life after you
Post on 02-Jan-2016
228 Views
Preview:
DESCRIPTION
TRANSCRIPT
“Er is altijd wel iets over om lief te hebben”
“Honderd Jaar Eenzaamheid”, Gabriel García Márquez
Fearless_Confidence Life After You
Proloog
'Vergeet vooral niet om naar Rebecca te bellen, schat.' Rachel grabbelde de
autosleutels uit de schaal. 'En zeg dat ze zo snel mogelijk vliegtuigtickets
bestelt. Hoe eerder ze hier is, hoe beter.' Ze hees haar bomvolle tas wat
hoger op haar schouder.
'Zal ik doen,' antwoordde ik glimlachend. Ze was zo'n ongeduldig, lief
knap meisje. Helemaal perfect. Lang zwart haar, grote bruine ogen en een
lieve lach. Niet te geloven dat ze binnen een maand de mijne zou worden.
'Tot straks, schat. Hou van je.' Een lichte kus op mijn lippen en ze was
weg.
'Ik ook van jou. Rij voorzichtig!' riep ik haar achterna voordat de deur
achter haar in het slot viel.
Ik nam een kop koffie, en zocht het nummer op van Rebecca, Rachels
zus.
De bruiloft was binnen een maand en Rachel amuseerde zich te pletter
met bloemen kiezen, de gastenlijst opstellen en nog meer van die dingen.
Gisteren waren we voor de ringen gaan kijken. Vroeger zou ik hebben
gegruwd bij het idee om urenlang dezelfde ringen te vergelijken met
elkaar, maar Rachel had het leuk gevonden. En ik was gelukkig als zij
gelukkig was.
Nadat Rebecca me had verzekerd dat de vliegtuigtickets besteld waren,
begon ik de vaatwasser te vullen en een beetje de keuken op te ruimen,
zodat Rachel het niet hoefde te doen als ze thuiskwam van werk. Daarna
had ik nog alle tijd van de wereld om naar het baseball te kijken.
De bel ging toen de Red Sox met vier punten voor stonden. Een snelle
blik op de klok vertelde me dat het kwart over elf was. Waarschijnlijk had
Rachel een of ander papier vergeten. Ik zette de TV stiller en opende de
deur.
Charlie stond in de deuropening, de sheriff. Verbaasd vroeg ik me af wat
hij hier deed. Hij was de beste vriend van Billy. Misschien wou Rachel
ook dat hij ook op de trouw aanwezig zou zijn. Vrouwen hadden soms
van die rare ideeën. Maar toen zag ik zijn gezichtsuitdrukking. Hij nam
zijn pet af en ik begon te beseffen dat hij hier niet was vanwege zijn werk.
'Paul, ik heb heel erg slecht nieuws. Mag ik misschien even
binnenkomen?' Zonder een woord te zeggen zette ik een stap achteruit.
Ik voelde me leeg. Ik voelde niets meer. Niet de warmte van de kop koffie
die Charlie me in mijn handen had geduwd, niet de wind die waaide door
het open raam. Alsof het bestaan waarom ik leefde, weg was. Wat ook zo
was.
Charlie legde een hand op mijn schouder, maar het deed me niets. Ik kon
niet denken, niets zeggen, niets.
'Het spijt me Paul,' fluisterde hij, zijn stem dik van het verdriet.
Ik kon alleen maar staren, niet nadenken. Alles was zwart in mijn hoofd,
zoals de koffie die ik voor me zag. Ik had niets meer. En er was niemand
meer die dat kon veranderen.
Ik was negentien, en mijn leven was voorbij
Fearless_Confidence Life After You
Chapter 1
"Until you find it there and lead it back home." Bring Me To Life - Evanescence
Audrey POV
Groen. Dat ene woord was al genoeg om deze godverlaten plaats te
beschrijven.
Maar hiermee zei ik niks over de regen, die hier altijd aanwezig was, of
die drukkende wolken waardoor je de zon nooit zag.
Groen was al erg genoeg. Alles was hier groen. De bomen waren groen,
hun stam ook, de bodem was groen, het lelijke bord langs de weg dat
aangaf dat we in Forks waren, was ook groen. Zelfs de asfaltweg had een
zweem van groen.
Ik durfde te wedden dat de dichtstbijzijnde fatsoenlijke stad meer dan 100
kilometer verder lag. Dit was echt de laatste plek op aarde waar mijn
moeder naartoe zou gaan.
Mijn moeder was jong, knap, blond, gebruind en slank. Ze ging elke
week naar het beautysalon, investeerde ik-weet-niet-hoeveel-geld in
beautyproducten en kleren en liep standaard op hakken van tien
centimeter. Wat zocht een vrouw zoals mijn moeder in dit deel van het
land?
Twee dagen geleden had ze me verteld dat ze een oudere broer had. En
dus had ik een tot voor kort een onbekende oom. Oom Charlie. De reden
om dit tegen me te verzwijgen? Blijkbaar was mijn moeder - de eeuwige
rebel - op haar zeventiende weggelopen naar Los Angeles, waar zijn mijn
vader had ontmoet, een succesvolle filmregisseur en sindsdien de
California dream had geleefd.
Maar nu, op haar 35ste, keerde mijn moeder terug naar het slaperige
stadje dat ze 18 jaar geleden de rug had toegekeerd. Ik had niet
geprotesteerd tegen de verhuis - nou ja, verhuis? Het huis in Beverly Hills
was nog steeds van ons, met onze meubels erin. Een vakantie van
onbeperkte duur paste beter - omdat ik begreep waarom ze dit deed.
Mam stopte voor een kleine souvenirwinkeltje - de enige winkel in deze
stad waarschijnlijk.
'Eerst even vragen waar Charlie Swan woont,' mompelde ze. 'Alles is hier
zo veranderd.' Tuurlijk. Twee huizen extra zeker. En bestrating. En de
aanlegging van elektriciteit. 'Kom je mee, of blijf je zitten?' vroeg ze aan
mij. Ik knikte. 'Ik ga mee. Mijn benen kunnen wel wat beweging
gebruiken.'
Het oude mannetje die het winkeltje runde, keek mijn moeder
stomverbaasd aan toen ze vroeg waar sheriff Charlie Swan woonde.
Terwijl hij uitlegde waar Charlie woonde, bestudeerde ik op mijn gemak
de souvenirtjes - die vooral bestonden uit hout gesneden totempaaltjes en
wolven - en een kaart van het Olympic Peninsula die waarschijnlijk groter
was dan het gebied zelf.
'Dank u wel,' glimlachte mijn moeder zodra het mannetje klaar was met
zijn uitleg. 'Kom, Audrey.'
Charlie woonde in een piepklein huisje. En als ik piepklein zei, bedoelde
ik ook piepklein. Het paste wel zes keer in ons huis - dat bescheiden was
naar Beverly Hills maatstaven gemeten.
Een man van ongeveer 45 jaar kwam naar buiten en bleef op de veranda
staan. Hij leek absoluut niet op mam. De man - Charlie - was groot, met
bruin krullend haar dat niet meer was dan een hoedje op zijn hoofd en
bruine ogen.
Mam haalde diep adem, en stapte uit de auto. 'Hallo Charlie.'
Charlie keek haar eerst verbaasd aan, knipperde toen met zijn ogen en er
kwam een blik van herkenning in zijn ogen.
'Judith? Judy, ben jij dat?' Mam knikte, en haar lip begon te trillen. Ik
Fearless_Confidence Life After You
stapte gauw uit de auto en ging naast haar staan.
'Shh, mam. Rustig maar.' Ik kneep zachtjes in haar hand. Ze ademde diep
in en uit, en glimlachte toen.
'Wie zou het anders zijn? Dit is mijn dochter Audrey. Je ziet er goed uit,
Char,' zei ze tegen Charlie.
Die grinnikte. 'Je kan nog even goed liegen, Judy. Wat brengt jou naar
huis?'
Mijn moeders lip begon weer te trillen en ze duwde de autosleutel in mijn
hand. Ik begreep de hint, stapte in de auto en reed richting het piepkleine
indianenreservaat La Push, dat ik me herinnerde van de kaart die ophing in
het souvenirwinkeltje. Volgens die kaart zou er een geweldig mooi
kiezelstrand moeten zijn.
Het was niet moeilijk te vinden, en ik parkeerde de zwarte Mercedes
netjes aan de kant van de weg, ook al was dat niet echt nodig. Hoeveel
auto's zouden hier maximum op een dag voorbij komen? Een? Twee? Drie
misschien in het hoogseizoen.
Ik slenterde naar een aangespoeld wrakhout en was blij dat ik toch al
maar die dikke, veel te grote wollen trui had aangedaan. De wind sneed
door de scheuren van mijn jeans, die ik probeerde te negeren. Ik haalde
mijn gsm te voorschijnen terwijl ik smeekte dat ik hier verbinding zou
hebben.
9 gemiste oproepen, stond er op de display. Zeker alle 9 van Jane. Ik had
geen zin om haar nu te bellen. Ze zou toch alleen maar kunnen praten over
Caleb en wat er gisterenavond allemaal was gebeurd in de clubs. Niets
nieuws, met andere woorden.
Zuchtend stond ik op en stapte terug naar de auto. Het kiezelstrand was
mooi, maar ik kon het met niemand delen. Er was niemand die ik hier
kende.
Voordat ik instapte, keek ik nog een laatste keer om, en zag dat nu een
grote, gespierde jongen met zwarte haren mijn plaats had ingenomen op
het wrakhout. Nieuwsgierig liep ik terug.
Paul POV
Achter me hoorde ik iemand naar me toe lopen. Ik negeerde het. De enige
reden waarom ik naar hier kwam, was om alleen te zijn. Om de pijn te
vergeten. De golven leken de leegte die Rachel had achter gelaten - nu al
bijna twee jaar geleden - een beetje weg te spoelen. Voor eventjes dan.
De voetstappen stopten naast me en de geur van rozen waaide in mijn
neus. Ik keek niet op, hopend dat het meisje wel vanzelf zou weggaan.
Vanuit mijn ooghoeken zag ik hoe ze haar schouders ophaalde en naast me
ging zitten.
Ze was heel knap. Lang roodbruin haar dat rossig scheen, lichtgroene
ogen, een perfect snoetje en een lichaam waar de meeste mannen van
droomden. Zwijgend keek ze naar de zee en de golven, net zoals ik. Ze
trok haar trui wat strakker om zich heen en schuifelde instinctief wat
dichter naar me toe, naar de warmte.
Vroeger zou ik haar zonder twijfel mijn telefoonnummer hebben
gegeven. Haar zonder te verpinken ter plekke versieren en die avond de
mijne maken. Wat was ik toch een arrogante, irritante kerel vroeger
geweest. Rachel had zoveel veranderd aan me. Ik rilde, en het was niet van
de kou - hoewel ik hier zat in een T-shirt met korte mouwen. Ik wist dat ik
nu zo cliché klonk, maar door Rachel was ik een beter mens geweest. De
ringen voelde zwaar aan het kettinkje dat ik rond mijn hals droeg.
'Wat is je lievelingskleur?' vroeg ze me onverwachts, terwijl ze voor zich
uit bleef kijken, de bewegingen van de golven bleef bestuderen.
'Groen,' antwoordde ik automatisch. Zodra ik dat had gezegd, kon ik
mezelf wel voor de kop slaan.
Het meisje glimlachte breed. 'Vanzelfsprekend.'
'Hoezo?' hoorde ik mezelf vragen.
'Blijkbaar is het de enige kleur die in dit deel van de wereld voorkomt.
Heb je hier ooit een ander kleur gezien?'
Zonder weg te kijken van de golven bukte ik me om een handvol stenen
Fearless_Confidence Life After You
te nemen en legde ze in haar kleine hand.
'Kijk eens goed. Welke kleuren zie je?'
Het meisje bekeek de stenen aandachtig één voor één.
'Terracotta. Amberkleurig. Parelblauwgrijs. Witgoudzilver.
Zonsondergangrood.'
'Geen groen,' glimlachte ik. Ze had een aparte manier om kleuren te
benoemen.
'En zeewiergroen,' voegde ze er droog aan toe.
'Wat is er mis met de kleur groen?' vroeg ik haar.
Ze dacht even na. 'Nou, in feite niets. Alleen maar dat hier zoveel groen
is. Geen andere kleuren, of toch maar heel weinig.'
Ik keek haar voor de eerste keer echt aan. Lichtgroene ogen - zonder een
zweem van bruin of blauw - keken me recht aan. Wat deed een meisje
zoals zij in La Push?
'Vanwaar kom je?' vroeg ik.
'Los Angeles.' Geen wonder waarom ze hier zo uit haar plaats leek, en
waarom ze het hier saai vond. Haar leven bestond waarschijnlijk uit dagen
op het strand liggen, roddelen met vriendinnen, urenlang winkelen en 's
avonds gaan stappen in clubs.
'En waarom ben je dan in Forks?' vroeg ik haar.
'Familiebezoek. Voor onbepaalde duur.' De toon van haar stem vertelde
dat ze er niet verder op in wou gaan.
'Paul! Sam zoekt je! Je moet…' Seth rende naar me toe en kwam slippend
tot stilstand toen hij het meisje zag. Zijn ogen puilden bijna uit zijn hoofd.
'Ja, Seth?' Wat moet ik?' Naast me voelde ik hoe het meisje schudde van
ingehouden lachen.
Maar Seth luisterde al niet meer naar me.
'Gegroet, schoonheid. Mijn naam is Seth Clearwater en ik ben de beste
pizzamaker van La Push. U hebt prachtige ogen.' En die Casanova pakte
ook nog haar hand en drukte er een kus op.
Het meisje speelde het speeltje mee.
'Gegroet, Seth Clearwater, groot en machtig Opperhoofd. Ik kan u het
adres geven van de beste oogarts, want u moet er dringend naar toe.' Er
klonk een lach door in haar stem.
Seth knipperde even met zijn ogen en grijnsde toen zo breed dat zijn
gezicht bijna in tweeën spleet.
'Deal. Als jij natuurlijk meegaat om te zien dat mijn ogen in perfecte staat
zijn.'
Het meisje grinnikte ook. 'Dan heb je gewoon een slechte smaak. Daar
kan je niets aan veranderen.' Seth grinnikte niet meer.
'1-0 voor de nieuwkomer,' mompelde ik , de donkere blik van Seth
negerend.
Haar gsm ging af. Ze haalde hem tevoorschijn - zo'n duur touchscreen
ding, wat anders? - en nam op. 'Hallo? Ja, mam, wat is er?' Ze luisterde
even. 'Oké, ben al op weg. Ja, zal ik doen. Bye mam.' Ze legde af en
grabbelde haar autosleutels uit haar jeanszak. De stenen die ik haar had
gegeven had ze nog steeds in haar hand.
'Seth, Paul, het was echt leuk om jullie te leren kennen,' zei ze terwijl ze
overeind kwam. De autosleutels waarmee ze aan het spelen was rinkelden
onheilspellend.
'Rij voorzichtig.' Het was eruit voordat ik er over kon hebben nagedacht.
Ze keek me aan. Uit haar ogen kon ik niets aflezen.
'Doe ik.'
Audrey POV
Ik parkeerde achter de politieauto van Charlie. Naast me lagen twee
vegetarische diepvriespizza's, net vers gehaald uit de piepkleine
supermarkt die aan de hoofdweg lag. Het leek wel alsof alles hier
piepklein was.
Het was gebleken dat Charlie alleen nog maar spek met eieren in huis
Fearless_Confidence Life After You
had. Spek met eieren was wel het laatste dat mam en ik zouden eten. Mam
was vegetariër sinds ze ergens had gelezen dat vlees kon zorgen voor
vervroegde huidveroudering en ik was vegetariër omdat ik niets door mijn
keel kreeg wat ooit had rondgelopen en had geleefd.
Charlie zat naar het basketbal te kijken toen ik binnen kwam. Hij keek
nauwelijks op toen de deur achter me in het slot viel. Mam kwam naar me
toe, haar ogen bloeddoorlopend. Ik probeerde niet te denken aan de reden
waarom mam had gehuild.
'Ik heb twee pizza's gevonden. Is hier een microgolfoven?' Mam knikte,
en nam de pizza's van me over. 'Neem jij even de koffers uit de auto? Kun
je het wel dragen?' vroeg ze me bezorgd.
'Uhm…'
'Charlie! Help jij Audrey even met de koffers?' gilde mam over haar
schouder naar hem toe.
'Uhm, Judy, over dat…' Charlie keek mam schuldbewust aan. 'Ik heb
maar één logeerkamer. Met één eenpersoonsbed.'
Mam keek hem verschrikt aan. 'Waar moet Audrey dan slapen?' Haar
stem klonk nu twee octaven hoger.
'Ik slaap wel op de bank. Is niet erg.'
Met vlammende ogen draaide ze zich om naar mij. 'Jij slaapt niet op de
bank, Audrey Zoey Masen. Iedereen slaapt in een bed. Hier wordt niet op
de bank geslapen!'
'Ik kan Billy bellen. Hij heeft nog wel bed, denk ik,' kwam Charlie snel
tussenbeide, voordat mam vuur zou spuwen.
'Billy? Billy Black? Leeft die nog altijd? Hoe gaat het met hem?' Meteen
was mijn moeder afgeleid.
Charlie knikte enthousiast. 'Onverwoestbaar, zoals die altijd al is
geweest. Hij zit nu in een rolstoel. Zijn zoon Jacob is een jaar jonger dan
Bella.'
'Bella?'
'Mijn dochter,' antwoordde Charlie glunderend van trots. 'Is nu
tweeëntwintig. Ze woont iets buiten Forks met haar man en haar
dochtertje.'
Ik nam de pizza's uit de handen van mam en begon er eentje op te
warmen. Terwijl de pizza rondjes draaide, dacht ik na over die jongen.
Paul.
Hij was echt knap. Het type jongen dat volgens Jane onder de categorie
eye candy viel. Van dichtbij was hij echt gespierd. Ik herinnerde me
duidelijk hoe elke spier van hem was afgetekend onder dat dunne T-shirt.
‘Zo, dat is geregeld.' Mam kwam de keuken ingelopen. 'Jij mag bij Billy
gaan logeren.'
'Bij Billy?' vroeg ik verbaasd. Wie was Billy?
'Het stamhoofd van de Quileute indianen in La Push. Hij heeft nog op mij
gebabysit toen ik een jaar over elf was. Wat kan die goed legendes en
verhalen vertellen over de stam.' Helemaal verzonken in herinneringen van
vroeger nam ze de pizza uit microgolfoven en stopte de andere erin. Ik
stond op en zocht de kastjes af naar borden en bestek.
'Hoe kom je aan die stenen?' vroeg mam plotseling. Ik draaide me om.
'Oh, van Paul gekregen als bewijs dat er nog andere kleuren zijn dan
groen.'
'Paul?' Nieuwsgierig keek mam me aan. 'Wie is Paul en waar heb je die
ontmoet?'
'Op het kiezelstrand in La Push. Hij was naar de zee aan het kijken.'
'En?'
Ik zuchtte. 'Gewoon. Twee ogen, een neus, een mond....'
Mam keek me streng aan. ‘Oké oké, maar hij is echt gewoon hoor: zwart
haar, bruine ogen en gespierd.’
Charlie kwam de keuken ingelopen, ging aan de tafel zitten en redde me
zo van mams ondervraging.
'Hoe vindt je Forks tot nu toe, Audrey?'
'Groen,' antwoordde ik. 'Maar het heeft wel een prachtig kiezelstrand met
echt indianen.'
Fearless_Confidence Life After You
Charlie grinnikte. 'Blijkbaar heb je al kennisgemaakt met de Quileute
jongens. Die hangen daar vaak rond.'
'Is die Paul dan een indiaan?' Dat was mam. Charlie fronste zijn
wenkbrauwen toen hij me doordringend aankeek.
'Blijkbaar.' Ik ging aan tafel zitten met de pizza en keek toe hoe Charlie
eieren met spek maakte, wat echt supergrappig was om naar te kijken.
Charlie kon voor geen meter koken.
'Hmm… Hier ruikt het lekker.' Een jongen met zwarte haren en
roestkleurige huid kwam binnen door de keukendeur. Ik was er zeker van
dat hij de pizzageur bedoelde, want die ander geur rook niet echt gezond.
'Hoi Jake. Alles goed?' Charlie nam twee borden uit de kast en vulde ze
met spek en eieren.
'Prima. Oh ja, voordat ik het vergeet, Bells vroeg me of ik aan je wilde
vragen of je nog oude familiefoto's had. Van die hele oude. Nessie wilt
meer weten over vroeger en zo.'
'Ik denk het wel. Moet ik even zoeken…'
'Ik doe het wel even. Die dozen staan waarschijnlijk nog steeds op zolder,
op dezelfde plaats als twintig jaar geleden,' onderbrak mam hem, die al
opstond. Charlie lachte schaapachtig.
'Wie is dat?' vroeg Jake zodra mam naar boven was gelopen en buiten
gehoorsafstand was.
'Mijn jonger zusje Judith uit LA,' antwoordde Charlie.
'Ook al? Er zijn er wel veel die vandaag de dag van LA naar hier komen.
Seth ziet al de hele tijd te fantaseren over één of ander meisje uit LA die
hij op het strand heeft ontmoet. Iedereen wordt gek van hem.'
Ik schraapte mijn keel. Jake draaide zich verschrikt om. Charlie grinnikte.
'Jake, dit is Audrey, mijn nichtje uit LA. Audrey, dit is Jacob, de
twintigjarige zoon van Billy Black.'
'De zoon van het stamhoofd?'
Fearless_Confidence Life After You
Chapter 2
"The moment comes get lost and go far." The Everglow - Mae
Paul POV
Waarom heb je haar nummer niet gevraagd? klaagde Seth. Ik negeerde
hem terwijl we de grenzen controleerden.
Vroeger was je de eerste om haar in je bed te krijgen en nu bekijk je haar
nog niet eens.
Vurig wenste ik dat er een manier bestond om zijn gedachten uit te
schakelen. Want als Seth zo bleef doorzeuren…
Maar nee. Het enige dat jij zegt is "Rij voorzichtig". Ben je nog wel goed
bij je hoofd? Wie zegt nou zoiets tegen een meisje dat je pas een halfuur
geleden hebt ontmoet en waarvan je de naam nog niet eens weet? Alleen
debielen doen dat hoor, Paul. En nou denkt ze aan mij als een vriend van
die debiele Paul…
Dat was de druppel.
HOU NOU TOCH EENS DIE GROTE BEK VAN JE, SETH! schreeuwde
ik woedend naar hem toe in mijn hoofd. Ik draaide me om en begon zo
snel mogelijk weg te rennen. Het kon me niets schelen welke kan uitging.
Het kon me niets schelen dat Sam me later een gigantische uitbrander zou
geven omdat ik Seth alleen de grens had laten controleren. Niets kon me
op niet moment schelen.
Ik stopte even om weer in een mens te veranderen. Trillend van woede
trok ik mijn afgescheurde jeansshort aan en beende nijdig verder.
Waarom had ik ooit tegen haar gesproken? Waarom was ik gewoon niet
weggegaan om een ander plekje te gaan zoeken? Waarom had ik haar
gewoon niet genegeerd?
Omdat ik gewoon een domme debiele klojo was. Omdat ik het leuk vond
om masochistische trekjes te hebben.
Het was nu al bijna twee jaar sinds die afschuwelijke dag dat ik de deur
opendeed voor Charlie Swan. Er ging geen dag voorbij zonder dat ik
wenste dat ik het was die in dat ongeluk was omgekomen in de plaats van
Rachel. De pijn die ze had achtergelaten - het gat dat ze had achtergelaten
- was veel te groot om te genezen.
Ik haalde diep adem, een poging om te kalmeren. Zelfmoord was geen
optie, had ik al snel ondervonden. Mijn lichaam genas gewoon veel te snel
van verwondingen. Ik was kliffen afgesprongen, had een overdosis
slaappillen genomen en had mijn polsen overgesneden. Ik had zelfs een
maand later, op de dag dat we zouden trouwen, een pistool tegen mijn
slaap gezet en de trekker overgetrokken.
Het was Sam die me had gevonden en zo snel mogelijk naar Carlisle, de
vampierdokter, had gebracht.
"Dit doe je nooit meer." Ik lag stil op de bank bij Emily en probeerde zijn
stem buiten te sluiten. Het verband rond mijn hoofd zat strak. Had me toch
gewoon laten liggen, dacht ik. Dat was voor iedereen beter geweest.
Sam zag blijkbaar wat er in me omging. "Denk je dat Rachel dit had
gewild? Dat jij jezelf kapotmaakt? Dit had ze nooit gewild. Ze zou willen
dat je verder ging met je leven."
Dit was onder de gordel. Woedend sprong ik af van de bank. "Jij hebt
makkelijk praten! Jij hebt Emily nog! Hoe zou jij je voelen?! Zou jij niet
liever hebben dat je leven over is als de reden waarom je bestaat weg is?!"
Sam ging voor me staan. "Als Emily morgen omkomt, tuurlijk, ik zou er
ook kapot van zijn. Maar ik zou tenminste proberen verder te gaan met
mijn leven, omdat ik weet dat Emily dat zou willen. Zou je dat ook
misschien niet doen?"
Ik zuchtte. Sam had gelijk. Rachel zou willen dat ik verder ging, net zoals
ik zou willen dat zij dat zou gedaan hebben.
Maar dat was makkelijker gezegd dan gedaan.
Ik probeerde. Ik werkte in de week bij David, die schrijnwerker was en
Fearless_Confidence Life After You
een goede vriend was geweest van mijn vader. Het betaalde goed, maar ik
deed het niet om het geld. Ik deed het omdat ik er best goed in was en ik
het leuk vond om te doen. Als ik bezig was met mijn handen, kon ik
tenminste niet aan Rachel denken.
Maar 's avonds kon ik niet slapen. Zodra ik mijn ogen sloot, zweefde
Rachels gezicht mijn geest binnen. Hoorde ik haar lach weer.
Een gejank dat opsteeg uit het bos doorbrak mijn zelfmedelijdende
gedachten. Ik trok mijn broek uit en rolde hem geroutineerd op voordat ik
hem aan mijn enkel bond. Daarna richtte ik me op. Geconcentreerde
voelde ik hoe de hitte zich langs mijn rug begon te verspreiden door mijn
hele lichaam. Ik gromde even en sprong toen voorwaarts als een
donkergrijze wolf.
Heb jij Seth alleen gelaten? Sam klonk dreigend. Ik zei niets terwijl ik zo
snel mogelijk terugrende naar La Push.
Oh, Paul! Wat moeten we met je doen? Of beter, wat ga je doen?
Uh? Ik begreep even niet waar hij naar hij naar toe wilde.
Wanneer probeer je weer eens verder te leven?
Dat doe ik! Ik werk en ik heb een eigen huis! Wat wil je dat ik nog meer
doe?!
Sam gaf niet meteen antwoord. Hij dacht aan vanmiddag, via Seths
herinneringen. Ik voelde hoe de haren op mijn rug recht overeind gingen
staan van woede.
Denk je nou echt dat het zo gemakkelijk gaat?! Ik hield van Rachel!
Oprecht!
Sorry, Paul. Ik weet dat ik niet had mogen denken. Je probeert inderdaad
heel hard. Daar heb je gelijk in. Laat gewoon Seth de volgende keer niet
meer in de steek, oké? De knul is pas zeventien…
Het spijt me, baas. Ik had wel al verwacht dat Sam daarom al alleen
nijdig zou zijn.
Inderdaad. Ga nou maar huis en probeer wat te slapen.
Ik ben niet moe, dacht ik protesterend.
Nou, dan kan je Billy gaan helpen. Hij krijgt over een halfuurtje een logé,
en dus moet de logeerkamer in orde worden gemaakt.
Ben al op weg.
Audrey POV
Jake was de oudere broer die ik altijd al had gewild. Hij vertelde
honderduit tijdens de rit naar La Push. Nog voordat we in La Push waren,
had hij me al beloofd om te leren motorrijden.
'En dit is ons nederige stulpje,' grapte hij toen ik was uitgestapt.
Het was nog kleiner dan Charlies huis, ook al had ik niet gedacht dat
zoiets mogelijk was. Maar het zag er wel gezelliger uit. Het was
gelijkvloers - geen verdieping - en was felrood geschilderd met een grote
ruime veranda, in vergelijking met het huisje dan.
Een man in een rolstoel kwam naar buiten. Dit moest dan Billy zijn. Het
opperstamhoofd van de Quileute.
Billy had lang zwart haar en een gezicht vol honderd lachrimpeltjes.
'Hallo Audrey. Ik ben Billy Black. Alles goed met je? Hoe gaat het met je
moeder?' Billy had een melodieuze stem. Meteen begreep ik waarom mam
zei dat hij goed verhalen kon vertellen.
'Met mam gaat alles goed. Ze mist je verhalen,' antwoordde ik
grinnikend. Billy lachte.
'Je lijkt op haar.' Het was als een compliment bedoeld, maar ik begreep
nooit waarom iedereen dat zei. Bedoelde hij nou dat mijn moeder er nog
jong uitzag, of dat ik er oud uitzag?
Jake was al bezig om de koffers uit te laden. 'Moreno, kom eens helpen!
Ik kan geen tien koffers tegelijkertijd nemen!' riep hij naar het huis.
'Kom maar naar binnen terwijl mijn slaafjes voor de koffers zorgen. Dan
maak ik je wat koffie. En geloof mij, ik kan koffie maken als een echte
Spanjaard.' Billy draaide zich om en ik volgde hem grinnikend.
Fearless_Confidence Life After You
Er kwam een jongen naar buiten gelopen toen ik de trappen van de
veranda opliep. Een heel bekende jongen.
Paul.
Hij keek me fronsend en verbaasd aan, maar zei niets. In plaats daarvan
liep hij me straal voorbij.
Oké, doen dan maar lekker asociaal. Lekker boeien. Kan het mij wat
schelen?
Ik liep naar binnen. Het huisje was echt gezellig. Het rook er heerlijk naar
koffie, en aan de muren hingen kleurrijke wandtapijten met stamsymbolen.
Een muur was volledig bedekt met boekkasten, en ik liep er meteen naar
toe om de titels te inspecteren.
'Wie leest hier "Anna Karenina" van Tolstoy?' vroeg ik met een lach in
mijn stem.
'Oeps. Betrapt.' Billy kwam de woonkamer ingerold met een blad waar
twee enorme grote koppen koffie opstonden.
'Ik zeg het tegen niemand,' beloofde ik. Billy gaf me een kop koffie toen
ik ging zitten.
'Zo zo. Is je moeder ook eindelijk teruggekeerd naar huis. Heeft ze je
nooit verteld waarom ze in de eerste plaats is weggelopen?'
'Nee,' antwoordde ik. Ik nam een slok koffie. Billy had gelijk, hij kon
inderdaad goed koffiezetten.
Billy glimlachte. 'Dat dacht ik wel al. Nou, je moeder was zeventien. Ze
was het mooiste meisje van Forks, misschien wel van heel Washington
State. Lang blond krullend haar, lichtgroene ogen - precies dezelfde als jou
- en een lach die de wereld in brand zette. Alle jongens waren gek op haar.
Je moet weten, Charlie was altijd heel erg beschermend als het om zijn
kleine zusje ging. Niemand mocht met haar uit en hij bracht haar altijd
naar school. Ergens kon ik zijn moederkloekgedrag wel begrijpen. Na de
dood van hun ouders was hij de enige die voor haar kon zorgen.
Maar Judith was de eeuwige rebel. Ze vond het heerlijk om Charlie het
bloed onder de nagels te pesten. Ze begon te roken, enkel en alleen omdat
ze wist dat hij er een hekel aan had, droeg van die korte rokjes en lage
bloesjes en zo. ' Dit klonk helemaal als mijn moeder. Ik kon wel raden wat
er was gebeurd.
'En toen Charlie haar betrapte met Evan Marks na schooltijd, barstte de
bom.' Billy lachte zachtjes. 'Ik zal nooit vergeten hoe boos je moeder toen
keek. Ik krijg er nog steeds kippenvel van als ik er aan denk. Zelfs Evan
droop het af als een hond met de staart tussen zijn benen. Charlie zo hard
tegen haar, dat we het zelfs hier in La Push woord voor woord konden
verstaan. Hij brulde dat ze geen greintje waardigheid meer bezat en dat ze
het hoog in haar bol had zitten. De volgende morgen was ze weg. Enkel
een paar kleren en een oude kleine koffer ontbraken. Sindsdien hebben we
nooit meer wat van haar gehoord.' Billy nam zijn kop koffie
'Maar blijkbaar heeft ze het dan toch wel waargemaakt. Los Angeles,
huh?'
Ik knikte. 'Jep. Meer bepaald Beverly Hill, Hollywood.’
Billy trok grote ogen op. 'Beverly Hills? Hoe is je moeder daar
terechtgekomen?'
Ik voelde hoe zich er een blok in mijn keel vormde. Even moest ik me
weer herinneren hoe ik ook alweer moest slikken.
'Hey! Waar moeten deze koffers naartoe?' Jake en Paul stonden in de
deuropening met mijn koffers.
Billy's ogen kregen het formaat van ontbijtbordjes. 'Hoe lang is je moeder
van plan hier te blijven?'
Ik haalde mijn schouders op. 'Geen idee. Ze wilt gewoon een tijdje met
rust worden gelaten.' Het mediacircus was thuis nog altijd bezig. De
kranten konden nergens meer anders over praten.
'Aha. Oké.' Billy keek me even aan. 'Eh, ik weet wel niet of dat allemaal
in de logeerkamer past.'
'Geeft niets.' Ik stond op en nam de grote tas met panterprint over van
Paul. 'Deze neem ik wel.' Ik wou niet dat het fotolijstje dat erin zat zou
breken.
Fearless_Confidence Life After You
Jake liep naar de logeerkamer. 'Ik weet niet of je het iets vind, maar nou
ja, er staat een bed in dat is het voornaamste, denk ik.'
Ik lachte. 'Inderdaad.' De logeerkamer was klein, maar niet zo klein als ik
had gevreesd. Er stond een tweepersoonsbed in, met een kleerkast. Aan
een wand hing een schilderij van First Beach, het kiezelstrand van La
Push. Meteen begon ik te glimlachen. Iemand had het netjes opgeruimd.
Op het nachttafeltje stond een bosje verse veldbloemen.
'Ik vind het geweldig!' Thuis had ik mijn eigen gigantische slaapkamer
met dressing en eigen badkamer. Maar ik vond dit kamertje gezelliger.
'Mooi zo. Ik zet de koffers op bed. Dan kun je rustig uitpakken. ' Ik
knikte. Zodra de koffers op het bed lagen - een wonder dat het nog niet
was doorgekrakt - zocht ik in de tas met luipaardprintje naar mijn foto.
Ik vond hem en zette hem netjes op het nachtkastje, naast de
veldbloemen.
Paul POV
'Blijf je kijken voor de wedstrijd van vanavond? De Dodgers tegen de Red
Sox?' vroeg Billy aan me. Dit was een dilemma. Aan de ene kant wou ik
blijven - Billy had een gigantische grote plasma tv gekocht drie maanden
geleden - maar met die Audrey die hier logeerde… Ik wist niet of ik nog
meer vreselijke opmerkingen van Seth zou kunnen verdragen.
Billy's ogen kregen een ondeugende glans. 'Aha. Ik begrijp het al.'
Woedend kwam ik overeind. 'Dat heeft er niets mee te maken. Ik blijf
wel.' Ha. Ik zal ze eens wat laten zien. Wat kon dat meisje nou met me
doen? Juist niets.
Dat was verkeerd gedacht. De wedstrijd was nog geen minuut begonnen,
of ze kwam al haastig aangelopen. Met een LA Dodgers petje op.
'Is het al begonnen?' vroeg ze aan Billy. Nee hé! Dit kon niet waar zijn!
Sinds wanneer kijken meisjes naar baseball?
'Net begonnen.'
Ze plofte neer op de enige vrije plaats, die tussen mij en Jake. Ik had ook
altijd pech. Haar lange haren verspreidden de geur van rozen.
'Ik wist niet dat jij van baseball hield.' Jake keek haar verbaasd op haar
neer.
'Waarom niet? Omdat ik een meisje ben?' Ze keek hem quasi boos aan.
'Nou…' Jake kleurde zo rood als een biet. Ze lachte.
'Ik ben al fan van de Dodgers sinds ik zes jaar was.'
De Dodgers stonden met zeven punten voor toen Audrey plotseling
begon te niezen. En nog een keer. En nog een keer.
Billy keek haar bezorgd aan. 'Ben je voor iets allergisch, Audrey?'
Audrey knikte. 'U hebt toch geen hond of zo in huis?' En ze niesde nog
een keer.
Ongelovig keken we haar alledrie aan. Meende ze dit nu?
'Uhmmm…' Billy klapte snel zijn mond toe die openhing. 'Niet dat ik
weet.' Hij moest zijn best doen om niet in het lachen uit te barsten. Zit zij
even tussen twee weerwolven en mevrouw is allergisch voor honden.
Geweldig. Echt.
'Zeker?' vroeg ze en ze niesde nog een keer. Jake schuifelde
ongemakkelijk heen en weer.
'Voor wat ben je precies allergisch?' vroeg ik haar.
'Hondenharen.' Ik keek over haar heen naar Jake. Die keek schuldbewust
naar de tv.
Billy schraapte zijn keel. 'Ik laat Jake morgen de hele boel nog eens goed
stofzuigen.' Jake keek hem boos aan. Ik schudde bijna van het lachen.
Jackie met een stofzuiger in de hand en een schortje aan. Met toegeknepen
ogen keek Jake me vals aan.
'Is het grappig, Paul?' En hij smeet het lege colablikje naar me toe. Ik had
het gevangen voor het mijn gezicht raakte.
'Wow. Hoe deed je dat?' Audrey keek me bewonderend aan.
'Hoe deed ik wat?' vroeg ik ongemakkelijk.
Fearless_Confidence Life After You
'Hoe ving je dat blikje zo snel? Ik had het nog niet eens voorbij zien
vliegen.'
Ik haalde mijn schouders op. 'Snelle reflexen.'
Ze keek me met opgetrokken wenkbrauwen aan en niesde toen weer.
Billy beet op zijn lippen om het niet uit te proestten van pret.
De bel ging. Jake sprong onmiddellijk op met een grijns van oor tot oor.
Drie raden wie voor de deur stond.
'Hallo Nessie. Je hebt net de homerun van de Red Sox gemist.' Jake's hele
gezicht leefde op toen hij de deur opendeed. Ik moest gewoon wegkijken.
Zo had ik ook gekeken elke keer als Rachel thuiskwam.
In de deuropening stond een meisje met het uiterlijk van een
dertienjarige. Lange bronskleurige krullen, grote chocoladebruine ogen en
een lichtblanke huid. Halfbloedje was gearriveerd.
'Wie is dat meisje?' vroeg ze nieuwsgierig toen ze Audrey naast me zag
zitten.
'Audrey Masen. Ze is de dochter van de zus van Charlie.'
Op dat moment niesde Audrey. Alweer.
'Wat heb je?' vroeg Nessie medelevend aan haar. 'Een of andere allergie?'
Audrey knikte. 'Ik ben allergisch voor honden.' En ze niesde opnieuw.
Nessie lachte. Het geluid klonk als zilveren belletjes. 'Dat zuigt.' Jake
lachte mee.
Ze ging naast Audrey zitten, en Jake ging noodgedwongen op de grond
naast de bank zitten.
'En jij bent…?' vroeg Audrey aan haar.
'Renesmee Cullen. Ik ben je achternichtje.' Ze glimlachte vriendelijk.
Ik zag hoe Audrey haar bevreemd aankeek. Toen haalde ze haar
schouders op en glimlachte naar Renesmee.
'Aparte naam. Hoe kom je eraan?'
'De twee namen van mijn oma's bij elkaar. Renée en Esme. Hoe kom je
aan jouw naam?'
Audrey lachte. 'Weet je dat je de eerste bent die me dat vraagt?'
Nessie haalde haar schouders op. 'Voor alles is een eerste keer.'
'Mam heeft me genoemd naar Audrey Hepburn, haar favoriete actrice.'
'De gelijkenis is ook sprekend.'
Ik zag hoe Audrey met haar ogen draaide. Het deed me plotseling heel
erg aan Edward Cullen - de vader van Nessie - denken.
'Nou, dan ben je de tweede die vandaag al naar de oogarts mag.'
Fearless_Confidence Life After You
Chapter 3 "And fall instead of sittin' safe on the side lines."
The First One – Boys Like Girls
Paul POV
Audrey was in slaap gevallen tegen mijn schouder aan. De wedstrijd was
al lang afgelopen - de Dodgers hadden gewonnen met negen punten
voorstand - en Jake en Nessie waren naar één of andere hersenloze comedy
aan het kijken. Geen wonder waarom Audrey in slaap was gevallen. Het
was iets na twee uur 's nachts. Billy was zodra de wedstrijd gedaan was
naar zijn slaapkamer gegaan.
Eigenlijk voelde dat heel lekker aan, dat gewicht als er iemand tegen je
aanleunde.
Shit, Paul, wat ben je aan het denken?
Ik moest zo snel mogelijk van haar af zien te komen.
'Jongens, ik ga onze Schone Slaapster eens opbergen voor de nacht.'
Voorzichtig stond ik op - ik wou haar in geen geval wakker maken - en
tilde haar op. Ze woog bijna niets. Nou ja, ze was dan ook maar iets kleins.
Jake grinnikte. 'Even een kleine voetnoot, Paul. Het kind is minderjarig.'
Ik schopte hem met mijn linkervoet in zijn zij. 'Hou je gedeisd, hond. Of je
kan gaan hinken met drie poten.'
'Ooo. Wat ben ik bang.'
Ik knipte het licht aan met haar voeten - bij gebrek aan vrije handen - en
legde haar op bed. Voorzichtig trok ik haar laarzen uit en tilde haar weer
op, zodat ik het deken kon openleggen. Toen ik het deken over haar sloeg,
viel mijn blik op het fotokadertje dat naast het vaasje met veldbloemen
stond.
De man herkende ik onmiddellijk. Hij had vaak genoeg in de kranten
gestaan en op het nieuws geweest. Vincent Masen, de beroemde
filmregisseur die vorige week dinsdag was overleden. Een overdosis
slaapmiddelen en er had, volgens verschillende kranten, ook vier promille
alcohol in zijn bloed gezeten.
Ik keek naar Audrey, die zich inmiddels al op haar zij had gerold en het
kussen had vastgenomen. Een lok haar viel over gezicht. Arm kind, ging er
meteen door me heen.
Haar vader was wereldberoemd. Zijn films waren wereldberoemd. Dat
kind had haar heel leven geleefd in een circus van gekke celebrities, geld,
roem en paparazzi's. Daarom was haar moeder ook terug gegaan naar
Forks. Welke paparazzi kende nou het nietszeggende dorpje Forks? Wie
zou hier ooit kunnen vermoeden dat de zus van Charlie was getrouwd met
één van de rijkste mannen die op deze planeet rondlopen? Rondliepen,
verbeterde ik mezelf. De arme man was dood.
Nieuwsgierig nam ik het fotokadertje van het kastje en knipte - heel
langzaam, zodat Audrey niet zou wakker worden - het nachtlampje aan.
Audrey bewoog even, maar werd niet wakker. Het bed kraakte
protesterend onder mijn gewicht toen ik ging zitten.
De foto was getrokken op het strand, met de zonsondergang achter hun.
Audrey en Vincent stonden naast elkaar, met de armen rond elkaars nek
geslagen, als de beste maatjes met grote grijnzen op hun gezichten. Ze
hadden beide een petje van de LA Dodgers op. Audrey hield een knuppel
in haar hand, en haar vader had een baseball in zijn hand. Zoals een
normale vader en zijn dochter. Alleen had de vader een bekend gezicht.
Ik probeerde gelijkenissen in hun gezichten te herkennen. Ze hadden alle
twee diezelfde rossige tint in hun haar, dezelfde kin en hun ogen hadden
dezelfde grote vorm, hoewel de zijne lichtgrijs waren. Hun neuzen waren
dezelfde, en ze hadden dezelfde vorm van wenkbrauwen.
Zij had ook iemand verloren. Hoewel het niet hetzelfde was als bij mij -
je zielsverwante verliezen is wel iets helemaal anders. Maar het was te
zien dat ze van haar vader had gehouden. Ik wist nog hoe ze de tas - ik was
er bijna zeker van dat de foto had gestoken in die belachelijke tas met
Fearless_Confidence Life After You
luipaardprintje de ze van me had afgenomen, bang dat het lijstje zou
breken.
Ik wist dat ik nu echt supergemeen en arrogant klonk, maar ik voelde me
iets beter toen ik besefte dat ik niet de enigste was die iemand had
verloren. Een ietsepietsie beter.
Naast me voelde ik hoe Audrey in haar slaap begon te woelen.
'Nee… pap… niet… doen…' Ze draaide zich om…. 'Nee… laat…'
Ik staarde verbouwereerd op haar neer. Moest ik iets doen? Zou ik iets
doen? Wat zou ik doen?
Voor ik de knoop kon doorhakken, had ze zich al omgedraaid en was ze
dicht tegen me aangekropen.
Fijn. Voor de tweede keer vandaag speelde ik voor verwarming.
Zonder zoveel mogelijk te bewegen zette ik het fotolijstje weer terug op
het nachtkastje.
'Wat ben je aan het doen?' siste Jacob naar me.
Ik keek op. Jacob stond met een gigantische glimlach in de deuropening.
'Ik speel voor elektrisch deken. Duh.' Het mocht dan wel juli zijn, maar
waar dit meisje vandaan kwam, voelde dit aan als winter.
'Ja, dat kan ik zien. Mijn vraag: Waarom speel je als elektrisch deken?'
Zijn duivelse grijns werd breder. Man, wat had ik zin om iets tegen zijn
dikke kop te gooien. Spijtig dat ik niets in mijn handen had. Zoiets zwaars
en stevigs. Iets dat heel veel pijn deed als het je raakte.
‘Zie jij hier ergens een deken?' vroeg ik hem met opeengeklemde kaken.
Ik hoorde achter me Audrey snuffen. Oh nee hé, dacht ik vol horror. Niet
weer!
'HATSJIE!'
Jake rolde zowat snikkend over de grond van het lachen. 'Geweldig… Ze
is allergisch voor je…. Haha!' Hij beukte met zijn vuisten op de grond,
terwijl hij het uitbrulde van pret.
Ik keek hem vuil aan. Gelukkig kwam Halfbloedje al de kamer binnen
met een dik fleece deken.
'Alsjeblieft. Het dikste dat ik kon vinden.'
Dankbaar nam ik het aan. Ik stond op en legde het over Audrey heen.
Jake hikte nog wat na van het lachen. Audrey bewoog in haar slaap.
'Stil, Jake. Je maakt haar wakker,' foeterde Nessie. Meteen perste Jake
zijn lippen op elkaar.
Ik knipte het nachtlampje uit. Heel voorzichtig stond ik op. Audrey's
horloge dat nog aan haar pols hing, gaf aan dat het bijna drie uur 's nachts
was. Ik maakte het los en legde het naast het fotolijstje.
'Slaapwel, Audrey,' fluisterde ik voordat ik de gang opliep. Ik hoorde
haar rustige ademhaling en trok toen de deur achter me dicht.
Audrey POV
Het zonlicht scheen genadeloos op mijn gezicht. Slaapdronken zocht ik
met mijn hand naar een kussen om over mijn ogen te trekken. Ik vond er
geen. Verdwaasd trok ik één oog open. O juist ja. Ik was niet thuis. Ik was
in La Push, bij het stamhoofd van de indianen.
Lui hief ik mijn arm om te kijken hoe laat het was. Shit!, schoot door me
heen. Waar is mijn horloge? Ik vloog overeind. Ow, het lag op het
nachtkastje. Opgelucht grabbelde ik het en keek hoe laat het was.
Kwart voor zes! Kreunend liet ik me weer neervallen. Wat een
onmenselijk uur om wakker te worden!
Ik trok de dekens over mijn hoofd om toch nog een uur of vijf door te
slapen. Binnen de vijf minuten was ik al van de wereld.
Pas om half twaalf strompelde ik naar de badkamer voor een heerlijke,
uitgebreide douche. Nadat ik een losse - lees: twee maten te grote - geruite
broek had aangetrokken met een topje en de standaard veel te grote, dikke
kasjmieren trui, liep ik naar de keuken. Ik zou een moord doen voor zo'n
heerlijke kop koffie als gisteren. Audrey had een gi-gi-gigantische grote
Fearless_Confidence Life After You
behoefte aan cafeïne.
Op de keukentafel lag een briefje.
Lieve Audrey,
Goed nieuws: Het eerste wat Jacob vandaag heeft gedaan is gestofzuigd! Hij heeft me ervan verzekerd dat het huis vanaf vandaag officieel hondenhaarvrij is verklaard. Jacob is naar First Beach met een stel vrienden en ik ben bij de Clearwaters. (Hun nummer ligt naast de telefoon voor het geval er iets is.)
Ik ben rond een uur of één, halftwee terug. Jacob weet ik niet.
In de thermosfles die op het aanrecht staat zit koffie en in de schaal ernaast belegde broodjes.
Bon appétit! Billy
PS: Als Paul misschien langskomt, wil je dan alsjeblieft een GROOT hangslot rond de koelkast binden? (Dan sta ik bij je in het krijt tot de eeuwigheid, ik heb namelijk gisteren pas boodschappen gedaan)
Grinnikend vouwde ik het briefje dubbel en stopte het in mijn broekzak.
Gewapend met een kop koffie liep ik terug naar de logeerkamer om mijn
laptop te gaan. Dringende zaken eerst.
Oké, ik weet het, ik weet het. Ik moest dikke truien en lange jeans hebben
- die bestelde ik ook - maar ik eindigde natuurlijk weer bij de jurkjes, de
topjes, de korte shorts en de schoenen. Die waren gewoon veel leuker dan
kleren die je hele lichaam verborgen.
Mijn shopverslaving - kleren kopen op internet is gewoon zo leuk: je
hoefde niet te passen, gewoon kijken, uitzoeken, maatje doorgeven en
hoppa, besteld! - werd ruw verstoord door de bel.
Geïrriteerd stond ik op. Bestond er geen ongeschreven regel dat je
meisjes die bezig zijn met kleren uit te zoeken, met rust moest laten? Of
bestond die niet in dit deel van de wereld?
Met een zwaai gooide ik de deur open.
'Billy is niet…' Voor me stond Paul, die net zijn hand hief om nog een
keertje te kloppen. Met open mond.
'Ja?' vroeg ik, gelukkig met een vaste stem. Hou op, hart, hou op, hart met
zo hard te kloppen! Het was niet eerlijk dan één persoon zo knap kon zijn.
Zijn lichtbruine ogen keken me diep aan. Ik voelde hoe mijn hart
oversloeg
'Ook een goedemorgen, bijdehandje. Is Billy thuis?'
Ik schudde mijn hoofd. 'Nee, maar kom toch maar even binnen voor een
kop koffie. Hij kan elk moment thuiskomen.' Het was bijna twee uur,
Fearless_Confidence Life After You
doordat ik helemaal was opgegaan in mijn jacht op kleren. Ik prees mezelf
gelukkig dat ik een eigen creditcard had. Mam zou gewoon iets krijgen als
ze de rekening ooit zag – niet dat ik van plan was die haar te laten zien.
'Heb jij hem gezet?' vroeg hij bijna glimlachend toen hij aan de
keukentafel ging zitten.
'Als ik dat had gedaan, had ik niet gevraagd om binnen te komen,' zei ik
terwijl ik een kop uit de kast nam en koffie inschonk. 'Koffie zetten is nou
niet iets dat ik kan.' Ik gaf hem de kop aan. De laptop deed ik maar dicht.
Het zou niet echt beleefd zijn om verder te doen.
'Hoe gaat het met de allergie?' vroeg hij met twinkelde ogen toen hij een
slok had genomen.
'Jacob heeft gestofzuigd. En sinds ik op ben, heb ik geen last meer gehad.'
'Dus het zijn enkel de haren, hé?' vroeg hij geïnteresseerd.
Ik knikte. 'Inderdaad. Enkel de hondenharen.'
Paul leek bijna te willen glimlachen. 'Enkel de hondenharen,' mompelde
hij terwijl hij nog een slok van zijn koffie nam.
De sleutel van de achterdeur werd knarsend en piepend omgedraaid.
'Oh, hé, jongens,' groette Billy ons. 'Is onze koelkast nog veilig, Audrey?'
vroeg hij me samenzwerend.
'Ja hoor. Ik heb hem alleen een kop koffie gegeven.'
Billy grinnikte. 'Je bent geweldig, meid. Zo, Paul, wat brengt jou hier?'
Om de één of andere reden werd Paul plots knalrood. Mannen. Ik rolde
met mijn ogen.
Billy keek me plots superraar aan. 'Hoe was je achternaam ook alweer,
Audrey? Maden? Mason?'
'Masen.' Billy's gezicht veranderde geen spier bij het horen bij mijn
naam.
'Ow. Zoals…'
'Zoals Vincent Masen,' zuchtte ik.
Bij het horen van die naam keek Billy plots wel verrast op. 'Vincent
Masen?'
Ik probeerde de pijn die ik voelde bij het horen van paps naam te
negeren. 'Ja.'
Paul redde de boel voor me. 'Zo, Billy. Heeft Sue nog iets gezegd over de
barbecue vanavond?'
'Alleen maar dat ze hoopte dat het mooi weer zou zijn. Hé, Audrey, jij
komt toch ook zeker mee? Lekker met de indiaantjes rond een
kampvuurtje zitten.'
'Zoiets kan ik toch niet laten voorbij gaan.'
Billy grinnikte. 'Dat is dan afgesproken.'
Paul dronk zijn kop koffie in één keer leeg.
Paul POV
'Komt die griet van Seth ook?' vroeg Brady aan me. We zaten met het hele
pack, hun ingeprenten en de stamoudsten allemaal op de grote veranda van
de Clearwaters. Sam, Quil en Embry waren bezig met de barbecue - waar
een grote stapel vlees naast lag. Sue had gepofte aardappels, groentes en
salades gemaakt. Bijna de halve winkel lag hier op tafel. En die zou ook
tegen de avond om was, verdwenen zijn. Stiekem vermaakte ik me al met
het gezicht dat Audrey zou trekken als dit zag.
'Billy heeft haar uitgenodigd,' antwoordde ik. Toen zag ik welke blik
Brady in zijn ogen had. De eindelijk-een-meisje-dat-niet-is-ingeprent-blik.
Een rode waas verscheen voor mijn ogen. 'Jij laat haar gerust, begrepen?'
Brady was achttien jaar en had zijn high school afgesloten als grootste
hartenbreker - na mij dan - in de geschiedenis van de Quileute school.
'Kan ik er iets aan doen dat meisjes nou eenmaal altijd vallen voor mijn
stijl, charmes en humor?'
Ik gromde gevaarlijk naar hem. 'Ze is niet zo maar een snelle wip, Hill,'
waarschuwde ik.
Hij hief snel zijn handen op. 'Hey, heb je me dat ooit horen zeggen? Dit
Fearless_Confidence Life After You
meisje is zeker een blijvertje. Heb je die haren gezien? Of die lach? Of
die…'
Dit was dus het grote nadeel van een pack. Iedereen wist al precies hoe
Audrey er uit zag, dankzij Seth. En, erger, degenen die nog niet waren
ingeprent, wilden haar allemaal hebben versierd voor de avond om was.
'Jij blijft met die harige poten van haar af. Of anders breek ik je staart op
vijf verschillende plaatsen,' dreigde ik.
'Een staart is een spier,' wierp Brady tegen. Moest hij weer even slim
doen.
'Dan leg ik er wel vijf verschillende knopen in.'
Brady nam nog een slok van zijn biertje. Toen hij opkeek, verslikte hij
zich. Een grote plas bier viel op zijn shirt. Hij deed geen poging om het te
deppen. Dat kon maar één ding betekenen….
Langzaam keek ik in de richting waar Brady - en de rest van het pack -
naar toe staarde.
Audrey zag er adembenemend uit in zwart jurkje, witte platte schoenen
en een lange trui. Haar lange roodbruin haren viel in losse krullen op haar
rug. Jacob liep onmiddellijk op Renesmee af en Billy ging bij de andere
stamoudsten zitten. Audrey ging naast mij en Brady zitten.
Naast me voelde ik hoe Brady scherp zijn adem uitblies.
'Jij ziet er leuk uit vanavond,' zei Audrey tegen me met een knipoog toen
ze ging zitten.
Ik had een gewoon lichtgrijs T-shirt met knoopjes aan en een
donkerblauwe jeans aan. Niets speciaals.
'Dank je. Jij ziet er ook niet slecht uit.' Ze zag er inderdaad niet slecht uit.
Normaal gezien vond ik meisjes met make-up op er echt vies en hoerig
uitzien. Maar Audrey niet. Audrey wist hoe ze dat moest doen. Ze had van
die donkergroene oogschaduw op, waardoor haar ogen nog groener leken
en ze had bruine eyeliner en mascara op. Ze zag er in één woord goddelijk
uit.
Brady vond dat duidelijk dus ook.
'Dus jij bent Audrey. Ik ben Brady Hill.' Hij draaide zich helemaal naar
haar toe voor zijn "veroveringspraatje". Wat had ik zin om hem te slaan.
Spijtig om te beseffen dat hij toch meteen genezen zou zijn als ik zijn neus
brak.
'Leuk je te ontmoeten, Brady. Wie heeft over mij geroddeld?' vroeg ze
lachend. Haar ogen keken me speels aan.
'Nou, leuke meisjes zijn hier zeldzaam. Seth kon zijn mond niet houden
over welke ontdekking hij had gedaan in dit strontvervelende gat.'
Een broodje vloog Brady's richting in, maar hij plukte het zo uit de lucht.
'Heeft Sue je nooit geleerd dat je niet met eten mag gooien, Sethiepethie?'
'Hoe doen jullie dat toch maar?' vroeg Audrey licht geïrriteerd.
'Wat?'
'Dingen zomaar uit de lucht plukken. Paul gisteren ook al.'
Brady keek me over haar aan met opgetrokken wenkbrauwen. 'Gisteren?'
'Tijdens de wedstrijd van de Dodgers tegen de Red Sox,' antwoordde ze.
'Jake gooide een colablikje naar hem en hij plukte het zo uit de lucht! Ik
had het nog niet eens zien vliegen - en ik zat tussen die twee!' Haar stem
klonk duidelijk geïrriteerd. Ik moest mijn best doen om niet te gaan
glimlachen. Geen katje om zonder handschoenen aan te pakken.
'Tja. Wij hebben nu eenmaal goede reflexen.'
'Wil je soms zeggen dat ik dan geen goede reflexen heb?' vroeg ze
dreigend aan Brady.
'Wie weet,' grinnikte hij terwijl hij een slok nam van zijn biertje.
Audrey stompte hem in zijn zij - heerlijk, een meisje met pit - en haalde
een pakje sigaretten te voorschijnen. Rookte ze? Stomme vraag, Paul. Het
was algemeen geweten dat het hele zooitje in LA en NY rookten. Waarom
zou zij dan een uitzondering zijn?
Brady was dan wel weer zo stom om het te vragen.
'Nee. Ik heb gewoon zo maar een pakje sigaretten mee,' antwoordde ze
sarcastisch terwijl er ze er één opstak. Ze inhaleerde diep.
'Jullie roken niet?' vroeg ze.
Fearless_Confidence Life After You
'Nope.'
'Slimme jongens,' zei ze toen ze het pakje wegstopte. 'Nooit mee
beginnen.' En zij was dan de jongste van ons drieën.
'Hé, Paul! Is die tafel bijna af?' Leah kwam eraan gelopen. Ze zag er knap
uit in een zachtroze jurkje.
'Wordt aan gewerkt,' antwoordde ik. Leah woonde sinds een tijdje op
zichzelf, in Beaver, zo'n 20 mijl verder dan La Push.
'Zo… Is dit dus de mysterieuze Audrey,' merkte ze op toen ze Audrey
zag.
'Jep. Dat ben ik,' antwoordde Audrey lachend. 'En jij bent….'
'Leah Clearwater.'
'De zus van Seth?' vroeg Audrey twijfelend.
'Ja hoor. Seth is mijn kleinere broertje.'
Leah was een stuk aardiger - lees: minder chagrijniger - geworden sinds
was ingeprent met Will, een student die ze had ontmoet aan de
Washington State University. Heel het pack was dolgelukkig geweest toen
ze het nieuws had gehoord. Maar ook de yogalessen die ze volgde, hielpen
haar veel. Adem in… en adem uit. Precies wat Leah nodig had.
'Dus… Paul… Hoe staat het met mijn tafel?' vroeg ze weer aan mij.
'Heb ik toch net gezegd,' bromde ik. 'Wordt aan gewerkt.' Waarom moest
ze er weer over doorzeuren met Audrey erbij?
'Tafel?' vroeg Audrey verbaasd. Haar ogen gleden van Leah naar mij en
weer terug.
'Paul is schrijnwerker. Heeft die je dat nog niet verteld?' Audrey schudde
haar hoofd. Leah ging verder. 'Nou, hij is er best goed - nee, eigenlijk is hij
er echt goed in - hij kan meubels bewerken als de beste.' Verdomme Leah.
Verdomme.
'Echt waar?' Audrey keek me bewonderend aan. 'Dat heeft hij mij niet
verteld.'
'Het is niets,' verdedigde ik me haastig. 'Echt, het stelt niets voor. Leah
blaast de boel gewoon weer op.' Ik gaf Leah een vuile blik. Bedankt, Leah.
Hartstikke bedankt.
'Weet je wat? Laat haar zelf beoordelen en neem haar mee,' stelde Leah
duivels voor. Als blikken konden doden, lag Leah nu al morsdood op de
grond, nog een beetje aan het stuiptrekken. Maar dood. 'Jij werkt toch
morgen, niet?'
'Inderdaad,' knarste ik tussen mijn tanden. Ik plukte een broodje uit een
mand en verbeeldde me dat het Leahs nek was. Het gekraak voelde Ge-
Wel-Dig aan tussen mijn handen.
'Wel, Audrey, heb je morgen iets te doen?'
Audrey schudde haar hoofd. 'Ik geloof van niet.'
'Dat is dus afgesproken.' En ze wandelde weg.
'Wow. Dat is pas iemand die recht door de zee is,' mompelde Audrey.
'Je meent het?' merkte ik sarcastisch op.
Audrey keek me aan, met één opgetrokken wenkbrauw. Ze zag eruit als
een veel te sexy schooljuffrouw - en stop Paul. STOP. Verdomme toch.
Die groene ogen maakten me echt gek. Ik ving een blik op van Sam, die
net heimelijk lachte. Ik wist wel wat hij dacht. Paul heeft eindelijk iemand
gevonden. Rachel…
'Als je morgen niet wilt dat ik mee ga, ga ik niet mee.' Ze had blijkbaar
mijn frons verkeerd geïnterpreteerd.
'Nee, nee. Kom morgen maar mee. Het is gewoon Leah. Moet overal haar
neus tussen steken.' Moest ze het me toch weer flikken hé. Heb ik nu
morgen een "date" met haar. Nee, schrap dat. Het is geen "date". Ze gaat
gewoon kijken of ze het mooi vindt. Ik kon nu al het gebulderlach van
David horen als ik hem de situatie uitlegde… Kijk, Dave. Vandaag komt
een bloedmooie meid kijken of ik er iets van bak, doordat Leah haar grote
bek niet kon houden. En nee, ik ben niet gek achter haar, ik heb haar niet
binnengedaan, en ja, ze heeft een lichaam waar Megan Fox jaloers op is.
O ja, dat gaat lekker gaan. David zou over de grond rollen van het lachen,
en zijn kunstgebit zou uit zijn mond vliegen.
'Sta morgen gewoon op tijd op.'
Fearless_Confidence Life After You
'Oké… wat is op tijd?' vroeg ze met een stralend glimlach. Stop met
denken, Paul. Stop met denken. Verdomme. Ik kon Sam gewoon voelen
kijken. Dit ging niet goed.
'Ik kom je halen om halfelf. Dan heb ik de situatie aan David - mijn baas
- uitgelegd. En doe iets gemakkelijks aan,' waarschuwde ik haar. 'Geen
jurkjes of rokjes.' Nou ja, doe anders toch maar. Haar benen… STOP
VERDOMME PAUL MET DENKEN! Eerst geef je Brady een uitbrander
omdat hij over haar fantaseert, maar je bent geen haar beter. Ik hoorde hoe
Leah iets tegen Emily fluisterde, en waardoor de twee vrouwen
giechelden. O jongens, dit zag er heel slecht uit. Heel erg slecht.
'Jongens, aanvallen.' Sue zette de gigantische schaal met vlees op tafel.
'Wow…. Krijgen jullie dat wel op?' Audreys gezicht was gewoon het
schoolvoorbeeld van ontzette verbazing. Ik lachte hardop toen ik het zag.
'Wat?'
'Jouw gezichtsuitdrukking. Onbetaalbaar!' grinnikte ik.
'Krijgen jullie dit op?' vroeg ze stomverbaasd.
Ik knikte.
'Veelvraten!'
'Dank je,' lachte ik. Zelfs Billy keek even onze kant op.
Na het eten - nadat alles op was - begonnen de meeste koppels weg te
trekken voor een "romantische" strandwandeling.
Brady had - toen iedereen zich concentreerde op zijn bord - van de
gelegenheid gebruik gemaakt om zijn hand nonchalant op Audrey's been te
leggen. Het verbaasde me nog altijd dat Audrey er nog niets van had
gezegd. Ze leek me geen type die dat zomaar toeliet.
Net toen Jared en Kim wegtrokken, fluisterde Brady iets in Audrey's oor.
Ik verstond niet wat hij zei, maar Audrey schudde haar hoofd. Brady keek
iets ongelukkiger. Ik kan al raden wat hij had gezegd. De hitte begon zich
langs mijn rug te verspreiden...
Gelukkig kwam Seth naar ons toe geslenterd.
'Dus… hoe vond je deze avond, Audrey? Zeker heel anders dan een
avondje LA,' zei hij toen hij zich naast me liet neerploffen.
Ze giechelde even. 'Heel erg. Wij hebben geen ouderlijk toezicht of
alleen maar biertjes.'
'Hoe ziet dan een avondje LA uit?'
'Nou…' ze kauwde even op haar lip. 'Eerst gaan we meestal uit eten -
zoals in The Ivy of STK-LA - en dan naar Sunset Boulevard of Hollywood
Boulevard tot in de vroege uurtjes. Geen ouders, en zeker geen colaatjes.'
Haar stem klonk minachtend. Het echte werk, bedoelde ze dus. Ik
probeerde er niet te veel over na te denken. Hoe kon dit meisje in zo'n
wereldje zijn terechtgekomen? Ik schudde bijna mijn hoofd.
'En je bent nooit eens een avondje thuis?' vroeg Seth ongelovig.
'Tuurlijk wel. Filmavond of gewoon eens gezellig bij iemand thuis. En als
de Dodgers thuisspelen, dan gaan we altijd kijken.' Hmm… Misschien was
ze toch niet het Paris Hilton type dat ik had gedacht. Nou ja, twee keer in
de week gaan stappen, zo erg is dat ook weer niet. Ze woont tenslotte in
een miljoenenstad. Logisch ook dat je niet thuisblijft.
Audrey POV
'Zo… wat doen jullie op een normale avond? Barbecueën?' Ik vroeg me
echt af wat je hier deed. Uitgaan? Ik dacht niet dat je hier een club vond in
een omtrek van… laten we zeggen 50 km.
'Nee… Rondhangen bij elkaar of naar de film. En voor de koppeltjes…
Nou ja, de zee heeft ook zo haar aantrekkingskracht,' grinnikte Brady naast
me. Hij had zijn hand op mijn been gelegd, wat echt vies voelde. Naarmate
de avond was gevorderd, was ook zijn alcoholgebruik gestegen. En dat
deed hem geen goed.
En hij boog zich opnieuw naar me toe. Ik probeerde de alcohollucht te
negeren. 'Geen zin om een avondwandelingetje te maken, Audrey?'
Fearless_Confidence Life After You
Hoe stom konden jongens zijn? Denken ze dat als ze het een tweede keer
vragen, dat ik dan de tweede keer ja zal zeggen?
Dus niet.
'Nee, Brady, ik ga niet mee en zeur nou niet.' Ik stond op, en begon weg
te wandelen. Had die rotzak weer mijn hele avond bedorven.
En dan ging tot overmaat van ramp ook nog mijn telefoon.
'Hallo?' vroeg ik nijdig. Mijn humeur bungelde nu even onder het
nulpunt.
'Wat ben jij goedgemutst zeg,' merkte de persoon aan de andere kant op.
'Hoi Quincy, hoe is…'
Ik werd ruw onderbroken door een geïrriteerde Quincy.
'Voor de hoeveelste keer moet ik nog zeggen dat het Daphne is. Daphne.
D-A-P-H-N-E!' spelde ze, alsof ze tegen een kleuter bezig was.
'Nou ja. Ik vind Quincy gewoon leuker. En het past bij je.' Quincy had
van halflang blond golvend haar en van die lichtblauwe ogen. Een echte
Quincy. Maar ze vond Daphne leuker.
Quincy kende ik al vanaf de derde kleuterklas, toen we samen
zandkasteeltjes bouwden. Ze was slim - de beste van de klas, zonder daar
enige moeite voor te doen - een de eeuwige rebel, net zoals mijn moeder.
Sinds een tijdje had ze een paar haarstrengen paars laten verven - waardoor
ze nog knapper was, maar wat helemaal niet de bedoeling was geweest.
'Nou, waarom ik dus belde,' begon ze. 'Oh, Audrey, je raad het nooit.'
'Uhmm…' Ik zocht in mijn geheugen naar iets belachelijks. 'Johnny Depp
heeft je ten huwelijk gevraagd?'
'Nee, lieverd. Iets veel beters.'
'Je ne sais pas.'
'Papa heeft tegen de regisseur van zijn nieuwe film gezegd dat hij jou
moest nemen als de hoofdrol!' Quincy was de dochter van de bekende
Hollywood director. Eentje met invloed en geld.
'Nou, dat is… leuk,' antwoordde ik.
'Leuk? Wat is dat nou voor een woord? Jij wordt waarschijnlijk de
nieuwe volgende ster, en jij reageert met "leuk". Rey, wat is dat nou voor
een antwoord?'
Fearless_Confidence Life After You
Chapter 4 "Don't build you world around, volcanoes melt
you down" Volcano – Damien Rice
Paul POV
Ze was een meisje met pit. Zette ze zo-even Brady - die natuurlijke
poepeloere zat was - op zijn plaats en gaat zelf weg. Een meid met ballen,
grinnikte ik in mezelf.
'Ik ga maar eens kijken waar ze naartoe is gelopen. We willen niet de
bossen gaan uitkammen voor één verloren meisje,' zei ik toen ik opstond.
Seth zag eruit alsof hij haar dolgraag zou willen redden. Maar die vlieger
ging niet op.
Ik vond haar een paar meter voor de branding, met haar gsm tegen haar
oor gedrukt. Ze hoorde me niet aankomen - tuurlijk, wat had je anders
verwacht?
'Hoelang mag ik erover nadenken? O, de opnames beginnen pas in
december. En het contract…' hoorde ik haar zeggen.
Ze knikte haar hoofd. Ik hield me stil - ik wou haar niet storen.
'Nou, oké. Ik moet het eerst aan mam vragen - je kent haar, maar ik zal
iets laten weten, goed? Zeg maar tegen je vader dat ik het misschien doe.
Misschien.'
Ze legde de nadruk op misschien.
'Bye Quincy - uh… Daphne. Ja, oké. Bye.'
En ze hing op.
Ik liep op haar af, zodat ik de schijn wekte dat ik net naar haar toe was
gelopen in de plaats de laatste zinnen van haar telefoongesprek af te
luisteren – wat niet de bedoeling was geweest.
Ze glimlachte toen ze me zag. 'Ben je me komen zoeken?' vroeg ze
plagend.
Ik haalde mijn schouders op. 'Mensen verdwalen nou eenmaal vaak in het
donker. En vooral als er bossen in de buurt zijn.'
Ze keek me schuin aan. 'Als jij het zegt.'
Als jij het zegt? Wat is dat nou weer voor een antwoord? Maar toen zag
ik haar glimlach - ze was me gewoon aan het belazeren - recht in mijn
gezicht! Man, dat kind had lef.
Ik zag haar rillen - ze had haar trui nog op de veranda laten liggen.
'Hier,' zei ik haar en ik gaf haar mijn jasje aan - wat ik helemaal niet
nodig had.
'Dank je,' zei ze dankbaar toen ze het aantrok. Ik glimlachte even.
Ze begon naast me langs de kustlijn te wandelen. Ik liep maar braaf mee -
want ze verwachtte duidelijk dat ik mee zou lopen. En ik had toch niets
beters te doen.
Het verbaasde me dat ze niets zei. Ze keek gewoon af en toe eens naar de
zee. Maar ze deed ook helemaal niets. Alleen maar naast me wandelen en
naar de zee kijken. Onze handen raakten elkaar even aan.
Sinds een jaar of twee begonnen de meisjes weer naar me te kijken. Elke
keer als ze de kans hadden, namen ze mijn hand, of kropen ze dichter
tegen me aan, of weet ik veel. Altijd van dat klef gedoe als ze de kans
roken.
En ik haatte dat. Het was ook niet alsof ik zat te springen op meligheid.
Ik liep er eerder hard van weg. Meligheid is voor mij hetzelfde als een
dikke kakkerlak voor een meisje.
Maar Audrey niet. Nee, Audrey dacht er nog niet eens aan om mijn hand
vast te nemen.
En daar knelde het schoentje. Ik wou juist dat ze mijn hand nam.
Shit. Paul, man, wat zit je weer te denken?
Je begint elke dag steeds meer en meer op een meisje te lijken.
Jij wilt helemaal niet de ze je hand nam, zei ik streng tegen mezelf.
Fearless_Confidence Life After You
Alleen maar eersteklas watjes wilden zoiets.
En ben jij een eersteklas watje?
Ik dacht het niet.
Audrey POV
Adem, Audrey, adem,' zei ik streng tegen mezelf. Het heeft geen zin om
voor zijn neus flauw te vallen.
Maar misschien raapt die me ook op, zo superromantisch…. zei een
tweede stemmetje.
En daar stoppen we. Niet verder denken. Als je flauwvalt, laat die je
gewoon liggen, schreeuwde het eerste stemmetje. Hij gunt je
waarschijnlijk geen blik, en stapt gewoon over je heen. Kan je lekker
wachten op eb en vloed om wakker te worden. Over een frisse start
gesproken…
Ik zag vanuit mijn ooghoeken hoe Paul zijn vingers strekten, en toen
weer liet hangen. Zijn armspieren spanden op…
En stop, Audrey! Niet kwijlen!
Dat was makkelijker gezegd dan gedaan. Paul was echt… Ik vond niet
het juiste woord om hem te beschrijven.
Mijn dagdromen werden wreed verstoord door de ringtone van mijn gsm.
Alweer. Wat zou er gebeuren als ik dat ding gewoon in de zee kieperde?
Konden de vissen gaan opnemen.
'Hallo?' vroeg ik zo beleefd mogelijk. Als het maar niet Kayla was… Dan
gooide ik het toestel echt in de zee.
'Rey? Mooi zo. Zeg, hoe kom ik dat indianenreservaat waar je me over
hebt verteld? Ik sta nu met de auto op de hoofdweg in Forks, maar hoe
kom nu in Ta Lush of wat het ook is?'
'Hazel?' riep ik verbaasd uit. 'Wat doe jij in dit godvergeten oord?'
'Wat denk je?' vroeg ze me sarcastisch. 'Jou opzoeken, duh. Maar hoe
kom ik nou in dat Dush gedoe?'
Ik legde haastig uit hoe ze moest rijden terwijl Paul me nieuwsgierig
aankeek.
'Oké, ik weet het nou wel. Ik ben er zo bij. Bij Sue Clearwater moet ik
zijn?' vroeg ze me, om zeker te zijn.
'Ja. Je kunt niet missen. Het ligt naast de hoofdweg en er staan een hele
hoop auto's omheen.'
'Aha. Ik zie het al.' Hazel klonk opgewekt. 'Nou, aan die auto's te zien…
Hoeveel vrienden had dat lekker ding genaamd Paul?'
Ik hoopte vurig dat Paul dit niet had gehoord. Hazel had een best luide
stem. 'Dat zal je zo wel zien. Ik kom ook terug.'
'Ik dacht het wel. Lekker aan het "wandelen" met dat lekker ding. Je blijft
ook niet bij de pakken zitten, hé, Rey?'
'Ik hang op. Zie je zo dadelijk.'
En ik legde af. Hazel ook. Echt weer iets typisch voor haar om me zo
maar te komen opzoeken in zo'n afgelegen plaats. In Hazel's woordenboek
kwam het woordje "angst" niet voor.
'Kom, we moeten terug. Een vriendin van mij uit L.A. kan elk moment
aankomen.'
'Een vriendin? Uit L.A.?' Paul klonk verbaasd – wat ik hem niet kwalijk
kon nemen. Het leek wel alsof er een hele invasie L.A. – meisjes La Push
kwamen bestormen.
'Ze is gewoon super impulsief. Kom nou, anders wordt ze zo helemaal
voor de wolven gegooid.'
Paul barstte in lachen uit. Ik keek hem verbaasd aan. Had ik iets
verkeerds gezegd of zo?
'Jij bent me er toch ook eentje,' lachte hij, terwijl hij me door mijn haren
woelde. Ik probeerde de elektrische shock te negeren toen hij me
aanraakte.
'Jij bent gewoon raar.'
'En jij slaat de spijker op de kop,' grinnikte hij weer. 'Wie komt er precies
Fearless_Confidence Life After You
op bezoek?'
'Hazel,' vertelde ik hem terwijl we terugliepen. 'Ze is niet het typische
L.A. meisje hoor. Ze is net zeventien geworden, heeft donkerrood haar,
grote blauwe ogen die je heel onschuldig kunnen aankijken - als ze dat
doet, weet je zeker dat ze iets heeft uitgevreten - en ze weet alles van de
vaagste undergroundbandjes.'
We waren nu al bij de veranda. Hazel zat al naast Billy, en ze was in
gesprek geraakt met Brady, die eruit zag alsof hij voor het eerst de zon had
gezien.
Ik voelde Paul naast me verstijven. Ik keek naar hem op. Een gigantische
glimlach verscheen op zijn gezicht.
'Weet je wat, Audrey? Ik vind haar nu al aardig.'
Paul POV
Hazel. Zoals ze daar zat, helemaal in beslag genomen door Brady, leek ze
op het liefste meisje ter wereld - naast Audrey dan toch. Halflang
donkerrode haar - het deed me een beetje denken aan die vieze bloedzuiger
Alice, zoals dat alle kanten opstond maar dat van Hazel was langer - en ze
was net zo frêle als die uitzuiger. Alsof een stevige wind haar zo omver
zou blazen - Audrey verschilde ook niet zo heel veel van dat. Maar die
ondeugende vonk in haar ogen verraadde dat ze geen katje zonder
handschoenen was om aan te pakken.
Hazel was het meisje dat Brady ging temmen. Brady was onmiddellijk
met haar ingeprent, en ik keek nu al uit om het eindresultaat te zien.
Voor de zomer om was, zou Brady gaan zitten als Hazel zit zei, en gaan
liggen als Hazel lig zei. Ik grinnikte in mezelf. Het was echt een geweldige
avond.
'Wat zit je te gniffelen?' vroeg Audrey me. Ze was druk bezig met Hazel
aan het praten, maar ze had toch gezien dat ik ongelofelijk veel lol had om
Brady en Hazel.
'Ik besef nu pas dat het een leuke avond is,' antwoordde ik met een ijzeren
gezicht. Ik zag Audrey naar me kijken - gelukkig zonder de ik-ben-
wanhopig-gek-achter-je-blik. Ergens voelde ik een steek daardoor. Vond
ze me niet leuk?
Ik stelde me aan. Ik wist het. Tuurlijk vond ze me aardig. Anders had ze
me wel netjes op mijn plaats gewezen - net zoals bij Brady.
Iedereen van het pack was opgetogen dat Hazel er was. Ten eerste omdat
zij degene was die Brady zou temmen - en ten tweede omdat ze gewoon
een geweldige I don't care karakter had.
Maar, besefte ik plotseling… Brady zou Hazel straks alles vertellen van
dat ingeprentgedoe - een geluk dat ik dat niet zou hoeven mee te maken: ik
voelde er niet veel voor om meisjes te zien flippen - maar hoe moest dat
met Audrey dan? Hazel zou het weten, maar Audrey niet. Ergens was dat
heel erg oneerlijk in mijn ogen.
'Hé,' merkte Audrey plotseling op. 'Waar is Jacob en Billy?'
Ik keek om me heen. Ze waren er niet meer. O ja, juist ja.
'Jacob is met Nessie mee, en Billy is naar Charlie gegaan - je oom.'
Audrey keek me aan met grote ogen. 'En hoe moet ik nou naar huis gaan?
Ik heb helemaal geen sleutel!'
Eindelijk. De perfecte kans. 'Ik heb een sleutel,' glimlachte ik.
Ik voelde Sams ogen gewoon op mijn huid branden.
Lekker dan. Maar ik ging er nog een avond van maken die het herinneren
waard was.
Audrey POV
De sleutel kraakte in het slot. De haartjes op mijn armen gingen recht
overeind staan - het deed me denken aan een slechte horrorfilm waar de
zombie binnen wacht om het nietsvermoedende meisje aan te vallen.
Fearless_Confidence Life After You
Paul keek me aan. 'Wat is er?' fluisterde hij me geheimzinnig toe.
'Niets,' fluisterde ik even geheimzinnig terug.
Hij glimlachte. 'Bang om alleen thuis te zitten?'
‘Nee,’ loog ik zelfverzekerd. Ik had het nooit leuk gevonden om alleen in
een huis te slapen. Zelfs thuis voelde ik me onrustig als ik alleen in bed
lag, zielsalleen in bed. En sinds papa’s overlijden was die angst alleen nog
maar toegenomen.
Hazel had het natuurlijk weer zo klaar gespeeld dat ze bij Brady bleef
slapen. Nou ja, slapen? Zoals die twee naar elkaar keken, zou daar niet
veel van komen.
Maar nou zat ik wel helemaal alleen in een huis, waar ik trouwens nog
maar twee dagen was. Billy was bij Charlie - er was natuurlijk een optie
om op te blijven, maar wat moest ik dan doen? Naar slechte avondfilms
kijken tot hij terug was? En Jacob was bij Nessie, dus die zou ook al niet
vroeg naar huis komen
Maar aan de andere kant wou ik ook niet overkomen als een bangerik.
Nee, ik was helemaal niet bang om alleen thuis te zitten.
Paul duwde de deur open, en knipte het licht aan.
Wie weet, als ik Paul zover kreeg om nog iets te drinken, en dan nog
even naar tv kijken… Wie weet wat er dan niet kon gebeuren- en dan was
ik tenminste niet alleen.
Ik keek hem van onder mijn wimpers aan.
'Wil je soms nog een biertje?' vroeg ik hem. Mijn stem klonk een beetje
hees.
Hij keek me schattend aan. 'Nou… Alleen als jij ook eentje neem.'
Als het dat maar was. Ik grinnikende en liep naar de koelkast. Snel en
handig opende ik twee flesjes.
Paul was al in de tweebank gaan zitten. Ik ging naast hem zitten en gaf
hem zijn flesje.
'Prosit,' grapte hij en hij duwde zijn flesje tegen het mijne.
'Prosit.'
Ik wou een slok nemen, maar Paul hield me tegen.
'Nee nee. Samen drinken,' zei hij me.
Verbaasd staarde ik hem aan. 'Hoe dat dan?'
Hij grinnikte. 'Zo.'
Hij stak zijn arm door de mijne, en bracht zo het flesje tegen zijn lippen.
Ik deed het ook, maar ik was zo bang dat ik ging knoeien. Mijn gezicht
was nu wel heel erg dicht bij dat van Paul.
Paul POV
Het was om gek van te worden! Ik kon gewoon haar wimpers tellen!
Haar lichtgroene ogen - ik kon nu zien dat er geen spoortje van bruin,
grijs of blauw inzat, alleen maar lichtgroen - schitterden in het dimlicht
van Billy.
En ze rook alsof ze een bad had genomen in rozen. Het was gewoon
bedwelmend. Ze rook gewoon overheerlijk.
Wat zou er gebeuren als ik haar gewoon kuste? Haar lippen zagen er zo
zacht uit…
En stop Paul! Stop! STOP!
Ze is geen meisje om nou spelletjes mee te gaan spelen, zei het
verstandige stemmetje in mijn hoofd.
Ja, maar wie weet tot waar die spelletjes naar toe leiden, zei het
onverantwoordelijke - lees: mijn voorkeurstemmetje.
Ze gaat toch ooit een keer terug naar L.A., antwoordde het verstandige
stemmetje.
Nou, dan is het toch aan ons om haar bezoek aan La Push zo interessant
mogelijk te maken, vind je niet, ouwe rakker? fluisterde het leuke
stemmetje in mijn oor.
Ik vond dat het leuke stemmetje gelijk had. Waarom zou ik nou
gewoonweg niet eens keertje doen waar ik zin in had?
Fearless_Confidence Life After You
En Rachel dan? vroeg het verstandige stemmetje wanhopig. Betekende ze
dan niets meer voor je?
Rachel zou niet willen dat je een ouwe vrijer zou worden, hoor Paultje,
antwoordde het leuke stemmetje. En trouwens, had Sam niet gezegd dat ze
wou dat jij verder ging met je leven? Daar komen ook nieuwe relaties bij
kijken. Diepgaande relaties,' gniffelde het stemmetje.
Oké, hier schoot ik ook niets mee op. Om naar twee bekvechtende
stemmetjes te gaan luisteren op zo'n moment.
Audrey maakte zich voorzichtig los uit onze twee verstrengelde armen.
Dat kon ik zo maar niet laten toestaan.
'Wat zijn we van plan?' vroeg ik haar. Mijn stem klonk hees - net goed.
Was het niet zo dat meisjes vielen voor jongens met een hese stem?
Ze bloosde even. Man, het was niet eerlijk dat één iemand zo knap kon
zijn.
De twee stemmetjes vielen uit, en ik deed waar ik al de hele avond over
fantaseerde.
Audrey POV
Het ene moment keek hij me plagend aan, het volgende moment lagen zijn
lippen tegen de mijne aan.
En, oh, boy. Wat kon die jongen goed kussen. Mijn lippen vormden zich
naar de zijne. Zijn lippen waren zacht en… Ik begroef mijn handen in zijn
haar en trok hem dichter naar me toe. Hij gromde zachtjes, en legde zijn
handen om mijn middel.
We doorliepen netjes alle fases. Handen in het haar, op het gezicht, in de
hals, in het middel, naar mijn heup…
Het was zo een perfect moment dat alleen een thuiskomende ouder - een
oom in mijn geval – kon verstoren.
'Hé, jongens!'
Meteen zaten we rechtop. Gelukkig stond Charlie nog op de veranda.
Ik fatsoeneerde mijn haar en ik hoorde Paul gniffelen naast me.
'Wat?' snauwde ik hem met een verhit gezicht toe.
'Wees blij dat ze geen minuutje later waren thuisgekomen. Dan was het
net iets moeilijker geweest…'
Ik bloosde pioenrood bij zijn woorden. Ik wou een bijtende opmerking
terugkaatsen - in de wetenschap dat hij gelijk had - alleen kwam Billy toen
naar binnengerold, met Charlie in zijn kielzog.
'We stoorden toch niet?' vroeg hij ons met glimmende oogjes.
'Neu, tuurlijk niet,' verzekerden Paul en ik hen en we schudden braaf ons
hoofd.
'Dan is het goed,' gniffelde Billy.
Charlie keek van Paul naar mij en terug naar Paul. Ik hoopte maar dat
onze gezichten niet te schuldbewust stonden. Charlie was per slot van
rekening een flik. En die hadden het meestal snel door wanneer er tegen
hun werd gelogen.
Ik kon het niet laten om nog even door mijn haar te gaan, om te
controleren of het wel goed was.
'Dus,… Audrey. Morgenvroeg. Halfelf. Gemakkelijke kleren, oké.' Paul
stond op.
Ik knikte en Paul was al bijna aan de deur. Charlie keek nog altijd
nieuwsgierig toe.
'Tot morgen, Audrey. Slaap lekker.'
'Tot morgen, Paul. Droom zacht,' antwoordde ik.
Paul knipoogde, en verdween toen in de nacht.
Fearless_Confidence Life After You
Chapter 5 "How much air will I need to breathe when your
tide washes over me?" Something Beautiful - NeedToBreathe
Paul POV
Paul Moreno = Gigantische Stomkop.
Ik kon net zo goed mijn naam laten veranderen.
Wat was ik aan het denken?
Als Charlie nou een half minuutje later was gekomen, zou ik nooit meer
een voet bij de Blacks mogen zetten. Of bij Charlie. Of bij Jacob. Of bij
wie dan ook.
Maar ik was niet alleen schuldig. Het was niet eerlijk hoe ze kuste. Ze
had gewoon mijn hersens op de stand-by functie gezet. Haar handen… ze
hadden me gewoon gek gemaakt, samen met haar lippen.
En nou lag ik hier in bed, helemaal aan het woelen. Ik kon niet slapen -
daar had Audrey nou wel voor gezorgd.
Om gek van te worden! Ik lag hier gewoon te overwegen om naar haar
toe te gaan, en verder te gaan waar we waren gestopt.
Paul! Beheers je man!
Ik wist echt niet wat ik had. Audrey Zoey Masen had me betoverd met
haar grote groene ogen en haar lach.
Betoverd - oh man. Het klonk als een lijn uit een slechte romcom. Ik was
echt aan het veranderen in een meisje. Nog even, en ik zou nog gaan
janken bij films.
Maar ik had gewoon geen ander woord voor wat ze me aandeed - ja, echt,
aandeed. Als ik bij haar was, kon ik gewoonweg niet meer fatsoenlijk
nadenken.
Het enige wat ik dan wou, was haar. De hele mikmak. Alles erop en
eraan.
Ze had me echt gek gemaakt.
Ik besefte dat Sam gelijk had - ik was verliefd op Audrey.
Dat besef maakte me gelukkiger dan ik was geweest in een hele lange
tijd. Maar het maakte me tegelijkertijd ook bang. En dat was heel
beangstigd.
Audrey POV
Ik kon niet slapen.
Het was veel te warm in deze kamer. Ik lag te woelen en te draaien. Ten
einde raad stond ik op, pakte mijn laptop en ging in mijn pyjama op de
veranda op het internet surfen.
Ik verveelde me en typte maar de woorden "Quileute legends" in bij
Google. De jongens hadden het gehad over de legendes tijdens het eten. Ik
had 110.00 resultaten in 0.9 seconden.
Meteen pikte ik een veelbelovende site uit, www.quileutelegend.com. Ik
begon te lezen, en werd meteen meegezogen in het verleden.
Er waren veel legendes. Erg veel. Die legende over The Cold One liet ik
meteen links liggen. Ik had het niet zo op vampiers begrepen. Vieze
parasieten die je helemaal uitzogen. Nee, dank je.
Er was één legende die mijn aandacht meteen trok. Die van Q'wati, The
Transformer - alleen al door die naam - die me aan papa's film deed
denken - een man die zich kon veranderen in een dier naar keuze. Meer
bepaald in een wolf. Geboeid las ik dat stukje. Ze werden huidlopers
genoemd - want ze konden zich zo maar veranderen, alsof ze uit hun uit
ontplofte en ze hadden een hele warme huid , ongeveer 43°C.
Ik grinnikte. Honden in La Push - en ik was allergisch. Lekkere plek dan
om te logeren.
Fearless_Confidence Life After You
Morgen ging ik maar eens Billy vragen voor de legendes. Ik was er zeker
van dat Billy dat veel beter kon vertellen dan één of andere website. Ik
deed de laptop dicht, knipte het lampje op de veranda uit en ging naar bed.
Gelukkig viel ik dit keer meteen in slaap.
De volgende ochtend - ik stond netjes op om negen uur - was het huis
alweer uitgestorven. Billy was bij Sue Clearwater - in het briefje stond om
te helpen opruimen, en Jacob was (alweer) bij Nessie.
Bij Billy logeren leek alsof ik op mezelf woonde. Ik grinnikte, en
sprokkelde mijn ontbijt bij elkaar. In de thermosfles zat gelukkig weer
zelfgemaakte koffie - die ik goed kon gebruiken.
Nadat mijn ontbijt achter mijn kiezen zat, begon ik - met de nodige
tegenzin - aan de afwas. Met mijn iPod in de oren en luidkeels meezingend
was het toch draaglijk. De afwasborstel gebruikte ik als microfoon. De
spetters vlogen in het rond terwijl ik bij mijn favoriete liedjes meedanste.
Ik schrok op door de bel.
Paul POV
I needed more than just a kiss goodnight / Had to get something out my
system I
Ignored the warnings / Bit the fruit
She might have tasted good / But man she was my kryptonite
Sinds wanneer had Billy een radio? Ik stopte de motor en liep de veranda
op.
Shoulda know she was trouble from the start / I, knew she’d broken
hearts I,
Thought I’d taken that chance / Danced with the she devil in the pale
moonlight
Alarm bells rang, but I loved the drama / In a dark place but I loved the
karma sutra
Shoulda closed that door / But I kept going back for more
Die stem... Ik fronsde en bleef stilstaan op Billy’s trap van de veranda.
Die stem kende ik…
She’s electric / she’s the current running through my veins
She’s a siren / hearing voices that I can’t explain
Now I should be thinking it over / Instead I’m calling her over
Now she’s here and she won’t go quietly / I should be thinking it over
Instead I’m calling her over / Now she’s here but she won’t go quietly
Maar, sinds wanneer had die stem een Brits accent? En er was geen
muziek…
I needed more than just a cheap thrill ride / See I needed something that
ran deep inside
Ignored the warnings / Bit the fruit
She might have tasted good / But man she was my kryptonite
Audrey was aan het zingen, complete met het accent dat ze intuïtief
overnam van de zanger. Vol ongeloof luisterde ik toe. Ze kon echt goed
zingen hoor. Dat had ik nooit achter haar gezocht. Met een open mond liep
ik de veranda op.
Shoulda known it wouldn’t last for a year I / Knew it’d all end it tears I
Cracked / She was mind addictive / Never felt scripted
Unpredicatable / Tied up but no strings attatched / Left scatch marks on
my back
Her cold eyes got me excited and I can’t hide the truth
She’s electric / she’s the current running through my veins
She’s a siren / hearing voices that I can’t explain
Ik duwde maar op de bel. Als ik hier naar haar bleef luisteren, zou ik hier
nog de hele dag staan.
Er klonk een hoop gespetter en ze stopte midden in een zin met zingen.
De deur ging open en in de deuropening stond Audrey, met armen die tot
aan haar ellebogen helemaal onder het schuim zaten.
Toen ze me zag trok ze snel haar oortjes uit haar oren - waardoor haar
Fearless_Confidence Life After You
oren en hals onder het schuim kwam te zitten. Ze zag er zo sexy uit.
'Paul,' zei ze en keek uit gewoonte naar het rechterarm - waar nu geen
horloge aan zat.
'Het is kwart na tien,' vertelde ik haar. Haar haren had ze in een warrige
knot gedaan. Mijn ogen staarden naar de krulletjes in haar nek.
Ze keek verschrikt. 'Shit! Ik moet me nog aandoen en zo! En de afwas is
ook nog niet klaar!'
Pas toen zag ik wat ze aan had. O jongens - moest het mij weer
overkomen, ja? Ze droeg een kort - een echt heel kort - broekje met een
felgekleurd printje met daarop een strakke - heel erg strakke - witte
tanktop. En het ergste was dit: ze had alleen maar dat aan. Niets eronder.
En die tanktop was bijna doorzichtig.
Ze maakte me echt knettergek. Moest ze nou zo de deur voor me
opendoen? In die pyjama? Zonder beha?
Mijn hersens begonnen onmiddellijk overuren te maken. Ze moest zich
dringend gaan verkleden voordat ik domme dingen ging doen.
'Ik zal verder afwassen, en jij gaat je aandoen. Iets gemakkelijks, want jij
kruipt vanachter op de motor.'
Ze glimlachte, en liep toen snel naar de logeerkamer. Ik keek haar na tot
de deur achter haar dicht viel.
Ik begon verder te doen aan de afwas - en probeerde ergens aan te
denken, zodat ik haar niet zou volgen, want dan zouden we nooit op tijd bij
Dave zijn.
Toen ik Dave vanmorgen had verteld wat Leah me had aangedaan, had
Dave zich ziek gelachen. Toen hij was uitgelachen, had me verteld dat ik
Audrey moest gaan halen, want hij wilde haar graag ontmoeten.
En nou zat ik hier, de afwas te doen terwijl Audrey zich aan het
aankleden was…
'Ben klaar!' riep ze. Ik draaide me om.
Ze had een losse, kapot gescheurde jeans aan - die blijkbaar te groot was
- en simpele zwart-wit gespikkelde wollen trui. Haar haren had ze in een
losse staart gedaan, en ze had gewone gympen aan, waardoor ze nu tot aan
mijn elleboog of zo kwam.
'Goedgekeurd?' vroeg ze lachend. Ik knikte. Man, ze had er echt geen
idee van dat ik in staat was die kleren zo van haar af te scheuren.
Audrey POV
Ik stapte op hem af. 'Bedankt dat je de afwas hebt gedaan,' glimlachte ik.
Nu ik naast hem stond - ik kwam tot zijn schouders en ik was nota bene
1m70 groot - zag ik dat hij ook nog alles had weggezet en de keuken weer
in orde had gemaakt. Hij was hier beter thuis dan ik.
'Wat zei je baas toen je hem zei dat ik zou komen?' vroeg ik nieuwsgierig.
Pauls glimlach werd breder. 'Nou, hij heeft niet echt iets gezegd… Hij
heeft zich eerder ziek gelachen toen ik hem vertelde wat Leah had
geregeld.'
'Oh.' Wat een bijster intelligent antwoord, Rey, schreeuwde ik mentaal
naar mezelf toe.
'Kom op. Dave stond te springen om je te ontmoeten. Hij kan echt niet
wachten om je te zien.' Paul nam mijn hand - het voelde natuurlijk aan en
ik probeerde de elektrische shock te negeren - en trok me mee naar buiten.
Voor me stond een motor - een snelle, gevaarlijk uitziende parelgrijze
motor. Ik slikte even. Verwachtte hij nou echt dat ik daar ging opkruipen?
'Bang?' vroeg hij me plagerig.
Ik gaf hem een vuile blik. 'Zie ik eruit alsof ik bang ben?'
Hij gniffelde even. 'Ik zeg beter niets.'
Hij sprong erop, en ik deed hem na - het lukte beter dan ik had verwacht.
Paul schopte de motor aan, en ik sloeg snel mijn armen stevig rond hem
om er niet vanaf te vallen.
'Hou je vast,' schreeuwde hij naar me en hij gaf gas.
Ik leerde als snel dat de snelheidsborden die naast de weg stonden alleen
Fearless_Confidence Life After You
maar dienst deden als versiering, om die veel te groene sleur langs de weg
te doorbreken met wit en rood.
De werkplaats waar Paul werkte, lag een heel stuk buiten La Push, meer
naar het noorden, bij de zee.
Buiten stond al een wat oudere man met grijs haar en lachrimpels op ons
te wachten.
