28711593 lena divani ergazomeno agori

7/30/2019 28711593 Lena Divani Ergazomeno Agori

http://slidepdf.com/reader/full/28711593-lena-divani-ergazomeno-agori 1/289



ΛENA ΔIBANH

ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟ ΑΓΟΡΙ

Γαλάζιο μυθιστόρημα

EKΔOΣEIΣ KAΣTANIΩTH

© Copyright Λένα Διβάνη– Eκδόσεις Kαστανιώτη A.E., Aθήνα 2000

Απαγορεύεται η αναδημοσίευση ή αναπαραγωγή του παρόντος έργου στοσύνολό του ή τμημάτων του με οποιονδήποτε τρόπο, καθώς και η μετάφραση ήδιασκευή του ή εκμετάλλευσή του με οποιονδήποτε τρόπο αναπαραγωγήςέργου λόγου ή τέχνης, σύμφωνα με τις διατάξεις του ν. 2121/1993 και τηςΔιεθνούς Σύμβασης Bέρνης-Παρισιού, που κυρώθηκε με το ν. 100/1975. Eπίσηςαπαγορεύεται η αναπαραγωγή της στοιχειοθεσίας, της σελιδοποίησης, τουεξωφύλλου και γενικότερα της όλης αισθητικής εμφάνισης του βιβλίου, μεφωτοτυπικές, ηλεκτρονικές ή οποιεσδήποτε άλλες μεθόδους, σύμφωνα με τοάρθρο 51 του ν. 2121/1993.

EKΔOΣEIΣ KAΣTANIΩTH A.E.Zαλόγγου 11, 106 78 Aθήνα210 330.12.08 – 210 330.13.27 FAX: [email protected] 960-03-2714 -9



Μπαμπά, μαμά, για σας που προσπαθούσατε πάντα

ν’ αφήσετε τις πόρτες και τα παράθυρατου μυαλού μας ανοιχτά

(παρά το συνεχές άγχος σαςότι θα κρυώσουμε...)



ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΕΣ

Από βάθους καρδίας ευχαριστώ τον Λούις Κάρολ, τονΤζ. Ντ. Σάλιντζερ, τον Φερνάντο Πεσόα, την Κική Δημουλά,τον σού φι Ρούμι, τον Γιάννη Χρυσούλη, τον Ζακ Πρεβέρ, τονΡίτσαρντ Φορντ, τον Τ. Σ. Έλιοτ και τη λαϊκή μούσα. Ομολογώότι έκλεψα πολύτιμες φράσεις τους και τις χρησιμοποίησα,άλλοτε ατόφιες, άλλοτε παραλλαγμένες, ανάμεσα σε δικέςμου, ως τίτλους κεφαλαίων. Διπλά ευχαριστώ την ΚικήΔημουλά, στην οποία ανήκει η τελευταία φράση του κειμένου.Ανέκαθεν πίστευα ότι τα βιβλία οφείλουν να έχουντουλάχιστον καλό τέλος...

Αν τα λιοντάρια μιλούσαν, η ιστορία του κυνηγιού θα ήταν πολύ διαφορετική.

ΡΗΤΟ ΤΗΣ ΦΥΛΗΣ ΤΩΝ ΜΑΣΑΪ



ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟ



Το πιο επικίνδυνο μέρος, λένε,

είναι το σπίτι μας

Τον Χάρη μπαίνοντας τον αγνόησε σχεδόν. Κουνούσετο χέρι του μελλοντικού «πεθερού» της επί ώρα, όλο χαράπου τον γνώρισε. Αλλού είχε στραμμένη την προσοχή τηςόμως. Το μάτι της έκανε απανωτούς γύρους μέσα στο σπίτι – σκανάριζε από τις πλάτες του Χάρη μέχρι τα χερούλια τηςπόρτας. Κατά πάσα πιθανότητα τα βρήκε όλα πολύ του γούστου της, γιατί μετά βολεύτηκε σε μια πολυθρόνααναπαυτικότατα, σαν στο σπίτι της. Τότε και μόνο τότεκαταδέχτηκε να στραφεί προς το μέρος του νεαρούυποψήφιου:

«Ο Χάρης, ε; Τι κάνεις;»Μισοχαμόγελο συν ύψωμα αριστερού ώμου εκείνος.

Που στη γλώσσα του ολοφάνερα πάει να πει: Ελπίζω να τη

βγάλω καθαρή, αυτό κάνω.Μόλις την είδε άλλωστε, το κατάλαβε αμέσως. Ήτανφτυστή η μάνα του. Όχι το σουλούπι ή τα μαλλιά, αυτά δεμοιάζανε. Από μέσα ερχόταν η ομοιότητα. Αδελφές άψυχεςψυχές, που θα ’λεγε κι ο Μάρκος. Ο τρόπος, παραδείγματος χάρη, που κοιτούσαν ήταν κατάιδιος: σαν κάτι βασίλισσεςπου κυκλοφορούσαν ανάμεσα στο λαό, δήθεν απλές, αλλάέτοιμες να σε κομματιάσουν άμα δεν τσακιζόσουνα να τουςκάνεις τα χατίρια.

«Πας στον “Ανατολικό άνεμο”; Από κάπου σε ξέρω...»«Δε νομίζω».Το ότι δε συχνάζανε στο ίδιο μαγαζί δεν την

απογοήτευσε αρκετά:«Το Τρίτο τελείωσες; Έχω μια φίλη εκεί,

φυσική - χημεία κάνει, Ελένη Ξερή, την ξέρεις;»

«Την ξέρω».



Ευτυχώς δεν είχε πάνω από τρεις φράσειςπροσέγγισης απρόθυμων στόχων στο αποθεματικό. Άφησε

λοιπόν επί του παρόντος τον μουτρωμένο νεαρό στην ησυχίατου, σχεδιάζοντας να επανέλθει δριμύτερη μόλις σπάσει οπάγος.

Λάθος εκτίμηση. Όσον αφορούσε τον Χάρη, ο πάγος δεθα έσπαζε ποτέ. Τα νεύρα της ίσως... Η μάνα του, που τονξέρει, άρχισε ήδη να κάθεται στα καρφιά. Όμως –ευτυχώς – ήταν αργά. Δεν την είχε προειδοποιήσει εγκαίρως, ακριβώς για να την πιάσει στον ύπνο και να μη λάβει έκτακτα μέτρα.Τώρα που έπεσε στην παγίδα του, του ερχόταν να της τοσφυρίξει στ’ αυτί: Μάνα, πάρ’ το απόφαση. Δε λέω, δέχτηκανα τη γνωρίσω την κυρία Αρετούσα Κίσσα, αλλά δενυποσχέθηκα ότι θα με συμπαθήσει κιόλας...

Την προσπάθεια που δεν έκανε ο Χάρης την ανέλαβανολόψυχα οι γονείς. Βάσει αυστηρών οδηγιών της κυρίαςΓιώτας, ο μπαμπάς πάσχιζε να βολέψει την υψηλή καλεσμένη

όσο το δυνατόν καλύτερα. Γλυκάκι, ρακί, μεζεδάκι,κατευθείαν στο ψητό – ο οικοδεσπότης ρωτούσε κι αυτήδιάλεγε. Φιλοξενία υποτίθεται. Εμένα μου λες...

Ο πεισμωμένος νεαρός από ένα σημείο και μετά είχεμουγγαθεί και μόνο τις παρατηρούσε, την Κίσσα και τη μάνατου, προσεχτικά. Δεν ήθελε να αφαιρεθεί και ν’ αφήσει τίποτανα του ξεφύγει. Ύφαινε το σκοινί για να τις κρεμάσει, κατάΜάρκον. Για να δει τι θα κάνει ώστε να μην κρεμαστεί, κατ’αυτόν.

Ήταν απερίγραπτο δίδυμο πάντως. Δεν είχανε μόνομάτια αχόρταγα, ίδιο ήταν και το στόμα. Τρώγανεασταμάτητα επί δύο ώρες και. Χοχλιούς, μπριζόλες,μυζηθροπιτάκια, χορτόπιτα, αστακούς, παγωτό, καρπούζι και κάνα μισόκιλο γραβιέρα από αυτήν που κάνει εξαγωγή η θείατου Χάρη, η Βαγγελία, στη Γερμανία. Στο φαΐ κατέληξαν να

συζητάνε κάτι δικά τους, επαγγελματικά–

τριάντα



στρέμματα που ήθελε να πουλήσει η υποψήφια «νύφη» και διασταύρωνε την αξιοπιστία των αγοραστών, κάτι μετοχές

κατασκευαστικών εταιρειών για τις οποίες είχε πληροφορίεςαπό μέσα η «πεθερά».Ο κυρ Λάμπρος, είτε υπήρχε είτε δεν υπήρχε, ένα και

το αυτό. Τις σέρβιρε διακριτικά ορεκτικά και κυρίως πιάτα, κι όταν επιτέλους κάθισε κι αυτός να φάει, είδηση δεν τονπήραν. Σαν αόρατο τον αντιμετώπιζαν οι ευγενέστατες αυτέςκυρίες – εκτός αν θεωρήσουμε αβρότητα τη λέξη«νοστιμότατο» που γλίστρησε από τον ουρανίσκο της Κίσσαςτην ώρα που κατάπινε τον πρώτο χοχλιό. Βεβαίως αμέσωςμετά στράφηκε πάλι στην κυρα -Γιώτα, σαν να φοβήθηκε ότι ο φουκαράς ο Λάμπρος θα άρχιζε να της δίνει τη συνταγή.

Τον Χάρη τον είχανε τοποθετήσει κάπου στοενδιάμεσο: και άνθρωπος και ντεκόρ. Ήθελαν να ακούει μενόσα έλεγαν, αλλά όχι και να τα σχολιάζει. Αυτός όμως δεντους το ’κανε το χατίρι. Προτιμούσε ν’ ακούει όσα δεν έλεγαν,

γιατί είχαν πολύ μεγαλύτερο ενδιαφέρον. Η γλώσσα τηςΚίσσας, παραδείγματος χάρη, κόμπαζε όλοψευτομετριοφροσύνη για τετρακόσια στρέμματα μπανάνεςτης ποικιλίας νάνος Caventish προελεύσεως Ισραήλ, πεπόνια,αγγουροντοματικά, μελιτζάνες, στρουθοκαμήλους, γουρούνιακαι όλα τα είδη της ντόπιας και εισαγόμενης χλωρίδας και πανίδας που είχε βγάλει στο σφυρί. Πληροφορίες ασήμαντες για τον Χάρη δηλαδή. Τα χέρια της όμως, που ανοιγόκλεινανδιατάζοντας σαν να διηύθυναν ορχήστρα, μαρτυρούσαν τηντρελή επιθυμία της να τους βάλει όλους να χορέψουν στοσκοπό της. Το πόδι της, που χτυπούσε νευρικά στο πλακάκι όταν άκουγε κάτι που δεν ήταν και απολύτως του γούστουτης, εγγυόταν ότι θα πατούσε πάνω του χωρίς δεύτερησκέψη αν χρειαστεί. Τα μάτια της, που λιγουρεύονταν τοεπόμενο μεζεδάκι πριν καταπιεί αυτό που είχε ήδη στο στόμα,

τον διαβεβαίωναν ότι αυτή η κυρία δε θα χόρταινε αν δεν τον



καταβρόχθιζε ολόκληρο με τα κοκαλάκια του.Τώρα ο Χάρης ήξερε όλα όσα ήθελε να μάθει. Ένιωθε

δυνατός και έτοιμος να περάσει στο επόμενο στάδιο. Τηνευκαιρία τού την έδωσε ευγενικά η μαμά, που, μεδιαφημιστικού τύπου ερωτήσεις, παρότρυνε την κυρία Κίσσανα συνεχίσει την περιαυτολόγο μπανανολογία. Μάλλον αυτόθεωρούσε το πιο δυνατό σημείο της υποψήφιας, καθ’ ότι,όπως αποδείχτηκε, σχετιζόταν και με τα ακαδημαϊκά τηςπροσόντα. Εκείνη από τη μεριά της δεν έχανε φυσικά καμίαευκαιρία επίδειξης. Ανέφερε όλως τυχαίως το άριστα στηΓεωπονική, αλλά για να αποδείξει στον Χάρη ότι δεν το πήρεόλως τυχαίως, του ανέλυσε τα πάντα για τις ποικιλίεςμπανάνας που δεν ήταν κατάλληλες για το κλίμα το δικό μας,λες και ήταν στο παρά πέντε ο μικρός να φυτέψει καμιάδιακοσαριά ρίζες αύριο. Το μόνο πράγμα που επιθυμούσεβέβαια να φυτέψει ο Χάρης ήταν μια σφαίρα στον κρόταφοτης υποψήφιας συζύγου του.

«Τις σιχαίνομαι τις μπανάνες», δήλωσε στο τέλος,βάλλοντας συμβολικά εναντίον του αθώου προϊόντος αντί της παραγωγού του.

Η μάνα του τον κοίταξε βλοσυρά, αλλά η Κίσσαουδόλως ενοχλήθηκε. Γνώριζε εκ γενετής να διαγράφει αυτόματα όσα της χαλούσαν το κέφι. Απλώς άφησε στην ησυχία της τη μεσογειακή χλωρίδα και έστρεψε την προσοχήτης στην οικιακή πανίδα. Άρχισε από τον Χάρη. Επικέντρωσεαίφνης όλο το ενδιαφέρον της στην περίπτωσή του. Ηδεκαοχτάχρονη ζωή του της φάνηκε κατά πάσα πιθανότηταπολύ ασουλούπωτη και είπε να εξετάσει αν επιδέχεται έναπρόχειρο συμμάζεμα. Οπότε τον κοίταξε όλο μακροθυμία και κατανόηση και τον ρώτησε αν σκέφτεται να αναλάβει ταθερμοκήπια της μάνας του, τώρα που ξεμπέρδεψε με τολύκειο.

«Αφού δεν έχεις αδερφή, εσύ είσαι ο διάδοχος



αναγκαστικά», είπε και χαμογέλασε πανευτυχής που διέθετεένα τόσο ανοιχτό μυαλό, συνεχίζοντας παράλληλα να τον

κόβει με το γνωστό βλέμμα-μεζούρα.Η κυρα-Γιώτα είχε ήδη πάρει αυτό το απογοητευμένο

ύφος που μισούσε με πάθος ο γιος της, πράγμα που τονβοήθησε να εκτοξεύσει φυσικότερα μια φράση με πυρηνική γόμωση:

«Εγώ δεν πρόκειται ποτέ να σκοτώσω για να ζήσω!»Η διακεκριμένη γεωπόνος δεν κατάλαβε τίποτα. Κρίμα

τα ντοκτορά στο Τελ Αβίβ. Τα μάτια της ζήτησαν πρώτεςβοήθειες από τη μάνα, που υποτίθεται ήξερε σε βάθος τοπαιδί της και αποκρυπτογραφούσε ευκολότερα τηνπροσωπική του γραμμική γραφή Α.

«Τις ορμόνες εννοεί. Είναι και οικολόγος το παιδί»,μετέφρασε δύσθυμα η μητέρα.

Η μεγαλογεωπόνος γέλασε με κοσμοπολίτικη άνεση:«Ε, δεν έχει κι άδικο...»

Πώς είπατε; Ο Χάρης ξαφνιάστηκε. Διαθέτει και προοδευτικό οπλοστάσιο λοιπόν η κυρία Κίσσα; Μπα,άσφαιρα πυρά μόνο. Γρήγορα αποσαφήνισε τη θέση της:

«Άμα απαιτούν πεπόνι τα Χριστούγεννα όμως, ξέρουνότι κάτι θα ’χει».

«Όχι κάτι. Δηλητήρια».Ο Χάρης εννοούσε να γίνει σαφής πάση θυσία.«Έστω. Είναι συνειδητοί όμως. Αφού αυτό θέλουν να

πάρουν, αυτό τους δίνουμε. Ζήτηση – προσφορά. Νόμος τηςαγοράς. Απλά πράγματα».

«Όοοχι. Ανάποδα. Δεν το δίνετε επειδή το ζητάνε. Τοζητάνε γιατί τους το δίνετε».

Το ξεστόμισε με ύφος φωτεινού παντογνώστη πουμόλις ανακάλυψε την καπιταλιστική πυρίτιδα. Μετά χαμογέλασε παραπλανητικά και περίμενε αντιδράσεις.

Η μάνα του αφενός μεν εκνευριζόταν και αφετέρου



έβρισκε τη συζήτηση πολύ περί διαγραμμάτου για να τηφέρει βόλτα. Αφού όμως η υποψήφια ήθελε σύζυγο

περιωπής, τι μπορούσε να κάνει ο Χάρης; Άρχισε την επίδειξητου επιπέδου του. Η κυρα -Γιώτα όμως διαφωνούσε και γι’αυτό αποφάσισε εσπευσμένα να διαλύσει τη συζήτηση πριν ηκατάσταση της βραδιάς γίνει μη αναστρέψιμη.

«Καφέ θα πιούμε;» ρώτησε την Κίσσα, που κοίταξε τορολόι της με ανησυχητικό αυτοματισμό.

Αυτό περίμενε ο Χάρης. Αυτή η κίνηση ήταν ηκαμπάνα του δικού του θριάμβου και το Βατερλό της μάναςτου. Φυσικά η κυρα-Γιώτα το ’πιασε στον αέρα: Η νύφηβαρέθηκε αφού ο γαμπρός δε συνεργαζόταν. Ορκίστηκε απόμέσα της να τον κάνει να μετανιώσει που χαμογελούσεπανευτυχής για το σαμποτάζ του. Ο Χάρης όμως φρόντιζε νααποφεύγει συστηματικά το βλέμμα της. Άλλη φορά θατρέμανε τα πόδια του, αλλά τώρα ήταν μεθυσμένος από τηνεπιτυχία της δολιοφθοράς του προξενιού. Έτσι αγνόησε

επιδεικτικά το σκληρό τόνο στη φωνή της όταν μίλησε:«Είναι συζητήσεις αυτές που ανοίγεις; Τρώμε τώρα!»«Και τι πειράζει;» πέταξε αφελέστατα, ενώ ήξερε και

τι και πόσο την πειράζει.Αυτό ήταν η σταγόνα που έκανε το ποτήρι

καταρράκτη. Τώρα η κυρα -Γιώτα δε θα σταματούσε ούτε μεφράγμα. Στράφηκε αυτόματα στην Κίσσα να βρει λίγηκατανόηση:

«Οικολόγος με τα λεφτά του θερμοκηπίου, κατάλαβες;Δεν κοιτάει εκεί να δει ποια κοπρόσκυλα είναι αυτά...Δουλέψανε ποτέ στη ζωή τους ή κάνουν βουτιές στη Μύκονοκαι στα διαλείμματα μας κάνουν κήρυγμα;»

«Κοίτα, έχουν ένα έργο να επιτελέσουν, εγώ δεν τουποτιμώ αυτό. Υπερβάλλουν όμως, βρε παιδί μου, και τελικάαποπροσανατολίζουν τον κόσμο. Βλέπουν το δέντρο και

χάνουν το δάσος», είπε με συγκαταβατική μεγαλοθυμία η



μπανανοπαραγωγός.Μπορεί φαινομενικά να συμμετείχε στη συζήτηση,

αλλά από μέσα της είχε φτάσει ήδη στην πόρτα. Ο Χάρηςπάντως δε θα ανέκρουε πρύμνα αν δεν την έβλεπε να τηνανοίγει και να φεύγει.

«Αφού δεν είσαι χαζή, ρε μαμά», επέμεινε κοιτάζονταςστα μάτια προκλητικά τη μάνα του, «γιατί κάνεις τη χαζή;Άμα έχουν άδικο, τότε γιατί εσύ δεν τρως τις μελιτζάνες πουπουλάς; Ε;»

«Εγώ τρώω ό,τι θέλω, ρε, εσένα θα ρωτήσω;»Άρχισε τα «ρε». Καλά πάμε.«Αφού με ρώτησες», είπε ο Χάρης σαν δωδεκάχρονο,

και μάλιστα καθυστερημένο.«Μην ξαναρχίζεις, ρε, μην ξαναρχίζεις γιατί θα σε κάνω

να μετανιώσεις την ώρα που γεννήθηκες, άχρηστο κρέας!»Όλο «άχρηστο κρέας» τον έλεγε. Η αγαπημένη της

βρισιά. Ίσως επειδή εμπορευόταν οπωροκηπευτικά...

Η κατάσταση ήταν πλέον εκτός ελέγχου. Ηκυρα-Γιώτα είχε κοκκινίσει. Οι φλέβες στο μέτωπό τηςέκαναν διαδήλωση διαμαρτυρίας. Η Κίσσα έψαχνε εναγωνίωςνα βρει τρόπο να εξομαλύνει τη συζήτηση, αλλά δεν έβρισκε.Έπεσε άκρα του τάφου σιωπή για κάνα τρίλεπτο και τότεκατευθείαν σηκώθηκε. Σιγά μη ζοριζόταν η υψηλήπροσκεκλημένη να τους τα φτιάξει. Καλά έφαγε, καλά ήπιε,ώρα για ύπνο τώρα. Ας τα λύσουν μεταξύ τους τα οικολογικάτους προβλήματα...

Ο Χάρης ανάσανε. Ευτυχώς δεν πήγε χαμένη ηπαράσταση. Θα βλέπει η Κίσσα στο δρόμο τη σκιά του και θαστρίβει. Αυτές οι κυρίες δε θέλουν να τους βάζεις δύσκολα,είναι γνωστό. Θέλουν έναν άντρα –πώς το λένε; – προβλέψιμο,σαν τον μπαμπά του Χάρη ή τον μπαμπά τους, αλλά σεμοντέρνα έκδοση. Να ντύνεται ωραία, να μη ζορίζει

καταστάσεις, να μη σκαλίζει πληγές, να μην είναι τέλος



πάντων κακός μπελάς σαν κι αυτόν. Και να χαμογελάει – βασικό αυτό. Τα μούτρα τις εκνευρίζουν. Και βλάκα και

ευχαριστημένο, αυτό το συνδυασμό ψάχνουν. Δηλαδήακριβώς αυτό που ο Χάρης ποτέ δεν ήταν και ποτέ δε θα γίνει.Η μητέρα του όμως είχε άλλες απόψεις επί του

θέματος και δυστυχώς δε σκόπευε να τις κρατήσει για τονεαυτό της.

Δεν ωφελεί να μιλάςαν δε δεις τ’ αυτιά της

Όταν η Κίσσα απομακρύνθηκε ένα δυο τετράγωνα,άρχισε το κανονικό ματς – το άλλο αποδείχτηκε ζέσταμα.Άδικα βιάστηκε ο Χάρης να αποσυρθεί στο δωμάτιό του. Ηκυρα-Γιώτα παραβίασε το άσυλο και τον έσυρε με το ζόρι έξω. Προφανώς είχε στηρίξει πολλές ελπίδες στην υπόθεση, γιατί ποτέ άλλοτε δεν τον είχε ακουμπήσει. Στο σώμα

εννοείται, γιατί από μέσα δεν τον είχε απλώς ακουμπήσει,κόντευε να τον κάνει λιώμα. Τον κατέβασε σαν σακί από τιςσκάλες, χωρίς να καταλαβαίνει πού πατάει, «Με ρεζίλεψες,ρε!» φώναζε ξανά και ξανά, κάθε φορά πιο δυνατά απ’ τηνπροηγούμενη, σαν να την κούφαινε η φωνή της η ίδια. Μετά,επειδή καθότανε ακίνητος, άρχισε να του τραβάει τα ρούχα για να τον προκαλέσει. Η μαύρη –και εδώ που τα λέμε άθλια – μπλούζα του κόντευε να της μείνει στα χέρια.

«Τι μου φόρεσες τα κουρέλια κι εμφανίστηκες; Τι ναδει η γυναίκα από σένα και να ζηλέψει; Χήρος είσαι ή άπορος;Τα βάρη τι τα σηκώνεις στο γυμναστήριο, για να ακουμπάωτα πεντοχίλιαρα εγώ;»

Οι μύες του προσώπου της χόρευαν. Φοβήθηκε οΧάρης. Πώς τα καταφέρνει αυτή η γυναίκα και τον ξανακάνει όποτε της καπνίσει τριών χρόνων;

«Μη, μου την έσκισες».



«Εγώ δεν την πλήρωσα; Εγώ θα τη σκίσω! Κι εσένα θασκίσω μαζί».

«Εγώ δεν είμαι ρούχο, είμαι άνθρωπος».«Από πότε, ρε, έγινες άνθρωπος και δεν το πήραμεείδηση; Άνθρωπος είναι αυτός που ξυπνάει δώδεκα η ώρα τομεσημέρι; Αυτός που γυρνάει στις καφετέριες με τα ρεμάλιακαι κριτικάρει τη μάνα που τον γέννησε; Ποια θα σε σεβαστεί εσένα, ρε; Ποια θα σ’ εκτιμήσει και θα σε πάρει;»

«Ας μη με πάρει».«Α, μπα; Και πώς θα ζήσεις, ρε κοπρίτη; Εγώ τα

θερμοκήπια σε πέντε χρόνια θα τα πουλήσω, σ’ το λέω.Προίκα γιοκ. Δε θα σ’ αφήσω να τα φας εσύ. Θα τα πουλήσωνα τα φάω με τον πατέρα σου».

Σιγά, θα σου πιαστεί η μασέλα, διασκέδαζε από μέσατου ο μικρός. Ήταν πασίγνωστο ότι η επιχείρηση βούλιαζε,στο γιο της βρήκε να κάνει επίδειξη τώρα;

«Έλα, βρε Γιώτα...» έκανε να μπει στη μέση ο κυρ

Λάμπρος, εμψυχωμένος που τον συμπεριέλαβε στο φάγωμα.Όσο μιλούσε, προσπαθούσε ταυτόχρονα να μπει ανάμεσα μήπως γλυτώσει το γιόκα του από τις ανάποδες. ΟΧάρης τον έπιασε απ’ το μπράτσο και τον παραμέρισε για ναμην του ’ρθει κι αυτουνού καμία. Δεν ήταν για πολλά πολλά οδόλιος. Μετά την ιστορία με το θυρεοειδή ήταν ετοιμόρροπος.Με το παραμικρό έτρεμε ολόκληρος.

«Κάτσε στην μπάντα εσύ, μη σε πάρει και σε σηκώσει.Εσύ τον έκανες έτσι, φά’ τον τώρα. Τον πήρες μια φορά σανπατέρας να του πεις “Κάνε μια σαλάτα, στρώσε ένα κρεβάτι,βοήθα”; Όχι! “Το παιδί πάει σχολείο, το παιδί έχει διάβασμα”.Να το το παιδί τώρα. Άχρηστο στο σχολείο, άχρηστο και στοσπίτι. Αυτός, ρε, δεν είναι ικανός να ανοίξει το φούρνο ναβάλει μέσα ένα ταψί! Όχι ν’ ανοίξει σπίτι...»

«Μικρό είναι ακόμα. Θα του πήξει το μυαλό»,

ξαναπροσπάθησε αυτός.



«Ποιο μυαλό, μωρέ; Για να σου πήξει, πρέπει ναυπάρχει κιόλας. Βλέπεις εσύ να υπάρχει μυαλό στο κεφάλι

του γιου σου; Όλο μπούκλα και αέρας είναι. Μυαλό μηδέν.Άμα είχε, δε θ’ άφηνε σήμερα τα εκατομμύρια να γλιστρήσουνμέσα απ’ τα χέρια του. Σε όλη τη ζωή του θα καθόταν και θαέτρωγε. Βασιλιάς θα ήταν το κωλόπαιδο. Ούτε με το σπίτι ούτε με τα παιδιά θα ασχολιότανε. Δέκα άντρες θα του’παιρνε στο σπίτι η Κίσσα! Ξέρεις τι αρχόντισσα είναι;»

Μιλώντας για την Κίσσα, ένα περίεργο πράμα: σαν νατης γλιστρούσε απ’ το πρόσωπο ο θυμός και άφηνε πίσω τουσκέτη στενοχώρια. Την έβλεπες, το πίστευε πραγματικά ότι αυτή ήταν η ιδανική ζωή κι ο βλάκας ο γιος της την έχασε.Είναι τρελό, αλλά αυτό τον πείραξε τον Χάρη περισσότερο κι απ’ το ξύλο και τις βρισιές. Εκείνη τη στιγμή ξεκαθάρισε ηθολούρα ενός χρόνου στο κεφάλι του. Δίκιο είχε το φιλαράκι του ο Μάρκος. Ματαιοπονούσε. Δεν μπορείς να αποδείξειςστη μάνα σου ότι είσαι ο κυνηγός όταν αυτή είναι πεπεισμένη

πως είσαι η μπεκάτσα.Όταν η Γιώτα απόκαμε και τον άφησε απ’ τα χέριατης, τα δικά του χέρια ήταν γδαρμένα και κόκκινα. Πήρε ναανέβει πάλι παραπατώντας τις σκάλες, όταν τονακινητοποίησε η φωνή της:

«Αύριο έξι η ώρα έχει εγερτήριο. Αρχίζεις δουλειά στοθερμοκήπιο».

«Μα, Γιώτα μου, αγόρι πράμα, τι ξέρει αυτό απόθερμοκήπιο;» έκανε την ύστατη προσπάθεια ο κυρ Λάμπρος.

«Ξεράδια άμα δεν ξέρει. Σάμπως θα τον βάλω στηδιεύθυνση; Χαμαλίκια θα κάνει».

«Άσ’ τον σήμερα», επέμεινε διακριτικά ο άντρας της,«αύριο τα ξανασυζητάμε».

«Τέρμα το αύριο. Να σπουδάσει δεν του κόβει, ναπαντρευτεί δε θέλει, τι μένει; Βαστάζος στο θερμοκήπιο.

Ανεξαρτησία δε θες, κοπρίτη; Στις έξι θα είσαι όρθιος. Αλλιώς



ετοιμάσου να ψοφήσεις στην πείνα».Ο Χάρης συνέχισε να ανεβαίνει τη σκάλα αμίλητος.

«Ακούς;»Τα εκνευρισμένα ντεσιμπέλ της τρόμαξαν τον κυρΛάμπρο, που αναπήδησε.

Λες και μπορούσε να μην ακούει... Η καταραμένη αυτήλέξη, η λέξη-όπλο που εκπυρσοκροτούσε στ’ αυτιά τουδεκαοχτώ ολόκληρα μίζερα χρόνια, έκανε το θαύμα της. ΟΧάρης κατάλαβε ξαφνικά ότι δεν ήθελε να την ξανακούσει ποτέ πια.

Όταν παγώνει η λίμνη,πού πάνε οι πάπιες;

Αυτή τη φορά δεν τον πιάσανε στον ύπνο. το αντίθετο.Ήταν σε επιφυλακή, έτοιμος να βάλει όλα τα κομματάκια πουθα ανακάλυπτε στη σειρά, για να ξεφλουτάρει επιτέλους η

εικόνα. Και ιδού τα δεδομένα που είχε στα χέρια του: Η Γιώτααρνήθηκε να τον στείλει στη σχολή δημοσιογραφίας γιατί είχε συγκεκριμένα σχέδια για το μέλλον του. Καθόλου δεν ήταν όπως του τα παρουσίαζε τα πράγματα. Δεν την πείραξεπου δεν μπήκε στο πανεπιστήμιο, μη σου πω ότι τοφχαριστήθηκε κιόλας. Τι να τις κάνει τις σπουδές, αγόρι πράμα; Για να πάρουν κι άλλο αέρα τα μυαλά του; Η Γιώτα ήταν Κρητικιά βέρα, της παλιάς σχολής. Σιγά να μην άφηνε τοανήλικο να τρέχει μόνο του στις Αθήνες και τις Θεσσαλονίκες,να το τραβάει η μία και η άλλη. Συμπέρασμα: Παραλλαγή ήταν η γκρίνια της για τις επιδόσεις του στο σχολείο και τοφροντιστήριο. Απλώς του υπογράμμιζε έμμεσα πληνσαφέστατα ότι δεν είχε μυαλό για γράμματα, οπότε ναετοιμάζεται για άλλου είδους λύση. Πιο παραδοσιακή.

Την «επιχείρηση Κίσσα» τη μαγείρευε από καιρό –

απλώς την είχε στο αργό ψήσιμο. Υπόθεση ειδικού χειρισμού,



βλέπεις. Όλη η Ιεράπετρα ήξερε –εκτός από τον Χάρη, τονενδιαφερόμενο, που το έμαθε τελευταίος φυσικά – ότι η

βασίλισσα της μπανάνας, αφού διέπρεψε στις επιχειρήσεις,ενδιαφερόταν πλέον να διεκδικήσει βουλευτική έδρα στιςεπόμενες εκλογές. Έλα όμως που δεν ήταν παντρεμένη. Για ναμην πούμε ότι βοούσε η πιάτσα για τις επιχορηγήσεις πουέτρωγε με τους Ουκρανούς στα σκυλάδικα. Γούστο της, θαμου πεις, όσο ιδιώτευε. Η πολιτική όμως είναι ογδόντα ταεκατό θέατρο, θεαθήναι. Η πρόεδρος αναγκαστικά απαιτεί σοβαρό προφίλ, η εκλογική της πελατεία δεν τα εγκρίνει ταεργενιλίκια και τα γλέντια. Άλλωστε το κόμμα είναι και συντηρητικό, μόνο με την πατρίδα και τη θρησκεία δε γίνεται δουλειά. Χρειάζεται και οικογένεια για να λειτουργήσει αποδοτικά το σετ. Απόδειξη τα ποσοστά της δημοτικότηταςτης προέδρου, που βελτιώθηκαν σε χρόνο -ρεκόρ μόλιςπαντρεύτηκε τον Τάσο. Με το που εμφανίζεται ο νεαρόςσύζυγος στην τηλεόραση –έτσι νοστιμούλης, ανδροπρεπής,

ησυχούλης και απρόθυμος για ανάμειξη στην πολιτική πουδείχνει – οι ακροαματικότητες ανεβαίνουν στα ύψη.Συμπέρασμα δεύτερο και αναπόφευκτο: Η κυρία Κίσσα χρειαζόταν επειγόντως τον «Τάσο» της για να πιάσει πόστοστα βουλευτικά έδρανα. Και φυσικά η υπό πτώχευση Γιώτα χρειαζόταν εξίσου επειγόντως την «Κίσσα» της. Με λίγαλόγια, οι ανάγκες αμφοτέρων των κυριών οδηγούσανκατευθείαν στον Χάρη.

Αυτό τον έβαλε σε μαύρες σκέψεις. Καλά η μάνατου. Ήταν δυνατόν όμως να πιστέψει ότι η Κίσσα δεν είχεολοκληρώσει μια ψευτοέρευνα περί του προσώπου του πριναποφασίσει να κάνει επίσημη επίσκεψη γνωριμίας; Δεν είναι ο τύπος γυναίκας που σπαταλάει τζάμπα την ώρα της. Αυτήείναι στο τσακ να εγκαινιάσει επισκέψεις με χρονοχρέωση...Και τώρα το σοβαρότερο ερώτημα: Αν πράγματι είχε κάνει

την έρευνα, είχε καταλήξει στο συμπέρασμα ότι ο Χάρης είναι



κατάλληλος υποψήφιος για σύζυγος πολιτικού; Εντάξει, ημάνα του ήταν κάποτε γερή κομματάρχισσα, αλλά τώρα ήταν

σχεδόν στο περιθώριο. Η προίκα του Χάρη πάλι ήτανανύπαρκτη – τι να τα κάνει η ματσωμένη Κίσσα τα χρεοκοπημένα θερμοκήπια; Άρα ο Χάρης προσωπικά μέτρησεπερισσότερο. Αυτό όμως δεν είναι καλό. Άμα αρχίσει να σ’εκτιμά αυτός που σιχαίνεσαι, τότε σε λίγο θα αρχίσεις ή νατον εκτιμάς κι εσύ ή να σιχαίνεσαι και τον εαυτό σου. Αυτόείναι ακόμα χειρότερο. Που σημαίνει ότι έπρεπε να αρχίσει ν’ανησυχεί. Όχι μόνο. Έπρεπε να πάρει επειγόντως τα μέτρατου.

Χτες, πριν κοιμηθεί, αυτό έλεγε στον Μάρκο, μέχρι πουεκείνος του έκλεισε το τηλέφωνο. Είχε μεγάλη νευρικότητακαι δεν τον έπιανε ύπνος. Διάβαζε για κάτι ερπετά στονΑμαζόνιο που άλλαζαν όψη κάθε φορά που άλλαζανπεριβάλλον. Ανατριχιαστικό, ε; Δεν ήταν σίγουρος γιατί, αλλάκόλλησε. Όλη μέρα αυτό σκεφτόταν.

«Αν μείνουμε άλλο ένα χρόνο εδώ, ρε Μάρκο, σε λίγοθα μοιάζουμε με τον πατέρα μου».Ντράπηκε που το είπε αυτό. Αλλά και του Μάρκου δεν

του άρεσε. Σημειωτέον, ούτε ο Μάρκος είχε περάσει πουθενάκαι το ηθικό του σερνόταν πλέον στο πάτωμα.

«Γιατί, τι έχει ο πατέρας σου;» τον ρώτησε.«Τίποτα».«Τότε;»Ο μπαγάσας, έκανε τον χαζό.«Τι έγινε πάλι;»Ούτε που προσπαθούσε να κρύψει πόσο ήθελε να

κλείσει το τηλέφωνο.«Τίποτα».«Σε κλείνω τώρα γιατί θα με παίρνει η Μαίρη».«Έγινε».

«Τα λέμε».



Έκλεισε το τηλέφωνο πολιορκημένος από τηνέρπουσα κατάθλιψη. Αν τα λέγανε, δε θα υπήρχε πρόβλημα.

Αλλά δεν τα λέγανε, γαμώτο... Μια φορά κι έναν καιρό γινόταν αυτό. Είναι κάτι μήνες τώρα που δε λέγαν τίποτα. Ήκάτι βλακείες: Πες μου ποιον είδες να σου πω με ποιον ήταν.Και βεβαίως όλα όσα θέλατε να μάθετε για τη Μαίρη αλλά δενπρολάβατε να ρωτήσετε... Δεκάρα δεν έδινε ο Χάρης ποιονείδε. Και για τη Μαίρη ακόμα περισσότερο, που θρονιάστηκεπλέον στη μέση των συζητήσεών τους και δεν κουνάει ρούπι.Βαρέθηκε να ακούει πληροφορίες για τους θριάμβους του γραφείου της και ποιες καυτές υποθέσεις πήρε και τι δικαστήρια κέρδισε. Αυτές όμως ήταν οι συζητήσεις πλέονκατά Μάρκον. Απίστευτο, αλλά ο κολλητός του έκλεισε τηνπόρτα και τον άφησε απ’ έξω μονάχο του να απορεί.

Αυτό ο Χάρης ποτέ δε θα το χωνέψει. Κοιμάσαι κι έναπρωί ξυπνάς και τίποτα δεν είναι όπως το άφησες. Ένα χρόνοακριβώς πριν, τέτοιες μέρες, είχανε καταστρώσει το σχέδιο

Σαντορίνη-Λισαβόνα, που συνοπτικά είχε ως εξής: Θαμαζεύανε λεφτά όλο το χειμώνα, θα τελειώνανε το λύκειο εν

τω μεταξύ, θα δουλεύανε όλο τον Ιούλιο και τον Αύγουστοτου 1999, πριν την ιστορική έκλειψη, θα παίρνανε στα κρυφάτο πλοίο για τη Σαντορίνη. Δε θα νοίκιαζαν δωμάτιο. Θακοιμόνταν έξω, σε κατευθείαν επαφή με το ηφαίστειο.Ήθελαν να είναι σε ετοιμότητα στην περίπτωση πουξυπνήσει. Ο μόνος ευπρόσδεκτος κατά Μάρκον θάνατος ήτανο θάνατος με θέα.

Ένα και μοναδικό ερώτημα τους βασάνιζε: Νααφήσουν ή όχι σημείωμα στους εξαγριωμένους γονείς; Ανείχαν περάσει σε καμιά σχολή, σχεδίαζαν να τους γράψουνδυο λέξεις. Αν όχι, δε θα άφηναν τίποτα. Ούτως ή άλλως, θα ήταν στο στόχαστρο. Αποτυχημένοι και στα νύχια τους. Αν γύριζαν ποτέ στην Ιεράπετρα, εκεί θα κολλούσαν για πάντα.

Το σχέδιο είχε και πολύ ζουμερή συνέχεια: Θα



ταξίδευαν μέχρι την Αθήνα στην παρανομία, θα βρίσκανδουλειά, θα νοίκιαζαν μαζί μια ωραία τρύπα, και το επόμενο

καλοκαίρι βουρ για Λισαβόνα. Σουλάτσο στη Ρούα ντουΑρσενάλ με τα καλά τους. Ή λίγο παρακεί, αραχτοί στο βράχοτου Γιβραλτάρ, στην τελευταία άκρη της ηπείρου που τους γέννησε, στην αρχή του ύπουλου αυτού αιώνα που θα τουςθάψει σίγουρα. Μπορεί και να χαράζανε τα ονόματά τους στοβράχο, αν ήταν κάπως μαλακός: «Προς τα αγόρια τουεικοστού πρώτου αιώνα: Ο Χάρης και ο Μάρκος, ετώνδεκαεννέα, έφτασαν μέχρι εδώ. Σειρά σας τώρα, στραβάδια».Αυτό ήταν πάνω κάτω το πνεύμα. Κι απ’ αυτό δεν έμεινετίποτα.

Δεν τον πείραζε τόσο τον Χάρη που έχασε τον Μάρκο– αλήθεια. Αυτό το άυπνο βράδυ, που ήταν σχεδόνμισοφευγάτος, έβλεπε τα πράγματα καθαρότερα. Τον πείραξεπιο πολύ που τον βρήκε η Μαίρη. Όχι, δε ζήλεψε, κι ας λέει οΜάρκος. Απλώς η υπόθεση άρχισε κάπως στραβά από την

αρχή, από τις συστάσεις.«Από δω ο φίλος μου ο Χάρης», της είπε την πρώτηφορά που διασταυρώθηκαν.

«Αυτό είμαι μόνο, ρε;» αγανάκτησε ο ξανθούλης, που ήτανε και εύθικτος. «Ο φίλος σου ο Χάρης; Και ο δίδυμός σουτι έγινε;»

Εκείνη τη στιγμή η Μαίρη δεν το σχολίασε, αλλάέκτοτε τον έβλεπε με κάποια επιφύλαξη – «ιδιόρρυθμο» τονέλεγε μπροστά του, και «πειραγμένο» από πίσω.

Το κερασάκι της τούρτας όμως ήταν κάτι άλλο. Έναβράδυ που τρώγανε οι τρεις τους παγωτό στην παραλία, ούτετρεις μήνες δεν είχε κλείσει το ζεύγος μαζί, η Μαίρη άρχισετην ακατάσχετη μαρκολογία. Έναρξη έκανε με το «γιατί πίνεις, μωρέ Μαρκούλη, αφού δεν το σηκώνεις το ποτό;».Αυτό πέρασε ντούκου. Δε σχολιάστηκε. Μετά πέταξε το «ο

Μαρκούλης δεν την αντέχει τη μοναξιά, γι’ αυτό δε θα του



αρέσει στην Αθήνα». Ο Χάρης με έκπληξη είδε το φίλο του ναμην αντιδρά καθόλου. Ως μη ειπωμένο το αντιμετώπισε. Σε

κανένα τέταρτο ακολούθησε το «ο Μαρκούλης προτιμάει νατον πηγαίνουν παρά να οδηγεί ο ίδιος, τι να το κάνει τοαμάξι;». Ο Χάρης, θύμα της τρέλας που είχε ο δίδυμός του μετα αμάξια, την κάρφωσε:

«Καλά, σοβαρολογείς τώρα; Αυτός βλέπει αμάξι κι αρρωσταίνει!»

Ο Μάρκος σιωπή τύπου «μπόρα είναι, θα περάσει».«Μην τον ακούς τι λέει. Τη βαριέται, παιδί μου, την

οδήγηση. Είναι βαβούρα. Πάρκαρε ξεπάρκαρε, λάστιχα,συνεργεία...»

Ο Μάρκος, πιεσμένος από το αγριεμένο βλέμμα τουΧάρη, αναγκάστηκε κάποια στιγμή να πάρει θέση. Γύρισε στηΜαίρη και είπε με ανάλαφρο ύφος – μη μας θυμώσει κιόλας:

«Έχω πει εγώ τέτοιο πράμα; Πότε;»«Γιατί, χρειάζεται να το πεις; Εγώ, βρε Μαρκούλη, σ’

έχω γεννήσει. Σε ξέρω καλύτερα κι από σένα!» του απάντησεκατευθείαν αυτή και γέλασε τσιμπώντας του το μάγουλο.Γέλασε κι αυτός. Χαμπάρι δεν πήρε τι του έλεγε κατά

βάθος. Εδώ κολλούσε τέλεια η παροιμία του παππού τουΘανάση: «Γέλαγαν όλες μ’ εμένα, έσκαγα κι εγώ στα γέλια... »

Τον Χάρη τον έπιασε μια μαυρίλα άλλο πράμα πουέβλεπε το φίλο του να σφυρίζει ανέμελος και άνευεπιφυλάξεων απέναντι στις αυθεντικές ερμηνείες. Ούτε πουτο είχε προσέξει ότι η «αγάπη» του είχε βαλθεί να τονμικρύνει μέχρι να εξαφανιστεί. «Μαρκούλης» δεν είναι όνομα για αγόρι αλλά για τσιουάουα. Στο όνομα της παιδικής φιλίας,ο Χάρης προσπάθησε να το βουλώσει, αλλά δεν άντεξε.Νίκησε η αξιοπρέπεια. Πετάχτηκε λοιπόν πάνω και δήλωσεότι καμιά δε μας ξέρει καλύτερα από τον εαυτό μας, πάει και τελείωσε. Και μετά τους άφησε να αποτελειώσουν το παγωτό

μόνοι τους. Να μην ενοχλεί και το ζευγάρι...



Από τότε δεν τον ξανακάλεσαν να βγούνε. Όχι,καθόλου δεν έτυχε. Δώδεκα χρόνια τον ξέρει τον Μάρκο και

πρώτη φορά «έτυχε» τέτοιο πράμα. Δώδεκα χρόνια! Από έξι χρόνων ο ένας έπεφτε, ο άλλος σηκωνόταν. Έτσι τοπηγαίνανε το πράμα, ανέκαθεν. Από μόνο του έγινε. Είχε οΧάρης τις άγριες μαύρες του; Καραγκιοζιλίκια ο Μάρκος νατον ανεβάσει. Έπεφτε στην κατάθλιψη αυτός – που την είχεκαι πρόχειρη ο άτιμος; Cheer leader ο Χάρης αυτομάτως.Κάπου διάβαζε ότι όλα τα παιδιά γεννιούνται δίδυμα. Τουάρεσε, αλλά δεν του είχε δώσει και μεγάλη σημασία, μέχρι που έγινε ένα επεισόδιο με τη μάνα του το καλοκαίρι τηςπρώτης λυκείου. Της έλεγε τότε ο Χάρης ότι δεν ήθελε να πάει διακοπές στη γιαγιά του, κι ας περνούσε τέλεια όποτεπήγαινε Χανιά. Κι αυτό γιατί ο Μάρκος θα έμενε στηνΙεράπετρα.

«Και τι τον έχεις εσύ τον Μάρκο;» του είπε η μάνα του.«Της κάπας σου μανίκι;»

Τον προβλημάτισε, αλήθεια, κι ας ήταν μια ακόμηαφελής χοντράδα της μάνας του. Το έψαξε το θέμα «Μάρκος».Σε ποια κατηγορία να τον βάλει; Στους φίλους, εντάξει,έμπαινε, αλλά γιατί να τον στριμώξει μέσα σε τόσο άσχετοπλήθος; Ο Μάρκος ήταν μοναχική ψυχή. Στους συγγενείς πάλι δεν τον έβαζε. Πολύ αυθαίρετη κατηγορία αυτή, κάπωςαποφασίζουμε και διατάσσουμε: Αγαπάτε αλλήλους,κουτσούς, στραβούς, πανύβλακες, αρκεί να ανήκουν στο σόι μας! Ντροπής πράματα δηλαδή... Άρα;

Τότε ευτυχώς του ξαναεμφανίστηκε η ωραία φράση.Το συνηθίζουν αυτό οι ωραίες φράσεις. Εμφανίζονται από τοπουθενά όταν εσύ νομίζεις ότι ξέμεινες από πυρομαχικά σ’αυτό τον αόρατο πόλεμο. Αν ζούσε κάπου ο δίδυμός του,αυτός ήταν ο Μάρκος. Πολύ χάρηκε που το βρήκε, κι αςθεωρήθηκε ένας ακόμα σχολαστικισμός κατά Μάρκον. Το

φιλαράκι του τον κατηγορούσε ότι όλη την ώρα ψείριζε. Τάχα



ανέλυε λεπτομερώς τα πάντα για να καταλάβει, και στο τέλοςστραβωνόταν χειρότερα.

«Άμα κάνεις το επεισόδιο κομματάκια, πώς να το δειςμετά ολόκληρο;» έλεγε ο Μάρκος.«Και πώς θα το δεις ολόκληρο αν δε δεις ένα ένα τα

κομματάκια;» έλεγε ο Χάρης.Εκεί εντοπιζόταν πέρσι η κύρια διαφωνία τους. Φέτος

εντοπίστηκε αλλού. Τι στην ευχή θα γίνει με το σχέδιοΣαντορίνη-Λισαβόνα; Θα σουλατσάρουνε στη Ρούα ντουΑλφαντέγκα ή όχι; Ο Χάρης απαιτούσε να μάθει τις προθέσειςτου κολλητού του για να δει κι αυτός τι θα κάνει. Όποτε τοανέφερε –από τον Ιούνιο – ο Μάρκος άλλαζε την κουβέντα.Καμιά φορά έλεγε «Πού να πάμε, ρε μαλάκα;», που ήταν πολύάθλιο, αφού ήξερε πού ακριβώς θέλανε να πάνε. Προχτές οΧάρης το ανέφερε επίτηδες μπροστά στη Μαίρη. Έψαχνεμάλλον να βρει έναν τρόπο να απογοητευτεί οριστικά.

«Λισαβόνα; Τι σχέδιο είναι αυτό;» ενδιαφέρθηκε

εκείνη. «Ε, λέγαμε να πάμε κάποτε Λισαβόνα», μουρμούρισε οδικός της.

Είχε άδικο ο Χάρης που θύμωσε;«Κάποτε; Ε, όχι και κάποτε, ρε Μάρκο. Εγώ,

παραδείγματος χάρη, λέω να φύγω αμέσως τώρα».Ο Χάρης ήταν σίγουρος. Όταν παγώνει η λίμνη, δίδυμε,

οι πάπιες πρέπει να την κοπανάνε αμέσως, ήθελε να του πει.Λίγο ν’ αργήσουν, πάει, παγιδεύτηκαν. Σαν κι εσένα.

Αν δε σε νοιάζει πού θα πας,τι σε νοιάζει ποιο δρόμο θα πάρεις;

Ώρα την ώρα ροκάνισε αυτή τη βραδιά προβάρονταςπιθανότητες. Αν μπορούσες να κρυφοκοιτάξεις μέσα στο

κεφάλι του, θα ’βλεπες ότι είχε σφίξει τις γροθιές και πάλευε



με το μέλλον του, όπως οι γέροι αναμετριούνται με τοπαρελθόν τους. Πηγαινοερχόταν ανάμεσα σε εκδοχές,

παζάρευε με τη μοίρα του, αποχαιρετούσε το άτομο πουυπήρξε για να το αφήσει πίσω του. Δεν μπορείς να σέρνειςτέτοια βάρη όταν πρέπει να τρέξεις για να το σκάσεις.

Τέσσερις ακριβώς, μιάμιση ώρα πριν το γενικόεγερτήριο, πήρε το μαύρο σάκο με δυο μπλουτζίν, τρίαφανελάκια, πέντε σλιπάκια, συν το νεσεσέρ με τα καλλυντικάτου. Καλύτερα λίγα, να συνηθίζει. Έγραψε κι ένα σημείωμαδιφορούμενο: «Πάω μια βόλτα μέχρι να καθαρίσει το μυαλόμου», δηλαδή περίπου μέχρι τη Δευτέρα Παρουσία, παιδιά.Αυτό υπολόγιζε να τους καθυστερήσει κάνα εικοσιτετράωρο.Μετά θα πήγαιναν στην αστυνομία να τον ψάξουν, αλλά θα ήταν αργά.

Έβαλε στην τσέπη τις εκατόν εννέα χιλιάδες που είχεστοκάρει και βγήκε στο δρόμο χωρίς δεύτερη ματιά. Ηεξώπορτα ήταν με το μέρος του, δεν έτριξε ούτε τοσοδά,

πράγμα που θεώρησε φοβερό γούρι. Φυσικό ήταν. Αφού δενείχε ευχές για το ταξίδι, είχε ανάγκη από καλούς οιωνούς. Γιακαλό και για κακό όμως, φρόντισε ν’ αφήσει στο κρεβάτι τουδυο μαξιλάρια κάτω απ’ το σεντόνι. Συν Αθηνά και χείρα κίνει δηλαδή. Έτσι, αν οι γονείς του αποφάσιζαν να τσεκάρουν, θαέβγαζαν λάθος συμπεράσματα. «Κοιμάται του καλού καιρούτο καημένο», θα έλεγε ο κυρ Λάμπρος. «Κοιμάται του καλούκαιρού το γαϊδούρι», θα ήταν η εκδοχή της κυρα -Γιώτας.

Μόλις βγήκε στο δρόμο, έριξε καλού κακού ένακατοστάρι μέχρι να στρίψει στη γωνία και να μην είναι άμεσαορατός. Μετά ηρέμησε λίγο, γιατί τον είχε πιάσει κάτι σαντρεμούλα. Προσπάθησε να μη σκέφτεται τι αφήνει και νασυγκεντρωθεί στο τι θα βρει. Για να πάρει λίγο τα πάνω του,έδωσε συγχαρητήρια στον εαυτό του για την εκτέλεση τηςπρώτης φάσης και συνέχισε περπατώντας.

Μόλις βγήκε στην εθνική, βρήκε ένα καλό σημείο και



περίμενε το αμάξι που θα τον πήγαινε κατευθείαν στοΗράκλειο, πριν οι δικοί του συνειδητοποιήσουν τι ακριβώς

σήμαινε η μπουρδολογία του σημειώματος. Το σχέδιο ήταν να γυρίζει στο Ηράκλειο όλη μέρα για να μην εντοπιστεί και ναδραπετεύσει απ’ το νησί με το πλοίο των εφτάμισι γιαΠειραιά. Πειραιά, γιατί η Σαντορίνη είναι μικρή, πανάθεμάτην, έτσι ν’ απλώσουν το χέρι τον τσακώσανε. Μπορεί ναάνοιγε κι ο Μάρκος το στόμα του – έτσι που κατάντησεαπίθανο είναι; Θα τον πίεζε και η Μαίρη να βοηθήσει το έργοντης ανακρίσεως. Δεν αλλάζει το σχέδιο όμως. Απλώς πηδάει το στάδιο Σαντορίνη για λόγους ανωτέρας βίας και περνάει κατευθείαν στο ζουμί: Αθήνα –ελευθερία –αποταμίευση-Λισαβόνα. Αυτό λέγεται ευελιξία, παιδιά.

Στα τέσσερα λεπτά εμφανίστηκε ένα Νισάν γεμάτοαγγουροντομάτες. Ούτε σινιάλο δεν πρόλαβε να του κάνει και σταμάτησε – πράγμα που του φάνηκε ύποπτο του δραπέτη,παρόλο που ήταν καθ’ όλα άσχετος σε θέματα οτοστόπ.

Έκανε έτσι να κόψει λίγο φάτσα και είδε μια μούρη ηλιοκαρκαλιασμένη, τριαντάρα, ξανθιά με μαύρη ρίζα.Σύνολο: τρέχα, λαγέ!

«Πες μου πού πας να σε πάω, κούκλε», του λέει.«Πουθενά δεν πάω, περιμένω τη μάνα μου που πήγε

για κατούρημα», της έκανε αυτός με ετοιμότητα.Έτσι τις ξεφορτωνόταν εντέχνως ο φίλος του ο Θωμάς

και γύρισε όλο το νησί εντελώς δωρεάν και εντελώςανενόχλητος. Τον αντέγραψε κι ο Χάρης. Στην τέχνη τηςεπιβίωσης δεν υπάρχει παρθενογένεση.

Το ζήτημα βέβαια ήταν να περάσει και καμιά σοβαρήπερίπτωση για να ξεκολλήσει από δω. Είχε πάει πέντε και εφτά κι άρχισε να αγχώνεται. Πραγματικά, σε λίγο να σου έναάσπρο Γιάρις, καινουριότατο. Το αμάξι σταμάτησε μετά τοσήμα κι ο Χάρης πλησίασε επιφυλακτικά, μέχρι που είδε

κεφάλια τρία, οικογένεια ευτυχώς. Από Βόλο ήτανε, μια



καρδιοχειρουργός με τον άντρα της και το παιδί. Είχανε μιαφίλη που έκανε αγροτικό στο Μύρτος, ήρθανε για διακοπές

δύο βδομάδες και τώρα πηγαίνανε Ηράκλειο για να φύγουν.Βολικότατο. Η τύπισσα οδηγούσε αμίλητη, ο άντρας τηςκοιμόταν δίπλα, αλλά ο Χάρης έπιασε την κουβέντα με τονπιτσιρικά, Ιάσονα τον λέγανε, και καταδιασκέδασε. Όλο«Ασχολήσου με τον εαυτό σου», απαντούσε, ό,τι κι αντου ’λεγες. Πού να ’ξερε ο μίνι προφήτης ότι αυτό ακριβώςαποφάσισε να κάνει κι ο Χάρης από σήμερα.

Τα τρία παιδιά Βολιώτικα τον άφησαν στην πλατείαμε τα λιοντάρια, αφού πρώτα τον κέρασαν λουκουμάδες.Ευτυχώς, γιατί από χρήμα δεν ήταν καθόλου άνετος και έπρεπε ν’ αρχίσει να σκέφτεται και το δεκάρικο. Έφαγε και τη μερίδα του Ιάσονα, που δεν καταδεχόταν να ασχοληθεί μελουκουμάδες όντας τόσο απασχολημένος με τον εαυτό του.

Μετά άρχισε το γύρο του Ηρακλείου σε δώδεκα ώρες.Είδε βιτρίνες, διάβασε όλα τα εξώφυλλα των περιοδικών στα

περίπτερα, κι όταν μπορούσε, άνοιγε να ρίξει μια ματιά και παραμέσα. Δεν πέρναγε όμως η άτιμη η ώρα.Το μεσημέρι την άραξε σε ένα παγκάκι γιατί τον

χτύπησε ο ήλιος στο κεφάλι. Βρήκε και μια χτεσινήεφημερίδα, την οποία και ξεκοκάλισε για πρώτη φορά στηζωή του. Πολύ χρήσιμο, σοβαρά. Κακώς τις βαριόταν μέχρι τώρα τις εφημερίδες. Βρίσκεις φοβερά πράματα εκεί μέσα,νέα και περίεργα απ’ όλο τον κόσμο. Μαθαίνεις, να πούμε.Ιδέα δεν είχε, για παράδειγμα, ότι στο Ιράν οι φανατικέςμουσουλμάνες κάνουν διαδηλώσεις για να μη βγάλουν οι άντρες τους τους φερετζέδες. Χρησιμότατη πληροφορία στηνπερίπτωση που ήθελε να ταξιδέψει ως εκεί. Έξαλλες έχουν γίνει, κατά το άρθρο. Πολύ μετριοπαθής, λέει, η νέα πρόεδροςκαι θα διαλυθεί η θρησκεία τελείως. Τέτοια που είναι βέβαια,καθόλου δεν τον πειράζει τον Χάρη κι αν διαλυθεί. Σκέφτεσαι

τώρα να ήταν υποχρεωμένος να κρύβει το αξιοθέατο μούτρο



του κάτω απ’ αυτό το πράμα και να κυκλοφορεί όλη του τηζωή σαν το φάντασμα; Τρελό. Γιατί άμα δε σε βλέπουν οι

άλλοι, πώς ξέρεις εσύ ότι υπάρχεις; Ήθελε να ’ξερε ποια τοσκέφτηκε αυτό το κόλπο με το φερετζέ... Καμιά σαν τη μάνατου σίγουρα – μόνο πιο μουσουλμάνα.

Είχε κι ένα κομμάτι τεράστιο με προγνωστικά για τιςεκλογές, αλλά το πήδηξε. Σιγά μην αγχωνόταν ο Χάρης για τοποια θα κερδίσει τις εκλογές. Όλες για την πάρτη τουςδουλεύουν. Προτίμησε να διαβάσει κανένα προγνωστικό στοωροσκόπιό του – χτεσινό, αλλά τι να κάνουμε... Ο Δίας είναι,λέει, σε κόντρα με τον Κρόνο και φέρνει αλλαγές στουςΤοξότες. Κύριε αστρολόγε μου, μας φώτισες! Τίποτα πιοσυγκεκριμένο έχεις να μας πεις; Τις αλλαγές τις έβλεπε και μόνος του. Το πού θα τον οδηγήσουν όμως παρέμενε θολό...

Όλη αυτή την ώρα μπορεί να διάβαζε ο Χάρης, αλλά–κακά τα ψέματα – το μυαλό του ταξίδευε συνέχεια αλλού.Όπως κάθε δεκαοχτάχρονο αγόρι σε κρίσιμη καμπή, περίμενε

ένα σημάδι, κάτι, την παρέμβαση της θείας χάριτος εντέλει, για να του πάρει το ασήκωτο βάρος της επιλογής. Αφού όμως η θεία χάρις αρνιόταν πεισματικά να εμφανιστεί, κατέφυγε κι αυτός στον εμπορικό αντιπρόσωπό της επί της γης, τοναστρολόγο. Τόση ανάγκη παραμυθίας είχε.

Το εισιτήριο το ’χε φυλαγμένο στην τσέπη και τονέτρωγε. Προσπαθούσε όμως συνειδητά να μην κοιτάει συνέχεια την ώρα, γιατί τότε την πιάνει ένα πράμα σανπείσμα και περνάει δυσκολότερα.

Παντού κρύβεται ένα ηθικό δίδαγμα,αλλά άντε να το βρεις...

Kοίτα να δεις τώρα ένα περίεργο πράμα. η ώρα έχει πάει εφτά και είκοσι. Ο Χάρης στο κατάστρωμα εντόπισε

αμέσως θέση άψογη, παγκάκι, αλλά σε γωνία που κόβει κι ο



αέρας. Την ξάπλωσε λοιπόν μόλις σαλπάρανε και κοίταζε τονουρανό συνέχεια, σαν να περίμενε να του γράψει η

Μεγαλοδύναμη το μήνυμα που λέγαμε. Θα χάζευε πάνω απόμία ώρα, κόντευε πια να μισοκοιμηθεί, όταν ένιωσε κάτι ν’ακουμπάει τις πατούσες του. Μισοσηκώνεται και βλέπει έναπαιδί στην ηλικία του πάνω κάτω, να έχει στρογγυλοκαθίσει στο παγκάκι του χωρίς άδεια. Καθόταν εκεί με κλειστά μάτιακαι δεν έκανε τίποτα. Ξαναξάπλωσε λοιπόν κι ο Χάρης, χωρίςνα τολμήσει να τον ρωτήσει τι στο καλό του ’ρθε να τονστριμώξει όταν είχε τόσα άδεια παγκάκια γύρω γύρω.

Προσπάθησε να ξανασυγκεντρωθεί στον ουρανό, αλλάδε γινόταν. Το είχε αυτό το κουσούρι ο Χάρης. Τον έπιανεπολύ εύκολα νευρικότητα. Όλο πρόσεχε να μην ακουμπήσει τον τύπο με τα παπούτσια του. Σε πέντε λεπτά ανασηκώθηκε,κάθισε κανονικά στο παγκάκι και άρχισε να περιεργάζεται τον εισβολέα με τα κλειστά μάτια. Έβγαλε ένα τσιγάρο κι άρχισε να του στέλνει καπνό στα μούτρα, μήπως ο τυπάκος

ενοχληθεί, διαμαρτυρηθεί κι αρχίσουνε καμιά κουβεντούλα.Έτσι ήταν ο Χάρης όταν βρισκόταν σε υπερδιέγερση. Όλοκάτι περίμενε να του πουν οι άγνωστοι – ξέρετε, κανέναπραγματικά περίεργο ή ωραίο. Συμπαθητικό παιδί έμοιαζε,καστανόξανθος, αδυνατούλης και πολύ ψηλός. Αδιάβροχοςόμως. Η καύτρα του ανυπόμονου Κρητικού κόντευε ναακουμπήσει το φίλτρο και τότε μόνο ενοχλήθηκε ο μπαγάσας.Άνοιξε τα μάτια, τον κοίταξε και σε λίγο κουβεντιάζανε σανφιλαράκια.

Ήτανε διακοπές στο Ηράκλειο, είκοσι δύο χρόνων,φοιτητής στην αγγλική φιλολογία. Του άρεσε η σχολή, ανεξαιρέσεις ότι δεν είχε πολλά κορίτσια. Χρωστούσε τέσσεραμαθήματα, είχε δεσμό με μια κοπέλα από το Πολυτεχνείο και γενικά καλά περνούσε στην Αθήνα.

Ο Χάρης βαρέθηκε γρήγορα. Άλλα ήθελε ν’ ακούσει –

χωρίς να ξέρει και ακριβώς τι. Ετοιμαζόταν πάντως να κάνει



καμιά βόλτα, μήπως ανακαλύψει κανέναν άλλο κρυμμένοθησαυρό στο καράβι. Σηκώθηκε λοιπόν και είπε:

«Λοιπόν, χάρηκα... πώς σε είπαμε;»«Νάσο-Μάριο Καρδάση-Αμάντεθ!» απάντησε οτυπάκος.

Ο νεαρός φυγάς έμεινε να τον κοιτάζει άφωνος. Μετάτον ρώτησε αν κάνει πλάκα. Δεν ήταν καθόλου απίθανο, ανσκεφτείς ότι προ πέντε λεπτών ο Χάρης του έλεγε ότι η γιαγιάτου ήταν η πρώτη βουλευτίνα του νομού Λασηθίου που έγινευπουργός το 1943, επί Δευτέρου παγκοσμίου πολέμου!Συνεργάστηκε μάλιστα και με τις γερμανικές αρχές, ηαδίστακτη. Μία απ’ τις μπούρδες που λέει ο Χάρης άμαβαριέται. Το παιδί όμως τον διαβεβαίωσε ότι καθόλου δενέκανε πλάκα. Απλούστατα, ήταν μισός Έλληνας μισόςΠορτογάλος!

«Ο μπαμπάς μου είναι από τη Λισαβόνα», τουδιευκρίνισε.

Αυτό όμως ήταν πολύ καλό για να είναι αληθινό. Τοντρέλανε τον Χάρη.«Μέσα απ’ τη Λισαβόνα;» επέμεινε.Δεν μπορούσε να πιστέψει ότι τελικά η Μεγαλοδύναμη

ανταποκρίθηκε και του έστειλε εκείνο το μήνυμα. Τον ρώτησεπώς είναι η Λισαβόνα. Είχε δει κάρτες βέβαια, αλλά αυτές δεμετράνε. Είχε δει και το χωριό του σε κάρτες και δεν το γνώρισε.

«Ωραία είναι», είπε ο Νάσος-ΜάριοςΚαρδάσης-Αμάντεθ συγκαταβατικά.

«Δηλαδή ποια περιοχή σ’ αρέσει πιο πολύ; Ο Τάγος, ηκάτω πόλη, το λιμάνι; Τι;» επέμεινε ο Χάρης για να του δείξει ότι δεν ήταν κάνας άσχετος. Ανάθεμά τον βέβαια κι αν ήξερεπού πέφτουν όλα αυτά...

«Παντού, μωρέ, ωραία είναι», είπε μετά από σκέψη ο

τύπος.



«Κάτι που να σου έκανε πιο μεγάλη εντύπωση;»Ο Χάρης κόντευε σχεδόν να του ανέβει στο σβέρκο.

Ο Καρδάσης-Αμάντεθ ζορίστηκε, σκέφτηκε για κάναπεντάλεπτο και μετά το είπε:

«Έχει ένα Κόντινεντ τετραώροφο, γίγαντα μιλάμε,λίγο έξω απ’ την πόλη. Ολόκληρο Σαββατοκύριακο μπορείς ναφας εκεί μέσα», ολοκλήρωσε έκθαμβος και με την ανάμνησηακόμα της υπεραγοράς.

Ο Χάρης σηκώθηκε απότομα κι έφυγε. Αν αποφάσισε η θεία χάρις να του στείλει τόσο ακατάληπτο μήνυμα, τότε γιατί δεν έβαζε και υπότιτλους; Αν τέτοιοι τύποι κυκλοφορούν στην Πορτογαλία, αυτός γιατί κάνει τόσηφασαρία να φτάσει ως εκεί; Τον ζώσανε τα φίδια.

Μέχρι να πάει στο μπαρ όμως, το κέφι του έφτιαξεπάλι. Τα ξέχασε όλα. Έτσι ήταν ο Χάρης. Μισογεμάτος. Ούτεκαν είχε συμπληρώσει τα δεκαοχτώ άλλωστε. Σ’ αυτή την ηλικία δεν έχεις και πολλά πράγματα απ’ τη ζωή σου να

θυμηθείς, κι έτσι ξεχνάς να θυμάσαι κι αυτά τα λίγα–

ειδικάάμα δε σε συμφέρουν. Απέδωσε λοιπόν βολικά το θλιβερόεπεισόδιο στο γεγονός ότι ο Αμάντεθ ήταν μόνο κατά τοπενήντα τα εκατό Πορτογάλος και το διέγραψε απ’ τονσκληρό.

Αν στηρίζεσαι στην τύχη σου,σου φέρνει ό,τι θέλει αυτή

Aπό πού ν’ αρχίσουμε; απ’ την αρχή. Λοιπόν, στιςεξίμισι το πρωί το πλοίο είχε αράξει στον Πειραιά. Ακόμα δενείχε ξημερώσει καλά καλά και όμως γινόταν χαμός απόαυτοκίνητα, φορτηγά και κόσμο. Ηρέμησε ο Χάρης. Μέσα σετόσα εκατομμύρια κόσμο που έχει η Αθήνα, και λαγωνικά ναείναι, αποκλείεται να τον ξετρυπώσουν! Μάλλον όμως δε θα

τους ταλαιπωρούσε άλλο. Όλο το βράδυ τον έτρωγε, μέχρι



που το αποφάσισε και ησύχασε. Θα πάρει τηλέφωνο σπίτι ναπει ότι έφυγε, ότι είναι καλά και ότι θα δοκιμάσει να ζήσει

μόνος του. Να μη γίνουν ρεζίλι με εφημερίδες και αστυνομίες,κρίμα κι άδικο. Άλλωστε τι μπορούν να του κάνουν; Ενήλικοςείναι.

Αγόρασε λοιπόν μια τηλεκάρτα στο περίπτερο, μπήκεσε θάλαμο, ηρέμησε λίγο για να μη δείχνει ταραγμένος και πήρε. Το σήκωσε ο πατέρας του στο πρώτο χτύπημα. Η φωνήτου έτρεμε. Του είπε μονορούφι αυτά που είχε προβάρει κι όλη την ώρα προσπαθούσε να μη σπάσει. Δεν έπρεπε να δείξει συναισθηματικός τώρα, ήθελε να τους δώσει να καταλάβουνότι ήταν αποφασισμένος. Η μάνα του ευτυχώς έλειπε σταθερμοκήπια.

«Θηρίο έχει γίνει», ψέλλισε έντρομος ακόμα και εν τηαπουσία της ο κυρ Λάμπρος. «Αν σε βρει, θα σου κόψει ταπόδια με τον μπαλτά».

Ευτυχώς αυτό τον θύμωσε πάλι. Δηλαδή του

ξαναεμφάνισε το κίνητρο της μεγάλης απόφασης τη στιγμήπου το είχε πιο πολύ ανάγκη.«Αν με βρει, να μου τα κόψει», είπε. «Προς το παρόν

πάντως τα έχω και τα δύο και φεύγω».Ο κυρ Λάμπρος σ’ αυτό το σημείο έκλαψε λίγο, αλλά

σταμάτησε για να επιστρατεύσει κανένα επιχείρημα. Δεν ήτανε όμως καθόλου ευρηματικός ο δόλιος:

«Τι θα πούμε στον κόσμο, παιδάκι μου, δε μαςσκέφτηκες καθόλου εμάς;»

«Τον κόσμο τον έχω γραμμένο».«Πώς θα γυρίσεις πίσω, τι θα λένε για σένα, αυτά δεν

τα υπολόγισες, αγόρι πράμα;»Τον άφησε να μιλάει για να ξεσπάσει, αλλά δεν ήθελε

να ξοδέψει και όλη την τηλεκάρτα. Τον παρακάλεσε να μηντον γκαντεμιάζει και να μην ανησυχεί. Τον διαβεβαίωσε ότι

ξέρει τι κάνει και ότι θα τον ξαναπάρει σύντομα. Έκλεισε το



τηλέφωνο και απόμεινε να το κοιτάει. Α, ρε πατέρα,μελαγχόλησε ο Χάρης, με τέτοια επιχειρήματα νόμισες ότι θα

με τουμπάρεις; Σκέτη απογοήτευση είσαι πάντα. Εσέναδηλαδή, αν σου έρχονταν τα πάνω κάτω μια μέρα κι έφευγες,θα σε γύριζε ποτέ πίσω η πληροφορία ότι η κυρα -Γιαννούλα η γειτόνισσα καταδικάζει τέτοιες πρωτοβουλίες;

Μετά προσπάθησε να πάρει τον Μάρκο. Το σήκωσε ημάνα του και του ανακοίνωσε ότι κοιμάται. Δε φάνηκε ναξέρει ότι ο Χάρης το ’σκασε, γιατί τον ρώτησε πώς το ’παθεκαι ξύπνησε πριν τις έντεκα. Σαν χαλασμένο κασετόφωνο ήταν αυτή η γυναίκα. Πάνω από δέκα χρόνια επαναλαμβάνει με τα ίδια ακριβώς λόγια ότι και στις διακοπές ακόμα πρέπει να πετάγονται από το κρεβάτι στις οχτώ. Γιατί; Για ναβοηθάνε τον μπαμπά στις δουλειές. Γιατί; Για να μαθαίνουν!Λες και χρειάζεσαι κανένα μεταπτυχιακό για να σέρνεις τησφουγγαρίστρα στο πάτωμα...

Της είπε ότι θα ξαναπάρει το μεσημεράκι.

Ύστερα δεν ήξερε τι να κάνει. Κάθισε σε ένα πεζούλι κι έβλεπε τα αυτοκίνητα να περνάνε. Μπορούσε να πάει πάνω,κάτω, αριστερά ή δεξιά. Όπου γούσταρε. Κανένας δεν τονπερίμενε. Κανένας δεν περίμενε κάτι απ’ αυτόν. Αυτό είναι ελευθερία, αδερφάκι μου! Του Χάρη όμως φαίνεται του ήρθελίγο μαζεμένη, γιατί σαν να αγχώθηκε.

Για να συνέλθει, μαζεύτηκε, ανασκουμπώθηκε κι έβαλε μπροστά ένα μικρό πλάνο. Να πάει Ομόνοια, να βρει ένα δωμάτιο φτηνό και μετά να πάρει όλες τις εφημερίδες μεαγγελίες να ψάξει για δουλειά.

Το ήξερε ότι σ’ αυτό το σημείο έπρεπε να προσέξει νακαταλάβει τι γίνεται και τα σχετικά. Η καταπίεση μπορεί νασε τρελαίνει, αλλά, καταπώς λένε οι σοφοί εγκέφαλοι, και ηξαφνική ελευθερία μπορεί να σε αποβλακώσει. Τουποψιαζόταν ο φουκαράς, δεν ήθελε όμως να γίνει και

χέστης. Έτσι την πάτησε. Και ιδού πώς:



Ο Χάρης είχε ρωτήσει ήδη απ’ το καράβι πώς πάνεΟμόνοια και του είπαν να πάρει το τρένο. Πάνω που

αναρωτιόταν όμως πού ακριβώς ήταν η στάση του τρένου,σταματάει μπροστά του ένα ταξί και ξεφορτώνει πελάτη.Ρωτάει λοιπόν την ταξιτζού. Αυτή, αντί να του απαντήσει και να φύγει, βγήκε να πάρει τσιγάρα και του έπιασε τηνκουβέντα κανονικά. Ο Χάρης, εν τη αφελεία του, τσίμπησε.Δεν του το ’χανε πει ότι αν νομίσεις στην Αθήνα ότι κάποιασου μιλάει στο άσχετο, εσύ είσαι ο άσχετος. Απαντούσελοιπόν στις ερωτήσεις χωρίς να παρεξηγεί για το ενδιαφέροντης. Στην αρχή μάλιστα καλή γυναίκα τού φάνηκε, λίγο χοντροκομμένη αλλά εντάξει. Οπότε καμία αντίρρηση δεν είχεόταν του πρότεινε να τον πάει Ομόνοια δωρεάν, αφού προςτα κει ήταν ο δρόμος της.

«Κάτσε μπροστά και φύγαμε, Χάρη μου», του λέει – είχανε συστηθεί κιόλας.

Βάζει και στο κασετόφωνο μουσικούλα, κερνάει και

τσιγάρο και πηγαίνανε. Πού πηγαίνανε ιδέα δεν είχε ο μικρός.Πέρασε όμως κάνα μισάωρο και στην Ομόνοια δεφτάνανε. Η κουβέντα εν τω μεταξύ πήγαινε πρίμα και ητύπισσα τον ξεψάχνιζε κανονικά, όσο ο Χάρης νόμιζε ότι κάνανε κοινωνική συζήτηση. Όταν τη ρωτούσε «Πού είμαστετώρα;», του έλεγε συνέχεια «Τι σε κόφτει εσένα; Ομόνοια δεθες; Ε, εκεί θα σε πάω». Κι όλο γύρναγε, τον κοίταγε, τουέριχνε καμιά χαϊδευτική σφαλιάρα όταν έλεγε τα δικά του – γιατί τελικά του ξέφυγε και το ξεφούρνισε ότι το έχει σκάσει.

Αυτό που τον έκανε λίγο επιφυλακτικό ήταν ότι τοταξίμετρο δούλευε κανονικά. Κι έπειτα του μπήκε η ιδέα ότι του ακουμπούσε το αριστερό μπούτι όποτε άλλαζε ταχύτητα.Προσπάθησε να μην πανικοβληθεί. Μπορεί να γίνεται τυχαία,είπε, λαϊκιά γυναίκα είναι, δε χαμπαρίζει από πρωτόκολλο.

Η κούρσα όμως δεν τελείωνε και ο Κρητικός είχε

αρχίσει να ζορίζεται πια. Επιπλέον δεν έβλεπε να φτάνουνε



και στην Ομόνοια... Ούτε ήξερε πού είχανε πάει, αλλά οι πολυκατοικίες αραίωναν και οι χέρσες αλάνες πλήθαιναν.

Αυτή, ως γάτα που ήταν, κατάλαβε ότι ο πιτσιρικάςβρισκόταν ήδη στα πρόθυρα νευρικής κρίσης και σταμάτησετο αμάξι σε ένα οικόπεδο τυφλό. Τράβηξε χειρόφρενο,στράφηκε προς το μέρος του και του χαμογέλασε πάλι.

«Τι φοβάσαι, ρε Χάρη, θα σε φάω; Ολόκληρος άντραςείσαι», του κάνει και αρχίζει να ανοίγει εν ψυχρώ τα κουμπιάτης μπλούζας της. «Ίδρωσα και λέω να αλλάξω ένα λεπτό.Βιάζεσαι;»

Κάτι πήγε να πει ο μικρός, αλλά είχε κολλήσει η γλώσσα του, δεν του έβγαινε με τίποτα. Αυτή, σαν να μηνέτρεχε μία, άνοιξε τα πάνω κουμπιά της μπλούζας της και έμεινε με το σουτιέν στον αέρα, αναψοκοκκινισμένη και ιδρωμένη. Προσπαθούσε τάχα να κρατάει κλειστή με το ένα χέρι την μπλούζα, ενώ έψαχνε σε μια σακούλα στα πόδια τουΧάρη για την καινούρια. Μια βαριά μυρωδιά έφτασε στη μύτη

του και ξαφνικά του ήρθε να ξεράσει. Χωρίς να το θέλει,άρχισε να τρέμει, ενώ προσπαθούσε να της δείξει ότι δεν τηφοβάται. Άμα τις φοβάσαι, παίρνουν πιο πολύ θάρρος, το ήξερε. Γι’ αυτό και μέσα στον πανικό αποφάσισε να κάνει τοναδιάφορο μέχρι να τελειώσει η ιστορία με την μπλούζα.Τέτοιος στρουθοκάμηλος ήταν.

Σιγά να μην τέλειωνε. Αυτή κόντευε να ξαπλώσει κανονικά στα μπούτια του και αυτός, κοκαλωμένος, κοίταγεέξω σαν να μην έτρεχε τίποτα. Όλο το αίμα του είχε μαζευτεί στο κεφάλι. Νόμιζε ότι η καρδιά του θα σταματήσει και θαπεθάνει ξεφτιλισμένα μέσα στο ταξί. Όταν όμως η ταξιτζούάπλωσε το χέρι της και τον ακούμπησε στα τέτοια του,θόλωσε, άνοιξε την πόρτα, πετάχτηκε έξω κι άρχισε να τρέχει σαν τρελός, ξεχνώντας και το σάκο του και τα πάντα. Αυτήέβαλε την μπλούζα στα γρήγορα και άρχισε να τρέχει πίσω

του φωνάζοντας:



«Τα λεφτά μου, ρε καριόλη, θα σε κλείσω μέσα!»Τότε ακούστηκαν τα φρένα ενός αυτοκίνητου εκατό

μέτρα από τον Χάρη. Πάνω που είπε σώθηκα, κοιτάει και βλέπει πάλι ταξί! Εκεί ήταν που έσπασε και άρχισε ναουρλιάζει κι αυτός σαν υστερικός:

«Βοήθεια, βοήθεια!»Η πρώτη ταξιτζού να τον πλησιάζει εν τω μεταξύ. Εκεί

που θα τον έφτανε, ανοίγει η πόρτα του δεύτερου ταξί και ένα χέρι τον τραβάει μέσα σαν κουρέλι, πατάει γκάζι και φεύγει. Σαν σινεμά εξελισσόταν η φάση. Κοιτάει να δει τηνταξιτζού που τον τράβηξε και τρελάθηκε, γιατί ήταν ταξιτζής!Όσο φεύγανε, η άλλη έβριζε από πίσω. «Το σάκο μου!»θυμήθηκε τότε ο Χάρης και ο σωτήρας του, χωρίς δεύτερηκουβέντα, έκανε μια μανούβρα με την όπισθεν, πλεύρισε τηντρελή και της φώναξε να δώσει το σάκο γιατί θα τηνκαταγγείλει στο σωματείο. Αυτό έπιασε αμέσως. Τουςεκτόξευσε το σάκο στο καπό και έφυγε σφαίρα.

Τότε ο Χάρης άρχισε να κλαίει, ενώ καθόλου δεν το ήθελε. Ωραία αρχή, σκέφτηκε. Γκαντεμιά θα μου πάει. Οταξιτζής, Αποστόλη τον λέγανε, άρχισε να του χαϊδεύει με τιςώρες τα μαλλιά και να του λέει να μην νταμπλατίζεται –βλέπεστενοχωριέται – πέρασε, δεν έγινε τίποτα και τέτοια. Ο μικρόςδεν άκουγε. Είχε κουρνιάσει εκεί και τον άφηνε να του χαϊδεύει το κεφάλι με τα χέρια, που, ένα περίεργο πράμα, ήταν ίδια με τα χέρια του μπαμπά του. Ίσως και γι’ αυτό να’κλαιγε.

Άμα ηρέμησε λίγο, τον αναστήλωσε στο κάθισμα και του ’δωσε χαρτομάντιλο. Χάλια ήτανε, όλο δάκρυα και μύξες.

«Σώπα τώρα, βαλάντωσες», του κάνει. «Θα σκιάξειςκαι την πιτσιρίκα».

Τότε πήρε χαμπάρι ο Χάρης ότι στο πίσω κάθισμα ήταν αραγμένη μια πιτσιρίκα καμιά δεκαριά χρόνων με ένα

μίνι μάους στο χέρι. Δεν ήταν πελάτισσα, ήταν η κόρη του–



και δεν έμοιαζε καθόλου τρομαγμένη από το επεισόδιο.Αντίθετα, το καταδιασκέδαζε.

Κρίνοντας από την περιληπτική ιστορία του, ο τύπος ήταν περίπτωση. Συμπαθέστατος, τριανταπεντάρης, χωρισμένος και πατέρας. Η μάνα του παιδιού, μια Δραμινιά,τον είχε απατήσει με έναν εικοσάρη που δούλευε στηβιοτεχνία της – «μισοριξιά» τον αποκάλεσε περιφρονητικά οΑποστόλης, δηλαδή κοντό. Ο τύπος, αξιοπρεπέστατος, πήρετο παιδί κι έφυγε, παρά το γεγονός ότι η κυρία από διατροφήμηδέν! Άντε τώρα να βρει δουλειά, άντρας με παιδί, χωρίς γνωριμίες και σ’ αυτή την ηλικία... Μόνο χαμαλοδουλειές τούπέφτανε. Άρχισε σφουγγαρίζοντας σκάλες, μέχρι που τονλυπήθηκε μια κουμπάρα του και του πρόσφερε την ευκαιρίανα δοκιμάσει την τύχη του στο τιμόνι. Δίπλωμα είχε, ανάγκηείχε, άλλη διέξοδο δεν είχε και τόλμησε. Έτσι ο απατημένοςκατέληξε ένας από τους λίγους ταξιτζήδες της Αθήνας, και μεεπιτυχία μάλιστα. Απόδειξη ότι οι ταξιτζούδες τον δέχτηκαν

στο σινάφι, καμιά δεν τον ενόχλησε ποτέ, ακόμα κι οι πιοαλανιάρες. Τόσο τσαγανό είχε. Το καλοκαίρι έπαιρνε και τοπαιδάκι μαζί, την Αθηνά, γιατί δεν είχε πού να το αφήσει.

Αυτοί είναι άντρες – μόνο στα χέρια τού μοιάζει οπατέρας μου, φιλοσόφησε ο Χάρης.

Τον ωραίο αυτό τύπο τον λέγανε μεν Αποστόλη, αλλά η κόρη του τον φώναζε Λάκη. Ήταν ακαταμάχητο ντουέτο οι δυο τους. «Φιλάκι στον Λάκη;» της φούσκωνε το μάγουλομόλις έλεγε κάτι καλό και αυτή τον σβέρκωνε από πίσω και του έχωνε κάτι ξεγυρισμένα φιλιά. Ήταν από ένα χωριόκοντά στα Μετέωρα, το Καστράκι, και δήλωνε υπερήφαναβλάχος – εξ ου και οι άγνωστες λέξεις. Αδιάψευστος μάρτυςτης προσκόλλησης που είχε στη γενέτειρά του ήταν ηαυτοκόλλητη ερωτική εξομολόγηση «I love Meteora!» στοταμπλό. Ευτυχώς που ο Χάρης είχε φροντίσει νωρίς να

απαλλαγεί από το κρητικό ιδιόλεκτο, γιατί θα θέλανε



υπότιτλους για να συνεννοηθούνε μεταξύ τους. Απ’ αυτά πουέλεγε ο Αποστόλης, τα μισά ήταν δυσερμήνευτα. Το ρόλο της

μεταφράστριας ανέλαβε πρόθυμα η μικρή, που ήταν ορεξάτη για πλάκες. Οπότε, όταν κάποια στιγμή είπε ο μπαμπάς «Πάλι νερό θες, ρε Αθηνούλα, νταλάκιασες!», ο Χάρης κοίταξεαπορημένα την κόρη. «Ήπιες πάρα πολύ», μετέφρασε αυτή χωρίς να σηκώσει τα μάτια από το μίνι μάους. Κάπως έτσι. Τοκαλύτερο απ’ όλα ήταν ότι αυτό το παράδοξο τρίοσυντονίστηκε αμέσως. Χημεία που λένε...

Όταν φτάσανε στην Ομόνοια, το κέφι του μικρούφυγά είχε πάρει πάλι μπροστά. Ο Αποστόλης και η κόρη τουέδειχναν μια εμφανή απροθυμία να τον αποχωριστούν. Τονρώτησαν μάλιστα αν ξέρει πού θα μείνει. Την κρίσιμη στιγμήόμως μια της τροχαίας σφύριξε, οπότε το ταξί δεν μπορούσενα περιμένει άλλο. Ο Αποστόλης έδωσε την κάρτα του στονΧάρη, του ξαναείπε να τον πάρει όποτε θέλει και τονσυμβούλεψε πριν φύγει οριστικά:

«Κοίτα, βρε μουζόλη, μη σε ματακουτουπώσουν εδώπου ’ρθες».Πριν χαθούν, η Αθηνούλα έβγαλε το κεφάλι από το

παράθυρο.«Πρόσεχε, βλάκα, μήπως σε ξαναστριμώξουν!» του

φώναξε την αποχαιρετιστήρια μετάφραση.Της κούνησε το χέρι. Δεν κινδύνευε. Δεν υπήρχε

περίπτωση να πάρει ταξί ούτε σε δέκα μήνες μετά απ’ αυτήτην κρυάδα. Άσε που δεν είχε και λεφτά για τρελές κούρσες.Έβαλε την κάρτα στην τσέπη του πάντως κι έκανε έναν όρκο.Μόλις πάρει τον πρώτο του μισθό, να βγάλει μπαμπά και κόρη στο καλύτερο εστιατόριο της Αθήνας. Μπορεί να ήτανβλάκας, αλλά ήταν και πρίγκιπας!

Ακούγεται λιγάκι άγριο όλο αυτό, αλλά τον Χάρη τονέφτιαξε. Μπορεί να τα είχε κάνει πάνω του απ’ το φόβο,

ένιωθε όμως ταυτόχρονα περήφανος. Όπως όταν ανέβαινε



στο μεγάλο τροχό του λούνα παρκ μικρός. Σε μια μέρα είχε δει όσα δεν είχε δει σε όλη του τη ζωή. Τότε αποφάσισε να

προσφέρει στον εαυτό του ένα δωράκι, αν και είχε πει να μησπαταλήσει ούτε δραχμή άσχετα τώρα, στην αρχή. Κάθισε σεμια καφετέρια επί της πλατείας, που είχε το συμβολικότατοόνομα «Νέον», παράγγειλε έναν καπουτσίνο και την άραξεμπροστά ακριβώς από την τζαμαρία να κόβει κίνηση.Αγόρασε και ένα πακέτο Κάμε λ και άρχισε να τοαπολαμβάνει χωρίς να φοβάται μην περάσει καμιά γνωστήκαι τον καρφώσει στη μάνα του. Τέλεια ήτανε! Κάπνισε τρίαμαζεμένα και στο τρίτο μπόρεσε και κατέβασε τον καπνόκάτω χωρίς να πνιγεί. Ζαλίστηκε λίγο, αλλά καθόλου δεν τονπείραξε. Ένιωθε πλέον σαν την ηρωική τύπισσα του Κάμελ,που την κάνει στο παρά πέντε του κροκόδειλου.

