1

Sint-Gabriëlcollege

Boechout

AnGelus

20132

Sint-Gabriëlcollege

Boechout

AnGelus

Driemaandelijks tijdschrift vanh e t S i n t - G a b r i ë l c o l l e g e95e jaargang, nummer 2

Verantw. uitgever: J.-M. Van GavereLange Kroonstraat 72, 2530 Boechoutwww.st-gabriel.be - directie@st-gabriel.be 2013

2

BelgiëPB

2530 BoechoutP608754

2

Colofonredactievoorzitter J.-M. Van Gavere

hoofdredactie C. Van de Weerd

redactieleden G. Bogaert

F. Jacobs

vormgeving A. Forton

3

Beste AngeluslezerHet tweede nummer van Angelus van dit schooljaar rolde zopas van de persen. Wat vliegt een schooljaar toch: september is toch nog maar net voorbij?

Ik ben blij en fier om jullie gewoontegetrouw tal van artikels, fotomateriaal en sfeerbeelden aan te mogen bieden. Zoals steeds werpen ze een blik op “het leven zoals het is” op het college. Deze “sfeerbeelden” zijn getuigen - “vereeuwigd”, digitaal en op papier - van de creativiteit, het enthousiasme, de spiritualiteit, de inzet en de dynamiek, kenmerkend voor ons college. En neem dat laatste vooral ook letterlijk: sámen maken we er immers óns col-lege van, een plaats waar we respectvol met elkaar en met de andere omgaan.

Maar ook de wereld draait verder. Soms elegant en sierlijk, soms dolweg… een jaar geleden werden we getroffen door het immense leed dat 28 gezinnen en 2 schoolgemeenschappen (in Heverlee en in Lommel) bij het busongeluk in Sierre in Zwitserland trof.

De media zijn goed gevuld met verslagen over (financiële) crisissen alom; over mensonwaar-dige gewelddaden in Syrië, van welke kant dan ook… En dan was daar de verkiezing van de nieuwe paus, Franciscus. De naamkeuze alleen al is een kanjer van een boodschap: een aangekondigd engagement om blijvend te zorgen voor de armen en minder gelukkigen onder ons. Arm, op welk vlak dan ook. Wat sluit dit mooi aan bij de boodschap van de onze stichters, de Broeders van Sint-Gabriël.

Ook het schoolse leven gaat verder. Het derde trimester lonkt. Dat zal - naast onze directe schoolse opdracht - onder andere in het teken staan van:- het schoolfeest op 18 mei aanstaande, - de afronding van het lopende schooljaar, en - de voorbereiding van het volgende schooljaar.

Dit jaar begint de paasvakantie met het weekend van Pasen. Meer dan welk andere christe-lijke feest is dit feest de absolute hoogdag voor ons allen.

En Pasen betekent ook onvermijdelijk de paasvakantie. Aan iedereen dan ook een zalig paasfeest en een deugddoende (en vooral welverdiende) vakantie. Moge de riem er even afliggen…

Dat wenst U namens heel de schoolgemeenschap van Sint-Gabriël.

van harte en genegen

Jean-Marie Van Gaverealgemeen directeur

4

SG-Kroniek 2012-2013

Hoe minder een man te zeggen heeft,hoe meer woorden hij gebruikt

om het te zeggen. (Sir Thomas Robert Dewar)

13 decemberDe raad van directeurs Korbem vergadert.

14 decemberDhr. Van Opstal en Dhr. Goormans staan de leerlingen op te wachten aan de fietsenstalling van de eerste graad. Zij tellen en noteren – met de hulp van de enkele leerlingen – hoeveel leerlingen van de eerste graad een helm, fluohesje of rugzakhoes dragen. Deze actie past in het project rond verkeersveiligheid dat sinds vorig jaar loopt. Bewustmaking is een belangrijke stap bij het opnemen van verantwoordelijkheid.

18 decemberDe laatste loodjes wegen altijd het zwaarst. Vandaag ronden de meeste leerlingen hun proefwer-kenreeks af. Sommigen mogen de gemiste proefwerken de volgende dagen alsnog inhalen.

Traditiegetrouw wordt de band met vorige generaties aangehaald met het bejaardenbezoek in Sint-Mathildis. Met ambachtelijke kerstkaarten geeft de Wesp het startschot voor alle mensen van goede wil!

19 decemberIn het fort van Breendonk kijkt het vierde jaar in de donkere periode van de oorlogsjaren.

De leerlingen van 3W1 stellen kerstpakketten samen met de ingezamelde etenswaren. Dat ge-beurt elk jaar onder deskundige leiding van Mevr. Huyssen en Dhr. Vandevoorde. De feestelijke pakjes zijn bestemd voor de meest noodlijdende mensen in de gemeente.

Vzw Streepje Zon slaat de brug naar de jongeren van zes decennia geleden. Die jongeren van toen wonen nu in de rusthuizen van Boechout.

De leerlingen van de derde graad werken verder aan PZW of onderzoekcompetenties. Geocaching in Lier, Centraal Station Antwerpen of het Justitiepaleis is maar een grabbel in de ton van creativiteit.

In de namiddag buigen de leerkrachten zich over de resultaten van hun leerlingen.

20 decemberKlassenraden voor alle jaren. De leerlingen hebben een dagje vrij.

21 decemberDe leerkrachten komen samen rond de kribbe om te bidden, te zingen en te bezinnen.

Tijdens het oudercontact slaagt de Wesp er in om - met klassieke ingrediënten - de menselijke warmte die goddelijk geïnspireerd is, aan te wakkeren. De leerkrachten sluiten het trimester af met de voetjes onder tafel voor een zelfbereide maaltijd.

5

25 decemberHet ware Licht, dat iedere mens verlicht, kwam in de wereld. (Joh.1,9)

1 januariGelukkig Nieuwjaar!Geef ons de kracht te herbeginnen, vandaag en elke dag weerom!

6 januariDe leden van de musicalgroep laten niet na om te zingen voor Driekoningen.

7 januariHet tweede trimester begint. De eerste week van de maand was bijzonder zacht. Het lijkt wel of we de winter al gehad hebben. De natuur is in ieder geval in de war door de te hoge temperaturen voor de tijd van het jaar.

9 januariUraniamobiel is op het college voor de leerlingen van het vijfde jaar in het kader van de lessen aardrijkskunde.

De Kunstbank zet haar tentoonstelling “Vreemd schilderen” op in de Gabriëlzaal.

11 januariHet tweede Wesp-weekend voor de eerste graad gaat nog steeds door in “Speeuwdoncken” te Balen. Dhr. Dirk Van Opstal is niet van de partij dit jaar. Hij wordt vervangen door Dhr. W. Jacobs. De activiteiten worden door de oudere leerlingen in goede banen geleid. SG-banden worden ook hier gesmeed voor de rest van het schooljaar. De winter heeft dan toch zijn weg gevonden in 2013. ’s Nachts vriest het dat het kraakt, maar dat kan de sfeer niet drukken. Overdag zijn de deelnemers allemaal stralende zonnetjes. Dank en proficiat aan de leerlingen en leerkrachten die voor de begeleiding instonden!

14 januariIn de voormiddag vergadert de Raad van directeurs.

De Damiaanactie wordt door Mevr. A. Forton voorgesteld in alle klassen van het eerste jaar. Ge-boeid luisteren de leerlingen naar het verhaal van “Nicaragua, land van reuzen”. U leest een verslag elders in dit nummer.

De adviesraad vergadert.

Scholenbeurs voor de scholengemeenschap Anker basisonderwijs. Dhr. Dirk Van Opstal en enkele collega’s vertegenwoordigen het Sint-Gabriëlcollege.

15 januariBinnen de scholengemeenschap Korbem wordt een bijscholing “Coachen en evalueren” voor alle directies georganiseerd.

6

Collega Kris Hanegreefs proeft van het “eerste keer grootoudergeluk”. De geboorte van haar kleinzoon Felix brengt haar zowaar in de zevende hemel. Proficiat “moemoe”!

16 januariDe fietsencontrole doen we tegenwoordig in eigen beheer. Gisteren heeft het hard gesneeuwd. Koning Winter is nu al geruime tijd heer en meester van de natuur. Opgepast fietser en automobilist! Laat je zien.

In de refter gaat de eerste ronde van de wiskundeo-lympiade van start. 146 deelnemers uit de tweede en derde graad dagen op.

In het kader van de onderzoekscompetenties presen-teren leerlingen van het zesde jaar hun realisaties. U leest een uitgebreid verslag: Wiskunde: Sint-Gabriël neemt de uitdaging aan! Knap zo.

17 januariStudiedag “Wiskunde-in-zicht” voor 6LWi8, WW8, EWi, MWi aan de UA campus Middelheim.

“Buitenspel” voor 5EM1.

Eerste Kraszitting.

18 januariHet is niet al wiskunde wat de klok slaat… schrijver Peter Theunyck gaat in elke klas een gedicht voorlezen als voorsmaakje van gedichtendag op 31 januari. Op het college zijn we steeds op zoek naar evenwicht… naar harmonie… naar schoonheid. En die heeft vele vormen. Lees hierover in dit nummer.

21 januariChemiestudent voor één dag. Dhr. Stobbaerts en mevr. A. Fabry begeleiden hun wetenschapsleer-lingen naar de UA.

22 januariHet eerste jaar gaat op uitstap naar Brussel om het Oude Egypte te ontdekken in het Koninklijk Museum voor Kunst en Geschiedenis aan het jubelpark. De leerkrachten aardrijkskunde en ge-schiedenis combineren deze bijzonder leerrijke uitstap. Je ogen en oren de kost geven is het motto van deze dag.

Ik had het geluk om samen met de leerlingen Lier te herontdekken. Op weg naar Waarloos en Mechelen liggen de gigantische oude kleiputten van Rumst en omgeving als gapende wonden te bekomen van de kaalslagindustrie die het agrarisch leven in de streek gewurgd heeft. Vandaag heb ik veel geleerd van Dhr. Ben Straus die onze gids was tot in Brussel. De vol-gende dagen komen alle eerste jaren aan de beurt.

7

24 januariWe rouwen met collega directeur Véronique Roelstraete die totaal onverwacht haar moeder Jeanine Bogaert verloor ten gevolge van een verkeersongeluk. We willen in gelovige en stame-lende stilte onze oprechte deelneming betuigen.

25 januariChrysostomos. De leerlingen van het zesde jaar moe-ten nog “honderd” dagen les volgen. Met een show die ze opvoeren voor de leerlingen van de tweede en eerste graad willen ze ode brengen aan hun vervlo-gen schooltijd. Met het thema “Cinema” hebben ze alle mogelijke ingrediënten die ze kunnen gebruiken. Zang, dans, horror, politie, slapstick, nerds of roman-tiek? Ze waren er allemaal. Mijn favorieten waren ongetwijfeld “Grease” en “The Nerds”. Maar de jury besliste anders.We kunnen trots zijn op onze leerlingen die zo res-pectvol en stijlvol hun afscheid voorbereiden. Met dank aan Mevr. Machteld Hermans die als interimgraad-coördinator het evenement wist te stroomlijnen. Proficiat!

Nieuwjaarsreceptie aangeboden door de scholengemee-schap Korbem in Sint-Jozefinstituut te Borsbeek.

29 januariVaccinatie tegen baarmoederhalskanker voor het eerste jaar.

30 januariFranse film voor het derde jaar in zaal Vooruit

Fysica-olympiade voor de zesdes.

31 januariGedichtendag! Het openingsvers wordt door onze “huisdichter” Jan Geerts aangegeven: De dag droomt de wereld vol… De leerlingen breien klassikaal volgende verzen aan hetgeen er al staat. We werken met één begeleider per jaar. Zo ontstaan zes gedichten. Ik weerhoud er één.

De dag droomt de wereld volDe ochtend gloort in hoopDe geur van dromen smoort in blauwe ogenEn vogels stemmen oren dolDe avond zingt in korenEen dove maan luistert naar gefluisterSterren kijken met blinde ogen toeHoe warme lippen gloeien in verlaten duisternisEen oud lied wordt uit de nacht herboren

Prachtig toch! Met dank aan de werkgroep Taalbeleid.

Geselecteerde leerlingen uit het vijfde jaar bezoeken Janssen Pharmaceutica onder leiding van Mevr. A. Fabry.

8

1 februariEngels Toneel voor het zesde, het vierde en het tweede jaar.

Etentje met het oudercomité waarbij de uittredende leden bedankt worden voor hun inzet.

Derde Wespvergadering.

3 februariDe gasten uit Ottignies worden opgenomen in hun onthaalgezin. Voor de tiende keer organiseren we de taaluitwisseling met leerlingen van het vierde jaar. U leest een uitvoerig verslag van dit pro-gramma elders in dit nummer.

4 februariFilmforum voor de derde graad met de klassieker “Romeo & Juliet” in een moderne stedelijke set-ting in regie van Baz Luhrmann.

5 februariOnze leerlingen vertrekken naar Ottignies voor een Frans taalbad.

Personeelsvergadering.

6 februariGeo-olympiade aan de UA voor leerlingen van de derde graad. Geselecteerd om deel te nemen aan de finale zijn Stan Blomme (6WW6) en Jon De Doncker (6LM). Dit verdient een grote pluim!

7 februariIn Deurne wordt het college op een scholenbeurs door Dhr.Van Opstal en enkele collega’s verte-genwoordigd.

8 februariVertrek naar Rome voor het zesde jaar. De sportieve skireis wordt voor de leerlingen van het vijfde jaar georganiseerd.

9 februariVertrek naar Andalusië. Maak er wat van!

13 februariAswoensdag…De ingrediënten van de vastentijd zijn: verinnerlijking, verso-bering, verzoening en solidariteit.

18 februariMet de gekende Franse film “Le premier jour du reste de ta vie” worden de leerlingen van het vijfde jaar aan het denken gezet. Hopelijk denken ze dan in het Frans.

9

19 februariProject Janssen Pharmaceutica.

De gekende journalist Rob Heirbaut is gastspreker voor de zesde jaren. Hij behandelt de actualiteit over de politieke en economische situatie in de Europese Unie.

20 februari Met de negende editie “Dikketruiendag” pakt men uit met het thema “De Klimaatfiksers”. We worden aangezet om bewust met energie om te gaan. Op het college staat de thermostaat op 15 graden vandaag!

Klassenraden voor de eerste en tweede graad.

21 februariThe Isle of Eire wordt uitvoerig bezongen op de informatieavond voor Ierland.

22 februariRapporten voor de derde graad.

De truffelslag loont nog altijd de moeite om georganiseerd te worden. De vele bouwplannen die we koesteren hebben grote sommen geld nodig om gerealiseerd te worden. Chocolade eten helpt ons! Dank aan alle kopers, verkopers en uitvoerders! Alles liep gesmeerd en in “no time” konden we de tent sluiten.

25 februariDe leerlingen van het derde jaar ontdekken het abdijleven in Averbode.

Bestuursvergadering van het oudercomité.