'Dus dit is Audrey.' Hij liep op me af. 'Leuk om eindelijk kennis te
maken, Audrey. Paul heeft het al de hele morgen over je. Hij was net zo
zenuwachtig als een kalkoen voor Kerstmis.'
'Is dat zo?' vroeg ik hem terwijl ik naar Paul keek, die zijn hoofd schudde.
David knikte gretig. 'Hij beweert natuurlijk van niet - hij wilt niet dat je
de verkeerde indruk van hem krijgt. Paul vindt het heerlijk om te laten zien
dat hij een stoere knul is.'
Paul glimlachte enkel. 'Als jij het zegt.'
David keek op toen hij hoorde dat Paul nog naast hem stond. 'Wat doe jij
hier nog? Ik betaal je niet om naar de meisjes te kijken hoor! Ga die tafel
afwerken - Leah is vandaag weer komen zeuren - en ik wil die hier zo snel
mogelijk weg hebben.'
Paul salueerde en ging werken.
'Kom maar mee, Audrey. Jij mag wel naar hem kijken - en wees eerlijk
over zijn werk. Met andere woorden; kraak hem een beetje af.' Gniffelend
verdween David onder een grote kast die op een verhoging stond.
Paul POV
Oké - hoe moest ik mij in godsnaam concentreren terwijl Audrey naast me
stond?
Ik probeerde het - ten eerste om dat ik haar niet wou laten zien dat ik
verliefd op haar was en ten tweede omdat Leah mijn hoofd er af zou bijten
als ze ook maar één foutje ontdekte aan haar tafel. Letterlijk dan.
'Wow, dit is prachtig gedaan.' Audrey liet bewonderend een vinger langs
het tafelblad glijden.
'Dank je,' antwoordde ik terwijl ik me verder op de wolf concentreerde
die ik nu aan het snijden was.
'Wat stel het eigenlijk voor?' vroeg Audrey geïnteresseerd toen ze naast
me ging zitten.
'Leah wou per se de legende over geestenkrijgers op haar tafel hebben
staan.'
'Geestenkrijgers?' vroeg ze terwijl ze me aankeek.
'In het bloed van Quileutes heeft altijd magie gezeten,' vertelde ik haar.
'De geestenkrijgers konden uit hun lichaam treden met hun geest. Dit was
vooral handig om vijandelijke stammen te verslaan. Ze konden dieren hun
zin laten doen en de wind gebruiken.'
Ik zag haar naar de wolf kijken waarmee ik bezig was.
'En hoe komt die wolf in het verhaal?' vroeg ze nieuwsgierig.
Ik woog de opties tegen elkaar af. Het kon toch niet zo heel veel kwaad
om haar de legendes te vertellen, of wel? Jacob had ze ook zoveel jaar
geleden tegen die vampheuler Bella Swan gezegd. En er kwam niets van in
voor van die bloedzuigers. Maar ik ging haar toch maar een verkorte versie
vertellen van het verhaal – die tafel moest af.
'Het laatste grote Geestenopperhoofd was Taha Aki, een wijs opperhoofd.
Maar er was één iemand die jaloers was op Taha Aki, Utlapa. Utlapa was
ook een geestenkrijger. Hij wachtte totdat Taha Aki uit zijn lichaam was
getreden, en pikte dan snel Taha Aki's lichaam in.
Taha Aki besefte meteen wat er gebeurde, maar hij kon niets meer doen.
Utlapa had zijn eigen lichaam de keel overgesneden, zodat Taha Aki niet
meer zijn lichaam kon nemen.
Utlapa verbood de geestenkrijgers om ooit nog uit hun lichaam te treden -
in naam van Taha Aki natuurlijk, omdat ze anders te weten zouden komen
dat hij Utlapa was, en leidde de stam op zijn manier. Hij nam een tweede
en een derde vrouw - wat eigenlijk niet mocht.
Fearless_Confidence Life After You
Taha Aki had een lichaam nodig, en vroeg aan een wolf om plaats te
maken voor hem. De wolf deed dit, en nou had het lichaam van de wolf
twee zielen, die van Taha Aki en wolf.
Taha Aki ging naar de stam, in de hoop dat de stamleden hem zouden
zien en proberen uit hun lichaam te treden.
Één iemand deed het, Yut. Hij trad uit zijn lichaam en zag onmiddellijk
wat er aan de hand was. Maar dat was buiten Utlapa gerekend. Hij
vermoordde Yut voordat die in zijn lichaam.
Hierdoor werd Taha Aki zo woedend. Maar de wolf kon die woede niet
aan, het was de woede en de liefde voor de stam van een man, het was te
menselijk. En toen kwam de magie in werking.
De wolf veranderde in een mens - het geestenlichaam van Taha Aki. De
geestenkrijgers begrepen onmiddellijk wat er aan de hand was, en ze
vermoordden Utlapa.
Taha Aki's zonen konden dit ook. Het werd doorgegeven via het bloed,
om te veranderen in een wolf. Het uiterlijk van de wolf gaf het innerlijk
van de persoon weer.'
Audrey keek me met glanzende ogen aan. 'Wow. Geen wonder waarom
Leah dat op haar tafel wilt hebben staan.'
Ik grinnikte - ze hoefde niet de "echte" reden te weten.
Dave verscheen naast me. 'Moreno! Ga je nou nog beginnen te werken?
Ik betaal je niet om verhaaltjes te vertellen, hoor.' Nijdig beende hij weer
weg. 'Stuk chagrijnige vreten,' mompelde hij binnensmonds.
Audrey keek werkelijk schuldbewust. 'Het spijt me - ik hou je van je
werk af.'
Snel nam ik haar bij de pols. 'Nee, nee. Dave is gewoon raar. En je houdt
me helemaal niet van mijn werk af. Enkel die wolf nog.'
Ze ging weer zitten en keek toe terwijl ik netjes de wolf afwerkte.
'Hij lijkt echt sprekend op een echte wolf,' murmelde ze.
Duh. Ik was er één. Dat zou pas mooi zijn, dat ik mezelf niet fatsoenlijk
kon uitkerven in een stuk hout.
'Is die tafel af?' brulde Dave naar me. Davids zenuwen stonden
strakgespannen. Straks zou Leah hier zijn, en die wou dat haar tafel af was.
'Is net klaar!' schreeuwde ik naar hem toe. Leah zou in de zevende hemel
zijn.
'Juist op tijd. Leah komt er net aangetuft.' Een grijze Alfa 156 stopte
inderdaad voor de houthandel. Leah stapte uit, en zwaaide naar Dave.
'Hoi Dave! Is mijn tafeltje klaar?'
'Paul is er net klaar mee.' Dave ging snel verder met de kast. Niemand
wou in de buurt zijn als Leah het niet goed vond.
Leah kwam aangebeend, als een soldaat die nog niet helemaal gedrild
was.
'Hoi Paul. Hé Audrey! Kom je kijken naar Pauls werk?' vroeg ze
geamuseerd aan Audrey.
'Ja. Hij kan er inderdaad wat van.'
'Ik zei het toch?'
Ik rolde met mijn ogen. 'Leah! Is die tafel nou goed of niet? Dave zit al
de hele ochtend rond te lopen zo zenuwachtig als een kalkoen voor
Thanksgiving!' Dat had hij nog tegoed.
Leah bekeek de tafel kritisch. 'Nou… Paul, man. Dit is geweldig!'
Ik hoorde Dave opgelucht ademhalen. Geen boze Leah.
'Nou… dat is dan goed, zeker?'
'Dave!' riep ze weer naar David. 'Je moet Paul opslag geven, anders gaat
die een eigen bedrijf oprichten.'
'Leah!' brulde David naar haar. 'Breng hem nou niet op ideeën!'
Leah grinnikte alleen maar kwajongensachtig. 'Ik laat Will hem straks
wel oppikken. Rond een uur of zes. Ik zal nu wel de rest betalen.'
Dave keek opgewekt toen ze hem betaalde. 'Dat extra is voor Paul,'
waarschuwde ze hem. Dave knikte. 'Tuurlijk. Die jongen is een
natuurtalent.'
Ik rolde met mijn ogen, en concentreerde me weer op mijn werk.
Fearless_Confidence Life After You
Audrey POV
Aan alle mooie dingen komt een einde. Zelfs voor mij. Ik was geen
uitzondering op die regel, ook al woonde ik in Beverly Hills.
Ik kwam langzaam overeind. Eigenlijk had ik helemaal geen zin om te
vertrekken. Het was heerlijk om naast Paul te zitten en te kijken hoe hij
werkte. Hij was echt zo knap, en die buikspieren… en daar gingen we
weer, Audrey.
Paul keek op. 'Ga je nou al weg?'
Ik knikte, tegen mijn zin. 'Ik moet Billy eten geven. Je wilt toch niet dat
die gaat verhongeren, of wel?' Billy leek in dat opzicht werkelijk op
Charlie. Ze konden beiden enkel maar spiegeleieren maken. En kant en
klare maaltijden. Zelfs ik kon beter koken dan hun - en dat wilde al heel
wat zeggen.
'Dave! Ik neem nou wel even mijn middagpauze!' riep Paul naar hem toe.
'Oké!' David grinnikte onder die gigantische snor van hem, waar hij aan
draaide. Ik probeerde een glimlach te onderdrukken. Het was hier echt
leuk.
'Wat ben je van plan?' vroeg ik hem. Hij was al in zijn zakken aan het
zoeken naar de sleutel van de motor.
'Jou naar huis brengen. Je denkt toch niet dat ik dat hele stuk door de
regen laat wandelen.' Triomfantelijk hield hij de sleutel omhoog. 'Hebbes.'
Regen. Met afgrijzen keek ik naar buiten. Het regende! Dikke
regendruppels die uit de hemel vielen en neerspatten op de grijze, koude
asfalt.
Fijn. Daar ging mijn pas geföhnd haar. Zodra ik thuis was, zou ik de
nieuwe Michael Jackson in zijn jonge jaren zijn - toen die nog zwart en
schattig was. Met zo'n groot afro - kapsel. Heel erg sexy, Audrey. Echt
waar.
Hij keek me plagend aan. 'Het is maar regen, hoor.'
Regen stond voor mij gelijk aan nattigheid. En ik had de pest aan
nattigheid dat uit de lucht viel.
'Ik ben niet van suiker hoor.' Ik kon zelfs een mager glimlachje
opbrengen. Hij moest eens weten wat ik van regen vond. Of wat hem te
wachten stond als hij me zag zodra we bij Billy waren. Zeg al maar dag
met je handje, hoor, Audrey.
Paul grinnikte. 'Dat betwijfel ik, hoor. Maar kom voordat Davids ogen uit
zijn kassen rolden van nieuwsgierigheid.'
Ik keek om. David stond ons inderdaad met grote ogen aan te kijken.
Zelfs zijn mond hing een beetje open, waardoor hij eruit zag als een vis op
het droge.
'Goed idee.'
Het was precies zoals ik had voorspeld. Toen ik van de motor afstapte,
zag ik Paul al kijken. Is dit nou echt hetzelfde meisje dat nog geen halfuur
geleden in de houthandel zat, of is de popster terug uit de dood?
Fearless_Confidence Life After You
Chapter 6 "I lost a lot of what I don't expect to ever return."
My Never – Blue October
Paul POV
Ze was zo vervloekt sexy! Ik kon wel een boek schrijven alleen maar over
haar uiterlijk.
Haar haren waren door de regen veranderd in een bos krullen, die langs
haar gezichtje plakten.
En ik had nooit gedacht dat ik dit zou zeggen, maar Audrey zag er echt
superknap uit, ook al leek ze op een verzopen straatkat. Ik probeerde hard
om niet onder haar halslijn te kijken… Haar witte blouse was helemaal
doorweekt...
'Wat zit jij te gniffelen?' vroeg ze me nijdig.
Ik perste mijn lippen op elkaar. 'Niets.'
Ze zwaaide haar haren naar achter. 'Bedankt dat je me hebt gebracht,
Paul.' Op haar hakken draaide ze zich om.
En ik kon haar niet laten gaan.
Ik greep haar bij de pols, draaide haar om en duwde mijn lippen tegen de
hare, in één enkele beweging.
Haar lippen waren bezaaid met regendruppels, wat het enkel nog leuker
maakte, en haar lippen nog zachter. Mijn handen begroeven zich in haar
haren. Ik drukte haar dichter tegen me. Een hand gleed naar haar middel.
Haar lippen bewogen met die van mij. Haar handen grepen mijn schouders
vast, naar mijn nek…
Man, dat kind was gevaarlijk. Heel erg gevaarlijk.
Ik probeerde mijn lippen te laten ophouden - als Billy hier ons betrapten,
dan zou heel La Push ervan weten. En ver daar buiten ook.
'Ik moet gaan,' fluisterde ik. Haar ogen keken me gelukzalig aan - van
mijn kus. Ik was nog niets verleerd. Goed. Dat streelde mijn ego.
'Wees voorzichtig,' fluisterde ze met een glimlach.
Ik kuste haar zachtjes op haar neus. 'Altijd, gekkerd.'
Shit. Had ik dat nou echt hardop gezegd? Aan die guitige glans in haar
ogen te zien wel. Of ze was nog altijd ondersteboven van mijn geweldige
kus? Het eerste leek het meest logische, ook al schreeuwde het stemmetje
in mijn hoofd dat alleen optie twee mogelijk was.
Ik sprong op de motor, trapte hem aan en schoot weg voordat Billy zijn
neus tegen de venster had gedrukt. Ik had het niet zo op pottenkijkers
begrepen.
De wegen waren glad door de regen, maar dat kon me niet zoveel
schelen. Ik ging toch niet verongelukken, en als ik tegen een boom zou
knallen, zou alleen maar de boom schade oplopen van ons tweeën. Ik niet.
Het strand van First Beach lag er verlaten bij. Uitgestorven. Precies zoals
ik het wou. Ik keek op mijn horloge. Bijna één uur. Ik zuchtte. Sam had
duidelijk gezegd: één uur.
Maar eerst mijn gedachten onder controle krijgen. Zo kon ik niet gaan
wachtlopen. Sam zou zich een ongeluk lachen. Het enige wat ik nou wou,
was zo snel mogelijk terug naar Audrey gaan en afmaken wat we waren
begonnen. En dan het liefst nog opnieuw beginnen ook nog.
Stop Paul! Hou je nou toch één keertje in de hand. Voor één keertje.
Oké. Ik keek naar de zee, en probeerde mijn hoofd leeg te maken. Ik
ademde heel rustig in en uit, en dacht enkel aan de golfjes die de zee
maakte.
Niet aan Audrey. Niet aan Rachel. Niet aan passioneel zoenen in de
regen. Alleen maar aan de golfjes.
Het werkte. Mijn hoofd was helemaal leeg toen Sam jankte.
'Kom eraan, baas,' mompelde ik terwijl ik mijn T-shirt uittrok.
Fearless_Confidence Life After You
Audrey POV
Ik bleef nog een tijdje verbouwereerd op de oprit staan, ook al was Paul
allang weggeschoten.
Die jongen moest al alleen worden opgesloten vanwege zijn
zoenprestaties. Hij maakte dat ik aan dingen begonnen te denken… Die
niet gepast waren voor een keurig opgevoede jongedame.
Ik hoorde achter me de deur opengaan.
'Audrey? Kom je niet naar binnen? Je wordt ziek zo, lieverd!' Billy klonk
bezorgd.
Hij deed me soms zo denken aan papa. Ik beet op mijn lippen om de
tranen binnen te houden. Papa…
'Ik sta hier goed,' stamelde ik voorzichtig, mijn stem zo vast mogelijk te
laten klinken.
Billy bleef nog even op de veranda, niet goed wetend of hij me met rust
moest laten, of me te commanderen binnen te komen. Blijkbaar ging hij
voor het tweede, want ik hoorde hem zuchten en de banden van zijn
rolstoel knerpten toen hij zich omdraaide en naar binnen rolde.
Ik merkte niet dat de regen mijn blouse doorweekte, dat mijn haren
veranderd waren in natte slierten en dat ik stond te rillen van de kou.
Het enige dat ik merkte, was dat ik mijn vader zo vreselijk veel miste. Ik
miste zijn warme armen rond me heen als ik naar had gedroomd, zijn
gelach als ik hem vertelde hoe ik de jongens in de clubs op hun plaats had
gezet, zijn goedkeurende en trotse blikken als ik met hem naar de
premières ging van zijn films. Samen baseball spelen op Monica Beach.
Samen naar muziek luisteren - maakt niet of het R&B, hiphop, pop,
techno, funk, rock, alternative of oldies waren. Samen ijsjes verorberen, of
pizzawedstrijden houden.
Hij zou nooit meer terugkomen. Dat besef deed pijn. We zouden nooit
meer een Kerstmis samen kunnen vieren. Hij zou mij nooit zien
afstuderen, en naar de universiteit zien gaan. Papa zou mij nooit naar het
altaar brengen, hij zou nooit een kleinkind in zijn armen houden.
Ik besefte pas dat ik nog buiten stond, in de regen, toen Jacob me mee
naar binnen sleurde.
'Kom mee, Audrey. Morgen ben je ziek. Wat sta je hier toch maar te
doen? Heb je je hersens verloren of zo?' Jacob klonk precies als een
overbezorgde oudere broer.
'Je tanden klapperen en je lippen zijn wit. Hoe lang staat ze daar al?'
vroeg hij aan Billy.
'Ik weet het niet. Ze stond daar opeens, helemaal van de kaart. Ze heeft
nog niets gezegd.'
'Die kleren moeten uit. Morgen gaat ze longontsteking hebben. Is ze met
Paul naar de houthandel geweest?'
'Was dat vandaag? Ik weet het echt niet. Ze stond daar gewoon opeens,
haar blik op het oneindige gericht.'
Hun gesprek ging volledig langs me heen. Ik had me al de hele week
sterk gehouden, niet geprobeerd aan pap te denken, maar nu was het te
laat. Het besef dat ik mijn vader nooit meer zou zien, had me van de
wereld geduwd. Alsof van een dunne rand was gevallen en de weg niet
meer terug naar boven wist. Geen houvast vond.
Jacob trok mijn natte kleren uit - alsof ik zijn tienjarig zusje was - en
legde me in bed.
'Moet ik Carlisle bellen? De kleur die ze heeft lijkt me niet echt gezond.'
Billy klonk ongerust vanuit de woonkamer.
'Ze is onderkoeld. Ik zal naast haar liggen voor een tijdje, maar bel toch
maar Carlisle. Hij weet er meer van dan ik.' Jacob ging naast me liggen en
sloeg een arm rond me heen. 'Ze is echt ijskoud.'
'Zou Paul hier iets mee te maken hebben?' vroeg Billy zich luidop af.
'Ik weet het niet. Wacht.' Jacob sprong op. 'Ik zal er zo achterkomen,
maar draai ondertussen de verwarming hoog genoeg.' Plots was de warmte
weg en Billy streek mijn natte haren uit mijn gezicht, terwijl hij al een
nummer intoetste op de telefoon.
Fearless_Confidence Life After You
'Carlisle? Kun je zo snel mogelijk komen? Ik denk dat ik een geval van
longontsteking heb. Nee, het is niet Jacob. Het is het nichtje van Charlie,
Audrey. Oké, bedankt.'
Billy hing op en toetste opnieuw een nummer in.
'Charlie? Ja, met Billy, Hoor eens, is Judy daar? Ik moet haar iets
vertellen.' Billy wachtte even. 'Judy… Audrey is ziek. Ja, ze stond een hele
tijd buiten in de regen, gewoon voor zich uit te staren… O… Uh ja…
Dus… Oké… Ja, ik heb al een dokter gewaarschuwd. Dus het is gewoon
het besef… Wat erg voor je, Judy… Ja, ik begrijp het… Ik vond het
gewoon zo raar. Ik dacht al dat Paul haar iets had gedaan… Oké. Ik zal je
op de hoogte houden. Daag, Judy.'
Het bleef een tijdje stil.
Ik hoorde hoe hij het fotolijstje opnam van pap en mij - mam had hem
waarschijnlijk verteld waarom ik zo van de kaart was. Ze zat er al de hele
week op te wachten totdat mijn ijzerharde schild zou barsten.
De bel ging. Billy rolde zich snel naar de voordeur.
'Hallo, Carlisle.' Was de dokter al hier? Dat ging snel. 'Ja, ze ligt in de
logeerkamer. Ze is er slecht aan toen. Blijkbaar verkeert ze in shock.'
'Hoe komt dat?' vroeg een warme, diepe en melodieuze stem.
Billy liet zijn stem twee octaven dalen. 'Haar vader is vorige week
gestorven. Vincent Masen… Ze is er nogal kapot van.'
'Masen?'
'Die ja.'
Dachten ze nou echt dat ik hun niet hoorden?
Een koele hand voelde aan mijn voorhoofd. Verschrikt deed ik mijn ogen
open. Een paar goudkleurige ogen uit een lijkbleek gezicht - veel te knap
om echt te zijn - keken me vriendelijk aan.
'Hallo, Audrey. Ik ben dokter Carlisle. Ik ga je onderzoeken.' Hij zette me
rechtop alsof ik niets woog, en luisterde met een stethoscoop naar longen.
'Nou, Billy. Ze heeft geen longontsteking, en ze zal het ook niet krijgen.
Daar ben ik zeker van. Maar ze moet wel minstens een dag in bed blijven
en veel rusten.'
'Dank je, dokter.'
'Geen dank.'
Paul PÖV
Hé Paul, wat heb je met Audrey gedaan?
Verward keek ik op. Wat deed Jacob hier? En waarover was die bezig?
Jacob klonk beschuldigend.
Jij was toch met haar naar de houthandel gegaan?
Ja… Maar wat heeft ze? Jacob zou nooit zomaar in wolfgedaante hier
opduiken als er niet iets goed mis was.
Ze is in shock. Nadat jij haar thuis hebt afgezet, is ze in de regen blijven
staan. Ik heb haar naar binnen moeten dragen en haar in bed moeten
leggen. Ze was doorweekt. Billy denkt dat ze longontsteking heeft.
Hoezo, ze is in de regen blijven staan?
Ja, ze stond vijf minuten geleden nog in de regen. Ze voelde ijskoud aan.
Jacob dacht terug aan hoe ze eruitzag. Ik rilde… Waarom was ze in de
regen blijven staan? Één heel uur lang. Toch niet omdat…
Omdat wat, Paul? vroeg Jacob scherp.
Zijn je zaken niet. Maar ik kan je ervan verzekeren dat ik haar met geen
haar heb gekrenkt. Ik wil net zo graag als jou dat Audrey ziek wordt.
Jacob gromde even. Wat heb je haar aangedaan?
Jacob! Als Paul zegt dat hij haar niets heeft gedaan, dan heeft hij haar
niets gedaan! Sam keek hem doordringend aan. Je moet je broers leren
vertrouwen.
Ja, baas. Jacob gaf me nog even een boze blik voordat hij zich omkeerde
en weg schoot.
Sam wachtte even totdat Jacob verdwenen was.
Paul?
Fearless_Confidence Life After You
Ja, baas?
Wat is dat tussen jou en Audrey? Concentreer je, Paul. Denk aan de
golfjes.
Paul? Sam klonk geamuseerd.
Zijn je zaken niet, baas.
Het bleef even stil.
Ik zei je toch dat het gemakkelijker zou gaan dan jij zou zeggen. Het was
bijna onmogelijk die zelfgenoegzame toon te negeren.
Ik zuchtte diep. Als jij het zegt, baas.
Fearless_Confidence Life After You
Chapter 7
"We're here and it turns to chaos, hurricane
comin' all around us." Say When – The Fray
Paul POV
Zodra ik van Dave mocht gaan, vloog ik als een speer naar het huisje van
Billy.
Arme Audrey… Blijkbaar was ze dan toch ingestort.
Ik kon me nog heel goed herinneren hoe het was geweest voor me. Die
twee weken dat ik het nieuws had gehoord, had ik me groot gehouden.
Niets laten merken aan de buitenwereld.
Maar het had me verscheurd van binnen. De pijn, het verdriet, het vrat me
op.
Twee weken later was ik ontploft. Tijdens een televisie-uitzending van
één of ander koninklijk huwelijk, toen de bruid een toespraak hield over
hoe liefde alles overwint. Ik was helemaal beginnen te flippen. Om te
beseffen dat Rachel en ik dat nooit zouden hebben. Die hypocriete trut op
tv. Het had niet veel gescheeld of ik had de tv gewoon uit het raam
gegooid.
Daarom bewoog ik nu zo snel als ik kon mijn vier poten naar voren. Ik
wist nog heel goed hoe erg het was om het helemaal in mijn eentje bij
elkaar te zoeken - niet dat ik dat ooit ging toegeven.
Snel veranderde ik achter een boom, trok mijn broek terug aan en mijn
schoenen en ging via de achterdeur naar binnen.
Billy keek even op toen hij me zag, maar hij haalde zijn schouders op.
'Wees voorzichtig. Carlisle zei dat ze rust nodig.' Alsof Dokter Vamp het
zo erg zou vinden.
'Ik heb geen zin om haar toestand erger te maken, hoor, Bills.'
Billy grinnikte. 'Nou ja… Ga maar. Ze heeft nog steeds niets gezegd.
Misschien dat jij een paar woordjes uit haar krijgt.'
Misschien wel meer dan een paar woorden, Billy. En hoe ze dat dan gaat
zeggen…
STOP! Het kind is ziek! Knoop dat in je oren! Ziek! Ziek! Ziek!
'Oké. Ik zal proberen.'
Een snelle grijns verscheen op Billy's gezicht. 'Zo mag ik het horen.'
Zachtjes klopte ik op de deur. 'Audrey?'
Niets.
Voorzichtig deed ik de deur open. Audrey lag op haar zij, met haar rug
naar me toe. Ze zag er klein en kwetsbaar uit, zo opgerold als een balletje.
Op de tippen van mijn tenen liep ik naar het bed toe en liet me
voorzichtig op zakken - het was groot genoeg voor twee personen. Als ze
niet wilde praten, zou ik haar ook niet dwingen.
Zo lagen we een tijdje. Zij opgekruld op haar zij, ik op mijn rug met mijn
armen onder mijn hoofd, terwijl ik mijn gedachten de vrije loop liet.
'Hoe heb jij dit verwerkt?'
Audrey was altijd in staat om te verrassen.
'Hoe heb ik wat verwerkt?' vroeg ik haar verbaasd.
Ze draaide zich om zodat ze me recht kon aankijken.
'Lieg niet, Paul. Je weet verdomd goed waar ik het over heb.' Haar
smaragdgroene ogen keken me fel aan.
Audrey POV
Het was plots kristalhelder. Waarom Paul zo af en toe die afwezige blik in
zijn ogen had. Waarom Sam zo gelukkig keek bij de barbecue. Waarom hij
helemaal alleen had gezeten aan de zee.
O.
Fearless_Confidence Life After You
O.
Hij had zelf iemand verloren.
En niet zomaar iemand.
Iemand die heel dicht bij hem stond.
'Wie was het?' vroeg ik terwijl ik zijn kant opschoof.
'De dochter van Billy,' antwoordde hij met een vastgeknepen keel.
Ik legde mijn hand op zijn wang. 'Je hoeft er niet over te praten, als je
niet wilt,' fluisterde ik.
Paul glimlachte even. 'Dat was eigenlijk mijn tekst, maar goed.' Hij
grimaste even.
Ik keek hem aan. 'Je weet het.'
Hij knikte. 'Je moeder heeft Billy gebeld, dus die weet het ook.' Maar hij
wist het al voordat mam had gebeld.
'Hoe wist jij het?' vroeg ik nieuwsgierig.
'De foto.'
Natuurlijk. Iemand had me in bed gelegd na de wedstrijd van de Red Sox
tegen de Dodgers. Ik had wel kunnen denken dat die iemand Paul was
geweest.
'O.'
Paul streek even door mijn haren. 'De pijn gaat weg hoor,' zei hij - op
zo'n manier dat ik hem geloofde. 'Misschien niet nu, maar ooit. Je leert er
mee leven. Ik heb het zelf meegemaakt, dus geloof me.'
Ik knikte, en een plotse schittering viel me op.
Paul POV
'Wat is dat?' vroeg ze nieuwsgierig terwijl ze dichterbij kwam. Ik keek
haar verbaasd aan. 'Wat is wat?'
Ze trok het kettinkje te voorschijnen. Het kettinkje met de ringen. Ze nam
ze in haar hand en bekeek ze aandachtig.
De graveringen, dacht ik met een shock. De brok in mijn keel werd
groter. Rachel. Even begon alles rond me te trillen, totdat Audrey me
aankeek.
Met grote ogen keek ze van de ringen naar mij en weer terug.
'Rachel?'
Ik had het moeilijk om te ademen. Zou ze nou boos zijn? Zou ze -
alsjeblieft niet - gaan huilen? Zou ze gaan schreeuwen? Ik zette me schrap
voor de doemscenario's. Ik kon haar nou niet kwijt raken.
'Vier jaar geleden,' zei ik met een hese stem terwijl ik haar scherp in de
gaten hield.
'Was ze je vrouw?' Uit haar ogen kon ik niets aflezen. Ergens voerden
mijn gevoelens een tweestrijd uit tussen Rachel en Audrey.
Diep haalde ik adem, in een poging om mijn wolfslichaam onder controle
te houden. ‘Nee. We waren verloofd toen ze overleed.’ Ik ademde uit.
Rustig, Paul. Ik probeerde de hitte die zich in mijn ruggengraat
verspreidde, te negeren. Niet doen, Paul. Je gaat haar verwonden.
Haar reactie was niet die wat ik had verwacht.
Ze gooide haar armen rond mijn nek - heerlijk, dit was gewoonweg
geweldig - en begroef haar hoofd tegen mijn borst. De hitte in mijn
ruggengraat was … nou ja, niet verdwenen… alleen… verplaatst naar een
andere plaats.
'En ik dacht dat ik het zwaar had!' Ik hoorde aan haar stem dat ze huilde.
Arm kind. Ze was helemaal overstuur door de dood van haar vader.
Maar goed. De waterlopers waren er, dat was toch al één stap - wel niet
zo leuke stap - in de goede richting. Huilen is altijd de beste remedie
geweest - voor meisjes dan toch. En daar was ik het vandaag volledig mee
eens.
Nou kon het troostwerk beginnen.
'Rustig, Audrey. Alles komt goed, liefje. Ssshtt.'
Mijn armen lagen in een mum van tijd rond haar - altijd profiteren van de
situatie, hé Paul? Het stemmetje in mijn hoofd grinnikte. Duh! Ze is hot
Fearless_Confidence Life After You
hot hot! Nou is je kans! Maak haar in en laat haar zien wat je in je mars
hebt!
Hou je kop, gromde ik naar het stemmetje - in de wetenschap dat het
stemmetje gelijk had.
Ik wiegde haar rustig heen en weer, totdat ze weer kalm was geworden.
Haar ademhaling was normaal - ze hikte af en toe, door het huilen - maar
dat was te verwachten.
'Zijn die krokodillentranen weg?' vroeg ik voorzichtig. Tranen waren iets
waar ik niet tegen kon. Waar tranen waren, was zeker geen Paul te
bekennen.
Ze knikte. 'Het spijt me.'
'Gekkerd.' Ik woelde even door haar haren, en weerstond de neiging om
een kus op haar voorhoofd te drukken. Niet te soft worden, Paul!
waarschuwde het stemmetje in mijn hoofd. Ik gaf het groot gelijk.
'Wat is er gebeurd?' vroeg ze zachtjes. Ze keek op. Haar lichtgroene
waren zeegroen geworden - door het huilen, dacht ik - en haar wimpers
waren nog een beetje nat.
'Auto-ongeluk,' antwoordde ik automatisch. Meteen kromp ik in elkaar.
'Sorry.'
Audrey POV
Dus daarom had hij "wees voorzichtig" gezegd die eerste keer aan het
strand. Ik rilde en kroop dichter tegen hem aan. Paul was echt lekker warm
- in alle betekenissen die je daarbij kon voorstellen.
Arme Paul. Om je verloofde kwijt te geraken.
'Wat betekent IMTF?' vroeg ik nieuwsgierig. Het was in de ringen
gegraveerd, met de namen.
Paul glimlachte zwakjes. 'In My Thoughts Forever. Rachel had het ergens
in een boek gelezen, en ze vond het wel wat.'
Ik liet mijn vinger erover glijden.
'Wat was ze voor iemand?'
Paul haalde diep adem, en ik legde mijn hoofd tegen zijn borst. 'Je hoeft
er niet over te praten, als je niet wilt.'
Hij schudde zijn hoofd. 'Nee, het is niet erg. Rachel… was zoals mij.' Iets
in zijn stem zei me dat er meer achter zat dan hij wilde zeggen.
'Hoe bedoel je?'
'Ze was… mijn zielsverwante. Snap je wat ik bedoel?' Ik schudde mijn
hoofd. Ik had er wel al eens van gehoord, van een zielsverwant, maar ik
had het nooit meegemaakt. Bij mij weten was het gewoon iemand
waarmee je echt alles kon doen - zo'n beetje wat papa en ik hadden gehad.
'Ja, je moet het hebben meegemaakt op te begrijpen wat ik bedoel.' Dat
bevestigde dus mijn vermoeden. 'Rachel was… de reden van mijn
bestaan, eigenlijk. Het is bombastisch uitgedrukt, maar het was wel zo.'
Ik snap het ongeveer een beetje. 'Kun je misschien iets meer uitleggen?'
Ik keek hem geïnteresseerd aan. Hij had nog nooit zoveel over zichzelf
verteld.
'Kijk. Wij zijn gebonden aan kleine draadjes in de wereld, juist? Kleine
draadjes die je op je plaats houden. De wetten van de zwaartekracht,
bijvoorbeeld. Die zorgen ervoor dat je niet gaat zweven of zo.'
Ik knikte, maar ik wist niet echt waar hij naar toe wilde.
'Nou. Rachel was het draadje dat me op mijn plaats hield in de wereld.
De zwaartekracht - ik voelde die bijna niet meer. Rachel was mijn draadje.
De draadjes die mij op mijn plaats hielden, werden afgesneden en aan haar
vastgemaakt.'
Geen wonder waarom Paul zo afstandelijk was. Ik schoof een beetje naar
achter. Ik kon dat gat niet opvullen. Nu niet en nooit niet.
Maar Paul liet me niet gaan. Zijn armen sloten steviger om me heen.
'Waar denken we dat we naar toe gaan?' fluisterde hij speels in mijn oor.
Fearless_Confidence Life After You
Paul POV
Dom Paul. Dom. Dat had je niet moeten zeggen.
Maar de woorden waren zo maar uit mijn mond gerold. Alsof mijn tong
werd beheerst door een of andere bovennatuurlijke kracht.
Oké, dit klonk maf. Heel maf.
En nou kwam ik over op haar als een zielige jongen die nooit over de
dood van zijn verloofde was geraakt - wat eigenlijk ook zo was. Maar ik
was er over geraakt - ook al heeft het vier jaar geduurd.
Ze schudde haar hoofd. 'Nergens.'
Haar ogen stonden plagerig. Oef. Ze nam het blijkbaar nogal goed op.
Dat was dan een zorg minder.
'Gaat het?' vroeg ik bezorgd.
Ze haalde haar schouders op. 'Zolang ik er niet aan denk, gaat het wel.
Denk ik.'
Ik wachtte. Als ze me iets wou vertellen, zou ze het wel doen. Het had
geen zin om haar te dwingen.
'Ik weet het niet… Het voelt gewoon aan alsof ik maar nog voor de helft
besta. Ik heb gewoon de hele tijd het gevoel dat dit een nare droom moet
zijn en dat ik elke moment kan wakker worden. Dan zit papa aan de tafel
zijn krantje te lezen met een kop koffie en dan zegt voordat die naar zijn
werk gaat: "Rey, we gaan vandaag geen leerkrachten pesten. We gaan
braaf opletten en als ik thuis kom, neem ik iets speciaals voor je mee." En
drukt die een kus op mijn voorhoofd, neemt zijn MacBook en stapt in zijn
BMW X6. Hij zwaait nog even. Papa werkt niet ver - de filmstudio's zijn
vlakbij.
Maar die dag niet. Het zouden buitenopnames worden, en hij ging naar
LAX - de opnames zouden doorgaan de Mesa Verde in Colorado. Papa
had al een hele week gebeld met de parkopzichters om toestemming te
krijgen zodat ze daar konden filmen. Hij was erg blij. Emma - die de
hoofdrol zou spelen - had 's morgens nog even gebeld. Om 6u24. Ik zag de
reflecterende cijfertjes nog van mijn wekkerradio omdat ik wakker werd
door papa's gelach. Ik weet nog hoe ik me daar even aan stoorde. Het was
nog veel te vroeg - en het was heel laat geworden de vorige avond, bijna
vroeg.' Ze speelde gedachteloos met de ringen. Ik was nog niet eens zeker
of ze wel wist wat ze vertelde, dat ze er zich bewust van was dat ze het
tegen mij zei. Het klonk alsof ze het tegen zichzelf had.
'Ik was een uur later opgestaan. Papa zat zoals gewoonlijk al aangekleed
aan tafel, de krant te lezen. Op de hoofdpagina stond iets van de onzin van
Europa - iets over een president.
Ik zie hem nog opkijken. "Goedemorgen slaapkop." Hij heeft van de
lachrimpeltjes bij zijn ooghoeken, en de zon schijnt door zijn haar. Het
lijkt precies koper in de zon.' Zoals dat van haar, voegde ik toe in
gedachten.
'Hij frommelde de krant op - dat doet die altijd als hij klaar is. Mam
wordt er echt knettergek van - en hij staat op. Ik neem de appelsap uit de
koelkast en hij komt naar me toe. "Moppie," zegt hij, "Ik hou van je. Ik bel
je als ik ben geland, goed?" Hij gaf me een kus, nam zijn reistas en aktetas
- zodat in het vliegtuig nog kon werken en glimlachte. "Dag, liefje. Denk
nog de komende drie maanden nog een beetje aan je oude vader." Ik
lachte, en verzekerde hem dat ik dat zou doen. Hij zwaaide, en ging met de
auto naar LAX.
Dat was de laatste keer dat ik hem had gezien. In de volle ochtendzon,
met de zon in zijn haren, zijn reistas in de ene hand en zijn oude
donkerbruine aktetas in de andere. Hij floot een deuntje dat op de radio
speelde. Hij droeg zijn oude, verwassen jeans - mam had hem eigenlijk
willen weggooien, en zijn lichtgroen hemd met die donkergroene ruitjes.
Ik had hem voor hem gekocht - vorig jaar Kerstmis.' Ik zag dat ze even
glimlachte.
'Ik hoor de auto nog wegrijden. De koelkastdeur ging dicht. Ik kan nog
precies zeggen welk liedje er op de radio was – We Are Young van 3OH!3
- want ik was mee aan het zingen.' Dat Audrey in de keuken zingt had ik
Fearless_Confidence Life After You
vanmorgen al ontdekt.
'En toen belde Emma.' Haar stem trilde. 'Om te zeggen, dat papa…niet op
LAX was aangekomen… Ze dacht dat hij… zich verslapen had.' En toen
barstte ze opnieuw in tranen uit.
Ik wiegde haar opnieuw heen en weer. Ja, het was ook ironisch. De man
had zich inderdaad "verslapen". Ze snufte even, en haalde diep adem.
Audrey POV
'Het was tijdens les wiskunde.' Ik huiverde nog altijd toen ik aan die les
terugdacht. De rector was zomaar komen binnenvallen. "Je vader is
dood.". Iedereen had me aangestaard. Ik hoorde Jane en Quincy achter me
naar adem snakken. Hazel - die naast me zat - had haar hand op mijn
schouder gelegd. Verdoofd was ik opgestaan, had mijn boeken verzameld
en was naar de parking gelopen. Ik was mijn auto ingestapt en was naar
Hermosa Beach gereden.
'Het was verschrikkelijk. Ik weet niet meer eens hoe ik uit het lokaal ben
geraakt. Ik heb de hele ochtend doorgebracht in de auto aan het strand.'
Naar huis wilde ik niet - mijn moeder was helemaal over haar toeren. Naar
school gaan was geen optie - geen starende blikken en lastige vragen over
Vincent Masen.
Paul trok me dichter naar hem toe. 'Niet vertellen als je het niet kunt,
Rey.'
Het was de eerste keer dat hij me Rey noemde. Hij zei het echt lief, niet
als een afkorting. Ik groef mijn hoofd in zijn schouder.
Zo bleven we een tijdje liggen, totdat ik langzaam in slaap sukkelde.
'Masen?'
'Ja, Masen.'
'Mmm. Heette Edward ook niet Masen?'
'Ja… Daar vroeg papa achter. Hij wou haar zien.'
'Over mijn lijk. Ik laat haar niet naar die bloedzuigers gaan omdat ze
dezelfde achternaam hebben. Hoeveel Masens zijn er niet in Amerika?'
'Maar haar ogen…'
'Wat is met haar ogen?'
'Edward had - volgens Carlisle - net dezelfde kleur groene ogen. Echt
precies dezelfde, zoals hij het zei. En - opnieuw volgens Carlisle - lijkt ze
precies op Elizabeth Masen.'
'En dat is?'
'De moeder van Edward.'
'Dit is gewoon te belachelijk voor woorden! En trouwens, ze heeft toch
de ogen van haar moeder?'
'Op het eerste zicht wel. Maar als je dan beter gaat kijken, heeft Judy er
grijs en blauw in. Audrey heeft groene ogen, geen spoortje van blauw of
grijs.'
Ik deed halfverdwaasd mijn ogen open. Waarom waren Paul en Jacob
over mijn ogen aan het bekvechten? Ik keek op. Paul was verdwenen. In
de keuken, aan zijn stem te horen.
'Jongens?'
Het werd plots doodstil in de keuken.
'Audrey? Ben je wakker?' Paul kwam mijn kamer in, op de voet gevolgd
door Jacob en Renesmee - Nessie.
'Ben je weer beter?' vroeg ze aan me terwijl ze zich aan mijn voetuiteinde
nestelde.
'Ik denk het,' antwoordde ik terwijl ik een poging deed op breed te
glimlachen.
'Goed. Want mijn broer wilt je ontmoeten.' Nessie keek me nieuwsgierig
aan.
'Ze gaat niet,' gromde Paul boos tussen zijn tanden.
Ik negeerde Paul - met hem zou ik straks kunnen afrekenen. 'Waarom wil
je broer mij ontmoeten?' vroeg ik nieuwsgierig.
Fearless_Confidence Life After You
Nessie keek me strak aan. 'Zijn moeder heette ook Masen. En ze had ook
dezelfde kleur ogen als jou.'
'Hoe weet die dat?' vroeg ik verbaasd.
'Carlisle - mijn adoptievader - vertelde het hem gisteren, nadat die terug
thuis was.'
'Hadden dokters niet zoiets als beroepsgeheim?' vroeg ik tussen mijn
tanden. Paul beet een glimlach terug.
Nessie grinnikte. 'Maar niet over de kleur ogen van hun patiënten. Nou,
kom je mee?'
Paul gromde boos. Ik rolde met mijn ogen.
'Hoe heet je broer trouwens?'
'Edward,' zei Nessie met zichtbare trots. 'Hij is zeventien en heel erg
knap. Ma - Bella, zijn vriendin vindt hem ook heel leuk.'
Ik grinnikte. 'Oké, ik ga mee.' Paul mompelde boos in zichzelf. Ik
onderdrukte een zucht. Mannen.
Snel douchte ik me, trok een jeans aan met een T-shirt en een stel
gympen eronder. Ik föhnde mijn haar - maar ik was te lui om het te steilen,
dus het golfde nu maar gewoon wat een beetje. Mijn ogen zette ik aan met
zwarte eyeliner.
In de logeerkamer waren Paul en Jacob een zwijgende discussie aan het
voeren met hun ogen. Zodra ik binnenkwam, gaf Jacob het op. 'Oké, ga
mee. Maar je gedraagt je, begrepen? Je luistert naar me, of anders ga ik
naar Sam.'
Paul keek hem boos aan. 'Deal. Maar verwacht niet dat ik ze ga
behandelen als vrienden.'
Ik draaide met mijn ogen. Mannen. Dat Y-chromosoom - ik werd er
knettergek van.
We kropen met zijn vieren in Jacobs Rabbit - Nessie van voor en Paul en
ik op de achterbank en schoten naar Forks. Paul keek nijdig.
Fearless_Confidence Life After You
Chapter 8 "She'll pick you up just to watch you fall."
Girls Do What They Want – The Main
Audrey POV
De Cullens woonden een eindje buiten Forks, helemaal verstopt in het
grote bos. Het verbaasde me dat Jacob niet was verdwaald - alle wegen
leken hier zo op elkaar.
Aan het einde van de laan doemde een groot huis op. Het was tijdloos en
volledig gerestaureerd - waarschijnlijk stond het hier al een paar eeuwen.
Het was bescheiden volgens LA-maatstaven - maar voor Forks was het
imposant.
Jacob parkeerde de auto voor een bijgebouw. Nessie stapte meteen uit de
auto, en ik volgde haar voorbeeld. Toen Paul uitstapte, mompelde hij nog
iets over "zuigersstank", maar ik negeerde het. Ik was niet zijn eigendom;
ik was nog niet eens zijn vriendin. Er was nog niets tussen ons gebeurd -
maar dat kon nog altijd veranderen, voegde ik er in gedachten aan toe. En
ik rook niets, dus waar zat hij over te zeuren?
Carlisle stond ons op te wachten op de veranda. Blijkbaar wist die van
onze plannen - mijn plan om met zijn zoon Edward te praten.
'Hallo jongens. Voel je je weer wat beter, Audrey?' vroeg hij aan me. Zijn
ogen stonden bezorgd. Hij leek meer op een nieuwe A-lister Hollywood
acteur dan een dorpsdokter.
Ik knikte. 'Het gaat wel.' Zolang ik niet aan pap dacht, kon ik de wereld
aan.
Carlisle's ogen stonden nog steeds bezorgd. 'Edward wilt je graag
ontmoeten.'
'Ja, Nessie zei er al iets van …?' Ik liet mijn toon vragend klinken.
Carlisle knikte instemmend. 'Zijn moeder en jij heten allebei Masen met
de achternaam. En de gelijkenis is treffend.'
De gelijkenis? Met wie? Ik leek totaal niet op Nessie - die mijn
uitgangspunt was geweest.
Het huis was smaakvol ingericht. Één muur was volledig gesloopt en
vervangen door glas, waardoor er een gevoel van ruimte, licht en vrijheid
was gecreëerd. Alle meubels waren in lichte, witte kleuren - behalve de
gigantische zwarte piano, die op een verhoging stond.
'Speel je?' vroeg Nessie, die mijn blik had gevolgd.
Ik werd rood. 'Een beetje.'
Iemand achter me grinnikte. 'Een beetje heel goed, denk ik.'
Ik draaide me om. Achter me stond een zeventienjarige jongen, die op
Nessie leek. Ze hadden hetzelfde bronskleurige haar, neus en
jukbeenderen. Maar Nessie had grote chocoladebruine ogen, terwijl
Edward amberkleurige ogen had. Hij was ook veel bleker dan zijn zusje -
misschien een computerfreak? Die zijn vaak zo bleek.
Hij glimlachte een beetje. 'Ik ben Edward Cullen. Jij moet Audrey zijn.'
Naast me voelde ik Paul verstrakken. Jongens ook. Ik kon de neiging niet
onderdrukken om met mijn ogen te rollen. Edward keek me even raar aan -
alsof hij plots een spook of zo zag. Carlisle had dezelfde blik in zijn ogen.
Nessie vloog meteen op hem af. 'Ik heb haar meegebracht!' zei ze
stralend.
Het was duidelijk te zien dat Nessie gek was op haar grote broer. Ik
glimlachte een beetje. Ik had zo vaak gewenst voor een grotere broer - ik
had hem nou wel en die luisterde naar de naam Jacob Black - maar de
liefde tussen Edward en Nessie was toch iets anders. Diepgaander. Ik mijn
vinger er niet precies opleggen. Het leek een beetje op de relatie die ik had
gehad met papa.
Edward keek op, in zijn ogen een klein spoortje van angst, misschien?
'Willen jullie soms iets drinken?'
Jacob en ik knikten. Paul bromde iets onverstaanbaars, dat met veel
goede wil kon doorgaan voor een "ja".
Fearless_Confidence Life After You
Ik liep met Edward mee naar de keuken. 'Lijk ik dan zoveel op je
moeder?' vroeg ik hem nieuwsgierig.
Edward knikte. 'Verbazingwekkend veel. Ik stond echt te trillen toen je
binnenkwam. Jij bent precies zoals haar.' Hij schudde zijn hoofd en opende
de koelkast.
'Heb je geen foto of zo van haar?'
Edward fronste even. 'Ik heb nog een oude pasfoto van haar - die zo is
bewerkt dat hij lijkt op een pasfoto uit 1900.'
'Leuk! Kan ik hem even zien?' vroeg ik meteen.
'Ik dacht wel dat je dat zou vragen.' Hij nam de foto uit zijn zak en gaf
hem aan me.
Het was alsof ik naar mezelf staarde in de jaren 1900. Ze had van die
poppekrullen die langs haar gezichtje hingen. Ze had hoge jukbeenderen -
net zoals ik - en volle zwarte wimpers, die grote groene ogen omkransten -
ook al kon je de kleur niet zien op de sepiakleurige foto. We hadden
dezelfde kin, en dezelfde volle lippen. Haar neus was iets langer dan de
mijne, en haar wenkbrauwen iets rechter. Voor de rest leken we als twee
druppels water op elkaar.
'En zij heette ook Masen met de achternaam?' vroeg ik nieuwsgierig.
Edward knikte. 'Dus jullie zijn verwant met elkaar. Mag ik je enkele
vragen stellen over je grootouders en overgrootouders?'
Ik beet op mijn lippen om een glimlach te onderdrukken. 'Prijs jezelf
gelukkig dat ik daar een tijdje geleden in ben gaan graven. Volgens mij
kan ik je de hele familiegeschiedenis gaan vertellen tot in 1800.'
Twee zomers geleden had ik me doodverveeld. Mam was de stad uit, pap
zat in Frankrijk voor filmopnames en Jane, Quincy, Hazel en co waren op
vakantie. Ik had wat doelloos zitten rond te surfen op internet, tot ik ergens
was uitgekomen waar je familiestamboom kon herconstrueren. De rest van
de zomer was ik vastgelijmd geweest aan de computer en was ik naar
Chicago, San Francisco, Santa Barbara en Sacramento gegaan met de trein
om in oude, stoffige bibliotheken te gaan neuzen. Ik had het fascinerend
gevonden.
Edwards ogen lichtten even op. 'Echt waar?'
'Heb je even tijd? Een uur of drie?'
Edward grinnikte en ging aan de keukentafel zitten. 'Ik heb tijd.'
'Wel… De familie Masen is oorspronkelijk afkomstig uit Engeland, meer
bepaald uit Brighton, waar koning George IV het Royal Pavillon liet
bouwen. De grondlegger van de familie is Adam Mason. Adam was
getrouwd met Sophie, en samen hadden ze twee kinderen, Hugh en Emily
Mason. Adam Mason was de koning van de katoenfabrieken in die tijd. Hij
had graag dat zijn zoon Hugh hem zou opvolgen. Maar Hugh Mason was
een echte avonturier. Toen hij hoorde van Amerika, de Nieuwe Wereld,
duurde het maar een tel voordat hij het plan had gevormd in zijn hoofd om
zich te wagen aan de grote oversteek.
Hij kwam aan in New York, op 2 september 1802. De naam Mason
veranderde hij in Masen en hij maakte het waar in Chicago als de
beheerder van een bank. De bank ging goed, en werd altijd gerund door de
familie Masen. De bank kreeg als snel een goede reputatie en naam. Het
ging over van vader op zoon, en de familie Masen bouwde een aanzienlijk
fortuin op.
Tot de bankcrisis in 1897, bijna een eeuw later. De bank was toen in de
handen van de man van Elizabeth Masen, de achterachterkleindochter van
Hugh Masen. Elizabeth Masen en haar gezin stierven tijdens de Spaanse
griep, maar haar broer, Carl Masen, overleefde de ziekte. Carl Masen was
het zwarte schaap van de familie, de vreemde eend in de bijt, die de bank
kreeg. Hij was de enige erfgenaam.
Hij moest absoluut niets hebben van het bankwereldje, en vertrok naar
San Francisco, aan de westkust van Amerika, weg van de bankwereld en
de society.
Maar hij had het geluk niet meezitten, want hij kwam om tijdens een
aardbeving. Zijn zoon Harry, die toen tien jaar was, overleefde het wel, en
werd opgevoed door zijn moeder Isabelle. Isabelle heeft de respectabele
Fearless_Confidence Life After You
leeftijd van honderdendrie bereikt, even tussendoor.'
Edward glimlachte. 'Leuk om te weten.'
'Is het niet te saai?' vroeg ik.
Hij schudde zijn hoofd. 'Je kan heel goed vertellen.'
Ik bloosde, en ging maar snel verder met mijn verhaal.
'Harry was bakker en was getrouwd met Rachel. Ze kregen vier kinderen:
William, Rose, Mabel en Jack.
Jack is voor ons de belangrijkste persoon. Jack is mijn overgrootvader.
Hij had één zoon - een bastaard want Jack is nooit getrouwde geweest -
maar wel met zijn achternaam. Hij heette Ralph. Over zijn moeder heb ik
nooit iets gevonden.
Jack had genoeg van San Francisco, een stad waar verschillende culturen
door elkaar liepen, en verhuisde naar Santa Barbara, waar hij leerkracht
wiskunde werd in de plaatselijke middelbare school. Ralph was een
veelbelovende student. Toen hij zijn einddiploma op zak had, kreeg hij een
beurs aangeboden op de universiteit in Sacramento, om te studeren als
ingenieur, wat hij aangreep met beide handen. Zodra hij zijn studies had
voltooid, ging hij werken bij de SBC, een bouwbedrijf. Voor zijn werk
reisde hij veel, en zo kwam het dat hij op een avondje in San Francisco
terecht, zijn geboortestad. Hij was daar in verband met een nieuwe
speciaal soort buizen.'
Edward zat nog altijd heel geïnteresseerd te luisteren, wat ik als een goed
punt beschouwde. Ik ging maar door, terwijl ik een slok nam.
'Ralph was zevenentwintig jaar, en hij was een avondwandelingetje gaan
maken in het Buena Vista Park, wat een kilometer of twee van zijn hotel
aflag. Het was een klein parkje, maar rustig.
Tijdens zijn avondwandeling werd zijn aandacht getrokken door een
jonge ballerina die aan het oefenen was.
De hele avond lang keek hij naar het meisje. Hij kon haar niet vergeten.
De volgende avond kwam hij weer kijken, zo de hele week lang.
Die vrijdag vroeg hij haar naam. Ze heette Mildred. Ralph maakte een
praatje met haar, en zij nodigde hem uit om bij haar te komen dineren. Het
werd een groot succes.' Ik glimlachte even. Opa hield ervan om altijd,
tijdens Kerstmis, opnieuw te vertellen hoe hij en oma elkaar hadden
ontmoet. Het was één van de dingen waar ik echt naar uitkeek als ik naar
mijn grootouders ging.
'Één maand later waren ze verloofd. Het was 1965. In de zomer van 1965
trouwden ze, en in het najaar van dat jaar werd hun eerste kindje geboren,
Michael Masen. In de loop van de jaren kregen ze drie kinderen; Michael,
Vincent en een nakomertje Marion.' Ik glimlachte even. Tante Marion was
nu pas negenentwintig.
In 1980 verhuisde de hele familie naar Los Angeles, vanwege een
overplaatsing van Ralph van zijn werk.
Michael blonk vooral uit in football, en is nu de trainer van een
jeugdteam. Vincent…' Ik haalde even diep adem. 'Papa was een
succesvolle filmregisseur en Marion is nog steeds een fotomodel.'
Ik speelde met mijn glas. Het deed pijn om over pap te vertellen.
'Vincent ontmoette mijn moeder tijdens de première van zijn eerste film.
Het was liefde op her eerste gezicht. Twee maanden later waren ze
getrouwd en in juni werd ik geboren.' Ik glimlachte een beetje.
'Maar ik heb niets gevonden over een Elizabeth - oftewel moet je de
vrouw van Edward Masen meerekenen - maar die is gestorven in 1918 aan
de Spaanse griep.' Ik keek bedenkelijk. Maar ja, hoeveel Elizabethen
waren er niet in 1918 geweest? En ik had niets gevonden over een
Renesmee - wel over Edward Senior en Edward Junior.
Hij kon die Edward Junior zijn - die zijn moeder heette Elizabeth - maar
Edward Junior was gestorven in 1918. Ik had het graf in Chicago bezocht
en de Edward tegenover me was zeventien jaar oud.
En hoe paste dan Renesmee in het verhaal? Ze had gezegd dat haar naam
kwam van Renée en Esme, de namen van haar grootmoeders.
Maar de grootmoeders van Edward Junior Masen heetten Evelyn Masen
en Amy Greene. Geen spoor van een Renée of Esme in de
Fearless_Confidence Life After You
familiegeschiedenis.
'Dan is het waarschijnlijk een misverstand geweest. Het spijt me. Maar ik
dacht dat je echt een nichtje van me was geweest of zo.' Edward was echt
superbleek - bleker dan normaal.
'En dat is ze dus niet. Kunnen we nou gaan?' Paul was achter me gaan
staan. Ik had hem niet horen binnenkomen.
'Paul,' klaagde ik. 'Wees toch niet zo onbeleefd! Edward is juist heel erg
aardig en zo.'
Paul keek Edward bijna vijandig aan. 'Dat kan wel best zo zijn, maar ik
wil niet dat we hier te lang blijven. Er kunnen misschien… ongelukken
gebeuren.' Hij keek Edward lang aan. 'En dat willen we tot elke prijs
vermijden, niet, Eddie?'
Edward keek hem met half toegeknepen ogen aan. 'Mijn vragen zijn
beantwoord. En vergeet niet, je bent bij ons, Paul. Je had helemaal niet
mee hoeven te komen,' zei hij sluw.
'Denk je soms dat ik haar hier helemaal alleen naartoe laat gaan? Dat
gebeurt pas als jij in een hoopje as bent veranderd.' Ik had het gevoel dat ik
belangrijke informatie miste om het gesprek volledig te kunnen volgen.
Edward keek hem giftig aan - echt supereng. Mijn nekhaartjes ging
rechtovereind staan van die blik. Maar die blik duurde maar eventjes.
Edward ontspande zich, en keek me vriendelijk aan.
'Het was prettig je te ontmoeten.'
Paul POV
Ik haatte die bloedzuiger. Als Audrey wist wat hij was, dan had ze me het
zeker niet kwalijk genomen dat ik hem allang aan kleine reepjes had
gescheurd. Hoe had die gedurfd om ook al maar naar haar te kijken - naar
haar hals! Wacht maar. Als die rotzak ook maar één teentje over de grens
zette, dan kon hij gaan rondlopen zonder kop. Want die had ik dan allang
gebruikt om een vuurtje mee te stoken.
Ik moest mijn frustratie ergens op uitleven, en stampte de gaspedaal bijna
door de Rabbit. Vanuit mijn ooghoeken zag ik Audrey naar de
snelheidsmeter gluren, maar ze zei niets. Ze had nog geen woord gezegd
sinds we bij de Cullens weg waren.
Jacob was bij de Cullens gebleven, bij Nessie. Hoe hij het kon uithouden
in de stank, was voor mij nog altijd een raadsel. Dat ene halfuur in de
keuken had mijn neus in brand gestaan. Ik was Audrey gevolgd in de
keuken - ik vertrouwde die bloedzuiger voor geen haar - en had geluisterd
naar haar familiegeschiedenis.
Maar het was de stank waard geweest. Ze had absoluut niets gemeen met
die bloedzuiger - zoals ik wel al had gedacht. Edward kwam niet uit
Sacramento of Santa Barbara of San Francisco. Dus… hij was geen
familie van Audrey. Nou nou. Alsof dat zo'n grote verrassing was. Hoe
kon zo'n lief, mooi en aardig meisje familie zijn van een monster, een
vieze parasiet? Ze hadden geen druppel gemeen.
'Als je je niet normaal gaat gedragen, stap ik hier uit en dan ga ik wel te
voet naar huis. Ik moet niets hebben van machogedrag. En als Billy er
achter vraagt, dan zeg ik gewoon dat jullie jongens jullie hormonen niet
onder controleren kunnen houden. Capiche?' Audrey keek me met
vuurschietende ogen aan.
Alsof zij alles wist van mijn hormonen. Ze moest eens weten wat mijn
hormonen van plan waren… en daar gaan we weer, Paul. Ik schudde mijn
hoofd.
'Si, geef mijn hormonen maar de schuld,' pestte ik haar. 'Ik mag de
Cullens niet. En ik weet dat de meerderheid op het reservaat hen ook niet
mogen.'
'Je kent ze nog niet eens,' kaatste Audrey terug.
Dat was snel van haar.
'Ik wil ze niet kennen. Geloof mij - ze zijn gevaarlijk.' Ik rilde als ik
terugdacht aan die keer dat die nieuwelingen in Forks waren. Plotseling
Fearless_Confidence Life After You
begreep ik Jacobs bezorgdheid over Bella in die tijd. Als Audrey het ooit
aanlegde met zo'n bloedzuiger - reken er maar op dat ze nooit meer een
stap buiten het reservaat zet. En die bloedzuiger zou veranderen in een
potje as voordat hij "Vuur" kon zeggen.
'Ze zijn gevaarlijk?' herhaalde Audrey sarcastisch. 'Nou, ze gaan me toch
niet bijten of zo?'
Ik moest zo hard mijn best doen om de waarheid niet uit te schreeuwen,
dat ik bijna Jacobs stuur molde. Het kraakte verontwaardigd toen ik er in
kneep. Ik ontspande mijn handen - of deed een poging daartoe. Ze weet het
niet. Ze weet het niet. Je mag het haar niet vertellen.
In plaats van een giftig antwoord naar haar te slingeren drukte ik nog
maar harder op het gaspedaal en beet op mijn tong. Ik proefde het bloed,
en wist dat het binnen een seconde of drie alweer genezen was.
'Sorry Paul. Het spijt me.' Ze keek naar buiten, uit het raam, zodat ik niet
zeker wist of ik het wel goed had gehoord.
'Nou ja… Ze zijn best wel oké… maar ze zijn…' Wat moest ik haar
zeggen? Dat ze zieke afschuwelijke vampiers waren? Sam had het me
verboden, en ik kon er niet onderuit muizen. Rot Alfagedoe. Soms zat het
echt in de weg.
'Het geeft niet. Ik heb daar toch niets verloren. Al van het eerste moment
had ik geweten dat hij geen familie van me was.' Ze klonk een beetje
opgelucht. Ik zou ook opgelucht zijn hoor. Geen familie van die vieze
parasiet.
'Wist het wel,' mompelde ik. Audrey lachte.
'Ik heb nog een iets van je te goed.' Ze keek me veelbelovend aan.
Meteen begonnen de fantasietjes in mijn hoofd overuren te draaien. Ze
kon alles van me krijgen. Echt alles. Wat ze maar wou.
'Wat wil je?' vroeg ik terwijl ik haar aankeek. Concentreer je op de weg
Paul, en niet op haar lichaam!
Ze glimlachte duivels. 'Ik heb gisteren een ochtend doorgebracht zoals jij
een ochtend doorbrengt. Is het nu niet tijd om een avond samen door te
brengen zoals ik dat gewend ben?'
'Your wish is my command.' Ik had al heel veel over de avonds in L.A.
gehoord. Wie weet wat we vanavond konden doen… En waartoe die
avond kon leiden…
Hou op, Paul, waarschuwde het slimme stemmetje - irritante stemmetje -
in mijn hoofd.
Yes. Voor de nacht om, is hebt je haar.
Fearless_Confidence Life After You
Chapter 9 "Two days ago I had you by the waist, the next
thing you know we hit the floor." Your Man – Down With Webster
Audrey POV
Op internet had ik al wat clubs afgezocht in Seattle - wie had ooit gedacht
dat zo'n nietszeggende stad zoveel clubs kon hebben? - en had er eentje
uitgepikt die voldeed aan alle criteria. Goede muziek? Check. Lounge
ruimte? Check. Cocktails? Check.
Paul en ik hadden zeven uur afgesproken - want hij wilde me per se mee
uit eten nemen en we moesten nog naar Seattle rijden.
Ik had een zwarte heupjeans aan, een vintage topje met beige kant
vanboven, daarover een zwart kostuumvestje dat tot mijn heupen kwam en
zwarte Manola’s. Niets te overdreven.
De badkamer had ik wel nodig. Ik sloot me op voor een dik uur en
maakte me op. Goudkleurige oogschaduw, zwarte eyeliner en ik leefde me
uit met mascara - maar natuurlijk niet te fel - ik wou niet de nieuwe
Donatella Versace zijn. Mijn haren krulde ik maar. Steilen koste me te veel
werk - en het zou toch gaan krullen, hoe vaak ik er ook met steiltang
doorging. Nog een luchtje, en ik was klaar.
'Audrey! Duurt het nog lang?' Jacob klopte ongeduldig op de deur.
'Nee hoor, ben er al!' Ik greep mijn toiletzak en trok de deur open.
Met een open mond keek Jacob mij aan. 'Wat ben jij van plan?' vroeg hij
me kritisch na een lange tijd.
'Ik ga uit,' antwoordde ik kort en wou langs hem heen glippen. Ik had
geen behoefte aan gepreek. Natuurlijk greep hij meteen mijn arm vast.
'Met wie?' vroeg Jacob.
Ik zuchtte diep. 'Met Paul.'
Ik hoorde iets vallen in de woonkamer. Jacob keek me stomverbaasd aan.
Ik voelde me zenuwachtig worden. Wat was daar mis mee?
Gelukkig ging op dat moment de bel. Gered door de bel, dacht ik
sarcastisch, terwijl ik naar de voordeur rende om hem open te gooien.
Oh My Gosh. Wat was die knap! Wit hemd, waar ik duidelijk zijn spieren
onder afgetekend zag, donkerblauwe jeans en een stel hippe sneakers -
nooit gedacht dat je die in Forks en omstreken kon vinden.
Paul keek precies alsof hij hetzelfde van mij dacht.
Alleen Jacob moest de boel weer verpesten. Waarom heb je anders broers
- nou ja, zo beschouwde ik hem wel.
'Waar gaan jullie naar toe?' Jacob kwam naast me staan.
'Audrey?' Paul keek naar mij.
'The Baltic Room in Seattle,' antwoordde ik.
Billy ging zich er ook mee bemoeien.
'Om hoe laat kom je naar huis?' Dit was toch echt niet te geloven! Precies
alsof ik mijn eerste afspraakje helemaal opnieuw beleefde.
Ik keek hem vertwijfeld aan. 'Moeten we echt een uur afspreken?'
fleemde ik met grote onschuldige ogen.
Billy grinnikte. 'Nee.' Tegen Paul: 'Jij let op haar, begrepen? Samen uit,
samen thuis.'
Paul glimlachte. 'Yes sir.'
Paul POv
Sorry Billy, maar die uitspraak van je ga ik wel heel serieus nemen, dacht
ik toen we eindelijk de deur achter ons dichtdeden.
Ik hoorde Billy’s banden over de houten vloer kraken en hoe hij een
nummer intoetste in de telefoon. Het ging drie keer over.
'Hallo, Sam? Billy hier. Je raad nooit wat hier zojuist is gebeurd. Paul en
Fearless_Confidence Life After You
Audrey…'
De tamtam was al begonnen. In La Push bestond er niet zoiets als een
privéleven.
'Een Alfa Romeo Spider uit de eind jaren 70?' vroeg ze me verbaasd toen
we voor mijn auto stonden.
'Uh, ja.' Ik glimlachte, nadat ik mijn verbazing van mijn gezicht had
weggeveegd. Ze wist iets van auto's af. Dat betekent bonuspunten,
gniffelde het leuke stemmetje in mijn oor.
Audrey zag er adembenemend uit. Tijdens de rit probeerde ik mijn
aandacht te houden bij de weg - en niet aan de verschillende manieren om
de nacht door te brengen in haar gezelschap.
Ik nam haar mee naar Port Angeles - daar moesten we toch langs om naar
Seattle te gaan - naar een klein Italiaans restaurantje dat gezellig was en
goed eten had.
'Na u, mevrouw,' zei ik grappend toen ik de deur voor haar openhield.
'James,' zei ze hooghartig, met een zo'n bekakt Engels accentje en een
hooghartige blik. We keken elkaar even aan, en proestten het toen samen
uit.
'Een tafel voor twee?' vroeg de gastvrouw toen we binnenkwamen.
'Jazeker,' antwoordde ik serieus. Audrey glimlachte.
De gastvrouw keek haar even aan, en haar ogen werden groot.
'Audrey Masen! Jij bent Audrey Masen!' riep ze helemaal hysterisch uit.
O shit. Daar ging ons rustig avondje uit. Zodadelijk zouden we
overrompeld worden door massa’s tienermeisjes. Was Audrey dan zo
beroemd? Ik dacht dat het enkel haar vader was.
Maar ik had niet op Audrey gerekend.
Audrey keek haar met gefronste wenkbrauwen verbaasd aan. 'Nee, sorry.
Dat ben ik helemaal niet .' Ze lachte verontschuldigd.
De gastvrouw keek haar verwarrend aan. 'Maar ik dacht…'
Audrey knikte serieus. 'Ja, ik begrijp het wel. Veel mensen maken die
fout.' Ze deed het zo natuurlijk, zo gewoontjes dat zelfs ik er bijna intrapte.
De gastvrouw werd rood. 'Sorry hoor,' zei ze op een fluisterende toon.
'Geeft niet,' glimlachte Audrey.
Ik deed mijn uiterste best om niet in het lachen uit te barsten. Audrey had
haar er helemaal van overtuigd dat ze het niet was, en de gastvrouw slikte
het voor zoete koek. Aan de andere kant… wat deed een A-lister hier in
Port Angeles? En, toegegeven, ze had acteertalenten. Een echt multitalent,
dacht ik.
Toen we aan een tafeltje zaten, en ik iets wilde zeggen, stak Audrey haar
hand omhoog en krabbelde iets op een bierviltje.
Ella. De gastvrouw heeft gekletst in de keuken. Speel mee!
Ik glimlachte.
'Nou goed dan, "Ella".' Ik legde de nadruk op Ella. 'Ik wist niet dat je een
actrice was.'
Audrey keek me recht aan. 'Iedereen in L.A. is een acteur.'
'Dat was geen antwoord op mijn vraag.'
‘Zie ik eruit als de volgende Angelina Jolie?’
Ik trok mijn wenkbrauwen op, maar voordat ik iets kon zeggen, kwam de
dienster al aangelopen, met een grote glimlach en ogen die Audrey
onderzoekend opnamen.
We bestelden alvast iets te drinken en het meisje liep weg met een
zichtbare teleurstelling toen ik Audrey Ella had genoemd. Blijkbaar werkte
het dan toch.
'Je hebt me nooit verteld dat je van Ella Fitzgerald hield,' vroeg ik haar
plagerig.
Ze keek me aan met twinkelende oogjes. 'Het was de eerste naam die me
te binnen schoot.'
Ik glimlachte. 'De gastvrouw herkende je wel erg snel… Nou ja, ik lees
geen roddelblaadjes.'
Fearless_Confidence Life After You
Audrey POV
Ik slaagde erin om de glimlach vast te houden op mijn gezicht. Niets laten
merken, Audrey. Hij weet niets van de schandalen van afgelopen jaar, hij
heeft mijn foto’s niet gezien en hij hoeft het ook niet te weten komen.
De dienster kwam er aan - ik had echt even schrik toen ze me zo
aandachtig aanstaarde - en zette de drankjes op tafel. Ze keek me niet meer
aan. Ella was lang niet zo interessant als Audrey.
'Hoe ben je eigenlijk begonnen bij Dave?' vroeg ik hem nieuwsgierig.
'Dat is een lang verhaal…'
'Ik heb vanmorgen ook een lang verhaal verteld. En ik durf te wedden dat
die van jou geen twee eeuwen lang is.'
Paul keek verrast op. 'Hoe wist je dat ik ook in die keuken was?'
Ik haalde mijn schouders. Dat het een gok was geweest ging ik hem niet
vertellen.
'Intuïtie.'
Hij keek me bewonderend aan. Ha, daar had ik hem
'Nou goed dan. Mijn vader was een vriend van Dave.'
'Je vader?' vroeg ik hem verbaasd.
'Hij is overleden toen ik nog heel klein was.'
'Sorry.' Ik weet niet hoe het komt, maar ik kon me Paul echt niet
voorstellen met ouders. Hij leek zo zelfverzekerd… Ik schudde mijn
hoofd.
'Geeft niet.'
Er viel een ongemakkelijke stilte.
'Ik ben bij Dave begonnen omdat mijn geld op was,' zei hij met een
glimlach. 'Ik was twintig jaar, had alleen maar een middelbare school
diploma op zak en kon een beetje met hout werken.'
'Een beetje goed.'
Paul glimlachte. 'Een beetje goed dan. Sam zei me dat ik misschien bij
David kon gaan horen om een baan - hij was helemaal alleen en de
bestellingen stroomden binnen. Hij kende me nog - hij had nog op me
gebabysit toen ik een uk van vijf jaar of zo was. Ik kon meteen beginnen.'
Hij glimlachte.
'Wat zijn jouw toekomstplannen?' vroeg hij me.
Ik draaide met het rietje in mijn Diet Coke.
'Uhm… Eerst proberen af te studeren.'
Paul grinnikte. 'Proberen…'
Boos spatte ik wat Coke naar hem. 'Lach me niet uit.'
'Oké, oké, ik geef me over. Tegen Diet Coke kan ik niet. En wat ga je
doen na school?'
Ik bleef naar het glas kijken. 'Uhmm… Dat weet ik nog niet helemaal
zeker.' Ik had geen zin om hem te vertellen van het aanbod dat Quincy's
pap me had gedaan. De sfeer zou dan helemaal anders worden.
De dienster kwam aan met het eten - de vegetarische lasagne zag er echt
goed uit - en het netelige onderwerp werd al snel vervangen door een
luchtiger.
Paul POV
In de club was het overvol. Iedereen was aan het dansen. De lichteffecten
waren geweldig. De inrichting was te gek. De muziek was lekker. Het was
zonder twijfel de meest hippe plaats waar ik ooit was geweest.
Maar het was niet de lichteffecten, inrichting of de muziek die het deden.
Nee. Het meisje nu in mijn armen lag, maakte de avond af.
Ze straalde helemaal. Het was duidelijk dat ze het naar haar zin had. En
ik was gelukkig - ook al liep ik niet zo hoog op van clubs - omdat zij
gelukkig was. In haar hand had ze een cocktail. Haar lichaam bewoog mee
op de muziek. Mijn armen lagen rond haar middel terwijl ik mezelf liet
meevoeren op de beat. Ik voelde haar spieren bewegen. Het maakte me
knettergek…
Fearless_Confidence Life After You
Adem, Paul. Doe nou niets stoms…
Was ik ook niet van plan.
Domme dingen mag je pas doen als je alleen met haar bent.
Ik weet het!
Een blik op mijn horloge vertelde me dat het halfdrie 's nachts was. Ow
shit. Billy ging me afschieten.
'Audrey!' schreeuwde ik in haar oor om boven de muziek uit te komen.
'We moeten door! Het is halfdrie! Billy maakt me van kant!'
Ze knikte, en voelde in haar zakken, blijkbaar op zoek naar iets.
Haar ogen werden groot en vulden zich met schrik.
'Paul!' schreeuwde ze terwijl ze zich uitrekte om het in mijn oor te
brullen.
'Wat?'
'Ik heb geen sleutel!'
Man. Dit ging lekker.
'Kan ik met jou mee?'
En het ging steeds beter. Audrey ging met mij mee naar huis. En raad
eens? Ik had maar één bed. En het was een tweepersoonsbed.
'Tuurlijk!'
Fearless_Confidence Life After You
Chapter 10 "Don't think I'll be crushed, just do it with love."
With Love – Hilary Duff
Audrey POV
'Weet je zeker dat het oké is? Ik wil je niet tot last of zo zijn,' vroeg ik in
de auto.
We stonden voor zijn huis - nou ja, ik kon toch vaag de omtrekken
onderscheiden. Het was kwart na vijf. In het oosten begon de zon heel
langzaam al op te komen.
Paul keek me duivels aan. 'Moet ik je laten zien hoeveel last jij wel niet
bent?'
'Ik…'
Voor dat ik iets had kunnen zeggen, lagen zijn lippen al tegen de mijne.
Ik sloeg mijn armen rond hem heen. Ik wou meer.
Hij kon - net zoals de vorige keer - geweldig goed zoenen.
Zijn handen hadden mijn haren vast en trokken mijn gezicht dichter naar
het zijne toe.
Met één beweging van hem zat ik op zijn schoot. Geen flauw idee hoe hij
dat had klaar gespeeld, maar ik vond het niet erg. Zo kon ik hem veel beter
zoenen.
'Audrey…'
Als ik mijn ogen open had, had ik met ze gerold.
'Zwijg en zoen,' fluisterde ik. Jongens!
Hij grinnikte. 'Ja, chef.'
Ik voelde zijn lippen over mijn hals gaan, langs mijn jukbeenderen.
Voor ik het goed en wel besefte, was hij uit de auto gestapt en lag ik in
zijn armen.
Jezus Maria, die jongen was gewoon een natuurtalent.
Paul slaagde erin om de deur open te frunniken, mij te vast te houden en
me te kussen tegelijkertijd.
We waren binnen. Ik wist het omdat Paul mij neerzette. Het licht knipte
hij niet aan - had toch geen nut.
Ik moest op mijn tenen gaan staan om hem te zoenen, ook al had ik
hakken aan. En me helemaal uitrekken.
We doorliepen opnieuw alle fases. Handen in het haar, op het gezicht, in
de hals, in het middel, naar mijn heup…
En dit keer geen binnenkomende volwassene om de boel te verpesten.
Ik slaagde erin om zijn hemd los te knopen en uit te spelen. Hij was al
bezig met mijn topje. Mijn kostuumvestje had hij al van me afgetrokken in
de auto.
Mijn vingers dwaalden over zijn buikspieren - Jayden James was er niets
tegen.
Samen vielen we op bed.
Paul POV
Ik werd wakker van zacht geklop op de deur. Slaapdronken keek op de
wekker. Het was bijna negen uur. Ik had een uurtje of twee geslapen -
Audrey's schuld. Ik had niets te klagen gehad, enkel dat ze er voor zorgde
dat ik slaaptekort kreeg.
Het geklop werd harder.
'Ja, ja, ik kom al.' Mijn hoofd deed zeer. Ik viel zowat uit bed toen ik wou
opstaan. Audrey, die tegen me aan lag, bewoog zich even, maar werd niet
wakker. Ze nam enkel het dekbed wat steviger vast. Snel zocht ik op de
grond naar mijn jeans en trok hem aan.
'Wat moet je?' gromde ik toen ik de deur openzwaaide.
'Ook een goedemorgen.' Embry stond voor mijn neus. 'Man, je ziet er
slecht uit. Echt beroerd.'
Fearless_Confidence Life After You
'Zwijg, Em. En praat niet zo hard. Er slaapt hier iemand.' Mijn hoofd
klopte alsof er een hele meute olifanten over had gelopen.
Embry's ogen begonnen te twinkelen. 'Aha. Geen wonder dat je er zo
beroerd uit ziet. Dat verklaarde ook waarom ik zo lang op de deur moest
kloppen. Laat me raden… Je moest nog leren lopen voordat je kwam
opendoen? Ze heeft waarschijnlijk je rug gebroken?' grijnsde hij.
'Hou je kop, Embry, want ik smijt je buiten,' bromde ik terwijl ik naar de
keuken liep en in de kast naar aspirientjes zocht. Mijn hoofd barstte bijna
in twee.
'Te veel gedronken gisteren?'
Kon dat jong geen twee seconden zijn kop houden?
'Zijn je zaken niet.'
Embry grinnikte. Ik nam die aspirientjes, slobeerde een slok water en
slikte. Embry keek me bijna verwachtingsvol aan Man, wat had ik zin om
zijn kop van zijn romp te rukken.
'Wat doe je hier trouwens?'
'Billy maakte zich zorgen.'
Ow shit. Helemaal geen rekening mee gehouden. Meteen was ik
klaarwakker.
'En?' vroeg ik, terwijl ik mijn vingers niet probeerde te kruisen – ik
geloofde niet in die onzin.
'Hij dacht wel al dat ze hier zou zijn. Naar het schijnt was Billy vergeten
haar een sleutel mee te geven. Toen ik wegging zat hij te bellen met haar
moeder…'
O jongens. De hemel komt hel. Ik was het levende bewijs ervan - nou ja,
levend? Toch niet meer voor heel lang.
Ik hoorde gestommel uit de slaapkamer komen. Embry's ogen begonnen
een gevaarlijke glans te krijgen. Waarschijnlijk hoopte die dat Audrey
rechtstreeks vanuit bed de keuken in zou lopen. Nou, dat ging mooi niet
door.
'Audrey?'
'Paul?' vroeg ze. Haar stem klonk hees. Embry begon te gniffelen. 'Goed
werk, Paul. Zo kennen we je weer.'
Ik trapte hem zo hard als ik kon tegen zijn schenen.
'Embry is hier.'
Embry keek me vuil aan.
'Ah… Oké. Ik kom zo.' Ze was even stil. 'Weet jij waar mijn kleren zijn?'
Audrey POV
'Uh…' Ik hoorde iemand zachtjes lachen - Embry. 'Ze liggen… ze hangen
hier over de bank.' Embry lachte nu hardop. 'Hou je kop, Embry,' gromde
Paul. Ik hoorde een doffe 'donk' en een 'Hé!'. Blijkbaar had Paul Embry
een mep of zo gegeven.
'Eh, Audrey… Zoek maar in de kleerkast om iets aan te trekken hoor.'
Ik kroop uit het bed, met het deken om me heen geslagen. Nu Paul weg
was, was het best wel koud. Ik wreef in mijn ogen en geeuwde.
Snel nam ik een T-shirt - het was er een van 30 Seconds To Mars - en
trok hem aan. Hij kwam tot aan mijn knieën. Perfect.
Paul had geen spiegel in de slaapkamer, dus kamde ik met goed gevoel
even met mijn vingers door mijn haar voordat ik de keuken inliep.
'Goed geslapen?' vroeg Embry met een grijns op zijn gezicht.
'Beter dan jou in ieder geval,' pestte ik hem en ging zitten op een vrije
keukenstoel met één been onder me.
Paul glimlachte even, en zette zonder iets te zeggen een glas water met
aspirientjes voor me. Dankbaar keek ik hem aan en nam ze snel in. Die
cocktails van gisteren - ze waren dodelijk geweest. Ik voelde mijn hoofd
bonken.
'Wat doe je hier zo vroeg, Embry? Brandt het ergens?' vroeg ik hem.
Embry grijnsde. 'Bijna. Billy heeft naar je moeder gebeld.'
'Mooi zo. Dan laat ze me ook weer eens een tijdje met rust.' Ik beet op
Fearless_Confidence Life After You
mijn kiezen om een gigantische geeuw te onderdrukken. Mijn moeder had
me constant bestookt met sms'jes dat ik werk moest gaan maken van Paul.
Mijn moeder en vriendjes... Soms was het echt een ramp.
Embry keek me zichtbaar teleurgesteld en verbaasd aan. 'Hoe? Gaat ze
niet boos zijn omdat je...?' Hij keek Paul met gefronste wenkbrauwen aan.
Ik schudde mijn hoofd. 'Nee hoor.'
Paul grijnsde. 'Iets te eten, Audrey? Eieren of zo?'
Embry begon te gniffelen en mompelde iets – het was te zacht om te
verstaan. Blijkbaar had Paul het wel verstaan want hij stompte hem in zijn
zij. 'Hou je gedeisd, vissenvoer.'
Terwijl Paul aan het kokkerellen was, begon ik mijn kleren te
verzamelen, terwijl Embry aandachtig toekeek.
'Jij ook, pup?' vroeg Paul aan Embry over zijn schouder heen.
'Tuurlijk. Waarom niet?'
Paul kon geweldig goed koken. Iedereen at in stilte - geconcentreerd op
het bord voor hen.
'De badkamer is naast de slaapkamer. Embry en ik zullen afwassen
terwijl jij douchet.'
Embry keek meteen op. 'Afwassen?' vroeg hij angstig
'Mee eten is mee afwassen.'
Met een lang gezicht stroopte Embry zijn mouwen op. Ik liep
glimlachend door naar de badkamer, nadat ik Paul een vette knipoog had
gegeven.
'Het is niet eerlijk in de wereld,' bromde Embry, wat hem een ferme tik
met de vaatdoek van Paul opleverde.
'Afwassen jij.'
Paul POV
Deep in Denialville / Tryin’ a’ fight the way I feel
I go jellow when you smile / I start blushin’ – my head rushin’
If you stand too close to me / I might melt down from the heat
If ya’ look my way one more time / I’m gonna go out of my mind
Whatever you do….
Het concert was begonnen. Ik had het goed geraden. Audrey zong
inderdaad onder de douche.
'Is dat Audrey?' vroeg Embry me stomverbaasd.
Ik knikte. 'Jep. De enige en echte.'
Don’t even think about it! Don’t go and get me started!
Don’t you dare drive me crazy! Don’t do that to me baby!
Het gespetter van het water uit de douchekraan die Audrey in mijn
gedachte als gitaar gebruikte, maakte dat ik glimlachend aan het afdrogen
was.
You stop me in my tracks / My heart pumpin’ to the max
I’m such a sucker for your eyes / They permanently paralyze
Whatever you do…
'Wow! Ze kan er wel wat van,’ mompelde Embry toen Audrey waar haar
krachtige en heldere stem weer aan het refrein van het countrynummer
inzette.
Ik knikte. 'Tja. Multitalent.'
Embry grinnikte. 'En daar weet jij alles van.'
Ik spatte een hele hoop schuim naar hem toe. 'Hou jij je maar koest,
hondenbrok.'
Hij zat meteen onder het schuim.
'Ja ja, het is al goed.' Hij veegde het schuim van zijn gezicht. 'Jij hebt ook
altijd geluk, hé Paul.'
Ik zei niets. Vandaag had ik mijn vrije dag. En die zou ik het liefst met
Audrey doorbrengen. Ik voelde er veel voor om, zodra ik Embry had
Fearless_Confidence Life After You
buiten gezwierd, ons op te sluiten in de slaapkamer en er de komende
dagen niet uit te komen.
De badkamerdeur viel in het slot. Audrey kwam op blote voeten de
keuken ingelopen.
'Hé jongens. Netjes aan het werk?' Ze glimlachte. 'Embry, je hebt schuim
in je wenkbrauwen hangen. Je moet de borden afwassen, niet jezelf.'
Ik glimlachte. Embry veegde nog een keer over zijn snoet, helemaal
vergeten dat er schuim aan zijn handen hing. Meteen zijn gezicht weer
helemaal onder.
Audrey en ik barstten samen in lachen uit.
Embry keek ons boos aan. 'Lachen jullie maar fijn.'
Audrey sloeg opeens haar hand voor haar mond. 'O, Paul. Ik denk plots
aan iets. Mag ik heel even je auto lenen? Het is belangrijk?' Ze keek me
smekend aan.
Ik nam de sleutels uit mijn zak en gooide ze naar haar toe. 'Wel
terugkomen.'
Ze knikte en gaf me een snelle kus voordat ze naar buiten liep terwijl ze
haar schoenen aandeed. Het was me raadsel hoe ze op die dingen kon
lopen! Een hak van minstens 10 cm!
Zodra Audrey buiten gehoorafstand was, keek Embry me aan.
'Weet jij wat ze gaat doen?'
'Geen flauw idee, Embry. Geen flauw idee.'
Fearless_Confidence Life After You
Chapter 11
"Our lives are made in these small hours, they
still remain." Little Wonders – Rob Thomas
Audrey POV
'Hoi Billy,' zei ik terwijl ik meteen doorliep naar de logeerkamer. Waar
had ik nou in godsnaam die pillen gestoken? Mam zou woest worden als
ze merkte dat ik mijn medicijnen niet meer vond.
'Ook een goedemorgen, Audrey!' riep Billy grinnikend vanuit de
woonkamer. Ik luisterde maar half. Ik was bezig mijn toilettas overhoop
aan het halen op zoek naar pillen.
'Hebbes,' zei ik opgelucht. Snel deed ik het potje open - nadat ik er mee
had gerammeld zoals House dat altijd doet - en slikte er snel een. Oef. Dat
was nipt. En te bedenken dat ik nog minstens zes maanden deze brol zou
moeten innemen.
Ik stopte het potje in mijn broekzak - bij nader inzien was het misschien
beter om de helft bij Paul te laten en de helft hier - en nam mijn toilettas en
ging mijn tanden poetsen. Aan het gesnurk te horen in de slaapkamer naast
de mijne was Jacob nog in slaap. Goed zo. Hoefde ik ook niet worden
ondervraagd door een overbezorgde oudere broer.
Terug in de logeerkamer deed ik een losse jeans aan, een roodgestreept
T-shirt en gympen.
Ik was bijna aan de deur toen Billy's stem me tegenhield.
'Waar gaan we naartoe?'
Ik draaide me om. 'Uhmm…. Auto terugbrengen?' vroeg ik.
Billy grinnikte. 'Oké. Maar kom eerst even hier zitten. Hoe was het
gisterenavond?'
'Het ging wel. Voor Seattle was het geweldig.'
Hij keek me even ondeugend aan. 'Ah ja. Nou, ik moest van je moeder
zeggen dat je haar onmiddellijk moest bellen.'
'Zal ik doen.'
'En wanneer kom je terug?'
Ik kauwde even nadenkend op mijn lip. 'Ik zal Paul meenemen voor
middageten, goed?'
'Oké. Dan moet ik nog even naar de winkel. Tot straks, Audrey.'
'Straks, Billy.'
Zodra ik in de auto zat, haalde ik mijn gsm te voorschijnen en belde naar
mijn moeder. Hoe eerder ik dit deed, hoe sneller ik van haar gezeur af was.
De telefoon ging twee keer over - waarschijnlijk zat ze naast het toestel te
wachten.
‘Audrey?'
'Hé, mams.'
'En? Sleutels vergeten?' vroeg ze me opgewonden. ‘Nooit gedacht dat jij
voor de clichés zou gaan!’
'Nee, doe ik ook niet. Billy was vergeten om me sleutels mee te geven.'
'Ja ja. Maar goed. En? Is hij een blijver?' vroeg ze me meteen.
Ik rolde even met mijn ogen. Zo typisch mijn moeder.
'Ja hoor. Bestel al maar de trouwjurk bij Chanel,' plaagde ik haar. Mam
was gewoon een hopeloos geval als ze over mijn vriendjes begon.
'Mooi. O ja, ik heb met Charlie afgesproken dat jullie hier vanavond
komen eten. Ik heb die Paul nog nooit gezien. Weet je wie zijn vader
was?’
Ik rolde met mijn ogen. Ik had het kunnen weten: Forks en La Push
waren zo klein, dat een voorstelling waarschijnlijk zo verliep: ik ben die
van die van die van die van die.
‘Waarschijnlijk met de achternaam Moreno, mam. Ik moet nou echt gaan.
Moet Pauls auto nog terugbrengen.'
'Hoezo? Ben je dan niet bij Paul?'
Fearless_Confidence Life After You
Dat had ik niet mogen zeggen. Ik probeerde een goede smoes te zoeken.
‘Audrey?’ Mijn moeder klonk streng.
Ik zuchtte en koos voor de waarheid. ‘Ik was mijn medicijnen vergeten.’
Onmiddellijk hield ik mijn gsm een eindje van mijn oor af.
‘Audrey Zoey Masen! Hoe kan je dat nou vergeten! Besef je wel wat er
gebeurt als iemand het ontdekt en naar de pers loopt! Beseft je wel niet wat
de gevolgen kunnen zijn als iemand het gewoon ontdekt dat jij die fucking
medicijnen neemt?! Heb je het wel ergens door hoe het spel werkt, Audrey
Zoey?!’
‘Ik deed het niet expres, hoor! En ik heb het tegen niemand verteld, zelfs
niet tegen Hazel! Niemand weet dat ik medicijnen slik! En als iemand me
een pil ziet pakken, zeg ik toch gewoon dat het de pil is?!’ schreeuwde ik
door het toestel naar haar terug.
‘Dat is je ook geraden, jongedame! Je staat op het punt om iets van je
leven te maken! Wil je soms dat al je opofferingen van de afgelopen jaren
teniet worden gedaan? Nee? Dat dacht ik ook!’
Het had geen zin om iets tegen haar in te brengen.
‘Ja, mam. Ik zal braaf zijn. Tot straks, mam. Doe de groetjes aan
Charlie.’
En ik legde af. Ik startte de auto en reed terug naar La Push.
Paul POV
'We moeten ons aandoen.'
'Mmm.'
'Billy gaat ons neerschieten als wij de reden zijn dat zijn perfecte
spaghettisaus is aangebrand.'
'Wat sneu voor ons.'
Audrey lag in mijn armen en maakte totaal geen aanstalten om op te
staan. Ze lag veel te lekker om op te staan - haar woorden, niet de mijne.
Het was 12u29. We moesten ons echt gaan aandoen, voordat we opnieuw
zouden beginnen. En dan waren we helemaal te laat voor Billy's etentje.
Billy's saus zou zwart zien. En Billy zelf? Daar zou rook uit de oren
komen. Zeker weten.
'Ik leer je vanmiddag motorrijden als je opstaat,' beloofde ik haar.
Ze steunde op haar elleboog om me aan te kijken. Een lok roodbruin haar
viel voor haar gezichtje. 'Echt waar?' Haar ogen glansden met
strakgespannen verwachtingen.
Ik zou alles doen, als we maar op tijd waren. 'Ja. En nou hop, eruit. Ik wil
nog lang niet dood.'
Ze sprong op en wikkelde het laken om zich heen. Onze kleren lagen her
en der verspreid.
Ik raapte mijn jeansbroek op terwijl zij zich razendsnel aankleedde. We
waren samen klaar. Ze droeg een oudroze jeans met een grijs T-shirt en
een wollen vestje.
'Haar?' vroeg ze terwijl ze er met haar vingers doorging.
'Perfect.'
Ze glimlachte en gaf me zo'n kus dat ik haar kleren van haar lijf wilde
scheuren en opnieuw beginnen.
Ik gromde. 'Als jij je niet gedraagt, komen we helemaal te laat.'
Ze giechelde en schoot in haar zwartleren pumps. ‘Ik gedraag me toch
altijd?’
Ik nam haar kin en deed een poging om haar streng aan te kijken. ‘Bijna
altijd.’
Audrey keek me zo onschuldig aan dat ik me afvroeg wat ze van plan
was, toen ik haar hand in mijn jeanszak voelde. Ik wou haar vastnemen,
maar ze was me te snel af.
‘Ha. Ik rij!’ Audrey holde van me vandaan en hield triomfantelijk de
sleutel in de lucht. ‘Kom, Paultje, anders zijn we te laat!’
Ongelovig volgde ik haar en sloot mijn huis af.
Ik grimaste toen Audrey de Alfa Romeo foutloos achter de auto van Sam
Fearless_Confidence Life After You
parkeerde die voor Billy’s oude garagebox stond. Geweldig. Billy was een
oude rotzak. Om Sam uit te nodigen om te eten terwijl we te laat waren.
Typisch Billy.
'Hay, jongens!' groette Billy ons enthousiast toen hij de deur opendeed. Ik
keek hem vals aan, maar Audrey bukte zich meteen en gaf hem een
knuffel.
'Hoi, Billy.'
Billy keek me vals grinnikend aan over haar schouder. 'Hebben jullie een
leuke ochtend gehad?'
Het was toch zo spijtig dat je oude mannetjes in een rolstoel niet mocht
slaan. Billy verdiende het nou wel echt even.
'Heel erg leuk. Waar is de spaghettisaus?' vroeg Audrey toen ze weer
recht stond.
Hij glimlachte. 'Deze kant op.' Ik volgde Audrey naar binnen.
Ondertussen maakte ik een schietgebedje.
'Hallo Audrey. Alles goed?'
Sam stond meteen recht om haar te begroeten. Emily glimlachte.
'Hoi Sam. Ja, tuurlijk. Met jou? Hee, Emily, alles goed met Amaris?' Ze
glimlachte naar Emily. Audrey keek niet één keer naar het litteken. Sam
straalde natuurlijk helemaal terwijl de vrouwen verwikkeld zaten in een
gesprek over kinderen en winkelen en nog meer vrouwendingen.
Dat had ik weer. Ik rolde demonstratief met mijn ogen naar Sam en ging
naast Audrey zitten. Billy schoof een flesje bier mijn richting uit, waar ik
hem dankbaar voor was.
Gelukkig deelde Jacob mijn stemming. Hij zat me kwaad aan te staren -
ik wist wel waarom. Hij was Audrey al helemaal gaan beschouwen als zijn
kleine zus. Met andere woorden: hou je harige poten van haar af. Pardon?
Even een rechtzetting van de feiten: zij was begonnen.
Ik zag Sam vanuit mijn ooghoeken naar me kijken. O geweldig. Ik hoefde
niet geen wolf te zijn om te horen wat hij dacht. Dat kon ik zo ook al
weten.
Je begint eindelijk een leven te krijgen, Paul. Ik ben zo trots op je… of
zoiets in de aard. Blah blah blah. Één hoop geleuter. Ik nam een slok bier
en wenste dat ik door de grond kon zakken. Wat een beschamende
bedoening was dit.
En dan te bedenken dat ik het straks weer een keer mocht ondergaan,
maar dan dit keer met Charlie.
Ik kon net zo goed dood zijn.
Jacobs ogen waren bezig een gat in mijn T-shirt te branden. Ik negeerde
hem en concentreerde me op Audrey.
'Ja. Het is hier heel anders. Veel meer groen en zo,’ hoorde ik haar tegen
Emily zeggen met een iets te gemaakte stem. Ik glimlachte even. Ze had
nog steeds een hekel aan het groen.
'Hier is de spaghettisaus. Zelfgemaakt. Volgens een supergeheim
familierecept. Al generaties in de familie.'
Jacob grinnikte. 'Volgens mij verkopen ze die potjes nog niet zo lang,
hoor pap.'
Iedereen lachten.
Fearless_Confidence Life After You
Chapter 12 "See the devil on the doorstep now, telling
everybody just how to live their lives." We Are – Ana Johnsson
Audrey POV
De dag ging om als een droom. Paul leerde me - zoals beloofd -
motorrijden.
'De koppeling zit hier.' Paul legde mijn hand op de hendel bij het
linkerhandvat.
'Je gebruikt deze rem.' De hendel naast de gashendel. 'En niet de achter je
rechtervoet. Als je die gebruikt, vlieg je over kop.'
Ik knikte. Ik had niet getekend voor een vliegles.
'Rechterhandvat is de gas, en versnelling zit achter je linkerkuit. Oké. We
kunnen beginnen.'
Paul liet me los, en de zilveren motor begon te wiebelen.
'Paul!' gilde ik.
'Ik heb je, ik heb je.' Hij had me vast, één arm rond me en één hand achter
op het zadel.
'Ik ga zo hard vallen,' klaagde ik. 'Als hij niet wilt blijven rechtstaan.'
'Dat komt allemaal goed als je rijden,' beloofde hij me. 'Goed. Weet je
hoe je hem moet laten rijden?'
Ik knikte. 'Koppeling vasthouden, gas geven, in eerste versnelling zetten
en de koppeling laten gaan. Makkie.'
Paul lachte zachtjes in mijn oor. 'Nou, als het zo'n makkie is, waarom
begin je niet te rijden?'
