apo.mia.mpioyik.8

Έργα του συγγραφέα από τις Εκδόσεις BELL: Κριστίν Οι Νυχτερίτες Το Πρόσωπο του Φόβου * Χρήσιμα Αντικείμενα Μίζερι Αϋπνία .. _ Ρόουζ Μάντερ Εφιάλτες και Ονειρότοποι ,· Ντεσπερε'ισον . - . ' Το Πράσινο Μίλι Σάκος με Κόκαλα Καρδιε'ς στην Ατλαντίδα Το Φυλαχτό (με τον Πίτερ Στράουμπ) Νεκρή Ζώνη Ονειροπαγίδα Το Μαύρο Σπίτι (με τον Πίτερ Στράουμπ) Όλα Είναι Δυνατά Ο Μαύρος Πύργος Ι: Ο Τελευταίος Πιστολέρο Ο Μαύρος Πύργος Π: Το Κάλεσμα των Τριών Ως Ρίτσαρντ Μπάκμαν: Οι Ρυθμιστές STEPHEN KING Από μια Μπιούικδ Μετάφραση: Γιώργος Μπαρουξής εκδόσεις bell ΙΠΠΟΚΡΑΤΟΥΣ 57, ΑΘΗΝΑ ΤΗΛ.: 210.360.9438 - 210362.9723 www.bell.gr ISBN 960-450-781-8 Τίτλος πρωτοτύπου: «From A Buick 8» Copyright © 2002 by Stephen King Για την ελληνική γλώσσα: © 2004 ΧΑΡΛΕΝΙΚ ΕΛΛΑΣ ΕΚΔΟΤΙΚΗ Α.Β.Ε.Ε. Μετάφραση: Γιώργος Μπαρουξής Επιμέλεια: Ελένη Γεωργοστάθη Διόρθωση: Δ. Ντον Κυριάκος Μιχελόγκωνας Σχεδιασμός εξώφυλλου: Άγγελος Αναστασιάδης Απαγορεύεται η αναδημοσίευση μέρους ή του συνόλου του βιβλίου, η αναπαραγωγή ή μετάδοση του με οποιοδήποτε οπτικοακουστικό ή άλλο μέσο, χωρίς την άδεια του εκδότη. Το βιβλίο αυτό είναι έργο της φαντασίας. Τα ονόματα, οι χαρακτήρες, τα τοπωνύμια, οι οργανώσεις και τα συμβάντα που αναφέρονται είτε είναι επινοήσεις του συγγραφέα είτε χρησιμοποιούνται κατά τρόπο μυθιστορηματικό. Οποιαδήποτε ομοιότητα με πραγματικά γεγονότα, οργανώσεις και πρόσωπα που ζουν ή έχουν πεθάνει είναι εντελώς συμπτωματική. ΤΕΥΧΟΣ 781 Τυπώθηκε και βιβλιοδετήθηκε στην Ελλάδα, από την ΒΙΒΛΙΑ ΕΚΤΥΠΩΣΕΙΣ ΕΠΕ Για τον συγγραφέα Ο Στίβεν Κινγκ γεννήθηκε το 1947 στο Πόρτλαντ του Μέιν και σπούδασε αγγλική φιλολογία. Σε ηλικία είκοσι ετών δημοσίευσε το πρώτο του διήγημα στις σελίδες ενός περιοδικού ευρείας κυκλοφορίας και από τότε συνέχισε να γράφει τακτικά μικρές ιστορίες για διάφορα έντυπα. Δίδασκε αγγλικά στο γυμνάσιο, όταν, το 1972, η σύζυγος του Τάμπιθα έσωσε το χειρόγραφο του πρώτου του μυθιστορήματος, Κάρι, από το καλάθι των αχρήστων, όπου το είχε πετάξει απογοητευμένος από δύο ανεπιτυχείς απόπειρες του να βρει εκδότη, και τον έπεισε να το ολοκληρώσει. Το βιβλίο δημοσιεύτηκε δυο χρόνια αργότερα και γνώρισε τεράστια επιτυχία· αυτό ήταν η αφετηρία της μετέπειτα εντυπωσιακής του πορείας.

Created with novaPDF Printer (www.novaPDF.com). Please register to remove this message.

http://www.bell.gr

http://www.novapdf.com

Σήμερα, με περισσότερα από σαράντα μυθιστορήματα και διακόσια διηγήματα στο ενεργητικό του, αναγνωρίζεται παγκοσμίως ως ο κορυφαίος τεχνίτης του τρόμου και της φαντασίας αλλά και ως ένας από τους σημαντικότερους συγγραφείς της εποχής μας. Έχει επανειλημμένα αποσπάσει το Διεθνές Βραβείο Φαντασίας, τα βραβεία Bram Stoker, Ο. Henry, Nebula και άλλα, ενώ τιμήθηκε για το σύνολο του έργου του από την Ένωση Συγγραφέ-ων Τρόμου. Το 2003 το αμερικανικό Εθνικό Ίδρυμα Βιβλίου του απένειμε το Μετάλλιο Διακεκριμένης Συνει-σφοράς στα Αμερικανικά Γράμματα. Μυθιστορήματα και νουβέλες του έχουν γίνει ταινίες για τον κινηματογράφο και την τηλεόραση· ανάμεσα τους η Λάμψη, του Στάνλεϊ Κιούμπρικ, με τον Τζακ Νίκολσον στον πρωταγωνιστικό ρόλο, το Μίζερι, με την Κάθι Μπέιτς, η οποία τιμήθηκε με Όσκαρ για την ερμηνεία της, και οι Έκρηξη Οργής (Κάρι), Στάσον Πλάι Μου, Ρίτα Χέιγουρθ: Τελευταία Έξοδος και Το Πράσινο Μίλι, που ήταν υποψήφιες για Όσκαρ καλύτερης ταινίας. Ζει με τη σύζυγο του στο Μπάνγκορ του Μέιν. Τώρα: Σάντι Ο γιος του Κερτ Γουίλκοξ ερχόταν συχνά στο αρχηγείο τη χρονιά μετά το θάνατο του πατέρα του, πολύ συχνά, αλλά κανείς δεν του είπε ποτέ να φύγει από τη μέση, ούτε τον ρώτησε τι διάβολο έκανε πάλι εκεί. Ξέραμε τι έκανε: προσπαθούσε να διατηρήσει ζωντανή τη μνήμη του πατέρα του. Οι αστυνομικοί ξέρουν πολλά για την ψυχολογία του πένθους· οι πιο πολλοί από μας ξέρουμε περισσότερα απ' όσα θα θέλαμε. Ο Νεντ Γουίλκοξ ήταν τελειόφοιτος στο γυμνάσιο του Στάτλερ. Μάλλον είχε παρατήσει την ομάδα του ράγκμπι. Όταν ήρθε η ώρα να διαλέξει, διάλεξε τη Διμοιρία Δ. Δύσκολο να φανταστείς ένα παιδί να το κάνει αυτό, να προτιμά τις απλήρωτες αγγαρείες από τους αγώνες της Παρασκευής και τα πάρτι του Σαββάτου, αλλά αυτό έκανε. Δε νομίζω να του μίλησε ποτέ κάποιος από μας για την επιλογή του, αλλά τον σεβόμαστε γι' αυτό που έκανε. Απλώς αποφάσισε ότι ήταν ώρα ν' αφήσει πίσω του τα παιχνίδια. Πολλές φορές ώριμοι άνθρωποι δυσκολεύονται να πάρουν μια τέτοια απόφαση. Ο Νεντ πήρε τη δική του σε μια ηλικία που απαγορευόταν ν' αγοράσει αλκοόλ. Και τσιγά- 10 Stephen King ρα, εδώ που τα λέμε. Νομίζω ότι ο μπαμπάς του θα ήταν περήφανος γι' αυτόν. Δεν το νομίζω απλώς, το ξέρω. Αφού ο μικρός τριγύριζε συνέχεια στο αρχηγείο, μάλλον ήταν αναπόφευκτο να δει κάποια στιγμή κι αυτό που υπήρχε στο Υπόστεγο Β και να ρωτήσει κάποιον τι ήταν και τι δουλειά είχε εκεί. Το πιθανότερο ήταν να ρωτούσε εμένα, γιατί ήμουν ο κοντινότερος φίλος του πατέρα του. Ο κοντινότερος μέσα στην Πολιτειακή Αστυνομία τουλάχιστον. Από μια άποψη, ίσως ήθελα να γίνει αυτό. Ή που θα σε σκοτώσει ή που θα σε γιατρέψει, έλεγαν οι παλιοί. Δώσε σ' αυτή την περίεργη γάτα μια γερή δόση ικανοποίησης. Αυτό που συνέβη στον Κέρτις Γουίλκοξ ήταν απλό. Τον σκότωσε ένας μεθύστακας της Πολιτείας, ένας άνθρωπος που ο ίδιος ο Κερτ τον ήξερε καλά και τον είχε συλλάβει εφτά οχτώ φορές. Ο μεθύστακας, ονόματι Μπράντλεϊ Ρό-ουτς, δεν είχε σκοπό να κάνει τίποτε κακό. Οι μεθυσμένοι σπάνια έχουν κακό σκοπό. Αυτό βέβαια δε σημαίνει ότι δε θέλεις να τους κάνεις μαύρους στο ξύλο. Ένα ζεστό ιουλιάτικο απόβραδο του 2001, ο Κέρτις σταμάτησε μία από κείνες τις μεγάλες δεκαεξάτροχες νταλίκες που κάνουν μεταφορές από Πολιτεία σε Πολιτεία. Ο οδηγός είχε μπει στον επαρχιακό δρόμο επειδή ήθελε να φάει μαγειρευτό φαγητό αντί για χάμπουργκερ ή τάκος από τα φαστφουντάδικα του διαπολιτειακού αυτοκινητόδρομου. Ο Κερτ ήταν παρκαρισμένος στο εγκαταλειμμένο βενζινάδικο Τζένι, στη διασταύρωση της



Πολιτειακής Οδού 32 της Πενσιλβάνια και της Χάμπ:ολντ -στο ίδιο ακριβώς σημείο, με άλλα λόγια, όπου είχε εμφανιστεί εκείνη η αναθεματισμένη η Μπιούικ Ροουντμάστερ στο σύμπαν μας πριν από τόσα χρόνια. Μπορείς να το πεις σύμπτωση αν θέλεις, αλλά εγώ είμαι αστυνομικός και δεν πιστεύω στις συμπτώσεις, μόνο σε αλυσίδες γεγονότων που γίνονται ό- ΑπομιαΜπιουικ8 li λο και πιο μεγάλες και πιο εύθραυστες, μέχρι που σπάνε είτε από κακοτυχία είτε από απλή ανθρώπινη κακία. Ο πατέρας του Νεντ ακολούθησε την νταλίκα γιατί είχε πρόβλημα στο ένα λάστιχο. Καθώς εκείνη πέρασε από μπροστά του, είδε τα κομμάτια του ελαστικού να στριφογυρίζουν στον έναν από τους πίσω τροχούς. Πολλοί ανεξάρτητοι μεταφορείς χρησιμοποιούν αναγομωμένα ελαστικά -εκεί που έχει φτάσει η τιμή του ντίζελ, δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς- και μερικές φορές το πέλμα του ελαστικού χαλαρώνει. Βλέπεις συνέχεια τέτοια κομμάτια σκόρπια στο οδόστρωμα του διαπολιτειακού ή σπρωγμένα στη βοηθητική λωρίδα δεξιά σαν πεταμένα κομμάτια δέρματος από γιγαντιαία μαύρα φίδια. Είναι επικίνδυνο να ταξιδεύεις πίσω από νταλίκα με τέτοιο πρόβλημα, ιδιαίτερα σε μια οδό με δύο μόνο λωρίδες, όπως η 32, ένα όμορφο αλλά παραμελημένο κομμάτι δρόμου που ενώνει το Ρόκσμπεργκ με το Στάτλερ. Αν πεταχτεί κανένα μεγάλο κομμάτι ελαστικού, μπορεί να σπάσει το παρμπρίζ κάποιου άτυχου αυτοκινητιστή που θ' ακολουθεί. Ακόμη κι αν δεν το σπάσει, μπορεί να τρομάξει τον οδηγό και να τον κάνει να βγει στο χαντάκι, να πέσει σε κανένα δέντρο ή να περάσει το ανάχωμα και να βρεθεί στο ποτάμι Ρέ-ντφερν, που κυλάει παράλληλα προς την 32, σε μήκος εννιά χιλιομέτρων. Ο Κερτ άναψε τους φάρους, και ο νταλικέρης σταμάτησε αμέσως σαν καλό παιδί. Ο Κερτ σταμάτησε κι αυτός πίσω του, και πρώτα κάλεσε το κέντρο, ενημέρωσε για τη φύση του περιστατικού και περίμενε να επιβεβαιώσει τη λήψη η Σίρλεϊ. Ύστερα βγήκε από το περιπολικό και πλησίασε την νταλίκα. Αν είχε πάει κατευθείαν στην καμπίνα, όπου ο οδηγός είχε βγάλει το κεφάλι από το παράθυρο και τον κοίταζε που ερχόταν, μπορεί να ζούσε ακόμη σήμερα. Αλλά σταμάτησε για να κοιτάξει το προβληματικό λάστιχο στον πί- 12 Stephen King σω εξωτερικό τροχό, τραβώντας μάλιστα δυνατά ένα κομμάτι για να δει αν θα ξεκολλήσει. Ο οδηγός τα είδε όλα αυτά και τα κατέθεσε στο δικαστήριο. Αυτή η στάση του Κερτ δίπλα στον τροχό ήταν ο προτελευταίος κρίκος στην αλυσίδα των γεγονότων που έφεραν το γιο του στη Διμοιρία Δ και τελικά τον οδήγησαν να γίνει κι αυτός ένας από μας. Ο τελευταίος κρίκος, θα έλεγα, ήταν ο Μπράντλεϊ Ρόουτς, όταν έσκυψε για να πάρει άλλη μια μπίρα από το κιβώτιο που είχε στο δάπεδο του συνοδηγού της παλιάς του Μπουικ Ρίγκαλ (όχι της Μπουικ, μιας άλλης Μπιούικ -και ναι, είναι αστείο, όταν ανακαλείς παλιές συμφορές και έρωτες, τα γεγονότα συσσωρεύονται το ένα πάνω στο άλλο σαν πλανήτες σε αστρολογικό χάρτη). Λιγότερο από ενα λεπτό αργότερα, ο Νεντ Γουίλκοξ και οι αδερφές του δεν είχαν πατέρα και η Μισέλ Γουίλκοξ δεν είχε άντρα. Λίγο καιρό μετά την κηδεία, ο γιος του Κερτ άρχισε να εμφανίζεται στο αρχηγείο της Διμοιρίας Δ. Ερχόμουν για τη βάρδια τρεις-έντεκα εκείνο το φθινόπωρο (ή ίσως μόνο για να δω πώς πάνε τα πράγματα -όταν είσαι επικεφαλής δεν μπορείς να μείνεις μακριά από τη δουλειά) και έβλεπα τον μικρό πριν δω οποιονδήποτε άλλο, θέλοντας και μη. Την ώρα που οι φίλοι του έκαναν προπόνηση στο γήπεδο του ράγκμπι, πίσω από το γυμνάσιο, κανονίζοντας παιχνίδια και χτυπώντας τους παραγεμισμένους σάκους που χρησιμοποιούσαν στην προπόνηση και πανηγυρίζοντας όλοι μαζί, ο Νεντ ήταν



μόνος του στο γκαζόν μπροστά στο αρχηγείο, φορώντας το χρυσοπράσινο τζάκετ του γυμνασίου, και μάζευε σε σωρούς τα πεσμένα φύλλα με την τσουγκράνα. Μου κουνούσε το χέρι κι έκανα κι εγώ το ίδιο. Μερικές φορές, αφού παρκάριζα, έβγαινα έξω και κουβέντιαζα λίγο μαζί του. Μπορεί να μου έλεγε γελώντας τι βλακείες έκαναν οι αδερφές του τελευταία, αλλά έβλε- ΑπομιαΜπιουικ8 13 πες πόσο τις αγαπούσε ακόμη και τη στιγμή που γελούσε μαζί τους. Μερικές φορές πήγαινα από την πίσω μεριά και ρωτούσα τη Σίρλεϊ πώς πήγαινε. Δε θα ήταν εύκολο για μας να επιβάλουμε το νόμο στη Δυτική Πενσιλβάνια χωρίς τη συνδρομή της ΣίρλεΙ Πάστερνακ, αυτό είναι σίγουρο. 'Οταν μπήκε ο χειμώνας, έβλεπες συχνά τον Νεντ στο πίσω παρκινγκ του αρχηγείου -εκεί όπου οι αστυνομικοί παρκάρουν τα προσωπικά τους αυτοκίνητα-, να χειρίζεται το εκχιονιστικό μηχάνημα. Αυτή τη δουλειά κανονικά θα 'πρεπε να την κάνουν οι αδερφοί Ντάντιερ, αλλά η Διμοιρία Δ βρίσκεται, σε περιοχή των Άμις, στην άκρη του Σορτ Χιλς, και όταν χιονίζει ο αέρας στοιβάζει πάλι τα χιόνια στο παρκινγκ αμέσως μόλις φύγει το γκρέιντερ. Αυτά τα στοιβαγμένα χιόνια μου φαίνονται σαν ένας τεράστιος λευκός θώρακας. Ο Νεντ όμως δεν είχε πρόβλημα. Τον έβλεπες εκεί ακόμη και όταν είχε δεκαπέντε βαθμούς υπό το μηδέν και φυσούσε εφτά μποφόρ από τους λόφους, να φοράει μια χιονοδρομική φόρμα και το χρυσοπράσινο τζάκετ από πάνω, δερμάτινα αστυνομικά γάντια κι ένα σκούφο του σκι στο κεφάλι, που κάλυπτε σαν μάσκα το πρόσωπο του. Του κουνούσα το χέρι, με χαιρετούσε κι αυτός, και συνέχιζε να ρουφάει τα χιόνια με το εκχιονιστικό μηχάνημα. Αργότερα μπορεί να ερχόταν μέσα για καφέ ή για μια ζεστή σοκολάτα. Ερχόταν κόσμος και του μιλούσε, τον ρωτούσε για το σχολείο, τον ρωτούσε αν ήταν φρόνιμες οι δίδυμες (τα κορίτσια ήταν δέκα χρονών το χειμώνα του 2001, νομίζω). Τον ρωτούσαν αν χρειαζόταν τίποτε η μαμά του. Μερικές φορές πήγαινα κι εγώ, αν δεν είχε φασαρία στο αρχηγείο και δεν ήταν πολλή η γραφική δουλειά. Η συζήτηση ποτέ δεν περιστρεφόταν γύρω από τον πατέρα του -η συζήτηση ήταν πάντα για τον πατέρα του. Καταλαβαίνετε. Το μάζεμα των φύλλων από το γκαζόν και το καθάρισμα του χιονιού από το παρκινγκ βασικά ήταν δουλειά 14 Stephen King του Άρκι Αρκάνιαν. Ο Άρκι ήταν ο επιστάτης του αρχηγείου, ήταν όμως ταυτόχρονα ένας από μας και ποτέ δε διεκδικούσε αποκλειστικότητα στη δουλειά του. Εδώ που τα λε'με, ιδιαίτερα για το καθάρισμα του χιονιού, σίγουρα ο Άρκι σχεδόν ευχαριστούσε γονατιστός το Θεό που υπήρχε ο μικρός. Πρέπει να ήταν εξήντα χρονών τότε, και είχε περάσει ανεπιστρεπτί η εποχή που έπαιζε ακόμη ράγκμπι. Το ίδιο και η εποχή που μπορούσε να μένει χωρίς πρόβλημα επί μιάμιση ώρα έξω, στους μείον δεκαπέντε βαθμούς (μείον τριάντα, αν λάβεις υπόψη και τον αέρα). Κάποια στιγμή ο μικρός απέκτησε σχέσεις με τη Σίρλεϊ -επισήμως, Αξιωματικό Επικοινωνιών Σίρλεϊ Πάστερνακ. 'Οταν ήρθε η άνοιξη, ο Νεντ περνούσε όλο και περισσότερη ώρα μαζί της στο μικρό θάλαμο επικοινωνιών με τα τηλέφωνα, την ΤΣΚ (την ειδική Τηλεφωνική Συσκευή για Κωφούς), τον Πίνακα Θέσεων Αστυνομικών (που είναι επίσης γνωστός και σαν Χάρτης Δ) και τον υπολογιστή, που αποτελεί το κέντρο αυτού του μικρού κόσμου. Η Σίρλεϊ του έδειξε τη σειρά των τηλεφώνων (το πιο σημαντικό είναι το κόκκινο, από το οποίο παίρνουμε τις κλήσεις έκτακτης ανάγκης από πολίτες). Του εξήγησε ότι ο εξοπλισμός που χρησιμεύει για τον εντοπισμό των αστυνομικών υποβαλλόταν σε τεστ μια φορά τη βδομάδα, του εξήγησε πώς γίνονταν οι δοκιμές, και του είπε ότι έπρεπε να επιβεβαιώνει καθημερινά τις λίστες υπηρεσίας ώστε να ξέρει ποιοι αστυνομικοί έκαναν περιπολία



στους δρόμους του Στάτλερ, του Λάσμπεργκ και του Πόγκους Σίτι, ποιοι έπρεπε να εμφανιστούν στο δικαστήριο, και ποιοι δεν είχαν υπηρεσία. «Ο εφιάλτης μου είναι μήπως χάσω κανέναν χωρίς καν ν' αντιληφθώ ότι έχει χαθεί», την άκουσα να λέει στον Νεντ μια μέρα. «Έχει συμβεί ποτέ αυτό;» τη ρώτησε ο μικρός. «Να χάσεις κάποιον;» ΑπομγαΜπιουικ8 ~ 15 «Έχει γίνει μια φορά», του απάντησε η Σίρλεϊ. «Πριν πιάσω δουλειά εδώ. Κοίτα, Νεντ, σου έκανα εδώ ένα αντίγραφο με τους κωδικούς κλήσης. Δεν είναι πια υποχρεωτικοί, αλλά όλοι οι άνδρες τους χρησιμοποιούν. Αν θέλεις να δουλέψεις στο κέντρο επικοινωνιών πρέπει να τους ξέρεις». Μετά άρχισε να του λέει για άλλη μια φορά τα τέσσερα βασικά στοιχεία της δουλειάς: μάθε την τοποθεσία, μάθε τη φύση του περιστατικού, μάθε αν υπάρχουν τραύματα και τι είδους, και μάθε ποια είναι η Πλησιέστερη Διαθέσιμη Μονάδα. Θέση, περιστατικό, τραύματα, ΠΔΜ -αυτό ήταν το μάντρα της Σίρλεϊ. Σε λίγο ο μικρός θα δουλεύει το κέντρο, σκέφτηκα. Θέλει να τον βάλει να δουλέψει εκεί. δεν τη νοιάζει που έτσι και μπει μέσα ο συνταγματάρχης Τιγκ ή κάποιος από το Σκράντον και τον δει εκεί θα χάσει τη δουλειά της. Θα τον βάλει να δουλέψει στο κέντρο. Και όντως, μια βδομάδα αργότερα ο μικρός καθόταν στη θέση της Πάστερνακ στο μικρό θάλαμο, στην αρχή μόνο όταν εκείνη πήγαινε στην τουαλέτα, αλλά μετά για όλο και μεγαλύτερα διαστήματα, ενώ η Σίρλεϊ πήγαινε στο βάθος να πάρει καφέ ή ακόμη έβγαινε έξω, πίσω από το κτίριο, για ένα τσιγάρο. Την πρώτη φορά που καθόταν εκεί μόνος του ο μικρός και αντιλήφθηκε ότι τον είδα, πετάχτηκε πάνω με ένα μεγάλο ένοχο χαμόγελο, σαν να τον είχε τσακώσει η μάνα του στο δωμάτιο του με τη φιλενάδα του. Τον χαιρέτησα με ένα νεύμα και προσπέρασα. Σαν να μην έτρεχε τίποτε. Η Σίρλεϊ είχε παραδώσει το κέντρο επικοινωνιών της Διμοιρίας Δ σε έναν πιτσιρικά που ξυριζόταν ακόμη μόνο τρεις φορές τη βδομάδα, υπήρχαν καμιά δεκαριά αστυνομικοί στους δρόμους που στηρίζονταν στο κέντρο, κι εγώ ούτε καν έκοψα το βήμα μου. Μιλούσαμε ακόμη για τον πατέρα του, βλέπετε. Έτσι το βλέπαμε το πράγμα όλοι, η 16 Stephen King Σίρλεϊ και ο Άρκι, κι εγώ επίσης και όλοι οι άλλοι πολιτειακοί που δουλεύαμε με τον Κέρτις Γουίλκοξ είκοσι χρόνια τώρα. Δε μιλάς πάντα με το στόμα σου. Μερικές φορές αυτά που λες με το στόμα δεν έχουν καμιά σημασία. Το θέμα είναι να σημαίνουν κάτι αυτά που κάνεις, είτε μιλάς είτε όχι. Όταν όμως βγήκα από το οπτικό του πεδίο, σταμάτησα επιτόπου. Στάθηκα εκεί. Αφουγκράστηκα. Στο βάθος του δωματίου, μπροστά στα παράθυρα που βλέπουν προς το δρόμο, η Σίρλεϊ Πάστερνακ στεκόταν με ένα πλαστικό κύπελλο καφέ στο χέρι και με κοίταζε. Δίπλα της ήταν ο Φιλ Κάντλετον, που μόλις είχε τελειώσει τη βάρδια του και φορούσε πολιτικά. Με κοίταζε κι αυτός. Στο θάλαμο επικοινωνιών, ενεργοποιήθηκε ο ασύρματος. «Στάτλερ, εδώ 12», είπε μια φωνή. Ο ασύρματος παραμορφώνει τους ήχους, παρ' όλα αυτά γνώριζα όλους τους άντρες μου. Ήταν ο Έντι Τζακιμπουά. «Εδώ Στάτλερ», απάντησε ο Νεντ. Τελείως ήρεμος. Αν φοβόταν μήπως τα κάνει θάλασσα, αυτό δε φαινόταν στη φωνή του. «Στάτλερ, έχω ένα Φολκσβάγκεν Τζέτα, πινακίδες 14-0-7-3-9 Φοξτρότ, ντόπιες, Κομητειακή Οδός 99. Χρειάζομαι ένα 10-28, όβερ». Η Σίρλεϊ διέσχισε με γρήγορο βήμα το δωμάτιο. Λίγος καφές χύθηκε από το κύπελλο στο χέρι της. Την έπιασα από τον αγκώνα και τη σταμάτησα. Ο Έντι Τζακιμπουά ήταν σε έναν επαρχιακό δρόμο, μόλις είχε σταματήσει ένα Τζέτα



για κάποια παράβαση -το λογικό συμπέρασμα ήταν υπερβολική ταχύτητα- και ήθελε να μάθει αν υπήρχε κάποιο στοιχείο για το αμάξι ή τον ιδιοκτήτη. Ήθελε να μάθει επειδή θα έβγαινε από το περιπολικό και θα πλησίαζε το Τζέτα. Ήθελε να μάθει επειδή θα έπαιζε το τομάρι του κορόνα γράμματα, όπως έκανε κάθε μέρα. Μήπως το Τζέτα ήταν κλεμμένο; Μήπως είχε εμπλακεί σε κανένα τρο- Απο μια Μπιουικ 8 17 χαίο τους τελευταίους έξι μήνες; Μήπως ο ιδιοκτήτης του είχε κατηγορηθεί ή δικαστεί για κακοποίηση της γυναίκας του; Μήπως είχε σκοτώσει, βιάσει ή ληστέψει κάποιον; Είχε απλήρωτες κλήσεις; Ο Έντι είχε το δικαίωμα να μάθει αυτές τις πληροφορίες, αν υπήρχαν στη βάση δεδομένων. Αλλά είχε επίσης το δικαίωμα να μάθει για ποιο λόγο μόλις του είχε απαντήσει ένα γυμνασιόπαιδο. Σκέφτηκα ότι η απόφαση ήταν στο χέρι του Έντι. Αν έλεγε Που διάβολο είναι η Σίρλεϊ, θα άφηνα το χέρι της. Και αν ο Έντι δεν έφερνε αντίρρηση ήθελα να δω τι θα έκανε ο μικρός. Πώς θα τα πήγαινε. «12, περίμενε». Μπορεί ο Νεντ να ήταν λουσμένος στον ιδρώτα από το άγχος, αυτό όμως δε φαινόταν στη φωνή του. Γύρισε στον υπολογιστή και μπήκε στο Γιούνι-σκοουπ, τη μηχανή αναζήτησης που χρησιμοποιούσε η Πολιτειακή Αστυνομία της Πενσιλβάνια. Πληκτρολόγησε στα γρήγορα τα στοιχεία και πάτησε το ENTER. Ακολούθησε ένα λεπτό σιωπής ενώ η Σίρλεϊ κι εγώ στεκόμαστε δίπλα δίπλα αμίλητοι και ευχόμαστε να πάνε όλα καλά. Ευχόμαστε να μην παγώσει ο μικρός, να μη σπρώξει ξαφνικά πίσω την καρέκλα και το βάλει στα πόδια, ευχόμαστε κυρίως να έχει δώσει σωστά τα στοιχεία. Μου φάνηκε σαν να πέρασε πολλή ώρα. Θυμάμαι ότι άκουγα ένα πουλί να κελαηδάει έξω, κι ένα πολύ μακρινό βουητό από κάποιο αεροπλάνο. Πρόλαβα να σκεφτώ αυτές τις αλυσίδες γεγονότων που μερικοί επιμένουν να ονομάζουν συμπτώσεις. Μία από αυτές τις αλυσίδες είχε σπάσει όταν πέθανε ο πατέρας του Νεντ στην Πολιτειακή Οδό 32. Και τώρα είχε αρχίσει να σχηματίζεται μια άλλη. Ο Έντι Τζακιμπουά -που δυστυχώς δεν ήταν και από τα πιο κοφτερά μυαλά του Σώματος- ήταν τώρα συνδεμένος με τον Νεντ Γουίλκοξ. Πέρα από αυτόν, έναν κρίκο πιο κάτω στη νέα αλυσίδα, υπήρχε ένα Φολκσβάγκεν Ύζέτα. Και αυτός που το οδηγούσε. 18 Stephen King «12, εδώ Στάτλερ». «12». «το Τζέτα ανήκει σε κάποιον Γουίλιαμ Κερκ Φρέιντι από το Πίτσμπουργκ. Έχει... ε... μια στιγμή...» Αυτή ήταν η μοναδική του παύση. Άκουσα βιαστικό θρόισμα χαρτιών καθώς έψαχνε για την κάρτα που του είχε δώσει η Σίρλεϊ, με τους κωδικούς κλήσης. Τη βρήκε, την κοίταξε και την πέταξε δίπλα με ένα μικρό ανυπόμονο γρύλισμα. Στο μεταξύ ο Έντι περίμενε υπομονετικά στο περιπολικό του είκοσι χιλιόμετρα δυτικά. Μπορεί να έβλεπε άμαξες των Άμις ή καμιά αγροικία με την κουρτίνα στο ένα μπροστινό παράθυρο πιασμένη λοξά, πράγμα που σήμαινε ότι η οικογένεια είχε μια κόρη της παντρειάς, ή μπορεί να κοίταζε πάνω από τους λόφους προς το Οχάιο. Μόνο που δε θα τα έβλεπε πραγματικά όλ' αυτά. Το μόνο πράγμα που έβλεπε ο Έντι εκείνη τη στιγμή -που το έβλεπε καθαρά- ήταν το Τζέτα που βρισκόταν σταματημένο μπροστά του, με τον οδηγό που ήταν απλά και μόνο μια σιλουέτα πίσω από το τιμόνι. Και τι ήταν αυτός ο οδηγός; Πλούσιος; Φτωχός; Ζητιάνος; Κλέφτης; Μας το είπε ο Νεντ. «12, ο Φρέιντι έχει τρία ΟΚΜ, ελήφθη;»



Ο οδηγός του Τζέτα είχε συλληφθεί τρεις φορές για Οδήγηση σε Κατάσταση Μέθης. Μπορεί να μην ήταν και τώρα μεθυσμένος, αλλά αν είχε παραβιάσει το όριο ταχύτητας υπήρχαν μεγάλες πιθανότητες να είναι. «Ελήφθη, Στάτλερ». Εντελώς λακωνικός. «Έχει δίπλωμα;» Ρωτούσε αν το δίπλωμα οδήγησης του Φρέιντι ήταν σε ισχύ. «Ε...» Ο Νεντ κοίταξε αλαφιασμένος τα λευκά γράμματα στην μπλε οθόνη. Είναι μπροστά στα μάτια σου, μικρέ, δεν το βλέπεις; Κρατούσα την ανάσα μου. «Θετικό, 12, το πήρε πίσω πριν από τρεις μήνες». Ανέπνευσα ελεύθερα. Δίπλα μου η Σίρλεϊ άφησε κι ΑπομιαΜπιουικ8 19 αυτή τη δική της ανάσα. Τα νέα ήταν καλά και για τον Έ-ντι. Ο Φρέιντι ήταν νόμιμος, και επομένως υπήρχαν μικρότερες πιθανότητες να κάνει καμιά βλακεία. Αυτός ήταν ο γενικός κανόνας, τουλάχιστον. «12 σε προσέγγιση», είπε ο Έντι. «Ελήφθη;» «Ελήφθη, 12 σε προσέγγιση, αναμένω», απάντησε ο Νεντ. Άκουσα ένα κλικ και μετά ένα μεγάλο τρεμάμενο στεναγμό. Έκανα νόημα στη Σίρλεϊ, που προχώρησε προς το θάλαμο. Μετά σήκωσα το χέρι και σκούπισα το μέτωπο μου. Δε μου φάνηκε παράξενο που ήταν μούσκεμα στον ιδρώτα. «Πώς πάει;» ρώτησε η Σίρλεϊ. Φωνή ήρεμη και φυσιολογική, σαν να έλεγε ότι, για κείνη, όλα πήγαιναν μια χαρά στο δυτικό μέτωπο. «Κάλεσε ο Έντι Τζακιμπουά», της είπε ο Νεντ. «Είναι 10-27». Πράγμα που σημαίνει έλεγχος οδηγού. Αν είσαι πολιτειακός αστυνομικός, ξέρεις επίσης ότι εννιά φορές στις δέκα σημαίνει και ότι θα δώσεις κλήση στον οδηγό για κάποια παράβαση. Τώρα η φωνή του Νεντ δεν ήταν τόσο σταθερή, αλλά δεν είχε σημασία πια. «Έχει σταματήσει κάποιον με ένα Τζέτα στον αυτοκινητόδρομο 99. Το διεκπεραίωσα». «Πες μου πώς», είπε η Σίρλεϊ. «Δείξε μου όλη τη διαδικασία, βήμα προς βήμα, Νεντ. Όσο πιο γρήγορα μπορείς». Συνέχισα το δρόμο μου. Ο Φιλ Κάντλετον με σταμάτησε στην πόρτα του γραφείου μου. Έδειξε με ένα νεύμα το θάλαμο επικοινωνιών. «Πώς τα πήγε ο μικρός;» «Καλά», του απάντησα, και μπήκα στο γραφείο μου προσπερνώντας τον. Δεν κατάλαβα ότι τα πόδια μου είχαν λυθεί παρά μόνο όταν κάθισα και τα αισθάνθηκα να τρέμουν. 20 Stephen King Οι αδερφές του, η Τζόαν και η Τζάνετ, ήταν γνήσια δίδυμα. Είχαν η μία την άλλη, και η μητέρα τους διατηρούσε κάτι από το χαμένο άντρα της στις κόρες της: τα γαλάζια μάτια του Κέρτις, τα ξανθά μαλλιά, τα γεμάτα χείλια του (το παρατσούκλι του Κερτ στην επετηρίδα ήταν «Έλβις»). Η Μισέλ έβλεπε τον άντρα της και στον Νεντ, όπου η ομοιότητα ήταν ακόμη πιο εντυπωσιακή. Έτσι και πρόσθετες μερικές ρυτίδες γύρω από τα μάτια, ο Νεντ θα μπορούσε να ήταν ο πατέρας του όταν μπήκε στην αστυνομία. Αυτό είχαν η Μισέλ και οι δίδυμες. Ο Νεντ είχε εμάς. Μια μέρα, τον Απρίλη, μπήκε στο αρχηγείο με ένα τεράστιο φωτεινό χαμόγελο στο πρόσωπο. Τον έκανε να δείχνει πιο νέος και πιο γλυκός. Θυμάμαι ότι σκέφτηκα πως όλοι μας δείχνουμε έτσι όταν χαμογελάμε με το αληθινό μας χαμόγελο, αυτό που μας έρχεται όταν είμαστε πραγματικά ευτυχισμένοι και όχι όταν προσπαθούμε απλώς να παίξουμε ένα ανόητο κοινωνικό παιχνίδι. Το ξανασκέ-φτηκα εκείνη τη μέρα, γιατί ο Νεντ δε χαμογελούσε πολύ. Και σίγουρα το χαμόγελο του δεν ήταν πλατύ. Νομίζω ότι δεν το είχα συνειδητοποιήσει μέχρι εκείνη τη μέρα γιατί ήταν πάντα ευγενικός και πρόθυμος και έξυπνος. Ευχάριστος τύπος, με άλλα λόγια. Δεν



το πρόσεχες πόσο σοβαρός ήταν παρά μόνο τις σπάνιες μέρες που τον έβλεπες να χαμογελάει πραγματικά και να φωτίζεται το πρόσωπο του. Πήγε και στάθηκε στη μέση της αίθουσας, και όλες οι συζητήσεις σταμάτησαν. Είχε ένα χαρτί στο χέρι του με μια πολύπλοκη χρυσή σφραγίδα στο πάνω μέρος. «Πιτ!» είπε σηκώνοντας ψηλά το χαρτί και με τα δύο χέρια, σαν κριτής στους Ολυμπιακούς Αγώνες που σήκωνε την καρτέλα επίδοσης. «Μπήκα στο Πιτ, παιδιά! Και μου έδωσαν υποτροφία! Σχεδόν πλήρη!» ΑπομιαΜπιουικ8 21 Όλοι χειροκρότησαν. Η Σίρλεϊ τον φίλησε στο στόμα και ο μικρός κοκκίνισε μέχρι το γιακά. Ο Χάντι Ρόγιερ, που δεν είχε υπηρεσία εκείνη τη μέρα και απλώς τριγύριζε στο αρχηγείο ανήσυχος για κάποια υπόθεση όπου είχε να καταθέσει, βγήκε έξω και ξαναγύρισε με μια σακούλα κέικ Λιλ Ντέμπι. Ο Άρκι άνοιξε με το κλειδί του το αυτόματο μηχάνημα των αναψυκτικών και κάναμε πάρτι. Μισή ώρα πάνω κάτω, όχι παραπάνω, αλλά ήταν ωραίο όσο κράτησε. Όλοι έσφιξαν το χέρι του Νεντ, το γράμμα από το Πανεπιστήμιο του Πίτσμπουργκ έκανε το γύρο του δωματίου (δύο φορές νομίζω), και μερικοί συνάδελφοι που ήταν στα σπίτια τους πέρασαν από το αρχηγείο μόνο και μόνο για να του μιλήσουν και να τον συγχαρούν. Και μετά, φυσικά, μπήκε στην παράσταση και ο έξω κόσμος. Είναι ήσυχα εδώ στη Δυτική Πενσιλβάνια, αλλά δεν είναι απόλυτη νέκρα. Μια αγροικία είχε πιάσει φωτιά στο Πάγκους Σίτι (το λένε Σίτι, αλλά αν αυτό είναι πόλη άλλο τόσο εγώ είμαι ο αρχιδούκας Φερδινάνδος), και μια άμαξα των Άμις είχε αναποδογυρίσει στον αυτοκινητόδρομο 20. Οι Άμις ζουν απομονωμένοι, αλλά δέχονται ευχαρίστως βοήθεια απέξω σε τέτοιες περιπτώσεις. Το άλογο ήταν μια χαρά, κι αυτό ήταν το κυριότερο. Τα χειρότερα επεισόδια με άμαξες γίνονται την Παρασκευή και το Σάββατο το βράδυ, όταν πολλοί νεαροί Άμις κρύβονται πίσω από τους στάβλους και μεθάνε. Μερικές φορές βάζουν κάποιον «κοσμικό» -όπως μας λένε εμάς- να τους αγοράσει ένα μπουκάλι ή ένα κιβώτιο μπίρα Άιρον Σίτι, και μερικές φορές πίνουν ποτό δικής τους κατασκευής, ένα πραγματικά δολοφονικό παράνομο ουίσκι από καλαμπόκι που δε θα το έδινες ούτε στο χειρότερο εχθρό σου. Είναι κι αυτά απλώς μέρος της όλης κατάστασης. Αυτός είναι ο κόσμος μας, και στο μεγαλύτερο μέρος του μας αρέσει, συμπεριλαμβανομένων των Άμις με τις μεγάλες πε- 22 Stephen King ριποιημένες φάρμες τους και τα πορτοκαλί τρίγωνα στο πίσω μέρος των περιποιημένων μόνιππών τους. Και υπάρχει πάντα γραφειοκρατική δουλειά, οι συνηθισμένες στοίβες από αντίγραφα εις διπλούν και τριπλούν στο γραφείο μου. Τα πράγματα χειροτερεύουν κάθε χρόνο. Τώρα δεν μπορώ να καταλάβω γιατί ήθελα ν' αναλάβω τη διεύθυνση εδώ. Έδωσα εξετάσεις για να προαχθώ στο βαθμό του προϊστάμενου αρχιφύλακα όταν με συμβούλεψε να το κάνω ο Τόνι Σέιντινκς, πράγμα που σημαίνει ότι μάλλον είχα κάποιο λόγο τότε, αλλά αυτές τις μέρες μάλλον μου διαφεύγει. Γύρω στις έξι βγήκα στην πίσω πλευρά να καπνίσω. Έχουμε ένα παγκάκι εκεί που βλέπει προς το πάρκινγκ και έχει πολύ ωραία θέα προς τα δυτικά. Ο Νεντ Γουίλ-κοξ καθόταν στο παγκάκι με το γράμμα που του ανακοίνωνε ότι γινόταν δεκτός στο Πιτ στο ένα χέρι. Στα μαγουλά του κυλούσαν δάκρυα. Μου έριξε μια ματιά και γύρισε από την άλλη, σκουπίζοντας τα μάτια του με την παλάμη. Κάθισα δίπλα του και σκέφτηκα να τον αγκαλιάσω από τους ώμους αλλά δεν το έκανα. Αν χρειάζεται να το σκεφτείς πρώτα για να κάνεις κάτι τέτοιο, συνήθως το νιώθεις ψεύτικο. Έτσι νομίζω, τουλάχιστον. Δεν παντρεύτηκα



ποτέ κι αυτά που ξέρω για την ανατροφή των παιδιών χωράνε στο κεφάλι μιας καρφίτσας και σου μένει και χώρος να γράψεις και το Πάτερ Ημών. Άναψα ένα τσιγάρο και κάπνισα για λίγο αμίλητος. «Δεν πειράζει, Νεντ», είπα τελικά. Ήταν το μόνο πράγμα που μου ήρθε στο νου, και δεν είχα ιδέα τι σήμαινε. «Ξέρω», απάντησε αυτός αμέσως με μια πνιγμένη φωνή, σαν να προσπαθούσε ακόμη να μην κλάψει, και μετά, σχεδόν σαν να ήταν μέρος της ίδιας πρότασης, σαν να συνέχιζε τη σκέψη του: «Όχι, πειράζει». Ακούγοντας τον να χρησιμοποιεί αυτή τη λέξη, πειράζει, συνειδητοποίησα πόσο πολύ είχε πληγωθεί. Είχε ένα ΑΠΟ μια Μπιουικ 8 23 βάρος στο στομάχι. Πρέπει να είχε εκπαιδεύσει από χρόνια τον εαυτό του να χρησιμοποιεί αυτή τη λέξη, για να ξεχωρίζει από τους υπόλοιπους χωριάτες της Κομητείας Στάτλερ, τους υπόλοιπους οδοκαθαριστές και χειριστές εκχιονιστικών μηχανημάτων από πόλεις σαν το Πάτσιν και το Πόγκους Σίτι. Ακόμα και οι αδερφές του, οχτώ χρόνια μικρότερες του, είχαν πάψει μάλλον να χρησιμοποιούν αυτή την έκφραση, για τους ίδιους πάνω κάτω λόγους. Όχι ότι θα λιποθυμούσε η μάνα τους ή ο πατέρας τους... Τέλος πάντων, ποιος πατέρας; Συνέχισα να καπνίζω αμίλητος. Από την άλλη μεριά του πάρκινγκ, δίπλα σε ένα σωρό αλάτι για τους δρόμους, υπήρχαν κάμποσα ξύλινα κτίρια που χρειάζονταν ή φτιάξιμο ή γκρέμισμα. Ήταν τα παλιά υπόστεγα των τροχοφόρων. Πριν από δέκα χρόνια, η Κομητεία είχε μετακινήσει τα εκχιονιστικά μηχανήματα, τα γκρέιντερ, τις μπουλντόζες και τους οδοστρωτήρες γύρω στο ενάμισι χιλιόμετρο παρακάτω, σε ένα καινούριο κτίριο από τούβλο που έμοιαζε σαν φυλακή. Το μόνο που είχε απομείνει εδώ ήταν ο μεγάλος σωρός του αλατιού (που το χρησιμοποιούσαμε μόνοι μας λίγο λίγο -κάποτε αυτός ο σωρός ήταν ολόκληρο βουνό) και μερικά ετοιμόρροπα ξύλινα κτίρια. Άραγε σκεφτόμουν την Μπιούικ Ροουντμάστερ εκεί μέσα ενώ καθόμουν δίπλα στον μικρό που έκλαιγε, ενώ ήθελα να τον αγκαλιάσω και δεν ήξερα πώς; Δεν ξέρω. Μπορεί να τη σκεφτόμουν, αλλά δε νομίζω ότι ξέρουμε όλα όσα σκεφτόμαστε. Ο Φρόιντ μπορεί να έλεγε μπούρδες σχετικά με πολλά πράγματα, αλλά σ' αυτό είχε δίκιο. Δεν ξέρω αν υπάρχει υποσυνείδητο, υπάρχει όμως σίγουρα ένας παλμός μέσα στο κεφάλι μας, όπως υπάρχει παλμός στο στήθος μας, και ο παλμός αυτός μεταφέρει άμορφες σκέψεις, άρρητες, που τις περισσότερες φορές δεν μπορούμε καν να τις καταλάβουμε, και συνήθως αυτές είναι οι πιο σημαντικές. 24 Stephen King Ο Νεντ κούνησε το χαρτί. «Σ' αυτόν ήθελα να το δείξω. Αυτός ήθελε να πάω στο Πιτ όταν ήμουν μικρός αλλά δεν είχε τα λεφτά να με στείλει. Εξαιτίας του έκανα αίτηση». Μια παύση, και μετά τόσο σιγά που σχεδόν δεν τον άκουσα: «Γάμησε τα, Σάντι». «Τι είπε η μητέρα σου όταν της το έδειξες,» Αυτό τον έκανε να γελάσει, ένα γέλιο δακρυσμένο αλλά γνήσιο. «Δεν είπε. Άρχισε να στριγκλίζει σαν να είχε κερδίσει ταξίδι στις Βερμούδες σε τηλεπαιχνίδι. Και μετά έκλαψε». Ο Νεντ γύρισε και με κοίταξε. Ο ίδιος είχε πάψει να κλαίει, αλλά τα μάτια του ήταν κόκκινα και πρησμένα. Έδειχνε πολύ μικρότερος από τα δεκαοχτώ του χρόνια. Εκείνο το γλυκό χαμόγελο ξαναβγήκε για μια στιγμή στην επιφάνεια. «Βασικά, ήταν υπέροχη. Ακόμη και οι μικρές ήταν υπέροχες. 'Οπως κι εσείς. Η Σίρλεϊ με φίλησε... Αδερφέ μου, ανατρίχιασα ολόκληρος». Γέλασα ενώ σκεφτόμουν ότι η Σίρλεϊ μπορεί να είχε ανατριχιάσει κι αυτή. Τον συμπαθούσε τον Νεντ, ήταν όμορφο παιδί, και ίσως να είχε φανταστεί τον εαυτό της μαζί του, σαν άλλη κυρία Ρόμπινσον με τον Πρωτάρη. Μάλλον



όχι, αλλά δεν ήταν και αδύνατο. Πήγαιναν είκοσι χρόνια από τότε που είχε χωρίσει. Το χαμόγελο του Νεντ έσβησε. Ανέμισε πάλι την επιστολή. «Το κατάλαβα ότι με είχαν δεχτεί μόλις το έβγαλα από το γραμματοκιβώτιο. Για κάποιο λόγο, ήμουν σίγουρος. Και άρχισε να μου λείπει πάλι ο πατέρας μου. Εννοώ να μου λείπει πολύ». «Ξέρω», είπα, αλλά φυσικά δεν ήξερα. Ο δικός μου πατέρας ζούσε ακόμη, σφριγηλός, εύθυμος και βλάσφημος στα εβδομήντα τέσσερα. Και η μητέρα ìου, εβδομήντα αυτή, ήταν εξίσου ακμαία και κάτι παραπάνω. Ο Νεντ αναστέναξε κοιτάζοντας τους λόφους. «Έτσι που έφυγε, ήταν εντελώς χαζό», είπε. «Δε θα μπορώ καν να πω στα παιδιά μου, αν κάνω ποτέ, ότι ο παππούς τους έ- ΑπομιαΜπιουικ8 25 πεσε μέσα σε μια βροχή από σφαίρες ενώ εμπόδιζε μια ληστεία τράπεζας ή αντιμετώπιζε μια ομάδα εξτρεμιστών που πηγαν να βάλουν βόμβα στο δικαστήριο. Τίποτε τέτοιο». «Όχι», συμφώνησα, «τίποτε τέτοιο». «Δεν μπορώ καν να πω ότι έφυγε γιατί ήταν απρόσεκτος. Απλώς... απλώς ήρθε ένας μεθυσμένος και...» Έσκυψε αγκομαχώντας σαν γέρος με κράμπα στην κοιλιά, και αυτή τη φορά τουλάχιστον έβαλα το χέρι μου στην πλάτη του. Προσπαθούσε τόσο πολύ να μην κλάψει... αυτό ήταν που με συγκίνησε πιο πολύ. Προσπαθούσε να φανεί άντρας, ό,τι κι αν σημαίνει αυτό για ένα δεκαοχτά-χρονο παιδί. «Νεντ. Δεν πειράζει». Κούνησε δυνατά το κεφάλι του. «Αν υπήρχε Θεός, θα υπήρχε κάποιος λόγος», είπε. Κοίταζε κάτω, στο έδαφος. Το χέρι μου ήταν ακόμη στην πλάτη του και την ένιωθα ν' ανεβοκατεβαίνει λες και είχε τρέξει αγώνα δρόμου. «Αν υπήρχε Θεός, θα υπήρχε κάποιο νήμα σε ό,τι έγινε. Αλλά δεν υπάρχει. Απ' ό,τι βλέπω τουλάχιστον». «Αν κάνεις παιδιά, Νεντ, πες τους ότι ο παππούς τους πέθανε εκτελώντας το καθήκον του. Μετά φέρ' τα εδώ και δείξ' τους το όνομα του στην πλάκα, μαζί με τα άλλα». Φάνηκε να μη με ακούει. «Βλέπω ένα όνειρο. Άσχημο όνειρο». Σταμάτησε σαν να σκεφτόταν πώς να το πει, και μετά άρχισε να μιλάει πάλι. «Βλέπω ότι όλα αυτά ήταν ένα όνειρο. Καταλαβαίνεις τι εννοώ;» Έγνεψα καταφατικά. «Ξυπνάω κλαίγοντας και κοιτάζω γύρω στο δωμάτιο μου, κι έχει λιακάδα. Έξω κελαηδάνε πουλιά. Είναι πρωί. Μου μυρίζει ο καφές από κάτω και σκέφτομαι, "Είναι καλά. Χριστέ μου, σ' ευχαριστώ, ο πατέρας μου είναι καλά". Δεν τον ακούω να μιλάει ή τίποτε τέτοιο, αλλά το ξέρω. Και σκέφτομαι τι ηλίθια ιδέα ήταν αυτή, ότι είναι αδύνατο να περπατούσε δίπλα σε μια νταλίκα για να πει στον οδη- 26 Stephen King γό να φτιάξει το λάστιχο και να τον ισοπέδωσε ένας μεθυσμένος, μια ιδέα απ' αυτές που σου μπαίνουν σε κάποιο ηλίθιο όνειρο όπου όλα φαίνονται τόσο πραγματικά... και αρχίζω να κατεβάζω τα πόδια από το κρεβάτι... μερικές φορές βλέπω τους αστραγάλους μου να τους χτυπάει ο ήλιος... νιώθω ακόμη και τη ζέστη... και μετά ξυπνάω στ' αλήθεια, και είναι σκοτεινά, και είμαι τυλιγμένος με τις κουβέρτες μέχρι πάνω αλλά κρυώνω ακόμη, τρέμω από το κρύο, και ξέρω ότι το όνειρο ήταν όνειρο». «Απαίσιο», είπα, ενώ θυμόμουν πως όταν ήμουν μικρός έβλεπα κι εγώ ένα παρόμοιο όνειρο. Ήταν για το σκυλί μου. Πήγα να του το πω αλλά σταμάτησα. Η λύπη είναι λύπη, αλλά ένας σκύλος δεν είναι το ίδιο πράγμα με τον πατέρα σου.



«Δε θα ήταν τόσο άσχημα τα πράγματα αν το έβλεπα κάθε βράδυ. Τότε πιστεύω ότι θα το ήξερα ακόμη και την ώρα που κοιμόμουν ότι δεν υπάρχει η μυρωδιά του καφέ, ότι δεν είναι καν πρωί ακόμη. Αλλά δεν το βλέπω... δεν το βλέπω... και μετά όταν έρχεται τελικά ξεγελιέμαι πάλι. Είμαι τόσο ευτυχισμένος και ανακουφισμένος, φτάνω στο σημείο να σκέφτομαι να κάνω κάτι για να τον ευχαριστήσω, να του αγοράσω εκείνο το μπαστούνι του γκολφ που ήθελε για τα γενέθλια του... και μετά ξυπνάω. Την πατάω πάλι και πιστεύω ότι είναι αλήθεια». Η σκέψη ίσως των γενεθλίων του πατέρα του, που δε θα τα γιόρταζαν φέτος ούτε ποτέ ξανά, έκανε τα δάκρυα να κυλήσουν πάλι από τα μάτια του. «Μου τη δίνει όταν ξεγελιέμαι έτσι. Είναι όπως όταν ήρθε ο κύριος Τζόουνς και με πήρε από το μάθημα της ιστορίας για να μου πει τι έγινε, αλλά ακόμη χειρότερα. Γιατί όταν ξυπνάω μέσα στο σκοτάδι είμαι μόνος. Ο κύριος Γκρένβιλ -ο ψυχολόγος του σχολείου- μου είπε ότι ο χρόνος θεραπεύει όλες τις πληγές, αλλά πάει ένας χρόνος σχεδόν και βλέπω ακόμη το ίδιο όνειρο». Έκανα πάλι ένα καταφατικό νεύμα. Μικρός είχα ένα ΑΠΟ ΜΙΑ ΜΠΙΟΥΙΚ 8 . 27 σκυλί, τον Τεν-Πάουντ, που τον σκότωσε ένας κυνηγός Νοέμβρη μήνα, και όταν τον βρήκα είχε αρχίσει να κοκαλώνει μέσα στο ίδιο του το αίμα κάτω από ένα λευκό ουρανό που προμήνυε μπόλικο χιόνι. Στο δικό μου όνειρο έβλεπα πάντα πως όταν πλησίαζα ήταν ένα άλλο σκυλί, όχι ο Τεν-Πάουντ, κι ένιωθα την ίδια ανακούφιση. Μέχρι που ξυπνούσα, δηλαδή. Και η σκέψη του Τεν-Πάουντ μου θύ-μισε για μια στιγμή τη μασκότ του αρχηγείου που είχαμε παλιά, τον Μίστερ Ντίλον, από το όνομα του σερίφη της τηλεόρασης που έπαιζε ο Τζέιμς Άρνες. Ήταν καλό σκυλί. «Το ξέρω αυτό το συναίσθημα, Νεντ». «Το ξέρεις;» Με κοίταξε γεμάτος ελπίδα. «Ναι. Και θα καλυτερέψει. Πίστεψε με, θα καλυτερέψει. Αλλά ήταν πατέρας σου, δεν ήταν κανένας συμμαθητής σου ούτε κανένας φίλος σου από τη γειτονιά. Μπορεί να βλέπεις ακόμη αυτό το όνειρο του χρόνου τέτοια εποχή. Μπορεί να το βλέπεις ακόμη και μετά από δέκα χρόνια, πότε πότε». «Αυτό είναι φοβερό». «Όχι», είπα. «Απλώς είναι η μνήμη». «Αν υπήρχε ένας λόγος...» Με κοίταξε σοβαρός. «Κάποιος λόγος, κάτι. Το καταλαβαίνεις αυτό;» «Φυσικά το καταλαβαίνω». «Υπάρχει; Τι λες;» Σκέφτηκα να του πω ότι δεν ήξερα από λόγους, ήξερα μόνο από αλυσίδες -πώς σχηματίζονται κρίκο κρίκο από το τίποτε. Πώς πλέκονται με τον κόσμο. Μερικές φορές μπορείς να πιάσεις μια αλυσίδα και τραβώντας τη να βγεις από κάποιο σκοτεινό χώρο. Τις περισσότερες φορές όμως απλώς τυλίγεσαι με δαύτες. Και αν είσαι τυχερός απλώς μπερδεύεσαι. Αν δεν είσαι, μπορεί και να σε στραγγαλίσουν. Βρέθηκα να κοιτάζω πάλι το Υπόστεγο Β από την άλλη μεριά του πάρκινγκ. Και καθώς το κοίταζα σκεφτόμουν 28 Stephen King ότι αν εγώ μπορούσα να συνηθίσω αυτό που ήταν κρυμμένο στο σκοτεινό εσωτερικό του, τότε και ο Νεντ Γουίλκοξ μπορούσε να συνηθίσει τη ζωή χωρίς τον πατέρα του. Οι άνθρωποι συνηθίζουν σχεδόν τα πάντα. Αυτό είναι το καλύτερο πράγμα στη ζωή μας. Και φυσικά είναι επίσης το πιο φρικτό. «Σάντι; Τι λες;» «Λέω ότι ρωτάς λάθος άνθρωπο. Το μόνο που ξέρω εγώ είναι να δουλεύω, να ελπίζω και να βάζω κανένα φράγκο στην άκρη για τις ΧΜΣ».



Ο Νεντ χαμογέλασε. Στη Διμοιρία Δ όλοι μιλούσαν πολύ σοβαρά για τις ΧΜΣ σαν να ήταν καμιά πολύπλοκη υποκατηγορία των υπηρεσιών επιβολής του νόμου. Στην πραγματικότητα σήμαινε «χρυσές μέρες της σύνταξης». Νομίζω ότι ο Χάντι Ρόγιερ ήταν ο πρώτος που είχε αρχίσει να τις λέει έτσι. «Τουλάχιστον είσαι ειλικρινής», είπε ο Νεντ. Ήμουν όμως; Ή μήπως απλώς απέφευγα το πρόβλημα; Σίγουρα δεν ένιωθα πολύ ειλικρινής εκείνη τη στιγμή. Ένιωθα σαν άνθρωπος που δεν ξέρει κολύμπι και κοιτάζει ένα παιδί που πνίγεται στα βαθιά. Και για μια ακόμα φορά μου τράβηξε την προσοχή το Υπόστεγο Β. Κάνει κρύο εδώ μέσα; είχε ρωτήσει ο πατέρας του παιδιού πριν από καιρό, εκείνη τη μέρα. Κάνει κρύο εδώ μέσα ή εμένα μου φαίνεται; Ναι, έκανε κρύο. «Τι σκέφτεσαι, Σάντι;» «Τίποτε που ν' αξίζει τον κόπο να σου το πω», απάντησα. «Τι θα κάνεις το καλοκαίρι;» «Τι πράμα;» «Τι θα κάνεις το καλοκαίρι;» Ήξερα ότι δε θα πήγαινε για γκολφ στο Μέιν ούτε για ιστιοπλοΐα στη λίμνη Τά-χο. Παρά την υποτροφία, ο Νεντ έπρεπε να κάνει οικονομία για να τα βγάλει πέρα. ΑπομιαΜπιουικ8 29 «Στο Τμήμα Πάρκων και Χώρων Αναψυχής πάλι, φαντάζομαι», με εμφανή έλλειψη ενθουσιασμού. «Δούλευα εκεί πέρσι μέχρι... Ξέρεις». Μέχρι το θάνατο του πατέρα του. Έγνεψα καταφατικά. «Πήρα ένα γράμμα από τον Τομ Μακλάναχαν την περασμένη βδομάδα, έλεγε ότι θα μου κρατήσει τη θέση. Είπε ότι ίσως κάνω και τον προπονητή στην παιδική ομάδα, αλλά αυτό το έκανε απλώς για να με καλοπιάσει. Βασικά θα φτυαρίζω και θα φτιάχνω τα ποτιστικά συστήματα, όπως και πέρσι. Μπορώ να φτυαρίζω και δε φοβάμαι να λερώσω τα χέρια μου, αλλά ο Τομ...» Σήκωσε τους ώμους χωρίς να τελειώσει τη φράση του. 'Ηξερα αυτό που ο Νεντ ήταν πολύ διακριτικός για να το πει καθαρά. Υπάρχουν δύο είδη αλκοολικών που καταφέρνουν να τα βγάζουν πέρα στη δουλειά τους, εκείνοι που είναι πολύ μοχθηροί για να τα παρατήσουν κι εκείνοι που είναι τόσο συμπαθητικοί ώστε οι άλλοι συνεχίζουν να τους καλύπτουν ακόμη και αφού έχουν ξεπεράσει πια τα όρια. Ο Τομ ήταν από τους μοχθηρούς, το τελευταίο βλαστάρι ενός οικογενειακού δέντρου που άρχιζε από το δέκατο ένατο αιώνα και ήταν γεμάτο από παχουλούς καρε-κλοκένταυρους της Κομητείας. Οι Μακλάναχαν είχαν βγάλει ένα γερουσιαστή, δύο μέλη της Βουλής των Αντιπροσώπων, μισή ντουζίνα Αντιπροσώπους της Πενσιλβά-νια και αμέτρητους «παράγοντες» της Κομητείας Στάτλερ. Ο Τομ ήταν σκληρό αφεντικό, χωρίς φιλοδοξίες ν' αναρριχηθεί στο πολιτικό τοτέμ. Εκείνο που του άρεσε ήταν να λέει σε παιδιά σαν τον Νεντ, παιδιά που τα έχουν μάθει να δείχνουν ευγένεια και σεβασμό στους άλλους, πότε να σκύβουν και πότε να σπρώχνουν. Και φυσικά, για τον Τομ, ποτέ δεν έσκυβαν αρκετά χαμηλά και ποτέ δεν έσπρωχναν αρκετά δυνατά. «Μην απαντήσεις ακόμη σ' αυτό το γράμμα», είπα. «Θέλω να κάνω ένα τηλεφώνημα πρώτα». 30 Stephen King Περίμενα να δείξει περιέργεια, αλλά αυτός απλώς κούνησε το κεφάλι. Τον κοίταξα εκεί που καθόταν κρατώντας το γράμμα πάνω στα πόδια του, και σκέφτηκα ότι, με το ύφος που είχε, θα νόμιζες ότι απέρριψαν την αίτηση του και όχι ότι τον δέχτηκαν και του έδωσαν κι υποτροφία από πάνω. Μετά το ξανασκέφτηκα. Όχι ότι είχαν απορρίψει την αίτηση του για μια θέση στο κολέγιο, αλλά για μια θέση στην ίδια τη ζωή. Αυτό δεν ήταν αλήθεια -το γράμμα από το Πιτ ήταν μία μόνο από τις αποδείξεις-, αλλά



ήμουν σίγουρος ότι έτσι ένιωθε ο Νεντ. Δεν ξέρω γιατί η επιτυχία συχνά μας κάνει να νιώθουμε χειρότερα από την αποτυχία, αλλά ξέρω ότι είναι αλήθεια. Και μην ξεχνάτε ότι ήταν μόλις δεκαοχτώ χρονών, και σ' αυτή την ηλικία είναι πολύ εύκολο να βλέπεις τα πράγματα σαν τον Άμλετ. Κοίταξα πάλι στο Υπόστεγο Β και αναρωτήθηκα τι ήταν εκεί μέσα. Όχι ότι ξέραμε τι ήταν βέβαια. Το επόμενο πρωί έκανα ένα τηλεφώνημα στο συνταγματάρχη Τιγκ στο Μπάτλερ, όπου βρίσκεται το περιφερειακό μας αρχηγείο. Του εξήγησα την κατάσταση και περίμενα να κάνει κι αυτός ένα τηλεφώνημα, μάλλον στο Σκρά-ντον, εκεί που κατοικοεδρεύουν τα μεγάλα κεφάλια του Σώματος. Δεν του πήρε πολύ για να ξανάρθει στη γραμμή, και τα νέα ήταν καλά. Μετά μίλησα στη Σίρλεϊ, αν και αυτό ήταν καθαρά τυπικό. Η Σίρλεϊ συμπαθούσε τον πατέρα, αλλά ήταν φανερό ότι λάτρευε το γιο. Όταν ήρθε ο Νεντ εκείνο το απόγευμα μετά το σχολείο, τον ρώτησα αν θα ήθελε να περάσει το καλοκαίρι του μαθαίνοντας να δουλεύει το κέντρο επικοινωνιών -και να πληρώνεται γι' αυτό- αντί ν' ακούει τον Τομ Μα-κλάναχαν να γκρινιάζει στο Τμήμα Πάρκων και Χώρων Αναψυχής. Για μια στιγμή έμεινε άναυδος... εμβρόντητος. ΑπομιαΜπιουικ8 31 Μετά είδα ένα τεράστιο χαμόγελο ευτυχίας ν' απλώνεται στο πρόσωπο του. Νόμισα ότι θα με αγκάλιαζε. Αν τον είχα αγκαλιάσει κι εγώ το προηγούμενο βράδυ αντί απλώς να το σκεφτώ, μάλλον θα το είχε κάνει. Αντ' αυτού, περιορίστηκε να σφίξει τις γροθιές του σηκώνοντας τα χέρια και να φωνάξει «Ναι!!!» «Η Σίρλεϊ συμφώνησε να σε πάρει σαν μαθητευόμενο, και έχεις το επίσημο οκέι από το Μπάτλερ. Δε θα φτυαρί-ζεις για τον Μακλάναχαν, φυσικά, αλλά...» Αυτή τη φορά με αγκάλιασε γελώντας ταυτόχρονα, και δεν ήταν καθόλου άσχημα. Θα μπορούσα να το συνηθίσω. Όταν με άφησε, η Σίρλεϊ στεκόταν δίπλα του με δύο πολιτειακούς δεξιά κι αριστερά της, τον Χάντι Ρόγιερ και τον Τζορτζ Στανκόφσκι. Ήταν όλοι τους εντελώς σοβαροί με τις γκρίζες στολές τους. Ο Χάντι και ο Τζορτζ φορούσαν και τα πηλήκια, και έδειχναν γύρω στα τρία μέτρα ψηλοί. «Δε σε πειράζει;» ρώτησε ο Νεντ τη Σίρλεϊ. «Σίγουρα;» «Θα σου μάθω όλα όσα ξέρω», του απάντησε αυτή. «Ναι;» ρώτησε ο Χάντι. «Και τι θα κάνει μετά την πρώτη βδομάδα;» Η Σίρλεϊ του 'ρίξε μια αγκωνιά που τον βρήκε ακριβώς πάνω από τη λαβή της Μπερέτας του. Ο Χάντι έβγαλε ένα παρατεταμένο «Οχ!» και παραπάτησε. «Έχω κάτι για σένα, μικρέ», είπε ο Τζορτζ. Μιλούσε σιγανά, και κοίταζε τον Νεντ με ένα επίμονο βλέμμα του τύπου «σε τσάκωσα να τρέχεις με εκατό σε περιοχή με νοσοκομείο». Είχε το ένα χέρι πίσω από την πλάτη του. «Τι;» ρώτησε ο Νεντ. Ακουγόταν λιγάκι νευρικός παρά τη φανερή χαρά του. Πίσω από τον Τζορτζ, τη Σίρλεϊ και τον Χάντι είχαν μαζευτεί κάμποσοι άνδρες ακόμη. «Και κοίτα μην το χάσεις ποτέ», είπε ο Χάντι. Πάλι πολύ σιγανά και σοβαρά. «Τι είναι, παιδιά; Τι είναι;» Ακόμη πιο ανήσυχος. 32 Stephen King Ο Τζορτζ έβγαλε ένα άσπρο κουτί πίσω από την πλάτη του. Το έδωσε στον μικρό. Ο Νεντ το κοίταξε, κοίταξε τους αστυνομικούς που είχαν μαζευτεί γύρω του, και μετά άνοιξε το κουτί. Μέσα υπήρχε ένα μεγάλο πλαστικό αστέρι που έγραφε πάνω ΒΟΗΘΟΣ ΣΕΡΙΦΗ. «Καλώς ήρθες στη Διμοιρία Δ, Νεντ», είπε ο Τζορτζ. Προσπάθησε να μείνει σοβαρός, αλλά δεν τα κατάφερε. Άρχισε να γελάει και γρήγορα άρχισαν να



γελούν όλοι και να μαζεύονται γύρω από τον Νεντ για να του σφίξουν το χέρι. «Πολύ αστείο, παιδιά», είπε αυτός, «έχω πέσει ξερός από τα γέλια». Χαμογελούσε, αλλά μου φάνηκε ότι ήταν και πάλι έτοιμος να κλάψει. Δεν ήταν εμφανές, αλλά συνέβαινε. Νομίζω ότι η Σίρλεϊ Πάστερνακ το ένιωσε κι αυτή. Και όταν ο μικρός ζήτησε συγνώμη για να πάει στην τουαλέτα, υποψιάστηκα ότι πήγαινε για να ξαναβρεί την αυτοκυριαρχία του ή για να βεβαιωθεί ότι δεν ονειρευόταν πάλι ή και τα δύο. Μερικές φορές, όταν τα πράγματα δεν πάνε καλά, μας προσφέρεται τόση βοήθεια που δεν την περιμένουμε. Και μερικές φορές, ακόμη κι αυτή δεν είναι αρκετή. Ήταν ωραία που είχαμε τον Νεντ στο αρχηγείο εκείνο το καλοκαίρι. Όλοι τον συμπαθούσαν, και άρεσε και στον ίδιο να είναι εκεί. Του άρεσαν ιδιαίτερα οι ώρες που περνούσε στο κέντρο επικοινωνιών με τη Σίρλεϊ. Κατά διαστήματα μελετούσαν τους κωδικούς, αλλά κυρίως ο Νεντ μάθαινε τις σωστές απαντήσεις και πώς να διεκπεραιώνει πολλές κλήσεις μαζί. Έμαθε γρήγορα, και τον έβλεπες να στέλνει τις πληροφορίες που του ζητούσαν οι μονάδες από το δρόμο, να χτυπάει τα πλήκτρα του υπολογιστή σαν βιρ-τουόζος πιανίστας, να συνδέεται με άλλες μονάδες όταν χρειαζόταν -όπως έγινε ένα βράδυ στα τέλη Ιουνίου, όταν /Uio μια Μπιουικ 8 33 ξέσπασαν σφοδρές καταιγίδες που σάρωσαν τη Δυτική Πενσιλβάνια. Ευτυχώς δεν ήταν θύελλες, αλλά είχαμε δυνατό αέρα, χαλάζι και κεραυνούς. Η μόνη φορά που κόντεψε να πανικοβληθεί ήταν μια δυο μέρες αργότερα, όταν ένας τύπος που τον πήγαιναν στο δικαστή της Κομητείας παλάβωσε ξαφνικά κι άρχισε να τρέχει μέσα στο δικαστήριο βγάζοντας τα ρούχα του καϊ φωνάζοντας κάτι για τον Ιησού Πέος. Έτσι έλεγε, το έχω σε μια αναφορά κάπου. Τέσσερις διαφορετικές μονάδες κάλεσαν το κέντρο, δύο που ήταν στο δικαστήριο και άλλες δύο που πήγαιναν εκεί. Ενώ ο Νεντ προσπαθούσε να βρει έναν τρόπο για να χειριστεί αυτό το περιστατικό, κάλεσε μια μονάδα από το Μπάτλερ λέγοντας ότι βρίσκεται σε 99, δηλαδή καταδίωξη με μεγάλη ταχύτητα... Και ξαφνικά κρακ! Η επικοινωνία διακόπηκε. Ο Νεντ θεώρησε ότι ο πολιτειακός τρακάρισε με το περιπολικό και είχε δίκιο (ο πολιτειακός, που ήταν αρχάριος, δεν έπαθε τίποτε, αλλά το αμάξι διαλύθηκε και ο ύποπτος που κυνηγούσε του ξέφυγε). Ο Νεντ φώναξε ξαφνικά τη Σίρλεϊ, απο-μακρυνόμενος από τον υπολογιστή, τα τηλέφωνα και το μικρόφωνο σαν να έκαιγαν. Η Σίρλεϊ έσπευσε ν' αναλάβει τον έλεγχο, αλλά και πάλι καθυστέρησε μια στιγμή για να τον αγκαλιάσει και να του δώσει ένα φιλί στο μάγουλο πριν καθίσει στο κάθισμα απ' όπου είχε σηκωθεί ο μικρός. Κανείς δε σκοτώθηκε ούτε και τραυματίστηκε σοβαρά, και ο τύπος στο δικαστήριο μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο Στάτλερ Μεμόριαλ για παρακολούθηση. Ήταν η μόνη φορά που είδα τον Νεντ να τα χάνει, αλλά το ξεπέρασε. Και διδάχτηκε από την εμπειρία. Σε γενικές γραμμές, είχα εντυπωσιαστεί. 'Οσο για τη Σίρλεϊ, της άρεσε κι αυτής να του κάνει μάθημα. Αυτό δεν ήταν παράξενο, ήδη δεν είχε διστάσει να διακινδυνεύσει τη δουλειά της εκπαιδεύοντας τον Νεντ χωρίς επίσημη έγκριση. Ήξερε πολύ καλά -όλοι το ξέρα- 34 Stephen King με- ότι ο Νεντ δεν είχε σκοπό να κάνει καριέρα στην αστυνομία, δε μας είχε δημιουργήσει ποτέ την παραμικρή υπόνοια για κάτι τέτοιο, αλλά αυτό δεν είχε σημασία για τη Σίρλεϊ. Από την άλλη μεριά, το αρχηγείο άρεσε και στον Νεντ. Το ξέραμε όλοι αυτό. Του άρεσαν η πίεση και η ένταση, τρεφόταν απ' αυτές. Υπήρξε αυτή η περίπτωση που τα έχασε, εντάξει, αλλά προσωπικά χάρηκα που το είδα αυτό. Έδινε την εντύπωση ότι δεν έβλεπε τις



επικοινωνίες απλώς σαν ένα ηλεκτρονικό παιχνίδι. Καταλάβαινε ότι μετακινούσε υπαρκτούς ανθρώπους σ' αυτή την ηλεκτρονική σκακιέρα. Και αν δεν έβγαινε τίποτε τελικά από το Πανεπιστήμιο του Πίτσμπουργκ, ποιος ξέρει; Ήταν ήδη καλύτερος από τον Ματ Μπαμπίκι, τον προκάτοχο της Σίρλεϊ. Στις αρχές Ιουλίου -μπορεί να ήταν ακριβώς ένας χρόνος από τη μέρα που σκοτώθηκε ο πατέρας του- ο μικρός ήρθε να μου μιλήσει για το Υπόστεγο Β. Άκουσα ένα χτύπημα στην πόρτα, που συνήθως την αφήνω ανοιχτή, και τον είδα να στέκεται στο κατώφλι με μια αμάνικη φανέλα Στίλερς, ένα παλιό μπλουτζίν κι ένα πανί να κρέμεται από την πίσω τσέπη του. Κατάλαβα αμέσως τι θα μου έλεγε. Ίσως από το πανί ή ίσως από τα μάτια του. «Νόμιζα ότι είχες ρεπό σήμερα, Νεντ». «Ναι», μου απάντησε σηκώνοντας τους ώμους. «Ήθελα να κάνω κάτι δουλειές. Και... να... όταν βγεις έξω για τσιγάρο, θέλω να σε ρωτήσω κάτι». Έδειχνε ενθουσιασμένος. «Γιατί όχι τώρα αμέσως;» είπα και σηκώθηκα. «Σίγουρα; Αν έχεις δουλειά...» «Δεν έχω δουλειά», είπα, αν και είχα. «Πάμε». ΑπομιαΜπιουικ8 35 Ήταν νωρίς το απόγευμα, μια αρκετά συνηθισμένη μέρα του μεσοκαλόκαιρου στην περιοχή του Σορτ Χιλς Άμις: συννεφιασμένη και ζεστή, με τη ζέστη να εντείνεται από μια βαριά υγρασία που θάμπωνε τον ορίζοντα και έκανε την περιοχή μας, που συνήθως φαίνεται μεγάλη και πλούσια, να μοιάζει μικρή και ξεθωριασμένη, σαν παλιά φωτογραφία που έχει χάσει το χρώμα της. Από τα δυτικά ακούγονταν μακρινά μπουμπουνητά. Μέχρι το βράδυ θα είχαμε πάλι καταιγίδα -το ίδιο πράγμα γινόταν τρεις μέρες τη βδομάδα από τα μέσα Ιουνίου-, τώρα όμως υπήρχαν μόνο η ζέστη και η υγρασία. Μόλις έβγαινες από τα κλιματιζόμενα γραφεία, σε έλουζε ο ιδρώτας. Μπροστά στην πόρτα του Υπόστεγου Β υπήρχαν δυο πλαστικοί κουβάδες, ο ένας με σαπουνάδα και ο άλλος με σκέτο νερό. Από τον έναν προεξείχε η λαβή ενός λάστιχου για το καθάρισμα των τζαμιών. Ο γιος του Κερτ δούλευε οργανωμένα. Ο Φιλ Κάντλετον καθόταν στο παγκάκι των καπνιστών και με κοίταξε με νόημα καθώς περάσαμε από μπροστά του και αρχίσαμε να διασχίζουμε το πάρκινγκ. «Έκανα τα παράθυρα του αρχηγείου», μου εξηγούσε ο Νεντ, «και όταν τελείωσα, πήγα τους κουβάδες εκεί πέρα για να τους αδειάσω». Μου έδειξε την περιοχή ανάμεσα στο Υπόστεγο Β και το Υπόστεγο Γ, όπου υπήρχαν μερικά σκουριασμένα εκχιονιστικά μηχανήματα, δύο παλιά λάστιχα από τρακτέρ και μπόλικα αγριόχορτα. «Μετά σκέφτηκα, ας περάσω στα γρήγορα και τα παράθυρα του υπόστεγου πριν πετάξω το νερό. Στο Υπόστεγο Γ είναι βρόμικα, αλλά στο Β είναι πολύ καθαρά». Αυτό δε με παραξένεψε. Δύο (ή ίσως και τρεις) γενιές αστυνομικών είχαν κοιτάξει από τα μικρά παράθυρα στην πρόσοψη του Υπόστεγου Β, από τον Τζάκι Ο' Χάρα μέχρι και τον Έντι Τζακιμπουά. Θυμάμαι συναδέλφους να στέκονται μπροστά στην πόρτα του υπόστεγου σαν μικρά παιδιά σε τρομακτικό σόου. Η Σίρλεϊ είχε περάσει κι αυτή α- 36 Stephen King πό κει, όπως και ο προκάτοχος της, ο Ματ Μπαμπίκι. Πλησιάστε, παιδιά, να δείτε το ζωντανό κροκόδειλο. Κοιτάξτε τα δόντια του, δείτε πώς γυαλίζουν. Ο πατέρας του Νεντ είχε μπει μια φορά μέσα με ένα σχοινί δεμένο γύρω από τη μέση του. Ήμουν εκεί. Και ο Χάντι φυσικά, και ο Τόνι Σέιντινκς, ο προηγούμενος προϊστάμενος αρχιφύλακας. Ο Τόνι βρισκόταν ήδη τέσσερα χρόνια σε οίκο ευγηρίας όταν ο Νεντ ήρθε να δουλέψει επισήμως στο



αρχηγείο. Πολλοί από μας είχαμε περάσει από το Υπόστεγο Β. Όχι επειδή θέλαμε, αλλά γιατί κατά καιρούς δεν μπορούσαμε να κάνουμε αλλιώς. Ο Κέρτις Γουίλκοξ και ο Τόνι Σέιντινκς έγιναν οι μελετητές της Ροουντμάστερ, και ο Κερτ ήταν εκείνος που κρέμασε το στρογγυλό θερμόμετρο με τους μεγάλους αριθμούς που φαίνονταν απέξω. Για να το δεις, έπρεπε απλώς ν' ακουμπήσεις το μέτωπο σου στο γυαλί της πόρτας και να βάλεις τα χέρια δεξιά κι αριστερά από το πρόσωπο σου για να μη γυαλίζει το τζάμι. Αυτό ήταν το μοναδικό καθάρισμα που υφίσταντο αυτά τα παράθυρα πριν εμφανιστεί ο γιος του Κερτ -καθώς τα σκούπιζαν τα μέτωπα εκείνων που έρχονταν να δουν το ζωντανό κροκόδειλο. Ή, για ν' ακριβολογούμε, τη σκεπασμένη μορφή ενός αντικειμένου που σχεδόν έμοιαζε με οχτακύλινδρη Μπιούικ. Είχαμε πετάξει ένα μουσαμά από πάνω της, σαν σεντόνι πάνω σε πτώμα. Μόνο που πότε πότε ο μουσαμάς γλιστρούσε κι έπεφτε κάτω. Δεν υπήρχε λόγος να γίνει αυτό, αλλά κατά καιρούς γινόταν. Δεν υπήρχε πτώμα εκεί μέσα. «Κοίταξε την!» είπε ο Νεντ όταν φτάσαμε. Μιλούσε γρήγορα, σαν ενθουσιασμένο παιδί. «Φοβερό αμάξι, ε; Καλύτερο και από την Μπελ Αιρ του μπαμπά μου! Είναι Μπιούικ, φαίνεται από τα φινιστρίνια και τη μάσκα του ψυγείου. Πρέπει να είναι από το '55 περίπου, ε;» Ήταν του '54, σύμφωνα με τον Τόνι Σέιντινκς, τον Κέρτις και τον Ένις Ράφερτι. Δηλαδή, περίπου. Αν το καλοε- Απο μια Μπιουικ 8 37 ξέταζες, κάθε άλλο παρά του '54 φαν. Ούτε ήταν Μπιουικ. Δεν ήταν αυτοκίνητο. Ήταν κάτι άλλο, καταπώς συνηθίζαμε να λέμε την εποχή της άδικα ξοδεμένης νιότης μου. Στο μεταξύ ο Νεντ συνέχιζε να μιλά, τον είχε πιάσει φλυαρία από την έξαψη. «Είναι όμως σε τέλεια κατάσταση, αυτό φαίνεται ακόμη κι από δω. Ήταν πολύ παράξενο, Σάντι! Κοίταξα μέσα και στην αρχή είδα μόνο έναν όγκο. Γιατί ήταν σκεπασμένη με το μουσαμά. Άρχισα να πλένω τα παράθυρα, και ξαφνικά ακούγεται ένας ήχος, ή μάλλον δυο ήχοι, ένα θρόισμα και μετά ένας γδούπος. Ο μουσαμάς γλίστρησε από το αμάξι καθώς έπλενα τα παράθυρα! Σαν να ήθελε να το δω! Πολύ παράξενο, ε, Σάντι;» «Ναι, πολύ παράξενο», συμφώνησα. Ακούμπησα το μέτωπο μου στο τζάμι (όπως είχα κάνει πολλές φορές ως τότε) και έβαλα τα χέρια σαν παρωπίδες στο πρόσωπο για να δω μέσα. Ναι, φαινόταν σαν παλιά Μπιουικ σίγουρα, και σε σχεδόν τέλεια κατάσταση, όπως είχε πει ο μικρός. Η χαρακτηριστική μάσκα της Μπιουικ του πενήντα, που έμοιαζε σαν στόμα κροκοδείλου από χρώμιο. Λάστιχα λευκά στο πλάι. Προστατευτικά που κάλυπταν τους πίσω τροχούς μέχρι τη μέση. Φοβερό εργαλείο, όπως λέγαμε στα νιάτα μου. 'Οταν την έβλεπες μέσα στο μισοσκότεινο υπόστεγο, νόμιζες ότι είναι μαύρη. Στην πραγματικότητα ήταν σκούρα μπλε. Η Μπιουικ είχε βγάλει ένα μοντέλο Ροουντμάστερ σε σκούρο μπλε το 1954 -το είχε τσεκάρει ο Σέιντινκς-, αλλά όχι αυτόν το συγκεκριμένο τύπο. Η μπογιά είχε μια λεπι-δωτή υφή, σαν να ήταν «φτιαγμένο» αμάξι πιτσιρικά για αγώνες. Είναι σεισμογενής περιοχή εκεί μέσα, είπε ο Κέρτις Γουίλκοξ. Πετάχτηκα πίσω. Μπορεί να ήταν ένα χρόνο πεθαμένος, αλλά είχε μιλήσει στο αριστερό αυτί μου. Ή κάτι μου είχε μιλήσει, τέλος πάντων. 38 Stephen King «Τι έγινε;» είπε ο Νεντ. «Κάνεις σαν να είδες φάντασμα». Δεν είδα, άκουσα, κόντεψα να του απαντήσω. «Τίποτε», είπα. «Είσαι σίγουρος; Πετάχτηκες ξαφνικά». «Δεν ήταν τίποτε. Μια ξαφνική ανατριχίλα. Είμαι εντάξει».



«Λοιπόν, τι είναι αυτό το αμάξι; Ποιανού είναι;» Τι ερώτηση ήταν αυτή. «Δεν ξέρω», είπα. «Τι δουλειά έχει εκεί μέσα στο σκοτάδι; Αδερφέ μου, αν είχα ένα τέτοιο φοβερό αμάξι -και παλιό μάλιστα!- δε θα το άφηνα μέσα σ' ένα βρόμικο υπόστεγο». Ξαφνικά του ήρθε μια ιδέα. «Μήπως είναι κανενός εγκληματία; Τεκμήριο για καμιά υπόθεση;» «Μπορείς να πεις ότι έχει κατασχεθεί. Για κλοπή». Έτσι το είπαμε εμείς. Δεν ήταν σπουδαία λύση, αλλά όπως είχε πει ο ίδιος ο Κέρτις κάποτε, ένα καρφί είναι αρκετό για να κρεμάσεις το καπέλο σου. «Τι κλοπή;» «Βενζίνη αξίας εφτά δολαρίων». Δεν μπορούσα να του πω ποιος είχε βάλει αυτή τη βενζίνη. «Εφτά δολαρίων; Αυτό είναι όλο;» «Αυτό», είπα. «Φτάνει ένα καρφί για να κρεμάσεις το καπέλο σου». Με κοίταξε απορημένος. Τον κοίταζα κι εγώ χωρίς να μιλήσω. «Μπορούμε να μπούμε μέσα;» με ρώτησε τελικά. «Να το δούμε από κοντά;» Κόλλησα πάλι το μέτωπο μου στο τζάμι και κοίταξα το θερμόμετρο που κρεμόταν από το δοκάρι, στρογγυλό και επίπεδο σαν το πρόσωπο της σελήνης. Το είχε αγοράσει ο Τόνι Σέιντινκς από το Τρου Βάλιου στο Στάτλερ, και το πλήρωσε μάλιστα από την τσέπη του αντί να πάρει χρήματα από το ταμείο μικροεξόδων της υπηρεσίας. Και ο πατέ- Απο μια Μπιουικ 8 39 ρας του Νεντ το είχε κρεμάσει απο δοκάρι. Σαν καπέλο σε καρφί. Εκεί έξω που στεκόμαστε πρέπει να είχε τουλάχιστον τριάντα βαθμούς, και είναι γνωστό ότι η θερμοκρασία ανεβαίνει μέσα σε υπόστεγα και στάβλους όταν δεν αερίζονται καλά. Όμως, ο μεγάλος κόκκινος δείκτης του θερμόμετρου έδειχνε μόλις 13 βαθμούς. «Όχι τώρα αμέσως», είπα. «Γιατί όχι;» Και μετά, σαν να συνειδητοποίησε ότι ο τόνος του ήταν κάπως αγενής, αν όχι και αναιδής: «Τι πρόβλημα υπάρχει;» «Αυτή τη στιγμή είναι επικίνδυνο». Με κοίταξε για μερικές στιγμές και είδα το ενδιαφέρον και τη ζωντάνια να χάνονται από το πρόσωπο του. Έγινε πάλι το μικρό παιδί που έβλεπα τόσο συχνά από τότε που άρχισε να έρχεται στο αρχηγείο, και είχε αναδυθεί στην επιφάνεια ακόμη περισσότερο τη μέρα που έγινε δεκτός στο Πιτ. Το παιδί που καθόταν στο παγκάκι των καπνιστών με δάκρυα στα μάγουλα, και ήθελε να μάθει αυτό που θέλει να μάθει κάθε παιδί όταν χάνει ξαφνικά κάποιον που αγαπά: γιατί γίνεται αυτό, γιατί συνέβη σ' εμένα, υπάρχει κανένας λόγος ή είναι απλώς μια τρέλα της τύχης; Αν σημαίνει κάτι, τι πρέπει να κάνω; Και αν δε σημαίνει τίποτε, πώς θα το αντέξω; «Πρόκειται για τον πατέρα μου;» ρώτησε. «Αυτό το αμάξι ήταν του πατέρα μου;» Η διαίσθηση του ήταν τρομακτική. Όχι, το αμάξι δεν ήταν του πατέρα του -πώς θα μπορούσε να είναι αφού δεν ήταν καν αμάξι; Και ναι, τελικά ήταν του πατέρα του. Και δικό μου... και του Χάντι Ρόγιερ... του Τόνι Σέιντινκς... του Ένις Ράφερτι. Περισσότερο απ' όλων ήταν ίσως του Ένις, με έναν τρόπο που δεν έφτανε κανένας άλλος. Που δε θα ήθελε να τον φτάσει. Ο Νεντ είχε ρωτήσει σε ποιον ανήκε το αμάξι, και η απάντηση ουσιαστικά ήταν στη Διμοιρία Δ 40 Stephen King της Πολιτειακής Αστυνομίας της Πενσιλβάνια. Ανήκε σε όλους τους αστυνομικούς, παλιούς και τωρινούς, που είχαν μάθει η είχαμε κρυμμένο μέσα στο Υπόστεγο Β. Αλλά όλα αυτά τα χρόνια που την είχαμε στη φύλαξη μας, η Μπιούικ ανήκε κυρίως στον Τόνι και στον πατέρα του Νεντ. Αυτοί οι



δυο ήταν οι «έφοροι» αυτού του παράξενου μουσείου, αυτοί ήταν οι μελετητές της Ροουντμάστερ. «Δεν ήταν ακριβώς του πατέρα σου», είπα, ξέροντας ότι ο δισταγμός μου είχε κρατήσει πολύ. «Αλλά ήξερε για το αμάξι». «Τι ήξερε, δηλαδή; Και το ήξερε και η μαμά μου;» «Σήμερα δεν το ξέρει κανείς εκτός από μας», απάντησα. «Εννοείς τη Διμοιρία Δ». «Ναι. Και έτσι θα παραμείνουν τα πράγματα». Στο χέρι μου υπήρχε ένα τσιγάρο που δε θυμόμουν καν ότι το είχα ανάψει. Το πέταξα στην άσφαλτο και το έλιωσα. «Είναι δικό μας θέμα». Πήρα μια βαθιά ανάσα. «Αλλά αν θέλεις πραγματικά να μάθεις, θα σου πω. Είσαι ένας από μας τώρα... Αρκετά δικός μας για ν' αναλάβεις κυβερνητικό έργο». Ήταν μια φράση που έλεγε συνέχεια ο πατέρας του, και αυτά τα πράγματα συχνά σου κολλάνε κι αρχίζεις να τα λες κι εσύ. «Μπορείς επίσης να μπεις μέσα και να κοιτάξεις». «Πότε;» «'Οταν ανεβεί η θερμοκρασία». «Δεν κατάλαβα. Τι σχέση έχει η θερμοκρασία με όλα αυτά;» «Σήμερα σχολάω στις τρεις», είπα κι έδειξα το παγκάκι, «θα συναντηθούμε εκεί, αν δε βρέξει. Αν βρέξει, θα πάμε πάνω στα γραφεία ή στο Κάντρι Γουέι Ντάινερ, αν πεινάς. Πιστεύω ότι ο πατέρας σου θα ήθελε να μάθεις». Ήταν αλήθεια αυτό; Βασικά δεν είχα ιδέα. Όμως η παρόρμηση μου να του μιλήσω ήταν αρκετά ισχυρή ώστε ΑΠΟ ΜΙΑ ΜΠΙΟΥΙΚ 8 41 να μπορώ να τη θεωρήσω διαίσθηση, ή ίσως και μια άμεση εντολή από κάποιον άλλο κόσμο. Δεν είμαι θρήσκος άνθρωπος, αλλά κατά κάποιον τρόπο πιστεύω σ' αυτά τα πράγματα. Και σκεφτόμουν αυτό που έλεγαν οι παλιοί -ή που θα σε σκοτώσει ή που θα σε γιατρέψει. Και δώσε σ' αυτή την περίεργη γάτα μια γερή δόση ικανοποίησης. Η γνώση ικανοποιεί πραγματικά; Σπάνια, συμφωνά με τη δική μου πείρα. Αλλά δεν ήθελα να φύγει ο Νεντ για το Πιτ το Σεπτέμβρη έτσι όπως ήταν τον Ιούλιο, με τη συνηθισμένη χαμογελαστή του διάθεση να τρεμοπαίζει σαν γλόμπος που δεν είναι βιδωμένος καλά. Σκέφτηκα ότι είχε το δικαίωμα να πάρει μερικές απαντήσεις. Μερικές φορές δεν υπάρχουν απαντήσεις, το ξέρω αυτό, αλλά είχα τη διάθεση να προσπαθήσω. Ένιωθα ότι πρέπει να προσπαθήσω, παρά τους κίνδυνους. Σεισμογενής περιοχή, είπε ο Κέρτις Γουίλκοξ στο αυτί μου. Είναι σεισμογενής περιοχή εκεί, γι'αυτό πρόσεχε. «Τι έγινε, Σάντι;» ρώτησε ο μικρός. «Σ' έπιασε πάλι ανατριχίλα». «Κάτι τέτοιο». Τελικά δεν έβρεξε. 'Οταν βγήκα για να βρω τον Νεντ στο παγκάκι που βλέπει προς το Υπόστεγο Β από την άλλη μεριά του πάρκινγκ, ο Άρκι Αρκάνιαν ήταν ήδη εκεί. Κάπνιζε ένα τσιγάρο και μιλούσε με τον μικρό για το μπέιζμπολ. 'Οταν φάνηκα ετοιμάστηκε να φύγει, αλλά του είπα να κάτσει στη θέση του. «Θα πω στον Νεντ για την Μπουικ που έχουμε εκεί μέσα», είπα δείχνοντας με ένα νευμα το υπόστεγο. «Αν αποφασίσει να καλέσει τους τύπους με το ζουρλομανδύα επειδή ο προϊστάμενος αρχιφύλακας της Διμοιρίας Δ παλάβωσε, μπορείς να του επιβεβαιώσεις αυτά που θα του πω. Στο κάτω κάτω, ήσουν κι εσύ εκεί». Το χαμόγελο του Άρκι έσβησε. Τα γκρίζα μαλλιά του 42 Stephen King είχαν φουσκώσει γύρω από το κεφάλι του από την υγρή ζεστή αύρα. «Είσαι σίγκουρος ότι είναι καλή ιντέα, αρκι-φύλακα;»



«Η περιέργεια σκότωσε τη γάτα», είπα, «αλλά...» «...η ικανοποίηση την έφερε πίσω», αποτελείωσε τη φράση μου η Σίρλεϊ, που είχε έρθει πίσω μου. «Μια γερή δόση, έτσι έλεγε ο Κέρτις Γουίλκοξ. Μπορώ να καθίσω κι εγώ; Ή το κάνατε Μόνο για Άντρες σήμερα;» «Στο παγκάκι των καπνιστών δεν υπάρχουν διακρίσεις φύλων», είπα. «Κάθισε, Σίρλεϊ». Η Σίρλεϊ είχε τελειώσει κι αυτή τη βάρδια της και τώρα στο κέντρο επικοινωνιών την είχε αντικαταστήσει η Στεφ Κολούτσι. Κάθισε δίπλα στον Νεντ, του χαμογέλασε κι έβγαλε ένα πακέτο Πάρλιαμεντ από την τσάντα της. Ήμασταν στο 2002, ξέραμε όλοι τι προξενεί το κάπνισμα, το ξέραμε εδώ και χρόνια, αλλά συνεχίζαμε ν' αυτοκτονούμε. Απίστευτο. Ή, αν λάβεις υπόψη σου ότι ζούμε σ' έναν κόσμο όπου ένας μεθύστακας μπορεί να λιώσει έναν αστυνομικό σε μια νταλίκα και όπου πότε πότε εμφανίζονται ψεύτικες Μπιού-ικ σε αληθινά βενζινάδικα, ίσως όχι τόσο απίστευτο. Τέλος πάντων, δεν είχε και τόση σημασία για μένα εκείνη τη στιγμή. Γιατί έπρεπε ν' αφηγηθώ μια ιστορία. Τότε το 1979, το βενζινάδικο Τζένι στη διασταύρωση της Πολιτειακής 32 και της Χάμπολντ ήταν ακόμη ανοιχτό, αλλά παρέπαιε. Τελικά ο ΟΠΕΚ οδήγησε σε χρεοκοπία όλες τις μικρές επιχειρήσεις. Ιδιοκτήτης του βενζινάδικου και μηχανικός του συνεργείου ήταν ο Χέρμπερτ «Χίου» Μπό-σεϊ, και εκείνη τη συγκεκριμένη μέρα είχε πάει στο Λά-σμπεργκ για να εξετάσει τα δόντια του -έτρωγε ασταμάτητα σοκολάτες κι έπινε πολλές Κόκα Κόλες. Ο ΜΗΧΑΝΙΚΟΣ ΑΠΟΥΣΙΑΖΕΙ ΛΟΓΟ ΠΟΝΟΔΟΝΤΟ, έλεγε η επιγραφή που ήταν κολλημένη στο τζάμι του συνεργείου. Το βενζινάδικο το δούλευε ο Μπράντλεϊ Ρόουτς, ένας νεαρός που είχε παρατήσει το γυμνάσιο και τώρα ήταν μετά βίας γύρω στα είκοσι. Ο ίδιος αυτός τύπος μετά από είκοσι δύο χρόνια και αμέτρητες μπίρες θα σκότωνε τον πατέρα ενός παιδιού που δεν είχε γεννηθεί ακόμη τότε. Το χτύπημα από το αυτοκίνητο πολτοποίησε τον Κέρτις Γουίλκοξ στην πλαϊνή πλευρά της νταλίκας Φρόιχοφ, τον στριφογύρισε σαν αδράχτι, τον ξετύλιξε σαν ροκάνα, τον κύλησε στα χόρτα μέχρι που του έφυγε σχεδόν όλο το δέρμα, κι άφησε πάνω στο δρόμο τα ματωμένα ρούχα του γυρισμέ- 44 Stephen King να το μέσα έξω σαν μαγικό κόλπο. Αλλά όλα αυτά δεν έχουν συμβεί ακόμη. Είμαστε στο παρελθόν τώρα, στη μαγική χώρα του Τότε. Γύρω στις δέκα το πρωί εκείνο τον Ιούλιο, ο Μπραντ Ρό-ουτς καθόταν στο γραφείο του βενζινάδικου με τα πόδια πάνω στο γραφείο και διάβαζε το Ινσάιντ Βίου. Στο εξώφυλλο είχε την εικόνα ενός ιπτάμενου δίσκου που αιωρούνταν απειλητικά πάνω από το Λευκό Οίκο. Το κουδούνι μέσα στο γκαράζ χτύπησε καθώς οι τροχοί ενός αυτοκινήτου πέρασαν πάνω από το σωλήνα αέρος στην άσφαλτο. Ο Μπραντ σήκωσε το κεφάλι και είδε ένα αμάξι -το ίδιο αμάξι που θα περνούσε τόσα χρόνια μέσα στο σκοτάδι του Υπόστεγου Β- να σταματά δίπλα στη δεύτερη αντλία του βενζινάδικου, αυτή που είχε τη βενζίνη υψηλών οκτανίων. Ήταν μια ωραία σκούρα μπλε Μπιούικ, παλιά (είχε τα φινιστρίνια στα πλευρά και τη μεγάλη μεταλλική μάσκα) αλλά σε τέλεια κατάσταση. Η μπογιά άστραφτε, το παρμπρίζ άστραφτε, το μεταλλικό πηχάκι κατά μήκος της καρότσας άστραφτε, αλλά πριν ακόμη ανοίξει η πόρτα και βγει έξω ο οδηγός, ο Μπράντλεΐ Ρόουτς ήξερε ότι κάτι δεν πήγαινε καλά με το αμάξι. Μόνο που δεν μπορούσε να καταλάβει τι. Άφησε την εφημερίδα στο τραπέζι (δε θα τολμούσε να τη βγάλει καν από το συρτάρι αν το αφεντικό δεν είχε πάει στο Λάσμπεργκ για να πληρώσει την αδυναμία του στα γλυκά) και σηκώθηκε όρθιος τη στιγμή που ο οδηγός της Ροουντμάσιερ άνοιξε την πόρτα και βγήκε έξω.



Είχε ρίξει πολλή βροχή το προηγούμενο βράδυ και οι δρόμοι ήταν ακόμη υγροί (σε μερικά χαμηλά σημεία στη δυτική πλευρά του Διοικητικού Κέντρου του Στάτλερ δεν ήταν απλώς υγροί, ήταν πλημμυρισμένοι), αλλά γύρω στις οχτώ είχε βγει ο ήλιος και μέχρι τις δέκα είχε κανονική Απο μια Μπιουικ 8 45 λιακάδα και ζέστη. Παρ' όλ' αυτά, ο άνθρωπος που βγήκε από το αμάξι φορούσε μαύρο αδιάβροχο και μεγάλο μαύρο καπέλο. «Ήταν σαν κατάσκοπος σε παλιά ταινία», είπε ο Μπραντ στον Ένις Ράφερτι μετά από μία ώρα περίπου, σε μια φράση που, γι' αυτόν, αποτελούσε πραγματική κρίση ποιητικής φαντασίας. Το αδιάβροχο ήταν τόσο μακρυ ώστε σχεδόν σερνόταν στη βρεγμένη άσφαλτο και φούσκωνε πίσω από τον οδηγό καθώς πήγαινε προς το κτίριο του βενζινάδικου και τον ήχο του ποταμού Ρέ-ντφερν που περνούσε από πίσω. Το ποτάμι είχε φουσκώσει για τα καλά από τη χτεσινοβραδινή βροχή. Ο Μπραντ, υποθέτοντας ότι ο οδηγός με το μαύρο αδιάβροχο και το μαύρο καπέλο πήγαινε στην τουαλέτα, του φώναξε: «Η πόρτα της τουαλέτας είναι ανοιχτή, κύριος... Πόσο καύσιμο θέλεις;» «Γέμισε το», απάντησε ο πελάτης. Η φωνή του τύπου δεν άρεσε καθόλου στον Μπραντ Ρόουτς. Αργότερα είπε στους αστυνομικούς που ήρθαν στο βενζινάδικο ότι ήταν σαν να άκουγες κάποιον να μιλάει με το στόμα του γεμάτο ζελέ. Ο Μπραντ είχε σίγουρα ποιητική διάθεση εκείνη τη μέρα. Μπορεί αυτό να είχε κάποια σχέση με το γεγονός ότι έλειπε ο Χίου. «Να κοιτάξω τα λάδια;» ρώτησε ο Μπραντ. Στο μεταξύ ο πελάτης είχε φτάσει στη γωνία του μικρού βενζινάδικου. Κρίνοντας από το γρήγορο βήμα του, ο Μπραντ συμπέρανε ότι βιαζόταν να πάει στην τουαλέτα. Ο τύπος σταμάτησε, όμως, και στράφηκε λίγο προς τον Μπραντ. Αρκετά για να δει ο Μπραντ ένα χλομό, σχεδόν κέρινο μάγουλο, ένα σκοτεινό αμυγδαλωτό μάτι χωρίς να διακρίνεται καθόλου ασπράδι και μια μπούκλα μαύρα μαλλιά να πέφτουν πίσω από ένα παράξενο αυτί. Ο Μπραντ θυμόταν πολύ καλά το αυτί. Κάτι στο σχήμα του τον ενόχλησε πολύ, αλλά δεν μπορούσε να εξηγήσει τι ήταν. Σ' αυτό το σημείο η ποιητική έμπνευση τον εγκατέλει- 46 Stephen King ψε. Σαν λιωμένο, σαν να είχε καεί, ήταν η καλύτερη περιγραφή που μπόρεσε να κάνει. «Όχι, τα λάδια είναι εντάξει», είπε ο οδηγός με την πνιχτή φωνή του, και χάθηκε στη γωνία με το αδιάβροχο ν' ανεμίζει πίσω του θυμίζοντας νυχτερίδα. Εκτός από τη χροιά της φωνής του -αυτόν το δυσάρεστο, βλεννώδη ήχο-, ο οδηγός είχε μια προφορά που θύμισε στον Μπραντ Ρόουτς εκείνη την παλιά εκπομπή Ρόκι & Μπούλγουινκλ, τον Μπόρις Μπαντίνοφ να λέει στη Νατάσα: Πρέπει σταματήσουμε τάρανδο και σκίουρο! Ο Μπραντ πήγε στην Μπιούικ περνώντας από τη μεριά που ήταν οι αντλίες (ο οδηγός είχε παρκάρει απρόσεκτα, αφήνοντας μεγάλη απόσταση ανάμεσα στο αμάξι και τις αντλίες). Πέρασε το χέρι του πάνω στο λείο χρώμα. Το άγγιγμα αυτό ήταν κάτι περισσότερο από θαυμασμός, αν και είχε κι ένα στοιχείο αθώας αναίδειας. Ο Μπράντλεϊ ήταν νέος τότε και είχε το κέφι των νέων. Στο πίσω μέρος του αυτοκινήτου έσκυψε πάνω από την τάπα της βενζίνης και σταμάτησε. Η τάπα ήταν στη συνηθισμένη θέση, αλλά η πίσω πινακίδα δεν ήταν. Δεν υπήρχε ούτε καν βάση για να πιάσει η πινακίδα, ούτε καν τρύπες από βίδες εκεί όπου θα έπρεπε να είναι κανονικά. Αυτό έκανε τον Μπράντλεϊ να καταλάβει τι του είχε φανεί παράξενο αμέσως μόλις άκουσε το κουδούνι του γκαράζ και σήκωσε το κεφάλι βλέποντας για πρώτη φορά το αμάξι. Δεν είχε αυτοκόλλητο μηχανολογικής επιθεώρησης. Όμως δεν ήταν δική του δουλειά αν δεν υπήρχε ούτε πίσω πινακίδα ούτε



αυτοκόλλητο στο παρμπρίζ. Σίγουρα κάποιος ντόπιος αστυνομικός ή ένας πολιτειακός της Διμοιρίας Δ θα τον έβλεπε και θα τον σταματούσε -ή μπορεί να μην τον έβλεπε. Όπως και να 'χε το πράγμα, η δική του δουλειά ήταν να βάλει βενζίνη. Γύρισε τη μανιβέλα στο πλάι της αντλίας για να μηδενίσει τα νούμερα, έβαλε το στόμιο στην τρύπα και ρύθμισε ΑΠΟ ΜΙΑ ΜΠΙΟΥΙΚ 8 47 την αντλία στο αυτόματο. Το κουδούνι της αντλίας άρχισε να χτυπά και ο Μπραντ πήγε από την πλευρά του οδηγού ολοκληρώνοντας τον κύκλο του. Κοίταζε μέσα από τα παράθυρα της αριστερής πλευράς καθώς προχωρούσε, και το εσωτερικό του αυτοκινήτου τού φάνηκε εντελώς γυμνό για αμάξι που θεωρούνταν σχεδόν μοντε'λο πολυτελείας στη δεκαετία του πενήντα. Η ταπετσαρία ήταν καφέ, το ίδιο και η επένδυση στο εσωτερικό της οροφής. Το πίσω κάθισμα ήταν άδειο, το μπροστινό το ίδιο, και δεν υπήρχε τίποτε στο δάπεδο -όχι απλώς χάρτες ή τσαλακωμένα πακέτα από τσιγάρα, αλλά ούτε καν ένα περιτύλιγμα από τσίχλα. Το τιμόνι πρέπει να ήταν σκεπασμένο από ένθετο ξύλο. Ο Μπράντλεϊ αναρωτήθηκε αν το έφτιαχναν έτσι αυτό το μοντέλο ή ήταν ειδικός εξοπλισμός. Το έκανε να φαίνεται πολυτελές. Αλλά γιατί ήταν τόσο μεγάλο το τιμόνι; Αν είχε και λαβές που προεξείχαν, θα μπορούσε κάλλιστα να βρίσκεται στο γιοτ κάποιου εκατομμυριούχου. Για να το πιάσεις έπρεπε ν' ανοίξεις τα χέρια σου διάπλατα. Σίγουρα ήταν φτιαγμένο ειδική παραγγελία, και σίγουρα του Μπραντ δεν του φαινόταν άνετο για μεγάλο ταξίδι. Καθόλου άνετο. Επίσης, υπήρχε κάτι παράξενο στο ταμπλό. Έμοιαζε με ξύλο καρυδιάς, και τα μεταλλικά κουμπιά και οι λεβιέ-δες -καλοριφέρ, ραδιόφωνο, ρολόι- έδειχναν κανονικά... ήταν στα σωστά σημεία, τέλος πάντων... και το κλειδί ήταν επίσης στη θέση του (άφησε και το κλειδί πάνω, πολύ σίγουρος είναι ότι δε θα του το πάρουν, σκέφτηκε ο Μπραντ), αλλά υπήρχε κάτι εντελώς παράξενο. Δύσκολο να πεις τι, όμως. Ο Μπραντ πήγε πάλι στο μπροστινό μέρος του αυτοκινήτου, θαυμάζοντας τη χαμογελαστή μεταλλική μάσκα (ήταν η χαρακτηριστική μάσκα της Μπιούικ, αυτό το κομμάτι τουλάχιστον ήταν σωστό), και βεβαιώθηκε ότι δεν υπήρχε αυτοκόλλητο μηχανολογικού ελέγχου, ούτε από την 48 Stephen King Πενσιλβάνια ούτε από πουθενά αλλού. Δεν υπήρχαν καθόλου αυτοκόλλητα σε όλο το παρμπρίζ. Προφανώς, ο ιδιοκτήτης της Μπουικ δεν ήταν μέλος του Τριπλ-'Eu, των Ελκς, των Λάιονς ή των Κιγουάνις. Δεν υποστήριζε το Πιτ ή το Πολιτειακό Πανεπιστήμιο της Πενσιλβάνια (τουλάχιστον όχι σε σημείο που να βάλει αυτοκόλλητο στα παράθυρα της Μπουικ), και επιπλέον το αμάξι δεν προστατευόταν από τη Μοπάρ ή από τη Ράστι Τζόουνς. Ωραίο αμάξι όμως, παρ' όλ' αυτά... Αν και το αφεντικό θα του έλεγε ότι η δουλειά του δεν ήταν να θαυμάζει τα αυτοκίνητα αλλά μόνο να τους γεμίζει το ντεπόζιτο. Η Μπουικ έφαγε εφτά δολάρια από την καλή βενζίνη πριν σταματήσει η αντλία. Ήταν μεγάλη ποσότητα εκείνη την εποχή, όταν ένα γαλόνι βενζίνη υψηλών οκτανίων είχε εβδομήντα σεντς. Ή το ντεπόζιτο ήταν σχεδόν άδειο όταν ξεκίνησε ο οδηγός με το μαυρο αδιάβροχο ή είχε κάνει μεγάλη διαδρομή χωρίς ανεφοδιασμό. Μετά ο Μπραντ κατάλαβε ότι η δεύτερη εξήγηση δεν έστεκε. Γιατί αν και οι δρόμοι ήταν ακόμη υγροί ή και πλημμυρισμένοι σε πολλά σημεία, δεν υπήρχε ούτε μια πι-τσιλιά από νερό ή λάσπη στη λεία μπλε επιφάνεια της Μπουικ. Ούτε μια μουντζούρα στα λευκά πλαϊνά των ελαστικών. Κι αυτό ήταν εντελώς αδύνατο.



Τον ίδιο δεν τον ένοιαζε βέβαια, αλλά θα μπορούσε να υπενθυμίσει στον πελάτη ότι δεν είχε αυτοκόλλητο ελέγχου. Έτσι μπορεί να του έδινε φιλοδώρημα. Αρκετό για να πάρει μισή ντουζίνα μπίρες ίσως. Του έμεναν άλλοι έξι ή οχτώ μήνες για να μπορεί ν' αγοράσει μπίρα νόμιμα, αλλά υπήρχαν τρόποι να το παρακάμψεις αυτό αν ήσουν αποφασισμένος -και ακόμη και τότε, στην αρχή, ο Μπραντ ήταν αποφασισμένος. Πήγε πίσω στο γραφείο, κάθισε στη θέση του, πήρε το Ιναάαη Βίου, και περίμενε να βγει πάλι έξω ο τύπος με το μαύρο αδιάβροχο. Έκανε πολλή ζέστη για τέτοιο μακρύ ΑΠΟΜΙαΜπιουικ8 49 αδιάβροχο, αλλά ο Μπραντ πίστευε ότι είχε βρει την εξήγηση. Ο τύπος ήταν απ' αυτούς τους μαλάκες, τους KM, ίσως λίγο διαφορετικός απ' αυτούς που ζούσαν κοντά στο Στάτλερ, από κάποια σέκτα που τους επέτρεπε να οδηγούν αυτοκίνητα μάλλον. KM ήταν τα αρχικά με τα οποία ο Μπράντλεϊ κι οι φίλοι του αποκαλουσαν τους Άμις, και σήμαιναν κωλο-μαλάκες. Δεκαπέντε λεπτά αργότερα, αφού ο Μπραντ τελείωσε το άρθρο «Μας Έχουν Επισκεφθεί!» του απόστρατου αξιωματικού Ρίτσαρντ Τ. Ράμσφελντ, ειδικού στα αγνώστου ταυτότητος ιπτάμενα αντικείμενα, και αφού ασχολήθηκε επίσης με την ξανθιά της σελίδας 4 που ψάρευε σ1 ένα ποτάμι στα βουνά φορώντας μόνο ένα σλιπάκι κι ένα σουτιέν, συνειδητοποίησε ότι περίμενε ακόμη. Φαίνεται ότι ο τύπος δεν είχε πάει στην τουαλέτα για πενταροδεκάρες, είχε να καταθέσει ολόκληρη περιουσία στον απόπατο. Ο Μπραντ πήρε πάλι την εφημερίδα καγχάζοντας, καθώς φαντάστηκε τον τύπο στο αποχωρητήριο κάτω από τους σκουριασμένους σωλήνες, να κάθεται μέσα στο σκοτάδι (υπήρχε μόνο ένας γλόμπος, που είχε καεί εδώ και ένα μήνα, και δεν τον είχε αλλάξει ούτε ο Μπράντλεί ούτε ο Χίου), με το μαύρο αδιάβροχο απλωμένο γύρω του να μαζεύει ποντικοκούραδα. Γύρισε στη σελίδα με τα ανέκδοτα, που του έφαγε άλλα δέκα λεπτά. (Μερικά ήταν τόσο καλά που τα διάβασε τρεις και τέσσερις φορές.) Μετά πέταξε πάλι την εφημερίδα στο γραφείο και κοίταξε το ρολόι πάνω από την πόρτα. Δίπλα στις αντλίες η Μπιουικ Ροουντμάστερ άστραφτε στον ήλιο. Είχε περάσει σχεδόν μισή ώρα από τη στιγμή που ο οδηγός φώναξε «'Οχι, τα λάδια είναι εντάξει!» πάνω από τον ώμο του μ' εκείνη την πνιχτή φωνή και μετά χάθηκε πίσω από το κτίριο με το αδιάβροχο ν' ανεμίζει. Ήταν Άμις τελικά; Υπήρχαν Άμις που να οδηγούν αυτοκίνητα; Τελικά μάλλον όχι, αφού θε- 50 Stephen King ωρούσαν πως οτιδήποτε είχε μηχανή ήταν έργο του Σατα-νά, έτσι δεν είναι; Εντάξει, λοιπόν, μπορεί να μην ήταν Άμις. Ό,τι κι αν ήταν όμως, γιατί δεν είχε ξαναβγεί; Ξαφνικά η εικόνα του τύπου μέσα στο σκοτεινό αποχωρητήριο με τη λερωμένη λεκάνη δεν του φαινόταν τόσο αστεία πια. Ο Μπραντ τον φαντάστηκε να κάθεται εκεί με το αδιάβροχο απλωμένο γύρω του στο βρόμικο πλαστικό δάπεδο και με τα παντελόνια κατεβασμένα ως τους αστραγάλους, αλλά αυτή τη φορά με το κεφάλι πεσμένο, το πιγούνι ν' ακουμπά στο στήθος του, το μεγάλο καπέλο του (που δεν έμοιαζε με αυτά που φορούσαν οι Άμις) γερμένο μπροστά πάνω από τα μάτια του. Να μην κουνιέται. Να μην ανασαίνει. Να μη χέζει αλλά να έχει πεθάνει. Καρδιακή προσβολή ή εγκεφαλικό ή κάτι τέτοιο. Δεν ήταν απίθανο. Αφού ο ίδιος ο Βασιλιάς του Ροκ εν Ρολ τα είχε τινάξει μέσα στον απόπατο, θα μπορούσε να το πάθει ο καθένας. «Μπα», είπε σιγανά ο Μπραντ Ρόουτς. «Αποκλείεται... Δεν μπορεί!» Πήρε την εφημερίδα και προσπάθησε να διαβάσει για τους ιπτάμενους δίσκους που μας παρακολουθούν, αλλά δεν μπορούσε να μετατρέψει τις λέξεις σε λογικές σκέψεις. Την άφησε και κοίταξε έξω από την πόρτα. Η Μπιού-ικ ήταν ακόμη εκεί, γυαλίζοντας στον ήλιο.



Κανένα ίχνος του οδηγού. Μισή ώρα... όχι, τριάντα πέντε λεπτά τώρα. Να πάρει. Πέρασαν άλλα πέντε λεπτά. Ο Μπραντ άρχισε να σκίζει λωρίδες από την εφημερίδα και να τις αφήνει να πέφτουν κυματιστά μέσα στο καλάθι των αχρήστων, όπου σχημάτιζαν στοίβες χαρτοπόλεμου. «Φτου, γαμώ το», είπε και σηκώθηκε. Πήγε στην πόρτα και έκανε το γύρο του μικρού άσπρου κτιρίου όπου δούλευε από τότε που παράτησε το γυμνάσιο. Οι τουαλέτες ήταν από πίσω, στην ανατολική πλευρά. Ο Μπραντ δεν είχε Απο μια Μπιουικ 8 51 αποφασίσει ακόμη αν έπρεπε να το παίξει κανονικά -Ε, κύριος, είσαι καλά;- ή χιουμοριστικά -Ε, φίλε, έχω δυναμίτη αν σου χρειάζεται. Τελικά όμως δεν είχε την ευκαιρία να πει καμία από αυτές τις δυο φράσεις που είχε προβάρει. Το μάνταλο της πόρτας στην τουαλέτα των ανδρών δεν έπιανε καλά και η πόρτα άνοιγε αν φυσούσε πολύ, εκτός αν έβαζες το συρτή από μέσα. Έτσι ο Μπραντ και ο Χίου είχαν σφηνώσει ένα κομμάτι χαρτόνι στη χαραμάδα για να μένει κλειστή η πόρτα όταν δε χρησιμοποιούσε κανείς την τουαλέτα. Αν ο οδηγός της Μπιουικ ήταν μέσα, το χαρτόνι θα ήταν κι αυτό μέσα μαζί του (ίσως δίπλα στη βρύση του νιπτήρα όση ώρα ο άνθρωπος έκανε τη δουλειά του) ή θα ήταν πεσμένο στο τσιμέντο μπροστά στην πόρτα. Συνήθως συνέβαινε το δεύτερο, είπε αργότερα ο Μπραντ στον Ένις Ράφερτι, και έπρεπε να το βάλουν στη θέση του αυτός ή ο Χίου όταν έφευγαν οι πελάτες. Τις περισσότερες φορές έπρεπε να τραβήξουν και το καζανάκι. Ο κόσμος φέρεται απρόσεκτα όταν δεν είναι σπίτι του. Εδώ που τα λέμε, κατά κανόνα φέρεται απαίσια όταν δεν είναι σπίτι του. Τώρα όμως το χαρτόνι ήταν σφηνωμένο στη χαραμάδα της πόρτας πάνω από το μάνταλο, ακριβώς στο σημείο όπου έπιανε πιο καλά. Παρ' όλ' αυτά ο Μπραντ άνοιξε την πόρτα για να βεβαιωθεί, πιάνοντας το χαρτόνι επιδέξια καθώς έπεφτε -εξίσου επιδέξια όπως θα μάθαινε αργότερα ν' ανοίγει τα μπουκάλια της μπίρας στο χερούλι της πόρτας της δικής του Μπιουικ. Ο μικρός θάλαμος ήταν άδειος, κάτι που το ήξερε κιόλας. Καμιά ένδειξη ότι η τουαλέτα είχε χρησιμοποιηθεί. Και όσο καθόταν στο γραφείο και διάβαζε την εφημερίδα, δεν είχε ακούσει ήχο από καζανάκι. Δεν υπήρχαν σταγόνες νερό στα πλαϊνά της λεκάνης. Τότε ο Μπραντ σκέφτηκε ότι ο τύπος μπορεί να πήγε πίσω από το κτίριο όχι για να πάει στην τουαλέτα αλλά για να ρίξει μια ματιά στον ποταμό Ρέντφερν, που ήταν 52 Stephen King αρκετά όμορφος για να δικαιολογεί μια ματιά από έναν περαστικό (ή ακόμη και μια φωτογραφία), έτσι όπως κυλούσε με τα βουνά Στάτλερ Μπλαφς στα βόρεια και όλες εκείνες τις ιτιές από πάνω τους, και απλωνόταν καταπράσινος σαν μαλλιά γοργόνας. (Το παιδί ήταν σίγουρα ποιητής, κανονικός Ντίλαν Μακ Γέιτς.) Πήγε από πίσω, αλλά ο οδηγός της Μπιούικ δε φαινόταν πουθενά. Μόνο πεταμένα εξαρτήματα αυτοκινήτων και δυο παλιοί άξονες από τρακτέρ που κείτονταν μέσα στα χόρτα σαν σκουριασμένα κόκαλα. Το ποτάμι έτρεχε ορμητικό και αφρισμένο. Μπορεί να ήταν κάτι προσωρινό βέβαια -στη Δυτική Πενσιλβάνια οι πλημμύρες συμβαίνουν την άνοιξη κατά κανόνα-, αλλά εκείνη τη μέρα ο Ρέντφερν ήταν σωστός χείμαρρος. Βλέποντας πόσο ψηλά είχε ανεβεί το νερό, ο Μπρά-ντλεΐ Ρόουτς σκέφτηκε ένα άλλο φρικτό ενδεχόμενο. Κοίταξε την απότομη πλαγιά μέχρι κάτω στο νερό. Το γρασίδι ήταν ακόμη υγρό από τη βροχή και μάλλον θα γλιστρούσε, ιδιαίτερα αν πατούσε εδώ κανένας ανυποψίαστος Άμις φορώντας παπούτσια με γλιστερές δερμάτινες σόλες. Καθώς το σκεφτόταν, η υποψία μετατράπηκε σε



βεβαιότητα. Δεν μπορούσε να εξηγήσει αλλιώς την αχρησιμοποίητη τουαλέτα και το αμάξι που περίμενε ακόμη δίπλα στην αντλία με τη βενζίνη υψηλών οκτανίων, γεμάτο και έτοιμο, με το κλειδί στη μίζα. Ο τύπος είχε πάει από πίσω για να δει το ποτάμι, πάτησε βλακωδώς στην πλαγιά για να δει καλύτερα, και βρέθηκε στο νερό. Ο Μπράντλεΐ κατέβηκε στην όχθη του ποταμού γλιστρώντας δυο τρεις φορές, παρ' όλο που φορούσε αθλητικά παπούτσια, δεν έπεσε όμως γιατί φρόντιζε να είναι πάντα κοντά σε κάτι από όπου μπορούσε να πιαστεί έτσι κι έχανε το βηματισμό του. Ο τύπος δε φαινόταν πουθενά στο νερό, αλλά όταν κοίταξε πιο κάτω είδε κάτι να έχει πιαστεί σε ένα πεσμένο δέντρο γύρω στα διακόσια μέτρα ΑΠΟ μια Μπιουικ 8 53 απόσταση. Ανεβοκατέβαινε στο νερό. Μαύρο. Μπορεί να ταν το αδιάβροχο του οδηγού. «που, να πάρει», είπε και γύρισε γρήγορα στο γραφείο για να τηλεφωνήσει στη Διμοιρία Δ, που ήταν τουλάχιστον τρία χιλιόμετρα πιο κοντά από το αστυνομικό τμήμα. Κι έτσι Τώρα: Σάντι «μπλεχτήκαμε σ' αυτή την ιστορία», είπα. «Ο προκάτοχος της Σίρλεϊ ήταν κάποιος Ματ Μπαμπίκι. Αυτός προώθησε την κλήση στον Ένις Ράφερτι...» «Γιατί στον Ένις, Νεντ;» ρώτησε η Σίρλε'ί. «ΠΔΜ», απάντησε αμέσως αυτός. «Πλησιέστερη διαθέσιμη μονάδα». Αλλά το είπε αφηρημένα, χωρίς καν να την κοιτάξει. Το βλέμμα του ήταν καρφωμένο σ' εμένα. «Ο Ένις ήταν πενήντα πέντε χρονών και περίμενε πώς και πώς να βγει στη σύνταξη, μόνο που δεν πρόλαβε να τη χαρεί», είπα. «Και ο πατέρας μου ήταν μαζί του, έτσι δεν είναι; Ήταν συνεργάτες». «Ναι», είπα. Είχα πολλά να του πω ακόμη, αλλά πρώτα έπρεπε να τον αφήσω να χωνέψει αυτό το πρώτο κομμάτι. Έμεινα αμίλητος, αφήνοντας τον να συνηθίσει στην ιδέα ότι ο πατέρας του και ο Ρόουτς, ο άνθρωπος που τον σκότωσε, είχαν σταθεί κάποτε πρόσωπο με πρόσωπο συζητώντας σαν φυσιολογικοί άνθρωποι. Ο Κέρτις στεκόταν εκεί κι άκουγε τον Μπράντλεϊ Ρόουτς να μιλάει, ανοίγοντας το σημειωματάριο του και κρατώντας σημειώσεις. Ο Νεντ ήξερε ή- ΟΜΙΑΜΠΙΟΥΙΚδ 55 δη το σύστημα που χρησιμοποιούσαμε, πώς λειτουργούσαμε στις καινούριες περιπτώσεις. Είχα την αίσθηση ότι αυτό θα έμενε για πάντα αποτυπωμένο στη μνήμη του μικρού ό,τι άλλο κι αν του έλεγα, όσο τρελή κι αν γινόταν η αφήγηση. Η εικόνα του φονιά και του θύματος να μιλούν μεταξύ τους σε απόσταση πέντε λεπτών με τα πόδια από το σημείο όπου θα συγκρούονταν πάλι οι ζωές τους, αυτή τη φορά με ένα θανάσιμο γδούπο, είκοσι δύο χρόνια αργότερα. «Πόσων χρονών ήταν;» ψιθύρισε ο Νεντ. «Ο πατέρας μου πόσων χρονών ήταν τη μέρα που μου λες;» Θα μπορούσε να το υπολογίσει και μόνος του φαντάζομαι, αλλά ήταν πολύ σοκαρισμένος. «Είκοσι τεσσάρων», είπα. Ήταν εύκολο. Όταν μια ζωή είναι μικρή, οι υπολογισμοί είναι απλοί. «Ήταν στη Διμοιρία γύρω στον ένα χρόνο. Τα πράγματα ήταν όπως και τώρα, δύο αστυνομικοί ανά περιπολικό μόνο στη βάρδια έντεκα-εφτά. Μοναδική εξαίρεση στον κανόνα οι αρχάριοι. Και ο πατέρας σου ήταν ακόμη αρχάριος. Έτσι ήταν με τον Ένις εκείνο τον καιρό». «Νεντ, είσαι εντάξει;» ρώτησε η Σίρλεϊ. Είχε το λόγο της που ρωτούσε. Το χρώμα είχε στραγγίσει σιγά σιγά από το πρόσωπο του μικρού.



