Aerofony - grupa instrumentów muzycznych w systematyce instrumentologicznej Curta Sachsa, w których wibratorem (źródłem dźwięku) jest drgający słup powietrza, zamknięty w przestrzeni rezonansowej, pobudzony do wibracji za pomocą zadęcia. W przypadku aerofonów wolnych źródłem dźwięku jest powietrze znajdujące się na zewnątrz instrumentu. Część instrumentu zamykająca słup powietrza nazywana jest piszczałką i od jej długości zależy wysokość dźwięku. Barwa dźwięku zależy od materiału, z którego wykonano piszczałkę, jej kształtu i menzury.

Wysokość dźwięku zmieniana jest poprzez:

zamykanie lub otwieranie otworów bocznych,

zmianę długości piszczałki suwakiem lub wentylami,

zmianę ciśnienia powietrza (tzw. przedęcia).

Ze względu na sposób zadęcia aerofony dzielą się na:

aerofony wargowe (fletowe) - np. piszczałka;

aerofony stroikowe - ze stroikiem;

pojedynczym - np. klarnet, saksofon;

podwójnym - np. obój, rożek angielski, sarusofon, fagot;

organicznostroikowe;

ustnikowe - np. róg, trąbka;

bezustnikowe

Aerofony wolne (takie jak czurynga, wirujący bąk dziecięcy, bicz, szabla) poprzez szybki ruch powodują zmiany ciśnienia otaczającego powietrza i w efekcie drgania akustyczne.

W praktycznym, potocznym podziale instrumentów muzycznych aerofony nazywane są instrumentami dętymi i wyróżnia się pośród nich trzy grupy:

drewniane - np. saksofon, klarnet, obój, flet, fagot, sarusofon;

blaszane - np. trąbka, róg, puzon;

klawiszowe - np. organy.