1

A Miracle By Jessamine

Shes not your ordinary lady, And shes no normal girl.

But shes everything to me...

My one and only dearest miracle. *** Prologue Sa totoo lang, di naman talaga ako manunulat. Halata naman siguro sa panimula ko. Gusto ko lang talaga ikwento yung maikli naming storya. Sabi nga niya, ang mga alaala ay hindi lang tinatago. Bakit ko nga ba to sinusulat? Sa totoo lang, di ko alam. Ay mali pala, alam ko. Bakit ba ang tawag sa dulo ng bawat fairytale ay happy ending? Ano nga palang tawag jan? Ayun. Oxymoron. Sa totoo lang, kailan pa ba naging masaya ang ending? Kahit nagkatuluyan si babae at si lalake sa isang telenobela, ang masaklap, tapos na yung kwento. Gusto ko ng isang kwentong walang katapusan. Heto, nakahiga ako sa isang kama na hindi naman talaga sa kin. Hawak hawak ko yung laptop at heto, nagtatype. Andito parin yung isa sa mga himala na bumago sa pananaw ko sa buhay. Unti-unti na nahuhulog yung mga talulot niya. Ang nakakapagtaka lang, di siya natutuyo. Nahuhulog lang yung mga talulot niya. Hinihintay niya nga ba ako? Sana nga naghihintay parin siya. Isang fairytale ang kwento namin. Fairytale na walang fairy pero may magic, na kung tawagin niya ay himala. Bakit? Di ko rin alam eh. At dito, nagtatapos ang kwento naming dalawa. *** Chapter 1 [The Living Doll] Bagong lipat lang kami ng bahay. Palipat-lipat kasi kami. Nagiipon sina mama at papa para sa isang bahay. Apartment apartment lang nung una hanggang sa nakaipon. Eto, nakabili na kami ng isang napakagandang bahay sa isang napakagandang village. Nagaayos kami ng gamit, kami ng kapatid ko inuna namin yung sa kwarto namin. Sina mama at papa pinapabuhat yung mga sofa dun sa mga nagbubuhat ng mga gamit. Basta, yun na yun. Maya maya, biglang nagring cellphone ko. Hello? Nathan! Sino to?! Tae ka ha. Hanggang ngayon ba di mo parin kilala boses ko?! Ethan to! Si Ethan yung pinaka pare ko mula pa grade school. Kasama sa trip. Kasama sa kalokohan at kawalangyaan. Halos ipagpalit na kami ng mukha ng mga taong nakakakilala sa amin. Sa pangalan pa lang, nakakalito na kaming dalawa. Nakalarga na kayo?! Oo. Nagaayos na kami ni Gerald ng gamit.

2

Punta ko jan. Sige. Andito na ko. Sabi na nga ba. Anak ka talaga ng hopia oh. Anak ako ng nanay ko. Sige sayang load ko. Lumabas ka na. Ikaw tong tumawag eh. At saka, load?! Nanay mo naman nagbabayad ng linyang yan. Sige. Baba ko na. Bumaba ako. Dinatnan kong nagaayos ng merienda si mama. Nalaman sigurong andito si Ethan. Pag labas ko, ayon, nakikipagusap kay dad. Naks tol. Ganda ng bahay ah. Magaling lang talaga magulang ko. Tara, basketball tayo. Langya ka. Kita mong nagaayos ako ng gamit eh. Pumunta pa naman ako dito! Di ka man lang nagtext. Sinong tanga?! Ikaw. Hinayupak ka. Sige, punta lang ako kena JR. Sino yun? Taga dito din, na di mo kilala. Text ka pag tapos ka na. Punta kang basketball court pagtapos mo. Tae ka. Parang ang tagal ko na dito ah. Magbike ka. Lapit lang yun dito. Sige lis na ko tol. Tapos ginawa na namin yung apir namin. Bumalik ako ng bahay at nagayos ulit ng kwarto. Mga 4:00 na ko natapos. Naligo ako saglit tapos nagpaalam na ko kena mama na hahanapin ko yung court. Kinuha ko yung bike at umalis. Ang ganda ng village na to. Sa sobrang daming puno, sigurado akong wala akong poproblemahin sa baha at sa kung anuman. Pero may isang lugar dun sa village na to na napatigil ako. May slope, at sobrang ganda nung nakatanim na damo? Basta yun. Masarap humiga. Maraming puno ng Acacia dun sa nakita kong lugar, tapos may swing at monkey bars. Tumigil ako at pinark yung bike ko dun sa may puno. Hay. Sarap ng hangin. Tumingin ako sa langit. Ganda ng ulap. Ano nga bang tawag dito? Cumulus Clouds? Basta yun na yun. Hindi nakakasunog ng balat yung araw. Tama lang. Eto na ata ang haven ko. Napahiga ako sa sobrang ginhawa ng nararamdaman ko. Kasabay ng paghiga ko ang pagpikit ng mga mata ko. Ang sarap alalahinin lahat ng mga nangyare mula sa pagkamulat ko hanggang sa dahilan kung bat ako nandito. Dumilat ako at WOAH!!! Nagulat ako sa nakita ko. Bawal sabihin. Pero ayun nga, sa sobrang gulat napatayo ako at napatingin sa taas. Saktong pagtingin ko sa taas BAM. Nalaglag yung taoOO. TAO. Ang sakit nung pagkabagsak niya sa kin kasi inupuan niya ko. Ako naman, akala ko eh bata lang ang bumagsak sa kin kasi magaan naman siya kahit papano. Pagkadilat ulit ng mga mata ko Isang manika.

3

Manika lang pala. Salamat. Ah, isang nagsasalitang manika. Ngiti. Tumaas lahat ng balahibo ko. HINDI SIYA MANIKA. TOTOONG TAO SIYA. Parang nakita ko na siya hindi ko lang matandaan kung saang lupalop ko siya nakasalubong. Nakalugay yung maitim niyang buhok sa likod niya na parang hindi siya nalaglag. Wala kang makikitang balat sa noo niya dahil takip na takip ng bangs. Ang suot niya? Isang itim na doll dress. Yung may napakalaking ribbon sa gilid na sobrang daming lace. Doll shoes din yung sapatos niya, yung pang elementary ba. Yung headband niya pang manika din. MANIKA NGA. ano ba miss! Magpapakamatay ka ba? Hindi ka naman mamamatay sa pagtalon jan eh. Mapipilay ka lang! hindi. Sinusubukan kong patuluin yung luha ko. Eh ayaw, nakabara sa mata. Kaya sinubukan kong tumalon, baka malaglag. May naramdaman ka bang basa? Ha? Hindi ko masyadong naintindihan yung sinabi niya. Una sa lahat, dahil walang sense. Sinong tatalon sa puno para lang mahulog yung luha niya? Tumayo yung babae. Di ko alam kung pano sasabihin pero muka talaga siyang manika. O manikin? Ang puti puti niya. Nakikita ko na nga yung veins sa leeg niya. May ganito palang taong nageexist. Inabot niya yung kamay niya para itayo ako. Kung tutuusin, mabait naman siya. Kung pagbabasihan ko sa pisikal na kaanyuan, tahimik siya. Hinawakan ko yung wrist niya, sasabihin ko sana na masarap naman mabuhay. Kaso pagtingin ko, ang dami niyang hiwa sa kamay. Halatang madaming beses na niya binalak magpakamatay. Akala ko ba di ka magpapakamatay? Bakit ang daming hiwa? Matakot ka naman sa Diyos. Masarap mabuhay. Hindi ako yung may gawa nung mga hiwa na yan. Isa lang yung akin dahil inutusan ako. Yung iba, hindi ako yung may gawa. Pano mo nalaman na masarap mabuhay kung di ka pa naman namamatay? Sa pananalita niya, alam kong isa siyangpessimist. At kung totoo yung sinabi niya tungkol sa mga hiwa na to, ibig sabihin masokista siya. Isa pa, nabubuhay ako kahit na patay ang turing sa kin. Miss, may kakapitan ka pa. Wag kang ganyan Sa totoo lang wala na. Meron pa. Impusible namang wala kang kaibigan Wala nga. Pamilya? Wala dinsiguro. Ha? Pano ka nabubuhay? Gusto mo ba malaman muna ang pangalan ko bago ka magtanong sa kin ng ganyan? Napatulala ako sa sinabi niya. Oo nga naman. Hindi ko pa naitatanong yung pangalan niya. Ako si Nathan. Sorry kung Ako si Mary. Hindi ko ba alam kung mamamangha ako o matatakot sa kanya dahil sa paraan kung pano siya ngumiti. Maliit lang yung mga labi niya pero pink na pink, yung sa manika nga. Pero ang pinakanapansin ko talaga ay yung mga mata niya. Sobrang ganda. Ang haba ng mga pilik mata niya. Kung hindi ko siya nakita ng malapitan, masasabi kong naka mascara at eyeliner siya. Sa sobrang ganda ng mga matang yun, parang pwede ka na magsalamin. Ngumiti siya ulit.

4

Sa susunod ulit Nathan. Masaya akong nakilala kita. Kumaway siya tapos ngumiti ulit. Hindi ko napansin na may hawak hawak siyang isang teddy bear. Yakap yakap niya yun habang lumalayo siya sa kin. *** Chapter 2 [Entrance] Umpisa na ang pasok, pero hanggang ngayon hindi ko parin makalimutan yung araw na nakita ko yung manikang yun. Hindi ko alam. Meron sa kanya na binabagabag ako. Siguro dahil narin, psychology ang course ko kaya gusto kong tuklasin kung ano man yung nasa likod ng ganung ugali niya. Uhang ibig kong sabihin, wala naman siyang masamang ugali pero hindi ko alam. Alam kong may mali sa kanya. Halata naman diba? Pumasok ako sa school, first day pa lang naman ng sophomore year ko. Walang mga prof na pumasok, bad trip dahil sayang pamasahe. Hindi kami magkauniversity ni Ethan, dun siya sa kapit bahay ng school ko. Ayos lang, mayaman naman yun. Umuwi ako ng bahay na pagod. Gusto ko tuloy ulit magbakasyon. Humiga ako sa kama, binuksan yung aircon at yung laptop ko, maglalaro na lang siguro ako. Binuksan ko yung social networks ko para tingnan kung may mga message tapos saka ko binuksan yung lalaruin ko. Online pala sa Ethan kaya ayon, bumuo kami ng grupo saka naglaro. Nagimbita muna siya ng mga pwede, madami naman yun kakilala. Syempre kanya kanya kaming username. Nung naguumpisa na kami ng laro, may isa sa amin, ang username: dollface. Bigla ko tuloy naalala yung babaeng una kong nakasalamuha sa village na to. San kaya siya nakatira dito? Naalala ko bigla na socialite nga pala tong si Ethan at halos tambay na siya dito kasi nasa kabilang village lang naman siya, eh andito yung mga ibang ka-liga niya. Pagkatapos naming maglaro, pinag-online ko siya. Tol, tambay ka dito diba? O, baket? May nakita ka na bang babae dito na Sexy? Oo madami. Patapusin mo nga ako! Hindi. Babaeng mukhang manika. Manika? Oo. Isang babaeng ubod ng puti na pwede na magcamouflage sa white paint. Tapos may suot na parang pang baroque na Tae tol. Si Rebecca? Rebecca? Rebecca? Pero ang pagpapakilala niya sa kin ay Mary, di ba? Oo. Yun yung gumagalang multo jan sa village niyo. Siya ba yung laging may hawak na teddy bear? Tatlo tawag sa kanya jan eh. Mangkukulam, the walking manikin at saka voodoo doll. Seryoso ba yung multo siya? Ewan ko. Para kasi siyang multo, pero nakikita ng lahat ng tao. Bakit daw siya ganun? Ba malay. Weirdo no. Nakita mo na siya? Oo. Daming beses na. Lagi yun nasa park. Bahay niya ata yun eh. Bat mo nga pala natanong? Naalala ko lang dahil kay dollface. Sino yun? yung kalaro natin kanina. Nakita ko kasi yung babaeng yun nung unang araw na lumipat kami. yung nagbasketball tayo? oo. Nakalimutan kong ikwento. anong sabi sayo? uhwala. Para kasing, nakita ko na siya. Di ko alam kung saan. Tsk. Siya na yan. Anong siya na yan? Yung nakatadhana sayo. Tigilan mo ko tol kung gusto mo pa mabuhay!