Αφού ρούφηξε και την τελευταία σταγόνα του καφέτου, σηκώθηκε πια. Έπηξε το μάτι του, αδερφάκι μου. Στη μίαώρα που έφαγε εκεί, θα πέρασαν πάνω από εκατό Αλβανές,

Πακιστανές και άλλες εξωτικές φυλές που δεν αναγνώριζε.Αράζαν όλες μαζί στα πεζούλια και τα παγκάκια περιμένονταςνα ψαρέψουν κανένα μεροκάματο. Μαυρίλα, γαμώτο. Σκέψουτώρα εσύ να κυνηγάς το μεροκάματο κι εσένα να σε κυνηγάει η κλούβα... Απαίσιο ήταν, αλλά ο Χάρης ένιωσε καλύτερα– συγκριτικά. Έτσι που βγήκαμε στη γύρα για μια καλύτερηζωή βέβαια, σκέφτηκε, θα ζοριστούμε, αλλά εγώ τουλάχιστονδεν έχω στη ράχη άντρα, παιδιά και γονείς στην πατρίδα ναπεριμένουν το ψωμάκι τους από μένα. Λίγο το ’χεις αυτό;

Τέλος πάντων, πήρε το σάκο στην πλάτη και βγήκεέξω. Καλό είναι να χαζεύεις τη ζωή μέσα απ’ τα τζάμια, αλλάκάποια στιγμή δε θα το γλυτώσεις, θα έρθεις μούρη μεμούρη... Ήταν ώρα να ψάξει για προσωρινή στέγη.

Το κατάλληλο ξενοδοχείο έφαγε τα πόδια του να τοξετρυπώσει. Ήταν τόσο άθλιο όσο και φτηνό. Κανόνισε να

πληρώσει είκοσι δύο χιλιάδες για μια βδομάδα, με τη



συμφωνία να το καθαρίζει αυτός – όσο μπορούσε νακαθαριστεί δηλαδή αυτό το πράμα... Η ρεσεψιόν ήταν μια

καρέκλα στην είσοδο, όπου καθόταν ένας γέρος και διάβαζεΛοιπόν. Όσο ο Χάρης προσπαθούσε να συνεννοηθεί, οπαππούς διάβαζε για το ειδύλλιο της διαδόχου της ΑγγλίαςΚαρολίνας με τον Πάρκερ, τόσο απορροφημένος, που με τοζόρι τού είπε τα βασικά.

Μόλις μπήκε στο στενόμακρο δωμάτιο, έπεσε στοκρεβάτι και κράτησε τα μάτια του κλειστά να μην το βλέπει.Έτσι ήταν ο Χάρης. Όταν περνούσε κανένα ζόρι, πρώτα τοσυνήθιζε εσωτερικώς και μετά άνοιγε τα μάτια να τοαντιμετωπίσει και εξωτερικώς. Θα ήθελε, αν γινόταν, νακοιμηθεί κάνα δυο ώρες. Ο ύπνος θα του μπάλωνε όπως όπωςτις τρύπες και θα ’βγαινε μετά έξω καινούριος πάλι.

Πάντα έδινε στον εαυτό του καλές συμβουλές– μόνο που σπάνια τις τηρούσε

Aπ’ τη στιγμή που ξύπνησε, τον έπιασε μια μανία ναμιλήσει με τον Μάρκο. Ίσως να ’φταιγε ότι ποτέ μέχρι σήμεραδεν είχε κάνει τίποτα χωρίς να το ξέρει ο δίδυμός του. Σοβαράτώρα, αν δεν το ήξερε ο Μάρκος, ήταν σαν να μην το είχεκάνει καθόλου. Γίνεται να ’ναι ο Χάρης φρεσκοπλυμένος και έτοιμος να ανακαλύψει το νέο κόσμο σαν γιος της κυρίαςΚολόμπο και ο Μάρκος να μην έχει πάρει χαμπάρι; Έχει νόημααυτό; Όσο νόημα έχει να λες σε κάποιον κάτι που δε θέλει ν’ακούσει, θα μου πεις...

Μέχρι να αποφασίσει αν θα μπει ή όχι στο θάλαμο,έκανε δυο συνεχόμενους γύρους στην πλατεία κι ούτε που τοκατάλαβε ότι ήταν δύο. Νόμιζε ότι ήταν διπλάσια η πλατεία.Τελικά μπήκε, αλλά όταν πήγε να χτυπήσει τα νούμερα στοκαντράν, κατάλαβε ότι συνέβαινε το απίστευτο: δεν

μπορούσε να θυμηθεί απ’ έξω το τηλέφωνό του. Εννοείται ότι



δεν έβγαλε την ατζέντα. Αυτό ήταν σημάδι. Μάλλον έπρεπε νατο πάρει απόφαση μια και καλή. Ούτε τηλέφωνα ούτε τίποτα.

Τα περιθώρια ήταν στενά. Για να χωρέσει ο καινούριος τουεαυτός, όφειλε να βγάλει έξω τον παλιό πρώτα. Και βέβαια νααντέξει το διάστημα που θα είναι σαν άδειο δωμάτιο,περιμένοντας κάποιον εαυτό να γεννηθεί και να τονκατοικήσει.

Μπήκε σ’ ένα σαντουιτσάδικο αμέσως. Άμα τρώει, οΧάρης δε σκέφτεται τίποτα. Απλώς μασάει. Άσε που πεινούσεσαν τρελός. Το τελευταίο πράμα με σχήμα που είχε μπει στοστομάχι του ήταν εκείνοι οι κερασμένοι λουκουμάδες. Μιλάμε για πάνω από είκοσι τέσσερις ώρες δηλαδή. Γι’ αυτό δεφάνηκε καθόλου τσιγκούνης. Πήρε ένα τοστ με απ’ όλα, πάει η δίαιτα. Το καθάρισε όμως, αδερφάκι μου, μέσα σε πέντελεπτά. Οπότε να τον τώρα με εφτακόσιες πενήντα θερμίδεςσυν και οχτακόσιες εβδομήντα δραχμές πλην.

Το συμπέρασμα ήταν τετριμμένο και το ’χε

ξαναβγάλει: Έπρεπε να βρει επειγόντως δουλειά αν ήθελε και άλλα σάντουιτς στο μέλλον. Σ’ αυτή τη φάση μάλιστα ηκατάλληλη είναι οποιαδήποτε δουλειά. Με λίγα λόγια,αγόρασε τη Χρυσή Ευκαιρία, χώθηκε μέσα και προσπάθησενα ξετρυπώσει κάτι που να μοιάζει έστω και από μακριά μεεπαγγελματική προοπτική.

Αυτό που βρήκε ήταν μια θέση σερβιτόρου σ’ έναμπαρ στα Εξάρχεια. Ζητούσαν νέο εμφανίσιμο κτλ. Ο Χάρηςκαι νέος και εμφανίσιμος ήταν σίγουρα. Γι’ αυτό το «κτλ.»διατηρούσε κάποιες αμφιβολίες... Πάντως καλή περίπτωσητου φάνηκε. Δεν ήθελε να κλειστεί σε κάνα γραφείο να βγάζει φωτοτυπίες – γιατί για διευθυντής δεν πήγαινε. Δίνανε μισθόπολύ ικανοποιητικό και ποσοστά. Ωραία. Άρχισε λοιπόν νασχεδιάζει να βρει ένα μικρό δυάρι στα Εξάρχεια, για να είναι κοντά στη δουλειά.

Σχεδόν είχε ολοκληρώσει τη μετακόμιση, όταν



θυμήθηκε ότι δεν ήξερε πού στο καλό βρίσκονταν ταπερίφημα Εξάρχεια. Αυτή τη φορά όμως δε ρώτησε. Πήρε ένα

χάρτη απ’ το περίπτερο και αποφάσισε να μην ξαναρωτήσει τίποτα και ποτέ. Εδώ οι ερωτήσεις τού βγαίνουν ξινές.Ανακάλυψε σύντομα ότι ήταν κοντά, δέκα λεπτά με τα πόδια.Καλό σημάδι αυτό. Κάτι του έλεγε ότι σήμερα, μολονότι ξύπνησε ως άνεργος σκασιάρχης, θα κοιμηθεί ως εργαζόμενοαγόρι με πολύ ικανοποιητικό μισθό αλλά και ποσοστά – οτιδήποτε και να σημαίνει αυτό.

Το μαγαζί απ’ έξω έμοιαζε –πώς το λένε; – καθησυχαστικό. Παλιά πρέπει να ήταν σπίτι, και μάλισταωραίο σπίτι. Τώρα ήταν μπαρ που έμοιαζε με σπίτι. Αυτό τονέκανε να νιώσει καλύτερα. Τα φαινόμενα μπορεί να απατούν,αλλά παρηγορούν κιόλας...

Μπήκε και το βρήκε φίσκα στον κόσμο, όχι μόνο στηναυλή, αλλά και μέσα. Ε, γι’ αυτό ζητούσαν προσωπικό, ηεκλεκτή πελατεία μας ξεχείλιζε! Οι σερβιτόροι –τουλάχιστον

οι δύο που είδε να κυκλοφορούν–

ήταν αεικίνητοι και κούκλοι. Τόσο κούκλοι, που νόμιζες ότι από στιγμή σε στιγμήθα αφήσουν σ’ ένα τραπεζάκι το δίσκο με τα ποτά και θατρέξουν να διαφημίσουν τα καλλυντικά της Λανκόμ. Ο Χάρηςευχήθηκε αυτό να μην έχει επιπτώσεις στη δική του τηνκαριέρα. Καλός ήταν κι αυτός –άμα φτιαχνόταν, επίσηςκούκλος– αλλά σήμερα, που είχε περάσει από σαράντακύματα, δεν μπορούσε να ανταποκριθεί σε τέτοια στάνταρ.Μετάνιωσε που δε σκέφτηκε να κάνει μια μάσκα αργίλου όσοξεκουραζόταν στο ξενοδοχείο του. Τέλος πάντων. Ευχήθηκενα μετρήσει ο ζήλος.

Ρώτησε την κοπέλα στην μπάρα, που έμοιαζε ναελέγχει την κατάσταση γενικά, ποια ήταν εκεί το αφεντικό.Του έδειξε ένα τραπεζάκι στο βάθος, όπου κάθονταν τρειςτύπισσες και πίναν. Είχαν και μια τούρτα με κεριά πάνω στο

τραπεζάκι. Έκανε μια ευχή, έστρωσε την μπλούζα του και



εφόρμησε προς το επαγγελματικό του μέλλον. Αυτή πουαργότερα αποδείχτηκε η ιδιοκτήτρια ήταν ξανθιά με πολύ

κοντό μαλλί και έντονα ζυγωματικά. Ωραία γυναίκα και μάτι αϊτός. Από μακριά τον είχε καρφώσει και πρέπει να τηςάρεσε, γιατί συνέχισε να τον κοιτάει σερί μέχρι που έφτασε.Ευχήθηκε να μην πέσει – γιατί ο Χάρης το πάθαινε αυτό. Άματον κοίταγε κάποια καρφωτά και τον ένοιαζε να της αρέσει,στο τέλος κάπως τα κατάφερνε και γινόταν ρεζίλι.Σκουντούφλαγε πάνω στα έπιπλα, παραπατούσε, τέτοιακαραγκιοζιλίκια. Μάλλον του έπεφτε βαρύ το βάρος τηςευθύνης να αρέσει, ποιος ξέρει... Ευτυχώς εν προκειμένω τακατάφερε κι έφτασε στο τραπεζάκι σώος.

«Εσείς είστε η υπεύθυνη εδώ;» ρώτησε, και απόνευρικότητα πρόσθεσε αμέσως: «Για τη θέση του σερβιτόρουενδιαφέρομαι».

Μετά περίμενε τη μοίρα του να μιλήσει.Τη μοίρα του τη λέγανε Ντόρια και τις φίλες της Τασία

και Βέρα. Η Βέρα, ξανθιά, πρασινομάτα και δικηγόρος, είχε γενέθλια, βλέπε και τούρτα. Τον προσκάλεσαν ως εκ τούτουνα καθίσει και να πιει ένα σφηνάκι καμικάζι για τα χρόνιαπολλά, πριν περάσουν στα αυστηρώς επαγγελματικά. Το ήπιεάσπρο πάτο μπας και χαλαρώσει λιγάκι. Προσπαθούσε ναφαίνεται σαν αυτούς τους ωραίους τύπους που δουλεύουν για χόμπι ή γιατί πιάστηκε ο κώλος τους από το καθισιό. Το ήξερε ότι δεν είναι καλό να θες κάτι πάρα πολύ, γιατί τοκαταλαβαίνουν και δε σ’ το δίνουν με τίποτα. Γι’ αυτό ήπιεκαι το δεύτερο καμικάζι που τον κεράσανε. Για να χαλαρώσει αυτός στην κατάσταση που ήταν άλλωστε, ήθελε ένα βαρέλι,όχι ένα σφηνάκι.

Οι τρεις γυναίκες τον ρωτούσαν συνεχώς πράγματα.Από πού είναι, αν έχει ξαναδουλέψει, αν αντέχει το ποτό, ανείναι ευχάριστος στις σχέσεις του, πού μένει και λοιπά. Μέχρι

και αν είναι ερωτευμένος τον ρωτήσανε μέσα στη γενική



θυμηδία. Τους επιβεβαίωσε ότι είναι άρτι αφιχθείς απόΚρήτη, καθ’ ότι τον πρόδωσε το ελαφρύ αξάν. Τους είπε

επίσης ότι μένει σε ξενοδοχείο, ότι είναι κοινωνικός τύπος και του αρέσει να γνωρίζει κόσμο. Στο τέλος πρόσθεσε και τοτελείως μούσι ότι μια φίλη του είχε μπαρ στο νησί και τηβοηθούσε τα καλοκαίρια. Να μη βγει και τελείως άσχετος...

Αυτές, για ένα λόγο που ο Χάρης δεν πολυκατάλαβε,διασκεδάζανε με ό,τι έλεγε. Όλο χαχά χουχού ήτανε και δώστου τα ποτά να καταφτάνουν. Σέρβιρε συνεχώς ο έναςαπό τα παιδιά, αυτός με την αλογοουρά, ο πιο ωραίος.Ταλέντο στο σέρβις ο τύπος. Όλη την ώρα από πάνω τους ήταν. Άλλαζε τασάκια, σκούπιζε τις στάχτες, σέρβιρε ποτά,έφερνε νερά. Ο Χάρης συμπέρανε ότι ή πολύ σωστόςεπαγγελματίας ήτανε ή έκανε επίδειξη στην αφεντικίνα του.Τι άλλο να σκεφτεί; Λίγο το ποτό, λίγο η απειρία, τακατάφερε πάλι το προφανές και του θόλωσε το τρίτο μάτι.

Στη μία ώρα πάνω τα σφηνάκια που είχε πιει ήτανε

πέντε και το κλίμα είχε παραχαλαρώσει. Σε δύο ώρες είχεκαπνίσει κι ένα τσιγάρο φίσκα στο μαύρο και το γέλιο έπεφτεσύννεφο. Αυτός ήταν ο Χάρης. Ξεκίνησε να πάει για δουλειάκαι κατέληξε να συμπεριφέρεται σαν να τον κάλεσαν σεπαιδικό πάρτι.

Η συζήτηση είχε ξεπέσει εντελώς, εννοείται. Η Ντόριατον ρωτούσε αν βάφει τα μαλλιά του ή είναι ξανθά απόφυσικού. Της είπε ότι ξανθά είναι, αλλά τα φωτίζει λίγο μεανταύγειες. Η Τασία άρχισε να λέει κάτι ανέκδοτα γιαξανθούς εντελώς βλακώδη. Ο Χάρης γέλαγε μεν, αλλά κατάβάθος ήταν τσαντισμένος. Ευγενέστατη η Βέρα, της έκανε τηνπαρατήρηση να μη λέει ανέκδοτα για ξανθούς μπροστά σεξανθούς. Αυτηνής τ’ αυτί όμως καθόλου δεν ίδρωσε και τομόνο που έκανε ήταν να ξανασκάσει στα γέλια. Τέλος πάντων,αυτήν ο Χάρης απ’ την αρχή την αντιπάθησε.

Πάνω που του σέρβιρε το έκτο ποτό, ο αλογοουράς



σκόνταψε σε μια καρέκλα και άδειασε όλο το δίσκο στηνμπλούζα του. Χάλια τον έκανε. Αμέσως βέβαια ζήτησε χίλια

συγγνώμη και τον παρακάλεσε ευγενέστατα να τονακολουθήσει στην τουαλέτα. Ο Χάρης πήγε προσέχοντας ναμην παραπατάει. Δεν ξέχασε ότι πριν κάνα δυο ώρεςκαυχιότανε στις κυρίες ότι δεν τον πιάνει το ποτό!

Η τουαλέτα των αντρών ήταν φίσκα, όπως πάντα. Δύοτύποι χτενίζονταν, ένας έσπασε ένα μπιμπίκι και μετά τοέκρυβε με κονσίλερ κι ένας γύριζε ανφάς και προφίλ ρουφώντας την κοιλιά του. Ο Χάρης τις σιχαινόταν τιςαντρικές τουαλέτες γιατί τον άγχωναν. Ήταν πάνταπηγμένες, αλλά κανένας δεν πήγαινε απλώς για κατούρημα,όπως στις γυναικείες. Μαζεύονταν όλοι εκεί βασικά γιαέλεγχο και έκτακτες επισκευές. Για να διορθώσουνεπιτροχάδην τα αδιόρθωτα, μέχρι να ξαναβγούν στον έξωκόσμο να περάσουν από εξετάσεις.

Ο αλογοουράς, αδιάφορος απέναντι στην απέχθεια

του Χάρη, πήρε μια χούφτα πράσινο κρεμοσάπουνο και το’χυσε πάνω στην μπλούζα του. Μετά άρχισε να την τρίβει μετέτοια μανία, που πόναγε το στήθος του. Ήταν όμως τόσομεθυσμένος, που δεν μπόρεσε να διαμαρτυρηθεί. Τα ωραίαβέβαια γίνανε μόλις άδειασε η τουαλέτα. Τότε η μούρη τουσερβιτόρου έγινε αγνώριστη. Άρπαξε τον Χάρη από μπροστάκαι τον ταρακούνησε ουρλιάζοντας αλλά πολύ σιγανά(γίνεται αυτό) να ξεκουμπιστεί από κει μέσα και να μηνξαναπατήσει. Τον άφησε μόνο όταν είδε ότι σε λίγο θαξερνούσε πάνω του. Όπως αποδείχτηκε, ο τύπος ήτανε τελικάτο αμόρε της Ντόριας και εξαγριώθηκε όταν τους είδε νααναπτύσσουν τέτοια οικειότητα με το χαίρω πολύ. Ο Χάρηςκάτι προσπάθησε να του πει, να τον καθησυχάσει ότι δενενδιαφέρεται, αλλά αυτός δεν καταλάβαινε τίποτα.

«Άντε, ρε σκατόφατσα, που θα κοροϊδέψεις εσύ εμένα.

Εγώ, ρε βλάχο, είμαι στο κουρμπέτι χρόνια. Το καλό που σου



θέλω, φύγε χωρίς να χαιρετήσεις. Δεν πά’ να σε πάρει υπό τηνπροστασία της αυτή, εδώ μέσα δεν μπορείς να σταθείς αν σε

βάλω εγώ στο μάτι. Άλλωστε μην περιμένεις και πολλά. Θα σεπηδήξει και θα σε βαρεθεί, μαλάκα. Και τότε ποια θα σεσώσει, ε; Θα τρέχεις και δε θα φτάνεις, σ’ το υπογράφω».

Είχε πάρει φόρα ο άνθρωπος. Φοβήθηκε, βλέπεις, μηντου φάνε τα κεκτημένα. Όταν άκουσε την πόρτα ναξανανοίγει και βήματα να πλησιάζουν, του έριξε μιααποχαιρετιστήρια αγκωνιά στο στομάχι και έστριψε αλά γαλλικά. Ταράχτηκε ο Χάρης και προσπάθησε να φύγει τρεκλίζοντας κι άσπρος σαν το πανί. Ένιωθε πια σανμαγνήτης για πειραγμένους. Βγήκε έξω με την μπλούζαπράσινη και βρεγμένη και εξαφανίστηκε τρέχοντας μέσα στηνύχτα, πριν βρεθεί κανένα μάτι και πιστοποιήσει το ρεζιλίκι του.

Κάθε άνθρωπος είναι ένα ερημικό νησί,

γι’ αυτό μάθε κολύμπι! Τα κατάφερε κι έτρεξε μέχρι την πλατεία κάνιγγος.

Είχε πάρει φόρα κι ούτε έβλεπε πού πατούσε. Τα σφηνάκια,το μαύρο και το μαλλιοτράβηγμα μαζί είχαν πειράξει τομυαλό του, που άρχισε να ξερνάει φαντάσματα. Απ’ τα στενάτού ορμούσε η μάνα του στριγγλίζοντας «Σ’ τα ’λεγα εγώ,άχρηστο κρέας!» κι ύστερα έσπρωχνε πάνω του τον Μάρκο,που μουρμούριζε «Πού να πάμε, ρε;».

Για να το βουλώσουν επιτέλους, πέρασε κι ο Χάρηςστην αντεπίθεση ουρλιάζοντας «Εσείς φταίτε, γκαντέμηδες,εσείς φταίτε, καριόληδες, που με γρουσουζέψατε!», και δώστου να τρέχει να ξεφύγει. Όσο άντεχαν τα πόδια του, τακατάφερνε να κρατάει τους εφιάλτες του σε μια απόσταση,αλλά μόλις έκανε να σταματήσει, να σου πάλι η ανάσα τους

στο σβέρκο του. Γρήγορα ξέμεινε τελείως από οξυγόνο.



Σωριάστηκε σ’ ένα παγκάκι μπροστά σε μια στάσηλεωφορείου και άδειασε το στομάχι του απ’ ό,τι είχε καταπιεί,

ποτά και προσβολές μαζί. Πάνε κι οι φωνές. Το κεφάλι τουέμεινε παραδόξως άδειο, σαν ηχείο, αλλά τώρα βρομούσεολόκληρος εμετό.

Αγόρασε ένα μπουκάλι νερό από διανυκτερεύονπερίπτερο. Ξέπλυνε το πρόσωπο και το στόμα του.Περπάτησε δυο τρεις δρόμους καταπίνοντας αργά τιςτελευταίες γουλιές του νερού του. Ένιωθε λίγο καλύτερα, γιατί ήθελε απεγνωσμένα να νιώσει λίγο καλύτερα. Δεν είχετο δικαίωμα να απελπιστεί από τόσο νωρίς. Κάθε αρχή και δύσκολη, δε λένε; Επικεντρώθηκε λοιπόν στα θετικά σημεία:Το βράδυ ήταν χλιαρό, το κρεβάτι του τον περίμενε και τίποτα δεν είχε τελειώσει. Ήταν μόνο μια άτυχη συγκυρία.Μάνα, δε θα σου κάνω τη χάρη να απελπιστώ, της φώναξεαπό μέσα του. Κάτι πήρα κι από σένα. Τσαγανό.

Κόντευε να φτάσει επιτέλους στο ξενοδοχείο του,

όταν τον σταμάτησε και τον καλησπέρισε ένα ασπροντυμένοκορίτσι. Στην αρχή νόμισε πως απλώς του κολλούσε κι έκανεπως δεν την άκουσε. Το κορίτσι όμως επέμενε και ήτανευγενέστατο. Είχε καταμπερδευτεί, λέει. Ήθελε να ρωτήσει από πού πάνε στην πλατεία Εξαρχείων. Ε, λοιπόν, ο Χάρηςπολύ χάρηκε που μπορούσε, παρότι τουρίστας και δηφρέσκος, να δίνει οδηγίες. Άρχισε λοιπόν να της περιγράφει με λεπτομέρειες τη διαδρομή. Σταμάτησε να μιλάει μόνο ότανένιωσε ένα φτερούγισμα – σαν να τον άγγιξε κάτι στηνκωλότσεπη. Δεν πρόλαβε ούτε να στραφεί πίσω του να δει τι γινόταν, όταν μια άλλη κοπέλα πετάχτηκε μπροστά τουτρέχοντας. Τότε μόνο σαν να κατάλαβε ο φουκαράς τοπάθημά του κι άρχισε να τραυλίζει:

«Τι έγινε, ρε γαμώτο, τι ήταν αυτό;»Έψαξε την τσέπη, άδεια! Κανονικά ο Χάρης τώρα

έπρεπε να τρέξει πίσω της, αλλά πού να δώσει οδηγίες το



μυαλό του στα πόδια... Αυτό ακόμα προσπαθούσε νακαταλάβει τι έγινε.

«Τι έπαθες, ρε φίλε, γιατί κάνεις έτσι;» τον σταμάτησετο λευκοντυμένο κορίτσι την ώρα που αποφάσισε επιτέλουςνα τρέξει.

«Το πορτοφόλι μου. Μου το βούτηξε αυτή».«Πότε; Τώρα;»«Τώρα».«Όσο μιλούσαμε;»«Ναι, μάλλον, δεν ξέρω, δεν κατάλαβα. Παράτα μας κι

εσύ».«Έψαξες καλά;» επέμενε αυτή.«Ναι σου λέω. Άσε με, ρε παιδάκι, μου να δω τι θα

κάνω».Την παραμέρισε να φύγει από μπροστά του γιατί του

έκοβε τη θέα. Φυσικά ήταν αργά. Η κλέφτρα νούμερο ένα είχεεξαφανιστεί ανενόχλητη στα στενά. Κι όταν γύρισε, είχε

εξαφανιστεί και η συνεργός. Και το πορτοφόλι του μαζί. Τοερώτημα είναι, ο Χάρης, αυτός ο απίστευτος κόπανος, τι έκανε εκεί; Γιατί δεν εξαφανιζόταν κι αυτός από προσώπου γης να ησυχάσουμε;

Αυτή τη φορά είχε ξεπέσει και στα μάτια του. Ξαφνικάαδιαφορούσε, αλήθεια. Άμα σου έχουν σωθεί όλες οι ελπίδες,είσαι πιο ελεύθερος να ξεφτιλιστείς και να κάνεις ό,τι τρέλασού περάσει απ’ το κεφάλι. Του Χάρη όμως καμιά τρέλα δεντου ερχόταν. Άρχισε μόνο να κλοτσάει άτσαλα τον τοίχο,μέχρι που ένιωσε τα πόδια του να μουδιάζουν απ’ τον πόνο.

Άμα του τελείωσαν οι κλοτσιές, σταμάτησε απότομα.Δεν είχε ούτε το κουράγιο να πάει στην αστυνομία νακαταγγείλει τις κλέφτρες. Άρχισε απλώς να βαδίζει σανυπνοβάτης, με τα πρησμένα του πόδια, προς το ξενοδοχείο.Να φτάσει μια ώρα αρχύτερα, αυτό ήθελε, να κρυφτεί να μην

τον βρουν άλλα γεγονότα.



Όταν μπήκε, ο γέρος ήταν ξύπνιος κι έβλεπε κάτι παλιά επεισόδια της «Λάμψης» σε μια φορητή τηλεόραση.

Πριν καν σηκωθεί να του φέρει το κλειδί, τον ρώτησε τι έπαθε. Ούτε κι ο Χάρης ήξερε ποιος διάολος τον έβαλε να τουμιλήσει, αλλά τα ξέρασε όλα. Ήτανε τόσο σουρομαδημένος,που ένιωθε ότι κάπως έπρεπε να εξηγηθεί. Το χειρότερο ήτανότι καθόλου δεν του αρέσανε του γέρου τα νέα. Σαν να τουβούτηξαν το δικό του το πορτοφόλι έκανε. Σηκώθηκεαγκομαχώντας από το σκαμνάκι του, του είπε να περιμένει λίγο κι εξαφανίστηκε. Σε λίγο κατέφτασε κουτσαίνοντας και κρατώντας το σάκο. Του Χάρη του πήρε ένα ολόκληρο λεπτόνα το χωνέψει: Του έδινε τα παπούτσια στο χέρι οβρομόγερος. Άκουσε ότι του είχαν κλέψει όλα του τα λεφτάκαι φοβήθηκε ότι θα μείνει απλήρωτη η ποντικότρυπά του!

Όσο κι αν τον παρακάλεσε ο μικρός να τον αφήσει νακοιμηθεί ένα βράδυ, αυτός ανένδοτος. Ούτε που άκουγε.Έλεγε κάθε τόσο σαν κασετόφωνο ότι δεν είναι

φιλανθρωπικό ίδρυμα. Λες και υπήρχε περίπτωση ναμπερδευτούμε... Άρχισε κι ο Χάρης τότε να βάζει τις φωνές,αφού τα παρακάλια δεν πιάσανε.

«Πού να πάω, ρε θείε, νυχτιάτικα; Στο δρόμο; Τι σουζητάω; Ένα βράδυ. Τι είναι ένα βράδυ;» του φώναζεκατευθείαν μέσα στο τύμπανο.

Ούτε ήξερε γιατί. Σιγά να μην άκουγαν τα πέτσινααυτιά του γέρου. Αυτός στρίγγλιζε μονότονα «Φύγε από δω,παλιόπαιδο, φύγε από δω, αλήτη!» και τον παραμέριζε για ναμη χάσει τη συνέχεια του επεισοδίου. Ο Χάρης πήγε τότε και του έσβησε την τηλεόραση για να τον εκδικηθεί. Παιδικό,αλλά δεν ήξερε τι άλλο να του κάνει αφού δεν του πήγαινε ηκαρδιά να τον βαρέσει. Έπιασε τον εαυτό του να εύχεται ναπεθάνει γρήγορα ο σκατόγερος και να καεί στην κόλαση.

Πάνω στην ώρα η πόρτα άνοιξε με μια σπρωξιά και

μπήκε μέσα μια αστυνομικίνα. Συμπληρώθηκε το καρέ,



σκέφτηκε ο Χάρης. Πήρε το 100 ο σπιούνος. Ούτε ταυτότηταέχω ούτε τίποτα.

Το όργανο ήταν μια χοντροκόκαλη πρωτοδιορισμένηνεαρή σπυριάρα, σημαδεμένη από την επέλαση τουσταφυλόκοκκου. Χρησιμοποιώντας το ειδικό ενσωματωμένοραντάρ, όπως οι νυχτερίδες, πήγε κατευθείαν πάνω του, ανκαι ήταν μισοσκότεινα εκεί μέσα. Τον στρίμωξε αμέσως στη γωνία και τον ακινητοποίησε με τον όγκο της, μην τυχόνπρολάβει ο στυγνός εγκληματίας ο Χάρης να τηνπυροβολήσει στο ψαχνό με το νεροπίστολό του. Βέβαια, μόλιςείδε ότι ήτανε απλώς ένα στραπατσαρισμένο αγόρι, ηρέμησε.Κατάλαβε ότι δεν είχε να κάνει με την αρχινονά της μαφίαςΟμονοίας. Ένα τσογλανάκι ήτανε, για να χρησιμοποιήσουμετα λόγια της τα ίδια.

«Τι γίνεται εδώ;» ρώτησε το γέρο, που μόνο πάρτι δενέκανε μόλις την είδε.

Για τους τύπους ρωτούσε όμως, είχε ήδη βγάλει τα

συμπεράσματά της βάσει ενός απλού συλλογισμού: Όποιοςκαλεί την αστυνομία είναι ο φιλήσυχος πολίτης. Όποιοςαναγκάζει τον φιλήσυχο να καταφύγει στην αστυνομία είναι ο κακοποιός. Το όργανο δεν είχε αρκετή προϋπηρεσία για ναξέρει ότι όσο περισσότερο κινδυνεύεις, τόσο λιγότεροφωνάζεις «βοήθεια». Έκλεισε μάλιστα τα χέρια του Χάρη σε χειροπέδες μόλις τόλμησε να της ζητήσει το λόγο που τουφερόταν τόσο αυταρχικά. Κρακ! Μια κι έξω. Τα λόγια είναι φτώχια, η σπατάλη σάλιου πολυτέλεια.

Τον οδήγησε σκυφτό στο περιπολικό και, μέχρι να το χωνέψει, τον είχανε τσουβαλιάσει στο τμήμα μαζί με άλλουςπέντε νεαρούς, τρεις Έλληνες και δύο Ρώσους πουψευτομιλούσαν ελληνικά. Επιχείρηση σκούπα σταπεζοδρόμια της περιοχής κατά πάσα πιθανότητα. Είδε ταπαλικάρια με τα αόρατα μπλουζάκια και τα ξέκωλα τζιν και

τον έπιασε τρόμος τον Χάρη. Ω, ρε μπέρδεμα... Προφανώς οι



αρμόδιες είχαν την εντύπωση ότι ήρθε απ’ την Κρήτη για ναβγει στο κλαρί. Προφανώς απ’ το ξενοδοχείο του μόνο το

κόκκινο φως έλειπε. Ο γέρος κρατούσε τσίλιες και λάδωνεαπλόχερα τη μηχανή, γι’ αυτό και τα όργανα της τάξηςέδειχναν αυτό τον υπερβάλλοντα ζήλο για την προστασίατου.

Οι άλλοι, που ήταν κανονικά δηλωμένοι, έδειξαν ταβιβλιάριά τους, αλλά ο Χάρης δεν είχε τίποτα να δείξει, ούτεκαι κανέναν τρόπο να αποδείξει την ιστορία του. Μια ζωή σταανεξήγητα φαινόμενα η αφεντιά του. Η κατάθεσή που έδωσε ήταν φεστιβάλ μισοψεμάτων. Δήλωσε Χάρης Μάρκας τηςΕυαγγελίας από Χανιά, που ήρθε στην Αθήνα να γραφτεί σεσχολή δημοσιογραφίας και πήγε ως κλασικός άσχετος στοκακόφημο ξενοδοχείο μέχρι να βρει σπίτι. Η αξιωματικόςυπηρεσίας τον άκουγε τόσο εκνευρισμένη, σαν να τον είχεξανακούσει άλλες διακόσιες χιλιάδες φορές και να είχεβαρεθεί πια. Ό,τι έλεγε παραμύθι τής φαινόταν.

«Δώσ’ μου το τηλέφωνο της μάνας σου», του είπε στοτέλος για να του δώσει τάχα μου μια ευκαιρία.Σιγά μην έτρωγε όλη τη νύχτα ν’ ακούει τις

περιπέτειες του Χάρη στη χώρα των θαυμάτων. Αυτός όμωςτο τηλέφωνο της μάνας του δε θα το ’δινε ούτε αν του βγάζανένα ένα τα δόντια χωρίς ένεση. Τέτοια χαρά δε θα τηςτην πρόσφερε στο πιάτο – οικειοθελώς τουλάχιστον.Καλύτερα το ’χε να σαπίσει ως ο μυστηριώδης άγνωστος στηφυλακή.

Δε χρειάστηκε όμως. Ξαφνικά σκίστηκε τοπαραπέτασμα του σκοταδιού και εγένετο φως στο μυαλό τουΧάρη. Ενεργοποιώντας τις εφεδρείες του, κατέβασε μιαεξαιρετική ιδέα. Δήλωσε ότι η μάνα του είναι στο νοσοκομείο για εγχείρηση χολής και τους πρότεινε να πάρουν ένανμπάρμπα του Αθηναίο για εξακρίβωση ταυτότητας. Είχε στο

μυαλό του το σωτήρα του τον Αποστόλη. Παρακινδυνευμένο



οπωσδήποτε, αλλά μήπως είχε να χάσει και τίποτα; Στη στενήθα κατέληγε ούτως ή άλλως, οπότε μπορούσε να βγάλει έναν

άσο απ’ το μανίκι να δοκιμάσει λιγάκι την τύχη του.Ξετρύπωσε από την τσέπη του τζιν την κάρτα του «θείου»και δόξασε την τεμπελιά του που τον εμπόδισε να τηντακτοποιήσει κι αυτήν νοικοκυρεμένα στο πορτοφόλι του.Παρακάλεσε μάλιστα με ύφος παιδιού από σπίτι να τουεπιτρέψει η αξιωματικίνα της υπηρεσίας να μιλήσει πρώτοςαυτός στο τηλέφωνο, καθ’ ότι ο θείος έχει καρδιά και θαπάθει καμιά ανακοπή αν ακούσει ότι ο αγαπημένος τουανιψιός είναι ένα βήμα πριν το κάτεργο.

Η κυρία πήρε τον αριθμό με τα χέρια της για να μηνκάνει ο Χάρης καμιά ματσακουλιά. Με τα χίλια ζόρια τονάφησε να μιλήσει πρώτος αυτός. Ευτυχώς είχε λάβει αυστηρές εντολές από την εκσυγχρονίστρια υπουργόΔημοσίας Τάξεως, που το είχε βάλει αμέτι μουχαμέτι ναδημιουργήσει μια αστυνομία με ανθρώπινο πρόσωπο.

Εξευρωπαϊσμός και μπατσία όμως συνδυάζονται; Αυτές εδώμέσα πίστευαν ότι σέβονταν τα ανθρώπινα δικαιώματα ότανδε βαρούσαν μπουνιές αλλά κλοτσιές... Τέλος πάντων.

Το τηλέφωνο χτύπησε καμιά δεκαριά φορές και καμιάψυχή δε σκίστηκε να το σηκώσει. Στη δωδέκατη άκουσε τηνΑθηνούλα μισοκοιμισμένη να ψελλίζει:

«Λάκη;»Πάγωσε. Ο Αποστόλης προφανώς είχε βάρδια και η

μικρή ήταν μόνη. Ευχήθηκε να είναι τόσο έξυπνη όσο έδειχνεκαι άρχισε το παραμύθι:

«Αθηνούλα, δεν είμαι ο Λάκης. Σε ξύπνησα;»«Εσύ τι λες;» βόγγηξε η μικρή.«Είμαι ο Χάρης, ο ξάδερφός σου από την Κρήτη που

ήρθε σήμερα το πρωί».Τόνισε το «Κρήτη» μήπως χτυπήσει κανένα

καμπανάκι στο κοιμισμένο μυαλουδάκι της.



«Ποιος;»Αχ, δε θυμόταν. Δε θυμόταν! Φώτισέ την, Αγία

Φωτεινή μου, να δει κι εκείνος φως.«Ο Χάρης, Αθηνούλα μου. Με ποιον πήγες βόλτα στηνΟμόνοια με το ταξί σήμερα το πρωί; Από την Κρήτη. Μεσυγχωρείς που σε ξυπνάω, γλυκιά μου, αλλά χρειάζομαι τονμπαμπά».

Από την άλλη μεριά του τηλεφώνου νέκρα. Προφανώς η μικρή έκανε προσπάθειες να καταλάβει τι στην ευχή γινόταν και τι έπρεπε να κάνει. Αυτός συνέχισε ακάθεκτος:

«Πού είναι ο Λάκης, Αθηνούλα; Ο Χάρης είμαι, από τηνΚρήτη. Είμαι στο αστυνομικό τμήμα Ομονοίας. Μ’ έπιασαν και δεν έχω ταυτότητα. Μου κλέψαν το πορτοφόλι. Θα σ’ ταεξηγήσω από κοντά, δεν προλαβαίνω τώρα. Μου είπαν εδώότι θέλουν να έρθει ο μπαμπάς σου να τους επιβεβαιώσει ότι είμαι ανιψιός του που ήρθα να σπουδάσω. Αθηνούλα, μ’ακούς;»

Αυτό το τελευταίο ακούστηκε σαν τάμα στηΜεγαλόχαρη. Αλλά δεν το ’βλεπε να πιάνει, γαμώτο. Τοακουστικό ήταν σιωπηλό σαν τάφος. Μέχρι που άκουσε τηφωνούλα της να γελάει:

«Πάλι σε κουτούπωσαν, βρε μουζόλη;»Αγάπη μου, Αθηνούλα μου, σαΐνι μου εσύ!

Πρωθυπουργίνα θα γίνεις μόλις μεγαλώσεις, σ’ το υπογράφωεγώ! Άρχισε να γελάει κι ο καημένος ο Χάρης, αφού άρχισε νατου γελάει η τύχη επιτέλους.

«Ναι, μωρέ Αθηνούλα. Την πάτησα πάλι. Μπορείς ναβρεις τον μπαμπά να του πεις ότι τον θέλω; Εξήγησέ του εσύ,ε;»

«Ο Λάκης έχει βάρδια», του εξήγησε συνωμοτικά τοτσακαλάκι. «Μη σε νοιάζει. Θα τον πάρω εγώ στο κινητό και θα σ’ τον στείλω. Πού είπες ότι σ’ έχουν;»

«Αστυνομικό τμήμα Ομονοίας. Να ζητήσει τον Χάρη



Μάρκα, που τον πιάσανε στη μία το βράδυ. Εντάξει;»Ας συγκρατούσε, Παναγίτσα μου, το όνομα – αφού την

έκανες που την έκανες φωστήρα, δώσ’ της και λίγο μνημονικόνα συγκρατήσει το καινούριο μου όνομα.«Α, Μάρκα σε λένε, ωραία. Το σημειώνω», τον

καθησύχασε ο καλός του άγγελος. «Κλείνω τώρα για να τονπάρω».

Ποιος συγκρατούσε τώρα το χαμόγελο του θριάμβουμε το οποίο αντιμετώπιζε πλέον τη βλοσυρή αξιωματικίνα. Α,ρε Αποστόλη ήρωα, ποιο ευγενικό κάρμα σε έριξε στο δρόμοτου εσένα και τη σούπερ κόρη σου; Ποιο ουράνιο ΕΚΑΒ σαςδιόρισε προσωπικό του Πρώτων Βοηθειών;

Μιάμιση ώρα αργότερα ο Χάρης, ο «θείος» του οΑποστόλης και η «ξαδέρφη» του η Αθηνούλα πίνανεπαγωμένο τσάι ροδάκινο στο μπαλκόνι του σπιτιούτους. Ένιωθε σαν το έκθετο που βολόδερνε χρόνια στα ξένα χέρια και επιτέλους βρήκε το αληθινό του σπίτι. Ε, λοιπόν, τη

γεύση αυτού του τσαγιού ο Χάρης δεν πρόκειται να τηνξεχάσει ποτέ όσο ζει.



ΜΕΡΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟ



Αυτός που σώζει μια ζωή

όλο τον κόσμο σώζει

Ο Αποστόλης και η Aθηνούλα έμεναν στα Ιλίσια, σε μιαωραιότατη πολυκατοικία ακριβώς μπροστά στο πάρκο με ταπεύκα. Απ’ έξω μπερδευόσουνα και νόμιζες ότι ο Λάκης τονέχει τον τρόπο του. Όταν προχωρούσες μέσα όμως, έβλεπεςότι έμενε στο μοναδικό δυάρι μιας πολυκατοικίας γεμάτηςαπό πεντάρια. Διαπίστωνες επίσης ότι ήταν στον πρώτοόροφο κι έβλεπε στον ακάλυπτο. Με λίγα λόγια αυτό ήταν τοδιαμέρισμα που προοριζόταν για κατοικία της θυρωρού.Πρώτη θυρωρός έγινε η μάνα του Αποστόλη, η Αριστέα, πουτ’ αποφάσισε και κατέβηκε απ’ το Καστράκι, το χωριό της, για να στείλει το γιο της στις σχολές Αμάραντου να μάθει κομμωτική. Ήτανε, λένε, γυναίκα πολύ προχωρημένη, παρόλοπου μεγάλωσε μέσα στις πέτρες και στ’ αγκάθια. Από τα

αγκάθια βγαίνουν λουλούδια, γνωστό αυτό. Λουλούδι θεωρούσε και το γιο της τον μονάκριβο και γι’ αυτόαποφάσισε να μην τον χαλαλίσει για καμιά τσοπάνισσα και ξινίσει κι αυτός μαζί με τα τυριά. Τον έφερε λοιπόν από τοΚαστράκι στην Αθήνα να μάθει μια τέχνη και να βγάζει μόνοςτου το ψωμί του. Να γίνει αυτεξούσιος, όπως έλεγε. Είχε και μια θεωρία, που τη θυμότανε ο Λάκης κάθε τόσο και δάκρυζε:«Άντρας που δεν μπορεί να κερδίσει μόνος του τη ζωή του δενπρόκειται ποτέ να ζήσει τη ζωή του. Θα ζήσει τη ζωή αυτηνήςπου τον ταΐζει». Απίστευτο να τ’ ακούς από μια γυναίκα πουέζησε και μεγάλωσε στου διαόλου τον κόρφο εκείνα τα χρόνια. Και να πεις ότι είχε και καμιά μόρφωση; Χωράφι,καφενείο, σπίτι, και πάλι απ’ την αρχή, αυτή ήταν η ζωή της.Κι όμως... Είναι να το ’χει η κούτρα σου να κατεβάζει ψείρες,όπως θα ’λεγε κι αυτή.

Δεν κώλωσε λοιπόν να αφήσει όλο το σόι και το βιος



της και να γίνει θυρωρίνα στην Αθήνα, αυτή που είχε φτάσει μέχρι κοινοτάρχισσα στο χωριό. Ο άντρας της ο Μιχάλης, που

η μόνη διαδρομή που έκανε ποτέ ήταν από το σπίτι της μάναςτου στο σπίτι της γυναίκας του, φοβήθηκε, βαρυγκώμησε,αλλά δεν κοτούσε να πει και τίποτα. Είχε απηυδήσει με τιςαποκοτιές της γυναίκας του, αλλά ποτέ δεν της είχεαντιμιλήσει, σαν κάτι άλλους που βγάζανε γλώσσα. Το έφερεβαρέως, βλέπεις, που ο σπόρος του ήταν τζούφιος και δενκατάφερε να της χαρίσει ένα κορίτσι, να μείνει τ’ όνομά της. Υπόμενε λοιπόν. Η κυρα-Αριστέα τον ανάγκασε να πουλήσει κάτι προικώα του χτήματα και ν’ αγοράσουν το δυαράκι, γιανα μείνει και στο παιδί. Εκεί σχεδίαζε να του ανοίξει τοκομμωτήριο άμα τελείωνε τη σχολή με το καλό.

Το χωριό βούιξε, εννοείται. Πρώτη φορά νοικοκυρά γυναίκα με το κύρος της Αριστέας αποφάσιζε με το έτσι θέλωνα στείλει το αγόρι της στο στόμα του λύκου, την Αθήνα. Κι όχι μόνο αυτό: Αποφάσισε να πουλήσει και το πατρικό της,

μελλοντική προίκα του Αποστόλη, για να του πάρει ολόκληροτον εξοπλισμό του κομμωτηρίου, όταν με το καλό έφτανε ηώρα.

«Ο γιος μου εμένα δε θέλει προίκα», διαλαλούσε. «Έχει την τέχνη του, που είναι χρυσό βραχιόλι».

Έτσι κι έγινε. Η Αριστέα διαιρούσε κοινόχρηστα,άλλαζε λάμπες και ρύθμιζε εκκρεμότητες, κι ο κυρ Μιχάληςσφουγγάριζε τις σκάλες και την είσοδο καθημερινά στις έξι τοπρωί. Δεν άντεχε να τον βλέπουν να καθαρίζει τις ξένεςβρομιές, αυτός που ούτε στο δρόμο δεν έβγαινε στο χωριό γιανα σκουπίσει. Τόσο ντροπαλός ήταν.

Ο Λάκης τη δικαίωσε πάντως τη μάνα του:Αποδείχτηκε ταλέντο και τελείωσε τη σχολή με άριστα. Στομεταξύ έκανε πρακτική εξάσκηση στα κεφάλια όλων τωνσυγγενών που έρχονταν επίσκεψη στην Αθήνα. Στη φάση που

μάθαινε να κάνει περμανάντ, έκαψε τελείως το μαλλί του



πατέρα του, με αποτέλεσμα να σφουγγαρίζει πια ο δόλιοςαξημέρωτα, στις πέντε, και με σκουφάκι. Έμαθε όμως. Η

Αριστέα του έκανε ένα γλέντι τρομερό για το πτυχίο και παράγγειλε κατευθείαν τις κάσκες, τα πιστολάκια, τα πλιξ, τιςβαφές και όλα τα χρειαζούμενα. Στην είσοδο απαίτησε και πέτυχε να μπει μεγάλη μπρούντζινη ταμπέλα: «Κομμώσεις οΛάκης. Αριστούχος απόφοιτος σχολής Αμάραντου».

Τα πρώτα δύο χρόνια ήταν ένας καθαρός θρίαμβος.Μέχρι και σε διαγωνισμό κομμωτικής της Λορεάλ διακρίθηκεο Αποστόλης. Βραβείο μια βδομάδα στο Παρίσι γιαπαρακολούθηση της επίδειξης της φθινοπωρινής γραμμήςτου 1987. Το βλαχάκι κατέφτασε θαμπωμένο στο Παρίσι, χωρίς ίχνος γαλλικών και με την Αριστέα αλά μπρατσέτα.Μαμά και γιος έζησαν την πιο ευτυχισμένη βδομάδα της ζωήςτους. Το μόνο πρόβλημα ήταν ότι η Αριστέα αρνήθηκε μεπείσμα να μπει στο Λούβρο να δει την Τζοκόντα – «Σιγά μηνπληρώσω να δω τη μακρομούρα», δήλωσε, «τη βλέπω και στα

σοκολατάκια». Την άραξε λοιπόν σ’ ένα μπιστρό, να πίνει κρασάκι και να καμαρώνει τους Γάλλους που ήταν πολύ του γούστου της. Άφησε τον Λάκη να τα βγάλει πέρα με τη βαριάκουλτούρα μόνος του.

Εκείνο το ταξίδι ήταν μοιραίο για τη ζωή τους και γιαέναν άλλο λόγο. Εκεί ο Αποστόλης γνώρισε τη γυναίκα που θαπαντρευόταν ακριβώς ένα χρόνο μετά, την Τούλα. Η Τούλασυνόδευε τον αδερφό της, κομμωτή από τη Δράμα, που ήτανστο ίδιο γκρουπ. Ήταν μια κοπέλα στα τριάντα, άσχημη,λιγομίλητη, αγέλαστη, που επιτηρούσε κάθε άνθρωπο πουπλησίαζε τον αδερφό της. Σαν τσομπανόσκυλο τον φύλαγε.Ήταν νόστιμος και ζωηρός, αλλά οι γυναίκες ήτανκαταδικασμένες να τον κοιτάνε από μακριά σαναπαγορευμένο καρπό.

Ποια στραβή τύχη έστειλε τον Αποστόλη ένα πρωί στο

τραπέζι όπου έπαιρναν πρωινό τα δυο αδέρφια απ’ τη Δράμα;



Άγνωστο. Αυτός πάντως έφτασε ανυποψίαστος ως εκεί,ζήτησε λίγο γάλα για τον καφέ του και χάρηκε πολύ που

γνώρισε την Τούλα. Κάτι τον τράβηξε σ’ αυτή τη σφιγμένηκοπέλα, αν και δεν μπορούσε να καταλάβει τι ακριβώς. Κι αυτή χάρηκε, κι ας μην το έδειξε. Εκτίμησε το γεγονός ότι ονεαρούλης συνοδευόταν από τη μαμά του, βγάζοντας λάθοςσυμπεράσματα και γι’ αυτόν και για τη μαμά του. Το ίδιοβράδυ έβαλε τον αδερφό της να του προτείνει να βγουν έξω.

Ο Αποστόλης τσίμπησε αμέσως. Με τη σχολή και όλααυτά, δεν είχε προλάβει να διασκεδάσει κι αυτός σαν αγόρι.Ζήτησε συγγνώμη από την Αριστέα, στολίστηκε, έφτιαξε τομαλλί και βγήκε έξω να πιει και να φλερτάρει μέχρι πρωίαςστην Πόλη του Φωτός. Ας όψονται τα σινερομάντζα πουδιάβαζε σωρηδόν από δεκαπέντε χρόνων. Το πρωί πουξύπνησε ήταν ερωτευμένος. Το απόγευμα άρχισε να κάνει σχέδια για το μέλλον. Το βράδυ η Τούλα τον φίλησε.Κεραυνοβόλος έρωτας που λένε. Το ειδύλλιο είχε ανοίξει τα

πανιά και πήγαινε με ούριο γαλλικό άνεμο.Στην Ελλάδα όμως οι ερωτευμένοι ζορίστηκαν. ΗΤούλα γύρισε στη Δράμα, όπου διατηρούσε ανθούσαβιοτεχνία επίπλων. Έπεφταν βέβαια τηλέφωνα και τα λοιπά,όμως οι μέρες περνούσαν δύσκολα. Ο Αποστόλης αδυνάτιζεκαι έτρωγε όλα του τα λεφτά στον ΟΤΕ – και τότε έβγαζεπολλά. Όλοι είχανε πια να το λένε για το μαγικό του χέρι.Έπαιρνε αφάνα και την έκανε μαλλί να το ζηλεύεις. ΤαΣάββατα ιδίως γέμιζε άντρες που ήθελαν χτένισμα ήφρεσκάρισμα για να πάνε στον τάδε γάμο, στην ταβέρνα ήστις επισκέψεις. Η πελατεία του μεγάλωνε μέρα τη μέρα, στοδιάδρομο βγαίνανε. Αυτός όμως καρφωμένος στη Δράμα.

«Φάε, γαμώ το δράμα μου, γαμώ», τον πίεζε η Αριστέα,που τσαντιζότανε να βλέπει το δικό της το γιο υποχείριο τηςαγέλαστης Δραμινιάς. Απ’ την αρχή δεν της γέμισε το μάτι –

και το δικό της το μάτι ποτέ δεν έκανε λάθος. «Με τέτοιο ξινό



μούτρο πώς περιμένεις να ζήσεις γλυκιά ζωή, βρεζαβλακωμένο;» μουρμούριζε.

Πού ν’ ακούσει ο Αποστόλης όμως. Αυτός νόμιζε ότι βρήκε το δέκα το καλό. Γυναίκα εύπορη, σοβαρή και πουσέβεται το λόγο της και τα φουστάνια της. Έτσι, όταν ηΤούλα έφτασε απροειδοποίητα ένα Σάββατο με το Τογιότατης από Δράμα, ο Λάκης το κλείδωσε το μαγαζί, αφού πέταξεέξω τους εννιά άντρες που περίμεναν υπομονετικά για βαφέςκαι περμανάντ.

«Κλειστό λόγω έρωτος», δήλωσε και καρφί δεν τουκάηκε αν παρεξηγήθηκε η εκλεκτή πελατεία του.

Η Αριστέα του τα ’σουρε, αλλά ματαίως. Αυτός όχι μόνο βγήκε για ρομαντική βόλτα στον Λυκαβηττό ντυμένοςσαν λατέρνα, αλλά δέχτηκε αμέσως την πρόταση γάμου πουτου ξεφούρνισε στα ξαφνικά η Τούλα πάνω στα τρίτα ούζα.Γύρισε σπίτι τα χαράματα με τη βέρα του αρραβώνα στο δεξί χέρι. Η Τούλα έφυγε σερί για Δράμα, έχοντας εξασφαλίσει την

υπόσχεσή του ότι την άλλη βδομάδα θα ήταν κι αυτός εκεί να γνωρίσει τα πεθερικά του.Η ίδια βέβαια δεν μπήκε στον κόπο να τον ζητήσει

επίσημα από την Αριστέα. Κατάλαβε ότι η βλάχα δεν τηνενέκρινε και ήθελε να της κόψει αμέσως τον τσαμπουκά.

«Η μάνα έχει υποχρέωση να παραδίδει το γιο της στηνύφη και να κάνει πέρα», είπε στον Αποστόλη, που τηνπαρακαλούσε να έρθει να μιλήσει με τη μάνα του. «Έπειτα,αφού είναι τόσο προοδευτικιά, δε θα έχει αντίρρηση ναδιαλέξεις εσύ μόνος σου τη γυναίκα που θα πάρεις».

Έτσι τον τούμπαρε τον αγαθιάρη τον Λάκη και τονάφησε να βγάλει μόνος του το φίδι από τη φωλιά της έξαλληςΑριστέας. Ο καβγάς τους κράτησε ακριβώς μια βδομάδα. ΟΑποστόλης ετοίμαζε βαλίτσες και η Αριστέα από πάνω τουέψελνε.

«Είναι άσχημη», έλεγε η μάνα.



«Εμένα μ’ αρέσει», έλεγε ο γιος.«Είναι αγέλαστη, πανάθεμά την», έλεγε η μάνα.

«Είναι σοβαρή», απαντούσε ο γιος.Και πάει λέγοντας.Το Σάββατο ο Αποστόλης, με καινούρια παστέλ ρούχα,

ταιριαστά σε φρεσκοαρραβωνιασμένο, πήγε με το ΚΤΕΛ να γνωρίσει τα πεθερικά του. Η Αριστέα ήπιε όλο το κρασί τηςταβέρνας κοντά στην Ούλεν. Όταν ο γιος της γύρισε τηΔευτέρα, της ανακοίνωσε ότι ο γάμος θα γίνει ταΧριστούγεννα και –το χειρότερο – ότι η Τούλα επέμενε νακλείσει το κομμωτήριο αμέσως. Της Αριστέας της ήρθεταμπλάς. Τόσος κόπος, τόση προσπάθεια, για το τίποτα; Τόσοβόδι ήταν ο γιος της λοιπόν; Έφτασε να του σφυρίξει κλέφτικα μια άγνωστη και παρατούσε σύξυλο το μέλλον του,τη δουλειά του, την τέχνη του, το μαγαζί του;

«Ποιανού είσαι συ, μωρέ;» τον φοβέριζε. «Είσαι συδικό μ’ παιδί; Σε πήρε μυρουδιά η Δραμινιά, ρε χαχάμη, ότι

είσαι πέσε πίτα να σε φάω».Άντε όμως να σταματήσεις ερωτευμένο αγόρι είκοσι τριών χρόνων. Τα ήξερε αυτά η Αριστέα και δεν επέμεινεπερισσότερο. Φρόντισε όμως να πάθει ένα έμφραγμα και ναφύγει, νεότατη ακόμα, για τον άλλο κόσμο. Δεν άντεχε να δει όλη την εξέλιξη που είχε προβλέψει για το μοναχοπαίδι της ναεπιβεβαιώνεται.

Ο Λάκης έκλεισε το κομμωτήριο κι έστειλε το χήροπατέρα του πίσω στο χωριό. Η Τούλα δεν ανεχόταν πεθερόμέσα στα πόδια της, κι ας υποστήριζε ο Λάκης ότι θα τονβοηθούσε με τις δουλειές και το παιδί. Γιατί μέσα στον πρώτο χρόνο του γάμου η Τούλα φρόντισε να κάνει κι ένα παιδί.Αυτό ήταν και η αρχή του τέλους για τη σχέση τους. Μόλις το γέννησε, του το ’βαλε στην αγκαλιά, του είπε ότι ήταν γεννημένος για μπαμπάς και την κοπάνησε. Ο Λάκης, τι να

κάνει, το δέχτηκε. Χώθηκε με τα μούτρα μέσα στις πάνες και



τις φρουτόκρεμες. Έτσι αποξενωμένος που ήταν στη Δράμα,βρήκε όλη την τρυφερότητα και την παρηγοριά που δεν του

έδινε η γυναίκα του σ’ αυτό το μωρό. Η Τούλα έφευγε πρωί και γυρνούσε βράδυ. Ο Λάκης ήταν ήδη στο κρεβάτι.Προσπαθώντας να κοιμίσει την Αθηνούλα, κοιμόταν κι αυτός.Συνολικά, άντε να είχε δει τη γυναίκα του δύο μήνες – κυρίωςστο τέλος της εγκυμοσύνης, που βάρυνε και δεν πήγαινε στομαγαζί για πολλές ώρες. Απ’ τη στιγμή που πάσαρε το μωρόστον Λάκη όμως, εξαφανίστηκε απ’ τη ζωή του κι απ’ το σπίτι.

«Έχεις δουλειά για είκοσι χρόνια», του είπε μια μέραπου της παραπονέθηκε ότι δεν ήξερε πώς να περάσει την ώρατου μόνος του στο σπίτι. «Τι σ’ το ’κανα το παιδί;»

Οι σύζυγοι βλέπονταν κυρίως τα Σαββατοκύριακα,που έτρωγαν μαζί με όλο το σόι. Τότε άρχιζε το πραγματικόσπάσιμο νεύρων. Η Τούλα ήθελε παστίτσιο από τα χέρια τουμπαμπάκα της, υπογραμμίζοντας χονδροειδώς στον Λάκη ότι ποτέ δε θα μάθαινε να μαγειρεύει σαν κι αυτόν. Η Τούλα

παίνευε την καθαριότητα της κουζίνας του πατρικού της,εννοώντας ότι ο άντρας της ήταν κακονοικοκύρης. Τα ’χεβάλει και με την Αθηνούλα, κι ας ήταν κορίτσι που θασυνέχιζε τ’ όνομά της.

«Αυτή είναι κόρη του πατέρα της», έλεγεπεριφρονητικά σ’ όποιον πήγαινε να παινέψει το μωρό. Ίσωςεπειδή το παιδί από την αρχή είχε μια απίστευτη αδυναμίαστον πατέρα του. Και δεν ήταν μόνο αυτό. Συνεχώς τηςκολλούσε παρατσούκλια. «Λέρα» την έλεγε, παιδάκι πράμα.Κι όταν πήγε στο νήπιο και στην πρώτη δημοτικού κι αρχίσανε να φτάνουν τα δεκάρια, την έλεγε «ξερόλα».

Ο Αποστόλης υποψιαζότανε ότι δε συμπάθησε ποτέ τοπαιδί γιατί έμοιαζε καρμπόν της Αριστέας. Το ίδιο έξυπνομούτρο, το ίδιο πείσμα, το ίδιο ξουράφι μυαλό. Η Αριστέα ήρθε από τον άλλο κόσμο να δώσει ακόμα μια ευκαιρία στο

γιόκα της. Ο Αποστόλης έβλεπε το παιδί να μεγαλώνει και



μερικές φορές ανατρίχιαζε. Πώς ξεσήκωσε το μικρό τασουσούμια της γιαγιάς που ποτέ δε γνώρισε; Έτρεχε τότε

στις εκκλησιές να ανάψει κεράκι στη μνήμη της μάνας του και να την ευχαριστήσει με δάκρυα στα μάτια που δεν τονεγκατέλειψε, κι ας ήταν τόσο βλάκας, πανάθεμά τον...

Η χαριστική βολή ήρθε μια μέρα που η Αθηνούλαανέβασε σαράντα πυρετό και ο Αποστόλης κόντεψε να μείνει στον τόπο απ’ το φόβο. Τηλεφώνησε στην παιδίατρο, αλλάδεν τη βρήκε. Άλλη γιατρό δεν ήξερε. Το παιδί εν τω μεταξύμπλάβιασε και άρχισε να κάνει κάτι σαν σπασμούς. ΟΑποστόλης με το ένα χέρι την κρατούσε μέσα σε μιαλεκανίτσα με κρύο νερό, μπας και ρίξει λίγο τη θερμοκρασία,και με το άλλο προσπαθούσε να πιάσει την Τούλα στο μαγαζί.Το τηλέφωνο όμως βούιζε επί μισή ώρα και. Τρελάθηκε οφουκαράς ο άμαθος πατέρας. Ούτε λεφτά είχε σπίτι ούτε ταβιβλιάρια υγείας. Τηλεφώνησε λοιπόν σ’ ένα ταξί, τύλιξε τοπαιδί σε ένα παλτό και πήγε στη βιοτεχνία να τη βρει. Όταν

κατέβηκε, βρήκε την πόρτα κλειδωμένη. Γύρισε ναξαναφωνάξει το ταξί, αλλά είχε φύγει. Τότε σαν να ξεθόλωσετο μυαλό του απ’ τον πανικό και θυμήθηκε ότι στην τσάντατου είχε ένα κλειδί της βιοτεχνίας για ώρα ανάγκης – η Τούλαξεχνούσε συνέχεια τα κλειδιά της από δω κι από κει, αλλά ήταν τσιγκούνα και δεν ήθελε να τα δίνει στις κλειδαρούδες.Βρήκε πράγματι το κλειδί, άνοιξε και μπήκε να πάρει τηλέφωνο στην πιάτσα.

Προχωρώντας προς το γραφειάκι της Τούλας, άκουσεκάτι σαν χαρχαλέματα, βογγητά, δεν μπορούσε να καταλάβει.Άφησε το παιδί σ’ έναν καναπέ συσκευασμένο για παράδοσηκαι μπήκε να δει τι στην ευχή γινόταν εκεί μέσα. Αυτό πουείδε τον έκανε να σιχαθεί τη γυναίκα του για πάντα. Η Τούλα, γυμνή, χούφτωνε στην καρέκλα τον πιτσιρικά που σήκωνε τατηλέφωνα και τακτοποιούσε τα γράμματα, θεόγυμνο κι

αυτόν. Αυτή τον δάγκωνε πίσω απ’ τ’ αυτί και ο πιτσιρικάς



χαχάνιζε νευρικά και τέντωνε το κεφάλι αριστερά δεξιά γιανα την αποφύγει. Τα παιδία παίζανε...

Ο Αποστόλης μαρμάρωσε κι έμεινε εκεί να κοιτάει μεανοιχτό το στόμα, μέχρι που τον πήραν είδηση. Αυτό που δεθα ξεχνούσε ποτέ ήταν η ηδονή που είδε στο πρόσωπο της γυναίκας του, που ο ίδιος μόνο στυφό το είχε γνωρίσει. Και βέβαια το γεγονός ότι, μόλις τον είδε, όχι μόνο δεν ντράπηκε,αλλά του έβαλε τις φωνές και τον έδιωξε κακήν κακώς μαζί μετο άρρωστο παιδί.

Έτσι ήταν η Τούλα. Τον είχε μάθει παιδιόθεν τονκανόνα και πάντα τον τηρούσε. Η επίθεση είναι η καλύτερηάμυνα. Ούτε διανοήθηκε λοιπόν ν’ αφήσει χώρο στον άντρατης να διαμαρτυρηθεί. Ήταν τόσο σίγουρη ότι ο Λάκης, έτσι παγιδευμένος που ήταν, θα το κατάπινε και αυτό, που δενμπήκε στον κόπο να βρει ούτε μια ψευτοδικαιολογία. Τονάφησε να καταλάβει ότι είναι γυναίκα, φτύνει αίμα να φέρει το φαΐ στο σπίτι και δικαιούται και το έξτρα της. Απλά

πράγματα και καλό είναι να μην τα μεγαλοποιούμε.Δεν υπολόγισε καλά όμως. Ο Αποστόλης, τη στιγμήακριβώς που είδε αυτό το ακατονόμαστο θέαμα, κάτι έπαθε.Άκουσε από μέσα του βροντερή τη φωνή της Αριστέας πουζητούσε δικαίωση. Και για πρώτη φορά η ψυχή τουανταποκρίθηκε. Σαν ξύπνημα ήταν από βαθύ ύπνο.

«Ε, όχι, ρε Τούλα», της είπε αφού την άκουσε να τουξηγιέται τόσο κυνικά. «Εσύ δε θες άντρα, εσύ θες πέσε πίτανα σε φάω!» – το είπε μάλιστα με το ύφος που το έλεγε και ηΑριστέα, καλή της ώρα εκεί στα θυμαράκια που την έβγαζε.

Έτσι έλαβε απότομο τέλος η χειρότερη περίοδος τηςζωής του Αποστόλη.

Τα μάζεψε σε μια μέρα, πήρε την Αθηνούλαπαραμάσχαλα και έφυγε νύχτα από τη Δράμα, μια πόληόνομα και πράμα γι’ αυτόν. Μόλις έφτασε στην Αθήνα, πήγε

ξανά στα Ιλίσια, στο σπίτι που τίμησε η μάνα του και σίγουρα



εκεί θα βολόδερνε αδικαίωτη η ψυχή της ακόμα. Ευτυχώς ήταν ξενοίκιαστο εκείνη την εποχή. Ο Αποστόλης και το παιδί

έμειναν έξι μήνες σ’ ένα άδειο σπίτι, μ’ ένα στρώμα γιακρεβάτι και για σαλόνι. Ζούσαν με κάτι ελάχιστα λεφτά πουκατάφερε να του στείλει ο πατέρας του απ’ το χωριό, όμως δεβαρυγκώμησε ούτε στιγμή. Πήρε τις πόρτες μία μία και ειδοποίησε τους παλιούς πελάτες του ότι θα μπορούσε ναπηγαίνει στο σπίτι να τους φτιάχνει το μαλλί. Δενανταποκρίθηκαν, αλλά δεν τους αδικούσε. Χωρίς τα εργαλείατης δουλειάς ούτε να κουρέψεις μπορούσες, ούτε περμανάντνα κάνεις ούτε τίποτα. Όλοι άλλωστε είχανε βρει άλλοκομμωτή μόλις τους παράτησε ο Λάκης, αυτόν θα περιμένανε;

Ο κύριος Αντρέας στον πέμπτο τον έβλεπε να χτυπιέται για να ζήσει το μικρό και τον λυπήθηκε. Τονφώναζε λοιπόν κάθε δεκαπέντε που έκανε γενικήκαθαριότητα και τον βοηθούσε λίγο. Μετά τον σύστησε και σε άλλα σπίτια. Έτσι μαζευόταν ένα ψευτοποσό, για το φαΐ

του παιδιού τουλάχιστον, που ήτανε πάνω στην ανάπτυξη και είχε ανάγκη απ’ όλα.Η Αθηνούλα τα είχε πιάσει όλα τα ντεσού της ιστορίας

στο λεπτό, χωρίς να της τα εξηγήσει ποτέ ο μπαμπάς της μετο νι και με το σίγμα. Γράφτηκε στα μισά της δευτέραςδημοτικού αδιαμαρτύρητα και προσπαθούσε να σηκώσει τοπεσμένο ηθικό του μπαμπά της σωριάζοντας μπροστά του ταδεκάρια που έπαιρνε στο σχολείο. Κιχ δεν έβγαζε, ούτε για τοκαθημερινό όσπριο ούτε για τίποτα. Στα γόνατά της έγραφεκαι έκανε τέτοια γράμματα, που νόμιζες ότι είχε την καλύτερη γραφειάρα. Στο σχολείο έγινε διάσημη σε ένα μήνα, και γιατην εξυπνάδα της αλλά και για την καπατσοσύνη, που δεναντιστοιχούσε στην ηλικία της. Αμέσως αμέσως σκαρφίστηκεκι ένα κόλπο για να κινείται άνετα χωρίς να επιβαρύνει τονμπαμπά της. Στα διαλείμματα έγραφε τα μαθήματα και έλυνε

τις ασκήσεις αριθμητικής των πάτων του σχολείου. Οι πάτοι



ανέβαζαν τη βαθμολογία τους κι αυτή τσέπωνε το χαρτζιλίκι τους. Καθαρές συναλλαγές. Στον πατέρα της δεν είπε τίποτα.

Όχι μόνο δεν του είχε ζητήσει δραχμή ποτέ, αλλά τουεμφάνισε στα γενέθλιά του δώρο -έκπληξη μια μπλούζακαταπληκτική. Αυτό το παιδί έκανε ο Αποστόλης. Είχε άδικονα το θεωρεί το έργο της ζωής του;

Για να τιμήσει αυτό το παιδί, έκανε και το επόμενοβήμα του – που ομολογουμένως ήταν τολμηρό. Ζήτησε απόμια κουμπάρα του που είχε άδεια ταξί να τον αφήσει ναδουλέψει στα ρεπό της. Τις πρώτες μέρες πήγαινε κι αυτήμαζί, για να του μαθαίνει τα κόλπα της πιάτσας και τον τρόπο χειρισμού ειδικών καταστάσεων. Το ταξί ήταν άγρια δουλειά, γι’ αυτό και δεν μπόρεσαν να σταθούν παρά μόνο ελάχιστοι άντρες. Ο Αποστόλης όμως είχε κίνητρο. Δίπλωμα είχε πάρει – κι αυτό ιδέα της Αριστέας ήτανε, που ήθελε να δει το γιο τηςνα σοφάρει μια μέρα με τη δική του την κούρσα, να πάρει τοτιμόνι στα χέρια του που λένε. Και να τώρα που χρειάστηκε. Η

κουμπάρα ήταν καλόψυχη και είχε και μια παλιά υποχρέωσηστην Αριστέα. Όταν είδε μάλιστα ότι ο Λάκης ήταν τιμιότατος–σε αντίθεση με τις σοφεράντζες, που την κατάκλεβαν – τονενθάρρυνε να κάνει μια κανονική βάρδια.

Έτσι πατέρας και κόρη γνώρισαν καλύτερες μέρες.Αγόρασαν σαλονάκι, κρεβάτια, γραφείο της Αθηνούλας,κατσαρόλες, τα πάντα. Κούκλα το κάνανε το δυαράκι και ζούσαν εκεί πανευτυχείς που δεν είχαν καμία πάνω απ’ τοκεφάλι τους. Τις Κυριακές με τη λιακάδα πηγαίνανε σταμουσεία, για να μάθει η Αθηνούλα τίποτα και να το γράφει στις εκθέσεις «Πώς πέρασα το Σαββατοκύριακο». Αυτές τις χρέωνε πανάκριβα, γιατί είχαν και οδοιπορικά.

Η Τούλα δεν έκανε καμία κίνηση ούτε για διαζύγιοούτε για διατροφή. Το παιδί της, εννοείται, δε ζήτησε να τοδει ποτέ. Όταν της τηλεφώνησε ο Αποστόλης έξι μήνες μετά

τη φυγή του να τη ρωτήσει αν πεθύμησε το παιδί, αυτή



τρόμαξε γιατί νόμισε ότι θα της το αφήσει.«Το παιδί τον πατέρα χρειάζεται τώρα που είναι

μικρό», είπε και βιάστηκε να κατεβάσει το ακουστικό.Ο Λάκης γέλασε περισσότερο παρά εκνευρίστηκε. Τι στραβή που πρέπει να ήταν αυτή η γυναίκα για να μηνκαταλαβαίνει ότι θα προτιμούσε να δώσει το δεξί του το χέρι στα σκυλιά παρά το πολυαγαπημένο του πλάσμα σ’ αυτήν. Οι επαφές κόπηκαν άδοξα πριν αρχίσουν.

Η ζωή πήρε το δρόμο της, οι πληγές γιατρεύτηκαν, ηΑθηνούλα έφτασε στην πέμπτη δημοτικού και ο λογαριασμόςτους στην τράπεζα πάχυνε κάπως. Η μόνη σκιά στη ζωή τους,επέμενε το παιδί, ήταν που ο Λάκης ποτέ δεν έβγαινε έξω. Τις γυναίκες τις είχε διαγράψει απ’ το χάρτη. Ωραίος άντρας ήτανε, αν και με τάση στο πάχος, συναισθηματικός και παρορμητικός. Πάντα τις είχε τις κατακτήσεις του. Στην αρχήκάποιες συνάδελφοι τον προσέγγισαν με άλλες διαθέσεις. ΟΛάκης όμως έκοψε το βήχα αμέσως στις ενδιαφερόμενες.

Αυτό ας πούμε ότι ήταν σωστό, γιατί δεν ήθελε να δίνει δικαιώματα στην πιάτσα. Οι ταξιτζούδες ήτανε άτιμη φάρα,δεν είχαν σεβασμό. Στην κυρία Μαίρη όμως, μια ζωντοχήραέξω καρδιά που είχε το μεγαλύτερο συνεργείο της Φορντ, γιατί αρνήθηκε; Η γυναίκα είχε τον τρόπο της, ήταν σοβαρήκαι συμπαθέστατη. Από την αρχή το ξεκαθάρισε ότι είχε καλόσκοπό. Ο Λάκης όμως ανένδοτος, όσο ψηστήρι κι αν επένδυσε η κόρη του. Αυτό ήταν και το μοναδικό χατίρι που της χάλασεποτέ. Ούτε για έναν καφέ δε βγήκε με τη Μαίρη. Για να μηνμπει στον πειρασμό μάλιστα να υποκύψει στη διακριτική της γοητεία, άλλαξε συνεργείο.

Το κορίτσι, που του έκοβε, κατάλαβε ότι ο μπαμπάςτου είχε πάθει ζημιά μεγάλη. Αν η ψυχή του ήταν αμάξι, θα ήθελε επισκευή και πέταμα τώρα. Σκεφτόταν γυναίκα και κάπως αγριευόταν. Μέσα σε δύο λεπτά την καλύτερη γυναίκα

τα μάτια του τη βλέπανε Τούλα. Μόλις τον πλησίαζε καμιά



περισσότερο από το κανονικό, ξανάβλεπε τη σκηνή στηβιοτεχνία και τον έπιανε αναγούλα. Ε, μια, δυο, το πήρε

απόφαση. Στη ζωή του άλλη γυναίκα εκτός από την Αθηνά δε χωρούσε. Αυτή άλλωστε του ’φτανε και του περίσσευε,καθώς έκανε για δέκα.

Έτσι είχαν τα πράγματα λίγο ως πολύ, όταν βρέθηκεστο δρόμο τους ο Χάρης, κυνηγημένος απ’ την ξαναμμένηταξιτζού. Ο Αποστόλης ταυτίστηκε από την πρώτη στιγμή μ’αυτό τον αγαθοβιόλη τον πιτσιρικά, που ήρθε στηνπρωτεύουσα να βρει τον παράδεισο κι ούτε υποψία δεν τουπέρασε ότι πήγαινε ξεβράκωτος στ’ αγγούρια. Τονκαταλάβαινε. Η Τούλα του Αποστόλη ήταν η μάνα αυτουνού.Η Δράμα του Αποστόλη ήταν η Αθήνα του Χάρη. Κι αυτός δενείχε ούτε μια Αθηνούλα να τον παρηγορήσει λιγάκι. Ε, δεν ήθελε πολύ. Για την ψυχή της Αριστέας, ο Λάκης υιοθέτησε χωρίς δεύτερη σκέψη το ξεπουπουλιασμένο κρητικόπουλο κι είπε να του προσφέρει το σπίτι που είχε ανάγκη μέχρι να

φυτρώσουν τα φτερά του πάλι. Έτσι η οικογένεια απέκτησεκαι τρίτο μέλος εν τω μέσω της νυκτός.Και τι κάνουν τα δύο μέλη μιας οικογενείας όταν το

τρίτο είναι άφραγκο, απελπισμένο και άνεργο; Τουανεβάζουν το ηθικό, τον χαρτζιλικώνουν προσωρινά και σκίζονται να του βρουν δουλειά. Αλλά όχι οποιαδήποτεδουλειά...

Έχει αγγέλουςκι ο Παράδεισος Αμαρουσίου;

Mόλις εντόπισε ο Χάρης αυτή την αγγελία στη ΧρυσήΕυκαιρία, ευφράνθηκε η ψυχή του. Ενός καλού μύρια έπονται,αποφάνθηκε και ετοιμάστηκε να απολαύσει τις καλύτερεςμέρες που στριμώχνονταν ανυπόμονες στο μέλλον του.Εννοείται ότι το αποφάσισε αμέσως, παραβλέποντας την γκρίνια του Αποστόλη. Αυτή την πόρτα θα χτυπούσε.

Υπήρχαν κι άλλες προσφορές θέσεων γραμματέων και



βοηθών – η Αθηνούλα είχε υπογραμμίσει καμιά εικοσαριάσοβαρές αγγελίες. Ο εκδοτικός όμιλος IMAGE Α.Ε. όμως

πρόσφερε μια θέση στον Παράδεισο Αμαρουσίου, που για τονΧάρη ήταν εφάμιλλος του παραδοσιακού. Και για τιςεξωτερικές δουλειές, που λέει ο λόγος, να τον παίρνανε, μελίγη προσπάθεια και περισσότερη τύχη θα μπορούσεσύντομα να κάνει ρεπορτάζ μόδας ή να γράφει άρθρα στοαγαπημένο του περιοδικό, το Lui. Το Lui ήταν το πρωτότοκοκαι πιο δημοφιλές τέκνο του ομίλου, μαζί με άλλα τέσσεραπέντε λάιφ στάιλ αντρικά και τηλεοπτικά περιοδικά – Ο γαμπρός, Αυτός και το σπίτι, TV spot και λοιπά. Εξ ου και ζητούσαν με την ίδια αγγελία γραμματέα για το Lui, βοηθόστυλίστα για το Γαμπρό και κουζινογράφο για το Αυτός και το σπίτι, ειδικευμένο στην ελληνική και μεσογειακή κουζίνα.

Λίγο καλύτερα να τον ήξεραν ο Λάκης και η Αθηνούλα,θα κατανοούσαν την έκρηξη του ενθουσιασμού του. Δενεπρόκειτο για ακόμα μία επιπολαιότητα. Μήπως δεν είχε

συμμορφωθεί προθυμότατα ο μικρός στην απαγόρευση τουΛάκη να πιάσει δουλειά σε κλαμπ; Το κατάλαβε. Υπόκοσμος,νύχτα και περίεργα κόλπα. Δεν είχε την πείρα νααντεπεξέλθει. Ούτε που το ξανασκέφτηκε. Δεν μπορούσεόμως να αφήνει τον Αποστόλη να λέει ασχολίαστα «Τι χτυπιέσαι, καλέ; Μια αγγελία ε ίναι», διότι απλούστατα έκανελάθος. Δεν ήταν μια οποιαδήποτε μικρή αγγελία, ήταν ηαναγγελία πανηγυρικής έναρξης της ωραιότερης περιόδουτης ζωής του. Λίγα λέω. Ήταν ένα βουδιστικό μάντρα, μιαπροσευχή που μούδιασε η γλώσσα του να την επαναλαμβάνει για χρόνια και που επιτέλους κάποια στον ουρανό έστησεαυτί και την άκουσε.

Ο Χάρης από μικρός κόμικς και τέτοια δεν αγόραζεποτέ. Στα αντρικά περιοδικά ήταν εθισμένος. Από μωρόξεμυαλιζόταν με τις γυαλιστερές εικόνες τους και κατάπινε τη

μισητή ψαρόσουπα. Μετά που μπήκε στην εφηβεία, άρχισε



τις συστηματικές καταθέσεις στα περίπτερα. Καλύτερα κι από τηλεόραση τα είχε. Η μάνα του μάλιστα απορούσε πού το

κόλλησε το χούι, αφού ο μπαμπάς του ούτε που τ’ άνοιγε.Άντε να ’χε πάρει κάνα δυο φορές το Ρομάντζο στα νιάτα τουκι αυτό ήταν. Βαριόταν το διάβασμα, είχε και δουλειές... Ο κυρΛάμπρος όμως ζούσε πίσω απ’ τα κάρα. Ποτέ δεν ασχολήθηκεμε τον εαυτό του. Όλα για τους άλλους. Σε ποιον να το πειςκαι να το πιστέψει ότι δεν έβαζε ούτε καν μια υδατική κρέμα;Άμα παντρευτεί ο άντρας, έλεγε, να κοιτάει το σπίτι του και να τις αφήνει τις μόδες. Αυτά τα μυαλά έχει ο φουκαράς. Μετις θεωρίες του αυτές όμως είχε καταντήσει σανξεχαρβαλωμένος σουμιές, πώς να τον δει και η Γιώτα σανάντρα; Δικαίως ξενοκοιτούσε. Ο Χάρης τον έτρωγε συνέχειανα κάνει λίγο δίαιτα, αλλά πού... Όλη μέρα στην κουζίνα ήτανκαι μαγείρευε, ε, δε θα μπει στον πειρασμό να κάνει και δέκαλαδομπούκες;

Εδώ που τα λέμε, σαν πολύ να τον πεθύμησε ο Χάρης

τον πατέρα του, κι ας μην το παραδεχόταν ανοιχτά. Τονέβλεπε συνέχεια στον ύπνο του. Χτες, παραδείγματος χάρη,τον είδε πάλι κι είχε μια στενοχώρια άσ’ τα να πάνε. «Έχεις τονου σου, μωρέ ανεμοδαρμένο;» του έλεγε. Ο μικρός ξύπνησεαγχωμένος και δεν μπορούσε να ξανακοιμηθεί. Ευτυχώς τοπρωί η Αθηνούλα του ανέμισε θριαμβευτικά την εφημερίδαμε υπογραμμισμένες τις πολλά υποσχόμενες αγγελίες και ξεχάστηκε. Ωραίο πράμα το μέλλον λοιπόν. Το σκέφτεσαι και αυτό φτάνει για να ξεχάσεις παρελθόν και παρόν μαζί. Ταμεγάλα ζόρια βέβαια τα περνάς άμα σου σωθεί το πολύμέλλον και ξεμείνεις με άφθονο παρελθόν και ολίγη απόπαρόν. Η περίπτωση του κυρ Λάμπρου δηλαδή.

Ο Λάκης είχε πρωινή βάρδια κι έφυγε. Ο Χάρης, αφούέκανε τρεις γύρους στο πάρκο από τη χαρά του, ξαναμπήκεμέσα και δεν είχε ιδέα τι να κάνει. Η Αθηνούλα πρότεινε

καταρχάς να πάρει ο υποψήφιος τηλέφωνο και να μάθει πού



θα γινόταν η συνέντευξη. Τον προειδοποίησε επίσης να μηντο δένει κόμπο, γιατί φέρνει γρουσουζιά. Η δοκησίσοφος

νεαρά τού δίδαξε ότι η αμφιβολία είναι αίσθημα διπλάεπωφελές: Αν η ευχή σου πιάσει, διπλασιάζει τη χαρά, κι ανόχι, κόβει στη μέση την απογοήτευση. Είχε τα δικά τηςμαθηματικά η Αθηνούλα. Έλα όμως που η κεφάλα του Χάρη ήταν ξερή σαν κρητικός ντάκος και επέμενε να αισιοδοξεί...Καμάρωνε ήδη τον αυριανό εαυτό του αραχτό σε μια γραφειάρα, στο δέκατο ένατο όροφο ενός φουτουριστικού γυάλινου ουρανοξύστη, να ρυθμίζει το τράφικο ανάμεσα σεμοντέλα και στυλίστες.

Όταν δεν μπορούσε πια να το αναβάλλει άλλο, έπιασεένα κεφάλι σκόρδο για το μάτι και πήρε το μαγικό νούμερο με χέρια που αστοχούσαν από τρακ. Απάντησε μια φωνήαντρική και τρομερά πολυάσχολη, που, σχεδόν χωρίς ναερωτηθεί, πληροφορούσε ρομποτοειδώς το κο ινό ότι ηεπιλογή υποψηφίων για τη θέση γραμματέα διεύθυνσης του

Lui θα γίνει μεθαύριο, στις δώδεκα το μεσημέρι, στο Μαρούσι,Φραγκοκλησιάς 212, στο γραφείο της διευθύντριας τουπεριοδικού. Οι υποψήφιοι παρακαλούνται να προσκομίσουνκαι σύντομο βιογραφικό.

«Να προσκομίσουν; Πληθυντικός αριθμός; Δηλαδήείμαστε πολλοί;»

Αυτός ο απαίσιος πληθυντικός προσγείωσε τον Χάρηαπότομα στην πραγματικότητα. Φυσικά. Δεν ήταν ο μόνοςπου πέθαινε να χωθεί σ’ αυτή την ιλουστρασιόν χώρα τωνθαυμάτων. Χιλιάδες αγόρια μεγάλωσαν μέσα στις σελίδες τουLui, με τη βοήθειά του αποκρυπτογράφησαν τον ανδρισμότους. Με τις οδηγίες του φτιάχτηκαν άντρες από καλή γενιά.Άντρες που κοίταζαν ψηλά στον ουρανό της προσδοκίας και όχι κάτω στη γη του ισοπεδωτικού ρεαλισμού. Αγόρια πουφαντασιώνονταν τον έρωτα με όρους αχαλίνωτα

χολιγουντιανούς, αδιαφορώντας για τα συνήθη στενόχωρα



πλαίσια κουζίνας -κρεβατοκάμαρας. Νεαροί συγκινητικάαποφασισμένοι να απελευθερώσουν το σώμα τους απ’ τη

φυλακή των γονιδίων. Κι αν ήταν χοντροί θα αδυνάτιζαν, ανείχαν στραβά πόδια θα τα ίσιωναν, αν ήταν κοντοί θαψήλωναν, κι αν δεν είχαν φιλήδονα χείλη θα τα αποκτούσανμε την αμέριστη συμπαράσταση του κολλαγόνου. Αρκούσε ηπίστη και η αέναη προσπάθεια για να ξεδιπλωθεί το θαύμα,αυτό με δυο λέξεις ευαγγελιζόταν το περιοδικό. Τα πιοφιλόδοξα απ’ αυτά τ’ αγόρια θα έδιναν δέκα χρόνια απ’ τηζωή τους για να βρεθούν από την άλλη μεριά, να γίνουν μέλητης ομάδας που δημιουργούσε κάθε μήνα αυτό το λαμπερόσχολείο τελειότητας.

«Οι περισσότεροι έχουν περισσότερα προσόντα απόσένα», του υπενθύμισε τότε η Αθηνούλα, που είχε τοαμφιλεγόμενο ταλέντο να του τρίβει τη μούρη στο χώμα τιςπιο ακατάλληλες στιγμές.

Η μικρή τον έβαλε να της εκθέσει τα προσόντα του

λεπτομερώς, ώστε να δουν τι θα γράψουν στο βιογραφικό.Λοιπόν, έχουμε και λέμε: Διαθέτει απολυτήριο λυκείου χωρίςπαρουσιάσιμο βαθμό. Ξέρει αγγλικά σε επίπεδο Proficiency,μόνο που τελευταία στιγμή βαρέθηκε να δώσει για τοδίπλωμα. Μιλάει και λίγα γαλλικά σχολείου, σε επίπεδο«βουλε-βού κουσέ αβέκ μουά σε σουάρ». Τι άλλο ξέρει;Τίποτα. Μην ξεχνάμε ότι είναι και μικρός, ε; Τι περιμένουναπό έναν δεκαοχτάχρονο;

«Δεν περιμένουν αυτοί, εσύ περιμένεις να σεπροσλάβουν», του θύμισε πάλι η Μις Ρεαλισμός 1999. «Και θαπεριμένεις πολύ, απ’ ό,τι καταλαβαίνω».

Κάτι όμως την ερέθισε στο απογοητευμένο πρόσωπότου και ανασκουμπώθηκε αμέσως. Του δήλωσε ότι η πίστηκινεί τα όρη, αλλά ότι έχουν μόνο σαράντα ώρες περίπου γιανα τα βάλουν σε κίνηση, άρα ήταν ανάγκη να βιαστούν.

Δουλειά ουσίας δεν είχαν χρόνο να κάνουν, συνεπώς θα



έπρεπε να συγκεντρώσουν την προσοχή τους στο καλόλουστράρισμα, που ενίοτε κάνει θαύματα.

Εκεί που η Αθηνούλα έδινε κατευθυντήριες γραμμές,κάτι θυμήθηκε ξαφνικά, άνοιξε την πόρτα και έφυγετρέχοντας. Γύρισε μετά από μία ώρα, όταν τον Χάρη τον είχανζώσει πια τα φίδια, ανεμίζοντας ένα χαρτί στο χέρι. Ήτανένα βιογραφικό που θα έκανε τον Πινόκιο να κοκκινίσει. Είχε γεννηθεί, λέει, σε μια οικογένεια με καλλιτεχνικές ανησυχίες,ο μπαμπάς του ήταν ζωγράφος με σπουδές στο Παρίσι, ημητέρα του δικηγόρος αλλά συλλέκτρια έργων τέχνης. ΟΧάρης, πάλι, ήταν επικεφαλής του τμήματος μόδας στηνεφημεριδούλα του λυκείου. Μελετούσε όλα τα αντρικάπεριοδικά επί σειρά ετών και έχει ήδη ιδέες που θα γοητεύσουν τα αγόρια της ηλικίας του, γιατί μιλάει τη γλώσσα τους και ξέρει τις φαντασιώσεις τους. Ανυπομονεί ναδουλέψει με τη διευθυντική ομάδα, γιατί είναι τα ινδάλματάτου. Γνωρίζει άριστα την αγγλική και ικανοποιητικά τη

γαλλική. Α, χειρίζεται και PC.Έμεινε άλαλος. Εν συνεχεία ρώτησε την εμπνευσμένηθετή του αδερφή για ποιο πρόσωπο μιλούσε το βιογραφικό, γιατί, ολοφάνερα, αυτός δεν ήταν ο Χάρης. Η μικρή τονκοίταξε με οίκτο. Αυτός ήταν ο Χάρης όπως θα έπρεπε ναείναι για να πάρει τη δουλειά.

