O MISTERIO DA PAPOULA NEGRA

Naquel mércores de finais de outubro na

casa de Antía e Xaquín, todo o mundo andaba

bastante axitado. Había mochilas, roupa de

montaña e bicicletas esparexidas por toda a

casa.

Os pais dos rapaces para a ponte de Santos

organizaran unha viaxe: unha viaxe moi

especial, xa que ían percorrer o Camiño de

Santiago desde Pedrafita do Cebreiro ata a

capital de Galicia.

Mañá,1 de novembro, uns amigos da familia

vanos levar no seu coche todoterreo ata o

punto de partida e desde aquí comezará a

aventura: aventura que eles non sospeitan o

aterradora que chegará a ser.

Ao día seguinte puxéronse en marcha.

Deixáronos en Pedrafita e comezaron a

andaina coas súas bicis.

Cando xa levaban un anaco andado atoparon

unha igrexa abandonada no medio do monte.

Decidiron entrar. Estaba chea de teas de araña

e po. Un ruído aterrador fixo que se volvesen.

Alí de pé había un home con barba longa,

camisa a cadros vermellos e grises, pantalón

vaqueiro rachado e zapatos dos anos sesenta;

o que indicaba que, posiblemente, non saíse

daquel lugar en anos e se volvese tolo. O home

díxolles:

-Non sigades porque por estes camiños andan

os mortos.

- Si, seguro- contestou o pai.

-Non, non o fagades-dixo o home con voz

ameazante- Repítovos que por aquí andan os

mortos.

Non fixeron caso daquel home que parecía

estar tolo e continuaron o seu camiño. Pasou

un anaco cando Xaquín se dou conta de que

súa irmá desaparecera. Non podía ser!

Volveron cara onde estaba o vello, pensando

que puidera ser el o que levara a rapaza, pero

xa non estaba na igrexa. Saíron de alí e

atoparon a Antía tirada no chan. Correron cara

onda ela e esquivounos:

-Quen son? Quen sodes vós? Que fago aquí?-

dixo a nena.

Antía perdera a memoria. De repente unha fila

de mortos chamada a Santa Compaña

apareceu polo medio das árbores. Pararon

diante deles e entregándolle unha candea ao

pai e dixéronlle:

-Tomade esta candea. Seravos moi útil na vosa

aventura. Se queredes que Antía recupere a

memoria e se salve da morte tendes que atopar

a papoula negra, a flor que devolve a vida.

Tedes tres días. Ide á igrexa de Sarria, alí o

seu cura daravos a primeira das pistas para

atopar a flor.

Puxéronse en camiño, e cando levaban un bo

anaco pedaleando, atoparon un can mugrento,

de cor canela, con longas orellas e cara de

pena. Este seguíaos a pouca distancia e

intentaron despistalo, pero non había maneira,

o can sempre voltaba. Xa estaban moi lonxe

de onde o atoparan, e decatáronse do teimudo

que era e decidiron poñerlle un nome: Pedriño.

Viron un bo sitio para xantar, xa que a pesares

dos problemas, tiñan moita fame. Descansaron

un pouco e voltaron ó camiño. Pasados uns

kilómetros uníuselles un que parecía outro

peregrino. Fixeron boas migas e falaron dun

montón de cousas, así que acabaron por

contarlle cal era a misión que tiñan que

cumprir.

O home quedouse moi pensativo e con

expresión de medo na cara, explicoulles que

aquel non era un camiño seguro porque ás

veces aparecía por alí a Santa Compaña.

De súpeto o peregrino desapareceu e

cubriunos unha mesta néboa, case non podían

verse uns a outros, e para máis sorpresa, foise

formando un túnel polo que se sentiron atraídos

e alí se dirixiron sen pensalo moito.

A o cabo dun tempo, que a eles se lles fixo

unha eternidade, foron dar a un cemiterio moi

antigo e fermoso, detrás del albiscábase un

impoñente mosteiro que os pais recoñeceron

como o Mosteiro de Sarria.