Omdat je arm zo lekker ligt. Maar dat zei ik natuurlijk niet. We hadden
vanavond nog…
'Audrey!' Paul riep me weer bij de les en trok me ruw terug uit mijn
dagdromen.
'Uh ja?'
'Rijden? Op de motor?'
'Ja. Rijden. Motor. Ik heb het.' Ik deed wat hij me had geleerd, en de
motor begon te grommen. Ik liet de koppeling los, heel voorzichtig - ik
wou niet dat de motor ging afslaan of zo.
En ik vloog.
Ik reed met de motor, die onder mijn lichaam brulde als een vrijgelaten
stier.
Wow! Wat een gevoel. Mijn haren zwiepten naar achter, en de wind blies
koud en ijzig over mijn voorhoofd.
Ik draaide me om, zodat ik naar Paul kon kijken, die achter me stond te
kijken hoe ik reed. 'Kijk eens wat…' Verder kwam ik niet.
Door me om te draaien, had mijn rechterhand het stuur losgelaten, en ik
maakte een scherpe bocht naar links. In een reflex duwde ik mijn
rechtervoet naar beneden.
En dit keer vloog ik ook. Maar nu de bosjes in.
Een oorverdovend gepiep van schurend metaal op asfalt volgde en toen
bleef alles even stil.
'Audrey!'
Paul was meteen naast me. Hij trok de motor van me af - die op me lag.
'Ik ben in orde. Mij mankeert niets', zei ik snel terwijl ik op mijn kont
ging zitten. Ik spande mijn spieren even en ik voelde of ik niets had
gebroken. Oef. Dat was een goed teken. Ik hoorde iemand giechelen.
Verbaasd keek ik op.
Paul lachte zich rot. 'Wie draait zich nu ook om op een motor? Je had je
moeten zien! De uitdrukking op je gezicht…' Hij kon niet verder praten.
Zo hard was die aan het lachen.
'Heel erg grappig,' zei ik sarcastisch. Paul bleef grinniken. Ik keek hem
vuil aan.
Fearless_Confidence Life After You
'Stop met lachen, rare vent. Of stik er anders in.' Ik duwde tegen zijn
dijbeen – het hoogste waar ik aan kon. Paul liet zich naast me neerploffen.
'Jij bent me er toch eentje, Rey,' fluisterde hij in mijn oor terwijl hij me
vast nam. 'Wie laat nu ook het stuur los?'
Ik kon er niets aan doen. Met een grijns van oor tot oor keek ik hem aan.
'Moi.'
'Gek, lief meisje van me.'
'Hoor wie me gek noemt,' pestte ik hem terug.
Hij trok me overeind. 'Kom, voordat Charlie hier langskomt en begint te
flippen. Hij heeft het niet zo op motors.'
'Is toch niet mijn probleem?'
Hij lachte. 'Nee, maar wel het mijne.'
De rest van de middag oefenden we op oude zandweggetjes. Pauls motor
kon ook off road. Ik begon motorrijden steeds fijner te vinden. Het gevoel
van die absolute vrijheid was zalig. Toen de zon langzaamaan verdween
tussen de bomen, gaf Paul het signaal om te stoppen en naar zijn huis te
gaan.
Beteuterd zat ik op de naar hem te kijken. ‘Maar ik wil niet stoppen.’ Met
de tippen van mijn tenen kon ik maar nipt de motor in evenwicht houden.
‘Het is te gevaarlijk om zonder goed licht hier te rijden,’ zei hij met een
strenge stem, terwijl hij achter me op de motor kwam zitten. ‘Goed, ik
hoop dat je de weg nog weet naar mijn huis?’
‘Jij laat mij rijden?’ vroeg ik verbaasd.
‘Zolang jij je beide handen aan het stuur houdt rij je niet slecht voor een
meisje. Kom, starten die handel en dan zijn we net op tijd voor het etentje
bij de oom de flik.’
Met een grijns van oor tot oor startte ik de motor. Paul nam mijn middel
stevig vast en ik spande automatisch mijn buikspieren op. Ik voelde een
zachte kus tegen mijn haren toen ik de koppeling losliet en we vooruit
schoten.
Paul POV
Audrey reed verrassend goed voor een meisje. Foutloos parkeerde ze hem
voor de deur. ‘Zo, je bent thuis, meneer.’ Ze draaide zich om in het zadel.
‘Zo, dame, dan gaan we ons even omkleden voor het etentje bij je oom.’
Met mijn voet zette ik de motor op zijn staander en tilde haar moeiteloos
uit het zadel.
‘Maar, meneer, wat doet u nu?’ vroeg ze quasi-geschokt toen ik haar,
eenmaal binnen, zachtjes uitkleedde.
‘U omkleden, mevrouw. Ik kan dat namelijk veel beter dan u.’ Ik drukt
een kus op haar sleutelbeen en voelde hoe ze huiverde.
Haar handen lagen op mijn borst. ‘Ik vrees dat u niet weet welke kleren
ik ga aandoen, meneer,’ zei ze en sprong behendig van me weg, terwijl ze
een tas greep en zich in de badkamer opsloot.
Grijnzend nam ik een hemd uit de kast en begon mijn T-shirt uit te
trekken. Volgens mij had ik eindelijk haar zwakke plek gevonden.
Een kwartiertje later waren we klaar. Audrey droeg een bruine leren
broek en een simpel wit T-shirt met lange mouwen. In haar oren had ze
lange hangers met lichtblauwe edelstenen. Haar ogen had ze aangezet met
zwarte eyeliner en haar haren had ze opgestoken in een ingewikkeld
vlechtwerk.
‘Jij mag er best wezen,’ zei ze. Audrey liep naar me toe en deed de kraag
van mijn wit hemd goed dat ik op een donkerblauwe jeans droeg met een
paar veterschoenen. Het goud van haar gigantische ring – hij had een
gouden band en een schuine navy steen met gouden vlekjes – voelde koud
tegen mijn hals.
Ik glimlachte scheef. ‘Nou, zullen we dan maar eens je moeder gaan
begroeten?’
Audrey's moeder was helemaal anders dan ik me had voorgesteld. Oké,
ze was blond, gebruind, opgemaakt en liep op hoge hakken – maar ze
kwam niet fake over, zoals ik me had voorgesteld.
Fearless_Confidence Life After You
'Hallo Paul. Leuk dat ik je eindelijk ontmoet. Audrey heeft al zoveel over
je verteld.' Ze glimlachte me warm toe zodra ze de deur open gooide. Haar
ogen keken me even aan alsof ze me naar waarde schatte.
'Mam!' riep Audrey verontwaardigd. Er verscheen een kleine frons tussen
haar wenkbrauwen.
'Wat? Hij mag toch wel de waarheid weten, zeker?' Audrey’s moeder
stapte opzij. ‘Kom binnen, Charlie is al in de woonkamer.
Ik grinnikte. Audrey rolde met haar ogen en volgde me naar binnen.
‘Hee, Charlie,’ groette ik de gastheer van dienst joviaal. Hij zat in zijn
zetel naar tennis te kijken. ‘Paul,’ zei hij, als wijze van begroeting. Ik kon
al raden vanwaar de wind waaide. Gelukkig riep Audrey’s moeder – Judith
– dat het eten geserveerd was.
Het etentje was gezellig - waarschijnlijk omdat Audrey's moeder had
gekookt, en niet Charlie zoals ik al had gevreesd. Het was lekker om door
te gaan voor iets vegetarisch. Ik probeerde er niet te veel aan te denken dat
ik iets super gezonds en iets wat waarschijnlijk caloriearm was, zat te eten.
Ik was het type dat elke dag vijf vette hamburgers op at, doorgespoeld met
wat Coke.
Billy had met Charlie geroddeld. Ik kon het zien aan de blikken die hij
me toewierp als hij dacht dat ik niet keek. Ze waren deels afkeurend, deels
nors. Alsof hij niet goed wist wat hij ervan moest denken en dus zich maar
een houding aanmat.
Audrey betrok me onopvallend bij het gesprek. Ik kon het onmiddellijk
goed met Judy vinden. Ze was ad rem en vertelde honderduit. Ze deed me
ongelofelijk veel aan Audrey denken - wat natuurlijk in haar voordeel
speelde.
'Je moet echt een keertje in L.A. op bezoek komen, hoor Paul. Het
verbaasd me dat je er nog nooit bent geweest.' Ze keek me aan over de
tafel.
Ik glimlachte. 'Tja, dan zal dat nog moeten gebeuren.'
'De Hollywood Hills. Sunset Boulevard. Venice Beach. De Hollywood
Signs. De filmstudio's… Je gaat het helemaal te gek vinden.' Judy draaide
met de wijn in haar glas.
Ik wisselde een blik met Audrey. Als ik naar L.A. kwam, dan was dat niet
om de stad te bezoeken. Het was nog maar de vraag of ik veel naar buiten
zou komen dan.
We moesten wegkijken om niet in het lachen uit te barsten, want ik kon
zien aan haar ogen dat ze precies hetzelfde dacht mij. Als hij in L.A. is,
gaat hij niet naar de Hills kijken. Vergeet dat maar.
Audrey POV
Het etentje werd heel gezellig. In de hal namen we afscheid van Charlie en
mam. Voordat ik met Paul naar buiten liep, hield mijn moeder me tegen.
Charlie was al terug in de woonkamer, zeker de samenvatting aan het
bekijken van het tennis.
'Heb je even een secondje, Audrey? Ik wil je even onder vier ogen
spreken.'
Paul knipoogde naar me. 'Ik wacht wel in de auto op je, hoor.'
Ik knikte. Zodra Paul de deur uit was, keek mijn moeder me met grote
ogen aan die niet veel goeds beloofde.
'We moeten terug naar L.A. Audrey. Zo snel mogelijk.'
Ik keek haar stomverbaasd aan. 'Hoezo?' Er was een reden waarom we
hier waren. Waarom plots teruggaan? Ergens begon ik woedend te worden.
‘Is dit door onze ruzie van vanmorgen?’
Mam keek me koeltjes aan. Ze nam een roddelblad - People - uit haar tas.
WAAR IS JUDY MASEN? EEN NIEUWE MAN? EEN DRUGSSCHANDAAL?
schreeuwde de voorpagina. Ik kromp bijna in elkaar van de woorden.
'Je ziet, de paparazzi gebruikt onze afwezigheid om slijk over onze goede
naam te smeren,' zei ze met een ijzige stem.
'Wat kan mij die paparazzi schelen?' vroeg ik woedend. Ik wou helemaal
Fearless_Confidence Life After You
niet terug naar L.A.! Ik wou hier blijven, bij Paul. L.A. zou weer de pas
genezen wonden open scheuren en ik wist dat ik naar nog niet klaar voor
was.
Mam keek me strak aan. 'Wil jij nog een goede job krijgen, Rey? Wil jij
nog over straat lopen zonder te horen te krijgen dat je gek bent geworden?
Mensen geloven die roddels! En vergeet onze ruzie van vanmorgen niet,
jongedame. Door jouw stomme schuld moeten we extra voorzichtig zijn.
Als iemand van dat zaakje lucht krijgt…; Ze mogen tot nu toe speculeren,
maar je weet goed genoeg hoe het werkt.'
'Het kan me helemaal niet schelen wat de mensen geloven! Ik blijf hier!'
Ik stampvoette bijna.
'Audrey,' zei mijn moeder. 'Morgen zijn je koffers gepakt. Morgen kom
ik je om tien uur bij Billy oppikken.'
'Maar…'
'Je bent zeventien, Audrey. Je doet wat ik je zeg. Of anders laat ik je
opnemen onder dwang, ergens aan de andere kant van het land. Het is al
erg genoeg dat mijn man zich van het leven heeft beroofd, maar ik ga niet
toekijken hoe jij je leven weggooit, jongedame.'
Ik keek haar woedend aan. Zonder nog iets te zeggen, stampte ik het huis
en smeet de deur achter me dicht. De raampjes kletterden in de
raamkozijnen.
Ik zag Paul naar me kijken. Shit. Ik ademde langzaam in en uit. Zen
worden, Audrey. Hij hoefde je niet te zien flippen. Pas toen ik weer kalm
was, liep ik naar hem toe.
Ik glimlachte naar hem. 'Hey.'
Hij keek me ondeugend aan. 'Stap je in?'
Ik grinnikte. Ik wist wel waarom hij dat vroeg.
'Tuurlijk.'
Het was onze laatste nacht samen. En ik zou ervoor zorgen dat ik die heel
lang bleef herinneren. En hij ook.
Paul POV
Ik had de motor nog niet uitgezet, of Audrey drukte zich al tegen me aan.
Haar armen lagen rond mijn nek, grepen een pluk haar van me vast en
trokken me dichter naar haar toe.
Mijn handen tastten naar haar onderrug, naar haar heupen. Als zij zich zo
gedroeg, nou ja… De nacht was nog lang.
Haar tong gleed over mijn onderlip.
'Paul…' zei ze hees.
'Ik ben hier, schatje,' gromde ik zachtjes in haar hals. Ik greep haar
middel, en zette haar op mijn schoot. Mijn handen waren onder haar T-
shirt gekropen en ik voelde hoe zacht haar huid wel niet was. Zij was al
begonnen met de rits van mijn jeans. en trok me dichter naar haar toe, haar
handen op mijn schouders. Haar vochtige lippen drukte ze tegen het stukje
huid tussen mijn kin en hals.
TOOEET TOOEET TOOEET TOOEET
We lieten elkaar meteen los. Audrey leunde helemaal achterover tegen
het stuur - recht op de claxon.
We keken elkaar even aan en barstten toen in het lachen uit. Bij de buren
zag ik het licht aanfloepen.
'Betrapt.'
Ze grinnikte.
'De auto is ook niet altijd de beste plek,' fluisterde ze.
We hielden ons allebei heel stil - totdat het licht weer bij de buren
uitging.
Pas zodra we binnenwaren, gingen we verder. We wilden natuurlijk niet
nog meer praatjes veroorzaken.
Ze hief haar gezichtje voor een kus. Ik tilde haar op en duwde haar met
mijn heupen tegen de deur. Ik hoorde hoe ze haar adem uitstootte. Haar
benen lagen rond mijn middel en drukte mijn lichaam tegen het hare aan.
Met één hand nam ik haar kaak en kuste haar hard en passioneel. Het lukte
Fearless_Confidence Life After You
me eindelijk om haar blouse los te krijgen, maar niet op de normale
manier. Tja, als Paul eenmaal is begonnen… Niet meer te stoppen.
De blouse viel in reepjes stof naar beneden. Audrey vond het niet erg. Ze
zette haar nagels in mijn hemd terwijl ze met haar tong over mijn hals
gleed. Ze trok stevig aan het hemd en de knoopjes sprongen in het rond.
Het hemd schudde ik van me af. Ik kreunde toen ze mijn borst kuste.
Stevig duwde ik haar tegen de deur terwijl ik haar leren broek van de haar
benen stripte. Ik kuste haar benen en ging steeds een klein stukje naar
boven. Ik hoorde haar hijgen en grijnsde toen ze met al haar kracht mijn
haren greep en me hardhandig dwong om te stoppen en haar te zoenen.
Haar vingers kropen langs mijn rug onder mijn jeansband door. De
spanning tussen onze lichamen was te snijden. Onze ademhaling werd
dieper en intenser. Ze kuste me zo passioneel dat ik nauwelijks merkte hoe
ze mijn jeans van benen afschopte. Haar lippen gleden over mijn schouder
naar mijn schouderblad. Speels plaatste ze steeds kusjes lager en lager. Ik
gromde van genot en trok haar bij haar haren weer naar voren. Mijn lippen
zochten de hare en met één hand ontfutselde ik haar beha.
Ik tilde haar bij haar billen op. Het bed zouden we niet meer halen, dus
droeg ik haar naar de bank. Die stond wel nog binnen bereik.
Fearless_Confidence Life After You
Chapter 13 "All we do is fall down even though we try to stay
afloat." Undertow - Timbaland
Audrey POV
De volgende ochtend werd ik slaapdronken wakker. Pauls oude wekker
gaf aan dat het halfnegen was.
Ik moest nog pakken en mijn kleren en spullen stonden bij Billy. Ik
vloekte zachtjes.
Paul sliep nog, met zijn armen rond me heen. Eigenlijk zou ik zo willen
blijven liggen, naar hem kijken tot hij wakker wordt, maar ik moest me
haasten.
Vandaag ging ik terug naar L.A.. Een week geleden zou ik dankbaar zijn
dat ik terug mocht gaan.
Was het echt nog maar een week geleden dat ik Paul ontmoette bij First
Beach?
Ik keek hem aan. Hij leek jonger in zijn slaap. Zijn wimpers staken af
tegen zijn roodbruine huid. Mijn vingers gleden over zijn stoppels en ik
krabbelde hem even achter zijn oor, zoals je bij een hond zou doen. Hij
verlegde zijn hoofd iets, maar werd niet wakker.
Ik kon echt niet geloven hoe natuurlijk het aanvoelde om bij hem te zijn.
En nou moest ik hem achterlaten. Het brak mijn hart, maar ik wou
absoluut niet naar een rehab aan de andere kant van het land. Voor de
zoveelste keer vervloekte ik mezelf dat ik zo stom was geweest dat ik over
mijn grenzen was gegaan. Mam wist dat het eenmalig was geweest, dat ik
zelf ervan was geschrokken. Maar toch vond ze het geweldig om te
dreigen met rehab elke keer als ik iets mispeuterde. Misschien moest ik
haar inlichten van het aanbod van Gerald. Waarschijnlijk zou ze me dan
weer wat ruimte gunnen. Zeker als ze hoorde wie de mannelijke hoofdrol
kreeg. Bijna verscheen er een grijns op mijn gezicht.
Voorzichtig, zonder Paul te wekken, maakte ik me los uit zijn omarming
en begon me heel stilletjes aan te doen. Mijn blouse kon ik niet meer
aandoen - Paul had hem helemaal aan flarden gescheurd in het heetste van
het moment.
Fuck. Ik kon toch niet in beha bij Billy gaan aankloppen?
Ach pech. Sorry Paul, maar de nood is hoog.
Gelukkig ging zijn kleerkast zonder te kraken of te piepen open. Snel
pakte ik een T-shirt van een plank - dit keer was het er een van Of Verona
- en trok hem snel aan over mijn jeans. Ik probeerde de Paulgeur te
negeren terwijl ik me verder in orde maakte - ik moest me concentreren.
Die geur wou dat ik terug naar het bed ging en in zijn armen ging liggen
tot de zon weer onderging.
Als laatste nam ik mijn medicijnen – het zou Paul toch niet helpen en wie
weet wat er zou gebeuren als hij ze ontdekte. Ik rilde even bij die
gedachten. Snel verpulverde ik de pillen en gooide het poeder in de
vuilnisbak.
De deur klikte zachtjes in het slot achter me. Het klonk me onheilspellend
in de oren.
Langzaam liep ik naar Billy's huis. Billy woonde gelukkig niet al te ver
en het regende voor een keertje niet in Forks
Billy deed de deur open zodra hij me de veranda op hoorde lopen.
'Goedemorgen Audrey. Je moeder belde al.'
'Hallo Billy.' Dat was juist zo relaxed aan Billy. Hij vroeg nooit waar je
de nacht had doorgebracht. Hij keek nog niet eens aan het T-shirt dat ik
aanhad - dat overduidelijk wel van Paul moest zijn, aangezien ik geen
echte kei was op muziekgebied?
Fearless_Confidence Life After You
'Heeft ze je ook al verteld dat ik over een halfuur hier weg moet?'
Hij knikte.
Ik rolde met mijn ogen. 'Lekker dan. Slaapt Jacob nog?'
'Ik ben hier.'
Jacob stond tegen het fornuis geleund. Zijn armen had hij over elkaar
geslagen. De uitdrukking op zijn gezicht voorspelde niets goeds.
'Ook een goedemorgen, Jacob,' zei ik terwijl langs hem doorliep om mijn
spullen te gaan inpakken.
'Niet zo snel, jongedame.' Hij pakte mijn pols.
'Eh, jongens. Ik ben op de veranda. Kijken hoe het onkruid er bij staat.'
Billy maakte dat hij snel onder de voeten was voordat Jacob me de mantel
begon uit te vegen.
'Laat me los, Jacob. Ik heb geen tijd voor grote-broer-bezorgd-praat. Ik
moet nog pakken.' Venijnig trok ik mijn pols los.
'Heb ik al voor je gedaan…'
'Dat is lief van je, Jacob.'
'Zodat ik nu met je kan praten.'
Ik rolde met mijn ogen.
'Waar was jij vannacht?' Hij kruiste opnieuw zijn armen en keek me
dreigend aan.
'Moet dat nou echt, Jacob?' klaagde ik.
Ik zag hem naar mijn T-shirt kijken.
'Laat me raden… bij Paul?' vroeg hij nijdig.
'Het zijn je zaken niet,' beet ik hem toe.
'O jawel. Wie mag hem straks troosten, als jij over een halfuurtje met de
noorderzon bent verdwenen?'
Ik rolde met mijn ogen - een wonder dat ze niet uit hun oogkassen rolden.
'Wat zijn we weer lekker melodramatisch aan het doen, Jake. Paul is een
volwassen vent.'
'Je kent hem pas een week, Audrey…' Hij keek me met opgetrokken
wenkbrauwen aan.
O, gingen wie hierover discussiëren?
'Dat zijn dan zo hard niet jouw zaken, Jacob Black. Het zijn
godverdomme jouw zaken niet met wie ik wat doe!'
Jacob keek me lang aan. Ik keek boos terug. Zo staarden we elkaar een
lange tijd aan.
'Je hebt gelijk. Het zijn inderdaad mijn zaken niet,' gaf Jake toe.
'Mooi zo. Dan is dat afgehandeld.' Ik draaide me om en wou naar de
logeerkamer marcheren.
'En wat ga je tegen Edward zeggen?' riep hij me achterna.
'Edward?' vroeg ik hem terwijl ik me opnieuw omdraaide en hem
verbaasd aankeek. 'Wat zou ik tegen die moeten zeggen?'
'Hij wou je spreken. Blijkbaar zijn jullie toch familie van elkaar.'
Met open mond keek ik hem aan.
'Wat?'
Jacob haalde zijn schouders op. 'Hij moet je het maar uitleggen.'
Ik keek hem aan.
'Zo belangrijk is hij nou ook weer niet,' sneerde ik terwijl ik eindelijk bij
de logeerkamer was. Alle mijn koffers stonden al op me te wachten.
'Ik zal het hem doorgeven.' Hoorde ik nou een lach in zijn stem?
‘Doe dat.’
'Ik ga je missen, Rey,' zei hij achter me, na een kleine stilte. Ik snikte
even en bleef in de deuropening staan.
'Ik jou ook, Jake.' Ik liep op hem af en vloog in zijn armen. Ik wou nog
helemaal niet weg. Jake’s warme armen hielden me stevig vast.
Billy stak zijn kop om de deur. 'Is de kust veilig?'
Ik lachte door mijn tranen heen.
'Ik ga je missen, Billy. Heel erg bedankt dat ik hier mocht blijven. Het
was een geweldige week.'
Billy lachte. 'Mooi zo. En je weet het: de deur staat hier altijd voor je
open!'
Ik hoorde buiten mam al ongeduldig toeteren. Het deed me denken aan
Fearless_Confidence Life After You
gisterenavond. Het bloed steeg me naar mijn wangen toen ik daaraan
terugdacht.
'Rey! Kom nou! Straks staan we in de file!' gilde Hazel, die het raampje
had opengedaan.
'Ik kom eraan!' gilde ik terug. Jacob nam al mijn koffers.
'Tot nog eens, Billy! Voor je het weet, sta ik weer op de stoep!'
Het laatste dat ik hoorde, was Billy’s gegrinnik.
Het was een geluk dat ik mam tijdens de autorit had weten in te lichten
over het aanbod van Gerald. En haar reactie was precies zoals ik had
verwacht.
‘Oh, liefje! Ik ben zo blij voor je. Wat zou je vader trots op je zijn
geweest! Zodra we thuis zijn, bel ik Andrew,’ – Andrew was papa’s
advocaat geweest – ‘en laat ik hem het contract nakijken.’ Ze zette haar
zonnebrik recht en concentreerde zich weer op de weg.
Hazel zat de hele rit naar L.A. – twintig uur lang! - non-stop te praten
over Brady, het T-shirt dat ik aan had, Brady, het kampvuur, Brady, de
muziek die op de radio speelde, Brady, de roddelblaadjes, Brady, boeken,
Brady, Venice Beach, Brady, Jayden James en Brady.
Ik was haar al dankbaar dat ze niets vroeg over Paul.
Maar toch kon ze dat onderwerp niet terzijde laten liggen.
Toen we al bijna in Sacramento waren - we hadden er al zestien uur
rijden opzitten, begon ze over Paul. Het was elf uur 's nachts. Ik had een
uurtje of twee slaap gehad.
'Hoe zat het nou tussen jou en Paul?' vroeg ze zachtjes.
Mam was net gaan tanken - ze had beloofd ons wat cola mee te nemen en
iets te eten.
'Uhmm. Best wel goed.' Ik probeerde zo opgewekt mogelijk te praten.
Ze giechelde zachtjes. 'Jij weet ze wel uit te kiezen, hoor Audrey. Of
Verona? Eindelijk iemand die iets van muziek afweet!' Hazel knikte
goedkeurend.
'Dat maakt mij niet zoveel uit. Zolang hij… euhm… andere betere
capaciteiten heeft, ben ik volmaakt gelukkig.'
Hazel keek me aan met een grijns van oor tot oor. 'Dus… Je hebt die
capaciteiten uitgetest?' vroeg ze me met pretoogjes. ‘Ik ken je reputatie,
lieverd.’ Ze liet haar wenkbrauwen suggestief bewegen.
Ik duwde haar tegen haar schouder. 'Heb jij die van Brady uitgetest? Hoe
zit het nou trouwens tussen jullie tweeën?' Ik stapte vlug af van het Paul-
onderwerp en mijn vriendjes.
Hazel kleurde eventjes rood. Hazel die rood kleurde. Die had het dus heel
zwaar te pakken van Brady. Ik giechelde.
'Giechel jij niet, Rey! En hij heeft beloofd om volgende week naar L.A.
te komen. Iemand moet mijn auto terugrijden naar Californië' verklaarde
ze trots.
Op dat moment voelde ik me zo alleen op de wereld. Ik zou al mijn geld
willen ruilen voor een gewoon, onbekend bestaan. Om iemand als Hazel te
zijn. Iemand die geen rekening hoefde te houden met wat People of We
over haar schreef. Iemand die uit eten kon gaan zonder herkend te worden.
Iemand die op stap kon gaan zonder bang te zijn dat er de volgende
ochtend foto's in de krant zouden staan van hoe dronken je wel niet was. In
mijn angst voor rehab had ik nog niet eens een briefje voor Paul
geschreven.
'Audrey? Is alles goed?' vroeg Hazel me bezorgd.
Ik schudde mijn hoofd. 'Ik mis Paul,' snikte ik. 'Ik heb nog niet eens een
briefje geschreven!'
Hazel knuffelde me even. 'Shht, Audrey. Rustig maar.'
Ik huilde helemaal uit.
Toen mam eindelijk bij de auto was, was ik al weggevallen in een
droomloze slaap.
Fearless_Confidence Life After You
Fearless_Confidence Life After You
Chapter 14 "Maybe we forgot all the things we were when we
are together." Every Time You Go – Ellie Goulding
Audrey POV
'Neem hem steviger vast, Audrey! Ik wil meer passie zien! Beeld je in dat
je Jayden nooit meer ziet en dit is de laatste kus die je kunt krijgen!'
schreeuwde de regisseur naar me toe via de megafoon die hij in zijn
handen hield.
'Oké,' mompelde ik, terwijl ik mij steviger aan Jayden vastklampte. Wat
een slavenarbeid.
'En Jayden, neem haar steviger vast. Kijk niet zo zuur, Audrey, je houdt
van hem. Het is de liefde van je leven!’ Ik veranderde mijn mimiek naar
wanhopig en smekend en verliefd, alsof ik Jayden nooit meer zou laten
gaan. Jaydens medailles die op zijn borst waren gespeld prikte tegen mijn
dunne hemdje. ‘Je linkerhand meer naar beneden! Ja, zo. Niet meer
bewegen! Jayden, je uitdrukking nog iets twijfelachtiger. Je weet het niet
zeker, denk aan je plicht van het vaderland. Ja, zo.’ Jayden legde zijn hand
net onder mijn heup. ‘Niet meer bewegen! Perfect! En actie!'
De camera draaide.
'Nee, Ryan. Alsjeblieft. Ga niet zonder me,' fluisterde ik naar Jayden toe.
'Grace, ik moet. Jij kan niet mee. Jij bent te fragiel.'
'Ik ben helemaal niet fragiel!' En ik drukte zonder na te denken mijn
lippen op de zijne.
'Perfect! Grijp met je rechterhand een pluk haar vast! Ja! Perfect, Audrey!
En cut!'
Jayden en ik lieten elkaar los. Breed glimlachend keken we elkaar aan.
,'Mooi zo! Het filmen zit erop! Proficiat jullie twee!' Gerald kwam op ons
afgelopen.
'Die film wordt een succes. Jij bent gewoon een natuurtalent, Rey.' Hij
klopte op mijn schouders. 'En als jij die soundtrack hebt ingezongen… Je
wordt een grote, Audrey. Let op mijn woorden.' En hij was weer weg, naar
iemand anders om op de huid te zitten.
Het was november. We waren eindelijk klaar met de buitenopnames in
Salt Lake City. De studio-opnames hadden we al begin september netjes
ingeblikt. Gerald en de regisseur waren er helemaal opgewonden van dat
we zo goed op schema lagen.
'Goed gedaan, Audrey!' Quincy en Hazel kwamen op me afgelopen,
samen met mijn dikste winterjas - ze hadden voorjaarsvakantie, de
gelukzakken. Ik zat elke avond te blokken samen met een privéleraar - het
nadeel van dit hele filmgedoe – om toch maar in juni af te studeren.
'Pff. Ben blij dat ik er vanaf ben. Was keihard werken,’ zuchtte ik.
Gelukzalig trok ik mijn jas aan. Een assistent gaf me een tas hete thee.
'Was ik dan zo'n moeilijk mens?' fluisterde Jayden in mijn oor. Hij was
naast me komen staan, ook met een jas aan. Het was koud op de set.
'Verschrikkelijk moeilijk,' pestte ik hem terug. Ik kon het niet laten.
Jayden James was vierentwintig jaar en de regerende koning van de
roddelblaadjes. Donkerbruin haar, bruine ogen en een lach die wereld in
brand zette. Ik kende hem al mijn hele leven lang – zijn ouders waren
acteurs die al eeuwen meedraaide in de wereld van Hollywood.
'Nou. Gerald was blij. Dat is ook de eerste keer. Dit moeten we gaan
vieren!' Jayden trok me tegen zich aan. Volgens verschillende
roddelblaadjes zouden we een koppel vormen.
Hazel en Quincy wierpen me een waarschuwende blik toe. Ze wisten het
allebei van Paul.
Paul had me niet meer teruggebeld. Ik had zeven maanden niets van hem
gehoord. Blijkbaar had hij me beschouwd als een zomerliefde, een
Fearless_Confidence Life After You
scharrel.
'Ik doe mee,' antwoordde ik zonder er even over te hebben nagedacht.
Paul POV
AUDREY EN JAYDEN: HET DROOMKOPPEL VAN HET JAAR!
De opnames van hun nieuwste film "Love Me Tender" zitten er nog
niet op, of het is al uitgelekt dat Jayden en Audrey ook in real life
een koppel vormen. Zo hebben wij ze afgelopen zaterdag zoenend
gespot in één van de hotste clubs van Salt Lake City, waar "Love
Me Tender" werd verfilmd. (Zie foto's inzet) Jayden James (24 jaar,
7 april) is de HOT BOY van het moment. Hij brak door in onder
andere blockbusters als "The Werewolf" en "Valentine's Date". Voor
Audrey Masen (17 jaar, 19 juni), de enige dochter van recent
overleden regisseur Vincent Masen (hij heeft de toppers van de
afgelopen jaren geregisseerd), is dit haar debuutfilm. Volgens de
geruchten die bij de cast&crew zwermen, waren Audrey en Jayden
al van voor de opnames al heel close met elkaar.
"De aantrekkingskracht tussen hun is gewoon niet te missen! Ik
bedoel, zelfs een blinde ziet het!" aldus onze man bij de cast&crew
van "Love Me Tender".
In het filmwereldje worden Audrey en Jayden al in één adem
genoemd als belangrijke Hollywoodkoppels zoals Angelina en Brad,
Katie en Tom en Nicole en Keith! Wij zeggen het: de verloving zal
niet meer lang op zich laten wachten, ook al is Audrey, het
multitalent (ze zingt ook de soundtrack van "Love Me Tender" in!)
pas 17. Wij houden je op de hoogte over dit nieuwste
glamourkoppel, Jaydrey!
"Love Me Tender" komt op 5 maart in de bioscopen en dan kunnen
jullie zelf gaan kijken of de chemie tussen Jayden en Audrey van
het scherm afspat! Wij hebben al een voorproefje gezien, en wees
maar zeker: hij is geweldig!
Ik verfrommelde het stomme rommelblad en smeet het over mijn
schouder.
Als ik die Jayden ooit in mijn handen kreeg, ik draaide hem
hoogstpersoonlijk de nek om! Blijkbaar was ik voor haar niets meer dan
een scharrel geweest. Maar kom nou, Paul, wat had je verwacht? Het
stemmetje in mijn hoofd schudde meewarrig zijn hoofd. Zij was een
Hollywoodster, jij een houthakker. Jayden past gewoon beter bij haar.
Ik stond op en raapte zuchtend het tijdschrift weer op. De grootste foto
was wazig en korrelig – duidelijk getrokken met een gsm. Jayden en
Audrey liepen langs elkaar, hij had aar pols vast en beschermde haar door
iets voor haar te lopen. Audrey had haar ogen neergeslagen en hield zich
stevig vast aan zijn vestje.
Fearless_Confidence Life After You
Het was nu al zeven maanden geleden sinds ze zonder een woord uit mijn
leven was verdwenen.
Geslopen was een beter woord.
Ik deed mijn ogen dicht, en haalde die ochtend nog een keertje voor
ogen…
'Audrey?' Met één oog open keek ik rond.
Niemand. Waar was Audrey naar toe?
De wekker gaf aan dat het negen uur was. Was ze nu al op? Nee, dat was
niets voor Audrey.
Ik ging rechtop zitten en wreef in mijn ogen.
Haar kleren waren weg - behalve de repen dat ooit deel hadden
uitgemaakt van haar blouse.
Mijn hoofd deed zeer. Audrey had me niet echt veel slaap gegund - niet
dat ik het erg had gevonden. Integendeel zelfs.
Ik sjokte naar de keuken en zocht het doosje met aspirientjes - die
langzaam aan mijn beste vriend werden - en slikte er vier door. Door die
stomme weerwolventemperatuur moest ik altijd dubbele dosissen nemen.
Ze was weg.
In een opwelling nam ik mijn gsm en belde naar Billy.
'Billy?' vroeg ik. Mijn stem haperde even.
'Ja, Paul. Wat is er?'
'Is Audrey daar?' vroeg ik met een zo vast mogelijke stem.
'Nee.' Billy klonk verrast. 'Die is net een paar minuten geleden hier
vertrokken.'
'Naar waar?' vroeg ik verbaasd. Ik had wel kunnen denken dat ze naar
Billy was gegaan.
Het bleef een tijdje stil.
'Naar L.A.. Heeft ze je het niet verteld?' Billy klonk voorzichtig
'Nee.'
Ik legde af.
Ze was terug naar Los Angeles. En ze had me niets gezegd.
Nog geen briefje had ze achtergelaten.
Kreng.
Het was niet te geloven hoeveel ik van haar hield.
Dat had ik weer. Goed gedaan, Paul. Volgens mij is het een speciaal
talent. Kutvrouwen.
Mijn gsm begon te trillen. Het was een sms van Sam.
Paul,
Kom naar Emily's huis.
We moeten praten.
Sam.
Ik had het weg geklikt. Het laatste waar ik zin in had, was een peptalk
over wijven. Ik had het echt helemaal even gehad met meisjes.
Onbetrouwbare bitches dat het waren.
Fearless_Confidence Life After You
Chapter 15 "She’s Miss California, hottest thing in West L.A.
Miss California – Dante Thomas
Audrey POV
'Komaan, Audrey. Opstaan. Vandaag gaat de film in première,' fluisterde
Jayden terwijl hij me zachtjes onder mijn oor wakker kuste.
'Hmmm.' Ik bewoog even, maar hield mijn ogen dicht. Ik wou helemaal
niet opstaan. Ik lag trouwens veel te lekker op mijn buik.
'Je fans wachten op je.'
'Ik wil nu maar één fan.' Ik drukte mijn armen strakker rond het kussen.
‘Mijn bed geeft me alle liefde die ik nodig heb.
Jayden grinnikte, terwijl hij me wat steviger tegen mijn schouder
schudde. Ik draaide me om.
Donkerbruine keken me aan - bijna dezelfde die Paul had gehad. Maar
die van Paul waren toch nog iets lichterr geweest.
‘Opstaan tortelduifjes!’ klonk er vanachter de deur.
Ik kreunde en draaide me om. Jayden sprong van het bed. ‘Kom er maar
in! Ik kan haar niet uit bed krijgen!’
De deur vloog open en een heel team – mijn team – van stylisten,
assistenten, make up artiesten en kappers kwam de suite in. Kledingrekken
vol jurken, tassen met schoenen, juwelen en marteltuigen zoals krultangen,
wimperkrullers en dergelijke volgden.
‘Hey, Jayden, jouw team staat op je te wachten in jouw suite,’ zei Malia,
mijn assistente tegen hem, voordat ze naar het bed liep. Ik trok het deken
over mijn hoofd.
Malia kende geen genade. Ze trok het deken weg en sleurde me uit bed.
‘Kom, madam, genoeg geluierd! Er is werk aan de winkel.’ Ze sloeg een
badjas rond me heen en zette me voor de vele kledingrekken. ‘Rachel heeft
verschillende jurken voor je weten te versieren.’
‘Inderdaad.’ Rachel Ferson was een bekende Hollywoodstyliste. Ze plukt
een simpel zwart jurkje tevoorschijn en liet het trots aan me zien. ‘Wat
vind je hiervan? Een jurk van Preen, flatteert mooi met de ruches…’
‘Nee. Geen zwart.’ Ik schudde mijn hoofd. ‘Iets dat opvalt, iets dat
gewaagd, gedurfd is.’ Het was mijn eerste première. Ik wilde niet op safe
spelen.
Rachel grijnsde. ‘Slimme keuze.’ Ze trok een ander rek naar voren en
nam een paarse lange jurk. ‘Dit is een Marchesa, volledig van zijde en zal
prachtig gaan met je ogen.’
Ik keek er even naar. Malia schudde al vol afgrijzen haar hoofd. ‘Niets
daarvan. Die jurk zal haar lichaam volledig verhullen. We nemen iets
korts.’
Ook Gianni – een bekende kapper – bemoeide zich ermee. ‘Dat is veel te
oud voor haar. Ze is pas zeventien, ze moet iets jeugdigs hebben, iets
jongs, iets speels.’
‘Zoals als dit?’ Rachel hield een one shoulder jurk omhoog in
verschillende kleuren blauw.
‘Nee, dat is te saai,’ klaagde Malia.
Ik hoorde al niet meer wat Gianna ervan vond. Een jurk had mijn
aandacht getrokken. Ik stond op en nam de jurk van het laatste rek.
‘En wat vinden jullie van deze jurk?’ Het was een jurk van Alexander
McQueen, getailleerd met een bollende rok en een digitale reptielenprint
met overwegend groene tinten. Het was ongelofelijk mooi.
Rachel keek er even overwegend naar. ‘Hmm… Felle printen zijn een
gewaagde gok, maar hij doet het uitstekend bij je haren en ogen…’
Ik keek haar smekend aan. ‘Alsjeblief, alsjeblieft?’
‘Hij zal van haar de ster van de avond maken. Iedereen zal haar hebben
gezien,’ deed Gianni een duit in het zakje.
Rachel nam de jurk van me af. ‘Oké, goed dan. Gianni, ik wil dat je haar
haren opsteekt in dat vlechtwerk dat we vanmiddag hadden besproken.
Fearless_Confidence Life After You
Hoe zullen we haar make-up doen, Savannah?’ Ze wendde zich tot een
team van visagisten.
Malia trok me mee naar de badkamer, terwijl Rachel en Frank
discussieerden welke schoenen erbij hoorden, welke juwelen ze me gingen
ophangen en welke tas ik zou moeten gebruiken.
Drie visagisten volgden me naar de badkamer. Gianni had zich al vol
enthousiasme op mijn haar geworpen. Een blond meisje van wie ik de
naam niet kende begon mijn nagels te lakken.
Ik ving mijn spiegelbeeld op en schrok van wat ik zag. De afgelopen
maanden had ik mijn gezicht al op ontelbare covers gezien – omdat ze had
moeten signeren van fans tijdens meet&greets. Het gezicht op de
magazines, altijd netjes gephotoshopped, en het gezicht dat me nu
aanstaarde was een verschil van dag en nacht.
Ik was afgevallen. Ik zag het aan mijn jukbeenderen, die zowat uitstaken.
Mijn huid was bleek en ik had donkere kringen onder mijn ogen door
slaapgebrek van het vele reizen. Verlangend dacht ik terug aan het bed. Ik
had nou eens lekker geslapen.
Savannah kwam de badkamer binnen, met een grimmige uitdrukking op
haar gezicht. ‘Zo, Audrey, we zullen je eens onder handen nemen.’
Ze keek me kritisch aan en stak toen haar hoofd weer om de deur.
‘Frank!’ gilde ze. ‘Stuur alsjeblieft zo snel mogelijk een assistent voor een
pedicure!’
Ik wapperde met mijn handen en glimlachte even tegen het meisje. Ze
werd rood en keek in een grote beautycase.
‘Je gaat iedereens hart stelen vanavond, schatje!’ Gianni keek me
glimlachend aan via de spiegel.
‘Ja, als we haar nu mooi gaan maken. Kijk eens naar haar gezicht! Daar
hebben we nog zoveel werk aan.’ Savannah kwam aangemarcheerd, met in
haar kielzog een paar angstig uitziende assistenten. Eéntje daarvan pakte
mijn voeten en masseerde ze in met een dikke lotion.
Iedereen was druk in de weer. Ik hoefde niets te doen behalve braaf stil
zitten en te wachten.
De afgelopen maand had ik nauwelijks tijd gehad om na te denken. Mijn
dagen waren gevuld met zangopnames voor de soundtrack, reizen om de
film te promoten, op talkshows verschijnen, handtekeningen uitdelen, naar
clubs gaan met Jayden en van die dingen. Gedachteloos wreef ik over een
blauwe plek op mijn pols.
‘Hoe kom je daaraan?’ vroeg Savannah nieuwsgierig.
‘Euh, gestoten aan het nachtkastje,’ mompelde ik en keek naar mijn
schoot. Op mijn rib en heup stonden nog veel grotere. Maar dat was per
ongelijk, hield ik mezelf voor, het was mijn eigen schuld geweest.
Savannah verborg het snel met concealer en compact poeder.
‘Lieverd, kijk eens naar voren. Ik kan je gezicht niet opmaken als je naar
beneden kijkt.’ Savannah pakte mijn kin beet. In haar andere hand hield ze
een concealer vast alsof het een pistool was. Onwillekeurig grijnsde ik.
Toen ik eindelijk de badkamer mocht verlaten, zag ik eruit alsof ik de
wereld ging veroveren. Geen wallen meer te bekennen, mijn huid straalde
in het licht. Savannah had mijn ogen lichtjes aangezet, net zoals mijn
wenkbrauwen wat ingekleurd. Mijn haren had Gianna ingewikkeld
opgestoken in een nonchalant kapsel. Een paar krullen vielen langs mijn
gezicht.
Terug in de suite werd ik in mijn jurk gehesen, werden mijn voeten in
hoge goudkleurige sandalen gestoken met zwarte details. Rachel keek of
de jurk perfect paste en nam het tenslotte nog wat in bij de taille –
morgenochtend zou ze de steken eruit halen. Tenslotte kwam Frank de
suite ingelopen met twee juweeldoosjes.
‘Audrey, lieverd, deze kom ik vannacht, na de première en voor de
afterparty, halven van je, oké?’
Ik knikte. Deze juwelen mocht ik enkel lenen. Frank deed een paar grote,
gouden oorhangers in. Daarna volgde een ring met een gigantische gele
diamant, die hij aan mijn wijsvinger schoof. ‘Zo.’ Hij deed een stap
achteruit. Rachel, Savannah en de rest van het team bekeken me als
Fearless_Confidence Life After You
adelaars, op zoek naar foutjes. ‘Dat lijkt me allemaal in orde,’ mompelde
Gianni, die mijn haar voor de laatste keer bekeek.
‘Ja, oké,’ Malia kwam de suite weer ingelopen met haar gsm aan haar
oor. ‘Audrey is hier net klaar. Ja, ik weet dat het tijd is, Gerald! Ja, oké, tot
zo.’ Ze klapte het toestel dicht en keek naar Savannah. ‘En?’
‘Ze is klaar.’
‘Prima. Kom, Audrey, Jayden en Gerald wachten beneden op je.’ Malia
nam mijn hand en trok me de suite uit. Ik had nog net de tijd om naar het
team te zwaaien. ‘Dank je, jongens!’
Het was één grote massahysterie aan het Directors Guild Theatre in West
Hollywood.
'JAYDEN JAMES! AUDREY! JAYDEN!' gilden een hele hoop mensen
– meer dan ik had verwacht – zodra ze door kregen dat wij in de limousine
zaten.
Ik stapte uit met een tandpastaglimlach op mijn gezicht - ik voelde me zo
nep. Jayden bood me zijn arm aan.
Ik had nog geen twee stappen gezicht, of de journaliste van
E!Entertainment stak al een microfoon onder mijn gezicht en begon me uit
te horen.
Het uur voor de première was ik de hele tijd te vertellen over de film, een
paar onbenulligheden uit mijn leven op te noemen, poseren met fans en ik
moest vragen beantwoorden over Jayden en onze relatie.
Daarna was het poseren voor de banner met Jayden. Zijn arm lag rond
mijn middel. Ik kromp even in elkaar en wist toen een glimlach op mijn
gezicht te toveren. Jayden trok me steviger tegen zich aan. Ik voelde zijn
lippen tegen mijn haren. De vele flitslichtjes verblindden me bijna. Het
enige waar ik aan kon denken, waren de blauwe plekken.
Na de vele foto’s met Jayden, was het tijd voor een volledige foto met de
hele cast. Ook Gerald stond erop, tussen mij en Jayden in. Hij nam ons
beiden stevig vast en grijnsde naar de camera’s.
Tijdens de film lette ik niet echt op – ik vond het vreselijk om naar
mezelf te kijken. Ik zat meer na te denken over wat ik nu ging doen. De
première was gebeurd en ik had vakantie – zolang Gerald geen nieuwe
rollen wist te versieren. Jayden begon volgende week al aan zijn volgende
film, die eerst werd opgenomen hier in Hollywood. Gedachteloos speelde
ik met de gele diamant en probeerde niet te kijken naar mijn pols.
Hazel!
Natuulijk! Waarom had ik niet eerder aan haar gedacht? Hazel vertrok
over twee weken naar La… naar Brady.
En ik had al zo lang niet meer met Hazel gepraat - die film ook. Het
eerste wat ik morgenvroeg ging doen, was naar Hazel bellen. Ik voelde me
meteen slecht - ook al had ik geen tijd gehad wegens mijn overvolle
agenda. Maar ik wou zeker nog met haar hebben afgesproken voor ze
vertrok.
Zodra de film was afgelopen, vertrok ik naar huis. De afterparty kon me
geen zier schelen. Ik wou gaan slapen.
‘Audrey!’
Mijn plan om er van door te muizen viel in het water zodra ik Jaydens
stem hoorde. ‘Ja?’ Ik dwong mezelf om hem aan te kijken.
‘Gerald wilt dat je mee komt naar de afterparty.’ Hij keek me aan en stak
zijn hand uit. Aan zijn pupillen zag ik dat hij gedronken had, maar nog niet
echt dronken was. Ik aarzelde.
‘Komaan, schatje.’ Even rilde ik toen hij het koosnaampje uitsprak. ‘Ik
weet dat je wilt slapen, maar je moet ook denken aan je toekomst. De
afterparty is belangrijk voor je imago.’ Hij keek me bijna streng aan. Ik
slikte en legde mijn hand in zijn hand. ‘Oké.’
Fearless_Confidence Life After You
Fearless_Confidence Life After You
Chapter 16
"It’s not over ‘cause a part of me is dead and in
the ground" It’s Not Over - Daughtry
Paul POV
'Welke film willen jullie zien?' vroeg ik verveeld terwijl ik tegen de muur
leunde. Het was zaterdagavond.
We stonden voor de bioscoop in Port Angeles. Met we bedoelde ik
Brady, Seth, Jared, Embry en ik. De jongens waren aan het bekvechten
over twee films die ze wilden zien. Het interesseerde me echt helemaal
geen moer wat ze gingen kijken.
'Oké. We hebben besloten. Love Me Tender!' riep Brady uit.
Ik haalde mijn schouders op. 'Maakt me niet uit.' Een romantische
zwijmelfilm. Als het geluid niet te hard stond, kon ik een dutje gaan doen.
Ik klemde mijn kaken op elkaar om een geeuw te onderdrukken. Bij Dave
werkte ik dubbel zo hard sinds de zomer.
Maar de plannen om een dutje te doen kieperde ik meteen overboord toen
ik het liedje die de intro was, hoorde.
Die stem…
Meteen stond ik recht. Het was godverdomme die film waar Audrey in
meespeelde.
Ze speelde godverdomme de hoofdrol.
'Hé gast, ga zitten, man! Ik zie niets!' werd er achter me geroepen. Ik
hoorde het nog niet eens. Mijn hoofd tolde. Seth trok aan mijn arm. 'Ga
nou gewoon zitten, Paul.'
Ik ging weer zitten, langzaam, terwijl mijn ogen aan het beeldscherm
leken vastgekleefd. Een houten huisje, met op de achtergrond de Rocky
Mountains, werd getoond. In een close-up zagen we een soldaat – Jayden
James, gokte ik. Het was een paar maanden geleden sinds ik dat
roddelmagazine onder ogen had gekregen.
'Jullie zijn zo'n rotzakken, weten jullie dat wel?' gromde ik boos.
'We hadden gezegd welke film we gingen kijken,' protesteerde Brady.
Dat was wel waar. 'Nou en? Denk je soms dat ik de roddelblaadjes bij
hou of zo?'
Achter ons klonk gefluister dat we stil moesten zijn.
Audrey was echt wel goed. Ze kon acteren – net zoals Jayden, moest ik
schoorvoetend toegeven. Ze speelden het allebei vol overtuiging, dat de
zielige verhaallijn nauwelijks opviel.
Pas op het einde viel me iets op.
Audrey keek helemaal niet gepassioneerd toen ze zei dat hij niet mocht
gaan.
Nou ja, ik vond toch van niet.
Maar ik had dan ook echte passie in haar ogen gezien. Pure passie
Zou er dan een kans bestaan…
Dat Audrey nog een heel klein beetje van me hield?
Ik wachtte gewoon niet meer tot de aftiteling.
'Ik hou van je,' hoorde ik haar fluisteren achter me toen ik de zaal
uitrende.
Daar zullen we snel achterkomen, dacht ik bij mezelf.
Als een gek reed ik naar huis.
Waarom had ze dan geen briefje achtergelaten?
Waarschijnlijk omdat ze haast had?
Ze had me toch kunnen bellen?
Ze heeft het druk gehad met die film.
Hoelang duurt één sms? Een minuutje?
Ze houdt niet van je. Ze houdt van Jayden. De roddelblaadjes stonden vol
van hun twee.
Misschien was het een publiciteitsstunt.
Fearless_Confidence Life After You
Audrey zou nooit zoiets doen.
Je kan van verschillende personen tegelijk houden, Paul. Denk maar aan
Jacob.
Kon ik Audrey delen?
Dat antwoord wist ik zo al.
Nee, dat kon ik niet. Ik wou Audrey helemaal voor mij alleen. Bij de
gedachte dat die Jayden aan haar had gezeten… Een rode waas verscheen
voor mijn ogen.
Zodra ik thuis was, greep ik de telefoon.
'Hallo?' vroeg David aan de andere kant van de telefoon slaperig toen
mijn vingers eindelijk de juiste nummers hadden ingetoetst.
Het was halftwaalf.
'Sorry, Dave, dat ik zo laat bel, maar het was even om te laten weten dat
ik morgen niet kan komen werken?'
'Hoezo niet?' Ik hoorde hem geeuwen via de telefoonlijn.
Ik had de laptop al gestart.
'Omdat ik op dit moment last minute tickets zit te boeken van Seattle naar
L.A.. Ik had net een helder moment gekregen.'
Fearless_Confidence Life After You
Chapter 17 "It’s a long way and it’s come to claim her”
Breath of Life – Florence & The Machine
Audrey POV
Mijn hoofd deed pijn. Echt bonkend pijn. Kreunend stond ik op uit bed en
sjokte naar beneden. Loïs, mijn kat, stond me al trouw op te wachten aan
de trap en smeekte om te worden opgepakt.
Geeuwend tilde ik hem op. ‘Wat zijn we braaf vandaag, schatje.’ Loïs
was een Britse Korthaar met een donkergrijze vacht en grote gele ogen.
Hij spinde toen ik hem achter zijn oor krabde en naar de keuken liep.
Gisterenavond wou Jayden per se uitgaan. Ik was meegegaan, deels
omdat ik wist dat me dan met rust zou laden. Jayden iets weigeren was een
slecht idee, had ik al snel geleerd.
Aangekomen in de club had ik tequila na tequila achterover geslagen.
Mijn drankgebruik was niets vergeleken met wat Jayden allemaal had
weggespoeld. Jayden had me op zijn schoot getrokken en was in gesprek
geraakt met zijn vrienden en een paar welgevormde blondines. Gelukkig
had het niet gemerkt toen ik om halfvier er met Quincy vandoor was
geglipt.
Nadat ik Loïs eten had gegeven ging ik op zoek naar het doosje
paracetamol en de aspirientjes. De blauwe plekken op mijn lichaam waren
zo goed als weg. Enkel op mijn dij had ik nog een grote, maar die begon
groen en geel te worden en zou vanavond al weg zijn. Toen Quincy
gisteren vroeg hoe ik eraan was gekomen, had ik gelogen dat ik was
gevallen na de afterparty. Ze had haar schouders opgehaald en haar make-
up bijgewerkt. Ik wist niet dat je zo onhandig was geworden, had ze
gezegd.
De bel ging.
Woedend beende ik naar de deur. Konden ze me nu echt geen
dagje rust gunnen? Stomme stalkers voor hun stomme handtekeningen en
stomme foto's.
Ik rukte de deur open.
'De handtekeningen waren gisteren…' begon ik giftig.
'Doe jij altijd zo de deur open?' vroeg een stem me geamuseerd.
Hazel stond breed grijnzend in de deuropening.
Ik keek naar beneden.
Jesses. Ik was zo snel en zo woedend naar de deur gelopen dat ik nog
niets een badjas had aangetrokken.
Ik had een strak zwart T-shirt aan - zonder beha - en een boxershort met
bloemetjesprint. Echt geweldig.
'Enkel op de eerste zaterdag van de maand, in schrikkeljaren,' gromde ik
boos. Ik was helemaal vergeten dat we vandaag samen zouden gaan
winkelen.
Ik voelde hoe de zon genadeloos op neerscheen. Zo moest Count Dracula
zich elke ochtend voelen. Arme vent. Ik voelde me precies een vampier. Ik
zou nooit meer één slecht woord over vampiers zeggen.
'Kom binnen,' zei ik - ik wou zo snel mogelijk uit de zon - terwijl ik naar
de keuken strompelde. Op weg naar het medicijnenkastje.
'Wat zijn we zonnig vandaag zeg. Is dat echt alles wat ik krijg voor
begroeting? Of is er iemand dood?' vroeg Hazel toen ze me volgde. Loïs
stak zijn hoofd om de keukendeur om Hazel op te nemen.
'Niet zo hard,' smeekte ik. Mijn hoofd bonkte als een dam die op springen
stond. 'Hoe ben je binnengekomen?'
'Ik heb de code ingegeven.'
Ik durfde niet met mijn ogen te rollen - ik was er best wel zeker van dat
ze uit mijn oogkassen zouden rollen. 'Hoe wist je de code?' Ik slikte de
pillen in en nam een groot glas water. Loïs draaide smekend rond Hazels
benen.
Fearless_Confidence Life After You
'1863. The Battle by Gettysburg? Ik ken je hoor,' grinnikte ze terwijl ze
ging zitten aan een barkruk. Ze gooide me het roddelmagazine toe die ze in
haar hand hield voordat ze zich bukte en Loïs op haar schoot tilde.
'Proficiat trouwens met je naderende verloving.'
Paul POV
HOTSTE HOLLYWOODKOPPEL GAAT TROUWEN
Na de première van “Love Me Tender” van woensdag (die overigs
in het hele land in première ging en alleen al deze week 14 miljoen
dollar opbracht!) komt nu ook een filmbruiloft!
Eerder werd gesuggereerd dat er een mogelijke breuk op handen
was. Volgens een insider ging het de laatste tijd niet meer zo goed
tussen de twee. Volgens een goede vriend van Jayden heeft
Audrey nog altijd problemen met het verwerken van de dood van
haar vader, die vorig jaar in juni zelfmoord heeft gepleegd. Jayden
is echter nog altijd dolverliefd op Hollywood’s nieuwste lieveling en
maakt zelfs plannen om haar ten huwelijk te vragen. Dit is
bevestigd door zijn moeder. “Gisteren (vorige week donderdag,
nvdr.) zijn we samen naar Tiffany’s gegaan om een ring uit te
zoeken voor haar. Ik hoop maar dat Audrey hem mooi vindt! Het is
zo’n lief meisje.”
Zal Audrey ja zeggen? Wordt het een prachtige sprookjesbruiloft?
Wij houden je op de hoogte!
'Dat is één en al rotzooi, jongen. Ik snap niet waarom je dat leest.'
Ik keek op.
De grote klok die in Gate 17 hing - waar ik net was geland - gaf aan dat
het 12u05 was. Het was spitsuur in LAX. Als je even niet oplette, was je
verdwaald in het doolhof van gates, gangen en mensen. Ik stond naast de
krantenkiosk in een roddelblaadje te bladeren.
Een zakenman van een jaar of vijfenvijftig keek me serieus aan.
'Ik wil weten hoe het met haar gaat,' antwoordde ik. En of ik nog wel een
kans maakte. De foto was getrokken op de première en Audrey zag er
adembenemend mooi uit.
'Met wie?' vroeg hij geïnteresseerd terwijl hij zich over het artikel boog.
'Aha… Audrey Masen. Ja, dat is wat we in mijn tijd een spetter noemde.'
Ik glimlachte even.
'Maar je moet niet geloven wat die blaadjes schrijven.' Hij keek me aan,
en zijn blik gleed naar de klok. 'O, ik moet rennen. Mijn vlucht gaat
vertrekken. Nou ja, veel plezier in Los Angeles. En dumpen die handel.'
Ik keek toe hij zich door de mensenmassa heen duwde. Ik glimlachte
even, en begon me een weg te zoeken naar de uitgang. Ik kon haar niet
laten gaan zonder slag of stoot. Verloving op handen of niet.
Zodra ik buiten stond, scheen de zon genadeloos op me heen. Het was
minstens 28°C hier. Voor me zag ik al de wereldberoemde witte
Hollywoodletters op The Hills staan.
Tja, Paul… Je bent nu echt in L.A..
'Taxi!' schreeuwde ik terwijl ik mijn hand opstak. Meteen stopte er eentje
voor me.
Fearless_Confidence Life After You
'Weet je waar Audrey Masen woont?' vroeg ik.
'Zekers,' zei hij terwijl hij gas gaf.
Het viel me op dat iedereen in L.A. op elkaar leek. Vooral de meisjes.
Lang nepblond haar, zongebruind en een hele hoop plastische chirurgie.
Nou, Carlisle kan hier een fortuin verdienen, dacht ik sarcastisch bij
mezelf.
De taxi stopte in Malibu - bij de chique, grote huizen die bij de zee lagen.
Ik betaalde de taxichauffeur en stapte uit.
Ik hoorde de zee die achter de huizen lag. Ik wilde aanbellen toen ik zag
dat je niet kon aanbellen. Je moest eerst een beveiligingscode invoeren,
waardoor de poort openging en dan bij de voordeur aanbellen.
Ow shit. Moet dit mij nou weer overkomen?
Fearless_Confidence Life After You
Chapter 18 "Victory's within the mile, almost there don't give
up now." Run This Town – Jay-Z ft. Kanye West ft. Rihanna (Posthumus)
Paul POV
'Wat sta je daar te doen, jongen?'
Ik draaide me om. In de tuin naast Audrey's huis kwam een oudere man
naar me toe gelopen. Hij stopte aan het hek, dat zijn tuin van het hare
scheidde. Zijn dikke haardos was zilvergrijs, en zijn groene ogen keken me
nieuwsgierig aan. Hij had iets bekends over zich heen.
'Ze is niet thuis, jongen.' Hij glimlachte naar me en toetste een code in.
Het hek ging open en hij gebaarde me om binnen te komen, naar zijn huis.
'Kom maar even naar hier totdat ze terug is.’
Ik pakte mijn tas en liep naar hem toe. Waar moest ik anders naartoe?
'Uhm, dank je, meneer…'
'Noem me maar Ralph,' zei hij met een kwajongensgrijns. 'En jij bent…'
'Paul. Paul Moreno,' antwoordde ik snel terwijl ik hem een hand gaf. Er
flikkerde iets in zijn ogen toen ik mijn naam zei, maar het was weg
voordat ik echt goed had gezien.
'En wat doe jij hier in Los Angeles, Paul?' vroeg hij me, terwijl hij naar
zijn huis liep. Ik liep netjes naast hem. Blijkbaar viel het op dat ik niet van
hier was.
'Ik kom een vriendin bezoeken,' antwoordde ik volgens de waarheid.
Hij knikte. 'Alles voor de liefde, niet?' grinnikte hij.
Ik kon er niets aan doen, maar ik grinnikte terug.
'Mildred! Liefje, we hebben een gast!' riep hij naar een vrouw met
zwartgeverfd haar en een paar lachrimpels. Ze was bezig rozen aan het
snoeien.
Glimlachend keek ze op onder haar grote strooien hoed.
'Goedemiddag. Ik ben Mildred, de vrouw van Ralph.’ Ze kwam meteen
op me toegelopen en gaf me een stevige handdruk.
Audrey POV
Melrose Avenue was overstroomd door mensen die een dagje kwamen
winkelen. En door toeristen, die van elke winkel een foto maakte.
Ik zette mijn zwarte Ray Ban-zonnebril recht en probeerde mijn vele
winkeltassen vast te houden.
Hazel had niets gekocht in Melrose Heights – waar de duurdere
designerwinkels lagen. Wel had ze me verschillende stukken laten passen
en aangemoedigd om de stukken die me stonden, te kopen.
‘Waar wil je in, Hazel? Jij hebt nog niets gekocht. En nee, muziekcd’s tel
ik niet mee!’ zei ik snel voordat ze met haar zakje kon zwaaien.
'Kom nou, Rey! Wees nou toch niet zo chagrijnig vanwege Jay!'
mopperde ze terwijl ze me de Urban Outfitters introk.
'Jayden kan me op dit moment even helemaal niets schelen, 'antwoordde
ik haar. Ik wou liever nu niet aan hem denken. Verloofd. De rillingen
liepen over mijn rug.
Ze keek me verbaasd aan. ‘Huh? Ben je niet woest op hem omdat hij je
ten huwelijk gaat vragen?’
Ik schudde mijn hoofd. 'Ik heb er nog niet echt over nagedacht. Wie weet
is het wel een stomme roddel die de paparazzi hebben opgevangen.' Ik liet
mijn ogen over de planken dwalen, maar zag niets dat mijn aandacht trok.
'Tuurlijk, Rey, keep on dreamin’ girl,' gniffelde Hazel naast me terwijl ze
een jeans nam - die haar zevenenvijftigste jeans ging worden als ik goed
kon tellen. Hazel weigerde steevast om niets anders te dragen dan jeans.
Mijn ontelbare pogingen om haar een jurkje of een rokje te laten aandoen
Fearless_Confidence Life After You
waren allemaal tevergeefs geweest.
Ik haalde mijn schouders op en duwde haar richting de pashokjes. ‘Kom,
ga passen, kind. Ik wacht hier op je.’ Om mijn woorden kracht bij te
zetten, liet ik me neerploffen in een gigantische sofa.
Pfoe, even rust.
'Ey, ben jij niet Audrey Masen? Die Grace Greyson speelt in Love Me
Tender?'
Een meisje van een jaar of elf kwam op me afgelopen. Ze had die
fanatieke blik in haar ogen die ik maar al te goed herkende bij fans.
Daar ging mijn middagje winkelen.
Ik perste een glimlach op mijn gezicht. 'Ja, ik ben Audrey Masen.'
'O. My. God. Je bent zo goed! Ga je echt trouwen met Jayden! Mag ik je
handtekening?' Ze duwde me een boekje onder mijn neus, een pen in de
handen en stond bijna te springen van opwinding omdat ze zo dicht bij
haar idool stond.
'Sure.' Ik zette snel mijn handtekening in haar boekje, en sleurde toen
Hazel - die het hele gesprek had gevolgd en bijna stikte van het lachen –
het pashokje uit. Ze rekende razendsnel haar jeans af
'Nu kan je al niet meer rustig gaan winkelen,' grijnsde ze toen we buiten
stonden. 'Mijn beste vriendin is een echte ster.' Ze begon weer te
giechelen. ‘Een diva in wording.’
'Kom, we gaan maar. Voordat jij het besterft van opwinding en voordat
hier een hele hoop tienermeisjes staan die willen weten of ik nou echt met
Jayden ga trouwen.' Ik trok Hazel een zijstraatje van de drukke
winkelstraat en zette mijn zonnebril weer op.
Hazel grijnsde van oor tot oor. 'Ja, als iemand hier begint over trouwen…'
Ik mepte haar zachtjes tegen haar schouder met een winkeltas. 'Hou je
mond, Hazel. Of anders sla ik je me een bruidsboeket in je gezicht.'
'Ik zei toch niets?' vroeg ze met grote onschuldige blauwe kijkers.
Ik draaide met mijn ogen vanachter mijn zonnebril. 'Ik ga naar mijn
grootouders. Die zijn tenminste nog normaal over dat sterrenstatusgedoe.
En die hebben eten.'
'Kan je me niet eerst een lift geven? Ik heb geen zin om met de bus te
gaan en jouw auto heeft nou eenmaal lederen zetels die zo lekker zitten.'
'Oké. Als je maar je mond houdt over wit satijn en verlovingsringen,'
waarschuwde ik haar.
'Beloofd.'
Paul POV
'En, Paul, hoe vindt je Los Angeles tot nu toe?' vroeg Ralph me. Mildred
zat naast tegenover ons, nadat ze me een groot glas zelfgemaakte limonade
had gegeven - die heerlijk was. Audrey had echt superlieve buren.
We zaten op de grote lichte veranda, die uitkeek op de Stille Oceaan. Ik
hoorde de zeemeeuwen krijsen. De irissen, die in volle bloei stonden,
roken zwaar en lekker.
'Warm. En groot,' zei ik.
Ralph grinnikte. 'Ik dacht precies hetzelfde toen ik vanuit Sacramento
naar hier verhuisde, veertig jaar geleden. Los Angeles is gewoon een heel
land op zich.'
Ik knikte. ‘Het is heel anders dan Washington.’
‘Ah, ben je van Washington?’ vroeg Mildred geïnteresseerd. Ze sprak
met een licht Frans accent. ‘Ik ben er één keer geweest.’ Ze schonk me nog
wat limonade bij. ‘Het is daar heel anders dan hier. Precies alsof het elk
moment kan regenen.’
Ralph keek zijn vrouw verbaasd aan. ‘Millie, wanneer ben jij dan in
Washington geweest?’
‘O, al jaren geleden, chéri. Nog voordat ik jou leerde kennen, met het
dansgezelschap.’ Ze nam een zuinig slokje water.
‘Dat heb je me nooit verteld.’ Ralph keek weer naar mij. 'Heb je al veel
van L.A. gezien?'
Fearless_Confidence Life After You
Ik schudde mijn hoofd. 'Ik ben pas geland een halfuurtje geleden
op LAX. Het enige wat ik echt heb gezien, zijn de witte Hollywoodletters.'
Het bleef even stil.
'Waarom stapte je eigenlijk bij Audrey uit?' vroeg Mildred me plots.
Ik zocht naar een goed antwoord - één dat niet geschift of raar klonk. Ik
kon toch moeilijk zeggen dat ik zeven maanden geleden twee keer met
Audrey had geslapen, en nu pas haar achter aan ging, omdat ik haar niet
kon vergeten? Gelukkig hoefde ik geen antwoord te geven, want Ralph
stond plotseling op. Een grote glimlach verscheen op zijn gezicht.
Ik draaide me om. Een geweldige auto, een van de mooiste die ik ooit had
gezien - een indigokleurige Jaguar XK - draaide de oprit op van Ralph en
Mildred.
Ralph glunderde van trots. 'Dat is onze kleindochter.' Mildred glimlachte.
De kleindochter stoof de oprit af en stopte voor de veranda. Ik moest
toegeven, de kleindochter kon rijden. Heel erg goed zelfs voor een meisje.
Ze draaide rond de fontein heen en parkeerde de auto zo dat hij met zijn
snoet naar de straatkant stond.
De kleindochter stapte uit met een grijns op haar gezicht.
'Hoi opa! Alles goed met je?' Ze zette haar zwarte Ray Ban-zonnebril af.
Ik staarde haar aan alleen maar aan.
Ze had dezelfde groene ogen als haar grootvader.
Fearless_Confidence Life After You
Chapter 19
"I’ll pay any cost, save me from being confused." Show Me What I’m Looking For – Carolina Liar
Audrey POV
'Oké, tot morgen!' Ik zwaaide nog even naar Hazel en gaf gas terwijl ik de
radio wat harder zette. Don McLean galmde uit de speakers.
De raampjes had ik opengezet en ik rook de zilte zeelucht terwijl ik langs
Venice Boulevard koers zette richting Malibu, waar ik nu woonde. De
wind speelde met mijn haren en ik grijnsde. Het was lang geleden dat ik
me nog zo goed voelde. Ik begon zelfs mee te zingen
I started singing: bye bye miss American Pie
Drove my Chevy to the levee
But the levee was dry.
And them good old boys were drinkin’ whiskey and rye
Singing’, “this’ll be the day that I die.”
“this’ll be the day that I die.”
Ik draaide bij mijn grootouders in – het hek stond open. Ik gaf gas en reed
door tot het fonteintje achteraan op hun land.
Ik zag opa en oma zitten op de veranda. Meteen glimlachte ik. Ik woonde
naast mijn grootouders – het was één van de voorwaarden van mam
geweest, niet dat ik het erg vond – en at bijna elke avond bij ze. Oma kon
gewoon veel beter koken dan ik en opa vertelde altijd over vroeger.
De Jaguar gromde onder me toen ik rakelings langs het fonteintje draaide
om de auto te parkeren. Opa had me ook al gezien en stond recht.
'Hoi opa! Alles goed met je?' vroeg ik toen ik uitstapte en mijn zonnebril
afzette.
Ik rende op hem af en vloog in zijn armen.
'Tuurlijk. Je kent me. Onverwoestbaar.' Hij liet me los. Ik wou oma
omhelzen toen ik iets besefte.
Er zaten drie mensen op de veranda.
Ik herkende de geur van de vreemdeling meteen.
Dezelfde geur die in het T-shirt van Of Verona hing dat ik graag 's
avonds aanhad.
Paul.
'Liefje, dit is Paul Moreno. Hij stond een uurtje geleden bij je aan de
deur,' zei opa tegen me. Oma keek me over haar leesbrilletje aan. Ik had
hen niet in veel details over Paul verteld – alleen maar dat hij een goede
vriend was die in een piepklein unincorporated community woonde.
Ik kon Paul alleen maar aanstaren. Hij was nog niets veranderd.
Lichtbruine ogen, roodbruine huid, warrig zijdezacht zwart haar. Om zijn
lippen speelde een flauwe glimlach.
Wat deed Paul hier in godsnaam? Ik voelde hoe het bloed uit mijn gezicht
wegtrok.
Zeven maanden had hij niets van zich laten horen. Geen sms, geen e-
mail, geen brief. Zelfs geen rooksignalen. Niks, nada, noppes.
En nu staat die plots voor mijn neus, bij mijn grootouders op de veranda
met oma’s zelfgemaakte limonade.
Alsof er niets aan de hand was. Alsof het er niets toe deed dat ik uit zijn
leven was weggegaan zonder een woord. Alsof het er niets toe deed dat ik
nu een relatie had met iemand anders. Alsof alles er niets meer toe deed.
Opa keek me bezorgd aan. 'Is er iets?'
'Nee, nee,' glimlachte ik snel terwijl ik mijn gezicht snel in de plooi trok..
Paul keek me alleen maar aan. Naast hem stond een koffer.
'Ik laat Paul even de logeerkamer zien, goed? We zijn zo weer terug.' Ik
had geen flauw idee hoe mijn stem klonk, maar opa knikte.
Ik keek Paul aan en liep de oprit af. Paul zal me wel volgen. Daar was ik
zeker van, omdat het tenslotte voor hem was.
Zonder een woord te zeggen liepen we langs elkaar naar het hek. Ik
probeerde de vonken te negeren die oversprongen elke keer onze handen
Fearless_Confidence Life After You
elkaar raakten. Ik drukte de code in en het hek ging geruisloos open.
Zwijgend liepen we de oprit op naar mijn huis. De rozen roken zwaar in
de zwoele avondlucht. De zon begon langzaam te zakken in de zee. Het
was weer zo'n typische Californische zonsondergang. Perfect voor
romantiek.
Pas toen ik de deur had opengemaakt, kon Paul zich niet meer inhouden.
'Audrey. Zeg iets!' Hij klonk smekend.
Ik draaide me langzaam om. We stonden nog op de veranda, met de
voordeur op een kiertje. 'Wat wil je dat ik zeg?’ Mijn stem klonk bijna
schril en hysterisch. ‘Dat ik je heb gemist? Dat je zeven maanden niets
meer van je hebt laten horen? Dat je…'
Hij luisterde al niet meer. Zijn hand - die plots in mijn hals lag - trok me
naar hem toe en onderbrak zo mijn tirade.
Zodra zijn lippen de mijne raakte, maakte het me niets meer uit. Het
maakte niet uit dat ik Jayden op dit moment bedroog. Het maakte niet uit
dat Paul vanuit het niets was verschenen. Wat konden mij die zeven
maanden schelen? Wat kon mij het schelen dat hij niets meer van zich had
laten horen?
Hij was hier en nu. Dat was alles dat er aan toe deed.
Paul POV
Ze keek me aan alsof ze een spook zag. Het bloed trok weg uit haar
gezicht – zelfs haar lippen verloren alle kleur.
'Liefje, dit is Paul Moreno. Hij stond een uurtje geleden bij je aan de
deur,' zei Ralph tegen haar, een beetje ongerust. Zelfs Mildred keek over
haar leesbrilletje om Audrey onderzoekend aan te kijken.
En dat mocht ook wel. Audrey was de afgelopen zeven maanden
magerder geworden - slank zou ik het niet noemen, want dat was ze
geweest. Geweest. Nadruk op de verleden tijd. Haar huid spande strak over
haar jukbeenderen en haar ogen leken te groot voor haar gezichtje. Ze zag
eruit alsof ze elk moment kon breken. Haar haren had ze bij elkaar gedaan
in een knotje dat bijna los hing op haar rug.
Maar ik wist dat Audrey niet te breken was. Zij was degene geweest die
bijna mijn rug had gebroken. Ik kon er niets aan doen, maar ik grijnsde.
Audrey had nog steeds geen antwoord gegeven en kon me alleen maar
aanstaren.
Ralph keek bezorgd van mij naar haar. 'Is er iets?'
Zijn stem leek haar weer tot het heden te brengen. 'Nee, nee.' Een mager
glimlachje verscheen op haar gezicht, terwijl ze haar ogen van me
afscheurden.
Haar blik viel op mijn koffer, die naast me stond.
'Ik laat Paul even de logeerkamer zien, goed? We zijn zo weer terug.'
Als er in bed in stond, nou , dan kon het wel iets langer duren dan "zo
weer terug". Ik nam mijn koffer, glimlachte even naar Ralph en Mildred en
volgde Audrey.
Ze zei geen woord tegen me. Zwijgend liepen we de oprit af, haar oprit
op en de veranda op.
Toen ze deur begon open te maken, was ik het zat.
'Audrey. Zeg iets!' smeekte ik haar. Maakte me niet uit wat, als ze maar
iets zei. Ik werd knettergek van haar zwijgen.
Ze draaide zich langzaam om naar mij. 'Wat wil je dat ik zeg? Dat ik je
hebt gemist? Dat je zeven maanden niets meer van je hebt laten horen? Dat
je…'
Ik luisterde al niet meer. Ze was zo mooi met haar ogen vol vuur.
Hetzelfde vuur dat ik gemist had in de bioscoopzaal toen ik naar haar keek.
Pure passie die op vlamde in haar gezicht.
Ik legde één hand om haar gezicht en de andere op haar heup en trok haar
naar me toe.
Ik had haar zeven maanden niet meer gezien.
Ik was voor haar naar L.A. gevlogen.
Fearless_Confidence Life After You
En ik had wat ik wilde.
Het vuur in haar ogen hadden me ervan overtuigd dat ze nog steeds
gevoelens voor me had.
Ze hield nog steeds van me, ondanks dat mislukte Jayden-geval.
Ik was de gelukkigste persoon op aarde toen ik haar lippen op de mijne
voelde.
Ze legde haar handen op mijn schouders en trok me dichter tegen haar
aan. Haar lippen vormden zich naar de mijne…
'Over een Malibuwelkom gesproken.'
'Ralph!'
'Wat? Het is toch zo!'
Ik grijnsde. Mijn oren hoorde hoe Mildred Ralph een stoot gaf in zijn rib.
Audrey hoorde natuurlijk niets - geen weerwolforen.
'Zouden we misschien niet beter naar binnengaan? De buren hoeven niet
alles te zien,' fluisterde ik in haar oor.
Ze liet me meteen los - dat was nou ook niet echt de bedoeling geweest.
Ik nam de koffer en volgde haar naar binnen.
Het eerste dat ik merkte was dat mijn huisje er minstens vijf keer of zo
inpaste.
Het tweede was dat Audrey smaak had.
Zodra ik binnenstapte, leek het alsof ik in Engeland zat. Of Frankrijk?
Het was totaal anders dan ik had verwacht. Niet de California-stijl die ik
had verwacht, maar een lichte, Engelse stijl. Nou ja, ik had het kunnen
weten. Wie met een Jaguar rondreed, hield niet van goedkope prulletjes.
De vloer was een patroon van witte en zwarte hardsteen. De muren waren
in een zachte camelkleur geverfd - echt prachtig. In de grote hal stond
enkel een ruime beige chaise longue en er hing een grote spiegel.
Ze liep de grote marmeren trap op. Ik volgde haar maar. Ze opende deur
van een slaapkamer - de hare, durfde ik te wedden.
Ja, sorry hoor, maar dit was er gewoon om vragen.
Ze draaide zich om en had nog niet eens de kans om iets te zeggen. Ik
had haar al opgepakt en op het bed gezet.
Met twee snelle bewegingen had ik haar blouse open geknoopt - en niet
opengescheurd. We hadden tijd genoeg. Haar lippen zakte langs mijn kaak
naar mijn hals.
'Je bent gevaarlijk, weet je dat?' gromde ik zachtjes in haar oor.
Ze grinnikte enkel. 'Ik niet alleen.'
Ik greep haar vingers beet en verstrengelde ze met de mijne.
Mijn andere hand gleed over haar rug naar boven naar haar schouders,
naar haar haren. Ik trok die belachelijke knot van haar los. Het elastiekje
vloog naar de andere kant van de kamer, maar dat kon ons niet zo veel
schelen. We waren bezig met.. ahum, andere dingen.
Ze trok het T-shirt over mijn hoofd - ze scheurde het net niet en ze trok
me naar zich toe.
TRRIING
Oké, we hadden misschien toch moeten gaan voor "we hadden geen tijd
genoeg".
Buiten adem grabbelde Audrey naar de telefoon die naast het bed stond.
'Hallo?' Ik leunde achter over. Als het Hazel was, wurgde ik haar
morgenvroeg hoogstpersoonlijk de nek om.
'Ik belde even om te zeggen dat het eten klaar is! Jullie willen toch niet
dat het koud is?'
Het was Ralph.
Waarom moesten ouderen ook altijd het verpesten? Waarom? Ik bedoel,
het is toch niet lollig om dat te doen? Wat is daar nou lollig aan, om het
voor ons te verpesten? Precies alsof dat het enige is dat ze nog kunnen
doen.
'Eh… Ja, oké. We zijn al op weg.'
Dat waren we inderdaad. Maar niet naar de tafel.
'Mooi zo. Ik verwacht jullie hier over een minuutje of tien. Bye lieverd.'
'Dag opa.'
Ze hing op en keek me aan.
Fearless_Confidence Life After You
'Ze verwachten ons hiernaast. Doe je T-shirt aan en kom mee.'
'Yes, ma'am,' antwoordde ik braaf en raapte mijn T-shirt van de grond.
Audrey was al een andere kamer ingelopen - waarschijnlijk een
gigantische dressing. Nou, daar hoefde ik haar niet heen te volgen. Ik was
Alice Cullen niet.
Toen ik mijn T-shirt over mijn hoofd trok, viel me iets op.
Dat T-shirt dat daar op de Franse gestreepte fauteuil lag, kende ik.
Maar al te goed.
Was dat niet mijn Of Verona T-shirt, dat ik vorig jaar had gekocht tijdens
het concert in Vancouver?
Had ze me het mee gegrist! Ongelofelijk , die meid. Pikte zomaar T-shirts
van mij, Paul Moreno! Ze had lef. Veel lef.
'Zo, ben je klaar? Kom dan mee en haal die grijns van je gezicht.'
Ik was er nog geen vijf minuten en het enige dat ze had gedaan, was me
aangevallen en gecommandeerd. Dat was wat ze volgens mij een
moordwijf noemde.
Ik knikte braaf - sinds wanneer luisteren we zo goed, Paul? - en bekeek
haar van top tot teen.
Ze had alleen een andere blouse aangedaan, en haar haren terug in een
nette knot gedaan.
Ik snapte niet dat ze zo over straat mocht lopen! Ik wou de kleren van
haar lijf rukken en geen teentje meer uit de slaapkamer zetten vannacht.
Maar mijn maag had andere plannen.
Fearless_Confidence Life After You
Chapter 20
"Sad eyes follow me, but I still believe there's
something left for me." One Last Breath - Creed
Audrey POV
Tijdens het eten kon ik mijn ogen niet van Paul afscheuren. Na zeven
maanden hopen dat ik hem zou zien en herinneringen ophalen van die veel
te korte week in La Push, was hij er. Paul zat tegenover me, in Californië,
bij mijn grootouders. Oma zat gewoon te glunderen toen ze zag dat haar
zelfgemaakte frambozenijs in de smaak viel bij Paul.
Mijn gsm trilde in mijn broekzak.
Hee liefje. Alles goed daar met je? Ik misj je. My place tonight? Heb iets
voor je ;^ - J.
Ik klikte het snel weg zonder te antwoorden. Ik voelde me zo schuldig
tegenover Jayde, zeker nu Paul hier was. En ik wist dat ik hem echt moest
terugsturen. De consequenties zouden anders vreselijk zijn. Bijna
gedachteloos liet ik mijn hand langs mijn arm glijden, op zoek naar blauwe
plekken die al lang waren verdwenen.
Opa was bezig het verhaal te vertellen over hoe hij oma had ontmoet. Ik
glimlachte en leunde dichter naar hem toe. Van dat verhaal kon ik nooit
genoeg van krijgen - ook al had ik het miljoenen keren gehoord en kon ik
het woord voor woord opzeggen. Opa vertelde het altijd op zijn manier,
waardoor het verhaal tot leven kwam. Magisch bijna.
'Elke avond ging ik naar haar kijken. Ik zat op het afgebladderde bruine
bankje onder die verschrompelde oude eik naar haar te kijken. Ze was
zonder twijfel het mooiste wezen in een tutu dat ik ooit had gezien.
Glanzend zwart haar in een knotje met grote lichtgrijze ogen die je zo
hartverscheurend konden aankijken. En haar danspassen. Een waar genot
voor het oog. Alsof ik een eigen privéshow had - helemaal voor mij alleen.
Op vrijdag had ik al mijn moed bij elkaar geschraapt en ik maakte een
praatje met haar, helemaal stotterend over mijn eigen woorden.'
Oma lachte zachtjes. 'Ik was meteen verloren toen hij me aansprak. Zijn
diepe stem deed me denken aan een cello. Zijn ogen glansden als
smaragden in de late avondzon.'
'En toen vroeg ze me of ik niet bij haar wou komen dineren, in dat
aanbiddelijke Frans accentje van haar. En daar zei ik geen nee tegen.'
'Maar ik durf te wedden dat je nog niet meer weet wat ik had
voorschotelde,' glimlachte oma.
'Wel waar,' protesteerde opa. 'Audrey, lieverd, vertel haar wat we hebben
gegeten. Ik vertel het elke keer.'
Ik lachte. 'Kip met appelmoes. De beste die hij ooit had geproefd. En als
dessert zelfgemaakt frambozenijs.' Precies hetzelfde wat we
voorgeschoteld kregen.
Opa knikte fel. 'Aha. Zie je nu wel dat ik het nog steeds weet, Millie.'
'Onzin,' zei oma beslist. 'Dat was een pure gok. En je bent net altijd goed
geweest met gokken. Audrey heeft dat ook. Jullie zijn precies twee
dezelfde. Vous êtes les mêmes. Jullie kunnen alle twee mensen zo rond
jullie pink winden. De een iets meer dan de andere, ma parole d’honneur!'
Opa en ik protesteerden luid. 'Dat is helemaal niet waar! Zo niet waar!'
'Nee? Kijk, Paul geeft me al gelijk. Hij heeft het zelf al ondervonden.'
Oma keek hem stralend aan.
'Verrader!' riep ik lachend naar hem. 'Oma is hier degene die hier de
mensen om haar pink kan winden.'
Opa knikte heftig. 'Groot gelijk, Audrey.' Hij zwaaide met zijn sigaar.
Oma schudde haar hoofd. 'Kijk, dat bedoel ik nou. Jullie verdraaien altijd
alles zoals het jullie uitkomt.'
Paul schudde van het lachen, met zijn mond vol ijs. Ik keek hem aan. Hij
grijnsde en nam nog een trekje van zijn sigaret.
Fearless_Confidence Life After You
'Sorry, Rey. Maar dat bekgevecht van jullie…' Hij blies de rook naar
boven uit.
Oma keek hem aan - ze was nu al helemaal dol op Paul. 'Tja, dat zijn de
Masens, mon garçon.'
Paul POV
Na het eten - dat echt heerlijk was - gingen we op de veranda zitten.
Ik had net een sigaret opgestoken toen we een knalrode Ferrari 599 GTB
Fiorano langs zagen komen en die de code ingaf bij Audrey - blijkbaar een
goede vriend van haar.
Audrey sprong meteen op. Haar gezicht was een mengelmoes van angst,
vastberadenheid en vertwijfeling.
‘Opa, grandmére, ik ben zo terug.’ Ze wierp een vluchtige blik op mij.
Ralph knikte. ‘Is goed, schat.’
Ik kreeg geen kans om iets te zeggen. Audrey was er al vandoor en rende
de oprit af naar de straatkant.
Door mijn weerwolforen - en ogen kon ik alles in high definition
meemaken - zoals dat heet in de filmwereld.
Ze tikte op het raampje van de auto. ‘Jayden?’ vroeg ze verbaasd. ‘Wat
doe jij hier?’
Jayden stapte uit en liep naar haar toe met een hersenloze
tandpastaglimlach op zijn gezicht die ik er het liefst vanaf zou slaan.
'Jou opzoeken, natuurlijk. Ik probeer je al de hele dag te bereiken,
schatje.' Hij probeerde haar handen vast te pakken, maar die stak ze snel
achter haar rug.
‘Sorry, Jayden, maar mijn gsm is dood.’ Ze keek hem aan met een
vreemde blik in haar ogen, alsof ze zijn reactie probeerde te peilen en
tegelijkertijd ook bang was voor zijn reactie.
Jaydens ogen kregen een gevaarlijke glans.
‘En je hebt er totaal niet aan gedacht om je gsm op te laden?’ Zijn stem
klonk dreigend.
‘Ik was gaan winkelen met Hazel,’ zei ze trillend. ‘Het spijt me, Jayden,
maar mijn grootouders…’ Haar ogen schoten angstig over zijn gezicht.
‘Hee, schatje, daar kan jij toch niets aan doen?’ Jaydens stem was opeens
helemaal omgeslagen naar aardig en begripvol.
Audrey glimlachte zwakjes en haalde toen diep adem. ‘Jayden, ik…’
‘Nee, scahtje, je hoeft geen excuses te zoeken.’ Hij nam haar pols vast,
zodat ze hem niet kon lostrekken. De blik op Audreys gezicht werd nog
angstiger. Ik hoorde hoe ze gejaagd ademhaalde. Alleen daarom al zou ik
hem de kop afrukken en tandje per tandje uit trekken.
'Schatje, ik kwam je iets vragen en iets geven,' zei hij terwijl een doosje
uit zijn achterzak grabbelde.
Audrey keek hem verbaasd en geschokt aan.
'Wat gebeurd daar?' vroeg Mildred terwijl ze naar de straat tuurde toen
Jayden op één knie ging zitten. De knokkels staken wit af toen ik mijn
handen tot vuisten balden. Dat minkukel heeft lef. Lef en geen hersens
waren niet wat je een goede combinatie noemde.
'Audrey Masen, jij bent het meisje waarmee ik de rest van mijn leven wil
delen. Wil je alsjeblieft met me trouwen?'
Audrey POV
Perplex staarde ik hem aan.
Hij vroeg me om met hem te trouwen. Jayden James vroeg me om met
hem te trouwen.
Ergens was ik me ervan bewust dat zowat 99.9% van de vrouwelijke
Amerikaanse bevolking op deze vraag spontaan "JA" zou antwoorden.
Maar ik was niet 99.9% van de vrouwelijke Amerikaanse bevolking.
‘Jayden,’ begon ik terwijl ik naar zijn gezicht keek. Zijn ogen keken me
Fearless_Confidence Life After You
hoopvol aan. Ik legde mijn handen over zijn hand die het doosje vast hield.
‘Sorry, Jayden. Ik kan niet. Je bent echt lief en aardig en zo, maar ik ben
gewoon er niet aan toe. Ik bedoel, ik ben pas zeventien. Ik wil gewoon op
dit moment niet trouwen.’ Ik gaf hem een kus op zijn wang en draaide me
toen om.
Ik voelde me opgelucht en was verbaasd over mezelf. Ik had hem
afgewezen. Ik had Jayden James afgewezen.
Achter me kwam Jayden bij van mijn antwoord en ik hoorde het grint
onder hem knersten terwijl hij achter me aankwam.
'Rey, schatje…' Hij probeerde mijn arm te grijpen, maar zijn hand werd
gewoon weggeslagen.
'Als jij nog één keer haar aanraakt, dan breek ik je ruggengraat op
zeventien verschillende plaatsen,' gromde Paul woedend.
Ik keek hem verrast aan. Hoe was die hier zo snel gekomen?
Jayden keek hem kwaad aan. 'Wie ben jij? En blijf van mijn meisje af!'
Jayden was ongeveer even groot als Paul - en was even gespierd.
'Jouw meisje? Jij moet heel dringend je oren laten uitspuiten,' grauwde
Paul terwijl hij overal begon te trillen.
Ik ging snel tussen hen in staan. 'Jongens, kappen nou. Paul, ga terug naar
de auto en wacht daar op mij. Jayden, volgens mij kun je nu best zo snel
mogelijk vertrekken.' Snel legde ik mijn handen op hun borst, voordat ze
elkaar gingen aanvallen.
Ze luisterden niet naar me.
Paul begon heel hard te beven en te vervagen - het was echt supereng.
'Jayden, alsjeblieft, vertrek!' riep ik terwijl ik Paul naar de auto duwde.
'Komaan, Paul. Dimmen.'
Maar Jayden – ik snapte niet waarom mannen altijd dat haantjesgedrag
vertoonden - bokste Paul tegen zijn schouder. Paul grauwde iets
onverstaanbaars en draaide zich om en sloeg Jayden vol op zijn mond. Ik
hoorde de tanden kraken.
'Jongens. Kappen! Kom nou!' riep ik terwijl Paul Jaydens gezicht
helemaal bewerkte. Ik kromp in elkaar bij het geluid van krakende botten -
neus gebroken.
Paul was helemaal aan het trillen.
Hij grauwde iets.
En toen viel Paul voorover.
Paul POV
Ik voelde hoe de hitte in mijn ruggengraat zich verspreidde over mijn
armen en benen. Zijn neus had zo lekker gekraakt onder mijn vuist. Ik wou
zo graag die rotzak zijn kop er vanaf scheuren. Maar ik kon niet zo dicht
bij haar veranderen. Emily's gezicht zweefde voor mijn ogen. Dat kon ik
Audrey niet aandoen.
De hitte begon heviger te worden en klopte door mijn bloedvaten.
Ik zag Audrey voor me, ik voelde hoe ze mijn arm vast nam. Nou mocht
ik echt niet veranderen. Ze stond veel te dicht.
'Jongens. Kappen! Kom nou!' riep ze terwijl ze voor me probeerde te
gaan staan.
Ik probeerde de hitte terug te duwen. Ik mocht niet veranderen. Ik mocht
het niet. Ik kon het niet toelaten dat de woede de overhand kreeg.
'Mag niet,' grauwde ik en ik viel voorover.
'Paul!' riep ze.
'Ik mankeer niets,' snauwde ik terwijl ik me met mijn handen opving.
Jayden stond nog overeind, met zijn handen op zijn gezicht. Ik rook het
bloed. Mooi zo. Dat zal hem leren.
'En nou rot je op. Begrepen?' zei ik hem ijskoud. Hij knikte even en was
weg. Ik hoorde de motor van de Ferrari startten - echt zonde van die
geweldige auto - en hij scheurde de straat uit.
Audrey ging voor me staan met vlammende ogen. Oepsie.
'Jij bent een dom rund, net als hem! Altijd alles met vuisten oplossen.
Fearless_Confidence Life After You
Moet je je hand eens zien! Helemaal onder het bloed! En nou krijg ik
morgen weer naar mijn voeten omdat Jaydens gezicht is toegetakeld door
jou!'
Ik keek haar verbaasd aan. 'Waarom krijg jij daarvoor naar je voeten? Het
is toch zijn gezicht?'
Ze sloeg haar armen over elkaar. 'Omdat jij mijn vriend bent en jij hem in
elkaar hebt geklopt. Meneer heeft morgen filmopnames. Gerald gaat hem
graag zien komen.' Ze schudde haar hoofd.
'Dan heeft meneer pech. Meneer moet maar leren om zijn handen thuis te
houden en een nee te leren accepteren,' grauwde ik boos. Toch niet te
geloven! Heeft ze hem net gedumpt, neemt ze het ook nog voor hem op!
Ze keek me fronsend aan. 'Heb je epilepsie of zo? Je was helemaal aan
het trillen.'
Ik keek haar aan. 'Nee. Ik heb geen epilepsie.'
Met opgetrokken wenkbrauwen keek ze me aan.
'Laat die blik gaan, Audrey,' mompelde ik.
'Nee. Je slaat er zo maar op los, als een op hol geslagen paard. Ik laat juist
helemaal niets gaan. Ik kon het perfect alleen af.'
Ik zei niets. Het had geen zin om haar erop te wijzen dat ze het helemaal
niet perfect alleen af kon.
Ze rolde even met haar ogen en trok me toen weer terug naar het huis. 'Je
mag van geluk spreken dat het donker is en de straat een heel stuk van het
huis afligt, zodat oma en opa jullie niet hebben gezien. Anders kwam je
hier nooit meer.'
Audrey POV
'Paul? Je hand zit helemaal onder het bloed? Wat is er gebeurd?' Oma
vloog meteen op Paul af als een bezorgde moederkloek en nam zijn hand
al vast.
'Paul is gevallen toen hij naar ons toe kwam gelopen,' verklaarde ik. Het
zou ook heel logisch zijn, als je weet dat zowat naar ons toe moet zijn
gerend.
Opa schudde zijn hoofd. 'Dat komt ervan om altijd maar te rennen.'
Oma trok Paul al mee naar binnen. 'Kom jongen, je gloeit helemaal.'
Ik keek oma aan. 'Hoezo gloeit hij helemaal?' Ik wist ondertussen wel al
dat Paul warm was - heel erg warm - maar gloeien?
Paul keek ons allebei fronsend aan. 'Ik voel me goed,' zei hij terwijl zijn
ogen heen en weer flitsten, alsof hij erg zenuwachtig was.
Oma luisterde niet en legde haar hand op zijn voorhoofd.
'Volgens mij heeft die koorts…'
'Echt, ik voel me kiplekker,' verzekerde Paul terwijl hij haastig een stap
naar achter deed.
'Millie, als hij zegt dat hij zich lekker voelt, dan voelt hij zich lekker.'
Opa stond op.
Voor mij leek het nu wel een goed moment om te vertrekken. Ik had
vandaag al genoeg mee gemaakt. Paul die voor me neus staat en ik word
ten huwelijk gevraagd door Jayden. Ik had behoefte aan rust.
'Oma, opa, slaap lekker,' zei ik toen ik ze even allebei omhelsde. Uit mijn
broekzak viste ik de autosleutels.
'Slaap lekker, meisje,' zei opa met een knipoog en hij drukte een kus op
mijn wang.
'Kom je, Paul?' vroeg ik. Blij met de redding, sprong hij op. 'Mildred, u
bent echt de beste kok die ik ken. U bent zelfs beter dan Emily - en dat wilt
al heel wat zeggen.'
Oma glunderde helemaal. 'Nou, morgen kook ik weer.'
'Afgesproken,' grinnikte Paul. Hij stapte in.
Ik zwaaide nog even naar oma voordat ik wegschoot. ‘Hou die hand op je
schoot, Moreno,’ zei ik nogal bot tegen hem. Ik was nog steeds woest op
hem vanwege zijn knokpartijtje met Jayden.
Paul glimlachte. 'Je grootouders zijn echt geweldige mensen. Ik kan best
Fearless_Confidence Life After You
geloven dat ze al zo lang bij elkaar zijn.'
Ik keek hem aan. 'Ze nemen het leven zoals het is. Hun relatie is niet
perfect, maar wat is dat wel?'
'Jij.'
Had ik dat nou echt goed verstaan? Hij had het heel zachtjes gezegd - dus
misschien was het niet tegen mij – of had ik het me gewoon ingebeeld.
Ik deed maar alsof ik hem niet had gehoord. Dat leek me het beste.