«Ναι», απάντησε. Την κοίταξε, μετά κοίταξε τον Άρκι, και τον Φιλ Κάντλετον. Το ίδιο βλέμμα και προς τους τρεις, μισοαπορημένο-μισοεπικριτικό. «Πόσα απ' αυτά ξέρατε εσείς;» «Τα πάντα», απάντησε ο Άρκι. Είχε μια τραγουδιστή σκανδιναβική προφορά που πάντα μου θύμιζε τον Λόρενς Γουέλκ -μα κοιτάξτε εντώ τις υπέροκες Λένον Σίστερς, ντεν είναι τόσο γκλυκές; «Ντεν ήταν μυστικό. Ο μπαμπάς σου και ο Μπράντλεϊ Ρόουτς ντεν είκαν κανένα πρόβλημα μεταξύ τους εκείνη την εποκή. Και αργκότερα ακόμη. Ο Ι Κέρτις τον συνέλαμπε τρεις τέσσερις φορές στην ντεκαε-τία του ογκντόντα...» 56 Stephen Kdjc «Μάλλον πεντ" έξι», μούγκρισε ο Φιλ. «Περιπολουο! πάντα σ' αυτή την περιοχή. Πέντ' έξι φορές τουλάχιστον. Μια φορά πήρε αυτο τον ηλίθιο, τον πήγε κατευθείαν σε μια συνάντηση των Ανώνυμων Αλκοολικών και τον ανάγκασε να μείνει εκεί. Αλλά και πάλι δε βγήκε τίποτε». «Ο μπαμπάς σου ήταν πολιτειακός αστυνομικός», είπε ο Άρκι. «Και από το *85 πάνω κάτω ο Μπραντ είκε ορκίσει να πίνει γκια τα χαλά. Συνήτως ενώ οντηγούσε στους επαρκιακούς ντρόμους. Του άρεσε πολύ αυτό -όπως και σε πολλούς άλλους αλκοολικούς». Ο Άρκι αναστέναξε. «Τέλος πάντων, έτσι όπως ήταν τα πράγκματα, μικρέ, ήταν σχεντόν σίγκουρο ότι ο πατέρας σου και ο Μπραντ θα συ-ναντιούνταν κάτε τόσο». «Κάθε τόσο», επανέλαβε συνεπαρμένος ο Νεντ. Ήταν λες και η έννοια του χρόνου είχε αποκτήσει μια νέα διάσταση γι' αυτόν. «Αλλά όλα αυτά ήταν κατάρα επαγγελματικό τέμα. Η Μπιούικ πάλι ήταν κάτι τελείως ντιαφορετικό. Κάτι που τα τους έντενε πάντα γκια όλο το υπόλοιπο ντιάστημα». Ο Άρκι έδειξε με ένα νεύμα το Υπόστεγο Β. «Αυτή η μπουικ κρεμόταν ανάμεσα τους σαν ρούκο σε σκοινί. Κανεί: ντεν προσπάτησε να κρατήσει την Μπιούικ μυστικό -όν. ακριβώς, ντηλαντή, και όχι επίτηντες-, αλλά φαντάζομα; ότι τελικά είναι μυστικό κατά κάποιον τρόπο». Η Σίρλεΐ άκουγε κουνώντας καταφατικά το κεφάλι. Έπιασε το χέρι του Νεντ. «Συνήθως δεν της δίνουμε σημασία», είπε, «όπως κάνουν πάντα οι άνθρωποι με τα πράγματα που δεν καταλαβαίνουν. Δεν τους δίνουν σημασία -όσο μπορούν, δηλαδή». «Μερικές φορές δεν μπορείς να μη δώσεις σημασία στην Μπιούικ», είπε ο Φιλ. «Το καταλάβαμε αυτό αμέσως μόλις... τέλος πάντων, ας σου τα πει καλύτερα ο Σάντι». Με κοίταξε, το ίδιο και οι άλλοι. Τα μάτια του Νεντ άστραφταν. Άναψα ένα τσιγάρο κι άρχισα να μιλάω πάλι. Τότε Ο Ένις Ράφερτι βρήκε τα κιάλια του στο κιβώτιο με τις πετονιές, που το κουβαλούσε πάντα μαζί του από αυτοκίνητο σε αυτοκίνητο την εποχή του ψαρέματος. Μετά κατέβηκε μαζί με τον Κερτ Γουίλκοξ στο ποτάμι για να δουν τι υπήρχε εκεί. «Εγώ τι να κάνω;» τους ρώτησε ο Μπραντ καθώς απομακρύνονταν από κοντά του. «Φύλα το αμάξι και σκέψου τι κατάθεση θα δώσεις», απάντησε ο Ένις. «Κατάθεση; Γιατί χρειάζεται κατάθεση;» Ακουγόταν λιγάκι νευρικός. Οι δύο αστυνομικοί δεν του απάντησαν. Καθώς κατέβαιναν τη χορταριασμε'νη πλαγιά, έτοιμοι να πιάσουν ο ένας τον άλλο αν γλιστρούσε, ο Ένις είπε: «Αυτό το αμάξι δεν είναι εντάξει. Ακόμη και ο Μπρά-ντλεϊ Ρόουτς το κατάλαβε, που δεν είναι κανένα τζιμάνι». Ο Κερτ έγνεψε καταφατικά πριν ακόμη τελειώσει τη φράση του ο Ένις. «Είναι σαν ένα βιβλίο δραστηριοτήτων που είχα όταν ήμουν μικρός. ΒΡΕΙΤΕ ΔΕΚΑ ΛΑΘΗ ΣΤΗΝ ΕΙΚΟΝΑ». «Μπράβο, έτσι είναι!» Ο Ένις εντυπωσιάστηκε από 58



Stephen King αυτό το σχόλιο. Τον συμπαθούσε αυτόν το νεαρό που περιπολούσε μαζί του και πίστευε ότι θα γινόταν καλός αστυνομικός όταν αποκτούσε λίγη πείρα. Είχαν φτάσει στην άκρη του ποταμού. Ο Ένις έφερε στα μάτια του τα κιάλια που κρέμονταν από το λαιμό του. «Δεν έχει αυτοκόλλητο μηχανολογικού ελέγχου», είπε. «Δεν έχει καν πινακίδες. Και το τιμόνι! Κέρτις, είδες πόσο μεγάλο είναι;» «Ναι». «Δεν έχει κεραία», συνέχισε ο Ένις. «Δεν υπάρχει λάσπη πάνω του. Πώς πέρασε την 32 χωρίς να λασπωθεί καθόλου; Εμείς περνούσαμε συνέχεια μέσα από νερά. Έχουμε λάσπη ακόμη και στο παρμπρίζ». «Δεν ξέρω. Και είδες τα φινιστρίνια;» «Τα φινιστρίνια; Ναι, τα είδα, αλλά όλες οι Μπιούικ τα έχουν». «Ναι, αλλά αυτά είναι λάθος. Υπάρχουν τέσσερα από την πλευρά του συνεπιβάτη αλλά μόνο τρία από την πλευρά του οδηγού. Λες να έβγαλε ποτέ η Μπιούικ μοντέλο που να έχει διαφορετικά φινιστρίνια από τις δυο πλευρές; Γιατί εγώ δεν το νομίζω». Ο Ένις κοίταξε για λίγο σαστισμένος τον Κέρτις και μετά σήκωσε τα κιάλια και κοίταξε προς το ποτάμι. Βρήκε γρήγορα αυτό το μαύρο πράγμα που ανεβοκατέβαινε στο νερό και έκανε τον Μπραντ να σπεύσει να τηλεφωνήσει στην αστυνομία. «Τι είναι; Είναι αδιάβροχο;» Ο Κερτ κοίταζε σκιάζοντας τα μάτια του, που έβλεπαν πολύ καλύτερα από του Μπράντλεϊ Ρόουτς. «Δεν είναι, ε;» «Όχι», απάντησε ο Ένις κοιτάζοντας ακόμη. «Μοιάζει... με σκουπιδοτενεκέ. Απ' αυτούς τους μαύρους πλαστικούς σκουπιδοτενεκέδες που πουλάνε στο Τρου Βάλιου στην πόλη. Ή μπορεί να λέω βλακείες, δεν ξέρω. Να, κοίτα». Έδωσε τα κιάλια στον Κερτ, αλλά όχι, δεν έλεγε βλα- ΑΠΟΜΙΑΜΠΙΟΥΙΚ8 59 κείες. Ο Κε'ρτις είδε όντως ένα μαυρο πλαστικό σκουπιδοτενεκέ, που μάλλον τον είχαν παρασύρει τα νερά από το κάμπινγκ στα Μπλαφς με τη χτεσινοβραδινή καταιγίδα. Δεν ήταν μαύρο αδιάβροχο, και ποτέ δε βρέθηκε ουτε μαυρο αδιάβροχο ουτε μαυρο καπέλο ουτε ο άντρας με το λευκό πρόσωπο και τα μαύρα μαλλιά και τα παράξενα αυτιά. Οι πολιτειακοί μπορεί ν' αμφέβαλλαν αν υπήρξε ποτέ τέτοιος άνθρωπος -ο Ένις Ράφερτι είχε προσέξει το Ιν-σάιντ Βίου πάνω στο γραφείο όταν πήγε με τον Ρόουτς στο γραφείο για να του κάνει ερωτήσεις-, αλλά υπήρχε σίγουρα η Μπουικ. Αυτή η παράξενη Μπουικ ήταν αδιάσειστο τεκμήριο. Ήταν μέρος του τοπίου έτσι όπως ήταν παρκαρισμένη δίπλα στην αντλία. Μόνο που μέχρι να έρθει ο γερανός της Κομητείας και να την πάρει, ο Ένις Ράφερτι και ο Κερτ Γουίλκοξ δεν πίστευαν πια ότι ήταν Μπουικ. Βασικά, δεν ήξεραν τι ήταν. Οι παλιότεροι αστυνομικοί δικαιούνται να έχουν τα προαισθήματα τους, και ο Ένις είχε ένα τέτοιο προαίσθημα καθώς γύριζε μαζί με το νεαρό συνάδελφο του στο βενζινάδικο. Ο Μπραντ στεκόταν δίπλα στη Ροουντμάστερ με τα τρία ωραία νικελέ φινιστρίνια από τη μια μεριά και τα τέσσερα από την άλλη. Το προαίσθημα του Ένις ήταν ότι τα παράξενα που είχαν προσέξει ως τώρα σ' αυτή την Μπουικ δεν ήταν παρά η κορυφή του παγόβουνου. Κι αν ήταν όντως έτσι τα πράγματα, όσο λιγότερα πράγματα έβλεπε ο Ρόουτς τώρα, τόσο το λιγότερο θα μιλούσε αργότερα. Γι' αυτό, αν και ο Ένις είχε μεγάλη περιέργεια για το εγκαταλειμμένο αμάξι και ήθελε να την ικανοποιήσει, το παρέδωσε στον Κερτ ενώ ο ίδιος συνόδευσε τον Μπρά-ντλεϊ στο γραφείο. Εκεί ο Ένις τηλεφώνησε στο γερανό για να μεταφέρει την Μπουικ στη Διμοιρία Δ, όπου θα μπορούσαν να τη βάλουν στο πάρκινγκ στην πίσω πλευρά, 60 Stephen King



προσωρινά τουλάχιστον. Ήθελε επίσης να κάνει ερωτήσεις στον Μπράντλεϊ όσο οι αναμνήσεις του ήταν σχετικά νωπές. Αργότερα θα είχε την ευκαιρία να δει αυτό το παράξενο πράγμα που είχε πέσει στα χέρια τους. «Απλώς κάποιος το έχει τροποποιήσει, φαντάζομαι», ήταν το μόνο που είπε στον Κερτ πριν πάει στο γραφείο με τον Μπράντλεϊ. Ο Κερτ τον κοίταξε χωρίς να έχει πειστεί. Άλλο πράγμα είναι οι τροποποιήσεις κι άλλο αυτό το τρελό κατασκεύασμα. Δηλαδή αφαίρεσαν το ένα φινιστρίνι και μετά φινίρισαν πάλι την επιφάνεια της λαμαρίνας τόσο καλά που δε φαινόταν τίποτε; Αντικατέστησαν το κανονικό τιμόνι της Μπιούικ με ένα τιμόνι που θα μπορούσε να είναι από γιοτ; Αυτά ήταν τροποποιήσεις; «Ρίξ' του μια ματιά, κι εγώ θα πάω να κάνω μερικές ερωτήσεις», είπε ο Ένις. «Μπορώ να κοιτάξω τη μηχανή;» «Κοίτα τη. Μόνο μακριά τα χέρια από το τιμόνι μήπως βρούμε δακτυλικά αποτυπώματα, αν τα χρειαστούμε. Και πρόσεχε. Προσπάθησε να μην αφήσεις παντού τα δικά σου αποτυπώματα». Είχαν φτάσει στις αντλίες πάλι. Ο Μπραντ Ρόουτς κοίταζε με ανυπομονησία τους δύο αστυνομικούς, αυτόν που θα σκότωνε στον εικοστό πρώτο αιώνα και εκείνον που θα εξαφανιζόταν χωρίς ίχνη το ίδιο εκείνο βράδυ. «Τι λέτε;» ρώτησε ο Μπραντ. «Πνίγηκε στο ποτάμι; Πνίγηκε, ε;» «Όχι, εκτός αν μπήκε μέσα σ' εκείνο τον πλαστικό σκουπιδοτενεκέ που επιπλέει στο πεσμένο δέντρο και πνίγηκε εκεί», του απάντησε ο Ένις. Ο Μπραντ σκυθρώπασε. «Φτου. Αυτό ήταν όλο, ένας σκουπιδοτενεκές;» «Δυστυχώς. Και δύσκολα θα χωρούσε εκεί μεγάλος άνθρωπος. Αστυνομικέ Γουίλκοξ; Καμιά ερώτηση για τον νεαρό;» Απο μια Μπιουικ 8 61 Επειδή ο Κέρης μάθαινε ακόμη, έκανε μερικές ερωτήσεις, κυρίως για να βεβαιωθεί ότι ο Μπράντλεϊ δεν ήταν μεθυσμένος και έστεκε στα λογικά του. Μετά έκανε νόημα στον Ένις, που χτύπησε τον Μπράντλεϊ στον ώμο σαν να ήταν παλιοί φίλοι. «θα 'ρθεις λίγο μέσα μαζί μου;» είπε. «Βάλε μου μια κούπα καφέ και θα δούμε αν θα μπορέσουμε να βγάλουμε νόημα απ' αυτή την ιστορία». Και οδήγησε τον Μπραντ στο γραφείο. Το φιλικό χέρι που ήταν απλωμένο στους ώμους του Μπράντλεϊ Ρόουτς ήταν πολύ δυνατό και συνέχισε να σπρώχνει τον νεαρό προς το κτίριο, ενώ ταυτόχρονα ο Ράφερτι μιλούσε ασταμάτητα. Όσο για τον Γουίλκοξ, εξέταζε γύρω στα τρία τέταρτα αυτή την Μπιουικ μέχρι να φανεί ο γερανός με το πορτοκαλί φως του να γυρίζει. Τρία τέταρτα δεν είναι πολλή ώρα, ήταν όμως αρκετή για να μετατρέψει τον Κέρτις σε ισόβιο μελετητή της Ροουντμάστερ. Ο αληθινός έρωτας είναι πάντα κεραυνοβόλος, λένε. Γύρισαν στη Διμοιρία Δ με τον Ένις να οδηγεί το περιπολικό πίσω από το γερανό και την Μπιουικ, που έτρεχε με τις πίσω ρόδες πάνω στην ειδική πλατφόρμα, τη μύτη της ανασηκωμένη και τον πίσω προφυλακτήρα σχεδόν να σέρνεται στο δρόμο. Ο Κερτ ήταν στο κάθισμα του συνοδηγού, και από την έξαψη κουνιόταν συνέχεια σαν μικρό παιδί που θέλει να κατουρήσει. Ανάμεσα τους, ένας γρατσουνισμένος αστυνομικός ασύρματος Μοτορόλα, που είχε φάει ένας θεός μόνο ξέρει πόσα λουσίματα με καφέ και Κόκα Κόλα αλλά δούλευε ακόμη μια χαρά, εξέπεμπε σταθερά στο κανάλι 23. Ο Ματ Μπαμπίκι και οι πολιτειακοί που έκαναν περιπολία επικοινωνούσαν συνεχώς, σε ένα διάλογο που αποτελούσε τη μόνιμη ηχητική επένδυση της δουλειάς τους. Ο Ένις και ο Κερτ δεν του έδιναν ση- 62 Stephen King μασία, σχεδόν δεν τον άκουγαν. Θα τον πρόσεχαν μόνο αν άκουγαν το δικό τους αριθμό.



«Το πρώτο είναι η μηχανή», είπε ο Κερτ. «Όχι, μάλλον το πρώτο είναι το μάνταλο του καπό. Δεν είναι στη μέση, είναι προς τη μεριά του οδηγού, και για ν' ανοίξει το σπρώχνεις αντί να το τραβήξεις...» «Δεν το 'χω ξανακούσει ποτέ αυτό», μουρμούρισε ο Ένις. «Περίμενε, περίμενε», απάντησε ο Κέρτις. «Το βρήκα, τέλος πάντων, και άνοιξα το καπό. Η μηχανή... αδερφέ \uw,r\ μηχανή...» Ο Ένις τον κοίταξε με την έκφραση ανθρώπου που μόλις του ήρθε μια ιδέα τόσο τρομακτικά λογική που δεν μπορούσε να την απορρίψει. Η πορτοκαλί λάμψη από το περιστρεφόμενο φως του γερανού παλλόταν πάνω στο πρόσωπο του σαν ίκτερος. «Μην τολμήσεις να μου πεις ότι δεν έχει μηχανή», είπε. «Μην τολμήσεις να μου πεις ότι έχει μόνο ένα ραδιενεργό κρύσταλλο ή τίποτε τέτοιο, σαν τους ιπτάμενους δίσκους αυτού του βλάκα». Ο Κέρτις γέλασε, και ο ήχος που έβγαλε ήταν ταυτόχρονα εύθυμος και υστερικός. «Όχι, όχι, υπάρχει μηχανή αλλά είναι όλη λάθος. Γράφει ΜΠΙΟΥΙΚ 8 και από τις δύο μεριές με μεγάλα γράμματα από χρώμιο, λες και αυτός που την έφτιαξε φοβόταν μην ξεχάσει τι είναι αυτό το αναθεματισμένο πράγμα. Υπάρχουν οχτώ μπουζί, τέσσερα από κάθε πλευρά, κι αυτό τουλάχιστον είναι σωστό -οχτώ κύλινδροι, οχτώ μπουζί-, αλλά δεν υπάρχει ούτε το καπάκι του ντιστριμπιτέρ ούτε το ντιστριμπιτέρ από όσο μπόρεσα να δω. Δεν υπάρχει ούτε γεννήτρια ούτε εναλλάκτης». «Με δουλεύεις!» «Ένις, σου μιλάω σπαθί». «Και πού πάνε τα καλώδια από τα μπουζί;» «Κάνουν μια μεγάλη στροφή και ξαναγυρίζουν μέσα στη μηχανή, από όσο μπόρεσα να δω». ΑπομιαΜπιουικ8 63 «Αυτό είναι τρελό!» «Ναι! Όμως, Ένις, άκου, άκου!» Σταμάτα να με διακόπτεις και άσε με να μιλήσω, με άλλα λόγια. Ο Κέρτις Γουίλκοξ κουνιόταν νευρικά στο κάθισμα χωρίς να παίρνει στιγμή τα μάτια του από την Μπιούικ μπροστά τους. «Εντάξει, Κερτ, σε ακούω». «Έχει ένα ψυγείο, αλλά από όσο μπόρεσα να δω δεν υπάρχει τίποτε μέσα. Ούτε νερό ούτε αντιψυκτικό. Δεν υπάρχει ιμάντας για το βεντιλατέρ, πράγμα που είναι λογικό όμως κατά κάποιον τρόπο, γιατί δεν υπάρχει ούτε βεντιλατέρ». «Λάδια;» «Υπάρχει ένα κουτί και μια βέργα για λάδια, αλλά δεν υπάρχουν σημάδια πάνω στη βέργα. Υπάρχει μια μπαταρία, μια Ντέλκο, αλλά, Ένις, πρόσεξε με, δε συνδέεται με τίποτε. Δεν υπάρχουν καλώδια μπαταρίας». «Μου περιγράφεις ένα αμάξι που είναι αδύνατο να κινείται», είπε κοφτά ο Ένις. «Δε λες τίποτε. Έβγαλα το κλειδί από τη μίζα. Έχει πάνω μια συνηθισμένη αλυσίδα, αλλά τίποτε άλλο. Ούτε μπρελόκ ούτε τίποτε». «Άλλα κλειδιά;» «Όχι. Και το κλειδί της μίζας βασικά δεν είναι κλειδί. Είναι απλώς ένα κομμάτι μέταλλο τόσο μακρύ». Ο Κερτ κράτησε τον αντίχειρα και το δείκτη του σε απόσταση που αντιστοιχούσε στο μήκος ενός φυσιολογικού κλειδιού. «Θες να πεις ότι δεν έχει εγκοπές και αυλακώσεις; Όπως αυτά που έχουν οι κλειδαράδες;» «Όχι. Δε μοιάζει καθόλου με κλειδί. Απλώς είναι ένα μακρόστενο κομμάτι μέταλλο». «Το δοκίμασες;» Ο Κερτ, που μέχρι εκείνη τη στιγμή μιλούσε ασυγκράτητα, δεν απάντησε αμέσως. 64



Stephen King «'Ελα, λέγε», είπε ο Ένις. «Είμαστε συνεργάτες, για όνομα του θεού, δε θα σε δαγκώσω». «Εντάξει, ναι, το δοκίμασα. Ήθελα να δω αν δουλεύει αυτή η παλαβή μηχανή». «Και βέβαια δουλεύει αφού κάποιος ήρθε στο βενζινάδικο με το αμάξι, έτσι δεν είναι;» «Έτσι λέει ο Ρόουτς, αλλά όταν κοίταξα καλύτερα κάτω από το καπό άρχισα ν' αναρωτιέμαι μήπως λέει ψέματα ή ίσως μήπως ήταν υπνωτισμένος. Και το ερώτημα παραμένει ακόμη. Το υποτιθέμενο κλειδί δε γύριζε καν. Είναι λες και η μίζα είναι κλειδωμένη». «Που είναι το κλειδί τώρα;» «Το ξανάβαλα στη μίζα». Ο Ένις έκανε ένα καταφατικό νεύμα. «Ωραία. 'Οταν άνοιξες την πόρτα, άναψε η πλαφονιέρα μέσα; Πρώτα πρώτα, υπάρχει πλαφονιέρα;» Ο Κερτ το σκέφτηκε για μια στιγμή. «Ναι. Υπάρχει πλαφονιέρα και άναψε. Έπρεπε να το είχα προσέξει αυτό. Πώς άναψε όμως; Πώς είναι δυνατόν, αφού η μπαταρία δε συνδέεται με τίποτε;» «Μπορεί να υπάρχουν μερικά φωτοκύτταρα που τροφοδοτούν την πλαφονιέρα», είπε ο Ένις, αλλά ο τόνος του έδειχνε καθαρά ότι δεν το πολυπίστευε. «Τι άλλο;» «Κράτησα το καλύτερο για το τέλος», είπε ο Κέρτις. «Χρειάστηκε ν' αγγίξω μερικά πράγματα μέσα, αλλά χρησιμοποίησα μαντίλι και ξέρω πού άγγιξα, οπότε μη μου βάλεις τις φωνές». Ο Ένις δεν είπε τίποτε, αλλά κοίταξε τον Κέρτις με ένα ύφος που έλεγε ότι αν χρειαζόταν να του βάλει τις φωνές θα του τις έβαζε. «Τα κουμπιά του ταμπλό είναι όλα ψεύτικα, τα έχουν απλώς κολλήσει εκεί για εφέ. Τα κουμπιά του ραδιοφώνου δε γυρίζουν, ούτε και το κουμπί του καλοριφέρ. Το Απο μια MraoviK 8 65 λεβιε για το αντιθαμβωτικό του πίσω τζαμιού δεν κουνιέται. Είναι σαν να το έχουν στερεωμένο σε τσιμέντο». Ο Ένις ακολούθησε το γερανό στο δρόμο που οδηγούσε στο πίσω μέρος του αρχηγείου της Διμοιρίας Δ. «Τίποτε άλλο;» «Βασικά, τα πάντα. Έχει γαμήσει το σύμπαν». Αυτή η δήλωση εντυπωσίασε τον Ένις γιατί ο Κέρτις δεν έβριζε συνήθως. «Εκείνο το τεράστιο τιμόνι, ας πούμε. Μου φαίνεται ότι κι αυτό είναι ψεύτικο. Το κούνησα λίγο -με τα πλαϊνά των χεριών, μην πάθεις κανένα εγκεφαλικό- και γυρίζει λιγάκι δεξιά αριστερά, αλλά πολύ λίγο. Μπορεί να είναι απλώς κλειδωμένο σαν τη μίζα, αλλά...» «Αλλά δε νομίζεις». «Όχι». Ο γερανός παρκάρισε μπροστά στο Υπόστεγο Β. Ακούστηκε ένας βόμβος από το υδραυλικό σύστημα και η Μπιουικ χαμήλωσε στο έδαφος. Ο οδηγός του γερανού, ο γερο-Τζόνι Πάρκερ, ήρθε πίσω για να βγάλει τους γάντζους, αγκομαχώντας με το Παλ Μαλ στο στόμα. Στο μεταξύ ο Ένις και ο Κερτ ήταν καθισμένοι μέσα στο περιπολικό Δ-19 και κοίταζαν ο ένας τον άλλο. «Τι διάβολο έχουμε εδώ;» ρώτησε τελικά ο Ένις. «Ένα αυτοκίνητο που δεν έχει μηχανή και τιμόνι μπαίνει στο βενζινάδικο από την Πολιτειακή Οδό 32 και σταματάει στην αντλία. Χωρίς πινακίδες. Χωρίς αυτοκόλλητο...» Ξαφνικά του ήρθε μια σκέψη. «Άδεια; Κοίταξες αν υπάρχει άδεια μέσα;» «Δεν υπήρχε τίποτε στη θέση του οδηγού», είπε ο Κερτ. Άνοιξε την πόρτα ανυπομονώντας να κατεβεί. Οι νέοι είναι πάντα ανυπόμονοι. «Δεν ήταν ούτε στο ντουλαπάκι του ταμπλό γιατί δεν υπάρχει ντουλαπάκι του ταμπλό. Υπήρχε η λαβή με ένα κουμπί πάνω, αλλά το κουμπί δεν πατιέται, η λαβή



δεν τραβιέται και το πορτάκι δεν ανοίγει. Είναι απλώς βιτρίνα, όπως και όλο το υπόλοιπο ταμπλό. Το τα- 66 Stephen King μπλό είναι μούσι. Τα αυτοκίνητα δεν είχαν ξύλινα ταμπλό στη δεκαετία τα '50. Τα αμερικάνικα τουλάχιστον». Βγήκαν έξω και κοίταξαν το πίσω μέρος της ορφανής Μπιούικ. «Το πορτ μπαγκάζ;» ρώτησε ο Ένις. «Αυτό τουλάχιστον ανοίγει;» «Ναι. Δεν είναι κλειδωμένο. Πατάς το κουμπί και ανοίγει όπως τα πορτ μπαγκάζ όλων των αυτοκινήτων. Αλλά μυρίζει απαίσια». «Τι απαίσια δηλαδή;» «Σαν βάλτος». «Γιατί, υπάρχουν τίποτε πτώματα μέσα;» «Όχι, ούτε πτώματα ούτε τίποτε». «Ούτε ρεζέρβα; Ούτε γρύλος;» Ο Κέρτις κούνησε αρνητικά το κεφάλι του. Ο Τζόνι Πάρκερ πλησίασε βγάζοντας τα γάντια της δουλειάς. «Θέλετε τίποτε άλλο, παιδιά;» Ο Ένις και ο Κερτ κούνησαν αρνητικά τα κεφάλια τους. Ο Τζόνι πήγε να φύγει, αλλά σταμάτησε. «Τι διάβολο είναι αυτό;» είπε. «Καμιά φάρσα;» «Δεν ξέρουμε ακόμη», του απάντησε ο Ένις. Ο Τζόνι κατένευσε. «Αν μάθετε, πείτε μου κι εμένα. Ξέρετε τι λένε, ε; Η περιέργεια σκότωσε τη γάτα, η ικανοποίηση την έφερε πίσω». «Μεγάλη ικανοποίηση», είπε αυτόματα ο Κέρτις. Αυτή η φράση για την περιέργεια και τη γάτα είχε γίνει μέρος της ζωής στη Διμοιρία Δ. Δεν ήταν ακριβώς «οικογενειακό» αστείο, απλώς κάτι που είχε μπει σιγά σιγά στην καθημερινή φρασεολογία της δουλειάς. Ο Ένις και ο Κερτ κοίταζαν το γέρο καθώς έφευγε. «Θέλεις να μου πεις τίποτε άλλο πριν μιλήσουμε με τον αρχιφύλακα Σέιντινκς;» ρώτησε ο Ένις. «Ναι», είπε ο Κέρτις. «Είναι σεισμογενής περιοχή εκεί μέσα». «Σεισμογενής περιοχή; Τι πάει να πει αυτό;» Απο μια Μπιουικ 8 67 Έτσι ο Κέρτις είπε στον Ένις για μια εκπομπή που είχε δει στο κανάλι PBS του Πίτσμπουργκ μόλις την προηγουμένη βδομάδα. Στο μεταξύ είχαν πλησιάσει κάμποσα άτομα, ανάμεσα τους ο Φιλ Κάντλετον, ο Άρκι Αρκάνιαν, ο Σάντι Ντίαρμπορν και ο αρχιφύλακας Σέιντινκς. Η εκπομπή μιλούσε για την πρόβλεψη των σεισμών. Οι επιστήμονες απείχαν πολύ από μια σίγουρη μέθοδο πρόβλεψης, είπε ο Κέρτις, αλλά οι περισσότεροι πίστευαν ότι ήταν δυνατό να γίνει στο μέλλον. Το πίστευαν επειδή υπήρχαν προειδοποιητικά σημάδια. Προάγγελοι του σεισμού. Τα ζώα τα ένιωθαν αυτά τα σημάδια, και πολύ συχνά τα ένιωθαν και οι άνθρωποι. Τα σκυλιά ήταν ανήσυχα και γάβγιζαν ζητώντας να τα αφήσουν να βγουν έξω. Οι αγελάδες έτρεχαν γύρω γύρω μέσα στους στάβλους ή γκρέμιζαν τους φράχτες στα βοσκοτόπια. Οι κότες μέσα στα κοτέτσια μερικές φορές φτερούγιζαν τόσο αλαφιασμένα που έσπαγαν τις φτερούγες τους. Μερικοί ισχυρίζονταν ότι άκουγαν έναν ψιλό βόμβο να έρχεται από τη γη γύρω στα δεκαπέντε με είκοσι λεπτά πριν από ένα μεγάλο σεισμό (και αν μερικοί άνθρωποι ακούν αυτό τον ήχο, είναι λογικό να τον ακούν ακόμη πιο καθαρά τα περισσότερα ζώα). Επίσης, έπεφτε η θερμοκρασία. Δεν τους ένιωθαν όλοι αυτούς τους παράξενους θυλάκους προσεισμι-κού ψύχους, αλλά τους ένιωθαν πολλοί. Υπήρχαν ακόμη και μερικά μετεωρολογικά δεδομένα που υποστήριζαν αυτές τις υποκειμενικές αναφορές. «Πλάκα μου κάνεις;» ρώτησε ο Τόνι Σέιντινκς. «Καθόλου», απάντησε ο Κερτ. «Δύο ώρες πριν από το μεγάλο σεισμό του 1906, η θερμοκρασία στο Σαν Φρανσί-σκο είχε πέσει τέσσερις βαθμούς. Αυτό



είναι αντικειμενικό γεγονός, έχει καταγραφεί. Και αυτό παρ' όλο που όλες οι άλλες καιρικές συνθήκες παρέμειναν σταθερές». «Πολύ ενδιαφέρον», είπε ο Ένις, «αλλά τι σχέση έχει αυτό με την Μπιούικ;» 68 Stephen King Στο μεταξύ είχαν μαζευτεί αρκετοί αστυνομικοί και είχαν σχηματίσει ένα μικρό πηγαδάκι. Ο Κέρτις τους κοίταξε ξέροντας ότι υπήρχε περίπτωση τους επόμενους έξι μήνες να τον δουλεύουν ψιλό γαζί, να τον αποκαλούν Σει-σμολόγο στις κλήσεις ασυρμάτου. Δεν τον ένοιαζε όμως. Είπε ότι ενώ ο Ένις ήταν στο γραφείο του βενζινάδικου και έκανε ερωτήσεις στον Μπράντλεϊ Ρόουτς, αυτός είχε καθίσει πίσω από εκείνο το παράξενο τεράστιο τιμόνι, προσέχοντας πάντα να μην αγγίξει τίποτε παρά μόνο με τα πλαϊνά των χεριών του. Και καθώς καθόταν εκεί, άρχισε ν' ακούει έναν πολύ ψιλό βόμβο. 'Οχι μόνο να τον ακούει αλλά και να τον νιώθει. «Άρχισε έτσι ξαφνικά, απ' το πουθενά, ένας ψιλός σταθερός βόμβος. Τον ένιωθα στα σφραγίσματα των δοντιών μου. Νομίζω ότι αν ήταν πιο δυνατός θα τράνταζε τα ψιλά στην τσέπη μου. Υπάρχει ένας όρος γι' αυτό το φαινόμενο, νομίζω ότι τον μάθαμε στη φυσική, αλλά δεν τον θυμάμαι με τίποτε». «Συντονισμός», είπε ο Τόνι. «'Οταν δυο πράγματα αρχίζουν να πάλλονται μαζί, όπως τα διαπασών ή τα ποτήρια του κρασιού». «Ναι, αυτό είναι», συμφώνησε ο Κέρτις κουνώντας καταφατικά το κεφάλι του. «Δεν ξέρω τι μπορεί να προκάλεσε το βόμβο, αλλά ήταν πολύ δυνατός. Τον αισθάνθηκα να συγκεντρώνεται στο κέντρο του κεφαλιού μου, όπως νιώθεις το θόρυβο που κάνουν τα καλώδια στα Μπλαφς αν πας και σταθείς ακριβώς από κάτω τους. Μπορεί να σας φανεί τρελό, αλλά μετά από ένα δυο λεπτά, ο βόμβος ακουγόταν σχεδόν σαν ομιλία». «Πήντηξα μια γκόμενα εκεί πάνω στα Μπλαφς κάποτε», είπε συγκινημένος ο Άρκι, θυμίζοντας περισσότερο από ποτέ τον Λόρενς Γουέλκ. «Μιλάμε γκια φοβερό συντονισμό». 69 «Άσ1 το για τα απομνημονεύματα σου, ρε φίλε», είπε ο Τόνι. «Συνέχισε, Κέρτις». «Στην αρχή νόμισα ότι ήταν το ραδιόφωνο», είπε ο Κερτ, «γιατί αυτό που ένιωθα έμοιαζε λίγο σαν παλιό ραδιόφωνο με λυχνίες συντονισμένο σε κάποιο μακρινό σταθμό με μουσική. Έτσι έβγαλα το μαντίλι μου και πήγα να το κλείσω. Τότε ανακάλυψα ότι τα κουμπιά δεν κουνιουνταν, κανένα. Αν αυτό είναι πραγματικό ραδιόφωνο, τότε... τότε και ο Φιλ Κάντλετον είναι πραγματικός αστυνομικός». «Πολύ αστείο, μικρέ», είπε ο Φιλ. «Μιλάμε να πέφτεις κάτω και να κυλιέσαι από τα γέλια...» «Σταμάτα, θέλω ν' ακούσω», είπε ο Τόνι. «Συνέχισε, Κέρτις. Και άσε τα καλαμπούρια». «Μάλιστα. 'Οταν πήγα να κλείσω το ραδιόφωνο, συνειδητοποίησα ότι έκανε κρύο εκεί μέσα. Η μέρα ήταν ζεστή και το αμάξι βρισκόταν τόση ώρα στον ήλιο, αλλά μέσα έκανε κρύο. Και είχε και υγρασία. Τότε θυμήθηκα την εκπομπή για τους σεισμούς». Ο Κερτ κούνησε αργά το κεφάλι του. «Ένιωσα ότι έπρεπε να βγω από το αμάξι αμέσως. Στο μεταξύ ο βόμβος είχε πέσει, αλλά έκανε ακόμη πιο πολύ κρύο. Σαν ψυγείο». Ο Τόνι Σέιντινκς, που ήταν τότε προϊστάμενος αρχιφύλακας της Διμοιρίας Δ, πλησίασε στην Μπιούικ. Δεν την άγγιξε, απλώς έσκυψε και κοίταξε από το παράθυρο. Έμεινε έτσι ένα λεπτό σχεδόν δίπλα στο αμάξι, με την πλάτη σκυμμένη αλλά τελείως ίσια και τα χέρια πιασμένα πίσω. Ο Ένις πήγε και στάθηκε πίσω του, ενώ οι υπόλοιποι αστυνομικοί μαζεύτηκαν γύρω από τον Κέρτις περιμένοντας να τελειώσει ο Τόνι την επιθεώρηση. Για τους



περισσότερους, ο Τόνι Σέιντινκς ήταν ο καλύτερος προϊστάμενος αρχιφύλακας που είχε φορέσει ποτέ τη στολή των πολιτειακών της Πενσιλβάνια. Ήταν αυστηρός, γενναίος, δίκαιος και, όταν χρειαζόταν, πολυμήχανος. 'Οταν ένας πο- 70 Stephen King λιτειακός φτάνει στο αξίωμα του προϊστάμενου αρχιφύλακα, αρχίζει να τον απασχολεί και η ενδοϋπηρεσιακή πολιτική. Μηνιαίες συσκέψεις. Τηλεφωνήματα από το Σκρά-ντον. Ο προϊστάμενος αρχιφύλακας απέχει πολύ από την κορυφή της ιεραρχίας, αλλά είναι αρκετά ψηλά για ν' αντιμετωπίζει τη γραφειοκρατία σε βαριά μορφή. Ο Σέι-ντινκς έπαιζε το παιχνίδι αρκετά καλά για να κρατήσει τη θέση του, αλλά το ήξερε και αυτός και οι άντρες του ότι δεν επρόκειτο ν' ανεβεί πιο ψηλά. Ούτε και ήθελε, άλλωστε. Γιατί για τον Τόνι οι άντρες του έρχονταν πάντα πρώτοι... και όταν η Σίρλεϊ αντικατέστησε τον Ματ Μπαμπίκι, ήταν οι άντρες του και η κοπέλα του. Η Διμοιρία του, με άλλα λόγια. Η Διμοιρία Δ. Το ήξεραν αυτό όχι επειδή τους είχε πει κάτι αλλά από τη συμπεριφορά του. Ο Τόνι τελικά γύρισε πίσω εκεί που περίμεναν οι άντρες του. Έβγαλε το καπέλο του, πέρασε το χέρι πάνω από τα κοντοκομμένα μαλλιά του, και ξαναφόρεσε το καπέλο. Με τον ιμάντα πίσω, όπως επέβαλλαν οι κανονισμοί για το καλοκαίρι. Το χειμώνα, ο ιμάντας πήγαινε κάτω από την άκρη του πιγουνιού. Αυτή ήταν η παράδοση, και όπως συμβαίνει σε κάθε οργανισμό που υπάρχει πολύ καιρό, υπήρχαν πολλές παραδόσεις στην Πολιτειακή Αστυνομία της Πενσιλβάνια. Για παράδειγμα, μέχρι το 1962 οι πολιτειακοί χρειάζονταν άδεια από τον προϊστάμενο αρχιφύλακα για να παντρευτούν (και οι προϊστάμενοι αρχιφύλακες χρησιμοποιούσαν αυτή την εξουσία για να διώξουν από την υπηρεσία τους αρχάριους που θεωρούσαν ότι δεν ήταν κατάλληλοι για τη δουλειά). «Δεν ακούγεται βόμβος», είπε ο Τόνι. «Επίσης, θα έλεγα ότι η θερμοκρασία μέσα είναι περίπου αυτή που θα 'πρεπε να είναι. Ίσως λίγο πιο χαμηλή από ό,τι έξω, αλλά...» Σήκωσε τους ώμους. Το πρόσωπο του Κέρτις πήρε μια ροδαλή απόχρωση. «Αρχιφύλακα, σου ορκίζομαι...» I /αιοΜίΑΜπιογίκδ 71 «Δεν αμφιβάλλω γι' αυτά που είπες», τον έκοψε ο Τό-νι. «Αν λες ότι αυτό το πράγμα έβγαζε βόμβο σαν διαπασον, σε πιστεύω. Από πού θα έλεγες ότι ερχόταν αυτός ο βόμβος; Από τη μηχανή;» Ο Κέρτις κούνησε αρνητικά το κεφάλι. «Το πορτ μπαγκάζ;» Άλλο ένα αρνητικό νεύμα. «Από κάτω;» Τρίτο αρνητικό νεύμα, και τώρα ο Κερτ δεν ήταν απλώς ροζ αλλά κατακόκκινος. «Από πού, τότε;» «Από τον αέρα», απάντησε απρόθυμα ο Κερτ. «Ξέρω ότι ακούγεται τρελό, αλλά... ναι. Από τον αέρα». Κοίταξε γύρω του σαν να περίμενε να βάλουν τα γέλια. Δε γέλασε κανείς. Εκείνη τη στιγμή πλησίασε την ομήγυρη ο Όρβιλ Γκά-ρετ. Ερχόταν από μια οικοδομή στα σύνορα της Κομητείας, όπου το προηγούμενο βράδυ κάποιοι είχαν προκαλέσει ζημιές σε μερικά βαριά μηχανήματα. Και πίσω του ερχόταν ο Μίστερ Ντίλον, η μασκότ της Διμοιρίας Δ. Ήταν ένα γερμανικό τσοπανόσκυλο που είχε ίσως και λίγο αίμα κόλι. Ο Όρβιλ και ο Χάντι Ρόγιερ τον είχαν βρει κουτάβι ακόμη, να κολυμπάει μέσα στο ρηχό πηγάδι



μιας εγκαταλειμμένης φάρμας στην οδό Σόμιλ. Μπορεί να είχε πέσει μέσα κατά λάθος, το πιθανότερο όμως ήταν ότι τον είχαν πετάξει. Ο Ντίλον δεν ήταν αστυνομικό σκυλί Κ-9 μόνο και μόνο επειδή του έλειπε η εκπαίδευση. Ήταν πολύ έξυπνος και προστατευτικός επίσης. Αν έβλεπε κανέναν να υψώνει τη φωνή του και να κουνάει το δάχτυλο σε κάποιον αστυνομικό, ο τύπος αυτός κινδύνευε να πάθει μεγάλη ζημιά για όλη την υπόλοιπη ζωή του. «Τι γίνεται, παιδιά;» ρώτησε ο Όρβιλ, αλλά πριν προλάβει ν' απαντήσει κανείς, ο Μίστερ Ντίλον άρχισε να ουρ- 72 Stephen King λιάζει. Ο Σάνη Ντίαρμπορν, που έτυχε να στέκεται δίπλα στο σκυλί, δεν είχε ξανακούσει ποτέ του τέτοιο ουρλιαχτό. Ο Μίστερ Ντίλον έκανε πίσω ένα βήμα και μετά καμπούριασε γυρίζοντας προς την Μπιούικ. Το κεφάλι του ήταν σηκωμένο ψηλά και τα καπούλια του χαμηλωμένα. Είχε τη στάση που παίρνει ένα σκυλί για να τα κάνει, μόνο που το τρίχωμα του ήταν ορθωμένο από πάνω μέχρι κάτω. Ο Σάνη πάγωσε. «θεέ και Κύριε, τι έπαθε αυτός;» είπε ο Φιλ με χαμηλή φωνή γεμάτη δέος, ενώ ο Ντίλον άφησε άλλο ένα αργόσυρτο τρεμάμενο ουρλιαχτό. Έκανε τρία τέσσερα βήματα προς την Μπιούικ παραμένοντας στην ίδια ζαρωμένη στάση αλλά με τη μύτη ανασηκωμένη προς τον ουρανό. Ήταν τρομερό θέαμα. Έκανε άλλες δυο τρεις αλλόκοτες κινήσεις και μετά σωριάστηκε κάτω στην άσφαλτο αγκομαχώντας. «Τι διάβολο;» είπε ο Ορβ. «Βάλ' του λουρί», είπε ο Τόνι. «Πήγαινε τον μέσα». Ο Όρβιλ εκτέλεσε αμέσως την εντολή του Τόνι και πήγε τρέχοντας να πάρει το λουρί του Ντίλον. 'Οταν γύρισε και το πέρασε στο σκύλο, ο Φιλ Κάντλετον, που είχε πάντα ιδιαίτερη συμπάθεια στον Ντίλον, πήγε μαζί τους, σκύβοντας πότε πότε για να τον χαϊδέψει και να του πει έναν παρηγορητικό λόγο. Αργότερα είπε στους άλλους ότι το σκυλί έτρεμε σύγκορμο. Κανείς δεν είπε τίποτε. Δε χρειαζόταν. Σκέφτονταν όλοι το ίδιο πράγμα, ότι ο Μίστερ Ντίλον είχε ουσιαστικά αποδείξει αυτό που έλεγε ο Κερτ. Η γη δεν έτρεμε και ο Τόνι δεν είχε ακούσει τίποτε όταν έβαλε το κεφάλι του μέσα στο παράθυρο της Μπιούικ, αλλά κάτι δεν πήγαινε καλά με το αμάξι, αυτό ήταν σίγουρο. Και δεν ήταν απλώς το μέγεθος του τιμονιού ή το παράξενο επίπεδο κλειδί της μίζας. Κάτι χειρότερο. Απο μια MraoviK 8 73 Στη δεκαετία του εβδομήντα και του ογδόντα, η Πολιτειακή Αστυνομία της Πενσιλβάνια είχε περιοδεύοντα συνεργεία Σήμανσης, που ταξίδευαν στις διάφορες διμοιρίες κάθε περιοχής έχοντας για βάση τους το αρχηγείο της περιφέρειας. Στην περίπτωση της Διμοιρίας Δ, το αρχηγείο ήταν στο Μπάτλερ. Δεν είχαν βαν με ειδικό επιστημονικό εξοπλισμό. Αυτές οι πολυτέλειες υπήρχαν στις μεγάλες πόλεις, αλλά δε θα έφταναν στην αγροτική Πενσιλβάνια παρά μόνο στα τέλη σχεδόν του αιώνα. Τα συνεργεία είχαν απλά αυτοκίνητα της αστυνομίας χωρίς διακριτικά. Μετέφεραν τον εξοπλισμό τους στο πορτ μπαγκάζ και στο πίσω κάθισμα, και πήγαιναν στους τόπους των εγκλημάτων με μεγάλους πάνινους σάκους με το σήμα της Πολιτειακής Αστυνομίας της Πενσιλβάνια στο πλάι. Τα περισσότερα συνεργεία είχαν τρία άτομα: τον αρχηγό και δυο τεχνικούς. Μερικές φορές υπήρχε επίσης και κάποιος εκπαιδευόμενος. Οι περισσότεροι έδειχναν πολύ μικροί έστω και για ν' αγοράσουν νόμιμα ένα ποτό. Μία τέτοια ομάδα εμφανίστηκε στη Διμοιρία Δ εκείνο το απόγευμα. Είχαν έρθει από το Σύίενβιλ μετά από προσωπική παράκληση του Τόνι Σέιντινκς. Ήταν μια ανεπίσημη επίσκεψη, μια εξέταση οχήματος εκτός υπηρεσίας. Αρχηγός του συνεργείου ήταν ο Μπίμπι Ροθ, ένας από τους παλιούς



ερευνητές της Σήμανσης. (Οι πολιτειακοί έλεγαν γι' αστείο ότι ο Μπίμπι είχε μάθει τη δουλειά του στα γόνατα του Σέρλοκ Χολμς και του δόκτορα Γουό-τσον.) Ο Τόνι Σέιντινκς τα πήγαινε καλά μαζί του και ο Μπίμπι δεν είχε πρόβλημα να κάνει μια εξυπηρέτηση στον ΠΑ της Διμοιρίας Δ, φτάνει να μη μαθευόταν το πράγμα. Τώρα: Σάντι Ο Νεντ με σταμάτησε σ' αυτό το σημείο για να με ρωτήσει γιατί η εξέταση της Μπουικ έγινε με τόσο παράξενο και πρόχειρο (γι' αυτόν τουλάχιστον) τρόπο. «Επειδή», του απάντησα, «η μοναδική παράβαση που μπορέσαμε να βρούμε σ' αυτή την υπόθεση ήταν η κλοπή βενζίνης αξίας εφτά δολαρίων. Αυτό είναι πταίσμα, και δεν αξίζει το χρόνο της Σήμανσης». «Θα έκαιγαν πάνω κάτω τόση βενζίνη για να έρθουν εδώ από το Σίπενβιλ», είπε ο Άρκι. «Για να μη μιλήσουμε για τις εργατοώρες», πρόσθεσε ο Φιλ. «Ο Τόνι δεν ήθελε ν' αφήσει γραφειοκρατικά ίχνη. Μην ξεχνάς ότι μέχρι εκείνο το σημείο δεν υπήρχε το παραμικρό χαρτί. Το μόνο που είχαμε ήταν ένα αυτοκίνητο. Ένα πολύ παράξενο αυτοκίνητο, σύμφωνοι, χωρίς πινακίδες, χωρίς άδεια κυκλοφορίας, και -όπως διαπίστωσε ο Μπίμπι Ροθ χωρίς αριθμό μητρώου οχήματος». «Μα ο Ρόουτς είχε λόγους να πιστεύει ότι ο ιδιοκτήτης πνίγηκε στο ποτάμι πίσω από το βενζινάδικο!» «Ανοησίες», απάντησε η Σίρλεϊ. «Το υποτιθέμενο α- Από μια Μπιουικ 8 75 διάβροχο του οδηγού αποδείχτηκε ότι ήταν ένας πλαστικός σκουπιδοτενεκές. Ο Ρόουτς δεν ήξερε τι του γινόταν». «Επιπλέον», είπε ο Φιλ, «ο Ένις και ο πατέρας σου δε βρήκαν ίχνη στην πλαγιά πίσω από το βενζινάδικο, και το γρασίδι ήταν ακόμη υγρό. Αν είχε κατεβεί κανείς εκεί, θα είχε αφήσει ίχνη». «Βασικά, ο Τόνι ήθελε να μείνει μεταξύ μας», είπε η Σίρλεϊ. «Έτσι δεν είναι, Σάντι;» «Ναι. Η ίδια η Μπιουικ ήταν παράξενη, αλλά ο τρόπος που τη χειριστήκαμε δε διέφερε από τον τρόπο που χειριζόμαστε οτιδήποτε ασυνήθιστο: το να σκοτωθεί ένας πολιτειακός αστυνομικός -όπως ο πατέρας σου πέρσι- ή να χρησιμοποιήσει το όπλο του ή να γίνει ένα ατύχημα ή όπως τότε με τον Τζορτζ Μόργκαν που κυνηγούσε εκείνο τον παλαβό που άρπαξε τα παιδιά του». Μείναμε αμίλητοι όλοι για λίγο. Οι αστυνομικοί έχουν εφιάλτες, αυτό το ξέρουν καλά οι γυναίκες τους, και σε σχέση με αυτό το ζήτημα, ο εφιάλτης του Τζορτζ Μόργκαν ήταν από τους χειρότερους. Έτρεχε με εκατόν πενήντα χιλιόμετρα την ώρα και κόντευε να φτάσει τον απαγωγέα, ο οποίος είχε τη συνήθεια να δέρνει τα παιδιά που άρπαζε επειδή, υποτίθεται, τα αγαπούσε. Και τότε συνέβη το μοιραίο. Ο Τζορτζ σχεδόν τον έχει προλάβει, και ξαφνικά αποφασίζει να περάσει απέναντι στο δρόμο μια ηλικιωμένη κυρία εβδομήντα χρονών που περπατάει πιο αργά και από χελώνα και είναι σχεδόν τυφλή. Αν είχε ξεκινήσει τρία δευτερόλεπτα νωρίτερα θα τη χτυπούσε ο παλαβός, αλλά αυτός πέρασε δίπλα της και ο καθρέφτης από τη μεριά του συνεπιβάτη κόντεψε να της πάρει τη μύτη. Και μετά έρχεται ο Τζορτζ, και μπαμ. Υπηρετούσε δώδεκα χρόνια χωρίς ψεγάδι στην Πολιτειακή Αστυνομία, είχε λάβει δύο εύφημες μνείες για εξαιρετική ανδρεία και αναρίθμητα βραβεία για τις υπηρεσίες του προς την κοινότητα. Ήταν 76 Stephen King



καλός πατέρας, καλός σύζυγος, και όλ' αυτά τελείωσαν όταν μια γυναίκα από το Λάσμπεργκ Κατ πήγε να περάσει απέναντι σε λάθος στιγμή και τη σκότωσε με το περιπολικό. Η επιτροπή της Πολιτειακής Αστυνομίας που εξέτασε την υπόθεση τον αθώωσε και εκείνος ξαναγύρισε στη Διμοιρία, σε θέση γραφείου, μετά από δικό του αίτημα, θα μπορούσε να γυρίσει στο παλιό του πόστο αν ήθελε, αλλά υπήρχε ένα πρόβλημα: ο Τζορτζ Μόργκαν δεν μπορούσε να οδηγήσει πια. Ούτε καν για να πάει για ψώνια με το οικογενειακό αυτοκίνητο. Μόλις καθόταν στο τιμόνι τον έπιανε τρεμούλα και τα μάτια του δάκρυζαν μέχρι που πάθαινε υστερική τύφλωση. Εκείνο το καλοκαίρι δούλευε στο θάλαμο επικοινωνιών τα βράδια, και τα απογεύματα προπονούσε την παιδική ομάδα μπέιζμπολ που είχε για ανάδοχο τη Διμοιρία Δ. Την έφτασε μέχρι το πολιτειακό πρωτάθλημα, και αφού τελείωσε κι αυτό, έδωσε στα παιδιά το τρόπαιο και τις αναμνηστικές κονκάρδες τους, τους είπε πόσο περήφανος ήταν, και μετά γύρισε σπίτι του (τον πήγε η μητέρα ενός παιδιού με το αμάξι της), ήπιε δύο μπίρες και τίναξε τα μυαλά του στον αέρα στο γκαράζ. Δεν άφησε σημείωμα -οι αστυνομικοί σπάνια αφήνουν. Έγραψα μια ανακοίνωση για τον Τύπο μετά, και αν τη διάβαζες δε θα φανταζόσουν ποτέ ότι την είχα γράψει με δάκρυα στα μάτια. Και ξαφνικά ένιωσα ότι ήταν πολύ σημαντικό να προσπαθήσω να εξηγήσω το λόγο στο γιο του Κέρτις Γουίλκοξ. «Είμαστε οικογένεια», είπα. «Ξέρω ότι ακούγεται λίγο μελό, αλλά είναι αλήθεια. Ακόμη και ο Μίστερ Ντίλον το ξέρει αυτό. Και το ξέρεις κι εσύ, έτσι δεν είναι;» Ο μικρός έγνεψε καταφατικά. Φυσικά το ήξερε. Τη χρονιά μετά το θάνατο του πατέρα του, εμείς ήμαστε η δεύτερη οικογένεια του, σ" εμάς ερχόταν κι εμείς του δώσαμε αυτό που χρειαζόταν για να συνεχίσει τη ζωή του. Η μητέρα του και οι αδερφές του τον αγαπούσαν, και τις α- yio μια Μπιουικ 8 77 γαπούσε κι αυτός, αλλά αυτές συνέχιζαν τη ζωή τους με έναν τρόπο που δεν μπορούσε να τον ακολουθήσει και ο Νεντ -τουλάχιστον όχι ακόμη-, εν μέρει επειδή ήταν αγόρι κι όχι κορίτσι και εν μέρει επειδή ήταν δεκαοχτώ χρονών. Και εν μέρει επειδή υπήρχαν όλα αυτά τα ερωτήματα, τα «γιατί» που δεν έλεγαν να φύγουν. «Αλλιώς φέρονται και μιλάνε οι οικογένειες μέσα στο σπίτι τους με τις πόρτες κλειστές, και αλλιώς όταν είναι στον κήπο τους μπροστά στον κόσμο. Ο Ένις ήξερε ότι κάτι δεν πήγαινε καλά με την Μπιουικ, το ίδιο και ο πατέρας σου και ο Τόνι. Σίγουρα το ήξερε και ο Ντίλον. Έτσι όπως ούρλιαζε εκείνο το σκυλί...» Έμεινα αμίλητος για λίγο. Τα άκουγα στα όνειρα μου αυτά τα ουρλιαχτά. Και μετά συνέχισα. «Από νομική άποψη όμως, ήταν απλώς ένα αντικείμενο -ένα res, όπως λένε οι δικηγόροι- χωρίς τίποτε το επιλήψιμο. Δεν μπορούσαμε να κρατήσουμε την Μπιουικ για κλοπή βενζίνης, έτσι δεν είναι; Και ο άνθρωπος που είπε στον Ρόουτς να του γεμίσει το ντεπόζιτο είχε εξαφανιστεί και δεν μπορούσαμε να τον βρούμε. Το καλύτερο που μπορούσαμε να κάνουμε ήταν να το θεωρήσουμε ως κατάσχεση». Ο Νεντ συνοφρυώθηκε σαν να μην καταλάβαινε τι του έλεγα. Φυσικό ήταν. Δεν του το είχα εξηγήσει πολύ καθαρά. Ίσως να έπαιζα απλώς το γνωστό παιχνίδι της Από-σεισης Κάθε Προσωπικής Ευθύνης. «Άκου», είπε η Σίρλεϊ. «Ας υποθέσουμε ότι μια γυναίκα πηγαίνει στην τουαλέτα του βενζινάδικου, αφήνει το δαχτυλίδι της στο νιπτήρα, και το βρίσκει ο Ρόουτς. Εντάξει;)» «Εντάξει...» είπε ο Νεντ, συνοφρυωμένος ακόμη. «Και ας πούμε ότι ο Ρόουτς το φέρνει σ' εμάς, αντί να το βάλει στην τσέπη του και να το πάει στο ενεχυροδανειστήριο στο Μπάτλερ. Εμείς θα



'πρεπε να γράψουμε μια αναφορά, να δώσουμε ίσως τη μάρκα και το μοντέλο του αυτοκινήτου της γυναίκας στους πολιτειακούς, αν ήταν σε 78 Stephen King θέση να μας τα δώσει ο Ρόουτς -αλλά δε θα παίρναμε το δαχτυλίδι, έτσι δεν είναι, Σάντι;» «Όχι», είπα. «Θα συμβουλεύαμε τον Ρόουτς να βάλει μια αγγελία στην εφημερίδα -Βρέθηκε γυναικείο δαχτυλίδι, αν πιστεύετε ότι είναι δικό σας τηλεφωνήστε στον παρακάτω αριθμό και περιγράψτε το. Οπότε ο Ρόουτς θ' άρχιζε να γκρινιάζει για το κόστος της αγγελίας, τρία ολόκληρα δολάρια». «Και τότε εμείς θα του υπενθυμίζαμε ότι εκείνοι που βρίσκουν πολύτιμα αντικείμενα συχνά παίρνουν αμοιβές», είπε ο Φιλ, «και τότε ίσως αποφάσιζε ότι μπορούσε να διαθέσει αυτά τα τρία δολάρια». «Αν όμως η γυναίκα δεν τηλεφωνούσε ούτε ξαναγύριζε ποτέ στο βενζινάδικο», συνέχισα εγώ, «αυτό το δαχτυλίδι θα περνούσε στην κυριότητα του Ρόουτς. Είναι ο παλιότερος νόμος της ιστορίας: αυτός που βρίσκει κάτι το κρατά». «Έτσι ο Ένις και ο μπαμπάς μου πήραν την Μπιούικ». «Όχι ο Ένις και ο μπαμπάς σου. Την πήρε η Διμοιρία». «Και η κλοπή βενζίνης; Υπήρξε καταγγελία γι' αυτή;» «Να σου πω», απάντησα με ένα μικρό αμήχανο χαμόγελο. «Δεν αξίζει τον κόπο τόση γραφειοκρατία για εφτά δολάρια. Έτσι δεν είναι, Φιλ;» «Ναι», συμφώνησε αυτός. «Αλλά τα βρήκαμε με τον Χίου Μπόσεϊ». Το πρόσωπο του Νεντ άρχισε να φωτίζεται. «Πληρώσατε τη βενζίνη από το ταμείο μικροεξόδων της Διμοιρίας». Ο Φιλ τον κοίταξε με ένα σοκαρισμένο χαμόγελο. «Όχι βέβαια! Το ταμείο μικροεξόδων είναι λεφτά των φορολογουμένων». «Κάναμε έρανο», είπα εγώ. «Όλοι έδωσαν κάτι. Δεν ήταν δύσκολο». «Αν ο Ρόουτς έβρισκε ένα δαχτυλίδι και δεν εμφανιζόταν ο ιδιοκτήτης θα ήταν δικό του», είπε ο Νεντ. «Επομένως δεν ισχύει το ίδιο και για την Μπιούικ;» ΑΠΟ ΜΙΑ ΜΠΙΟΥΙΚ 8 79 «Ίσως, αν την είχε κρατήσει», του απάντησα. «Αλλά την παρέδωσε σ' εμάς, σωστά; Και γι' αυτόν τελείωνε εκεί το πράγμα». Ο Άρκι χτύπησε με το δάχτυλο το μέτωπο του κοιτάζοντας τον Νεντ με νόημα. «Τελείως βλάκας αυτός ο τύπος». Για μια στιγμή νόμισα ότι ο Νεντ θα έπεφτε σε μελαγχολία στη σκέψη αυτού του νεαρού που αργότερα σκότωσε τον πατέρα του, αλλά σχεδόν τον είδα να διώχνει από πάνω του αυτή τη σκέψη. «Συνέχισε», μου είπε. «Τι έγινε μετά;» Αδερφέ μου. Ποιος μπορεί ν' αντισταθεί σε μια τέτοια ερώτηση; Τότε Ο Μπίμπι Ροθ και τα παιδιά του (έτσι έλεγε τους βοηθούς του) χρειάστηκαν μόνο σαράντα πέντε λεπτά για να εξετάσουν την Μπουικ από άκρη σ* άκρη. Οι νεαροί έριχναν σκόνη για δακτυλικά αποτυπώματα και τραβούσαν φωτογραφίες, ενώ ο Μπίμπι περπατούσε γύρω από το αμάξι με ένα μπλοκ στο χέρι και πότε πότε τους έδειχνε κάτι σιωπηλός με το στυλό του. Γύρω στα είκοσι λεπτά αργότερα, βγήκε έξω ο Ορβ Γκάρετ με τον Ντίλον. Το σκυλί ήταν δεμένο με το λουρί του, πράγμα που γινόταν σπάνια στο αρχηγείο. Ο Σάντι τους πλησίασε. Ο Ντίλον δεν αλυχτούσε και είχε πάψει να τρέμει. Καθόταν με την ουρά του τυλιγμένη πάνω στα πόδια του, αλλά βαθιά από το στήθος του, τόσο σιγανά που σχεδόν δεν ακουγόταν, έβγαινε ένα σταθερό γρύλισμα σαν το μουγκρητό μιας δυνατής μηχανής. «Για όνομα του Θεού, Όρβι, πάρ' τον μέσα», είπε ο Σάντι Ντίαρμπορν.



«Εντάξει. Απλώς σκέφτηκα μήπως του είχε περάσει πια». Έκανε μια παύση και μετά πρόσθεσε: «Έχω ακούσει ότι τα λαγωνικά κάνουν έτσι μερικές φορές όταν gl βρουν πτώμα. Ξέρω σα δεν υπάρχει πτώμα, αλλά μήπως εχει πεθάνει κανείς εκεί μέσα;» «Δεν ξέρουμε». Ο Σάντι κοίταζε τον Τόνι Σέιντινκς, που βγήκε από την πλαϊνή πόρτα του αρχηγείου και πλησίασε τον Μπίμπι Ροθ. Ήταν μαζί του και ο Ένις. Ο Κερτ Γουίλκοξ είχε βγει πάλι για περιπολία, παρ' όλο που ήθελε να μείνει στο αρχηγείο για να δει την Μπιούικ. Ο Σάντι σκεφτόταν ότι ακόμη και η ομορφότερη γυναίκα δε θα κατάφερνε να τον πείσει να μην της κόψει κλήση εκείνο το απόγευμα. Ο Κερτ ήθελε να είναι στο αρχηγείο για να παρακολουθήσει τον Μπίμπι και το συνεργείο του καθώς δούλευαν και όχι να περιπολεί στους δρόμους. Και αφού δεν μπορούσε, θα την πλήρωναν οι παραβάτες στη Δυτική Πενσιλβάνια. Ο Ντίλον άνοιξε το στόμα του κι έβγαλε ένα αργόσυρτο σιγανό κλαψούρισμα, λες και κάτι τον πονούσε. Ο Σά-ντι σκέφτηκε ότι μπορεί όντως να ήταν έτσι. Ο Όρβιλ τον πήγε μέσα. Πέντε λεπτά αργότερα ο ίδιος ο Σάντι μαζί με τον Στιβ Ντεβό πήγαιναν σε μια σύγκρουση στον αυτοκινητόδρομο 6. Ο Μπίμπι Ροθ έδωσε την αναφορά του στον Τόνι και τον Ένις, ενώ τα μέλη του συνεργείου του (τρία εκείνη τη μέρα) είχαν καθίσει σε ένα τραπέζι πικνίκ στη σκιά του Υπόστεγου Β και έτρωγαν σάντουιτς, πίνοντας παγωμένο τσάι που τους είχε φέρει ο Ματ Μπαμπίκι. «Σ' ευχαριστώ για την εξυπηρέτηση», είπε ο Τόνι. «Παρακαλώ», απάντησε ο Μπίμπι. «Και ελπίζω να τελειώσει εδώ το πράγμα. Δε θέλω να υποβάλω χαρτιά γι' αυτή την υπόθεση, Τόνι, γιατί κανείς δε θα με εμπιστευόταν ξανά». Κοίταξε το συνεργείο του και χτύπησε τα χέρια σαν δάσκαλος, «θέλουμε χαρτιά γι' αυτή τη δουλειά, παιδιά;» Ένα από τα «παιδιά» που τον βοηθούσαν εκείνη 82 Stephen King τη μέρα διορίστηκε Διευθυντής της Ιατροδικαστικής Υπηρεσίας της Πενσιλβάνια το 1993. Οι βοηθοί του τον κοίταξαν αμίλητοι, δύο νεαροί και μια εκπληκτικά όμορφη κοπέλα. Τα σάντουιτς είχαν μείνει ακίνητα στον αέρα, τα μέτωπα τους ήταν συνοφρυωμένα. Κανείς δεν ήξερε ποια ήταν η σωστή απάντηση. «Όχι, Μπίμπι!» τους βοήθησε ο προϊστάμενος τους. Ρ «Όχι, Μπίμπι», είπαν υπάκουα εν χορώ οι βοηθοί, f" «Όχι τι;» ρώτησε ο Μπίμπι. «Δε θέλουμε χαρτιά», είπε ο πρώτος νεαρός. «Δε θέλουμε αντίγραφα», είπε ο δεύτερος. «Ούτε διπλότυπα ούτε τριπλότυπα», είπε η κοπέλα. «Ούτε καν απλά χαρτιά». «Ωραία!» είπε ο Μπίμπι. «Και με ποιον θα τη συζητήσουμε αυτή την υπόθεση, παιδάκια;» Αυτή τη φορά δε χρειάστηκαν βοήθεια. «Με κανέναν, Μπίμπι!» «Ακριβώς», συμφώνησε ο Μπίμπι. «Μπράβο». «Έτσι κι αλλιώς πρέπει να 'ναι φάρσα», είπε ο ένας από τους νεαρούς. «Κάποιος σας κάνει πλάκα, αρχιφύλακα». «Το έχω υπόψη μου αυτό το ενδεχόμενο», απάντησε ο Τόνι, ενώ αναρωτιόταν τι θα έλεγαν αν είχαν δει τον Ντίλον να ουρλιάζει ενώ πλησίαζε την Μπιούικ σαν να ήταν ανάπηρος. Ο σκύλος δεν έκανε φάρσα σε κανέναν. Οι βοηθοί του Μπίμπι άρχισαν πάλι να μασουλάνε και να πίνουν και να μιλούν μεταξύ τους. Στο μεταξύ ο Μπίμπι κοίταζε τον Τόνι και τον Ένις Ράφερτι με ένα συγκρατημένο λοξό χαμόγελο.



«Βλέπουν αυτό που κοιτάζουν με τα τέλεια νεανικά τους μάτια και ταυτόχρονα δεν το βλέπουν», είπε. «Οι νέοι είναι υπέροχοι ηλίθιοι. Τι είναι αυτό το πράγμα, Τόνι; Έχεις καμιά ιδέα; Από μάρτυρες ίσως;» «Όχι». Ο Μπίμπι στράφηκε προς τον Ένις, που για μια στιγμή Από μια Μπιουικ 8 83 φφ να του πει αυτά που ήξερε για την ιστορία της Ινίηιούικ, αλλά τελικά αποφάσισε να μη μιλήσει. Ο Μπί-μηι ήταν καλός άνθρωπος, αλλά δεν ήταν της Διμοιρίας. «Δεν είναι αμάξι, αυτό είναι σίγουρο», είπε ο Μπίμπι. «Φάρσα όμως; Όχι, δε νομίζω ότι πρόκειται για φάρσα». «Υπάρχει πουθενά αίμα;» ρώτησε ο Τόνι, και δεν ήξερε τι ήθελε ν' ακούσει, ότι υπήρχε ή ότι δεν υπήρχε. «Για να είμαστε απόλυτα σίγουροι, πρε'πει να πάρω τη μικροσκοπική ανάλυση των δειγμάτων που συλλέξαμε, αλλά δε νομίζω. Ακόμη κι αν υπάρχει, σίγουρα θα είναι απλώς ίχνη». «Τι είδες;» «Με μια λέξη, τίποτε. Δεν πήραμε δείγματα από τα πε'λματα των ελαστικών γιατί δεν υπήρχε τίποτε εκεί, ούτε χώμα ούτε λάσπη ούτε πετραδάκια ούτε γυαλιά ούτε χόρτα ούτε και τίποτε άλλο. Θα έλεγα ότι αυτό είναι αδύνατο». Έδειξε τον πρώτο νεαρό. «Ο Χένρι από κει προσπάθησε να σφηνώσει ένα πετραδάκι σε ένα σημείο, αλλά έπεφτε συνέχεια. Τι είναι αυτό, μπορείς να μου πεις; Γιατί δε στεκόταν το πετραδάκι; Και μήπως θα μπορούσες να βγάλεις δίπλωμα ευρεσιτεχνίας γι' αυτό το πράγμα; Αν μπορούσες, Τόνι, θα έβγαινες νωρίς στη σύνταξη». Ο Τόνι έτριβε το μάγουλο του με τα δάχτυλα, κίνηση μπερδεμένου ανθρώπου. «Άκου και το άλλο», συνέχισε ο Μπίμπι. «Μιλάμε για τα πατάκια στο δάπεδο. Κατά κανόνα βρίσκουμε πολλά πράγματα εκεί. Κάθε πατάκι είναι κανονικό πεδίο για γεωλογική έρευνα. Συνήθως. Εδώ όμως όχι. Μερικές μουντζούρες από λάσπη, μια πικραλιδα. Αυτό είναι όλο». Κοίταξε τον Ένις. «Μάλλον από τα παπούτσια του συνεργάτη σου. Είπες ότι κάθισε στο τιμόνι;» «Ναι». «Εκεί βρήκαμε κι αυτά τα λίγα που σας είπα». Ο Μπί- 84 Stephen King μπι άνοιξε διάπλατα τα χέρια με ένα ύφος σαν να έλεγε «όπερ έδει δείξαι». «Υπάρχουν αποτυπώματα;» ρώτησε ο Τόνι. «Τρία σετ. Θα χρειαστώ αποτυπώματα από τους δυο πολιτειακούς και από τον υπάλληλο του βενζινάδικου. Τα αποτυπώματα που βρήκαμε στο καπάκι του ντεπόζιτου σχεδόν σίγουρα είναι του υπαλλήλου. Συμφωνείς;» «Κατά πάσα πιθανότητα», είπε ο Τόνι. «θα τα εξετάσεις εκτός υπηρεσίας;» «Εννοείται. Ευχαρίστηση μου. Και τα δείγματα ινών επίσης. Και κάνε μου τη χάρη, μη με εκνευρίσεις ζητώντας να εξετάσουμε τίποτα με το χρωματογράφο αερίων στο Πίτσμπουργκ. Θα προχωρήσω αυτή την έρευνα όσο μου επιτρέπει ο εξοπλισμός που έχω στο υπόγειο μου. Και μπορώ να κάνω πολλά με αυτό τον εξοπλισμό». «Είσαι καλός άνθρωπος, Μπίμπι». «Ναι, αλλά ακόμη και ένας καλός άνθρωπος δέχεται πότε πότε να του κάνουν το τραπέζι, αν του το προτείνει ένας φίλος». «Θα του το προτείνει. Στο μεταξύ, υπάρχει τίποτε άλλο;» «Το γυαλί είναι γυαλί. Το ξύλο είναι ξύλο... αλλά ξύλινο ταμπλό σε αμάξι αυτής της χρονιάς -ή που υποτίθεται τουλάχιστον ότι είναι αυτής της χρονιάς- δεν κολλάει με τίποτε. Ο μεγαλύτερος αδερφός μου είχε μια



Μπιούικ από τα τέλη της δεκαετίας του πενήντα, μια Λίμιτιντ. Σ' αυτή έμαθα να οδηγώ και τη θυμάμαι καλά. Με φόβο και αγάπη. Το ταμπλό ήταν καπιτοναρισμένο βινίλιο. Θα έλεγα ότι η ταπετσαρία στα καθίσματα αυτής εδώ είναι από βινίλιο, πράγμα που είναι σωστό για τη συγκεκριμένη μάρκα και το μοντέλο. Θα το κοιτάξω στην Τζένεραλ Μότορς για να βεβαιωθώ. Ο χιλιομετρικός δείκτης... πολύ αστείο. Τον πρόσεξες;» Ο Ένις κούνησε αρνητικά το κεφάλι. Παρακολουθούσε τον Μπίμπι σαν υπνωτισμένος. 85 «Όλο μηδενικά. AiraS κολλάει, εδώ που τα λέμε. Αυτό το αμάξι -αυτό το υποτιθέμενο αμάξι- δεν υπάρχει περίπτωση να κινείται». Τα μάτια του στράφηκαν από τον Έ-νις στον Τόνι, και μετά κοίταξε τον Ένις ξανά. «Πείτε μου ότι δεν το έχετε δει να κινείται. οτι δεν το είδατε να κουνάει ούτε έναν πόντο από μόνο του». «Βασικά, όχι, δεν το έχω δει», απάντησε ο Ένις. Κι αυτό ήταν αλήθεια. Δε χρειαζόταν να προσθέσει ότι ο Μπράντλεϊ Ρόουτς είχε ισχυριστεί πως το είδε να μπαίνει κανονικά στο βενζινάδικο, και ότι ο Ένις, που ήταν βετεράνος στις ανακρίσεις, τον πίστευε. «Ωραία». Ο Μπίμπι έδειχνε ανακουφισμένος. Χτύπησε άλλη μια φορά τα χέρια του σαν δασκάλα. «Ώρα να πηγαίνουμε, παιδιά! Πείτε ευχαριστώ!» «Ευχαριστούμε, αρχιφύλακα», είπαν όλοι μαζί. Η νεαρή καλλονή τελείωσε το παγωμένο τσάι της, ρεύτηκε και ακολούθησε τους συναδέλφους της με τις άσπρες μπλούζες στο βαν με το οποίο είχαν έρθει. Ο Τόνι είδε έκπληκτος ότι δεν έριξαν ούτε ένα βλέμμα στην Μπιουικ. Γι' αυτούς η υπόθεση είχε κλείσει -τώρα τους περίμεναν νέες υποθέσεις. Γι' αυτούς η Μπιουικ ήταν απλώς ένα παλιό αυτοκίνητο που πάλιωνε ακόμη περισσότερο με κάθε λεπτό που περνούσε. Τι σημασία είχε αν τα χαλίκια έπεφταν μόνα τους από τα πέλματα των ελαστικών, ακόμη και αν τα έβαζες τόσο ψηλά στο λάστιχο που η βαρύτητα και μόνο θα 'πρεπε να τα κρατά στη θέση τους; Τι σημασία είχε αν υπήρχαν μόνο τρία φινιστρίνια από τη μια πλευρά αντί για τέσσερα; Βλέπουν και δε βλέπουν ταυτόχρονα, είχε πει ο Μπίμπι. Οι νέοι είναι υπέροχοι ηλίθιοι. Ο Μπίμπι ακολούθησε τους υπέροχους ηλίθιους πηγαίνοντας προς το δικό του αμάξι. (Όταν μπορούσε, του άρεσε να φτάνει στον τόπο του εγκλήματος μέσα στη μεγαλοπρέπεια, με ξεχωριστό όχημα.) Ξαφνικά σταμάτησε. 86 Stephen Kii ο «Είπα ότι το ξύλο είναι ξύλο, το βινίλιο είναι βινίλιο και το γυαλί είναι γυαλί. Με ακούσατε που το είπα αυτό, ε;» Ο Τόνι και ο Ένις κατένευσαν. «Νομίζω ότι η εξάτμιση αυτού του υποτιθέμενου αυτοκινήτου είναι φτιαγμένη επίσης από γυαλί. Βέβαια, απλώς κοίταξα από το πλάι σκύβοντας, αλλά είχα φακό. Πολύ δυνατό φακό». Έμεινε αμίλητος για λίγο κοιτάζοντας την Μπιούικ που ήταν παρκαρισμένη μπροστά στο Υπόστεγο Β. Είχε βάλει τα χέρια στις τσέπες και κουνιόταν μπρος πίσω. «Δεν έχω ξανακούσει για αμάξι με γυάλινη εξάτμιση», είπε τελικά, και πήγε στο αυτοκίνητο του. Μια στιγμή αργότερα ο Μπίμπι και τα παιδιά του είχαν φύγει. Ο Τόνι δεν ήθελε να μείνει εκεί το αμάξι, όχι μόνο για τη βροχή αλλά και επειδή όποιος περνούσε από την πίσω πλευρά του αρχηγείου θα το έβλεπε. Σκεφτόταν βασικά τους επισκέπτες, το κοινό. Οι αστυνομικοί της Πολιτειακής Αστυνομίας υπηρετούσαν το κοινό όσο καλύτερα μπορούσαν, σε μερικές περιπτώσεις θυσιάζοντας ακόμη και τη ζωή τους. Όμως, δεν είχαν εμπιστοσύνη σ' αυτό το κοινό. Δεν ανήκε στην οικογένεια της Διμοιρίας Δ. Η προοπτική να διαδοθεί το νέο -ή, ακόμη χειρότερα, ν' αρχίσουν να κυκλοφορούν διάφορες φήμες- δεν άρεσε καθόλου στον Σέιντινκς.



Γύρω στις τρεις παρά τέταρτο πήγε στο μικρό γραφείο του Τζόνι Πάρκερ (εκείνο τον καιρό το Τμήμα Τροχοφόρων της Κομητείας ήταν ακόμη δίπλα στο αρχηγείο) και έψησε τον Τζόνι να βγάλει ένα από τα εκχιονιστικά μηχανήματα από το Υπόστεγο Β και να βάλει μέσα την Μπιούικ. Μισό λίτρο ουίσκι σφράγισε τη συμφωνία, και η Μπιούικ μεταφέρθηκε με το γερανό στο σκοτεινό χώρο που έγινε το σπίτι της. Το Υπόστεγο Β είχε γκαραζόπορτες μπροστά και πίσω, και ο Τζόνι έβαλε μέσα την Μπιούικ από 87 την πίσω γκαραζόπορτα. Το αποτέλεσμα ήταν ότι όλα αυτά τα χρόνια έβλεπε προς το αρχηγείο της Διμοιρίας Δ απο κει μέσα. Ήταν κάτι που άρχισαν να το νιώθουν οι περισσότεροι πολιτειακοί καθώς περνούσε ο χρόνος. Δεν ή-ταν συνειδητή και σχηματοποιημένη σκέψη, αλλά κάτι που αιωρούνταν σε μια άκρη του μυαλού τους, χωρίς ποτέ να παίρνει καθαρό σχήμα αλλά και χωρίς να χάνεται εντελώς: το νικελένιο χαμόγελο του ψυγείου της. Το 1979 η Διμοιρία Δ είχε δεκαοχτώ αστυνομικούς, που εναλλάσσονταν στις συνηθισμένες βάρδιες: εφτά-τρεις, τρεις-έντεκα και έντεκα-εφτά -η νυχτερινή βάρδια, όταν έβγαιναν πάντα δύο άτομα σε κάθε περιπολικό. Τις Παρασκευές και τα Σάββατα, η βάρδια έντεκα-εφτά ονομαζόταν συνήθως Εμετική Περιπολία. Μέχρι τις τέσσερις το απόγευμα της μέρας που έφτασε η Μπιούικ οι περισσότεροι αστυνομικοί που βρίσκονταν εκτός υπηρεσίας έμαθαν τα νέα και πέρασαν να ρίξουν μια ματιά. Ο Σάντι Ντίαρμπορν, που είχε γυρίσει από το ατύχημα στον αυτοκινητόδρομο 6 και δακτυλογραφούσε την αναφορά του, τους έβλεπε να μπαίνουν στο υπόστεγο μουρμουρίζοντας σε τριάδες και τετράδες, σχεδόν σαν γκρουπ που πήγαιναν για ξενάγηση. Ο Κερτ Γουίλκοξ είχε τελειώσει τη βάρδια του στο μεταξύ και έκανε ο ίδιος πολλές από τις ξεναγήσεις, δείχνοντας τα φινιστρίνια και το μεγάλο τιμόνι, σηκώνοντας το καπό για να δουν την παράξενη μηχανή με τα γράμματα ΜΠΙΟΥΙΚ 8 γραμμένα και από τις δύο μεριές της. Άλλες ξεναγήσεις έγιναν από τον Ορβ Γκάρετ, που περιέγραψε πολλές φορές την αντίδραση του Μίστερ Ντίλον. Ο αρχιφύλακας Σέιντινκς, που η Μπιούικ είχε αρχίσει ήδη να τον συναρπάζει (ένα συναίσθημα που δε θα τον εγκατέλειπε ποτέ μέχρι που η Αλτσχάιμερ του έσβησε 88 Stephen King το μυαλό), έβγαινε έξω όσο πιο συχνά μπορούσε. Ο Σάντι τον θυμόταν σε κάποιο σημείο να στέκεται δίπλα στην ανοιχτή πόρτα του Υπόστεγου Β, με το ένα πόδι να πατά στις σανίδες πίσω του και τα χέρια σταυρωμένα στο στήθος. Ο Ένις ήταν δίπλα του, κάπνιζε ένα από κείνα τα μικρά Τιπαρίγιος που του άρεσαν και μιλούσε, ενώ ο Τόνι κουνούσε κάθε τόσο το κεφάλι. Ήταν περασμένες τρεις και ο Ένις είχε αλλάξει και φορούσε τζιν και ένα άσπρο πουκάμισο. Περασμένες τρεις. Δυστυχώς ο Σάντι δεν μπορούσε να προσδιορίσει με μεγαλύτερη ακρίβεια την ώρα. Αργότερα έσπαγε το κεφάλι του για να θυμηθεί, αλλά στάθηκε αδύνατο. Οι πολιτειακοί έρχονταν, κοίταζαν τη μηχανή (το καπό ήταν μονίμως ανοιχτό πια, έχασκε σαν στόμα), και έσκυβαν για να κοιτάξουν την αλλόκοτη γυάλινη εξάτμιση. Κοίταζαν τα πάντα χωρίς ν' αγγίζουν τίποτε. Κάποιος άλλος δε θα ήξερε ότι πρέπει να κρατάει τα χέρια του μακριά από το αμάξι, όμως αυτοί ήταν αστυνομικοί. 'Ηξεραν ότι η Μπιούικ δεν ήταν τεκμήριο εκείνη τη στιγμή, μπορεί όμως να γινόταν αργότερα. Ιδιαίτερα αν έβρισκαν νεκρό τον άνθρωπο που την είχε αφήσει στο βενζινάδικο. «Αν δε συμβεί κάτι τέτοιο ή δεν προκύψει τίποτε άλλο, σκοπεύω να κρατήσω το αμάξι εδώ», είπε ο Τόνι στον Ματ Μπαμπίκι και στον Φιλ Κάντλετον κάποια στιγμή. Ήταν γύρω στις πέντε πια, και ήταν και οι τρεις εκτός υπηρεσίας εδώ και δύο ώρες. Ο Τόνι είχε αρχίσει να σκέφτεται να γυρίσει



σπίτι του. Ο Σάντι είχε φύγει γύρω στις τέσσερις για να προλάβει να κουρέψει το γκαζόν πριν το βραδινό. «Γιατί εδώ;» ρώτησε ο Ματ. «Για ποιο λόγο, αρχιφύλακα;» Ο Τόνι ρώτησε τον Ματ και τον Φιλ αν είχαν ακούσει ποτέ για τον Γίγαντα του Κάρντιφ. Του είπαν όχι, και ο Τόνι τους αφηγήθηκε την ιστορία. Ο Γίγαντας είχε «ανακαλυφθεί» στην κοιλάδα Ονσντάγκα, στα βόρεια της Πο- /ΙΠΟΜΙΑΜΠΙΟΥ1Κ8 89 λιτειαζ της Νέας Υόρκης. Υποτίθεται ότι ήταν ένα απολιθωμένο πτώμα που ανήκε σε κάποιο γιγάντιο ανθρωποειδές, ίσως ένα πλάσμα από κάποιον άλλο κόσμο, ή ότι ήταν ίσως ο χαμένος κρίκος ανάμεσα στον άνθρωπο και τους πιθήκους. Τελικά αποδείχτηκε ότι ήταν μια απάτη που έκανε ένας κατασκευαστής πούρων στο Μπίνγκαμτον, κάπΟίος Τζορτζ Χαλ. «Πριν το μαρτυρήσει όμως ο Χαλ», είπε ο Τόνι, «πέρασε από κει για να τον δει σχεδόν όλος ο πληθυσμός των Ηνωμένων Πολιτειών, ανάμεσα τους και ο Φίνεας Μπάρ-ναμ, ο άνθρωπος του τσίρκου. Οι σοδειές στις γύρω φάρ-μες ποδοπατήθηκαν. Έγιναν διαρρήξεις σε σπίτια της περιοχής. Κάποιοι ηλίθιοι κατασκήνωσαν στο δάσος κι έβαλαν φωτιά. Ακόμη και αφού ο Χαλ ομολόγησε ότι ο "απολιθωμένος άνθρωπος" σμιλεύτηκε στο Σικάγο και μεταφέρθηκε από τη Ρέιλγουεϊ Εξπρές στην κοιλάδα Ονοντά-γκα, συνέχισε να έρχεται κόσμος. Αρνούνταν να πιστέψουν ότι αυτό που έβλεπαν δεν ήταν αληθινό. Έχετε ακούσει τη φράση σύμφωνα με την οποία "Κάθε λεπτό γεννιέται ένα κορόιδο"; Βγήκε το 1869 και αναφερόταν στον Γίγαντα του Κάρντιφ». «Τι θες να πεις με όλα αυτά;» ρώτησε ο Φιλ. Ο Τόνι τον κοίταξε ανυπόμονα. «Τι θέλω να πω; θέλω να πω ότι δε θέλω να έχω τον Γίγαντα του Κάρντιφ στο αρχηγείο μου. Ούτε την Μπιούικ του Τορίνου». Καθώς πήγαιναν προς τα γραφεία τους, πλησίασε ο Χάντι Ρόγιερ έχοντας δίπλα του τον Μίστερ Ντίλον. Το σκυλί τον ακολουθούσε ήσυχα τώρα, σαν κανίς σε επίδειξη σκύλων. Ο Χάντι άκουσε το καλαμπούρι για την Μπιούικ του Τορίνου και γέλασε. Ο Τόνι γύρισε και τον κοίταξε βλοσυρός. «Δε θέλω τον Γίγαντα του Κάρντιφ στη Δυτική Πενσιλ-βάνια. Βάλτε το καλά στο μυαλό σας και φροντίστε να μαθευτεί. Γιατί έτσι θα δουλεύουμε, μόνο προφορικά. Δεν 90 Stephen King πρόκειται να βάλω καμιά ανακοίνωση στον πίνακα. Ξέρω ότι θ' ακουστούν μερικά κουτσομπολιά, αλλά γρήγορα θα ξεχαστούν. Δεν έχω όρεξη να ποδοπατήσουν καμιά δεκαριά φάρμες των Άμις στη μέση της σοδειάς για να δουν το αμάξι. Καταλάβατε;» Ναι, είχαν καταλάβει. Μέχρι τις εφτά εκείνο το βράδυ τα πράγματα είχαν επανέλθει κάπως στο φυσιολογικό. Ο Σάντι Ντίαρμπορν το εξακρίβωσε μόνος του, γιατί αφού έφαγε για βράδυ γύρισε για να ξαναρίξει μόνος του μια ματιά στο αμάξι. Βρήκε μόνο τρεις πολιτειακούς -δύο εκτός υπηρεσίας και έναν με στολή- να γυρίζουν γύρω από την Μπιούικ. Ο Μπακ Φλάντερς, ένας από τους εκτός υπηρεσίας, τραβούσε φωτογραφίες με μια Κόντακ. Αυτό ανησύχησε λίγο τον Σά-ντι, αλλά σε τελική ανάλυση τι θα έδειχναν οι φωτογραφίες; Απλώς μια Μπιούικ, που δεν ήταν καν ακόμη αρκετά παλιά για να μπορεί να θεωρηθεί και επισήμως αντίκα. Ο Σάντι έπεσε στα τέσσερα και κοίταξε κάτω από το αμάξι φωτίζοντας με ένα φακό που είχε αφήσει κάποιος εκεί κοντά (μάλλον γι' αυτόν ακριβώς το σκοπό). Κοίταξε καλά καλά την εξάτμιση. Έμοιαζε σαν γυαλί Πιρέξ. Έβαλε μέσα το κεφάλι του για λίγο από το παράθυρο του οδηγού (ούτε βόμβος ούτε κρύο), και μετά γύρισε στο αρχηγείο για να κουβεντιάσει με τον Μπράιαν Κόουλ, που καθόταν στο γραφείο του ΠΑ γι' αυτή τη βάρδια. Άρχισαν να



μιλάνε οι δυο τους για την Μπιούικ, μετά πέρασαν σης οικογένειες τους, και είχαν μόλις φτάσει στο μπέιζμπολ όταν το κεφάλι του Όρβιλ Γκάρετ πρόβαλε στην πόρτα. «Μήπως είδατε πουθενά τον Ένις; Τηλεφώνησε η Δράκαινα και είχε τα νεύρα της». Η Δράκαινα ήταν η Ίντιθ Χάιαμς, η αδερφή του Ένις. Ήταν οχτώ εννιά χρόνια μεγαλύτερη του, χήρα από παλιά. Κάποιοι στη Διμοιρία Δ ήταν της γνώμης ότι είχε πεθάνει τον άντρα της με την ασταμάτητη γκρίνια της. «Αυτό ΑπομιαΜπιουικ8 91 που 'χει στο στόμα της δεν είναι γλώσσα, είναι κοφτερό μαχαίρι», είχε πει κάποτε ο Ντίκι-Ντακ Έλιοτ. Ο Κερτ, που την έβλεπε πιο συχνά από τους άλλους πολιτειακούς (ο Ένις ήταν συνεργάτης του και τα πήγαιναν καλά παρά τη διαφορά ηλικίας), είχε τη γνώμη ότι η Ίντιθ ήταν ο λόγος που δεν παντρεύτηκε ποτέ ο Ράφερτι. «Μου φαίνεται ότι κατά βάθος φοβάται πως όλες οι γυναίκες είναι σαν αυτή», είπε κάποτε στον Σάντι. Δεν είναι διόλου καλή ιδέα να ξαναγυρίζεις στο αρχηγείο μετά τη δουλειά, σκεφτόταν ο Σάντι αφού πέρασε δέκα ατελείωτα λεπτά μιλώντας στο τηλέφωνο με τη Δράκαινα. που είναι, είχε πει ότι θα γυρίσει στις εξίμισι το αργότερο, αγόρασα το κρέας που ήθελε από του Πέπερ, ένα και ενενήντα εφτά σεντς το κιλό, και τώρα παραψήθηκε, μαύρισε, έγινε σαν σόλα, αν είναι κάτω στο Κάντρι Γουέι ή στο Ταπ να μου το πεις αυτή τη στιγμή, Σάντι, για να τηλεφωνήσω και να του τα ψάλω. Πληροφόρησε επίσης τον Σάντι ότι της είχαν τελειώσει οι βιταμίνες της και υποτίθεται ότι ο Ένις θα της έφερνε καινούριες. Πού ήταν λοιπόν; Μήπως έκανε υπερωρίες; Αυτό δεν ήταν κακό βέβαια, τους χρειάζονταν λεφτά, αλλά έπρεπε να της τηλεφωνήσει. Ή μήπως έπινε; Δεν το είπε καθαρά, αλλά προφανώς η Δράκαινα πίστευε ότι ο Ένις κάπου μπεκρόπινε. Ο Σάντι ήταν καθισμένος στο γραφείο του κέντρου επικοινωνιών με το ένα χέρι πάνω από τα μάτια του, αγωνιζόμενος να μιλήσει κι αυτός, όταν μπήκε μέσα ο Κέρτις με σπορ πολιτικά. Είχε έρθει κι αυτός να ρίξει άλλη μια ματιά στη Ροουντμάστερ. «Μια στιγμή, Ίντιθ, μια στιγμή», είπε ο Σάντι, και κατέβασε το ακουστικό. «Κερτ, βοήθεια. Ξέρεις πού πήγε ο Ένις αφού έφυγε;» «Έφυγε;» «Ναι, αλλά απ' ό,τι φαίνεται δεν πήγε σπίτι του». Ο Σάντι έδειξε το ακουστικό. «Είναι η αδερφή του». 92 Stephen King «Αν έφυγε, γιατί είναι ακόμη εδώ το αμάξι του;» είπε ο Κερτ. Ο Σάντι τον κοίταξε. Ο Κερτ συνέχισε κι αυτός να τον κοιτάζει. Και μετά, χωρίς κανείς τους να πει λέξη, έβγαλαν και οι δυο το ίδιο ακριβώς συμπέρασμα. Ο Σάντι ξεφορτώθηκε την Ίντιθ λέγοντας ότι θα της τηλεφωνούσε ή θα έβαζε τον Ένις να της τηλεφωνήσει αν τον έβρισκε. Και μετά βγήκε έξω μαζί με τον Κερτ. Το αμάξι του Ένις ήταν όντως στο πάρκινγκ, ένα Γκρέμλιν της Αμέρικαν Μότορς για το οποίο τον δούλευαν όλοι. Ήταν παρκαρισμένο κοντά στο εκχιονιστικό μηχάνημα που είχε βγάλει ο Τζόνι Πάρκερ από το Υπόστεγο Β για να κάνει χώρο για την Μπιούικ. Ο απογευματινός ήλιος έκανε το αμάξι και το εκχιονιστικό μηχάνημα να ρίχνουν μακριές σκιές, που απλώνονταν στη γη σαν τατουάζ. Ο Σάντι και ο Κερτ κοίταξαν στο εσωτερικό του Γκρέμλιν και είδαν μόνο τα συνηθισμένα σκόρπια σκουπίδια: περιτυλίγματα από χάμπουργκερ, κουτιά αναψυκτικών, κουτιά από Τιπαρίγιος, δύο χάρτες, ένα εφεδρικό πουκάμισο



της στολής να κρέμεται από το γάντζο στο πίσω κάθισμα, ένα εφεδρικό βιβλιάριο κλήσεων στο σκονισμένο ταμπλό, μερικά σύνεργα του ψαρέματος. Όλη αυτή η ακαταστασία δημιουργούσε ένα παρήγορο συναίσθημα μετά το άδειο, αποστειρωμένο εσωτερικό της Μπιούικ. Ακόμη πιο παρήγορο θα ήταν να έβλεπαν τον Ένις καθισμένο στο τιμόνι, να κοιμάται, με το παλιό κασκέτο των Πάιρετς κατεβασμένο πάνω από τα μάτια, αλλά ο Ένις δε φαινόταν πουθενά. Ο Κερτ γύρισε και τράβηξε προς το αρχηγείο. Ο Σάντι χρειάστηκε να τρέξει για να τον προλάβει και να τον πιάσει από το χέρι. «Πού πας εσύ;» είπε. «Να τηλεφωνήσω στον Τόνι». 93 «Όχι ακόμη», ειπε ο Σάντι. «Άσ τον να φάει με την ησυχία του. Θα του τηλεφωνήσουμε αργότερα αν χρεια- Και εύχομαι να μη χρειαστεί». πριν κοιτάξουν πουθενά αλλου, ακόμη και στο καθιστικό του πρώτου ορόφου, ο Κερτ και ο Σάντι κοίταξαν στο Υπόστεγο Β. Έκαναν το γύρο του αυτοκίνητου, κοίταξαν μέσα, κοίταξαν από κάτω. Κανένα ίχνος του Ένις Ράφερ-ti, όπου κι αν κοίταξαν, από όσο μπορούσαν να δουν τουλάχιστον. Βε'βαια, το να ψάχνεις για ίχνη γύρω από την Μπιούικ εκείνο το βράδυ ήταν σαν να έψαχνες για τα αποτυπώματα από τις οπλές ενός συγκεκριμένου αλόγου σε ένα μέρος από όπου είχε περάσει ολόκληρο πανικόβλητο κοπάδι. Δεν υπήρχε ίχνος του Ένις συγκεκριμένα, αλλά... «Κάνει κρύο εδώ μέσα ή εμένα μου φαίνεται;» ρώτησε ο Κερτ. Ήταν έτοιμοι να γυρίσουν στο αρχηγείο και ο Κερτ ήταν γονατισμένος με το κεφάλι γερμένο στο πλάι για να ρίξει μια τελευταία ματιά κάτω από το αμάξι Ση-κώθηκε όρθιος και τίναξε τα γόνατα του. «Δε λέω ση έχει παγωνιά, αλλά κάνει πολύ περισσότερο κρύο απ* όσο θα 'πρεπε, δε νομίζεις;» Ο Σάντι στην πραγματικότητα ζεσταινόταν στο πρόσωπο του έτρεχε ιδρώτας-, αλλά μπορεί να ήταν από την ένταση, όχι από τη θερμοκρασία μέσα στο υπόστεγο. Σκέ-φτηκε ότι το κρύο που αισθανόταν ο Κερτ μπορεί να ήταν ένα υπόλειμμα από αυτό που είχε νιώσει -ή που είχε νομίσει ότι ένιωσε- στο βενζινάδικο. Ο Κερτ διάβασε εύκολα τις σκέψεις του στο πρόσωπο του. «Μπορεί. Μπορεί απλώς να μου φαίνεται έτοι. Ανάθεμα κι αν ξέρω. Πάμε να δούμε στο αρχηγείο. Μπορεί να κοιμάται κάτω, στην αποθήκη. Δε θα ήταν η πρώτη φορά». Οι δύο πολιτειακοί είχαν μπει στο Υπόστεγο Β όχι από τις γκαραζόπορτες αλλά από μια μικρή κανονική πόρτα 94 Stephen King με πόμολο που υπήρχε στη δεξιά πλευρά. Ο Κερτ, αντί να βγει έξω, σταμάτησε στο κατώφλι και κοίταξε πάνω από τον ώμο του την Μπιούικ. Το βλέμμα του, καθώς στεκόταν δίπλα στον τοίχο με τα σφυριά, τις ψαλίδες, τις τσουγκράνες, τα φτυάρια και ένα σκαλιστήρι (το κόκκινο ΑΑ στη λαβή δε σήμαινε Ανώνυμοι Αλκοολικοί αλλά Άρκι Αρκάνιαν), ήταν θυμωμένο. Σχεδόν εξαγριωμένο. «Δεν ήταν η ιδέα μου», είπε, μιλώντας περισσότερο στον εαυτό του παρά στον Σάντι. «Έκανε κρύο. Δεν κάνει τώρα, αλλά έκανε». Ο Σάντι δε μίλησε. «Θα σου πω κάτι όμως», συνέχισε ο Κερτ. «Αν αυτό το αναθεματισμένο πράγμα μείνει εδώ για πολύ, θ' αγοράσω ένα θερμόμετρο για εδώ μέσα. Θα το πληρώσω από την τσέπη μου αν χρειαστεί. Μια στιγμή! Κάποιος άφησε ανοιχτό το πορτ μπαγκάζ. Ποιος να...» Σταμάτησε. Κοιτάχτηκαν και μια σκέψη πέρασε αστραπιαία απ' τα μυαλά τους: Ωραίοι αστυνομικοί είμαστε.



Είχαν κοιτάξει στο εσωτερικό της Μπιούικ και από κάτω, αλλά είχαν παραβλέψει το μέρος που -συμφωνά με τις ταινίες τουλάχιστον- είναι ο χώρος φύλαξης πτωμάτων που προτιμούν όλοι οι δολοφόνοι, ερασιτέχνες και επαγγελματίες. Πήγαν πάλι στην Μπιούικ και στάθηκαν από πίσω, κοιτάζοντας τη σκοτεινή χαραμάδα του πορτ μπαγκάζ. «Κάν' το εσύ, Σάντι», είπε ο Κερτ. Η φωνή του ήταν σιγανή, μόλις ένας ψίθυρος. Ο Σάντι δεν ήθελε, αλλά κατάλαβε ότι έπρεπε να το κάνει -σε τελική ανάλυση ο Κερτ ήταν αρχάριος. Πήρε μια βαθιά ανάσα και σήκωσε το σκέπασμα του πορτ μπαγκάζ. Σηκώθηκε πολύ πιο γρήγορα από όσο περίμενε. Ακούστηκε ένας μεταλλικός κρότος όταν έφτασε στο τέλος της διαδρομής του, αρκετά δυνατός για να τους κάνει ν' αναπηδήσουν και οι δύο. Ο Κερτ άρπαξε τον Σάντι με το έ- ΠΟΜΙΑΜΠΙΟΥΙΚδ 95 να χέρι και τα δάχτυλα του ήταν τόσο κρύα που ο Σάντι κόντεψε να ξεφωνίσει. Ο ανθρώπινος νους είναι συχνά ισχυρό και αναξιόπιστο μηχάνημα. Ο Σάντι ήταν τόσο σίγουρος ότι θα έβρισκαν τον Ένις Ράφερτι μέσα στο πορτ μπαγκάζ της Μπουικ, ώστε για μια στιγμή είδε το πτώμα: κουλουριασμένο σε εμβρυακή στάση με τζιν και άσπρο πουκάμισο, σαν να το 'χε αφήσει ένας πληρωμένος δολοφόνος της Μαφίας στο πορτ μπαγκάζ μιας κλεμμένης Λίνκολν. Αλλά αυτό που είδαν στην πραγματικότητα οι δυο πολιτειακοί ήταν μόνο σκιές. Το πορτ μπαγκάζ της Μπουικ ήταν άδειο. Δεν υπήρχε τίποτε εκεί, εκτός από ένα στρώμα καφέ μοκέτας χωρίς ούτε ένα εργαλείο ή ένα λεκέ πάνω της. Έμειναν αμίλητοι για λίγο και μετά ο Κερτ έβγαλε έναν παράξενο ήχο, κάτι σαν καγχασμό ή αγανακτισμένο ξεφυσημα. «Έλα», είπε. «Πάμε να φύγουμε. Και κλείσ' το καλά αυτό το πράγμα. Μου 'κόψε τη χολή, το αναθεματισμένο». «Κι εμένα», είπε ο Σάντι, κι έκλεισε το πορτ μπαγκάζ με δύναμη. Ακολούθησε τον Κερτ μέχρι την πόρτα που βρισκόταν δίπλα στον τοίχο με τα εργαλεία. Ο Κέρτις κοίταξε πάλι πίσω του. «Πολύ μυστήριο πράμα», είπε σιγανά. «Ναι», συμφώνησε ο Σάντι. «Είναι τελείως γαμημένο, ε;» «Είναι, μικρέ, σίγουρα είναι, αλλά ο συνάδελφος σου δεν είναι μέσα. ούτε πουθενά εδώ γύρω. Αυτό είναι σίγουρο». Ο Κερτ δεν έδωσε προσοχή στη λέξη μικρέ. Η εποχή που ήταν ο μικρός είχε παρέλθει και το ήξεραν και οι δυο τους. Κοίταζε ακόμη το αμάξι, τόσο λείο και άνετο και εκεί μπροστά τους. Τα μάτια του είχαν γίνει δυο στενές σχισμές, αφήνοντας να διαφαίνονται μόνο δυο λεπτές 96 Stephen King γραμμές γαλάζιου. «Είναι σχεδόν σαν να μιλάει. Δηλαδή, εντάξει, ξέρω οτι είναι της φαντασίας μου...» «Σίγουρα». «Αλλά σχεδόν το ακούω. Σαν να μουρμουρίζει». «Σταμάτα, πριν αρχίσω να φοβάμαι». «θες να πεις ότι δε φοβάσαι ήδη;» Ο Σάνα προτίμησε να μην απαντήσει. «Πάμε, εντάξει;» Βγήκαν έξω, και ο Κερτ έριξε άλλη μια τελευταία ματιά πριν κλείσει την πόρτα. Ανέβηκαν και κοίταξαν στον πάνω όροφο του αρχηγείου, όπου υπήρχε ένα λίβινγκ ρου μ και, πίσω από μια μπλε κουρτίνα, μια κρεβατοκάμαρα με τέσσερα ράντζα. Στο σαλόνι, ο Άντι Κολούτσι έβλεπε μια κωμική σειρά στην



τηλεόραση και στην κρεβατοκάμαρα κοιμούνταν δυο αστυνομικοί που είχαν τη νυχτερινή βάρδια. Ο Σάντι το κατάλαβε από τα ροχαλητά, αλλά τράβηξε και την κουρτίνα για να βεβαιωθεί. Ναι, δύο άτομα, ο ένας ροχάλιζε απαλά από τη μύτη, και ο άλλος βαριά με ανοιχτό το στόμα. Ο Ένις πουθενά. Ο Σάντι δεν περίμενε να τον βρει εκεί. Όταν ήθελε να κοιμηθεί ο Ένις, συνήθως πήγαινε στην αποθήκη στο υπόγειο και κοιμόταν σε ένα παλιό περιστρεφόμενο κάθισμα που ταίριαζε τέλεια με ένα μεταλλικό γραφείο από την εποχή του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, αφού πρώτα έβαζε το παλιό ραδιόφωνο στο ράφι να παίζει απαλά χορευτική μουσική. Εκείνο το βράδυ όμως ο Ένις δεν ήταν στην αποθήκη. Το ραδιόφωνο ήταν σβηστό και το κάθισμα με το μαξιλάρι άδειο. Δεν ήταν ούτε στα δωματιάκια της αποθήκης, που ήταν κακοφωτισμένα και τρομακτικά σαν κελιά σε μπουντρούμι. Υπήρχαν τρεις τουαλέτες συνολικά στο κτίριο, συν μία ανοξείδωτη χωρίς καπάκι στο κρατητήριο. Ο Ένις δεν ήταν κρυμμένος σε καμία από τις τρεις. Δεν ήταν ούτε στο 97 κουζινάκι ούτε στο κέντρο επικοινωνιών ούτε στο γραφείο του ΠΑ, που ήταν άδειο, με την πόρτα ανοιχτή και τα φώτα σβηστά. Στο μεταξύ είχε έρθει και ο Χάντι Ράγιερ. Ο Όρβιλ Γκάρετ είχε φύγει για το σπίτι του (μάλλον είχε φοβηθεί μήπως ερχόταν στο αρχηγείο η αδερφή του Ένις), και είχε αφήσει τον Μίστερ Ντίλον στον Χάντι -έτσι ήταν εκεί και το σκυλί. Ο Κερτ του εξήγησε τι έκαναν και γιατί. Ο Χάντι κατάλαβε αμέσως τι σήμαινε μια τέτοια εξαφάνιση. Είχε ένα μεγάλο, πλατύ πρόσωπο που θύμιζε αγρότη, αλλά δεν ήταν καθόλου βλάκας. Οδήγησε τον Ντίλον στο ντουλάπι του Ένις και τον άφησε να μυρίσει μέσα, πράγμα που ο σκύλος έκανε με μεγάλο ενδιαφέρον. Σ' αυτό το σημείο ήρθαν μαζί τους και ο Άντι Κολούτσι και δυο άλλοι πολιτειακοί που ήταν εκτός υπηρεσίας και είχαν έρθει κι αυτοί για να ρίξουν μια ματιά στην Μπιούικ. Βγήκαν έξω, χωρίστηκαν σε δύο ομάδες και έκαναν τον κύκλο του κτιρίου από διαφορετική κατεύθυνση φωνάζοντας τον Ένις. Είχε ακόμη αρκετό φως, αλλά ο ουρανός είχε αρχίσει να κοκκινίζει. Στη μία ομάδα ήταν ο Κερτ, ο Χάντι, ο Ντίλον και ο Σά-να. Ο Ντίλον περπατούσε αργά, μυρίζοντας τα πάντα, αλλά τη μόνη φορά που έδειξε να ζωηρεύει ακολούθησε μια οσμή που τον οδήγησε κατευθείαν στο Γκρέμλιν του Ένις. Τίποτε. Στην αρχή ένιωθαν ανόητοι που φώναζαν έτσι τον Ένις, αλλά όταν πια τα παράτησαν και ξαναμπήκαν μέσα, τα συναισθήματα τους ήταν ολωσδιόλου διαφορετικά. Αυτό ήταν το τρομακτικό, ότι πολύ γρήγορα έπαψαν να νιώθουν ανόητοι που φώναζαν και άρχισαν να το αντιμετωπίζουν σοβαρά. «Ας πάμε τον Ντίλον στο υπόστεγο να δούμε τι θα μυρίσει εκεί», είπε ο Κερτ. «Αποκλείεται», απάντησε ο Χάντι. «Δεν του αρέσει το αμάξι». 98 Stephen King «Έλα τώρα, ο Ένις είναι συνεργάτης μου. Άλλωστε μπορεί ο Ντίλον να έχει διαφορετικά συναισθήματα για το αμάξι τώρα». Αλλά ο Ντίλον είχε ακριβώς τα ίδια συναισθήματα. Ήταν μια χαρά όσο βρίσκονταν έξω από το υπόστεγο, και μάλιστα άρχισε να τραβάει το λουρί του καθώς οι αστυνομικοί πλησίασαν στην πλαϊνή πόρτα. Είχε σκυμμένο το κεφάλι και η μύτη του σχεδόν σερνόταν στην άσφαλτο. Έδειξε ακόμη μεγαλύτερο ενδιαφέρον όταν έφτασαν στην πόρτα. Ήταν φανερό ότι είχε πιάσει την οσμή του Ένις. Μετά ο Κέρτις άνοιξε την πόρτα και ο Ντίλον ξέχασε εντελώς τι έψαχνε να βρει. Άρχισε να ουρλιάζει αμέσως και καμπούριασε πάλι σαν να τον είχαν πιάσει κράμπες. Η γούνα του ορθώθηκε σαν φτερά παγονιού και κατούρησε στο κατώφλι και στο τσιμεντένιο δάπεδο του υπόστεγου. Άρχισε να τραβάει



το λουρί που κρατούσε ο Χάντι, ουρλιάζοντας ακόμη και προσπαθώντας με αυτό τον τρελό, απρόθυμο τρόπο να μπει μέσα. Το σιχαινόταν και το φοβόταν, αυτό ήταν ολοφάνερο από τη συμπεριφορά του και από τα τρελά του μάτια, και παρ' όλ' αυτά προσπαθούσε να το πλησιάσει. «Εντάξει, τέλος πάντων! Απλώς βγάλ' τον έξω!» φώναξε ο Κερτ. Μέχρι εκείνη τη στιγμή είχε διατηρήσει πλήρως την ψυχραιμία του, αλλά ήταν δύσκολη μέρα και τα ψυχικά αποθέματα του είχαν φτάσει στα όρια τους. «Δε φταίει αυτός», είπε ο Χάντι, αλλά, πριν προλάβει να πει τίποτε άλλο, ο Ντίλον σήκωσε το ρύγχος του ψηλά και αλύχτησε πάλι... Μόνο που ακούστηκε περισσότερο σαν ουρλιαχτό πόνου. Το σκυλί έκανε άλλο ένα τρεμάμενο βήμα μπροστά, τραβώντας με δύναμη το χέρι του Χάντι, σαν σημαία στον άνεμο. Είχε μπει μέσα στο υπόστεγο τώρα, αλυχτώντας και κλαψουρίζοντας, προχωρώντας προς το αμάξι και κατουρώντας ταυτόχρονα σαν κουτάβι. Κατουρώντας από τρόμο. ΑπομιαΜπιουικ8 99 «Το ξέρω ότι δε φταίει!» είπε ο Κερτ. «Είχες δίκιο, θα σου δώσω και έγγραφη συγνώμη αν θέλεις, αλλά παρ' τον από δω!» Ο Χάντι προσπάθησε να τραβήξει τον Μίστερ Ντίλον έξω, αλλά ήταν μεγάλο σκυλί, γύρω στα σαράντα κιλά, και δεν ήθελε να βγει. Χρειάστηκε να βοηθήσει και ο Κερτ για να τον σπρώξουν προς τα έξω. Τελικά τον έσυραν πεσμένο στο πλευρό, καθώς πάλευε και ούρλιαζε και δάγκωνε τον αέρα. Ήταν σαν να τραβούσες ένα σακί γεμάτο αγριόγατες, θα έλεγε αργότερα ο Σάντι. Όταν έβγαλαν επιτέλους έξω το σκυλί, ο Κερτ έκλεισε την πόρτα. Αμέσως ο Μίστερ Ντίλον ησύχασε, έπαψε να παλεύει. Ήταν λες και γύρισε ένας διακόπτης μέσα στο κεφάλι του. Έμεινε έτσι πεσμένος στο πλάι για λίγο, σαν να ήθελε να πάρει μια ανάσα, και μετά σηκώθηκε όρθιος. Κοίταξε τους αστυνομικούς με ένα απορημένο βλέμμα που έμοιαζε να λέει: «Τι έγινε, παιδιά; Τα πήγαινα μια χαρά και μετά σαν να έπαθα μπλακάουτ». «Δεν είμαστε καλά...» είπε ο Χάντι με σιγανή φωνή. «Πήγαινε τον πίσω στο αρχηγείο», είπε ο Κερτ. «Ήταν λάθος μου που σου ζήτησα να τον βάλεις εκεί μέσα, αλλά ανησυχώ πολύ για τον Ένις». Ο Χάντι πήγε πίσω στο κτίριο το σκυλί, που τώρα έδειχνε μια χαρά, και σταμάτησε μόνο μια στιγμή για να μυρίσει τα παπούτσια της δεύτερης ομάδας που είχε κάνει το γύρο του κτιρίου. Μαζί τους ήταν και μερικοί άλλοι αστυνομικοί, που άκουσαν τον Ντίλον να ουρλιάζει και ήρθαν να δουν τι συνέβαινε. «Άντε, παιδιά», τους είπε ο Σάντι, και μετά πρόσθεσε αυτό που έλεγαν πάντα στους περίεργους που μαζεύονταν μετά από ένα ατύχημα. «Η παράσταση τελείωσε». Μπήκαν στο αρχηγείο, ενώ ο Κερτ και ο Σάντι τους παρακολουθούσαν από την κλειστή πόρτα του υπόστεγου. Μετά από λίγο ο Χάντι ξαναβγήκε χωρίς τον Ντίλον. Ο 100 Stephen King Σάνη είδε τον Κερτ να πιάνει το πόμολο της πόρτας του υπόστεγου και ένιωσε μια αίσθηση τρόμου και έντασης να υψώνεται μέσα του σαν κύμα. Ήταν η πρώτη φορά που το ένιωθε αυτό, αλλά δε θα ήταν η τελευταία. Στα είκοσι τόσα χρόνια που ακολούθησαν εκείνη τη μέρα, θα έμπαινε στο Υπόστεγο Β δεκάδες φορές, αλλά ποτέ χωρίς να υψωθεί μέσα του αυτό το σκοτεινό φανταστικό κύμα, ποτέ χωρίς να διαισθάνεται ότι υπήρχε κάτι το φρικτό και αποτρόπαιο, που το έβλεπε φευγαλέα για μια στιγμή, σαν με την άκρη του ματιού του. Όχι ότι η φρίκη παρέμεινε αόρατη. Γιατί τελικά είδαν πολλά τα μάτια τους.



Μπήκαν στο υπόστεγο οι τρεις τους, με τα παπούτσια τους να τρίζουν στο βρόμικο τσιμέντο. Ο Σάντι άναψε τα φώτα από τους διακόπτες δίπλα στην πόρτα και μέσα στη δυνατή λάμψη των γυμνών γλόμπων η Μπιούικ έμοιαζε σαν κομμάτι σκηνικού που έχει μείνει σε άδεια σκηνή θεάτρου, ή σαν το μοναδικό έργο τέχνης σε μια γκαλερί που την έχουν διακοσμήσει σαν γκαράζ για την έκθεση. Πώς να το πεις ένα τέτοιο πράγμα; αναρωτήθηκε ο Σάντι. Εκείνο που του ήρθε ήταν Από μια Μπιούικ 8, ίσως επειδή ο Μπομπ Ντίλαν είχε ένα τραγούδι με παρόμοιο τίτλο. Το ρεφρέν αντηχούσε μέσα στο μυαλό του καθώς κοίταζαν το αμάξι, τονίζοντας εκείνη την αίσθηση του τρόμου: Κι αν πεθάνω, ξέρω ότι σίγουρα θα μου βάλει μια κουβέρτα στο κρεβάτι. Το αμάξι στεκόταν εκεί, με τα φανάρια του να κοιτάζουν και το χαμογελαστό του ψυγείο να χλευάζει. Καθόταν πάνω στα χοντρά και πολυτελή ασπρόμαυρα λάστιχα, και μέσα υπήρχε ένα ταμπλό γεμάτο από ψεύτικα κουμπιά κι ένα τιμόνι σχεδόν αρκετά μεγάλο για να πιλοτάρεις πειρατικό πλοίο. Υπήρχε κάτι που έκανε το σκυλί της Δι- ΟΜΙΑΜΠΙΟΥΙΚδ 101 ποφίας να ουρλιάζει από τρόμο και ταυτόχρονα να πλησιάζει σαν να βρισκόταν στην αρπάγη κάποιου εκστατικού μαγνητισμού. Αν έκανε κρύο εκεί μέσα πριν, τώρα η θερμοκρασία ήταν κανονική. Ο Σάντι έβλεπε τον ιδρώτα να γυαλίζει στα πρόσωπα των άλλων και τον ένιωθε να κυλά και στο δικό του. Τελικά το είπε ο Χάνο, κι αυτό έκανε τον Σάντι Ντίαρ-μπορν να νιώσει ανακούφιση. Το ένιωθε και ο ίδιος, αλλά δε θα μπορούσε ποτέ να εκφράσει αυτό το συναίσθημα με λόγια. Ήταν εξωφρενικό. «Το γαμημένο τον έφαγε», είπε ο Χάντι με απόλυτη βεβαιότητα. «Δεν ξέρω πώς είναι δυνατό αυτό, αλλά μου φαίνεται ότι ήρθε εδώ μόνος του για να ρίξει άλλη μια ματιά κι αυτό... με κάποιο τρόπο... τον έφαγε». «Μας παρακολουθεί», είπε ο Κερτ. «Το νιώθετε;» Ο Σάντι κοίταξε τα γυάλινα φανάρια-μάτια. Κοίταξε το γυρτό χλευαστικό στόμα με τα νικελένια δόντια. Τα διακοσμητικά σχήματα στα πλευρά του, που θα μπορούσαν σχεδόν να είναι μαλλιά. Ένιωθε κάτι, αυτό ήταν σίγουρο. Μπορεί να μην ήταν τίποτε παραπάνω από παιδιάστικο δέος για το άγνωστο, ο τρόμος που νιώθουν τα παιδιά όταν στέκονται μπροστά σε ένα σπίτι και αισθάνονται μέσα στην καρδιά τους ότι είναι στοιχειωμένο. Ή μπορεί να ήταν όντως αυτό που είπε ο Κερτ. Μπορεί να τους παρακολουθούσε. Να αναμετρούσε την απόσταση. Το κοίταζαν σχεδόν χωρίς ν' ανασαίνουν. Καθόταν εκεί, όπως θα καθόταν για τόσα χρόνια ακόμη στο μέλλον, ενώ πρόεδροι έρχονταν κι έφευγαν, ενώ οι δίσκοι αντικαταστάθηκαν από τα CD, ενώ το χρηματιστήριο ανέβηκε και δύο ουρανοξύστες έπεσαν, ενώ σταρ του κινηματογράφου ζούσαν και πέθαιναν, και ενώ αστυνομικοί έρχονταν κι έφευγαν από τη Διμοιρία Δ. Καθόταν εκεί, τόσο υπαρκτό* σαν τις πέτρες και τα τριαντάφυλλα. Και σε κάποιο βαθμό ένιωσαν όλοι αυτό που είχε νιώσει ο Μίστερ 102 Stephen King Ντίλον: την έλξη του. Στους μήνες που ακολούθησαν, ήταν πολύ συνηθισμένο να βλέπεις μερικούς πολιτειακούς να στέκονται εκεί δίπλα δίπλα, μπροστά στο Υπόστεγο Β. Στέκονταν με τα χέρια σαν παρωπίδες στο πρόσωπο για να βλέπουν μέσα από τα παράθυρα που διέτρεχαν όλη την μπροστινή μεγάλη γκαραζόπορτα. Θύμιζαν αργόσχολους περαστικούς που χαζεύουν σε οικοδομή. Μερικές φορές έμπαιναν και μέσα (ποτέ μόνοι όμως, στο Υπόστεγο Β επικρατούσε πάντα η λογική της ομάδας), και πάντα έδειχναν νεότεροι όταν το έκαναν αυτό, σαν μικρά παιδιά που πάνε στο νεκροταφείο της περιοχής επειδή έχουν βάλει στοίχημα.



Ο Κερτ ξερόβηξε. Ο ήχος έκανε τους άλλους δύο ν' αναπηδήσουν, και μετά να γελάσουν νευρικά. «Πάμε μέσα να τηλεφωνήσουμε στον αρχιφύλακα», είπε, και αυτή τη φορά Τώρα: Σάντι «...και αυτή τη φορά δεν είπα τίποτε. Τον ακολούθησα σαν καλό παιδί». Ο λαιμός μου είχε στεγνώσει. Κοίταξα το ρολόι μου και δεν ένιωσα μεγάλη έκπληξη όταν είδα ότι είχε περάσει πάνω από μία ώρα. Δεν είχε σημασία όμως, ήμουν εκτός υπηρεσίας. Ο ουρανός σκοτείνιαζε, αλλά τα μπου-μπουνητά είχαν απομακρυνθεί προς το νότο. «Οι παλιές καλές μέρες», είπε κάποιος, και ο τόνος του ήταν θλιμμένος και εύθυμος ταυτόχρονα, ένα κόλπο που μόνο οι Εβραίοι και οι Ιρλανδοί μπορούν να το κάνουν. «Νομίζαμε ότι θα είμαστε νέοι αιώνια, ε;» Γύρισα και είδα τον Χάντι Ρόγιερ, ντυμένο τώρα με πολιτικά, να κάθεται αριστερά από τον Νεντ. Δεν είχα πάρει είδηση πότε είχε έρθει. Είχε πάντα εκείνο το τίμιο πρόσωπο του αγρότη, όπως και το 1979, αλλά τώρα υπήρχαν ρυτίδες δίπλα στο στόμα του, τα μαλλιά του ήταν γκρίζα και είχαν υποχωρήσει σαν να τα παρέσυρε η άμπωτη, αποκαλύπτοντας ένα μεγάλο γυαλιστερό κούτελο. Πρέπει να ήταν στην ίδια ηλικία που είχε ο Ένις Ράφερτι όταν εξαφανίστηκε. Τα σχέδια του Χάντι για όταν θα έβγαινε 104 Stephen King στη σύνταξη ήταν να πάρει ένα Γουινεμπέιγκο και να επισκέπτεται τα παιδιά και τα εγγόνια του. Από ό,τι είχα καταλάβει ήταν διασκορπισμένα παντού, ακόμη και στην Κομητεία Μανιτόμπα. Αν τον ρωτούσες -ή ακόμη κι αν δεν τον ρωτούσες-, σου έδειχνε ένα χάρτη των Ηνωμένων Πολιτειών με όλες τις δυνατές διαδρομές σημειωμένες με κόκκινο. «Ναι», είπα. «Έτσι νομίζαμε. Πότε ήρθες, Χάντι;» «Α, περνούσα και σε άκουσα που μιλούσες για τον Μί-οτερ Ντίλον. Ήταν καλό σκυλάκι, ε; θυμάστε που αν κάποιος έλεγε "Συλλαμβάνεσαι" ξάπλωνε ανάσκελα;» «Ναι», είπα και χαμογελάσαμε ο ένας στον άλλο, όπως κάνουν οι άντρες όταν μιλάνε για έρωτα ή για τα παλιά. «Τι απέγινε ο Ντίλον;» ρώτησε ο Νεντ. «Τα κακάρωσε», απάντησε ο Χάντι. «Τον θάψαμε εγώ και ο Έντι Τζακιμπουά εκεί πέρα». 'Εδειξε μια έκταση με θάμνους που απλωνόταν σε ένα λόφο βόρεια από το αρχηγείο. «Πρέπει να πηγαίνουν δεκαπέντε χρόνια τώρα. Έτσι δεν είναι, Σάντι;» Απάντησα με ένα καταφατικό νεύμα. Βασικά έκλεινε δεκατέσσερα χρόνια σχεδόν σαν σήμερα. «Πρέπει να είχε γεράσει, ε;» ρώτησε ο Νεντ. «Είχε αρχίσει να γερνάει, ναι, αλλά...» «Τον δηλητηρίασαν», είπε ο Χάντι με μια τραχιά θυμωμένη φωνή, και μετά σώπασε. «Αν θέλεις ν' ακούσεις την υπόλοιπη ιστορία...» είπα. «Ναι, θέλω», είπε αμέσως ο Νεντ. «...τότε θα 'πρεπε να βρέξω λίγο το στόμα μου». Πήγα να σηκωθώ, αλλά εκείνη τη στιγμή έφτασε η Σίρλεϊ με ένα δίσκο στα χέρια. Πάνω είχε ένα πιάτο με χοντρά σάντουιτς -ζαμπόν και τυρί, ροσμπίφ, κοτόπουλο-και μια μεγάλη κανάτα με παγωμένο τσάι. «Κάτσε κάτω, Σάντι», είπε. «Έχω φροντίσει εγώ για σένα». «Τι έγινε, διαβάζεις και τη σκέψη τώρα;» 105 Η Σίρλεϊ χαμογέλασε και άφησε το δίσκο στο παγκάκι. «Όχι· Απλώς ξέρω ότι οι άντρες διψάνε όταν μιλούν, και ότι πεινούν πάντα. Ακόμη και οι κυρίες πεινούν και διψούν πότε πότε, όσο απίστευτο κι αν σας φαίνεται. Τρώτε,



παιδιά, κι όσο για σένα, Νεντ Γουίλκοξ, θα φας τουλάχιστον δύο σάντουιτς. Είσαι πολύ αδύνατος». Κοιτάζοντας το φορτωμένο δίσκο θυμήθηκα τον Μπί-μπι Ροθ να μιλά με τον Τόνι και τον Ένις ενώ τα μέλη του συνεργείου του -τα παιδιά του, όχι πολύ μεγαλύτερα από ό,τι ήταν ο Νεντ τώρα- έπιναν παγωμένο τσάι κι έτρωγαν σάντουιτς φτιαγμένα στο ίδιο κουζινάκι. Ήταν ακριβώς το ίδιο ακόμη· το μόνο που είχε αλλάξει ήταν το χρώμα που είχαν τα πλακάκια στο δάπεδο και ο φούρνος μικροκυμάτων. Νομίζω ότι και ο χρόνος είναι δεμένος με αλυσίδες. «Εντάξει, θα φάω», είπε ο Νεντ. Της χαμογέλασε, αλλά όχι αυθόρμητα, μάλλον από καθήκον. Κοίταζε συνέχεια στο Υπόστεγο Β. Είχε μαγευτεί απ' αυτό το πράγμα, όπως και τόσοι άλλοι με το πέρασμα των χρόνων. Για να μη μιλήσουμε και για ένα καλό σκυλί. Και καθώς έπινα το πρώτο μου ποτήρι παγωμένο τσάι, και το ένιωθα να κατεβαίνει κρύο και απολαυστικό στο στεγνωμένο λαιμό μου, με μπόλικη αληθινή ζάχαρη και όχι αυτή την απαίσια τεχνητή αηδία, αναρωτήθηκα αν βοηθούσα τον Νεντ Γουίλκοξ με αυτά που του έλεγα. Και αν θα πίστευε τα υπόλοιπα που είχα να του πω. Μπορεί να σηκωνόταν και να έφευγε σκουντούφλης και θυμωμένος, πιστεύοντας ότι έπαιζα μ' αυτόν και τη θλίψη του. Δεν ήταν απίθανο. Βέβαια, ο Χάντι, ο Άρκι και ο Φιλ θα επιβεβαίωναν τα λόγια μου, το ίδιο και η Σίρλεϊ. Δεν ήταν εκεί όταν ήρθε η Μπιούικ στη Διμοιρία, αλλά είχε δει πολλά -και είχε κάνει πολλά- από τότε που διορίστηκε αξιωματικός επικοινωνιών στα μέσα της δεκαετίας του ογδόντα. Όμως, ο μικρός μπορεί και πάλι να μην τα πίστευε. Πα-ραήταν πολλά για να τα χωνέψει κανείς. 106 Stephen King Τώρα όμως ήταν αργά για να κάνω πίσω. «Τι έγινε με τον Ένις Ράφερτι;» ρώτησε ο Νεντ. «Τίποτε», απάντησε ο Χάντι. «Δεν κολλήσανε καν αφίσες με τη φάτσα του στα σούπερ μάρκετ». Ο Νεντ τον κοίταξε αβέβαια, χωρίς να είναι σίγουρος αν ο Χάντι αστειευόταν ή όχι. «Τίποτε», επανέλαβε ο Χάντι, πιο ήσυχα αυτή τη φορά. «Αυτό είναι το χειρότερο με τις εξαφανίσεις, αγόρι μου. Αυτό που συνέβη στον πατέρα σου ήταν τρομερό, και δε θα προσπαθήσω να σε πείσω για το αντίθετο. Αλλά τουλάχιστον ξέρεις. Είναι κι αυτό κάτι, έτσι δεν είναι; Υπάρχει ένα μέρος όπου μπορείς να πας και ν' αφήσεις λουλούδια. Ή να πας το γράμμα από το κολέγιο». «Αυτό που λες δεν είναι παρά ένας τάφος», είπε ο Νεντ. Μιλούσε με μια παράξενη υπομονή που με έκανε ν' ανησυχήσω. «Υπάρχει ένα κομμάτι χώμα, και ένα κουτί από κάτω, και μέσα στο κουτί υπάρχει κάτι που είναι ντυμένο με τη στολή του πατέρα μου, αλλά δεν είναι ο πατέρας μου». «Ξέρεις όμως τι του συνέβη», επέμεινε ο Χάντι. «Με τον Ένις...» Άπλωσε τα χέρια του με τις παλάμες προς τα κάτω, ύστερα τις γύρισε προς τα πάνω, σαν ταχυδακτυλουργός που ολοκληρώνει ένα κόλπο. Ο Άρκι είχε πάει μέσα, μάλλον στην τουαλέτα, και τώρα τον είδα να γυρίζει και να κάθεται. «Όλα ήσυχα;» ρώτησα. «Και ναι και όχι, αρχιφύλακα. Η Στεφ μου είπε να σου πω ότι γίνονται πάλι εκείνες οι παρεμβολές στον ασύρματο, εκείνες οι σύντομες. Ξέρεις τι εννοώ. Επίσης η δορυφορική κεραία καπούτ. Στην οθόνη της τηλεόρασης υπάρχει μόνο η ένδειξη ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΣΗΜΑΤΟΣ, ΠΕΡΙΜΕΝΕΤΕ». Η Στεφ ήταν η Στέφανι Κολούτσι, η αντικαταστάτρια ης Σίρλεϊ στη δεύτερη βάρδια, ανιψιά του Άντι Κολούτσι.