Τη σύνταξη αυτού του μνημείου απάτης την έκανε ηΛίλιαν, μια φίλη της Αθηνάς, τελειόφοιτη του Παντείου,Τμήμα ΜΜΕ, που έμενε με τους γονείς της στον πέμπτο. Ήτανμέλος της οικογένειας που λυπήθηκε τον Αποστόλη και τονπροσέλαβε να βοηθάει στο σπίτι όταν πρωτόφτασε στηνΑθήνα. Η Αθηνά από τότε δε σταμάτησε να πηγαινοέρχεται στο σπίτι τους. Τους συμπαθούσε και τη συμπαθούσαν. Τώραάρχισε να τους συμπαθεί και ο Χάρης, ειδικά την κόρη.Ψευταρού αλλά ωραίος τύπος. Η Αθηνά τη διαφήμιζε ως πολύ

διανοούμενη–

θα είχε ξεσκονίσει ίσαμε δυο βιβλιοθήκες



βιβλία από μόνη της...Μετά από αφόρητες πιέσεις της Αθηνούλας, η Λίλιαν

τους δάνεισε και το φορητό της κομπιούτερ για είκοσι τέσσερις ώρες. Ο Χάρης μέχρι σήμερα το μόνο που έκανε μετα κομπιούτερ ήταν να ρίχνει πασιέντζες μεταξύ δευτέρας και τρίτης λυκείου για να καταλάβει αν τον γούσταρε η Δώρα όσοτη γούσταρε αυτός. Η Αθηνά, αντίθετα, που είχε πώρωση μετην τεχνολογία, όχι μόνο ήξερε να το χειρίζεται άψογα, αλλάκαι το χρησιμοποιούσε κανονικά από τη στιγμή πουβιομηχανοποίησε το σύστημα πωλήσεως εργασιών στοσχολείο.

Το ήξερε ότι θα ’ρχόταν κάποτε η στιγμή ναμετανιώσει πικρά ως μωρός παρθένος ο Χάρης που δενπρόσεχε στο σχολείο όταν κάνανε μαθήματα πληροφορικής.Κανένα αγόρι δεν πρόσεχε όμως, μόνο τα κορίτσια κολλούσανμε την υψηλή τεχνολογία – κυρίως για να πουλάνε μούρη.Χαλαλίζανε πολύτιμες ώρες στα βλακωδέστερα παιχνίδια,

Action Woman, Amazon, Wild Lilith of the moon, Lara and thearmy of Mars – ξέρετε, αυτά όπου οι πολύ σκληρές για ναπεθάνουν ηρωίδες ξεπάστρευαν με διαστημικές ρουκέτεςεκατό άτομα ανά πεντάλεπτο. Έβλεπαν την Action Woman ναθερίζει κεφάλια οι πιτσιρίκες και ταυτίζονταν. Άντε να τιςπείσεις τώρα εσύ ότι δε γεννήθηκαν για να κατατροπώσουντο σύμπαν κι ας ήταν μισές μερίδες. Γι’ αυτό κι ο Χάρης όχι μόνο δεν ασχολήθηκε ποτέ σοβαρά με κομπιούτερ και ηλεκτρονικά, αλλά ούτε και παρέα έκανε με κορίτσια της ηλικίας του. Αφόρητες τις έβρισκε. Προτιμούσε τιςμεγαλύτερες, που είχανε εκπολιτιστεί λιγάκι και μπορούσεςνα πεις και μια κανονική κουβέντα.

Όλοι οι φίλοι του στην Ιεράπετρα, βέβαια, στα δεκάξι δεκαεφτά ονειρεύονταν δεσμό με φοιτήτρια. Οι φοιτήτριες,αλίμονο, ήταν σαν τα χελιδόνια. Παίζανε λίγο μαζί τους το

καλοκαίρι και δραπέτευαν το χειμώνα για τα πιο εύκρατα



κλίματα των μεγαλουπόλεων. Οπότε μένανε αυτοί με τιςπασιέντζες στο χέρι και με τις βαρεμένες τις συμμαθήτριές

τους να βγάλουν το χειμώνα. Αφόρητα ήταν. Τα κορίτσιατούς έπαιρναν στο ψιλό γιατί δεν ήταν έμπειροι στασεξουαλικά και κώλωναν να προχωρήσουν στο ψητό – άσετις αρρώστιες που κυκλοφορούσαν. Τάχα μου αυτές ήτανεπολύ πεπειραμένες και σεξουάλες. Η πιο ξεβγαλμένη μάλισταείχε κι ένα μπλοκάκι και σημείωνε ποιον αξιοποίησε και τι βαθμό πήρε. Στο τέλος κάθε χρονιάς έβγαζε τη σούμα και τηνανακοίνωνε στις άλλες.

Ο Χάρης πολύ εκνευριζόταν με κάτι τέτοια, τα έπαιρνεπροσωπικά. Έβρισε και μία κάποτε. Η Αλεξάνδρα ήταν αυτή.Είχαν γνωριστεί σ’ ένα πάρτι και φλερτάρανε όλο το βράδυ.Ξαφνικά εκείνη, αφού ήπιε τον άμπακα, επέμενε να πάνε στηθεοσκότεινη ταράτσα του σπιτιού να δουν τη θέα – ποια θέαδε διευκρίνισε, αλλά όλη η παρέα το ’πιασε. Ο Χάρης δενπήγαινε με τίποτα γιατί δε γούσταρε τη φάση. Αυτή τα πήρε

κι άρχισε να τον βρίζει μπροστά στην παρέα του. Όχι αυτόνπροσωπικά, για τους άντρες μιλούσε γενικά, αλλά και πάλι ηπαρέα κατάλαβε για ποιον χτυπούσε η καμπάνα.

«Τι το φυλάτε, μωρέ, για την πρώτη νύχτα του γάμου;Ή νομίζετε ότι αν δε μας κάτσετε θα σας παντρευτούμεκιόλας;»

Μπορούσε να κάθεται και να ακούει τέτοιες χοντράδες;

«Δεν πάμε να τυλίξουμε την καλή νύφη, ρε ψώνιο», τηςείπε, «σε ποιον αιώνα ζεις; Άλλωστε σοβαρά περνιέσαι γιακαλή νύφη; Απλώς το σεξ για μας είναι πιο σύνθετο πράμα. Τι διάολο, σκυλιά είμαστε; Βάλε, βγάλε, φύγαμε;»

Τέλος πάντων, τι τα θυμήθηκε τώρα και εκνευρίστηκε;Έτσι είναι το μυαλό του Χάρη δυστυχώς, σαν λαγός. Κάνει συνέχεια πήδους μπρος και πίσω. Το φλέγον εκείνη τη στιγμή

ήταν ότι δεν είχε ιδέα από PC.



Είχε όμως την τύχη με το μέρος του. Η Αθηνούλαέκανε ό,τι μπορούσε. Σοβαρά τώρα, αυτό το κορίτσι ήταν

γεννημένο προπονήτρια. Δε βρήκε μόνο το μηχάνημα, αλλά κι ένα προγραμματάκι που μάθαινες με λίγη εξάσκηση να γράφεις με τυφλό σύστημα. Επειδή η ταχύτητα που θααποκτούσες τελικά στηριζόταν στην επανάληψη, τον κάθισεστην καρέκλα για πέντε συνεχόμενες ώρες, μετά το μάθημαεισαγωγής στο Word. Στο τέλος τα μάτια του κάνανεπουλάκια και τα δάχτυλά του πατούσαν όπου βρίσκανε γιανα ξαποστάσουν.

Όταν γύρισε ο Αποστόλης, τους βρήκε σε δημιουργικόοργασμό. Η Αθηνούλα τον άφησε μεν να κοιμηθεί, αλλά τονπαρέλαβε κι αυτόν μόλις ξύπνησε. Τον πίεσε να θυμηθεί τα χρόνια στη σχολή Αμάραντου και να τους πει με το νι και μετο σίγμα μυστικά περιποίησης των μαλλιών. Ανακατέψανεκαι όσα πρακτικά ματζούνια θυμόταν από μικρό παιδί στοΚαστράκι: φύλλα καρυδιάς για σκούρο χρώμα, χαμόμηλο για

ξανθό, τσουκνίδα για τη λιπαρότητα κι ότι άλλο έκανε οπάππος του.Η Αθηνά στρώθηκε αμέσως και προσπάθησε να

μετατρέψει αυτές τις ανακατωμένες πληροφορίες σε άρθρο για το περιοδικό. Ο Χάρης την έβλεπε και του ερχόταν να τηφιλήσει. Η καημένη, είχε πέσει με τα μούτρα και αγκομαχούσε, αλλά δεν της έβγαινε με τίποτα – ήταν έντεκα χρόνων σπόρος. Αφού είδε κι απόειδε, πήρε τα χαρτιά της και ανέβηκε πάλι κατά Λίλιαν μεριά, απ’ όπου επέστρεψεκαταϋποχρεωμένη αλλά με τρεις σελίδες κείμενο. Τίτλος: «Τομέλλον των μαλλιών σας: Συμβουλές από τον εικοστό στονεικοστό πρώτο αιώνα». Ήταν λίγο αφελές βέβαια. Τι να μαςπούνε δυο γυναίκες για περιποίηση μαλλιών, αλλά τέλοςπάντων... Σημασία είχε η προσπάθεια.

Ο Χάρης πίστευε ότι δεν το χρειαζόταν το άρθρο. Για

γραμματέας πήγαινε προς το παρόν.



«Άντε, βρε μουζόλη», τον κορόιδεψε η Αθηνούλα. «Τοπαρόν, άμα δεν το σπρώξεις εσύ, ποτέ δεν πρόκειται να

προχωρήσει και να γίνει μέλλον. Θα το παρουσιάσεις ωςδουλειά σου που δημοσιεύτηκε τάχα στο περιοδικό τουσχολείου. Να δούνε οι άνθρωποι ότι για κει κατευθύνεσαι, νατο έχουν στο μυαλό τους. Άμα σε σταμπάρουν για γραμματέασκέτο, την πάτησες, γραμματέας θα μείνεις σε όλη σου τηζωή».

Η Λίλιαν μάλιστα τον συμβούλεψε να αναφερθεί και σ’ένα ρεπορτάζ που δήθεν δουλεύει τώρα. Καλύτερα κάτι πουξέρει από προσωπική πείρα. Φέρ’ ειπείν: «Άντρες σε ταξί.Οδηγίες για να φτάσετε σώος στον προορισμό σας».

Παρεμπιπτόντως τώρα, σαν πολύ ζεστά το είχε πάρει η Λίλιαν το θέμα της πρόσληψής του. Ο Χάρης δεν ήτανψώνιο, αλλά είχε την εντύπωση ότι κάπου αλλού πήγαινε τοπράμα. Είχε συνηθίσει άλλωστε να παρατηρεί το εφέ που είχεπάνω στις γυναίκες που συναντούσε. Και οι πλέον άξεστες

βατραχίνες μεταμορφώνονταν σε ευγενικές πριγκίπισσεςμόλις τον έβλεπαν.«Μην ξιπάζεσαι, δε θα βαστάξει πολύ», του υπενθύμιζε

ο κυνικός πια Αποστόλης. «Σε λίγα χρόνια μπορεί να σεκοιτάν, αλλά δε θα σε βλέπουν. Ο άσχημος κι ο γέρος είναι αόρατος».

Κοιμήθηκε στις τρεις ψόφιος απ’ την κούραση. Ούτε για να περάσει στο πανεπιστήμιο δεν έκανε τόσηπροσπάθεια.

Ξύπνησε την άλλη μέρα και ξανάκανε όλο το μάθημααπ’ την αρχή, μέχρι που έσπασε κι άρχισε να καταριέται τηνάγνοιά του. Η μικροσκοπική προπονήτρια διέγνωσε αμέσωςότι άρχισε να υποσκάπτεται το ηθικό του αθλητή της και διέκοψε για λίγο. Τον ενθάρρυνε να δοκιμάσει ρούχα για τημεγάλη μέρα, κάτι που ήξερε να κάνει καλά εκ γενετής και του

έφτιαχνε το κέφι. Γονίδια, παιδί μου, τι να πεις... Αυτός



γεννήθηκε για να διαλέγει ρούχα, τι δουλειά είχε με ταπρογράμματα επεξεργασίας κειμένων και τα PC;

Όταν μετά από λίγο ήρθε ο Αποστόλης, του έριξε μιαματιά κι έγινε έξω φρενών. Φρικάρισε ο ταξιτζής με τα ρούχαπου είχε δανειστεί ο προστατευόμενός του από τη σούπερ γκαρνταρόμπα του Γιάννη, αδερφού της Λίλιαν, για τησυνέντευξη. Ήταν ένα μπλουζάκι μαύρο, πολύ στενό και κάπως κοντό, ένα παντελόνι χαμηλόμεσο από μαύροσυνθετικό δέρμα, μια ζώνη μεταλλική και δαχτυλίδια ασορτί σε δύο δάχτυλα. Ο Χάρης είχε δει το σύνολο κατά σύμπτωσηστη γαλλική έκδοση του Lui. Εκεί θα το ’χε σταμπάρει κι οΓιάννης, ο οποίος ξόδευε όλα του τα φράγκα στο ντύσιμο,καλή του ώρα του παιδιού.

Ο Αποστόλης όμως, σαν γνήσιος βλάχος, έβγαζεφλύκταινες με το εξωφρενικά εφήμερο της μόδας και με τατρελά λεφτά που ξόδευαν οι άφρονες που την ακολουθούσαν.

«Καλός είμαι;» τον ρώτησε το αγόρι.

«Εξαρτάται. Για βίζιτα πολύ καλός», του έκανε οβλάχος ξινά.Ακολούθησε μάχη μέχρι το βραδινό φαγητό. Ο Λάκης

τον πίεζε να εμφανιστεί με λευκό πουκάμισο και σκούροπαντελόνι, και μάλιστα προσφέρθηκε να τρέξει να του τααγοράσει πρωί πρωί για να προλάβει.

«Δώρο, ρε, θα σ’ τα κάνω για να πας σαν άνθρωπος.Είδες εσύ κανένα σοβαρό άντρα να δουλεύει με τον αφαλόστο μεϊντάνι;»

Η Αθηνούλα τον είδε που συννέφιασε και δεν του ταμετέφρασε καν. Δε χρειαζόταν, κατάλαβε ο Χάρης. Απλώςπίστευε ότι ο Λάκης τον αδικούσε. Δεν ήταν τόσο επιπόλαιος, ήξερε τι έκανε. Προσπάθησε μάλιστα να του το εξηγήσει όταντου πέρασε ο πρώτος θυμός:

«Η δουλειά σ’ αυτό το περιοδικό είναι ειδική δουλειά,

μωρέ Λάκη. Εκεί γεννιέται η αυριανή μόδα. Εμείς καθορίζουμε



τι θα βάλουν στις ντουλάπες τους τα αγόρια όλου του κόσμουτην επόμενη σεζόν, το φαντάζεσαι; Μπορούμε λοιπόν να

κυκλοφορούμε σαν εσωτερικοί στους καλόγερους;»Ο βλάχος κούνησε δύσπιστα το κεφάλι:«Κάνε ό,τι σε φωτίσει η Παναγία με τις ντουλάπες των

άλλων αγοριών. Την ντουλάπα του Γιάννη κοίτα ν’ αφήσεις ήσυχη».

Πρέπει να είσαι αυτόπου θα ’θελες να φαίνεσαι

Το κτήριο ανέβασε στα ύψη τους σφυγμούς και τοάγχος του – ήταν πολύ εντυπωσιακό για να είναι αληθινό.Σίδερο και γυαλί ορμούσαν κάθετα στον ουρανό, στερεωμένασ’ ένα λαμπερό πράσινο κήπο. Το μέλλον, σκέφτηκε. Είναι άραγε και το μέλλον μου; Ρώτησε στο ισόγειο για το γραφείοτης διευθύντριας – κυρία Λεοντή τη λέγαν και είχε το

στρατηγείο της στον έκτο. Ο νεαρός στις πληροφορίες ήτανενόστιμος, χαμογελαστός και πολύ ωραία ντυμένος. Όχι μόνοαυτός, όποιος και να περνούσε από κει έμοιαζε νόστιμος, χαμογελαστός και πολύ ωραία ντυμένος.

Το κεφάλι του Χάρη γυρνούσε σαν σβούρα για να μη χάσει καμιά εικόνα. Τελικά κόλλησε σ’ ένα άγαλμα, από αυτάπου σ’ αρέσουν βέβαια, αλλά δε στοιχηματίζεις τι παριστάνουν. Το είχαν στήσει δεξιά στο ισόγειο, σε μιαπερίεργη θέση. Έκατσε εκεί και το κοίταζε μέχρι να πάει δώδεκα παρά δέκα, αλλά πάλι δεν έβγαλε άκρη. Αν όμως ομπαμπάς του ήταν πράγματι ζωγράφος με σπουδές στοΠαρίσι, θα έβγαζε. Αν ήταν ο άνθρωπος του βιογραφικού του,θα ταίριαζε μια χαρά εδώ μέσα. Δεν ήταν όμως. Ήταν μόνο οΧάρης στη χώρα των θαυμάτων, καταδικασμένος να αγωνιάόλη την ώρα πότε θα καταλάβει η ντάμα κούπα την απάτη

του και θα του κόψει το κεφάλι. Ένιωσε λίγος και λειψός–

κι



αυτό είναι το χειρότερο πράμα που μπορεί να νιώσει υποψήφιος. Η Αθηνούλα του το είχε τονίσει. Και η Λίλιαν.

Αυτό που αγοράζουν κυρίως οι άνθρωποι είναι η εικόνα πουέχεις εσύ για τον εαυτό σου.Όταν, δώδεκα παρά πέντε, ανέβηκε στον έκτο, το

τεράστιο ασανσέρ ήταν φορτωμένο ανταγωνιστές. Όχι, δεν ήταν η φαντασία του που κάλπαζε, απλώς οι υποψήφιοι ήτανεξωφρενικά πολλοί. Ίσαμε εννιά αγόρια ηλικίας δεκαοχτώμέχρι είκοσι πέντε χρόνων είχανε στηθεί έξω από το γραφείοτης Λεοντής κάνοντας νευρικά αέρα με τα βιογραφικά τους,ελέγχοντας το αποσμητικό τους, στρώνοντας αόρατες ζάρεςστα ρούχα τους. Κι έρχονταν κι άλλοι. Ανέβαιναν κατάκύματα, αντίκριζαν τη θάλασσα του ανταγωνισμού,πανικοβάλλονταν προς στιγμήν και τελικά παίρνανμοιρολατρικά τη θέση τους στη σειρά προτεραιότητας. Αν το ηθικό ήταν πιάτο, ο διάδρομος αυτός θα έμοιαζε με πίστανυχτερινού κέντρου. Βουνό τα συντρίμμια. Και του Χάρη

πάνω πάνω βέβαια.Το περίεργο ποιο ήταν; Τώρα που είχε απελπιστεί, ήταν χαλαρότερος. Άρχισε να το διασκεδάζει το πράμακάπως. Έπιασε την κουβέντα με τον διπλανό του, ένα παιδί πολύ μελαχρινό και κουμπωμένο, που κρατούσε ένανολόκληρο χαρτοφύλακα φίσκα στα πτυχία. Ο συμπαθέστατοςαυτός τύπος ήταν αριστούχος σχολής αγγλόφωνων γραμματέων, ήξερε γαλλικά, ιταλικά και ισπανικά, χειριζότανPC και επιπλέον είχε δουλέψει σε τηλεοπτικό περιοδικό ωςτελειόφοιτος της σχολής για άσκηση. Ο Χάρης τρελάθηκε.Γύρισε στον πίσω του. Αυτός ήταν φοιτητής της Νομικής – δε γούσταρε όμως τη μαχόμενη δικηγορία και ήθελε ναδοκιμάσει κάτι πιο κοντά στο λάιφ στάιλ του, για να χρησιμοποιήσουμε τη διατύπωσή του. Ο παραπίσω ήταν στοΛονδίνο για δύο χρόνια, στη γραμματεία του Franko, και

γύρισε για λόγους υγείας της μάνας του. Ο Χάρης μπήκε στο



νόημα αμέσως. Χάρη, χάσαμε, είπε. Χαιρέτα τα παιδιά και φύγαμε.

Αυτό έκανε. Είπε αξιοκρατικά και με όλη του τηνκαρδιά «Καλή επιτυχία στον καλύτερο» και άρχισε να τρέχει στο διάδρομο, να φύγει μια ώρα αρχύτερα από κει μέσα. Δεντα κατάφερε όμως. Καθώς έπαιρνε ορμητικά την κλειστήστροφή για το ασανσέρ, κάτι σκούρο και αρωματικό τονσταμάτησε. Γυναίκα ήταν. Όταν σκουντούφλησε ολόκληροςπάνω της σαν μπόγος, καταντράπηκε. Αυτή σήκωσε τα χέριατης και τον φρέναρε πριν την πετάξει κάτω. Ένα περίεργοπράμα όμως, καθόλου δε φάνηκε να την πείραξε ηαγαρμποσύνη του. Τον κοίταγε μόνο από πάνω μέχρι κάτωσαν να ’τανε κανένα φοβερό αξιοθέατο. Εδώ που τα λέμε, ήτανε να τον πιεις στο ποτήρι, με τα αναψοκοκκινισμέναμαγουλάκια του, τα φρεσκολουσμένα ξανθά μαλλιά και τοσχεδόν βρεφικό άρωμα που έβγαινε απ’ όλους τους πόρουςτου καλογυμνασμένου κορμιού του. Η γυναίκα

καταδιασκέδαζε που τον έβλεπε να γίνεται παντζάρι –

άσεπου δεν μπορούσε να σταματήσει τις συγγνώμες. Έτσι ήταν οΧάρης. Άμα έκανε καμιά βλακεία, τη χειροτέρευε μετά μεακατάσχετες απολογίες. Δεν μπορούσε να σε αφήσει ήσυχηνα την ξεχάσεις. Έτσι και τώρα. Η γυναίκα αναγκάστηκε νατον διακόψει μόνη της.

«Πώς σε λένε εσένα και πού πας με τόση φούρια;» τουκάνει και του σκάει ένα χαμόγελο από δω μέχρι εκεί κάτω.

Ήταν μελαχρινή, γύρω στα σαράντα πέντε, λεπτή, μεένα πρόσωπο που δεν ξεχνιόταν εύκολα και απίστευτακαλοραμμένα ρούχα. Απλά και πανάκριβα. Αυτή τον κοιτούσεαπό πάνω ως κάτω κι ο Χάρης έπρεπε επειγόντως να βρει κάτι να της απαντήσει. Είχε αργήσει κιόλας. Σε λίγο θα τονπερνούσε για καθυστερημένο.

«Δεν έχεις τίποτα να πεις;» ξαναρώτησε με το

χαμόγελο σε υποστολή τώρα.



Πανικόβλητος της πέταξε την πρώτη φράση που του ήρθε στο μυαλό:

«Άλλο δεν έχω τίποτα να πω κι άλλο δε λέω τίποτα».Ωραία βλακεία. Την έλεγε συνέχεια ένας συμμαθητήςτου –εντελώς διασαλευμένη περίπτωση – που πόζαρε γιαφιλόσοφος και ήταν συνεχώς στη μούγγα.

Ε, λοιπόν, δε θα το πιστέψετε, αλλά της άρεσε.Ξαναόπλισε το χαμογελάκι και έσκυψε να σηκώσει τοβιογραφικό του, που είχε πεταχτεί λίγο πιο κει και τσαλαπατιότανε αγρίως.

«Δικό σου είναι αυτό;»Δικό μου; Ξέρω γω; Σχετικά είναι αυτά... σκέφτηκε

ταραγμένος ο Χάρης. Πάντως είπε «Ναι» και βιάστηκε να τοκρύψει για να μην το δει.

«Βιογραφικό είναι;»Το είδε, γαμώτο.«Είσαι υποψήφιος για τη θέση;»

«Ήμουνα».«Για ποια θέση;»«Γραμματέα στο Lui».Χαμογέλασε:«Και τι έγινε; Σε διώξανε;»«Με έδιωξα μόνος μου».«Γιατί;»Τώρα τον κοιτούσε με πραγματικό ενδιαφέρον.«Γιατί είναι βαρετό να πολεμάς άμα είναι τόσο

σίγουρο ότι θα χάσεις».Ξαναχαμογέλασε και άρπαξε από τα χέρια του το

βιογραφικό. Του έριξε μια διαγώνια ματιά.«Και είσαι τόσο σίγουρος ότι θα χάσεις;» του πέταξε

περιπαιχτικά.«Βάζετε στοίχημα;» τόλμησε κι αυτός για πλάκα.

«Βάζω κι έχασες!» του απάντησε αμέσως σκασμένη



στα γέλια. «Μάγια Λεοντή. Προσλαμβάνεσαι. Έλα στο γραφείο μου σε τρία λεπτά ακριβώς. Θα έχω ειδοποιήσει τον

Άρη να σε περάσει μέσα. Εκεί θα σου πω τι έχασες μαζί με τοστοίχημα».Τη μιλιά του έχασε. Αυτό που ξετυλίχτηκε εκείνη την

ιστορική στιγμή μπροστά στα μάτια του ήταν πάνω και πέρααπ’ ό,τι θα μπορούσε ποτέ να φανταστεί. Και δεν του έλειπε ηφαντασία ως γνωστόν. Αυτό που παίχτη -κε στη γωνία τουδιαδρόμου ήταν μια ταινία του Χόλιγουντ κι ο Χάρης ήταν οεμβρόντητος πρωταγωνιστής. Η τύχη αποφάσισε να τονκάνει σταρ χωρίς να κουνήσει ούτε το μικρό του δαχτυλάκι. Ηκαλή του νεράιδα τον ύψωσε με το ραβδάκι της πάνω από τηθάλασσα των ανταγωνιστών, αχρηστεύοντας τα πτυχία και την προϋπηρεσία τους. Καλά τα λένε λοιπόν οι αστρολόγοι,συμπέρανε. Que sera sera. Αν είναι να σου συμβεί κάτι, θα σουσυμβεί. Εσύ δε χρειάζεται ούτε να σκας ούτε να προσπαθείςπολύ πολύ. Χαλάρωσε και προσευχήσου.

Τα υπόλοιπα έγιναν χωρίς να το πολυκαταλάβει. Τοσμήνος των υποψηφίων ενημερώθηκε απ’ τον Άρη, το γραμματέα της Μάγιας, να αφήσει τα βιογραφικά και ναφύγει. Θα τους ειδοποιούσαν, λέει. Εμένα μου λες... Ομελαχρινός διασταυρώθηκε μαζί του στο διάδρομο και τον χαιρέτησε ξανά, αλλά σαν να τον είχανε τουλουμιάσει στοξύλο. Πολύ τον λυπήθηκε ο Χάρης, κι αυτόν και τη σχολήαγγλόφωνων γραμματέων. Αφού ένιωσε και τύψεις που τουέφαγε τη θέση. Μια φωνή όμως μέσα του το φιλοσόφησε τοπράμα: «Σάμπως φταις εσύ, ρε φίλε;» του είπεκαθησυχαστικά. «Εσύ ξεκίνησες να φύγεις, όπως ξέρουμε. Ηζωή φταίει που στήνει τρελά παιχνίδια. Πριν σε είχετιμωρημένο στη γωνία με το ένα πόδι. Τώρα αποφάσισε να σεπαίξει. Τυχερά είναι αυτά».

Ο Άρης, ο γραμματέας της Λεοντής, ήταν

γκριζομάλλης, ψηλός και παχουλός. Πρέπει να είχε



καβατζάρει τα πενήντα. Μόλις είδε τον αναψοκοκκινισμένονεαρό υποψήφιο, στραβομουτσούνιασε κάπως. Μάλλον δεν

του άρεσε το κοντό μπλουζάκι του Γιάννη, που είχε τραβηχτεί και άφηνε μια λουρίδα απ’ την κοιλιά του έξω. Ο Χάρης τοτράβηξε ενστικτωδώς προς τα κάτω, αλλά το κακό είχε γίνει.Τον πέρασε μέσα χωρίς πολλές κουβέντες κι έφυγε.

Η Μάγια είχε κιόλας βγάλει τα παπούτσια, είχεδιπλώσει τα πόδια στη γιγάντια πολυθρόνα της, είχε ένατσαμπί σταφύλι στο χέρι και τσιμπολογούσε. Έμοιαζε με τηνΉρα στον Όλυμπο αλλά χωρίς τους κεραυνούς της. Του έδειξεμια καρέκλα απέναντι.

«Μίλησέ μου για σένα», του είπε μόλις κατάπιε τηνπρώτη ρώγα.

Αυτή ήταν μια πολύ κρίσιμη στιγμή στη ζωή του Χάρη.Το ένιωθε. Ήξερε ότι δεν έπρεπε να αρχίσει λάθος τηνιστορία. Σήμαινε τόσα για κείνον, που δεν μπορούσε να τοδιακινδυνεύσει. Θα τα παίξω όλα ή τίποτα, αποφάσισε. Αυτή

η γυναίκα είναι ένα ξεχωριστό πλάσμα. Με εμπιστεύτηκε πρινκαν με γνωρίσει. Πρέπει να την εμπιστευτώ κι εγώ.Άρχισε να μιλάει με τα μάτια κάτω. Της τα είπε όλα.

Για τη μάνα του, για το νησί, την ταξιτζού, τον Λάκη, τοψευτοβιογραφικό – περιληπτικά, αλλά τα πάντα. Ότανέφτασε πια στο τέλος, περίμενε με κομμένη την ανάσα τηναπόφαση του μονομελούς δικαστηρίου. Αργούσε όμως.Κάποια στιγμή δεν άντεξε, σήκωσε τα μάτια του. Την είδε νατον κοιτάει μ’ ένα χαμόγελο τόσο γλυκό, που του θεράπευσεπάσα αγωνία.

«Μ’ αρέσεις εσύ», του είπε τελικά. «Σ’ ευχαριστώ που ήσουν τόσο ανοιχτός. Το εκτιμώ αυτό. Τους συνεργάτες μουθέλω να τους εμπιστεύομαι εκατό τα εκατό. Από αύριοπιάνεις δουλειά».

Δεν παραείναι χαμογελαστή



για ανώνυμη εταιρεία;

O μόνος που δεν ενθουσιάστηκε ήταν ο Aποστόλης.Βλάχος, παιδί μου. Είχε πεισμώσει σαν μουλάρι και καθότανόλο το βράδυ με τα μούτρα να σκουπίζουν το πάτωμα.Ειλικρινά τώρα, αν ο Χάρης δεν κυκλοφορούσε στους εφτάουρανούς και την έβγαζε στη γη ως συνήθως, θα είχεπαρεξηγηθεί άσχημα. Αυτή τη μέρα όμως τα συγχωρούσε όλα.Μπορούσες να του σκοτώσεις τον πατέρα και να σου σφίξει το χέρι με κατανόηση. Δεν ήταν ο συνηθισμένος Χάρης. Ήτανο Χάρης των ονείρων του. Ευτυχισμένος, τυχερός, γενναιόδωρος, με όλους τους δρόμους ορθάνοιχτους μπροστάτου. Τον άφησε λοιπόν τον Λάκη να μουρμουρίζει και συνέχισε να τρώει το γλυκόξινο χοιρινό του με όρεξη.

Τη στιγμή που ο Χάρης έφτασε – ή καλύτεραπροσγειώθηκε – στα Ιλίσια, δανείστηκε ολόκληρο τονκουμπαρά της Αθηνάς με τόκο και έκλεισε τραπέζι για

τέσσερις στο γνωστό κινέζικο της Ευφρονίου. Επίτιμηκαλεσμένη, εκτός από τη θετή του οικογένεια φυσικά, ηΛίλιαν, που βοήθησε το λουστράρισμά του αφιλοκερδώς.Αθηνούλα και Λίλιαν είχαν βάλει τα καλά τους και γλεντούσαν την επιτυχία του μαθητή τους με σπρινγκ ρολςκαι κινέζικη μπίρα. Ο Λάκης όμως ούτε πεινούσε ούτεδιψούσε. Μόνο γυρνούσε κάθε τόσο και τον ρωτούσε μιαάσχετη λεπτομέρεια: Και τι του είπε τότε η Λεοντή; Και τι φορούσε; Πόσων χρόνων είπαμε ότι είναι; Παντρεμένη; Τοδιάβασε το βιογραφικό όταν του είπε ότι προσλαμβάνεται ήόχι; Ο άλλος, ο γραμματέας, γιατί φεύγει; Αν δε φεύγει, γιατί θέλει άλλον και πάει λέγοντας. Κάτι του είχε κάτσει στραβάαυτουνού, αλλά τρέξε ψάξε εσύ τι ακριβώς. Δεν έλεγε. Μόνορωτούσε.

Το βράδυ που ο Χάρης έπεσε στο κρεβάτι, σαν να τον

κατάλαβε λιγάκι. Ο Λάκης είχε τραβήξει τα πάθη της



αρκούδας. Μια φορά που εμπιστεύτηκε τυφλά την τύχη του,τα έκανε μπάχαλο και καταστράφηκε. Ο άνθρωπος δεν

πιστεύει πια στην τύχη. Την τρέμει. Ο ίδιος ό,τι κέρδισε τοκέρδισε με τον ιδρώτα του προσώπου του. Ίσως και ναζηλεύει λιγάκι, εδώ που τα λέμε. Γιατί αυτός να φτύσει αίμα για να φτιάξει τη ζωή του κι ο Χάρης να είναι ο τυχερός τουΛόττο; Γι’ αυτό και ανέφερε συνεχώς τα προσόντα που δενείχε ο Κρητικός. Έμμονη ιδέα τού είχαν γίνει τακωλοπροσόντα. Το ζήτημα όμως δεν ήταν μόνο τα πτυχία και η προϋπηρεσία. Ο Χάρης ήταν απολύτως σίγουρος ότι αυτόπου μέτρησε πιο πολύ ήταν οι φιλοδοξίες του, το στυλ του, οενθουσιασμός του, η φόρα που είχε να παίξει μπάλα και νακερδίσει. Αυτά έπιασε η υπέροχη και διορατική διευθύντριάτου και αγνόησε τα πρακτικά. Τα πρακτικά άλλωστεμαθαίνονται.

Την επομένη η αδρεναλίνη τον ξύπνησε στις εφτά κι έφτασε στο γραφείο νωρίς νωρίς. Ήταν αποφασισμένος να

δώσει το στίγμα της συνέπειας από την πρώτη μέρα. ΗΛεοντή δεν είχε έρθει ακόμα. Τον παρέλαβε ο Άρης, πουσχεδόν προσβλήθηκε όταν τον αποκάλεσε «Άρη».

«Κόλλα με λένε», του έκανε ξερά.«Μάλιστα, κύριε Κόλλα», ανταποκρίθηκε αμέσως ο

Χάρης, που καθόλου δεν ήθελε να αρχίσει τις κόντρες με τουςπαλιούς υπαλλήλους.

Αυτό το είχε υπόψη του. Πρέπει να κερδίσεις τηνεμπιστοσύνη του παλιού αν θέλεις να κάνεις τη ζωή σουεύκολη ως νέος. Πήρε λοιπόν το ύφος του καλού μαθητή και τον παρακάλεσε να τον ενημερώσει για το είδος της δουλειάςπου περίμενε η κυρία Λεοντή απ’ αυτόν. Είχε τέτοια όρεξη νατην ανταμείψει για την εμπιστοσύνη που του έδειξε, που ήτανέτοιμος να τα μάθει όλα σ’ ένα πρωινό.

Ο κύριος Κόλλας άρχισε να βάζει τα πράγματα στη

θέση τους με μια ξερή εισαγωγή. Ο Χάρης θα ήταν προς το



παρόν βοηθός του, μέχρι να εκπαιδευτεί. Ο ίδιος θα έμενεέναν ακόμα χρόνο στη θέση του, πριν φύγει με μειωμένη

σύνταξη λόγω ανήλικων παιδιών. Είχε κουραστεί πια σ’ αυτήτη δουλειά. Μάλλον θα είχε κουραστεί και η δουλειά μαζί του,σκέφτηκε χαιρέκακα ο Χάρης. Too old to rock and roll, πουλένε.

Του ανέθεσε για την ώρα να σηκώνει απλώς τατηλέφωνα και να καταγράφει τις κλήσεις.

«Σε περίπτωση που η Λεοντή είναι μέσα, η πάγιααπάντηση είναι “Βρίσκεται σε σύσκεψη, ένα λεπτό να δω ανμπορεί να σας μιλήσει”. Μετά τσεκάρεις και πράττειςαναλόγως».

Εύκολο. Ο Χάρης προθυμοποιήθηκε να αναλάβει κι άλλα καθήκοντα. Ο μεγάλος τού το έκοψε ξερά κι ο μικρόςανέκρουσε πρύμνα. Τα τηλέφωνα άλλωστε που πέφταν ήταντόσα, που δεν προλάβαινες να κατεβάσεις το ακουστικό καλάκαλά.

Μια στιγμή που ο Άρης-λέγε

-με

-κύριο

-Κόλλα έφυγε,του μπήκε ο διάολος του Χάρη να πάρει τον Μάρκο

τηλέφωνο. Παιδικό ήταν, αλλά ήθελε σαν τρελός να του πει από πού τον παίρνει. Θα έμενε με ανοιχτό στόμα ο δίδυμος.Ούτε μια βδομάδα δε λείπω απ’ το νησί και βρέθηκα βοηθόςτης διευθύντριας του Lui, ρε άχρηστε, ήθελε να του πει.Θυμάσαι που μου έλεγες πού να πάμε; Θαρσείν χρει, πώς τολένε; Ως πότε θα ζεις αυτή τη χελώνα ζωή δεκαοχτώ χρόνωνπαιδί; Θα χασμουριέσαι για πενήντα χρόνια ακόμα;

Σχημάτισε το νούμερο. Το σήκωσαν μετά από τρία χτυπήματα. Ο Μάρκος αγουροξυπνημένος:

«Εμπρός».«Μάρκο;»«Ναι. Ποιος;»«Ο Χάρης είμαι».

Αυτό ήταν. Ξύπνησε.



«Τι έγινε, ρε; Γύρισες;»Γέλασε. Πάνω που θα ξεστόμιζε όμως τη μαγική

φράση, την πιο ακατάλληλη στιγμή, μπήκε φουριόζα ηδιευθύντριά του, καταπληκτική, με μπλε κοστούμι, τισέρτλευκό και μάτι πολυβόλο. Του έκανε νεύμα να τηνακολουθήσει. Έκλεισε απότομα το τηλέφωνο χωρίς δεύτερησκέψη. Μόνο το απόγευμα, πηγαίνοντας προς το σπίτι, τουξανάρθε στο μυαλό η όλη σκηνή και του φάνηκε πολύ γελοία.Τι θα σκεφτόταν τώρα ο Μάρκος; Του είχε κοπεί όμως και ηόρεξη να ξαναπάρει.

Η Λεοντή, όσο τακτοποιούσε τα πράγματά της, τονρώτησε αν ενημερώθηκε απ’ τον Άρη και τι του ανέθεσε προςτο παρόν. Αυτό που ήθελε να του πει κυρίως ήταν ότι έπρεπενα δείξει υπομονή μαζί του, δούλευε χρόνια στο περιοδικό και είχε περάσει από σαράντα κύματα. Ήταν και κάπωςαυταρχικός χαρακτήρας.

«Μπορεί να σε κοντράρει λιγάκι τώρα στην αρχή», τον

προειδοποίησε. «Του κακοφαίνεται όταν μπερδεύονται άλλοι στα πόδια του. Ε, μεγάλωσε και παραξένεψε,καταλαβαίνεις...»

Την ευχαρίστησε και έκανε να φύγει. Τον σταμάτησεστην πόρτα:

«Να έρχεσαι να με βλέπεις όποτε θέλεις. Αν συμβεί τίποτα, μην το σκεφτείς, έλα. Ξέρω ότι στην αρχή θαζοριστείς λιγάκι, αλλά μην απογοητευτείς. Να έρχεσαι ναμιλάμε».

Όσο του τα ’λεγε αυτά, πλησίαζε, και στο τέλος πουτον έφτασε, του έδωσε ένα χαϊδευτικό μπατσάκι στομάγουλο.

«Εντάξει, κούκλε;» του έκανε παιχνιδιάρικα.«Συνεννοηθήκαμε;»

Την ευχαρίστησε μ’ ένα χαμόγελο που τα σκέφτηκε

όλα πριν απ’ αυτόν γι’ αυτόν και την καθησύχασε. Δεν ήταν ο



τύπος που το βάζει κάτω εύκολα. Ο Χάρης ήρθε στο περιοδικό για να μείνει.

Από την καρέκλα του ξανασηκώθηκε πια τέσσεριςώρες μετά. Είχε κολλήσει το τζιν του στο μπούτι. Ευτυχώςανάμεσα μία και δύο μπορούσαν να κάνουν μισή ώραδιάλειμμα για φαΐ. Μία ακριβώς σηκώθηκε, ανακοίνωσε στονΆρη ότι θα είναι στην καφετέρια και την κοπάνησε πριναλλάξει γνώμη και τον γυρίσει πίσω.

Καφετέρια έλεγαν ένα μικρό αλλά φωτεινό χώρο στοδεύτερο όροφο, με λίγα φυτά και πολλά τραπεζάκια. Ήτανφίσκα – τα διαλείμματα προφανώς ήταν δημοφιλέστατα εδώμέσα. Έκανε πολύ θριαμβευτική είσοδο ο μικρός. Όλοι –και κυρίως όλες– είχαν γυρίσει και τον κοιτούσαν. Ένιωσε κάπωςαμήχανος. Πήρε έναν καπουτσίνο κι ένα σάντουιτς και κάθισεσ’ ένα τραπεζάκι διακριτικά. Δεν του κατεβαίναν όμως, δεν ήθελε να φάει μόνος του. Τον έτρωγε το στόμα του για λίγηκουβέντα. Ήταν σαν την πρώτη μέρα στο σχολείο, που σου

φαίνεται ότι όλα τα υπόλοιπα παιδιά γνωρίζονται και περνάνζωή χαρισάμενη, ενώ εσύ κάθεσαι απ’ έξω και κοιτάς σανορφανό. Η θέση του κολλητού του είχε εκκενωθεί ξαφνικάκαι το κενό αυτό του στοίχιζε. Δεν ήταν αχάριστος, ηκαινούρια του οικογένεια ήταν παραπάνω από άψογη. Όμωςο Λάκης του έπεφτε κομματάκι μεγάλος για φίλος κι ηΑθηνούλα μικρή. Μέσα σ’ αυτό το καφέ, γεμάτο στόματαμπουκωμένα που τιτίβιζαν, ευχήθηκε γρήγορα να είχε κι αυτός απέναντι δυο αυτιά ορθάνοιχτα και πρόθυμα να τονακούσουν.

Αυτό ευχήθηκε. Ξέχασε όμως ότι αυτές τις μέρες οι ευχές οι δικές του πιάνανε. Γι’ αυτό και έμεινε με το στόμαανοιχτό όταν ένα αγόρι λίγο μεγαλύτερό του, καστανό μεαλογοουρά και μπιρμπιλωτά γαλανά μάτια, ήρθε και θρονιάστηκε απέναντί του σαν να ’χαν ραντεβού. Τα ρούχα

του κόστιζαν όσο ένα οικοπεδάκι στο κέντρο της Ιεράπετρας.



Αναρωτήθηκε αυτομάτως τι μισθό έπαιρνε...«Ο καινούριος της Λεοντής είσαι;» τον ρώτησε, αλλά

δεν περίμενε απάντηση. «Εγώ είμαι ο Αλέκος της Δόξας.Αρχισυνταξία», πρόσθεσε όταν είδε ότι ιδέα δεν είχε ο Χάρηςποια ήταν η Δόξα του. «Ιεραρχικά αμέσως κάτω απ’ τηΜάγια».

Ο Αλέκος ήταν συμπαθέστατος, φλύαρος και γενικάσκέτο τσίρκο. Του διηγήθηκε όλη την ιστορία του περιοδικούσε δέκα λεπτά με λεπτομέρειες – αφού τον όρκισε πρώτα ναμην αποκαλύψει ποτέ τις πηγές του. Η Δόξα, ή Γκλόρυ, όπωςτην έλεγαν εδώ, ήταν η αφεντικίνα του, γυναίκα πολύδύσκολη, αλλά ο Αλέκος ήξερε τα χούγια της και την έφερνεβόλτα. Το χοντρό της πρόβλημα ήταν ότι αντιπαθούσε τηΛεοντή και ήθελε να γίνει βασίλισσα στη θέση τηςβασίλισσας. Η γοητευτική Μάγια όμως είχε μεγάλεςικανότητες και χοντρό δόντι. Εν ολίγοις δεν την κουνούσεκαμιά απ’ τη θέση της.

Ο Χάρης ζήτησε από την καλά ενημερωμένη πηγή τουνα τον διαφωτίσει πώς έτυχε και στις δύο κορυφαίες θέσειςτου περιοδικού υπήρχαν γυναίκες. Τα αντρικά περιοδικάάντρες συνήθως τα διευθύνουν. Ο Αλέκος γέλασε:

«Η ιδιοκτήτρια του ομίλου επέβαλε τις δύο κυρίες. Τοσκεπτικό της ήταν σοφό, εδώ που τα λέμε. Τι επιθυμούνπάνω απ’ όλα οι αναγνώστες μας; Να μάθουν πώς τουςθέλουν οι γυναίκες. Ε, λοιπόν, αυτές είναι οι καταλληλότερεςνα μας το πουν. Απόδειξη ότι το Lui σκίζει κυκλοφοριακά».

Στον καφέ πάνω ο Αλέκος δεν άντεξε, του τοεξομολογήθηκε. Η Γκλόρυ τον έστειλε να γνωρίσει τονκαινούριο και να τον ξεψαχνίσει. Ανέκαθεν ήθελε να τρυπώσει στα άδυτα του γραφείου της Λεοντής, αλλά μέχρι τώρασκόνταφτε στο τσοπανόσκυλο Άρης.

«Ελπίζει τώρα σ’ εσένα», χασκογέλασε ο Αλέκος.

Ήταν προφανώς απ’ αυτά τα τυπάκια που τα βλέπουν



όλα σαν παιχνίδι. Ο Χάρης τσαντίστηκε με την αναισθησίατου. Δηλαδή φαίνεται για ρουφιάνος; Πώς φαντάστηκε η

κυρία Δόξα ότι θα της κάνει αυτός τον πληροφοριοδότη;«Καλά, ντε, μην αρπάζεσαι», τον πρόλαβε ο καινούριοςτου φίλος. «Εδώ μέσα καλό είναι να κρατάς τις ισορροπίες. Σενοιάζει εσένα τι κάνουν αυτές; Εμείς δεν μπορούμε ναμπλέξουμε στον πόλεμο των υπερδυνάμεων, απλώς τον κώλομας φυλάμε. Εγώ σου λέω να τα πας καλά με την Γκλόρυ. Όχι να γίνεις καρφί, αλλά μην την αποπάρεις κιόλας. Ηαρχισυντάκτρια είναι θέση -κλειδί στο περιοδικό. Αύριομπορεί να τη χρειαστείς, πού ξέρεις πώς έρχονται ταπράματα».

Δεν είχε κι άδικο. Ο Χάρης δεν είχε τίποτα να μοιράσει με καμία εκεί μέσα. Του είπε ότι χάρηκε που τον γνώρισε και το εννοούσε. Ο Αλέκος μπορεί να ήταν λιγάκι ελαφρύς, αλλά ήταν και καλόκαρδος σαν μικρό παιδί. Τον συμπάθησε τονάτιμο. Χωρίσανε δίνοντας ραντεβού για αύριο την ίδια ώρα.

Μόνο όταν σηκώθηκε να φύγει κατάλαβε ο Χάρης ότι η ώραείχε πάει δύο και κατά πάσα πιθανότητα ο τσοπανόσκυλοςθα γάβγιζε. Παρασύρθηκε, όπως πάντα. Έτρεξε λοιπόν. Οεκπαιδευτής του τον περίμενε όρθιος με τα χέρια στις τσέπες.Μάλλον τα ’χωσε εκεί για να μην μπει στον πειρασμό να τον χαστουκίσει.

«Άλλη φορά να μην ξανασυμβεί αυτό.Συνεννοηθήκαμε;» του είπε σαν επαρχιακός δάσκαλος κι εξαφανίστηκε.

«Μάλιστα, κύριε Κόλλα», βιάστηκε να αυτομαστιγωθεί ο Χάρης.

Στις τρεις τον φώναξε η Λεοντή στο γραφείο και τουζήτησε ένα σάντουιτς –«Ό,τι να ’ναι, εσύ τι παίρνεις;»– κι ένανκαφέ. Της τα ’φερε και τα άφησε στο γραφείο. Τι μάτια έχει αυτή η γυναίκα, ρε παιδάκι μου... Σε κοιτάει και τρέμουν τα

πόδια σου. Τον έβαλε και κάθισε μαζί της όσο έτρωγε.



Φαίνεται είχε ανάγκη κι αυτή για παρέα σαν τον Χάρη. Πώςτο ’λεγε το τραγούδι; She is lonely at the top. Έκατσε κάνα

εικοσάλεπτο. Αυτή μασουλούσε κι ο νεαρός γραμματέαςμίλαγε. Της έλεγε τι έκανε χτες για να το γιορτάσει. Πολύ τονδιασκέδασε η Λεοντή τον κουμπαρά της Αθηνάς που έγινεσπρινγκ ρολς. Όμως αυτή η γυναίκα, ρε παιδί μου, λίγαάκουγε, πολλά καταλάβαινε. Μόλις τελείωσε τα του κινέζικου,του είπε να πάει στο λογιστήριο να πάρει προκαταβολή. Θαειδοποιούσε αυτή. Δεν ήταν φοβερή; Ο Χάρης πολύσυγκινήθηκε μ’ αυτή τη χειρονομία. Γι’ αυτό και απέφυγε νατης πει τα σχόλια του Αποστόλη, παρόλο που εκείνη επιμόνωςτον ρώταγε.

Πώς να το δουν τα μάτια τουαυτό που αυτός δε βλέπει;

Το ίδιο βράδυ, την ώρα του φαγητού, ο Xάρης

φρόντισε να επιστρέψει τα δανεικά στην Αθηνούλα με μιααπόλυτα θεατρική χειρονομία. Ανυπομονούσε να αποδείξει πόσο καλά τα είχε καταφέρει. Αγόρασε λοιπόν μια μεγάλητούρτα σοκολάτα κι έβαλε στο κέντρο ένα κερί και το γουρούνι -κουμπαρά γεμάτο χαρτονομίσματα. Φύσηξε το κερί όρθιος και ευχήθηκε φωναχτά εις εαυτόν να τους χιλιάσει τους μισθούς. Η Αθηνούλα τον ευχαρίστησε μ’ ένα φιλάκι,πήρε τα λεφτά της και του χάρισε το γουρούνι. Η μικρή ήτανπνεύμα οικονομία ς και φοβόταν ότι ο Χάρης άρχισε στραβάμε τα κινέζικα και τις τούρτες. Δεν ήταν μόνο φιλότιμος, είχεκαι μια ολοφάνερη τάση στη σπατάλη.

Ο Αποστόλης δε μιλούσε πολύ, όπως το συνήθιζετελευταία. Έφαγε σκεφτικός το κομμάτι του, ευχήθηκε καλήπρόοδο και καλά μυαλά κι έβαλε την κόρη του για ύπνο πρινκάνει την επόμενη κίνηση. Ήταν μια πρόταση. Συγκινητική

πρόταση, ακόμα κι ο Χάρης, που δεν τη δέχτηκε, το



παραδέχτηκε. Του πρότεινε να κρατήσει τα λεφτά τηςΑθηνούλας και τους πρώτους του μισθούς, για να

παρακολουθεί τα απογεύματα μια σχολή δημοσιογραφίας και να μάθει με σύστημα όσα του χρειάζονταν. Ντροπής πράματανα αναγκάζεται να μαγειρεύει πλαστά βιογραφικά και μετάνα ξεβρακώνεται στην καθεμιά που ανακάλυπτε τα ψέματα.

«Εγώ τα αναλαμβάνω όλα για πάρτη σου, εδώ θαμένεις, εδώ θα τρως και δε θα δίνεις φράγκο», ξεκαθάρισεστον Χάρη. «Για την ψυχή της μάνας μου, που ήτανλεβέντισσα κι εγώ το ζωντόβολο δεν την άκουσα. Αυτή μουτο ’λεγε, είχε μαλλιάσει ο στόμας της. “Η τύχη είναι αέρας, μιαδω φυσάει, μια κει, Αποστολάκη. Μη στηρίζεσαι, γιατί θα σεπάρει και θα σηκώσει. Φτιάσε θεμέλια γερά κι άσ’ τον αέρανα λυσσάξει. Θα κουραστείς λίγο, αλλά μετά θ’ απολαύσεις”».

Καταλαβαίνετε τώρα πώς τα άκουγε όλα αυτά οΧάρης. Γλυκά κι ωραία, εντάξει, αλλά πολύ I love Me-teo-ra...Μπορείς τώρα να είσαι δεκαοχτώ χρόνων, με όλη τη φούρια

και την πείνα της νιότης σου, να έχεις το βαζάκι με το μέλι στα χέρια, κι αντί να το γλείψεις, να πας να εκπαιδευτείς σεσχολή μελισσοκόμων για να εξασφαλίσεις μέλι για όλη σου τηζωή; Δεν μπορείς. Ο Αποστόλης έκανε την προσπάθεια, αλλάκι ο ίδιος ήξερε, άμα τον ρωτούσες, ότι ο μικρός με τίποτα δεθα τσιμπούσε. Όπως κι έγινε.

Ο Χάρης τον ευχαρίστησε από βάθους καρδίας, αλλά,δήλωσε, δεν είχε πρόθεση –προς το παρόν τουλάχιστον – ναπάει σε καμιά σχολή. Σε σχολή πάμε για να βρούμε δουλειά.Αφού βρήκε τη δουλειά των ονείρων του, τι να την κάνει τησχολή; Άλλωστε ακόμα δεν είχε καταστρώσει τα οριστικά τουσχέδια. Έτσι όπως ξεκίνησε με φόρα, μπορούσε να πάει οπουδήποτε. Η ζωή τού απέδειξε ότι είναι ευφάνταστη μαζί του, γιατί να την προδώσει αυτός κάνοντας αναμενόμενες και μίζερες κινήσεις; Προτιμούσε να κάνει ένα αφρόλουτρο πριν

κοιμηθεί. Το πρόβλημα του ήταν πώς θα ξυπνήσει αύριο



όμορφος και φρέσκος. Με το μεθαύριο ούτε που καταδεχότανν’ ασχοληθεί.

Ο Αποστόλης τον άκουγε κουνώντας σιωπηλός τοκεφάλι. Ένα περίεργο πράμα λοιπόν. Όσο λιγότερα αύριομένουν στον άνθρωπο, τόσο περισσότερο τρώγεται οάνθρωπος μ’ αυτά. Όταν έχει πολλά όμως, σημασία δεν τουςδίνει. Περιμένει να μπουν από μόνα τους στη σειρά και ναπαρουσιαστούν σαν τους μάγους με τα δώρα.

Ε, λοιπόν, εκείνο το συγκεκριμένο αύριο πολύ τονδικαίωσε τον Χάρη, που σηκώθηκε και ντύθηκε στην πένα γιανα το συναντήσει. Ήταν εξαιρετικά περιπετειώδες και τοέδειξε από την πρώτη στιγμή. Η έκπληξη νούμερο ένα ήτανότι βρήκε τη Μάγια να κάθεται στο γραφείο του όταν μπήκε.Όχι στην καρέκλα, πάνω στο γραφείο του καθόταν. Ο Άρης,αντίθετα, εκείνη τη στιγμή έφευγε. Μάλιστα κόντεψε ναπέσει στην αγκαλιά του Χάρη, τόσο κατεβασμένα ήταν ταμούτρα του, που δεν έβλεπε πού πατούσε. Εννοείται ότι δεν

είπε καλημέρα. Απλώς εξαφανίστηκε.Η Μάγια πήδηξε απ’ το γραφείο με μια απίστευτηάνεση, έπιασε τον Χάρη απ’ το χέρι και τον κατέβασε στηνκαφετέρια για πρωινό. Πεινούσε, λέει, και ήθελε παρέα για ναφάει. Στους διαδρόμους και στο ασανσέρ οι διάφοροι περίεργοι τους έτρωγαν με τα μάτια. Πρέπει να είμαστεφοβερό θέαμα οι δυο μας, καμάρωσε ο Χάρης. Όμως πρέπει να πάω στα μαγαζιά σήμερα κιόλας. Τα ρούχα μου δενκάνουν. Τα ρούχα μου δε φτάνουν.

Έφαγαν κρέπες με μαρμελάδα άγριο μύρτιλλο και άγλυκη σαντιγί. Ο Χάρης χάζευε τη Μάγια να κόβει κομματάκια απ’ την κρέπα της και να τα φέρνει σιγά σιγά στοστόμα. Ήταν χάρμα οφθαλμών. Ποτέ δε μιλούσε με γεμάτοστόμα. Δεν έριχνε ψίχουλα. Δεν έκανε τσαπατσουλιές. Σαν γάτα τακτοποιούσε σοφά την μπουκιά της και την κατάπινε

σχεδόν απαρατήρητη. Δίπλα σ’ αυτή τη γυναίκα μαθαίνεις



συνέχεια, σκέφτηκε ο Χάρης με έξαψη. Του ήταν δύσκολο νασυνηθίσει στην ιδέα ότι έτρωγε στο ίδιο τραπέζι με το

ισχυρότερο πρόσωπο του περιοδικού μπροστά στα μάτια τουέκθαμβου απλού λαού.Όμως αληθινά τυχερός ένιωσε λίγο αργότερα, όταν οι

κρέπες είχαν φαγωθεί και ο καφές άχνιζε μπροστά τους. ΗΜάγια του ανακοίνωσε ότι η φωτογράφιση της χειμερινήςκολεξιόν θα γίνει στη Λαπωνία. Όλο το τμήμα μόδας, πέντεδιάσημα μοντέλα –ένας Έλληνας, δύο τοπ Ευρωπαίοι, έναςμιγάς Λαπωνοαμερικανός και ο Σιντ Κρόφορντ, που έγινεπρόσφατα μπαμπάς και δέχτηκε να φωτογραφηθεί με τομωρό του– μαζί με δύο διάσημες Αγγλίδες φωτογράφους θαπήγαιναν αεροπορικώς στο Ροβανιέμε κι από κει με έλκηθρακαι σκυλιά θα κατέβαιναν καθημερινά στα δάση με τα χιονισμένα έλατα για τη φωτογράφιση. Η ίδια θα επέβλεπεπροσωπικά την επιχείρηση κατ’ εξαίρεσιν. Το τεύχος αυτό ήταν ιστορικό. Το εκατοστό τεύχος του πιο πετυχημένου

αντρικού περιοδικού της Ελλάδας, του δήλωσε όλο καμάρι.Είχε σκοπό να το κάνει κλασικό.«Το τεύχος αυτό θα αλλάξει τις απόψεις των αντρών

της επόμενης γενιάς για το ιδανικό σώμα. Η έμφαση θα είναι στην ευελιξία, ο άντρας θα μοιάζει τα επόμενα δέκα χρόνια μευπέροχο αιλουροειδές. Ζωικές πρώτες ύλες, γούνες, δέρμα,μαλλί – το απόλυτο αντικείμενο πόθου. Θα αναδείξουμε τονπυρήνα της αντρικής ψυχής, που μόνο φαινομενικά έγινεοικιακό ζώο. Στα χρόνια που έρχονται, θα δραπετεύσει οριστικά από τη δήθεν ασφάλεια του κλουβιού -σπιτιού και θα προσπαθήσει να επιβιώσει μόνος του στη ζούγκλα τωνμεγαλουπόλεων, όσο και να διαμαρτύρονται οι θηριοδαμάστριες... Τα μοντέλα διαλέχτηκαν με μεγάληπροσοχή απ’ όλα τα πρακτορεία του κόσμου. Η Ελλάδα–εμείς– δεν ακολουθεί πια, δημιουργεί τις τάσεις. Θέλεις να το

δεις κι εσύ να γίνεται; Σ’ το υπόσχομαι ότι δε θα το ξεχάσεις



ποτέ!»Η Μάγια είχε αναψοκοκκινίσει από ενθουσιασμό.

Δήλωσε ακόμα ότι η πρόσκληση ήταν ανοιχτή και ο νεαρόςπροσκεκλημένος είχε δυο τρεις μέρες περιθώριο να τοσκεφτεί.

Ο Χάρης άκουγε με το στόμα ανοιχτό. Ποτέ δεν είχεταξιδέψει ως γνωστόν. Ακόμα όμως και με το νου, ποτέ δεντόλμησε να κάνει ταξίδια τόσο μακρινά. Η Λισαβόνα ξαφνικά χλόμιασε μπροστά στην αστραφτερή αντανάκλαση του χιονιού της Λαπωνίας. Η καρδιά του ζητωκραύγαζε, αλλά τοστόμα του δεν μπορούσε να κινηθεί για να το επιβεβαιώσει. ΗΜάγια του ανακάτεψε τα μαλλιά και σηκώθηκε.

«Άντε τώρα στο γραφείο σου», του είπε, «θαεκνευριστεί ο άλλος».

Ο «άλλος» ήταν ο Άρης και βεβαίως είχε εκνευριστεί. ΟΧάρης όμως τον αντιμετώπισε για πρώτη φορά αφ’ υψηλού.Μήπως μπορούσε να του κουνηθεί κανείς; Με την

προϊσταμένη του έτρωγε, εντολές εκτελούσε. Αυτός, πουαντιπαθούσε τόσο τις εντολές μέχρι χτες, τώρα άρχιζε νααλλάζει δραματικά γνώμη. Ωραίες ήταν οι εντολές. Ανμάλιστα σε έστελναν και μέχρι τη Λαπωνία, ακόμα καλύτερες.Ο Χάρης φυσικά καθόλου δεν το σκέφτηκε να εξαντλήσει τοπεριθώριο των τριών ημερών που είχε. Τι να σκεφτεί δηλαδή;Αποφάσισε εν ριπή οφθα λμού να πάει αυτός να βρει τονΑϊ -Βασίλη στο χωριό του, το Ροβανιέμε. Είχε βαρεθεί τόσα χρόνια να τον περιμένει μπας και ευαρεστηθεί να του φέρει κανένα χλομό δωράκι. Μολών λαβέ, δεν τους μάθαιναν και στο σχολείο;

Το μεσημέρι δεν πήγε για διάλειμμα στην καφετέρια.Το ραντεβού με τον Αλέκο το είχε ξεχάσει τελείως με τοξεμυάλισμα του ταξιδιού. Όταν δεν απαντούσε στατηλέφωνα, σημείωνε σ’ ένα χαρτάκι τι ρούχα τού χρειάζονταν

για το ταξίδι στα χιόνια. Σκούφος, μπουφάν με επένδυση



γούνας, μπότες après ski. Πού θα έβρισκε τόσα λεφτά; Απότον Αποστόλη δε θα ζητούσε πάντως. Ούτε από την

Αθηνούλα. Ντροπή να τα δίνει τη μια μέρα και να ταξαναζητάει την άλλη. Όταν είδε τη νόστιμη μούρη του Αλέκουμπροστά του να τον κατηγορεί για το στήσιμο, αποφάσισε ότι αυτός ήταν ο άνθρωπός του. Αν δεν ευκολυνόταν να τουδανείσει λεφτά, θα μπορούσε να του δανείσει ρούχα.Κατέβηκε λοιπόν για ένα σύντομο καφέ.

Ο Αλέκος χλιμίντρισε από ενθουσιασμό μόλις άκουσετα εξωτικά νέα.

«Άντε, τυχεράκια», του έδωσε μια φιλική γροθιά στο χέρι, «σου ’φεξε! Αμ καλά λένε ότι δεν κρατιέται η δικιάσου...»

Με ζήλο έδωσε πλήρη αναφορά στον Χάρη για τοιστορικό του ιστορικού τεύχους. Καταρχάς έβαλε κάποιαπράγματα στη θέση τους. Η ιδέα της Λαπωνίας ήταν τηςΓκλόρυ. Ταίριαζε έξοχα στο κόνσεπτ του εκατοστού λευκού

τεύχους και ενθουσίασε τους πάντες. Τους έφερε προςδιακριτική αντιγραφή –έμπνευση το λένε αυτές – ένα τεύχοςτου βρετανικού His Face με ανάλογο θέμα. Γυμνά αντρικάκορμιά, ερωτικά και μαυρισμένα μέσα στα απάτητα χιόνια,τυλιγμένα μόνο με γούνες σαν σπάνια ζώα. Τέλειο.Αισθησιακό. Πριμιτίβ. Εορταστικό. Πιασάρικο. Συμφώνησεόλο το τιμ. Αποφάσισαν επίσης να στείλουν και την Γκλόρυστη Λαπωνία για την επίβλεψη. Ξαφνικά όμως η Μάγιατηλεφώνησε στο κινητό της Γκλόρυ χτες βράδυ ότι αποφάσισε να συνοδέψει η ίδια την ομάδα. Ούτε που μπήκεστον κόπο να εξηγήσει γιατί. Η Γκλόρυ έγινε έξαλλη. Άσε που η Μάγια πήγε εμμέσως πλην σαφώς να οικειοποιηθεί και τηνιδέα. Της μιλούσε για το όραμα του άντρα της επόμενηςδεκαετίας και τέτοια. Θα δημιουργούσε, λέει, τάση το τεύχος.Από πότε, καλέ, η αντιγραφή δημιουργεί τάση; Μεταξύ τους

πάντως δημιουργήθηκε ένταση. Η Γκλόρυ το θεώρησε



υποβάθμιση. Σκέφτηκε μέχρι και παραίτηση.«Τώρα όμως που θα της πάω τα νέα», πρόσθεσε ο

Αλέκος με σκανταλιάρικο χαμόγελο, «θα ησυχάσει ηκαημενούλα».«Γιατί;» απόρησε ο Χάρης, που δεν ήτανε στο πνεύμα

και αργούσε να τα πιάσει τα υπονοούμενα.«Ε, γιατί θα καταλάβει», επέμεινε ο Αλέκος.«Τι θα καταλάβει, παιδί μου;» επέμεινε κι ο Χάρης απ’

τη μεριά του.«Αυτό που θα καταλάβεις σύντομα κι εσύ!» χαχάνισε ο

Αλέκος και σηκώθηκε γιατί είχε αργήσει. Βαρέθηκε κιόλας. Οκαινούριος ή πολύ αγαθιάρης ήταν ή πολύ τον αγαθιάρηέκανε.

Ο Χάρης γύρισε στο γραφείο του πιο μπερδεμένος απ’ό,τι έφυγε. Ήθελε επειγόντως να μιλήσει σε κάποιον. Ηεταιρεία άρχισε να του φαίνεται σαν μια τεράστια σκακιέρα.Οι παρτίδες παίζονταν μπροστά στα μάτια του, αλλά αυτός

δυστυχώς δεν ήξερε σκάκι. Οι προδιαγραφές τουεξαντλούνταν στην μπιρίμπα. Οι απανωτές κλήσεις στιςοποίες απαντούσε όλη μέρα τον μπέρδεψαν ακόμαπερισσότερο. Η Λεοντή παρέμενε στο γραφείο της, αλλά δεδεχόταν κανένα τηλεφώνημα. Περίεργο αυτό. Ο Άρης πάλι δενείχε εμφανιστεί απ’ το μεσημέρι. Αυτό κι αν ήταν περίεργο.Φεύγοντας η Λεοντή, νωρίς το απόγευμα, κοντοστάθηκε πίσωαπ’ την πλάτη του, του ανακάτεψε τα μαλλιά και γνωμάτευσεμε επαγγελματικό ύφος ότι οι ανταύγειές του χρειάζοντανεπειγόντως ανανέωση. Του έδωσε την κάρτα μιας hair stylist που συνεργαζόταν με το περιοδικό.

«Αυτό από μένα», του διευκρίνισε με το παιχνιδιάρικούφος που του μιλούσε πάντα. «Δε θέλουμε άσχημους άντρεςσ’ αυτό το ταξίδι. Μας χαλάνε το κέφι».

Μόλις όμως είδε την ταραχή του νεαρού, έσπευσε να

γελάσει:



«Δεν το πιστεύω! Ό,τι του πουν το χάφτει τούτο δω!Αστειεύομαι, βρε. Έχεις το πιο όμορφο μουτράκι σ’ όλο τον

όροφο. Ρώτα και τον καθρέφτη σου άμα δε με πιστεύεις».Του ξανανακάτεψε τα μαλλιά στο σκυμμένο κεφάλι.«Θά ’ρθεις, ε; Το εισιτήριο και το ξενοδοχείο πάντως

είναι κανονισμένα».Ο Χάρης κούνησε καταφατικά το κεφάλι. Τα βιαστικά

χάδια της Λεοντής δεν έστρωσαν μόνο τα τσουλούφια του,αλλά και τις ανακατεμένες του σκέψεις. Ένιωθε ξανάαβάσταχτα τυχερός και σαφέστατα έτοιμος να ακολουθήσει την τύχη του στην παγωμένη άκρη του κόσμου.

Μόλις η Λεοντή εγκατέλειψε οριστικά το γραφείο, ηώρα ήταν κατάλληλη για τηλέφωνο και η γλώσσα του Χάρηανυπόμονη να θριαμβολογήσει. Σχημάτισε το νούμερο τουΜάρκου κι ευχήθηκε να το σηκώσει ο ίδιος. Δεν ήθελεανακρίσεις τώρα, ήθελε μόνο να επιβεβαιώσει την επιτυχίατου καθρεφτισμένη στη μιζέρια κάποιου άλλου. Όχι, ο Χάρης

δεν ήταν κακός. Τον εαυτό του προσπαθούσε να πείσει. Και όπως είναι γνωστό, δεν υπάρχει –φευ – μεγαλύτερη απόδειξητης επιτυχίας σου από την αποτυχία του διπλανού σου.

Το «εμπρός» του Μάρκου ήταν το παλιό καλό«εμπρός» που άκουγαν τ’ αυτιά του για δώδεκα χρόνια. ΟΧάρης κινδύνεψε να μπερδευτεί και να μιλήσει ως οπαρελθών εαυτός του.

«Μάρκο, εσύ;» έκανε την περιττή ερώτηση, χωρίςωστόσο να συνειδητοποιεί ότι έτσι υπογράμμιζε στο φίλο τουτην απόσταση που τον χώριζε πια από το αγόρι που κάποτετου μιλούσε τρεις φορές ημερησίως απ’ το τηλέφωνο κι άλλεςπέντε από κοντά. Έτσι ήταν ο Χάρης όμως. Κυρίως δρούσεκαι σπανίως συνειδητοποιούσε. Ήταν ζήτημα χαρακτήρα πουλένε. Ήταν βέβαια και βολικότερο.

«Από καρτοτηλέφωνο παίρνεις; Έχεις κανένα νούμερο

να σε πάρω;»



Η κακοκρυμμένη τρυφερότητα και η βιασύνη στηφωνή του Μάρκου τράβηξαν το χαλί κάτω από τα πόδια του.

Ο κολλητός του προφανώς νόμισε ότι το προηγούμενοτηλεφώνημα κόπηκε στη μέση γιατί ο άμυαλος φυγάς έμεινεαπό τηλεκάρτα. Τι να σκεφτεί; Ότι η πιο διάσημη Ελληνίδαδιευθύντρια περιοδικού εμφανίστηκε ξαφνικά μπροστά τουκαι του αποσταθεροποίησε το χέρι και τη γλώσσα;

«Όχι, όχι, εντάξει, από το γραφείο σού τηλεφωνώ».Ο Μάρκος σώπασε προσπαθώντας να αξιολογήσει

αυτή την απροσδόκητη πληροφορία. Γραφείο του ή γραφείο,ας πούμε, ευρέσεως εργασίας; Η απορία του όμως δεν έμελλενα μείνει επί πολύ αιωρούμενη.

«Βρήκα μια καταπληκτική δουλειά. Δε θα τοπιστέψεις».

Φυσικά ο Μάρκος δε θα το πίστευε. Ποτέ δενπιστεύεις ότι συμβαίνει αυτό που δεν αντέχεις να συμβαίνει.Ποτέ δεν πιστεύεις αυτό που αποδεικνύει ότι δεν είσαι παρά

ένας δειλός ηλίθιος. Παρ’ όλα αυτά ρώτησε τι ακριβώςεννοούσε ο φίλος του, ώστε να πάψει να φοβάται τοκαλύτερο.

«Με προσέλαβαν στο Lui. Τρεις μέρες είμαι εδώ.Δουλεύω με τη διευθύντρια του περιοδικού, τη Λεοντή. Απόδω σ’ έπαιρνα και χτες. Μάντεψε πού θα πάμε γιαφωτογράφιση του εκατοστού τεύχους. Λαπωνία! Έχειςακουστά το Ροβανιέμε; Εκεί. Με τους πιο γνωστούς τοπμόντελ. Τρελό; Άπαιχτο;»

Ο Χάρης είχε ξαναγίνει πέντε χρόνων και έδειχνε στοφίλο του τον καινούριο του πανάκριβο κούκλο πουανοιγόκλεινε το στόμα και φώναζε «Μπαμπά, πεινάω». ΟΜάρκος ένιωσε αμέσως μια σουβλιά στο στομάχι, στο κέντροτης ζήλιας. Είχε γίνει κι αυτός πέντε χρόνων φυσικά. Αυτόείναι το πρόβλημα με τις παλινδρομήσεις. Τις αρχίζει ένας και

τον ακολουθούν πάραυτα όλοι οι ενδιαφερόμενοι.



«Πώς έγινε αυτό, ρε;»Αυτό ήταν, τελικά τον πρόδωσε το στόμα του...

Καταρχάς ρώτησε με το ύφος που διευκρινίζουμε τιςσυνθήκες αυτοκινητικών ατυχημάτων. Έπειτα τόσο απίθανο ήταν δηλαδή να βρει το φιλαράκι του μια ενδιαφέρουσαδουλειά; Τέλος πάντων. Ευτυχώς που η ευτυχία κουφαίνει.Άλλωστε ο Χάρης πήρε για να του πει συγκεκριμέναπράγματα και δεν τον σταματούσε τίποτα. Πόσο μάλλον έναξινισμένο ύφος.

«Είχαν βάλει μια αγγελία στη Χρυσή Ευκαιρία. Ε, πήγακαι με πήρανε αμέσως».

Η παραίτηση του Μάρκου ήταν τόσο αφοπλιστική,που ο Χάρης σταμάτησε το blitz krieg. Ένιωσε ξανά νικητής,δηλαδή γενναιόδωρος:

«Εσύ τι κάνεις; Η Μαίρη;»«Αρραβωνιαζόμαστε το Σάββατο!»Γιατί, ρε γαμώτο, η φωνή του Μάρκου δεν ακούστηκε

σε allegro vivace, όπως είχε σχεδιάσει από χτες που περίμενετο άλλο μισό τηλεφώνημα του φίλου του; Ήταν βέβαιακάπως allegro, ma ενοχλητικά non tropo.

«Γιατί;» ρώτησε τότε με γνήσια απορία ο Χάρης.Δεν πίστευε στ’ αυτιά του, σοβαρά. Τι ξεβράκωμα

ήταν αυτό; Στο 1950 ζούμε ή σε ελληνική ταινία, όπου η νέακωλύεται να αποκαταστήσει με γάμο τον νέο που αγάπησεκαι τον αρραβωνιάζεται επισήμως για να μπορούν νακυκλοφορούν ελεύθερα;

«Ε, ξέρεις τώρα... Για τους γονείς γίνονται αυτά».Ο Χάρης ξαφνικά θύμωσε και ξέχασε το σκοπό του

τηλεφωνήματος. Από πότε ο Μάρκος έκανε θυσίες για να τοευχαριστηθούν οι γονείς του; Από πότε οι γονείςνομιμοποιούνται να ζητήσουν την αξιοπρέπεια του παιδιούτους επί πίνακι για να ευχαριστηθούν; Η τελετουργία της

υποταγής ήταν τόσο ταπεινωτική και γελοία στα μάτια του



Χάρη, που, όπως θυμόσαστε, τον έστειλε ένα βράδυ στηνεθνική οδό να κάνει οτοστόπ για το άγνωστο με βάρκα την

απελπισία. Δεν άντεχε τώρα ν’ ακούει τον δίδυμό του ναδηλώνει ότι αποκηρύσσει τον έντιμο πρότερο κοινό τους βίομε τόση φυσικότητα. Αποφάσισε ότι ο αγαπημένος τουΜάρκος πέθανε μετά από ανίατη και προφανώς κληρονομικήασθένεια. Δε θα τον ξανάπαιρνε τηλέφωνο. Η ρέπλικα πουσήκωνε το ακουστικό στο σπίτι του πεθαμένου του κολλητούμπορούσε να αποδειχτεί επικίνδυνη για την ψυχικήισορροπία του Χάρη .

Το απόγευμα είχε τόσο κακά κέφια, που δεν ανήγγειλεούτε στον Λάκη ούτε στην Αθηνά τα σχέδια για Λαπωνία.Κλωθογυρνούσε αμίλητος μέσα στο σπίτι κι όλο κάτι μπερδεμένο σκεφτόταν. Κατά τις εφτά κατέβηκε φουριόζα ηΛίλιαν από τον πέμπτο με πρόταση για σινεμά. Αυτός όμωςούτε όρεξη είχε ούτε λεφτά για ξόδεμα. Της είπε ότι προτιμούσε να δει στην τηλεόραση το Pretty man. Το είχε

ξαναδεί βέβαια ίσαμε εκατό φορές, αλλά δε βαριέσαι, πάντατου έφτιαχνε το κέφι. Το περίεργο ήταν ότι η Λίλιανανακάλυψε ξαφνικά ότι κι αυτή ήθελε να ξαναδεί το έργο.Καλά τώρα, σε ποιον τα πουλούσε αυτά; Σε ποιο κορίτσι αρέσουν οι ρομαντικές κωμωδίες; Πολύ γαλάζιες για τα γούστα τους. Ο Χάρης σιγουρεύτηκε ότι η Λίλιαν άρχισε ναδαγκώνει τη λαμαρίνα άσχημα. Ακόμα και η Αθηνούλα τοψυλλιάστηκε, που άκουγε απ’ το τρανζιστοράκι της τοναγώνα μπάσκετ και τους δούλευε όποτε έκανε διαφημιστικόδιάλειμμα.

«Εκατό η ζάχαρη, παιδιά!» αναφώνησε κι ο Λάκης, πουέφτασε κατάκοπος μετά τα μεσάνυχτα και τους είδεβιδωμένους στον καναπέ.

Πλύθηκε, έβαλε τις πιτζάμες του και ξαναβγήκε στοσαλόνι να καληνυχτίσει την ομήγυρη.

«Τι κάθεστε, ρε, και βλέπετε;» είπε απευθυνόμενος



προς τον Χάρη κυρίως.Αφενός μεν ήξερε ότι η Λίλιαν έβλεπε το έργο για να

βλέπει τον Χάρη. Αφετέρου δε διαισθανόταν ότι ο ρομαντικόςέως αφέλειας πιτσιρικάς στο τσακ ήταν να πιστέψει ότι μιαπλούσια επιχειρηματίας σαν την Τζούλια Ρόμπερτς θαανέσυρε πράγματι απ’ το βούρκο έναν όμορφο νεαρό βιζιτάσαν τον Ρίτσαρντ Γκιρ και θα τον έκανε κύριο στο πλευρότης.

«Μόνο στα έργα γίνονται αυτά, ρε! Άντε τραβάτε γιαύπνο, που ξενυχτάτε στο χαζοκούτι».

«Γιατί, στη ζωή τι γίνεται δηλαδή;»Ο Χάρης είχε νεύρα και δεν άφηνε τίποτα να πέσει

κάτω.«Στη ζωή τον κουτουπώνει, τον πληρώνει κι όξω απ’

την πόρτα».«Και γιατί να μην τον παντρευτεί δηλαδή;» επέμενε ο

μικρός.

Ε, ναι, πήγαινε γυρεύοντας.«Γιατί είναι παντρεμένη, βρε χαχάμη, γι’ αυτό!»

Μια καινούρια αρχή μπορεί να έχει παλιό τέλος;

O χάρης δεν ήταν καθόλου σίγουρος πώς θα κατέληγε η περιπέτειά του. Για ένα πράγμα όμως στοιχημάτιζε: Δενεπρόκειτο να βαρεθεί. Σήμερα, παραδείγματος χάρη. Το μόνοτου πρόβλημα ήταν πώς να ανακοινώσει στον Αποστόλη τατου εξωτικού ταξιδιού. Ένα περίεργο πράμα λοιπόν. Φεύγειςμακριά από το σπίτι σου γιατί δεν αντέχεις να δίνειςλογαριασμό στη μάνα σου. Σε λίγο βρίσκεσαι χιλιόμετραμακριά, να δίνεις λογαριασμό σε κάποιαν άλλη. Φαίνεται ότι είναι να μην αρχίσεις να δίνεις λογαριασμό. Μετά σου μένει το

κουσούρι... Ήταν πάντως πεπεισμένος ότι σε μια βδομάδα θα



τάιζε τάρανδους στο Ροβανιέμε. Μέχρι το απόγευμα η πίστητου για το ταξίδι ειδικά και το μέλλον του γενικά είχε

εξατμιστεί. Πόση ποικιλία μπορεί να αντέξει πια σε μιαεργάσιμη μέρα ένας πρωτάρης;Η κατάσταση εξελίχτηκε ως εξής: Ο Χάρης έφτασε στο

γραφείο ακριβώς στις εννιά. Ο Άρης τον περίμενε με το ύφοςτου γάτου που μόλις έφαγε το καναρίνι. Η Λεοντή έλειπε.Μόλις εμφανίστηκε στο γραφείο, έριξε μια αιμοσταγή ματιάστον Άρη, μια συνωμοτική ματιά στον Χάρη και μπήκεκλείνοντας με πάταγο την πόρτα πίσω της. Ο Άρης,ανατρέποντας τους νόμους των πιθανοτήτων, χαμογέλασεικανοποιημένος και αφοσιώθηκε στο έργο του. Ο Χάρηςάρχισε να καταλαβαίνει ότι ήταν ο μόνος που δενκαταλάβαινε τι γινόταν εκεί μέσα. Αυτό βέβαια ήταν μιαπρόοδος. Μέχρι τώρα δεν καταλάβαινε ούτε ότι δενκαταλάβαινε.

Κατά τις δώδεκα και μισή ένας περίεργος άντρας

έκανε αιφνιδίως την εμφάνισή του. Καμιά σαρανταριά χρόνων, κοντός, με πλαδαρά οπίσθια, που προσπαθούσαναπεγνωσμένα να στριμωχτούν σε δύο νούμερα μικρότεραρούχα. Πανάκριβα ρούχα ωστόσο. Στο πρόσωπό του ε ίχανεπενδυθεί εκατομμύρια – έμοιαζε περισσότερο προϊόν τηςαισθητικής χειρουργικής παρά των γονιδίων. Τα μαλλιά του ήταν εξαντλημένα από τις απανωτές βαφές, αλλά κρατιόντανσε μια αξιοπρεπή φόρμα. Στο χέρι του, εκτός από τα τρίαδαχτυλίδια προελεύσεως «Tiffany’s», υπήρχε κι ένα δερμάτινολουράκι σκύλου. Ο σκύλος ήταν ευθέως ανάλογος τουαφεντικού. Μικρόσωμος, στριμμένος και ακριβός. Η είσοδοςτου άγνωστου άντρα ήταν κατά μια τρελή σύμπτωση ηαντιστροφή της εισόδου της Λεοντής. Αυτός έριξε τησυνωμοτική ματιά στον Άρη και τη δολοφονική στον Χάρη,πριν κλείσει βροντερά π ίσω του την πόρτα του γραφείου της

διευθύντριας. Η μόνη διαφορά έγκειτο στη διάρκεια της



ματιάς. Ήταν η πιο παρατεταμένη και εξεταστική δολοφονικήματιά που είχε δεχτεί ποτέ ο Χάρης στα πέντε περίπου χρόνια

που δεχόταν δολοφονικές ματιές από άσχημους άντρες.Σε λίγα λεπτά πίσω από την κλειστή πόρτα άρχισανθορυβώδεις εχθροπραξίες. Πνιχτές βρισιές, χτυπήματα χεριών πάνω σε γραφεία, άλλες βρισιές, άλλα χτυπήματα. Οπόλεμος ήταν σύντομος και αποτελεσματικός. Ο μικρόσωμοςεισβολέας αποχώρησε σε πέντε λεπτά ακριβώς, με το ύφοςτου νικητή που λίγο έλειψε να νικηθεί. Πριν αποχωρήσει,στράφηκε στον Χάρη και του είπε με θριαμβευτικό χαμόγελο:

«Εσύ δεν είσαι το παιδί για όλες τις δουλειές; Άντελοιπόν να καθαρίσεις τ’ άπλυτα της κυρίας σου».

Ο Χάρης τα ’χασε. Πρώτα πρώτα, ποτέ δεν είχε ξαναδεί τόσο κοφτερά δόντια σ’ ένα χαμόγελο. Δεύτερον, ποτέ δενείχε σκεφτεί τον εαυτό του ως παιδί για όλες τις δουλειές.Σηκώθηκε πάντως και μπήκε στο γραφείο της Λεοντήςαμέσως.

Η συνήθως ατάραχη διευθύντρια κόχλαζε απόαξόδευτο θυμό σαν την Αίτνα πριν την τελική έκρηξη. Γύρωαπ’ το γραφείο της βρίσκονταν διαλυμένα τα θύματα τουσύντομου πολέμου: σταχτοδοχεία, χαρτιά, φωτογραφίες και μια στοίβα ξένα περιοδικά. Ένα εντυπωσιακά μεγάλο για τομέγεθος του σκύλου σκυλόσκατο ήταν αραγμένο πάνω στηνπανάκριβη ταπετσαρία του καναπέ Roche Βobois.

«Τι θέλεις;» γρύλισε απειλητικά η Λεοντή.«Με θέλετε κάτι;» έλεγε ταυτόχρονα ο Χάρης.«Να μ’ αφήσετε ήσυχη θέλω!» ούρλιαξε η Λεοντή.Ο Χάρης έφυγε σαν βρεγμένη γάτα. Δεν μπορούσε

όμως να ξανακαθίσει στο γραφείο του και να σηκώνει τηλέφωνα σαν να μην έγινε τίποτα. Πήγε λοιπόν στηνκαφετέρια να πιει έναν καφέ μήπως και συνέλθει.

Εντόπισε στο βάθος τον Αλέκο να τρώει σαλάτα με

έναν ψηλό διοπτροφόρο και κατευθύνθηκε προς το μέρος



τους. Το στομάχι του γουργούριζε απ’ την πείνα, αλλά έναςκόμπος τού έκλεινε το λαιμό. Πήρε μόνο έναν καπουτσίνο για

τόνωση. Μόλις κάθισε, ο Αλέκος του σύστησε τον γυαλάκια, οοποίος δεν μπήκε στον κόπο ούτε να ανταποδώσει το τυπικό«χαίρω πολύ». Τόσο φουντωμένος ήταν. Τον έλεγαν Νικόλα,δούλευε στη γραμματεία του Lui και είχε στήσει πόλεμο επί χάρτου με την Γκλόρυ. Η οργή του τον έκανε χείμαρρο. ΟΑλέκος άκουγε τον θυμωμένο του μονόλογο μασουλώνταςστωικά ένα μικρό σάντουιτς με καπνιστή πέστροφα και μαρούλι. Κάθε που κατάπινε, κουνούσε το κεφάλι όλοκατανόηση. Όταν οι κορόνες αγανάκτησης του Νικόλα κατάτης ανάλγητης Γκλόρυ φούντωναν μαζί με τα τικ του, οΑλέκος κλοτσούσε κάτω από το τραπέζι το πόδι του Χάρη.Ήταν ολοφάνερο ότι διασκέδαζε. Όταν ο Νικόλας εξάντλησετο δριμύ του κατηγορητήριο, σηκώθηκε απότομα, χαιρέτησεκι έφυγε χωρίς να περιμένει το πόρισμα των ενόρκων.

Ο Αλέκος ανυπομονούσε τόσο, που κόντεψε να

ξεκινήσει να τον κουτσομπολεύει πριν ξεκινήσει αυτός ναφύγει. Λοιπόν, ο τύπος ήταν ψωνάρα, διευκρίνισε στον Χάρη,που είχε τα δικά του βάσανα κι ελάχιστα ενδιαφερόταν για ταξένα. Ήταν φιλόλογος με διδακτορικό γλωσσολογίας στοKing’s College και ήρθε στο περιοδικό για να βγάλει κάναφράγκο όσο περίμενε να αδειάσει μια θέση λέκτορα στοπανεπιστήμιο. Είχε δουλέψει στο BBC όσο σπούδαζε,αποκτώντας και δημοσιογραφική πείρα. Στο Lui τον έφερε ηΓκλόρυ, γνωστή της οικογενείας του, κυρίως για να διορθώνει τα ελληνικά των άλλων, που από το πολύ κλάμπινγκ δενμπέρδευαν μόνο τη νύχτα με τη μέρα, αλλά και το όμικρον μετο ωμέγα. Μετά από ένα χρόνο λαμπρής θητείας στηδιόρθωση, το εργατικό μυρμήγκι ζήτησε να γράψει ένακομμάτι. Πίστευε ότι είχε ενδιαφέρουσες απόψεις να εκθέσει.Η Γκλόρυ του είπε με κάθε επιφύλαξη «Ευχαρίστως»,

κράτησε δύο σελίδες στο επόμενο τεύχος και παράγγειλε ένα



κομμάτι με τίτλο κάτι σαν «Οι άντρες, οι γυναίκες και τοshopping».

Ο Νικόλας το έγραφε επί δύο μήνες, λες και θα το έδινε για δημοσίευση στο Sociology Review. Η Γκλόρυ το διάβασεσε δύο λεπτά και το πέταξε κατευθείαν στο καλάθι τωναχρήστων της. Και πώς όχι; Αυτό δεν ήταν άρθρο. Ήταν μιακοινωνικοοικονομική ανάλυση της αντρικής καταναλωτικήςφρενίτιδας με ψυχαναλυτικές προεκτάσεις και απροκάλυπτακαταδικαστικό τόνο. Ακούστε τίτλο: «Πράντα αντί Πρόζακ».Η Γκλόρυ έγινε έξαλλη. Πώς τόλμησε ο φτωχός ηλίθιος ναπαρομοιάσει τα υπέροχα ρούχα της Πράντα μεαντικαταθλιπτικά χάπια χωρίς να το εννοεί ως κομπλιμέντο;Δε μάσησε καθόλου τα λόγια της. Ρεαλιστής δεν το έπαιζε;Ρεαλιστικά του μίλησε κι αυτή.

