Música: Mozart. Sinfonía, nº 29Presentación:B.Areskurrinaga HCEuskaraz: D. Amundarain.

20 de outubro de 201329º Tempo ordinario (C)Lucas, 18, 1-8 . Red evangelizadora Red evangelizadora BUENAS NOTICIASBUENAS NOTICIAS

Mantén viva a esperanza dos pobres. PásaoMantén viva a esperanza dos pobres. Pásao

José Antonio Pagola

Lucas narra unha Lucas narra unha breve parábolabreve parábola

indicándonos que indicándonos que Xesús a contou para Xesús a contou para

explicar aos seus explicar aos seus discípulos discípulos

““como tiñan que orar como tiñan que orar sempre sen sempre sen

desanimarse”desanimarse”. .

Este tema é moi querido ao evanxelista que, en varias ocasions, repite a mesma idea. Como é natural, a parábola foi lida case sempre como

unha invitación a coidar a perseveranza da nosa oración a Deus.

Con todo, se observamos o contido do relato e a Con todo, se observamos o contido do relato e a conclusión do mesmo Xesús, conclusión do mesmo Xesús,

vemos que a clave da parábola é vemos que a clave da parábola é a sede de xustiza. a sede de xustiza.

Ata catro veces se repite a expresión Ata catro veces se repite a expresión “facer “facer xustiza”. xustiza”.

Máis que Máis que modelo de modelo de oración, a oración, a

viúva do relato viúva do relato é exemplo é exemplo

admirable de admirable de loita pola loita pola xustiza no xustiza no

medio dunha medio dunha sociedade sociedade

corrupta que corrupta que abusa dos abusa dos

máis débiles.máis débiles.

O primeiro personaxe da parábolaO primeiro personaxe da parábola é un xuíz queé un xuíz que

““nin teme a Deus nin lle importan os homes”nin teme a Deus nin lle importan os homes”.. É a encarnación exacta da corrupción que denuncian É a encarnación exacta da corrupción que denuncian

repetidamente os profetas: repetidamente os profetas: os poderosos non temen a xustiza de Deusos poderosos non temen a xustiza de Deus

e non respectan a dignidade nin os dereitose non respectan a dignidade nin os dereitos dos pobres. dos pobres.

Non son casos illados. Os profetas denuncian a corrupción

do sistema xudicial en Israel e a estrutura machista daquela

sociedade patriarcal.

A segundo personaxe é unha viúva indefensa no medio A segundo personaxe é unha viúva indefensa no medio dunha sociedade inxusta.dunha sociedade inxusta.

Por unha parte, vive sufrindo as vexacións dun Por unha parte, vive sufrindo as vexacións dun “adversario” “adversario” máis poderoso ca ela.máis poderoso ca ela.

Por outra, é víctima dun xuíz ao que non lle importa en Por outra, é víctima dun xuíz ao que non lle importa en absoluto a súa persoa nin o seu sufrimento. absoluto a súa persoa nin o seu sufrimento.

Así viven millóns de mulleres de todos os tempos na maioría Así viven millóns de mulleres de todos os tempos na maioría dos pobos.dos pobos.

Na conclusión da parábola, Na conclusión da parábola, Xesús non fala da oración. Xesús non fala da oración.

Antes que nada, pide confianza Antes que nada, pide confianza na xustiza de Deus: na xustiza de Deus:

““Non fará Deus xustiza aos seus elixidos Non fará Deus xustiza aos seus elixidos que lle gritan día e noite?”que lle gritan día e noite?”. .

Estes elixidos non son Estes elixidos non son ““os membros da Igrexa”os membros da Igrexa”

senón os pobres de todos os pobos que senón os pobres de todos os pobos que claman pedindo xustiza. claman pedindo xustiza. Deles é o Reino de DeusDeles é o Reino de Deus..

Logo, Xesús fai unha pregunta que é todo un Logo, Xesús fai unha pregunta que é todo un desafío desafío para os seus discípulos: para os seus discípulos:

““Cando veña o Fillo do Home, Cando veña o Fillo do Home, encontrará esta fe na terra?”. encontrará esta fe na terra?”.

Non está pensando na fe como adhesión doutrinal, Non está pensando na fe como adhesión doutrinal, senón na fe que alenta a actuación da viúva, modelo de senón na fe que alenta a actuación da viúva, modelo de indignación, resistencia activa e coraxe para reclamar indignación, resistencia activa e coraxe para reclamar

xustiza aos corruptos.xustiza aos corruptos.

É esta a fe e a oración dos cristiáns satisfeitos das sociedades do benestar?

Seguramente, ten razón J. B. Metz Seguramente, ten razón J. B. Metz cando denuncia que na espiritualidade cristiá hai cando denuncia que na espiritualidade cristiá hai

demasiados cánticos e poucos gritos de demasiados cánticos e poucos gritos de indignación, demasiada compracencia e poca indignación, demasiada compracencia e poca

nostalxia dun mundo máis humano, demasiado nostalxia dun mundo máis humano, demasiado consolo e pouca fame de xustiza.consolo e pouca fame de xustiza.

SEGUIMOS CRENDO NA XUSTIZA?

Lucas narra unha breve parábola indicándonos que Xesús a contou para explicar aos seus discípulos “como tiñan que orar sempre sen desanimarse”. Este tema é moi querido ao evanxelista que, en varias ocasións, repite a mesma idea. Como é natural, a parábola foi lída case sempre como unha invitación a coidar a perseveranza da nosa oración a Deus.

Con todo, se observamos o contido do relato e a conclusión do mesmo Xesús, vemos que a clave da parábola é a sede de xustiza. Ata catro veces se repite a expresión “facer xustiza”. máis que modelo de oración, a viúva do relato é exemplo admirable de loita pola xustiza no medio dunha sociedade corrupta que abusa dos máis débiles.

O primeiro personaxe da parábola é un xuíz que “nin teme a Deus nin lle importan os homes”. É a encarnación exacta da corrupción que denuncian repetidamente os profetas: os poderosos non temen a xustiza de Deus e non respectan a dignidade nin os dereitos dos pobres. Non son casos illados. Os profetas denuncian a corrupción do sistema xudicial en Israel e a estrutura machista daquela sociedade patriarcal.

A segunda personaxe é unha viúva indefensa no medio dunha sociedade inxusta. Por unha parte, vive sufrindo as vexacións dun “adversario” máis poderoso ca ela. Por outra, é vítima dun xuíz ao que non lle importa en absoluto a súa persoa nin o seu sufrimento. Así viven millóns de mulleres de todos os tempos na maioría dos pobos.

Na conclusión da parábola, Xesús non fala de a oración. Antes que nada, pide confianza na xustiza de Deus: “Non fará Deus xustiza aos seus elixidos que lle gritan día e noite?”. Estes elixidos non son “os membros da Igrexa” senón os pobres de todos os pobos que claman pedindo xustiza. Deles é o Reino de Deus.

Logo, Xesús fai unha pregunta que é todo un desafío para os seus discípulos: “Cando veña o Fillo do Home, encontrará esta fe na terra?”. Non está pensando na fe como adhesión doutrinal, senón na fe que alenta a actuación da viúva, modelo de indignación, resistencia activa e coraxe para reclamar xustiza aos corruptos.

É esta a fe e a oración dos cristiáns satisfeitos das sociedades do benestar? Seguramente, ten razón J. B. Metz cando denuncia que na espiritualidade cristián hai demasiados cánticos e poucos gritos de indignación, demasiada compracencia e pouca nostalxia dun mundo máis humano, demasiado consolo e pouca fame de xustiza.

José Antonio Pagola