26 februariTechniekdag voor alle tweede jaren. Dit jaar verloopt het “maquette bouwen op schaal” anders dan vorige jaren. De leerlingen moeten nu individueel werken aan de realisatie van hun droomhuis. Het materiaal dat gebruikt mag worden is vooraf afgebakend en zeer beperkt gehouden. De leer-lingen hebben in de les “techniek” instructies gekregen aan welke norm moet voldaan worden. Vandaag zijn ze aan de uitvoering van hun plannen. Er wordt naar hartenlust gemeten, gesneden en gekleefd. De leerlingen staan versteld hoeveel tijd nodig is om de maquette af te werken. De titularissen hebben kunnen genieten vanuit hun observatiepost. We zijn benieuwd naar de resul-taten. Kom kijken op 18 mei!

De vierde economische bezoeken het bedrijf “Clics”.

De Raad van Bestuur vergadert.

27 februariHet zesde leerjaar van de Rodenbachschool bezoekt het college. De leerlingen volgen een les La-tijn, Frans, Nederlands en wiskunde. Met aanspreekleerlingen gaan ze in gesprek om kennis te maken met Sint-Gabriël.

Vrijwilligers nemen deel aan Olyfran, een taalwedstrijd voor scholieren van het vierde, vijfde en zesde jaar.

10

28 februari De Italiaanse gasten uit Arezzo worden door Dhr. Van Gavere in het Nederlands, Italiaans en Engels verwelkomd. Zij leggen hun tegenbezoek af in het kader van het Europees uitwisselingsproject dat haar 15de editie kende dit jaar en waarvan u al uitvoerig een verslag kon lezen in ons vorig num-mer over het verblijf van onze leerlingen in Italië. Vandaag bezoeken onze gasten Brugge… het Venetië van het Noorden. We wensen hen een leerrijk verblijf toe.

Korbemdag is een studiedag voor alle directieleden. Dit jaar behandelen we het gebruik van data op basis van gegevens uit de leerlingenadministratie.

De gezondheidsdag voor het derde en vierde hebben we dit jaar volledig uitbesteed aan derden. Beelden vertellen méér dan duizend woorden… vandaar dat we een fotoreportage geven elders in dit nummer.

1maartDe leerlingen van Braine L’Alleud brengen hun tegenbezoek aan de leerlingen van 1MC en ME. De Waalse vriendjes worden vandaag uitgedaagd in het Nederlands.

De Wespvergadering staat in het teken van de komende vastenacties. De getuigenissen van de vele projecten die we willen steunen worden goed onthaald door de aanwezigen.

4 maartDe vastenvieringen worden door Norbertijn en ere-directeur Andreas Willems voorgegaan. Van-daag vormen we één biddende gemeenschap die de veertigdagentijd aangrijpt om na te denken over een rechtvaardigere wereld. We zijn overtuigd dat bezinning de acties moet voorafgaan zodat die ook betekenisvoller kunnen worden. Elke leerling en elke leerkracht wordt uitgenodigd om zichzelf te “ver-bouwen” om duurzaam te kunnen werken aan een betere wereld … die thuis en op het Sint-Gabriëlcollege begint!

5 maartDe Italianen bezoeken Brussel.

Inspecteur Godsdienst Ronald Sledsens mobiliseert alle godsdienstleerkrachten in een “super-vak-vergadering”…

Met de jaarlijkse Kraszittingen in Lier wordt “democratie” geoefend onder leiding van Dhr. Schoors.

De Schoolraad vergadert.

6 maartDe voltallige directie neemt aan zee deel aan het directiecongres van het bisdom Antwerpen. Het thema “De school meester. Stilstaan doet vooruitgaan.” zet ons aan tot persoonlijke reflectie over ons werk. Het wordt één van de betere edities.

Op het college zijn vele goede collega’s “in de weer” om de lokalen en zalen op orde te zetten voor het onthaal van potentiële nieuwe leerlingen.

11

9 maartMet de infovoormiddag voor de 12-jarigen kijken we uit naar schooljaar ‘13-‘14. Aan de lange koude winter komt stilaan een einde. Gelukkig is het droog vandaag. Na het onthaal in de sporthal door de directie zijn de leerkrachten en leerlingen enthousiast aan het woord om de bezoekers rond te leiden op de schoolterreinen. De infovoormiddag wordt afgesloten met een kopje koffie voor de ouders en een frisdrankje voor de kinderen. Met vertrouwen kijken we uit naar de inschrij-vingen in mei.

11 maartOp het college is de sobere maaltijd of solidariteitsmaal een vaste waarde tijdens de vastentijd. De tweede en derde graad zijn aan de beurt om zich vandaag tevreden te stellen met een bord “Vincke”-soep en een stukje brood. De opbrengst van de symbolische actie gaat naar de goede doelen die de WESP heeft voorgesteld: Broederlijk Delen, Thomas in Congo (via Broeder Raf). Koen Van Rompay, hiv/aids-onderzoeker en stichter van “Sahaya”, steunen we in India en Kenia. Een beter leven voor de boeren die we helpen via Vredeseilanden. VZW Toekomst voor Senegal bouwt haar schooltje verder uit met de hulp van collega Frank Lambrechts en we sympathiseren met “Proyecto Horizonte” in Bolivië waar oud-leerling Hannelore Peeters (6LW6 2012) werkzaam is.

12 maartMet de leerlingen van eerste graad wordt de verde-ling van de rijkdom in de wereld op de korrel ge-nomen. Voor iedereen is het pijnlijk vast te stellen dat slechts 10% van de wereldbevolking beschikt over 85% van alle diensten en goederen die we-reldwijd geproduceerd worden. Wij behoren tot die tien procent…

Op het podium van de feestzaal wordt een feest-maal klaargemaakt door Mevr. A. Forton. Enkele leerlingen werden “door het lot uitverkoren” om van een copieuze maaltijd te genieten samen met Broeder Raf, Broeder Paul en Dhr. F. Jacobs. Je moet maar “geluk” hebben… de deelnemers aan de sobere maaltijd hebben de boodschap begrepen. De deelnemers aan het driegangenmenu waren toch ook een beetje “verlegen” door hun voorkeursbehandeling . Misschien een aanzet om extra ons best te doen om de DOTO-tocht flink te sponsoren!

Dat Sint-Gabriël nog steeds het hart op de juiste plaats draagt mag blijken uit de massale deel-name. Namens WESP proficiat en dank aan iedereen die meehielp!

’s Avonds is het informatie over de studiekeuze voor de ouders van het tweede jaar. De titularissen, het CLB en de vakleerkrachten van de poolvakken wetenschappen, humane wetenschappen, eco-nomie en Latijn moeten de ouders wegwijs maken in het ruime aanbod van studiemogelijkheden. We krijgen vele positieve reacties van de ouders over onze werkwijze.

Het is druk vanavond met de klassenraden voor het vijfde jaar en de ouderavond voor de leerlingen die in het najaar de inleefreis naar Suriname ondernemen.

12

13 maartHet oudercomité organiseert een vormingsavond rond faalangst. Met 72 inschrijvingen mag ge-rust gesproken worden over een succesvolle activiteit. Dhr. Jan Coppieters, psycholoog bij een CLB in het Gentse benadert de verlammende problematiek bij het studeren op een boeiende, bevat-telijke wijze. Dhr. Van Opstal en Dhr. Vincke vertellen hoe wij op het college omgaan met faalangst bij leerlingen. Met een proficiat aan de organiserende ouders.

We vernemen dat we een nieuwe Paus hebben! Jorge Mario Bergolio, aartsbisschop van Buenos Aires kiest als naam Franciscus. Dit is veelbelovend voor zijn pontificaat. We delen in de vreugde van de wereldkerk!

14 maartHet vierde jaar leert uit de Amerikaanse film “Crash” dat je afkomst niets uitmaakt. Ieder van ons is in staat om het beste te doen maar ook het slechtste. Aan ons de keuze!

De afbraakwerken op de terreinen van BMT zijn al een tijdje aan de gang. Vandaag overlegt de directeur om de hinder aan de grens Sint-Gabriëlpark-BMT zoveel mogelijk te beperken en om goede afspraken te maken met de sloopfirma.

15 maartRapporten voor de eerste graad.

Rotary-avond in Regina Pacis voor de leerlingen van de derde graad.

Mevr. Lieselot Nagels schenkt het leven aan haar tweede zoontje Maurice. Een stevige brok voor papa Jeroen en broertje Louie. We wensen het jonge gezin veel levensvreugde toe bij deze blijde tijding!

In villa “Les Clématites” bouwen de leerkrachten een feestje om de riem even af te leggen.

18 maartBegin van de examens voor de leerlingen van het tweede jaar en de eerste Latijnse.

De adviesraad vergadert.

19 maartDe proefwerken voor de leerlingen van de eerste moderne starten vandaag.

21 maartEindelijk Lente!

De tweede graad beginnen aan de korte reeks examens. We wensen iedereen veel succes toe.

Preventiespel “ Buitenspel” voor 5MWE in Hove.

De Raad van directeurs (scholengemeenschap Korbem) vergadert in Kaso-Mortsel.

25 maartFeestdag van de aartsengel Gabriël of Maria Boodschap. Met de Annunciatie (aankondiging) wordt de geboorte van Jezus beloofd.

Het wordt vervolgdFred Jacobs.

13

Jij kan me vandaag verrassen

met dat craquelé van Portugese

rimpels in je ouder gelaat

ik zal je zonder vragen ruggelings

door het trappenhuis dragen

Ach alles wat de hemel verbiedt

heeft ons ruiger achtergelaten

nu is het de onschuld

die de voordeur sluit

zij kleedt de avond uit

veegt de sterren van

hun baan en fezelt

de maan in négligé

mag blijven staan

Ga liggen in het bladrode bed

van de herfst en luister

de vonk van de wind

smoort ons aan elkaar

Ach straks staan we weer te janken bij een dubbel verdriet

Vergeet niet ik ben de vrouw

de bruid die geradbraakt

wegzakt in een dode droom

Alma Moens

Na elf jaar afwezigheid

14

Wiskunde: Sint-Gabriël neemt de uitdaging aan!Wiskunde Olympiade: resultaten ronde 1 - deelname Wallabie eerste graadOp een woensdagnamiddag in januari namen 146 leerlingen van de tweede en derde graad deel aan de Vlaamse Wiskunde Olympiade. Drie uur lang concentreerden ze zich op dertig meerkeuzevragen waarin hun wiskundig inzicht en probleemoplossend ver-mogen getest werden… en met succes! Bij deze editie hebben maar liefst 19 leerlingen zich gekwalificeerd voor de tweede ronde (op 6 maart). Met topscores van zelfs 140 punten (op 150) mogen we al dromen van een plaatsje in de finale. Proficiat aan alle deelnemers!

Vanaf dit schooljaar zullen ook de leerlingen van de eerste graad deelnemen aan hun eigen olympiade, de “Wallabie” (onderdeel van de kangoeroewedstrijden). Op 18 april zullen alle 476 leerlingen zich in klasverband toeleggen op 24 wiskundige rekenvragen, denkvragen en puzzels. Voor hen zijn er geen verdere kwalificatierondes, maar wel leuke prijzen voor de beste deelnemers per school, per provincie. We kijken al uit naar de resultaten, maar hopen vooral op een enthousiaste deelname van iedereen! Meer info op www.vwo.be en www.kangoeroe.org.

Onderzoekscompetenties wiskunde Gedaan met enkel je lessen volgen en leren. In het vak onderzoekscompetenties, in het zesde jaar georganiseerd voor de richtingen met de pool wiskunde, zal je “zelf” aange-reikte onderwerpen uitwerken. Laten we eens even kijken wat onze leerlingen dit jaar “ontdekten”. Gedurende één semester werkten 6WW6 en 6LWi6 wekelijks in groepjes van twee of drie aan één van de volgende onderzoeksopdrachten.

Bij “meetkundige constructies” onderzocht men een aantal klassieke problemen. Bij-voorbeeld : is het mogelijk om, enkel met een liniaal en een passer, in een eindig aantal stappen, een vierkant te construeren dat dezelfde oppervlakte heeft als een gegeven cirkel. Het antwoord op dit klassieke probleem is NEEN. Via een oplosbaar probleem,

namelijk een vierkant construeren dat dezelfde oppervlakte heeft als een gegeven parallellogram, leerden onze leerlingen constructies maken met be-hulp van het computerprogramma ge-ogebra. Tijdens een literatuurstudie, op zoek naar constructies, leerden ze ook bewijzen dat het klassieke probleem “onmogelijk” is.

15

Kwadratuur van een parallellogramIn het vijfde jaar hebben de leerlingen in de matrixrekening “Brandswitching modellen” en “Lesliematrices” bestudeerd. Ze maakten, met hun grafisch rekentoestel, tabellen om te zien hoe marktaandelen, bevolkingsaantallen, dierenpopulaties,… evolueren over langere termijn. Nu hebben ze bij “matrices en diagonalisatie”, dankzij nieuwe theorie, een “wiskundige formule” opgesteld die “voorspelt” hoe de evolutie zal ver-lopen.

Bij “differentievergelijkingen” werden rijen bestudeerd die een veralgemening zijn van rekenkundige en meetkundige rijen. Een al-gemeen voorschrift, evolutie op lange termijn en webdiagrammen bieden meer inzicht in deze rijen… met mooie toepassingen in eco-nomie, biologie, geneeskunde… Hun onderzoekswerk werd in januari afgeslo-ten met een presentatie voor directie, klasge-noten, en leerkrachten.

Wiskunde in zicht: bezoek aan de Universiteit AntwerpenOp donderdag 17 januari trokken we met 38 leerlingen (6EWi, 6MWi, 6WW8 en 6LWi8) en drie begeleidende leerkrachten naar de Universiteit Antwerpen om een hele dag te proeven van wiskunde.De dag begon met een lezing waarbij professor Lowen kwam uitleggen wat wiskunde eigenlijk inhoudt, en dat wiskunde niet alleen enorm veel deelonderwerpen, maar nog eens zo veel toepassingen kent. Na een drankje verdeelden we ons over vier verschil-lende workshops.

Elf leerlingen en Mevr. De Sitter volgden een workshop over “beurswiskunde”. Wat is een aandeel? Kan je de prijs van een aandeel voorspellen? Kan je je beschermen tegen onverwachte prijsstijgingen? Wat wordt bedoeld met een optie en hoe bereken je de prijs van een optie?

Mevr. Van Rompay werkte samen met negen leerlingen aan het onderwerp “cryptogra-fie”. Reeds sinds de Romeinen worden er methodes bedacht om belangrijke berichten versleuteld te versturen. Naast een kort historisch overzicht werd er in de voormid-dag een theoretische uitleg gegeven over enkele belangrijke encryptiemethodes. In de namiddag werden de leerlingen aan computers losgelaten op een aantal gecodeerde teksten die zij moesten ontcijferen.

Dhr. Asselbergh woonde samen met negen leerlingen een workshop over “tsunami’s en zwemmende eendjes” bij. De voormiddag werd besteed aan een theoretische uit-

16

leg: differentiaalvergelijkin-gen, hyperbolische functies, partieel afgeleiden, golfver-gelijking,… We zagen hier oud-leerling Siegfried Cools als één van de lesgevers te-rug. In de namiddag werden in wedstrijdvorm praktische toepassingen uitgewerkt: hoe overleef ik een tsunami in open zee, wat bepaalt het golfpatroon achter zwem-mende eendjes,… ?