«Ο οίκος αυτός, μαζί με όλους τους άλλους, στηρίζουνοικονομικά το περιοδικό με τις διαφημίσεις τους, στην ουσίααυτοί το εκδίδουν, αγόρι μου», του είπε. «Τι στην ευχή τα

πήρες τα διδακτορικά άμα δεν καταλαβαίνεις τα απλούστερατων πραγμάτων; Νομίζεις ότι μπορείς να βρίζεις τηβιομηχανία καλλυντικών στις σελίδες του περιοδικού πουαυτή χρηματοδοτεί; Δεν μπορείς να δαγκώνεις, ρε φίλε, το χέρι που σε ταΐζει. Κι αν θες να ξέρεις, οι θεωρίες σου κάποτε ήταν ενδιαφέρουσες, τώρα είναι απλώς ντεμοντέ. Μπήκαμεστο 2000, το πήρες χαμπάρι; Κανένας άντρας σήμερα δενασχολείται με την απελευθέρωσή του, γιατί απλούστατα δεναισθάνεται σκλάβος. Τι βλακείες είναι αυτές; Σήμερα οάντρας ψηφίζει, δουλεύει, βγάζει τα δικά του λεφτά, δε δίνει λογαριασμό στη γυναίκα του για να αγοράσει κάλτσες. Ξέρειςποιο είναι το μοναδικό πράγμα που του λείπει; Το όνειρο. Ηζωή του μετά την περίφημη ισότητα έγινε πιο σκληρή, ανθέλεις να ξέρεις. Φορτώθηκε δουλειά έξω απ’ το σπίτι και κράτησε σχεδόν ολόκληρη τη μέσα. Επομένως τι θέλει; Οι

έρευνές μας λένε ότι θέλει να γυρίσει από τη δουλειά, να



τελειώσει με τις υποχρεώσεις του σπιτιού και να ξαπλώσει στον καναπέ. Εκεί θα ξεφυλλίσει το περιοδικό μας και θα

φαντασιωθεί την ιδανική του ζωή. Έναν κόσμο χωρίςδουλειές του σπιτιού, χωρίς αφεντικά, χωρίς γραφομηχανές, χωρίς χαλαρωμένους κώλους, χωρίς γριπιασμένα παιδιά, χωρίς βαρετές συζύγους. Έναν κόσμο όπου συναντά ταcelebrities, όπου μπορεί να σπα -ταλήσει εκατομμύρια για νααγοράσει τα εκκεντρικά ρούχα της Ουέστγουντ και ταπαπούτσια του Μανόλο Μπλάνικ. Ένα Σάνγκρι -λα όπου τοκορμί του παραμένει εσαεί σφιχτό και τέλειο σαν του Ιμάν,που η ηλικία του έχει σκαλώσει στα είκοσι, κι άμαξεσκαλώσει, του δίνουμε τις διευθύνσεις των πλαστικών χειρουργών για επιδιόρθωση. Εμείς δεν είμαστε οπραγματικός κόσμος, το εμπέδωσες αυτό; Αν ήμασταν, δε θαμας αγόραζε κανείς. Κάθε άντρας, αγάπη μου, έχει περισσότερη πραγματικότητα απ’ αυτήν που μπορεί νακαταναλώσει χωρίς να πέσει σε κατάθλιψη. Εμείς λοιπόν του

πουλάμε αυτό που δεν έχει: μια λαμπερή ουτοπία σε φαντεζί χρώματα και τέλειο ντιζάιν. Το ιδανικό καταφύγιο. Πίστεψέμε, παρόλο που είμαι γυναίκα, ξέρω τους άντρες καλύτερααπό σένα. Γιατί εγώ τους άντρες τούς αγαπώ».

Ο Αλέκος παρίστανε την προϊσταμένη του τρομεράπειστικά. Τα δύο κοντινότερα τραπέζια είχαν λυθεί στα γέλια.Προφανώς το λογύδριο αυτό ήταν το σήμα κατατεθέν τηςΓκλόρυ, γιατί όλο το προσωπικό έμοιαζε να το αναγνωρίζει. Ομόνος που παρέμενε αγέλαστος ήταν ο Χάρης, πουαδιαφορούσε παντελώς για το δράμα του νεαρού με ταπατομπούκαλα. Αυτός ανυπομονούσε να τελειώσει ηπαραστασούλα του Αλέκου για να τον ρωτήσει δυο τρίαπράγματα σχετικά με τον κύριο, το σκυλάκι και τηνπροϊσταμένη του. Ο Αλέκος όμως μετά τα γενικευμένα χάχανα έφυγε σφαίρα κι ο Χάρης δεν κατόρθωσε να

αποσπάσει εκείνο το μεσημέρι μερικές πληροφορίες που θα



αποδεικνύονταν χρησιμότατες το ίδιο απόγευμα. Ήπιε λοιπόντην τελευταία πικρή σταγόνα του καπουτσίνο και γύρισε

πίσω στο πόστο του.Γύρω στις τέσσερις η Λεοντή βγήκε από το καβούκι της. Έμοιαζε πολύ πιο ήρεμη και είχε ανακτήσει όλη τη γοητεία του αυτοελέγχου που ήταν βασικό χαρακτηριστικότης. Είπε στον Άρη παγερά ότι δεν τον χρειαζόταν άλλο,μπορούσε να πηγαίνει. Είπε στον Χάρη ότι τον χρειαζόταν γιακαμιά ώρα ακόμα και τον παρακάλεσε να περάσει στο γραφείο της. Ο Άρης μάζεψε τα πράγματά του και αποχώρησε. Πριν φύγει όμως και πριν ο Χάρης μπει στο γραφείο της Λεοντής, τον είδε να καλεί ένα νούμερο, ναπεριμένει λίγο, να λέει δυο λέξεις πολύ σιγά και να κατεβάζει το ακουστικό.

Το τεταμένο κλίμα της ημέρας είχε επηρεάσει τονευρικό σύστημα του Χάρη τόσο, που, όταν πήρε θέση στηνπολυθρόνα απέναντι από το γραφείο της Λεοντής, δεν

μπορούσε να κοντρολάρει το πόδι του, που αναπηδούσεανεπαίσθητα αλλά εκνευριστικά. Η Μάγια, που αρχικά ήτανκαθισμένη στην κανονική της θέση, μόλις τον είδε σηκώθηκε,άνοιξε το ψυγειάκι, έβγαλε δύο ποτήρια και μια μικρήσαμπάνια. Χωρίς να τον ρωτήσει, άνοιξε τη σαμπάνια, τημοίρασε στα αχνορόδινα κρυστάλλινα ποτήρια και τουπρότεινε το ένα. Εν τω μεταξύ χαμογελούσε, σαν να ήξερεκάτι ευχάριστο που ο Χάρης ακόμη αγνοούσε. Αλλόκοτη είναι αυτή η εταιρεία, σκέφτηκε ο Χάρης, ή του ύψους ή τουβάθους. Οι μισοί χαμογελάνε σαν να κέρδισαν μόλις έναεκατομμύριο δολάρια και οι άλλοι μισοί ωρύονται σαν ναανακάλυψαν ότι μόλις τους έκλεψαν ένα εκατομμύριοδολάρια.

Η Λεοντή έριξε μια γρήγορη διερευνητική ματιά στο γραφείο του Άρη, διαπίστωσε ότι ήταν κενό και ξαναμπήκε

για να καθίσει πάλι, αλλά απέναντι στον Χάρη αυτή τη φορά.



Η σαμπάνια μάς φέρνει πιο κοντά που λένε. Ο Χάρης δεντολμούσε να φέρει το ποτήρι στο στόμα. Κάτι στο κλίμα

αυτής της αλλοπρόσαλλης μέρας τον ανάγκαζε να διατηρείται σε πλήρη πολεμική ετοιμότητα. Όπως αποδείχτηκε σε λίγο,την είχε απόλυτη ανάγκη.

«Στην υγειά σου. Στη συνεργασία μας. Στο μέλλον».Η Μάγια ατένιζε το μέλλον με σηκωμένο το δεξί χέρι,

που κρατούσε το ποτήρι. Το αριστερό ήταν ήδη απλωμένοστο μπούτι του Χάρη, για να επισπεύσει λιγάκι τη συνεργασίαπου ευχήθηκε. Ο Χάρης κούνησε το κεφάλι και κατάπιεαναγκαστικά μια γουλιά αφρισμένου κρασιού. Ήταν όμως μιαπραγματικά μικρή γουλιά.

«Έχω και καλά και κακά νέα. Από πού ν’ αρχίσω;»συνέχισε η Λεοντή.

Το ύφος της όμως έδινε έμφαση στα καλά νέα και υποβάθμιζε εντελώς τα κακά. Και φυσικά άρχισε απ’ όπου ήθελε αυτή.

«Λοιπόν, λυπάμαι που σ’ το λέω, αλλά το ταξίδι μαςστη Λαπωνία ματαιώνεται».Φαίνεται ότι η σύσπαση στο πρόσωπο του Χάρη ήταν

εμφανής, γιατί η Λεοντή έσπευσε να προσθέσει:«Ή μάλλον δε ματαιώνεται. Αναβάλλεται».«Εντάξει».«Απογοητεύτηκες;»«Όχι, εντάξει, δεν πειράζει».Η Λεοντή σηκώθηκε με τις αιλουροειδείς κινήσεις της

και τον πλησίασε από πίσω. Όπως κάθε καλή κυνηγός, δεν ήθελε μόνο τον απόλυτο έλεγχο του θηράματος. Σκόπευε νακρατήσει και το πλεονέκτημα του αιφνιδιασμού. Έβαλε τα χέρια της πάνω στους τρυφερούς αλλά ευρείς ώμους του και τα πίεσε μόλις μια ιδέα. Πλησίασε το κεφάλι της στο αυτί του.Η φωνή της ακούστηκε βαθιά και υπνωτιστική. Είχε πολύ

ξεχωριστή φωνή και δεν την άφηνε ανεκμετάλλευτη:



«Έχε μου εμπιστοσύνη».Ο Χάρης γύρισε ανεπαίσθητα προς τα πίσω. Στην

ουσία όμως ήταν ακινητοποιημένος. Αν γύριζε κανονικά, τοστόμα του θα ακουμπούσε το στόμα της. Αυτό, στην παρούσαφάση, δεν ήταν σίγουρος αν το ήθελε. Μέχρι να το μάθει λοιπόν, καθόταν στ’ αυγά του και δε σάλευε.

«Θέλεις τώρα τα καλά νέα;»Ο Χάρης καταλάβαινε ότι όλα τα ερωτήματα που

έθετε η Μάγια ήταν ρητορικά, δηλαδή ότι δεν περίμενε απ’αυτόν καμιά απάντηση. Ουδέν αξιοπερίεργο για τον Χάρη.Ποτέ δεν τον ρωτούσαν κάτι επειδή ήθελαν μια απάντηση.Πάντα τον ρωτούσαν για να του δώσουν αμέσως μετά τη δικήτους απάντηση.

«Ο Άρης από αύριο φεύγει. Θα πάρεις τη θέση του.Βαρέθηκα. Δεν ανέχομαι πια τα μούτρα του. Θέλω να μπαίνωτο πρωί και να μου φτιάχνεις το κέφι. Θέλω να βλέπω τομουτράκι σου».

Τα χέρια της άρχισαν να χαϊδεύουν μαλακά τον ψηλό ηλιοκαμένο λαιμό του αγοριού.«Καταλαβαίνεις πόσο όμορφος είσαι; Από την πρώτη

στιγμή που σε είδα, ήθελα να ακουμπήσω τα χέρια μου πάνωσου. Να ’ξερες πόσο πολέμησα για να μην το κάνω αμέσως...»

Τα χέρια της ήταν πια μέσα από το μαύρο τισέρτ και έψαχναν, τυφλά από πόθο, το στήθος του Χάρη. Αυτόςξαφνικά τινάχτηκε πάνω μ’ έναν ελιγμό που την ανάγκασε ναβγάλει άρον άρον τα χέρια της απ’ την μπλούζα του. Η φόρατης δεν κόπηκε όμως. Ήταν πια αργά. Οι φερορμόνεςξεχείλιζαν στο αίμα της και θόλωναν τη λογική. Το αγόρι ήταντόσο έκπληκτο – ή μήπως τρομαγμένο; – που γινόταν ακόμαπιο ορεκτικό. Πισωπατούσε αμήχανο, προσπαθώντας να μηδώσει την εντύπωση ότι πισωπατούσε ούτε ότι ήταναμήχανο. Το πρόσωπό του ήταν τώρα αναψοκοκκινισμένο, τα

μάτια του υγρά και γαλάζια σαν μωρού, οι μύες του υπέροχα



σφιγμένοι. Η Λεοντή δεν μπορούσε αλλά ούτε ήθελε νακρατηθεί. Η ζωή είναι μικρή, γαμώτο, κι αυτή τη σπαταλούσε

σε αίθουσες συνεδριάσεων και σε ανόητα μίτινγκ μεδιαφημιστικές. Γιατί τα έκανε όλα αυτά, αν όχι για νααπολαμβάνει στιγμές απόλυτης και ανεξέλεγκτης ηδονής σανκι αυτήν;

Όρμησε πάλι στο αγόρι, που έπεσε με την πλάτη στονκαναπέ Roche Bobois. Εκείνη φρόντισε να πέσει με τη σειράτης πάνω στο αγόρι. Κάτι είχε σκληρύνει μέσα απ’ το τζιν του.Γνωστά πράγματα για τη Μάγια. Όλα τα αγοράκια γουστάρουν στο βάθος το στρίμωγμα, δεν πά’ να κάνουν όσοθέλουν τους δύσκολους. Το κάνουν μόνο γιατί έτσι τους είπεο μπαμπάς τους. Ή για να ανεβάσουν την τιμή της τρυφερήςτους σάρκας. Ή και για τα δύο μαζί.

«Θέλω να γίνεις δικός μου. Να σε χαίρομαι μόνο εγώ.Ζηλεύω όταν σε κοιτάνε».

Η γλώσσα της δούλευε το ίδιο γρήγορα με τα χέρια

της. Έμπειρα εργαλεία και τα δύο, είχαν φέρει τον Χάρη σεμια κατάσταση που ποτέ μέχρι τώρα δεν είχε έρθει. Το σώματου την ήθελε αλλά αρνιόταν να χαλαρώσει. Το μυαλό του ήταν σε υπερδιέγερση αλλά ήταν άδειο. Ένιωθε σαν νασκούπιζε εντατικά χωρίς σκούπα. Μόνο μια φράση ξεχώρισεανάμεσα στον πολτό των λέξεων: «Θέλω να σ’ έχω μόνο δικόμου». Τι ακριβώς του έλεγε; Μια εικόνα απ’ το μέλλονάστραψε μέσα στο κεφάλι του και τον τύφλωσε με την αίγλητης. Αυτός ντυμένος στ’ άσπρα, σ’ ένα ανοιχτό αμάξι στολισμένο με τριαντάφυλλα. Δίπλα η Μάγια μαυρισμένη και υπέροχη, να σφίγγει το τιμόνι και να κάνει νόημα στο πλήθοςνα παραμερίσει για να ξεκινήσουν την καινούρια τους ζωή.

Τα χέρια του Χάρη κινήθηκαν επιτέλους. Άνοιξαν τακουμπιά του πουκαμίσου της και ακούμπησαν το ζεστόδέρμα. Οι μυρωδιές τους ταίριαζαν. Οι ζωές τους ταίριαζαν.

Αυτή η ξεχωριστή γυναίκα τον ξεχώρισε. Ήθελε να τον έχει



μόνο δικό της.Τη στιγμή που ξεκούμπωνε άτσαλα τα κουμπιά του

τζιν του, το ξαφνικό χτύπημα του τηλεφώνου έκανε τη Μάγιανα χάσει τον ειρμό της και να εγκαταλείψει το στόχο.Εκνευρίστηκε τώρα, αλήθεια. Ούτε ένα μισάωρο δενμπορούσες να χαλαρώσεις σ’ αυτό το κωλογραφείο. Σήκωσετο ακουστικό αποφασισμένη να διαολοστείλει την περίεργηπου έπαιρνε τόσο ακατάλληλη ώρα.

«Τι θέλετε;» σφύριξε τόσο κακότροπα, που κι ομελωμένος Χάρης αγριεύτηκε.

Η φωνή της όμως έχασε αμέσως σε επιθετικότητα και άρχισε να εμπλουτίζεται με απολογητικές και καθησυχαστικές νότες:

«Μα τι κάθεσαι και λες τώρα; Άγη, γίνεσαι κουραστικός, μα την Παναγία. Τι θες να κάνω; Προσπαθώ νακλείσω το τεύχος και νά ’ρθω σπίτι να βάλω κάτι στο στόμαμου. Θα τα πούμε εκεί. Γιατί με παίρνεις και μου σπας τα

νεύρα, βρε αγάπη μου; Μόνη μου είμαι. Ναι, φύγανε. Όλοι.Όλοι είπαμε, μη γίνεσαι παρανοϊκός. Ναι. Δε με απασχολεί τι σου είπε αυτός ο κομπλεξικός. Δεν έχω χρόνο τώρα. Θα ταπούμε αργότερα. Σ’ αφήνω».

Όταν κατέβασε το ακουστικό και στράφηκε ξανά στονΧάρη, η Λεοντή ήξερε ότι αυτό το καταραμένο τηλεφώνημαθα καθυστερούσε την απόλαυσή της τουλάχιστον μισή ώρα.Όμως με τίποτα δεν περίμενε να δει την εικόνα πουαντίκρισαν τα μάτια της. Ο Χάρης, μισόγυμνος, προσπαθούσεόπως όπως να ξανακουμπώσει το παντελόνι του, ενώ ένατεράστιο σκυλόσκατο ήταν πασαλειμμένο στο δεξί τουμπατζάκι. Ο Χάρης, αγνοώντας τη βρώμα, άνοιξε την πόρτα,παραμέρισε αποφασιστικά την έκπληκτη Μάγια και βγήκεέξω στο διάδρομο. Ξαφνικά του έλειπε αέρας. Ξαφνικάένιωθε πολύ βρώμικος. Κι αυτό δεν είχε καθόλου να κάνει με

το σκυλόσκατο.



Οι κλειδαριές είναι μεγάλες

ή το κλειδί πολύ μικρό;

Όλα τα είχε, ο Λάκης του έλειπε. Eίχε φαγωθεί να τονρωτάει συνέχεια τι έχει. Ο Χάρης, όταν κατάλαβε ότι δενπρόκειται να τον ξεφορτωθεί εύκολα, του είπε ότι στενοχωρέθηκε με τη ματαίωση του ταξιδιού στη Λαπωνίαπου του είχαν υποσχεθεί στο περιοδικό. Αυτό υποτίθεται ότι το είπε για να τον ηρεμήσει. Το αποτέλεσμα όμως διέψευσετις αφελέστατες ούτως ή άλλως προσδοκίες του. Ο Λάκηςφούντωσε. Αναρωτήθηκε καταιγιστικά γιατί δεν τον είχεενημερώσει για το ταξίδι από χτες, γιατί του υποσχέθηκαντόσο νωρίς ταξίδι, και μάλιστα στη Λαπωνία, τι υποτίθεται πως θα έκανε εκεί και κυρίως με ποια θα πήγαινε. Ο Χάρηςαπάντησε κουρασμένα ότι δε χρειαζόταν να χαλάνε σάλιο γιακάτι που δεν επρόκειτο να γίνει και έσπρωξε με το ζόρι τον

αγχωμένο «μπαμπά» του έξω από το μπάνιο, όπου τον είχεακολουθήσει.Ο Λάκης βγήκε απ’ το μπάνιο, αλλά μπήκε στο νόημα.

Κάτι έτρεχε μ’ αυτό το γραφείο όπου προσλαμβάνονται οι γραμματείς με τα λιγότερα προσόντα και αμέσως μετάστέλνονται στη Λαπωνία υπό αδιευκρίνιστες συνθήκες και μεακόμα πιο αδιευκρίνιστη παρέα. Έβαλε στην Αθηνούλα γεμιστά να φάει, έπλυνε τα πιάτα και όλη την ώρακαραδοκούσε τον μικρό να βγει. Όσο αργούσε αυτός ναπλυθεί, τόσο βεβαιωνόταν ο Αποστόλης ότι κάτι βρόμικο γινόταν εκεί μέσα. Οπότε κάποια στιγμή δεν κρατήθηκε,μπούκαρε ξανά στο μπάνιο και τον έπιασε στα πράσα νατρίβει το παντελόνι του για να ξεφορτωθεί το διαβόητοσκυλόσκατο. Εδώ είμαστε λοιπόν! Και μετά σου λένε ότι δενυπάρχει το πατρικό ένστικτο. Πώς βρέθηκε στο παντελόνι

του αυτό; Εμ, βέβαια... Όποιος τη νύχτα περπατεί λάσπες και



σκατά πατεί. Δεν έχαψε βέβαια την παιδαριώδη εξήγηση τουΧάρη ότι σκόνταψε κι έπεσε ακριβώς πάνω του στο δρόμο. Η

γκαντεμιά έχει τα όριά της. Ακόμα και η γκαντεμιά του Χάρη.Ο Χάρης κατάλαβε με τη σειρά του ότι αν δεν έφευγεαμέσως απ’ το σπίτι, θα κατέληγε σε πλήρη ομολογία ενώπιοντου πιεστικού κηδεμόνα του. Δεν ήταν έτοιμος γι’ αυτό.Ντύθηκε λοιπόν και βγήκε δηλώνοντας ότι θα φάει κανένασουβλάκι έξω. Η Αθηνούλα, με ύποπτη προθυμία, του θύμισεότι και στη Λίλιαν επάνω άρεσαν πολύ τα σουβλάκια. Ηαδίστακτη πιτσιρίκα προωθούσε τη φιλενάδα της με όποιοντρόπο μπορούσε. Αυτή τη φορά ήταν τυχερή, γιατί ο Χάρηςείχε ειδικές ανάγκες. Έτσι, όταν έφτασε στο ασανσέρ,αποφάσισε να περάσει απ’ τον πέμπτο να ρωτήσει τη Λίλιανμπας κι είχε όρεξη για σουβλάκι και βόλτα.

Η Λίλιαν δήλωσε προθυμότατη για βόλτα, παρά το γεγονός ότι ετοίμαζε μια εργασία για το μάθημα τηςσυγκριτικής ανάλυσης επικοινωνιακών συστημάτων που

χρωστούσε από το τρίτο εξάμηνο. Παράτησε λοιπόν σύξυλαόσα διάβαζε κι έβαλε τα καλά της, που, μεταξύ μας, δεμοιάζανε και τόσο καλά. Βλέποντας αυτό το ζευγάρι ναβολτάρει στα Ιλίσια, δε θα μπορούσες να καταλάβεις πόσοερωτευμένο ήταν το κορίτσι μ’ αυτό το αδιάφορο αγόρι,εκτός αν αξιολογούσες το αποκαλυπτικότατο γεγονός ότι τοαγόρι έφαγε σουβλάκι με απ’ όλα, ενώ το κορίτσι αρνήθηκεπεισματικά να υποκύψει στη βρομερή του γοητεία, παρά τηνπείνα που το θέριζε.

Ποια πείνα άλλωστε; Της κόπηκε μαχαίρι όταν άκουσεόσα ξαφνικά ο Χάρης ένιωσε την ανάγκη να της εξομολογηθεί.Η έλλειψη κολλητού τον είχε ξαναχτυπήσει ύπουλα, βλέπεις.Χρειαζόταν επειγόντως πρόθυμα και ανεκτικά αυτιά, για ναμην πούμε ψύχραιμα και αντικειμενικά μάτια. Βέβαια ταμάτια της Λίλιαν δύσκολα θα μπορούσαν να είναι

αντικειμενικά. Ήταν ερωτευμένη. Ερωτεύτηκε το γλυκό αυτό



πλάσμα σχεδόν από την πρώτη στιγμή, κι ας το είδεξαναμμένο κι έτοιμο να κάνει τα πάντα για μια θέση σ’ αυτό

το χαζοπεριοδικό. Φυσικά ήξερε επίσης από την πρώτηστιγμή ότι έκανε λάθος. Η Λίλιαν πάντα αυτομαστιγωνόταν,αλλά πάντα κατόρθωνε να ερωτεύεται αγόρια που δενεκτιμούσε και τόσο. Δεν έφταιγε αυτή. Τα αγόρια πουεκτιμούσε, κατά σατανική σύμπτωση, ήταν ασχημούλικα ήάχαρα ή ανέραστα ή υπερφιλόδοξα ή όλα αυτά μαζί. Έπεφτελοιπόν στην παγίδα των ωραίων, αυτή, μια εντελώςαπροστάτευτη και σχετικά ασυμβίβαστη μαρξίστριαδιανοούμενη. Το αποτέλεσμα ήταν να την αγνοούν οι εκάστοτε εκλεκτοί της καρδιάς της, επειδή δε διέθετε ούτεανοιχτό αμάξι ούτε λαμπρό μέλλον ούτε πλούσια μαμά, ούτεκαν τσαμπουκαλεμένο χαρακτήρα. Τη σχολή τηςΦρανκφούρτης που μελετούσε με πάθος η Λίλιαν δεν τηνυπολόγιζαν, νομίζοντας ότι κατά πάσα πιθανότητα είναι ένα γερμανικό ΙΕΚ. Μετά την τελευταία χυλόπιτα, η Λίλιαν

αγανάκτησε από βάθους καρδίας με την επιπολαιότητα τωναντρών και ευχήθηκε να εκτιμήσει επιτέλους ο επόμενοςωραίος τα πληθωρικά ψυχικά και πνευματικά της χαρίσματα.

Η ευχή της πραγματοποιήθηκε, αλλά, όπως γίνεται συχνά με τις πραγματοποιημένες επιθυμίες, έμοιαζε πλέον μεκατάρα. Ο Χάρης εκτίμησε πράγματι τα εν λόγω προσόντα, γι’αυτό αποφάσισε να ζητήσει τη γνώμη της για τα αισθηματικάτου προβλήματα με κάποιαν άλλη! Με μια αφέλεια που άγγιζετα όρια του σαδισμού, ο νεαρός τής εξιστόρησε όλες τιςπτυχές της περιπέτειάς του, αγνοώντας ότι στην ουσία τήςπεριέγραφε πώς η προϊσταμένη του κόντεψε να τον στείλει στον Βόρειο Πόλο επειδή ορέχτηκε τον ωραίο του κώλο. Έτσι η ετυμηγορία της Λίλιαν, όταν τελικά της ζητήθηκε, ήταναμείλικτη:

«Σοβαρά τώρα αναρωτιέσαι τι συμβαίνει; Κλασικά

πράματα. Η κυρία είναι παντρεμένη. Ο κοντός με το σκυλάκι



είναι σαφώς ο σύζυγος. Κάτι άκουσε για την περίπτωσή σουκαι ήρθε να τσεκάρει την κατάσταση. Τη ζηλεύει και δεν τον

αδικώ τον άνθρωπο. Αυτή προφανώς δεν αφήνει όρθιοαρσενικό ανεκμετάλλευτο. Στη Λαπωνία εσύ τι δουλειά είχες,μου λες; Ούτε μοντέλο είσαι ούτε φωτογράφος ούτετάρανδος. Αφήνω που δε νοείται διευθύντρια περιοδικού νατρέχει στη Λαπωνία για να επιβλέψει μια φωτογράφιση. Αυτόείναι δουλειά άλλου. Η κυρία ήθελε να σε εντυπωσιάσει πρώτα με τους εξωτισμούς της, για να σε πηδήξει στασίγουρα. Ξέρει αυτή τι κάνει. Άλλωστε το ’χει ξανακάνει,πρώτη φορά είναι; Όμως ο άλλος, ο παλιός, πώς τον λένε, οΆρης, τα σφύριξε κάπου που δεν έπρεπε κι έτσι ματαιώθηκετο ταξιδάκι του μέλιτος. Γι’ αυτό και η δικιά σου δήλωσε ότι θα τον διώξει. Μπορεί να είναι εγκάθετος του συζύγου.Εγκάθετος θα πει ο βαλτός, ρε παιδί μου, ο πράκτορας. Τώρα γιατί με κοιτάς με ανοιχτό το στόμα; Θες να πεις ότι δε σουείχε περάσει τίποτα τέτοιο απ’ το μυαλό;»

Υπερβολές. Του Χάρη φυσικά του είχε περάσει αυτή ηπιθανότητα απ’ το μυαλό. Απλώς ήθελε απεγνωσμένα να τουτη διαψεύσουν. Έπεσε όμως σε λάθος άνθρωπο. Η Λίλιαν ήταν αποφασισμένη να συντρίψει την αντίζηλοκαπιταλίστρια τώρα που βρήκε τη χρυσή ευκαιρία:

«Κατάλαβε λοιπόν η κυρία διευθύντρια ότι με τηνπαρουσία σου προκάλεσε και αποφάσισε να δει αν μπήκετζάμπα σε τόσο κόπο. Γι’ αυτό σ’ την έπεσε το ίδιο απόγευμακιόλας. Αν καθόσουν να σε πηδήξει, θα το τραβούσε το σχοινί με το σύζυγο όσο την έπαιρνε. Αν όχι, θα σου ’δινε ταπαπούτσια στο χέρι».

«Μα δε με απέλυσε», ψέλλισε καταπτοημένος από τηναποκαρδιωτική προοπτική ο Χάρης.

«Περίμενε και θα δεις», επέμενε ακάθεκτη ηΛίλιαν-Κασσάνδρα-Μαρξ.

Και είχε δίκιο μάλλον. Την επόμενη μέρα ο Χάρης



αντιμετώπισε μια Μάγια εντελώς διαφορετική απ’ αυτήν πουείχε γνωρίσει. Βιαστική, απαιτητική, απότομη. Τον έβαλε για

πρώτη φορά να της χτυπήσει ένα γράμμα στο κομπιούτερ και του έκανε πέντε φορές την παρατήρηση ότι ήταναπελπιστικά ανορθόγραφος. Μετά του ανακοίνωσε κοφτάότι, αν δε βελτιώσει την ταχύτητά του, θα αναγκαστεί να βρει μια άλλη λύση. Έλεγε «λύση» αλλά εννοούσε απόλυση.

Ο Χάρης είχε βάλει το κεφάλι κάτω και χτυπούσε ταπλήκτρα με μανία. Η ζοφερή εικόνα της Λίλιαν δυστυχώςεπιβεβαιωνόταν. Προσπαθούσε να βρει μια κάποιαδικαιολογία για τη συμπεριφορά της Μάγιας, αλλά καμιά δεντον ικανοποιούσε. Εντάξει, αφού έδιωξε τον Άρη, ο ίδιοςέπρεπε να αναλάβει όλα τα καθήκοντά του. Όμως δε θαέπρεπε να του δείξουν πρώτα τι ακριβώς έπρεπε να κάνει;Όντως ήταν κάπως ανορθόγραφος. Όμως, όταν της τοεξομολογήθηκε εκείνη την αλησμόνητη πρώτη μέρα, αυτή γέλασε.

«Το κομπιούτερ διαθέτει πρόγραμμα διόρθωσηςλαθών, χαζούλη», του είπε, «επομένως τι σημασία έχει;»Το χειρότερο ήταν πως του έλειπε αφόρητα η παλιά

Μάγια, η γυναίκα που τον έκανε να σηκώνεται κεφάτος απ’το κρεβάτι και να ντύνεται για να της αρέσει. Πού κρύφτηκετο γοητευτικό κι αγέρωχο πλάσμα που έπαιζε συνεχώς μαζί του με τα μάτια, με τις χειρονομίες, με τη φωνή; Και γιατί άφησε στη θέση της αυτή τη στεγνή και απαιτητικήδιευθύντρια; Τα λόγια της Λίλιαν, έπρεπε να το παραδεχτεί,πρόσφεραν τη μόνη δυνατή εξήγηση. Άλλωστε είχαν τη χαρακτηριστικά δυσάρεστη οσμή της αλήθειας. Η Μάγια ήτανπαντρεμένη κι απλώς ήθελε μια περιπέτεια μαζί του. Και τα«σε θέλω μόνο δικό μου» ήταν κουβέντες του αέρα.

Ή μήπως δεν ήταν;Το μεσημέρι στην καφετέρια ο Αλέκος ήρθε επιτέλους

μόνος του. Ο Χάρης ήταν αποφασισμένος να τον σταυρώσει



προκειμένου να διασταυρώσει τι ακριβώς συνέβαινε με τηΛεοντή, τον Άρη και όλους τους χτεσινούς διαπλεκόμενους.

Μπορεί να είχε εμπιστοσύνη στη Λίλιαν, αλλά ηιδιοσυγκρασία του τον εμπόδιζε να καταδικάσει κάποιαν χωρίς να διπλοελέγξει πρώτα τις πληροφορίες του. Πόσομάλλον που εδώ είχαμε μόνο εικασίες. Ένα μόνο πρόβλημαυπήρχε. Ντρεπόταν να αναλύσει στον Αλέκο όλα όσα έγινανστο γραφείο της Μάγιας. Τι στην ευχή θα σκεφτόταν γι’αυτόν; Η Λίλιαν τον είχε προειδοποιήσει: Δεν είσαι πάντααυτό που φαίνεσαι, αλλά καλό είναι να προσπαθείς ναφαίνεσαι όπως είσαι.

Ο Αλέκος όμως δεν είχε προβλήματα με τις αντιθέσειςτου είναι και του φαίνεσθαι. Ίσα ίσα, ήταν ο σωστόςάνθρωπος για να διαλύσει κάτι τέτοιους ανόητους φόβους – δικός του ο χαρακτηρισμός. Ήταν όλος αυτιά. Σε κάθερομαντική πτυχή της εξιστόρησης του Χάρη, άσε πια τασεξουαλικά κομμάτια, αναπηδούσε από ενθουσιασμό, έβγαζε

μικρές ενθαρρυντικές κραυγές και χτυπούσε τα χέρια του απόαγωνία. Ο δικός μας εν τω μεταξύ κοκκίνιζε, τραύλιζε κι έβηχεστα επίμαχα σημεία. Το αποτέλεσμα ήταν να ξυπνήσουν όλητην καφετέρια, που μέχρι τότε ήταν βυθισμένη στημεσημεριανή μουργέλα.

Όταν ο Χάρης τελείωσε, άρπαξε τη σκυτάλη ο Αλέκος,που μιλούσε χτυπώντας κάθε τόσο εμψυχωτικά το πόδι τουφίλου του. Καταρχάς του δήλωσε βαθιά συγκινημένος. Ήτανμια υπέροχη ιστορία. La storia de un amor. Ένας μοιραίοςέρωτας. Τον καταλάβαινε. Κι αυτός είχε τσιμπηθεί με τηΜάγια κάποτε. Ήταν τόσο... γυναίκα, μπορούσες να αφεθείςστα χέρια της με κλειστά μάτια. Ο Χάρης έμαθε ότι τα αγόριασε όλο το κτήριο την ακολουθούσαν με το βλέμμα, άφηνανσημειώματα στο αυτοκίνητό της, ρωτούσαν τον αστρολόγοτου περιοδικού αν ταίριαζαν οι συναστρίες τους ερωτικά κι

έτρεχαν να κλειστούν μαζί της τυχαία στο ασανσέρ. Η Μάγια



όμως ήταν δύσκολος στόχος. Πρώτα πρώτα ήτανπαντρεμένη.

«Μην κάνεις έτσι, καλέ, δεν είναι τόσο παντρεμένη όσονομίζεις», έσπευσε να καθησυχάσει τον Χάρη, που μόρφασεμε απογοήτευση. «Ο άντρας της, τον είδες και μόνος σου, είναι ένας μεσόκοπος μαλάκας χεσμένος στα φράγκα και ξαναφτιαγμένος από τη ρίζα με το νυστέρι. Όλο νεύρα και βίτσια. Τη Μάγια την έριξε περισσότερο η μάνα του παράαυτός. Δεν την έχεις ακουστά την κυρία Σφήκα; Έλα! ΗΡωξάνη, παιδί μου, είναι σαν την Ακρόπολη στο χώρο.Κλασική και αξεπέραστη. Πέντε περιοδικά έχει οδηγήσει στηνκορυφή απ’ το τίποτα. Ε ίναι εβδομήντα χρόνων και ακόμασκίζει. Ε, απ’ τη μάνα γοητεύτηκε η δικιά σου. Η μάνα όμωςφρόντισε για το γιο κι έπεισε τη Μάγια ότι θα ήταν η τέλειαλύση. Τον παντρεύτηκε κι αυτή. Μικρή ήταν, δεν τοπολυσκέφτηκε. Ήθελε να ασχοληθεί, βλέπεις, με το χώρο,όπου η Ρωξάνη έλυνε κι έδενε. Ο γάμος όμως πήγε κατά

διαόλου. Ο Άγης, τον είδες, είναι... είναι... πώς να το πω...νούλα. Και μανιοκαταθλιπτικός. Τρώγεται συνέχεια με ταρούχα του. Άσε που της κάνει χοντρά νούμερα, από πέρσι ειδικά. Αυτή τον ανέχεται και γιατί κάπου τον λυπάται και γιατί δε θέλει να κοντραριστεί με τη Ρωξάνη. Αλλά... όλαέχουν ένα όριο. Είναι και το άλλο. Ο Άγης έχει κομπλεξαριστεί πολύ χοντρά γιατί δεν μπορεί να κάνει παιδιά. Τα τέτοια τουείναι τζούφια, παιδάκι μου, σαν το μυαλό του. Επί χρόνιακάνει θεραπείες, χοντρά λεφτά μιλάμε, από Ελβετίες και πάνω. Αλλά τίποτα».

Ο Αλέκος χαμήλωσε τη φωνή και το κεφάλι. Τα μάτιατου υπόσχονταν κάτι πολύ ζουμερό:

«Φαίνεται ότι ο γάμος πάει για οριστική διάλυση. Στοτσακ είναι. Η Μάγια πρόσφατα του πρότεινε να υιοθετήσει ένα παιδάκι απ’ την Πολωνία και να πάψει ν’ ασχολείται με το

βρομόσκυλο. Έγινε ένας καβγάς που τους άκουσε όλη η



Φιλοθέη. “Εγώ τα ωάριά μου τα έχω καταψύξει κι όποτε θέλωτα γονιμοποιώ με όποιον θέλω”, του φώναζε αυτή, όπως λένε

τουλάχιστον. “Εσύ τι θα κάνεις; Πάρε εκεί ένα παιδάκι ν’ασχολείσαι και σταμάτα να μου σπας τα νεύρα”. Ο κοντόςτότε έπαθε τη συμφορά του γαϊδάρου. Κατάλαβε ότι η Μάγιαείναι στο παρά πέντε να την κοπανήσει με όποιον παιδαράβρει στο δρόμο της, νέο κι άξιο και τα ωάριά της να γονιμοποιήσει και τα παιδάκια της να μεγαλώσει. Ε, από τότεδεν την αφήνει ήσυχη ούτε λεπτό. Κάνει αιφνιδιασμούς στο γραφείο, έχει βάλει ντετέκτιβ, κοριούς, λύσσαξε. Μέχρι τη γριά έβαλε να στριμώξει τη γυναίκα του. Στριμώχνεται όμως η δικιά σου τώρα; Τώρα είναι νούμερο ένα. Δεν έχει ανάγκηκαμία και κανέναν. Άλλωστε, Χάρη μου, πώς να το κάνουμε,και ο ανθρωπισμός έχει τα όριά του. Τόσα χρόνια δούλεψε.Δεν έχει το δικαίωμα κι αυτή ως γυναίκα να ερωτευτεί, να γυρνάει σπίτι το βράδυ να βρίσκει έναν άντρα ήρεμο, ταπαιδάκια της καθαρά και ήσυχα στο κρεβάτι τους, ένα φαΐ

απ’ τα χέρια του, ένα μασάζ στους ώμους; Μια νέα αρχή,αδερφάκι μου, μια ανανέωση. Γιατί να τρώει στη μάπα αυτότον νευρασθενικό;»

Σ’ αυτό το σημείο ο Αλέκος έκανε μια παύση πουεγκυμονούσε πολλά.

«Κι όπως φαίνεται, εσύ ήσουν ο τυχερός. Ήρθεςλουκούμι, παιδί μου, στη σωστή στιγμή. Εσένα ερωτεύτηκε ηκυρία. Γι’ αυτό σε τρώνε με τα μάτια στους διαδρόμους.Μπορεί και να σε μάτιασαν οι ρουφιάνοι», κατέληξεσκεφτικά. «Μη δουν άντρα να προκόβει εδώ μέσα. Πέφτουννα τον κατασπαράξουν οι κομπλεξικοί, οι αγάμητοι. Μήπως κι εγώ τα ίδια δεν έχω τραβήξει;»

Το πρόσωπο του Χάρη είχε αποκτήσει τώρα μιαουράνια γαλήνη. Τα λόγια του Αλέκου τρύπωναν στ’ αυτιάτου σαν γομολάστιχες κι έσβηναν με τη γλύκα τους τις

χτεσινές πικρές κουβέντες. Δεν είχε πειστεί χίλια τα εκατό



βέβαια, ήξερε την αγάπη που είχε ο καινούριος του φίλος γιατις σάλτσες. Παρ’ όλα αυτά ο κόσμος άρχιζε να αποκτά σιγά

σιγά το χαμένο του νόημα. Δεν ήταν πια μια χαώδης αρένασυμφερόντων, ανταγωνισμών και ταπεινών κινήτρων. ΟΧάρης δεν όφειλε να εξοπλιστεί ή να πεθάνει, όπως νόμιζε χτες βράδυ. Η αγάπη θα τον έσωζε για πάντα. Ήταν έτοιμοςνα κάνει όσες θυσίες απαιτούσε ο μάγος έρωτας, γιατί αυτόςκινούσε τα νήματα της ζωής του και σ’ αυτόν όφειλε ναυποταχτεί άνευ όρων. Πώς τόλμησε να μετρήσει με τη λογικήτα συναισθήματα; Πώς επέτρεψε στη ζηλιάρα τη Λίλιαν νατον δηλητηριάσει με τα λόγια της; Γιατί δεν είχε τη γενναιοδωρία να απαλλάξει τη Μάγια λόγω αμφιβολιώνέστω, και βιάστηκε να την καταδικάσει πριν καλά καλά μάθει τι ακριβώς συμβαίνει; Δεν αξίζω την αγάπη της, κατέληξεσυντετριμμένος. Την πλήγωσα με την άτακτη φυγή μου και τώρα αμύνεται. Όποιος αγαπάει πρέπει να είναι έτοιμος ν’ανεβεί στον Γολγοθά, κι εγώ ούτε σε αμμόλοφο δεν μπόρεσα

να σκαρφαλώσω. Μ’ ένα παλιοτηλεφώνημα παρέδωσα ταόπλα.Όταν γύρισε στο γραφείο του, είχε την ουρά στα

σκέλια και ένα σάντουιτς ζαμπόν - γραβιέρα Νάξου στο χέρι.Αποφάσισε να τη φροντίζει σαν αφοσιωμένος σκύλος από δωκι εμπρός, ακόμα κι αν αυτή τον είχε οριστικά απορρίψει μετάτην αψυχολόγητη χτεσινή του συμπεριφορά. Χτύπησε δειλάτην πόρτα του γραφείου της και μπήκε.

«Με συγχωρείτε», της είπε σ’ ένα συγκινημένοπληθυντικό, «σκέφτηκα ότι θα θέλατε να βάλετε κάτι στοστόμα σας».

Η Λεοντή του έκανε νόημα να το αφήσει στοτραπεζάκι μπροστά απ’ το γραφείο της. Τότε ο Χάρης είδε ότι ένα συνεργείο καθαρισμού προσπαθούσε τόση ώρα να βγάλει τα τελευταία ίχνη του σκυλόσκατου από το ύφασμα του

καναπέ.



Όταν βρίσκει ένα όνειρο άδειο,κάνει επιτόπου κατάληψη

Το βραδάκι ο Xάρης ήταν σε μια συνεχή αλλά ήπιαυπερδιέγερση. Η Αθηνούλα τον εκνεύριζε με το Game girl, τηΛίλιαν καμιά όρεξη δεν είχε να τη δει, ο Λάκης έβλεπε έναμεξικάνικο σίριαλ στην τηλεόραση τρώγοντας κάτι γεμιστάπου είχαν μείνει από χτες. Ο Χάρης, για να βρει κάτι να κάνει,άρχισε να τον δουλεύει ψιλό γαζί που παρακολουθούσε μετόση αφοσίωση τις μεξικάνικες σαπουνόπερες. Τρεις σερί είδε. Στις έξι «Χουανίτο», εξίμισι «Ραμόν» και εφτά «Μάριο».Πώς τόλμησε να τον λοιδορήσει τις προάλλες που έβλεπε τοPretty man; Ο βλάχος, ατάραχος, του απάντησε ότι αυτόςαπλώς χάζευε στην τηλεόραση για να χαλαρώνει μετά τηδουλειά. Άλλο είναι να διασκεδάζεις με τα παθήματα τουΡαμόν κι άλλο να χολοσκάς αν θα τον πάρει στο τέλος ησκληρή αρχόντισσα Αγκούστιας για άντρα.

«Τα χαζεύω τα μεξικάνικα, δεν τα χάφτω, ρε χάνο»,κατέληξε με λογοπαικτική διάθεση, χαϊδεύοντας τη γεμάτηκοιλιά του. «Άντε παλουκώσου τώρα να ντερλικώσεις κάνα γεμιστό γιατί θα ρέψεις. Σαν παλαμάρι μου ’γινες, πανάθεμάσε. Έφεξες!»

«Αδυνάτισες. Φάε», έβαλε σύντομους υπότιτλουςαυτομάτως η Αθηνούλα, που ξαφνικά παράτησε το ηλεκτρονικό κι άρχισε να τον ξεψαχνίζει πώς πέρασε χτες μετη Λίλιαν. Ρωτούσε λεπτομερώς τι κάνανε, πού πήγανε, τι λέγανε, τα πάντα τέλος πάντων.

Ο Χάρης της απαντούσε φαινομενικά, αλλά δεν έλεγεκαι τίποτα. Απογοητεύτηκε η μικρή. Προφανώς είχε αναλάβει ιεραποστολικώς να συλλέξει πληροφορίες για λογαριασμότης φίλης της. Αφού λοιπόν είδε κι απόειδε ότι δε θα τουέπαιρνε κουβέντα επί της ουσίας, τον στρίμωξε στην κουζίνα,

όπου πήγε να πιει μια κόκα κόλα, και τον ρώτησε στα ίσα αν



γυρνούσε στα σπίτια κι έλεγε χαρτιά. Ένεκα το επάγγελμα,αυτοβαφτίστηκε Βαγγέλης. Στην αρχή γιατί δεν τον έβαζαν

στο σπίτι τους οι τάχα μου θρησκευάμενοι. Με τηνελληνοτουρκική κρίση τα βρήκε σκούρα και με τουςεθνικιστές. Ένας μάλιστα τον αποκάλεσε και «τουρκόσπορο».Είχε θυμώσει με τη γυναίκα του που του τα φορούσε και τα’βαλε με το φουκαρά τον Ισμέτ που απλώς έκανε τηδιάγνωση. «Άι σιχτίρ, φεύγα από δω μέσα, τουρκόσπορε», τουείπε. «Επίτηδες τα λες αυτά. Εμένα η γυναίκα μου είναι αξιωματικίνα του πυροβολικού. Διασπείρεις ψευδείς ειδήσεις για να υπονομεύσεις το αξιόμαχο της συζύγου μου!» Ε,άνθρωπος της πιάτσας ήταν, προσαρμόστηκε στους χαλεπούς καιρούς κι έγινε Βαγγέλης ο Ισμέτ για να λέει πιοάνετα το κισμέτ.

Έκατσε λοιπόν ως Βαγγέλης στην κουζίνα του Αλέκου–τις κουζίνες προτιμούσε – και ήπιε το καφεδάκι του, μέχρι που ήρθε επιτέλους η ώρα να μιλήσει η τράπουλα. Ο

Βαγγέλης την ανακάτευε, τη διάβαζε, την έκοβε, τη μάζευε επί ώρα, με τη βοήθεια του ενδιαφερόμενου φυσικά. Μετά τηνέστρωνε κατά στρώσεις απανωτές, σαν μιλφέιγ, και τημελετούσε εμβριθώς πριν βγάλει το πόρισμα. Το πόρισμαπάντα έβγαινε υπό μορφήν ερωτήσεως. Ίσως ήθελε ναυπαινιχθεί έτσι το αόρατο του μέλλοντος, την ιεροσυλίαεντέλει των ανθρώπων –των αντρών κυρίως, για να λέμε ταπράγματα με τ’ όνομά τους – που πίστευαν ότι θα μπορούσαννα το κατατεμαχίσουν σαν κοτόπουλο και να τοαποκρυπτογραφήσουν τελείως πάνω στο τραπέζι τηςκουζίνας.

Τα είπε πρώτα στον Αλέκο, μέχρι να ξεθαρρέψει οΧάρης:

«Λοιπόν, να την αυτή, κούπα, εδώ είναι. Λόγια κάνατεπάλι, ε; Λόγια δεν είναι αυτά; Τι της είπες; Τρία κούπα πέφτει

στα λόγια, θύμωσε αυτή;»



«Χεστήκαμε και να θύμωσε!» πήρε την αγανακτισμένητου πόζα ο Αλέκος. «Μωρέ, ας μη με καλόπιανε μετά και θα

μας άκουγε όλος ο έκτος όροφος. Δεν τον ξέρεις καλά τονΑλέκο».«Ο γιατρός είναι αυτός; Σπαθάτος. Έγνοιες έχει, κάτι

έγινε και κρατάει μέσα του μια μαυρίλα, μια σκέψη...»«Και πού είσαι ακόμα! Θα τον χτυπήσω κάτω σαν

χταπόδι εγώ».«Ένα γράμμα Μ βλέπω, τι το ’χεις αυτό;»«Ε, αυτός ο ηλίθιος, καλέ, Μανόλης δεν είναι;»«Α, ναι, αυτός είναι το Μ. Και το Δ;»«Επώνυμο, μωρέ Βαγγέλη, χάζεψες; Μανόλης Δόξας.

ΜΔ».«Ε, αυτός κρατάει κάτι δαχτυλίδια στα χέρια και τα

πετάει. Βρε, μπας και βαράνε διάλυση; Έμαθες τίποτα;»«Γιατί, μου λέει τίποτα η άλλη; Μούγγα. “Καλά στο

σπίτι;” “Καλά, ευχαριστώ”. Καλάμια και παλούκια δηλαδή...»

«Μα εδώ λέει το Μ και το Δ φαγώνονται, όχι, όχι, δύοπρόσωπα είναι αυτά, γλωσσοφαγιά έχουν, τι έχουν;»Ο Αλέκος στράφηκε αυθόρμητα στο φίλο του:«Ρε συ, λες να χωρίσουν μαζί η Λεοντή και η Γκλόρυ;

Καλά, το ωραιότερο μας είπες, ρε Βαγγέλη, γεια στο στόμασου!»

Ο Βαγγέλης όμως δεν τσίμπησε στην εύκολη ερμηνεία.Συνέχισε να εξετάζει εμβριθώς τα χαρτιά.

«Αυτή, παιδί μου, η κούπα, κάτι θέλει, μια πόρτα έχει στο μάτι εμποδισμένη. Εγώ μαζί σάς βλέπω εδώ και το μιλάτε.Καλό τέλος όμως δεν έχει αυτό. Να, εδώ σε ψέλνει. Πω, πω,πω, λόγια. Ανακατωσούρα βλέπω. Πρόσεχε. Τα μάτια σουτέσσερα...»

«Εγώ τι να προσέχω; Αυτή να προσέξει. Εγώ μέχρι τορουφιάνο κάνω για πάρτη της, να γίνει επιτέλους αυτό που

φαγώθηκε και να ησυχάσουμε. Αν δε χωρίσει όμως την άλλη



μέρα, θα της κάνω ένα χουνέρι που θα το θυμάται σ’ όλη τηςτη ζωή!»

«Όχι φασαρίες, πα, πα, πα», συμβούλεψε ο πασιφιστήςμελλοντολόγος κι άρχισε να στρώνει τα χαρτιά που θααποσαφήνιζαν σε λίγα λεπτά το μέλλον του Χάρη. «Βάλετώρα εσύ, παλικάρι μου –πώς λέγεσαι είπαμε; – στο μυαλόσου την ενδιαφερούμενη. Τι πρόβλημα έχεις; Κουπάτη είναι,σπαθάτη είναι, τι είναι; Δε σε θέλει; Δε σου κάνει γάμο; Έχει άλλον;» ρώτησε με διαδικαστικό ύφος όσο έστρωνε σεαλλεπάλληλες στρώσεις την τράπουλα.

«Έχει», ψέλλισε δειλά ο Χάρης.«Κούπα είναι αυτή; Ξεμυαλισμένη είναι. Ααα! Σίγουρα.

Έχει άλλον αλλά μ’ εσένα ξελογιάστηκε, σ’ το υπογράφω.Κοίτα δω. Άσος μπαστούνι τής βγαίνει, να εδώ, δίπλα σ’εσένα, καρό είσαι συ, ξανθός ντε, κι εδώ ένας άλλος. Ποιοςείναι αυτός ο άλλος;»

«Ποιος είναι;»

«Ο άλλος ντε, ο άλλος που της πέφτει πάνω της να τηνεμποδίσει ο καριόλης».Ο Βαγγέλης πάντα συμπαραστεκόταν ηθικά στον

πελάτη. Συμμετείχε. Δεν ήταν ψυχρός επαγγελματίας.«Την πλάτη τού γυρίζει αυτουνού. Εσένα κοιτάει αυτή,

πω, πω, έρωτας, μάνα μου... Στην καρδιά της επάνω σ’ έχει,βρε, πανάθεμά σε. Τα δαχτυλίδια της τα κρατάει στο χέρι».

Είναι παράξενο αλλά όσο ήλπιζε ο Χάρης ναξεκαθαρίσει, τόσο θόλωσε με τα λόγια του Βαγγέλη. Δεν ήξερεκαλά και την ορολογία και μπερδεύτηκε. Τέλος πάντων, είπε«Ευχαριστώ» κι έσκασε ένα πεντοχίλιαρο, που καθόλου δεντου περίσσευε. Αρνήθηκε ευγενικά να πάρει το εικονισματάκι με το λάδι και το τίμιο ξύλο για την κακογλωσσιά, κι ας τονδιαβεβαίωσε ο Βαγγέλης ότι ήταν διαβασμένο στην ΠαναγίαΣουμελά ανήμερα το Δεκαπενταύγουστο. Δεν ήταν και πολύ

της εκκλησίας, αλλά ήταν δυνατόν να συνεργαζόταν η κορόνα



της ορθοδοξίας μ’ έναν αλλόθρησκο;Η μεγάλη έκπληξη βέβαια ήταν άλλη. Τα δικά του τα

χαρτιά φοβόταν ο Χάρης, από του Αλέκου του προέκυψε.Στην αρχή μάλιστα τα άκουγε αφηρημένος και δεν μπήκε στονόημα. Ξύπνησε με το «ΜΔ, Μανόλης Δόξας».

Τι δουλειά έχει να κόβει βόλτες στα χαρτιά τουΑλέκου ο σύζυγος, προφανώς, της Γκλόρυ; Τότε έστησε αυτί προσεχτικότερα. Ονόματα βέβαια δε λέγανε συνήθως, οΒαγγέλης ήταν πολύ του συνθηματικού, γιατί υπήρχαν και πολλά διαπλεκόμενα αισθηματικά στην πολυκατοικία. Ο ίδιοςο πελάτης παρασύρθηκε και το ξεστόμισε. Το συμπέρασμαπου έβγαλε ο Χάρης δεν ήθελε να το πιστέψει. Ο Αλέκος ταείχε με την Γκλόρυ; Ήταν δυνατόν; Αυτή ήταν παντρεμένη.Είχε και δύο παιδιά στο λύκειο. Κι αν ήταν πράγματι μπλεγμένος μαζί της, πώς μπορούσε και την κουτσομπόλευετόσο ανοιχτά; Η αγαπημένη του ήταν. Ο Χάρης δεν έβλεπε τηνώρα να φύγει ο Βαγγέλης για να ζητήσει εξηγήσεις.

Ο Αλέκος δεν ήθελε πολύ σπρώξιμο. Του άνοιξε τηνκαρδιά του, αφού, έτσι όπως ήρθαν τα πράματα, ήταν ήδημισάνοιχτη. Η ζωή του άλλωστε βρισκόταν σε μια κρίσιμηκαμπή κι ήθελε κι αυτός, σαν αγόρι, να βρει έναν ώμο ν’ακουμπήσει. Κάλεσε λοιπόν τον Χάρη να κοιμηθεί σπίτι του.Του έδωσε κάτι παλιές πιτζάμες, άραξαν στους καναπέδες μεκουβέρτες κι έκαναν κοζερί και αναλύσεις όλο το βράδυ. Οταξιτζής, που ειδοποιήθηκε φυσικά αμέσως, δεν τακαλάκουσε όλα αυτά, αλλά αφού πήρε διεύθυνση και τηλέφωνο ησύχασε κάπως. Τα παιδιά το καταδιασκέδασαν.Στις πέντε πήγαν για ύπνο, με τη γλώσσα πρησμένη από τη χρήση και παγωμένη από ένα δίκιλο παρφέσοκολάτα -φιστίκι. Έτσι ο Χάρης έμαθε τα πάντα.

Ο Αλέκος γνώρισε την Γκλόρυ πριν τρία χρόνια, ότανδούλευε στις φωτοτυπίες και στο φαξ του ορόφου. Η Γκλόρυ

τον έβαλε στο μάτι αμέσως και του το ’δειξε. Τον στρίμωξε



μια μέρα στο φωτοτυπείο με ανοιχτή πόρτα. Ήταν πολύσεξουαλική γυναίκα, κι ας μην της φαινόταν. Ο Αλέκος

ρώτησε γι’ αυτήν και, με το ταλέντο που είχε στη δικτύωση,έμαθε όσα του ήταν απαραίτητα για να κανονίσει την πορείατου. Ο άντρας της Γκλόρυ ήταν γιατρός, μικροβιολόγος στον«Άγιο Σάββα». Καλός άνθρωπος και αξιοπρεπέστατος, αλλάψυχρός, τίποτα δεν έλεγε στο κρεβάτι. Κρεβάτι τρόπος τουλέγειν δηλαδή... Μια είχε εφημερία, μια πονοκέφαλο, μια ήτανπτώμα απ’ τα παιδιά. Η Γκλόρυ τον εκτιμούσε βέβαια, αλλάτο αίμα της έβραζε. Νέα γυναίκα ήταν ακόμα, τι να έκανε;Γυρνούσε λοιπόν με διάφορους, μ’ όποιον έβρισκε,σαβουρογαμία του κερατά. Ο άντρας της ούτως ή άλλως ούτεασχολιόταν ούτε έλεγχο της έκανε. Το ’παιζε πολύ αφ’υψηλού. Άλλωστε δε φοβόταν τίποτα όσο η Γκλόρυ άλλαζετους άντρες σαν τα ταγέρ.

«Εγώ όμως έκανα εισβολή, παιδί μου, και της έβαλα ταδυο πόδια σ’ ένα παπούτσι της κυρίας. Καταρχήν με χρύσωσε.

Είμαι εγώ απ’ τα αγοράκια που τα πηδούσε η Γκλόρυ μιαφορά, τους έκανε ένα ψευτοδωράκι κι έξω απ’ την πόρτα;Μέχρι στο Σαν Φρανσίσκο με πήγε ταξίδι δεκαπέντεολόκληρες μέρες. Την έβαλα να κόψει το λαιμό της να πει έναψέμα, να πάμε κι εμείς διακοπές σαν ζευγάρι επιτέλους.Περάσαμε, τι να σου λέω τώρα, ονειρεμένα. Σουίτα στοξενοδοχείο “Phoenix” είχαμε, το ξέρεις; Μεγάλη ιστορία. Όλεςοι φίρμες εκεί πάνε, συγκροτήματα, ζωγράφοι, φίσκα τοσαλόνι στα celebrities. Γνώρισα στην πισίνα κόσμο και κοσμάκη. Άσε τα ψώνια... Έφερα πίσω στην Αθήνα τρειςβαλίτσες να!»

Πήρε μια ανάσα και προσγειώθηκε στο προβληματικόκομμάτι της σχέσης αυτή τη φορά:

«Δεν έχω παράπονο, μόνο τσιγκούνα δεν είναι. Όπουκαι να πάει, πρώτα εμένα θα σκεφτεί και μετά τα παιδιά της,

που λέει ο λόγος. Αν ανοίξεις την ντουλάπα μου, βογγάει απ’



το ρούχο. Άλλο είναι το πρόβλημά μου εμένα τώρα. Έχει ένα χρόνο που μου αναβάλλει την ημερομηνία. Ήταν να του το πει

πέρσι το Πάσχα στα Κύθηρα. Τελικά δεν μπόρεσε, λέει. Έπεσετο παιδί κι έσπασε τον αστράγαλο. Το αφήσαμε για τοκαλοκαίρι. Πάλι τζίφος. Πέθανε, λέει, η μάνα του Μανόλη και δεν ήθελε να του βάλει κι άλλο πρόβλημα από πάνω. Ωραία,εγώ όμως τι κάνω; Μόνος τις γιορτές, μόνος ταΣαββατοκύριακα, μόνος διακοπές; Εν τω μεταξύ τη βλέπει η γειτονιά να πηγαινοέρχεται με τη Μερσεντές εδώ μέσα και κουβεντιάζει. Σου λέει τι κάνουν εκεί μέσα, πασιέντζεςρίχνουν; Ξέρεις τι μου απάντησε η Γκλόρυ όταν της το είπα;“Ωραία, να πάμε σε κανένα ξενοδοχείο. Φτιάχνουν και καλύτερο καφέ από σένα!” Κατάλαβες η γαϊδούρα; Μας κάνει και πλακίτσες. Δε με έχει εκτιμήσει σωστά όμως. Θα της κάνωεγώ χουνέρι που θα το φυσάει και δε θα κρυώνει, κι αυτή κι οξενέρωτος ο μικροβιολόγος, που το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι να φαίνεται στην κοινωνία ως κύριος Δόξας και τίποτε

άλλο. Και τα φράγκα βεβαίως. Γιατί, με τα λεφτά του ΕΣΥ θαέμενε στο Ψυχικό, στη μεζονέτα των εκατόν πενήντατετραγωνικών; Αφού δεν του τα λέει αυτή, θα του τα πω εγώτα μαντάτα!»

Ο Αλέκος είχε πάρει φόρα. Μια καταριόταν τον απαθήμικροβιολόγο, μια την Γκλόρυ του. Συχνά ξεχνιόταν και τηνπαίνευε – αυτήν και τη ζωή που του πρόσφερε. Απαριθμούσετα εξωτικά εστιατόρια που τον πήγαινε, τα μεταξωτάσεντόνια των ξενοδοχείων, τα υπέροχα ρούχα που μπορούσεπια να φοράει. Είχε μπερδευτεί κι ο ίδιος. Μερικές φορέςένιωθε πολύ τυχερός κι άλλες πολύ άτυχος.

Ο Χάρης κατάπινε μεγάλες κουταλιές παγωτού μπαςκαι πάνε κάτω τόσες απίστευτες πληροφορίες. Ο κόσμος του,κάθε μέρα που περνούσε, ξεφλουδιζόταν σταδιακά σανκρεμμύδι. Κι όπως όλα τα ξεφλουδισμένα κρεμμύδια, του

έφερνε δάκρυα στα μάτια, ενώ δεν ήταν ακριβώς



στενοχωρημένος.

Ένα έντιμο λιοντάριδε δηλώνει χορτοφάγο

Το επόμενο πρωί, στο γραφείο, ήταν να τον πιείς στοποτήρι. Καθώς ήρθε κατευθείαν απ’ τον Νέο Κόσμο,αναγκάστηκε να δανειστεί καθαρά ρούχα απ’ τον Αλέκο. Οίδιος ντρεπόταν, αλλά ο φίλος του επέμενε γενναιόδωρα.Άνοιξε διάπλατα την ντουλάπα με τους θησαυρούς και βοήθησε τον Χάρη να ψαρέψει την τελευταία –δηλαδή τηνακριβότερη – λέξη της μόδας. Έτσι, χάρη σε μια απρόβλεπτησυγκυρία, το πραγματικά καλογραμμένο σώμα του Χάρηυποστηρίχτηκε για πρώτη φορά από πραγματικάκαλοραμμένα ρούχα. Αυτό που προέκυψε ήταν πάρα πολύ γιατους διαδρόμους του έκτου ορόφου ενός κτηρίου γραφείωνστο Μαρούσι. Ήταν ένα θέαμα αντάξιο πασαρέλας στη Νέα

Υόρκη, στο Παρίσι ή το Μιλάνο. Ένα κινούμενο πανηγύρι τωναισθήσεων. Τα ανοιχτόξανθα μαλλιά του Χάρη,φρεσκολουσμένα, μοσχοβολούσαν ελεύθερα στους ώμουςτου. Το ηλιοκαμένο του στέρνο διακρινόταν ακαταμάχητααισθησιακό κάτω από μια ημιδιάφανη λευκή βαμβακερήπουκαμίσα με τρία σεντεφένια κουμπιά από αληθινό κοχύλι.Ξεκούμπωτα φυσικά. Ένα καλοκαιρινό original της ΣόνιαΡίκιελ, δώρο της Γκλόρυ για τα εικοστά πρώτα γενέθλια τουΑλέκου. Τα στιβαρά πόδια του ήταν τυλιγμένα σε λινό,φαρδύ, κατάλευκο παντελόνι, που στεκόταν χαλαρά στους γοφούς του, επιδεικνύοντας διακριτικά τους πιο σέξι κοιλιακούς μυς που είδατε ποτέ σε αγόρι. Ο Αλέκος, μόλις τονείδε, αποφάσισε να ξαναεγγραφεί στα Body Shape αμέσως.Είχε πάρει κιλά χωρίς να το καταλάβει πάλι. Αυτό τοπαντελόνι πριν δύο μήνες του ’πεφτε κι αυτουνού στους

γοφούς. Τώρα σφήνωνε πεισματικά στη μέση.



Ο Χάρης είχε πια μια σχετική ανοσία στα βλέμματατων γυναικών, αλλά αυτό που του συνέβαινε σήμερα τον

έφερε σε πραγματικά δύσκολη θέση. Μέχρι να φτάσει στηνείσοδο του κτηρίου στο Μαρούσι, τον είχαν πολιορκήσει στενά, αφηνιασμένα σχεδόν, γυναίκες κάθε ηλικίας,επαγγελματίες με σοβαρότητα αρκετή για να αμύνονται αξιοπρεπώς στους πειρασμούς της κάθε μέρας, αλλά όχι τόσηπου να τις βγάλει αλώβητες από το πέρασμα του βαρέοςπυροβολικού.

Ούτε ο Χάρης όμως θα έβγαινε αλώβητος σήμερα απότον εαυτό του. Υπάρχει ένα είδος ποιητικής δικαιοσύνης σετέτοιες περιπτώσεις, που κατανέμει τη συμφορά σχεδόνισότιμα σε όλα τα εμπλεκόμενα μέρη. Το γαρ πολύ τηςομορφιάς γεννά παραφροσύνη και στον φέροντα και στονυποφέροντα.

Ο Χάρης απέρριψε τις προτάσεις μιας φωτογράφουπου επέμενε στο ασανσέρ να τον φωτογραφίσει γυμνό στο

νερό και μπήκε βιαστικά στο γραφείο του. Ποτέ δεφανταζόταν ότι θα κατέληγε πόστερ στα εφηβικά δωμάτιακοριτσιών που αναστέναζαν απ’ το βάρος του αδιέξοδουπόθου και της ακμής. Ούτε τα καλλιστεία τον ενδιέφεραν.Ήταν πολύ τζόρας για να περιφέρεται τσίτσιδος μπροστάστις κοσμικές πορνόγριες που ρύθμιζαν την τιμή τουαντρικού κρέατος – αφού βεβαίως το δοκίμαζαν πρώτα...Κάθισε στο γραφείο του, συγκεντρώθηκε και άνοιξε τοκομπιούτερ. Ήθελε να τελειώσει λίγη δουλειά πριν αρχίσει ηβροχή των τηλεφωνημάτων.

Όταν η Λεοντή έφτασε στο κατώφλι μετά από μισήώρα, τον είδε σκυμμένο, να παραμερίζει μια χρυσαφένιαμπούκλα από το μέτωπο και να τεντώνει λίγο το τόρσο του για να ξεπιαστεί. Μαγεύτηκε η Μάγια. Αυτός δεν ήταν πια οδροσερός και χαριτωμένος ξανθούλης που την είχε ξελογιάσει

με την πρώτη ματιά στο διάδρομο. Ήταν η ομορφιά η ίδια,



παγιδευμένη για λίγο σ’ ένα θνητό σώμα. Αύριο αυτό τοπλάσμα θα γεράσει, η πείρα θα λεκιάσει την αθωότητά του,

θα δραπετεύσουν οι χυμοί του απ’ το πρόσωπο, θα σκαφτούνοι κοιλάδες του θανάτου κάτω απ’ τα μάτια του. Σήμεραπρέπει να δοξαστεί, γιατί αύριο θα είναι κιόλας σχεδόν αργά.Αύριο θα είναι μια μέρα μεγαλύτερος.

Τα μάτια του σηκώθηκαν και την κοίταξαν με όλα ταπράσινα και τα γαλάζια τους σε ετοιμότητα. Του χαμογέλασε.Αυτό το αγόρι θα γίνει δικό μου πριν αλέκτορα φωνήσαι τρις,αποφάσισε. Απέστρεψε τα μάτια για να μην προδοθεί πάντως, μπήκε ίσια στο γραφείο της κι έκλεισε την πόρτα χωρίς άλλη κουβέντα. Είχε το σχέδιό της.

Ο Χάρης πήρε μια βαθιά ανάσα. Η Μάγια του γέλασε ήτα μάτια του τον γελάνε; Τι έγινε; Τον συγχώρεσε για τηνάτακτη φυγή του; Πώς ξέχασε ξαφνικά την προσβολή; Ταρούχα ήταν; Και τα ρούχα πάντως... Αλήθεια έλεγε ο Αλέκος.Δεν είναι ότι χαίρεσαι να τα φοράς, δεν πρόκειται για μια

μικρή, φτηνή ματαιοδοξία μόνο. Είναι κι ο κόσμος που αρχίζει να σου φέρεται σαν να τα αξίζεις, σαν να είσαι εσύ οπολύτιμος κι όχι αυτά. Η προσοχή των άλλων, των γυναικών, ήταν πάντα το καλύτερο παραισθησιογόνο για τον Χάρη και πρώτη φορά πήρε τόσο μεγάλη δόση. Κάπου βαθιά μέσα του ήξερε ότι θα έκανε οτιδήποτε για να μη χάσει αυτή τηναίσθηση ποτέ πια.

Το μεσημέρι έφτασε χωρίς να ξανανοίξει η πόρτα τηςΜάγιας, που ωστόσο δεχόταν κανονικά τις κλήσεις της. Ηαυτοπεποίθηση του Χάρη άρχισε πάλι σταδιακά ναεξανεμίζεται. Κατά τις τρεις αγωνιούσε πια, ήθελε να χωθεί μέσα στο άντρο της να δει τι γίνεται, τι τον περιμένει.Πετάχτηκε λοιπόν ξανά στο κυλικείο και της πήρε ένασάντουιτς με σολομό κι έναν καπουτσίνο σε πλαστικόκυπελλάκι. Πιστός στις παραδόσεις, χωρίς να το

πολυσυνειδητοποιεί, ο Χάρης ετοίμαζε εισβολή στην καρδιά



της μέσω στομάχου. Χτύπησε δισταχτικά δύο φορές και πέρασε αμέσως. Δεν τόλμησε όμως να σηκώσει τα μάτια

καθώς πλησίαζε το γραφείο της για να ακουμπήσει τηνπραμάτεια του. Αν τα σήκωνε, θα την έβλεπε να τον κοιτάει με τρυφερότητα και οίκτο μαζί. Πρώτη φορά έβλεπε τέτοιοσπάνιο χρυσόψαρο να ανυπομονεί να πιαστεί στα δίχτυα απόμόνο του. Η Λεοντή απλώς περίμενε υπομονετικά στην ακτή.

Μόλις τα άφησε, στάθηκε ένα λεπτό δίπλα της:«Πεινάτε; Σας έφερα κάτι να τσιμπήσετε. Τον τρώτε

το σολομό;»«Όλα τα τρώω εγώ».Η Λεοντή το είπε και αμέσως γέλασε. Ήταν μία από τις

σπάνιες φορές που ακριβολογούσε. Τις περισσότερες δήλωνεπαραπλανητικά χορτοφάγος. Τον λυπήθηκε κιόλας να τονβλέπει όρθιο εκεί μπροστά της, απελπιστικά όμορφο και απελπιστικά διαθέσιμο. Οι ορμόνες της άρχισαν να παίρνουντο πάνω χέρι.

«Θέλεις να μου κάνεις λίγη παρέα;»«Έχω να τελειώσω τα δύο γράμματα».«Άσ’ τα τώρα τα γράμματα».Κάθισε. Του έβαλε το μισό καφέ σ’ ένα φλιτζάνι και

κάθισε απέναντί του:«Λυπάμαι πολύ για προχτές».Ο Χάρης έσκυψε το κεφάλι. Κι αυτός λυπόταν, αν και

δεν ήταν σίγουρος για τι ακριβώς.«Είναι πολύ αγχωμένος, ξέρεις. Δεν ελέγχεται πια,

δυστυχώς. Είναι μια κατάσταση που δεν ξέρω πού μπορεί ναβγάλει».

«Ποιος;»«Ο άντρας μου. Το τηλέφωνο που σε τρόμαξε».Τώρα σηκώνεται και κάθεται δίπλα του. Τον

ακουμπάει στο γόνατο διακριτικά:

«Γιατί έφυγες σαν κυνηγημένος; Με πλήγωσες, το



ξέρεις;»Ο Χάρης κοκκίνισε. Ποτέ δεν ήταν ικανός να ξεχωρίσει

το λιοντάρι κάτω από το τομάρι του πρόβατου. Αυτόςμονίμως χάιδευε τρυφερά την προβιά.«Λυπάμαι».«Κι εγώ λυπάμαι. Κυρίως γιατί... πώς να το πω...

πίστευα σ’ εσένα. Μόλις σε είδα, από την πρώτη στιγμή ήξεραότι θα παίξεις σπουδαίο ρόλο στη ζωή μου. Και μετά σε βλέπωνα το βάζεις στα πόδια σαν λαγός. Χωρίς να με ρωτήσεις, χωρίς να μου δώσεις το δικαίωμα να μιλήσω».

Ο Χάρης ένιωσε την ανάγκη να απολογηθεί. Πώς νατης το πει όμως ότι δεν ήθελε να μπλέξει με παντρεμένη, ότι είχε ορκιστεί ποτέ να μη διαλύσει αυτός ένα γάμο;

Δε χρειάστηκε. Η Λεοντή του έδωσε την απάντηση χωρίς να τον βάλει στον κόπο να εκστομίσει τη δύσκοληερώτηση:

«Αυτός ο γάμος είναι ο Γολγοθάς μου και τον

ανεβαίνω χρόνια τώρα αδιαμαρτύρητα. Ο άντρας μου, ο Άγης, ήταν κάποτε ένα υπέροχο πλάσμα. Τον ερωτεύτηκα, τονέβαλα στη ζωή μου –παντρευτήκαμε πολύ νέοι – δενπαραπονέθηκα ποτέ για τίποτα. Ούτε όταν μάθαμε πως είναι στείρος, κι ας ήθελα πάντα παιδιά. Σημειωτέον, δεν τον πίεσαεγώ να τρέχει στις κλινικές γονιμότητας. Μόνος του άρχισεπριν δέκα χρόνια και δεν τελείωσε ποτέ. Παίρνει ορμόνες,φοράει ειδικά εσώρουχα, κάνει ασκήσεις, με λίγα λόγια έχει τρελαθεί τελείως. Και αποτέλεσμα μηδέν. Κι ο γάμος μαςμηδέν όμως. Θέλω να φύγω, να μην τα ζω όλα αυτά, αλλάξυπνάω το πρωί, τον κοιτάζω έτσι ανυπεράσπιστος που είναι και δε μου πάει η καρδιά. Βλέπει ότι αρχίζει να γερνάει και δεν το αντέχει. Κι εγώ... το αναβάλλω».

Τώρα κρατούσε το κεφάλι της μέσα στα χέρια:«Και δε με βοηθάει, Χάρη, δε με βοηθάει. Μου

τηλεφωνεί, με παρακολουθεί, με βρίζει, μου κάνει τη νύχτα



μέρα. Πώς να συγκεντρωθώ; Πώς να δουλέψω;»Ο Χάρης άπλωσε το χέρι του και της χάιδεψε την

πλάτη. Ήταν αγανακτισμένος. Αυτή η γυναίκα άξιζε τοκαλύτερο. Στη φούστα του ταγέρ αυτής της γυναίκαςσφάζονταν παλικάρια κι εκείνη υπόμενε σιωπηλά, για χρόνια,έναν ανικανοποίητο νευρωσικό. Κάπου το είχε διαβάσει αυτό.Ένας υστερικός άντρας μπορούσε να μεταχειριστεί όλα ταμέσα για να ελέγχει τις ζωές των άλλων. Ο οίκτος είναι μεγάληπαγίδα. Η Μάγια παγιδεύτηκε στα δίχτυα του. Κι ο Χάρης ήταν ο μοναδικός που μπορούσε να τη σώσει. Ο Χάρης,δηλαδή ο έρωτας.

Με λίγα λόγια ο τύπος είχε καταπιεί και το δόλωμα και το αγκίστρι μαζί. Μόνο που εκ φύσεως δεν έπαιρνε μπροστάσύντομα. Έτσι η Λεοντή αποφάσισε να αναβάλει τη μεγάληκίνηση για την επομένη. Ο χώρος άλλωστε ήταν σφόδραακατάλληλος. Ανά πάσα στιγμή θα μπορούσε να εισβάλει εδώμέσα από ντετέκτιβ με φωτογραφική μηχανή μέχρι και ο

σύζυγος αυτοπροσώπως. Δεν ήθελε να ρισκάρει τίποτα στηνκρίσιμη συγκυρία που βρισκόταν η καριέρα της. Αλλά δεν ήθελε και με τίποτα να αφήσει αυτό το ορεκτικό πλάσμα ναξεφύγει. Το ποθούσε και έπρεπε να το πάρει το συντομότερο.Όχι σήμερα όμως. Χρειαζόταν είκοσι τέσσερις ώρες για ναετοιμάσει με την ησυχία της το πεδίο δράσης. Το θήραμα θαέπεφτε ναρκωμένο από το χαβιάρι και τη σαμπάνια Κριστάλ στην αγκαλιά της. Θα το απολάμβανε με την ησυχία της,μακριά από αδιάκριτες παρεμβολές.

Του έπιασε το χέρι και τον κοίταξε ίσια στα μάτια γιαώρα, χωρίς να μιλάει. Αυτό έπιανε πάντα.Αποσταθεροποιούσε και τον πιο ήρεμο άντρα. Άσε πουδημιουργούσε και ατμόσφαιρα.

«Αύριο θα φάμε μαζί. Το πρώτο μας βράδυ. Θαπεράσω να σε πάρω απ’ το σπίτι. Θέλεις;»

Τον έβλεπε να διστάζει. Δεν καταλάβαινε τι τρέχει,



αλλά προχώρησε με πυρηνικό όπλο. Δεν είχε χρόνο για χάσιμο:

«Έχω την τιμή να σε προσκαλέσω σε δείπνο στο“Haryatt” στην Πάτρα. Θα φάμε αστακούς θερμιδόρ, θαπιούμε σαμπάνια Κριστάλ και θα παίξουμε στη ρουλέτα.Αύριο θα είναι η τυχερή μας ημέρα, το ξέρω».

Ο Χάρης έκανε ασυναίσθητα προς τα πίσω. Μάλλον ήθελε να διαπιστώσει ότι όλα αυτά δε συνέβαιναν στοέγχρωμο σελιλόιντ μιας χολιγουντιανής ταινίας, αλλά στομέχρι τώρα ασπρόμαυρο σίριαλ της ζωής του.

«Στην Πάτρα;» ψιθύρισε. «Δεν είναι πολύ μακριά;»Η Μάγια γέλασε.«Όχι αν πας μ’ ελικόπτερο», του είπε ανακατεύοντάς

του τα μαλλιά. «Θα φύγουμε στις εννιά από την ταράτσα της“Μεγάλης Βρεταννίας”. Σε μισή ώρα πάνω κάτω θαπροσγειωθούμε στην ταράτσα του “Haryatt”».

Και καλά το ελικόπτερο. Το πιο δύσκολο από δω κι

εμπρός ήταν να προσγειωθεί ο Χάρης.Για να ονειρευτείς τη ζωή σου,

πρέπει να κοιμάσαι

Mέχρι να φτάσει σπίτι του, είχε αλλάξει δέκα φορές γνώμη. Να το ανακοινώσει στον Αποστόλη ή όχι; Και αντελικά το ανακοινώσει, να πει τα περί Πάτρας ή να το αφήσει διακριτικά αδιευκρίνιστο; Ο Χάρης στοιχημάτιζε ότι τοελικόπτερο κάπως θα του καθότανε άσχημα του Λάκη. Ήτανκαχύποπτος από κούνια, όταν έβλεπε πολλή φιγούρααντιδρούσε αυτόματα. Δεν του πήγαινε όμως η καρδιά να τονέχει στα μαύρα σκοτάδια. Ίσως επειδή είχε αναγκαστεί ναπροδώσει τον πρώτο του πατέρα, δεν μπορούσε τώραελαφρά τη καρδία να φλομώσει στο ψέμα και τον δεύτερο.

Τα πράγματα ευτυχώς ήρθαν ευκολότερα απ’ όσο τα



περίμενε. Στο σαλόνι ήταν μαζεμένοι η Αθηνούλα, ο Λάκης και η κυρία Μαίρη – η ζωντοχήρα που είχε το συνεργείο της

Φορντ αλλά ήθελε και την καρδιά του ταξιτζή. Ο Αποστόληςτον καλωσόρισε κομματάκι αμήχανα και τον σύστησε ως τοψυχοπαίδι του απ’ την Κρήτη.

«Τον ανέλαβα εγώ τώρα», είπε χτυπώντας τον στηνπλάτη.

Ήταν ένας σαφέστατος υπαινιγμός στην υποψήφιαότι έχει πολλά οικογενειακά βάρη, για να τον αφήσει ήσυχο.

Ο Χάρης είδε το βλέμμα της Αθηνάς και κατάλαβε ότι αυτή το μαστόρεψε το ραντεβού. Της έκανε νόημα με το μάτι και αποσύρθηκε στην κουζίνα τάχα να πιει νερό. Η Αθηνούλαακολούθησε κατά πόδα.

«Τι έκανες, βρε διάολε;» της είπε. «Πώς την έφερες τη γυναίκα εδώ;»

«Ψόφια ήτανε. Σιγά το δύσκολο. Μόλις την κάλεσα, ήρθε».

«Κι ο Λάκης; Το ήξερε ο Λάκης;»«Σιγά μην του πω ότι την κάλεσα εγώ. Θα μεξεπουπουλιάσει. Αυτός νομίζει ότι πέρασε από μόνη της. Αυτήπάλι νομίζει ότι ήταν καλεσμένη του».

«Δηλαδή;»«Ότι ο Λάκης την κάλεσε, αλλά ντρεπόταν κι έβαλε

εμένα. Μη σε νοιάζει, ξέρω εγώ... Έλα μέσα τώρα να τη δειςκαι να μου πεις. Καλή δεν είναι για μαμά;»

Το κοριτσάκι τού παρέδιδε συνέχεια μαθήματα. Ιδούτώρα που με τον τρόπο της του έλεγε πώς να χειριστεί τοθέμα του Λάκη. Δε θα του έλεγε ψέματα. Απλώς θα του έλεγεμόνο όσα άντεχε ν’ ακούσει. Γιατί να δυσκολεύουμε τη ζωήμας μόνοι μας; Πάντα υπό την προϋπόθεση ότι έχουμε καλόσκοπό φυσικά. Όπως η Αθηνούλα...

Ο Χάρης μπήκε στο σαλόνι με αναπτερωμένο ηθικό

και σχέδιο δράσης. Αποφάσισε να ξεφουρνίσει τα περί



δείπνου μπροστά στην κυρία Μαίρη, ώστε να μην έχει δυνατότητα ο Λάκης να τον αποπάρει. Το κλίμα μέσα ήταν

ζεστό και η συντροφιά διασκέδαζε πίνοντας φραπεδάκι μεκέικ σοκολάτας.Ο Χάρης, μετά από κανένα τέταρτο συμμετοχής στη

γενική συζήτηση περί ανέμων και υδάτων, πέρασε στοκυρίως θέμα:

«Αύριο το βράδυ έχω ραντεβού. Τι να βάλω;»«Αυτά που φοράς».Ο Αποστόλης μόλις τώρα έβλεπε στην ουσία τα ρούχα

του Αλέκου κι έμεινε σέκος.«Ρε τσόγλανε –παρντόν, κυρία Μαίρη, το επάγγελμα

το άτιμο με εξόκειλε– πού τα κονόμησες τα ρουχαλάκια τασινιέ; Πάλι προκαταβολή πήρες; Άσε, ρε, να πάρεις και κάνα χιλιάρικο στην ώρα του».

«Από τον Αλέκο τα δανείστηκα. Σιγά μην μπορούσαεγώ ν’ αγοράσω τέτοια ρούχα».

«Κι ο Αλέκος πώς τ’ αγοράζει; Εφοπλίστρια είναι ημάνα του;»«Πεθαμένη είναι».«Ααα... Κληρονόμησε το παιδί και τα σκορπάει, ε;»«Άσε τώρα τον Αλέκο. Εγώ τι θα κάνω, μου λες, που

δεν έχω τίποτα;»Σ’ αυτό το σημείο ο Λάκης κατάλαβε ότι κάποιος

προσπαθούσε να ξεστρατίσει τη συζήτηση στοενδυματολογικό για να αποφύγει το ουσιαστικό.Συνοφρυώθηκε και μόνο με την υποψία:

«Και δε μου λες, σε παρακαλώ, με ποια θα έχουμε τηντιμή να σας στείλουμε σε ραντεβού;»

«Με την κυρία Λεοντή».«Κυρία ποια;»«Την προϊσταμένη μου. Μάγια Λεοντή. Αυτή με

κάλεσε».



«Πού δουλεύεις, αγόρι μου;» ρώτησε το στριμωγμένοπιτσιρικά.

Η συζήτηση μ’ αυτό τον τρόπο έφυγε διακριτικά απότο επίμαχο ζήτημα, έφτασε στο περιοδικό, απ’ το περιοδικόκατέπλευσε στην Κρήτη κι απ’ την Κρήτη ανέβηκε στα Ιλίσια.Κάπως έτσι πήγε οχτώ κι ο Λάκης πετάχτηκε πάνω, γιατί άρχιζε η βάρδια του όπου να ’ναι. Η κυρία Μαίρη έφυγεαφού μοίρασε χειραψίες και έλαβε υποσχέσεις ότι θα φάνεμαζί την Κυριακή στην ταβέρνα της κουνιάδας της στηνΠεύκη. Ο Χάρης μόνο που δεν τη φίλησε. Μερικοί άνθρωποι είναι ευλογημένοι. Βρίσκονται στο σωστό σημείο τη σωστήστιγμή.

Το βράδυ, μακριά από τα καχύποπτα μάτια του Λάκη,έβαλε μια μάσκα από λάδι ελιάς κι αυγό στα μαλλιά του, τατύλιξε σε μια νάιλον σακούλα και κοιμήθηκε μ’ αυτήν. Τοπρωί θα ήταν μεταξωτά σαν μωρού παιδιού. Το καλύτερο απ’όλα ήταν ότι το πρωί δεν είχε να ξυπνήσει νωρίς. Μπορούσε

να χουζουρέψει όσο τραβούσε η όρεξή του. Ακόμα ένα δώροτης γλυκιάς Μάγιας, που όλα τα σκεφτόταν. Τον ήθελεξεκούραστο για το βράδυ, τον ήθελε όμορφο. Του έδωσελοιπόν άδεια.

Ο Χάρης δεν το ήξερε ακόμα, αλλά η Μάγια είχε τιςαπόψεις της επί του θέματος. Οι άντρες, οι ωραίοι άντρεςεννοείται, δεν έπρεπε να δουλεύουν. Είναι αφύσικο ναμαραζώνουν με δακτυλογραφήσεις, πάμπερς ή μουσακάδες.Αυτά να τα αναλάβουν οι άσχημοι και οι μεγάλοι. Εν ολίγοις,όσο είσαι όμορφος, δε χρειάζεται να είσαι και χρήσιμος. Τοανθρώπινο γένος τυφλώθηκε όμως κι άρχισε να τα κάνει σκατά τώρα τελευταία. Ντύνουμε τάχα μου σοβαρά ταωραιότερα και τα νεότερα αρσενικά μας και τα μαντρώνουμεσε άχαρες δουλειές, αντί να τα αφήνουμε ελεύθερα ναδοξάζουν την ομορφιά. Σ’ ολόκληρο το ζωικό βασίλειο, το

αρσενικό επιδεικνύει τα κάλλη του για να προσελκύσει την



προσοχή του θηλυκού, δεν το ανταγωνίζεται. Εμείς γιατί μπήκαμε ξαφνικά σε τέτοιον άγονο ανταγωνισμό; Δεν έχουμε

τις ίδιες προδιαγραφές κηφήνες και μέλισσες. Στο κάτω κάτωτης γραφής, αν τα ισοπεδώσουμε όλα, το κρεβάτι μας θα γίνει απελπιστικά άνοστο. Ποια έχει όρεξη να πηδήξει ένα αγόρι που κατά βάθος αγωνίζεται αυτό να την πηδήξει;

Ο Χάρης δε βρήκε την Αθηνούλα όταν ξύπνησε. Είχεπάει σχολείο. Έφτιαξε καφέ, ήπιε και ένα τεράστιο ποτήρι χυμό πορτοκάλι. Όλο ξεχνούσε να πάρει βιταμίνες και τοδέρμα του τραβούσε. Μετά έλιωσε ένα αβοκάντο που βρήκεστο ψυγείο και το άλειψε με προσοχή σε όλο του τοπρόσωπο. Ξάπλωσε για ν’ αφήσει τη μάσκα να επιδράσει κι άναψε την τηλεόραση. Στο «Πρωινό τσάι» ο Μελενάκης κάτι έλεγε στο γυμναστή και ξεκαρδιζόταν στα γέλια. Βρε δεν πά’να γινόταν παγκόσμιος πόλεμος, του Μελενάκη το γέλιο δενκοβόταν με τίποτα! Άρχισε το ζάπινγκ. Στη ΝΕΤ ευτυχώςμιλούσαν για πιο σοβαρά θέματα. Μια ανδρολόγος ανέλυε τη

σύνδεση ηλικίας και καρκίνου του προστάτη. Μετά τασαράντα καλό είναι, λέει, να κάνεις ένα απλό τεστ κάθε χρόνο.Ένας στους τέσσερις άντρες θα εμφανίσει αργά ή γρήγοραπρόβλημα. Ο Χάρης ανέβασε τη φωνή, είχε εγχειριστεί πρόσφατα ένας θείος του και ήθελε ν’ ακούσει. Ευτυχώς πουυπάρχει και η κρατική τηλεόραση και ενημερωνόμαστε,αγανάκτησε ψαχουλεύοντας ασυνείδητα την ευαίσθητηπεριοχή. Το παρατράβηξαν πια τα ιδιωτικά κανάλια, ως πότεθ’ ακούμε για δίαιτες και πλαστικές; Η συζήτηση στράφηκεστις ορμονικές αλλαγές της κλιμακτηρίου στον άντρα. Πω,πω... Το τριάντα με πενήντα τοις εκατό της τεστοστερόνηςεξαφανίζεται μετά τα σαράντα σταδιακά; Παναγίτσα μου,πόσο λίγα χρόνια είχε... Τώρα ήταν η ακμή του. Στα είκοσι.Μετά άρχιζε η κατηφόρα. Στα τριάντα θα τον εγκαταλείψουντα ωραία του μαλλιά και θα τον επισκεφθεί μια χοντρή

κοιλιά. Στα σαράντα το πουλί του θα κελαηδάει απρόθυμα.