5

Di ko parin maisip. Alam kong nakita ko na siya hindi ko lang talaga alam kung saan. Nung susunod na araw, may mga prof na. Kahit boring sila, at least hindi nasayang ang pamasahe ko. Pero sobrang boring nung dalawa sa apat kong prof na inattendan ngayong araw kaya kung cacalculahin, meron akong 3 hours na tulog sa oras ng pasok. Bumalik ako sa building ng college ko, titingin lang sana ng mgaahemkung sakaling may mga magagandang freshmen. Titingnan lang naman. Bumisita din ako sa org ko at ayun. Tawanan. Bumili ako sa isang malapit na cafeteria ng softdrinks at ng pagkain, panglamon sa org. Nagulat ako nung may nakita ko siya na nakaupo magisa sa may mesa. Sinong siya? Sino pa ba. Oi. Tumingin siya sa kin. Ang ganda talaga ng mga mata niya. Di ko maisip na makakagawa ang Diyos ng isang nilalang ng ubod ng ganda yung mga mata. Ang cute niya. Cute pero weirdo. Ano ginagawa mo dito? Mag-isa ka lang? Nagpasa ako ng mga papers. At, oo mag-isa lang ako. Papers? Para san? Leave. Bakit ka magleleave? Leave na ano?teka. Ibig sabihin, dito ka nagaaral? Oo. Third year na dapat ako. Dito ka din pala. Ayun. Naalala ko na kung san ko siya nakita. College of music ka? Oo. Bachelor of music major in voice-theater and dance. Pano mo nalaman? Ayun natatandaan ko na kung saan ko siya nakita. Siya yung bida dun sa inattendan naming play last year dun sa isang subject ko dahil sa requirement. Kaso natulog lang ata ako dun eh. Wala na akong matandaan. Andun pa ko sa parte ng auditorium na wala kasing laki lang ng langgam yung mga mukha ng mga characters. Sabi na nga ba. Nakita kita sa isa sa mga tarpaulin dun sa may college niyo. Nagperform ka na pala. Oo. Sabi ng prof. O, e di marami ka nga kakilalabat sabi mo wala nga. Kinakausap lang ako ng mga tao pag may performance. Ate ka pala. Third year ka na. Ilang taon ka na ba? 19 pa lang ako. mas bata pala ako sayo. 17 pa lang ako. 17? Ibig sabihin, 15 years old siya nung pumasok siya ng college? Niloloko ba niya ko? Sige, aalis na ko. Teka! Ha? Uuwi narin ako. Sabay na tayo. Hindi ko alam kung bakit ko sinabi yung mga salitang yun. Hindi naman siguro masama na samahan siya, maganda din yung may kakilala sa village niyo, at maganda din yung may kakilala na parehas ng university. Kung third year na siya, dapat may alam na siyang mga subject na madaling kunin. Diba? Nakasabay na kami pareho ng jeep. Siyempre gentleman din naman ako. Kahit na siya na ang pinakaweirdong babaeng nakilala ko, dapat maging maganda parin pakikitungo ko sa kanya. Ako na magbabayad. Salamat. Nagbayad na ako para sa aming dalawa. Magkatapat kaming dalawa, pareho kaming nasa dulo ng jeep. Pero kahit nasa iisa na kaming jeep at kahit magkatapat pa kami, hindi man lang niya ko nilingon para kausapin ako.

6

Bumaba na kami. Sasakay na sana ako ng bike ko na pinark ko dun sa may gate at sasabihin sana na gusto mong sumabay. Pero nung pagkakita ko, ang layo na niya sa kin. Grabe, ang bilis niyang maglakad. Ui! Mary! Hindi siya lumingon kaya binilisan ko yung takbo ng bike ko. May mali ba akong nasabi? Naging masama ba ako? Hindi naman sigurong masama na kilalanin ko siya diba? Gusto mo makisakay? Hindi na, maglalakad na lang ako. Ppero pwede ka namang Gusto mo ba talagang pumasok sa buhay ko? Napatigil ako. Di ko akalain na may magtatanong sa kin ng ganun. Sa totoo lang, di ko alam kung anong isasagot ko bakit nga ba ako pumasok sa buhay niya? *** Chapter 3 [Rose seeds] Ngiti. Ngumiti siya tapos naglakad na. Ako naman, napatigil lang sa sobrang hindi ko rin alam. Basta napatigil na lang ako. Bakit ko nga ba siya kinakausap? Eh pwedeng hindi naman? Bumalik ako ng bahay. Hindi ko rin alam. Ang sama sa pakiramdam na sabihan ka ng ganon. Ako na nga tong kumakausap sa kanya. Buti nga may kumakausap pa sa kanya eh! Hinintay ko mag gabi. Nagulat nga ako dahil wala pa yung mga magulang ko at yung kapatid ko. Siguro naglakwacha nanaman yun. Haynako. makapaglaro na nga lang ng DING DONG. Nagulat ako nung may nagdoorbell. Yun kaya yung bago naming katulong? Ang sabi ni dad next week pa naman dadating. Wala naman akong narinig na sasakyan kaya alam kong hindi yun sina mama. At lalong hindi yun si Gerald dahil hindi yun marunong kumatok. Dahil wala pang tao sa bahay kundi ako, siyempre ako yung bumaba para buksan yung gate. Sino kaya to? Hi. Hindi ko alam kung anong dapat kong gawin. Kung papapasukin ko ba siya o kung itataboy ko siya palabas. Pero, bakit ko siya itataboyo papapasukin? Uhanong ginagawa mo dito? At saka, pano mo nalaman yung bahay ko? May ibibigay lang ako sayo. At saka, nakita ko yung bike mo sa labas, kaya inakala ko na ito na ang bahay mo. Ano to? Isang kahon. Alam kong kahon to. Ang ibig kong sabihin, anong laman nito? Alam mo yung salitang bukas? Oo. Dalawa ang ibig sabihin nun. Mali. Ang sabi ko, bukas at hindi bu-kas. Napahiya ako dun, pero tama naman siya. Naramdaman kong gusto niyang buksan ko yun sa harap niya kaya binuksan ko naman yung kahon. Ano to? Alam mo yung salitang buto? Oo alam ko. Anong klaseng buto? Pinakuluang buto ng rosas. Buto ng rosas?

7

Una sa lahat, ngayon lang ako nakarinig na may buto pala ng rosas dahil ang pagkakaalam ko, grinagraft lang yun ni mama. Pangalawa, bakit niya to binibigay sa kin? Pangatlo, kung gusto niyang itanim ko to, bakit niya ko binigyan ng pinakuluang buto? Hyrbid tea rose pala. Tekabat mo ko binibigyan ng ganito? Pag namulaklak yan, aalis na ako sa buhay mo. Pero pag hindi, hahayaan kitang guluhin mo ang buhay ko, at guguluhin ko din naman ang buhay mo. Hindi ko makuha yung sinabi niya. Siyempre, siya tong lamang. Natural lang na hindi tumubo tong mga to dahil pinakuluan yung mga buto. Niloloko mo ba ko? Hindi. Eh bakit Naniniwala ka ba sa mga himala, Nathan? Hha? Bakit mo naman naitanong? Wala naman. Sige, itanim mo na yan simula ngayon, pinapayagan na kitang pumasok sa buhay ko. Ngiti. Nakita ko nanaman siyang naglalakad papalayo sa kin, samantalang ako, hawak hawak ko yung kahon na may mga pinakuluang buto ng hybrid tea rosedaw. Ano namang gagawin ko dito? Sinara ko yung gate tapos pumunta ako sa likod ng bahay. Dun kasi nakatanim yung mga halaman ni mama. Nakita ko na may bakanteng lupa pa kaya dun ko na lang kinalat yung binigay niya sa kin. Pumunta ulit ako sa kama at dun, humiga ako. Hindi ko alam, ano bang mangyayare sa susunod? Nagbuntong hininga ako. Bakit nga ba naman kasi ako pumasok ako sa buhay niya?! Yung susunod na araw, hindi ako masaydong mapakali dahil ewan ko ba. Hindi ko pa talaga naisasaloob yung mga sinasabi ng babaeng yun. Hindi ko alam kung nanakot o nakikipagkaibigan. At dahil sa hindi ako masyadong mapakali, hindi ko na mapigilang pumunta dun sa park na una kaming nagkita. Kakausapin ko lang dahil nagiging laman na siya ng utak ko. Hindi sa gusto ko siya o ano. Ayoko lang talaga na may gumagambala sa kin. Kinuha ko yung bike ko. Nung malapit na ko, dun lang ako nakatingin sa side ng park. Nakita ko, wala siya kaya inisip kong bumalik na lang ng bahay. Pagharap ko MISS TABI! Pero kahit ganon ang sinabi ko, ako parin ang tumabi. Kaya boom. Ako ang bumangga sa may sidewalk. Ano pa nga ba? Siyempre nagkasugat ako sa may tuhod. Aray ko tae. Okay ka lang ba? Tinatanong mo pa ko e kita mong may sugat na ko. Tae naman o. Salamat. Eto nanaman. Nagpapasalamat siya. Hindi ba dapat ang sinasabi niya ay sorry at hind salamat? Adik talaga tong nilalang na to. Hindi na siguro ako dapat maging mabait sa kanya kasalanan naman niya. Ikaw nga tong may kasalanan, hindi ka man lang magsorry. Hinahanap mo ba ko, kaya ka hindi nakatingin sa daan? Boom. Tumama sa kin yun. Oo nga naman, may kasalanan din ako. Pero kahit na. Sana man lang nung sinabi kong tumabi siya, tumabi nga siya. San ka naman nakakita ng sisigaw ng miss tumabi ka na halos kalahating metro na lang ang layo niyo? Sana man lang tumingin ka sa dinadaanan mo kung may sasakyan ba o wala Pedestrian lane yung dinadaanan ko, kaya wala akong kasalanan. Yung sasakyan dapat ang maghintay para makatawid yung tao sa kabilang dulo ng kalsada.

8

Pedestrian lane? Sa isang village? Tiningnan ko, aba! Meron nga. Ang weirdo. Ngayon ko lang nakita kahit na dumaan na ko dito. Village? May pedestrian lane? Sino namang ewan ang gagawa nun diba? Ang walastik. Ganon talaga ang buhay. Minsan, hindi mo alam na may nageexist pala na ganun. Malaman yung sinabi niya. Sabagay, oo nga naman. Ni hindi ko nga akalain na may nageexist pala na tulad niya. Bumaba siya para tingnan yung sugat ko. Tapos may kinuha siya dun sa bag niya. Bulak at alcohol. Anong gagawin mo?! Gagamutin kita. Ayoko! Ayoko ng alcohol! Betadine na lang. Tumawa siya. Eto ata ang unang beses kong nakitang tumawa siya. Natural, eto palang yung pangatlo naming pagkikita na magkakilala. Pero ewan ko ba, parang ako ata ang unang taong nakita siyang tumawa ng ganito. Bat ka nakatingin? Wwala. Kung nagulat ka dahil nakita mo kong tumawa, ayos lang. Matagal narin akong hindi tumatawa. Ah ganon baaray! Tapos hinipan niya yung sugat ko na nilagyan niya ng alcohol. Maghugas ka pagdating mo sa bahay. Eto, bandaid. Bago siya tumalikod, inabot niya yung kamay niya at tinayo niya ko sa ikalawang beses. tinayo niya din yung bike ko tapos ngumiti siya ulit. Napatulala lang ako sa ginawa niya. Hindi ko alam kung bat siya kinakatakutan dito sa village eh isa na ata siya sa mga pinakamabait na nakasalumuha ko. Ingat ka. Dumerecho na siya dun sa swing. Ako naman, nakatingin parin sa kanya. May nakita akong mga bata na papalapit sa kanya. Nagbubulungan. Ikinagulat ko nung isa sa kanila nagbato ng isang bato. Tawa sila ng tawa tapos sumigaw yung isang batang babae ng hindi ko alam kung bakulaw o halimaw. Pero alin man sa dalawa, hindi parin magandang pakinggan. Hoi! Tama na nga yan! Mga bata pa lang kayo nanakit na kayo! Tumatawang lumalayo yung mga bata. Ako naman lumapit sa kanya. Nagulat ako nung may tumutulong dugo sa may ulo niya. Napatakbo ako papunta sa kanya. Okay ka lang ba?! Tinatanong mo pa ko e kita mong may sugat na ko. Tae naman o. Tapos ngumiti siya. Dun ko lang napansin na yun yung eksaktong sinabi ko kanina nung nasugatan ako. Kinuha ko yung alcohol at yung bulak sa bag niya at hinanap yung sugat sa may ulo niya. *** Chapter 4 [Behind Her Smiles] Umuwi ako ng maaga para magluto. Oo. Magluto. Nagluto ako ng 2 hotdog tapos nilagay sa isang baunan. Kinuha ko yung isang yakult na babaunin sana ni Gerald para bukas. Kinuha ko yung bike ko at pumunta sa park.

9

Halos isang linggo narin kaming ganito. Nakilala ko narin siya ng mas malapit. Nalaman ko na isang beses sa loob ng dalawang linggo, pumupunta yung mama niya sa bahay nila para magiwan ng mga groceries. Kaya pala natitiis niya ang ganong pamumuhay. O eto. Diba sabi ko sayo wag mo na ko baunan? Ayoko. Pinagalitan ka na ng mama mo kahapon at nung isang araw. Hayaan mo sila. Ayos lang naman. Mula nung sinabi mo sa kin na isang beses ka lang sa isang araw kumakain, nangako na ko na babaunan kita. Kahit man lang dalawang beses sa isang araw ka kumakain. Sinabi mo din yan kahapon. Pati yan, sinabi mo din kahapon. Tapos ngumiti siya. Ewan ko ba. Sa tuwing ngumingiti siya, pakiramdam ko ako na ang pinakamabait na tao sa buong mundo. Hindi ko rin alam kung bat ko to ginagawa. RING. Hello? Tol san ka? Bakit? Basket tayo. May ginagawa ako. Grabe naman. Nung isang linggo ganun din ah. Sige na. Pasensya ka na pero Hello, Nathan? Nung narinig ko yung boses na yun, napatigil ako. Alam ko kung kanino yun alam na alam. Siya yung babaeng minahal ko sa nakalipas na 3 taon. O, Sam. Asan ka? Pwede ba kita puntahan? Gusto kita makita! Kasama ko si E Hello? Hello? Wala akong marinig. Nath DIAL TONE. Binaba ko na. Sa totoo lang, nagkunwari lang naman talaga ako na choppy yung kabilang linya. Ayoko siyang kausap. Naaalala ko pa yung ginawa niya sa kin nung huling beses. Sino yun? Wala. Girlfriend mo? Wala ako nun. Ikaw, nagkaboy Salamat sa pagkain ah. Naramdaman ko yung pagiwas niya sa tanong ko. Kaya, sumabay na lang ako sa gusto niyang daloy ng usapan. Oo naman. Teka, matagal ko na kasing gusto itanong to eh. Ano yun? Tinanong kasi kita sa kaibigan ko dati. At ang sabi niya Rebecca daw ang pangalan mo. Bakit ang pakilala mo sa kin eh Mary? Pag ipinaliwanag ko sayo ngayon, hindi mo na maiintindihan ang kaibahan ng tubig at apoy. Ibig sabihin, mahabang kwento? Oo. Pinagmasdan ko siya kumain. Siguro, eto na yun. Nakunan kasi si mama dun sa huli niyang pinagbuntis. Eh babae yun. Kaya siguro siya dumating sa buhay ko. Pwede bang bumisita sa inyo? Hindi.