De overige leerlingen ver-diepten zich gedurende deze

dag in het boeiende onderwerp “gezond verstand versus logica: wiskundige para-doxen”. Ze konden nadenken over “de barbier van Sevilla”. Hij scheert alle mannen die zichzelf niet scheren! Maar wie scheert dan de barbier? Ze maakten kennis met “de trompet van Toricelli”. Een trompet met een oneindig grote (onbegrensde) oppervlakte. Je kan ze natuurlijk onmogelijk schilderen! Toch kan je ze vullen met een eindige (be-grensde) hoeveelheid water. En dus eigenlijk toch schilderen! Tijdens de voormiddag werd een theoretisch kader geschetst: denk daarbij aan logica, verzamelingenleer,… In de namiddag werd er praktisch gewerkt aan de hand van een kwis. Onze leerlingen kwamen overigens zeer trots melden dat zij de kwis gewonnen hadden !

Het was een zeer boeiende dag waarin we kennis maakten met tal van toepassingen van de wiskunde. De meest gehoorde uitspraken van de leerlingen op het einde van de dag waren ‘wauw, dit was leuk’, ‘ik wist niet dat wiskunde zo veel toepassingen kon hebben’, ‘super-interessant’,… Voor herhaling vatbaar dus!

Deze dag werd natuurlijk niet zomaar gevolgd. Ondertussen werken deze leerlingen naarstig verder aan het gekozen onderwerp in het kader van onderzoekscompetenties. Zij onderzoeken bijvoorbeeld rekenmethodes om de prijs van verschillende soorten op-ties te bepalen, verdiepen zich verder in het modulo-rekenen om zo encryptiemethodes voort uit te spitten, zoeken uit hoe hoog golven worden bij een tsunami, onderzoeken het begrip oneindigheid,…

Eind april sluiten we af met ongetwijfeld boeiende presentaties!

Carl Asselbergh, An De Sitter en Kristel Van Rompay (begeleiders onderzoekscompetenties wiskunde)

17

Geletterd geweld of geweldig geletterd?Zoals elk jaar pakte het Davidsfonds ook nu weer uit met de befaamde Junior Journa-list-wedstrijd, het grootste schrijfevenement voor jongeren in Vlaanderen. Het thema voor dit jaar, ‘culinair’, bracht ook een vijftal letterlievende leerlingen uit de derde graad van ons college naar hogere sferen en inspireerde hen tot het schrijven van gepeperde opiniestukken.Het verbaasde mij daarom ook niet dat op vrijdag 18 januari, tijdens de prijsuitreiking van de lokale voorronde in Mortsel, drie van onze leerlingen in de prijzen vielen. Van de 38 deelnemers binnen hun categorie belandde Stijn Van Roey (6H1) met zijn opi-niestuk ‘Vreetbuien’ op de vijfde plaats, sleepte Roos Van Gogh (5MWe) de prijs voor het origineelste werkje in de wacht en kaapte Lise Poelemans (6H1) met ‘De kuif van Jeroen Meus’ zelfs de tweede plaats weg. Ook Sigrid Van Trappen (6MWi) en Charlotte Abspoel (6MWi), die met hun werkjes helaas geen podiumplaats bemachtigden, ver-dienen hier een vermelding. Blinkend van trots om al dat jong geletterd geweld, wil ik u de al even glimmende ‘De kuif van Jeroen Meus’ niet onthouden. Smakelijk!

Sofie Van Dyck

De kuif van Jeroen Meus Lise Poelemans 6H1 (2de plaats)Een meisje haalt giechelend een gsm en fototoestel boven om met zwetende hand-jes een foto te nemen van haar beste vriendin met haar beste idool: Jeroen Meus. Een vrouw van middelbare leeftijd werpt de twee meisjes vanuit de ellenlange file een scherpe, jaloerse blik toe. De sukkelaar moet nog zeker een uur aanschuiven vooraleer ook zij met haar kookgoeroe kan pronken op de foto. In een andere hal, een beetje verderop is er bij kinderauteur Marc De Bel maar weinig sprake van een grote overrom-peling. Vroeger stond ik zelf in de rij, met zwetende handjes en een aantal exemplaren van De Bel onder mijn arm. Helemaal onder stress omdat mijn grote idool mijn naam - die ik natuurlijk fout zou spellen - zou vragen, mijn boek ging tekenen en daarna zou zeggen ‘veel leesplezier’. Vandaag de dag wordt het ‘veel leesplezier’-gedeelte met veel graagte vervangen door ‘smakelijk’. Hoe is het zover kunnen komen? Tegenwoordig is de kuif van Jeroen Meus of het SOS-koffertje van Piet Huysentruyt populairder dan, pakweg, de belevenissen van Jommeke. Waarin schuilt het geheim van de kookhype echt? In de kuif of in het koffertje? Of zit het hem eerder in wat ze op het bord toveren?

Niet alleen op de boekenbeurs wordt het grote kooksucces alsmaar duidelijker, ook onze televisie wordt steeds culinairder. Elke dag worden we vanuit onze zetel verleid door smeuïge chocolademoelleux, zoete cocktails en nog meer lekkers waar we van

18

gaan watertanden. Maar de kookhype kookt stilaan over. Door de resem aan culinaire informatie en programma’s die we dagelijks voorgeschoteld krijgen, wordt de doorsnee Vlaming steeds kritischer ten aanzien van zijn dagelijkse kost. Vakterminologie zoals: cuisson, garnituur, brunoise, au bain-marie, julienne en concasseren wordt op ons af-gevuurd. Zowel thuis als op restaurant maakt de Vlaming maar al te graag gebruik van deze termen om zijn ‘culinaire mening’ te ondersteunen.

De culinaire hype brengt veel stress met zich mee. We zien vaak genoeg taferelen op televisie waarin de gastvrouw wordt afgebroken omdat ze ‘niet genoeg aanwezig was aan tafel’ en omdat de ‘presentatie van haar hoofdgerecht allesbehalve origineel was’. Het gezellig tafelen met vrienden verandert voor de gastvrouw in een ware nachtmer-rie. Met de feestdagen voor de boeg, zijn er wellicht velen die nu al hun hoofd breken over het ideale menu om scenes zoals in ‘Komen Eten’ te vermijden. Een ‘welverdiende’ 6 op 10 voor sfeer en gezelligheid wil niemand. Daarom zorgt de Chef des huizes voor een magisch viergangenmenu (want een gebraad met kroketjes is ‘zo vorige eeuw’). En de vrouw des huizes? Die zorgt voor de vrolijke noot en overvolle glazen. Na een aantal glaasjes wordt die 6 immers al snel een 10.

Maar aan onze culinaire samenleving zijn natuurlijk ook vele voordelen verbonden. De overdosis aan kookprogramma’s en kookbijbels die we binnenkrijgen, zorgt ervoor dat vele hobbykoks zich ontpoppen tot ‘culinaire kookbeesten’. En daar kan de omgeving van zo’n hoogontwikkelde meester-kok alleen maar van mee genieten.

Hoewel vele mensen zich menen te er-geren aan de massa’s kookboeken en kookprogramma’s, worden we er al-lemaal ook een beetje door betoverd. Het zijn haast sprookjes die beginnen met ‘er waren eens twee wortels en vijf tomaten’, en die dan eindigen met ‘en de spaghettisaus leefde nog kort maar gelukkig’. Vele tv-koks laten een enorm moeilijk gerecht er zo makkelijk uitzien dat ze met hun enthousiasme heel hun publiek meekrijgen. Misschien is dat het geheim van de kookhype? Een mix van spontane, humoristische tv-koks die de wereld warm maken om aan het koken te slaan. Op deze manier krijgen ze met hun verbluffende en ongelooflijk lekkere gerechtjes zelfs de tegenstanders mee. Ik moet bekennen dat ook ik in die ellenlange rij stond. Wachtend op een handtekening in zijn nieuwe boek. Foto incluis.

19

DamiaanactieHet laatste weekend van januari (25 - 27 januari 2013) was het campagneweekend van Damiaanac-tie. In de week daarvoor keken alle klassen van het eerste jaar naar de campagnefilm van dit jaar.

Deze film, ‘Nicaragua, land van reuzen’, vertelt het verhaal van mensen die boven zich-zelf uitstijgen om anderen te redden. Dokter Bravo bestrijdt berglepra op de woes-te hoogtes en in afgelegen bergdorpjes. Verpleegster Martha geeft tbc-patiënten in hoofdstad Managua een nieuwe toekomst. We ontdekten samen hoe Damiaanactie op twee fronten armoede en armoedeziektes bestrijdt in Nicaragua.

Ook onze leerlingen groeiden uit tot reuzen door zich voor anderen in te zetten. Ze verkochten stiftjes op de speelplaats en in de leraarska-mer. Het is ons gelukt om vrijdagavond en zaterdag elk uur van de dag met een verkoopsploegje aan de Delhaize van Boechout te staan. Veel ouders, mensen uit de buurt, maar ook vele anderen kochten stiftjes of deden onze collectebussen wat extra rinkelen met een vrije gift.Zo hebben we 3160,93 euro bij elkaar gekregen.

Bedankt leerlingen, bedankt collega-begeleiders voor jullie verkoopsenthousiasme en bedankt ook iedereen die stiftjes heeft gekocht.

20

Nieuwe collega’sRegelmatig verschijnen er nieuwe gezichten in ons lerarenkorps. Soms voor een korte, soms voor een langere periode. Twee interimarissen die wat langer in ons midden ver-blijven stellen zich aan u voor.

Sofie HumbletDag leerlingen, leerkrachten en an-dere leeslustigen.Ik ben Sofie Humblet, sinds janu-ari leerkracht wiskunde in de eer-ste graad. Vroeger was wiskunde, samen met geschiedenis, mijn lie-velingsvak. En nu ben ik heel blij dat ik zelf deze geweldige getal-lenleer en meesterlijke meetkunde met zijn fantastische formules mag uitleggen! Ik geef ook sociale we-tenschappen. Iets helemaal anders, maar even fascinerend.

Van opleiding ben ik handelsingenieur en antropoloog. Lijkt misschien op het eerste zicht een bizarre combinatie, maar ik sta graag met één voet in het technische en we-tenschappelijke veld, en met het andere in het sociale en culturele veld. Dus was die keuze heel logisch voor mij.

Ik ben geboeid door ontwikkelingssamenwerking en begeleidde een inleefreis naar Ni-caragua. Als ik niet aan het lesgeven ben, ben ik meestal met muziek bezig. Ik zing enorm graag, volg les aan de muziekschool en ben koorzanger. Allemaal “klassieke” muziek. Ik ga regelmatig naar concerten en doe zelf ook mee aan uitvoeringen.

Verder hou ik van wandelen en fietsen (ALS het mooi weer is…), reizen (graag Centraal-Europa), lekker eten (alles), en hou ik niet van feesboek. Geef mij maar een leesboek, zoals bij voorbeeld van Paolo Coelho, of een geschiedenisroman. Als het maar goed geschreven is. Van wat er op TV verschijnt, kan ik Britse comedy best smaken.

Groetjes,Sofie Humblet

21

Hallo,

Mijn naam is Nieke Slaughter en ik vervang mevr. Na-gels die op zwangerschapsverlof is. Dus op deze school ben ik een leerkracht Engels en godsdienst in het 2de en 3de studiejaar. Ik ben half Belgisch en kan je afleiden van mijn achternaam wat mijn tweede nationaliteit is? Ja, mijn vader is Engelsman en zo heb ik de duo –nationaliteit Brits-Belgisch. Ik ben afgestudeerd als leerkracht Engels, geschiedenis en godsdienst en geef al mijn vakken even graag. Ik speel graag met de Engels taal en vind zowel geschiedenis als godsdienst super fascinerend. De verkiezing van de nieuwe paus bewijst ook dat deze twee laatste vakken nog zeer relevant zijn, want de voorbije weken waren wij allemaal getuigen van wereldgeschiedenis in wording! Buiten lesgeven is reizen mijn passie. Dankzij het feit dat mijn vader vaak in het buitenland werkt, ben ik al ver gekomen in mijn levensdoel om alle uithoeken van de wereld bezocht te hebben. Ik heb al meerdere stukken van Europa gezien, ben al in vele Aziatische landen geweest, en verste punt waartoe ik al gereisd heb is letterlijk de andere kant van de wereld – Nieuw Zeeland. Ik voelde me daar helemaal thuis in het land van de ‘hobbits’, waarschijnlijk lag dat aan mijn korte gestalte. Mijn volgende grote geplande reis neemt mijn naar het land van de cowboys en indianen – de Verenigde Staten van America. Wel hier ga ik afscheid nemen en wens ik jullie allemaal nog een fantastische vakantie toe!

Toedels,

Mevr. Slaughter

In mijn tekstje heb ik enkele woorden onderlijnd, kunnen jullie van deze woorden de Engelse vertaling vinden in de onderstaande woordkader. De woorden staan verticaal en horizontaal. Veel succes.

T F M U S M B E L G I A N

E I L W N P R E G N A N T

A R C O A F A T H E R H T

C Q P R T M E Z Z Z Z I O

H C D L I M B K J Q G S B

E N F D O A H E S I H T T

R I A E N V O E D A V O X

U I C L A N G U A G E R F

I O T Q L F P O P E S Y E

A H O L I D A Y H K V I E

Z O A Z T S U R N A M E I

H M I X Y J E N G L I S H

D E A Z H J T R A V E L S

22

Femke Peers

Naam: Femke PeersGeboortedatum: 30 december 1989Sterrenbeeld: SteenbokHaarkleur: BruinKleur ogen: BruinBroers/zussen: 1 zusLievelingseten: LasagneLievelingsdier: KoeGeluksgetal: 2Favoriete kleur: GroenFavoriete vak: Plastische OpvoedingFavoriete spel: Viking KubbHobby’s: Jeugdwerk

Wat wil je worden later?Ik wil later gelukkig kunnen terugblikken op wat ik bereikt heb.

Wat neem je mee op een onbewoond eiland?Een fleece-deken om gezellig bij een kampvuurtje mijn marshmallows te kunnen op-warmen.

Antwoorden Nieke: pregnant, teacher, English, Belgian, surname, nationality, father, History, language, pope, travel, fact, world, home, holiday

T F M U S M B E L G I A N

E I L W N P R E G N A N T

A R C O A F A T H E R H T

C Q P R T M E Z Z Z Z I O

H C D L I M B K J Q G S B

E N F D O A H E S I H T T

R I A E N V O E D A V O X

U I C L A N G U A G E R F

I O T Q L F P O P E S Y E

A H O L I D A Y H K V I E

Z O A Z T S U R N A M E I

H M I X Y J E N G L I S H

D E A Z H J T R A V E L S

23

Wallonië is het buitenland nietNaar aanleiding van het uitwisselingsproject van het vierde jaar, verscheen onder deze kop een artikel in de Gazet van Antwerpen van 5 februari laatstleden. Al tien jaar wis-selen leerlingen uit het Waalse Ottignies en leerlingen uit het Vlaamse Boechout met elkaar uit. Ook dit schooljaar vond de uitwisseling plaats tussen 3 en 8 februari. Gedu-rende ongeveer één week verblijven de leerlingen voor de helft van de periode in Wal-lonië en voor de ander helft in Boechout. Zij logeren bij de correspondenten thuis, met wie ze vooraf al schriftelijk contact hadden. De bedoeling van de uitwisseling is dat de leerlingen alle drempelvrees overwinnen om vrij en ongedwongen de andere landstaal te spreken en dit in de ‘natuurlijke biotoop’. Het is onze ervaring dat dit initiatief daar behoorlijk in slaagt. Helemaal perfect loopt dit nooit, maar het is ontegensprekelijk zo dat dit veel kansen biedt. Daarnaast maken de jongeren kennis met een andere cultuur: Vlamingen en Walen zijn wel degelijk ‘anders’. In elk geval blikken heel wat (oud)leer-lingen met tevredenheid terug op hun uitwisseling.