Στα πενήντα κατά πάσα πιθανότητα θα πετάξει σ’ άλλη γη, σ’άλλα μέρη. Θα τον αγαπάει ακόμα η Μάγια, οποιαδήποτε

Μάγια, φαλακρό, κοιλαρά, ρυτιδιασμένο, χαλαρωμένο και μεπρησμένο προστάτη; Ανατρίχιασε. Έχουν δίκιο. Ο χρόνοςείναι ο πιο αμείλικτος εχθρός. Αποφάσισε να αρπάξει τη ζωήτώρα που την έχει στα πόδια του. Τώρα που η ομορφιά τουτον έκανε παντοδύναμο.

Τη στιγμή που έβγαζε τη μάσκα, μπήκε μέσα κι οΛάκης φορτωμένος σακούλες απ’ το σούπερ μάρκετ. Είχεπάει για τις προμήθειες του μήνα μετά το τέλος της βάρδιαςτου. Παραξενεύτηκε που τον είδε να κάνει κούρα. Ο Χάρηςέψαξε να βρει έναν τρόπο να ακουστεί καλύτερα αυτό πουείχε να του πει. Δε δυσκολεύτηκε. Είχε αρχίσει να παίρνει τοκολάι με τα ψέματα:

«Έκανα εμετό το πρωί και τηλεφώνησα ότι δε θα πάω γραφείο».

«Εμετό; Γιατί; Πάλι σουβλάκια έφαγες; Τι κάθομαι και

μαγειρεύω εγώ, για να πηγαίνετε κι εσύ και το άλλο το ζαβόνα μου δηλητηριάζεστε στα σουβλατζίδικα;»«Μπα, το φραπέ θα με πείραξε. Ήπια δύο χτες το

βράδυ».Ξαφνικά ο Αποστόλης θυμήθηκε το επίμαχο ζήτημα

και πολύ χάρηκε:«Πάπαλα το ραντεβουδάκι, ε; Άντε μπράβο στο

κρεβατάκι σου σαν καλό παιδί».«Γιατί; Άκου τι λέει! Καθόλου πάπαλα».«Πού θα τρέχεις, ρε, άρρωστος; Θες να ξεφτιλιστείς

πάλι; Να ξερνάς στα τραπεζομάντιλα;»«Είμαι μια χαρά. Να μου κάνεις τη χάρη. Το μόνο

πρόβλημα είναι ότι δεν ξέρω τι να βάλω».Ο Αποστόλης εγκατέλειψε προσωρινά τον αγώνα.

Σκούπισε, σφουγγάρισε κι έβαλε να ζεστάνει λίγο το

παστίτσιο που είχε μαγειρέψει από χτες. Δεν είχε καθίσει



«Με ποιο θάρρος σού στέλνει αυτή ρούχα; Έχετετίποτα, λέγε, θέλω να ξέρω».

«Τι είναι αυτά που λες τώρα... Τίποτα δεν έχουμε. Έξωθα βγούμε».«Και τούτα δω τι είναι; Με όποιον βγαίνει έξω αυτή

του στέλνει και μια αλλαξιά ρούχα;»«Προφανώς φαντάστηκε ότι δεν έχω τα κατάλληλα

ρούχα για κει που θα πάμε και φρόντισε. Πολύ ευγενικό τοβρίσκω».

«Μπα; Και πού θα πάτε δηλαδή που δεν έχεις τακατάλληλα ρούχα; Στο Μπάκιγχαμ; Μαγείρεψε ο σύζυγος τηςΕλισάβετ φρικασέ;»

«Σου είπα δεν ξέρω. Τι με ρωτάς και με ξαναρωτάς. Θασου πω αύριο».

Ο Αποστόλης στριμώχτηκε για λίγο. Βρήκε όμως μιαλύση. Έφυγε απ’ το τραπέζι φουρτουνιασμένος, για να γυρίσει σε λίγο κρατώντας το κινητό του στο χέρι.

«Αυτό θα το πάρεις μαζί. Θέλω να ξέρω ανά πάσαστιγμή πού είσαι. Συνεννοηθήκαμε; Αλλιώς δεν ξέρω τι θακάνω, σ’ το λέω».

Ο Χάρης πήρε το τηλέφωνο με ανακούφιση. Ο Λάκηςμετά απ’ αυτό ηρέμησε κάπως και σε λίγο έφαγε δύοκομμάτια παστίτσιο και μια τεράστια χωριάτικη μόνος του.Ευτυχώς η όρεξη δεν του κοβόταν εύκολα, γιατί με τα ζόριαπου του τυχαίναν θα είχε μείνει πετσί και κόκαλο. Μόλιςτελείωσε, έβαλε σ’ ένα πιάτο τη μερίδα της μικρής, τοσκέπασε και δήλωσε ότι πάει για ύπνο. Έπεσε όμως στονκαναπέ για να κρατήσει το μάτι του ανοιχτό στις εξελίξεις. Μελίγα λόγια, έκανε ότι κοιμόταν όλο το απόγευμα, ενώ απλώςκρυφάκουγε και κρυφοκοίταζε μέσα απ’ το σεντόνι.

Η Αθηνά και ο Χάρης συνωμοτούσαν και ψιθύριζανόλη την ώρα. Το σκασμένο, αυτό ξέρει προφανώς πιο πολλά

από μένα, αλλά είναι τάφος, θύμωσε ο Αποστόλης. Έτσι ήταν.



Κουβέντα δεν της έπαιρνες άμα δεν ήθελε. Ο νεαρός πάντωςδοκίμαζε σχέδια στο μαλλί, προβάριζε τα ρούχα του,

κλεινόταν στο μπάνιο. Στις οχτώμισι ήταν πια έτοιμος.Κούκλος, να τον πιεις στο ποτήρι.Το ραντεβού ήταν στις εννιά. Ο Λάκης ντύθηκε και

τους χαιρέτησε κατά τις εννιά παρά τέταρτο. Άρχιζε η βάρδιατου. Είπε στον Χάρη να έχει συνεχώς το κινητό ανοιχτό και του ευχήθηκε καλή διασκέδαση και καλά μυαλά. Κατέβηκε,μπήκε στο ταξί και το μετακίνησε σε μια στρατηγική θέση,απ’ όπου διατηρούσε κρυμμένος τον πλήρη οπτικό έλεγχο τηςεισόδου. Η βάρδια μπορούσε να περιμένει. Προηγούνταν τοκαλό της οικογενείας του.

Στις εννιά ακριβώς μια Σάαμπ κάμπριο στάθμευσε έξωαπ’ την είσοδο της πολυκατοικίας και μια πολύ καλοντυμένη γυναίκα βγήκε για να χτυπήσει το κουδούνι τους. Ψηλή,αρχοντογυναίκα. Τουλάχιστον δύο γενιές λεφτά, υπολόγισε οΑποστόλης. Κάθε γενιά πλούτου έδινε δυο πόντους ύψος

στην επόμενη κι αυτή κόντευε το ένα εβδομήντα οχτώ.Σε δυο λεπτά εμφανίστηκε και ο δικός του. Η ψηλήτού έδωσε ένα φιλί, αφού τον έβαλε να στριφογυρίζει για νακαμαρώσει τα ρούχα του.

«Γύρνα, ζαβλακωμένο», μουρμούρισε μέσα απ’ ταδόντια του ο Λάκης, «μέχρι να ζαλιστείς και να ταβλιαστείςπάλι».

Καθώς το ζεύγος στράφηκε να μπει στο αμάξι όμως, οΛάκης είδε κάτι που πολύ τον τάραξε. Τα μάτια της Μάγιαςέμοιαζαν ανατριχιαστικά με τα μάτια της ακατονόμαστης, τηςτέως του. Σταυροκοπήθηκε.

«Όλο πίσω μου σ’ αφήνω κι όλο μπροστά μου σεβρίσκω», είπε κι έφτυσε στον κόρφο του. «Αλλά δεν τονξέρεις καλά τον Λάκη. Θα γελάσει καλύτερα όποιος γελάσει τελευταίος».

Όταν η Μάγια έβαλε μπροστά τη Σάαμπ κι έφυγε, ο



Αποστόλης την πήρε από πίσω κρατώντας μια διακριτικήαπόσταση. Ευτυχώς όλα τα ταξί ήταν κίτρινα και η κυρία δεν

τον γνώριζε προσωπικά. Όσο για τον Χάρη, αυτός τώρα δενέβλεπε τη μύτη του απ’ τη χαρά.Το αυτοκίνητο έφτασε μέχρι το Σύνταγμα χωρίς να

συναντήσει μεγάλη κίνηση. Έξω από τη «Μεγάλη Βρεταννία» η Λεοντή βγήκε, άνοιξε την πόρτα του Χάρη και παρέδωσε τακλειδιά σ’ ένα γκρουμ. Μπήκαν στο ξενοδοχείο αγκαζέ κι εξαφανίστηκαν στο βάθος.

Ο Αποστόλης φρύαξε. Βρε την αθεόφοβη, καθόλου χρόνο δε θέλει να χάσει. Ούτε τραπέζι ούτε τίποτα,κατευθείαν στο κρεβάτι σκοπεύει να τον πάει. Πήγε, άφησετο ταξί σ’ ένα γκαράζ και γύρισε πίσω. Μπήκε με προφυλάξειςκι έφτασε μέχρι τη ρεσεψιόν αποφασισμένος να διαπιστώσει αν είχε δίκιο. Πλησίασε την υπεύθυνη της βάρδιας και ρώτησετι νούμερο είχε το δωμάτιο της κυρίας Λεοντής:

«Να ειδοποιηθεί, παρακαλώ, ότι έφτασε το ταξί που

ζήτησε».Η κοπέλα έψαξε στο κομπιούτερ της, αλλά Λεοντή δεβρήκε. Αγαλλίασε για πρώτη φορά σήμερα ο Λάκης. Μπορεί και να ’ταν μόνο η φαντασία του που οργίαζε. Ίσως να τονπήγαινε μόνο για φαΐ. Ήταν πιθανό να κλείστηκε το ραντεβούστη «Μεγάλη Βρεταννία» γιατί είχε καταπληκτικό εστιατόριο.Το μόνο που εμπόδιζε αυτή τη στιγμή τον Αποστόλη να πάρει το ταξί του και ν’ αρχίσει τη δουλειά ήταν αυτή η απίθανηομοιότητα που νόμισε ότι εντόπισε. Κάτι βαθύ και ανεξέλεγκτο μέσα του είχε ταυτίσει αμετάκλητα πια τη Μάγιαμε την Τούλα και είχε κηρύξει τζιχάντ.

Αποφάσισε να καθίσει στο μπαρ να πιει ένα ποτόμέχρι να πάει έντεκα. Σε δύο ώρες θα τηλεφωνούσε τουμικρού στο κινητό να μάθει αν τελείωσαν το φαΐ. Θα έδινεστην κυρία να καταλάβει ότι το παιδί δεν είναι έρμαιο στα

χέρια της, έχει πατέρα και γι’ αυτό καλύτερα να μην κάνει



σχέδια.Σε δύο ώρες ο Λάκης δεν είχε πιει ένα αλλά τέσσερα

ουίσκι και πήγαινε για πέμπτο. Το γεγονός αυτό μπορεί ναμείωσε λίγο την ευθυκρισία του, αλλά δυνάμωσε τηναυτοπεποίθησή του.

Όση ώρα τα σκεφτόταν αυτά ο Αποστόλης, έναελικόπτερο απογειώθηκε από την ταράτσα και χάθηκε στονουρανό. Το ζευγάρι των επιβατών έμοιαζε ούτως ή άλλως ναπετάει στα σύννεφα από πριν. Ο Χάρης έβλεπε την πόλη ναμικραίνει και το κατάστικτο στερέωμα να ορμάει καταπάνωτου. Η αδρεναλίνη άρχισε να κάνει πάρτι μέσα του. Όλο κάτι πήγαινε να πει αναψοκοκκινισμένος στη Μάγια, αλλά έβλεπεότι η φωνή του έσβηνε από το θόρυβο του έλικα κι εγκατέλειπε την προσπάθεια. Δεν ήξερε τι να κάνει για να τοεκτονώσει όλο αυτό.

Ήξερε όμως η Μάγια. Την τρίτη φορά που στράφηκεπρος το μέρος της να της μιλήσει –σαν μωρό παιδί σε λούνα

παρκ –

του άρπαξε το ξανθό κεφάλι με τα δυο της χέρια και τον φίλησε όπως ποτέ καμία άλλη δεν είχε φιλήσει τον Χάρημέχρι σήμερα. Τα χέρια της έψαξαν τα μπράτσα του κάτω απ’το λεπτό μεταξωτό. Τον ήθελε εκεί, επιτόπου, τώρα. Αλλά δεν ήθελε και να εκτεθεί στην πιλότο, που, αντί να κοιτάει ταόργανα πλοήγησης, όλο στο ζευγάρι είχε το μάτι της.Προφανώς εντυπωσιάστηκε απ’ τον μικρό. Δικαίως. Ποιοςξέρει τι κοιλαρά σύζυγο ανεχόταν στο κρεβάτι της ταβράδια... Του σηκωνόταν καθόλου ή μια φορά κάθε δεύτεροΣάββατο; Η Μάγια έστειλε στην υπάλληλο της εταιρείαςαερομεταφορών ένα χαμόγελο συμπαράστασης. Η ζωή ήτανανέκαθεν άδικη με τις μικρομεσαίες. Νομοτέλεια. Η ισότηςαποδείχτηκε μια ουτοπία, το κομουνιστικό παραπέτασμαέπεσε πανηγυρικά και θριάμβευσε ο παλιός καλός κοινωνικόςδαρβινισμός. Η επιβίωση του ισχυρότερου. Γιατί η

ανθρωπότητα αρνείται να δει το αυτονόητο; Πάντα οι



ξεχωριστές θα ξεχωρίζουν! Κάντε λοιπόν δρόμο να περάσουνκαι μην το πολυσυζητάτε. Να η μοναδική ιδεολογία που θα

προσυπέγραφε ευχαρίστως η Μάγια, αφού έτσι κι αλλιώς γι’αυτήν ήταν φτιαγμένος ο δρόμος.Όταν προσγειώθηκαν στο ελικοδρόμιο του «Haryatt»,

το τραπέζι τούς περίμενε στρωμένο και η Κριστάλ πάγωνεστην ασημένια σαμπανιέρα. Ο Χάρης, τρώγοντας, τη ρώτησεμαζεμένα όλα όσα δεν μπόρεσε να τη ρωτήσει πριν. Πόσεςφορές έχει ξαναπετάξει με ελικόπτερο, πόσο κόστιζε (ναι,μικρός ήταν ακόμα, έκανε και τις χοντράδες του), αν ήτανεπικίνδυνο, τι σήμαινε η λέξη «μπλινίς», γιατί τυλίξαμε σ’αυτό το χαβιάρι, γιατί μας το σέρβιραν σε παγάκια και ούτωκαθεξής. Η Μάγια τον καμάρωνε. Καθόλου δεν την ενοχλούσεαυτή η προφανής έλλειψη λούστρου στο αγόρι. Τρελαινόταννα τα παραλαμβάνει ακατέργαστα και να τα μεταμορφώνει σε αστραφτερά διαμάντια μεγάλα σαν το «Ritz». Τίποτα δεν ήταν πιο σέξι για τη Μάγια από ένα αγόρι που γεύεται για

πρώτη φορά μαζεμένες τις πολυτέλειες του κόσμου. Τα μάτιατου ήταν τόσο λαίμαργα, που άνοιγαν τη δική της, ναρκωμένηπια, όρεξη. Χαλάλι του τα λεφτά. Η Μάγια παράγγειλε και δεύτερη σαμπάνια. Ο μικρός την απολάμβανε. Έχει προδιαγραφές, σκέφτηκε η Μάγια με ικανοποίηση. Άλλοι δενκαταλαβαίνουν καν γιατί αυτό το θεϊκό κρασί είναι τόσοακριβό.

Το μόνο που δεν καταλάβαινε ο Χάρης ήταν το πόσοείχε ζαλιστεί. Οι κόρες του ήταν πια διεσταλμένες, τα μάγουλάτου κόκκινα και το στόμα του υγρό. Για να μην τον φιλήσει μπροστά στα μάτια όλων, η Μάγια τον κ άλεσε να χορέψουν.Σηκώθηκε αμέσως. Στο πιάνο μια καταπληκτική Αγγλίδαέπαιζε το «Summertime». Τραγουδούσε μια μαύρη από τηΣαβάνα. Αγκάλιασε το αγόρι σφιχτά, ελπίζοντας ότι καμιά γνωστή της παρέα δεν έτρωγε στην αίθουσα. Στροβιλίστηκαν

απαλά. Τα βήματά του ακολουθούσαν χαλαρά, άνετα και



μόνο μια ιδέα μεθυσμένα. Έσκυψε στ’ αυτί του και τουψιθύρισε τα λόγια του τραγουδιού. «Your mom is rich and

your pa’ is good looking, so hush, little baby, don’t you cry...» ΟΧάρης της χαμογέλασε κι έχωσε το μούτρο του στο λαιμό της.Μοσχοβολούσε κάτι σαν φλούδα μανταρινιού. Χορεύονταςτον οδήγησε προς την έξοδο, προσπαθώντας να θυμηθεί τονούμερο της σουίτας που είχε κλείσει.

Εκείνη ακριβώς τη στιγμή το κινητό του Λάκηεξερράγη κι άρχισε να κουδουνίζει μέσα απ’ την τσέπη τουΧάρη. Ο βλάχος, με το αλάθητο ένστικτό του, ενισχυμένο απότα πέντε ουίσκι, δε θα μπορούσε να έχει διαλέξει κρισιμότερηστιγμή. Η Μάγια πετάχτηκε πάνω τρομαγμένη κι ο Χάρηςέβγαλε μια κραυγούλα σαν να είδε μπροστά του τον Λάκηαυτοπροσώπως. Η ένοχη συνείδηση παίζει περίεργαπαιχνίδια... Έψαξε στην τσέπη, βρήκε το εργαλείο τουδιαβόλου και, ταραγμένος ακόμα, είπε «Εμπρός». Στην άλληάκρη η φωνή του Αποστόλη ακούστηκε δήθεν διαδικαστική:

«Έλα, Χάρη, ο Απόστολος είμαι. Φάγατε;»«Τι;»Δεν μπορούσε να πιστέψει στ’ αυτιά του.«Φάγατε, λέω, παιδί μου; Τελειώσατε;»«Γιατί ρωτάς;»«Για να φέρω το λογαριασμό. Γιατί λες να ρωτάω, ρε;

Για νά ’ρθω να σε πάρω. Είμαι στο κέντρο».Μετά ο Λάκης θυμήθηκε ότι κανονικά δεν έπρεπε να

ξέρει πού γευμάτιζε το ζεύγος:«Πού είσαι; Κέντρο δεν είσαι;»Ο Χάρης τα ’χασε.«Ναι, κέντρο».Μη ρωτήσεις όμως ποιου νομού...«Πού ακριβώς κέντρο; Κολωνάκι;»«Εεε, όχι Κολωνάκι... Σύνταγμα».

«Σύνταγμα πού; Δρόμο;»



Δρόμο; Ο Χάρης στράφηκε απεγνωσμένος στη Μάγια,που τον κοιτούσε ενοχλημένη, με τα χέρια πλεγμένα στο

στήθος και το πόδι της να χτυπάει νευρικά στο πάτωμα.«“Μεγάλη Βρεταννία”», βοήθησε τον μικρό πριν τα χάσει τελείως.

Ποιος ήταν τέλος πάντων αυτός που τον επηρέαζετόσο πολύ; Έπρεπε επειγόντως να τον εξουδετερώσει.

«“Μεγάλη Βρεταννία”. Εκεί είμαι. Στο ξενοδοχείο».Μόλις το είπε, ο Χάρης τρομοκρατήθηκε:«Στο εστιατόριο δηλαδή. Έχει ένα εστιατόριο μέσα».«Τι ώρα να περάσω να σε πάρω; Αργείς;»Αυτό ήταν το τελειωτικό χτύπημα. Ο Χάρης, άλαλος,

κοίταξε το ακουστικό. Άρχισε να τρέμει. Τι θα έλεγε στονΛάκη; Πώς θα γλύτωνε από τη δικαιολογημένη οργή του; Πώςέφτασε να πει τόσα ψέματα σ’ αυτό τον τίμιο άνθρωπο πουτα σιχαινόταν;

«Αργώ. Θα σε πάρω εγώ», του είπε τελικά κι έκλεισε

το τηλέφωνο, γιατί δεν άντεχε άλλο αυτό το μαρτύριο.Η Μάγια τον πήρε απ’ το χέρι και τον οδήγησε στοκαζίνο. Ο άτιμος ο ταξιτζής κατάφερε να της χαλάσει τηδιάθεση. Ήθελε λίγη αδρεναλίνη για να πάρει πάνω της πάλι.Χρειαζόταν τη συγκίνηση του τζόγου. Μέχρι να φτάσουν στοτραπέζι τους, άκουγε τον Χάρη να μουρμουρίζει συγχυσμένοςκάτι για την αυστηρότητα του Λάκη, για το πώς τονπεριμάζεψε και τον έσωσε και λοιπά. Έφτασε μάλιστα να τηρωτήσει, κοιτώντας το ρολόι του, πότε θα ερχόταν τοελικόπτερο να τους πάρει. Εννοείται ότι αυτή η ιστορίακαθόλου δεν της άρεσε. Αν ο βλάχος τράβηξε πολλά, αςπήγαινε να τα πει σ’ ένα ριάλιτι σόου να ξεσπάσει. Τη Μάγιαπάντως καλό θα ήταν να την αφήσει ήσυχη.

«Απενεργοποίησε το κινητό», συμβούλεψε χαμογελαστά τον μικρό. «Πες του ότι δεν έπιανες».

Ο Χάρης ιδέα δεν είχε πώς στην ευχή το κάνεις αυτό,



αλλά ντρεπόταν να το ομολογήσει. Έτσι ξανάβαλε απλώς τοκινητό στην τσέπη του και προχώρησε. Βρήκαν δυο θέσεις

γύρω από το πράσινο τραπέζι της ρουλέτας κι ακούμπησανστο λουστραρισμένο παλιό ξύλο. Παράγγειλαν ουίσκι κι αγόρασαν μάρκες. Έβαλε μάλιστα τον Χάρη να τις αγοράσει για να ξεχαστεί.

«Τριακόσιες χιλιάδες, δε θα παίξουμε πολύ», του χαμογέλασε άνετα. «Έτσι για να χαλαρώσουμε λιγάκι».

Δεν ήταν όμως και τόσο άνετη. Αν έβλεπε ο άντρας τηςτους σημερινούς λογαριασμούς, θα έμπαινε σε σκέψεις. Καλό ήταν να επινοήσει ένα πρόχειρο παραμύθι μην τυχόν και χρειαστεί. Ελικόπτερα, σουίτες, Πάτρα μυρίζουνπαραστράτημα από μακριά. Θα του έλεγε ότι έκανε έναέκτακτο μίτινγκ με την ηγεσία του πελοποννησιακού Τύπου για ίδρυση μεγάλου λάιφ στάιλ τοπικού περιοδικού. Δεν ήτανκαι τόσο μεγάλο ψέμα άλλωστε. Σκόπευε πράγματι να κάνει κάποτε μια τέτοια κίνηση. Προς τον παρόν όμως

ανυπομονούσε να κάνει μια άλλη...Στο τραπέζι ήταν ακόμα δύο ζευγάρια. Στα δεξιά τουςκαθόταν μια νεόπλουτη αλλά λαϊκή πενηντάρα με μαύρα.Ιδρωμένη από την απανωτή χασούρα, ζητούσε απ’ το σύζυγονα της φέρνει κονιάκ για να πάρει δύναμη. Στο πέμπτο πήγε οφουκαράς να διαμαρτυρηθεί και μόνο που δεν τον έβρισε. Ηπαίκτρια στ’ αριστερά ήταν διαφορετική περίπτωση. Όπωςακριβώς έκανε και η Μάγια, η κυρία είχε αφήσει έναν όμορφονεαρό να παίζει με τις μάρκες των εκατό χιλιάδων χωρίς ναέχει ιδέα τι κάνει. Το κέρδος δεν το περίμενε από τη ρουλέτα, ήταν φανερό.

Ο Χάρης πόνταρε την πρώτη φορά στο δεκαεφτάμαύρο κι έχασε πενήντα χιλιάδες εν ριπή οφθαλμού.Αγριεύτηκε το παιδί. Της ζήτησε τότε να του εξηγήσει τουςκανονισμούς και αρνήθηκε να ξαναπαίξει σε νούμερο,

προτιμώντας το συνετό μαύρο-κόκκινο. Αχ, το παιδί αφήνει



το χωριό αλλά το χωριό δεν αφήνει το παιδί, σκέφτηκε ηΜάγια. Αυτός ούτε στο νυχάκι του δεν είναι τζογαδόρος. Ούτε

τα ξένα λεφτά δεν τολμάει να χάσει, δηλαδή ποτέ δενπρόκειται να αποκτήσει δικά του...Πραγματικά, ο Χάρης έπαιξε συντηρητικά και σε κάνα

τέταρτο κέρδιζε εκατόν τριάντα χιλιάδες. Η αίσθηση τουθριάμβου έθαψε τη φωνή του Λάκη βαθιά στο υποσυνείδητοτου μικρού. Το κλίμα άρχισε πάλι να παίρνει φωτιά. Η Μάγιατου παράγγειλε άλλο ένα ουίσκι για να αναστείλει τελείως τιςαναστολές του.

Στις δώδεκα ακριβώς, σαν να χτύπησε αόρατο γκονγκ, η Μάγια έπιασε τα χέρια του Χάρη πριν ακουμπήσει τη μάρκαστο κόκκινο. Τον κοίταξε ίσια στα μεθυσμένα αξιαγάπηταμάτια του.

«Φτάνει», του είπε, «αρκετά έπαιξες με τις μάρκες.Τώρα θα παίξεις και λίγο μαζί μου».

Έσκυψε και τον φίλησε στ’ αυτί. Τον ακούμπησε με τη

γλώσσα της. Ήταν αλμυρός και αρωματικός. Σε λίγο θα ήτανδικός της. Σηκώθηκαν αγκαλιασμένοι και βγήκαν απ’ τηναίθουσα. Το κλειδί ήταν στην τσέπη της. Βάδισανπαραζαλισμένοι και αθόρυβοι στην παχιά μοκέτα, μέχρι πουβρήκαν το 505. Τα χέρια της είχαν πολλαπλασιαστεί κι ήτανόλα πάνω του. Ξεκλείδωσε. Το δωμάτιο, σε τόνους σιέλ και γκρι, ήταν φτιαγμένο για να εντυπωσιάσει άτομα της κλάσηςτου Χάρη. Η Μάγια το έβρισκε πολύ φανταχτερό για ταμινιμαλιστικά γούστα της, εντελώς νεοϋορκέζικα, κι αςαναπτύχθηκαν μακράν της Νέας Υόρκης. Στο τραπεζάκι ένακαλάθι με εξωτικά φρούτα και σοκολάτες. Δίπλα ησαμπανιέρα με την τρίτη σαμπάνια της βραδιάς. Αυτή τηφορά δεν παράγγειλε Κριστάλ. Ο μικρός ήταν ήδη πιωμένοςκαι δε διέκρινε τίποτα. Μια σαμπάνια της σειράς θα έκανε τηνίδια δουλειά με πολύ μικρότερο κόστος. Όχι, η Μάγια δεν

ήταν τσιγκούνα. Ήταν όμως γεννημένη επιχειρηματίας.



Πρόσεχε πάντα το λόγο τιμής -απόδοσης.Άνοιξε το ραδιόφωνο στην ΕΡΑ 2. Μια πασίγνωστη

αισθησιακή αντρική φωνή τραγουδούσε το «Diamonds are aboy’s best friends». Ο Χάρης κάθισε αμήχανος στην άκρη τουτεράστιου κρεβατιού. Τι συγκινητικά άπειρος που ήταν.«Women turn cold as men turn old», έλεγε το τραγούδι, αλλάαυτός εδώ ο νεαρούλης ήταν ακόμη ακαταμάχητος. Έλα όμωςπου, ακόμα και με τόσους βαθμούς οινόπνευμα στις φλέβες,οι αναστολές του δεν είχαν εγκαταλείψει τον αγώνα. Η Μάγιατον φίλησε στο στόμα γονατισμένη μπροστά του. Μετάκατέβηκε στο λα ιμό. Μόλις σκόνταψε στο μεταξωτό ρούχο,το τράβηξε πάνω απ’ το κεφάλι του με μια κίνηση πουαποκάλυψε εκθαμβωτικό το πάνω μέρος του κορμιού τουστα μάτια της. Έσκυψε να φιλήσει τον αφαλό του. Ο μικρόςέκανε ενστικτωδώς πίσω. Και τότε, λίγα εκατοστά από τοπρόσωπο της Μάγιας, στην τσέπη του Χάρη, το ξεχασμένοκινητό άρχισε να στριγγλίζει ξανά τη «Μαρία με τα κίτρινα»!

Αυτό ήταν το γούστο του Αποστόλη. Παραδοσιακό και ελληνοπρεπές.Ο Χάρης έσπρωξε απότομα τη Μάγια, προσπαθώντας

να το βγάλει απ’ την τσέπη του. Η Μάγια έχασε προς στιγμήντην ισορροπία της και χτύπησε ελαφρά στην πολυθρόνα.Ήταν έξαλλη. Ο Χάρης έβγαλε τελικά τη συσκευή μετρεμάμενα χέρια και την κοίταζε σαν εξωτικό ωδικό πτηνό.

«Γιατί δεν το ’κλεισες, χριστιανέ μου;» του φώναξεεξαγριωμένη πλέον η Μάγια, που δεν είχε ξεζαλιστεί ακόμα.«Αν φοβάσαι, φέρ’ το μου να τον διαολοστείλω εγώ».

Ο Χάρης, σαν να φοβήθηκε ότι θα πραγματοποιήσει τις απειλές της, άνοιξε το τηλέφωνο και είπε ένα «εμπρός»που πολύ αμφιβάλλω αν ακούστηκε στην Αθήνα.

«Έλα, Χάρη, εγώ είμαι. Ντερλίκωσες, εντάξει;»Τα ουίσκι είχαν γίνει οχτώ και το λεξιλόγιο πλούτιζε

αναλόγως.



«Όχι».«Όχι; Τι τρώτε, ρε παιδάκι μου; Τον άμπακο θα είχα

φάει τρεις ώρες που το παιδεύετε εσείς».«Αργώ ακόμα».Η Μάγια είχε πλησιάσει τ’ αυτί της και άκουγε. Ένιωθε

την παρόρμηση να κάνει κάτι δραστικό, κι αυτή συνήθωςυπάκουε στις παρορμήσεις της. Γι’ αυτό και έφτασε τόσοψηλά τόσο γρήγορα. Έδωσε ένα ηχηρό φιλί στο μάγουλο τουΧάρη. Ήταν βέβαιο ότι ο ταξιτζής θα άκουγε τον ήχο. Ο Χάρηςβέβαια την απώθησε αμέσως, αλλά ήταν αργά. Η δουλειά είχε γίνει. Ο Λάκης είχε υποψιαστεί τα χειρότερα.

«Τι μάτσα-μούτσα ακούω, ρε; Είσαι σε ταβέρνα ήπλάκα μού κάνεις;»

«Σε εστιατόριο είμαι, τι θες τώρα;»«Είσαι στο εστιατόριο στη “Μεγάλη Βρεταννία”; Θα σε

κρεμάσω, ρε μισοριξιά, έτσι και με δουλεύεις».«Σ’ αφήνω τώρα. Τρώω», είπε ξανά ο Χάρης και

πέταξε τη συσκευή απ’ τα χέρια του.Η Μάγια του έχωσε κατευθείαν τη γλώσσα της στοστόμα για να μην προλάβει να διαμαρτυρηθεί. Σε τρία λεπτάτα ρούχα τους ήταν κουβαριασμένα στο πάτωμα και τασώματα τους κολλημένα. Αν υπήρχε θερμόμετρο εκεί γύρω,θα είχε γίνει κομμάτια. Η Μάγια πήρε ένα παγάκι από τησαμπανιέρα κι άρχισε να γράφει κύκλους πάνω στηβελουδένια κοιλιά του αγοριού, που ανατρίχιαζε από ηδονή.Μετά έγλειφε προσεχτικά τα παγωμένα ίχνη του νερού.Τελικά ακούμπησε το παγάκι στα φλεγόμενα χείλη του Χάρη.

Και τότε ξαναχτύπησε βροντερά το τηλέφωνο. Τοπαγάκι έφυγε από το χέρι της Μάγιας και χώθηκε στολάρυγγα του Χάρη, που άρχισε να βήχει σαν τρελός για να τοφτύσει και να πάρει λίγο αέρα. Η Μάγια άρχισε να του χτυπάει την πλάτη. Αυτός ο απίθανος θα της το πλήρωνε

ακριβά το χουνέρι. Σήκωσε από το πάτωμα το τηλέφωνο και



το άνοιξε.«Εμπρός!» φώναξε απειλητικά.

«Ναι, μ’ ακούς; Χάρη; Αν δε μου πεις πού είσαι, θα σεπιάσω στα χέρια μου και θα σε στύψω, σ’ το λέω. Και μη μουπεις πάλι στο εστιατόριο της “Μεγάλης Βρεταννίας” γιατί και κάτω απ’ τα τραπέζια έψαξα...»

Η Μάγια δίστασε για ένα λεπτό, αλλά ο Λάκης πήγαινε γυρεύοντας:

«Πού είσαι; ΛΕΓΕ!»«Δωμάτιο 505!» ανέκραξε τότε θριαμβευτικά η Μάγια

κι έσπασε το κινητό στο πάτωμα.Στράφηκε στον Χάρη, που είχε απομείνει γυμνός και

τρομαγμένος να την κοιτάει.«Μη φοβάσαι», του ψιθύρισε ενώ άρχιζε να τον

χαϊδεύει, «αυτόν τον αναλαμβάνω εγώ».«Θα με διώξει», διαμαρτυρήθηκε σιγά ο νεαρός μόλις η

Μάγια άφησε ελεύθερο το στόμα του.

«Μη σε νοιάζει», τον καθησύχασε, «έχεις εμένα τώρα».Ο Αποστόλης έμεινε ένα λεπτό να κοιτάει τοακουστικό άφωνος. Κατέπνιξε μια ελαφρά τάση για εμετόπου έκανε την εμφάνισή της κάπου μετά το όγδοο ουίσκι.Άφησε το ακουστικό στη θέση του μόνο όταν ένας Γερμανόςτου έκανε νόημα να τελειώνει για να πάρει αυτός σειρά. Τώρα ήταν έτοιμος για όλα. Τώρα δεν τον κρατούσαν άγρια άλογα.Θα έμπαινε στο 505 και θα το ξεμάλλιαζε το ξεμυαλισμένοεπιτόπου. Κι αυτηνής θα της έτρωγε το συκώτι.

«Αμ δε θα σου περάσει, κυρά μου!» φώναξε στηναόρατη Μάγια-Τούλα και όρμησε στο ασανσέρ.

Πάτησε πέμπτο. Ακόμα δεν ήξερε πώς θα μπει στοδωμάτιο. Το μόνο που ήξερε ήταν ότι θα μπει οπωσδήποτε.Όταν έφτασε στον πέμπτο, όρμηξε σαν ταύρος στο διάδρομο.Φρενάρισε μόνο έξω από την πόρτα του μοιραίου 505.

Χτύπησε το κουδούνι. Δεν περίμενε όμως να του ανοίξουν. Τα



χέρια του είχαν γίνει ήδη γροθιές και βομβάρδιζαν το ακριβόξύλο ρυθμικά.

«Άνοιξε, ο Λάκης είμαι. Άνοιξε, λέω, γιατί θα τη σπάσωτην πόρτα! Άνοιξε!»Απ’ το δωμάτιο ακούστηκαν θόρυβοι, βήματα,

ψίθυροι. Ο Λάκης συνέχιζε να ωρύεται ανεξέλεγκτος για νατους αναγκάσει να ανοίξουν. Πραγματικά, σε τρία λεπτά ηπόρτα άνοιξε αιφνιδιαστικά και στο κατώφλι φάνηκε μιακαλοστεκούμενη γιαγιά με νυχτικιά. Στο χέρι της κρατούσεμια ομπρέλα με μεγάλο ξύλινο χερούλι. Χωρίς περαιτέρωερωτήσεις, την κατέβασε στο κεφάλι του Λάκη, που έχασε τιςαισθήσεις του και κυλίστηκε στη μοκέτα. Τότε μόνοξεπρόβαλε από πίσω της το διστακτικό κατάλευκο κεφάλι ενός παππού.

«Τι έγινε; Ποιος ήταν;» ρώτησε τρέμοντας.«Τίποτα, αγάπη μου, ένας μεθυσμένος», τον

καθησύχασε αυτή και ειδοποίησε τη ρεσεψιόν να μαζέψει το

πτώμα. Όταν η Μάγια τον άφησε απ’ τα χέρια της ήταντέσσερις η ώρα. Το ελικόπτερο περίμενε ήδη μιάμιση ώρα στοελικοδρόμιο. Ο Χάρης κοιμήθηκε εξαντλημένος και δεν τηςπήγαινε η καρδιά να τον ξυπνήσει. Κάθισε και τον χάζευεκαπνίζοντας ένα πουράκι που κρατούσε για τέτοιεςπεριπτώσεις. Το κορμί του ήταν άψογο απ’ όποια γωνία κι αντο κοίταζες. Και, Παναγίτσα μου, τι απίστευτο στις μέρες μας, ήταν παρθένος! Καμία άλλη δεν τον γεύτηκε πριν απ’ αυτήν,καμία δεν τον είχε δει να κοιμάται εξαντλημένος από την ηδονή στα πόδια της. Είχε ξεχάσει τη γεύση αυτής τηςαίσθησης. Ήταν ευτυχισμένη που την ξαναβρήκε τόσοαπροσδόκητα. Η ομορφιά των πολύ νέων αντρών ήταν, πώςνα το κάνουμε, κάτι που άγγιζε το θείο. Η δόξα τους ήτανσύντομη αλλά απόλυτη όσο διαρκούσε.

Στο δρόμο της επιστροφής ο Χάρης δεν απολάμβανε



πια την πτήση. Το πάρτι είχε τελειώσει. Ξύπνησε με εφιάλτη.Πίεζε το μυαλό του να γεννήσει δικαιολογίες, αλλά αυτό είχε

σηκώσει τα χέρια ψηλά. Το στομάχι του θα το έπαιρνε σε λίγοστα χέρια.Η Μάγια του χαμογελούσε καθησυχαστικά μόλις

συναντούσε το βλέμμα του. Είχε όμως κι αυτή τα δικά τηςπροβλήματα για να ζοριστεί πολύ με τα δικά του. Ονευρωσικός κοιμόταν ή θα τη ζάλιζε πάλι με τις ζήλιες του;Ευτυχώς αποδείξεις δεν υπήρχαν, παρακολούθηση στον αέραδε γίνεται με τίποτα. Έσφιξε το χέρι του νεαρού απορημένηπου τον έβλεπε τόσο ράκος. Στο κάτω κάτω της γραφής, τι τον είχε αυτό το μαλάκα τον ταξιτζή; Τίποτα. Κάτι άνθρωποι,ρε παιδί μου, που κυκλοφορούν... Επιτρέπουν στον κάθετυχάρπαστο να τους κουμαντάρει τη ζωή...

Μετά την προσγείωση σανίδωσε τη Σάαμπ για νακερδίσει χρόνο. Ευτυχώς ο δρόμος ήταν άδειος τέτοια ώρα,έφτασαν σε δέκα λεπτά στα Ιλίσια. Πάρκαρε μπροστά στην

πολυκατοικία και βγήκε για να ανοίξει την πόρτα του Χάρη. ΗΜάγια είχε ανατροφή. Άνοιγε την πόρτα και μετά το πήδημα,όχι μόνο πριν. Ο Χάρης βγήκε έξω και κοίταξε γύρω τουτρομαγμένος. Έτρεμε όταν η Μάγια του έδινε το φιλί τουαποχαιρετισμού.

«Ήσουν πολύ γλυκός. Σ’ ευχαριστώ για την υπέροχηβραδιά», του ψιθύρισε στ’ αυτί.

Όταν όμως είδε ότι το παιδί έχει αλλού το μυαλό του,τσαντίστηκε πάλι:

«Τι έπαθες, παιδάκι μου, και κάνεις σαν σκιαγμένος;Άνθρωπο σκότωσες; Ραντεβού βγήκες».

«Ε, δεν τον ξέρεις εσύ τον Αποστόλη, είναι μυστήριος»,δικαιολογήθηκε μαγκωμένα ο μικρός.

«Κι ούτε που θέλω να τον γνωρίσω, ευχαριστώ»,ανέβασε τον τόνο η Μάγια. «Σιγά να μην αφήσω τον κάθε

υστερικό να κουμαντάρει τη ζωή μου».



Μια φιγούρα έκοψε τότε από το παρτέρι τηςπολυκατοικίας και όρμησε στο φως.

«Ποιον είπες υστερικό, μωρή ζαρόκρουπα; Θα σε κάνωεγώ να μετανιώσεις την ώρα που τον χερούκλωνες!»Η Μάγια γύρισε να δει από πού έρχονταν τα

ακατανόητα αυτά λόγια και έφαγε έναν κουβά νερό σταμούτρα. Έμεινε στήλη άλατος να στάζει βρομόνερα. Ποτέάλλοτε δεν είχε τολμήσει άνθρωπος να τα βάλει μαζί της μετόσο χυδαίο τρόπο.

«Θα... θα...» άρχισε τελικά να ψελλίζει κουνώντας τοδεξή της δείκτη.

«Θα τσακιστείς να φύγεις τώρα αμέσως από δω,αλλιώς θα φωνάξω την αστυνομία! Ρεζίλι θα σε κάνω! Θαπάρω τηλέφωνο τον άντρα σου να σε ξεφωνίσει!»

Τα φώτα στην πολυκατοικία άρχισαν ν’ ανάβουν. Σταμπαλκόνια βγήκαν οι πρώτοι αγουροξυπνημένοι. Η Λίλιαν απ’τον πέμπτο έσκυψε και φώναξε:

«Να πάρω το εκατό, Αποστόλη; Τι έγινε;»Η Μάγια έριξε μια τελευταία ματιά στον άλαλο μικρό,μπήκε στο αυτοκίνητο και άναψε τη μηχανή. Με τα λούμπενστοιχεία δεν τα βάζεις, είναι λάθος. Όπως έλεγε και μια φίλητης, σοφή γυναίκα, αυτά τα τυπάκια σε ρίχνουν πρώτα στοεπίπεδό τους και μετά σε βγάζουν νοκ άουτ λόγω πείρας. Μετον Χάρη θα ρύθμιζε τελειωτικά το ζήτημα αύριο. Έκανεεπιτόπου στροφή κι έφυγε.

Ο Αποστόλης άρπαξε τον μικρό απ’ το μπράτσο και τον ανέβασε με τη βία στον δεύτερο.

«Το θέατρο τελείωσε», αποθάρρυνε τους περίεργους,«άντε στα κρεβατάκια σας τώρα».

Η Αθηνούλα τους περίμενε στην πόρτα με το νυχτικό.Παραμέρισε για να περάσουν μέσα στο διαμέρισμα. Έτσι πέρασαν και στη δεύτερη φάση του καβγά. Ο Χάρης

αρνήθηκε να καθίσει κάτω, μόνο κοιτούσε κάτω όσο έλεγε



Ο Αποστόλης αγανάκτησε. Ξέχασε την ηλικία του,ξέχασε και ό,τι είχαν περάσει μαζί. Η αδικία τον έπνιγε. Το

έβαλα στο σπίτι μου το σκατόπαιδο, το μάζεψα απ’ τακρατητήρια κι αυτό το ευχαριστώ είχε να μου πει; Πατέραςτου έγινα χωρίς να σκεφτώ τίποτα και με φτύνει έτσι για τηνπρώτη τυχούσα που του γυάλισε; Σήκωσε το χέρι και του’δειξε την πόρτα:

«Αν σκέφτεσαι έτσι, να μου κάνεις τη χάρη ναμαζέψεις τα πράματά σου και να φύγεις. Εγώ το σπίτι μουκωλοχανείο δε θα το κάνω. Έχω και μικρό παιδί».

«Εμένα δε μ’ ενοχλεί, αλήθεια».Η Αθηνούλα έκανε μια απελπισμένη προσπάθεια να

μαλακώσει τον πατέρα της.Ο Χάρης έμεινε αποσβολωμένος για λίγο. Αυτό ήταν το

μόνο που δεν είχε προβλέψει. Ο Λάκης τον έδιωχνε. Κάτι μέσατου πληγώθηκε ανεπανόρθωτα. Ο Λάκης τον έβγαζε στοδρόμο επειδή δεν υπάκουσε τους κανόνες του. Ίδιος ήταν κι

αυτός. Υποτάξου ή άντε στα τσακίδια. Έκανε μεταβολή κι έφυγε για να μην του δώσει την ικανοποίηση να δει ταδάκρυά του. Έριξε τα λίγα του υπάρχοντα στο σάκο και βγήκεέξω στη νύχτα χωρίς να χαιρετήσει. Τότε και μόνο τότεαναρωτήθηκε: Να φύγει, αλλά να πάει πού;



ΜΕΡΟΣ ΤΡΙΤΟ



Εδώ που έφτασε,

μόνο παρακάτω μπορούσε να πάει

Έφτασε στην Κηφισίας με τα πόδια. είχε πάει πιαπέντε και. Ο ήλιος είχε κάνει μια πρώτη δήλωση προθέσεων,ενθαρρύνοντας τη ζωή να βάλει μπρος. Ο Χάρης, εντελώςμηχανικά στην αρχή, κατευθυνόταν προς το γραφείο, τημοναδική εστία που του είχε απομείνει. Μέγα κατάντημα εδώπου τα λέμε – ειδικά αν δεν μπορείς να χαρακτηριστείς και καριερίστας... Μια έμμονη σκέψη είχε, που ξεκίνησε απόαπορία και εκφυλίστηκε ταχύτατα σε ευχή: Θα ερχόταν νωρίς η Μάγια, θα της έκοβε ότι τώρα είχε την ανάγκη της;

Όταν έφτασε στο Μαρούσι, μόνο η υπεύθυνη τηςασφάλειας και το συνεργείο καθαρισμού ήταν στο κτήριο.Αγκάλιασε το σάκο του και κούρνιασε σε μια εσοχή τηςμαρμάρινης εισόδου. Εκεί γλίστρησε αθόρυβα κι αθέλητα

στον ύπνο, έτσι τσακισμένος που ήταν σωματικά και ψυχικά.Τον επανέφερε ένα τράνταγμα. Άνοιξε τα μάτια με τονίδιο κόπο που θα άνοιγε σκουριασμένη πόρτα. Ο ήλιος τοντύφλωσε, καρφωμένος μεσούρανα πια. Πάνω του έπεφτε ησκιά της πανύψηλης Μάγιας, ασπροντυμένης και φρέσκιαςσαν να μην είχε συμμετάσχει στο χτεσινό πανηγύρι. Δόξασετη θεία χάρη που ως πνευματικό 166 την έστειλε να τονσώσει. Η φωνή της όμως γιατί ακουγόταν τόσο εκνευρισμένη;

«Τι κάνεις, παιδάκι μου, στα σκαλοπάτια σανζητιανάκι; Χαζό είσαι; Θέλεις ν’ αρχίσουν τα σχόλια;»

«Μ’ έδιωξε, Μάγια. Δεν ήξερα τι να κάνω. Δεν έχωκοιμηθεί καθόλου».

Έτοιμος ήταν πάλι να τον πιάσει το παράπονο. Αυτήκοίταξε ένα γύρω νευρικά.

«Καλά, σήκω τώρα από κει και πάρε ένα ταξί. Θα πας

στο “Παρκ”, το ξέρεις; Το ξενοδοχείο στο κέντρο. Θα σου



τηλεφωνήσω σε κάνα δυο ώρες».Όση ώρα μιλούσε, έβγαζε απ’ το πορτοφόλι της τρία

δεκαχίλιαρα και του τα ’βαζε στο χέρι βιαστικά, μην την πάρει κανένα μάτι.«Μα... δε θα δουλέψω;»«Τι να δουλέψεις, μωρέ Χάρη, έτσι που είσαι; Με

δουλεύεις; Άντε φύγε, μην κάθεσαι. Θα τα πούμε. Πάρε με εσύόταν τακτοποιηθείς. Μην πεις όνομα», πρόσθεσε αφού τοσκέφτηκε λιγάκι.

Ο Χάρης, παραζαλισμένος, σηκώθηκε να φύγει σφίγγοντας τα τσαλακωμένα δεκαχίλιαρα στο χέρι. Τηναντίρρηση που μέσα του κλοτσούσε την αποκεφάλισεαυτόματα. Κάτι ήξερε η Μάγια για να το πει αυτό. Στηνκατάσταση που έφτασε, δεν μπορούσε να κάνει άλλο τουκεφαλιού του. Είχε την αίσθηση ότι το παρατράβηξε τοσχοινί. Στην Κηφισίας σήκωσε αβέβαια το δεξί του χέρι σαννα ζητούσε βοήθεια.

«Στο ξενοδοχείο “Παρκ”», είπε στην ταξιτζού πουσταμάτησε να τον περισυλλέξει. «Μη με ρωτήσεις όμως πούείναι».

Ήτανε στο Πεδίον του Άρεως, ακριβώς απέναντι.Άνετο ξενοδοχείο, αλλά καμία σχέση με το χτεσινό. Χτεςβέβαια ήταν άλλος και έβλεπε τα ξενοδοχεία με άλλα μάτια.Με άλλα μάτια τον έβλεπαν και τα ξενοδοχεία, εννοείται,αμοιβαία είναι αυτά. Αν πλησίαζε χτες σε οποιοδήποτε γκισέ,θα του πρόσφεραν αυθορμήτως το κλειδί της καλύτερηςδιαθέσιμης σουίτας. Σήμερα με το ζόρι θα τον έβαζαν μέσα χωρίς τριτεγγυητή. Τόσο ανήσυχο ήταν το ύφος του, που,πριν του απαντήσουν καν αν έχουν ελεύθερο δωμάτιο,απαίτησαν να δουν ταυτότητα. Ταυτότητα, ως γνωστόν, δενείχε.

«Μου την κλέψανε», τους απολογήθηκε και τους

προπλήρωσε τη μέρα για να μη γίνει μεγαλύτερο θέμα.



Ανέβηκε, άνοιξε τα παράθυρα και σωριάστηκε στοκάπως στρατιωτικά στρωμένο κρεβάτι. Και τώρα τι; Ο ύπνος,

ο φίλος των ζόρικων στιγμών, του έδωσε πάλι μια προσωρινήλύση. Μόνο οι ανόητα δραστήριοι τον έλεγαν μικρό θάνατο. ΟΧάρης τον λάτρευε. Κοιμήθηκε σαν τούβλο και παρέμεινεευγνώμων στην περιοχή ένθα απέδρα πάσα λύπη και στεναγμός μέχρι τις δύο και τέταρτο.

Όταν ξύπνησε, τον έπιασε η αγωνία μήπως τουτηλεφώνησε η Μάγια και δεν το πήρε είδηση. Όπως πάντα, οΧάρης έψαχνε για προσχήματα με κάθε πρόσχημα. Ανακάθισεκαι σχημάτισε τον αριθμό της εταιρείας. Ήθελε να ’ξερεποιος θα σήκωνε το ακουστικό αφού ο Άρης είχε φύγει κι οίδιος δεν ήταν στο πόστο του.

Κι όμως ο Άρης ήταν εκεί κι απάντησε με το γνωστότου αέρα. Ο μικρός δίστασε προς στιγμήν. Μετά έβαλε τοσεντόνι μπροστά στο μικρόφωνο και μίλησε.

«Την κυρία Λεοντή, παρακαλώ».

«Είναι σε σύσκεψη. Ποιος τη ζητεί;»«Ένας φίλος πείτε της, θα καταλάβει».«Μάλιστα, ένα λεπτό».Ο Άρης με ξινισμένη φωνή τον πέρασε στην κασέτα

της αναμονής. Δεν τα ενέκρινε καθόλου τα μυστήρια και τοέδειχνε. Σε δύο λεπτά η Μάγια έπαιρνε τη γραμμή:

«Έλα, λέγε».«Κοιμήθηκα λιγάκι. Τι κάνεις;»«Πνίγομαι. Να σε πάρω σε λίγο; Τι δωμάτιο είσαι;»Προφανώς δεν τον είχε πάρει νωρίτερα.«Διακόσια δεκαέξι. Πότε θα με πάρεις;»«Δεν ξέρω, θα δω. Αργότερα, εντάξει;»«Θα σε δω το βράδυ;»«Θα τα πούμε. Κλείνω τώρα».Κατέβασε μουτρωμένος το ακουστικό. Δεν ήξερε τι

ακριβώς περίμενε ν’ ακούσει, ήταν σίγουρος όμως ότι δεν το



άκουσε. Έριξε λίγο νερό στα μούτρα του και κατέβηκε κάτω.Έκανε μια βόλτα γύρω απ’ το τετράγωνο, αγόρασε ένα

περιοδικό να χαζέψει και γύρισε γραμμή στο δωμάτιο. Δεντον χωρούσε ο τόπος έξω. Εξακολουθούσε να σκέφτεται αφέλειες. Αν έπαιρνε η Μάγια και δεν τον έβρισκε; Λες και υπάρχει περίπτωση να ψάχνεις πραγματικά κάποιον και ναμην τον βρεις...

Στις τέσσερις είχε διαβάσει όλο το περιοδικό και είχεμάθει απ’ έξω τέσσερις συνταγές για κοτόπουλο κατσαρόλαςπου έδινε η στήλη μαγειρικής. Μετά έλυσε το σταυρόλεξο.Στις τεσσερισήμισι αποφάσισε να ξαναπάρει αυτός.Αγχώθηκε. Είναι δυνατόν να τον ξέχασε έτσι η Μάγια; Κάτι έγινε να δεις, κατέληξε. Ο παλιός καλός ανθρώπινοςεγωισμός... Αντί να δεχτούμε στωικά ότι κάποια μας έγραψεστα παλιά της τα παπούτσια, προτιμούμε να αποδώσουμε τηνεξαφάνισή της σε σεισμούς, λοιμούς ή καταποντισμούς.

Το ξανασήκωσε ο Άρης, που καθόλου δε χάρηκε όταν

άκουσε το μυστηριώδη φίλο να ξαναχτυπά. Το χειρότερο ήταν ότι δε χάρηκε ούτε η Μάγια. Ακουγόταν πολύτσιτωμένη:

«Τι θέλεις πάλι; Δε σου είπα ότι θα σε πάρω εγώ;»Ο Χάρης λύγισε. Ήθελε να της πει χίλια πράματα, αλλά

είχε βουβαθεί. Η Μάγια γρήγορα κατάλαβε ότι κάπου τοπαραξήλωσε. Όποια συνηθίζει να δίνει πικρά χάπια ξέρει πόσο χρειάζονται το ζαχαρωτό τους περιτύλιγμα για να είναι αποτελεσματικά:

«Έλα, μη μουτρώνεις, σε παρακαλώ. Εδώ γίνεται χαμός. Θα σου πω αύριο και θα καταλάβεις. Θα περάσω τομεσημέρι κατά τις δύο. Έχω ένα ραντεβού στο κέντρο.Εντάξει;»

«Δηλαδή δε θα σε δω το βράδυ;»Η απογοήτευσή του δεν κρυβόταν με τίποτα.

«Δε γίνεται, θα σου πω αύριο. Στις δύο, εντάξει; Άντε



τώρα...»Δηλαδή τι του έλεγε η Μάγια; Ούτε αύριο θα πήγαινε

στο γραφείο; Και η δουλειά του; Δε διακινδύνευε τη θέση τουμε όλα αυτά τα αδικαιολόγητα πήγαινε έλα; Για να του το λέει όμως αυτή, τι στην ευχή, κάτι θα ήξερε.

Το να κρέμεται η ζωή σου αποκλειστικά και εξολοκλήρου από κάποιαν είναι πράγματι παρακινδυνευμένο,αλλά μερικά αγόρια βρίσκουν ότι είναι και περίεργαανακουφιστικό. Άλλη έχει το τιμόνι και την ευθύνη του. Εσύκάθεσαι δίπλα και σχολιάζεις το τοπίο και –αν είσαι λίγοτσαμπουκάς – την οδήγηση. Ζητάς ευθύνες, δε σου ζητάνε. Τομόνο πρόβλημα αναφύεται σε περίπτωση σύγκρουσης. Με τι φωνή θα ζητήσεις ευθύνες ως πεθαμένος;

Αντικειμενικότητα λέμε την υποκειμενικότητά μας

O Λάκης καθόταν απ’ το πρωί σαν φακίρης στακαρφιά της ενοχής και της αμφιβολίας. Ωραία...Είχε δεν είχε, τον έδιωξε. Μεγάλη επιτυχία. Πο-τέ δε θα

μάθεις να κουμαντάρεις τον παλιοχαρακτήρα σου, ’θεμα το γονιό σου, κατηγορούσε ο σημερινός το χτεσινό εαυτό του. Ανκαι μόνο ο γονιός του δεν έφταιγε στην προκειμένηπερίπτωση. Η μακαρίτισσα η Αριστέα άλλη κουβέντα δεν είχε.Τον φοβόταν το μάτι της άμα έπαιρνε φόρα. «Κλείσ’ την, βρεάχρηστε, τη χαβούζα, αγόρι πράμα», του έλεγε. «Να τη φας τη γλώσσα σου καλύτερα παρά να σε φάει αυτή». Και είχε δίκιο.Τι πέτυχε τώρα; Μια τρύπα στο νερό. Τελικά η κυρία Λεοντήμοίραζε την τράπουλα πάλι. Είχε το παιδί απροστάτευτο στα χέρια της, να το ξεκοκαλίσει με την ησυχία της. Ούτεκηδεμόνας ούτε δικός να την ελέγξει, που να της καθίσει στολαιμό και να πνιγεί η αχόρταγη.

Να ήξερε τουλάχιστον πού στην ευχή πήγε ο μικρός...



Να τον παρακολουθούσε έστω και από μακριά – γιατί απόκοντά δε θα πλησιαζόταν αυτό τώρα. Θα ’βλεπε τον

Αποστόλη και θα ’βγαζε τα νύχια έξω σαν γατί. Θύμωσε.Ήτανε και τζόρας, βλέπεις, ο ανεμοδαρμένος...Στο γραφείο του ήταν εκατό τα εκατό σίγουρο ότι δεν

πήγε. Κρυφάκουσε την Αθηνούλα που τον έψαξε μα δεν τονβρήκε. Τρωγόταν το φουκαριάρικο το κορίτσι απ’ τη στιγμήπου σχόλασε, αλλά πού να το πει... Έτσι που τον είδε τονπατέρα της τρελαμένο τα χαράματα, θα το θυμάται σε όλητης τη ζωή και θα σκιάζεται. Σαν αδερφό όμως τον είχε τονμικρό, δεν της πήγαινε η καρδιά να τον διαγράψει. Άλλωστεέτσι ήταν η Αθηνά, είχε δική της κυβέρνηση. Δεν πά’ να ’λεγε οΛάκης, αυτή το δικό της θα ’κανε. Μόλις είδε λοιπόν τονπατέρα της να την πέφτει για το μεσημεριανό του υπνάκο,τσουπ, στο τηλέφωνο. Ο Αποστόλης έκανε μάλιστα ότι ροχαλίζει για να της αφήσει το πεδίο ελεύθερο. Μέχρι εδώτου ’ρχόταν να σηκωθεί και να της πει: Πάμε, Αθηνούλα μου,

πάμε, κοριτσάκι μου, να τον βρούμε, να μη χαραμιστεί τοαδερφάκι σου, κρίμα είναι. Μπορούσε όμως; Έναν πατέραείχε μόνο στον κόσμο το κορίτσι, μάνα δεν υπήρχε γιααντίβαρο. Δεν έπρεπε να δειχτεί στα μάτια της ανεμοδούρα.Τι εξήγηση να της δώσει; Το πρωί τον έδιωξα με τις κλοτσιέςκαι το μεσημέρι το μετάνιωσα; Πα, πα, πα, ρεζιλίκιαπράματα...

Το χτεσινό με το σημερινό σωστό έστησαν μάχη στοκεφάλι του ταξιτζή. Δύσκολη μάχη, αφού και τα δύο σωστά ήταν και είχαν τα επιχειρήματά τους. Το μυαλό του Λάκηόμως δεν ήταν φτιαγμένο για κιαροσκούρα και τέτοια. Ημέχρι σήμερα στρατηγική του ήταν απλή: με το καλό χτυπάμετο κακό. Εδώ όμως είχαμε δύο καλά που χτυπούσαν τον ίδιο!Αδιέξοδο δηλαδή. Οπότε ο Λάκης αποφάσισε ό,τι αποφάσιζεπάντα σε ανάλογες περιπτώσεις: να σηκωθεί και να κάνει

επειγόντως το πρώτο πράμα που θα κατεβάσει η κούτρα του.



Σήμερα δεν είχε καμιά φοβερή ρέντα. Το μόνο πουσκέφτηκε να κάνει ήταν να πάρει το 131 και να ζητήσει τον

αριθμό της κυρίας Μάγιας Λεοντή. Του τον έδωσαν αμέσως,ευτυχώς δεν ήταν απόρρητος. Ωραία. Τώρα ήξερε κάτι για τηνεχθρά του. Ως γνωστόν, η γνώση είναι δύναμη. Ήξερε πούμένει και τον αριθμό του τηλεφώνου της. Καλό βέβαια θα ήταν να ήξερε και τι να τον κάνει...

Ο Χάρης κρατούσε ένα σάντουιτς στο χέρι, αλλάκόντευε να φάει τα σεντόνια απ’ τα νεύρα. Η ώρα ήταν εφτά,είχε δει δύο σειρές στην τηλεόραση, τρία τηλεπαιχνίδια και σαράντα εφτά πανομοιότυπες διαφημίσεις απορρυπαντικώνμε οξυγόνο και πράσινους κόκκους. Στο τέλος πέταξε τοτηλεκοντρόλ πάνω σ’ έναν ηλίθιο τη στιγμή ακριβώς πουδήλωνε πανευτυχής «Τέλος πια στα προβλήματα!». Ο τύποςείχε καταφέρει να κάνει αόρατους τους δύσκολους λεκέδεςαπό την ιατρική ποδιά της γυναίκας του και πανηγύριζε. ΟΧάρης όμως δεν ανεχόταν τίποτα σήμερα. Έκλεισε τη

συσκευή για να μην τη σπάσει. Πέταξε και το σάντουιτς. Ότανεκνευριζόταν, δεν μπορούσε να φάει. Κι όμως κάποτε, μικρός,έτρωγε μόνο βλέποντας διαφημίσεις. Το φαβορί του ήταν έναδιάσημο σλόγκαν απορρυπαντικού – το περίφημο «Ομπαμπάς μου ο καλός καθαρίζει σαν τρελός». Ο Χάρης τοτραγουδούσε μαζί με τον πιτσιρικά της οθόνης, ενώ ο δικόςτου ο μπαμπάς του ’χωνε βιαστικά στο στόμα μια μπουκιάαλεσμένο μοσχάρι με καρότο. Ε, καλά λένε ότι η ιστορίαμπορεί να επαναληφθεί μόνο ως φάρσα. Τώρα οι διαφημίσειςτού έκοβαν την όρεξη. Και η σκέψη του πατέρα του το ίδιο.

Ένα κύμα τρυφερότητας τον έπιασε στα πράσαανοχύρωτο και κόντεψε να τον πνίξει. Πώς μπόρεσε και δεσκέφτηκε ποτέ ξανά τον πατέρα του; Γιατί δεν τουξανατηλεφώνησε να του πει έναν καλό λόγο, ένα «είμαι καλά»έστω. Θα μαράζωνε ο κυρ Λάμπρος, θα πέθαινε, να το δεις.

Τον άφησα μόνο, σκέφτηκε για πρώτη φορά με ενοχές ο



Χάρης. Άσε που η μάνα μου θα του έχει φορτώσει σίγουρα και τις ευθύνες για το φευγιό μου. «Εσύ τον μεγάλωσες, εσύ τον

έκανες σαν τα μούτρα σου», αυτό δεν ήταν το μότο της; «Εγώδούλευα σαν σκλάβα για να μη σας λείψει τίποτα!» Τι θακάνει τώρα ο μπαμπάς μου ο καλός; Ούτε αυτός μπορεί νακαθαρίσει για μένα ούτε εγώ γι’ αυτόν...

Σηκώθηκε. Ήθελε να κάνει κάτι, αλλά δεν ήξερε τι.Βόλτα βαριόταν. Σινεμά βαριόταν. Αυτό που πραγματικά ήθελε ήταν να ξαναζούσε το χτες. Να ήταν φρεσκοπλυμένοςκαι αρωματικός πάνω στο ελικόπτερο που θα τον ανέβαζεστο όνειρο. Πριν γίνουν όλα αυτά και το βρομίσουν όμως. Ήνα είχε εδώ μπροστά του τη Μάγια τουλάχιστον, να τονκαθησυχάσει. Να χαϊδεύονταν για ώρες, να έμπαιναν μαζί στην μπανιέρα και να μιλούσαν για όλα. Τι τους περίμενε στομέλλον, τι θα έκαναν, πώς θα το έκαναν. Ο Χάρης ένιωθε νααιωρείται και αυτή η αίσθηση του προκαλούσε ναυτία.Τίποτα δεν περνούσε απ’ τα χέρια του και τίποτα δεν ήξερε.

Το μόνο που μπορούσε να κάνει ήταν να κάθεται εδώ μέσα,στ’ αυγά του, και να περιμένει. Πώς τα κατάφερα πάλι έτσι;«Εμένα ρωτάς, άχρηστο κρέας;» άκουγε τη φωνή της μάναςτου να ξαναπαίρνει αμπάριζα μέσα του.

Μετά άλλαζε γνώμη πάλι. Η αγάπη θέλει θυσίες. Δενμπορείς να κάνεις ομελέτα χωρίς να σπάσεις αυγά. Τα δικάτου τα αυγά ήταν ο πατέρας του, ο Λάκης και η Αθηνά. Αυγά χρυσά, δυσεύρετα. Δεν τα έσπασε όμως, τα ράγισε μόνο.Κάποτε τα κομμάτια τους θα κολλούσαν, ήταν σίγουρος. Τι ναπει η Μάγια, που έπρεπε να φέρει τη ζωή της τα πάνω κάτω,να κάνει οριστικές ρήξεις; Ήταν βέβαιος πως αυτή τη στιγμή η αγαπημένη του πάλευε να μιλήσει στον υστερικό. Δεν είναι εύκολο να εγκαταλείψεις κάποιον τόσο εξαρτημένο μετά απόείκοσι χρόνια γάμου. Αυτό που φοβόταν περισσότερο πάντως ήταν ότι ο Άγης θα μεταχειριζόταν όλα τα μέσα. Μέχρι και

απόπειρα αυτοκτονίας ήταν ικανός να κάνει για να φέρει



πίσω τη γυναίκα του. Θα τα κατάφερνε όμως; Ο Χάρηςσυνειδητοποίησε ότι ήξερε πολύ λίγο τη Μάγια, ιδέα δεν είχε

πώς θα μπορούσε ν’ αντιδράσει σε τέτοιες καταστάσεις. Τηνυποχώρησή της μπροστά στον Λάκη, παραδείγματος χάρη, δεθα μπορούσε ποτέ να την προβλέψει. Πού να το φανταστεί ότι η λέαινα θα έκανε πίσω μπροστά στο τσαντισμένοκουνέλι...

Προς στιγμήν τρόμαξε. Μετά το απορυθμισμένοσυναισθηματικό του ασανσέρ ανέβηκε ξανά στο ρετιρέ. Τι λίγος που ήταν... Αυτή η αγάπη δραπέτευσε από τις σελίδεςμυθιστορήματος σχεδόν. Από την πρώτη στιγμή που με είδε,κατάλαβε ότι θα μπω στη ζωή της και θα τη σημαδέψω. Ταλόγια της δεν τα είχε ξεχάσει κι ούτε θα τα ξεχνούσε ποτέ. Θατα διηγείται στα εγγόνια του χρόνια μετά και θα ανατριχιάζει.Μια φορά κι έναν καιρό, μωρά μου, ένα αγόρι το ’σκασε απ’ τοσπίτι του στο νησί και πήγε στη μεγάλη πόλη να βρει τηντύχη του. Πέρασε από σπηλιές με τσούχτρες και δράκαινες,

πάλεψε, πληγώθηκε, απελπίστηκε κι ήταν έτοιμος ναπαραδώσει το πνεύμα. Τότε επιτέλους συνάντησε τηβασίλισσα αμαζόνα. Αυτή τον αγάπησε απ’ την πρώτη στιγμήκαι τον έκανε βασιλιά στο πλευρό της. Την έλεγαν Μάγια και ήταν η γιαγιά σας.

Χαμογέλασε στο γέρο εαυτό του τρυφερά.Αναπτερωμένος, τινάχτηκε πάνω. Έκανε ένα ζεστό μπάνιοκαι ντύθηκε. Όσο τριβόταν με το σφουγγάρι, του ήρθε και μιακαταπληκτική ιδέα. Θα τηλεφωνούσε στον Αλέκο να βγουν.Πώς στην ευχή δεν το σκέφτηκε ως τώρα; Ήταν ο μοναδικόςφίλος που του είχε απομείνει στον κόσμο.

Ο Χάρης γύρισε τελικά στο ξενοδοχείο κατά τις δύο,μετά από μια επεισοδιακή νύχτα. Το φιλαράκι του είχε όρεξηκι έκανε τρελές χαρές όταν τον άκουσε στο τηλέφωνο. Πήγαν για φαΐ στα παϊδάκια της πλατείας Κουμουνδούρου και μετά

για ποτό στο «City», στη Χάρητος. Γκολ έγινε ο Χάρης με τρεις



βότκες λεμόνι που κατέβασε σε δύο ώρες. Ο Αλέκος δεν έπινε,κυρίως άκουγε και μιλούσε. Η ιστορία με τα ελικόπτερα και

τα βρομόνερα τον κατενθουσίασε. Νευρικό γέλιο τον έπιασε,είδε κι έπαθε να σταματήσει. Μετά ενημέρωσε λεπτομερώς τοφίλο του περί του τι έγινε στο γραφείο. Ο Άρης,παραδείγματος χάρη, επέστρεψε κατ’ απαίτησιν τουσυζύγου! Ο κοντός είχε γίνει έξαλλος μόλις έμαθε ότι τοναπομάκρυναν. Ήταν, βλέπεις, ο πληροφοριοδότης του. ΟΑλέκος έκοβε το λαιμό του ότι αυτός του κάρφωσε τοειδύλλιο Μάγιας – Χάρη.

Μετά τα πρώτα γέλια και αφού οι βότκες άρχισαν ναδιαλύονται, ο Χάρης απόρησε. Και καλά, ο κοντός πρόβαλλεαπαιτήσεις, η Μάγια όμως γιατί έσπευδε να τις ικανοποιήσει;Τι ανάγκη τον είχε; Ούτε παιδιά κάναν για να τα προφυλάξει,ούτε καν τον αγαπούσε.

«Ποια τα χέζει, καλέ, τα παιδιά και τις αγάπες; Δενκαταλαβαίνεις; Εδώ αυτή τρέμει να μη χάσει τη θεσάρα».

«Ποια θεσάρα;»Ο Αλέκος γύρισε και τον κοίταξε με το στόμα ανοιχτό.Καλά, σοβαρολογούμε τώρα, αυτός δεν είχε ιδέα για ποιαθεσάρα μιλάμε;

«Για το καινούριο περιοδικό, παιδάκι μου. Δεν έχειςακούσει ότι ο όμιλος βγάζει καινούριο περιοδικό;»

«Όχι. Πού να τ’ ακούσω;»«Α, καλά... Εσύ, αγόρι μου, έχεις χάσει επεισόδια.

Λοιπόν, σε έξι μήνες σχεδιάζουν να βγάλουν ένα φοβερόπεριοδικό, το πρώτο στην Ελλάδα που θα συνδυάζει πολιτικήμε λάιφ στάιλ, κάτι σαν το Georgia της μακαρίτισσας τηςΚένεντυ. Μεγάλο στοίχημα. Η δικιά σου λοιπόν έβαλε στομάτι τη διεύθυνση. Τα αντρικά περιοδικά τα σιχάθηκε. Τι καινούριο πια να γράψεις για τις κρέμες και τις δίαιτες; Ε, γυναίκα είναι, τα βαριέται αυτά. Η Μάγια, τώρα που είναι στο

φόρτε της, θέλει να κάνει το κάτι άλλο! Να καταπλήξει τα



πλήθη. Να φέρει λάμψη στην πολιτική. Να πιάσει τις γκρίζεςκαι πληκτικές κυρίες της Βουλής και να τις ξεσκονίσει. Να

τρυπώσει στην καρδιά της εξουσίας. Να την προσκυνάει ολόκληρη η πολιτική ηγεσία για ένα εξώφυλλο. Γι’ αυτό ηδικιά σου θα σκότωνε άνθρωπο. Εξ ου και δέχτηκε ναξαναπροσλάβει τον Άρη».

«Μα τι σχέση έχει ο Άρης με το περιοδικό αυτό;»«Δεν έχει ο Άρης, βρε βόδι. Ο σύζυγος έχει».Ο Χάρης απόμεινε να τον κοιτάει. Το ποτό ήταν ή ο

Αλέκος τα έλεγε μπερδεμένα; Στην πραγματικότητα ο Χάρηςτα άκουγε μπερδεμένα, γιατί καταλάβαινε ότι δε θα τουάρεσαν καθόλου ξεμπέρδευτα. Ο φίλος του όμωςαγανάκτησε:

«Τι δουλειά κάνει η μάνα του Άγη, παιδί μου, ούτεαυτό δεν ξέρεις;»

Δεν ήξερε, αλλά έμαθε. Ήταν η ιδιοκτήτρια του ομίλουIMAGE Α.Ε.

Αργά το βράδυ ο Χάρης θυμήθηκε ότι ο Αλέκος του τοείχε ξαναπεί αυτό. Η πεθερά της Μάγιας ήταν κορυφαίοόνομα στο χώρο. Απλώς ο Χάρης αλλού είχε το μυαλό τουτότε και δεν του έδωσε την πρέπουσα σημασία. Δεν του τοδιευκρίνισε καλά κι αυτός ο άτιμος. Κορυφή στο χώρο γενικά,του είπε, όχι στο χώρο τόσο ειδικά. Η καρδιά του σφίχτηκε.Ξινά τού βγήκαν τα πολλά τα γέλια πάλι. Η κατάστασηαποδείχτηκε πολύ πιο σύνθετη απ’ ό,τι φανταζόταν. Το χειρότερο ήταν ότι η Μάγια δεν του είχε πει τίποτα. Γιατί τονκράτησε στο σκοτάδι; Έψαξε στα γρήγορα μια θετική εκδοχή,αλλά δε βρήκε πρόχειρη καμία. Ένιωσε τις αντιστάσεις του ναξεφτίζουν πάλι. Αν δεν την έβλεπε το ταχύτερο δυνατόν, δεν ήξερε πού θα τον οδηγούσαν οι σκέψεις του. Ευτυχώςξύπνησε αργά μετά απ’ το ξενύχτι. Μέχρι να πιει έναν καφέκαι ν’ ανοίξει το μάτι του, η ώρα πήγε δύο.

Στις δύο και είκοσι η Μάγια χτύπησε τρεις φορές την



πόρτα και μπήκε με δύο ζεστά πακέτα στο χέρι. Μόλις τηνείδε έτσι λαμπερή και γεμάτη ενέργεια, τα ξέχασε όλα,

άδειασε το μυαλό του. Τον φίλησε στο στόμα για ώραπεινασμένα και μετά του έδωσε τα πακέτα στο χέρι.«Άνοιξέ τα όσο εγώ θα κάνω ένα ντους», του είπε.

«Έχει και μαχαιροπίρουνα μέσα».Εξαφανίστηκε στο μπάνιο. Ο Χάρης, εξιταρισμένος

από την παρουσία της, πήρε τα πακέτα, τα άνοιξε και τατακτοποίησε στο τραπεζάκι του σαλονιού. Έσυρε και τις δύομικρές πολυθρόνες έτσι που να φτάνουν το τραπεζάκι άνετα.Έβαλε τις χαρτοπετσέτες στο πλάι και τα πλαστικάμαχαιροπίρουνα πάνω τους. Μετά πήγε λίγο πιο πέρα και τακαμάρωσε. Έκρυψε τα τσαλακωμένα ρούχα του στηνντουλάπα, να μη μοιάζει με αχούρι. Το πρώτο τους γεύμα στοσπίτι. Ήξερε ότι ήταν κομματάκι αστείο, αλλά έτσι ένιωσε.Όταν της άνοιξε για να μπει, είδε ξαφνικά ένα τρέιλερ από τημελλοντική ταινία της ζωής τους. Εκείνη να επιστρέφει στη

φωλίτσα τους μετά τη δουλειά, το φαΐ έτοιμο στην κουζίνα,τα παιδιά καλοντυμένα στο σαλόνι κι η αγκαλιά του ανοιχτήστην πόρτα να την περιμένει. Έτρεξε κι άνοιξε το ραδιόφωνο.Χρειαζόταν μια διακριτική μουσική επένδυση. Τέλεια. Τακανελόνια προτιμούσε άραγε ή τα ριγκατόνι τέσσερα τυριά;

Βγήκε χαμογελαστή και τυλιγμένη στη μεγάληπετσέτα. Ο Χάρης την περίμενε όρθιος να καθίσει μπροστά σεόποιο πιάτο προτιμούσε. Ήταν ευγενικός από κούνια. Εκείνηόμως, εντελώς απροσδόκητα, τον έσπρωξε στο κρεβάτι. Τα’χασε και πισωπάτησε άτσαλα. Έπεσε στο κρεβάτι με τηνπλάτη και χτύπησε λίγο στην κόχη. Η Μάγια δεν πρόσεξε τομορφασμό πόνου που αθέλητα του βγήκε. Τον έγδυνε.

«Νόμιζα ότι πεινούσες...» ψέλλισε ο Χάρης αμήχαναμπροστά στις κοφτές και γρήγορες κινήσεις της, που τονάφησαν γυμνό σε δύο λεπτά.

«Θα βαρύνω άμα φάω. Μετά», του απάντησε και



κάθισε πάνω στην επίπεδη κοιλιά του.Γρήγορα όμως έκανε πίσω απογοητευμένη και κοίταξε

το πουλί του Χάρη, που έμοιαζε εντελώς απρόθυμο να λάβει μέρος στο αιφνίδιο σεξουαλικό χάπενινγκ. Του είχε έρθει κάπως απότομα.

«Τι έχουμε εδώ;» του είπε αυτή μισοενοχλημέναμισοκοροϊδευτικά. «Προβλήματα;»

Ο Χάρης δεν είχε ξανασυζητήσει με γυναίκα για τηστύση του. Έγινε παντζάρι.

«Ήθελα τόσο να μιλήσουμε...» είπε, κι ακούστηκε σανάσχετη δικαιολογία ακόμα και στα ίδια του τ’ αυτιά.

Ύπουλο όργανο, σκέφτηκε. Προδότη. Κι ύστερα μιαυποψία τρύπωσε στο κεφάλι του και χειροτέρεψε τηνκατάσταση. Μήπως ήταν ψυχρός; Γιατί αυτό το καταραμένοόργανο, που από μόνο του λειτουργεί στην εντέλεια, δείχνει τώρα τόση απροθυμία; Πανικοβλήθηκε. Τι θα πίστευε ηΜάγια γι’ αυτόν; Τι να τον έκανε έναν τόσο ελαττωματικό

άντρα; Η Μάγια κατέβηκε με μια κίνηση, έκανε χώρο δίπλατου και ξάπλωσε μπρούμυτα.

«Λίγο μασαζάκι τουλάχιστον θα έχω;» του είπε και τονέσπρωξε προτρεπτικά με τον αγκώνα.

Ο Χάρης, πανευτυχής που έβγαινε από τη δύσκοληθέση, σηκώθηκε κι άρχισε να της χαϊδεύει μαλακά την πλάτη.Επιτέλους. Να κι ένας τομέας που ήξερε πολύ καλά. Από μικρόπαιδί έκανε θαύματα με τα χέρια του. Είχε ένα δεύτεροξάδερφο φυσικοθεραπευτή στα Χανιά, που του ’χε δείξει τιςκινήσεις. Άρχισε από τη βάση της σπονδυλικής στήλης και τηδιέτρεξε όλη. Από κει περνούσαν οι απολήξεις των νεύρων. Μετσιμπηματάκια τις χαλάρωσε και μετά ανοίχτηκε στιςσφιγμένες της ωμοπλάτες. Η Μάγια άρχισε να βγάζει μικράαισθησιακά επιφωνήματα. Ήταν ενθουσιασμένη. Το κορμί

της παλλόταν από ευχαρίστηση και χαλάρωνε κάτω από τα



χαλάρωσε.Ο ίδιος πεινούσε αλλά δεν τόλμησε να φάει. Δεν ήταν

σωστό. Θα την περίμενε, δε χάθηκε ο κόσμος. Η ώρα πήγετέσσερις, όμως αυτή δε σάλευε. Τη σκούντησε ελαφρά.Κάποια στιγμή πετάχτηκε σαν κουρδισμένη κι ανακάθισε:

«Τι ώρα πήγε;»«Τέσσερις και δέκα».«Όχι, ρε γαμώτο. Άργησα!»Σηκώθηκε κι άρχισε να μαζεύει τα ρούχα της απ’ το

σαλόνι και το μπάνιο.«Θα φύγεις; Δε θα φάμε;»Δεν πίστευε στα μάτια του.«Δυστυχώς. Έχω ραντεβού στις πέντε στο Κολωνάκι».«Μα... τι θα γίνει; Δεν είπαμε τίποτα. Τι θα κάνω εγώ;»«Εσύ θα φας μόνος σου. Μη σε πιάνει το ανάποδο

τώρα. Είπαμε...»Είχε βάλει το παντελόνι της, αλλά το φερμουάρ της

σκάλωσε και κόντευε να το σκίσει απ’ την αδημονία.«Στη δουλειά πότε θά ’ρθω;»«Προς το παρόν όχι. Θα σου πω εγώ τι θα γίνει».Σαν να θυμήθηκε κάτι, έβγαλε τέσσερα πεντοχίλιαρα

από το πορτοφόλι της και του τ’ άφησε στο τραπεζάκι:«Έχεις λεφτά;»«Γιατί γύρισε ο Άρης;»Η ερώτησε βγήκε απ’ το στόμα του αθέλητα σχεδόν. Η

φωνή του ακούστηκε ανακριτική. Την είχε καθίσει ξαφνικάστο σκαμνί, αλλά δεν το συνειδητοποιούσε. Η Μάγια γύρισεκαι τον κοίταξε έκπληκτη:

«Γιατί έτσι έπρεπε. Γιατί ρωτάς;»«Γιατί δε μου λες τίποτα, γι’ αυτό. Αυτός σου είπε να

τον ξαναπάρεις;»Το «αυτός» υπογραμμισμένο φυσικά.

«Αυτός ποιος; Τι βλακείες κάθεσαι και λες πάλι;»



«Ο άντρας σου. Γιατί δε μου μιλάς; Θέλω να ξέρω.Αυτός σε ανάγκασε να τον πάρεις πίσω το σπιούνο;»

Η Μάγια τον πλησίασε. Τώρα ήταν πραγματικάθορυβημένη.«Πού τ’ άκουσες αυτά;»Τον τράνταξε:«Λέγε!»«Όλος ο κόσμος τα λέει. Μόνο εγώ δεν τα ξέρω».Τώρα κι ο Χάρης ήταν έξαλλος.«Άσε τα “όλος ο κόσμος”. Ονόματα θέλω!»Τον κοιτούσε με μάτια που έβγαζαν φωτιές. Δε

χωράτευε.«Ο Αλέκος».Τον άφησε απότομα:«Μιλάς μ’ αυτό το σκουπίδι; Κάθεσαι και με σχολιάζεις

μ’ αυτό το... το... βδέλυγμα;»Ο Χάρης ένιωσε αδικημένος. Πάλι αυτός το ’κανε το

λάθος δηλαδή; Κι έπειτα γιατί έλεγε τον Αλέκο «βδέλυγμα»;Τι στην ευχή θα πει «βδέλυγμα»;«Μην τον λες έτσι. Αν δεν είχα κι αυτόν, θα είχα

σαλτάρει χτες το βράδυ».Τον ξανάπιασε απ’ τα μπράτσα. Τώρα ήταν

πραγματικά έξαλλη:«Χτες το βράδυ είδες τον Αλέκο; Τι του είπες;

Χαζόπραμα, ε, χαζόπραμα».«Όλα».Ο Χάρης έσκυψε τελικά το κεφάλι ηττημένος. Είχε

κάνει μια απίστευτη γκάφα και –το χειρότερο – δεν ήξερεποια.

«Όλα, ε; Συγχαρητήρια... Με κατέστρεψες».Κάθισε αποκαμωμένη στην πρώτη πολυθρόνα που

βρήκε μπροστά της. Άναψε άλλο πούρο. Ο Χάρης όρθιος

περίμενε.



«Ο φίλος σου ο Αλέκος είναι το μάτι και το αυτί τηςΓκλόρυ, σε πληροφορώ. Αυτός ψαρεύει εσένα κι αυτή πάει

και τα καρφώνει στην παλιόγρια. Έτσι με στριμώχνουν εμέναστη γωνία με την πρόθυμη βοήθειά σου. Κατάλαβες τώρα ήθες να το αναλύσω περισσότερο;»

«Δεν το ήξερα...» μουρμούρισε απολογητικά το παιδί,αλλά αυτό δεν καταλάγιασε καθόλου το θυμό της.

«Γιατί χρειάζεται να τα ξέρεις όλα εσύ, μου λες; Μυαλόδεν έχεις να το βάλεις να δουλέψει λιγάκι; Βλέπεις αυτό τοτρύπιο στόμα να σ’ έχει από κοντά, δεν καταλαβαίνεις ότι κάτι θέλει; Όχι! Εσύ πας προθυμότατα και του ξερνάς ταπάντα. Οικειοθελώς φυσικά! Μην τον κουράσουμε τονάνθρωπο!»

«Νόμιζα πως είναι φίλος μου...» διαμαρτυρήθηκεαδύναμα, σαν κομουνιστής προδομένος από την περεστρόικα.

«Σοβαρά; Κι εγώ νομίζω πως η πρωθυπουργός είναι εξωγήινη και την έστειλαν από τον πλανήτη Γιούρον να μας

εκσυγχρονίσει».Δεν της απάντησε. Τις βρισιές τις άντεχε, την ειρωνείαόχι. Πήγε και κάθισε στην άκρη του κρεβατιού άοπλος κι ασήμαντος. Τα είχε καταστρέψει όλα. Σαν μια άτυχη παρτίδαφιδάκι ήταν η ζωή του. Κάθε φορά που έφτανε κάπου, έδινεμια κι έπεφτε απ’ τη σκάλα. Απ’ την αρχή πάλι. Χάρης οΣίσυφος. Χάρης το άχρηστο κρέας.

«Τι ακριβώς σου είπε ο... φίλος σου;»Η Μάγια τώρα είχε πλησιάσει και καθόταν δίπλα του

στο κρεβάτι. Έμοιαζε πιο ήρεμη.«Διάφορα».Ο Χάρης ήταν ανίκανος να ξαναρχίσει. Ό,τι κι αν της

έλεγε, θα την εκνεύριζε. Αλλά δε γλύτωσε και τίποτα με τηναοριστία. Επέμεινε αυτή:

«Λέγε, παιδάκι μου. Πρέπει να ξέρω. Τι σου είπε για

μένα αυτό το... πράμα;»



«Ότι θες να αναλάβεις αυτό το περιοδικό τοκαινούριο, αλλά εξαρτάται απ’ την πεθερά σου. Γιατί δε μου

είπες ότι αυτή είναι η ιδιοκτήτρια του ομίλου;»«Για την παλιόγρια θα μιλάμε τώρα; Άλλο».«Ε, τίποτε άλλο. Ότι ο άντρας σου είναι... περίεργος...»«Νευρωσικός είναι. Άλλο».«Τίποτε άλλο. Δε θυμάμαι. Δε μου ’ρχεται τώρα».«Ότι η Γκλόρυ κάνει αγώνα να μου αρπάξει το

περιοδικό σ’ το είπε;»Ο Χάρης δεν απάντησε. Τι να πει;«Αχ, βρε Χάρη... Του τα είπες όλα, με λεπτομέρειες;

Ελικόπτερα, ξενοδοχεία, μπουγέλα, όλα;»Έσκυψε ξανά το κεφάλι. Μέχρι ποτέ θα υπομένει αυτό

το μαρτύριο; Η Μάγια τράβηξε μια ρουφηξιά.«Άρα αυτή τη στιγμή ο άντρας μου είναι εις γνώσιν

των πάντων και τα συνδυάζει με όσα είδε αυτοπροσώπως.Γαμώ την ατυχία μου, γαμώ».

Μπορεί να έβριζε, αλλά δεν ήταν θυμωμένη πια. Τοείχε αυτό η Μάγια. Ήταν πρακτικό πνεύμα και θεωρούσε τοθυμό πολύ καταστροφικό συναίσθημα για να το διατηρήσει επί πολύ. Κυρίως άχρηστο. Αυτή προσηλωνόταν πάντα απόένστικτο στην αναζήτηση λύσης. Don’t cry over spilt milk, ήταν η πρώτη παροιμία που αποστήθισε στα αγγλικά. Κι ακριβώς αυτό έκανε εκείνη την κρίσιμη στιγμή.

Πήρε το σκυμμένο του πρόσωπο στα χέρια της και τονανάγκασε να την κοιτάξει στα μάτια:

«Άκου να σου πω. Πάει τώρα, έγινε. Ξέχνα το. Από δωκαι πέρα τσιμουδιά. Πουθενά. Κάτι θα βρω να πω εγώ. Όμωςαπό δω πρέπει να φύγεις επειγόντως. Τώρα. Μάζεψε ταπράγματά σου. Θα σε πετάξω στη Σόλωνος, στο στούντιο μιαςφίλης. Έχω τα κλειδιά πάνω μου, το χρησιμοποιώ κι εγώκαμιά φορά, άμα έχω δουλειές στο κέντρο. Άδειο είναι. Για

λίγες μέρες μπορείς να μείνεις εκεί. Μετά βλέπουμε. Θα



Την άλλη μέρα, κατά τη μία, ο Aποστόλης έφτιαχνεσπανακόπιτα με φρέσκο σπανάκι, αλλά ήταν σίγουρος ότι δε

θα του βγει της προκοπής. Δεν είχε το μυαλό του. Ούτε ήξερεπόσα αυγά έβαλε. Όσα βρήκε μπροστά του, κουτουρού. Τηνέχωσε στην αναμμένη κουζίνα τέλος πάντων και κάθισεαπέναντι να κοιτάει σαν χαζός το φωτισμένο φούρνο. Πούστην ευχή ήταν ο μικρός; Τι έκανε; Πώς να το εντοπίσει τοσκασμένο, που έφυγε κι ούτε ένα τοσοδά σημείο ζωής δενέδωσε; Πρώτη φορά δεν μπορούσε να μιλήσει με την κόρητου και ήταν έτοιμος να εκραγεί. Είχε καλομάθει να τα λένεόλα, ακόμα και πράματα σοβαρά. Η Αθηνούλα ήταν καλύτερηκι από μεγάλο. Της έκοβε ποιο ήταν το σωστό, τονσυμβούλευε όσο τη συμβούλευε. Τώρα όμως απλώςκοιτάζονταν σαν ψάρια και σφύριζαν αδιάφορα.