10

Hindi mo man lang pinagisipan. Ikaw bahala. Gusto mo ba? Oo. Tara. Inayos niya yung baunan tapos tumayo na siya. Ngumiti nanaman siya bago niya inabot yung kamay niya sa kin. Hindi ko naman akalain na ngayon nga kami pupunta. Hindi man lang ako nakapagayos para man lang pagkakita ng mga magulang niya sa kin, maayos agad. Tahimik lang kaming naglalakad. Ako, dala-dala ko yung bike at bag ko. Siya naman, dala-dala yung baunan na dinala ko para sa kanya at yung teddy bear. Tinititigan ko yung mukha niya. Hindi ba dapat nakikita niya na tumititig ako sa peripheral vision niya? Pero kung makatingin siya sa mga paa niya, parang wala na siyang ibang mundo kundi yun lang. Gusto kong malaman kung anong nangyare sa kanya. Kung saka-sakali ngang grumaduate ako bilang isang psychologist, siya ang una kong gagamutin. Andito na tayo. Hindi ko napansin na sa dinamidami ng nasa isip ko, nandito na pala kami sa tapat ng bahay nila. Nagulat ako dahil walang bahay sa street nila kundi yung kanila lang. Ito na ata ang pinakamaliit na bahay sa village na to. Ang tawag sa street na to ay forbidden street. Dahil, andito kami. Kami. Ibig sabihin, may kasama siya. Gusto mo bang pumasok? Uho sige Hindi ko pa tapos yung sinasabi ko dahil may narinig akong hagis ng isang bote. Nagulat ako, pero siya parang normal lang. Napatanong tuloy ako sa sarili ko kung sino yun. Binuksan niya yung gate. Nagtaka ako kung bakit hindi man lang nakalock. Ganito ba talaga sila namumuhay araw-araw? Pa, andito na ko. Sa harap ko, nakakita ako ng isang hindi pang araw-araw na nakikita. Yinakap siya ng papa niya tapos iyak siya ng iyak. Pa, wag kayong umiyak sa harap ng bisita ko. Bumitaw yung papa niya sa kanya saka pinunasan yung luha niya at umiinom nanaman mula dun sa bote. Ipinunas niya yung mga kamay niya dun sa shorts niya saka hinarap sa kin. Pasensya na iho. Ako ang papa ni Mary. Ako po siNathan. Kaibigan po niya. Nagulat ako nung yinakap niya ko. Amoy alak siya, pero hindi ko ipinahalata na naamoy ko yun. Nakita ni Mary na nagsalubong yung kilay ko. Pa. Ay, pasensya na iho naamoy mo pa tuloy ako. Ayos lang po. Tuloy ka. Upo ka lang. Umupo naman ako dun sa sofa nila. Maliit lang yung bahay nila. Tahimik, wala man lang maririnig na kahit na ano kundi yung tunog ng electric fan. Mejo naiilang ako dahildahil una sa lahat hindi ko alam kung pano nila natatagalan yung ganitong buhay. Kung tutuusin, pwede pa nila ayusin pero tingin ko, pinili nilang hindi. Gusto mo ng juice? Hindi sige. Ayos lang. Teka ikukuha kita.

11

Mukhang hindi niya narinig yung sinabi ko. Iho, may sinabi na ba sayo ang anak ko? Tungkol po saan? Wala naman. Salamat talaga. Salamat talaga sayo. Bakit naman po? Kasi Pa, itigil niyo na yan. Eto o, pasensya ka na, eto lang ang meron kami. Naghanda siya ng isang cheesecake at orange juice. Para naman hindi masayang yung ginawa niya para sa kin, kinuha ko at kinain. Naramdaman kong natuwa ang papa niya dahil ngumiti siya. Siya naman, pinagmasdan niya kong kumain. Naiilang parin ako dahil sobrang tahimik. Parang nanonood lang sila ng palabas. Gusto mong pumunta sa kwarto ko? Ayos lang. Pa, dun lang kami. Tara. Nung tumayo siya, isang signal na yun para tumayo din ako. Hindi ko alam kung bakit pero parang may iniiwasan siyang malaman ko mula dun sa papa niya. Nirerespeto ko naman kung ano yun. Pagdating ko, maayos yung kwarto niya. Mas maayos pa kesa dun sa sala nila. Yung kama niya parang hindi hinigaan araw araw dahil maayos. Ang ayos ng kwarto mo. Ako lang naman ang pumapasok dito. Ikaw na ang sunod. Sa loob ko, masaya ko. Oo naman. Pero, ang papa ba niya, hindi pa nakakapasok? Papa mo? Hindi pa. Ah. Hindi ka ba nagtataka kung nasaan ang mama ko? Nagtataka din. Pero, hindi ko na tinanong dahil, baka personal. Pero kung gusto mo Seperado sila. Ahganon ba. Ayoko na magsalita. Bakit ganon? Lalo ko tuloy hindi maintindihan kung bakit sila nilalayuan ng mga tao. Hindi ba dapat, mas maraming umiintindi sa kanila ngayon? Maya-maya, nakarinig nanaman kami ng isang hampas ng bote. Teka lang, lalabas lang ako. Pagkalabas niya, tumayo ako. Sinubukan kong tumingin tingin ng mga bagay. May mga manika siya, pero ayon, center of attraction parin yung teddy bear na lagi niyang dala dala na ngayon eh nakahiga na sa kama niya. May acoustic guitar pa siya. Bukas yung cabinet niya. Pagtingin ko, sandamukal na bestidang itim, pula, puti at violet yung nakita ko. Hindi na ako magtataka kung bakit yun lagi yung suot niya. Pambahay at pangalis na niya tong lahat. Maya maya eh natapilok ako sa isang bagay na hindi ko inaasahang meron siya. Pinulot ko, binuksan at sinara. Alam kong hindi tama pero nilagay ko yun sa bag ko. Siguro sa sobrang gusto kong malaman ang buhay niya. Pasensya ka na. Ganito talaga kami. Laging pagdating mo umiiyak siya? Isang beses sa isang linggo lang umuuwi si papa. Bakit? Kumikita siya ng pera. Sa? Panghohold-up. Nagulat ako nung sinabi niya yun, pero mukhang seryoso siya. Inaasahan kong iiyak na siya pero hindi. Hinintay ko yung susunod niyang sinabi.

12

Ilang beses ko na siya pinagsabihan, pero ayaw niyang tumigil. Peromali. Alam ko. Pero para yunsa akin. Kaya ayaw niyang tumigil. Narinig ko yung tigil niya. Siguro nag-ipon pa siya ng lakas ng loob para sabihin yun. Narinig ko yung mahina niyang buntong hininga kaya napatingin ako sa kanya. Tara, ihahatid na kita dun sa park. Gusto ko siyang yakapin pero sino naman ako para gawin yun? Sumunod na lang ako sa kanya hanggang sa nakarating na kami sa park. Nagbabay siya sa kin. At ang finale niya, ang mga ngiti niya. Pagkauwi ko ng bahay, nilapag ko agad yung bag ko. Kinuha ko yung nakita kong bagay sa kwarto ni Mary. Alam kong mali, pero saka na ko magkukumpisal. Bumuntong hininga ako at inumpisahang basahin. Sinabi ko na ang unang dalawang salita na nakita ko sa notebook na yun. Dear Diary. *** Chapter 5 [Her Miserable Past] Hindi ako pumasok kinabukasan. Bakit? Ayokong makita ng mga tao na mugto yung mga mata ko. Bakit mugto yung mga mata ko? Kasalanan nung diary niya. Hindi pa ko umiyak ng ganito. Nakakainis dahil umiyak ako. Dalawang beses pa lang ako umiyak. Yung isa yung libing ng lola ko at yung isa ay yung naghiwalay kami ni Sam. Nung naghiwalay kami ni Sam at kinanchawan ako ng barkada ko, nangako na ko na di na ko iiyak. Naalala ko pa yung sinabi ni Ethan. Ano ba tol. Ikaw lang ata tong chikboy na madaling paiyakin eh. Yung barkada ko lang naman yung nakakita nun. Ngayon, napaiyak ako dahil sa diary niya. Ngayon, naiintindihan ko na kung bakit. Dito ko napansin na, nung una pala kaming nagkita 17th birthday pala niya. Tae. 7th birthday niya. Ang tawag pa sa kanya ay Rebecca. Yung teddy bear na lagi niyang hawak, regalo sa kanya ng mama at papa niya. Pero kailangan nilang umalis para sa isang business trip. Namatay yung mga magulang niya. First. Inampon siya ng tita niya. Yung tito niya, lagi siyang binubugbog na hindi alam ng tita niya. Pag nagsumbong daw siya, papatayin daw siya. Pag dating ng tita niya at nakitang may pasa, ang sasabihin lang niya, nadapa siya. Second. Natuklasan din ng tita niya ilang buwan pagkatapos. Pinagtanggol siya ng tita niya hanggang sa nagdesisyon sila na maghiwalay na lang sila. Iyak ng iyak yung tita niya. Yung anak naman nila, sinisisi si Mary kung bakit nangyare lahat yun. Tapos sinabi niya na ampon lang naman si Mary. Third. Nung nakumpirma nga ni Mary na ampon lang siya, nakiusap siya sa tita niya na ikwento ang lahat. Sabi niya, nakita daw siya sa airport ng tinuring niyang mama at papa na umiiyak dahil nawawala. Nakiusap si Mary sa tita niya na hanapin nila yung mga magulang niya. Nung araw na nalaman nila yung address ng tunay niyang ina sa tulong ng ilang corporation at iba pa, nagpakamatay yung anak ng tita niya dahil tingin niya mas mahal na daw nung tita niya si Mary. Pinalayas ng tita niya si Mary at sinabi na hanapin niya yung mga magulang niya mag-isa. Fourth. Pumunta siya sa address ng tunay niyang ina. Mayaman sila. Pinatuloy siya. Nung nagpa DNA test, nalaman nga na tunay na ina ni Mary na siya yung nawawala niyang anak. Yung araw na nawawala siya sa may airport ay kaka-four years old pa lang niya pala. Pero nalaman din ni Mary na seperado na pala sila ng tunay niyang ama simula nung nawala siya ng airport at may asawa na palang bago yung ina niya. Fifth.

13

Yung step father niya, katulad ng tito niya. Lagi siyang sinasaktan. Dahil magkaiba yung pangalan niya sa birth certificate, maraming pinabago. School records at iba pa. Dahil daw sa sakit ng ulo na binibigay sa kanya, yung mga pananakit na lang daw yung sukli sa lahat ng ginagawa niya. Hindi din alam ng tunay niyang ina yung ginagawa ng step father niya sa kanya. Sixth. Nung nalaman ng tunay niyang ina na sinasaktan siya ng step father, masakit man sa loob niya, nagkita ulit sila ng tunay niyang ama. Binigay niya sa kanya. Mary na ang pangalan niya. Yung tunay niyang ina, siya yung nagbibigay ng pera dun sa kanila kaya sila nagkakapera. Dito na sila nakatira 11 years old pa lang siya. Pero kaya sila nilalayuan ng tao, ex-convict kasi yung tunay niyang ama. Wala siyang naging kaibigan dahil dun. Seventh. Nung 4th year high school siya, nagkaroon siya ng boyfriend, at bestfriend. Nung birthday niya, kasabay nung 5th monthsary nila, nakita niya na naghahalikan yung boyfriend at bestfriend niya. Eighth. Pero ang pinakamasaklap kaya ako napaiyak Second year college siya, nung nalaman nila ng tatay niya na may leukemia pala siya. Ninth. Sinong hindi maiiyak sa lahat ng yon? Sa iisang tao, nangyare lahat ng bagay na yun? Kung sa pusa, nine lives, sa kanya, nine deaths. Katulad nga ng sinabi niya, hindi ako makapaniwala na may nageexist pala na ganong storya. Kaya pala siya nagpasa ng mga papeles para sa leave. Pero sa dulo ng bawat entry sa diary niya... may nakalagay: Pero hanggang ngayon di parin ako marunong umiyak. Isa nga siyang masokista. Isang taong gustung gusto masaktan. Hindi naman yun nakakapagtaka. Kinakaya niyang ngumiti, pero kahit kailan hindi pa siya umiyak. Ngayon naiintindihan ko na. Totoo yung sinabi niya na gusto niyang mahulog yung mga luha sa mata niya. Dahil kahit kailan hindi pa siya umiiyak. Oo alam ko. Alam kong impusible. Pero eto, may isang taong nagpatunay sa kin na pusible pala yung mga bagay na akala ko hindi pusible. Ngayon alam ko na kung anong dahilan kung bakit ako dumating sa buhay niya yun ay para RING. Hello? Tol. Bat mo naman binabaan si Sam nung isang araw? Sabi ko naman sayo diba, ayoko na siyang makita. Sabi niya, mahal ka pa rin niya. Napatulala ako sa sinabi Ethan. Sana matagal na niya yun sinabi. Pare, susko naman. Yung babaeng matagal mo na hinahabol ang naghahabol na ngayon sayo. Alalahanin mo nga yung mga ginawa mo para sa kanya. Hindi mo ba naisip na meron ng saysay yung mga yun? Bigla kong naisip. Tama sa Ethan. Matagal ko narin minamahal si Sam. MU kami noon, pero wala talagang relasyon kung san nakakandado kaming dalawa. Siya nga ang first kiss ko, at siya ang unang babaeng nagpabaliw sa kin. Nafall out siya sa kin, sa di ko alam na dahilan. Tol, debut na ni Sam sa susunod na linggo, sa 16. Gusto niya, maging escort ka niya. Sige pag-iisipan ko. Wag na tol. Wag mo na pag-isipan. Oo na ha? Sige babay. Teka! DIAL TONE. Nagbuntong hininga ako. Nakaisip agad ako ng lugar kung saan ko mailalabas yung stress ko. Iniwan ko yung diary niya sa may kama tapos pumunta ako sa park. Nagbike ako papunta dun, at siyempre, nakita ko nanaman siya. Mary.