Het initiatief werd in het leven geroepen door Mevr. Els Pauwels, lerares Frans in de tweede en derde graad. In de beginjaren werkte het Sint-Gabriëlcollege samen met andere scholen uit het Antwerpse om de vraag van het Collège du Christ-Roi uit Ot-tignies in te willigen. Deze laatste school specialiseert zich in ‘immersion’, een tech-niek waarbij de leerlingen ondergedompeld worden in de tweede landstaal door meer-dere vakken te volgen in het Nederlands.

‘Immersion’ kent veel succes in Wallonië. Wie beweert dat de Franstalige landgenoten het Nederlands niet willen leren, moet dringend poolshoogte nemen over de taalgrens. De laatste jaren slaagden de leraren Frans op onze school erin om meer en meer leer-lingen warm te maken voor dit initiatief: ook zonder ‘immersion’ is de bereidheid om de grens met Wallonië te doorbreken ook bij onze leerlingen groot. Op die manier kan Sint-Gabriël alleen de vraag van Ottignies beantwoorden.

Ondertussen wordt de fakkel al enkele jaren meer en meer overgenomen door Dhr. Ken Thys, tevens leraar Frans en vakcoördinator. Aan Waalse zijde werd de uitwisseling vele jaren opgevolgd door de toenmalige sympathieke directeur André Léonard. Hij mocht een voorbeeld van Belgische integratie heten, want hij is al vele jaren gelukkig ge-trouwd met een Vlaamse landgenote en beheerst het Nederlands heel goed. foto kenVoor de organisatie van de uitwisseling kan Dhr. Thys rekenen op een ploeg collega’s uit de tweede graad. Er komt hierdoor een mooie klas- en vakoverschrijdende samen-werking tot stand. Want hoe begin je hieraan, een 65-tal leerlingen uit Ottignies zin-volle activiteiten aanbieden in Boechout, gespreid over 3 dagen? Er wordt gestreefd naar een mix van lesactiviteiten, culturele excursies en sportieve activiteiten. Een uitstap

24

naar Antwerpen staat als vast item op de agenda. De leerlin-gen bezoeken er samen met hun Vlaamse correspondenten in groepjes het nieuwe justitiepaleis, het modemuseum, het MAS, het Koninklijk Museum voor Schone Kunsten, het MUHKA, het fotografiemuseum, het Vleeshuis, het stadhuis enz. Afhankelijk van de activiteit kunnen zij in mindere of meerdere mate parti-ciperen in de Nederlandstalige rondleiding of de activiteit.In Wallonië bezoeken de leerlingen meestal de Fondation Fo-lon, het museum van Hergé, het kasteel van Vêves, de univer-siteitsstad Louvain-la-Neuve en gaan de leerlingen schaatsen.

Opvallend is hoe de leerlingen in die korte tijdspanne al doorhebben hoe anders de levensstijl en de gewoonten tussen Vlaanderen en Wallonië kunnen zijn.

Zonder in stereotypen te vervallen ontdekken de leerlingen dat in Vlaanderen alles ruim vooraf georganiseerd wordt en men op vele zaken anticipeert. In Wallonië gelooft men meer in de inspiratie van het moment en lost men de problemen op wanneer ze zich stellen. In Wallonië wordt enigszins hartelijker met elkaar omgegaan inclusief de nodige zoenen. In Vlaanderen bestaat wat meer gereserveerdheid. In Vlaanderen wordt heel wat afgefietst, in Wallonië verplaatsen veel leerlingen zich met de bus. In Vlaanderen wil men op tijd en stond eten, in Wallonië houdt men meer van een laat avondmaal. De leerlingen dragen in elk geval ook meestal anders klinkende namen: Rani, Robbe, Ma-rie, Milan, Emma, Stien, Lisa, Charlotte, Leendert, Matthias, Simon, Lotte, Maarten …. in Vlaanderen en Marie-Frédérique, Pierre-Yves, Eloïse, Grégoire, Mathieu, Margaux, François, Guillaume, Laurence, Augustin, Amandine, Antoinette, Maximilien…. in Wal-lonië. Wat de leerlingen aan beide kanten van de taalgrens graag doen, is ’s avonds nog een stapje in de wereld zetten door elkaar opnieuw te treffen op ontmoetingsplaatsen van jongeren.

Maar over één ding zijn de leerlingen het eens: ondanks de verschillen tussen Vlamin-gen en Walen, zijn ze allemaal Belgen. Met als bekendste Vlaming (in Wallonië) Bart De Wever en als bekendste Waal (in Vlaanderen) Elio Di Rupo. Zelfs de leerlingen uit Ottignies vinden dat onze premier beter Nederlands zou moeten spreken. Zij zijn in elk geval op goede weg.

Met een dankbare terugblik op de voorbije 10 jaar; kijken we hoopvol naar de toe-komst. Een wissel van verantwoordelijkheden in Ottignies brengt op dit moment enige vraagtekens met zich mee. In elk geval mag de organiserende ploeg en alle losse me-dewerkers van Sint-Gabriël tevreden terugblikken op de 3-daagse van Boechout. Waar-voor een welgemeende dank en proficiat!

Veronique RoelstraeteDirecteur tweede graad

25

Uitwisseling Boechout-Ottignies Van zondag 3 tot vrijdag 8 februari namen een zestigtal leerlingen van het vierde jaar deel aan een uitwisseling met de leerlingen van het Collège du Christ-Roi in Ottignies. De correspondenten waren samengezet volgens gezamenlijke interesses. Vooraf waren de eerste contacten al gelegd en op zondag 3 februari was het zover en kwamen de leerlingen uit Wallonië aan in Boechout. Twee leerlingen vertellen hun verhaal:

Clémentine en ik hadden op voorhand al wel gepraat, maar dat bleef bij de stan-daardgesprekken als je iemand nog niet zo goed kent: hobby’s, huisdieren, broers of zussen,... Bij aankomst was het zoeken naar een gespreksonderwerp, we waren allebei nogal verlegen in het begin en zeker voor haar was het niet makkelijk, in een andere taal. Tijdens haar verblijf in Boechout, of eerder Borsbeek in mijn geval, heeft ze niet veel gezegd en durfde ze niet altijd haar mening te zeggen. Maandag hebben we met een kleine groep het nieuwe justitiepaleis bezocht en een rondleiding gekregen van een gids van Antwerpen Averechts. ’s Avonds werden we weer op school verwacht om naar “Zot Van A” te kijken, een echte aanrader. Dinsdag hadden wij in de voormiddag les en de leerlingen van Ottignies volgden de eerste twee uren les in een andere klas en tijdens de andere twee had Clémentine gekozen voor een creatieve activiteit. In de namiddag hadden we gekozen voor skaten en daarna was het verblijf in Boechout alweer om. Thuisgekomen moesten we snel inpakken en eten om op tijd aan het station Mortsel Oude-God te staan.

De ontvangst die ik in Wallonië kreeg was hartelijk en ik voelde mij onmiddellijk wel-kom. Ook Frans praten viel goed mee, Clémentine werd opener en we hebben heel wat gelachen. Woensdag was het tijd voor film nummer twee, een Franse film uiteraard, die we later ook gingen bespreken. ’s Namiddags waren we vrij. Clémentine had samen met Emilie en Eléonore, de correspondenten van Helena en Axelle, besloten om ons Louvain-La-Neuve te laten zien. We hebben met z’n allen wat rondgewandeld in het shoppingcenter en zijn daarna apart naar huis gegaan. Donderdag 7 februari gingen we naar Brussel. Daar hebben we een rondleiding gekregen langs standbeelden van helden en uiteraard echte Brusselse wafels gegeten. Ook hebben we het Museum voor Oude Kunsten bezocht. Terug aangekomen in Ottignies stapten we weer op de trein naar Louvain-La-Neuve en gingen we bowlen met een gezellige groep meisjes. Daarna zijn we weer gaan rondhangen in het shoppingcenter en Clémentine en Emilie hebben ons ook getrakteerd op een avondje cinema: The Impossible. Vrijdag was eerder een rustige dag in Ottignies. Ik heb in Ottignies een geweldige tijd beleefd en veel nieuwe mensen goed leren kennen, zelfs van Sint-Gabriël. Clémentine en ik zijn ook van plan om in de zomervakantie nog eens af te spreken. Het was echt geweldig en ik raad zeker iedereen aan om mee te doen met de elfde editie volgend jaar!

Veerle Moyson (4LWi2)

26

27

Op zondag 3 februari was het dan zo ver. Dan kwam onze Waalse correspondent (ook wel onze “Waal” genoemd) aan in Sint-Gabriël te Boe-chout. Aangezien mijn correspondent een fami-liefeest had, kwam hij later die dag rechtstreeks naar mij thuis. Het eerste contact zonder facebook of e-mail ging vlotter dan ik had verwacht. Dhr. Thys had ons al gewaarschuwd dat het “voor het eerst zien in levende lijve” meestal stroef en onge-makkelijk ging. Bij ons was dat dus niet het geval. Mathieu was ook een slachtoffer geworden van het schoolsysteem in Ottignies en had daarom zijn vierde jaar moeten dubbelen. Hij had de uitwisse-ling dus al eens gedaan, maar dan met een corres-pondente.

Het bleek dat Mathieu dezelfde interesses en hob-by’s had als ik. Dus gingen we, nadat hij bekomen was van de reis, meteen jammen op onze gitaren. Door middel van enkele spelletjes zoals jungle speed en kaarten leerde hij ook mijn twee broers kennen. De eerste avond was dus al geslaagd.De volgende ochtend gingen we met ons deel van de groep naar Antwerpen. Om ken-nis te maken met de stad, kregen we een rondleiding van Antwerpen Averechts in de bekende en iets minder bekende delen van de stad. Tijdens de rondleiding vroeg één van de correspondenten aan de gids na een halfuur uitleg over de joden: “Meneer, wat is een jood?”. Met deze grappige opmerking hebben zijn Waalse vrienden hem nog de hele week geplaagd. Daarna hebben we ook een fotorally gedaan waarvoor we over de Meir hebben ge-wandeld en de correspondenten al de plekjes van Antwerpen die je moét kennen, heb-ben laten zien. We bezochten daarna het stadhuis waar we tot grote verwondering van onze Walen Bart De Wever zagen. Als afsluiter zijn we in één van de grote kantoorge-bouwen tot de hoogste verdieping gegaan voor een prachtig panoramisch uitzicht over ‘t Stad. ‘s Avonds hebben we ter vervanging van het spel de film “Zot van A” gezien op school.Na een traditionele bijeenkomst op café met de andere Vlaamse en Waalse leerlingen gingen we naar huis. Een tweede geslaagde dag.

Ondertussen was het al dinsdag en dat betekende dat we die avond naar Wallonië gin-gen vertrekken en het onze beurt was om Frans te spreken. Maar eerst gingen we nog naar Fitopia om daar te gaan skaten. Hier was Mathieu heel enthousiast over, terwijl ik liever was gaan zwemmen, maar hij was de gast, dus mocht hij kiezen. Ondanks dat ik liever was gaan zwemmen, was dit eigenlijk helemaal zo erg niet. Integendeel, we heb-ben van de trainster daar geweldige trucjes en bewegingen geleerd.‘s Avonds aten we, pakten onze koffer en stapten in Mortsel Oude-God op de trein naar Wallonië. Eenmaal aangekomen in Rixensart, waar Mathieu woont, pikte zijn moeder ons op aan het treinstation. We reden naar zijn huis en stapten uit bij een grote villa. Ik sliep in zijn bed en hij op een matrasje daarnaast. Net zoals bij mij thuis. Alleen dat

28

dit bed een zalig tweepersoonsbed was. Samen met zijn drie zusjes en zijn ouders vormden zij een gezellig gezin.De eerste dag die we in Collège du Christ-Roi doorbrachten was een woensdag. We hadden dus maar een halve dag school en die vulden we in met een Franse film over een Iraanse immigrante en de bespreking van die film. In het Frans natuurlijk. Dit was wel even wennen en het kostte me vaak veel moeite om de juiste woorden te vinden. Ge-lukkig kreeg Mathieu 5 uur Nederlands en

nog 5 andere vakken in het Nederlands en kon hij mij daardoor soms wat helpen. Hij was zelfs zo gewoon dat hij Nederlands moest praten in Vlaanderen dat hij het nu soms automatisch deed. Naarmate mijn verblijf vorderde, ging mijn Frans veel beter en vlot-ter. Woensdagmiddag gingen we met al de Waalse leerlingen naar Louvain-La-Neuve, the place to be daar. Onder hen ging het Frans veel makkelijker dan bij de ouders van Mathieu. Na die toffe middag keken we naar de voetbalmatch België-Slovakije, die tot onze vreugde op het nippertje eindigde met 2-1 voor de Belgen.De volgende dag gingen we naar Brussel voor een rondleiding en een bezoek aan het Koninklijk Museum van Schone Kunsten.Die avond bracht een van de hoogtepunten van ons verblijf daar, namelijk de home-party voor heel de klas. Hoewel Mathieu niet in die klas zat, werd hij toch uitgenodigd en hebben we een hele avond gefeest, heb ik veel nieuwe Waalse vrienden gemaakt en heb ik mij rotgeamuseerd. Ik denk dat dat voor iedereen geldt.De laatste ochtend van mijn verblijf nam ik afscheid van zijn familie en er restte mij nog één dag in Wallonië. Die dag bleven we gewoon op school omdat men het sporten vergeten was te reserveren. Dan hebben we maar spelletjes gespeeld en nog een film gezien tijdens dewelke ik mijn slaaptekort van de zalige week met alle plezier inhaalde. Na die laatste schooldag stapten we met z’n allen naar het station.Toen was het moment van afscheid aangebroken. Mathieu ging met de trein naar Rixensart en ik naar Brussel-Noord en zo terug naar Mortsel Oude-God. We bedankten elkaar voor de superweek en zeiden dat we nog eens een dergelijke uitwisseling gaan organiseren. Hij was altijd welkom. Het klikte perfect tussen Mathieu en mij. Iedereen zei ook dat hij een tweede Simon was in Waalse vorm.

Hoewel in Collège du Christ-Roi de activiteiten (soms) niet zo goed waren voorbereid, waren de meeste in zowel Boechout als in Ottignies toch geslaagd. Door de uitwisseling heb ik meer Frans geleerd in drie dagen dan in het hele schooljaar. Met vele Waalse en Vlaamse leerlingen hebben we bovendien een reünie georganiseerd tijdens de paasva-kantie. Kortom, het was een topervaring, ik heb veel geleerd en ik heb er een nieuwe vriendschap bij.