ΑΠΟΜΙΑΜΠΙΟΥΙΚ8 107 Όσο για τη δορυφορική κεραία, την είχαμε πληρώσει από την τσέπη μας, όπως και τα όργανα γυμναστικής στη γωνία του πάνω ορόφου (πριν από ένα δυο χρόνια κάποιος έβαλε μια αφίσα στον τοίχο δίπλα στα βάρη, με μερικούς φανατικούς ποδηλάτες να κάνουν γυμναστική στο προαύλιο της φυλακής στο Σαμπέν -ΔΕΝ ΚΑΝΟΥΝ ΠΟΤΕ ΔΙΑΛΕΙΜΜΑ, έγραφε από κάτω). Ανταλλάξαμε ένα βλέμμα με τον Άρκι, και μετά κοιτάξαμε το Υπόστεγο Β. Αν ο φούρνος μικροκυμάτων δεν τα είχε παίξει ακόμη, θα τα έπαιζε σε λίγο. Μπορεί να μέναμε χωρίς ηλεκτρικό και τηλέφωνο, αν και είχε περάσει αρκετός καιρός από την τελευταία φορά που είχε γίνει αυτό. «Κάναμε έναν έρανο για κείνη τη σκύλα που είχε παντρευτεί», είπε ο Χάντι. «Και ήταν μεγάλο ποσό για τη Διμοιρία Δ, κατά τη γνώμη μου». «Εγώ νόμιζα ότι της τα δώσαμε για να το βουλώσει», είπε ο Φιλ. «Δεν υπήρχε περίπτωση να το βουλώσει αυτή η γυναίκα», είπε ο Χάντι. «Αυτά που ήθελε να πει θα τα έλεγε. Είναι γνωστό αυτό». «Δεν ήταν ακριβώς έρανος και δεν την είχε παντρευτεί», είπα. «Η γυναίκα ήταν αδερφή του, το ξεκαθαρίσαμε αυτό». «Την είχε παντρευτεί», επέμεινε ο Χάντι. «Ήταν σαν γέρικο ζευγάρι, με τις γκρίνιες του και τους καβγάδες του. Έκαναν ό,τι κάνουν οι παντρεμένρι εκτός από το να πηδιούνται, και εδώ που τα λέμε μπορεί κι αυτό...» «Χάντι, μη γίνεσαι μικροπρεπής», είπε ήρεμα η Σίρλεϊ. «Καλά, εντάξει», συμφώνησε αυτός. «Ο Τόνι έκανε έρανο και βάλαμε όλοι όσα μπορούσαμε», είπα στον Νεντ. «Μετά ο αδερφός του Μπακ Φλά-ντερς -είναι χρηματιστής στο Πίτσμπουργκ- τα επένδυσε. Ήταν ιδέα του Τόνι να το κάνουμε αυτό αντί να της δώσουμε απλώς μια επιταγή». 108 Stephen King Ο Χάντι έγνεψε καταφατικά. «Ο Τόνι έθεσε το θέμα σ' εκείνη τη συνέλευση που έκανε στο πίσω δωμάτιο του Κάντρι Γουέι. Το τελευταίο θέμα στην ημερήσια διάταξη ήταν πώς θα βοηθήσουμε τη Δράκαινα». Ο Χάντι γύρισε στον Νεντ. «Τότε πια ξέραμε ότι δεν υπήρχε περίπτωση να βρεθεί ο Ένις. Ούτε και υπήρχε περίπτωση να εμφανιστεί σε κανένα αστυνομικό τμήμα κάπου στο Μπέικερσφιλντ ή στην Καλιφόρνια ή στο Νόουμ της Αλάσκα με αμνησία από χτύπημα στο κεφάλι. Είχε χαθεί. Μπορεί να πήγε εκεί που πήγε και ο τύπος με το μαύρο αδιάβροχο και το καπέλο, μπορεί κάπου αλλού, αλλά σίγουρα είχε χαθεί. Δεν υπήρχε πτώμα, δεν υπήρχαν ίχνη βίας, δεν υπήρχαν καν ρούχα, αλλά ο Ένις είχε χαθεί». Ο Χάντι έβγαλε ένα κοφτό, στρι-γκό γέλιο. «Κι εκείνη η σκύλα η αδερφή του ήταν απίστευτη. Βέβαια ήταν μισότρελη από την αρχή...» «Κάτι παραπάνω από μισότρελη», είπε ήρεμα ο Άρκι, παίρνοντας ένα σάντουιτς με ζαμπόν και τυρί. «Τηλεφωνούσε συνέχεια, τρεις τέσσερις φορές τη μέρα, είχε κάνει τον Ματ Μπαμπίκι να τραβάει τα μαλλιά του ώσπου να τα ξεριζώσει. Να χαίρεσαι που πέθανε, Σίρλεϊ. Η Ίντιθ Χάιαμς! Τι περίπτωση κι αυτή!» «Τι πίστευε η αδερφή του ότι έπαθε ο Ένις;» ρώτησε ο Νεντ. «Ποιος ξέρει;» του απάντησα. «'Οτι τον σκοτώσαμε για χρέη στο πόκερ ίσως, και τον θάψαμε στο υπόγειο». «Παίζατε πόκερ στο αρχηγείο τότε;» είπε ο Νεντ, με ένα ύφος γεμάτο ενδιαφέρον και κατάπληξη μαζί. «Έπαιζε και ο πατέρας μου;» «Σε παρακαλώ», είπα. «Έτσι και έπιανε κανέναν ο Τόνι να παίζει πόκερ στο αρχηγείο, ακόμη και με σπίρτα, θα τον έγδερνε ζωντανό. Κι εγώ θα έκανα ακριβώς το ίδιο. Απλώς αστειεύτηκα».



ΑΠΟ ΜΙΑ ΜΠΙΟΥΙΚ 8 109 «Δεν είμαστε πυροσβέστες, αγόρι μου», είπε ο Χάνα με τόση περιφρόνηση που δεν μπόρεσα να μη γελάσω. μετά ξαναγύρισε στο θέμα που κουβεντιάζαμε «Η γριά ξαναγύρισε στο θέμα που κουβεντιάζαμε. «Η γριά μας μισούσε, και γι' αυτό πίστευε ότι κάτι του κάναμε. Όμως μισούσε όποιον απασχολούσε τον Ένις και δεν τον άφηνε ν' ασχολείται μόνο μ' αυτή. Μήπως γίνομαι υπερβολικός που λέω ότι μας μισούσε, αρχιφύλακα;» «Όχι», είπα. Ο Χάντι γύρισε πάλι στον Νεντ. «Εμείς τον απασχολούσαμε, του τρώγαμε χρόνο και ενέργεια. Νομίζω ότι για τον Ένις το καλύτερο κομμάτι της ζωής του ήταν αυτό που περνούσε εδώ ή στο περιπολικό του. Η Δράκαινα το ήξερε και δεν της άρεσε καθόλου -"Η δουλειά, η δουλειά, η δουλειά", έλεγε. "Μόνο γι' αυτό νοιάζεται, για την καταραμένη τη δουλια. Πολύ φυσικό να πιστεύει ότι τον σκοτώσαμε. Αφού του είχαμε πάρει όλα τα άλλα, πρέπει να του πήραμε και τη ζωή». Ο Νεντ άκουγε απορημένος, ίσως επειδή το μίσος για τη δουλειά δεν υπήρχε στη δική του οικογένεια. Ή κι αν υπήρχε μπορεί να μην το είχε δει. Η Σίρλεΐ ακούμπησε το χέρι στο γόνατο του. «Δεν καταλαβαίνεις; Ήθελε να μισεί κάποιον, ήθελε να έχει κάποιον για να τα βάζει μαζί του». «Η Ίντιθ έκανε μεγάλη φασαρία», είπα. «Τηλεφωνούσε, μας έσπαγε τα νεύρα, έγραψε γράμματα σε βουλευτές και στην εισαγγελία απαιτώντας να γίνει έρευνα. Νομίζω ότι ο Τόνι ήξερε τι θα γινόταν, αλλά παρ' όλ' αυτά έκανε εκείνη τη συνέλευση μερικές βραδιές αργότερα και πρότεινε να τη βοηθήσουμε οικονομικά. Αν δεν το κάνουμε εμείς, μας είπε, δε θα το κάνει κανείς. Ο Ένις δεν είχε αφήσει πολλά, και χωρίς τη βοήθεια μας θα ήταν σχεδόν άπορη. Ο Ένις είχε ασφάλεια και εκείνη την εποχή δικαιούνταν ήδη γύρω στο ογδόντα τοις εκατό της σύνταξης του, αλλά η Ίντιθ δε θα έπαιρνε δεκάρα ούτε από την ασφάλεια ούτε από τη σύνταξη για πολύ καιρό. Επειδή...» 110 Stephen King «...απλώς εξαφανίστηκε», είπε ο Νεντ. «Ακριβώς. Έτσι κάναμε έναν έρανο για τη Δράκαινα. Δυο χιλιάδες δολάρια συνολικά -όλοι έβαλαν, ακόμη και πολιτειακοί από το Λόρενς, το Μπίβερ και το Μέρσερ. Ο αδερφός του Μπακ Φλάντερς τα επένδυσε σε μετοχές πληροφορικής, που ήταν καινούριες τότε, και τελικά η Δράκαινα κατέληξε να έχει μια μικρή περιουσία. »Όσο για τον Ένις, άρχισε να κυκλοφορεί μια φήμη μεταξύ των πολιτειακών της Δυτικής Πενσιλβάνια ότι το είχε σκάσει για το Μεξικό. Μιλούσε συνέχεια για το Μεξικό και διάβαζε άρθρα σε περιοδικά. Σε λίγο το είχαν όλοι πια κάνει ευαγγέλιο: ο Ένις το έσκασε από την αδερφή του πριν τον στείλει στον τάφο με τη γλώσσα της. Ακόμη και κάποιοι που λογικά πρέπει να ήξεραν ότι δεν ήταν έτσι τα πράγματα άρχισαν να λένε αυτή την ιστορία, αστυνομικοί που ήταν στο πίσω δωμάτιο του Κάντρι Γουέι όταν ο Τόνι Σέιντινκς είπε ξεκάθαρα ότι η εξαφάνιση του Ένις είχε κάποια σχέση με την Μπουικ στο Υπόστεγο Β». «Λίγο ακόμη και θα έλεγε ότι είναι μονάδα τηλεμετα-φοράς για τον Πλανήτη Χ», είπε ο Χάντι. «Ο Τόνι ήταν πολύ πειστικός εκείνο το βράντυ», είπε ο Άρκι, κι η φωνή του έμοιαζε τόσο πολύ με του Λόρενς Γουέλκ που χρειάστηκε να σηκώσω το χέρι μου για να κρύψω ένα χαμόγελο. «Στα γράμματα που έγραψε στους βουλευτές, δε φαντάζομαι να είπε γι' αυτό το πράγμα που έχετε εδώ στη Ζώνη του Λυκόφωτος;» ρώτησε ο Νεντ.



«Τι να πει, αφού δεν ήξερε», του απάντησα. «Αυτός ήταν ο βασικός λόγος που έκανε τη συνέλευση ο Τόνι Σέι-ντινκς. Βασικά ήταν για να μας υπενθυμίσει να κρατήσουμε το στόμα μας κλειστό...» «Τι ήταν αυτό;» ρώτησε ο Νεντ και μισοσηκώθηκε από το παγκάκι. Δε χρειαζόταν να κοιτάξω για να καταλάβω τι είδε, αλλά φυσικά κοίταξα. Το ίδιο και η Σίρλεϊ, ο Άρκι ΑΠΟ ΜΙΑ ΜΠΙΟΥΙΚ 8 Hi και ο Χάντι. Δεν μπορούσες να μην κοιτάξεις, δεν μπορούσες να μη νιώσεις συνεπαρμένος. Κανείς μας δεν είχε φτάσει στο σημείο ν' αρχίσει να κατουριέται και ν' αλυχτάει για τη Ροουντμάστερ όπως ο καημένος ο Ντίλον, αλλά σε δυο τουλάχιστον περιπτώσεις εγώ προσωπικά είχα ουρλιάξει. Ναι. Και μιλάμε για ουρλιαχτά, όχι αστεία. Και οι εφιάλτες μετά... Αδερφέ μου. Η καταιγίδα είχε απομακρυνθεί προς τα νότια, μόνο που από μια άποψη δεν είχε απομακρυνθεί καθόλου. Από μια άποψη ήταν κλεισμένη μέσα στο Υπόστεγο Β. Από το ση* μείο όπου καθόμαστε στο παγκάκι των καπνιστών βλέπαμε δυνατές, αθόρυβες λάμψεις μέσα στο υπόστεγο. Τα παράθυρα πάνω στην γκαραζόπορτα ήταν κατάμαυρα και ξαφνικά τα έβλεπες να γίνονται κάτασπρα. Και ήξερα ότι με κάθε λάμψη ο ασύρματος στο θάλαμο επικοινωνιών αχρηστευόταν από παράσιτα. Και το ρολόι του φούρνου μικροκυμάτων αντί να δείχνει 5:18 ΛίΜείχε την ένδειξη ΣΦΑΛΜΑ Σε γενικές γραμμές όμως δεν ήταν πολύ άσχημα τα πράγματα. Οι λάμψεις άφηναν μετεικάσματα, πρασινωπά τετράγωνα που αιωρούνταν μπροστά στα μάτια σου, αλλά τουλάχιστον μπορούσες να κοιτάξεις. Τις πρώτες τρεις τέσσερις φορές που ξέσπασε τέτοια μίνι θύελλα μέσα στο υπόστεγο ήταν αδύνατο να κοιτάξεις -οι λάμψεις ήταν τόσο δυνατές που θα σου έκαιγαν τα μάτια. «Θεέ και Κύριε», ψιθύρισε ο Νεντ άναυδος... Όχι, δεν είχε μείνει απλώς άναυδος, ήταν σοκαρισμένος, και το διέκρινα ξεκάθαρα στο πρόσωπο του εκείνο το απόγευμα. Και δεν ήταν μόνο σοκ. 'Οταν συνήλθε λίγο, είδα στο πρόσωπο του την ίδια συνεπαρμένη έκφραση που είχε και το πρόσωπο του πατέρα του. Και του Τόνι. Και του Χάντι. Και του Ματ Μπαμπίκι και του Φιλ Κάντλετον. Και μήπως την είχα νιώσει και στο δικό μου πρόσωπο; Αυτή την έκφραση παίρνουμε συνήθως όταν αντιμετωπίζουμε το βαθύ και αληθινό άγνωστο, όταν βλέπουμε φευ- 112 Stephen King γαλέα εκείνο το μέρος άπου σταματά το γνωστό σύμπαν και αρχίζει το πραγματικό κενό. Ο Νεντ γύρισε σ" εμένα. «Σάνα, για όνομα του Θεού, τι είναι αυτό; Τι είναι;-» «Αν θέλεις να το ονομάσεις κάπως, πες το φωτοσεισμά. Μέτριας έντασης. Αυτές τις μέρες, οι περισσότεροι είναι μέτριας έντασης, θέλεις να ρίξεις μια ματιά από κοντά;» Δε με ρώτησε μήπως ήταν επικίνδυνο, δε με ρώτησε αν υπήρχε περίπτωση να εκραγεί αυτό το πράγμα ή να του τηγανίσει τη μηχανή σπέρματος από κάτω. Είπε μόνο ένα «Ναι!» Πράγμα που δε με εξέπληξε καθόλου. Πλησιάσαμε στο υπόστεγο, ο Νεντ κι εγώ μπροστά, οι άλλοι λίγο πιο πίσω. Οι αλλόκοτες λάμψεις φαίνονταν ολοκάθαρα μέσα στο λυκόφως, αλλά θα φαίνονταν εξίσου καθαρά σχεδόν, ακόμη κι αν ήταν καταμεσήμερο. Και όταν πρωτοέφτασε εδώ η Μπιούϊκ Ροουντμάστερ (αυτό έγινε πάνω κάτω την εποχή του πυρηνικού ατυχήματος στο νησί θρι Μάιλ, τώρα που το σκέφτομαι), οι λάμψεις από έναν τέτοιο φωτοσεισμό κυριολεκτικά ήταν πιο δυνατές και από τον ήλιο.



«Χρειάζονται γυαλιά ηλίου;» ρώτησε ο Νεντ καθώς πλησιάζαμε στην πόρτα του υπόστεγου. Τώρα άκουγα το βόμβο από μέσα -τον ίδιο βόμβο που είχε προσέξει ο πατέρας του Νεντ όταν κάθισε πίσω από το τεράστιο τιμόνι της Μπιουικ στο βενζινάδικο Τζένι. «Μπα, όχι, απλώς μισόκλεισε τα μάτια σου», είπε ο Χά-ντι. «Το '79 όμως θα χρειαζόσουν σίγουρα γυαλιά ηλίου». «Δε λες τίποτε», συμφώνησε και ο Άρκι. Ο Νεντ πλησίασε το πρόσωπο του σε ένα παράθυρο μισοκλείνοντας τα μάτια. Στάθηκα δίπλα του κοιτάζοντας συνεπαρμένος όπως πάντα. Για περάστε, για περάστε, να δείτε το ζωντανό κροκόδειλο. Από μια MraoviK 8 113 Η Ροουντμάστερ ήταν εντελώς ξεσκέπαστη, έχοντας «ετάζει με κάποιο τρόπο από πάνω της το μουσαμά, που τώρα ήταν πεσμένος σε ένα σωρό από τη μεριά του οδηγού. Εμένα μου έμοιαζε περισσότερο από κάθε άλλη φορά με έργο τέχνης, ένα μεγάλο αυτοκίνητο-δεινοσαυρος με τις καμπυλωτές γραμμές του και τη στυλιζαρισμένη οροφή, τους μεγάλους τροχούς και τη μάσκα που θύμιζε χλευαστικό χαμόγελο. Καλώς ήρθατε, κυρίες και κύριοι! Καλώς ήρθατε στην αποψινή παράσταση «Από μια Μπιούικ 8»! Κρατήστε μια ικανή απόσταση μόνο, γιατί αυτή η τέχνη δαγκώνει! Καθόταν εκεί ακίνητη και αδρανής... ακίνητη και αδρανής... και ξαφνικά η καμπίνα φωτίστηκε από μια εκτυφλωτική μοβ λάμψη σαν φλας. Το μεγάλο τιμόνι και ο εσωτερικός καθρέφτης ξεχώριζαν ολοκάθαρα, σαν αντικείμενα στον ορίζοντα σε επίθεση πυροβολικού. Ο Νεντ άφησε ένα άναρθρο ξεφωνητό και σήκωσε το χέρι για να προστατέψει το πρόσωπο του. Η Μπιουικ άστραψε ξανά και ξανά, με κάθε σιωπηλή έκρηξη ν' αποτυπώνει τη σκιά της στο τσιμεντένιο δάπεδο και τον ξύλινο τοίχο, όπου κρέμονταν ακόμη μερικά εργαλεία από τα ξύλινα κρεμαστάρια. Ο βόμβος ακουγόταν πολύ καθαρά τώρα. Κάρφωσα το βλέμμα μου στο στρογγυλό θερμόμετρο που κρεμόταν από ένα δοκάρι της οροφής, αυτό που περνούσε πάνω από το καπό της Μπιούικ, και όταν άστραψε πάλι διάβασα εύκολα την ένδειξη: 12 βαθμοί. Δεν ήταν πολύ άσχημα. Συνήθως, δεν υπήρχε λόγος ανησυχίας, εκτός αν η θερμοκρασία έπεφτε κάτω από τους δέκα βαθμούς. Δώδεκα βαθμοί δεν ήταν κακή θερμοκρασία. Και πάλι όμως, δεν υπήρχε λόγος να ρισκάρεις. Είχαμε καταλήξει σε κάποια συμπεράσματα για την Μπιούικ με τα χρόνια, είχαμε θεσπίσει μερικούς κανόνες, αλλά ξέραμε οτι κι αυτοί δεν ήταν σίγουροι. 114 Stephen King Μέσα στην Μπουικ άστραψε μία ακόμη εκτυφλωτική αθόρυβη λάμψη, και μετά δεν έγινε τίποτε, σχεδόν για ένα ολόκληρο λεπτό. Ο Νεντ δεν είχε κουνηθεί ρούπι από τη θέση του. Δεν ξέρω καν αν ανέπνεε. «Τελείωσε;» ρώτησε τελικά. «Περίμενε», είπα. Πέρασαν άλλα δυο λεπτά και όταν δεν έγινε τίποτε, άνοιξα το στόμα μου για να πω ότι ίσως έπρεπε να πάμε να κάτσουμε, η Μπιούικ είχε εξαντλήσει τα πυροτεχνήματα της για σήμερα και μπορούσαμε να γυρίσουμε στο παγκάκι. Πριν προλάβω να μιλήσω όμως, άστραψε μια τελική τερατώδης λάμψη. Ένα κυματιστό φωτεινό νήμα σαν σπίθα από γιγαντιαίο κύκλοτρο εκτινάχτηκε προς τα πάνω από το πίσω δεξιό παράθυρο της Μπιούικ. Υψώθηκε σε μια τεθλασμένη γραμμή μέχρι την πίσω γωνία του υπόστεγου, όπου υπήρχε ένα ψηλό ράφι φορτωμένο με παλιά κουτιά, τα περισσότερα γεμάτα από διάφορα σιδερικά. Τα κουτιά έβγαλαν μια χλομή κίτρινη λάμψη, σαν να ήταν γεμάτα από αναμμένα κεριά και όχι από βίδες, μπουλόνια, παξιμάδια και ελατήρια. Ο βόμβος έγινε πιο δυνατός και τα δόντια μου άρχισαν να τραντάζονται από έναν κραδασμό που τον ένιωθα στη ράχη της μύτης μου. Μετά σταμάτησε. Το ίδιο και οι λάμψεις. Για τα θαμπωμένα μάτια μας το εσωτερικό του



υπόστεγου τώρα ήταν κατάμαυρο αντί για μισοσκότεινο. Από την Μπιούικ φαινόταν μόνο ένας όγκος με στρογγυλεμένες γωνίες και αμυδρές ανταύγειες από τα νικελέ δαχτυλίδια γύρω από τα φανάρια. Η Σίρλεϊ άφησε την ανάσα που κρατούσε με έναν αργόσυρτο στεναγμό και έκανε πίσω από το παράθυρο όπου στεκόταν και κοίταζε. Έτρεμε. Ο Άρκι την αγκάλιασε παρηγορητικά από τους ώμους. Ο Φιλ, που στεκόταν στο παράθυρο στα δεξιά μου, είπε: «Όσες φορές κι αν το δω, αφεντικό, δεν μπορώ ποτέ να το συνηθίσω». αποΜΙαΜπιουικ8 115 «Τι είναι;» ρώτησε ο Νεντ. Το δέος είχε διαγράψει δέκα με δώδεκα χρόνια από το πρόσωπο του και τον είχε ετατρέψει σε παιδί, μικρότερο και από τις αδερφές του. «Γιατί γίνεται;» «Δεν ξέρω», είπα. «Ποιος άλλος ξέρει γι' αυτό το πράγμα;» «Όλοι οι πολιτειακοί που δούλεψαν ποτέ στη Διμοιρία Δ τα τελευταία είκοσι τόσα χρόνια. Το ξέρουν και μερικά παιδιά από το Τμήμα Τροχοφόρων. Ο Επιθεωρητής της Κομητείας, νομίζω...» «Ο Τζέιμισον;» είπε ο Χάντι. «Ναι, το ξέρει». «Και ο αρχηγός της αστυνομίας του Στάτλερ, ο Σιντ Μπράουνελ. Πέρα απ' αυτούς, όχι πολλοί». Καθώς γυρίζαμε πίσω στο παγκάκι, οι περισσότεροι ανάψαμε τσιγάρο. Ο Νεντ έδειχνε να χρειάζεται κι αυτός ένα. Ή κάτι για να τον στυλώσει. Μια γερή δόση ουίσκι, ίσως. Μέσα στο αρχηγείο, τα πράγματα θα επέστρεφαν στη φυσιολογική κατάσταση. Η Στεφ Κολούτσι θα έβλεπε ήδη βελτίωση στον ασύρματο, και σε λίγο το δορυφορικό πιάτο στη στέγη θα άρχιζε να λαμβάνει πάλι σήματα -όλα τα σκορ, όλους τους πολέμους και έξι κανάλια τηλεμάρκε-τινγκ. Αν αυτό δε σε κάνει να ξεχάσεις την τρύπα του όζοντος, τότε, μα το Θεό, δεν μπορεί να σε βοηθήσει τίποτε. «Πώς είναι δυνατό να μην το ξέρουν;» ρώτησε ο Νεντ. «Πώς είναι δυνατό να μην έχει μαθευτεί κάτι τόσο μεγάλο;» «Δεν είναι και τόσο μεγάλο», είπε ο Φιλ. «Είναι απλώς μια Μπιούικ, αγόρι μου. Τώρα, αν ήταν Κάντιλακ... ναι, τότε θα ήταν μεγάλο». «Μερικές οικογένειες δεν μπορούν να κρατήσουν μυστικά και μερικές μπορούν», είπα. «Η δική μας μπορεί. Ο Τόνι Σέιντινκς έκανε εκείνη τη συνέλευση στο Κάντρι Γουέι δυο βραδιές αφότου ήρθε η Μπιούικ και εξαφανίστηκε ο Ένις, κυρίως για να βεβαιωθεί ότι μπορούσαμε όντως να κρατήσουμε το μυστικό. Ο Τόνι μας ενημέρωσε 116 Stephen King για διάφορα πράγματα εκείνο το βράδυ. Για την αδερφή του Ένις, φυσικά -πώς θα τη βοηθούσαμε και πώς έπρεπε να της φερόμαστε μέχρι να ηρεμήσει...» «Αν ηρέμησε ποτέ, εγώ σίγουρα δεν το κατάλαβα», είπε ο Χάντι. «...και πώς έπρεπε ν' αντιμετωπίσουμε τους δημοσιογράφους σε περίπτωση που η Δράκαινα πήγαινε στις εφημερίδες». Ήταν καμιά δεκαριά πολιτειακοί στο Κάντρι Γουέι εκείνο το βράδυ, και με τη βοήθεια του Χάντι και του Φιλ κατάφερα να τους θυμηθώ όλους. Ο Νεντ δεν τους ήξερε όλους προσωπικά, αλλά μπορεί να είχε ακούσει τα ονόματα την ώρα του φαγητού, αν ο πατέρας του μιλούσε για τη δουλειά στο σπίτι. Οι περισσότεροι πολιτειακοί μιλάνε. Δε μιλάνε για τα άσχημα της δουλειάς βέβαια -για τις βρισιές και τις βλαστήμιες και τα αιματηρά ατυχήματα στους αυτοκινητόδρομους-, αλλά υπάρχουν και αστεία περιστατικά, όπως εκείνη τη φορά που μας κάλεσαν γιατί ένα παιδί των Άμις έτρεχε με ρόλερ-σκέιτ στο κέντρο του Στάτλερ γελώντας σαν τρελό, κρατώντας την ουρά ενός αλόγου που κάλπαζε. Ή μια φορά που χρειάστηκε να μιλήσουμε σε έναν τύπο



στην οδό Κάλβερτον που είχε φτιάξει ένα άγαλμα από χιόνι, έναν άντρα και μια γυναίκα σε στάση συνουσίας. Μα είναι τέχνη! φώναζε ξανά και ξανά. Προσπαθήσαμε να του εξηγήσουμε ότι για τους γείτονες δεν ήταν τέχνη. Οι γείτονες είχαν σκανδαλιστεί. Ευτυχώς που ζέστανε ο καιρός κι έριξε και μια βροχή, αλλιώς θα είχαμε καταλήξει στα δικαστήρια με αυτή την υπόθεση. Αφηγήθηκα στον Νεντ πώς τραβήξαμε τα τραπέζια στο Κάντρι Γουέι σχηματίζοντας ένα τεράστιο τετράγωνο χωρίς να μας το ζητήσει κανείς, και μετά ο Μπράιαν Κό-ουλ και ο Ντίκι-Ντακ 'Ελιοτ συνόδευσαν έξω τις σερβιτόρες κι έκλεισαν τις πόρτες πίσω τους. Σερβιριστήκαμε μόνοι μας από τους μπουφέδες που είχαν στηθεί στο μπρο- 117 (jt μεροζ '"Ιζ αίθουσας. Αργότερα αρχίσαμε τις μπίρες, οι πολιτειακοί γέμιζαν μόνοι τους τα ποτήρια τους από την κ(ίνουλα και τα σημείωναν ο καθένας στο λογαριασμό του, και το δωμάτιο είχε γεμίσει καπνό από τσιγάρα. Ο Πίτερ Κουίνλαντ, ο ιδιοκτήτης του εστιατορίου εκείνη την εποχή» είχε μανία με τον Σινάτρα, και καθώς τρώγαμε, πίναμε, καπνίζαμε και μιλούσαμε, τα ηχεία έπαιζαν τραγούδια του Φρανκ: «Luck Be a Lady», «Summer Wind», «New York, New York», και φυσικά το «My Way», ίσως το πιο χαζό ποπ τραγούδι του εικοστού αιώνα. Μέχρι σήμερα δεν μπορώ ν' ακούσω ούτε αυτό ούτε κανένα άλλο τραγούδι του Σινάτρα χωρίς να θυμηθώ το Κάντρι Γουέι και την Μπιούικ στο Υπόστεγο Β. Αναφορικά με το χαμένο οδηγό της Μπιούικ, θα λέγαμε ότι δεν είχαμε ούτε όνομα ούτε περιγραφή, και ότι δεν υπήρχε καμιά ένδειξη ότι το συγκεκριμένο άτομο είχε παραβιάσει το νόμο. Με άλλα λόγια, τίποτε για κλοπή βενζίνης. Όσο για τις ερωτήσεις που αφορούσαν τον Ένις, έπρεπε να τις παίρνουμε στα σοβαρά και ν' απαντάμε με ειλικρίνεια -μέχρι ενός σημείου τουλάχιστον. Ναι, ήμασταν όλοι απορημένοι. Ναι, ανησυχούσαμε. Ναι, είχαμε βγάλει ανακοίνωση για την εξαφάνιση του. Ναι, μπορεί όμως ο Ένις να τα βαρέθηκε όλα και να έφυγε. Οι οδηγίες μας ήταν να λέμε ότι, ναι, τα πάντα ήταν δυνατά, και η Διμοιρία Δ έκανε ό,τι περνούσε από το χέρι της για να βοηθήσει την αδερφή του Ράφερτι, μια εξαιρετική κυρία που είχε στενοχωρηθεί τόσο πολύ ώστε ήταν ικανή να πει οτιδήποτε. «'Οσο για την ίδια την Μπιούικ, αν σας ρωτήσει κανείς γι' αυτή, πείτε του ότι είναι από κατάσχεση», είχε πει ο Τό-vl «Τίποτε περισσότερο. Αν τολμήσει κανείς να πει τίποτε παραπάνω, θα μάθω ποιος ήταν και θα τον λιώσω». Κοίταξε γύρω του στο δωμάτιο. Οι άντρες του τον κοίταζαν κι αυτοί και κανείς δεν ήταν τόσο βλάκας ώστε να τολμήσει 118 Stephen King να χαμογελάσει. Τον είχαν ζήσει αρκετό καιρό και ήξεραν πως όταν ε'παιρνε αυτό το ύφος δεν αστειευόταν. «Είμαστε ξεκάθαροι σ' αυτό το σημείο; Καταλάβαμε όλοι;» Ακολούθησε μια χορωδία καταφατικών απαντήσεων που σκέπασε για λίγο τη φωνή του Φρανκ στο «It Was a Very Good Year». Σίγουρα είχαμε καταλάβει όλοι. Ο Νεντ σήκωσε το χέρι του και σταμάτησα να μιλάω, πράγμα που κυριολεκτικά με ανακούφισε. Δεν ήθελα και πολύ να ξαναθυμηθώ εκείνη την παλιά συνέλευση. «Τι έγινε με τα τεστ που έκανε ο Μπίμπι Ροθ;» «Δεν οδήγησαν πουθενά», απάντησα. «Το υλικό που έμοιαζε με βινίλιο δεν ήταν ακριβώς βινίλιο. Έμοιαζε, αλλά αυτό ήταν όλο. Τα ξύσματα από την μπογιά που πήραν δεν ταίριαζαν με κανένα από τα δείγματα βαφών αυτοκινήτων που είχε ο Μπίμπι. Το ξύλο ήταν ξύλο. "Πιθανόν βελανιδιά", είπε ο Μπίμπι, κι αυτό ήταν το μόνο που είπε, όσο κι αν τον πίεσε ο Τόνι. Κάτι δεν του πήγαινε καλά, αλλά δεν ήθελε να πει τι».



«Ίσως να μην μπορούσε», είπε η Σίρλεϊ. «Μπορεί να μην ήξερε». «Ναι», συμφώνησα. «Το γυαλί στα παράθυρα και το παρμπρίζ ήταν κανονικό γυαλί ασφαλείας, αλλά δεν υπήρχε φίρμα επάνω. Με άλλα λόγια, δεν είχε εφαρμοστεί σε κανένα εργοστάσιο του Ντιτρόιτ». «Τα δακτυλικά αποτυπώματα;» Άρχισα να μετρώ στα δάχτυλα. «Του Ένις. Του πατέρα σου. Του Μπράντλεϊ Ρόουτς. Τέλος. Δεν υπήρχαν αποτυπώματα από τον άντρα με το μαύρο αδιάβροχο». «Πρέπει να φορούσε γάντια», είπε ο Νεντ. «Λογικά, ναι. Ο Μπραντ δεν ήταν σίγουρος, αλλά μάλλον θυμόταν ότι είδε τα χέρια του τύπου και σκέφτηκε ότι ήταν το ίδιο άσπρα με το πρόσωπο του». ΑπομιαΜπιουικ8 119 «Μερικοί όμως επινοούν τέτοιες λεπτομέρειες εκ των υστερων», είπε ο Χάντι. «Οι αυτόπτες μάρτυρες δεν είναι τόσο αξιόπιστοι όσο θα θέλαμε». «Το 'ριξες στη φιλοσοφία;» ρώτησα. Ο Χάντι έκανε μια πλατιά χειρονομία. «Συνέχισε», είπε. «Ο Μπίμπι δε βρήκε ίχνη αίματος στο αμάξι, αλλά τα δείγματα ινών που πήρε από το εσωτερικό του πορτ μπα-νκάζ είχαν μικροσκοπικά ίχνη οργανικής ύλης. Ο Μπίμπι δεν μπόρεσε να βρει τι ήταν, και μετά από λίγο το υλικό _η "σαπουνολάσπη", όπως την ονόμασε- αποσυντέθηκε. Όλες οι πλάκες του μικροσκοπίου ήταν καθαρές μέσα σε μία βδομάδα. Δεν έμεινε τίποτε, εκτός από τη χρωστική ουσία που είχε χρησιμοποιήσει». Ο Χάντι σήκωσε το χέρι του σαν παιδί στο σχολείο. Του έκανα νόημα. «Μια βδομάδα αργότερα, δεν έβρισκες τα μέρη από όπου είχαν πάρει τα δείγματα από το ταμπλό και το τιμόνι. Το ξύλο "επουλώθηκε", απλώθηκε πάνω από την εγκοπή σαν φλούδα πάνω από σταφύλι. Το ίδιο και η επίστρωση του πορτ μπαγκάζ. Και αν γρατσουνούσες τον προφυλακτήρα με ένα σουγιά ή ένα κλειδί, μετά από έξι εφτά ώρες η γρατσουνιά είχε χαθεί». «θες να πεις ότι αντοθεραπεύεται;» είπε ο Νεντ. «Μπορεί να το κάνει αυτό;» «Ναι», του απάντησε η Σίρλεϊ. Άναψε άλλο ένα Πάρλιαμεντ και άρχισε να καπνίζει με γρήγορες, νευρικές τζούρες. «Ο πατέρας σου με επιστράτευσε μια φορά να τον βοηθήσω σε ένα από τα πειράματα του. Με έβαλε να χειριστώ τη βιντεοκάμερα. Έκανε μια μεγάλη γρατσουνιά στην πόρτα του οδηγού, ακριβώς κάτω από τη διακοσμητική ρίγα. Αφήσαμε την κάμερα να τραβάει και ξαναγυρίζαμε μαζί κάθε δεκαπέντε λεπτά. Δεν ήταν τίποτε δραματικό, σαν αυτά που βλέπεις στις ταινίες, αλλά και πάλι ήταν απίστευτο. Η γρατσουνιά γινόταν όλο και πιο ρηχή 120 Stephen King και άρχιζε να σκουραίνει γύρω γύρω, σαν να δούλευε για να ξαναπάρει το χρώμα της μπογιάς. Και τελικά απλώς εξαφανίστηκε. Δε φαινόταν ούτε ίχνος της γρατσουνιάς». «Το ίδιο και τα λάστιχα», είπε ο Φιλ Κάντλετον με τη σειρά του. «Έχωνες ένα κατσαβίδι στο ελαστικό, και άρχιζε να βγαίνει αέρας, όπως θα περίμενες. Μόνο που σιγά σιγά το σφύριγμα του αέρα γινόταν πιο σιγανό, και σε μερικά δευτερόλεπτα σταματούσε κι αυτό. Και μετά πετούσε έξω και το κατσαβίδι». Ο Φιλ έκανε έναν ήχο πφφτ με τα χείλια του. «Λες κι έφτυνε κουκούτσι από καρπούζι». «Είναι ζωντανό;» με ρώτησε ο Νεντ. Η φωνή του ήταν τόσο σιγανή που σχεδόν δεν ακουγόταν. «Δηλαδή, αν μπορεί ν' αντοθεραπεύεται...» «Ο Τόνι πάντα έλεγε ότι δεν είναι», του απάντησα. «Ήταν κατηγορηματικός σ' αυτό το σημείο. "Απλώς ένα μαραφέτι", έλεγε. "Ένα παράξενο κατασκεύασμα που δεν το καταλαβαίνουμε". Ο πατέρας σου πίστευε το



αντίθετο, και προς το τέλος έγινε κι αυτός εξίσου κατηγορηματικός με τον Τόνι. Αν είχε ζήσει ο πατέρας σου...» «Τι; Αν είχε ζήσει τι θα γινόταν;» «Δεν ξέρω», είπα. Με έπιασε μια βαριά θλίψη. Είχα πολλά να του πω ακόμα, αλλά ξαφνικά δεν ήθελα να τα πω. Δεν είχα το κουράγιο και η καρδιά μου ήταν βαριά με την προοπτική να τα ανασκαλέψω όλα αυτά, όπως βαραίνει όταν έχεις να κάνεις μια δουλειά που είναι απαραίτητη αλλά σκληρή και βλακώδης -να ξεριζώσεις ζιζάνια πριν δύσει ο ήλιος, να πας το σανό στο στάβλο πριν την απογευματινή βροχή. «Δεν ξέρω τι θα γινόταν αν είχε ζήσει -«υτή είναι η αλήθεια». Ο Χάντι έσπευσε να με σώσει. «Ο μπαμπάς σου είχε παλαβώσει μ' αυτό το αμάξι, Νεντ. Μιλάμε ότι τα είχε παίξει. Πήγαινε εκεί όποτε μπορούσε, περπατούσε γύρω γύρω, το φωτογράφιζε... το άγγιζε. Αυτό κυρίως. Το άγγιζε συνέχεια, σαν να ήθελε να βεβαιωθεί ότι ήταν αληθινό». fo μια Μπιουικ 8 121 «Έτσι έκανε και ο αρχιφύλακας», £fat o Αρ Όχι ακριβώς, σκέφτηκα, αλλά δεν είπα xtsvaiz. Με τον Κερ* Τίταν διαφορετικό το πράγμα. Τελικά ι\ Μπιουικ ήταν δική του με έναν τρόπο που δεν ήταν ποιέ χου Τόνι. Και ο Τόνι το ήξερε αυτό. «Τελικά τι έγινε με τον Ράφερτι, Χάντι; Πιστεύεις ότι η Μπιουικ;...» «Τον έφαγε», απάντησε ο Χάντι, μιλώνταζ με απόλυτη βεβαιότητα. «Αυτό πίστευα τότε κι αυτό πιστεύω και τώρα. Το ίδιο πίστευε και ο μπαμπάς σου». «Ναι;» με ρώτησε ο Νεντ. «Ναι. Τον έφαγε ή τον πήγε σε κάποιο άλλο μέρος». Και πάλι μου ήρθε η εικόνα της βαριάς άχαρης δουλειάς -να στρώνεις σειρές κρεβάτια, να πλένεις στοίβες πιάτα, να θερίζεις και να κουβαλάς στρε'μματα σανό- «Και μου λέτε», συνέχισε ο Νεντ, «ότι κανένας επιστήμονας δεν το εξέτασε ποτέ αυτό το πράγμα ctn» τότε που το βρήκαν ο μπαμπάς μου και ο Ένις Ράφερ-ti; Ποτέ; Ούτε φυσικοί ούτε χημικοί; Δεν έκανε κανείς μία φασματοσκοπική ανάλυση;» «Ο Μπίμπι γύρισε τουλάχιστον άλλη μια φορά, νομίζω», είπε ο Φιλ, και η φωνή του είχε πάρει εναν αμυδρά αμυντικό τόνο. «Μόνος του, όμως, χωρίς εκείνα τα πιτσιρίκια που είχε συνήθως μαζί του. Αυτός μαζί με τον Τόνι και τον πατέρα σου πήγαν ένα μεγάλο μηχάνημα με ρόδες εκεί μέσα... Μπορεί να ήταν φασματογράφος, αλλά δεν ξέρω τι έδειξε. Εσύ ξέρεις, Σάντι;» «Όχι», απάντησα. Και δεν είχε απομείνει πια κανείς που να μπορεί ν' απαντήσει σ' αυτό το ερωτημα Ή σε ένα σωρό άλλα. Ο Μπίμπι Ροθ είχε πεθάνει από καρκίνο το 1998. Ο Κέρτις Γουίλκοξ, που συχνά περπατούσε γύρω από την Μπιουικ με ένα τετράδιο σπιράλ στο χέρι κρατώντας σημειώσεις (και μερικές φορές κάνοντας σκίτσα), ήταν επίσης νεκρός. Ο Τόνι Σέιντινκς, ο παλιός αρχιφυλα- 122 Stephen King κας, ζούσε ακόμη, αλλά είχε περάσει τα εβδομήντα πέντε και ήταν χαμένος κάπου μέσα σ' εκείνο το μισοφωτισμένο καθαρτήριο όπου περνούν τη ζωή τους όσοι υποφέρουν από Αλτσχάιμερ. Θυμάμαι μια φορά που πήγα να τον δω μαζί με τον Άρκι Αρκάνιαν στον οίκο ευγηρίας όπου ζει τώρα. Ήταν λίγο πριν τα Χριστούγεννα. Του πήγαμε ένα χρυσό μετάλλιο του Αγίου Χριστόφορου, που το είχαμε αγοράσει με έρανο μερικοί από μας τους πιο παλιούς. Μου φάνηκε ότι ο Τόνι ήταν στα καλά του εκείνη τη μέρα. Άνοιξε το πακέτο χωρίς μεγάλη δυσκολία και φάνηκε να χαίρεται με το μετάλλιο. Άνοιξε και το κλιπ μόνος του, αν και ο Άρκι τον βοήθησε να το κλείσει όταν το φόρεσε. Όταν έγινε τελικά κι αυτό, ο Τόνι με κοίταξε καλά καλά συνοφρυωμένος, με τα θολωμένα μάτια του να εκπέμπουν ένα κακέκτυπο της



παλιάς διαπεραστικής ματιάς του. Εκείνη τη στιγμή έμοιαζε να είναι ο εαυτός του. Μετά τα μάτια του γέμισαν δάκρυα και η ψευδαίσθηση χάθηκε. «Ποιοι είστε, παιδιά;» ρώτησε. «Σχεδόν σας θυμάμαι». Και μετά πρόσθεσε, με έναν τελείως ανέκφραστο τόνο σαν να μας έλεγε τι καιρό κάνει: «Είμαι στην κόλαση, ξέρετε. Αυτή είναι η κόλαση». «Νεντ, άκου», είπα. «Εκείνη η συνέλευση που κάναμε στο Κάντρι Γουέι τελικά κατέληξε σε ένα πράγμα. Οι αστυνομικοί της Καλιφόρνια το έχουν γραμμένο στα περιπολικά τους, ίσως επειδή η μνήμη τους είναι λιγάκι αδύνατη και πρέπει να το γράψουν για να μην το ξεχνούν. Εμείς δε χρειάζεται να το γράψουμε πουθενά. Ξέρεις για τι πράγμα μιλάω;» «Να υπηρετούμε και να προστατεύουμε τους πολίτες», είπε ο Νεντ. «Ακριβώς. Ο Τόνι πίστευε ότι ήταν σχεδόν θέλημα Θεού που έπεσε αυτό το πράγμα στα χέρια μας. Δεν το είπε ξεκάθαρα, αλλά το καταλάβαμε. Το ίδιο πίστευε και ο πατέρας σου». ΑΠΟ μια Μπιουικ 8 123 Έλεγα στον Νεντ Γουίλκοξ αυτά που πίστευα ότι είχε ανάγκη ν' ακούσει. Δεν του είπα όμως για τη λάμψη στα μάτια του Τόνι και του Κέρτις. Ο Τόνι μας έκανε κηρύγματα για την υποχρε'ωσή μας να υπηρετούμε και να προστατεύουμε τους πολίτες, μας έλεγε ότι οι άνδρες της Διμοιρίας Δ μπορούσαν καλύτερα από κάθε άλλον να προσέχουν ένα τόσο επικίνδυνο πράγμα. Έφτασε στο σημείο να πει ότι αργότερα μπορεί να το παραδίδαμε σε μια ομάδα επιστημόνων που θα τους επιλέγαμε προσεκτικά, ίσως με επικεφαλής τον Μπίμπι Ροθ. Έλεγε όλα αυτά τα παραμύθια, αλλά ήταν απλώς παραμύθια. Ο Τόνι και ο Κερτ ήθελαν την Μπιούικ επειδή δεν άντεχαν να τη χάσουν. Αυτή ήταν η ουσία, και όλα τα άλλα ήταν γαρνιτούρες. Η Ρο-ουντμάστερ ήταν παράξενη και εξωτική, ήταν μοναδική, και ήταν δική τους. Δεν άντεχαν να τη δώσουν αλλού. «Νεντ», ρώτησα, «μήπως ξέρεις αν ο πατέρας σου άφησε τίποτε τετράδια; Πρέπει να ήταν σπιράλ, απ' αυτά που έχετε στο σχολείο». Το στόμα του Νεντ σφίχτηκε. Έσκυψε το κεφάλι και απευθύνθηκε σε ένα σημείο κάπου ανάμεσα στα γόνατα του. «Ναι, πολλά. Η μαμά μού είπε ότι μάλλον είναι ημερολόγια. Όμως στη διαθήκη του ζητούσε από τη μαμά μου να κάψει όλα τα προσωπικά χαρτιά του, και τα έκαψε». «Λογικό είναι», είπε ο Χάντι. «Τουλάχιστον είναι σύμφωνο με όσα ξέρω για τον Κερτ και το γερο-αρχιφύλακα». Ο Νεντ τον κοίταξε και ο Χάντι προσπάθησε να του εξηγήσει. «Αυτοί οι δύο τύποι δεν είχαν εμπιστοσύνη στους επιστήμονες. Ξέρεις πώς τους έλεγε ο Τόνι; Ψεκαστές του θανάτου. Έλεγε ότι η μεγάλη αποστολή τους στη ζωή είναι να σκορπάνε δηλητήριο παντού, λέγοντας στον κόσμο να μη φοβάται, να τρώει όσο θέλει, ότι η σκέτη γνώση δε θα τους κάνει κακό, ότι θα τους απελευθερώσει». Σώπασε για μια στιγμή. «Υπήρχε κι άλλο ένα ζήτημα βέβαια». «Τι ζήτημα;» ρώτησε ο Νεντ. 124 Stephen King «Η διακριτικότητα», απάντησε ο Χάντι. «Οι αστυνομικοί μπορούν να κρατήσουν μυστικά, αλλά ο Κερτ και ο Τό-νι πίστευαν σα οι επιστήμονες δεν μπορούν. "Κοίτα πόσο γρήγορα σκόρπισαν ατομικές βόμβες σε όλο τον κόσμο αυτοί οι ηλίθιοι", άκουσα να λέει ο Τόνι μια φορά. "Ψήσαμε τους Ρόζενμπεργκ γι' αυτό, αλλά ακόμη και οι ηλίθιοι ξέρουν ότι οι Ρώσοι θα είχαν φτιάξει τη βόμβα σε δυο χρόνια έτσι κι αλλιώς. Γιατί; Επειδή οι επιστήμονες γουστάρουν να κουβεντιάζουν μεταξύ τους. Αυτό το πράγμα που έχουμε στο Υπόστεγο Β μπορεί να είναι το αντίστοιχο της ατομικής βόμβας, ή μπορεί και να μην είναι. Ένα είναι βέβαιο όμως: όσο είναι στο υπόστεγο



κάτω από το μουσαμά, δεν μπορεί να το χρησιμοποιήσει κανείς σαν ατομική βόμβα"». Σκέφτηκα ότι αυτό ήταν απλώς μέρος της αλήθειας. Κατά καιρούς αναρωτιόμουν αν ο Τόνι και ο πατέρας του Νεντ είχαν νιώσει ποτέ την ανάγκη να μιλήσουν πραγματικά γι' αυτό το θέμα. Ίσως κάποιο Σάββατο ή Κυριακή, αργά το βράδυ, όταν τα πράγματα στο αρχηγείο ήταν ήσυχα, καθώς μερικοί πολιτειακοί κοιμούνταν επάνω, κάποιοι άλλοι έβλεπαν μια ταινία στο βίντεο τρώγοντας ποπκόρν από το φούρνο μικροκυμάτων, και οι δυο τους ήταν κάτω, στο γραφείο του Τόνι, με την πόρτα κλειστή. Και δε μιλάω για «ίσως», «μπορεί» και «περίπου». Εννοώ αν είχαν πει ποτέ ο ένας στον άλλο την καθαρή αλήθεια: Δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα πονθενά στον κόσμο, κι εμείς το κρατάμε κρυμμένο εδώ. Δεν το νομίζω. Γιατί το μόνο που είχαν να κάνουν ήταν να κοιτάξουν ο ένας στα μάτια του άλλου και να δουν το ίδιο πάθος, την ίδια επιθυμία ν' αγγίξουν την Μπιούικ, να εισχωρήσουν στα μυστικά της. Ακόμη και την επιθυμία να μπορούν απλώς να περπατούν γύρω της. Ήταν ένα μυστικό, ένα μυστήριο, ένα θαύμα. Αλλά δεν ήξερα αν ο μικρός μπορούσε να το δεχτεί αυτό. Ήξερα ότι δεν του έλειπε απλώς ο πατέρας του, ήταν θυμωμένος με τον Κερτ που πέθανε. Και διακατεχόμενος από αυτή τη ΑΠΟ μια Μπιουικ 8 125 διάθεση, μπορεί να θεωρούσε αυτό που έκαναν κλοπή. Όμως ούτε κι αυτό ήταν αλήθεια. Ή τουλάχιστον δεν ήταν όλη η αλήθεια. «Τότε πια ξέραμε για τους φωτοσεισμούς», είπα. «Ο Τόνι τους έλεγε "φαινόμενα διασποράς". Πίστευε ότι η Μπιουικ απαλλασσόταν από κάτι, το άδειαζε από μέσα της σαν στατικό ηλεκτρισμό. Πέρα από τα θέματα της διακριτικότητας και της φύλαξης, στα τέλη της δεκαετίας του εβδομήντα οι κάτοικοι της Πενσιλβάνια -και όχι απλώς εμείς, όλοι- είχαν έναν επιπλέον σοβαρό λόγο να μην εμπιστεύονται τους επιστήμονες και τους τεχνικούς». «Το νησί Θρι Μάιλ», είπε ο Νεντ. «Ναι. Επιπλέον, υπάρχουν πολύ περισσότερα πράγματα σ5 αυτό το αμάξι πέρα από τις γρατσουνιές που κλείνουν μόνες τους και την επιφάνεια που διώχνει τη σκόνη. Πολύ πολύ περισσότερα». Σταμάτησα. Μου φαινόταν πολύ βαρύ, πολύ δύσκολο. «Εμπρός, πες του», είπε ο Άρκι. Ακουγόταν σχεδόν θυμωμένος, τσαντισμένος. «Του είπες όλα αυτά που ντεν είναι τύιοτε, τώρα πες του και τα υπόλοιπα». Κοίταξε τον Χάντι, μετά τη Σίρλεϊ. «Ακόμη και για το 1988. Ναι, ακόμη κι αυτό». Σταμάτησε, αναστέναξε και κοίταξε το Υπόστεγο Β. «Είναι πολύ αργά για να σταματήσεις τώρα, αρχιφύλακα». Σηκώθηκα και άρχισα να περπατάω προς το πάρκινγκ. Πίσω μου άκουσα τον Φιλ να λέει: «Όχι, άσ' τον, μικρέ, θα ξαναγυρίσει». Έτσι είναι όταν κάθεσαι σε μεγάλη καρέκλα, οι άλλοι μπορούν να το λένε αυτό και σχεδόν πάντα έχουν δίκιο. Εκτός ίσως αν υπάρξει «ανωτέρα βία», εγκεφαλικά, καρδιακές προσβολές και μεθυσμένοι οδηγοί. Γεγονότα που εμείς οι θνητοί ελπίζουμε ότι προέρχονται από το Θεό. Οι άνθρωποι που κάθονται σε μεγάλη καρέκλα -που δούλεψαν για να φτάσουν εκεί και δουλεύουν για να παραμεί- 126 Stephen King νουν- δε λένε ποτέ «Δε γαμιέται» για να πάνε για ψάρεμα. Όχι. Εμείς που καθόμαστε στις μεγάλες καρέκλες συνεχίζουμε να στρώνουμε κρεβάτια, να πλένουμε τα πιάτα και ν' αμπαλάρουμε το σανό, κάνοντας ό,τι καλύτερο μπορούμε. Αδερφέ μου, τι θα κάναμε χωρίς εσένα; λένε οι άλλοι. Η απάντηση είναι ότι οι περισσότεροι θα συνέχιζαν να κάνουν ό,τι θέλουν, όπως έκαναν πάντα. Να πηγαίνουν στο διάολο με τον ίδιο πάντα τρόπο.



Στάθηκα στην γκαραζόπορτα του Υπόστεγου Β και κοίταξα από το παράθυρο το θερμόμετρο. Είχε κατεβεί στους έντεκα βαθμούς. Και πάλι δεν ήταν πολύ άσχημη θερμοκρασία -δεν ήταν τρομερή, τέλος πάντων. Σίγουρα όμως η Μπιούικ θα προξενούσε μερικά πυροτεχνήματα ακόμη πριν ησυχάσει για τη νύχτα. Δεν είχε νόημα ν' απλώσουμε το μουσαμά πάνω της ακόμη. Αν τον απλώναμε, θα χρειαζόταν να τον ξαναβάλουμε αργότερα. Ξεκονρδίζεται: αυτή ήταν η γενική εκτίμηση για τη Ρο-ουντμάστερ, η εκτίμηση του Σέιντινκς και του Γουίλκοξ. Ότι επιβραδύνεται σαν ρολόι που ξεκουρδίζεται, ταλαντεύεται σαν σβούρα που κοντεύει να σταματήσει, ότι σφυράει σαν ανιχνευτής καπνού που δεν είναι πια σε θέση να προσδιορίσει αν όντως κάτι είναι υπερβολικά ζεστό. Διάλεξε την παρομοίωση που προτιμάς -είναι σε τιμή ευκαιρίας. Και μπορεί να ήταν αλήθεια. Μπορεί όμως και να μην ήταν. Δεν ξέραμε τίποτε γι' αυτό το πράγμα -μα την αλήθεια. Μπορεί να λέγαμε στον εαυτό μας ότι ξέραμε, αλλά αυτό ήταν απλώς μια στρατηγική για να μπορούμε να ζούμε δίπλα του χωρίς να βλέπουμε πολλούς εφιάλτες. Γύρισα πίσω στο παγκάκι, άναψα άλλο ένα τσιγάρο και κάθισα ανάμεσα στη Σίρλε'ί και τον Νεντ. «θέλεις ν' ακούσεις για την πρώτη φορά που το είδαμε να κάνει αυτό που είδες απόψε;» τον ρώτησα. Βλέποντας την προθυμία στο πρόσωπο του, μου ήταν λίγο πιο εύκολο να συνεχίσω. Τότε Ο Σάντι ήταν εκεί όταν άρχισε, ο μοναδικός που ήταν. Αργότερα θα έλεγε -μισοαστεία μισοσοβαρά- ότι αυτή ήταν η μοναδική στιγμή δόξας στη ζωή του. Οι άλλοι ήρθαν σχεδόν αμε'σως, αλλά αρχικά ήταν μόνο ο Σάντερ Φρίμοντ Ντίαρμπορν, που στεκόταν δίπλα στην αντλία της βενζίνης με το στόμα του διάπλατα ανοιχτό και τα μάτια του σφιχτά κλεισμένα, σίγουρος ότι σε μερικά δευτερόλεπτα όλη η Διμοιρία, μαζί με μερικούς γεωργούς της περιοχής, Άμις και μη, θα γίνονταν ραδιενεργή σκόνη στον άνεμο. Αυτό έγινε δύο βδομάδες αφότου η Μπιούικ περιήλθε στην κατοχή της Διμοιρίας Δ, γύρω στην πρώτη Αυγούστου του 1979. Στο μεταξύ, ο θόρυβος για την εξαφάνιση του Έ-νις Ράφερτι είχε αρχίσει να κοπάζει. Τα περισσότερα άρθρα για τον Ένις είχαν δημοσιευτεί στην Αμέρικαν της Κομητείας Στάτλερ, αλλά και η Πίτσμπονργκ Ποστ-Γκαζέτ είχε βάλει ένα πρωτοσέλιδο άρθρο στην κυριακάτικη έκδοση προς τα τέλη Ιουλίου. ΕΞΑΦΑΝΙΣΗ ΠΟΛΙΤΕΙΑΚΟΥ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΟΥ ΑΦΗΝΕΙ ΠΟΛΛΑ ΕΡΩΤΗΜΑΤΙΚΑ ΣΤΗΝ ΑΔΕΡΦΗ ΤΟΥ, έγραφε ο τίτλος, και από κάτω: Η ΙΝΤΙΘ ΧΑΪΑΜΣ ΖΗΤΕΙ ΠΛΗΡΗ ΕΡΕΥΝΑ. 128 Stephen King Σε γενικές γραμμές, τα πράγματα εξελίχθηκαν ακριβώς όπως ήλπιζε ο Τόνι Σέιντινκς. Η Ίντιθ πίστευε ότι οι αστυνομικοί της Διμοιρίας Δ ήξεραν περισσότερα από όσα έλεγαν για την εξαφάνιση του αδερφού της. Αυτό είχε γραφτεί και στις δύο εφημερίδες. Τα άρθρα όμως άφηναν τον αναγνώστη να καταλάβει ότι η καημένη η γυναίκα είχε μισοτρελαθεί από τη λύπη (και το θυμό), και ήθελε ν' αποδώσει κατηγορίες σε κάποιον άλλο ενώ το φταίξιμο μπορεί να ήταν και δικό της. Κανένας από τους πολιτειακούς δεν είπε τίποτε για τη σκληρή της γλώσσα και τις συνεχείς επικρίσεις, αλλά οι γείτονες του Ένις και της Ίντιθ δεν ήταν τόσο διακριτικοί. Οι δημοσιογράφοι και των δύο εφημερίδων είχαν γράψει επίσης ότι, παρά τις κατηγορίες της Ίντιθ, οι συνάδελφοι του Ένις είχαν θέσει σε εφαρμογή ένα σχέδιο με στόχο να της προσφέρουν κάποια οικονομική βοήθεια. Η σκληρή ασπρόμαυρη φωτογραφία της Ίντιθ στην Ποσν-Γκαζέτ δεν τη βοήθησε καθόλου: την έκανε να μοιάζει σαν τη Λίζι Μπόρντεν δεκαπέντε λεπτά πάνω κάτω πριν αρπάξει τον μπαλτά. Ο πρώτος φωτοσεισμός έγινε το σούρουπο. Ο Σάντι είχε γυρίσει από τη βάρδια του γύρω στις έξι εκείνο το βράδυ για να κουβεντιάσει με τον Μάικ



Σάντερς, τον εισαγγελέα της Κομητείας. Είχαν μια ιδιαίτερα δυσάρεστη δίκη για εγκατάλειψη θύματος τροχαίου, με τον Σάντι να είναι ο κύριος μάρτυρας της πολιτικής αγωγής. Το θύμα ήταν ένα παιδί που έμεινε τετραπληγικό. Ο Μάικ ήθελε να είναι σίγουρος ότι ο επιχειρηματίας που το χτύπησε ενώ ήταν μα-στουρωμένος με κοκαΐνη θα πήγαινε φυλακή. Σκόπευε να του επιβάλει πέντε χρόνια, αλλά υπήρχε πιθανότητα να πετύχει και δέκα. Ο Τόνι Σέιντινκς παρακολούθησε ένα μέρος της συζήτησης, που έγινε σε μια γωνία του κάθισα- ΑΠΟ ΜΙΑ ΜΠΙΟΥΙΚ 8 129 ^ού στον πρώτο όροφο, και μετά κατέβηκε στο γραφείο του ενώ ο Μάικ και ο Σάντι συζητούσαν τις τελευταίες λεπτομέρειες. 'Οταν τελείωσε η συνάντηση, ο Σάντι αποφάσισε να γεμίσει το ρεζερβουάρ του περιπολικού του και να βγει στο δρόμο για άλλες τρεις ώρες περίπου. Καθώς περνούσε μπροστά από το θάλαμο επικοινωνιών πηγαίνοντας προς την πίσω πόρτα, άκουσε τον Ματ Μπαμπίκι να λέει χαμηλόφωνα, σαν να μιλούσε στον εαυτό του: «Γαμημένο». Μετά ακολούθησε ένας βρόντος, σαν να είχε χτυπήσει κάτι. «Δούλεψε επιτέλους». Ο Σάντι κοίταξε στο θάλαμο και ρώτησε τον Ματ αν είχε περίοδο. Ο Ματ δεν το βρήκε αστείο. «Άκου», είπε, και αύξησε την ισχύ λήψης στον ασύρματο. Ο διακόπτης του αντιπαρασιτικού φίλτρου ήταν γυρισμένος στο τέρμα. Άκουσε τον Μπράιαν Κόουλ να δίνει αναφορά από τη Μονάδα 7, μετά τον Χερμπ 'Ειβερι από τη Μονάδα 5 στην οδό Σόμιλ, και τον Τζορτζ Στανκόφσκι ένας Θεός ξέρει από πού. Το σήμα του Στανκόφσκι ήταν σχεδόν πνιγμένο από τα παράσιτα. «Αν χειροτερέψει το πράγμα, δεν ξέρω πώς θα παρακολουθώ τα παιδιά και πώς θα τους στέλνω πληροφορίες», παραπονέθηκε ο Ματ. Χτύπησε πάλι τον ασύρματο σαν να ήθελε να δώσει έμφαση στη φράση του. «Και τι γίνεται αν τηλεφωνήσει κανείς για καταγγελία; Πλησιάζει καμιά καταιγίδα έξω, Σάντι;» «Ο ουρανός ήταν πεντακάθαρος όταν μπήκα μέσα», είπε αυτός. Κοίταξε από το παράθυρο. «Ακόμη καθαρός είναι... Όπως θα μπορούσες να δεις κι εσύ αν γύριζε ο λαιμός σου. Ο δικός μου γυρίζει από γεννησιμιού μου, βλέπεις;» Ο Σάντι γύρισε το κεφάλι του δεξιά αριστερά. «Πολύ αστείο. Δεν έχεις να πας πουθενά αλλού, να ενοχοποιήσεις κανέναν αθώο ή τίποτε τέτοιο;» «Μπράβο, Ματ, καλό. Πανέξυπνο». 130 Stephen King Καθώς πήγαινε και πάλι προς την πόρτα, ο Σάντι άκουσε κάποιον από πάνω να ρωτάει αν είχε πέσει η κεραία της τηλεόρασης, γιατί η εικόνα είχε χαλάσει εντελοός, την ώρα που έβλεπε σε επανάληψη ένα πολύ καλό επεισόδιο του,ΣΓαρ Τρεκ, εκείνο με τα Τριμπλς. Ο Σάντι βγήκε έξω. Ήταν ένα ζεστό θολό βράδυ. Κάπου μακριά ακούγονταν μπουμπουνητά, αλλά δε φυσούσε και ο ουρανός ήταν καθαρός. Στη δύση άρχιζε να χάνεται το φως, και μια αραιή ομίχλη υψωνόταν από τη χλόη. Είχε φτάσει γύρω στο ενάμισι μέτρο ύψος. Μπήκε στο περιπολικό του (είχε το Δ-14 για κείνη τη βάρδια, εκείνο με το χαλασμένο προσκέφαλο στο κάθισμα του οδηγού), το πήγε στην αντλία βενζίνης κοντά στο κτίριο του αρχηγείου, βγήκε έξω, ξεβίδωσε το καπάκι του ρεζερβουάρ πίσω από την πινακίδα, και σταμάτησε. Ξαφνικά συνειδητοποίησε ότι παντού επικρατούσε μια παράξενη ησυχία. Δεν ακούγονταν τριζόνια στα χόρτα, ούτε κελαηδήματα πουλιών. Ο μόνος ήχος ήταν ένας μπάσος σταθερός βόμβος, σαν τον ήχο που ακούει κανείς όταν



σταθεί κάτω από μια κολόνα με χοντρά καλώδια ρεύματος ή κοντά σε ηλεκτρικό υποσταθμό. Ο Σάντι πήγε να στραφεί, και την ίδια στιγμή όλος ο κόσμος έγινε λευκομόβ. Η πρώτη του σκέψη ήταν ότι, παρά τον καθαρό ουρανό, τον είχε χτυπήσει κεραυνός. Και μετά είδε το Υπόστεγο Β να φωτίζεται σαν... Αλλά δεν υπήρχε τρόπος να ολοκληρώσει αυτή την παρομοίωση. Δεν είχε ξαναδεί ποτέ του τέτοιο πράγμα. Αν είχε τύχει να κοιτάζει προς τα κει όταν έπεσαν εκείνες οι πρώτες λάμψεις, μάλλον θα είχε τυφλωθεί, είτε παροδικά είτε μόνιμα. Ευτυχώς η μπροστινή γκαραζόπορ-τα έβλεπε μακριά από την αντλία. Παρ' όλ' αυτά η λάμψη ήταν τόσο δυνατή που τον θάμπωσε και φώτισε το καλοκαιρινό λυκόφως τόσο έντονα, που νόμιζες ότι ήταν κατα-μεσήμερο. Και έκανε το Υπόστεγο Β, μια συμπαγή ξύλινη απομιαΜπιουικ8 131 κατασκευή, να μοιάζει άυλη σαν αντίσκηνο από γάζα. Το φως ξεχυνόταν από τις χαραμάδες και από τις τρύπες που είχαν αφήσει τα βγαλμένα καρφιά. Άστραφτε κάτω από τη στέγη, από ένα μικρό άνοιγμα που είχε ανοίξει ίσως κάποιος σκίουρος. Άστραφτε στο επίπεδο του εδάφους, όπου είχε βγει μια σανίδα και στη θέση της έβλεπες μια μεγάλη μπάρα από εκτυφλωτικό φως. Στην οροφή υπήρχε ένα μπουρί ανεμιστήρα, και η λάμψη εκτοξευόταν από μέσα προς τον ουρανό σε ακανόνιστες ριπές, σαν σήματα καπνού από καθαρό βιολετί φως. Οι λάμψεις από τα παράθυρα στις γκαραζόπορτες, μπροστά και πίσω μετέτρεψαν την ομίχλη σε έναν αλλόκοτο ηλεκτρισμένο ατμό. Ο Σάντι ήταν ήρεμος. Ξαφνιασμένος αλλά ήρεμος. Σκέφτηκε: Αυτό ήταν, το γαμημένο θα τιναχτεί στον αέρα, είμαστε όλοι νεκροί. Δεν του πέρασε καν η σκέψη να το βάλει στα πόδια ή να μπει στο περιπολικό. Πού να τρέξει; Πού να πάει; Ήταν αστείο. Εκείνο που ήθελε ήταν τρελό: να πλησιάσει. Η Μπούικ τον τραβούσε. Δεν τη φοβόταν, όπως ο Μίστερ Ντίλον. Ένιωθε την έλξη αλλά χωρίς το φόβο. Είτε ήταν τρελό είτε όχι, ήθελε να πλησιάσει. Την άκουγε σχεδόν να τον καλεί κοντά της. Νιώθοντας σαν σε όνειρο (του πέρασε από το μυαλό η σκέψη ότι ήταν όντως πολύ πιθανό να ονειρεύεται), πήγε πίσω στην πόρτα του οδηγού του περιπολικού, έσκυψε μέσα από το ανοιχτό παράθυρο και πήρε τα γυαλιά ηλίου από το ταμπλό. Τα φόρεσε κι άρχισε να περπατά προς το υπόστεγο. Ήταν λίγο καλύτερα με τα γυαλιά ηλίου, όχι πολύ όμως. Περπατούσε με το χέρι σηκωμένο μπροστά του και τα μάτια του μισόκλειστα σαν χαραμάδες. Ο κόσμος γύρω του άστραφτε από σιωπηλά φωτεινά μπουμπουνητά και παλλόταν από μια μοβ φωτιά. Ο Σάντι έβλεπε τη σκιά του να πηδά από τα πόδια του, να εξαφανίζεται, και μετά να εμφανίζεται πάλι. Έβλεπε το φως να βγαίνει από τα 132 Stephen King παράθυρα της γκαραζόπορτας και να φωτίζει το πίσω μέρος του αρχηγείου. Έβλεπε τους πολιτειακούς που άρχιζαν να βγαίνουν έξω παραμερίζοντας τον Ματ Μπαμπίκι που είχε βγει πρώτος και ήταν πιο κοντά. Μέσα στις λάμψεις από το υπόστεγο, οι κινήσεις όλων τους έμοιαζαν σπασμωδικές, σαν να έβλεπες ηθοποιούς σε βωβή ταινία. Όσοι είχαν γυαλιά ηλίου στις τσέπες τους τα έβγαλαν και τα φόρεσαν. Μερικοί από αυτούς που δεν είχαν έκαναν μεταβολή κι έτρεξαν μέσα να τα πάρουν. Ένας πολιτειακός έφτασε σε σημείο να τραβήξει το πιστόλι του, μετά το κοίταξε σαν να σκεφτόταν Τι διάολο θα το κάνω αυτό; και το έβαλε πάλι στη θήκη του. Δυο πολιτειακοί χωρίς γυαλιά άρχισαν να προχωρούν προσεκτικά προς το υπόστεγο, με το κεφάλι σκυμμένο και τα μάτια κλειστά, κρατώντας τα χέρια απλωμένα μπροστά τους σαν υπνοβάτες. Τους τραβούσαν, όπως και τον Σάντι, οι σπασμωδικές



λάμψεις κι εκείνος ο σιγανός εκνευριστικός βόμβος. Τους τραβούσαν σαν πεταλούδες στη φωτιά. Και ξαφνικά πέρασε ανάμεσα τους τρέχοντας ο Τόνι Σέιντινκς. Τους χτυπούσε, τους έσπρωχνε, τους φώναζε να γυρίσουν στο αρχηγείο, τους διέταζε. Ταυτόχρονα προσπαθούσε να φορέσει τα γυαλιά ηλίου που κρατούσε, αλλά αστοχούσε. Τελικά κατάφερε να τα φορέσει, αφού πρώτα έχωσε τον ένα βραχίονα στο στόμα του και τον άλλο στο αριστερό του φρύδι. Ο Σάντι ούτε είδε ούτε άκουσε τίποτε από όλα αυτά. Το μόνο που άκουγε ήταν ο βόμβος. Το μόνο που έβλεπε ήταν οι λάμψεις, που μετέτρεπαν τα πλοκάμια της ομίχλης σε ηλεκτρικούς δράκοντες. Το μόνο που έβλεπε ήταν η διακοπτόμενη στήλη του μοβ-λευκού φωτός που υψωνόταν από το κωνικό άνοιγμα της οροφής μαχαιρώνοντας το μισοσκότεινο ουρανό. Ο Τόνι τον άρπαξε και τον τράνταξε. Αλλη μια σιωπηλή έκρηξη φωτός στο υπόστεγο μετέτρεψε τους φακούς α- ΑΠΟΜΙαΜπιουικ8 133 πό τα γυαλιά ηλίου του Τόνι σε μικρές μπλε σφαίρες φωτιάς. Φώναζε, αν και δε χρειαζόταν, ο Σάντι τον άκουγε μια χαρά. Ακουγόταν μόνο εκείνος ο βόμβος, και κάποιος που μουρμούριζε Μεγαλοδυναμε Θεέ, κι αυτό ήταν όλο. «Σάντι! Ήσουν εδώ όταν άρχισε;» «Ναι!» Ο Σάντι συνειδητοποίησε ότι φώναζε κι αυτός, παρ' όλο που ήξερε ότι δε χρειαζόταν. Για κάποιο λόγο η κατάσταση απαιτούσε να φωνάζουν. Το φως άστραφτε συνεχώς, μια σειρά από απανωτούς αθόρυβους κεραυνούς. Κάθε φορά το κτίριο του αρχηγείου έμοιαζε να πηδάει μπροστά σαν να ήταν ζωντανό, με τις σκιές των αστυνομικών ν' απλώνονται στο πλάι του. «Τι το άρχισε; Τι έγινε;» «Δεν ξέρω!» «Μπες μέσα! Κάλεσε τον Κέρτις! Πες του τι συμβαίνει! Πες του να τσακιστεί να 'ρθει εδώ τώρα!» Ο Σάντι αντιστάθηκε στην παρόρμηση να πει στον Τόνι ότι ήθελε να μείνει και να δει τι θα γίνει. Αυτή η ιδέα ήταν βλακώδης στη βάση της: δεν μπορούσες να δεις τίποτε, το φως ήταν πολύ δυνατό. Ακόμη και με τα γυαλιά ηλίου. Άλλωστε, δεν μπορούσε να παρακούσει τη διαταγή του αρχιφύλακα. Μπήκε στο αρχηγείο σκοντάφτοντας στα σκαλιά (ήταν αδύνατο να εκτιμήσεις σωστά το βάθος και τις αποστάσεις μέσα σ' αυτές τις εκτυφλωτικές υπερλάμψεις), και πήγε στο θάλαμο επικοινωνιών σιγά σιγά, κρατώντας τα χέρια απλωμένα μπροστά του. Για τα θαμπωμένα μάτια του, το αρχηγείο ήταν ένα συνονθύλευμα από σκιές. Η μοναδική ορατή πραγματικότητα γι' αυτόν εκείνη τη στιγμή ήταν οι μοβ λάμψεις που άστραφταν μπροστά στα μάτια του. Ο ασύρματος του Ματ Μπαμπίκι εξέπεμπε έναν ασταμάτητο χείμαρρο από παράσιτα, μέσα στον οποίο ξεχώριζαν μερικοί ήχοι σαν πόδια ή δάχτυλα ανθρώπων θαμμένων σε ερείπια. Ο Σάντι πήρε το κανονικό τηλέφωνο που 134 Stephen King βρισκόταν δίπλα στη γραμμή των επειγόντων περιστατικών, σίγουρος ότι θα ήταν κι αυτό εκτός λειτουργίας -δεν υπήρχε περίπτωση-, αλλά δούλευε κανονικά. Πήρε τον αριθμό του Κερτ από τη λίστα που ήταν καρφωμένη στον πίνακα ανακοινώσεων. Ακόμη και το τηλέφωνο έμοιαζε ν' αναπηδά τρομαγμένο κάθε φορά που το δωμάτιο φωτιζόταν από τις μοβ-λευκές λάμψεις. Η Μισέλ απάντησε και του είπε ότι ο Κερτ βρισκόταν στον πίσω κήπο και κούρευε το γρασίδι πριν σκοτεινιάσει. Δεν ήθελε να τον φωνάξει, φαινόταν καθαρά στον τόνο της φωνής της. Όταν όμως ο Σάντι της τον ζήτησε για δεύτερη φορά, είπε, «Εντάξει, μια στιγμή, δεν ξεκουράζεστε ποτέ εσείς;»



Η αναμονή τού φάνηκε ατελείωτη. Εκείνο το πράγμα στο Υπόστεγο Β συνέχισε ν' αναβοσβήνει σαν μια τρελή φωτεινή αποκάλυψη, και σε κάθε λάμψη το δωμάτιο έμοιαζε να μετατοπίζεται σε μια λίγο διαφορετική προοπτική. Ήταν αδύνατο κάτι που παρήγε τέτοια φωτεινότητα να μην είναι καταστροφικό, όμως ο Σάντι ήταν ακόμη σώος και αβλαβής. Άγγιξε τα μαγουλά του με το άλλο χέρι για να δει αν υπήρχαν εγκαύματα ή πρήξιμο. Τίποτε. Προς το παρόν τουλάχιστον, σκέφτηκε. Ήταν σίγουρος ότι από στιγμή σε στιγμή θ' άκουγε τους πολιτειακούς έξω να ουρλιάζουν καθώς αυτό το πράγμα στο γκαράζ θα έσκαγε ή θα έλιωνε ή θ' απελευθέρωνε ίσως κάτι -κάτι ασύλληπτο με φλογερά ηλεκτρικά μάτια. Αυτές οι σκέψεις απείχαν ένα εκατομμύριο χιλιόμετρα από τις συνηθισμένες σκέψεις ενός αστυνομικού, αλλά εκείνη τη στιγμή ο Σάντι Ντίαρμπορν ένιωθε περισσότερο σαν τρομαγμένο παιδάκι παρά σαν αστυνομικός. Επιτέλους ο Κερτ σήκωσε το τηλέφωνο. Ακουγόταν λαχανιασμένος και γεμάτος περιέργεια. «Πρέπει να 'ρθεις αμέσως», του είπε ο Σάντι. «Διαταγή του αρχιφύλακα». Από μια Μπιουικ 8 135 Ο Κερτ κατάλαβε αμέσως. «Τι κάνει, Σάντι;» «Εκτοξεύει πυροτεχνήματα. Λάμψεις. Δεν μπορείς καν να κοιτάξεις το Υπόστεγο Β». «Έχει πάρει φωτιά το κτίριο;» «Δε νομίζω, αλλά δεν μπορούμε να ξέρουμε στα σίγουρα. Δε βλέπεις μέσα, είναι πολύ δυνατό το φως. Έλα γρήγορα». Ο Κερτ βρόντηξε κάτω το ακουστικό χωρίς να πει λέξη και ο Σάντι βγήκε πάλι έξω. Αν γινόταν καμιά πυρηνική έκρηξη* σκέφτηκε, ήθελε να είναι με τους φίλους του. Δέκα λεπτά αργότερα ο Κερτ ανέβαινε μουγκρίζοντας το δρόμο με την ένδειξη ΜΟΝΟ ΠΟΛΙΤΕΙΑΚΟΙ ΑΣΤΥΝΟΜΙ-ΚΟΙ στο τιμόνι της Μπελ Αιρ, του αυτοκινήτου που είχε επιδιορθώσει με τόση αγάπη και που είκοσι δύο χρόνια αργότερα θα κληρονομούσε ο γιος του. Πήρε τη στροφή χωρίς να κόψει αρκετά, και για μια τρομερή στιγμή ο Σάντι φοβήθηκε ότι θα παρέσερνε γύρω στα πέντε άτομα που ήταν μπροστά του. Αλλά ο Κερτ είχε αντανακλαστικά μικρού παιδιού και πρόλαβε να κοκαλώσει τη Σεβρολέτ. Βγήκε από το αμάξι έχοντας θυμηθεί να σβήσει τη μηχανή αλλά όχι και τα φώτα, και από τη βιασύνη του παραπάτησε και κόντεψε να κάνει βουτιά στην άσφαλτο. Ανέκτησε την ισορροπία του όμως και συνέχισε να τρέχει προς το υπόστεγο. Ο Σάντι πρόλαβε να δει τι κρεμόταν από το χέρι του: ένα ζευγάρι προστατευτικά γυαλιά οξυγονοκολλητή με ελαστικό ιμάντα. Ο Σάντι είχε δει πολλούς αλαφιασμένους ανθρώπους στη ζωή του -πάρα πολλούς, σχεδόν όλοι οι οδηγοί που σταματούσες για παραβίαση του ορίου ταχύτητας ήταν αλαφιασμένοι-, αλλά δεν είχε ξαναδεί ποτέ κανέναν στην κατάσταση του Κερτ. Τα μάτια του ήταν τόσο γουρλωμένα που θα 'λεγες ότι θα πετάγονταν από τις κόγχες τους και τα μαλλιά του έδειχναν 136 Stephen King ορθωμένα... αν και αυτό μπορεί να ήταν ψευδαίσθηση επειδή έτρεχε τόσο γρήγορα. Ο Τόνι άπλωσε το χέρι και τον άρπαξε καθώς περνούσε δίπλα του, και ο Κερτ κόντεψε να πέσει πάλι. Ο Σάντι είδε το ελεύθερο χέρι του Κέρτις να σφίγγεται σε γροθιά και να σηκώνεται. Μετά χαλάρωσε. Ο Σάντι δεν ήξερε πόσο είχε πλησιάσει ο αρχάριος πολιτειακός στο σημείο να χτυπήσει τον ανώτερο του, και δεν ήθελε να μάθει. Εκείνο που είχε σημασία ήταν ότι ο Κερτ αναγνώρισε τον Τόνι (και την εξουσία του) και σταμάτησε. Ο Τόνι άπλωσε το χέρι να πάρει τα προστατευτικά γυαλιά. Ο Κερτ κούνησε αρνητικά το κεφάλι του. Ο Τόνι του είπε κάτι.



Ο Κερτ απάντησε κουνώντας πάλι έντονα το κεφάλι του. Μέσα στις δυνατές ακόμη λάμψεις, ο Σάντι είδε τον Τόνι Σέιντινκς να βιώνει μια δική του σύντομη εσωτερική πάλη. Ήθελε απλώς να διατάξει τον Κερτ να του δώσει τα γυαλιά, αλλά δίσταζε γιατί κάτι τέτοιο θ' αποτελούσε κατάχρηση εξουσίας. Τελικά γύρισε και κοίταξε τους συγκεντρωμένους αστυνομικούς. Μέσα στη βιασύνη και την έξαψη του, ο αρχιφύλακας τους είχε δώσει δύο διαφορετικές αντιφατικές διαταγές: να οπισθοχωρήσουν και να γυρίσουν στο αρχηγείο. Οι περισσότεροι είχαν προτιμήσει να υπακούσουν την πρώτη και ν' αγνοήσουν τη δεύτερη. Ο Τόνι πήρε μια βαθιά ανάσα, την άφησε, και μετά απευθύνθηκε στον Ντίκι-Ντακ Έλιοτ, ο οποίος άκουσε, έγνεψε καταφατικά και γύρισε στο αρχηγείο. Οι υπόλοιποι παρακολουθούσαν τον Κερτ που έτρεχε προς το Υπόστεγο Β, πετώντας κάτω το κασκέτο που φορούσε και φορώντας τα προστατευτικά γυαλιά. Όσο και αν ο Σάντι συμπαθούσε και σεβόταν το νεότερο μέλος της Διμοιρίας Δ, δεν έβλεπε τίποτε το ηρωικό σ' αυτή την προέλαση. Ηρωισμός σημαίνει να προχωράς παρά το φό- 137 βο σου. Ο Κερτ Γουίλκοξ δεν ένιωθε κανένα φόβο εκείνο το βράδυ, ούτε το παραμικρό ίχνος. Τον είχαν κυριέψει απλώς μια έξαψη και μια περιέργεια τόσο βαθιά, που λειτουργούσαν σαν ανεξέλεγκτη παρόρμηση. Πολύ αργότερα ο Σάντι κατέληξε στο συμπέρασμα ότι ο Τόνι είχε αφήσει τον Κερτ να πάει στο υπόστεγο επειδή κατάλαβε ότι δεν υπήρχε περίπτωση να τον σταματήσει. Ο Κερτ σταμάτησε γύρω στα τρία μέτρα μπροστά από την γκαραζόπορτα σηκώνοντας τα χέρια για να προστατέψει τα μάτια του από μια ιδιαίτερα δυνατή λάμψη που ξεχύθηκε μέσα από το υπόστεγο. Ο Σάντι είδε το φως να λάμπει μέσα από τα δάχτυλα του Κερτ σε μοβ-λευκές ακτίνες. Ταυτόχρονα η σκιά του Κερτ εμφανίστηκε πάνω στην ομίχλη σαν τη μορφή ενός γίγαντα. Μετά το φως έσβησε και μέσα από τις κηλίδες του μετεικάσματος ο Σάντι είδε τον Κερτ να προχωρεί πάλι. Έφτασε στην πόρτα και κοίταξε μέσα. Στεκόταν έτσι μέχρι που ήρθε η επόμενη λάμψη. Αναπήδησε, αλλά μετά στράφηκε πάλι στο παράθυρο. Στο μεταξύ γύρισε ο Ντίκι-Ντακ Έλιοτ από τη δουλειά που τον είχε στείλει ο Τόνι, όποια κι αν ήταν αυτή. Ο Σά-ντι είδε τι κρατούσε καθώς περνούσε δίπλα του. Ο αρχιφύλακας επέμενε να είναι όλα τα περιπολικά εξοπλισμένα με φωτογραφικές μηχανές Πολαρόιντ, και ο Ντίκι-Ντακ είχε πάει να φέρει μια τέτοια μηχανή. Την έδωσε στον Τόνι, ζαρώνοντας άθελα του καθώς το υπόστεγο άστραψε πάλι από μία ακόμη αθόρυβη φωτεινή ομοβροντία. Ο Τόνι πήρε τη μηχανή και πήγε τρέχοντας στον Κέρ-τις, που κοίταζε ακόμη μέσα στο υπόστεγο και αναπηδούσε με κάθε νέα λάμψη (ή σειρά λάμψεων). Φαίνεται ότι ακόμη και τα προστατευτικά γυαλιά δεν παρείχαν αρκετή προστασία από αυτό το φως. Κάτι άγγιξε το χέρι του Σάντι και κόντεψε να ουρλιάξει πριν κοιτάξει κάτω και δει ότι ήταν το σκυλί της Διμοιρίας. Φαίνεται ότι ο Μίστερ Ντίλον κοιμόταν μέχρι τότε, 138 Stephen King ροχαλίζοντας όπως συνήθως στο δάπεδο ανάμεσα στο νεροχύτη και τη σόμπα, το αγαπημένο του σημείο. Τώρα είχε βγει για να δει τι συνέβαινε. Είχε καταλάβει σίγουρα ότι κάτι έτρεχε, αυτό φαινόταν από τα λαμπερά του μάτια, τα ορθωμένα αυτιά του και το υψωμένο κεφάλι του, αλλά ο προηγούμενος τρόμος του δεν υπήρχε. Οι λάμψεις δεν έδειχναν να τον ενοχλούν καθόλου. Ο Κερτ πήγε να πάρει την Πολαρόιντ, αλλά ο Τόνι δεν την άφησε. Στέκονταν μπροστά στην γκαραζόπορτα του Υπόστεγου Β και κάθε τόσο οι λάμψεις τους μετέτρεπαν σε ζαρωμένες σιλουέτες. Μάλωναν; Μάλλον όχι, σκεφτόταν ο Σάντι. Όχι ακριβώς, δηλαδή. Είχε την αίσθηση ότι οι δυο τους είχαν μια



έντονη συζήτηση σαν αυτή που μπορεί να έκαναν δύο επιστήμονες καθώς παρατηρούσαν ένα νέο φαινόμενο. Ή μπορεί να μην είναι φαινόμενο, σκέφτηκε ο Σάντι. Μπορεί να είναι πείραμα, κι εμείς είμαστε τα πειραματόζωα. Άρχισε να μετράει το χρονικό διάστημα ανάμεσα στις διαδοχικές λάμψεις καθώς παρακολουθούσαν όλοι τους δύο άντρες μπροστά στο υπόστεγο, ο ένας με ένα μεγάλο ζευγάρι προστατευτικά γυαλιά και ο άλλος με μια τετράγωνη Πολαρόιντ στο χέρι, με το περίγραμμα τους να διαγράφεται σαν να ήταν φιγούρες σε πίστα που φωτίζεται από λέιζερ. Οι λάμψεις έμοιαζαν σαν αλυσίδα από απανωτές αστραπές όταν άρχισαν, τώρα όμως υπήρχαν σημαντικά διαστήματα ανάμεσα τους. Ο Σάντι μέτρησε έξι δευτερόλεπτα χωρίς λάμψεις... μετά δέκα... εφτά... δεκατέσσερα... είκοσι. Δίπλα του, ο Μπακ Φλάντερς είπε: «Νομίζω ότι σταματάει». Ο Μίστερ Ντίλον γάβγισε και έκανε να προχωρήσει, αλλά ο Σάντι τον άρπαξε από το κολάρο και τον κράτησε. Μπορεί ο σκύλος να ήθελε απλώς να πάει στον Κερτ και τον Τόνι ή να ήθελε να πλησιάσει αυτό το πράγμα στο υ- ΑΠΟ μια Μπιουικ 8 139 πόστεγο. Μπορεί να τον καλούσε πάλι. Δεν είχε σημασία τι από τα δύο συνέβαινε. Ήταν καλύτερα να μείνει ο Μί-στερ Ντίλον εκεί που ήταν. Ο Τόνι και ο Κερτ πήγαν στη μικρή πλαϊνή πόρτα του υπόστεγου, κι εκεί άρχισαν άλλη μία έντονη συζήτηση. Τελικά ο Τόνι κατένευσε -απρόθυμα, σκέφτηκε ο Σάντι-και του έδωσε την κάμερα. Ο Κερτ άνοιξε την πόρτα, και την ίδια στιγμή η Μπιούικ άστραψε πάλι, θάβοντας τον σε μια χιονοστιβάδα από εκτυφλωτικό φως. Ο Σάντι περίμενε ότι ο Κερτ θα είχε εξαφανιστεί όταν έσβησε το φως, ότι θ' αποσυντέθηκε ή θα διακτινίστηκε ίσως σε κανένα μακρινό γαλαξία, όπου θα περνούσε τη ζωή του λαδώνοντας διαστημικές πανοπλίες ή ίσως γυαλίζοντας το μαύρο πισινό του Νταρθ Βέιντερ. Μόλις που πρόλαβε να δει τον Κερτ να στέκεται ακόμη στο κατώφλι με το ένα χέρι σηκωμένο για να σκιάσει τα μάτια του. Στα δεξιά του και λίγο πιο πίσω, ο Τόνι Σέι-ντινκς έστρεφε το κεφάλι του για ν' αποφύγει τη λάμψη, με τα χέρια σηκωμένα για να προστατέψει το πρόσωπο του. Τα γυαλιά ηλίου δεν πρόσφεραν καμία προστασία. Ο Σάντι φορούσε τα δικά του και το ήξερε. 'Οταν μπόρεσε να δει πάλι, ο Κερτ είχε μπει στο υπόστεγο. Εκείνη τη στιγμή, η προσοχή του Σάντι στράφηκε στον Ντίλον, που προσπαθούσε να ορμήσει μπροστά, παρ' όλο που ο Σάντι τον κρατούσε από το κολάρο. Ο σκύλος είχε χάσει την προηγούμενη ηρεμία του. Γρύλιζε και κλαψούρι-ζε, με τ' αυτιά κολλημένα στο κρανίο και τη μουσούδα του τραβηγμένη πίσω να δείχνει τα λευκά μυτερά του δόντια. «Βοηθήστε με κάποιος εδώ!» φώναξε ο Σάντι. Ο Μπακ Φλάντερς και ο Φιλ Κάντλετον έπιασαν κι αυτοί το κολάρο του Ντίλον, αλλά στην αρχή δεν κατάφεραν τίποτε. Ο σκύλος συνέχιζε να προχωρεί, βήχοντας, με το στόμα του να στάζει σάλια στην άσφαλτο και τα μάτια του καρφωμένα στην πλαϊνή πόρτα. Κανονικά ήταν το 140 Stephen King γλυκύτερο σκυλί του κόσμου, αλλά εκείνη τη στιγμή ο Σά-ντι θα ήθελε να είχε ένα λουρί κι ένα φίμωτρο. Αν ο Ντίλον άρχιζε να δαγκώνει, μπορεί να βρίσκονταν με ένα δυο δάχτυλα λιγότερα. «Κλείσε την πόρτα!» φώναξε ο Σάντι στον Τόνι. «Αν δε θέλεις να μπει και ο Ντίλον εκεί μέσα, κλείσε την πόρτα!» Ο Τόνι τον κοίταξε ξαφνιασμένος, μετά είδε τι συνέβαινε κι έκλεισε την πόρτα. Σχεδόν αμέσως ο Ντίλον ηρέμησε. Πρώτα σταμάτησε το γρύλισμα, μετά και το κλαψούρισμα. Έβγαλε ένα δυο απορημένα γαβγίσματα, σαν να μην μπορούσε να θυμηθεί τι ακριβώς τον είχε ενοχλήσει. Ο Σάντι σκέφτηκε ότι



μπορεί να ήταν ο βόμβος, που ακουγόταν πολύ πιο δυνατά με την πόρτα ανοιχτή, ή κάποια οσμή ίσως. Μάλλον το δεύτερο, αλλά δεν μπορούσαν να ξέρουν σίγουρα. Με την Μπιούικ δεν ήξερες ποτέ τι συνέβαινε. Ο Τόνι είδε μερικούς άντρες να προχωρούν προς το υπόστεγο και τους είπε να μείνουν εκεί που ήταν. Μιλούσε με φυσιολογική φωνή, πράγμα που ηρέμησε και τους άντρες, αλλά κάπου δεν κολλούσε. Ο Σάντι ένιωθε ότι θα 'πρεπε ν' ακούγονται φωνές και ουρλιαχτά στο βάθος, εκρήξεις σαν από ταινία, ίσως μουγκρητά από την ίδια την αγανακτισμένη γη. Ο Τόνι γύρισε προς τα παράθυρα της γκαραζόπορτας και κοίταξε μέσα. «Τι κάνει, αρχιφύλακα;» ρώτησε ο Ματ Μπαμπίκι. «Είναι καλά;» «Μια χαρά», είπε ο Τόνι. «Γυρίζει γύρω από το αμάξι και τραβάει φωτογραφίες. Εσύ τι κάνεις εδώ, Ματ; Πήγαινε στον ασύρματο, για όνομα του Θεού». «Ο ασύρματος τα 'χει παίξει, αφεντικό. Παράσιτα». «Μπορεί να έχει φτιάξει τώρα. Γιατί αυτό εκεί σταματάει». Ο Σάντι σκέφτηκε ότι η φωνή του ακουγόταν φυσιολογική επιφανειακά -όπως μιλούσε πάντα-, από κάτω ΑπομιαΜπιουικ8 141 όμως διέκρινες τον παλμό της έξαψης. Και καθώς ο Ματ γύριζε να φύγει, ο Τόνι πρόσθεσε: «Δε θα πεις κουβέντα για όλα αυτά στον αέρα, άκουσες; Όχι στα φανερά τουλάχιστον. Ούτε τώρα ούτε ποτέ. Αν πρέπει να μιλήσεις για την Μπισύικ, θα λες... θα λες Κωδικός Δ. Κατάλαβες;» «Μάλιστα, αρχιφύλακα», είπε ο Ματ και ανέβηκε τα πίσω σκαλιά με τους ώμους καμπουριασμένους σαν να τον είχαν δείρει. «Σάντι!» φώναξε ο Τόνι. «Τι γίνεται με το σκυλί;» «Είναι μια χαρά. Προς το παρόν. Τι γίνεται με το αμάξι;» «Και το αμάξι φαίνεται εντάξει. Δεν καίγεται τίποτε και δεν υπάρχει κανένα σημάδι έκρηξης. Το θερμόμετρο δείχνει δώδεκα βαθμούς. Κάνει κρύο εκεί μέσα». «Αν το αμάξι είναι εντάξει, γιατί το φωτογραφίζει ο Κερτ;» ρώτησε ο Μπακ. «Μερικά πράγματα άμα στραβώσουν δεν ξεστραβώνουν», απάντησε ο Σέιντινκς, λες και αυτό τα εξηγούσε όλα. Συνέχισε να παρακολουθεί τον Κέρτις, που έκανε πάντα κύκλους γύρω από το αυτοκίνητο σαν φωτογράφος μόδας γύρω από μοντέλο, τραβώντας φωτογραφίες. Κάθε φωτογραφία που έβγαινε από τη μηχανή την έβαζε στη ζώνη του παλιού χακί σορτς που φορούσε. Ενώ συνεχιζόταν αυτό, ο Τόνι επέτρεψε στους υπόλοιπους πολιτειακούς που ήταν εκεί να πλησιάσουν κατά τετράδες και να ρίξουν μια ματιά. 'Οταν ήρθε η σειρά του Σάντι, του έκανε εντύπωση ότι οι αστράγαλοι του Κέρτις ήταν πράσινοι κάθε φορά που άστραφτε η Μπιούικ. Ακτινοβολία! σκέφτηκε, θεέ μου, έχει εγκαύματα από ακτινοβολία! Μετά όμως θυμήθηκε τι έκανε νωρίτερα ο Κερτ και γέλασε. Η Μισέλ δεν ήθελε να τον φωνάξει στο τηλέφωνο γιατί κούρευε το γρασίδι. Και αυτό είχε στους αστραγάλους του, πράσινους λεκέδες από γρασίδι. «Άντε, βγες έξω τώρα», μουρμούρισε ο Φιλ από τα αριστερά του Σάντι. Κρατούσε ακόμη το σκύλο από το κο- 142 Stephen King λάρο, αν και τώρα ο Ντίλον έδειχνε ήρεμος. «Βγες έξω, μην εκβιάζεις την τύχη σου». Ο Κερτ άρχισε να οπισθοχωρεί προς την πόρτα σαν να είχε ακούσει τον Φιλ, ή και όλους τους άλλους να σκέφτονται το ίδιο πράγμα. Το πιθανότερο όμως ήταν ότι του είχε τελειώσει το φιλμ. Μόλις βγήκε έξω, ο Τόνι τον έπιασε από τους ώμους και τον τράβηξε παράμερα. Καθώς μιλούσαν, άστραψε ένας τελευταίος αδύναμος φωτεινός



παλμός. Ο Σάντι κοίταξε το ρολόι του. Ήταν εννιά παρά δέκα. Όλο το επεισόδιο είχε διαρκέσει κάτι λιγότερο από μία ώρα. Ο Τόνι και ο Κερτ κοίταζαν τις φωτογραφίες με μια ένταση που ο Σάντι δεν μπορούσε να την καταλάβει. Αν δηλαδή ο Τόνι έλεγε αλήθεια όταν είπε ότι η Μπιούικ και τα άλλα πράγματα μέσα στο υπόστεγο δεν είχαν υποστεί καμιά αλλοίωση. Και από όσο μπορούσε να δει ο Σάντι, όντως έδειχναν όλα ίδια κι απαράλλαχτα. Τελικά ο Τόνι έκανε ένα καταφατικό νεύμα σαν να είχε ξεκαθαρίσει κάτι, και γύρισε πάλι στους υπόλοιπους αστυνομικούς. Στο μεταξύ ο Κερτ πήγε στην γκαραζόπορτα για να ρίξει μια τελευταία ματιά. Τα γυαλιά της οξυγονο-κόλλησης ήταν σηκωμένα ψηλά στο μέτωπο του. Ο Τόνι διέταξε να γυρίσουν όλοι στο αρχηγείο, εκτός από τον Τζορτζ Στανκόφσκι και τον Χερμπ Έιβερι. Ο Χερμπ είχε γυρίσει από περιπολία την ώρα της φωτεινής «παράστασης», μάλλον για να πάει στην τουαλέτα. Ήταν ικανός να οδηγήσει δέκα χιλιόμετρα για να πάει τουαλέτα τιο αρχηγείο. Φημιζόταν γι' αυτή την παραξενιά του και δεχόταν στωικά όλα τα πειράγματα. Έλεγε ότι μπορούσες να πάθεις κολλητικές αρρώστιες αν καθόσουν σε ξένες τουαλέτες, και όποιος δεν το πίστευε αυτό του άξιζε ό,τι πάθαινε. Ο Σάντι πίστευε ότι ο Χερμπ απλώς είχε αδυναμία στα τσοντοπεριοδικά που υπήρχαν στο πάνω αποχωρητήριο. Ο Έιβερι, που θα σκοτωνόταν σε τροχαίο δέκα χρόνια Απο μια Μπιουικ 8 143 αργότερα, όταν αναποδογυρίστηκε το αυτοκίνητο του, ή-ταν φανατικός χρήστης του Αμέρικαν Χέριτατζ. «Εσείς οι δύο έχετε την πρώτη βάρδια», είπε ο Τόνι. «Φωνάξτε αν δείτε τίποτε παράξενο. Φωνάξτε ακόμη και αν σας φανεί an κάτι είναι παράξενο». Ο Χερμπ βόγκηξε που ξαφνικά βρέθηκε να κάνει σκοπιά και πήγε να διαμαρτυρηθεί. «Κόφ' το», του είπε ο Τόνι δείχνοντας τον με το δάχτυλο. «Ούτε λέξη». Ο Χερμπ είδε τις κοκκινίλες στα μάγουλα του αρχιφύλακα και έκλεισε αμέσως το στόμα του. Ο Σάντι το θεώρησε εξαιρετικά συνετή επιλογή. Ο Ματ Μπαμπίκι μιλούσε στον ασύρματο καθώς οι υπόλοιποι πολιτειακοί πέρασαν δίπλα από το θάλαμο επικοινωνιών πίσω από τον Τόνι Σέιντινκς. 'Οταν ο Ματ είπε στη Μονάδα 6 να δηλώσει θέση, η απάντηση του Άντι Κολούτσι ακούστηκε δυνατά και απολύτως καθαρά. Τα παράσιτα είχαν χαθεί. Μπήκαν όλοι και κάθισαν στο μικρό λίβινγκ ρουμ του πρώτου ορόφου. Τα καθίσματα δεν έφταναν για όλους και οι τελευταίοι αναγκάστηκαν να καθίσουν στο πάτωμα, στο χαλί. Η κάτω αίθουσα ήταν μεγαλύτερη και είχε περισσότερες καρέκλες, αλλά ο Σάντι θεώρησε ότι η απόφαση του Τόνι να τους φέρει πάνω ήταν σωστή. Το θέμα που τους απασχολούσε ήταν «οικογενειακής», όχι αστυνομικής φύσης. Ή τουλάχιστον δεν ήταν αυστηρά αστυνομικής φύσης. Ο Κέρτις Γουίλκοξ μπήκε τελευταίος, κρατώντας τις φωτογραφίες από την Πολαρόιντ με το ένα χέρι. Τα προστατευτικά γυαλιά ήταν ακόμη στο κεφάλι του και φορούσε σαγιονάρες στα πράσινα πόδια του. Η φανέλα του έγραφε ΑΘΛΗτικόΟ ΤΜΗΜΑ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ ΧΟΡΛΙΚΣ. Πήγε στον αρχιφύλακα και οι δυο τους κουβέντιασαν για λίγο μουρμουριστά ενώ οι άλλοι περίμεναν. Μετά ο 144 Stephen King Τόνι στράφηκε στους άλλους. «Δεν έγινε έκρηξη, και ο Κερτ κι εγώ πιστεύουμε ότι δεν υπήρχε καμία διαρροή ακτινοβολίας». Ακούστηκαν μερικοί δυνατοί αναστεναγμοί ανακούφισης, αλλά αρκετοί πολιτειακοί έδειχναν να μην έχουν πειστεί. Ο Σάντι δεν ήξερε πώς έδειχνε ο ίδιος, δεν υπήρχε καθρέφτης εκεί γύρω, αλλά σίγουρα δεν ένιωθε και τόσο ήσυχος.



«Κοιτάξτε τες αυτές, αν θέλετε», είπε ο Κερτ, και μοίρασε τις φωτογραφίες ανά δύο ή ανά τρεις. Μερικές είχαν τραβηχτεί την ώρα της λάμψης και δεν έδειχναν σχεδόν τίποτε: μια υποψία του ψυγείου, ένα μέρος από την οροφή της Μπιούικ. Αλλες ήταν πολύ πιο καθαρές. Οι καλύτερες είχαν εκείνη την παράξενη επίπεδη ποιότητα που είναι το αποκλειστικό χαρακτηριστικό των φωτογραφιών Πολαρόιντ. Βλέπω έναν κόσμο όπου υπάρχει μόνο αιτία και αποτέλεσμα, έμοιαζαν να λένε. Έναν κόσμο όπου κάθε αντικείμενο είναι ένας αβατάρ και οι θεοί κινούνται στα παρασκήνια. «Το φιλμ της Πολαρόιντ», είπε ο Τόνι, «όπως και όλα τα συμβατικά φιλμ και οι ειδικοί δείκτες που φορούν άσοι δουλεύουν σε περιβάλλον με ακτινοβολία, θολώνει όταν εκτεθεί σε ισχυρή ακτινοβολία γάμα. Μερικές από αυτές τις φωτογραφίες είναι υπερφωτισμένες, αλλά καμία δεν είναι θολή. Με άλλα λόγια, δεν υπάρχει ραδιενέργεια». «Με όλο το σεβασμό, αρχιφύλακα», είπε ο Φιλ Κάντλε-τον, «δε με ενθουσιάζει η ιδέα να εμπιστευτώ τα μπαλάκια μου σε ένα φιλμ Πολαρόιντ». «Αύριο πρωί πρωί θα πάω στο Πίτσμπουργκ και θ' αγοράσω ένα μετρητή Γκάιγκερ», είπε ο Κερτ. Μιλούσε ήρεμα και λογικά, αλλά άκουγες και πάλι τον παλμό της έξαψης στη φωνή του. Πίσω από αυτή την ψύχραιμη φωνή τού τύπου «μπορείτε, σας παρακαλώ, να βγείτε από το ό- yynO MIA ΜΠΙΟΥΙΚ 8 145 νήμα», ο Κέρτις κόντευε να τα παίξει. «Τα πουλάνε στο μαγαζί με το στοκ του στρατού στο Γκραντ. Νομίζω ότι κοιτάζουν γύρω στα τριακόσια δολάρια. Θα πάρω τα λεφτά από το ταμείο έκτακτων εξόδων, αν δεν έχει αντίρρηση κανείς». Κανείς δεν είχε. «Στο μεταξύ», είπε ο Τόνι, «είναι πιο σημαντικό από κάθε άλλη φορά να το κρατήσουμε μυστικό. Πιστεύω ότι είτε η τύχη είτε η Θεία Πρόνοια έστειλε τούτο το πράγμα στα χέρια ανθρώπων που μπορούν να το κάνουν αυτό, να το κρατήσουν μυστικό. Είμαστε σύμφωνοι;» Ακούστηκαν καταφατικά μουρμουρητά. Ο Ντίκι-Ντακ καθόταν σταυροπόδι στο πάτωμα χαϊδεύοντας το κεφάλι του Ντίλον, που κοιμόταν με τη μου-αούδα ακουμπισμένη στα πόδια του. Η μασκότ του αρχηγείου είχε ηρεμήσει για τα καλά. «Εγώ είμαι σύμφωνος, με την προϋπόθεση η βελόνα του Γκάιγκερ να μη βγει από το πράσινο», είπε. «Αν βγει, ψηφίζω να καλέσουμε το FBI». «Νομίζεις ότι το FBI μπορεί να το χειριστεί καλύτερα από μας;» ρώτησε ξαναμμένος ο Κερτ. «Αν είναι δυνατόν, Ντίκι! Οι ομοσπονδιακοί δεν ξέρουν τι τους γίνεται, και...» «Εκτός αν σχεδιάζεις να βάλεις επένδυση από μόλυβδο σε όλο το Υπόστεγο Β από το ταμείο έκτακτων εξόδων...» άρχισε να λέει κάποιος άλλος. «Αυτό είναι μεγάλη βλακεία...» είπε ο Κερτ, αλλά ο Τόνι έβαλε το χέρι στον ώμο του νεαρού, σταματώντας τον πριν πει τίποτε άλλο και κάνει κακό στον ίδιο του τον εαυτό. «Αν υπάρχει ραδιενέργεια», δήλωσε ο Τόνι, «θα το ξεφορτωθούμε. Σας το υπόσχομαι». Ο Κερτ τον κοίταξε με ύφος προδομένου ανθρώπου. Ο Τότι παρέμεινε ήρεμος. Ξέρουμε ότι δεν υπάρχει ραδιενέργεια, έλεγε το βλέμμα του, το απέδειξε το φιλμ, οπότε γιατί να κάνεις τη ζωή σου δύσκολη; 146 Stephen King «Εγώ μάλλον λέω ότι θα 'πρεπε να το παραδώσουμε στην κυβέρνηση έτσι κι αλλιώς», είπε ο Μπακ. μπορούν να μας βοηθήσουν... ξέρετε... ή να μάθουν φορά πράγματα... στρατιωτικές πληροφορίες...» Η φωνή του γινόταν όλο και πιο σιγανή καθώς ένιωσε τη σιωπηλή διαφωνία των άλλων γύρω του. Η Πολιτειακή Αστυνομία συνεργάζεται καθημερινά με κυβερνητικές υπηρεσίες:



το FBI, την Εφορία, την Υπηρεσία Δίωξης Ναρκωτικών, το Υγειονομικό, και κυρίως τη Διαπολιτειακή Επιτροπή Εμπορίου. Δε χρειάζεται να είσαι πολλά χρόνια στη δουλειά για να μάθεις ότι οι περισσότεροι από αυτούς τους ομοσπονδιακούς δεν είναι πιο έξυπνοι από μια αρκούδα. ο Σάντι ήταν της γνώμης πως όταν οι ομοσπονδιακοί έδειχναν κάποια αναλαμπή νοημοσύνης, συνήθως ήταν ιδιοτελής και μερικές φορές σαφώς κακόβουλη. Σε γενικές γραμμές ήταν σκλάβοι και λάτρεις της ρουτίνας και των γραφειοκρατικών διαδικασιών. Πριν μπει στην Πολιτειακή Αστυνομία της Πενσιλβάνια, ο Σάντι είχε δει να επικρατεί ο ίδιος τρόπος σκέψης στο στρατό, σκουριασμένα μυαλά που κινούνταν μόνο μέσα από τα «σωστά κανάλια». Επίσης, δεν ήταν και ο ίδιος πολύ μεγαλύτερος από τον Κέρτις, κι έτσι δεν του άρεσε καθόλου η ιδέα να δώσουν κάπου αλλού τη Ροουντμάστερ. Αν δε γινόταν αλλιώς, θα ήταν καλύτερα να τη δώσουν σε επιστήμονες του ιδιωτικού τομέα, ίσως από το κολέγιο που διαφήμιζε η φανέλα που φορούσε ο Κέρτις όταν κούρευε το γρασίδι. Αλλά το καλύτερο ήταν να μείνει στη Διμοιρία. Στην γκρίζα οικογένεια. Ο Μπακ είχε σωπάσει. «Δεν είναι πολύ καλή ιδέα, φαντάζομαι», είπε. «Μην ανησυχείς», του απάντησε κάποιος. «Παρ' όλ' αυτά κερδίζεις την Εγκυκλοπαίδεια Γκρόλιερ και το συναρπαστικό μας επιτραπέζιο παιχνίδι». Ο Τόνι περίμενε να κοπάσουν τα λιγοστά γέλια και με- ΟΜΙΑΜΠΙΟΥΙΚδ 147 χά συνέχισε: «Θέλω όλοι όσοι δουλεύουν εδώ να μάθουν τι έγινε απόψε ώστε να ξέρουν τι να περιμένουν αν ξανασυμβεί. Διαδώστε το. Διαδώστε επίσης τον κωδικό για την Μπιούικ: είναι Κωδικός Δ. Απλώς Δ, εντάξει; Και θα σας ενημερώνω για οτιδήποτε συμβεί από δω και πέρα, αρχίζοντας από τις ενδείξεις του Γκάιγκερ. Αυτό το τεστ θα γίνει πριν τη δεύτερη βάρδια αύριο, σας το εγγυώμαι. Δεν πρόκειται να πούμε στις γυναίκες μας, τις αδερφές μας, τους αδερφούς μας ή τους φίλους μας έξω από το Σώμα τι συμβαίνει εδώ, κύριοι, αλλά μεταξύ μας θα είμαστε εξαιρετικά καλά πληροφορημένοι. Σας το υπόσχομαι αυτό. Και θα το κάνουμε με τον παλιό καλό τρόπο, προφορικά. Δεν υπάρχουν χαρτιά που ν' αφορούν άμεσα αυτό το όχημα -αν είναι όχημα- και έτσι θα παραμείνουν τα πράγματα. Καταλάβαμε όλοι;» Ακούστηκαν πάλι καταφατικά μουρμουρητά. «Δε θ' ανεχτώ φλύαρους στη Διμοιρία Δ, κύριοι. Ούτε κουτσομπολιά ούτε συζητήσεις με τις γυναίκες σας. Το καταλάβαμε και αυτό;» Ναι, το είχαν καταλάβει. «Κοιτάτε αυτή εδώ», είπε ξαφνικά ο Φιλ, δείχνοντας μια φωτογραφία. «Το πορτ μπαγκάζ είναι ανοιχτό». Ο Κερτ συγκατένευσε. «Τώρα όμως είναι κλειστό πάλι. Άνοιξε σε μία από τις λάμψεις, και νομίζω ότι έκλεισε με την επόμενη». Ο Σάντι σκέφτηκε τον Ένις και του ήρθε μια εικόνα, πολύ σύντομη αλλά και πολύ καθαρή: το πορτ μπαγκάζ της Μπιούικ ν' ανοίγει και να κλείνει σαν πεινασμένο στόμα. Δείτε το ζωντανό κροκόδειλο, κοιτάξτε τον καλά, αλλά μη βάζετε τα δάχτυλα σας εκεί μέσα. «Πιστεύω επίσης», συνέχισε ο Κερτ, «ότι οι υαλοκαθαριστήρες πήραν μπροστά για λίγο, αν και τα μάτια μου ήταν τόσο θαμπωμένα που δεν είμαι απόλυτα σίγουρος και δε φαίνεται σε καμία από τις φωτογραφίες». 148 Stephen «Γιατί;» ρώτησε ο Φιλ. «Γιατί να συμβεί κάτι τέτοιο;» «Ηλεκτρικό φαινόμενο», υπέθεσε ο Σάντι. «Το ίδ πράγμα που μπλοκάρισε τον ασύρματο».



«Οι υαλοκαθαριστήρες μπορεί, αλλά το πορτ δε λειτουργεί με ηλεκτρισμό. Αν θέλεις να το ανοίξεις, q_ πλώς πατάς το κουμπί και σηκώνεις την πόρτα του». Ο Σάντι δεν ήξερε τι ν' απαντήσει. «Η θερμοκρασία στο υπόστεγο έχει πέσει άλλους δύο βαθμούς», είπε ο Κερτ. «Θα πρέπει να παρακολουθούμε τη θερμοκρασία». Η συνάντηση τελείωσε και ο Σάντι έφυγε πάλι για περιπολία. Πότε πότε, όταν μιλούσε με τη Βάση, ρωτούσε τον Ματ Μπαμπίκι αν «η Δ ήταν δέκα και». Η απάντηση ήταν πάντα, Ναι, η Δ είναι δέκα και. Με τα χρόνια αυτή η ερώτηση και η απάντηση καθιερώθηκε στην περιοχή Σορτ Χιλς γύρω από το Στάτλερ, το Πάγκους Σίτι και το Πά-τσιν. Σε λίγο την υιοθέτησαν και μερικά άλλα αρχηγεία της Πολιτειακής Αστυνομίας της Πενσιλβάνια, ακόμη και κάποια από την άλλη μεριά των συνόρων, στο Οχάιο. Το χρησιμοποιούσαν εννοώντας αν όλα ήταν «κουλ» στο αρχηγείο. Αυτό διασκέδαζε πολύ τους άνδρες της Διμοιρίας Δ, γιατί αυτή ήταν κυριολεκτικά η έννοια του «δέκα και». Μέχρι το επόμενο πρωί όλοι οι άνδρες της Διμοιρίας Δ είχαν ενημερωθεί, και συνέχιζαν τη δουλειά τους όπως πάντα. Ο Κερτ και ο Τόνι πήγαν στο Πίτσμπουργκ για ν' αγοράσουν ένα μετρητή Γκάιγκερ. Ο Σάντι ήταν εκτός υπηρεσίας, αλλά πέρασε δυο τρεις φορές από το αρχηγείο για να δει τι γινόταν με την Μπιούικ. Ήταν ήσυχα στο υπόστεγο, το αμάξι βρισκόταν απλώς πάνω στο τσιμέντο σαν έργο τέχνης σε έκθεση, αλλά η βελόνα στο μεγάλο κόκκινο θερμόμετρο που κρεμόταν από το δοκάρι συνέχιζε να κατεβαίνει. Αυτό ήταν πολύ παράξενο και θεωρήθηκε α- 149 πο όλους μια σιωπηλή επιβεβαίωση πως όντως κάτι συνέβαινε εκεί μέσα. Κάτι που μερικοί απλοί αστυνομικοί της Πολιτειακής Αστυνομίας δεν μπορούσαν να καταλάβουν, 7(0i αιολυ περισσότερο να ελέγξουν. Κανείς δεν μπήκε στο υπόστεγο με'χρι να γυρίσουν ο Κερτ και ο Τόνι από το Πίτσμπουργκ με την Μπελ Αιρ ΐ<Μ> Κερτ: εντολές του αρχιφύλακα. Ο Χάντι Ρόγιερ κοίταζε από το παράθυρο της γκαραζόπορτας όταν έφτασαν στο αρχηγείο, και τους πλησίασε καθώς ο Κερτ άνοιγε το χαρτοκιβώτιο που είχε ακουμπήσει στο καπό του αυτοκινήτου του. «Δε θα φορέσετε στολές σαν αυτές που φορούσαν σΐοΣτέλεχος Ανδρομέδα;» τους ρώτησε. Ο Κερτ τον κοίταξε χωρίς να χαμογελάσει. «Φοβερό αστείο», είπε. Ο Κερτ και ο αρχιφύλακας έμειναν μία ώρα εκεί μέσα, ελέγχοντας με το μετρητή την επιφάνεια της Μπιούικ, τη μηχανή και το εσωτερικό της καμπίνας, τα καθίσματα, το ταμπλό κι εκείνο το αλλόκοτο τεράστιο τιμόνι. Ο Κερτ μπήκε κάτω από το αμάξι με ξαπλώστρα και ο αρχιφύλακας έλεγξε το πορτ μπαγκάζ φροντίζοντας να είναι πολύ προσεκτικός. Άνοιξαν την πόρτα του πορτ μπαγκάζ πατώντας το κουμπί με μια τσουγκράνα που κρεμόταν στον τοίχο. Η βελόνα του μετρητή δεν είχε κουνηθεί καθόλου όλη αυτή την ώρα. Η μόνη φορά που δυνάμωσε το σταθερό κλικ-κλικ-κλικ από το μικρό ηχείο ήταν όταν ο Τόνι έφερε τον αισθητήρα κοντά στη φωσφορίζουσα πλάκα του ρολογιού του για να βεβαιωθεί ότι η συσκευή δούλευε. Δούλευε, αλλά η Ροουντμάστερ δεν είχε τίποτε να της πει. Έκαναν μόνο ένα διάλειμμα, για να πάνε στο αρχηγείο και να φορέσουν πουλόβερ. Έξω έκανε ζέστη, αλλά μέσα στο Υπόστεγο Β η βελόνα του θερμόμετρου είχε σταθεροποιηθεί ελάχιστα κάτω από τους εννιά βαθμούς. Αυτό δεν άρεσε καθόλου στον Σάντι, και όταν βγήκαν έξω οι δυο τους πρότεινε να σηκώσουν τις γκαραζόπορτες για 150 Stephen Kikg να ζεσταθεί το υπόστεγο. Ο Μίστερ Ντίλον κοιμόταν στο κουζινάκι, είπε, μπορούσαν να τον κλείσουν εκεί μέσα. «Όχι», είπε ο Τόνι, και ο Σάντι είδε ότι ο Κερτ συμφω. νούσε.



«Γιατί;» «Δεν ξέρω. Απλώς ένα προαίσθημα». Στις τρεις το απόγευμα, ενώ ο Σάντι έγραφε, όπως πρόσταζε το καθήκον, το όνομα του στο βιβλίο υπηρεσίας κάτω από την επικεφαλίδα «2η Βάρδια/3Μ-11Μ» και ετοιμαζόταν να φύγει για περιπολία, η θερμοκρασία στο Υπόστεγο Β είχε πέσει στους οχτώ βαθμούς. Ήταν είκοσι δυο βαθμοί χαμηλότερα απ' όσο έκανε εκείνη την καλοκαιρινή μέρα έξω από αυτούς τους λεπτούς ξύλινους τοίχους. Πρέπει να ήταν γύρω στις έξι το απόγευμα, την ώρα που ο Σάντι ήταν παρκαρισμένος δίπλα στο Εστιατόριο του Τζίμι στη Στάτλερ Πάικ και έπινε καφέ παραμονεύοντας παραβάτες του ορίου ταχύτητας, όταν η Ροουντμά-στερ γέννησε για πρώτη φορά. Ο Άρκι Αρκάνιαν ήταν ο πρώτος που είδε το πράγμα που βγήκε από την Μπιούικ, αν και δεν ήξερε τι ήταν αυτό που έβλεπε. Στο αρχηγείο της Διμοιρίας Δ τα πράγματα ήταν ήσυχα. Όχι γαλήνια, αλλά ήσυχα. Αυτό οφειλόταν σε μεγάλο βαθμό στην ενημέρωση που είχαν κάνει στους πολιτειακούς ο Κερτ και ο Τόνι, ότι δεν υπήρχε ραδιενέργεια στο Υπόστεγο Β. Ο Άρκι είχε έρθει από το τροχόσπιτο όπου ζούσε στο κάμπινγκ Ντρίμλαντ Παρκ στην κορυφή του Μπλαφς για να ρίξει μια ματιά εκτός υπηρεσίας στην Μπιούικ. Την είχε όλη για τον εαυτό του, δεν υπήρχε κανείς γύρω από το Υπόστεγο Β. Σαράντα μέτρα πιο κάτω, στο αρχηγείο, επικρατούσε ησυχία. Πάντα ήταν σχετικά ήσυχα τα πράγματα στη μεσαία βάρδια. Ο Ματ Μπα-μπίκι είχε φύγει και στο θάλαμο επικοινωνιών ήταν ένα? ΑΠΟ Mi. α Μπιουικ 8 151 τους νεότερους αστυνομικούς. Ο αρχιφύλακας είχε γυρίσει σπίτι του κι αυτός στις πέντε. Ο Κερτ, που είχε πει στη γυναίκα του κάποιο ψέμα για την ξαφνική κλήση το προηγούμενο βράδυ, μάλλον πρέπει να ήταν πάλι με σαγι°ναΡεζ και να τελείωνε το κούρεμα του γκαζόν σαν «αλό παιδί. Στις εφτά και πέντε, ο επιστάτης της Διμοιρίας Δ (πολύ χλομός, πολύ έκπληκτος και πολύ τρομαγμένος) πέρασε τρέχοντας δίπλα από το θάλαμο επικοινωνιών και μπήκε στο κουζινάκι για να δει αν θα έβρισκε κανέναν εκεί. Ήθελε κάποιον που να μην είναι αρχάριος, που να ξέρει τι του γίνεται. Βρήκε τον Χάντι Ρόγιερ, που μόλις έβαζε τις τελευταίες πινελιές σε μια μεγάλη μακαρονάδα Κραφτ. Τώρα: Άρη «Λοιπόν;» ρώτησε ο μικρός, και εκείνη τη στιγμή ήταν ίδιος ο πατέρας του. Ο τρόπος που καθόταν στο παγκάκι, ο τρόπος που σε κοίταζε, ο τρόπος που έσμιγαν τα φρύδια του, και κυρίως η μεγάλη ανυπομονησία του. Αυτή η ανυπομονησία ήταν σαν να έβλεπα τον πατέρα του. «Λοιπόν;» «Αυτή η ιστορία δεν είναι δική μου», του είπε ο Σάντι. «Δεν ήμουν εκεί. Ήταν αυτοί οι δυο όμως». Και φυσικά ο μικρός γύρισε σ' εμένα και τον Χάντι. «Πες τα εσύ, Χαντ», είπα. «Εσύ είσαι συνηθισμένος να γράφεις αναφορές». «Τρίχες», μου απαντάει αυτός, «εσυ πήγες εκεί πρώτος. Εσύ το είδες πρώτος. Ξεκίνα εσυ». «Δεν ξέρω...» «Άντε, αρχίστε ένας από σας επιτέλους!» μας φωνάζει ο μικρός και χτυπάει το μέτωπο του με τον καρπό ανάμεσα στα μάτια. Δεν μπόρεσα να μη γελάσω. «Εμπρός, Άρκι, λέγε», είπε ο Σάντι. «Φτου. Ντεν το έχω πει ποτέ έτσι, σαν ιστορία. Ντεν ξέρω πώς θα βγκει». «Κάνε το καλύτερο δυνατό», είπε ο αρχιφύλακας, κι αυτό έκανα. Στην αρχή ήταν πολύ δύσκολο, ένιωθα τα μά- yvno μια MraoviK 8 153



xia του μικρού να 'ναι καρφωμένα πάνω μου σαν καρφιά σκεφτόμουν συνέχεια, Α εν πρόκειται να το πιστέψει, θα το πίστευε. Αλλά μετά από λίγο έγινε πιο εύ-. 'Οταν μιλάς για κάτι που έχει γίνει πριν από πολύ καιρό, βλέπεις ότι σιγά σιγά ανοίγει πάλι. Ανοίγει σαν λουλούδι. Αυτό μπορεί να είναι καλό, μπορεί να είναι και κακό, φαντάζομαι. Εκείνο το βράδυ, καθώς μιλούσα στο γιο του Κέρτις Γουίλκοξ, ένιωσα ότι είναι και τα δύο. Ο Χάντι άρχισε να μιλάει κι αυτός μετά από λίγο, να με βοηθάει, θυμόταν ένα σωρό πράγματα, ακόμη και ότι εκείνη την ώρα το ραδιόφωνο έπαιζε Τζόαν Μπαέζ. «Η σωτηρία είναι στις λεπτομέρειες», μας έλεγε ο παλιός αρχιφύλακας (συνήθως όταν κάποιος ξεχνούσε να βάλει κάτι σημαντικό σε μια αναφορά). Και ο μικρός μάς άκουγε καθισμένος στο παγκάκι, μας κοίταζε και τα μάτια του γίνονταν όλο και πιο μεγάλα καθώς σκοτείνιαζε και η βραδιά άρχιζε να εκπέμπει τις μυρωδιές της, όπως γίνεται το καλοκαίρι, και οι νυχτερίδες πετούσαν από πάνω, και τα μπου-μπουνητά συνεχίζονταν πέρα στο νότο. Με έπιασε θλίψη βλέποντας πόσο έμοιαζε στον πατέρα του. Δεν ξέρω γιατί. Μας διέκοψε μόνο μια φορά. Γύρισε στον Σάντι και τον ρώτησε αν είχαμε ακόμη... «Ναι», του απάντησε αμέσως ο Σάντι. «Σίγουρα το έχουμε. Και τόνους φωτογραφίες. Οι περισσότερες Πολα-ρόιντ. Αν υπάρχει ένα πράγμα που ξέρουν οι αστυνομικοί, μικρέ, είναι να διατηρούν την αλυσίδα των τεκμηρίων. Σώπα τώρα. Ήθελες να μάθεις -άσε τον άνθρωπο να σου τα πει». Κατάλαβα σα εννοούσε εμένα, κι άρχισα να μιλάω ξανά. Τότε Ο Άρκι είχε ένα παλιό φορτηγάκι Φορντ εκείνη την εποχή, το συνηθισμένο μοντέλο με τις τρεις ταχύτητες {Τέσσερις αν μετρήσεις και την όμπισθεν, αστειευόταν) που το ντεμπραγιάζ του έτριζε άσχημα. Το παρκάριζε στο ίδιο σημείο όπου θα το παρκάριζε είκοσι τρία χρόνια αργότερα, αν και στο μεταξύ είχε πάρει ένα Ντοτζ Ραμ με αυτόματο κιβώτιο και κίνηση στους τέσσερις τροχούς. Το 1979, υπήρχε ένα πανάρχαιο σχολικό λεωφορείο της Κομητείας Στάτλερ στην άκρη του πάρκινγκ, μια σκουριασμένη κίτρινη μαούνα που βρισκόταν εκεί τουλάχιστον από τον πόλεμο της Κορέας, βουλιάζοντας όλο και πιο βαθιά στα αγριόχορτα και το χώμα κάθε χρόνο. Ο λόγος που δεν το είχε πάρει κανείς από κει ήταν ένα ακόμη από τα μυστήρια της ζωής. Ο Άρκι παρκάρισε το φορτηγάκι δίπλα του, πήγε στο Υπόστεγο Β και κοίταξε από το παράθυρο της γκαραζόπορτας, βάζοντας τα χέρια δίπλα στο πρόσωπο του για να μη γυαλίζει το τζάμι από το φως του ήλιου που έπεφτε στα δυτικά. Υπήρχε ένα φως αναμμένο στην οροφή και η Μπιούικ ήταν από κάτω του μοιάζοντας με αυτοκίνητο σε έκθεση, Απο μια Μπιουικ 8 155 από κείνα που φαίνονται τόσο όμορφα κάτω από τους προβολείς, που σου έρχεται να υπογράψεις αμέσως τα συμβόλαια και να τα πάρεις σπίτι σου. Όλα ε'δειχναν μια χαρά εκτός από το σκέπασμα του πορτ μπαγκάζ. Ήταν ανοιχτό πάλι. Πρέπει να ενημερώσω τον αξιωματικό υπηρεσίας, σκέφτηκε ο Άρκι. Δεν ήταν αστυνομικός ο ίδιος, απλώς ο επιστάτης του κτιρίου, αλλά είχε επηρεαστεί από τους πολιτειακούς με τις γκρίζες στολές. Απομακρύνθηκε από το παράθυρο και έτυχε να κοιτάξει το θερμόμετρο που είχε κρεμάσει ο Κερτ από ένα δοκάρι της οροφής. Η θερμοκρασία μέσα στο υπόστεγο είχε ανεβεί πάλι, και μάλιστα πολύ. Είχε δεκάξι βαθμούς εκεί μέσα. Ο Άρκι σκέφτηκε ότι η Μπιουικ έμοιαζε με ψυκτικό σύστημα που προς το παρόν είχε σβήσει (ή ίσως είχε καεί με τα πρόσφατα πυροτεχνήματα).