14

Nathan. Umupo ako sa tabi niya, at nagswing. Tapos may binigay siya sa akin. Isang ticket, ticket ata to ng isang play, Les Miserables. Natuwa naman ako at binigyan niya ko ng ganito. Kasali ka dito? Oo. Hindi naman sa theater talaga yan. Ipapalabas lang namin sa isang school of arts. Ako si Cosette. Kakanta ka? Oo. May 2 akong kakantahin. Kailan pa kayo nag papractice? Matagal na. Ngayon lang nirelease yung tickets. Astig. Sige pupunta ako. Aasahan ko. Eto na kasi yunghuling performance ko. Naisip ko na kung hindi ako magtatanong, pwede siyang magtaka. Siyempre, kailangan kong magtanong para hindi niya mahalata na alam ko na yung masaklap na katotohanang mangyayare sa kanya. Bakit? Tingin ko lang. Ngumiti siya ulit. Binuksan ko yung envelope at tiningnan. Les Miserables? Eto yung kay Victor Hugo. Nabasa ko na to. Pagtingin ko sa date, lumaki yung mata ko. Magkasabay yung debut ni Sam sa play niya. Parehong gabi. Tae. Anong gagawin ko? May problema ba? Wwala. Sabihin mo na agad kung hindi ka makakapunta, para hindi ako umasang may dadating para panuorin ako. Hindi, pupunta ako, pinapangako ko yan. Ikaw lang ang naging kaibigan ko matapos ang tatlong taon kaya sana makapunta ka. Hinawakan niya yung kamay ko at dun ko lang naramdaman na sobrang lambot pala ng mga kamay niya kahit ilang beses narin niya ko nahawakan. Siguro dahil eto na yung pinakamahabang pagkakahawak niya sa kin mula nung nagkakilala kami. Hindi ko alam kung bakit pero parang kinakabahan ako. Pero iba tong kabog ng puso ko. Hindi ko sigurado, pero kinakabahan ako sa kabog na to. Awa? Siguro nga awa to. *** Chapter 6 [Discernment] Nahihirapan akong mag-isip kung ano ba dapat gawin. Oo, hindi nga ako nangako kay Ethan na makakapunta sa debut ni Sam. Pero aaminin ko, may nararamdaman pa ako para sa kanyaata. Sa tuwing naiisip ko kasi yung mga alaala naming dalawa, parang gusto kong ibalik ang oras at dun na lang manatili habang buhay. Pero eto ako ngayon, nahihirapang magdesisyon kung saan nga ba ako pupunta. Buti sana kung mauulit yung play na yun. Kung mauulit yun, madali lang magdesisyon. Kaso hindi eh. Yun na yung huli niyang play. Nakadagdag pa yung huli niyang sinabi nung isang araw. Ikaw lang ang naging kaibigan ko matapos ang tatlong taon kaya sana makapunta ka. Tae. Nahihirapan akong magdesisyon. Tumatakbo ang oras pero nahihirapan parin ako pumili. Nagtoss coin na ko, nakipagbato-bato pick sa kapatid ko, nagpiring pa ko. Lahat, ang lumabas, sa debut ni Sam. Pero, nagaalinlangan parin ako. Ano ba talaga Nathan. San mo ba talaga gustong pumunta? Lagi kaming nagkikita ni Mary. Ganon parin, binabaunan ko siya. Mejo nakakailang nga lang pag nawawala yung mga batang naglalaro kasi biglang tumatahimik. Pag ganon ang nangyayare, magtatanong ako sa kanya ng kahit ano saka ako magkkwento. Sa konting araw na natitira para magdesisyon ako, nakwento ko na ata sa kanya ang talambuhay ko. Siya, tahimik na nakikinig.

15

Isang araw bago ang debut ni Sam at ng play niya, siya na mismo ang tinanong ko kung anong gagawin niya pag nahihirapan siyang magdesisyon. Mary, pag nahihirapan ka magdesisyon, anong ginagawa mo? Nanghihingi ako ng milagro mula sa Taas. Tulad ng? Kunwari pinapapili ako kung cookies and cream ba o rocky road. Dahil pareho kong gusto, bibilhin ko na lang pareho. Pero pag may dumating na taong nanghingi ng isa dun sa mga binili ko, ibig sabihin, yung natira yung nakatakda para kainin ko. Astig nung sinabi niya. Pero hindi ko naman yun magagamit sa pagdedesisyon ko. Paano ako hihingi ng milagro mula sa Taas kung hindi naman to kamila-milagro? Titigil ba yung play na yun kung babagyo? Eh yung debut titigil din ba kung babagyo? Tingin ko kung babagyo, titigil pareho. Ano pang milagro ang dapat kong hilingin. Wala na. Bahala na. Kinabukasan, nagaalinlangan parin ako sa desisyon ko. Eto ang desisyon ko. Pupunta muna ako sa debut ni Sam. Tapos, pag nagampanan ko na yung pagiging escort ko, aalis na ko at pupunta dun sa play. Sa tingin ko naman, matagal lalabas si Cosettesi Mary. 30 minutes lang naman papunta dun sa school of arts na sinasabi niya. Parehong 8 pm yung play at yung debut niya. 7 pa lang nagbihis na ko. Pumunta muna ako sa bahay nina Mary. Kumatok ako pero walang sumagot, ibig sabihin, umalis na siya. Pagkatapos nun, pumunta na ko dun sa resort kung san gaganapin yung debut ni Sam. 7:45 nung nakarating na ko sa resort. Tol ang tagal mo! Sinalubong ako ni Ethan dun sa gate tapos hinatak niya ko. Nagkita kita nanaman kaming magkakabarkada sa high school. Siyempre kamustahan. Punta ka na daw sa room ni Sam. Ako lang?! Natural. Ikaw escort eh. Pumunta ako dun sa kwarto ni Sam. Nakita ko siya, naka blue na gown. Ako naman, namangha sa kagandahan niya. Pero di ko parin maalis sa isip ko yung gagawin ko para makaalis papunta dun sa play ni Mary. Naguguluhan na ko. Nathan! Yinakap ako ni Sam. Yinakap ko rin naman siya pabalik. Mejo matagal narin nung niyakap ko siya at namimiss ko narin yung ganitong mga alaala. Akala ko hindi ka na pupunta! Wala naman akong choice eh. Ibig ba sabihin napilitan ka lang pumunta dito? Teka, ano yang nasa mukha mo? At yun. Bam. Nagpanic siya. Totoo naman eh. May puting ewan dun sa mukha niya. Pinapunas naman niya dun sa nanay niya. Oo, tumakas ako sa tanong niya. Ayoko sagutin, hindi rin naman ako sigurado sa sagot. Nagumpisa na yung debut. Konting tuksuhan dahil magkasama nanaman kaming dalawa. Akala ko sa entrance na matataposhindi pa pala. Ano pang gagawin ko? 18 roses tol. Wag kang mag-alala. Magkasama naman May gagawin kasi ako. Anong oras ba yun?! Easy ka lang. Pagkatapos naman nung mensahe nung pamilya niya, 18 roses na. Naisip ko. Maikli lang yun. Pero nagkamali ako. May dinner pa. Konti lang kinain ko dahil naiinis na ko. Pinagpapawisan na ko sa mga nangyayare. Sana sana hindi pa tapos yung play. Kahit masabi ko man lang na humabol ako. Pagdating ng 18 roses, at nung ako na ang sumasayaw kay Sam, nagkausap kami saglit.

16

Nathan pwede ka bang magover night dito Hindi pwede. May gagawin ako. Please? Debut ko naman. Sorry Sam, nangako na ko sa isang kaibigan eh. Naman. Bahala ka, hindi kita papakawalan. Nagulat ako sa sinabi niya. Matapos yung kanta, babalik na sana ako sa upuan ko pero hinawakan lang niya yung kamay ko ng sobrang higpit. Napatingin ako sa kanya, at ganun din naman siya. Gusto ko nang umalis. Magpupumilit sana ako pero nakita ko bigla yung lahat ng taong nandun sa okasyon na yun. ASAR. Wala na. Hindi na ako makakapunta dun sa play. Alam ko na yun. Tae naman. Sana, hindi ko na sinabing makakapunta nga ako dun. 12 am natapos yung debut. Sobrang bad trip ako. Paalis na ko nung Nathan! Sam pwede ba, may kailangan pa kong gawin! Bat ka ba galit na galit? Ano ba yung nakaligtaan mong gawin na mas importante pa sa akin?! Yung play niya. Niya?! Sino?! Aalis na ko. Teka! Hindi na ko napigilan ni Sam. Sobrang bad trip. Bad trip talaga. Alam kong wala na kong aabutan dun sa play na yun, kaya umuwi na ko ng bahay. Pagkadating ko ng bahay, 12:45 na ng umaga. Nasa gate na ko nung naisip kong puntahan siya at magsorry. Mapapatawad kaya niya ko? Gising pa kaya sila? Sana sana nga. Kinuha ko yung bike ko. Tutal may susi naman ako ng bahay kaya ayos lang kahit bukas pa ko makauwi. Alam naman nina mama na debut yung pinuntahan ko. Ako naman, nagbike ako papunta sa kanila. May street lights naman kaya ayos lang, parang 8 lang ng gabi. Tao po! Mary? Kumatok ako at sumigaw sa harap ng bahay nila. Kaso wala talagang sumasagot. Nakabukas yung gate nila pero nakalock yung mismong pinto ng bahay nila. Wala akong choice kundi lumabas. Dun ko nakita yung tatay niya. Lasing. Dito na ko magdadasal para sa isang milagro na mapatawad sana niya ko. O, ikaw pala iho. Tito, si Mary po? Hindi mo ba kasama? Sabi niya hihintayin ka daw niya dun. Dun sa sinabi niya, nagpanic ako. Takte. Anong oras na ba at wala parin siya sa bahay nila? Tapos hinintay pa niya ko dahil akala niya darating akotakte. Lalo akong nakonsensya sa ginawa ko. Ano bang naisipan niya at ginawa niya yun? Nagmadali akong lumabas ng gate. Iniwan ko yung bike ko dun sa bike parking at nagpara ng jeep. Buti na nga lang may jeep pa. Sandali lang naman papunta dun, mga 10 minutes siguro dahil wala ng traffic. Sarado na yung gate ng school pag dating ko dun, lalo akong naguluhan kung anong gagawin ko. Tumagal ng 20 minutes ang paghahanap ko. Pero wala hindi ko man lang siya nakita sa paligid ng school. Naisip ko tuloy, baka nagkasalubong kami. Baka nga Naglakad ako na sobrang lungkot. Hindi ko nga alam kung paano siya haharapin ngayon. Unang beses kong nangako sa kanya, tapos hindi natupad. Sabi nga ni mama, ipako mo na lahat ng ipapangako mo sa isang tao, wag lang yung unang pangako mo sa kanya. Tae. Naglakad na ko papalayo. Papara sana ako ng jeep nung may nakita akong eskinita. May dalawang lalake dun na parang pinagtritripan ang isangdi ko maaninag. Tumawid ako para makita, nagulat ako nung nakita ko siya. Ang masaklap binabastos ata siya.