De uitwisseling is zeker aan te raden.

Simon Fivez (4LWi2)

29

“Noora’s dwaling” Gie BogaertMensen zijn gemaakt van verhalen, verhalen in alle schakeringen, kleuren, tonen, waarheden en verzinsels. Wat we nodig hebben zijn mensen die die verhalen vertellen. Gie Bogaert is zo iemand. In zijn nieuwe boek “Noora’s dwaling” verliest het hoofdpersonage niet al-leen haar zoontje van vier maar ook haar geheugen en daarmee de verhalen die maken wie zij is. Om haar haar identiteit terug te geven, schrijven de mensen die haar het dierbaarst zijn brieven. Ze hebben allemaal een ander verhaal te vertellen met als rode draad de vrouw wier stem ontbreekt: Noora.

Er is de moeder, Resi, die vertelt over de grootvader die Slowaakse kinderliedjes neuriede en over hoe de familie in Antwerpen terecht kwam. Zij stelt vast dat Noora ook vroeger al een brokkelmeisje was en af en toe uit elkaar leek te vallen. Er zijn de kunstwerken waar haar vader als museumdirecteur over waakt en die fungeren als subtiele voetnoten bij het verhaal. Noora’s man, Paul, probeert voor haar te doen wat hij als nieuwslezer dagelijks voor zoveel mensen doet: de wereld naar haar toe brengen; ook al betekent dit dat hij het verhaal van een liefde moet vertellen waarin een hand op een dij op een dode vogel lijkt. Noora’s broer Kiefer neemt de lezer mee naar Lissabon terwijl de brief van Hasse – waarin ze de vraag stelt ‘Waar was je, mama?’ – het boek terug brengt bij zijn uitgangspunt: het tragische ongeluk waardoor Noora alles kwijt raakte. Het is pas op het einde dat de lezer de volledige draagwijdte van de verschillende getuigenissen begrijpt.

De briefschrijvers reconstrueren niet enkel het leven van Noora, maar ook hun eigen leven en dat van elkaar. Op die manier is het boek een kleine symfonie van stemmen en motieven die echoën; woorden en zinnen die soms botsen en dan weer harmonisch samenklinken; beelden en gebeurtenissen die ten volle resoneren in elkaars nabijheid. Het plezier is aan de lezer om samen met de personages het leven van Noora op te bouwen. Ergens in het boek is er een silhouetknipper die met enkele behendige bewegingen van schaar en pols iemands silhouet uitknipt, het stukje papier overhandigt en zegt: this is you, love. Zo knip je als lezer het silhouet van Noora uit om bij de laatste bladzijde te kunnen zeggen: dit ben jij. Of toch niet helemaal. Want er wordt genoeg verzwegen om ervoor te zorgen dat Noora ook na de laatste bladzijde in het hoofd van de lezer blijft hangen.

Gie Bogaert behandelt zijn personages met gevoel voor nuance en mededogen. Elk van hen draagt een geschiedenis met zich mee en probeert te leven in een wereld die allesbehalve volmaakt is. Er wordt meer verloren dan je in het begin vermoedt. De trefzekere stijl en de uitgekiende opbouw zorgen ervoor dat de tragiek niet sentimenteel wordt en dat het verhaal zich langzaam en in steeds strakkere kronkels rond je hart legt. Gie Bogaert biedt niet alleen onderdak aan de dingen die verdwijnen en door de mazen van het leven vallen; hij biedt ook hoop, ook al blijft die soms onuitgesproken.

In sommige verhalen wint de liefde, staat er op het einde van het boek. Wie altijd wint, is de lezer, zolang er schrijvers zijn als Gie Bogaert en boeken als “Noora’s dwaling”.

Jan Geerts

30

SkireisOp vrijdag 8 februari stond een klein elitegroepje van 16 vijfdejaars klaar op de parking van ons college. Goedgemutst en ongeduldig popelend om een eerste glimp op te vangen van de bus die ons voor de derde keer richting Wagrain, Oostenrijk zou voeren. Onder enthousiast gewuif en goedkeurende blikken van de ouders, die bij sommige toch ook wat bezorgdheid uitstraalden, werd de heenrit ingezet.

Na 12 uur rijden en een stevig ontbijt in ons hotel werd het skimateriaal gepast en was er in de namiddag nog wat tijd om in de sneeuw te gaan ploeteren. ‘s Avonds werden de monitoren voorgesteld en werd er nog wat nagekaart tijdens enkele geanimeerde gezelschapsspelen. Maar aangezien zo een lange busrit niet in de kleren kruipt, doken de meesten die avond wijselijk op tijd hun bed in.

Nadien ging het tot vreugde van iedereen hoofdzakelijk bergaf! De beginners gingen in het begin door een diep dal, kregen koude rillingen bij het aanschouwen van een eerste rode of zwarte piste maar namen telkens moedig de handschoen op waardoor dit al-les op het einde van de week een koud kunstje voor hen bleek te zijn. De gevorderden daarentegen namen meteen de skilift naar het topje van de (ijs)berg om zich vervolgens gezwind naar beneden te storten.

Naarmate de week vorderde en de vermoeidheid toenam, werden de korte rustmomen-ten na de intensieve skidagen steeds geliefder. Veel tijd om in te dommelen was er ech-ter niet, want na het avondeten stond er telkens een avondactiviteit op het programma. Zo zagen enkelen zwarte sneeuw na ons bezoekje aan discotheek “Den Tenne”, be-gaven we ons op glad ijs voor een avondje rodelen over een door fakkels verlicht pad, verdween de stramheid in de spieren als sneeuw voor de zon in de sauna, …

Zonovergoten en bewolkte dagen wisselden elkaar af. Het deerde Jonathan Dalle, die resoluut weigerde een jas te dragen, niet. Slechts 1 maal moest hij zijn meerdere erken-nen in de weergoden en legde hij de duimen. Dat deed ook Jonathan Van Hemelrijck de voorlaatste dag, zij het letterlijk, onder het motto: “hoe hoger je springt, hoe dieper je (op je duim) landt”. Gelukkig zonder erg, zodat we zonder gekwetsten, vermoeid maar zeer voldaan terug richting Boechout konden vertrekken.

Peter Van Rysselberghe

31

32

Gezondheidsdagen tweede graadbeelden van 28 februari

33

ScholenatletiekOp 6 februari begonnen we aan de derde episode van ons scholenatletiekverhaal. Met ons team van vorig jaar, aangevuld met Vincent Coene, stapten we om 11.30u het busje in op weg naar de topsporthal van Gent. Aangekomen moest Vincent meteen beginnen aan het verspringen. Ondanks het feit dat hij niet veel tijd had om op te war-men, eindigde hij knap zevende met een beste sprong van 5.41m. Dan was het tijd voor de sprintnummers. Onze drie 60-me-ter lopers; Vincent, Thomas Van Laeken en Dries Verheyen liepen allemaal samen in de reeks. Het was een spannende reeks waarin Thomas het beste vertrok. Helemaal op het einde kwam Dries er nog over waardoor ze eerste en tweede werden in hun reeks met tijden van respectievelijk 7.57 en 7.64 .Vincent eindigde knap vierde in de reeks in 7.79. Jammer genoeg greep Dries net naast een plaats in de finale! Op de 200 meter verbeterde Dries zijn persoonlijk record. Hij klokte af na 24.2 seconden. Ook Thomas en Jasper Wil-lems liepen de 200 meter. Thomas liep deze in 25.3 en Jasper in 26.3. Bij de meisjes vielen we wel meteen in de medailles! Helena Tessens liep zich meteen naar de finale van de 60 meter en met een knappe tijd van 8.03 haalde ze een zilveren medaille binnen. Op de 200 meter greep ze haar tweede zilveren medaille na een snelle tijd van 26.2 seconden.

Dan was het tijd voor de laatste discipline, de 1500 meter. Aan de start kwamen Stijn Van Roey en Michael Somers. De twee Sint-Gabbers liepen samen in de reeks en na 400 meter haaswerk van klasgenoot Jasper Willems, begon Michael aan een eenzame glorietocht onder luide aanmoedi-ging van coach Willem Geuskens! Niemand kon zelfs maar in de buurt komen en Michael klokte af in 4.03.76 wat een serieuze verbetering van zijn persoonlijk record inhield. In diezelfde reeks werd Stijn zeer knap tweede in een prachtige tijd van 4.27.81 waarmee hij in totaal de vijfde plaats behaalde. Het was 18.00u toen we moe maar voldaan opnieuw het busje instapten rich-ting Boechout. Het werd een fijne rit die door alle leden werd volgezongen en volgepraat!

Jasper Willems (6LWi6)

34

Blijven daar waar we moeten vertrekkenVoorstelling van Zwerfsteen, de derde dichtbundel van Jan Geerts

Zwerfsteen, zo heet de nieuwe dichtbundel van Jan Geerts, leraar Nederlands en Engels. Een steen die gaat zwerven, een steen die ernaar verlangt te gaan zwerven, we komen het niet zo vaak tegen, maar ik herken het gevoel. Ik had nooit gedacht mij te kunnen vereenzelvigen met een steen, maar kijk, het is gebeurd. De dichter heeft ervoor gezorgd. Ik begrijp die steen. Hij wil doen waartoe hij niet in staat is; stenen zijn immers niet gemaakt om te gaan zwerven. Ze moeten blijven liggen, tot in den treure op dezelfde plaats. Want als stenen bewegen bete-kent het onheil, een ramp, lawines, grondverschuivingen, een rots op het hoofd van een onschuldige wandelaar. Laat ons daar-

van gespaard blijven. De steen is zich bewust van het gevaar, maar het verlangen blijft om te doen wat hij niet kan. Maar dan komt er iemand voorbij die de steen verplaatst. Misschien zijn het kinderen die dammetjes bouwen in een rivier.

Jan Geerts zegt het zo:

(...) onze handen verleggen stenen in de rivier, hier zijn wij nergens en hebben geen woorden voor wat overblijft van onszelf

Jan Geerts houdt ervan om onze verwachtingspatronen te doorbreken. Aan het begin van een aflevering van een televisieserie lees je soms: “Wat voorafging”. In de dicht-bundel heet een hoofdstuk: “Wat niet voorafging”. Of nog: “Bij wijze van zwijgen”.

Een oefening in logisch denken neemt absurde vormen aan in het gedicht : het belang van een paraplu met grote bloemen erop voor het menselijk denken, althans dat van een dichter, deze dichterEn dan nog alleen als iemand dit leest, een lezer, u (ja, dat is de titel). Dit gedicht komt het beste tot zijn recht als Jan het zelf voordraagt en als een van zijn dochters assisteert, met een paraplu met grote bloemen erop natuurlijk.

Mijn persoonlijke lievelingsverzen zijn deze:

eindelijk hebben we de tijd gevonden

om de dagen te vergeten en te blijvendaar waar we moeten vertrekken

Deze verzen proeven, een betere oefening in mindfulness bestaat er niet.

Bieke Bernaers

35

KanonMijn zoontje wordt volgende week vijf jaar. Een hele kluif voor een mensje van zijn afmetingen. Hij kijkt er met spanning en verlangen naar uit maar zijn diepste wens is ei-genlijk om even oud te zijn als zijn zus, want hij heeft de onterechte indruk dat die met haar zeven meer mag en dat leidt soms tot pruillippen. En hij is van mening dat zij veel meer kan, deze keer terecht, en dat leidt soms tot door na-ijver ingegeven frustratie. Gelukkig weet ik dat hij daar overheen zal groeien.

Vijf jaar worden betekent voor hem zoiets als volwassen zijn. Hij beseft gelukkig nog niet dat groot worden eigenlijk niet de verwachte charmes biedt, noch dat er op de week die hem van de feestdag scheidt, niet zo’n ingrijpende wijzigingen zullen plaats-hebben als hij wel denkt. Aan wie het horen wil toont hij trots zijn handje met vijf gespreide vingers. En hoewel hij moeiteloos tot twintig telt en verder (maar dat on-derbreken wij meestal), de draagwijdte van al die cijfers en getallen ontgaat hem nog grotendeels, want in zijn prille onschuld duidt hij ook nog allerlei gradaties aan met miljoenen, variërend van aantal boterhammen tot ouderliefde. Maar dat getal vijf heeft hij door en het opent voor hem ongekende perspectieven.

Tijdens de 366 dagen dat hij vier jaar is geweest - het betrof immers een schrikkeljaar - sprak hij vaak over volgend jaar wanneer hij getrouwd zou zijn. Dat heeft hij van ons, wij zijn ook getrouwd. Zo’n jonge bruidegom zullen we echter - geprezen zij de Heer - in onze familie niet hoeven te vieren. Het mag niet van de koning hebben we hem gezegd, want dat spreekt hem meer aan dan de huwelijkswetgeving, waar zelfs wij het moeilijk mee hebben om nog te zwijgen van samenwonen en samenlevingscontracten. Hij heeft bovendien niet eens een vast vriendinnetje, want ons overbuurmeisje Emma is een jaar te oud en haar zusje Els een jaar te jong en als ze samen in de zandbak spe-len zie ik vooralsnog geen idylle opbloeien. Het idee dat hij nog een poosje thuisblijft vervult me trouwens met innerlijke vreugde. Het zal rap genoeg gaan. Ik vind het een vreselijk denkbeeld, dat hij in de loop van volgend jaar het ouderlijk huis zou verlaten voor de onzekere toekomst van de huwelijksboot.

Maar wat er ook van zij, volgend jaar hoopt hij ook bulldozerman te worden, sinds enige tijd zijn vurigste wens op professioneel gebied. Hij eet met des te meer ijver zijn dagelijks brood op, nadat hij van het onaantastbaar ouderlijk gezag vernomen heeft dat bulldozermannen veel boterhammen eten en beslist geen korsten laten liggen, want hij wil geenszins de vereiste spierkracht ontberen. En volgend jaar, hij weet het zeker, zal hij ook bier mogen drinken en later dan zeven uur opblijven...

Zijn verjaardag heeft hij nauwkeurig gepland. Alles wat hem aangenaam kan zijn, moet op het programma staan. Waarom ook niet? Hebben wij niet eveneens onze kleine verlangens? De hele dag zal hij boterhammen met chocopasta nuttigen (zijn lievelings-gerecht), cola naar believen drinken en mama moet pannenkoeken bakken. En hij zal vurige geestdrift tonen wanneer de geschenken hem overhandigd worden en hij zal

36

eerst kiezen voor het grootste pak. En in één keer zal hij de vlammen doven die zijn verjaardagstaart bedreigen.

