o impresionismo

Ao longo do derradeiro terzo do século XIX, desenrrólase un novo tipo de pintura que supón unha ruptura coa arte tradicional, esencialmente academista.

Nace o IMPRESIONISMO

Los nenúfares (Monet)

Nenúfares (Monet)

Claude Monet foi un dos principais pintores do Impresionismo.

Monet estaba fascinado polos destellos da auga, a néboa que se levanta lentamente pola mañá temprano e os pequenos botes que flotan sen heroísmo algún sobre a titilante superficie do mar. Monet ofrécenos unha imaxe do mar íntima e familiar. Atraíalle especialmente o xogo da luz sobre o agua e traballou intensamente para atopar unha técnica capaz de conseguir este efecto en pintura. E neste cadro Monet logrou comunicar admirablemente a desdibuxada aparición do alba abríndose paso sobre o mar.

Soleil levant (Monet)

Puesta de sol en Etretat (Monet)

Destaca nesta obra a solta pincelada de Monet, así como a incontable cantidad de cores que usou para este atardecer.

El puente de Charing Cross (1899)

Esta pintura pertence a unha serie de vistas do Támesis (Londres) que Monet realizou entre 1899 y 1901, dende os xardíns do Victoria Embankment. Tamén, ao fondo poden vislumbrarse os edificios do parlamento.

O seu obxectivo era captar a luz filtrada a través da bruma invernal, e parece que o conseguiu.

El deshielo en Vetheuil (Monet)

Este cadro tenta representar o desxeo do río Sena tralas grandes xeadas do inverno de 1879, xusto no momento en que o xeo quebra en pedazos e a corrente arrástraos río abaixo.

La estación de Saint-Lazare (1877)

Monet pintou varias series (cadros que, tendo o mesmo obxeto, diferían entre sí por mostrarlo con distintas condicións de iluminación, representándoos en diversos estados). A serie sobre a estación de Saint-Lazare en París es la primera delas. Monet mostrou sete variacións sobre este tema na exposición dos impresionistas de 1877.

La rue Montorgueil(Monet)

Este cadro representa a festa de clausura da Exposición Universal. As cores son os da Francia moderna, e o cadro ofrece unha visión dunha paisaxe urbán dende unha fiestra.

A técnica impresionista, coas múltiples pinceladas de cores, suxire a animación da muchedume e as bandeiras flotando ao vento.

Madame Manet al piano (Manet)

Manet convértese no fío conductor na hª deste movemento personificando as súas riquezas e contradecindo, e converténdose no referente para un novo grupo de artistas.

Atopou a inspiración nunha viaxe a España onde descubriu a Velázquez a quen califica como “o pintor máis grande que xamáis haia existido.

El Pífano (Manet)Velázquez, Pablo de Valladolid (1635)

En 1866 pinta o Pífano, inspirado no retrato do bufón de Pablo de Valladolid, unha das obras de Velazquez que máis impresionou a Manet.

La dama del abanico (Velázquez)

Manet pintou un cadro moi parecido a este ( a dama do abanico), no que o abanico e o xogo de miradas de ambolos dous son moi parecidos.

Angelina (Manet)

La dama del guante (Carlous-Duran)

A influencia da pintura barroca exténdese a outros artistas que desenrrolan unha pintura de gran delicadeza e coidadas composicións.

Carlous-Duran evidencia de novo a influencia de Velázquez na súa obra a dama do guante.

James Whistler, na súa obra Arranxos en gris e negro nº1, mantense nesta linea de influenza velazqueña.

A psicoloxía do rostro destaca sobre o rigor da composición e a austeridad cromática da obra.

Arreglos en gris y negro nº 1 (James Whistler)

Como reacción contra o academicismo do Salón, un grupo de xoves artistas plantea un novo tipo de pintura basada no realismo e tomando a Manet como referencia.

Configuran a Escola de Batignolles.

Un taller en los Batignolles (1870)

O taller de Fréderic Bazille convírtese no núcleo deste grupo de artistas.

Todos eles reuniranse no amplio estudo de Bazille para compartir os seus ideais artísticos.

A unidade queda patente nos retratos que realizan uns aos outros como neste caso Bazille retrata a Renoir e este pola súa parte retrata a Bazille.

El taller de BazilleFréderic Bazille (Rénoir)

Representa un tema clásico, cunha pincelada de fractura acabada. Emplea unha composición moi traballada, mostra á diosa no centro da escea mentras que o resto das figuras distribúense ao redor compensadamente.

El nacimiento de venus (Bouguereau)

Claro de luna en Bologne

Presentación feita por:

Noelia Parente Campos e

Sabela Astray Rodríguez

Clase: 4º E.S.O.-B