Όταν ψήθηκε η πίτα, έβαλε παπούτσια, έκλεισε τοσπίτι κι έφυγε. Η αδράνεια και η μοιρολατρία δεν ήταν του χαρακτήρα του. Κάτι τον έσπρωχνε να πάει στην έδρα της

αντιπάλου. Μέχρι να φτάσει στο Μαρούσι όμως, δεν ήξερεακριβώς τι πήγαινε να κάνει εκεί. Κάθισε απλώς και κοίταγετο κτήριο. Μετά από λίγο, σαν να του ’ρθε θεία φώτιση,τηλεφώνησε στο κινητό της Σταματίας, της κουμπάρας του,και την παρακάλεσε να πάει να τον βρει. Η έμπειρη ταξιτζούδε ρώτησε λεπτομέρειες, τριάντα δύσκολα χρόνια στηνπιάτσα είχαν ακονίσει το μυαλό της. Σε ένα εικοσάλεπτο ήτανεκεί, με τον Λάκη στο πίσω κάθισμα να καραδοκεί καμουφλαρισμένος σε πελάτη την έξοδο της Λεοντής.

Ο Χάρης ένιωθε περίεργα μέσα σ’ αυτό το διαμέρισμα.Άβολα, πολύ άβολα. Πήγαινε στο μπάνιο και ήθελε να βγει μιαώρα αρχύτερα. Υπήρχαν παντού τόσα, πώς να το πούμε, πολύπροσωπικά αντικείμενα, που τον έκαναν να αισθάνεται σαν ηδονοβλεψίας. Ταμπόν, σερβιέτες, προφυλακτικά με γεύσειςφρούτων, σπερματοκτόνα, χαρτομάντιλα πολυτελείας, σιντί,

αρωματικά στικ, αρωματικά λάδια για μασάζ, πορνό



περιοδικά, όλο το σπίτι ήταν παραγεμισμένο με πράγματασυνδεδεμένα μόνο με μια συγκεκριμένη δραστηριότητα –

ξέρετε ποια. Υπήρχε κι ένα μυστήριο φιαλίδιο, Spanish Fly τολέγαν, που δεν ήξερε τι ακριβώς ήταν, πρώτη φορά το έβλεπε,αλλά σίγουρα εκεί κολλούσε κι αυτό. Το έπιναν, επάλειψη τοέκαναν, άγνωστο. Ο Χάρης λοιπόν, που δεν ήτανεξοικειωμένος με τα σεξουαλικά παραφερνάλια, δυσφορούσεεκεί μέσα. Ένιωθε ταυτόχρονα και πολύ άσχετος και πολύένοχος – αμφότερα επίθετα ενοχλητικά.

Για να τα ξεχάσει, άρχισε να κάνει γενική καθαριότηταστο διαμερισματάκι, που έπασχε φανερά σ’ αυτό τον τομέα.Σκούπισε, ξεσκόνισε τη στοίβα με τα Playgirl – Η επέλασητων γυναικών, τακτοποίησε το κομοδίνο με τα αρωματικάκεριά, έστρωσε τα μεταξωτά σεντόνια, στοίβαξε ταπροφυλακτικά κατά γεύσεις, μπανάνα, φράουλα και μέντα,σφουγγάρισε. Κάπως βελτιώθηκε το στούντιο. Τώρα έμοιαζεσαν άντρο σεξομανούς οπωσδήποτε, αλλά τακτικής γυναίκας.

Με τις δουλειές ευτυχώς ξεχνιόταν και δεν έμπαινεστον πειρασμό να τηλεφωνήσει στη Μάγια. Τα δάχτυλά τουβέβαια τον έτρωγαν, αλλά η απαγόρευση ήταν σαφέστατη.Θα του τηλεφωνούσε αυτή ή θα ’ρχόταν κατά τις τέσσερις.Μέχρι τότε όφειλε να καθίσει ήσυχος ήσυχος στη γωνία τουνα περιμένει. Τηλεόραση όμως δεν είχε η γκαρσονιέρα.Φυσικά. Η πιο χρήσιμη συσκευή στον κόσμο των νομίμωνζευγαριών ήταν προφανώς η πιο άχρηστη στον κόσμο τωνπαρανόμων εραστών.

Ο Χάρης μετά τις δουλειές του σπιτιού, μία πια τομεσημέρι, χτυπημένος από πλήξη και αγωνία μαζί, άρχισε ναξεφυλλίζει το Playgirl τεύχος Ιουνίου για να περάσει η ώρα.Πρώτη φορά άνοιγε τέτοιο περιοδικό. Ένας γνωστόςμεσήλικας τραγουδιστής ξάπλωνε γυμνός στο κεντρικόσαλόνι του περιοδικού. Χάλια ήταν, κι ας ρουφούσε την

κοιλιά του. Πώς πήγε και ξεφτιλίστηκε, μεγάλος άνθρωπος;



αναρωτήθηκε ο Χάρης με την αλαζονεία που του έδινε ηομορφιά του. Η συνέντευξη που συνόδευε τη φωτογράφιση

του έδωσε την απάντηση που γύρευε: «Το τόλμησα για νανιώσω ξανά άντρας», δήλωνε ο τσίτσιδος πενηντάρης. «Και να εμψυχώσω τους συνομηλίκους μου φυσικά. Ο ώριμοςάντρας έχει το ζουμί. Ο πενηντάρης είναι δύοεικοσιπεντάρηδες»! Αυτός ήταν σίγουρα δύο, σε κιλά.

Ο Χάρης ξεφύλλισε ολόκληρο το περιοδικό νευρικά,αποφεύγοντας να μείνει επί πολύ σε κάποια σελίδα. Δεκάδεςνεαρά πανομοιότυπα αγόρια – λαδωμένα μπράτσα, τέλειοι κώλοι, σφιχτοί τετρακέφαλοι, ηδονικά στόματα, αόραταστρινγκ εσώρουχα. Τρυφερό ανθρώπινο κρέας με χαμηλάλιπαρά σε προσφορά. Ο Χάρης άφησε μπουχτισμένος τιςεικόνες και διάβασε ένα διήγημα –τρόπος του λέγειν δηλαδή – περί του εκμαυλισμού ενός δεκατετράχρονου αγοριού απότην καλύτερη φίλη της μητέρας του. Ήταν γραμμένο σεπρώτο πρόσωπο, το ίδιο το αγόρι μιλούσε, πενήντα χρόνων

τώρα, στην κηδεία της γυναίκας αυτής. Υποτίθεται ότι τηνκαταέβρισκε με την ανάμνηση της εμπειρίας και ευχότανστην οικογενειακή φίλη καλό ταξίδι. Είχε και μεταφυσικόπροβληματισμό: Υπάρχει το μετά θάνατον σεξ ή πρόκειται για ανυπόστατη φήμη;

Ο Χάρης εκεί πάνω αγανάκτησε και το πέταξε. Ε, άι σιχτίρ! Τα ’βαλε και με τον εαυτό του που καθόταν και διάβαζε τέτοιες χοντράδες. Αυτό που δεν μπορούσε νακαταλάβει όμως ήταν γιατί πήγε κι έδωσε συνέντευξη στοτσοντοπεριοδικό ολόκληρη υπουργός Συγκοινωνιών.

Αποφάσισε να βγει έξω, να πάει μια βόλτα. Κάποτεξεχνούσε τα πάντα κοιτάζοντας βιτρίνες. Άλλοτε, που ήτανάλλος. Ξένοιαστος, ανυποψίαστος, ονειροπόλος. Το μόνο πουτον ένοιαζε ήταν να υλοποιήσει το σχέδιοΣαντορίνη-Λισαβόνα και να σπάσει τον τσαμπουκά της μάνας

του. Ωραίες εποχές... αναστέναξε ο Χάρης όλο νοσταλγία για



την εποχή απ’ την οποία πάσχισε τόσο να δραπετεύσει.Κατέβηκε σιγά σιγά όλη τη Σόλωνος, είδε τις βιτρίνες, πήρε

ένα παγωτό και το καινούριο Lui και ξανανέβηκε στοδιαμέρισμα. Ήταν δύο και τέταρτο μόνο, αλλά δεν ήταναπίθανο να τον έψαχνε νωρίτερα η Μάγια. Καλύτερα ναπαρέμενε σε ετοιμότητα.

Μόλις ξεκλείδωσε την πόρτα του στούντιο, κατάλαβεότι κάτι δεν πήγαινε καλά, γιατί ο ίδιος την είχε αφήσει ξεκλείδωτη φεύγοντας. Πράγματι. Παρότι οι κουρτίνες ήταντραβηγμένες για να κρύβουν το φως, στο κρεβάτι διέκρινεμια ακανόνιστη μάζα που σάλευε. Ενστικτωδώς έκανε έναβήμα πίσω, τη στιγμή που άκουσε μια κραυγή έκπληξης.Ξανάκλεισε την πόρτα και βγήκε έξω με ταχυπαλμία. Κάποιοι ήταν στο κρεβάτι. Παρέλειψε να ειδοποιήσει η Μάγια τη φίλητης, πώς το έκανε αυτό; Πού να πήγαινε τώρα; Ποια η θέσητου;

Κάθισε στο σκαλί και περίμενε. Παλιά του τέχνη

κόσκινο... Δεν ήξερε τι άλλο να κάνει. Αν δεν υπήρχε καμίαεξέλιξη σε μισή ώρα, θα αναγκαζόταν να τηλεφωνήσει ο ίδιοςστη Μάγια, παρά τη σαφή απαγόρευση. Ευτυχώς δε χρειάστηκε. Η δράση άρχισε σε πέντε λεπτά το πολύ. Έναςάντρας καμιά εικοσιπενταριά χρόνων, στραβοκουμπωμένοςκαι φανερά συγχυσμένος, βγήκε κλείνοντας βίαια την πόρταπίσω του. Σχεδόν πήδηξε πάνω απ’ τον Χάρη για να κατέβει απ’ τη σκάλα. Για ασανσέρ ούτε λόγος με τα νεύρα που είχε.Αμέσως μετά άνοιξε πάλι η πόρτα του στούντιο και έσκασεμύτη το μπούστο μιας γυναίκας τυλιγμένης σε σεντόνι, μεανακατωμένα μαλλιά. Φώναξε δυο φορές «Τάκη! Πού πας,παιδί μου, σου μιλάω!» και προσηλώθηκε κατά σκάλα μεριάμην τυχόν και εισπράξει καμιά απάντηση. Τίποτα δενεισέπραξε. Παραιτήθηκε λοιπόν και ετοιμάστηκε ν’αποσυρθεί, όταν σκάλωσε στην εικόνα του Χάρη, που είχε

κουβαριαστεί στο κεφαλόσκαλο.



«Ποιος είσαι πάλι εσύ;» του είπε, άνετα όμως, σαν ναμην είχε γίνει και τίποτα φοβερό. «Πού βρήκες το κλειδί;»

Ο Χάρης σηκώθηκε και τίναξε τις σκόνες απ’ το τζιντου.«Η Μάγια μου το ’δωσε», της απάντησε μαγκωμένα,

ελπίζοντας ότι δεν πρόσθετε ακόμα μια γκάφα στη μακράαλυσίδα αυτών που είχε ήδη διαπράξει.

Η άγνωστη πάντως φάνηκε να κατάλαβε απολύτως τηθεομπερδεμένη αυτή κατάσταση. Προς μεγάλη έκπληξη τουΧάρη, δε ζήτησε άλλες εξηγήσεις. Αντίθετα, άνοιξε διάπλατατην πόρτα και του είπε:

«Πέρνα μέσα. Τι κάθεσαι εκεί πέρα σαν ζητιανάκι;»Κάτι του θύμισε αυτό, αλλά δε θυμόταν τι. Πέρασε

μέσα διστακτικά. Του συστήθηκε αμέσως, Ιωάννα την έλεγαν,και μετά πήγε στο μπάνιο να ντυθεί.

«Ξέρεις να φτιάχνεις καφέ;» του φώναξε από μέσα.«Έφερα φρέσκο, στο ψυγείο είναι».

Ο Χάρης όχι μόνο ήξερε να φτιάχνει καφέ, τονέφτιαχνε και καλό. Ήταν πανευτυχής μάλιστα που είχε νακάνει κάτι για να μην πεθάνει από αμηχανία μπροστά στηνάγνωστη. Όταν έφερε το δίσκο με τους γαλλικούς καφέδες,αυτή καθόταν ντυμένη πολύ απλά, με τζιν και μπλουζάκι πόλο, στην άκρη του κρεβατιού. Ήταν γύρω στα τριάνταπέντε, καστανή, λεπτή και γυμνασμένη. Πρόσωπο με γωνίεςπολύ ιδιόρρυθμο. Ελκυστικότατο και ευκίνητο. Τα παπούτσιατης του άρεσαν πάρα πολύ, ήταν κάτι παλιά αλλά πανάκριβαλόφερς στο χρώμα του δέρματος. Στο στερεοφωνικό έπαιζετο «Sexual healing» –είχε ξεμείνει απ’ την προηγούμενηφάση – και η Ιωάννα κρατούσε το ρυθμό με το δεξί της πόδι.Άφησε το δίσκο στο κομοδίνο και της πρότεινε το έναφλιτζάνι. Σκέτο. Ούτε ζάχαρη ήθελε ούτε γάλα.

«Την ξέρεις πολύ καιρό τη Μάγια;» τον ρώτησε

κοιτάζοντάς τον από πάνω μέχρι κάτω για πρώτη φορά. «Δε



μου ’χει πει τίποτα για σένα».Περιέργως, ο πάγος έσπασε πολύ γρήγορα μεταξύ

τους. Χημεία που λένε. Τη συμπάθησε αμέσως. Του θύμιζελίγο μια αγαπημένη του καθηγήτρια στη δευτέρα λυκείου.Διανοούμενη, απλή και σέξι, με πολύ μυστήριο τρόπο. Θαμπορούσε να μιλάει μαζί της για ώρα. Και, σημειωτέον, δεν ήταν καθόλου ο τύπος της γυναίκας που τη βρίσκει μετσόντες. Πού βρέθηκαν οι στοίβες εκεί μέσα, άγνωστο.

Του είπε πως ο νεαρός που έφυγε ήταν πολύ ζηλιάρηςκαι συνεχώς της έκανε σκηνές ότι βλέπει κι άλλουςσυγχρόνως. Έξι μήνες τα είχανε, αλλά της είχε βγάλει το λάδι.Σήμερα κατά πάσα πιθανότητα νόμισε ότι η Ιωάνναμπέρδεψε τα ραντεβού.

«Άντε να του εξηγήσω τώρα...» γέλασε η κοπέλα.Προφανώς δεν του είχε και μεγάλη αδυναμία, αλλιώς

δε θα γέλαγε. Δεν το είπε καθαρά βέβαια. Το μόνο που είπεστον Χάρη ήταν ότι ο ζηλιάρης την πίεζε να παντρευτούν και

να κάνουν παιδί, αλλά η ίδια είχε άλλες προτεραιότητες τώρα.Ήταν πολύ νωρίς για τέτοιες δεσμεύσεις.Μετά άρχισε διακριτικά να ζητάει περισσότερες

πληροφορίες για τον Χάρη. Ενδιαφερόταν πραγματικά, οΧάρης ήταν σε θέση να διακρίνει την περιέργεια απ’ τοαληθινό ενδιαφέρον. Της είπε λοιπόν την ιστορία του σε γενικές γραμμές, επιμένοντας περισσότερο στη δραπέτευσήτου απ’ το νησί παρά στο πρόσφατο κομμάτι, όπουεμπλεκόταν και η Μάγια. Η Ιωάννα έμοιαζε να τονκαταλαβαίνει. Είχε ζήσει και η ίδια σε νησί, ήταν Κερκυραία,και ήξερε τη νοοτροπία της επαρχίας.

«Φυσικά εμένα δε με ζόρισαν τόσο με γάμους και λοιπά. Κορίτσι γαρ», του είπε κουνώντας το κεφάλι. «Μεπίεσαν όμως αφόρητα να αναλάβω τις ξενοδοχειακέςεπιχειρήσεις της μάνας μου. Εκεί τα σπάσαμε εμείς. Σιγά να

μη σκλαβωνόμουνα εγώ στα ενοικιαζόμενά τους. Είχα



σπαταλήσει όλα τα καλοκαίρια της ζωής μου ανάμεσα σεμεθυσμένες Αγγλίδες, δεν ήθελα να τις λούζομαι σε όλη μου

τη ζωή. Την κοπάνησα λοιπόν, πήγα στην Αγγλία και σπούδασα πυρηνική φυσική. Τώρα δουλεύω στον“Δημόκριτο”, σ’ ένα μεγάλο ευρωπαϊκό πρόγραμμα για τανετρίνα – κάτι σωματίδια είναι, δεν έχει σημασία», πρόσθεσεβιαστικά μόλις διέγνωσε την ασχετοσύνη του Χάρη.

Δεν πουλούσε μούρη. Του μιλούσε για τη ζωή της. ΤηΜάγια τη γνώρισε πριν πέντε χρόνια, σε μια συνέντευξη. Ησυνέντευξη δε δημοσιεύτηκε ποτέ, αλλά αυτές έγιναν φίλες. ΗΜάγια ενδιαφερότανε πολύ για την κβαντική φυσική, το ήξερε; Ο Χάρης κούνησε αρνητικά το κεφάλι. Τίποτα δεν ήξερε. Απλώς ήλπιζε να μάθει σύντομα.

«Εκτός απ’ τα ωραία αγόρια σαν κι εσένα φυσικά...»πρόσθεσε η Ιωάννα χαμογελώντας αυθόρμητα.

Ο Χάρης δεν ήξερε αν έπρεπε να κολακευτεί και αποφάσισε γιατί όχι; Η Ιωάννα τον συμπαθούσε ολοφάνερα.

Του πρότεινε μάλιστα να πάνε να φάνε στο «Πρυτανείο»καμιά σαλάτα.«Μέχρι τις τέσσερις θα έχουμε χωνέψει, μη σε

νοιάζει», τον καθησύχασε. «Άντε και δε μ’ αρέσει καθόλου νατρώω μόνη μου».

Ούτε στον Χάρη άρεσε να τρώει μόνος του, γι’ αυτότην ακολούθησε πρόθυμα μέχρι το ρεστοράν. Παράγγειλεμάλιστα ό,τι πήρε κι αυτή. Ψητά λαχανικά με βινεγκρέτ και φρυγανισμένο ψωμί. Νοστιμότατο.

«Και ελαφρύ», πρόσθεσε η Ιωάννα, που αποδείχτηκεμεγάλο πειραχτήρι τελικά. «Μην ξεχνάς ότι σε περιμένει κουραστικό απόγευμα...»

Είχαν αποκτήσει πια μια οικειότητα και δεν τηνπαρεξηγούσε. Μάλιστα ένιωσε τόσο άνετα, που κάποιαστιγμή ξεθάρρεψε κι επιχείρησε να λύσει την απορία που τον

έτρωγε από ώρα. Αυτό το Spanish Fly τι στο καλό είναι; Η



Ιωάννα ξεκαρδίστηκε στα γέλια.«Δεν το ’χεις ακούσει ποτέ; Διεγερτικό είναι.

Αφροδισιακό, πώς το λένε... Δεν το ’χω χρησιμοποιήσει, αλλάφημολογείται ότι είναι κόλαση. Μια φίλη μού το ’κανε δώρο για πλάκα, το ’φερε από Λος Άντζελες. Καλά, ντε, μηνκοκκινίζεις. Εσύ πού να τα ξέρεις τα διεγερτικά. Δεν τα έχειςανάγκη προφανώς...»

Αν ήλπιζε να σταματήσει το κοκκίνισμα του Χάρη μ’αυτή τη φράση, έκανε λάθος. Παντζάρι έγινε. Η ταραχή τουμεγάλωσε δε όταν είδε ότι η ώρα είχε πάει τεσσερισήμισι.Πετάχτηκε πάνω. Η Ιωάννα τον ακολούθησε, αφού πλήρωσε γρήγορα το λογαριασμό. Δήλωσε ότι θα τον συνόδευε στοδιαμέρισμα για να δει λίγο και τη φίλη της.

Πόλεμος μήτηρ πάντων

H Mάγια βγήκε από το κτήριο ώρα τέσσερις ακριβώς.Φαινόταν πολύ βιαστική. Ο Λάκης, που θα την ξεχώριζε και σε γήπεδο του μπάσκετ, την εντόπισε αμέσως και την έδειξε στηΣταματία με το χέρι. Η κουμπάρα έβαλε αυτομάτως μπροστάτη μηχανή και περίμενε τη Μάγια να φτάσει στο αμάξι της γιαν’ αρχίσει η παρακολούθηση. Ευτυχώς είχαν πλήρηορατότητα. Ο Λάκης σήκωσε ψηλά την εφημερίδα και ευχήθηκε να τους οδηγούσε κατευθείαν στο κρησφύγετο τουμικρού. Φανέρωσέ τον, Αγία Φανουρία μου, παρακάλεσε, μηντον αφήνεις στα νύχια αυτηνής, παιδί πράμα.

Όταν η Μάγια πήρε στροφή προς τα κάτω και προσπέρασε το σημείο της Κηφισίας όπου θα έστριβεκανονικά για το σπίτι της, ο Λάκης ανάσανε με ανακούφιση. ΗΣταματία θυμήθηκε τον παλιό καλό αγωνιστικό της εαυτό–κάποτε έτρεχε στο ράλι Ακρόπολις – προκειμένου να μην τη

χάσουν απ’ τα μάτια τους.



Όταν έφτασαν στη Σόλωνος, την είδαν να ψάχνει γιαπάρκινγκ και έκαναν το ίδιο. Αψηφώντας πρόστιμα και πόιντ

σίστεμ, παρκάραν στο πεζοδρόμιο αναγκαστικά. Η Σταματίακατέβηκε και ακολούθησε την κυρία, αφήνοντας τον Λάκη νααγωνιά στο πίσω κάθισμα. Την είδε να μπαίνει σε μιαπολυκατοικία με τα κλειδιά της, αφού χτύπησε πρώτα ένακουδούνι συνθηματικά. Έγραφε «Βροντή, 2ος». Ανέβηκε μαζί της στο ασανσέρ για σιγουριά. Πραγματικά, η Μάγιακατέβηκε στον δεύτερο – η κουμπάρα για λόγουςκατασκοπευτικούς στον τρίτο. Κατεβαίνοντας αμέσως μετάαπό τη σκάλα, έστησε αυτί στο διαμέρισμα -στόχο και άκουσετη Μάγια να φωνάζει τον Χάρη χωρίς ανταπόκριση.Συμπέρασμα: Μπίνγκο! Εδώ έκρυβε τον μικρό. Γύρισε στοταξί και είδε τον Λάκη να παραφυλάει πίσω από τηνεφημερίδα του.

«Εδώ τον κρύβει, αλλά αυτός δεν είναι μέσα», τουέδωσε σύντομη αναφορά.

Μπες μέσα. Θα δούμε, έγνεψε προβληματισμένος οΛάκης.Όταν η Μάγια άνοιξε την πόρτα της γκαρσονιέρας,

φώναξε τρεις φορές τ’ όνομά του, αλλά απάντηση δεν πήρε.Παραξενεύτηκε πολύ. Ήταν σίγουρη μάλιστα ότι κάτι κακόσυνέβη στον Χάρη – αλλιώς πώς να ερμηνεύσει το γεγονός ότι δεν ήταν επί ποδός για την υποδοχή της; Μέχρι να βάλει κάτωτις πιθανότητες όμως, η πόρτα ξανάνοιξε. Το πιο απίθανοζευγάρι, ο ερωμένος της και η άσπονδη πλέον φίλη της,εισέβαλαν γελώντας στην γκαρσονιέρα σαν να γνωρίζοντανκαμιά εικοσαριά χρόνια τουλάχιστον.

Η Μάγια σηκώθηκε και οι κεραίες της αυτόματασηκώθηκαν μαζί της, έτοιμες να ανιχνεύσουν κάθε ίχνοςπαράταιρης οικειότητας στην ατμόσφαιρα. Όπως όλα ταανταγωνιστικά άτομα, δεν ανεχόταν καθόλου τον

ανταγωνισμό. Η Ιωάννα τη χαιρέτησε αμέσως με το συνήθη



που θα έμενε πάλι μόνος με τη Μάγια, για να αντιμετωπίσει τη δυσάρεστη πραγματικότητα.

Λίγη ώρα πριν ο Λάκης είδε κατάπληκτος τονπιτσιρικά με μια άγνωστη γυναίκα να περνάει από μπροστάτους χαριεντιζόμενος και να κατευθύνεται στη γνωστήπολυκατοικία. Από τη μια σιγουρεύτηκε ότι είχε βρει τοκρησφύγετό του, αλλά από την άλλη μπερδεύτηκε. Ποια ήταναυτή πάλι; Το ’ριξε κιόλας στο πετρέλαιο ο μικρός;Συσκέφθηκε προχείρως με την κουμπάρα. Αποφάσισαν, μετάαπό μια σύντομη ανταλλαγή απόψεων, να περιμένουν κι άλλο. Ο ευγνώμων Λάκης έταξε μάλιστα στην κουμπάρα τουνα της κάνει στιφάδο την Κυριακή. Κάπως έπρεπε να τηνανταμείψει τη γυναίκα για την υπομονή της. Σε κάναεικοσάλεπτο η άγνωστη ξαναβγήκε κι έπιασε να κατηφορίζει τη Σόλωνος με τα πόδια. Τα πιτσουνάκια ήταν πιαολομόναχα. Δεν είχε νόημα να περιμένουν άλλο. Ο Λάκηςάφησε την κουμπάρα του να συνεχίσει τη βάρδια της και

πέρασε στην πιο παρακινδυνευμένη φάση του σχεδίου του.Έβγαλε το καινούριο του κινητό και σχημάτισε ένα νούμερομε το ύφος του καναρινιού που μόλις καταβρόχθισε το μισητό γάτο.

Πέντε λεπτά νωρίτερα η Ιωάννα, αφού σηκώθηκε,τους φίλησε και αποχώρησε, αφήνοντάς τον μόνο με τηΜάγια, που τον κοιτούσε επίμονα χωρίς να βγάζει κουβέντα.Το κακό προαίσθημα του Χάρη άρχισε να εντείνεται με γεωμετρική πρόοδο. Να δεις που αυτή η μέρα δε θα τελειώσει καλά, αγχώθηκε. Δεν ήξερε τι στην ευχή θα μπορούσε νακάνει για να αναστρέψει το κλίμα δυσθυμίας που είχεπλακώσει.

«Να σου φέρω μια παγωμένη μπίρα;»προθυμοποιήθηκε.

«Όχι, ευχαριστώ», του είπε παγωμένα εκείνη.

Σηκώθηκε και την πλησίασε.



«Γιατί έχεις τέτοιο ύφος; Έγινε τίποτα;» της είπεπιάνοντάς της ελαφρά το μπράτσο.

«Απλώς δεν έχω όρεξη».Ήταν απάντηση τώρα αυτή; Ο Χάρης την πλησίασεπερισσότερο. Αποφάσισε να βάλει μπροστά το μοναδικόμηχανισμό που φαινόταν μέχρι τώρα να φτιάχνει τα κέφιατης Μάγιας. Το σεξ. Την αγκάλιασε λοιπόν και τη φίλησε στολαιμό. Με έκπληξη όμως είδε ότι η αγαπημένη του δεναντέδρασε καθόλου ενθαρρυντικά. Απλώς σκούπισε νευρικάτην αδιόρατη υγρασία του φιλιού απ’ το λαιμό της με τηνανάστροφη της παλάμης της. Πανικός στις γραμμές του Χάρη.Άρχισε λοιπόν τόσο γρήγορα η αντίστροφη μέτρηση; Δενανυπομονούσε πια να τον πιάσει, να τον γδύσει, να του κάνει έρωτα; Ήταν η ώρα του να μελαγχολήσει. Έσκυψε το κεφάλι.Τότε και μόνο τότε του απηύθυνε το λόγο η Μάγια:

«Τι έγινε; Πέσανε τα καράβια σου έξω; Γιατί μελαγχόλησες;»

«Δεν έχω τίποτα».«Το βλέπω...»«Τι βλέπεις;»«Προφανώς σου χαλάω το κέφι, δεν εξηγείται

αλλιώς...»«Μα τι είναι αυτά που λες τώρα;»«Τα λέω γιατί όταν μπήκες με την Ιωάννα, ήσουνα μες

στη χαρά».«Εσύ έχεις κάτι», διαμαρτυρήθηκε αδύναμα ο μικρός,

αλλά ήταν πεπεισμένος ότι όλη αυτή η συζήτηση δεν είχενόημα.

Σιγά μην του έλεγε η Μάγια την αλήθεια. Τι να πει δηλαδή; Ξέρεις, μετάνιωσα που το άρχισα όλο αυτό, είναι αδύνατο να χαλάσω το σπίτι μου, δεν αξίζει τον κόπο...Σηκώθηκε και πήγε στο μπάνιο, γιατί δεν ήθελε να τον δει να

χάνει την ψυχραιμία του. Αρκετή υστερία λουζόταν απ’ τον



άντρα της, δε χρειαζόταν κι άλλη. Έκατσε πάνω στο καπάκι της τουαλέτας και κράτησε το πρόσωπό του στα χέρια. Ο

πονοκέφαλος του τρυπούσε το κεφάλι. Τι θα έκανε μόνοςτου; Γιατί τουλάχιστον δεν του ξεκαθάριζε τις προθέσεις της;Γιατί αυτό το κινέζικο βασανιστήριο; Άνοιξε το ντουλαπάκι του φαρμακείου να πάρει μια ασπιρίνη.

Τότε είδε μπροστά του ένα μικρό γυάλινο μπουκαλάκι που είχε ξαναδεί σε χρόνο ανύποπτο. Spanish Fly, το μαγικόφίλτρο της ηδονής! Ξαφνικά ήταν σίγουρος ότι τομπουκαλάκι αυτό ταξίδεψε απ’ το Λος Άντζελες και εμφανίστηκε στη ζωή του, όπως όλα, για ένα σκοπό. Τοαποφάσισε δηλαδή πριν καν το πιάσει απ’ το ράφι. Ε, ναι λοιπόν, ήρθε η ώρα να πάρει τα πράγματα στα χέρια του. Δεθα άφηνε το μαλάκα τον άντρα της να κάνει παιχνίδι σε άδειο γήπεδο. Θα την έφερνε στο κρεβάτι έστω και χωρίς να τοθέλει. Εκεί, στην έδρα του, θα τα θυμόταν όλα η Μάγια. Οδεσμός που τους ένωσε ήταν ο πόθος, δεσμός εξόχως

ευάλωτος στα καθημερινά προβλήματα. Με τη βοήθεια τουμαγικού υγρού θα έκανε αυτή τη νύχτα αξέχαστη στηναγαπημένη του. Κι από αύριο όλα θα ήταν πάλι πιθανά και τομέλλον δικό τους.

Άδειασε αποφασιστικά το μισό μέσα στην μπίρα του,έριξε λίγο νερό στα μούτρα και βγήκε με ανανεωμένο χαμόγελο. Την πλησίασε από πίσω. Καθώς την αγκάλιαζετρυφερά με το ένα χέρι, με το άλλο τής έφερε το ποτήρι τουστο στόμα.

«Πιες λίγο», μουρμούρισε. «Θέλω να σου πω ταμυστικά μου αλλά ντρέπομαι...»

Μπορεί να είχε τα αρνητικά του ο Χάρης, όμωςμάθαινε γρήγορα.

Η Μάγια ήπιε μια γουλιά, κυρίως επειδή βαριόταννα σπρώξει το χέρι του και να σηκωθεί να φύγει. Η

γεύση τής φάνηκε περίεργη, αλλά σήμερα όλα περίεργα της



φαίνονταν, οπότε δεν έδωσε σημασία. Ήπιε κι άλλη γουλιά.Μετά αφέθηκε στο χαλαρωτικό μασάζ του Χάρη, που έτριβε

με επιδέξιες κινήσεις το σβέρκο της. Ο εκνευρισμός της άρχισενα χαλαρώνει μαζί με τους μυς. Ξάπλωσε ολόκληρη στοκρεβάτι. Ο Χάρης της ανέβασε τα πόδια πάνω στο κρεβάτι και της έκανε μασάζ στις πατούσες. Μετά της έβγαλε ένα ένα όλατα ρούχα που φορούσε. Ύστερα σηκώθηκε όρθιος, έβαλεμουσική και –ανάγκη γαρ ποικίλες τέχνες κατεργάζεται – άρχισε να γδύνεται τελετουργικά μπροστά στα έκπληκταμάτια της. Έκπληκτα όχι γιατί δε γνώριζαν τηναψεγάδιαστη ομορφιά του κορμιού του, αλλά γιατί δεν είχανυποψιαστεί την τεράστια δύναμη που μπορούσε να ασκήσει πάνω τους αυτή η ομορφιά. Ένιωθε το αίμα νασυγκεντρώνεται στο κεφάλι της. Τα χείλη της μισάνοιξαν, ταμάτια της γυάλισαν και τα χέρια της λαχτάρησαν να τοναγγίξουν. Η Μάγια εκείνη τη στιγμή άκουσε το πιοπρωτόγονο, το πιο δυνατό κάλεσμα της φύσης που είχε

ακούσει ποτέ. Όταν χύμηξε να τον πιάσει, σχεδόν της ξέφυγεένας βρυχηθμός!Ο Λάκης με καταχθόνιο χαμόγελο περίμενε το σωστό

χέρι να σηκώσει το τηλέφωνο, που χτυπούσε για πέμπτηφορά κάπου στη Φιλοθέη. Στην έκτη απάντησε μια αντρικήφωνή με βαλκανική προφορά. Ζήτησε τον κύριο Λεοντή, που–ΝΑΙ, ΝΑΙ, ΝΑΙ!– ήταν εκεί. Όταν ο Άγης εμφανίστηκε με έναεκνευρισμένο «μάλιστα», καθάρισε το λαιμό του και εκστόμισε χωρίς δεύτερη σκέψη τα εξής ακατονόμαστα:

«Η γυναίκα σου πηδάει τον γκόμενό της αυτή τηστιγμή σε παράνομη ερωτική φωλιά επί της οδού Σόλωνος69, δεύτερος όροφος, όνομα Βροντή. Σε συμβουλεύω να παςαμέσως αν θέλεις να τους πιάσεις στα πράσα».

Λέγονται αυτά τα πράματα μετά από δεύτερη σκέψη;Η Μάγια άρπαξε τον επίγειο θεό απ’ τους γλουτούς και

τον έσυρε στο κρεβάτι μ’ ένα βαθύ αναστεναγμό. Η επιθυμία



τής έκαιγε τα σωθικά. Τα χέρια της, άπληστα, άγγιζαν, χάιδευαν, έσφιγγαν την τρυφερή του σάρκα. Κάθισε πάνω

του βίαια. Ο Χάρης, αυτόβουλο και προθυμότατο σκεύος ηδονής, ήταν επιτέλους ξανά ευτυχισμένος. Η αγαπημένη τουτον ήθελε, ποτέ δεν τον ήθελε τόσο. Το κρεβάτι μόλις και μετάβίας δε διαλυόταν κάτω από την ορμή της επιθυμίας της. Τονευρώδες κορμί της πηγαινοερχόταν πάνω του τόσο δυνατά,που νόμιζες ότι ήταν έτοιμο να εκτοξευτεί. Κάθε κίνηση κι έναβογγητό. Κάθε βογγητό και ένας μορφασμός ηδονής. Κάθεμορφασμός ηδονής πλησίαζε περισσότερο την οδύνη.

Η Μάγια, μετά τον πανηγυρικό της οργασμό, έγειρεξαφνικά πάνω του ολόκληρη και σκέπασε το πρόσωπό του. ΟΧάρης σχεδόν αδυνατούσε ν’ αναπνεύσει, αλλά χαμογελούσεαπόλυτα ευτυχισμένος που μπόρεσε να της προσφέρει μιατέτοια καταιγιστική εμπειρία. Την ξεθέωσε, την πέθανε τη γυναίκα. Πώς να κουνηθεί τώρα απ’ τον τόπο της; Έμεινευπομονετικά να περιμένει, χαϊδεύοντάς την στην πλάτη. Μετά

από λίγο την ανασήκωσε με τα χέρια του παίζοντας:«Έι, τι έγινες εσύ; Πέθανες;»Το σώμα της Μάγιας μετακινήθηκε μόνο λίγο και μετά

έπεσε σαν κούτσουρο και τον ξαναπλάκωσε.«Πέθανες;» ούρλιαξε έντρομος ο Χάρης και αυτή τη

φορά υποψιαζόταν –φευ – ότι δεν ήταν αστειάκι.Την παραμέρισε και πετάχτηκε πάνω γυμνός, με πόδια

που έτρεμαν και ταχυπαλμία. Είχε πρόβλημα καρδιάς ηΜάγια; Δεν είχε ιδέα. Ή μήπως οι σταγόνες; Όχι, όχι. Μπορεί να ήταν μόνο λιποθυμία. Κι αν είχε πεθάνει, αν αυτό τοτραγικό και γελοίο τέλος τούς επεφύλασσε η μοίρα;Προσπάθησε να βρει το σφυγμό της, αλλά μάταια. Τα χέριατου έτρεμαν τόσο, που δεν μπορούσαν να ακινητοποιηθούνούτε για ένα λεπτό. Έτρεξε στο μπάνιο σκοντάφτοντας σεπόρτες και έπιπλα. Έψαξε για το καθρεφτάκι στο νεσεσέρ

του. Άφαντο το καταραμένο, πού το είχε βάλει; Ζει;



Παναγίτσα μου, κάνε τουλάχιστον να ζει!Πίεσε τον εαυτό του να πιστέψει ότι η Μάγια δεν είναι

πεθαμένη. Αυτό όμως κατά κάποιον τρόπο επιβάρυνε ακόμαπερισσότερο το ρόλο του. Έπρεπε να αναλάβει τις ευθύνεςτου αυτή την κρίσιμη στιγμή. Έπρεπε να κάνει κάτι για να τησώσει. Συνειδητοποιούσε ότι η ζωή της αγαπημένης του ήτανστα πιο ακατάλληλα χέρια, δηλαδή στα χέρια του.

Σαν τρελός πήγε στο τηλέφωνο και πήρε το 131.Λάθος, λάθος, Πληροφορίες Καταλόγου Αττικής πήρε ο ηλίθιος. Άλλο ήταν το νούμερο. Πήρε το 100. Όχι βέβαια. Δε χρειαζόταν περιπολικό, ασθενοφόρο ήθελε. 166, ναι! Τοτηλεφωνικό κέντρο τού δήλωσε ότι το ασθενοφόρο θα ήτανεκεί σ’ ένα τέταρτο πάνω κάτω.

Ο Χάρης προσπάθησε να βάλει τουλάχιστον τοπαντελόνι του, μιλώντας ταυτόχρονα σαν τρελός στηναναίσθητη Μάγια. Πριν το κουμπώσει όμως, μετάνιωσε. ΤηΜάγια έπρεπε να ευπρεπίσει πρώτα. Ήταν ένα πρόσωπο

γνωστό. Δεν είχε το δικαίωμα να την αφήσει έκθετη στααδηφάγα μάτια των αγνώστων. Προσπάθησε να βάλει ένασακάκι πάνω στο γυμνό της σώμα χωρίς να τη μετακινήσει πολύ απ’ τη θέση της. Είχε ακούσει ότι στο έμφραγμααπαγορεύεται διά ροπάλου η μετακίνηση. Αλλά πρινπρολάβει να της βάλει το παντελόνι, χτύπησε το κουδούνι.Έτρεξε ν’ ανοίξει στους νοσηλευτές, μισόγυμνος και ξυπόλυτος ακόμα. Αυτός που εισέβαλε στο σπίτι όμως δενέμοιαζε με νοσηλευτή, έμοιαζε με νοσηλευόμενο σεψυχιατρείο. Ήταν ο Άγης, που χύμηξε μέσα με το γνωστότεατράλε ταμπεραμέντο του ενισχυμένο από τις περιστάσεις.Έσπρωξε τον μισόγυμνο Χάρη έξαλλος, κραδαίνοντας έναμικρό, κομψό ρεβόλβερ.

«Πού είναι αυτή;» ούρλιαξε. «Θα τη σκοτώσω!»«Μάλλον πέθανε μόνη της», ψέλλισε ο Χάρης και

λιποθύμησε.



Κάθε άνθρωπος έχει κάποιο όριο στις συγκινήσεις πουμπορεί να απορροφήσει ατόφιος. Ο Χάρης εκείνη ακριβώς τη

στιγμή το ξεπέρασε και σωριάστηκε στα πόδια τουοπλοφόρου ανταγωνιστή του και δίπλα στοπιθανολογούμενο πτώμα της καλής του.

Ο Άγης, έντρομος, κοίταξε την άπιστη γυναίκα τουνεκρή και μισόγυμνη στο κρεβάτι και τον ερωμένο τηςλιπόθυμο και επίσης μισόγυμνο στο πάτωμα. Έφτασε

κι αυτός στα όρια που λέγαμε, έβαλε την κάννη κάπουκοντά στην καρδιά και πυροβόλησε κλείνοντας τα μά -τια, γιατί ήταν και περιβόητος φοβητσιάρης. Ένιωσε σχεδόνανακουφισμένος τη στιγμή που σωριάστηκε κάτω ακριβώςδίπλα στον Χάρη, αγλαϊσμένος απ’ τα βάσανα σαν ήρωαςμεξικάνικης σαπουνόπερας μεταγλωττισμένης στα ελληνικά.Φυσικά το υποσυνείδητό του, που θεωρούσε ανυπερθέτως γλυκιά τη ζωή, οδήγησε το χέρι του στην ωμοπλάτη μάλλονπαρά στην καρδιά. Άλλωστε ο νεκρός ήρωας είναι ένας

άχρηστος ήρωας. Αυτός δεν ήθελε να βγει απ’ το σόου. Ήθελεμόνο να κόψει την ανάσα του κοινού.Όταν έφτασαν οι νοσοκόμοι με το φορείο,

διαπίστωσαν ότι έπρεπε να φέρουν τρία αντί για ένα.Ειδοποίησαν αμέσως για ενισχύσεις. Ευτυχώς το κέντρο ήτανσχετικά άδειο. Σε λίγη ώρα τρία ασθενοφόρα έτρεχανουρλιάζοντας προς το Γενικό Κρατικό Νοσοκομείο πουεφημέρευε.

Σε καταστρέφω,άρα υπάρχω

Την άλλη μέρα, στα δελτία ειδήσεων των οχτώ, ηάτυχη κατάληξη του γάμου του ζεύγους Λεοντής κιτρίνισε τιςοθόνες. Τα κρόουλ ξεσπάθωσαν μαζί με το δημιουργικό

ανταγωνισμό των καναλιών: «Από το κρεβάτι του πόθου στο



κρεβάτι του πόνου», «Σεξ και ξερός», «Προβλήματακαρδιάς»... Άλλοτε ψευτοσεμνότυφα, άλλοτε με χυδαία

υπονοούμενα, το ιστορικό μισοξεδιπλώθηκε από δήθενσοβαρές και έγκυρες δημοσιογράφους, καρυκευμένο απόδιαδόσεις, εκδοτικά νέα, ανταγωνισμούς συγκροτημάτων και ιατρικές διαγνώσεις εκ του προχείρου. Το όνομα της κυρίαςκαι του συζύγου της φυσικά προστατεύτηκε διακριτικά. Τοόνομα του νεαρού ερωμένου της όμως κυκλοφορούσεελεύθερα στις τηλεοπτικές συχνότητες. Αν ο Χάρης δεν είχεφροντίσει να δώσει ψεύτικο όνομα, ο πατέρας του στηνΚρήτη θα ήταν τώρα στον τάφο και η μάνα του στη φυλακή...Έτσι είναι η τηλεόραση όμως. Σέβεται την ανωνυμία τωνεπωνύμων και διασύρει επωνύμως τους ανώνυμους. Το MaxiChannel μάλιστα διακινδύνευσε και προγνωστικά: Ηδιεύθυνση του πιο γνωστού αντρικού περιοδικού θα περάσει σύντομα σε άλλα χέρια, αφού η ρήξη της με την ιδιοκτησίαμοιάζει αναπόφευκτη.

Στην πραγματικότητα δεν ήταν καθόλουπρογνωστικά. Ήταν οι προθέσεις της κυρίας ΡωξάνηςΣφήκας, διοχετευμένες από την ίδια με σαφή στόχο τονπλήρη εξευτελισμό της νύφης της. Η ιδιοσυγκρασία της γηραιάς δημοσιογράφου, άλλωστε, ανέκαθεν της απαγόρευενα απομακρύνεται από το πεδίο της μάχης πριν βεβαιωθεί ότι ο νεκρός αντίπαλος ήταν τελείως νεκρός.

Ο Άγης άκουσε την είδηση από το κρεβάτι τηςμεγαλύτερης σουίτας του ιδιωτικού νοσοκομείου «Ακριβήμου Υγεία», όπου είχε σπεύσει να τον μεταφέρει η μητέρα τουαμέσως μόλις πληροφορήθηκε τα γεγονότα. Η πρώτηφροντίδα της κυρίας Σφήκας ήταν να απομακρύνει το γιο τηςαπό τα άθλια κρατικά νοσοκομεία και την ακόμη αθλιότερη γυναίκα του. Ευτυχώς ο Άγης της δεν είχε τίποτα τοανησυχητικό. Η σφαίρα τον πήρε ξυστά.

Το δημόσιο ρεζίλι της Μάγιας και η από αέρος



απόλυσή της του έφτιαξαν το κέφι. Λησμονώντας τον πόνοτου επιπόλαιου τραύματος κάτω από τον αριστερό του ώμο,

δυνάμωσε τον ήχο. Αμέσως μετά παράγγειλε γουρουνόπουλοψητό στο εστιατόριο και τηλεφώνησε στην προσωπική τουαστρολόγο να τη ρωτήσει αν θα ευνοούνταν τα αισθηματικάτων αδέσμευτων Καρκίνων στο επόμενο εξάμηνο. Ευτυχώς,λόγω διελεύσεως της Αφροδίτης, το μέλλον ήταν μάλλονευοίωνο σε ζητήματα καρδιάς. Αμέσως μετά ξανατηλεφώνησεστο εστιατόριο και ματαίωσε την παραγγελία. Πώς θαξανάφτιαχνε τη ζωή του με δεκαεφτά περιττά κιλά; Ίσωςμάλιστα ήταν η κατάλληλη ευκαιρία να επιχειρήσει μιαδεύτερη λιποαναρρόφηση κοιλιάς, για να συμμαζέψει και ταλάθη της πρώτης.

Ο Χάρης άκουσε το δελτίο από την τηλεόραση στοδωμάτιο της Μάγιας στο Γενικό Κρατικό. Η ίδια δεν άκουσετίποτα γιατί κοιμόταν. Μόλις είχε βγει απ’ την εντατική. Τοέμφραγμα τελικά δεν ήταν έμφραγμα, ήταν μια προσωρινή

καρδιακή δυσλειτουργία αγνώστου αιτιολογίας. Ηδιευθύντρια της καρδιολογικής κλινικής και άλλες δύο γνωστές γιατρίνες εκτός ΕΣΥ τη διαβεβαίωσαν, μετά απόέκτακτο ιατρικό συμβούλιο, ότι θα μπορούσε να βγει σε μίαμέρα. Έμενε μόνο η ολοκλήρωση κάποιων εξετάσεων, που γίνονταν για τυπικούς περισσότερο λόγους. Οι θεράπουσεςδεν μπορούσαν να καταλάβουν τι ήταν αυτό που προκάλεσετο υποτιθέμενο καρδιακό επεισόδιο, αφού το καρδιαγγειακόσύστημα της Μάγιας ήταν σε πολύ καλή κατάσταση.

Ο Χάρης κάτι υποψιαζόταν, αλλά δεν τολμούσε να τοπει πουθενά. Το μόνο που μπορούσε να κάνει ήταν να κλείσει την καταραμένη τηλεόραση, για να μην πάθει η καλή τουπραγματικό έμφραγμα αυτή τη φορά. Πώς να αντέξει; Όπωςέλεγε και η ίδια, η ζωή της γύρισε τα πάνω κάτω σ’ ένα βράδυ.Έχασε τη δουλειά της, το μέλλον της, την αξιοπρέπειά της,

τον άντρα της. Για την τελευταία απώλεια ο Χάρης



αναρωτήθηκε κάποια στιγμή φωναχτά αν νομιμοποιείται ναμπει στο σχετικό κατάλογο.

«Μα εσύ μου έλεγες ότι ήθελες να χωρίσεις»,επιχειρηματολόγησε δειλά.«Σε παρακαλώ πάρα πολύ!» τον έκοψε αγανακτισμένη

η κλινήρης. «Αν δεν καταλαβαίνεις ότι η χειρότερη ταπείνωσηείναι να σε διώχνει αυτός που ήθελες να διώξεις, τότε τι συζητάμε;»

Ο Χάρης έκτοτε σταμάτησε την ανταλλαγή απόψεων.Καθόταν μόνο στο πλάι της και εκτελούσε τις οδηγίες τηςκαλής του, που ένιωθε σαν το λιοντάρι στο κλουβί. Ο ίδιος δενένιωθε ούτε ευτυχισμένος ούτε δυστυχισμένος. Ένιωθεαπλώς υπεύθυνος.

Ο κεφτές κύλησε απ’ το χέρι της Αθηνάς κι έφτασεμέχρι την εξώπορτα, που προσπαθούσε να ανοίξει ο Λάκης για να φύγει. Σε λίγο άρχιζε η βάρδια του. Η φράση πουάκουσε από τη μικρή τηλεόραση της κουζίνας όμως τον

πάγωσε στη θέση του.«Ποια βρέθηκε από το κρεβάτι του πόθου στο κρεβάτι του πόνου;» φώναξε στην Αθηνά ελπίζοντας να άκουσελάθος.

«Γνωστή κυρία του Τύπου», του απάντησε μηχανικά ηΑθηνούλα δυναμώνοντας την ένταση.

«Και πού ήταν η φωλιά του παράνομου ζεύγους;»«Σόλωνος».«Πού τους έχουν;»«Γενικό Κρατικό».«Πάω».«Έρχομαι κι εγώ».Μπαμπάς και κόρη είχαν το χάρισμα να

συνεννοούνται και να αποφασίζουν ταχύτατα. Μέσα σε τρίαλεπτά είχαν κλειδώσει το σπίτι και ανηφόριζαν για το Γενικό

Κρατικό. Παρά το γεγονός ότι τους χώριζαν πλέον μυστικά



και ψέματα, η ιεραποστολική τους ιδιοσυγκρασία τούςοδηγούσε ομοθυμαδόν στο πεδίο αυτής της βρόμικης μάχης

για να περιθάλψουν έναν πολύ αγαπημένο τους άμαχο. ΟΛάκης έσφιγγε τα χέρια πάνω στο τιμόνι και εκλιπαρούσε τηνΠαναγία Παρθένο, αυτήν που γέννησε την Εκλεκτή χωρίς τηνανάμειξη του μολυσμένου ανδρός, να τον συγχωρέσει πουαναμείχτηκε τόσο επιπόλαια και να βάλει το χεράκι της νασώσει τον μικρό. Από τι δεν ήξερε ακόμα ο Λάκης. Ήταν όμωςσίγουρος ότι ήξερε η Παναγία. Της έταξε μάλιστα πέντεδωρεάν κούρσες στους πέντε πρώτους φουκαράδες που θαμπαίναν στο ταξί του.

Όταν έφτασαν στο νοσοκομείο, ανέβηκαν στον όροφοόπου νοσηλευόταν η Λεοντή με μεγάλη προσοχή. Δεν ήθελανκακά συναπαντήματα. Η αποστολή τους ήταν λεπτή.Πλησίασαν το μονόκλινο υπ’ αριθμόν 613. Η πόρτα ήτανκλειστή. Ένας νεαρός αδελφός νοσοκόμος την είχε στήσει ακριβώς απέναντι. Προφανώς είχε πλέον πλήρη συνείδηση

της ιδιαιτερότητας της άρρωστης και καραδοκούσε. Μόλιςείδε το ντουέτο μπαμπά – κόρης, ξεκόλλησε απ’ τον πάγκο και τους πλησίασε απειλητικός:

«Θέλετε κάτι;»«Ήρθαμε να δούμε την κυρία Λεοντή. Είναι καλά;»«Αυτό να το ρωτήσετε στη θεράπουσα ιατρό. Εγώ δεν

κάνω διαγνώσεις».«Καλά, ευχαριστώ».Ο Αποστόλης πήγε να τον παρακάμψει και να χωθεί

μέσα. Το σιδερένιο χέρι του νοσοκόμου όμως τον σταμάτησεπριν ξεκινήσει.

«Δεν μπορείτε να μπείτε αυτή τη στιγμή. Είναι μέσα οαδελφός κι αλλάζει τον ορό».

«Ωραία, πότε τελειώνει;»«Όποτε! Δε θα μας χρονομετρήσετε κιόλας! Α μα πια!»

«Δηλαδή μόνη της είναι μέσα η κυρία Λεοντή;»



«Όχι. Είναι κι ο αποκλειστικός».Τον Χάρη εννοούσε. Δεν είχε ενημερωθεί από τους

προηγούμενους και μπερδεύτηκε. Τόσο υποτακτικό ύφος πουείχε ο μικρός, νόμισε ότι τον πληρώνει για να ξενυχτάει δίπλατης.

«Κι εμείς γιατί δεν μπορούμε να μπούμε;» επέμενε οΛάκης μάλλον άστοχα, αγνοώντας την Αθηνά, που τοντραβούσε απ’ το μανίκι να μη δημιουργήσει σκηνή.

«Γιατί έτσι λέει ο κανονισμός!» φώναξε ο αδελφός.Ο μικρόσωμος άντρας είχε αγανακτήσει. Δεν είναι

δουλειά αυτή, αποφάσισε. Τρώμε όλα τα σκατά των ασθενώνστη μάπα είκοσι τέσσερις ώρες το εικοσιτετράωρο, εμείςστην ουσία κάνουμε καλά τον κόσμο, και τι κερδίζουμε;Φωνές! Οι κυρίες γιατρίνες κάνουν μια περατζάδα την ημέρακαι τσεπώνουν, εκτός από τα φακελάκια, και όλη τη δόξα. Σ’εμάς ρίχνουν κάνα αστειάκι και κάνα χουφτωματάκι κι έξωαπ’ την πόρτα. Μωρέ δε θα τη ρίξω την αναισθησιολόγο εγώ;

Θα τους ρίξω και μια παραίτηση στα μούτρα και θα το παίξωσύζυγος γιατρίνας. Αυτή θα εφημερεύει κι εγώ θα τσακίζω ταφακελάκια στο Κολωνάκι...

Η Αθηνά ευχαρίστησε τον εκνευρισμένο νοσοκόμο και τράβηξε τον πατέρα της στο σαλόνι. Δε χάθηκε ο κόσμος ναπεριμένουν λίγο. Κάθισαν στις ταλαιπωρημένες πολυθρόνες χωρίς να μιλάνε. Δίπλα τους καθόταν ένας νεαρός πουδιάβαζε μια παλιά κυριακάτικη εφημερίδα. Παντού σκουπίδιακαι παράνομα αποτσίγαρα. Σε λίγο είδαν τον Χάρη να βγαίνει απ’ το δωμάτιο, να μιλάει με το νοσοκόμο και νακατευθύνεται προς το μέρος τους. Ο Λάκης πετάχτηκε πάνωκαι τον αγκάλιασε:

«Αγόρι μου, είσαι καλά; Με συγχωρείς, μεσυγχωρείς...»

«Καλά είμαι. Πού το μάθατε;»

Ο Χάρης προφανώς υποτιμούσε την κτηνώδη δύναμη



των μίντια.«Εκεί που το ’μαθε όλη η Ελλάδα. Ευτυχώς που

σου ’κοψε και είπες ψεύτικο όνομα. Θα σε ξεφτίλιζε κι άλλοαυτή».«Αθηνούλα; Τι κάνεις; Σε πεθύμησα», άλλαξε δρόμο

στην κουβέντα ο Χάρης για να αποφύγει τη μετωπικήσύγκρουση.

Ο Λάκης όμως δεν άφησε το παιδί να μιλήσει.«Κι αυτή σε πεθύμησε. Κι εγώ. Ήρθαμε να σε

πάρουμε».Ήταν περήφανος που άνοιξε τα χαρτιά του αμέσως. Ο

Χάρης όμως δεν το εκτίμησε και πολύ:«Να πάω πού; Και η Μάγια να μείνει μόνη της σ’ αυτή

την κατάσταση; Τρελός είσαι;»«Το κεφάλι της φταίει. Εσύ θα την πληρώσεις;»«Αποστόλη, σε παρακαλώ, άμα δεν ξέρεις, να μη μιλάς.

Δε φταίει καθόλου το κεφάλι της. Εγώ φταίω».

«Έννοια σου και ξέρω καλά τι λέω. Καθόλου δε φταιςεσύ. Αυτή τα προκάλεσε όλα... κι εγώ».«Μη μ’ εκνευρίζεις τώρα, Αποστόλη! Σε πληροφορώ

ότι ευθύνομαι εκατό τα εκατό».Οι τόνοι άρχισαν να ανεβαίνουν.«Ναι, ε; Έτσι σου λέει η κυρία;»«Δε μου λέει η κυρία, προκατειλημμένε άνθρωπε! Εγώ

το λέω. Εγώ που έριξα στο ποτό της φάρμακο και κόντεψα νατη σκοτώσω! Εγώ ο ηλίθιος!»

«Χάρη!» φώναξε έκπληκτη η Αθηνούλα.Ο Χάρης άρχισε να τρέμει. Ο Λάκης τον ξαναγκάλιασε

σφιχτά:«Μην κάνεις έτσι, αγόρι μου. Σ’χώρα με, για καλό

πήγαινα και τα ’κανα μούσκεμα. Εγώ τον έστειλα τον άντρατης να σας πιάσει στα πράσα. Εγώ ο ηλίθιος».

«Μπαμπά!» ξαναφώναξε έκπληκτη η Αθηνούλα.



Την ίδια στιγμή είδε τον νεαρό δίπλα να ενεργοποιεί ένα κασετοφωνάκι κρυμμένο στην παλάμη του. Με έναν

απροσδόκητο και ταχύτατο ελιγμό τού το άρπαξεκυριολεκτικά μέσα απ’ τα χέρια. Ο σκανδαλοθήρας απόμεινεάναυδος. Από αλλού τη φοβόταν κι από αλλού του ήρθε ηεπίθεση. Μέχρι να καταλάβει ο τύπος τι ακριβώς γινόταν, ημικρή είχε βγάλει την κασέτα και την είχε πασάρει στο χειροδύναμο μπαμπά της. Ο Χάρης, που κατάλαβε με διαφοράφάσης τι γινόταν, στράφηκε στον νεαρό όταν ήδη το είχεβάλει στα πόδια. Με το πρόσωπο κουρασμένο από τηνένταση και την αϋπνία, είπε στον αυτόκλητο προστάτη του:

«Αποστόλη, σε παρακαλώ φύγε. Ούτε θέλω να ξέρω τι έκανες. Κάθε φορά που συναντιόμαστε εμείς οι δύο, κάτι γίνεται».

Φίλησε το κεφαλάκι της Αθηνάς και γύρισε με αργάβήματα στο δωμάτιο της Μάγιας.

Σε δύο μέρες το μεγαλύτερο σκανδαλοθηρικό

περιοδικό της Ελλάδας είχε στο εξώφυλλο τη φωτογραφίατου –ευτυχώς θολή λόγω τηλεφακού και ντεμί προφίλ – κάτωαπ’ τον τίτλο «Έγκλημα στο Κολωνάκι. Ο νεαρός που κόντεψενα στείλει στον τάφο γνωστή δημοσιογράφο ομολογεί». ΗΜάγια –ευτυχώς! – το θεώρησε αποκύημα της αισχρήςφαντασίας τους. Θα έδινε δέκα χρόνια απ’ τη ζωή της για νασύρει στα δικαστήρια την εκδότρια, αλλά δεν μπορούσε. Τομόνο κέρδος που θα αποκόμιζε θα ήταν η πληροφόρηση και των λίγων απληροφόρητων ότι αυτή ήταν η γνωστήδημοσιογράφος του σκανδάλου.

Ο Χάρης ενίσχυε φυσικά αυτή την άποψη και δεν τοκουνούσε ρούπι απ’ το κρεβάτι της. Ήταν ο μόνος που έμεινεπιστός δίπλα της αυτή τη δύσκολη στιγμή. Η Μάγια ήτανέμπειρη, δεν είχε φρεναπάτες. Φυσικά, όταν η καριέρα σουβυθίζεται, οι παρατρεχάμενες φεύγουν σαν τα ποντίκια.

Αποφάσισε να ξανασταθεί γρήγορα στα πόδια της μόνο και



μόνο για να ’χει τη χαρά να τις ποτίσει ποντικοφάρμακο.Έριξε μια ματιά στον Χάρη, που μισοκοιμόταν στην

πολυθρόνα δίπλα της. Δύο μερόνυχτα είχε να σαλέψει απόκει. Για πρώτη φορά η Μάγια έπιασε τον εαυτό της νασκέφτεται σοβαρά τον ερωμένο της. Τελικά ο μικρός έχει πάστα συζύγου, χαμογέλασε. Πιστός, περιποιητικός και καθόλου απαιτητικός. Έτσι που ήρθαν τα πράγματα, γιατί όχι; Και η προοπτική μόνο να κυκλοφορεί με τον κούκλο αυτόστο πλευρό της της έφτιαξε το κέφι. Θα μας βλέπει ο ζηλιάρηςο κοντός στις δεξιώσεις και θα κιτρινίζει. Θα μετανιώσει τηνώρα και τη στιγμή που έφτασε τα πράγματα στα άκρα... Υπάρχει άλλωστε καλύτερο έμβλημα ενός νέου ξεκινήματοςαπό ένα νέο –και ωραίο– σύζυγο;

Ο Χάρης κοιμόταν χωρίς να ξέρει ότι εκείνη τη στιγμή η Μάγια, μεταξύ νοσοκομειακής κρέμας και κομπόστας,έπαιρνε την πιο καθοριστική απόφαση για τη ζωή του. Τομόνο που ήξερε ήταν ότι η γέφυρα που τον ένωνε με τα Ιλίσια

έμοιαζε πια οριστικά κατεστραμμένη. Οπότε πάσα προσφοράδεκτή.

Υπάρχω,άρα σε καταστρέφω

Φαίνεται ότι η ζωή είναι σαν το καράβι: αμα δεν έχει έρμα, αναποδογυρίζει εύκολα. Έτσι κι η ζωή του Χάρη γύρισεξαφνικά τα πάνω κάτω. Η Μάγια τον πήρε μαζί της και βγήκεαπ’ το νοσοκομείο έχοντας πλήρη συνείδηση τηςκρισιμότητας της στιγμής. Για πρώτη φορά στη ζωή τηςένιωσε πραγματικά απειλημένη. Γι’ αυτό και ανταπέδωσε τα χτυπήματα αυτόματα και προς όλες τις κατευθύνσειςταυτόχρονα. Η Μάγια είχε ανατραφεί με τον απόλυταανταγωνιστικό τρόπο που μεγαλώνουν τα θηλυκά της τάξης

της. Τα περί στροφής και του άλλου μάγουλου ανήκουν στην



αρσενική ηττοπαθή μυθολογία. Οι κυρίες της συνομοταξίαςαυτής αφήνουν τη θρησκεία για παραμυθία των αδυνάτων.

Οι ίδιες εκπαιδεύονται έτσι ώστε, όταν τις χτυπάς στο έναμάγουλο, να σου ξεριζώνουν το κεφάλι. Αποδεικνύοντας ότι ήταν μία από τις καλύτερες μαθήτριες της γενιάς της, η Μάγιαέκανε αγωγή διαζυγίου στον Άγη με αιτιολογικό την εκδίωξήτης από τη συζυγική στέγη και την απειλή κατά της ζωής της,καταθέτοντας στην εισαγγελέα μια έγκυρη, δηλαδήκαλοπληρωμένη, ιατρική γνωμάτευση που ενοχοποιούσε τηνένοπλη απειλή του συζύγου της για το καρδιακό επεισόδιο.

Άφησε ταυτόχρονα να διαρρεύσει τεχνηέντως στομισό κίτρινο Τύπο μια σειρά φωτογραφιών του Άγη,διανθισμένη με γαργαλιστικές λεπτομέρειες για τιςανεξέλεγκτες υστερικές εκρήξεις και την αρρωστημένηζηλοτυπία του, ως απάντηση στα δημοσιεύματα του άλλουμισού, που έδιναν έμφαση στη δική της λαγνεία. Η γελοιοποίηση του μοναχογιού της βασίλισσας των εντύπων

πουλούσε εξίσου καλά και επιπλέον χαροποιούσε τιςανταγωνίστριές της. Έτσι η Αθήνα διασκέδασε για μιαβδομάδα με πορτρέτα του Άγη προ και μετά της τελευταίαςπλαστικής μύτης -ζυγωματικών και ένα ερασιτεχνικόενσταντανέ όπου, με άλουστο μαλλί και ξεχειλωμένη κοιλιά,ετοιμάζεται να βουτήξει στην πισίνα του εξοχικού τουμασουλώντας ένα εκλέρ σοκολάτα.

Διεκδίκησε φυσικά και ένα τεράστιο μερίδιο τηςπεριουσίας του τέως της, ισχυριζόμενη ότι η ίδια τηνπολλαπλασίασε με δυναμικές επενδύσεις. Δεν παρέλειψε νακαταθέσει και μια αγωγή εναντίον τής –τέως επίσης – πεθεράς της, με την οποία απαιτούσε ογκωδέστατηαποζημίωση για την απρόκλητη και αδικαιολόγητη απόλυσήτης και τις βλαπτικές επιπτώσεις που θα είχε αυτή στηνκαριέρα της.

Αφού ρύθμισε τα του παρελθόντος, εν συνεχεία



οργάνωσε το μέλλον της. Από το νοσοκομείο ήδη ανέθεσε στομεγαλύτερο μεσιτικό γραφείο των βορείων προαστίων να

βρει σπίτι μεγαλύτερο και πολυτελέστερο απ’ το σπίτι τουΆγη και, ει δυνατόν, ακριβώς απέναντι απ’ αυτό. Κατανάλωσεάπειρες ώρες συζητώντας την καταλληλότερηυποψηφιότητα.

Ο Χάρης στην αρχή διαμαρτυρήθηκε που την έβλεπενα κουράζεται και να αγωνιά έτσι. Μπορούσαν να αγοράσουνοποιοδήποτε ωραίο διαμέρισμα και να κάνουν τη δουλειάτους. Γιατί έδινε τόση σημασία σ’ ένα σπίτι;

«Γιατί δεν αγοράζεις απλώς ένα σπίτι, Χάρη μου.Αγοράζεις ένα είδος ζωής».

«Ναι, αλλά δίπλα στο παλιό; Γιατί να σκαλίζουμεπληγές;»

«Των άλλων σκαλίζουμε, μην ανησυχείς», τονκαθησύχασε.

«Δηλαδή πρέπει να μας βλέπει ο Άγης κάθε μέρα;»

«Άμα δε βλέπει ο εχθρός μας ότι είμαστε ευτυχείς, τότε γιατί να μπούμε στον κόπο να γίνουμε;» του απάντησεεκνευρισμένη που δεν έπιανε ούτε τα στοιχειώδη σημεία τηςκοσμοθεωρίας της.

Ο Χάρης με την ανασφάλειά του παρεξήγησε τιςπροθέσεις της. Έβλεπε την αγαπημένη του να ασχολείται τόσο με τον τέως της, που λογικά άρχισε να υποψιάζεται ότι τον αγαπούσε.

«Τελικά ο δεσμός σας είναι πιο δυνατός απ’ όσοέλεγες...» της είπε με κρυφό παράπονο τη μέρα πουεγκαινίασαν το καινούριο τους σπίτι.

Δεν είχε συνειδητοποιήσει, αλίμονο, ότι το μίσος είναι δυνατότερος δεσμός απ’ την αγάπη. Ακόμα χειρότερα, δενέβλεπε ότι ο στόχος της Μάγιας δεν ήταν ο ουτιδανός τέωςάντρας της αλλά η μανούλα του. Τρεις κατηγορίες ανθρώπων

γεννούν τα σφοδρότερα μίση: όσοι μας ευεργέτησαν ή μας



κατέστρεψαν και οι λίγο καλύτεροί μας που διέπρεψαν. ΗΡωξάνη ανήκε και στις τρεις. Ο Άγης ήταν απλώς η μοναδική

αχίλλειος πτέρνα της.Ένα μήνα μετά την έξοδό της απ’ το νοσοκομείο, ηΜάγια όχι μόνο είχε εγκατασταθεί με τον Χάρη απέναντι και διαγώνια από την παλιά συζυγική της εστία, αλλά είχεπροσληφθεί στον ανταγωνιστικό όμιλο KOSMOSPUBLICATIONS, για να στήσει και να κυκλοφορήσει στα γρήγορα το πολιτικό -λάιφ στάιλ περιοδικό που σχεδίασε ηΡωξάνη. Στόχος ο απόλυτος αιφνιδιασμός.

Για να μη βάλει σε υποψίες την πεθερά της, η Μάγιαδεν προσέγγισε καμία από τις παλιές της συνεργάτιδες.Άλλωστε δεν ήθελε να τις ξαναδεί στα μάτια της. Τα ποντίκιαδεν μπορούν να πηγαινοέρχονται στο πλοίο ότανυποψιάζονται ότι κινδυνεύει. Πρέπει να διαλέξουν μια γιαπάντα, έξω ή μέσα. Εν προκειμένω διάλεξαν έξω και έχασαν, γιατί η Μάγια ήταν σαν τα φουσκωτά: αβύθιστη.

Εγκατέλειψε κι εκείνη με τη σειρά της τις κυρίες που τηνεγκατέλειψαν, κλέβοντάς τους ό,τι καλύτερο είχαν: τις ιδέεςτους, που παραδόθηκαν προς υλοποίηση στα (πολύφτηνότερα) χέρια νεαρών αποφοίτων των επικοινωνιακώνκαι καλλιτεχνικών σχολών. Η Μάγια πάντα φρόντιζε ναμπολιάζει την εμπειρία με το γονιμότατο νεανικό οίστρο.

Βάφτισε το νεογέννητο περιοδικό Σήμερα, αλλάάρχισε φλερτάροντας με το αύριο. Το πρώτο τεύχος, μεεξώφυλλο και τους δεκαπέντε άντρες βουλευτές, ντυμένουςστα λευκά και φωτογραφημένους στο προαύλιο της Βουλήςμε τα παιδιά τους και τα σκυλιά τους, έκανε το μεγάλο μπαμστην πιάτσα. Τίτλος: «Αυτοί που θα μας κυβερνούν αύριο». Υπότιτλος: «Συνδυάζεται η πολιτική με την οικογένεια;»

Η ιδέα ανήκε στον Τζόνυ, ένα νεαρό αρχιτέκτονα και interior designer σπουδαγμένο στο Ελσίνκι, την πνευματική

γενέτειρα πολλών από τα διασημότερα ονόματα στο χώρο. Η



Μάγια τον έκλεψε κυριολεκτικά από την ελληνικήακαδημαϊκή κοινότητα, που αποδείχτηκε πολύ συντηρητική

για να υιοθετήσει ένα τόσο προχωρημένο τέκνο τωνυπερβορείων Ευρωπαίων. Έτσι ο πολύ φρέσκος για νασαπίσει στα πανεπιστημιακά έδρανα Τζόνυ κατέληξε νασχεδιάσει εξαρχής το layout, δηλαδή όλη την εικόνα τουπεριοδικού ως καθρέφτη του μέλλοντος.

Το μέλλον της ανθρωπότητας για τον Τζόνυ ήταν οι άντρες – πίστευε στην προωθητική τους δύναμη, αντίδωροαιώνων απαγορευμένης έκφρασης. Η Μάγια πάλι ήταν έτοιμηνα εκμεταλλευτεί το μέλλον της ανθρωπότητας για ναεξασφαλίσει το δικό της. Υιοθέτησε λοιπόν αμέσως την ιδέατου συνεργάτη της και την επαύξησε. Επωφελούμενη από τηνείδηση ότι για πρώτη φορά στην παγκόσμια ιστορία μιακυβέρνηση, η σουηδική, διέθετε περισσότερους άντρες από γυναίκες υπουργούς, έγραψε το πρώτο της editorial με τίτλο«Το αύριο Σήμερα στη Σουηδία». Μ’ αυτή την κίνηση κέρδισε

και την εμπιστοσύνη των αντρικών ομάδων πίεσης, πουδιαμαρτύρονταν μια ζωή για την ελαχιστοποίηση τηςαντρικής παρουσίας στα κέντρα λήψης αποφάσεων. Η Μάγιαβέβαια δεν είχε καμία πρόθεση να κάνει καμπάνια υπέρ τωναντρών. Απλώς οι άντρες πουλούσαν –άσε πια πόσοαγόραζαν – κι αυτή είχε ανάγκη από ένα πιασάρικο εξώφυλλο.Μέσα οι αναλύσεις γίνονταν από γυναίκες και απευθύνοντανσε γυναίκες. Το στοίχημα ήταν να κρατήσει μια λεπτήισορροπία στο περιοδικό: να δώσει κάποια εμπορικήελαφράδα χρησιμοποιώντας τους άντρες πολιτικούς και τηναναπόφευκτη ματαιοδοξία τους, αλλά να διατηρήσει το κύροςτου στηριζόμενη παραδοσιακά στις γυναίκες...

Η Μάγια περπάτησε κατά γενική ομολογία πάνω σεμια τεντωμένη κλωστή. Αποτέλεσμα; Το πρώτο τεύχος τουΣήμερα εξαντλήθηκε σε πέντε μέρες! Η πανευτυχής

διευθύντρια άνοιξε σαμπάνιες για τις συνεργάτιδες και τους



συνεργάτες της, υποσχόμενη μπόνους για κάθε πόντο που θαανέβαιναν στον πίνακα με τις μηνιαίες κυκλοφορίες.

Όλα όμως έχουν το αντίτιμό τους. Η Μάγια δενκοιμήθηκε, δεν έφαγε, δεν ξεκουράστηκε ούτε ένα λεπτό, ούτεκαν τα Σαββατοκύριακα. Ο χρόνος την πίεζε. Ο Χάρης τηνπίεζε επίσης, αλλά δυστυχώς δεν είχε χρόνο γι’ αυτόν. Για ναροκανίσει το χρόνο του απελευθερώνοντας τον δικό της, τουανέθεσε εν λευκώ τη διακόσμηση του καινούριου τουςσπιτιού, βάζοντάς του από δίπλα έναν έμπειρο interiordesigner με εντολή να καθοδηγεί διακριτικά τις επιλογές του.Το σπίτι είναι ο κοινωνικός μας καθρέφτης, δεν ήθελε λοιπόννα δει το είδωλό της σε κανένα κρητο -κιτς κάτοπτρο...

Με τη χρονοβόρα επιχείρηση «διακόσμηση» τονκράτησε απασχολημένο, αλλά δεν τον ξεφορτώθηκε κιόλας.Την πρώτη σύγκρουση του Χάρη με το διακοσμητή τηνπλήρωσε η Μάγια. Ο μελλοντικός της σύζυγος είχε πάρει πολύστα σοβαρά τον ιστορικό του ρόλο και διεκδικούσε σθεναρά

το δικαίωμα να αποφασίσει αυτός για το χρώμα τηςκουρτίνας της κρεβατοκάμαράς τους. Πορτοκαλί έλεγε οΧάρης, πράσινο της ανοιξιάτικης φτέρης ο επαγγελματίας. ΗΜάγια κλήθηκε να παίξει πυροσβεστικό ρόλο.

«Τι το θες το πορτοκαλί, βρε αγάπη μου;» του είπε στοτηλέφωνο ενοχλημένη που έχανε πολύτιμο χρόνο για τέτοιεςβλακείες. «Για κρεβατοκάμαρα πρόκειται, όχι γιαφαστφουντάδικο που θέλει να τραβήξει πελατεία».

«Πρόκειται για κρεβατοκάμαρα που θέλει να τραβήξει πελατεία», της απάντησε πικρόχολα αυτός.

Της Μάγιας καθόλου δεν της άρεσαν αυτά τα κόλπα. Ομικρός τελευταία είχε αρχίσει να χάνει την αθωότητα πουκάποτε τον έκανε ακαταμάχητο. Όλο μούτρα, γκρίνια και ελάχιστα καλυμμένες κακίες ήταν. Γιατί; Άγνωστο, αφού όλαόσα του είχε υποσχεθεί η Μάγια τα τήρησε μέχρι κεραίας. Εκ

συμπτώσεως βέβαια, αλλά τα τήρησε. Τον επισημοποίησε,



του πήρε σπίτι αρχοντικό και σύντομα θα τον παντρευότανκιόλας. Τι άλλο ήθελε πια για να είναι ευχαριστημένος και να

μην εκσφενδονίζει τις μπηχτές του; Να είναι είκοσι τέσσεριςώρες το εικοσιτετράωρο σπίτι, να φιλιούνται και να συζητάνε για τη σχέση τους; Ή να τη βγάζουν νυχθημερόν στο κρεβάτι;Η αφέλειά του ήταν απερίγραπτη. Το να περιμένεις να μηνξεφουσκώσει ο ενθουσιασμός των πρώτων ημερών είναι σαννα περιμένεις ότι το σουφλέ δε θα κάτσει τρεις ώρες μετά τηνέξοδό του απ’ το φούρνο... Και τα λεφτά που έτρωγαν πώς θαέβγαιναν; Από μόνα τους; Ο καναπές μόνο που διάλεξε οκύριος Χάρης για το καθιστικό έκανε δύο εκατομμύρια.Μυστήριο πράμα λοιπόν οι άντρες, αλλά η Μάγια βαριόταναυτή τη στιγμή να το αναλύσει. Είχε σοβαρότερα πράγματανα κάνει.

«Λοιπόν, Χάρη, κάνε ό,τι νομίζεις, τι να σου πω; Σουυπενθυμίζω όμως ότι ο άνθρωπος είναι επαγγελματίας, ξέρει από σπίτια».

«Γιατί, εγώ δεν ξέρω από σπίτια δηλαδή; Πούμεγάλωσα;»«Σε θερμοκήπιο αν δεν απατώμαι», τον κάρφωσε με

τη σειρά της κι εκείνη, για να κάτσει επιτέλους στ’ αυγά τουκαι να την αφήσει να κάνει τη δουλειά της. Αρκετάασχολήθηκε με τα κυκλοθυμικά του.

Το πιο εκνευριστικό απ’ όλα ήταν που έβαζεξυπνητήρι και ξυπνούσε μαζί της στις οχτώ, έφτιαχνεκαπουτσίνο, ζέσταινε κρουασάν και στηνόταν απέναντι έτοιμος να αρχίσει ανάλυση των προβλημάτων της σχέσηςτους. Όσο αυτή ήθελε να απλουστεύσει τη ζωή τους, τόσοαυτός έβλεπε κρυμμένα νοήματα παντού. Στο πώς τον χαιρέτησε όταν μπήκε, γιατί είπε αυτό όταν της είπε εκείνο, γιατί δεν έδειξε αρκετό ενδιαφέρον για τα χαλιά τωνδιαδρόμων, και λοιπά, και λοιπά. Της Μάγιας της ερχόταν

απλώς να του ανοίξει το κεφάλι.



«Άσε, Χάρη μου, την ομφαλοσκόπηση, να πιούμε ένανκαφέ σαν άνθρωποι», του είπε μια φορά που έφτασε στο μη

περαιτέρω. «Οικογενειακή ψυχοθεραπεία θα κάνουμε με τηντσίμπλα στο μάτι;»Φυσικά αυτός το ερμήνευσε ως αδιαφορία κι έκανε να

της μιλήσει δυο μέρες. Τι να πεις... Μόνο οι σοφότεροι άντρες ήξεραν ότι για να κρατήσουν τη γυναίκα τους, έπρεπε νακρατάνε το στόμα τους βουλωμένο – ειδικά το πρωί. Άντεόμως να τα εξηγήσεις στον Χάρη αυτά...

Το χειρότερο ήταν ότι τίποτα δεν του έφτανε. Κάθεφορά που του ικανοποιούσε μια επιθυμία, τσουπ,ξεφύτρωναν δύο στη θέση της. Στην αρχή την πίεζε ναμιλήσει τηλεφωνικά στους γονείς του. Εντάξει, η Μάγιακαταλάβαινε ότι τον είχαν πρήξει με την κινδυνολογία και τώρα ήθελε να τους αποδείξει ότι δε χάθηκε στην Αθήνα.Κατανοητό. Όσο κι αν έκανε τον επαναστάτη χωρίς αιτία,αγόρι ήταν, δεν μπορούσε να μη νιώθει υπόλογο που

σηκώθηκε κι έφυγε απ’ το σπίτι του εν τω μέσω της νυκτός.Η Μάγια αγόγγυστα μίλησε στη θερμοκηπατζού και,εμμέσως πλην σαφώς, την καθησύχασε ότι θα παντρευτεί το γιο της σύντομα. Της φάνηκε μάλιστα ξύπνια γυναίκα, αν και επαρχιώτισσα. Συνεννοηθήκανε τέλος πάντων. Είπε και στονκυρ Λάμπρο δυο καλές κουβέντες. Αυτός της φάνηκε κάπωςφυτό. Ευχήθηκε να μην καταλήξει έτσι κι ο δικός της. Δε λένενα κοιτάξεις τον πατέρα ενός άντρα αν θες να καταλάβειςπώς θα καταντήσει όταν γεράσει;

Πάντως η οικογενειακή αποκατάσταση δεν ήταναρκετή για να ικανοποιήσει τον Χάρη. Ως αδηφάγος, ήθελε τοφιλέτο από το χρόνο και την προσοχή της Μάγιας. Εδώ όμως η καλή του δεν μπορούσε να τον ευχαριστήσει. Ο χρόνος της ήταν υπερβολικά πολύτιμος εκείνη τη στιγμή για να τονξοδεύει υπέρ νευρώσεων και ανασφαλειών. Αντί χρόνου, του

έδινε χρήμα. Το ίδιο δεν ήταν;



Άσε το άλλο... Η επιτυχία του περιοδικού δεν τονεντυπωσίασε και τόσο, διαπίστωση που εκνεύρισε τη Μάγια

ακόμα περισσότερο. Πολύ γρήγορα παρήλθον οι χρόνοι όπουο μικρός την κοίταζε με το στόμα ανοιχτό. Όλο και σπανιότερα πια έβλεπε τον τονωτικότατο θαυμασμό σταμάτια του. Τις περισσότερες φορές απλώς καραδοκούσεμικρόψυχα να εντοπίσει τα λάθη της. Στο γεύμα, λόγου χάρη,που παρέθεσε στη συντακτική ομάδα, ο Χάρης σκάλιζε τοφαγητό του και μετά βίας ύψωσε το ποτήρι να ευχηθεί. Στηνκουβέντα δε συμμετείχε γιατί έτσι κι αλλιώς ήταν άσχετος μετο χώρο. Στο τέλος, όταν είχαν σερβιριστεί οι εσπρέσο, άνοιξετο στόμα του μόνο για να ρωτήσει τη δικηγόρο της Μάγιας αν η κυκλοφορία ενός περιοδικού που είχε σχεδιάσει άλλοςόμιλος ήταν αθέμιτος ανταγωνισμός. Άφησαν όλες ταπιρούνια τους και τον κοίταξαν με το στόμα ανοιχτό.

Η Μάγια δεν του επέτρεψε να συνεχίσει.«Η έκφραση “αθέμιτος ανταγωνισμός”, Χάρη μου,

είναι γελοιωδέστερη της έκφρασης “ευγενής άμιλλα”. Οανταγωνισμός είναι εξ ορισμού αθέμιτος και η πολλή ευγένειαακυρώνει την άμιλλα. Τα υπόλοιπα είναι για τις δικηγόρουςκαι τους αφελείς», του είπε και άλλαξε αμέσως την κουβέντα,παινεύοντας τα δημιουργικά άλματα της φαντασίας τουΤζόνυ the Good, όπως αποκαλούσε χαϊδευτικά τονταλαντούχο art director της.

Όταν ο Χάρης τόλμησε να διαμαρτυρηθεί στο σπίτι, ηΜάγια τον έβαλε στη θέση του:

«Και βέβαια δε σου απηύθυναν το λόγο. Τι να σουπουν, που σε βλέπανε να κάθεσαι και να σκαλίζεις το φαΐ σουσαν αυτιστικό; Αφήνω που ακουμπούσες όλη την ώρα τουςαγκώνες στο τραπέζι, σαν να σε κατεβάσανε χτες απ’ τοβουνό. Πόσες φορές τα ’χουμε πει; Στο δεξί χέρι το μαχαίρι, οι αγκώνες κάτω απ’ το τραπέζι, η πετσέτα στα γόνατα. Τόσο

δύσκολο είναι πια; Έπειτα, αν θέλεις να με συνοδεύεις στα



επαγγελματικά γεύματα, να το πάρεις απόφαση ότι εγώ θαμιλάω σαν επαγγελματίας. Γι’ αυτό μιλούσα στον Τζόνυ κι όχι

σ’ εσένα. Γιατί αυτός έφτιαξε το περιοδικό, ενώ εσύ τρως απ’τα κέρδη του. Το εκτιμάς όμως; Όχι βέβαια! Εσύ αντί νακοιτάς να βελτιώσεις το ίματζ μου, το καταστρέφεις. Τηνάλλη Παρασκευή είμαστε καλεσμένοι της Μαρίας. Εκεί να δειςτον άντρα της τι αγώνα κάνει για να στήσει το βάθρο της γυναίκας του. Σκοπός της ζωής του οι δημόσιες σχέσεις της.Είναι πανέξυπνος όμως ο Γιάννης, ξέρει το συμφέρον του, δενείναι κανένα χτεσινό χαζοχαρούμενο».

Σκοτώνει το χρόνο,σκοτώστε τον!

O Χάρης το κατάπιε, γύρισε πλευρό και την άφησε νανομίζει ότι κοιμήθηκε. Δεν ήταν η πρώτη φορά που σχεδόντον κατηγορούσε για την ηλικία του. Αυτός έφταιγε που ήταν

μικρός κι ακόμα δεν ήξερε τίποτα; Ήθελε να μάθει όμως. Δενμπορούσες να του καταλογίσεις αδιαφορία. Γι’ αυτό το’σκασε απ’ το χωριό του, για να ανοίξουν διάπλατα τα μάτιακαι τ’ αυτιά του, να δει, ν’ ακούσει, να μάθει τα πάντα.

Όταν τη συνάντησε, νόμισε πως βρήκε την ευκαιρίατης ζωής του. Αυτή η γυναίκα θα τον μυούσε σ’ ένα καινούριοσύμπαν γεμάτο δυνατότητες, το δικό της. Δίπλα της θα γνώριζε ανθρώπους ενδιαφέροντες, γυναίκες ταλαντούχες,σοφές και διάσημες, αυτές που ονειρεύονταν να γνωρίσουνόλοι οι φίλοι του. Κοντά της θα άνοιγε τα φτερά του και θα γινόταν επιτέλους ο ελεύθερος και δημιουργικός άντρας πουφιλοδοξούσε να γίνει. Τα λεφτά δεν ήταν ο στόχος του. Ποτέδεν τα λογάριασε ιδιαιτέρως – ίσως από αντίδραση στη μάνατου, που έκανε εκ γενετής τεμενάδες στο χρήμα. Δεν ήτανλοιπόν ο τραπεζικός λογαριασμός της Μάγιας που τον

εντυπωσίασε, αλλά ο τρόπος που τον αξιοποιούσε: ως



δυνατότητα μεγιστοποίησης της απόλαυσης. Ο ίδιοςονειρεύτηκε να χρησιμοποιήσει την ουρανοκατέβατη

οικονομική του άνεση σαν ένα πλαίσιο που θα τοναπελευθέρωνε από τη μιζέρια της βιοπάλης, για να ασχοληθεί ελεύθερος με τα σπουδαιότερα. Ο πλούτος, με λίγα λόγια, ήταν κάτι σαν την άνοιξη για τον Χάρη. Του επέτρεπε να ζήσει ελεύθερα, απαλλάσσοντάς τον από τη διαρκή έννοια μηνπάθει κρυοπαγήματα ή θερμοπληξία.

Τη δημιουργικότητά του άρχισε να την απελευθερώνει σιγά σιγά. Ένα βήμα τη φορά. Εγκαίνια έκανε στον οικείο χώρο της κουζίνας, τον οποίο αποφάσισε να αναβαθμίσει. Ταπαστίτσια και τους χοχλιούς του πατέρα του αρνήθηκε να ταμάθει και καλά έκανε. Ήταν το σήμα κατατεθέν μιας άλλης γενιάς. Βρομούσαν αγώνα για επιβίωση και καθημερινότητα.Η δικιά του η γενιά έμπαινε στην κουζίνα όπως έμπαινε στααεροπλάνα: για να ταξιδέψει. Ετοίμαζε λοιπόν κάθε μέρα έναεξωτικό φαγητό, μελετούσε βιβλία λιβανέζικης, κινέζικης,

μεξικάνικης κουζίνας και πειραματιζόταν αδιάκοπα.Ταμπουλέ, σούσι, τσίλι κον κάρνε, τσοπ σούι μοσχοβολούσανκαθημερινά στο τραπέζι τους. Η Μάγια όμως ούτε που τοπρόσεξε. Στην αρχή ο Χάρης τη δικαιολόγησε. Πώς μπορούσενα το προσέξει αφού σπανίως έτρωγε στο σπίτι αυτή τηνεποχή; Η μέλλουσα γυναίκα του έκανε έναν αγώνα δρόμου για να ξαναφτιάξει την επαγγελματική της ζωή. Δεν μπορούσενα ξεχάσει ότι την προηγούμενη την κατέστρεψε κυρίωςεξαιτίας του...

Ήλπιζε ότι με τη διακόσμηση του σπιτιού ηκατάσταση θα ήταν διαφορετική. Μπορεί να μην έτρωγε,αλλά τουλάχιστον κοιμόταν και ξυπνούσε εδώ. Κάτι θα’παιρνε το μάτι της και θα εκτιμούσε τη συνεισφορά τουΧάρη. Ίδρωσε λοιπόν εξερευνώντας το στοκ κάθεκαταστήματος exclusive για να ανακαλύψει το ύφασμα που

θα έντυνε όχι μόνο τους καναπέδες του σαλονιού, αλλά και τη



ζωή τους κατά έναν τρόπο. Έστηνε αδιάκοπα καβγάδες μετον επαγγελματία διακοσμητή που η Μάγια του έδωσε για

βοήθεια. Ο Στιβ μπορεί να είχε διακοσμήσει τις μεγαλύτερεςεπαύλεις των βορείων και νοτίων προαστίων, ήταν όμωςπερισσότερο εμπόδιο και πηγή άγχους για τον Χάρη, πουσπαταλούσε ώρες σε αδιέξοδες συζητήσεις σαν κι αυτήν:

«Το σπίτι μας, αγαπητέ μου, είναι προνομιακό πεδίοαπόδειξης της κοινωνικής μας θέσης. Τι νομίζεις ότι θααποδείξει για σένα το πόστερ της Μαντόνα;»

«Το σπίτι μας είμαστε εμείς! Θα αποδείξει ότι μ’ αρέσει η Μαντόνα!»

«Ακριβώς! Το σπίτι είμαστε εμείς. Κι επειδή τιςπερισσότερες φορές εμείς δεν πρέπει να δείχνουμε ποιοι ακριβώς είμαστε, φτιάχνουμε ένα σπίτι που μας βοηθάει νατο κρύψουμε».