Toen we hem vroegen wat hij zo graag wilde hebben, antwoordde hij zonder nadenken en alsof hij de vraag al lang verwacht had, kort en bondig: ‘Een kanon’. Ligt geweld dan toch in ‘s mensen ziel te sluimeren? Een griezelige overpeinzing. Hij specificeerde ech-ter dat het geen echt kanon moest zijn. Daar waren we blij mee, want verre van onze kinderen geen plezier te willen doen, een kanon kopen, leek ons wat met de haren gesleurd. Trouwens waar zet je zo’n ding?We hebben ons inmiddels aangeboden bij een grote speelgoedzaak die in kleurrijke folders reclame maakt met ‘speelgoed voor groot en klein’. Wat ik me bij ‘speelgoed voor groot’ moest voorstellen was me niet echt duidelijk, maar ik ging er met een klein hartje naartoe en gelukkig werd mijn hoop bewaarheid dat het geen seksshop was. Stel u voor dat iemand ons daar gezien had, maar dat was het dus niet.‘Speelgoed voor groot’ betrof spellen als schaken en dammen, bakspelen, darts, bil-jartkeus en -ballen, bowlingschoenen en ach ja ook -ballen, golfclubs, tennisrackets, frisbees, poker, roulette, pitjesbak, boeken met kruiswoordraadsels en sudoku’s, enzo-voort. En daar hebben we navraag gedaan naar een kanon. Geen geringe opgave. De verko-per bekeek ons met gepaste argwaan en greep meteen naar zijn gsm, niet om ons van-wege vermeend terrorisme aan te geven bij de autoriteiten, zoals al snel bleek, maar om een sms’je te bekijken. Oef, dat was wel even schrikken. Hij trommelde nadenkend met de vingertoppen op zijn onderlip, keek met de doorzichtige blik van iemand die maar al te goed weet dat hij zijn klanten zal moeten teleurstellen zijn rekken langs, her-haalde aarzelend ‘een kanon’, en zei toen dat het een weinig gevraagd artikel betrof, maar dat men ons wellicht kon verder helpen in de afdeling ‘fietsen en gocarts’. We zagen aan zijn schalkse blik dat hij er zelf niet echt in geloofde.

Daar staan we nu. In volkomen vertwijfeling. Volgende week verjaart ons zoontje. Hij wordt dan vijf. Het kanon dat hij besteld heeft, zullen we hem niet kunnen leveren. Hij zal nog geen bier mogen drinken, nog niet mogen trouwen en nog niet met een bulldozer mogen rijden. En hij zal om zeven uur in bed liggen. Hopelijk zal hij niet al te teleurgesteld zijn en het allemaal nog maar eens een jaartje uitstellen.

Ik bid daarvoor.

Luc Verhuyck

37

Dichter Peter Theunynck op tocht in onze schoolAls voorbereiding op Gedichtendag liep Peter Theunynck op 18 januari 2013 een poë-zieparcours door onze school. Het initiatief van de werkgroep taalbeleid is ondertussen al een beetje een traditie geworden. Eerder waren Dimitri Leue en Bart Moeyaert te gast. Peter Holvoet-Hanssen kwam zelfs al twee keer op bezoek.

Peter Theunynck bezocht op één voor- en namiddag bijna zeventig klassen en bracht zo in totaal 1250 jonge mensen wat dichter bij de poëzie. Hij varieerde de teksten die hij bracht per klas en graad, zodat het voor iedereen bijzonder interessant was. Peter las gedichten van Remco Campert, Hugo Claus, Herman de Coninck, Karel Van de Woestij-ne en Toon Tellegen, maar ook van hemzelf en hij vertelde enthousiast en boeiend hoe ze tot stand waren gekomen. Toen we een van de klaslokalen binnenkwamen, riep één leerling uit: ‘Yes, weer Gedichtendag!’ Kijk, zo ver moeten we onze leerlingen krijgen.

Met toestemming van Peter Theunynck publiceren we hier de tekst van zijn gedicht over een mentaal gehandicapte jongen, waarmee hij bijzonder goed scoorde bij de leerlingen.

Groen schopje

Een groen schopje is mijn hond.Ik houd het stevig in de hand.Ik stop het zelden in mijn mond.Een groen schopje is mijn hond.Als ik slaap, slaapt het naast me.Het geeft geen kik. Het graaft,dat verbaast me, dieper dan ik.Een groen schopje is mijn hond.Het zwemt als een jachthond,waakt als een herder. Nooit zethet zonder mij één stapje verder.Een groen schopje is mijn hond.Wil iemand hem pijn doendan blaf ik voor hem, wantmijn arme hondje heeft geen stem.Een groen schopje is mijn hond.

Peter Theunynck

Gie Bogaert

38

Pensioenviering Jef Casteleyn en Stany PauwelsOp vrijdag 7 december wuifden we officieel 2 collega’s, Jef Casteleyn en Stany Pauwels, uit. Op hun respectabele leeftijd en met zoveel jaren trouwe dienst (dan nog op ons college) hebben zij nu de monumententijd van het SGC betreden.

Na de traditionele eucharistieviering, waarin oud-collega Michel Brasseur en oud-di-recteur en Norbertijnerpater André Willems voorgingen, toog het gezelschap naar de Salons Franck voor de feestdis.

De volgende bijdrage is een samenvatting van de laudatio die ik te dier gelegenheid gehouden heb.

In de loopbaan van beide nu oud-collega’s zijn er heel wat overeenkomsten; gelukkig ook heel wat verschillen. En rode draad bij beiden blijft echter dat zij een bijzonder groot deel van hun leven met het Sint-Gabriëlcollege gedeeld hebben. Bovendien is het voor jongeren wel bijzonder moeilijk om zich al een respectabele leeftijd en lengte van jaren voor te stellen. Wat betekent 1948 of 64 jaar? Wat betekent 1952 of 60 jaar?

Jef Casteleyn zag het levenslicht op 12 november 1948. Stany Pauwels zag het levens-licht op 15 juni 1952. Beiden ken ik slechts vanaf 1 september 2002, toen ik hier als algemeen directeur begon. Dit impliceert dus dat sommigen Jef en Stany al veel langer kennen dan ik. Ze hebben elk ongeveer 50 jaar (Jef zelfs iets meer) van hun leven op Sint-Gabriël doorgebracht, Behoudens hun peuter- en kleutertijd, legerdienst (althans toch voor Stany) en studententijd waren zij altijd bij/van/voor ons: basisschool, middel-baar - nu secundair geheten, en als leerkracht.

Jef studeerde in juni 1975 af als regent (GLSO) Nederlands-Engels-Godsdienst aan Pius X in Antwerpen. Stany studeerde in juli 1975 af als licentiaat en GHSO wiskunde af aan de UIA. Stany 4 jaar jonger dan Jef met een langere studieduur en toch in het zelfde jaar afstuderen; wat zat daar achter? Heel eenvoudig: een aangenaam verblijf

van Jef in Leuven, o.a. op het sportkot, bezeten zoals hij was van sport, maar in maatschappelijk woelige tijden - mei ’68, zalige tijden voor wereldverbeteraar Jef.

Jef begon op ons college - toen nog in-stituut - op 1 september 1975 als leer-kracht godsdienst en Nederlands. Neder-lands heeft hij heel zijn carrière gegeven; godsdienst maar tot en met het school-jaar 1997-’98. Stany begon zijn carrière

39

op ons college op 1 september 1976 (dus een jaar later dan Jef) als leerkracht wiskunde. Dat verschil met een jaar heeft te maken met Stany zijn legerdienst van 3 november 1975 tot 31 juli 1976. Jef heeft ons vaderland niet moeten, mogen of hoeven te dienen.

Maar liever dan door te bomen over koele schoolse feiten, zoals lesopdrachten, wil ik even ingaan op “de mens” die beiden waren en nog zijn, en zoals ik ze persoonlijk ervaren heb.

Laten we met Jef beginnen, hij is tenslotte de oudste. Voor mij zal hij altijd een aange-name, creatieve, geëngageerde, tedere anarchist en non-conformist blijven. Ik probeer met wat te verduidelijken.

Hij kan relativeren - misschien soms wel eens overrelativeren - en heeft een gezond ge-voel voor humor. Die humor uit zich in verschillende registers, aangepast aan het niveau en de mogelijkheden van zijn omgeving. Verbale spitsvondigheid is zijn handelsmerk. Hij voelt zich thuis in uiteenlopende biotopen, van de tropen tot… vul zelf maar in. Zijn sociaal engagement uit zich niet alleen in zijn bijzonder actieve deelname aan de inleefreizen naar Brazilië en Suriname. Hij is ook jarenlang mee betrokken geweest in een werkgroep op school omtrent drugsbeleid. Hij is taal- en letterkundig begaafd. Hij is bijzonder creatief, vooral op vlak van de gave des woords. Hij geeft om literatuur, kan vertellen als de beste en is bovendien ook nog grammaticaal onderlegd.

Hij was een begenadigd lesgever en wist zijn vak(ken) te verkopen, ook al was bv. een handboek niet echt aan hem besteed. En een degelijk jaarplan, dat bovendien nog op tijd diende afgegeven te worden, ook niet altijd, …

Hij is een podiumbeest, een zuivere entertainer, tot in de nok van de sporthal. Eén van zijn kwaliteiten op zo een inleefreis, bestond er niet het minst in dat hij de leerlingen-groepjes en de collega-begeleiders goed kon animeren, en ze zo bij elkaar wist te bren-gen en te houden, zeker op momenten wanneer de vermoeidheid van zo een inleefreis zwaar begint te wegen.

We vonden elkaar ook tijdens talrijke gesprekken over muziek. Op vele vlakken liepen onze keuzes gelijk, binnen een - vind ik toch - breed spectrum. Persoonlijk heb ik geno-ten van de talrijke gesprekken over muzikanten en groepen waarvan ik soms dacht dat alleen wij die nog kenden. Ik denk ook met plezier terug aan de talrijke wereldmuziek-concerten bij hem thuis in zijn schuur.

Op Terschelling ontdekte ik nog maar een kwaliteit van hem die mij totaal onbekend was: zijn kennis over de vogelen der aarde. Met een bijna bovennatuurlijk gemak kon hij - boeiend en met kennis van zaken - vertellen over de vele gevederden die wij spot-ten tijdens de wandelingen en fietstochten.

Monument Jef, voel je steeds thuisgekomen op het Sint-Gabriëlcollege.

40

Stany ken ik door omstandigheden iets beter - we hebben samen 10 jaar lang de Ier-landreis begeleid. En er is zo veel over hem te zeggen; Stany, de echtgenoot, de vader, de grootvader, de wijnkenner, de wereldreiziger, de ondertussen oud-leraar, de wijn-journalist in de Gazet van Antwerpen, …

Ik leerde Stany al in juni 2002 kennen toen ik pas aangesteld was als directeur van het Sint-Gabriëlcollege in Boechout en ik al aan diverse collega’s voorgesteld werd. In voor hem moeilijke omstandigheden was hij één van de eersten, zoniet de eerste van ons korps om mij te feliciteren en succes toe te wensen. Ik heb dit gebaar erg gewaardeerd. En dat brengt me vlotjes bij de mens die Stany voor mij was. Ik breng enkele aspecten onder het voetlicht - vooral in onze schoolse context.

Net zoals Jef heeft Stany het college zien groeien van een relatief kleine dorpsschool naar een in de ruime regio van Boechout en omstreken befaamd en groot college. Hij was leerkracht wiskunde. En leerkracht wiskunde zijn op ons college betekent heel wat. Je stapt er in een rijke en knappe traditie van een school met een enorme reputatie voor dat vak. Stany gaf begeesterend les met kwaliteiten die enkel voor topleerkrach-ten zijn weggelegd: een reuze vakkennis, gecombineerd met de gave van het kunnen overbrengen, zin voor humor en het kunnen relativeren. Hij was fier op zijn wiskunde-departement waarvan hij jarenlang de vakcoördinator was en in die hoedanigheid vele krankzinnige onderwijshervormingen wist te trotseren.

Wiskundigen kunnen zeer analytisch (en soms wel eens synthetisch) denken. Verbaast het dan, dat hij onder Leo Coopmans, ook een wiskundige, gevraagd werd om de uur-roosters op te stellen, die toen nog met de hand werden opgesteld.

Bijzonder en terecht fier was hij op de prestaties van zijn leerlingen op de wiskunde-olympiades en hun resultaten in het hoger onderwijs. Hierbij zou ik nog vergeten dat hij ooit nog informaticalessen gegeven heeft, ook aan ouders. Hij vertelde me dat de computers ooit waren ingevoerd onder Leo Coopmans, de voorganger van mijn voor-ganger. Hij en Leo (een andere, nl. Van Herbruggen) gaven toen die lessen.

Ik weet niet welke trauma’s hij hier aan dat computergedoe overgehouden heeft; een feit is dat ik hem nooit aan of met een PC heb weten omgaan, laat staan werken. Zo heb ik nooit een verslag van zijn vakgroep in digitale vorm ontvangen. Toch waren ze er die verslagen, voor mij soms onleesbaar, maar ik denk dat het dan over wiskundige formules ging.

Hij was op en top een Sint-Gabriëladept. Hij kon het vaak niet laten te herhalen dat hij een enorme lang dienststaat had. Een persoonlijk familiaal drama - het dodelijk ongeluk van zijn eerste vrouw, Brigitte - heeft hem getekend. Het heeft echter nooit tot bitter-heid geleid of een verlies aan geloof in de mens, zijn school en haar leerlingen.

41

Het kan ook niet anders of iemand met zo een staat van dienst heeft zijn stempel gedrukt, wat meer is dan een steen in de rivier verleggen. Jarenlang maakte Stany deel uit van de adviesraad, vroeger nog directieraad geheten. Op een bepaald moment vond hij het welletjes: jongeren moesten dit maar overnemen.

En verbaast het dat hij - als wijnkenner bij uitstek - op het jaarlijkse schoolfeest telkens maître speelde? Niet alle aspec-ten van de horecasector beheerste hij, wel de meeste. Een zwak puntje was het terug-brengen van de lege koffiekoppen vanuit zijn lokaal. Koffie was een echte verslaving voor hem.

Het meest heb ik echter genoten van het reisgezelschap van Stany. Zoals gezegd heb-ben we samen maar liefst 10 laatstejaarsreizen naar Ierland begeleid. Het ene jaar was het een aangename reis, het andere jaar een nog aangenamere reis, pleegde hij te stel-len. Dat herhaalde zich zo. De insiders weten wat Stany hiermee bedoelde.

In die reizen hebben we telkenmale ons hart en onze ziel gelegd, schitterende dingen gedaan, prachtige zaken gezien, en veel afgelachen. In de pub maakte hij direct Ierse vrienden, die in hem een echte buddy zagen. Daar heb ik ook nog fotografisch bewijs van. En het moet gezegd, de wijnkeuze bij de eerder uitgebreide avondmalen, was onberispelijk.

Maar niet alleen Ierland. We zijn ook enkele keren naar Italië gegaan onder leiding van oud-collega Luc Verhuyck. In februari trokken we nog met een beperkt gezelschap naar IJsland. Op de sneeuwscooter bleek hij niet echt een held te zijn, maar dat compen-seerde hij ’s avonds ruimschoots op culinair vlak en uiteraard andermaal met een juiste wijnkeuze.

Ook zijn gezelschap ga ik missen, als collega, als mens en als vriend. Ik troost me in de wetenschap, en niet in de hoop, dat onze paden, wegen of banen, zich nog regelmatig zullen kruisen.

Monument Stany, voel je steeds thuisgekomen op het Sint-Gabriëlcollege.

Jean-Marie Van Gavere

42

Jonge vingers

In het PZW-project ‘Op verhaal komen’ worden leerlingen uit het vijfde jaar begeleid bij het schrijven van een verhaal. Angelus publiceert regel-matig een selectie uit de creaties. In dit nummer een kort verhaal van Jolien Couck.