A porta principal estaba aberta, así que

entraron. Dentro, todo estaba escuro e en

silencio. Fixeron uso da candea que lles dera a

Santa Compaña e percorreron uns corredores

que os levaban a outros ata que viron luz que

saía dunha porta entreaberta.

Petaron e unha voz amable mandoulles pasar.

Detrás dunha mesa enorme estaba un frade

que se presentou como o abade do mosteiro.

Eles explicáronlle cal era a súa misión. E el moi

amablemente deulles varias pistas que lles

pareceron moi misteriosas:

-Voltade ao cemiterio e buscade unha pedra

que está sobre unha pedra e esta sobre outra,

e alí atoparedes a clave - dixo o frade.

No cemiterio buscaron entre as lápidas e

atoparon un grupo de rochas dunha cor distinta

ás demais, o que lles pareceu moi sospeitoso.

Erguer a morea levoulles moito tempo, pero

pronto se decataron que escondía unha

mensaxe segreda:

ATOPAREDES UNHA MENSAXE TALLADA

NUN CARBALLO CENTENARIO A bEIRA DO

ENCORO DE PORTOMARIN.

Dispuxéronse a saír do cemiterio, pero xa

estaba a escurecer, por iso Xaquín non viu

unha tumba que estaba aberta e caeu dentro

dela. Cando se recuperou do golpe recibido

escoitou unha voz de ultratumba que dicía:

-Quedan dous días para a morte de Antía. Se

queredes chegar a tempo para salvala debedes

atravesar o portal.

Xaquín contoulle o sucedido a súa familia.

Despois de percorrer o camposanto viron un

arco de ferro cuberto de enredadeiras no medio

dunha leira.

Cando o atravesaron todo se volveu escuro. Ao

cabo dun tempo, saíu a lúa entre as nubes e

viron que estaban camiñando polas rúas

empedradas dunha vila. Era noite pechada e

facía moito frío.

Atopáronse cun home que resultou ser o dono

dunha pousada de Portomarín, que así se

chamaba a vila. O home ofreceulles pasar a

noite alí:

-Fariades ben- dixo o home- Non é seguro

andar de noite por aquí.

-E logo por que?- preguntou a nai.

- Conta a lenda -dixo, con voz moi baixa -que

na antiga vila de Portomarín vivía un home moi

teimudo co seu can Urco. A vila foi inundada

pola construción do encoro, polo que se

trasladou a todos os habitantes á vila nova.

Mais o dono de Urco negouse a marchar da

súa casa e morreu afogado dentro dela. Por

iso, todas as noites o espírito de Urco pasea

pola nova vila, buscando ao seu dono.

A familia, moi asustada, rexeitou a oferta

porque tiñan pouco tempo para salvar a Antía,

así que seguiron ata o encoro.

Polo camiño atopáronse con Pedriño. Xaquín

foi correndo onda el, pero decatouse de que ao

can lle pasaba algo raro. Tiña os ollos en

branco e xa non tiña unha expresión triste, se

non chea de rabia.

Tentou trabar a Xaquín, pero o pai conseguiu

reducilo.

O can estaba posuído polo espírito de Urco,

polo que decidiron atalo nunha árbore para

evitar un novo ataque.

Chegaron á beira do encoro e estiveron

buscando un bo anaco, mais non atoparon

ningún carballo.

Cando xa ían desistir Antía viu unha botella que

flotaba preto da beira. O pai recolleuna cun

trueiro.

Dentro había un papel coa seguinte mensaxe:

Esta noite

Unha arbore vas ver

E con moito interese

O vas ler

Ao pronunciar estas palabras apareceu un

carballo diante deles que desprendía unha luz

cegadora deslumbrándoos a todos.

Cando se achegaron ao carballo, viron a

seguinte inscrición na súa cortiza:

Debedes ir a palas de rei. Ali atoparedes unha

horta de cabazas ao lado dun cruceiro. Vaciade

a mais grande colocade dentro a candea e

veredes unha nova mensaxe.