Het hek stond gelukkig al open - Jayden had het opengemaakt. Langzaam
reed ik de oprit op. De nachtverlichting in de tuinen was al aangesprongen.
Op de veranda hield ik Paul even tegen, die meteen naar binnen wou
lopen.
'Als je ook maar iets aanraakt met die bebloede hand, dan kan je erop
rekenen dat je mag gaan schrobben en dokken. Capiche?' vroeg ik hem. Ik
rilde inwendig bij de gedacht dat mijn zetels onder Jaydens bloed zouden
te komen hangen. Ik had teveel moeite en teveel tijd in de inrichting
gestoken.
'Si.'
Paul POV
Ze nam me mee naar haar gigantische grote badkamer en zocht in een lade
naar een kom. Die liet ze vollopen met warm water en pakte mijn hand.
'Dat kan ik ook wel zelf,' mompelde ik zachtjes - niet te hard natuurlijk.
Audrey leunde tegen me aan - ik wou niet dat ze me los liet - en dompelde
mijn hand zachtjes onder.
'En dan de hele badkamer besmeurd met bloed? Nee, dank je. Ik doe het
wel even.'
De badkamer had smetteloze witte tegels. Een wand bestond uit ruwe
blauwe steen. De kasten - ik moest toegeven, ze waren door een vakman
gemaakt - waren lichtgrijs, met donkergrijze natuursteen. Mijn aandacht
werd natuurlijk meteen getrokken naar het ruime tweepersoonsbad, dat in
de hoek stond.
Als ik genoeg geld en genoeg plaats had, zou ik ook zoiets laten
installeren. Wat je daar allemaal niet in kon doen…
'Auw!' Ik schreeuwde het bijna uit toen Audrey mijn hand begon te
bewerken met een ruwe badborstel. Mijn aandacht van het bad was meteen
weg. Hoe kon het dat één persoon zo lief en toch zo hard kon zijn?
'Stel je niet aan. Het bloed is opgedroogd en het moet er vanaf, of anders
slaap je maar op de veranda vanavond. Aan jou de keuze.' Ze keek me
doordringend aan. Ik antwoordde niet en zuchtte even.
'Mooi zo.' En ze begon opnieuw het bloed van mijn hand af te schuren.
'Mijn huid hoeft er niet vanaf, hoor,' knarste ik met opeengeklemde
tanden.
Een kleine glimlach verscheen op haar gezicht, en ze begon iets minder
hard te schuren. Eigenlijk voelde het nu heel prettig aan, terwijl haar
handen zo zacht de mijne vasthielden.
Het water was roze toen ze eindelijk zei dat ze klaar was met schuren.
Ik strekte even mijn vingers om te kijken of ik ze nog allemaal kon
gebruiken. Ze giechelde zachtjes.
'Lach me niet uit.' Ik tilde haar in één beweging op.
'Neee! Zet me neer!' riep ze lachend uit toen ik haar over mijn schouder
naar de slaapkamer droeg.
Ik legde haar zachtjes op het bed. 'Had je maar niet zo moeten martelen.'
Ze nam me vast. 'Nou… misschien heb ik er geen spijt van.' Haar groene
ogen fonkelden veelbelovend.
Net toen ze haar lippen de mijne raakten, ging de telefoon.
Waarom zetten mensen zoiets in de slaapkamer? Het is een regelrechte
aanslag op je privacy!
'Hallo?'
Audrey! Oké, dit moet je gewoon even horen! Jayden viel hier gewoon
vijf minuutjes geleden bij ons binnen! Helemaal onder het bloed! Quincy is
Fearless_Confidence Life After You
meteen flauwgevallen! Hij zegt dat hij je ten huwelijk heeft gevraagd en
dat jij hem hebt geweigerd!'
Hazel ging er morgen zo hard aan. Imprentee of niet.
'Uh… Ja. Ik heb hem inderdaad afgewezen.'
'Nou ja, van jou had ik niets anders verwacht. Jij bent zo antihuwelijk en
al die onzin. Maar je raad nooit wie - volgens hem - hem in elkaar heeft
geslagen! Paul!' Hazel gilde het bijna uit. 'Ik bedoel, dit kan toch niet?
Paul zit helemaal in La Push…'
'Eigenlijk, Hazel,zit hij naast me op bed,' zei Audrey snel.
Het bleef een hele tijd stil aan de andere kant van de lijn.
'Oh My God! Zit die NAAST je! In Malibu?' Zelfs zonder
weerwolvengehoor kon ik de hysterie in Hazel's stem horen. Audrey hield
de hoorn een eindje van haar oor. 'Geen wonder waarom je nee hebt
gezegd! Dit is zo romantisch! Is die helemaal voor je naar L.A. gevlogen!
Jij hebt ook altijd geluk, hé, Audrey!'
Audrey keek me onder haar wimpers aan - waarschijnlijk dacht ze dat ik
Hazel niet kon horen. 'Kijk, Hazel… Ik bel je morgen wel terug, goed? Ik
was… nogal bezig…'
‘Hee! En wat moet ik dan met Jayden doen? Hij is zo dronken dat ik hem
niet achter het stuur kan laten kruipen! Olala, waren jullie bezig? Foei,
Audrey. Die arme jongen is pas aangekomen, of jij springt er al meteen op
af!'
Nou, Hazel, eigenlijk was het andersom, maar dat maakt niet zo veel uit.
Als je nou gewoon wilt afleggen.
‘Laat hem op je bank crashen, als je bang bent dat hij een ongeluk zal
veroorzaken,’ opperde Audrey
'Dat is een idee. Maar gun Paul ook zijn rust, goed? Tot morgen!'
'Morgen, Hazel,' mompelde ze terwijl ze aflegde.
'Dus… Waar waren we gebleven voordat je vriendin belde?' vroeg ik haar
duivels terwijl ik haar naar me toetrok.
‘Ik geloof hier ergens.’ Ze drukte haar lippen op de mijne en haar hand
gleed onder mijn T-shirt. Ik gromde en legde haar op haar rug. Plagend
duwde ik een spoor van kussen achter in haar hals. Audrey kreunde en
sloeg haar been over het mijne. Haar heup duwde tegen mijn onderbuik.
Voorzichtig betastten haar vingers mijn schouders en duwden het T-shirt
naar boven.
Ik wilde haar lichtblauwe safariblouse uittreken, maar ze nam mijn hand
en legde onder haar borst. ‘Niet zo ongeduldig, Moreno,’ fluisterde ze hees
in mijn oor. Ik nam haar been en begon haar te kussen vanaf haar knie, tot
waar haar witte shortje begon.
Haar hartslag versnelde en ze duwde me op mijn rug, zodat ze boven op
me zat. Hardhandig trok ze mijn T-shirt uit. Mijn schoenen schopte ik uit.
Mijn hand lag net onder haar billen en mijn vingers bewogen onder het
shortje naar boven. Ze kuste mijn sleutelbeen en ging zo steeds lager. Ik
nam haar bij haar haren en trok haar knotje los. Haar lange haren vielen
over haar schouders op mijn borst.
Dit keer protesteerde ze niet toen ik haar blouse behendig open
geknoopte. Mijn handen gleden over haar satijnen beha over haar middel
naar haar heupen. Haar huid was nog altijd even zacht als ik me
herinnerde.
Met een beweging van mijn heup en doordat mijn been verstrengeld was
het met het hare, rolden we over zodat ik op haar lag. Snakkend naar adem
knoopte Audrey mijn jeansbroek open. Ik nam haar kin en zoende haar
passievol. Ze opende haar mond voor me. Haar tong speelde met de mijne.
Ik ontdeed haar van het witte jeansshortje, zodat ze enkel nog papajaroze
lingerie en hoge leren sandalen droeg. Een hand van mij had haar borst
vast. Zachtjes wreef ik met mijn wijsvinger over haar tepel. Audrey
kermde gedempt van genot en haar hand verdween onder de band van mijn
onderbroek.
Ik hield het niet meer. Ik futselde haar beha open, gooide het ding over
mijn schouder door de kamer en scheurde haar satijnen string kapot. Het
kon me geen zier schelen. Diep en hard drong ik bij haar binnen.
Fearless_Confidence Life After You
Audrey hapte naar adem en bewoog mee. Het ritme tussen ons werd
steeds sneller opgevoerd, totdat we beiden tot ons een hoogtepunt
kwamen.
Uitgeput bleef ik op haar liggen, mijn hoofd in haar hals. Onze
ademhalingen klonken zwaar en gejaagd door de ruimte. Onze harten
beukten bijna tegen elkaar aan.
Na een tijdje kuste Audrey mijn hals. Haar vingers bewogen zich op en
neer langs mijn rug.
Het beloofde een lange nacht te worden.
Fearless_Confidence Life After You
Chapter 21 "Somewhere just beyond my reach, there’s
someone reaching back for me” Holding Out For A Hero – Ella Mae Bowen
Audrey POV
Ik rekte me zachtjes uit en kroop dichter tegen Paul aan. Veel had ik niet
geslapen vannacht. Paul leek energie te hebben voor tien. Niet dat ik dat
erg had gevonden.
Mijn gsm, die op het nachttafeltje lag, begon te trillen. Met lome ogen
greep ik ernaar.
Rey, Jay is op weg naar je. Hij keek kwaad. Xoxo H
Shit! Ik sprong op - Paul snurkte gewoon verder – zocht in de dressing
naar mijn witte pyjama met paars kant, trok een zijden kamerjas aan en
rende zo snel als ik kon naar de hal, waar hele ding van de beveiliging en
alarm hing, netjes weggestopt in een kastje waar een vaas met gele rozen
op stond.
'Komaan, komaan,' smeekte ik terwijl ik de code veranderde. Het lichtje
sprong op groen.
Precies op tijd, want ik hoorde Jayden's auto al bulderen. Ik glimlachte
duivels. Hij zou niet binnenkomen. En ik was niet van plan om naar buiten
te gaan vandaag. Stilletjes liep ik de trap weer op en ging terug naast Paul
liggen, die op zijn rug lag te knorren. Voorzichtig draaide ik krulletjes in
het beetje borsthaar dat Paul bezat.
Oma had gelijk. Paul was warm. Precies alsof die koorts had. Ik fronste.
Was dit wel normaal?
De zon kwam langzaam op. Ik glipte uit bed en deed de lange gordijnen
open zodat ik de deuren van het balkon kon opzetten. De master
slaapkamer had zicht op de Stille Oceaan - magnifiek gewoon.
En Paul snurkte rustig verder. Ik grimaste even, maar leunde toen tegen
de smeedijzeren reling van het balkon. De zonnestralen gaven al flink wat
warmte af.
Beneden hoorde ik de voordeur opengaan.
Hazel, dacht ik opgewonden en ik stormde de trappen af.
Halverwege bleef ik staan. Twee bloeddoorlopen ogen keken me bijna
krankzinnig aan.
Het was Hazel niet.
'Goedemorgen, schatje.'
Het was Jayden.
Hij moest zijn binnengeraakt via het strand, waar er geen hekken stonden
en precies toen ik bezig was met de nieuwe code. Het alarmsysteem
deactiveerde altijd een vijftal minuten na het invoeren van een nieuwe
code.
Ik deed een paar passen achteruit. Hij had gedronken. Ik merkte het aan
die bloeddoorlopen ogen. Ik kon me niet voorstellen hoe hij aan die sterke
drank moest zijn geraakt zo vroeg op de dag – Hazel dronk geen alcohol.
Mijn hart klopte in mijn keel toen ik dacht aan de laatste keer dat hij
dronken was geweest.
'Komaan, schatje. Niet zo angstig kijken. Je weet toch dat ik je niets doe?'
vroeg hij grijnzend terwijl hij op me afliep.
Ik rende de trappen af - ik wou niet dat hij naar boven kwam - en rende
de keuken in, naar het dichtstbijzijnde telefoontoestel. De afkickkliniek. Ik
moest de afkickkliniek bellen.
Jayden kwam me achterna, en rukte de hoorn uit mijn handen voordat ik
het nummer had gevormd. Het toestel viel op de grond.
'We gaan niet bellen, schatje,' zei hij dreigend tegen me terwijl hij mijn
bovenarm vastpakte. De drankgeur maakte dat ik me misselijk voelde
worden.
'Alsjeblieft, Jayden. Laat me gaan,' smeekte ik hem. De laatste keer was
Fearless_Confidence Life After You
echt verschrikkelijk geweest. Ik wou geen tweede keer zoiets meemaken.
Langzaam zakte ik door mijn benen tegen de keukenkast. Hij was zichzelf
niet, hield ik me voor. Mijn heel lichaam trilde in paniek. Dit was Jayden
niet, dit was de drank.
Jayden had me al vast voordat ik de grond raakte. Mijn voeten bengelden
een paar centimeter boven de terracottategels.
'Die mooie vriend van jou slaapt zeker nog?' Hij glimlachte vals toen hij
de angst in mijn ogen zag. 'Wel, prima, dan stoort die ons niet.'
Hij knoopte mijn ceintuur langzaam los. ‘Ik wist wel dat je een hoer was,
maar om mij zo te bedriegen met de eerste beste kerel die hier opduikt van
een achtergesteld gebied… Heb je dan totaal geen eigenwaarde?’
'Alsjeblieft, Jayden. Laat me los.' Ik haatte het om te smeken, maar ik kon
niet anders.
'Nee. Je weet heel goed dat je dit wilt en het ook verdient, schatje,'
grinnikte hij. Zijn mooie bruine ogen flitsten haastig heen en weer. Zijn
neus had een vreemde hoek gekregen, waardoor hij er nog dreigende
uitzag. Ik zag hoe zijn humeur veranderde.
Eén hand gleed over mijn schouders naar mijn rug en nam me hard beet
in mijn ribbenkast. Ik kneep mijn ogen dicht, wachtend op de klap.
'Slet!' Ik voelde zijn vuist tegen mijn kaak. Door de klap vloog mijn
hoofd opzij. Tranen welden op, maar ik probeerde ze tegen te houden. Ik
ging niet huilen. ‘Goedkope vuile hoer!’ Ik ging niet huilen. Ik ging
godverdomme niet huilen.
Hij schudde me door elkaar. 'Ik doe alles voor je, en dan dit!' Mijn tanden
klapperden in mijn mond. Ik voelde mijn ogen in mijn oogkassen rollen.
‘En kijk me niet zo aan, kutwijf!’
Zijn vuist raakte mijn rechteroog.
Ik gilde het uit en probeerde me los te kronkelen. Hij greep me alleen
steviger beet. Ik krijste van de pijn omdat hij mijn ribben bijna knelde.
'Hou op met schreeuwen, zeg ik. STOP!' Zijn handen gleden naar mijn
hals terwijl hij me driftig doorheen schudde. ‘Hou je klep, klein kreng!’
Geen lucht! dacht ik. Mijn voeten spartelden wild. Ik voelde zijn handen
rond mijn nek sluiten. Ze oefenden druk uit, knelden de zuurstoftoevoer
naar mijn hersens af.
Ik was vijf.
De papieren bootjes dobberden in het zwembad.
Ik leunde naar voren. Ik wou de rode pakken. Ik strekte mijn armen uit.
En ik viel erin. Het water spatte omhoog. Ik zag bubbeltjes opstijgen. Ik
zonk.
Maaiend met mijn armen probeerde ik naar boven te komen. Het lukte
niet. Mijn armen waren zo moe. Zo moe.
Ik mocht niet opgeven! Papa zei dat je nooit mocht opgeven. Karakter,
Audrey.
Boos bleef ik spartelen. Waarom ging ik niet naar boven?
Mijn armen vielen stil. Ze wilden niet mee weken. Mijn oogleden voelden
zwaar aan. Ik voelde mijn ogen dichtzakken.
Mijn ogen vlogen open en ik hapte weer lucht. Ik keek recht in de
waanzinnige blik van Jayden. Zuurstof schuurde in mijn keel. Alles deed
pijn. Inademen en uitademen. Maar ik hijgde, snakte naar adem, en hoestte
even.
Jayden aaide even over mijn haar, alsof hij wou zeggen dat het hem
speet.
Ik schudde mijn hoofd. 'Laat me los, Jayden,' zei ik. Mijn stem klonk
redelijk vast en ik keek hem recht aan. Zijn bruine ogen keken me aan met
een blik die niet meer tot rede vatbaar was. De angst sloeg me om het hart.
Ik kende die blik maar al te goed.
Hij nam mijn heupen beet - ik voelde de blauwe plekken al opkomen.
Zijn handen drukte door de pyjama heen, in mijn vlees, tot op het bot. Hij
bleef me strak aankijken, alsof hij iets in mijn ogen zocht.
'Alsjeblieft,' smeekte ik hem. 'Alsjeblieft Jayden. Het spijt me, alsjeblieft,
niet doen…'
En toen ik gilde. Ik schopte met mijn benen in de hoopt dat hij van me af
Fearless_Confidence Life After You
zou rollen, maar hij was geen partij voor mij.
'Hou je kop, mens!' Ik voelde zijn handen over mijn mond en keel
glijden. ‘Hou toch je klep, sloerie!’
Ik kon er niets aandoen, maar ik schreeuwde juist harder. Ik hoorde hoe
hij in de keuken galmde. Alsjeblieft, laat Paul niet wakker worden. Als hij
me hier zo zag… Vol afschuw sloot ik mijn ogen.
Jayden sloeg me overal waar hij me kon raken. Mijn hals, borst, buik,
benen, armen. Ik wenste dat ik dood was. Alles was beter dan dit.
Verzetten deed ik al lang niet meer. Enkel het geschreeuw waarmee ik niet
kon stoppen was een teken van weerstand.
Mijn hoofd raakte de knop van het keukenkastdeurtje. Ik voelde hoe het
begon te bloedden. Een warme straal liep langs mijn slaap naar mijn kaak.
Het werd zwart voor mijn ogen…
Paul POV
Ik werd wakker van gegil. Wie gilde nu op dit uur? Ik tastte naar me, maar
er lag niemand. Audrey was weg. Het gekrijs kreeg nu een volledig andere
betekenis. Het geschreeuw weerklonk weer, alsof ze in pure doodsangst
was.
Meteen was ik opgesprongen en trok mijn jeans aan. Audrey had me
nodig!
Wat is er in godsnaam aan de hand? Waarom gilde ze zo?
Ik rende de trappen af, richting haar geschreeuw. Toen ik onder aan de
trappen stond, hield haar geschreeuw plots op. Iemand vloekte. Dit klonk
niet gezond.
Ik stormde de keuken in en bleef verbijsterd staan toen ik het schouwspel
voor mijn ogen opnam.
In de keuken lag Audrey op de grond, met haar kamerjas halfopen.
Bewusteloos. Ze was verschrikkelijk toegetakeld. Haar lichaam zat onder
de blauwe plekken en verwondingen. Haar lip was gescheurd, waardoor er
bloed op haar tanden hing. Het had iets lugubers. Het knopje van het
keukenkastje en een deel van het deurtje achter haar waren besmeurd met
bloed. Audrey's haren hingen ook vol bloed. Het donkerrode bloed drupte
op haar schouder. Mijn lichaam begon te trillen. Welk monster had dit
gedaan?
Naast haar zat Jayden heen en weer te wiegen. Hij kon alleen maar staren
naar haar. Hij mompelde dingen die ik niet verstond en bleef maar over
haar hand aaien. Ik rook zijn dranklucht al vanuit de deuropening.
Heeft hij dit gedaan? Jayden James?
Dol van razernij greep ik hem bij zijn nek vel en sleurde hem naar de hal.
Ik ging niet op hem kloppen - dat plezier ging ik hem niet geven, dat
monster. Vergeleken met hem leken de Cullens wel menselijk. Ik deed de
deur open en gooide hem met een brede boog het huis uit.
'Als ik je hier nog zie over twee minuten, dan kun je erop rekenen dat
voor de middag om is, alle tweehonderdenzes beenderen van je gebroken
zijn. Begrepen?' bitste ik naar hem terwijl ik de deur achter me toesmeet.
Mijn lichaam begon over al te trillen van pure woede - maar ik mocht niet
veranderen. Audrey had nu een mens nodig, en geen wolf om haar te
beschermen. Daarvoor was ik te laat geweest. Ik was te laat geweest.
Leeggezogen ging ik terug naar de keuken. Mijn lichaam en geest voelde
verdoofd aan toen ik haar opnieuw zal liggen, zo hulpeloos. Waarom sliep
ik ook zo diep altijd? Waarom? Maar ik had geen tijd voor zelfmedelijden.
Audrey had me nu nodig.
Ik tilde haar langzaam op. Haar hoofdwonde aan de zijkant van haar
hoofd bloedde nog steeds. Ik nam een schone keukenhanddoek en bond die
zo voorzichtig mogelijk om haar hoofd. Naar het ziekenhuis bellen leek
me niet de beste oplossing - er was niets gebroken zover ik kon zien - en ik
wou de pers niet alarmeren. De paparazzi en de roddelblaadjes zouden
smullen van dit voorval. Heel voorzichtig nam ik haar in mijn armen en
droeg haar naar de slaapkamer, waar ik haar zachtjes neerlegde.
Fearless_Confidence Life After You
Gelukkig dat ik dokter Vamps gsm-nummer had. Voor
noodgevallen als er iets met het roedel was gebeurd. Ik belde hem meteen
op.
Hij ging maar twee keer over.
'Hallo?'
'Dokter, hier met Carlisle. Audrey is in elkaar geslagen.' Ik moest de
woorden eruit wringen, maar ging door, de bittere smaak in mijn mond
negerend. 'Ze heeft een ernstige hoofdwonde, die nog steeds bloed. Moet
ik een dokter laten komen, of het gewoon stelpen?'
'In elkaar geslagen?' vroeg Carlisle geschrokken. Op de achtergrond
klonk een grom - Edward waarschijnlijk. Mooi. Wie weet ging hij Jayden
in elkaar beuken - en hopelijk opeten. Hij verdiende het.
'Het is een beetje ingewikkeld. Het komt erop neer dat ze met haar hoofd
tegen de deurknop van het keukenkastje is gevallen op haar slaap. Maar de
wonde is nog steeds aan het bloeden. Ik heb er een propere
keukenhanddoek rondgebonden, maar die begint nu ook door te lekken.'
De rode vlek werd steeds groter. Langzaam druppelde er bloed op haar
schouder.
'Er moet een dokter komen. Je zit waarschijnlijk bij Audrey zelf, in L.A.?'
'Ja.'
'Ik geef het nummer van een bekwame dokter - hij is absoluut
betrouwbaar, ik ken hem goed - dus de pers en paparazzi zullen van niets
weten.' Hij noemde het nummer en ik was het al aan het indrukken op het
vaste toestel naast het bed. Godzijdank dat Audrey er ene op haar
slaapkamer had staan. Ik zou dat ding nooit, maar ook nooit meer
vervloeken, ook al ging hij elke avond af.
'Dank u, dokter.' Ik probeerde zo beleefd mogelijk te klinken.
'Veel sterkte, Paul.' Hij klonk alsof hij het echt meende. Hmm. Misschien
was Carlisle nog niet zo erg.
'Dank u, dokter, 'en ik legde gauw af voordat ik in Jacob Twee zou
veranderen. Zo'n vieze bloedzuigerliefhebber. Nee, dank je.
Carlisle had gelijk. De dokter kwam meteen nadat ik hem had opgebeld.
Vijf minuten later ging de bel al. Ik rende de trappen af en gooide de deur
open.
De dokter keek me even aan, zijn ogen bleven even op mijn jeans
hangen, die onder bloedspetters hing. 'Wat is er aan de hand?'
Wat moest ik nu gaan zeggen? Audrey Masen is in elkaar geslagen door
Jayden James? Nee, dat leek me geen goed idee.
'Mijn vriendin is van de trap gevallen.' Dat klonk wel logisch - het zou
ook meteen de blauwe plekken en verwondingen op haar lichaam
verklaren. 'Maar ze bloedt heel erg fel aan haar hoofd, recht op haar slaap.'
Ik zag het gezicht van de dokter donker worden – wat mijn vermoedens
bevestigde. Het klonk niet goed. 'Ligt ze boven?'
Ik knikte en ging hem voor. Gelukkig had ik Audrey onder de dekens
gelegd, zodat de meeste blauwe plekken niet te zien waren. Wat Jayden
haar allemaal had aangedaan, dat kon ik al raden. Het was te hopen voor
hem dat ik hem nooit meer tegenkwam. Ik balde mijn vuisten. Als
Audrey…
De dokter onderzocht even de wonde. 'Hmm. Het moet worden genaaid.
Zo diep is het niet, en met een dagje of twee rust komt ze er wel weer
bovenop. De draadjes lossen vanzelf op. Ze moet wel heel erg zijn
gevallen.'
Ik knikte terwijl ik toekeek hoe hij Audreys wonde dichtnaaide. Het leek
precies alsof ze sliep. Ze ademde rustig in en uit en leek niets te voelen van
de naald. Daar was ik een beetje blij om - ze had tenminste geen pijn. Dat
was toch al iets.
'Ziezo. Dat is in orde. Misschien is het beter om haar in een donkerder
kamer te leggen als ze wakker wordt. Dat schrikt niet zo af.'
Ik knikte. 'Hoe lang mag ze bewusteloos blijven?' Ik wist niet hoe hard ze
was gevallen - wie weet lag ze in een coma of zo. Ik rilde onbewust.
'Als ze tegen de avond niet wakker is geworden, dan is het ernstig. Bel
dan onmiddellijk naar het ziekenhuis.' Hij schreef het nummer op een
Fearless_Confidence Life After You
velletje papier en drukte het in mijn handen. ‘Deze verbindt je meteen met
de arts van dienst.’
Ik knikte, met mijn ogen op Audrey. 'Dank u, dokter.'
'Geen dank.' Hij pakte zijn tas en ik liet hem uit - nadat ik hem betaald.
Daarna ging ik terug naar boven, nam een washandje en een kom water
uit de badkamer en begon heel voorzichtig Audreys huid en haren te
wassen. Ze bewoog niet toen het water langs haar gezicht druppelde - geen
goed teken. Ik depte haar voorzichtig droog.
De deuren kraakten niet toen ik ze allemaal opendeed, op zoek naar een
donkere slaapkamer.
De slaapkamer tegenover de hare was het donkerste van tint en had ook
donkere gordijnen. In de kamer legde ik heel voorzichtig Audrey, trok de
gordijnen dicht en ging toen in de gestreepte fauteuil zitten, terwijl ik naar
haar keek.
Haar lip was nu opgezwollen. Haar linkeroog begon blauw te worden en
ze had een krats op haar rechterwang staan. Ik voelde ik weer begon te
trillen. Hoe kon dat beest haar zo toetakelen?
Niet veranderen, Paul. Je weet dat ze allergisch is voor honden.
Waarom was ik ook niet wakker geworden toen zij was wakker
geworden? Dan had ik haar bij me gehad en had Jayden haar nooit
aangeraakt. Dan waren we nu waarschijnlijk aan het ontbijten in het
zonnetje, plannen aan het maken voor de dag.
Ik begroef mijn hoofd in mijn handen. Haar gegil galmde nog na in mijn
hoofd. Hoe had ik zo traag kunnen zijn? Hoe had ik niet op tijd bij haar
kunnen zijn?
Door mij lag Audrey nu bewusteloos op bed. Dit was mijn schuld.
De deurbel ging en verstoorde mijn zelfmedelijden.
Langzaam stond ik op. Het voelde niet goed om Audrey helemaal alleen
achter te laten. De bel bleef bellen - de persoon hield zijn vinger gewoon
op de knop.
'Ik kom er al aan,' gromde ik boos terwijl ik de deur opendeed.
Voor me stond Hazel.
'Eindelijk, zeg, ik wacht…' Ze keek me ongelovig aan. 'Is dat bloed op
jouw jeans?’ vroeg ze met een stem die een octaaf hoger was.
Ik antwoordde niet op haar vraag. Ik keek met grote ogen daar het - ding -
dat ze in haar armen had.
'Wat. Is. Dat?'
Fearless_Confidence Life After You
Chapter 22 “I got tears, that are scared of the facts."
Wires - Athlete
Paul POV
Dat pluche ding blies boos naar me en sprong vanuit Hazel's armen recht
op me af. Het zette zijn nageltjes diep in mijn borst.
'AAAAAAAAAAAAAUW! Haal dat monster van me af!' Ik brulde het
uit van de pijn. Het ding grauwde en gromde en miauwde er op los. Ik
greep het bij zijn nekvel en probeerde het van me af te gooien.
'Paul! Laat Loïs los!' schreeuwde Hazel terwijl ze stikte van het lachen.
'Dat ding van jou valt mij aan!'
'Audrey draait je de nek om als Loïs iets overkomt. Het is haar kat!'
Ik had het beest eindelijk van me afgetrokken en duwde het terug in
Hazel's handen. 'Hou die pluizenbal van je bij.' Mijn hele borst stond vol
schrammen.
'Alsof jij zoveel anders bent,' sneerde ze. Hazel wist alles van het
weerwolvengedoe af - imprentees wisten alles. Ik keek haar vuil aan.
'Waar is Audrey?' vroeg ze me terwijl ze Loïs aaide. De kat keek me nog
steeds dreigend aan - maar hij hield zich nu wel koest.
'Boven,' antwoordde ik terwijl ik me omdraaide en de trap opliep.
'Ey! Wacht nou eens even! Wat is er…' Ze liep me achterna en trok aan
mijn pols.
Ik keek haar aan. Ik had geen flauw idee hoe mijn gezichtsuitdrukking er
uitzag, of hoe mijn stem klonk. 'Jayden is hier vanmorgen geweest.
Audrey ligt bewusteloos in bed.'
Zelfs Loïs hield op met blazen naar me.
Hazel liet de kat uit haar armen vallen. En het beest had het veel te druk
om op zijn poten te letten.
'Heeft Jayden dit gedaan? Jayden?' vroeg ze me ongelovig toen ze over
Audrey heen gebogen stond.
Ik knikte. Ik zat terug in de fauteuil. Te wachten tot Audrey zou
bijkomen. Ik zou eeuwig op haar wachten als het moest. Het was mijn
schuld dat ze daar lag.
'Ik geloof je niet. Ik ken Jayden al vanaf toen we samen in de zandbak
speelden toen we vijf waren. Hij aanbid Audrey. Hij…'
'Nou, zo te zien aanbidt hij haar niet,' onderbrak ik haar scherp. Ik was
het moe om naar al die fantastische eigenschappen van Jayden te luisteren.
Hazel keek me vuil aan. 'Ik kan het gewoon niet geloven.' Ze ging naast
Audrey op het bed zitten. 'Ik bedoel. Jayden? Ik ken hem al twaalf jaar! Dit
had ik nooit van hem verwacht!'
'Hij had gedronken,' zei ik zachtjes. 'Hij was helemaal aan het flippen
toen ik hen zag. Ik was wakker geworden door Audrey's geschreeuw…'
Mijn stem stierf weg. De keuken was nog steeds een stille getuige van het
gruwel.
'Arme Audrey. Dat verklaart die blauwe plekken…'
Ik keek op. 'Blauwe plekken?' vroeg ik haar met doordringende ogen.
Ze knikte somber. 'Ik had het moeten weten. Ze deed er altijd zo vaag
over. Sinds ze met Jayden een relatie is begonnen, stond ze soms - meestal
om de twee weken - vol met blauwe plekken. Maar niet zo erg als dit. Ze
zei de hele tijd dat ze gevallen was en ik geloofde haar. Wat zou ik er
anders achter moeten zoeken?'
'Dat Jayden een alcoholverslaving misschien had?' antwoordde ik haar
scherp. 'Heeft die vent niet drie maanden in een afkickkliniek gezeten of
zo?' Hoe kon iedereen zoiets zo simpels negeren. Haar doorzichtige
smoezen zo hebben geslikt? Audrey viel bijna nooit, hoe kon iedereen dan
hebben geloofd dat ze plots om de twee weken zou vallen? Ik balde mijn
vuisten.
Hazel sloeg haar armen over elkaar en tikte met haar voet - een slecht
voorteken. Als vrouwen met hun voet beginnen te tikken, zat je diep in de
Fearless_Confidence Life After You
problemen. Heel diep.
'Ja, tuurlijk. Hij was succesvol afgekickt. Hij leek het echt onder controle
te hebben.' Hazel schudde haar hoofd en leek in het huilen te willen
uitbarsten. 'Blijkbaar niet dus.' Ze liet zich voorzichtig op het bed
neerzakken.
'Blijkbaar niet,' beaamde ik. Hazel streek zachtjes over Audreys wang.
'Waarom heb je het me niet verteld?' vroeg ze verdrietig aan haar. Loïs
sprong op het bed en ging naast Audrey liggen. Zijn lichtgevende ogen
keken me vals aan. Alsof hij wou zeggen: "Audrey is van mij". Ik keek
vals terug. Rotbeest.
Audreys oogleden begonnen voorzichtig te bewegen. Hazel sprong snel
op, net zoals ik. Ik ging naast Hazel staan. Zou ze wakker worden?
Audrey POV
Mijn hoofd deed pijn. Het voelde zwaar aan de linkerkant. Ik probeerde
me te bewegen - alles, maar ook alles deed pijn. Alsof ik in één grote bak
ijs was gevallen en me overal had gesneden en daar in was blijven liggen.
'Ze komt bij. Ga zitten, Hazel. Als er teveel mensen om haar heen staan,
schrikt ze misschien.'
'Waarom ga je dan zelf niet zitten, hond? Ik ben toevallig de beste
vriendin,' hoorde ik Hazel snauwen.
Ik hoorde Loïs spinnen. Ik voelde hoe hij me een kopje gaf tegen mijn
wang. 'Vies beest. Ga van het bed af, luizenbal.' Dat was Paul.
'Je bent zelf een luizenbal.' Hazel klonk geïrriteerd. Ik probeerde mijn
ogen open te doen - mijn rechteroog in ieder geval. Mijn linkeroog was dik
en wilde niet opengaan. Ik wou zeggen dat ze niet zo kattig moest doen,
maar mijn lip wou niet meewerken. Hij deed pijn en voelde dik aan.
Mijn zicht was een beetje wazig; ik zag Paul over me heen gebogen, en
Hazel die met haar armen over elkaar aan het voeteneinde stond te kijken.
Maar ik kon hen niet duidelijk zien, alsof ik via een oude TV naar hen
keek.
'Audrey, liefje? Kun je me horen? Gewoon je hoofd knikken als je me
hoort.'
Ik knikte. Alles deed echt pijn. Mijn lichaam brandde van de pijn.
Volgens mij kon ik mijn arm nog niet eens optillen.
'Is het waar wat Paul zegt? Heeft Jayden dit gedaan? Jayden?' Hazel's
stem klonk scherp en schel - helemaal in de war. Arme Hazel. Ze hield er
niet van als er tegen haar werd gelogen - ze dacht zonder twijfel aan de
vorige keren toen ik onder de blauwe plekken zat.
Ik keek naar Paul, die Hazel ijskoud aanstaarde. 'Hazel, laat het gaan. Ze
is net wakker, en je laat haar meteen weer aan dat monster denken. Mooie
vriendin ben jij, zeg.'
Ze keek hem boos aan, maar zei niets tegen hem. 'Dit kan niet, Audrey!
Waarom heb je hem gewoonweg niet meteen gedumpt? Je hebt hem maar
laten doen! Lieverd, je had het me moeten zeggen!' Hazel plofte naast me
neer.
Ik kromp in elkaar. De reden waarom ik hem niet had gedumpt was dat ik
hem nodig had gehad. Iemand die zei dat hij van me hield - omdat de
persoon waarvan ik hield het niet tegen me zei. En Jayden was de slechtste
niet – niet als hij gedronken had. Als hij nuchter was geweest, was het
gezellig tussen ons geweest. Hij was aardig, bezorgd en maakte me aan het
lachen alsof we al jaren de beste vrienden waren geweest. Eigenlijk was ik
de klootzak die misbruik van hem had gemaakt.
Maar dat ging ik haar niet vertellen waar Paul bij was. In plaats schudde
ik mijn hoofd. 'Weet ik niet,' mompelde ik zachtjes.
Ik keek rond. Ik lag niet in mijn eigen slaapkamer, maar in de
donkergrijze logeerkamer. De gordijnen waren toe, waardoor het bijna
leek alsof het schemerde.
'Waarom lig ik hier?' vroeg ik verbaasd. Loïs stootte zijn hoofd tegen
mijn wang. Ik aaide hem zachtjes over zijn rug.
Fearless_Confidence Life After You
'De dokter zei dat je in een donkere kamer moest wakker worden,'
verklaarde Paul.
'Dokter?' echode ik.
'Je hoofdwonde moest worden gehecht.'
'Hoofdwonde?' vroeg Hazel geschrokken. 'Heeft hij je dan zo hard
geslagen?'
Ik keek van Paul naar Hazel en terug.
'Wie heeft mij gevonden?' vroeg ik zachtjes. Laat het alsjeblieft niet Paul
zijn geweest. Alsjeblieft.
'Ik.' Paul keek me recht aan. 'Je schreeuwde zo hard, Audrey. Het spijt me
dat ik niet op tijd bij je was.'
Het speet hem! Terwijl hij voor mij een dokter had gebeld - en
waarschijnlijk Jayden buiten had gesmeten! Waarschijnlijk had ik hem
wakker geschreeuwd, met mijn oorverdovend gegil. En dan had hij me
waarschijnlijk ook gevonden. Ik voelde de tranen in mijn ogen springen.
Nou moet die echt een geweldige indruk van me hebben. Leuk Audrey.
Heb je dat ook weer lekker verknald. Het gaat echt goed vandaag. Doe zo
verder.
'Waar doet het pijn, liefje?' vroeg Paul me. Waarom vroeg hij dat. 'Niet
huilen, Rey.' Hij sprong op en ging aan de andere kant van me zitten.
O, dus daarom vroeg hij dat. Hij dacht dat ik huilde omdat ik pijn had.
Ik schudde mijn hoofd. 'Alles.' Mijn lichaam en mijn geest deden pijn. Ik
voelde me geknakt na wat Jayden me allemaal naar het hoofd had
geslingerd. Ik was ook een hoer. Een slet. De tranen rolden over mijn
wangen en drupten op de lakens.
'Paul…,' begon ik met een trillende stem.
'Nee, Audrey.’ Hazel keek me met felle ogen aan. ‘Nu ga je eens goed
naar mij luisteren. Ik ben je beste vriendin. Waarom heb je me dit niet
verteld? Waarom vertelde je me niet dat Jayden je iedere keer in elkaar
mepte en verkrachtte elke keer als die vent dronken was? Daarvoor zijn
vrienden, for God’s sake!'
Loïs spinde terwijl mijn wijsvinger hem achter zijn oor krabde.
'Ik was bang, Hazel,' gaf ik eerlijk toe. 'En hij is Jayden. Ik bedoel, als hij
niet had gedronken, was alles goed. Dat weet jezelf ook nog wel. Dan was
hij aardig, lief. Maar als hij gedronken had…' Ik kromp ineen bij die
herinneringen. Mijn wangen voelde nat en plakkerig aan.
'Laat haar met rust, Hazel. Ondervraag haar maar als ze heeft geslapen.
De dokter heeft gezegd dat ze een dag of twee moest rusten. En dan ga jij
haar vragen stellen over dat wangedrocht.' Paul keek haar boos aan. Loïs
grauwde bij het horen van Pauls stem.
Hazel kreeg een schuldbewuste rode kleur.
Paul aaide me zachtjes over mijn haren. 'Slaap maar, liefje. Ik blijf hier
naast je zitten.'
'Nee, nee,' mompelde ik. 'Ik heb je wakker gemaakt.' Ik tastte naar zijn
hand.
Paul glimlachte een beetje - één mondhoek krulde om. Hij kneep
bemoedigend in mijn hand.
'Ik slaap wel hier, naast je, goed? Slaap nu maar.'
Ik knikte. Paul kreeg zijn nachtrust. Ik voelde hoe mijn lichaam snakte
naar rust. Mijn oogleden werden zwaar en zakten langzaam toe.
Het laatste dat ik merkte voordat ik wegzonk in een droomloze en
pijnloze slaap, was Pauls lippen op mijn voorhoofd.
Fearless_Confidence Life After You
Chapter 23
"We won't break, we don't die, it's just a moment
of change." All We Are – One Republic
Audrey POV
'Please fasten your seatbelts…'
'We gaan zo landen! We zijn er bijna!' gilde Hazel naast me.
'Hazel! Wees nou alsjeblieft voor vijf seconden stil! Vijf seconden! Dat is
alles wat ik van je vraag!' zei ik geïrriteerd.
'Tja, zeg! Ik heb hem al zeven weken niet meer gezien!' Ze zat zowat te
springen op haar stoel. De stewardess wierp haar een waarschuwende blik
toe, maar Hazel zag het niet.
Ik was jaloers op Paul. Hij zat naast mij, waardoor hij geen last had van
Hazel. Ik was het beleg tussen het broodje Paul - Hazel. Dat betekende dat
ik ook de volledige vier uur naar Hazel heb moeten luisteren. Hazel zat al
de hele vliegreis als een Durcacelkonijn op speed naast me. Brady dit,
Brady dat, Brady zo, Brady zus. Mijn hoofd barstte gewoon van Brady.
Ik zette mijn zonnebril netjes recht - aangezien ik een nationale ster was,
had ik het recht om altijd en overal een zonnebril te dragen. En dat was
ook maar goed ook - mijn blauwe oog zag nog steeds groen en geel.
Het vliegtuig begon langzaam aan zijn afdaling. Hazel zat gewoon heen
en weer te huppen op haar stoel - nog even en ze zou spontaan zijn gaan
vliegen.
Toen we onze gordels mochten afdoen, was Hazel de eerste die
rechtstond en bijna uit het vliegtuig spurtte, richting de luchthaven.
Paul en ik volgden in een iets rustigere tempo. Hij had zijn arm rond mijn
middel gelegd en steunde me tijdens het lopen.
'BRADY!' gilde Hazel en ze vloog gewoon in Brady's armen.
Verschillende reizigers keken om. Brady keek zo gelukkig toen hij haar
rondzwierde. Hazel lachte. Een blije lach, een kind dat lachte om iets
geweldigs, op zo'n manier die zo eigen is aan kinderen.
'Kom, dan gaan wij de koffers halen,' fluisterde Paul in mijn oor. Ik
knikte, en we lieten de twee tortelduifjes achter. Die keken de komende
tijd toch nergens anders meer naar.
'Ah, jongens!' groette Brady ons nadat we de koffers hadden verzameld.
Ik hield mijn zonnebril op. 'Hallo Brady. Leuk je weer te zien,' zei ik
glimlachend.
Hij keek me stralend aan, met een arm rond Hazel geslagen. 'Audrey
Masen! O my god! De enige echte! Mag ik alsjeblieft je handtekening?'
vroeg hij me plagend.
Paul stootte hem tegen zijn schouder. 'Kappen, Brady. Laat haar met rust.'
Elke keer als hij mijn zonnebril zag, zakte zijn humeur steeds verder onder
het nulpunt.
'Wow. Wat zijn we weer lekker gezind, Moreno? Heeft Audrey je wakker
gehouden in de nachten?'
Hazel kneep hem zachtjes in de arm. 'Kom nou maar gewoon, Brady.'
Paul keek gewoon moordlustig - mijn lichaam stond nog steeds vol met nu
groengele plekken en diverse verwondingen.
Brady keek niet-begrijpend van Paul naar mij en van mij naar Hazel.
Hazel keek hem smekend aan.
Hij glimlachte en haalde zijn schouders op. 'Kom dan. We willen niet dat
de parkeermeter te hoog oploopt - tenzij jullie betalen.'
Paul POV
Audrey leunde tegen me aan terwijl Brady naar La Push scheurde. Ik
speelde afwezig met haar krullen. Haar hoofdwonde was nog steeds niet
Fearless_Confidence Life After You
genezen - er zat wel al een korstje op - maar dat zag je nauwelijks. Je
moest al weten waar het was en er echt opletten. De gescheurde lip en de
krats op haar wang waren al mooi genezen.
De blauwe plekken en verwondingen op haar lichaam waren nog steeds
niet weg - ze begonnen nu pas langzaamaan groen te worden en moesten
nog geel worden. Ik begon weer te beven toen ik dacht aan het monster die
ze had toegebracht. Ik wist dat elke beweging die Audrey maakte, haar
pijn deed. Zoals haar gekneusde ribben. Man, ik was woest geweest toen
de dokter het vertelde. Audrey had niet geklaagd over de pijn, maar ik had
gemerkt hoe ze haar lippen op elkaar beet elke keer als ze te diep
ademhaalde of zich op haar zij legde. Ik had haar uiteindelijk naar de
dokter moeten sleuren omdat ik het niet meer kon zien.
'O ja, Paul. Sam wilt je spreken. Dat moest ik even doorgeven.' Brady
keek me aan in de achteruitspiegel.
'Oké.' Ik was een week in L.A. gebleven - het uiterste dat Hazel kon
wachten om Brady te zien. Ze had speciaal voor Audrey zes dagen extra
gewacht, want Audrey wou graag mee.
Sam zou wel weer een hele hoop nieuws hebben voor me. Als er maar
geen één of andere bloedzuiger op het land was er geweest. Zeker nu
Audrey hier was.
'Is het vanwege het koude weer?' vroeg ik aan Brady. Ik hoopte maar dat
hij de verwijzing naar de bloedzuigers zou snappen.
'Neu. Helemaal niet.' Brady knipoogde naar me. ‘Eerder vanwege de
aanhoudende hitte.’ Hij knikte naar Audrey, die naar buiten staarde.
Ik fronste. Wat wou Sam met mij bespreken dat met Audrey te maken
had? Maar ik vroeg het niet. Ik had liever niet dat Audrey vragen ging
stellen. Tegen haar liegen deed ik niet graag…
Brady stopte bij Billy, die al op de veranda ongeduldig stond te wachten.
Audrey stapte meteen uit en rende op hem af.
'Billy!' riep ze dolgelukkig.
'Ey, Audrey! Goed je weer te zien, meisje!' Billy keek haar aan - als een
vader die trots naar zijn dochter keek. Ik vond er geen betere beschrijving
voor.
'Je ziet er goed uit, Billy,' grinnikte ze. Ik stapte uit.
'Gaan jullie maar. Hazel wilt zeker haar koffers en zo uitpakken.' Hazel
werd rood - van koffers uitpakken zou er niet veel komen.
Ik pakte de koffers en liep de veranda op. Audrey lachte toen Billy haar
vertelde dat hij er in was geslaagd om Gone With The Wind uit te lezen,
één van haar lievelingsboeken.
'Kom naar binnen, Audrey. En wil je misschien die zonnebril afzetten?
Hij is heel erg mooi, maar ik zie liever je ogen.' Billy rolde voor haar uit.
Audrey verstrakte. Ik kwam haastig tussenbeide.
'Laat haar nou toch gewoon haar zonnebril ophouden, Billy…'
'Nee, nee,' glimlachte Audrey. 'Het is niet erg. Sorry Billy, dit is erg
onbeleefd van me.'
Langzaam zette ze haar zonnebril af.
Audrey POV
Ik zag hoe Billy wit en toen groen werd. 'Audrey, wat is er met jou
gebeurd?' vroeg hij me geschrokken.
'Gevallen van de trap.' Ik slaagde er in om een waterig glimlachje op mijn
gezicht te toveren.
'Audrey?' vroeg een stem achter me.
Ik draaide me om. Jacob keek me glimlachend aan, totdat die mijn
gezicht zag. Meteen betrok zijn gezicht. 'Wat heb je toch maar gedaan? Je
wordt net zo onhandig als Bella,' zuchtte hij terwijl hij me voorzichtig
omarmde.
Paul keek hem kwaad aan - altijd een slecht voorteken. 'Audrey is lang
niet zo onhandig als Bell,' snauwde hij boos. Ik hoopte maar dat het snel
genezen was. Paul was al de hele week zo ongenietbaar als hij mij zag.
Fearless_Confidence Life After You
Die avond belde ik naar Charlie. Hij klonk aangenaam verrast toen hij
hoorde dat ik morgen een hele dag met hem wou gaan spenderen in Port
Angeles en hij werd helemaal opgetogen toen hij hoorde wat ik van plan
was.
'Natuurlijk. Geen enkel probleem, liefje. Tot morgen.'
Nadat Charlie had opgehangen, bleef ik een hele tijd in de spiegel kijken
die voor me hing. Mijn oog zag er echt afschuwelijk uit - Charlie zou zich
echt kapot schrikken als hij me morgen zag.
Paul zat in de woonkamer naar een basketbalwedstrijd te kijken. Hij wist
dat ik moe was en liet me ook rustig doen. Hij wist dat ik zo onder de
lakens zou kruipen en in slaap zou sukkelen. Hij wachtte enkel totdat ik
was ingeslapen. De reden was natuurlijk de verwondingen op mijn
lichaam. Ik balden mijn vuisten van onmacht en staarde in de spiegel. De
verwondingen en blauwe plekken om mijn lichaam waren luguber om te
zien.
Een ideetje kwam bij me op. Het was het proberen waard. Ik stond op en
zocht in mijn toilettas naar vloeibare foundation, losse poeder en een
concealer.
Meer dan twee uur lang stond ik voor de spiegel om mijn oog weg te
werken. Ik gebruikte alles wat Savannah me had geleerd. Ik veegde,
smeerde en poederde mijn gezicht zoals zij het deed. Toen ik eindelijk in
de spiegel keek, keek ik naar de oude Audrey. De Audrey zonder blauw
oog. Het resultaat mocht er zijn. Je zag niets meer.
Ik glimlachte. Charlie zou morgen niets merken en ik zou leren mezelf te
verdedigen.
Ik maakte mijn gezicht schoon en ging slapen. Morgenvroeg zou ik een
briefje voor Paul moeten schrijven dat ik naar Port Angeles was voor de
hele dag met Charlie. Ik grijnsde. De vorige keer was ik degene geweest
voor wie er briefjes werden geschreven.
Ik spande de haan en richtte de Colt op het kartonnen mannetje dat vijftien
meter verder van links naar rechts bewoog. Mijn linkeroog kneep ik dicht,
zodat ik hem beter kon zien en vuurde.
'Prachtig schot, Audrey. Recht door de kop.' Charlie gaf me een
enthousiaste klap op mijn schouder.
Ik deed mijn veiligheidsbril af. 'Puur geluk.'
Het was vier uur. We waren nu al bijna zes uur non-stop aan het schieten.
Charlie vond het geweldig - hij was een agent, tuurlijk is die gek van
schieten - maar ik moest eerlijk bekennen, schieten is best wel leuk. Als je
een keer aan de geur van kruit en aan het kabaal was gewend.
Voor mijn volgende rol zou ik moeten schieten - een stunt-double was
niet mijn ding en ook al zou het een kleine scène zijn- en ik wou de rol per
se hebben. Ook al moest ik zes maanden in Atlanta zitten, ik zou die rol
hebben. Gerald had me die rol aangeraden en ik had al auditie gedaan -
voordat Paul in L.A. was. Ik was redelijk opgetogen dat ik misschien deel
zou uit maken van het grootste filmspektakel van het jaar.
Nadat we schietbaan hadden verlaten, reden we terug naar La Push, waar
Charlie me afzette bij Paul.
'Bedankt, Charlie,' zei ik voordat ik uitstapte. Charlie had de hele dag
niets gemerkt dat ik een ongewone hoeveelheid make-up op mijn had
gesmeerd. 'Het was heel erg leuk.'
Hij glimlachte. 'Ik vond het ook heel erg leuk. Nu kan je tenminste goed
schieten. Heb ik je ook weer eens iets bijgebracht.'
Ik grinnikte. 'Bye, Charlie!'
Hij toeterde nog even voordat hij wegreed. Ik zwaaide en veegde de
regendruppels van mijn gezicht.
Ik wou de deur opendoen, maar hij was op slot. Ik belde in een
tevergeefse poging aan, maar Paul deed niet open. Hij was niet thuis.
Nijdig ploft ik neer in een van de houten stoelen die op de veranda
stonden. Hoe is het mogelijk dat in zo'n piepklein reservaat als dit - waar
niets te beleven valt - niemand thuis is? Precies alsof er altijd ergens een
Fearless_Confidence Life After You
bijeenkomst was waar ik niets van afwist of zo! Het was om gek van te
worden!
Om zeven uur zag ik beweging aan het rand van het bos. Paul! Ik was
allang bevroren - het was nog maar begin april, maar de Noordpool lag
hier niet ver vandaan.
'Audrey! Wat doe jij hier?' vroeg Paul verrast toen hij me zag zitten op de
veranda - waarschijnlijk met spierwitte lippen. Lekker charmant.
'De temperatuur opmeten. Op jou wachten, wat anders?' bibberde ik. Paul
nam me meteen vast - in geen mum van tijd had ik het weer lekker warm.
Toch handig dat Paul nu eenmaal warmer was dan de meeste jongens.
'Gekkerd.' Pauls stem klonk warm en hees in mijn oor. Ik snoof diep -
Paul rook muskusachtig, naar het bos.
Paul POV
Zonder enige waarschuwing niesde Audrey plots.
Nice. Rats vergeten dat Audrey allergisch was voor honden - en dus ook
voor wolven.
Sam had me de hele dag bij zich gehouden, waar we hadden
gediscussieerd over Audrey. Ik wou het haar vertellen - de legendes, over
de weerwolven, de hele mikmak - maar Sam wou daar niets van weten.
Even haalde ik me het belangrijkste stuk van onze discussie weer voor
geestesoog.
We moeten de roedel beschermen. Alleen de wolven, hun imprentees en
de stamoudsten mogen weten dat wij bestaan. Een geheim hou je het best
door het aan zo weinig mogelijk mensen te vertellen.
En Bella Swan dan toentertijd? Zij was geen weerwolf slash imprentee
slash stamoudste.
Bella Swan was een geval apart. Zij was de vriendin van een van de
Cullens. Ze moest het verhaal van twee kanten horen voordat ze een keuze
maakte. Plus ze had informatie die ons toen had geholpen, plus ze had het
zelf geraden. Dat weet je net zo goed als ik.
Met andere woorden: Audrey mocht niets weten. Einde discussie. En ik
had nochtans zo gehoopt dat ze het eindelijk mocht weten, dat ik geen
geheimen meer voor haar had en dat ze voorgoed de mijne kon zijn.
'Dat ben ik waarschijnlijk. Mijn broek zit vol hondenharen,’
verontschuldigde ik mezelf, terwijl ik mijn pokkenhumeur onder controle
probeerde te houden. Audrey kon er niets aan doen dat Sam zich als een
zak gedroeg.
Ze knikte en deed een stapje achteruit - stomme allergie. Ik viste de
huissleutel uit mijn broek - ik moest Audrey straks de tweede geven, zodat
ze niet meer in de kou op me hoefde te wachten en opende de deur.
'Ga alvast maar naar binnen. Dan klop ik even de hondenharen van mijn
broek.'
Ze glimlachte even en glipte naar binnen. Het deed me plezier toen ik zag
dat haar oog er weer normaal uitzag.
Zodra mijn broek hondenharenvrij was, ging ik ook naar binnen.
Audrey was bezig mijn muziekcollectie aan het inspecteren. Geruisloos
deed ik de deur dicht.
'Goedgekeurd?' vroeg ik. Glimlachend draaide ze zich om. Ik had haar
dus niet verschrikt. Audrey voelde zich blijkbaar hier helemaal op haar
gemak. Ze draaide zich weer om naar de wandkast die ik op maat had
gemaakt voor mijn CD’s.
'Kings of Leon, Coldplay, Placebo, Muse, Radiohead, Anberlin, Sum
41,… Je weet wel iets van muziek,' zei ze. 'Pas maar op dat ik ze niet mee
grist,' lachte ze.
'Zoals mijn T-shirt van Of Verona?' Ik leunde nonchalant tegen de deur
en stak een sigaret op.
Ze werd rood. 'Jij had mijn blouse kapot gescheurd. Ik kon toch moeilijk
in beha bij Billy gaan aankloppen.'
Fearless_Confidence Life After You
Ik blies de rook naar boven. 'Nou goed dan, daar heb je een punt.'
Fearless_Confidence Life After You
Chapter 24 "There’s a curse between us, between me and
you." What Have You Done – Within Temptation
Paul POV
Heel voorzichtig stapte ik uit bed - ik wilde Audrey niet wakker maken,
die tegen me aan lag te slapen.
Het was halfdrie 's nachts en het was mijn beurt om wacht te lopen.
Audrey bewoog zich even en schopte het deken verder van zich af. Het
maanlicht scheen op haar rug - ze sliep haar buik, met haar armen onder
haar kussen. Haar haren lagen uitgewaaierd rond haar heen, alsof ze een
aureool droeg.
Ik bleef even stilstaan. Haar hele rug was nu zichtbaar - net zoals de
tatoeage onder haar ribbekast. Ik had hem nog niet eerder opgemerkt - als
ik bij Audrey was… nou ja, dan had ik eenmaal andere dingen aan mijn
hoofd dan haar rug te bestuderen, als je begrijpt wat ik bedoel.
Het was een kleintje – een veer waarvan het uiteinde veranderde in
zeemeeuwen die wegvlogen. Ik bleef er even naar kijken. Hij was
duidelijk door een ervaren hand gezet. Vreemd. Ik had nooit gedacht dat
Audrey het type zou zijn om een tatoeage te laten zetten.
Nou ja, ik kon er moeilijk iets van zeggen. Op mijn rechterarm stond een
gigantische - het maakte niet uit dat iedereen van het roedel hem had.
Vanuit het bos klonk opnieuw een klagend geluid. Snel schoot ik in een
jeans en hoopte maar dat ik terug zou zijn voordat Audrey wakker werd.
Ze was niet echt een ochtendmens dus misschien had ik dit keer het geluk
aan mijn kant. Hopelijk
Wow, Paul. Wat heb jij met je rug gedaan? vroeg Seth me zodra ik wolf
was.
Hé?
Heeft een kat je onder haar klauwen genomen? Je hele rug staat vol met
kratsen, verklaarde hij.
O. Ik voelde hoe ik begon te blozen onder mijn vacht. Eerlijk gezegd had
ik er nog niets van gemerkt toen Audrey haar nagels in mijn huid had gezet
gisterenavond…
Jezus, Paul. Ik vroeg niet voor een slow motion van wat jullie tweeën
gisterenavond hebben uitgestoken. Alsjeblieft. Ik heb net gegeten. Seth
gruwde.
Ach, hou je kop en concentreer je.
Dat probeer ik, voor het geval je het niet wist. Maar als je de hele tijd
loopt te denken aan de fantasietjes van je… Ik begin Edward steeds beter
te begrijpen…
Ik rolde met mijn ogen.
Je neemt de rechtergrens tot aan First Beach. Terwijl doe ik de
noordergrens. Als we daarmee klaar zijn, doen we de oostergrens, tot aan
de grens met de Cullens.
Begrepen, Paul.
En wees voorzichtig.
Hij draaide met zijn ogen. Ik ben geen kleine baby meer.
Audrey POV
'Paul?' mompelde ik zachtjes terwijl ik één oog opendeed. Ik was wakker
geworden door de kou. Groggy tastte ik naast me, op zoek naar het hete lijf
van Paul.
Niets. Een absolute stilte.
Ik ging recht overeind zitten, met het deken om me heen. Het was
Fearless_Confidence Life After You
halfacht. Paul was weg.
Slaperig veegde ik in mijn ogen. Waar was die naar toe op dit uur?
Met het deken om mee heen geslagen stond ik op. Mijn benen deden pijn
- maar daar ging ik niet over klagen. Het was tenslotte deels mijn eigen
schuld. Ik rekte me even uit.
De spiegel vertelde me dat mijn haar één grote puinhoop was en dat mijn
oog weer zijn normale kleur had. Goed zo. Dan hoefde ik ook geen
rommel meer op mijn gezicht te smeren. Na een kleine inspectie werd het
duidelijk dat de meeste blauwe plekken ook verdwenen waren. Met het
deken over me heen gedrapeerd sjokte ik naar de keuken.
Op de keukentafel lag geen briefje, zoals ik had verwacht. Dit was echt
raar. Waar was Paul naar toe? Zijn schoenen lagen nog onder het
salontafeltje. Ik fronste. Waarom ging Paul weg zonder zijn schoenen aan
te doen? In mijn gedachten vormde zich allerlei ideeën van Paul en…
Ik rilde en sloeg het deken strakker om me heen terwijl ik naar de
verwarming liep, die ik meteen op 24°C zette. Ik bevroor hier anders.
Mijn buik rammelde, maar ik had geen honger.
Ik zat nu al een week in La Push, bij Paul. Ik vulde mijn dagen met
rondhangen en bezoekjes brengen terwijl Paul werkte bij Dave.
Ik kon het goed vinden met Emily en haar dochtertje Amaris, die net twee
was geworden. Gisteren had ik de hele dag bij Emily op de bank gezeten
met Amaris op mijn schoot en samen gepraat over alle mogelijke
onderwerpen. Ze had me een recept gegeven van haar kersentaart, die ik
vandaag wilde uitproberen.
Vermoeid ging ik in de zetel zitten en legde een been onder me. Ik rolde
me op tot een bolletje en nestelde me tegen de rugleuning aan. Ik was echt
nog doodop. Met mijn ogen dicht dreef ik een zo'n halfslaap, niet wakker,
maar ook niet echt slapen.
Een sleutel kraakte in de deur. Mijn ogen vlogen open.
'Audrey.'
Paul keek me verrast aan. Hij had alleen maar een jeansshort aan. Geen
schoenen. Waar was die in hemelsnaam naar toe geweest?
'Ben jij al wakker?' vroeg hij me verbaasd terwijl hij de deur achter hem
dicht deed. Hij zag er betrapt uit, alsof hij me helemaal niet had verwacht.
Ik knikte terwijl het deken strakker rond me heen sloeg. Ik voelde me
bedrogen en boos. 'Het was koud. Waar kom jij vandaan?'
Paul POV
Shit. Shitterdershit
Ik zat zwaar in de problemen. Ik had er totaal niet op gerekend dat ze
eerder wakker zou zijn. Ik had er ook niet op gerekend dat ze me op zat te
wachten met een gezicht dat boekdelen sprak.
Wat moest ik haar nu zeggen? Moest ik nu liegen tegen haar? Dat kon ik
niet. Ik kon niet tegen haar liegen.
Niets zeggen leek me het beste.
Ik ging naast haar zitten en trok haar naar me toe. 'In het bos, Audrey.
Het is niets.'
Ze trok één wenkbrauw op. Dat deed me eraan herinneren dat ze alleen
maar een deken rond zich haar geslagen…
'Denk er maar niet aan, Moreno,' waarschuwde ze me. Ze duwde mijn
arm demonstratief weg en schoof een eindje van me vandaan. 'Wie gaat nu
om halfzes 's morgens het bos in met geen schoenen aan?' Ze keek me
veelbetekenend aan. ‘Nou? Welk excuus heb je verzonnen?’
Ik voelde hoe ik boos begon te worden - slaapgebrek en vermoeidheid
waren niet echt de juiste hulpmiddelen om kalm te blijven.
'Audrey. Ik heb niets gedaan. Oké?' zei ik scherp. Ik was moe en wou
gewoon met haar in bed kruipen, slapen tot de middag. Ik was totaal niet in
de stemming om ruzie te maken, of om naar een preek van haar te
luisteren.
Ze keek me aan met een vooruitgestoken kin - geen goed voorteken.
Fearless_Confidence Life After You
'Vertrouw je me niet?' vroeg ze dreigend.
Dat was de druppel. Ik mocht het haar niet zeggen en zij dacht dat ik haar
niet vertrouwde! Ik zat zowat elke keer als ik de kans had, Sams oren er
vanaf te zeuren om het haar te vertellen. Ik die haar niet vertrouwde!
'Ik vertrouw je godverdomme wel! Ik kan er niets aan doen.' Ik sprong
op van de bank, terwijl ik de neiging bedwong haar eens goed door elkaar
te schudden.
Haar ogen vernauwden. Ze was niet in elkaar gekrompen toen ik mijn
stem verhief - ze had verdomme lef.
'Waarom vertel je het me dan niet?' zei ze op zo’n toontje dat maakte dat
ik haar iets wou aandoen. Jezus, waarom kon ze me gewoon niet even met
rust laten? Ik deed alles voor haar en nou moest ik nog verantwoording aan
haar afleggen?
'Omdat ik het niet kan,' antwoordde ik met opeengeklemde tanden. Ik
probeerde niet naar haar te kijken.
Ik voelde hoe ze naar mijn gezicht keek. Seconden gingen langzaam en
zwijgend voorbij.
'Nou, volgens mij moet jij toch maar eens goed nadenken over het
woordje vertrouwen,' zei ze kwaad voordat ze opstond en naar de
slaapkamer liep. Ik hoorde hoe ze haar kleren opraapte en aantrok.
Ik was woest genoeg om haar te vragen op een snauwende toon wat ze
van plan was.
Ze gaf geen antwoord. De woede borrelde in me op.
Ze liep langs me heen zonder me een blik waardig te keuren en legde
haar hand op de deurklink. 'Denk daar maar eens goed over na,' zei ze
voordat ze de deur opentrok. En ze had de deur achter zich dichtgesmeten.
Ik hoorde haar hakken de verandatrappen afgaan. Ik greep iets en smeet
het met volle kracht door het huis. ‘Kutwijf!’
Audrey POV
'Goedemorgen, Audrey, ik wilde je net bellen.' begroette Hazel me
enthousiast toen ze de deur opengooide. Ze straalde bijna gewoon, ook al
had ze haar oude nachtpon aan en waren haar haren ongekamd.
Ik probeerde te glimlachen. Hazel leek in een stralend humeur vandaag.
En dat ging ik niet verpesten met Paulproblemen.
'Brady niet thuis?' vroeg ik in een poging om aardig over te komen.
Ze schudde haar hoofd. 'Nee, en kom, want ik moet je iets heel
belangrijks vertellen… Ey, wat is er?' vroeg ze me. Blijkbaar had ze mijn
gezichtsuitdrukking gezien.
Ik schudde mijn hoofd en beet op mijn lip. 'Niets.' De verraderlijke tranen
voelde ik al opkomen.
Hazel trok me zachtjes naar binnen en duwde op de bank. 'Ik haal wat
thee, lieverd.' Ze gaf me een aai over mijn bol en trippelde zachtjes naar de
keuken.
Ik knikte en begroef mijn gezicht in mijn handen. Ik wilde even niet
denken.
'Hier.' Hazel duwde een gigantische mok in mijn handen.
'Is het Paul?' vroeg ze me na een stilte.
Ik knikte. 'Hij vertrouwt me niet.' Een traan viel in de amberkleurige
vloeistof.
Hazel beet op haar lippen. 'Hij vertrouwt je juist echt heel erg, Audrey.
Maar sommige dingen kun je gewoon niet zeggen.'
Ik keek haar aan. Hazel had in die dingen meestal wel gelijk.
'Hoe weet jij dat?' vroeg ik haar trillend.
Ze haalde haar schouders op. 'Helderziend. Duh. Maar ik zweer je dit. Er
is geen ander in het spel. Paul is helemaal gek van je.' Ze veegde een
denkbeeldig stofje van mijn sweater.
Ik bloosde. 'Wat het zo duidelijk?'
Ze knikte. 'Best wel. Een blinde had het nog net niet kunnen zien.' Ze
Fearless_Confidence Life After You
nam een slok, waarbij ze haar linkerhand wel heel vreemd voor hield.
Ik ging rechter zitten. 'Wat is dat?'
'Wat?' vroeg ze quasi-onschuldig terwijl ze haar linkerhand achter zich
probeerde te verstoppen.
Ik stond op en greep hem vast.
Een diamanten ring zat aan haar ringvinger. Brady had diep in zijn
portemonnee getast.
Ik keek haar met open mond aan. 'Jij?'
Hazel keek me aan. Haar heel gezicht was pioenrood.
'Sinds wanneer?'
'Gisterenavond. O, Audrey. Het was zo romantisch. Hij had gekookt, en
alles was versierd met rozen en toen knielde hij. Ik kon niets anders dan ja
te zeggen,' vertelde ze me stralend.
'Ik dacht jij zo tegen het huwelijk was? Was dat zo dat het huwelijk
meehielp bij het onderdrukken van de vrouw of zoiets?' vroeg ik haar
plagerig.
'Ik heb mijn mening moeten herzien. En trouwens, jij bent degene met
bindingsangst van ons tweeën?'
Ik negeerde haar opmerking over mezelf. 'Nou nou. Proficiat. Weten je
ouders het al?' vroeg ik haar.
Ze knikte. 'Papa heeft ons al zijn zegen gegeven. Volgens mij zijn ze blij
dat ze eindelijk van me af zijn.'
Ik grinnikte. Hazel was altijd de eeuwige rebel geweest. Geen katje om
zonder handschoenen aan te pakken.
'En wanneer is de dag vastgesteld.'
'Vijf september. O ja, Audrey, jij bent toch wel bruidsmeisje, hé? Samen
met Quincy?' vroeg ze met grote ogen.
'Tuurlijk, liefje. Ik ben gewoon zo blij voor je,' glimlachte ik terwijl ik het
holle gevoel in mijn maag probeerde te negeren - dat niets met de honger
had te maken – dat niets met de honger had te maken.
Waarom had ik het gevoel dat ik bleef stilstaan?
Fearless_Confidence Life After You
Chapter 25
"And I knew that this is gonna blossom into
something beautiful." Can’t Stand It – Nevershoutnever!
Paul POV
Naarmate mijn woede afkoelde, hoe bezorgder ik werd om Audrey.
Ik had nooit tegen haar moeten schreeuwen. Ik had het verpest.
De telefoon rinkelde.
'Hallo?' snauwde ik in de hoorn. Waar was Audrey? Dat was het enige
dat me kon interesseren op dit verdomde moment.
'Hallo zonnestraaltje. Ik wou je even laten weten dat Audrey hier bij mij
zit.' Het was Hazel.
'Ow, sorry Hazel. Proficiat nog. Ik hoorde het vanmorgen van Brady.'
Brady was zo opgetogen geweest dat hij bijna een kwartier lang achter zijn
eigen staart had aangehold.
'Dank je.' Ik hoorde de glimlach in haar stem. 'Nou, kom je haar niet
halen? Ze was best wel boos op je - ze dacht dat je een ander had.'
Ik een ander? Vrouwen met hun rare hersenkronkels. Mijn mond viel
bijna open.
'Hoe komt ze daar nou weer bij?' vroeg ik aan Hazel - die was een vrouw.
Ze zal wel begrijpen hoe Audrey tot die conclusie was gekomen.
'Tja. Jij bent weg, en komt terug met alleen een jeansshort aan. Nou ja,
wat zou je daarvan moeten denken?' Ze klonk alsof ze iets overduidelijks
aan het uitleggen was.
'Je hebt haar die onzin toch wel uit haar hoofd gepraat, hoop ik?' vroeg ik
haar haastig.
'Ik kon haar toch niet die onzin laten geloven? Nou ja, kom haar maar
halen, maar het goed en doe volgende keer gewoon meer kleren aan, goed?
Tot zo dadelijk!'
Doe volgende keer gewoon meer kleren aan. Ik grimaste naar het
telefoontoestel. Ik was geen pakezel hoor. Die vrouwen hadden
gemakkelijk praten.
Maar ergens had Hazel wel een punt. Misschien kon ik Audrey ervan
overtuigen dat ik nu eenmaal altijd een ochtendwandelingetje maakte. En
dat was nog niet eens een leugen.
Meteen reed ik naar Brady. Hazel deed al de deur open.
'Ze zit in de woonkamer.'
Ik glimlachte. 'Proficiat, Hazzie.' Ik kuste haar snel op de wang. 'Laat de
ring eens zien. Het is toch geen ringetje die je voor vijf dollar op de kermis
kan winnen, hé? Anders sleur ik hem opnieuw naar de winkel.'
Fier stak ze haar hand uit. 'Kijk je maar eens goed, Paul. Dit is pas
smaak.'
Ik lachte. 'Hij heeft gewoon zijn moeder laten kiezen. Niet moeilijk.'
Ze duwde me in mijn ribben. 'Kom, neem waarvoor je bent gekomen en
ga dan maar. Hup, buiten.'
In de woonkamer zat Audrey stilletjes in de zetel met een mok thee in
haar handen. Haar krullen vielen langs haar gezicht.
'Ey,' zei ik zachtjes. Ik leunde tegen de kozijnstijl van de deur aan.
Ze keek op. Een mager glimlachje verscheen op haar gezichtje. 'Ey,’ zei
ze schor. Het was duidelijk dat ze had gehuild.
'Jongens, Brady kan elk moment aankomen. Ga het maar ergens anders
bijleggen. Kom, buiten.'
Audrey gaf haar de mok en knipoogde even naar Hazel, die terug
knipoogde. Wat hadden twee nu weer afgesproken?
Fearless_Confidence Life After You
Audrey POV
We reden zwijgend terug naar huis. Paul wachtte blijkbaar op mij om te
beginnen. Nou, dan had die toch even geluk.
Pas toen we in de woonkamer stonden, draaide ik me om. Hazel had me
ervan overtuigd dat Paul me vertrouwde en dat er geen derde in het spel
was. En aan zijn gezichtsuitdrukking te zien, had Hazel gelijk.
Maar zo gemakkelijk ging hij er niet vanaf komen. Vergeet dat maar.
'Krijg ik nou eindelijk een antwoord? Waar was je vanmorgen?' vroeg ik
hem.
Hij schraapte zijn keel. 'Uhm… Ochtendwandelingetje,’ stamelde hij
Ik keek hem ongelovig aan - het kan best wel zijn dat mijn mond
openviel.
'Ochtendwandelingetje?' echode ik scherp
Hij knikte snel. 'Jep.'
Ik trok een wenkbrauw op. 'Zonder schoenen?' vroeg ik hem sceptisch.
Dacht hij nou echt dat ik die onzin ging slikken?
Hij trilde even. Het bleef even stil. 'Ja. Je weet niet hoe lekker het voelt
om het gras onder je voeten te voelen.'
Ik zweeg terwijl ik hem aankeek. Langzaam leunde ik achterover en ik
stak mijn kin uit. In mijn schoudertas grabbelde ik naar mijn pakje
sigaretten en stak er langzaam eentje op, alsof ik niets beters te doen had.
Vanuit mijn ooghoeken zag ik hoe Paul begon te trillen.
'Je moet beter leren liegen, Paul,' zei ik zo onverschillig mogelijk. Ik blies
de rook naar boven en nam nog een trekje.
Het werkte.
Woedend kwam hij op me afgebeend en stopte recht voor me.
'Dus jij denkt dat ik je niet vertrouw. Dat ik niet van je hou?' Zijn stem
klonk dreigend kalm.
Koppig knikte ik, terwijl ik hem recht aanstaarde. De rook blies ik in zijn
gezicht.
Het ene moment stond hij woedend voor me, het volgende moment had
hij me vastgepakt en drukte zijn lippen krachtig op de mijne. Het was
gewoon onmogelijk om hier niet op te reageren. Ik greep een pluk haar
vast en trok hem dichter tegen me toe. De sigaret viel uit op de grond.
Mijn vingers gleden over zijn bovenarmen, over zijn tatoeage en zo over
zijn borst.
'Moet ik soms bewijzen hoeveel ik van je hou?' vroeg hij me zachtjes. Ik
legde mijn handen op zijn schouders en hield me aan hem vast. Het had
geen zin om hier neer te vallen - trouwens, het was ook handiger. Ik had
wel iets anders aan mijn hoofd dan mijn evenwicht.
Hij was al bezig om mijn blouse open te knopen - die ik snel uitspeelde.
Ik schopte mijn schoenen uit - ik was onmiddellijk tien centimeter kleiner
en trok me aan hem op. Hij grinnikte en tilde me op.
Zijn lippen onderzochten mijn hals, terwijl ik mijn benen rond hem sloeg.
Mijn armen lagen rond zijn nek, en ik drukte mijn lippen onder zijn oor. Ik
voelde hem reageren - mooi zo.
Ik drukte mijn lippen weer op de zijne, en onderzocht met het puntje van
mijn tong zijn onderlip. Hij legde zijn handen op mijn middel. Mijn rug
kromde zich.
Ik hoorde hem grinniken.
'Dus we zijn weer vriendjes?' fluisterde hij in mijn oor.
'Hou je kop en zoen me terug in plaats van idiote vragen te stellen,'
fluisterde ik terug. Ik voelde hoe hij schudde van het lachen. Zijn lippen
waren eisend op de mijne. Mijn vingers gleden onder zijn broeksband.
Paul snakte naar adem in mijn hals.
Ik hoorde een klap - Paul die de slaapkamerdeur opengooide.
Het ging een lange namiddag worden. Daar was ik nu wel zeker van.
Fearless_Confidence Life After You
Paul POV
De rest van de week verliep rustig. Audrey slikte het volgens mij wel van
die ochtendwandeling - ze begon er in ieder geval nooit over. Iets waar ik
haar dankbaar voor was.
Op vrijdag gingen we met zijn tweeën naar de bioscoop - ik had haar
ervan moeten overtuigen, nee, haar moeten zweren dat we niet naar Love
Me Tender gingen kijken. Die vrijdagmiddag kwam Audrey thuis met een
van Rosauers Supermarkets.
'Wat heb jij nu weer gekocht?' vroeg ik haar nieuwsgierig.
'Je zal vanavond wel zien,' zei ze knipogend.
Audrey zat twee uur in de badkamer – wat doen vrouwen daar toch maar
in? Ik schudde mijn hoofd en trok het T-shirt over mijn hoofd.
Toen om halfnegen de deur eindelijk openging, kon ik mijn ogen niet
geloven.
Voor me stond een tweede Hazel, maar deze had bruine ogen. Ik
herkende haar eerst helemaal niet. Ze had haar haren felrood geverfd en in
knotje gedraaid. Ze had kleurlenzen in, die ondeugend schitterden. Pas
toen ze glimlachte, zag ik weer wat Audrey.
'En?' vroeg ze me zenuwachtig. Ze haalde voorzichtig een hand door haar
haren.
'Geen kat die jou gaat herkennen. Nu maar hopen dat we Jacob niet
tegenkomen, want anders denkt die dat ik je bedrieg.'
Ze giechelde. 'Mooi zo.'
'Dat rood, dat gaat er toch wel uit hé?' vroeg ik terwijl ik nerveus blikken
op haar haren wierp. Het was echt felrood.
'Vijf wasbeurten,' stelde ze me gerust. 'Meteen als we terug zijn, was ik
het eruit.'
Bij de bioscoop was het een massadrukte - Love Me Tender was nog
steeds een filmhit. We passeerden een kartonnen Audrey. Ik kon er niets
aandoen, maar ik moest lachen.
'Paul,' zei ze verontwaardigd. 'Je trekt alle aandacht naar je toe!'
Bezorgd keek ze om zich heen - maar niemand herkende haar met haar
rode haar en bruine ogen.
'Ja ja,' hikte ik zachtjes. 'Maar het is gewoon zo hilarisch.'
Ze rolde met haar ogen. 'Heel hilarisch. Kom, of wil je hier de hele tijd
langs Audrey Masen staan?'
'Ik zit liever langs Ella,' zei ik met een knipoog. Ze giechelde. 'Nou, kom
dan mee kaartjes kopen. Weet je als welke film?'
Er was totaal niets in de bioscoop - behalve Audreys film en een echte
rotslechte horrorfilm die geen van ons beiden wou zien.
Dus het werd Love Me Tender. Niet dat ik het erg vond - de vorige keer
had ik er maar de helft van gezien, omdat ik de zaal was uitgelopen om
naar L.A. te vertrekken.
Audrey trok een gezicht. 'Ik haat het om naar mezelf te kijken, maar goed
dan.'
Ik wendde me tot het meisje achter de kassa. 'Twee kaartjes voor Love
Me Tender?' Ik kon het niet laten. 'Je weet wel, waar Audrey Masen in
mee speelt.'
Achter me voelde ik hoe Audrey me een stamp tegen mijn kuit gaf met
haar schoen – Jimmy Chica of zoiets. De hak deed pijn! Zo’n schoenen
moesten onder de wapenwet vallen.
Maar ook dit keer zag ik weer niets van de film. Ik had meer aandacht
voor de Audrey naast me dan de Audrey op het scherm.
Geen probleem voor Paul Moreno- we zaten toch met ons tweeën op de
achterste rij. De luxe en de privacy van de achterste rij helemaal tot onze
beschikking. Het zou zonde zijn om daar geen gebruik van te maken, toch?
Fearless_Confidence Life After You
Chapter 26 "Opportunities for eternity and I could belong to
the night." Make Me Wanna Die – The Pretty Reckless
Audrey POV
Vrijdagochtend werd ik weer helemaal alleen wakker - ik was er gewend
aangeraakt. Het was vandaag 18 april. Ik was hier precies twee weken. Ik
rolde me op mijn andere zij en pakte mijn horloge.
Halfzes.
Ik kreunde. Wat een uur om wakker te worden. Ik liet mezelf terugvallen
in de kussens en trok het deken over mijn hoofd. Het plan was om me tot
een uur of negen in zelfmedelijden te verzwelgen.
En alsof dat niet erg genoeg was, begon mijn gsm ook nog te zingen.
Chumbawamba op het luidste niveau.
'Hallo?' vroeg ik zachtjes - mijn hoofd deed zeer.
'Audrey Masen?' vroeg een zware mannenstem me.
'Eh, ja?' vroeg ik voorzichtig.
'Audrey, het is met Gerald. Herken je mijn stem niet? Nou, zit je prinses?
Je raadt het nooit! Daniel belde me vandaag! Hij is superenthousiast over
je! En raad eens? Jij bent de nieuwe Scarlett O'Hara! Hij wilt je er bij
hebben voor de auditie van Ashley Wilkes en Rhett Butler. De chemie
moet er vanaf spatten - zijn woorden, niet de mijne. Kun je in L.A. zijn
rond een uur of drie? Ik laat wel vliegtickets klaar leggen in Seattle.'
Het duizelde me allemaal even. Ik had de rol?
‘Audrey? Kom je?’
Eindelijk vond ik mijn stem terug. 'Tuurlijk, Gerald, ben al onderweg!'
Meteen sprong ik uit bed, wast mijn haar zes keer - totdat ik mijn kleur
weer had en zocht mijn handtas met paspoort en geld. Ik had de rol! Ik
draaide een pirouette en moest me vasthouden aan een keukenstoel.
Misschien snel een mueslireep binnenwerken. Om drie uur in L.A. zijn
was geen grote opoffering. Ik belde voor een taxi, die beloofde om er over
tien minuutjes te zijn.
Snel schreef ik een briefje voor Paul terwijl ik haastig op mijn
mueslireep kauwde.
Ik ben naar L.A. - ik heb de rol van Scarlett O'Hara gekregen, en moet de auditie gaan doen voor Ashley Wilkes en Rhett Butler. Ik kom onmiddellijk terug naar huis, zodra ik klaar ben. Je hoeft niet voor me op te blijven - heb geen flauw idee hoe lang de audities gaan duren. Hou van je,
Audrey
Om één uur landde ik in LAX. Ik kende de luchthaven goed en verloor dus
ook geen tijd met het zoeken van gates of het ophalen van bagage - ik had
helemaal niets mee, buiten mijn handtas.
In de hal van LAX zocht ik in mijn handtas naar mijn zonnebril en LA
Dodgers petje.
Maar tervergeefs. Buiten werd ik natuurlijk bestormd door tienermeisjes
- van een hartelijk welkom gesproken. Mijn ogen werden verblind door de
felle flitsen van de paparazzi.
Fearless_Confidence Life After You
'AUDREY MASEN!'
Verdomme, Gerald, vloekte ik inwendig. Ik had kunnen weten dat Gerald
de paparazzie zou alarmeren.
Ik glimlachte en probeerde aardig te kijken terwijl ik mijn
handtekeningen uitdeelde en antwoordde op hun vragen over Jayden.
Zodra ze klaar waren, dook ik in een taxi.
'The Bel Air Road 700, graag,' zei ik tegen de taxichauffeur. Hij knikte en
stoof weg.
Gerald woonde in een kast van een huis - een beetje onder de indruk
vroeg de taxichauffeur voor zijn geld. Ik betaalde en stapte uit.
De bel hield ik ingedrukt - ik moest wachten totdat iemand de telefoon
zou opnemen aan de andere kant.
'Hallo?' De stem kraakte door het apparaat heen.
'Gerald, het is Audrey hier.'
'Dat is snel. Wacht, ik laat je binnen.' De poort zoemde en ging open.
'Audrey!' Gerald kwam onmiddellijk op me afgelopen zodra het
dienstmeisje de deur voor me open had gemaakt. 'Proficiat! Daniel was
weg van je. Je bent een gedroomde Scarlett.'
'Dank je,' glimlachte ik. ‘Waar is Daniel trouwens?’ Ik keek zoekend
rond me heen.
‘Die zit al in de studios, de castinglists door te nemen.’
Quincy kwam op me afgelopen. 'Audrey! Lang niet meer gezien!' Ze
vloog rond mijn hals.
‘Hoi, Quincy.’ Ik maakte haar voorzichtig los. ‘Hoe gaat het met je?’
‘Prima, meid, prima. Dus, hoe was het in La Push?’
Gerald onderbrak zijn dochter abrupt. 'Nou, als je dan hier toch bent, bel
ik Daniel even op te zeggen dat je bent aangekomen. Quin, neem Audrey
even mee naar de keuken en geef haar iets te eten - je kan niet acteren met
een lege maag.'
Quincy rolde met haar ogen. 'Het is Daphne pap! Daphne!' Gerald waaide
even met zijn hand en had zijn gsm al gepakt.
'Wow, je vader is ook superzenuwachtig voor die film,' mompelde ik
terwijl ik naast Quincy liep.
'Al sinds het nieuws dat hij de producer zou worden. Maar goed. Ik ben
zo blij voor je! Ik bedoel, je komt in de film van het jaar! Er is zelfs al
sprake over de Oscars!'
Paul POV
'Audrey?'
Stilte. Ik duwde de deur verder open en stak mijn kop naar binnen . Niets.
Een blik op de grote klok in de woonkamer vertelde me dat het halfacht
was.
Waarschijnlijk ligt ze nog in bed, dacht ik bij mezelf terwijl ik doorliep
naar de slaapkamer.
Het bed was leeg. Ik bleef in de deuropening staan. Haar kleren lagen nog
op de stoel naast het bed - dus ze was er niet vandoor.
Waar was Audrey naar toe? Misschien naar Billy. Ik liep naar de keuken
om haar te bellen - ik wou er zeker van zijn dat ze veilig was.
Op de keukentafel lag een briefje.
Ik ben naar L.A. - ik heb de rol van Scarlett O'Hara gekregen, en moet de auditie gaan doen voor Ashley Wilkes en Rhett Butler. Ik kom onmiddellijk terug naar huis, zodra ik klaar ben. Je hoeft niet voor me op te blijven - heb geen flauw idee hoe lang de audities gaan duren. Hou van je,
Fearless_Confidence Life After You
Audrey
Ik las het een tweede keer door. Ze zou vanavond naar huis komen. Toen
besefte ik het. Ze had een nieuwe opdracht. Ik keek nog eens goed naar de
namen. Rhett Butler, Scarlett O’Hara. Er ging een belletje in mijn hoofd
rinkelen.
Ik moest even gaan zitten. Ze had niet zomaar een rol te pakken, maar ze
had de rol van Scarlett O’Hara. Ik staarde naar het briefje. Ik had nooit
gedacht dat iemand het in zijn hoofd zou halen om Gone With The Wind
opnieuw zou verfilmen. Die film duurde iets meer dan vier uur.
Waarschijnlijk zouden de producenten azen op een Oscar.
Ik schudde mijn hoofd en probeerde het uit mijn hoofd te zetten. Dat
waren zorgen voor later.
Rond twee uur kreeg ik een sms’je van haar.
Ik ben geland, Zit nu op de auditie. Ik neem de vlucht van zes
uur. Xoxo A
Audrey POV
'Audrey! Concentreer je!' schreeuwde Daniel naar me.
Ik nam nog een diepe hap adem - geen flauw idee hoe de vrouwen in de
negentiende eeuw ademde in dit ding en begon opnieuw.
'Jij… jij bent de onhebbelijkste man op de wereld die ik ken! Ik had
moeten weten dat je nooit zou veranderen! Jij bezit geen greintje fatsoen.'
Mijn stem schoot precies op het juiste moment uit.
Ian keek me lachend aan. 'Kalmeer, voordat tante Pittypat naast ons staat.'
Hij nam mijn gebalde vuisten vast. 'Jij begrijpt me verkeerd, liefste
Scarlett.'
'Ik begrijp je van top tot teen, Rhett Butler. Laat me los of ik gil heel
Atlanta bij elkaar.' Woedend keek hem aan, in zijn spottende bruine ogen.
'Laat me los…’ dreigde ik. Ik probeerde me wanhopig los te rukken, maar
Ian gaf geen haartje mee.
'Wees stil. Ik vraag je ten huwelijk. Moet ik soms nog op mijn knieën
gaan zitten als je dat overtuigde?'
Ik staarde hem aan. Ians ogen zaten vol pretlichtjes – hij genoot duidelijk
van de rol. Ik hield mijn gezicht in de plooi en deed er een frons bovenop
– Scarlett had dit niet verwacht.
'Ik heb je altijd al willen bezitten, Scarlett. Al vanaf het moment dat je de
vaas kapot gooide op Twelve Oaks en toen je vloekte als een ketter en ik je
zei je geen dame was.'
'Rhett Butler! Is dit weer een van je gemene grappen?' vroeg ik hem
wanhopig. Ik hield op met te trekken aan mijn vuisten.
Hij lachte. 'Ik leg mijn ziel hier bloot en jij bent meteen een en al
achterdocht.'
'En cut! Geweldig. We hebben onze Rhett Butler.' Daniel brulde het bijna
uit van geluk.
'Proficiat,' wenste ik hem terwijl ik hem omarmde. Ian klopte op mijn
rug. 'Daniel had gelijk. Jij bent Scarlett.'
Ik grimaste naar hem. Als hij niet oppaste, hees ik hem ook in een korset.
'Zo. We hebben Rhett. Nu alleen nog op zoek naar Ashley. Ian, wil je
even naar hier komen voor het papierwerk? Audrey, neem pauze, schat. Je
bent geweldig. Over een halfuurtje beginnen we met de auditie van
Ashley.' Daniel gebaarde naar Ian.
Ik liep naar Quincy, die in een stoel zat naast haar vader. Naast hun zat
Fanny Cambrey, een blonde schoonheid van éénentwintig jaar. Zij zou de
rol van Melanie Wilkes vertolken. Ze glimlachte bemoedigend naar me.
'Doe ik het een beetje goed?' vroeg ik aan Quincy terwijl ik naast haar
neerplofte en een glas Gatorade nam.
'Duh. Wat stel jij nou weer voor een vraag. Je bent geweldig!'
Fearless_Confidence Life After You
‘Je doet het inderdaad zeer goed, Audrey,’ zei Fanny tegen me.
Ik glimlachte en sloot mijn ogen. ‘Dank je.’ Fanny knikte en keek toen
naar haar gsm. Nog één auditie te gaan. Hopelijk ging dit even vlot als de
vorige. Ik wou absoluut geen avond doorbrengen in de luchthaven.
Paul POV
Om tien na tien landde het vliegtuig van Audrey. Ik wachtte aan het einde
van de gate, waar de drukte het minst was. Ongeduldig keek naar de gang
waar ze uit zou moeten komen.
Een hele hoop mensen liepen voorbij. Ik strekte mijn nek uit.
Daar zag ik haar al. Haar haren hadden hun normale kleur weer en ze had
ze in een slordig vlecht gedaan. Ze droeg nog haar make-up van de auditie
– met zwarte poppenogen en roze wangen. Ze zag er zo normaal uit, in een
witte T-shirt, jeans, sjaaltje, zonnebril in haar haren en met haar iPod in
haar handen.
Vanuit het niets sprongen opeens drie paparazzi op haar af en begonnen
als gekken foto's van haar te maken. Audrey negeerde ze en liep recht naar
de uitgang Ze had me niet gezien.
Ongemerkt volgde ik haar - ik wist bijna zeker dat ik haar nu niet hoefde
aan te spreken. Dat zou alleen maar meer paparazzi opleveren. Pas toen de
paparazzi uit het zicht was verdwenen - Audrey die niets deed was niet
interessant genoeg, tikte ik op haar schouder.
'Audrey Masen?'
Ze draaide zich om en trok een oortje uit haar oren. 'Ja?'
Ik keek haar glimlachend aan. 'Nee, ik ben geen fan van je. Ik ben de
chauffeur van dienst.'
'Paul!' Ze gilde het bijna uit en vloog om mijn hals. 'Wat doe jij hier!'
'Jou opwachten. Kom, voordat je die paparazzi weer hebt gealarmeerd. Ik
snap niet hoe je dat uithoudt.' Ik trok haar met me mee.
'Ze gewoon negeren,' antwoordde ze. Ze keek me stralend aan. 'Lief van
je dat je hier bent, Paul.'
'Graag gedaan, liefje. Hebben jullie een Rhett en Ashley gevonden?'
vroeg ik haar. Ik kende het boek - op school hadden we het een keer
moeten lezen. Het enige dat ik er nog van wist, was dat Scarlett een kreng
was dat mannen verslond en dat Rhett een losbol was die tot over zijn oren
op dat groenogige wezen verliefd was, dat op haar beurt gek was op
Ashley, een getrouwde man.
'Ja. De audities gingen tenminste vlot. Ian Henderson speelt Rhett - je
weet wel, die ene uit die serie over dat ziekenhuis - en voor Ashley hebben
we Bob McCord.' Ze geeuwde.
Ik sloeg een arm om haar heen, zodat ze op me kon leunen.
'Dank je. Pfoe, ik ben blij dat ik weer kan ademen. Zo'n korset - wat een
marteltuig.'
'We zijn zo thuis, liefje. Dan kan je slapen.'
Ze glimlachte. 'Thuis. Wat klinkt dat mooi.'
Met een pretglimlach deed ik de deur van de auto open.
Audrey was in slaap gevallen tijdens onder de voorbijflitsende
straatlampen. Ik zette de muziek zachter - Puddle of Mudd met Blurry.
Voorzichtig legde ik haar in bed, nadat ik haar schoenen, jeans en T-shirt
had uitgedaan. De make-up had ik zo goed mogelijk proberen te
verwijderen met een reinigingsdoekje. Ik wist dat Audrey altijd haar
gezicht schoonmaakte voordat ze in bed kroop. Ze draaide zich om en
sliep rustig verder. Ik knipte het licht uit, ging naast haar liggen, sloeg mijn
arm om haar heen en viel in slaap.
Audrey POV
De dokter glimlachte over zijn brilletje. We zaten in zijn bureau. Achter
hem hingen twee schilderijen van vissersschepen die in het riet lagen.
Fearless_Confidence Life After You
'De blauwe plekken zijn mooi genezen, Audrey.'
Ik knikte braaf. Een naar voorgevoel bekroop me.
Hij bekeek de papieren die voor hem lagen.
'Hoe lang wonen jullie tweeën nu al in Los Angeles?'
'Drieënhalve maand,' antwoordde Paul, die naast me zat en mijn hand
vasthield. Ik keek hem aan. Ik had niet gemerkt dat hij naast me zat.
'Ah zo.' De dokter deed de papieren bij elkaar en keek me glimlachend
aan.
'Ik heb goed nieuws voor je, Audrey.'
Hoe hij het zei liet mijn maag samenspannen. Dit ging zo geen goed
nieuws worden. Paul nam mijn hand steviger vast.
'Proficiat. Je bent zwanger.'
Badend in het zweet schrok ik wakker. Ik zat rechtop in bed, in La Push.
Hijgend keek ik rond me heen. Alles lag er normaal bij. Kleren op de
grond, de gordijnen die gesloten waren.
'Rey?' vroeg Paul bezorgd en slaapdronken. Hij tastte naar me.
Een nachtmerrie, zei ik tegen mezelf. Het was enkel een
nachtmerrie. Ik veegde mijn haren naar achter, die plakten in mijn gezicht.
Angstvallig ging ik weer liggen en probeerde mezelf een comfortabele
houding te vinden.
'Niets,' mompelde ik terwijl ik dichter naar hem toe kroop.
Hij sloeg zijn armen rond me heen. Ik legde mijn hoofd tegen zijn borst.
Dat had je ervan als je doodop en met een lege maag gaat slapen. Dan
droom je over dingen waar je helemaal niet wilt over dromen. Ik deed mijn
ogen dicht en viel terug in slaap. Pauls trage ademhaling was het laatste
dat ik hoorde.
De volgende ochtend kon ik me niet meer herinneren wat ik had
gedroomd - alleen maar dat Paul er iets mee had te maken. Nou ja, zoveel
maakte het ook niet uit. Ik pakte een croissant en smeerde die lekker vol
met jam terwijl ik met Paul plannen maakte voor de dag.
Fearless_Confidence Life After You
Chapter 27 "The clouds are glowing now, the moon is
blacking out." Your Love is a Song - Switchfoot
Audrey POV
De schoen vloog door Billy's woonkamer, over de zetel en knalde tenslotte
tegen de kast, waar hij bleef liggen na een oorverdovende klap.
'Dit gaat te ver,' donderde een stem.
Ik deed alsof ik me verschoot. Mijn mond vormde een perfecte “O”. Ik
wankelde en greep de rug van de keukenstoel beet om niet om te vallen. Ik
keek alsof ik een hartinfarct zou krijgen.
Paul stond op uit de zetel en had de papieren in zijn hand. Zijn gezicht
had een idiote uitdrukking, die ik negeerde.
'Dat mijn middagslaapje wordt verstoord en dat ik uw idiote
liefdesverklaring heb moeten aanhoren, tot daar aan toe. Maar dat mijn
leven in gevaar moet…' Hij keek me aan en barstte in schaterlachen uit.
'Meneer, u had uw aanwezigheid kenbaar moeten maken.' Toen ik zag
wie het was, was mijn shock vervangen door woede. Wie durfde mij zo te
bespotten! Hij had het lef om mijn gesprek met Ashley af te luisteren!
Mijn stem klonk scherp.
Jacob en Billy begonnen nu ook te lachen. 'Audrey, kijk niet zo boos. Je
wilt echt niet weten hoe hilarisch het is. Je bent echt Scarlett O'Hara
precies zoals ik me voorstelde toen ik het boek las. Lekker bitchy.' Meteen
was ik uit mijn rol. Ik ging mijn schoen pakken en deed hem weer aan.
'Kijk, als jullie niet kunnen meewerken, moet ik andere handlangers gaan
zoeken,' mopperde ik. Blijkbaar snapten ze niet hoe serieus deze rol was.
Aan Jacob en Paul had ik niets. Jacob begon al te giechelen zodra hij de
woorden zei, en Paul begon zich ziek te lachen als hij mij zag staan.
Vanbinnen begon ik me wanhopig te voelen. Ik kende het script door en
door, maar ik moest ook oefenen, oefenen en nog eens oefenen.
'Jasper wilt je waarschijnlijk wel helpen,' zei Renesmee tegen me. 'Hij
studeert Amerikaanse geschiedenis aan de universiteit van Washington,
dus weet die veel van de Amerikaanse Burgeroorlog en hoe de mensen
zich toen gedroegen.'
Ik keek haar aan. 'Zou die me willen helpen?' vroeg ik haar. Alles was
beter dan te oefenen met een stelletje kleuters.
Ze knikte. 'Tuurlijk.'
'Is die nu thuis?' Hoe sneller, hoe liever.
'Kom maar mee.' Ze nam mijn hand en wou me al mee trekken, maar
werd tegenhouden door Paul.
'Audrey gaat niet naar de Cullens.' Hij stond wijdbeens voor me, met zijn
armen over elkaar gekruist.
