Βασίλης Σιουζουλής, Κρίσιμες σιωπές

Βασίλης Σιουζουλής

Κρίσιµες σιωπέςΕΝ∆ΥΜΙΩΝ

Βασίλης Σιουζουλής

Κρίσιµες σιωπέςΕΝ∆ΥΜΙΩΝ

(όπως λέµε κρίση)

1Κάθεται σε ξεχασµένη οξώπετραΠου τον ξεκούραζε παιδίΦίλοςΚαι τα µάτια του φίλους µιλούνΛέξεις ξυπόλυτεςΜε γόνατα µατωµέναΤις θυµάταιΤον θυµήθηκαν κι αυτέςΚαι του πρόσφεραν εφτά χαµόγελα να πάρει ανάσα.Πέρασες πολλά, άκουσε. Tώρα δεν µου αφήνουν νααγαπήσω τα εγγόνια µου, είπε.

[9]

2Με ελπίδες χάρτινεςΚλείνει ρωγµέςΜην περάσει φωνήΚαι του θυµίσει λέξεις χρυσέςΠου έγιναν άνθρακεςΘα του κάψουν την καλύβα που στέγασε έναχαµόγελο µη και τον ζήσει.

[10]

3Όµορφη που είσαι, κόρη µουΠαιδί πολλών µανάδωνΜάνα πολλών παιδιώνΠοίηση είσαιΜε τον ήλιο στα µέτρα σουΤη συννεφιά όταν πρέπειΥπηρέτης άγιος ερωτικόςΑνθέωνΛάµπεις γλυκάΈτσι σε θέλουνκαρδιά και νουςΦίλοι που σέβονται τα σύνορά τουςΕλένη σε λεν, Ελευθερία, µπορεί Ελλάδα. Μα σεπαραπλανούν, χάνεσαι, ξεχνάς και το όνοµά σου.

[11]

4Ακούει φωνέςΜας πρέπουν, θα πει.Ήχους αέρα δροσερού και πέτραςΛόγια ιδρωµέναΑπό την κούραση µισάΚαι βουητά γαλάζιαΤραγούδιααπό παντούΑνταµώνουν την οµορφιά στο δρόµοΜε µια ρακή, σέρτικο τσιγάρο αµαρτωλό να µεθύσειτα χέρια µπας και λυθούν

[12]

5Αυτήν την πέτραΜην την πειράξεις από εκείΝα τη βλέπωΚάνοµε καλή παρέαΞένος µε ξένηΕξόριστη µε µέναΜόνη κι αυτή χωρίς παρέαΜην την πειράξειςΘα γυρίσω γρήγοραΑυτήν έχω πατρίδαΤη θέλω µαζί µου. Είναι η φίλη µου, M’ ακούει τηνακούω, µ’ αγαπά.

[13]

6Χορταίνει η σκέψηΑπό το πιάτο της µνήµηςΕκείνης της φτωχοντυµένηςΛίγο από δωΆλλο τόσο από κειΓίνεται ένα πράµαΤι να σου πωΞέρει και διαλέγει τα υλικάΠού τα βρίσκειΚαι µάλιστα, νύχτα!Τώρα, όσο φρέσκα κι αν αγοράσει και µέρα µεσηµέρι,το φαγητό όχι µόνο άνοστο γίνεται αλλά και πικρό, δεντρώγεται.

[14]

7Μ’ αγκάλιασαν τα µάτιαΜε φίλησε η σιωπήΜ’ έβαλε ένα χαµόγελοΝα καθίσωΗ αγράµµατη φιλία µε δρόσισεΚαι ένα τοπίο γεµάτο φωςΜοσχοµύριζε χώµα δικό µουΠόσο δίκιο είχες Θανάση ∆ιάκο µε κείνο το παράπονόσου! Εµείς µε τον ήλιο παρέα πεθαίνουµε χίλιες φορέςτην Άνοιξη, οι ανήλιαγοι, µία, όποια εποχή

[15]

8Να χιονίζειΜέρα νύχτα βροχήΝα µη βλέπωΤη νεαρή ανεργίαΞαπλωµένηΣτις πάνινες πολυθρόνεςΕπί της ΤαχυδροµείουΜε τα πτυχία της και τα διπλώµατα στην πίσω τσέπητου παντελονιού τσαλακωµένα.