17

Nagulat ako sa nakita ko. Nakasandal lang siya dun sa may poste at parang hinahayaan lang niya na nakawan o kung ano mang gawin sa kanya. Sa sobrang galit ko, sumigaw ako ng sobrang lakas. Yung dalawang lalaki, napatingin sa kin. Tigilan niyo nga siya! Binato ko sila ng pinakamalaking batong nakita ko. Tumakbo naman sila papalayo. Si Mary, napaupo. Pero ang weirdo sa nakita ko, nakangiti parin siya, at ni di man lang siya umiyak o nagwala o sumigaw. Pumunta ako sa harap niya. Binigay ko yung kamay ko. Tiningnan lang niya ko ng direcho sa mata at ngumiti. Hindi ko alam pero masakit eto ang unang beses na nasaktan ako kapag nginitian ako ng isang tao siya lang siya lang ang nagparamdam sa kin ng ganito. Ano ka ba! Ni hindi ka man lang marunong lumaban! Kinuha niya yung kamay ko at tumayo siya. Pinagpag niya yung dress niya saka siya ulit tumingin sa kin ng derecho sa mata na parang walang nangyare. Pumunta ka. Akala ko hindi ka na pupunta. Wag mong Hindi mo kailangan magalit. Ayos lang akotingnan mo, nakangiti parin naman ako Wag ka na kasi magpanggap. Kung ayos ka lang, bakit napakalamig ng mga kamay mo?! Bakit nanginginig yung mga labi mo?! Sabihin mo nga sa kin?! Oo. halatang galit ako. San ka naman nakakita ng ganitong nilalang. Ni hindi marunong lumaban ni hindi marunong umiyak?! Pano pano ko pagagaanin ang loob ng isang taong alam kong may taning na? Ngumiti siya ulit sa kin. Kasabay ng galit ko, kumidlat. Mukhang uulan. Wag ka na magpanggap, pwede? Alam ko na lahat. Alam ko na. Alam ko na kung anong mga pinagdaanan mo mula sa kabataan mo hanggang sa ngayon. Alam kong hindi ka marunong umiyak. Alam ko! Alam ko lahat, alam kong may sakit ka. Alam kong isa kang taong naghahanap ng paraan para ilabas ang Ibig sabihinikaw ang kumuha ng Oo! Ako. Ni hindi ka man lang nagagalit sa kin? Hindi ka man lang Hindi ako marunong Marunong ka Mary! Nagpapanggap ka lang na hindi! Nagpapanggap ka lang na masokista, pero alam mong alam mo sa sarili mo kung anong hinahanap mo. Hindi totoo yan Nathan. Kung alam ko nga Alam mo. Pero hindi mo ginagawan ng paraan para makita dahil sa tingin mo mamamatay ka na. Yun ang pinakamasakit na nasabi ko sa isang tao sa tanang buhay ko. Pero hindi ko na mapigilan. Kailangan lumabas kung ano yung nararamdaman niya kailangan. Hindi. Oo. Marunong ka umiyak, pero iniisip mo na hindi ka marunong kaya umaatras yang mga luha mo. Nasasaktan ka. Marunong kang magalit! Hindi ka masokista Mary! Alam mo sa sarili mo na Pero bago ko pa gusto sabihin ang gusto kong sabihin, biglang umulan. Malalakas na patak ng ulan. Kinuha ko yung kamay niya para sumilong. Naisip ko, kailangan ko munang isantabi to. Nung kinuha ko yung mga nanlalamig niyang mga kamay, para siyang nanigas. Hindi siya umaandar. Ayaw niyang magpahila. Marynababasa ta Nagulat ako nung bigla niya kong yinakap. Pero sa lakas ng impact ng yakap niya, parang naging tulak yung dapat niyang yakap kaya nawala ang balanse ko. Nahulog kami sa may basang kalsada. Hindi ko alam kung anong ginagawa niya hanggang sanarinig ko yung matamis niyang hagulgol. Oo! Takot ako! Sobrang takot ako! Takot ako sa hinaharap! Takot na takot! Pero anong gagawin ko Nathan? Ano?! Sa lahat ng mga nangyare sa buhay ko, ginusto kong umiyak! Pero hindi lumabas ang mga luha ko, kahit sobrang sakit sobrang sakit!

18

Hinayaan ko lang siyang humagulgol. Pinakinggan ko lahat ng mga sasabihin niya. Sana lang, maunawaan ko lahat ng nasa isip niya sana, maramdaman ko lahat ng nasa puso niya Humagulgol pa siya ng humagulgol. Unti unti ding tumigil yung ulan. Oo, basa na kami. Pero masaya ako sa nangyare masaya ako, kahit hindi ko siya napanood sa huli niyang palabas. Napagod ata siya sa kakahagulgol. Nanginginig na kami dahil basang basa kami. Dahil wala na siyang lakas, binuhat ko siya sa likod ko. Dala dala ko yung bag namin. Buti na lang may mga taxi pa, at buti na lang may dala akong pera. Bago ko napara yung taxi, may sinabi siyang hindi ko makakalimutan Ikaw ang unang taong nagpaiyak sa kin masaya ako na ikaw yun. Tapos, nakatulog na siya. *** Chapter 7 [Between the Lines] Isang buwan na ang nakakalipas mula noon. Isang buwan narin ang nakalipas nung siya na ang naging matalik kong kaibigan. Ikaw madalas ka ba umiyak? Nagulintang ako sa tanong niya, siguro dahil hindi appropriate itanong? Hindi ko alam kung bakit. Pero natural, sinagot ko na rin. Hindi. Kailan ka umiiyak? Pag may burol? Natawa pa ako sa sinabi ko. Pero siya, nakangiti ng tahimik kaya napilitan akong itigil yung tawa ko. Nabasa ko kasi sa kanya na may sasabihin siya. Bat mo iiyakan ang taong wala na? Iyakan mo ang taong andyan pa o yung taong andyan pa pero alam mong mawawala na. Buti na yung iyakan mo siya na may chansang alam niyang may umiiyak dahil sa kanya, kay sa yung iniiyakan mo siya na wala na talagang chansang malaman niya kung gano siya kahalaga sayo. Hinding hindi ko talaga makakalimutan yung bawat salitang sinabi niya. Sinulat ko pa yun sa kamay ko para matandaan ko. Pagkadating ko sa bahay, sinulat ko ulit sa isang sticky note. Hindi ko alam pero parang magagamit ko yun pagdating ng araw. Mas nakakausap ko siya ng madalas. Paguwi ko galing school, siya agad ang kinakausap ko. Oo, ako lagi ang nagkkwento. Pero, di bale na. Hindi nga nakukumpleto ang araw ko pag hindi ko siya nakakausap. Kahit hindi siya nagkkwento sa kin ng kahit isang katiting ng nangyare sa kanya... kahit lagi pang may nakasaksak na headphones sa tenga niya, okay lang sa kin. Kasalanan ko kung bat ko nalaman lahat ng ayaw niyang malaman ng ibang tao dahil kinuha ko yung pinakatatanging bagay na pinagtataguan niya ng lahat ng sikreto niya. Binigay ko na nga rin pala yung diary niya pagkatapos nung araw na umiyak siya sa kin. Hanggang ngayon, di ko parin makalimutan yung mga huling sinabi niya nung araw na yun. Para bang, tinubuan na lang ako bigla ng pakpak. Basta ewan. Di ko maipaliwanag. Tinitigan ko ulit siya. Pero ngayon, may napansin akong kakaiba. Hindi mo dala teddy bear mo? Hindi. Bakit? May sakit siya. Pinaliguan ko kasi siya kahapon. Asan siya? Pinagpapahinga ko. Gusto mo makita? Ah hindi na. Matanong ko lang May pangalan ba yun?

19

Meron. Aki. Bakit? Tag-lagas ang ibig sabihin nun. Wow. Ang lalim. Pwede naming autumn. Kaya talaga tuwang tuwa ako sa kanya. Napangiti ako lalo nung nakita kong isubo niya yung mansanas na dala ko. Kasing puti niya si snow whitena may mahabang buhok. Naisip ko lang. Ano yun? Punta ka kaya sa campus? Bakit? Uh wala lang. Para lang may mapuntahan ako pagkatapos ng class. Perowag na pala. Baka mapagod Hindi, sige pupunta ako. 3 andun na ko. Talaga? Oo naman. Para sayo. Teka, eto. Binigay ko sa kanya yung cellphone ko. Alam ko naman kasing wala siyang cellphone eh. Wala siyang e-mail. Wala siyang telephone. Para saan? Text mo ko pag andun ka na. Pag tingin mo naman sa contacts yung isang number ko yung una. Pano ka? May isa pa naman ako sa bahay eh. Wag mo lang yan iwawala. Pano pag may nagtext sayo? Bayaan mo na lang siya. Uhteka. Ano yun? May iba ka bang suot? Bukod sa itim na bestida? Dito ako kumportable Nathan. Sa tuwing ganito ang sinusuot ko, tingin ko may kayakap ako. Bat naman? Di ko rin alam. Basta ganon. Ngumiti siya sa kin, at ganon na rin naman ako. Tumayo ako para iswing siya. Nung panahon na para magpaalam na, hindi ko makakalimutan yung pipindutin ko yung ilong niya tapos saka ako magbabye. Nung susunod na araw, excited akong matapos yung mga klase ko, hindi ko alam kung bakit. Siguro dahil makikita ko siya, yung babaeng sobrang kakaiba na sa isang pitik, bigla ko na lang siyang naging matalik na kaibigan. Nagtext siya tapos ang sabi niya eh andun na daw siya. Paalis na ko ng building nung may narinig akong tumatawag sa kin mula sa likod. Paglingon ko Nathan! Sam? O, Ethan. Andito ka din. Yinakap ako ni Sam pero wala sa mood yung mga kamay ko para yakapin siya pabalik tulad ng dati. Hindi ko alam kung bakit hindi ko talaga alam. Tiningnan ko si Ethan ng masama, dahil alam kong siya ang may pasimuno nito. Pasensya na, nagpumilit eh. Ano ginagawa niyo dito? Punta tayong mcdo! Ayoko. May gagawin pa ko. Ano ba yang mga ginagawa mo na mas importante pa sa kin?! Ayan nanaman yung tanong niya. Sa totoo lang, parang wala na kong nararamdaman sa kanya. Lungkot na lang ata yung nararamdaman ko pag naaalala ko yung alaala naming dalawa, pero yun na lang yun. Kakausapin ko ang isang taong, mahalaga sa kin. Mas mahalaga pa kesa sa min ni Ethan? Isang taong kahit kailan hindi nakaramdam ng pagpapahalaga ng ibang tao. Tapos ngumiti ako. Weirdo yung sagot ko na pati si Ethan nagsalubong yung mga kilay. Inalis ko yung mga kamay ni Sam tapos umalis na ko at dumerecho sa sunken garden. Umikot na ko pero wala akong nakitang babaeng nakaitim na bestida hanggang sa may nakita akong babaeng may nakasaksak na malaking headphones sa tenga niya.

20

Tiningnan ko kung sino yun, at nagulat ako sa nakita ko. Tumayo siya, at as usual, ngumiti. O Nathan. Bbakit ka nakapula? Sabi mo kasi wag ako magitim. Hindi naman sa sinabi kong wag peropero bagay sayo. Naka pula siya, bestida parin kaso hanggang tuhod na lang at sleeveless. Hindi talaga nakabagsak yung buhok niya, nakahalf-pony siya. Ang cute niyang tingnan. Sana lagi kang ganyan, para cute ka lagi. Ayoko, magsawa ka pa na cute ako lagi. Napangiti ako sa sinabi niya. Umupo ako na katabi niya tapos tinawag si manong mang tataho at bumili ng dalawa. Napangiti naman siya sa ginawa ko kahit na hindi ko talaga alam kung alin yung mga pagkaing bawal sa kanya. Nagkkwento ako sa mga linyang pinagsasasabi ng prof ko nung narinig ko yung pangalan niya. Malayo yung boses nung una, hanggang sa papalapit ng papalapit. Nasorpresa na lang ako nung lumingon siya tapos mabilis na humarap ulit sa kin. Mary, ikaw ba yan? Narinig kong bumulong siya ng wala na ata akong magagawa. Tumayo siya tapos ngumiti ulit. Tumayo narin ako kahit hindi ko alam kung anong nangyayare. Hanggang sa Autumn. Kamusta? Nabasa ko na to sa diary niya. Autumn. Yun yung pangalan ng boyfriend niya na pumatol sa best friend niya. Bakit nga ba hindi ko napansin? Bakit hindi ko agad napansin na sa kanya ipinangalan ni Mary yung teddy bear niya? Ayos lang. Mukhang gumaganda ka. Salamat. Nakaramdam ako ng galit sa loob ko, hindi ko alam kung bakit. Siguro dahil naiinis ako sa mga taong pagkatapos mangaliwa eh nakakaharap at nakakapangbola parin dun sa niloko niya. At eto namang niloko, nagpapaloko nanaman. Si Nathan nga pala. Nathan si Autumn. Boyfriend mo? Oo. Musta tol? Tapos binigay ko yung kamay ko, a sign of gusto ko makipaghandshake. Ayokong tingnan yung reaction ni Mary, pero sana makisakay na lang siya. Ah. Buti naman nakatagpo ka na ng Cheesecake! Mula sa malayo, nakarinig kami ng sigaw ng cheesecake. Alam ko namang walang nagbebenta ng cheesecake dito kaya alam ko na kung sino ang tinutukoy nung sumisigaw na yun. Unti-unting bumagal yung takbo ng babae nung nakita niya si Mary. Si Mary naman, nakangiti parin, na parang walang nangyareng gulo sa pagitan nilang tatlo. Siya, ang ex boyfriend niya at ang ex best friend niya. Mmary. Anong ginagawa mo dito? Alam mo naman na pareho lang tayo ng university na pinapasukan diba? Pero nag LOA ako. Oh, eh di sana nagpakita ka sa min. Alam mo naman ang course namin. Alam ko. Nakikita ko nga kayo. Iniiwasan ko lang yung pagkakataong magkitakita tayo sa isang klase o sa isang building. Bam. Tiningnan ko siya, nakangiti parin. Hindi ko alam kung nagparinig siya oh ano, kung galit ba yun o sadyang kaprangkahan lang. Hindi ko kasi mabasa yung mga emosyon niya.

