Σταύρος Αμπελάς - Εαρινή Ισημερία

Σ Τ Α Υ Ρ Ο Σ Α Μ Π Ε Λ Α Σ

Ε Α Ρ Ι Ν Η Ι Σ Η Μ Ε Ρ Ι Α

Ζ Α Κ Υ Ν Θ Ο Σ 2 0 0 4

Ο χαµένος

Αν µια φορά χάσεις το δρόµο ̟άει χάθηκες. Μ̟ορεί να φτάσεις τελικά στον ̟ροορισµό α̟ό άλλους δρόµους ̟ιο δύσβατους να δεις οµορφιές ̟ου οι άλλοι ̟οτέ τους δε θα δούνε µα για αυτούς θα είσαι ̟άντα ο χαµένος.

∆έντρο της αυλής

Είχα ένα δέντρο στην αυλή µου µα κάθε βράδυ λίγο, λίγο µες στον ύ̟νο µου το έκοβα. Τώρα στη ρίζα του κάθοµαι και κλαίω κι ο ήλιος ̟υρώνει το κορµί µου.

Τυφλοί

Άνθρω̟οι τυφλοί ̟ηγαίνουν στα ψαχτά τα ̟ρόσω̟α ψηλαφώντας για την οµορφιά µε δάχτυλα κοµµένα α̟’ τις δαγκωµατιές.

Κοµ̟ογιαννίτες

Πονά το όνειρο όταν το ξεριζώνουν σαν δόντι χαλασµένο κι είν’ όλοι τους γιατροί κοµ̟ογιαννίτες.

∆ιάθλαση

∆ιάθλαση Έξω α̟’ το κορµί µου σ̟αθί κι α̟ό µέσα ρόδο.

Βρικόλακες

Στους δικούς µου βρικόλακες καρφώνω ένα τριαντάφυλλο στο στήθος.

Σά̟ιο σχοινί

Ένα σά̟ιο σχοινί ριγµένο α̟’ το ̟αράθυρο του ̟ύργου της ύ̟αρξης η ̟οίηση και ̟ασχίζω ν’ ανέβω.

Λέξεις κλειδιά

Λέξεις κλειδιά ̟ου ανοίγουν θύρες κουδουνίζοντας.

Ανταµοιβή

Θεέ µου βάλε λίγο ήλιο στο ̟ιάτο µας λίγη θάλασσα στο ̟οτήρι µας µοχθήσαµε και σήµερα σκληρά για το ̟οίηµα.

Ακυβέρνητος

Αιώνια ταξιδεύω µε µια µικρή βαρκούλα δίχως ̟ανιά, τιµόνι και κου̟ιά ό̟ου µε ̟άει της θάλασσας το λίκνισµα και του ανέµου τ’ α̟αλό µουρµουρητό ̟ου γνωρίζουν καλύτερα της ψυχής µου τον κρυφό ̟ροορισµό.

Στο λιµάνι

Βγαίνοντας α̟’ το ̟λοίο βρήκα τον εαυτό µου να µε ̟εριµένει στην ίδια θέση ̟ου τον άφησα φεύγοντας µόνο λίγο ̟ιο νέο και γυρνώντας ̟ίσω να κοιτάξω δεν υ̟ήρχε ̟λοίο µόνο η θάλασσα.

Το στίγµα

Έδωσα το στίγµα µου και τώρα ήρεµος και σιω̟ηλός δίχως της ̟ρώτης ώρας την ταραχή και φασαρία ̟ροσµένω τους ε̟ίδοξους εξερευνητές να βρουν στο βυθό το άδειο µου κουφάρι.

Της θάλασσας ̟αιδί

Όταν ξεχνιέµαι στην ακρογιαλιά η µάνα µου ανησυχεί γιατί κατά βάθος γνωρίζει ̟ως είµαι της θάλασσας ̟αιδί και κά̟οια µέρα κοντά της θα γυρίσω.

Κλο̟ή

Τούτη τη θάλασσα θέλω να τη µοιραστώ µαζί σου σαν ένας κλέφτης ̟ου δεν αντέχει να σηκώσει µόνος το βάρος µιας τόσο µεγάλης κλο̟ής.

Μ̟λοκ ιχνογραφίας.

Μ̟λοκ ιχνογραφίας. Νησί ̟ου λάθος α̟οτυ̟ώσαµε κι όλες οι γραµµές µας φύγαν κατά τη θάλασσα.

Μέσ’ α̟’ τη θάλασσα βαθιά

Μέσ’ α̟’ τη θάλασσα βαθιά οι φωνές των λουοµένων στην ακρογιαλιά µοιάζουν µε φωνές ναυαγών ̟ου βουλιάζουν στην ξηρά.

Το ̟οδήλατο

Το ̟αιδί θυσιάζει το ̟οδήλατό του στο µεσηµέρι. Πάρ΄ το ήλιε και κάν’ το κύµα να κρατά για ̟άντα την ισορρο̟ία η θάλασσα.

Προθήκη

Στην ̟ροθήκη σε βάζο φυλαγµένο ένα κοµµάτι αφρισµένης θάλασσας α̟’ τη δεξιά ̟λευρά ̟λώρης ναυαγίου.

Άδης

Είναι ο Άδης βαθιά στη θάλασσα εκεί ̟ου ζουν το αιώνιο καλοκαίρι οι νεκροί.

Το σχήµα

Μου ‘δωσε ο Θεός τη φωνή των λουλουδιών για να µ’ ακούνε τις νύχτες τ’ αστέρια και να ‘ρχονται να ζωγραφίζουν ̟άνω στο άδειο µου κρεβάτι το σχήµα του κορµιού σου.

Έκσταση

Ξυ̟όλυτη σε σ̟ασµένων άστρων τα θραύσµατα ̟άνω χορεύεις. ∆ώσ’ µου να ̟ιω α̟’ το σ̟ασµένο σου ̟οτήρι του έρωτα κρασί και κοµµάτια α̟ό γυαλί.

Θα σου κλέψω τα µάτια

Θα σου κλέψω τα µάτια να µην αντικρίζουν των ανθρώ̟ων την ασχήµια και θα τα στείλω ψηλά στον ουρανό να βλέ̟ουν µόνο βουνά και θάλασσα και να λάµ̟ουν σαν αστέρια.

Ο έρωτάς µας

Ο έρωτάς µας στην ακρογιαλιά έσ̟ειρε µικρά, µικρά καλοκαίρια.