Η ξαφνική άνοδος της θερμοκρασίας ήταν ένα δεύτε-ρο στοιχείο που αγνοούσαν οι πολιτειακοί, και ο Άρκι βιαζόταν να τους το πει. Άρχισε να στρέφεται από την πόρτα για να επιστρέψει στο αρχηγείο. Και τότε είδε εκείνο το πράγμα στη γωνία του υπόστεγου. Δεν είναι τίποτε, ένας σωρός παλιά κουρέλια, σκέφτηκε, αλλά κάτι του έλεγε ότι δεν ήταν έτσι. Κόλλησε πάλι το μούτρο του στο τζάμι βάζοντας τα χέρια για να δει καλύτερα. Όχι, μα το Θεό, αυτό το πράγμα στη γωνία δεν ήταν ένας σωρός από παλιά κουρέλια. Ο Άρκι αισθάνθηκε μια αδυναμία στα γόνατα και τους μηρούς, σαν να είχε πάθει ξαφνική γρίπη. Η αίσθηση απλώθηκε προς τα πάνω, έφτασε στο στομάχι του κάνοντας το ν' ανακατευτεί, και μετά στην καρδιά του, επιταχύνοντας το ρυθμό της. Για μια τρομερή στιγμή ήταν σχεδόν σίγουρος ότι θα σωριαζόταν κάτω λιπόθυμος. Ξύπνα, ρε βλάκα. Γιατί δε δοκιμάζεις ν' αναπνεύσεις πάλι; Πού ξέρεις, μπορεί να σε βοηθήσει αυτό. 156 Stephen King Πήρε δυο μεγάλες βραχνές ανάσες, και δεν του άρεσ καθόλου ο ήχος τους. Έτσι έκανε ο γέρος του όταν έπαθ καρδιακή προσβολή και περίμενε να 'ρθει το ασθενοφόρ ξαπλωμένος στον καναπέ. Απομακρύνθηκε από την γκαραζόπορτα χτυπώντας μαλακά με τη γροθιά το στήθος του. «'Ελα, καλή μου, μάζεψε τα μπόσικα, σε παρακαλώ». Ο ήλιος που χαμήλωνε μέσα σε έναν κατακόκκινο ουρανό του θάμπωνε τα μάτια. Το στομάχι του συνέχιζε ν* ανακατεύεται και ένιωθε έτοιμος να κάνει εμετό. Ξαφνικά του φαινόταν ότι το αρχηγείο απείχε τέσσερα πέντε χιλιόμετρα. Ξεκίνησε προς τα εκεί υπενθυμίζοντας στον εαυτό του ν' αναπνέει και να κάνει μεγάλα ομοιόμορφα βήματα. Ένα κομμάτι του εαυτού του ήθελε να τρέξει, αλλά ήξερε ότι αν το έκανε αυτό μπορεί, μα την αλήθεια, να λιποθυμούσε. «Και ξέρεις τι θα γκίνει τότε, θα σε ταράξουν όλοι στο ντούλεμα, ντε θα ξαναησυχάσεις ποτέ». Αλλά δεν τον ανησυχούσαν τόσο τα πειράγματα των πολιτειακών. Κυρίως δεν ήθελε να μπει στο αρχηγείο φα>-νάζοντας με γουρλωμένα μάτια σαν τον οποιονδήποτε πολίτη που θέλει ν' αναφέρει κάποιο περιστατικό. Μέχρι να μπει μέσα, ένιωθε λίγο καλύτερα. Ήταν ακόμη φοβισμένος, αλλά δεν του ερχόταν πια να ξεράσει ή να το βάλει στα πόδια για ν' απομακρυνθεί όπως όπως από το Υπόστεγο Β. Στο μεταξύ του είχε έρθει και μια ιδέα που τον καθησύχασε κάπως. Μπορεί να ήταν κανένα κόλπο. Καμιά φάρσα. Οι πολιτειακοί του έκαναν συνέχεια φάρσες, και είχε πει στον Όρβιλ Γκάρετ ότι μπορεί να ερχόταν πίσω εκείνο το βράδυ για να ρίξει μια ματιά στην Μπιούικ. Οπότε μπορεί ο Ορβ ν' αποφάσισε να του τη σκάσει. Με αυτούς τους πλακατζήδες που δούλευε, πάντα βρισκόταν κάποιος να του την κάνει. Η σκέψη αυτή τον βοήθησε να ησυχάσει κάπως, αλλά κατά βάθος ο Άρκι δεν την πίστευε. Ο Ορβ Γκάρετ ήταν Γ ΑΠΟ ΜΙΑ ΜΠΙΟΥΙΚ 8 157 σίγουρα φαρσέρ, καμιά αντίρρηση, του άρεσε να κάνει πλάκα, αλλά δε θα έκανε πλάκα με αυτό το πράγμα στο υπόστεγο. Κανείς τους δε θα τολμούσε τη στιγμή που ο αρχιφύλακας το είχε πάρει τόσο σοβαρά το πράγμα. Μόνο που ο αρχιφύλακας δεν ήταν εδώ τώρα. Η πόρτα του ήταν κλειστή και το γραφείο σκοτεινό. Το φως ήταν αναμμένο στο κουζινάκι όμως, και από την πόρτα ακουγόταν μουσική: η Τζόαν Μπαέζ τραγουδούσε το «The Night They Drove Old Dixie Down». Ο Αρκι μπήκε μέσα και είδε τον Χάντι Ρόγιερ να ρίχνει ένα τεράστιο κομμάτι μαργαρί-νη σε μια κατσαρόλα με νουντλς.



Καμιά ώρα θα τα παίξει η καρδιά σου μ' αχπές τις μαλακίες που τρως, σκέφτηκε. Το τρανζιστοράκι του Χάντι -ένα μικρό με λουρί που το κουβαλούσε παντού- ήταν στον πάγκο δίπλα στην τοστιέρα. «Ε, Άρκι!» είπε ο Χάντι. «Τι κάνεις εδώ; Αλλά τι ρωτάω; Λες και δεν ξέρω». «Είναι εντώ ο Ορβ;» ρώτησε ο Άρκι. «'Οχι. Πήρε τρεις μέρες άδεια, ξεκινώντας από αύριο. Ο τυχεράκιας πάει για ψάρεμα. Θέλεις ένα μπολ τέτοια;» ι Ο Χάντι του έδειξε την κατσαρόλα, μετά όμως τον κοίταξε καλύτερα και κατάλαβε ότι είχε μπροστά του έναν τρομοκρατημένο άνθρωπο. «Άρκι; Τι έπαθες;» Ο Άρκι κάθισε βαριά σε μια καρέκλα της κουζίνας με τα χέρια να κρέμονται ανάμεσα στους μηρούς του. Κοίταξε τον Χάντι, άνοιξε το στόμα του, αλλά στην αρχή δεν μπορούσε να μιλήσει. «Τι είναι;» Ο Χάντι σχεδόν πέταξε την κατσαρόλα με τα μακαρόνια στον πάγκο χωρίς δεύτερη κουβέντα. «Η Μπιούικ;» «Είσαι αξιωματικός υπηρεσίας απόψε, Χαντ;» «Ναι. Μέχρι τις έντεκα». «Ποιος άλλος είναι εντώ;» «Δύο παιδιά πάνω. Ίσως. Αν ψάχνεις για γαλονάδες, άσ* το. Είμαι ο ανώτερος που θα βρεις απόψε. Λέγε λοιπόν». 158 Stephen King «Έλα έξω», είπε ο Άρκι. «Ρίξε μια ματιά μόνος σου. Και φέρε και κιάλια». Ο Χάντι άρπαξε ένα ζευγάρι κιάλια από την αποθήκη, αλλά τελικά δεν τους βοήθησαν. Εκείνο το πράγμα στη γωνία του Υπόστεγου Β ήταν πολύ κοντά και με τα κιάλια έβλεπες μόνο μια θολούρα. Αφού παίδεψε το κουμπί εστίασης για δυο τρία λεπτά, ο Χάντι τα παράτησε. «Θα μπω μέσα». Ο Άρκι τον άρπαξε από τον καρπό. «Όχι! Να καλέσουμε τον αρχιφύλακα! Ν' αποφασίσει αυτός!» Ο Χάντι, που μερικές φορές γινόταν ξεροκέφαλος, κούνησε το κεφάλι του. «Ο αρχιφύλακας κοιμάται. Τηλεφώνησε η γυναίκα του και μου το είπε. Και ξέρεις τι σημαίνει αυτό: ότι δεν πρέπει να τον ενοχλήσουμε εκτός αν αρχίσει ο Τρίτος Παγκόσμιος Πόλεμος». «Κι αν αυτό το πράγκμα εκεί πέρα είναι ο Τρίτος Παγκόσμιος Πόλεμος;» «Εγώ δεν ανησυχώ», είπε ο Χάντι. Πράγμα που, αν έκρινες από το πρόσωπο του, πρέπει να ήταν το ψέμα της δεκαετίας, αν όχι του αιώνα. Κοίταξε πάλι μέσα, με τα χέρια δίπλα στο πρόσωπο και τα άχρηστα κιάλια ακουμπισμένα στο πεζοδρόμιο δίπλα στο αριστερό του πόδι. «Είναι νεκρό». «Μπορεί», είπε ο Άρκι. «Μπορεί να κάνει απλώς τον ψόφιο κοριό». Ο Χάντι γύρισε και τον κοίταξε. «Δεν το λες στα σοβαρά αυτό». Μια παύση. «Έτσι δεν είναι;» «Ντεν ξέρω αν το λέω στα σοβαρά ή όχι. Ντεν ξέρω αν αυτό το πράγκμα είναι ψόφιο ή απλώς ξεκουράζεται. Ούτε κι εσύ το ξέρεις. Τι γκίνεται αν θέλει να πάει κάποιος εκεί κοντά; Το σκέφτηκες αυτό; 'Οτι μπορεί να σε περιμένει;» Ο Χάντι το σκέφτηκε λίγο. «Σ' αυτή την περίπτωση, μάλλον θα πάρει αυτό που θέλει», είπε. ΑΠΟ μια Μπιουικ 8 159 Οπισθοχώρησε από την πόρτα, δείχνοντας εξίσου τρομοκρατημένος όσο ήταν ο Άρκι όταν μπήκε στην κουζίνα. Ταυτόχρονα όμως είχε πάρει την απόφαση του. Ξεροκέφαλος Ολλανδός. «Άρκι, άκουσε με». «Τι;» «Ο Καρλ Μπράντατζ είναι πάνω, στο καθιστικό. Και ο Μαρκ Ράσινγκ -έτσι νομίζω, τουλάχιστον. Μην πεις τίποτε στον Λάβινγκ στο θάλαμο



επικοινωνιών, δεν του έχω εμπιστοσύνη. Παραείναι καινούριος για τέτοια υπόθεση. Πήγαινε όμως και πες στους άλλους δύο τι τρέχει. Και μην έχεις αυτό το ύφος. Μάλλον δεν είναι τίποτε σπουδαίο, αλλά λίγες ενισχύσεις δε θα έβλαπταν». «Γκια την περίπτωση που είναι κάτι σπουνταίο». «Ναι». «Γκιατί μπορεί να είναι κάτι σοβαρό». Ο Χάντι κατένευσε. «Είσαι σίγκουρος;» «Ναι». «Εντάξει». Ο Χάντι πήγε στη γωνία και στάθηκε μπροστά στη μικρή πλαϊνή πόρτα. Πήρε μια βαθιά ανάσα, την κράτησε μετρώντας ως το πέντε και την άφησε πάλι. Μετά ξεκούμπωσε το λουρί πάνω από τη λαβή του πιστολιού του -εκείνη την εποχή είχε ένα Ρούγκερ 357. «Χάντι;» Ο Χάντι αναπήδησε. Αν το δάχτυλο του ήταν πάνω στη σκανδάλη, μπορεί να είχε πυροβολήσει το ίδιο του το πόδι. Γύρισε και είδε τον Άρκι να στέκεται στη γωνία του υπόστεγου, με τα μεγάλα μαύρα μάτια του γουρλωμένα και το πρόσωπο του σφιγμένο και χλομό. «Θεέ και Κύριε!» φώναξε ο Χάντι. «Γιατί έρχεσαι έτσι στα κλεφτά πίσω μου;» «Ντεν έρχομαι κλεφτά, Χαντ. Κανονικά περπατούσα». 160 Stephen King «Πήγαινε μέσα! Πες στον Καρλ και τον Μαρκ αυτό που σου είπα». Ο Άρκι κούνησε το κεφάλι του. Μπορεί να φοβόταν, αλλά είχε αποφασίσει ότι ήθελε να πάρει κι αυτός μέρος σε ό,τι γινόταν. Και ο Χάντι κάπου τον καταλάβαινε. Μπορεί να μην ήταν επίσημα πολιτειακός, αλλά ήταν μέρος της Διμοιρίας. «Εντάξει, παλιοβλάκα Σουηδέ. Πάμε». Ο Χάντι άνοιξε την πόρτα και μπήκε στο υπόστεγο, που ήταν ακόμη κρύο -αν και τους ήταν αδύνατο να καταλάβουν πόσο κρύο, γιατί ήταν και οι δύο λουσμένοι στον ιδρώτα. Ο Χάντι κρατούσε το πιστόλι ψηλά, δίπλα στο δεξί του μάγουλο. Ο Άρκι άρπαξε μια τσουγκράνα από το σημείο όπου κρεμόταν κοντά στην πόρτα. Καθώς την έπαιρνε, το μέταλλο χτύπησε πάνω σ' ένα φτυάρι και αναπήδησαν και οι δύο τρομαγμένοι. Για τον Άρκι, οι σκιές τους στον τοίχο ήταν ακόμη χειρότερες από τον ήχο: έμοιαζαν να πηδάνε από το ένα μέρος στο άλλο σαν καλικάντζαροι. «Χάντι...» άρχισε να λέει. «Σσσ!» «Αν είναι ψόφιο, γκιατί μου λες "σσσ";» «Άσε τις εξυπνάδες!» ψιθύρισε ο Χάντι. Άρχισε να προχωρεί προς την Μπιούικ. Ο Άρκι τον ακολούθησε σφίγγοντας δυνατά τη λαβή της τσουγκράνας στα ιδρωμένα του χέρια και νιώθοντας την καρδιά του να σφυροκοπάει. Το στόμα του ήταν στεγνό, σαν καμένο. Δεν είχε ξαναφοβηθεί ποτέ τόσο πολύ στη ζωή του, και το γεγονός ότι δεν ήξερε τι ακριβώς φοβόταν επιδείνωνε τα πράγματα. Ο Χάντι έφτασε στο πίσω μέρος της Μπιούικ και κοίταξε μέσα στο ανοιχτό πορτ μπαγκάζ. Οι πλάτες του ήταν Απο μια MraoYnc 8 161 τόσο φαρδιές που ο Άρκι δεν έβλεπε τίποτε. «Τι είναι εκεί μέσα, Χαντ;» «Τίποτε. Είναι άδειο». Ο Χάντι άπλωσε το χέρι στην πόρτα του πορτ μπα-γκάζ, δίστασε για μια στιγμή και μετά σήκωσε τους ωμούς και την έκλεισε με ένα δυνατό



σπρώξιμο. Ο βρόντος τους έκανε ν' αναπηδήσουν. Κοίταξαν και οι δύο το πράγμα στη γωνία. Δεν κουνήθηκε. Ο Χάντι άρχισε να προχωράει προς το μέρος του κρατώντας πάλι το πιστόλι δίπλα στο κεφάλι του. Ο ήχος των ποδιών του που σέρνονταν στο τσιμέντο ήταν πολύ δυνατός. Το «πράγμα» ήταν όντως πεθαμένο, και οι δύο βεβαιώνονταν όλο και περισσότερο καθώς πλησίαζαν, αλλά αυτό δε βοήθησε και πολύ γιατί κανείς τους δεν είχε ξαναδεί ποτέ του κάτι τέτοιο. Ούτε στα δάση της Δυτικής Πενσιλ-βάνια ούτε σε ζωολογικούς κήπους ούτε σε περιοδικά που έγραφαν για τη ζωή στη φύση. Ήταν διαφορετικό, τόσο εντελώς διαφορετικό. Ο Χάντι άρχισε άθελα του να σκέφτεται διάφορες ταινίες τρόμου που είχε δει, αλλά αυτό το πράγμα που ήταν μαζεμένο στη γωνία του υπόστεγου δεν είχε καμία σχέση ούτε με τέτοιες εικόνες. Διαφορετικό -εκεί ξαναγύριζε συνέχεια. Εκεί ξαναγύριζαν και οι δύο. Τα πάντα πάνω του βοούσαν ότι δεν ήταν από δω -όπου «εδώ» σήμαινε όχι το Σορτ Χιλς αλλά όλο τον πλανήτη Γη. Μπορεί και όλο το σύμπαν, τουλάχιστον έτσι όπως καταλάβαιναν το σύμπαν δύο πρώην μαθητές του δώδεκα στη φυσική. Ήταν λες και κάποιο προειδοποιητικό κύκλωμα θαμμένο βαθιά μέσα στον εγκέφαλο τους αφυπνίστηκε ξαφνικά και άρχισε να ουρλιάζει. Ο Αρκι σκεφτόταν αράχνες. 'Οχι ότι το πράγμα στη γωνία έμοιαζε με αράχνη, αλλά επειδή οι αράχνες ήταν... τέλος πάντων... διαφορετικές. Όλα εκείνα τα πόδια. Και δεν ήξερες ποτέ τι μπορεί να σκέφτονταν, δεν ήξερες καν πώς ήταν δυνατό να υπάρχουν. Έτσι ήταν κι αυτό το 162 Stephen King πράγμα, αλλά χειρότερο. Αρρώσταινε και μόνο που το κοίταζε, και μόνο που προσπαθούσε να βγάλει νόημα από αυτό που του έλεγαν τα μάτια του ότι έβλεπαν. Τον είχε λούσει κρύος ιδρώτας, η καρδιά του χτυπούσε ακανόνιστα και τα σωθικά του ήταν βαριά σαν σίδερο. Ήθελε να το βάλει στα πόδια. Να κάνει μεταβολή και να φύγει τρέχοντας. «Χριστέ μου», είπε ο Χάντι με μια χροιά βογκητού στη φωνή του. «Ω Χριστέ μου». Ήταν σαν να παρακαλούσε να εξαφανιστεί αυτό το πράγμα από μπροστά του. Το πιστόλι κρέμασε σιγά σιγά στο χέρι του μέχρι που βρέθηκε να σημαδεύει στο πάτωμα. Ζύγιζε μόνο ένα κιλό και κάτι, αλλά το χέρι του δεν μπορούσε να κρατήσει ούτε αυτό το βάρος. Οι μύες του προσώπου του είχαν κρεμάσει κι αυτοί, κάνοντας τα μάτια του ν' ανοίξουν διάπλατα και το σαγόνι του το ίδιο, μέχρι που το στόμα του έμεινε να χάσκει κι αυτό. Ο Άρκι δεν ξέχασε ποτέ πώς γυάλιζαν τα δόντια του Χάντι μέσα στις σκιές. Ταυτόχρονα είδε τον Χάντι να τρέμει, και τότε ο Άρκι συνειδητοποίησε ότι έτρεμε κι αυτός. Το πράγμα στη γωνία είχε το μέγεθος μιας πολύ μεγάλης νυχτερίδας, σαν αυτές που φωλιάζουν στις Σπηλιές των Θαυμάτων στο Λάσμπεργκ, ή στο Θαυμαστό Σπήλαιο στο Πάγκους Σίτι (ξεναγήσεις τρία δολάρια το κεφάλι, ειδικές τιμές για οικογένειες). Τα φτερά έκρυβαν το μεγαλύτερο μέρος του σώματος του. Δεν ήταν διπλωμένα αλλά τσαλακωμένα, σαν να είχε προσπαθήσει μάταια να τα διπλώσει πριν πεθάνει. Τα φτερά ήταν ή μαύρα ή πολύ σκούρα πράσινα. Το μέρος της πλάτης που φαινόταν είχε ένα πιο ανοιχτό πράσινο χρώμα. Η περιοχή της κοιλιάς είχε μια ασπρουλιάρικη απόχρωση, σαν το εσωτερικό ενός σάπιου κορμού δέντρου. Το τριγωνικό κεφάλι του ήταν γυρισμένο ΑΠΟΜΙαΜπιουικ8 163 στο πλάϊ. Το πρόσωπο δεν είχε μάτια και υπήρχε πάνω του μια προεξοχή σαν κόκαλο, που μπορεί να ήταν μύτη ή ράμφος· Από κάτω, το στόμα του πλάσματος ήταν ανοιχτό. από την άκρη του κρέμονταν κάτι κιτρινωπές ίνες, λες και το πλάσμα είχε ξεράσει την τελευταία τροφή του καθώς πέθαινε.



Μόλις το είδε, ο Χάντι κατάλαβε ότι θα έκανε πολύ καιρό να ξαναφάει μακαρόνια με τυρί. Κάτω και γύρω από το πτώμα, διάσπαρτη γύρω από τα μπούτια του, υπήρχε μια μικρή λίμνη από ένα μαύρο υγρό που έπηζε. Η σκέψη ότι μια τέτοια ουσία μπορεί ν' αποτελούσε υποκατάστατο του αίματος έκανε τον Χάντι να θέλει να βάλει τις φωνές. Δε θα το αγγίξω, σκέφτηκε. Προτιμάω να σκοτώσω τη μάνα μου παρά να το αγγίξω. Αυτό σκεφτόταν ακόμη όταν είδε ένα μακρύ ξύλινο κοντάρι με την περιφερειακή του όραση. Του ξέφυγε μια μικρή στριγκλιά και πετάχτηκε πίσω. «Άρκι, μη!» φώναξε, αλλά ήταν πολύ αργά. Αργότερα ο Άρκι δεν μπορούσε να εξηγήσει γιατί του ήρθε να σκουντήσει αυτό το πλάσμα με το κοντάρι. Ήταν απλώς μια ισχυρή παρόρμηση, και το έκανε πριν συνειδητοποιήσει ακριβώς τι έκανε. Όταν η άκρη του κονταριού άγγιξε το σημείο όπου κείτονταν τα τσαλακωμένα φτερά, ακούστηκε ένας ήχος σαν θρόισμα από χαρτί και αμέσως απλώθηκε στο χώρο μια απαίσια οσμή σαν μπαγιάτικο βρασμένο λάχανο. Αλλά κανείς από τους δύο δεν το πρόσεξε. Το πάνω μέρος του προσώπου του πλάσματος φάνηκε να τραβιέται πίσω, αποκαλύπτοντας ένα νεκρό γυάλινο μάτι μεγάλο σαν μπίλια από ρουλεμάν. Ο Άρκι έκανε πίσω πετώντας την τσουγκράνα, που βρόντηξε στο τσιμέντο. Έφερε και τα δυο του χέρια στο στόμα, και από τα μάτια του άρχισαν να κυλούν δάκρυα τρόμου. Ο Χάντι στεκόταν απλώς εκεί που ήταν, κοκαλωμένος. «Ήταν βλέφαρο», είπε με σιγανή βραχνή φωνή. «Α- 164 Stephen Kinq πλώς ένα βλέφαρο, αυτό είναι όλο. Το σκούντηξες με την τσουγκράνα, παλιοβλάκα. Το σκουντηξες και άνοιξε». «Χριστέ μου!» «Είναι ψόφιο». «Χριστέ μου, θεούλη μου...» «Είναι ψόφιο, εντάξει;» «Ε... εντάξει», είπε ο Άρκι. «Πάμε να φυγκουμε από δω». «Παραείσαι έξυπνος για επιστάτης». Άρχισαν να κινούνται και οι δυο προς την πόρτα, οπισθοχωρώντας με αργά βήματα γιατί δεν ήθελαν να χάσουν αυτό το πράγμα από τα μάτια τους. Και επίσης επειδή ήξεραν και οι δυο ότι αν έβλεπαν την πόρτα θα έχαναν τον ελάχιστο αυτοέλεγχο που τους είχε απομείνει και θα ορμούσαν να βγουν έξω τρέχοντας. Στην ασφάλεια ενός λογικού κόσμου, έξω από το κατώφλι. Τους φάνηκε ότι πέρασε μια αιωνιότητα μέχρι να τη φτάσουν. Ο Άρκι βγήκε πρώτος και άρχισε να παίρνει τεράστιες ανάσες καθαρού βραδινού αέρα. Ο Χάντι βγήκε κι αυτός και βρόντηξε την πόρτα. Για μια στιγμή απλώς κοίταζαν ο ένας τον άλλο. Ο Άρκι δεν ήταν πια άσπρος, ήταν κατακί-τρινος. Ο Χάντι σκέφτηκε ότι έμοιαζε με σάντουιτς με τυρί χωρίς το ψωμί. «Τι... τι γκελάς;» είπε ο Άρκι. «Ποιο είναι το αστείο;» «Τίποτε», απάντησε ο Χάνο. «Απλώς προσπαθώ να μη με πιάσει υστερία». «Θα τηλεφωνήσεις στον αρχιφύλακα Σέιντινκς τώρα;» «Ναι», συμφώνησε ο Χάντι. Σκεφτόταν συνέχεια ότι όλο το πάνω μέρος του κεφαλιού του πλάσματος τραβήχτηκε πίσω όταν το σκούντησε ο Άρκι. Είχε την υποψία ότι θα ξανάβλεπε αυτό το περιστατικό πολύ αργότερα, στα όνειρα του, και αποδείχτηκε ότι είχε δίκιο. «Στον Κέρτις;» Ο Χάντι το σκέφτηκε και κούνησε αρνητικά το κεφάλι. Ο Κερτ είχε νέα γυναίκα, και οι νέες γυναίκες θέλουν να ΟΜΙΑΜΠΙΟΥΙΚδ 165



έχουν τον άντρα τους στο σπίτι. Και όταν δεν παίρνουν αυτό που θέλουν, μερικές βραδιές τουλάχιστον, μπορεί να πΧηγωθούν και ν' αρχίσουν τις ερωτήσεις. Είναι φυσικό. Και είναι εξίσου φυσικό για ένα νέο άντρα ν' απαντά μερικές φορές στις ερωτήσεις της γυναίκας του, ακόμη κι αν ξέρει ότι δεν πρέπει. «Μόνο τον αρχιφύλακα, ντηλαντή;» «Όχι», είπε ο Χάντι. «Ας πάρουμε και τον Σάντι Ντίαρ-μπορν. Ο Σάντι έχει μυαλό». Ο Σάντι ήταν ακόμη στο πάρκινγκ του Εστιατορίου του Τζίμι με το ραντάρ στα πόδια του όταν άνοιξε ο ασύρματος. «Μονάδα 14, Μονάδα 14». «14». Όπως πάντα, ο Σάντι κοίταξε το ρολόι του όταν άκουσε τον αριθμό του. Ήταν εφτά και είκοσι. «14, μπορείς να επιστρέψεις στη βάση; Έχουμε κωδικό Δ, επαναλαμβάνω, κωδικό Δ, ελήφθη;» «3;» ρώτησε ο Σάντι. Ο αριθμός 3 σημαίνει κατάσταση έκτακτης ανάγκης. «Όχι, αρνητικό, αλλά χρειαζόμαστε λίγη βοήθεια». «Ελήφθη». Έφτασε δέκα λεπτά περίπου πριν έρθει και ο αρχιφύλακας με το προσωπικό του αμάξι, που συνέβαινε να είναι ένα φορτηγάκι Ιντερνάσιοναλ Χάρβεστερ ακόμη παλιότερο από το Φορντ του Άρκι. Στο μεταξύ είχε μαθευτεί το νέο και ο Σάντι βρέθηκε αντιμέτωπος με κανονικό συνέδριο πολιτειακών αστυνομικών μπροστά στο Υπόστεγο Β. Πολύς κόσμος στα παράθυρα να κοιτάζει μέσα. Ο Μπρά-ντατζ και ο Ράσινγκ, ο Κόουλ και ο Ντεβό, ο Χάντι Ρό-γιερ. Ο Άρκι Αρκάνιαν έκανε μικρούς κύκλους πίσω τους με τα χέρια χωμένα στις τσέπες του παντελονιού του ως τους αγκώνες και το μέτωπο του σαν ανεμόσκαλα από τις 166 Stephen King ρυτίδες. Δεν περίμενε ν' αδειάσει κάποιο παράθυρο ό. μως. Του έφταναν όσα είχε δει γι' απόψε. Ο Χάντι ενημέρωσε τον Σάντι για τα τεκταινόμενα και ο Σάντι πήγε και κοίταξε καλά καλά το πράγμα στη γωνία. Προσπάθησε επίσης να μαντέψει τι αντικείμενα μπορεί να ήθελε ο Τόνι όταν θα έφτανε, και τα έβαλε σε ένα χαρτοκιβώτιο δίπλα στην πλαϊνή πόρτα. Ο Τόνι μπήκε με φόρα στο πάρκινγκ, παρκάρισε στραβά πίσω από το παλιό σχολικό λεωφορείο και ήρθε στο υπόστεγο τρέχοντας. Παραμέρισε απότομα τον Καρλ Μπράντατζ από το παράθυρο που ήταν πιο κοντά στο ψόφιο πλάσμα και το κοίταζε ενώ ο Χάντι του έδινε αναφορά. 'Οταν τελείωσε ο Χάντι, ο Τόνι φώναξε τον Άρκι και τον έβαλε να του πει κι αυτός τη δική του εκδοχή για την ιστορία. Ο Σάντι σκέφτηκε ότι εκείνο το βράδυ δοκιμάστηκε ο τρόπος που χειρίστηκε ο Τόνι το θέμα της Μπουικ και αποδείχτηκε σωστός. Όση ώρα ο αρχιφύλακας άκουγε τον Χάντι και τον Άρκι, έρχονταν συνεχώς αστυνομικοί. Οι περισσότεροι ήταν εκτός υπηρεσίας, και οι λιγοστοί που φορούσαν στολή ήταν αρκετά κοντά για να έρθουν να ρίξουν μια ματιά όταν άκουσαν τον Χάντι να δίνει τον κωδικό Δ. Όμως δεν άκουγες δυνατές συζητήσεις, δεν έβλεπες να σπρώχνονται για να πάρουν καλύτερη θέση, και κανείς δεν εμπόδιζε την έρευνα του Τόνι ούτε τον καθυστερούσε με ηλίθιες ερωτήσεις. Πάνω απ' όλα δεν υπήρχαν νεύρα και πανικός. Ο Σάντι δεν ήθελε ούτε να σκέφτεται ποιες μπορεί να ήταν οι συνέπειες αν υπήρχαν δημοσιογράφοι εκεί και βίωναν την πρωτόγονη δύναμη αυτού του πλάσματος -ενός πλάσματος που παρέμενε τρομερό και απειλητικό παρ' όλο που ήταν προφανώς νεκρό. Όταν το ανέφερε αυτό στον Σέιντινκς την επόμενη μέρα, ο αρχιφύλακας γέλασε. «Ο Γίγαντας του Κάρντιφ στην κόλαση», είπε. «Αυτές θα ήταν οι συνέπειες, Σάντι».



ρο μια Μπιουικ 8 167 Τόσο ο νυν όσο και ο μελλοντικός αρχιφύλακας ήξεραν πώς ονόμαζαν οι δημοσιογράφοι τη «διαχείριση πληροφοριών», τουλάχιστον όταν αυτοί που τις διαχειρίζονταν ήταν αστυνομικοί: φασισμό. Αυτός ο χαρακτηρισμός ήταν λίγο βαρύς αναμφίβολα, αλλά γνώριζαν καλά και οι δυο ότι στο με'λλον θα ήταν υποχρεωμένοι να κάνουν πολλές τέτοιες παραβάσεις. («Αν θέλεις να δεις αστυνομικούς εντελώς εκτός ελέγχου, ρίξε μια ματιά στο Λος Άντζελες», είχε πει μια φορά ο Τόνι. «Σε κάθε τρεις καλούς αστυνομικούς, αντιστοιχούν δύο νεοναζιστές τρελοί πάνω σε μοτοσικλέτες».) Όμως, η Μπιούικ ήταν Ειδική Περίπτωση. Κανείς τους δεν το αμφισβητούσε αυτό. Ο Χάντι ήθελε να μάθει αν είχε κάνει καλά που δεν είχε τηλεφωνήσει στον Κέρτις. Ανησυχούσε μήπως ο Γουίλ-κοξ θιγόταν θεωρώντας ότι τον παρέκαμψαν, τον αγνόησαν. Είπε στον αρχιφύλακα ότι μπορούσε να πάει στο αρχηγείο αμέσως και να του τηλεφωνήσει. Ευχαρίστως. «Ο Κέρτις είναι μια χαρά εκεί που είναι», απάντησε ο Τόνι, «και όταν του εξηγήσουμε γιατί δεν τον πήραμε, θα καταλάβει. Όσο για σας τους υπόλοιπους...» Ο Τόνι απομακρύνθηκε από την γκαραζόπορτα. Έδειχνε ήρεμος και χαλαρός, αλλά το πρόσωπο του ήταν πολύ χλομό. Η θέα εκείνου του πλάσματος στη γωνία τον είχε επηρεάσει κι αυτόν, ακόμη και μέσα από το τζάμι. Το ίδιο ε'νιωθε και ο Σάντι. Ταυτόχρονα όμως αισθανόταν την έξαψη του αρχιφύλακα Σέιντινκς, εκείνη την ασυγκράτητη περιέργεια που είχαν αυτός και ο Κερτ. Εκείνο το παλλόμενο υπόγειο ρεύμα που έλεγε Μα είναι ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ! Ο Σάντι το διέκρινε καθαρά και ήξερε τι ήταν, αν και ο ίδιος δεν ένιωθε αυτή την έξαψη ούτε στο ελάχιστο. Και πίστευε πως ούτε οι άλλοι την ένιωθαν. Όσο για την περιέργεια του Χάντι -και του Άρκι- σίγουρα είχε εξατμιστεί πια. Φτερό στον άνεμο, όπως θα 'λέγε ο Κέρτις. «Ακούστε με, όσοι έχετε υπηρεσία», είπε ο Τόνι. Φο- 168 Stephen King ρούσε εκείνο το μικρό λοξό χαμόγελο, αλλά ο Σάντι σκέφτηκε ότι ήταν λίγο βεβιασμένο εκείνο το βράδυ. «Υπάρχουν πυρκαγιε'ς στο Στάτλερ, πλημμύρες στο Λάσμπεργκ, και ένα κύμα ληστειών στην Κομητεία Πόγκους. Υποψιαζόμαστε τους Άμις». Ακούστηκαν μερικά γέλια γι' αυτό το τελευταίο. «Λοιπόν, τι περιμένετε;» Ακολούθησε μια γενική έξοδος αστυνομικών και λίγο αργότερα ακούστηκαν οι μηχανές των περιπολικών να παίρνουν μπροστά. Όσοι ήταν εκτός υπηρεσίας έμειναν λίγο ακόμη, αλλά γρήγορα έφυγαν κι αυτοί χωρίς να χρειαστεί να τους πει κανείς ότι είχε τελειώσει η παράσταση. Ο Σάντι ρώτησε τον Σέιντινκς αν έπρεπε να φύγει κι αυτός. «Όχι, εσύ έλα μαζί μου», είπε εκείνος. Και ξεκίνησε με γρήγορο βήμα προς την πλαϊνή πόρτα, σταματώντας μόνο μια στιγμή για να εξετάσει τα αντικείμενα που είχε βάλει ο Σάντι στο χαρτοκιβώτιο: μία Πολαρόιντ, απ' αυτές που χρησιμοποιούνταν για τη φωτογράφιση πειστηρίων, εφεδρικό φιλμ, ένα μέτρο, ένα κιτ συλλογής στοιχείων, και δύο πράσινοι πλαστικοί σάκοι απορριμμάτων από το κουζινάκι. «Καλή δουλειά, Σάντι». «Ευχαριστώ, αρχιφύλακα». «Έτοιμος να πάμε μέσα;» «Μάλιστα». «Φοβάσαι;» «Μάλιστα». «Φοβάσαι όσο κι εγώ ή όχι τόσο πολύ;» «Δεν ξέρω».



«Ούτε κι εγώ. Αλλά σίγουρα φοβάμαι. Αν λιποθυμήσω, πιάσε με». «Μείνετε ήσυχος. Απλώς φροντίστε να πέσετε προς το μέρος μου». y\no μια Μπιουικ 8 169 Ο Τόνι γέλασε. «Πάμε. Πέρνα στο σαλόνι, είπε η αράχνη στη μύγα». Παρά το φόβο τους, έκαναν διεξοδική έρευνα. Συνεργά-στηκαν για να φτιάξουν ένα σχεδιάγραμμα του εσωτερικού" του υπόστεγου, και όταν αργότερα ο Κερτ έδωσε συγχαρητήρια στον Σάντι, αυτός κατένευσε και συμφώνησε ότι ήταν καλό. Αρκετά καλό, εδώ που τα λέμε, για να το παρουσιάσεις στο δικαστήριο. Και πάλι, όμως, πολλές γραμμές ήταν κυματιστές. Τα χέρια τους άρχισαν να τρέμουν σχεδόν από τη στιγμή που μπήκαν στο υπόστεγο, και δε σταμάτησαν παρά μόνο όταν ξαναβγήκαν. Άνοιξαν το πορτ μπαγκάζ γιατί ήταν ανοιχτό όταν κοίταξε μέσα για πρώτη φορά ο Άρκι, και μολονότι ήταν άδειο όπως πάντα το φωτογράφισαν. Φωτογράφισαν επίσης το θερμόμετρο (που στο μεταξύ είχε ανεβεί στους είκοσι ένα βαθμούς), κυρίως επειδή ο Τόνι σκέφτηκε ότι θα το ήθελε ο Κερτ. Και φωτογράφισαν το πτώμα στη γωνία, το φωτογράφισαν από όλες τις δυνατές οπτικές γωνίες. Όλες οι φωτογραφίες έδειχναν εκείνο το φρικτό μονό μάτι. Ήταν γυαλιστερό, σαν φρέσκια πίσσα. 'Οταν ο Σάντι Ντίαρμπορν είδε τον εαυτό του να καθρεφτίζεται μέσα του, ένιωσε μια ασυγκράτητη παρόρμηση να ουρλιάξει. Και κάθε δυο τρία δευτερόλεπτα, ένας από τους δυο κοίταζε πάνω από τον ώμο του την Μπιουικ Ροουντμάστερ. 'Οταν τελείωσαν με τις φωτογραφίες, μερικές από τις οποίες τις πήραν με το μέτρο βαλμένο δίπλα στο πτώμα, ο Τόνι άνοιξε έναν από τους σάκους απορριμμάτων. «Πάρε ένα φτυάρι», είπε. «Δε θέλεις να το αφήσεις εκεί μέχρι να έρθει ο Κερτ...» «Ο Γσυίλκοξ μπορεί να το δει στην αποθήκη», απάντησε ο Τόνι. Η φωνή του ήταν πνιχτή -σχεδόν φωνή στραγγαλισμένου- και ο Σάντι κατάλαβε ότι κατέβαλλε μεγάλη 170 Stephen King προσπάθεια για να μην ξεράσει. Ο Σάντι αισθάνθηκε και το δικό του στομάχι ν' αναγουλιάζει, ίσως από συμπαράσταση. «Μπορεί να το κοιτάζει όσο θέλει. Και για μια φορά τουλάχιστον δε χρειάζεται ν' ανησυχούμε μήπως σπάσουμε την αλυσίδα των τεκμηρίων, γιατί δεν πρόκειται ν' ανακατευτεί κανένας εισαγγελέας σ' αυτή την υπόθεση. Στο μεταξύ, όμως, θα μαζέψουμε αυτή τη μαλακία». Δε φώναζε, αλλά η φωνή του είχε έναν τραχύ, σχεδόν άγριο τόνο. Ο Σάντι πήρε ένα φτυάρι από κει που κρεμόταν στον τοίχο και το έσπρωξε κάτω από το νεκρό πλάσμα. Τα φτερά έβγαλαν ένα φρικτό ήχο, κάτι ανάμεσα σε θρόισμα και κροτάλισμα. Μετά το ένα έπεσε αποκαλύπτοντας ένα μαύρο και άτριχο πλευρό. Για δεύτερη φορά αφότου είχαν μπει μέσα ο Σάντι ένιωσε τη διάθεση να ουρλιάξει. Δεν ήξερε γιατί ακριβώς, αλλά ήταν σαν να υπήρχε κάτι μέσα στο μυαλό του που παρακαλούσε να μη δει τίποτε άλλο. Και όλη αυτή την ώρα μύριζαν εκείνη την απαίσια ξινή δυσωδία που θύμιζε σάπιο λάχανο. Ο Σάντι είδε κόμπους ιδρώτα στο μέτωπο του Τόνι Σέιντινκς. Μερικές σταγόνες έτρεχαν στα μαγουλά του σαν δάκρυα. «Εμπρός, Σάντι», είπε, κρατώντας ανοιχτό το σάκο. «Ρίξ' το μέσα πριν βγάλω τα συκώτια μου». Ο Σάντι έγειρε το φτυάρι μέσα στο σάκο και αισθάνθηκε λίγο καλύτερα όταν το βάρος γλίστρησε απ' αυτό. Ο Τόνι πήρε ένα σακί με κόκκινο απορροφητικό πριονίδι που είχαν για τα λάδια στο δρόμο και αφού το σκόρπισε πάνω από την κηλίδα στη γωνία ένιωσαν και οι δύο καλύτερα. Ο Τόνι έστριψε το πάνω μέρος του σάκου με τα σκουπίδια και τον έδεσε. Και, αφού το έκαναν κι αυτό, επιτέλους γύρισαν για να φύγουν.



Ο Τόνι σταμάτησε πριν φτάσουν στην πόρτα. «Φωτογράφισε αυτό εκεί», είπε, δείχνοντας ένα σημείο ψηλά πάνω στην γκαραζόπορτα πίσω από την Μπιούικ -την πόρτα ΑΠΟ ΜΙΑ ΜΠΙΟΥΙΚ 8 171 ajt' όπου έβαλε την Μπιούικ στο υπόστεγο ο Τζόνι Πάρ-κερ. Ο Τόνι Σέιντινκς και ο Σάντι Ντίαρμπορν ε'νιωθαν σαν να είχε περάσει πολύς καιρός από τότε. «Κι εκεί, κι εχεί, κι εκεί πέρα». Στην αρχή ο Σάντι δεν έβλεπε τι του έδειχνε ο Σέιντινκς. Κοίταξε αλλού, ανοιγόκλεισε μια δυο φορές τα μάτια του και κοίταξε ξανά. Και τότε είδε τρεις τέσσερις σκουρο-πράσινες κηλίδες που του θύμισαν τη σκόνη από τα φτερά του πλάσματος. 'Οταν ήταν μικροί, πίστευαν ακράδαντα ότι η σκόνη που έχουν στα φτερά τους οι πεταλούδες της νύχτας είναι θανατηφόρο δηλητήριο, και έτσι και πάει στα δάχτυλα σου και τρίψεις τα μάτια σου θα τυφλωθείς. «Κατάλαβες τι έγινε, ε;» ρώτησε ο Τόνι καθώς ο Σάντι σήκωνε την Πολαρόιντ σημαδεύοντας την πρώτη κηλίδα. Η φωτογραφική μηχανή τού φαινόταν πολύ βαριά και τα χέρια του έτρεμαν ακόμη, αλλά τράβηξε τη φωτογραφία. «Όχι... δε νομίζω». «Ό,τι κι αν είναι αυτό το πράγμα -πουλί, νυχτερίδα, ρομπότ-, βγήκε πετώντας από το πορτ μπαγκάζ όταν άνοιξε το σκέπασμα. Χτύπησε στην πίσω πόρτα, αυτή είναι η πρώτη κηλίδα, και μετά άρχισε να χτυπάει στους τοίχους. Έχεις δει ποτέ πουλί να έχει παγιδευτεί μέσα σε υπόστεγο ή στάβλο;» Ο Σάντι κατένευσε. «Ε, αυτό έγινε κι εδώ». Ο Τόνι σκούπισε τον ιδρώτα από το μέτωπο του και κοίταξε τον Σάντι. Ήταν μια ματιά που ο Σάντι δεν την ξέχασε ποτέ. Δεν είχε ξαναδεί ποτέ τα μάτια του αρχιφύλακα τόσο γυμνά. Σκέφτηκε ότι ήταν η έκφραση που έβλεπες μερικές φορές στα πρόσωπα των παιδιών όταν έμπαινες σ' ένα σπίτι για να σταματήσεις οικογενειακό καβγά. «Αδερφέ μου», είπε βαριά ο Τόνι. «Φτου». Ο Σάντι συμφώνησε με ένα καταφατικό νεύμα. 172 Stephen King Ο Τόνι κοίταξε τη σακούλα. «Εσένα σου φαίνεται σαν νυχτερίδα;» «Ναι», απάντησε ο Σάντι. Και μετά: «Όχι». Άλλη μια παύση, για να προσθέσει ύστερα, «Σκατά». Ο Τόνι έβγαλε ένα κοφτό γέλιο σαν γάβγισμα, που ακούστηκε κάπως ξεψυχισμένο. «Πολύ ξεκάθαρη απάντηση. Αν ήσουν μάρτυρας σε δίκη, κανένας συνήγορος δε θα μπορούσε να την καταρρίψει». «Δεν ξέρω, Τόνι». Εκείνο που σίγουρα ήξερε ο Σάντι ήταν ότι ήθελε να σταματήσει την ψιλοκουβέντα και να ξαναβγεί στον καθαρό αέρα. «Εσύ τι λες;» «Κοίτα, αν το σκιτσάριζα, θα έμοιαζε σαν νυχτερίδα», είπε ο Τόνι. «Στις φωτογραφίες που τραβήξαμε φαίνεται επίσης σαν νυχτερίδα. Αλλά... δεν ξέρω πώς ακριβώς να το πω, αλλά...» «Δε σου δίνει την αίσθηση νυχτερίδας». Ο Τόνι χαμογέλασε σκυθρωπά και σημάδεψε τον Σά-ντι με το δάχτυλο του σαν να ήταν πιστόλι. «Πολύ βαθυστόχαστο αυτό, νέε μου. Αλλά τα σημάδια στον τοίχο δείχνουν ότι τουλάχιστον συμπεριφέρθηκε σαν νυχτερίδα ή σαν παγιδευμένο πουλί. Πετούσε εδώ μέσα μέχρι που έπεσε νεκρό στη γωνία. Εδώ που τα λέμε, μπορεί και να πέθανε από το φόβο του». Ο Σάντι θυμήθηκε το αγριεμένο νεκρό μάτι, ένα πράγμα τόσο αλλόκοτο που δεν μπορούσες να το βλέπεις, και σκέφτηκε ότι για πρώτη φορά στη ζωή του μπορούσε να συλλάβει την ιδέα που είχε διατυπώσει ο Σέιντινκς. Να



πεθάνει κάτι από το φόβο του; Ναι, ήταν δυνατό. Σίγουρα ήταν. Και μετά, επειδή είδε ότι ο αρχιφύλακας περίμενε κάποια απάντηση, είπε: «Ή μπορεί να χτύπησε στον τοίχο τόσο δυνατά που έσπασε το λαιμό του». Ξαφνικά του ήρθε μια άλλη ιδέα. «Ή -άκου, Τόνι- μπορεί να το σκότωσε ο αέρας». «Τι πράγμα;» yvno μια Μπιουικ 8 173 «Μπορεί...» Τα μάτια του Τόνι είχαν φωτιστεί και κουνούσε το κεφάλι του. «Βεβαία», είπε. «Μπορεί ο αέρας από την άλλη μεριά του πορτ μπαγκάζ να είναι αλλιώτικος. Μπορεί να είναι σαν δηλητηριώδες αέριο για μας... να μας διαλύει τα πνευμόνια...» Για τον Σάντι αυτό ήταν αρκετό. «Πρέπει να βγω από δω μέσα, Τόνι, γιατί αλλιώς θα ξεράσω». Αλλά στην πραγματικότητα δεν ένιωθε ότι θα ξερνούσε, ένιωθε ότι θα πνιγόταν. Ξαφνικά, ο λαιμός του είχε κλείσει, τον ένιωθε στενό σαν κεφάλι από καρφίτσα. 'Οταν βγήκαν πάλι έξω (είχε σκοτεινιάσει σχεδόν και φυσούσε μια απίστευτα γλυκιά καλοκαιρινή αύρα), ο Σάντι ένιωσε καλύτερα. Είχε την εντύπωση ότι και ο Τόνι ήταν καλύτερα. Σίγσυρα είχε ξαναβρεί λίγο το χρώμα του. Ο Χάντι και μερικοί άλλοι πολιτειακοί τους πλησίασαν καθώς ο Τόνι έκλεινε την πλαϊνή πόρτα, αλλά κανείς δε μίλησε. Αν ήταν εκεί κάποιος ξένος που δεν ήξερε τι είχε συμβεί, μπορεί βλέποντας τα πρόσωπα τους να πίστευε ότι πέθανε ο Πρόεδρος ή ότι έγινε πόλεμος. «Σάντι;» ρώτησε ο Τόνι. «Είσαι καλύτερα τώρα;» «Ναι». Ο Σάντι έδειξε με ένα νεύμα τη σακούλα με τα σκουπίδια που κρεμόταν σαν νεκρό εκκρεμές με το παράξενο βάρος της στον πάτο. «Πιστεύεις αλήθεια ότι μπορεί να το σκότωσε ο αέρας μας;» «Μπορεί. Ή απλώς το σοκ που έπαθε επειδή βρέθηκε ξαφνικά στον κόσμο μας. Δε νομίζω ότι θα μπορούσα να ζήσω για πολύ στον κόσμο από όπου ήρθε αυτό το πράγμα, αυτό είναι σίγουρο. Ακόμη κι αν μπορούσα ν' αναπνεύσω τον αέρα...» Ο Τόνι σταμάτησε, γιατί ξαφνικά ο Σάντι πάλι δε φαινόταν καλά. Βασικά, είχε τα χάλια του. «Σάντι, τι είναι; Τι έπαθες;» 174 Stephen King Ο Σάντι δεν ήθελε να του πει τι έπαθε, δεν ήταν καν σίγουρος αν μπορούσε. Είχε σκεφτεί τον Ένις Ράφερτι. Η εξαφάνιση του, σε συνδυασμό με αυτό που μόλις είχαν ανακαλύψει στο Υπόστεγο Β, τον οδηγούσε σε ένα συμπέρασμα που δεν ήθελε ούτε να το σκέφτεται. Από τη στιγμή που είχε κάνει αυτή τη σκέψη όμως, δεν μπορούσε να τη διώξει. Αν η Μπιούικ ήταν μια δίοδος προς κάποιον άλλο κόσμο, και αυτό το νυχτεριδοπράμα την είχε περάσει προς τη μία κατεύθυνση, τότε ήταν σχεδόν σίγουρο ότι ο Ένις Ράφερτι την είχε περάσει κι αυτός προς την άλλη. «Σάντι, μίλα μου, τι έχεις;» «Τίποτε, αφεντικό», απάντησε ο Σάντι, και μετά αναγκάστηκε να σκύψει και να πιάσει τα καλάμια των ποδιών του και με τα δύο χέρια. Ήταν ένας καλός τρόπος για να μη λιποθυμήσεις, αν προλάβαινες βέβαια να τον εφαρμόσεις. Οι άλλοι τον παρακολουθούσαν αμίλητοι ακόμη, έχοντας πάντα εκείνη τη βαριά, σκυθρωπή έκφραση. Ο βασιλιάς πέθανε, ζήτω ο βασιλιάς. Επιτέλους ο κόσμος σταθεροποιήθηκε πάλι και ο Σά-ντι σηκώθηκε όρθιος. «Είμαι εντάξει», είπε. «Σοβαρά». Ο Τόνι τον κοίταξε για λίγο και μετά κατένευσε. Σή-κωσε λίγο την πράσινη σακούλα. «Αυτό θα πάει στην αποθήκη του υπογείου, εκεί που βάζει ο Άντι Κολούτσι τα πορνοπεριοδικά». Ακούστηκαν μερικά νευρικά γέλια.



«Στο εξής θ' απαγορεύεται η είσοδος στο δωμάτιο. Οι μόνοι που θα μπαίνουμε θα είμαστε εγώ, ο Κερτ Γουίλκοξ και ο Σάντι Ντίαρμπορν. Όποιος άλλος θέλει να μπει πρέπει να πάρει άδεια, καταλάβατε;» Οι αστυνομικοί συμφώνησαν. «Η συγκεκριμένη έρευνα θα διενεργείται από τον Σά-ντι, τον Κέρτις κι εμένα». Όρθωσε το παράστημα του σχεδόν σαν να στεκόταν προσοχή, κρατώντας το σάκο απορριμμάτων στο ένα χέρι και τις φωτογραφίες στο άλλο. ΑΠΟ μια Μπιουικ 8 175 «Αυτά τα αντικείμενα είναι τεκμήρια της έρευνας. Αυτή τη στιγμή δεν έχω ιδέα τι ακριβώς τεκμηριώνουν. Αν σκεφτεί κάτι κανείς σας, ελάτε να μου το πείτε. Αν η ιδέα σας σας φανεί τρελή, ελάτε να μου την πείτε ακόμη πιο γρήγορα. Γιατί η κατάσταση είναι από μόνη της τρελή. Όμως, τρελή ή όχι, θα χειριστούμε αυτή την υπόθεση όπως θα χειριζόμαστε οποιαδήποτε άλλη. Καμιά ερώτηση;» Δεν υπήρχαν ερωτήσεις. Ή, αν το δεις αλλιώς το πράγμα, σκέφτηκε ο Σάντι, δεν υπήρχε τίποτε άλλο εκτός από ερωτήσεις. «Πρέπει να έχουμε έναν άνθρωπο στο υπόστεγο συνέχεια», είπε ο Τόνι. «Θα έχουμε φρουρά σε βάρδιες, αρχιφύλακα;» ρώτησε ο Στιβ Ντεβό. «Ας το πούμε επιτήρηση», απάντησε ο Τόνι. «Σάντι, έλα μαζί μου ώσπου να πετάξω αυτό το πράγμα. Για να πω τη μαύρη αλήθεια, δε θέλω να το κατεβάσω μόνος μου κάτω». Καθώς διέσχιζαν το πάρκινγκ, ο Σάντι άκουσε τον Άρ-κι Αρκάνιαν να λέει ότι ο Κερτ θα τσαντιζόταν που δεν του είχαν τηλεφωνήσει, περιμένετε και θα δείτε, θα του τη δώσει άσχημα. Αλλά ο Κερτ ήταν πολύ ενθουσιασμένος για να θυμώσει. Ήταν γεμάτος ερωτήματα και τον απασχολούσε περισσότερο να βάλει σε σειρά προτεραιότητας αυτά που ήθελε να κάνει. Έκανε μόνο μία ερώτηση πριν τρέξει κάτω για να δει το πτώμα που είχαν βρει στο Υπόστεγο Β: Πού ήταν ο Μίστερ Ντίλον χτες βράδυ; Με τον Όρβιλ, του είπαν. Ο Όρβιλ Γκάρετ έπαιρνε συχνά μαζί του τον Ντίλον όταν είχε μερικές μέρες άδεια. Ο Σάντι Ντίαρμπορν ήταν εκείνος που ενημέρωσε τον Κερτ (με τον Άρκι να δίνει πού και πού χείρα βοηθείας). Ο Κερτ άκουγε σιωπηλός και τα φρύδια του υψώθηκαν ό- 176 Stephen King ταν ο Άρκι του περιέγραψε πώς τραβήχτηκε πίσω όλο το πάνω μέρος του κεφαλιού του πλάσματος, αποκαλύπτοντας το μάτι. Υψώθηκαν πάλι όταν ο Σάντι του είπε για τις κηλίδες στην πόρτα και τους τοίχους, και ότι του θύμιζαν σκόνη από πεταλούδα της νύχτας. Έκανε την ερώτηση για τον Ντίλον, πήρε την απάντηση του, και μετά έβγαλε ένα ζευγάρι χειρουργικά γάντια από ένα κιτ συλλογής τεκμηρίων και κατέβηκε κάτω σχεδόν τρέχοντας. Ο Σάντι πήγε μαζί του. Θεώρησε ότι αυτό ήταν το καθήκον του αφού ο Τόνι τον είχε διορίσει «συνερευνητή», αλλά έμεινε έξω όταν ο Κερτ μπήκε στην αποθήκη όπου είχε βάλει ο Τόνι το σάκο των απορριμμάτων. Άκουσε ένα θρόισμα καθώς ο Κερτ έλυνε τον κόμπο από πάνω. Ο ήχος τον έκανε ν' ανατριχιάσει και ένιωσε το δέρμα του να παγώνει. Θροίσματα. Μια παύση. Κι άλλα θροίσματα. Και μετά, πολύ σιγανά: «Μέγας είσαι, Κύριε». Μια στιγμή αργότερα ο Κερτ βγήκε τρέχοντας έξω με το χέρι στο στόμα. Η τουαλέτα ήταν στα μισά του διαδρόμου που οδηγούσε στη σκάλα. Μόλις που πρόλαβε να φτάσει. Ο Σάντι Ντίαρμπορν κάθισε στο ακατάστατο τραπέζι της αποθήκης ακούγοντας τον να ξερνά, και ξέροντας ότι αυτός ο εμετός μάλλον δε σήμαινε τίποτε. Ο Κερτις δε θα παρατούσε την υπόθεση. Το πτώμα του νυχτεριδοπλάσμα-τος



τον είχε αηδιάσει όσο και τον Άρκι ή τον Χάντι ή οποιονδήποτε άλλο, αλλά παρά την αποστροφή του θα ξαναρχόταν για να το εξετάσει πιο διεξοδικά. Η Μπιούικ -και τα πράγματα που προέρχονταν από αυτή- είχε γίνει το πάθος του. Ακόμη και τη στιγμή που βγήκε από την αποθήκη με το λαιμό του σφιγμένο, το πρόσωπο χλομό και το χέρι στο στόμα, ο Σάντι διέκρινε την ασυγκράτητη έξαψη στα μάτια του, ελάχιστα μειωμένη από την αναγούλα. Το πάθος είναι σκληρός αφέντης. · 177 Άκουσε νερό να τρέχει στην τουαλέτα. Σταμάτησε και μά ο Κερτ βγήκε ξανά στο διάδρομο, σκουπίζοντας το αΐόμα του με μια χαρτοπετσέτα. «Απαίσιο, ε;» είπε ο Σάντι. «Ακόμη και νεκρό». «Απαίσιο», συμφώνησε ο Κερτ, αλλά ταυτόχρονα πήγαινε στην αποθήκη. «Νόμιζα ότι καταλάβαινα, αλλά με αιφνιδίασε», πρόσθεσε. Ο Σάντι σηκώθηκε και πήγε στην πόρτα. Ο Κερτ κοίταζε πάλι μέσα στο σάκο, αλλά τουλάχιστον δεν είχε βάλει τα χέρια του μέσα και δεν είχε αγγίξει το πλάσμα. 'Οχι ακόμη τουλάχιστον. Ήταν κι αυτό κάτι. Ο Σάντι δεν ήθελε να είναι εκεί όταν θα το άγγιζε ο Κερτ, ακόμη και φορώντας γάντια. Δεν ήθελε ούτε καν να σκέφτεται ότι θα το άγγιζε. «Ήταν ανταλλαγή, λες;» ρώτησε ο Κερτ. «Τι;» «Ανταλλαγή. Αυτό το πράγμα αντί για τον Ένις». Για μια στιγμή ο Σάντι δεν απάντησε. Δεν μπορούσε. Όχι επειδή η ιδέα ήταν φρικτή, αλλά επειδή ο μικρός το είχε καταλάβει τόσο γρήγορα. «Δεν ξέρω». Ο Κερτ κουνιόταν μπρος πίσω στις φτέρνες κοιτάζο-νιας μέσα στο σάκο απορριμμάτων. «Δε νομίζω», είπε μετά από λίγο. «'Οταν κάνεις ανταλλαγή, συνήθως την κάνεις ταυτόχρονα. Έτσι δεν είναι;» «Συνήθως ναι». Έκλεισε το σάκο και έδεσε πάλι τον κόμπο από πάνω με φανερή απροθυμία, «θα του κάνω νεκροψία», είπε. «Κέρτις, όχι. Για όνομα του θεού!» «Ναι». Γύρισε στον Σάντι και το πρόσωπο του ήταν τραβηγμένο και λευκό, τα μάτια του έλαμπαν. «Κάποιος πρέπει να το κάνει, και δεν μπορώ βέβαια να το πάω στο Τμήμα Βιολογίας του Χόρλικς. Ο αρχιφύλακας είπε να μεί- 178 Stephen King νει μεταξύ μας, και αυτό είναι το σωστό, οπότε ποιος μένει για να το κάνει; Μόνο εγώ. Εκτός αν μου διαφεύγει κάτι». Δε Θα το πήγαινες στο Χόρλικς, σκεφτόταν ο Σάντι, ακόμη κι αν ο Τόνι δεν είχε πει να μείνει μεταξύ μας. Α ε σε ενοχλεί τόσο πολύ που είμαστε ανακατεμένοι κι εμείς στην υπόθεση, μάλλον επειδή κανείς μας εκτός από τον Τόνι δε θέλει να έχει καμία σχέση με την Μπιονικ, αλλά όχι να το μοιραστείς με κάποιον άλλο. Κάποιον που δε φορά γκρίζα αστυνομική στολή και δεν ξέρει πότε ν' αλλάξει το λουρί του καπέλου του και να το βάλει από το πίσω μέρος τον κεφαλιού κάτω από το πιγούνι. Κάποιον που να μπορεί να μάθει περισσότερα πράγματα από σένα και μετά να σου το πάρει. Δε νομίζω. Ο Κερτ έβγαλε τα γάντια. «Το πρόβλημα είναι ότι η τελευταία φορά που έκανα ανατομία ήταν στα μαθήματα βιολογίας στο γυμνάσιο. Πάνε εννιά χρόνια τώρα, και είχα πάρει 12 στο μάθημα. Δε θέλω να τα κάνω θάλασσα, Σάντι». Τότε μην κάνεις τίποτε. Ο Σάντι το σκέφτηκε, αλλά δεν το είπε. Άλλωστε θα ήταν μάταιο. «Τέλος πάντων». Ο μικρός μιλούσε μόνος του τώρα. Μιλούσε στον εαυτό του. «Θα μελετήσω. Θα προετοιμαστώ. Έχω χρόνο. Δεν υπάρχει λόγος να είμαι ανυπόμονος. Η περιέργεια σκότωσε τη γάτα, αλλά η ικανοποίηση...»



«Κι αν είναι ψέμα αυτό;» ρώτησε ο Σάντι. Ξαφνιάστηκε βλέποντας πόσο την είχε βαρεθεί αυτή τη φράση. «Κι αν δεν υπάρχει ικανοποίηση της περιέργειας; Κι αν δεν μπορέσεις ποτέ να το λύσεις ως προς το χ;» Ο Κερτ τον κοίταξε σχεδόν σοκαρισμένος. Μετά χαμογέλασε. «Τι νομίζεις ότι θα έλεγε ο Ένις; Αν μπορούσαμε να τον ρωτήσουμε, δηλαδή;» Ο Σάντι βρήκε την ερώτηση συγκαταβατική και χο ντροκομμένη. Άνοιξε το στόμα του να του το πει -ή να πε jitfO ΜΙΑ ΜΠΙΟYIK 8 179 %άη, τέλος πάντων-, αλλά δε μίλησε. Ο Κέρτις δεν το είπε (ytd κακία. Απλώς ήταν μεθυσμένος από την αδρεναλίνη και το ενδεχόμενο να είναι έτσι τα πράγματα, μαστουρω-μένος σαν τοξικομανής. Και ουσιαστικά ήταν ακόμη παιδί. Ο Σάντι το αντιλαμβανόταν καθαρά αυτό, αν και δεν μεγάλη διαφορά ηλικίας. Ο Ένις θα σου έλεγε να προσέχεις», είπε. «Γι' αυτό τουλάχιστον είμαι σίγουρος». «Θα προσέχω», συμφώνησε ο Κερτ, και άρχισε ν' ανεβαίνει τη σκάλα. «Φυσικά και θα προσέχω». Αλλά ήταν απλώς λόγια, σαν τους ψαλμούς που ψέλνεις στα γρήγορα για ν' απαλλαγείς από την εκκλησία την Κυριακή το πρωί. 0 Σάντι το ήξερε, αλλά ο Γουίλκοξ μάλλον όχι. Στις βδομάδες που ακολούθησαν, ο Τόνι Σέιντινκς (όπως και τα υπόλοιπα μέλη της Διμοιρίας Δ) είδε ότι οι άντρες δεν επαρκούσαν για να έχει την Μπιούικ σε εικοσιτετράωρη επιτήρηση. Και ο καιρός δεν ήταν καθόλου συνεργάσιμος -το δεύτερο μισό εκείνου του Αυγούστου ήταν βροχερό και αναίτια κρύο. Οι επισκέπτες ήταν ένας επιπλέον πονοκέφαλος. Η Διμοιρία Δ δε λειτουργούσε απομονωμένη στην κορυφή του λόφου της. Δίπλα ήταν το Τμήμα Οχημάτων, λίγο πιο κάτω στο δρόμο ήταν η Εισαγγελία της Κομητείας με το προσωπικό της, υπήρχαν δικηγόροι, υπήρχαν κρατούμενοι στο κρατητήριο, πού και πού καμιά επίσκεψη προσκόπων, διάφοροι πολίτες που ήθελαν να κάνουν καταγγελίες (ενάντια στους γείτονες τους, ενάντια στον άντρα ή τη γυναίκα τους, ενάντια στους Άμις που έπιαναν πολύ δρόμο με τις άμαξες τους, ενάντια στους ίδιους τους πολιτειακούς), σύζυγοι που έφερναν ξεχασμένα φαγητά ή γλυκά, και μερικές φορές κάποιοι περίεργοι πολίτες που ήθελαν απλώς να δουν αν έπιαναν τόπο τα λεφτά που πλήρωναν 180 Stephen King ατούς φόρους. Αυτοί οι τελευταίοι συνήθως απορούσαν και απογοητεύονταν βλέποντας την ηρεμία και τη γραφειοκρατική τάξη του αρχηγείου. Δεν έμοιαζε με τα σίριαλ που έβλεπαν στην τηλεόραση. Μια μέρα προς τα τέλη εκείνου του μήνα, πέρασε ο βουλευτής του Στάτλερ μαζί με καμιά δεκαριά στενούς φίλους του από τα μέσα ενημέρωσης για τις συνηθισμένες χειραψίες και για να κάνει μια δήλωση για το νομοσχέδιο περί Αρωγής, Επιστημονικής Υποστήριξης και Υποδομής της Αστυνομίας που θα ερχόταν για ψήφιση στη Βουλή της Πολιτείας, και το οποίο ο συγκεκριμένος βουλευτής τύχαινε να υποστηρίζει. Όπως και πολλοί άλλοι πολιτειακοί βουλευτές από αγροτικές περιοχές, αυτός ο τύπος έμοιαζε σαν μπαρμπέρης από κάποια μικρή κωμόπολη που έπιασε την καλή στις κυνοδρομίες. Πήγε και στάθηκε δίπλα σε ένα περιπολικό (μάλλον εκείνο με το χαλασμένο προσκέφαλο στη θέση του οδηγού, κατά τον Σάνη), και είπε στους φίλους του από τα ΜΜΕ πόσο σημαντική ήταν η αστυνομία, ιδιαίτερα οι εξαίρετοι άνδρες και γυναίκες της Πολιτειακής Αστυνομίας της Πενσιλβάνια, και συγκεκριμένα οι εξαιρετικοί άνδρες και γυναίκες της Διμοιρίας Δ. (Αυτό ήταν γκάφα, αφού δεν υπήρχαν γυναίκες αστυνομικοί στη Διμοιρία Δ εκείνη την εποχή, αλλά κανείς από τους αστυνομικούς δεν μπήκε στον κόπο να διορθώσει το βουλευτή, τουλάχιστον όσο τραβούσαν οι



κάμερες.) Η αστυνομία, δήλωσε ο βουλευτής, είναι μια λεπτή γκρίζα γραμμή που διαχωρίζει τους φορολογούμενους πολίτες από το χάος, και ούτω καθεξής, ο Θεός να ευλογεί την Αμερική, και ζήσαμε εμείς καλά κι αυτοί καλύτερα. Είχε έρθει και ο αστυνόμος Ντίμεντ από το Μπάτλερ, μάλλον επειδή κάποιος θεώρησε ότι τα γαλόνια του θα πρόσθεταν λίγη επιπλέον βαρύτητα στην εκδήλωση, και αργότερα είπε στον Τόνι Σέιντινκς με ένα σιγανό γρύλισμα: «Αυτός ΑΠΟ ΜΙΑ ΜΠΙΟΥΙΚ 8 181 ο μαλάκας με την περούκα μου ζήτησε να του σβήσω μια κλήση της γυναίκας του». Και όλη αυτή την ώρα που ο βουλευτής αερολσγουσε και η συνοδεία του τον συνόδευε και οι δημοσιογράφοι δημοσιογραφούσαν και οι κάμερες έτρεχαν, η Μπιούικ Ροουντμάστερ βρισκόταν μόλις πενήντα μέτρα μακριά, μπλε σαν το βαθύ σούρουπο, καθισμένη στα χοντρά πολυτελή της λάστιχα κάτω από το μεγάλο στρογγυλό θερμόμετρο που είχε βάλει ο Κερτ σε ένα δοκάρι. Καθόταν εκεί με το μηδενισμένο χιλιομετρητή και την επιφάνεια που δεν έπιανε σκόνη. Για τους πολιτειακούς που ήξεραν την ύπαρξη της, αυτό το αναθεματισμένο πράγμα ήταν σαν μια φαγούρα ανάμεσα στις ωμοπλάτες, στο σημείο που δεν μπορείς να φτάσεις. Είχαν ν' αντιμετωπίσουν την κακοκαιρία, είχαν ν* αντιμετωπίσουν κάθε είδους πολίτες -πολλοί έρχονταν για να επαινέσουν την οικογένεια αλλά κανείς δεν ήταν της οικογένειας- και υπήρχαν επίσης αστυνομικοί και πολιτειακοί από άλλες περιφέρειες και αρχηγεία. Αυτοί οι τελευταίοι ήταν οι πιο επικίνδυνοι, γιατί οι αστυνομικοί έχουν κοφτερό μάτι και διακατέχονται από περιέργεια. Τι μπορεί να σκέφτονταν αν έβλεπαν έναν πολιτειακό με αδιάβροχο (ή τον επιστάτη) να στέκεται δίπλα στο Υπόστεγο Β σαν εκείνους τους φρουρούς με τα ψηλά καπέλα που στέκονται έξω από τα Ανάκτορα του Μπάκιγχαμ; Και κάθε τόσο να πηγαίνει στην γκαραζόπορτα και να κοιτάζει μέσα; Μήπως αν τα έβλεπε αυτά ένας αστυνομικός θα τον έπιανε περιέργεια για το τι συνέβαινε; Τι κάνει νιάου νιά-ου στα κεραμίδια; Ο Κερτ έλυσε το πρόβλημα με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Έστειλε στον Τόνι ένα υπόμνημα όπου έγραφε ότι τα ρακούν έμπαιναν μέσα στους σκουπιδοτενεκέδες και σκόρπιζαν παντού τα σκουπίδια, και ότι ο Φιλ Κάντλετον και ο Μπράιαν Κόουλ συμφώνησαν να φτιάξουν μια μι- 182 Stephen King κρή καλύβα για να βάζουν μέσα τα σκουπίδια. Ο Κερί σκέφτηκε ότι ένα καλό μέρος για να γίνει αυτή η καλύβα θα ήταν πίσω από το Υπόστεγο Β, αν συμφωνούσε και ο αρχιφύλακας να χτιστεί, και ο Σέιντινκς έγραψε ένα ΟΚ πάνω στο υπόμνημα και το αρχειοθέτησαν. Εκείνο που δεν ανέφερε το υπόμνημα ήταν ότι η Διμοιρία δεν είχε προβλήματα με τα ρακούν από τότε που ο Άρκι αγόρασε από το Σίαρς δύο πλαστικούς σκουπιδοτεκενέδες που έκλειναν καλά. Η καλύβα χτίστηκε, βάφτηκε (στο γκρίζο της Πολιτειακής Αστυνομίας, φυσικά), και ήταν έτοιμη για χρήση τρεις μέρες αφότου έφτασε το υπόμνημα στο γραφείο του Τόνι. Ήταν προκατασκευασμένη και καθαρά λειτουργική, αρκετά μεγάλη για να χωράει δύο σκουπιδοτενεκέδες, τρία ράφια και έναν πολιτειακό καθισμένο σε μια μικρή καρε'-κλα. Η καλύβα εξυπηρετούσε διπλό σκοπό, προστάτευε το φύλακα (α) από τον καιρό και (β) από τα αδιάκριτα βλέμματα. Κάθε δέκα με δεκαπέντε λεπτά ο φύλακας έβγαινε από την καλύβα και κοίταζε μέσα στο υπόστεγο από τα παράθυρα της πίσω γκαραζόπορτας. Μέσα στην καλύβα υπήρχαν αναψυκτικά, σνακ, περιοδικά και ένας γαλβάνιζε κουβάς. Στο πλάι του κουβά ήταν κολλημένο με σελο-τέιπ ένα χαρτί που έγραφε ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΣΑ ΝΑ ΚΡΑΤΗΘΩ ΑΛΛΟ. Αυτή ήταν δουλειά του Τζάκι Ο' Χάρα. Ο «Ιρλανδός-Θαύμα», όπως τον αποκαλούσαν, τους έκανε συνέχεια να



γελούν -ακόμη και τρία χρόνια αργότερα, όταν κειτόταν στο κρεβάτι του ετοιμοθάνατος από καρκίνο του οισοφάγου και τα μάτια θολά από τη μορφίνη, και τους έλεγε ιστορίες για τον Παντίν τον βαλτόβιο με ένα βραχνό ψίθυρο, ενώ οι παλιοί του συνάδελφοι του κρατούσαν το χέρι όταν ο πόνος γινόταν πολύ δυνατός. Μετά από χρόνια θα υπήρχαν πολλές βιντεοκάμερες στη Διμοιρία Δ -σε όλα τα αρχηγεία της Πολιτειακής Αστυνομίας. Στη δεκαετία του ενενήντα, όλα τα περιπολικά jfjlO ΜΙΑ ΜΠΙΟΥΙΚ 8 183 ήταν εξοπλισμένα με βιντεοκάμερες στερεωμένες στο ταμπλό, ειδικά φτιαγμένες για την αστυνομία. Αυτό σήμαινε ότι δεν είχαν μικρόφωνο. Όταν ένας αστυνομικός σταματούσε ένα όχημα στο δρόμο, ήταν νόμιμο να βιντεοσκοπήσει το γεγονός, όχι όμως και να το ηχογραφήσει, λόγω tcov νόμων περί υποκλοπών. Όλα αυτά όμως έγιναν αργότερα. Στα τέλη του καλοκαιριού του 1979, υποχρεώθηκαν να βολευτούν με μια βιντεοκάμερα που κάποιος έκανε δώρο στον Χάντι Ρόγιερ για τα γενέθλια του. Την είχαν σε ένα ράφι μέσα στην καλύβα, μέσα στο κουτί της και τυλιγμένη με πλαστικό για την υγρασία. Σε ένα άλλο κουτί υπήρχαν εφεδρικές μπαταρίες και μια ντουζίνα άδειες ταινίες με το σελοφάν βγαλμένο για να μπορούν να χρησιμοποιηθούν αμέσως. Υπήρχε επίσης ένας πίνακας στον οποίο έγραφαν με κιμωλία τη θερμοκρασία που επικρατούσε μέσα στο υπόστεγο. Αν ο φύλακας πρόσεχε κάποια αλλαγή, έσβηνε τον προηγούμενο αριθμό, έγραφε τον καινούριο, και έκανε κι ένα βέλος που έδειχνε προς τα πάνω ή προς τα κάτω. Ήταν ό,τι κοντινότερο σε γραπτό αρχείο τους επέτρεψε ο Σέιντινκς. Ο Τόνι είχε ενθουσιαστεί με αυτό το σύστημα. Ο Κερτ, από την άλλη μεριά, δεν μπορούσε ν' απαλλαγεί από το άγχος. «Δε θα υπάρχει φύλακας την επόμενη φορά που θα γίνει κάτι», είπε. «Περίμενε και θα δεις. Πάντα έτσι γίνεται. Δε θα θελήσει κανείς να κάνει βάρδια δώδεκα-τέσσερις κάποιο βράδυ, και αυτός που θα 'ρθει μετά θα δει το πορτ μπαγκάζ ανοιχτό κι άλλη μια νεκρή νυχτερίδα στο πάτωμα. Περίμενε και θα δεις». Ο Κερτ προσπάθησε να πείσει τον Τόνι ότι έπρεπε να ε'χουν τουλάχιστον μία κατάσταση όπου θα υπέγραφαν όσοι έκαναν βάρδια. Δε λείπουν οι εθελοντές, είπε. Εκείνο που λείπει είναι η οργάνωση και ο προγραμματισμός, και αυτά είναι εύκολο να διορθωθούν. Ο Τόνι παρέμεινε ανυποχώρητος: δεν ήθελε χαρτιά. Όταν ο Κερτ προσφέρθηκε 184 Stephen King να κάνει εκείνος περισσότερες βάρδιες (πολλοί πολιτεία. κοί είχαν αρχίσει να τη λένε Καλυβοβάρδια), ο Τόνι αρνήθηκε και του είπε να ηρεμήσει. «Έχεις άλλες ευθύνες^ είπε. «Και μία από τις κυριότερες είναι η γυναίκα σου». Ο Κερτ είχε τη σύνεση να μη μιλήσει όσο ήταν στο γραφείο του αρχιφύλακα. Αργότερα όμως τα είπε στον Σάντι, απαλλάσσοντας τον εαυτό του από το βάρος και μιλώντας με μια απρόσμενη πικρία καθώς οι δυο τους στέκονταν έξω από το αρχηγείο. «Αν ήθελα σύμβουλο γάμου θα κοίταζα στο Χρυσό Οδηγό», είπε. Ο Σάντι χαμογέλασε, αν και μάλλον άκεφα. «Νομίζω ότι μάλλον πρέπει να 'χεις το νου σου για το ποπ», είπε. «Το ποπ; Τι λες τώρα;» «Το ποπ. πολύ χαρακτηριστικός ήχος. Τον ακούς όταν τελικά το κεφάλι σου βγει από τον κώλο σου». Ο Κέρας τον κοίταξε για λίγο αμίλητος, ενώ στα μαγουλά του είχαν φανεί δυο κόκκινες βούλες. «Μου διαφεύγει κάτι, Σάντι;» «Ναι». «Τι; Για όνομα του θεού; Τι;»



«Η δουλειά σου και η ζωή σου», είπε ο Σάντι. «Όχι αναγκαστικά με αυτή τη σειρά. Έχεις πρόβλημα προοπτικής. Η Μπιούικ έχει αρχίσει να σου φαίνεται πολύ μεγάλη». «Πολύ μεγάλη!» Ο Κερτ χτύπησε το μέτωπο του με την παλάμη, μ' εκείνη τη χαρακτηριστική του κίνηση. Γύρισε και κοίταξε προς τους λόφους. Μετά στράφηκε πάλι στον Σάνα. «Είναι από άλλο κόσμο, Σάντι -από έναν άλλο κόσμο. Πώς είναι δυνατό να σου φαίνεται πολύ μεγάλο κάτι τέτοιο;» «Αυτό ακριβώς είναι το πρόβλημα σου», απάντησε ο Σάντι. «Το πρόβλημα προοπτικής». Είχε την υποψία ότι ο Κέρας θα άρχιζε να φέρνει αναρρήσεις, θα προσπαθούσε να τον πείσει ότι δεν είχε δίκιο. Έτσι, πριν προλάβει να του απαντήσει, γύρισε και Από μια Μπιουικ 8 185 μπήκε μέσα. Και ίσως αυτή η συζήτηση να έκανε κάποιο καλό, γιατί καθώς ο Αύγουστος έδωσε τη θέση του στο Σεπτέμβριο, τα σχεδόν συνεχή αιτήματα του Κερτ για αυξημένη επιτήρηση σταμάτησαν. Ο Σάντι Ντίαρμπορν ήξερε ότι ο μικρός δεν είχε δεχτεί την επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος, απλώς κατάλαβε ότι είχε πετύχει όσα μπορούσε να πετύχει, προς το παρόν τουλάχιστον. Αυτό ήταν καλό, αλλά ίσως όχι αρκετό. Ο Σάντι πίστευε ότι η Μπιούικ πάντα θα φαινόταν πολύ μεγάλη στον Κέρτις. Υπάρχουν όμως δυο ειδών άνθρωποι στον κόσμο. Ο Κερτ ήταν απ' αυτούς που πιστεύουν ότι η ικανοποίηση φέρνει πάντα πίσω τις γάτες από τον άλλο κόσμο. Ο Κέρτις άρχισε να εμφανίζεται στο αρχηγείο με βιβλία βιολογίας αντί για περιοδικά ψαρέματος. Τις περισσότερες φορές έβλεπαν κάτω από τη μασχάλη του ή ακουμπισμένο στο καζανάκι της τουαλέτας το Είκοσι Στοιχειώδεις Ανατομίες του δόκτορος Τζον Χ. Ματούριν, έκδοση του Πανεπιστημίου του Χάρβαρντ, 1968. Όταν ο Μπακ Φλά-ντερς και η γυναίκα του πήγαν στο σπίτι του Κερτ για φαγητό ένα βράδυ, η Μισέλ Γουίλκοξ παραπονέθηκε για το «απαίσιο νέο χόμπι» του άντρα της. Είχε αρχίσει ν' αγοράζει δείγματα από μια εταιρεία ιατρικών εφοδίων, τους είπε, και η περιοχή του υπογείου που μόλις πέρσι προοριζόταν να γίνει σκοτεινός θάλαμος τώρα μύριζε ταριχευτι-κές χημικές ουσίες. Ο Κερτ άρχισε με ποντίκια και ινδικά χοιρίδια, μετά προχώρησε σε πουλιά, και τελικά έφτασε σε μια κουκουβάγια. Μερικές φορές έφερνε δείγματα στη δουλειά. «Δεν έχεις ζήσει τίποτε», είπε μια μέρα ο Ματ Μπαμπίκι στον 'Ορβιλ Γκάρετ και τον Στιβ Ντεβό, «μέχρι να κατεβείς κάτω για να πάρεις ένα κουτί στυλό και να βρεις ένα βάζο 186 Stephen King φορμαλδεύδη με ένα μάτι κουκουβάγιας πάνω στο φωτοαντιγραφικό. Αδερφάκι μου, αυτό σε ξυπνάει για τα καλά». Αφού κατέκτησε και την κουκουβάγια, ο Κέρτις προχώρησε στις νυχτερίδες. Άνοιξε οχτώ με εννιά από δαύτες, κάθε δείγμα από διαφορετικό είδος. Μερικές τις έπιασε μόνος του στον πίσω κήπο του, τις υπόλοιπες τις παρήγγειλε από μια εταιρεία βιολογικών ειδών στο Πί-τσμπουργκ. Ο Σάντι δε θα ξεχνούσε ποτέ τη μέρα που ο Κέρτις του έδειξε μια νοτιοαμερικανική νυχτερίδα-βαμπίρ καρφωμένη σε ένα φύλλο φελλού. Ήταν τριχωτή, καστανόχρωμη στην κοιλιά, και τα φτερά της είχαν μια βελούδινη μαύρη απόχρωση. Τα μικροσκοπικά μυτερά της δόντια ήταν γυμνωμένα σε ένα ψυχωτικό χαμόγελο. Τα έντερα της ήταν απλωμένα σε σχήμα σταγόνας -ο Κέρτις γινόταν όλο και πιο επιδέξιος στην ανατομία. Ο Σάντι πίστευε ότι ο παλιός καθηγητής του στη βιολογία -αυτός που του είχε βάλει 12 στο γυμνάσιο- θα έμενε κατάπληκτος βλέποντας πόσο γρήγορα μάθαινε ο παλιός μαθητής του.



Φυσικά, όταν η επιθυμία αποτελεί την κινητήρια δύναμη, κάθε βλάκας μπορεί να γίνει καθηγητής. Την περίοδο που ο Κερτ Γουίλκοξ μάθαινε την υψηλή τέχνη της ανατομίας από το δόκτορα Ματούριν, ο Τζίμι και η Ρόζαλιν εγκαταστάθηκαν μέσα στην Μπιούικ 8. Η ιδέα ήταν του Τόνι. Του ήρθε μια μέρα στο εμπορικό κέντρο Τρι-Τάουν, ενώ η γυναίκα του δοκίμαζε ρούχα σε ένα μαγαζί. Το βλέμμα του έπεσε σε μια επιγραφή στη βιτρίνα ενός καταστήματος με κατοικίδια: ΠΑΖΑΡΙ ΤΡΩΚΉΚΩΝ! Ο Τόνι δεν πήγε στο παζάρι των τρωκτικών -η γυναίκα του θα έκανε χιλιάδες ερωτήσεις-, αλλά την επόμενη μέρα έστειλε τον Τζορτζ Στανκόφσκι με χρήματα από το ταμείο έκτακτων εξόδων για ν' αγοράσει ένα ζευγάρι. Και μια πλαστική φωλιά. ΑΠΟ μια Μπιουικ 8 187 «Να αγοράσω και τροφή;» ρώτησε ο Τζορτζ. «Όχι», είπε ο Τόνι. «Με τίποτε. Θα αγοράσουμε δύο τρωκτικά και μετά θα τα αφήσουμε να πεθάνουν της πείνας μέσα στο υπόστεγο». «Σοβαρά; Αυτό μου φαίνεται λίγο απάνθρωπο...» Ο Τόνι αναστέναξε. «Αγόρασε και τροφή, Τζορτζ. Αγόρασε και τροφή». Ο μόνος όρος που έθεσε ο Τόνι για την πλαστική φωλιά ήταν να χωράει στο μπροστινό κάθισμα της Μπιουικ. Αυτή που αγόρασε ο Τζορτζ ήταν καλή· όχι η καλύτερη αλλά σχεδόν η καλύτερη. Ήταν φτιαγμένη από κίτρινο διαφανές πλαστικό και είχε ένα μακρύ διάδρομο με ένα τετράγωνο δωμάτιο σε κάθε άκρη. Το ένα ήταν η τραπεζαρία των τρωκτικών και το άλλο το γυμναστήριο τους. Στην τραπεζαρία υπήρχε μια ταΐστρα και ένα μπουκάλι με νερό στερεωμένο στο πλάι. Στο γυμναστήριο υπήρχε ένας τροχός για να γυμνάζονται τα ζώα. «Ζουν καλύτερα από μερικούς ανθρώπους», είπε ο Όρβι Γκάρετ. «Μην είσαι τόσο σίγουρος», είπε ο Φιλ, που εκείνη την ώρα έβλεπε τη Ρόζαλιν να χέζει μέσα στην ταΐστρα. Ο Ντίκι-Ντακ Έλιοτ, που δεν ήταν ίσως από τα πιο ξύπνια μυαλά που έχουν εμφανιστεί ποτέ στον πλανήτη, ήθελε να μάθει γιατί έβαζαν τα τρωκτικά μέσα στην Μπιουικ. Δεν ήταν λίγο επικίνδυνο; «Αυτό ακριβώς θα δούμε», απάντησε ο Τόνι με μαλακό τόνο. «Αν είναι ή δεν είναι». Μια μέρα λίγο μετά την αγορά του Τζίμι και της Ρόζαλιν, ο Τόνι Σέιντινκς πέρασε τον προσωπικό του Ρουβίκωνα λέγοντας ψέματα στον Τύπο. Βέβαια, ο εκπρόσωπος της τέταρτης εξουσίας σ' αυτή την περίπτωση δεν ήταν πολύ εντυπωσιακός, απλώς ένας 188 Stephen King ξερακιανός κοκκινομάλλης γύρω στα είκοσι, που δούλευε για το καλοκαίρι στην εφημερίδα της Κομητείας, την Αμέ-ρικαν, και σε μια δυο βδομάδες θα άρχιζε πάλι μαθήματα στο Πολιτειακό Πανεπιστήμιο του Οχάιο. Είχε έναν τρόπο να σε ακούει με το στόμα του μισάνοιχτο, που, όπως είπε ο Άρκι, τον έκανε να μοιάζει με παλαβό ή καθυστερημένο. Δεν ήταν βλάκας όμως, και είχε περάσει ένα απόγευμα του Σεπτέμβρη ακούγοντας τις ιστορίες του Μπρά-ντλεϊ Ρόουτς. Ο Μπραντ είπε στο νεαρό δημοσιογράφο ένα σωρό πράγματα για τον άντρα με τη ρωσική προφορά (ο Μπραντ ήταν πια σίγουρος ότι ο τύπος ήταν Ρώσος) και για το αμάξι που είχε αφήσει. Ο ξερακιανός κοκκινομάλλης, ονόματι Χόμερ Ούσλερ, ήθελε να γράψει ένα άρθρο για όλα αυτά, κάτι εντυπωσιακό πριν γυρίσει στο κολέγιο. Ο Σάντι σκεφτόταν ότι ο νεαρός πρέπει να έβλεπε κιόλας στη φαντασία του τον πρωτοσέλιδο τίτλο: ΜΥΣΤΗ-ΡΙΩΔΕΣ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΟ. Ή ίσως ΜΥΣΤΉΡΙΩΑΕΣ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΟ ΡΩΣΟΥ ΚΑΤΑΣΚΟΠΟΥ. Ο Τόνι του είπε ψέματα χωρίς τον παραμικρό ενδοιασμό. Σίγουρα θα είχε κάνει το ίδιο πράγμα ακόμη κι αν ο δημοσιογράφος μπροστά του ήταν ο



γερο-Τρέβορ Ρόνικ, ο ιδιοκτήτης της/ΐμερ/καν, που είχε ξεχάσει περισσότερες ιστορίες απ' όσες θα έγραφε ποτέ ο Χόμερ. «Δεν είναι εδώ το αμάξι», είπε ο Τόνι, κι αυτό ήταν όλο. Είχε πει το ψέμα, είχε περάσει τον Ρουβίκωνα. «Δεν είναι εδώ;» ρώτησε ο Χόμερ φανερά απογοητευμένος. Κρατούσε μια φωτογραφική μηχανή Μινόλτα που πάνω έγραφε ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑ ΤΗΣ /1Μ£Ρ//£4#. «Και πού είναι;» «Στην Πολιτειακή Υπηρεσία Κατασχέσεων», απάντησε ο Τόνι, επινοώντας μια εντυπωσιακή ονομασία για μια φανταστική υπηρεσία επιτόπου. «Στη Φιλαδέλφεια». «Γιατί;» ΑΠΟ ΜΙΑ ΜΠΙΟΥΙΚ 8 189 «Τα αυτοκίνητα που κατάσχονται βγαίνουν σε πλειστηριασμό εφόσον δεν εμφανιστεί ο ιδιοκτήτης. Αφού τα ψάξουν για ναρκωτικά, βέβαια». «Βέβαια. Έχετε τα σχετικά δικαιολογητικά;» «Πρέπει», απάντησε ο Τόνι. «Κρατάμε δικαιολογητικά για τα πάντα. Θα τα ψάξω και θα σου κάνω ένα τηλέφωνο». «Πόσο νομίζετε ότι μπορεί να πάρει αυτό, αρχιφύλακα;» «Αρκετά, νεαρέ». Ο Τόνι έδειξε τους δίσκους εισερχο-μένων-εξερχομένων στο γραφείο του, που ήταν γεμάτοι χαρτιά. Ο Χόμερ δεν ήξερε βέβαια ότι τα περισσότερα ήταν άχρηστα χαρτιά από το Σκράντον -από ενημερωτικές εγκυκλίους για τις συντάξεις μέχρι το φθινοπωρινό πρόγραμμα των αγώνων μπέιζμπολ του Σώματος- και θα κατέληγαν στο καλάθι των αχρήστων πριν φύγει για το σπίτι του ο Τόνι. Η κουρασμένη κίνηση του χεριού του άφηνε να εννοηθεί ότι υπήρχαν παρόμοιες στοίβες με έγγραφα παντού. «Δύσκολο να τα προλάβεις όλα αυτά, ξέρεις. Λένε ότι τα πράγματα θ' αλλάξουν όταν θα αυτοματοποιήσουν το σύστημα με υπολογιστές, αλλά αυτό δεν πρόκειται να γίνει φέτος». «Την επόμενη βδομάδα αρχίζουν τα μαθήματα στο κολέγιο». Ο Τόνι έγειρε μπροστά και κοίταξε σοβαρός τον Χόμερ. «Και ελπίζω να δουλέψεις σκληρά», είπε. «Είναι δύσκολη η ζωή, νεαρέ, αλλά αν δουλέψεις σκληρά θα τα καταφέρεις». Δύο μέρες μετά την επίσκεψη του Χόμερ Ουσλερ, η Μπιούικ προξένησε άλλη μία φωτοθύελλα. Αυτή τη φορά έγινε μια μέρα με δυνατή λιακάδα, αλλά και πάλι το θέαμα ήταν εντυπωσιακό. Και οι ανησυχίες του Κέρτις μήπως χάσουν το φαινόμενο αποδείχτηκαν αβάσιμες. Είχε γίνει φανερό από τη θερμοκρασία στο υπόστεγο 190 Stephen King άτι η Μπιούικ κάτι ετοίμαζε πάλι: είχε πέσει από τους είκοσι τέσσερις βαθμούς στους δεκατρείς μέσα σε πέντε μέρες. Όλοι ανυπομονούσαν να κάνουν βάρδια στην καλύβα για να είναι μπροστά όταν θα γινόταν, ό,τι κι αν ήταν αυτό που μπορεί να γινόταν. Τελικά το λαχείο έπεσε στον Μπράιαν Κόουλ, αλλά όλοι οι πολιτειακοί που ήταν στο αρχηγείο παρακολουθήσαν το φαινόμενο, ως ένα βαθμό τουλάχιστον. Ο Μπράιαν μπήκε στο Υπόστεγο Β γύρω στις δύο το μεσημέρι για να ρίξει μια ματιά στον Τζίμι και τη Ρόζαλιν. Ήταν μια χαρά, η Ρόζαλιν στην τραπεζαρία και ο Τζίμι στον τροχό στο γυμναστήριο. Αλλά καθώς ο Μπράιαν έσκυβε μέσα στην Μπιούικ για να δει αν είχαν νερό, άκουσε ένα βόμβο. Ήταν βαθύς και σταθερός, ένας ήχος που έκανε τα μάτια σου να πάλλονται μέσα στις κόγχες τους και τράνταζε τα σφραγίσματα στα δόντια σου. Κάτω από το βόμβο (ή αλληλένδετο μαζί του) ακουγόταν κάτι πολύ πιο ανησυχητικό, ένα ανατριχιαστικό άναρθρο ψιθύρισμα. Μια πολύ αμυδρή μοβ λάμψη είχε αρχίσει να εξαπλώνεται αργά στο ταμπλό και στο τιμόνι.



Ο Κόουλ θυμήθηκε τον Ένις Ράφερτι, που ήταν χαμένος πάνω από ένα μήνα τώρα, και απομακρύνθηκε από την Μπιούικ σε χρόνο μηδέν. Δεν πανικοβλήθηκε όμως. Πήρε τη βιντεοκάμερα από την καλύβα, τη βίδωσε στο τρίποδο, έβαλε καινούρια ταινία, και κοίταξε την ώρα (ήταν σωστή) και την μπαταρία (η ένδειξη τέρμα πράσινο). Άναψε τα φώτα του υπόστεγου πριν ξαναβγεί έξω, τοποθέτησε το τρίποδο μπροστά σε ένα παράθυρο, έθεσε σε λειτουργία την κάμερα και ξανακοίταξε για να βεβαιωθεί ότι η Μπιούικ ήταν κεντραρισμένη στην εικόνα. Ήταν. Ξεκίνησε για το αρχηγείο, αλλά ξαφνικά χτύπησε τα δάχτυλα του και γύρισε πίσω στην καλύβα, όπου υπήρχε μια μικρή σακούλα γεμάτη με αξεσουάρ της κάμερας. Ανάμεσα τους υπήρχε ένα φίλτρο για δυνατό φωτισμό. Ο Μπράιαν ΑΠΟ μια Μπιουικ 8 191 το πέρασε στην κάμερα χωρίς να πατήσει το κουμπί της παύσης (για μια στιγμή τα σκοτεινά σχήματα των χεριών του κρύβουν την Μπιουικ, και όταν βγαίνουν πάλι από το πλάνο η Μπιουικ μοιάζει σαν να βρίσκεται σε λυκόφως). Αν τον έβλεπε κανείς -ένας από τους περίεργους πολίτες που έρχονταν να δουν πώς ξοδεύονταν τα δολάρια των φορολογουμένων, ίσως-, δε θα μάντευε πόσο γρήγορα χτυπούσε η καρδιά του πολιτειακού Κόουλ. Ένιωθε έξαψη και φόβο μαζί, αλλά έκανε όλα όσα έπρεπε να κάνει. Όταν έχεις να κάνεις με το άγνωστο, η αστυνομική εκπαίδευση βοηθάει πολύ. Συνολικά, ξέχασε μόνο ένα πράγμα. Γύρω στις δύο και εφτά λεπτά, το κεφάλι του εμφανίστηκε στην πόρτα του γραφείου του Τόνι και είπε, «Αρχιφύλακα, είμαι σίγουρος ότι κάτι τρέχει με την Μπιουικ». Ο Τόνι σήκωσε το κεφάλι από ένα κίτρινο μπλοκ. Έγραφε το προσχέδιο ενός λόγου που θα έβγαζε σε ένα συμπόσιο που αφορούσε τις υπηρεσίες επιβολής του νόμου το φθινόπωρο. «Τι έχεις στο χέρι σου, Μπράιαν;» ρώτησε. Ο Μπράιαν κοίταξε και είδε ότι κρατούσε το ντεπόζιτο νερού των τρωκτικών. «Δε βαριέσαι», είπε. «Μπορεί να μην το ξαναχρειαστούν έτσι κι αλλιώς». Στις δύο και είκοσι, οι πολιτειακοί στο αρχηγείο άκουγαν καθαρά το βόμβο. Δεν υπήρχαν πολλοί μέσα στο αρχηγείο βέβαια. Οι περισσότεροι είχαν παραταχθεί μπροστά στις δύο γκαραζόπορτες του Υπόστεγου Β και κοίταζαν από τα παράθυρα, κολλημένοι ο ένας δίπλα στον άλλο. Ο Τόνι τους είδε, σκέφτηκε μήπως έπρεπε να τους διατάξει να φύγουν, και τελικά αποφάσισε να τους αφήσει. Με μια εξαίρεση. «Άρκι». «Μάλιστα, αρχιφύλακα». «Θέλίο να πας μπροστά και να κουρέψεις το γρασίδι». 192 Stephen King «Τη Δευτέρα το κούρεψα!» «Το ξέρω. Επί μία ώρα έκανες το κομμάτι κάτω από το παράθυρο του γραφείου μου. Θέλω να το ξανακάνεις όμως. Και βάλε αυτό στην πίσω τσέπη σου». 'Εδωσε στον Άρκι ένα γουόκι-τόκι. «Αν εμφανιστεί κανείς που δε θα 'πρεπε να δει δέκα πολιτειακούς παραταγμένους μπροστά στο υπόστεγο σαν να γίνεται καμιά κοκορομαχία με στοιχήματα μέσα, ειδοποίησε μας. Κατάλαβες;» «Έγινε». «Ωραία. Ματ! Ματ Μπαμπίκι, έλα δω!» Ο Ματ έφτασε τρέχοντας, λαχανιασμένος και κόκκινος από την έξαψη. Ο Τόνι τον ρώτησε πού ήταν ο Κερτ. Ο Ματ του απάντησε ότι ήταν περιπολία. «Πες του να γυρίσει στη βάση, κωδικός Δ, σιωπηλή πορεία, κατάλαβες;» «Κωδικός Δ και σιωπηλή πορεία, έγινε».



Σιωπηλή πορεία σήμαινε χωρίς σειρήνες και φώτα. Θεωρητικά ο Κερτ πρέπει να υπάκουσε στη διαταγή, παρ' όλ' αυτά όμως έφτασε στο αρχηγείο στις τρεις παρά τέταρτο. Κανείς δεν τόλμησε να τον ρωτήσει πόση απόσταση είχε διανύσει σε μισή ώρα. Όσα χιλιόμετρα κι αν ήταν πάντως, έφτασε ζωντανός και πριν αρχίσουν πάλι τα σιωπηλά πυροτεχνήματα. Το πρώτο πράγμα που έκανε ήταν να βγάλει τη βιντεοκάμερα από το τρίποδο. Η οπτική καταγραφή των πυροτεχνημάτων θα ήταν δική του δουλειά, του Κέρτις Γουίλκοξ. Η ταινία (μία από τις πολλές που είχαν μαζέψει στην ντουλάπα της αποθήκης) έχει αποτυπώσει ό,τι μπορούσε να δει και ν' ακούσει κανείς στη διάρκεια του φαινομένου. Ο βόμβος της Μπιούικ ακούγεται καθαρά, θυμίζοντας τον ήχο που κάνει ένα ηχείο όταν ξεκολλήσει το καλώδιο, και γίνεται όλο και πιο δυνατός όσο περνά η ώρα. Ο Κερτ έχει τραβήξει το μεγάλο θερμόμετρο με την κόκκινη βελόνα του ελάχιστα πάνω από τους 12 βαθμούς. Α- ΑΠΟ μια Μπιουικ 8 193 χούγεται η φωνή του Κερτ που ζητά άδεια να μπει μέσα για να δει σε τι κατάσταση είναι ο Τζίμι και η Ρόζαλιν, και η φωνή του αρχιφύλακα Σέιντινκς που απαντάει «Όχι» σχεδόν αμέσως, κοφτά και σίγουρα, με έναν τόνο που δε σηκώνει αντιρρήσεις. Στις 3:08:41 μ.μ., σύμφωνα με το χρόνο στο κάτω μέρος της οθόνης, αρχίζει ν' απλώνεται στο παρμπρίζ της Μπιουικ ένα φως που θυμίζει βιολετί ανατολή. Στην αρχή μπορεί να το περάσεις για ελάττωμα του φιλμ ή οφθαλμαπάτη ή ίσως κάποια αντανάκλαση. Άντι Κολούτσι: «Τι είναι αυτό;» Άγνωστος ομιλητής: «Μάλλον κάποια υψηλή τάση ή...» Κερτ Γουίλκοξ: «Όσοι έχετε γυαλιά οξυγονοκόλλησης καλύτερα φορέστε τα. Όσοι δεν έχετε, υπάρχει κίνδυνος, στη θέση σας θα έκανα πίσω. Έχουμε...» Τζάκι Ο' Χάρα (μάλλον): «Ποιος πήρε...» ΦιλΚάντλετον (μάλλον): «Θεέμου!» Χάντι Ρόγιερ: «Δε νομίζω ότι θα 'πρεπε...» Μετά ο αρχιφύλακας Σέιντινκς, ήρεμος σαν ξεναγός της Όντιμπον σε κάποιο φυσιολατρικό περίπατο: «Φορέστε τα προστατευτικά γυαλιά, παιδιά, όπου να 'ναι θ' αρχίσει». Στις 3:09:24, το βιολετί φως, που θύμιζε βόρειο σέλας, έκανε ένα άλμα και εξαπλώθηκε σε όλα τα παράθυρα της Μπιούικ, μετατρέποντας τα σε λαμπερούς μοβ καθρέφτες. Αν επιβραδύνεις την ταινία και αρχίσεις να την προχωράς καρέ καρέ, βλέπεις να εμφανίζονται είδωλα στο διαφανές ως τότε γυαλί των παραθύρων: εργαλεία κρεμασμένα στον τοίχο, το πορτοκαλί εκχιονιστικό μηχάνημα που είναι βαλμένο σε μια άκρη, οι άντρες απέξω να κοιτάνε μέσα. Οι περισσότεροι φοράνε προστατευτικά γυαλιά και μοιάζουν με εξωγήινους σε φτηνή ταινία επιστημονικής φαντασίας. Ξεχωρίζεις εύκολα τον Κερτ γιατί η βιντεοκάμερα κρύβει την αριστερή πλευρά του προσώπου του. Ο βόμβος 194 Stephen King γίνεται όλο και πιο δυνατός. Και μετά, γύρω στα πέντε δευτερόλεπτα πριν αρχίσουν οι λάμψεις, ο ήχος σταματάει. Στην ταινία ακούς ανάμεικτες φωνές γεμάτες έξαψη που δεν μπορείς να ξεχωρίσεις σε ποιον ανήκουν, και ακούγονται όλες να κάνουν ερωτήσεις. Μετά η εικόνα εξαφανίζεται για πρώτη φορά. Η Μπιού-ικ και το υπόστεγο χάνονται και τα δυο, εξαφανίζονται μέσα στο λευκό. «Χριστέ μου, παιδιά, το είδατε αυτό;» φωνάζει ο Χάντι Ρόγιερ. Ακούγονται φωνές, Κάντε πίσω, Αδερφάκι μου, και η αγαπημένη φράση όλων για τις δύσκολες στιγμές, Ε ρε πούστη. Κάποιος λέει Μην το κοιτάτε και κάποιος άλλος λέει Έχει ξεσκιστεί στην αστραπή μ' εκείνο τον αλλόκοτο ήρεμο τόνο που ακούς μερικές φορές σε ηχογραφημένους διάλογους πτήσεων, κάποιον πιλότο που μιλάει χωρίς να το συνειδητοποιεί, που ξέρει μόνο ότι βρίσκεται στα τελευταία δέκα ή δώδεκα δευτερόλεπτα της ζωής του.



Μετά η Μπιούικ επιστρέφει από τη χώρα του υπερφω-τισμού, μοιάζοντας στην αρχή σαν άμορφος σβόλος και μετά παίρνοντας την πραγματική μορφή της. Τρία δευτερόλεπτα αργότερα αστράφτει πάλι. Η λάμψη εκτοξεύει εκτυφλωτικές ακτίνες από όλα τα παράθυρα και σβήνει για άλλη μια φορά την εικόνα. Στη διάρκεια αυτής της λάμψης ο Κερτ λέει Χρειαζόμαστε καλύτερο φίλτρο, και ο Τόνι απαντάει Ίσως την επόμενη φορά. Το φαινόμενο συνεχίζεται για τα επόμενα σαράντα έξι λεπτά, αποτυπωμένο όλο στην ταινία. Στην αρχή η Μπιούικ ασπρίζει και εξαφανίζεται με κάθε λάμψη. Μετά, καθώς το φαινόμενο αρχίζει να εξασθενεί, ο θεατής βλέπει μια αμυδρή μορφή αυτοκινήτου χαμένη μέσα σε αθόρυβες φωτεινές εκρήξεις που είναι περισσότερο μοβ παρά λευκές. Μερικές φορές η εικόνα κουνιέται και βλέπεις μια γρήγορη, θολή διαδοχή από ανθρώπινα πρόσωπα, καθώς τ Απο μια Μπιουικ 8 195 ο Κέρτις τρέχει σε κάποιο άλλο σημείο απ' το οποίο μπορεί να την παρατηρήσει, ελπίζοντας σε κάποια αποκάλυψη (ή απλώς σε μια καλύτερη οπτική γωνία). Στις 3:28:17, βλέπει κανείς μια τεθλασμένη πύρινη γραμμή να εκτοξεύεται από (ή ίσως μέσα από) το κλειστό πορτ μπαγκάζτης Μπιούικ. Φτάνει ως την οροφή και εκεί μοιάζει να εξαπλώνεται προς τα έξω σαν νερό από σιντριβάνι. Απροσδιόριστη φωνή: «Χριστέ μου, υψηλό βολτάζ, έχει υψηλό βολτάζ!» Ο Τόνι: «Σιγά μην είναι υψηλό βολτάζ». Και μετά, μάλλον στον Κερτ: «Συνέχισε να τραβάς». Κερτ: «Εννοείται». Ακολουθούν κι άλλες αστραπές, μερικές από τα παράθυρα της Μπιούικ, μερικές από την οροφή ή το πορτ μπα-γκάζ. Μία απ' αυτές βγαίνει κάτω από το αμάξι και χτυπάει κατευθείαν την πίσω γκαραζόπορτα. Ακούγονται ξαφνιασμένες φωνές καθώς οι πολιτειακοί οπισθοχωρούν, αλλά η κάμερα μένει σταθερή. Ο Κερτ ήταν πολύ απορροφημένος για να φοβηθεί. Στις 3:55:03 φαίνεται μια τελευταία αδύναμη αστραπή -βγαίνει από το πίσω κάθισμα, πίσω από τη θέση του οδηγού-, και αυτό είναι όλο. Ακούγεται ο Τόνι Σέιντινκς να λέει, «Κερτ, καλύτερα κάνε οικονομία στην μπαταρία. Η παράσταση τελείωσε μάλλον». Σ' αυτό το σημείο η ταινία προσωρινά μαυρίζει. 'Οταν ανάβει πάλι η εικόνα στις 4:08:16, φαίνεται στην οθόνη το πρόσωπο του Κερτ. Γύρω από τη μέση του είναι τυλιγμένο κάτι κίτρινο. Κουνάει το χέρι εύθυμα και λέει, «Θα γυρίσω αμέσως». Ο Τόνι Σέιντινκς -που χειρίζεται την κάμερα τώρα- απαντάει, «Το καλό που σου θέλω». Και δεν ακούγεται καθόλου εύθυμος. 196 Stephen King Ο Κερτ ήθελε να μπει μέσα για να δει σε τι κατάσταση ήταν τα τρωκτικά -εφόσον βέβαια βρίσκονταν ακόμη εκεί. Ο Τόνι του το απαγόρευσε κατηγορηματικά χωρίς δεύτερη σκέψη. Δεν πρόκειται να μπει κανείς στο υπόστεγο για ένα διάστημα, είπε, μέχρι να βεβαιωθούμε ότι δεν υπάρχει κίνδυνος. Εκεί δίστασε, ίσως επειδή ξανασκέφτηκε αυτό που είχε πει και κατάλαβε πόσο παράλογο ήταν -όσο υπήρχε η Μπιούικ Ροουντμάστερ μέσα στο υπόστεγο πάντα θα υπήρχε κίνδυνος-, και πρόσθεσε: «Δεν πρόκειται να μπει κανείς μέσα μέχρι ν' ανεβεί πάλι η θερμοκρασία στους δεκαοχτώ βαθμούς». «Κάποιος πρέπει να πάει», είπε ο Μπράιαν Κόουλ. Μιλούσε υπομονετικά, σαν να συζητούσε ένα απλό πρόβλη-μα πρόσθεσης με ένα άτομο περιορισμένης νοημοσύνης. «Για ποιο λόγο;» είπε ο Τόνι.



Ο Μπράιαν έβαλε το χέρι στην τσέπη και έβγαλε έξω το ντεπόζιτο νερού του Τζίμι και της Ρόζαλιν. «Έχουν μπόλικη τροφή, αλλά χωρίς αυτό θα πεθάνουν από τη δίψα». «Όχι, δε θα πεθάνουν -αμέσως τουλάχιστον». «Μπορεί να πάρει δύο μέρες μέχρι να ξανανεβεί στους δεκαοχτώ βαθμούς η θερμοκρασία, αρχιφύλακα. Εσένα θα σου άρεσε να μείνεις σαράντα οχτώ ώρες χωρίς νερό;» «Εμένα πάντως δε θα μου άρεσε», είπε ο Κερτ. Προσπαθώντας να μη χαμογελάσει (αλλά και χωρίς να τα καταφέρνει εντελώς), πήρε τον πλαστικό κύλινδρο από τον Μπράιαν. Αλλά ο Τόνι του τον πήρε με τη σειρά του αμέσως από το χέρι. Ο αρχιφύλακας δεν κοίταζε τον Γουίλ-κοξ, είχε καρφωμένο το βλέμμα του στον Μπράιαν Κόουλ. «Και υποτίθεται ότι πρέπει να επιτρέψω σε έναν άντρα μου να ρισκάρει τη ζωή του για να πάει νερό σε δύο τρωκτικά από ράτσα. Αυτό μου λες, Μπράιαν; Θέλω να είμαστε ξεκάθαροι». Αν περίμενε ότι ο Μπράιαν θα κοκκίνιζε ή θα τα έχανε, απογοητεύτηκε. Ο Κόουλ συνέχισε να τον κοιτάζει με ΑΠΟ ΜΙΑ ΜΠΙΟΥΙΚ 8 197 ένα υπομονετικό ύφος σαν να έλεγε Ναι, αφεντικό, εκτο-νώσου -όσο πιο γρήγορα το βγάλεις από μέσα σου τόσο τίΐο γρήγορα θα ηρεμήσεις και θα κάνεις αυτό που πρέπει. «Δεν το πιστεύω», είπε ο Τόνι. «Ένας από μας τρελάθηκε. Μάλλον εγώ». «Αυτά είναι απλώς ζωάκια», είπε ο Μπράιαν. Η φωνή χου ήταν εξίσου υπομονετική με το ύφος του. «Και εμείς τα βάλαμε εκεί μέσα, αρχιφύλακα. Δεν πήγαν εθελοντικά. Είμαστε υπεύθυνοι. Θα πάω εγώ αν θέλεις, εγώ ξέχασα το...» Ο Τόνι σήκωσε τα χέρια του στον ουρανό σαν να ζη-τούσε κάποια θεϊκή παρέμβαση, και μετά τα άφησε να πέσουν πάλι στα πλευρά του. Ένα κόκκινο κύμα ξεπρόβαλε από το γιακά του, ανέβηκε στο λαιμό του και έφτασε στο σαγόνι του, για να συναντήσει τις κόκκινες βούλες στα μαγουλά του: γεια χαρά, γείτονα. «Αρχίδια!» μουρμούρισε. Οι άντρες τον είχαν ξανακούσει να το λέει αυτό, ήξεραν όμως τι σήμαινε και δεν τόλμησαν ούτε να χαμογελάσουν. Σ' αυτό το σημείο πολλοί -ίσως οι περισσότεροι- θα φώναζαν, «Δε γαμιέται! Κάνε ό,τι θέλεις!» και θα έφευγαν. 'Οταν όμως είσαι στη μεγάλη καρέκλα και σου δίνουν καλά λεφτά για να παίρνεις σημαντικές αποφάσεις δεν μπορείς να το κάνεις αυτό. Οι πολιτειακοί που ήταν μαζεμένοι μπροστά στο υπόστεγο το ήξεραν αυτό, όπως το ήξερε φυσικά και ο Τόνι. Έμεινε αμίλητος, κοιτάζοντας τα παπούτσια του. Από το μπροστινό μέρος του αρχηγείου ακουγόταν το σταθερό μουγκρητό από την παλιά μηχανή του γκαζόν του Άρκι, μάρκας Μπριγκς & Στράτον. «Αρχιφύλακα...» άρχισε να λέει ο Κέρτις. «Μικρέ, κάνε μας τη χάρη και σκάσε». Ο Κερτ έσκασε. Μετά από λίγο ο Τόνι σήκωσε το κεφάλι του. «Εκείνο το σχοινί που σου είχα ζητήσει... Το αγόρασες;» «Ναι. Και είναι καλής ποιότητας. Μπορείς να κάνεις 198 Stephen King ορειβασία με δαύτο. Έτσι μου είπε τουλάχιστον ο τύπος στο μαγαζί που το πήρα». «Είναι εκεί μέσα;» ρώτησε ο Τόνι δείχνοντας με το κεφάλι το υπόστεγο. «Όχι, στο πορτ μπαγκάζ του αυτοκινήτου μου». «Ευτυχώς. Φέρ' το εδώ. Και ελπίζω να μη χρειαστεί ποτέ να μάθουμε πόσο γερό είναι». Κοίταξε τον Μπράιαν Κόουλ. «Μήπως θα 'θελες να πας σε



κανένα σούπερ μάρ-κετ, Κόουλ; Να αγοράσεις μερικά μπουκάλια νερό Εβιάν για τα ποντίκια; Τι λέω; Περιέ! Δεν τους παίρνεις κανένα Περιέ;» Ο Μπράιαν δε μίλησε, συνέχισε απλώς να κοιτάζει υπομονετικά τον αρχιφύλακα. Ο Τόνι δεν άντεξε και γύρισε αλλού. «Άκου, ποντίκια ράτσας. Αρχίδια!» Ο Κερτ έφερε το σχοινί, ένα τρίκλωνο κίτρινο νάιλον κορδόνι τουλάχιστον τριάντα μέτρα μήκος. Έκανε μια θηλιά, την έδεσε γύρω από τη μέση του, και έδωσε την κουλούρα στον Χάντι Ρόγιερ. Ο Χάντι ζύγιζε εκατόν δεκαπέντε κιλά και τον έβαζαν πάντα στην τελευταία και πιο σημαντική θέση όταν η Διμοιρία Δ έπαιζε διελκυστίνδα ενάντια σε άλλες οκτάδες της Πολιτειακής Αστυνομίας στο πικνίκ της 4ης Ιουλίου. «Άμα σου πω», είπε ο Τόνι στον Χάντι, «θα τον τραβήξεις πίσω λες και έχει αρπάξει φωτιά. Και μην ανησυχείς μπας και του σπάσεις το χοντρό του το κεφάλι καθώς θα τον τραβάς από την πόρτα. Το κατάλαβες;» «Ναι, αρχιφύλακα». «Αν τον δεις να πέφτει κάτω ή απλώς να ταλαντεύεται στα πόδια του σαν να είναι ζαλισμένος, μην περιμένεις καν να σου πω εγώ. Τράβα τον κατευθείαν. Κατάλαβες;» «Ναι, αρχιφύλακα». «Ωραία. Πολύ χαίρομαι που κάποιος καταλαβαίνει τι ΑΠΟ ΜΙΑ ΜΠΙΟΥΙΚ 8 199 γίνεται εδώ. Βρεθήκαμε τώρα να παίζουμε και τους ορειβάτες». Πέρασε το χέρι πάνω από τα κοντοκομμένα μαλλιά του και γύρισε πάλι στον Κερτ. «Χρειάζεται να σου jtco να κάνεις μεταβολή και να βγεις από κει μέσα αν αντιληφθείς ότι κάτι —το παραμικρό— δεν πάει καλά;» «Όχι». «Και αν το πορτ μπαγκάζ ανοίξει, Κέρτις, βγαίνεις έξω τρέχοντας. Κατάλαβες; Κόβεις λάσπη». «Εντάξει». «Δώσε μου την κάμερα». Ο Κέρτις του την έδωσε. Ο Σάντι δεν ήταν εκεί -το έχασε όλο αυτό το επεισόδιο-, αλλά όταν αργότερα ο Χά-ντι του είπε ότι ήταν η μοναδική φορά που είδε τον αρχιφύλακα να δείχνει τρομαγμένος, χάρηκε που είχε περάσει όλο εκείνο το απόγευμα σε περιπολία. Υπάρχουν μερικά πράγματα που απλούστατα δε θέλεις να τα δεις. «Έχεις ένα λεπτό μέσα στο υπόστεγο, Γουίλκοξ. Μετά θα σε τραβήξω από κει μέσα που δεν πα' να λιποθυμάς, να κλάνεις ή να τραγουδάς τον εθνικό ύμνο». «Ενενήντα δευτερόλεπτα». «Όχι. Και αν ξαναεπιχειρήσεις να μου κάνεις παζάρια, ο χρόνος σου θα κατέβει στα τριάντα δευτερόλεπτα». Ο Κέρτις Γουίλκοξ στέκεται στον ήλιο έξω από τη μικρή πλαϊνή πόρτα του Υπόστεγου Β. Το σχοινί είναι δεμένο γύρω από τη μέση του. Φαίνεται νέος στη βιντεοταινία, όλο και πιο νέος με κάθε χρόνο που περνά. Την έβλεπε και ο ίδιος την ταινία κατά καιρούς, και μάλλον ένιωθε το ίδιο, αν και δεν είχε πει τίποτε. Και δε φαίνεται φοβισμένος. Καθόλου. Το μόνο που βλέπεις στο πρόσωπο του είναι η έξαψη. Κουνάει το χέρι στην κάμερα και λέει, «Θα γυρίσω αμέσως». «Το καλό που σου θέλω», απαντάει ο Τόνι. 200 Stephen King Ο Κερτ γυρίζει και μπαίνει στο υπόστεγο. Για μια στιγμή μοιάζει σαν φάντασμα, σχεδόν δε φαίνεται, και μετά ο Τόνι προχωράει μπροστά με την κάμερα για να βγει από το δυνατό ήλιο, οπότε βλέπεις πάλι καθαρά τον Κερτ. Πηγαίνει κατευθείαν στο αμάξι να κάνει το γύρο του.



«Όχι!» φωνάζει ο Τόνι. «'Οχι, βρε ανόητε, θα μπερδέψεις το σχοινί! Κοίτα τα τρωκτικά, βάλ' τους το νερό και τσακίσου βγες έξω!» Ο Κερτ σηκώνει το ένα χέρι χωρίς να γυρίσει και τους κάνει νόημα υψώνοντας τον αντίχειρα. Η εικόνα κουνιέται καθώς ο Τόνι ζουμάρει. Ο Κέρτις κοιτάει από το παράθυρο του οδηγού και ξαφνικά κοκαλώνει και φωνάζει: «θεούλη μου!» «Αρχιφύλακα, να τον τραβήξω...» αρχίζει να λέει ο Χάντι, και τότε ο Κερτ κοιτάζει πάνω από τον ώμο του. Ο Τόνι κουνάει πάλι την εικόνα -δεν έχει την επιδεξιότητα του Κερτ όταν χειρίζεται την κάμερα, η εικόνα χορεύει εδώ κι εκεί-, αλλά δεν είναι δύσκολο να διαβάσεις την έκφραση του σοκ στο πρόσωπο του Κέρτις. «Μη με τραβήξετε!» φωνάζει. «Μη! Είμαι εντάξει!» Και ανοίγει την πόρτα της Ροουντμάστερ. «Μην μπαίνεις εκεί μέσα!» του φωνάζει ο Τόνι ενώ η εικόνα κάνει έναν τρελό χορό. Ο Κερτ τον αγνοεί και βγάζει από το αμάξι την πλαστική φωλιά των τρωκτικών, κουνώντας τη μαλακά από δω κι από κει για να την περάσει από το μεγάλο τιμόνι. Χρησιμοποιεί το γόνατο για να κλείσει την πόρτα της Μπιούικ και γυρίζει στην πόρτα του υπόστεγου με τη φωλιά στα χέρια. Έτσι όπως έχει ένα τετράγωνο δωμάτιο σε κάθε άκρη του, το πλαστικό κατασκεύασμα μοιάζει σαν παράξενο βαράκι για γυμναστική. «Τράβηξε το με την κάμερα!» φωνάζει ο Κερτ βράζοντας από έξαψη. «Τράβηξε το!» Ο Τόνι το τράβηξε. Η εικόνα ζουμάρει στην αριστερή ΑΠΟ ΜΙΑ ΜΠΙΟΥΙΚ 8 201 άκρη τη? φωλιάς τη στιγμή που ο Κερτ βγαίνει από το υπόστεγο στον ήλιο. Και εκεί φαίνεται η Ρόζαλιν. Δεν τρώει πια, αλλά τρέχει από δω κι από κει, και φαίνεται μια χαρά. Αντιλαμβάνεται τον κόσμο που είναι μαζεμένος γύρω της και στρε'φεται προς την κάμερα, μυρίζει το κίτρινο πλαστικό της φωλιάς με τα μουστάκια της να παίζουν, κοιτάζοντας τα πάντα με ενδιαφέρον. Ήταν χαριτωμένη, αλλά οι αστυνομικοί της Διμοιρίας Δ δεν έδωσαν σημασία. Η κάμερα απομακρύνεται από τη Ρόζαλιν με κουνήματα και τραντάγματα, ακολουθεί τον άδειο διάδρομο και φτάνει στο επίσης άδειο γυμναστήριο στην άλλη άκρη του. Τα πορτάκια της πλαστικής φωλιάς είναι καλά κλεισμένα, μόνο σκνίπα θα μπορούσε να περάσει από την τρύπα για το σωληνάκι του νερού, αλλά ο Τζίμι το τρωκτικό έχει εξαφανιστεί -ε'χει εξαφανιστεί με τον ίδιο τρόπο όπως ο Ένις Ράφερτι ή ο άντρας με την προφορά αλά Μπόρις Μπαντίνοφ που είχε φέρει την Μπιούικ Ροουντμάστερ στη ζωή τους. Τώρα: Σάντι Σταμάτησα και κατέβασα ένα ποτήρι από το παγωμένο τσάι της Σίρλεϊ με τέσσερις μεγάλες γουλιές. Αισθάνθηκα σαν να μου κάρφωσαν μια σφήνα από πάγο στο μέτωπο, και έπρεπε να περιμένω να λιώσει. Σε κάποιο σημείο είχε προστεθεί στην παρέα και ο Έ-ντι Τζακιμπουά. Φορούσε πολιτικά και καθόταν στην άκρη από το παγκάκι με ένα ύφος σαν να μην ήθελε να είναι εδώ, αλλά και σαν να μην ήθελε να φύγει. Προσωπικά δεν είχα τέτοια διχασμένα συναισθήματα. Χάρηκα που τον είδα γιατί μπορούσε ν' αφηγηθεί ο ίδιος το δικό του μέρος της ιστορίας. Θα τον βοηθούσε ο Χάντι, αν χρειαζόταν, καθώς και η Σίρλεϊ. Το 1988, η Σίρλεϊ έκλεινε στη Διμοιρία δύο χρόνια, και ο Ματ Μπαμπίκι είχε γίνει πια μια ανάμνηση, που την ανανέωναν πότε πότε κάποιες καρτ ποστάλ με φοινικόδεντρα από την ηλιόλουστη Σαρα-σότα, όπου ο Ματ και η γυναίκα του είναι ιδιοκτήτες μιας σχολής οδηγών. Πολύ επιτυχημένης σχολής μάλιστα, σύμφωνα με τον Ματ.



«Σάντι;» ρώτησε ο Νεντ. «Είσαι εντάξει;» «Είμαι μια χαρά. Απλώς σκεφτόμουν πόσο αδέξιος ή- Απο μια Μπιουικ 8 203 ταν ο Τόνι μ' εκείνη τη βιντεοκάμερα», είπα. «Ο μπαμπάς σου ήταν σπουδαίος, Νεντ, κανονικός Στίβεν Σπίλμπεργκ, αλλά ο Τόνι...» «Θα μπορούσα να δω αυτές τις ταινίες;» ρώτησε ο Νεντ. Κοίταξα τον Χάντι... τον Άρκι... τον Φιλ... τον Έντι. Σε όλων τα μάτια είδα την ίδια απάντηση: Είναι δική σου απόφαση. Και φυσικά ήταν. 'Οταν κάθεσαι στη μεγάλη καρέκλα, παίρνεις και τις μεγάλες αποφάσεις. Και για να πω την αλήθεια, μου αρέσει αυτό. «Δε βλέπω γιατί όχι», είπα. «Φτάνει να γίνει εδώ. Δε θα ήθελα να τις πάρεις από το αρχηγείο, βασικά είναι ιδιοκτησία της Διμοιρίας Δ. Αλλά εδώ, ναι, δεν υπάρχει πρόβλημα. Μπορείς να τις παίξεις στο βίντεο στο πάνω σαλόνι. Καλά θα κάνεις όμως να πάρεις καμιά δραμαμίνη πριν δεις τα πλάνα που τράβηξε ο Τόνι, κουνάνε πολύ άσχημα. Έτσι δεν είναι, Έντι;» Για μια στιγμή ο Έντι έμεινε αμίλητος κοιτάζοντας στο βάθος του πάρκινγκ, αλλά όχι εκεί που ήταν η Ροουντμά-στερ. Το βλέμμα του ήταν καρφωμένο στο σημείο όπου βρισκόταν το Υπόστεγο Α μέχρι το 1982 περίπου. «Δεν ξέρω απ' αυτά», είπε. «Δε θυμάμαι πολλά πράγματα. Όταν ήρθα εγώ στη Διμοιρία, είχαν πάψει πια οι πολύ σοβαρές ιστορίες». Ακόμη και ο Νεντ πρέπει να κατάλαβε ότι έλεγε ψέματα. Ο Έντι δεν ήταν καθόλου πειστικός ψεύτης. «Εγώ βγήκα για να σου πω ότι έκανα εκείνες τις τρεις ώρες που χρωστούσα από το Μάιο, αρχιφύλακα. Ξέρεις, τότε που πήρα ρεπό για να βοηθήσω το γαμπρό μου να φτιάξει το καινούριο του στούντιο». «Α», είπα. Ο Έντι κούνησε καταφατικά το κεφάλι με σπουδή. «Ναι. Τελείωσα τη βάρδια μου και άφησα στο γραφείο σου την αναφορά για τα φυτά μαριχουάνας που βρήκαμε 204 Stephen King στο χωράφι του Ρόμπι Ρένερτς. Οπότε θα φεύγω για το σπίτι μου, αν δε σε πειράζει». Εννοούσε ότι έφευγε για το μπαρ, συνήθως το Ταπ. Το δεύτερο σπίτι του -ή και το πρώτο ίσως. 'Οταν έβγαζε τη στολή του ο Έντι, η ζωή του θύμιζε τραγούδι του Τζορτζ Τζόουνς. Πήγε να σηκωθεί, αλλά του έπιασα το χέρι. «Βασικά, Έντι, με πειράζει». «Ε;» «Με πειράζει. Θα ήθελα να μείνεις λιγάκι». «Αφεντικό, σοβαρά, πρέπει να φύγω...» «Μείνε», είπα. «Μπορεί να χρωστάς κάτι στον μικρό από δω». «Δεν ξέρω τι μου λες». «Ο πατέρας του σου έσωσε τη ζωή. Θυμάσαι;» Οι ώμοι του Έντι σηκώθηκαν σε μια αμυντική στάση. «Δεν ξέρω αν είναι ακριβώς έτσι τα πράγματα...» «Έλα τώρα, κόφ' το», είπε ο Χάντι. «Ήμουν κι εγώ εκεί». Ξαφνικά ο Νεντ δεν ενδιαφερόταν τόσο πολύ για τις βιντεοταινίες. «Ο πατέρας μου σου έσωσε τη ζωή, Έντι; Πώς;» Ο Έντι δίστασε για μια στιγμή και τελικά ενέδωσε. «Με έριξε κάτω πίσω από ένα τρακτέρ. Ήταν με τους αδερφούς Ο' Ντέι, είχαν...» «Το ανατριχιαστικό έπος των αδερφών Ο' Ντέι είναι μια ιστορία που θα την πούμε κάποια άλλη φορά», είπα. «Το θέμα είναι, Έντι, ότι το γιορτάζουμε εδώ με μια ε-κταφή, κι εσύ ξέρεις πού είναι θαμμένο ένα από τα πτώματα. Και κυριολεκτώ». «Ο Χάντι και η Σίρλεϊ ήταν εκεί, μπορούν να...»