LITTEKENS ZIJN VOOR ALTIJD 23 juli 1935Een doffe klap van de poort die dichtsloeg bracht me terug in de realiteit, maar nog niet ver genoeg uit het verleden om me op mijn gemak te stellen. De nare herinneringen bleven nog door mijn hoofd dolen toen de vertrouwde geur van de stal me verwelkom-de. De geweerschoten, bomaankondigingen en het dodenaantal dat steeds maar bleef groeien bleven me bij en hielden me ’s avonds wakker. Ik kroop naar de zolder van de stal waar ooit het hooi werd opgeslagen en zette me neer op de dekens die ik en mijn broer hier enkele jaren geleden heen hadden gesleurd toen we nog oorlogje speelden en hier ons kamp hadden opgeslagen. De kaars, die momenteel als enige lichtbron diende, plantte ik voor me neer zodat ik mijn handen kon opwarmen. De regen tikte melodieus tegen het kleine raampje aan. Huilende tranen sidderden langs het glas naar beneden, één voor één, in een ritmisch, herhaaldelijk tempo. Het was nu bijna vijf maanden geleden dat Duitsland de oorlog aan Frankrijk verklaar-de, maar pas toen begin april ook Engelse soldaten ons te hulp schoten, kwam het tot ieders besef dat het deze keer menens was. Het aantal Engelse soldaten begon toe te nemen. Vrouwen en kinderen moesten beschermd worden, maar mijn vader wou niets van de Engelsen weten. Hij droeg me op uit de buurt te blijven van die imbéciles, zoals hij ze noemde. ‘Niet te vertrouwen’ zei hij dan. Als hij zou weten van de ontmoetingen van mij en Finn zou hij me ter plekke als gek verklaren en op straat zetten. Daarom hielden we ze maar geheim.De regendruppels begonnen af te nemen en in de verte sloeg de klok tien, het wachten tot Finn zou terugkeren kon beginnen en onbewust dwaalden mijn gedachten af naar exact drie maanden geleden.

23 april 1935De laatste dagen van de maand april begonnen tergend langzaam te verstrijken. Het was al bijna mei en het gure weer hoorde daarom tot ieders verwachtingen merkbaar beter te worden, maar de gemene wind die afkomstig was uit het noordwesten was nog steeds bitterkoud. Het was een mistige vrijdagochtend, ik kon de regen die in de benauwde lucht hing bijna proeven en de donkere wolken die de stad overkoepelden en in hun ijzeren greep hielden, zorgden voor een onbehaaglijk gevoel dat rillingen naliet die zich diep in mijn ruggengraat klauwden.

43

Ik keek voor me uit, naar de geelgetinte bladeren die ritselend over het gazon dansten op het tempo van het voorjaarsbriesje dat zich met zachte rukken voortbewoog boven de smaragdgroene grasstrengen die de grond bedekten. De bladeren namen verschil-lende, onvaste vormen aan, schuurden over het gras en werden plotseling verschrom-peld onder de zool van een schoen toen iemand er op ging staan.Vol opgewekte nieuwsgierigheid keek ik op en mijn intense, stormgrijze ogen vonden het onbekende lichaam dat voor me opdoemde. Ik ontdekte zijn ogen, licht en opge-wekt die door wisten te dringen tot in de kern van mijn botten en die op leken te lichten toen onze blikken elkaar kruisten. Het had - tot mijn uiterst grote verbazing – als gevolg dat zijn fluweelzachte lippen zich over zijn twee rijen hagelwitte tanden uitstrekten tot een levendige lach.Er schuilde iets onbekends achter zijn doordringende blik, alsof hij een ernstig geheim met zich meedroeg waarvan het zware gewicht hevig op zijn borstkas drukte en zijn schouders boog. Een geheim dat te heftig zou zijn voor mij, iets wat ik onmogelijk zou kunnen accepteren en dat de huid van mijn gevoelige vingertopjes meedogenloos eraf zou schroeien zodra ik mijn hand er naar uit zou strekken om het tussen mijn lange vingers in te kunnen klemmen. Werkelijk alles was met perfectie afgewerkt en zijn prachtige ogen gaven me de rust waar ik al een lange tijd naar op zoek was. Zijn irissen bestonden uit een aquamarijn-blauwe kleur die steeds lichter werd naarmate de ringen verder naar binnen lagen en in het midden dreven zijn inktzwarte pupillen, die me zwijgend in zich opnamen.Ik keek gefascineerd toe hoe hij zijn onderlip ietwat nerveus bevochtigde door er met het puntje van zijn tong overheen te strijken. Mijn nieuwsgierige blik dwaalde vol op-rechte interesse over de scherpe hoeken van zijn jukbeenderen en kaaklijn, op enkele punten waren de kinderlijke rondingen die zijn gelaat tekenden nog niet volledig ver-dwenen en de mannelijke trekken waren verschenen op de achtergrond waarna ze zijn gelaat probeerden te domineren.Hij haalde een van zijn handen door zijn kortgeknipte, honingblonde lokken die rom-melig over zijn voorhoofd golfden en streek het glad in zijn nek wat werkelijk totaal geen nut had - zijn warrige kapsel sprong immers onmiddellijk weer terug op zijn plaats. Hij droeg een simpele katoenen broek van beige stof en een donkergroen shirt waarvan hij de mouwen had opgestroopt tot net boven zijn ellebogen. Hierdoor had ik een goed zicht op zijn bleke onderarmen waarvan de spieren strak aangespannen waren en het gecompliceerde netwerk van blauwpaarse aderen te zien was vlak onder het oppervlakte van zijn tere huid.Hij was volmaakt op slechts twee dingen na. Van ongeveer enkele centimeters boven zijn linkerwenkbrauw tot een klein stukje onder zijn oog liep een gladde, roodroze streep die onnatuurlijk scherp afstak tegen zijn bleke huid, het litteken was een gemene herinnering aan het pijnlijke verleden dat zichtbare sporen had achter gelaten in zijn kristallen irissen. Ten tweede kende ik slechts één groep mensen die dit soort kleding droeg. De Britten. Opeens opende hij zijn lippen om te kunnen spreken en het geluid dat uit zijn keel op-welde was hees, rauw en laag, als het dreunende geluid van een bas. ‘Je hoort hier niet alleen rond te dolen.’ Zijn woorden klonken niet eens verwijtend. Misschien kwam het door mijn opkomende hoofdpijn, maar ze klonken zelfs licht ge-

44

ruststellend. Zonder dat ik er macht over had, verplaatste hij een arm naar mijn onder-rug. De geruststelling van een moment geleden smoorde. ‘Waar woon je, ik loop wel mee.’

6 mei 1935De hemel boven ons veranderde van zijn oorspronkelijke helderblauwe kleur naar vlek-kerig azuurblauw om vervolgens over te gaan in een donkere gloed nadat de gouden zon plaats had gemaakt voor de zilveren maan en ons waarschuwde dat het tijd was om te gaan. Finn moest terug naar het kamp en ik terug naar binnen voor iemand merkte dat ik niet in mijn bed lag.‘Zie ik je morgen?’ vroeg ik hoopvol en ik merkte hoe mijn humeur naar een vriespunt daalde toen hij zijn hoofd schudde en zijn handen op mijn schouders legde zodat hij zachtjes in mijn tere huid kon knijpen.‘Ik heb morgen de hele dag wacht, ze verwachten nog een aanval aan de grens. Ik zie je overmorgen, oké?’ vroeg hij terwijl hij mijn blik probeerde te vangen. Hij legde zijn vingers onder mijn kin en dwong me mijn hoofd op te tillen. ‘Niet zo verdrietig, Snow-flake.’ ‘Snowflake?’ herhaalde ik.‘Ja, vanaf een afstandje zien sneeuwvlokken er allemaal hetzelfde uit en als je dichterbij komt dan zie je dat ze uniek zijn. Jij bent uniek.’Ik grinnikte. ‘Maar mijn huid is bruin,’ zei ik terwijl ik mijn onderarm naast die van hem hield en onze kleurtypes vergeleek. ‘Jij lijkt eerder op een sneeuwvlokje met je bleke huid.’Hij grijnsde schaapachtig naar me en enkele seconden later voelde ik zijn adem tegen mijn wang aan, gevolgd door zijn lippen. Mijn wang gloeide van zijn warme lippen en vormde in mijn zenuwstelsel een apart gevoel tegenover de koude temperaturen die zich over de rest van mijn huid spreidde terwijl de nacht zich in de lucht nestelde. ‘Tot maandag, Snowflake,’ grinnikte hij.

13 mei 1935Finn sloot eerst de deur voor hij zich naar me toedraaide en me ongegeneerd van top tot teen bekeek. Ik beet weifelend op mijn wang, maar besloot het toch te doen. Voor-zichtig plaatste ik een stap dichterbij, mijn borstkas liet ik functioneren als een magneet en werd gedwongen aangetrokken door Finn. Hij liet het op zijn beurt maar al te graag gebeuren en opende zijn armen uitnodigend. Heel langzaam, alsof ik nog steeds twij-felde, plaatste ik mijn armen rond hem heen en voelde ik gelijk hoe hij zijn armen rond mijn lichaam legde. Zijn warme borst rustte dicht tegen mijn lichaam. Mijn hoofd legde ik een luttele seconde voorzichtig neer op zijn schouder. Mijn lichaam tintelde van de spanningen en voelde vreemd aan. Mijn zenuwen namen kleine trillingen waar in mijn spieren, maar ik probeerde ze dapper te overwinnen. Pas toen ik Finn gelukzalig hoorde zuchten en de warmte strelend langs mijn hals passeerde, kreeg ik de angstige trillingen onder controle. ‘Gelukkige verjaardag, Finn,’ fluisterde ik in zijn oor waarna ik hem weer losliet. Mijn lichaam tintelde nog steeds van de spanningen en mijn hart bonsde brutaal in mijn borst. Voorzichtig keek ik hem aan.

45

‘Dankjewel, Amélie,’ zei Finn zacht, geheel tevreden over wat er net gebeurd was. ‘Vol-gens mij was dat het mooiste cadeau dat ik ooit gekregen heb.’

30 mei 1935De gure wind had geen effect op onze lichaamswarmte. We waren bedekt met zware dekens van wit katoen en schapenwol. Onze luie ontmoetingen waren de beste, omdat we niets moesten, maar alles mochten. Omdat er geen enkele reden in ons opkwam om ons van elkaar te verwijderen. De hele dag, op elke luie dag, bleven we naar elkaar kijke terwijl kleine glimlachjes onze lippen vulden.Ik zou voor altijd zo kunnen blijven liggen. Geen ge-‘maar’, geen ge-‘wat als’. Ik rustte mijn kin op Finns borstkas en keek hem in zijn ogen waardoor mijn adem me bijna werd benomen toen zijn wimpers over zijn sprankelende ogen fladderden en langs zijn wangen streelden.‘Hallo, daar,’ fluisterde hij, ‘Waar denk je aan?’Waar dácht ik aan? Ik kon niet nadenken met zijn blik op mij gericht. Het begon moei-lijker en moeilijker te worden om te ademen, adem stokte in mijn keel toen ik mijn lippen likte om iets te zeggen. ‘Beloof je me dat je voor altijd bij me blijft?’. ‘Als jij mij hetzelfde belooft.’ ‘Beloofd.’Maar ook aan onze luie dag kwam een eind. Hij keek glimlachend op me neer, strekte plotseling zijn hand aarzelend naar me uit en pakte die van mij voorzichtig vast terwijl hij me vol nieuwsgierigheid bleef aan kijken. Zijn dampend hete huid leek brandplekken achter te laten op mijn tere vlees en ik hield zijn hand krampachtig vast - bang dat het elektrische circuit van aangename prikkels zou worden uit geschakeld als hij me zou los laten. Hij hield slechts mijn lange vingers van mijn hand vast en boog zich tergend langzaam naar me toe, hij drukte zijn warme lippen vlak boven mijn knokkels en bleef daar even dralen. Zijn vochtige, fluweelzachte lippen streken zachtjes over mijn huid en zijn warme adem leek elektrische tintelingen op de rug van mijn hand te veroorzaken.De stille straat diende als achtergrond toen hij zijn rug rechtte en zijn gezicht leek te stralen in het zwakke avondlicht dat afkomstig was van de ondergaande zon. Ik moest een nerveuze giechel onderdrukken na zijn ontzettend ouderwetse - maar toch erg lieve - actie.

5 juni 1935Ik streek met mijn vingertoppen over de blonde donshaartjes die zijn kaaklijn bedekten, ze waren zo licht dat ik ze bijna niet kon zien en ik bestudeerde zijn ogen terwijl ik mijn gevoelige vingers op en neer over zijn huid liet dwalen. Hij staarde onophoudelijk naar me en ik keek terug, gehypnotiseerd door de aquamarijnblauwe diepte in zijn irissen die me iedere keer weer opnieuw verbaasde. Ik dacht vaak aan hem, maar zijn gezicht in mijn gedachten voldeed nooit aan de werkelijke perfectie van zijn fascinerende ogen.Zijn krullende, blonde wimpers die zijn ogen omlijstten, de smalle, rode adertjes in zijn oogwit, de zeeblauwe ringen van zijn irissen die dienden als een omheining voor zijn roetzwarte pupillen die mijn gelaatstrekken nauwkeurig in zich opnamen... volmaakt, pure perfectie. Ik begreep werkelijk niet waarom Finn zo onzeker was over zijn uiterlijk.Hij wierp een korte blik op mijn lippen, op de scherpe boog van mijn bovenlip en de zachte ronding van mijn onderlip die zich samen uit hadden gestrekt over mijn twee

46

rechte rijen parelwitte tanden. Toen boog hij zich naar me toe, hij bracht zijn gezicht naar dat van mij en overbrugde langzaam de afstand die zich tussen ons in bevond terwijl zijn oogleden langzaam dicht fladderden.Mijn hartslag versnelde aanzienlijk, het tempo werd hoog opgevoerd en ik voelde mijn bloed door mijn nauwe aderen razen terwijl het zweet me uitbrak. Ik keek met grote ogen toe hoe hij dichterbij kwam waardoor ik de nauwelijks zicht-bare groeven in zijn lippen kon tellen, de goudbruine sproetjes bij zijn slapen kon aan-schouwen en zijn pepermuntachtige adem op mijn gezicht kon voelen tintelen. Toen inhaleerde ik diep, sloot mijn ogen kalm en liet toe dat hij de laatste millimeters aflegde.

23 juli 1935De zon was opgekomen en verwarmde de stal in een gouden gloed, al toen de eerste stralen de kooi van de nacht hadden doorboord had dat geleid tot een verandering in de lucht die door de zonsopgang roze kleurde. Ik moest zijn ingedommeld tijdens het wachten. Een diepe teug lucht circuleerde door mijn longen alvorens ik hem terug in een zucht uit mijn longen liet gaan. Het was tijd om te vertrekken voor er iemand mijn afwezigheid zou ontdekken.Zenuwachtig liep ik over de kasseien naar de achterdeur en mijn passen werden door mijn voeten aarzelend genomen, alsof mijn benen mijn lichaam niet meer konden dra-gen, terwijl een warme, koperachtige smaak van bloed zich herbergde in mijn mond. Eén voor één tekenen van stress: Finn was niet gekomen.

