσεκτικός και ψύχραιμος οδηγός».

«Εγώ όμως ανησυχώ, Αντώνη, και δεν μπορώ ναπεριμένω. Πρέπει κάτι να κάνουμε, δεν το νομίζειςκι εσύ; Γιατί άργησε να γυρίσει απόψε με τέτοια κα-κοκαιρία;» είπε η Μαρίνα και σηκώθηκε από τον κα-ναπέ. Προχώρησε προς την τζαμόπορτα του σαλο-νιού. Παραμέρισε την ασημιά βελούδινη κουρτίνακαι κοίταξε δεξιά κι αριστερά στον δρόμο. Μηχανι-κά, έφερε με μια γρήγορη κίνηση την παλάμη στομάγουλό της, αλλά την ξανακατέβασε αμέσως. Ύστε-ρα στήριξε τις γροθιές στους γοφούς της και περί-μενε. Τον κατασκότεινο ουρανό αυλάκωναν μακρι-νές αστραπές που, σαν τους συλλογισμούς κάποιουαόρατου θεού, έβγαιναν η μια μέσα από την άλλη μειλιγγιώδη ταχύτητα.

Ο Αντώνης άναψε πάλι τσιγάρο με την καύτρατου προηγούμενου, ρούφηξε τον καπνό μέχρι κάτωκαι τον φύσηξε με όλη του τη δύναμη. Ένιωθε τηνκαρδιά του να σφίγγεται από μια πυρωμένη τανά-

D 17 E



λια. Είχε αποφασίσει ωστόσο να αφήσει τη Μαρίνανα αγωνιά για τον Ίωνα, όπως κάνουν συχνά οιάντρες και αφήνουν τις γυναίκες να σκέφτονται ή ναυψώνουν τη φωνή τους, για να δώσουν λύση σε θέ-ματα που δεν είναι στο χέρι τους να λύσουν.

«Δεν ανεβαίνεις, Αντώνη, επάνω να ξυπνήσεις τηνΠόπη, να κατέβει κι αυτή κάτω;» είπε η Μαρίνα πουστεκόταν ακίνητη στην μπαλκονόπορτα και κοίταζεέξω στον δρόμο. Η Πόπη ήταν η οικονόμος του σπι-τιού, μια μεσόκοπη γυναίκα από την Υπάτη πουεκείνη την ώρα κοιμόταν στο δωμάτιό της στον επά-νω όροφο.

«Ν’ ανέβω να ξυπνήσω την Πόπη; Να τρέξεις εσύέπειτα να καλμάρεις τα αναφιλητά της. Καλά είμα-στε κι έτσι», είπε ο Αντώνης και σηκώθηκε από τονκαναπέ. Στάθηκε όρθιος και κούνησε το κεφάλι τουκοιτάζοντας κάτω στο πάτωμα, σαν παπάς που εξο-μολογεί.

«Πάρε τουλάχιστον τηλέφωνο τον πατέρα τουΣταύρου. Αυτός πέφτει αργά. Θα βλέπει τηλεόρασηαυτή την ώρα. Κάνε κάτι, λοιπόν. Έτσι θα τη βγά-λουμε όλη νύχτα; Το παλιόπαιδο. Ήθελα να ’ξεραπού τριγυρίζει τέτοια ώρα. Κοντεύει να ξημερώσει».Η Μαρίνα είχε νευριάσει πολύ.

«Εγώ να τον πάρω τον Τσόχα τηλέφωνο, δεν έχωπρόβλημα. Και καλά αν σηκώσει ο ίδιος το ακουστι-κό. Έτσι και το σηκώσει όμως η γυναίκα του, η Ιω-

D 18 E



άννα, που παίρνει τριών ειδών χάπια για να κοιμη-θεί, τί γίνεται τότε; Θα την αποτρελάνουμε τη γυ-ναίκα. Εγώ, λοιπόν, λέω να πάει η ώρα τέσσερις, κιαν δεν έχει γυρίσει ο Ίωνας ως εκείνη την ώρα, πουείμαι απόλυτα βέβαιος πως θα έχει γυρίσει, θα βγωέξω να πάω με το αυτοκίνητο στην αστυνομία, ναμάθω αν έχει συμβεί κάποιο ατύχημα στην παρα-λιακή λεωφόρο».

«Καλά», είπε κοφτά η Μαρίνα και συνέχισε νακοιτάζει τον δρόμο που η ξαφνική νεροποντή είχεμετατρέψει σε χείμαρρο.