«Ναι, ήταν. Και ο Τζορτζ Μόργκαν επίσης, νομίζω...» «Ναι, ήταν», είπε η Σίρλεϊ. «Αλλά τι σημασία έχει;» Κρατούσα ακόμη το χέρι του Έντι, και χρειάστηκε ν' αντισταθώ στην επιθυμία να του το σφίξω πάλι. Δυνατά. Τον συμπαθούσα πάντα τον Έντι, Ι ΑΠΟ ΜΙΑ ΜΠΙΟΥΙΚ 8 205 και μπορούσε να γίνει γενναίος, αλλά είχε και μια δόση δειλίας μέσα του. Δεν ξέρω πώς είναι δυνατό να συνυπάρχουν αυτά τα δυο πράγματα σε έναν άνθρωπο, αλλά μπο-3ύν. Το έχω δει πολλές φορές. Ο Έντι πάγωσε μια μέρα του '96, όταν ο Τράβις και ο Τρέισι Ο' Ντέι άρχισαν να ρίχνουν με τα πολυβόλα τους από τα παράθυρα της φάρΛας τους. Ο Κερτ αναγκάστηκε να βγει από το μέρος όπου ταν καλυμμένος και να τραβήξει τον Έντι από το σακάκι να μην τον φάνε. Και τώρα εκείνος προσπαθούσε να ξεφύγει για να μην αφηγηθεί το δικό του μέρος από την λ,η ιστορία, εκείνη όπου ο πατέρας του Νεντ έπαιξε τό-βασικό ρόλο. 'Οχι επειδή είχε κάνει τίποτε κακό -δεν είχε κάνει-, αλλά επειδή οι αναμνήσεις ήταν οδυνηρές χι τρομακτικές. «Σάντι, σοβαρολογώ, πρέπει να φύγω. Έχω ένα σωρό ίυλειές που τις αναβάλλω τόσο καιρό, και...» «Μιλάμε στον μικρό από δω για τον πατέρα του», είτα. «Και εκείνο που νομίζω ότι πρέπει να κάνεις, Έντι, είναι να κάτσεις εδώ ήσυχα, ίσως να φας κανένα σάντουιτς και να πιεις κανένα ποτήρι τσάι, και να περιμένεις μέ-3ΐ να έχεις κάτι να πεις». Ο Έντι έγειρε πίσω στην άκρη από το παγκάκι και μας ιίταξε. Ξέρω τι έβλεπε στα μάτια του γιου του Κερτ: α-3ρία και περιέργεια. Κι εμείς οι υπόλοιποι είχαμε γίνει μικρό «συμβούλιο γερόντων» που τραγουδούσε στον νεαρό τα πολεμικά τραγούδια του παρελθόντος. Και όταν έλειωναν τα τραγούδια τι θα γινόταν; Αν ο Νεντ ήταν ένας νεαρός Ινδιάνος πολεμιστής, μπορεί να τον στέλναμε κάποια ονειρική αναζήτηση: να σκοτώσει το κατάλλη-ζώο, να δει ένα όραμα όσο το στόμα του ήταν ακόμα χσαλειμμένο με το αίμα από την καρδιά του ζώου, και : γυρίσει πίσω άντρας. Αν μπορούσε να υπάρξει κάποια 3κιμασία στο τέλος αυτής της υπόθεσης, σκέφτηκα, κά-3ΐος τρόπος για ν' αποδείξει ο Νεντ τη νέα ωριμότητα 206 Stephen King και κατανόηση του, τα πράγματα μπορεί να ήταν πολύ πιο απλά. Αλλά δεν είναι έτσι τα πράγματα σήμερα. Τουλάχιστον δεν είναι συνήθως. Στις μέρες μας μετράει πολύ περισσότερο το πώς νιώθεις και όχι το τι κάνεις. Και νομίζω ότι αυτό είναι λάθος. Και ο Έντι τι έβλεπε στα μάτια μας; Δυσφορία; Κάποια περιφρόνηση; Ίσως ακόμη την επιθυμία μας να είχε σταματήσει αυτός την νταλίκα με το ελαττωματικό λάστιχο αντί για τον Κέρτις Γουίλκοξ, για να έρθει μετά ο Μπρά-ντλεϊ Ρόουτς και να τον γυρίσει αυτόν τα μέσα έξω; Αυτόν, τον σχεδόν παχύσαρκο Έντι, που έπινε πολύ και μάλλον θα έκανε ένα μικρό ταξίδι στο Σκράντον για μια δεκαπενθήμερη διαμονή στο Πρόγραμμα Αρωγής Μελών της Πολιτειακής Αστυνομίας αν δεν κατάφερνε να περιορίσει το πιοτό γρήγορα; Τον άνθρωπο που αργούσε πάντα να παραδώσει τις αναφορές του και σχεδόν ποτέ δεν έπιανε τα ανέκδοτα αν δεν του τα εξηγούσες; 'Ηλπιζα να μην τα είδε όλα αυτά, γιατί ο Έντι είχε και μια άλλη πλευρά, μια καλύτερη πλευρά. Δεν είμαι σίγουρος όμως αν δεν είδε μερικά από αυτά τουλάχιστον. Ή και όλα ίσως. «...για τη συνολική εικόνα;» Γύρισα στον Νεντ, ανακουφισμένος που με είχε αποσπάσει από τη δυσάρεστη πορεία των δικών μου σκέψεων. «Τι πράγμα;»



«Ρώτησα αν συζητήσατε ποτέ για την πραγματική φύση της Μπιούικ, από πού ήρθε, τι σήμαινε. Αν συζητήσατε ποτέ, ξέρεις, τη συνολική εικόνα». «Να σου πω... έγινε εκείνη η συνέλευση που σου είπα στο Κάντρι Γουέι», είπα. Δεν καταλάβαινα πού ακριβώς το πήγαινε. «Σου είπα γι' αυτή...» «Ναι, αλλά αυτή η συνέλευση πρέπει να ήταν, ξέρεις, περισσότερο διοικητικού χαρακτήρα. Δε μιλώ γι' αυτό. Πρέπει κάποια στιγμή να συζητήσατε... θέλω να πω, καθώς περνούσε ο καιρός, πρέπει να...» Απο μια Μπιουικ 8 207 Κατάλαβα τι εννοούσε, και ταυτόχρονα κατάλαβα και κάτι άλλο: ο μικρός δε θα κατάφερνε ποτέ να καταλάβει την κατάσταση έτσι όπως ήταν πραγματικά. Πόσο πεζά ήταν τα πράγματα, τουλάχιστον τις περισσότερες μέρες. Συνήθως απλώς συνεχίζαμε τη δουλειά μας, όπως κάνουν οι άνθρωποι αφού δουν ένα όμορφο ηλιοβασίλεμα ή γευτούν μια υπέροχη σαμπάνια ή τους έρθουν άσχημα μαντάτα από το σπίτι. Είχαμε το θαύμα του κόσμου σε ένα υπόστεγο πίσω απ' το γραφείο μας, αλλά αυτό δεν άλλαζε τον όγκο της χαρτούρας στη δουλειά ή τον τρόπο που πλέναμε τα δόντια μας και κάναμε έρωτα με τις γυναίκες μας. Η ύπαρξη της Μπιούικ δε μας ανέβασε σε νέα επίπεδα ύπαρξης ή αντίληψης. Εξακολουθούσε να μας πιάνει φαγούρα στον πισινό, και όταν μας έπιανε έπρεπε πάλι να τον ξύσουμε. «Φαντάζομαι ότι ο Τόνι και ο πατέρας σου μιλούσαν πολύ γι' αυτό το θέμα», είπα, «αλλά στη δουλειά, τουλάχιστον για μας τους υπόλοιπους, η Μπιούικ σιγά σιγά πέρασε σε δεύτερη μοίρα, όπως οποιαδήποτε άλλη αδρανής υπόθεση. Έγινε...» «Αδρανής!» φώναξε σχεδόν ο Νεντ, και ήταν τρομακτικό το πόσο ακούστηκε σαν τον πατέρα του. Άλλη μια αλυσίδα, σκέφτηκα, αυτή η ομοιότητα ανάμεσα στον πατέρα και το γιο. Η αλυσίδα παραμορφώθηκε, αλλά δεν έσπασε. «Για μεγάλα χρονικά διαστήματα, ήταν», του απάντησα. «Και στο μεταξύ υπήρχαν τροχαία ατυχήματα και εγκαταλείψεις θυμάτων και διαρρήξεις και ναρκωτικά και πότε πότε καμιά ανθρωποκτονία». Η έκφραση απογοήτευσης στο πρόσωπο του Νεντ με έκανε να νιώσω άσχημα, σαν να τον είχα προδώσει. Γελοίο, βέβαια, αλλά έτσι ήταν. Μετά μου ήρθε κάτι. «Θυμάμαι όμως μια συζήτηση γι' αυτό το θέμα. Ήταν στο...» «...στο πικνίκ», με πρόλαβε ο Φιλ Κάντλετον. «Την Ημέρα της Εργασίας. Αυτό σκεφτόσουν, ε;» 208 Stephen King Του απάντησα με ένα καταφατικό νεύμα. Ήταν το 1979, στο παλιό ποδοσφαιρικό γήπεδο της Ακαδημίας στον ποταμό Ρέντφερν. Προτιμούσαμε όλοι το πικνίκ που γινόταν την Ημέρα της Εργασίας σε σχέση μ' εκείνο της Τετάρτης Ιουλίου, εν μέρει επειδή ήταν πολύ πιο κοντά στα σπίτια μας κι εκείνοι που είχαν οικογένειες μπορούσαν να τις φέρουν μαζί, αλλά κυρίως επειδή ήμαστε μόνοι μας, μόνο η Διμοιρία Δ. Το πικνίκ της Ημέρας της Εργασίας ήταν πραγματικό πικνίκ. Ο Φιλ ακούμπησε το κεφάλι πίσω, στον ξύλινο τοίχο του αρχηγείου, και γέλασε. «Αδερφέ μου, σχεδόν το είχα ξεχάσει. Μιλήσαμε γι' αυτή την αναθεματισμένη Μπιούικ, μικρέ, και σχεδόν για τίποτε άλλο. Όσο πιο πολύ μιλούσαμε, τόσο πιο πολύ πίναμε. Με πονούσε το κεφάλι μου επί δύο μέρες μετά». «Πάντα περνάμε καλά σ' αυτό το πικνίκ», είπε ο Χά-ντι. «Ήσουν κι εσύ εκεί το περασμένο καλοκαίρι, έτσι δεν είναι, Νεντ;» «Το προπερασμένο», απάντησε ο μικρός. «Πριν πεθάνει ο μπαμπάς». Χαμογελούσε. «Θυμάστε εκείνη την κούνια με το λάστιχο που πήγαινε πάνω από το νερό; Θυμάμαι που ο Πολ Λάβινγκ έπεσε από κει κι έπαθε διάστρεμμα στο γόνατο». Γελάσαμε όλοι, ο Έντι εξίσου δυνατά με τους υπόλοιπους.



«Τόση συζήτηση και δε βγάλαμε ούτε ένα συμπέρασμα», είπα. «Αλλά τι συμπεράσματα μπορούσαμε να βγάλουμε; Μόνο ένα, ουσιαστικά: όταν πέφτει η θερμοκρασία μέσα στο υπόστεγο, συμβαίνουν περίεργα πράγματα. Όμως ακόμη κι αυτό αποδείχτηκε ότι δεν ήταν σίγουρο. Μερικές φορές ιδιαίτερα καθώς περνούσαν τα χρόνια- η θερμοκρασία κατέβαινε λίγο και μετά ανέβαινε ξανά. Μερικές φορές άρχιζε αυτός ο βόμβος... και μετά σταματούσε πάλι, απλώς κοβόταν, λες και κάποιος είχε βγάλει 209 ένα μηχάνημα από την πρίζα. Ο Ένις εξαφανίστηκε χωρίς λάμψε1? και ο Τζίμι το τρωκτικό εξαφανίστηκε μέσα σε μια φοβερή φωτοθύελλα, ενώ πάλι η Ρόζαλιν δεν εξαφανίστηκε καθόλου». «Την ξαναβάλατε στην Μπιούϊκ;» ρώτησε ο Νεντ. «Όχι», είπε ο Φιλ. «Αφού τη γλίτωσε μια φορά, είπαμε να μην το διακινδυνεύσουμε ξανά». «Η Ρόζαλιν έζησε την υπόλοιπη ζωή της στο σαλόνι πάνω», είπα. «Ήταν τριών ή τεσσάρων ετών όταν πέθανε. Ο Τόνι είπε ότι αυτή είναι η φυσιολογική διάρκεια ζωής ενός τρωκτικού». «Βγήκαν άλλα πράγματα από την Μπιούικ;» «Ναι. Αλλά δεν μπορούσες να συσχετίσεις την εμφάνιση αυτών των πραγμάτων με...» «Τι πράγματα; Και η νυχτερίδα; Της έκανε νεκροψία ο πατέρας μου; Μπορώ να τη δω; Υπάρχουν φωτογραφίες τουλάχιστον; Ήταν...» «Όπα, σιγά σιγά», είπα, σηκώνοντας το χέρι. «Φάε κανένα σάντουιτς. Ηρέμησε». Ο Νεντ πήρε ένα σάντουιτς και άρχισε να μασουλάει με μικρές δαγκωνιές, ενώ τα μάτια του συνέχιζαν να είναι καρφωμένα πάνω μου. Για μια στιγμή σκέφτηκα τη Ρόζαλιν, που γύρισε για να κοιτάξει στο φακό της βιντεοκάμερας με τα μάτια λαμπερά και τα μουστάκια της να κάνουν συσπάσεις. «Εμφανίζονταν κάποια πράγματα κατά καιρούς», είπα, «και κατά καιρούς κάποια άλλα πράγματα -ζωντανά πράγματα- εξαφανίζονταν. Βάτραχοι. Μια πεταλούδα. Μια τουλίπα που χάθηκε μέσα από τη γλάστρα της. Αλλά δεν μπορούσες να συσχετίσεις την παγωνιά, το βόμβο ή τις αστραπές είτε με τις εξαφανίσεις είτε με τα "εκτρώματα της Μπιούικ", όπως τα έλεγε ο μπαμπάς σου. Στην πραγματικότητα δεν υπάρχουν απόλυτες συσχετίσεις. Το κρύο είναι αξιόπιστη ένδειξη, δεν έχουμε δει ποτέ πύρο- 210 Stephen King τεχνήματα χωρίς να πέσει πρώτα η θερμοκρασία, αλλά από την άλλη μεριά κάθε πτώση της θερμοκρασίας δε σημαίνει αναγκαστικά ότι θ' ακολουθήσουν πυροτεχνήματα. Καταλαβαίνεις τι εννοώ;» «Νομίζω ναι», είπε ο Νεντ. «'Οταν έχει σύννεφα δε σημαίνει πάντα ότι θα βρέξει, αλλά όταν βρέχει υπάρχουν πάντα σύννεφα». «Δε θα μπορούσα να το θέσω πιο ξεκάθαρα», είπα. Ο Χάντι χτύπησε τον Νεντ στο γόνατο. «Ξέρεις αυτό που λένε, "Υπάρχει μια εξαίρεση σε κάθε κανόνα"; Ε, λοιπόν, στην περίπτωση της Μπουικ έχουμε έναν κανόνα και δέκα εξαιρέσεις. Ο ίδιος ο οδηγός είναι μία από αυτές. Ξέρεις, ο τύπος με το μαύρο αδιάβροχο και το μαύρο καπέλο. Αυτός εξαφανίστηκε, αλλά όχι ενώ ήταν κοντά στην Μπιούικ». «Είσαι σίγουρος γι' αυτό;» ρώτησε ο Νεντ. Αυτό με ξάφνιασε. Το να μοιάζει ένα παιδί με τον πατέρα του είναι φυσικό. Να μιλάει σαν τον πατέρα του, επίσης. Αλλά για μια στιγμή η φωνή και το πρόσωπο του Νεντ συνταίριαξαν με τέτοιο τρόπο ώστε δημιούργησαν κάτι παραπάνω από μια απλή ομοιότητα. Και δεν ήμουν ο μόνος που το ένιωσε. Η Σίρλεϊ και ο Άρκι αντάλλαξαν ένα ανήσυχο βλέμμα. «Τι θες να πεις;» τον ρώτησα.



«Ο Ρόουτς διάβαζε εφημερίδα, έτσι δεν είναι; Και από όσα μου είπες γι' αυτό τον τύπο, για να διαβάσει εφημερίδα θα χρειαζόταν όλη του την αυτοσυγκέντρωση. Οπότε, πώς ξέρεις ότι ο τύπος δεν ξαναγύρισε στο αμάξι του;» Είχα γύρω στα είκοσι χρόνια στη διάθεση μου για να σκεφτώ εκείνη τη μέρα και τις συνέπειες της. Είκοσι χρόνια, και η σκέψη ότι ο οδηγός της Ροουντμάστερ μπορεί να γύρισε πίσω (ή ίσως να γύρισε κρυφά πίσω) δε μου είχε περάσει ποτέ από το μυαλό. Ούτε και κανενός άλλου, απ' όσο ήξερα. Ο Μπραντ Ρόουτς είπε ότι ο τύπος δε γύ- ΑΠΟ μια Μπιουγκ 8 211 ρισε, και απλώς το δεχτήκαμε. Γιατί; Γιατί οι αστυνομικοί έχουν ενσωματωμένο ανιχνευτή ψεύδους, και σ' αυτή την περίπτωση οι βελόνες δεν έδειξαν κόκκινο. Ούτε καν κινήθηκαν, βασικά. Και γιατί να κινηθούν; Ο Μπραντ Ρό-ουτς πίστευε ότι έλεγε την αλήθεια. Αυτό όμως δε σήμαινε ότι ήξερε τι έλεγε. «Είναι δυνατό, φαντάζομαι», είπα. Ο Νεντ σήκωσε τους ώμους σαν να έλεγε, Ορίστε. «Δεν είχαμε ποτέ τον Σέρλοκ Χολμς ή τον υπαστυνόμο Κολόμπο στη Διμοιρία Δ», είπα. Κατάλαβα ότι ακούστηκε μάλλον σαν να ήθελα ν' αμυνθώ. Η αλήθεια ήταν ότι ένιωθα αμυνόμενος. «Αν το καλοεξετάσεις, εμείς είμαστε απλώς οι μηχανικοί του νομικού συστήματος. Άνθρωποι που κάνουν χειρωνακτική δουλειά και είναι λίγο καλύτερα μορφωμένοι από το μέσο όρο. Ξέρουμε να δουλεύουμε τα τηλέφωνα, να συγκεντρώνουμε στοιχεία αν υπάρχουν, να βγάζουμε κανένα συμπέρασμα πότε πότε. Αν είμαστε σε καλή μέρα, μπορούμε να βγάλουμε εκπληκτικά συμπεράσματα. Αλλά με την Μπιούικ δεν υπήρχε καμία λογική συνάφεια σε ό,τι γινόταν, και επομένως και καμία βάση για συμπεράσματα, εκπληκτικά ή μη». «Μερικοί πίστευαν ότι είχε έρθει από το διάστημα», είπε ο Χάντι. «Ότι ήταν... ξέρεις, κανένα μεταμφιεσμένο ανιχνευτικό σκάφος ή τίποτε τέτοιο. Είχαν την ιδέα ότι ο Έ-νις έπεσε θύμα απαγωγής, ότι τον απήγαγε κάποιος εξωγήινος μεταμφιεσμένος με μαύρο αδιάβροχο και καπέλο για να μοιάζει εν μέρει τουλάχιστον με άνθρωπο. Αυτή η συζήτηση έγινε στο πικνίκ την Ημέρα της Εργασίας, έτσι;» «Ναι», είπε ο Νεντ. «Μιλάμε για πολύ παράξενη συνάντηση, μικρέ», είπε ο Χάντι. «Όλοι μέθυσαν περισσότερο από το συνηθισμένο, και πολύ πιο γρήγορα, αλλά κανείς δεν έκανε φασαρία, ούτε καν οι συνήθεις ύποπτοι, όπως ο Τζάκι Ο' Χάρα και 212 Stephen King ο Κρίσπαν Σόντερ. Επικρατούσε μεγάλη ησυχία, ιδιαίτερα αφού τελείωσε ο αγώνας ράγκμπι. «Θυμάμαι που καθόμουν σε ένα παγκάκι κάτω από μια φτελιά μαζί με μερικούς άλλους, όλοι μας μετρίως τυφλά στο μεθύσι, και ακούγαμε τον Μπράιαν Κόουλ να μας λέει για κάτι ιπτάμενους δίσκους που είχαν δει γύρω από τους πυλώνες στο Νιου Χαμσάιρ -αυτό είχε γίνει πριν από μερικά χρόνια- και ότι κάποια γυναίκα ισχυριζόταν ότι την απήγαγαν και της έβαλαν μέσα της διάφορα σωληνάκια, και στις ράμπες εισόδου και στις ράμπες εξόδου». «Αυτό πίστευε ο πατέρας μου; 'Οτι οι εξωγήινοι απήγαγαν το συνεργάτη του;» «Όχι», είπε η Σίρλεΐ. «Κάτι έγινε εδώ το 1988 που ήταν τόσο... τόσο εξωφρενικό και απίστευτο... τόσο τρομερό...» «Τι;» ρώτησε ο Νεντ. «Πες μου, για όνομα του Θεού».



Η Σίρλεΐ αγνόησε την ερώτηση. Ίσως να μην άκουσε καν. «Μερικές μέρες μετά ρώτησα τον πατέρα σου στα ίσια τι πίστευε. Μου είπε ότι δεν είχε σημασία». Ο Νεντ την κοίταξε σαν να υποψιαζόταν ότι δεν είχε ακούσει σωστά. «Δεν είχε σημασία;» «Έτσι είπε. Πίστευε πως ό,τι κι αν ήταν η Μπιούικ, δεν είχε σημασία, αν την έβλεπε κανείς ενταγμένη σε ένα ευρύτερο σχέδιο. Σ' αυτή τη συνολική εικόνα που είπες προηγουμένως. Τον ρώτησα αν πίστευε ότι κάποιος τη χρησιμοποιούσε... ίσως για να μας παρακολουθεί... αν ήταν κάποια μορφή τηλεόρασης, ας πούμε... κι αυτός μου είπε, "Νομίζω ότι είναι ξεχασμένη", θυμάμαι ακόμη εκείνο τον άχρωμο σίγουρο τρόπο που το είπε, σαν να μιλούσε για... δεν ξέρω... κάτι τόσο σημαντικό όσο ο θησαυρός ενός βασιλιά που είναι θαμμένος στην έρημο από μια προχριστιανική εποχή και ταυτόχρονα κάτι τόσο ασήμαντο όσο μια καρτ ποστάλ με λάθος διεύθυνση που παραμένει σε κάποιο Τμήμα Ανεπίδοτων Επιστολών. "Τα περνάμε υπέροχα, μακάρι να ήσαστε κι εσείς εδώ", και Απο μια Μπιουικ 8 213 ηοιος νοιάζεται γιατί βρίσκεται εκεί από πολύ πολύ παλιά. Με καθησύχασε αυτό, και ταυτόχρονα ανατρίχιασα στη σκέψη ότι κάτι τόσο παράξενο και τρομερό μπορεί απλώς να ξεχαστεί... να χαθεί... ν' αγνοηθεί. Του το είπα αυτό και ο πατέρας σου γέλασε. Μετά έδειξε προς τα δυτικά και μου είπε, "Σίρλεϊ, πες μου κάτι. Πόσα πυρηνικά όπλα πιστεύεις ότι φυλάει κρυμμένα το ένδοξο έθνος μας σε διάφορα μέρη, από τα σύνορα Πενσιλβάνια-Οχάιο μέχρι τον Ειρηνικό Ωκεανό; Και πόσα απ' αυτά λες ότι θα ξεμείνουν εκεί και θα ξεχαστούν στους επόμενους δύο ή τρεις αιώνες;"». Μείναμε αμίλητοι για λίγο σ' αυτή τη σκέψη. «Σκεφτόμουν να παραιτηθώ από τη δουλειά», είπε τελικά η Σίρλεϊ. «Δεν μπορούσα να κοιμηθώ. Σκεφτόμουν συνέχεια τον καημένο τον Ντίλον και ουσιαστικά το είχα αποφασίσει να τα παρατήσω. Ο Κερτ με έπεισε να μείνω, χωρίς καν να το ξέρει. "Νομίζω ότι είναι ξεχασμένη", είπε, κι αυτό μου ήταν αρκετό. Έμεινα και δεν το μετάνιωσα. Είναι ωραία εδώ, και οι περισσότεροι πολιτειακοί είναι καλά παιδιά. Αυτό ισχύει και για όσους έχουν φύγει. Όπως ο Τόνι». «Σ' αγαπώ, Σίρλεϊ, έλα να παντρευτούμε», είπε ο Χά-ντι. Την αγκάλιασε και σούφρωσε τα χείλια του για να τον φιλήσει. Δεν ήταν όμορφο θέαμα, εδώ που τα λέμε. Η Σίρλεϊ τον σκούντησε με τον αγκώνα. «Είσαι ήδη παντρεμένος, ανόητε». Ξαφνικά μίλησε ο Έντι. «Αν πίστευε κάτι ο μπαμπάς σου, ήταν ότι αυτό το μηχάνημα ήρθε από κάποια άλλη διάσταση». «Άλλη διάσταση; Θα αστειεύεσαι». Ο Νεντ κοίταξε καλύτερα τον Έντι. «'Οχι, δεν αστειεύεσαι». «Και πίστευε ότι δεν ήταν κάτι προσχεδιασμένο», συνέχισε ο Έντι. «Ξέρεις, όχι όπως σχεδιάζεις να στείλεις ένα πλοίο στην απέναντι όχθη ενός ωκεανού ή ένα δόρυ- 214 Stephen King φόρο στο διάστημα. Από μια άποψη, ίσως δεν το θεωρούσε καν πραγματικό». «Τώρα με μπέρδεψες», είπε ο μικρός. «Κι εμένα», συμφώνησε η Σίρλεϊ. «Είπε...» Ο Έντι ανακάθισε στον πάγκο. Κοίταξε πάλι το χορταριασμένο μέρος όπου βρισκόταν κάποτε το Υπόστεγο Α. «Αυτό έγινε εκείνη τη μέρα στη φάρμα των Ο' Ντέι, αν θέλετε να ξέρετε. Εκείνη τη μέρα. Να 'χετε υπόψη σας ότι ήμαστε σχεδόν εφτά ώρες εκεί πάνω, παρκαρισμένοι μέσα στο καλαμπόκι και περιμέναμε να γυρίσουν εκείνα τα καθάρματα. Έκανε κρύο. Δεν μπορούσαμε ν' ανάψουμε τη μηχανή, να βάλουμε καλοριφέρ. Μιλήσαμε για



τα πάντα -κυνήγι, ψάρεμα, μπόουλινγκ, τις γυναίκες μας, τα σχέδια που κάναμε. Ο Κερτ είπε ότι θα έφευγε από την αστυνομία σε πέντε χρόνια...» «Είπε τέτοιο πράγμα;» ρώτησε ο Νεντ με γουρλωμένα μάτια. Ο Έντι τον κοίταξε με κάποια συγκατάβαση. «Όλοι το λέμε αυτό κατά καιρούς, μικρέ. Σαν τα πρεζάκια που λένε ότι θα κόψουν την πρέζα. Του είπα κι εγώ ότι ήθελα ν' ανοίξω δική μου επιχείρηση σεκιούριτι στο Πίτσμπουργκ και ν' αγοράσω ένα καινούριο Γουινεμπέιγκο. Αυτός μου είπε ότι ήθελε να παρακολουθήσει μερικά μαθήματα φυσικών επιστημών στο Χόρλικς και ότι η μαμά σου είχε αντιρρήσεις. Του είχε πει ότι η δουλειά τους ήταν να στείλουν τα παιδιά στο σχολείο και στο κολέγιο, όχι αυτόν. Του κολλούσε πολύ, αλλά δεν την κατηγόρησε ποτέ γι' αυτό. Η μαμά σου δεν ήξερε γιατί εκείνος ήθελε να παρακολουθήσει μαθήματα, γιατί ενδιαφερόταν ξαφνικά για τις φυσικές επιστήμες, κι αυτός δεν μπορούσε να της πει. Έτσι ανοίξαμε κουβέντα για την Μπιούικ. Και αυτό που είπε -το θυμάμαι πεντακάθαρα- ήταν ότι τη βλέπαμε σαν Μπιούικ επειδή έπρεπε να τη δούμε σαν κάτι». «Πρέπει να τη δούμε σαν κάτι», μουρμούρισε ο Νεντ. F ΑΠΟΜΙΑΜΠΙΟΥΙΚ8 215 Είχε σκύψει μπροστά και έτριβε το μέτωπο του με τα δυο του δάχτυλα σαν να είχε πονοκέφαλο. «Φαίνεσαι μπερδεμένος, έτσι ήμουν κι εγώ όταν μου το είπε, αλλά κατά κάποιον τρόπο κατάλαβα τι εννοούσε -κατάλαβα εδώ». Ο Έντι άγγιξε το στήθος του πάνω από την καρδιά του. Ο Νεντ γύρισε και με κοίταξε. «Σάντι, εκείνη τη μέρα στο πικνίκ, μιλήσατε καθόλου για...» Σταμάτησε χωρίς να τελειώσει τη φράση του. «Αν μιλήσαμε για τι πράγμα;» τον ρώτησα. Ο Νεντ κούνησε το κεφάλι του, κοίταξε τα υπολείμματα του σάντουιτς στο χέρι του κι έβαλε την τελευταία μπουκιά στο στόμα του. «Τέλος πάντων, δεν έχει σημασία. Τελικά ο μπαμπάς μου έκανε νεκροψία σ' αυτό το νυχτε-ριδοπράγμα που βρήκατε;» «Ναι. Μετά τη δεύτερη φωτοθύελλα, και πριν το πικνίκ της Ημέρας της Εργασίας. Ήταν...» «Πες στον μικρό για τα φύλλα», είπε ο Φιλ. «Το ξέχασες αυτό». 'Οντως το είχα ξεχάσει. Βασικά, είχα έξι εφτά χρόνια να σκεφτώ τα φύλλα. «Πες του το εσύ», είπα. «Εσύ τα έπιασες στα χέρια σου». Ο Φιλ έκανε ένα καταφατικό νεύμα. Έμεινε αμίλητος για λίγο και μετά άρχισε να μιλά με έναν κοφτό, γοργό ρυθμό, σαν να έδινε αναφορά σε ανώτερο του αξιωματικό. IT Τώρα: Φιλ «Η δεύτερη φωτοθύελλα έγινε απόγευμα, εντάξει; Ο Κερχ μπαίνει στο υπόστεγο με το σχοινί και φέρνει έξω τη φωλιά. Βλέπουμε ότι το ένα τρωκτικό έχει χαθεί. Γίνονται κάποιες συζητήσεις. Τραβάνε μερικές φωτογραφίες ακόμα. Ο αρχιφύλακας Σέιντινκς λέει, εντάξει, όλοι στις θέσεις σας, ποιος έχει βάρδια στην καλύβα. Ο Μπράιαν Κό-ουλ λέει "Εγώ, αρχιφύλακα". »Οι υπόλοιποι γυρνάμε στο αρχηγείο. Εντάξει; Και ακούω τον Κέρτις να λέει στον αρχιφύλακα, "θα κάνω τη νεκροψία πριν εξαφανιστεί κι εκείνο το πράγμα όπως όλα τα άλλα. Θα με βοηθήσεις;" Και ο αρχιφύλακας λέει ναι, να το κάνουν το βράδυ, αν θέλει και ο Κερτ. Ο Κερτ του λέει, "Γιατί όχι τώρα αμέσως;" και ο αρχιφύλακας του λέει, "Γιατί έχεις να τελειώσεις την περιπολία σου. Έχεις βάρδια. Οι πολίτες στηρίζονται σ' εσένα, νεαρέ, και οι παράνομοι τρέμουν στον ήχο της μηχανής σου". Έτσι μιλούσε μερικές φορές, σαν ιεροκήρυκας.



»Ο Κερτ δε φέρνει αντίρρηση. Ξέρει ότι δεν τον παίρνει. Φεύγει. Γύρω στις πέντε έρχεται και με φωνάζει ο Μπράιαν Κόουλ. Μου λέει να τον καλύψω λίγο στην κα- ΑΠΟ ΜΙΑ ΜΠΙΟΥΙΚ 8 217 λύβα για να πάει στην τουαλέτα. Του λέω εντάξει. Πηγαίνω εκεί πέρα. Ρίχνω μια ματιά μέσα. Κατάσταση φυσιολογική, όλα εντάξει. Το θερμόμετρο έχει ανεβεί ένα βαθμό. Μπαίνω στην καλύβα. Αλλά κάνει πολλή ζέστη εκεί μέσα. Πάνω στην καρέκλα υπάρχει ένας κατάλογος για ταχυδρομικές παραγγελίες. Πάω να τον πιάσω. Με το που τον ακουμπάω, ακούω έναν ήχο κρικ-κλακ. Δεν υπάρχει άλλος ήχος σαν αυτόν, είναι όταν ανοίγεις το πορτ μπαγκάζ αυτοκινήτου και σηκώνεται απότομα. Βγαίνω τρέχοντας από την καλύβα. Πάω στο παράθυρο του υπόστεγου. Το πορτ μπαγκάζ της Μπιούικ είναι ανοιχτό. Και από μέσα βγαίνουν κάτι πράγματα, στην αρχή νόμισα ότι ήταν χαρτί, καρβουνιασμένα κομμάτια χαρτί, και βγαίνουν σαν σίφουνας από το πορτ μπαγκάζ. Γυρίζουν στον αέρα σαν να τα έχει πιάσει κυκλώνας. Αλλά η σκόνη στο πάτωμα δεν κουνιέται. Καθόλου. Ο αέρας βγαίνει μόνο από το πορτ μπαγκάζ. Και μετά είδα ότι όλα αυτά τα χαρτιά έμοιαζαν πολύ μεταξύ τους και σκέφτηκα ότι ήταν φύλλα. Και τελικά αυτό ήταν». Έβγαλα το σημειωματάριο από την τσέπη του πουκαμίσου. Πάτησα το στυλό να βγει η μύτη και σχεδίασα αυτό: «Μοιάζει με χαμόγελο», είπε ο μικρός. «Σίγουρα. Σαν μεγάλο πλατύ χαμόγελο», είπα. «Μόνο που δεν ήταν μόνο ένα. Ήταν εκατοντάδες. Εκατοντάδες μαύρα χαμόγελα να στριφογυρίζουν στον αέρα. Μερικά έπεσαν πάνω στην οροφή της Μπιούικ. Μερικά έπεσαν πάλι μέσα στο πορτ μπαγκάζ. Τα περισσότερα έπεσαν στο πάτωμα. Έτρεξα να φέρω τον Τόνι. Βγήκε μαζί μου με τη βιντεοκάμερα. Ήταν κατακόκκινος και μουρμούριζε, "Τι 218 Stephen King έγινε πάλι, τι άλλο θα γίνει, τι διάβολο, χι είναι;" Έτσι. Ήταν αστείο, αλλά μόνο αργότερα, εντάξει; Εκείνη την ώρα δεν ήταν καθόλου αστείο, πίστεψε με. «Κοιτάξαμε από το παράθυρο. Είδαμε τα φύλλα σκορπισμένα παντού στο τσιμέντο. Ήταν πολλά, όπως γίνεται στον κήπο μετά από δυνατό αέρα τον Οκτώβρη. Μόνο που στο μεταξύ είχαν αρχίσει να ζαρώνουν στις γωνίες. Έτσι έμοιαζαν λιγότερο σαν χαμόγελα και περισσότερο σαν φύλλα. Ευτυχώς. Και δεν έμεναν μαύρα. Αρχισαν να γίνονται γκριζόλευκα μπροστά στα μάτια μας. Και να λε-πταίνονν. Ο Σάντι είχε έρθει στο μεταξύ. Δεν πρόλαβε τη φωτοθύελλα, αλλά ήρθε έγκαιρα για την παράσταση των φύλλων». «Μου τηλεφώνησε ο Τόνι στο σπίτι», είπε ο Σάντι, «και ρώτησε αν μπορούσα να έρθω εκείνο το βράδυ κατά τις εφτά. Είπε ότι θα έκαναν κάτι αυτός και ο Κερτ, και ίσως ήθελα να είμαι κι εγώ εκεί. Τέλος πάντων, δεν περίμενα για τις εφτά, ήρθα αμέσως. Ήμουν περίεργος». «Η περιέργεια που σκότωσε τη γάτα», είπε ο Νεντ, και ακούστηκε τόσο πολύ σαν τον μπαμπά του που σχεδόν ανατρίχιασα. Μετά γύρισε και με κοίταξε. «Συνέχισε». «Δεν έχω και πολλά πράγματα να σου πω», είπα. «Τα φύλλα λέπταιναν. Μπορεί να κάνω λάθος, αλλά νομίζω ότι το βλέπαμε να συμβαίνει μπροστά στα μάτια μας». «Δεν κάνεις λάθος», είπε ο Σάντι. «Με είχε πιάσει έξαψη. Δε σκεφτόμουν. Έτρεξα στην πλαϊνή πόρτα του υπόστεγου. Και ο Τόνι, αδερφέ μου, ο Τόνι ορμάει πάνω μου σαν να πήγαινε να μου κάνει τά-κλιν. Με αρπάζει από το λαιμό, μου κάνει ένα κεφαλο-κλείδωμα. "Ε", του λέω εγώ. "Άσε με, βάρβαρε αστυνομικέ". Κι αυτός μου λέει να πάω να τα πω αλλού αυτά, να τα κρατήσω για το νούμερο μου στο



Κομεντί Σοπ στο Στέι-τσμπορο. "Δεν είναι αστείο, Φιλ", μου λέει. "Έχω λόγους Απο μια Μπιουικ 8 219 να πιστεύω ότι έχασα έναν αστυνομικό απ' αιπό το αναθεματισμένο πράγμα. Δε θα χάσω κι άλλον". »Του είπα ότι θα φορέσω το σχοινί. Ήθελα να μπω μέσα. Δε θυμάμαι γιατί ακριβώς, αλλά ήθελα. Μου είπε ότι δεν επρόκειτο να πάει να φέρει το σχοινί. Του είπα ότι θα πήγαινα εγώ να το φέρω το καταραμένο το σχοινί. "Ξέχνα το το σχοινί", μου είπε. "Απαγορεύεται να μπεις μέσα". Οπότε του λέω, "Τότε κράτα απλώς τα πόδια μου, αρχιφύλακα. Θέλω να πιάσω μερικά φύλλα. Μερικά δεν είναι ούτε ενάμισι μέτρο απόσταση από την πόρτα. Δεν είναι κοντά στο αμάξι. Τι λες;" »"Λεω ότι πρέπει να 'χεις παλαβώσει, τα πάντα εκεί μέσα είναι κοντά στο αμάξι", μου απαντάει, αλλά επειδή δεν ήταν ακριβώς έτσι τα πράγματα εγώ άνοιξα την πόρτα. Μου ήρθε αμέσως η μυρωδιά. Κάτι σαν μέντα, αλλά όχι ωραίο. Υπήρχε και μια άλλη μυρωδιά από κάτω, που έκανε την από πάνω ακόμη χειρότερη. Εκείνη η μυρωδιά σαν λάχανο. Σου γύριζε το στομάχι, αλλά ήμουν τόσο σπι-νταρισμένος, που σχεδόν δεν το πρόσεξα. Ήμουν πιο νέος τότε, εντάξει; Έπεσα μπρούμυτα. Μπήκα μέσα έρποντας. Ο αρχιφύλακας μ' έπιασε από τα πόδια, και μόλις μπήκα λίγο μέσα στο υπόστεγο μου λέει, "Αρκετά μπήκες, Φιλ. Αν μπορείς να πιάσεις μερικά, πιάσ' τα. Αν δεν μπορείς, βγες έξω". »Υπήρχαν πολλά φύλλα που είχαν γίνει άσπρα, και έπιασα καμιά δεκαριά από δαύτα. Ήταν λεία και μαλακά, αλλά με άσχημο τρόπο. Όπως γίνονται οι ντομάτες όταν σαπίσουν κάτω από τη φλούδα. Λίγο πιο κάτω είδα μερικά που ήταν ακόμη μαύρα. Τεντώθηκα και τα έπιασα, αλλά τη στιγμή που τα άγγιξα έγιναν άσπρα σαν τα άλλα. Αισθάνθηκα ένα πολύ αμυδρό τσούξιμο στα δάχτυλα. Μου ήρθε μια πιο δυνατή μυρωδιά μέντας και άκουσα έναν ήχο. Έτσι νομίζω, τουλάχιστον. Κάτι σαν στεναγμό, όπως κάνει ένα κουτί με αναψυκτικό όταν το ανοίξεις. Ι 220 Stephen King «Άρχισα να κάνω πίσω και στην αρχή τα πήγαινα μια χαρά, μετά όμως... κάτι στην αίσθηση που είχα απ' αυτά τα πράγματα στα χέρια μου... γλιστερά και λεία σαν να ήταν...» Για λίγο δεν μπορούσα να συνεχίσω. Ήταν σαν να το ξανάνιωθα απ' την αρχή. Αλλά ο μικρός με κοίταζε και ήξερα ότι δε θα με άφηνε να σταματήσω τώρα, έτσι συνέχισα. Τώρα απλώς ήθελα να τελειώνω. «Πανικοβλήθηκα. Εντάξει; Πήγα να σπρώξω προς τα πίσω με τους αγκώνες και να δώσω μια κλοτσιά με τα πόδια. Αλλά ήταν καλοκαίρι. Ήμουν με κοντομάνικο. Καθώς κούνησα το ένα χέρι μου, ο αγκώνας μου άγγιξε ένα από τα μαύρα φύλλα και το άκουσα να σφυρίζει σαν... σαν δεν ξέρω τι. Απλώς σαν να σφύριξε, καταλαβαίνεις; Και έβγαλε ένα σύννεφο από κείνη τη βρόμα που μύριζε μέντα-λάχανο. Έγινε άσπρο. Λες και μόλις το άγγιξα πάγωσε και ξεράθηκε. Αυτό το σκέφτηκα αργότερα. Εκείνη τη στιγμή δε σκεφτόμουν τίποτε, το μόνο που με ενδιέφερε ήταν να εξαφανιστώ από κείνο το γαμοϋπόστεγο. Με συγχωρείς, Σίρλεϊ». «Τίποτε», είπε η Σίρλεϊ και μου χτύπησε καθησυχαστικά το χέρι. Καλό κορίτσι. Έτσι ήταν πάντα. Καλύτερη στις επικοινωνίες από τον Μπαμπίκι -πολύ καλύτερη- και πολύ πιο όμορφη. Της έπιασα το χέρι και το έσφιξα. Μετά συνέχισα και ήταν πιο εύκολο απ' ό,τι νόμιζα. Παράξενο πώς σου έρχονται οι αναμνήσεις όταν αρχίσεις να μιλάς. Πώς γίνονται όλο και πιο καθαρές καθώς προχωράς.



«Κοίταξα πάνω, την παλιά Μπιούικ. Και παρ' όλο που ήταν στη μέση του υπόστεγου, τουλάχιστον στα τέσσερα μέτρα απόσταση, ξαφνικά μου φάνηκε πολύ πιο κοντά. Μεγάλη σαν το Έβερεστ. Γυαλιστερή σαν διαμάντι. Μου ήρθε η ιδέα ότι τα φανάρια ήταν μάτια και τα μάτια με κοίταζαν. Και την άκουγα να ψιθυρίζει. Μη δείχνεις τόσο έκπληκτος, μικρέ. Όλοι την έχουμε ακούσει να ψιθυρίζει. Δεν έχω ιδέα τι έλεγε -αν έλεγε κάτι-, αλλά ναι, την άκου- Απο μια Μπιουικ 8 221 γα. Μόνο που ήταν μέσα στο μυαλό μου, σαν τηλεπάθεια. Μπορεί να ήταν η φαντασία μου, αλλά δε νομίζω. Ξαφνικά ήταν σαν να ήμουν πάλι έξι χρονών. Να φοβάμαι το τέρας κάτω από το κρεβάτι μου. Ήθελε να με αρπάξει, ήμουν σίγουρος. Να με πάει εκεί που είχε πάει και τον Έ-νις. Έτσι πανικοβλήθηκα. Άρχισα να φωνάζω, "Τραβήξτε με, τραβήξτε με, γρήγορα!" και με τράβηξαν. Ο αρχιφύλακας και κάποιος άλλος...» «Ο άλλος ήμουν εγώ», είπε ο Σάντι. «Μας κατατρόμαξες, Φιλ. Φαινόσουν εντάξει στην αρχή, και μετά άρχισες να φωνάζεις και να κουνιέσαι από δω κι από κει. Περίμενα να σε δω να αιμορραγείς κάπου ή να 'χεις γίνει μπλε. Αλλά το μόνο που είχες ήταν... τέλος πάντων». Μου έκανε ένα μικρό νεύμα να συνεχίσω. «Το μόνο που είχα ήταν τα φύλλα. Ό,τι είχε απομείνει από δαύτα, τέλος πάντων. 'Οταν φρικάρισα, πρέπει να έσφιξα τις γροθιές μου, εντάξει; Τα ζούληξα. Και όταν βρέθηκα έξω, συνειδητοποίησα ότι τα χέρια μου ήταν βρεγμένα. Οι άλλοι μου φώναζαν, Είσαι καλά; και Τι έγινε εκεί μέσα, Φιλ; Κι εγώ να έχω πέσει στα γόνατα, με το πουκάμισο να μου έχει ανεβεί στο λαιμό και την κοιλιά μου γδαρμένη από το σύρσιμο στο τσιμέντο, και να σκέφτομαι Τα χέρια μου είναι ματωμένα. Γι' αυτό είναι υγρά. Και μετά βλέπω αυτή την άσπρη γλίτσα. Έμοιαζε σαν αυτή την πλαστελίνη που σου δίνει ο δάσκαλος στην πρώτη δημοτικού. Αυτή είχε απομείνει από τα φύλλα». Σταμάτησα, το σκέφτηκα λίγο. «Και τώρα θα σου πω την αλήθεια, εντάξει; Δεν έμοιαζε καθόλου με πλαστελίνη. Έμοιαζε σαν να κρατούσα δυο χούφτες ζεστά χύσια από ταύρο. Και η μυρωδιά ήταν απαίσια. Δεν ξέρω γιατί. Μπορεί να πεις Λίγη μέντα και λάχανο, και τι έγινε; Και θα είχες δίκιο, αλλά ταυτόχρονα θα είχες άδικο. Γιατί αυτή η μυρωδιά δεν έμοιαζε με κα- 222 Stephen King μιά γνωστή μυρωδιά πάνω στη γη. Όσες έχω μυρίσει μέχρι στιγμής τουλάχιστον. »Σκούπισα τα χέρια στο παντελόνι μου και πήγα στο αρχηγείο. Κατέβηκα κάτω. Ο Μπράιαν Κόουλ μόλις έβγαινε από το αποχωρητήριο. Του φάνηκε ότι είχε ακούσει φωνές και ήθελε να μάθει τι έγινε. Δεν του δίνω την παραμικρή σημασία. Σχεδόν τον πετάω κάτω για να μπω στην τουαλέτα. Αρχίζω να πλένω τα χέρια μου. Τα πλένω ακόμη, όταν ξαφνικά σκέφτομαι πώς ήμουν μ' εκείνη την άσπρη γλίτσα να στάζει από τα χέρια μου, και ότι ήταν τόσο ζεστή και μαλακή και γλιστερή, και πώς έκανε ίνες όταν άνοιξα τα δάχτυλα μου. Κι αυτό ήταν. Μόλις σκέφτηκα τις ίνες ανάμεσα στις παλάμες και τις άκρες από τα δάχτυλα μου, ξέρασα. Και δεν ήταν σαν να σου στέλνει η κοιλιά σου το φαΐ που 'χεις φάει πίσω με κούριερ. Ήταν λες και έκανε προσωπική εμφάνιση το ίδιο το στομάχι μου, ανέβηκε μέχρι πάνω στο λαιμό μου και άδειασε έξω ό,τι είχα καταπιεί τελευταία. Όπως άδειαζε η μάνα μου το βρόμικο νερό της μπουγάδας από την πίσω βεράντα. Δε θέλω να γίνω κουραστικός, αλλά πρέπει να ξέρεις. Είναι κι αυτός ένας τρόπος για να καταλάβεις καλύτερα. Δεν ήταν σαν να ξερνούσα, ήταν σαν να πέθαινα. Η μόνη άλλη φορά που μου συνέβη κάτι τέτοιο ήταν η πρώτη φορά



που είδα νεκρούς από τροχαίο. Φτάνω στο ατύχημα και το πρώτο πράγμα που βλέπω είναι μια φραντζόλα ψωμί Γου-όντερ στη διαχωριστική γραμμή του δρόμου, και το επόμενο πράγμα είναι το πάνω μισό ενός παιδιού. Ένα αγοράκι με ξανθά μαλλιά. Το επόμενο πράγμα που βλέπω είναι μια μύγα πάνω στη γλώσσα του παιδιού. Να τρίβει τα πόδια της. Δεν άντεξα. Νόμισα ότι θα πεθάνω ξερνώντας». «Μου 'χει συμβεί κι εμένα», είπε ο Χάντι. «Δε χρειάζεται να ντρέπεσαι». «Δεν ντρέπομαι», είπα. «Προσπαθώ να τον κάνω να καταλάβει. Εντάξει;» Πήρα μια βαθιά ανάσα μυρίζοντας Απο μια Μπιουικ 8 223 το γλυκό αέρα, και τότε θυμήθηκα ξαφνικά ότι και ο πατέρας του μικρού είχε σκοτωθεί σε τροχαίο. Του χαμογέλασα. «Τέλος πάντων, ευτυχώς που η λεκάνη ήταν ακριβώς δίπλα στο νιπτήρα και δεν έπεσε σχεδόν καθόλου στα παπούτσια μου και στο πάτωμα». «Και στο τέλος», είπε ο Σάντι, «δεν έγινε τίποτε με τα φύλλα. Έλιωσαν σαν τη μάγισσα στο Μάγο τον Οζ. Έβλεπες τα ίχνη τους στο Υπόστεγο Β για λίγο, αλλά μετά από μια βδομάδα υπήρχαν μόνο μερικές μικρές κηλίδες στο τσιμέντο. Κιτρινωπές, πολύ ανοιχτές». «Ναι, και για ένα δυο μήνες μετά, έγινα ένας από κείνους τους τύπους που πλένουν ψυχαναγκαστικά τα χέρια τους», είπα. «Υπήρχαν μέρες που δεν μπορούσα ν' αγγίξω τροφή. Αν μου έδινε η γυναίκα μου να πάρω μαζί μου σάντουιτς, τα έπιανα με χαρτοπετσέτα και τα έτρωγα έτσι, και το τελευταίο κομμάτι το έριχνα απευθείας στο στόμα μου για να μην το αγγίξω με τα δάχτυλα. Αν ήμουν μόνος μου στο περιπολικό, συνήθως έτρωγα με τα γάντια. Και παρ' όλ' αυτά συνέχιζα ν' αναγουλιάζω. Φανταζόμουν συνέχεια ότι θα πάθαινα καμιά αρρώστια στα ούλα απ' αυτές που σου πέφτουν όλα τα δόντια. Αλλά το ξεπέρασα». Κοίταξα τον Νεντ και περίμενα μέχρι να με κοιτάξει κι αυτός στα μάτια. «Το ξεπέρασα, αγόρι μου». Ο μικρός με κοίταζε, αλλά τα μάτια του ήταν άδεια. Ήταν παράξενο. Σαν ζωγραφισμένα στο πρόσωπο του ή κάτι τέτοιο. Εντάξει; Τώρα: Σάντι Ο Νεντ κοίταζε τον Φιλ. Το πρόσωπο του μικρού ήταν ήρεμο, αλλά ένιωθα απόρριψη στο βλέμμα του, και νομίζω ότι ο Φιλ την ένιωσε κι αυτός. Αναστέναξε, δίπλωσε τα χέρια στο στήθος και κοίταξε κάτω σαν να έλεγε ότι αυτό ήταν, τελείωσε την κατάθεση του. Ο Νεντ γύρισε σ' εμένα. «Τι έγινε εκείνο το βράδυ; Όταν ανοίξατε τη νυχτερίδα;» Την έλεγε συνέχεια νυχτερίδα, ενώ δεν ήταν. Επρόκειτο απλώς για μια λέξη που χρησιμοποίησα, αυτό που ο Κέρτις θα ονόμαζε «ένα καρφί για να κρεμάσω το καπέλο μου». Και ξαφνικά θύμωσα με τον μικρό. Δε θύμωσα απλώς, τσαντίστηκα, έγινα πυρ και μανία. Και θύμωσα επίσης με τον εαυτό μου που ένιωθα έτσι, που τολμούσα να νιώσω έτσι. Βλέπετε, εκείνο που με είχε θυμώσει κυρίως ήταν το γεγονός ότι ο μικρός σήκωσε κεφάλι. Σήκωσε τα μάτια του πάνω μου. Έκανε ερωτήσεις. Έκανε ένα σωρό ανόητες υποθέσεις, μία από τις οποίες ήταν πως όταν έλεγα νυχτερίδα εννοούσα νυχτερίδα και όχι ένα φρικτό και απερίγραπτο πράγμα που βγήκε από μια ρωγμή στο πάτωμα του σύμπαντος και μετά ψόφησε. Αλλά κυρίως ήταν ε- Απο μια MniOYFK 8 225 πειδή σήκωσε το κεφάλι και τα μάτια του. Ξέρω ότι αυτό με κάνει να δείχνω κάθαρμα, αλλά δε θα πω ψέματα. Μέχρι τότε, εκείνο που ένιωθα κυρίως για τον μικρό ήταν οίκτος. Όλα όσα είχα κάνει από τότε που πρωτοεμφανίστηκε στο αρχηγείο στηρίζονταν σ' αυτό τον οίκτο. Γιατί όλο αυτό το διάστημα που έπλενε παράθυρα και



μάζευε φύλλα και καθάριζε το χιόνι στο πίσω πάρκινγκ, όλο αυτό το διάστημα κρατούσε το κεφάλι του κατεβασμένο. Υποταγμένα. Δεν είχες ν' αντιμετωπίσεις τα μάτια του. Δεν ήσουν υποχρεωμένος να θέσεις ερωτήματα στον εαυτό σου, γιατί ο οίκτος είναι βολικός. Έτσι δεν είναι; Ο οίκτος σε βάζει σε πλεονεκτική θέση. Τώρα είχε σηκώσει το κεφάλι του, χρησιμοποιούσε τα ίδια τα λόγια μου εναντίον μου, και δεν υπήρχε καμιά υποταγή στα μάτια του. Πίστευε ότι είχε το δικαίωμα, κι αυτό με τσάντιζε. Πίστευε ότι είχα την ευθύνη -ότι αυτά που του λέγαμε εδώ δεν ήταν ένα δώρο που του δίναμε αλλά ένα χρέος που πληρώναμε-, κι αυτό με τσάντιζε ακόμη περισσότερο. Και το γεγονός ότι είχε δίκιο με τσάντιζε πιο πολύ απ' όλα. Μου ήρθε η επιθυμία να του ρίξω ένα άπερκατ έτσι όπως καθόταν και να τον πετάξω από το παγκάκι. Πίστευε ότι είχε το δικαίωμα, και ήθελα να τον κάνω να μετανιώσει γι' αυτό. Βασικά, τα συναισθήματα μας απέναντι στους νέους δεν είναι πολύ διαφορετικά απ' αυτή την άποψη. Δεν έχω δικά μου παιδιά και δεν έχω παντρευτεί ποτέ. Παντρεύτηκα τη Διμοιρία Δ ίσως, όπως και η Σίρλεϊ. Αλλά έχω πείρα με τους νέους, και μέσα και έξω από το αρχηγείο. Μου έχουν μπει πολλές φορές στο ρουθούνι. Έχω την αίσθηση πως όταν δεν μπορούμε πια να τους λυπόμαστε, όταν απορρίπτουν τον οίκτο μας (όχι με αγανάκτηση αλλά με ανυπομονησία), τότε λυπόμαστε τον εαυτό μας. Θέλουμε να μάθουμε πού είναι τα παιδιά μας, τα μωράκια μας. Δεν τα στείλαμε για μαθήματα πιάνου και δεν τα μάθαμε να παίζουν μπέιζμπολ; Δεν τους διαβάσαμε παραμύθια και δεν 226 Stephen King Τ τα βοηθήσαμε στα μαθήματα τους πώς τολμάνε λοιπόν να σηκώνουν τα μάτια τους στα δΐϊ^ά μας και να κάνουν τις απερίσκεπτες και ηλίθιες ερωτη\ σεις τους; Πώς τολμάνε να θε'λουν περισσότερα από όσα θέλουμε να τους δώσουμε; «Σάντι; Τι έγινε όταν ανοίξατε...» «Όχι αυτό που θέλεις ν' α^ιοιίσεις», είπα, και όταν τα μάτια του άνοιξαν λίγο περισσότερο από την ψυχρότητα που αισθάνθηκε ότι υπήρχε στη φωνή μου, δεν μπορώ να πω ότι δυσαρεστήθηκα. «Ούτε euro που ήθελε να δει ο πατέρας σου. Ή ο Τόνι. Λε βγήκε καμιά απάντηση. Δεν υπήρξε ποτέ απάντηση. Οτιδήποτε είχε σχέση με την Μπιου-ικ ήταν μια οφθαλμαπάτη, σα—ν αυτές που βλέπεις στην άσφαλτο όταν κάνει ζέστη. Αλλά ψ, δεν είναι ούτε έτσι ακριβώς. Αν ήταν, νομίζω ότι θα πρεπει να παΨουμε ν' ασχολούμαστε με την Μπιουικ ΐ^ατελικά. Έτσι όπως παύεις ν' ασχολείσαι με ένα φόνο (Κταν περάσουν έξι μήνες και συνειδητοποιείς ότι δε θα πιάσείς το δράστη, ότι θα τη γλιτώσει. Με την Μπιούικ και τα c πράγματα που έβγαιναν από την Μπιούικ, υπήρχε πάντα >^κάχι απτό. Κάτι που μπορούσες ν' αγγίξεις ή ν' ακούσεις. ^ Ή κάτι που μπορούσες να Τότε «Χριστέ μου», είπε ο Σάντι Ντίαρμπορν. «Αυτή η μυρωδιά». Έφερε το χέρι στο πρόσωπο του, αλλά δεν μπορούσε να το αγγίξει γιατί φορούσε την πλαστική προστατευτική μάσκα στο στόμα και τη μύτη του -σαν αυτή που φοράνε οι οδοντίατροι πριν αρχίσουν τις ανασκαφές. Δεν ήξερε τι έκανε η μάσκα με τα μικρόβια, αλλά σίγουρα δε σταματούσε τη μυρωδιά. Ήταν εκείνη η δυσωδία του λάχανου που έκανε αποπνικτικό τον αέρα μέσα στη μικρή αποθήκη του υπογείου μόλις ο Κερτ άνοιξε το στομάχι του πλάσματος. «Θα τη συνηθίσουμε», είπε ο Κερτ, με τη μάσκα ν' ανεβοκατεβαίνει στο πρόσωπο του. Η δική του και του Σά-ντι ήταν μπλε, του αρχιφύλακα είχε ένα χαριτωμένο ροζ-ζαχαρί χρώμα. Ο Κέρτις Γουίλκοξ ήταν έξυπνος τύπος,



είχε δίκιο σε πολλά πράγματα, αλλά για τη μυρωδιά έκανε λάθος. Δεν τη συνήθισαν. Κανένας δεν τη συνήθισε ποτέ. Πάντως ο Σάντι δεν μπορούσε να πει τίποτε για τις προετοιμασίες του Κέρτις, ήταν τέλειες. Μόλις τελείωσε τη βάρδια του, πήγε σπίτι και πήρε τα σύνεργα της ανατομίας. Μαζί έφερε ένα καλό μικροσκόπιο (δανεισμένο από Stephen King ένα φίλο στο πανεπιστήμιο), κάμποσα πακέτα χειρουργικά γάντια, και ένα ζευγάρι τρομερά ισχυρές λάμπες Τέν-σορ. Είχε πει στη γυναίκα του ότι ήθελε να εξετάσει μια αλεπού που είχε σκοτώσει κάποιος πίσω από το αρχηγείο. «Να προσέχεις», του είπε αυτή. «Μπορεί να είναι λυσσασμένη». Ο Κερτ της υποσχέθηκε ότι θα φορούσε γάντια, και ήταν μια υπόσχεση που σκόπευε να την τηρήσει. Να την τηρήσουν και οι τρεις, δηλαδή. Γιατί αυτό το πράγμα μπορεί να είχε κάτι πολύ χειρότερο από λύσσα, κάτι που παρέμενε επικίνδυνο ακόμη και αφού ο αρχικός του ξενιστής είχε πεθάνει. Αν ο Τόνι Σέιντινκς και ο Σάντι Ντίαρμπορν χρειάζονταν καμιά υπενθύμιση γι' αυτό (που μάλλον δε χρειάζονταν), την έλαβαν όταν ο Κερτ έκλεισε την πόρτα στη βάση της σκάλας του υπογείου και μετά τράβηξε το σύρτη. «Όσο είναι κλειδωμένη αυτή η πόρτα, είμαι εγώ επικεφαλής», είπε. Η φωνή του ήταν άχρωμη και έδειχνε απόλυτα σίγουρος για τον εαυτό του. Κυρίως μιλούσε στον Τόνι, γιατί ο Τόνι είχε σχεδόν τη διπλάσια ηλικία, και αν υπήρχε κάποιος συνεργάτης του σ3 εκείνη την υπόθεση αυτός ήταν ο αρχιφύλακας. Ο Σάντι ήταν εκεί περιστασιακά και το ήξερε. «Έγινε κατανοητό και δεκτό αυτό; Γιατί αν δεν έχει γίνει, μπορούμε να σταματήσουμε αυτή τη στιγμή...» «Είναι κατανοητό», είπε ο Τόνι. «Εδώ μέσα είσαι ο στρατηγός. Ο Σάντι κι εγώ είμαστε πεζικάριοι. Δεν έχα πρόβλημα μ' αυτό. Απλώς να τελειώνουμε, για όνομα του Θεού». Ο Κερτ άνοιξε το βαλιτσάκι με τα σύνεργα, που είχε σχεδόν το μέγεθος στρατιωτικού μπαούλου. Το εσωτερικό ήταν γεμάτο ανοξείδωτα εργαλεία τυλιγμένα με σαμουά. Από πάνω τους υπήρχαν μάσκες τυλιγμένες σε αεροστεγείς σακούλες. «Πιστεύεις ότι είναι απαραίτητα αυτά;» ρώτησε ο Σάντι. Ο Κερτ σήκωσε τους ώμους. «'Οποιος φυλάει τα ρούχα Απο μια Μπιουικ 8 229 του... Όχι ότι βοηθούν και πολύ αυτά τα πράγματα. Κανονικά μάλλον θα 'πρεπε να φοράμε αναπνευστικές συσκευές». «Θα 'θελα να είχαμε τον Μπίμπι Ροθ εδώ», είπε ο Τόνι. Ο Κερτ δεν απάντησε, αλλά η λάμψη στα μάτια του έδειχνε ότι αυτό ήταν το τελευταίο πράγμα που θα ήθελε εκείνος. Η Μπιούικ ανήκε στη Διμοιρία. Και οτιδήποτε έβγαινε από την Μπιούικ ανήκε επίσης στη Διμοιρία. Ο Κερτ άνοιξε την αποθήκη και μπήκε μέσα, τραβώντας την αλυσίδα που άναβε τη λάμπα του μικρού δωματίου. Ο Τόνι τον ακολούθησε. Μέσα, κάτω από το φως, υπήρχε ένα τραπέζι, όχι μεγαλύτερο από θρανίο δημοτικού σχολείου. Η αποθήκη ήταν μικρή, μόλις που χωρούσε δύο άτομα, πόσο μάλλον τρία. Ο Σάντι δεν είχε πρόβλημα μ' αυτό. Όλο εκείνο το βράδυ δεν πέρασε καθόλου το κατώφλι της. Από τις τρεις πλευρές της αποθήκης υπήρχαν ράφια με σωρούς από παλιούς φακέλους. Ο Κερτ τοποθέτησε το μικροσκόπιο στο μικρό γραφείο και έβαλε το καλώδιο στη μοναδική πρίζα της αποθήκης. Ο Σάντι στο μεταξύ τοποθετούσε την κάμερα του Χάντι Ρόγιερ στο τρίποδο. Στη βιντεοκασέτα αυτής της παράξενης νεκροψίας βλέπει κανείς μερικές φορές ένα χέρι να μπαίνει στην εικόνα κρατώντας το εργαλείο που έχει ζητήσει ο Κερτ. Είναι



το χέρι του Σάντι Ντίαρμπορν. Και στο τέλος της ταινίας ακούει κανείς τον ήχο του εμετού δυνατά και καθαρά. Είναι πάλι ο Σάντι Ντίαρμπορν. «Ας δούμε τα φύλλα πρώτα», είπε ο Κερτ, φορώντας ένα ζευγάρι χειρουργικά γάντια. Ο Τόνι είχε μερικά φύλλα σε μια μικρή σακούλα τεκμηρίων. Του την έδωσε. Ο Κερτ την άνοιξε και έβγαλε έ-ξ(ο τα υπολείμματα των φύλλων με μια μικρή τσιμπίδα. Ήταν αδύνατο να ξεχωρίσεις μόνο ένα. Τώρα ήταν όλα ημι-διαφανή και κολλημένα μεταξύ τους σαν ζελατίνα. Έσταζαν μικρές σταγόνες από ένα υγρό και ανέδιδαν τη χαρά- 230 Stephen King κτηριστική μυρωδιά τους, εκείνο το ενοχλητικό μείγμα λάχανου και μέντας. Δεν ήταν ωραία μυρωδιά, αλλά απείχε πολύ και από το να είναι αφόρητη. Σ' εκείνο το σημείο, τα αφόρητα θα έρχονταν μετά από δέκα λεπτά περίπου. Ο Σάντι ζουμάρισε για να φανούν καλύτερα τα χέρια του Κερτ, που ξεχώριζαν ένα κομμάτι φύλλο από τη συνολική μάζα χρησιμοποιώντας επιδέξια το τσιμπιδάκι. Είχε κάνει πολλή εξάσκηση τις τελευταίες βδομάδες για ν' αποκτήσει αυτή την επιδεξιότητα, και ιδού τα αποτελέσματα. Μετέφερε το κομμάτι του φύλλου στην πλάκα του μικροσκοπίου χωρίς να προσπαθήσει να φτιάξει σλάιντ. Τα φύλλα του Φιλ Κάντλετον αποτελούσαν μια απλή γεύση για ό,τι επρόκειτο ν' ακολουθήσει, και ο Κέρτις ήθελε να φτάσει στο κυρίως συμβάν όσο πιο γρήγορα μπορούσε. Παρ' όλ' αυτά έσκυψε πάνω από τους δίδυμους φακούς του μικροσκοπίου και κοίταξε για πολλή ώρα το δείγμα. Μετά έκανε νόημα στον Τόνι να δει κι αυτός. «Τι είναι αυτά τα μαύρα πράγματα που μοιάζουν σαν ίνες;» ρώτησε ο Τόνι αφού κοίταξε τα φύλλα για λίγο. Η φωνή του ακουγόταν λιγάκι πνιχτή μέσα από τη ροζ μάσκα του. «Δεν ξέρω», απάντησε ο Κερτ. «Σάντι, δώσε μου εκείνο το πράγμα που μοιάζει σαν Βιουμάστερ. Έχει δύο καλώδια τυλιγμένα γύρω του και γράφει στο πλάι ΙΔΙΟ-ΚΤΗΣΙΑ ΤΜΗΜΑΤΟΣ ΒΙΟΛΟΓΙΑΣ ΠΑΝ. ΧΟΡΛΙΚΣ». Ο Σάντι του το έδωσε πάνω από τη βιντεοκάμερα, η οποία έκλεινε σχεδόν όλη την πόρτα. Ο Κερτ έβαλε το ένα καλώδιο στην πρίζα του τοίχου και το άλλο στη βάση του μικροσκοπίου. Τσεκάρισε κάτι, κατένευσε και πάτησε ένα κουμπί στο πλάι της συσκευής τρεις φορές, μάλλον φωτογραφίζοντας το κομμάτι του φύλλου που είχε κάτω από το μικροσκόπιο. «Αυτά τα μαύρα πράγματα δεν κινούνται», είπε ο Τόνι. Κοίταζε ακόμη από το μικροσκόπιο. ΑΠΟ μια Μπιουικ 8 231 «Όχι». Ο Τόνι σήκωσε το κεφάλι του. Τα μάτια του είχαν μια κάπως ζαλισμένη έκφραση δέους. «Μήπως είναι... ξέρεις— κάτι σαν DNA;» Η μάσκα του Κερτ ανασηκώθηκε λίγο στο πρόσωπο του καθώς χαμογέλασε. «Αυτό το μικροσκόπιο είναι πολύ ισχυρό, αρχιφύλακα, αλλά δεν μπορείς να δεις το DNA μέσα απ' αυτό. Αν θέλεις να 'ρθεις μαζί μου στο Χόρλικς μετά τα μεσάνυχτα και να κάνουμε μια μικρή διάρρηξη, έχουν ένα φοβερό ηλεκτρονικό μικροσκόπιο στο Κτίριο Φυσικής Έβελιν Σίλβερ, που ποτέ δεν το χρησιμοποίησε κανένας άλλος εκτός από μια γριούλα που περνούσε από εκεί πηγαίνοντας στην εκκλησία και στην εβδομαδιαία της...» «Τι είναι αυτό το άσπρο πράγμα;» ρώτησε ο Τόνι. «Αυτό που επιπλέουν μέσα οι μαύρες ίνες». «Θρεπτική ουσία, ίσως». «Δεν ξέρεις σίγουρα όμως». «Φυσικά δεν ξέρω σίγουρα».



«Οι μαύρες ίνες, η άσπρη γλίτσα, γιατί λιώνουν τα φύλλα, τι είναι αυτή η μυρωδιά. Δεν ξέρουμε τίποτε γι' αυτά τα πράγματα». «Όχι». Ο Τόνι τον κοίταξε ανέκφραστος. «Είμαστε τρελοί που παίζουμε μ' αυτά τα πράγματα, έτσι δεν είναι;» «Όχι», απάντησε ο Κερτ. «Η περιέργεια σκότωσε το γάτο, η ικανοποίηση τον πάχυνε. Θέλεις να στριμωχτείς να ρίξεις μια ματιά, Σάντι;» «Τράβηξες φωτογραφίες, έτσι δεν είναι;» «Ναι, αν αυτό το πράγμα λειτουργεί όπως υποτίθεται ότι λειτουργεί». «Τότε πάω πάσο». «Εντάξει, ας προχωρήσουμε στην κυρίως εξέταση», είπε ο Κερτ. «Μπορεί και να βρούμε κάτι». 232 Stephen King το κομμάτι από τα φύλλα πήγε πάλι πίσω στη σακούλα των τεκμηρίων, κι αυτή με τη σειρά της γύρισε πίσω στην αρχειοθήκη της γωνίας. Εκείνη η παλιά πράσινη αρχειοθήκη θα γινόταν χώρος φύλαξης διάφορων παράξενων και αλλόκοτων πραγμάτων στις επόμενες δύο δεκαετίες. Σε μια άλλη γωνία της αποθήκης υπήρχε ένα πορτοκαλί ψυκτικό δοχείο, και μέσα στο δοχείο, κάτω από δύο μπλε χημικά ψυκτικά πακέτα από κείνα που χρησιμοποιούν στα κάμπινγκ, ένας πράσινος σάκος απορριμμάτων. Ο Τόνι τον έβγαλε έξω και περίμενε να τελειώσει τις προετοιμασίες ο Κερτ. Δεν του πήρε πολύ. Καθυστέρησε μόνο για να βρει μια μπαλαντέζα και να βάλει στην πρίζα τις δύο λάμπες Τένσορ χωρίς να βγάλει από το ρεύμα το μικροσκόπιο και την κάμερα. Ο Σάντι πήγε να φέρει ένα καλώδιο από το ντουλάπι με τα εργαλεία στο βάθος του διαδρόμου. Στο μεταξύ ο Κερτ έβαλε το δανεικό μικροσκόπιο σε ένα κοντινό ράφι (μέσα σ' έναν τόσο μικρό χώρο, όλα ήταν κοντινά) και έστησε μια ειδική βάση πάνω στο γραφείο. Πάνω στη βάση τοποθέτησε ένα τετράγωνο καφέ φύλλο φελλού. Από κάτω έβαλε μια μικρή μεταλλική σκάφη, από αυτές που έχουν μερικές ψησταριές μπάρμπε-κιου για να μαζεύουν τα υγρά που στάζουν. Και στη μια άκρη έβαλε ένα βάζο γεμάτο πινέζες. Ο Σάντι γύρισε με την μπαλαντέζα. Ο Κερτ τοποθέτησε τις λάμπες έτσι που να φωτίζουν το φελλό κι από τις δύο πλευρές, ρίχνοντας στην επιφάνεια εργασίας μια άγρια λάμψη που εξαφάνιζε κάθε σκιά. Ήταν φανερό ότι τα είχε σκεφτεί όλα, βήμα προς βήμα. Ο Σάντι αναρωτήθηκε πόσες νύχτες είχε μείνει ξύπνιος, ενώ η Μισέλ δίπλα του κοιμόταν από ώρα. Πόσες φορές κοίταζε ξάγρυπνος το ταβάνι επαναλαμβάνοντας νοερά όλη τη διαδικασία. Υπενθυμίζοντας στον εαυτό του ότι θα είχε μόνο μία ευκαιρία. Ή πόσα απογεύματα ήταν παρκαρισμένος σε κάποιο αγροτικό δρόμο, με το ραντάρ ταχύτητας να σήμα- Απο μια Μπιουικ 8 233 δεύει ένα τμήμα του κεντρικού δρόμου, και σκεφτόταν πόσες νυχτερίδες έπρεπε ν' ανοίξει για εξάσκηση πριν αποτολμήσει αυτή τη νεκροψία. «Σάντι, μήπως τα φώτα θαμπώνουν την εικόνα;» Ο Σάντι έλεγξε την οθόνη της βιντεοκάμερας. «Όχι. Αν η επιφάνεια ήταν λευκή μάλλον θα τη θάμπωναν, αλλά τώρα είναι μια χαρά». «Εντάξει». Ο Τόνι ξετύλιξε το κίτρινο πλαστικοποιημένο σύρμα με το οποίο ήταν δεμένος ο σάκος απορριμμάτων. Τη στιγμή που τον άνοιξε η μυρωδιά έγινε πιο δυνατή. «Χριστέ μου!» είπε, κουνώντας το χέρι μπροστά στο πρόσωπο του. Μετά έβγαλε από μέσα μια άλλη σακούλα τεκμηρίων, μεγάλου μεγέθους αυτή. Ο Σάντι παρακολουθούσε πάνω από την κάμερα. Αυτό το πράγμα μέσα στη σακούλα έμοιαζε σαν φθαρμένο τερατούργημα από λούνα παρκ. Ένα από τα



σκουρόχρωμα φτερά είχε διπλωθεί πάνω από το σώμα, το άλλο πίεζε τη διάφανη σακούλα θυμίζοντας χέρι ακουμπισμένο πάνω σε γυαλί. Μερικές φορές όταν έπιανες κανέναν μεθυσμένο και τον έβαζες στο πίσω κάθισμα του περιπολικού, τον έβλεπες ν' ακουμπάει τα χέρια του στο τζάμι και να κοιτάζει τον έξω κόσμο ανάμεσα από τις παλάμες του, ένα ζαλισμένο σκούρο πρόσωπο πλαισιωμένο από δύο αστερίες. Αυτό του θύμισε το πλάσμα για κάποιο λόγο. «Το σφράγισμα είναι ανοιχτό στη μέση», είπε ο Κερτ, δείχνοντας με ένα νεύμα αποδοκιμασίας τη σακούλα τεκμηρίων. «Έτσι εξηγείται η μυρωδιά». Κατά τη γνώμη του Σάντι, τίποτε δεν μπορούσε να εξηγήσει τη μυρωδιά. Ο Κερτ άνοιξε τελείως τη σακούλα κι έβαλε το χέρι του μέσα. Ο Σάντι αισθάνθηκε το στομάχι του να δένεται κόμπος και αναρωτήθηκε αν θα μπορούσε ν' αναγκάσει τον εαυτό του να κάνει αυτό που έκανε ο Κερτ. Μάλλον ό- 234 Stephen King χι. Ο Γουίλκοξ όμως δε δίστασε στιγμή. Όταν τα γαντοφορεμένα δάχτυλα του άγγιξαν το πτώμα μέσα στη σακούλα, ο Τόνι έκανε μια αντανακλαστική κίνηση, τα πόδια του έμειναν ακίνητα αλλά το σώμα του κινήθηκε προς τα πίσω σαν να ήθελε ν' αποφύγει μια γροθιά. Και πίσω από τη χαριτωμένη ροζ μάσκα του ακούστηκε ένας ακούσιος ήχος αηδίας. «Είσαι εντάξει;» ρώτησε ο Κερτ. «Ναι», είπε ο Τόνι. «Ωραία. Θα το βάλω στο φελλό, εσύ κάρφωσε το». «Εντάξει». «Σίγουρα είσαι εντάξει;» «Ναι, που να πάρει». «Γιατί κι εμένα μ' έχει πιάσει αναγούλα», είπε ο Κερτ. Ο Σάντι είδε τον ιδρώτα να κυλάει στο πρόσωπο του, μουσκεύοντας το λάστιχο που συγκρατούσε τη μάσκα. «Ας αφήσουμε τις ευαισθησίες για αργότερα, να τελειώνουμε εδώ, τι λες;» Ο Κερτ σήκωσε το νυχτεριδοπράμα και το έβαλε στο φελλό. Ο Σάντι άκουσε έναν παράξενο φρικτό ήχο καθώς το έκανε. Μπορεί να έφταιγαν απλώς η ένταση και το θρόισμα που έκαναν τα ρούχα και τα γάντια, αλλά δεν το πολυπίστευε αυτό. Ήταν ο ήχος από νεκρό δέρμα που τρίβεται πάνω σε νεκρό δέρμα, ένας ήχος που έμοιαζε με πολύ σιγανές λέξεις σε κάποια απαίσια άγνωστη γλώσσα. Τον έκανε να θέλει να κλείσει τ' αυτιά του. Την ίδια στιγμή που αντιλήφθηκε αυτό το ανατριχιαστικό θρόισμα, είχε την αίσθηση ότι η όραση του έγινε οξύτερη. Ο κόσμος απέκτησε μια αφύσικη διαύγεια. Έβλεπε το ροζ χρώμα του δέρματος του Κερτ κάτω από τα λεπτά γάντια που φορούσε, και τις συμπιεσμένες τρίχες στο πάνω μέρος των δαχτύλων του. Το λευκό των γαντιών ήταν πολύ λαμπερό και έκανε αντίθεση με το μισό σώμα του πλάσματος, που είχε ένα θαμπό γκρίζο χρώμα. Το ΠΟ ΜΙΑ ΜΠΙΟΥΙΚ 8 235 στόμα του έχασκε ανοιχτό. Το μοναδικό μαύρο μάτι του κοίταζε χωρίς να βλέπει, με την επιφάνεια του θολή και φαγωμένη. Αυτό το μάτι του Σάντι του φάνταζε μεγάλο ααν κούπα του τσαγιού. Η μυρωδιά γινόταν όλο και πιο δυσάρεστη, αλλά ο Σά-ντι δεν είπε τίποτε. Ο Κερτ και ο αρχιφύλακας ήταν δίπλα στην πηγή. Αν μπορούσαν να την αντέξουν αυτοί, θα την άντεχε κι εκείνος. Ο Κερτ ανασήκωσε το φτερό που ήταν απλωμένο πάνω στο σώμα του πλάσματος, αποκαλύπτοντας τη σκουρο-πράσινη γούνα του και μια μικρή ζαρωμένη κοιλότητα όπου μπορεί να βρίσκονταν τα γεννητικά του όργανα. Κράτησε το φτερό πάνω στο φελλό. «Καρφίτσωσέ το», είπε.



Ο Τόνι το καρφίτσωσέ. Ήταν σκούρο γκρίζο και όλο μεμβράνη. Ο Σάντι δεν έβλεπε κανένα ίχνος από οστά ή αιμοφόρα αγγεία. Ο Κερτ έφερε το χέρι του στο σώμα του πλάσματος για να σηκώσει το άλλο φτερό. Ο Σάντι άκουσε πάλι εκείνον το γλοιώδη ήχο. Είχε αρχίσει να κάνει ζέστη στο υπόγειο, και τα πράγματα πρέπει να ήταν ακόμη χειρότερα μέσα στην αποθήκη. Έφταιγαν οι λάμπες Τένσορ. «Καρφίτσωσέ το, αφεντικό». Ο Τόνι κάρφωσε και το άλλο φτερό και τώρα το πλάσμα κρεμόταν πάνω στο φελλό σαν τέρας από ταινία του Μπέλα Λουγκόζι. Μόνο που όταν το έβλεπες έτσι ολόκληρο δεν έμοιαζε πολύ με νυχτερίδα ούτε με ιπτάμενο σκίουρο ούτε και με κανένα είδος πουλιού. Δεν έμοιαζε με τίποτε. Αυτό το κίτρινο πράγμα που προεξείχε από τη μέση του προσώπου του, για παράδειγμα -τι ήταν αυτό; Κόκαλο; Μύτη; Αν ήταν μύτη, γιατί δεν είχε ρουθούνια; Ο Σάντι σκέφτηκε ότι έμοιαζε περισσότερο με αρπαχτικό νύχι παρά με μύτη, και εδώ που τα λέμε έμοιαζε περισσότερο με αγκάθι παρά με νύχι. Κι αυτό το μονό μάτι; Ο Σά-ντι προσπάθησε να βρει κάποιο γήινο πλάσμα που να έχει μόνο ένα μάτι, αλλά δε βρήκε κανένα. Πρέπει να υπάρχει 236 Stephen King κάποιο όμως, σκέφτηκε. Κάπου. Μήπως στις ζούγκλες της Νότιας Αμερικής ή στα βάθη των ωκεανών; Επιπλέον, το πλάσμα δεν είχε πόδια. Το σώμα του τελείωνε απλώς στο πίσω μέρος, σε μια στρογγυλή άκρη που έμοιαζε με μαυροπράσινο αντίχειρα. Ο Κερτ καρφίτσωσε μόνος του στο φελλό το σώμα του πλάσματος, τραβώντας την τριχωτή γούνα και περνώντας την πινέζα σε μια πτυχή του δέρματος. Ο Τόνι πρόσθεσε μερικές πινέζες στις μασχάλες του πλάσματος, ολοκληρώνοντας το έργο του. Αυτή τη φορά ήταν ο Κέρτις που έβγαλε ένα ακούσιο γρύλι-σμα αηδίας πίσω από τη μάσκα. Σκούπισε το μέτωπο του με το χέρι. «Έπρεπε να σκεφτώ να φέρω τον ανεμιστήρα», είπε. Ο Σάντι συμφώνησε -είχε αρχίσει να τον πιάνει ζαλάδα. Ή χειροτέρευε η μυρωδιά ή η επίδραση της λειτουργούσε συσσωρευτικά. «Αν έβαζες κι άλλη συσκευή στην πρίζα εδώ κάτω μάλλον θα έπεφτε ο αυτόματος του πίνακα», είπε ο Τόνι. «Και τότε θα βρισκόμαστε στο σκοτάδι με αυτή την αηδία. Και παγιδευμένοι επιπλέον, γιατί ο κύριος Σεσίλ ντε Μιλ από δω έχει στήσει την κάμερα στο κατώφλι. Προχώρα, Κερτ. Αν είσαι εσύ εντάξει, είμαι κι εγώ». Ο Κερτ έκανε πίσω, πήρε μερικές ανάσες καθαρότερου αέρα για να συνέλθει και μετά πλησίασε πάλι στο τραπέζι. «Δε μετράω τίποτε», είπε. «Τα έχουμε μετρήσει όλα κάτω στο υπόστεγο, εντάξει;» «Ναι», απάντησε ο Σάντι. «Τριάντα έξι εκατοστά μήκος. Το σώμα έχει πλάτος μία παλάμη περίπου στο φαρδύτερο σημείο του. Ίσως κάτι λιγότερο. Προχώρα, για όνομα του Θεού, να τελειώνουμε και να φύγουμε από δω μέσα». «Δώσε μου και τα δύο νυστέρια, και διαστολείς». «Πόσους διαστολείς;» Ο Κερτ του έριξε μια ματιά που έλεγε Μη λες βλακείες. «Όλους», είπε. Άλλο ένα γρήγορο σκούπισμα του μετώ- Απο μια Μπιουικ 8 237 που του. Ο Σάντι του έδωσε αυτά που ήθελε περνώντας το χέρι από την κάμερα και ο Κερτ τα τακτοποίησε όσο καλύτερα μπορούσε στο μικρό χώρο. «Να παρακολουθείς συνέχεια από την οθόνη της κάμερας, εντάξει;» είπε. «Κοίτα να ζουμάρεις συνεχώς όσο μπορείς. Θέλουμε να έχουμε την καλύτερη δυνατή εικόνα». «Και πάλι, όπου και να δείξεις το βίντεο θα πουν ότι είναι πλαστό», είπε ο Τόνι. «Το ξέρεις αυτό, έτσι δεν είναι;»



Τότε ο Κερτ είπε κάτι που ο Σάντι δεν το ξέχασε ποτέ. Πίστευε ότι ο Κέρτις, επειδή αντιμετώπιζε ήδη μεγάλη ψυχολογική ένταση και σωματική δυσφορία, διατύπωσε ωμά τη σκέψη του, με όρους που συνήθως δεν τολμάμε να χρησιμοποιήσουμε επειδή αποκαλύπτουν πάρα πολλά για τη νοοτροπία του ομιλητή. «Γάμησε τον τον κόσμο», είπε. «Αυτό είναι για μας». «Έχω καλή εικόνα», είπε ο Σάντι. «Η μυρωδιά είναι απαίσια, αλλά ο φωτισμός εκπληκτικός». Η χρονική ένδειξη στο κάτω μέρος της μικρής εσωτερικής οθόνης έλεγε 7:49:01Μ. «Κόβω», είπε ο Κερτ, και κάρφωσε το μεγαλύτερο νυστέρι στη μέση του πλάσματος. Τα χέρια του δεν έτρεμαν καθόλου. Αν είχε πάθει κάποιο τρακ επειδή είχε φτάσει επιτέλους η μεγάλη στιγμή, πρέπει να του πέρασε γρήγορα. Ακούστηκε ένα «ποπ», σαν να έσπασε μια φουσκάλα από κάποιο υγρό, και ξαφνικά άρχισαν να πέφτουν σταγόνες μαύρης γλίτσας στο δίσκο κάτω από τη βάση. «Αδερφέ μου», είπε ο Σάντι. «Αυτό βρομάει». «Αηδία», πρόσθεσε ο Τόνι. Η φωνή του ήταν ξεψυχι-σμένη. Ο Κέρτ δεν έδωσε σημασία. Άνοιξε το υπογάστριο του πλάσματος με μια κατακόρυφη τομή και μετά έκανε τις άλλες δύο στάνταρ διαγώνιες τομές μέχρι τις μασχάλες, δημιουργώντας το σχήμα Υ που χρησιμοποιείται στις νεκροψίες. Μετά τράβηξε με τις λαβίδες το δέρμα από τη 238 Stephen King θωρακική χώρα, αποκαλύπτοντας μια πράσινη μάζα κάτω από ένα στενό οστέινο τόξο. «Χριστέ μου, πού είναι τα πνευμόνια του;» ρώτησε ο Τόνι. Ο Σάντι τον άκουγε ν' ανασαίνει με τραχιά, μικρά αγκομαχητά. «Αυτό το πράσινο πράγμα μπορεί να είναι πνεύμονας», είπε ο Κερτ. «Μοιάζει περισσότερο με...» «Ναι, με εγκέφαλο. Ξέρω. Πράσινος εγκέφαλος. Για να δούμε». Ο Κερτ γύρισε το νυστέρι από την αμβλεία πλευρά και χτύπησε το λευκό τόξο πάνω από το οδοντωτό πράσινο όργανο. «Αν αυτό το πράσινο πράγμα είναι εγκέφαλος, τότε η εξέλιξη του έδωσε για να προστατεύεται ζώνη αγνότητας αντί για προστατευτικό δοχείο σαν το δικό μας κρανίο. Δώσε μου το ψαλίδι, Σάντι. Το πιο μικρό». Ο Σάντι του το έδωσε και μετά έσκυψε πάλι στην οθόνη της βιντεοκάμερας. Την είχαν ζουμάρει στο μάξιμουμ και η εικόνα ήταν καλή και καθαρή. «Κόβω... τώρα». Ο Κερτ πέρασε την κάτω λάμα του ψαλιδιού κάτω από το τοξωτό κόκαλο και το έκοψε εύκολα, σαν να ήταν κορδόνι από δέμα. Το κόκαλο άνοιξε, και την ίδια στιγμή η επιφάνεια του πράσινου σπόγγου στο στήθος του πλάσματος έγινε άσπρη και άρχισε να σφυρίζει σαν υπερθερμα-σμένο ψυγείο αυτοκινήτου. Μια έντονη οσμή μέντας και γαρίφαλου γέμισε το χώρο. Και μαζί με το σφύριγμα άρχισε ν' ακούγεται ένας ήχος σαν κοχλασμός. Ήταν σαν ν' άκουγες καλαμάκι που ρουφούσε τα τελευταία υπολείμματα στον πάτο ενός ποτηριού με μιλκσέικ. «Μήπως πρέπει να βγούμε από δω μέσα;» ρώτησε ο Τόνι. «Πολύ αργά πια». Ο Κερτ έσκυψε πάνω από τον ανοιχτό θώρακα, όπου ο πράσινος σπόγγος είχε αρχίσει να βγάζει σταγόνες και ρυάκια από ένα λευκοπράσινο υγρό. Απο μια Μπιουικ 8 239 Ο Κέρτις δεν έδειχνε απλό ενδιαφέρον, ήταν τελείως απορροφημένος, σχεδόν εκστατικός. Κοιτάζοντας τον, ο Σάντι μπορούσε να καταλάβει εκείνο τον τύπο που μολύνθηκε σκόπιμα με κίτρινο πυρετό, ή την Κιουρί, που έπαθε καρκίνο μελετώντας τις ραδιενεργές ακτινοβολίες. «Έγινα ο καταστροφέας των κόσμων», είχε μουρμουρίσει ο Ρόμπερτ Οπενχάιμερ στην πρώτη



επιτυχημένη δοκιμή ατομικής βόμβας στην έρημο του Νέου Μεξικού, και μετά άρχισε να εργάζεται για τη βόμβα υδρογόνου χωρίς καν να κάνει ένα διάλειμμα για τσάι με βουτήματα. Γιατί μερικά πράγματα σε παγιδεύουν, σκέφτηκε ο Σάντι. Και γιατί, ενώ η περιέργεια είναι αποδείξιμο γεγονός, η ικανοποίηση της περιέργειας είναι μάλλον φήμη. «Τι κάνει;» ρώτησε ο Τόνι. Από την έκφραση που είχε το πρόσωπο του αρχιφύλακα πάνω από τη μάσκα, πρέπει να είχε ήδη τις υποψίες του. «Αποσυντίθεται», απάντησε ο Κερτ. «Έχεις καλή εικόνα, Σάντι; Μήπως είναι στη μέση το κεφάλι μου;» «Όχι, είναι μια χαρά», απάντησε ο Σάντι με κάπως πνιγμένη φωνή. Στην αρχή η μυρωδιά μέντας-γαρίφαλου ήταν σχεδόν ευχάριστη, αλλά τώρα είχε καθίσει στο πίσω μέρος του λαιμού του σαν γεύση από ορυκτέλαιο. Και η δυσωδία του λάχανου είχε ξαναγυρίσει. Η ζαλάδα του Σάντι επιτεινόταν, και τα σωθικά του είχαν αρχίσει να γυρίζουν. «Μην αργείς πολύ όμως, γιατί θα πάθουμε ασφυξία εδώ μέσα». «Άνοιξε την πόρτα του διαδρόμου», είπε ο Κερτ. «Είπες ότι...» «Πήγαινε κάνε αυτό που σου λέει», είπε ο Τόνι, και ο Σάντι πήγε και την άνοιξε. Όταν γύρισε στην κάμερα, ο Τόνι ρωτούσε τον Κερτ αν η αποσύνθεση είχε επιταχυνθεί όταν έκοψε το οστέινο τόξο στο θώρακα. «Όχι», απάντησε ο Κερτ. «Νομίζω ότι επιταχύνθηκε επειδή άγγιξα αυτό το πράσινο πράγμα με την άκρη του 240 Stephen King ψαλιδιού. Τα πράγματα που βγαίνουν από το αμάξι δεν τα πάνε πολύ καλά με τον κόσμο μας, φαίνεται». Ο Τόνι και ο Σάντι δε διαφώνησαν. Ο πράσινος σπόγγος δεν έμοιαζε με εγκέφαλο ούτε με πνεύμονα ούτε και με κανένα άλλο γνωστό όργανο. Έμοιαζε με κύστη από πύο στον ανοιχτό θώρακα του πτώματος. Ο Κερτ κοίταξε τον Σάντι. «Αν αυτό το πράσινο πράγμα ήταν ο εγκέφαλος του, τι μπορεί να υπάρχει στο κεφάλι του; Επιστημονική περιέργεια». Και πριν καταλάβουν οι άλλοι δύο τι σκόπευε να κάνει, άπλωσε το χέρι κρατώντας το μικρό νυστέρι και έχωσε τη λεπίδα μέσα στο θολό μάτι του πλάσματος. Ακούστηκε ένας ρουφηχτός ήχος και το μάτι κατέρρευσε και γλίστρησε από την κόγχη ολόκληρο, σαν ένα φρικτό δάκρυ. Ο Τόνι ήταν απροετοίμαστος και του ξέφυγε μια κραυγή φρίκης. Ο Σάντι έβγαλε ένα σιγανό ουρλιαχτό. Το μάτι κόλλησε στον τριχωτό ώμο του πλάσματος και μετά έπεσε με ένα «πλοπ» μέσα στο μεταλλικό δίσκο. Μια στιγμή αργότερα άρχισε να σφυρίζει και ν' ασπρίζει. «Σταμάτα», είπε ο Σάντι αυθόρμητα. «Είναι ανώφελο. Δεν πρόκειται να μάθουμε τίποτε απ' αυτό το πράγμα, Κέρτις. Δεν υπάρχει τίποτε να μάθουμε». Ο Σάντι είχε την αίσθηση ότι ο Κέρτις ούτε καν τον άκουσε. «Χριστέ μου», ψιθύρισε. «Χριστέ μου». Ένα ινώδες ροζ υλικό άρχισε ν' αναβλύζει από την άδεια κόγχη. Έμοιαζε με μαλλί της γριάς ή με τη μόνωση που βάζουν στις σοφίτες. Βγήκε από την κόγχη, σχημάτισε έναν άμορφο σβόλο, και μετά άσπρισε και άρχισε να υγροποιείται, όπως και το πράσινο όργανο. «Ήταν ζωντανό αυτό το πράγμα;» ρώτησε ο Τόνι. «Ήταν ζωντανό όταν του...» «Όχι, απλώς έγινε αποσυμπίεση», είπε ο Κερτ. «Είμαι σίγουρος. Δεν είναι ζωντανό, όπως δεν είναι ζωντανός ο Απο μια Μπιουικ 8 241 αφρός ξυρίσματος που βγαίνει από το σπρέι. Τα τράβηξες όλα, Σάντι;» «Ναι. Δεν ξέρω αν θα χρησιμεύσει σε τίποτε, αλλά τα τράβηξα».



«Εντάξει. Ας δούμε την κοιλιά του και τελειώσαμε». Αυτό που συνέβη μετά εκμηδένισε κάθε πιθανότητα για φυσιολογικό ύπνο τουλάχιστον επί ένα μήνα. Σ' αυτό το διάστημα, το μόνο που κατάφερνε ο Σάντι ήταν να λα-γοκοιμάται για λίγο, μ' εκείνο τον ανήσυχο αγχωμένο ύπνο από τον οποίο ξυπνάς αγκομαχώντας, σίγουρος ότι κάτι αόρατο κάθεται πάνω στο στήθος σου κλέβοντας την ανάσα σου. Ο Κερτ παραμέρισε το δέρμα από την κοιλιακή χώρα και ζήτησε από τον Τόνι να το καρφιτσώσει, πρώτα στα αριστερά και μετά στα δεξιά. Ο Τόνι τα κατάφερε, αν και με κάποια δυσκολία. Ήταν λεπτοδουλειά και είχαν και οι δυο τα πρόσωπα τους κοντά στην τομή. Η δυσωδία πρέπει να είναι αφόρητη απ' αυτή την απόσταση, σκεφτόταν ο Σάντι. Ο Κερτ ψηλάφισε χωρίς να γυρίσει το κεφάλι του, βρήκε μία από τις λάμπες Τένσορ και την έστρεψε λιγάκι, εντείνοντας το φως που έπεφτε στην τομή. Ο Σάντι είδε μια μάζα από σκούρο κόκκινο υλικό -έντερα προφανώς-, στοιβαγμένη πάνω σε έναν μπλε-γκρίζο σάκο. «Κόβω», μουρμούρισε ο Κερτ, και άγγιξε την ανώμαλη επιφάνεια του σάκου με την άκρη του νυστεριού. Ο σάκος άνοιξε και ένα μαύρο υγρό πετάχτηκε κατευθείαν στο πρόσωπο του Κερτ, βάφοντας τα μαγουλά του και τη μάσκα του. Ένας νέος πίδακας πιτσίλισε τα γάντια του Τόνι. Και οι δυο αναπήδησαν φωνάζοντας, ενώ ο Σάντι στεκόταν παγωμένος πίσω από τη βιντεοκάμερα με το σαγόνι του να κρέμεται. Από το σάκο ξεχύθηκε ένας χείμαρρος από τραχιά μαύρα σφαιρίδια τυλιγμένα με μια γκρίζα μεμβράνη. Σύμφωνα με τον Σάντι, έμοιαζαν με έντομα τυ- 242 Stephen King λιγμένα σε ιστό αράχνης. Μετά ο Σάντι είδε ότι κάθε σφαιρίδιο είχε ένα ανοιχτό θολό μάτι και ότι όλα τα μάτια έμοιαζαν να τον κοιτάζουν, να τον σημαδεύουν... Και τότε ήταν που έσπασε. Οπισθοχώρησε από την κάμερα ουρλιάζοντας, αλλά σχεδόν αμέσως τα ουρλιαχτά αντικαταστάθηκαν από έναν ήχο αναγουλιάσματος. Μια στιγμή αργότερα ξέρασε πάνω στο πουκάμισο του. Ο ίδιος ο Σά-ντι δε θυμόταν σχεδόν τίποτε από αυτά. Ένα χρονικό διάστημα πέντε λεπτών περίπου μετά την τελική τομή του Κερτ είχε σβηστεί από τη μνήμη του, και το θεωρούσε πραγματική ευλογία. Το πρώτο πράγμα που θυμόταν αφού άρχισε να συνέρχεται ήταν τον Τόνι να λέει, «Εμπρός, δεν ακούσατε; Ανεβείτε πάλι πάνω, παιδιά. Όλα εδώ είναι υπό έλεγχο». Και κοντά στο αριστερό αυτί του ο Κερτ μουρμούριζε στον Σάντι ότι όλα ήταν μια χαρά, υπέροχα, τα πάντα οκέι. Αυτό ενεργοποίησε την επιστροφή του Σάντι από τις σύντομες διακοπές του στη χώρα της υστερίας. Αν όμως ήταν όλα οκέι, γιατί ο Κερτ ανάσαινε σαν λαχανιασμένος; Και γιατί το χέρι του ήταν τόσο παγωμένο εκεί που άγγιζε το μπράτσο του Σάντι; Ακόμη και μέσα από το χειρουργικό γάντι (που είχε ξεχάσει να βγάλει), το χέρι του ήταν κρύο. «Ξέρασα», είπε ο Σάντι, και αισθάνθηκε τα μαγουλά του να κοκκινίζουν. Δε θυμόταν να είχε νιώσει ποτέ τόση ντροπή και ταπείνωση. «Χριστέ μου, ξέρασα πάνω μου». «Ναι», είπε ο Κερτ. «Τα 'βγαλες όλα. Μην ανησυχείς όμως». Ο Σάντι πήρε μια ανάσα και μετά έκανε μια γκριμάτσα καθώς το στομάχι του δέθηκε κόμπος και σχεδόν τον πρόδωσε πάλι. Τον είχαν βγάλει στο διάδρομο, αλλά ακόμη κι εδώ η δυσωδία του λάχανου ήταν αφόρητη. Ταυτό- Απο μια Μπιουικ 8 243 χρονα συνειδητοποίησε σε ποιο ακριβώς σημείο του διαδρόμου ήταν: μπροστά στην ντουλάπα από όπου είχε βουτήξει την μπαλαντέζα. Η πόρτα ήταν ανοιχτή. Ο Σάντι δεν ήταν σίγουρος, αλλά είχε την υποψία ότι είχε έρθει ως εδώ τρέχοντας από την αποθήκη του υπογείου, ίσως για να χωθεί μέσα στην ντουλάπα, να κλείσει την πόρτα πίσω του και να κουλουριαστεί εκεί



μέσα στο σκοτάδι. Του φάνηκε αστείο και του ξέφυγε ένα κοφτό, στριγκό γέλιο. «Μπράβο, έτσι είναι καλύτερα», είπε ο Κερτ. Πήγε να τον χτυπήσει καθησυχαστικά και σοκαρίστηκε όταν ο Σά-ντι τραβήχτηκε πίσω. «Όχι για σένα», του εξήγησε ο Σάντι. «Αυτή η γλί-τσα... η αηδία...» Δεν μπορούσε να τελειώσει τη φράση του, ο λαιμός του σφίχτηκε. Έδειξε το χέρι του Κερτ. Η γλίτσα που είχε βγει από τη μήτρα της νεκρής γκαστρωμένης νυχτερίδας ήταν απλωμένη στα γάντια του Κερτ, και ένα μέρος της είχε μείνει τώρα και στο μπράτσο του Σάντι. Η μάσκα του Κερτ, που την είχε κατεβάσει και κρεμόταν στο λαιμό του, ήταν κι αυτή λεκιασμένη. Στο μάγουλο του υπήρχε μια μαύρη κρούστα σαν κάκαδο πληγής. Στην άλλη άκρη του διαδρόμου, πέρα από την ανοιχτή πόρτα της αποθήκης, ο Τόνι στεκόταν στη βάση της σκάλας και μιλούσε σε τέσσερις πέντε πολιτειακούς που κοίταζαν ανήσυχοι και απορημένοι. Τους έκανε νόημα να φύγουν, αλλά αυτοί δεν έδειχναν διατεθειμένοι να υπακούσουν. Ο Σάντι πήγε μέχρι την πόρτα της αποθήκης και σταμάτησε σε ένα σημείο όπου μπορούσαν να τον δουν καλά. «Είμαι εντάξει, παιδιά. Είμαι οκέι, είσαι οκέι, όλοι είναι οκέι. Ανεβείτε πάνω και ηρεμήστε. Αφού τελειώσουμε, μπορείτε να δείτε το βίντεο». «Θα είναι καλή ιδέα αυτή;» ρώτησε ο Όρβιλ Γκάρετ. «Μάλλον όχι», απάντησε ο Σάντι. 244 Stephen King Οι πολιτειακοί ανέβηκαν πάνω. Ο Τόνι, χλομός σαν το πανί, γύρισε στον Σάντι και έκανε ένα μικρό νεύμα. «Ευχαριστώ». «Το λιγότερο που μπορούσα να κάνω. Πανικοβλήθηκα, αφεντικό. Λυπάμαι πολύ». Ο Κέρτις τον χτύπησε στον ώμο, και ο Σάντι κόντεψε να τραβηχτεί πάλι πίσω, πριν δει ότι ο μικρός είχε βγάλει τα λερωμένα γάντια. Οπότε δεν πείραζε. Πολύ τουλάχιστον. «Δεν ήσουν ο μόνος», είπε ο Κερτ. «Το βάλαμε κι εμείς στα πόδια ξοπίσω σου. Ήσουν πολύ φρικαρισμένος και δεν το πήρες είδηση. Πετάξαμε κάτω τη βιντεοκάμερα του Χάντι μέσα στον πανικό μας. Ελπίζω να μην έπαθε τίποτε. Αν χάλασε, μάλλον θα κάνουμε έρανο να του αγοράσουμε άλλη. Ελάτε, πάμε να δούμε». Γύρισαν και οι τρεις τους στην αποθήκη αποφασιστικά, αλλά αρχικά κανένας τους δεν ήταν σε θέση να μπει μέσα. Εν μέρει έφταιγε η μυρωδιά, κάτι σαν σάπια σούπα. Κυρίως όμως ήταν η γνώση ότι αυτό το νυχτεριδοτέ-ρας ήταν εκεί μέσα, καρφωμένο στο φελλό, ανοιγμένο από πάνω μέχρι κάτω, και έπρεπε να το καθαρίσουν σαν τα υπολείμματα από τα ατυχήματα του Σαββατοκύριακου στους δρόμους, όπου η μυρωδιά από το αίμα και τα κομμένα έντερα και τη χυμένη βενζίνη και το καμένο λάστιχο είναι σαν ένας φρικτός παλιός γνωστός που δε λέει να μετακομίσει σε άλλη πόλη. Τη μυρίζεις και ξέρεις ότι κάποιος είναι νεκρός ή ετοιμοθάνατος, ότι κάποιος άλλος θα κλαίει και θα ουρλιάζει, ότι θα βρεις κάποιο παπούτσι πεταμένο στο δρόμο -και ελπίζεις να μην είναι παιδικό, αλλά πολύ συχνά είναι. Κάπως έτσι ήταν για τον Σάντι. Τους έβρισκες πάνω στην άσφαλτο ή δίπλα στο δρόμο με το σώμα που τους έδωσε ο Θεός παραμορφωμένο σε νέα σχήματα: κόκαλα να ξεπροβάλλουν μέσα από παντελόνια και πουκάμισα, κεφάλια γυρισμένα προς τα πίσω αλλά να μιλούν ακόμη (και να ουρλιάζουν), μάτια να κρέμονται, ì\ο μια Μπιουικ 8 245 ια ματωμένη μητέρα να κρατάει ένα ματωμένο παιδί σαν βιασμένη κούκλα και να λέει Ζει; Σας παρακαλώ, μπορείτε να κοιτάξετε; Εγώ δεν μπορώ, δεν τολμάω. Υπήρχαν παντα λίμνες αίματος στα καθίσματα και δακτυλικά



αποτυπώματα από αίμα σε ό,τι είχε απομείνει από τα παράθυρα· 'Οταν το αίμα ήταν απλωμένο στο δρόμο, ήταν πάλι 08 λίμνες και γινόταν μοβ από τα περιστρεφόμενα φώτα των περιπολικών, κι έπρεπε να το καθαρίσεις, το αίμα και χα σκατά και τα σπασμένα γυαλιά, γιατί δεν κάνει να τα βλέπει ο κόσμος καθώς πηγαίνει στην εκκλησία Κυριακή πρωί. Γιατί ο κόσμος πληρώνει το λογαριασμό με τους φόρους του. «Πρέπει να το τακτοποιήσουμε», είπε ο αρχιφύλακας. «Το ξέρετε αυτό, παιδιά». Το ήξεραν. Και παρ' όλ' αυτά κανείς τους δεν κινήθηκε. Κι αν κάποιο απ' αυτά ζει ακόμη; Αυτό σκεφτόταν ο Σάντι. Ήταν γελοία ιδέα, το νυχτεριδοπλάσμα ήταν παραπάνω από ενάμιση μήνα μέσα σ' έναν πλαστικό σάκο, που κι αυτός ήταν μέσα σε ένα σφραγισμένο ψύκτη, αλλά δεν αρκούσε να ξέρεις ότι αυτή η ιδέα ήταν γελοία. Η λογική είχε χάσει τη δύναμη της, τουλάχιστον για λίγο. Όταν έχεις να κάνεις με ένα μονόφθαλμο πράγμα που έχει τον εγκέφαλο του (τον πράσινο εγκέφαλο του) στο στήθος, η έννοια της λογικής φαίνεται γελοία. Ο Σάντι μπορούσε πολύ εύκολα να φανταστεί αυτά τα σφαιρίδια μέσα στο διαφανές τους περιτύλιγμα ν' αρχίζουν να πάλλονται και να κινούνται σαν ληθαργικά σκουλήκια πάνω στο μικρό γραφείο, καθώς η δυνατή λάμψη από τις λάμπες Τένσορ τα ζέσταινε και τα επανέφερε στη ζωή. Ναι, ήταν πολύ εύκολο να το φανταστεί αυτό. Και τους ήχους που θα έκαναν. Ψιλούς ήχους σαν νιαουρίσματα. Τους ήχους που βγάζουν τα μικρά των πουλιών ή των αρουραίων καθώς προσπαθούν να γεννηθούν. Αλλά ήταν ο πρώτος που πανικοβλήθηκε, να πάρει. Μπορούσε τουλάχιστον να είναι ο If 246 Stephen King πρώτος που θα ξανάμπαινε μέσα. Έπρεπε να κάνει τουλάχιστον αυτό. «Ελάτε», είπε και πέρασε το κατώφλι. «Ας τελειώνουμε. Και μετά θα περάσω την επόμενη νύχτα κάτω από το ντους». «Θα πρέπει να περιμένεις στην ουρά», είπε ο Τόνι. Έτσι καθάρισαν το χάλι μέσα στην αποθήκη όπως το είχαν καθαρίσει τόσες άλλες φορές στους αυτοκινητόδρομους. Τους πήρε γύρω στη μία ώρα συνολικά, και παρ' ό. λο που ήταν δύσκολο ν' αρχίσουν, όταν τελείωσαν είχαν συνέλθει σχεδόν. Εκείνο που τους βοήθησε περισσότερο να ξαναβρούν τον εαυτό τους ήταν ο ανεμιστήρας. Με τις λάμπες Τένσορ σβηστές, μπορούσαν να τον βάλουν μπροστά χωρίς ν' ανησυχούν για την αυτόματη ασφάλεια του πίνακα. Ο Κερτ δεν ξαναείπε να κρατήσουν την πόρτα της αποθήκης κλειστή. Μάλλον επειδή ακόμη και αυτή η περιορισμένη καραντίνα που κράτησαν αρχικά είχε πάει περίπατο όταν πανικοβλήθηκαν και βγήκαν από την αποθήκη τρέχοντας. Ο ανεμιστήρας δεν μπορούσε να καθαρίσει εντελώς τη δυσωδία του λάχανου και της μέντας, αλλά την έδιωξε στο χολ σε τέτοιο βαθμό ώστε να ηρεμήσει το στομάχι τους. Ο Τόνι κοίταξε τη βιντεοκάμερα και είπε ότι φαινόταν εντάξει. «Θυμάμαι μια εποχή που τα γιαπωνέζικα έσπαγαν όταν έπεφταν κάτω», είπε. «Κερτ, θέλεις να κοιτάξεις τίποτε στο μικροσκόπιο; Μπορούμε να μείνουμε λίγο ακόμη αν χρειάζεται. Ε, Σάντι;» Ο Σάντι κατένευσε, αν και χωρίς ενθουσιασμό. Ντρ -πόταν ακόμη που είχε ξεράσει και το είχε βάλει στα π ίδια χωρίς καλά καλά να καταλάβει τι έκανε. Ένιωθε ότι δεν είχε επανορθώσει ακόμη γι' αυτό. pj\o μια Μπιουικ 8 247 «Όχι», απάντησε ο Κερτ. Ακουγόταν κουρασμένος και αΐτοθαρρημένος. «Αυτά τα αναθεματισμένα τα μπαλάκια Λου έπεσαν από μέσα ήταν τα μικρά του. Το



μαύρο υλικό μάλλον είναι το αίμα του. Όσο για τα υπόλοιπα, και να τα ζξέχαζα δε θα μπορούσα να καταλάβω τι βλέπω». Δεν ήταν απλώς αποθαρρημένος αλλά σχεδόν απελπισμένος, αν και ούτε ο Τόνι ούτε ο Σάντι θα το καταλάβαιναν αυτό, παρά μόνο αργότερα. Ο Σάντι το συνειδητοποίησε μία από κείνες τις άγρυπνες νύχτες που τον περίμεναν στο μέλλον. Ήταν ξαπλωμένος στην κρεβατοκάμαρα του μικρού του σπιτιού στο Ιστ Στάτλερ Χάιτς, με τα χέρια πίσω από το κεφάλι, το πορτατίφ στο κομοδίνο αναμμένο, το ραδιόφωνο να παίζει χαμηλά και τον ύπνο χίλια χιλιόμετρα μακριά. Τότε συνειδητοποίησε ότι ο Κερτ είχε έρθει πρόσωπο με πρόσωπο με μια νέα αλήθεια για πρώτη φορά από τότε που εμφανίστηκε η Μπιούικ, και ίσως για πρώτη φορά στη ζωή του: ότι σχεδόν σίγουρα δε θα κατάφερνε να μάθει αυτό που ήθελε. Αυτό που είχε πείσει τον εαυτό του ότι χρειαζόταν να μάθει. Η φιλοδοξία του ήταν ν' ανακαλύψει τι συνέβαινε, αλλά σιγά τα λάχανα. Τρίχες, όπως έλεγαν όταν ήταν μικροί. Σε όλη τη χώρα υπήρχαν παιδιά του δημοτικού που η φιλοδοξία τους ήταν να παίξουν στο NBA. το μέλλον τους σε όλες σχεδόν τις περιπτώσεις θα ήταν πολύ πιο πεζό. Κάποτε έρχεται η στιγμή που οι περισσότεροι άνθρωποι βλέπουν πώς έχουν τα πράγματα και συνειδητοποιούν ότι η ζωή δε θα έρθει όπως θα ήθελαν. Σ' αυτή την κατάσταση δε βρισκόταν τώρα ο Κέρτις Γουίλ-κοξ; Μάλλον. Το ενδιαφέρον του για την Μπιούικ θα συνεχιζόταν, αλλά με κάθε χρόνο που περνούσε αυτό το ενδιαφέρον θα γινόταν όλο και πιο πολύ αυτό που πραγματικά ήταν -συνηθισμένη αστυνομική δουλειά. Παρακολούθηση και επιτήρηση, συγγραφή αναφορών (σε τετράδια που θα έκαιγε αργότερα η γυναίκα του), καθάρισμα πότε 248 Stephen King πότε όταν η Μπουικ θα γεννούσε ένα ακόμη τερατούργη. μα που θα πάλευε για λίγο πριν πεθάνει. Α, ναι, και καμιά νύχτα αϋπνίας πότε πότε. Αλλά αυτό ήταν φυσικό, σωστά; Ο Κερτ και ο Τόνι ξεκαρφίτσωσαν το τερατούργημα από το φελλό. Το έβαλαν πίσω στη σακούλα τεκμηρίων. Μετά έριξαν μέσα και όλα τα μαύρα μπαλάκια εκτός από δυο, σκουπίζοντας τα με μια βούρτσα για δακτυλικά αποτυπώματα. Αυτή τη φορά ο Κερτ φρόντισε να κλείσει καλά η σακούλα απ' τη μια άκρη στην άλλη. «Είναι ακόμη εδώ ο Άρκι;» ρώτησε. «Όχι», απάντησε ο Τόνι. «Ήθελε να μείνει, αλλά τον έστειλα σπίτι». «Τότε μπορεί ν' ανεβεί ένας από τους δυο σας πάνω και να πει στον Ορβ ή στον Μπακ ν' ανάψει τον αποτε-φρωτή πίσω; Επίσης, κάποιος πρέπει να βάλει μια κατσαρόλα νερό στο μάτι. Μεγάλη κατσαρόλα». «Θα πάω εγώ», είπε ο Σάντι, και πήγε αφού έβγαλε την κασέτα από τη βιντεοκάμερα του Χάντι. Όσο έλειπε, ο Κερτ πήρε δείγματα με βαμβάκι από το κολλώδες μαύρο υγρό που είχε βγει από την κοιλιά και τη μήτρα του πλάσματος. Επίσης, από το αραιότερο λευκό υγρό που προερχόταν από το όργανο του θώρακα. Τύλιξε κάθε βαμβάκι με σελοφάν και τα έβαλε μέσα σε μια άλλη σακούλα τεκμηρίων. Τα δύο τελευταία αγέννητα πλάσματα με τα μικροσκοπικά φτερά τυλιγμένα γύρω τους (και το ανατριχιαστικό τους μονό μάτι) τοποθετήθηκαν σ' ένα τρίτο σάκο. Ο Κερτ δούλευε συστηματικά και γρήγορ< αλλά χωρίς ενθουσιασμό, όπως θα δούλευε στον τόπο ε νός εγκλήματος. Τα δείγματα και το κομμένο σώμα της νυχτερίδας τελικά κατέληξαν στο πράσινο ντουλάπι που ο Τζορτζ Μόρ- Απο μια Μπιουικ 8 249 γκαν κάποια οτιγμή βάςρτισε «Έκθεση Τεράτων Διμοιρίας Δ». Ο Τόνι επέτρεψε σε δύο από τους πολιτειακούς που ήταν πάνω να κατεβούν στο υπόγειο όταν άρχισε να βράζει το νερό στην κατσαρόλα. Οι πέντε άντρες φόρεσαν χοντρά γάντια κουζίνας και έπλυναν τα πάντα. Τα οργανικά



υπολείμματα πήγαν σ' έναν πλαστικό σάκο, μαζί με τα πανιά που χρησιμοποίησαν στο καθάρισμα, τα χειρουργικά γάντια, τις ιατρικές μάσκες και τα πουκάμισα. Ο σάκος πήγε στον αποτεφρωτή και ο καπνός πήγε στον ουρανό, στον Επουράνιο Πατέρα, εις τους αιώνας των αιώνων, αμήν. Μετά, ο Σάντι, ο Κέρτις και ο Τόνι έκαναν ντους. Πλένονταν πολλή ώρα με σχεδόν αφόρητα καυτό νερό, σε σημείο που άδειασαν τη δεξαμενή όχι μία φορά αλλά δύο. Μετά, ροδαλοί, φρεσκοχτενισμένοι και με καθαρά ρούχα, κατέληξαν στο παγκάκι των καπνιστών. «Είμαι τόσο καθαρός που σχεδόν τρίζω», είπε ο Σάντι. «Άσ' τα να πάνε», συμφώνησε ο Κερτ. Έμειναν για λίγο αμίλητοι κοιτάζοντας το υπόστεγο. «Έπεσε πάνω μας πολλή απ' αυτή τη μαλακία», είπε τελικά ο Τόνι. «Πολλή». Στον ουρανό κρεμόταν ένα φεγγάρι τριών τετάρτων, λευκό σαν γυαλισμένη πέτρα. Ο Σά-ντι αισθανόταν ένα τρέμουλο στον αέρα. Σκέφτηκε ότι ίσως οι εποχές ετοιμάζονταν ν' αλλάξουν. «Αν αρρωστήσουμε...» «Νομίζω ότι αν ήταν ν' αρρωστήσουμε, θα είχαμε αρρωστήσει ήδη», είπε ο Κερτ. «Ήμαστε τυχεροί. Πολύ τυχεροί. Είδατε καθόλου τα μάτια σας στον καθρέφτη του μπάνιου;» Τα είχαν δει φυσικά. Ήταν κόκκινα και ερεθισμένα, μάτια ανθρώπων που είχαν περάσει μια μεγάλη και δύσκολη μέρα παλεύοντας με κάποια πυρκαγιά. «Πιστεύω ότι η κοκκινίλα θα φύγει», συνέχισε ο Κερτ, «αλλά εκείνες οι μάσκες πρέπει να ήταν καλή ιδέα τελικά. 250 Stephen King r Δεν παρέχουν καμιά προστασία από τα μικρόβια, αλλά τουλάχιστον δεν πήγε εκείνη η μαύρη αηδία στο στόμα μας. Αν πήγαινε, νομίζω ότι οι συνέπειες μπορεί να ήταν πολύ άσχημες». Και είχε δίκιο. Τώρα: Σάντι Τα σάντουιτς είχαν τελειώσει, το ίδιο και το παγωμένο τσάι. Είπα στον Άρκι να πάρει δε'κα δολάρια από το ταμείο έκτακτων εξόδων (το είχαμε μέσα σε ένα βάζο στο ντουλάπι του πάνω ορόφου) και να πεταχτεί στο σούπερ μάρκετ. Δυο ντουζίνες Κόκα Κόλα και μισή ντουζίνα μπίρες θα μας έβγαζαν μέχρι το τέλος της αφήγησης. «Αν πάω, θα χάσω το κομμάτι με το ψάρι», είπε ο Άρκι. «Άρκι, το ξέρεις το κομμάτι με το ψάρι. Τα ξέρεις όλα τα κομμάτια της ιστορίας. Πήγαινε και φέρε μας κάτι κρύο να πιούμε. Σε παρακαλώ». Πήγε, γκαζώνοντας το φορτηγάκι του και βγαίνοντας από το πάρκινγκ με μεγάλη ταχύτητα. Κανονικά θα 'πρε-πε να του δώσουν κλήση. «Συνέχισε», είπε ο Νεντ. «Τι έγινε μετά;» «Για να δούμε», είπα. «Ο παλιός αρχιφύλακας έγινε παππούς, πρώτ' απ' όλα. Αυτό μάλλον έγινε πολύ πιο γρήγορα από ό,τι ήθελε, η κόρη του γέννησε κοριτσάκι ανύπαντρη, έγινε μεγάλη φασαρία στην οικογένεια, αλλά όλοι ηρέμησαν τελικά και το κορίτσι πήγε στο Σμιθ, που απ' ό,τι ακούω δεν είναι καθόλου κακό πανεπιστήμιο για 252 Stephen King να σπουδάσει μια κοπέλα. Ο γιος του Τζορτζ Μόργκαν έκανε χόουμ-ραν στο μπέιζμπολ και ο Τζορτζ ήταν τόσο περήφανος που κόντεψε να σπάσει τα κουμπιά της στολής του από το κόρδωμα. Νομίζω ότι δύο χρόνια αργότερα σκότωσε εκείνη τη γυναίκα στο δρόμο και μετά αυτοκτόνησε. Η γυναίκα του Όρβι Γκάρετ έπαθε σηψαιμία στο πόδι της και έχασε μερικά δάχτυλα. Η Σίρλεϊ Πάστερνακ ήρθε να δουλέψει εδώ το 1984...» «Το 1986», μουρμούρισε η Σίρλεϊ. «Το '86, λοιπόν», είπα και της χτύπησα απαλά το γόνατο. «Εκείνη την εποχή περίπου είχαμε και μια άσχημη πυρκαγιά στο Λάσμπεργκ, κάτι παιδιά



έπαιζαν με σπίρτα στο υπόγειο μιας πολυκατοικίας. Χωρίς επίβλεψη. Όταν μου λέει κανείς ότι οι Άμις είναι τρελοί που ζουν όπως ζουν, σκέφτομαι εκείνη την πυρκαγιά στο Λάσμπεργκ. Πέθαναν εννιά άτομα, ανάμεσα τους όλα τα παιδιά στο υπόγειο εκτός από ένα. Κι αυτό που σώθηκε μάλλον θα εύχεται να μην είχε γλιτώσει. Θα είναι δεκάξι χρονών τώρα, στην ηλικία που τα αγόρια αρχίζουν να ενδιαφέρονται για τα κορίτσια, κι αυτό το παιδί μάλλον θα μοιάζει με τον πρωταγωνιστή από την Ωραία και το Τέρας. Η είδηση βγήκε μόνο στις τοπικές εφημερίδες και τους σταθμούς -έχω μια θεωρία ότι οι πυρκαγιές με πολλαπλά θύματα σε πολυκατοικίες βγαίνουν σε εθνικό δίκτυο μόνο αν γίνουν τα Χριστούγεννα-, αλλά η πυρκαγιά παραήταν μεγάλη για τα μέρη μας, πολύ μεγάλη. Ο Τζάκι Ο' Χάρα έπαθε τρομερά εγκαύματα στα χέρια του ενώ βοηθούσε στην κατάσβεση. Α, ναι, ήρθε και ένας πολιτειακός, Τζέιμς Ντό-κερι τον έλεγαν...» «Ντόκερτι», είπε ο Φιλ Κάντλετον. «Με γ. Αλλά συγχωρείσαι, αρχιφύλακα, ήταν εδώ ένα δυο μήνες μόνο, και μετά τον μετέθεσαν στο Λαϊκόμινγκ». «Ναι, σωστά. Τέλος πάντων, αυτός ο Ντόκερτι κέρδισε το τρίτο βραβείο στο Διαγωνισμό Μαγειρικής Μπέτι Κρό- jtfio μια Μπιουικ 8 253 κερ με τη συνταγή Χρυσά Λουκάνικα. Τον ταράξαμε στο 5ούλεμα, αλλά το πήρε καλά». «Πολύ καλά», συμφώνησε ο Ένα. «Έπρεπε να μείνει. 0α κολλούσε εδώ». «Κερδίσαμε και τη διελκυστίνδα εκείνη τη χρονιά στο πικνίκ της Τετάρτης Ιουλίου και...» Είδα την έκφραση του μικρού και χαμογέλασα. «Νομίζεις ότι σε πειράζω, Νεντ, αλλά δεν είναι έτσι. Σοβαρά. Προσπαθώ να σε κάνω να καταλάβεις. Η Μπιουικ δεν ήταν το μόνο πράγμα που υπήρχε εδώ, εντάξει; Δεν ήταν. Βασικά, υπήρχαν διαστήματα που την ξεχνούσαμε τελείως. Οι περισσότεροι από μας, τέλος πάντων. Και ήταν εύκολο να την ξεχάσεις για μεγάλα διαστήματα, γιατί απλώς καθόταν στο υπόστεγο χωρίς να κάνει τίποτε. Στο μεταξύ αστυνομικοί έρχονταν κι έφευγαν. Ο Ντόκερτι έμεινε λίγο εδώ, αρκετό καιρό για να του βγάλουμε το παρατσούκλι Σεφ Πριντόμ. Ο Πολ Λάβινγκ, εκείνος που χτύπησε το γόνατο του πέρσι στο πικνίκ της Ημέρας της Εργασίας, πήρε μετάθεση, αλλά μετά από τρία χρόνια τον ξανάστειλαν εδώ. Η δουλειά μας δεν έχει πολλά πήγαιν' έλα, όπως κάποιες άλλες, αλλά όλο και κάτι έχει κι αυτή. Πρέπει να έχουν περάσει κάπου εβδομήντα πολιτειακοί από δω από το καλοκαίρι του 1979...» «Πολύ λίγους λες», είπε ο Χάντι. «Πες εκατό καλύτερα, μετρώντας και τις μεταθέσεις κο* τους πολιτειακούς που δουλεύουν εδώ τώρα. Συν μερικά καθάρματα». «Ναι, υπήρχαν και μερικά καθάρματα, αλλά οι περισσότεροι απλώς κάναμε τη δουλειά μας. Και, Νεντ, άκου: ο πατέρας σου και ο Τόνι Σέιντινκς πήραν ένα μάθημα εκείνο το βράδυ που ο πατέρας σου άνοιξε εκείνο το νυχτερι-δοτέρας. Το ίδιο κι εγώ. Μερικές φορές δεν υπάρχει τίποτε να μάθεις ή δεν υπάρχει τρόπος να το μάθεις ή δεν υπάρχει καν λόγος να προσπαθήσεις να το μάθεις. Είδα μια ταινία κάποτε, και ένας τύπος εξηγούσε γιατί πήγαινε 254 Stephen King στην εκκλησία και άναβε κερί παρ' όλο που δεν ήταν πολύ καλός καθολικός πια. "Δεν παίζεις με το άπειρο", είπε. Ίσως αυτό να ήταν το μάθημα που πήραμε. »Πότε πότε γινόταν κανένας φαποσεισμός στο Υπόστεγο Β. Μερικές φορές μια μικρή δόνηση και μερικές φορές δονήσεις πολλών Ρίχτερ. Αλλά οι άνθρωποι έχουν μια εκπληκτική ικανότητα να συνηθίζουν τις καταστάσεις, ακόμη κι εκείνες που δεν καταλαβαίνουν. Αν εμφανιστεί ένας κομήτης στον ουρανό, ο



μισός κόσμος θ' αρχίσει να φωνάζει για τις Έσχατες Ημέρες και τους Τέσσερις Ιππείς της Αποκάλυψης. Αν όμως ο κομήτης μείνει εκεί πάνω έξι μήνες, κανείς δε θα του δίνει πια σημασία. Το ίδιο πράγμα έγινε και στα τέλη του εικοστού αιώνα, αν θυμάσαι. Όλοι φώναζαν ότι θα πέσει ο ουρανός να μας πλακώσει και θα χαλάσουν οι υπολογιστές. Πέρασε μια βδομάδα και όλα επανήλθαν στο φυσιολογικό. Προσπαθώ απλώς να σου δείξω τα πράγματα στη σωστή τους προοπτική. Να...» «Πες μου για το ψάρι», είπε ο Νεντ, και αισθάνθηκα πάλι εκείνον το θυμό. Δε σκόπευε ν' ακούσει αυτά που είχα να του πω, όσο κι αν το ήθελα, όσο σκληρά κι αν προσπαθούσα. Αυτός ήθελε ν' ακούσει αυτά που ήθελε ν' ακούσει, και μόνο αυτά. Πες ότι αυτή είναι η Πάθηση των Εφήβων. Και η λάμψη στα μάτια του ήταν σαν τη λάμψη στα μάτια του πατέρα του όταν έσκυβε πάνω από το νυχτεριδοπράμα με το νυστέρι στο γαντοφορεμένο χέρι του. (Κόβω. Μερικές φορές ακούω ακόμη τον Κέρτις Γουίλκοξ να το λέει αυτό στα όνειρα μου.) Αυτό το φως όμως στα μάτια του μικρού δεν ήταν ακριβώς σαν του πατέρα του. Γιατί ο Νεντ δεν ήταν απλώς περίεργος. Ήταν και θυμωμένος. Πολύ θυμωμένος. Ο δικός μου θυμός προερχόταν από την άρνηση του να δεχτεί αυτά που ήθελα να του πω εγώ, από το γεγονός ότι είχε το θράσος να θέλει να διαλέξει. Αλλά από πού προερχόταν ο δικός του θυμός; Ποιο ήταν το επίκεντρο του; Απο μια Μπιουικ 8 255 Το ότι ο πατέρας του έλεγε ψέματα στη μητέρα του, όχι μόνο μια φορά αλλά ξανά και ξανά όλα αυτά τα χρόνια; Το ότι έλεγε ψέματα και στον ίδιο, ή έστω ότι του απέκρυπτε κάποια πράγματα; Ήταν θυμωμένος με τον πατέρα του επειδή είχε κρατήσει ένα τέτοιο μυστικό; Ήταν θυμωμένος μ' εμάς; Μ' εμάς; Δεν ήταν δυνατό να πιστεύει ότι η Μπουικ είχε σκοτώσει τον πατέρα του. Γιατί να πιστεύει κάτι τέτοιο; Ο υπεύθυνος για το θάνατο του Κερτ ήταν ο Μπράντλεϊ Ρόουτς. Ο Ρόουτς έκανε τον Κερτ να κυλήσει στο δρόμο από το πλάι της νταλίκας, αφήνοντας στην άσφαλτο ένα λεκέ από αίμα τρία μέτρα μήκος και πλάτος όσο είναι το ύψος ενός πολιτειακού, γύρω στο ένα ενενήντα στην περίπτωση του Κέρτις Γουίλκοξ, σε μια σύγκρουση που δεν του έβγαλε απλώς τα ρούχα αλλά του τα γύρισε τα μέσα έξω καθώς τα φρένα ούρλιαζαν και ενώ το ραδιόφωνο έπαιζε μουσική κάντρι -τι άλλο εκτός από κάντρι θα μπορούσε ν' ακούει ένα μισομεθυσμένο κάθαρμα σαν τον Μπράντλεϊ; Κάντρι με ντουέτο, έναν άντρα που τραγουδούσε μπάσα και μια γυναίκα πρίμα, ενώ τα κέρματα σκόρπισαν από το παντελόνι του Κερτ Γουίλκοξ, και το πέος του κόπηκε σαν αγριόχορτο, και τ' αρχίδια του έγιναν μαρμελάδα, και η τσατσάρα και το πορτοφόλι του κατέληξαν στην κίτρινη διαχωριστική γραμμή. Ο Μπράντλεϊ Ρόουτς ήταν υπεύθυνος για όλ' αυτά, εκτός αν ήθελες ν' αποδώσεις και κάποια ευθύνη στο μαγαζί του Ντίκι στο Στάτλερ που του πούλησε τις μπίρες, ή ίσως στην εταιρεία που φτιάχνει τις μπίρες, με τις ωραίες διαφημίσεις*ης για χαριτωμένα βατραχάκια που μιλάνε και αστεία ανθρωπάκια που πίνουν μπίρες, αντί για νεκρούς που κείτονται στο δρόμο με τα σωθικά τους κρεμασμένα έξω. Ή ίσως να ήθελες ν' αποδώσεις ευθύνες στο DNA του Μπράντλεϊ, στα μικρά κυτταρικά νήματα που του ψιθύριζαν Πιες κι άλλο, πιες κι άλλο, από τότε που ήπιε την πρώτη του γουλιά (γιατί μερικοί απλώς είναι καλωδιωμένοι με αυτό τον τρό- 256 Stephen King πο, πράγμα που σημαίνει σαν βόμβα σε βαλίτσα έτοιμη να εκραγεί, γεγονός βέβαια που δε δίνει καμία απολύτως παρηγοριά στους νεκρούς και τους τραυματίες). Ή ίσως φταίει ο Θεός. Ο Θεός είναι πάντα εύκολος αποδιοπομπαίος τράγος γιατί δε σου αντιμιλάει και δε γράφει ποτέ πρωτοσέλιδα άρθρα στις εφημερίδες. Όχι η Μπιούικ όμως. Σωστά; Δεν



μπορούσε να βρει την παρουσία της Μπιούικ στο θάνατο του Κερτ όσο κι αν έψαχνε. Η Μπιούικ βρισκόταν χιλιόμετρα μακριά, στο Υπόστεγο Β, χοντρή και πολυτελής και άμεμπτη με τα άσπρα της λάστιχα που δεν ανέχονταν χώματα, ούτε το παραμικρό πετραδάκι στα πέλματα, αλλά τα πετούσαν από πάνω τους μέχρι (απ' όσο μπορούσαμε να ξέρουμε) και τον τελευταίο κόκκο άμμου. Καθόταν εκεί και κοίταζε τη δουλειά της όταν ο πολιτειακός αστυνομικός Γουίλκοξ πέθανε αιμορραγώντας στην Πολιτειακή Οδό 32 της Πενσιλβάνια. Και τι έγινε που καθόταν εκεί, μέσα σε μια αμυδρή δυσοσμία λάχανου; Πώς ήταν δυνατόν να σκέφτεται το παιδί του... «Νεντ, δεν τον σκότωσε η Μπιούικ από μακριά, αν αυτό σκέφτεσαι», είπα. «Δεν κάνει τέτοια πράγματα». Δεν μπορούσα παρά να γελάσω λίγο με τον εαυτό μου, που μιλούσα με τέτοια σιγουριά. Λες και ήξερα. Ή λες και ήξερα οτιδήποτε άλλο για τη Ροουντμάστερ. «Η Μπιούικ ασκεί μια έλξη, ίσως ακόμη και να διαθέτει ένα είδος φωνής, όταν είναι σε μία από αυτές... ξέρεις...» «Τις ενεργές φάσεις», είπε η Σίρλεϊ. «Ναι. Όταν είναι στις ενεργές της φάσεις. Ακούς το βόμβο, και μερικές φορές τον ακούς μέσα στο μυαλό σου ταυτόχρονα... σαν να σε καλεί... αλλά θα μπορούσε να φτάσει εξ αποστάσεως στην Πολιτειακή Οδό 32 δίπλα στο παλιό βενζινάδικο Τζένι; Με τίποτε». Η Σίρλεϊ με κοίταζε σαν να μου είχε στρίψει λιγάκι, και όντως έτσι ένιωθα. Τι ακριβώς έκανα τώρα; Προσπα- ΑπομιαΜπιουικ8 257 θουσα να πείσω τον εαυτό μου να μη θυμώνει με αυτό το άτυχο ορφανό; «Σάντι; Απλώς θέλω ν' ακούσω για το ψάρι». Κοίταξα τον Χάντι, μετά τον Φιλ και τον Έντι. Και οι τρεις είχαν παραλλαγές της ίδιας έκφρασης που έλεγε: Παιδιά! Τι να κάνεις; Να τελειώσεις αυτό που άρχισες. Αυτό μόνο μπορείς να κάνεις, και αυτό θα έκανα. Θα παραμέριζα το θυμό μου και θα τελείωνα. Εγώ είχα ανοίξει τους ασκούς του Αιόλου (αν και έπρεπε να ομολογήσω πως όταν άρχισα δεν ήξερα πόσοι άνεμοι θα 'βγαιναν από μέσα), και τώρα έπρεπε να τους κλείσω. «Εντάξει, Νεντ. θα σου πω αυτό που θέλεις ν' ακούσεις. Αλλά κι εσύ μπορείς να λάβεις τουλάχιστον υπόψη σου ότι το μέρος εδώ παρέμεινε αρχηγείο της Πολιτειακής Αστυνομίας; Θα προσπαθήσεις να θυμάσαι πως, ανεξάρτητα από το τι πιστεύεις ή όχι, ανεξάρτητα από το αν σου αρέσει ή όχι, η Μπιούικ τελικά έγινε απλώς άλλο ένα κομμάτι της δουλειάς μας, όπως οι αναφορές ή οι καταθέσεις στα δικαστήρια ή το να καθαρίζουμε εμετούς από τα πατάκια των περιπολικών ή τα πολωνικά αστεία του Στιβ Ντεβό; Γιατί είναι σημαντικό». «Εντάξει. Πες μου για το ψάρι». Έγειρα πίσω στον τοίχο και σήκωσα το βλέμμα μου στη σελήνη. Ήθελα να του δώσω τη ζωή του πίσω αν μπορούσα. Ή τα αστέρια σε ένα πλαστικό ποτήρι. Όλα αυτά τα ποιητικά. Αλλά αυτός ήθελε μόνο να του πω για το αναθεματισμένο το ψάρι. Δε γαμιέται λοιπόν. Του είπα. Τότε Όχι γραφειοκρατικές διατυπώσεις, όχι έγγραφα: αυτή ήταν η εντολή του Τόνι Σέιντινκς, και την ακολουθούσαν όλοι. Όλοι ήξεραν πώς να χειρίζονται τα θέματα που αφορούσαν την Μπιούικ, ποια ήταν τα σωστά κανάλια. Δεν ήταν δύσκολο. Έδινες αναφορά ή στον Κερτ ή στον αρχιφύλακα ή στον Σάντι Ντίαρμπορν. Αυτοί ήταν οι άνθρωποι της Μπιούικ. Ο Σάντι είχε γίνει μέλος της τριανδρίας απλά και μόνο επειδή ήταν παρών στη διαβόητη νεκροψία. Σίγουρα όχι επειδή είχε καμιά ιδιαίτερη περιέργεια γι' αυτό το πράγμα.