Voltaron ao camiño e viron que Pedriño xa

retornara a ser o can afable que coñeceran,

coa súa cara de pena e non de rabia como

posuída polo espírito de Urco. Desataron ao

can e decidiron empregar seu o olfacto para

atopar o camiño cara Palas de Rei.

Pedalearon toda a noite guiados polo instinto

do animal, o cal os levou a Igrexa de Vilar de

Dona xa en Palas de Rei. A carón do cruceiro

estaba a horta das cabazas.

Buscaron a cabaza máis grande, aínda que lles

levou un anaco decidir cal era, e tras varias

rifas entre eles dispuxéronse a baleirala.

Despois empregaron a candea que lles dera a

Santa Compaña para poder ver a mensaxe

xusto antes de saír o primeiro raio de sol. E

como por arte de maxia, coa luz da candea,

reflectiuse aos pés do cruceiro unha nova

mensaxe:

NO ALTO DA TORRE FILGUEIRA

MOVESE CO VENTO UNHA BANDEIRA

MIRADE BEN CARA ONDE SINALA

SE A PAPULA NEGRA QUEREDES ATOPAr

Xa era de día e andiveron preguntándolle as

xentes de Palas de Rei pola torre. Cando a

atoparon viron que estaba abandonada e que

poñía medo so de mirar para ela, pero debían

entrar nela se querían que Antía non morrera.

Nada máis abrir a porta apareceu de súpeto un

vello coas roupas rachadas e sen un ollo.

Díxolles que el era o guía e que con moito

agrado lles ensinaría o interior da torre. Aínda

que era algo sospeitoso a familia tiña moita

presa como para buscar a forma de subir ao

alto, entón o pai dixo:

-Moi amable señor, pero só nos interesa visitar

o alto da torre. Pódenos guiar vostede ata alí?

O vello puxo mala cara e rañou os dentes,

parecía algo impaciente, pero aceptou guiar a

familia.

No alto da torre viron a bandeira, estaba algo

rachada e non se adiviñaba ben cara onde

sinalaba.

-Señor guía, cara onde apunta a bandeira? –

preguntou a nai.

-Benquerida familia, alí non vaiades – dixo o

vello sen ollo – sinala en dirección a un bosque

que hai en Arzúa, un lugar escuro e maldito,

pois nel as árbores están vivas e posuídas polo

mesmo demo, pois o que entra nel, non sae

vivo, as árbores comezan a enraizárseche nos

pes e aprémante ata romperche os ósos do

corpo.

- Tanto nos ten!!! – dixo o pai – debemos ir cara

alí axiña.

- Veña papá, temos moita presa – dixo Xaquín

– tan só nos queda un día para salvar a Antía.

O vello non paraba de insistir en que quedaran

un anaco máis con el, polo menos a xantar,

pois sentíase moi só. Pero a familia negáballe a

invitación unha e outra vez.

Entón o vello púxose coma un tolo e collendo

unha das lanzar das armaduras que había na

torre quixo matar a familia a cal tivo que

escapar estrepitosamente escaleiras abaixo e

saír pitando da torre para salvar a súa vida e

poñerse en dirección cara o bosque das

árbores malditas de Arzúa, onde medraba a

papoula negra.

Proseguiron a súa andaina pedaleando

apresuradamente ata chegar a Arzúa. Alí

conseguiron preguntarlle a un ancián que

camiñaba arrimado a un bastón onde se

atopaba o bosque.

- Perdoe, poderíanos indicar onde se atopa o

Bosque das Árbores Malditas? Precisamos a

topar a papoula negra de inmediato –dixo o pai

con voz firme.

- Seguide todo este sendeiro e ao lado da fonte

xirade á esquerda, alí se atopa o voso destino.

En canto vos adentredes no monte veredes

unha pequena e vella cabana que é onde

medra a flor, pero tede moito coidado, xa que

ninguén logrou saír vivo de alí.

- Moitas grazas bo home.

A familia deixou as bicis aparcadas fóra e

adentrouse no bosque. Cubriuse todo de

súpeto por unha néboa espesa. Xaquín ía

camiñando diante cando dixo:

- Mamá, teño moita fame.