Ο Αντώνης Ραζής ήταν ψηλός, πάνω από ένα καιογδόντα, με κορμί αθλητικό και πυκνά μαύρα μαλ-λιά. Τους κροτάφους του φώτιζαν ασημένιες τούφες.Η Μαρίνα είχε κι αυτή εκπληκτικό κορμί. Παρότι κο-ντή, οι αναλογίες της ήταν τέλειες. Τα καστανά μαλ-λιά και τα μάτια της θύμιζαν ζωγραφικό πίνακα.Μεγάλα και σκοτεινά. Απύθμενα. Είχε κλείσει τατριάντα εννιά κι ο Αντώνης ήταν εφτά χρόνια μεγα-λύτερός της. Είχαν παντρευτεί όταν εκείνη έμπαινεστα είκοσι ένα κι ο Αντώνης έκλεινε τα είκοσι οκτώ.Δεν απέκτησαν παιδιά. Για αρκετά χρόνια, η Μαρίναέτρεχε από γιατρό σε γιατρό σε μια προσπάθειά τηςνα κάνει παιδί. Σταματούσε τη μια θεραπεία και άρ-χιζε την άλλη. Αποτέλεσμα κανένα. Σε μια ύστατηπροσπάθεια να αποκτήσει δικό της παιδί, κατέφυγεστην εξωσωματική γονιμοποίηση. Μετά από δυο

D 19 E



αποτυχημένες απόπειρες αποδείχτηκε η αρνητικήσυμμετοχή του ανοσοποιητικού της συστήματος. Κά-θε φορά που την υπέβαλλαν σε εμβρυομεταφορά, τοίδιο το ανοσοποιητικό σύστημα απέβαλλε με τουςμηχανισμούς του το εμφυτευμένο έμβρυο.

Όλοι όσοι γνώριζαν τη Μαρίνα, της έλεγαν ανόηταπράγματα όπως: μην το σκέφτεσαι, δεν έρχεσαι σεεπαφή την κατάλληλη ώρα και διάφορα άλλα. Όμως,όλοι αυτοί δεν καταλάβαιναν την αγωνία της, τη θλί-ψη που ένιωθε και την απογοήτευσή της κάθε μήναπου ανακάλυπτε ότι η γη παρέμενε άγονη.

Κάποια στιγμή, το υπογόνιμο ζευγάρι αποφάσισενα υιοθετήσει ένα παιδί, κατά προτίμηση αγόρι. Τε-λικά βρήκαν ένα σε κάποιο ορφανοτροφείο. Ήταν οΊωνας, δυο χρονών τότε. Ο Αντώνης ανέλαβε όλες τιςγραφειοκρατικές διαδικασίες της υιοθεσίας. Σωστόςμαραθώνιος, ώσπου να πάρει στα χέρια του την πρά-ξη που αναγνώριζε ως θετούς γονείς του Ίωνα τονΑντώνη και τη Μαρίνα Ραζή.

Η οικογένεια Ραζή έμενε στη Βουλιαγμένη, στηνοδό Λητούς, απέναντι από το ξενοδοχείο Μάρτζι Χά-ους και πολύ κοντά στην παραλιακή λεωφόρο Απόλ-λωνος. Το σπίτι ήταν μια διώροφη βίλα κρυμμένημέσα σε πανύψηλα πεύκα. Πάνω στον πέτρινο μα-ντρότοιχο, δεξιά στην εξώπορτα, ήταν εντοιχισμένημια μικρή μαρμάρινη πλάκα που έγραφε: “Βίλα Μα-ρίνα”. Στο βάθος του μεγάλου κήπου ήταν η πισίνα,

D 20 E



και οι χώροι ολόγυρα είχαν διαμορφωθεί σε παρτέ-ρια, πελούζες και σιέρες, όλα σύμφωνα με τα κομψά,καλόγουστα σχέδια της Μαρίνας. Από τη βεράνταπου έβλεπε στο νοτιά, φαινόταν η θάλασσα και τομικρό ακρωτήριο Λαιμός, που χωρίζει τους δυο αμ-μώδεις λόφους της Βουλιαγμένης.

Το ρολόι έδειχνε πέντε και δέκα το πρωί, ότανχτύπησε το τηλέφωνο στο σαλόνι. «Αυτός είναι», εί-πε η Μαρίνα και έτρεξε να σηκώσει το ακουστικό.Πράγματι ήταν ο Ίωνας. Η Μαρίνα, όταν άκουσε τηφωνή του, ανάσανε. Ένα κύμα θάρρους φούσκωσεμέσα της, θερμό σαν το κρασί. «Πού είσαι;» τον ρώ-τησε υψώνοντας τον τόνο της φωνής της.

«Στο σπίτι του Σταύρου. Τώρα μόλις γυρίσαμεαπ’ τη ντισκοτέκ», απάντησε αδιάφορα ο Ίωνας σαννα μην έτρεχε τίποτα.

«Γιατί δεν τηλεφώνησες να πεις ότι θ’ αργούσες;Ξέρεις τί ώρα είναι; Λοιπόν, μην το κουνήσεις καθό-λου από εκεί. Έρχεται αμέσως ο πατέρας σου να σεπάρει», είπε η Μαρίνα γαληνεύοντας λίγο τη φωνήτης.

Σ υ ν ε χ ί ζ ε τ α ι . . .

D 21 E



©2014ΕκδόσειςΩκεανός - in.gr...2015/01/13 · του σπιτιού και...

Documents