Η Μάγια αρνήθηκε να μπει ανάμεσά τους. Όσες φορέςο Χάρης ζήτησε την υποστήριξή της, κατάλαβε ότι

εμπιστευόταν περισσότερο τον Στιβ απ’ τον ίδιο. Ήταν, λέει,ειδικός. Τι θα πει ειδικός όμως; Δεν του αναγνώριζε καν τηνικανότητα –το δικαίωμα, αδερφάκι μου – να διαλέξει τοκρεβάτι πάνω στο οποίο ήθελε να κοιμηθεί; Ο Χάρης ποτέ δενείχε μεγάλο αυτοσεβασμό, τώρα όμως έφτασε στο ναδίρ.Τίποτα δεν έκανε καλά και για τίποτα δεν ήταν ειδικός στη χώρα των ταλαντούχων και των υπερεξειδικευμένων όπουβρέθηκε να κατοικεί.

Όταν η επίπλωση του σπιτιού ολοκληρώθηκε, ο Χάρηςπερνούσε μέρες ολόκληρες εκεί μέσα προσπαθώντας να βρει κάτι να κάνει – εκτός από το να μαγειρεύει σε κάποια που δενέτρωγε. Στην αρχή το ’ριξε στα ψώνια. Η Μάγια τουεμπιστεύτηκε τη χρυσή της Visa, δίνοντάς του το ελεύθερο νατης αλλάξει τα φώτα. Της τα άλλαξε ελπίζοντας κατά βάθοςνα αλλάξει τη ζωή του. Φρούδα ελπίδα φυσικά. Σώρευσε

απλώς στην ντουλάπα του ρούχα για τρία χρόνια και



συνέχισε να φοράει στο σπίτι κάτι παλιές αθλητικές φόρμες.Βαριόταν να ντυθεί αφού δεν είχε κάπου να πάει ή κάποια να

τον δει. Η Μάγια, τέτοια ώρα που γυρνούσε, δεν έβλεπεμπροστά της.Δεν μπορούσε καν να ασχοληθεί με την καθαριότητα

ως παραδοσιακός σύζυγος για να περάσει την ώρα του. Μ’αυτήν ασχολιόταν ο Ντιμίτερ, ο Βούλγαρος που πήρε μαζί της η Μάγια φεύγοντας από τη συζυγική της εστία. Ο Ντιμίτερ,ξανθός, κοντός, άσχημος, γεροδεμένος και κρυπτοκομουνιστής, ήταν ο μοναδικός άνθρωπος που έβλεπεο Χάρης για μέρες ολόκληρες. Ακολούθησε ευχαρίστως τηΜάγια, γιατί την ήξερε οχτώ χρόνια και την προτιμούσε απότον άντρα της, που, εκτός των άλλων, ήταν και τσιγκούνης μετο υπηρετικό προσωπικό. Ο Ντιμίτερ δεν είχε κανένασύμπλεγμα κατωτερότητας εξαιτίας της δουλειάς του, ήτανρεαλιστής.

«Αφού καπιταλίστ καθάρισαν κομουνίστ, ήρθαν τώρα

κομουνίστ καθαρίσουν καπιταλίστ», έλεγε συχνά με κακάελληνικά και αυτοσαρκαστική διάθεση.Ήταν πάντως ακούραστος και γεμάτος σχέδια. Μια

μέρα ο Χάρης δεν άντεξε και τον ρώτησε ευθέως πού στοκαλό βρίσκει το κέφι για ζωή στην κατάστασή του.

«Τι έχει κατάσταση δική μου; Εγώ είσαι ανερχόμενος!»του απάντησε όλο αυτοπεποίθηση.

Στην τηλεόραση το ’χε πάρει τ’ αυτί του αυτό. Ταβράδια έβλεπε συστηματικά τοκ σόου για να βελτιώνει ταελληνικά του.

«Τι θα πει ανερχόμενος, μωρέ Ντιμίτερ; Πού νομίζειςότι μπορείς να φτάσεις δηλαδή;» ροκάνισε τη βάση τηςαισιοδοξίας του ο Χάρης.

«Πάνω. Αφού πιο κάτω δεν έχει, πού πάω; Πάνω!»Ο Χάρης κατάλαβε ότι τίποτα δε θα μπορούσε να

λυγίσει τη θέληση αυτού του σταχανοβίτη της ελπίδας και



τον άφησε ήσυχο να ακούσει ποια από τις μετοχές τουκλείδωσε στο χρηματιστήριο. Γιατί ο Ντιμίτερ ήταν και

μικροεπενδυτής. «Στον καπιταλίσμ όπως καπιταλίστ», θαέλεγε παραφράζοντας τη γνωστή γαλλική έκφραση.Ξυπνούσε πρωί πρωί, καθάριζε και ψώνιζε στα γρήγορα, γιανα ασχοληθεί στη συνέχεια τηλεφωνικώς με ένα είδοςεμπορίου σε στυλ αεροπλανάκι. Πουλούσε προϊόνταμακροβιοτικής ελέγχοντας ένα δίκτυο μεταπωλητών από τοσπίτι. Τα επιπλέον αυτά έσοδα προσπαθούσε ν’ αβγατίσει παίζοντας στο χρηματιστήριο. Ο κανονικός μισθός τουπήγαινε κατευθείαν στο Πλόβντιβ, όπου ζούσαν τα δύοπαιδιά του με τους παππούδες. Η τέως σύζυγός του, γυμνάστρια και τοπικό στέλεχος του κομουνιστικούκόμματος, ήταν στη φυλακή για κατάχρηση. Μετά απ’ αυτέςτις ραγδαίες εξελίξεις, αναγκάστηκε και ο Ντιμίτερ να έρθει στην Ελλάδα, να μπει στη βιοπάλη για πρώτη φορά και να...ανθήσει.

Η Μάγια δεν ήξερε τις εμπορικές του δραστηριότητες γιατί ποτέ δεν ήταν στο σπίτι. Ο Χάρης πάλι δεν τονμαρτυρούσε, γιατί αφενός τον λυπόταν και αφετέρου τονθαύμαζε. Ένας φουκαράς Βούλγαρος, σε μια άγνωστη χώρακαι μια άγνωστη γλώσσα, είχε καταφέρει να βάλει τη ζωή τουσε μια τάξη υλοποιώντας σιγά σιγά τα όνειρά του. Αντίθετα, οΧάρης, Έλληνας ομιλών τα ελληνικά, έστω και με κρητικήπροφορά, περιφερόταν από το σαλόνι στην κρεβατοκάμαραπαρακολουθώντας εναλλάξ τηλεόραση και τα μίτινγκ Ντιμίτερ – πωλητών για να περάσει η ώρα του. Έτσι του’ρχόταν να μπει κι αυτός στο δίκτυο και ν’ αρχίσει να πουλάει κρέμες με καλέντουλα από πόρτα σε πόρτα. Να κάνει κάτι, νααισθανθεί χρήσιμος τέλος πάντων...

Φίλους, ως γνωστόν, δεν είχε. Ο Λάκης και η Αθηνάείχαν εξαφανιστεί μετά από κείνη την οδυνηρή συνάντηση

στο νοσοκομείο. Η Λίλιαν το ίδιο. Ο Αλέκος ανήκε στη



διακεκαυμένη ζώνη, η Μάγια του είχε απαγορεύσει ακόμα και την καλημέρα. Τι έμενε; Τίποτα.

Ο Χάρης έφτασε γρήγορα στο σημείο να παίρνει τηλέφωνο τον πατέρα του για να πει μια κουβέντα μ’ ένα δικότου άνθρωπο. Όταν του πρωτοτηλεφώνησε, ο κυρ Λάμπροςσήκωσε το τηλέφωνο και ψιθύριζε σαν συνωμότης. Η γυναίκα του του είχε απαγορεύσει ρητά να μιλάει σ’ αυτό τοαχάριστο πλάσμα, που τους εξέθεσε στην κοινωνία με τηνεπιπολαιότητά του. Αυτόν σκεφτόταν περισσότερο ο Χάρηςόταν πίεσε τη Μάγια να μιλήσει τηλεφωνικά στους γονείς τουκαι να τους καθησυχάσει. Ο καημένος ο κυρ Λάμπρος έκανεσαν παιδάκι απ’ τη χαρά του όταν άκουσε ξαφνικά το γιο τουνα αποκαλύπτει ότι ήταν αρραβωνιασμένος και αποκατεστημένος με τον καλύτερο τρόπο. Για τη Γιώτα δεντο συζητάμε. Μόλις ακούστηκε ο ήχος του χρήματος,ευφράνθηκε η αργυρώνητη ψυχή της. Ξέχασε εντελώς τιςδηλώσεις που έκανε σε συγγενείς και φίλους ότι παιδί δεν

έχει πια, το διέγραψε. Στην πραγματικότητα, για πρώτη φορά χάρηκε που είχε αυτό το παιδί.«Τα κατάφερε ο μπαγάσας», έλεγε κάθε τόσο

τρίβοντας τα χέρια της. «Είδες τι μουσίτσα ήταν τελικά; Δεν ήθελε βοήθεια. Την τύλιξε κι από μόνος του την πλούσια».

Περιττεύει να πούμε πόσο ενθουσιάστηκε με τη νύφητης προσωπικά.

«Τύφλα να ’χει η Κίσσα, εδώ μιλάμε για βεριτάμπλ αριστοκρατία», κορδωνόταν στις φίλες της στο καφενείο.

Κάθε τόσο τραβούσε το τηλέφωνο απ’ τα χέρια τουΛάμπρου για να ρωτήσει με γνήσιο ενδιαφέρον τι κάνει ηΜάγια και πώς πάει το περιοδικό. Ο Χάρης τους μετέφερε όλατα καλά νέα, απρόθυμα στην αρχή, αλλά με μεγαλύτερο ζήλομετά. Αφού δεν μπορούσε να ικανοποιήσει τον εαυτό του, αςικανοποιούσε τουλάχιστον τους γονείς του...

Μια μέρα ζυγίστηκε και είχε πάρει πέντε κιλά.



Αδύνατος ήταν πάντα, δεν του φαινόταν. Μόνο που βαριότανπια να τρέχει στα γυμναστήρια κι η μέση του είχε αρχίσει να

ξεχειλώνει κάπως. Ένα πρωί που έπλενε τα δόντια του στηντουαλέτα, έπιασε το βλέμμα της Μάγιας καρφωμένο στιςσαμπρελίτσες που είχαν αρχίσει να διαγράφονται αμυδράκάτω απ’ τα πλευρά του. Θορυβήθηκε κι αποφάσισε απόΔευτέρα ν’ αρχίσει δίαιτα με πρωτεΐνες.

Για να αποκτήσει μια ψευδαίσθηση ελέγχου της ζωήςτου, άρχισε εντατικά μαθήματα οδήγησης. Από παιδί θαύμαζετους ελάχιστους συνομήλικους του πατέρα του πουκατάφεραν να πάρουν στα χέρια τους τιμόνι. Ακόμα και ηέκφραση τον ενθουσίαζε. Είχε ορκιστεί να πάρει κι αυτός στα χέρια του το τιμόνι –του αυτοκινήτου και της ζωής του – το γρηγορότερο δυνατόν. Αποδείχτηκε ταλέντο. Κατάφερε μεδέκα μαθήματα να πάρει δίπλωμα, επίτευγμα σπανιότατο γιαάντρα. Το παραδέχτηκε και η δασκάλα. Στη Μάγια δεν είπετίποτα. Ήθελε να της κάνει έκπληξη. Περισσότερο απ’ όλα

ήθελε να της αποδείξει ότι δεν ήταν ένας περιφερόμενοςαργόσχολος κηφήνας, αλλά ένα νέο και δημιουργικό πλάσμα, γεμάτο όρεξη για ζωή και γνώση. Μόνο που αυτό που ζούσεπρος το παρόν δεν έμοιαζε με ζωή και τα όσα μάθαινε δενέμοιαζαν με γνώση.

Αφού έκανε το φίλο του εχθρό,τώρα για φίλο του θα έχει τον εχθρό του

Τη μέρα που η μάγια τον ειδοποίησε ότι το βράδυ θαέβγαιναν να γιορτάσουν την επιτυχία του πρώτου τεύχους μετο προσωπικό του Σήμερα, ενθουσιάστηκε. Ποτέ μέχρι τότεδεν είχαν βγει κανονικά και επισήμως να διασκεδάσουν ωςζεύγος. Ήταν η πρώτη φορά. Επιτέλους, οι μεγάλες φούριεςπέρασαν κι άρχιζαν οι καλές μέρες. Θα έκαναν καινούριους

φίλους και φίλες, θα έβγαιναν, θα καλούσαν κόσμο σπίτι



τους, θα ταξίδευαν.Ο Χάρης ετοιμάστηκε με ζήλο. Έκανε καινούρια κουπ

στα μαλλιά του, έκανε ελαφρά απολέπιση προσώπου στοναισθητικό, αγόρασε κι ένα σύνολο που έκρυβε τη χαλάρωσητης μέσης του προβάλλοντας ταυτόχρονα τα ωραία του χρώματα. Στις εννιά ήταν πανέτοιμος και αρωματισμένος.Περίμενε ν’ ακούσει το αμάξι της Μάγιας να μπαίνει στο γκαράζ. Στις δέκα είχε κάνει τρεις κλήσεις στο κινητό της και το είχε βρει κλειστό. Στις έντεκα δέχτηκε επιτέλους ένατηλεφώνημα. Ήταν ο Τζόνυ από το αυτοκίνητο της Μάγιας,που του μετέφερε την παράκλησή της να πάρει ένα ταξί και να πάει μόνος του στο «Psari», το καινούριο μεταβιομηχανικόρεστοράν στου Ψυρρή. Κάτι έτυχε και δεν προλάβαιναν ναπάνε να τον πάρουν.

Ο Χάρης έγινε έξω φρενών. Η Μάγια ήξερε ότι δενμπορούσε να πάρει ταξί. Του είχε μείνει μια έμμονη φοβίαμετά από εκείνο το επεισόδιο. Προφανώς το ξέχασε.

Πιθανότατα δεν του είχε δώσει καμία σημασία όταν της τοεξομολογήθηκε. Και τώρα, στην πρώτη τους επίσημη έξοδο,έβαλε έναν άσχετο να του τηλεφωνήσει και να του μεταφέρει τις οδηγίες της.

Αρχικά αποφάσισε να μην πάει. Ύστερα από ένατέταρτο όμως μετάνιωσε κι έδωσε τόπο στην οργή.Ετοιμαζόταν επί τόση ώρα για ένα ευτυχισμένο βράδυ, πουδεν μπορούσε να μην του δώσει μια ευκαιρία. Αυτό είναι τοκακό με τα σχέδια. Αφιερώνεις τόση ενέργεια για να ταφαντασιωθείς, ώστε είσαι αναγκασμένος να προσπαθήσειςνα τα υλοποιήσεις αγνοώντας τα σημάδια της επερχόμενηςκαταστροφής.

Ο Ντιμίτερ, που ήξερε την ταξοφοβία του,προθυμοποιήθηκε να τον πετάξει με το σαραβαλιασμένοΣκόντα του μέχρι εκεί. Ο Χάρης όμως ντρεπόταν. Δεν ήταν

γεννημένος αφεντικό, αδυνατούσε να δώσει οδηγίες σε



οποιονδήποτε, ακόμα και στον οικιακό του βοηθό. Έτσι αρνήθηκε να τον κουβαλήσει βραδιάτικα στου Ψυρρή.

Ζήτησε μόνο την άδειά του να χρησιμοποιήσει το Σκόντα οίδιος. Με τέτοια αντίκα δε θα είχε άγχος τρακαρίσματος – δενκόστιζε πάνω από εφτακόσιες χιλιάδες όλο μαζί. Άλλωστε δενκρατιόταν. Ήθελε τόσο να καταπλήξει τη Μάγια. Surprise! ΟΧάρης έγινε αυτοκίνητος!

Έβαλε μπροστά το παπαγαλί σαράβαλο με την γκρι δεξιά πόρτα κι έφτασε χωρίς κανένα απολύτως πρόβλημαστο «Psari». Πραγματικά, ήταν φυσικό ταλέντο στο τιμόνι.Την ώρα όμως που παρκάριζε με πρωτοφανή βιρτουοζιτέ γιαπρωτάρη, μια αφηρημένη ήρθε και έπεσε πάνω του με τονπροφυλακτήρα του τζιπ της. Δεν ήταν τίποτα, αλλά τονκατατρόμαξε. Έβγαλε έξω το κεφάλι και τη ρώτησε αν είχε γίνει ζημιά στο Σκόντα.

«Τι ζημιά, χριστιανέ μου; Άντε πέτα το!» του έκανεαπαξιώντας να τσεκάρει.

«Έτσι, ε;» αγανάκτησε ο Χάρης. «Σε λίγο θα μας πειςότι έφταιγα κι εγώ...»«Δε φταίτε εσείς, φταίνε αυτές που σας δίνουν τα

διπλώματα», είπε η τύπισσα γενικεύοντας και κλείδωσε τοτζιπ των είκοσι πέντε εκατομμυρίων.

Ούτε ο Χάρης δεν κατάλαβε πώς συγκρατήθηκε και δεν την πάτησε επιτόπου. Το χειρότερο βέβαια έγινε αμέσωςμετά. Όταν κατέβηκε και μπήκε μέσα στο ρεστοράν, την είδενα στρογγυλοκάθεται δίπλα στη Μάγια. Ήταν η ΑλεξάνδραΚάπα, νυν αρχισυντάκτρια του Σήμερα, και τέωςαρχισυντάκτρια της μεγαλύτερης απογευματινής εφημερίδαςτων Αθηνών. Εξ ου και το σχετικό ύφος... Η Μάγια τον είδε ναμπαίνει και δε σηκώθηκε, του έκανε απλώς ένααναγνωριστικό νόημα. Όταν πλησίασε περιμένονταςαμήχανος και εκνευρισμένος να τον συστήσει, η Κάπα του

έριξε μια ματιά κι έβαλε αυθορμήτως τα γέλια.



«Μη μου πεις ότι είσαι στην παρέα μας», είπε σαν ναμην έτρεχε τίποτα.

«Όπως βλέπετε», είπε κοφτά ο Χάρης.«Γνωρίζεστε;» επενέβη έκπληκτη η Μάγια.«Μου τράκαρε το αμάξι εδώ έξω», εξήγησε η

Αλεξάνδρα, διαστρεβλώνοντας κατά βούλησιν τηνπραγματικότητα.

«Εσείς με τρακάρατε», τη διόρθωσε ήσυχα αλλάαποφασιστικά ο Χάρης.

«Μα εσύ δεν ξέρεις να οδηγείς», είπε έκπληκτη ηΜάγια, προκαλώντας τη γενική θυμηδία.

«Αυτό λέω κι εγώ», είπε η Αλεξάνδρα κι έβαλε λίγοκαμπερνέ σοβινιόν στο ποτήρι της. «Τέλος πάντων, τι συζητάμε τώρα; Αφού δεν έγινε ζημιά».

Έκανε λάθος φυσικά. Ο Χάρης έπαθε ζημιά. Κάθισε σεμια καρέκλα παραδίπλα απ’ τη Μάγια, που δεν είχε φροντίσει να του εξασφαλίσει καν μια θέση εξ ευωνύμων της. Το κέφι

του κατρακύλησε ακόμα πιο χαμηλά όταν καμία δεν τουαπηύθυνε το λόγο μετά τα «χαίρω πολύ».Όταν παραπονέθηκε στη Μάγια αργότερα, του

απάντησε ότι δε φταίει αυτή που δεν είχε τίποτα νασυζητήσει με την παρέα της.

«Γίνε ενδιαφέρον πρόσωπο άμα θέλεις να σου μιλάνε.Εγώ τι σου φταίω; Με το ζόρι να τις βάλω να σου μιλήσουν;»

Όσο για το αυτοκίνητο, του απαγόρευσε ναξαναοδηγήσει, και μάλιστα ξένο αμάξι:

«Είδες ότι ακόμα και εν στάσει είσαι επικίνδυνος, τι τοθέλεις; Χάθηκαν τα ταξί;»

Μάταια ο Χάρης προσπάθησε να την πείσει για τοφυσικό του ταλέντο. Μάταια επικαλέστηκε τις στατιστικές,που πιστοποιούσαν ότι οι άντρες προκαλούσαν τα λιγότεραδυστυχήματα.

«Γιατί πηγαίνουν σαν τις κότες», επιχειρηματολόγησε



η Μάγια. «Αυτοί θα σε σκοτώσουν όμως την κρίσιμη στιγμή.Δεν έχουν οργανική σχέση με το αυτοκίνητο.

Πανικοβάλλονται και κάνουν τη λάθος κίνηση».«Και πώς θα αποκτήσω οργανική σχέση άμα δε μ’αφήνεις να οδηγώ;» διαμαρτυρήθηκε επί ματαίω ο Χάρης.

«Εγώ δε σ’ αφήνω; Ελεύθερος άνθρωπος είσαι, ό,τι θέλεις κάνεις. Εγώ απλώς σου επισημαίνω ότι είσαι επικίνδυνος», του διευκρίνισε αυτή.

«Και πώς θα χαλαρώσω εγώ για να οδηγήσω καλάόταν όλη η ανθρωπότητα πιστεύει ότι είμαι επικίνδυνος;»

Εκείνη δεν απάντησε. Είχε βαρεθεί την γκρίνια του και είχε αλλάξει πλευρό. Αν ήθελε να σκοτωθεί, απ’ αυτήν είχε τοελεύθερο.

Όσα δε ζήσαμε,αυτά θα νοσταλγούμε

Την άλλη μέρα η μάγια ξύπνησε και ήπιε τον καφέ τηςσαν να μην έτρεχε τίποτα. Του έδωσε ένα πεταχτό φιλί στομάγουλο κι έφυγε τρέχοντας. Ο Χάρης για πρώτη φορά δενείπε ούτε μία κουβέντα καθ’ όλη τη διάρκεια του πρωινού. ΗΜάγια όχι μόνο το πρόσεξε, αλλά ήταν και ευγνώμων που οκαλός της έβαλε επιτέλους μυαλό κι αποφάσισε να τηναφήνει ήσυχη να ξυπνάει ομαλά το πρωί...

Όταν αυτή έφυγε για το γραφείο, ο Χάρης ξεφύλλισεένα περιοδικό, είδε μια πρωινή εκπομπή και μετά, ωςσυνήθως, βαρέθηκε. Η πλήξη όλων των άδειων ημερών πουέζησε σ’ αυτό το σπίτι σηκώθηκε σαν σκόνη και τον έπνιξε.Μπήκε στην κουζίνα, όπου ο Ντιμίτερ ετοίμαζε καβουρμά, μιασπεσιαλιτέ της πατρίδας του με χοιρινό και λαχανικά. ΟΒούλγαρος τσιγάριζε το κρέας ακούγοντας χρηματιστήριοαπό το ραδιοφωνάκι του. Κρίνοντας απ’ την έκφρασή του,

κάποια μετοχή του είχε πάρει την κατηφόρα. Τον ρώτησε.



«Γκλαβάτα μου θέλει χτύπημα», είπε και χτύπησεσυμβολικά το κεφάλι του με την κουτάλα. «ΜΠΕΤΟΝ Α.Ε.

φούσκα. Χτες κάτω, σήμερα πάτωμα. Δεν άκουσα ότανέλεγε...»Εξήγησε στον Χάρη ότι μια φίλη της Μάγιας τον είχε

συμβουλέψει από πέρσι να μην παίζει άγνωστεςκατασκευαστικές. Ο Ντιμίτερ, απολύτως ορθολογιστής κατάτα άλλα, είχε μια ανεξήγητη εμπιστοσύνη σε κάθε άσχετηοικοδομική εταιρεία μόνο και μόνο επειδή η μάνα του,συνταξιούχα μπετατζού, του έλεγε πάντα ότι η οικοδομή είναι η βάση της οικονομικής ζωής.

«Ποια φίλη;» ρώτησε ο Χάρης όλο περιέργεια και θλίψη που ο Ντιμίτερ ήξερε περισσότερα από τον ίδιο για τηζωή της Μάγιας.

«Ιωάννα από Δημόκριτο. Τη γνώριζες;»Φυσικά τη γνώριζε. Εξαιτίας της κατά κάποιον τρόπο

ξεκίνησε η καινούρια του ζωή. Ο Χάρης θυμήθηκε ξαφνικά τις

ωραίες ώρες που είχε περάσει μαζί της εκείνο το απόγευμαπου αποδείχτηκε μοιραίο. Νοστάλγησε τη χαλαρήκουβεντούλα τους, το χιούμορ, το νευρικό και ευαίσθητοπρόσωπό της. Θυμήθηκε τον τρόπο που τον κοίταζε – τονθαύμαζε και τον πείραζε μαζί. Ο Χάρης δεν ήταν σίγουρος ανμπορούσε τελικά να υπάρξει αληθινή φιλία μεταξύ αντρώνκαι γυναικών. Ευχήθηκε όμως η Ιωάννα να γινόταν φίλη του.

Η ιδιαίτερα φορτισμένη πλήξη αυτού του πρωινού τονέσπρωξε να κάνει κάτι παράτολμο: να της τηλεφωνήσει,παρόλο που κατά βάθος ήξερε ότι η Μάγια καθόλου δε θαενθουσιαζόταν από μια τέτοια πρωτοβουλία. Δεν τον ένοιαζεόμως. Ίσως, εκτός από την ανία του, να ήθελε να σπάσει λίγοκαι το τείχος αδιαφορίας της καλής του.

Βρήκε από τον κατάλογο το τηλέφωνο του«Δημόκριτου» και σε δέκα λεπτά τής μιλούσε χαμογελώντας

μέχρι τ’ αυτιά. Η Ιωάννα καθόλου δεν έκρυψε πόσο χάρηκε



που τον άκουσε. Είχε μάθει, λέει, από τη Μάγια τις εξελίξεις,και μάλιστα της είχε ζητήσει να κανονίσει να βγουν μαζί

κανένα βράδυ. Καταλάβαινε βέβαια ότι πνιγόταν αυτό τονκαιρό, αλλά... Τι θα ’λεγε ο Χάρης, ήθελε να πιουν κανένανκαφέ μία απ’ αυτές τις μέρες; Ο Χάρης θα ’λεγε «Πολύευχαρίστως. Πάρε με όποτε μπορείς. Εγώ μπορώ πάντα».Αυτό το τελευταίο ακούστηκε σαν παράπονο και η Ιωάννα το’πιασε στον αέρα.

«Βαριέσαι, καημενούλη μου, ε;» τον ρώτησεδιαπιστωτικά. «Γιατί δεν κάνεις κάτι; Τι θα ’θελες να κάνειςστη ζωή σου;»

«Δημοσιογράφος ήθελα να γίνω. Σ’ το είχα πει,δε θυμάσαι;»

«Ωραία, γιατί δε γράφεσαι σε καμιά σχολή;Προλαβαίνεις ακόμα. Σε ιδιωτική εννοώ, χρηματικό πρόβλημαδεν υπάρχει τώρα».

Ο Χάρης υποσχέθηκε να το συζητήσει μαζί της από

κοντά μία απ’ αυτές τις μέρες. Τι να πει απ’ το τηλέφωνο;Ήθελε σαν τρελός να κάνει κάτι, χρόνια αυτό σχεδίαζε, αλλάπώς να το προτείνει στη Μάγια; Όταν της έκανε νύξη ναξαναδουλέψει, αυτή του πρότεινε να διακοσμήσει το σπίτι.Όταν έστηνε το Σήμερα, ούτε που της πέρασε να τονσυμπεριλάβει στη συντακτική ομά -δα. Πολύ χαρακτηριστικά,ούτε η Ιωάννα, που την ήξερε, δε σκέφτηκε ότι ο Χάρης θαμπορούσε να δουλέψει μαζί της.

Τα παλιά του όνειρα ξύπνησαν αιφνιδίως μετά τοτηλεφώνημα κι άρχισαν να τον τσιγκλάνε. Τα όνειρα άλλωστεποτέ δεν πεθαίνουν κανονικά. Συνήθως βρικολακιάζουν. Ν’αγιάσει το στόμα της Αθηνούλας, από τότε του τα ’λεγε. Ανδεν το σπρώξεις λίγο το παρόν, ποτέ δε θα γίνει μέλλον. Δενπέρασε ούτε μία ώρα μέχρι να το αποφασίσει ο Χάρης ότι πολύ το άργησε. Έτσι, με νεογέννητο χαμόγελο αισιοδοξίας

στα χείλη, όδευσε προς Αθήνα αποφασισμένος να



συγκεντρώσει πληροφοριακό υλικό από κάθεδημοσιογραφική σχολή που θα έβρισκε μπροστά του. Το

βράδυ θα το συζητούσε σοβαρά με τη Μάγια.Όταν εκείνη γύρισε απ’ τη δουλειά, δήλωσε πτώμα και ξάπλωσε στον καναπέ μ’ ένα πουράκι κι ένα μολτ. Ο Χάρης,που αδυνατούσε να βρει ευφυέστερο τρόπο να φέρει τηνκουβέντα στο επαγγελματικό του μέλλον, της άφησε στα γόνατα το σωρό των διαφημιστικών φυλλαδίων. Η Μάγιαεντελώς αδιάφορα έριξε μια ματιά και μετά τα έσπρωξε στοπάτωμα.

«Σα δε ντρέπονται, κάθονται και κοροϊδεύουν τονκόσμο», είπε και πάτησε το τηλεκοντρόλ να δει το δελτίοειδήσεων.

«Τι εννοείς “κοροϊδεύουν τον κόσμο”;»«Εννοώ ότι οι φίρμες που βλέπεις εδώ πέρα όχι μόνο

δε διδάσκουν, αλλά ούτε καν ξέρουν πού είναι το κτήριο τωνσχολών. Απλώς πουλάνε τις φάτσες τους για να προσελκύουν

τα παιδάκια που δε στρώθηκαν και δεν πέρασαν στοπανεπιστήμιο. Κομπίνα. Εμένα δε μου πρότειναν πέρσι ναμπω επικεφαλής στο εργαστήριο ΓΑΜΑ -ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ; Τουςέστειλα να κουρεύονται βέβαια. Τι με πέρασαν; Ψιλικατζού;Να κοροϊδεύω τον κόσμο για πέντε δραχμές;»

«Δηλαδή να μη γραφτώ;»Η Μάγια έριξε το κεφάλι πίσω και γέλασε με την ψυχή

της.«Γιατί, έλεγες να γραφτείς; Μα τόσο αφελής είσαι,

καημένε; Ό,τι σου πουλάνε το αγοράζεις; Κι έπειτα έχειςεμένα και δε με ρωτάς πριν αποφασίσεις μια τέτοια κίνηση;Γιατί χάνεις χρόνο; Ρώτα με και θα σου πω ό,τι θες».

«Ωραία, σε ρωτάω. Ποια σχολή δημοσιογραφίας είναι καλή;»

Ο Χάρης εμφάνιζε ήδη σημάδια εκνευρισμού.

«Καμία. Μόνο τα πανεπιστημιακά τμήματα κάνουν



κάτι».«Εγώ δηλαδή πού να πάω;»

«Πουθενά. Ή στα πανεπιστημιακά».«Μα τώρα πάει...»«Του χρόνου. Έχεις καιρό. Δε σε πήραν τα χρόνια».«Μα... τι να κάνω εδώ μέσα;» ξέσπασε ξαφνικά ο

Χάρης σαν καλοκαιρινή μπόρα. «Όλη μέρα κάθομαι μόνος μουκαι βράζω στο ζουμί μου. Βαρέθηκα. Δε μιλάω σε άνθρωπο,δεν κάνω τίποτα».

«Εγώ σου φταίω που δεν κάνεις τίποτα; Κάνε! Τα χέρια σού δέσαμε; Και μη μου υψώνεις τον τόνο της φωνής,σε παρακαλώ, γιατί έχω πονοκέφαλο».

«Τι να κάνω; Να έρθω να δουλέψω μαζί σου;»«Ούτε να το συζητάς. Θες να καταστρέψουμε τη σχέση

μας; Τα ζευγάρια δεν κάνει να δουλεύουν μαζί. Φθείρονται».«Τι να κάνω λοιπόν; Πες μου εσύ, τι να κάνω;»Ο τόνος του ανέβαινε επικίνδυνα.

Η Μάγια σοβάρεψε. Μισούσε τις ξαφνικές κρίσειςυστερίας. Είχε μπουχτίσει από τον τέως της και δεν ήθελεάλλο. Αδυνατούσε να καταλάβει γιατί όλοι οι άχρηστοι άντρες που διάλεξε στη ζωή της κατηγορούσαν την ίδια γιατην αχρηστία τους.

«Κάνε γυμναστική», του πέταξε σκυθρωπά. «Έτσι πουπας από καναπέ σε καναπέ, σε λίγο θα σκουπίζεις με τονπισινό σου εδώ μέσα...»

Τα είπε και αποχώρησε να ξαπλώσει, αφήνοντάς τονάφωνο. Ο Χάρης την ακολούθησε μέχρι την κρεβατοκάμαραέξαλλος. Ήθελε να κάνει κάτι. Να την ενοχλήσει. Να τηνπληγώσει όπως τον πλήγωσε αυτή.

«Μίλησα με την Ιωάννα το πρωί», της είπεεπανακτώντας μια φαινομενική ψυχραιμία. «Κανονίσαμε νατα πούμε μια απ’ αυτές τις μέρες».

«Τώρα βρήκες να κανονίσεις; Ξέρεις ότι δεν



προλαβαίνω ούτε να φάω!» διαμαρτυρήθηκε εκείνηξεπερνώντας την πρώτη της έκπληξη.

«Μην ανησυχείς, το ξέρω. Για καφέ είπαμε να πάμε. Οι δυο μας», πρόσθεσε δήθεν αθώα.Η Μάγια δέχτηκε το χτύπημα όπως δεχόταν πάντα τα

χτυπήματα κάτω απ’ τη ζώνη. Άσχημα.«Αυτή σου έβαλε την ιδέα για τη σχολή;» του είπε

στάζοντας ειρωνεία. «Η αιώνια Ιωάννα. Η προστάτις τωνεκπαιδευτικών. Δεν κοιτάει τα χάλια της, που έφαγεδεκαπέντε χρόνια απ’ τη ζωή της για να παίρνει τρεις κι εξήντα απ’ τον “Δημόκριτο”, δίνει συμβουλές και σε άλλους...»

«Μια συζήτηση κάναμε. Δε μου έβαλε καμία ιδέα».«Άσε, ξέρω. Δε θα μου πεις εσύ τώρα τι είναι η

Ιωάννα».«Τέλος πάντων. Αυτά είναι άσχετα. Εμείς για καφέ

κανονίσαμε να πάμε. Λέμε για αύριο βράδυ. Έτσι κι αλλιώςεσύ γυρνάς πολύ αργά».

«Καλώς. Αν βγεις εσύ, μπορώ εγώ να πάω για κάναδίωρο στο σπίτι του Τζόνυ. Ευκαιρία είναι. Φαγώθηκε να μουδείξει τα σχέδια του ουρανοξύστη της Ράιτ, ξέρεις τοπερίφημο mile high... Είναι κομμάτι απ’ το διδακτορικό τουκαι θέλει να το συζητήσουμε».

Ο Χάρης ένιωσε ένα σφίξιμο στην κοιλιά. Πάλι ο Τζόνυ;Το όνομά του ακουγόταν ολοένα και συχνότερα μέσα σ’ αυτότο σπίτι. Χαρισματικός ο Τζόνυ, χιούμορ που έχει ο Τζόνυ,άκου τι σκέφτηκε πάλι ο Τζόνυ... Ώστε επέμενε να την πάει σπίτι του, ε; Κοίτα που αγρίεψαν οι άντρες και την πέφτουνπλέον ανοιχτά. Σιγά σιγά θα ανεβεί και στο κρεβάτι μας οΤζόνυ και θα μας σπρώξει να του κάνουμε χώρο.

«Σοβαρολογείς τώρα; Μια μέρα θα τελειώσεις νωρίςκαι θα πας στον Τζόνυ; Κι εγώ; Εγώ δε θέλω να σε δω;»

Η Μάγια σηκώθηκε απ’ το κρεβάτι και του χάιδεψε τα

μαλλιά γλυκά. Τα μάτια της μαλάκωσαν. Του ανασήκωσε το



σκυμμένο και παραπονεμένο κεφάλι. Η σκακιέρα ήταν και πάλι δική της.

«Έι, εσύ γιατί διαμαρτύρεσαι; Αφού θέλεις τόσο να μεδεις, αύριο θα είμαι εδώ στις οχτώ ακριβώς. Αφιερωμένηεξαιρετικά. Να με περιμένεις».

Έσκυψε και τον φίλησε στο στόμα.«Μάντεψε ποια μου τηλεφώνησε στο γραφείο

σήμερα», του είπε μετά παιχνιδιάρικα. «Η μάνα σου! Θέλει,λέει, να πάμε για Πάσχα στην Ιεράπετρα. Κουβέντα δενάκουγε. Έχει κάνει ετοιμασίες, λέει. Πρέπει να με γνωρίσει και το σόι σας...»

Ο Χάρης τα ’χασε, μολονότι το ήξερε ότι αυτή η στιγμήκάποτε θα ’ρχόταν.

«Εσύ τι λες; Θέλεις να πάμε;»«Μια ψυχή που είναι να βγει, ας βγει», μόρφασε αυτή.

Δεν τους πολυείχε όρεξη πασχαλιάτικα τους Κρητικούς,αλλά...

Ο Χάρης την αγκάλιασε και την ακολούθησε στοκρεβάτι. Ο πατέρας του θα τρελαινόταν απ’ τη χαρά του πουθα τον ξανάβλεπε. Αυτός ήταν άξιος να ξεκινήσει τομαγείρεμα δεκαπέντε μέρες πριν...

Άρχισε να κάνει έρωτα με τη Μάγια, αλλά το νου τουτον είχε αλλού. Πρόσωπα πετάγονταν απ’ το σκοτάδι, όλαμπερδεμένα και ανήσυχα. Ο πατέρας του, η μάνα του, οΜάρκος, η Ιωάννα, ο Αποστόλης, η Μάγια, ο Τζόνυ– ένααταίριαστο πάρτι τα πρόσωπα της ζωής του. Αποφάσισεπάντως να έχει τα μάτια του ανοιχτά. Αυτός ο Τζόνυ ήτανεπικίνδυνος. Όφειλε να είναι σε εγρήγορση, να μάθαινε ό,τι μπορούσε για την περίπτωσή του. Δεν είχε χρόνο για καφέδεςμε την Ιωάννα. Κυρίως δεν είχε διάθεση να διακινδυνέψει τησχέση του για ένα καπρίτσιο. Αρκετές βλακείες είχε κάνει μέχρι τώρα με τον παρορμητισμό του.

Την άλλη μέρα η Μάγια δεν ήρθε νωρίς. Κάτι έκτακτο



έτυχε. Ούτε την παράλλη. Ο Χάρης μπορεί να ξέγραψε τοραντεβού με την Ιωάννα, αλλά η ανάγκη του να μιλήσει σ’

έναν άνθρωπο δεν ξεγραφόταν. Την τρίτη μέρα, το βράδυ,είδε ένα όνειρο. Την Αθηνά και τον Λάκη να παίζουν βόλεϊ μαζί του στην παραλία που τον πήγαινε ο πατέρας του μικρό για μπάνιο. Ο Χάρης ήταν τριών χρόνων, δεν ήξερε βόλεϊ κι άφηνε την μπάλα να χτυπάει στο κεφάλι του. Ο Λάκης μεάγχος τού έδειχνε πώς να τη στέλνει πίσω στον αντίπαλο. ΗΑθηνά από πίσω τον έσπρωχνε να σηκωθεί:

«Κουνήσου, παιδάκι μου. Πώς θα παίξεις μπάλακαθιστός!»

Όταν ξύπνησε, είχε ακόμα τον αντίλαλο της φωνής τηςστ’ αυτιά του. Ένιωσε αίφνης μια νοσταλγία για όσα δεν είχεζήσει μαζί της, τις πρώτες μέρες του σχολείου, τα απογεύματαστο τραπέζι της καναρινί κουζίνας να γράφει τις κατάπαραγγελίαν εκθέσεις ακούγοντας αγώνα απ’ τοτρανζιστοράκι, τη Λίλιαν να τη βοηθάει να μπαίνει στο

Δίκτυο, τον Λάκη να ετοιμάζει σκορδομακαρονάδα για όλους.Το δυάρι στα Ιλίσια, μικρό, χρωματιστό, άσχημο, αλλά με χαρακτήρα, όλο φωνές και μυρωδιές, να ποιο ήταν τοπραγματικό του σπίτι. Αυτά τα άδεια, απέραντα τετραγωνικάσε μπεζ τόνους έμεναν πεισματικά κρύα, όσο κι ανπροσπάθησε να τα ζεστάνει. Τις πορτοκαλί κουρτίνες του τις χλεύασαν, τα καυτά ινδικά φαγητά του κρύωναν ανέγγιχταστο πιάτο. Τον είχαν αφήσει ολομόναχο μέσα σ’ ένανοικογενειακό τάφο.

Σηκώθηκε αμέσως. Συχνά τον έπιαναν κρίσεις πανικούμόλις άνοιγε τα μάτια του το πρωί. Τελευταία μάλισταξυπνούσε από εφιάλτες όλο και νωρίτερα. Αδύνατον να τονξαναπάρει ο ύπνος. Σκέψεις έτρεχαν η μία πίσω απ’ την άλλη,όλες χωρίς πρόσωπο, όλες σκοτεινές. Σηκωνόταν τότεαμέσως γιατί το κρεβάτι δεν ήταν γιατρειά. Έπινε ένα γάλα κι

έβλεπε σκουπίδια στην τηλεόραση μέχρι να ξημερώσει. Στις



οχτώ ξανάπεφτε στο κρεβάτι κι έκανε ότι κοιμόταν μέχρι ναξυπνήσει η Μάγια με το ξυπνητήρι της. Δεν ήθελε ν’ απαντάει –

σε περίπτωση που τον ρωτούσε φυσικά. Γιατί σπανίως τονρωτούσε κάτι. Καταλάβαινε όμως ότι κάτι δεν πήγαινε καλά.Έπιανε τα ίχνη της δυσαρέσκειάς του στον αέρα. Αποσυρόταντότε ακόμα περισσότερο στο καβούκι της, διάβαζε τηνεφημερίδα, τηλεφωνούσε σε μια συνάδελφο, κανόνιζε όλεςτις παλιές της εκκρεμότητες. Αδυνατούσε πάντως ναψυχαναλύσει τον Χάρη. Δεν είχε την ενέργεια που απαιτούσεαυτό. Ο καθένας είναι υπεύθυνος για τη ζωή του, σκεφτόταν.Ο Χάρης ας καταλάβει πρώτα τι θέλει κι ας το κάνει τέλοςπάντων να ησυχάσουμε.

Το μοναδικό πράγμα που ήθελε ο Χάρης εκείνο τοπρωί ήταν να ξαναδεί έστω και για λίγο τηνΑθηνούλα. Έπρεπε να καταλαγιάσει κάπως το οξύ στερητικότου σύνδρομο. Εντάξει, τον Λάκη ήταν δύσκολο να τονσυναντήσει πάλι μετά την οδυνηρή σκηνή στο σαλόνι του

Γενικού Κρατικού, αλλά την Αθηνούλα μπορούσε. Χωρίς να τοσκεφτεί καθόλου, αποφάσισε να πάει στο σχολείο της, στοσχόλασμα, να τη δει έστω κι από μακριά...

Όταν έφτασε στο σχολικό συγκρότημα τουΖωγράφου, το κουδούνι δεν είχε χτυπήσει ακόμα. Έξω απ’την αυλόπορτα περίμεναν τα παιδιά τους ίσαμε δέκα νεαροί άντρες με ξεχειλωμένες φόρμες και απεριποίητα μαλλιά. ΟΧάρης ντράπηκε λιγάκι. Σαν τη μύγα μες στο γάλα ήταν με ταιταλικά χειροποίητα μοκασίνια και την πανάκριβηκαμπαρντίνα. Την έβγαλε και την κράτησε στο χέρι πριναναμειχθεί με τους άλλους μπαμπάδες που περίμεναν να χτυπήσει το κουδούνι.

«Τι ώρα χτυπάει;» ρώτησε φιλικά τον διπλανό του,έναν ταλαιπωρημένο τριανταπεντάρη με φακίδες.

«Άντε ντε;» αντέδρασε εκείνος σαν να τον τσίμπησε

μύγα. «Κανονικά έπρεπε να έχει χτυπήσει. Πότε θα προλάβω



να την πάω να φάει; Σε μια ώρα έχει γαλλικά! Κι ο μικρός έχει μάθημα χορού την ίδια ώρα στην αντίθετη κατεύθυνση».

Ο τύπος, Μένιο τον έλεγαν, ήταν τόσο φορτισμένος,που έψαχνε αυτί να ξεφορτώσει. Είχε σταματήσει τη δουλειάστο «Μινιόν» για να γλυτώσει απ’ την ορθοστασία και ναμεγαλώσει ήσυχος τα παιδιά του, αλλά μέσα σε δυο χρόνιακόντεψε να πάει σε νευρολογική κλινική.

«Και τότε κουραζόμουνα, δε λέω. Τώρα όμως είναι τοκάτι άλλο. Γυναίκα, παιδιά, πεθερικά, γονείς, δάσκαλοι ταθέλουν όλα από μένα! Ξέρεις γιατί; Γιατί τώρα κάθομαι, λέει!Οπότε κι εγώ τους ανακοίνωσα ότι ψάχνω άλλη δουλειά γιανα ξεκουραστώ», κατέληξε γελώντας με τα χάλια του.

Ο Χάρης ήταν πολύ μακριά από τα προβλήματα τουΜένιου, αλλά πολύ τη χάρηκε την κουβεντούλα. Επιτέλους,ένα αληθινό πρόσωπο. Τρελαμένο, κουρασμένο, αλλάαληθινό. Μια ολόκληρη γειτονιά γεμάτη από τέτοια πρόσωπα.Με τσαλακωμένες φόρμες, με τσαλακωμένες φάτσες και

τσαλακωμένη αλλά τουλάχιστον αληθινή ζωή. Στη δική του γειτονιά δεν είχε δει ποτέ ένα πραγματικό πρόσωπο νακυκλοφορεί. Μόνο άψογες ασώματες κεφαλές, κορνιζωμένεςστα παράθυρα των Άουντι.

Τόσο είχε απορροφηθεί, που ξέχασε να αναζητήσει την Αθηνά μέσα στο πλήθος που ξεμπούκαρε από την κύριαείσοδο του σχολείου. Τον εντόπισε όμως η ίδια. Ήρθε και τον αγκάλιασε από πίσω, προσπαθώντας να τον φτάσει και να του κλείσει τα μάτια.

«Ποια είμαι;» του φώναξε ευτυχισμένη.«Δε μου ’ρχεται. Βοήθα λιγάκι. Πες κάτι».«Εντάξει. Θέλω να ντερλικώσω! Ποια είμαι;»«Ο Λάκης που πεινάει!» απάντησε γελώντας ο Χάρης

και στράφηκε για να την αγκαλιάσει επιτέλους.Την κράτησε πάνω του τρία ολόκληρα λεπτά. Κόντεψε

να τη σκάσει. Ο Μένιος τους χαιρέτησε και συνέχισε την



τρελή του κούρσα μαζί με τους υπόλοιπους μπαμπάδες. Αυτόςπήρε απ’ το χέρι τη μικρή, πήγαν στην Έβγα απέναντι, πήραν

κόκα κόλες και τις έπιναν με το πάσο τους αράζοντας στοπεζούλι. Και τα μουστάκια τους γελούσαν. Κάθε τόσο ηΑθηνούλα του έδινε μια φιλική γροθιά στο στομάχι,επαναλαμβάνοντας «Το έλεγα εγώ» με ύφος εντελώςαυτοθαυμαστικό.

Αφού στράγγισαν τα κουτιά, η Αθηνά κοίταξε τορολογάκι της κι ο Χάρης μ’ ένα σφίξιμο ετοιμάστηκε να τηναποχαιρετήσει πάλι.

«Λοιπόν, Αθηνούλα μου...» άρχισε να λέει απρόθυμα,αλλά εκείνη δεν τον άκουσε.

Είχε καρφώσει το μάτι της απέναντι, στην αυλή τουσχολείου, όπου τρία κορίτσια έπαιζαν μπάλα. Κάτι πρέπει ναείδε, γιατί έτρεξε, σκαρφάλωσε στην πεζούλα και άρχισε ναδίνει οδηγίες στη μία πώς να μαρκάρει τις άλλες. Μετά γύρισεκαι πήδηξε πάλι κάτω. Όταν προσγειώθηκε στο έδαφος όμως,

δεν ξανασηκώθηκε. Έμεινε κουβαριασμένη να τρίβει τοναστράγαλό της με πονεμένη έκφραση.Ο Χάρης τρόμαξε. Τόσο γρουσούζης ήταν πια; Την

αγκάλιασε και τη ρώτησε με αγωνία πού ακριβώς νιώθει τονπόνο. Η Αθηνά σηκώθηκε με κόπο, μορφάζοντας απ’ τον πόνοστην παραμικρή κίνηση. Στηρίχτηκε στον ώμο του και τονπαρακάλεσε να την πάει στο σπίτι της μ’ ένα ταξί. Ήταναδύνατον να πάει μόνη της. Ο Χάρης την έβαλε να καθίσει σεμια καρέκλα της Έβγας κι έτρεξε να φέρει ταξί. Μέχρι ναφτάσουν, της κρατούσε το πόδι ακίνητο σαν ζωντανόςνάρθηκας, ελπίζοντας να είναι στραμπουλιγμένο κι όχι σπασμένο.

Όταν σταμάτησαν έξω από την πολυκατοικία, είδαντον Λάκη να πλένει το ταξί. Ο Χάρης συγκινήθηκε. Ήταν λίγοπιο αδύνατος και φαινόταν κουρασμένος. Μόλις είδε την

κόρη του στο ταξί, έτρεξε να ανοίξει την πόρτα έντρομος.



Τότε είδε και τον Χάρη. Τώρα για την Αθηνά δάκρυσε, για τονΧάρη, μυστήριο... Ούτε και μίλησε κανείς. Έβγαλαν έξω το

κορίτσι, το έβαλαν να καθίσει στο σκαλάκι και, μετά τιςπρώτες αμήχανες εξηγήσεις, αγκαλιάστηκαν για ώρα. Ταλόγια ποτέ δεν πρόσφεραν μεγάλες υπηρεσίες σ’ αυτούς τουςδυο. Όταν επιτέλους απομακρύνθηκαν ο ένας απ’ τον άλλο,είδαν τη μικρή να ανεβαίνει κουνιστή και λυγιστή τα σκαλιάτης πολυκατοικίας.

«Έλα δω, μωρή! Τάμα στην Παναγία της Τήνου έκανεςκι έγιανε το πόδι σου στο λεφτό;» της φώναξε ο πατέρας της γελώντας.

Η Αθηνά πλησίασε με ανοιχτή παλάμη:«Πέσε τώρα και μη μιλάς. Κι όταν σας λέει κάτι η

Αθηνά, να την ακούτε».Ο Λάκης έβγαλε αδιαμαρτύρητα απ’ την τσέπη ένα

πεντοχίλιαρο και της το ’δωσε. Μετά αγκάλιασε ξανά τονΧάρη και τον οδήγησε στην καναρινί κουζίνα των ονείρων

του. Το κοκκινιστό ήταν έτοιμο από χτες και τώρατηγανίζονταν οι πατάτες. Το ηλιόλουστο δωμάτιο μύριζεόπως πρέπει να μύριζε και ο παράδεισος: φρέσκο ψωμί και σπιτικό φαγάκι. Ο Λάκης έστρωσε το τραπέζι, όσο η Αθηνάτηλεφωνούσε να καλέσει και τη Λίλιαν:

«Κατέβα να φάμε κοκκινιστό με πατάτες. Βρε, έλα πουσου λέω και δε θα χάσεις. Και πού ’σαι; Φέρε κι έναπεντοχίλαρο μαζί!»

Η Λίλιαν κατέβηκε τρέχοντας, φίλησε – για πρώτηφορά!– τον επισκέπτη στο κομμάτι του μάγουλου που γειτνίαζε επικίνδυνα με το στόμα και ακούμπησε τοπεντοχίλιαρο στην Αθηνά. Ο Χάρης δεν άντεξε και ρώτησε.Αποδείχτηκε ότι η μικρή είχε βάλει στοίχημα πως όχι μόνο θαξαναεμφανιζόταν ο «αδερφός» της σύντομα στα Ιλίσια, αλλάκαι θα πήγαινε γυρεύοντας από μόνος του. Ο Χάρης της έριξε

μια φιλική σφαλιάρα. Κι από πού αντλούσε η μίνι



τζογαδόρισσα τόση βεβαιότητα παρακαλώ;«Από τα Ιλίσια. Μέλι έχει αυτή η γειτονιά. Όποιος

έρχεται δεν μπορεί να ξεκολλήσει από δω... Ε, Λάκη;»Όσο μιλούσε, κοίταγε στραβά τον μπαμπά της και γελούσε. Τον δούλευε το φουκαρά κι αυτός άρχισε νααπολογείται:

«Για τη Μαίρη το λέει. Α, ρε τσουχτράκι, αν δε μεπαρατήσεις στην ησυχία μου, θα σε αφαλοκόψω, σ’ το είπα».

«Αφού η γυναίκα θέλει να μείνει μαζί μας, γιατί δεντην αφήνεις; Το φαΐ θα σου φάει; Πες του κι εσύ, μωρέ Χάρη».

«Μάλιστα! Και το φαΐ μου θα φάει, και στο κρεβάτι μου θα τρυπώσει, και τη ζωή μου θα την κάνει αναμπούρδουλα. Καλά δεν κάθομαι στ’ αυγά μου εγώ; Εσένατι σε κόφτει;»

Ααα. Εδώ είχαμε εξελίξεις. Ο Χάρης απαίτησε να μάθει.Κοκκινίζοντας και πρασινίζοντας εναλλάξ, ο Λάκηςεξομολογήθηκε υπό τις ιαχές κόρης και γειτόνισσας ότι την

ιστορία με τη Μαίρη παρασύρθηκε και την προχώρησελιγουλάκι.«Μέχρι το απροχώρητο!» αναφώνησε η Αθηνά.«Και τώρα η Μαίρη γλυκάθηκε και θέλει κι άλλο»,

επιβεβαίωσε η Λίλιαν.«Αυτός όμως φαγώθηκε να μ’ αφήσει ορφανό», έκανε

με ιμιτασιόν παράπονο η Αθηνά.«Δεν είσαι ορφανό, έχεις πατέρα», την έβαλε

ενοχλημένος στη θέση της ο Αποστόλης.«Ναι, αλλά χρειάζομαι και μια μητέρα. Για μια ώρα

ανάγκης...»«Αποστόλη, ζωή που δε μοιράζεται είναι ζωή χαμένη»,

επικαλέστηκε η Λίλιαν τη λαϊκή μούσα που συνήθωςσνόμπαρε επιδεικτικά. Ήξερε ότι ο ταξιτζής ήταν επιρρεπήςστην έμμετρη σοφία.

Κοίταζε παράλληλα διερευνητικά τον Χάρη, που επί



του παρόντος απέφευγε να αναμειχθεί στον καβγά υπέρ ήκατά των μονίμων δεσμών. Δε θα μπορούσε όμως να

παραμείνει επί πολύ στις τάξεις των ουδετέρων. Η Αθηνούλατον στρίμωξε άσχημα:«Μίλα, παιδί μου. Δεν είναι ωραία να ζεις με τον

άνθρωπο που αγαπάς;»«Ωραία είναι...» έκανε μαγκωμένα ο Χάρης.«Αρκεί να είναι άνθρωπος...» πέταξε η Λίλιαν τάχα μου

φιλοσοφώντας γενικά.«Δεν είναι ωραίο να μοιράζεσαι το κρεβάτι σου με

κάποια; Να ’χεις παρεούλα; Ξέρεις πόσο θα σε ζεσταίνει το χειμώνα;» εξειδίκευσε πρακτικά το επιχείρημα η μικρή.

«Ποιο χειμώνα; Στην Ελλάδα έχουμε οχτώ μήνεςκαλοκαίρι».

«Α, μπα; Και σε ποιαν θα στηριχτείς, κύριε, όταν χρειαστείς; Ποια θα τρέξει για σένα;» επέμεινε απτόητη ηκόρη.

«Μέχρι να τρέξει αυτή για μένα, θα τρέχω εγώ γι’αυτήν. Τι νομίζεις, ότι θά ’ρθει εδώ μέσα η Μαίρη και θ’αρχίσει το σίδερο; Από μένα θα περιμένει κι αυτή. Να μουλείπει το βύσσινο! Αρκετά κουράζομαι με του λόγου σου, δεθα βάλω κι άλλη στο κεφάλι μου».

«Αυτό τώρα είναι μικροαστικός ριζοσπαστισμός, ρεΛάκη», αγανάκτησε η Λίλιαν. «Είπαμε όχι στην εκμετάλλευσηανθρώπου από άνθρωπο, αλλά όχι να καταλήξετε και μαγκούφηδες υπέρ της ανεξαρτησίας».

«Υπέρ της ησυχίας. Εγώ το κεφαλάκι μου θέλω ήσυχο».

«Ποια θα σου φέρει ένα ποτήρι νερό όταν γεράσεις, ρεμπαμπά;»

«Εσύ, βρε χαμένο! Ρωτάς κιόλας;»«Και για τη μοναξιά τι έχεις να πεις, κύριε Αποστόλη;»

έδωσε το τελειωτικό χτύπημα η Λίλιαν. «Γιατί νομίζεις ότι δεν



καταργήθηκε ακόμα το ζευγάρι; Γιατί είναι το μοναδικόφάρμακο στην άγρια μοναξιά του καπιταλισμού».

Ο Χάρης αποφάσισε να παρέμβει. Η περίσταση δεν τοσήκωνε το διφορούμενο στυλάκι του. Σ’ αυτό το σπίτι οι άνθρωποι συζητούσαν, δεν έπαιζαν. Τα έβαζαν κάτω ταθέματα και τα λιάνιζαν κυριολεκτικά, μέχρι να βγάλουν μιαάκρη.

«Αυτό δεν είναι επιχείρημα, Λίλιαν. Ξέρεις τι μοναξιάυπάρχει μέσα στα ζευγάρια;»

Αμέσως στράφηκαν και οι τρεις και τον κοίταξαν. Τοθέμα «Μαίρη» πέρασε αυτομάτως σε δεύτερη μοίρα. Τοκαυτό ζήτημα έγινε –επιτέλους – το απολωλός πρόβατονΧάρης. Το οποίο έσκυψε το κεφάλι κι άρχισε να τουςαφηγείται τη ζωή του με τη Μάγια. Όχι όμως όλη την αλήθεια.Από το κομμάτι που μπορούσε να παραδεχτεί ο ίδιος, είπεμόνο το κομμάτι που νόμιζε ότι μπορούσαν να ακούσουναυτοί. Δηλαδή λίγα πράγματα. Κυρίως ότι νιώθει συχνά

μοναξιά στο σπίτι –υπέροχο σπίτι φυσικά

–και δεν ξέρει τι νακάνει με τον ελεύθερο χρόνο του. Α, ναι. Και ότι του λείψανε

πάρα πολύ. Γι’ αυτό θα φρόντιζε να μην τους ξαναχάσει πια, οκόσμος να χαλάσει.

Να είσαι όπου δεν είσαι;Ιδού η απορία...

Oταν μετά δυσκολίας αποφάσισε να φύγει, αργά τοαπόγευμα, η Λίλιαν προθυμοποιήθηκε να τον συνοδέψει μέχρι τη στάση του λεωφορείου. Προσπερνώντας περισσότερεςαπό εφτά στάσεις, βάδισαν τελικά όλη την απόσταση μέχρι την Κηφισίας. Έκαναν ό,τι μπορούσαν δηλαδή για ναμεταθέσουν την ώρα του αποχωρισμού. Η συζήτηση είχε γίνει αυστηρά επαγγελματική, γιατί ασφυκτιούσε κάτω από την

προσωπική φόρτιση. Θέμα αιχμής οι επαγγελματικές



προοπτικές του Χάρη. Οι αρχές της Λίλιαν την ανάγκασαν νασυμφωνήσει σ’ ένα σημείο τουλάχιστον με τη Μάγια: Οι

περισσότερες ιδιωτικές σχολές ήταν κερδοσκοπικέςφάμπρικες άχρηστων πτυχίων. Η ανεργία χτυπούσε εξίσουκαι τους απόφοιτους των πανεπιστημίων φυσικά, αλλά εδώτο ζήτημα έμπαινε διαφορετικά.

«Στη σχολή μου η αυλή και το καφενείο αξίζουν όσοκαι η αίθουσα – ίσως και πιο πολύ. Μόνο το πτυχίο σ’ενδιαφέρει δηλαδή;»

«Τι άλλο;» αναρωτήθηκε ο Χάρης.Η Λίλιαν σταμάτησε στη μέση της Μιχαλακοπούλου

και του έπιασε το χέρι.«Θα σου πω μια ιστορία», του είπε με οίστρο, σαν να

ανέσυρε επιτέλους το πιο ατράνταχτο επιχείρημά της.«Κάποτε καταδίκασαν άδικα μια σοφή γυναίκα σε θάνατο.Αυτή ατάραχη άρχισε να μαθαίνει ένα τραγούδι στο φλάουτο.Τη ρώτησαν σε τι θα της χρησίμευε αυτό αφού σε λίγες μέρες

θα ήταν νεκρή. Ξέρεις τι τους απάντησε; “Για να ξέρω αυτό τοτραγούδι πριν πεθάνω”! Καταλαβαίνεις; Τώρα που είμαστενέοι, που ζούμε, πρέπει να μάθουμε τα δικά μας τραγούδιαστο φλάουτο, να αναπνεύσουμε το αεράκι των ιδεών, όπουφυσάει ακόμα. Δε χρειάζεται αναγκαστικά να είναι εμπορεύσιμο. Άμα μεγαλώσουμε, θα δούμε. Κάτι θα βρούμενα πουλήσουμε απ’ τον εαυτό μας για να ζήσουμε».

Όταν επιτέλους σταμάτησαν στη γωνία Αλεξάνδραςκαι Κηφισίας, το ολοένα και πιο μελαγχολικό πρόσωπο τηςΛίλιαν φωτίστηκε αιφνιδίως. Του έπιασε το χέρι.

«Τι κάνεις αύριο;» τον ρώτησε με φωνή όλουποσχέσεις εκπλήξεων.

«Ό,τι κάνω και μεθαύριο. Τίποτα».«Γιατί δεν έρχεσαι μαζί μου στη σχολή; Να εκτεθείς

λίγο στο αεράκι που λέγαμε, να πάρεις μια μυρωδιά. Φοιτητής

για μια μέρα! Τι λες;»



Το καλό με τον ενθουσιασμό είναι η μεταδοτικότητάτου. Ο Χάρης την κοίταξε περιχαρής και ευγνώμων.

Επιτέλους, η Λίλιαν είχε επινοήσει μια αθώα φόρμουλα για ναεξασφαλίσουν την επόμενη συνάντηση. Την είχε σχεδιάσει και χορταστική μάλιστα. Απ’ το πρωί ως το βράδυ. Το πρωί τοπρόγραμμα είχε παρακολούθηση μαθημάτων του πρώτουεξαμήνου και το απόγευμα συνάντηση της θεατρικής ομάδαςτου πανεπιστημίου, που άρχιζε πρόβες για να ανεβάσει τοΚουκλόσπιτο. Του πρότεινε επιστήμη, διανόηση, τέχνη και μποέμικη ζωή σ’ ένα ακαταμάχητο πακέτο. Πώς μπορούσε νααντισταθεί;

Το ραντεβού ήταν την επομένη στο ίδιο σημείο, ώραδέκα. Θα πήγαιναν στο Πάντειο με τη μηχανή.

Στη Μάγια δεν είπε απολύτως τίποτα, χωρίς να ξέρει κι ο ίδιος γιατί. Ίσως ήθελε να κρατήσει τη χαρά τηςπροσμονής ολοδική του. Έφαγε με όρεξη, ήπιε με όρεξη – ούτεκαν εκνευρίστηκε με τη Μάγια, που γύρισε κατά τις έντεκα

ξεθεωμένη όπως πάντα και πήγε κατευθείαν για ύπνο.Αντίθετα, πήγε και της έφερε ένα κρύο πιάτο για νατσιμπήσει κάτι πριν κοιμηθεί. Είπαν τα νέα του περιοδικού,κανόνισαν και τη μέρα αναχώρησης για Ιεράπετρα και, πριντελειώσει ο Χάρης την τελευταία φράση του, η Μάγιααποκοιμήθηκε με το δίσκο στα γόνατα. Τόσο κουρασμένη ήταν. Κατά τη μία έπεσε κι αυτός, αλλά δεν του κολλούσεύπνος. Μετά τόσα χρόνια είχε ξαναγυρίσει στην τρίτηδημοτικού κι ετοιμαζόταν άγρυπνος από ανυπομονησία γιαμονοήμερη εκδρομή στο Μύρτος. Ακόμα καλύτερα: Αύριο θαπήγαινε μονοήμερη εκδρομή στο μέλλον του.

Στις εννιά είχε ξεπροβοδίσει τη Μάγια όλο χαμόγελακαι είχε ντυθεί αλά πρωτοετής Παντείου: τζιν, ξεχειλωμένολευκό τισέρτ και σνίκερς. Έκανε μια μεγάλη διαδρομήανάμεσα σε μεταξωτά και λινά, για να καταλήξει ευτυχής στα

βαμβακερά απ’ όπου ξεκίνησε. Ο Βούλγαρος, που τον έπιασε



να ντύνεται σφυρίζοντας, τον κοίταζε καχύποπτα.«Τι έγινε, Ντιμίτερ;» τον τσίγκλισε ο Χάρης. «Πειράζει

που έχω κέφια;»«Η κέφι σου σαν βάρκα», του είπε κουνώντας τοκεφάλι αυτός, «πάνω κάτω, πάνω κάτω. Θα ζαλιστείς και πέσεις...»

«Ακριβώς. Γι’ αυτό πάω να μάθω μπάνιο», τουαπάντησε αινιγματικά.

Πήρε από το γραφείο της Μάγιας ένα μπλοκ κι έναστυλό.

«Αν τηλεφωνήσει η Μάγια, πες της ότι βγήκα. Τοβράδυ θα είμαι δω».

Έξω στο δρόμο ο αέρας τού φάνηκε καθαρότερος κι οι άνθρωποι πιο καλοπροαίρετοι. Στο λεωφορείο έδωσε τη θέσητου σε έναν πολύ κοτσονάτο εξηντάρη κι ένα πεντακοσάρικοσ’ ένα υγιέστατο τσιγγανάκι με πιστοποιητικά καρκίνου στονεγκέφαλο. Όταν έφτασε στο σημείο του ραντεβού, η Λίλιαν

τον περίμενε κιόλας πέντε λεπτά, ντυμένη ακριβώς όπως οίδιος. Είχε κι εκείνη το τρακ της δικής της πρεμιέρας. Ήξερεκαλά ότι όταν προτείνεις σε κάποιον να μπει στη ζωή σου,στην ουσία τού δίνεις διαβατήριο για έναν ολόκληρο κόσμο.Αν ο κόσμος αυτός είναι ελκυστικός, όχι μόνο θα μπει, αλλάθα προθυμοποιηθεί να πληρώσει και εισιτήριο. Αν όχι, δενπρόκειται να μπει ούτε τζάμπα. Γι’ αυτό ξύπνησε χαράματαμε σφιγμένο στομάχι το κορίτσι. Εύκολο είναι να κάνεις τονΕΟΤ του εαυτού σου;

Ο Χάρης σκαρφάλωσε στη μηχανή και την έπιασεσφιχτά απ’ τη μέση. Η Λίλιαν, αφού απόλαυσε για ένα λεπτότην αίσθηση, του έβαλε ακουστικά στ’ αυτιά, πάτησε το playκαι ξεκίνησε μαζί με το υπέροχα συμβολικό «Baby you got me» των Roots. Όποια πιστεύει ότι η αρχή είναι το ήμισυ τουπαντός φροντίζει να την κάνει εντυπωσιακή.

Έφτασαν στην αυλή της σχολής στρίβοντας απ’ τη



Συγγρού και πάρκαραν μέσα σ’ ένα πλήθος πουπηγαινοερχόταν, έπινε καφέδες, κάπνιζε, γελούσε και σάλευε

σαν μια ενιαία πολύχρωμη μάζα. Ο Χάρης ευχήθηκε να ’χεδέκα ζευγάρια μάτια. Κοιτούσε άπληστα – όσο τον κοιτούσαν.Η ομορφιά ήταν ανέκαθεν εκτιμητέα σ’ αυτή τη σχολή, πουεκπαίδευε συνήθως πάρα πολλούς άντρες, καθ’ ότι ελάχισταεπαγγελματική. Η Λίλιαν τον έπια-σε απ’ το χέρι – υποτίθεται για να τον καθοδηγήσει ευκολότερα στους λαβυρίνθους τωναιθουσών. Στην ουσία προσπαθούσε, βάσει ενός άρρητουαλλά σαφέστατου επικοινωνιακού συστήματος, ναυποδηλώσει κατοχή του συγκεκριμένου θηράματος στιςάλλες κυνηγούς της περιοχής.

Ο Χάρης αρνήθηκε πρόταση για καφέ. Προτιμούσε ναπαρακολουθήσει την παράδοση στο μάθημα του πρώτουεξαμήνου «Γλώσσα-Ρητορική». Δεν κρατιόταν, είναι ησωστότερη έκφραση. Ο καφές στο διάλειμμα.

Η αίθουσα στο δεύτερο όροφο του ανακαινισμένου

κτηρίου ήταν γεμάτη από φανατικά πρωτάκια. Ο Χάρης δενπίστευε στα μάτια του όταν μπήκε στην παλλόμενη απόφωνές αίθουσα και δεν έβρισκε θέση να καθίσει. Η Λίλιανπαρέλειψε να του πει ότι έτσι είναι τα πρωτάκια.Παρακολουθούν τα πάντα, φρέσκα ακόμα και ντρεσαρισμένααπ’ το λύκειο. Από το τρίτο εξάμηνο όμως αρχίζουν νααραιώνουν σαν τα σκόρδα. Άλλα μπλέκουν με τακαλλιτεχνικά, άλλα με το συνδικαλισμό, άλλα με τααισθηματικά. Μερικά βρίσκουν δουλειά και τελικά ξεχνάνε τοπτυχίο. Κανένα απ’ αυτά τα παιδιά όμως δε θα ξεχάσει ποτέαυτή τη μοναδική εμπειρία. «Εισαγωγή στη ζωή» θα έπρεπενα λέγεται το κυριότερο από τα υποχρεωτικά μαθήματα τουπρώτου εξαμήνου – ειδικά για κάτι περιπτώσεις σαν τονΧάρη.

Η καθηγήτρια ήταν ένα μικροκαμωμένο και μάλλον

άσχημο πλάσμα, που άρπαξε κυριολεκτικά την προσοχή της



αίθουσας μόλις άνοιξε το στόμα της. Ο δόκιμος φοιτητήςπαρακολούθησε απνευστί ένα απολαυστικό –αν και συχνά

δυσνόητο–

μάθημα, διανθισμένο με ανέκδοτα, συζήτηση και αυτοσχεδιασμούς. Απ’ ό,τι πήρε το αυτί του, ανέλυαν γλωσσολογικές θεωρίες. Άκουγε κάτι πρωτάκουστες,αινιγματικές λέξεις, όπως σημαίνον, σημαινόμενο, Ντε Σωσύρ,αποδομισμός, Ντεριντά και λοιπά. Μαγεύτηκε και φοβήθηκεμαζί. Η παιδεία του προφανώς έχασκε από παντού, είχεαγεφύρωτα κενά. Για να πούμε τα πράματα με τ’ όνομά τους,τίποτα δεν ήξερε. Στο διάλειμμα ζήτησε από τη Λίλιαν, μετρόπο που να καλύπτει το βάθος της άγνοιάς του, οδηγίεςπρος πρωτάρηδες ναυτιλλομένους στα βαθιά νερά της γλωσσολογίας.

«Στην ουσία θα λέγαμε ότι το μάθημα προσπάθησε νασας εισαγάγει στην εξής υπόθεση: Η γλώσσα είναι ασταθής.Ανάμεσα στις λέξεις και στο νόημα ενός κειμένου παίζεται συνεχώς ένα παιχνίδι. Κάθε ερμηνεία λοιπόν είναι

παρερμηνεία. Αυτά λέει χοντρικά η θεωρία τουαποδομισμού».«Ναι, ε;» ψέλλισε ο Χάρης.Η Λίλιαν, καταλαβαίνοντας ότι έπρεπε επειγόντως να

γίνει πιο αναλυτική αν ήθελε να μην αποθαρρύνει οριστικάτον αγχωμένο αρχάριο, εκλαΐκευσε αμέσως:

«Με λίγα λόγια, ποτέ δε λέμε αυτό που εννοούμε και ποτέ δεν εννοούμε αυτό που λέμε».

Αυτό που εννοούσε και δεν έλεγε η Λίλιαν ήταν:Εντάξει, είναι δύσκολα, αλλά αν μ’ ακολουθήσεις θα τα μάθειςόλα.

Ο Χάρης κούνησε το κεφάλι και είπε:«Κατάλαβα».Αυτό που πραγματικά εννοούσε ήταν ότι ντρεπόταν

που δεν κατάλαβε και γι’ αυτό θα προσπαθούσε σκληρά να

καταλάβει.



Το μεσημέρι πήγαν να τσιμπήσουν σ’ ένασαντουιτσάδικο πίσω απ’ τη σχολή. Ξάπλωσαν στο

χειμωνιάτικο ήλιο μασουλώντας ευτυχισμένοι. Οι μπίρεςπέρασαν από το λαρύγγι κατευθείαν στο μυαλό του Χάρη και το θόλωσαν. Κόσμος πήγαινε κι ερχόταν. Η Λίλιαν δίπλα τουτον έπιανε κάθε τόσο για να του δείξει κάτι – κυρίως ότι ήθελε να τον ακουμπάει. Αγκαλιές, φιλιά, βρισιές, ραντεβού,πολιτικές κόντρες, αγάπες και μίση – το όλο σκηνικό έμοιαζεμε συμπυκνωμένη πρόβα της αυριανής του ζωής. Ήταν στονέβδομο ουρανό, ανάμεσα σε περίεργα και παιχνιδιάρικααγγελούδια που σκόνταφταν το ένα πάνω στο άλλο σανσυγκρουόμενα αυτοκινητάκια. Κι ο Χάρης ανάμεσά τους νατα νοσταλγεί κιόλας πριν τα στερηθεί. Ήταν τόσοευτυχισμένος, που πολιορκήθηκε αιφνιδιαστικά απόανεξέλεγκτες τύψεις. Σηκώθηκε, πήγε στο καρτοτηλέφωνοκαι τηλεφώνησε σπίτι. Ο έκπληκτος Βούλγαρος τονδιαβεβαίωσε ότι η Μάγια δεν τον είχε αναζητήσει. Φυσικά

ποτέ δεν τον είχε αναζητήσει στη διάρκεια της μέρας ή τηςνύχτας, εδώ που τα λέμε. Η Λίλιαν γέλασε με την κίνησή του.«Γιατί να σε ψάξει, Χάρη μου; Αναζητάς μόνο ότι έχεις

χάσει ή φοβάσαι ότι θα χάσεις. Εσύ είσαι κολλημένος στοσαλόνι. Άντε, πάρε την μπίρα σου τώρα γιατί αργήσαμε. Στιςτέσσερις είπαμε για πρόβα και είναι τέσσερις και είκοσι».

Το ραντεβού των μελών του θεατρικού ήταν στο σπίτι της Χαράς, της κοπέλας που σκηνοθετούσε, δυο δρόμουςπαρακάτω. Όταν το ζεύγος έφτασε, όλη η ομάδα πλην τουπρωταγωνιστή ήταν μαζεμένη και κάπνιζε κάτι στριφτάτσιγάρα που βρομοκοπούσαν. Η Λίλιαν σύστησε τον Χάρη και ζήτησε καφέ και για τους δύο. Οι μπίρες τούς είχαν κάνει λιώμα. Η Χαρά, που είχε διαπρέψει ένα φεγγάρι στο LondonFilm School κι έπαιρνε το ρόλο της πολύ στα σοβαρά, τουςέζεψε αμέσως. Η παράσταση θα ανέβαινε σ’ ένα μήνα, αλλά ο

θίασος δεν ήξερε ακόμα τα λόγια του–

για ν’ αφήσουμε τον



πρωταγωνιστή, που όχι μόνο έπαιζε σαν αγγούρι, αλλάξεχνούσε συστηματικά ακόμα και νά ’ρθει στις πρόβες.

«Πώς θα εμφανιστούμε επί σκηνής μ’ αυτά τα χάλια;»φώναζε κάθε πέντε λεπτά η Χαρά αγχωμένη. «Ο Ίψεν μαςέλειπε, εμείς δεν κάνουμε ούτε για μπουλούκι!»

Πήγε και ήρθε νευρικά στο σαλόνι καμιά δεκαριάφορές, έκανε πέντ’ έξι τηλεφωνήματα, αλλά ο κούκλος τουΚουκλόσπιτου δεν εντοπίστηκε. Εντελώς απηυδισμένη πια,αποφάσισε να διαλύσει την πρόβα.

Η Λίλιαν είχε εκνευριστεί τρομερά με τηνανευθυνότητα του πρωταγωνιστή, αλλά και με την ακραίααντίδραση της Χαράς. Αποφάσισε αμέσως να παρέμβει, για ναμην τελειώσει τόσο πρόωρα η φιέστα που έστησε προς τιμήντου Χάρη. Του είχε τάξει, εκτός της επιστήμης, και ολίγητέχνη, εννοούσε λοιπόν να τηρήσει την υπόσχεσή της πάσηθυσία. Μισούσε τα άδοξα τέλη και τις χαμένες ευκαιρίες – ιδίως όταν ήταν μοναδικές. Ή τώρα ή ποτέ, αποφάσισε ως

άλλη Μπουμπουλίνα. Έπρεπε σήμερα κιόλας ο Χάρης νακαταλάβει τα αισθήματά της, για να καταλάβει με τη σειράτης κι εκείνη αν είχε καμία ελπίδα ή θα έσπαζε για ακόμα μιαφορά τα μούτρα της. Σε μια αστραπή έμπνευσης λοιπόν,άρπαξε το βιβλίο με το κείμενο, πλησίασε τον Χάρη και τονσήκωσε με το ζόρι πάνω, δηλώνοντας στη Χαρά ότι ήθελε ναπροβάρει με τη βοήθεια του φίλου της ένα κομμάτι μέχρι ναεμφανιστεί ο απών.

«Δεν είναι τίποτα. Εσύ απλώς θα μου διαβάζεις τιςατάκες του Νόρον, του πρωταγωνιστή», είπε στον έκπληκτοΧάρη. «Εγώ είμαι η φίλη σου η γιατρός Ρανκ, εντάξει; Δενείναι δύσκολο».

Η Χαρά πήγε να διαμαρτυρηθεί, αλλά ταχύτατακατάλαβε τη ματαιότητα μιας τέτοιας κίνησης. Ευκολότεραανέκοπτες τώρα την πορεία χιονοστιβάδας παρά της

ερωτευμένης Λίλιαν.



Ο Χάρης κράτησε το βιβλίο στα χέρια του και κοίταξετο κείμενο για να μην κοιτάξει τα άλλα παιδιά. Ντρεπόταν.

Δεν το είχε ξανακάνει, δεν ήξερε το έργο, δεν ήταν έτοιμος,δεν ήθελε να ρεζιλευτεί. Κοίταξε ταραγμένος τα κομμάτια τουΝόρον από το σημείο εκκίνησης που του υπέδειξε η Λίλιαν.Εκείνη τον αγκάλιασε απ’ τους ώμους για να τον εμψυχώσει και... γιατί με κόπο κρατιόταν να μην το κάνει όλο το πρωί.

«Λοιπόν, πάμε;» του έστειλε ένα ζεστό, ενθαρρυντικό χαμόγελο. «Αρχίζω».

Στάθηκε απέναντί του, τον κοίταξε με γλύκα και υποταγή στα μάτια –μια έκφραση που ο Χάρης δεν είχεξαναδεί – και είπε με φωνή κουρασμένη και ηλικιωμένη:

«Δεν μπορώ βέβαια να μαντέψω τι έχετε στο νου σας.Όμως μιλήστε μου, Νόρον... Δε μου ’χετε εμπιστοσύνη;»

Ο Χάρης καθάρισε τη φωνή του, αλλά το καλύτεροπου κατάφερε τελικά ήταν να τραυλίσει τις ατάκες του:

«Ναι, περισσότερη από όση έχω σε οποιονδήποτε

άλλο άνθρωπο. Είστε η πιο καλή και η πιο πιστή μου φίλη,αυτό το ξέρω. Γι’ αυτό θέλω και να σας μιλήσω. Ακούστε, γιατρέ, πρέπει να με βοηθήσετε να προλάβω κάτι. Ξέρετεπόσο τρελά με αγαπάει η γυναίκα μου. ..»

Η Λίλιαν τον διέκοψε με αισθαντικό ύφος:«Νόρον, πιστεύεις ότι είναι η μόνη που...»Ο Χάρης ανατρίχιασε από την πειστικότητα του ύφους

της.«Που...;» ρώτησε χωρίς να ξέρει αν θέλει να ακούσει

την απάντηση.Η Λίλιαν όμως ήταν αποφασισμένη να ξεκαθαρίσει τα

πράγματα. Ή τώρα ή ποτέ:«Που θα έδινε ευχαρίστως τη ζωή της για χάρη σας».Το είπε και ησύχασε. Και ήταν ολοφάνερο ότι το

εννοούσε.

Ο Χάρης έκανε ασυναίσθητα ένα βηματάκι πίσω.



«Α, έτσι!» αναφώνησε ως Νόρον.«Είχα ορκιστεί να το μάθετε πριν απ’ το τέλος μου»,

συνέχισε ακάθεκτη η Λίλιαν. «Δεν μπορούσα, μα την αλήθεια,να βρω καταλληλότερη ευκαιρία. Ναι, Νόρον, τώρα το ξέρετε.Και ξέρετε ότι μπορείτε να με εμπιστευθείτε περισσότερο απόοποιανδήποτε άλλη».

Η Λίλιαν είχε πλησιάσει τόσο τον Χάρη, που τον έκανενα νιώθει κάπως άβολα. Κοίταξε πάλι το βιβλίο που κρατούσεστα χέρια του. Επιτέλους, μια βολική ατάκα. Σήκωσε τα μάτιατου και τόλμησε να την παραμερίσει ελαφρά. Δεν μπορούσενα παρεξηγηθεί όμως. Ήταν στις σκηνικές οδηγίες τουκειμένου.

«Αφήστε με να περάσω», της είπε αυστηρά. «Αυτό πουκάνατε ήταν φριχτό».

«Νόρον», του έκανε με λαχτάρα η Λίλιαν, αρπάζοντάςτον απ’ το χέρι να μην της την κοπανήσει, «το ότι σαςαγάπησα τόσο βαθιά όσο καμία άλλη, αυτό ήταν φριχτό;»

Ο Χάρης ξαναμάζεψε το χέρι του και, ξεθαρρεμένοςπια μετά από την τρίλεπτη υποκριτική του εμπειρία, της είπεαπ’ έξω την επόμενη ατάκα:

«Όχι ότι με αγαπήσατε. Ότι μου το είπατε. Δεν ήτανανάγκη...»

Η Λίλιαν τον κοίταξε έκπληκτη εκτός κειμένου. Δειλέ,σκέφτηκε, δε θα μου ξεφύγεις, δειλέ...

«Ώστε το ξέρατε...» του είπε με νόημα.Ο Χάρης-Νόρον όμως αρνήθηκε ακόμα μια φορά να

ξεκαθαρίσει τη θέση του:«Αχ... Πού θέλετε να ξέρω τι ήξερα και τι δεν ήξερα;

Πραγματικά δεν είμαι σε θέση να το πω... Μα πώς τακαταφέρατε να φερθείτε τόσο αδέξια; Κι ήταν όλα τόσοόμορφα. ..»

Στο κρίσιμο σημείο τούς διέκοψε ένα κουδούνι. Η

Χαρά πήγε να ανοίξει βρίζοντας. Ο επίδοξος Νόρον, ένα ωραίο



αλλά κάπως φευγάτο παιδί, μπήκε στο σαλόνι χωρίς διάθεσηνα απολογηθεί.

«Αμάν, ρε Χαρά, πολύ μυγιάγγιχτη είσαι», απάντησεαπαθής στις επικρίσεις της. «Δεν είμαστε και το RoyalAcademy of Arts. Μια σχολική παραστασούλα κάνουμε γιατην πλάκα μας».

Αυτό άναψε για τα καλά τον καβγά. Η ατμόσφαιραπολώθηκε γρήγορα. Πριν φουντώσει η διαμάχη των αραχτώνμε τις γρηγορούσες καλλιτεχνικές ψυχές, η Λίλιαν ζήτησεσυγγνώμη, πήρε τον Χάρη και αποχώρησε απ’ την ούτως ήάλλως καταδικασμένη πρόβα. Πήρε μαζί της και το βιβλίο μετο κείμενο του έργου και το έδωσε στον Χάρη όταν τονάφησε με τη μηχανή έξω απ’ το σπίτι του.

«Για να θυμάσαι αυτή τη μέρα», του είπε τρυφερά.Έβαλε μπροστά ξανά τη μηχανή, γιατί η συγκίνηση

την εμπόδιζε να βρει ένα καλό τέλος.«Έχει χάπι εντ;» ρώτησε βλακωδώς ο Χάρης για να πει

κάτι. «Εξαρτάται», σήκωσε τα μάτια και τον κοίταξε εκείνη.Της ήταν τόσο δύσκολο να φύγει χωρίς να ξέρει αν και

πότε θα τον ξαναδεί.«Δεν ξέρω. Διάβασέ το και πες μου εσύ. Αυτό που

κατάλαβα εγώ είναι ότι πρέπει να χάσεις κάτι αν θέλεις νακερδίσεις κάτι άλλο».

Κάθισαν αμίλητοι ένα ολόκληρο λεπτό. Μετά η Λίλιαν γκάζωσε κι εξαφανίστηκε χωρίς άλλη κουβέντα.

Ο Χάρης μπήκε με αργά βήματα στο σκοτεινό και άδειο σπίτι. Ένιωσε την παγωμάρα του κι ανατρίχιασε. Έβαλεαμέσως τη θέρμανση στο φουλ κι άναψε όλα τα φώτα τουσαλονιού. Ο Βούλγαρος είχε τη μισή μέρα ρεπό και η Μάγιαθα αργούσε όπως πάντα. Πήρε λοιπόν μια κουβέρτα,τυλίχτηκε και ξάπλωσε στον καναπέ. Άνοιξε το βιβλίο, που

δεν είχε αφήσει ούτε λεπτό απ’ το χέρι του, και δεν το έκλεισε



παρά στις εντεκάμισι, όταν άκουσε τα βήματα της Μάγιας ναπλησιάζουν το σαλόνι.

Εκείνη έφτασε πάνω απ’ τον καναπέ, είδε με έκπληξητο αντίτυπο του Κουκλόσπιτου στα χέρια του και του τοάρπαξε. Δίνοντάς του ένα φιλί στο μάγουλο, το άνοιξε στηντύχη και διάβασε με ένρινη κοροϊδευτική φωνή:

«Ω Νόρον, το διαβάζω στα μάτια σου πως εκεί μέσαβρίσκεται ένα γράμμα από εκείνην! Α, δεν ξέρω, νομίζω...Όμως δεν πρέπει να το διαβάσεις τώρα !»

Έσκασε στα γέλια και του πέταξε το βιβλίο σταμούτρα.

«Δε διαβάζεται το θέατρο, Χάρη μου, παίζεται. Γιατί χάνεις τον καιρό σου;»

Ο Χάρης δεν ήθελε να της δείξει τα δώρα που τουέφερε η σημερινή μέρα. Δεν του πήγαινε όμως και ν’ αφήσει το βιβλίο του απροστάτευτο μπροστά στα ειρωνικά πυρά τηςΜάγιας:

«Δε με πειράζει να τον χάνω», της έκανε. «Άλλωστεπρέπει να χάσεις κάτι για να κερδίσεις κάτι άλλο, έτσι δελένε;»

«Ποια τις λέει αυτές τις βλακείες;» γέλασε πάλι ηΜάγια βγάζοντας τα παπούτσια της. «Εγώ ποτέ δεν έχασακάτι για να κερδίσω κάτι άλλο».

Ο Χάρης την κοίταξε διφορούμενα. Τον πλησίασε και κάθισε δίπλα του σαν να σκέφτηκε κάτι:

«Εντάξει, δεν τα καταφέρνω και πάντα, εδώ που ταλέμε... Για να κερδίσω εσένα, λόγου χάρη, έχασα κάτι, ε;»

Έσκυψε και τον φίλησε.«Αλλά άξιζε τον κόπο. Αυτό σ’ το υπογράφω», του

ψιθύρισε. «Έλα να πάμε στο κρεβατάκι μας τώρα για να σουδείξω τι εννοώ...»

Ο Χάρης τεντώθηκε γλυκά. Καιρό είχε να του μιλήσει

έτσι η Μάγια. Μήπως τελικά πρέπει να τις κάνεις να



υποψιαστούν ότι μπορεί να σε χάσουν για να τις κερδίσεις;

Δράμα ονομάζεται η σύγκρουσητης προσδοκίας με την πραγματικότητα

Το άλλο πρωί, καθώς ντυνόταν για το γραφείο, ηΜάγια θυμήθηκε ότι είχε κάτι να του πει: «Μάντεψε ποιος ήρθε σήμερα να μου ζητήσει δουλειά. Ο κύριος Τρύπιο Στόμα.Ο Αλέκος, ντε, ο φίλος σου. Ξέρω, ξέρω, κι εγώ έμεινα με τοστόμα ανοιχτό. Ράκος ήταν, αγνώριστος. Η Γκλόρυ τονεκπαραθύρωσε προ διμήνου γιατί κατάλαβε ότι ενοχλούσετον άντρα της. Ανώνυμα τηλεφωνήματα του έκανε ο χυδαίος,το φαντάζεσαι; Για να έρθει το ζευγάρι σε ρήξη και ναεπωφεληθεί αυτός, υποθέτω. Τόσο αφελής είναι... “Εμ, Αλέκομου, πήγαινες γυρεύοντας”, του είπα. “Πολλές τη ρουφιανιάαγάπησαν, τον ρουφιάνο ουδεμία. Κάτσε τώρα στο ταμείοανεργίας”. Βέβαια στο ταμείο ανεργίας, Χάρη. Νομίζεις ότι αν

υπήρχαν πολλές δουλειές στην πιάτσα, θα ερχόταν ο Αλέκοςνα πέσει στα δικά μου τα πόδια; Με εξήντα χιλιάδες ζει και ό,τι βγάλει από κάτι φο μπιζού που πουλάει από σπίτι σεσπίτι».