[16]

9Ο έρωτας πουΓεράζει εντός µουΦεύγει µέσαΣένα ξέφρενο χορόΤου σώµατος που κλαίειΛευτεριά, φωνάζει ευτυχισµένο, λευτεριά λέει, χορεύεικαι κλαίει

[17]

10Τα καλοκαίρια κάνουνΤα λάθη τουςΙδίως τα καυτά .Εµφανίζονται κάποιες φορέςΕκτός ωραρίουΚαι ρίχνουν κίτρινη φωτιάΣτην ΆνοιξηΆντε ύστερα µε τέτοιο πρόσωπο εκείνη να µεγαλώσεικαλά, να ωριµάσει και να γεννήσει τη δική της Άνοιξη

[18]

11Θύµωσε το γήραςΤόσο καιρό δεν γύρισαΟύτε να το κοιτάξωΧθες βράδυ ερχόταν πίσω µου∆εν το είδα, µ’ έσπρωξεΤην παρουσία του ήθελε να πειΈπεφτα και µ’ έπιασε ένα παιδίΦοβήθηκα λίγοΠαιδί και γήραςΜε κοίταξαν στα µάτια.∆εν θα το ξανακάνω, είπα, αλλά ούτε και θα του δίνωγη και ύδωρ, σκέφτηκα.

[19]

12Εδώ αγκαλιάζονται και φιλιούνταιτα χρώµαταΤα πιάνει από το χέριη οµορφιάκαι χορεύουνΝύφες στο ίσιωµαπου κοιτούν στη γηΕκεί πάνω στο χωριόακούγοντας βιολί, λαούτο και κλαρίνοπου ως και ο θάνατος εκείγλυκά παίζειΑχ! Και να ήµασταν εµείς τα παιδιά σου όµορφα σανκαι σένα! Τι φταίει και δεν είµαστε;

[20]

13∆εν είµαι .∆εν µε γνωρίζει η πόλη∆εν είµαι από βουνόΟύτε από κάµποΚι η θάλασσα µε αγνοεί∆εν είµαι εγώΟύτε ο άλλοςΕίµαι ο κανέναςΚρυµµένοςΚαι αγνοούν οι υπ-άρχοντες την αγάπη τουαγνοούµενου. Και ο Οδυσσέας το ίδιο όνοµα είπε στονΚύκλωπα, “Κανείς.’’

[21]

14Μια διάλεξηΓια τον ποιητήΜανόλη ΑναγνωστάκηΠου θαυµάζειΤαβέρνα µε φίλους παιδικούςΚαι µια διαδήλωση εργατών πουΞαναζεσταµένο φαγητό του φάνηκεΤον ήθελαν∆εν έκλεισε πουθενάΧάθηκε σε άσπρους διαδρόµουςΜε πλαστικά σκουπίδιασκέψης πεταµένα.Υπάρχουν και τέτοιες ώρες άστεγες που δεν έβγαλανούτε το δηµοτικό και από ευγένεια και µέτρο τίποταδεν ξέρουν

[22]

15Ο ΑπρίληςΠου µόνο µε χάρη και οµορφιάΕίναι ντυµένοςΈρωτας όλοςΠάνω σε τέρατα σκοντάφτειΚαι χτυπά.Με ποιον άραγε δαίµοναΠλάγιασεΗ κόρη του η ΑρµονίαΚαι γέννησε τόσο άσχηµα παιδιά;Φυσικό να µη θέλουν να ξέρουν ποια είναι η µάνα τουςκαι την πετροβολούν όπου τη συναντήσουν

[23]