Jacob keek hem geïrriteerd aan. 'Ach, Paul. Relax. Ze gaan haar heus
niets doen.'
'Ja ja. Dat zeiden ze ook de vorige keer.'
'En toen was er ook niets gebeurd, dus. Ze zijn de slechtste nog niet.'
'We gaan gewoon oefenen, Paul. Ik heb gewoon iemand nodig die zijn
lachspieren iets beter onder controle heeft,' stelde ik hem gerust.
Hij keek me aan. 'Oké… Wees voorzichtig.' En na een laatste zoen mocht
ik gaan.
'Overbezorgde gek,' mompelde ik terwijl ik naast Renesmee naar de auto
van Jake liep.
'Ach, hij heeft het goed met je voor. Jasper gaat zo blij zijn!'
Het was inderdaad een opluchting om met Jasper te oefenen. Hij had het
ideale zuiders, lijzig accentje dat helemaal bij die tijd hoorde.
'Meneer, u had uw aanwezigheid bekend moeten maken,' zei ik woedend
tegen hem. Hij had het hele gesprek met Ashley afgeluisterd! Hij was
deelgenoot geweest van mijn vernedering!
Fearless_Confidence Life After You
Hij keek me kwajongensachtig aan. 'Ik vind van niet. U bent hier
binnengedrongen. Ik was hier op meneer Kennedy aan het wachten tot u
hier met meneer Wilkes binnenkwam.'
Ik balde mijn vuisten. Hij was zonder twijfel de meest onbeschaamde
man ik ooit had ontmoet.
'U, meneer, bent geen heer,' snauwde ik machteloos naar hem toe, de
ergste belediging die ik kon vinden.
Hij grinnikte. 'Een zeer juiste opmerking. En u, juffrouw, bent geen
dame.' Hij lachte. Ik keek hem woedend aan, draaide me om en liep zo
waardig mogelijk naar de keuken en sloeg de deur achter me dicht met een
grote slag.
'Dat was perfect!' feliciteerde Jasper me toen ik terug de woonkamer
inliep.
'Vind je?'
Esme knikte. 'Je doet me echt denken aan haar - niet aan Vivien Leigh,
maar aan hoe ik ze me altijd voorstelde.'
Ik bloosde. Zo goed was het niet geweest, toch?
'Ja, je was echt goed. Je zag eruit alsof je Jasper wou aanvallen,' vertelde
Renesmee me glimlachend.
Iedereen grinnikten plotseling. Ik hoorde de voordeur opengaan en keek
om.
Bella kwam binnen - mijn nicht. Ze keek me aan.
'Jij moet Audrey zijn, de dochter van Judy.' Glimlachend kwam ze op me
af. Ze was echt superknap. Lang, donkerbruin haar en gouden ogen. Al
haar gelaatstrekken waren perfect, kaarsrecht.
'Charlie heeft al zoveel over je vertelt. Hij vond het schieten erg leuk met
je. Volgens hem heb je talent.'
Ik glimlachte naar haar. 'Nou, ik moet als Scarlett een dolle Yankee
neerschieten. En ik ben niet het type dat van stunt-doubles houdt, dus
iemand moest het me leren.'
Ze lachte - het klonk als het geluid van ringelde belletjes. Ik fronste even.
Ze was te perfect.
De bel ging.
'Dat zal Carlisle wel zijn,' riep Renesmee opgewonden en rende al naar de
voordeur.
'Er werd mij verteld dat ik in dit huis Audrey Masen kon vinden?' vroeg
een heel bekende stem in de hal.
Ik vloekte zachtjes. Kon een mens dan nergens ontsnappen aan de
werkdruk?
'En jij bent?' hoorde ik Renesmee vragen.
'Gerald Inden. De producer van Gone With The Wind en Audrey's
manager.' Geralds stem klonk verbaasd doordat hij zo werd toegesproken
door een kind van veertien.
'Ah. Oké.' Gerald was niet een man die je tegenspreekt - zelfs Renesmee
liet hem braaf binnen.
Gerald kwam de woonkamer al in gelopen. Zoals altijd droeg hij een
Italiaans maatpak, ook al was de luchtvochtheidsgraad in Forks meer dan
99,9%. 'Mooi zo,’ zei Gerald goedkeurend toen hij me zag staan met de
tekst in mijn handen. ‘Je bent de rol al aan het oefenen. Ken je hem al?'
'Het gaat wel,' antwoordde ik. Als Gerald naar hier kwam om mij op te
pikken. Dit beloofde een hele lange werkdag te worden. Ik wilde kreunen
bij het vooruitzicht, maar ik hield mijn mond. Ik wist dat niets zin had om
Gerald van zijn werk af te houden.
'Goed zo. Kom. We worden om half twee in L.A. verwacht voor een
fotoshoot en jij moet nog naar de kapper. Daarna hebben we nog een paar
interviews en een ontmoeting met een spraakcoach.'
'Kapper? En hoe zit het dan met Paul?' vroeg ik hem snel.
'Ik heb je "vriendje" al de dagplanning doorgespeeld.’ Gerald maakte
aanhalingstekens in de lucht bij het woord vriendje. ‘Dus, alles is
geregeld. Kleren heb je niet nodig. Heb je je paspoort? Goed.' Gerald had
zich al omgedraaid en wou naar de voordeur lopen.
'Maar waarom moet ik naar de kapper?' vroeg ik hem terwijl ik me achter
Fearless_Confidence Life After You
hem aanhaastte.
Hij draaide zich om. 'Scarlett O'Hara had zwart haar,' zei hij op een toon
dat hij iets overduidelijks moet uitleggen. 'En zwart zal je heel goed staan.
Het zal je ogen nog meer benadrukken. Maar kom nou door. We hebben
een vliegtuig dat we moeten halen.' Hij maakte de voordeur open en
verwachtte dat ik achter hem aan zou komen.
Ik zuchtte en draaide me om naar Jasper. 'Bedankt, Jasper. Zodra ik weer
tijd heb - wat heel weinig gaat zijn door die slavenbeul - kom ik weer eens
langs.'
Hij grinnikte. 'Goed. We moeten je accent nog bijschaven.'
De volgende maanden had nauwelijks tijd om mijn gedachten op een
rijtje te zetten. Mijn agenda barstte bijna uit zijn voegen van de vele
afspraken. Fotoshoots, spraakoefeningen met Jasper en mensen die Gerald
had uitgekozen, kostuums passen, tekst oefenen, haren zwart laten verven
om de zoveel weken, interviews afleggen.
Door de week bleef ik in Los Angeles. Het was te gek om elke dag twee
keer heen en weer te vliegen tussen Seattle en Los Angeles. Ik stond op
voor dag en dauw en was pas vrij rond een uur of tien ’s avonds.
Vrijdagsavond vloog ik naar Seattle, zodat ik het weekend bij Paul kon
doorbrengen. Hoewel ik pas rond twee uur ’s nachts aankwam, maar soit.
'Ian, neem haar steviger vast. Hand rond dat middel. Goed zo. Audrey, je
kin meer naar voren. Ja zo! Mooi zo! Houden!'
Ik klampte me helemaal vast aan Ian - door dat strakke korset waar ik
was ingehesen door vijf assistenten, kon ik helemaal niet ademen. Ian kon
met zijn beide handen rond mijn middel leggen en dan zouden zijn
wijsvingers en duimen elkaar raken. Het was gewoon niet meer normaal.
Gerald keek toe naast de fotograaf. Na deze fotoshoot zou ik worden
verwacht voor interview met VOGUE en ik zou moeten rennen om op tijd
te zijn voor het vliegtuig. En ik moest me nog in een andere outfit zien te
veranderen en daarvoor had ik hulp nodig. No way dat ik hier alleen zou
uit kunnen komen.
Tijdens het interview dwaalden mijn gedachten de hele tijd af naar Paul.
Het was vrijdag - ik was al de uren aan het aftellen tot ik hem weer zou
zien - en ik zat hier idiote vragen te beantwoorden over welk jeansmerk ik
het liefste droeg. Dit was de keerzijde van de medaille. Volgens mij was
die keerzijde het grootste deel van die medaille. Actrice zijn was keihard
werken.
Op de luchthaven liep ik Bob McCord tegen het lijf - hij zou Ashley
Wilkes spelen.
'Hey, Bob! Ook op weg naar rustigere oorden?' vroeg ik hem.
'Hallo Audrey. Inderdaad. Ik ga naar mijn zus in Seattle,' antwoordde hij
me.
'Seattle? Toch niet de vlucht van elf uur?' vroeg ik hem.
'Ja… Jij hebt die toch zeker ook niet?'
‘Jawel,’ antwoordde ik met een grote glimlach. ‘Ik ga naar La Push.'
'Dat kleine indianenreservaatje in de buurt van Port Angeles?' vroeg hij
me terwijl we incheckten en de paparazzi negeerden die ons de hele tijd
volgden. 'Wat ga je daar doen? Indiaantjes tellen?'
Ik lachte even - met Bob had ik altijd al goed kunnen vinden. 'Zoiets. Ik
ga naar mijn vriendje.'
Nu keek hij me verbaasd aan. 'Een vriendje? Meen je dat, Rey? Heb je
een vriendje gevonden? Iemand die zo gek genoeg is om je vriendje te
willen zijn? Of wacht. Hoeveel heb je hem betaald om je vriendje te zijn?
Krijgt die wel een mooi salaris?'
'Bob, hou op, pestkop.' Ik sloeg tegen zijn schouder aan met mijn tas. 'Het
is niet zo omdat jij iemand moet betalen, dat iedereen dat moet doen.'
'Touché,' zei hij lachend, terwijl hij de kraag van mijn jas opzette en mijn
haren naar achter deed. 'Dat zwart staat je wel.'
'Ik weet het - nu lijk ik nog meer op een echte trut.'
'Dat was je al - hé, niet opnieuw slaan.' Hij dook weg toen ik mijn tas
hief.
'Gedraag je dan en wees lief voor me.'
Fearless_Confidence Life After You
Fearless_Confidence Life After You
Chapter 28 "He takes her in his arms and he doesn't know
why." Wonderful Life - Hurts
Audrey POV
Hazel stond voor me in de spiegel te staren. 'Hoe vind je die?' vroeg ze
twijfelend. Ze had een strakke witte jurk aan met kant rond de buste.
'Je staat er geweldig mee.' Ik verborg een geeuw achter mijn handpalm en
probeerde niet in slaap te vallen.
'Maar dat zei je bij de vorige tien andere ook!' Ze draaide zich om en
gooide de sleep achter zich.
'Wees nou eens eerlijk. In welke jurk zie ik er het leukste uit?' vroeg ze
me wanhopig.
'In ze allemaal! Kan ik er iets aan doen dat je nou eenmaal met alles
staat? Kies er gewoon eentje uit. Of moet ik anders Brady halen? Ik weet
zeker dat hij me gelijk geeft.'
'Nee, nee!' brulde ze bijna. 'Hij mag me niet zien! Dat brengt ongeluk!'
Ze zag er zo grappig uit, met haar rode plukken om haar gezicht dat
doodsbang stond dat Brady haar zou zien. Ik barstte gewoon in het lachen
uit.
'Audrey, hou op dat gehinnik en help me nou eens! Het is al begin juni en
ik heb nog geen jurk! En jij moet ook nog een jurk, want je bent
bruidsmeisje!'
'Ik vind wel een jurk… Maak je toch niet zo dik, lieverd,' suste ik haar.
Ze draaide zich weer om. 'Hmm… Vind je niet dat ik zo bleek lijk in die
jurk?'
'Weet je, die rode, die je daarstraks aanhad, die vond ik echt geweldig bij
je staan.'
'Vind je?' Ze keek me scherp aan via de spiegel.
Ik knikte. 'Doe hem anders nog een keertje aan en kijk dan zelf. Ik vond
hem echt leuk staan met je haar en je ogen. Dat rood deed je ogen zo goed
uitkomen.'
Hazel marcheerde terug naar de paskamers. Ik deed mijn ogen dicht voor
een klein dutje.
Waarom had ik ook ingestemd om mee te gaan kijken voor een
bruidsjurk? Maar ik wist dat ik niet was opgewassen tegen Hazels blauwe
kijkers die je zo hartverscheurend konden aankijken. Ik schudde mijn
hoofd en ging snel terug rechtop zitten toen Hazel weer verscheen.
De rode bruidsjurk stond haar ook heel erg goed. Hij had het
zeemeerminnenmodel en aan de onderkant zag je haar onderrok die van
fijn kant was gemaakt, onder de rode jurk uit piepen. Onder de borst was
de jurk versierd met kleine diamantjes.
'Hij staat me inderdaad wel goed, vind je niet?' Ze draaide een rondje,
terwijl ze de sleep achter zich aangooide. 'Hmm… Het is eens weer iets
anders dan wit, vind je niet?'
Ik knikte. Die blik die Hazel droeg kende ik maar al te goed. 'Is die
goedgekeurd?' vroeg ik lachend.
'Tuurlijk. En nou voor de jouwe!'
Ik keek haar vol afgrijzen aan. 'Moet dat echt vandaag?'
'Hallo? Audrey, je zit vanaf elf juli in Atlanta voor je weet wel! Het is nu
zestien juni! Wanneer wou je dan kijken voor een jurk?' Ze zette haar
handen in haar zij en keek me streng aan.
'Is het al zestien juni?' vroeg ik haar verbaasd.
Ze rolde met haar ogen. 'Ja… Wij doen volgende week eindexamen,
schat. Heb je wel geleerd?' vroeg ze me plagend.
Ik trok mijn wenkbrauw op. 'Ik ken mijn lessen hoor. In tegenstelling tot
jou, zit ik niet elke seconde van de dag aan Brady te denken.'
'Nee. Maar je kunt Paul niet met Brady vergelijken.'
Fearless_Confidence Life After You
Ik wou haar een woedend en bijtend antwoord geven, toen de
winkeljuffrouw kwam aangelopen.
'Wordt het deze?' Hazel knikte. 'En mijn vriendin moet ook nog een jurk.
Ze is bruidsmeisje.'
De verkoopster keek me aan met een schattende blik. 'Maar natuurlijk.
We hebben een geweldige jurk die perfect bij de trouwjurk gaat. Kom
maar mee.' Ze nam mijn pols en sleurde me praktisch mee naar een andere
afdeling. Hazel volgde met een gigantische grijns op haar gezicht, zeer in
haar nopjes dat ze haar zin kreeg.
Ik wist niet hoe of wanneer, maar op een dag gaat Hazel hier voor
betalen.
Paul POV
'Schat, ik ben thuis!'
Audrey zette de tassen op tafel en kwam naast me in de zetel zitten. Ik
herkende het logo van de duurste bruidswinkel van Seattle.
'Is er iets?' vroeg ze me. Ik scheurde mijn blik los van de winkeltassen en
keek haar net niet recht aan. De laatste keer dat dat logo had gezien was
toen Rachel nog leefde.
'Nee, hoezo?' antwoordde ik gladjes.
'Nou, gewoon. Weet niet. Onderbuikgevoel.'
Ik grinnikte. Audrey lachte ook.
'Ik stel me aan, niet?' vroeg ze. Ze nestelde haar gezicht tegen mijn
schouder.
'Nee, liefje.' Ik woelde door haar haren - die nu pikzwart waren. Toen ze
die dag terugkwam in april - die dag dat ik de eerste keer kennismaakte
met Gerald Inden - had ik haar helemaal niet herkend.
Ik stond netjes aan de gate te wachten op Audrey. Elke passagier bekeek
ik aandachtig. Niets. Geen Audrey te bekennen. Ik wachtte even, tot ik er
zeker van was dat de laatste passagier was uitgestapte. Heeft ze misschien
haar vlucht gemist? Misschien zit ze nog in L.A.. Langzaam liep ik de
luchthaven uit, naar de auto.
Tegen mijn auto stond een zwartharige schone geleund.
Duizelingwekkende lange, in jeans gestoken, benen en een witte
tandpastaglimlach die de wereld in brand zou kunnen zetten. Ze had iets
bekends - maar ik had geen zin om mijn hersens te laten kraken. Ik wilde
naar huis, zodat ik Audrey kon bellen en horen dat alles goed met haar
was. Maar ik wilde niet onbeleefd overkomen.
'Zoekt u iets?' vroeg ik beleefd, terwijl ik haar langzaam opnam. Ik mocht
dan monogaam zijn, maar dat betekende niet dat ik ophield om naar
vrouwelijk schoon te kijken.
Ze keek me met grote ogen aan - had ze soms de bittere klank in mijn
stem opgemerkt? - en rende toen op me af. In een reflex ving ik haar op.
'Paul! Herken je me niet?' Ze leunde achterover om me aan te kijken, haar
groene ogen de mijne zoekend.
'Audrey?' Ze knikte blij 'Man, je zit er helemaal anders uit met zwart
haar.'
'Je meent het,' snoof ze terwijl ze zich losmaakte en mijn hand pakte. 'Ik
kreeg bijna een hartinzinking toen ik in de spiegel keek. Ik zie er niet uit!'
Mis, dacht ik. Ze had iets exotisch gekregen - haar groene ogen leken nog
groener. Ze zag er in één woord goddelijk uit.
Ik glimlachte toen ik terug dacht aan die avond. De meeste mensen
herkende haar nu wel - dankzij de vele foto's in magazines en
roddelblaadjes - dus als ze weer haar eigen haarkleur had, zou niemand
haar meer herkennen. Ik fronste ook toen ik dacht aan de gesuggereerde
relatie tussen Bob en Audrey. Audrey had me gezworen dat er niets tussen
hen was, dat het enkel opgeblazen roddels waren. Ik geloofde haar, maar
toch had ik het moeilijk. De rest van het land geloofde zulke dingen.
Audrey had haar hoofd geschud met een triestige glimlach. Ze vond het
zelf ook niet leuk.
Fearless_Confidence Life After You
'Vraag je me niet wat voor een monsterlijke jurk Hazel me heeft doen
laten kopen?' vroeg ze speels.
'Ik mag dat toch niet helemaal weten! Stel je voor dat Hazel weet dat ik
weet welke jurk jij hebt! Dan verandert de bruiloft in een begrafenis. Dat is
pas gezellig.' Ik keek haar aan met een gezicht in pure horror
Ze stompte me in mijn maag. 'Nou ja. Misschien is het ook maar beter zo.
Jij gaat gillend wegrennen als je me erin ziet.'
'Is het dan zo erg?' vroeg ik voorzichtig.
Ze knikte. 'Het is je ergste nachtmerrie die tot leven is gekomen.'
Die avond kon ik niet slapen. Terwijl ik naar Audrey’s rustige
ademhaling luisterde, dacht ik na. Piekerde ik.
De laatste maanden waren hectisch geweest. Audrey werkte in L.A. en
kwam elk weekend naar hier gevlogen - om twee daagjes bij mij te zijn.
Het putte haar uit - ze had donkere kringen onder haar ogen gaven mij
gelijk. O, ze werden vaak genoeg weggeschminkt of weggePhotoshopped
op de covers van magazines, maar toch.
Ik had haar al zo vaak ervan proberen te overtuigen dat ze niet elk
weekend naar hier moest komen - maar ze wilde er niets van horen. Het
was onmogelijk om iets van gezond verstand op haar in te praten. Binnen
één maand zouden de opnames beginnen in Atlanta, die zes maanden
zouden duren. Dan kon ze niet meer naar Seattle vliegen, dacht ik toch een
beetje opgelucht.
Hazel mocht van geluk spreken dat Audrey het had weten te regelen dat
ze er op vijf september bij kon zijn. Anders had Brady's onhandige zusje
van elf voor bruidsmeisje gespeeld - wat gelijk was aan een complete
fiasco. Ik geloofde ook nog dat een vriendin uit Los Angeles het tweede
bruidsmeisje zou zijn, maar daar was ik nog niet zo zeker van.
En wat dan? Wat als die zes maanden voorbij zouden zijn? Hoe zou het
leven er dan uitzien? Zoals de kaarten er nu bij lagen, zou de film een
gigantisch succes worden - de rollen voor Audrey zouden voor het grijpen
liggen. Haar carrière ging nu pas echt van start - haar leven was nu pas
begonnen. Ik wist dat er al sprake was van een Oscarnominatie voor haar,
ook al zou ze over een week pas achttien worden.
Ik kon hier niet weg - het roedel, Dave, mijn vrienden die nu mijn familie
waren… Ik hoorde hier te zijn.
Audrey mompelde stilletjes mijn naam in haar slaap en draaide zich om.
Haar haren glinsterden zachtjes in het maanlicht. Ik speelde met een
haarlok van haar. Ze was zo schattig als ze sliep - eindelijk rust.
Ik had haar beloofd dat ik een paar keer naar Atlanta zou komen - ze had
het me laten zweren met de hand op mijn hart. Maar diep vanbinnen wist
ik dat ik niet thuishoorde in het filmwereldje. Waarschijnlijk zou ik een
opname verpesten door over een draad te struikelen. Of door te niezen.
Een naar voorgevoel bekroop me. Volgens mij was dit wat Audrey
bedoelde met "onderbuikgevoel".
Er hing iets in de lucht. Iets dat me zei dat dit niet kon blijven duren.
Geluk was niet eindeloos. Hoe langer het duurde, hoe zwaarder de prijs
zou zijn.
Ik rilde en draaide me om. Binnen twee uurtjes moest ik er weer uit. Het
zou handig zijn als ik dan niet als een complete zombie rondliep.
Met mijn armen rond Audrey viel ik weg in een droomloze slaap. Het
laatste dat ik zag, was de kleine glimlach die rond Audreys lippen speelde
in haar slaap.
Fearless_Confidence Life After You
Chapter 29
"Kamikaze airplanes in the sky, are we going
down or will we fly" Sink Or Swim – Tyrone Wells
Audrey POV
'Je straalt, schatje. Je bent perfect zo!' Mam sloeg haar armen rond me
heen.
We stonden in de gigantische slaapkamer in mijn huis in Malibu. Het was
halftien 's avonds. Mijn ogen waren fel opgemaakt met zwarte eyeliner en
gouden oogschaduw - mam had het gedaan, omdat ze nou eenmaal beter
was in die dingen dan ik. Ik had een felrode jurk aan van Hervé Leger die
elke ronding van me benadrukte, waardoor er ik nou ja… sexy uitzag,
moest ik blozend toegeven. Aan mijn voeten zaten goudkleurige sandalen
van Zanotti en rond mijn arm droeg ik een gouden armband. Ik had geen
flauw idee waar mam me mee naar te ging nemen. Het kon overal zijn in
zo'n outfit.
Het enige dat ik wist, was dat het een surprisefeestje zou worden. En een
groots, aangezien het mijn verjaardagsfeestje en afstudeerfeestje in één
was. Vanmorgen had ik mijn diploma mogen afhalen – proclamatie had ik
gemist dankzij filmopnames. Ik had de afgelopen week van niemand meer
iets gehoord - zelfs Paul hield zijn lippen stijf op elkaar. Het was niet
eerlijk in de wereld. Ik wist nog niets eens of hij hier zou zijn. Maar ik
gokte van wel.
'Waar gaan we nou naar toen?' vroeg ik haar weer, voor de triljoenste
keer vandaag. Ik draaide me om.
'Zal je wel zien. Wees toch niet zo ongeduldig.'
Mam zag er geweldig uit in een bleke heupjeans en een gewaagd topje
van Jean-Paul Gaultier. Ze zag er meer uit als mijn iets oudere zus dan
mijn moeder.
'Gaat Paul er zijn?' vroeg ik haar.
'Wat heeft die tegen je gezegd?' De ogen van mijn moeder vernauwden
even.
Ik stak mijn lip naar voren. 'Hij heeft me niets gezegd! Niemand heeft
iets tegen me gezegd! Ik vind het niet meer leuk!'
Mam lachte. 'Je lijkt precies een ongeduldige kleuter. Kom, ik denk dat ik
de auto beneden al hoor. Niemand wilt dat het feestvarken te laat is op
haar eigen feestje?' Ze sleepte me meer naar beneden.
We reden niet richting de Hollywood Hills zoals ik had gedacht - maar
richting het strand.
'Maham! Waar gaan we naar toe?' Ik zat heen en weer te huppen op mijn
stoel.
Ze lachte. 'Je zal het wel gauw genoeg zien.'
'Ik ben jarig! Ik ben vandaag de centrale hoofdpersoon! Ik heb het recht
om te weten waar we naar toe gaan!'
'Ja. En je zal het ook weten,’ glimlachte mijn moeder terwijl ze me een
glas champagne overhandigde.
Ik leunde achterover in mijn stoel terwijl ik mee zat te tikken met de
muziek. Waar gingen we in hemelsnaam naar toe? Niet naar een nachtclub
- die lagen allemaal bovenaan in Los Angeles.
'Gaan we wel de juiste kant uit?' vroeg ik aan de chauffeur - die zou me
misschien wel zeggen waar we naartoe gingen.
'De GPS zegt van wel, juffrouw.' Hij keek even in de achteruitspiegel en
richtte zijn aandacht weer op de weg.
Ik keek uit het raampje. We waren in de buurt van de jachthaven nu.
Het kwartje viel.
Fearless_Confidence Life After You
Paul POV
Ik stikte hier zowat in mijn lange jeans en wit hemd - de dresscode was
white party. Het was hier buiten 31°C. Alles was in het wit versierd - witte
bloemen, witte tafels - zelfs de drankjes waren wit. De zon ging bijna
onder, waardoor het wit nu een geweldige gouden gloed kreeg.
Nou, ik moest het hun wel nageven - mensen in L.A. wisten hoe ze een
feestje moesten geven. Ik durfde te wedden dat zelfs Alice Cullen hier niet
aan kon tippen.
Het was druk - de meeste van de gasten die hier rondliepen kende ik
helemaal niet. Alleen maar Hazel en dat blonde meisje… Daphne of
Quincy heette ze. En die jongens van de roedel dan. De anderen herkende
ik, maar dat was niet hetzelfde als kennen.
Ik hoorde hier niet thuis. Minstens de helft van de mensen hier was
beroemd. Wat beeldde ik me in? Dat ik hier ooit zou horen? Face it, Paul,
je hoort niet thuis in deze wereld.
Een meisje liep langs in een witte mini-jurk dat heel weinig aan de
verbeelding overliet - ik herkende haar uit een paar hiphopclips.
'Is Audrey er al?' vroeg Jake aan me - ook in een wit hemd. Nessie stond
naast hem, ook in een wit jurkje dat meer textiel had.
'Waarom denk je dat ik hier sta met een boeket vol witte rozen?' vroeg ik
hem terwijl ik speelde met een roos. Ik voelde me absoluut niet op mijn
gemak hier.
'Je rol aan het oefenen als toekomstige bruidegom - sla niet met dat
boeket!' Jake sprong behendig achteruit.
'Hoor wie wat zegt,' mopperde ik.
Hij grinnikte dom. 'Audrey gaat niet blij zijn als je haar een verkreukte
boeket geeft op haar verjaardag. Met een beetje geluk kikkert ze je er zo
uit.'
'Jij…' Ik vond geen belediging die sterk genoeg was om naar hem te
snauwen.
Jacob keek over mijn schouder met open mond naar iets - of iemand?
'Wauw…'
Snel draaide ik me om.
Audrey was gearriveerd op de jachthaven. Op het dek achter me werd
alles stil. Iedereen kwam naar de reling gelopen. Plots deed het me een
superslecht idee om hier op haar te wachten. Al die starende blikken…
Met een stralende glimlach stapte Audrey uit de zwarte limousine -
cameraflitsen die naast me stonden verblindden me om Audrey te kunnen
fotograferen. In een strak rood jurkje zag ze er geweldig mooi uit. En
verdomd sexy. Die jurk zou perfect passen bij elke vloerbedekking die ik
kende. Mijn vingers kriebelden om onder die jurk haar dijen te strelen.
Audrey negeerde de fotografen en liep rustig de loopplank op - hoe ze het
deed op die schoenen was me een raadsel.
'Heb jij dit voor me verzwegen?' vroeg ze me zodra ze voor me stond.
Ondanks ze op hakken stond, moest ze nog steeds naar me opkijken.
Ik knikte. 'Judy liet me het zweren - met mijn hand op mijn hart.’ Ik
knipoogde naar haar, die achter Audrey de loopplank was opgelopen.
'Gelukkige verjaardag trouwens,' zei ik glimlachend terwijl ik haar de
bloemen gaf. ‘En proficiat met je diploma.’ Ik kuste haar zachtjes onder
haar oor.
'Dank je,' zei ze glimlachend - ik was haar er zo dankbaar voor dat ze me
niet ging zoenen voor de ogen van veel te veel fotografen - want ik was er
best wel zeker van dat we dan niet gingen ophouden.
Jacob stond al naast me om haar te feliciteren. 'Eindelijk legaal, zusje!'
En hij zwierde haar in het rond.
Ze lachte. 'Jep. Eindelijk mag ik drinken.' Audrey maakte zich los uit de
omhelzing en werd onmiddellijk opgeëist door een man die ik herkende als
de laatste James Bond.
Pas nu besefte ik hoe belangrijk de naam Masen was in de filmwereld.
Alle bekende sterren waren op het verjaardags/afstudeerfeestje van de
dochter van Vincent Masen.
Fearless_Confidence Life After You
Nadat ze de tweehonderdzevenentwintig – of zoiets gasten had
afgewerkt, begon het feest pas echt. De gigantische luxejacht waar
Audrey's feestje op werd gegeven, vertrok eindelijk uit de haven, richting
de Stille Oceaan en de muziek werd harder gezet. Op de dansvloer
begonnen mensen zich te verzamelen om te dansen. Hoe meer je naar het
midden ging, hoe meer er dirty dancing was.
'Kom, we gaan dansen,' Audrey sleurde me mee - ik zag vanuit mijn
ooghoeken dat Brady en Hazel - die als enige geen jurkje aanhad, maar een
lichte jeans met een wit T-shirt met doodskopprint - in een innige
omhelzing stonden te dansen.
'Jeezus, huur een kamer, willen jullie?' fluisterde ik toen ik langskwam.
Ik voelde Hazel's elleboog in mijn rug. 'Hoor wie wat zegt!'
Audrey POV
Met Pauls armen rond me heen kon ik de hele nacht door blijven gaan. Ze
voelde perfect rond mijn middel. Alsof ze speciaal voor mij waren
gemaakt.
De muziek was goed - het was die heerlijke muziek waar je niet op kon
stilstaan en iedereen dansten. Tijdens de slows kreeg Paul stevige
concurrentie - iedereen wilde met het feestvarken dansen. Ian was de
eerste - met ook het beste excuus: we moeten oefenen. Hij kon geweldig
dansen. We praatten geamuseerd met elkaar over muziek en de film. Op de
set waren we algauw de beste maatjes geworden. We hadden dezelfde
humor en konden urenlang in een deuk liggen.
Na Ian was Bob aan de beurt. Met een speelse blik legde hij zijn armen
rond mijn middel en draaide langzaam rondjes met me.
'Zo zo. Achttien hé.' Hij keek op me neer.
'Had je niet verwacht,' vroeg ik hem pesterig.
'Nee, ik dacht eerder aan acht of zo.' Ik zette venijnig mijn hak op zijn
tenen.
'Auw - wees toch niet zo'n bitch,' klaagde hij.
'Ik moet oefenen,' antwoordde ik op een hoog kinderlijk toontje.
'Er valt niets meer te oefenen.'
Nu zette ik mijn andere hak op zijn andere voet.
'Martel me niet zo - Ik heb oprecht medelijden met Paul. Om op zo
iemand verliefd te zijn. Dat getuigt van slechte smaak. '
Ik keek hem vals aan. 'Jij bent ook slechte smaak, Bob.'
'Is dat een compliment of een belediging?'
'Geen van beide.'
'Auw. Dat doet pijn.' Hij trok even een gezicht - ik trapte er niet in.
'Net goed voor je. Heb je al een flirt voor vanavond gevonden?' Dat was
zo typisch voor Bob. Wel op elk feestje versierde hij een ander meisje.
Vanavond zou het niet anders gaan.
Bob keek keurend rond. 'Nope. Help je mee zoeken?' Hij klonk gretig
Ik schudde mijn hoofd. 'Ik ga geen slachtoffer voor je zoeken - ik wens
niemand een avond met jou toe.'
'Wat heeft Paul toch maar met jou gedaan? Jij bent echt een kreng
geworden.'
'Nee, jij bent week geworden,’ gaf ik hem van repliek.
Hij grinnikte. 'Touché.'
Ik zag vanuit mijn ooghoeken Paul voorbij zwieren - met een stralende
Isabel in haar handen. Isabel was het jongere zusje van Hazel. Ze had ook
veel weg van Hazel, enkel verfde ze haar haren niet. Haar haren hadden
een mahoniebruine kleur en haar ogen waren grijs in de plaats van blauw.
Ze zag er mooi uit in haar witte jurkje met één schouder bloot.
Ik knipoogde naar haar - waardoor haar glimlach groter werd.
Nou, dan werd voor één iemand dit feestje onvergetelijk.
Fearless_Confidence Life After You
Chapter 30 "Sail to the west if you want to and past the
horizon till I can't even see you." Boats and Birds – Gregory and the Hawk
Paul POV
If you'll be my star / I'll be your sky
You can hide underneath me and come out at night
When I turn jet black and you show off your light
I live to let you shine / I live to let you shine
And you can sky-rocket away from me
And never come back if you find another galaxy
Far from here with more room to fly
Just leave me your stardust to remember you by
We bewogen ons op de maat van de muziek heen en weer. Audrey had
haar hoofd tegen mijn schouder gelegd en haar armen stevig rond mijn nek
geslagen, waardoor ik nu echt stikte - maar ik wou voor geen goud dat ze
haar armen wegdeed. De warmte van haar lichaam maakte me gelukkig. Ik
luisterde naar de tekst van het liedje en voelde hoe dat geluk langzaam uit
mijn lichaam drupte. Het deed me denken aan de relatie tussen mij en
Audrey.
Het was nu iets na middernacht - en het feest was in volle gang. Overal
rond ons stonden koppeltjes - Brady en Hazel waren allang de binnenkant
van de boot gaan inspecteren. Wat hadden twee de luxe dat niet één van
hen twee de jarige is. Het zou meteen iedereen opvallen als Audrey er niet
meer was - ten eerste; ze is de hoofdpersoon en ten tweede; er was maar
één iemand in het felrood gekleed.
Het was niet eerlijk in de wereld.
Maar goed. In plaats van te piekeren concentreerde ik me volledig op
Audrey. Hoe haar warmte voelde tegen me. Haar zachte huid die ik door
de dunnen stof van mijn hemd heen voelde. Haar lichaam dat tegen het
mijne leunde, haar hoofd tegen mijn schouder, haar benen tegen de
mijne…
En daar gaan we weer Paul dacht ik weer sarcastisch bij mezelf.
Audrey maakte me gewoon knettergek.
Het was alsof de aantrekkingskracht tussen ons als een elastiekje werkte.
De muziek veranderde en daarmee verdwenen ook mijn gedachten.
Very superstitious / Writing's on the wall
Very superstitious / Ladders 'bout to fall
Iedereen begon meteen mee te klappen met de muziek en te dansen. Ik
voelde hoe de jacht begon te bewegen. Audrey liet me los en deed
enthousiast mee.
Ik moest mijn mening herzien. Blijkbaar wisten deze mensen nog iets af
van muziek.
Bij de volgende slow werd Audrey al weer meteen ingepalmd. Ik bleef
aan de tafel staan met de drankjes naar haar te kijken.
'Zo. Dus jij bent die Paul waar Audrey al dagen over zit te praten.'
Ik keek op. Een blonde jongen met blauwe ogen kwam op me afgelopen -
hij had iets bekends.
'O, sorry - ik ben Bob McCord.' Hij glimlachte en stak zijn hand uit.
Hij leek me wel aardig - ik had hem al zien dansen met Audrey. Blijkbaar
waren ze al een tijdje goede vrienden. Niets romantisch aan, zoals de
roddelblaadjes beweerden
'Paul Moreno,’ antwoordde ik. Vanuit mijn ooghoeken zag ik Audrey
praten met iemand die ik maar al te goed kende. De stoom blies bijna uit
mijn oren.
Bob grinnikte en pakte een drankje. 'Ja, dat had Audrey me al verteld. We
hadden het daarnet over je. En als ik eerlijk ben, heb ik een beetje
medelijden met je.'
Fearless_Confidence Life After You
Ik kon het niet laten. 'Hoezo?' Hij had meteen mijn aandacht afgeleid van
Jayden.
'Ik zal het zo zeggen.’ Hij nam een slokje en leunden tegen de tafel aan.
‘Vanbuiten ziet ze eruit als het liefste poppetje - maar vanbinnen is ze de
grootste plaaggeest slash slavendrijver slash kleine gek die hier rondloopt.'
Aan de toon van zijn stem kon ik opmaken dat hij echt om Audrey gaf -
als een goede vriend. Hij zei het op een beschermende toon - hij wou
weten of ik wel goed genoeg voor haar was.
Dat was wel iets dat ik kon accepteren - het toonde tenminste aan dat niet
alle mannelijke vrienden van Audrey eikels waren. Zoals die eikel die nu
met haar praatte. Maar ik wist dat ik hier totaal geen scène mocht
schoppen. Anders was ik degene die van de boot – ahum – schip werd
afgeschopt.
'Ja, dat had ik al ondervonden. Maar ze heeft ook zo haar goede
eigenschappen.'
Bob glimlachte. 'Ja, die compenseren die dingen wel.' Hij keek me recht
aan en vervolgde: 'Je lijkt me goed voor haar - als je niet deugde, dan had
ik je het allang in je gezicht gezegd. Maar je maakt haar blij, en dat is goed
genoeg. Ze geeft om jij en jij houdt van haar. Meer hoefde ik niet te weten.
Ik hoop dat we vrienden zijn?'
'Inderdaad.' Ik kon er niets aan doen - ik glimlachte.
Audrey POV
'Wat zijn jullie tweeën aan het smoezelen?' vroeg ik toen ik naar Bob en
Paul liep, die naast de tafel met de drankjes stonden. Jayden had ik
achtergelaten bij zijn nieuwe vriendin. Hij had een dagje verlof uit de
rehab.
Die twee – Paul en Bob - waren al aan het roddelen als twee oude wijven
- ik zag het zo aan hun grijnzen.
Maar goed. Aan de andere kant was ik blij dat ze al goed met elkaar
kunnen vinden. Ik griste een drankje en keek Bob en Paul aan.
'Niets, niets,' verzekerde Bob me meteen met een uitgestreken glimlach -
die ik totaal niet vertrouwde. Ik nam een slokje
'En ik ben de paus.' Ik keek ze met halftoegeknepen ogen aan. Mijn stem
droop bijna van het sarcasme.
Bob draaide met zijn ogen. 'Tuurlijk. Arm, arm christendom. Maar ging
het vuurwerk niet beginnen?'
Meteen had die me afgeleid. 'Vuurwerk? Hoezo vuurwerk? Waar heb je
het over?' Ik keek om me heen.
'Hallo? Jij bent misschien jarig?' lachte Bob terwijl hij en Paul mijn
handen pakten. 'Kom, anders mis je het nog.'
Het vuurwerk was natuurlijk zoals ik het gewend was van mijn moeder -
groots, overweldigend. Iedereen staarde er met open mond naar op het dek.
Ik zag Hazel en Brady uit de kajuiten komen - Hazel had haar T-shirt
verkeerd om, de print met de doodskop stond om haar rug - om naar het
vuurwerk te kijken.
'Was het gezellig?' vroeg ik haar nonchalant toen ze naast me ging staan.
'Hé?' vroeg ze me met rode wangen. Het vuurwerk weerkaatste in haar
ogen.
'Blijkbaar wel, aan je T-shirt te zien,' fluisterde ik haar toe zonder mijn
blik af te wenden van de hemellucht.
Hazel keek naar beneden. 'Ow shit.' Snel keek ze rond zich heen. 'Denk je
dat iemand het gemerkt heeft?'
'Nou… Bob heeft naar je gevraagd, Paul weet het, Isabel was je aan het
zoeken, Quincy grinnikte toen ze besefte dat jij en Brady er niet meer
waren, Ian keek glimlachend rond, Jayden vroeg ook achter je, mama…'
somde ik op op mijn vingers.
'Ja, ja, het is al goed,' onderbrak ze me snel. 'Maar zou jij niet net
hetzelfde in mijn plaats hebben gedaan?'
Nu was het mijn beurt om rood te worden. 'Wie weet.' Ik had al vaker met
Fearless_Confidence Life After You
dat idee gespeeld vannacht.
'Paul zou het niet erg vinden,' fluisterde ze me toe terwijl ze naar hem
keek - hij stond met Bob aan het praten een eindje verder. Ik grijnsde toen
ik hen zag.
'Jij en Brady hebben onze kamer al ingepikt,' wierp ik tegen.
Ze grinnikte. 'Nope. Weet je wel hoeveel slaapkamers dit ding heeft? En
we hebben er opgelet dat we niet de master bedroom zijn ingegaan.' Ze
keek me breed glimlachend aan. 'En zouden jij en Paul niet hier blijven,
samen met nog een paar anderen?'
'Hé?' vroeg ik haar onmiddellijk. 'Wat zei je?'
'Oeps.' Hazel keek me vals aan. 'Mocht ik eigenlijk niet zeggen, maar er
liggen niet voor niets rozenblaadjes in de master bedroom.' Ze knipoogde
even.
Rozenblaadjes in de master bedroom? Ik voelde hoe mijn wangen rood
werden.
Ik keek haar aan en probeerde het gesprek op een makkelijker onderwerp
te brengen. 'Zou jij niet eerst je T-shirt correct gaan aandoen? Zoals
voorkant met doodskopprintje op de borst en niet op de rug?' vroeg ik
haar.
'Ben al op weg.'
Terwijl ik haar nakeek - het was niet moeilijk om Hazel te volgen met
haar knalrode haren - voelde ik een arm rond me heen.
'Wat staan we hier helemaal alleen te doen?'
Paul POV
Ik voelde hoe een rilling door haar heen ging. Mooi zo.
Verschrikt draaide ze zich om.
'Paul! Jij rotzak!' riep ze uit. Ik grinnikte. Had ik haar eindelijk laten
verschieten. De gezichtsuitdrukkingen die over haar gezicht schoten waren
onbetaalbaar.
'Zijn we bang van de grote boze wolf?' fluisterde ik in haar oor. Te laat
besefte ik dat ze het niet wist - shit.
'Goed dat je zelfkennis hebt, Paul.' Ze keek me aan met een hand op haar
heup.
Ik lachte opgelucht - ze wist niets en ze vermoedde niets.
'Tja. Zelfkennis is het begin van alle wijsheid.'
'Van wie heb je dat gepikt?' Snel dook ze onder mijn arm door toen ik
haar probeerde te grijpen. Ik schudde mijn hoofd.
Hazel liep naar haar toe, met - zover ik kon zien - stukjes zwarte stof in
haar handen. Ook al stonden ze een paar passen van me vandaan, en
fluisterden ze - ik kon elk woord verstaan.
'Hier. De jacht is bijna bij de haven. Iedereen gaat van boord - behalve jij,
Paul, Maya, Quincy, Brady, Jacob, Nessie, Bob et moi. Dus… En het
water is zo'n 20°C.'
'Oké… Gaat iedereen het water in of moet ik alleen gaan?' vroeg Audrey
met een ondeugende glimlach.
'Iedereen die hier blijft heeft al een bikini of zwembroek aan,' zei ze met
een knipoog. 'Onder de kleren. Maar jij mocht niets weten, dus ik geef je
even een bikini.' Of ze kon ook gaan voor naakt. Maar dat was niet zo’n
goed idee, aangezien we omringd waren door onze vrienden in het water.
Audrey lachte. Onwillekeurig glimlachte ik ook - het was moeilijk om dat
niet te doen als Audrey lachte.
'Dat is lief van je.'
‘Weet ik.' Hazel klonk als een kat die net een schoteltje room had
weggelikt. Audrey lachte opnieuw en verdween in één van de kajuiten.
'Weet je niet dat luistervinken onbeleefd is, Paultje?' vroeg Hazel me toen
ze naast me stond.
'Kan ik er iets aan doen dat jullie tweeën zo luid praten? En luistervinken
kan soms heel nuttig zijn,' sputterde ik tegen.
Ze keek me met opgetrokken wenkbrauwen aan - waar leren vrouwen dat
Fearless_Confidence Life After You
toch maar? Ze zijn allemaal dezelfde.
'Wij fluisterden, Paul. Fluisterden. F-L-U-I-S-T-E-R-D-E-N. Dus zeg niet
dat wij luid praatten.'
'Voor mij wel,' grinnikte ik.
'Jij bent gewoon een rare vent met rare weerwolfdinges.'
'Jij gaat met ene trouwen,’ wierp ik tegen.
'Maar hij is jij niet,’ kaatste Hazel terug.
'Hij is ook een weerwolf, liefje. Hij kan precies hetzelfde wat ik kan -
alleen kan ik het beter.'
'Wat ben ik blij dat ik niet met jou trouw! Arme Audrey! Om met zo'n
karakter te willen samenleven!' riep Hazel ten einde raad uit.
'Weet je wel dat jij de enige bent die dat vindt?' vroeg ik haar om haar te
plagen.
'Inderdaad. Ik ben de enige met hersens. En als je nou opzij zou willen
gaan?'
Ik deed een stapje naar links en Hazel liep zonder om te kijken langs.
Arme Brady! Om met zo'n karakter te willen trouwen!
Fearless_Confidence Life After You
Chapter 31 "I finally put it all together but nothing really last
forever." Call Me – Shinedwon
Audrey POV
'Komaan, Audrey. Spring erin! Het water bijt niet!' riep Jacob, die al in het
water lag, samen met Nessie, Hazel, Brady, Bob en Quincy.
Ik stond aan de rand van het dek naar hen te kijken. Het zag er
aanlokkend uit, maar ik voelde er niet veel voor om er in te springen.
'Ik denk er niet aan! Het is veel te koud!' riep ik naar hun toe. Ik had geen
flauw idee hoe laat het was - heel laat of juist heel vroeg - maar ik wist wel
dat het water nu ijskoud moest zijn.
En de bikini die Hazel me had gegeven - nou, dat was ook niet de ideale
bikini om in te zwemmen. Zo'n bikini diende om lui aan het strand te
liggen of te paraderen. Niet om mee te zwemmen. Typisch Hazel om mij
weer zo'n bikini te geven. Ik ging het water niet in. Echt niet.
'Hebbes.' Paul greep me vanachter bij mijn middel.
'Nee!' schreeuwde ik - maar het was te laat.
Met een luide plons vielen we in het water. Het enige dat ik merkte
tijdens de val, was dat Paul zijn armen wel heel stevig om mee heen had.
En het water was - net zoals ik had gedacht - koud. Zeker geen 20°C,
zoals Hazel had beweerd. Maar doordat Paul me vasthield, voelde ik me al
snel een stuk warmer. Ik draaide me om boven water en zag Paul naar me
grijnzen.
'Paul Moreno, dat flik je me nooit meer!' riep ik uit - terwijl ik stiekem de
vingers op mijn rug gekruist hield.
'Ik zeg niet niet,' grinnikte hij. Ik hoopte dat de opluchting niet te
duidelijk op mijn gezicht stond te lezen. Voorzichtig probeerde ik me los
te maken uit zijn armen - er waren zeven mensen rond ons heen - en als
Paul me zo vasthield… Nou, daar hoef ik geen tekeningetje bij te maken,
zeker?
'Niks daarvan. Ik heb je nou eindelijk te pakken,' fluisterde hij speels in
mijn oor terwijl hij me steviger vast nam.
'Is dat geen kidnapping?'
'Auwch. Dat is wel heel hard. Ik begin te geloven dat Bob gelijk heeft.'
Hij keek me gespeeld gekwetst aan.
'Ik had je toch gewaarschuwd? Eerst lacht ze, dan bijt ze!' hoorde ik Bob
naar hem roepen. Die twee hadden inderdaad over mij zitten te roddelen.
Mannen! En dan durven ze te zeggen dat vrouwen roddelen! Het is eerder
omgekeerd.
'Audrey heeft wel dit keer gelijk,' hoorde ik Hazel zeggen. Ik moest
glimlachen. De relatie tussen haar en Paul was nog niets veranderd.
'Het is niet omdat jij me maar niets vindt, dat dat ook geldt voor anderen.'
Paul keek haar aan over mijn schouder.
'Wie zegt dat ik je wel iets vind?' vroeg ik hem terwijl ik achteruit leunde
- tot zover zijn armen toelieten. Mijn benen lagen rond zijn middel.
Hij nam me steviger vast. 'Ik.'
‘Ik eis een bewijs, Moreno.’
Pauls ogen flikkerden gevaarlijk en hij nam mijn gezicht in zijn hand.
Ik hoorde Brady, Jacob en Bob joelen toen Paul me kuste.
En net zoals altijd, klampte ik me aan hem vast en werd onze kus
dwingender en passievol. Zoals altijd.
'Jongens, ja? Huur een kamer!' Dat was Hazel.
Een beetje ademloos trok ik mijn lippen los - het publiek hoefde niet alles
te weten en staarde Paul aan.
Hij was zo knap - ik kon gewoon niet geloven dat hij van mij was.
Maar hij was van mij - ik kreeg het bewijs elke avond opnieuw.
Fearless_Confidence Life After You
'Ach, Hazel, hou je mond,' zei ik tegen haar. 'Jij hoeft niet veel te zeggen.'
Hazel werd rood. 'Jij ook niet hoor, Rey.'
Paul POV
Het zachte gekraak van voetstappen op de gang maakte me wakker.
Slaperig keek ik om me heen. O ja, ik was nog op de jacht. Audrey lag
tegen me aan te slapen, haar hand op mijn borst en haar haren over me
heen. Ze rook naar de zee. Aan de lucht buiten te zien, was het iets voor
zonsopgang.
Ik glipte voorzichtig uit bed en trok mijn jeansbroek aan die op de grond
lag. De laatste tijd hoorde je veel van inbraken op luxejachten.
Ik had net op tijd de deur opengemaakt om te zien hoe Bob onopvallend
bij Quincy naar binnen ging, na een zacht klopje op de deur. Ik hoorde een
giechel en plof. Hmm, interessant. Ik had me Quincy toch iets braver
voorgesteld.
Nou ja. Het was niet mijn probleem. Zachtjes sloot ik de deur weer en
liep weer op mijn tenen naar het bed waar ik aan het voeteinde ging zitten.
Slaap had ik toch niet meer. Ik zag vanuit mijn ooghoeken hoe de zon al
langzaam en voorzichtig begon op te komen in het oosten en zachte
zonnestralen op Audrey wierp.
Morgen zou officieel de zomer beginnen - en het zou morgen de langste
dag zijn van het jaar. Hm. Dan werd midzomernacht gevierd op het strand
in La Push. Het was één van de traditionele feesten die elk jaar opnieuw
uitgebreid werden gevierd.
Dat leek me nog wel iets voor Audrey. Eerst lekker barbecueën met
iedereen van de stam. Ze zou het geweldig vinden om weer met Emily bij
te kletsen - Amaris vraagde non-stop naar "tante" Audrey. Billy zou dan in
het lang en breed alle legendes vertellen, maar echt alle - wolven, Taha
Aki, de Koude, maar ook Q'wati (degene die de eerste Quileute creëerde),
Dask'iya (het wezen dat ’s nachts kinderen ontvoerde) en Bayaq (Raven,
een oud figuur dat de Quileutes hielp). En nadat de zon onder was gegaan,
zouden de jongens muziek opzetten en was het feest echt begonnen.
Ja. Daar zou ik haar mee naar toe nemen, als verrassing. Audrey had er
natuurlijk geen flauw idee van hoe de indiaantjes feest zouden vieren.
Ik keek rond me heen. Deze kamer was luxueus - ik begon er
langzamerhand al aan te wennen met Audrey in de buurt- geen goed
teken. Glad donkerbruin hout, een gigantische televisie die tegenover het
grote bed hing. Ik schudde mijn hoofd. Te luxueus voor mij. Nog maar
weer een bewijs dat ik hier niet hoorde.
De zon ging op - de donkerrode gloed veranderde in lichtroze, werd
oranje en dan donkergeel.
'Prachtig.'
'Ja hè?'
Ze knikte en leunde dichter tegen me aan terwijl we keken hoe de zon
onze slaapkamer verlichtte.
Gedachteloos speelde ik met haar gladde zwarte haren. Het verbaasde
me steeds weer hoe goed we bij elkaar paste. Haar schouders pasten
perfect tegen mijn borst, mijn armen perfect rond haar middel.
'Wat zei Jacob gisterenavond tegen je?' vroeg ze zachtjes terwijl haar
wijsvinger de aders op mijn hand volgde.
Ik zuchtte. 'Gaan we het nou echt over dat irritante broertje van je
hebben?'
Ze sloeg zachtjes op mijn hand. 'Paul! Hij bedoelt het goed.'
Ik draaide met mijn ogen. 'Tuurlijk. Weet je nog die ene keer dat hij mijn
neus had gebroken?'
Ze snoof. 'Ja. Maar jij had er zelf om gevraagd.'
'Nou ben ik het ook nog geweest. Vrouwen. Niet te geloven dat ik er met
één ga trouwen.'
Dit keer was haar elleboog in mijn zij.
'Auw. Moet je nou altijd me martelen?' vroeg ik haar lachend.
Fearless_Confidence Life After You
'Het is zo te zien de enige manier om je iets bij te leren,' lachte ze. Ik trok
haar dichter tegen me aan.
'Soms.'
'Soms vaak,' verbeterde ze me terwijl ze haar armen rond de mijne
legden.
'Ik hou van je, Rachel.'
'En ik van jou.' Ik voelde een zachte kus op mijn lippen.
Audrey POV
De schilderijen met de vissersbootjes die in het riet lagen deden me aan
iets herinneren. Maar ik kon het niet plaatsen.
'Zo, Audrey. Je ziet er goed uit.' De dokter keek me over zijn bril
vriendelijk aan.
Ik bloosde. 'Dank u, dokter.' Sinds wanneer was die er? Wat deed ik bij
de dokter?
'Ik heb goed nieuws voor jullie tweeën.' De dokter keek nu ook links van
me. Ik voelde een kneepje in mijn linkerhand. Verbaasd keek ik naar Paul.
Ik had niet gemerkt dat die naast me zat. Verwachtingsvol keek die van mij
naar de dokter. Die blik voorspelde niet veel goeds. En hoe hij had gezegd
van "goed nieuws voor jullie tweeën"… Ik voelde mijn buikspieren
samenspannen.'
De dokter zette zijn brilletje wat rechter - waarom deed die dat? Om het
nieuws uit te stellen? Om het meer dramatischer te maken? Zeg het toch
gewoon!
'Proficiat. Je bent zwanger.'
'Neeeeeeee!'
Met een schok schoot ik overeind, mijn ogen wijd open van de schrik.
'Audrey?' Paul zat op het uiteinde van het bed, met zijn rug naar me toe,
al helemaal gekleed. Ik zag zijn gezicht niet.
'Ja… Oké… Gewoon… Droom.' Nachtmerrie leek hier beter op zijn
plaats, maar goed. Er kwamen geen roze olifanten in voor, geen mistig
gedoe, geen ravijnen, niet rennen tot je niet meer kon. Er was niets engs
aan - maar het was gewoon iets dat ik eng vond. Mijn grootste nachtmerrie.
Ik keek rond me heen, in een poging om te kalmeren - ik wist dat ik me
aanstelde. Het was maar een stomme nachtmerrie.
Pas toen werd ik me er echt van bewust dat Paul nog steeds op het bed
zat, nog niets had gezegd of had bewogen.
'Paul?' vroeg ik zachtjes terwijl ik over het bed naar hem toe kroop. Mijn
onderbuikgevoel kwam weer opsteken. Er was hier iets goed mis.
Hij zei niets, maar legde gewoon zijn arm rond mijn middel. Ik legde
mijn hoofd op zijn schouder.
Zo keken we een tijdje naar de zonsopgang. Zwijgend, maar toch een
gesprek tussen ons beiden. Alsof de stilte de woorden voor ons zei.
Mijn onderbuikgevoel nam af. Het was gewoon het nazinderen van de
nachtmerrie, vertelde ik mezelf. Er was helemaal niets mis.
Pas toen we gestommel hoorden in de andere kamer, stond ik op van het
bed. Ik moest me nog aankleden en we zouden toch zo de haven
binnenvaren, te zien aan het land dat steeds dichter bij de boot kwam.
'Hm, Audrey?' Pauls stem klonk vanachter me toen ik me in een
gescheurd jeansshortje hees. Ik had net mijn wit hemd dichtgeknoopt.
Ik keek op. 'Ja, Paul?'
'Heb je al iets voor morgen, of kan ik je dan lenen?' vroeg hij me met
twinkelende ogen.
'Mijn agenda is vrij tot elf juli.’ Ik deed mijn broek dicht en sprong net
niet in de beige leren sandaaltjes. ‘Wat gaan we doen?'
Fearless_Confidence Life After You
Chapter 32 "This is the correlation of salvation and love,
don't drop your arms." The Unwinding Cable Car - Anberlin
Audrey POV
'Vang!'
Een hotdog vloog onze kant op. Paul griste hem meteen uit de lucht.
'Dank je, Sethiepethie.'
Seth gromde. 'De volgende is tegen je kop.'
'Oeeew. Nu ben ik heel erg bang.'
We zaten op een van de vele kliffen die langs First Beach lagen. De zon
was nog steeds op - een heldere rode vuurbal iets boven de zee. De lucht
was parelgrijs en de wolken hadden een roze gloed gekregen. Het was een
warme dag geweest, maar toch brandde er een kampvuur in het midden
van de kring. Ik hoorde het zoemen van de muggen die werden
aangetrokken tot het vuur en was blij dat ik een lange jeans aan had en een
oude trui van Paul. Muggen hadden mij altijd een lekker hapje gevonden.
De barbecue - nou ja, het eten ervan, was spoorloos verdwenen. Het
verbaasde me nog steeds dat Pauls buik plat was. Nadat ik de tel was kwijt
geraakt van zijn vierde hotdog, had ik geen moeite gedaan om het nog bij
te houden.
Ik ving een blik op van Billy, die aan het hoofd van de cirkel zat, samen
met de stamoudsten. Ik knipoogde even naar hem. Hij grinnikte en
knipoogde terug.
Amaris doezelde langzaam weg in mijn armen. Zodra Paul en ik waren
gearriveerd, was Amaris op me afgelopen en had ze "tante" Audrey niet
meer losgelaten.
'Als ze slapen zijn ze schattig, niet?' vroeg Emily naast me glimlachend.
Ik knikte en Paul begon om de een of andere reden te schouderschokken
van het lachen.
'Jij bent ook schattig als je slaapt, Paul. Eindelijk rust,' zei ik tegen hem.
Meteen hield die op. Een verontwaardigde blik schoot mijn kant op. Ik
negeerde het. Mannen leken in dat opzicht veel op kinderen. Eigenlijk
waren het gewoon grote kinderen.
Emily knipoogde even - vrouwen onder elkaar en ik grinnikte naar haar.
Ik leunde wat dichter naar Jake toe, en schoof Amaris wat rechter, zodat
ze wat gemakkelijker zat en het gewicht wat meer verdeeld was.
De zon hing net boven de zee, toen Billy zijn keel schraapte.
Paul POV
Terwijl Billy vertelden over het ontstaan van de Quileute, dacht ik terug
aan vandaag. Ik deed wel alsof ik oplette. De verhalen kende ik wel
ondertussen uit mijn hoofd.
Amaris was in slaap gevallen tegen Audreys borst. Het kleine meisje had
meteen zodra ze Audrey had gezien, beslag op haar gelegd. Iedereen had
gelachen toen ze had gevraagd hoe Audrey haar haren van kleur had
veranderd en of ze dat ook met Amaris haar haren kon doen.
Het was echt lief om naar hen te kijken, Amaris diep in slaap in Audreys
armen en Audrey die aandachtig naar Billy keek.
Audrey hing aan de lippen van Billy en nam elk woord van hem op zoals
een spons water opnam. Het deed me plezier toen ze een vies gezicht trok
bij het verhaal over The Cold One - ze had het niet zo op vampiers
begrepen. Groot gelijk, meisje.
Ze rilde - ondanks de trui de ze aanhad. De grijze trui - hij was van mij -
was haar ettelijke maten te groot. Hij hing gewoon rond haar en Audrey
zag er klein in uit. Breekbaar bijna. Ik trok haar wat dichter tegen me aan.
Fearless_Confidence Life After You
Met een glimlach keek ze naar me op voordat ze haar hoofd tegen mijn
schouder nestelde.
'Dit is het verhaal over de derde vrouw.'
Ik zag hoe Audrey haar oren spitsten - als een wolf die iets vreemds heeft
gehoord. Terwijl Billy zijn verhaal deed, zag ik hoe haar ogen groter
werden. Ze trok Amaris dichter tegen zich aan - beschermend - toen Billy
beschreef toen die vuile uitzuigster het hele dorp uitmoordde. Ik sloeg mijn
arm over haar heen - het was gruwelijk - en ik herinnerde me hoe Bella
die avond zo gevoelloos naar dat verhaal had kunnen luisteren. Helemaal
koud - ze paste werkelijk bij die bloedzuigers. Asociale, hypocriete bitch
dat Bella was geweest. Of nog steeds is, eigenlijk.
'De derde vrouw keek verscheurd toe hoe haar de vampier haar zoon
vermoordde. De vampier zou winnen. Haar man zou verliezen. De stam
zou worden uitgeroeid.
Ze herinnerde zich het mes dat ze aan haar riem droeg en nam toen een
beslissing, de beslissing waardoor onze stam vandaag nog bestaat.
De derde vrouw nam het mes en rende op de vampier af. Die glimlachte
slechts, want ze wist dat de derde vrouw haar er toch niet mee zou kunnen
doden.
Maar toen deed de derde vrouw iets wat niemand had verwacht. In plaats
van het mes te gebruiken om de vampier mee aan te vallen, stak de derde
vrouw het recht in haar hart. Bloed gutste over haar handen. De vampier
was even afgeleid door de geur van bloed, en het was voldoende. Taha Aki
gebruikte die aarzeling om de vampier te doden.
Nadat de vampier was verslagen, rouwde Taha Aki een hele dag om zijn
vrouw in wolfgedaante. Hij gromde naar iedereen die haar ook maar
durfde aan te raken. De volgende dag verdween hij in het bos, en niemand
heeft hem toen ooit nog gezien.'
Audrey POV
Ik rilde opnieuw en kroop bijna bij Paul op de schoot. Hoe Billy kon
vertellen… Ik zag het hele verhaal voor me. De vampier, met rode ogen en
scherpe hoektanden en een huid die glinsterde in de zon. Ik zag voor me
hoe de derde vrouw - die in mijn verbeelding leek op Leah, maar dan met
lang haar - naar de vampier toe liep en zichzelf neerstak, voor de stam.
Amaris werd plots wakker - en verstoorde zo mijn gedachten.
'Tante Audrey?' vroeg ze slaperig. Het meisje rekte zich uit.
'Ja, schatje?'
Ze geeuwde even. 'Mag ik bij jou komen logeren?' vroeg ze zachtjes.
Ik keek naar Emily, die knikte en naar me knipoogde.
'Tuurlijk, schatje.' Het antwoord werd beloond door een knuffel van
Amaris, voordat ze weer wegzonk in slaap.
Paul hoestte naast me even. Ik stootte hem fel in de rib. 'Wees niet zo
egoïstisch. Er volgen nog meer avonden die jij naar je fantasie mag
invullen.’
Naast Emily barstte Sam in het lachen uit - alsof die had gehoord wat ik
naar Paul had gefluisterd. Paul gromde iets onverstaanbaars en porde even
in het vuur.
Omdat we nu een logé hadden, gingen Paul en ik als één van de eerste
naar huis. Paul droeg Amaris, die weer in slaap was gesukkeld. Ik ging met
haar op de achterbank zitten.
'Lekker is dat. Ik had nog plannen vannacht,’ mopperde Paul toen hij de
motor van de auto aanzette.
Ik rolde met mijn ogen. 'Gun dat kind toch ook eens pleziertje. Binnen
drie weken ben ik er niet meer hoor. En trouwens, gun het Sam en Emily
ook. Jij weet niet wat zo'n kind doet met je liefdesleven.'
'Jij dan wel zeker?' vroeg hij me vals terwijl hij de radio zachter zette. De
donkere contouren van het bos vlogen voorbij.
'In ieder geval meer dan jou.'
Fearless_Confidence Life After You
'Ik kijk nu al uit naar een avondje op de bank.'
'Hoezo, de bank? We gaan gewoon netjes met zijn drieën in één bed. Ik
zie nergens een probleem.'
Paul keek me via de achteruitspiegel aan in pure horror. Zijn ogen waren
groot van de schrik.
'In één bed?'
'Ja, waarom niet?'
'Sam maakt me van kant!'
Zeurden mannen altijd zo hard? Ze waren net oude zeurtantes. Die man
was echt een dramaqueen aan het worden als het over kinderen ging. Wat
was er mis om met zijn drieën in één bed te slapen?
'Waarom zou dat nou weer? Toen ik de laatste keer checkte, was je bed
groot genoeg. Echt, Paul, zeur niet zo en rij,' zei ik, misschien iets scherper
dan ik had bedoeld.
Het laatste dat ik nou wou, was ruzie. En een avond zonder Pauls armen
rond me heen, terwijl we er nog maar zo weinig hadden?
Geen denken aan. We gingen met zijn drieën slapen, ook al zou ik op
mijn kop moeten staan. Maar Paul zou en ging vannacht naast me slapen.
Daar was ik heel zeker van.
Fearless_Confidence Life After You
Chapter 33 "Something is said, it sits in my head, it's been
there too long, it's killing me slow." When You Find Me
Paul POV
Audrey en Amaris sliepen nog toen ik wakker werd. Mijn armen lagen
rond Audrey, die zich helemaal met haar rug tegen mijn borst had
aangenesteld. Haar borst ging zachtjes op en neer en haar lichaam voelde
warm aan doorheen het dunne stof van haar pyjama.
Ik probeerde me voorzichtig los te maken - ik wilde niet dat Audrey of
Amaris wakker werden, want dan had je de poppen aan het dansen. Amaris
was geen katje om zonder handschoenen aan te pakken – net zomin was
Audrey.
Audrey bewoog zich even toen ik haar losliet en ze nam Amaris steviger
vast, die in haar armen lag te slapen. Amaris nam op haar beurt weer een
hele hoop haar van Audrey vast in haar vuistje.
Ik voelde hoe er iets in me knapte - nou ja, iets veranderde. Het was alsof
er in mijn hoofd dobbelstenen werden opgegooid en dat hun uitkomst mijn
leven zou veranderen.
Een rilling ging door me heen, die ik van me afschudde.
Wat was ik me nou weer aan het inbeelden? Of waar was ik me druk in
aan het maken? Jezus, Amaris was maar gewoon komen logeren omdat ze
Audrey niet meer zo lang had gezien. Daar brak ik abrupt mijn gedachten
af.
Ik ruilde mijn geïmproviseerde pyjama - een oude boxershort en een T-
shirt van David Bowie - om voor een jeans en een donker T-shirt met
schoenen en ging naar buiten.
Morgen, baas, dacht ik meteen toen ik in wolfgedaante naar de
afgesproken klif rende.
Morgen Paul. Niet veel last met Amaris gehad? vroeg Sam me
onmiddellijk.
Nee. Ze heeft de hele nacht doorgeslapen. Niets gehoord. Dat was
inderdaad goed meegevallen. Maar het wel mijn plannen voor die hele
avond verpest…
Haha. Ja, dat heb je met kinderen. Dus, begin er niet te vroeg aan.
Ik dacht terug aan hoe ze had achter gelaten, samen diep in slaap. Hun
twee hoofden zo dicht bij elkaar. Het was iets… Als ik heel eerlijk moest
zijn, zou ik zeggen dat het een stukje toekomst was geweest.
Paul… Ik had het moeten weten dat ik niet alleen was. Ik wist dat Sam
had te zeggen.
Ja, ik weet het. Ik zal altijd tegen haar moeten liegen, niet? Ik kan haar
nooit helemaal vertrouwen en zij kan mij niet vertrouwen. Ze zal zich
vragen gaan stellen. Waarom ik zo warm ben. Op lange duur gaat ze me
vragen waarom ik niet ouder word. Waarom ik altijd hondenharen heb.
Waarom ik zo snel genees. Hoe het komt dat mijn reflexen beter zijn dan
normale mensen.
Paul. Sam klonk smekend.
Ik was te woedend om te luisteren. Ik veranderde terug in mens - ik wou
even alleen zijn. Zonder iemand anders in mijn hoofd die op alles wat ik
dacht commentaar gaf. Goede raad wou geven.
Op dit uur van de dag was het strand uitgestorven - op de zeemeeuwen na
dan. Ik ging zitten op hetzelfde aangespoelde wrakhout toen ik Audrey
voor het eerst had ontmoet, nu bijna een jaar geleden.
Ik had nooit geloofd op die dag dat dit mijn leven zou zijn. Dat ik over
Rachel heen was gekomen - wat ondenkbaar leek op die dag. Dat ik nu
naar de toekomst durfde te kijken.
Nee, schrap dat.
De toekomst was niets voor mij.
Fearless_Confidence Life After You
Hoelang zou de relatie met Audrey duren? Ik loog tegen haar, over wat ik
was. Ik moest haar de waarheid vertellen - maar ik kon het niet. Het
alfabevel verbood het me.
En dan nog.
Audrey vertrok over drie weken naar Atlanta. Ze was een fucking
Hollywood starlet, een vrouw geboren in de glitter en glamour. Ik kon haar
niet dwingen hier te blijven. Ik dacht aan Audrey, hoe ze haar gezichtje
hief elke keer als ze de zon zag. Hier, op deze plaats, in La Push, zou ze
verwelken als een bloem die geen zonlicht meer kreeg.
Ik had het gevoel dat ze steeds verder van me weggleed. Dat ze
verdween, als zand dat tussen mijn vingers doorglipte. Elke keuze die wij
maakten, verwijderde ons verder van elkaar.
Ik hoorde nauwelijks hoe Sam jankte in het bos. Een smeekbede zodat ik
terug zou komen.
Pas toen Sam voor me stond, in mensengedaante, merkte ik hem op.
'Het spijt me, Paul.'
Ik knikte. 'Ik begrijp het, Sam. Ze mag het niet weten.'
Want hoelang zou ik haar nog hebben?
Fearless_Confidence Life After You
Chapter 34 "When everything seems like the movies, you
bleed just to know your alive." Iris – Goo Goo Dolls
Audrey POV
'Halt, of ik schiet!' Klonk mijn stem wel vastberaden genoeg? Ik hoopte
het.
Ik stond op het midden van de trap, met het loodzware geweer in mijn
linkerhand. Met mijn rechterhand hield ik mijn rokken omhoog.
Jimmy keek me grijnzend aan in zijn Yankeekostuum. In zijn ene hand
had hij een pistool, in zijn andere een naaidoos. Ellens naaidoos. Ellen was
mijn moeder in deze film, die was gestorven een dag voordat ik was
gevlucht uit Atlante terug naar Tara. Die beroemde scène was al ingeblikt
in Los Angeles, wegens de lichteffecten en special effects.
Maar met mijn aandacht terug naar het werk. Ik moest een Yankee
neerknallen.
Ik keek Jimmy woedend aan. Hij moest met zijn vieze Yankee poten van
mijn moeders naaidoosje afblijven. Ik haalde een flinke hap adem, en
negeerde de camera, die inzoomde op mijn gezicht en de starende ogen
van de crew rond ons heen. Dat irritante korset sneed in mijn vlees.
Kutding. Waarom hebben vrouwen ooit zo iets gedragen?
'Zo… Er dus iemand thuis. Helemaal alleen, jongedame?' Zijn stem klonk
smachtend - precies zoals Daniel het wou. Hij liet zijn pistool zakken en
liep met een wellustige blik de hal in.
Ik legde snel het geweer op de trapleuning en richtte het op Jimmy's
gezicht. Het moest precies tussen zijn wenkbrauwen zijn. Nog voor hij zijn
wenkbrauwen kon fronsen, haalde ik de trekker over.
Door de terugslag van het geweer wankelde ik op mijn benen. Het kostte
al mijn kracht om niet achter over te vallen. Ik rook de scherpe geur van
buskruit.
Jimmy viel achterover. De lading was precies op zijn voorhoofd
terechtgekomen, waardoor het leek alsof hij nu bloedde. Perfect.
Ik rende de trappen af - met mijn rokken heel hoog opgetrokken om niet
te struikelen voor de neus van de hele crew die uit minstens dertig man
bestond.
De camera ging mee achteruit. Ik liep naar Jimmy toe en bekeek hem
aandachtig. Vanuit mijn ooghoeken zag ik hoe Matt, één van de vele
camaramannen, langzaam naar ons toe kwam gerold.
Zoals Jimmy erbij lag, leek hij morsdood. Ik moest me inhouden om niet
met mijn voet tegen zijn lichaam te porren. Hoewel de reactie van Jimmy
het waard zou zijn om te vereeuwigen voor het nageslacht.
Op de bovenhal hoorde ik hoe Fanny Cambray naar de trap liep - zwakke,
slepende stappen, die paste bij een zieke. Ze verscheen van boven aan de
trap met ingevallen ogen – gelukkig waren die geschminkt - en een
gescheurd nachthemd. Langzaam keek ze naar Jimmy en dan naar mij. Ik
beet op mijn lip, en hoopte dat ze dit keer niet zou lachen. Het ging juist zo
goed.
We keken elkaar zwijgend aan. Fanny keek me trots aan, en ik keek terug
met opgeheven kin en een arrogante blik.
'En cut!' schreeuwde Daniel. Jimmy, die daarnet nog morsdood op de
grond had gelegen, sprong op en omhelsde me. 'Knap schot, Audrey!'
Fanny glimlachte ook, en rende de trappen af - helemaal weer de oude.
Een assistent kwam al haastig afgelopen met een badjas voor haar - het
was koud op de set.
'Goed gedaan, meisjes. We hebben geen close-ups meer nodig. We zijn
klaar voor vandaag.' Daniel keek ons stralend aan.
Fanny en ik wisselden een blik. We hadden de hele dag aan deze scène
gewerkt. Ik was een paar keer van de trap gevallen, had een paar keer
Fearless_Confidence Life After You
verkeerd geschoten - Jimmy mocht van geluk spreken dat hij zijn
rechteroog nog had -, Fanny was een paar keer in lachen uitgebarsten, net
als ik tijdens het strakke aankijken.
Tot maandag, Audrey.’ Fanny legde een hand op mijn arm. Ik glimlachte
terug, voordat Quincy – die achter de schermen werkte als scriptgirl – me
kwam opeisen. Gelukkig had ze een mok warme thee voor me mee, die ik
ad fundum binnengoot.
'Kom. Hazel maakt ons van kant als we ons vliegtuig missen. Stel je voor
dat ze geen bruidsmeisjes heeft!'
Ik kromp onwillekeurig even in elkaar. Hazel zou vuur spuwen als we het
vliegtuig zouden missen. Ik wilde niet denken aan de scène die ze zou
schoppen. Ik duwde de lege theemok in Quincy’s handen en haastte me
naar de kleedkamer.
In de kleedkamer werd ik uit dat marteltuig geholpen door drie
assistentes en ik schoot opgelucht in een losse jeans en een simpel blauw
T-shirt. Snel veegde ik met een reinigingsdoekje over mijn gezicht en
prompte mijn haar onder mijn petje van de Dodgers. Als laatste zette ik
mijn zonnebril op en rende naar mijn trailer.
De trailer was groter dan verwacht. Op de deur hing een naamplaatje war
mijn naam in gouden letters sierlijk was opgeschreven. Ik had zelfs een
kleine woonkamer, met een minikoelkast die het tot mijn grote opluchting
deed.
Mijn koffer stond al netjes op me te wachten - mijn jurk en die van
Quincy hing al netjes bij Hazel. Ze zou het ons niet vergeven als er iets
mee gebeurde, dus had ze de jurken bij zich gehouden. De koffer had ik
vanmorgen gemaakt, om kwart over vier. Ik was speciaal voor Hazel een
halfuurtje eerder opgestaan dan normaal. De lange werkdagen begonnen
zich langzaam te wreken. Ik voelde het aan mijn lichaam.
Nou ja. Overmorgen was het over. Ik moest gewoon 48u op mijn tanden
bijten. Dan kon ik nog wel aan. Ik verstopte een gigantische geeuw achter
mijn hand. En de dag na het huwelijk zou ik gigantisch uitslapen.
‘Audrey!’ Quincy bonsde op mijn deur. ‘Kom je nog? Het vliegtuig
vertrekt anders zonder jou!’
Ik griste mijn koffer en zette een mega zonnebril van Chanel op mijn
neus. ‘Ik ben er al!’ gilde ik toen ik het trapje afrende. De deur viel achter
me in het slot.
Paul POV
Quincy en Audrey zouden om zeven na drie hier in L.A. landen, na bijna
vier uur vliegen. ’s Nachts.
Ik wachtte hen op aan het einde van gate en smeekten hen inwendig dat
ze eraan hadden gedacht om pruiken op te doen. Ik wou geen paparazzi.
Alleen Quincy zo snel mogelijk naar het hotel brengen en Audrey zien.
Dat was alles. Ik was al wakker van zes uur die ochtend. Gisterenochtend,
eigenlijk.
De bruiloft zou beginnen binnen twaalf uur. Dan zou de hel letterlijk
losbarsten.
Ik had zoveel medelijden met Brady.
Om met zoiets verschrikkelijks te trouwen.
Hazel had de bruiloft niet klein gehouden - daar was mevrouw niet voor.
In plaats daarvan had mevrouw het hele Pavilion on the Lake - een
gigantisch hotel aan een romantisch meer ergens in Los Angeles
afgehuurd, want Hazel wou in de natuur trouwen. En nee, ze wou per se in
Californië trouwen, niet in La Push, omdat de meeste gasten uit Los
Angeles kwamen. De gastenlijst stond op springen. Ik had medelijden met
Audrey en Quincy. Zij zouden die gastenlijst mogen afwerken. Ik had
gezien hoe de bruid van dienst Brady - toen we samen wacht moesten
lopen - mee had gesleept naar de bloemist om bloemen uit te kiezen. Vijf
uur lang!
En dat was niet het ergste. Nee, het ergste was dat Brady er evenveel van
Fearless_Confidence Life After You
genoot als Hazel. Hij had nog niet eens een vrijgezellenfeestje willen
hebben. Er scheelde echt iets aan die knul. Wie denkt met plezier terug
aan vijf uur lang bloemen kiezen en discussiëren over de kleuren gebroken
wit en eierschaalwit? Was er wel een verschil in?
En dan de jurk van Audrey. Ik had hem nog niet gezien, maar ze had me
er al voor gewaarschuwd dat het "mijn ergste nachtmerrie zou zijn". O
jongens. Wat zou het zijn? Een vogelverschrikkerjurk?
En als kers op de taart was de getuige van Brady.
Ik was een dode hond tegen het einde van dag. Zo als in morsdood. Dood
gebliksemd door de kilblauwe ogen van Hazel.
Mijn zelfmedelijdende gedachten werden onderbroken toen ik zag hoe
Audrey en Quincy zich door de mensenmassa een weg baadden met hun
koffers. Gelukkig had je op dit uur van de dag geen paparazzi.
'Hey, liefje.' Snel kuste ik Audrey onder haar oor. 'Hey Quincy,’
knipoogde ik naar haar. Ik legde snel de koffers op het karretje en reed
richting uitgang.
'Hoe waren de opnames geweest? Jullie zien er geradbraakt uit.' Ze
hadden allebei donkere kringen onder hun ogen - Hazel zou iets krijgen als
ze het zag.
'Vermoeiend. Zeker als dat mens hier naast je een opname weet te
verpesten doordat ze op het verkeerde moment woest kijkt.' Quincy keek
Audrey vals aan.
‘Sorry, maar ik ben niet degene die de opname van de barbecue heeft
verpest door een microfoon te hangen aan Bob,' grinnikte Audrey. ‘O,
Daniel kon je wel villen op dat moment.’
Quincy stak haar tong uit, als een klein kind dat geen argumenten meer
bezat.
Audrey lachte, en nam mijn arm vast.
'Dank je dat je ons wilt oppikken, schat.' Ze keek me stralend aan. Het
deed zelfs even haar wallen verdwijnen
'Voor jou alles, liefje,' zei ik haar terwijl ik haar op haar haren zoende. Ik
keek Quincy aan.
'Is Bob niet meegekomen?' vroeg ik haar met een gemene grijns.
Quincy werd pioenrood. 'Uhm… Nee… Hij heeft geen uitnodiging…
Dus ja…'
Volgens mij was Audrey echt moe, want ze merkte het gehakkel van
Quincy nog niet eens op. Ze trok het petje van haar hoofd en liet haar
haren los. Ik merkte hoe ze veel op me leunde, alsof haar benen haar
gewicht niet meer konden dragen.
‘We zijn er bijna, liefje,’ fluisterde ik in haar oor. Ik wreef langs haar
bovenarm. Audrey zuchtte en nestelde haar hoofd tegen mijn schouder
aan.
Tijdens de rit naar het hotel vielen de meisjes in slaap op de achterbank.
Het was schattig om te zien.
Bij het hotel aangekomen stapte ik zo zachtjes mogelijk uit en riep de
hulp in van een zo'n gek mannetje dat met de bagage heen en weer rijd. Hij
nam de bagage, nadat ik hem de kamers had doorgegeven - Audrey zou op
mijn kamer slapen, Quincy in die tegenover de onze - tilde ik de twee
Schone Slaapsters op en droeg ze naar hun kamers voor nog een paar
uurtjes slaap voor het gekkenhuis zou losbarsten.
Ik wou nu al dat het over was.
Fearless_Confidence Life After You
Chapter 35 "Tell me what does it for you now that I’m not
around” Add It Up – Andrew Belle
Audrey POV
Mensen stroomde in en uit de kamer waar Hazel zich klaarmaakte.
Mevrouw McNeill kwam binnen, op de voet gevolgd door Isabel, het
elfjarige zusje van Hazel.
Ik zat op een chaise longue voor het raam. Verlangend keek ik naar het
meer in de verte en de krioelende mensenmassa van gasten die wachtten
op de bruid. Als ik mijn ogen toekneep, kon ik aan het altaar Brady
ontwarren, die bijna doodging van de zenuwen op zijn soon to be vrouw te
zien.
Hazel stond in het midden van de kamer. Trouwjurk? Check. Stralende
glimlach? Check. Glinsterende ogen? Check. Blosje op de wangen?
Check. Zenuwen? Ja, die waren de enige die ontbraken.
In plaats van zenuwachtig te zijn - zoals de meeste bruiden zijn op hun
trouwdag - was Hazel helemaal zen. Ze amuseerde zich vandaag te pletter.
Ik was er negenennegentig komma negen procent van overtuigd dat ze
gewoon al Pauls gezicht dacht als hij de bruidsmeisjes zou zien…
'Liefje, je ziet er stralend uit!'
Mevrouw McNeill omarmde haar dochter en haalde uit haar handtas een
parelketting.
'Hier, iets ouds. De jurk is nieuw… Wat heb je geleend?'
Hazel tilde haar rok omhoog. 'De schoenen zijn van Audrey. Ik heb thuis
geen hakken, dus heb ik ze maar moeten lenen.' Ze grinnikte me
kwajongensachtig toe.
'Probeer vandaag gewoon de hak niet te breken.' Hazel en hakken, en
zeker met mijn witte pumps van Sophia Webster die ik zelf nog niet had
gedragen. Als dat maar goed afliep.
'En wat is blauw?' vroeg mevrouw McNeill haar.
Hazel's kwajongensgrijns werd breder. 'Dat wordt straks wel duidelijk,
moedermijne. Maar ik heb iets blauws aan. Geen nood.'
Mevrouw McNeill knikte en deed de parelketting om Hazel's hals. 'Dan is
het goed. Waar is je vader? Die man! Niet te geloven dat ik daarmee
getrouwd ben!'
Ik gaf snel Hazel haar bruidsboeket - dat bestond uit witte lelies en
donkerrode rozen. De boeketten van de bruidsmeisjes waren hetzelfde,
alleen veel kleiner. Ik kneep bemoedigend in haar hand.
'Dank je, Audrey. Dus jullie weten het, hé? Audrey, jij doet de rode
rozenblaadjes, Qui-Daphne, jij de witte? Goed? Pap? Kom hier!' Ze greep
haar vader vast, die al kwam aangehuppeld.
Meneer McNeill leek veel en veel zenuwachtiger dan zijn dochter. Hazel
klopte even op zijn arm. 'Rustig pipa. Probeer me gewoon niet te laten
vallen? Oké? Dat is alles wat ik van je vraag.' McNeill knikte
opgewonden. Ik moest gewoon even wegkijken om het gapende gat in
mijn hart te negeren. Papa zou mij nooit naar het altaar brengen.
Ze ademde diep in en uit.
'Schatje, wij gaan al door! Kom mee, Isa.' Mevrouw McNeill liep snel
naar buiten - de zenuwen die opspeelden. Ik prentte me in dat als ik ooit
trouwde, ik mam de ochtend van het huwelijk naar de acupuncturist moest
sturen.
Isabel omarmde haar grote zus nog even, en volgde toen snel haar
moeder naar buiten.
'Nu maar hopen dat Paul de ringen heeft,' mompelde Hazel toen ze keek
hoe haar zusje naar buiten verdween.
'Hij heeft ze.' Ik had ze hem vanmorgen nog in zijn handen geduwd, en
gezien hoe hij ze veilig had weggestopt in zijn borstzakje. 'Hij heeft zijn
Fearless_Confidence Life After You
leven veel te lief.'
Ze glimlachte. 'Het is hem geraden. Anders laat ik hem gewoon
terugrennen naar het hotel en wordt hij van de gastenlijst geschrapt.' Ze zei
het zo dreigend dat ik Quincy en ik in het lachen uitbarstten.
De muziek buiten veranderde.
'Jongens, vertrekken. Kom! Hup hup. Audrey, jij de rode, en Daphne, jij
de witte! Kom, doorlopen!' De eerste tekenen van zenuwachtigheid braken
door bij Hazel.
We gingen snel naar buiten, voordat Hazel ons letterlijk van de trappen
duwde. Ik nam mijn tasje steviger vast, dat de vorm had van een mini-
knapzak en waar de rozenblaadjes in zaten. Quincy had net dezelfde in
haar linkerhand.
Langzaam en in de maat van de muziek liepen we naast elkaar de trappen
van het terras af, richting de oude eik, waar Brady en Hazel zouden elkaar
het jawoord zouden geven.
Paul POV
Ik stond naast Brady, als getuige. Hij keek verwachtingsvol naar het oude
huis, waar Hazel elk moment uit zou kunnen verschijnen, aan de arm van
haar vader.
We stonden onder de oude eik - ik moest het nageven, Hazel wist hoe ze
een huwelijk moest plannen - midden in het bos, aan de rand van het meer,
dat glinsterde in de zon.
Het publiek zat onder twee grote witte tenten die werden gescheiden door
een open gangpad. De stoelen die aan het gangpad stonden, waren versierd
met witte tijgerlelies. Het zag er allemaal heel mooi uit - ik had ook niets
anders verwacht van Hazel. En natuurlijk de peperdure weddingplanner
die ze in de arm had genomen.
De bruidsmeisjes kwamen er aan gewandeld vanuit het Lake House -
Quincy en Audrey. Audrey strooide rode rozenblaadjes, Quincy de witte.
Ik voelde hoe mijn mond openhing toen ik Audrey zag.
Ze had gelijk gehad. Die jurk was inderdaad een verschrikking, maar niet
op de manier die ik had gedacht dat ze bedoelde.
De bruidmeisjes waren in het wit. Een simpele, witte strapless jurk met
een hoge split van rood kant. De haren waren strak naar achtergekamd en
vastgezet met kleine speldjes, waar witte rozen waren ingestoken. In hun
handen hadden ze een klein boeketje van witte lelies en rode rozen.
Ze zagen er uit als twee bruidjes.
Hazel weer. Typisch Hazel om alle regels aan haar laars te lappen. Nou
ja. Ik had het kunnen weten. Het was per slot van rekening Hazel waar we
over praatten.
Audrey had haar haren weer in haar natuurlijke kleur - die roodbruin
glansden in de namiddagzon.
Ik zag hoe Audrey mijn ogen zocht, en ze knipoogde even ondeugend. Ik
beet een glimlach terug en knipoogde terug.
Quincy en Audrey gingen aan de andere kant van Brady staan en lieten
een ruime plaats over voor Hazel, die nu zijn ogen strak op de veranda had
staan. Brady had nu zijn ogen strak op de veranda gericht. Nu de
bruidsmeisjes er waren, zou het niet meer lang duren voordat Hazel zou
komen. Brady wipte van de ene voet op de andere. Hij zat ongeduldig op
Hazel te wachten. Als Hazel nog lang zou wachten, zou Brady naar binnen
gaan om zijn bruid naar buiten te slepen - daar was ik overtuigd van. Een
schaking, als ze niet oppaste.
De muziek veranderde opnieuw en iedereen keek nu om.
Op de veranda verscheen Hazel, aan de arm van haar vader.
Ze zag er schitterend uit in een rode trouwjurk met wit kant - die
helemaal bij haar paste. Hazel zou nooit voor een witte trouwjurk kiezen.
Haar haren, die normaal in plukjes alle kanten opstonden, waren vandaag
glad en gekruld. In haar handen had ze een gigantisch trouwboeket, dat
leek op dat van Audrey en Quincy – alleen veel groter. Haar vader leek
Fearless_Confidence Life After You
zenuwachtig - maar glimlachte. Hij keek neer op Hazel, die stralend naar
de mensenmassa keek die allemaal naar haar keken.
Naast me voelde ik hoe Brady opzwol van trots. Hij ging rechter staan,
borst vooruit en keek met warme ogen naar Hazel. Nog even, en hij zou
gaan zweven.
Aan de arm van haar vader liep Hazel naar ons toe, op de maat van de
muziek. Ze glimlachte naar Brady.
Nu Hazel naast Audrey en Quincy stond, leek ze nog meer te stralen -
alsof de jurken van de bruidsmeisjes haar eigen jurk nog meer benadrukte -
mooier maakte, in plaats van te overschaduwen.
Haar vader nam haar hand en legde die in Brady's hand, die haar hand
stevig vast nam.
Dat was het teken voor de priester om te beginnen.
'Lieve vrienden en familie, wij zijn vandaag bijeengekomen om deze
twee mensen…'
Audrey POV
Hazel had er voor gezorgd dat het niet lang zou duren - want ze had het
niet zo op ellenlange speeches begrepen. Niet dat ik daar zo’n fan van was.
Paul gaf zonder een woord te zeggen maar met een glimlach de ringen
aan Brady. Ik wist dat hij graag had gedaan alsof hij ze was vergeten -
zodat hij Hazel nog eens lekker de kast kon opjagen. Maar blijkbaar had
hij dat plannetje laten varen. Ik keek naar hem en kon bijna niet geloven
hoe knap hij eruit zag. Hij keek naar mij met dezelfde blik. We lachten
naar elkaar. Ik voelde hoe Quincy ons aangaapte, dus richtten we onze
aandacht snel weer op het bruidspaar.
'Ja, ik wil,' sprak Hazel met een vaste stem toen ze Brady stralend
aankeek en schoof de ring rond zijn vinger.
'Ja, ik wil,' zei Brady trots en keek met grote warme ogen neer op het
meisje dat naast hem stond, en schoof heel voorzichtig, alsof ze breekbaar
was, rond haar ringvinger.
De priester verklaarde hen tot man en vrouw. Naast me hoorde ik Quincy
snuffen - net zoals de meeste vrouwen in het publiek. Ik bracht snel een
hand naar mijn wang en was verbaasd toen ik ontdekte dat ze nat waren.
'U mag de bruid kussen,' zei de priester tegen Brady.
Brady volgde heel netjes het bevel op - bijna als een echte soldaat. Hazel
wierp haar armen - met dat grote bruidsboeket - rond zijn hals en trok hem
dichter tegen zich aan.
Paul grinnikte zich een ongeluk, net zoals de rest van de La Push bende.
Seth stootte Collin aan en Jacob grinnikte ook. Embry en Quil keken
elkaar betekenisvol aan. Sam glimlachte alleen maar en Jared keek Kim,
die naast hem zat, aan. Amaris, die bij Emily op de schoot zat, keek
aandachtig naar Brady en Hazel - die stonden te zoenen alsof hun leven
eraf hing - alsof ze een extra interessante aflevering van Dora aan het
kijken was.
Ik kuchte even - de priester had het schaamrood al op zijn wangen. Brady
en Hazel - nou, die waren echt helemaal hoteldebotel verliefd op elkaar.
Geen twijfel mogelijk. Naast me schudde Quincy helemaal van het lachen.
Zelf had ik kaakpijn van mijn kiezen op elkaar te klemmen om niet in het
schaterlachen uit te barsten.
Helemaal rood geworden liet Brady Hazel los - die ook al helemaal
tomaatrood kleurde - ze past nu werkelijk bij haar jurk.
Iedereen begon luid te applaudisseren en te joelen. Brady draaide zich om
en Hazel ook, om naar de vrienden en familie te kijken. Brady keek trots
neer op Hazel - zijn spiksplinternieuwe bruid.
Ik was de eerste die Hazel te pakken kreeg.
'Gefeliciteerd liefje! Ik ben zo blij voor je!' Ik knuffelde haar stevig.
Hazel keek me enkel stralend aan, nog iets nablozend van de passionele
zoen die ze net had gedeeld met haar man.
'Dank je, Rey.' Ze keek Brady stralend aan. 'Yes! Eindelijk van mij!'
Fearless_Confidence Life After You
Brady sloeg zijn arm rond haar heen en keek zijn vrouwtje aan met een
liefdevolle blik.
'Ik was toch al van jou?' grinnikte hij. Paul sloeg hem op zijn schouder.
'Gefeliciteerd, kerel. En, wanneer is de echtscheiding gepland?'
Hazel sloeg naar hem met haar bruidsboeket. 'Zwijg jij. Wie weet wie de
volgende is die naar het altaar rent om "Ja, ik wil" te roepen?'
Ik probeerde de kriebels in mijn buik te negeren. In plaats daarvan liep ik
naar Paul toe - ik had hem de hele dag bijna niet gezien. Hazel en Brady
waren toch wel een tijdje bezig met felicitaties te ontvangen.
'Ey,' zei ik zachtjes terwijl ik mijn hand in de zijne legde. ' Je ziet er leuk
uit.'
Ik had Paul nog nooit in een pak gezien. Maar het was voor herhaling
vatbaar - veel herhaling graag. Hij had een donkergrijs maatpak aan, met
een wit hemd en een dunne das. Het geheel stak elegant af tegen zijn
roestbruine huid.
'Jij hoeft niet veel te zeggen,' fluisterde hij in mijn oor. Ik voelde hoe ik
rood werd. Hazel vond een witte jurk perfect voor me - ik wist wel
waarom. Ze had doorheen de dag al steelse blikken op me geworpen toen
ze dacht dat ik niet keek. Maar dat plannetje ging mooi niet door.
Paul POV
De zon stond laag aan de hemel toen iedereen eindelijk in de gigantische
grote tent zat aan de lange, gebogen tafel. Aan het meer lag een houten
dansvloer. In de bomen rondom de dansvloer waren allemaal
lampionnetjes opgehangen.
Er stond een gigantische taart - Hazel en Brady sneden hem netjes samen
- met een hele hoop gelach tussen die twee - het duurde zeker vijf keer
zolang als iemand anders zou snijden.
Ik zat naast Audrey - Hazel had ons weer zo gezet - maar ik klaagde niet.
Het bruidskoppel zat een eindje verder aan de tafel - met meer interesse
voor elkaar dan voor hun bord.
Na het eten gooide Hazel haar boeket weg - achter haar vormde al een
hele hoop meisjes in een rij. Maar in plaats van hen naar daar te gooien,
knipoogde ze naar mij en gooide het recht naar Audrey, die naast me
stond. Audrey ving het verrast op.
Het hele roedel joelde toen Brady - heel voorzichtigmet zijn tanden - de
blauwe kousenband van Hazel's been trok. Hoe hij het deed met die jurk
van haar - geen flauw idee - en hij schoot hem recht in het gezicht van
Jacob, die natuurlijk meteen kleurde als een biet. Ik lachte me ziek.
De neef van Hazel zou met zijn bandje spelen. Ik was echt
superbenieuwd daar het openingsnummer dat Hazel had gekozen - het zou
zeker geen Céline Dion of Bryan Adams worden.
Vanuit mijn ooghoeken zag ik Audrey naar het podium lopen. Mijn blik
vernauwde zich en ik observeerde het podium aandacht.
De neef van Hazel - een snotneus van een jaar of vijftien - knikte en
wenkte naar de drummer. Die stond op en samen pakten ze Audrey bij
haar armen en tilden ze haar op het podium.
Hoe kon ik zo’n oen zijn geweest?
Audrey ging het openingsnummer zingen. Met zo’n stem als de hare was
het bijna vanzelfsprekend. Ik zag hoe iedereen naar haar keek.
Zelfverzekerd nam ze de microfoon.
'Hallo iedereen! Nog even een dikke proficiat aan mijn beste vriendin, die
eindelijk van de straat is geraakt!' De mensen begonnen te lachen en te
applaudisseren.
'Dus, speciaal voor Hazel, dit nummer is voor jou en Brady! Neem hem
maar goed vast en probeer alsjeblieft niet op zijn tenen te gaan staan of te
vallen.' Iedereen begon harder te lachen, en zelfs Hazel giechelde even.
Audrey knikte even naar de drummer. Hij knikte terug, en hij begon
zachtjes te drummen. De gitarist begon ook, en ik herkende de melodie.
Brady nam Hazel vast, en samen gingen ze - onder luid applaus en het
Fearless_Confidence Life After You
verblindend licht van de vele fototoestellen die afgingen, de dansvloer op.
I don't want this moment to ever end
Where everything's nothing without you
I wait here forever just to, to see you smile
'Cause it's true, I am nothing without you
Through it all I've made my mistakes
I stumble and fall but I mean these words
I want you to know with everything I won't let this go
These words are my heart and soul
I'll hold on to this moment you know
As I bleed my heart out to show and I won't let go
Ik keek naar Audrey vanaf mijn stoel. Ze zag er bijna buitenaards mooi
uit. Haar ogen hield ze op het bruidspaar gericht en ik kon letterlijk de
liefde van haar voor Hazel voelen. Ik leunde met mijn hoofd op mijn
armen en luisterde naar de tekst die haar heldere stem zong.
Thoughts read unspoken forever and now
The pieces of memories fall to the ground
I know what I did and how so, I won't let this go
'Cause it's true, I am nothing without you
All the streets where I walked alone
With nowhere to go have come to an end
Op de dansvloer waren nu meerdere stelletjes aan het dansen - ik zag
Renesmee met Jacob, Emily en Sam, Jared en Kim, Hazel's moeder en
vader, de vader en moeder van Brady…
Zelfs Amaris had een danspartner gevonden - het vierjarige neefje van
Quincy had haar vast en danste voorzichtig met haar rond. Ik glimlachte
onwillekeurig. Mijn ogen gleden terug naar Audrey en ik stond op.
Het lied was afgelopen. Audrey bedankte iedereen en klom toen lenig van
het podium af.
Ik greep haar meteen vast en nam haar mee de dansvloer op - waar nu de
traditionele vader- bruiddans doorging. Ik zag Hazel met haar vader
dansen, en Brady met zijn moeder - die tot aan zijn elleboog of zo kwam.