28 juli 1936Een verfrommeld briefje wist mijn aandacht te trekken in het kippenhok. PLACE DU GENERAL DE GAULLE, 10HHet briefje was ondertekend door Arthur W. Smith, de beste vriend van Finn. De tranen hadden zich opgestapeld achter mijn rusteloze ogen en mijn handpalmen hadden zich opdringerig tegen mijn voorhoofd geduwd, maar tot mijn spijt liet het mijn gedachten niet stoppen. Niet de rampscenario’s, noch de verontwaardiging over de tactische zet. Een stroom aan vloekwoorden zweefde door mijn hoofd, gericht aan Arthur. Iedereen had het briefje kunnen zien, hij wist toch beter? Mijn knieën rilden van het ongemak,ik was doodsbang voor wat me te wachten stond.Met een diepe zucht liep ik hakkelend het plein op. De stilte overviel me evenals de zon, die langzaam door het dikke wolkendek brak. Hoewel ik al verscheidene doem-scenario’s had verzonnen, besloten de warme stralen in mijn gezicht voor iets positiefs. Het zette mijn angst om in overwegende twijfels en met nieuwe moed liep ik de laatste vijftien meter naar het terrasje waar Arthur zijn gedaante badend in de zonnestralen had geïnstalleerd. Toen ik eenmaal zeker was dat hij het was, raasden angst en zenuwen weer door mijn lichaam heen als in een eeuwige tweestrijd en verloor ik mijn positieve gedachten. Net op het moment dat ik me wilde omdraaien om al deze onzin uit mijn hoofd te zetten en naar huis te gaan, draaide hij zijn hoofd enkele graden en verscheen er een kleine glimlach op zijn gezicht toen hij me herkende.Hij schraapte aarzelend zijn keel, een zacht en bijna onhoorbaar geluid – maar voor mijn scherpe oren onmisbaar. ‘Amélie,’ begon hij, terwijl twijfels zijn hese stemgeluid

47

domineerden, ‘ik heb nieuws over Finn.’ Ik keek op, verrast door de melancholieke ondertoon die zijn woorden meedroegen en ik probeerde iets te zeggen, maar toen ik mijn lippen openden verwarden de woorden die ik had geordend in mijn hoofd volledig zodra ze mijn tong raakten. Ik was niet in staat tegen hem te spreken nu zijn droevige, smaragdgroene ogen onophoudelijk op me gericht waren en zich recht door mijn sche-del heen wisten te boren. Ik knikte langzaam als aanmoediging. Hij probeerde iets te zeggen, maar de woorden weigerden uit zijn keel omhoog te kruipen en het duurde even voordat hij eindelijk geluid uit zijn stembanden wist te persen.

Arthurs lippen kwamen uiteindelijk tot stilstand, maar halverwege was ik al gestopt met luisteren. Ik wist genoeg. Met mijn handen steunend op het tafelblad stond ik voorzichtig op. Mijn spieren werkten moeizaam mee, merkte ik, en mijn benen trilden vermoeid en onzeker. Net op het moment dat ik mijn ondersteunende handen van de tafel afhaalde en mijn gewicht op mijn benen plaatste, werd het licht in mijn hoofd en tegelijkertijd voelde mijn lichaam tien keer zwaarder aan, zo zwaar dat het verlamd aanvoelde. Alsof ik een vlinder was die gevangen zat in het lijf van een olifant. Kleine zwarte vlekjes vervormden mijn zicht in iets angstaanjagends, mijn spierkracht voelde ik letterlijk wegebben. Zwaartekracht begon ook aan me te trekken. Net voor ik door mijn enkels dreigde te zakken, gleed er iets vreemds en sterks rondom mijn taille, gevolgd door een warmtevlaag tegen mijn rug. De persoon in kwestie hield me staande tegen de magnetische aantrekkingskracht van de aarde.Moeizaam probeerde ik terug te balanceren op mijn voeten. Nu de persoon de functie van mijn spieren en skelet overnam, namen de beelden voor mijn ogen terug vaste, vertrouwde vormen aan, een ging zowel het vlinderlichte gevoel als de zware olifant langzaam weg uit mijn lichaam. Vervolgens plaatste ik kattig mijn handen rond de pol-sen van diegene die me staande hield. De bedoeling was althans dat ik hem kattig en fel zou vastnemen, de realiteit was dat ik enkel zachtjes mijn vingertoppen tegen zijn huid liet rusten en voor de rest te confuus was om iets te doen.Een warme luchtstroom tegen mijn hals zette mijn nekharen overeind. ‘Gaat het?’ fluis-terde een stem vlak bij mijn oor. ‘Hm, het gaat.’ Mijn stem miste de bocht van zelfze-kerheid en sloeg over, maar ik was te na bij paniek om de controle te vinden over mijn stem voor ik iets zei. Na die onvaste tonen, dwong in mezelf om langs de buitenkant af te koelen, zodat ik er ongeïnteresseerd uitzag. Maar natuurlijk hadden mijn woorden een heel ander effect nu ik zo zwak was en ze fluisterend werden uitgesproken.

16 oktober 1946De herfst was laat dit jaar, de geelgetinte bladeren die alle hun eigen patroon hadden, dropen van de bomen af en dwarrelden naar beneden om daar geduldig te wachten tot ze verschrompeld zouden worden onder de geribbelde zolen van iemands schoenen. De zon gooide ondertussen haar exotische, gouden gloed over de hoge bomen, het onkruid en de smaragdgroene strengen gras die tussen het mos uitstaken in de vele tuintjes die langs de weg opwelden.De hemel scheurde open, alsof een onzichtbare hand het vlijmscherpe lemmet van een

48

dolk tussen de zilverwitte wolken doortrok en een lange streep creëerde. Enkele regendruppels daalden naar beneden waar ze stuk spatten op het hoofd van een kalende man die op de stoep met regelmatige slagen de gevallen bladeren vlak voor zijn huis bij elkaar harkte. Ze sijpelden tussen zijn haren door en trokken via zijn slapen vochtige strepen langs zijn kaaklijn.De wegen strekten zich ver voor me uit en de stoep die er parallel mee opliep was vochtig van de regen, de inwoners hadden hun jassen dichtgeritst tot aan hun kin in een poging zoveel mogelijk warmte uit het kledingstuk te halen dat hen blijkbaar niet genoeg beschermde tegen de kou.Ik zag een meisje in een robijnrood jasje dat stopte voor de etalage van een gebakswin-kel en enthousiast haar vinger tegen de glazen ruit drukte om haar moeder de lekkernij te kunnen laten zien die ze had ontdekt.Uiteindelijk kwam ik aan bij de grote grasvlakte. Finn was er al. Natuurlijk was hij er al. Net zoals elke zondag de laatste tien jaar was hij er geweest. ‘Bonjour!’ begroette ik hem. Ik zou me opgelucht moeten voelen, nu ik weer voor hem zat, maar proefde enkel de bittere smaak van ellendige pijn op het puntje van mijn tong. Onze wekelijkse ont-moetingen rustten ernstig zwaar op mijn borstkas en bogen mijn schouders naar voren.Ik vertelde hem wat luttele anekdotes over wat er was gebeurd in de voorbije week terwijl Finn enkel hoefde te luisteren, iets wat hem blijkbaar niet stoorde. ‘… toen viel dat arme beestje in de vijver en moest Camille hem wassen,’ glimlachte ik hoofdschuddend. ‘Natuurlijk vond ze dat maar niets!’De schaduwen van de berkenbomen die verspreid stonden over de grasvlakte begon-nen langer te worden, ten teken dat de zon over enkele minuten zou verdwijnen aan de horizon. ‘Slaapwel, Finn.’ Ik legde de rode roos voor de witte zerk en na het afscheid ging ik nog even langs Arthurs graf en nam de ondertussen vertrouwde weg naar huis.

‘Hij was op het foute moment op de foute plek’ had Arthur gezegd. De bom was be-doeld voor een klein dorpje, maar de inwoners werden gespaard. De bom mistte hen net maar Finn stond te dichtbij. Pas 4 jaar later eindigde de oorlog waarin nog vele slachtoffers vielen. Ook Arthur stierf tijdens een aanval van de Duitsers. In de laatste zes jaar is de rust weergekeerd.

24 december 1946Iedereen heeft wel eens dat gevoel. Dat gevoel waarop alles ten einde lijkt, waarbij iedereen mag doodvallen en je jezelf wilt laten vervagen in de mist. Het gevoel dat je hart verteert. Alsof je lichaam vergif opneemt en in het zachte membraan van je hart zich de lijdensweg naar de laatste adem kerft. Het gevoel alsof een scherp mes dwars door de spier snijdt.Het is pijnlijk en laat je mentaal lijden. Toch valt het gevoel nauwelijks te omschrijven.

Razernij bracht haar naar haar slaapkamer. Eenmaal bij haar bed, griste ze haar hoofd-kussen van haar bed af en groef ze haar hoofd in het kussen, armen stevig eromheen gelegd alvorens ze het uitschreeuwde.Alle pijn en alle frustratie zou hierin zijn uitweg moeten vinden, maar in plaats van zich

49

bevrijd te voelen, kwam haar hoofd huilend terug van achter het hoofdkussen tevoor-schijn.Ze had vaker slechte dagen, maar nog nooit had alles er zo zwart uitgezien. Ze liet zich met haar rug tegen de muur aan vallen en keek huilend voor zich uit. Het waterige, branderige gevoel om haar oogleden voelde heerlijk vertrouwd aan. Ze had al zo vaak moeten huilen. Om hem, voor hem, door hem. Eén keertje meer zou niet zoveel uitmaken, beter nog: het liet zich thuisvoelen in haar depressie.Ze zakte moedeloos en met een zachte glimlach op haar gelaat weg. Starend in het niets belandde ze op de grond en voelde de tranen heerlijk teder haar wangen strelen.

Luttele seconden werden lange minuten die zich aaneen regen tot een halfuur.Geen enkele traan had ze nog over na dat halfuur. Haar vloeibare verdriet was uit haar geperst, als een spons die werd uitgewrongen.De herinneringen en littekens hadden zich al te diep in haar genesteld. Telkens als de pijn wat minder werd, kwamen ze aan de oppervlakte en dan werd het haar allemaal te veel. Het was een gewicht dat ze nauwelijks kon dragen en zodra ze haar ogen sloot domineerde Finns gelaatstrekken haar gedachten.Minachtend keek ze om zich heen, ze wist precies wat ze wilde doen op dit moment; haar ogen zagen de verleidelijke glinstering op het bureau liggen en daardoor stond ze op. Ze liep wanhopig naar het bureau en besloot ook haar belofte aan hem te ver-breken.

Jolien Couck (5H1)

50

Lief en leedGeboorten15/01/2013 Felix, kleinzoon van Chris Hanegreefs (economaatsmedewerker)

23/01/2013 Fons, zoon van Nils Mortelmans (6H1-2011) en Hannelore Michiels (6H1-2011)

09/03/2013 Lore, kleindochter van Marie-Christine Declerck (leerkracht)

12/03/2013 Riet, kleindochter van Fred Jacobs (pedagogisch directeur), dochter van

Dieter Jacobs (6EM2-2001)

15/03/2013 Maurice, zoon van Lieselot Nagels (leerkracht) en Jeroen Bonjean

Overlijdens20/12/2012 Staf Mertsveld, grootvader van Marjolein (6EW-2011) en Tobias (5WW61-2011)

Mertsveld en Iba Dia (3Lw2)

21/12/2012 Guillaume Hanegreefs, vader van Chris Hanegreefs (economaatsmedewerker)

02/01/2013 Ria Reymer, overgrootmoeder van Boas (4W4) en Noa (3H1) Bortolin

12/01/2013 Bart Vandoren, vader van Romi (4W3) en Rob (3W1) Vandoren

15/01/2013 René Verreyken, grootvader van Sam (4Em2-2001), Tim (3Et2-2003),

Jeroen (6EM-2011) en Steffi (2Ma) Verreyken

24/01/2013 Jeanine Bogaert, (schoon)moeder van Johan en Veronique Vincke-Roelstraete,

grootmoeder van Joris (1Lc-2002) en Liesbet (4Ew-2009) Vincke en Stan (6WW6)

en Arthur (3Lw1) Blomme

01/02/2013 Ghislaine Dillen, grootmoeder van Max Adriaensens (leerkracht)

04/02/2013 Jeanne Clapdorp, grootmoeder van Frank Roos (leerkracht)

12/02/2013 Mathieu Dreesen, grootvader van Bart (6LM-2011) en Katrien (5LM) Dreesen

15/02/2013 Maria De Groof, overgrootmoeder van Yana De Rijk (2Lc)

16/02/2013 John Jacobs, grootvader van Shari (6EM-2012) en Lauri (4H1) Jacobs

21/02/2013 Josepha Cornelissens, grootmoeder van Steven (6EM-2004) en

Els (6EM) Van Mechelen

24/02/2013 Willy Gyselinck, grootvader van Elena Gyselinck

01/03/2013 Leo Dillen, grootvader van Maaike (6H1) en Imke (1Ma) Dillen

05/03/2013 Luc Heyvaerts, grootvader van Arno (3W4) en Dries (2Mg) Heyvaerts

06/03/2013 René Andriani, grootvader van Luca (2Mb-2012) en Luna (2Mb) Adriani

InhoudsopgaveBeste Lezer 1

Kroniek 2

Na elf jaar afwezigheid 11

Wiskunde: Sint-Gabriël neemt de uitdaging aan! 12

Geletterd geweld of geweldig geletterd? 15

Damiaanactie 17

Nieuwe collega’s 18

Wallonië is het buitenland niet 21

Uitwisseling Boechout-Ottignies 23

“Noora’s dwaling” Gie Bogaert 27

Skireis 28

Gezondheidsdagen tweede graad 30

Scholenatletiek 31

Blijven daar waar we moeten vertrekken 32

Kanon 33

Dichter Peter Theunynck op tocht in onze school 35

Pensioenviering 36

Jonge vingers 40

Lief en leed 48

51

InhoudsopgaveBeste Lezer 1

Kroniek 2

Na elf jaar afwezigheid 11

Wiskunde: Sint-Gabriël neemt de uitdaging aan! 12

Geletterd geweld of geweldig geletterd? 15

Damiaanactie 17

Nieuwe collega’s 18

Wallonië is het buitenland niet 21

Uitwisseling Boechout-Ottignies 23

“Noora’s dwaling” Gie Bogaert 27

Skireis 28

Gezondheidsdagen tweede graad 30

Scholenatletiek 31

Blijven daar waar we moeten vertrekken 32

Kanon 33

Dichter Peter Theunynck op tocht in onze school 35

Pensioenviering 36

Jonge vingers 40

Lief en leed 48

52

Sint-Gabriëlcollege

Boechout

AnGelus

20132

Sint-Gabriëlcollege

Boechout

AnGelus

Driemaandelijks tijdschrift vanh e t S i n t - G a b r i ë l c o l l e g e95e jaargang, nummer 2

Verantw. uitgever: J.-M. Van GavereLange Kroonstraat 72, 2530 Boechoutwww.st-gabriel.be - directie@st-gabriel.be 2013

2