Pero non houbo resposta algunha. Cando

volveu a cabeza non había ninguén, so o

acompañaba Pedriño. O neno comezou a sentir

moito medo e empezou a correr para atopar

aos seus pais canto antes.

Cando xa levaban un anaco recorrido Xaquín

tropezou na pola dunha árbore e caeu ao chan.

O can púxose moi nervioso e comezou a

ladrar.O rapaz ergueuse e viu a cabana da

papoula e botou a correr cara a ela. Entrou con

moito medo e alí estaba a súa familia a punto

de coller a flor.

- Onde estabades? Tiña moito medo –dixo

Xaquín. Nese momento a nai estaba a coller a

Papoula Negra e toda a cabana comezou a

tremer. A familia botou a correr e conseguiu

saír de aquel Bosque das Árbores Malditas.

Aínda que estaban moi cansos e tiñan moita

fame, á media noite remataría o tempo para

salvar a Antía, así que montaron de novo nas

súas bicicletas e seguiron o camiño porque xa

empezaba a anoitecer.

Cando pasaron por diante da fonte que lles

dixera o ancián do bastón , viron unha luz que

sinalaba cara ao que parecía un cartel dentro

da auga que dicía:

Se a antia queredes salvar

Sobre o sepulcro do apostolo

A papoula negra debedes deixar

Así, emprenderon de novo a súa viaxe

apurando o máximo posible para que Antía

saíra con vida de aquela aterradora

experiencia.

Cando xa non quedaba moito percorrido para

chegar a Santiago púxose a chover con moita

forza e comezou a tronar dun xeito estrepitoso

que alumaba todo o ceo no medio da

escuridade da noite.

A familia estaba moi cansa e empapada por

mor da choiva, pero sentiron un gran alivio

cando, dez minutos antes de que rematara o

prazo para salvar a Antía, viron ante eles a

grandiosa Catedral de Santiago.

-Vamos, rápido –dixo o pequeno Xaquín.

Todos tiraron as bicicletas no chan e botaron a

correr cara a Catedral.

Como era xa de noite non podía entrar por

ningures, intentárono primeiro pola fachada do

Obradoiro, pero estaba pechada, despois

correron á porta norte, pero tampouco tiveron

sorte. Mentres estaban dando voltas rodeando

o edificio, a nai decatouse de que unha das

pequenas portas laterais, na que estaba

representado o xuízo final estaba entreaberta.

-É por aquí – dixo cun fío de vos a nai.

Todos correron cara aquela porta. Cando

entraron ás carreiras as súas pisadas resoaban

en todo o edificio.

- EH!!!, non podedes estar aquí – dixo o que

parecía ser un garda de seguridade.

Pero a familia non desistiu do seu empeño e foi

entón cando viron o sepulcro do Santiago

Apóstolo. Mentres corrían cara el comezaron a

soar as doce badaladas que marcaban o final

da vida de Antía.

O pai conseguiu deixar a papoula negra sobre

o sepulcro antes de que soara a derradeira

badalada, pero foi en vano, a nena caeu

desplomada no chan.

A familia correu xunto o corpo de Antía, todos

choraban desconsolados e o pobre Pedriño

non facía máis que lamberlle a cara.

O garda de seguridade acercouse e preguntou

que acontecía. De súpeto, Antía ergueuse,

estaba ben, un pouco aturdida pero non se

lembraba do que ocorrera naquel terrorífico

percorrido.

A familia estaba moi contenta por recuperar a

súa filla e tamén lle colleran moito cariño a

Pedriño polo que decidiron quedar co can.

Di unha lenda que todas as noites de 31 de

outubro, noite de bruxas, meiga e mortos

viventes a Santa Compaña acode a aterrar a

familia e o espírito de Urco posúe a Pedriño e

este torna os ollos en branco e trata de morder

a calquera que se lle poña por diante. Así é que

a familia nunca poderá esquecer aquela

aterradora viaxe.

fin

.