Audrey had haar hoofd tegen mijn schouder gelegd en ik hield haar stevig
vast. Dit moment moest moeilijk voor haar zijn. Zachtjes drukte ik een kus
op haar haren en streelde haar wang.
Ik had haar gemist. Ik had haar lach gemist, haar lichaam tegen het mijne.
Audrey was de vrouw met wie ik mijn leven wilde delen. Maar ik wist dat
ik haar niet voor mezelf kon houden. Ze had teveel talent om haar op te
sluiten in La Push en haar te laten wegkwijnen in de regen. Ik trok Audrey
dichter tegen me aan.
‘Ik hou van je, liefje,’ fluisterde ik vlak boven haar oor.
Audrey keek me recht aan. ‘Ik ook van jou, Paul.’ Haar groene ogen
hadden een zachte glans gekregen voordat ze me kuste.
Een paar dansen later ving ik de blik van Hazel op. Ze knipoogde toen ze
langs kwam gewerveld.
Ik deed een halfhartige poging op terug te knipogen. Gelukkig voor
Audrey en mij was Hazel te gelukkig met Brady om het onechte uit mijn
glimlach te filteren.
Fearless_Confidence Life After You
Chapter 36 "Is the proof of time killing all the faith I know,
knowing that faith is all I hold." Shattered – Trading Yesterday
Audrey POV
Na de vijfde dans slaagde Paul erin om me mee te nemen naar het meer. Ik
slaagde erin om een glimlach op mijn gezicht te toveren. Het bruidsboeket
van Hazel had ik al veilig opgeborgd in de auto - morgen zou ik het
teruggeven. Pas toen besefte ik dat Hazel vanavond al naar de Malediven
vertrok op huwelijksreis. Nou ja, als ze dan terug was. Het was per slot
van rekening haar bruidsboeket.
Echt weer iets voor Hazel op het naar mij te gooien en niet naar één van
de wanhopige meisjes die achter haar bijna stonden te vechten met elkaar
voor het ideale plekje.
Ze wist dat ik niets van trouwen moest weten.
'Een dollar voor je gedachten,' zei Paul tegen me terwijl hij een arm rond
me legde.
Ik snoof. 'Mijn gedachten zijn wel wat meer waard dan een dollar hoor.'
Hij grinnikte. 'Het is een uitdrukking die mijn moeder altijd zei.'
Ik glimlachte en legde mijn hoofd tegen zijn schouder. Het water glansde
in het licht van de maan - het was volle maan. Hazel had het weer perfect
uitgedacht.
Ik speelde met de bedelarmband die rond mijn pols hing - dat deed ik
altijd als ik zenuwachtig was.
Dat irritante onderbuikgevoel bekroop me weer. Er was iets op komst -
als een koude wind op een zwoele zomeravond. Als stilte voor de storm.
Ik wist dat ik me aanstelde, maar ik voelde dat ik in iets zat. Iets waarvan
ik niet wist dat het bestond. Iets waar ik heel diep in zat. Te diep om nog
helemaal uit te geraken, mocht ik dat willen.
Het kon niet blijven zoals het nu was. Er zou iets moeten gebeuren. En
het zou niet goed voor me zijn.
Ik hoorde in de verte de muziek en het gelach. Op de een of andere
manier leek het alsof dat op een andere planeet was. Dat ik op mijn eigen
wereldje zat, ergens ver weg in het universum.
'Ey, liefje? Wat is er?' Paul nam me vast en keek me aan.
Ik schrok op uit mijn gepieker. Pas toen besefte dat ik hem nog geen
antwoord had gegeven.
Ik glimlachte - het voelde nep aan. 'Niets. Verzonken in gedachten.' Ik
rilde en Paul trok me steviger tegen zich aan.
'Kom, we gaan terug. Je ziet lijkbleek. Het is hier te koud voor je.'
Ik protesteerde niet toen hij me mee de dansvloer opsleepte. Dan zou ik
het in ieder geval weer lekker warm krijgen, van bewegen en van Paul.
Paul POV
Het was gewoon de vermoeidheid, stelde ik mezelf gerust. Ze heeft de
afgelopen twee maanden keihard gewerkt.
Ik was een weekje - precies zoals ik had beloofd - naar Atlanta gegaan.
En ik had ondervonden waarom acteurs zo goed betaald kregen:
acteerwerk is slavenwerk. De hele dag werken in de gloeiende zon en dan
er nog uitzien alsof het je niet deert. Ik had vijf minuten in die gloeiende
zon gestaan - het voelde aan als doodgaan. Echt waar.
Ik had die hele week bij Audrey geslapen en dat was niet echt
bevorderlijk geweest voor haar nachtrust.
Het was nog maar vier maanden - een derde zat erop. In december was ze
klaar, en dan zou de film vier weken later in première gaan. Een paar
dagen na Kerstmis, had Audrey me verteld.
Fearless_Confidence Life After You
Audrey had haar gezicht tegen mijn borst aangelegd. Ze was soms zo
helemaal in gedachten verzonken.
Net zoals bij het meer.
Ze had zo verschrikt gekeken - zo angstig gekeken, als een konijntje die
net doorheeft dat de valk boven hem vliegt. Alsof ze een ongeluk
verwachtte.
Ik zag Embry langskomen met Jane in zijn armen – een vriendin van
Audrey en Hazel.
Nog iemand die moest zwijgen, dacht ik sarcastisch bij mezelf. Ik kon het
niet laten. Enkel de imprenteees en de stamoudsten waren op de hoogte
van het roedel.
Het voelde niet juist om dat geheim te houden voor Audrey. Ik begreep
nu wat Audrey bedoelde met onderbuikgevoel. Een voorgevoel bekroop
dat ik mijn eigen ondergang aan het delven was door dat geheim voor haar
te houden.
Nou ja, dat zou Sam toch niet overtuigen. Je stelt je aan, Paul, zou die
zeggen.
De muziek veranderde, maar ik liet Audrey niet los. Hazel en Brady
kwamen voorbij gedanst. Ik had al met Hazel gedanst - helemaal op het
begin, zodat ik er ook meteen vanaf was. En gelukkig ook niet lang, want
Brady had haar meteen weer opgeëist zodra het liedje uit was.
De blik die Brady en Hazel wisselde deed een lichtje bij me op lichten. O
nee, daar gingen ze niet onderuit komen.
Ik tikte Jacob en Embry op de schouder - ons geheime teken - toen ze
langskwamen.
Vijf minuten later liet ik Audrey los.
'Sorry, schatje. Maar het einde van het liedje is gedaan.'
Ze keek me glimlachend aan. 'Is de China-act op komst?'
'Jep.'
Ik zag vanuit mijn ooghoeken hoe Brady en Hazel verdwenen - zo
onopvallend mogelijk. Jacob en Seth liepen al achterom. Quil ging
nonchalant mee en ik volgde samen met Audrey het bruidskoppel.
Op het terras wachtte Embry en Jared al met de zakken rijst.
'Héhé. Dat werd tijd. Ik schat dat ze over een paar minuten naar buiten
komen - Brady is er van overtuigd dat niemand hen heeft zien vertrekken.
Audrey had een duivelse glimlach op haar gezicht toen ze een zak rijst
van Jared overnam. 'Quincy en Jane zijn hier ook binnen een paar
seconden.'
Seth, Quil, Jacob, Colin, Sam, Emily, Leah en Will kwamen ook al
aangelopen, op de voet gevolgd door de twee meisjes.
Net op tijd. Ik hoorde de stemmen al van Hazel's en Brady's moeder, die
dachten dat het koppel ongemerkt naar de luchthaven kon vertrekken. Nou,
dat was buiten ons gerekend.
Vanmorgen, toen iedereen sliep, hadden Jacob, Leah en ik de auto van
Brady versierd met oude schoenen en metalen blikjes. Leah had een
gigantisch bord Just Married gemaakt en dat hadden we ook op de
achterkant van de auto vastgemaakt.
Onze 'uitwuifgroep' werd groter. Bijna iedereen van de gasten stond
onder aan het terras muisstil op het koppel te wachten.
De lichten knipten in de hal. Ik hoorde hoe Hazel haar hand op de
deurklink legde.
'Oké. Tot over een maand, mam.'
De deur ging voorzichtig open…
‘NU!' schreeuwde Sam en ik tegelijkertijd.
De rijstregen barstte los. Brady tilde Hazel op en rende de trappen af. Wij
volgden hen, en bekogelden ze met rijst totdat Brady zijn auto had bereikt,
Hazel er in had gezet, er zelf was ingestapt en weg was gereden.
Ik zag Hazel zwaaien, die zich helemaal had omgedraaid om naar de
mensenmassa te kijken die hen uitzwaaiden. Mijn arm gleed naar Audrey,
die naast me stond. De feestvarkens waren gaan lopen. Het gekkenhuis
was over.
Audrey keek me aan en haar felgroene ogen lichtten op. Ik trok haar in
Fearless_Confidence Life After You
mijn armen en kuste haar. Het was bijna een maand geleden dat ik haar in
Atlanta had bezocht.
Passioneel beantwoordde ze mijn kus. Het zei genoeg voor de rest van de
avond.
Fearless_Confidence Life After You
Chapter 37
"A mess that I have made from what I’ve just let
pile and pile up” I Need You – Relient K
Audrey POV
Het kwikthermometertje dat aan de buitenkant van mijn trailer hing gaf
aan dat het 17°C graden was. Vandaag was het 29 november. Volgende
week zouden de opnames gedaan zijn. Enkel nog een paar close-ups en
dan zat het filmen erop.
Jammer genoeg was dat niet het einde. Het echte zware werk kam er pas
aan. Dan begon het promoten van de film. Te gast zijn bij tv-shows,
interviews, persconferenties, meet&greets met fans…
Het klonk allemaal super - en dat was het ook - maar het was echt keihard
werken. Plus, ik zou weer in een heel ander leefritme komen. Tijdens de
draaidagen stond ik elke dag op om halfvijf en kroop om halftien ’s avonds
al onder de wol.
Gelukkig had ik twee weken vrij voordat het promoten zou beginnen.
Twee weken om heerlijk niets te doen. Uren aan de telefoon hangen met
Hazel of mam, lekker bijkletsen Een dagje lekker niets doen. Uitslapen,
gigantisch uitslapen. Mijn boeken lezen - ik had er weer een hele hoop
aangeschaft in degeringe vrije tijd die ik hier had gehad en weten te
spenderen in tweedehandsboekenwinkeltjes. Shoppen! Dat geld wat ik had
verdiend smeekte gewoon om worden uitgegeven -wie was ik om die
noodkreet te negeren? En natuurlijk, naar Paul gaan - als ik een gaatje
vond.
Ik had hem al drie maanden niet meer gezien - niet meer sinds de laatste
keer dat hij naar Atlanta was gevlogen voor een weekendje. Het was leuk
geweest - maar er ontbrak iets. Alsof de glans verdwenen was. De glans
leek opgelost te zijn na de bruiloft van Hazel.
En na mijn twee weken vakantie begon het gekkenhuis opnieuw. Gone
With The Wind zou wereldwijd in première gaan - om te beginnen 28
december in Atlanta. Gerald was al alles voor me aan het regelen - waar ik
blij om was. Als ik het zelf moest doen, zou ik het niet hebben gehaald.
Na Atlanta volgde Los Angeles en New York, voordat we naar Europa,
Azië en Australië zouden vliegen.
Na de premières zouden nog meer fotoshoots, talkshows, interviews en
zo volgen - allemaal om de film te promoten. Tussendoor waren ook nog
de Oscars – de geruchtenmolen draaide al op volle toeren dat ik
genomineerd zou zijn in de Categorie Beste Vrouwelijke Hoofdrol. De
bekenmaking van de nominaties zou pas ten vroegste begin januari worden
vrijgegeven. De Oscaruitreiking zelf vond plaats eind februari.
Dus mijn agenda zou hoogstens tot maart vol staan - als Gerald dan al
geen nieuwe filmrollen voor me had gevonden. Gerald was nu officieel
mijn agent en manager - die dus alles voor me deed - wat een grote
opluchting voor me was. Ik hoopte dat hij begreep dat ik een grote en
dringende behoefte had aan vakantie na de Oscars.
Ik stond op van het bed waar ik was neergeploft nadat ik de trailer was
ingestrompeld na een uitputtende draaidag en ging douchen. Mijn huid
was eindelijk gewend geraakt aan die baleinen korsetten, wat betekende
dat ik geen rode strepen meer had op mijn rug en buik. Malia – mijn
assistente – had me meteen na de opnames uit mijn kostuum geholpen. Ik
liet de pluche badjas van mijn lichaam glijden en stapte de douche in.
Het warme water deed me goed. Ik ademde in en uit via mijn neus en
voelde hoe ik langzaam ontspande. Mijn hoofd werd leeg - totdat ik met
mijn ogen dicht onder de douche stond aan niets dacht.
Een klopje op de deur van mijn trailer deed me opschrikken. Snel draaide
ik de kraan dicht en wikkelde een handdoek rond me heen. Welke idioot
viel me nu weer lastig?
Fearless_Confidence Life After You
Het was Ian Henderson.
'We gaan zodadelijk met iedereen een hapje eten met de cast. Ga je mee?'
Hij leek totaal niet onder de indruk dat ik voor hem stond, kletsnat en met
niets meer dan een handdoek om mee heen. In plaats daarvan stond hij met
glimlach naar mijn gezicht te kijken. Zijn donkerbruine ogen hielden de
mijne in een trance.
'Wacht je vijf minuten?' vroeg ik hem.
'Tuurlijk.' Ik hoorde hoe hij de trailer binnenstapte terwijl ik snel in een
jeans schoot en een zachtroze topje. Mijn haren liet ik gewoon los - ik had
geen tijd om ze te föhnen. Een likje mascara en ik was klaar.
Ian zat op het grote bed - het was het enige grote meubelstuk dat ik in de
trailer had staan - op me te wachten. Hij zag er verrassend comfortabel uit,
met een jeans en een lichtblauw hemd
'Dat was snel.' Zijn blik liet hij bewonderend over mijn lichaam dwalen.
Ik grinnikte. 'Volgens mij heb ik een nieuw record neergezet.'
Hij grinnikte mee. 'Ik denk het ook. Kom, want ze wachten op ons.'
Zijn arm rond mijn middel voelde natuurlijk toen hij me de trailer
uitloodste, dus liet ik het maar zo. Waarom niet?
We waren gewoon vrienden. Niets meer. Ik was er zeker van dat Ian er
net hetzelfde over dacht. Hoe vaak hat hij mij al niet gepest wat een
vreselijke slechte filmzoener ik was op de set tijdens één van onze
adembenemende – voor mijn dan letterlijk dankzij die korsetten –
kusscènes.
Hopelijk zou Paul niet te jaloers zijn als hij de film zag. Ik wist hoe een
filmzoen – die niets voorstelde – er ongelofelijk betekenisvol kon uitzien
door lichteffecten, montagetechnieken en natuurlijk de acteurs zelf. Vooral
Ian kon een lichte aanraking met zijn lippen laten uitschijnen als een
stomende kus.
Ik rilde onwillekeurig toen ik weer aan Paul dacht. Er was iets op komst.
Ik kon het voelen in me. Als een tikkende tijdbom, met enkel nog dagen in
plaats van seconden.
Ik begon echt door te draaien. De filmopnames begonnen hun tol te eisen.
Misschien was het geen slecht idee als ik vandaag eens extra vroeg mijn
bed inkroop.
Net toen ik de deur wou sluiten, ging mijn gsm - die nog in mijn trailer
lag.
Ik keek Ian aan.
'Misschien is het belangrijk. Blijf je even hier wachten?'
Hij knikte.
Snel liep ik weer de trailer in en nam haastig mijn gsm op. 'Hallo?'
'Rey, ik ben het, Hazel. Ik heb groot nieuws.' In haar stem klonk een
lichte hysterie door. Ik hield me ergens aan vast - de rugleuning van de
stoel. Hazel was nooit hysterisch.
'Is het goed of slecht nieuws?' vroeg ik haar. Laat het alsjeblieft goed
nieuws zijn. Alsjeblieft.
Ze lachte. 'Heel erg goed nieuws. Ik vind het rot dat ik je het via de
telefoon moet zeggen, maar je bent de eerste die het weet. Nou, heb je
ergens iets vast?'
'Ja,' gromde ik. Ik haatte het als mensen het gewoon niet meteen zeiden.
En ze had me nu echt supernieuwsgierig gemaakt.
Plotseling kreeg ik ergens het gevoel van een déjà vu.
Ik wist het nieuws al voordat de woorden uit haar mond waren.
'Ik ben zwanger! Kan je het geloven?'
Ik slikte even. Ik moest het gewoon even verwerken. Hazel klonk zo blij -
zo gelukkig. Mijn maag lag in een knoop. Zwanger.
'Eigenlijk… wel. Hoeveel maanden?' Mijn stem klonk gemaakt
opgewekt.
'Acht weken, dus twee maanden, zei de dokter vanmorgen. Zelfs Brady
weet het nog niet. Je bent de eerste die het weet!' gilde ze door de telefoon
naar me. Ik kon me al levendig voorstellen hoe ze op en neer zat te huppen
met de telefoon in haar handen.
Ik schraapte mijn keel. 'En, zie je al iets?' vroeg ik haar, in een poging om
Fearless_Confidence Life After You
het gesprek licht te houden.
'Nee, niet echt. Niemand heeft iets gemerkt… Zou dat al moeten? Ik weet
er echt niets van.' Hazel's stem klonk meteen vol paniek.
'Ik denk het niet. Anders had Carlisle wel iets gezegd,' stelde ik haar
gerust - alsof ik daar zoveel van wist. Ik was een leek op het gebied van
baby’s en zwangerschappen. 'O, Hazel, ik ben zo blij voor je!'
Ik hoorde hoe Hazel aan de andere kant van de lijn haar neus optrok -
Hazel die huilde? Ze was echt helemaal van de kaart dat ze zwanger was -
niet dat ik haar dat kwalijk nam. Ik zou er ook helemaal van ondersteboven
van zijn - maar niet zoals Hazel. Ik zou echt niemand bellen – zelfs de
vader van het kindje niet - en meteen een afspraak regelen.
'En ik had nog een vraag voor je…' ze klonk stilletjes.
'Vuur maar af.'
Ik wachtte ongeduldig op haar vraag - laat haar me alsjeblieft niet vragen
om samen zwanger te zijn. Dan deed ik haar iets aan. Ik rilde al bij het idee
dat ze die vraag zou stellen.
Nee, Hazel zou dat nooit doen. Ze wist hoe ik dacht over een mogelijke
zwangerschap. Ik was helemaal aan het doordraaien als ik dacht dat Hazel
zoiets zou vragen. Ik stelde me aan. Ik had teveel films gezien. Teveel
melige, overgevoelige films.
'Zou jij meter willen zijn?' vroeg ze me zachtjes.
Ik bleef even verstijfd zitten. De stilte was oorverdovend aan de andere
kant.
'Rey?'
'Natuurlijk! Tuurlijk, Hazel! Echt waar, dank je wel.' Ik was zo opgelucht
dat ze niet de ene vraag had gesteld. Ik zou alles voor haar doen - op dit
moment wel.
Ze grinnikte. 'Jij bent bedankt.'
Ik forceerde een lach. 'Graag gedaan. Als ik jou was, zou ik Brady maar
gaan vertellen - het is niet netjes om geheimen te houden voor je kersverse
man.'
Ze lachte - een blije, vrije lach. 'Ben op weg! Tot volgende week! O ja,
zeg nog even niets tegen Quincy. Alsjeblieft? Je weet hoe ze is. Die
schreeuwt het meteen van de daken.'
'Mijn lippen zijn verzegeld,' beloofde ik haar.
'Dank je! Tot volgende week! Gedraag je! Doei!'
Ik bleef nog een tijdje op het bed zitten, nadat Hazel had afgelegd, mijn
gedachten niet geordend. Starend naar het plafond.
Het gevoel, dat me al was bekropen toen Hazel me een halfjaar eerder
had gezegd dat ze ging trouwen, het gevoel dat ik bleef stilstaan terwijl
anderen vooruit gingen, was sterker dan ooit. Wat deed ik hier? Wat moest
ik doen? Waarom bleef ik stilstaan? Waarom had ik dat gevoel? Ging ik
dat niet vooruit in mijn leven? Was dit wel het juiste leven voor me? Had
ik wel de juiste keuzes gemaakt? Wat wou ik van het leven? Wat
verwachtte ik?
Mijn leven ging als een sneltrein aan me voorbij. Ik was de ongekroonde
prinses die binnenkort Hollywood ging veroveren. Ik was achttien en ik
had het leven waar miljoenen mensen van droomden. Ik was knap - nou ja,
volgens veel mensen - niet dat ik dat zelf vond of zo - rijk, jong en stond
aan het begin van wat een geweldige carrière zou worden. Ik had alles om
gelukkig te zijn.
Waarom voelde ik me dan zo miserabel? De tranen prikten in mijn ogen.
Nee, ik ging niet huilen. Ik stelde me aan. Wat zat ik nou weer te zeuren?
Tuurlijk was dit het leven waar ik van droomde! Tuurlijk ging ik vooruit.
Ik had een mogelijke Oscarnominatie – wat me de jongste actrice maakte
van de afgelopen veertig jaar!
Wat zit ik me toch in te beelden? Zelfmedelijden. Echt. Ik was
verschrikkelijk aan het worden. Ik had alles om gelukkig te zijn, en ik zat
hier te kniezen als een boos kind.
Een klopje op de trailerdeur liet me opschrikken.
'Rey? Alles goed?' Ians stem klonk door de deur bezorgd.
Ik slikte en probeerde opgewekt te klinken. 'Jep. Ik ben er.'
Fearless_Confidence Life After You
Een laatste check in de spiegel vertelde me dat ik er piekfijn uitzag - geen
rode ogen, geen vlekkerige wangen.
Ik glimlachte - niemand zou iets in de gaten hebben hoe ik me vanbinnen
voelde. Die acteerlessen waren soms handig.
Fearless_Confidence Life After You
Chapter 38 "Every second, dripping off my fingertips."
Somewhere A Clock Is Ticking – Snow Patrol
Paul POV
De sneeuw smolt onmiddellijk op mijn blote schouders. Ik negeerde het -
ik was het gewoon geworden na een paar dagen.
Getoeter schrok me op.
'Paul! Kom nou! We wachten op je!' Dat was de stem van Embry, die uit
het open raampje naar me joelde.
Ik keek op. Embry toeterde nog een keer.
'Je gaat me toch niet vertellen dat je het vergeten bent! Je had het Emily
beloofd! En Amaris!'
Ik stond al op. 'Ik was het helemaal niet vergeten,' knarste ik tussen mijn
tanden terwijl ik naar binnen liep voor een schoon hemd te pakken en mijn
handen te wassen. In de spiegel liet ik mijn vingers nog even door mijn
haren gaan voordat ik het huis afsloot.
'Jij bent toch een echte workaholic.' Embry schudde zijn hoofd toen ik
instapte.
Ik keek uit het raam. ‘Ik moet toch iets doen in mijn vrije tijd?'
Embry zei niets meer. Vanuit mijn ooghoeken zag ik dat hij nog even zijn
hoofd schudde voordat hij gas gaf. Ik wist dat de jongens bezorgd om me
waren. Maar het kon me niet zoveel schelen.
'Oom Paul en oom Embry!' Amaris kwam meteen op ons afgelopen toen
we eenmaal binnen waren. Ze dribbelde op haar beentjes en stak haar
armpjes omhoog als teken dat iemand haar moest oppakken.
'Hey, grote meid!' Embry tilde haar meteen op. Nu ze op Embry's arm
zat, kon ze me beter aankijken.
'Waar is tante Audrey, oom Paul?' vroeg ze me.
'Audrey is in Atlanta. Werken,' antwoordde ik haar. Eenmaal in de
woonkamer liet ik me in de sofa naast Sam vallen, Embry ging met Amaris
naast me zitten.
Daar was Amaris niet tevreden mee.
'Het is donker. Audrey heeft gedaan met werken,' protesteerde Amaris.
Vanaf Embry’s armen gebaarde ze naar het raam, waar de sneeuw uit de
nachtlucht bleef vallen.
'Ze moet op haar werk blijven,' legde ik haar uit.
Amaris keek me lang aan met haar moeders ogen. 'Heb je tante Audrey
aan het huilen gemaakt?' vroeg ze me streng.
Ik keek haar geschokt aan. Sam onderdrukte een lach - hij wist er nog net
een hoestje van te maken. De rest van het roedel lukte het iets minder. Ik
hoorde Hazel giechelen.
'Nee.' Ik wierp een woedende blik op Sam, die iets te onschuldig keek.
Amaris keek me boos aan. 'Jawel. Jij hebt tante Audrey aan het huilen
gemaakt en nou is ze er niet.'
Wel. Als mevrouw het slim wilt spelen, nou, dan kan ze slim krijgen.
'Waarom zou ik Audrey aan het huilen maken?' vroeg ik haar sluw.
'Ze huilde toen jullie de laatste keer samen waren.' Ze haalde haar
schoudertjes op. 'Dus jullie hebben ruzie. Gaan jullie scheiden?' voegde ze
er hoopvol aan toe.
Hazel hield het niet meer. Ze barstte in het lachen uit - net zoals Brady,
Quil en Jacob. Zelfs Emily zat te snikken van het lachen.
'Ze heeft een goed geheugen,' gniffelde Sam. 'Audrey huilde inderdaad op
het huwelijk van Hazel. En was dat niet de laatste keer dat Amaris jullie
samen had gezien?'
Ik keek hem vuil aan. 'Dat is nu echt heel erg behulpzaam, Sam.'
Amaris trok aan mijn hemdsmouw om mijn aandacht weer op te eisen.
'Gaan jullie nu dan scheiden?' vroeg ze weer, dit keer ongeduldig.
Embry beet op zijn lip om niet te glimlachen.
Ik besloot dat ik een paar misverstanden uit de wereld moest helpen en ik
Fearless_Confidence Life After You
nam Amaris van hem over.
'Ten eerste, juffrouw ik-weet-het-wel, Audrey huilde omdat ze gelukkig
was - en dat was Hazel haar schuld.' Hazel stopte abrupt met lachen. Mooi
zo. 'Ten tweede, nee, Audrey en ik hebben geen ruzie, en ten derde, je kan
niet scheiden als je niet getrouwd bent.'
'Waar is tante Audrey dan?'
Ik zuchtte. 'Audrey is werken.'
Amaris fronste haar voorhoofd.
'Oom Paul…' begon ze. 'Als jullie gaan scheiden, gaan jullie dan eerst
trouwen?'
Iedereen barstte in het bulderlachen uit.
Ik gaf het op. Met kinderen kon je niet discussiëren.
'Ja. We gaan eerst trouwen.' Ik zou alles zeggen, als ze maar haar mond
zou houden.
Amaris keek me stralend aan. 'Mag ik bruidsmeisje zijn? Mama heeft het
gezegd dat ik bruidsmeisje mag zijn als oom Paul ooit zou trouwen!'
'Echt waar?' vroeg ik haar terwijl ik donker naar Emily keek. Hazel
veegde de tranen uit haar ogen.
Amaris knikte. 'En mag ik mee een ring kiezen? Ik weet precies welke
tante Audrey leuk gaat vinden! En je moet op je knie gaan zitten…'
'Eh, ja, Amaris. Het is goed.' Ik gaf haar snel weer aan Embry en leunde
naar achte rin de zetel. Ik zuchtte. Sam schudde nog na van het lachen.
Kinderen waren meer een vloek dan een zegen. Kleine eigenwijze dingen
waren het.
Audrey POV
Ik hield me vast aan mijn armleuningen toen het vliegtuig landde en
probeerde de pijn in mijn oren te negeren.. Ugh. Opstijgen was zoveel
leuker.
Het was druk op de luchthaven. Mensen stroomden van overal toe. Ik
moest mams echt vasthouden om haar niet kwijt te spelen.
JFK was de drukste luchthaven van Amerika. Zeker met de
eindejaarsperiode en de kerstdagen was het een letterlijke overrompeling
van mensen die arriveerden en vertrokken naar hun familie.
'In welke terminal zitten we nu ook al weer?' vroeg mam me toen we de
koffers hadden verzameld.
'We zijn geland in terminal vier,' antwoordde ik haar terwijl ik haar
voorzichtig naar de uitgang loodste. 'We zitten goed, hoor mam. Maak je
geen zorgen.'
'Judy! Rey! Hallo! Ik sta hier!' hoorde ik een heel bekende stem roepen.
Ik draaide me om - net op tijd. Marion gooide al haar armen om me heen.
'Audrey! Wauw, wat ben jij groot geworden! Laat me je eens goed
bekijken! De laatste keer dat ik je heb gezien, was je een onhandige
twaalfjarige met benen als die van een jong veulen. En nu helemaal
opengebloeid, als een jonge roos!'
'Tante! Niet zo hard!' smeekte ik haar.
'Oké, oké.'
Tante Marion hield me een eindje van haar af. Ze schudde haar lange
donkerbruine haren uit haar gezicht terwijl haar groene ogen me
onderzoekend opnamen.
Ze was nog steeds dezelfde. De laatste keer dat ik haar had gezien, was
op de cover van de Vanity Fair - gekleed in niets meer dan veren. Het was
mode slash kunst - volgens het bijhorende artikel, dat ik meteen had
uitgeknipt en goed had bewaard..
Marion Masen was één van de meest gevraagde modellen van haar
generatie - ze liep voor Giorgio Armani, Dolce&Gabbana, Balenciaga en
was het nieuwe gezicht voor het bekende parfum van Chanel. Maar nu,
zonder make-up en met een versleten jeans aan, herkende niemand haar.
Terwijl mijn moeder en zij druk pratend naar de uitgang liepen - ik
volgde in hun kielzog met de koffers- zag ik een heel bekend gezicht op de
Fearless_Confidence Life After You
dichtstbijzijnde filmaffiche hangen.
Geweldig. Het was een promotieposter voor Gone With The Wind. Ik lag
in de armen van Ian Henderson, terwijl ik smachtend naar Bob keek.
Fanny had haar hand op de schouder van Bob gelegd en glimlachte liefjes.
Hadden ze die dingen nu al opgehangen? Je kon ook nergens aan de
werkdruk ontsnappen. Ik voelde even aan mijn haar – dat nu weer zijn
normale kleur had teruggekregen en onhandig in een knotje stak – en aan
mijn make-uploos gezicht Nope. Niemand die me ging herkennen.
Marion hield een taxi aan zodra we buiten stonden.
'Heb je geen eigen auto?' vroeg ik haar.
Ze keek me ongelovig aan.
‘Denk je echt dat ik hier met de auto rij? Nee, lieve schat, wij gaan met
de taxi, metro of te voet. Maar nooit met een eigen auto. Het is hier al zo
druk genoeg.'
De taxichauffeur hielp heel galant met de koffers.
'Zo. O wacht, ik heb jullie nog niet fatsoenlijk begroet,' grinnikte ze toen
we allemaal in de taxi zaten. 'Welkom, mijn liefste nichtje en schoonzus,
in The Big Apple.'
Fearless_Confidence Life After You
Chapter 39
"You want never bitter and all delicious and a
clean conscience." Three Wishes – The Pierces
Paul POV
'Oom Paul?'
Niet opnieuw, smeekte ik mezelf. Ik probeerde mijn aandacht te houden
bij Dora, die tegen een paars aapje aan het praten was.
Het was drie dagen voor Kerstmis - 22 december - en Emily had me
gevraagd om te babysitten op Amaris terwijl zij en Sam kerstinkopen
gingen doen.
Ik had geld moeten vragen. Veel geld. Of toch minstens drie etentjes
gekookt door Emily. Wat zei ik, drie? Tien ja!
Amaris was al vanmorgen halftien mijn geduld op de proef aan het
stellen. Het was nou bijna drie uur. De zeurderige marteling was niet één
keer stilgevallen.
'Ja, Amaris?' vroeg ik met het weinige geduld dat ik nog overhad.
'Waar is tante Audrey? Als jullie gaan trouwen?'
Adem in. Adem uit. Goed zo Paul. Geen reden om je op te jagen.
Waarom had ik dat kind ooit gelijk gegeven dat ik en Audrey gingen
trouwen? Het had al de hele ochtend van die vragen geregend. Waar is
tante Audrey? Ik ben bruidsmeisje! Is ze een jurk gaan kiezen? Heb je wel
al een ring? Houd je wel van tante Audrey? Waarom is tante Audrey er
niet? Ze zou toch komen met Kerstmis? Het is nog drie dagen! Waar is
tante Audrey?
Hazel ook.
Waarom had Hazel Amaris ook beloofd dat Audrey misschien langs zou
komen tijdens Kerstmis? Ik wist dat ze het had gezegd zodat Amaris wat
vrolijker zou zijn. Maar ik betwijfel het of Audrey zou langskomen. Hazel
leek er best wel zeker van - maar die zekerheid nam ook elke dag af. Met
andere woorden: Audrey zou niet langskomen.
Audrey had nog maar één keer gebeld – sinds de dag dat de opnames
waren afgelopen - met het nieuws dat ze naar haar tante in New York ging
om daar de feestdagen door te brengen. Voor de rest had ik niets meer van
haar gehoord. Vast en zeker had ze het te druk met uitgaan, shoppen en
met haar tante bijpraten in een luxeappartement in Manhattan.
En ik zat hier aan de Westkust met een vervelende kleuter die me vragen
stelde ik die zelf ook graag beantwoord zag. Vragen die een antwoord
hadden die ik aan de andere kant liever niet hoorde. Waarom liet Audrey
zo weinig van haar horen? Had ik dan toch nog gelijk en zag ze in dat ik
niets voor haar was?
'Tante Audrey is op vakantie,' antwoordde ik zo vriendelijk mogelijk. Het
was tenslotte niet Amaris haar schuld dat Audrey er niet was.
'Hoor jij dan niet bij haar te zijn?' vroeg Amaris me terwijl ze op mijn
schoot klauterde.
'Omdat…' Ik keek gewoon even nergens naar - gewoon recht voor me uit.
Dora huppelde rond door het oerwoud.
Amaris had gelijk. Audrey hoorde niet bij me. Zij hoorde thuis in de
wereld van glitter en glamour. Met luxe penthouses, limousines, paparazzi
en decadente feestjes. Ze was een actrice, haar vader een wereldbekende
regisseur en haar tante het model van de eeuw. Ik was bijna van mijn stoel
gevallen toen ik besefte dat Marion Masen de tante van Audrey was – het
sexy meisje dat je geil aanstaarde vanaf de hoge billboards in ondergoed
van Armani.
Ik was niet degene die Audrey gelukkig kon maken. Hoe naïef van me
om te denken dat ik dat wel kon. Ik was Paul Moreno. Zij was Audrey
Masen. Ik was een gewone houtbewerker. Zij een actrice die heel
Hollywood en de rest van de wereld aan haar voeten had liggen. Wat zou
Fearless_Confidence Life After You
ze ook met me moeten? Me voorstellen aan de paparazzi als haar nieuwe
liefdadigheidproject?
'Nee, ik hoor niet bij haar te zijn,' antwoordde ik haar terwijl ik Amaris
stevig vastnam en op mijn schoot trok om samen naar Dora te kijken.
Audrey POV
'Rey! Ben je nou bijna klaar? We moeten de Stanfords!' Tante Marion
klopte nog een keertje ongeduldig op de deur.
'Ik kom! Ik kom! Ga al maar naar beneden! Ik volg jullie zo wel! Of nee,
ga al maar! Ik neem wel een taxi!' Die rotjurk wilde niet dicht. Ik staarde
wanhopig in de spiegel. De felblauwe jurk was prachtig – maar helaas was
het een designerjurk die niet ontworpen was voor mijn figuur. Fuck,
waarom dachten designers altijd dat vrouwen geen borsten hadden?
'Zeker?' vroeg tante Marion me.
'Ja! Ja! Ga maar! Ik vind het niet erg!' Ik rukte nog een keertje tevergeefs
aan de rits. 'Shit!' Hij wilde niet mee! Welke maat was dit? Size – 12?
Alles ging goed tot aan de borsten. Vanaf daar kreeg ik hem niet meer
dicht. Ik had zelfs mijn beha uitgedaan, maar dat hielp nauwelijks.
'Oké!' Ik hoorde hoe tante Marion de trap afliep en op het knopje van de
lift duwde. Met een "ping" gingen de deuren open en mam en tante Marion
stapten in. Een laatste “ping” stierf weg.
Woedend keek ik weer in de spiegel. Mijn haren waren gekruld en ik zag
er perfect uit - behalve dan dat de rits nog openstond halverwege mijn rug.
Rotte jurk! Ik moest toegeven - de lange galajurk stond me wel. De kleur
zou ik wel zelf nooit kiezen - tante Marion had hem me gegeven. Maar hij
was te klein vanboven! Shit, shit en nog eens shit!
Opnieuw gaf ik een ferme ruk aan de rits. Bijna als een droom schoot het
ding omhoog. Eindelijk! De rits was dicht!
'Yes!' hijgde ik. Ik kon niet meer ademen. Precies alsof ik terug in een
korset zat. Maar de jurk had ik aan. Ik moest wel de hele tijd mijn adem
inhouden - maar dat had ik al zes maanden al gedaan. Op één avondje zal
het wel niet steken.
Snel pakte ik mijn jas en tas en holde de trap af, terwijl ik de jurk tot aan
mijn knieën hield om er niet over te struikelen. Tante Marion had een
tweeverdieping appartement in Manhattan - de gelukzak. Ongeduldig
duwde ik een paar keer op de knop van de lift. Met de hak van mijn
linkerschoen tapte ik op de marmeren vloer. Het maakte een hol geluid en
ik hield er snel mee op.
"Ping"
Opgelucht stapte ik in de lift. Met een beetje geluk zou ik misschien
samen met mam en tante Marion aankomen bij de Stanfords.
Buiten was het ijskoud - New York zou een witte kerst krijgen. Ik was
blij dat ik een jas aanhad. Snel hief ik mijn hand en hield een taxi aan.
Ik kreeg gelijk. Ik stapte net uit de taxi voor het appartement van de
Stanfords toen ik mam en tante Marion zag binnen gaan.
'Tante! Mam! Wacht even!' riep ik snel terwijl ik de taxi bijna uitholde.
Ze draaiden zich om. 'Dat was snel,' merkte tante Marion op. 'Je hebt hem
toch niet gescheurd?' vroeg ze me duivels.
In paniek voelde ik tussen mijn schouderbladen. Oef, geen scheur. Dat
zou pas erg zijn. Op het kerstdiner van de Stanfords - meneer Stanford was
een of andere hoge piet op Wall Street - met een gescheurde jurk
aankomen.
Mam giechelde even, net zoals tante Marion.
'Haha. Wat zijn we grappig vandaag.' Ik rolde even met mijn ogen terwijl
we voor de lift stonden te wachten.
'Ah! Marion Mabel! Meteen kwam mevrouw Stanford al op ons
afgelopen toen we uit de lift stapten. 'Gelukkig Kerstmis, lieverd…'
Tante Marion stelde mam aan haar voor en toen mij. Mevrouw Stanford
keek me even van top tot teen, en haar ogen bleven op mijn boezem
hangen. Ze zag al natuurlijk meteen dat de jurk mij veel te klein was - wat
Fearless_Confidence Life After You
in haar ogen vast en zeker een misdrijf was. Maar ze keek snel naar mijn
gezicht en nam mijn arm vast. ‘Dus jij bent Audrey Zoey. Ik heb al zoveel
over je gehoord.’ Opgewonden werd ik naar de eetkamer getrokken,
terwijl mevrouw Stanford me alles vroeg over Ian Henderson – blijkbaar
keek ze elke dag naar zijn serie.
Tijdens het diner - dat natuurlijk thuishoorde in een Michelinrestaurant -
zag ik mam en tante Marion opgewekt praten met verschillende vrouwen
die allemaal een status hadden in New York. Een status die bestond uit je
naam geven aan een liefdadigheidsinstelling en zowel de pedicurist als de
acupuncturist tot wanhoop drijven op één uur tijd.
Ik hield het niet meer. Toen we aan het dessert waren - toetje zou ik het
niet noemen, daarvoor zag het er te bombastisch uit - verontschuldigde ik
me en stond op.
‘Alles goed, Audrey?' vroeg mam me terwijl ik opstond.
'Ja,' verzekerde ik haar. 'Ik heb gewoon wat frisse lucht nodig.' Ik nam
mijn jas aan van een bediende en liep al naar de lift.
Eenmaal buiten stond ik een beetje verward onder het afdak naar de
drukke straat te kijken, naast de portier. Wat moest ik nu doen? Trillend
stak ik een sigaret op en inhaleerde diep. De portier hield me in de gaten,
voor het geval ik terug naar binnen wilde gaan.
Ik kon een blokje om lopen - als ik de weg weer terug wist tenminste.
Met mijn vinger tikte ik op mijn tas en nam nog een trekje. Of ik kon op
zoek naar een klein gezellig restaurantje, aan de bar iets gaan drinken en
op mijn horloge kijken totdat ik er zeker van was dat mam en tante Marion
weer thuis waren.
Oh, God, had ik echt net dat idee geopperd? Om met Kerstavond
moederziel alleen aan een bar te gaan zitten. Gefrustreerd stak ik de sigaret
terug in mijn mond en trok eraan alsof mijn lieven er vanaf hing. Audrey
Masen die nergens naar toe kon op Kerstavond.
Ik weigerde om mijn gedachten te laten teruggaan naar de Kerst van twee
jaar geleden. Toen was papa er nog bij geweest. Mama had een traiteur uit
Los Angeles gebeld en hadden we met ons drietjes op het terras gegeten en
geschenken uitgewisseld.
Ik doofde de sigaret met de hak van mijn hoge pump.
In een opwelling stak ik mijn hand op om een taxi aan te houden. Meteen
stopte er eentje voor me.
'Central Park,' zei ik terwijl ik instapte. Het was het eerste dat in me
opkwam.
Het sneeuwde toen ik uitstapte aan het Central Park. In mijn tas zocht ik
naar een sjaal en deed hem snel om. Het was koud - maar waar moest ik
anders naartoe op kerstavond?
De enige plaats waar ik vanavond wou zijn, lag meer dan drieduizend
mijl hiervandaan. Central Park was voor één keer helemaal uitgestorven.
Het was twee keer zo groot als Monaco en acht keer zo groot als
Vaticaanstad, herinnerde ik me uit de aardrijkskundelessen – in de lessen
zocht ik altijd grappige feitjes op in de plaats van op te letten - terwijl ik
langzaam het park inliep.
De sneeuw had er een plaatje van gemaakt. Alle bomen zagen er
geglazuurd uit onder hun wit dun laagje terwijl er dikke witte
sneeuwvlokken op het pad vielen en in mijn krullen bleven hangen.
Ik wou dit met iemand delen - iemand die hier bijna vier dagen rijden
vandaan was. Ik zat in de stad die nooit sliep - een stad waarvan ik wist dat
veel mensen er naar toe wilden gaan. Maar ik wilde hier niet zijn. In plaats
daarvan zat ik hier te mokken omdat ik hier was, in New York.
Na een tijdje begon ik het ijskoud te krijgen. Het had geen zin om hier
onderkoeld te raken. Op mijn hakken draaide ik me om en rende uit
Central Park.
Voor de derde keer die hield ik een taxi aan.
'West End Avenue en West 90th Street alsjeblieft,' zei ik terwijl ik de taxi
inkroop.
Terwijl de taxi zich tussen het eeuwige drukke verkeer van de stad
wurmde, keek ik op mijn horloge. Tante Marion en mam zullen nu wel
Fearless_Confidence Life After You
zeker thuis zijn.
Ik kreeg gelijk.
Ze zaten samen op de bank champagne te drinken toen de liftdeuren voor
me opengingen.
'Gelukkige Kerst, Rey,' wenste tante me toen ik naast haar ging zitten.
Mam gaf me al een glas aan.
Dit was een kerstavond zoals ik het wou - op twee personen na.
We haalden samen herinneringen op. De Kerstmis toen papa
geflambeerde kalkoen wou serveren - de brandweer was toen uren bezig
geweest om de rook uit het huis te krijgen. Die ene keer toen we samen
met heel de familie naar Disneyworld zijn gegaan en ik per ongeluk Micha
- het toen tweejarige zoontje van oom Michael - in de vijver had laten
vallen. De champagne kwam bijna langs tante Marions neus eruit van het
lachen toen ze aan dat voorval terugdacht.
Die avond - of ochtend, wat beter paste – in mijn slaapkamer dacht ik aan
Paul. Hij had me vandaag niet gebeld. Ik voelde mijn hart bijna breken
toen ik dacht aan hoe hij Kerst zou hebben gevierd - met Hazel, Brady,
Emily, Sam, Amaris, Billy… Ik kon ze al, samen aan de gigantische tafel
bij Sam en Emily die bijna doorboog onder het gewicht van het eten, zien
zitten. Amaris die dan weer zo'n een veel te bijdehandse opmerking
maakte, de jongens die weer een gigantische berg calorieën zouden opeten.
Billy die met zijn diepe stem verhalen zou vertellen.
Ik haalde langzaam de haarborstel door mijn krullen en keek naar mijn
spiegelbeeld. Achter me zag ik de luxueuze kamer, met het schilderij van
vogels boven het bed. Mijn groene ogen staarden me verdrietig aan.
Tranen vormden zich in de ooghoeken, maar overliepen gelukkig niet.
Geen wonder waarom hij me niet had gebeld. Hij had het natuurlijk veel
te druk om mij te bellen. En ik kon het hem niet eens kwalijk nemen. Met
zo’n Kerst zou ik er ook niet aan denken om maar iemand te bellen.
Nijdig stapte ik bed. Ik sloeg de lakens terug en nestelde me tussen de
kussens. Met mijn linkerhand knipte ik het licht uit, maar ik kon de slaap
niet vatten. Het plaatje van de Kerst bij de Uleys bleef voor mijn
geestesoog spelen. Geïrriteerd draaide ik me om, in de hoop dat een andere
slaaphouding me in slaap zou doen laten vallen. Ik wilde niet denken aan
wat ik had gemist.
Fearless_Confidence Life After You
Chapter 40
"No matter how my heart tries, I’m not too blind
to realize." Fire Escape – Matthew Mayfield
Paul POV
Amaris zat met een boos gezicht naar tv te kijken. Het was tweede
kerstdag en ik was weer de vaste oppasser van dienst.
'Waarom kijken we zo kwaad, Mari?' vroeg ik haar terwijl ik een
bladzijde omsloeg van het boek dat ik aan het lezen was.
'Tante Audrey is er niet,' antwoordde ze boos terwijl ze naar het
televisiescherm bleef staren. Dora huppelde vrolijk rond met haar
dierenvrienden. Het deed pijn om haar woorden te horen. Ik wist dat
Amaris bedroefd en kwaad ging zijn als "tante" Audrey er niet zou zijn,
nadat het haar beloofd was. Maar "tante" Audrey zat aan de Upper East
Side. In haar wereldje van champagne, limousines en Prada. Audrey dacht
waarschijnlijk niet aan het kleine meisje dat al meer dan vier maanden om
haar zat te zeuren. Ik zag Audrey al voor me, lachend en zorgeloos. Met
haar haren in de war terwijl ze door de straten van Manhattan slenterde,
waarschijnlijk met een beker van Starbucks in haar hand…
Audrey was geboren om in de spotlights te staan. Ik dacht weer terug aan
hoe alle ogen aan haar leken vastgelijmd zodra ze een kamer binnenging.
Het maakte niet uit of ze was gekleed in een oude, veel te grote jeans met
een van mijn concert T-shirts of in een dure designerjurk, iedereen keek
automatisch naar haar.
Ik merkte dat ik al een hele tijd dezelfde bladzijde aan het lezen was.
Geïrriteerd sloeg ik een om. Waarom zat ik nu aan Audrey te denken?
Ik probeerde me te concentreren op mijn boek - dat Sam me gisteren had
gegeven. Honderd Jaar Eenzaamheid van Gabriel García Márquez. Zodra
ik het eerste hoofdstuk gisteren uit had gelezen, bleef ik geboeid bladzijde
na bladzijde omslaan van de familiegeschiedenis van de Buéndia’s.
Blijkbaar moest Sam ergens hebben opgevangen in mijn gedachten dat ik
als late puber de verplichte literatuur op school met plezier verslond.
Daar keek je van op. Paul Moreno die graag een boek vastnam. Ik
ben niet achterlijk hoor - ook al ben ik nooit naar een universiteit gegaan.
Maar filosofie was altijd iets dat me had aangesproken. Toen ik jonger was
en nog in dromen geloofde, wilde ik altijd literatuur gaan studeren aan
Yale. Maar die droom was al snel uit elkaar gespat na de dood van mijn
ouders toen ik vijf was…
Ik concentreerde me weer op mijn boek. De zigeuner Melquíades was de
eerste die stierf in het dorpje Macondo en veroorzaakte een ware hysterie.
De bel ging. Amaris sprong meteen op en rende zo snel als ze kon naar de
voordeur voordat ik was opgestaan.
Amaris gooide de deur open - ik hoorde de klap toen de deur tegen de
muur aanknalde. Het bleef even stil in de gang en toen hoorde ik Amaris
naar adem snakken.
Ik sprong op en rende de gang in, net op tijd om te zien hoe Amaris het
uitbrulde van geluk.
In de deuropening stond Audrey Zoey Masen.
Ze zag er adembenemend uit een donkere jeans in hoge laarzen gestoken,
een dik leren jasje, handschoenen, muts en een dikke wollen sjaal die de
helft van haar gezicht bedekte.
Amaris gooide haar armen rond haar benen.
'Tante Audrey!'
Audrey tilde Amaris op en draaide met haar rond. 'Hallo, schatje van me!
Ik heb je zo gemist!'
Amaris begroef haar gezicht in Audreys krullen, die vol sneeuw zaten
door het winterse weer.
'Ik jou ook,' kraaide Amaris.
Fearless_Confidence Life After You
Audrey lachte, samen met Amaris, terwijl ze door Amaris haar krullen
woelde.
'Ben je gekomen om oom Pauls cadeautje te halen?' vroeg Amaris haar
hoopvol.
Ow fuck. 'Uhmm, Amaris, Dora is nog bezig,' hintte ik terwijl ik zo hard
hoopte dat Amaris nu helemaal naar de televisie zou rennen.
Dus niet.
'Waar heeft ze het over?' vroeg Audrey me over Amaris’ hoofdje heen.
'Hey, Audrey,' zei ik terwijl ik naar haar toeliep en een kus onder haar
jukbeen zette.
'Hoi lieverd. Je probeert me af te leiden. Waar heeft Amaris het over?' Ze
hees Amaris iets hoger op haar arm.
Amaris keek me boos aan. Haar ogen flonkerden van woede.
'Je hebt het haar niet gevraagd!' riep ze beschuldigend.
Snel nam ik Amaris van Audrey over en zette haar snel voor de televisie
voordat Amaris haar alles ging vertellen. Ik voelde al hoe het zweet me
uitbrak. Waarom heeft God ooit kinderen geschapen? Irritante, kleine,
buitenaardse wezens waren het.
'Wat heb jij me niet gevraagd?' vroeg Audrey terwijl ze me de
woonkamer in volgde.
Audrey POV
Paul draaide zich om naar me. Hij was nog even knap als altijd. Nog even
groot als altijd - zelfs op die hakken die ik nu aanhad kwam ik nog maar
tot aan zijn hals. Zijn lcihtbruine ogen keken me intens aan. Ik hield even
mijn adem in. Ik had hem vier maanden niet gezien. Pas nu besefte ik
hoeveel ik hem wel niet had gemist.
Amaris deed haar mond al open om mijn vraag te beantwoorden.
'Ik heb je niet gevraagd hoe New York was,' zei hij snel voordat Amaris
antwoord kon geven.
Meteen was ik afgeleid. 'Oh Paul! New York is echt geweldig! Het was
een plaatje met de sneeuw. Je moet ook een keertje komen!' riep ik bijna
terwijl ik de sjaal begon af te doen en mijn jas uit deed. Het was lekker
warm in het huisje van Sam. Het was precies zoals ik me had voorgesteld.
In de hoek van de woonkamer stond een gigantische kerstboom - een echte
dennenboom - die helemaal versierd was. Ik rook de hars al zodra ik
binnenstapte. Echt helemaal kerstsfeer.
Billy had me gezegd dat Paul aan het babysitten was op Amaris - Sam
had Emily meegenomen op een romantisch weekendje weg voor Kerst.
Met pijn in het hart keek ik rond en wenste dat ik langer kon blijven.
Morgen moest ik immers weer terug naar New York. Tante Marion had
gezegd dat ze iets voor me had geregeld.
Paul grinnikte opgelucht. 'Dat is mooi,' zei hij terwijl hij een boek
weglegde.
Meteen keek ik naar de cover van het boek.
'Honderd Jaar Eenzaamheid?' vroeg ik hem verbaasd. Paul die Márquez
las? Wat hebben ze in het drinkwater gedaan van La Push? Hazel die
zwanger werd, Amaris die in codetaal praatte en Paul die zware literatuur
las!
'Is dat een probleem?' vroeg hij me met opgetrokken wenkbrauwen.
Ik plofte naast hem neer in de zetel. 'Nee, tuurlijk niet, gekkie.'
Hij nam me vast en ik legde mijn hoofd tegen zijn borst terwijl we samen
naar Dora keken - Amaris zat aan de andere kant van me met haar hoofd in
mijn schoot.
'Oom Paul?'
Paul gromde iets instemmend terwijl hij zijn arm iets omlaag schoof die
rond me lag.
'Zegt tante Audrey nu een ja?'
Nu veerde ik recht.
'Waar heb Amaris het over?' vroeg ik verward terwijl ik Paul aanstaarde.
Fearless_Confidence Life After You
Waar had Amaris het toch over? Paul leek het echt te willen vermijden. Ik
pijnigde mijn hersens waarom Paul iets zou willen vermijden en waar
Amaris het veel te graag over had, maar ik kon niets bedenken. Peinzend
keek ik van Amaris naar Paul en terug.
'Nergens,' zei Paul veel te snel. Hij keek Amaris kwaad aan.
‘Oom Paul wilt scheiden,' zei Amaris net op hetzelfde moment dat Paul
zijn mond opendeed.
Paul POV
Audrey keek ons in opperste verwarring aan. Ze keek zo grappig, dat ik in
lachen zou zijn uitgebarsten als ik niet zo bang was voor haar reactie.
‘Audrey, liefje, dat is niet waar,’ stelde ik haar gerust terwijl ik zachtjes
over haar hand wreef en Amaris een vuile blik toewierp.
'Welles!' riep Amaris tegen me, met ook een vuile blik die met alle kracht
mijn richting werd geworpen. 'Tante Hazel heeft het zelf gezegd!'
'Wacht, wat heeft Hazel precies gezegd?' vroeg Audrey aan me. Ze trok
haar hand onder de mijne uit.
'Hazel heeft niets gezegd. Amaris denkt dat Hazel je aan het huilen heeft
gemaakt en dat we daarom ruzie hebben. En ruzie tussen ons leidt volgens
deze jongedame blijkbaar onvermijdelijk en altijd tot een scheiding.'
Tevreden leunde ik achterover, zeer tevreden met mezelf hoe ik de
hachelijke situatie had aangepakt. En als Amaris nu haar mond hield over
een huwelijk, dan was alles gladgestreken.
Audrey beet op haar lip om niet in het lachen uit te barsten. 'En waarom
heeft Hazel me aan het huilen gemaakt?' vroeg ze me, met ogen die
schitterden van ingehouden pret.
'Amaris heeft je de laatste keer gezien op het huwelijk van Hazel. Jij was
toen helemaal in tranen, weet je nog? Toen we Hazel en Brady
uitzwaaiden?'
'Echt waar? Weet jij dat nog, Mari?' Audrey keek Amaris aan, zichtbaar
onder de indruk. Amaris knikte en kroop haar schoot. 'Ben je nu boos op
Hazel?' vroeg de kleine kwelgeest geïnteresseerd.
Audrey hield zich niet meer goed. Ze begon te schaterlachen en al snel
moest ik ook een glimlach terugbijten.
'O lieverdje toch… Hoe kom je er toch op… Scheiden…'
Ze veegde de tranen uit haar ogen en keek Amaris aan terwijl ze
de haren van het prut naar achteren deed. 'Liefje, je kan niet scheiden als je
niet bent getrouwd.'
Amaris zuchtte. 'Dat weet ik,' zei ze op zo'n toontje alsof iedereen dacht
dat ze achterlijk was. Ik voelde hoe mijn lachspieren een eigen willetje
begonnen te krijgen.
'Waarom denk je dan dat Paul en ik gaan scheiden?'
Dit ging niet volgens plan. Alsjeblieft Amaris. Hou nou alsjeblieft je
mond over een huwelijk! Ik doe alles voor je als je nou ophoudt met praten
en braaf naar Dora kijkt, dacht ik zo hard mogelijk, in de hoop dat Amaris
op de één of andere manier mijn gedachten zou horen op een telepatische
wijze.
Amaris keek Audrey aan alsof ze het duidelijke overduidelijk niet zag.
'Daarom gaan jullie ook eerst trouwen.'
Fearless_Confidence Life After You
Chapter 41
"So we're bound to linger on we drink the fatal
drop." Until We Bleed – Lykke Li
Audrey POV
De tranen rolden over Hazel haar gezicht terwijl ze haar hoofd in haar
armen verborg. De tas thee op de keukentafel bewoog gevaarlijk.
'Heeft ze dat echt gezegd?' vroeg ze snikkend.
Ik knikte. 'En dan nog op zo'n toontje die je gebruikt als je iemand zeer
voorzichtig probeert uit te leggen de bladeren van de bomen groen zijn en
niet blauw. Dat kind is gewoon zo eigenwijs en slim! Met dat kleine grut
gaan we nog veel afzien.' Ik begon opnieuw te lachen toen ik terugdacht
aan hoe koppig Amaris me had aangekeken.
'Dat is allemaal mooi en wel, maar wat deed Paul toen?' vroeg Hazel met
een duivelse glimlach. Met een vluchtig gebaar veegde ze de tranen uit
haar gezicht en voelde aan het knotje in haar hals.
Ik grinnikte. 'Hij zag eruit alsof hij was aan het stikken. Echt waar. Hij
werd groen, toen wit, toen bijna blauwachtig met een paars tintje, dan
rood, toen gevolgd door een fuchsiaroze tint en toen lichtpaars, totdat hij
zijn eigen normale kleur terugkreeg.'
'Aah! Spijtig dat ik dat niet heb gezien. Paul het levende stoplicht!' Hazel
begon opnieuw te snikken van het lachen.
Ik begon opnieuw te giechelen. 'Jammer dat ik te verstomd was geweest
om foto's te nemen, Hazel.'
'Vertel mij wat,' hikte Hazel na.
'Daarom gaan jullie ook eerst trouwen.'
Ik staarde Amaris stomverbaasd aan. Mijn mond hing open. Trouwen?
'Paul?' vroeg ik - mijn stem klonk raar. Het klonk niet als mijn stem.
Minstens twee octaven hoger en zo schor als iets.
Paul doorliep een heel kleurenscala - groen, wit, paars, rood,
fuchsiaroze, lichtpaars en toen weer roestbruin. Gefascineerd keek ik toe,
samen met Amaris. Zo’n blos had ik nog nooit aanschouwd.
Hij schraapte zijn keel.
'Wat Amaris denkt is niet altijd waar,’ wist hij uiteindelijk uit te brengen
met een hese stem.
Ik liet opgelucht mijn adem ontsnappen - die ik een hele tijd had
ingehouden. Ik had het nog niet gemerkt.
'Ze heeft gewoon haar eigen conclusies getrokken - daar kan ik toch niets
aan doen?' Bijna opgelucht liet Paul zich weer achterover vallen in de
sofa en greep de afstandsbediening.
'Nee, dat is waar. Het nieuws… overviel me een beetje.' Wat een
understatement, dacht ik sarcastisch. Ik probeerde inwendig te kalmeren
en frunnikte wat met mijn haren.
Amaris keek ons beiden nu woedend aan.
'Dus… jullie gaan niet trouwen?' vroeg ze boos. Haar mond was
samengeperst in een boze grimas.
Paul schudde zijn hoofd terwijl hij naar iets staarde op mijn kruin. Ik wist
dat hij mijn blik probeerde te omzeilen. Ergens was ik te druk bezig om
mijn gevoelens op een rijtje te zetten dan me te ontfermen over die van
Paul.
'Ik zeg het toch lekker tegen mama. En dan zegt zij tegen het tegen papa
en dan moet jij lekker luisteren en dan ben ik bruidsmeisje.'
Hazel lachte opnieuw toen ik haar dat had verteld.
'Haha, echt typisch Amaris. Ze heeft al de hele roe-uhm, alle jongens
rond die kleine pink van haar gewonden.'
k grinnikte zelf ook.
'Dus… jij bent nu wel zeker opgelucht,' merkte Hazel op toen ze
nog een slokje thee nam.
Fearless_Confidence Life After You
'Hoezo?' vroeg ik quasi-onschuldig terwijl ik in mijn thee roerde?
'Dat Paul je niet ten huwelijk heeft gevraagd zodat jij niet gillend wegliep
van de schrik?'
Ik voelde hoe het bloed me naar mijn oren steeg.
'Hazel…'
Ze keek me medelevend aan. 'Ik weet het, ik weet het, Rey. Maar jij hebt
het nooit willen toegeven. En ik durft te wedden dat het angstzweet je
uitbrak toen Amaris zei dat jullie gingen trouwen.'
Ik kon mijn beste vriendin enkel maar aanstaren.
Hazel rolde met haar ogen. 'Komaan, Rey. Ik ken je al vanaf toen we
samen in zandbak taartjes bakten en ik jou een dreun verkocht omdat je de
mijne altijd maar inpikte. De enige "serieuze" relatie die je ooit hebt gehad
is die met Paul - nu al bijna een jaar duurt - wat voor jou een persoonlijk
wonder is. Geef het nou maar gewoon toe. Je hebt bindingsangst.'
'Ik heb helemaal geen bindingsangst!' schreeuwde ik bijna uit. Hoe wist
Hazel dit?
Hazel keek me bijna zelfingenomen aan. 'Jawel. Ik ben niet achterlijk
hoor. Weet je nog, met die ene gozer ui Nevada, Aidan was de naam, niet?
Wie was toen gaan lopen zodra de arme stakker de woorden "ik hou van
je" had uitgesproken in jouw buurt? Vier woorden, tien letters. Geef het
gewoon toe - je zet het gewoon op een lopen zodra er gevoelens in het spel
komen.'
Met rode oren keek ik haar kwaad aan. Hazel ging ongenadig verder. 'En
had je Jayden niet de bons gegeven nadat hij je ten huwelijk heeft
gevraagd? Bewijs is onomgooibaar. Je hebt bindingsangst, Audrey.'
Ik keek haar aan. 'En dan?' vroeg ik zo kalm mogelijk terwijl ik beheerst
een slokje thee nam
'Mij maakt het niet uit, hoor,' zei Hazel met twinkelende ogen. 'Maar ik
vraag me af hoe je het dan al een jaar uithoudt met Paul.'
Ik voelde hoe ik rood werd. 'Hij is niet melig,’ verdedigde ik hem haastig.
Mijn gezicht verborg ik in de gigantische theemok van Hazel.
Hazel barstte in lachen uit. 'Nou… dat verklaart veel dan. Nu alleen maar
hopen dat hij nooit de woorden "ik hou van je" uitspreekt. Nou ja, wie
weet vlieg je hem wel om de hals. Paul is en blijft Paul Moreno.'
Ik kon er niets aan doen, maar ik grinnikte mee.
Mijn blik viel op de grote wandklok die boven die koelkast hing.
Ik veerde meteen op. 'Shit! Ik moet door! Bedankt voor de thee, Hazel.’
Ik omhelsde mijn vriendin even en trok haastig mijn jas aan.
'Oké. Bel me als je bent geland in New York,’ hoorde ik Hazels stem
voordat ik de hal inrende.
'Doe ik!' riep ik over mijn schouder.
'En hou juni vrij, oké? En probeer nou eens iets rustiger te leven!'
'Ja, mam!' Het laatste dat ik hoorde voordat de deur achter me dichtviel,
was Hazel's lach.
Fearless_Confidence Life After You
Chapter 42
"When roads disappeared, I followed the rivers." Wait For Me – Rise Against
Do you see the world in different colors?
Do you see the world in black and gray?
Alone in your thoughts / How many others have stood where you stand
Where you stand today / I’ve stood where you stand
But all, can you
Wait for me now? / Take off this crown
To break all these vows / Don’t you know
Wait for me now / The airs running out
Wait for me / Wait for me / Wait for -
De koptelefoon werd ruw van mijn hoofd afgerukt.
'Hé, nieuw gezicht van Calvin Klein, we gaan landen! Opstaan en die
rotte muziek van je uitzetten!'
Mijn ogen vlogen wijdopen. Bob schudde me nog een keertje goed door
elkaar.
'Bob! Schreeuw niet zo! Ik ben wakker!' Ian - die aan de andere kant van
me zat - lachte zich bijna ziek. Ik negeerde hem en mepte Bob tegen zijn
schouder. 'Idioot!’ Ik had bijna een hartaanval gekregen van zijn
geschreeuw. ‘En het is geen rotte muziek. Dat is pas smaak.' Ik sloeg hem
opnieuw tegen zijn schouder.
Hij dook lachend weg. 'Opgewonden standje.'
Gerald draaide zich om - hij zat in de rij voor ons drieën.
'Jongens! Gaan jullie jullie nou rustig houden?!' riep hij bijna wanhopig
uit - alsof hij een vader was die net een lange autoreis achter de boeg had
met strontvervelende kinderen, aan het einde van zijn Latijn. 'Alsjeblieft!'
Bob en ik keken schuldbewust naar onze schoenen - Ian bleef hinniken.
'Ian! Dat geldt ook voor jou!' Nou zaten we met zijn drieën op een rij naar
onze schoenen te staren.
We waren een paar uur eerder vertrokken vanuit New York waar we een
basketbalwedstrijd hadden bijgewoond. Gerald had erop gestaan dat we
met ons drieën in het openbaar moesten verschijnen. Het was 27
december, bijna 28 december - het was kwart voor twaalf. Morgen zou
Gone With The Wind in première gaan.
Paul had me gezegd dat hij er bij zou zijn - iets waar Gerald heel tevreden
mee was. Geen flauw idee waarom, maar Gerald had zelfs een pak van
Armani voor hem laten klaarleggen en al samen met Malia een team
visagisten en haarstylisten voor hem geregeld.
Ik had eigenlijk een beetje medelijden met Paul. Hij wist totaal niet wat
hem te wachten stond. De hele pers - ook internationaal - was aanwezig.
Het zou een mediacircus worden - en Paul zou hét onderwerp worden van
de avond. Arme Paul.
Maar ik had net niet genoeg medelijden gehad om nee te zeggen op zijn
vraag of ik graag wou dat hij er bij was. Ik had het niet kunnen weerstaan
en had propt ja gezegd, ook al zei mijn onderbuikgevoel dat het verkeerd
was. Heel erg verkeerd - want ik voelde opnieuw mijn maag inkrimpen
toen ik dacht aan dat moment. Het was alsof er iets heel erg slechts op
komst was - zoals een hevig onweer, maar je zag nergens de wolken.
Ik zou blij zijn als ik eindelijk in het hotel was - waar Paul waarschijnlijk
al op me zat te wachten. Ik had een hectische dag achter de boeg. De
voormiddag had ik doorgebracht met Gerald op het bureau van Calvin
Klein, in de was er nog een afspraak om tanden te bleken en haren die
opnieuw zwart werden geverfd voordat ik, samen met Ian en Bob, door
Gerald naar de basketbalwedstrijd werd gesleept.
Tante Marion had het op de een of andere onverklaarbaar klaargespeeld
dat ik het nieuwe gezicht was van de nieuwe ondergoedcampagne van
Calvin Klein - iets waar Gerald dolgelukkig mee was geweest. Hij had aan
de telefoon gehangen met managers en met tante Marion om de deal rond
Fearless_Confidence Life After You
te krijgen terwijl ik met mijn mond wijd open op de tandartsstoel lag.
Bob had me er al de hele vliegreis gepest met het feit dat ik naast actrice
ook model ging worden - en Ian was geen haar beter geweest.
En met die kerels zat ik nog minstens een anderhalve maand mee
opgescheept.
O jongens. Ik had mezelf weer iets aangedaan.
Fearless_Confidence Life After You
Chapter 43
"All we know is distance, we’re close and then we
run." Where The Story Ends – The Fray
Paul POV
Wat deed ik hier?
Ik vroeg het me al de hele avond af, sinds het vliegtuig was geland en een
taxi me had afgeleverd op de stoep van dit poepchique hotel.
Omdat je melig begint te worden, Paul. Zo melig als een tienermeisje op
haar beste dag wanneer ze boven een poster van die Justin Bieber hing te
kwijlen.
En nu zat ik hier, in een veel te grote en overdreven luxueuze suite van
een peperduur hotel whisky te drinken en te wachten tot Audrey eindelijk
zou aankomen.
Het antwoord op die vraag maakte me depressief.
Volgende vraag dan. Ik nam een grote slok whisky en liet de
amberkleurige vloeistof ronddraaien in het glas.
Waarom had ik ooit gevraagd aan Audrey of ze wou dat ik er bij was op
die achterlijke première?
Omdat je melig bent EN verliefd bent, Paul.
En dat is niet goed.
Zeker niet als het om Audrey Zoey Masen gaat.
Ik liet mijn blik nog een keer door de kamer dwalen. Eerlijk, mijn hele
huis zou in deze suite passen, samen met de tuin en de garage. Het bed was
gigantisch. Zelfs ik zou er een week in kunnen slapen zonder één nacht op
dezelfde plaats door te brengen. Op de tafel - waar nu een bijna lege
whiskyfles stond en een leeg glas dat ik snel bijvulde - stond een schaal
vers en exotisch fruit. De meubels waren samen al een fortuin waard. Ze
waren gemaakt van duur sandelhout, prachtig opgeblonken totdat het
blonk in de avondverlichting
Ik deed mijn hemd uit, nam het glas en ging op het bed zitten. Langzaam
en weloverwogen stak ik een sigaret op. Ik wist verdomd goed dat ik niet
mocht roken in het hotel – zeker niet in deze suite – maar mijn brein was te
beneveld om zich er iets van aan te trekken. Ik nam een trekje en dacht
verder na.
Geef het gewoon toe, Paul. Je hoort hier niet. Dit was niet jouw wereldje.
Audrey hoorde hier wel thuis. Dit was haar wereld. Niet de mijne. Ze
was geboren voor dit - luxueuze hotelsuites, reizen in first class,
champagne en glamour. Ik niet. Ik was de zoon van twee normale mensen.
Mijn vader had op een bank gewerkt, mijn moeder was leerkracht Engels
geweest. Ik hoorde thuis in La Push. Niet in deze hotelkamer.
Ik nam nog een slok whisky - mijn beste vriend op dit moment.
Wat was ik aan het denken? Dat ik hier ooit zou kunnen horen? Bij haar?
Idioot. Ze verdoet enkel haar tijd met je. Ze hoorde bij iemand zoals
Jayden, enkel een andere klootzak die haar niet in elkaar sloeg. Maar
iemand die gewend was aan dit leven. Ik zou haar enkel achterhouden,
haar van haar carrière houden met mijn banale bezigheden.
Ik zou haar alleen maar in de weg staan als ik hier nog lang bleef. Ze had
alles wat ze wou binnen handbereik. Het enige wat ze nog hoefde te doen,
was het grijpen met haar prachtige handen.
Plotseling voelde ik me heel erg oud - alsof ik teveel van de wereld had
gezien. Teveel van alles. Ik was tweeëntwintig. En nog steeds geloofde ik
in wonderen. Dat het echt kon werken tussen Audrey en ik. Maar ja.
Mensen die verliefd zijn dachten niet meer goed na. Ik was het levende
bewijs daarvan.
Maar ik kon het haar niet meer aandoen. Wat deed ik hier? Ze verdiende
niet iemand die nog altijd gebroken. Iemand die was geheeld door haar
aanwezigheid.
Fearless_Confidence Life After You
Ik keek op de klok. Het was halftwee - en Audrey was nog niet
aangekomen. Ik gaf het op en kroop in bed. Morgen zou het al druk
genoeg worden.
Audrey POV
Het was kwart na twee toen ik eindelijk de sleutel in de hoteldeur stak en
binnenstapte in de suite die de crew voor ons had afgehuurd. Het was
luxueus - te luxueus naar mijn smaak. Met de prijs van deze kamer per
nacht kon je waarschijnlijk een maand huur betalen.
Maar er stond een bed in - en dat was het enige dat telde op dit moment.
Ik dumpte mijn koffer ergens op één van de vele fauteuils die in de salon
stonden en liep regelrecht door naar de slaapkamer. Ik schopte mijn
cognackleurige laarzen van Chloé uit - die belandden onder de tafel waar
een glas met een fles duur bronwater stond, gooide de knielange jas op de
grond. Mijn zachtroze kasjmieren sjaal volgde, net zoals mijn leren
handschoenen, maanstenen oorbellen en gouden armbanden. Ik wurmde
mijn J Brand jeans en smeet hem richting waar ik dacht dat de sofa moest
staan. Snel trok ik het zwarte gedrapeerde T-shirt met lange mouwen uit
en gooide het achter de jeans aan. Als laatste hing ik mijn witte kanten
beha over de fles bronwater voordat ik me omdraaide richting het bed.
Paul lag al te slapen op zijn rug met zijn arm boven zijn hoofd - hij
snurkte zachtjes. Het deken had hij in zijn slaap van zich afgegooid, zijn
gespierde borstkas was zichtbaar. Ik kroop snel onder de lakens en dicht
tegen hem aan. Meteen had ik het weer lekker warm.
Ik legde mijn arm over hem heen en begroef mijn gezicht in zijn borst.
Paul gromde iets en nam in zijn slaap mijn middel vast.
Hoewel ik doodop was, lukte het me niet om in slaap te vallen. In plaats
daarvan lag ik naar Paul te kijken en gedachteloos met mijn vinger rondjes
te tekenen om zijn borst. Af en toe fronste hij in zijn slaap.
Morgen zou het een overrompeling worden. Ik wist niet waarom -
maar het was alsof morgen beslissend voor me ging zijn. Morgen –
vandaag, eerlijk gezegd.
Vandaag zou het echt vreselijk druk worden. Om acht uur moest ik al
naar een radiostudio - samen met Bob en Ian voor een interview. Daarna
volgde nog een hele rits interviews met blogjournalisten die onze mening
wilden over de film, modemagazines die onze (en vooral mijn) kledingstijl
ging bekritiseren en tienertijdschriftjes die wilden weten hoe het zat met
ons liefdesleven.
En daarna - volgens mijn agenda zou het dan vijf uur 's namiddags zijn –
zou mijn team hier in de suite op me wachten om me klaar te maken voor
de première. Na de première zou dan een afterparty volgen tot in de vroege
uurtjes.
Morgen zouden we dan al op weg zijn naar Philadelphia. - voor de
volgende première. En zo zou dat doorgaan tot februari
Dus Audrey, probeer te slapen als je er morgen niet wilt uitzien als een
wrak.
Paul POV
Mijn hoofd stond op barsten toen ik wakker werd. Nu nog, dacht ik
redelijk geïrriteerd terwijl ik een slok koffie nam. Het was halfelf 's
morgens - nog zes uur en een half te gaan voordat Audrey zich zou laten
vertonen in het hotel. Ik wreef over mijn slapen in de hoop dat de
kloppende pijn zou afnemen. Whisky drinken als je op iemand wacht was
niet mijn beste idee ooit geweest. En een nog veel slechter idee als die
iemand veel voor je betekent.
Voor me lag een nog netjes opgevouwen krant. De kleine ober die altijd
glimlachte had hem zonder te vragen op de tafel gelegd zodra ik was gaan
zitten met een tas zwarte sterke koffie en een sinaasappel
Fearless_Confidence Life After You
Op de voorpagina stond een foto van een lachende Audrey - met de weer
zwarte poppekrullen - geflankeerd door Bob en Ian. De foto was getrokken
op een basketbalwedstrijd gisterenavond – De New York Knicks tegen de
Los Angeles Lakers. Erboven stond een in vetgedrukte letters "Vandaag
Première Gone With The Wind".
Mijn maag begon weer op te spelen toen ik aan de première vanavond
dacht. Gauw nam ik nog een slok koffie. Ik kon het gevoel niet van me
afschudden dat vanavond één grote mislukking zou worden. Dat ik niet
naar hier had moet komen in de eerste plaats. Over domme, achterlijke
ideeën gesproken.
Boven lag een peperduur maatpak op me te wachten. Audreys assistente
Malia, een opgewekte meid met kort blond haar een grote bril, had hem
netjes opgehangen aan de reusachtige kleerkast toen ze Audrey was komen
wekken vanmorgen. Ze had er zelfs een kaartje aangehangen - waar ik nu
mee aan het spelen was.
Het is Marc Jacobs, als iemand je iets vanavond vraagt, had ze
neergepend in haar hanenpotengeschrift, dat een schril contrast was met
Audreys ronde handschrift dat eronder stond. Ik wist dat Marc Jacobs een
bekende ontwerper was en ik wist ook dat ik een kostuum van zijn hand
nooit kon betalen.
Opnieuw streek ik het papiertje glad en las nog een keer de woorden van
Audrey.
Was veel liever bij je blijven liggen. Maak het vanavond weer goed bij je! ;^)- A
Ik vouwde het op en stak het in mijn broekzak terwijl ik opstond. Er is
geen vanavond meer, dacht ik troosteloos. De hele avond stond volgepland
met de première en de afterparty die erop volgde.
De zon scheen laag maar fel toen ik het park inslenterde. Iedereen was
gekleed in dikke jassen, diep weggestoken in wollen sjaalen en mutsen,
terwijl ik hier rondliep in een gewoon zwart T-shirt, een openhangend
hemd en een jeans met sneakers.
Ik kreeg dan ook veel vreemde blikken van voorbijgangers - die ik
negeerde. Mijn handen stak ik in mijn zakken en ik stampte tegen een
denkbeeldig steentje.
Knettergek werd ik van dit wachten! Een krant lezen om de tijd te doden
zat er niet in. Die konden het toch alleen maar hebben over de première
vanavond - iets dat ik absoluut wou vermijden als leesvoer.
Hmm… Hier zouden ze toch ook een Barnes&Nobles hebben, niet? Na
Honderd Jaar Eenzaamheid had ik wel zin in meer van Márquez en
Latijns-Amerikaanse literatuur uit de 20e eeuw. Ik draaide me om, terug
naar de uitgang van het park.
Vanuit het niets sprong er plots een gigantische Duitse herdershond op
me af, die speels kwispelde. Het beest had niets kwaads in zin - geen
gegrom, geen gehap. Ik krabde hem even achter zijn oor.
'Berry! Af! Kom hier! Berry!' Een meisje van een jaar of twintig met lang
zwart haar en lichtbruine ogen kwam al aangehold met in haar hand een
lege leiband. Haar witte sjaal fladderde achter haar aan. Ze kwam me op
de een of andere manier bekend voor.
'Het spijt me. Hij is nogal speels,' verontschuldigde ze zich terwijl ze
Berry snel de leiband omdeed.
'Geeft niets. Ik heb altijd al goed met honden kunnen opschieten,'
grinnikte ik terwijl ik Berry nog een keertje over zijn hoofd aaide.
Mijn stem liet haar opkijken.
'Paul? Paul! Oh my God! Wat doe jij hier in Georgia!' riep het meisje uit.
Nu herkende ik haar weer. Hoe kon ik haar nou niet meteen herkennen?
'Sharon? Sharon Call?' vroeg ik haar stomverbaasd. Waar was dat
irritante meisje gebleven dat altijd met me bekvechtte?
Ze grinnikte breed. 'Goed dat je het nog weet. Jij bent ook veranderd zeg.
Hoe groot ben je nu? Drie meter?' Sharon gaf me een plagerige duw in
mijn zij.
Fearless_Confidence Life After You
'Ik kan er ook niets aan doen dat jij de hele tijd krimpt. Moet je je niet zo
heet wassen. En, hoe is het studentenleven is Atlanta?' Sharon was de
tweelingzus van Embry. Ze was vorig jaar op een uitwisselingsproject
gegaan vanuit de universiteit van Seattle, waar ze internationale business
management studeerde.
'Heerlijk. Spijtig dat ik volgende week naar Seattle ga. 'Ze lachte even.
'Wat doe jij hier in Atlanta?'
'Kijken hoe de winter aanvoelt in het Zuiden,’ zei ik schouderophalend.
Het was redelijk waar.
Sharon lachte. 'Ja, ik weet het. Heel anders dan in La Push, waar de
sneeuw altijd torenhoog ligt. Hoe gaat het trouwens aan het thuisfront? En
met Amaris?'
'Amaris ziet het als een nationale sport om mijn leven zo goed mogelijk
te verwoesten,' vertelde ik haar terwijl we samen het park uitliepen. Berry
liep vrolijk langs mijn been, in de hoop voor een aai.
‘Ik had niet anders van haar verwacht. Kom, ik neem je mee naar het
beste koffiehuis van Atlanta. Kan je me alles vertellen over wat ik gemist
heb het afgelopen jaar.'
Maar niets over Audrey, zei ik tegen mezelf. Niets over mijn "relatie" met
Hollywoods lievelinge. Niets over iets dat op het punt stond om in te
storten. Om door te krakken als een broos takje.
Fearless_Confidence Life After You
Chapter 44
"But the same love will take this heart that’s
barely beating” The Beauty and the Tragedy – Trading Yesterday
Audrey POV
Onopvallend probeerde ik op mijn roosgouden horloge te kijken - zodat
het niet te veel zou opvallen dat ik dit hele gedoe zo oersaai vond.
Pas halfvier!
Bijna liet ik me kreunend weer achterover vallen in het leren bankstel.
Enkel de waarschuwende blik van Gerald weerhield me.
We zaten in Geralds suite in het Buckhead Hotel. Mijn suite lag een
verdieping hoger, dacht ik verlekkerd. Met dat zalige bed waar ik
vanmorgen zo in had liggen te woelen omdat ik de slaap niet kon vatten.
Nu kwam die slaap.
De roodharige journaliste van de ELLE bekeek me kritisch over haar
brilletje heen. Haar pen tikte irritant heen en weer.
'Nu even over iets helemaal anders dat de film. Het is nu bijna een jaar
geleden dat je relatie met Jayden James de klippen opliep. Hoe zit het nu
met je precies, Audrey? Heb je een relatie..?' Haar nasale stem ging aan het
einde omhoog, samen met haar wenkbrauwen.
'Bij mijn weten heeft dit niets met uw interview te maken. Met wie ik
afspreek zijn mijn zaken. Mijn liefdesleven is geen vorm van
entertainment voor uw lezers,' onderbrak ik koud terwijl ik haar kil
aankeek.
Ze keek me maar enkele seconden verbluft aan. Toen schraapte ze haar
keel en keek voorzichtig op haar notitieblok die op haar schoot lag. 'Uh,
oké…' Haar stem klonk maar kleintjes terwijl ze de volgende vraag
doornam.
Gerald gaf me een dikke knipoog.
'Nou goed dan… nu even over je privéleven, niet je liefdesleven, maar
meer bepaald mode. Zijn er bepaalde ontwerpers die je echt geweldig
vindt? In juli werd er je gespot front row bij de show van Marc Jacobs. En
is het waar dat je het nieuwe gezicht van de ondergoedcampagne van
Calvin Klein wordt?'
Kijk, dit was nou wat paste bij een interview van een modeblad zoals de
ELLE.
'Ja, de nieuwe collectie van Marc Jacobs is gewoon geweldig. Echt
ongelofelijk die jurken van hem. Mijn favoriete ontwerpers? Euhm, kijk
gewoon naar de kleding, niet zozeer wie het heeft ontworpen. Maar met
Chanel en Dior kun je natuurlijk niets mis doen.’ De journaliste knikte
begrijpelijk. ' De kleding van Alexander McQueen en Isabel Marant zie ik
ook graag, lekker stoer en edgy. Maar het leukste vind ik om de
designerstukken te mixen met vintage en grote winkelketens, zoals een
broek van de H&M met een topje van Lanvin. En ja, Calvin Klein heeft
inderdaad aan me gevraagd of ik niet hun nieuwe ondergoedcampagne zou
willen doen…'
Terwijl ik maar doorratelde over mode, dacht ik aan Paul. Wat zou hij nu
aan het doen zijn? Waarschijnlijk lezen in zijn Márquez, iets dat ik
ongelofelijk schattig vond van hem.
Paul die literatuur las! Wie had dat ooit durven denken! Dat bewees nog
maar eens dat hij me steeds opnieuw wist te verrassen. Of het bewees
gewoon hoe slecht ik hem wel kende.
Ik rilde even - ook wal was het in de hotelkamer hier zo'n 28°C.
'Oké. Nog twee kleine vraagjes… Wat is je favoriete film en heb je
huisdieren?'
'Roman Holiday met Audrey Hepburn en ik heb een kat, Loïs.'
De journaliste knikte.
Het interview zat erop. Ze bedankte me voor mijn tijd en ging naar
Fearless_Confidence Life After You
buiten, nadat ze Gerald een hand had gegeven.
'Morgen sta je gegarandeerd op de voorpagina van alle kranten. Dat geef
ik je op een zilveren dienblaadje,' zei Gerald tevreden zodra de deur achter
haar was dichtgevallen.
'Hoezo?'
'Jouw geniaal antwoord: "Mijn liefdesleven is geen vorm van
entertainment voor uw lezers". Met die zin heb je je officieel gevestigd als
de Hollywood Bitch.
En met een grijns van oor tot oor liep hij naar de deur.
Bij de deur draaide hij zich weer om en keek me vaderlijk aan.
'Probeer nu eerst een uurtje te slapen, lieverd. Je ziet eruit alsof je elk
moment kan instorten - en je moet er vanavond stralend uitzien. Ik zal je
wel excuseren bij het interview van People. Ian en Bob kunnen het wel
redden zonder je spitsige antwoorden, denk ik,' zei hij voordat hij de deur
achter zich toedeed.
Ik had tijdens de interviews mijn slaapgebrek bestreden met ontelbare
liters sterke zwarte koffie en ik had mijn oogleden slechts met de grootste
moeite kunnen ophouden. Een geeuw ontsnapte aan mijn mond toen ik
opstond en me uitrekte.
Een uurtje slaap zou me goed doen, dacht ik tevreden toen ik naar mijn
suite strompelde. Eenmaal binnen nam ik mijn draagbare miniboxen, sloot
mijn iPod aan en zette de pianomuziek van Ludovico Einaudi op. Nat ik
het volume op de laagste stand had gezet, vervolgde ik mijn strompelpas
naar het bed, waar ik me gewoon op liet vallen.
Ik nam nog niet eens de moeite om mijn laarzen uit te schoppen en nam
een uiteinde van het deken dat onder me lag zodat ik het rond me kon
slaan.
Meteen zonk ik weg in een lichte slaap.
Na een paar muziekstukken een deur opengaan - het nadeel van zo'n het-
niet-helemaal-wakker-maar-ook-niet-echt-in-slaap - maar was veel te moe
om mijn hoofd op te tillen en mijn ogen open te doen zodat ik kon zien wie
binnen kwam.
De deur viel weer in het slot, en ik zonk weer weg in mijn
halfslaap.
Paul POV
Het eerste dat me opviel in de hotelkamer toen ik de deur opendeed, was
de muziek. Wie had in de suite pianomuziek opgezet? Nou ja, voor iets dat
geen elektrische gitaren bevatte, was het nog niet eens zo slecht. Ik stak
mijn hoofd om de deur en keek naar binnen.
Het tweede dat me opviel, was het opgefrommelde hoopje zwart pluche
ding dat op bed lag. Waarschijnlijk Audreys jurk. Hopelijk was Audrey
nog interviews aan het doen zodat ze het niet zou zien, haar jurk zo
opgefrommeld. Het kamermeisje moest al heel hard kunnen rennen dan.
Toen ik beter keek, leek het me hoogstwaarschijnlijk dat het een jurk
was. Het zag er redelijk raar en harig uit voor een avondjurk. Ik hoopte
niet dat berenvacht dit seizoen in de mode was.
Zachtjes liet ik de deur in het slot vallen.
Het pluche ding bewoog. Een kleine hand met een saffieren ring kwam
opeens te voorschijnen en nam het deken steviger vast.
Het was Audrey. Even bleef ik gewoon stilstaan. Moest ze geen interview
doen voor één of ander roddelblaadje, samen met Bob en Ian? De
dagplanning die ik onder ogen had gekregen was volgepropt tot de vroege
ochtend van morgen.
Meteen voelde ik me schuldig. Audrey was volledig uitgeput, van de
stress en het harde werk en ik vroeg me af waarom ze geen interviews aan
het geven was. Vanavond kreeg ze meer dan genoeg irritante vragen over
de film te beantwoorden. Soms ben je echt een dikke, vettige rotzak, Paul.
Audrey zuchtte in haar slaap en trok haar been iets hoger op. Door die
beweging zag ik dat ze nog helemaal gekleed en met haar schoenen aan op
Fearless_Confidence Life After You
het bed lag.
Op mijn tenen liep ik naar Audrey toe en liet me voorzichtig naast haar
op bed zakken.
De bezorgde frons tussen haar wenkbrauwen was verdwenen. Haar lippen
stonden een eindje van elkaar en haar haren waren één grote warboel.
In slaap leek Audrey jonger. Onbezorgder. Een klein meisje van een jaar
of zes. Een klein onschuldig meisje. Een klein onschuldig meisje dat zich
moest zien te redden in de genadeloze wereld van Hollywood.
Haar hier achterlaten leek bijna misdadig. Ik kon haar toch niet zo maar
verlaten? Ze leek zo klein, zo kwetsbaar. Ze had iemand nodig die voor
haar zorgde. Haar beschermde tegen de harde haaien in de
showbizzwereld.
Ik zuchtte. Je stelt je aan, Paul. Audrey kan haar mannetje staan. Ze heeft
helemaal geen bescherming nodig. En je weet heel erg goed dat Audrey
allesbehalve onschuldig is. Daar heb je vaak genoeg bewijs van gekregen
in de slaapkamer.
Audrey bewoog even in haar slaap, en haar haren vielen voor haar
gezicht. Twee loken bleven op haar neus hangen en Audrey fronste even.
Voorzichtig streek ik ze weer uit haar gezicht. Mijn vingertoppen raakten
haar wang en door die beweging werd Audrey slaapdronken wakker.
'Hé?' vroeg ze zachtjes terwijl ze zich uitrekte zoals een kat. Haar ogen
waren grasgroen terwijl ze opkeek, met haar haren die weer voor haar
ogen waren gevallen. Slaperig haalde ze haar hand door haar haren om ze
naar achteren te gooien
'Paul?' vroeg ze terwijl ze op haar knieën ging zitten. Een lok haar viel
weer over haar gezicht, en ze duwde hem snel weg.
Ik knikte. Man, wat was ze knap als ze zo verfomfaaid en opgefrommeld
was. Zelfs dan was ze in staat om een monnik zijn eed te doen vergeten.
Ze was niets voor mij.
Audrey POV
Ik voelde iets over mijn wang.
'Hé?' Mijn ogen vlogen open.
Paul zat naar me te kijken met een serieuze en droevige blik in zijn ogen.
'Paul?' vroeg ik aarzelend terwijl ik rechtop ging zitten. Waarom keek hij
zo droevig? Wat was er aan de hand? Ik duwde mijn haar naar achter.
Hij knikte even. Zijn ogen leken me aandachtig op te nemen. Mijn
onderbuik kneep in elkaar. Dit was niet goed. Dit was niet goed. Dit was
niet goed. Dit was niet goed, herhaalde het stemmetje in mijn hoofd de
hele tijd. Ik probeerde het uit te schakelen.
'Is er iets?' vroeg ik. Mijn stem klonk trillend. Wilde ik het antwoord wel
weten? Verward sloeg ik mijn ogen neer en keek toen weer op. Wat was er
in godsnaam aan de hand? Vanwaar kwam mijn noodlottig gevoel?
Pauls ogen verzachtten en een flauwe glimlach speelde rond zijn lippen.
Precies zoals altijd.
'Je ziet er moe uit. Heb je wel geslapen vannacht?' Zijn stem klonk
bezorgd en Paul streek een haarlok uit mijn gezicht achter mijn oor.
Ik ontspande iets. 'Een beetje. Morgen lekker lang uitslapen,’ grijnsde ik
voordat ik de kamer rondkeek en kreunde toen ik het zag.
Aan de kast hingen twee kledinghoezen - één voor Paul en één voor mij.
Het werk roept. Gelukkig had ik samen met mijn team de jurken voor de
verschillende premières al uitgekozen, samen met de bijhorende
accessoires, haar en make-up.
'Hoe laat is het?' vroeg ik terwijl ik in mijn ogen wreef. Ik had helemaal
geen zin in de prèmiere. Gewoon hier blijven met Paul en verder slapen.
Die paar minuten op het bed waren veel te kort geweest.
Paul keek op zijn horloge. 'Bijna vijf uur. Binnen een uur…'
Meteen sprong ik van het bed en wankelde even. Mijn paar minuten slaap
waren uitgegroeid tot een volledig uur. 'Al vijf uur! Shit!’ vloekte ik
terwijl ik mijn kleren begon uit te doen en een witte badjas aan deed.
Fearless_Confidence Life After You
‘Waar is Malia? Heeft Gerald je soms gestuurd?’ vroeg ik half-hysterisch
aan Paul.
Paul kon me enkel aanstaren. ‘Niemand heeft mij gestuurd,’ begon
hij langzaam, maar werd ruw onderbroken door de openslaande hoteldeur.
‘Ah, Audrey, je bent wakker.’ Gerald stond in de deuropening, met achter
hem mijn volledig legertje van stylisten, kappers en visagisten, aangevoerd
door Malia. ‘En Paul is bij je,’ vervolgde hij goedkeurend terwijl hij het
zich in de grote leren sofa gemakkelijk maakte.
Ik kreeg nauwelijks de tijd om Gerald te begroeten, want Malia, mijn
assistente kwam al op me afgebeend met Savannah in haar kielzog.
‘Hmm,’ Savannah bekeek mijn gezicht uiterst nauwkeurig. ‘Je hebt wee
niet geluisterd, Audrey. Wat had ik nog zo gezegd?’ Ze keek me redelijk
streng aan.
‘Minstens acht uur slaap voor een première,’ antwoordde ik haar terwijl
ik de toppen van mijn laarzen bestudeerde.
‘Inderdaad. En dat heb jij weer niet gedaan, madam.’ Ze schoot een boze
blik Pauls richting op, maar hij lette niet op ons. In plaats daarvan werd hij
al weggeloodst door een kleiner team. Gerald keek hem peinzend aan.
Savannah en Gianni troonde me mee naar de luxueuze badkamer en zette
me neer in een grote stoel. Malia volgde, terwijl een andere jonge assistent
mijn kledinghoes droeg.
De jurk had ik samen met Rachel gekozen. Het was een donkerblauwe
avondjurk van Marchesa die breed uitwaaierde, gemaakt van zijde en
taffeta en ruiste bij elke stap die ik zette. De bovenkant was bezaaid met
kant en kleine diamantjes.
'Nou, Rey, die jongen van je, daar zit wel iets in. De fotografen gaan van
hem houden!’ Malia tikte nadenkend met haar wijsvinger tegen de
onderkant van haar kin. Ik keek haar aan terwijl Savannah mijn gezicht
insmeerde met een primer. Gianni begon de klitten uit mijn haren te
kammen. ‘Ik moet toegeven,’ vervolgde Malia, ‘eerst had ik er niet zoveel
van verwacht, maar je ziet, een goed gezicht kan wonderen doen en zodra
Frank met hem klaar is…’ Langzaam draaide ik Malia’s stem tot een soort
van gezoem in mijn hoofd en staarde gewoon in de spiegel, terwijl Gianni
aan mijn haar frunnikte. Savannah smeerde al een ander product op mijn
gezicht. Langzaam keek ik toe hoe mijn slaapkop werd getransformeerd in
een gezicht van een Hollywoodster dat waarschijnlijk de cover van de
roddelblaadjes zou sieren. Maar mijn gedachten lieten me niet met rust.
Wat was er met Paul de laatste tijd aan de hand? Het was alsof we twee
vreemden voor elkaar waren geworden. Wanneer was de laatste keer dat
hij me echt had vastgenomen? Het leek alsof hij me steeds van zich weg
probeerde te duwen, al kon ik niet begrijpen waarom hij dat zou doen.
Er hing iets in de lucht. Iets dreigends. Iets wat met rasse schreden steeds
dichterbij kwam.
Fearless_Confidence Life After You
Chapter 45
"You won't always be there so love me when I'm
gone." When I’m Gone – 3 Doors Down
Audrey POV
'Jij hoort niet bij me.'
Verstijfd keek ik hem aan. Nee. Nee. Dit kon niet. Dit was gewoon een
hele enge droom. Een nachtmerrie. Dit kon mij niet overkomen. Zo’n
dingen konden gewoon niet.
Maar aan de andere kant. Was dit het onderbuikgevoel wat ik de hele tijd
had gehad? Dit was erg. Dit was de storm die eindelijk was losgebarsten.
Degene die ik al maanden had voelen aankomen.
'Jij hoort hier. Ik hoor hier niet. Ik kan wel een chique kostuum aandoen
en doen alsof ik bij de showbizz hoor, maar dat is het niet. Jij weet ook dat
hier niet thuishoor. Diep van binnen pas ik hier niet. Ik pas niet bij je. Ik
zal ook nooit bij jou of bij jouw levensstijl passen.' Paul ging
onverbiddelijk door.
Ik deed een pas naar voren. Dit kon niet. Ik verstond de woorden niet
goed.
'Nee, doe het niet,' smeekte ik hem terwijl ik zijn hand probeerde te
grijpen.
Met ijskoude ogen keek hij me aan. Zonder enige emotie maakte hij mijn
hand los van de zijne en liet hem naast mijn lichaam hangen.
‘Audrey, nee. Ik wil niet dat je bij me blijft.'
Alles trilde. Ik voelde hoe mijn benen begonnen te wiebelen. Het bloed
bonsde in mijn oren. Hij liegt. Hij liegt. Hij liegt. Al onze momenten samen
gingen aan een sneltreinvaart langs me voorbij. Dit kon me niet
overkomen. Hij liegt.
Ik keek hem recht aan, uiterlijk volledig kalm en beheerst.
'Je liegt.'
Even schoot er een uitdrukking over zijn gezicht - het ging veel te snel
voorbij om het echt goed te zien. Ik kreeg geen tijd om het te interpreteren;
Mijn eigen gevoelens waren een kluwen warboel.
'Waarom zou ik liegen? Ik ben het moe. Ik had me vergist, je bent niet
goed voor me.' Na die laatste zin keek Paul weg, alsof het hem allemaal te
veel werd.
De waarheid drong met een ruk tot me door. Het was Rachel. Het was
Rachel al de hele tijd geweest.
'Het is haar, huh? Je bent nog steeds niet over haar?' vroeg ik terwijl
mijn stem wezenloos klonk. Het besef liet mijn hart ineenkrimpen.
De blik in zijn ogen interpreteerde ik als een bevestiging toen hij me weer
aankeek. Het kalme masker brak in honderd stukken.
'Dus dat was ik? Een leuk vermaakje? Iets om je warm te houden? Een
snelle wip?' schreeuwde ik woedend. Ik zag de pijn op zijn gezicht
verschijnen, maar het kon me niets schelen. Ik voelde me gebruikt. Dat
besef, die schaamte, deed me nog veel meer pijn dan zijn woorden eerder.