Ο Χάρης τη ρώτησε αν είχε σκοπό να του δώσει μιαευκαιρία. Η Μάγια απόρησε:

«Καλά, είσαι σοβαρός; Θα προσλάβω εγώ καρφί μεδίπλωμα; Γιατί; Για να τον επιβραβεύσω που ανακατεύτηκεστη ζωή μου και μου την έκανε χαλάστρα;»

Τι να της πει, δεν είχε κι άδικο η γυναίκα.Όταν έφυγε, ο Χάρης έβαλε τις φόρμες του κι άρχισε

να τρέχει γύρω απ’ το τετράγωνο. Το ήξερε ότι θα πιανότανέτσι που είχε εγκαταλείψει τη γυμναστική. Όμως ήθελε νακάνει κάτι, η μέρα που πέρασε χτες είχε αφήσει μια γλυκιά γεύση καινούριου ξεκινήματος στο στόμα του, που

δυσκολευόταν να αποχωριστεί. Τρέχοντας πή-ρε μεγάλες



αποφάσεις. Θα άρχιζε διάβασμα αύριο το πρωί κιόλας. Θαδιάβαζε βρέξει χιονίσει εφτά ώρες την ημέρα, κανονικό

ωράριο. Του χρόνου τέτοιον καιρό θα ήταν πρωτοετήςφοιτητής ο κόσμος να χαλούσε. Τι άλλο; Α, ναι. Έπρεπε ναπάρει επειγόντως τη Λίλιαν τηλέφωνο να την ευχαριστήσει.

Μόλις κατέληξε στην παραπάνω απόφαση, τερμάτισετο τρέξιμο και γύρισε γραμμή στο σπίτι. Πήρε τον αριθμό τηςμε σφιγμένο στομάχι. Βγήκε ο μπαμπάς της, έλειπε η ίδια.Ήταν στη σχολή. Ο Χάρης ένιωσε τσιμπήματα ζήλιας. Τααπέδωσε στρουθοκαμηλικά στην πείνα κι έφαγε με το ζόρι μια φέτα κέικ. Σκέφτηκε να πάρει τηλέφωνο τον Αλέκο. Μετάτα δυο πρώτα νούμερα σταμάτησε από κάτι που έμοιαζε μεάρνηση και κατάθλιψη μαζί. Τι να του πει έτσι που τακατάφερε κι αυτός; Του ήταν αδύνατον να παρηγορήσει κάποιον τη στιγμή που κι ο ίδιος ήθελε παρηγοριά. Ούτε κανδικά του λεφτά δεν είχε για να του δανείσει. Για να νιώσει καλύτερα, ντύθηκε και κατέβηκε στο κέντρο ν’ αγοράσει τα

βιβλία που είχε κάψει ανοήτως στην Ιεράπετρα. Όταν έλεγεότι θα αρχίσει το διάβασμα αύριο, ο Χάρης εννοούσε τελικάσήμερα.

Στις εφτά το απόγευμα είχε ήδη μετανιώσει για τοπρωινό του τηλεφώνημα στη Λίλιαν. Ήταν μια αδικαιολόγητηυπερβολή για όποιον δεν πήγαινε γυρεύοντας, λογικά ούτε τοβιβλίο δε θα είχε προλάβει να διαβάσει. Καλύτερα που δεν τηβρήκε. Αποφάσισε να μην της τηλεφωνήσει αν δεν περνούσανπέντε μέρες το λιγότερο. Ή τουλάχιστον τρεις...

Έλα όμως που ο νους του βολτάριζε στα Ιλίσια και αρνιόταν να γυρίσει πίσω. Για να βρει τη χρυσή τομή ανάμεσαστην επιθυμία και την πραγματικότητα, ο Χάρης σχημάτισετον αριθμό του Αποστόλη. Η φωνή που είπε το «εμπρός»όμως δεν ήταν ούτε αρκετά παιδική για να είναι της Αθηνάς,ούτε αρκετά αντρική για να ’ναι του Λάκη. Ήταν της Λίλιαν. Ο

Χάρης χάρηκε τόσο όταν την άκουσε, που ξέχασε ότι κάτι



έπρεπε και να της πει. Στο τρίτο «ναι» της κοπέλας επιτέλουςκινητοποιήθηκε.

«Λίλιαν, εγώ είμαι, ο Χάρης. Πήρα για να σ’ευχαριστήσω. Το βιβλίο ήταν καταπληκτικό. Όπως κι εσύ...»είπε και δεν πίστευε στ’ αυτιά του ότι ξεστόμισε τέτοιακουβέντα.

«Μα δεν πήρες σπίτι μου, του Λάκη τον αριθμόπήρες...» ψέλλισε βλακωδώς εκείνη, λες κι είχε σημασία οαριθμός. Αφού σ’ αυτήν ήθελε να μιλήσει ο άνθρωπος...

Μόνο που η επισήμανσή της τον μούγγανε πάλι. Σε μιααστραπή επιφοίτησης, η κοπέλα κατάλαβε ότι το βάροςέπεφτε και πάλι στους ώμους της. Έπρεπε να βρει τρόπο νακρατήσει την επαφή, εδώ είχε βλαστήσει ένα πολύτιμοσποράκι τοσοδά, όφειλε να το ποτίσει και να το λιπάνει αν ήθελε να το δει να βλασταίνει κανονικά. Άρχισε λοιπόν να τουμιλάει για το Κουκλόσπιτο, για τα παιδιά της ομάδας και γιαό,τι άλλο της περνούσε απ’ το μυαλό. Ήταν αποφασισμένη να

μη βάλει γλώσσα μέσα αν δεν έβρισκε κάτι να δεσμεύσει τονΧάρη. Κάτι αθώο όμως. Ο τύπος ούτε για ένα τηλεφώνημα δεν ήταν έτοιμος, πόσο μάλλον για παράνομα ραντεβού. Ήτανμπερδεμένος, δεν ήθελε να συνειδητοποιήσει τι γινόταν και να πληρώσει το αντίτιμο των επιλογών του. Του είχαν συμβεί πολλά και σε μικρό διάστημα για να τολμήσει περισσότερα.Άρα έπρεπε να τον αναγκάσει μεν να το δει μόνος του, αλλάλάου λάου. Να τον κάνει να την ερωτευτεί όσο τον είχεερωτευτεί εκείνη.

«Δύσκολο», βόγγηξε φωναχτά χωρίς να το καταλάβει.«Τι είναι δύσκολο;» αναρωτήθηκε ο Χάρης.Εκείνη τη στιγμή τού έλεγε ότι η Χαρά έδιωξε με τις

κλοτσιές τον πρωταγωνιστή της.«Δύσκολο... να βρούμε αντικαταστάτη αμέσως. Πώς θ’

ανεβάσουμε παράσταση σ’ ένα μήνα, μου λες;» απάντησε η

Λίλιαν και την ίδια στιγμή καλωσόρισε το δεύτερο και



καλύτερο μέρος της επιφοίτησης.«Έλα ντε...»

«Θέλεις να δοκιμάσεις;» τόλμησε τελικά το κορίτσι ναξεστομίσει τη μοιραία πρόταση, ενώ ετοιμαζόταν ψυχολογικά για απόρριψη.

Ο Χάρης τα ’χασε με τη ρελάνς.«Εγώ; Είμαι τελείως άσχετος...»«Έτσι ξεκινήσαμε όλη η ομάδα. Να δοκιμάσεις σου

λέω. Αν δεν μπορείς, εντάξει».Ο Χάρης σώπασε για λίγο.«Σ’ το ζητάω σαν χάρη», έσπασε την επικίνδυνη σιωπή

η Λίλιαν, «απλώς να δοκιμάσεις. Αν ντρέπεσαι να το κάνειςδημόσια, δοκίμασε μόνο μαζί μου. Αν τελικά είσαι καλός, θασωθεί η παράσταση κι εσύ θα περάσεις υπέροχα, σ’ τουπόσχομαι».

Είναι γνωστό πόσο πειστική μπορεί να γίνει μιαερωτευμένη ψυχή, ειδικά όταν είναι εύγλωττη από κούνια. Ο

Χάρης έκλεισε το τηλέφωνο χωρίς να μιλήσει ούτε για τουςτύπους στον Λάκη ή στην Αθηνά. Τους έστειλε χαιρετίσματακαι συμφώνησε με τη Λίλιαν να έρθει την επομένη το πρωί στο σπίτι του να προβάρουν το ρόλο. Του είπε να έχει διαβάσει καλά το τελευταίο κομμάτι, όπου ο Νόροναποφασίζει να εγκαταλείψει τη γυναίκα του και το σπίτι του.Από κει που λέει «Είναι τόσο απίστευτο, που ακόμα δεν το χωράει ο νους μου. Ωστόσο πρέπει να δούμε πώς θαξεμπλέξουμε!»

Σύμπτωση, ε; Αυτό ακριβώς σκεφτόταν κι ο Χάρης...Όταν η Μάγια γύρισε νωρίς το βράδυ με βήχα και

δέκατα, έσπευσε να την περιποιηθεί με υπερβάλλοντα ζήλο.Της έφερε ζεστή χορτόσουπα στο κρεβάτι, της έφτιαξε τρίαφλιτζάνια τσάι του βουνού και της έκανε εντριβή στην πλάτημε αιθέρια έλαια. Τα χέρια του δούλευαν δραστήρια, αλλά το

μυαλό του ξεκολλημό δεν είχε απ’ τα Ιλίσια.



«Αφηρημένος είσαι. Τι σκέφτεσαι;» του πέταξεαιφνιδιαστικά η Μάγια.

Κι επειδή τον είδε να την κοιτάει κατάπληκτος,συνέχισε με πικρό χαμόγελο:«Δε χρειάζεται και μαντικές ικανότητες, Χάρη μου.

Ξέχασες να βάλεις ζάχαρη στο τσάι».«Μα έβαλα, το θυμάμαι ότι έβαλα».«Έβαλες πράγματι. Στη χορτόσουπα».Την άλλη μέρα το πρωί ο Χάρης δεν ξύπνησε μαζί με τη

Μάγια. Κρύωνε και βαριόταν. Αυτή ντύθηκε κι έφυγε χωρίςνα πάρει πρωινό, κι αυτός έμεινε στο κρεβάτι του να αδημονεί κουκουλωμένος. Ακριβώς στις δέκα, μισή ώρα νωρίτερα απότο συμφωνημένο, η Λίλιαν πάρκαρε τη μηχανή τηςκαταστρέφοντας όπου μπορούσε μουλωχτά το γκαζόν τηςΜάγιας. Χτύπησε το κουδούνι και βρέθηκε μπροστά σ’ ένανάσχημο αλλοδαπό με πανέξυπνα μάτια, που την περνούσαναπό λεπτομερή έλεγχο. Ο Χάρης εμφανίστηκε από πίσω

αγουροξυπνημένος και πανέμορφος μέσα στις γαλάζιεςμεταξωτές πιτζάμες του.«Φίλη μου είναι, Ντιμίτερ, δεν είναι λησταρχίνα. Τι την

αφήνεις στο κρύο την κοπέλα;» αστειεύτηκε και παραμέρισετον Βούλγαρο.

Πέρασε τη Λίλιαν στο σαλόνι, έστειλε τον Ντιμίτερ γιακαφέ κι ο ίδιος αποσύρθηκε για να ντυθεί αφού ζήτησεσυγγνώμη. Η κοπέλα, τρακαρισμένη, απόμεινε μονάχηανάμεσα στους πανάκριβους καναπέδες, μια βαθυκόκκινηπολύτιμη μπουχάρα στο πάτωμα και δυο κομμάτια τηςσχολής neurotic realism στον τοίχο. Ένιωσε το σπίτι να τηνπλακώνει. Ή μάλλον να τη χλευάζει, που ήταν χειρότερο. Τοσπάνιο συλλεκτικό χαλί του σαλονιού τράβηξε τελικά το χαλί κάτω απ’ τα πόδια της. Σωριάστηκε στον καναπέ. Πώςμπορούσε να παλέψει με τον πλούτο, την ιστορία, το καλό

γούστο, την κομψότητα, το κύρος και τη λάμψη συγχρόνως;



Μια φοιτήτρια ήταν. Όλο της το μηνιάτικο δεν έφτανε ούτε για τις πιτζάμες του Χάρη. Μόλις τον είδε να μπαίνει ντυμένος

με το γνωστό τζιν, αναστηλώθηκε και χαμογέλασε. Η Λίλιανάλλωστε ήταν ρεαλίστρια. Ζητούσε το αδύνατον.Ήπιαν καφέ με τον Βούλγαρο μέσα στα πόδια τους.

Πρώτη φορά ξεσκόνισε τόσο επιμελώς καθένα από ταμικρογλυπτά της συλλογής της Μάγιας και όλα τα βιβλία τηςβιβλιοθήκης. Τα παιδιά όμως γρήγορα τον ξέχασαν. Η Λίλιανξεκίνησε να του αναλύει το Κουκλόσπιτο, το χαρακτήρα τουΝόρον και ειδικά την τελευταία σκηνή, που σκόπευαν και ναπροβάρουν. Ο Χάρης, κατά τη μέθοδο Στανισλάβσκι , όφειλενα χτίσει τον εσωτερικό μονόλογο του ήρωα, να ξέρει δηλαδήλεπτομερώς γιατί αντιδρά όπως αντιδρά στη σκηνή τουτέλους. Να καταλάβει και να συμμεριστεί τους λόγους πουώθησαν το νεαρό άντρα να εγκαταλείψει τη γυναίκα του, ταπαιδιά του και την ασφάλεια του σπιτιού του. Για τις ανάγκεςτης μεθόδου, η Λίλιαν τον ανάγκασε να αντλήσει από τις

προσωπικές του εμπειρίες για να «ντύσει» το υποσυνείδητοτου Νόρον.Ο Χάρης την άκουγε γοητευμένος. Έκανε όλες τις

ασκήσεις χαλάρωσης που του υπαγόρευε η Λίλιαν,φαντάστηκε γεύσεις αόρατων λεμονιών και γενικάπροετοιμάστηκε για ένα σύντομο ταξίδι στην υψηλή τέχνητης υποκριτικής σύμφωνα με τη μέθοδο του Actor’s Studio.Το κείμενο της τελευταίας σκηνής το είχε ήδη αποστηθίσει.Τώρα ήταν έτοιμος να ζωντανέψει τον Νόρον τη στιγμή πουπαίρνει τη δυσκολότερη απόφαση της ζωής του. Σηκώθηκεκαι πήρε θέση απέναντι στη Λίλιαν. Συγκεντρώθηκε για έναλεπτό με κλειστά μάτια. Όταν τα ξανάνοιξε, ήταν ο Νόρονέτοιμος ν’ ανοίξει πια τα φτερά του και να δραπετεύσει απ’ τοκουκλόσπιτό του. Έκανε λοιπόν νόημα στη Λίλιαν ν’ αρχίσει.

ΛΙΛΙΑΝ: Τι λες; Αυτό είναι έξω φρενών. Έτσι

παραιτείσαι από τα ιερότερα καθήκοντά σου;



ΧΑΡΗΣ: Και ποια είναι κατά τη γνώμη σου τα ιερότερακαθήκοντά μου;

ΛΙΛΙΑΝ: Θα σου τα πω αμέσως. Είναι τα καθήκονταπου έχεις απέναντι στη γυναίκα σου και στα παιδιά σου.ΧΑΡΗΣ: Έχω κι ένα άλλο καθήκον, που είναι εξίσου

ιερό.ΛΙΛΙΑΝ: Και ποιο μπορεί να είναι αυτό το καθήκον;ΧΑΡΗΣ: Το καθήκον απέναντι στον εαυτό μου!ΛΙΛΙΑΝ: Πρώτα απ’ όλα είσαι σύζυγος και πατέρας.ΧΑΡΗΣ: Αυτό δεν το πιστεύω πια! Πιστεύω ότι πριν

απ’ όλα είμαι άνθρωπος, όπως κι εσύ. Ή, καλύτερα, θαπροσπαθήσω να γίνω. Ξέρω πολύ καλά πως ο κόσμος σ’εσένα θα δώσει το δίκιο, αυτό λένε και τα βιβλία. Όμως δενμπορώ πια να ’χω μέτρο στην κρίση μου τι λέει ο κόσμος και τα βιβλία. Πρέπει να καθίσω να σκεφτώ μονάχος μου και ναξεκαθαρίσω τα πράγματα μες στο μυαλό μου!

Ένα ξερό χειροκρότημα διέκοψε τον οίστρο του Χάρη

και τον γύρισε άρον άρον από τη Νορβηγία. Περισσότεροέμοιαζε με πυροβολισμός παρά με χειροκρότημα, για να λέμετα πράγματα με τ’ όνομά τους. Στράφηκαν προς τα πίσω μεμια τρομαγμένη κίνηση. Στο βάθος του σαλονιού στεκότανακίνητη και σιωπηλή η Μάγια.

Μοιράζεις το τομάρι της αρκούδαςπριν βεβαιωθείς ότι τη σκότωσες;

O καβγάς κράτησε δύο ολόκληρες μέρες. η μάγια,φλεγόμενη από πυρετό και οργή, εκσφενδόνιζε τα πυρά τηςαπ’ τον καναπέ του σαλονιού, όπου είχε φροντίσει ναεγκαταστήσει το στρατηγείο της. Διάλεξε σοφά το σαλόνι, γιατί ήταν κομβικό σημείο. Περνούσες αναγκαστικά από κει,σε οποιοδήποτε δωμάτιο κι αν πήγαινες. Η ασθενής, που

δήλωνε θύμα της ασιατικής γρίπης και της κακοήθειας,



αρνήθηκε με πείσμα τις προσπάθειες του Χάρη και τουΝτιμίτερ να της δώσουν ασπιρίνη. Τον χρειαζόταν, λέει, τον

πυρετό της.«Αφήστε με ήσυχη, ημιμαθείς!» τους φώναζε όταντους έβλεπε να πλησιάζουν μία ο ένας, μία ο άλλος, δειλά, μετο χαπάκι στο δεξί χέρι κι ένα ποτήρι νερό στο άλλο. «Οοργανισμός μου χρειάζεται τον πυρετό για να καταπολεμήσει τους ιούς που τον πολιορκούν. Δεν καίγομαι εγώ, τουςύπουλους ιούς καίω κι εξαφανίζω. Όπως θα εξαφανίσω κάθεύπουλο ον από τη ζωή μου, κάθε ψεύτη, ανέντιμο, μασκαρά, χυδαίο και χαμερπή! Ακούς;»

Για ποιον χτυπούσε η καμπάνα; Κανένας απ’ τους δύοδεν πίστευε ότι αντιστοιχούσε στις υπό διωγμόν κατηγορίες,αλλά για καλό και για κακό φρόντιζαν να μην τηνεκνευρίζουν. Είχε ράμματα για τη γούνα και των δύοάλλωστε. Ο Ντιμίτερ είχε μετατρέψει το σπίτι της σε οίκοεμπορίου κι ο Χάρης σε οίκο ανοχής. Και οι δυο μαζί, σε

αγαστή συνεργασία, έπληξαν μπαμπέσικα τη δημόσια εικόνακαι την ιδιωτική της αξιοπρέπεια. Αυτό η Μάγια αδυνατούσενα το χωνέψει. Από τη στιγμή που πήρε το ανώνυμο –αλλάόχι και τόσο, αφού αναγνώρισε τη μισητή φωνή του τέωςσυζύγου της στην άλλη άκρη της γραμμής – τηλεφώνημα πουτην ενημέρωνε ότι ο καλός της έμπαζε στο σπίτι γυναίκες και ο Βούλγαρος πωλητές μόλις αυτή έκλεινε πίσω της τηνπόρτα, η οργή την τύφλωσε. Ποτέ δε θα το φανταζόταν ότι ηεπιθυμία να μπει στο μάτι του Άγη θα γινόταν μπούμερανγκ και θα στρεφόταν εναντίον της. Αυτή ήθελε να του τρίψει σταμούτρα την ευτυχία της με το νεαρό αντικαταστάτη του και τελικά ο κοντός κατάφερε πανεύκολα να της τρίψει στημούρη το πόσο κορόιδο ήταν. Και τα κατάφερε γιατί η πέμπτηφάλαγγα ήταν μέσα στο ίδιο της το σπίτι. Το βλαχάκι, τοβάλαμε στα σαλόνια και ξαφνικά νόμισε πως τα δικαιούται!

φούσκωνε και ξε-φούσκωνε αγανακτισμένη στον καναπέ.



Του αγοράσαμε σπιταρόνα, του γνωρίσαμε τον καλό κόσμοκαι μας βγήκε κι από πάνω, κατάλαβες; Βαρέθηκε, λέει. Ε,

βέβαια βαρέθηκε, αφού είναι το πιο βαρετό πλάσμα στονκόσμο. Από τους άλλους πάντα περίμενε να φορμάρουν τηζωή του, ελάτε κάντε προσφορές να διαλέξει ο Χάρης. Τονέκοψε κι αυτή η αγάμητη διανοούμενη του κώλου και είπε νακάνει παιχνίδι μπας και δει κι αυτή άντρα στο κρεβάτι της.Αλλά φταίω κι εγώ που έβαλα στο σπίτι μου τον χαζοχαρούμενο. Τι να περιμένεις απ’ αυτόν; Του δίνειςκουλούρι κι αυτός σ’ ακολουθεί, όπως τα μωρά. Τι εμπιστοσύνη να του έχεις; Πώς να πας ήσυχη να δουλέψειςόταν αφήνεις μια μέρα μόνο του αυτό το ανεύθυνο πλάσμακαι σ’ το κάνει μπουρδέλο κανονικά; Και να πεις ότι δεν το ήξερε ότι ο ακατονόμαστος είναι απέναντι και καραδοκεί, ναπω... Αλλά το ήξερε και πολύ καλά μάλιστα. Όπως ήξερε ότι αύριο ο καβγάς μας θα είναι πρωτοσέλιδο σε όλα τακωλοπεριοδικά της Ρωξάνης, πανάθεμά την.

Ήταν μία από τις σπάνιες φορές στη ζωή της που ηΜάγια είχε χάσει τον έλεγχο του στόματος και τηςσυμπεριφοράς της. Είναι μερικά πράγματα στη ζωή μιας γυναίκας που λειτουργούν σαν θεμέλιοι λίθοι. Ένα απ’ αυτά ήταν για τη Μάγια η υπεροχή της στα μάτια των άλλων. Ανθρυμματιζόταν η κολόνα της υπεροχής, θα κατέρρεε όλο τοοικοδόμημα της ύπαρξής της. Υπήρξε πάντα η κυρίαέχω -το-πάνω - χέρι. Και ξαφνικά, μόλις μπήκε ο γρουσούζης οΧάρης στη ζωή της, για να λέμε την αλήθεια, όλα γύρισαν ταπάνω κάτω. Η ισορροπία ανατράπηκε και η Μάγιαδιασύρθηκε – ακόμα κι αν απάντησε με την επιτυχία, πουασφαλώς είναι η καλύτερη εκδίκηση. Και τώρα ήρθε αυτό τοάμυαλο πλάσμα και δυναμίτισε το μαλακό της υπογάστριο.Ήταν δυνατόν να είναι η τελευταία που μάθαινε ποια έμπαινεκαι ποια έβγαινε στο σπίτι της; Πώς κοιμόταν ήσυχη ενώ

βοούσε η γειτονιά ότι το σαλόνι της έγινε το στέκι



του συλλόγου θαυμαστριών του Χάρη; Στα μάτια της ερχόταν η εικόνα εκείνου του σιχαμένου σκουληκιού, του Άγη, να

τρίβει την κοιλιά του με την κατάντια της και τότε δεν άντεχεκαι ούρλιαζε απ’ την αρχή τις κατηγόριες στους ενόχους...Γιατί δεν ήταν μόνο ο Χάρης που είχε τη φωλιά του

χεσμένη εκεί μέσα. Ο Άγης μας έφερε νέα και για τον Ντιμίτερ,το καμάρι μας, που το χρυσοπληρώσαμε για να τοαποκτήσουμε. Κι εκείνος ο παλιο-Βούλγαρος, αντί γιαευχαριστώ, έβλεπε τα τέρατα και δεν έβγαζε τσιμουδιά. Τοκουμούνι του κερατά, που μια ζωή αχάριστο ήταν... Τονκάναμε άνθρωπο, τον ταΐσαμε, του τα ακουμπάμε χοντράκάθε μήνα, κι αυτός όχι μόνο δεν ενημερώνει περί του τι γίνεται μέσα στο ίδιο μου το σπίτι, αλλά το μετατρέπει και σε γύφτικο παζάρι από πάνω. Μαζεύει εδώ μέσα τη σάρα και τημάρα και τους πουλάει βιταμίνες και φύκια για μεταξωτέςκορδέλες. Συνεννοηθήκανε τα συνεταιράκια, πού ναμιλήσουνε; Ο ένας κουκούλωνε τα άπλυτα του άλλου. Ο ένας

έβγαζε φράγκα κι ο άλλος τα μάτια του. Όταν λείπει η γάτα, χορεύουν τα ποντίκια, κατάλαβες; Όμως η γάτα με την οποίαμπλέξατε, κύριοι, δεν είναι συνηθισμένη. Είναι αγριόγατα και θα σας ξεσκίσει πριν το πάρετε χαμπάρι.

Ο Ντιμίτερ είχε λουφάξει στην κουζίνα και δενξεμυτούσε παρά μόνο για να φέρει τους δίσκους με ταφαγητά πρωί, μεσημέρι και βράδυ. Άκουγε τις φωνές της κι έβαζε τα δυνατά του αφενός μεν να μην απαντήσει και αφετέρου να φτιάξει μια μνημειώδη κρεατόσουπα, για ναυπενθυμίσει στην οργισμένη του κυρία τι άξιζε ο οικιακός τηςβοηθός, παρά τα μικροελαττώματά του. Τη δεύτερη μέρα δενάντεξε το μπαράζ των κατηγοριών που εκτοξεύοντανεναντίον του και έτριψε ένα στεντόν στο καροτόζουμό της,ελπίζοντας να της βουλώσει το στόμα για κανένα εξάωροτουλάχιστον. Κατά καιρούς κλεινόταν στο μπάνιο και

ειδοποιούσε τηλεφωνικά το δίκτυο πωλητών να μην



πατήσουν το πόδι τους στο σπίτι πριν ειδοποιηθούν ότι τοπεδίο είναι ελεύθερο.

Ο Χάρης πάλι κράτησε άλλη στάση. Από τη στιγμή που η Μάγια έδιωξε κακήν κακώς την έκπληκτη Λίλιαν από τοσπίτι χωρίς εκείνος να μπορέσει να βγάλει άχνα, καθότανστην πολυθρόνα του σαλονιού και περνούσε διαδοχικάφάσεις θυμού, απόρριψης, μετάνοιας, οργής, απάθειας και πάλι από την αρχή. Στόχος του ήταν κυρίως ο εαυτός του.Αυτομαστιγωνόταν γιατί δεν κατάφερε να εξηγήσει κόσμιαστη Μάγια ότι αυτό που έβλεπε δεν ήταν παρά μια αθώαπρόβα ενός θεατρικού έργου. Στάθηκε αδύνατον να τηνπείσει. Όταν προσπάθησε μαγκωμένος να της ψελλίσει κάποιες εξηγήσεις, τον διέκοψε ουρλιάζοντας ότι δεν ήταναφελής. Δεν την αδικούσε. Πώς να τον πιστέψει όταν της είχεκρύψει όλες τις κινήσεις του που σχετίζονταν με τη Λίλιαν, τοΠάντειο, το θεατρικό; Άμα φέρεσαι σαν ένοχος, σαν ένοχος θααντιμετωπιστείς. Το χειρότερο ήταν ότι δεν μπορούσε, όσο κι

αν τυραννιόταν, να ανακαλύψει έναν καλό λόγο που κράτησεκρυφά όλα αυτά τα αθώα πράγματα που του συνέβησαν τιςτελευταίες μέρες. Ήταν αμαρτία δηλαδή που πήγε να δει τονΑποστόλη, που θέλησε να πάρει μια γεύση απ’ τη σχολή που ηίδια η Μάγια τον συμβούλεψε να ακολουθήσει, που δοκίμασενα λάβει μέρος στο ανέβασμα ενός θεατρικού έργου; Όχι βέβαια. Ο Χάρης όμως προφανώς είχε ένοχη συνείδηση, γι’αυτό και συμπεριφερόταν σαν πεπτωκός άγγελος. Άδικα χαλούσε τα λόγια του λοιπόν. Η Μάγια είχε σχηματίσει τηνεικόνα της και εκ των υστέρων δεν μπορούσες να της τηναλλάξεις. Δεν την αδικούσε. Ανθρώπινο ήταν. Πληγώθηκε. Κι ο Χάρης θα αντιδρούσε πιθανότατα με τον ίδιο τρόπο ανανακάλυπτε τόσα ψέματα ή μισοψέματα στη ζωή του. Αυτόπου τον πίκραινε πιο πολύ και τον βύθιζε κάθε τόσο στησιωπή ήταν ότι τη Μάγια περισσότερο την απασχολούσε που

ρεζιλεύτηκε στα μάτια του Άγη, αυτού του σαδομαζοχιστή



που κατόρθωνε να ανακατεύεται στη ζωή τους ακόμα κι απόμακριά. Η γνώμη του Άγη την έκαιγε. Το κοινωνικό ρεζιλίκι

ήταν καρφί στο μάτι της, όχι η αμφιβολία για τα αισθήματατου Χάρη. Δεν αντιδρούσε ως πληγωμένη καρδιά αλλά ωςαμαυρωμένη δημόσια εικόνα...

Ύστερα ήταν και το ζήτημα της Λίλιαν που τονταλαιπωρούσε. Όταν έφυγε άρον άρον απ’ το σπίτι χτυπώντας πίσω της την πόρτα, την άκουσε να βάζει μπροστά τη μηχανή σαν να ήταν ηλεκτρικό πριόνι. Ξεχύθηκεστο δρόμο να πάρει κεφάλια κανονικά. Πριν φύγει, του έριξεένα βλέμμα που αποκλείεται να το ξεχνούσε ποτέ. Το ήξερεπως έπρεπε να ορθώσει το ανάστημά του μπροστά στηνειρωνεία της Μάγιας, να την εμποδίσει να τη διώξει τόσοπροσβλητικά απ’ το σπίτι. Στο κάτω κάτω της γραφής, μιαφίλη του ήταν, τι χρώσταγε να παρίσταται στις σκηνέςζηλοτυπίας του ζεύγους; Δεν μπόρεσε όμως. Πάνταβουβαινόταν στις δύσκολες στιγμές. Της τηλεφώνησε το

απόγευμα, μια στιγμή που η Μάγια έκανε ένα κρύο μπάνιο γιανα συνέλθει απ’ τα χτυπήματα του πυρετού της. Η Λίλιανβγήκε στο τηλέφωνο, αλλά μιλούσε με το ζόρι. Ήτανπειραγμένη. Την παρακάλεσε να τον καταλάβει. Προσπάθησενα δικαιολογήσει και τη Μάγια παίρνοντας πάνω του τομεγαλύτερο βάρος.

«Δεν της είχα πει τίποτα», της εξήγησε, «έπεσε απ’ τασύννεφα μόλις είδε μια άγνωστη πρωί πρωί σπίτι της».

«Νόμιζα ότι ερχόμουνα σπίτι σου και όχι σπίτι της»,του πέταξε οργισμένη η κοπέλα. «Αν ήξερα ότι ερχόμουνασπίτι της, σε βεβαιώνω ότι θα προτιμούσα να κόψω τα πόδιαμου παρά να το κάνω».

Ο Χάρης έκανε το λάθος να προσπαθήσει νααπολογηθεί εκ μέρους της μέλλουσας γυναίκας του. Ανέφερετον πυρετό της, την ένταση της δουλειάς, το κάρφωμα του

Άγη, όλα. Έλα όμως που αντί να κατευναστεί η οργή της



Λίλιαν φούντωσε περισσότερο. Άνοιξε κι εκείνη το στόμα τηςκαι τον έψελνε για εφτά λεπτά. Του είπε ότι όποιος

ανακατεύεται με τα πίτουρα τον τρώνε οι κότες.«Κάθε μέρα που περνάς σ’ αυτό το σπίτι, δίπλα σ’ αυτήτη γυναίκα, μ’ αυτή τη σιχαμένη νοοτροπία, δηλητηριάζεσαι.Έχεις φτάσει στο στάδιο μάλιστα που το δηλητήριο δε σουκάνει ιδιαίτερη εντύπωση, το καταπίνεις απροβλημάτιστος.Μιθριδατισμό έπαθες, φίλε. Μη λες ότι δε σεπροειδοποιήσαμε όμως. Αν θέλεις να χαθείς, άι χάσου. Εμέναμη ζαλίζεις μόνο. Μεγάλο παιδί είσαι, σώας τας φρένας έχεις,διάλεξε!»

Ο Χάρης της έκλεισε το τηλέφωνο αναγκαστικά, γιατί άκουσε την πόρτα του μπάνιου ν’ ανοίγει. Και να μην άνοιγεόμως, αυτός πάλι να το κλείσει είχε την παρόρμηση. Τι προσβλητικό ύφος ήταν αυτό; Επιτέλους, δεν έπαθε και τημεγάλη ζημιά η Λίλιαν για να αντιδρά έτσι. Μπορεί η Μάγια να ήταν κάπως σαρκαστική κι απότομη, αλλά δεν την είπε και

καμπούρα... Γιατί φων άζει έτσι; Και στο κάτω κάτω, τι εννοεί όταν λέει ότι πρέπει να διαλέξω;Ο Χάρης ξαφνικά θυμήθηκε ότι σε έξι μέρες, σύμφωνα

με το πρόγραμμα, θα έφευγαν αεροπορικώς για Πάσχα στηνΙεράπετρα. Η μάνα του είχε τηλεφωνήσει τουλάχιστον τρειςφορές κι άφηνε αγχωμένα μηνύματα στον τηλεφωνητή τουσπιτιού. Ο Χάρης όμως δεν είχε όρεξη υπ’ αυτές τις συνθήκεςνα μιλήσει στο τηλέφωνο μαζί της. Όσο δεν έβρισκεανταπόκριση, τόσο αφηνίαζε εκείνη. Στο τελευταίο τήςξέφυγε και μια ελάχιστα συγκεκαλυμμένη απειλή – η παλιάκαλή μαμά του μυρίστηκε ατασθαλία και θυμήθηκε τον εαυτότης ξανά.

«Κοίτα μη μου τα κάνεις πάλι μούσκεμα. Έχω καλέσει όλο τον κόσμο. Αν με ρεζιλέψεις, θα σε σκοτώσω, τ’ ακούς;»είπε απειλητικά στο μηχάνημα απευθυνόμενη αποκλειστικά

στο γιο της.



Τη νύφη της προφανώς τη θεωρούσε υπεράνωπαραπτωμάτων. Γυναίκα είναι, θα πει και μια κουβέντα

παραπάνω. Αυτή άλλωστε ήταν κυρία. Ο δικός της, που είχετα μυαλά πάνω απ’ το κεφάλι, τα σκάτωνε κάθε φορά.Ο Χάρης μετάνιωσε την ώρα και τη στιγμή που

κανόνισε την εκδρομή στα πάτρια. Ήταν ώρα για τέτοιεςκοινωνικότητες τώρα; Μπορούσε αυτός να πείσει τη μάνατου – ή οποιαδήποτε, εδώ που τα λέμε – ότι ήταν έναςευτυχισμένος μελλόνυμφος; Αφού έμοιαζε περισσότερο μεμελλοθάνατο, ψέματα να λέμε τώρα; Τελικά πίεσε τον εαυτότου να της κάνει ένα καθησυχαστικό τηλεφώνημα για να γλυτώσει από τα εκνευρισμένα μηνύματα στον τηλεφωνητή.Δυστυχώς δε βγήκε ο κυρ Λάμπρος στο τηλέφωνο, η μάνα τουτο σήκωσε. Προσπάθησε να φτιάξει εκ των ενόντων ένασενάριο που δικαιολογούσε την απουσία του ζεύγους απ’ τοσπίτι τις τελευταίες μέρες. Η μάνα του όμως ακουγότανακόμα καχύποπτη.

«Πού είναι η κυρά σου;» τον αιφνιδίασε. «Θέλω να πωμια καλημέρα».«Ε... ευχαρίστως, αλλά... δε γίνεται... κοιμάται...»

δικαιολογήθηκε αυτός.Η Μάγια δεν επρόκειτο να του κάνει το χατίρι να

καθησυχάσει τη μάνα του αυτή τη στιγμή.«Καλά. Εγώ πάντως δεν κοιμάμαι», του ξεκαθάρισε

για να μην έχει φρεναπάτες ότι τα μασούσε αυτή κάτι τέτοια χαζά.

Μία η ώρα ήταν δυνατόν να κοιμάται; Αν κοιμότανόλη μέρα, τα λεφτά πώς τα ’κανε; Του Χάρη τα καμώματα ήταν αυτά. Κάτι έκανε πάλι το χαμένο να δεις, αλλά τι; Το γιοτης, κακά τα ψέματα, ποτέ δεν τον εμπιστεύτηκε. Όταν έμαθεότι κατάφερε να μπλέξει με τόσο αξιόλογη γυναίκα, τρόμαξενα το πιστέψει. Φρόντισε μάλιστα να τον προειδοποιήσει

εγκαίρως. «Κοίτα, φουκαρά μου, μην κάνεις καμιά



κουτουράδα και σου φύγει η γυναίκα αυτή γιατί χάθηκες.Τώρα που είσαι στον ανθό σου, μπορείς να μπερδέψεις καμιά

καλή να σε πάρει. Άμα περάσουν πέντ’ έξι χρόνια και σιτέψεις,ούτε για φτύσιμο δε θα σ’ έχουν, κακομοίρη μου, τ’ ακούς;Μην παίρνουν τα μυαλά σου αέρα», του είχε πει. «Ναι», τηςείπε εκείνος. Αλλά έτσι ήταν ο Χάρης. Όλο «ναι» έλεγε κι έκανε τελικά το δικό του. Αυτή τη φορά πάντως του έδωσε νακαταλάβει ότι ήταν κρίσιμα τα πράματα:

«Εμένα που με βλέπεις, για να σας τιμήσω, έχω βάλει όλο το σόι σε επιφυλακή. Από Χανιά θα ’ρθούνε, από Σητεία,από Μύρτος, όλη η φαμίλια. Τρία αρνιά αγοράσαμε απ’ τηΜατούλα μόνο για το μεσημέρι. Μέρες θα κλειστεί ο πατέραςσου στην κουζίνα για τα μούτρα σου. Χαλάλι, δε λέω. Τοκοπέλι μου παντρεύω, και μπαλοθιές θα ρίξω και έξοδα θακάνω. Αν όμως με ρεζιλέψεις πάλι στους δικούς μου τουςανθρώπους μπροστά, δε θα σ’ αφήσω πόδια για ναξαναπατήσεις στο νησί ποτέ! Θα σε κυνηγάω και θα σε

σκοτώσω εγώ, με τις ίδιες μου τις χέρες!»Όταν έκλεισε το τηλέφωνο, ο Χάρης δεν ήταν σε καλήκατάσταση. Έβλεπε αυτό το Πάσχα όπως το έβλεπαν τααρνιά της Ματούλας: εξόχως επικίνδυνο για τη ζωή του...

Δεν περνάς ποτέ δύο φορέςαπ’ το ίδιο ποτάμι

Eτσι άρχισε η εβδομάδα των παθών για τον χάρη. Μετο ένα χέρι ετοίμαζε βαλίτσες, πήγαινε ρούχα στοκαθαριστήριο, έβαζε σκούπα, και με το άλλο ετοίμαζε ζεστά γεύματα για τη θυμωμένη άρρωστη. Διότι οι παλιές καλέςμέρες παρήλθον. Οικιακός βοηθός τέλος. Ο Ντιμίτερ είχεπάρει τα παπούτσια του στο χέρι τη δεύτερη μέρα, όταντόλμησε να ζητήσει εκτάκτως άδεια δύο ωρών για να

συντονίσει το εμπορικό του δίκτυο εκτός–αφού



απαγορευόταν εντός – σπιτιού.«Να φύγεις και να μη γυρίσεις», του απάντησε

μονολεκτικά η Μάγια και τον έδιωξε χωρίς αποζημίωση.Ο Χάρης, που υποψιαζόταν ότι ο Βούλγαρος πλήρωνεεμμέσως τα σπασμένα τα δικά του, έσπευσε να τρέξει στοδωμάτιο του προλετάριου για να τον παρηγορήσει και να τονστηρίξει ηθικά όσο πακετάριζε. Το περίεργο ήταν ότι οΝτιμίτερ δεν έμοιαζε να χρειάζεται και πολλή στήριξηδεδομένης της καταστάσεως. Σφύριζε ανέμελα την«Καλίνκα», διπλώνοντας μπλουζάκια και πουλόβερ και στριμώχνοντας τις ελβιέλες του στο σακ βουαγιάζ.

«Τι θα κάνεις, Ντιμίτερ, έχεις κάπου να μείνεις μέχρι να βρεις κάτι άλλο;»

«Αμέ. Σπίτι μου», είπε ξέγνοιαστα αυτός.Ο Χάρης δεν κατάλαβε τι ακριβώς εννοούσε.«Ξαναπάω Πλόβντιβ, κάνω πολλά μεγάλο

μπίζνες. Έχω κανονίσει όλα. Βιταμίνες πουλήσουν τρελά

εκεί». «Βιταμίνες θα αγοράζουν, μωρέ Ντιμίτερ; Οι άνθρωποι δεν έχουν να φάνε...»

«Εεεμ, γι’ αυτό χρειάζονται βιταμίνα...»Γέλασε και κατάλαβε ότι θα του λείψει αυτός ο

ασχημούλης υπηρέτης, φιλόσοφος, μάγειρος, επενδυτής,μπίζνεσμαν από τη Βαλκανική. Τον αγκάλιασε, τον φίλησε και του ευχήθηκε καλή τύχη.

«Τύχη μου εγώ είμαι», σοβάρεψε ξαφνικά ο Ντιμίτερ.«Και τύχη σου εσύ. Καλή μυαλό καλύτερα πες με», και χτύπησε το κεφάλι του με το δεξί του χέρι τρεις φορές γιαέμφαση.

Έτσι ο Χάρης απόμεινε μόνος του να τα βγάλει πέρα.Εκτός από το μαγείρεμα και τις άλλες οικιακές ασχολίες πουφορτώθηκε στα ξαφνικά, είχε αναλάβει να βελτιώσει την

κακή υγεία και την ακόμα χειρότερη διάθεση της Μάγιας,



πριν επιβιβαστούν στο αεροπλάνο που θα τους μετέφερε στη γενέτειρα. Δύσκολο έργο. Όταν, παραδείγματος χάρη, της

υπενθύμισε ότι σε τέσσερις μέρες πετούσαν για Κρήτη, ημοναδική αντίδραση της Μάγιας ήταν ένας μορφασμόςδυσαρέσκειας χωρίς περαιτέρω σχόλια. Ο Χάρης γύρισε τησυζήτηση σε άλλα θέματα, για να της δώσει χρόνο να το χωνέψει. Το απόγευμα της ίδιας μέρας τής το ξαναέθεσεπλαγίως, λέγοντας ότι δεν ήξερε τι δώρα να πάρει στους γονείς του.

«Να χαρείς, μη με ζαλίζεις με τα δώρα», του απάντησεεκείνη, «τυπικά είναι αυτά. Πάρε ό,τι να ’ναι».

Ο Χάρης με υπομονή τής εξήγησε τον περίεργο κώδικατιμής στο νησί του, που άρχιζε από τις επισκέψεις στιςονομαστικές γιορτές και τελείωνε στα γαμήλια γεύματα. Ηπροσβολή καραδοκούσε πίσω από κάθε λεπτομέρεια, και τηνπροσβολή την πλήρωνες ακριβά στο νησί, της υπογράμμισε, για να μην το πάρει αψήφιστα το θέμα και κάνει καμιά

στραβή ενώπιον της αιμοχαρούς ελλανοδίκου επιτροπής τουσογιού της μάνας του. Η Μάγια τον άκουγε βαριεστημένα και μετά από πεντάλεπτη σιωπή τού πέταξε την ωρολογιακή τηςβόμβα:

«Να σου πω τη μαύρη αλήθεια, Χάρη μου, εγώ το είχαξεχάσει τελείως ότι κανονίσαμε να πάμε στους γονείς σου γιαΠάσχα. Λέγαμε μάλιστα με την Αλίκη και την Κλεοπάτρα ναπεράσουμε τη Μεγάλη Εβδομάδα στο Άγιον Όρος. Και όχι μόνο για ξεκούραση. Είναι να ετοιμάσουμε κι ένα αφιέρωμα για τις κρυφές διασυνδέσεις του Όρους με την πολιτική».

«Μα είναι άβατο για τους άντρες εκεί»,διαμαρτυρήθηκε εκείνος.

«Ακριβώς. Έτσι μας έρχεται και πιο βολικά. Αφούούτως ή άλλως δεν μπορούμε να πάμε μαζί εκεί, πήγαινε εσύστο νησί να σε δούνε με την ησυχία τους και να πάψουν να

μουρμουρίζουν. Εγώ τους γνωρίζω άλλη φορά».



για όλους. Ένα υπερσύγχρονο τηλέφωνο -τηλεφωνητή -φαξ για το γραφείο της μάνας του. Μεταξοβάμβακα εσώρουχα για

τον κυρ Λάμπρο, που ούτε στον ύπνο του δε θα ’χε ξαναδεί.Αγόραζε και δε σταματούσε. Ήταν τόσο απελπισμένος, που ήθελε με μανία ν’ αποδείξει στους δικούς του ότι άστραφτεαπό ευτυχία και καλοτυχία. Ψώνισε τα καλύτερα και για τονεαυτό του. Τέσσερα διαφορετικά σύνολα: ένα για τη ΜεγάληΠέμπτη, κάτι απλό για το πρωί της Μεγάλης Παρασκευής,που θα πήγαινε μαζί με τα ανύπαντρα αγόρια να στολίσουντον επιτάφιο, και κάτι πιο αμπιγέ για τη βραδινή γύρα στηνπόλη. Για την Ανάσταση, που θα μαζευόταν όλη η γειτονιάστην εκκλησία, διάλεξε το καλύτερο ανοιξιάτικο κομμάτι τηςΟύγκο Μπος. Δε θα τον γνώριζαν ούτε οι συγγενείς του. Είχεαλλάξει πολύ αυτούς τους λίγους μήνες – μέσα κι έξω. Άλλοςέφυγε, άλλος έρχεται. Δεν είχε γίνει βέβαια ο άντρας πουονειρευόταν να γίνει. Δεν έμεινε καν το αγόρι που ήταν. Ήτανλιγότερος, και γι’ αυτό ένιωθε την ανάγκη να κρυφτεί κάτω

από περισσότερα και ακριβότερα ρούχα. Για να μην τοπροσέξουν. Υπάρχουν βέβαια πάντα κάποια μάτια πουβλέπουν κάτω απ’ τα ρούχα – κι απ’ αυτά κινδύνευε. Δεν ήτανπολλά όμως. Κι απ’ αυτά τα λίγα, δύο τον καίγαν πιο πολύ, ταμάτια του Μάρκου.

Μετά από εννιά ολόκληρους μήνες, τίναξε ο Χάρης τησκόνη απ’ το όνομα του κάποτε δίδυμου αδερφού του και άντεξε να το ξαναπροφέρει. Ο Μάρκος. Ο καθρέφτης τονοποίο δεν άντεχε να σπάσει. Ο καθρέφτης στον οποίο δενάντεχε να ξανακοιταχτεί.

Μερικές φορές,όταν χάνεις, κερδίζεις

Στο αεροδρόμιο τους περίμεναν ο λάμπρος και η

Γιώτα, σπέσιαλ σενιαρισμένη και παρφουμαρισμένη για την



περίσταση. Μην την περάσει και για παρακατιανή η νύφη.Αριστοκρατία αυτή, αλλά κι εμείς την έχουμε τη θέση μας

στην τοπική κοινωνία. Μόλις είδε το ζεύγος να βγαίνει κουβαλώντας δύο τεράστιες βαλίτσες, άφησε πίσω τονΛάμπρο, που άρχισε αυτομάτως να μιξοκλαίει, κι έτρεξε ναπρολάβει. Μπροστά πήγαινε ο Στέφανος, ο Αλβανός πουβοηθούσε τον άντρα της στο σπίτι κάθε δεύτερο Σάββατο. ΗΓιώτα τον έφερε μαζί και τον ορμήνεψε να πάρει αμέσως τιςβαλίτσες των «παιδιών» και να τις κουβαλήσει αυτός με τοκαροτσάκι. Μέσα στη συμφωνία ήταν να μείνει όλη τηβδομάδα στο σπίτι τους να βοηθάει. Μη νομίζει η υψηλοτάτη η νύφη μας ότι δεν έχουμε κι εμείς ανθρώπους στη δούλεψήμας. Ο Στέφανος, ακολουθώντας τις οδηγίες, όρμηξε –κομμάτι άτσαλα, είναι αλήθεια – και βούτηξε τη βαλίτσα της Μάγιας,που δεν το περίμενε.

«Ο πατέρας σου είναι;» ρώτησε επιφυλακτικά τονΧάρη, πριν αφήσει οριστικά το χερούλι απ’ το χέρι.

Η Γιώτα, που είχε φτάσει εν τω μεταξύ, δαγκώθηκε.Πέρασε αυτό το ζήτουλα για τον Λάμπρο; Δε θα ’μαστε καλά...Αποφάσισε να αποκαταστήσει την τιμή της οικογενείας πουκινδύνευε. Έφτιαξε τη ζακέτα της κι έσπρωξε αποφασιστικάτον Αλβανό, για να βγει σε πρώτο πλάνο η ίδια.

«Αστειεύεστε, κυρία Λεοντή;» διόρθωσε. «Αυτό είναι το παιδί που έχουμε στο σπίτι».

Έκανε νόημα στο σαραντάχρονο «παιδί» ναπαραμερίσει για ν’ ανοίξει το οπτικό πεδίο της Μάγιας.

«Ο σύζυγός μου είναι εκεί».Έδειξε τον Λάμπρο, που σκούπιζε τα μάτια του πέντε

μέτρα πιο πέρα, γνέφοντάς του ταυτόχρονα να τσακιστεί, και να πλησιάσει.

Μετά τις συστάσεις μπήκαν στο αυτοκίνητο και πήραντο δρόμο για το σπίτι. Η Μάγια δεν είχε όρεξη. Σε όλο το

ταξίδι δεν είχε ανταλλάξει κουβέντα με τον Χάρη. Ζαλιζόταν.



Η γρίπη που πέρασε ήταν πολύ βαριά και την είχεεξουθενώσει. Στο αυτοκίνητο της ερχόταν επίμονα στη μύτη

μια κάπως αηδιαστική μυρωδιά. Δυστυχώς είχε ανέκαθενπολύ ευαίσθητη όσφρηση. Ξαναζαλίστηκε και της ήρθε μιατάση για εμετό. Το κακό ήταν ότι τη Γιώτα την είχε πιάσει οοίστρος και ήθελε να επιδείξει τα φοβερά της θερμοκήπιαπριν πάνε στο σπίτι. Έκαναν λοιπόν μια μεγάλη παράκαμψη για να επιθεωρήσουν την ανθούσα της επιχείρηση, που, ως γνωστόν, ήταν χρεοκοπημένη. Η Μάγια άκουγεσυγκαταβατικά τις αναλύσεις περί εξαγομένων αγγουριώνκαι μετά βίας κρατιόταν να μη βάλει τις φωνές. Αυτά ήταν ταπεθερικά της; Μ’ αυτό το σόι θα συγγένευε; Κοίταζε και ξανακοίταζε τον Χάρη και αδυνατούσε να εντοπίσει οποιαδήποτε ομοιότητα με το υπόλοιπο πλήρωμα τουαυτοκινήτου. Σαν υιοθετημένο έμοιαζε κι όχι παιδί αυτής της χωριάτας. Και περιαυτολογούσε, Παναγίτσα μου, πόσοπεριαυτολογούσε. Δύο φορές περικύκλωσε τα

ψωροθερμοκήπιά της και πήγαινε για τρίτη. Στο τέλος ηΜάγια αποφάσισε ότι έπρεπε να παρέμβει δραστικά για ναδιακόψει το παραλήρημα επιχειρηματικού μεγαλείου τηςπεθεράς της. Οπότε πήρε το πλέον απόμακρο ύφος της και της είπε:

«Θα μπορούσαμε να πάμε σπίτι τώρα, αν έχετε τηνκαλοσύνη; Χρειάζομαι επειγόντως ένα μπάνιο».

Και η Γιώτα χρειαζόταν ένα μπάνιο, αλλά αυτόπαρέλειψε να της το πει από διακριτικότητα. Τελικά αυτή ήταν η πηγή της μυρωδιάς. Της γαλλικής σχολής προφανώς ηκυρία πεθερά. Αντί να σπαταλάει νερό κι αφρόλουτρα,παρφουμαριζόταν και καθάριζε. Εν προκειμένω όμως, μέσαστο θεόκλειστο αυτοκίνητο, σε λίγο θα καθαρίσει εμάς...

Η Γιώτα, εμφανώς απογοητευμένη, συμμορφώθηκεκαι πήρε επιτέλους το δρόμο για το σπίτι. Προσπάθησε να

αποδώσει την αποτραβηγμένη συμπεριφορά της νύφης της



στην κούραση του ταξιδιού. Για καλό και για κακό πάντως,σταμάτησε να της μιλάει, αφού ούτως ή άλλως δεν

απαντούσε. Περιέλαβε το γιο της, που καθόταν σανμαδημένος στο πίσω κάθισμα δίπλα στον πατέρα του. Τουέριξε μια καχύποπτη ματιά απ’ το καθρεφτάκι. Ο κυρΛάμπρος τον κρατούσε απ’ το χέρι – και το δάκρυ κορόμηλο.Δεν ήξερε γιατί, αλλά πολύ εκνευρίστηκε με το θέαμα.

«Τι κλαις, χριστιανέ μου;» τον πρόγκηξε. «Δεν έχουμεκηδεία, γάμο έχουμε».

Αυτό το τελευταίο το υπογράμμισε για να τ’ ακούσει και η κυρία Μάγια δίπλα και να δώσει στίγμα.

«Σοβαρά; Ποιος παντρεύεται;» είπε βαριεστημένα ηΜάγια.

Η Γιώτα χλόμιασε. Τι κουβέντα ήταν αυτή;«Ο Μάρκος, ο φίλος του», είπε αμήχανα στο τέλος.

«Χτες μας ήρθε το προσκλητήριο. Παντρεύεται τη Δευτέρατου Πάσχα. Έστειλε προσκλητήριο και για σας».

«Του είπες ότι έρχομαι;» ρώτησε βιαστικά ο Χάρης γιανα μετατοπίσει την κουβέντα απ’ τους γάμους. Αλλά όχι μόνο γι’ αυτό...

«Εμ, δε θα του ’λεγα;»Στράφηκε αμέσως στη Μάγια:«Αυτά είναι μαζί από μικρά. Μαζί στο δημοτικό, μαζί

στο γυμνάσιο, παντού. Να τώρα που θα στεφανωθούν και μαζί...» κατέληξε με νόημα.

Αμ δε θα ξεφύγεις εύκολα, κυρά μου, απ’ τη Γιώτα. Νατη χέσω τη μόρφωσή σου και τα λεφτά σου άμα δεν τιμάς τολόγο σου.

Η Μάγια χαμογέλασε συγκαταβατικά και δεν είπελέξη. Όταν έφτασαν στο σπίτι, κλείστηκε στο μπάνιο με ταπράγματά της και δεν έδειχνε πρόθυμη να βγει. Η Γιώτα είχεδώσει οδηγίες στο σύζυγο να στρώσει το τραπέζι με δεκατρία

διαφορετικά φρεσκομαγειρεμένα πιάτα και αδημονούσε να



βγει η Μάγια απ’ το μπάνιο για ν’ αρχίσει το φαγοπότι. Θα τηςέμπαινε στο μάτι με τη χλιδή της. Κόπιασε να δεις τι σημαίνει

φιλοξενία στα μέρη μας, κυρά μου. Όχι τα δυο φιστίκια και τημια ουίσκι που φιλεύετε στην Αθήνα. Πού να ξαναπατήσει ψυχή στα σπίτια σας...

Η Μάγια όμως δεν έδινε σημεία ζωής. Μόνο τα νεράακούγανε να τρέχουν στους σωλήνες. Πέρασε μισή ώρα, τρίατέταρτα. Τίποτα.

«Εδώ ήρθε να πλυθεί αυτή;» ρώτησε τελικάαγανακτισμένη το γιο της. «Γυναίκα βρήκες ή πάπια;»

Σταμάτησε γιατί απάντηση δεν έπαιρνε. Κάποιαστιγμή το ρύζι με τις γαρίδες κρύωσε κι άρχισε να χάνει τοσχήμα του. Αυτό ήταν το όριο συναγερμού για τη Γιώτα.Αποφάσισε να επιταχύνει τις εξελίξεις. Στήθηκε λοιπόν έξωαπ’ το μπάνιο και φώναξε:

«Τελειώνεις, χρυσή μου; Ο Λάμπρος έχει σερβίρει.Εσένα περιμένουμε».

«Μη με περιμένετε. Δεν πεινάω καθόλου. Θα πάωκατευθείαν να ξαπλώσω μπας και μου περάσει οπονοκέφαλος», ακούστηκε αδιάφορη η φωνή της μέσα απ’την πόρτα.

Η Γιώτα έκανε μεταβολή και ξαναμπήκε ξαναμμένηστην κουζίνα.

«Δεν πεινάει, λέει. Θα πέσει για ύπνο», είπεμουδιασμένα κοιτάζοντας το γιο της.

Ακόμα δεν την πίστευε την προσβολή.«Ε, δεν πειράζει, φάτε εσείς», ψέλλισε ζεματισμένος ο

Χάρης.Αυτό όμως τη φούντωσε για τα καλά.«Τι να φάμε εμείς, ρε; Τρία κιλά γαρίδες; Δύο

χταπόδια; Ένα κιλό σκαλτσούνια; Εμείς για σας ταμαγειρέψαμε».

«Μα... εμείς κάνουμε δίαιτα», είπε άσχετα ο Χάρης, που



είδε με την άκρη του ματιού του τη Μάγια να βγαίνει τυλιγμένη στο μπουρνούζι της απ’ το μπάνιο.

«Έχετε την καλοσύνη να μου δείξετε ποιο είναι τοδωμάτιό μας;» είπε στην ομήγυρη σκουπίζοντας άνετα ταμαλλιά της με μια πετσέτα.

«Δείξε, Λάμπρο, στη Μάγια το δωμάτιό της», είπεαυστηρά η Γιώτα. «Του Χάρη θα του ανοίξω τον καναπέ στολίβινγκρουμ».

Α, όλα κι όλα, μαντάμ. Σ’ αφήνουμε να μας σνομπάρεις,αλλά δε θα σ’ αφήσουμε να μας κάνεις το σπίτι μπουρδέλο και με την άδεια της αστυνομίας. Άμα δε βάλεις στεφάνι στο γιομου, μαζί του δεν κοιμάσαι!

Η Μάγια δεν μπόρεσε να συγκρατήσει ένα γελάκι.Αμέσως μετά σήκωσε ελαφρά τους ώμους και αποχώρησεμεγαλοπρεπώς, αφήνοντας πίσω της μια γενική και αόριστη«καληνύχτα». Ο Λάμπρος την οδήγησε, της άνοιξε τα φώτα κι έσπευσε να φύγει. Αυτή απόμεινε ένα λεπτό να κοιτάει το

σιέλ δωμάτιο με την τεράστια δανέζικη καριόλα. Ηκρεβατοκάμαρα του ζεύγους προφανώς. Σεντόνια εμπριμέλουλουδάτα με φρίλια, κουβέρτα μάλλινη, ντόπια, πουβρομούσε ναφθαλίνη, κουρτίνες νάιλον μπαλούν σεδιαφορετικό εμπριμέ. Η Μάγια έκλεισε τα μάτια για να μηβλέπει. Μόνο η καπετάνισσα με το τσιμπούκι έλειπε, κι αυτό γιατί ήταν πρώτη θέση κατάστρωμα στο σαλόνι, μαζί με μιαάλλη εικαστική φουρτούνα. Έβαλε μια σταγόνα άρωμα κάτωαπ’ τη μύτη της για να σκεπάσει τη μυρωδιά της ναφθαλίνηςκαι χώθηκε στο κρεβάτι. Τέσσερις μέρες ήταν, θα περνούσανκουτσά στραβά...

Έλα όμως που ο Χάρης δε νύσταζε... Η υπερδιέγερσηπου τον κατέλαβε απ’ τη στιγμή που πάτησαν πόδι στοαεροδρόμιο είχε πλημμυρίσει το αίμα του αδρεναλίνη. Για νααποφύγει τον καβγά που κρεμόταν απειλητικά πάνω απ’ το

στρωμένο τραπέζι, σηκώθηκε κι έφυγε αμέσως μόλις



αποσύρθηκε κι η Μάγια για ύπνο. Όσο ήταν ακόμα ξύπνια, δεθα τολμούσαν ποτέ ν’ αρχίσουν ανταλλαγές πυρών. Με την

αποχώρησή της όμως θα έβγαιναν αμέσως τα μαχαίρια.Δήλωσε λοιπόν ότι ήθελε να περπατήσει λίγο κι έφυγε. Ας τιςέτρωγε η μάνα του τις γαρίδες, χάρισμά της. Αυτουνού δεντου κατέβαινε τίποτα.

Βάδιζε με γρήγορα βήματα και τα χέρια στις τσέπες.Τα παιδιά του κυρ Μανόλη στη γωνία ανταλλάσσανε χαρτάκια. Κοντοστάθηκε και τα κοίταξε, μα δεν τον γνώρισαν. Ο Χάρης ένιωσε σαν φάντασμα του εαυτού του.Δεν υπήρχε πια για τη γειτονιά όπου μεγάλωσε. Μια λύπη κι ένα αίσθημα ελευθερίας μαζί τον κατέλαβε. Ήταν σαν ναμπορούσε να πάει οπουδήποτε αόρατος. Πέρασε απ’ το παλιόδημοτικό σχολείο και στάθηκε να κοιτάει μέσα απ’ τακάγκελα τη σκοτεινή έρημη αυλή. Παιδιά δεν έπαιζαν εκεί – κι όμως. Εκείνο το ξανθό εφτάχρονο που ξεσκόνιζε το γόνατότου δεν ήταν αυτός; Κι από δίπλα ο Μάρκος βέβαια, πάντα ο

Μάρκος με το ριγέ πουλόβερ, κάθε χρόνο άλλο χρώμα ρίγες,μα το ίδιο ριγέ πουλόβερ πάντα. Ένιωσε ξαφνικά τόσο ξένοςαπέναντι στα δυο μικρά που σκάλιζαν τα χώματα, πουτρόμαξε. Ένας ξένος που τ’ αγαπούσε τόσο, που του ’ρχοντανδάκρυα στα μάτια. Ένας φύλακας άγγελος απ’ το μέλλοντους.

Διέσχισε την Ιεράπετρα από τη μια άκρη ως την άλλη.Ένα περίεργο πράμα, κανένα γνωστό πρόσωπο δε συνάντησε.Κάποτε τον έσφιγγε αυτή η πόλη σαν στενό παπούτσι, τονστρίμωχναν τα γνωστά πρόσωπα, οι αναγκαστικέςκαλημέρες, τα οικεία βλέμματα που δε σ’ αφήνουν νααλλάξεις μόνο και μόνο για να μπορούν καθησυχαστικά να σ’αναγνωρίζουν. Τώρα λαχταρούσε να συναντήσει μια γνωστήψυχή για να επιβεβαιώσει ότι είχε ζήσει όλη του τη ζωή εκεί,ότι δεν την ονειρεύτηκε απλώς.

Γύρισε κατάκοπος στις τέσσερις και μισή.



Προσπάθησε να ανοίξει την εξώπορτα αθόρυβα κι ανακουφίστηκε που τελικά δεν έτριξε. Τότε γέλασε μόνος του

στο σκοτεινό χολ. Πάντα ένα αστείο η ζωή του. Τότεπροσπαθούσε να φύγει, να βγει από δω μέσα αθόρυβα, και τώρα πάσχιζε να μπει χωρίς να τον καταλάβουν. Πάντα σαννα είχε κάτι να κρύψει. Πάντα εν κινδύνω, εν αδίκω,απολογούμενος. Επικίνδυνος γιατί ήταν ο εαυτός του.Απολογούμενος που ήταν ο εαυτός του. Κοιμήθηκε σανκούτσουρο μέχρι το μεσημέρι κι είδε στον ύπνο του τη γέννησή του. Αυτός ήταν η μάνα, το παιδί και η γιατρίνα πουέκανε την καισαρική.

Ποτέ μη σταματάς την εχθρά σουόταν κάνει λάθος

Όταν σηκώθηκε, βρήκε τη μάνα του να πίνει ρακές μετη θεια του τη Μαρίτσα απ’ το Ζάκρος. Η θεια του τον κοίταζε

καλά καλά, από πάνω μέχρι κάτω, χωρίς σχόλια. Η μάνα του,φαρμακωμένη, του δήλωσε ξερά ότι η Μάγια έφυγε μετά τοπρωινό.

«Μη με ρωτήσεις πού, γιατί δε μας είπε. Σουπαράγγειλε μόνο να την πάρεις στο κινητό μόλις ξυπνήσεις».

Ο Χάρης είπε «Καλά» και συνέχισε να πίνει τον καφέτου. Η μάνα του δεν άντεξε και πολύ τη διακριτικότητα πουεπεδείκνυε μέχρι στιγμής λόγω Μαρίτσας. Να στο κάτω κάτωτης γραφής και η Μαρίτσα. Λίγες μπομπές είχε κι αυτή με το γιο της το ζωντόχηρο;

«Θα φάτε ή δε θα φάτε εδώ το μεσημέρι;» του ζήτησεαυστηρά διευκρινίσεις. «Ο πατέρας σου πρέπει να ξέρει. Δεν τ’αγοράζουμε τόσα ψάρια για να τα πετάμε. Αμαρτία. Θα μαςκάψει η Παναγία πια. Τόσα παιδάκια πεινάνε στην Αφρική.Εμείς γεννηθήκαμε με τα πολλά και τα πετάμε, κατάλαβες;»

Λίγο να την ήξερες, καταλάβαινες ότι όλο αυτό το



αντικαπιταλιστικό μένος ήταν προφάσεις εν αμαρτίαις.Χεσμένα τα είχε τα παιδάκια στην Αφρική. Άλλο ήταν το

πρόβλημά της. Η νύφη της την περιφρονούσε τόσο ανοιχτά,που δεν το άντεχε η περήφανη κρητική ψυχή της. Ήτανέτοιμη να σκάσει. Άι σιχτίρ, μωρή, της ερχόταν να της πει, πουπαριστάνεις και την κυρία. Το είχες δει και στον ύπνο σουτέτοιο ομορφόπαιδο που κάνεις και κόνξες; Μπουμπούκι δεκαοχτώ χρόνων σού δίνω, μωρή σιτεμένη, άντε δεκαεννιά.Νόμιζες πως θα σ’ αφήσουμε ν’ αλωνίζεις και να το χαίρεσαι τσάμπα; Ε, όχι! Εμείς τα λεφτά σου μπορεί να μην τα ’χουμε,έχουμε όμως το κούτελό μας λαμπίκο!

«Δεν ξέρω. Θα τη ρωτήσω και θα σου πω», της είπε οΧάρης κι εξαφανίστηκε στο χολ για να τηλεφωνήσει.

Η Μάγια το σήκωσε αμέσως. Έπινε τον καφέ της στο«Εντός πλαισίου». Χρειαζόταν έναν καπουτσίνο επειγόντως, γι’ αυτό δεν τον περίμενε να ξυπνήσει. Του πρότεινε να πάει να τη βρει. Είχε νοικιάσει αυτοκίνητο για να εκδράμουν στην

Κνωσό. Για το μεσημεριανό φαγητό ούτε που ήθελε ν’ακούσει.«Αφού ξέρεις ότι ποτέ δεν τρώω το μεσημέρι, τι

ρωτάς;»Ο Χάρης είπε στη μάνα του ότι θα πάνε εκδρομή και

έσπευσε να ξαναφύγει όσο διαρκούσε η προστατευτικήπαρουσία της Μαρίτσας. Κατέβηκε με τα πόδια στο καφέ και εντόπισε τη Μάγια με μαύρο γυαλί και τραπεζάκι γεμάτοεφημερίδες. Παράγγειλε κι εκείνος έναν καπουτσίνο. Αυτήμετά τα «πώς κοιμήθηκες, καλά;» του πάσαρε τακαλλιτεχνικά ένθετα και ξανάπεσε με τα μούτρα στις σομόνσελίδες. Το κινητό της χτυπούσε κάθε δέκα λεπτά.

«Δεν μπορούν να κλείσουν τεύχος», του είπε μόλις τονείδε ενοχλημένο – ήταν το έκτο τηλεφώνημα. «Ε, τώρα τι θες,αφού ξέρεις ότι έμπλεξα...» είπε σε όποια (ή όποιον) έκανε το

έβδομο. Μάλλον την εγκαλούσε που απομακρύνθηκε πριν



ολοκληρωθεί η δουλειά. Του Χάρη του καρφώθηκε ότι ήταν οΤζόνυ.

Κάποια στιγμή σηκώθηκαν να φύγουν. Η Μάγια είχεπαρκάρει το νοικιασμένο Φορντ παράνομα έξω απ’ το καφέκαι είχε πάρει κλήση. Την άρπαξε εκνευρισμένη και τηνέσκισε επιδεικτικά.

Ο Χάρης πήγε να διαμαρτυρηθεί, όταν ένα χέρι τονσταμάτησε. Γύρισε και είδε τον τελευταίο άνθρωπο πουευχόταν να δει εκείνη τη στιγμή: τον Μάρκο. Συνοδευότανφυσικά από την αρραβωνιαστικιά. Είχε κουρευτεί. Είχεπαχύνει λίγο. Ήταν όμορφος. Ήταν κάπως κομμένος. Τα χέριατου γεμάτα πακέτα. Ήταν ο Μάρκος και τον κοιτούσε χωρίςνα μιλάει. Ήταν ο Μάρκος και τον αγκάλιασε τόσο σφιχτάόσο σφιχτά τον είχε αγκαλιάσει χρόνια πριν, που τον έβλεπενα αιμορραγεί με σπασμένο κεφάλι και φοβήθηκε μην τουπεθάνει.

Οι κυρίες που τους συνόδευαν απόμειναν αμήχανες να

τους κοιτάνε–

αν και πιο πολύ ήθελαν να κοιτάξουνεξεταστικά η μία την άλλη. Τελικά τα παιδιάαπομακρύνθηκαν σαν να κατάλαβαν την απρέπεια.Συστήθηκαν μεταξύ τους. Αμήχανα χαμόγελα.

«Παντρεύεσαι;» ρώτησε ο Χάρης και τον ξανάπιασεαπ’ τον ώμο.

«Ε, έτσι λέμε...» έκανε μαζεμένα αυτός.«Φαντάζομαι να είστε στη δεξίωση», παρεμβλήθηκε η

Μαίρη κοιτάζοντας τη Μάγια. «Έχουμε καλέσει τριακόσιαάτομα. Θα γίνει το σώσε!»

Ο Χάρης κοίταξε τη Μάγια και η Μάγια τον Χάρη.«Θα δούμε», είπε αυτή.«Μάλλον», συμπλήρωσε εκείνος.«Εσείς πότε με το καλό;» πέταξε ξαφνικά η Μαίρη.«Εμείς τι;» ζήτησε ψυχρά διευκρινίσεις η Μάγια.

Είχε ξεχάσει πόσο ανυπόφορα αναμειγνύονται όλες



στη ζωή σου στην επαρχία. Πώς να μην την κοπανάει μετά οσύμπας κόσμος απ’ αυτό το κοινωνικό κολαστήριο, όπου ούτε

στην τουαλέτα δεν μπορούσες να πας με την ησυχία σου;«Πότε θα παντρευτείτε με το καλό;» επέμεινε ηδικηγορίνα χαμογελαστά, έχοντας την πέρα για πέραλαθεμένη εντύπωση ότι το χαμόγελο εξιλεώνει κάθεαδιακρισία.

Ο Μάρκος παρέμεινε αμίλητος δίπλα της.«Εμείς...» άρχισε ο Χάρης.«... εν καιρώ», τελείωσε η Μάγια.Μετά πέρασε αυτομάτως στην αντεπίθεση, όπως

έκανε πάντα.«Κάντε το εσείς να δούμε πώς θα πάει, κι άμα πετύχει,

μας ειδοποιείτε...» τους επέστρεψε το μπαλάκι. «Εγώ, να σαςπω, δεν τον έχω σε μεγάλη υπόληψη το γάμο. Ούτε ο Χάρηςδηλαδή. Στην επαρχία βέβαια το καταλαβαίνω... Δεν τησηκώνει το κλίμα την... παρανομία».

Το τελευταίο κομμάτι το είπε γελώντας, μόλις μια ιδέαειρωνικά.Η Μαίρη συγκατένευσε αναγκαστικά με παγωμένο

χαμόγελο. Ποια ήταν η κυρία που την έλεγε «επαρχιώτισσα»;Καιρός να καταλάβει ότι δε μιλάει με καμιά τυχάρπαστη.

«Αυτό να λέγεται», συμφώνησε τάχα μου άνετη. «Ανσας έβλεπε καμία τροχονόμος να σκίζετε την κλήση,παραδείγματος χάρη, θα πηγαίνατε μέσα για φθορά δημοσίουεγγράφου. Είναι ποινικό αδίκημα, ξέρετε. Προχτές είχα μιατέτοια υπόθεση...»

«Τροχονόμος είστε;» ρώτησε αδιάφορα η Μάγια.Η άλλη αφηνίασε, αλλά προσπάθησε να γελάσει με την

παρεξήγηση:«Ε, όχι και τροχονόμος. Δικηγόρος. Παρ’ Αρείω Πάγω»,

έσπευσε να προσθέσει στον τίτλο και το τελευταίο κομματάκι

του.



Αμέσως μετά έπεσε σιωπή, που καμία και κανένας δεφαινόταν να έχει την ενέργεια να διακόψει. Ευτυχώς χτύπησε

το κινητό της Μάγιας και κινητοποίησε ξανά τις μαριονέτες. ΗΜάγια πήγε παρακεί να μιλήσει, ο Χάρης πήρε απ’ τα χέριατης τις εφημερίδες να τη διευκολύνει, η Μαίρη πήρε τονΜάρκο αγκαζέ και δήλωσε πως δυστυχώς έπρεπε ναπηγαίνουν γιατί είχαν ακόμα χιλιάδες δουλειές.

«Λοιπόν... Χαρήκαμε», είπε στο πρώτο πληθυντικό πουσυνήθιζε από τότε που τα ’φτιαξε με τον Μάρκο. «Σαςπεριμένουμε οπωσδήποτε στο γάμο».

Ο Μάρκος κράτησε το χέρι του λίγο παραπάνω απ’ τοκανονικό.

«Πάρε με τηλέφωνο όποτε μπορείς», του είπεφεύγοντας. «Αύριο το απόγευμα τι κάνεις;»

«Αύριο το απόγευμα θα πάμε να τσεκάρουμε τηνορχήστρα για τη δεξίωση. Τι κανονίζεις;» τον έκοψε η Μαίρη.

«Πάρε με», επέμενε αυτός και κοίταξε το φίλο του μια

τελευταία φορά, πριν χαθεί στο ρεύμα των ανθρώπων πουψώνιζαν με λύσσα ό,τι έβρισκαν μπροστά τους.Όταν γύρισαν απ’ την εκδρομή, είχε πάει οχτώ η ώρα.

Το σπίτι ήταν κατάφωτο και γεμάτο κόσμο. Τα τραπέζιαστρωμένα, οι ρακές σερβιρισμένες, οι μεζέδες μισοφαγωμένοι.Το μόνο που ήθελε η Μάγια ήταν να κάνει ένα ντους και ναπάει για ύπνο. Κατάλαβε όμως ότι αυτή τη φορά δεν τηνέπαιρνε. Κάθισε λοιπόν βαριεστημένη, μετά τις απαραίτητεςσυστάσεις που κράτησαν χρόνια, δίπλα στη θεία τη Βαγγελίακαι στον άντρα της, που βρομούσε σκόρδο καθ’ ότι κατέβαζεασταμάτητα μπουκιές γαλέου βουτηγμένες σε σκορδαλιά.Κάποια στιγμή ο θείος ο Μ ανολάκης, που ήτανε και κομματάκι ζαβός, έπιασε το βλέμμα της Μάγιας και τηςπρότεινε ένα μεζέ.

«Την έχω φτιάξει εγώ. Με καρύδι», συμπλήρωσε

υπερήφανος εκπνέοντας στα μούτρα της.



«Ευχαριστώ, αλλά είμαι αλλεργική στο σκόρδο», τουείπε η Μάγια απομακρύνοντας μετά βδελυγμίας την όζουσα

μπουκιά.Γύρισε αμέσως από την άλλη μεριά. Τσίμπησεαγγουράκι και ντομάτα, αν και υποψιαζόταν ότι ήτανπροελεύσεως θερμοκηπίου. Η πεθερά της την είδε πουάπλωσε επιτέλους χέρι να τιμήσει το τραπέζι και τηνενθάρρυνε:

«Φάε, φάε, είναι δικά μας αυτά».Η Μάγια κατέβασε αμέσως το πιρούνι με μια

ανεξέλεγκτη ενστικτώδη κίνηση.«Α, πα, πα...» απάντησε στο ερωτηματικό βλέμμα της

οικοδέσποινας. «Είμαι αλλεργική στις ορμόνες και σταφυτοφάρμακα».

Η κυρα-Γιώτα σαν να θυμήθηκε κάτι και φούντωσε.Είδε όμως την ομήγυρη να σταματάει ξαφνικά και ναστρέφεται προς το μέρος όπου νύφη και πεθερά ετοίμαζαν το

δεύτερο γύρο κι έκανε πίσω. Μια φωνή μέσα της μεγάλωνεκαι πήγαινε να την πνίξει. Δεν μπορούσε όμως να της κάνει το χατίρι. Στη γωνία την είχανε στημένη όλες και τηνπεριμένανε. Τις έβλεπε στις οικογενειακές συγκεντρώσεις και στα καφενεία να ψιθυρίζουν μεταξύ τους και να κόβουν τηνκουβέντα στα χείλη μόλις έκανε να πλησιάσει. Κι οι άντρεςτους, τα φρόκαλα, λύσσαξαν στο κουτσομπολιό. Ο Χάρηςαυτό κι ο Χάρης εκείνο. Πάει το κοπέλι της Γιώτας, πάει...Κοιτάξτε τα χαΐρια σας, ρε, ήθελε να τους πει, αλλά πού; Είχεμούτρα έτσι που τη ρεζίλεψε το σκασμένο με το φευγιό του;Λούσου τα τώρα, Λάμπρο, κατάπιε, Γιώτα, τις προσβολές τηςξερακιανής που σου κουβάλησε το μαλακισμένο, που να τα χέσω και τα λεφτά της και τα όλα της άμα δεν έχει σέβαςστην οικογένεια.

Ο καβγάς αναβλήθηκε κι ο Χάρης, που τον πίστεψε

αναπόφευκτο εκείνη τη στιγμή, μόνο που δεν έτριβε τα μάτια



του. Η Γιώτα σηκώθηκε απλώς κι έφυγε. Πήγε κι έδωσεοδηγίες στον Λάμπρο στην κουζίνα. Να μην ξαναπάει τίποτα

στη νύφη τους να φαρμακώσει.«Άσ’ την να πεθάνει απ’ την πείνα την οχιά, που θαπέσουμε και στα πόδια της. Κι αύριο το πρωί που θα είμαστεμόνες μας, θα τηνε φτιάξω εγώ. Ή θα κανονιστούν ημερομηνίες καθαρά σταράτα εδώ μπροστά μας ή το κοπέλι μας να το ξεχάσει και να πάει στα τσακίδια».

Κατέβασε μετά ένα καραφάκι ρακί μονοκοπανιά γιανα έρθει στα ίσα της και ξαναβγήκε στην τραπεζαρία. Το μάτι της όμως γυάλιζε ανησυχητικά.

Ο Χάρης, που έκοβε όλη αυτή την ώρα συνεχώς τηνκίνηση, μετακινήθηκε αυτόματα, κάνοντας χώρο δίπλα στηΜάγια για να καθίσει. Ήθελε να την έχει από κοντά, να τηνελέγχει κατά κάποιον τρόπο να μην υπερβεί τα κρητικάεσκαμμένα κι αρχίσουν πάλι οι μπαλοθιές. Ελέγχεται όμως ηΜάγια; Δεν ελέγχεται. Τώρα, ας πούμε, είχε πιάσει την

κουβέντα με τη θεία τη Βαγγελία, την τυροπαραγωγό, και τηςεξηγούσε γιατί η Ντόρα, το καμάρι της λεβεντογένναςΚρήτης, δε θα δει πρωθυπουργία για τα επόμενα πέντε χρόνια τουλάχιστον. Η θεία, που ήταν οξύθυμη –και πουθεωρούσε την Ντόρα χρησιμότερη για τον τόπο απ’ ό,τι τολάδι για το καρδιαγγειακό σύστημα – πετάχτηκε πάνωκόκκινη σαν σφαχτάρι και αποφάνθηκε φωναχτά και ενώπιον όλων ότι το κοπέλι τους παίρνει γυναίκα κουζουλή.

«Η Ντόρα θα γίνει πρωθυπουργός, ωρέ, και θασκάσουν οι οχτρές της».

Της το ’πε η Βασιλική, η βαφτισιμιά της Ντόρας, που ήταν μες στα όλα.

Τα γέλια της οικογένειας μάλλον εκνεύρισαν τηναποκαμωμένη Μάγια, που είχε ήδη βαρεθεί την γκροτέσκαβεγγέρα με τους σκατόβλαχους κι έψαχνε αφορμή να την

κοπανήσει.



«Ε, τότε συζητήστε με την κυρία που είναι μες στα όλακι αφήστε με έξω εμένα», είπε με βιτριολικό χαμόγελο.

Αμέσως μετά σηκώθηκε και πήγε στηνκρεβατοκάμαρα με μια μισή «καληνύχτα». Η Βαγγελίακοίταξε καχύποπτα τη Γιώτα, η Γιώτα δολοφονικά τον Χάρη,ο Χάρης παρακλητικά τη Μάγια, αλλά η Μάγια αγρόν ηγόραζεμιας και είχε ήδη αποχωρήσει.

«Είχαμε πάει εκδρομή όλη μέρα στην Κνωσό»,προσπάθησε να δικαιολογηθεί ο μικρός. «Πτώματα είμαστε...»

Απάντηση καμιά από σόι μεριά.«Εμένα με συγχωρείτε, πάω να δω αν χρειάζεται

τίποτα...» είπε τελικά κι έφυγε πριν αρχίσει ναξανασχηματίζεται η ασφυκτική αλληλουχία των βλεμμάτων.

Η Γιώτα δεν άντεξε να κρατήσει άλλο μέσα της τηναγανάκτηση που την έπνιγε και, σηκώνοντας το δεξί της χέρι,φασκέλωσε μεγαλοπρεπώς το σπλάχνο της.

Όταν ο Χάρης μπήκε στη σιέλ κρεβατοκάμαρα, βρήκε

τη Μάγια να μιλάει στο κινητό. Του έκανε νόημα να φύγει,αλλά αυτή τη φορά δεν την άκουσε. Όταν το έκλεισε, τονκοίταξε για λίγο αμίλητη. Στο τέλος τού είπε βαρύθυμα:

«Φεύγω αύριο. Υπάρχει πρόβλημα».Τα πόδια του άρχισαν να τρέμουν. Να το που έγινε.

Αυτό που φοβόταν έγινε.«Τι πρόβλημα;»«Στο περιοδικό. Δεν μπορούν να κλείσουν τεύχος.

Έπαθε κρίση κολικού και η Άσπα».«Θα γυρίσεις για την Ανάσταση;»«Δεν έχει νόημα. Τόσες ώρες ταξίδι για μια μέρα;

Δευτέρα Τρίτη θα φεύγαμε ούτως ή άλλως...»«Και τι θα κάνεις μόνη σου στην Αθήνα;»«Δε θα μείνω Αθήνα. Θα κλείσω τεύχος και θα πάω

στο Όρος, να ηρεμήσω μια βδομάδα. Τα ’παιξα πια».

«Κι εγώ;»



«Εσύ τι; Εσύ θα μείνεις στο σπιτάκι σου για δέκαμέρες, να τους δεις και να σε δούνε με την ησυχία τους».

«Η μάνα μου θα θυμώσει πάντως...»«Χάρη μου, εγώ δε ζω με τη μάνα σου, μ’ εσένα ζω».«Ναι, αλλά αφήνεις εμένα να ζήσω με τη μάνα μου...»«Αυτό είναι δικό σου πρόβλημα, δε νομίζεις;»«Μόνο δικό μου; Εσύ δεν της ανακοίνωσες ότι θα

παντρευτούμε;»«Εγώ κι εσύ, όχι εγώ κι αυτή!»«Γιατί είσαι έτσι, μου λες; Από τότε που πατήσαμε το

πόδι μας εδώ, λες και το κάνεις επίτηδες, πιάνεσαι με όλους.Τι σου έκανε η θεία η Βαγγελία; Μεγάλη γυναίκα είναι, λέει και καμιά βλακεία. Τι σε πειράζει;»

«Δε με πειράζει η βλακεία...»«Τότε τι έπαθες; Γιατί έφυγες έτσι απότομα;»«Γιατί βρομάει σκόρδο...»Σ’ αυτό το σημείο ηττήθηκε οριστικά το παιδί. Η

διαφορά της καταγωγής τους υψώθηκε σαν τοίχος και τονέκλεισε έξω από κάθε συζήτηση. Βγήκε ήσυχα απ’ τοδωμάτιο, αλλά δεν μπορούσε να γυρίσει και στο σαλόνι.Κάθισε στηριγμένος στον τοίχο του χολ με κλειστά μάτια. Δενανήκε ούτε σ’ εκείνη την κρεβατοκάμαρα ούτε και στηφωταγωγημένη σαλοτραπεζαρία. Ήταν καταδικασμένος ναμείνει μια ζωή τράνζιτο, στο χολ.

«Τι έγινε, ρε; Τι κάθεσαι στα σκοτάδια;»Η μάνα του ήταν, που κατέφτασε για έλεγχο.Την κοίταξε αμίλητος. Έψαχνε λέξεις κατάλληλες για

τα αυτιά της:«Τελείωσε, μάνα, φεύγει».Η Γιώτα τον άρπαξε απ’ τα μπράτσα. Μπορεί να μην

την είχε στην καρδιά της τη νύφη, αλλά όχι και να μείνουμεστον άσο πάλι.

«Τι της είπες, ρε; Τι της έκανες της γυναίκας και



μετάνιωσε;»«Εγώ; Δεν είδες πώς φέρεται; Εσύ δεν έγινες έξω

φρενών πριν; Τρελό θα με βγάλεις τώρα;»«Άλλο εγώ, άλλο εσύ! Ίσα κι όμοια είμαστε; Εσέναείναι γυναίκα σου κι έχεις υποχρέωση να τη σεβαστείς.Ακούς; Τράβα τώρα μέσα και ζήτα συγγνώμη. Μπρος! Μη μεκοιτάς καθόλου».

Είπε και ελάλησε και αμαρτίαν ουκ είχε. Γύρισε λοιπόνστο σόι της πριν φουντώσουν για τα καλά τα σχόλια.

Ο Χάρης γλίστρησε από την πόρτα της κουζίνας και πετάχτηκε έξω στο στενό δρομάκι. Είχαν περάσει εννιά μήνεςακριβώς από κείνο το βράδυ που έφυγε νύχτα αξημέρωτη απ’την μπροστινή πόρτα. Εννιά μήνες. Τι έμεινε από κείνο τ’αγόρι που δρασκελούσε το δρόμο σαν να πήγαινε σεφιξαρισμένο ραντεβού με την τύχη του; Αυτός που ξεπόρτιζεσήμερα κρυφά απ’ την κουζίνα ήταν άλλος. Ποιος άλλος, δεν ήξερε ακόμα. Εκείνη τη στιγμή γεννιόταν και οι πόνοι του

τοκετού τού θόλωναν το νου. Περπάτησε και περπάτησε,μέχρι που μούδιασαν οι πατούσες του. Μόνο όταν σταμάτησεείδε ότι τα βήματά του τον έφεραν στη γειτονιά του Μάρκου,έξω απ’ την πόρτα του σχεδόν. Είδε το αυτοκίνητο τηςΜαίρης παρκαρισμένο πρόχειρα πάνω στο πεζοδρόμιο.Μπήκε στην αυλή με την εκατόχρονη ελιά και προχώρησε ωςτην εξώπορτα. Κάθισε ακίνητος για λίγο, θέλοντας και μηθέλοντας να μπει μέσα. Περισσότερο για να ξαναθυμηθεί τομέλλον. Εκεί, μέσα στο ανοιξιάτικο κρύο σκοτάδι, άκουγε τιςφωνές να μπερδεύονται ακατάληπτες στην αρχή,καθαρότερες ύστερα. Κομματάκια φράσεων. Σπασμένεςπροτάσεις. Μάλωναν για κάτι θέσεις. Χαμήλωσε τα μάτια τουνα δει, μα είχε κλειδί η κλειδαριά κι εμπόδιζε. Κράτησε τηνανάσα του και πλησίασε κι άλλο. Η μάνα έλεγε κι η Μαίρηαπαντούσε περισσότερα, δεν έβγαζε όμως τι. Κι οι δυο

θυμωμένες. Για κάτι θέσεις μπροστινές λέγανε, «Γιατί εσείς



τις μπροστινές; Τα μισά δίνω», «Σιγά τα μισά, ιδέα δεν έχειςπόσα πήγε το μαλλί»... Ο Μάρκος άφαντος. Λέγανε, λέγανε

αυτές, έμπαινε στη μέση κι ο πατέρας του κάθε τόσο.Έκανε πίσω. Δεν ήθελε ν’ ακούσει άλλο. Αν μπορούσε,θα βούλωνε τις χαραμάδες, να μην ξεφεύγει ο βόρβορος απόμέσα και βρομίσει τον αέρα στην αυλή. Γιατί έξω ήταν κρύοκαι καθαρό το σκοτάδι. Ανοιξιάτικο. Κι ούτε καν σκοτάδι...

Ξεμακραίνοντας άκουσε για πρώτη φορά τη φωνή τουΜάρκου.

«Αφήστε με, μωρέ», έλεγε, «αφήστε με...»

Για να πας μπροστά,πρέπει πρώτα να πας πίσω

Είχε πανσέληνο εκείνο το βράδυ κι ήταν ωραία. ΟΧάρης έκατσε στην πεζούλα της αυλής, μισοκρυμμένος πίσωαπ’ την ελιά, κι είδε το κατακόκκινο φεγγάρι να τυλίγεται με

ομίχλη και να φέγγει εκεί, πάνω απ’ την κοιμισμένη πόλη, σανμυστικό έτοιμο να απελευθερωθεί. Δεν τον ένοιαζε. Γιαπρώτη φορά ένιωθε έτοιμος να κοιτάξει το φεγγάρι καταπρόσωπο. Μια του ’βαζε τις φωνές, μια το ρωτούσε ήμερα τι βλέπει τόσους αιώνες από εκεί πάνω. Και το φεγγάρι με τη σειρά του του απαριθμούσε των ανθρώπων τα βάσανακαι γλύκαινε τα δικά του και τα μίκραινε, να ’ρθουν στα μέτρατου. Ο Χάρης ξεκίνησε να τραγουδάει ψιθυριστά. Έμοιαζε μεπροσευχή το τραγούδι του. Έμοιαζε και μ’ ένα νανούρισμαπου του ’λεγε ο πατέρας του τα βράδια που δεν του κολλούσεύπνος. Ακόμα κι όταν μεγάλωσε, του το τραγουδούσε. Ποιοςμεγαλώνει οριστικά άλλωστε;...

Φέξε το δρόμο του, μικρό μου αστέρι,να μάθει βόηθα τον όσα δεν ξέρει.

Φέξε, αφέντρα μου χλομή σελήνη,

28711593 lena divani ergazomeno agori

Documents