Παρά την εντολή του Τόνι να μην υπάρχουν έγγραφα, ο Σάντι ήταν σίγουρος ότι ο Κερτ κρατούσε δικά του αρχεία -σημειώσεις και εικασίες- για την Μπιούικ. Αν ήταν έτσι πάντως, το έκανε διακριτικά. Στο μεταξύ, οι πτώσεις θερμοκρασίας και οι ενεργειακές εκτονώσεις -οι φωτο-σεισμοί- έδειχναν να εξασθενούν. Η Μπιούικ έχανε σιγά σιγά την ενέργεια της. Ή έτσι ήλπιζαν τουλάχιστον. Ο Σάντι δεν κρατούσε σημειώσεις και δε θα μπορούσε να δώσει ένα αξιόπιστο ιστορικό των γεγονότων. Οι βι- ΑΠΟ μια Μπιουικ 8 259 ντεοταινίες που είχαν τραβήξει με τα χρόνια θα βοηθούσαν σε ένα τέτοιο ιστορικό (αν χρειαζόταν ποτέ να το κάνουν), αλλά θα υπήρχαν ακόμη κενά και ερωτηματικά. Λεν είχαν βιντεοσκοπήσει όλους τους φωτοσεισμούς, αλλά ακόμη κι αν τους βιντεοσκοπούσαν αυτό δε θα έπαιζε μεγάλο ρόλο. Ήταν όλοι ίδιοι πάνω κάτω. Έγιναν ίσως καμιά δεκαριά από το 1979 μέχρι το 1983. Οι περισσότεροι ήταν μικροί. Δυο τρεις ήταν εξίσου ισχυροί με τον πρώτο, και ένας ήταν ακόμη ισχυρότερος. Αυτός ο μεγάλος φωτοσεισμός έγινε το 1983. Όσοι ήταν εκεί αποκαλούσαν ακόμη μερικές φορές το '83 Χρονιά του Ψαριού, σαν να ήταν Κινέζοι. Ο Κέρτις έκανε μερικά πειράματα από το '79 μέχρι το '83, αφήνοντας διάφορα φυτά και ζώα μέσα και γύρω από την Μπιούικ όταν έπεφτε η θερμοκρασία, αλλά τα αποτελέσματα ήταν ουσιαστικά τα ίδια με αυτά που είχαν με τον Τζίμι και τη Ρόζαλιν. Που σημαίνει ότι μερικές φορές κάποια πράγματα εξαφανίζονταν και μερικές φορές όχι. Δεν υπήρχε τρόπος να το προβλέψεις από πριν. Όλα έμοιαζαν τυχαία, σαν να έπαιζες κορόνα γράμματα. Σε μια πτώση της θερμοκρασίας, ο Κερτ άφησε ένα ινδικό χοιρίδιο δίπλα στο αριστερό μπροστινό λάστιχο της Ροουντμάστερ. Το έβαλε μέσα σε έναν πλαστικό κουβά. Είκοσι τέσσερις ώρες αφότου τελείωσαν τα πυροτεχνήματα και η θερμοκρασία στο υπόστεγο είχε επανέλθει στο φυσιολογικό, το ινδικό χοιρίδιο ήταν ακόμη στον κουβά του, πηδούσε εδώ κι εκεί και φαινόταν μια χαρά. Πριν από έναν άλλο φωτοσεισμό, ο Κερτ έβαλε ακριβώς κάτω από την Μπιούικ ένα κλουβί με δύο βατράχους. Αφού τελείωσαν οι λάμψεις, υπήρχαν ακόμη δύο βάτραχοι στο κλουβί. Μια μέρα αργότερα όμως, υπήρχε μόνο ένας βάτραχος. Και τη μεθεπόμενη μέρα το κλουβί ήταν άδειο. Το 1982 έγινε το Περίφημο Πείραμα του Πορτ Μπα- 260 Stephen King γκάζ. Επρόκειτο για ιδέα του Τόνι. Αυτός και ο Κερτ έκλεισαν έξι κατσαρίδες μέσα σε ένα διαφανές πλαστικό κουτί, κι έβαλαν το κουτί στο πορτ μπαγκάζ της Μπιούικ. Το έκαναν αυτό αμέσως αφού τελείωσε μια παράσταση πυροτεχνημάτων και έκανε ακόμη τόσο κρύο μέσα στην Μπιουικ ώστε η ανάσα τους έβγαζε αχνό όταν έσκυψαν πάνω από το πορτ μπαγκάζ. Επί τρεις μέρες ο ένας τους κοίταζε καθημερινά μέσα στο πορτ μπαγκάζ (πάντα με ένα σχοινί δεμένο γύρω από τη μέση του, και όλους τους άλλους ν' αναρωτιούνται σε τι θα βοηθούσε ένα σχοινί ενάντια σε κάτι που κατάφερε ν' αρπάξει τον Τζίμι από το κλουβί των τρωκτικών χωρίς ν' ανοίξει κανένα από τα δύο πορτάκια, ή τους βατράχους από το επίσης κλειστό κλουβί τους). Οι κατσαρίδες ήταν μια χαρά την πρώτη μέρα, και τη δεύτερη, και την τρίτη. Ο Κερτ και ο Τόνι πήγαν να τις πάρουν την τέταρτη μέρα -άλλο ένα αποτυχημένο πείραμα. Μόνο που οι κατσαρίδες είχαν χαθεί, ή έτσι φάνηκε τουλάχιστον στον Κερτ όταν άνοιξε το πορτ μπαγκάζ. «Όχι, περίμενε!» φώναξε μετά. «Εδώ είναι! Τις βλέπω! Τρέχουν εδώ κι εκεί σαν τρελές!»



«Πόσες είναι;» φώναξε ο Τόνι. Στεκόταν έξω από την πλαϊνή πόρτα του υπόστεγου και κρατούσε την άκρη του σχοινιού. «Είναι όλες εκεί; Και πώς βγήκαν από το κουτί, Κέρτις;» Ο Κέρτις μέτρησε τέσσερις κατσαρίδες αντί για έξι, αλλά αυτό δε σήμαινε πολλά. Οι κατσαρίδες δε χρειάζονται μαγικά αυτοκίνητα για να εξαφανιστούν, τα καταφέρνουν και μόνες τους, όπως ξέρουν όλοι όσοι έχουν κυνηγήσει κατσαρίδες με παντόφλα. Όσο για το πώς βγήκαν από το πλαστικό κουτί, αυτό ήταν προφανές. Το άνοιγμα του κουτιού ήταν ακόμη κλειστό, αλλά τώρα είχε στο πλάι μια στρογγυλή τρύπα με διάμετρο δύο εκατοστά. Για τον Κερτ και τον Τόνι έμοιαζε με τρύπα από σφαίρα μεγάλου διαμετρήματος. Όμως δεν υπήρχαν ακτινωτές ρωγμές γύ- ΑΠΟ μια Μπιουικ 8 261 ρω της, πράγμα που μπορεί ν' αποτελούσε ένδειξη ότι κάτι διαπέρασε το τοίχωμα του κουτιού με πολύ μεγάλη ταχύτητα. Ή ότι κάτι το έκαψε. Πουθενά απαντήσεις, μόνο άπιαστες χίμαιρες. Τα ίδια όπως πάντα. Και μετά ήρθε το ψάρι, τον Ιούνιο του 1983. Τα τελευταία δυόμισι χρόνια τουλάχιστον, η Διμοιρία Δ είχε πάψει να φρουρεί συστηματικά την Μπιουικ, γιατί στα τέλη του 1979 με αρχές του 1980 κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι, εφόσον έπαιρναν κάποιες λογικές προφυλάξεις, δεν υπήρχε ιδιαίτερος λόγος ανησυχίας. Ένα γεμάτο όπλο είναι επικίνδυνο, καμιά αντίρρηση, αλλά δε χρειάζεται να βάλεις φρουρούς είκοσι τέσσερις ώρες το εικοσιτετράωρο για να είσαι σίγουρος ότι δε θα πυροβολήσει από μόνο του. Συνήθως αρκεί να το βάλεις σε ένα ψηλό ράφι για να μην το φτάνουν τα παιδιά. Ο Τόνι αγόρασε ένα μουσαμά αυτοκινήτου ώστε αν πήγαινε κανείς πίσω από το αρχηγείο και τύχαινε να κοιτάξει μέσα στο υπόστεγο να μη δει το αμάξι και αρχίσει να κάνει ερωτήσεις. (Το '81, ένας καινούριος από το Τμήμα Οχημάτων με ιδιαίτερη προτίμηση στις Μπιουικ προσφέρθηκε να την αγοράσει.) Η βιντεοκάμερα έμεινε στην καλύβα, πάνω στο τρίποδο και με μια πλαστική σακούλα από πάνω για να την προστατεύει από την υγρασία, και η καρέκλα ήταν επίσης εκεί (με μια μεγάλη στοίβα περιοδικά από κάτω), αλλά ο Άρκι άρχισε να χρησιμοποιεί όλο και περισσότερο την καλύβα σαν αποθήκη για τα σύνεργα της κηπουρικής. Σάκοι με τύρφη και λίπασμα, παλέτες χορτοτάπητα και εργαλεία για το φύτεμα των λουλουδιών άρχισαν να στριμώχνουν τους φύλακες που παρακολουθούσαν την Μπιουικ και τελικά να τους εκτοπίζουν. Η καλύβα επανερχόταν στην αρχική της χρήση μόνο λίγο πριν και μετά από τους φωτοσεισμούς. 262 Stephen King Ο Ιούνιος της Χρονιάς του Ψαριού ήταν ένας από τους ωραιότερους πρώιμους καλοκαιρινούς μήνες που θυμόταν ο Σάντι -τα χόρτα να οργιάζουν, τα πουλιά συντονισμένα όλα σαν χορωδία, ο αέρας πλημμυρισμένος από μια ντελικάτη ζεστασιά σαν το πρώτο πραγματικό φιλί νεαρού ζευγαριού. Ο Τόνι Σέιντινκς ήταν σε διακοπές, είχε πάει επίσκεψη στην κόρη του στη Δυτική Ακτή (εκείνη που το μωρό της προκάλεσε όλη τη φασαρία). Ο αρχιφύλακας και η γυναίκα του προσπαθούσαν ν' αποκαταστήσουν κάπως τις σχέσεις τους μαζί της πριν γίνει μόνιμο το ρήγμα. Δεν ήταν κακό σχέδιο. Ο Σάντι Ντίαρμπορν και ο Χάντι Ρόγιερ ήταν επικεφαλής όσο έλειπε, αλλά ο Κερτ Γουίλκοξ -που δεν ήταν πια αρχάριος- ήταν το αφεντικό της Μπιούικ, καμιά αμφιβολία γι' αυτό. Και μια μέρα εκείνο τον υπέροχο Ιούνιο, ο Μπακ Φλάντερς ήρθε να τον δει με αυτή του την ιδιότητα. «Έχει πέσει η θερμοκρασία στο Υπόστεγο Β», του είπε. Ο Κέρτις σήκωσε τα φρύδια του. «Δεν είναι η πρώτη φορά, έτσι δεν είναι;» «Όχι», παραδέχτηκε ο Μπακ, «αλλά δεν την έχω ξαναδεί ποτέ να πέφτει τόσο γρήγορα. Πεντέμισι βαθμοί από το πρωί».



Αυτό έκανε τον Κερτ να πάει αμέσως στο υπόστεγο, μ' εκείνη την παλιά λάμψη της έξαψης στα μάτια του. 'Οταν κόλλησε το πρόσωπο του σε ένα από τα παράθυρα της μπροστινής γκαραζόπορτας, το πρώτο πράγμα που πρόσεξε ήταν ο μουσαμάς που είχε αγοράσει ο Τόνι. Ήταν πεσμένος από τη μεριά του οδηγού σαν ανασηκωμένο χαλί. Δεν ήταν η πρώτη φορά. Ήταν λες και η Μπιούικ μερικές φορές έτρεμε (ή κουνιόταν) και πέταγε από πάνω της το πλαστικό κάλυμμα σαν κυρία που πετάει από πάνω της τη βραδινή της εσάρπα σηκώνοντας τους ώμους. Η βελόνα στο στρογγυλό θερμόμετρο έδειχνε 16 βαθμούς. «Έχει 23 βαθμούς εδώ έξω», είπε ο Μπακ. Στεκόταν ΑΠΟ μια Μπιουικ 8 263 δίπλα στον Κέρτις. «Κοίταξα το θερμόμετρο δίπλα στην ταΐστρα των πουλιών πριν έρθω μέσα να σου το πω». «Επομένως έχει κατεβεί εφτά βαθμούς, όχι πεντέμισι». «Όταν ήρθα να σου το πω ήταν 18 βαθμοί μέσα στο υπόστεγο. Για να δεις πόσο γρήγορα πέφτει. Σαν... σαν ν' αρχίζει ψυχρό μέτωπο ή κάτι τέτοιο. Θέλεις να ειδοποιήσω τον Χάντι;» «Ας μην τον ενοχλήσουμε. Φτιάξε ένα πρόγραμμα φρούρησης. Πες στον Ματ Μπαμπίκι να σε βοηθήσει. Ονόμασε το... χμμ, "Πλύσιμο αυτοκινήτου". Ας βάλουμε δύο άτομα να παρακολουθούν την Μπιουικ για την υπόλοιπη μέρα, και απόψε επίσης. Εκτός αν ο Χάντι πει όχι ή ανεβεί πάλι η θερμοκρασία». «Εντάξει», είπε ο Μπακ. «Θέλεις να είσαι στην πρώτη βάρδια;» Ο Κερτ ήθελε, και πολύ μάλιστα -ένιωθε ότι κάτι θα συνέβαινε-, αλλά κούνησε το κεφάλι του. «Δε γίνεται. Έχω δικαστήριο, και μετά είναι κι εκείνη η φορτηγοπαγίδα στην Κάμπρια». Ο Τόνι θα πάθαινε υστερία αν άκουγε τον Κερτ να ονομάζει φορτηγοπαγίδα τη γεφυροπλάστιγγα του αυτοκινητόδρομου 9, αλλά ουσιαστικά αυτό ήταν. Κάποιος διακινούσε ηρωίνη και κοκαΐνη από το Νιου Τζέρσεϊ, και υπήρχε η υποψία ότι η διακίνηση γινόταν μέσα στα φορτία κάποιων ανεξάρτητων φορτηγών. «Η αλήθεια είναι ότι δεν προλαβαίνω με τίποτε. Να πάρει!» Χτύπησε τη γροθιά στο μηρό του, και μετά έφερε τα χέρια δίπλα στο πρόσωπο και κοίταξε πάλι μέσα από το τζάμι. Το μόνο που φαινόταν ήταν η Μπιουικ, παρκαρισμένη μέσα στο υπόστεγο μέσα σε δυο δέσμες ηλιακού φωτός που διασταυρώνονταν πάνω στο σκούρο μπλε καπό της σαν προβολείς. «Βρες τον Ράντι Σαντέρ. Δεν είναι εδώ και ο Κρις Σό-ντερ; Μου φάνηκε ότι τον είδα να χαζεύει κάπου». «Ναι. Τυπικά, είναι εκτός υπηρεσίας, αλλά στο σπίτι 264 Stephen King του είναι ακόμη οι δύο αδερφές της γυναίκας του από το Οχάιο και ήρθε εδώ για να δει τηλεόραση». Ο Μπακ χαμήλωσε τη φωνή του. «Δε θέλω να σου πω πώς να κάνεις τη δουλειά σου, Κερτ, αλλά νομίζω ότι αυτοί οι δύο τύποι είναι εκνευριστικοί». «Δε γίνεται αλλιώς, δεν έχουμε άλλους. Πες τους ότι θέλω κανονικές αναφορές. Στάνταρ Κωδικός Δ. Και θα τηλεφωνήσω στο κέντρο από σταθερό τηλέφωνο πριν φύγω από το δικαστήριο». Ο Κερτ έριξε μια τελική, σχεδόν αγωνιώδη ματιά στην Μπιούικ και γύρισε στο αρχηγείο για να ξυριστεί και να ετοιμαστεί για το εδώλιο των μαρτύρων. Το απόγευμα θα ερευνούσε καρότσες φορτηγών μαζί με μερικούς αστυνομικούς της Διμοιρίας Γ, ψάχνοντας για κοκαΐνη και ελπίζοντας να μην αποφασίσει κανείς ν' αρχίσει να πυροβολεί με αυτόματο. Θα ήθελε να βρει κάποιον να τον αντικαταστήσει εφόσον είχαν χρόνο, αλλά δεν υπήρχε κανείς. Ο Σόντερ και ο Σαντέρ τοποθετήθηκαν φρουροί στην Μπιουικ, πράγμα που δεν τους πείραζε καθόλου. Αυτές οι ξεκούραστες δουλειές αρέσουν στους



εκνευριστικούς τύπους. Στέκονταν δίπλα στην καλύβα καπνίζοντας, κουβεντιάζοντας, ρίχνοντας πότε πότε καμιά ματιά στην Μπιουικ (ο Σαντέρ ήταν πολύ καινούριος για να ξέρει τι να περιμένει, και δεν έμεινε πολύ καιοό στην Πολιτειακή Αστυνομία έτσι κι αλλιώς), λέγοντας αστεία και απολαμβάνοντας τη μέρα. Σε κάποιο σημείο ο Μπακ Φλάντερς σκαντζάρισε τον Ράντι Σαντέρ, λίγο αργότερα ο Όρβιλ Γκάρετ σκαντζάρισε τον Κρις Σόντερ. Ο Χάντι έβγαινε πότε πότε κι έριχνε μια ματιά. Στις τρεις, όταν ήρθε ο Σάντι για να καθίσει στο γραφείο του προϊστάμενου αρχιφύλακα, ο Κερτ Γουίλκοξ είχε γυρίσει και είχε σκαντζάρει τον Μπακ στο Υπόστεγο Β. Η θερμοκρασία στο υπόστεγο είχε πέσει άλλους πεντέμισι βαθμούς στο μεταξύ, και το πάρκινγκ άρχι- τ yyno μια Μπιογίκ 8 265 σαι να γεμίζει από τα αυτοκίνητα πολιτειακών που ήταν εκτος υπηρεσίας. Είχε μαθευτεί το νέο. Κωδικός Δ. Γύρω στις τέσσερις το απόγευμα, ο Ματ Μπαμπίκι έβαλε το κεφάλι του μέσα στο γραφείο του προϊστάμενου αρχιφύλακα και είπε στον Σάντι ότι δεν είχε ασύρματο. «Φοβερά παράσιτα, αφεντικό. Τα χειρότερα που έχω δει». «Φτου». Ο Σάντι έκλεισε τα μάτια, τα έτριψε με τις αρθρώσεις των δαχτύλων και ευχήθηκε να ήταν εκεί ο Τόνι. Ήταν η πρώτη φορά που ενεργούσε ως προϊστάμενος αρχιφύλακας, και παρ' όλο που η περιστασιακή αύξηση στο μισθό του στο τέλος του μήνα θα ήταν αναμφίβολα ικανοποιητική, η ταλαιπωρία δεν ήταν καθόλου. «Είναι απ' αυτό το αναθεματισμένο το αυτοκίνητο. Μόνο αυτό μου έ-λευιε τώρα». «Μην το παίρνεις κατάκαρδα», είπε ο Ματ. «Θα ρίξει μερικές αστραπές και θα επανέλθει στο φυσιολογικό. Και ο ασύρματος το ίδιο. Έτσι δε γίνεται συνήθως;» Ναι, έτσι γινόταν συνήθως. Βασικά, ο Σάντι δεν ανησυχούσε ιδιαίτερα για την Μπιούικ. Τι θα γινόταν όμως αν κάποιος που έκανε περιπολία συναντούσε προβλήματα ενώ οι επικοινωνίες ήταν ανύπαρκτες; Κάποιος που θα έστελνε ίσως σήμα 33 -Ζητώ άμεση βοήθεια- ή 47 -Στείλτε ασθενοφόρο- ή, ακόμη χειρότερα, 10-99: Χτυπήθηκε αστυνομικός. Ο Σάντι είχε πάνω από μια ντουζίνα άντρες σε περιπολία εκείνη τη στιγμή, και ένιωθε λες και τους κουβαλούσε όλους στην πλάτη του. «Ματ, άκου. Πάρε το περιπολικό μου -είναι το 17- και πήγαινε στα ριζά του λόφου. Δεν πρέπει να έχει παράσιτα εκεί. Κάλεσε όλους τους δικούς μας στους δρόμους και πες τους ότι το κέντρο επικοινωνιών είναι προσωρινά 17. Κωδικός Δ». «Ω, έλα τώρα, Σάντι! Δεν είναι λίγο υπερβολικό...» 266 Stephen King «Δεν έχω ώρα ν' ακούω ανοησίες», είπε ο Σάντι. Δεν είχε ξανανιώσει ποτέ τέτοια ανυπομονησία με τις κωλυσιεργίες του Μπαμπίκι. «Απλώς κάνε αυτό που σου είπα». «Μα δε θα είμαι εδώ για να δω...» «Ναι, μάλλον δε θα είσαι». Η φωνή του Σάντι είχε υψωθεί λίγο. «Τα παράπονα σου στο δήμαρχο». Ο Ματ κάτι πήγε να πει πάλι, αλλά κοίταξε καλύτερα το πρόσωπο του Σάντι και αποφάσισε συνετά να κρατήσει το στόμα του κλειστό. Δύο λεπτά αργότερα ο Σάντι τον είδε να κατεβαίνει το λόφο με το περιπολικό 17. «Ωραία», μουρμούρισε. «Μείνε εκεί λίγο, ενοχλητικέ αντιρρησία». Ο Σάντι πήγε στο Υπόστεγο Β, όπου είχε μαζευτεί κιόλας πολύς κόσμος. Οι περισσότεροι ήταν πολιτειακοί, αλλά υπήρχαν και μερικοί τύποι από το Τμήμα Οχημάτων, με τις λαδωμένες πράσινες φόρμες που ήταν η επίσημη στολή τους. Ζούσαν τέσσερα χρόνια τώρα με την Μπιούικ και συνήθως δε



φοβούνταν, αλλά εκείνη τη μέρα έδειχναν νευρικοί. 'Οταν βλέπεις να πέφτει το θερμόμετρο έντεκα βαθμούς μια ζεστή καλοκαιρινή μέρα σε ένα κλειστό υπόστεγο, είναι δύσκολο να μην πιστέψεις ότι συμβαίνει κάτι σοβαρό. Ο Κερτ είχε γυρίσει πριν λίγη ώρα και είχε ήδη οργανώσει μερικά πειράματα -όσα πρόλαβε μάλλον, κατά την άποψη του Σάντι. Στο μπροστινό κάθισμα της Μπιούικ είχε βάλει ένα κουτί από παπούτσια Νάικ με μερικούς γρύλους μέσα. Το κλουβί με τους βατράχους ήταν στο πίσω κάθισμα. Υπήρχε μόνο ένας βάτραχος μέσα αυτή τη φορά, αλλά ήταν τεράστιος, από κείνα τα είδη που ζουν στους βάλτους, με τα πεταχτά κιτρινόμαυρα μάτια. Είχε πάρει επίσης τη ζαρντινιέρα από το παράθυρο του γραφείου του Ματ Μπαμπίκι και την είχε βάλει στο πορτ μπαγκάζ της Μπιούικ. Τέλος, έβγαλε τον Ντίλον για μια βόλτα εκεί έξω και τον έκανε έναν κύκλο τριακοσίων εξήντα μοιρών ΑΠΟ μια Μπιουικ 8 267 γύρω από το αμάξι, δεμένο με το λουρί για να δει τι θα γίνει. Αυτό δεν άρεσε ιδιαίτερα στον Όρβιλ Γκάρετ, αλλά ο Κερτ τον έπεισε να του δώσει το σκύλο. Σε άλλα θέματα ο Κερτ Ψαν ακόμη λίγο άπειρος, αλλά σε ό,τι είχε σχέση με την Μπιουικ ήταν τρομερός καταφερτζής. Δεν έγινε τίποτε εντυπωσιακό στη βόλτα του Ντίλον _όχι, τότε δεν έγινε τίποτε-, αλλά ήταν φανερό ότι η μασκότ της Διμοιρίας θα προτιμούσε να βρίσκεται οπουδήποτε αλλού. Αντιστεκόταν στο λουρί τόσο πολύ που τον έπνιγε, και περπατούσε με το κεφάλι κάτω και την ουρά στα σκέλια, βγάζοντας πότε πότε έναν ξερό βήχα. Κοίταζε συχνά την Μπιουικ αλλά και όλο το υπόλοιπο υπόστεγο, λες και αυτό που δεν του άρεσε είχε εξαπλωθεί από το ψευτοαυτοκίνητο και είχε μολύνει όλο το υπόστεγο. Ο Κερτ τον έβγαλε πάλι έξω και έδωσε το λουρί πίσω στον Όρβιλ. «Κάτι συμβαίνει», είπε. «Ο Ντίλον το νιώθει, το ίδιο κι εγώ. Αλλά δεν είναι όπως τις άλλες φορές». Είδε τον Σάντι και το επανέλαβε: «Δεν είναι σαν τις άλλες φορές». «Όχι», είπε ο Σάντι, και μετά έδειξε τον Ντίλον. «Τουλάχιστον δεν ουρλιάζει». «Όχι ακόμη», είπε ο Όρβιλ. «Έλα, Ντίλον, πάμε πίσω στο αρχηγείο. Τα πήγες καλά. Θα σου δώσω σκυλοτρο-φή». Και απομακρύνθηκε ρίχνοντας στον Κερτ μια τελευταία επικριτική ματιά. Ο Ντίλον περπατούσε δίπλα του, χωρίς να χρειάζεται πια το λουρί για να τον ακολουθήσει κατά πόδας. Στις τέσσερις και είκοσι περίπου, η τηλεόραση στο πάνω σαλόνι ξαφνικά έπαψε να έχει εικόνα. Στις τέσσερις και σαράντα, η θερμοκρασία στο Υπόστεγο Β είχε πέσει στους εννιά βαθμούς. Στις τέσσερις και πενήντα, ο Κερτ Γουίλκοξ φώναξε: «Αρχίζει! Το ακούω!» Ο Σάντι είχε πάει μέσα για να ελέγξει τις επικοινωνίες (που ήταν σε άθλιο χάλι, ο ασύρματος έβγαζε μόνο μια Γ 268 Stephen King συνεχή βοή από παράσιτα), και όταν φώναξε ο Κερτ γύριζε στο υπόστεγο διασχίζοντας το πάρκινγκ, όπου υπήρχαν τόσα αυτοκίνητα που νόμιζες ότι γινόταν καμιά γιορτή στο αρχηγείο, το Φιλανθρωπικό Πανηγύρι της Αστυνομίας ή το Παιδικό Καρναβάλι που έκαναν κάθε Ιούλιο. Αρχισε να τρέχει και πέρασε μέσα από τους πολιτειακούς που προσπαθούσαν να δουν από την πλαϊνή πόρτα -την πλαϊνή πόρτα που, όσο κι αν (ραινόταν απίστευτο, ήταν ακόμη ανοιχτή. Και στο κατώφλι στεκόταν ο Κερτ. Από το υπόστεγο έβγαιναν κύματα ψύχους, αλλά δεν έδειχνε να τα νιώθει. Τα μάτια του ήταν διάπλατα ανοιχτά, και όταν στράφηκε στον Σάντι έμοιαζε σαν να ονειρευόταν. «Το βλέπεις; Σάντι, το βλέπεις;»



Φυσικά και το έβλεπε: μια βιολετί λάμψη που έβγαινε από τα παράθυρα της Μπιούικ και τη χαραμάδα του πορτ μπαγκάζ και κατέβαινε στα πλευρά του αυτοκινήτου σαν ένα αραιό ραδιενεργό υγρό. Μέσα στο αμάξι ο Σάντι έβλεπε καθαρά το σχήμα των καθισμάτων και το τεράστιο τιμόνι. Ήταν περιγράμματα, σιλουέτες. Η υπόλοιπη καμπίνα είχε χαθεί μέσα σε μια ψυχρή μοβ λάμψη πιο δυνατή και από υψικάμινο. Ο βόμβος ήταν δυνατός και δυνάμωνε κι άλλο. Ο Σάντι ένιωθε το κρανίο του να τον πονά, και σχεδόν ευχόταν να ήταν κουφός. Όχι πως θα σε βοηθούσε αν ήσουν κουφός, γιατί αυτόν το βόμβο δεν τον άκουγες μόνο με τ' αυτιά αλλά με όλο σου το σώμα. Ο Σάντι τράβηξε τον Κερτ από το κατώφλι και μετά έπιασε το πόμολο της πόρτας για να την κλείσει. Ο Κερτ του έπιασε τον καρπό. «Όχι, Σάντι, όχι! Θέλω να το δω! Θέλω...» Ο Σάντι του τράβηξε το χέρι με μια απότομη κίνηση. «Είσαι τρελός; Υπάρχουν κανόνες που ακολουθούμε μ' αυτό το πράγμα. Εσύ το ξέρεις καλύτερα απ' όλους, εσύ τους έφτιαξες, μαζί με τον Τόνι, για το Θεό!» Όταν ο Σάντι έκλεισε με πάταγο την πόρτα, κόβοντας ΑΠΟ ΜΙΑ ΜΠΙΟΥΙΚ 8 269 την απευθείας θέα της Μπιούικ, τα βλέφαρα του Κερτ πετά-ρισαν και αναπήδησε σαν άνθροοπος που ξυπνά από βαθύ ύπνο. «Εντάξει», είπε. «Εντάξει, αφεντικό. Με συγχωρείς». «Δεν πειράζει», είπε ο Σάντι, χωρίς να το πιστεύει. Γιατί αυτός ο βλάκας θα στεκόταν εκεί στο κατώφλι. Ο Σάντι δεν είχε την παραμικρή αμφιβολία γι' αυτό. θα στεκόταν εκεί και θα ψηνόταν, αν το αμάξι είχε βάλει στο πρόγραμμα να τον ψήσει. «Πρέπει να πάρω τα προστατευτικά γυαλιά», είπε ο Κερτ. «Τα έχω στο πορτ μπαγκάζ του αυτοκινήτου. Έχω και εφεδρικά, και είναι πολύ πιο σκούρα. Ένα ολόκληρο κουτί. Θέλεις κι εσύ ένα ζευγάρι;» Ο Σάντι είχε ακόμη την αίσθηση ότι ο Κερτ δεν είχε ξυπνήσει εντελώς, ότι απλώς υποκρινόταν, όπως κάνεις όταν χτυπάει το τηλέφωνο στη μέση της νύχτας. «Ναι, γιατί όχι; Αλλά θα είμαστε προσεκτικοί, εντάξει; Γιατί φαίνεται να ετοιμάζεται για πολύ άσχημη φάση». «Για εκπληκτική φάση!» είπε ο Κερτ, και η χαρά στη φωνή του, αν και κάπως τρομακτική, έκανε τον Σάντι να νιώσει λίγο καλύτερα. Τουλάχιστον δεν ήταν σαν υπνοβάτης πια. «Αλλά, ναι, μαμά, θ' ακολουθήσουμε τους κανόνες και θα προσέχουμε πολύ». Έτρεξε για το αμάξι του -όχι το περιπολικό, το προσωπικό του αμάξι, την επισκευασμένη Μπελ Αιρ- και άνοιξε το πορτ μπαγκάζ. Έψαχνε ακόμη μέσα στα κουτιά που είχε εκεί μέσα όταν η Μπιούικ εξερράγη. Δεν εξερράγη κυριολεκτικά, αλλά δεν υπήρχε άλλη λέξη γι' αυτό που έκανε. Όσοι ήταν εκεί εκείνη τη μέρα δεν την ξέχασαν ποτέ, αν και αργότερα δεν το συζήτησαν σχεδόν καθόλου γιατί δεν υπήρχε τρόπος να μιλήσεις για κείνο το τρομακτικό φαινόμενο. Για την τεράστια ισχύ του. Το μόνο που μπορούσαν να πουν ήταν ότι μπροστά σ' αυ- 270 Stephen King w τη τη λάμψη ο ήλιος έμοιαζε σκοτεινός και το φως έκανε το υπόστεγο να μοιάζει διαφανές σαν φάντασμα. Ήταν α-δύνατο να κατανοήσει κανείς το πώς το απλό γυαλί μπο-ρούσε να στέκεται ανάμεσα στη λάμψη και στον έξω κόσμο. Η λάμψη ξεχύθηκε μέσα από τις σανίδες του υπόστεγου σαν νερό μέσα από τουλπάνι. Τα σχήματα των καρφιών ξεχώριζαν σαν κουκκίδες σε φωτογραφία εφημερίδας ή μοβ κόμπους αίματος πάνω σε φρέσκο τατουάζ. Ο Σάντι άκουσε τον Καρλ Μπράντατζ να φωνάζει Θα τιναχτεί στον αέρα αυτή τη φορά, σίγουρα πράματα! Από το αρχηγείο πίσω του άκουσε τον Μίστερ Ντίλον να ουρλιάζει με τρόμο.



«Παρ' όλ' αυτά ήθελε να βγει έξω και να έρθει στο υπόστεγο», είπε αργότερα ο Όρβιλ στον Σάντι. «Τον είχα στο πάνω σαλόνι, όσο πιο μακριά γινόταν από το αναθεματισμένο το υπόστεγο, αλλά δεν είχε σημασία. Το ένιωθε το αμάξι. Το άκουγε, φαντάζομαι, άκουγε το βόμβο. Και ξαφνικά είδε το παράθυρο. Χριστέ μου! Αν δεν είχα ενεργήσει γρήγορα και δεν τον άρπαζα εκείνη τη στιγμή, θα είχε πηδήσει από μέσα, κι ας ήταν στον πρώτο όροφο. Κατούρησε πάνω μου καθώς τον κρατούσα και δεν το αντιλήφθηκα παρά μετά από μισή ώρα -για να καταλάβεις πόσο τρομαγμένος ήμουν κι εγώ». Ο Όρβιλ κούνησε το κεφάλι σκυθρωπός και σκεφτικός. «Δεν έχω ξαναδεί σκυλί να κάνει έτσι. Ποτέ. Οι τρίχες του είχαν σηκωθεί όρθιες, έβγαζε αφρούς από το στόμα, και νόμιζες ότι τα μάτια του θα πεταχτούν από τις κόγχες τους. Χριστέ μου». Στο μεταξύ ο Κερτ γύρισε τρέχοντας στο υπόστεγο με καμιά δεκαριά ζευγάρια προστατευτικά γυαλιά στα χέρια. Οι πολιτειακοί τα φόρεσαν, αλλά και πάλι ήταν αδύνατο να κοιτάξεις την Μπιούικ. Ήταν αδύνατο ακόμη και να /mo μια Μπιουικ 8 271 πλησιάσεις τα παράθυρα. Και πάλι υπήρχε εκείνη η παράξενη σιωπή ενώ όλοι ένιωθαν ότι θα 'πρεπε να βρίσκονται στο κέντρο μιας τρομερής φασαρίας, ν' ακούν κεραυνούς και κατολισθήσεις και εκρήξεις ηφαιστείων. Με τις πόρτες του υπόστεγου κλειστές, οι πολιτειακοί (σε αντίθεση με τον Ντίλον) δεν άκουγαν ούτε καν το βόμβο. Ακουγόταν μόνο σύρσιμο από πόδια, κάποιος που ξερόβηχε, τα ουρλιαχτά του Ντίλον από το αρχηγείο, η φωνή του Όρβι Γκάρετ που του έλεγε να ηρεμήσει, και τα παράσιτα του ασύρματου του Ματ Μπαμπίκι από το ανοιχτό παράθυρο (που πλέον, χάρη στον Κερτ, είχε απαλλαγεί από το λουλουδάτο πλαίσιο του) του θαλάμου επικοινωνιών. Τίποτε άλλο. Ο Κερτ πλησίασε στην γκαραζόπορτα με το κεφάλι σκυφτό και τα χέρια σηκωμένα. Δύο φορές προσπάθησε να σηκώσει το κεφάλι και να κοιτάξει μέσα στο Υπόστεγο Β, αλλά δεν μπορούσε. Το φως ήταν πολύ δυνατό. Ο Σάντι τον έπιασε από τον ώμο. «Μην προσπαθείς να κοιτάξεις. Δεν μπορείς -ακόμη τουλάχιστον. Θα σου κάψει τα μάτια». «Τι είναι, Σάντι;» ψιθύρισε ο Κερτ. «Τι στην ευχή είναι αυτό το πράγμα;» Ο Σάντι κούνησε το κεφάλι του. Δεν ήξερε τι ν' απαντήσει. Επί μισή ώρα η Μπιούικ έδινε την παράσταση των παραστάσεων, μετατρέποντας το Υπόστεγο Β σε μια πύρινη μπάλα, εκτοξεύοντας παράλληλες δέσμες εκτυφλωτικών λάμψεων από όλα τα παράθυρα, αστράφτοντας ξανά και ξανά, μια υψικάμινος νέον χωρίς θερμότητα και ήχο. Αν εμφανιζόταν κανένας πολίτης εκείνη την ώρα, ένας Θεός ξέρει τι θα σκεφτόταν, σε ποιον θα το έλεγε και πόσα θα πίστευαν από αυτά που θα έλεγε. Ευτυχώς όμως δε φάνη- 272 Stephen King κε κανείς. Και γύρω στις πεντέμισι οι πολιτειακοί άρχισαν να βλέπουν πάλι μεμονωμένες λάμψεις, λες και η ενεργειακή πηγή που προκαλούσε το φαινόμενο είχε αρχίσει να εξασθενεί. Θύμισε στον Σάντι μοτοσικλέτα που αρχίζει να ρετάρει όταν αδειάσει το ντεπόζιτο των καυσίμων. Ο Κερτ πλησίασε ξανά στα παράθυρα. Παρ' όλο που αναγκαζόταν και πάλι να σκύβει κάθε φορά που η Μπιού-ικ εκτόξευε νέες αστραπές, μπορούσε τουλάχιστον να κοιτάξει στο ενδιάμεσο διάστημα. Ο Σάντι πήγε κι αυτός δίπλα του, σκύβοντας για ν' αποφύγει τις πιο δυνατές λάμψεις. (Μοιάζονμε σαν να κάνουμε κάποια παράξενη άσκηση συγχρονισμού, σκέφτηκε.) Μισόκλεινε τα μάτια θαμπωμένος παρ' όλο που τα προστατευτικά γυαλιά είχαν τριπλό στρώμα γυαλί.



Η Μπιούικ ήταν ακόμη άθικτη και αμετάβλητη. Ο μουσαμάς ήταν ακόμη πεσμένος στο δάπεδο, απείραχτος κι αυτός από τις τρομερές λάμψεις. Τα εργαλεία του Άρκι κρέμονταν κι αυτά στη θέση τους, και οι στοίβες των παλιών εφημερίδων Αμέρικαν ήταν ακόμη στην απέναντι γωνία, δεμένες με σπάγκο. Ένα και μόνο σπίρτο θα ήταν αρκετό για να πάρουν φωτιά αυτές οι παλιές εφημερίδες, αλλά όλο αυτό το εκτυφλωτικό μοβ φως δεν τις είχε πειράξει. «Σάντι, βλέπεις κανένα από τα πειραματόζωα;» Ο Σάντι κούνησε αρνητικά το κεφάλι του. Έκανε πίσω, έβγαλε τα γυαλιά που του είχε δώσει ο Κέρτις και τα έδωσε στον Άντι Κολούτσι, που ανυπομονούσε να κοιτάξει. Ο Σάντι έκανε μεταβολή και γύρισε στο αρχηγείο. Απ' ό,τι έδειχναν τα πράγματα, το Υπόστεγο Β δε θ' ανατιναζόταν. Και ήταν ακόμη προϊστάμενος αρχιφύλακας, είχε δουλειά. Στην πίσω σκάλα, σταμάτησε και κοίταξε πίσω. Ο Άντι Κολούτσι και οι άλλοι, παρ' όλο που φορούσαν προστατευτικά γυαλιά, φοβούνταν να πλησιάσουν στα παράθυρα. Τη μοναδική εξαίρεση αποτελούσε ο Κέρτις Γουίλκοξ, ΑΠΟ μια Μπιουικ 8 273 που στεκόταν μπροστά σε ένα παράθυρο -τόσο τεράστιος, 0α 'λέγε η μάνα του Σάντι- με τα προστατευτικά γυαλιά κολλημένα στο τζάμι, γυρίζοντας το κεφάλι του λίγο κάθε φορά που η λάμψη ήταν πολύ δυνατή, κάτι που γινόταν κάθε είκοσι δευτερόλεπτα περίπου. Έτσι όπως κάνει θα στραβωθεί απ' αυτό το πράγμα, σκέφτηκε ο Σάντι. Όμως δεν υπήρχε τέτοιος φόβος. Ο Κέρτις έδειχνε να έχει χρονομετρήσει το ρυθμό των λάμψεων, και κοίταζε την κατάλληλη στιγμή. Ο Σάντι τον έβλεπε να γυρίζει το κεφάλι του στο πλάι ένα δυο δευτερόλεπτα πριν από κάθε λάμψη. Και μετά, για μια στιγμή, γινόταν ένα σκοτεινό περίγραμμα, ένας εξωτικός παγωμένος χορευτής με φόντο μια φωτεινή επιφάνεια από μοβ φως. Ήταν τρομακτικό το θέαμα, σαν να έβλεπες κάτι που υπήρχε και δεν υπήρχε ταυτόχρονα, πραγματικό και εξωπραγματικό μαζί, συμπαγές και άυλο. Ο Σάντι θα σκεφτόταν αργότερα ότι ο Κερτ έμοιαζε πολϋ" με τον Ντίλον σε ό,τι είχε σχέση με την Μπιουικ 8. Δεν ούρλιαζε όπως το σκυλί στο πάνω σαλόνι, αλλά έμοιαζε να έχει επαφή με το ψευτοαμάξι, να είναι συγχρονισμένος μαζί του. Να χορεύει μαζί του: αυτό ένιωθε ο Σάντι, τότε και αργότερα. Να χορεύει μαζί του. Στις έξι παρά δέκα εκείνο το απόγευμα, ο Σάντι επικοινώνησε με τον Ματ κάτω στο λόφο και τον ρώτησε τι γινόταν. Ο Ματ του είπε ότι δε γινόταν τίποτε (Τίποτε, γιαγιά, έλεγε ο τόνος του), και ο Σάντι του είπε να γυρίσει στο αρχηγείο. 'Οταν έφτασε, ο Σάντι του είπε ότι μπορούσε να πάει στο υπόστεγο να κοιτάξει το αμάξι αν ήθελε και ο Ματ εξαφανίστηκε τρέχοντας. Γύρισε πίσω μετά από μερικά λεπτά απογοητευμένος. «Την έχω ξαναδεί να το κάνει αυτό», είπε, αφήνοντας τον Σάντι να σκέφτεται πόσο χοντροκέφαλοι και αχάρι- 274 Stephen King στοι είναι πολλοί άνθρωποι, πόσο γρήγορα βαραίνουν οι αισθήσεις τους μετατρέποντας το θαυμαστό σε τετριμμένο. «Όλοι είπαν ότι πριν από μία ώρα έγινε ο χαμός, αλλά κανείς τους δεν μπορούσε να το περιγράψει». Ο τόνος του έδειχνε μια περιφρόνηση που δεν παραξένεψε τον Σάντι. Στον κόσμο ενός αξιωματικού επικοινωνιών, τα πάντα μπορούν να περιγραφούν. Όλος ο κόσμος πρέπει να μπορεί να περιγραφεί με μερικούς κωδικούς. «Μην κοιτάς εμένα», είπε ο Σάντι. «Μπορώ να σου πω ένα πράγμα όμως. Ήταν πολύ λαμπερό».



«Α. Λαμπερό». Ο Ματ του έριξε μια ματιά που έλεγε Δ εν είσαι απλώς γιαγιά, είσαι και μαλάκας. Και ξαναβγήκε έξω. Στις εφτά το απόγευμα, η λήψη της τηλεόρασης στη Διμοιρία Δ (που είναι πάντα σημαντικός παράγοντας όταν δεν έχεις βάρδια στο δρόμο) είχε επανέλθει στο φυσιολογικό. Οι επικοινωνίες είχαν επανέλθει στο φυσιολογικό. Ο Μί-στερ Ντίλον είχε φάει το συνηθισμένο του μεγάλο μπολ με σκυλοτροφή και μετά είχε πάει στην κουζίνα για να ψαρέψει μεζέδες από τους πολιτειακούς που έτρωγαν, οπότε είχε επανέλθει κι αυτός στο φυσιολογικό. Και όταν ο Κερτ έβαλε το κεφάλι του μέσα στο γραφείο του αρχιφύλακα στις εφτά και σαράντα πέντε για να πει στον Σάντι ότι ήθελε να μπει στο υπόστεγο και να δει τα πειραματόζωα, ο Σάντι δε βρήκε κανένα λόγο να τον σταματήσει. Ο Σάντι ήταν επικεφαλής της Διμοιρίας εκείνο το βράδυ, καμιά αμφιβολία γι' αυτό, αλλά σε ό,τι είχε σχέση με την Μπιούικ ο Κερτ είχε την ίδια εξουσία με τον Σάντι, αν όχι και μεγαλύτερη. Επίσης, ο Κερτ φορούσε ήδη το αναθεματισμένο κίτρινο σχοινί γύρω από τη μέση του, ενώ το υπόλοιπο το είχε τυλιγμένο κουλούρα στο χέρι του. Γ Απο μια Μπιουικ 8 275 «Δεν είναι καλή ιδέα», είπε ο Σάντι. Ήταν η πλησιέστερη στο όχι απάντηση που μπορούσε να δώσει. «Μπούρδες». Αυτή ήταν η αγαπημένη λέξη του Κέρτις το 1983. Ο Σάντιτην έβρισκε εκνευριστική. Κοίταξε πίσω από τον Κέρτις και είδε ότι ήταν μόνοι. «Κέρτις», είπε, «έχεις γυναίκα, και την τελευταία φορά που μιλήσαμε γι' αυτή, είπες ότι μπορεί να είναι έγκυος. Έχει αλλάξει αυτό;» «Όχι, αλλά δεν πήγε ακόμη...» «Επομένως έχεις γυναίκα στα σίγουρα και μπορεί να 'χεις και παιδί. Και αν δεν είναι έγκυος τώρα, μάλλον θα είναι την επόμενη φορά. Αυτό είναι καλό. Έτσι εξελίσσονται αυτά τα πράγματα. Εκείνο που δεν καταλαβαίνω λοιπόν είναι γιατί τα ρισκάρεις όλα αυτά για την αναθεματισμένη την Μπουικ». «Έλα τώρα, Σάντι. Τα ρισκάρω όλα αυτά κάθε φορά που μπαίνω σε ένα περιπολικό και βγαίνω στο δρόμο. Κάθε φορά που βγαίνω από το περιπολικό και πλησιάζω έναν παραβάτη. Όσοι κάνουν αυτή τη δουλειά ρισκάρουν». «Αυτό είναι διαφορετικό, το ξέρουμε κι οι δυο πολύ καλά, μη μου λες βλακείες λοιπόν σαν να είμαστε στο γυμνάσιο. Δε θυμάσαι τι έπαθε ο Ένις;» «Θυμάμαι», απάντησε ο Κέρτις. Ναι, σκέφτηκε ο Σά-ντι, σίγουρα θυμάται, αλλά είχαν περάσει τέσσερα χρόνια από τότε που χάθηκε ο Ένις Ράφερτι. Από μια άποψη, η εξαφάνιση του ήταν τόσο ξεπερασμένη όσο και τα νέα που έγραφαν οι παλιές εφημερίδες στο Υπόστεγο Β. Και όσο για τις πιο πρόσφατες εξελίξεις... οι βάτραχοι είναι απλώς βάτραχοι. Ο Τζίμι μπορεί να είχε πάρει το όνομα του από τον Πρόεδρο Κάρτερ, αλλά δεν ήταν παρά ένα τρωκτικό. Και ο Κέρτις φορούσε το σχοινί. Το σχοινί υποτίθεται ότι έλυνε όλα τα προβλήματα. Βέβαια, σκέφτηκε ο Σάντι. Σαν να μου λες ότι δεν έχει πνιγεί ποτέ σε πισίνα f 276 Stephen King παιδί που φορούσε μπρατσάκια. Αν το έλεγε αυτό ατον Κερτ, θα γελούσε μαζί του; Όχι. Γιατί ο Σάντι καθόταν στη μεγάλη καρέκλα εκείνο το βράδυ, ήταν αναπληρωτής προϊστάμενος αρχιφύλακας, το ορατό σύμβολο της Πολιτειακής Αστυνομίας της Πενσιλβάνια. Αλλά μάλλον θα έβλεπε το γέλιο στα μάτια του. Ο Κέρτις είχε ξεχάσει ότι το σχοινί δεν είχε δοκιμαστεί ποτέ, ότι αν η δύναμη που κρυβόταν μέσα στην Μπιούικ αποφάσιζε να τον



τραβήξει, μπορεί να έβλεπαν μια μοναδική τελευταία λάμψη από μοβ φως και ìετά ένα κομμάτι κίτρινο σχοινί να κείτεται στο τσιμεντένιο πάτωμα με μια άδεια θηλιά στην άκρη του -γεια χαρά, φίλε, καλό ταξίδι, μία ακόμη περίεργη γάτα που ψάχνει να ικανοποιήσει την περιέργεια της στο απέραντο πουθενά. Αλλά δεν μπορούσε να τον διατάξει να μην πάει στο υπόστεγο, όπως είχε διατάξει τον Ματ Μπα-μπίκι να πάει στα ριζά του λόφου με το περιπολικό. Το μόνο που θα κατάφερνε θα ήταν να λογομαχήσει μαζί του, και δεν ήταν καλή ιδέα να λογομαχείς με έναν άνθρωπο που είχε στα μάτια του αυτή τη λαμπερή υπνωτισμένη έκφραση του τύπου «έλα να παίξουμε Μπίνγκο». Μια τέτοια λογομαχία μπορούσε να προκαλέσει πολλή πικρία, και δε θα κατάφερνες ποτέ να πείσεις τον άλλο ότι είχες δίκιο. «Θέλεις να κρατάω το σχοινί;» τον ρώτησε ο Σάντι. «Ήρθες εδώ γιατί θέλεις κάτι, και σίγουρα αυτό το κάτι δεν είναι η γνώμη μου». «Θα το κρατήσεις;» ρώτησε ο Κερτ χαμογελώντας πλατιά. «Θα το ήθελα αυτό». Ο Σάντι βγήκε έξω μαζί του, και κράτησε το σχοινί με το μεγαλύτερο μέρος της κουλούρας τυλιγμένο γύρω από τον αγκώνα του και τον Ντίκι-Ντακ Έλιοτ να στέκεται δίπλα του, έτοιμος να τον αρπάξει από τη ζώνη αν γινόταν τίποτε και ο Σάντι άρχιζε να γλιστράει προς τα μέσα. Στε-κόταν στην πλαϊνή πόρτα του υπόστεγου, έτοιμος να βάλει το σώμα του κόντρα αν γινόταν τίποτε παράξενο, δαγκώ- Ι ΑΠΟ ΜΙΑ ΜΠΙΟΥΙΚ 8 277 [νοντας το κάτω χείλι του και ανασαίνοντας λίγο πιο γρήγορα από το κανονικό. Οι σφυγμοί του πρέπει να ήταν γύρω στους εκατόν είκοσι το λεπτό. Αισθανόταν την παγωνιά μέσα στο υπόστεγο παρ' όλο που το θερμόμετρο είχε ¦αρχίσει ν' ανεβαίνει πάλι. Μέσα στο Υπόστεγο Β είχε καταργηθεί το καλοκαίρι, και αυτό που συναντούσες στην Ιπόρτα ήταν η υγρή παγωνιά ενός κυνηγετικού περίπτερου [όταν μπαίνεις το Νοέμβρη, με τη σόμπα στη μέση του δωματίου σβηστή, νεκρή σαν θεό χωρίς εκκλησία. Ο χρόνος περνούσε πολύ αργά. Ο Σάντι άνοιξε το στόμα του να ρω-ησει τον Κερτ πόση ώρα θα έμεναν ακόμη εκεί, αλλά με-κοίταξε το ρολόι του και είδε ότι είχαν περάσει μόνο ; δευτερόλεπτα. Είπε όμως στον Κερτ να μην πάει πτο την πίσω μεριά της Μπουικ γιατί μπορεί να μάγκωνε ϋθενά το σχοινί. «Κέρτις, και κάτι άλλο. Όταν ανοίξεις το πορτ μπα- , κοίτα να κάνεις πίσω!» «Έγινε». Η φωνή του Κέρτις ακουγόταν εύθυμη και ταβατική, σαν νεαρού που υπόσχεται στη μαμά και μπαμπά ότι δε θα τρέχει πολύ με το αμάξι, δε θα πιει > πάρτι, θα προσέχει, ναι, βέβαια, φυσικά, οπωσδήποτε, χι μην ανησυχείτε. Ικανός να υποσχεθεί οτιδήποτε φτά-ει να μπορέσει να φύγει από το σπίτι, για ν' αρχίσει αμέ-; να κάνει του κεφαλιού του. Ο Κέρτις άνοιξε την πόρτα του οδηγού της Μπιούικ κι έσκυψε μέσα πάνω από το τιμόνι. Ο Σάντι ετοιμάστηκε για το τράβηγμα που μισοπερίμενε. Φαίνεται ότι ο Ντί-είδε τη στάση του ν' αλλάζει γιατί τον άρπαξε αμέσως απ τη ζώνη. Ο Κερτ έβαλε μέσα τα χέρια και μετά σηκώθηκε πάλι κρατώντας το κουτί των παπουτσιών με τους ιύλους. Κοίταξε από τις τρύπες. «Πρέπει να είναι όλοι ε-ώ», εύΐε με κάπως απογοητευμένο τόνο. «θα 'πρεπε να 'χουν ψηθεί με τόση φωτιά», είπε ο Ντί-,ι-Ντακ. 278 Stephen King Δεν είχε υπάρξει καμιά φωτιά όμως, μόνο λάμψη. Στους τοίχους του υπόστεγου δεν έβλεπαν το παραμικρό σημάδι από κάψιμο, η βελόνα του θερμόμετρου έδειχνε γύρω στους δέκα βαθμούς και στο πρόσωπο τους ένιωθαν την υγρή παγωνιά που ξεχυνόταν μέσα από το υπόστεγο. Παρ' όλ' αυτά, ο Σάντι καταλάβαινε πολύ καλά τον Ντίκι-Ντακ Έλιοτ. 'Οταν σε πονάει ακόμη το κεφάλι σου από τις εκτυφλωτικές λάμψεις και τα τελευταία μετεικάσματα



χορεύουν ακόμη μπροστά στα μάτια σου, είναι δύσκολο να πιστέψεις ότι μερικοί γρύλοι που βρίσκονταν στο επίκεντρο αυτού του χαλασμού είναι ακόμη σώοι και αβλαβείς. Κι όμως, δεν είχαν πάθει τίποτε. Κανείς τους, όπως αποδείχτηκε. Το ίδιο και ο βάτραχος, μόνο που τα κιτρινόμαυρα μάτια του είχαν θολώσει. Ήταν μέσα στο κλουβί του, αλλά όταν πήγε να πηδήσει έπεσε πάνω στα τοιχώματα του κλουβιού. Είχε τυφλωθεί. Ο Κερτ άνοιξε το πορτ μπαγκάζ και ταυτόχρονα τραβήχτηκε πίσω, μια κίνηση σχεδόν σαν φιγούρα μπαλέτου που ξέρει καλά κάθε αστυνομικός. Ο Σάντι στην πόρτα ετοιμάστηκε πάλι σφίγγοντας το χαλαρό σχοινί, περιμένοντας ότι ξαφνικά θα τέντωνε. Ο Ντίκι-Ντακ άρπαξε ξανά τη ζώνη του. Αλλά και πάλι δεν έγινε τίποτε. Ο Κερτ έσκυψε μέσα στο πορτ μπαγκάζ. «Κάνει κρύο εδώ μέσα», φώναξε. Η φωνή του ακουγόταν υπόκωφη, παρέμενε μακρινή. «Και υπάρχει αυτή η μυρωδιά -το λάχανο. Και μέντα. Και... για στάσου...» Ο Σάντι περίμενε. Δεν ακούστηκε τίποτε, και φώναξε τον Κερτ. «Νομίζω ότι είναι αλάτι», είπε αυτός. «Σχεδόν σαν τον ωκεανό. Εδώ είναι το επίκεντρο, μέσα στο πορτ μπαγκάζ. Είμαι σίγουρος». «Δε με νοιάζει ακόμη κι αν είναι το Ορυχείο του Ιπτάμενου Ολλανδού», του είπε ο Σάντι. «Θέλω να βγεις έξω. Τώρα». Απο μγα Μπιουικ 8 279 «Μια στιγμή ακόμη». Ο Κερτ έσκυψε μέσα στο πορτ μπαγκάζ και ο Σάντι σχεδόν περίμενε ότι ξαφνικά θα έκανε καμιά απότομη κίνηση μπροστά σαν να τον είχε τραβήξει κάτι. Για να τους κάνει πλάκα, φυσικά. Μπορεί ο Κερτ να το σκέφτηκε, αλλά μάλλον κατάλαβε ότι δεν τον έπαιρνε και δεν έκανε τίποτε. Απλώς έπιασε τη ζαρντινιέρα του Ματ Μπαμπίκι και την έβγαλε έξω. Γύρισε και τη σήκωσε για να τη δουν ο Σάντι και ο Ντίκι. Τα λουλούδια έδειχναν μια χαρά. Δυο μέρες αργότερα είχαν μαραθεί, αλλά αυτό δεν ήταν τίποτε το υπερφυσικό. Είχαν παγώσει μέσα στο πορτ μπαγκάζ του αυτοκινήτου, όπως θα πάγωναν αν τα είχες βάλει στην κατάψυξη. «Τελείωσες;» Ο Σάντι συνειδητοποίησε ότι η φωνή του είχε αρχίσει να παίρνει τον ίδιο τόνο που είχε η φωνή της γιαγιάς του, αλλά δεν μπορούσε να το ελέγξει. «Ναι. Μάλλον». Ο Κέρτις ακουγόταν απογοητευμένος. Ο Σάντι αναπήδησε όταν ο Κερτ βρόντηξε το σκέπασμα του πορτ μπαγκάζ, και αισθάνθηκε τον Ντικ να σφίγγει πιο δυνατά τη ζώνη του. Είχε την υποψία ότι ο Ντίκι-Ντακ κόντεψε να τον τραβήξει από το κατώφλι και να τον πετάξει με τον κώλο στο πάρκινγκ. Στο μεταξύ ο Κερτ περπατούσε αργά προς το μέρος τους με το κλουβί του βατράχου, το κουτί των παπουτσιών και τη ζαρντινιέρα, στοιβαγμένα το ένα πάνω στο άλλο, στα χέρια του. Ο Σάντι άρχισε να τυλίγει το σχοινί για να μη σκοντάψει ο Κερτ. 'Οταν βγήκε έξω, ο Ντίκι πήρε το κλουβί και κοίταξε με απορία τον τυφλό βάτραχο. «Αυτό ξεπερνάει κάθε φαντασία», είπε. Ο Κερτ έβγαλε τη θηλιά από τη μέση του και μετά γονάτισε στην άσφαλτο και άνοιξε το κουτί των παπουτσιών. Στο μεταξύ είχαν μαζευτεί πέντ' έξι πολιτειακοί ακόμη. Οι γρύλοι πήδησαν έξω σχεδόν μόλις σήκωσε το καπάκι, αλλά πρόλαβαν και τους μέτρησαν. Οχτώ, ο αριθμός των 280 Stephen King κυλίνδρων της άχρηστης μηχανής της Μπιούικ. Οχτώ, όσους είχαν βάλει μέσα στο κουτί. Ο Κερτ έδειχνε τσαντισμένος και απογοητευμένος. «Τίποτε», είπε. «Τελικά πάντα εκεί καταλήγει το πράγμα. Αν υπάρχει κάποια φόρμουλα, κανένα



διωνυμικό θεώρημα ή καμιά δευτεροβάθμια εξίσωση ή τίποτε τέτοιο, δεν μπορώ να τη βρω». «Τότε ίσως είναι καλύτερα να πας πάσο», είπε ο Σάντι. Ο Κερτ έσκυψε το κεφάλι κοιτάζοντας τους γρύλους που απομακρύνονταν πηδώντας στο πάρκινγκ, τραβώντας ο καθένας το δρόμο του -και καμιά εξίσωση ή θεώρημα που διατυπώθηκε ποτέ από τα μαθηματικά δεν μπορούσε να προβλέψει πού μπορεί να κατέληγε ο καθένας τους. Η Θεωρία του Χάους σε πλήρη εφαρμογή. Τα προστατευτικά γυαλιά κρέμονταν ακόμη από το λάστιχο στο λαιμό του Κερτ. Τα έπιασε για λίγο και μετά κοίταξε τον Σάντι. Το στόμα του ήταν σφιγμένο. Η έκφραση απογοήτευσης είχε χαθεί από τα μάτια του, δίνοντας τη θέση της σ' εκείνο το άλλο, το μισότρελο ύφος που έλεγε «ας παίξουμε Μπίν-γκο μέχρι να τελειώσουν όλα τα λεφτά». «Δεν είμαι έτοιμος να το κάνω αυτό», είπε. «Πρέπει να υπάρχει...» Ο Σάντι του έδωσε την ευκαιρία να τελειώσει τη φράση του, και όταν ο Κέρτις έμεινε αμίλητος, τον ρώτησε: «Πρέπει να υπάρχει τι;» Αλλά ο Κέρτις κούνησε απλώς το κεφάλι του, σαν να μην ήξερε. Ή αν ήξερε, σαν να μην ήθελε να το πει. Πέρασαν τρεις μέρες. Περίμεναν να εμφανιστεί κανένα νυχτεριδοπλάσμα πάλι, ή κανένας ανεμοστρόβιλος από φύλλα, αλλά δε συνέβη τίποτε ιδιαίτερο αμέσως μετά το φωτοσεισμό. Η Μπιούικ έμοιαζε αδρανής. Η περιοχή της Διμοιρίας Δ της Πενσιλβάνια ήταν ήσυχη, ιδιαίτερα στη ΑΠΟ μια Μπιουικ 8 281 δεύτερη βάρδια, πράγμα που βόλευε απόλυτα τον Σάντι Ντίαρμπορν. Μια μέρα ακόμη και μετά θα έπαιρνε δυο μέρες άδεια. Τότε θα ήταν η σειρά του Χάντι να γίνει αναπληρωτής ΠΑ. Και όταν γύριζε από την άδεια του, στη μεγάλη καρέκλα θα καθόταν πάλι ο Τόνι Σέιντινκς. Η θερμοκρασία στο Υπόστεγο Β δεν είχε εξισωθεί ακόμη με τη θερμοκρασία του έξω κόσμου, αλλά την πλησίαζε. Είχε ανεβεί στους δεκαεφτά βαθμούς, και οι θερμοκρασίες πάνω από τους δεκάξι θεωρούνταν ασφαλές έδαφος για τη Διμοιρία Δ. Τις πρώτες σαράντα οχτώ ώρες μετά τον τερατώδη φωτοσεισμό φρουρούσαν το υπόστεγο σε εικοσιτετράωρη βάση. Αφού πέρασε μία μέρα χωρίς να συμβεί τίποτε ιδιαίτερο, μερικοί πολιτειακοί άρχισαν να γκρινιάζουν για τον επιπλέον χρόνο. Ο Σάντι τους καταλάβαινε. Δεν έπαιρναν υπερωρίες, φυσικά. Δε γινόταν αλλιώς. Πώς να στείλουν Αναφορές Υπερωριών στο Σκράντον για τη φρούρηση του Υπόστεγου Β; Τι θα έγραφαν στο χώρο που λέει ΑΙΤΙΑ ΥΠΕΡΩΡΙΑΣ (ΠΛΗΡΗΣ ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ); Η διακοπή της εικοσιτετράωρης φύλαξης δεν άρεσε καθόλου στον Κερτ Γουίλκοξ, αλλά καταλάβαινε κι αυτός την κατάσταση. Σε μια σύντομη σύσκεψη, αποφάσισαν να συνεχίσουν για μια βδομάδα ακόμη τους περιοδικούς ελέγχους, οι περισσότεροι από τους οποίους θα γίνονταν από τον Ντίαρμπορν και τον Γουίλκοξ. Και αν δεν άρεσε αυτό στον Τόνι όταν γύριζε από την Καλιφόρνια, μπορούσε να το αλλάξει. Έτσι φτάνουμε στις οχτώ το βράδυ μιας μέρας κοντά στο θερινό ηλιοστάσιο, με τον ήλιο να μην έχει δύσει ακόμη αλλά να κάθεται κόκκινος και φουσκωμένος πάνω στους λόφους του Σορτ Χιλς, ρίχνοντας τις τελευταίες μακριές ακτίνες του. Ο Σάντι ήταν στο γραφείο και συνέτασ-σε το εβδομαδιαίο πρόγραμμα υπηρεσίας, νιώθοντας τη μεγάλη καρέκλα να του πηγαίνει μια χαρά. Υπήρχαν στιγ- 282 Stephen King μες που μπορούσε να φανταστεί τον εαυτό του να κάθεται σ' αυτή την καρέκλα λίγο πολύ μόνιμα, και εκείνο το καλοκαιρινό βράδυ ήταν μία από αυτές. Μου φαίνεται πως θα μπορούσα να την κάνω αυτή τη δουλειά: αυτό σκεφτόταν καθώς ο Τζορτζ Μόργκαν ανέβηκε από το δρόμο με το περιπολικό



του, Μονάδα Δ-11. Ο Σάντι τον χαιρέτησε σηκώνοντας το χέρι και χαμογέλασε όταν ο Τζορτζ απάντησε στο χαιρετισμό ακουμπώντας τα δάχτυλα στο γείσο του καπέλου του. Ο Τζορτζ είχε περιπολία, αλλά έτυχε να είναι κοντά στο αρχηγείο και σκέφτηκε να περάσει για να βάλει βενζίνη. Από τη δεκαετία του '90, οι άντρες της Πολιτειακής Αστυνομίας της Πενσιλβάνια δεν είχαν πια αυτή τη δυνατότητα, αλλά το 1983 μπορούσες ακόμη να βάλεις βενζίνη στο αρχηγείο, εξασφαλίζοντας στην Πολιτεία κάποια επιπλέον έσοδα. Έβαλε την αντλία στο αργό αυτόματο και πήγε μέχρι το Υπόστεγο Β να ρίξει μια ματιά. Το φως ήταν αναμμένο μέσα (πάντα το άφηναν ανοιχτό) και ο Τζορτζ κοίταξε την Μπιούικ του '54 να κάθεται ήσυχα, με τα χρώμια να γυαλίζουν, σαν να μην είχε φάει ποτέ έναν αστυνομικό, σαν να μην είχε τυφλώσει ένα βάτραχο και να μην είχε βγάλει μια τερατώδη νυχτερίδα. Ο Τζορτζ, που απείχε ακόμη μερικά χρόνια από την προσωπική του γραμμή τερματισμού (δύο μπίρες και μετά ένα πιστόλι στο στόμα, χωμένο βαθιά, πίσω από τον ουρανίσκο για να είναι σίγουρος -όταν ένας αστυνομικός αποφασίζει να κάνει τέτοιο πράγμα σχεδόν πάντα τα καταφέρνει), στάθηκε στην γκαραζόπορτα όπως έκαναν όλοι κάθε τόσο, παίρνοντας την τυπική στάση, χαλαρή και με κάπως ανοιχτά τα πόδια σαν περαστικός που χαζεύει σε οικοδομή, με τα χέρια στους γοφούς (Πόζα Α) ή σταυρωμένα στο στήθος (Πόζα Β) ή δίπλα το πρόσωπο αν είχε πολύ ήλιο (Πόζα Γ). Είναι μια στάση που λέει ότι ο συγκεκριμένος περαστικός είναι άνθρωπος που ξέρει τι του γίνεται, είναι ΑΠΟ ΜΙΑ ΜΠΙΟΥΙΚ 8 283 έμπειρος άνθρωπος με άφθονο χρόνο για να συζητήσει για φόρους, για πολιτική ή για τα μαλλιά των νέων. Ο Τζορτζ έριξε τη ματιά του και ετοιμαζόταν να στραφεί και να φύγει, όταν ξαφνικά ακούστηκε ένας γδούπος από" κει μέσα, άχρωμος και βαρύς. Ακολούθησε μια παύση (αρκετή, όπως είπε αργότερα στον Σάντι, για να νομίσει ότι φαντάστηκε τον πρώτο θόρυβο), και μετά ένας δεύτερος γδούπος. Ο Τζορτζ είδε το σκέπασμα του πορτ μπαγκάζ ν' ανασηκώνεται λίγο στη μέση, μια φορά μόνο και για λίγο. Ξεκίνησε να πάει στην πλαϊνή πόρτα με σκοπό να μπει μέσα και να δει τι γίνεται, μετά όμως θυμήθηκε με τι είχε να κάνει, μ' ένα αυτοκίνητο που μερικές φορές έτρωγε ανθρώπους. Σταμάτησε, κοίταξε γύρω του αναζητώντας κάποιον για υποστήριξη, και δεν είδε κανέναν. Δε βρίσκεις ποτέ αστυνομικό όταν τον χρειάζεσαι. Σκέφτηκε να μπει στο υπόστεγο μόνος του, μετά θυμήθηκε πάλι τον Ένις -τέσσερα χρόνια τώρα κι ακόμη δεν είχε γυρίσει στο σπίτι του για φαΐ- κι αντί γι' αυτό έτρεξε στο αρχηγείο. «Σάντι, έλα». Ο Τζορτζ στεκόταν στην πόρτα και έδειχνε τρομαγμένος και λαχανιασμένος. «Μου φαίνεται ότι ένας απ' αυτούς τους ηλίθιους μπορεί να κλείδωσε κάποιον άλλο ηλίθιο στο πορτ μπαγκάζ αυτής της γαμημένης της Μπιού-ικ στο Υπόστεγο Β. Για πλάκα». Ο Σάντι τον κοίταξε άναυδος. Δεν μπορούσε (ή ίσως δεν ήθελε) να πιστέψει ότι υπήρχε περίπτωση κάποιος, οποιοσδήποτε, ακόμη κι εκείνος ο βλάκας ο Σαντέρ, να κάνει τέτοιο πράγμα. Και από την άλλη μεριά ήξερε ότι, ναι, αυτά γίνονται μερικές φορές. Και ήξερε και κάτι άλλο επίσης. Όσο απίστευτο κι αν φαίνεται, σε πολλές περιπτώσεις αυτοί οι βλάκες κάνουν τις βλακείες τους χωρίς να θέλουν να βλάψουν τα θύματα τους. 284 Stephen King Ο Τζορτζ πέρασε την έκπληξη του Σάντι για έκφραση δυσπιστίας. «Μπορεί να κάνω λάθος, αλλά σου μιλάω σοβαρά, δε σε δουλεύω. Κάτι χτυπάει το σκέπασμα του πορτ μπαγκάζ. Από μέσα. Ακούγεται σαν να χτυπάει κάποιος με τη γροθιά του. Είπα να μπω μέσα μόνος μου, αλλά άλλαξα γνώμη». «Καλά έκανες», είπε ο Σάντι. «Πάμε».



Βγήκαν έξω βιαστικά, καθυστερώντας μόνο για λίγο καθώς ο Σάντι κοίταζε στην κουζίνα και μετά ανέβαινε τρέχοντας πάνω για να κοιτάξει στο σαλόνι. Κανείς. Το αρχηγείο δεν ήταν ποτέ άδειο, τώρα όμως ήταν, και γιατί; Γιατί δε βρίσκεις ποτέ αστυνομικό όταν τον χρειάζεσαι, γι' αυτό. Ο Χερμπ Έιβερι ήταν στο κέντρο επικοινωνιών εκείνο το βράδυ, τουλάχιστον υπήρχε άλλο ένα άτομο, και ήρθε μαζί τους. «Θέλεις να καλέσω κανέναν από το δρόμο, Σάντι; Αν θέλεις, μπορώ να το κάνω». «Όχι». Ο Σάντι κοίταζε γύρω του, προσπαθώντας να θυμηθεί πού είχε δει για τελευταία φορά το σχοινί. Στην καλύβα μάλλον. Εκτός αν κάποιο κωθώνι το πήρε σπίτι του για να κουβαλήσει τίποτε, οπότε ζήτω που καήκαμε. «Πάμε, Τζορτζ». Διέσχισαν οι δυο τους το πάρκινγκ μέσα στο κόκκινο φως από το ηλιοβασίλεμα, με τις σκιές πίσω τους να χάνονται σχεδόν στο άπειρο. Πήγαν πρώτα στην γκαραζόπορ-τα να ρίξουν μια ματιά. Η Μπιούικ ήταν παρκαρισμένη στο ίδιο σημείο όπου την είχε βάλει ο γερο-Τζόνι Πάρκερ με το γερανό του (ο Τζόνι είχε βγει στη σύνταξη και περνούσε τη νύχτα με μια φιάλη οξυγόνου δίπλα στο κρεβάτι του, εξακολουθώντας όμως να καπνίζει). Η Μπιούικ έριχνε τη σκιά της στο τσιμεντένιο πάτωμα. Ο Σάντι πήγε να γυρίσει για να κοιτάξει στην καλύβα για το σχοινί, αλλά την ίδια στιγμή ακούστηκε άλλος ένας γδούπος. Ήταν δυνατός και βαρύς. Το σκέπασμα του πορτ Απο μια Μπιουικ 8 285 μιιαγκάζ τραντάχτηκε, έκανε ένα εξόγκωμα στη μέση για μια στιγμή, και μετά ίσιωσε πάλι. Ο Σάντι είχε την εντύπωση ότι η Ροουντμάστερ κουνήθηκε λίγο από το χτύπημα. «Να το! Το είδες;» είπε ο Τζορτζ. Πήγε να πει κάτι ακόμη, και εκείνη τη στιγμή το πορτ μπαγκάζ της Μπιουικ άνοιξε και έπεσε έξω το ψάρι. Φυσικά, δεν ήταν πραγματικά ψάρι, όπως κι εκείνο το νυχτεριδοπράγμα δεν ήταν πραγματικά νυχτερίδα, αλλά μόλις το είδαν κατάλαβαν και οι δύο ότι αυτό το πλάσμα δεν ήταν φτιαγμένο για να ζει στη στεριά. Δεν είχε μόνο ένα ζευγάρι βράγχια αλλά τέσσερα στη σειρά, παράλληλες τομές πάνω σε ένα δέρμα με σκούρο χρώμα σαν γυαλισμένο ασήμι. Είχε μια τραχιά μεμβρανώδη ουρά, που ξεδιπλώθηκε από το πορτ μπαγκάζ με έναν τελευταίο επιθανάτιο σπασμό. Το κάτω μισό του καμπυλώθηκε και ο Σάντι κατάλαβε πώς έκανε αυτό τον υπόκωφο κρότο μέσα στο πορτ μπαγκάζ. Ναι, αυτό ήταν φανερό, αλλά τους ήταν αδύνατο να καταλάβουν πώς ένα πλάσμα τέτοιου μεγέθους μπορούσε να χωρέσει μέσα στο κλειστό πορτ μπαγκάζ της Μπιουικ. Αυτό το πράγμα που σωριάστηκε στο δάπεδο του Υπόστεγου Β με ένα υγρό πλατάγισμα είχε το μέγεθος καναπέ. Ο Τζορτζ και ο Σάντι άρπαξαν ο ένας τον άλλο σαν μικρά παιδιά και ούρλιαξαν. Για μια στιγμή ήταν παιδιά, με κάθε ενήλικη σκέψη να έχει χαθεί από το νου τους. Κάπου μέσα στο αρχηγείο, ο Μίστερ Ντίλον άρχισε να γαβγίζει. # Το πλάσμα κείτονταν στο δάπεδο, και ήταν ψάρι όσο ένας λύκος είναι κατοικίδιο, παρ' όλο που μοιάζει λίγο με σκυλί. Άλλωστε, αυτό το «ψάρι» ήταν ψάρι μόνο μέχρι τις μοβ τομές των βραγχίων του. Εκεί που θα ήταν το κεφάλι του ψαριού -κάτι που να έχει τουλάχιστον τα καθησυχαστικά χαρακτηριστικά δύο ματιών και ενός στόματος- υπήρχε μια μπερδεμένη γυμνή μάζα από ροζ πράγματα, πο- 286 Stephen King λύ λεπτά και άκαμπτα για να είναι πλοκάμια και πολύ χοντρά για να είναι τρίχες. Στην άκρη τους υπήρχε ένας μαύρος κόμπος και η πρώτη λογική



σκέψη του Σάντι ήταν Γαρίδα, το πάνω μισό του είναι κάποιο είδος γαρίδας, και αντά τα μαύρα πράγματα είναι τα μάτια του. «Τι τρέχει;» φώναξε κάποιος. «Τι είναι;» Ο Σάντι γύρισε και είδε τον Χερμπ Έιβερι στο κεφαλόσκαλο. Τα μάτια του ήταν αγριεμένα και είχε το Ρού-γκερ στο χέρι του. Ο Σάντι άνοιξε το στόμα του για να μιλήσει, αλλά στην αρχή δε βγήκε τίποτε, μόνο ένα σιγανό βραχνό αγκομαχητό. Δίπλα του ο Τζορτζ δεν είχε καν γυρίσει. Κοίταζε ακόμη από το παράθυρο με το στόμα του μισάνοιχτο σαν ηλίθιος. Ο Σάντι πήρε μια βαθιά ανάσα και προσπάθησε πάλι. Πήγε να φωνάξει, αλλά η φωνή του ήταν ξεψυχισμένη σαν να είχε φάει γροθιά στο στομάχι. Τουλάχιστον όμως κάτι ακούστηκε. «Όλα είναι εντάξει, Χερμπ, μια χαρά. Μπες μέσα». «Τότε γιατί φωνάζατε;» «Μπες μέσα!» Έτσι μπράβο, τώρα τα κατάφερες καλύτερα, σκέφτηκε ο Σάντι. «Εμπρός, Χερμπ, κάνε αυτό που σου είπα. Και βάλε αυτό το πιστόλι στη θήκη του». Ο Χερμπ κοίταξε το όπλο σαν να μην είχε συνειδητοποιήσει ότι το είχε τραβήξει. Το έβαλε στη θήκη και κοίταξε τον Σάντι σαν να ήταν έτοιμος να τον ρωτήσει αν ήταν σίγουρος. Ο Σάντι του έκανε νόημα να γυρίσει μέσα ενώ σκεφτόταν, Η γιαγιά Ντίαρμπορν λέει να ξαναμπείς μέσα, άντε μπράβο, λοιπόν! Ο Χερμπ μπήκε στο αρχηγείο, φωνάζοντας ταυτόχρονα στον Ντίλον να σταματήσει το γάβγισμα. Ο Σάντι γύρισε πάλι στον Τζορτζ, που ήταν κάτασπρος. «Ανάσαινε, Σάντι -ή, μάλλον, προσπαθούσε. Τα βράγχια κουνιόνταν και τα πλευρά του ανεβοκατέβαιναν. Τώρα σταμάτησε». Τα μάτια του ήταν πελώρια, σαν τα ΑΠΟ μια Μπιουικ 8 287 μάτια παιδιού που μόλις είδε τροχαίο. «Νομίζω ότι είναι νεκρό». Τα χείλια του έτρεμαν. «Αδερφέ μου, ελπίζω να έχει πεθάνει». Ο Σάντι κοίταξε μέσα. Στην αρχή ήταν σίγουρος ότι ο Τζορτζ είχε κάνει λάθος, ότι το πλάσμα ήταν ακόμη ζωντανό. Ανάσαινε ακόμη ή προσπαθούσε ν' ανασάνει. Μετά συνειδητοποίησε τι συνέβαινε και είπε στον Τζορτζ να φέρει τη βιντεοκάμερα από την καλύβα. «Και το σχοινί...» «Δε χρειαζόμαστε το σχοινί γιατί δε θα μπούμε μέσα -όχι ακόμη τουλάχιστον-, φέρε την κάμερα όμως. Όσο πιο γρήγορα μπορείς». Ο Τζορτζ ξεκίνησε για την καλύβα. Οι κινήσεις του δεν ήταν πολύ συντονισμένες, το σοκ τις είχε κάνει αδέξιες. Ο Σάντι κοίταξε πάλι στο υπόστεγο, βάζοντας τα χέρια στις δυο πλευρές του προσώπου για να προστατεύσει τα μάτια του από την κόκκινη λάμψη του ηλιοβασιλέματος. Υπήρχε κίνηση μέσα στο υπόστεγο, αλλά δεν ήταν κίνηση που δήλωνε την ύπαρξη ζωής. Ήταν μια ομίχλη που είχε αρχίσει να υψώνεται από το ασημόχρωμο πλευρό του πλάσματος και από τις μοβ τομές των βραγχίων του. Το νυχτεριδοπλάσμα δεν είχε αποσυντεθεί, τα φύλλα όμως αποσυντέθηκαν, και μάλιστα γρήγορα. Αυτό το πράγμα τώρα άρχιζε ν' αποσυντίθεται σαν τα φύλλα και ο Σάντι είχε την αίσθηση πως η διαδικασία θα προχωρούσε πολύ γρήγορα. Αν και στεκόταν απέξω και η πόρτα ανάμεσα σ' αυτόν και στο πλάσμα ήταν κλειστή, του ερχόταν καθαρά η μυρωδιά. Μια καυστική δυσωδία από λάχανο, αγγούρι και αλάτι, η οσμή μιας σούπας που μπορεί να έδινες σε κάποιον για να τον αρρωστήσεις ακόμα περισσότερο αντί να τον κάνεις καλά. Η ομίχλη συνέχιζε να υψώνεται από τα πλευρά του πλάσματος, και τώρα ανέβαινε επίσης από τα μπερδεμένα 288 Stephen King



ροζ νήματα που χρησίμευαν για κεφάλι του. Ο Σάντι είχε την εντύπωση ότι άκουγε ένα αμυδρό σφύριγμα, ήξερε όμως ότι μπορεί να ήταν της φαντασίας του. Μετά εμφανίστηκε μια μαύρη σχισμή πάνω στα ασημόγκριζα λέπια, που ανέβηκε από την κουρελιασμένη μεμβράνη της ουράς του μέχρι το χαμηλότερο βράγχιο. Ένα μαύρο υγρό, ίσως το ίδιο που είχαν βρει ο Χάντι και ο Άρκι γύρω από το πτώμα της νυχτερίδας, άρχισε ν' αναβλύζει από μέσα του, στην αρχή αργά και μετά με περισσότερη δύναμη. Ο Σά-ντι είδε ένα δυσοίωνο εξόγκωμα να εμφανίζεται πίσω από το σκισμένο δέρμα. Δεν ήταν παραίσθηση ούτε το εξόγκωμα ούτε το σφύριγμα. Το ψάρι δεν είχε αρχίσει ν' αποσυντίθεται απλώς, είχε αρχίσει να διαλύεται από την αλλαγή της πίεσης ή ίσως τη γενική αλλαγή, σε όλο του το περιβάλλον. Σκέφτηκε κάτι που είχε διαβάσει κάποτε (ή το είχε δει ίσως σε κάποια τηλεοπτική εκπομπή του National Geographic), πως όταν έπιασαν μερικά πλάσματα που ζούσαν σε μεγάλο θαλάσσιο βάθος και τα ανέβασαν στην επιφάνεια, εκείνα απλώς ανατινάχτηκαν. «Ίζορτζ!» φώναξε με όλη του τη δύναμη. «Κάνε γρήγοςκι!» Ο Τζορτζ εμφανίστηκε τρέχοντας στη γωνία του υπόστεγου, κρατώντας ψηλά το τρίποδο, με το φακό της βιντεοκάμερας να κοιτάζει σαν αγριεμένο μάτι μεθυσμένου μέσα στο κόκκινο φως της δύσης. «Δεν μπορούσα να τη βγάλω από το τρίποδο», είπε λαχανιασμένος. «Υπάρχει κάποιο σύστημα που την κλειδώνει και δεν έβρισκα πώς δουλεύει -ή μπορεί να το γύριζα ανάποδα το αναθεματισμένο...» «Δεν πειράζει». Ο Σάντι του πήρε τη βιντεοκάμερα. Έτσι κι αλλιώς δεν υπήρχε πρόβλημα με το τρίποδο, τα πόδια ήταν προσαρμοσμένα εδώ και χρόνια στο ύψος των παραθύρων της γκαραζόπορτας. Το πρόβλημα εμφανίστηκε όταν ο Σάντι πάτησε το κουμπί για ν' ανάψει την κάμερα και ΑΠΟ μια Μγπουικ 8 289 κοίταξε από τη μικρή οθόνη. Αντί για εικόνα υπήρχαν μόνο μερικά κόκκινα γράμματα: LO ΒΑΤ. Η μπαταρία τελείωνε. «Που να πάρει και να σηκώσει! Τρέχα πίσω, Τζορτζ. Κοίτα στο ράφι που είναι το κουτί με τις άδειες ταινίες, υπάρχει άλλη μια μπαταρία εκεί. Φέρ' τη». «Μα θέλω να δω...» «Δε με νοιάζει τι θέλεις! Τρέχα!» 'Εφυγε τρέχοντας με όλη του τη δύναμη. Το καπέλο είχε στραβώσει στο κεφάλι του δίνοντας του παράξενη όψη. Ο Σάντι πάτησε το κουμπί RECORD στο πλάι της κάμερας. Δεν ήξερε τι θα γινόταν, αλλά είχε κάποια ελπίδα οτι μπορεί να γινόταν κάτι. Όταν κοίταξε πάλι στην οθόνη, είδε ακόμη και τα κόκκινα γράμματα να ξεθωριάζουν. Ο Κερτ θα με σκοτώσει, σκέφτηκε. Κοίταξε πάλι από το παράθυρο, πάνω στην ώρα για να δει μια εφιαλτική σκηνή. Το πλάσμα έσκασε σε όλο του το μήκος και από μέσα του ξεχύθηκε εκείνο το μαύρο υγρό όχι σε ρυάκια αλλά σε χείμαρρο. Απλώθηκε στο πάτωμα οαν να είχε ξεβουλώσει ξαφνικά βουλωμένη αποχέτευση. Και μετά ακολούθησε ένας νέος, θορυβώδης αυτή τη φορά, χείμαρρος από σωθικά, κομμάτια από μαλακό κιτρι-νοκόκκινο ζελέ. Τα περισσότερα έσκασαν και άρχισαν ν' αχνίζουν μόλις ήρθαν σε επαφή με τον αέρα. Ο Σάντι γύρισε πιέζοντας την ανάποδη του χεριού του στο οτόμα, έμεινε για λίγο έτσι μέχρι που βεβαιώθηκε ότι δε θα ξερνούσε, και μετά φώναξε πάλι: «Χερμπ! Αν θέλεις ακόμα να κοιτάξεις, τελευταία ευκαιρία, τρέχα όσο πιο γρήγορα μπορείς!» Αργότερα ο Σάντι δεν μπορούσε να εξηγήσει γιατί το πρώτο πράγμα που σκέφτηκε ήταν να φωνάξει στον Χερμπ Έιβερι να έρθει στο υπόστεγο, εκείνη τη στιγμή όμως του φάνηκε απόλυτα λογικό. Αν γύριζε ξαφνικά και φώναζε



το όνομα της νεκρής του μητέρας, και πάλι δε θα του έκανε καμία έκπληξη. Μερικές φορές ο νους του ανθρώπου 290 Stephen King απλούστατα ξεφεύγει από το λογικό έλεγχο. Εκείνη τη στιγμή ο Σάντι ήθελε τον Χερμπ. Ο θάλαμος επικοινωνιών δεν πρέπει ποτέ να μένει άδειος, είναι ένας κανόνας που τον ξέρουν όλες οι αστυνομικές υπηρεσίες. Όμως οι κανόνες υπάρχουν για να παραβιάζονται, και ο Χερμπ δε θα ξανάβλεπε ποτέ τέτοιο πράγμα στη ζωή του, όπως και όλοι τους βέβαια, και αφού δεν μπορούσε ο Σάντι να το βιντεοσκοπήσει, θα χρειαζόταν τουλάχιστον ένα μάρτυρα. Δύο, αν γύριζε έγκαιρα και ο Τζορτζ. Ο Χερμπ βγήκε από το αρχηγείο σχεδόν αμέσως, λες και στεκόταν πίσω από την πόρτα και παρακολουθούσε, και διέσχισε τρέχοντας το σχεδόν άδειο πάρκινγκ. Το πρόσωπο του ήταν γεμάτο φόβο και περιέργεια μαζί. Τη στιγμή που έφτανε στο υπόστεγο, ξεπρόβαλε από τη γωνία ο Τζορτζ κραδαίνοντας μια μπαταρία για τη βιντεοκάμερα. Θύμιζε διαγωνιζόμενο σε τηλεπαιχνίδι που μόλις κέρδισε το πρώτο βραβείο. «Αδερφέ μου, τι είναι αυτή η μυρωδιά;» ρώτησε ο Χερμπ κλείνοντας το στόμα και τη μύτη του με το χέρι, έτσι που όλη η φράση του μετά το Αδερφέ μου ακούστηκε πνιχτά. «Το χειρότερο δεν είναι η μυρωδιά», είπε ο Σάντι. «Κοιτάξτε μέσα όσο προλαβαίνετε ακόμη». Κοίταξαν και οι δύο και έβγαλαν δυο σχεδόν πανομοιότυπα ξεφωνητά αηδίας. Το ψάρι είχε σκάσει σε όλο το μήκος του στο μεταξύ και ξεφούσκωνε -βούλιαζε μέσα στο μαύρο υγρό, το ίδιο του το αλλόκοτο αίμα. Άσπροι καπνοί υψώνονταν από το σώμα και τα σωθικά που είχαν ξεχυθεί από μέσα του. Ο ατμός ήταν πυκνός σαν καπνός από σάπια άχυρα και γρήγορα έκρυψε την Μπιούικ, έτσι που νόμιζες ότι έβλεπες ένα αμάξι-φάντασμα. Αν μπορούσε κανείς να δει περισσότερα πράγματα μέσα στο υπόστεγο, ο Σάντι μπορεί στη βιασύνη του να τα έχανε και να καθυστερούσε περισσότερο, βάζοντας ίσως την μπαταρία ανάποδα την πρώτη φορά ή ρίχνοντας την Απο μια Μπιουικ 8 291 κάμερα κάτω. Το γεγονός ότι έτσι κι αλλιώς δε θα κατάφερνε να βιντεοσκοπήσει τίποτε το σπουδαίο όσο γρήγορα κι αν ετοίμαζε την κάμερα τον ηρέμησε, και πέρασε την μπαταρία στη θέση της με την πρώτη προσπάθεια. Όταν κοίταξε πάλι στη μικρή οθόνη, είδε το εσωτερικό του υπόστεγου, μόνο που εκεί μέσα φαίνονταν πια ελάχιστα πράγματα. Με δυσκολία διέκρινες το «ψάρι», που θα μπορούσε να είναι ένα αμφίβιο τέρας από άλλο κόσμο ή απλώς μια ιχθυόμορφη έκδοση του Γίγαντα του Κάρντιφ απλωμένη πάνω σε ένα κομμάτι ξηρού πάγου. Στην ταινία βλέπεις πολύ καθαρά το ροζ συνονθύλευμα που είχε για κεφάλι επί δέκα δευτερόλεπτα σχεδόν, και μερικά κόκκινα εξογκώματα πάνω στο σώμα του πλάσματος, που υγροποιούνται με γοργό ρυθμό. Βλέπεις κάτι που μοιάζει με βρόμικο θαλάσσιο αφρό να βγαίνει από την ουρά του πλάσματος και ν' απλώνεται αργά στο τσιμέντο. Μετά, το πλάσμα που πετάχτηκε από το πορτ μπαγκάζ της Ροουντμά-στερ χάνεται σχεδόν εξ ολοκλήρου, δε φαίνεται παρά μια σκιά μέσα στην ομίχλη. Σχεδόν δε βλέπεις ούτε το ίδιο το αμάξι. Όμως, ακόμη και μέσα στην ομίχλη φαίνεται το ανοιχτό πορτ μπαγκάζ, που μοιάζει σαν στόμα. Πλησιάστε, καλά μου παιδιά, ελάτε να δείτε το ζωντανό κροκόδειλο. Ο Τζορτζ οπισθοχώρησε από το παράθυρο αναγουλιά-ζοντας και κουνώντας το κεφάλι του. Ο Σάντι σκέφτηκε πάλι τον Κέρτις, που για μια φορά επιτέλους είχε φύγει από το αρχηγείο αμέσως μόλις τελείωσε η βάρδια του. Είχε μεγάλα σχέδια με τη Μισέλ: δείπνο στο Κρακτ Πλάτερ στο Χάρισον, και μετά



κινηματογράφο. Το γεύμα θα είχε τελειώσει τώρα και θα βρίσκονταν στο σινεμά. Σε ποιο όμως; Υπήρχαν τρεις κινηματογράφοι στην περιοχή. Αν είχαν παιδιά, θα μπορούσε να τηλεφωνήσει στο σπίτι και να ρωτήσει την μπέιμπι σίτερ. Θα τηλεφωνούσε όμως; Ίσως όχι. Κατά πάσα πιθανότητα όχι. Ο Κερτ είχε αρχίσει να ηρεμεί λίγο τον τελευταίο ε- F 292 Stephen King νάμιση χρόνο, και ο Σάντι ήλπιζε ότι αυτή η διαδικασία θα συνεχιζόταν. Είχε ακούσει αρκετές φορές τον Τόνι να λέει ότι στην Πολιτειακή Αστυνομία της Πενσιλβάνια (ή σε οποιαδήποτε αστυνομική υπηρεσία της προκοπής) μπορούσες να καταλάβεις την αξία ενός αστυνομικού αν σου απαντούσε ειλικρινά σε μία και μόνο ερώτηση: Πώς είναι τα πράγματα στο σπίτι; Γιατί αυτή η δουλειά δεν ήταν απλώς επικίνδυνη, ήταν τρελή, γεμάτη ευκαιρίες να δεις τους άλλους στη χειρότερη μορφή τους. Και για να την κάνεις καλά για μεγάλο χρονικό διάστημα, για να την κάνεις έστω και μέτρια, χρειαζόσουν μια άγκυρα. Ο Κερτ είχε τη Μισέλ, και τώρα υπήρχε και το μωρό (ίσως). Θα ήταν καλύτερα λοιπόν να μη φεύγει κάθε τόσο ο Κέρτις για το αρχηγείο, εκτός αν ήταν απόλυτα απαραίτητο, ιδιαίτερα μάλιστα όταν ήταν υποχρεωμένος να λέει ψέματα κάθε φορά. Η Μισέλ δε θα πίστευε αιωνίως τις ιστορίες του για λυσσασμένες αλεπούδες και απροσδόκητες αλλαγές στις ώρες της βάρδιας του. Ο Κέρτις θα θύμωνε που δεν τον είχε ειδοποιήσει, και θα θύμωνε ακόμη περισσότερο όταν θα έβλεπε ότι η βιντεοταινία δεν έδειχνε τίποτε, αλλά τι να γίνει. Και σε λίγο θα γύριζε ο Τόνι και θα τον βοηθούσε κι αυτός ν' αντιμετωπίσει τον Κερτ. Την επόμενη μέρα φυσούσε μια δροσερή αύρα. Σήκωσαν τις γκαραζόπορτες του υπόστεγου και το άφησαν ν' αεριστεί γύρω σας έξι ώρες. Μετά τέσσερις πολιτειακοί, με επικεφαλής τον Σάντι και ένα βλοσυρό Κερτ Γουίλκοξ, μπήκαν μέσα με μάνικες. Καθάρισαν το τσιμέντο και έσπρωξαν με το νερό τα τελευταία σάπια υπολείμματα του ψαριού βγάζοντας τα στα ψηλά χόρτα πίσω από το υπόστεγο. Η ιστορία της νυχτερίδας επαναλαμβανόταν πάλι από την αρχή, μόνο που η βρομιά ήταν μεγαλύτερη και τελικά δεν τους έμεινε ούτε καν ένα πτώμα, όπως με τη νυχτερίδα. ΑΠΟ μια Μπιουικ 8 293 Αλλά εν τέλει το πιο ουσιαστικό μέρος αυτού του επεισοδίου δεν ήταν τα υπολείμματα ενός άγνωστου τέρατος αλλά η σύγκρουση του Κέρας Γουίλκοξ με τον Σάντι Ντίαρμπορν. Ο Κερτ ήταν όντως έξω φρενών που δεν τον κάλεσαν, και οι δυο αστυνομικοί έκαναν μια πολύ ζωηρή συζήτηση γι' αυτό το θέμα -καθώς και γι' άλλα- όταν βρέθηκαν κάπου όπου δε θα τους άκουγε κανένας συνάδελφος. Αυτό χο μέρος ήταν το πάρκινγκ του Ταπ, όπου είχαν πάει για μια μπίρα αφού τελείωσαν το καθάρισμα. Μέσα στο μπαρ απλώς μιλούσαν, αλλά όταν βγήκαν έξω οι φωνές τους άρχισαν να υψώνονται. Σε λίγο προσπαθούσαν να μιλήσουν «αϊ οι δυο ταυτόχρονα, και αυτό φυσικά τους έκανε ν' αρχίσουν να φωνάζουν. Έτσι γίνεται σχεδόν πάντα. Αδερφέ μου, δεν μπορώ να το πιστέψω ότι δε με κάλεσες. Ήσουν εκτός υπηρεσίας, είχες βγει με τη γυναίκα σου, και άλλωστε δεν υπήρχε τίποτε να δεις. 'Επρεπε να με αφήσεις να το αποφασίσω... Δεν υπήρχε... ...να το αποφασίσω αυτό, Σάντι... ...χρόνος! Όλα έγιναν πολύ... Το λιγότερο που μπορούσες να κάνεις ήταν να τραβήξεις μια βιντεοκασέτα της προκοπής για το αρχείο...



Για ποιανού το αρχείο μιλάμε, Κέρτις; Ε; Για ποιανού το αρχείο, που να πάρει; Σ' αυτό το σημείο πια, οι δυο τους στέκονταν μύτη με μύτη, με τις γροθιές σφιγμένες, σχεδόν έτοιμοι να ορμήσουν. Ναι, ήταν έτοιμοι να πλακωθούν. Υπάρχουν στιγμές στη ζωή που δεν έχουν σημασία και στιγμές που έχουν, και υπάρχουν και μερικές -ίσως καμιά δεκαριά- όπου όλα κρέμονται από μια κλωστή. Ο Σάντι, εκεί που στεκόταν στο πάρκινγκ και ήθελε να ρίξει μια γροθιά στον μικρό που δεν ήταν πια μικρός, στον αρχάριο που δεν ήταν πια αρχάριος, συνειδητοποίησε ότι ζούσε μια τέτοια στιγμή. Τον συμπαθούσε τον Κερτ, και ήξερε ότι και ο Κερτ τον 294 Stephen King συμπαθούσε. Συνεργάζονταν καλά οι δυο τους όλα αυτά τα χρόνια. Αλλά αν τα πράγματα προχωρούσαν κι άλλο η κατάσταση θα άλλαζε. Και όλα εξαρτιόνταν από το τι θα έλεγε τώρα, από την επόμενη φράση του. «Βρόμαγε σαν ένα καλάθι με βιζόν». Αυτό είπε. Δεν ήξερε πώς του ήρθε, ήταν τελείως αυθόρμητο. «Ακόμη κι απέξω». «Και πώς ξέρεις εσύ πώς βρομάει ένα καλάθι με βιζόν;» Ο Κερτ άρχιζε να χαμογελάει, αμυδρά. «Πες το ποιητική άδεια». Ο Σάντι είχε αρχίσει κι αυτός να χαμογελάει, αλλά επίσης αμυδρά. Είχαν στρίψει προς τη σωστή κατεύθυνση, αλλά δεν είχαν βγει ακόμη από το επικίνδυνο έδαφος. Και τότε ο Κερτις ρώτησε: «Μύριζε χειρότερα από τα παπούτσια εκείνης της πόρνης; Εκείνης από το Ρόκσμπεργκ;» Ο Σάντι έβαλε τα γέλια. Ο Κερτ έκανε το ίδιο. Και ο κίνδυνος πέρασε, έτσι απλά. «Πάμε μέσα», είπε ο Κερτ. «Θα σε κεράσω άλλη μια μπίρα». Ο Σάντι δεν ήθελε κι άλλη μπίρα, αλλά είπε εντάξει. Το θέμα δεν ήταν η μπίρα, ήταν ν' αφήσουν πίσω τους αυτό που παραλίγο να συμβεί ανάμεσα τους. Ξαναμπήκαν μέσα και κάθισαν σε ένα γωνιακό τραπέζι. «Έχω βάλει τα χέρια μου μέσα στο πορτ μπαγκάζ, Σά-ντι», είπε ο Κερτ. «Έχω χτυπήσει τον πάτο». «Κι εγώ». «Και έχω μπει από κάτω με ξαπλώστρα. Δεν είναι κανένα κόλπο ταχυδακτυλουργού, σαν κουτί με ψεύτικο πάτο». «Ακόμη κι αν ήταν, αυτό που βγήκε από μέσα χτες δεν ήταν κανένα άσπρο κουνέλι». «Για να εξαφανιστεί κάτι», είπε ο Κέρτις, «πρέπει να βρίσκεται κοντά στην Μπιούικ. Αλλά όταν εμφανίζεται κάτι, πάντα βγαίνει από το πορτ μπαγκάζ. Συμφωνείς;» Ο Σάντι το σκέφτηκε. Κανείς τους δεν είχε δει το νυ- ΑΠΟ μια Μπιουικ 8 295 χτεριδοπλάσμα να βγαίνει από το πορτ μπαγκάζ, αλλά σίγουρα η πόρτα του ήταν ανοιχτή. Όσο για τα φύλλα, ναι, ο Φιλ Κάντλετον τα είχε δει να βγαίνουν από μέσα. «Συμφωνείς;» Ο Κέρτις ήταν ανυπόμονος τώρα, ο τόνος του έλεγε ότι ο Σάντι έπρεπε να συμφωνήσει, ήταν ολοφάνερο. «Φαίνεται πιθανό, αλλά δε νομίζω ότι έχουμε αρκετά στοιχεία ακόμη για να είμαστε εκατό τοις εκατό σίγουροι», απάντησε τελικά ο Σάντι. Ήξερε ότι ο Κέρτις θα τον θεωρούσε τελείως βλάκα, αλλά αυτό πίστευε. «"Ένα χελιδόνι δε φέρνει την άνοιξη". Το 'χεις ακούσει ποτέ αυτό;» Ο Κερτ ξεφύσηξε αγανακτισμένος. «"Δεν το βλέπεις κι ας είναι μπροστά στη μύτη σου". Εσυ το 'χεις ακούσει ποτέ αυτό;» «Κερτ...»



Ο Κερτ σήκωσε τα χέρια του σαν να έλεγε, όχι, εντάξει, δεν ήθελε να ξαναβγούν στο πάρκινγκ και να συνεχίσουν από εκεί που είχαν σταματήσει. «Καταλαβαίνω τι εννοείς. Εντάξει; Δε συμφωνώ αλλά το καταλαβαίνω». «Εντάξει». «Πες μου μόνο ένα πράγμα: Πότε θα έχουμε αρκετά στοιχεία για να βγάλουμε κάποια συμπεράσματα; Όχι για όλα βέβαια, αλλά ίσως για μερικά, τα πιο σημαντικά. Όπως για παράδειγμα από πού ήρθαν η νυχτερίδα και το ψάρι. Αν έπρεπε ν' αρκεστώ μόνο σε μια απάντηση, μάλλον θα ήταν αυτή». «Κατά πάσα πιθανότητα ποτέ». Ο Κερτ σήκωσε τα χέρια προς το λεκιασμένο απ' τον καπνό ταβάνι και μετά τα κατέβασε πάλι με δύναμη στο τραπέζι. «Ααα! Το 'ξερά ότι θα το πεις αυτό! Έτσι μου 'ρχεται να σε στραγγαλίσω, Ντίαρμπορν!» Κοιτάχτηκαν πάνω από τις μπίρες που κανείς τους δεν ήθελε, και ο Κερτ άρχισε να γελάει. Ο Σάντι χαμογέλασε. Και μετά άρχισε να γελάει κι αυτός. Τώρα: Σάντι Ο Νεντ με σταμάτησε σ' αυτό το σημείο. Ήθελε να πάει μέσα και να τηλεφωνήσει στη μητέρα του, εύΐε. Να της πει ότι ήταν καλά, απλώς έτρωγε βραδινό στο αρχηγείο με τον Σάντι και τη Σίρλεϊ και μερικά από τα παιδιά. Να της πει ψέματα, με άλλα λόγια. Όπως και ο πατέρας του πριν απ' αυτόν. «Μην κουνηθείτε, παιδιά», είπε από την πόρτα του αρχηγείου. «Μην κουνηθείτε ρούπι». Όταν έφυγε, ο Χάντι με κοίταξε σκεφτικός. «Νομίζεις ότι είναι καλή ιδέα που του τα είπες όλα αυτά, αρχιφύλακα;» «Μετά θα θέλει να δει όλες εκείνες τις παλιές ταινίες», είπε σκυθρωπός ο Αρκι. 'Επινε μια μπίρα. «Το βίντεο της κόλασης». «Δεν ξέρω αν είναι καλή ή κακή ιδέα», είπα μάλλον τσαντισμένος. «Το μόνο που ξέρω είναι πως είναι λίγο αργά για να κάνω πίσω τώρα». Μετά σηκώθηκα και μπήκα κι εγώ μέσα. Ο Νεντ μόλις έκλεινε το τηλέφωνο. «Που πας εσύ;» είπε. Τα φρύδια του είχαν σμίξει, και θυμήθηκα τότε που yrio μια Μπιουικ 8 297 οτεκόμουν μύτη με μύτη με τον πατέρα του έξω από το Ταπ, το μικρό μπαρ που είχε γίνει δεύτερο σπίτι του Έντι Τζακιμπουά. Εκείνο το βράδυ τα φρύδια του Κερτ είχαν σμίξει με τον ίδιο ακριβώς τρόπο. «Απλώς στην τουαλέτα», είπα. «Ηρέμησε, Νεντ, θα οου δώσω αυτό που θέλεις. Ή ό,τι έχω να σου δώσω, τέλος πάντων. Αλλά πάψε να περιμένεις ότι θα βγάλεις κάποιο νόημα». Μπήκα στην τουαλέτα κι έκλεισα την πόρτα πριν προλάβει να μου απαντήσει. Και τα επόμενα δεκαπέντε δευτερόλεπτα περίπου ήταν σκέτη ανακούφιση. Το παγωμένο τσάι, όπως και την μπίρα, δεν το αγοράζεις, απλώς το νοικιάζεις. Όταν ξαναβγήκα έξω, το παγκάκι των καπνιστών ήταν άδειο. Είχαν πάει όλοι στο Υπόστεγο Β και κοίταζαν μέσα, ο καθένας στο δικό του παράθυρο της γκαραζόπορ-τας που βλέπει προς το πίσω μέρος του αρχηγείου, όλοι με τη στάση του περαστικού που χαζεύει σε οικοδομή, μια στάση που ήξερα τόσο καλά. Μόνο που τώρα η κατάσταση έχει αντιστραφεί στο νου μου. Όταν βλέπω άντρες παραταγμένους μπροστά σε κάποιο φράχτη οικοδομής να κοιτάζουν τις εκσκαφές, μου έρχεται στο νου το Υπόστεγο Β και η Μπιούικ 8. «Τι έγινε, παιδιά, βλέπετε εκεί μέσα τίποτε που σας αρέσει;» τους φώναξα. Φαίνεται πως δεν έβλεπαν τίποτε τέτοιο. Ο Άρκι γύρισε πίσω πρώτος, και τον ακολούθησαν ο Χάντι και η Σίρλεϊ. Ο Φιλ και ο Έντι έμειναν λίγο περισσότερο, και ο γιος του Κερτ γύρισε τελευταίος στην πλευρά του



αρχηγείου όπου βρισκόταν το πάρκινγκ. Το μήλο κάτω από τη μηλιά και σ" αυτό. Ο Κέρτις έμενε πάντα περισσότερο στο παράθυρο. Αν, δηλαδή, είχε το χρόνο να μείνει. Δε φρόντιζε να βρει το χρόνο όμως, γιατί δεν έδινε ποτέ άμεση προτεραιότητα στην Μπιούικ. Αν το έκανε, είναι σχεδόν σίγουρο ότι θα είχαμε πλακωθεί στο ξύλο εκείνο το βράδυ 298 Stephen King στο Ταπ, αντί να βρούμε έναν τρόπο για να γελάσουμε. Βρήκαμε έναν τρόπο γιατί αν μαλώναμε άσχημα θα ήτ«ν κακό για τη Διμοιρία, και για τον Κερτ η Διμοιρία ήταν το σημαντικότερο απ' όλα -σημαντικότερο από την Μπιούικ, από τη γυναίκα του και από τα παιδιά του, όταν ήρθαν τα παιδιά. Κάποτε τον ρώτησα τι ήταν αυτό για το οποίο ένιωθε πιο περήφανος στη ζωή του. Ήταν γύρω στο 1986, και φαντάστηκα ότι θα έλεγε ο γιος του. Η απάντηση του ήταν Η στολή. Το καταλάβαινα αυτό, και κάπου με άγγιξε, αλλά θα έλεγα ψέματα αν δεν πρόσθετα επίσης ότι ταυτόχρονα μου προκάλεσε κάποια φρίκη. Αυτό τον έσωσε όμως, ξέρετε. Η περηφάνια του για τη δουλειά που έκανε και τη στολή που φορούσε τον βοήθησε να διατηρήσει την ισορροπία του. Αλλιώς η Μπιούικ μπορεί να τον τρέλαινε, να του γινόταν έμμονη ιδέα. Βέβαια, η ίδια αυτή δουλειά δεν ήταν που τον σκότωσε; Μάλλον. Αλλά μέχρι να γίνει αυτό έζησε πολλά καλά χρόνια. Και τώρα ο γιος του είχε πρόβλημα με την Μπιούικ γιατί δεν είχε δουλειά που θα λειτουργούσε εξισορροπιστικά πάνω του. Είχε μόνο ένα σωρό ερωτήσεις, και την αφελή πεποίθηση ότι, απλά και μόνο επειδή θεωρούσε ότι του χρειάζονταν οι απαντήσεις, αυτές οι απαντήσεις θα έρχονταν. Μπούρδες, όπως θα έλεγε ο πατέρας του. «Η θερμοκρασία έπεσε άλλη μια γραμμή εκεί μέσα», είπε ο Χάντι μόλις καθίσαμε πάλι όλοι. «Μάλλον δεν είναι τίποτε, αλλά ίσως μας έχει μια δυο εκπλήξεις ακόμη. Να 'χουμε το νου μας». «Τι έγινε μετά τον παρ' ολίγο τσακωμό σου με τον μπαμπά;» με ρώτησε ο Νεντ. «Και μην αρχίσεις να μου λες για κλήσεις και κωδικούς. Τα ξέρω για τις κλήσεις και τους κωδικούς. Μαθαίνω επικοινωνίες, όπως ξέρεις». Το ερώτημα ήταν, τι ακριβώς μάθαινε ο μικρός; Αφού είχε περάσει ένα μήνα στο θάλαμο επικοινωνιών με τον ασύρματο και τους υπολογιστές και τα μόντεμ, τι είχε μά- Απο μια Μπιουικ 8 299 θει πραγματικά; Τις κλήσεις και τους κωδικούς, ναι, τα έμαθε γρήγορα αυτά και μιλούσε πολύ επαγγελματικά όταν απαντούσε στο κόκκινο τηλέφωνο: Πολιτειακή Αστν-νομία Στάτλερ, Διμοιρία Δ, Αξιωματικός Επικοινωνιών Γονίλκοξ, πώς μπορώ να σας εξυπηρετήσω; Ήξερε όμως ότι κάθε κλήση και κάθε κωδικός είναι ένας κρίκος μιας αλυσίδας; Ότι υπάρχουν αλυσίδες παντού, ότι κάθε κρίκος κάθε αλυσίδας είναι λίγο πιο δυνατός ή πιο αδύνατος από τον προηγούμενο; Πώς να περιμένεις από ένα παιδί, ακόμη και ένα έξυπνο παιδί, να το ξέρει αυτό; Αυτές είναι οι αλυσίδες που φτιάχνουμε στη ζωή, για να παραφράσω τον Τζέικομπ Μάρλεϊ. Τις φτιάχνουμε, τις φοράμε και μερικές φορές τις μοιραζόμαστε. Στην πραγματικότητα, ο Τζορτζ Μόργκαν δεν αυτοπυροβολήθηκε στο γκαράζ -απλώς μπερδεύτηκε με μία απ' αυτές τις αλυσίδες παι κρεμάστηκε. Προηγουμένως όμως είχε βοηθήσει να σκάψουμε τον τάφο του Μίστερ Ντίλον μια απίστευτα ζεστή καλοκαιρινή μέρα αφού ανατινάχτηκε το βυτίο στο Ποτίνβιλ. Δεν υπήρχε κλήση ή κωδικός για τον Έντι Τζακιμπουά, που περνούσε όλο και περισσότερες ώρες στο Ταπ. Ούτε για τον Άντι Κολούτσι, που απατούσε τη γυναίκα του κι εκείνη τον τσάκωσε κι αυτός την ικέτεψε να του δώσει μια δεύτερη ευκαιρία αλλά χωρίς να την πείσει. Ούτε για τον Ματ Μπαμπίκι που έφυγε, ούτε για τη Σίρλεϊ Πάστερνακ που ήρθε. Υπάρχουν πράγματα που δεν μπορείς να τα εξηγήσεις αν δε δεχτείς ότι ξέρεις κάτι γι' αυτές τις



αλυσίδες, μερικές φτιαγμένες από αγάπη και μερικές από καθαρή τύχη. Σαν τον Όρβιλ Γκάρετ, γονατισμένο στο ένα πόδι μπροστά στο φρέσκο τάφο του Ντίλον, να κλαίει, ν' ακουμπάει το κολάρο του Ντίλον πάνω στο χώμα και να λέειΛυπάμαι, φίλε, λυπάμαι. Και ήταν σημαντικά όλα αυτά για την ιστορία μου; Έτσι πίστευα. Ο μικρός όμως προφανώς είχε άλλη γνώμη. 300 Stephen King I Προσπαθούσα διαρκώς να του δώσω το πλαίσιο των γεγονότων, κι αυτός συνέχεια αρνιόταν να το ακούσει, το απέ-κρουε όπως τα λάστιχα της Μπιούικ απέκρουαν κάθε εισβολή -ναι, κάθε εισβολή μέχρι και το μικρότερο πετρα-δάκι που απλούστατα αρνιόταν να μείνει σφηνωμένο στο πέλμα τους. Μπορούσες να το σφηνώσεις το πετραδάκι, αλλά πέντε ή δέκα ή δεκαπέντε δευτερόλεπτα αργότερα έπεφτε πάλι. Το είχε κάνει ο Τόνι αυτό το πείραμα. Το είχα κάνει κι εγώ. Το είχε κάνει και ο πατέρας του μικρού ξανά και ξανά και ξανά, συχνά βιντεοσκοπώντας το. Και τώρα είχα εδώ τον μικρό, ντυμένο με πολιτικά, χωρίς την γκρίζα στολή, να εξισορροπεί το δικό του ενδιαφέρον για την Μπιουικ, να κάθεται εδώ και ν' αποκρούει αυτά που ήθελα να του πω παρ' όλο που τώρα ήξερε για το αναμφίβολα επικίνδυνο οχτακύλινδρο θαύμα του πατέρα του. Να τα αποκρούει γιατί ήθελε ν' ακούσει την ιστορία έξω από το πλαίσιο και τα γύρω γεγονότα, χωρίς καμιά εξάρτηση, άσπιλη και αμόλυντη. Ήθελε αυτά που τον βόλευαν. Μέσα στο θυμό του πίστευε ότι είχε το δικαίωμα για κάτι τέτοιο. Εγώ πίστευα ότι έκανε λάθος, και ήμουν λίγο τσαντισμένος μαζί του, αλλά σας λέω από καρδιάς ότι τον αγαπούσα κιόλας. Γιατί έμοιαζε τόσο πολύ στον πατέρα του. Του έμοιαζε σε όλα -μέχρι και σ' εκείνο το ύφος που έλεγε «έλα να παίξουμε Μπίνγκο το μισθό μας». «Δεν μπορώ να σου πω τι έγινε μετά», είπα. «Δεν ήμουν εκεί». Γύρισα στον Χάντι, στη Σίρλεϊ, στον Έντι Τζακιμπουά. Έδειχναν να μη νιώθουν καθόλου άνετα. Ο Έντι απέφυγε επιμελώς το βλέμμα μου. «Τι λέτε, παιδιά;» τους ρώτησα. «Ο αξιωματικός επικοινωνιών Γουίλκοξ δε θέλει ν' ακούσει για κλήσεις και κωδικούς, θέλει μόνο την ιστορία». Έριξα στον Νεντ μια εύθυμη ματιά που ή δεν την κατάλαβε ή προτίμησε να μην την καταλάβει. A0O BOA MlUOYIK 8 301 «Σάνη...» άρχισε να λέει ο μικρός, αλλά σήκωσα το χέρι και τον σταμάτησα σαν τροχονόμος. Εγώ είχα ανοίξει ιην πόρτα σ" αυτή την ιστορία. Ίσως την άνοιξα την πρώτη φορά που έφτασα στο αρχηγείο και τον είδα να κουρεύει το γκαζόν και δεν τον έστειλα σπίτι του. Ήθελε την ιστορία. Ωραία. Ας του την πούμε λοιπόν να τελειώνουμε. «Ο μικρός περιμένει. Ποιος θα τον βοηθήσει; Και θέλω να τα ακούσω όλα. Έντι». Πετάχτηκε σαν να τον χτύπησα και μου έριξε μια νευρική ματιά. «Πώς τον έλεγαν εκείνο τον τύπο; Εκείνον με τις καουμπόικες μπότες και το ναζιστικό κολιέ;» Ο Έντι ανοιγόκλεισε τα μάτια του σοκαρισμένος. Το βλέμμα του με ρωτούσε αν ήμουν σίγουρος. Κανείς δε μιλούσε γι' αυτό τον τύπο. Τουλάχιστον μέχρι τώρα. Μερικές φορές μιλούσαμε για τη μέρα με το βυτίο, γελούσαμε για τον Χερμπ και τον άλλο τύπο που προσπάθησαν να καλμάρουν τη Σίρλεΐ δίνοντας της ένα μπουκέτο λουλούδια now είχαν κόψει από την πίσιο αυλή του αρχηγείου (αυτό έγινε λίγο πριν ξεσπάσει ο χαμός), όχι όμως για τον τύπο με τις καουμπόικες μπότες. Ποτέ γι' αυτόν. Τώρα όμως, μα το θεό, θα μιλούσαμε και γι' αυτόν. «Αέπλερ; Λίπμαν; Λίπιερ; Κάπως έτσι δεν τον έλεγαν;» επέμεινα.