21

Boyfriend mo? Ako nga pala si Nathan. Ah, Hi Nathan, Im Lara. Hi. Ilang araw na kayo? Sa tanong niya, hindi ko alam pero nainsulto ako. Ano sa palagay niya, ilang ARAW? Hindi man lang buwan yung tanong niya. Kung hindi lang talaga maganda ang pakikitungo ni Mary sa kanya, hindi ko rin siya pakikitunguhan ng maganda. Buwan na kami. Taon na kasi kami ng cheesecake ko. Alam ko, kwinento nga ni Mary paano niyo Kamusta naman kayong dalawa? Alam kong sumingit si Mary dahil alam niyang nawawala na yung pasensya ko sa isang to. Tae. Pano niya naging kaibigan to?! Ayos naman kami, Mary. Uh, gusto niyo mcdo tayo? Ah wag namay gagawin pa kasi kami ni Nathan. Teka Nathan? Wala kayong tawagan. Napatahimik si Mary, walang maisagot. Alam kong ako ang kailangan sumagot dahil ako ang nagsabi na kaming dalawa. Bakit, kailangan ba? Wala lang. Rare kasi. Oo. Wala kaming tawagan. Dahil para sa min, ang pinakamagandang musika na maririnig namin ay ung pagtawag ng mga pangalan namin sa isat isa. Napatahimik silang dalawa. Ngumiti ako kay Mary at siya naman, ngumiti din sa kin. Hindi ko alam pero tingin ko kailangan ko to gawin para sa kanya. Hinawakan ko yung kamay niya tapos tumingin sa dalawang taong sumira sa buhay niya. Sige aalis na kami. Uho sige. Salamat sa time tol. At sayo din Mary. Ingat kayo. Lara... Hmm? Maging masaya ka ha? Ngumiti nanaman siya, ang pinakasandata niya sa lahat ng kalaban niya. Dun, umalis na kaming dalawa at naglakad papunta dun sa sakayan ng jeep. Pumunta kami dun sa playground kung saan maghihiwalay na kami. Salamat. Wala yun. Ang init ng mga kamay mo. Gusto mo ba? Oo. Sige, hahawakan na kita lage. Ikaw talaga. May tanong ako. Ano yun? Mahal mo pa ba si, Autumn? Oo. Pero, mas mahal ko si Lara. Ha?! Bbakit? Hindi ako lesbian. Pero, sa tingin mo, kung hindi ko mas mahal si Lara, ibibigay ko ba si Autumn sa kanya? Tama siya. Hinawakan ko yung mga pisngi niya. Kakaiba talaga siyang babae. Sobrang kakaiba na tingin ko, kaya niya na pasabugin yung katawan ko. Hindi ko rin alam, pati ako nagtataka na sa tuwing nahahawakan ko siya, parang nagkakaroon ako ng boltahe. Pero bakit nga ba?

22

Siya ang unang taong nagsabi sa kin na lumaban. Siya ang unang taong nagbigay sa kin ng lakas ng loob para mabuhay. Hanggang sa malaman ko na kahit lumaban pa ako, wala na rin akong mapapala. Mary, wag kang ganyan. May gamot naman yan. Alam ko. Pero, parang nakaguhit na ata sa kapalaran ko na mamatay ng maaga. Tingnan mo to. Tiningnan ko yung mga palad niya. Yung guhit, kung saan sinasabi ng iba na lifeline daw, maikli. Tiningnan ko din yung akin, maikli din. Pareho lang tayong maikli. Pero mas maikli yung akin. Wag mo na nga isipin yun. Hindi. Hindi yan. Pagkauwi namin, binigay na niya sa kin yung cellphone na bigay ko kanina. May 2 missed call at 1 message. Galing kay Sam yung dalawang missed call. Tiningnan ko yung text. I think I still love you. Binura ko nang sobrang bilis. Wala na akong pake sa totoo lang. Siguro nga blanko na ngayon ang puso ko. At, handang magmahal muli. *** Chapter 8 [The Shattered Memory] Ang ganda ng araw ngayon. Hindi masyadong mainit. Tiningnan ko yung mga ulap. Sabado na ngayon. At sa isang linggo, kaarawan ko na. Simula nung naging legal na ko, nakasanayan na naming magkakabarkada na sa tuwing may birthday, magpapainom. Ganon ganon lagi. Pero naisip ko, gusto ko sana imbitahan si Mary sa 20th birthday ko. Wala namang masama. Ang tanda ko na para sa isang second year. Eh late kasi ako pumasok tapos may grade 7 pa ako. Ethan, may alam ka bang bar na malapit lang dito sa village. Bakit? Dun na lang ulit kung san nagbirthday si Gusto ko yung malapit lang dito. Bat naman? May iimbitahan ako. Sino? Sta. Oo meron. Kaso, magttricyle pa ng konti. Kaso, wala namang pumupuntang chicks dun eh. Ayos lang yun. Para maiba naman. Dadamihan ko na lang ang painom. Kung ganon ang usapan, ayos lang! Hindi ko alam kung anong sumapi sa kin pero bumili ako ng kwintas. Mahal yun, alam ko. Kaya nga mula nung binili ko hanggang sa makarating ako sa bahay, iningatan ko. Siguro nga regalo ko to para sa sarili ko. Pero, hindi yung mismong kwintas yung sinasabi kong regalo ko para sa sarili ko. Ang sinasabi ko ay yung saya na matatanggap ko mula sa kaisa-isang babaeng nagpahanga sa kin dahil sa tatag niya ang kaisa-isang taong nagpapaniwala sa kin na pusible ang lahat. Basta, crucifix yun. Ipapaalala ko lang sa kanya na may kakapitan pa siya. Nung pumunta ako sa park, andun na siya, may binabasang libro. The Little Prince. Sabi nga nila maganda daw yun, at hindi ka makakalabas ng university hanggat di mo pa yan nababasa. Mary. O Nathan. Nagbabasa ka? Hindi ba halata? Tumawa ako, siya naman, as usual, nakangiti. Ang ganda ng mga ngiti niya, ng mga mata niya, ng maliit pero matangos niyang ilong, at yung maliliit niyang labi. Mukha talaga siyang manika. Little Prince?

23

Oo. Nabasa mo na to? Wala akong balak. Kasama to sa 1001 books you must read before you die, yung unang version. Talaga? Oo. walong libro na lang, pwede na akong mamatay. Wag mong sabihing nabasa mo na yun lahat?! Seven years old ako nung simulang magbasa ng mga ganun. Accidentally ko lang nakita sa internet. May nakita ako dati sa library ng mga dati kong magulang na kasama dun. Kaya, inumpisahan ko na. Hindi ko pa nga ata alam ang salitang reading at internet nung seven years old ako. Talaga? Siyempre biro lang. Nagalala ako sa sinabi niya. Talaga bang, gusto na niya mamatay? Pero sinabi naman niya sa kin dati na natatakot daw siya. Pero bakit pa niya tinutuloy? Siyempre, panahon na para ibigay yung spesyal na regalo ko para sa kanya. Pambawi na rin para dun sa birthday niya. Tumayo ako tapos pumunta ako sa likod niya. Kinuha ko sa bulsa ko yung kwintas at sinuot sa leeg niya. Hindi ito katulad sa romantic movies kung saan mamamangha yung babae dun sa binigay ng lalake. Hindi ito ganun lang. Itong bibigyan ko ng kwintas ay isang kakaibang babae. Nagbabasa parin siya nung Little Prince nung tumayo ako, habang nilalagay ko, hanggang sa napaupo na ulit ako sa swing. Wala siyang karea-reaksyon habang ginagawa ko yun. Salamat. Akala ko hindi mo na napansin na may kinakabit na ko sa leeg mo. Gumagana pa naman ang utak ko kahit papano. Pagkatapos ng ilang buwan, pag ginawa mo na yun ulit, hindi ko na talaga mararamdaman. Alam ko din naman na mawawala tong alaala ko. O kung di man mawala, mababago. Kaya bago pa mangyari yun, sasabihin ko na. Ang mga alaala naman, hindi tinatago. Nainis ako ng konti, pero sino ba ako para mainis? Siyempre, yun ang iniisip niya na mamamatay na siya. Wala akong magagawa kundi ang ipagdasal tong babaeng to na parang hindi takot mamatay. Nagkunwari na lang ako na hindi ko nakuha yung sinabi niya. Iniba ko na lang yung usapan, ayokong isipin niya na naaawa ako sa kanya. Uy, pwede ka ba sa susunod na linggo? Hindi. Nalungkot ako. Hindi man lang niya tinanong kung anong meron sa susunod na linggo. Pag sinabi ko kaya, papayag na siya? Bakit? May gagawin ka? May trabaho ako. Trabaho?! Oo. Tutor? Part-time? Hindi. Matagal na namin to ginagawa. Eh ano? May kasama ka? Oo. Ano yun? Magpeperform. Anong klaseng performance? Hindi mo ba napapansin nung isang buwan din, pag sa huling linggo, wala ako? Eto ba yun? Oo. Sa huling linggo ng bawat buwan. Eh ano ngang klaseng performance? Uuwi na ko. Iniiwasan mo yung mga tanong ko. Tinatanong ko lang naman kung anong klaseng performance. May bago ba dun? Ang daya naman Nagulat ako nung bigla niya kong hinalikan sa pisngi. Napatulala ako sa ginawa niya. Wala akong masabi. Bakit niya yun ginawa? Napatitig ako sa kanya sa sobrang bigla. Sana sana

24

Regalo ko yan. Birthday mo na next week diba? Kaya mo ako tinatanong. Uhoo Simula kasi bukas hanggang sa birthday mo, hindi tayo magkikita. Bbakit mo ko hinalikan? Hindi ba pwede? Gusto kong sabihin na Pwede naman... kaso... bakit? Wag mo bigyan ng dahilan yan. Ano ka ba. Natural hindi. Sinabi mo na ngang regalo mo eh. Ngumiti siya. Nathan O? Ayoko pang mamatay. Nabigla ako sa sinabi niya. Gusto ko siyang yakapin dun. Pero kung nangyari na yung himala na hinihintay ko, siguro siguro pwede na kong umalis. Himala? Hindi na lang ako nagsalita. As usual, ngumiti lang siya. Pinindot ko yung ilong niya bago siya umalis, pero dahan-dahan. Para kasing ang sarap ng pakiramdam nung naramdaman ko na lumapit yung mga labi niya. Sana, sana maibalik ko yung panahon. Bumalik ako sa bahay na may malakas na kabog ng puso. Hindi to pwede. Tama nga ba yung nararamdaman ko? Hindi. Hindi sigurohindi dapat. Naging malungkot ako sa mga araw na hindi ko siya nakita. Pero yung naramdaman ko nung araw na hinalikan niya ko, nawala na. Kaya napanatag na ko. Tinext ko na yung mga dapat itext para sa birthday ko. Sabagay, hindi rin naman makakapasok si Mary dahil seventeen pa lang siya. Pero, mas gusto ko parin kapag andun siya. Nung araw ng mismong birthday ko, mga eight ng gabi yung simula nung salo-salo ng barkada. Hanggang inuman lang yung balak ko. Andun din si Sam. Mga wala pa sa sampu yung imbitado. Yung ibang nasa bar, mga ordinaryong bisita na lang. Ilan pang bote?! Ilabas mo na nga yang milyon mo! Dami pa. Ikaw lang naman tong kuripot. Orayt. Ang sexy nung dumaan. Tamo. May chicks din kahit papano. Iisa pa nga lang eh. Hi Nathan! Happy birthday! Hinalikan ako ni Sam sa pisngi. Tiningnan ko na lang siya at nagpasalamat sa ginawa niya. Pero nung yun lang ang ginawa ko, hindi ko alam kung bakit niya binalibag yung upuan sa harap ko. Sira ulo ka tol. Alam mo namang malakas ang tama sayo niyang si Sam eh. Pasensya na. Kaso wala na talaga eh. Mukhang nabad trip si Ethan dun, pero alam naman niyang wala na siyang magagawa. May kumakanta, may sumasayaw at may nagbibiro sa may stage. Kinantahan na ako ng happy birthday. Pinapunta sa stage at tinanong pa nga ako kung saan ako nakatira para mabisita daw nung baklang naghohost. Mga sira ulo talaga. Trip na trip nung mga kabarkada kong yung bar kung san kami pumunta. Siyempre, kahit wala silang trip na babae, libre yung inuman. Habang umiinom kami, may narinig akong usapan. Hindi masyadong malinaw, pero may narinig akong banda. May banda? Anong banda?

