Hoe  oud    

 ‘Hoe  oud  denkt  ge  dat  ik  ben?’  vraagt  mevrouw  S.  Ik   kijk   eens   goed   naar   haar.   Ik   klop   op   haar   flanken,   ruik  aan   haar   haren   en   bestudeer   lang   en   grondig   de  vingernagels.  ‘Ouder  dan  zeventig  kan  het  niet  zijn’,  zeg  ik.  Mevrouw  S  glimt.  Ze  wijst  met  een  vinger  naar  boven.    ‘Ouder?’   zeg   ik.   Ik   val   van   mijn   stoel   van   verbazing.   Alle  tafelgenoten   buigen   zich   voorover   om   over   het   randje   te  kunnen  en  kijken  en  te  zien  hoe  ik  daar  lig,  op  de  grond.    ‘Tweeënzeventig  dan,  maar  geen  dag  ouder’,  zeg  ik,  eenmaal  het  stof  van  de  kleren  geklopt,  alsof  ik  een  compromis  met  haar  sluit.  Weer   de   vinger.   Het   trekken   met   de   mondhoek.   De  mondhoek  is  de  plek  waar  het  plezier  naar  buiten  breekt.  ‘Ik   kan   het  me   bijna   niet   voorstellen…’   zeg   ik.   Ik  maak   er  theater  van.  Mijn  handen  doen  mee.  Ze  tekenen  getallen  in  de  lucht.  ‘…  maar  wellicht  bent  u  vijfenzeventig?’    Zo  bieden  we  tegen  elkaar  op  tot  we  bij  de  vijfentachtig  zijn.  Bij  vijfentachtig  begint  mevrouw  S  hardop  te  lachen.  ‘Vijfentachtig!’   zeg   ik   en   val   uitgeput   terug   in   mijn   stoel.  ‘Mevrouw   S   toch,   víjf-­‐en-­‐táchtig.   Dat   zou   ik   nou   nooit  hebben  gedacht.’        Door:  Elske  van  Lonkhuyzen  www.schrijverinhuis.nl