«Τον έλεγαν Μπράιαν Λίπι», είπε τελικά ο Έντι. «Τον ήξερα από παλιά». «Σοβαρά;» ρώτησα. «Δεν το ήξερα αυτό». Άρχισα την αφήγηση μόνος μου, αλλά η Σίρλεϊ Πά-στερνακ είπε κι αυτή πολλά (από το σημείο όπου έμπαινε σΐην ιστορία, δηλαδή), μιλώντας εγκάρδια, με τα μάτια της καρφωμένα στα μάτια του Νεντ και κρατώντας του το χέρι. Δε μου φάνηκε περίεργο αυτό, ούτε και όταν μπήκε και ο Χάντι στην κουβέντα κι άρχισαν να μιλάνε εναλλάξ, πότε ο ένας και πότε ο άλλος. Εκείνο που με ξάφνιασε όμως 302 Stephen King ήταν όταν ο Έντι Τζ. άρχισε κι αυτός να προσθέτει μερικές φράσεις πού και πού... και μετά όλο και περισσότερες... και τελικά πήρε πάνω του την ιστορία. Του είχα πει να μείνει εδώ μέχρι να έρθει η στιγμή που θα είχε κάτι να πει, αλλά και πάλι ξαφνιάστηκα όταν ήρθε αυτή η στιγμή κι άρχισε να μιλάει. Η φωνή του ήταν σιγανή και διστακτική στην αρχή, όταν όμως έφτασε στο σημείο που ανακάλυψαν ότι εκείνο το καθίκι, ο Λίπι, είχε κλοτσήσει το παράθυρο, μιλούσε πια δυνατά και σταθερά, με τη φωνή ανθρώπου που θυμάται τα πάντα και έχει αποφασίσει να μην κρύψει τίποτε. Μιλούσε χωρίς να κοιτάζει τον Νεντ ούτε εμένα ούτε κανέναν από τους άλλους. Κοίταζε μόνο το υπόστεγο, εκείνο που μερικές φορές γεννούσε τέρατα. Τότε: Σάντι Μέχρι το καλοκαίρι του 1988, η Μπιούικ 8 είχε γίνει κομμάτι της ζωής στη Διμοιρία Δ, ούτε περισσότερο ούτε λιγότερο αποδεκτό από όλα τα άλλα. Και γιατί όχι; Με το χρόνο και με κάποια καλή θέληση, οποιοδήποτε τέρας μπορεί να γίνει μέλος οποιασδήποτε οικογένειας. Αυτό είχε συμβεί μέσα στα εννιά χρόνια από την εξαφάνιση του άντρα με το μαύρο αδιάβροχο («Τα λάδια είναι εντάξει!») και του Ένις Ράφερτι. Η Ροουντμάστερ προξενούσε φωτοσεισμούς κατά καιρούς, και ο Κερτ και ο Τόνι συνέχισαν να κάνουν πειράματα κατά καιρούς. Το 1984, ο Κέρτις δοκίμασε μια βιντεοκάμερα που ενεργοποιούνταν με τηλεκοντρόλ μέσα στην Μπιούικ (δεν έγινε τίποτε). Το '85, ο Τόνι δοκίμασε το ίδιο πράγμα με ένα πολύ καλό κασετόφωνο Γουόλενσακ (η ταινία κατέγραψε έναν αμυδρό βόμβο που άρχιζε και σταματούσε κατά διαστήματα και μερικές μακρινές κραυγές κορακιών, τίποτε παραπάνω). Έγιναν μερικά πειράματα ακόμη με ζωντανά πειραματόζωα. Μερικά πέθαναν, αλλά κανένα δεν εξαφανίστηκε. Σε γενικές γραμμές, τα πράγματα ηρεμούσαν. Όταν 304 Stephen King παρ' όλ' αυτά γίνονταν φωτοσεισμοί, ούτε καν την ισχύ των πρώτων (και εκείνου του τεράστιου το '83, φυσικά). Το μεγαλύτερο πρόβλημα της Διμοιρίας Δ εκείνη την εποχή προερχόταν από κάποιον που δεν ήξερε απολύτως τίποτε για την Μπιούικ. Η Ίντιθ Χάιαμς (γνωστή και ως Δράκαινα) συνε'χιζε να μιλάει στις εφημερίδες (όταν της έδιναν σημασία, δηλαδή) για την εξαφάνιση του αδερφού της. Συνέχιζε να επιμένει ότι δεν ήταν συνηθισμένη εξαφάνιση (πράγμα που έκανε μια φορά τον Σάνα και τον Κερτ ν' αναρωτηθούν τι μπορεί να είναι μια «συνηθισμένη εξαφάνιση»). Συνέχισε επίσης να επιμένει οτι οι συνάδελφοι του Ένις «'Ηξεραν Περισσότερα Από 'Οσα Έλεγαν». Σ' αυτό το σημείο είχε απόλυτο δίκιο, φυσικά. Ο Κερτ Γουίλκοξ είπε πολλές φορές ότι αν η Διμοιρία Δ είχε ποτέ προβλήματα για την Μπιουικ, θα ήταν εξαιτίας αυτής της γυναίκας. Όμως, οι συνάδελφοι του Ένις συνέχισαν να υποστηρίζουν την Ίντιθ, αυτή ήταν η επίσημη γραμμή της Διμοιρίας. Ήταν η καλύτερη προστασία τους και το ήξεραν. Μετά από μία ακόμη επιδρομή της στις εφημερίδες, ο Τόνι είπε, «Δεν πειράζει, παιδιά. Ο χρόνος είναι με το μέρος μας. Μην το ξεχνάτε αυτό και συνεχίστε να χαμογελάτε». Και είχε δίκιο. Μέχρι τα μέσα της δεκαετίας



του '80, οι δημοσιογράφοι είχαν πάψει να δέχονται τα τηλεφωνήματα της. Ακόμη και ο WKLM, το ανεξάρτητο κανάλι που τα ειδησεογραφικά του προγράμματα περιλάμβαναν συχνά ρεπορτάζ για εμφανίσεις του Μπίγκφουτ στο δάσος του Λάσμπεργκ και σοβαρές ιατρικές ειδήσεις όπως ΚΑΡΚΙΝΟΣ ΣΤΟ ΝΕΡΟ! ΕΡΧΕΤΑΙ ΚΑΙ ΣΊΉ ΔΙΚΗ ΣΑΣ ΠΟΛΗ;, είχε αρχίσει να χάνει το ενδιαφέρον του για την Ίντιθ. Σε τρεις ακόμη περιπτώσεις εμφανίστηκαν πράγματα στο πορτ μπαγκάζ της Μπιούικ. Μια φορά ήταν μισή ντουζίνα μεγάλα πράσινα σκαθάρια που δεν έμοιαζαν καθόλου με τα σκαθάρια που ήξεραν οι άντρες της Διμοιρίας ΑΠΟ μια Μπίουι κ 8 305 Δ. Ο Κερτ και ο Τόνι πέρασαν ένα απόγευμα στο Πανεπιστήμιο Χόρλικς ψάχνοντας σε βιβλία εντομολογίας και δε βρήκαν τίποτε για τα πράσινα σκαθάρια. Βασικά, ακόμη και τη συγκεκριμένη απόχρωση του πράσινου δεν την είχε ξαναδεί κανείς στη Διμοιρία Δ, αν και δεν μπορούσαν να εξηγήσουν σε τι ακριβώς διε'φερε. Ο Καρλ Μπράντατζ την ονόμασε Πράσινο του Πονοκέφαλου -επειδή, είπε, τα ζωύφια είχαν το χρώμα της ημικρανίας που τον έπιανε μερικές φορές. Ήταν όλα ψόφια όταν εμφανίστηκαν, και τα έξι. 'Οταν χτύπησαν το σώμα τους με τη λαβή ενός κατσα-βιδιού ακούστηκε ο ήχος που θα έβγαινε αν χτυπούσες ένα κομμάτι μέταλλο πάνω σε ένα κομμάτι ξύλο. «θέλεις ν' ανοίξεις κανένα;» ρώτησε ο Τόνι τον Κερτ. «Εσύ θέλεις;» απάντησε ο Κερτ. «'Οχι ιδιαίτερα». Ο Κερτ κοίταξε τα ζωύφια στο πορτ μπαγκάζ -τα περισσότερα ανάσκελα, με τα πόδια ψηλά- και αναστέναξε. «Ούτε κι εγώ. Σε τι θα ωφελούσε;» Έτσι, αντί να καρφώσουν τα σκαθάρια στο φελλό και να τα ανοίξουν με την κάμερα να τρέχει, τα έβαλαν σε μια σακούλα, έγραψαν την ημερομηνία στην ετικέτα (η γραμμή της ετικέτας που έγραφε ΟΝΟΜΑ/ΒΑΘΜΟΣ ΑΣΤΎΝΟ-ΜΙΚΟΥ έμεινε κενή φυσικά), και τα έκλεισαν κι αυτά στην πράσινη αρχειοθήκη του υπογείου. Το γεγονός ότι άφησε τα παράξενα σκαθάρια να κάνουν το ταξίδι τους από το πορτ μπαγκάζ της Μπιούικ στην πράσινη αρχειοθήκη χωρίς να τα εξετάσει ήταν ένα ακόμη βήμα αποδοχής για τον Κερτ. Όμως μερικές φορές έπαιρνε πάλι εκείνη την παλιά συνεπαρμένη έκφραση. Ο Τόνι και ο Σάντι τον έβλεπαν μερικές φορές να στέκεται μπροστά στην yuaQa-ζόπορτα και να κοιτάζει μέσα, και τις περισσότερες φορές είχε αυτό το ύφος. Ο Σάντι το είχε ονομάσει ύφος «Κέρτις ο Τρελός Γάτος», αν και δεν το είπε σε κανέναν, ούτε καν 306 Stephen King στον Τόνι. Οι υπόλοιποι έχασαν κάθε ενδιαφέρον για τα εκτρώματα της Μπιούικ, ο Γουίλκοξ όμως ποτέ. Για τον Κέρτις, η εξοικείωση δεν οδηγούσε σε καμία περίπτωση στην αδιαφορία. Μια κρύα μέρα το Φεβρουάριο του 1984, πέντε μήνες περίπου μετά την εμφάνιση των σκαθαριών, το κεφάλι του Μπράιαν Κόουλ εμφανίστηκε στην πόρτα του γραφείου του ΠΑ. Ο Τόνι Σέιντινκς ήταν στο Σκράντον, όπου θα προσπαθούσε να εξηγήσει στα αφεντικά γιατί δεν είχε ξοδέψει όλα τα κονδύλια του προϋπολογισμού του 1983 (όταν υπάρχουν ένας δυο προϊστάμενοι αρχιφύλακες που κάνουν οικονομία, όλοι οι άλλοι μοιάζουν σπάταλοι), και ο Σάντι Ντίαρμπορν καθόταν πάλι στη μεγάλη καρέκλα. «Έλα να ρίξεις μια ματιά στο πίσω υπόστεγο, αφεντικό», είπε ο Μπράιαν. «Κωδικός Δ». «Για τι είδους Κωδικό Δ μιλάμε, Μπράι;» «Έχει ανοίξει το πορτ μπαγκάζ».



«Είσαι σίγουρος ότι δεν άνοιξε απλώς από μόνο του; Τα τελευταία πυροτεχνήματα ήταν πριν από τα Χριστούγεννα και συνήθως...» «Συνήθως υπάρχουν πυροτεχνήματα, ξέρω. Αλλά η θερμοκρασία είναι πολύ χαμηλή εκεί μέσα την τελευταία βδομάδα. Άλλωστε είδα κάτι». Αυτό έκανε τον Σάντι να σηκωθεί αμέσως. Ένιωθε τον παλιό γνωστό τρόμο να πιέζει τα χοντρά του δάχτυλα στο σημείο της καρδιάς του και να τον σφίγγει. Ίσως έπρεπε να καθαρίσουν ένα ακόμα χάλι. Σε παρακαλώ, Θεέ μου, ας μην είναι πάλι ψάρι, σκέφτηκε. Ας μην είναι τίποτε που θα πρέπει να το καθαρίσουμε με τις μάνικες φορώντας μάσκες. «Λες να 'ναι ζωντανό;» ρώτησε ο Σάντι. Πίστευε ότι η φωνή του ακουγόταν μάλλον ήρεμη, αλλά ο ίδιος δεν ένιωθε ιδιαίτερα ήρεμος. «Αυτό που είδες μοιάζει με...» Απο μια Μπιουικ 8 307 «Μοιάζει με ξεριζωμένο φυτό», απάντησε ο Μπράιαν. «Ένα μέρος του κρέμεται πάνω από τον πίσω προφυλακτήρα. Μοιάζει λίγο με κρίνο». «Πες στον Ματ να καλέσει τον Κέρτις από το δρόμο. Έτσι κι αλλιώς κοντεύει να τελειώσει η βάρδια του». Ο Κερτ είπε στον Ματ ότι βρισκόταν στην οδό Σόμιλ και θα ήταν πίσω στη βάση σε δεκαπέντε λεπτά. Έτσι ο Σάντι είχε το χρόνο να πάρει το κίτρινο σχοινί από την καλύβα και να ρίξει μια καλή ματιά στο Υπόστεγο Β με ένα ζευγάρι φτηνά κιάλια που είχαν επίσης στην καλύβα. Συμ-φώνησε με τον Μπράιαν. Αυτό το πράγμα που κρεμόταν από το πορτ μπαγκάζ είχε ένα λερωμένο λευκό χρώμα που μετατρεπόταν βαθμιαία σε σκούρο πράσινο, και όντως έμοιαζε κάπως με κρίνο. Απ' αυτούς που βλέπεις πέντε μέρες μετά το Πάσχα να έχουν κρεμάσει μισομαραμένοι. Ο Κερτ έφτασε στο αρχηγείο, παρκάρισε όπως όπως μπροστά στην αντλία βενζίνης και ήρθε τρέχοντας στα παράθυρα του υπόστεγου, όπου στέκονταν ήδη ο Σάντι, ο Μπράιαν, ο Χάντι, ο Άρκι Αρκάνιαν και μερικοί άλλοι στη γνωστή στάση του επιθεωρητή. Ο Σάντι του έδωσε τα κιάλια και ο Κερτ κοίταζε μέσα στο υπόστεγο σχεδόν ένα ολόκληρο λεπτό, στην αρχή κάνοντας μικρορυθμίσεις στην εστίαση και μετά απλώς παρατηρώντας. «Λοιπόν;» τον ρώτησε ο Σάντι όταν κατέβασε επιτέλους τα κιάλια. «Μπαίνω μέσα», απάντησε ο Κερτ, και η απάντηση του δεν παραξένεψε καθόλου τον Σάντι. Γι' αυτό δεν είχε πάρει το σχοινί από την καλύβα; «Και αν δε σηκωθεί να με δαγκώσει, θα το φωτογραφίσω, θα το βιντεοσκοπήσω και θα το βάλω σε σάκο. Δώσε μου μόνο πέντε λεπτά για να ετοιμαστώ». Δεν του πήρε ούτε πέντε λεπτά. Βγήκε από το αρχηγείο φορώντας χειρουργικά γάντια -απ' αυτά που είναι γνωστά ως «γάντια του AIDS»-, ολόσωμη ιατρική μπλού- 308 Stephen King ζα, λαστιχένιες γαλότσες και ένα σκούφο θαλάσσης στο κεφάλι του. Στο λαιμό του κρεμόταν μια μικρή πλαστική αναπνευστική μάσκα με δική της παροχή αέρα που διαρκούσε γύρω στα πέντε λεπτά. Στο ένα χέρι του κρατούσε μια φωτογραφική μηχανή Πολαρόιντ και στη ζώνη του είχε περασμένη μια πράσινη πλαστική σακούλα. Ο Χάντι είχε βγάλει τη βιντεοκάμερα από το τρίποδο και τη γύρισε στον Κερτ, που ήταν τρέλα καθώς διέσχιζε με μεγάλες αντρίκειες δρασκελιές το πάρκινγκ φορώντας τον μπλε σκούφο και τις κόκκινες γαλότσες (ιδιαίτερα μάλιστα όταν ο Σάντι έδεσε και το κίτρινο σχοινί στη μέση του). «Είσαι υπέροχος!» φώναξε ο Χάντι κοιτάζοντας στην οθόνη της βιντεοκάμερας. «Κούνα το χέρι στους θαυμαστές σου!» Ο Κέρτις Γουίλκοξ κούνησε υπάκουα το χέρι. Μερικοί από τους θαυμαστές του θα έβλεπαν αυτή την ταινία μερικές μέρες μετά τον ξαφνικό θάνατο του



δεκαεφτά χρόνια αργότερα, προσπαθώντας να μην κλάψουν καθώς γελούσαν με την αστεία, αξιολάτρευτη εμφάνιση του. Από το παράθυρο του θαλάμου επικοινωνιών ο Ματ άρχισε να του τραγουδάει με μια απρόσμενα δυνατή φωνή τενόρου: «Αγκάλιασε με... σεξοβόμβα μου! Φίλησε με... σεξοβόμβα μου!» Ο Κερτ δέχτηκε όλα τα πειράγματα αδιαμαρτύρητα, αλλά ήταν κάτι το δευτερεύον γι' αυτόν, σαν να άκουγε τα γέλια των συναδέλφων του από το διπλανό δωμάτιο. Στα μάτια του άστραφτε εκείνη η λάμψη. «Δεν είναι πολύ έξυπνο αυτό», είπε ο Σάντι καθώς του έδενε γερά τη θηλιά γύρω από τη μέση. Ήξερε όμως ότι δεν υπήρχε ελπίδα να του αλλάξει γνώμη. «Κανονικά θα 'πρεπε να περιμένουμε για να δούμε τι θα γίνει. Να βεβαιωθούμε ότι τελείωσαν οι εξαγωγές, ότι δε θα βγει τίποτε άλλο από μέσα». Απο μια Μπιουικ 8 309 «Δεν υπάρχει πρόβλημα», είπε ο Κερτ. Ο τόνος του ήταν αφηρημένος, σχεδόν δεν άκουγε. Όλη η προσοχή του ήταν στραμμένη σε ένα νοερό κατάλογο με τα πράγματα που έπρεπε να κάνει. «Μπορεί», είπε ο Σάντι. «Και από την άλλη μεριά μπορεί να έχουμε αρχίσει να είμαστε λίγο απρόσεκτοι με αυτό το πράγμα». Δεν ήξερε αν ήταν αλήθεια αυτό, αλλά ήθελε να το πει μεγαλόφωνα, να το δοκιμάσει. «Αρχίζουμε να πιστεύουμε πραγματικά ότι αφού δεν έπαθε τίποτε κανείς μας ως τώρα δεν πρόκειται να πάθουμε ποτέ. Έτσι την πατάνε οι αστυνομικοί και οι θηριοδαμαστές». «Δεν έχουμε πρόβλημα», είπε ο Κερτ, και μετά -προφανώς χωρίς να αντιλαμβάνεται την ύπαρξη κάποιας αντίφασης- είπε στους άλλους να κάνουν πίσω. 'Οταν απομακρύνθηκαν λίγο, πήρε τη βιντεοκάμερα από τον Χάντι, την έβαλε στο τρίποδο και είπε στον Άρκι ν' ανοίξει την γκα-ραζόπορτα. Ο Άρκι πάτησε το τηλεκοντρόλ που είχε πιασμένο στη ζώνη του και η πόρτα ανέβηκε βροντώντας. Ο Κερτ άφησε το λουρί της Πολαρόιντ να γλιστρήσει στον αγκώνα του, σήκωσε τη βιντεοκάμερα με το τρίποδο και μπήκε στο υπόστεγο. Στάθηκε για μια στιγμή στα μισά της απόστασης ανάμεσα στην πόρτα και την Μπιούικ με το χέρι στη μάσκα κάτω από το πιγούνι του, έτοιμος να τη φορέσει αμέσως αν μύριζε στον αέρα τη δυσωδία που υπήρχε τη μέρα του ψαριού. «Δεν είναι άσχημα», είπε. «Μόνο μια αμυδρή γλυκιά μυρωδιά. Μπορεί όντως να είναι κρίνοι». Δεν ήταν. Τα λουλούδια στο σχήμα χωνιού -τρία τον αριθμό- ήταν χλομά σαν τις παλάμες πτώματος και σχεδόν διάφανα. Μέσα στο καθένα υπήρχε ένας σβόλος από ένα σκούρο μπλε υλικό που έμοιαζε σαν ζελέ. Μέσα στο ζελέ υπήρχαν μικροί σπόροι. Τα κοτσάνια έμοιαζαν περισσότερο με φλούδα δέντρου παρά με μίσχο φυτού, η πράσινη επιφάνεια τους ήταν σκεπασμένη από ρωγμές 310 Stephen King και προεξοχές. Υπήρχαν καφέ στίγματα που θύμιζαν μύκητες και έδειχναν να εξαπλώνονται. Τα κοτσάνια συναντιόνταν σε ένα κομμάτι μαύρο χώμα γεμάτο ρίζες. Όταν ο Κερτ έσκυψε πιο κοντά (δεν άρεσε σε κανέναν να τον βλέπει να σκύβει έτσι μέσα στο πορτ μπαγκάζ, ήταν σαν να έβλεπες έναν ηλίθιο να χώνει το κεφάλι του μέσα στο στόμα μιας αρκούδας), είπε ότι υπήρχε πάλι εκείνη η οσμή λάχανου. Ήταν αμυδρή, αλλά τη μύριζες αμέσως. «Και σου λέω, Σάντι, υπάρχει αυτή η μυρωδιά της αλμύρας επίσης. Είμαι σίγουρος. Έχω περάσει πολλά καλοκαίρια στο Κέιπ Κοντ, και δεν την ξεχνάς αυτή τη μυρωδιά». «Δε με νοιάζει ακόμη κι αν μυρίζει τρούφες και χαβιάρι», απάντησε ο Σάντι. «Φύγε από κει μέσα».



Ο Κερτ γέλασε -Η γιαγιά Ντίαρμπορν ανησυχεί πάλι-, αλλά τραβήχτηκε πίσω. Έστησε την κάμερα στο τρίποδο, την έστρεψε στο πορτ μπαγκάζ, την άνοιξε, και μετά τράβηξε και μερικές φωτογραφίες με την Πολαρόιντ για καλό και για κακό. «Έλα μέσα να το δεις, Σάντι». Ο Σάντι το σκέφτηκε. Κακή ιδέα, πολύ κακή ιδέα. Ηλίθια ιδέα. Καμιά αμφιβολία γι' αυτό. Και αφού το ξεκαθάρισε αυτό στο μυαλό του, έδωσε το σχοινί στον Χάντι και μπήκε μέσα. Κοίταξε τα λουλούδια μέσα στο πορτ μπαγκάζ της Μπιούικ (και εκείνο που κρεμόταν από το χείλος, αυτό που είχε δει ο Μπράιαν Κόουλ) και δεν μπόρεσε να συγκρατήσει ένα μικρό ρίγος. «Ξέρω», είπε ο Κερτ, χαμηλώνοντας τη φωνή του για να μην τους ακούσουν οι άλλοι πολιτειακοί απέξω. «Σε ενοχλεί και μόνο να το κοιτάζεις, έτσι δεν είναι; Το οπτικό αντίστοιχο του ν' ακούς κάποιον να ξύνει μαυροπίνακα με τα νύχια». Ο Σάντι έκανε ένα καταφατικό νεύμα. Είχε πέσει διάνα. «Τι προκαλεί αυτή την αντίδραση όμως;» ρώτησε ο Ι Απο μια Μπίο υικ 8 311 Κερτ. «Δεν μπορώ να εντοπίσω κάτι συγκεκριμένο. Εσύ μπορείς;» «Όχι». Ο Σάντι έγλειψε τα χείλια του, που είχαν στεγνώσει. «Ίσως επειδή είναι όλα μαζί. Σε μεγάλο βαθμό είναι το άσπρο». «Το άσπρο. Το χρώμα». «Ναι. Είναι απαίσιο. Σαν κοιλιά βατράχου». «Σαν δίχτυ αράχνης μέσα σε λουλούδια», είπε ο Κερτ. Κοιτάχτηκαν για μια στιγμή προσπαθώντας να χαμογελάσουν, αλλά δεν ήταν εύκολο. Οι ποιητές της Πολιτειακής Αστυνομίας, ο Φροστ και ο Σάντμπεργκ. Σε λίγο θα άρχιζαν να συγκρίνουν αυτό το αναθεματισμένο πράγμα με τις μέρες του καλοκαιριού. Έπρεπε όμως να προσπαθήσεις να κάνεις κάτι τέτοιο, γιατί ο μόνος τρόπος να συλλάβεις αυτό που έβλεπες ήταν με μια νοητική διεργασία που έμοιαζε με ποίηση. Κάποιες άλλες, πιο ασυνάρτητες παρομοιώσεις συνωστίζονταν στο μυαλό του Σάντι. Άσπρο σαν όστια στο στόμα νεκρής. Άσπρο σαν άφτρα κάτω από τη γλώσσα σου. Άσπρο σαν τον αφρό της δημιουργίας λίγο πέρα από την άκρη του σύμπαντος, ίσως. «Αυτά τα πράγματα έρχονται από ένα μέρος που δεν μπορούμε να συλλάβουμε», είπε ο Κερτ. «Οι αισθήσεις μας δεν μπορούν να τα αντιληφθούν πραγματικά. Οι λεκτικές περιγραφές είναι αστείες -σαν να προσπαθείς να περιγράψεις ένα τετράπλευρο τρίγωνο. Κοίτα εκεί, Σάντι. Το βλέπεις;» Έδειξε με το δάχτυλο ένα στεγνό καφέ μπάλωμα κάτω από ένα νεκρό λουλούδι. «Ναι, το βλέπω. Μοιάζει με κάψιμο». «Και μεγαλώνει. Όλα τα στίγματα μεγαλώνουν. Και κοίτα εκεί πάνω στο λουλούδι». Ήταν άλλο ένα καφέ μπάλωμα που εξαπλωνόταν καθώς το κοίταζαν, ανοίγοντας μια τρύπα στο εύθραυστο λευκό δέρμα του λουλουδιού, μια τρύπα που όλο και μεγάλωνε. «Αυτό είναι αποσύνθε- 312 Stephen King ση. Δε διαλύεται με τον ίδιο τρόπο που διαλύθηκαν η νυχτερίδα και το ψάρι, αλλά διαλύεται. Έτσι δεν είναι;» Ο Σάντι κατένευσε. «Βγάλε τη σακούλα από τη ζώνη μου και άνοιξε τη, σε παρακαλώ». Ο Σάντι το έκανε. Ο Κερτ έβαλε τα χέρια μέσα στο πορτ μπαγκάζ και έπιασε το φυτό λίγο πάνω από το χώμα με τις ρίζες. Μόλις το άγγιξε, τους ήρθε αμέσως ένα νέο κύμα από τη γνωστή δυσωδία, ένα μείγμα από λάχανο και



χαλασμένο αγγούρι. Ο Σάντι έκανε ένα βήμα πίσω πιέζοντας το χέρι στο στόμα του. Προσπάθησε να μην τον πιάσει αναγούλα, αλλά ήταν αδύνατο. «Κράτα ανοιχτή τη σακούλα, να πάρει!» φώναξε ο Κερτ με πνιχτή φωνή. Ακουγόταν σαν άνθρωπος που μόλις έχει τραβήξει μια γερή τζούρα χόρτο και θέλει να κρατήσει τον καπνό μέσα όσο πιο πολύ μπορεί. «Χριστέ μου, είναι απαίσιο ακόμη και μέσα από τα γάντια!» Ο Σάντι κράτησε τη σακούλα ανοιχτή και τίναξε το πάνω μέρος. «Κάνε γρήγορα, τότε!» Ο Κερτ έριξε το μισοσάπιο φυτό μέσα, και ακόμη και ο ήχος που έκανε ήταν ανατριχιαστικός, σαν μια βραχνή ψιθυριστή κραυγή, σαν κάτι που το πιέζουν ανελέητα ανάμεσα σε δυο σανίδες και πνίγεται σχεδόν σιωπηλά. Καμία από τις παρομοιώσεις δεν ήταν η κατάλληλη, όμως η καθεμία έμοιαζε να φωτίζει στιγμιαία κάτι που ήταν ουσιαστικά ακατάληπτο. Ο Σάντι Ντίαρμπορν δεν μπορούσε να εκφράσει ούτε στον εαυτό του πόσο απόλυτα αηδιαστικό και ανατριχιαστικό ήταν το φυτό. Αυτό και όλα τα εκτρώματα της Μπιούικ. Αν τα σκεφτόσουν για πολλή ώρα, υπήρχαν πολλές πιθανότητες να τρελαθείς. Ο Κερτ πήγε να σκουπίσει τα γάντια στο πουκάμισο του, αλλά σταμάτησε. Έσκυψε μέσα στο πορτ μπαγκάζ της Μπιούικ και τα έτριψε με δύναμη πάνω στην καφέ μοκέτα στο εσωτερικό του. Μετά έβγαλε τα γάντια, έκανε ΑΠΟ μια Μπιουικ 8 313 νόημα στον Σάντι ν' ανοίξει πάλι την πλαστική σακούλα, και τα πέταξε μέσα, πάνω από το σάπιο φυτό. Εκείνη η μυρωδιά υψώθηκε πάλι ως τα ρουθούνια τους και ο Σάντι θυμήθηκε μια φορά που η μητέρα του, φαγωμένη από τον καρκίνο και με λιγότερο από μια βδομάδα ζωής, είχε ρευτεί στο πρόσωπο του. Έκανε μια ενστικτώδη αλλά αδύναμη προσπάθεια να διώξει αυτή την ανάμνηση από το μυαλό του πριν ανεβεί τελείως στο συνειδητό, αλλά μάταια. Σε παρακαλώ, Θεέ μου, ας μην ξεράσω, σκέφτηκε. Σε παρακαλώ. Ο Κερτ βεβαιώθηκε ότι οι φωτογραφίες που είχε τραβήξει ήταν ακόμη περασμένες στη ζώνη του και μετά έκλεισε το πορτ μπαγκάζ της Μπιουικ. «Πάμε να φύγουμε από δω μέσα, Σάντι. Τι λες;» «Λέω ότι αυτή είναι η καλύτερη ιδέα που είχες όλη τη χρονιά». Ο Κερτ του έκλεισε το μάτι. Είχε και την ανάλογη εύθυμη έκφραση, που τη χαλούσαν όμως το χλομό δέρμα του και ο ιδρώτας που έτρεχε στα μάγουλα και το μέτωπο του. «Αυτό δε μου λέει πολλά -είναι ακόμη Φεβρουάριος. Πάμε». Δεκατέσσερις μήνες αργότερα, τον Απρίλιο του 1985, η Μπιουικ προκάλεσε ένα φωτοσεισμό που ήταν σύντομος αλλά τρομερά δυνατός -ο μεγαλύτερος και φωτεινότερος από τη Χρονιά του Ψαριού. Η δύναμη του κατέρριπτε την άποψη του Κερτ και του Τόνι ότι η ενέργεια της Ροου-ντμάστερ είχε αρχίσει να εξαντλείται. Από την άλλη μεριά, το γεγονός ότι ο φωτοσεισμός ήταν τόσο σύντομος την επιβεβαίωνε. Διάλεξε και πάρε δηλαδή, όπως ήταν πάντα ό,τι είχε σχέση με την Μπιουικ. Δύο μέρες μετά το φωτοσεισμό, με τη θερμοκρασία στο Υπόστεγο Β στους δεκαπέντε βαθμούς, το πορτ μπαγκάζ της Μπιουικ άνοιξε και ένα κόκκινο ξύλο πετάχτηκε 314 Stephen King από μέσα λες και το εκτόξευσαν με συμπιεσμένο αέρα. Ο Άρκι Αρκάνιαν ήταν μέσα στο υπόστεγο όταν έγινε αυτό, κρεμούσε το σκαλιστήρι στη θέση του, και κατατρόμαξε. Το κόκκινο ξύλο χτύπησε σε ένα δοκάρι της οροφής, έπεσε με βρόντο στην οροφή της Μπιούικ και μετά κατρακύλησε και έπεσε στο δάπεδο. Γεια σου, ξένε.



Ο νεοφερμένος είχε γύρω στα είκοσι πέντε εκατοστά μήκος, με κάπως ακανόνιστο σχήμα, χοντρός όσο ο καρπός ενός άντρα, με δύο προεξοχές στη μία άκρη. Ο Άντι Κολούτσι, καθώς το κοίταζε με τα κιάλια πέντε δέκα λεπτά αργότερα, κατάλαβε ότι οι προεξοχές ήταν μάτια και ότι κάτι που έμοιαζε με αυλάκια ή ρωγμές στη μια πλευρά του ήταν στην πραγματικότητα πόδι, ίσως μαζεμένο στις τελευταίες στιγμές της επιθανάτιας αγωνίας του πλάσματος. Δεν ήταν ξύλο, είπε ο Σάντι, αλλά κάτι σαν κόκκινη σαύρα. Όπως το ψάρι, η νυχτερίδα και το φυτό, είχε ψοφήσει. Αυτή τη φορά μπήκε μέσα ο Τόνι Σέιντινκς για να μαζέψει το δείγμα, και εκείνο το βράδυ στο Ταπ είπε σε κάμποσους πολιτειακούς ότι με το ζόρι ανάγκασε τον εαυτό του να το αγγίξει. «Το αναθεματισμένο με κοίταζε», είπε. «Έτσι ένιωθα, τουλάχιστον. Νεκρό ή όχι, με κοίταζε». Γέμισε ένα ποτήρι μπίρα και το ήπιε μονορούφι. «Ελπίζω να τελείωσε εδώ το πράγμα», είπε. «Πραγματικά το ελπίζω». Αλλά φυσικά δεν είχε τελειώσει. Σίρλεϊ Είναι παράξενο πώς σου μένουν κάποια μικροπράγματα στη μνήμη. Εκείνη η Παρασκευή του 1988 ήταν ίσως η πιο φρικτή μέρα της ζωής μου -επί έξι μήνες μετά μου ήταν α-δύνατο να κοιμηθώ, και έχασα έντεκα κιλά γιατί δεν μπορούσα να φάω για ένα διάστημα-, αλλά εξακολουθώ να τη θυμάμαι από κάτι ωραίο που έγινε. Ήταν η μέρα που ο Χερμπ Έιβερι και ο Τζάστιν Ίσλινγκτον μου έφεραν εκείνο το μπουκέτο με τα αγριολούλουδα. Αυτό βέβαια έγινε πριν ξεσπάσει ο χαμός. Τους είχα στα μαύρα κατάστιχα αυτούς τους δύο. Μου είχαν καταστρέψει μια ολοκαίνουρια λινή φούστα κάνοντας βλακείες στην κουζίνα. Εγώ δεν είχα καμιά σχέση, απλώς κοίταζα τη δουλειά μου, είχα πάει να πάρω έναν καφέ. Δεν έδωσα σημασία, και τότε είναι που σου τη φέρνουν. Οι άντρες, θέλω να πω. Είναι εντάξει για λίγο, οπότε εσύ χαλαρώνεις και σιγά σιγά ξεγελιέσαι και νομίζεις ότι μπορεί να είναι γνωστικοί τελικά, και τότε ξαφνικά ξεσπάνε. Ο Χερμπ και αυτός ο Ίσλινγκτον μπήκαν στην κουζίνα καλπάζοντας σαν άλογα και φωνάζοντας για κάποιο στοίχημα. Ο Τζάστιν χτυπούσε τον Χερμπ στο κεφά- 316 Stephen King PW λι και τους ώμους και φώναζε, Πλήρωσε με, ρε παλιοκά-θαρμα, πλήρωσε με! Και ο Χερμπ φώναζε, Πλάκα έκανα, το ξέρεις ότι δεν παίζω χαρτιά με λεφτά, παράτα με! Αλλά γελούσαν και οι δύο. Σαν τρελοί. Ο Τζάσην είχε μισο-σκαρφαλώσει στην πλάτη του Χερμπ, είχε τα χέρια γύρω από το λαιμό του δήθεν ότι θα τον πνίξει. Ο Χερμπ προσπαθούσε να τον πετάξει από πάνω του, και κανείς δε με είδε, δεν κατάλαβαν καν ότι ήμουν εκεί, δίπλα στη μηχανή του καφέ με την ολοκαίνουρια φούστα μου. Ξέρετε, απλώς η αξιωματικός επικοινωνιών Πάστερνακ: μέρος της επίπλωσης. «Προσέξτε, βρε χοντροβούβαλοι!» τους φώναξα, αλλά ήταν πολύ αργά. 'Επεσαν πάνω μου πριν προλάβω ν' αφήσω το φλιτζάνι και όλος ο καφές χύθηκε πάνω μου. Δε με πείραξε που έπεσε στο πουκάμισο μου, ήταν παλιό, αλλά η φούστα ήταν ολοκαίνουρια. Και ωραία. Είχα κάνει μισή ώρα μέχρι να φτιάξω το στρίφωμα το προηγούμενο βράδυ. Ξεφώνισα και τελικά σταμάτησαν να σπρώχνονται και να χτυπιούνται. Ο Τζάστιν είχε ακόμη το ένα πόδι του γύρω από τη μέση του Χερμπ και τα χέρια τυλιγμένα στο λαιμό του. Ο Χερμπ με κοίταζε με το στόμα ανοιχτό. Είναι καλό παιδί (για τον Ίσλινγκτον δεν ξέρω, πήρε μετάθεση για τη Διμοιρία Κ πριν τον γνωρίσω), αλλά με το στόμα του να κρέμεται έτσι ανοιχτό έμοιαζε σαν κουτορνίθι.



«Σίρλεϊ, πω, πω», είπε. «Δε σε είδα». Ξέρετε, ακουγόταν σαν τον Άρκι τώρα που το ξανασκέφτομαι -η ίδια προφορά, απλώς όχι τόσο βαριά. «Ντε σε πρόσεξα». «Καθόλου παράξενο», του είπα, «μ' αυτό τον τύπο να σε έχει καβαλήσει σαν άλογο σε ιπποδρομία». «Κάηκες;» ρώτησε ο Τζάστιν. «Και βέβαια κάηκα», είπα. «Αυτή η φούστα κάνει τριάντα πέντε δολάρια στο Πένι και είναι η πρώτη φορά που τη φόρεσα στη δουλειά και καταστράφηκε. Κάηκα για τα καλά». Απο μια Μπιουικ 8 317 «Να πάρει, ηρέμησε, μας συγχωρείς», είπε ο Τζάστιν. Είχε και το θράσος να το παίζει θιγμένος. Κάτι άλλο που κάνουν επίσης οι άντρες, όπως έχω παρατηρήσει, και με συγχωρείτε για τη φιλοσοφία. Αν σου ζητήσουν συγνώμη, υποτίθεται ότι πρέπει να λιώσεις, λες και αυτό λύνει όλα χα προβλήματα. Δεν έχει σημασία αν έσπασαν το παράθυρο, ανατίναξαν το αυτοκίνητο ή έχασαν τις οικονομίες για τις σπουδές των παιδιών παίζοντας μπλάκτζακ στο Ατλά-ντικ Σίτι. βρε παιδί μου, σου λένε, αφού σου είπα ότι λυπάμαι, είναι ανάγκη να το κάνεις θέμα; «Σίρλεϊ...» άρχισε να λέει ο Χερμπ. «Όχι τώρα, αγόρι μου», του είπα. «Απλώς εξαφανί-σου. Χαθείτε από μπροστά μου». Στο μεταξύ ο Ίσλινγκτον άρπαξε μια χούφτα χαρτοπετσέτες από τον πάγκο και άρχισε να σκουπίζει τη φούστα μου. «Σταμάτα!» είπα και του άρπαξα το χέρι. «Τι νομίζεις ότι είναι, η Ημέρα του Ελεύθερου Χουφτώματος;» «Μα είπα... αν δεν έχει λερώσει ακόμη...» Τον ρώτησα αν έχει η μάνα του άλλα έξυπνα παιδιά σαν αυτόν, κι αυτός άρχισε να το παίζει πολύ πειραγμένος, Χριστέ μου, εντάξει, αφού το Θέλεις έτσι. «Το καλό που σου θέλω», είπα, «φύγε αυτή τη στιγμή. Πριν βρεθείς με την καφετιέρα κολάρο». Βγήκαν έξω με την ουρά στα σκέλια, και για αρκετό διάστημα δεν τολμούσαν ούτε να με πλησιάσουν, ο Χερμπ ντροπιασμένος και ο Τζάστιν Ίσλινγκτον φορώντας ακόμη εκείνο το απορημένο θιγμένο ύφος -Αφού σου ζήτησα συγνώμη, τι άλλο θέλεις, να πέσω γονατιστός στα πόδια σου; Και μετά, μια βδομάδα αργότερα -τη μέρα που έγινε το σώσε, με άλλα λόγια-, εμφανίστηκαν στο θάλαμο επικοινωνιών στις δύο το μεσημέρι, ο Τζάστιν πρώτος με το μπουκέτο στο χέρι, και ο Χερμπ πίσω του. Σχεδόν κρυμ- 318 Stephen King μένος πίσω του, έτσι έδειχνε, μάλλον μήπως και αρχίσω ξαφνικά να τους πετάω τα πρεσπαπιέ. Το θέμα είναι ότι δεν τα καταφέρνω να κρατήσω κακία για πολύ. Όσοι με ξέρουν θα σου το πουν αυτό. Τα πηγαίνω καλά μια δυο μέρες, αλλά μετά μου περνάει. Και οι δυο τους ήταν χαριτωμένοι, σαν αγοράκια που πάνε να ζητήσουν συγνώμη από τη δασκάλα επειδή έκαναν φασαρία στο μάθημα. Είναι κι αυτό που σε κάνει να την πατάς με τους άντρες, ενώ τη μια στιγμή είναι φαφλατάδες παιδο-βούβαλοι που δέρνουν ο ένας τον άλλο στα μπαρ για τις πιο ασήμαντες βλακείες -για τα σκορ του μπέιζμπολ, αν έχεις το Θεό σου-, ώσπου ν' ανοιγοκλείσεις τα μάτια σου γίνονται ξαφνικά γλυκά αγγελούδια, σαν να βλέπεις πίνακα του Νόρμαν Ρόκγουελ. Και μέχρι να καταλάβεις τι γίνεται, σε έχουν ρίξει στο κρεβάτι, ή προσπαθούν να σε ρίξουν.



Ο Τζάστιν πρότεινε το μπουκέτο. Ήταν μερικά λουλούδια που είχαν κόψει από το χωράφι πίσω από το αρχηγείο. Μαργαρίτες, παπαρούνες, τέτοια πράγματα. Ακόμη και μερικούς πανσέδες, όπως θυμάμαι. Αλλά γι' αυτό ήταν τόσο χαριτωμένοι και αφοπλιστικοί. Αν μου είχαν φέρει τριαντάφυλλα από θερμοκήπιο αντί γι' αυτό το παιδικό μπουκέτο, μπορεί να κατάφερνα να μείνω θυμωμένη μαζί τους λίγο ακόμη. Μιλάμε ότι η φούστα ήταν πολύ καλή, και επιπλέον μου σπάει τα νεύρα να τις στριφώνω τις αναθεματισμένες. Ο Τζάστιν Ίσλινγκτον ήταν μπροστά γιατί ήταν όμορφος, με γαλανά μάτια και στυλ παίκτη του ράγκμπι -είχε ακόμη και το κλασικό τσουλούφι με τα μαύρα μαλλιά να του πέφτει στο μέτωπο. Υποτίθεται ότι αυτό θα μ' έκανε να λιώσω, και κατά κάποιον τρόπο με έκανε. Κρατώντας έτσι τα λουλούδια. Μας συγχωρείτε, κυρία δασκάλα. Και είχαν κι ένα μικρό λευκό φάκελο χωμένο μέσα στα λουλούδια. «Σίρλεϊ», είπε ο Τζάστιν -σοβαρός, αλλά και μ' εκείνη Απο μια Μπιουικ 8 319 τη χαριτωμένη λάμψη στα μάτια του-, «θέλουμε να επανορθώσουμε». «Ναι», είπε και ο Χερμπ. «Δεν το αντέχω να είσαι τσαντισμένη μαζί μας». «Ούτε κι εγώ», συμφώνησε ο Σάντι. Δεν ήμουν σίγουρη αν έλεγε αλήθεια αυτός, αλλά νομίζω ότι ο Χερμπ ήταν ειλικρινής, κι αυτό μου έφτανε. «Εντάξει», είπα και πήρα τα λουλούδια. «Αλλά αν το ξανακάνετε...» «Δε θα το ξανακάνουμε!» είπε ο Χερμπ. «Αποκλείεται! Ποτέ!» Φυσικά αυτό λένε όλοι. Και μη με κατηγορήσετε ότι γίνομαι σκληρή. Απλώς είμαι ρεαλίστρια. «Έτσι και το ξανακάνετε θα φάτε μπουνιά και οι δυο». Κοίταξα τον Ίσλινγκτον υψώνοντας το φρύδι. «Και κάτι που μάλλον δε σου το είπε ποτέ η μαμά σου: τα συγνώμη δε βγάζουν τους λεκέδες του καφέ από μια λινή φούστα». «Μην ξεχάσεις να κοιτάξεις στο φάκελο», είπε ο Τζά-στιν, προσπαθώντας ακόμη να με σφάξει μ' εκείνα τα γαλανά του μάτια. Άφησα το βάζο στο γραφείο μου και πήρα το φάκελο μέσα από τις μαργαρίτες. «Δεν πιστεύω να πεταχτεί φτερ-νιζόσκονη στα μούτρα μου ή τίποτε τέτοιο, ε;» ρώτησα τον Χερμπ. Αστειευόμουν, αλλά αυτός κούνησε αρνητικά το κεφάλι του εντελώς σοβαρός. Με το ύφος που είχε ήταν ν' αναρωτιέσαι πώς μπορούσε αυτός ο άνθρωπος να σταματήσει κάποιον και να του δώσει κλήση για υπερβολική ταχύτητα ή επικίνδυνη οδήγηση. Αλλά φυσικά οι πολιτειακοί είναι διαφορετικοί στο δρόμο. Πρέπει να είναι. Άνοιξα το φάκελο περιμένοντας να βρω καμιά μικρή κάρτα όπου θα μου ζητούσαν πάλι συγνώμη, με γλυκερά στιχάκια ίσως, αλλά μέσα υπήρχε ένα διπλωμένο χαρτί. Το έβγαλα, το ξεδίπλωσα και είδα ότι ήταν μια δωροεπιταγή πενήντα δολαρίων για το Πένι στο όνομα μου. 320 Stephen King «Όχι, όχι», είπα. Και ξαφνικά μου ήρθε να βάλω τα κλάματα. Παρεμπιπτόντως, αυτό είναι ένα άλλο χαρακτηριστικό των αντρών. Εκεί που τους έχεις σιχαθεί πια, σου κάνουν μια τέτοια γενναιόδωρη χειρονομία και εντελώς ξαφνικά -ηλίθιο βέβαια, αλλά έτσι είναι-, αντί να είσαι θυμωμένη μαζί τους, ντρέπεσαι που έκανες έστω και μία κακή και κυνική σκέψη σε βάρος τους. «Παιδιά, δε χρειάζεται να...» «'Οχι, χρειάζεται», είπε ο Τζάστιν. «Ήταν μεγάλη βλακεία αυτό που κάναμε, να τρέχουμε έτσι μέσα στην κουζίνα». «Πολύ μεγάλη βλακεία», είπε ο Χερμπ. Κουνούσε το κεφάλι του πάνω κάτω χωρίς να πάρει στιγμή τα μάτια του από πάνω μου. «Μα είναι πολλά τα λεφτά!» «Σύμφωνα με τους υπολογισμούς μας, δεν είναι», απάντησε ο Ίσλινγκτον. «Λάβαμε υπόψη μας και την αναστάτωση, τον πόνο και τη στενοχώρια...»



«Μα δεν κάηκα, ο καφές ήταν χλιαρός...» «Σίρλεϊ, θα τα πάρεις», είπε ο Χερμπ πολύ κατηγορηματικά. Δεν είχε γίνει τελείως ο Άντρας της Μάρλμπορο με στολή αστυνομικού, αλλά πλησίαζε. «Πάει και τελείωσε». Χαίρομαι πραγματικά που το έκαναν αυτό, και δε θα το ξεχάσω ποτέ. Γιατί αυτό που έγινε μετά ήταν τόσο φρικτό. Είναι καλό να έχεις κάτι για ν' αντισταθμίσεις λίγο εκείνη τη φρίκη, μια απλή πράξη καλοσύνης όπως αυτό που έκαναν αυτοί οι δύο μπούφοι, που πλήρωσαν όχι μόνο για τη φούστα που κατέστρεψαν αλλά και για την ταλαιπωρία και τη στενοχώρια. Και μου έδωσαν και λουλούδια από πάνω. Όταν θυμάμαι τα άλλα που έγιναν, προσπαθώ να θυμάμαι και αυτούς τους δύο. Ιδιαίτερα τα λουλούδια που έκοψαν από πίσω. Τους ευχαρίστησα και ξεκίνησαν ν' ανεβούν πάνω, μάλλον για να παίξουν σκάκι. Τότε γινόταν ένα τουρνουά εδώ στα τέλη κάθε καλοκαιριού, και ο νικητής έπαιρνε για έπα- Απο μια Μπιουικ 8 321 θλο μια μικρή μπρούντζινη λεκάνη τουαλέτας που τη λέγαμε Κύπελλο Σκράντον. Όλα αυτά σταμάτησαν όταν βγήκε στη σύνταξη ο υπαστυνόμος Σέιντινκς. Φεύγοντας αυτοί οι δυο είχαν το ύφος ανθρώπων που έκαναν το καθήκον τους. Και ουσιαστικά το είχαν κάνει. Προσωπικά έτσι ένιωθα τουλάχιστον, και θα έκανα κι εγώ το δικό μου, θαφτούς αγόραζα κανένα μεγάλο κουτί σοκολατάκια ή κανένα ζευγάρι γάντια με τα λεφτά που θα περίσσευαν αφού αγόραζα καινούρια φούστα. Τα γάντια θα ήταν πιο πρακτικά, αλλά ίσως είχαν έναν πιο οικογενειακό χαρακτήρα. Ήμουν υπεύθυνη επικοινωνιών, δεν ήμουν η μητέρα τους, στο κάτω κάτω. Είχαν γυναίκες για να τους αγοράσουν γάντια. Το χαζοχαρούμενο μπουκέτο της ειρήνης ήταν ωραία τακτοποιημένο στο βάζο, είχαν βάλει ακόμη και λίγη πρασινάδα για να φαίνεται σαν αυτά που έφτιαχναν στα ανθοπωλεία, αλλά δεν είχαν σκεφτεί να βάλουν νερό. Φτιάχνεις τα λουλούδια και μετά ξεχνάς το νερό: έτσι είναι οι άντρες. Πήρα το βάζο και ξεκίνησα να πάω στην κουζίνα, και τότε άκουσα τον Τζορτζ Στανκόφσκι στον ασύρματο, έβηχε και ήταν τρομοκρατημένος, θα σου πω κάτι, και καταχώρησε το μαζί με τις άλλες μεγάλες αλήθειες της ζωής. 'Οταν είσαι αξιωματικός επικοινωνιών, μόνο ένα πράγμα μπορεί να σε τρομάξει περισσότερο από το ν' ακούσεις έναν αστυνομικό τρομοκρατημένο στον ασύρματο, κι αυτό είναι να σου δώσει κωδικό 29-99. Ο κωδικός 99 σημαίνει Ζητώ γενική ανταπόκριση. Και ο κωδικός 29... Αν κοιτάξεις στο βιβλίο, θα δεις μόνο μία λέξη κάτω από το 29: καταστροφή. «Βάση, εδώ 14. Κωδικός 29-99, ελήφθη; Δύο-εννιά-εννιά-εννιά». Ακούμπησα το βάζο με τα λουλούδια πάλι στο γραφείο μου, πολύ προσεκτικά. Την ίδια στιγμή μου ήρθε μια πολύ 322 Stephen King έντονη ανάμνηση, τότε που άκουσα στο ραδιόφωνο ότι είχε πεθάνει ο Τζον Λένον. Έφτιαχνα πρωινό για τον πατέρα μου εκείνη τη μέρα. Θα τον σερβίριζα και μετά θα έφευγα αμέσως γιατί είχα αργήσει για το σχολείο. Κρατούσα ένα γυάλινο μπολ με αβγά μπροστά στην κοιλιά μου και τα χτυπούσα με το χτυπητήρι. Όταν άκουσα τον εκφωνητή στο ραδιόφωνο να λέει ότι σκότωσαν τον Λένον στη Νέα Υόρκη, ακούμπησα το γυάλινο μπολ στο τραπέζι με τις ίδιες προσεκτικές κινήσεις. «Τόνι!» φώναξα δυνατά, και ακούγοντας τη φωνή μου (ή ίσως τον τόνο μου), όλοι σταμάτησαν ό,τι έκαναν. Στα-μάτησαν ακόμη και οι συζητήσεις στον επάνω όροφο. «Τόνι, ο Τζορτζ Στανκόφσκι έδωσε 29-99!» Και, χωρίς να περιμένω, πήρα το μικρόφωνο και είπα στον Τζορτζ ότι ελήφθη, όβερ.



«Είμαι στην Κομητειακή Οδό 46, Ποτίνβιλ», είπε ο Τζορτζ. Άκουγα ένα κροτάλισμα πίσω από τη φωνή του, και έμοιαζε με φωτιά. Ο Τόνι είχε έρθει στο μεταξύ και στεκόταν στην πόρτα μου, και δίπλα του ο Σάντι Ντίαρ-μπορν με πολιτικά και κρατώντας στο χέρι τα παπούτσια της στολής του. «Ένα βυτίο συγκρούστηκε με σχολικό λεωφορείο και καίγεται. Καίγεται το βυτίο, αλλά υπάρχουν φλόγες και στο μπροστινό μισό του λεωφορείου, ελήφθη;» «Ελήφθη», είπα. Ακουγόμουν εντάξει, αλλά τα χείλια μου είχαν μουδιάσει. «Είναι βυτίο με χημικό φορτίο, Νόρκο Γουέστ, λαμβάνεις;» «Ελήφθη, Νόρκο Γουέστ, 14». Το έγραψα στο σημειωματάριο δίπλα στο κόκκινο τηλέφωνο με μεγάλα κεφαλαία γράμματα. «Διακριτικά;» Διακριτικά είναι εκείνα τα μικρά σύμβολα που μπορεί να σημαίνουν εύφλεκτο, αέριο, ραδιενεργός ακτινοβολία και διάφορα άλλα τέτοια ευχάριστα. «Ε, δεν μπορώ να δω τα διακριτικά, έχει πολύ καπνό, αλλά από το βυτίο τρέχει κάτι άσπρο και αρπάζει φωτιά ΑΠΟ ΜΙΑ ΜΠΙΟΥΙΚ 8 323 καθώς κυλάει στο χαντάκι, λαμβάνεις;» Ο Τζορτζ είχε αρχίσει να βήχει πάλι. «Ελήφθη», είπα. «14, εισπνέεις αναθυμιάσεις; Δεν ακούγεσαι καλά, όβερ». «Ναι, αναθυμιάσεις, υπάρχουν αναθυμιάσεις, αλλά είμαι εντάξει. Το πρόβλημα...» Αλλά δεν πρόλαβε να τελειώσει, άρχισε να βήχει πάλι. Ο Τόνι μου πήρε το μικρόφωνο, χτυπώντας με ταυτόχρονα στον ώμο σαν να μου ε'λεγε ότι τα πήγαινα καλά αλλά δεν άντεχε να κάθεται εκεί και ν' ακούει άπραγος. Ο Σάντι φορούσε τα παπούτσια του. Όλοι είχαν πλησιάσει στο θάλαμο επικοινωνιών. Υπήρχαν πολλοί αστυνομικοί στο αρχηγείο εκείνη τη στιγμή γιατί πλησίαζε η αλλαγή βάρδιας. Ακόμη και ο Ντίλον είχε βγει από την κουζίνα για να δει τι συνέβαινε. «Το πρόβλημα είναι το σχολείο», συνέχισε ο Τζορτζ όταν μπόρεσε να μιλήσει πάλι. «Το Δημοτικό Σχολείο του Ποτίνβιλ απέχει διακόσια μέτρα μόνο». «Το σχολείο είναι κλειστό, θέλει άλλο ένα μήνα για ν' ανοίξει, 14. Είσαι...» «Όχι, όχι, βλέπω παιδιά». Πίσω μου κάποιος μουρμούρισε, «Τον Αύγουστο γίνονται μαθήματα χειροτεχνίας εκεί. Η αδερφή μου διδάσκει αγγειοπλαστική στα παιδιά της τρίτης και της τετάρτης». Θυμάμαι ένα τρομερό σφίξιμο στο στήθος μου όταν το άκουσα αυτό. «Δεν ξέρω τι είναι αυτό το υγρό που τρέχει από το βυτίο, αλλά ο άνεμος παρασέρνει τις αναθυμιάσεις μακριά μου», συνέχισε ο Τζορτζ. «Τις πηγαίνει προς το σχολείο, επαναλαμβάνω, τις πηγαίνει προς το σχολείο. Ελήφθη;» «Ελήφθη, 14», είπε ο Τόνι. «Έχει έρθει η πυροσβεστική;» «Αρνητικό, αλλά ακούω σειρήνες». Άλλη μια κρίση βήχα. «Ήμουν πολύ κοντά όταν έγινε η σύγκρουση, άκουσα τον κρότο και έφτασα εδώ πρώτος. Έχουν πάρει φωτιά τα 324 Stephen King χόρτα και η φωτιά πηγαίνει προς το σχολείο. Βλέπω παιδιά στην αυλή, οτέκονται και κοιτάζουν. Ακούω το συναγερμό μέσα στο σχολείο, οπότε μάλλον οι δάσκαλοι εκκένωσαν το κτίριο. Δεν ξέρω αν έχουν φτάσει ως εκεί οι αναθυμιάσεις, αλλά και να μην έφτασαν θα φτάσουν. Στείλε τους πάντες, αφεντικό. Στείλε ό,τι έχεις και δεν έχεις. Έχουμε κανονικό 29». Τόνι: «Υπάρχουν θύματα στο λεωφορείο, 14; Βλέπεις θύματα; Όβερ».



Κοίταξα το ρολόι. Ήταν δύο παρά τέταρτο. Αν ήμαστε τυχεροί, το λεωφορείο θα πήγαινε στο σχολείο για να πάρει τα παιδιά απ' το μάθημα της αγγειοπλαστικής και να τα πάει πίσω στα σπίτια τους. «Το λεωφορείο φαίνεται άδειο εκτός από τον οδηγό. Τον βλέπω -ή τη βλέπω, μπορεί να είναι και γυναίκα-, έχει πέσει πάνω στο τιμόνι. Το μπροστινό μέρος του λεωφορείου καίγεται, και ο οδηγός μάλλον είναι ΝΕ, λαμβάνεις;» Το ΝΕ είναι αρχικά που είχε πάρει η Πολιτειακή Αστυνομία από τα ασθενοφόρα γύρω στη δεκαετία του '70. Σημαίνει «Νεκρός Επιτόπου». «Ελήφθη, 14», είπε ο Τόνι. «Μπορείς να πας εκεί που είναι τα παιδιά;» Ο Τζορτζ άρχισε να βήχει πάλι. Ακουγόταν άσχημα. «Ναι, βάση, υπάρχει ένας δρόμος που περνά δίπλα από το γήπεδο. Φτάνει μέχρι το κτίριο, όβερ». «Τότε πήγαινε», είπε ο Τόνι. Ήταν εκπληκτικός εκείνη τη μέρα, αποφασιστικός σαν στρατηγός στο πεδίο της μάχης. Τελικά αποδείχτηκε ότι οι αναθυμιάσεις δεν ήταν τοξικές, και η φωτιά ήταν κυρίως το πετρέλαιο που διέρρεε από τα αυτοκίνητα, αλλά φυσικά δεν το ξέραμε αυτό τότε. Για τον Τζορτζ Στανκόφσκι, μπορεί εκείνη τη στιγμή ο Τόνι να είχε υπογράψει το πιστοποιητικό θανάτου του. Μερικές φορές έτσι είναι αυτή η δουλειά. «Εντάξει, βάση, φεύγω». 1 Απο μια Μπιουικ 8 325 «Αν φτάνουν οι αναθυμιάσεις στο σχολείο, πάρε τα παιδιά από κει, βάλ' τα μέσα στο περιπολικό, κάθισε τα πάνω στο καπό και το πορτ μπαγκάζ, βάλ' τα στην οροφή κρεμασμένα από το φάρο. Πάρε όσο περισσότερα μπορείς, λαμβάνεις;» «Ελήφθη, βάση, 14 τέλος». Κλικ. Αυτό το κλικ ακούστηκε πολύ δυνατά. Ο Τόνι κοίταξε γύρω του. «29-99, το ακούσατε. Όλες οι μονάδες φεύγουν. Όσοι περιμένετε να πιάσετε βάρδια στις τρεις, πάρτε φάρους από την αποθήκη και πηγαίνετε με τα δικά σας αυτοκίνητα. Σίρλεϊ, ειδοποίησε όσους λείπουν να έρθουν». «Μάλιστα, αρχιφύλακα. Ν' αρχίσω να καλώ τους αξιωματικούς υπηρεσίας;» «Όχι ακόμη. Χάντι Ρόγιερ, πού είσαι;» «Εδώ». «θα μείνεις εδώ να συντονίζεις». Ο Χάντι δεν άρχισε τις διαμαρτυρίες όπως κάνουν στο σινεμά, ότι ήθελε να πάει με τους συναδέλφους του, να παλέψει με τη φωτιά και τα δηλητηριώδη αέρια για να σώσει τα παιδιά. Απλώς είπε, εντάξει αρχιφύλακα. «Κάλεσε την πυροσβεστική της Κομητείας Πάγκους, μάθε τι έχουν στείλει, μάθε τι έχουν στείλει το Λάσμπεργκ και το Στάτλερ, κάλεσε την Άμεση Δράση στο Πίτσμπουργκ και όποιον άλλο σκεφτείς». «Τη Νόρκο Γουέστ;» Ο Τόνι κόντεψε να χτυπήσει το μέτωπο του με την παλάμη. «Α, ναι, σίγουρα». Μετά ξεκίνησε για την πόρτα, με τον Κερτ δίπλα του και τους άλλους από πίσω, και τελευταίο τον Μίστερ Ντίλον. Ο Χάντι τον άρπαξε από το κολάρο. «Όχι σήμερα, αγόρι μου. Θα μείνεις εδώ μαζί μου και με τη ΣίρλεΙ». Ο Ντίλον κάθισε κάτω αμέσως, ήταν καλά εκπαιδευμένος, αλλά κοίταζε όλο λαχτάρα τους πολιτειακούς που έφευγαν. 326 Stephen King Ξαφνικά το αρχηγείο φαινόταν πολύ άδειο μ' εμάς τους δύο μόνο εκεί -τους τρεις, αν μετρούσες και τον Ντίλον. Όχι ότι προλάβαμε να σκεφτούμε τέτοια πράγματα, είχαμε πολλή δουλειά. Μπορεί να πρόσεξα ότι ο Ντίλον σηκώθηκε και πήγε στην πίσω πόρτα, και άρχισε να μυρίζει την πόρτα της σήτας και να κλαψουρίζει σιγανά. Νομίζω ότι τον είδα, αλλά μπορεί να



κάνω λάθος, να τα επινόησα όλα αυτά με το μυαλό μου εκ των υστέρων. Αν το πρόσεξα, μάλλον θα το απέδωσα στην απογοήτευση που δεν τον πήραν μαζί τους. Τώρα πιστεύω ότι ένιωσε πως κάτι είχε αρχίσει να συμβαίνει στο Υπόστεγο Β. Ίσως και να ήθελε να μας ειδοποιήσει. Δεν είχα χρόνο ν' ασχοληθώ με το σκύλο όμως -ούτε καν για να σηκωθώ και να τον κλείσω στην κουζίνα, όπου μπορεί να έπινε λίγο νερό από το μπολ του και να ηρεμούσε. Μακάρι να είχα βρει το χρόνο. Τότε ο καημένος ο Μί-στερ Ντίλον μπορεί να ζούσε μερικά χρόνια ακόμη. Αλλά φυσικά δεν το ήξερα αυτό. Το μόνο που ήξερα εκείνη τη στιγμή ήταν ότι έπρεπε να μάθω ποιοι ήταν στο δρόμο και πού. Και να τους στείλω δυτικά, αν μπορούσαν να πάνε. Και όσο το έκανα αυτό, ο Χάντι ήταν στο γραφείο του αρχιφύλακα, σκυμμένος πάνω από το γραφείο, και μιλούσε στο τηλέφωνο με την ένταση ανθρώπου που κλείνει τη μεγαλύτερη συμφωνία της ζωής του. Βρήκα όλους τους μάχιμους πολιτειακούς εκτός από τη Μονάδα 6, που κόντευε να φτάσει στο αρχηγείο («φτάνουμε στη βάση σε ένα λεπτό» ήταν το τελευταίο πράγμα που μου είπαν). Ο Τζορτζ Μόργκαν και ο Έντι Τζακι-μπουά είχαν να κάνουν μια παράδοση πριν ξεκινήσουν κι αυτοί για το Ποτίνβιλ. Αλλά φυσικά, η Μονάδα 6 δεν έφτασε ποτέ στο Ποτίνβιλ εκείνη τη μέρα. Όχι, ο Έντι και ο Τζορτζ δεν έφτασαν στο Ποτίνβιλ σε καμία περίπτωση. Έντι Είναι παράξενο πώς λειτουργεί η μνήμη του ανθρώπου. Στην αρχή δεν τον γνώρισα τον τύπο που βγήκε από κείνο το φτιαγμένο φορτηγάκι Φορντ. Για μένα ήταν απλώς ένας αλήτης με κόκκινα μάτια που φορούσε έναν ανάποδο Εσταυρωμένο για σκουλαρίκι και μια σβάστικα στο λαιμό. Θυμάμαι όμως τα αυτοκόλλητα. Μπορείς να καταλάβεις πολλά από τα αυτοκόλλητα που βάζει ο κόσμος στα αυτοκίνητα του. Αυτό το ξέρουν και οι τροχονόμοι. Αυτός ο τύπος είχε δύο αυτοκόλλητα στον πίσω προφυλακτήρα, αριστερά έλεγε ΚΑΝΩ Ο,ΤΙ ΜΟΥ ΛΕΝΕ ΟΙ ΦΩΝΕΣ και δεξιά ΤΡΩΩ ΑΜΙΣ. Τρέκλιζε, και μάλλον όχι επειδή φορούσε φανταχτερές κεντημένες καουμπόικες μπότες με ψηλά τακούνια. Είδα τα κόκκινα μάτια του κάτω από το ανακατεμένο μαύρο μαλλί και κατάλαβα ότι πρέπει να ήταν μα-στουρωμένος με κάτι. Το αίμα στο δεξί του χέρι και οι λεκέδες στο δεξί μανίκι της φανέλας του έδειχναν ότι πρέπει να ήταν κάτι σκληρό. Αγγελόσκονη μάλλον. Κυκλοφορούσε πολύ στα μέρη μας εκείνη την εποχή. Μετά ήρθε το κρακ. Τώρα κυκλοφορεί πολύ το Έκστασι, και αν με άφηναν θα το μοίραζα αυτό το πράγμα μόνος μου. Τουλάχι- 328 Stephen King στον είναι ήπιο. Βέβαια ήταν επίσης πιθανό ο τύπος να είχε εισπνεύσει βενζίνη. Δεν τον γνώρισα όμως μέχρι που είπε: «Ρε, για κοίτα, ο χοντρο-Έντι». Και τότε φυσικά κατάλαβα. Ήταν ο Μπράιαν Λίπι. Πηγαίναμε μαζί στο γυμνάσιο του Στάτλερ, αλλά αυτός ήταν ένα χρόνο μεγαλύτερος. Είχε αρχίσει από τότε τις ανώτερες σπουδές στην Πώληση και Διακίνηση Ναρκωτικών. Και να τος τώρα πάλι, να στέκεται στην άκρη του δρόμου και να ταλαντεύεται μπρος πίσω με τις ψηλοτάκουνες μπότες, με το Χριστό να κρέμεται ανάποδα από το αυτί του, το ναζιστικό σταυρό στο λαιμό του, και τα ηλίθια αυτοκόλλητα στο αμάξι του. «Γεια σου, Μπράιαν», είπα. «Απομακρύνσου από το αμάξι». 'Οταν λέω ότι το φορτηγάκι ήταν φτιαγμένο, εννοώ ότι είχε εκείνα τα χοντρά λάστιχα. Ήταν σταματημένο στην άκρη του δρόμου στην οδό Χάμπολντ, ούτε τρία χιλιόμετρα από τη διασταύρωση όπου είναι το βενζινάδικο Τζένι -μόνο που εκείνο το καλοκαίρι το Τζένι ήταν κλειστό δυο τρία χρόνια. Βασικά, το Φορντ ήταν σχεδόν μέσα στο χαντάκι. Ο παλιός μου φίλος, ο Μπράιαν Λίπι, είχε στρίψει πολύ απότομα όταν ο Τζορτζ άναψε το φάρο πίσω του, άλλο ένα σημάδι ότι δεν ήταν νηφάλιος.



Ευτυχώς είχα τον Τζορτζ Μόργκαν μαζί μου εκείνη τη μέρα. Τις περισσότερες φορές δεν έχεις πρόβλημα αν είσαι μόνος σου, αλλά όταν πέσεις πάνω σε κάποιον τύπο που οδηγεί επικίνδυνα επειδή είναι απασχολημένος να δέρνει το συνεπιβάτη του, είναι καλό να έχεις ένα συνεργάτη. Όσο για το ξύλο, το είδαμε ολοφάνερα. Πρώτα όταν ο Λίπι πέρασε δίπλα από το περιπολικό μας και μετά όταν τον ακολουθήσαμε και βλέπαμε τη σιλουέτα του οδηγού από πίσω και το χέρι του να πηγαινοέρχεται σαν πιστόνι, τη δεξιά γροθιά του να χτυπάει ξανά και ξανά τη σιλουέτα του συνεπιβάτη στο κεφάλι, πολύ απασχολημέ- ΑΠΟ μια Μπιουικ 8 329 νος για να καταλάβει ότι η αστυνομία ήταν ακριβώς πίσω του, μέχρι που ο Τζορτζ άναψε τους κόκκινους φάρους. Τι καθίκι είναι αυτό, σκέφτομαι. Και μετά ο Μπράιαν στρίβει τόσο απότομα για να σταματήσει, ώστε λίγο ακόμη και το Φορντ θα έβγαινε όλο στο χαντάκι, λες και το περίμενε μια ολόκληρη ζωή. 'Οταν ο οδηγός έχει καπνίσει χόρτο ή έχει πάρει ηρεμιστικά δεν ανησυχώ τόσο πολύ. Είναι όπως με το Έκστα-σι. Συνήθως σου λένε, «Τι γίνεται, μεγάλε; Έκανα τίποτε κακό; Σ' αγαπάω». Αλλά κάτι ναρκωτικά σαν την αγγελό-σκονη και το PCP τους παλαβώνουν. Ακόμη και αυτοί που σνιφάρουν κόλλα τρελαίνονται. Το έχω δει. Και μετά ήταν και ο συνεπιβάτης. Ήταν γυναίκα, και αυτό μπορεί να χειροτέρευε τα πράγματα. Μπορεί να την είχε σπάσει στο ξύλο, αλλά και πάλι υπήρχε περίπτωση να γίνει επικίνδυνη αν μας έβλεπε να φοράμε χειροπέδες στον αγαπημένο της Αρειανό. Στο μεταξύ, ο φιλαράκος μου ο Μπράιαν δεν είχε απομακρυνθεί από το αμάξι όπως του ζήτησα. Στεκόταν εκεί και με κοίταζε χαμογελώντας, και είναι πραγματικό μυστήριο πώς δεν τον γνώρισα αμέσως γιατί στο γυμνάσιο του Στάτλερ ήταν από τα παιδιά που σου έκαναν τη ζωή κόλαση αν σε πρόσεχαν. Ιδιαίτερα αν είχες περιττά κιλά ή μπιμπίκια, κι εγώ τα είχα και τα δύο. Αδυνάτισα στο στρατό -είναι το μοναδικό πρόγραμμα αδυνατίσματος όπου σε πληρώνουν- και τα μπιμπίκια έφυγαν μόνα τους σιγά σιγά όπως κάνουν σχεδόν πάντα, αλλά στο γυμνάσιο αυτός ο τύπος με ταλαιπωρούσε όποτε ήθελε. Αυτός ήταν άλλος ένας λόγος που χάρηκα επειδή είχα μαζί μου τον Τζορτζ. Αν ήμουν μόνος μου, ο φιλαράκος μου ο Μπράιαν μπορεί να νόμιζε ότι αν φερόταν επιθετικά θα φοβόμουν ακόμη. Και όσο πιο μαστουρωμένος ήταν, τόσο πιθανότερο ήταν να το νομίσει αυτό. 330 Stephen King «Απομακρύνσου από το αμάξι, κύριε», είπε ο Τζορχζ με την επίπεδη, άχρωμη φωνή του πολιτειακού. 'Οταν τον άκουγες να μιλάει έτσι σε κάποιον παραβάτη στο δρόμο, δε θα το πίστευες ποτέ ότι στους παιδικούς αγώνες μπέιζ-μπολ βράχνιαζε ξεφωνίζοντας στα παιδιά να μπλοκάρουν την μπάλα και να κρατάνε το κεφάλι τους κάτω όταν έτρεχαν στις βάσεις. Ή ότι τους έκανε πλάκα στον πάγκο πριν τον αγώνα για να ηρεμήσουν. Ο Λίπι δεν είχε σκίσει ποτέ τα πουκάμισα του Τζορτζ στο γυμνάσιο, και ίσως γι' αυτό απομακρύνθηκε αμέσως από το Φορντ όταν εκείνος του το ζήτησε. Χαμήλωσε τα μάτια στις μπότες του και έπαψε να χαμογελάει. 'Οταν κάτι τύποι σαν τον Μπράιαν Λίπι παύουν να χαμογελάνε, αρχίζουν να το παίζουν ζόρικοι και βλοσυροί. «Θα μας δημιουργήσεις προβλήματα, κύριος;» ρώτησε ο Τζορτζ. Δεν είχε τραβήξει το πιστόλι του, αλλά το χέρι του ήταν στη λαβή. «Αν πρόκειται να μας δημιουργήσεις προβλήματα, πες το μου τώρα. Ν' αποφύγουμε και οι δύο την ταλαιπωρία». Ο Λίπι δεν απάντησε, συνέχισε να κοιτάζει τις μπότες του. «Μπράιαν τον λένε;» με ρώτησε ο Τζορτζ.



«Ναι. Μπράιαν Λίπι». Κοίταζα το φορτηγάκι. Από το πίσω παράθυρο έβλεπα τη γυναίκα, καθόταν ακόμη στη μέση του καθίσματος χωρίς να μας κοιτάζει. Το κεφάλι της ήταν σκυμμένο και σκέφτηκα μήπως είχε χάσει τις αισθήσεις της από το ξύλο. Μετά την είδα να φέρνει το ένα της χέρι στο στόμα και κατόπιν να φυσάει ένα σύννεφο καπνού. «Μπράιαν, σε ρώτησα αν θα μας δημιουργήσεις προβλήματα. Απάντησε μου για να σε ακούσω, τώρα, σαν καλό παιδί». «Εξαρτάται», απάντησε ο Μπράιαν, παίρνοντας τώρα μια σαρκαστική έκφραση. Πλησίασα στο φορτηγάκι για να κάνω κι εγώ τη δουλειά μου. Η σκιά μου πέρασε πάνω ΑΠΟ ΜΙΑ ΜΠΙΟΥΙΚ 8 331 από τις μπότες του και ο Μπράιαν αναπήδησε κι έκανε ένα βήμα πίσω, σαν να ήταν φίδι και όχι σκιά. Ήταν σίγουρα μαστουρωμένος, και τα πράγματα έδειχναν ότι πρέπει να ήταν μάλλον PCP ή αγγελόσκονη. «Δώσε μου άδεια και δίπλωμα», είπε ο Τζορτζ. Ο Μπράιαν δεν του έδωσε σημασία. Είχε γυρίσει και με κοίταζε. «Έντι Τζακ-δε-Μπόις», είπε τραγουδιστά και κοροϊδευτικά, όπως το έλεγαν αυτός και οι φίλοι του στο γυμνάσιο. Δε φορούσε ανάποδους Εσταυρωμένους και σβάστικες τότε, θα τον είχαν στείλει σπίτι του αν τολμούσε να κάνει τέτοιες εξυπνάδες. Το θέμα είναι όμως ότι αυτή η κοροϊδία με πείραξε. Ήταν σαν να βρήκε έναν παλιό διακόπτη, σκονισμένο και ξεχασμένο πίσω από κάποια πόρτα, που δούλευε όμως ακόμη. Το κατάλαβε αμέσως κι αυτός. Το είδε και χαμογέλασε. «Ο χοντρο-Έντι Τζακ-δε-Μπόις. Αλήθεια, πόσα αγόρια ξεπέταξες στα ντους, Έντι; Ή μήπως απλώς έπεφτες στα γόνατα και τους έπαιρνες πίπα; Κατευθείαν στο ψητό. Καπάτσο παιδί ο Έντι». «Δεν κλείνεις το στόμα σου Μπράιαν;» είπε ο Τζορτζ. «Θα καταπιείς καμιά μύγα». Έβγαλε τις χειροπέδες από τη ζώνη του. Ο Λίπι τις είδε και άρχισε πάλι να χάνει το χαμόγελο του. «Τι θα τις κάνεις αυτές;» «Αν δε μου δώσεις άδεια και δίπλωμα αυτή τη στιγμή, θα σου τις φορέσω, Μπράιαν. Κι αν αντισταθείς, μπορώ να σου εγγυηθώ δύο πράγματα: μια σπασμένη μύτη και δεκαοχτώ μήνες φυλακή για αντίσταση κατά της Αρχής. Μπορεί και παραπάνω, ανάλογα σε ποιο δικαστή θα πέσεις. Λοιπόν, τι λες;» Ο Μπράιαν έβγαλε το πορτοφόλι του από την πίσω τσέπη. Ήταν ένα λιγδωμένο παλιόπραμα με το σήμα κάποιου γκρουπ -νομίζω των Τζούντας Πριστ- αδέξια τυπω- 332 Stephen King μένο πάνω του. Μάλλον με την άκρη κανενός κολλητηριού. Άρχισε να ψάχνει σας θήκες του. «Μπράιαν», είπα. Σήκωσε το κεφάλι. «Το όνομα μου είναι Τζακιμπουά, Μπράιαν. Ένα ωραίο γαλλικό όνομα. Και πάει πολύς καιρός που δεν είμαι πια χοντρός». «Θα ξαναπαχύνεις», είπε. «Τα χοντρά αγόρια πάντα ξαναπαχαίνουν». Έβαλα τα γέλια. Δεν μπόρεσα να κρατηθώ. Μιλούσε σαν ηλίθιος καλεσμένος σε τηλεοπτική εκπομπή. Με κοίταξε άγρια, αλλά το βλέμμα του είχε μια αβεβαιότητα. Ήξερε ότι είχε χάσει το πλεονέκτημα. «Ένα μικρό μυστικό», είπα. «Το γυμνάσιο τελείωσε, φίλε μου. Αυτό εδώ τώρα είναι η πραγματική ζωή σου. Ξέρω ότι σου είναι δύσκολο να το πιστέψεις, αλλά καλά θα κάνεις να το συνηθίσεις. Τώρα πια δε θα σου δώσουν απλώς αποβολή, θα πας φυλακή. Κι αυτό μετράει». Με κοίταξε με ένα βλακώδες ύφος. Δεν το καταλάβαινε. Πολύ σπάνια καταλαβαίνουν αυτοί οι τύποι.



«Μπράιαν, άδεια και δίπλωμα χωρίς άλλη καθυστέρηση», είπε ο Τζορτζ. «Βάλ' τα στο χέρι μου». Και άπλωσε το χέρι για να τα πάρει. Δεν ήταν πολύ έξυπνο αυτό, θα μπορούσε να πει κανείς, αλλά ο Τζορτζ Μόργκαν ήταν πολλά χρόνια αστυνομικός, και κατά την κρίση του η κατάσταση τώρα έβαινε προς τη σωστή κατεύθυνση. Ή τουλάχιστον είχε φτάσει σε τέτοιο σημείο ώστε να μη χρειάζεται να περάσει τις χειροπέδες στο φίλο μου τον Μπράιαν μόνο και μόνο για να του δείξει ποιος κάνει κουμάντο. Πήγα στο αμάξι κοιτάζοντας ταυτόχρονα το ρολόι μου. Ήταν γύρω στη μιάμιση το μεσημέρι. Ζέστη. Τα τριζόνια τραγουδούσαν στεγνά τραγούδια στο χορτάρι που φύτρωνε στην άκρη του δρόμου. Πού και πού περνούσε κανένα Απο μια Μπιουικ 8 333 αμάξι, και ο οδηγός έκοβε ταγντψα για να δει τι γινόταν. Είναι ωραία όταν η αστυνομία έχει σταματήσει κάποιον άλλο και όχι εσένα. Σου φτιάχνει όλη τη μέρα. Η γυναίκα μέσα στο φορτηγάκι καθόταν με το αριστερό γόνατο κολλημένο στον επιχρωμιωμένο λεβιέ ταχυτήτων Χερστ του Μπράιαν. Κάτι τύποι σαν τον Μπράιαν βάζουν τέτοιους λεβιέδες μόνο και μόνο για να μπορούν να κολλήσουν το αυτοκόλλητο της Χερστ στο παράθυρο, δίπλα στα αυτοκόλλητα της Φραμ και της Πενζόιλ. Φαινόταν γύρω στα είκοσι, με μακριά καστανωπά μαλλιά, όχι πολύ καθαρά, που της έφταναν ως τους ωμούς. Τζιν και άσπρο τοπ. Χωρίς σουτιέν. Στους ωμούς της είχε κάτι χοντρά κόκκινα μπιμπίκια. Ένα τατουάζ στο ένα μπράτσο της έλεγε AC^DC και στο άλλο ΜΠΡΑΙΑΝ V ΜΟΥ. Νύχια βαμμένα ροζ αλλά δαγκωμένα και σπασμένα. Και ναι, υπήρχε αίμα. Από τη μύτη της έσταζαν αίματα και μύξες. Στα μαγουλά της πιτσιλιές αίμα σαν ελιές. Κι άλλα αίματα στα σκισμένα χείλια της, στο σαγόνι και στην μπλούζα της. Το κεφάλι κρεμασμένο έτσι που τα μαλλιά έκρυβαν ένα μέρος από το πρόσωπο της. Το τσιγάρο ανεβοκατέβαινε, τικ-τοκ, Μάρλμπορο ή Γουίνστον -εκείνη την εποχή, πριν ανεβούν οι τιμές και οι περιθωριακοί το γυρίσουν στις φτηνές μάρκες, ήταν σίγουρο ότι ήταν ένα από αυτά τα δύο. Κι αν ήταν Μάρλμπορο, πάντα το σκληρό πακέτο. Έχω δει τόσους πολλούς τέτοιους τύπους. Μερικές φορές υπάρχει και μωρό, κι αυτό μπορεί να συνεφέρει τον άντρα, αλλά συνήθως απλώς το μωρό έχει ατυχήσει. «Να», είπε η κοπέλα και σήκωσε λίγο το δεξί της πόδι. Από κάτω είχε ένα κίτρινο χαρτί, καναρινί. «Η άδεια. Του λέω συνέχεια να τη βάζει στο πορτοφόλι του ή στο ντουλαπάκι, αλλά την έχει πάντα πεταμένη κάπου εδώ μέσα, μαζί με τα περιτυλίγματα από τα χάμπουργκερ και τα άλλα σκουπίδια». 334 Stephen King Δεν ακουγόταν μαστουρωμένη και δεν έβλεπα να υπάρχουν κουτιά μπίρας ή μπουκάλια από ποτό μέσα στην καμπίνα. Αυτό δε σήμαινε ότι ήταν νηφάλια βέβαια, αλλά ήταν ένα βήμα προς τη σωστή κατεύθυνση. Επίσης δε φαινόταν από τους τύπους που θα άρχιζαν να βρίζουν και να χτυπάνε, αλλά φυσικά αυτό μπορεί να άλλαζε ξαφνικά. «Πώς λέγεσαι;» «Σάντρα». «Σάντρα τι;» «Μακ Κράκεν». «Έχεις ταυτότητα, κυρία Μακ Κράκεν;» «Ναι». «Να τη δω, σε παρακαλώ». Στο κάθισμα δίπλα της υπήρχε ένα μικρό τσαντάκι από απομίμηση δέρματος. Το άνοιξε και άρχισε να ψάχνει μέσα. Οι κινήσεις της ήταν αργές, και έτσι όπως είχε σκυμμένο το κεφάλι πάνω από το τσαντάκι, το πρόσωπο της



εξαφανίστηκε εντελώς. Φαινόταν ακόμη το αίμα στην μπλούζα αλλά όχι στο πρόσωπο της. Δεν έβλεπες τα πρησμένα χείλια που έκαναν το στόμα της να μοιάζει με κομμένο δαμάσκηνο, ούτε τον παλιό μώλωπα που είχε αρχίσει να ξεθωριάζει κάτω από το ένα μάτι. Ξαφνικά ακούω από πίσω μου: «Γαμίδια, όχι, δεν μπαίνω εκεί μέσα. Νομίζεις ότι έχεις το δικαίωμα να με βάλεις εκεί μέσα;» Γύρισα και κοίταξα. Ο Τζορτζ κρατούσε ανοιχτή την πίσω πόρτα του περιπολικού. Ακόμη και ένας οδηγός λιμουζίνας δε θα το έκανε πιο ευγενικά. Μόνο που το πίσω κάθισμα στις λιμουζίνες δεν έχει πόρτες και παράθυρα που δεν ανοίγουν, ούτε χοντρό συρματόπλεγμα ανάμεσα στα μπροστινά και τα πίσω καθίσματα. Και εκείνη την αμυδρή μυρωδιά του εμετού, φυσικά. Δεν έχω οδηγήσει ποτέ περιπολικό που να μην έχει αυτή τη μυρωδιά -εκτός ΑΠΟ μια Μπιουικ 8 335 από την πρώτη βδομάδα αφότου παραλάβαμε τα καινούρια Καπρίς. «Έχω το δικαίωμα γιατί συλλαμβάνεσαι, Μπράιαν. Δε με άκουσες που σου είπα τα δικαιώματα σου;» «Γιατί; Δεν έτρεχα!» «Ναι, δεν έτρεχες, ήσουν πολύ απασχολημένος να δέρνεις τη φιλενάδα σου για να το σανιδώσεις, αλλά οδηγούσες επικίνδυνα. Συν βιαιοπραγία. Ας μην το ξεχνάμε αυτό. Μπες μέσα λοιπόν». «Δεν μπορείς...» «Μπες μέσα, Μπράιαν, γιατί αλλιώς θα σε στριμώξω στο αμάξι και θα σου βάλω χειροπέδες. Και θα σου τις σφίξω για να πονάνε». «Για δοκίμασε». «Θέλεις να δοκιμάσω;» ρώτησε ο Τζορτζ. Η φωνή του ήταν τόσο σιγανή που σχεδόν δεν την άκουσα, παρά την απογευματινή ησυχία. Ο Μπράιαν Λίπι είδε δύο πράγματα τότε. Το πρώτο ήταν ότι ο Τζορτζ μπορούσε να του περάσει τις χειροπέδες με το ζόρι. Το δεύτερο ήταν ότι ο Τζορτζ ήθελε να του τις περάσει με το ζόρι. Και η Σάντρα Μακ Κράκεν θα τα έβλεπε όλα. Δεν είναι καλό αυτό, να σε βλέπει η γκόμενα σου να σου περνάνε χειροπέδες με τη βία. Του έφτανε που θα έβλεπε να τον συλλαμβάνουν. «Θα μιλήσετε με το δικηγόρο μου», είπε ο Μπράιαν Λίπι και μπήκε στο περιπολικό. Ο Τζορτζ έκλεισε με δύναμη την πόρτα πίσω του και με κοίταξε. «Θα μιλήσουμε με το δικηγόρο του». «Τρομερό», είπα. Η γυναίκα με σκούντησε στο μπράτσο με κάτι. Γύρισα και είδα το δίπλωμα οδήγησης. «Ορίστε», είπε. Με κοίταξε για μια στιγμή και μετά γύρισε και άρχισε να ψάχνει πάλι στην τσάντα της, αυτή τη φορά για να βγάλει μερικά 336 Stephen King χαρτομάντιλα, την είδα όμως αρκετά για να βεβαιωθώ ότι ήταν όντως νηφάλια. Νεκρή μέσα της αλλά νηφάλια. «Τζακιμπουά, ο οδηγός δηλώνει ότι η άδεια είναι στο όχημα του», είπε ο Τζορτζ. «Ναι, την έχω». Συναντηθήκαμε με τον Τζορτζ στον πίσω προφυλακτήρα του Φορντ -ΚΑΝΩ Ο,ΤΙ ΜΟΥ ΛΕΝΕ ΟΙ ΦΩΝΕΣ, ΤΡΩΩ ΑΜΙΣ- και του έδωσα την άδεια. «Θα το κάνει;» με ρώτησε χαμηλόφωνα. «Όχι», είπα. «Σίγουρα;» «Μάλλον».



«Προσπάθησε», είπε ο Τζορτζ, και γύρισε στο περιπολικό. Ο παλιός μου συμμαθητής άρχισε να του φωνάζει μόλις ο Τζορτζ έσκυψε μέσα από το παράθυρο του οδηγού για να πάρει το μικρόφωνο. Ο Τζορτζ τον αγνόησε και τέντωσε το καλώδιο σε όλο του το μήκος για να σταθεί στον ήλιο. «Βάση, εδώ 6, λαμβάνεις;» Γύρισα στην ανοιχτή πόρτα του Φορντ. Η κοπέλα έσβησε το τσιγάρο της στο ξέχειλο τασάκι και άναψε καινούριο. Μέσα από τις κλειστές κουρτίνες των μαλλιών της έβγαιναν σύννεφα καπνού. «Κυρία Μακ Κράκεν, θα πάμε τον κύριο Λύΐι στο αρχηγείο μας, στη Διμοιρία Δ πάνω στο λόφο. θα ήθελα να μας ακολουθήσεις». Κούνησε αρνητικά το κεφάλι της κι άρχισε να σκουπίζεται με το χαρτομάντιλο. 'Εσκυβε το κεφάλι αντί να φέρει το χαρτομάντιλο στο πρόσωπο της, κλείνοντας ακόμη περισσότερο τις κουρτίνες των μαλλιών της. Είχε ακουμπήσει το χέρι με το τσιγάρο στο πόδι της και ο καπνός ανέβαινε ίσια πάνω. «Θα ήθελα να μας ακολουθήσεις, κυρία Μακ Κράκεν». Μιλούσα όσο πιο μαλακά μπορούσα, με έναν τόνο που έδειχνε ότι νοιαζόμουν, ότι ήξερα τι συνέβαινε, ότι θα έμε- Απο μια Μπιουικ 8 337 νε μεταξύ μας. Έτσι μας λένε να χειριζόμαστε αυτές τις περιπτώσεις οι ψυχίατροι και οι θεραπευτές, αλλά τι ξέρουν αυτοί; Για να πω την αλήθεια, δεν τα μπορώ αυτά τα καθάρματα. Βγαίνουν από τα αστικά σπιτάκια τους μυρίζοντας κολόνια και αποσμητικό κι έρχονται και μας μιλάνε για συζυγική κακοποίηση και χαμηλή αυτοεκτίμηση, αλλά δεν έχουν ιδέα τι γίνεται σε μέρη όπως η Κομητεία Λά-σμπεργκ, μια ολόκληρη περιοχή που ξόφλησε μια φορά όταν τελείωσε το κάρβουνο και μετά δεύτερη φορά όταν έφυγαν οι μεγάλες χαλυβουργίες για να πάνε στην Ιαπωνία και την Κίνα. Μια γυναίκα σαν τη Σάντρα Μακ Κράκεν ακούει ποτέ απαλές φωνές που νοιάζονται και προσέχουν να μη γίνουν απειλητικές; Μια φορά κι έναν καιρό μπορεί, τώρα όμως όχι. Αν την άρπαζα από το μαλλί που κρεμόταν μπροστά στο μούτρο της για να την κάνω να με κοιτάξει και μετά της φώναζα, «ΘΑ 'ΡΘΕΙΣ! ΘΑ 'ΡΘΕΙΣ ΚΑΙ ΘΑ ΚΑ-ΤΑΘΕΣΕΙΣ ΜΗΝΥΣΗ ΠΑ ΑΔΙΚΗ ΕΓΠΘΕΣΗ ΕΝΑΝΤΊΟΝ ΤΟΥ! ΘΑ 'ΡΘΕΙΣ, ΗΛΙΘΙΑ ΔΑΡΜΕΝΗ ΣΚΥΛΑ! ΠΑΛΙΟ-ΠΟΥΤΑΝΑ ΠΟΥ ΤΟΝ ΑΦΗΝΕΙΣ ΝΑ ΣΕ ΚΑΝΕΙ Ο/Π ΘΕΛΕΙ! ΘΑ 'ΡΘΕΙΣ, ΚΑΤΑΛΑΒΕΣ! ΘΑ 'ΡΘΕΙΣ, ΓΑΜΗΜΕΝΗ!», τότε κάτι θα έκανα. Αυτό μπορεί να έπιανε. Πρέπει να μιλάς τη γλώσσα τους. Οι ψυχίατροι και οι θεραπευτές δε θέλουν ν' ακούν τέτοια πράγματα. Δε θέλουν να πιστέψουν ότι υπάρχει μια γλώσσα που δεν είναι η δική τους. Η μικρή έκανε πάλι ένα αρνητικό νεύμα με το κεφάλι. Χωρίς να με κοιτάξει. Κάπνιζε σκυφτή χωρίς να μου ρίχνει ματιά. «Θέλω να έρθεις μαζί μας και να καταθέσεις μήνυση για βιαιοπραγία κατά του κυρίου Λίπι. Βασικά είσαι υποχρεωμένη να το κάνεις. Τον είδαμε και οι δύο να σε χτυπάει, εγώ και ο συνάδελφος, ήμαστε ακριβώς πίσω σας και τον είδαμε καλά». «Δεν είμαι υποχρεωμένη», είπε αυτή, «και δεν μπορείτε να με αναγκάσετε». Έκρυβε ακόμη το πρόσωπο της μ' 338 Stephen King εκείνο το λιγδωμένο καστανό μαλλί, παρ' όλ' αυτά μιλούσε με μια ήρεμη σιγουριά. Ήξερε ότι δεν μπορούσαμε να την αναγκάσουμε να κάνει μήνυση γιατί της είχε ξανασυμβεί αυτό. «Οπότε, πόσο καιρό θα το ανέχεσαι;» τη ρώτησα. Τίποτε. Το κεφάλι κάτω. Το μούτρο κρυμμένο. Έτσι όπως έσκυβε το κεφάλι κι έκρυβε το μούτρο της στα δώδεκα, όταν ο δάσκαλος της έκανε δύσκολες ερωτήσεις στην τάξη ή όταν την κορόιδευαν τα άλλα κορίτσια επειδή είχε



βυζιά ενώ αυτά δεν είχαν και φαινόταν χοντρή. Γι' αυτό έχουν τα μαλλιά οι κοπέλες, για να κρύβονται από πίσω τους. Όμως αυτό δε μ' έκανε πιο υπομονετικό μαζί της. Μάλλον λιγόστευε την υπομονή μου. Γιατί πρέπει να υπερασπίζεσαι τον εαυτό σου σ' αυτό τον κόσμο. Ιδιαίτερα οι κοπέλες που δεν είναι όμορφες. «Σάντρα». Μια μικρή κίνηση στους ώμους όταν άκουσε το μικρό της όνομα. Τίποτε παραπάνω. Κι αυτό με τσάντισε άσχημα. Το πόσο εύκολα αφήνονται. Είναι σαν πουλιά με κομμένα φτερά στο χώμα. «Σάντρα, κοίτα με». Δεν ήθελε, αλλά θα το έκανε. Ήταν συνηθισμένη να υπακούει τους άντρες. Η βασική της απασχόληση στη ζωή ήταν να κάνει ό,τι της έλεγαν οι άντρες. «Γύρνα το κεφάλι και κοίτα με». Γύρισε το κεφάλι της αλλά κράτησε τα μάτια χαμηλω-, μένα. Το περισσότερο αίμα ήταν ακόμη στο πρόσωπο της.| Δεν ήταν άσχημο πρόσωπο. Ίσως να ήταν και λίγο όμορφο, όταν δεν την είχαν ξυλοκοπήσει. Ούτε έδειχνε τόσο ηλίθια όσο θα περίμενες να είναι. Όσο ηλίθια θα ήθελε να είναι. «Θέλω να πάω σπίτι μου», είμαι με σιγανή παιδιάστικη φωνή. «Μάτωσε η μύτη μου και θέλω να πλυθώ». Απο μια Μπιουικ 8 339 «Ναι, ξέρω. Γιατί; Έπεσες πάνω σε καμιά πόρτα; Σί-γουρα αυτό ήταν, ε;» «Ναι. Σε πόρτα». Το ύφος της δεν ήταν καν προκλητικό. Κανένα ίχνος από τις παλικαριές του φίλου της -ΤΡΩΩ ΑΜΙΣ. Απλώς περίμενε να τελειώσει το επεισόδιο. Αυτή η κουβέντα με έναν αστυνομικό δεν αντιπροσώπευε την πραγματικότητα για τη Σάντρα. Η πραγματικότητα ήταν να τη δέρνουν. Να ρουφάει από τη μύτη της τις μύξες και τα αίματα και τα δάκρυα όλα μαζί και να τα καταπίνει σαν σιρόπι για το βήχα. «Έτρεχα στο διάδρομο για να πάω στο μπάνιο, και ο Μπράιαν... δεν ήξερα ότι ήταν εκεί, και βγήκε από μέσα ξαφνικά, κι έπεσα πάνω στην πόρτα...» «Πόσο καιρό, Σάντρα;» «Τι πόσο καιρό;» «Πόσο καιρό θ' ανέχεσαι ακόμα τις μαλακίες του;» Τα μάτια της άνοιξαν λίγο περισσότερο. Τίποτε άλλο. «Μέχρι να σου σπάσει τα δόντια;» «Θέλω να πάω σπίτι μου». «Αν ρωτήσω στο νοσοκομείο του Στάτλερ, πόσες φορές θα βρω το όνομα σου; Γιατί πέφτεις σε πολλές πόρτες, έτσι δεν είναι;» «Γιατί δε με αφήνεις ήσυχη; Δε σε ενοχλώ». «Μέχρι να σου σπάσει το κρανίο; Μέχρι να σε σκοτώσει;» «Θέλω να γυρίσω σπίτι μου, αστυνόμε». Θα ήθελα να μπορούσα να πω Και τότε κατάλαβα ότι την έχασα, αλλά θα ήταν ψέμα, γιατί δεν μπορείς να χάσεις κάτι που δεν είχες ποτέ. Αυτή θα καθόταν εκεί ζητώντας να πάει σπίτι της μέχρι να βαρεθώ ή μέχρι να τσαντιστώ τόσο που να κάνω κάτι που θα μου προξενούσε προβλήματα αργότερα. Όπως να τη χτυπήσω. Γιατί αυτό ήθελα. Αν τη χτυπούσα, τουλάχιστον θα καταλάβαινε ότι υπήρχα. Έχω πάντα μια θήκη με κάρτες στην πίσω τσέπη μου. Την έβγαλα, έψαξα ανάμεσα στις κάρτες και βρήκα αυτή 340 Stephen King που ήθελα. «Αυτή η γυναίκα είναι στο Στάτλερ Βίλατζ. Έχει μιλήσει με εκατοντάδες κοπέλες σαν εσένα, και έχει βοηθήσει πολλές. Αν χρειάζεσαι δωρεάν συμβουλευτική, γίνεται κι αυτό. Θα σου εξηγήσει αυτή πώς. Εντάξει;»



Κράτησα την κάρτα μπροστά στο πρόσωπο της με τα δυο δάχτυλα του δεξιού χεριού. Δεν την πήρε και την άφησα να πέσει στο κάθισμα. Μετά γύρισα στο περιπολικό να πάρω την άδεια κυκλοφορίας. Ο Μπράιαν Λίπι καθόταν στη μέση του πίσω καθίσματος με το κεφάλι χαμηλωμένο και με κοίταζε κάτω από τα φρύδια του. Έμοιαζε με τρελό Ναπολέοντα. «Έκανες τύιοτε;» ρώτησε ο Τζορτζ. «Μπα», είπα. «Δεν της φτάνει το ξύλο που της έχει ρίξει, θέλει να φάει κι άλλο». Πήγα την άδεια κυκλοφορίας πίσω στο φορτηγάκι. Η Σάντρα είχε καθίσει στο τιμόνι, και η μεγάλη οκτακύλιν-δρη μηχανή του Φορντ μούγκριζε. Είχε πατήσει ντεμπρα-γιάζ και το δεξί της χέρι ήταν στο λεβιέ των ταχυτήτων. Φαγωμένα ροζ νύχια πάνω σε χρώμιο. Αν οι αγροτικές περιοχές της Πενσιλβάνια είχαν σημαία, θα μπορούσες να βάλεις αυτή την εικόνα πάνω. Ή ίσως μια εξάδα μπίρες Άιρον Σίτι κι ένα πακέτο Γουίνστον. «Κοίτα να οδηγείς προσεκτικά, κυρία Μακ Κράκεν», είπα και της έδωσα την άδεια. «Ναι», μου απάντησε αυτή και ξεκίνησε. Ήθελε να μου πάει κόντρα αλλά δεν τολμούσε, γιατί ήταν καλά εκπαιδευμένη. Το αμάξι τραντάχτηκε κάμποσες φορές στην αρχή -δεν τα πήγαινε τόσο καλά με τις χειροκίνητες ταχύτητες- και τραντάχτηκε κι αυτή μαζί του, με τα μαλλιά της να πηγαίνουν μπρος πίσω. Ξαφνικά μου ήρθε πάλι η εικόνα, το αμάξι να πηγαίνει πέρα δώθε μέσα στο δρόμο, ο Λίπι να οδηγεί με το ένα χέρι το ένα ιδιοκτησιακό του στοιχείο και με το άλλο χέρι να σπάει στο ξύλο το άλλο του ιδιοκτησιακό στοιχείο, και με έπιασε αναγούλα. Λίγο Απο μια Μπιουικ 8 341 πριν καταφέρει να βάλει δευτέρα, κάτι λευκό έπεσε από το παράθυρο του οδηγού. Η κάρτα που της είχα δώσει. Γύρισα στο περιπολικό. Ο Μπράιαν καθόταν ακόμη με το κεφάλι σκυφτό, και με κοίταζε πάλι μ' εκείνο το βλέμμα του τρελού Ναπολέοντα κάτω από τα φρύδια του. Ή ίσως ήταν το βλέμμα του τρελού Ρασπούτιν. Μπήκα στη θέση του συνοδηγού. Ζεσταινόμουν και ένιωθα πολύ κουρασμένος. Και τότε ο Μπράιαν, για να 'ρθει να δέσει το γλυκό, άρχισε να τραγουδάει κοροϊδευτικά πίσω μου, «Χοντρο-Έντι Τζακ-δε-Μπόις. Πόσα αγόρια...» «Ω, βούλωσε το», είπα. «Έλα εδώ και κάνε με να το βουλώσω, χοντρο-Έντι. Γιατί δεν έρχεσαι πίσω να με κάνεις να το βουλώσω;» Άλλη μια υπέροχη μέρα στη δουλειά, με άλλα λόγια. Αυτός ο τύπος θα ήταν πίσω στην τρύπα που είχε για σπίτι μέχρι τις εφτά το βράδυ, πίνοντας μπίρα και βλέποντας τον Τροχό της Τύχης. Κοίταξα το ρολόι μου -1:44 ì.ì.-και πήρα το μικρόφωνο. «Βάση, εδώ 6». «Ελήφθη, 6». Η Σίρλεΐ απάντησε αμέσως, ήρεμη σαν δροσερή αύρα. Η Σίρλεϊ, που σε λίγο θα έπαιρνε τα λουλούδια της από τον Ίσλινγκτον και τον Έιβερι. Έξω στην Κομητειακή Οδό 46 στο Ποτίνβιλ, γύρω στα τριάντα χιλιόμετρα από το σημείο όπου βρισκόμαστε, ένα βυτίο της Νόρκο Γουέστ μόλις είχε συγκρουστεί με ένα σχολικό λεωφορείο, σκοτώνοντας την οδηγό του λεωφορείου, την κυρία Έσιερ Μέιχιου. Ο Τζορτζ Στανκόφσκι ήταν τόσο κοντά που άκουσε τον κρότο της σύγκρουσης, ποιος λέει λοιπόν ότι δεν υπάρχει ποτέ αστυνομικός κοντά όταν τον χρειάζεσαι; «Κωδικός 15 και 17, βάση, λαμβάνεις;» Με άλλα λόγια, έχουμε συλλάβει κάποιο καθίκι και γυρνάμε στο αρχηγείο. «Ελήφθη, 6, έχετε έναν κρατούμενο;» «Ναι, έναν κρατούμενο, όβερ». «Εδώ Χοντρός Γαμιόλης Ένα, με λαμβάνεις, κέντρο;» 342 Stephen King



είπε ο Μπράιαν από το πίσω κάθισμα. Άρχισε να γελάει μ' εκείνο το λεπτό πνιχτό γέλιο του βετεράνου μαστούρη. Και άρχισε επίσης να χτυπάει τις καουμπόικες μπότες του στο δάπεδο. Θέλαμε μισή ώρα για να γυρίσουμε στο αρχηγείο, και είχα την υποψία ότι το ταξίδι θα ήταν ατελείωτο. Χάντι Κατέβασα το τηλέφωνο στο γραφείο του ΠΑ και πήγα σχεδόν τρέχοντας στο θάλαμο επικοινωνιών, όπου η Σίρλεϊ δούλευε ακόμη εντατικά στέλνοντας δυτικά όλους τους πολιτειακούς αστυνομικούς που είχαν υπηρεσία. «Η Νόρ-κο λέει ότι είναι υγρό χλώριο», της είπα. «Αυτό είναι καλό. Το χλώριο είναι επικίνδυνο, αλλά συνήθως δεν είναι θανατηφόρο». «Είναι σίγουροι ότι είναι χλώριο;» ρώτησε η Σίρλεϊ. «Ενενήντα τοις εκατό. Αυτό το φορτίο έχουν στείλει προς εκείνα τα μέρη. Βλέπεις συνέχεια τέτοια βυτία να πηγαίνουν στο εργοστάσιο επεξεργασίας του νερού. Πες το και στους άλλους, αρχίζοντας από τον Τζορτζ Στανκόφ-σκι. Για όνομα του Θεού, τι έχει πάθει αυτό το σκυλί;» Ο Μίστερ Ντίλον ήταν στην πίσω πόρτα, με τη μύτη κολλημένη στη βάση της σήτας και πήγαινε πέρα δώθε. Σχεδόν χοροπηδούσε, και βαθιά στο λαιμό του ακούγονταν γρυλίσματα. Τα αυτιά του ήταν κολλημένα στο κεφάλι του. Καθώς τον κοίταζα, χτύπησε τη σήτα με τη μύτη του τόσο δυνατά που τη βούλιαξε. Και μετά έβγαλε ένα γάβγισμα, σαν να έλεγε, Αδερφέ μου, πόνεσε. 344 Stephen King «Δεν έχω ιδέα», είπε η Σίρλεϊ με έναν τόνο που έδειχνε ότι δεν είχε χρόνο για τον Ντίλον. Ούτε κι εγώ είχα, βασικά, αλλά τον κοίταξα λίγο ακόμη. Είχα δει κυνηγετικά σκυλιά να κάνουν έτσι όταν ανακάλυπταν την οσμή από κάποιο μεγάλο ζώο στο δάσος -καμιά αρκούδα ή κανένα λύκο. Όμως δεν υπήρχαν λύκοι στο Σορτ Χιλς εδώ και πολύ καιρό, πριν από το Βιετνάμ ακόμη, και οι αρκούδες ήταν ελάχιστες. Δεν υπήρχε τίποτε πίσω από τη σήτα εκτός από το πάρκινγκ. Και το Υπόστεγο Β φυσικά. Κοίταξα το ρολόι πάνω από την πόρτα της κουζίνας. Ήταν 2:12 μ.μ. Δε θυμόμουν ποτέ να ήταν τόσο άδειο το αρχηγείο. «Μονάδα 14, Μονάδα 14, εδώ βάση, λαμβάνεις;» Ο Τζορτζ απάντησε βήχοντας ακόμη. «Μονάδα 14». «Είναι χλωρίνη, 14, η Νόρκο Γουέστ λέει ότι είναι σχεδόν σίγουρα χλωρίνη. Υγρή χλωρίνη». Με κοίταξε και της έκανα νόημα σηκώνοντας τον αντίχειρα. «Προκαλεί ερεθισμό αλλά δεν...» «Διακοπή». Ο Τζορτζ άρχισε να βήχει πάλι. «Περιμένω, 14». «Μπορεί να είναι χλωρίνη και μπορεί να μην είναι, βάση. Ό,τι κι αν είναι όμως, καίγεται και υπάρχουν μεγάλα άσπρα σύννεφα που έρχονται προς τα εδώ. Βρίσκομαι στο τέλος του δρόμου που είναι δίπλα στο γήπεδο. Τα παιδιά βήχουν περισσότερο από μένα και βλέπω κάμποσα άτομα κάτω, ανάμεσα τους και μια γυναίκα. Υπάρχουν δύο σχολικά λεωφορεία παρκαρισμένα εδώ κοντά. Θα τους βάλω όλους σε ένα και θα τους πάρω από δω. Όβερ». Πήρα το μικρόφωνο από τη Σίρλεϊ. «Τζορτζ, εδώ Χά-ντι. Η Νόρκο λέει ότι η φωτιά μάλλον προέρχεται από τα καύσιμα που κυλάνε πάνω από τη χλωρίνη. Μπορείς να πάρεις τα παιδιά από κει και με τα πόδια, όβερ». Ακολούθησε μια κλασική απάντηση του Τζορτζ Σταν-κόφσκι, λογική και ψύχραιμη. Τελικά πήρε εύφημη μνεία για ό,τι έκανε εκείνη τη μέρα -από τον κυβερνήτη, νομί- ΑΠΟ ΜΙΑ ΜΠΙΟΥΙΚ 8 345 ζω- και η φωτογραφία του μπήκε στην εφημερίδα. Η γυναίκα του κορνιζάρισε την εύφημη μνεία και την κρέμασε στο σαλόνι. Έχω την υποψία ότι ο Τζορτζ δεν κατάλαβε ποτέ γιατί έγινε όλη αυτή η φασαρία. Ο ίδιος πίστευε ότι 1 απλώς έκανε αυτό που ήταν συνετό και λογικό υπό τις συγκεκριμένες



συνθήκες. Αν υπήρξε ποτέ περίπτωση όπου βρέθηκε ο σωστός άνθρωπος στο σωστό μέρος, ήταν εκεί-I νη η μέρα στο Δημοτικό Σχολείο του Ποτίνβιλ. «Καλύτερα με το λεωφορείο», είπε. «Πιο γρήγορα. ΕΙ δω 14, είμαι 7». Σε λίγο η Σίρλεϊ κι εγώ θα ξεχνούσαμε τελείως το Πο-Ιτίνβιλ για ένα διάστημα -θα είχαμε δικά μας προβλήματα. ΐΑν είσαι περίεργος τι έγινε, ο Τζορτζ Στανκόφσκι μπήκε Ισε ένα από τα λεωφορεία που είδε σπάζοντας την πτυσσόμενη πόρτα με μια πέτρα. Ήταν ένα Μπλου Μπερντ που (χωρούσε σαράντα άτομα. Το έβαλε μπροστά με ένα εφε-|δρικό κλειδί που βρήκε κολλημένο πίσω από το σκίαστρο του οδηγού, και έβαλε μέσα είκοσι τέσσερα παιδιά που έβηχαν και έκλαιγαν, με τα μάτια κατακόκκινα, και δυο δα-ίες. Πολλά από τα παιδιά κρατούσαν ακόμη παραμορφομένες γλάστρες, κούπες και κεραμικά τασάκια που είχαν φτιάξει εκείνο το απόγευμα. Τρία από τα παιδιά είχαν χάσει τις αισθήσεις τους, ένα από αλλεργική αντίδραση τις αναθυμιάσεις της χλωρίνης. Τα άλλα δυο απλώς λιποθύμησαν από το φόβο και την έξαψη. Μία από τις δασκά-ες, η Ρόζλεν Νέβερς, είχε πιο σοβαρό πρόβλημα. Ο Τζορτζ είδε στο πεζοδρόμιο, πεσμένη στο πλευρό, ν' αγκομαχάει με μισοχαμένες τις αισθήσεις και να σκάβει τον πρη-τμένο λαιμό της με τα δάχτυλα. Τα μάτια της είχαν πετα-εί από τις κόγχες σαν ασπράδια από τηγανητά αβγά. «Είναι η μαμά μου», είπε ένα από τα κοριτσάκια. Έ-)εχαν συνέχεια δάκρυα από τα μεγάλα καστανά του μά-, αλλά δεν άφησε στιγμή το πήλινο βάζο που κρατούσε, 346 Stephen King ούτε καν το έγειρε, για να μην πέσει το λουλούδι που είχε βάλει μέσα. «Έχει άζμα». Ο Τζορτζ στο μεταξύ είχε γονατίσει δίπλα στη γυναίκα και της είχε απλώσει το κεφάλι προς τα πίσω, πάνω στο χέρι του, για να είναι όσο το δυνατόν πιο ελεύθερος ο λαιμός της. Τα μαλλιά της κρέμονταν στο τσιμέντο. «Παίρνει τίποτε για το άσθμα, γλυκιά μου, όταν είναι τόσο άσχημα;» «Στην τσέπη της», είπε το κοριτσάκι με το βάζο. «Θα πεθάνει η μαμά μου;» «Όχι, μην ανησυχείς», απάντησε ο Τζορτζ. Έβγαλε τον αναπνευστήρα από την τσέπη της κυρίας Νέβερς και της έριξε μια γερή ποσότητα αέρα στο λαιμό. Αυτή έβηξε, ρίγησε και ανακάθισε. Ο Τζορτζ την κουβάλησε στο λεωφορείο κρατώντας τη στα χέρια, περπατώντας πίσω από τα παιδιά που έβηχαν και έκλαιγαν. Έβαλε τη Ρόζλεν σε ένα κάθισμα δίπλα στην κόρη της και μετά κάθισε στο τιμόνι. Έβαλε μπρος το λεωφορείο, διέσχισε το γήπεδο, πέρασε δίπλα από το περιπολικό του και βγήκε στο δρόμο. Όταν έστριψε το λεωφορείο στην Κομητειακή Οδό 46, τα παιδιά είχαν αρχίσει να τραγουδάνε. Και έτσι ο Τζορτζ Στανκόφσκι έγινε ένας αυθεντικός ήρωας ενώ εμείς που είχαμε μείνει πίσω στο αρχηγείο προσπαθούσαμε απλώς να μη χάσουμε τα λογικά μας. Και τη ζωή μας. Σίρλεϊ Το τελευταίο μήνυμα του Τζορτζ ήταν 14, είμαι 7-που σημαίνει, Μονάδα 14, διακόπτω επικοινωνία. Το κατέγρατ(>α κοιτάζοντας το ρολόι για να σημειώσω την ώρα. Ήταν 2:23 μ.μ. Το θυμάμαι καλά αυτό, όπως θυμάμαι και τον Χάντι να στέκεται δίπλα μου και να μου σφίγγει τον ώμο -προσπαθώντας να μου πει ότι ο Τζορτζ και τα παιδιά θα τα κατάφερναν, φαντάζομαι. Ώρα 2:23 μ.μ., τότε ήταν που άρχισε η πραγματική κόλαση. Και το εννοώ αυτό όσο πιο κυριολεκτικά το έχει εννοήσει ποτέ κανείς. Ο Μίστερ Ντίλον άρχισε να γαβγίζει. Όχι εκείνο το μπάσο γάβγισμα, εκείνο που κάνει όταν μυρίσει κανένα ελάφι πίσω από το αρχηγείο ή όταν πλησιάσουν ρακούν στα σκουπίδια, αλλά μια σειρά από στριγκά υστερικά αλυχτίσματα που δεν είχα ξανακούσει ποτέ. Ήταν λες και είχε πέσει πάνω σε κάτι μυτερό και δεν μπορούσε να ελευθερωθεί.



«Τι διάβολο;» είπε ο Χάντι. Ο Ντίλον ε'κανε πέντ' έξι άκαμπτα βήματα πίσω από τη σήτα μοιάζοντας σαν άλογο σε ροντέο. Νομίζω ότι κατάλαβα τι θα έκανε, και ο Χάντι πρέπει να το κατάλαβε κι 348 Stephen King αυτός, αλλά δεν μπορούσαμε να το πιστέψουμε. Ακόμη κι αν το πιστεύαμε, ήταν αδύνατο να τον σταματήσουμε. Όσο γλυκός κι αν ήταν ο Ντίλον, θα μας δάγκωνε αν δοκιμάζαμε. Έβγαζε ακόμη εκείνα τα ψιλά πονεμένα γαβγίσματα και είδα αφρό να μαζεύεται στις άκρες από το στόμα του. Εκείνη τη στιγμή με στράβωσε ένα κινούμενο φως. Α-νοιγόκλεισα τα μάτια και το φως μετακινήθηκε σαρώνοντας τον τοίχο. Ήταν η Μονάδα 6, ο Έντι και ο Τζορτζ που έρχονταν με τον ύποπτο, αλλά σχεδόν δεν έδωσα σημασία. Κοίταζα τον Ντίλον. Άρχισε να τρέχει προς τη σήτα χωρίς να διστάσει στιγμή. Ούτε καν έκοψε ταχύτητα. Απλώς έσκυψε το κεφάλι και βγήκε από την άλλη, ξεκολλώντας την πόρτα από τους μεντεσέδες και τραβώντας την πίσω του καθώς περνούσε από μέσα, βγάζοντας ακόμη εκείνα τα γαβγίσματα που τώρα πια έμοιαζαν με ουρλιαχτά. Ταυτόχρονα μου ήρθε μια πολύ έντονη μυρωδιά: θαλασσινό νερό και σάπια φυτά. Ακούστηκε ένα στρίγκλισμα από φρένα και λάστιχα, μια κόρνα και κάποιος που φώναξε, «Πρόσεχε! Πρόσεχε!» Ο Χάντι έτρεξε στην πόρτα και τον ακολούθησα. Έντι Του είχαμε χαλάσει τη μέρα με τη σύλληψη. Τον σταματήσαμε, προσωρινά τουλάχιστον, την ώρα που χτυπούσε τη φιλενάδα του. Και ήταν υποχρεωμένος να κάθεται στο πίσω κάθισμα, ενώ τα ελατήρια του είχαν χωθεί στον κώλο και οι φανταχτερές του μπότες πατούσαν στα ειδικά αντιεμετικά πλαστικά πατάκια μας. Αλλά θα μας έκανε να το πληρώσουμε γι' αυτή την ταλαιπωρία. Εμένα ιδιαίτερα, αλλά φυσικά ο Τζορτζ ήταν υποχρεωμένος να τον ακούει κι αυτός. Τραγουδούσε κοροϊδευτικά το όνομα μου και μετά χτυπούσε ρυθμικά τα πόδια του με τα ψηλά τακούνια όσο πιο δυνατά μπορούσε. Σαν να ήταν στο γήπεδο. Και ταυτόχρονα με κοίταζε μέσα από το πλέγμα με το κεφάλι χαμηλωμένο και τα μικρά μαστουρωμένα μάτια του να γυαλίζουν -τον έβλεπα στον καθρέφτη που υπήρχε πάνω στο σκίαστρο. «Τζακ-δε-Μπόις!» Μπαμ-μπαμπαμ! «Τζακ-δε-Μπόις!» Μπαμ-μπαμπαμ! «Δεν το κόβεις τώρα, Μπράιαν;» είπε ο Τζορτζ. Πλησιάζαμε στο αρχηγείο. Το σχεδόν άδειο αρχηγείο -είχαμε 350 Stephen King μάθει στο μεταξύ τι γινόταν στο Ποτίνβιλ. Η Σίρλεϊ μας είχε πει μερικά πράγματα, και τα υπόλοιπα τα είχαμε μάθει από τις συζητήσεις ανάμεσα στις μονάδες που πήγαιναν στο ατύχημα. «Μας έχεις ξεκουφάνει». Ήταν ακριβώς η ενθάρρυνση που χρειαζόταν ο Μπράιαν. «Τζακ-δε-Μπόις!» ΜΠΑΜ-ΜΠΑΜΠΑΜ! Αν χτυπούσε πιο δυνατά, μπορεί τα πόδια του να διέλυαν το δάπεδο, αλλά ο Τζορτζ δεν του ξαναείπε να σταματήσει. Όταν είναι κλειδωμένοι στο πίσω κάθισμα του περιπολικού, το μόνο που μπορούν να κάνουν είναι να σε εκνευρίσουν. Το είχα ξαναδεί αυτό, αλλά ήταν παράξενο ν' ακούω αυτό τον ηλίθιο να τραγουδάει έτσι το όνομα μου, τον ίδιο ηλίθιο που κάποτε μου πέταξε τα βιβλία από τα χέρια στην καντίνα του γυμνασίου και μου έσκισε το πουκάμισο στο σπουδαστήριο. Σαν ταξίδι πίσω στο χρόνο. Δεν είπα τίποτε, αλλά είμαι σίγουρος ότι ο Τζορτζ το είχε καταλάβει. Και όταν σήκωσε το μικρόφωνο και μίλησε στο κέντρο -«Φτάνουμε στη βάση σε ένα λεπτό», είπε-, ήξερα ότι απευθυνόταν περισσότερο σ' εμένα παρά στη Σίρλεϊ. Θα δέναμε τον Μπράιαν με τις χειροπέδες στην καρέκλα του



κρατητηρίου, θα του ανοίγαμε την τηλεόραση αν ήθελε, και θα κάναμε μια προεργασία με τη χαρ-τούρα. Μετά θα φεύγαμε κι εμείς για το Ποτίνβιλ, εκτός αν στο μεταξύ η κατάσταση εκεί είχε αλλάξει ξαφνικά προς το καλύτερο. Η Σίρλεϊ θα καλούσε τις φυλακές της Κομητείας και θα τους έλεγε ότι τους στέλναμε έναν από τους αγαπημένους τους τροφίμους. Στο μεταξύ όμως... «Τζακ-δε-Μπόις!» Μπαμ-μπαμπαμ! «Τζακ-δε-Μπόις!» Τώρα φώναζε τόσο δυνατά που είχαν κοκκινίσει τα μάγουλα του και είχαν τεντωθεί οι φλέβες στο λαιμό του. Δεν το έκανε απλώς για να με πειράξει πια, είχε πάθει κανονική κρίση. Θα ήταν μεγάλη ικανοποίηση να τον ξεφορτωθούμε. Απο μια Μπιουικ 8 351 Αρχίσαμε ν' ανεβαίνουμε το Μπούκιν'ς Χιλ, με τον Τζορτζ να οδηγεί λίγο πιο γρήγορα από όσο χρειαζόταν, με κατεύθυνση προς το αρχηγείο, που ήταν στην κορυφή του λόφου. Ο Τζορτζ έστειλε σήμα και έστριψε μέσα, τρέχοντας ακόμη λίγο πιο γρήγορα από όσο θα έπρεπε. Ο Λίπι, καταλαβαίνοντας ότι δεν είχε πολύ χρόνο ακόμη στη διάθεση του για να μας ενοχλήσει, άρχισε να τραντάζει το πλέγμα ανάμεσα στα μπροστινά και τα πίσω καθίσματα, ενώ ταυτόχρονα συνέχιζε να χτυπάει το δάπεδο με τις μπότες του. «Τζακ-δε-Μπόις!» Μπαμ-μπαμπαμ! Κλανγκ-κλαν-γκλανγκ! Αρχίσαμε ν' ανεβαίνουμε το δρόμο του αρχηγείου με προορισμό το πάρκινγκ πίσω από το κτίριο. Ο Τζορτζ πήρε κλειστή στροφή στη γωνία, θέλοντας να παρκάρει με την όπισθεν μπροστά στην πίσω σκάλα, ώστε να μπάσουμε πιο εύκολα μέσα τον Μπράιαν. Και με το που πήρε τη στροφή, είδαμε τον Ντίλον ακριβώς μπροστά μας. «Πρόσεχε, πρόσεχε!» φώναξε ο Τζορτζ, και δεν ξέρω αν απευθυνόταν σ' εμένα, στο σκυλί ή ίσως στον εαυτό του. Τώρα που τα θυμάμαι όλα αυτά, σκέφτομαι πόσο έμοιαζε η φάση μ' εκείνη την άλλη φορά που χτύπησε τη γυναίκα στο Λάσμπεργκ. Έμοιαζε τόσο πολύ που ήταν σαν πρόβα τζενεράλε, αλλά με μια πολύ μεγάλη διαφορά. Αναρωτιέμαι μήπως τις τελευταίες βδομάδες πριν τινάξει τα μυαλά του στον αέρα σκεφτόταν ξανά και ξανά, Α εν πάτησα το σκυλί και χτύπησα τη γυναίκα. Μπορεί και όχι,· αλλά εγώ στη θέση του θα το σκεφτόμουν. Α εν πάτησα το σκυλί και χτύπησα τη γυναίκα. Πώς να πιστέψεις στο Θεό όταν έρχονται έτσι τα πράγματα; Ο Τζορτζ πάτησε το φρένο και με τα δύο πόδια και ταυτόχρονα πίεσε δυνατά την κόρνα με την παλάμη του αριστερού του χεριού. Πετάχτηκα μπροστά και η ζώνη 352 Stephen King κλείδωσε και με σταμάτησε. Υπήρχαν ζώνες και στο πίσω κάθισμα αλλά ο κρατούμενος δεν είχε κάνει τον κόπο να τις φορέσει, ήταν πολύ απασχολημένος με τις φωνές και τα ποδοβολητά, και το μούτρο του κοπάνησε στο πλέγμα. Άκουσα κάτι να σπάει, όπως όταν κροταλίζεις τις αρθρώσεις σου. Άκουσα κάτι άλλο να τρίζει. Το κροτάλισμα μάλλον ήταν ένα από τα δάχτυλα του, το τρίξιμο σίγουρα ήταν η μύτη του. Έχω ξανακούσει μύτη να σπάει και ο ήχος είναι πάντα ο ίδιος, σαν να σπας κόκαλο από κοτόπουλο. Ο Μπράιαν έβγαλε μια πνιχτή κραυγή έκπληξης. Μια μεγάλη πιτσιλιά αίμα, καυτή σαν βραστό νερό, έπεσε στον ώμο της στολής μου. Ο Ντίλον γλίτωσε παρά δέκα πόντους εκείνη τη μέρα, ίσως μόνο πέντε, αλλά συνέχισε να τρέχει χωρίς να ρίξει ούτε μια ματιά, με τα αυτιά κολλημένα στο κεφάλι του, αλυχτώντας στριγκά. Πήγαινε ίσως για το Υπόστεγο Β, και η σκιά του έτρεχε δίπλα του στην άσφαλτο, μαύρη και καθαρή. «Γριστέ μου, γντύμπησα!» φώναξε ο Μπράιαν με βουλωμένη μύτη. «Ντρέχει αίμαντα!» Και μετά άρχισε να φωνάζει για τη βαρβαρότητα της αστυνομίας



Ο Τζορτζ άνοιξε την πόρτα του. Εγώ έμεινα εκεί που ήμουν για μια στιγμή. Κοίταζα τον Ντίλον περιμένοντας να σταματήσει όταν θα έφτανε στο υπόστεγο, αλλά αυτός τίποτε, έπεσε με το κεφάλι πάνω στην γκαραζόπορτα. Σω-ριάστηκε κάτω στο πλευρό του βγάζοντας ένα ουρλιαχτό. Μέχρι εκείνη τη μέρα δεν ήξερα ότι τα σκυλιά μπορούν να ουρλιάξουν, αλλά μπορούν. Δεν ήταν ουρλιαχτό πόνου αλλά θυμού. Ανατρίχιασα. Ο Ντίλον σηκώθηκε και έκανε έναν κύκλο σαν να κυνηγούσε την ουρά του. Το έκανε αυτό δύο φορές, κούνησε το κεφάλι του σαν να ήθελε να το καθαρίσει, και μετά έπεσε πάλι κατευθείαν πάνω στην γκαραζόπορτα. ΑπομιαΜπιουικ8 353 «Ντίλον, όχι!» φώναξε ο Χάντι από την πίσω σκάλα. Η Σίρλεΐ στεκόταν δίπλα του, σκιάζοντας τα μάτια της. «Στα-μάτα, Ντίλον, μ'ακούς;» Αλλά ο Μίστερ Ντίλον δεν τους έδινε καμιά σημασία. Νομίζω ότι δε θα έδινε σημασία ακόμη και στον Όρβιλ Γκάρετ αν ήταν εκεί εκείνη τη μέρα, και ο Ορβ ήταν σχεδόν το αφεντικό του Ντίλον. Συνέχισε να ορμάει ξανά και ξανά πάνω στην γκαραζόπορτα, γαβγίζοντας τρελά, και βγάζοντας εκείνα τα ανατριχιαστικά ουρλιαχτά κάθε φορά που χτυπούσε στη συμπαγή επιφάνεια της. Την τρίτη φορά άφησε ένα ματωμένο αποτύπωμα της μύτης του πάνω στο άσπρο ξύλο. Όσο συνέβαιναν όλα αυτά, ο φίλος μου ο Μπράιαν ξεφώνιζε με όλη του τη δύναμη. «Βόητα με, Τζακιμπουά, έχω γκεμίσει αίματα, πού έματε να οντηγεί ο μαλάκας ο φίλος σου; Βγκάλτε με από ντω μέσα, η μύτη μου, γκαμώ το!» Τον αγνόησα και βγήκα από το περιπολικό για να ρωτήσω τον Τζορτζ μήπως ο Ντίλον είχε λυσσάξει, αλλά πριν προλάβω ν' ανοίξω το στόμα μου μου ήρθε η μπόχα: θαλασσινό νερό και χαλασμένο λάχανο και κάτι άλλο, κάτι πολύ χειρότερο. Ο Ντίλον ξαφνικά γύρισε κι έτρεξε δεξιά, προς τη γωνία του υπόστεγου. «'Οχι, Ντίλον, όχι!» ούρλιαξε η Σίρλεϊ. Είδα κι εγώ αμέσως αυτό που είχε δει. Η πλαϊνή πόρτα, αυτή που άνοιγε με κανονικό πόμολο κι όχι με μηχανισμό, ήταν μισάνοιχτη. Δεν ξέρω αν την είχε αφήσει ανοιχτή κάποιος, ο Άρκι ίσως Άρη Ντεν την άφησα εγκώ, εγκώ την έκλεινα πάντα αυτή την πόρτα. Αν την ξεχνούσα, θα έβρισκα τον μπελά μου από τον αρχιφύλακα. Μπορεί και από τον Κερτ. Ήθελαν να είναι πάντα κλειστό το υπόστεγκο. Πάντα. Έντι ή μπορεί να την άνοιξε κάτι από μέσα. Κάποια δύναμη που ερχόταν από την Μπουικ, αυτό θέλω να πω. Δεν ξέρω αν είναι έτσι ή όχι, το μόνο που ξέρω είναι ότι η πόρτα ήταν ανοιχτή. Από κει ερχόταν κυρίως η μπόχα, και εκεί πήγαινε ο Μίστερ Ντίλον. Η Σίρλεϊ κατέβηκε τρέχοντας τα σκαλιά, με τον Χάντι πίσω της. Και οι δύο φώναζαν στον Ντίλον να γυρίσει πίσω. Πέρασαν μπροστά μας και ο Τζορτζ έτρεξε πίσω τους. Έτρεξα κι εγώ πίσω από τον Τζορτζ. Πριν από δυο τρεις μέρες η Μπουικ είχε προξενήσει ένα φωτοσεισμό. Δεν ήμουν εκεί, αλλά κάποιος μου το είπε, και η θερμοκρασία στο Υπόστεγο Β ήταν πεσμένη επί μία βδομάδα σχεδόν. Όχι πολύ, τρεις τέσσερις βαθμούς μόνο. Με άλλα λόγια, υπήρχαν μερικές ενδείξεις αλλά τίποτε το εντυπωσιακό. Τίποτε που θα σε έκανε να πεταχτείς στον ύπνο σου τ' άγρια μεσάνυχτα. Τίποτε που θα σε έκανε να υποψιαστείς αυτό που βρήκαμε όταν μπήκαμε μέσα. Η Σίρλεϊ ήταν η πρώτη, ούρλιαζε το όνομα του Ντίλον... και μετά απλώς ούρλιαζε άναρθρα. Ένα δευτερόλεπτο αργότερα άρχισε να ουρλιάζει και ο Χάντι. Ο Ντίλον 356 Stephen King



γάβγιζε πιο σιγανά τώρα, απλώς γάβγιζε και γρύλιζε μαζί. Είναι ο ήχος που κάνει ένα σκυλί όταν έχει στριμώξει κάποιο ζώο πάνω σε ένα δέντρο. «Ω θεέ μου!» φώναξε ο Τζορτζ Μόργκαν. «Χριστέ μου! Τι είναι;» Μπήκα μέσα στο υπόστεγο, αλλά δεν προχώρησα πολύ. Η Σίρλεϊ και ο Χάντι στέκονταν μπροστά μου δίπλα δίπλα και ο Τζορτζ ήταν πίσω τους. Έκλειναν σχεδόν όλη την πόρτα. Η μπόχα ήταν αποπνικτική, τα μάτια σου έτρεχαν ποτάμι και έκλεινε ο λαιμός σου, αλλά σχεδόν δεν την πρόσεξα. Το πορτ μπαγκάζ της Μπιούικ ήταν ανοιχτό πάλι» Πίσω από το αμάξι, στην πιο μακρινή γωνία του υπόστεγου, στεκόταν ένας αδύνατος και ρυτιδωμένος κίτρινος εφιάλτης με ένα κεφάλι που δεν ήταν πραγματικά κεφάλι, αλλά ένα συνονθύλευμα από ροζ κορδόνια που στριφογύριζαν και συσπώνταν. Από κάτω τους έβλεπες πάλι την κίτρινη ρυτιδωμένη σάρκα. Ήταν πολύ ψηλό, πάνω από δύο δέκα. Έτσι όπως στεκόταν εκεί, μερικά από τα ροζ κορδόνια χτυπούσαν ένα από τα δοκάρια της οροφής από πάνω του. Ο ήχος που έβγαζαν θύμιζε πετάρισμα, σαν τις νυχτο-πεταλούδες που χτυπάνε στο τζάμι τη νύχτα προσπαθώντας να φτάσουν το φως που βλέπουν πίσω του. Τον ακούω ακόμη αυτό τον ήχο. Μερικές φορές τον ακούω στα όνειρα μου. Μέσα στη συστάδα από αυτά τα ροζ πράγματα που συνέχιζαν να κουλουριάζονται και να συσπώνται, κάτι ανοιγόκλεινε πάνω στην κίτρινη σάρκα. Κάτι μαύρο και στρογγυλό. Μπορεί να ήταν το στόμα του. Μπορεί να προσπαθούσε να ουρλιάξει. Δεν μπορώ να περιγράψω πάνω σε τι στεκόταν. Ήταν λες και ο εγκέφαλος μου δεν μπορούσε να βγάλει νόημα από αυτό που έβλεπαν τα μάτια μου. Δεν ήταν πόδια, είμαι σίγουρος γι' αυτό, και νομίζω ότι μπορεί να ήταν τρία αντί για δύο. Κατέληγαν πάντως σε μαύρα καμπυλωτά νύχια. Τα νύχια είχαν πάνω Απο μια Μπιουικ 8 357 τους τούφες από τρίχες σαν κομματάκια σύρμα. Νομίζω ότι ήταν τρίχες και νομίζω ότι μέσα στις τούφες χοροπηδούσαν κάτι ζωύφια, μικρά ζωύφια σαν ψείρες ή ψύλλοι. Από το στήθος του κρεμόταν ένα κομμάτι σάρκα σαν προβοσκίδα, σκεπασμένο με γυαλιστερούς μαύρους σάρκινους κύκλους. Μπορεί να ήταν σπυριά. Ή μπορεί, Θεέ μου, αυτά τα πράγματα να ήταν τα μάτια του. Ο σκύλος μας στεκόταν μπροστά του, γαβγίζοντας και γρυλίζοντας και τινάζοντας αφρούς από τη μουσούδα του. Έκανε να ορμήσει μπροστά και το πλάσμα στρίγκλισε μέσα από τη μαύρη τρύπα. Η γκρίζα προβοσκίδα έκανε μια σύσπαση, σαν χέρι χωρίς κόκαλα ή σαν πόδι βατράχου όταν το διαπερνά ηλεκτρισμός. Μερικές σταγόνες από κάποιο απροσδιόριστο υλικό πετάχτηκαν από την άκρη της κι έπεσαν στο δάπεδο του υπόστεγου. Αμέσως άρχισε να υψώνεται καπνός από τα σημεία όπου είχαν πέσει, και είδα ότι οι σταγόνες άνοιγαν ρωγμές στο τσιμέντο. Ο Ντίλον τραβήχτηκε λίγο πίσω όταν στρίγκλισε το πλάσμα, αλλά συνέχισε να γαβγίζει και να γρυλίζει με τα αυτιά κολλημένα στο κρανίο και τα μάτια να κοντεύουν να πεταχτούν από τις κόγχες τους. Το πλάσμα στρίγκλισε πάλι. Η Σίρλεϊ ούρλιαξε και σκέπασε τ5 αυτιά της με τα χέρια. Την καταλάβαινα απόλυτα, αλλά δε νομίζω ότι θα κατάφερνε τίποτε. Οι στριγκλιές δεν έμπαιναν στο κεφάλι σου από τ' αυτιά, αλλά το αντίθετο: έμοιαζαν ν' αρχίζουν μέσα στο κεφάλι σου και να βγαίνουν έξω από τ' αυτιά σου, σαν ατμός που γλιστράει από κάπου. Ήθελα να πω στη Σίρλεϊ να μην το κάνει αυτό, να μην κλείνει τ' αυτιά της, ότι μπορεί να πάθαινε εμβολή ή τίποτε τέτοιο αν έκλεινε αυτό το φρικτό στρίγκλισμα μέσα της, και μετά κατέβασε τα χέρια της από μόνη της. Ο Χάντι την αγκάλιασε από τους ώμους κι αυτή Σίρλεϊ Αισθάνθηκα τον Χάντι να με αγκαλιάζει κι έπιασα το χέρι του. Έπρεπε να το πιάσω, ήθελα να πιαστώ από κάτι ανθρώπινο. Έτσι όπως το λέει ο Έντι,



ακούγεται λες και το πρώτο πλάσμα που βγήκε ζωντανό από την Μπιούικ έμοιαζε ανθρώπινο. Είχε στόμα μέσα σε όλα εκείνα τα ροζ πράγματα που στριφογύριζαν, είχε στήθος, είχε κάτι σαν μάτια. Δε λέω ότι αυτό είναι λάθος, αλλά δεν μπορώ να πω και ότι είναι σωστό. Δεν είμαι σίγουρη καν ότι το είδαμε ολόκληρο έτσι όπως ήταν -σίγουρα όχι έτσι όπως είναι εκπαιδευμένοι να παρατηρούν και να βλέπουν οι αστυνομικοί. Αυτό το πλάσμα ήταν πολύ παράξενο, πολύ έξω όχι απλώς από τις εμπειρίες μας αλλά από όλο το πλαίσιο των αναφορών μας. Ήταν ανθρωποειδές; Λιγάκι -ή τουλάχιστον εμείς το βλέπαμε έτσι. Ήταν ανθρώπινο; Ούτε κατά διάνοια. Είχε νοημοσύνη, αντίληψη; Δεν μπορώ να είμαι σίγουρη, αλλά, ναι, νομίζω ότι είχε. Όμως αυτό δεν είχε σημασία γιατί ήταν τόσο αλλόκοτο που μας είχε κυριέψει μια απίστευτη φρίκη. Και πέρα από τη φρίκη (ή ίσως μέσα στη φρίκη, σαν το καρύδι μέσα στο τσόφλι του) υπήρχε μίσος. Κάπου μέσα μου ήθελα να του γαβγίσω και να του Απο μια Μπιουικ 8 359 γρυλίσω όπως έκανε ο Ντίλον. Ξυπνούσε ένα θυμό μέσα μου, μια έχθρα, μαζί με τρόμο και αποστροφή. Τα άλλα πλάσματα ήταν νεκρά όταν έφτασαν. Αυτό δεν ήταν, αλλά το θέλαμε νεκρό. Θεέ μου, πόσο το θέλαμε! Τη δεύτερη φορά που στρίγκλισε έμοιαζε να μας κοιτάζει. Η προβοσκίδα στη μέση του σηκώθηκε σαν τεντωμένο χέρι που προσπαθούσε ίσως να μας κάνει νόημα: Βοηθήστε με, όιώξτε αυτό το τέρας πον γαβγίζει. Ο Μίστερ Ντίλον όρμησε πάλι. Το πλάσμα στη γωνία στρίγκλισε για τρίτη φορά και τραβήχτηκε πίσω. Κι άλλο υγρό τινάχτηκε από την προβοσκίδα του ή το χέρι του ή το πέος του ή ό,τι ήταν αυτό το πράγμα. Μερικές σταγόνες χτύπησαν τον Ντίλον και η γούνα του άρχισε να καπνίζει αμέσως. Έβγαλε μια σειρά από πονεμένα αλυχτίσματα. Και μετά, αντί να κάνει πίσω, όρμησε στο πλάσμα. Αυτό κινήθηκε με μια αλλόκοτη, απίστευτη ταχύτητα. Ο Μίστερ Ντίλον άρπαξε με τα δόντια του μια πτυχή από το ρυτιδωμένο, σακουλιασμένο δέρμα του, και την επόμενη στιγμή το πλάσμα είχε πεταχτεί στον τοίχο από την πίσω πλευρά της Μπιούικ, στριγκλίζοντας από κείνη την τρύπα στο κίτρινο δέρμα του, και με την προβοσκίδα να κουνιέται πέρα δώθε. Ένα μαύρο πηχτό υγρό σαν εκείνο που είχε βγει από τη νυχτερίδα και το ψάρι έτρεχε από το σημείο όπου το είχε δαγκώσει ο Ντίλον. Χτύπησε στην γκαραζόπορτα και τσίριξε από πόνο ή θυμό ή και τα δύο. Και μετά ο Ντίλον του όρμησε πάλι από πίσω. Πήδηξε ψηλά και το άρπαξε από τις πτυχές που κρέμονταν από την πλάτη του -ή τουλάχιστον έτσι νομίζω ότι θα μπορούσες ν' αποκαλέσεις αυτό το πράγμα. Η σάρκα κόπηκε με μια αηδιαστική ευκολία. Ο Ντίλον έπεσε στο δάπεδο του υπόστεγου κρατώντας τα σαγόνια του σφιγμένα, παρασέρνοντας μαζί του ένα ακόμη μεγαλύτερο κομμάτι από τη σάρκα του πλάσματος, που ξεκόλλησε από πάνω του σαν φουσκαλιασμένη ταπετσαρία. Το προ- 360 Stephen King τεταμένο μουσούδι του Ντίλον ήταν γεμάτο από μαύρη γλίτσα... αίμα... ή ό,τι ήταν αυτό το πράγμα. Ο Ντίλον ούρλιαξε σαν αηδιασμένος από την αίσθηση του, αλλά συνέχισε να κρατάει το κομμάτι που είχε κόψει, τινάζοντας το κεφάλι του δεξιά αριστερά σαν να ήθελε να κόψει κι άλλο, όπως κάνει ένα τεριέ όταν αρπάξει αρουραίο. Το πλάσμα ούρλιαξε και μετά έβγαλε έναν άναρθρο ήχο που νόμιζες σχεδόν ότι ήταν λέξεις. Και ναι, τα ουρλιαχτά και ο ήχος έμοιαζαν να ξεκινούν όλα από τη μέση του κεφαλιού σου, σχεδόν να επωάζονται εκεί. Το πλάσμα χτύπησε την γκαραζόπορτα με την προβοσκίδα του σαν ν' απαιτούσε να του ανοίξουμε για να βγει έξω, αλλά δεν είχε δύναμη.