25

All girl band. Puro chicks yun! Pano mo nalaman? Nandun sa labas. Eh pagkakaalam ko, puro chicks yun. Nakita mo na? Hindi pa. Pano mo nalaman na puro chicks? Sa poster. Kaso, lahat sila nakamaskara. Ang sesexy ng legs! Ano daw pangalan? Tears of Midnight. Wow. Saludo naman ako sa pangalan nung bandang yun. Maganda para sa isang all girl band. Mayamaya, nagpalakpalakan na yung mga tao. Siguro ito yung mga taong araw-araw na andito. Nakita ko sa stage na may pumasok na dalawang babae. Pareho silang nakamaskara. Yung isa umupo dun sa may drums. Yung isa, kinausap ata yung stage manager. Tapos tinono na niya yung gitarang gagamitin niya. Takte! Ang seseksi naman nian! Nathan Tumingin ako. Si Sam pala. O? Pwede bang umupo sa tabi mo? Pwede. Wala namang nakatabi eh. Umupo siya sa tabi ko. Maya-maya may tatlo nanamang babaeng nakamaskara ang pumasok, yung maskarang nakalabas parin yung mukha pero yung bandang sa mata lang ang tinatakpan. Napansin ko, bukod sa lahat sila nakamaskara, lahat sila nakaitim. Mukha namang lahat sila maganda. Yung nagddrums mejo type ko. Layered ang buhok at naka mini dress. Sabi nga ni Ethan sana siya na lang daw yung drums. Yung basista, maikli lang ang buhok, tomboyish. Pagkakamalan ko pa siyang taga pep squad dun sa university namin. Yung skirt niya yung nagpapakita na babae siya. Ganda at ang haba ng legs. Sleevless na exposed yung dibdib. Yung lead guitarist, naka chun-li na buhok. Naka shorts, collared sleeveless na may tie tapos naka high heels. Gusto siya ni Sam, ang cute daw kasi ng damit. Yung nasa rhythm guitar, nakatube na may makintab na pants. Magkasing tangkad lang sila nung lead. Naka pig tails, nakanet gloves at nakaboots. Pero ang pinakanakakuha ng pansin ko, yung nagmimic test. Nakasimpleng mini skirt siya. Jacket na may black and white stripes. Knee high socks na itim na may black doll shoes. Nakakumpol yung buhok niya na may konting lawit sa likod. Siya yung may pinakasimpleng damit, pero yung may pinakamagandang maskara. Yung apat kasi, nakaputing maskara lang. Pero etong isang to, kumikintab yung maskara niya. Good evening. Mary? Yun ang nasa isip ko nung narinig ko yung boses niya dahil kaboses na kaboses niya yung babaeng to. Pero, hindi eh, hindi pwede. Bakit hindi pwede? Ewan ko. Hindi ko rin alam kung bat nasabi kong hindi pwede. Dahil iba ang suot niya? Dahil nakikihalubilo siya sa ibang tao? Ewan. Namiss niyo ba kami? Alam ko na kung bakit. Oo, magkaboses sila pero itong babaeng to, mukhang masaya yung tono niya. Kami din, namiss din namin kayo. Nagsigawan lahat ng tao. Ngumiti yung babae, isang ngiting alam kong nakita ko na. Kinabahan ako nung lumipat yung tingin niya sa amin sa akin. Kahit na nakamaskara siya, yung mga mata niya Sa kanya na ata ang may pinakamagandang mata na nakita ko.

26

Mary? Nathan, may sinasabi ka? Wwala. Ngumiti ulit yung babae. Mukhang may bago tayong barkada dito ah. Sumigaw sina Ethan ng sobrang lakas. Tapos nag I love you yung iba sa mga kabarkada ko. Sinong may birthday? Sabay turo sa kin. Eto talagang mga to. Ang tadhana nga naman. Dito ka talaga dinala ng langit no? Tinutukso ako ng mga kabarkada ko. Pero ako, eto, nakatingin lang dun sa may hawak ng mic. Parang may ibig sabihin yung sinabi niya. Pangalagaan mo buhay mo, isang himala ang mabuhay sa mundong to. Ngumiti siya na walang pakundangan. Naramdaman ko yung lungkot sa mga matang yun. Sa mga matang alam kong may kahawig parang nakita ko na Eto na yung huling kanta namin. Eto na ang huling pagtugtog namin. Huli? Wow. Eh di maswerte pala kami dahil kahit papano, nakita namin yung huling performance nila. Naalala ko tuloy yung rason kung bakit gusto ko malapit lang sa village namin, si Mary sino pa nga ba? Gusto ko magalit dahil hindi siya pumunta sa birthday ko. Pero, masaya narin ako dahil mukhang may nakita na akong may ipapalit kay Sam. Wala namang masamang magilusyon diba? Pwede namang after ng performance nilang yun, hingin ko yung number nung vocalist. Tapos yun na. Type ko talaga eh. May iba kasi sa kanya na wala yung ibang kabanda niya. 1 2 3 fall. Tapos, nagumpisa na ang tugtugan. *** Chapter 9 [Miracle] 1, 2, 3 Fall? Kaya siguro Tears of Midnight. Tama nga. Fall. Paghulog ng luha. Wow. Kung ako yung dating Nathan, mawawalan ako ng pakielam dun. Pero dahil binago ako ng isang buhay na manika, eto parang kahit yung ibig sabihin ng mga tagong salita, naiintindihan ko. Sobrang lakas ng sigawan nung mga tao dito sa paligid. May sigaw, may pito, may tawa, may tugtog. Pero ako, heto, inaabangan ko lang yung pagkanta nung vocalist. Ive gone for too long Living like Im not alive So Im gonna start over tonight Beginning with you and I Sa unang dalawang linya palang na yun, isa lang ang naalala ko. Si Mary. Yung una naming pagkikita kung saan sinabi niya na Nabubuhay ako pero patay ang turing sa kin. Paanong hindi tatak ang bawat salitang sasabihin niya sa kin kung ganito siya kakaiba? Hindi lang siya naiiba eh. Nag-iisa lang siya. When this memory fades

27

Im gonna make sure its replaced Chances taken, Hope embraced And have I told you? Habang kinakanta niya yung kantang to, nakikita ko si Mary. Parang, biglang nagtatransform yung vocalist. Lumulugay yung buhok, humahaba yung damit at natatanggal yung maskara. Nakikita ko na ang kumakanta ay si Mary. Natatawa nga ako eh. Ano ba tong ilusyong ginagawa ng utak ko. Bukod sa kinakanta niya may pinaparating siyang mensahe. When this memory fades, Im gonna make sure its replaced. Naalala ko tuloy yung sinabi niya nung huli kaming nagusap. Alam ko din naman na mawawala tong alaala ko. O kung di man mawala, mababago. Kaya bago pa mangyari yun, sasabihin ko na. Ang mga alaala naman, hindi tinatago. Im not going cause Ive been waiting for a miracle And Im not leaving I wont let you, let you give up for a miracle And it might save you. Miracle. Yun ang title ng kantang to. Naalala ko nanaman si Mary, yung mga salitang iniwan niya nung huli kaming nagkita. Pero kung nangyari na yung himala na hinihintay ko, siguro siguro pwede na kong umalis. Bigla kong naalala yung pinakuluang buto ng rosas na binigay niya sa kin. Kung san tinanong niya yung tanong na gumimbal sa mundo ko. Naniniwala ka ba sa mga himala, Nathan? Weve learned to run from anything uncomfortable Weve tied our pain below, And no one ever has to know Heto, nakaupo parin ako. Hindi ko nga namalayan na hawak na pala ni Sam yung kamay ko. Hinayaan ko lang siya, wala naman na yun sa kin. Hindi ko siya pinapaasa siya tong umaasa. That inside were broken I tried to patch things up again To kill my tears and kill these fears And have I told you, have I? Heto nanaman, parang si Mary talaga yung kumakanta. Yung mensahe, malinaw na malinaw. Oo, si Mary isang kimkimadong babae. Mapalad ako na ako yung pinili niya nung diary niya na malaman yung katotohanan tungkol sa kanya. Totoo naman eh. Yung diary niya yung mismong lumapit sa kin. Kung hindi pa ko tinapilok nung diary niyang yun sa kwarto niya, hindi ko malalaman ang katotohanan tungkol sa buhay niya. Hindi kami magiging ganito kalapit ngayon. Im not going cause Ive been waiting for a miracle And Im not leaving I wont let you, let you give up for a miracle And it might save you. Palakas ng palakas yung mga sigaw. Lahat ng mata nasa mga magagandang babaeng nakamaskara sa may stage. Hindi ko nga alam kung bakit si Mary ang nasa isip ko. Bakit nga ba? Siguro naassociate ko lang dahil miracle yung title ng kanta. Its not faith ifif you use your eyes, oh why? We get it right this time Lets leave this all behind, oh why? We get it right this time Its not faith if youre using your eyes, oh why? Bigla akong napatitig sa mga mata nung vocalist. Na hindi sa hindi ko alam na dahilan ay nakatingin narin sa kin habang kinakanta niya yung susunod na verse. Ive gone for too long Living like Im not alive So Im gonna start over tonight

28

Beginning with you and I dont want to run from anything uncomfortable I just want, no I just need this pain to end right here. I just need this pain to end right here. Tinuro niya yung puso niya nung binanggit niya yung salitang here. Saka ko napansin na may nakasabit na kwintas dun sa leeg niya. Pero, di ko masyado makita dahil hindi din malinaw yung mga mata ko. Im not going cause Ive been waiting for a miracle And Im not leaving I wont let you, let you give up for a miracle And it might save you. Hindi ko alam kung bakito kung tama nga ba yung nakikita ko. Hinahawakan niya yung maskara niyao parang hindi. Parang sumasakit yung ulo niya. Pero kahit ganon, nakita ko siyang ngumiti at tinuloy ang palabas. Yeah it might save you Oh it might save you Its not faith ifif you use your eyes If you use your eyes Saka ko nakita ang isang bagay. Isang bagay na napatayo ako isang bagay na nagudyok sa kin na pumunta sa may stage at bitawan ang kamay . Isang kwintas na may krus. If you use your eyes. Habang binabanggit niya yung huling linya, tinanggal niya yung maskara. Pero habang nangyayare din yun, dumidilim na rin sa may stage. Kaya, halos wala narin akong nakita sa mukha nung babaeng yun. Pero Parang, may nakita ako. Parang nakita ko ang isang luhang pumatak sa mga matang yun habang tinatanggal ang maskara niya habang dumidilim sa entabladong tinatapakan niya. Tumakbo agad ako papunta sa may stage at kinuha yung maskara na tinanggal niya. Backstage. Kung san man yun, hindi ko alam. Nung hindi ako pinapasok nung guard, lumabas ako. Pumunta ako sa likod, kung saan tingin ko dun sila lalabas. Naghintay ako ng ilang minuto pero Nathan! Narinig ko si Sam na papalapit. Nawalan ako ng pag-asa na lalabas pa yung bandang yun. Malakas ang kutob ko na si Mary at yung vocalist na yun ay iisa. Nagtutugma sa lahat ng nangyare. Anong problema? Wala. Para kasing Yung Tears of Midnight nasa loob ah. Nagpakilala na sila. Kumaripas ako ng takbo papunta ulit sa loob. Ang tanga ko! Naiinis ako sa sarili ko kung bakit ako lumabas agad. Pagpasok ko sa loob, humarap agad ako sa may stage. Apat na babae lang na nakamaskara ang nakita ko. Wala yung vocalist. P*ta. Nathan, anong bang nangyayare sayo? Bat hindi mo sinabing! Nasigawan ko si Sam. Pero ano bang malay niya kung sino ang hinanap ko? Hindi ko siya dapat sisihin. Sabihin mo na Nathan. Humingi ka na ng tawad at gawin mo na ang dapat gawin. Sorry.

29

Lumabas ako ng bar, hinihiling sa langit na sana tama yung hinala ko. Na sana nasa labas pa yung babaeng yun, sosorpresahin ako na siya yun. Paglabas ko Hangin ang sumalubong sa kin. Dinala ako sa ospital, hawak-hawak ang maskarang tumakip sa babaeng hinangaan ko sa entablado at ang alaala ng kwintas at ng luhang nakita ko. Naririnig ko parin yung boses ng babaeng yunna alam kong siya din ang manikang dahilan kung bakit hindi ako nakahinga nung gabing yun. *** Chapter 10 [The World of My Blessed Wonder] Umuwi ako ng bahay matapos dalhin sa ospital. Bwisit. Hindi ko din alam kung bakit. Basta sumikip ang dibdib ko, at yun na. Dinala na lang ako bigla sa ospital. Sina Sam ang nagdala sa kin. Siyempre alalang-alala sila. Birthday ko pa man din. Biniro nga ako ni Ethan na akala daw niya na sa tuwing birthday ko daw ay magcecelebrate narin sila ng death anniversary ko. Tae talaga yun. Isa lang ang nasa isip ko pag uwi ko sa bahay. Hindi ko alam kung magkaiba silang dalawao magkapareho lang sila. Si Mary, at yung babaeng bokalista ng Tears of Midnight. Tatlong araw din ako absent kaya maraming kailangan aralin. Pero bukod dun, gusto ko na pumunta sa park. Nangangati na yung mga paa ko. Ang mga mata ko, gustung gusto na siya makita. Siguro dahil gusto ko malaman yung katotohanan. Kung siya ba talaga yung babaeng nakamaskara nung kaarawan ko. Kung siya yun Bahala na. Pagkatapos ng klase, nagmadali ako umuwi. O, mas tamang sabihin na, gusto ko na pumunta sa park at makita si Mary. Gusto ko na makipagkwentuhan sa kanya, tapos tingnan yung reaksyon niya. Pagkapunta ko sa park, ayun, kitang kita ko siya na nandun sa may swing. Parang walang pinagbago. May headphones parin siya na ubod ng laki habang nagbabasa ng libro. Siyempre, hindi mawawala yung teddy bear. Minsan nagtaka ako kung paano niya napagsasabay ang pakikinig ng rock music at ang pagbabasa ng librong halos magdugo na ang ilong ko dahil sa mga salitang di ko alam. Mary! Sumigaw ako, pero hindi man lang siya tumingin sa kin. Sumigaw ulit ako, pero di nanaman niya narinig. Hindi ko alam kung maiinis ako. Konti, nainis ako. Siya na tong tinuturing kong pinakamalapit kong kaibigan, pero ni hindi nga niya alam na naospital ako. Ni di ko man lang alam kung nagalala ba siya sa kin. Sabagay, hindi nga niya alam. Ano nga bang pakielam niya sa kin? Umupo ako sa swing. Nilipat niya yung page saka niya ko binati. Hello Nathan. Ang sarap tanungin ano ba ako sa buhay mo? Pero alam ko naman ang sagot. Nung umpisa pa lang, alam mo na kung anong magiging parte mo sa buhay niya, di ba Nathan? Tama yan. Kausapin mo lang ang sarili mo. Mary, pwede magtanong? Pwede. May kalayaan tayong lahat na magsalita. San ka galing nung birthday ko?

