hondamendi zoriontsua, adela turin-en ipuina

Hondamendi

zoriontsua

Hondamendia gertatu baino

lehen, Sagu familiak etxe dotore

batean zuen

gordelekua, sukaldearen eta

biltegiaren artean.

Sagu jauna sagu ederra zen eta oso

harro zegoen bere biboteez eta ahots

ozenaz. Flora Sagu andrea esanekoa

eta mantsoa zen eta gordelekuatxukun izaten zuen, eta, seme –

alabak, (

Teddy, Toby, Nancy, Nora, Nelley, Nuri,

Haizea eta Julene) garbi –garbi.

Hondamendiaren aurretik Sagu

etxean egunak oso aspergarriak

izaten ziren, Flora Saguarentzat

izan ezik, arratsalde guztiak ematen

zituen eta guztientzat afari gozoa

prestatzen, Sagu Jaunak janari

gozoa zuen gustuko.

Sagu jaunak zopa dastatu eta

harro- harro esaten zuen: “ Flora,

zopari gatza eta perrexil apur bat

falta zaio”. Orduan, umeak haren

biboteaz eta jakinduriaz liluratuta

geratzen ziren.

Afalostean aita Saguk bere

gaztaroko hainbat pasadizo

kontatzen zizkien. Sekula inork

zapaldu gabeko piramideetan bera

sarri egona zela, munduari bira bat

baino gehiago eman ziola piraten

itsasontzietako sotoan. Amstrong

astronautaren oinetakoetan

ezkutatuta, ilargian egindako lehen

pausoa, eta Pariseko Operan

basatiarekin gertatutakoa.

Flora andrea ez zen

aspertzen beti zegoen eta

istorio berriren bat. Baina

berandu egiten zenean

hanka puntetan altxatzen zen

mahaia batzeko.

Eta lapikoren baten tapa eroriz

gero, Sagu amak muturra okertu

eta isildu egiten zen.

Orduan, umeek esaten zuten: “

Ama, kontuz! Aitatxo hitz egiten

ari da eta!”

Aita Sagu enpresa bateko

lehendakaria zen. Enpresa

horretan ez zen ezertxo ere

saltzen, ez erosten, ezta egiten

ere.

Hondamendiaren aurretik aita

Sagu bulegora joaten zen goizero

–goizero eta gauero nekatuta

bueltatzen zen. Lasai egon nahi

zuen: egunkaria irakurri, zapatilak

jantzi, irratia entzun , eta umeak

lasai eta geldi egotea, berak

mokadutxoa jan eta zigarrotxoa

erretzen zuen artean.

Gauero, sagutxoak aitak

kontatutako istoriotxoak gogoratuz

lokartzen ziren. “ Gure aita bikaina

da”, pentsatzen zuten.

Orduan, hondamendia gertatu zen.

Hura atsekabea!. Munduko ur guztia

sartu zen gordelekuan. Hodi bat

apurtu zen eta segundo batzuen

buruan Sagu familiaren etxebizitza

txikituta geratu zen..

Ondo ikaratuta zeuden.

Baina, non ote zegoen aita?

Aita lantegian

zegoenez, amatxo Florak bakar

–bakarrik antolatu behar izan

zuen salbamendua..

Handik ordubetera sagutxo guztiak

armairu zahar bateko tiradera

batean zeuden ezkutatuta. Gau

hartantxe hala moduzko ohe

batzuk prestatu behar izan zituzten

sagutxoentzako. Zopa jateko prest

zegoen sutan .

Aita Sagu berandu heldu zen.

Gordelekua urez beteta topatu zuen.

Sekulako sustoa hartu zuen

eta, familiakoen bila hasi zen alde

guztietatik. Berarentzat utzi zuten

zopa apurra eta isil –isilik jan zuen.

Gau hartan ez irratirik, ez

egunkarik, ez mokadutxorik, ezta

zapatilarik ere.

Hondamendia gertatu

ondoren, eguneroko bizitza berriro

antolatu behar zen.. Ez

zegoenez, ez lapikorik, ez

zartaginik, ezta espagetirik

ere, Flora andrea leku berri baten

bila hasi zen bere sagutxoekin

bizitzeko.

Haiek bai benetako abenturak!

Orain saguekin eta katuekin topo

egin zuten, otarretatik sartu eta

irteten ziren, eskaileretan gora eta

behera ibiltzen ziren, aurkitzen

zutena jan eta edaten zuten,

Gauero, egunean gertatutakoak

emozioz beteta kontatzen zuten.

Inoiz baino hobeto pasatzen ari

ziren.

Halako batean gitarra bat aurkitu

zuten. Handik egun batzuetara

euretako bik gitarra jotzen ikasi

zuten hiru egunean, eta, besteak

abesten onak zirela konturatu

ziren. Hara non hasi ziren

entzuten abesti eta kontzertuen

oihartzuna, tiraderatik.

Aita lanetik itzultzen zenean seme´-

alabak hain pozik eta alai ikusten

zituenez, ez zien geldi egoteko

eskatze.n. Uko egin zien irratiari eta

zapatilei ez ostera, zopa beroari. Eta

bera hasi zen zopa prestatzen. Proba

asko egin ondoren. Flora andrearena

bezain gozo egitera heldu zen. Ordutik

aurrera Sagu aitak etengabe hitz egiten

zuen bere sukaldaritza- trebetasunaz.

Seme- alaba nagusiek elkarri

begiratzen zioten eta marmarrean

esaten zuten: “ Gure aita, beti bere

istorioak kontatzen”.

KONTATU ETA KONTATU IPUINA

BUKATU