Hij had nooit gevoelens voor me gehad.
'Ach, man, rot op. Komaan, wegwezen. Ik haat je!' brulde ik naar hem.
Hij had me gebruikt. Hij hield nog steeds van haar. Ik betekende niets voor
hem.
Omdat hij nog steeds voor me stond, duwde ik tegen zijn borst. Ik wilde
hem niet in mijn buurt hebben. De schaamte deed me bijna verstikken. Hoe
kon ik zo blind zijn?
'Flikker op! Ik wil je nooit meer zien! Nooit meer!' schreeuwde ik terwijl
ik hem wegduwde. 'Ik haat je!' snikte ik. Fijn. Was ik nu ook nog begonnen
met huilen. Echt geweldig. Wat een avond. Ik wreef voorzichtig onder mijn
ogen om te controleren of er iets was uitgelopen. Gelukkig niet.
Hij probeerde troostend zijn armen rond me heen te slaan, maar ik
Fearless_Confidence Life After You
schudde ze af.
'Raak me niet aan! Ga! Ga weg! Ik wil je nooit meer zien! Rot gewoon
op! Laat me alleen!' schreeuwde ik naar hem terwijl ik een pas achteruit
deed. 'Ik haat je!’ Ik legde alle minachting die ik bezat in mijn stem. Het
had effect: Paul kromp ineen van de venijn die hij hoorde.
Omdat hij bleef staan, met een gepijnigde uitdrukking op zijn gezicht,
draaide ik me om, tilde mijn rok op en rende weg, het park in.
Ik hoorde hoe hij mijn naam riep, maar ik negeerde hem terwijl de tranen
over mijn gezicht rolde. Mijn hakken kletterden op de smalle paadjes.
Hij hield niet van me. Hij hield niet van me. Hij hield niet van me. Hij
hield niet van me. Hij hield niet van me.
De woorden echoden in mijn hoofd, alsof iemand ze op repeat had gezet.
Hij hield nog steeds van haar. Na al die tijd was het nog steeds Rachel. Ik
was gewoon een stand-in. Een vervangster. Een tweederangsmeisje.
Iemand om mee te rollebollen, en dat was het ook. Hij verkoos een dode
verloofde boven mij.
Hoe had ik ooit zo dom kunnen zijn? Zo verblind door liefde die
nauwelijks werd beantwoord?
De tranen liepen nu langs mijn gezicht en in mijn hals, en ik was blij dat
alles achter de rug was. Dat ik niet hoefde terug te gaan. Mijn ogen
zouden waarschijnlijk helemaal zijn uitgelopen. Ergens was ik Paul
dankbaar dat hij had gewacht tot na de afterparty. Maar ik weigerde om
dat toe te geven. Ik wilde niets meer met hem te maken hebben.
Ik stopte bij een oude eik en liet me eronder vallen, terwijl ik huilde. Ik
huilde en huilde, totdat ik geen tranen meer had en gewoon maar onder de
oude eik lag, luisterend naar de tijd die langzaam voorbij ging.
Alles was voorbij.
Vanavond had een hoogtepunt moeten worden. Maar hij had alles
verpest. Met een paar simpele woorden.
Opnieuw begon ik te snikken. Hij hield niet van me. De snikken waren het
enige dat de stilte verbrak in de vroege ochtend.
'Audrey!'
Verward keek ik op. Fanny, gekleed in een snoeproze gedrapeerde jurk
van Giambattista Valli en aan de arm van Bob, gebaarde naar haar
mondhoeken en paar passen van me af stond. Glimlach, mimede ze naar
me. Ze stond een eindje van me af, maar toch kon ik duidelijk de bezorgde
blik in haar ogen zien.
O ja.
Er werd van me verwacht dat ik glimlachte en opgewekt keek. Niet dat ik
terugdacht aan een van de verschrikkelijkste avonden van mijn leven.
Ik perste een glimlach rond mijn lippen en keek in de lens van een
paparazzi, met wat ik hoopte dat het een opgewekte glimlach zou zijn. Ik
droeg dit keer een zwarte strapless jurk van Emilio Pucci, die mijn
vrouwelijke delen omhulde en ze verleidelijk liet uitkomen.
'Je doet het uitstekend, meid,' fluisterde Ian in mijn oor toen hij zich
dichter naar me toe boog. Zijn arm rond mijn middel voelde aan als een
stevige reddingsboei - iets dat me tegenhield van hier in te storten recht
voor de camera’s.
Het was de première in Los Angeles. Morgen zouden we vertrekken naar
Londen, de dag erna naar Parijs. Ook Berlijn, Rome, Praag en enkele
andere grote steden in Azië en Australië zouden op het programma staan.
Ik vond het allemaal prima. Met een overvolle agenda had ik tenminste
geen tijd om aan… bepaalde dingen te denken. De pijn was te vers en ik
moest wegkijken. Maar omdat overal telelenzen op me gericht waren,
bestudeerde ik mijn goudkleurige armband. Tegen reporters moest ik
zeggen dat het een echte Hervé Van der Straeten was.
Toen ik eindelijk voldoende was hersteld en mezelf weer volledig onder
controle had, keek ik glimlachend op naar Ian.
'Jij doet het ook niet slecht.'
Fearless_Confidence Life After You
Hij lachte, en net op dat moment ging een flits af.
Ik draaide me om en zag Gerald met een geheimzinnige blik in zijn ogen
naar ons kijken. Nu hij – ik kon niet aan zijn naam denken zonder naar
adem te snakken – er niet meer was, zou Ian doorgaan als mijn vriendje.
De enige reden waarom ik dit wist, was omdat ik per ongeluk een gesprek
met Gerald tussen een paparazzi waarschijnlijk had opgevangen. Blijkbaar
was het goede reclame als de twee hoofdrolspelers een relatie hadden, ook
al bestond die enkel uit gesuggereerde foto’s.
Bob wierp me een bezorgde blik toe. Sinds de première in Atlanta - ik
weigerde om er anders aan te denken dan enkel de première - waren die
bezorgde blikken van Bob alleen maar toegenomen. We hadden samen de
première in New York gemist de avond erna - ik lag ziek in bed en Bob
wilde me absoluut niet alleen laten, bang dat ik mezelf iets zou aandoen.
Het was een verschrikkelijke avond geworden - ik schaamde me echt dood
toen ik eraan terugdacht. Bob had één naam genoemd en ik was hysterisch
in het snikken uitgebarsten. Ik had met dingen gegooid, vreselijke
bedreigingen gedaan, geschreeuwd, getierd en nog meer moois.
Toen Gerald binnenkwam en me voorstelde om niet mee te gaan op de
promotietour, was er iets in me geknapt. Ik was uit bed gestapt, had koud
water over mijn ogen gegooid en had tegen hen gezegd dat me niets
mankeerde. De plotse transformatie had Bob en Gerald met verstomming
doen slaan.
Sindsdien zweeg Bob over één iemand en waren de blikken maar
toegenomen - maar hij zei niets meer over mijn aanval van die avond.
Ian praatte wat over een restaurant in West Hollywood voordat we naar
de zaal werden geleid waar de film getoond zou worden. Na de afterparty
ging ik moe maar voldaan naar huis in Malibu. Na het tweede glas
champagne was ik de pijn vergeten en had ik me beter gevoeld. Ik
herinnerde me de tevreden blik van Gerald toen ik afscheid van hem had
genomen.
Het was diep in de nacht toen ik de poort opendeed. Het was heerlijk om
weer eens een keer in mijn eigen bed te slapen.
Voordat ik in bed kroop, gooide ik mijn koffer leeg en legde hem open,
zodat ik hem morgenvroeg vol kon proppen met genoeg kleren, schoenen,
boeken en mijn toilettas. Avondjurken kreeg ik op de dag zelf, dus dat
scheelde ook al weer een hele koffer.
In bed kon ik maar niet in slaap geraken. Ik lag te woelen en te woelen. Ik
verlegde me honderd keer. Op mijn rug, op mijn buik, op mijn linkerzij, op
mijn rechterzij, armen op het deken, armen onder het deken, armen onder
het kussen.
Pff. Het lukte van geen kanten.
Ik stond op en liep naar de badkamer voor een glas water. Daar was de
alcoholroes uitgewerkt en de herinneringen van afgelopen voorjaar
kwamen terug. Hij in mijn badkamer, zijn hand onder het bloed en het
telefoontje van opa in de slaapkamer.
De tranen liepen over mijn wangen. Ik zonk net niet in elkaar en greep
me vast aan de kastjes. Met mijn linkerhand opende ik een kastje boven
mijn hoofd en begon er onhandig in te rommelen.
Daar, in het medicijnenkastje, stond wat ik vond.
Slaappillen.
Ik nam het doosje, en toen ik het nam, viel er een ander doosje uit het
kastje. Ik veegde de tranen uit mijn ogen en raapte het op.
Kapanol. Een sterke pijnstiller, behoorde tot de groep van de opioïden.
Een morfineachtige pijnstiller.
Beter bekend onder zijn algemene naam. Methadon.
Twijfelend speelde ik met het doosje. Na de afkickkuur van vorig jaar –
mijn moeder had me betrapt met cocaïne na een feestje en mijn ouders
hadden me voor de keuze gesteld. Oftewel naar een afkickkliniek naar de
andere kant van het land, oftewel afkicken met de hulp van een privéarts
en methadon. Ik had eieren voor mijn geld gekozen en zonder te morren
voor het laatste aanbod gekozen – had ik de pillen ergens ver weg gestopt
na mijn verblijf in La Push. Mam was toch niet meer zo waakzaam en ik
Fearless_Confidence Life After You
had me op het uitgaansleven gestort. Toch was mijn cocaïnegebruik op een
laag pitje komen te staan na mijn laatste relatie – even wankelde ik
opnieuw op mijn benen.
Het was te gevaarlijk om nu met cocaïne te spelen. Als ik werd betrapt
door een paparazzi of iemand met een fototoestel, zouden de gevolgen
vreselijk zijn. Methadon was veel veiliger. Apothekers waren
betrouwbaarder dan de meeste dealers.
De pijn zou wegtrekken - verdoofd. Ik zou niet meer voelen. Gevoelloos.
Het doktersvoorschrift zat nog in het doosje. Ik kon er nog altijd bij halen,
zonder argwaan op te wekken.
Ik nam de beide doosjes mee naar de slaapkamer.
Fearless_Confidence Life After You
Chapter 46 "Anyone can find the same white pills."
Pain – Jimmy Eat World
Paul POV
Met mijn koffer achter me aan trekkend liep ik door de luchthaven. Door
de hoge glasramen zag ik hoe de zon langzaam opkwam in het oosten.
Je hebt gedaan wat juist was, Paul, zei ik tegen mezelf. Dit is het beste
voor haar. Nu zijn alle belemmeringen weg die haar tegen konden houden
van het succes waar ze recht op heeft.
Ik negeerde de kranten die vers op de toonbanken lagen van de taxfree
shops. Het stralende gezicht van Audrey dat de voorpagina’s domineerde
was een te verse herinnering. Diep haalde ik adem via mijn neus en weer
terug uit. Ze wou me niet meer zien. Had ze niet gezegd dat ze me haatte
met mijn haar hele lichaam? Had ze dat niet naar me geschreeuwd met een
dodelijke blik die me had kunnen vermorzelen?
Het was het beste, voor de twee van ons. Zij had haar acteercarrière en ik
kon me volledig toeleggen op mijn leven in La Push. Daar kwam geen
glitter of glamour aan te pas. Audrey zou zich er even thuis voelen als een
vis op het droge.
‘Hey, Paul!’
Vanachter me hoorde ik een vrouwenstem. Eerst durfde ik niet achterom
te kijken, maar de stem was lager dan die van Audrey.
Ik draaide me om en keek recht in het lachende gezicht van Sharon. Ze
kwam op me afgehold terwijl Berry, haar hond, met haar meedraafde. In
haar andere hand had ze een grote koffer.
‘Derde keer is betalen.’ Ze drukte een kus op mijn wang. ‘Ga jij ook naar
huis?’ vroeg ze terwijl ze losjes haar arm door de mijne stak.
‘Ja, de vlucht van halfacht,’ zei ik tegen haar.
Sharons bruine ogen keken me aan met pretlichtjes. ‘Het is nog meer dan
een uur wachten. Waarom geen koffie halen bij de Starbucks?’
De blik in haar ogen was genoeg om me te doen knikken.
Een rechte breuk, afgekneld en gekneveld met een verband dat het bloed
zou stoppen. Ik had mijn verband gevonden, iemand die me niet haatte.
‘Koffie klinkt goed,’ zei ik terwijl ik mijn hand over haar arm legde.
Berry kwispelde opgewonden naast ons.
De kamer hield langzaam op met draaien.
Ik lag op bed, met de dikste trui die ik had kunnen vinden, een alpaca trui
in het zachtroze. Het was ijskoud in Berlijn. Gelukkig vertrokken we
morgen naar warmere oorden.
Mijn hoofd draaide ik een kwartslag. Halfzes.
Dat was het nadeel van slaappillen. Ze werkten maar een bepaalde duur.
Pijnstillers trouwens ook.
Nee. Niet denken. Stop met denken. Niet verder denken.
Snel zette ik de televisie aan - voordat ik aan de reden dacht waarom ik
die rotzooi slikte - net op tijd om een flits van mijn gezicht te zien. Het
voelde nog altijd onnatuurlijk aan om mezelf op TV te zien. Alsof ik een
pop was, een Barbiepop. Nep. Ik keek naar het meisje, dat in een
designerbroek en designer losse top met bedrukte print zat te lachen om
iets wat Ian haar had toegefluisterd tijdens een van de vele talkshows.
Dat was ik niet. Die pop was iemand anders. Iemand uit een nepwereldje.
Iemand die dacht dat nog alles prima zou gaan met haar leven, dat de man
waarvan ze hield en die alles voor haar betekende, ook nog van haar hield.
Ik had eindelijk mijn leven weer terug op de rails. Geen drugs, geen
losbandige feestjes meer met ’s morgens wakker worden naast random
kerels, maar eindelijk de carrière waarvan ik altijd al had gedroomd en
waarvoor ik was geboren.
Een videofragment van de première in Atlanta werd getoond. Ik zag
mezelf lachen - op één of andere magische manier opeens beeldschoon in
Fearless_Confidence Life After You
een zwarte dure designerjurk en de make-up die Savannah had gedaan
aan… zijn arm.
Geshockt bleef ik doodstil naar het scherm kijken. Gehypnotiseerd.
Pas toen ik hem naar me toe zag buigen om me toe te fluisteren hoe mooi
ik er wel niet uitzag, vonden mijn vingers de afstandsbediening en drukten
trillend op het rode knopje. Het scherm flitste uit en werd zwart.
Ik begroef mijn gezicht in mijn handen om de snikken te smoren.
Waarom?
Waarom?
Waarom was ik niet goed genoeg geweest? Niet goed genoeg voor hem.
Niet goed genoeg geweest om haar te doen vergeten.
Ik was gewoon een speeltje geweest voor hem. Om even mee te kunnen
rotzooien en dat was het dan ook. Niet iemand waar je verder mee wilt
gaan. Gewoon, een lekkere scharrel om tegen je vrienden te kunnen
opscheppen.
Waarom hield ik dan nog van hem? Zo verschrikkelijk en onbeschrijfelijk
veel van hem? Ik hoorde hem te haten, godverdomme.
Ik lachte bitter. Die vraag kon zelfs het kleinste kind beantwoordde.
Omdat het hart en het verstand niet altijd hand in hand met elkaar gingen.
Daar was ik het levende bewijs van.
Een mes sneed diep in mijn hart toen ik het beeld weer voor mijn ogen
haalde van daarnet.
Ik snakte naar adem en viel voorover op bed, ineengedoken. De pijn
verspreidde zich vanaf mijn uitgereten hart door mijn hele lichaam. Het
brandde in mijn bloedvaten, zoals een shot heroïne.
Herinneringen sijpelde mijn gedachten binnen. Onze herinneringen…
Ik voelde opnieuw de wind in mijn gezicht blazen, alsof ik op een motor
zat. Ik voelde zijn warme arm rond me heen…
'Genoeg. Genoeg. Het is over,' hijgde ik terwijl ik naar het doosje
Kapalon tastte dat op het nachtkastje stond. De pijn gierde ongecontroleerd
door mijn lichaam. In mijn beweging nam ik een paar slaappillen mee.
Ik deed mijn mond open en gooide een handvol pillen erin. Ik had geen
flauw idee hoeveel het er waren, maar ik wist wel dat het teveel was voor
mijn lichaamsgewicht, dat maar bleef zakken. Het kon me niets schelen.
Het kon me zelfs niets schelen dat zo’n dosis dodelijk voor me kon zijn,
zeker met die drie glazen wijn die ik eerder had gehad tijdens het
avondeten.
Voor mijn part mocht ik zelfs nooit meer mijn ogen opendoen.
Mijn zintuigen werden uitgeschakeld. De pijn ebde langzaam weg.
Mijn gevoelens loste op.
Ik viel langzaam weg over de rand in een zwart gat.
Fearless_Confidence Life After You
Chapter 47 "And who will tell me how it ends and how it all
begins." Flowers For A Ghost – Thriving Ivory
Paul POV
Amaris kwam op me afgelopen, ploegend doorheen de dikke laag sneeuw.
'Ome Paul!' Ze strekte haar armpjes.
Ik tilde haar op. 'Mari! En, alles goed aan het thuisfront?'
Ze knikte, wurmde zich weer los en ging nieuwsgierig voor Sharon staan.
'Wie is dit?' vroeg ze. Amaris duwde haar rode muts naar achter.
Sharon hurkte neer door haar knieën zodat haar gezicht op dezelfde
hoogte hing als dat van Amaris. Het uiteinde van haar sjaal streelde
zachtjes de dikke laag sneeuws.
'Ik ben Sharon Call, de zus van Embry. Ik ben een vriendin van Paul.'
Amaris keek haar even aan en liep terug naar het huis van Sam, na mij
een boze blik te hebben gegeven.
Sharon stond langzaam weer op, verward om het kleine meisje haar
reactie. 'Heb ik iets verkeerds gedaan?' vroeg ze trillend. Ik hoorde aan
haar stem dat ze gekwetst was. Zonder te kijken wist ik dat er tranen in
haar ogen zouden staan.
Ik schudde mijn hoofd. Nee, Sharon had niets gedaan, ik had iets gedaan.
Ik wist wat er nu Amaris' haar hoofdje heen ging. Ik had in haar ogen haar
lievelingstante - die samen met tante Hazel de eerste plek deelde -
verraden. En ze had gelijk ook nog.
'Nee, jij hebt niets gedaan,' zei ik tegen haar terwijl ik haar tegen me
aandrukte. 'Trek je het niet aan, ze draait wel bij. Ze moet gewoon even
aan je wennen.' Ik nam haar hand vast en trok haar mee naar het huis.
Onze voeten kraakten in de sneeuw.
De rest van het roedel begroette Sharon als een verloren zoon -
dochter, in dit geval en zus, die eindelijk was teruggekeerd. Vooral Embry
was blij om zijn tweelingzus weer te zien. En Brady ook, om zijn nichtje
weer te zien.
Zelfs Hazel was aardig en lief tegen Sharon. Brady leek wel te ontploffen
van geluk toen hij zag hoe goed zijn geliefde vrouw en zijn lievelingsnicht
het met elkaar konden vinden. Aan de andere kant van de tafel zag ik hoe
de twee vrouwen aan het kletsen waren over een muziekband die ze allebei
goed vonden.
Ik bekeek Hazel eens goed. Vooral haar lichaam trok de aandacht. Ze was
veranderd de laatste keer dat ik haar had gezien. Peinzend nam ik haar
vanachter mijn flesje bier op. Het leek alsof ze was een heel klein beetje
dikker was geworden. Hmm… Zou Brady haar te veel pralines hebben
gegeven? Het leek erop. Ach, een kilo erbij kon toch geen kwaad? Ze
straalde trouwens en keek Brady nog steeds aan met die verliefde blik in
haar ogen En Brady keek naar haar alsof zij de zon was die hij de eerste
keer zag.
Die avond lag ik te woelen. De slaap wilde niet komen. Zelfs naar
Sharons rustige ademhaling luisteren, die naast me lag, hielp niet. Het
gepieker kon ik niet afzetten.
Het was zo beter geweest. Audrey dacht dat ik nog steeds niet over
Rachel was. Maar het was juist Audrey geweest waardoor ik erover heen
was geweest.
Een snelle pijn. Een rechte breuk. Het was goed zo. Audrey was achttien.
Ze wist niets van de liefde. Ian zou haar wel over me heen helpen. Volgens
de roddelblaadjes konden ze het uitstekend met elkaar vinden. En Ian was
een beste knul. Die zou Audrey met geen haar krenken.
Ik balde mijn vuisten bij de gedachte dat ze van iemand anders nu was.
Maar ik had haar gedumpt, bracht ik mezelf in herinnering. Ik was
Fearless_Confidence Life After You
degene die was weggelopen. Ze had me toegeschreeuwd dat ze me haatte
met elke vezel in haar lichaam. Ik kromp ineen bij die woorden - ze waren
waar. Ze zou me nooit meer willen zien. Ze verachtte me, had ze me
toegeschreeuwd in het park.
Ons leven samen was over.
Wie was ik om ooit te kunnen denken dat onze levens verbonden waren?
Het was zoiets als vragen om de maan.
Onbereikbaar en onmogelijk.
Ze ging verder met haar leven.
Ik moest verder zien te gaan met mijn leven.
Het ging niet zo worden als de vorige keer. Dat kon ik het roedel niet
opnieuw aandoen. Dit keer moest ik mezelf bij elkaar zien te houden.
Naast me voelde ik Sharon in haar slaap bewegen en zich omdraaien.
Waarom niet? Wat was er mis om te daten met een meisje dat ik al mijn
hele leven kende en dat al haar hele leven verliefd op me was geweest?
Alle partijen zouden tevreden zijn. En ik had een reddingsboei, iemand om
me aan vast te houden.
De versleten, aftandse wekkerradio gaf aan dat het kwart over zes was.
Een mooi uur om op te staan.
Ik deed een oude versleten jeans aan, sloop geruisloos naar de keuken.
Voor mezelf schonk ik een kop koffie in en nam een slok.
Een uur later kwam Sharon te voorschijnen. Ze onderdrukte een geeuw
en rekte haar uit. Zonder iets te zeggen zoende ze me op mijn wang en
sloeg haar armen rond me heen.
‘Goedemorgen.’
Ik drukte een kus op haar arm. ‘Morgen, lieverd.’
Voordat ze me losliet ontving ik nog een kus. Opgewekt liep Sharon naar
het koffiezetapparaat. Van Embry wist ik dat Sharon enkel sterke koffie
dronk ’s morgens. Terwijl ik tegen de tafel aanleunde keek ik naar haar. Ze
droeg een feloranje trui met een bleekgewassen skinny jeans. Op een
keukenstoel stond een versleten leren tas waarin verschillende cursussen
staken.
Zodra Sharon klaar was, zette ze haar kop in de afwasbak, nam haar tas
en zwaaide naar me. ‘Tot straks, Paul! Ik doe de afwas wel, maak je geen
zorgen.’
Ik grijnsde breed. ‘Als je het zelf voorstelt.’
Ze grijnsde terug. ‘Doei.’
Ik keek toe hoe haar oude Ford pick-up uit de jaren negentig grommend
tot leven kwam. Toen ze voorbijreed, toeterde ze nog even opgewekt. Zo
opgewekt mogelijk zwaaide ik terug.
Pas toen het gerammel was weggestorven, gleed de glimlach van mijn
gezicht. In de keuken rommelde ik even op, voordat ik mijn spullen uit het
tuinhuis haalde. Op de klaptafel rolde ik het plan open dat ik tijdens de
vlucht naar Seattle had getekend.
Sharon was niet opgetogen geweest over de plannen, maar ze had zich er
bij neer gelegd. Als dat is dat je wilt, moet je dat doen, had ze met een
donkere blik gezegd.
Het zou maanden duren voordat het klaar was. Maar dat kon me niet
schelen. Ik had tenminste iets te doen met mijn handen.
Uit mijn werkkoffer haalde ik een zware hamer en ging aan de slag.
Het was koud – het was eind januari – en het sneeuwde. Maar de sneeuw
smolt op mijn huid, dus dat maakte niet uit. Ik was gemaakt voor dit soort
weer.
Sharon was al weg – naar de stad had ze gezegd voordat ze de deur achter
zich had toegesmeten.
Onze relatie ging niet goed. Sharon was een vlinder, die er van hield om
van bloem naar bloem te fladderen. We hadden de laatste tijd steeds meer
ruzie. Ook het feit dat ik al mijn tijd stak in de verbouwing, deed de relatie
geen goed.
Nou ja, ik zou er mee moeten leren leven.
De verbouwing zelf begon zijn vruchten af te geven. Ik had ervoor
Fearless_Confidence Life After You
gezorgd dat er een verdieping was bijgekomen, de houten trap had ik
gisteren volledig gezet – de ladder mocht nu weg. Het huis werd ruimer en
lichter dan het ooit van tevoren was geweest. Op de benedenverdieping
zou een brede en ruime veranda komen, met drie extra kamers die zouden
baden in het daglicht. Ik had het zo ontworpen dat zowel ochtend- als
avondlicht het huis zou verlichten.
Over twee weken zouden de Oscars worden uitgezonden. De enige reden
dat ik het wist was dat Sharon er iets van had gezegd. En de enige reden
waarom ik datum had opgeslagen in mijn geheugen was omdat ik die
avond met Jake naar de bioscoop zou gaan.
Nee. Stop. Denk aan het raamkozijn, Paul. Denk aan de spaken die je nog
moet lassen, kerel. En aan het hout.
De sneeuwbui trok langzaam over terwijl het zweet langs mijn rug
omlaag liep. Ik hakte, laste, timmerde en boorde erop los.
Audrey POV
'Audrey! Wakker worden!' Zachte handen schudden me door elkaar.
Ik schrok wakker. Eerst knipperde ik met mijn wimpers - door het felle
ochtendlicht kon ik niets zien. Langzaam werden de contouren van een
gezicht duidelijk. En ik herkende dat kruis op de rechterborst.
Bob keek me opgelucht aan. Een gezicht verscheen op zijn gezicht.
'Eindelijk. Ik dacht dat je nooit wakker zou worden. Je leek wel in
coma…'
Ik wreef in mijn ogen terwijl ik niet probeerde te luisteren.
De promotietour zat er bijna op. We zaten in Sydney - de laatste halte.
Morgen zou ik thuis zijn. En dan zou het hele mediacircus van de Oscars
beginnen. Ik wilde me bijna kreunend laten terugvallen in de kussens.
'Hoe laat is het?' onderbrak ik zijn opgewonden gebabbel terwijl ik wat
rechter probeerde te gaan zitten. Mijn hoofd tolde en deed vreselijk veel
pijn. Ik bracht een hand naar mijn hoofd en probeerde de lichtvlekken op
mijn netvlies te negeren.
Bob keek naar het nachtkastje. 'Tien na…' Verder kwam hij niet. Het
bleef even stil.
Ow shit. Ik kon al wat raden wat hij zag. Onmiddellijk vergat ik mijn
hoofdpijn.
'Ik kan het uitleggen…' begon ik en keek op.
Het volgende moment voelde ik iets hards tegen mijn kaak en ik zag
sterretjes.
'Hoelang?' vroeg hij me dreigend. Zijn lichtblauwe ogen schitterden van
ingehouden woede.
'Bob…' De tranen welden op.
'Hoelang slik jij al dat vergif, Audrey?' Bob’s stem klonk onverbiddelijk.
Ik zweeg en sloeg mijn wimpers neer. Ik wilde de woede en de pijn niet
op zijn gezicht zien. Bob had een nultolerantie tegenover drugs of
medicijnen.
Een vuist sloeg met een oorverdovende klap op het nachtkastje. Ik
maakte een sprongetje van de schrik.
'Verdomme, Audrey!' brulde hij uit. Ik wilde me onder de kussens
verstoppen, zo zeer schaamde ik me.
Een deur vloog open en Fanny kwam in paniek binnengelopen.
'Wat is er aan de hand? Is alles goed met Audrey?' Haar stem klonk
paniekerig.
'Ja, ik ben oké,' piepte ik vanonder de kussens.
'Nee. Met Audrey is niet alles goed,' gromde Bob met opeengeklemde
kaken.
'Wat bedoel je?' vroeg Fanny terwijl ze een hand op zijn schouder legde
en me aandachtig bekeek. ‘Ze is wakker,’ sputterde ze tegen. Haar blonde
haren hingen in een losse vlecht over haar schouder.
'Dit.'
Zwijgend gaf hij haar de medicijnendoosjes. Begrip daagde op in Fanny's
Fearless_Confidence Life After You
gezicht, gevolgd door afkeer en ongeloof.
'Audrey?'
Ik rolde uit bed - via de andere kant – en liep naar de badkamer. Ik had
geen zin om mezelf te verdedigen. Of iets uit te leggen. Ze zouden me niet
begrijpen. De tranen stroomden over mijn gezicht toen ik de pijn en shock
op hun gelaat zag.
'Ga weg! Het is mijn leven!' gilde ik voordat ik de deur achter me
toegooide en snikkend in elkaar zakte.
Het bleef even stil in de andere kamer, enkel verstoord door mijn
hysterische ademhaling.
Toen schraapte Bob zijn keel.
'Bel Hazel. Niet haar moeder - dat vergeeft Audrey ons echt nooit. Hazel
is de enige naar wie Audrey zal luisteren op dit moment. En Hazel is de
enige die een beetje gezond verstand in haar kan praten. Vertel haar alles -
ook wat hij haar heeft aangedaan - mocht die rotzak dat haar niet hebben
verteld. Ik zweer je het, als ik die vent tegenkom…'
'Maar waarom,' begon Fanny.
'Ik wist wel dat er iets was. Als sinds Los Angeles. Maar dat het zo erg
zou worden, dat ze een verslaving zou hebben… nee, dat had ik nooit
gedacht. Een pillenverslaving.'
'Het is tenminste geen drugs of alcoholverslaving,' hoorde ik Fanny
zeggen, in de hoop om Bob te troosten. ‘Methadon wordt gebruikt om
cokeverslaafden helpen af te kicken.
‘Ik wil niet weten hoe ze er aan kon komen,’ hoorde ik Bob zeggen. ‘Bel
Hazel en zeg haar dat het een noodgeval is. Verdomme, het zijn volgende
week Oscars en ze is genomineerd. Ze moet aanwezig zijn en gezond.
Anders is alles voor niets geweest.’
Ik leunde achterover tegen de badkamerdeur en huilde hartverscheurend.
Fearless_Confidence Life After You
Chapter 48
"Barely surviving has become my purpose” Storm - Lifehouse
'Weet je wel dat je jezelf had kunnen kapotmaken? Wat was je aan het
denken?'
Ik sloot mijn ogen en probeerde de schelle stem buiten te sluiten. Dieper
nestelde ik me in de sofa en trok een satijnen kussen over mijn hoofd.
'Doe niet alsof je me niet hoort, dametje! Ik kreeg bijna een inzinking
toen Fanny belde. En toen wat ze vertelde! O wacht maar, als ik met jou
klaar ben, vlieg ik regelrecht terug naar La Push om hem de wind van
voren te geven! Je hebt toch soms mensen die echt hun verstand verliezen.'
Ik wenste vurig dat ik oordopjes had.
'Er scheelt echt iets aan jullie tweeën! Jij begint hier helemaal pillen te
slikken. Slaappillen gecombineerd met methadon! Waar zijn je hersens,
Audrey? Je weet toch wel dat die combinatie dodelijk is? Doe er nog een
glas wijn bij en je hebt een afspraak met Magere Hein!'
Ik kneep mijn ogen harder dicht.
'Echt waar, Audrey. Wat moet ik met jou gaan doen?'
De telefoon ging in de hal. Oef, gered door de bel.
Nog steeds vloekend en aflopend stond Hazel op en liep naar de hal. De
deur liet ze openstaan. ‘Het huis van Audrey Masen… Ja, Gerald.
Vandaag? Oké. Geef me een halfuurtje en ik zorg dat ze daar is. Ja, oké.
Bye, Gerald.'
Ik hoorde de klik van de telefoon en Hazel die terugliep naar de
woonkamer. Ik kreunde en viel op mijn zij. Ik wilde vandaag niet werken.
Ik wilde vandaag in de sofa blijven zitten, pralines eten en medelijden met
mezelf hebben.
'Kom, opstaan. Je hebt een fotoshoot van Calvin Klein.' En ze trok me
hardhandig van de bank en sleurde me de trap op, naar de dressing. Ze
gooide me een wit los katoenen jurkje toe – voor een fotoshoot mocht je
geen strakke kleding dragen en al helemaal niet voor een fotoshoot die
vooral bestond uit naakt vlees.
'Ik ga niet,' bromde ik boos terwijl ik het kledingstuk aandeed.
'O jawel. Jij vliegt naar die fotoshoot. En als je nou niet ophoudt met dat
getreur - je lijkt wel een bloedhond in de rouw - dan krijg jij van mij nog
een goed ouderwets pak rammel.' Ze zette een stel witzwarte sandaaltjes
naast me neer. ‘Aandoen.’
'Ik heb zoveel medelijden met mijn metekind. Om zo'n moeder te
krijgen,' mompelde ik me bukte om ze aan te doen. Hazel bond
ondertussen mijn lange haren samen vast in een lage paardenstaart.
'Zwijg jij, of ik spoel je mond uit met zeep,' dreigde Hazel. Ik klapte hem
vlug dicht. Ik kende Hazel langer dan vandaag. Die deed wat ze zei.
Het bleef even stil.
'Hoe lang blijf je?' vroeg ik zachtjes. Ik had haar gemist.
'Zo lang totdat jij weer clean bent. En als je niet meewerkt, vertel ik alles
tegen Gerald en dan vlieg je naar een afkickkliniek in de woestijn. Zeg dan
al maar dag met je handje tegen je carrière.'
Ik zuchtte en trok de autosleutel uit mijn tas. ‘Jij rijdt zeker?’
‘Alsof je dat moet vragen. ‘Ze trok de sleutel uit mijn handen en duwde
me naar beneden. ‘En zet eens een vrolijker gezicht op. Je wordt
zodadelijk halfnaakt gefotografeerd door een bekende fotograaf.’
‘Jippie yeey,’ zei ik sarcastisch. Ik zette mijn zwarte zonnebril op en
stapte in de passagierszetel. Het voelde raar om niet zelf te rijden.
‘Dat trekt er al wat meer op.’ Hazel stapte in en reed me naar downtown
L.A., waar de fotoshoot plaats zou vinden. Ze leverde me netjes af bij de
stylist en bladerde rustig in een tijdschrift terwijl ik werd klaargemaakt.
Voordat ik de lingerie aan mocht doen, werd mijn volledig lichaam
ingesmeerd met een bodycrème die vettig aanvoelde en mijn huid liet
glanzen. Daarna kleedde ik me aan in een kanten zwart setje – ik
Fearless_Confidence Life After You
probeerde zo normaal mogelijk te doen en het feit te negeren dat ik
poedelnaakt stond voor een heel team – en een assistent hielp me met mijn
kousen en de hoge sandalen.
Hazel had het hele proces gevolgd zonder één woord te zeggen. Ze
volgde mee toen ik naar de kamer werd geleid die vol was gepropt met
belichting en draden. Ik zuchtte en concentreerde me op wat de fotograaf
zei. Naarmate de fotoshoot vorderde, hoe meer ik vergat dat ik maar drie
lapjes stof droeg en hoe meer ik er plezier in kreeg om te poseren, zelfs
samen met het mannelijk model – die overduidelijk homo was zodra de
camera rust kreeg.
Het leek veel op acteren, iets dat ik altijd al fijn had gevonden omdat het
me hielp mijn eigen gevoelens te plaatsen. De shoot werd meermaals
onderbroken om een ander lingeriesetje aan te doen en om van decor te
wisselen – zo lag ik nu op een oude barokke divan met een donkerrood
setje dat veel zwart borduurwerk had en was ik gehuld in jarretellen. Aan
mijn voeten had ik kantachtige pumps met een gevaarlijk hoge hak.
Ik kon dit. De fotograaf schreeuwde een aanwijzing en ik hield mijn kin
iets verder vooruit. Ik wierp een sensuele blik in de lens en zocht af en toe
naar een kleine wijziging om het geheel speels te houden.
Ik had geen man nodig om te stralen. Mijn zelfvertrouwen groeide met de
minuut hier voor de lens. Ik draaide me op mijn buik en nam een haarlok
vast terwijl ik mijn ringvinger zachtjes tussen mijn tanden stak.
‘Ja, zo blijven liggen, blijven lachen!’ De fotograaf klikte er lustig op los.
Vanuit mijn ooghoeken zag ik hoe Hazel naar me keek. Haar blik vertelde
me dat ze serieus trots op me was: nog geen uur geleden had ik in de zetel
gelegen te rouwen om een relatie die nooit had bestaan en nu was ik de
sexy stoeipoes.
Paul wie? Paul kon naar de hel lopen en nooit meer terugkomen.
‘Audrey, hier!’
‘Toe, een kushandje.’
‘Audrey, lieverd! Kijk eens naar hier!’
Duizenden flitsen ging af in mijn gezicht toen ik de rode loper opschreed
voor het Dolby Theatre in Los Angeles was uitgerold. De afgelopen weken
had mijn team naar dit moment toegeleefd, net zoals mijn personal trainer
en mijn diëtiste. Deze week had ik alles van mezelf gegeven in de
sportschool. Vandaag was ik de hele dag onder handen genomen door
dermatologen, stylisten, visagisten en nog meer mensen. Dit keer had ik er
geprobeerd zoveel mogelijk van te genieten. Het resultaat was verbluffend,
zelfs Hazel was er even stil van geweest.
Over Hazel gesproken. Naast me stond er eentje te trillen als een
espenblad in haar zwarte jurk. ‘Jeetje, wat zijn die fotografen eng,’
bibberde ze.
Ik grijnsde. ‘Nu valt het nog mee. Stel je eens voor dat ze je in een
minivan achtervolgen door het drukke verkeer van L.A.’ Hazel die bang
was van camera’s? Dat ik dat nog mocht meemaken. Ik streek mijn paarse
one-shoulder jurk van Elie Saab die ik droeg glad. De zijde voelde zacht
aan onder mijn handpalmen.
Hazel sloot haar ogen en zuchtte vol afschuw. ‘Bah, wat een vreselijk
job. Ben ik blij dat ik in een rustigere buurt woon nu.’
Ik schudde mijn hoofd en maakte me van Hazel los, die bijna naar Gerald
toerende. Losjes legde ik mijn rechterhand in mijn zij en poseerde voor de
fotografen. Ik kon nog altijd niet geloven dat ik was genomineerd voor
Beste Actrice. Een achttienjarig meisje dat nog geen jaar meedraaide in de
filmwereld?
Natuurlijk had ik een speech klaar voor als ik mocht winnen – Malia had
hem geschreven samen met een professional die Gerald had ingehuurd.
Maar het leek me onwaarschijnlijk dat ik zou winnen. Ik bedoel, ik nam
het op tegen de beste actrices die al jaren meedraaiden in Hollywood. En
dan zou een meisje, bekend uit twee films, hen de loef afsteken? Ja, dag
hoor.
Fearless_Confidence Life After You
Het was al heel wat om op je achttiende genomineerd te raken. Ik wist dat
ik de jongste ooit was in die categorie en dat iedereen veel van me zou
verwachten. En ergens leek het me een uitdaging, om nog beter te worde
Gisterenochtend had ik met Gerald gesproken om misschien extra
acteerlessen te nemen. Natuurlijk pas na de welverdiende vakantie, maar
toch. Ik stond te popelen om nieuwe rollen aan te nemen.
Ik draaide me om en keek over mijn schouder naar de fotografen. Vanuit
mijn ooghoeken zag ik hoe Ian de rode loper opliep.
‘Audrey, lieverd.’ Ian had me meteen omgedraaid en een kus op mijn
wang geplaatst. Ik werd bijna verblind door het felle licht van de
fototoestellen.
‘Hee, Ian. Je ziet er leuk uit in een kostuum. Heel anders dan die
afgesleten jeans.’ Ik porde hem lachend in zijn zij. Hij zag er inderdaad
niet slecht uit in een handgemaakt kostuum van Marc Jacobs. Hij nam me
stevig vast en we poseerden samen voor de foto’s.
‘Je ziet eruit om te stelen,’ fluisterde Ian in mijn oor.
De rest van de cast kwam er ook bijstaan. Fanny zag er prachtig uit in een
roze avondjurk van Dior. De fotografen klikte er lustig op los: Gone With
The Wind was genomineerd voor meerdere categories, waaronder Beste
Film, Beste Scenario en Beste Kostuums.
We haalden alle beeldjes binnen. Ik bleef bijna in shock zitten toen ik de
presentatrice mijn naam schreeuwde toen ze de winnares van Beste Actrice
bekend maakte.
‘Audrey, je moet op. Kom, rechtstaan.’ Hazel duwde me van mijn stoel
af. Verdwaasd stond ik op en liep zonder te struikelen naar het podium toe.
Ik wist zonder te stotteren de woorden van mijn speech uit te spreken en
oprecht over te komen – gelukkig voor mij kende Malia mij goed genoeg
om te weten wat ze moest schrijven. Enkel de laatste woorden waren mijn
eigen.
‘Als laatste zou ik ook mijn vader willen bedanken. Zonder zijn werk en
zijn toewijding zou ik in de eerste plaats nooit zijn begonnen met acteren.
Hij heeft mij die kans gegeven en ik heb ze met beide handen gegrepen.’
Ik had het moeilijk. Hoe graag zou ik niet willen dat mijn vader nu bij me
was, dat hij hier naast me zou staan en trots op me kon zijn. Ik voelde hoe
een traan over mijn wang liep en veegde hem snel weg. ‘Ik weet dat hij
trots op me is. Niet alleen omdat ik deze Oscar heb gewonnen, maar ook
omdat ik het volledig zelf heb gedaan, zonder misbruik te maken van mijn
vaders carrière.’
De rest van mijn speech ging verloren in het applaus. Mijn ogen liepen nu
over en ik hoopte dat ik waterproof oogmake-up droeg. Ik weet niet hoe ik
van het podium ben afgelopen, maar ik kreeg een glas champagne in mijn
handen gedrukt en iedereen wou me feliciteren. De jongste Oscarwinnares
ooit voor Beste Actrice. Ook op de afterparty wou iedereen met me praten.
Hazel bleef de hele avond dicht bij me, maar ik kreeg nauwelijks de kans
om met haar te praten. Ik wist dat ze trots op me was, wat ze me de
volgende ochtend ook meermaals zei voordat ze het vliegtuig opstapte
richting Seattle.
‘Brady gaat niet kunnen geloven dat ik de Oscars heb meegemaakt vanaf
de eerste rij. Iedereen zal zo jaloers zijn.’ Ik grijnsde. ‘Kom je gauw weer
terug?’ vroeg ik haar.
Hazel lachte. 'Dit keer is het jouw beurt om mij op te zoeken, Rey. Maar
goed.' Ze zuchtte eens theatraal. 'Nou moet ik die andere onder zijn kont
gaan schoppen. Mannen zijn soms echt zo achterlijk.'
Ik keek haar smekend aan en veranderde toen gauw het onderwerp. 'Ik
kom zo snel ik kan, dat weet je. Maar mijn agenda kan nogal redelijk snel
volgeboekt staan door gisteren.’
Hazel keek me streng aan. 'Het kan me niet schelen of je een lunch hebt
met Obama, maar jij bent er in juni. Ik ben belangrijker dan Obama. Ik heb
iemand nodig om mijn hand vast te houden in de verloskamer. Brady kan
niet tegen bloed en ik kan niets doen met een iemand die gaat flauwvallen.'
Fearless_Confidence Life After You
Ik omhelsde haar. 'Tuurlijk ben ik er.'
'Ja, want je bent het me verschuldigd.'
Met een laatste zwaai zag ik hoe Hazel op het vliegtuig richting
Washington stapte. Toen het vliegtuig in de wolken verdwenen was, ging
mijn telefoon af.
‘Hallo?’ vroeg ik.
‘Hee, Audrey, kan je soms tegen het eind van de week in New York
geraken?’ Het was Gerald. ‘Ik heb een verrassing voor je in petto.’
Paul POV
'Paul?'
Van achter me hoorde ik Sharon verbaasd naar me toe lopen. Ik keek op.
De bomen waren al in lichte bloei - het was eind februari. Welke dag wist
ik niet meer precies.
'Wat ben je toch maar aan het doen?' vroeg ze terwijl ze voor de
modderhoop bleef stilstaan. Haar uitdrukking was zowel geshockt als
verbaasd. Berry snuffelde kwispelend aan de aarde.
'Werken.'
Ze trok haar wenkbrauwen samen en schoot een vurige blik op me af. Het
was voldoende om het lontje te doen branden.
'Ik ben niet achterlijk, Moreno. Ik zie dat je aan het werken bent. Ik heb
ook ogen gekregen, weet je? Wat precies ben je aan het doen?'
Ik had geen zin om mijn gedrag van de afgelopen maanden te verklaren.
En zeker niet tegen Sharon. Ze zou het niet begrijpen.
Je raakt al in de war als ik boormachine zeg, dus hou het maar gewoon op
werken.'
Ze keek me nog even aan - haar blik onpeilbaar - draaide zich om en liep
terug het huis in, de deur met een klap achter zich dichttrekkend. Dat
beloofde voor vanavond. Berry keek haar treurend aan, alsof hij niet
snapte waarom het vrouwtje boos was.
Zuchtend leunde ik achterover. Wat moest ik in godsnaam met haar gaan
beginnen? Ze maakte me knettergek - en niet in de goede zin van
betekenis.
We waren als water en vuur - nu al bijna twee maanden lang. Je hoorde
me niet echt klagen, zeker niet in het begin van onze relatie. De
combinatie water en vuur gaf interessante resultaten - vooral op het gebied
van de slaapkamer. Maar de laatste tijd…
Ik wist al vanaf we kleuters waren dat Sharon een opgewonden standje
was. Ze haatte het als iemand haar niet precies vertelde wat ze vroeg en
kon urenlang een boze bui hebben. Wat had ik me zelf op de hals gehaald
met haar?
En het ergste van al was dat Sharon de laatste tijd meer afstandelijker
begon te worden. Er waren lange stiltes tijdens het eten die niet prettig
aanvoelde en er waren dagen dat we gewoon naast elkaar leefde. Alsof ze
iets vermoedde.
Ja, oké, we hadden een druk leven - zij studeerde verder in Seattle en ik
werkte voltijds en zat met de verbouwingen. Maar de laatste tijd liep het
nogal stroef tussen ons.
Soms keek ze me aan met zo'n blik dat ze wist van Audrey - iets dat
onmogelijk was. Ik had geen foto's van Audrey in huis en niemand - zelfs
Amaris niet - had haar naam genoemd sinds de gebeurtenissen van de
première in Atlanta. Televisie keek ik niet meer, net zo min als films
waarin Audrey Masen in meespeelde.
Maar toch, er bestond een kans. Hazel had me – zodra ze uit het vliegtuig
stapte in Port Angeles – de hele boel bij elkaar geschreeuwd terwijl ze me
de wind van voren gaf.
Zeg, hallo? Was het soms mijn schuld dat Audrey ziek was? Hazel had
me geen details willen geven - alleen maar dat het mijn schuld was
geweest en dat ik haar niet had moeten dumpen als grof vuil. Alsof ik de
reden was waarom Audrey ziek was. Series, man, wat kon die woedend en
Fearless_Confidence Life After You
onredelijk zijn. Arme Brady. Om daarmee getrouwd te zijn.
Excuseer? Audrey had mij gedumpt. Zij was degene geweest die
woedend "Ik haat je" en "Rot op" naar mijn hoofd had geslingerd. En nou
kreeg ik even de schuld. Net zoals altijd. Paul het zwarte schaap, de
eeuwige zondaar. En ik had Hazel niet eens flink de waarheid kunnen
zeggen, want Brady stond dreigend naast me, volledig bezorgd om de
bloeddruk van zijn vrouw. Zodra ik maar even mijn stem tegen haar zou
verheffen, zou ik tegen de grond liggen. Zag die vent niet dat hij Hazel
helemaal bedierf - erger maakte dan ze al was? Ze was al zo'n haai
geweest. Nu was ze een haai met kiespijn. En ze was alweer een kilo
bijgekomen. Niet dat het mijn zaken waren, maar toch. Het zag er gek uit.
Wat gaf Brady haar maar te eten? En elke keer als ze haar hand op haar
buik legde, begon Brady te stralen alsof hij eindelijk de zon te pakken had
gekregen. Brady tikte niet meer heel zuiver.
Maar dan waren we al met zijn tweeën van het pack.
Sharon had gelijk dat ze bezorgd over me was.
Ik borg het materiaal op, zodat ik morgen opnieuw zou kunnen beginnen
en liep het huis in, om een kolkende tornado te gaan kalmeren. Berry
volgde, zich van niets bewust.
Fearless_Confidence Life After You
Chapter 49 "What can I do to reach out for you?”
If I – Ross Copperman
'Audrey, ik heb een verrassing voor je.'
Dat wist ik nu onder andere wel. Maar wat was nou die verrassing?
‘Wat is de verrassing?’ Ik hupte bijna in mijn stoel op en neer van de
spanning. Het was niet eerlijk. Hij wist hoe slecht ik tegen verrassingen
kon.
Gerald grinnikte als een kabouter die net een pot goud heeft ontdekt en
vouwde zijn handen achter zijn hoofd terwijl hij achteruit leunde in zijn
zwartleren bureaustoel.
We zaten op de vijfde verdieping van het gebouw van het platenlabel
Music Records in New York, waar Gerald me had naartoe laten komen.
Naast hem zat Danny Davis, de grote baas van het platenlabel. Danny keek
me keurend aan over zijn brilletje.
‘We hebben je demo beluisterd en we vonden hem niet slecht…’
Ik sprong bijna overeind. Danny Davis had naar mijn demo geluisterd en
hij vond hem niet slecht? Dat was zoiets als de Queen die je
complimenteerde met je goede tafelmanieren.
Gerald zag al wat er in me omging. ‘Dat is nog niet alles, Audrey. Het
beste deel van de verrassing komt nu.’
'Ken je Ethan Scott, Audrey?' Danny Davis zette zijn vingertoppen tegen
elkaar en leunde wat naar voren.
Wat een vraag! Wie kende nou niet Ethan Scott? De regerende koning
van de hitlijsten. Een knappe kerel met heldere grijze ogen die je
doordringend konden aankijken vanaf het televisiescherm.
Ethan Scott was bekend geworden met de tienersterretjesserie Butterfly
Teens, waarvan de meeste later in de showbizzbusiness waren
terechtgekomen en grote sterren zijn geworden. Ethan Scott was één van
hen geweest.
'Ja… Wat is met hem?' vroeg ik, niet zeker van de richting die Danny uit
wilde.
‘Ethan heeft samen met mij je demo gehoord en wilt graag een duet met
je opnemen. Deze week nog.’
Ik hield me vast aan mijn stoel. Een duet? Deze week ngo? Danny ratelde
voort. ‘De clip wordt volgende week opgenomen en eind deze maand
uitgebracht. Gerald heeft me verzekerd dat het geen probleem vormt met je
werk als actrice.’
Deze week nog. Eind volgende maand een uitgebrachte single. Het
duizelde me allemaal. Ik had geweten dat na de Oscars mijn carrière de
hoogte in zou schieten, maar dat hij langs zo’n hoge toppen zou scheren,
had ik nooit durven dromen.
‘Dus, doe je mee?’
Ik hoefde er nauwelijks over na te denken.
‘Ik doe mee.’
Paul POV
Ik was buiten op het dak bezig toen ik plots een auto met piepende
remmen hoorde stoppen.
Verbaasd keek ik naar beneden. Ik herkende die auto. Wat kwam Brady
hier doen?
Maar het was niet Brady die uitstapte. Het was Hazel, die als een razende
naar het huis rende. Ze had haar schooluniform nog aan - zoals Hazel dat
noemde. Zwarte rok, wit hemdje, zwarte wit gestrikte pumps met een
zwarte lange jas en een geruite sjaaltje. Ik sprong van het dak af en landde
netjes op de veranda.
'Paul,' wist ze nog even hijgend uit te brengen toen ze voor me stopte. Ik
Fearless_Confidence Life After You
snapte al niet hoe ze kon lopen op de schoenen en in die rok. 'Kom, mee.
Nu. Snel.'
Wat was er in godsnaam aan de hand? Waarom deed Hazel zo
hysterisch? Alsof ze net een spook had gezien. Ze zag ook zo wit als een
doek. Jezus Maria, straks moest ik haar een mep of zo geven om haar te
kalmeren.
Ze trok aan mijn hand om me mee naar binnen te krijgen en duwde de
afstandsbediening in mijn handen, die nog vuil waren van de cement die ik
had gebruikt. Ik begreep er niets van. Snel klikte ze haar tas open en
haalde er een dvd uit.
'Hazel? Doe even rustig. Je put jezelf helemaal uit.' Straks viel ze nog
flauw en wat dan? Brady zou me helemaal van kant maken als haar iets
overkwam. Ik zou natuurlijk weer overal de schuld van krijgen. Hazel
stond al voorovergebogen bij de televisie. Haar lange zwarte jas lag al op
de grond, en ik zag dat ze rok heel hoog had opgetrokken, tot boven haar
middel - alsof ze haar buik probeerde te verbergen. Vrouwen. Altijd dat
gedoe met hun buik. Ik schudde mijn hoofd.
Ze had alweer haar ademhaling teruggevonden. 'Zwijg, Moreno en kijk.'
Ze stopte iets in de dvd-speler, drukte op play en plofte naast mij neer.
'Moet je zien wat een leerling mij vandaag heeft getoond. Je weet wel, de
laatste vijf minuten van iedere les mag één leerling een liedje laten horen
dat ze goed vinden, gewoon, voor de lol. Ik kreeg bijna een miskra - uh,
inzinking toen ik dit zag. Maar ik dacht, misschien is het beter om hem dit
te laten zien, voorbereid, voordat die het ergens zo ziet en dan instort en
dan alles kan gaan uitleggen aan Sharon, dus ja,' ratelde ze.
'Dus je doet dit gewoon om naastenliefde?' pestte ik haar. Waarom zou ik
instorten bij het zien van een clip? Maar goed, ik liet haar maar gewoon
doen. Dan was iedereen blij. Drie minuutjes oorfoltering kon ik nog wel
aan.
Ze keek me streng aan. Haar blauwe ogen fonkelden gevaarlijk. Ze leek
op en top een strenge schooljuffrouw. Alleen het brilletje ontbrak. 'Nee, ik
doe dit om Audrey te beschermen, voordat jij als een gek naar New York
vliegt. Het gaat juist goed met haar.'
'Wat heeft Audrey met een muziekclip te maken?' vroeg ik haar
verwonderd. 'En waarom zou ik naar New York vliegen?'
'Kijk nou,' commandeerde ze me.
Ik keek. Het enige dat ik tot nu zag, was een strand met palmbomen die
aanlokkend wuifden. Een jongen verscheen - Ethan Scottish of zo, als ik
me het goed kon herinneren en begon te zingen - gelukkig niet al te vals -
over een meisje dat hij helemaal aanbad en hij ten huwelijk vroeg en dat
hij wilde dat ze "ja" zei. Pure meligheid, als je het mij vroeg. Geen flauw
idee waarom Hazel zo graag wou dat ik dit zag. Als ze me ziek wou
hebben, goed, ik geef eerlijk toe, dit was de eenvoudigste, makkelijkste,
goedkoopste en snelste manier.
Hazel zat helemaal gespannen naar het scherm te kijken, maar hield
vanuit haar ooghoeken mijn gezicht in de gaten, alsof ze op iets wachtte.
En toen begreep ik alles.
Audrey POV
'Audrey, kom snel! Je clip is op MTV!' gilde tante Marion vanuit de
woonkamer. Ik draaide snel de kraan dicht, greep een handdoek en sloeg
die snel rond me heen.
'Waar? Zet harder!' gilde ik naar haar terwijl ik de badkamer op
topsnelheid uitrende. 'Spelen ze die nu al?' De clip was pas twee weken
ingeblikt. Je hebt ook echt workaholics daar bij Music Records.
Tante Marion zette het geluid op het hardste en ik stond druipend op het
tapijt naar mezelf te kijken. De Audrey op TV zag er ongedwongen uit, het
meisje dat met de golven speelde, flirterig in de camera keek en hard-to-
get speelde met Ethan.
Zo zag het er allemaal leuk en aardig en gemakkelijk uit - maar geloof
Fearless_Confidence Life After You
mij, het was keihard werken.
We hadden drie dagen op de Bahamas gezeten. Twee dagen werken die
volledig waren volgeboekt met clipopnames. De laatste dag hadden we vrij
gehad, die ik had benut om lui op het strand door te brengen met een boek
dat ik in één ruk had uitgelezen. En als extra was ik ook nog netjes en
mooi bruin geworden.
De opnames waren grotendeels op het strand gebeurd. Nadat we een
gedeelte hadden afgezet - het meest romantische gedeelte - waren we
begonnen. Ik had de toeristen - die allemaal netjes achter de omheining
bleven staan en naar de filmcrew staarden alsof ze waren ontsnapt uit de
dichtstbijzijnde dierentuin - zoveel mogelijk geprobeerd te negeren en me
geconcentreerd op mijn rol - die overigs bestond uit gewoon losjes rond te
paraderen, te flirten met de camera en met Ethan hand in hand in de
branding lopen. De delen dat ik zong moest ik natuurlijk mijn lippen
bewegen – iets dat er makkelijker uitzag dan het eigenlijk was.
De tweede dag hadden we opnames gedaan in een lokaal restaurantje. Ik
moest met drie onbekende meiden gezellig samen een gigantisch ijscoupé
verorberen en terwijl dromerig naar Ethan kijken, knipogen en dan
giechelen met die meisjes, alsof we al jaren de beste vriendinnen waren.
Plus lief glimlachend ijs naar binnen werken. Het was echt zwaar geweest
– naar twee ijscoupés kon ik geen ijs meer zien – maar ik mocht niets laten
werken.
's Avonds was het dan de beurt aan de romantische strandwandeling in de
branding. Tegen Ethan aanleunen, af en toe eens lief opkijken naar hem
met een verliefde blik in mijn ogen en een lieve glimlach. Tenslotte Ethan
die knielt, een ring aan mijn vinger schuift - die scène hebben we trouwens
acht keer moeten overspelen. Drie keer vanwege het licht, dat niet goed
belicht was, één keer vanwege mijn lachstuip (ze hadden koud water over
me heen moeten gooien zodat ik zou ophouden met giechelen, daarna de
visagist me helemaal opnieuw moeten opmaken en aandoen), één keer
omdat Ethan verkeerd was met het playbacken, twee keer omdat we niet
intens genoeg keken en één keer omdat hij te hard aan mijn hand had
getrokken, waardoor ik zowat op Ethan was gevallen. Gerald had blijkbaar
de camerajongen de opdracht gegeven om dat gebeuren in close-up te
nemen, want ik zag die scène voorbij komen, terwijl we alle twee half in
de branding lagen, met glinsterende ogen. Gerald toch. Ik schudde mijn
hoofd.
Maar ik gaf toe - het zag er goed uit. Het had die romantisch, lieve,
exotische gloed die Gerald zocht. En ik had weer een mooi bedrag dat
werd bijgeschreven op mijn bankrekening, voor twee dagen werken en één
dagje vakantie. Het leven kon soms mooi zijn. En ik had juni weten vrij te
houden - Hazel ging zo blij zijn. Ze mocht me op haar knieën bedanken,
want ik had al mijn charmes en overredingskracht op Gerald los moeten
laten om me niet aan te melden voor films die dan zouden worden
geschoten of zangopnames of reclamecampagnes of interviews of
fotoshoots of ik weet niet wat. Gerald had geklaagd over dat het zo
moeilijk was en getierd dat ik een ondankbaar schepsel was - alleen maar
omdat hij het niet kon begrijpen dat ik twee filmrollen had afgezegd en een
hele rits interviews en fotoshoots voor een zwangere vriendin. Maar ik had
voet bij stuk gehouden, en had dus een hele maand "vakantie" in juni.
Nu alleen nog hopen dat Hazel niet verkeerd had geteld met de maanden,
want anders wrong ik haar de nek om.
Fearless_Confidence Life After You
Chapter 50
"And I'll wait a lifetime to give it to you, give in to
you." Center Of Attention – Jackson Waters
Paul POV
'Wat is hier aan de hand?' klonk een stem van achter me.
Godverdomme. Ik was zo geconcentreerd naar de clip aan het kijken dat
ik de deur niet had horen opengaan.
'Uh… Jongens, ik denk dat ik eens door moet. Brady eten geven en zo.
Bye.' Hazel zag al aan Sharons gezicht hoe laat het was en maakte zich
snel onder de voeten uit. Niemand wou er bij zijn als ze zou ontploffen. Ik
hoorde het grint onder Hazels schoenen knersten terwijl ze naar de auto
holde.
Sharon keek op haar beurt met ijskoude ogen - ogen die in staat waren
om iemand te doen bevriezen, zoals je zo vaak zag bij sciencefiction films
- naar de clip. Audrey die speelde met de golven en Ethan die haar
probeerde te versieren. Het geheel werd afgewisseld door opnames in een
restaurant en close-ups van Ethan en Audrey. Er ging een volle minuut in
stilte voorbij dat ik niet durfde te ademen en wachtte tot de bom barsten.
'Wie is dat?' vroeg Sharon met een kille stem.
Die vraag deed me verbaasd opkijken. 'Wie?' vroeg ik voorzichtig. Ik
wist dat Sharon de uitreiking van de Oscars had gezien, dus waarom hield
ze zich nu van de domme? Of wist ze niet wie Ethan was?
Dat was het vlammetje om een bosbrand te starten. 'Dat mens op tv,
Moreno. Wie is dat wicht op tv!' Ze keek me met onberekenbare ogen aan.
Haar vinger priemde naar het toestel.
Ik keek schuldbewust naar de televisie, waar Audrey vrolijk en speels en
flirterig in de camera keek. Die blik sneed als een gekarteld mes door mijn
borst. Ze zag er zo gelukkig en blij uit. Mijn gedachten dwaalde af naar het
verleden. Hoe vaak had ze zo niet naar mij gekeken? Mijn ogen leken wel
vastgelijmd te zijn aan het beeldscherm. Audrey was duidelijk afgevallen
en zag er nog strakker uit. Het was duidelijk dat ze niet in een hoekje om
me zat te treuren. Was dat wat ik wilde? Audrey die in zak en as sta
vanwege mij? Ik had haar toch laten gaan zodat ze een carrière kon
uitbouwen, iets dat ze duidelijk aan het doen was? Dus waarom voelde ik
me zo slecht?
'Moreno! Ik vroeg je iets!' Sharons stem riep me weer terug naar
het heden en de woonkamer.
Ik kon niets uitbrengen. Wat moest ik zeggen? In plaats daarvan keek ik
opnieuw naar de televisie, waar nu een prachtige zonsondergang werd
getoond.
'Dat is ze, niet?' vroeg Sharon me plots.
Ik keek op. Ze stond nog altijd in de deuropening naar me te kijken. Haar
gezicht zag er neutraal uit - ik kon niet zeggen of ze boos was of kwaad of
weet ik veel wat. De donkerbruine ogen keken me bijna vriendschappelijk
aan.
Ik knikte even. Het had geen zin om nu te liegen tegen Sharon. Ik loog al
meer dan drie maanden tegen haar. Ze verdiende het niet.
'Dus daarom zat je in Atlanta.' Ze vroeg het niet, het was een vaststelling.
Ik keek haar aan. In één oogopslag had Sharon de hele situatie door.
Smekend keek ik haar aan. Ik wilde geen ruzie, geen verbaal gevecht.
'Je bent een sukkel geweest, Moreno. Hoe kon je zoiets doen?' viel ze
plots uit. De warme blik had plaats gemaakt voor een kille, berekende blik.
'Wat?' vroeg ik weer. Het was soms moeilijk Sharon te kunnen volgen.
Ze zat altijd een heel eind vooruit met haar gedachten.
'Wat je hebt gedaan in Atlanta? Je denkt toch zeker niet dat ik dat niet
wist? Je stond zowat met die slet op alle kranten! En trouwens, heel La
Push heeft het gehoord toen Hazel je de mantel uitveegde hoor. Je weet
Fearless_Confidence Life After You
toch wel dat stress niet goed is voor zwangere vrouwen? Jezus, Paul…' Ze
schudde haar hoofd.
'Wacht, zwanger? Wie is zwanger?' Ik stond op. Toch niet Audrey…
Alles kreeg opeens een andere betekenis. Langzaam liep ik op haar af.
‘Wie, Sharon?’
Ze stopte midden in haar redenering en keek me sprakeloos aan.
'Wist je dat niet?' Haar wenkbrauwen fronsten samen. Haar stem schoot
een paar tonen omhoog, alsof ze gekwetst was.
Ik schudde mijn hoofd. Mijn gedachten tuimelden over elkaar. Audrey
was zwanger! Hoe had ik haar kunnen verlaten? Wat voor een eikel was
ik? Jezus, wat had ik haar aangedaan! Geen wonder waarom Hazel dacht
ik naar New York zou gaan. Maar ik zou gaan. Niemand die me zou
tegenhouden. Ik moest gewoon bij haar zijn. Audrey zwanger.
'Hazel. Die is al zes maanden zwanger, hoor.’ Sharon keek me aan met
een toegeknepen blik. Heb jij geen ogen in de kop? Mijn God hé, je had
het dus echt niet door. Blinde mol dat je bent,' jakkerde ze op me.c
'Wacht, Hazel is zwanger? Hazel, die wat mijn neef Brady is getrouwd?'
vroeg ik snel. Audrey was dus niet zwanger van me. Ergens voelde ik iets
van teleurstelling, wat me verbaasde.
'Wie anders?' Sharons stem klonk kil. Haar ogen vonkten en ze leek in
staat om me een mep te verkopen.
Jezus. Wat had Brady zichzelf maar aangedaan? Één Hazel was al erg
genoeg, maar twee exemplaren… O jongens, La Push ging nog wat
meemaken. Twee Hazels.
'Maar daar hadden we het helemaal niet over,’ ging Sharon verder toen ze
merkte dat ik niets meer zou zeggen. ‘Dus zij is het? Nog altijd?' Ik keek
haar aan, niet in staat om tegen haar te liegen.
'Ja, tuurlijk,' beantwoordde ze haar eigen vraag. Ze keek me strak aan.
Haar lange haren schudde ze over haar schouder en ze rechtte haar rug.
'Oké. Goed. Ik zocht toch al een reden om weg te gaan, Paul. Tot bij de
volgende zitting.'
En Sharon draaide zich om op haar hakken en wandelde de deur uit. Ik
hoorde hoe de motor van haar auto aansloeg en wegreed.
Verdwaasd liet ik me in de zetel zakken. Sharon was weg, Hazel was
zwanger en Audrey gaf niets meer om. Maar waarom zou ze ook, Paul? Je
hebt haar tenslotte weggejaagd. Nou moet je ook niet gaan treuren omdat
ze verder gaat met haar leven.
Ik keek naar het televisietoestel. De clip was gedaan. Het laatste dat ik
zag, waren twee mensen die hand in hand de zee in liepen, hun lichamen
dicht naast elkaar. De jongen trok het meisje naar zich toe en de clip werd
zwart.
Met trillende vingers drukte ik de televisie uit. Toen stond ik op en ging
naar boven, een ander hemd aandoen. Ik had een borrel nodig. Misschien
wel vijf.
Audrey POV
Mijn ringtone maakte een oorverdovend kabaal. Slaapdronken tastte ik
naar mijn gsm en nam op. Hopelijk had degene die belde een goede reden
om me wakker te maken om drie uur ’s nachts. Ik had morgen
filmopnames.
‘Hallo?’ Mijn stem klonk rauw en hees. Ik wreef in mijn ogen
‘Rey, baby. Nee, niet ophangen.’ Pauls stem lalde door het toestel heen.
Zijn tong leek te struikelen over de woorden.
‘Paul?’ vroeg ik scherp. Onmiddellijk zat ik rechtop in mijn bed. Het
nachtlampje knipte ik aan. Shit, waarom had zijn stem nog altijd zo’n
uitwerking op me? Ik hoorde hem te haten, verdomme.
‘Waarom bel je me midden in de nacht?’ Ik probeerde kwaad te klinken
en tegelijk niet al te hard te praten. ‘En waarom ben je stomdronken?’
‘Baby, wees niet kwaad op me,’ brabbelde hij. “Ik mis je gewoon zo
verdomd erg, zo verschrikkelijk.’ Hij klonk slissend, waarschijnlijk stond
Fearless_Confidence Life After You
hij in een drukke kroeg. ‘Ik had je nooit mogen laten gaan, ik ben een
idioot geweest. Ik denk de hele tijd aan je, ik hou zoveel van je.
Met een kloppend hart luisterde ik naar zijn woorden. Ik sloeg een hand
voor mijn mond omdat ik anders zou beginnen te snikken. Waarom deed
hij me dit aan? Terwijl ik net over hem heen was?
‘Paul, waarom bel je me?’ zei ik trillend. ‘Je hebt gedronken.’ Hij wist
niet meer wat hij aan het zeggen was.
‘Ik mis je hete lichaam tegen het mijne, baby. God, we vrijden de sterren
van hemel.’ De tranen liepen over mijn wangen. Hij miste me enkel
vanwege de seks. God, wat een klootzak.
‘Ik wil niet meer dat je me belt, Paul. Ga naar huis en slapen. Vaarwel,
schoft.’
Ik hing op en liet me achterover vallen. Even stond ik mezelf toe om te
huilen, om het even van me af te janken. Na een tijdje waren de tranen
opgedroogd en lag ik in het dronken te staren. Paul was gewoon dronken
geweest. Het betekende niets, Audrey.
Voordat ik in slaap soesde, zag ik in mijn herinneringen hoe Paul me met
een hongerige blik naar het bed droeg.
De volgende ochtend voelde ik me geradbraakt. Zelfs in mijn slaap waren
de woorden van Paul me blijven achtervolgen.
Nee, ik wilde niet meer aan hem denken. Ik wilde niet weten wat de
reden was waarom hij zijn heil in de drank zocht. Ik wilde niet weten
waarom hij het nodig vond om zijn verontschuldigen aan te bieden. In
plaats van te piekeren schoot ik in een jeans met een kleurrijk bloesje en
deed mijn krullen in een hoge paardenstaart.
Tijdens de tramrit naar Queens – waar de filmstudio’s lagen –
concentreerde ik me op mijn rol. Het was niet zo’n grote blockbuster als
mijn twee vorige films waren geweest, maar hier had ik meer kansen om te
leren en mezelf te ontplooien als actrice. Een kleinere film, een meer
artistieke rol. Zelfs de première beloofde niet zo groot te worden. Gewoon
een simpele jurk, foto’s laten maken en de film kijken, dat was het. Die
première was trouwens op de laatste avond voordat ik naar Seattle zou
vertrekken.
Het was één van de laatste draaidagen voor mij. Ik had niet de hoofdrol
en het voelde goed om niet altijd in de spotlights te staan. Zelfs Gerald had
moeten erkennen dat het een slimme keuze was geweest. Ik zou nu ook
een ander publiek aanspreken en critici zouden me hopelijk ook serieuzer
opnemen.
In de kleedkamers werd ik begroet door verschillende mensen. Ik maakte
een praatje met de hairstylist terwijl ze mijn haar deed en grapte met de
visagiste toen ze me opmaakte.
Algauw zat ik weer terug in het ritme van een normale werkdag en
piekerde ik niet meer. Ik werkte en ging volledig op in mijn rol. Op het
einde van de werkdag kleedde ik me terug om in mijn jeans en verliet de
studio’s.
Ik stapte een paar haltes vroeger uit zodat ik door Central Park naar het
appartement wandelde. Toen ik voorbij het Boat House kwam, trilde mijn
gsm in mijn broekzak.
Snel trok ik hem eruit en nam op.
'Hallo?'
'Audrey?'
'Hallo, oma! Alles goed daar in Los Angeles?' vroeg ik opgewekt. Ik
versnelde mijn pas naar het appartement.
Het duurde even voordat oma antwoord gaf.
'Eigenlijk, cherié, we zitten nu ook in New York,' fluisterde ze haast. 'We
zitten in het Memorial Sloan - Kettering Cancer Center.'
Het duizelde me allemaal even. ‘Wat?’ wist ik uit te brengen.
‘Tante Marion is hier, weet je het adres?’
Ik knikte met de telefoon tegen mijn wang gedrukt. ‘Ja…’ Ik draaide me
om en zocht een taxi, terwijl oma tegen me praatte.
Fearless_Confidence Life After You
'Het is acute myloïde leukemie, AML. Het tast de abnormale cellen in het
beenmerg aan die de hematopoese beïnvloeden…' Ik luisterde als een
robot naar de arts, die voor ons stond. Ik snapte echt niet waar die het over
had. Kon hij gewoon niet zeggen wat we wilden weten, in plaats van idiote
woorden te gebruiken die niemand begreep? Het enige dat ik had begrepen
dat mijn grootvader kanker had, en dat het dodelijk kon zijn op zo’n hoge
leeftijd.
Het voelde zo onwerkelijk. Hoe kon dit nu opeens uit het niets komen? Ik
had elke week naar mijn grootouders gebeld, met hun gepraat en gelachen.
Opa had nog gezegd hoe leuk hij de clip van Ethan en mij vond. Waarom
hadden ze niet gezegd dat hij ziek was?
'Valt het te redden? Met chemotherapie?' onderbrak ik de dokter. Oma
legde haar hand op mijn arm, waarmee ze bedoelde dat ik me moest
inhouden. Ik negeerde haar en keek de arts recht aan.
Hij bladerde een beetje opgewonden door zijn papieren voordat die
antwoord gaf.
'De kans is heel klein… Chemotherapie gaat niets uithalen - de ziekte is
al te ver gevorderd. Het enige dat misschien zou kunnen helpen, is
stamceltransplantatie…' Hij keek ons ernstig aan.
'Met eigen stamcellen gaat het niet lukken - die zijn al erg aangetast door
de ziekte… Een donor is nodig. We zullen hem op een wachtlijst zetten…'
'Wachtlijst?' vroeg tante Marion geschrokken. 'Maar, u zei net dat de
ziekte al te ver is gevorderd… En hoe lang is die wachtlijst?'
De dokter keek haar aan over zijn brilletje. 'Nou, het kan ook zo. Zonder
wachtlijst, bedoel ik. Dan wordt meestal één van de directe familie donor
en…'
'Ik,' zei ik meteen. 'Ik doe het wel.'
Iedereen in de kamer keek me ongelovig aan - zelfs de mond van de
dokter zakte een beetje open.
'Audrey,' begon oom Michael. Oma zei niets, maar keek me angstig aan.
Mam keek me geschrokken aan. 'Nee, ik verbied het je, Audrey. Je doet
het niet.'
'Als het opa helpt, doe ik het. En trouwens, ik ben achttien,' voegde ik er
met opgetrokken wenkbrauwen aan toe.
Mijn moeder keek me schattend aan en er verscheen een magere glimlach
om haar lippen. 'Fijn. Dan vraag je het hem ook maar. Als hij er mee
instemt, oké, ik heb nooit iets gezegd.'
'Deal.' Ik stond op.
'Waar ligt mijn opa, dokter?' vroeg ik hem.
'Nee.'
'Maar opa…'
'Nee, nee en nog eens nee. Millie, heb je dat formulier?'
Oma knikte en haalde een stuk papier uit haar tas, haar gezicht zo wit als
een doek.
'Nee, opa, dat kan je niet doen!' huilde ik. Tante Marion wreef over mijn
schouder.
'Jawel. Ik wil geen medische hulp, lieverd.' Opa keek me aan met een
zachte blik in zijn ogen.
'Maar waarom ben je dan helemaal naar New York gevlogen,' begon ik.
'Als je toch geen hulp wilt?' Mijn stem trilde.
'Voor jullie, mijn familie. En omdat ik werd doorgeschakeld, maar ze
wisten niet dat ik een formulier had. En omdat ik hier wil worden
begraven.'
Begraven. Hij zei het alsof het niet anders kon.
'Maar,' begon ik opnieuw. Ik kon het nog steeds niet geloven. Ik wilde het
gewoon niet geloven.
'Audrey.' Opa nam mijn hand vast. Hij zag precies wat er in me omging.
'Ik ben tweeënzeventig jaar, lieverd. Mijn leven is over. Ik kan toch niet
verlangen dat mijn eigen kleindochter haar leven op het spel zet voor mij?'
Ik keek hem smekend aan. 'Maar er is niets gevaarlijks aan, opa…’
'Stamceltransplantatie is niet iets wat je zo maar even doet, liefje. Het is
Fearless_Confidence Life After You
pijnlijke en lange behandelijng. Ze gaan in je ruggenmerg de cellen halen.
Er bestaat altijd de kans dat je na de ingreep niet meer kunt lopen.'
Ik negeerde de rilling die langs mijn ruggengraat omlaag liep. 'Maar die
kans is heel klein. Waarom niet?' bracht ik koppig in.
Opa keek me lang aan. 'Kunnen jullie ons even een paar minuten alleen
laten?' vroeg hij aan de rest van de familie. Iedereen knikte en stond op.
Mama liep als eerste de deur uit, gevolgd door tante Evelyn die haar arm
had geslagen om Micha, die nu acht jaar was. Achter hen liep oom
Michael, op de voet gevolgd door tante Marion. Alleen oma bleef even in
de deuropening staan te twijfelen, maar na een lief en zacht knikje van opa
deed ze deur achter zich dicht.
Opa ging wat rechter zitten. Ik kon nog steeds niet geloven dat hij zo
achteruit was gegaan op zo'n korte tijd. Hij was graatmager geworden,
maar in zijn ogen lag nog steeds die guitige glans, waardoor ik nog steeds
geloofde dat hij het ging halen. Hij nam mijn beide handen vast, de
slangetjes die onder de mouwen naar boven liepen, negerend.
'Liefje, ik heb alles wat ik wil. Ik heb je oma Mildred, die onbeschrijfelijk
is, drie geweldige kinderen, een kleinzoon waar een man van kan dromen
een kleindochter uit duizenden.'
Ik knikte en snoof eens. Ik had nog niet eens gemerkt dat ik was
begonnen te huilen. Opa veegde de tranen van mijn wangen.
'Ik heb je zien opgroeien, Audrey. Je bent uitgegroeid van een klein,
schattig kuiken tot een prachtige zwaan. Ik heb geen reden om niet trots op
je te zijn.’
‘Maar opa, er is nog zoveel dat je moet doen. Je achterkleinkind in de
armen houden, en,…’ Ik kon niet meer verder, die verraderlijke tranen
knepen mijn keel bijna dicht. ‘Wie moet mij dan naar het altaar brengen?’
riep ik. De tranen stroomden over mijn wangen. Waarom verloor ik
iedereen die iets betekende in mijn leven? Eerst mijn vader, toen Paul en
nu mijn opa.
Mijn schouders schokten en ik sloeg mijn handen voor mijn gezicht. Opa
liet me uithuilen. Zijn hand kneep zachtjes in de mijne, troostend.
Ik weet niet hoe lang ik op het bed zat te huilen, maar opeens werd ik
door mijn moeders handen van het bed getrokken, mee in een taxi
getrokken. In het appartement kleedde iemand me uit en legde me in mijn
bed. Pas diep in de nacht viel ik in slaap, mijn ogen droog en rood van de
vele tranen.
Fearless_Confidence Life After You
Chapter 51 “The mystery unknown now unfolds”
Historia Calamitatum – Rise Against
Audrey POV
De volgende dag hield enkel de gedachte aan opa me overeind. Ik wist dat
ik hem niet teleur kon stellen. Hij zou teleurgesteld zijn als hij te weten
zou komen dat ik mijn werk zou verwaarlozen.
Het was mijn laatste dag. Op de tram nam ik me voor dat het ook de beste
dag zou zijn die de regisseur ooit had gezien.
Toen ik vanochtend opstond, snapte ik waarom opa deze beslissing had
genomen. Hij had er vrede mee. Het was egoïstisch van me om te smeken
dat hij toch hulp van de dokters zou accepteren. Omdat voor mezelf zou
zijn. Opa had zijn beslissing gemaakt, ik moest die aanvaarden en hem zo
veel mogelijk laten genieten van zijn laatste dagen.
Op de set kroop ik volledig in de huid van mijn personage. Het was alsof
ik een knop had omgezet: nu was ik de sarcastische rebelse Olivia, wiens
broer zou trouwen met een omhooggevallen trut die uit was op zijn geld.
Geen gepieker meer over Paul, geen zorgen meer over opa. Dit was werk
en ik was iemand anders.
‘Ha, die Rey,’ zei Benny, die mijn oudere broer speelde. ‘Je hebt het
goed gedaan, meid.’ Hij knipoogde naar me. We hadden net lunchpauze
gehad. Naast hem dook Samantha op, die onze moeder was in de film. ‘Ja,
inderdaad. Benny, het is jouw beurt,’ knikte ze toen ze de regisseur zag.
Benny propte de rest van broodje naar binnen en haastte zich naar de set.
Samantha was een knappe vrouw van middelbare leeftijd met lichtbruin
haar en guitige blauwe ogen. ‘Zo, Audrey, blij dat het erop zit?’ vroeg ze
terwijl we naar de kleedkamers zitten.
Ik schudde half met mijn hoofd. ‘Niet echt, het was echt een leerzame
ervaring, zo een compleet andere rol dan wat ik normaal speel. Ik had nog
nooit eerder zo’n outsider als Olivia gespeeld,’ zei ik. ‘U bent zeker blij
dat u van uw ongehoorzame dochter af bent?’ vroeg ik lachend.
Samantha schoot in de lach. ‘Integendeel, kindje. Je bent een echte
professional, heel anders dan de meeste actrices van jouw leeftijd.’
Samantha zuchtte. ‘De meesten hebben het hoog in hun bol zitten. Ze
verwachten dat alles om hen draait. Toen ik hoorde dat je zou meespelen
dacht ik, o help, wat gaan we krijgen? Zo’n arrogante meid die denkt dat
iedereen voor haar zal springen omdat ze een Oscar heeft gewonnen.’
Samantha keek me met een grijns aan. ‘Maar in de plaats daarvan ben je
heel bescheiden. Je luistert naar de aanwijzingen van de regisseur en
vraagt raad van de rest van de cast. Je vader zou trots op je zijn geweest.’
Ze knikte en klopt even op mijn schouder. ‘Tot de volgende, Audrey. Ik
zie je nog wel eens.’ Ze knipoogde en liep door.
Perplex bleef ik staan. Waarom werd ik gecomplimenteerd omdat ik me
normaal gedroeg. Ik was een jonkertje in het vak, dus waarom zou ik geen
raad vragen aan mensen die langer acteur waren dan ik oud was? Omdat ik
toevallig een bekende vader had en een Oscar had die bij mijn moeder op
de schoorsteenmantel stond te prijken? Maar toch, het was fijn om te horen
dat een collega vond dat je goed bezig was. Zeker iemand met de ervaring
van Samantha Miller.
Ik schudde mijn hoofd en ging de kleedkamer in, waar ik me snel
verkleedde. Eenmaal buiten zag ik dat het een zonnige lentedag zou
worden, perfect voor een wandeling met opa.
De bloesem ontvouwden zich voorzichtig in Central Park. Opa leunde op
mijn arm terwijl we naast het reservoir wandelden. Tot nu toe hadden we
over koetjes en kalfjes gepraat.
“Audrey?’
‘Hmm?’ Ik keek naar opa. ‘Wilt u soms even zitten?’
Opa schudde zijn hoofd. ‘Nee, liefje, ik dacht dat je Paul moest afhalen
van het vliegveld?’ Opa keek me glimlachend aan.
Fearless_Confidence Life After You
Door de shock van zijn vraag bleef ik verlamd stilstaan. Ik had mijn
grootouders niets verteld over mijn breuk – het was gewoon te pijnlijk om
erover te praten.
‘Waarom vraagt u dat?’ vroeg ik hees. Ik kuchte, maar de prop in mijn
keel bleef zitten.
Opa keek me bevreemd aan. ‘Zijn jullie niet meer samen?’ vroeg hij. Van
zijn gezichtsuitdrukking kon ik niets opmaken. Ik kon slechts knikken. ‘Al
een hele tijd,’ zei ik schor.
Ik leidde opa naar een bankje onder de populieren. Mijn benen voelden
aan als warme rubber.
Het bleef een tijdje stil tussen ons. Opa keek nadenkend voor zich uit,
terwijl ik mijn handen bestudeerde.
Uiteindelijk besloot ik de hardnekkige stilte te verbreken. ‘Het bleek dat
Paul toch niet van me hield,’ wist ik uit te brengen.
Naast me schudde opa onmiddellijk zijn hoofd. ‘Ik kan veel geloven,
maar dat niet. Ik heb hem naar je zien kijken, liefje.’ Opa tikte met zijn
vinger tegen zijn kin. ‘Zijn jullie nu pas uit elkaar?’
Ik schudde mijn hoofd. ‘De avond van de première.’ Ik probeerde met
alle macht de herinneringen tegen te houden. Het lukte best goed.
De ogen van opa kregen een plotse glans, die opeens weer weg was
‘Opa?’ Ik keek hem scherp aan. ‘Wat is er?’
‘Paul heeft je niet verlaten omdat hij niet meer van je hield, liefje. Er is
een andere reden. Maar het is niet aan mij om dat te vertellen.’
‘Ik ga nu echt geen vliegtuig nemen naar Washington, als u dat bedoelt.’
Mijn stem kreeg een harde klank.
‘Waarom niet?’ Opa keek me aan.
‘Omdat Paul een grote, sterke kerel is. En hij is weg.’ Ik ging echt niet
achter hem aanlopen als hij me had verlaten. Welke reden het ook was
geweest, hij was weg.
Er viel opnieuw een stilte tussen ons. Opa keek me aan en zuchtte. ‘Hij
heeft je echt pijn gedaan, niet?’ Zijn hand klopte voorzichtig op mijn knie.
Ik knikte terwijl ik de tranen probeerde tegen te houden. ‘Enorm. Maar ik
heb geen zin om over Paul te praten.’ Ik keek mijn grootvader aan.
‘Waarom zegt u niet wat we vandaag gaan eten?’
Eten was – zoals bij alle mannen – de ideale bliksemafleider. ‘Wat dacht
je van Chinees? Dat heb ik al in geen jaren meer gegeten.’
‘Ik ook!’ Lachend sprong ik op en hielp opa met rechtstaan. ‘Dus het
wordt Chinees.’
Gearmd liepen we het park uit.
Paul POV
De volgende ochtend werd ik wakker met hoofdpijn. Gedesoriënteerd keek
ik rond. Dit was niet mijn kamer.
De kamer waar ik de nacht had doorgebracht was paars, met eikenhouten
meubels. Het beddengoed was wit met kant. Naast me rook ik de lichte,
vervaagde geur van parfum.
O, geweldig, Paul. Goed gedaan. Kreunend kwam ik zithouding en keek
naar de persoon naast me.
Het eerste dat opviel waren de roodbruine lokken. Ze glansden zachtjes
in het ochtendlicht, dat door de vitragegordijnen naar binnenviel. Die
haren waren ook de reden waarom ik het meisje had aangesproken in de
eerste plaats, nadat ik dronken door de telefoon had geluld. Voorzichtig
nam ik lok tussen mijn vingers en speelde ermee, zoals ik zo dikwijls had
gedaan met dezelfde kleur haren.
Ik kon me niet meer precies herinneren wat ik allemaal had geleuterd
toen ik Audrey had opgebeld in het rokerige café. Teveel bier had mijn
hersens wazig gemaakt. Te veel bier dat ik naar binnen had gekapt om haar
gezicht op de televisie te vergeten. Tevergeefs. Ergens had mijn brein
geregistreerd dat ze totaal niet blij was met mijn nachtelijke serenade –
voor zover je dat een serenade kon noemen – en had ze woest de hoorn op
Fearless_Confidence Life After You
de haak gegooid. Ik kon het haar nauwelijks kwalijk nemen.
De persoon naast me knipperde met haar wimpers. Twee donkerblauwe
kijkers keken me slaperig aan. Geen felgroene. De teleurstelling was groot.
‘Hey.’
Ik zei niets. Wat moest ik zeggen? Sorry, ik heb je enkel gebruikt voor
seks omdat de persoon waar ik van hou niet in de staat is? Geen goed idee,
geen slim plan.
Het meisje – ik wist haar naam niet, had ik die wel überhaupt gevraagd?
– strekte zich uit. Onder de lakens zag ik een welgevormd lichaam. Lange
benen, slank middel en volle borsten. Nou, ze was niet slecht geweest.
Ergens in mijn verdoofde herinneringen van gisteren hoorde ik haar
kreunen. Roodbruine lokken die op mijn huid vielen. Het meisje ging
anders liggen en het deken schoof iets van haar af.
Ik wendde mijn blik af van dat lichaam en speurde de grond af naar mijn
kledingstukken. Gelukkig lag mijn jeans vlak naast het bed.
‘Ga je al?’ hoorde ik het meisje verbaasd vragen toen ik uit het bed
stapte. In haar stem klonk een vlaagje teleurstelling door.
Ik knikte. ‘Werk,’ zei ik. Dat was niet helemaal gelogen – op de roze
wekker zag ik dat ik over een goed uur in de houthandel moest zijn. Maar
ik wilde hier ook gewoon weg. Onenightstands waren enkel voor de nacht.
Niet voor een ongemakkelijke ochtend.
‘Jammer. Je mag gerust vanavond terugkomen.’ Het T-shirt gooide ik
over mijn hoofd en ik ging terug op het bed zitten om de veters van mijn
sneakers vast te binden.
Achter me kroop het meisje naar me toe en drukte een kus op mijn
schouder. ‘Jij, seksbeest.’
Het compliment streelde mijn ego – ook al was het een waarheid zo groot
als een koe – maar stiekem wilde ik hier weg. Ik stond op, drukt een kus
op het meisje haar voorhoofd en verdween tenslotte met een knipoog uit
haar appartement.
Zodra ik buiten een frisse hap lucht had ingeademd, zette ik het meisje uit
mijn hoofd. De plannen van mijn huis drongen mijn gedachten in. Toen ik
mijn auto had teruggevonden, was ik al volledig in beslag genomen met de
verbouwingen.
Fearless_Confidence Life After You
Chapter 52 "I understand why you can’t raise your voice to
say.” Run – Leona Lewis
Paul POV
De dagen kabbelden langzaam voorbij, als water langs een beekje. Van het
meisje met de roodbruine haren hoorde ik niets meer en ik spendeerde al
mijn vrije tijd aan de verbouwingen. Hazel werd duidelijker dikker. Nu ik
wist dat ze zwanger was, ging ik er ook op letten. Echt niet te geloven dat
ze al zolang haar mond had weten te houden tegen me! Wanneer was ze
van plan geweest het tegen me te zeggen? In de verloskamer - ik was er
best zeker van dat ik mee moest. Iemand moest Brady toch opvangen,
want die halvegare kon niet tegen bloed.
Ik zag haar in gedachten al liggen. Uh, ja, sorry hoor. Maar ik was het
helemaal vergeten je te vertellen dat ik zwanger was. Het is nu dat ik weer
aan denk… Zo typisch Hazel.
Van Embry hoorde ik dat Sharon in Seattle bij een vriend was
ingetrokken. Ik had weer opgelucht ademgehaald toen dat nieuws had
gehoord. Al één persoon minder die ik had gekwetst en boos op me was.
Uit de radio klonk een liedje van Jet en ik schuurde de tegels op de maat
van de muziek. Dat liedje deed me altijd aan Audrey denken…
Niet aan denken, Paul. Werken. Daarom zit je hier ook. Daarom ben je
ook bezig met verbouwingen.
Het was bijna af. Van buiten was alles klaar, net zoals de inrichting van
de benedenverdieping en de slaapkamer. Gisteren had ik de keuken
afgemaakt, die moest enkel geïnstalleerd worden en geverfd. En de
badkamer dan ook nog, die een verdieping omhoog was verhuisd – samen
met de slaapkamer. Ik had een extra slaapkamer gebouwd, samen met een
lege kamer – die ooit kon dienstdoen als dressing, ooit, in een verre
toekomst – en een studeerkamer. Ik was enorm trots op het resultaat. Van
het kleine hutje dat ooit mijn thuis was geweest, was het veranderd in een
volwaardig huis.
Beneden ging de telefoon. Zuchtend schudde ik het stof van me af, zette
de radio zachter en liep naar beneden.
'Hallo?'
Aan de andere kant klonk een snik. 'Paul?' vroeg Hazel me bibberend.
'Hazel. Wat is er aan de hand? Is alles goed met je?' vroeg ik
onmiddellijk.
Ze snikte opnieuw. 'Met mij wel.' En toen barstte ze in het huilen uit. Aan
de andere kant hoorde ik hoe Brady haar vastnam en sussende woordjes
toesprak. Ik gooide de hoorn op de haak en rende het huis uit. Er was
duidelijk iets goed mis ten huize Hill.
Brady had Hazel stevig vast toen ik binnenkwam gestormd. Haar gezicht
was besmeurd met uitgelopen mascara en had rode vlekken.
'Wat is er aan de hand?' vroeg ik haar samen met Brady naar de bank
leidde. Toch niets met de baby, hoopte ik. Daar zou Hazel echt nooit
overheen komen…
'Ralph,' stotterde Hazel. 'Het is Ralph.'
Ik voelde hoe ik bevroor. Ralph Masen. Nee, dit kon niet.
'Wat, wat is met hem? Hij leeft toch nog?' Ik nam Hazel vast en dwong
haar om me aan te kijken. Haar blauwe ogen vulden zich onmiddellijk met
tranen.
Hazel knikte even met haar hoofd. 'O Paul… Niet meer lang. Hij heeft
leukemie.'
Leukemie.
'Maar… Hij wordt toch beter, niet?' Mensen met geld konden een goede
Fearless_Confidence Life After You
behandeling betalen. Waarom zat Hazel dan zo te huilen?
Hazel snikte opnieuw en Brady trok haar nog steviger tegen zich aan. Het
meisje klemde zich aan hem vast alsof hij een reddingsboei was.
'Hij wilt niet,' hikte ze, terwijl Brady de tranen van haar wangen veegde.
'Hoezo, hij wilt niet?' vroeg ik scherp. ‘Wat is dat nou voor onzin?’
Ze schudde haar hoofd en keek me aan. 'Hij wilt niet… worden
behandeld. Audrey smeekte het hem. Ze bood zelfs aan om… om
stamceltransplantatie te doen, met haar … als donor. Maar hij weigerde.'
En toen barstte ze opnieuw in het huilen uit. Ze begroef haar hoofd in
Brady's schouder. Haar eigen schouders schokten.
Ik wist net genoeg af van kanker op te weten dat ze stamceltransplantatie
gebruikten in de ernstige gevallen. Het was hopeloos. Zonder
behandeling… Ik durfde niet verder te denken.
Mijn ogen keken toe hoe Brady Hazel troostte. Ik was van Audrey dat ze
Ralph ook een beetje als haar opa beschouwde, omdat ze Ralph al kende
vanaf kindsbeen. Het nieuws moest een enorme klap voor haar zijn.
Uren gingen voorbij en Hazel werd langzamer rustiger. Zodra ze was
gekalmeerd, stond ik op en liep zonder een woord te zeggen naar huis. Ik
wou even alleen zijn.
Thuis trok ik de kast open in de woonkamer en nam er een fles whisky
uit. Ik schonk me een groot glas in.
Ik zette het glas aan mijn lippen en goot de amberkleurige vloeistof naar
binnen. Ergens wist ik dat ik Audrey mijn medeleven moest betuigen,
maar aan de andere kant leek het geen goed idee te zijn. Ze moest zich nu
focussen op haar opa, niet op mij – een idioot die haar heeft laten vallen
als een zak vuil. Met trillende handen schonk ik mezelf nog een glas in.
Soms snapte ik zelf niet goed waarom ik haar had verlaten. Het gemis ging
niet weg, integendeel. Het werd elke dag sterker en sterker. ’s Nachts lag
ik in bed te tasten naar haar warme lichaam dat ik nooit vond. Ik droomde
van haar, elke nacht opnieuw en opnieuw. Tijdens het werk gleden mijn
gedachten naar haar af – met ernstige gevolgen. Zo had ik eergisteren bijna
met een hamer op mijn duim gemept toen ik een foto ophing.
De fles was leeg toen ik de trap opliep en de lichten uitdeed.
Audrey POV
'En neem, in uw barmhartigheid, de ziel op van onze beminde Ralph
Anthony Masen… Amen.' De nasale stem van de priester dreunde in mijn
hoofd, terwijl ik oma's hand stevig vasthield.
De tranen stroomden over mijn wangen, maar ik had de moed niet om ze
af te vegen. Ik liet ze gewoon naar beneden rollen. De herinnering aan de
begrafenis van mijn vader welde op. De pijn sneed door mijn volledige
lichaam. Ik verloor iedereen waarvan ik hield.
Naast me stond mijn moeder, die ook snikte. Kleine Micha huilde ook,
terwijl zijn vader hem op zijn schouder klopte. Tante Evelyn
schouderschokte en zocht troost tegen de schouder van haar man.
De begrafenis was klein - alleen familie en vrienden. Zo zou opa het
hebben gewild. Niet te veel poespas. Heel anders dan de vorige begrafenis
die ik bijwoonde. Heel Hollywood was opgerukt om een laatste groet te
brengen aan mijn vader.
De eerste roos werd op de kist gegooid, door tante Marion, het jongste
kind van opa. Ze huilde niet - ik had tante Marion nog nooit zien huilen -
maar op haar gezicht stond een strijdlustige uitdrukking, alsof ze wilde dat
haar vader trots op haar was.
'Shtt. Grandmère, rustig. Ik ben bij je,' fluisterde ik. Oma knikte en kneep
mijn hand bijna fijn. Met haar andere hand nam ze een roos en gooide hem
op de kist.
'Au revoir, mon chèri,' zei ze zachtjes. Ze glimlachte even en een traan
gleed langs haar wang.
Na haar was het aan mij de beurt. Met een trillend hand nam ik een roos
en sneed me open aan de doornen. Een bloeddruppel welde op, maar ik
Fearless_Confidence Life After You
negeerde het. Voorzichtig legde ik hem op de kist. 'Vaarwel, opa. Ik zal je
zien als het mijn tijd is.'
Oma klopte me op mijn schouder terwijl ik ernaast bleef staan. Meer
rozen werden op de kist gegooid door familieleden en vrienden, die
allemaal hun medeleven betuigden aan oma. Oma glimlachte dapper.
Toen de kist grond in werd gelaten, sloot ik mijn ogen. Het geluid van de
kluiten aarde die op de kist vielen, dreunde door mijn lichaam. Het was het
meest afschuwelijkste geluid dat je je kon voorstellen. Ik wilde de handen
over mijn oren gooien en gillen tot ik geen stem meer had. In plaats
daarvan bleef ik kalm en beheerst staan.
De priester gaf zijn laatste zegeningen en oom Michael trok me weg van
het graf. ‘Kom, Audrey.’ Hij nam mijn schouder en loodste me naar een
taxi. ‘Ik breng je naar je appartement.’ Ik knikte en stapte gewillig in.
