interview solozeiler pieter heerema ‘het is zo wreed...

39DE VOLKSKRANT WOENSDAG 4 JANUARI 2017

Sport

Hij moet lachenop de vraag ofhij ook aan dezeilrace VendéeGlobe zou zijnbegonnen als hijvooraf had ge-weten hoe zwaar

de solotocht rond de wereld zou zijn.‘Je hoort van iedereen dat het vrese-lijk zwaar is. Maar wat is vreselijkzwaar? Dat moet je zelf beleven.’

Neem een dag als vandaag, dins-dag: om een telefoongesprek met deVolkskrant te kunnen voeren, heeftPieter Heerema (65) zich op de vloervan zijn kajuit moeten verankeren.Zijn benen en de kniebeschermersdie hij constant draagt, heeft hij er-gens tussen geklemd, evenals eenarm, om een schuiver te voorkomen.En het is niet eens zo slecht weer:windkracht 6 met een zonnetje.

Doordat de golven dwarsscheepsstaan en de No Way Back daar meteen rotvaart doorheen ‘stuitert’, zitwarm eten er vandaag niet in, legt hijdoor de satelliettelefoon uit. ‘Het isverschrikkelijk oncomfortabel. Hetis zo wreed allemaal. Het is bijna niette doen.’ Hij denkt een ‘kilo of zes, ze-ven’ te zijn afgevallen. ‘Voordat ik joubelde heb ik even wat gegeten. Danmoet ik de boot bijna voor de windleggen, anders vliegt alles door dekajuit.’

Hij verlangt het meest naar eengrondige wasbeurt. ‘Ik heb van die babydoekjes, daar veeg ik me mee af.Dat gaat redelijk, maar het voelt nietlekker. Op mijn huid zit overal zout.Ik zou dolgraag een kwartier ondereen douche staan.’

58 dagen al zit Pieter Heerema,topman van het offshorebedrijfHeerema, in zijn eentje op zee. Giste-ren heeft hij een belangrijk punt ge-passeerd: hij is over de helft van deVendée Globe, de non-stop zeilracewaaraan hij als eerste Nederlanderdeelneemt. Hij moet nog onderNieuw-Zeeland door en dan wachthem de Grote Oceaan.

Geregeld heeft hij gedacht aan op-geven. ‘De eerste keer was in debuurt van de Canarische Eilanden. Ikhad enorm last van mij rug en weettoevallig dat er op een van die eilan-den een fantastische sportfysiothe-rapeut is. In de buurt van Kaapstadzat ik er ook helemaal doorheen. Enop de Indische Oceaan nog een oftwee keer.’

De rugpijn is gelukkig geweken,de materiaalpech op zijn No WayBack helaas niet. ‘Dit is een drijvendewerkplaats met een mast erop.’ Pasenkele dagen geleden is er een(nood)oplossing gevonden voor degrootste kwelling, de steeds terugke-rende storing in zijn automatischestuurinrichting. De autopilot is voorelke solozeiler van levensbelang, om-dat die hem in staat stelt essentiëledingen te doen als navigeren, etenen slapen.

Het probleem was dat de autopilotvan Heerema op onverwachte mo-menten andere koersen ging varen.In een nacht ging zijn boot daardoordrie keer ongewild overstag, metsteeds een kentering tot gevolg. ‘Ikheb geluk gehad dat de deuren dichtwaren, anders heb je ook nog eenhalve meter water in de boot. Danhoudt je elektronica er meteen meeop.’ Dezelfde storing in de autopilotheeft er mogelijk toe geleid dat zijn

‘Het is zo wreed, bijna niet te doen’58 dagen al zit Pieter Heerema in zijn eentje op zee. Gisteren heeft hij een belangrijk punt gepasseerd: hij is over de helft van de Vendée Globe, de non-stop zeilrace waaraan hij als eerste Nederlander deelneemt.

INTERVIEW SOLOZEILER PIETER HEEREMA

‘Het is verschrikkelijk oncomfortabel. Dit is een drijvende werkplaats met een mast erop.’ Foto Jacques Vapillon

040117 © de Volkskrant. Bron: vendeeglobe.org - Stand dinsdag 16.00u

NOG 18 VAN DE 29 DEELNEMERS IN VENDÉE GLOBE

Kopgroepvan twee

deelnemers

Verboden zone vanwege ijsbergen

Edna O’CoineenMast afgebroken,opgegeven

Kaap Hoorn

Pieter Heeremaligt op de17de plek

StilleOceaan

AtlantischeOceaan

ZUID-AMERIKA

AUS.

concurrent Enda O’Coineen zijnmast verloor, denkt Heerema.

Omdat de Engelse fabrikant en deFranse installateur niet reageerdenop zijn hulpverzoeken, ging hij tot rigoureuze actie over. ‘Ik heb vanafde Indische Oceaan een advocaat in-geschakeld en met moord en dood-slag gedreigd. Toen ging die installa-teur lopen. Nu is ie heel enthousiastbezig, maar dat heeft me wel vijf da-gen gekost.’

Heerema, naar eigen zeggen een‘computeranalfabeet’, heeft zowatde hele autopilot vervangen door

een reserve-exemplaar. De fabrikantheeft daarnaast met een simulatieaan de wal geprobeerd de storing tevinden. Maar die is er nog steeds.

‘Ze hebben geen flauw idee. Hierben ik nog niet over uitgesproken. Jebesteedt een godsvermogen aan dieelektronica, het is duurder dan allezeilen die op de boot staan. Maar hetis totaal onbetrouwbaar. Het is hetproduct van computerfielen die ach-ter hun schermpje allerlei dingenverzinnen waar je op zee geen balaan hebt.’

De noodoplossing is niet fraai,

maar werkt. Normaal houdt de auto-pilot als koers een bepaalde hoekmet de wind aan. Als de wind draait,draait de boot mee, waardoor de zei-len niet hoeven te worden verstelden zich ook geen gevaarlijke situa-ties als een klapgijp kunnen voor-doen.

Nu houdt de autopilot een doorHeerema ingestelde kompaskoersaan. ‘Op dit moment heb ik waanzin-nig stabiele wind, dus dan kan het.Maar de afgelopen dagen heb ikbuiig weer gehad waarin de windsoms 30, 40 graden draaide. Ik heb

nooit meer dan vijf of tien minutenin mijn bed kunnen liggen.’

Hij heeft nog een ouderwetse auto-pilot als reserve en wil zijn avontuurniet afbreken. Daarnaast kent hij deontzaglijke plas water die hij nu gaatoversteken. Nadat hij jaren geledenmet zijn gezin in etappes naar Nieuw-Zeeland was gevaren, zeilde hij zijnboot – een luxer model dan zijn hui-dige verblijfplaats – in één keer rondKaap Hoorn naar Argentinië. ‘Dat wasook een zware tocht. Maar we warenwel met zijn drieën.’

Michiel Kruijt

Foto AFP

Bij Kaapstad zat ik erhelemaal doorheen.

Op de Indische Oceaan nog twee keer