12. η οικογενεια

Η Ο Ι Κ Ο Γ Ε Ν Ε Ι Α

Ἡ οἰκογένεια εἶναι ἡ βασικότερη

ἀπό τίς ὁμάδες πού συνθέτουν τήν ἀνθρώπινη κοινωνία.

Ἀποτελεῖ ταυτοχρόνως τήν ἀφετηρία

καί τόν κύριο παράγοντα γιά τή διαμόρφωση

καί τήν κοινωνικοποίηση τοῦ ἀνθρώπου.

Ἡ οἰκογένεια ὑφαίνεται γύρω ἀπό τό γεγονός

τῆς συναντήσεως δύο προσώπων, τοῦ ἀνδρός καί τῆς γυναικός,

καί ἀποτελεῖ τή μήτρα καί τό σταυροδρόμι

πλήθους σχέσεων προσωπικῶν, βιολογικῶν, κοινωνικῶν, νομικῶν κτλ.

Γιά τήν Ἐκκλησία ἡ οἰκογένειεα καλεῖται

νά δομηθεῖ πάνω σέ δύο θεμελιώδεις ἄξονες :

Ἡ οἰκογένεια (ὀφείλει νά) εἶναι οὐσιαστική συνύπαρξη,

δηλ. ἀγαπητική μετοχή ἀπό κοινοῦ σέ ὅλα τά γεγνότα τῆς ζωῆς:

στή γέννηση ἑνός παιδιοῦ,

στόν θάνατο τοῦ ἄλλου,

στίς χαρές τοῦ ἑνός καί στίς ὀδῦνες τοῦ ἄλλου, κτλ.

α) τήν ἀγαπητική συνύπαρξη.

β) τή μονοδικότητα τοῦ κάθε προσώπου.

Ἡ οἰκογένεια ἀποτελεῖ τό ἐργαστήριο,

ὅπου ἡ προσωπικότητα τοῦ καθενός (μοναδική καί ἀνεπανάληπτη)

ἀναδεικνύεται καί καλλιεργεῖται μέ ἀγάπη, σεβασμό καί ἀμοιβαιότητα.

Ἔτσι, ἡ οἰκογένεια εἶναι ὁ χῶρος ἑνός

θαυμαστοῦ πειράματος: τῆς ἐφαρμοσμένης ἀγάπης καί ἐλευθερίας,

πού εἶναι οὐσιώδη χαρακτηριστικά τῆς ἴδιας τῆς Ἐκκλησίας.

τῶν ἐνδοοικογενειακῶν σχέσεων καί τό καλύτερο, ἔμπρακτο παράδειγμα γιά

τά παιδιά.

Ἡ μεταξύ τῶν συζύγων ἀγάπη εἶναι τό θεμέλιο

Ἡ γέννηση τῶν παιδιῶν (ὀφείλει νά) εἶναι

καρπός τῆς συζυγικῆς ἀγάπης, καί ὄχι κάτι ἄλλο

(π.χ. ἀπεγνωσμένη προσπάθεια νά ἀποκτήσει νόημα στή ζωή του

ἕνας ἄνθρωπος, πού δέν βρίσκει νόημα

στόν ἴδιο του τόν συζυγικό δεσμό καί στό πρόσωπο τοῦ συντρόφου του).

Γι’ αὐτό, καί δημιουργοῦνται προβληματικές ἐξαρτήσεις

τοῦ γονιοῦ ἀπό τό παιδί, καί ἀντιστρόφως,

πού ἐμποδίζουν τήν ἀνάπτυξη τῆς προσωπικότητος.

Ἔτσι, ἐπισημαίνεται (Ἐριχ Φρόμ) ὅτι στή ζωή τοῦ ἀνθρώπου

πρέπει νά πραγματοποιηθοῦν διαδοχικῶς τρεῖς ἔξοδοι ἀπό :

α) τή μήτρα τῆς μητέρας του,

β) τό στῆθος της καί

γ) τήν ἀγκαλιά της.

Ὁ δέ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος ὑπογραμμίζει,

ὅτι τό κεφαλαιῶδες δέν εἶναι ἡ τεκνογονία, ἀλλά ἡ τεκνοτροφία,

δηλ., ἡ σωστή διαπαιδαγώγηση.

Ε Π Ε Ξ Ε Ρ Γ Α Ι Α

Ἀπό τίς ὁμάδες πού συνθέτουν τήν ἀνθρώπινη κοινωνία ἡ οἰκογένεια ἀποτελεῖ τήν

1. Βασικότερη.

2. Μεσαία σέ ἀξία.

3. Πιό μικρή.

Ἡ οἰκογένεια ἀποτελεῖ τήν ἀφετηρία καί τόν κύριο παράγοντα

1. Γιά τή διαμόρφωση τοῦ ἀνθρώπου.

2. Γιά τήν κοινωνικοποίηση τοῦ ἀνθρώπου.

3. Καί τά δύο προηγούμενα ὀρθά.

Ἡ οἰκογένεια ὑφαίνεται γύρω ἀπό τό γεγονός τῆς συναντήσεως

1. Σῶν δύο συντρόφων.

2. Σῶν δύο συζύγων.

3. Σῶν δύο ἐραστῶν.

Γιά τήν Ἐκκλησία ἡ οἰκογένειεα καλεῖται νά δομηθεῖ πάνω σέ δύο θεμελιώδεις

ἄξονες :

1. τήν ἀγαπητική συνύπαρξη.

2. τή μονοδικότητα τοῦ κάθε προσώπου.

3. Καί τά δύο προηγούμενα ὀρθά.

Ἡ οἰκογένεια εἶναι ὁ χῶρος ἑνός θαυμαστοῦ πειράματος τῆς ἐφαρμοσμένης

1. Γκρίνιας καί ἀντεκλήσεων.

2. Ὑποταγῆς καί πειθαρχίας.

3. Ἀγάπης καί ἐλευθερίας.

Σό θεμέλιο τῶν ἐνδοοικογενειακῶν σχέσεων καί τό καλύτερο ἔμπρακτο παράδειγμα γιά τά

παιδιά εἶναι

1. Ἡ μεταξύ τῶν συζύγων ἀγάπη.

2. Ἡ μεταξύ τῶν συζύγων ἀλληλοκατανόηση.

3. Ἡ μεταξύ τῶν συζύγων ἀλληλοεκτίμηση.

Ἡ γέννηση τῶν παιδιῶν (ὀφείλει νά) εἶναι

1. Ἀποτέλεσμα τῆς ἀνάγκης γιά ἀπογόνους.

2. Καταξίωση τῆς δικῆς μας παρουσίας.

3. Καρπός τῆς συζυγικῆς ἀγάπης.

Ὁ Ἔριχ Φρόμ ὑποστηρίζει, ὅτι στή ζωή τοῦ ἀνθρώπου

πρέπει νά πραγματοποιηθοῦν διαδοχικῶς τρεῖς ἔξοδοι ἀπό

1. Σήν μήτρα, τό στῆθος καί τήν ἀγκαλιά τῆς μητέρας του.

2. Σήν ἀγκαλιά τῆς μητέρας του.

3. Σήν ἀγκαλιά τῶν γονέων του.

Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος ὑπογραμμίζει, ὅτι τό κεφαλαιῶδες εἶναι

1. Ἡ τεκνογονία.

2. Ἡ τεκνοποιία.

3. Ἡ τεκνοτροφία.