Mam bleef bij oma om haar te helpen met verschillende zaken die ze nog
moest doen. Later zou ze bij mij blijven logeren voordat ze morgen naar
Los Angeles vertrok.
Samen met opa had ik voor mezelf een appartement gezocht in New
York. Naast woonruimte zag ik het ook als een slimme investering: als ik
er niet was kon ik het immers verhuren aan een hoge prijs. Een
appartement in New York was erg geliefd. Het was opa geweest die het
idee had geopperd.
Ik dacht niet terug aan de laatste dagen met opa. Hij had erg afgezien, de
ziekte had hem overwonnen. Ergens was ik blij dat opa nu uit zijn lijden
was verlost. Hij had het niet verdiend. Ik keek naar buiten. De stad vloog
voorbij.
Oom Michael leverde me af bij de deur en drukte een kus op mijn
voorhoofd. ‘Ik kom morgen nog even bij je langs, goed?’ Zijn stem klonk
bezorgd.
Ik knikte en stak de sleutel in de deur. ‘Oké.’ Morgen had ik een
interview en een screentest voor een film. ‘Tot morgen, oom.’ Ik
glimlachte zwakjes en stapte door de deur.
Eenmaal binnen kwam Loïs op me afgelopen – die oma had meegebracht
uit Los Angeles. Hij draaide rond mijn benen en probeerde me te troosten.
Ik aaide hem even en ging toen op de bank liggen.
De inrichting van het appartement had ik licht en modern gehouden, maar
toch met warme elementen. Grote ramen die uitkeken op de stad gaven een
gevoel van ruimte.
Loïs sprong op de bank en gaf me kopjes. Ik krabde hem achter zijn oor
en schopte mijn zwarte hakken uit.
Mijn maag knorde en vroeg om eten. Ik negeerde het. Begrafenissen
ontnamen me altijd de honger. Ik draaide me om en viel in slaap.
Paul POV
Ik was net de badkamerkastjes aan het ophangen toen ik de telefoon
beneden hoorde. Met een luide vloek zette ik het boormachine uit en rende
de trap af. Overal dwarrelde houtstof naar beneden.
‘Met Paul?’ vroeg ik aarzelend. Hazel had me beloofd om me op de
hoogte te houden van Ralph’s toestand – zonder het medeweten van
Audrey. Ik liet me op de fauteuil zakken die naast de telefoon stond.
‘Hazel hier,’ hoorde ik een dichtgeknepen stem zeggen.’ Paul, ik…’
Ik wist genoeg. De laatste week was de toestand van Ralph Masen
schrikbarend snel achteruit gegaan. Hazel had zich erbij neergelegd en van
Brady wist ik dat Audrey het feit ook had geaccepteerd dat ze haar
grootvader moest afgeven.
‘Dank je, Hazel,’ zei ik. Er bleef een doodse stilte hangen, die Hazel
uiteindelijk verbrak. ‘De begrafenis was gisteren. Dag, Paul.’ De hoorn
werd op de haak gelegd en enkel een getoet was hoorbaar.
Ze bleef ik een tijdje zitten, met het toestel in mijn handen. Mijn blik
dwaalde over het spoor stof dat ik had achtergelaten in mijn haast om de
telefoon op te nemen. Dat zou ik vanavond allemaal nog moeten
Fearless_Confidence Life After You
schoonmaken, registreerde mijn brein terwijl mijn gedachten ergens anders
waren.
Mijn vingers vormden trillend een nummer dat ik zelfs dronken kon
ingeven.
Ik slikte en drukte de hoorn tegen mijn oor. Het toestel ging drie keer
over.
‘Audrey’s telefoon, met wie spreek ik?’
Audrey POV
Dit keer was enkel Savannah er om me te helpen met mijn haar en make-
up voor de première van mijn nieuwste film The Fiancée, waarin ik de
rebelse zus van de bruidegom speelde. Malia zat op mijn bed in een oude
Vogue te bladeren en te wachten totdat ik eindelijk klaar was. Haar
afgesleten Converse tikte mee op het liedje van ABBA dat uit de keuken
klonk. Het had veel weg van de voorbereidingen van een avondje uit
samen met Quincy en Hazel terug in Los Angeles in mijn slaapkamer. En
Malia en Savannah waren ook goede vriendinnen geworden doorheen de
twee jaren dat ze door Gerald waren ingehuurd om me te helpen.
Ik stond samen met Savannah in mijn badkamer. Eigenlijk was ik blij dat
we op mijn appartement hadden afgesproken. Hier voelde ik me tenminste
op mijn gemak en was de sfeer losser dan in een afstandelijke hotelkamer.
Terwijl ik wat natte dieppaarse oogschaduw lichtjes aanbracht onder mijn
onderste wimpers in een zacht lijntje, krulde Savannah mijn haren weg van
mijn gezicht en bond ze vast in een hoge paardenstaart.
‘We moeten hier bijna vertrekken, Rey.’ Malia sloeg een bladzijde om en
keek me aan. ‘Leuke jurk,’ zei ze.
‘We zijn zo goed als klaar,’ zei ik terwijl ik achteruit stapte en mezelf in
de hoge spiegel bestudeerde.
Zwarte sandalen met een paars one-shoulderjurkje met kantdetails van
Emilio Pucci vormden mijn outfit voor vanavond. Het zag er eenvoudig
maar stijlvol uit.
Mijn ogen had ik aangezet met zwarte eyeliner die in de ooghoek een
vleugeltje maakte, zodat het leek alsof ik kattenogen had. Savannah had
met een vaardige hand nepwimpers opgeplakt – ik was nog altijd te bang
om dat zelf te doen. Allerlei doemscenario’s verschenen er in mijn hoofd
zodra ik het doosje al maar zag.
Ik bracht nog even een laatste laag mascara aan. In mijn dressing zocht
Savannah naar een zwarte clutch die ik erbij kon dragen.
Mijn gsm die naast Malia op het bed lag, begon te zingen. Malia nam al
op voordat ik had kunnen reageren.
‘Audrey’s telefoon, met wie spreek ik?’ vroeg ze zonder haar ogen van
de modereportage af te scheuren.
Het zal waarschijnlijk Gerald zijn om te zeggen dat hij er is, dacht ik
terwijl ik een laatste keurende blik in de spiegel wierp. Savannah kwam
tevoorschijn uit de dressing en duwde een clutch in mijn handen. ‘Zo, je
bent klaar, Rey. Succes vanavond en een goede reis.’ Ze knipoogde en
nam haar jas die in de woonkamer op de bank lag. Ik volgde haar om haar
uit te laten. De ruimte naast de voordeur was bezaaid met koffers. Meteen
naar de première zou ik op het vliegtuig naar Seattle stappen. Hazel had
mijn ticket geboekt zodra ze er lucht van had gekregen dat de première
mijn laatste werkverplichting was.
Ik drukte een kus op Savannah’s wang. ‘Ik bel je nog wel,’ zei ik voordat
Savannah zwaaiend de trappen afliep. Grijnzend draaide ik me om. Malia
kwam de woonkamer ingelopen, haar jas aantrekkend en met een frons op
haar gezicht.
‘Kom, Audrey, Gerald staat vast te wachten op ons aan het Ziegfield
Theatre,’ zei ze terwijl ze de deur uitliep. Ik haastte me achter haar aan
vergat net niet om mijn appartement af te sluiten.
‘Was dat Gerald aan de telefoon?’ vroeg ik toen Malia een taxi had
aangehouden en we ons op de achterbank persten.
Fearless_Confidence Life After You
‘Hmm?’ vroeg Malia. ‘Nee, nee, het maakt niet uit. Het was niet
belangrijk.’ Ze keek weg uit het raampje. ‘Concentreer jij je maar op die
première. Ik moet je daarna naar de luchthaven brengen. Volgende week
komen de huurders aan en moet ik je persoonlijke spullen naar het huis in
Los Angeles brengen.’ Malia maakte een gespannen indruk.
Waarschijnlijk was ze in haar hoofd al een lijstje aan het maken van alle
dingen ze nog moest doen.
Ook ik keek nu uit het raampje. We waren er bijna en de taxi stopte voor
ons.
Malia stapte uit en ik betaalde de taxichauffeur, die eindelijk doorhad wie
ik was. Gelukkig was hij zo verbaasd dat hij me enkel kon aanstaren.
Dankzij het drukke verkeer in New York was ik de laatste van de cast die
arriveerde.
‘Daar is ze toch, mijn liefste zusje!’ Benny Wilson trok me voor een
camera. ‘Op tijd komen is net zoals Olivia niet haar sterkste punt,’
verklaarde Benny aan de journalist.
‘Was dat ook niet een werkpunt van jou, Ben? Jij bent toch degene die
bijna zijn eigen bruiloft mist?’ kaatste ik met een lieve glimlach terug.
Lana Borrelli kwam er ook aangelopen. Ze zag er prachtig uit in een
turkooiskleurige jurk die tot aan haar knieën. http://cachexl.net-a-
porter.com/images/products/371316/371316_ou_xl.jpg
Ze omarmde me even en fluisterde in mijn oor: ‘Gecondoleerd met het
verlies van je grootvader, liefje.’
Ik sloot even mijn ogen en nam haar schouder vast. ‘Dank je, Lana. Ik
ben blij dat je er bent vandaag.’ Ik kende Lana Borrelli al sinds ze met
mijn vader samen had gewerkt in één van zijn films. Tijdens de opnames
van The Fiancée had ze me veel geholpen en gesteund.
Lana knikte en liet me los. Ze glimlachte even naar me en werd
weggeroepen door een journalist, die haar mening wou weten over een
personage.
De aandacht voor deze film was kleiner dan mijn vorige twee. Het waren
vooral journalisten, critici en fotografen.
Na de foto’s en interviews werden we naar binnengeleid om de film te
bekijken. Ik was zo benieuwd naar het resultaat en vooral de reactie van de
andere mensen in de zaal. Wat zou hun mening zijn? Zouden ze mijn werk
goed vinden? Ik wist dat ik de reacties pas morgenvroeg zou kunnen lezen,
maar toch was ik nu al zenuwachtig.
Tijdens de volledige film probeerde ik niet op mijn nagels te bijten. In
plaats daarvan friemelde ik met een papiertje dat Malia in mijn handen had
geduwd – ze kende mijn tic. Mijn schoot lag vol met gewreven
papiersnippers toen ik eindelijk rechtstond.
Malia nam mijn arm en trok me mee naar buiten. Ze hield een taxi tegen
en duwde me erin.
‘Audrey, hoor eens,’ zei ze toen ze de deur achter zich had dichtgeslagen
en de taxi zich tussen het verkeer wurmde. ‘Dat was Paul aan de telefoon
daarstraks. Ik heb het je niet gezegd vanwege de première.’
Paul heeft gebeld? ‘Wat zei die?’ vroeg ik haar.
‘Hij wilde je condoleren met de dood van je grootvader. Ik moest ook
zeggen dat het hem speet dat hij je dronken had gebeld en van alles wat hij
je heeft aangedaan. Het was zijn bedoeling niet je te kwetsen.’
Ik zei niets, maar keek uit het raampje. Paul had me gebeld. Nuchter en
opnieuw met de boodschap dat het hem speet.
Het was lief van hem dat hij belde om me te condoleren. Ik glimlachte
even.
‘Dus, je bent niet kwaad?’ vroeg Malia aarzelend. Ik schudde mijn hoofd.
‘Nee, ik ben niet kwaad. Ik snap waarom je het niet zei en ben blij dat je
het me nu zegt, Malia.’
De taxi stopte voor mijn gebouw en we stapten uit. De taxichauffeur
beloofde om op ons te wachten.
In de lift dook een herinnering op van opa. Ik zag hem zitten op een
bankje in Central Park met de bloesem om ons heen.
Paul heeft je niet verlaten omdat hij niet meer van je hield, liefje. Er is
Fearless_Confidence Life After You
een andere reden. Maar het is niet aan mij om dat te vertellen.
Opa had geweten waarom Paul me had verlaten. Hij had me niet verteld
en het geheim mee in zijn graf genomen.
Als Paul van me hield, waarom heeft hij me dan verlaten? Mijn mond
voelde plotseling kurkdroog aan. Ik slikte en voelde me duizelig. Alles
leek opeens zo onwerkelijk aan.
‘Audrey?’ Malia nam me bezorgd vast. ‘Voel je je niet goed?’
Ik keek op. Mijn benen trilden. De liftdeuren gleden open.
‘Je hebt vanmiddag nauwelijks gegeten. Eet iets terwijl ik de koffers naar
de auto breng.’ Malia’s stem klonk streng. Ik stapte verdoofd de lift uit,
naar de keuken. Mijn hoofd tolde en mijn hart ging als een razende tekeer.
Uit de koelkast nam ik snel een appel waar ik een hap uitnam. Ik kauwde
verwoed Het frisse sap verspreidde zich in mijn mond.
Het besef had me van streek gebracht. Loïs streek tegen mijn been en ik
pakte hem op, de appel met mijn tanden vasthoudend. Ik stopte de kat in
zijn kooitje samen met een oud T-shirt van mij en controleerde of hij
genoeg eten en drinken had tijdens de vlucht. De kat keek me smekend aan
met zijn gele glimmende ogen toen ik mijn handbagage zocht en mijn
katoenen trenchcoat aandeed. Ik nam mijn grote leren handtas, Loïs’
kooitje en stapte de lift in nadat ik mijn appartement had afgesloten.
De taxichauffeur nam de kooi van me over en ik stapte in de taxi. Mijn
hersens waren nog steeds bezig met Paul toen we arriveerden bij de
luchthaven. Malia wist een paar medewerkers zover te krijgen om mijn
bagage te dragen. Ik betaalde ondertussen de taxichauffeur.
‘Oké, mijn werk zit erop, fijne vakantie en veel succes bij de bevalling.’
Malia draaide zich, kuste me op mijn wang en dook de taxi in. ‘Bye,
Audrey!’ Ik zwaaide haar na voordat ik de medewerkers de luchthaven in
volgde.
Als Paul nog van me hield, moest ik het weten. En er was maar één
manier om daar achter te komen.
Fearless_Confidence Life After You
Chapter 53
“Been wondering if you heart’s still open” Do I Wanna Know? – Arctic Monkeys
Audrey POV
'Wat!' riep ik verschrikt uit. Dit kon niet. Dit was een grap.
'Sorry mevrouw, maar alle vluchten richting het westen zijn afgelast.'
'Hoezo?' riep ik opnieuw uit. Wat is dit voor gezeik? Ik moest mijn
vliegtuig halen.
'Heeft u het nieuws niet gehoord? Er is een vulkaan uitgebarsten in
Alaska. Het is veel te gevaarlijk om in de stofwolk te gaan vliegen…,'
begon de man achter de balie.
Ik onderbrak hem ruw. 'Maar ik wil niet naar Alaska. Ik moet naar
Seattle. Mijn vriendin kan elk moment bevallen,' maakte ik hem duidelijk.
Hij moest beseffen dat ik naar Seattle moest gaan. Hazel zou een
hartverlamming krijgen als ik er niet was. En ik moest Paul ervan
overtuigen om me terug te nemen - als hij me nog steeds wou hebben. Ik
moest op een vliegtuig richting het westen stappen, wel nu meteen.
'Het spijt me, mevrouw, maar alle vluchten in de richting zijn afgelast
omdat de luchthavens daar gesloten zijn.'
'Maar u begrijpt me niet,’ begon ik wanhopig opnieuw. Hij moest het
begrijpen. ‘Ik moet echt vandaag nog naar Seattle.'
De man keek me medelijdend aan, alsof hij me beter nieuws wou geven
en keek zuchtend naar mijn kleding. Het was duidelijk dat hij het sneu
vond om zo’n knappe vrouw in een designerjurkje slecht nieuws te geven.
'Het spijt me echt verschrikkelijk, mevrouw, maar u zult geduld moeten
hebben. Zeker totdat de stof uit de lucht is.'
'Maar de stofwolk is toch niet in Washington?' bracht ik in. De wanhoop
in mijn stem was duidelijk hoorbaar. Dit kon mij niet overkomen. Dit kon
gewoon niet. Dit was gewoon een grap. Straks kwam er iemand en zei dat
we mogen opstijgen.
'We mogen geen risico's nemen, mevrouw. Veiligheid eerst.'
De man keek me vriendelijk aan. Achter me hoorde ik gekuch en ik
stapte verdoofd opzij. Geen vluchten richting het Westen. En wie wist
hoelang die achterlijke stofwolk daar zou blijven hangen.
Ik plofte neer op een leeg zitje, naast een man en een vrouw met een
kind. Mijn koffers, waar de medewerkers ze hadden achtergelaten, kon ik
vanwaar ik zat zien, dus die liet ik staan. Ik was niet in de stemming om
met koffers te slepen.
Waarom moest de stomme vulkaan nu juist vandaag ontploffen? Had die
niet een dagje kunnen wachten? Één dagje maar? Een paar uur?
Ik liet mijn hoofd in mijn handen vallen. Dit moest gewoon één grote
grap zijn. Een vulkaanuitbarsting waardoor al het luchtverkeer stil lag. Wat
een anticlimax.
Ik schrok op toen ik iemand op mijn schouder voelde tikken. Recht keek
ik in twee lichtbruine ogen en hield even mijn adem in.
'U bent toch Scarlett O'Hara, niet?' vroeg een jongetje van een jaar of elf.
Voorzichtig liet ik mijn adem terug ontsnappen. Gelukkig voor mij was
iedereen bezig met de stofwolk om te letten op een meisje dat verdacht
veel leek op een bekende actrice.
'Ja hoor, ik speel Scarlett O'Hara,' zei ik tegen hem met een glimlach.
Vertederd keek ik hem aan. Het was een schattig jongetje, met lichtbruine
ogen en donker haar.
De jongen begon te stralen bij het horen van mijn antwoord.. 'Ik dacht het
wel,’ zei hij triomfantelijk tegen me. ‘Mijn mama geloofde me niet toen ik
het haar zei…' Hij wuifde even naar een vrouw die een paar meter
verderop stond toe te kijken, haar gezicht een mengeling van ongeloof en
wantrouwen. Ik glimlachte vriendelijk naar haar. 'Maar mag ik uw
handtekening?' vroeg het jongetje voorzichtig. ‘Alstublieft,’ voegde hij er
snel aan toe.
Fearless_Confidence Life After You
'Tuurlijk.’ Mijn glimlach werd steeds groter. ‘Wacht, even een pen
zoeken en papier.' Ik deed snel mijn handtas open en scheurde een blaadje
uit mijn agenda. 'Wat is je naam?' vroeg ik vriendelijk.
'Matt,' antwoordde hij verlegen. Voor Matt, Veel liefs, Audrey Masen,
schreef ik op. Eronder zette ik mijn handtekening. De jongen stond nog
steeds naast me en keek me bewonderend aan. Toen besefte ik dat ik nog
altijd dat paarse jurkje aanhad en mijn make-up van de première droeg. Ik
gaf Matt het blaadje en drukte een kus op zijn wang.
'Alsjeblieft, Matt. Ik hoop echt dat we elkaar nog eens tegenkomen.'
Helemaal in de wolken en met het papiertje tegen zijn borst geklemd liep
hij naar zijn moeder, die me stomverbaasd aanstaarde.
Nu Matt geen aandacht meer voor me had, droop de glimlach van mijn
gezicht. Het nieuws, dat de vliegtuigen niet meer vlogen naar de Westkust,
werkte langzaam op me in.
Ik keek rond. Steeds meer mensen keken angstig en zochten, net zoals ik,
een plaatsje op te zitten en te wachten op nieuws. Niemand wist hoe lang
de vliegtuigen niet meer vlogen. Het kon zijn dat ze morgen alweer
vlogen, maar net zo goed volgende week. Ik kon hier dagenlang vastzitten.
Ik leunde achteruit. O Jezus, ik zat hier misschien vast tot volgende week.
Ik stond op - en was meteen mijn plekje kwijt. Ik wenkte naar een paar
kruiers en vroeg of ze zich over mijn koffers wilden ontfermen. Ze knikten
beleefd en verzekerden me dat er niets met mijn bagage zou gebeuren. Ik
stopte ze wat dollarbriefjes toen en vertrok toen richting Dunkin’ Donuts.
Er zou toch geen vliegtuig vertrekken, dus kon ik het me net zo goed
gemakkelijk maken, als ik dan toch moest wachten.
Met een Vanilla Chai voor mijn neus speelde ik nerveus met het plastic
lepeltje dat je er standaard bij kreeg.
Ik deed mijn best om niet te veel aan Paul te denken, maar aan Hazel en
de baby. Hazel zou haar 37ste
week ingaan en kon elk moment bevallen.
Voorzichtig stuurde ik haar een sms’je met het nieuws dat ik vastzat op de
luchthaven en dat het luchtverkeer zo goed als gesloten was richting het
Westen.
Toch kwam Paul onmiddellijk mijn gedachten ingeslopen zodra het
sms’je verzonden was. Wat moest ik met hem gaan doen? Ik verborg mijn
hoofd in mijn handen en probeerde mijn gedachten uit te zetten. Ik kon
geen kant op.
Paul POV
De Katmai vulkaan is in Alaska uitgebarsten. Kenners spreken van de
grootste vulkaanuitbarsting sinds 1912. In heel het land zijn luchthavens
gesloten. Honderden mensen zitten vast…' Ik draaide de radio uit terwijl ik
een bladzijde van mijn boek omdraaide. Als er geen muziek was, hoefde ik
het niet te horen. Trouwens, ik had totaal geen zin om te luisteren naar
hysterische mensen die vastzaten en specialisten die over een vulkaan
zouden discussiëren.
Ik keek op uit het boek dat ik aan het lezen was - Sense&Sensibility van
Jane Austen. Het was de derde keer dat ik de boek aan het lezen was. Maar
in plaats van naar de woorden op papier keek ik nu uit het raam. Door de
bomen heen zag de lucht er niet anders uit. Toch zou er boven het dichte
wolkendek dat het Olmpic Penisula een gigantische stofwolk moeten
hangen. Groot genoeg om het vliegverkeer in de States plat te leggen. Ik
kon me al indenken dat Hazel doodgelukkig moest zijn. Geen vliegtuigen,
dus ook geen vervuiling.
Met een tevreden glimlach op mijn gezicht keek ik rond me heen. Het
huis was eindelijk af. Gisteren had ik de keuken volledig geïnstalleerd en
de laatste vloertegels gelegd – ik had gekozen voor grote lichtgrijze tegels.
In de hal ging de bel. Ik legde mijn boek op het voetenbankje, stond op
en deed open.
'Hallo Paul. Ik had het helemaal niet herkend.'
Op de stoep stond Leah. Ik keek haar met een opgetrokken wenkbrauw
Fearless_Confidence Life After You
aan. Wat deed Leah hier?
'Vraag je me niet om naar binnen te komen?' vroeg ze met een megawatt
glimlach. Ze schudde haar glanzende zwarte haren naar achter en keek me
vriendelijk aan onder haar dikke wimpers.
Ik deed een stap achteruit. Leah die aardig deed? Daar zat iets achter.
Oftewel heeft ze iets verkeerds gegeten.
'Wow, het ziet er echt helemaal anders uit. Jesses, Paul, man. Jij hebt
nogal bergen werk verzet.' Goedkeurend keek Leah rond zich heen toen ze
de woonkamer binnentrad.
'Wat moet je, Leah?' bromde ik terwijl ik haar volgde. Leah was niet naar
hier gekomen om mijn huis te bewonderen.
Ze keek me gekwetst aan nadat ze zich in de zetel had laten vallen.
'Jesses, Paul! Schaf een bril aan.'
Ze wapperde even met haar hand, en toen zag ik het.
'Leah. Meen je dat? Echt waar?' Ik liep op haar af en nam haar hand vast.
Ze knikte stralend. 'Inderdaad.' Aan haar hand prijkte een prachtige
diamanten ring.
Ik keek haar ongelovig aan. 'Hoeveel heb je Will moeten betalen?' vroeg
ik.
'Wat?' Leah keek me niet-begrijpend aan.
'Je hebt me wel gehoord,’ grijnsde ik. ‘Hoeveel heb je Will moeten
betalen om er voor te zorgen dat hij zo gek is om met jou te trouwen?'
Leah keek me giftig aan. 'Ik kwam hier om je een gunst te doen, Moreno,
maar als je zo begint…' Ze stond op en wilde naar buiten lopen.
'Oké, oké, het spijt me, Leah. Dat was gemeen van me. Wat wil je dat ik
voor je doe?' Ik greep haar pols vast, zodat ze niet kon weglopen.
'Ik wou je vragen om mijn vrijgezellenfeestje te organiseren.'
Ik keek haar verbluft aan. Leah Clearwater die aan mij vroeg om haar
vrijgezellenfeestje te organiseren?
'En ja, je mag alles doen wat je wilt,’ voegde ze eraan toe.
Ik begon te grinniken. 'Wanneer is dat vrijgezellenfeestje?'
'Doe je het?' Leah leek verbaasd en keek me ongelovig aan.
'Blijkbaar.'
Ze begon te stralen. 'Je hebt niet meer zolang. Blijkbaar heeft Will al het
één en het ander geregeld, want ik ben tegen eind juni een getrouwde
vrouw.’
Oké, Will wist echt niet wat hij zich op de hals haalde, maar dat was zijn
probleem. Ik mocht een vrijgezellenfeestje organiseren en ik had er
verdomd veel zin in.
'Leah,' begon ik. 'Je hebt de expert gevraagd.'
Ze grinnikte zelfgenoegzaam.
'Weet ik. Anders had ik het toch niet gevraagd?'
Audrey POV
'Tot maandag!' gilde ik bijna uit. De man achter de balie maakte een
sprongetje van schrik. Deze reactie had hij blijkbaar niet verwacht. Hij
klikte nerveus op zijn computer en keek me met een steelse blik weer aan.
'Het spijt me ten zeerste, maar…'
Ik luisterde al niet meer. Tot maandag! O Jezus Christus! Tot maandag!
Wat moest ik hier vijf dagen gaan doen op de luchthaven? De man voor
achter de balie bleef maar bezig met zijn eentonige monoloog, die
gruwelijk saai was en die ik nauwelijks kon volgen. Ik luisterde niet en
overliep alle opties die ik had. Die, moest ik toegeven, nogal schaars
waren.
Ik draaide me, wenkte naar een kruier die mijn koffers had en zocht mijn
weg naar de uitgang. Nog altijd had ik geen duidelijk plan, maar ik wist
wel dat ik niet tot donderdag kon wachten. Ik moest actie gaan
ondernemen, en dringend ook.
Op mijn weg buiten schoot de oplossing door mijn hoofd. Als door de
bliksem getroffen bleef ik stilstaan op de stoep, waar de taxi’s stonden te
Fearless_Confidence Life After You
wachten. Wat was de snelste manier om in Washington te komen als er
geen vliegtuigen de lucht in mogen?
Natuurlijk! Dat ik daar niet aan had gedacht! Ik draaide me om en rende
terug de luchthaven.
'Eh, juffrouw?' riep de kruier achter me aan.
'Meekomen! Kom, doordoen! Ik heb haast.' Waar was dat loket? Ik wist
zeker dat het hier ergens moest zijn. Zoekend keek ik rond me heen,
probeerde me enkel te concentreren om de verschillende logo’s die boven
de hoofden van de mensen hingen.
Daar! Ik rende op het logo van de autoverhuur af. De jonge kruier volgde
in mijn kielzog.
‘Ik heb een auto nodig. De snelste die u heeft.’ Ik gooide mijn rijbewijs
op het bureau van de eerste en beste medewerkster die ik zag.
‘U bent Audrey Masen!’ zei de medewerker toen ze het rijbewijs onder
ogen kreeg. Ze keek me aan met een fanatieke blik die smeekte om een
handtekening.
Ik zuchtte diep en probeerde me kalm te houden. ‘Het kan me geen zak
schelen wie ik ben, ik heb een verdomde auto nodig. Nu. De snelste die je
hebt,’ snauwde ik. Een nacht zonder slaap had mijn humeur tot onder het
nulpunt laten zakken. Het nieuws dat er geen vliegtuigen meer vlogen tot
maandag had het er ook niet beter opgemaakt.
De medewerkster kon me enkel dom aanstaren. ‘Auto. Nu.’ Ik maakte
een ga-nou-maar-beweging met mijn handen.
Dat leek het meisje wakker te schudden. ‘Ja, jazeker, euh, Hoogheid,’
stotterde ze voordat ze zich op de computer concentreerde. Ik ademde diep
in en uit terwijl ik de neiging bedwong om te gaan nagelbijten. Door het
venster heen zag ik hoe langzaam de zon opkwam.
Ik heb hier de hele nacht gezeten, besefte ik ergens vaag. Achter me
stond de kruier geduldig te wachten met mijn koffers.
‘Euh, we hebben nog een zwarte Mercedes E-klasse staan, euh,
Hoogheid’ opperde het meisje.
‘Perfect,’ onderbrak ik haar ruw. Mijn creditcard viste ik uit mijn
portemonnee. ‘Is die volgetankt?’ vroeg ik.
‘Euh-’ het meisje keek snel op haar computerscherm terwijl ik met mijn
tanden knarste. Kon dat meisje niet haar job doen in de plaats van mij met
idiote titels aan te spreken. ‘Euh, ja, hoor, Hoogheid.’
‘Ik neem hem, hier.’ Ik duwde haar mijn creditcard in de handen. ‘Geef
de papieren. Dan vul ik ze in.’ Ik griste een pen uit mijn handtas en viste
behendig de papieren van haar bureau.
‘Euh, oké, Hoogheid.’ Ik rolde met mijn ogen en onderdrukt een zware
zucht. Gelukkig kon ik zo vertrekken.
Zodra de koffers in het koffer en op de achterbank stonden, gaf ik de
kruier wat geld en stapte ik in de Mercedes. Ik vertrok met gierende
banden en voegde me onmiddellijk tussen het verkeer van New York
Gelukkig had ik Hazel al een sms’je verzonden dat ik van plan was om
met een huurauto naar La Push te rijden.
Het duurde even voordat ik uit New York City was, maar zodra ik de
verkeersdrukte achter me liet, scheurde ik in Pennsylvania in. Het was
maar goed dat er vandaag geen politie in de buurt was, want ik reed een
beetje te snel – de snelheidsmeter bleef boven de 100mph. Het landschap
vloog langs me voorbij, maar ik had er nauwelijks oog voor. Het enige
waar ik aan kon denken, was zo snel mogelijk in La Push geraken.
Thuiskomen.
Ik stopte pas toen ik voelde dat ik moe begon te worden. Buiten was het
donker. Vreemd. Ik had niet gemerkt dat de zon onder was gegaan.
Een plaat gaf aan dat ik South Dakota inreed. Wow, al zeven staten
doorkruist vandaag. Een blik op mijn horloge vertelde dat ik bijna zestien
uur aan het stuur had gezeten. Ik had er een rit opzitten die een normaal
mens in twee dagen zou doen. Ergens registreerde mijn hersens dat ik
onverantwoordelijk bezig was, maar het kon me niet zoveel schelen. Ik
was moe, in een vreselijk humeur en had de hele dag niet willen nadenken.
Ik wilde gewoon slapen.
Fearless_Confidence Life After You
In het kleine stadje Mitchell stopte ik bij een goedkoop motel. Ik had
geen zin om de moeilijke filmster uit te hangen. Zolang ik een bed had om
in te slapen, was ik blij. Ik was echt dood, dood en doodop.
De kamer die ik kreeg was klein, maar er stond een bed in - het enige dat
me nu interesseerde. Ik liet me erop neer ploffen, met schoenen en al.
Zodra mijn hoofd het kussen raakte, was ik vertrokken naar dromenland.
Fearless_Confidence Life After You
Chapter 54
"Your precious heart broken and scarred,
somehow you made it through” Breathless – Better Than Ezra
Paul POV
Het werk in de houthandel was bevredigend. Ik was al de hele ochtend
bezig met een antieke kast op te knappen - te restaureren, zoals ze dat
noemden. Het eikenhout glansden in het felle licht van TL-lampen. Ik kon
je zo vertellen dat iemand die kast al jarenlang inwreef met bijenwas - nou
ja, mijn neus kon het vertellen.
'Paul!' David riep me.
Zuchtend stond ik op. David was echt nerveus de laatste tijd. Geen flauw
idee waarom.
'Ja?' vroeg ik hem toen ik naast hem stond. David was bezig met een
kersenhouten keuken, die al voor driekwart af was.
'Wil je even hiermee verder doen? Ik moet heel dringend naar Port
Angeles – die bestelling halen.'
Ik knikte.
David vervolgde: 'De vrouw voor wie die keuken is, kwam vandaag om
vijf uur kijken. Ik weet wel niet ik dan al hier ben - maar ja, ik denk dat je
je wel weet te redden.' David keek me even doordringend aan voordat hij
zich omdraaide en de houthandel uitliep, de stortregen in.
Terwijl ik verder werkte aan de keuken, gleed mijn blik ongecontroleerd
naar buiten, waar het goot.
Om stipt vijf uur stopte er een donkergroene Mercedes voor de
houthandel, en een vrouw van achteraan de vijftig stapte uit. Het was een
vrouw die in haar jonge jaren heel knap moest zijn geweest.
Met een schattende blik liep de vrouw de houthandel in. Ik deed alsof ik
haar niet zag en ging helemaal op in mijn werk. Sommige mensen hadden
dat graag. Waarschijnlijk was die vrouw ook zo’n persoon.
Stilzwijgend ging ze naast me staan en keek zonder iets te zeggen naar de
keuken, waar ik al uren aan zat te werken. De keuken was zo goed als af.
Inwendig gaf ik me een schouderklopje. De blik van de vrouw brandde op
mijn huid. Ik deed gewoon alsof ik de knoppen nog even inspecteer, maar
die zijn van uitstekende kwaliteit.
'Nou, ik snap waarom veel mensen naar hier komen. Jij hebt talent,
jongen.'
Ik knikte even, voordat ik even over de knop wreef. 'Ik heb maar
afgewerkt, de rest is gedaan door mijn baas.'
De vrouw glimlachte even. 'Niet zo bescheiden, jongeman. Ik herken
talent zodra ik het zie.'
Ik slikte even. 'Uh… uw keuken is af. Wanneer komt u hem halen?'
Haar glimlach werd groter. 'Morgen, om acht uur 's morgens, als het gaat.
O ja, en jij krijgt een premie van me.'
Dat zal Dave wel leuk vinden, dacht ik bij mezelf. 'Oké, ik zal het hem
zeggen er een voorschot is betaald…'
Ze liet me niet uitspreken. 'Nee nee, dit is voor jou. Hier, en tot morgen.'
Op haar hakken draaide ze zich om en wandelde heupwiegend de
houthandel uit, voordat ze in de Mercedes stapte en wegreed.
Ik keek haar stomverbaasd aan. Ik was net versierd door een vrouw die
oud genoeg was om mijn grootmoeder te zijn. Was ik wel nog normaal?
Of liever, was zij nog wel nog normaal?
Het was halfzes voorbij. Tijd om te vertrekken dus. Ik schreef gehaast
een briefje met de boodschap de vrouw haar keuken morgen om halfzeven
‘s ochtends kwam halen - ik was er zeker van dat ze vroeger kwam - en dat
ik niet zou komen. Eén keer worden versierd door zo'n ouwe tang was
meer dan genoeg. Ik had recht op een dagje verlof om bij te komen.
Thuis was alles stil en vredig - precies zoals ik alles had achtergelaten. Ik
Fearless_Confidence Life After You
zette de motor in de garage - schuur was het niet meer - voordat ik het
huis binnenstapte.
Op de telefoon stond één nieuw bericht. Ik was veel te lui om te kijken
wie had gebeld - als het dringend was, zouden ze wel terugbellen en liep
regelrecht door naar de keuken voor een biertje en iets te eten.
Het was halftwaalf toen het late avondnieuws begon en ik me uitrekte.
Morgen zou ik me weer kunnen verwachten aan een dikke uitbrander van
David. Ik stond op en liep de trap op, die zachtjes kraakte.
Toen ik in bed lag, viel ik meteen in slaap. Een persoonlijk wonder.
Audrey POV
De volgende ochtend schoot ik wakker om iets voor vijf uur. Verbaasd
keek ik rond me heen. Ik lag op een bed met ouderwetse lakens die
spuuglelijk waren en de kamer was kil ingericht, met houten panelen
achter het bed.
O ja, ik zat in een goedkoop motel ergens in South Dakota. De
luchthavens waren gesloten. Kermend masseerde ik mijn slapen voordat ik
uit bed rolde. Ik moest zo snel mogelijk wakker zien te worden.
De koude douche werkte als de spreekwoordelijke koude douche. Het
frisse water maakte me klaarwakker. Ik zocht in mijn tas naar een extra
setje ondergoed – iets wat gelukkig altijd bij me had als ik ging vliegen -
en kleedde me terug aan in mijn paarse jurk van Emilio Pucci. Met een
reinigingsdoekje ging ik over mijn gezicht en bracht wat lichte make-up
op. Ontbijt bestond enkel uit een sterke kop espresso. Ik had geen honger.
Om kwart voor zes stapte ik in de Mercedes en scheurde weg.
Terwijl ik het gaspedaal mishandelde had ik de tijd om een beetje na te
denken.
Waarom deed ik dit?
Het meest logische antwoord was om op tijd bij Hazel te zijn. Dat het
was voor de hand liggende. Maar diep vanbinnen wist ik dat als het voor
Hazel was geweest, ik nog altijd in New York zat, vloekend op de
luchtmaatschappijen.
Nee, de enige reden waarom ik zo halsoverkop was vertrokken, was
omdat mijn ogen eindelijk waren opgegaan. De prijs die ik ervoor had
betaald, was hoog geweest. Heel erg hoog. En ik kon nog niet zeggen of
het die waard was geweest.
Maar als opa gelijk had, waarom vond Paul dan dat ik niet bij hem
hoorde? Waarom heeft hij me dan weggejaagd? Ik probeerde de scheur in
mijn borst te negeren die wat verder openscheurde. Ik moest een arm voor
mijn borst slaan en de auto ging even naar links. Snel stuurde ik weer met
één hand de auto weer recht terwijl ik tegen de tranen vocht. Die
herinnering deed nog altijd pijn, hoewel ik hem nog kristalhelder voor de
geest kon halen. Ik snakte naar adem en de auto ging weer naar links.
Zo kon ik niet rijden. Snel zette ik de Mercedes aan de kant van de weg,
voordat ik brokken ging maken.
Ik veegde de tranen onder mijn ogen vandaan en haalde diep adem.
Wat dacht ik wel niet? Paul die me terug wou? Was ik wel nog helemaal
normaal?
Het immens wijde landschap van Montana scheen me eenzaam toe, zoals
het daar uitgestrekt voor me lag. In de verte zag ik de bergen al opdoemen,
die grensovergang betekende naar Washington.
Hij had gezegd dat ik niet bij hem hoorde. Dat hij niet bij me paste.
Ik voelde hoe ik begon te trillen en probeerde diep in en uit te ademen.
De herinneringen aan die avond scheurden mijn ziel in verschillende
stukken. Zoute tranen vielen op mijn jurk. Ik veegde ze van mijn wangen
en klemde mijn handen rond het stuur. Niet gaan huilen, Audrey, hield ik
me streng voor. Met huilen kom je nergens.
En opa had gezegd dat hij van me hield. Maar waarom had hij dan al die
dingen tegen me gezegd? En waarom had hij me dan laten geloven dat hij
nog niet over Rachel was?
Fearless_Confidence Life After You
Hier schoot ik ook nergens meer op, merkte ik geïrriteerd op. Hoe moest
ik weten wat er in Pauls hersenkronkel omging. Ik zat hier aan de kant van
een verlaten weg, in het midden van Montana, tussen de bergen. Vast in
een cirkelredenering, waar ik niet uitkwam.
Als ik mijn vragen beantwoord wou hebben, kon ik maar één ding doen.
En dat was doorrijden.
Ik verwisselde mijn hakken voor gemakkelijke flatjes, die ik in het
handschoenenkastje bewaarde voor langere autoritten - met hoge hakken
rijden was niet het gemakkelijkste op de wereld - en trapte toen weer het
gaspedaal in.
Het bergachtige landschap vloog aan me voorbij, en zo ook de uren. Ik
negeerde het opgewonden getoeter dat me achtervolgde zodra ik iemand
met een gevaarlijke hoge snelheid inhaalde, maar ik wou vandaag nog op
de bestemming zijn waar ik zo graag wou zijn. Al moest ik daarvoor de
motor van de Mercedes tot het uiterste drijven.
Zodra de bebossing wilder, groener en vooral dennenboomachtig begon
te worden, begon mijn voet op de gaspedaal steeds meer te wegen. Ik kon
er niets aan doen, maar door de bossen begon ik te voelen dat ik er bijna
was - wat natuurlijk belachelijk was. Ik zat pas Idaho, maar ik kon de hars
al in de lucht ruiken. Nog maar één staat en ik was in Washington, de staat
waarin het altijd leek te regenen.
Buiten begon het donker te worden en de vermoeidheid begon toe te
slaan. Maar ik weigerde om eraan toe te geven. Het was nog misschien
negen uurtjes rijden - als je volgens de toegelaten snelheid reed. Met de
snelheid die ik reed zou het hoogstens nog zeven uurtjes zijn of zo. Mijn
hersens weigerde om te rekenen en ik had ze nodig om op de weg te letten.
Het was dan ook een shock voor me de bossen opeens weg waren en ik
opnieuw weer in een kaal landschap terecht kwam. Die shock duurde even,
en toen ramde ik bijna het gaspedaal door de Mercedes heen.
Audrey POV
Toen ik Washington inreed - instoof, bedoelde ik - en ik de bossen langs
de weg en de groene bergen voor me zag, voelde ik hoe de tranen over
mijn wangen stroomden van opluchting en uitputting. Ik was er, bijna.
De vermoeidheid verdween bij toverslag - ik zat al bijna meer dan twintig
uur achter het stuur - en de opwinding nam toe hoe dieper ik Washington
inreed.
Het kon me niets schelen dat het midden in de nacht was - of heel vroeg
in de ochtend. Mijn besef van tijd was zo goed als weg. Ik kon nu niet
stoppen - ik was er bijna. De motor van de Mercedes klonk als een cheeta
onder de motorkap toen ik Seattle achter me liet.
Ik reed Port Angeles in - ik voelde hoe de opwinding bezit van me begon
te nemen. Ik was er nu echt bijna. Mijn hart klopte in mijn keel en mijn
knokkels werden wit toen ik mijn handen om het stuur knelde. O God, ik
was er praktisch bijna.
Ik scheurde de weg af - dezelfde weg die we hadden genomen toen we
terugkwamen van onze eerste date uit in Seattle – iets dat jaren geleden
leek te zijn, voordat ik een beroemde actrice was of zelfs nog voor we een
relatie hadden.
Met een rotvaart jakkerde ik door Forks heen - ergens hoopte ik dat oom
Charlie sliep en niet voor het raam naar buiten stond te kijken, want anders
had ik een gigantische bekeuring aan mijn broek. Maar zelfs dat kon me
niets schelen op dit moment.
Ik begon helemaal te trillen van de spanning toen ik de plaat van het
reservaat zag, die aangaf dat ik La Push inreed. Mijn handen beefden,
maar ik had ze zo stevig om het stuur gekneld dat ik het nog niet eens
merkte. Mijn knokkels leken bijna door mijn huid heen te barsten. De
bomen vlogen langs me heen toen ik het bos indraaide.
Met piepende remmen stopte ik voor het huis. En ik bleef met open mond
zitten.
Fearless_Confidence Life After You
Zat ik wel goed? Ik keek achter me, maar het enige dat ik kon zien waren
torenhoge dennenbomen.
Het huis voor me had niets weg van het huis dat ik me herinnerde. Eén
gruwelijk moment lang dacht ik dat ik verkeerd zat, dat ik helemaal
verkeerd was gereden.
Het huis voor me had twee verdiepingen. Het was gebouwd van steen en
hout. Het was groot. Het was witgeschilderd. Het had een ruime veranda
gekregen. Het was verbouwd.
Ik bleef voor me uit staren, verdwaasd, met de motor aan die zachtjes
bleef pruttelen omdat hij al zolang bezig was.
Was het wel goed om hier te komen?
Had ik niet de grootste fout gemaakt ooit?
Waarom had hij het huis verbouwd?
Wou hij me wel terug? Wat als hij het echt had gemeend, dat hij totaal
niets meer met me te maken wou hebben? Wat dan?
Aan het antwoord op de laatste vraag probeerde ik niet al te veel na te
denken. Het laatste dat ik nu wou, was instorten. Ik wist dat op de rand van
een zenuwinzinking stond, maar ik weigerde om eraan toe te geven.
De zoute zeewind waaide door het open raampje en speelde met mijn
haren.
Voorzichtig - heel voorzichtig - knipperde ik met mijn ogen. Ik kon het
nog steeds niet geloven dat ik hier was - in La Push. Het leek ook zo
onwerkelijk. Een normaal mens zou minstens vier dagen over deze rit
doen, die ik in 48 uur had afgelegd.
Ik durfde niet uit te stappen, bang dat als ik uitstapte, alles gewoon zou
oplossen. Dat het gewoon een droom was geweest, en dat ik nog steeds in
New York zat. Een vreselijke nare droom.
Op de veranda bewoog iets. Verschrikt hield ik mijn adem in. Mijn
handen knelden zich rond het stuur.
Langzaam wenden mijn ogen aan het zachte ochtendlicht - ik had
blijkbaar de hele nacht doorgereden - en zag ik de contouren van een grote,
lange man met zwarte warrig haar, die mij net zo verbaasd aankeek als ik
hem.
Fearless_Confidence Life After You
Chapter 55 "I just wanna hear you say you got me baby are
you mine?" R U Mine? – Arctic Monkeys
Paul POV
Het geronk van een motor, die met piepende remmen stopte, maakte me
wakker.
Slaapdronken grabbelde ik naar de wekker. Halfvijf! Jezus Christus, wie
kwam op dit uur nog naar hier - of liever, wie was op dit uur van de dag al
wakker?
Het geronk van de auto bleef maar doorduren. Blijkbaar stond iemand
stil, net voor mijn huis, met de motor aan. Vuile klootzak
Dat was een van de nadelen van buitengewone scherpe zintuigen. Je
hoorde wat een normale mens nooit zou horen. Of in dit geval, wakker van
zou worden. Sinds het incident in Los Angeles had ik mezelf getraind om
bij de minste kik die ik hoorde, wakker te schieten.
Ik stond op. Buiten was het nauwelijks licht. De zon kon ieder moment
opkomen - de vraag was alleen.
De motor van de onbekende auto bleef maar draaide. Echt waar, kon de
bestuurder gewoon de motor niet afzetten? Het irriteerde me enorm.
Ik nam nog niet eens de moeite om een kamerjas aan te doen - alleen
mijn oude versleten pyjamabroek. Het enige dat ik wou, was dat dat
fucking kutgeluid ophield. Jezus, het was halfvijf!
Met veel tamtam donderde ik de trap af en trok woedend de deur open,
om halverwege in de beweging te stoppen.
Het was een Mercedes. Een roestzwartere E-Klasse Coupé E500. Onder
de motorkap zat 514 paardenkracht en een V8 motor. Met die auto moest
je handmatig schakelen - je moest met andere woorden echt kunnen rijden.
Die auto, die daar op de stond geparkeerd, was een engeltje dat
voortreffelijk reed. Ik kon je zelfs vertellen hoe de auto vanbinnen rook op
dit moment - leerachtig vermengd met een heel licht vrouwenparfum.
Haar parfum.
Ze zat met haar handen om het stuur geklemd, haar groene ogen
schitterend. Ik was nog niet vergeten hoe haar ogen de kleur hadden van
opgeblonken smaragden en hoe ze konden vonken als ze boos was en
schitteren als ze lachte.
Haar ogen hielden de mijne vast. Ik voelde hoe ze op mijn huid brandden.
De spanning tussen ons was bijna voelbaar. Tastbaar.
Terwijl haar ogen de mijne verslonden, deed ze de motor uit, net op het
moment dat de zon haar eerste stralen van die dag wierp.
De zonnestralen verlichtte haar gezicht. Een gezicht dat ik met mijn ogen
dicht kon tekenen. Zo goed kende ik elke trek en elke lijn van dat gezicht.
Haar haren gloeiden, alsof er goud was door gesponnen. Mijn hart bleef
stilstaan en ik snakte naar adem.
Ik kon het niet geloven. Dat ze hier was. Dat ze hier voor mijn deur stond
geparkeerd. Dat ze echt hier was. Dat dit geen droom was. Na alles wat er
was gebeurd tussen ons.
Aarzelend liep ik de veranda af, voorzichtig.
Het gebeurde in een flits.
Ze stapte de auto uit. Ik zag nog net hoe ze een sexy paars jurkje aan had
met hoge zwarte sandalen – voordat ze rende.
Audrey POV
Hij was het.
Ik zag hoe zijn donkerbruine ogen me eerst verbaasd aankeken en toen
intens. Mijn handen knelden zich om het stuur. Hij gaf nog steeds om me.
Fearless_Confidence Life After You
De spanning in de lucht knetterde als elektriciteit tussen en vlamde
onderhuids op.
Ik moest mezelf ervan verzekeren dat hij het was en geen hallucinatie of
fata morgana of wat dan ook. Toen ik er zeker van was dat ik niet droomde
of hallucineerde, draaide ik met trillende handen de motor uit. Hij ging
treurig uit en het werd doodstil. Mijn eigen ademhaling klonk
oorverdovend. Mijn hart klopte veel te luid in mijn keel.
De zon kwam op, als een gloeiende vuurbal die de hele wereld in vuur en
vlam zette met haar zachte licht. Ze scheen op zijn huid, die nog steeds
dezelfde kleur van dat roestig bruin had, op zijn haren, die nog altijd
pikzwart waren en zijn ogen werden lichtbruin in het zonlicht. Ik geloofde
dat ik even mijn adem in hield.
Hij kwam al langzaam, alsof hij het moment niet wou verbreken met een
te bruuske beweging, de veranda afgelopen. Zijn ogen lieten de mijne niet
los.
Hij was het echt. Dat besef deed het.
Ik wist niet hoe snel ik uit de auto moest stappen. Het kon me niets
schelen dat ik op pinnen liep van twaalf centimeter - zodra ik Washington
was ingereden, had ik mijn autoschoenen weer in het handschoenenkastje
gelegd. Het kon me niet schelen dat ik verwaaid uit zag. Het enige dat me
op dit moment interesseerde, was hem. Alleen maar hem.
Ik rende op hem af, zo snel als die hakken het toelieten.
Opa had gelijk. Hij had altijd al gelijk had. Had ik nu echt anders
verwacht? Diep vanbinnen had ik het al die tijd al geweten.
Hoe had ik zo blind kunnen zijn?
Ik had nog geen tien stappen gezet, of ik hoorde al een krakend geluid,
dat niet echt gezond klonk. Vol afschuw herkende ik dat geluid. Het was
het geluid van een hak die brak. Nee! dacht ik vol horror. Niet die
Louboutins! Niet mijn lievelingsschoenen.
Twee armen redde me van een duikeling. Twee staalharde, warme armen.
Ik had nog niet gemerkt dat ik het koud had, maar het gemis van de
warmte viel me nu pas op. Ik rilde even en begroef me dieper in zijn
omhelzing. De geur van muskus en bos – zijn geur – drong mijn neus
binnen. Een huivering trok door mijn lichaam.
Wat had ik hem gemist. In tegenstelling tot de warmte, had ik dit gemis
wel gevoeld, als de pijn van een bloedende wonde. In elke vezel van mijn
lichaam en ziel had ik hem gemist. Gemist als zuurstof, die ik broodnodig
had.
Nu hij me vast had, was het alsof ik weer kon voelen. Alsof al mijn
zintuigen verdoofd waren geweest en nu pas wakker schoten. Het was als
boven komen na een veel te lange tijd onder water te zijn gebleven.
Ik had geen flauw idee van hoe lang we daar stonden, zwijgend, in een
omhelzing. De zon scheen helder. Ik was nog net bewust dat het wel heel
erg helder was voor Forks, toen de vermoeidheid me te pakken kreeg.
Paul POV
Ze rende naar me toe, zo snel als ze kon op die dingen. Dat ging niet goed
aflopen. Ik versnelde mijn pas.
Er klonk een krak. Haar hak was gebroken. Typisch iets wat alleen zij
kon klaarspelen. Zo snel als ik kon liep ik naar haar toe om te voorkomen
dat ze kennis zou maken met de grond.
Ik had haar in mijn armen voordat ze zelfs al door haar knieën was
gezakt.
Ik kon nog steeds niet geloven dat ze hier was. In Washington. Op het
Olympic Peninsula. In La Push. Maar het hoopje mens dat ik mijn armen
hield, bewees het tegendeel. Dat ze hier was.
Ze voelde koud aan in mijn armen - alsof ze te weinig leven in haar had,
alsof de dood al aanwezig was in haar lichaam. Die gedachte maakte dat ik
mijn armen nog steviger – meer beschermend - om haar heen knelden. Ze
rilde even en legde haar wang tegen mijn borst. Ik legde mijn hand rond
Fearless_Confidence Life After You
haar hoofd en begroef mijn vingers in haar dikke golven.
Ik wachtte eigenlijk op een verklaring waarom Audrey hier was. Het was
halfvijf ’s ochtend terwijl Audrey een avondmens was. Ze was gekleed
alsof ze net van een chique feestje was weggereden.
Maar dat waren zaken voor straks. Ik liet haar voor de komende paar uur
- of dagen - niet los.
Hoe stom was ik geweest om haar dat ooit te laten geloven? Om haar ooit
te laten gaan? Wat een sukkel was ik geweest. Ik zou haar nooit meer laten
gaan. Ze had me. Maar had ik haar ook?
Ik wist dat ik iets moest zeggen – dat het me speet en of ze me alsjeblieft
terug wilde hebben. Ik wist niet waar we stonden, enkel dat ik haar zo
verdomd veel had gemist.
De zon scheen helder - te helder voor Forks op ons neer, toen ik haar
ineen voelde zakken.
Flauwgevallen.
Dat was iets dat enkel mij kon overkomen. Ik legde een arm rond haar
middel en een andere onder haar knieholtes en tilde haar op.
Ik droeg haar naar binnen. Haar haren voelden koel aan tegen mijn
warme huid. Ergens kon ik het nog altijd niet geloven. Ik hield haar in
mijn armen. Ik droeg haar naar binnen en liep de trap op. Met één hand
trok ik het deken fatsoenlijk en daarop legde ik Audrey. Haar schoenen,
die rijp waren voor de vuilnisbak deed ik maar uit. Ze hadden een rode
zool. Volgens mij betekende dat dat die krengen stukken van mensen
hadden gekost.
Geruisloos ging ik op de rand van het bed zitten. Met mijn linkerhand
streek ik een roodbruine lok uit dat gezicht dat ik zo had gemist. Audrey
zag er vermoeid uit - wie weet hoe lang ze al achter het stuur had gezeten.
Waarschijnlijk was ze non-stop doorgereden met een paar uurtjes slaap.
Audrey was nog meer afgevallen sinds de laatste keer dat ik haar had
gezien in december. En ze was al niet zo'n dikke geweest. Haar wangen
zagen er ingevallen uit - en niet op de goede manier – en haar
jukbeenderen prikten bijna door haar huid heen. Onder haar ogen waren
donkere kringen zichtbaar.
Ik zuchtte. Ik zou mijn beste kookkunsten uit de kast moeten halen - en
die waren niet om mee te pronken. Hoewel mijn kookkunsten beter waren
dan die van Audrey. Maar ik wist zeker dat haar gebrek aan kookervaring
niets had te maken met haar gewichtsverlies. De dood van haar opa en de
druk om mager te blijven in de showbizz dan weer wel.
De telefoon ging. Jezus, het was zes uur. Konden mensen me dan nooit 's
morgenvroeg gerust laten? Knarsetandend stond ik op en sloop de trap af.
'Hallo?' beet ik in de hoorn.
'Ook een goedemorgen, zonnestraaltje. Zeg, zou je me een plezier kunnen
doen en kijken of je straks, in de middag ergens een zwarte Mercedes ziet
verschijnen?'
Het was Hazel.
'Nee.'
'Wat, nee? Is dat dan zoveel gevraagd, Moreno?' Hazel klonk nu echt
geïrriteerd. Zwangere vrouwen - geen katjes om zonder handschoenen aan
te pakken. Arme, arme Brady.
'Omdat die hier al staat.'
Het bleef even stil aan de aan de andere kant van de lijn. Ik hoorde de
zachte ademhaling van Audrey die boven in bed lag. Het was zo’n
vertrouwd geluid, zo’n rustgeven geluid.
'Dat kan niet. Ze is pas twee dagen geleden uit New York vertrokken…
Dat is onmogelijk…,' sputterde Hazel zwakjes tegen.
'Nou, ze ligt hier anders op mijn bed hoor,' verzekerde ik haar. Ik hoorde
hoe Audrey zich in haar slaap omdraaide en ik glimlachte onwillekeurig.
'Ieuw, Paul! Gun dat kind haar nachtrust, ja? Je springt ook altijd meteen
op!' gilde Hazel vol afschuw door de verbinding heen.
Ongelofelijk!
'Ze slaapt,' zei ik met opeengeklemde tanden op elkaar. 'En over springen
gesproken… Laten we maar niet over jou beginnen, mevrouw Hill.'
Fearless_Confidence Life After You
'Hou je mond, Paul,' zei ze. Ik kon haar gloeiende wangen door de
telefoonkabel heen voelen, voordat ze haastig op een ander onderwerp
stapte. 'Ik ben over een kwartiertje bij je. En maak al maar warme toast
voor me klaar. En zwarte koffie. Je weet wel, vijf schepjes.' En ze hing op.
Ik keek verbluft naar de telefoon in mijn handen. Hoe was Brady in
godsnaam met zo iemand ingeprent? Ze commandeerde me gewoon, alsof
ze niets anders te doen had en het al jaren deed. Brady was echt een lieve,
aardige, gevoelige jongen naast haar.
Mopperend liep ik de trap op om een sprei over Audrey heen te leggen.
Ik streelde even haar wang en glimlachte opnieuw. Nog steeds kon ik echt
niet geloven dat ze hier was. Dat ze naar mij was toegekomen, na alles wat
ik haar had aangedaan. Ik schudde mijn hoofd dat ik zoveel geluk had.
Nou ja, geluk? Zodadelijk zou het ongeluk hier voor de deur zou staan.
Zuchtend stond ik op. Ik wist dat als ik Hazel geen eten gaf, ik Brady
achter me zou krijgen. Ik had zo de pest aan zwangere vrouwen.
Fearless_Confidence Life After You
Chapter 56 "Will you welcome this confession?”
So Contagiously - Acceptance
Paul POV
Tien minuten later kwam Hazel al de keuken binnengestormd.
'Hazel, ik zou het appreciëren als je zou leren om de voordeur te nemen.
En te bellen,' zei ik zonder op te kijken van het koffiezetapparaat. Hazel
had de irritante gewoonte om altijd onaangekondigd door de achterdeur
naar binnen te komen, zodat ik haar nooit aan de deur kon laten staan en de
bel kon negeren.
'Hmm… Hier ruikt het lekker.' Hazel negeerde mijn opmerking en liet
zich op een keukenstoel vallen en keek me veelbetekenend aan. Ik voelde
er veel voor om de toast te vergiftigen - maar dan zou ik zonder twijfel niet
meer heel lang leven. Brady bestond namelijk ook nog… Hmm, dat was
een probleem voor later.
Hazel's specialiteit om mij het bloed onder de nagels te halen groeiden
evenredig met haar buik. Hoe kon één persoon, zo klein en zo tenger, toch
zo ontzettend irritant zijn? Het bleef een raadsel voor me.
Ik zette beheerst een kop koffie voor haar neer en ze nam een slok. Ze
duwde een donkere haarlok terug naar achter – de rode kleur was
verdwenen.
'O ja, zou je tegen Audrey willen zeggen, zodra ze wakker is, dat ze
langskomt?' vroeg ze toen ik de toast op tafel zette.
Ik knikte braaf en concentreerde me op de zon, die nu de hele keuken
verlichtte. En probeerde Hazel te negeren. Het lukte. Denk aan de zon.
Denk aan de lichtvlekjes die nu speelde op de keukenkastjes. Ik knabbelde
langzaam op een stuk toast dat ik met boter had besmeerd.
‘Hebben jullie al gepraat?’ Hazel slaagde erin - alweer - om mijn
concentratie te doorboren met haar stem.
‘Nee, Hazel, ze is flauwgevallen zodra ze uit de auto is gestapt. We
hebben nog geen woord gewisseld,’ knarsetandde ik. Kon Hazel zich niet
met iemand anders zijn privéleven bemoeien? Waarom gaf ik eigenlijk
antwoord in de eerste plaats?
‘Nou, dan zou ik toch maar eens beginnen te oefenen op een goede
smeekspeech, Paultje.’
Ik sloot mijn ogen en probeerde Leah’s ademhalingstechnieken die ze in
de yogalessen had geleerd uit. Adem in en adem uit. Voel je middenrif
opspannen en terug ontspannen.
Het werkte. Totdat Hazel opnieuw begon.
‘Ik vraag me eigenlijk af wat haar naar jou heeft laten komen in de eerste
plaats. Ik bedoel, bij mij kan ze een fatsoenlijk bed krijgen dat niet naar
hond ruikt.’
Mijn ogen vlogen open en ik keek recht in Hazel’s blauwe spottende
ogen.
‘Ik weet het niet, Hazel. Net zoals ik niet weet waarom Brady met zo’n
feeks van een wijf is getrouwd,’ snauwde ik kwaad.
De belediging kwam nauwelijks aan. Lief glimlachend nam Hazel een
hapje van haar toast. ‘Maar je geeft toch nog om haar?’ hoorde ze me
verder uit.
‘Hazel, ben je achterlijk of zo? Ik hou van haar met mijn heel hart. Shit,
je wilt niet weten wat er door me heen ging toen ik haar zag.’
‘Nee, dat wil ik inderdaad niet weten,’ antwoordde Hazel droog terwijl ze
nog een toast pakte en die rijkelijk besmeerde met een dikke laag boter. ‘Ik
hoef je kleffe zielenroerselen niet te horen. Zeker niet zo vroeg op de
ochtend.’
Ik negeerde haar en keek uit het raam. Wat moest ik met Audrey gaan
doen? Haar zeggen dat ik tegen haar had gelogen die avond? Dat het voor
haar eigen bestwil was geweest? Maar ik was wel de schuldige die bijna
haar carrière had gekost met mijn brute ingeving om haar te dumpen.
Fearless_Confidence Life After You
Misschien was na alles toch niet zo goed voor Audrey. Welke idioot zegt
nu tegen haar dat ze naar de hel kon lopen?
Maar aan de andere kant wilde ik haar in mijn armen nemen en zeggen
dat alles goed zou komen. Ik wilde haar aan het lachen maken, haar
troosten als ze wakker schrok uit een nare droom, haar aanraken.
‘Wat ben je deprimerend uit dat raam aan het staren, Moreno? Wat je
hebt gedaan, heb je gedaan. Wat je nog niet hebt gedaan, is meer toast
gemaakt. Kom, mijn baby heeft honger.’
Hazels eisende stem maakte een einde aan mijn gedachten. Met een
nijdige blik keek naar haar en stond zonder iets te zeggen op. Ik ging geen
adem meer verspillen aan dat, dat vrouwmens.
Het bleef stil terwijl ik in de pan roerde. Mijn gedachten waren boven bij
Audrey.
‘Het is niet volledig jouw fout, weet je,’ hoorde ik Hazel achter me
zeggen.
De shock was zo groot dat ik bijna mijn vingers verbrandde aan de hete
pan.
‘Wat?’ schreeuwde ik net niet toen ik me omdraaide en Hazel aankeek.
Hazel duwde haar muisbruine haren achter haar oren en nam een slokje
koffie. ‘Ik zei dat het niet volledig jouw schuld is,’ herhaalde ze met een
berekende blik.
‘Van wat?’ snauwde ik. Mijn vingers jeukten terwijl ze genazen. ‘Wat
ben je aan het bazelen, Hazel?’
Hazel draaide met haar ogen. ‘Audrey heeft er zelf voor gekozen om non-
stop door te rijden. Dus daar kan ik je de schuld niet van geven.’
Ik draaide me om zodat ik de toast op een bord kon leggen.
'Ik had niet gedacht dat je ooit zoveel om me zou geven,' zei ik
sarcastisch toen ik terug naar de tafel liep.
'Ik was nog niet uitgesproken.’ Hazel keek me bestraffend aan voordat ze
haar eigen bord vollaadde met verse toast. ‘Van al de rest geef ik je wel de
schuld. Als je Audrey ongelukkig maakt, krijg je met mij te doen. Je hebt
dat arme kind al voldoende trauma bijgebracht. Dus hou op met dat
gejammer en dat depressief gedoe. Audrey gaat ongelukkig zijn als jij hier
blijft kniezen als een oud wijf zonder kunstgebit.'
Waarom slaagde Hazel er altijd in om me genadeloos te beledigen? Als
ze niet bezig was met de giftige opmerkingen naar mijn hoofd te zwieren,
dan was ze me te commanderen. Zag Brady niet in met wat voor een draak
hij was getrouwd? Draak met tandpijn? Ik nam een slokje koffie en zag al
dat Hazel haar toast al naar binnen had gewerkt. Het tengere meisje wreef
voldaan over haar buik en stond op.
'Nou, zeg tegen Audrey dat ze langs moet komen, want anders heb je met
mij te doen.' Hazel gaf me nog één laatste strenge blik en verdween weer
door de achterdeur, met het stuk toast in haar handen.
Ik zat even verstard naar de achterdeur te kijken, terwijl ik heel hard
probeerde om de koffietas in mijn handen niet - vooral niet - om zeep te
helpen.
Toen ik mezelf weer in de hand had en geen bepaald persoon de nek om
wilde draaien, zette ik de tas voorzichtig neer en stond op.
Op het antwoordapparaat stond een nieuw bericht toen ik de hal inliep. Ik
kon wel raden van wie dat zou zijn.
‘MORENO! REP DIE LUIE KONT VAN JE ZO SNEL MOGELIJK
NAAR HIER! DIE KEUKEN WORDT VANDAAG GELEVERD! HOE
HAAL JE HET IN JE BOLLE HOOFD OM NU JE ZIEK TE MELDEN!
HET KAN ME NIET SCHELEN WAT JE HEBT, MAAR JIJ BENT
VOOR ZEVEN UUR HIER! GODVERDOMMSE KLOOTZAK...’
Zodra Dave begon te vloeken, verwijderde ik maar het bericht. De
boodschap was overgekomen. Zuchtend keek ik op mijn horloge. Kwart
voor zeven. Met een beetje geluk was ik netjes op tijd - zowel op werk en
zowel om Dave een nieuwe hartinzinking te bezorgen. Nou, dat had hij
wel verdiend.
Fearless_Confidence Life After You
Audrey POV
Ik werd wakker van een aanhoudende bel. Het geluid in mijn oren
schalmde schel in mijn oorvliezen. Kreunend kwam ik overeind. Ergens
registreerde ik dat ik in een slaapkamer was die ik nog nooit had gezien,
maar die ik onmiddellijk herkende als die van Paul. Het hemd op de
fauteuil naast het bed, het kapotgelezen boek op het nachtkastje.
Veel kon ik er niet over nadenken. Mijn hoofd stond op barsten. Het
voelde aan alsof ik een hele avond lang tequila had gedronken,
gecombineerd met wodka en rum. Ik schudde even met mijn hoofd, in de
hoop dat de pijn zou verdwijnen. Het deed juist nog meer pijn.
De bel bleef ongenadig door bellen.
'Jaaaah! Ik ben er al!' gilde ik kwaad terwijl ik op mijn blote voeten de
trap afrende – sinds wanneer had Paul een trap? – en naar de deur
marcheerde. Het hoge aantal decibels van mijn stem deed mijn arme
hoofd niet goed, maar die bel nog minder.
Woedend rukte ik de deur open.
'Goedemiddag - avond, lachebekje. Ik heb je toch niet wakker gebeld?'
In de deuropening stond een breedglimlachende Hazel. Haar blauwe ogen
vonkten van plezier. Onmiddellijk vergat ik mijn hoofdpijn en vloog haar
om de hals.
'O Jezus, Hazel! Wow, meid, want zie je er goed uit!'
Ze giechelde. 'Ja hé? Ik wou je nog even zien voordat ik naar het
ziekenhuis ga - de dokter staat erop.' Hazel stak trots haar gigantische buik
naar voren. ‘Hij is groot, vind je niet?’
'Nu al? Maar het is pas begin juni! Ik dacht dat de baby pas over twee
weken zou komen?' vroeg ik haar terwijl ik haar meenam naar de
woonkamer en haar voorzichtig in de grote ruime sofa duwde. Het was
gek, dat ik zo goed mijn weg wist in een huis dat zo veranderd was. Waar
was de eigenaar trouwens?
Waarschijnlijk werken, dacht ik voordat ik mijn aandacht op mijn beste
vriendin richtte.
Hazel knikte. 'Ja, maar Carlisle wilt het nu eenmaal zo… Hij glimlacht de
hele tijd als ik de baby zeg - en je kent Brady. Sinds Carlisle hem alle
complicaties heeft uitgelegd die bij een zwangerschap kunnen voorkomen,
is hij veranderd in een overbezorgde gek.' Ze schudde met een flauwe
glimlach haar hoofd. 'Mannen.'
Dat was het onderwerp dat ik even wou vermijden. Waar stonden Paul
en ik precies? We hadden nog geen woord gewisseld. Wie zei dat die
blikken die we die ochtend hadden gewisseld, geen inbeelding waren
geweest? Ik sprong haastig op. 'Koffie, thee?' vroeg ik aan haar terwijl ik
mijn paarse jurk gladstreek.
Hazel gaf me haar kostschoolblik. 'Je weet nog niet eens waar Paul zijn
koffie bewaard, dus bespaar je de moeite en ga terug zitten.'
'Bewaar jij maar die blikken voor op het werk. Ik ben geen leerling van
je,' mompelde ik terwijl ik weer ging zitten. Het had geen zin om Pauls
kasten te gaan doorzoeken en een enorme puinhoop te maken. Ik voelde
hoe het bloed naar mijn wangen steeg.
Hazel bekeek me ondertussen aandachtig.
'Je bent wel echt heel bruin geworden, hé Rey? Net een kokosnoot.' Haar
stem klonk beschuldigend.
'Uh?' Verbaasd keek ik op.
'De clip? Ethan Scott? Dacht je soms dat ik het niet zou zien?'
Ik hoopte dat mijn gezicht niet al te schuldbewust stond. Nooit van Hazel
durven denken dat ze ooit naar een R&B-clip zou kijken. Ik sloeg mijn
ogen neer en bestudeerde mijn handen.
'Ik ben muzieklerares, Rey. Ik wordt erom betaald om naar muziek te
luisteren. En trouwens, als je iemand de schuld wilt geven, moet je Chuck
de nek omwringen. Mij niet.'
'Chuck?' vroeg ik verbaasd. Mijn ogen keken recht in Hazels lichtblauwe
kijkers.
'De leerling die mij die clip heeft laten zien,' zei Hazel glimlachend. 'En
Fearless_Confidence Life After You
ik zweer je, ik kreeg bijna een miskraam, daar in de klas, toen ik jou zag.
Doe dat gewoon nooit meer, oké? Bel gewoon even de volgende keer.’
'Beloofd.' Ik kon er niets aan doen, maar ik glimlachte breed. Ik wierp
mijn haren achter mijn schouders.
'O ja, en dat zet ik je wel eens betaald,' voegde Hazel er onschuldig aan
toe.
'Met wat?' daagde ik haar uit.
'Als jij zwanger bent. Paul zal me wel afschieten, maar het is het waard,'
giechelde Hazel.
'Als, Hazel. Als,’ suste ik haar.
Ze keek me duivels aan. 'Oké, dan. Wanneer jij zwanger bent dan.' Ze
legde de nadrukt op wanneer.
'Hazel. Sprookjes bestaan niet, oké.'
'Audrey. Luister nou eens naar mij. Dat gedoe van “ik wil geen kinderen”
was allemaal heel erg mooi in de middelbare school, maar nu zijn we
volwassen en nu hebben we een man - of in jouw geval - een min of meer
vaste vriend. Wil je nu nog echt steeds die gedachte volhouden?'
'Ja,’ zei ik vastbesloten. ‘Ik heb al genoeg aan Mari en aan de jouwe
binnenkort. Zelfs, o nee, spreek er niet van, Hazel,' waarschuwde ik haar
toen ik zag dat Hazel haar mond al opendeed op te protesteren.
'Oké, oké. Jij je zin. Maar je zal zien…'
'Hazel!'
Ze grinnikte als een kleine tuinkabouter. 'Ik stop al. En hoor ik daar geen
motor stoppen? Ik denk dat ik maar weer eens ga. Ik hoef geen
toeschouwer te zijn van jullie melige gedoe. En er moet hier iemand naar
het ziekenhuis.'
Verbazingwekkend snel voor een zwangere vrouw stond Hazel op en
verdween door de voordeur op hetzelfde moment dat de achterdeur in het
slot viel.
Paul POV
'Audrey?' riep ik toen ik binnenkwam. Ik hoorde Hazels stem iets roepen
van een ziekenhuis voordat het geluid afnam. Goed zo. Dan hoefde ik ook
niet aardig tegen haar te doen. En eindelijk rust. Ik ritste mijn jack open en
hing het over een keukenstoel.
'Ben hier!' Haar stem klonk vanuit de woonkamer – iets dat ik al
vermoedde.
Ze zat met een peinzende uitdrukking voor zich uit te kijken in de sofa.
Automatisch keek ze op toen ik binnenkwam. Haar groene ogen glommen
warm. Ze had nog altijd dezelfde jurk aan – alsof ze net was opgestaan,
iets dat zeer waarschijnlijk het geval was.
'Hoe was werk?' vroeg ze nonchalant, alsof ze het al jaren aan me vroeg.
'Goed. Die verdomde keuken is eindelijk weg.' Ik leunde tegen de
deurstijl aan. Dave had zich kapotgelachen toen hij doorhad dat die vrouw
voor wie die keuken was, een oogje op me had. Ik was echt opgelucht
geweest toen ze was verdwenen.
Audrey knikte en kauwde op haar lip, terwijl haar pupillen groter werden.
Ik herkende haar diep-in-gedachten-blik, Audrey die met de toekomst was
aan het goochelen was
'Je bent hier niet voor niets, Audrey,' begon ik terwijl ik tegenover haar
ging zitten, in de grote lederen chesterfield-fauteuil. Ik wilde weten wat
haar reden was om hier onaangekondigd op te duiken. Met licht trillende
handen stak ik een sigaret op. De stilte tussen ons wachtte gespannen.
Haar ogen keken me strak aan. 'Nee, inderdaad,’ zei ze. Ze duwde haar
roodbruine krullen achter haar oren en leunde naar achteren. ‘Er is
inderdaad een goede reden.’ Haar stem hakkelde op het einde, alsof ze zelf
die reden nog niet goed wist.
Ik nam een trekje en blies de rook naar boven. Normaal gezien rookte ik
niet meer binnen, maar dit was een noodgeval.
‘Zie je, ik weet dat je hebt gelogen,’ vervolgde Audrey, nadat ze me
Fearless_Confidence Life After You
scherp had aangekeken.
Baf, boem. Ik bleef verstijfd zitten. Wat had ze gezegd?
Audrey’s ogen flikkerden opgelucht toen ze de mijne ontmoeten. ‘Ik wist
het,’ fluisterde ze. Haar handen werden witte knokkels toen ze de paarse
rok van haar jurkje vastgreep.
Ik keek haar aan, smeekte haar met mijn ogen om meer uitleg.
Audrey haalde diep adem, en precies op dat moment ging de telefoon.
Geïrriteerd stond ik op en beende naar de gang. De deur liet ik wijdopen,
zodat ik Audrey in de sofa kon zien zitten. Laat degene die belde een
goede reden hebben, want anders serveerde ik zijn edele delen als
hoofdgerecht.
'Met Paul Moreno.'
'Paul, Brady hier. Kom onmiddellijk naar het ziekenhuis. Hazel haar
vliezen zijn gebroken.’ Brady klonk paniekerig.
'Ben op weg.'
Ik gooide de hoorn op de haak en keek Audrey recht aan.
'Kom mee. Ik moet een vader in spé gaan opvangen en jij moet je
vriendin gaan steunen.'
'Wacht, wat is er gebeurd?' vroeg Audrey me snel terwijl ze opstond. We
waren allebei onmiddellijk vergeten dat we een redelijk belangrijk gesprek
aan het voeren waren.
'Hazel haar vliezen zijn gebroken. We moeten naar het ziekenhuis. Nu,’
legde ik haar kort uit. Ik trok mijn motorjack al aan.
Audrey knikte, maar schudde toen haar hoofd.
'Ga jij al maar vast. Ik kom wel na.'
'Waarom nu weer?' Ik draaide me om zodat ik haar recht aan kon kijken.
Ze keek me scherp aan, alsof ik een achterlijke vraag stelde. 'Ik kan toch
zo niet naar het ziekenhuis gaan? In een avondjurk?’ Ze gebaarde naar de
chique paarse jurk die ze droeg.
Ik snapte het niet echt, maar dat maakte niet uit. Ik had geen tijd om met
Audrey te discussiëren over haar kleren, ik moest Brady gaan opvangen
voordat hij zou flauwvallen van de stress.
'Oké, oké. Ik ben door. Je weet toch waar het ziekenhuis is?'
Ze knikte en duwde me al naar de voordeur. 'Ja, ik weet wel waar het is.
Ik zie je daar. Ik kom er zo aan. Ga jij maar Brady helpen. Die zal wel
helemaal over zijn toeren zijn,’ zei sussend toen ze me naar buiten duwde.
Haar groene ogen keken me vriendelijk aan en toen gooide ze de deur
recht voor mijn neus dicht.
Ik bleef verbluft staan.
Had je dat nu ooit gezien, vroeg ik me nijdig af. Ze zette me mijn eigen
huis uit, zonder boe of ba! Vrouwen! Ongelofelijk. Je kon het echt zien dat
zij en Hazel hartsvriendinnen waren.
Mopperend rende ik naar mijn motor en sprong erop, richting het
ziekenhuis.
Fearless_Confidence Life After You
Chapter 56 "To go back to the start to see where it all
began." Lost In You – Three Days Grace
Audrey POV
Ik hoorde hoe Paul wegscheurde met zijn motor. Hazel had gevoel voor
timing – net zoals haar baby. Bevallen net op het moment dat ik besefte
dat opa gelijk had. De blik in Pauls ogen had genoeg gezegd. Ik had het al
die tijd geweten.
Ik rende de trap op en trok de paarse jurk van Emilio Pucci uit. Het
kledingstuk viel achteloos op de trap.
Snel nam ik de dichtstbijzijnde koffer en trok hem open. Ik wurmde me
in een jeans, trok een zwart T-shirt over mijn hoofd en greep de eerste
schoenen die ik tegenkwam - hakken van twaalf centimeter met
luipaardprintje. Nou ja, het was omdat ik haast had, dacht ik toen ik ze
aandeed. Toen ik de trap afrende ging ik vluchtig met mijn vingers door
mijn haren.
Op mijn hoge hakken holde ik het huis uit naar de auto. Ik liet me erin
ploffen, vocht even met het sleuteltje om het erin te krijgen en scheurde
toen weg.
In het ziekenhuis was het een drukte van jewelste. Zowat iedereen die ik
kende van La Push zat in de wachtkamer - Leah met Will, Jacob, Quil,
Embry, Colin, Sam met Emily en Amaris, Jared… Het was duidelijk dat
de kersverse vader in spé heel La Push had opgebeld om hem bij te staan.
Ik schudde mijn hoofd grijnzend.
Paul kwamr net aangelopen, die een lichtelijk groene Brady
ondersteunde.
'Vijf dollar.' Sam stak zijn hand al uit naar Jacob, die met een kwade blik
op Brady zijn portemonnee tevoorschijn haalde.
Quil en Jared keken elkaar grijnzend aan.
'Rey, Hazel vroeg achter je,’ zei Paul, die zich naar me omdraaide. ‘En
achter Brady, maar die marshmallow zakte in elkaar bij de eerste
schreeuw. Dus dat is dokken, Embry.' Paul draaide zich breed glimlachend
naar Embry om.
Embry keek hem kwaad aan. 'Vervloekt, Moreno.'
'Je betaald me later maar.' Geamuseerd keek ik toe hoe Paul Brady neer
naast Emily duwde. Daarna trok Paul me mee de gang in, op weg naar
Hazel.
'Wat was dat?' vroeg ik hem.
'Gewoon. Jongens onder elkaar.’
‘Jullie hebben gewed om Brady,’ zei ik, maar Paul luisterde niet. ‘Hier,’
zei hij toen hij bij een andere gang kwam. ‘Ik wacht bij de anderen.' Pauls
hand streek over mijn wang , en duwde me toen twee dubbele deuren in,
waar Hazel lag.
'Eindelijk. Ik dacht dat je nooit zou komen.' Hazel keek me aan van op
het bed waarop ze lag. Haar gezicht was een vreemde mengeling van pijn
en afkeuring – omdat ik te laat was. Ik zou de hele bevalling dienst doen
als levende knijpbal en moest morele steun geven.
Carlisle kwam eraan gelopen.
'Ah, Audrey. Goed zo. Wil je naast haar gaan staan? Het wordt een
moeilijk en lange bevalling.' Hij keek Hazel glimlachend aan.
'Is er iets mis, dokter?' vroeg ze onmiddellijk. De pijn vergat ze en haar
blauwe ogen stonden bezorgd.
'Alleen dat je maar twee keer zoveel werk hebt.'
Het duurde even voordat ik het door had. 'Een tweeling?' vroeg ik
stomverbaasd.
'Een tweeling?!' krijste Hazel bijna.
Fearless_Confidence Life After You
Carlisle knikte. 'Inderdaad. Maar nu moeten we aan het werk.' Hij deed
zijn witte handschoenen aan. Een paar verpleegster kwamen binnen en
Hazel greep mijn hand.
De bevalling duurde precies zes uur en negenendertig minuten. Mijn
linkerhand zag al na de eerste twee uur blauw, waardoor ik aan de andere
kant van Hazel was gaan staan. Dat was niet echt het slimste idee geweest.
Mijn beide handen zagen nu bont en blauw.
Voorzichtig masseerde ik mijn handen toen ik de bevallingsruimte
uitliep. Domme, domme ik.
Brady liep op de gang zenuwachtig heen en weer. Paul zat op een stoel
voor de dubbele deuren, terwijl hij ongeduldig met zijn voet tikte. Ik kon
zijn gedachten bijna telepathisch horen, die wensten dat hij ergens ver weg
van deze plaats was.
'En?' vroeg Brady toen hij me zag. 'Hoe is het met Hazel? En met de
baby?' Hij rende bijna op me af, wanhopig om nieuws van zijn vrouw.
'Met Hazel is alles goed. Ze slaapt nu. En met de tweeling is alles perfect.
Carlisle was in de wolken.'
'Een tweeling?' riep Brady ongelovig uit.
'Een tweeling?' Paul keek me in pure angst en horror aan. 'Een tweeling?'
gilde hij nu bijna, toen het nieuws al wat dieper was ingezonken.
Ik knikte en glimlachte naar Brady. 'Inderdaad. Je bent vader van een
tweeling, een jongen genaamd Alex en een meisje Katia. Proficiat
trouwens.'
Brady tilde me op, draaide me even in het rond en verdween toen tussen
de dubbele deuren naar binnen. Nu de bevalling achter de rug was, samen
met het bloed, kon Brady de wereld aan.
Ik haalde diep adem, en wankelde toen even op mijn beide benen. De
steriele witte gang duizelde voor mijn ogen.
Zonder pardon tilde Paul me op en zette me neer op de bank. Ik leunde
verlekkerd tegen hem aan. Mijn wang wreef langs het zachte hemd dat hij
droeg.
'Dus, waar waren gebleven, voordat Hazel, Alex en Katia ons gesprek
verstoorde?' vroeg ik hem terwijl ik vocht om mijn ogen open te houden.
'Ik geloof dat je juist ging vertellen dat je iets altijd al had geweten.
Blijkbaar had het met mij te maken.'
Ik zuchtte en Paul sloeg zijn arm om me heen. 'Ja, dat kan wel,’ zei ik.
Het bleef even stil. Ik hoefde niet op te kijken om te weten dat Paul bijna
uit elkaar klapte van nieuwsgierigheid.
'Weet je nog, toen je me kwam opzoeken in Los Angeles?'
'Toen we bij je grootouders zijn blijven eten?'
Ik knikte. 'Ja. Weet je, opa had toen alles al door. Van jou.' Ik dacht aan
opa’s woorden. Paul heeft je niet verlaten omdat hij niet meer van je hield.
Het klopte. Paul had me verlaten omdat hij dacht dat hij tussen mij en mijn
carrière instond. Eindelijk vielen alle puzzelstukjes op zijn plaats.
Ik voelde hoe Paul onder me even verstijfde. Zelfs zijn hand op mijn arm
bevroor even.
Paul POV
Dat meende ze toch niet? Hoe kon die man dat hebben geweten? Mijn
hersens leken even verlamd.
'Maar hij zei me niets. Zelfs niet toen… in New York. Volgens mij
hoopte dat ik zelf achter de waarheid zou achter komen.'
Ik slikte even. Ze wist het. Geen twijfel mogelijk.
Nou ja, dat kon er nog wel bij, dacht ik sarcastisch, terwijl ik in mijn
hoofd de dag van vandaag afliep.
Eerst Audrey, die 's morgenvroeg bij me op de stoep stond om halfvijf,
haar hak brak en dan flauw viel in mijn armen.
Daarna werd ik versierd op mijn werk door een oude doos die bijna mijn
overgrootmoeder kon zijn.
Fearless_Confidence Life After You
Dan Hazel, die niet beviel van één kind, maar meteen van een tweeling.
Drie Hazel-exemplaren! Eentje was al erg genoeg. Twee was een hel op
aarde. Drie - daar wilde ik zelfs niet aan denken. Dat was gewoon teveel.
Het leek teveel op een Apocalyps.
En tenslotte Audrey - opnieuw - die blijkbaar wist dat ik een weerwolf
was.
Zeven juni ging de geschiedenis in als dag van de meest ondenkbare
gebeurtenissen.
'Maar dat was dus niet het geval.' Haar stem trilde even en ik trok haar
instinctief dichter tegen me aan.
'En pas, toen Malia het tegen me vertelde een paar dagen geleden...’ Haar
stem stierf nu volledig weg.
Ik knikte en hoopte dat ik niet al te schuldig keek.
'Audrey, ik kan het uitleggen…,’ begon ik.
Ze schudde haar hoofd. 'Nee. Ik begrijp het.' Ze keek me recht aan. Haar
groene ogen boorden zich diep in de mijne. 'En ik zie het. Ik zie wat opa
bedoelde, Paul.' Haar hand streelde mijn wang.
Ik keek haar lang aan. Toen begon het langzaam tot me door te dringen.
Audrey wist niet dat ik een weerwolf was.
Maar waar had ze het dan over?
Ze haalde heel diep adem en sloeg toen verlegen haar wimpers neer. Op
haar wangen verscheen een lichte blos. Haar hand viel slap op haar schoot.
Audrey die bloosde? En toen vielen de puzzelstukjes op zijn plaats.
Ik legde een vinger onder haar kin en dwong haar mij aan te kijken.
'Liefje, ik heb inderdaad gelogen. Het was niet Rachel. Ze heeft nooit
tussen ons in gestaan. Maar ik hield gewoon zo veel van je, dat ik het niet
kon.'
'Wat?' fluisterde ze. Haar groene ogen keken me vochtig aan. Haar lippen
trilden.
'We leven in twee heel verschillende werelden, Rey. Ik ben niet een
Hollywoodacteur of…'
Met een glimlach legde ze een vinger op mijn lippen. Nee, niet praten,'
fluisterde ze.
En net voordat onze lippen elkaar raakte, kwam Brady de dubbele deuren
uitgestormd.
'Rey, Paul, uh, sorry dat ik stoor, maar Hazel heeft jullie alle twee nodig.
Heb je soms Isobel gezien en waar is Embry?'
'In de wachtkamer. Waar anders?' Ik stond op en trok Audrey op. Ze
knikkebolde al bijna van de slaap, maar hield haar ogen open.
'Oké… En Paul, wees aardig ja?'
'Ik ben altijd aardig,' knarste ik tussen mijn tanden door. Maar Brady
hoorde het niet, die was al op zoek naar Isobel en Embry.
Audrey giechelde even en liep toen de gang op, naar hoofdverpleegster.
'Goedenavond. Weet u soms waar mevrouw Hazel Hill ligt?'
'Kamer vijf, derde kamer links,' zei ze verveeld en concentreerde zich
weer op haar magazine.
'Dank je,' zei Audrey nog even voordat ze me bijna meesleurde naar
kamer vijf.
'Audrey! En je hebt Paul meegebracht, zie ik.' Hazel keek me met
toegeknepen ogen aan. Ze schitterden duivels. Wat had ze nu weer in petto
voor me? Ik zag al allerlei vernuftige martelplannen voor me opdoemen.
'Jep. Waar is mijn metekindje?' vroeg Audrey terwijl ze net niet naar
Hazel toe holde.
'Hier zo.' Ze overhandigde Audrey de baby met het roze dekentje. Zodra
Audrey de baby vast had, concentreerde Hazel zich weer op mij.
'En jij, Paul? Wil jij je petekindje niet even vasthouden?'
'Ja, ik, uh, wat?'
'Je petekindje,' herhaalde Hazel liefjes.
'Petekind?' Ik keek haar in pure horror aan. Een petekind? Hazel wist echt
hoe ze mensen moest folteren. En nou had ze me in zo'n positie gezet dat
ik wel niet kon weigeren. Audrey keek me stralend aan.
Ik slikte, zwoor dat Hazel hier toch ooit nog eens voor ging boeten en
Fearless_Confidence Life After You
liep naar haar toe. 'Alsjeblieft. Pas op voor zijn hoofdje.' Met een stralend
glimlach gaf Hazel me Alex. De jongen keek me nieuwsgierig aan. Zijn
lichtblauwe oogjes keken me nieuwsgierig aan.
Fearless_Confidence Life After You
Chapter 57 “What is pure and what is real, hard to define it”
Simple Desire – All Mankind
Audrey POV
Ik wist dat Paul in feite helemaal niets van kinderen moest hebben, maar
toen hij Alex in zijn armen had, bezweek hij toch. Hazel knipoogde even
naar me en ik knipoogde terug voordat ik mijn aandacht op Katia richtte.
Ze was zo klein.
Isobel en Embry kwamen de kamer binnen, op de voet gevolgd door een
Brady die wel kon vliegen van opwinding en trots. Hij ging aan de rand
van Hazel's bed zitten en fluisterde iets tegen haar, terwijl Embry naast mij
kwam staan, samen met Isobel.
'Een echte marshmallow,' fluisterde Embry tegen me.
'Embry! Dat zeg je niet over Katia,' fluisterde ik verontwaardigd terug.
Hij zou de peter zijn van Katia, en Isobel de meter van Alex.
'Ik heb het ook niet over Katia - ze is een engeltje,’ zei hij terwijl hij naar
het stukje mens in mijn armen keek en haar overnam van me. ‘Nee, ik had
het over hem daar.' Hij knikte even naar Paul, die Alex nog altijd in zijn
armen had en er onzinwoordjes tegen murmelde. 'Hij heeft het luidste van
iedereen geroepen dat hij niets van kinderen moest hebben, maar wie is als
eerste verloren?' Embry lachte zachtjes. Paul had niets in de gaten. Hazel
bekeek het hele tafereel met een zelfgenoegzame glimlach.
Het duurde even om Paul van zijn petekind weg te lokken - maar ik kreeg
ik hem toch uiteindelijk mee, met de belofte dat we morgen terug zouden
komen. Het was ondertussen al na middernacht en Hazel had haar slaap
broodnodig. Hazel moest heel hard haar lachen inhouden toen Paul haar
Alex met de nodige tegenzin teruggaf.
'Kijk niet naar mij, Paultje, maar naar de vrouw naast je.' Ze keek me
veelbetekenend aan.
Ik wierp haar een nijdige blik toe. 'Hazel,' zei ik scherp. Ze wist dat dat
onderwerp een no-go was.
'Ik deed niets,' zei ze terwijl ze Paul onschuldig aankeek met haar blauwe
kijkers. 'Nou, tot morgen dan.'
Ik omhelsde haar even voorzichtig voordat ik samen met Paul de kamer
uitliep.
De gangen waren uitgestorven toen we door het ziekenhuis wandelden.
Onze voetstappen echoden in de lege gang. Soms kwamen we een verlaten
dokter tegen, die even naar ons knikte en dan weer verder liep terwijl hij in
zijn papieren keek.
Nog altijd zei niemand van ons twee een woord. In de auto hing een
doodse stilte. Pas toen we op de veranda stonden, voelde ik dat ik ging
ontploffen als ik niets zei.
'Dus, waar waren we gebleven, voordat Brady ons stoorde?' vroeg ik
hem, terwijl ik hem in het donker probeerde aan te kijken.
Zijn arm lag zachtjes om mijn middel. 'Die Hills hebben er wel een
handje weg van om ons te storen, vind je niet?' fluisterde hij in mijn oor.
'Eigenlijk wel. Het zal wel een familie-eigenschap zijn,' fluisterde ik
terug terwijl ik op mijn tenen ging staan en mijn armen om zijn hals legde.
'Maar ze zitten allemaal netjes in het ziekenhuis, en wij zijn helemaal
alleen,’ bracht ik hem in herinnering.
Paul gromde instemmend, en ik voelde hoe zijn wang tegen de mijne
schuurde - zijn stoppels kriebelden een beetje.
Ik had geen flauw idee hoe hij de deur open kreeg, met zijn armen rond
me heen, maar het licht ging aan en Paul duwde me zachtjes naar binnen.
'Volgens mij hadden we het erover dat ik geen Hollywoodacteur was.' In
Pauls stem klonk een lach door, terwijl hij me een paar stappen verder
aankeek.
'Uh, ja, dat kan wel.' Ik veegde een denkbeeldige lok naar achter en keek
hem scherp aan.
'Dus…' Paul keek me verwachtingsvol aan.
Fearless_Confidence Life After You
Ik leunde nonchalant tegen de deur. 'Dus waarom zou een carrière
belangrijker zijn dan een persoon?' vroeg ik hem terwijl ik in mijn handtas
naar een sigaret grabbelde. Pas toen ik niets vond, herinnerde ik me dat
Hazel ze allemaal had afgepakt toen ze bij me op "bezoek" was geweest.
Alle verslavingen in één keer, had ze gezegd. Ik trok een grimas en richtte
me op. Gelukkig lag op een bijzettafeltje een pakje van Paul.
Ik stak een sigaret op en keek hem toen aan. Ik wilde antwoorden hebben.
Paul stond voor me. Zijn ogen namen me langzaam op. Beheerst nam ik
een trekje en liet de rook door mijn mond ontsnappen. Mijn ogen keken
hem smekend aan. Mijn hand klemde zich om de riem van mijn handtas.
‘Ik ben een klootzak geweest,’ zei Paul tenslotte. ‘God, ja,’ kreunde hij
bijna. Paul schudde zijn hoofd en keek me toen strak aan. ‘Maar niet deze
keer.’
Bijna verlamd keek ik toe hoe Paul op me afliep. Vastberaden. De adem
stokte in mijn keel. De sigaret smeulde tussen mijn wijsvinger en
middelvinger.
Paul stond nu recht voor me. Onze neuzen raakten elkaar bijna. Mijn
handtas viel met een zachte plof op de houten vloer. Ik deed geen moeite
om hem op te rapen.
'Het spijt me zo, Audrey' fluisterde hij. Zijn vingers gingen door mijn
roodbruine lokken. Zijn ogen zochten de mijne.
Ik wilde iets zeggen, maar wist niet wat. Het enige dat ik deed, was nog
een trekje nemen. Het was te lang geleden dat ik nog een sigaret had
gehad. De nicotine deed mijn bloed versnellen.
‘Wat spijt je?’ vroeg ik ademloos. Ik keek hem aan. Mijn har t bloedde.
Ik had hem zo verschrikkelijk gemist.
‘Van alles,' fluisterde hij weer op zijn beurt terug naar me. Zijn handen
drukten naast mijn hoofd tegen de deur, pinden me vast onder hem. Ik
moest op mijn tenen gaan staan om niet te fel naar hem op te kijken. ‘Mijn
dronken telefoontje. De leugens van de première in Atlanta. Dat ik je nooit
hebt gebeld om te horen hoe het met je ging. Dat ik me als een complete
klootzak heb gedragen omdat ik het dacht dat het beter voor je zou zijn.’
Paul streelde mijn wang en jukbeen. Om zijn mond lag een verdrietige
trek.
‘Ik wilde je niet tot last zijn. Je had alles binnen handbereik. Ik zou je
alleen maar in de weg staan. Ik hoor niet thuis in jouw wereld.'
Eindelijk kreeg ik de bevestiging. Hij had me inderdaad gedumpt omdat
hij dacht dat hij niet bij me hoorde. O, wat was ik nu woest op hem.
Ik duwde de sigaret uit in de dichtstbijzijnde asbak en keek Paul woedend
aan, klaar om hem de onzin uit het hoofd te praten.
'Alles? Omdat je beroemd bent, heb je nog niet alles. Als je veel geld
hebt, wilt dat nog niet automatisch zeggen dat je gelukkig bent. Jeetje, hoe
achterlijk kan je zijn? Nadat je me had verlaten in Atlanta….' Ik rilde bij
die gedachte en ging snel verder. 'Wel, laten we het erop houden dat ik
toen echt diep ben gegaan. Als Bob me niet op tijd had… gevonden, wel,
dan had je me vandaag waarschijnlijk nooit gezien,' ratelde ik snel verder.
Als Paul ooit te weten kwam van mijn - ahum - verslaving, dan zou het
huis te klein zijn. En zeker als hij wist dat ik ze nog altijd meesleurde in
mijn toilettas - omdat ik me dan veiliger voelde. En dan hoefde hij het nog
niet eens te weten van de cocaïne die ik op geregelde basis innam – maar
dat waren allemaal problemen voor later.
Paul zei nog altijd niets, maar keek me met een onpeilbare blik aan. Ik
werd zo mogelijk nog kwader.
‘Kerel, wat ben je van plan? Wat wil je eigenlijk? Voel je nergens spijt?
Of verkeer je nog altijd in de achterlijke waan dat je juist hebt gehandeld!’
Het werkte perfect.
‘Verdomme, nee.’ Hij nam mijn schouders vast. Een rilling ging door
mijn lichaam. ‘Dit keer laat ik je niet gaan.’ Zijn ogen keken diep in de
mijne. Mijn hart sloeg een slag over.
Ik beet op mijn onderlip en keek hem aan. Het was precies wat ik wilde
horen.
‘Waarom niet?’ daagde ik hem uit. Zijn handen gleden naar mijn middel.
Fearless_Confidence Life After You
‘Omdat jij bij mij hoort, verdomme. Ik heb je twee keer laten gaan, maar
geen derde keer.’
Paul tilde me op en schoof me tegen de muur aan. Mijn benen gleden
rond zijn middel.
Zodra zijn lippen de mijne hadden gevonden, begon de telefoon te
rinkelen. Het begon bijna een gewoonte te worden. Maar voor een keer
negeerden zowel Paul als ik dat achterlijke ding. We hadden wel betere
dingen te doen dan een telefoon op te nemen.
top related