16∆εν γεννήθηκες µε τα σηµάδια εκείναΣτο πρόσωποΠέρασανΌταν βρήκαν την πόρτα σου ανοιχτήΈφυγαν µαζί σου∆εν τα είδα στο κατευόδιο σου∆εν µε φίλησες ποτέ εν ζωήΚι εγώ επίσηςΟύτε λεπτό δεν διέθεσεςΑπ’ το χρόνο σουΝα µε γνωρίσειςΉσουν πάντα αλλού.Φύλαγες όσο µπορούσες τα νότα σου. Ίσως φοβόσουνεπίθεση απ’ το παρελθόν, αν δεν τηρούσες το λόγοσου απέναντί του.

[24]

17Πίσω από τα γεγονόταΉσουν συνεχώςΚάτι σ’ εµπόδιζε∆εν έπιασες έστω και το ‘’καλώς’’Ενώ µπορούσες και το ‘’άριστα’’Των επιθυµιών σου να πετύχειςΘύµωσες που σου το είπαΚαι από τότε που έφυγες∆εν ήρθες ούτε µια φορά να µε δειςΠαρόλο που ήξερες πολύ καλά σε ποιο µέρος θα µεσυναντούσες.

[25]

18ΧαράΜια ζωή χωλήΑπ’ το αριστερό σουΠερπατάς όµωςΖειςΦαντάσουνα µου πέθαινες παιδίΚαι όπως είσαιΧαρά µουΕγώ σ’ αγαπώΣε θέλω∆εν λες, πάλι καλά που έζησες έστω και έτσι;

[26]

19

Στο Βασίλη Λαλιώτη

Πολλά απ’ τα παιδιά σουΣα να τα γνώριζα από παλιάΦίλοι µε το παραπάνωΠερνούν στο σπίτι µουΑφήνουν ελεύθεραΤις λέξεις τουςΠαίζουν και χαίρονταιΤις χαίροµαι κι εγώΜερικά όµως∆εν καταδέχονταιΟύτε το µάτι τους δεν γυρίσουνΠρος την πόρτα µουΚάνουν σα να µη µε γνωρίζουν. Καµιά κίνηση φιλική ναµου δώσουν λίγο θάρρος να τα πλησιάσω.

[27]

20Βράδιασες ΕλλάδαΣουρουπώνειΟι προστάτες σου∆ίχως πρόσωποΣτην πόρταΦοβάµαι και καληνύχταΝα σου πωΘα χτυπήσει πάνω τους.Θα µατώσειΚι αντί χαράς πίκρα θα φέρει και θα µολύνει και τ’άσχηµο. Καταλαβαίνεις.

[28]

21Να έχεις, του είπεΠάντα επάνω σουΛέξεις γελαστέςΝα τις µοιράζειςΤις θέλουν και τώραΚαι για ύστεραΘα αγαπούν και σένα.Ένα απλό δροµάκι αντί να το κάνουν παραλιακά, πουδείχνει που λέει η φύση, από δύσβατο βουνό το πάνε.

[29]

22Χωρίς γλώσσα

Σε τι αγάπη να ακουµπήσειςΠώς να τη βρεις στις λέξεις τηςΠου δεν υπάρχουν.Ούτε οι ανάσεςΠου µου έλεγανΤο µυστήριο της αθωότηταςΘα χαρακτηρίσουνΤην αληθινή δηµιουργίαΗ Άννα που ήξερα τότε, δεν µπορούσε να είναι αλλιώς.

[30]

ΟΙ ΚΡΙΣΙΜΕΣ ΣΙΩΠΕΣΤΟΥ ΒΑΣΙΛΗ ΣΙΟΥΖΟΥΛΗ

ΣΤΟΙΧΕΙΟΘΕΤΗΘΗΚΑΝ ΨΗΦΙΑΚΑΑΠΟ ΤΟ ΒΑΣΙΛΗ ΛΑΛΙΩΤΗ

ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ ΤΟΝ ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΤΟΥ 2014

f