30

Nilipat niya sa isang page. Naisip ko tuloy kung mag-iisip siya ng sagot para ipantakip sa kin o aaminin na niya na siya yung babaeng bokalista ng Tears of Midnight. Sa langit. yung seryoso. Seryoso naman yung sinabi ko. Tumahimik nanaman siya. At eto ako, nakatingin nanaman sa mukha niya. Yung mga mata, labi parehas na parehas dun sa babaeng kumanta nung kaarawan ko. Alam mo ba, nung birthday ko, inatake ako sa puso. Masyado ka atang maraming kinakaing mamantikang pagkain. Hindi yun ang punto ko. O baka tingin mo ako yung babaeng nakamaskarang nakita mo. Sandaling napatigil yung hininga ko. Hindi man lang niya hinintay na ako yung magsabi ng katiting na pahiwatig. Hindi ko alam kung may kapangyarihan lang talaga siyang magbasa ng isip. Oo, ako yun. Sinara niya yung libro niya. Sa sinabi niyang yun, parang nabinge ako. Unti unting nawala sa alaala ko yung boses ng babaeng bokalista ng Tears of Midnightyung boses niyahabang kumakanta sa entabladong yun. Bigla ko tuloy gustong marinig ulit yung boses niya. Ngumiti siya. Nakita ko yung librong binabasa niya, A Walk to Remember. Kasama din kaya yun sa 1001 books you must read before you die? Kung kasama, masasabi ko na 0.0999 percent na pwede na akong mamatay. Nakakatawa talaga ang tao. Bat ba may standards pa na kailangan bago mamatay? O sabihin na nating, standards para masabi mong pwede ka na mamatay? Bakit ka pa nagmaskara? Para san ba ang maskara, Nathan? Para Tinatago naming lima ang totoo naming katauhan sa likod ng mga maskarang yun. Bakit pa? Pwede namang Kaming lima na tinalikuran ng buong mundo. Kaya kami nakamaskara, para tanggapin kami. Pwede namang tanggalin niyo yun. Bakit ba kasi akala niyo hindi kayo tatanggapin ng mundo? Sa akin pa lang na nakikita ng lahat ng tao kung sino talaga ako, iisa lang ang lumapit. Ikaw yun. Pero pag naka gintong maskara ako, nagsusuot ng mga damit na hindi ko talaga gustong suotin, akala mo kung sinong diyosa ang sinasamba nila. Natahimik ako. Alam kong sa loob-loob ko, napahiya ako ng sobra. Imbis na sa kanya ako naawa, naawa ako sa sarili ko dahil isa din ako sa mga taong natuwa. Isa din ako sa mga taong nalinlang ng mga maskara nila. Kailan kayo nagumpisa? Nung nakaraang dalawang taon. Bigla na lang kayo nabuo? Kala ko ba hindi ka masyadong nakikihalubilo sa tao? Isang araw, nakakita ako ng isang pader na may sulat na gusto na niya mamatay. Nagsulat ako na gusto ko na umiyak. Pagdaan ko nung sumunod na araw, may tatlong sumunod na nagsulat. Yung isa, gusto ko na mabulag. Yung isa, gusto ko na pandirihan ng iba. At yung huli, gusto ko na itakwil ng iba. Habang pinapakinggan ko yung kwento niya, lalo akong hindi makapaniwalang nasa Earth ako. 6.8 bilyon na tao na buhay, at may limang humihiling na bawiin na yung mga buhay nila. Si Crimson yung drummer. Kalahating mata niya bulag. Tumungo na lang ako. Napamangha dahil dun. Magaling siya magdrums, pero di ko akalain na magagawa niya yun kahit na hindi makakita yung isa niyang mata. Yung kambal, si Iris at Luna, yung parehong gitarista, pareho silang laki sa hirap na pinandidirian at tinatakwil ng ibang tao. Kaya yung sinulat nila sa pader ay kabaligtaran talaga nung gusto nilang mangyare.

31

Dun ako napaisip sa mundo niya normal ba ako? Yung basista namin na si Velvet, ay katulad ko na nakaranas na ng sakit. Hindi siya tinuring na anak nung mga magulang niya. Ang masama, pinakuha yung puri niya sa halagang tatlong libo. Naguumpisa nanaman na sumikip yung dibdib ko. Ilang tao pa ba ang ganito sa mundo? Ilang tao pa ang kakaiba tulad ng babaeng to? At ako, isang babaeng minalas pero sa lahat ng malas na yun, hindi man lang ako naglakas loob na umiyak. Kaya, nagpapasalamat ako sayo dahil tinuruan mo ko kung pano. Hindi kita tinuruan kung paano. Ikaw mismo ang nagpalaya sa sarili mo. Pero ikaw ang may hawak ng susi sa kulungan ko, kaya ako nakalaya. Gusto ko umakyat ng bundok para ipagmalaki yun. Biglang gumaan ang loob ko, at unti unting humupa yung sakit sa dibdib ko. Isa lang pala ang kailangan at yun ay walang iba kundi siya. Alam mo tong librong to? Oo naman. Kasama ba yan sa 1001 books? Kakatapos ko lang yung huling libro kahapon, kaya pwede na ako mamatay. Mary Nalaman na rin ng banda ko na may taning na ko. Kung tutuusin, mas marami pa akong magagawa kesa ang makinig sa kwento niya kesa paulit-ulit na umikot sa utak ko na may mamamatay na akong kaibigan kesa hintayin ko pa na mangyari eh pwede namang kalimutan ko na lang siya. Kaya kong iwanan tong nilalang na to ngayon pero ayoko lang. Bigay to sa kin ni Crimson kaya binabasa ko siya ngayon. Ano, ayos naman? Oo. Gusto ko yung kwento. May leukaemia din pala si Jamie. Jamie yung pangalan nung bida sa kwento. Pero mas marami kaming pinagkaiba. Tulad ng? Mahal siya ng tao. Ano pa? Pastor yung tatay niya. Ano pa? Mmm binabawi ko na. Siguro nga mas marami kaming magkakaparehas. Hindi na ako nagulat nung sinabi niya yun, dahil alam kong mas marami silang pagkakaparehas. At yung isa sa maraming yun ay narealize ko nung tiningnan ko yung mga mata niya. Bukod sa pareho kaming may leukaemia, pareho din kaming nagkukunwari na malakas. Meron pa. Pareho kaming wala sa panahon kung magsuot? Bukod dun. Pareho kaming mahal ng Diyos. Automatic na yun. May isa pa. Ano? Pareho kayong naniniwala sa himala. Ngumiti siya. Oo nga no. Tinuloy niya yung pagbabasa. Hindi ko alam kung napansin niya. Pero ako, napansin ko. Napansin ko na tinititigan ko lang siya habang nagbabasa. Nakita ko yung mga magaganda niyang mata at yung maliit niyang labing nakangiti na nagiging dahilan kung bakit ayoko palipasin ang araw hanggat di ako nakakapunta sa park.

32

Narinig ko yung malakas na tunog ng drums mula sa loob ko na halos patalbugin ako mula sa swing na kinauupuan ko. Naamoy ko yung amoy ng strawberry cologne niya habang magkasama kami sa araw-araw na ginawa ng Diyos. Isang amoy na gusto ko maaamoy ko lagi. Nalasahan ko yung mapaklang lasa sa loob ng bibig ko na nagsasabing wala ng laway dahil marahil nalunok ko na lahatparang nung nangyari lang nung nasabi kong mahal ko na si Sam. Naramdaman ko yung pagnanais na alagaan siya habang buhay. Napansin ko na may isa pa silang pagkakaparehas nung bidang nasa librong binabasa niya. Hindi ba Minamahal din ng isang lalake ang bidang babae sa kwento? Kung ano man yung ibig kong sabihinkahit na makalimutan ko pa yung mukha, boses, amoy at hawak niyaay ang isang pakiramdam na alam kong kahit kailan ay hindi na mawawala. *** Chapter 11 [When She Starts to be Everything] Mula nung narealize ko yun, walang araw na maaga ako umuwi para dumerecho sa park. Pinapakain ko siya at pinapagmasdan ngumiti. Gusto ko maging ganito habang buhay. Hindi na siya nagbabasa ngayon. Gumagawa na siya ng mga eroplanong papel. Para siyang bata, isang batang di ako magsasawang alagaan. Dun sa mga eroplanong papel, sinusulat niya yung mga dasal niya para sa mundo. Bago niya yun iniiwan sa ibang lugar, pinapabasa niya sa akin. Maguusap kami sandali kung bakit yun ang naisip niyang isulat. Hindi ko nakikita kung san niya nilalagay yung mga eroplanong papel na yun. Pero ang sabi niya, iniiwan niya sa ibat ibang lugar. Eto, hindi ko na alam kung pangilang buwan o linggo o araw na kaming magkasama. Maaraw pero medyo malamig dahil malapit na magpasko. Gumagawa parin siya ng eroplanong papel nun. Nagsusulat sa mga papel tapos tinitiklop nanaman niya. Sa oras na yun tatlo na ata yung nagawa niya. Nakakamangha ka talaga. Hindi ako kakaiba para kamanghaan. Tao lang din ako tulad mo. Hindi naman dahil kakaiba kaya ako namamangha sayo eh. Kailangan ko ba tanungin kung ano? Kahit naman hindi mo tanungin, sasabihin ko parin. Ano? Dahil habang tumatagal, nalalaman ko na hindi ka kakaiba. Ngumiti siya. Kumuha siya ng papel, pero hindi niya muna sinulatan. Tiniklop niya muna tapos nagpunit-punit siya. Nagtaka ako sa ginagawa niya. Akala ko trip lang niya hanggang sa nakita kong eroplanong papel parin yung ginawa niya. Eto para sayo. Talaga? Ayaw mo? Siyempre gusto. Kinuha ko. Pero dahil alam kong wala naman siyang sinulat, hinawakan ko lang. Bat hindi mo subukan paliparin? Bakit? Subukan mo lang.

33

Nakaupo ako sa swing tapos pinalipad ko. Nagulat ako nung biglang lumanding sa mga paanan ko. Hindi ako matalino para sabihin pusible o di pusible yun sa phsyics pero, namangha lang ako. Talagang alam mo na babalik? Hindi, nagulat din ako. Ngumiti siya tapos tumayo. Dinampot niya yung eroplanong papel. Ang galing. Mukha namang namangha siya sa nangyare. Pero, nakita ko yung sobrang pagmangha niya dahil sa mga ngiting abot tenga. Bat parang manghang mangha ka? Tumingin siya sa kin at ngumiti. Saka niya binuksan yung eroplanong papel. Doon ko nalaman kung bakit nga siya manghang mangha. Papano, yung pinunit-punit pala niyang parte ng eroplano ay hugis krus. Ngumiti ako tapos tumayo. Nakatungo parin siya, hawak hawak yung papel. Ang ibig sabihin lang niyan, kahit saan ka pa pupunta, sa Kanya ka parin babalik. Hinawakan ko yung mga kamay niya. Naririnig ko nanaman yung drums sa loob ng katawan ko. Tumingin siya sa kin ng dahan-dahan. Handa na bumuka ang bibig ko at sabihin lahat ng nararamdaman ko nang nangyare ang hindi inaasahan. Sa mga sumunod na oras, nakita ko nalang ang sarili kong lumuluha at naghihintay ng sasabihin ng doctor. Mapalad parin ako dahil may dumaang taxi sa may parke kaya naihatid ko siya sa ospital agad. Lumabas yung doctor. Tinanong niya kung sino ako, sabi ko kaibigan. Mula nung araw na yun, nagbago na ang takbo ng buhay ko. Dumating na yung papa ni Mary sa ospital, amoy alak. Pero kahit ganon, halatang nag-aalala parin siya para unica hija niya. Pagdating na pagdating niya, dinala ko agad siya sa doctor. Silang dalawa ang nag-usap. Ako, alalang alala parin. Tayo, upo tayo, upo. Hindi ako mapakali sa iisang pwesto. Ngayon ko kinakailangan ng himalang pinaniniwalaan niya. Pagkatapos nilang mag-usap, pumunta agad ako sa papa ni Mary. Gusto ko makibalita. Pero nang makita ko yung tulalang mukha niya, parang mas gusto kong maging bulag at binge para di ko makita ang reaksyon at marinig ang resulta. Aano daw po yung balita? Tumingin sa kin yung papa ni Mary na blanko ang ekspresyon sa mukha. Sana di ko na lang tinanong. Lulumalala na daw. Tumulo yung luha ko ng walang pakundangan. Ayoko. Wawala na po bba daw pparaan? Ginalaw nung papa ni Mary yung ulo niya mula sa kaliwa papuntang kanan paulit-ulit hanggang sa humahagulgol na siya. Ako, nakatulala hindi makapaniwala Bakit kung kelan alam na ng puso ko kung kanino talaga siya nagmamayari saka ipamumuka sa kin ang masaklap na tadhana? Pumunta ako sa kwarto niya. Nakita ko siyang nakahiga, natutulog. Yung mga labi niya hindi na masyadong pink tulad dati, parang pale rose. Bakit nga ba ngayon ko lang napansin na pumayat siya? Payat na nga siya, bigla pa siyang papayat. Hinawakan ko yung mga malamig niyang kamay, saka napaupo.

34

NNaNathan Bumuka yung mga mga mata ko sa sobrang saya dahil gumising siya. Pinisil niya yung kamay ko, alam kong madiin na yun para sa kanya, pero kung tutuusin para lang yun bulak na dumampi sa ka