Ο Χάντι είχε τραβήξει το πιστόλι του. Για μια στιγμή είχε το πεδίο ελεύθερο, θα μπορούσε να χτυπήσει τα ροζ κορδόνια και το κίτρινο κεφάλι που βρισκόταν από κάτω, αλλά μετά το πλάσμα στριφογύρισε, σκούζοντας ακόμη από κείνη τη μαύρη τρύπα, και έπεσε πάνω στον Ντίλον. Το γκρίζο πράγμα που έβγαινε από το στήθος του τυλίχτηκε γύρω από το λαιμό του Ντίλον, και το σκυλί άρχισε να γαβγίζει και να ουρλιάζει πονεμένα. Είδα καπνό να υψώνεται από τα σημεία όπου τον κρατούσε το πλάσμα, και μια στιγμή αργότεςκι μου μύρισε καμένη γούνα μαζί με τα σάπια λαχανικά και την αλμύρα. Το πλάσμα ήταν πεσμένο πάνω από το σκύλο μας, στρίγκλιζε και σφάδαζε, και τα πόδια του (αν ήταν πόδια αυτά) χτυπούσαν στην γκαραζόπορτα αφήνοντας σημάδια σαν κηλίδες από νικοτίνη. Και ο Ντίλον έβγαζε απανωτά αλυχτίσματα αγωνίας. Ο Χάντι σημάδεψε με το πιστόλι. Του άρπαξα τον καρπό και του κατέβασα το χέρι. «Όχι! Θα χτυπήσεις τον Ντίλον!» Και τότε ο Έντι πέρασε δίπλα μου και σχεδόν με πέταξε κάτω. Είχε βρει ένα ζευγάρι λαστιχένια γάντια σε μια σακούλα δίπλα στην πόρτα και τα είχε φορέσει. Έντι Πρέπει να καταλάβετε ότι αυτά που ε'γιναν δεν τα θυμάμαι όπως θυμούνται συνήθως οι άνθρωποι αυτά που τους συμβαίνουν. Ήταν περισσότερο σαν να θυμόμουν κάποια πράγματα αμυδρά μετά από ε'να άσχημο μεθύσι. Δεν ήταν ο Έντι Τζακιμπουά αυτός που πήρε τα λαστιχένια γάντια από το σωρό πάνω στις σακούλες δίπλα στην πόρτα. Ήταν κάποιος που ονειρευόταν ότι ήταν ο Έντι Τζακιμπουά. Έτσι το νιώθω τώρα τουλάχιστον. Νομίζω ότι και τότε έτσι ήταν. θα με ρωτήσεις, ήθελα να σώσω τον Ντίλον; Μικρέ, έτσι θέλω να πιστεύω. Αυτό μόνο μπορώ να σου πω. Γιατί ουσιαστικά δε θυμάμαι. Το πιθανότερο ήταν ότι ήθελα απλώς να κάνω αυτό το κίτρινο πράμα να πάψει να στριγκλίζει μέσα στο κεφάλι μου. Δεν το άντεχα! Το σιχαινόμουν. Το ν' ακούς τα ουρλιαχτά του μέσα στο μυαλό σου ήταν σαν να σε βίαζαν. Αλλά πρέπει να σκεφτόμουν. Καταλαβαίνεις τι εννοώ; Σε κάποιο επίπεδο πρέπει όντως να σκεφτόμουν, γιατί φόρεσα τα λαστιχένια γάντια και μετά πήρα τον κασμά από τον τοίχο, θυμάμαι ότι τα γάντια ήταν μπλε. Υπήρχαν 362 Stephen King τουλάχιστον μια ντουζίνα ζευγάρια στοιβαγμένα πάνω σ' εκείνες τις σακούλες, όλα τα χρώματα της ίριδας, αλλά πήρα τα μπλε. Τα φόρεσα γρήγορα -όσο γρήγορα βλέπεις να τα φοράνε οι γιατροί σ' εκείνο το σίριαλ, Στην Εντατική. Μετά κατέβασα τον κασμά από τη θέση του στον τοίχο. Πέρασα δίπλα από τη Σίρλεϊ και την έσπρωξα τόσο δυνατά που κόντεψα να τη ρίξω κάτω. Θα την είχα ρίξει, νομίζω, αλλά ο Χάντι την έπιασε πριν πέσει. Ο Τζορτζ φώναξε κάτι. Νομίζω ότι είπε «Πρόσεχε το οξύ». Δε νομίζω να φοβόμουν, και σίγουρα δε θυμάμαι να ένιωθα γενναίος. Θυμάμαι μόνο ότι ένιωθα μίσος και αποστροφή. Έτσι θα ένιωθες αν ξυπνούσες με μια βδέλλα στο στόμα σου να ρουφάει αίμα από τη γλώσσα σου. Το είπα αυτό κάποτε στον Κέρτις και χρησιμοποίησε μια φράση που δεν την ξέχασα ποτέ: η φρίκη του υπερβατικού. Αυτό ακριβώς ήταν, η φρίκη του υπερβατικού. Ο Ντίλον ούρλιαζε, σφάδαζε, γρύλιζε, και προσπαθούσε να ξεφύγει. Το πλάσμα ήταν πεσμένο πάνω του, μ' εκείνα τα ροζ νήματα να κουνιούνται πέρα δώθε σαν φύκια από τα κύματα. Η μυρωδιά της καμένης γούνας. Η δυ-σωδία της αλμύρας και του λάχανου. Εκείνο το μαύρο πηχτό πράγμα που έτρεχε από το τραύμα του τέρατος και κυλούσε στις κίτρινες ρυτίδες από το δέρμα του σαν βούρκος κι έσταζε στο τσιμέντο. Η ανάγκη μου να το σκοτώσω, να το εξαφανίσω, να το διώξω από τον κόσμο. Όλα αυτά στροβιλίζονταν στο μυαλό μου -στροβιλίζονταν. Σου λέω, ήταν λες και το σοκ από αυτό που είχαμε βρει στο υπόστεγο να μου είχε αλέσει το μυαλό,



να το είχε κάνει πουρέ, και μετά να το είχε μετατρέψει σε έναν κυκλώνα που δεν είχε καμία σχέση με τη λογική σκέψη, την τρέλα, την αστυνομία ή τον Έντι Τζακιμπουά. Όπως σου είπα, τα θυμάμαι, αλλά όχι όπως θυμάσαι τα κανονικά γεγονότα που σου έχουν συμβεί. Περισσότερο σαν όνειρο. Και ευτυχώς ΑΠΟ ΜΙΑ ΜΠΙΟΥΙΚ 8 363 γι' αυτό. Είναι ήδη φρικτό να τα θυμάσαι. Και δεν μπορείς να μην τα θυμάσαι. Ακόμη και το πιοτό δεν τα σβήνει, απλώς τα απομακρύνει για λίγο, και όταν σταματήσεις σου ξανάρχονται όλα. Σαν να ξυπνάς με μια βδέλλα στο στόμα σου. Έφτασα στο πλάσμα, σήκωσα τον κασμά και η μύτη του χώθηκε στη μέση του σώματος του. Το πλάσμα ούρ- ;ε και πετάχτηκε προς τα πίσω πάνω στην γκαραζό-Ρπορτα. Ο Ντίλον ελευθερώθηκε και οπισθοχώρησε, έρποντας με την κοιλιά στο τσιμέντο. Γάβγιζε θυμωμένος και ταυτόχρονα ούρλιαζε απ' τον πόνο. Στη γούνα πίσω από το κολάρο του υπήρχε ένα καμένο αυλάκι. Η μισή του μουσούδα ήταν μαύρη σαν να είχε καεί, σαν να την είχε χώσει μέσα σε φωτιά. Και από τη γούνα του ανέβαιναν μικρά νήματα καπνού. Το πλάσμα που κείτονταν στην γκαραζόπορτα σήκωσε εκείνη την γκρίζα προβοσκίδα στο στήθος του, και τελικά εκείνα τα πράγματα που είχε πάνω ήταν όντως μάτια. Με κοίταζαν και δεν το άντεχα. Γύρισα τον κασμά στα χέρια μου και το χτύπησα με την πλατιά κοφτερή άκρη. Ακούστηκε ένα δυνατό τσοπ και ένα μέρος της προβοσκίδας κύλησε στο τσιμέντο. Είδα ότι του είχα επίσης ανοίξει το στήθος. Από την τρύπα έβγαιναν σύννεφα από ένα υλικό σαν ροζ αφρός ξυρίσματος, που φούσκωναν λες και η πίεση μέσα του ήταν πολύ μεγαλύτερη. Πάνω στην γκρίζα προβοσκίδα -μιλάω για το κομμάτι που είχε κοπεί-τα μάτια κουνιόνταν σπαστικά, σαν να κοίταζαν σε πολλές διαφορετικές κατευθύνσεις ταυτόχρονα. Από την άκρη της έτρεχε ένα διαφανές υγρό, το δηλητήριο, φαντάζομαι, που έκαιγε το τσιμέντο. Τότε βρέθηκε δίπλα μου ο Τζορτζ. Είχε ένα φτυάρι. Χτύπησε με δύναμη, χώνοντας τη μεταλλική λάμα του φτυαριού στη μέση των κορδονιών στο κεφάλι του πλάσματος. Την έχωσε όλη μέσα στην κίτρινη σάρκα του πλά- 364 Stephen King σματος, μέχρι το ξύλινο στέλεχος. Το πλάσμα ούρλιαξε. Το άκουσα τόσο δυνατά μέσα στο νου μου, που ένιωσα να πετάγονται τα μάτια μου από τις κόγχες τους, όπως γουρλώνουν τα μάτια ενός βατράχου αν πιάσεις το πλαδαρό του σώμα και το ζουλήξεις δυνατά. Χάντι Φόρεσα ένα ζευγάρι γάντια κι εγώ και άρπαξα ένα άλλο εργαλείο -νομίζω όη ήταν μια τσουγκράνα, αλλά δεν είμαι τελείως σίγουρος. Ό,τι κι αν ήταν, το άρπαξα και πήγα στον Έντι και τον Τζορτζ. Μερικά δευτερόλεπτα αργότερα (ή μπορεί να ήταν ένα λεπτό, δεν ξέρω, ο χρόνος δεν είχε νόημα πια) κοίταξα και είδα ότι ήταν και η Σίρλεϊ εκεί. Είχε φορέσει γάντια κι αυτή και κρατούσε το σκαλιστηρι του Άρκι. Τα μαλλιά της είχαν λυθεί και κρέμονταν μπροστά στο πρόσωπο της. 'Εμοιαζε σαν τη Σίνα, τη Βασίλισσα της Ζούγκλας. Θυμηθήκαμε όλοι να φορέσουμε γάντια, αλλά ήμαστε όλοι τρελαμένοι. Τελείως τρελαμένοι. Η όψη αυτού του πλάσματος, αυτός ο ήχος που έβγαζε, ένα στρίγκλισμα και μοιρολόι μαζί, ακόμη και ο τρόπος που γάβγιζε και γρύλιζε ο Ντίλον -όλα αυτά μας είχαν τρελάνει. Είχα ξεχάσει το αναποδογυρισμένο βυτίο, τον Τζορτζ Στανκόφ-σκι που προσπαθούσε να βάλει τα παιδιά στο λεωφορείο για να τα απομακρύνει από τον κίνδυνο, και τον κρατούμενο που είχαν φέρει ο Έντι και ο Τζορτζ Μόργκαν. Νομίζω ότι ξέχασα ακόμη και ότι υπήρχε ένας άλλος κόσμος



366 Stephen King έξω από κείνο το βρομερό μικρό υπόστεγο. Ούρλιαζα καθώς χτυπούσα με την τσουγκράνα, χώνοντας τα δόντια της ξανά και ξανά στο σώμα του πλάσματος που ήταν πεσμένο στο τσιμέντο. Οι άλλοι ούρλιαζαν κι αυτοί. Σταθήκαμε γύρω του σε έναν κύκλο, χτυπούσαμε και κόβαμε και καρφώναμε μέχρι που το κάναμε κομμάτια. Του φωνάζαμε να πεθάνει κι αυτό δεν πέθαινε, νόμιζες ότι δε θα πέθαινε ποτέ. Αν μπορούσα να ξεχάσω κάτι, κάτι από όλα αυτά, θα ξεχνούσα το εξής: στο τέλος, λίγο πριν πεθάνει επιτέλους, σήκωσε ό,τι είχε απομείνει από την προβοσκίδα του, που έτρεμε σαν χέρι γέρου. Υπήρχαν μάτια πάνω της, και μερικά κρέμονταν από κάτι που έμοιαζε με γυαλιστερά νήματα. Ίσως να ήταν οπτικά νεύρα. Δεν ξέρω. Τέλος πάντων, το απομεινάρι της προβοσκίδας υψώθηκε, και για μια στιγμή, στο κέντρο του κεφαλιού μου, είδα τον εαυτό μου. Μας είδα όλους μας να στεκόμαστε σε κύκλο και να κοιτάζουμε κάτω μοιάζοντας σαν δολοφόνοι πάνω από τον τάφο του θύματος τους, και είδα πόσο παράξενοι και αλλόκοτοι ήμαστε. Πόσο φρικτοί ήμαστε. Εκείνη τη στιγμή αισθάνθηκα την τρομερή σύγχυση του πλάσματος. Όχι το φόβο του, γιατί δε φοβόταν. Όχι την αθωότητα του, γιατί δεν ήταν αθώο. Ούτε και ένοχο, εδώ που τα λέμε. Εκείνο που ένιωθε ήταν σύγχυση. Ήξερε πού βρισκόταν; Δε νομίζω. 'Ηξερε γιατί του επιτέθηκε ο Ντίλον και γιατί εμείς το σκοτώναμε; Ναι, αυτό το ήξερε. Το κάναμε επειδή ήμαστε τόσο διαφορετικοί, τόσο διαφορετικοί και φρικτοί που τα μάτια του δεν μπορούσαν σχεδόν να μας δουν, δεν μπορούσαν να συγκρατήσουν την εικόνα μας καθώς το περικυκλώσαμε ουρλιάζοντας και χτυπώντας και πετσοκόβοντας. Και τελικά έμεινε ακίνητο. Το απομεινάρι της προβοσκίδας στο στήθος του ξανάπεσε. Τα μάτια του έπαψαν να κάνουν σπαστικές κινήσεις και έμειναν στη θέση τους παγωμένα. Απο μια Μπιουικ 8 367 Στεκόμαστε εκεί, ο Ένπ και ο Τζορτζ δίπλα δίπλα, λαχανιασμένοι. Η Σίρλεϊ κι εγώ ήμαστε απέναντι τους -από την άλλη πλευρά του πλάσματος- και ο Ντίλον ήταν πίσω μας, αγκομαχούσε και κλαψούριζε. Η Σίρλεϊ πέταξε το σκαλιστήρι και όταν έπεσε στο τσιμέντο είδα ένα κομμάτι από την κίτρινη σάρκα του πλάσματος πάνω του σαν μολυσμένο χώμα. Το πρόσωπο της ήταν κάτασπρο, εκτός από δύο κατακόκκινες βούλες στα μαγουλά της και άλλη μία που εξαπλωνόταν στο λαιμό της. «Χάντι», ψιθύρισε. «Τι;» τη ρώτησα. Δεν μπορούσα να μιλήσω σχεδόν, ο λαιμός μου είχε στεγνώσει. «Χάντι!» «77 είναι, που να πάρει;» «Σκεφτόταν», ψιθύρισε η Σίρλεϊ. Τα μάτια της ήταν πελώρια, γεμάτα φρίκη, και βουρκωμένα. «Σκοτώσαμε ένα νοήμον ον. Αυτό είναι φόνος». «Τρίχες, αυτό είναι όλο», είπε ο Τζορτζ. «Ακόμη κι αν σκεφτόταν, τι σημασία έχει τώρα πια;» Ο Ντίλον χώθηκε ανάμεσα σ' εμένα και τη Σίρλεϊ κλα-ψουρίζοντας ακόμη, αν και όχι τόσο πολύ όσο πριν. Είχε κάτι μεγάλα φαλακρά μπαλώματα στη γούνα του, στο λαιμό, την πλάτη και το στήθος του, σαν να είχε ψώρα. Η άκρη του ενός αυτιού του ήταν εντελώς καμένη. Τέντωσε το λαιμό του και μύρισε το πτώμα του πλάσματος που κειτόταν δίπλα στην γκαραζόπορτα. «Πιάσ' τον και βγάλ' τον έξω από δω», είπε ο Τζορτζ. «Όχι, είναι εντάξει τώρα», είπα. Ο Ντίλον μύρισε λίγο ακόμη το ακίνητο πτώμα με τα ροζ πλοκάμια στο κεφάλι και κλαψούρισε πάλι. Μετά σήκωσε το πόδι του και κατούρησε πάνω



στο κομμένο κομμάτι της προβοσκίδας, αν ήταν προβοσκίδα. Και μετά έκανε πίσω εξακολουθώντας να κλαψουρίζει. Είχα αρχίσει ν' ακούω ένα αμυδρό σφύριγμα. Η μυρω- 368 Stephen King διά ταυ λάχανου γινόταν πιο έντονη και η σάρκα του πλάσματος έχανε το κίτρινο χρώμα της. Γινόταν άσπρο. Μικροσκοπικά, σχεδόν αόρατα νήματα ατμού είχαν αρχίσει να υψώνονται από το δέρμα του. Από εκεί ερχόταν αυτή η δυσωδία, από τον ατμό. Το πλάσμα είχε αρχίσει ν' αποσυντίθεται, όπως και όλα τα υπόλοιπα τέρατα που είχαν έρθει από την Μπιούικ. «Σίρλεΐ, γυρνά μέσα», είπα. «Εκκρεμεί το 99». Αυτή ανοιγόκλεισε πολλές φορές τα μάτια της, σαν άνθρωπος που συνέρχεται από βαθύ ύπνο. «Το βυτίο», είπε. «Ο Τζορτζ. Ω θεέ μου, το ξέχασα». «Πάρε το σκυλί μαζί σου», είπα. «Ναι. Εντάξει». Σταμάτησε. «Καιτα;...» Έδειξε τα εργαλεία που ήταν σκορπισμένα στο τσιμέντο, αυτά που είχαμε χρησιμοποιήσει για να σκοτώσουμε το πλάσμα ενώ ούρλιαζε στριμωγμένο στην γκαραζόπορτα. Ούρλιαζε τι; Ζητούσε έλεος; θα έδειχνε έλεος αυτό (ή κάποιο άλλο από το είδος του) σε έναν από μας αν αντιστρέφονταν οι ρόλοι μας; Δε νομίζω... Αλλά ήταν φυσικό να το βλέπω έτσι, σωστά; Γιατί αφού κάνεις κάτι τέτοιο, μετά πρέπει να περάσεις την πρώτη νύχτα, και μετά την επόμενη, και μετά ένα χρόνο, και μετά δέκα. Πρέπει να μπορείς να κλείσεις τα φώτα και να πέσεις να κοιμηθείς στο σκοτάδι. Πρέπει να πιστεύεις ότι έκανες το ίδιο πράγμα που θα σου έκαναν κι εσένα. Πρέπει να βάλεις τις σκέψεις σου σε μια σειρά γιατί ξέρεις ότι δεν μπορείς να ζεις συνέχεια με αναμμένα τα φώτα. «Δεν ξέρω, Σίρλεΐ», είπα. 'Ημουν πολύ κουρασμένος, και η μυρωδιά του σάπιου λάχανου μου ανακάτευε το στομάχι. «Τι σημασία έχει, δεν πρόκειται να γίνει ανάκριση ή δίκη ή οτιδήποτε επίσημο. Πήγαινε μέσα. Είσαι αξιωματικός επικοινωνιών, ασχολήσου με τις επικοινωνίες, λοιπόν». Έκανε ένα απότομο καταφατικό νεύμα. «Έλα, Ντίλον». Δεν ήμουν σίγουρος αν ο Ντίλον θα πήγαινε μαζί της, αλ- Απο μια MmoviK 8 369 λά πήγε, περπατώντας πίσω από τα καφέ χαμηλοτάκουνα παπούτσια της. Συνέχιζε να κλαψουρίζει όμως, και λίγο πριν βγει έξω από την πλαϊνή πόρτα ρίγησε ολόκληρος σαν να είχε κρυώσει. «Πρέπει να φύγουμε κι εμείς», είπε ο Τζορτζ στον Έ-ντι. Πήγε να τρίψει τα μάτια του, αλλά κατάλαβε ότι φορούσε ακόμη γάντια και τα έβγαλε. «Πρέπει να τακτοποιήσουμε τον κρατούμενο». Ο Έντι φάνηκε να ξαφνιάζεται όσο και η Σίρλεϊ όταν της θύμισα τη σύγκρουση στο Ποτίνβιλ. «Το είχα ξεχάσει εντελώς αυτό το κάθαρμα», είπε. «Έσπασε τη μύτη του, Τζορτζ. Την άκουσα». «Ναι;» είπε ο Τζορτζ. «Τι κρίμα». Ο Έντι χαμογέλασε. Τον έβλεπες να προσπαθεί να συγκρατήσει το χαμόγελο του, αλλά αυτό έγινε πιο πλατύ. Συμβαίνει συχνά αυτό, ακόμη και κάτω από τις χειρότερες συνθήκες. Ιδιαίτερα κάτω από τις χειρότερες συνθήκες. «Εμπρός, πηγαίνετε να τακτοποιήσετε τον κρατούμενο», είπα. «Έλα μαζί μας», μου είπε ο Έντι. «Δεν πρέπει να μείνεις μόνος εδώ μέσα». «Γιατί; Αφού αυτό το πράμα πέθανε». «Αυτό, όμως, όχι». Ο Έντι έδειξε με το πιγούνι την Μπιούικ. «Το αναθεματισμένο το ψευτοαμάξι είναι ακόμη επικίνδυνο -και εννοώ πολύ επικίνδυνο. Δεν το νιώθεις;» «Νιώθω κάτι», είπε ο Τζορτζ. «Ίσως είναι απλώς αντίδραση από τη φάση με αυτό το πράμα, ό,τι κι αν ήταν». Έδειξε προς το νεκρό πλάσμα.



«Όχι», είπε ο Έντι. «Αυτό που νιώθεις έρχεται από την κωλο-Μπιουικ, όχι από αυτό το πεθαμένο πράγμα. Η Μπιούικ αναπνέει, αυτό πιστεύω εγώ. Ό,τι κι αν είναι αυτό το αμάξι, αναπνέει. Είναι επικίνδυνο να μείνεις εδώ, Χάντι. Όχι μόνο εσύ, όλοι μας». «Τα παραλές». 370 Stephen King «Σιγά μην τα παραλέω. Σου είπα, το αμάξι αναπνέει. Πέταξε αυτό το πράμα ε'ξω με την εκπνοή, όπως πετάς μύξα από τη μύτη σου όταν φταρνίζεσαι. Και τώρα ετοιμάζεται να ρουφήξει πάλι. Σου λέω, το νιώθω». «Κοίτα», είπα. «Απλώς θέλω να ρίξω μια γρήγορη ματιά εδώ τριγύρω, εντάξει; Μετά θα πάρω το κάλυμμα και θα σκεπάσω... αυτό». Έδειξα με τον αντίχειρα το θύμα μας. «Τα υπόλοιπα μπορούν να περιμένουν μέχρι να 'ρθουν ο Τόνι και ο Κερτ. Αυτοί είναι οι ειδικοί». Όμως ήταν αδύνατο να τον καλμάρω. Ο Έντι ήταν ταραγμένος. «Μην τους αφήσεις να πλησιάσουν το αμάξι τώρα. Να περιμένουν πρώτα να ρουφήξει και μετά». Κοίταξε βλοσυρός την Μπιούικ. «Και να ξέρεις ότι θα σου φέρουν αντίρρηση. Ο αρχιφύλακας θα θέλει να μπει μέσα και ο Κερτ θα το θέλει ακόμη περισσότερο, αλλά δεν πρέπει να τους αφήσεις. Γιατί...» «Ξέρω», είπα. «Ετοιμάζεται να ρουφήξει πάλι, το νιώθεις, θα 'πρεπε να γίνεις μέντιουμ, Έντι. Να σου βάλουμε μια γραμμή 090 -θα βγάλεις πολλά λεφτά διαβάζοντας το χέρι από το τηλέφωνο». «Ναι, εντάξει, γέλα. Νομίζεις ότι ο Ένις Ράφερτι γελάει, όπου κι αν είναι; Σου λέω αυτό που ξέρω, είτε σου αρέσει είτε όχι. Το αμάξι αναπνέει. Αυτό έκανε από την αρχή. Αυτή τη φορά, όταν θα ρουφήξει πάλι, θα ρουφήξει για τα καλά. Να σου πω τι θα κάνουμε. Θα σε βοηθήσουμε εγώ και ο Τζορτζ με το κάλυμμα. Θα το σκεπάσουμε μαζί αυτό το πράμα και μετά θα φύγουμε μαζί». Δε μου φάνηκε κακή ιδέα, αν και δεν ήξερα γιατί ακριβώς. «Έντι, μπορώ να τα βγάλω πέρα και μόνος μου. Σ' το ορκίζομαι. Επίσης, θέλω να τραβήξω μερικές φωτογραφίες του κύριου εξωγήινου από δω πριν σαπίσει και γίνει καβουρόσουπα». «Κόφ' το», είπε ο Τζορτζ. Φαινόταν λίγο χλομός. ΑΠΟ ΜΙΑ ΜΠΙΟΥΙΚ 8 371 «Με συγχωρείς. Εσείς πηγαίνετε να φροντίσετε τον κρατούμενο, και θα 'ρθω κι εγώ στο πι και φι». Ο Έντι κοίταζε την Μπουικ, καθισμένη πάνω στα μεγάλα, λεία, ασπρόμαυρα λάστιχα της, με το πορτ μπαγκάζ ανοιχτό έτσι που το πίσω μέρος της έμοιαζε σαν στόμα κροκόδειλου. «Το μισώ αυτό το πράγμα», είπε. «Για δύο σεντς...» Ο Τζορτζ είχε ξεκινήσει για την πόρτα στο μεταξύ, και ο Έντι τον ακολούθησε χωρίς να ολοκληρώσει τη φράση του λέγοντας τι θα έκανε για δυο σεντς. Δεν ήταν δύσκολο να φανταστείς όμως. Η μυρωδιά του πλάσματος που σάπιζε γινόταν χειρότερη κάθε λεπτό που περνούσε. Θυμήθηκα εκείνη τη μάσκα που είχε φορέσει ο Κέρτις όταν μπήκε εδώ μέσα για να δει το φυτό. Πρέπει να ήταν ακόμη στην καλύβα. Και την τελευταία φορά που είχα κοιτάξει υπήρχε και μια φωτογραφική μηχανή Πολαρόιντ. Άκουσα πολύ αμυδρά τον Τζορτζ να φωνάζει από το πάρκινγκ στη Σίρλεϊ, να τη ρωτάει αν ήταν καλά. Του απάντησε ότι ήταν μια χαρά. Ένα δυο δευτερόλεπτα αργότερα, ο Έντι φώναξε «ΓΑΜΩ ΤΟ!» με όλη του τη δύναμη. Ακουγόταν τελείως τσαντισμένος. Κατάλαβα ότι ο κρα-I τούμενος, που μάλλον ήταν μαστουρωμένος και είχε και Ι σπασμένη μύτη από πάνω, είχε σπάσει το πίσω τζάμι του περιπολικού 6 και την είχε κοπανήσει. Και τι έγινε όμως; Υπάρχουν και χειρότερα από έναν κρατούμενο που σου κάνει



κομμάτια το περιπολικό σου και την κοπανάει. Μια φορά, ενώ βοηθούσα σε μια σύγκρουση με τρία αμάξια ί στο Πάτσιν, πήρα το μεθυσμένο οδηγό που τα είχε προκαλέσει όλα αυτά και τον έκλεισα στο πίσω κάθισμα του περιπολικού μου για να πάω ήσυχος να βάλω φωτεινά σήματα στο δρόμο. Όταν γύρισα, ανακάλυψα ότι στο διάστημα που έλειπα ο κρατούμενος είχε βγάλει το πουκάμισο του και είχε χέσει μέσα. Και μετά χρησιμοποίησε το ένα μανί- 372 Stephen King κι σαν κορνέ ζαχαροπλαστικής -φανταστείτε ένα ζαχαροπλάστη να διακοσμεί κέικ με σαντιγί για να καταλάβετε τι προσπαθώ να περίγραψα)- για να γράψει το όνομα του και στα δύο πλαϊνά παράθυρα. Προσπαθούσε να γράψει και στο πίσω παράθυρο, μόνο που του τελείωσε το υλικό για το γκλασάρισμα. Όταν τον ρώτησα πώς του ήρθε να κάνει κάτι τόσο απαίσιο, αυτός με κοίταξε μ' εκείνη την τρελή υπεροψία που έχουν μόνο οι χρόνιοι μεθύστακες και είπε, «Ζούμε σ' έναν απαίσιο κόσμο». Τέλος πάντων, δε θεώρησα σημαντικές τις φωνές του Έντι, και πήγα στην καλύβα δίπλα στο υπόστεγο χωρίς να κάνω τον κόπο να δω τι συνέβαινε. Ήμουν σχεδόν σίγουρος ότι η μάσκα δε θα υπήρχε, αλλά ήταν ακόμη στο ράφι, σφηνωμένη ανάμεσα στο κουτί με τις άδειες βιντεοταινίες και μια στοίβα περιοδικά ψαρέματος. Κάποια προνοητική ψυχή μάλιστα την είχε βάλει μέσα σε μια πλαστική σακούλα τεκμηρίων για να μη σκονίζεται. Καθώς την κατέβαζα θυμήθηκα πόσο αστείος φαινόταν ο Κερτ τη μέρα που τον είδα να φοράει για πρώτη φορά αυτό το μαραφέτι -και την ολόσωμη άσπρη μπλούζα, τον μπλε σκούφο του μπάνιου και τις κόκκινες γαλότσες. Είσαι υπέροχος, κούνα το χέρι στους θαυμαστές σου, του είχα πει. Έβαλα τη μάσκα στο στόμα και στη μύτη μου, σχεδόν σίγουρος ότι θα ήταν αδύνατο ν' αναπνεύσω τον κονσερ-βαρισμένο αέρα της. Ήταν αέρας όμως -μπαγιάτικος σαν ψωμί μιας βδομάδας, αλλά ψωμί όχι μουχλιασμένο, αν καταλαβαίνεις τι εννοώ. Σίγουρα καλύτερος από την μπόχα μέσα στο υπόστεγο. Πήρα και την παλιά Πολαρόιντ από το καρφί όπου κρεμόταν από το λουρί της. Βγήκα από την καλύβα και τότε μου φάνηκε ότι είδα μια κίνηση -αν και θα είμαι ο πρώτος που θα παραδεχτώ ότι μπορεί αυτό να το επινόησα εκ των υστέρων με το μυαλό μου. Απλώς μια αστραπιαία κίνηση. 'Οχι από την περιοχή του υπόστεγου όμως, γιατί κοίταζα κατευθείαν προς τα εκεί, και την κίνη- ΑΠΟ ΜΙΑ ΜΠΙΟΥΙΚ 8 373 ση την έπιασα περισσότερο με την άκρη του ματιού μου. Κάτι στο πίσω χωράφι, μέσα στα ψηλά χόρτα. Μάλλον σκέφτηκα ότι ήταν ο Ντίλον. 'Οτι ίσως κυλιόταν στα χόρτα για να βγάλει εκείνη την οσμή από πάνω του. Δεν ήταν όμως. Ο Ντίλον δεν είχε τις δυνάμεις να κυλιστεί στα χόρτα. Εκείνη την ώρα ο καημένος ο Ντίλον ήταν ετοιμοθάνατος. Γύρισα πίσω στο υπόστεγο αναπνέοντας από τη μάσκα. Και παρ' όλο που προηγουμένως δεν ένιωθα αυτό που είχε πει ο Ένα, τούτη τη φορά το αισθάνθηκα έντονα και καθαρά. Ήταν λες και το γεγονός ότι είχα βγει από το υπόστεγο για λίγο να με είχε συνεφέρει ή να με είχε συ-ΐγτονίσει καλύτερα, και έτσι το αντιλήφθηκα. Η Μπιούικ ν πετούσε μοβ αστραπές ούτε έλαμπε ούτε έβγαζε βόμ-3, απλώς καθόταν εκεί, αλλά είχε μια αίσθηση ζωντάνιας ι ήταν ολοκάθαρη. Την ένιωθες να αιωρείται πάνω από το δέρμα σου, σαν το άγγιγμα μιας αύρας που αναδεύει τις τρίχες του χεριού σου. Και σκέφτηκα... είναι τρελό, αλλά σκέφτηκα, Κι αν αυτή η Μπιούικ είναι απλώς κάτι σαν αυτό που φοράω στο πρόσωπο μου τώρα; Αν είναι απλώς μια μάσκα; Τότε μπορεί το ον που τη φοράει να τελείωσε μόλις την εκπνοή του και τώρα το στήθος τον να είναι επίπεδο, αλλά σε ένα όνο δευτερόλεπτα...



Ακόμη και με τη μάσκα η μυρωδιά από το νεκρό πλάσμα ήταν τόσο δυνατή που έκανε τα μάτια μου να δακρύσουν. Ο Μπράιαν Κόουλ και ο Τζάκι Ο' Χάρα, δύο από τους καλύτερους μάστορες που είχε η Διμοιρία εκείνη την εποχή, είχαν εγκαταστήσει έναν ανεμιστήρα την περασμένη χρονιά, και τον άναψα περνώντας απ' το διακόπτη. Πήρα τρεις φωτογραφίες και μετά η Πολαρόιντ έμεινε από φιλμ. Δεν είχα κοιτάξει πόσες πόζες είχε ακόμη. Βλακεία. Έβαλα τις φωτογραφίες στην πίσω τσέπη μου, άφησα την κάμερα κάτω στο τσιμέντο και πήγα να πάρω το κάλυμμα. Καθώς έσκυψα και το έπιασα, συνειδητοποίησα ότι είχα πάρει από την καλύβα την κάμερα, αλλά δεν είχα 374 Stephen King δώσει σημασία στο κίτρινο σχοινί. Έπρεπε να το πάρω κι αυτό, να περάσω τη θηλιά στη μέση μου και να δέσω την άλλη άκρη του σε ένα μεγάλο γάντζο που είχε βάλει ο Κέρτις αριστερά από την πλαϊνή πόρτα του υπόστεγου ακριβώς γι' αυτόν το σκοπό. Δεν το έκανα όμως. Το σχοινί είχε πολύ έντονο χρώμα για να μην το προσέξω, κι όμως δεν το πρόσεξα. Παράξενο, ε; Και να τώρα που ήμουν εκεί όπου δεν είχα καμιά δουλειά να είμαι μόνος μου, έλα όμως που ήμουν μόνος μου. Μόνος μου και χωρίς το σχοινί ασφαλείας. Είχα περάσει δίπλα του χωρίς να το δω, ίσως επειδή κάτι ήθελε να μην το δω. Υπήρχε ένας νεκρός εξωγήινος στο δάπεδο και ο αέρας ήταν γεμάτος από μια έντονη παγερή αίσθηση, ολοένα αυξανόμενη. Νομίζω ότι μου πέρασε μια σκέψη από το μυαλό τότε, πως αν εξαφανιζόμουν, η γυναίκα μου μπορεί να ένωνε τις δυνάμεις της με την αδερφή του Ένις Ράφερτι. Νομίζω ότι μπορεί και να γέλασα δυνατά μόλις το σκέφτηκα. Λε θυμάμαι σίγουρα, θυμάμαι όμως ότι κάτι μου φάνηκε αστείο. Ο γενικός παραλογισμός της κατάστασης ίσως. Το νεκρό πλάσμα είχε γίνει τελείως άσπρο και το πτώμα του ανέδιδε αχνό σαν να ήταν ξηρός πάγος. Τα μάτια πάνω στην κομμένη προβοσκίδα έμοιαζαν να με κοιτάνε ακόμη, παρ' όλο που είχαν αρχίσει πια να λιώνουν και να τρέχουν υγρά. Δε θυμάμαι να έχω φοβηθεί ποτέ τόσο πολύ στη ζωή μου, ένας φόβος σαν αυτόν που σε πιάνει όταν είσαι σε μια κατάσταση όπου υπάρχουν σοβαρές πιθανότητες να πεθάνεις και το ξέρεις. Εκείνη η αίσθηση ότι υπήρχε κάτι που ετοιμαζόταν να εισπνεύσει, να ρουφήξει, ήταν τόσο έντονη που με έπιασε ανατριχίλα. Αλλά χαμογελούσα ταυτόχρονα. Ένα μεγάλο πλατύ χαμόγελο. Λίγο ακόμη και θα γελούσα. Είχα πολύ εύθυμη διάθεση. Πέταξα το κάλυμμα πάνω στον εξωγήινο κι άρχισα να βγαίνω από το υπόστεγο. Ξέχασα τελείως την Πολαρόιντ. Την άφησα εκεί, στο τσιμέντο. ΑΠΟ ΜΙΑ ΜΠΙΟΥΙΚ 8 375 Είχα φτάσει σχεδόν στην πόρτα όταν κοίταξα την Μπιού-ικ. Και κάποια δύναμη με τράβηξε προς τα εκεί. Είμαι σίγουρος ότι ήταν η δική της δύναμη; Βασικά, όχι. Μπορεί απλώς να ήταν η έλξη που ασκούν τα θανάσιμα πράγματα στον άνθρωπο: η άκρη ενός γκρεμού, η κάννη ενός πιστολιού που μας κοιτάζει σαν μάτι αν το γυρίσουμε από δω κι από κει. Ακόμη κι η μύτη ενός μαχαιριού αρχίζει να δείχνει διαφορετική αν είναι αργά και όλοι οι άλλοι με'σα στο σπίτι έχουν πέσει για ύπνο. Όλα αυτά όμως πέραν κάθε λογικής σκέψης. Στο επίπεδο της σκέψης απλώς αποφάσισα ότι δεν μπορούσα να βγω έξω και ν' αφήσω την Μπιούικ με το πορτ μπαγκάζ ανοιχτό. Έμοιαζε σαν... Δεν ξέρω, σαν να ετοιμαζόταν ν' αναπνεύσει. Κάτι τέτοιο. Χαμογελούσα ακόμη. Μπορεί και να γέλασα λίγο. Έκανα οχτώ βήματα. Ή μπορεί να ήταν δέκα -μπορεί και να ήταν καμιά δεκαριά. Έλεγα στον εαυτό μου ότι δεν ήταν ανόητο αυτό που έκανα, ότι δεν ήμουν καμιά γριούλα για να μπερδεύω τα συναισθήματα με τα αντικειμενικά γεγονότα. Άπλωσα το χέρι στο σκέπασμα του πορτ μπαγκάζ. Είχα σκοπό να το κλείσω με δύναμη και να πάρω δρόμο (έτσι έλεγα στον



εαυτό μου), αλλά μετά κοίταξα μέσα και είπα μία από κείνες τις φράσεις που λες όταν μένεις έκπληκτος, δε θυμάμαι ποια, μπορεί να ήταν Ρε, για κοίτα ή Δεν είμαστε καλά. Γιατί υπήρχε κάτι εκεί, πάνω στην καφέ μοκέτα του πορτ μπαγκάζ. Έμοιαζε με τρανζίστορ από τα τέλη της δεκαετίας του πενήντα ή τις αρχές του εξήντα. Είχε ακόμη και μια γυαλιστερή προεξοχή που μπορεί να ήταν κεραία. Έσκυψα μέσα στο πορτ μπαγκάζ και σήκωσα τη συσκευή. Γέλασα και μ' αυτό. Ένιωθα σαν να ονειρευόμουν ή σαν να ήμουν μαστουρωμένος. Και ταυτόχρονα όλη αυτή την ώρα ήξερα ότι με περικύκλωνε, ότι ετοιμαζόταν να με πάρει. Δεν ξέρω αν πήρε και τον Ένις με τον ίδιο τρό- 376 Stephen King πο, αλλά ναι, αυτό είναι το πιθανότερο. Στεκόμουν μπροστά στο ανοιχτό πορτ μπαγκάζ, χωρίς σχοινί και χωρίς κανέναν να με τραβήξει πίσω, και κάτι ετοιμαζόταν να με τραβήξει μέσα, να με ρουφήξει σαν καπνό τσιγάρου. Και δεν έδινα δεκάρα. Το μόνο που με ένοιαζε ήταν αυτό που είχα βρει στο πορτ μπαγκάζ. Μπορεί να ήταν κάποια συσκευή επικοινωνίας -με κάτι τέτοιο έμοιαζε-, αλλά μπορεί να ήταν και κάτι τελείως διαφορετικό. Μπορεί εκεί μέσα το τέρας να έκρυβε τα φάρμακα του ή να ήταν κάποιο μουσικό όργανο ή και όπλο ακόμη. Είχε το μέγεθος πακέτου από τσιγάρα, αλλά ήταν πολύ βαρύτερο. Βαρύτερο από τρανζίστορ ή Γουόκ-μαν επίσης. Δεν είχε κουμπιά, και το υλικό του δεν έμοιαζε ούτε με μέταλλο ούτε με πλαστικό. Είχε ανάγλυφη επιφάνεια, όχι ακριβώς δυσάρεστη αλλά οργανική, σαν κατεργασμένο δέρμα. Άγγιξα το ραβδί που προεξείχε και αυτό υποχώρησε και χάθηκε μέσα σε μια τρύπα από κάτω. Αγγιξα την τρύπα και το ραβδί βγήκε πάλι έξω. Άγγιξα ξανά το ραβδί κι αυτή τη φορά δεν έγινε τίποτε. Ούτε και ξανάγινε ποτέ. Αν και το ποτέ γι' αυτή τη συσκευή που ονομάσαμε «το ραδιόφωνο» δεν ήταν πολύ μεγάλο διάστημα. Μετά από μια βδομάδα περίπου η επιφάνεια του άρχισε να γεμίζει βαθουλώματα και να διαβρώνεται. Ήταν μέσα σε αεροστεγή σακούλα τεκμηρίων, αλλά δεν είχε σημασία. Ένα μήνα αργότερα το «ραδιόφωνο» έμοιαζε σαν κάτι που έχει μείνει στον άνεμο και τη βροχή γύρω στα ογδόντα χρόνια. Και μέχρι την επόμενη άνοιξη ήταν ένας σωρός από γκρίζα κομματάκια στον πάτο της σακούλας. Η κεραία, αν ήταν κεραία, δεν ξαναμετακινήθηκε. Ούτε χιλιοστό. Σκέφτηκα τη Σίρλεϊ που είπε Σκοτώοαμε ένα νοήμον ον και τον Τζορτζ να λέει πως όλα αυτά ήταν μπούρδες. Μόνο που δεν ήταν μπούρδες. Η νυχτερίδα και το ψάρι δεν είχαν μαζί τους πράγματα που έμοιαζαν με τρανζίστορ, ε- ΑπομιαΜπιουικ8 377 πειδή ήταν ζώα. Ο σημερινός επισκέπτης -που τον πετσοκόψαμε με τα εργαλεία που κρέμονταν στον τοίχο- ήταν κάτι τελείως διαφορετικό. 'Οση αποστροφή κι αν μας προκάλεσε, όσο ενστικτωδώς και αν το... πώς το λέμε... το απωθήσαμε, η Σίρλεϊ είχε δίκιο: ήταν νοήμον ον. Το σκοτώσαμε όμως, το πετσοκόψαμε και συνεχίσαμε να το χτυπάμε όπως κειτόταν στο τσιμέντο, κρατώντας την κομμένη προβοσκίδα του και ουρλιάζοντας από πόνο, παρακαλώντας μας να το λυπηθούμε, αν και πρέπει να ήξερε ότι δε θα του δείχναμε ποτέ έλεος. Δεν μπορούσαμε να του δείξουμε. Και δεν ήταν αυτό που μου προκάλεσε φρίκη. Τη φρίκη την ένιωσα όταν αντέστρεψα τα πράγματα. 'Οταν σκέφτηκα τον Ένις Ράφερτι να πέφτει ανάμεσα σε άλλα πλάσματα σαν αυτό, πλάσματα με κίτρινες προεξοχές αντί για κεφάλι κάτω από μια μπερδεμένη μάζα από ροζ σχοινιά που μπορεί να ήταν μαλλιά. Τον φαντάστηκα να πεθαίνει καθώς του έριχναν οξύ με τις προβοσκίδες και τον χτυπούσαν με τα μαύρα νύχια τους, ουρλιάζοντας, να πεθαίνει παρακαλώντας να τον λυπηθούν ενώ πνιγόταν από τον αέρα που μετά βίας μπορούσε ν' αναπνεύσει. Και όταν τελικά απέμεινε νεκρός μπροστά τους, νεκρός κι



έχοντας κιόλας αρχίσει να σαπίζει, μήπως ένα από τα πλάσματα έβγαλε το πιστόλι του Ένις από τη θήκη του; Είχαν σταθεί και το κοίταζαν κάτω από έναν αλλόκοτο ουρανό με κάποιο ασύλληπτο και αδιανόητο χρώμα; Τόσο απορημένα από το όπλο όσο απορημένος ήμουν κι εγώ από το «ραδιόφωνο»; Μήπως κάποιο από τα πλάσματα είπε Μόλις σκοτώσαμε ένα νοήμον ον, και ένα άλλο απάντησε Μπούρδες; Και καθώς σκεφτόμουν αυτά τα πράγματα, σκέφτηκα επίσης ότι έπρεπε να φύγω από κει αμέσως. Εκτός αν ήθελα να διερευνήσω αυτά τα ερωτήματα προσωπικά. Οπότε τι έγινε μετά; Δεν το έχω πει σε κανέναν αυτό, αλλά ας το πω τώρα. Είναι ανοησία να φτάσω ως εδώ και να το κρύψω. Αποφάσισα να μπω μέσα στο πορτ μπαγκάζ. 378 Stephen King Έβλεπα τον εαυτό μου να το κάνει. Θα υπήρχε μπόλικος χώρος. Ξέρετε πόσο μεγάλα ήταν τα πορτ μπαγκάζ αυτών των παλιών αυτοκινήτων. Όταν ήμουν μικρός λέγαμε ότι οι Μπιούικ και οι Κάντιλακ και οι Κράισλερ είναι αυτοκίνητα της Μαφίας επειδή έχουν χώρο για δυο τρία άτομα στο πορτ μπαγκάζ. Πολύ χώρο. Ο Χάντι Ρόγιερ λοιπόν θα 'μπαίνε με'σα, θα ξάπλωνε στο πλάι, θα σήκωνε το χέρι και θα έκλεινε από πάνω του το σκέπασμα. Μαλακά. Έτσι που να κάνει μόνο ένα αμυδρό κλικ. Μετά θα έμενε εκεί μέσα στο σκοτάδι αναπνέοντας τον μπαγιάτικο αέρα της μάσκας και κρατώντας το «ράδιο» στο στήθος του. Δε θα είχε μείνει πολύς αέρας στο μικρό ντεπόζιτο της μάσκας, αλλά θα ήταν αρκετός. Ο Χάντι λοιπόν θα κουλουριαζόταν εκεί και θα συνέχιζε να χαμογελάει και τότε... πολύ γρήγορα... Θα συνέβαινε κάτι ενδιαφέρον. Δεν το έχω σκεφτεί αυτό εδώ και χρόνια, παρά μόνο σ' εκείνα τα όνειρα που δεν τα θυμάσαι όταν ξυπνάς, εκείνα που ξέρεις ότι ήταν άσχημα επειδή χτυπάει η καρδιά σου και έχει στεγνώσει το στόμα σου και η γλώσσα σου έχει μια γεύση σαν καμένη ασφάλεια. Την τελευταία φορά που σκέφτηκα συνειδητά τη φάση όπου στεκόμουν μπροστά στο πορτ μπαγκάζ της Μπιούικ Ροουντμάστερ ήταν όταν άκουσα ότι αυτοκτόνησε ο Τζορτζ Μόργκαν. Τον φαντάστηκα εκεί στο γκαράζ του σπιτιού του, να κάθεται στο πάτωμα και ίσως ν' ακούει τα παιδιά που έπαιζαν μπέιζ-μπολ κάτω από τα φώτα στο γήπεδο Μακλέργκ στην άλλη άκρη του τετραγώνου, να τελειώνει την μπίρα του και μετά να παίρνει το πιστόλι και να το κοιτάζει. Είχαμε αλλάξει όπλα εκείνη την εποχή, είχαμε τις Μπερέτες, αλλά ο Ι Τζορτζ είχε κρατήσει το παλιό του Ρούγκερ. Έλεγε ότι το ι, ένιωθε πιο καλά στο χέρι του. Τον φαντάστηκα να το γυ- ρίζει από δω κι από κει, να κοιτάζει το μάτι του. Κάθε όπλο έχει ένα μάτι. Όποιος έχει κοιτάξει μέσα σε κάννη το [. Απο μια Μπιουικ 8 379 ι ξέρει αυτό. Τον φαντάστηκα να βάζει την κάννη ανάμεσα , στα δόντια του και να αισθάνεται τη μικρή σκληρή προεξοχή του σκόπευτρου στον ουρανίσκο του. Να γεύεται το λάδι. Ίσως ακόμη να βάζει μέσα στην κάννη την άκρη της γλώσσας του, όπως τη βάζεις μέσα στο στόμιο μιας τρο-i μπέτας όταν ετοιμάζεσαι να παίξεις. Να κάθεται στη γω-ζ νία του γκαράζ έχοντας ακόμη τη γεύση από την τελευ- ταία μπίρα, και μαζί τη γεύση από το λάδι του πιστολιού και το μέταλλο, να γλείφει την τρύπα της κάννης, το μάτι από όπου βγαίνει η σφαίρα με διπλάσια ταχύτητα από τον ήχο, αφήνοντας πίσω της μια έκρηξη από καυτά αέρια. Να κάθεται και να μυρίζει το γρασίδι που είχε μείνει μέσα στη μηχανή του γκαζόν και ίσως λίγη χυμένη βενζίνη. Να ακούει τα παιδιά να ζητωκραυγάζουν από το άλλο τετράγωνο. Να σκέφτεται πώς ήταν όταν χτύπησε



μια γυναίκα με ένα περιπολικό δύο τόνων, το βρόντο και το τράνταγμα, τις σταγόνες αίματος που εμφανίστηκαν στο παρμπρίζ σαν τα πρώτα σημάδια βιβλικής κατάρας και το ξερό κροτάλισμα από κάτι που πιάστηκε μέσα στο ένα λάστιχο, κάτι που αποδείχτηκε ότι ήταν ένα από τα παπούτσια της. Τα σκεφτόμουν όλα αυτά, και πιστεύω ότι κάπως έτσι πρέπει να ήταν γι' αυτόν γιατί έτσι ήταν και για μένα. Ήξερα ότι θα ήταν φρικτό, αλλά δε με ένοιαζε γιατί θα ήταν και κάπως αστείο μαζί. Γι' αυτό χαμογελούσα. Δεν ήθελα να φύγω. Νομίζω πως ούτε και ο Τζορτζ ήθελε. Στο τέλος, όταν αποφασίσεις πραγματικά να το κάνεις, είναι σαν να ερωτεύεσαι. Είναι σαν την πρώτη νύχτα του γάμου. Και είχα αποφασίσει να το κάνω. Σώθηκα στο παρά τρίχα, όπως λένε, και με έσωσε μια κραυγή: της Σίρλεϊ. Στην αρχή ήταν μόνο μια ψιλή άναρθρη στριγκλιά, και μετά φώναξε: «Βοήθεια! Σας παρακαλώ, βοηθήστε με! Σας παρακαλώ!» Ήταν σαν να δέχτηκα ένα χαστούκι που με έβγαλε από ύπνωση. Έκανα δύο μεγάλα βήματα μακριά από το 380 Stephen King πορτ μπαγκάζ της Μπισυικ τρεκλίζοντας σαν μεθυσμένος. Δεν μπορούσα να πιστέψω τι ε(χα κοντέψει να κάνω. Μετά η Σίρλεϊ ξεφώνισε πάλι κι ύστερα άκουσα και τον Έντι να φωνάζει: «77 έπαθε, Τζορτζ; Τι τον συμβαίνει;» Γύρισα και βγήκα τρέχοντας από το υπόστεγο. Ναι, τη γλίτωσα από μια κραυγή. Έντι Ήταν καλύτερα έξω, τόσο καλύτερα που, καθώς έτρεχα πίσω από τον Τζορτζ, ένιωθα λες και όλα αυτά που έγιναν στο Υπόστεγο Β ήταν ένα όνειρο. Δεν ήταν δυνατό να υπάρχουν τέρατα με ροζ κορδόνια που φύτρωναν στο κεφάλι τους, και προβοσκίδες με μάτια, και νύχια με τρίχες. Η πραγματικότητα ήταν ο κρατούμενος που είχαμε στο πίσω κάθισμα του περιπολικού 6, εκείνο το κάθαρμα που έδερνε την κοπέλα, κυρίες και κύριοι, ένα μεγάλο χειροκρότημα, ο Μπράιαν Λίπι. Φοβόμουν ακόμη την Μπιούικ -τη φοβόμουν όπως δεν την είχα ξανΛφοβηθεί ποτέ ως τότε και δεν την έχω ξαναφοβηθεί τόσο από τότε-, και σίγουρα είχα κάθε λόγο να νιώθω έτσι, αλλά δε θυμόμουν πια αυτόν το λόγο. Πράγμα που ήταν μεγάλη ανακούφιση. Έτρεξα για να προλάβω τον Τζορτζ. «Τζορτζ, μπορεί να παρασύρθηκα λιγάκι εκεί μέσα. Αν έγινα...» «Φτου», είπε αυτός με κοφτό, τσαντισμένο τόνο και σταμάτησε τόσο απότομα που κόντεψα να πέσω πάνω του. Στεκόταν στην άκρη του πάρκινγκ με τα χέρια στους γοφούς σφιγμένα σε γροθιές. «Κοίτα εκεί». Και μετά φώναξε, «Σίρλεϊ! Είσαι καλά;» 382 Stephen King «Ναι», του απάντησε αυτή φωνάζοντας. «Αλλά ο Ντίλον... Ω, ο ασύρματος, πρέπει ν' απαντήσω». «Το καθίκι», είπε ο Τζορτζ χαμηλόφωνα. Πήγα δίπλα του και είδα γιατί ήταν τσαντισμένος. Το δεξί πίσω παράθυρο του 6 ήταν τελείως σπασμένο, σίγουρα από ένα ζευγάρι καουμπόικες ψηλοτάκουνες μπότες. Δε θα μπορούσε να το σπάσει με δυο τρεις κλοτσιές, ίσως ούτε με δέκα, αλλά είχαμε δώσει άφθονο χρόνο στον παλιό μου συμμαθητή τον Μπράιαν. Ο ήλιος καθρεφτιζόταν κόκκινος στα θρυμματισμένα γυαλιά που είχαν πέσει στην άσφαλτο. Ο Μπράιαν Λίπι δε φαινόταν πουθενά. «ΓΑΜΩ ΤΟ!» φώναξα, και έφτασα στο σημείο να κουνήσω απειλητικά τις γροθιές μου στο περιπολικό 6. Ένα βυτίο με χημικά είχε πάρει φωτιά στην Κομητεία Πάγκους, ένα νεκρό τέρας σάπιζε στο υπόστεγο, και τώρα είχαμε και ένα δραπέτη κάθαρμα νεοναζί. Συν ένα σπασμένο παράθυρο σε περιπολικό. Μπορεί να νομίζεις ότι αυτό δεν είναι τίποτε σε σύγκριση με τα υπόλοιπα, μικρέ, αλλά δεν έχεις



υποχρεωθεί ποτέ να συμπληρώσεις τα έντυπα, αρχίζοντας με το 24-Α-24, Ζημίες σε Κρατική Περιουσία, και τελειώνοντας με την Πλήρη Αναφορά Περιστατικού, Συμπληρώστε Όλα τα Σχετικά Πεδία. Θα 'θελα να 'ξερά γιατί ενώ όλα πάνε μια χαρά για κάποιες συνεχόμενες μέρες, ξαφνικά δε στραβώνει ένα πράγμα μόνο. Γιατί δε γίνεται ποτέ έτσι. Τουλάχιστον έτσι έχω παρατηρήσει εγώ. Είναι λες και όλες οι μαλακίες μαζεύονται και ξαφνικά έρχεται μια μέρα και πέφτουν όλες μαζί. Μια τέτοια μέρα ζούσαμε. Τη χειρότερη απ' όλες. Ο Τζορτζ άρχισε να κατευθύνεται προς το 6, και πήγα κι εγώ μαζί του. Έσκυψε, έβγαλε το γουόκι-τόκι από τη ζώνη στο γοφό του, και ανακάτεψε τα σπασμένα γυαλιά με τη λαστιχένια κεραία. Μετά σήκωσε κάτι. Ήταν το σκουλαρίκι με τον Εσταυρωμένο. Φαίνεται ότι ο Λίπι το είχε χάσει όταν πέρασε μέσα από το σπασμένο παράθυρο. ΑΠΟ ΜΙΑ ΜΠΙΟΥΙΚ 8 383 «Γαμώ το», είπα πάλι, αλλά με σιγανή φωνή. «Πού λες να πήγε;» «Βασικά, δεν είναι μέσα με τη Σίρλεϊ. Κι αυτό είναι καλό. Που αλλού μπορεί να είναι; Μπορεί να κατηφόρισε ίτο δρόμο, μπορεί και να τον ανέβηκε προς τα πάνω, να πέρασε απέναντι, να πήγε στο χωράφι που είναι από πίσω κι από κει να μπήκε στο δάσος. Κάτι απ' αυτά. Διάλεξε και πάρε». Σηκώθηκε και κοίταξε το άδειο πίσω κάθισμα. «Μπορεί να έχουμε σοβαρό πρόβλημα, Έντι. Πολύ σοβαρό. Το ξέρεις αυτό, έτσι δεν είναι;» Δεν είναι ποτέ καλό να χάνεις κρατούμενο, αλλά ο Μπράιαν Λίπι δεν ήταν ο Τζον Ντίλινγκερ, και του το είπα. Ο Τζορτζ κούνησε το κεφάλι του σαν να μην είχα καταλάβει. «Δεν ξέρουμε τι είδε. Έτσι δεν είναι;» «Ε;» «Μπορεί να μην είδε τίποτε», συνέχισε σέρνοντας το παπούτσι του μέσα από τα σπασμένα γυαλιά. Τα θρύμμα-τα έτριξαν. Μερικά είχαν σταγόνες αίμα πάνω. «Μπορεί να έφυγε μακριά από το υπόστεγο. Αλλά φυσικά αν το έκανε αυτό θα έβγαινε στο δρόμο, και παρ' όλο που ήταν τύφλα στη μαστούρα μπορεί να ήξερε ότι θα ήταν επικίνδυνο, μπορεί να τον έβλεπε κανένα περιπολικό -έναν τύπο γεμάτο αίματα και σπασμένα γυαλιά στα μαλλιά του-και να τον έπιαναν πάλι». * Το μυαλό μου δε δούλευε εκείνη τη μέρα και το παραδέχομαι. Ή μπορεί να ήμουν ακόμη σοκαρισμένος. «Δεν καταλαβαίνω τι εν...» Ο Τζορτζ στεκόταν με το κεφάλι σκυφτό και τα χέρια σταυρωμένα στο στήθος. Έσερνε ακόμη το πόδι του μπρος πίσω, ανακατεύοντας τα σπασμένα γυαλιά. «Εγώ, αν ήμουν στη θέση του, θα πήγαινα πίσω από το αρχηγείο, για να κάνω έναν κύκλο μέσα από το δάσος και να βγω στο δρόμο, ίσως και να πλυθώ σε κανένα ποταμάκι εκεί και μετά να κάνω οτοστόπ. Τι θα γινόταν όμως αν μου 384 Stephen King τραβούσε κάτι την προσοχή καθώς έφευγα; Τι θα γινόταν αν άκουγα ουρλιαχτά και θορύβους από το υπόστεγο;» «Α», είπα. «Ω Θεέ μου. Λες να ήρθε στο υπόστεγο για να δει τι κάνουμε;» «Κατά πάσα πιθανότητα όχι. Υπάρχει όμως πιθανότητα να ήρθε; Σίγουρα. Η περιέργεια είναι ισχυρό κίνητρο». Αυτό μου θύμισε τη φράση του Κερτ για την περίεργη γάτα. «Ναι, αλλά δε θα τον πίστευε κανείς, έτσι δεν είναι;» «Αν έφτανε η πληροφορία στην αμέρίκαν», είπε βαριά ο Τζορτζ, «μπορεί να τον άκουγε η αδερφή του Ένις. Και αυτό θα ήταν αρκετό, έτσι δεν είναι;» «Φτου», είπα. Το ξανασκέφτηκα. «Να πούμε στη Σίρλεϊ να βγάλει σήμα αναζήτησης για τον Μπράιαν Λίπι».



«Πρώτα ας αφήσουμε τα παιδιά να τακτοποιήσουν λίγο τα πράγματα στο Ποτίνβιλ. Μετά, όταν γυρίσει ο αρχιφύλακας θα του τα πούμε όλα -ακόμη και για το τι μπορεί να είδε ο Λίπι- και θα του δείξουμε ό,τι απέμεινε στο Υπόστεγο Β. Αν ο Χάντι βγάλει καμιά καλή φωτογραφία...» Κοίταξε πάνω από τον ώμο του. «Αλήθεια, πού είναι ο Χάντι; Θα 'πρεπε να 'χει βγει εδώ και τόση ώρα. Χριστέ μου, ελπίζω να μην...» Και εκείνη τη στιγμή η Σίρλεΐ άρχισε να φωνάζει: «Βοήθεια! Σας παρακαλώ, βοηθήστε με!Σας παρακαλώ!» Πριν προλάβουμε να κάνουμε έστω και ένα βήμα προς το αρχηγείο, βγήκε έξω ο Ντίλον από την τρύπα που είχε ανοίξει στη σήτα. Τρέκλιζε σαν μεθυσμένος με το κεφάλι του σκυμμένο. Από τη γούνα του ανέβαιναν καπνοί. Κι άλλοι καπνοί υψώνονταν από το κεφάλι του, αν και στην αρχή δεν έβλεπα από πού έρχονταν -από παντού ήταν η πρώτη μου εντύπωση. Πάτησε με τα μπροστινά του πόδια στο πρώτο από τα τρία σκαλιά που έβγαζαν στο πάρκινγκ και μετά έχασε την ισορροπία του κι έπεσε στο πλάι. Μόλις βρέθηκε κάτω, το κεφάλι του έκανε μια σειρά απότομους σπασμούς. Ήταν σαν τις κινήσεις που έβλεπες στις ΑΠΟ ΜΙΑ ΜΠΙΟΥΙΚ 8 385 παλιές ταινίες του βωβού κινηματογράφου. Είδα καπνό να βγαίνει από τα ρουθούνια του σε δυο δίδυμες στήλες και μου θύμισε τη γυναίκα που καθόταν μέσα στο φορτηγάκι του Λίπι, με τον καπνό του τσιγάρου της να υψώνεται σε μια κορδέλα που διαλυόταν πριν φτάσει στην οροφή. Κι άλλος καπνός έβγαινε από τα μάτια του, που είχαν πάρει ένα παράξενο ζαρωμένο λευκό χρώμα. Ξέρασε καπνό και αίμα, μισοδιαλυμένους ιστούς και κάτι τριγωνικά λευκά πράγματα. Μετά από μια στιγμή κατάλαβα ότι ήταν τα δόντια του. Σίρλεϊ Στον ασύρματο ακούγονταν απανωτά μηνύματα, αλλά κανένα δεν απευθυνόταν στη βάση. Αυτό ήταν φυσικό, αφού όλα τα περιπολικά ήταν στο Δημοτικό Σχολείο του Ποτίν-βιλ ή πήγαιναν προς τα εκεί. Τουλάχιστον ο Τζορτζ Σταν-κόφσκι είχε απομακρύνει τα παιδιά από την πυρκαγιά, αυτό το είχα καταλάβει. Η Εθελοντική Πυροσβεστική Δύναμη του Ποτίνβιλ, βοηθούμενη από τους πυροσβέστες της Κομητείας Στάτλερ, είχε θέσει υπό έλεγχο τη φωτιά στα χόρτα γύρω από το σχολείο. Η φωτιά όντως οφειλόταν στο ντίζελ που είχε διαρρεύσει από το βυτίο και όχι σε κάποια εύφλεκτη χημική ουσία. Το βυτίο μετέφερε χλωρίνη, αυτό είχε επιβεβαιωθεί. Δεν ήταν καλό, αλλά τα πράγματα θα μπορούσαν να είναι πολύ πολύ χειρότερα. Ο Τζορτζ μου φώναξε απέξω, ήθελε να μάθει αν ήμουν καλά. Του φώναξα ότι ήμουν, ενώ σκεφτόμουν ότι ήταν πολύ γλυκό από μέρους του που εκδήλωνε αυτό το ενδιαφέρον. Σχεδόν αμέσως μετά ο Έντι φώναξε μια βλα- [ στήμια θυμωμένος. Όλη αυτή την ώρα ένιωθα παράξενα, · σαν να μην ήμουν ο εαυτός μου, σαν άνθρωπος που κάνει ΑΠΟ ΜΙΑ ΜΠΙΟΥΙΚ 8 387 συνηθισμένες δουλειές ρουτίνας μετά από κάποια τεράστια αλλαγή. Ο Μίστερ Ντίλον στεκόταν στην πόρτα του θαλάμου επικοινωνιών με το κεφάλι σκυφτό και κλαψούριζε. Σκέ-φτηκα ότι μάλλον πονούσε στα σημεία όπου ήταν καμένη η γούνα του. Είχε κι άλλα εγκαύματα και από τις δύο πλευρές της μουσούδας του. Σκέφτηκα ότι κάποιος -η λογική επιλογή θα ήταν ο Ορβ Γκάρετ- έπρεπε να τον πάει στον κτηνίατρο όταν ηρεμούσαν τα πράγματα. Που σήμαινε ότι θα 'πρεπε να βρούμε κάποια ιστορία για το πώς κάηκε, μάλλον κάποιο χοντρό ψέμα. «Θέλεις λίγο νερό, αγόρι μου;» τον ρώτησα. «Σίγουρα θέλεις, ε;»



Κλαψούρισε πάλι, σαν να έλεγε ότι το νερό ήταν πολύ καλή ιδέα. Πήγα στο κουζινάκι, πήρα το μπολ του και το γέμισα στο νεροχύτη. Τον άκουγα να έρχεται πίσω μου, αλλά δε γύρισα παρά μόνο όταν γέμισε το μπολ. «Ορίστε...» Μέχρι εκεί έφτασα, και μετά τον είδα καλύτερα και μου έπεσε το μπολ από τα χέρια και μου έβρεξε τα πόδια. Έτρεμε ολόκληρος -όχι σαν να κρύωνε, αλλά λες και του έκαναν ηλεκτροσόκ. Και από το στόμα του έσταζε αφρός. Λύσσαξε, σκέφτηκα. Κάτι τον έκανε εκείνο το τέρας και ο Ντίλον λύσσαξε. Δεν έδειχνε λυσσασμένος όμως, απλώς θολωμένος και δυστυχισμένος. Τα μάτια του έμοιαζαν να μου ζητούν να τον βοηθήσω. Εγώ ήμουν ο άνθρωπος, έπρεπε να διορθώσω αυτό που είχε. «Ντίλον;» είπα. Γονάτισα στο ένα πόδι και του άπλωσα το χέρι μου. Ξέρω ότι ακούγεται ηλίθιο αυτό που έκανα -επικίνδυνο-, αλλά εκείνη τη στιγμή μου φάνηκε ότι ήταν το πιο σωστό. «Ντίλον, τι είναι; Τι έχεις; Καημενούλη μου, τι έχεις;» 388 Stephen King Με πλησίασε αλλά πολύ αργά, κλαψουρίζοντας και τρέμοντας σε κάθε βήμα. Όταν ήρθε κοντά, είδα κάτι τρομερό: μικρά νήματα καπνού έβγαιναν από τα καμένα σημεία στη μουσούδα του, και από τα καμένα μπαλώματα στη γούνα του, και από τις άκρες των ματιών του ακόμη. Έβλεπα τα μάτια του να γίνονται πιο ανοιχτόχρωμα, λες και τα σκέπαζε μια ομίχλη από μέσα. Άπλωσα το χέρι και άγγιξα την κορυφή του κεφαλιού του. 'Οταν ένιωσα πόσο έκαιγε το κεφάλι του, έβγαλα μια μικρή κραυγή και τράβηξα πίσω το χέρι μου, όπως κάνεις όταν αγγίξεις το μάτι της κουζίνας νομίζοντας ότι είναι σβηστό και δεν είναι. Ο Ντίλον πήγε να με δαγκώσει, αλλά δε νομίζω ότι το έκανε επίτηδες. Απλώς δεν ήξερε τι άλλο να κάνει. Και μετά γύρισε και βγήκε τρεκλίζοντας από την κουζίνα. Σηκώθηκα και για μια στιγμή όλα άρχισαν να γυρίζουν γύρω μου. Αν δεν είχα πιαστεί από τον πάγκο, νομίζω ότι θα έπεφτα. Μετά τον ακολούθησα, τρεκλίζοντας λίγο κι εγώ. «Ντίλον; Έλα δω, αγόρι μου». Βρισκόταν στα μισά της αίθουσας. Γύρισε και με κοίταξε -γύρισε προς τον ήχο της φωνής μου- και είδα... ω, είδα καπνό να βγαίνει από το στόμα και τη μύτη του, και από τα αυτιά του επίσης. Οι άκρες των χειλιών του τραβήχτηκαν πίσω για μια στιγμή και ήταν σαν να προσπαθούσε να μου χαμογελάσει, όπως κάνουν τα σκυλιά όταν είναι χαρούμενα. Και μετά ξέρασε. Δεν έβγαλε φαγητό αλλά τα ίδια τα σωθικά του. Και τα σωθικά του κάπνιζαν. Τότε ήταν που φώναξα, «Βοήθεια! Σας παρακαλώ, βοηθήστε με! Σας παρακαλώ!» Ο Ντίλον γύρισε ο καημένος λες και οι φωνές μου του προξενούσαν πόνο στ' αυτιά, και συνέχισε να περπατάει τρεκλίζοντας. Πρέπει να είδε την τρύπα στη σήτα, φαίνεται ότι του είχε μείνει ακόμη αρκετή όραση για να τη δει, γιατί πήγε εκεί και πέρασε από μέσα. Τον ακολούθησα φωνάζοντας ακόμη. Έντι «Τι έπαθε, Τζορτζ;» φώναξα. Ο Ντίλον είχε καταφέρει να σηκωθεί πάλι. Γύριζε αργά γύρω γύρω, με τον καπνό να υψώνεται από τη γούνα του και να βγαίνει από το στόμα του σε γκρίζα σύννεφα. «Τι τον συμβαίνει;» Η Σίρλεϊ βγήκε από το αρχηγείο με τα μάγουλα μούσκεμα από τα δάκρυα. «Βοηθήστε τον!» φώναξε. «Καίγεται!» Ο Χάντι μας πλησίασε κι αυτός, αγκομαχώντας σαν να είχε τρέξει μαραθώνιο. «Τι διάβολο συμβαίνει;» Και μετά τον είδε. Ο Ντίλον είχε σωριαστεί πάλι κάτω. Τον πλησιάσαμε προσεκτικά από τη μια πλευρά. Από την άλλη, η Σίρλεϊ κατέβηκε τα σκαλιά από την πόρτα του αρχηγείου. Ήταν πιο κοντά και τον έφτασε πρώτη.



«Μην τον αγγίξεις!» είπε ο Τζορτζ. Η Σίρλεϊ τον αγνόησε και έβαλε το χέρι της στο λαιμό του Ντίλον, αλλά δεν μπορούσε να το κρατήσει εκεί. Μας κοίταξε με τα μάτια της γεμάτα δάκρυα. «Καίγεται μέσα του», είπε. Ο Ντίλον προσπάθησε να σηκωθεί πάλι κλαψουρίζο-ντας. Κατάφερε να πατήσει στα μπροστινά του πόδια και άρχισε να προχωρεί αργά προς την άλλη άκρη του πάρ- 390 Stephen King κινγκ, όπου ήταν παρκαρισμένες η Μπελ Αιρ του Κερτ και η Τογιότα του Ντίκι-Ντακ Έλιοτ. Τότε πια πρέπει σίγουρα να ήταν τυφλός, τα μάτια του ήταν ένα ζελέ που έβραζε μέσα στις κόγχες τους. Προχωρούσε με τα μπροστινά του πόδια, αφήνοντας τα πίσω να σέρνονται. «Χριστέ μου», είπε ο Χάντι. Η Σίρλεϊ έκλαιγε και η φωνή της ήταν τόσο πνιχτή που ήταν δύσκολο να καταλάβουμε τι έλεγε. «Σας παρακαλώ, για όνομα του Θεού, δεν μπορείτε να τον βοηθήσετε;» Μου ήρθε μια εικόνα τότε, πολύ έντονη και καθαρή. Είδα τον εαυτό μου να παίρνει τη μάνικα, αυτή που ο Άρ-κι τύλιγε κάτω από τη βρύση στον τοίχο του κτιρίου. Να ανοίγω τη βρύση και μετά να τρέχω στον Ντίλον και να του βάζω το στόμιο της μάνικας στο στόμα, να του ρίχνω νερό μέσα του, σ' εκείνη την καμινάδα που ήταν ο λαιμός του. Είδα τον εαυτό μου να τον σβήνει. Αλλά ο Τζορτζ πήγαινε κιόλας προς τον ετοιμοθάνατο σκύλο της Διμοιρίας βγάζοντας ταυτόχρονα το πιστόλι του από τη θήκη. Στο μεταξύ ο Ντίλον συνέχιζε να προχωρεί μπρος μηχανικά, πηγαίνοντας προς ένα σημείο ανάμεσα στην Μπελ Αιρ του Κερτ και την Τογιότα του Ντίκι-Ντακ, να προχωρεί μέσα σε ένα σύννεφο καπνού που γινόταν όλο και πιο πυκνό. Πόση ώρα θέλει, σκέφτηκα, μέχρι να εξαπλωθεί έξω η φωτιά και να τυλιχτεί ολόκληρος από τις φλόγες, σαν εκείνους τους βουδιστές μοναχούς που βλέπαμε στην τηλεόραση ν' αυτοπυρπολούνται στον πόλεμο του Βιετνάμ; Ο Τζορτζ σταμάτησε και σήκωσε το πιστόλι του για να το δει η Σίρλεϊ. «Είναι το μόνο που μπορούμε να κάνουμε, καλή μου», της είπε. «Δε συμφωνείς;» «Ναι, κάνε γρήγορα», του απάντησε αυτή, μιλώντας πολύ βιαστικά. Τώρα: Σίρλεϊ Γύρισα στον Νεντ, που καθόταν δίπλα μου με το κεφάλι σκυφτό και τα μαλλιά να κρέμονται στο μέτωπο του. Του έπιασα το πιγούνι και του σήκωσα το κεφάλι για να με κοιτάξει. «Δεν μπορούσαμε να κάνουμε τίποτε άλλο», είπα. «Το καταλαβαίνεις αυτό, έτσι δεν είναι;» Για μια στιγμή δε μίλησε και φοβήθηκα. Μετά έγνεψε καταφατικά. Έστρεψα το βλέμμα μου στον Σάντι Ντίαρμπορν, αλλά δεν κοίταζε προς το μέρος μου. Κοίταζε το γιο του Κέρτις, και δεν τον είχα δει σχεδόν ποτέ να έχει τόσο ανήσυχη έκφραση. Μετά ο Έντι άρχισε να μιλάει πάλι και κάθισα πίσω στο παγκάκι για ν' ακούσω. Είναι παράξενο πόσο κοντινό είναι το παρελθόν μερικές φορές. Μερικές φορές νομίζεις ότι μπορείς σχεδόν ν' απλώσεις το χέρι σου και να το αγγίξεις. Αλλά... Αλλά ποιος θέλει να το κάνει αυτό; Τότε: Έντι Στο τέλος δεν έγινε τίποτε μελοδραματικό, απλώς ένας πολιτειακός με γκρίζα στολή και με τη σκιά από το μεγάλο καπέλο να του κρύβει τα μάτια, που έσκυψε και άπλωσε το χέρι του όπως θα το άπλωνες για να παρηγορήσεις ένα παιδί που κλαίει. Άγγιξε με την κάννη του Ρούγκερ το αυτί του Ντίλον που έβγαζε ακόμη καπνούς και πάτησε τη σκανδάλη. Ακούστηκε ένα δυνατό



Μτιαμ! και ο Ντίλον έπεσε νεκρός στο πλάι. Ο καπνός έβγαινε ακόμη από τη γούνα του σε μικρές τολύπες. Ο Τζορτζ έβαλε το πιστόλι στη θήκη ταυ κι έκανε πίσω. Μετά σκέπασε το πρόσωπο του με τα χέρια και φώναξε κάτι δυνατά. Δεν ξέρω τι ήταν, η φωνή του ήταν πολύ πνιχτή και δεν κατάλαβα. Ο Χάντι κι εγώ πλησιάσαμε εκεί που βρισκόταν. Το ίδιο και η Σίρλεϊ. Τον αγκαλιάσαμε, όλοι μας. Στεκόμαστε στη μέση του πάρκινγκ με το περιπολικό 6 πίσω μας και το Υπόστεγο Β στα δεξιά μας και το καλό σκυλί της Διμοιρίας που ποτέ δεν είχε δημιουργήσει προβλήματα σε κανέναν μας νεκρό μπροστά μας. Μυρίζαμε ακόμη την οσμή που έβγαζε όπως ψηνόταν μέσα του, και χωρίς να πούμε λέξη μετακινηθήκαμε όλοι προς Απο μια Μπιουικ 8 393 τα δεξιά, κόντρα στον άνεμο, σέρνοντας τα πόδια μας αντί να περπατάμε γιατί δε θέλαμε ν5 αφήσουμε ακόμη ο ένας τον άλλο. Δε μιλούσαμε. Περιμέναμε να δούμε αν θα άρπαζε φωτιά, αλλά φαίνεται ότι η φωτιά δεν τον ήθελε ή ίσως δεν μπορούσε να συνεχίσει να εξαπλώνεται τώρα που ήταν νεκρός. Τον είδαμε να πρήζεται λίγο, και μετά ακούστηκε ένας φρικτός κρότος από μέσα του σαν να έσκαγε χαρτοσακούλα. Μπορεί να ήταν ένα από τα πνευμόνια του. Τέλος πάντων, όταν έγινε κι αυτό, ο καπνός άρχισε ν' αραιώνει. «Αυτό το πράγμα από την Μπιουικ τον δηλητηρίασε, ε;» ρώτησε ο Χάντι. «Τον δηλητηρίασε όταν το δάγκωσε ο Ντίλον». «Σιγά μην τον δηλητηρίασε», είπα. «Αυτός ο παλιο-πούστης με τα ροζ μαλλιά του έβαλε εμπρηστική βόμβα». Μετά θυμήθηκα ότι ήταν εκεί και η Σίρλεϊ, και δεν της άρεσε να μιλάμε έτσι. «Με συγχωρείς», είπα. Έμοιαζε να μη με έχει ακούσει. Είχε ακόμη το βλέμμα της καρφωμένο στον Ντίλον. «Τι κάνουμε τώραρ» ρώτησε. «Έχετε καμιά ιδέα;» «Εγώ όχι», είπα. «Η κατάσταση έχει ξεφύγει από κάθε έλεγχο». «Μπορεί και όχι», είπε ο Τζορτζ. «Το σκέπασες εκείνο το πράμα εκεί μέσα, Χάντι;» «Ναι». «Εντάξει, καλό είναι γι' αρχή κι αυτό. Και πώς είναι τα πράγματα στο Ποτίνβιλ, Σιρλ;» «Τα παιδιά είναι εκτός κινδύνου. Η οδηγός του λεωφορείου είναι νεκρή, αλλά αν λάβεις υπόψη σου πόσο άσχημα φαίνονταν τα πράγματα στην αρχή, θα έλεγα...» Σταμάτησε, με τα χείλια της σφιγμένα τόσο πολύ που σχεδόν δε φαίνονταν, και το λαιμό της να κάνει συσπάσεις. «Με συγχωρείτε, παιδιά», είπε. Πήγε με άκαμπτα βήματα στη γωνία του αρχηγείου, 394 Stephen King πιέζοντας το στόμα της με την ανάστροφη του χεριού. Κρατήθηκε μέχρι που έστριψε στη γωνία και δε φαινόταν πια τίποτε πέρα από τη σκιά της, και μετά ακούστηκαν τρία δυνατά απανωτά αναγουλιάσματα. Εμείς οι τρεις στεκόμαστε κοντά στο πτώμα του σκύλου που κάπνιζε ακόμη χωρίς να μιλάμε, και μετά από μερικά λεπτά η Σίρλεϊ γύρισε άσπρη σαν το πανί και σκουπίζοντας το στόμα της με ε'να χαρτομάντιλο. Συνέχισε τη φράση της από εκεί ακριβώς που είχε σταματήσει, σαν να είχε κάνει απλώς μια παύση για να καθαρίσει το λαιμό της ή να διώξει μια μύγα. «Θα έλεγα ότι οι ζημιές είναι πολύ μικρές σε σχέση με το τι θα μπορούσε να γίνει. Το ερώτημα είναι τι ζημιές έχουμε εδώ». «Εγώ λέω να καλέσουμε στον ασύρματο τον Κερτ ή τον αρχιφύλακα», είπε ο Τζορτζ. «Καλύτερα τον Τόνι, γιατί είναι πιο ψύχραιμος σε σχέση με την Μπιούικ. Τι λέτε;»



Ο Χάντι κι εγώ γνέψαμε καταφατικά. Το ίδιο και η Σίρλεϊ. «Θα του πούμε ότι έχουμε Κωδικό Δ και θέλουμε να έρθει εδώ το συντομότερο δυνατό. Θα του ξεκαθαρίσουμε ότι δεν είναι επείγον, αλλά σχεδόν επείγον. Επίσης θα του πούμε ότι έχουμε Κιούμπρικ». Αυτή ήταν άλλη μια έκφραση που (από όσο ξέρω) χρησιμοποιούνταν μόνο στο δικό μας αρχηγείο. Κιούμπρικ σημαίνει 2001, και 2001 είναι ο κωδικός που για την Πολιτειακή Αστυνομία της Πενσιλβάνια σημαίνει απόδραση κρατουμένου. Είχα ακούσει να το συζητάνε παλιότερα, αλλά δεν είχα ακούσει ποτέ τέτοια κλήση. «Κιούμπρικ, εντάξει», είπε η Σίρλεϊ. Φαινόταν λίγο πιο σίγουρη τώρα που είχε πάρει διαταγές. «Εσείς θα...» Ακούστηκε ένας δυνατός βρόντος. Η Σίρλεϊ έβγαλε μια κραυγή και οι τρεις μας γυρίσαμε προς το υπόστεγο, φέρνοντας ταυτόχρονα τα χέρια στα πιστόλια μας. Μετά ο Χάντι γέλασε. Ο αέρας είχε κλείσει την πόρτα του υπόστεγου. «Πήγαινε, Σίρλεϊ», είπε ο Τζορτζ. «Κάλεσε τον Τόνι. Ας τελειώνουμε και μ' αυτό». Απο μια Μπιουικ 8 395 «Και ο Μπράιαν Λίπι;» ρώτησα. «Δε θα δώσουμε σήμα για την απόδραση;» Ο Χάντι αναστέναξε. Έβγαλε το καπέλο του. Έτριψε το σβέρκο του. Κοίταξε στον ουρανό. Φόρεσε πάλι το καπέλο του. «Δεν ξέρω», είπε. «Αλλά αν πρέπει να φύγει σήμα, δε θα το δώσουμε εμείς. Αυτό θα το αποφασίσει ο αρχιφύλακας. Γι' αυτό του δίνουν τόσα πολλά λεφτά». «Σωστό», είπε ο Τζορτζ. Τώρα που έβλεπε ότι η ευθύνη μετατοπιζόταν σε κάποιον άλλο έδειχνε λίγο πιο ήρεμος. Η Σίρλεϊ στράφηκε να πάει στο αρχηγείο, και μετά σταμάτησε και κοίταξε πάνω από τον ώμο της. «Σκεπάστε τον με κάτι, σας παρακαλώ», είπε. «Τον καημένο τον Ντίλον. Ρίξτε κάτι πάνω του. Ματώνει η καρδιά μου να τον βλέπω έτσι». «Εντάξει», είπα, και ξεκίνησα για το υπόστεγο. «Έντι;» είπε ο Χάντι. «Ναι;» «Υπάρχει ένα κομμάτι μουσαμάς στην καλύβα. Φέρε αυτό. Μην μπεις στο υπόστεγο». «Γιατί;» , «Γιατί κάτι τρέχει ακόμη μ' αυτή την Μπιούικ. Δεν ξέρω τι ακριβώς, αλλά αν μπεις εκεί μέσα μπορεί να μην ξαναβγείς». «Εντάξει», είπα. «Δεν είχα καμιά όρεξη να μπω στο υπόστεγο έτσι κι αλλιώς». Πήρα το μουσαμά από την καλύβα, ένα λεπτό μπλε πράγμα, αλλά ήταν αρκετό για την ώρα. Καθώς γύριζα για να σκεπάσω το πτώμα του Ντίλον, σταμάτησα στην γκαραζόπορτα και έριξα μια ματιά στο υπόστεγο, φέρνοντας το ένα χέρι δίπλα στο πρόσωπο μου για να εμποδίσω την αντηλιά. Ήθελα να δω το θερμόμετρο. Και ήθελα επίσης να βεβαιωθώ ότι δεν είχε κρυφτεί κάπου εκεί μέσα ο φιλαράκος μου, ο Μπράιαν. Δεν ήταν πουθενά, και η θερμοκρασία είχε ανεβεί ένα δυο βαθμούς. Μόνο ένα πράγμα είχε αλλάξει στο τοπίο. Το πορτ μπαγκάζ ήταν κλειστό. Ο κροκόδειλος είχε κλείσει το στόμα του. Τώρα: Σάντι Η Σίρλεΐ, ο Χάνο, ο Ένα: ο ήχος από τις μπερδεμένες φωνές τους είχε μια παράξενη ομορφιά, σαν τις φωνές ηθοποιών που λένε τις ατάκες τους σε ένα παράξενο θεατρικό έργο. Ο Ένα είπε ότι ο κροκόδειλος είχε κλείσει το στόμα του και μετά σταμάτησε. Περίμενα να μιλήσει κάποιος άλλος, και όταν δε μίλησε κανείς και δεν άρχισε να ξαναμιλάει ούτε ο ίδιος ο Ένα, κατάλαβα ότι η αφήγηση είχε τελειώσει. Δεν το κατάλαβε όμως ο Νεντ Γουίλκοξ. Ή μπορεί να το κατάλαβε και να μην ήθελε να το παραδεχτεί.



«Λοιπόν;» είπε μ' εκείνη την ελάχιστα συγκαλυμμένη ανυπομονησία στον τόνο του. Τι έγινε όταν ανοίξατε το νυχτεριδοπλάσμα; Πες μου για το \paou Πες τα μου όλα. Αλλά -κι αυτό είναι το σημαντικό- πες μου μια ιστορία, μια ιστορία με αρχή, μέση και τέλος, ένα τέλος όπου εξηγούνται όλα. Γιατί το δικαιούμαι αυτό. Μη μου κουνάς μπροστά στα μούτρα την κουδουνίστρα της αβεβαιότητας. Δεν τη θέλω. Την αρνούμαι. Θέλω μια ιστορία. Ήίαν νέος και αυτό εξηγούσε εν μέρει την αντίδραση του -και είχε να κάνει με κάτι έξω απ' αυτό τον κόσμο, ό- Απο μια Μπιουικ 8 397 πως θα "λεγαν, πράγμα που την εξηγούσε σε ακόμη μεγαλύτερο βαθμό. Υπήρχε όμως και κάτι άλλο στον τόνο του, και δεν ήταν καθόλου ωραίο. Μια εγωιστική απληστία και μονομανία. Πίστευε ότι το δικαιούνταν. Τους παραχαϊδεύουμε όσους χάνουν δικούς τους ανθρώπους, το έχετε προσέξει αυτό; Και συνηθίζουν αυτό το φέρσιμο. «Τι λοιπόν;» ρώτησα με έναν καθόλου ενθαρρυντικό τόνο. 'Οχι ότι θα βοηθούσε βέβαια. «Τι έγινε όταν γύρισαν ο αρχιφύλακας Σέιντινκς και ο πατέρας μου; Τον πιάσατε τον Μπράιαν Λύει; Είδε τίποτε από όσα έγιναν; Μίλησε; Χριστέ μου, δεν είναι δυνατό να σταματήσετε εδώ!» Έκανε λάθος, μπορούσαμε να σταματήσουμε όπου θέλαμε, αλλά αυτό το κράτησα για τον εαυτό μου (προς το παρόν τουλάχιστον) και του είπα ότι όχι, δεν πιάσαμε ποτέ τον Μπράιαν Λυΐι. Ο Μπράιαν Λίπι είχε παραμείνει σε Κωδικό Κιούμπρικ μέχρι και σήμερα. «Ποιος συνέταξε την αναφορά;» ρώτησε ο Νεντ. «Εσύ, Ένα; Ή ο Μόργκαν;» «Ο Τζορτζ», απάντησε ο Έντι με ένα αμυδρό χαμόγελο. «Ήταν πάντα καλύτερος σ' αυτά τα πράγματα. Είχε κάνει Δημιουργική Γραφή στο κολέγιο. Έλεγε ότι κάθε πολιτειακός που θέλει να κάνει καλά τη δουλειά του πρέπει να ξέρει τα βασικά της δημιουργικής γραφής. 'Οταν αρχίσαμε να καταρρέουμε εκείνη τη μέρα, ο Τζορτζ ήταν εκείνος που μας συνέφερε. Έτσι δεν είναι, Χάντι;» Ο Χάντι κατένευσε. Ο Ένα σηκώθηκε, έβαλε τα χέρια στη μέση του και τεντώθηκε. Ακούσαμε τα κόκαλα του να κροταλίζουν. «Πρέπει να πηγαίνω, παιδιά. Μπορεί να σταματήσω για καμιά μπίρα στο Ταπ πριν πάω σπίτι. Ή και δύο ίσως. Μετά από τόση κουβέντα έχει στεγνώσει το λαρύγγι μου, και δεν ξεστεγνώνει με αναψυκτικά». Ο Νεντ τον κοίταξε επικριτικά, κατάπληκτος και θυ- 398 Stephen King μωμένος. «Δεν μπορείς να φύγεις έτσι!» είπε. «Θέλω να τα ακούσω όλα!» Και ο Έντι, που σιγά σιγά έχανε τον αγώνα να μην ξαναγίνει ο χοντρο-Έντι, είπε αυτό που ήξερα, αυτό που ξέραμε όλοι. Το είπε κοιτάζοντας τον Νεντ με ένα βλέμμα που δεν ήταν ακριβώς φιλικό. «Τα άκουσες, μικρέ. Απλώς δεν το ξέρεις». Ο Νεντ τον κοίταξε για λίγο καθώς έφευγε, και μετά γύρισε σ' εμάς. Μόνο η Σίρλεϊ τον κοίταζε με πραγματική συμπάθεια, και νομίζω ότι και αυτή ήταν ανάμεικτη με θλίψη για τον μικρό. «Τι εννοεί, τα άκουσα όλα;» «Δεν έμεινε τίποτε άλλο να σου πούμε, πέρα μόνο από μερικά περιστατικά που κι αυτά είναι παραλλαγές στο ίδιο θέμα. Χωρίς ιδιαίτερο ενδιαφέρον. »Όσο για τον Μπράιαν Λίπι, η αναφορά που έγραψε ο Τζορτζ έλεγε "Οι πολιτειακοί αστυνομικοί Μόργκαν και Τζακιμπουά μίλησαν με τον οδηγό και διαπίστωσαν ότι ήταν νηφάλιος. Ο οδηγός αρνήθηκε ότι βιαιοπράγησε κατά



της φιλενάδας του. Ο πολιτειακός Τζακιμπουά μίλησε με την κοπέλα, η οποία επιβεβαίωσε τον ισχυρισμό του. Έτσι ο οδηγός αφέθηκε ελεύθερος"». «Μα ο Λίπι έσπασε το παράθυρο του περιπολικού τους!» «Ναι, αλλά υπό αυτές τις συνθήκες ο Τζορτζ και ο Έντι δεν μπορούσαν να ζητήσουν αποζημίωση, έτσι δεν είναι;» «Οπότε;» «Οπότε το αντικαταστήσαμε με λεφτά που κατά πάσα πιθανότητα προέρχονταν από το ταμείο έκτακτων εξόδων. Το ταμείο έκτακτων εξόδων της Μπιούικ 8, για ν' ακριβολογώ. Το έχουμε ακόμη στο ίδιο μέρος που το είχαμε και τότε, σε ένα κουτί του καφέ στην κουζίνα». «Ναι, από κει ήταν τα λεφτά», είπε ο Άρκι. «Το καημένο το καφεκούτι έχει ντει πολλές επιντρομές με τα χρόνια». Σηκώθηκε και τεντώθηκε κι αυτός. «Πρέπει να πη- Απο μια Μπιουικ 8 399 γκαίνω κι εγώ, παιντιά. Αντίθετα από μερικούς από σας, έχω φίλους, αυτό που αποκαλούν προσωπική ζωή στην τηλεόραση. Αλλά πριν φύγκω, θέλεις να μάθεις κάτι άλλο, Νέντι; Γκια κείνη τη μέρα;» «Οτιδήποτε θέλεις να μου πεις». «Τη μέρα που έθαψαν τον Ντίλον. Και ντίπλα του έθαψαν τα εργκαλεία, εκείνα που πήραν για να χτυπήσουν το πράγκμα που τον ντηλητηρίασε. Ένα από τα εργκαλεία ήταν και το σκαλιστήρι μου, και σε πληροφορώ ότι ντε με αποζημίωσαν από το καφεκούτι!» «Δε συμπλήρωσες φόρμα ΠΣΔ 1, γι' αυτό», είπε η Σίρλεϊ. «Ξέρω ότι αυτά τα γραφειοκρατικά είναι μεγάλος μπελάς, αλλά...» Σήκωσε τους ώμους σαν να έλεγε Τι να γίνει, έτσι είναι ο κόσμος. Ο Άρκι την κοίταζε με ένα καχύποπτο, συνοφρυωμένο ύφος. «ΠΣΔ 1; Τι φόρμα είναι αυτή;» «ΠΣΔ, Παράπονα Στο Δήμαρχο», του απάντησε η Σίρλεϊ απολύτως σοβαρή. «Αυτή που συμπληρώνουμε κάθε μήνα και τη στέλνουμε στο Τμήμα Παραπόνων της Δημαρχίας. Δεν έχω ξαναδεί τέτοιο μπουμπούνα. Καλά, δε σας έμαθαν τίποτε στο στρατό;» Ο Άρκι κούνησε τα χέρια του σε μια μπουχτισμένη χειρονομία, αλλά χαμογελούσε. Ήταν συνηθισμένος στα πειράγματα όλα αυτά τα χρόνια -άλλωστε η προφορά του τα προκαλούσε. «Άσε μας κι εσύ!» «Την πάτησες για τα καλά, Άρκι», είπα. Χαμογελούσα κι εγώ. Ο Νεντ όχι. Ήταν λες και τα αστεία και τα πειράγματα που κάναμε για να εκτονώσουμε την ένταση, να επανέλθουμε στο φυσιολογικό, δεν είχαν κανένα νόημα γι' αυτόν. «Πού ήσουν εσύ, Άρκι;» ρώτησε. «Πού ήσουν όταν έγιναν όλα αυτά;» Απέναντι μας, ο Έντι Τζακιμπουά έβαλε μπροστά το φορτηγάκι του και άναψε τα φανάρια. «Ντιακοπές», απάντησε ο Άρκι. «Στη φάρμα του αδερ- 400 Stephen King φού μου στο Ουισκόνσιν. Το μάζεψαν άλλοι εκείνο το χάλι». Αυτό το τελευταίο το είπε με μεγάλη ικανοποίηση. Ο Ένα πέρασε από μπροστά μας και μας κούνησε το χέρι. Τον χαιρετήσαμε κι εμείς, και ο Νεντ μαζί μας. Συ-νέχισε όμως να δείχνει προβληματισμένος. «Πρέπει να φεύγω κι εγώ», είπε ο Φιλ. Πέταξε τη γό-πα που κρατούσε, σηκώθηκε και ανασήκωσε τη ζώνη του. «Μικρέ, μην το παιδεύεις άλλο. Κράτα μόνο αυτό: ο μπαμπάς σου ήταν εξαιρετικός αστυνομικός, τιμούσε τη Διμοιρία Δ του Στάτλερ». «Μα θέλω να μάθω...»



«Δεν έχει σημασία τι θέλεις να μάθεις», του είπε μαλακά ο Φιλ. «Ο πατέρας σου είναι νεκρός, εσύ δεν είσαι. Αυτά είναι τα γεγονότα, όπως έλεγε και ο Τζο Φράιντεϊ. Καληνύχτα, αρχιφύλακα». «Καληνύχτα», είπα, και κοίταξα τους δυο τους, τον Άρ-κι και τον Φιλ, καθώς περπατούσαν μαζί στο πάρκινγκ. Είχε δυνατό φεγγαρόφωτο, αρκετό για να δω πως ούτε καν γύρισαν το κεφάλι τους προς το Υπόστεγο Β. Έτσι μείναμε ο Χάντι, η Σίρλεϊ κι εγώ. Και ο μικρός, φυσικά. Ο γιος του Κέρτις Γουίλκοξ, που ερχόταν στο αρχηγείο και κούρευε το γρασίδι, μάζευε τα φύλλα και καθάριζε το χιόνι όταν έκανε πολύ κρύο για τον Άρκι. Ο γιος του Κερτ, που είχε παρατήσει την ομάδα του ράγκμπι και ερχόταν εδώ για να προσπαθήσει να κρατήσει τον πατέρα του ζωντανό λίγο ακόμη. Τον θυμήθηκα να κρατάει το γράμμα αποδοχής από το κολέγιο σαν κριτής που κρατά την κάρτα με το σκορ στους Ολυμπιακούς. Είχα ντραπεί που θύμωσα μαζί του γιατί θυμήθηκα τι είχε περάσει και πόσα είχε χάσει. Αλλά δεν ήταν το μοναδικό παιδί στον κόσμο που έχασε τον πατέρα του, και τουλάχιστον είχε γίνει κηδεία, και το όνομα του πατέρα του ήταν γραμμένο στο μαρμάρινο μνημείο μπροστά στο αρχηγείο, μαζί με τα ονόματα του αρχιφύλακα Μπρέιντι Πολ, του πολιτειακού ΑπομιαΜπιουικ8 401 Άλμπερτ Ρίζο και του πολιτειακού Σάμιουελ Στάμοσν, που σκοτώθηκε στη δεκαετία του '70 και στην Πολιτειακή Αστυνομία τον λένε ακόμη μερικές φορές ο Πολιτειακός του Δίκαννου. Μέχρι το θάνατο του Στάμσον, τα περιπολικά είχαν δίκαννα σε ειδική σχάρα στην οροφή. Αν το χρειαζόσουν, άπλωνες το χέρι πάνω από τον ώμο σου και το έπιανες. Ο Στάμσον σκοτώθηκε ενώ ήταν παρκαρισμένος στη βοηθητική λωρίδα κι έγραφε μια κλήση. Κάποιος μεθυσμένος ήρθε και έπεσε πάνω του από πίσω τρέχοντας με εκατόν εβδομήντα χιλιόμετρα την ώρα. Το περιπολικό έγινε φυσαρμόνικα. Δεν ανατινάχτηκε το ντεπόζιτο της βενζίνης, αλλά ο Στάμσον αποκεφαλίστηκε από τη σχάρα του δίκαννου. Από το 1974 έχουμε τα δίκαννα σε κλιπ κάτω από το ταμπλό, και το 1973 γράφτηκε στο μνημείο το όνομα του Σαμ Στάμσον. Γράφτηκε «στο βράχο», όπως λέμε. Ο Ένις Ράφερτι επισήμως έχει εξαφανιστεί, έτσι δεν είναι στο βράχο. Η επίσημη εξήγηση για τον πολιτειακό Τζορτζ Μόργκαν είναι ότι σκοτώθηκε ενώ καθάριζε το πιστόλι του (το ίδιο Ρούγκερ με το οποίο έδωσε τέλος στο μαρτύριο του Ντίλον), και επειδή δε σκοτώθηκε σε ώρα υπηρεσίας, ούτε το δικό του όνομα είναι στο βράχο. Δε σου γράφουν το όνομα αν πεθάνεις ως αποτέλεσμα της δουλειάς. Αυτό μου το είπε ο Τόνι Σέιντινκς μια μέρα που με είδε να κοιτάζω τα ονόματα. «Και καλύτερα μάλλον», πρόσθεσε, «θα είχαμε καμιά δεκαριά τέτοια μνημεία εδώ πέρα». Τώρα το τελευταίο όνομα στην πέτρα είναι Κέρτις Κ. Γουίλκοξ. Ιούλιος, 2001. Εν ώρα υπηρεσίας. Δεν είναι ωραίο να έχεις το όνομα του πατέρα σου σκαλισμένο σε γρανίτη όταν αυτό που θέλεις -που έχεις ανάγκη- είναι ο ίδιος ο πατέρας σου. Είναι κι αυτό κάτι όμως. Το όνομα του Ένις θα 'πρεπε να ήταν γραμμένο κι αυτό εκεί, ώστε να μπορούσε να 'ρχεται εκείνη η σκύλα η αδερφή του και να το κοιτάζει αν ήθελε. Δεν ήταν όμως. Και τι είχε απομείνει στη Δράκαινα; Η φήμη ότι ήταν μια μίζερη πικρό- 402 Stephen King χολή γριά, από τους ανθρώπους που αν σε έβλεπαν να 'χεις αρπάξει φωτιά στο δρόμο δε θα 'μπαιναν καν στον κόπο να σε κατουρήσουν για να τη σβήσουν. Ήταν ένα φίδι στον κόρφο μας εδώ και χρόνια. Ήταν αδύνατο να τη συμπαθήσεις, όχι όμως και να τη λυπάσαι. Τελικά κατέληξε να έχει ακόμη λιγότερα από αυτό το παιδί, που τουλάχιστον ήξερε στα σίγουρα ότι ο πατέρας του είχε πεθάνει, ότι δεν επρόκειτο να ξαναγυρίσει μια μέρα με ένα ντροπιασμένο χαμόγελο και κάποια τρελή ιστορία προσπαθώντας να



εξηγήσει γιατί ήταν άδειες οι τσέπες του και γιατί είχε τροπικό μαύρισμα, και γιατί πονούσε όταν πήγαινε να κατουρήσει. Η αποψινή κουβέντα δε μου είχε αφήσει καλή γεύση. Είχα την ελπίδα ότι η αλήθεια μπορεί να βελτίωνε την κατάσταση (σε ελευθερώνει, είπε κάποιος, μάλλον κάποιος ανόητος), αλλά φοβόμουν ότι αυτή τη φορά χειροτέρεψε τα πράγματα. Η ικανοποίηση της περιέργειας μπορεί να έφερε πίσω τον περίεργο γάτο, αλλά δεν έβλεπα καμία απολύτως ικανοποίηση στο πρόσωπο του Νεντ Γουίλκοξ. Το μόνο που έβλεπα ήταν μια πεισματική κουρασμένη περιέργεια. Είχα δει την ίδια έκφραση στο πρόσωπο του Κέρτις μερικές φορές, συνήθως όταν στεκόταν έξω από την γκαραζόπορτα του Υπόστεγου Β με εκείνη τη χαρακτηριστική στάση -πόδια ανοιχτά, μέτωπο στο τζάμι, μάτια λιγάκι μισόκλειστα, στόμα σκεφτικό. Όμως αυτά που περνούν από τη μια γενιά στην άλλη με το αίμα αποτελούν την πιο γερή αλυσίδα απ' όλες, έτσι δεν είναι; Αυτά που περνούν από τη μια γενιά στην επόμενη, καλά νέα εδώ, άσχημα νέα εκεί, ολοκληρωτική καταστροφή λιγάκι παραπέρα. «Από όσο ξέρουμε», είπα, «ο Μπράιαν Λίπι απλώς κατάφερε να ξεφύγει. Μπορεί και να είναι όντως έτσι τα πράγματα. Κανείς μας δεν μπορεί να πει με σιγουριά το Απο μια Μπιουικ 8 403 αντίθετο. Και μπορεί να ήταν και για καλό. Η εξαφάνιση του μπορεί να έσωσε τη ζωή της φιλενάδας του». «Αμφιβάλλω», μουρμούρισε ο Χάντι. «Βάζω στοίχημα ότι ο επόμενος που βρήκε ήταν ακριβώς σαν τον Μπράιαν Λίπι, ίσως με διαφορετικό χρώμα μαλλιά. Διαλέγουν άντρες που τις δέρνουν. Είναι σαν να ορίζουν τον εαυτό τους μέσα από τους μώλωπες στο πρόσωπο και στα χέρια τους». «Δεν έκανε ποτέ δήλωση εξαφάνισης για τον Λίπι, πάντως», είπε η Σίρλεϊ. «Τουλάχιστον δεν πέρασε καμιά τέτοια δήλωση από το γραφείο μου, και βλέπω όλες τις αναφορές της πόλης και της Κομητείας εκτός από τις δικές μας. ούτε και κανένας άλλος από την οικογένεια του. Δεν ξέρω τι απέγινε η κοπέλα, αλλά μάλλον θα χάρηκε που τον ξεφορτώθηκε». «Εσύ δε φαντάζομαι να πιστεύεις ότι απλώς βγήκε από το σπασμένο παράθυρο και το έσκασε, έτσι δεν είναι;» ρώτησε ο Νεντ τον Χάντι. «Δεν μπορεί να το πιστεύεις, ήσουν εκεί». «Όχι», απάντησε ο Χάντι, «βασικά δεν το πιστεύω. Αλλά δεν έχει σημασία τι πιστεύω εγώ. Το θέμα είναι αυτό που προσπαθεί να σου βάλει όλο το βράδυ στο χοντροκέ-φαλό σου ο αρχιφύλακας: δεν ξέρουμε». Ήταν λες και ο μικρός δεν τον άκουσε. Γύρισε πάλι σ' εμένα. «Και ο μπαμπάς μου, Σάντι; Τι έλεγε αυτός για τον Μπράιαν Λίπι;» «Αυτός και ο Τόνι πίστευαν ότι ο Μπράιαν κατέληξε στο ίδιο μέρος με τον Ένις Ράφερτι και τον Τζίμι το Τρωκτικό. Όσο για το πλάσμα που σκότωσαν εκείνη τη μέρα...» «Σάπισε γρήγορα το καθίκι», είπε η Σίρλεϊ με έναν κοφτό κατηγορηματικό τόνο, κλείνοντας το θέμα. «Υπάρχουν φωτογραφίες, μπορείς να τις δεις όσο θέλεις, αλλά βασικά δείχνουν κάτι που θα μπορούσε να είναι οτιδήποτε, ακόμη και απάτη. Δε δείχνουν πώς ήταν όταν προσπα- 404 Stephen King θσύσε να ξεφύγει από τον Ντίλον, πόσο γρήγορα κινήθηκε ή πόσο δυνατά στρίγκλιζε. Δε δείχνουν τίποτε, βασικά. Ούτε μπορούμε να σου τα πούμε εμείς έτσι που να τα καταλάβεις. Φαίνεται καθαρά στο πρόσωπο σου αυτό. Ξέρεις γιατί το παρελθόν είναι παρελθόν, αγόρι μου;» Ο Νεντ κούνησε αρνητικά το κεφάλι. «Επειδή δεν υπάρχει πια». Κοίταξε μέσα στο πακέτο των τσιγάρων της και αυτό που είδε πρέπει να την ικανοποίησε γιατί έκανε ένα καταφατικό



νεύμα, το έβαλε στην τσάντα της και σηκώθηκε. «Πάω σπίτι. Έχω δυο γάτες που έπρεπε να τις είχα ταΐσει εδώ και τρεις ώρες». Αυτή ήταν η Σίρλεϊ -το Κορίτσι της Αμερικής, την έλεγε ο Κερτ όταν ήθελε να την εκνευρίσει λίγο. Χωρίς άντρα (είχε παντρευτεί για ένα διάστημα, αμέσως μόλις τελείωσε το γυμνάσιο σχεδόν), χωρίς παιδιά, δυο γάτες, γύρω στα 10.000 αρκουδάκια. Ήταν παντρεμένη με τη Διμοιρία Δ, όπως κι εγώ. Ένα ζωντανό κλισέ, με άλλα λόγια, και αν δε σου άρεσε μπορούσες να πας να κόψεις το λαιμό σου. «Σιρλ;» Γύρισε ακούγοντας τον παραπονεμένο τόνο του Νεντ. «Τι είναι, αγάπη μου;» «Τον συμπαθούσες τον πατέρα μου;» Τον αγκάλιασε από τους ώμους, έσκυψε και τον φίλησε στο μέτωπο. «Τον αγαπούσα, Νεντ. Και σ5 αγαπώ κι εσένα. Σου είπαμε όσα μπορούσαμε να σου πούμε, και δεν ήταν εύκολο. Ελπίζω να σε βοηθήσει αυτό». Έκανε μια παύση. «Ελπίζω να είναι αρκετό». «Το ελπίζω κι εγώ», είπε αυτός. Η Σίρλεΐ του έσφιξε πιο δυνατά τους ώμους για μια στιγμή. Μετά τον άφησε και σηκώθηκε. «Χάντσον Ρόγιερ, θα συνοδεύσεις μια κυρία ως το αμαξιτής;» «Μετά χαράς», απάντησε αυτός και την έπιασε αγκα-ζε. «θα τα πούμε αύριο, Σάντι;» Απο μια Μπιουικ 8 405 «Πρωί πρωί», του απάντησα. «Για μία απ' τα ίδια». «Τότε καλά θα κάνεις να πας σπίτι σου να κοιμηθείς λίγο». «θα πάω». Έφυγε με τη Σίρλεΐ. Ο Νεντ κι εγώ μείναμε καθισμένοι στο παγκάκι και τους κοιτάζαμε καθώς έφευγαν. Ση-κώσαμε τα χέρια και τους χαιρετήσαμε καθώς περνούσαν με τα αυτοκίνητα τους, ο Χάντι με ένα μεγάλο παλιό Νιου Γιόρκερ, η Σίρλεϊ με ένα μικρό Σουμπαρού που στον πίσω προφυλακτήρα είχε ένα αυτοκόλλητο που έγραφε ΤΟ ΚΑΡΜΑ ΜΟΥ ΠΑΤΗΣΕ ΤΟ ΔΟΓΜΑ ΜΟΥ. 'οταν χάθηκαν τα πίσω φώτα τους στη στροφή του αρχηγείου, έβγαλα τα τσιγάρα μου και κοίταξα κι εγώ μέσα στο πακέτο. Είχε μείνει ένα. Θα το κάπνιζα και μετά τέρμα. Έλεγα στον εαυτό μου αυτό το παραμύθι δέκα χρόνια τώρα. «Αλήθεια δεν υπάρχει τίποτε άλλο να μου πείτε;» ρώτησε ο Νεντ με μια σιγανή απογοητευμένη φωνή. «Όχι. Το υλικό δεν είναι κατάλληλο για θεατρικό έργο, ε; Δεν υπάρχει τρίτη πράξη. Ο Τόνι και ο πατέρας σου έκαναν μερικά πειράματα ακόμη τα επόμενα πέντε χρόνια, και τελικά έφεραν και τον Μπίμπι Ροθ να το ξαναδεί. Δηλαδή ο πατέρας σου κατάφερε να πείσει τον Τόνι, κι εγώ βρέθηκα στη μέση όπως συνήθως. Και πρέπει να σου πω την αλήθεια: αφού εξαφανίστηκε ο Μπράιαν Λίπι και πέθανε ο Ντίλον, πίστευα ότι δεν έπρεπε να κάνουμε τίποτε με την Μπιουικ, πέρα από το να την προσέχουμε και να κάνουμε καμιά προσευχή πού και πού να διαλυθεί από μόνη της ή να εξαφανιστεί, να γυρίσει πίσω από κει που ήρθε. Α, ναι, και να σκοτώνουμε ό,τι έβγαινε από το πορτ μπαγκάζ και είχε ακόμη αρκετή ζωή μέσα του για να σηκωθεί όρθιο και ν' αρχίσει ίσως να τρέχει γύρω γύρω στο υπόστεγο αναζητώντας κανένα άνοιγμα για να βγει έξω». «Έγινε ποτέ τέτοιο πράγμα;» 406 Stephen King «Εννοείς αν ξαναβγήκε κανένας εξωγήινος με ροζ κεφάλι; Όχι». «Και ο Μπίμπι; Τι είπε;» «Άκουσε τον Τόνι και τον μπαμπά σου, έριξε άλλη μια ματιά στο αμάξι και μετά σηκώθηκε κι έφυγε. Είπε ότι ήταν πολύ μεγάλος για ν' αντιμετωπίσει κάτι τόσο έξω από τον κόσμο μας και τον τρόπο που λειτουργεί. Τους είπε



ότι είχε σκοπό να σβήσει την Μπουικ από τη μνήμη του και συμβούλεψε τον Τόνι και τον Κερτ να κάνουν το ίδιο». «Για όνομα του Θεού! Κι αυτός ο τύπος ήταν επιστήμονας; Θα 'πρεπε να 'χει πωρωθείΐ» «Ο πατέρας σου ήταν επιστήμονας», είπα. «Ερασιτέχνης, ναι, αλλά καλός. Τα πράγματα που βγήκαν από την Μπιούικ, και η περιέργεια του για την ίδια την Μπιούικ, αυτά τον έκαναν επιστήμονα. Η νεκροψία της νυχτερίδας, για παράδειγμα, όσο τρελή κι αν ήταν, είχε και κάτι το ευγενές, κάτι σαν τους αδερφούς Ράιτ καθώς απογειώνονταν με το μικρό τους αεροπλανάκι. Ο Μπίμπι Ροθ από την άλλη μεριά... ο Μπίμπι ήταν μηχανικός του μικροσκοπίου. Έτσι αποκαλούσε μερικές φορές τον εαυτό του, και με περηφάνια μάλιστα. Ήταν ένας άνθρωπος που περιόρισε συνειδητά και προσεκτικά το οπτικό του πεδίο σε ένα συγκεκριμένο γνωστικό πεδίο. Οι μηχανικοί μισούν τα μυστήρια. Οι επιστήμονες -ιδιαίτερα οι ερασιτέχνες επιστήμονες- τα αγκαλιάζουν. Ο πατέρας σου ήταν δύο άνθρωποι ταυτόχρονα. Σαν αστυνομικός, μισούσε τα μυστήρια. Σαν μελετητής της Μπιούικ... Ας πούμε απλώς πως όταν ο πατέρας σου ήταν αυτός ο άνθρωπος, ήταν πολύ >διαφορετικός». «Ποιος από τους δύο σου άρεσε περισσότερο;» Το σκέφτηκα για λίγο. «Είναι σαν να ρωτάει ένα παιδί τους γονείς του αν αγαπάνε περισσότερο αυτόν ή την αδερφή του. Είναι άδικη ερώτηση. Αλλά ο ερασιτέχνης Κερτ με τρόμαζε. Τρόμαζε και τον Τόνι λίγο». Απο μια Μπιουικ 8 407 Είδα τον μικρό να το σκέφτεται. «Έγιναν μερικά πράγματα ακόμη», είπα. «Το 1991 βγήκε ένα πουλί με τέσσερα φτερά». «7εσσερα;...» «Ακριβώς. Πέταξε λίγο, χτύπησε σε έναν τοίχο κι έπεσε νεκρό. Το φθινόπωρο του 1993, άνοιξε το πορτ μπα-γκάζ μετά από ένα φωτοσεισμό και ήταν μισογεμάτο από χώμα. Ο Κερτ ήθελε να το αφήσει εκεί για να δει τι θα γίνει και ο Τόνι συμφώνησε στην αρχή, αλλά μετά άρχισε να βρομάει. Δεν ήξερα ότι το χώμα μπορεί ν' αποσυντεθεί, αλλά φαίνεται ότι μπορεί, αν προέρχεται από το κατάλληλο μέρος. Κι έτσι... ξέρω, είναι τρελό, αλλά πήραμε το χώμα και το θάψαμε. Το πιστεύεις;» Ο Νεντ κατένευσε. «Και ο μπαμπάς μου παρακολουθούσε τι γινόταν στο μέρος που το θάψατε; Σίγουρα πράγματα. Για να δει τι θα φύτρωνε». «Νομίζω ότι ήλπιζε να φυτρώσουν τίποτε αλλόκοτα κρίνα». «Έγινε τίποτε;» «Εξαρτάται τι εννοείς. Δε φύτρωσε τίποτε, αυτό είναι σίγουρο. Θάψαμε το χώμα από το πορτ μπαγκάζ κοντά περίπου στο σημείο όπου είχαμε θάψει τον Ντίλον και τα εργαλεία. Όσο για το τέρας, ό,τι δε μετατράπηκε σε γλί-τσα το κάψαμε στον αποτεφρωτή. Το έδαφος όπου θάψαμε το χώμα είναι ακόμη άγονο. Κάθε άνοιξη βγαίνουν μερικά φυτά και παλεύουν να μεγαλώσουν, αλλά πάντα μαραίνονται. Τελικά φαντάζομαι ότι θ' αλλάξει κι αυτό». Έβαλα το τελευταίο τσιγάρο στο στόμα μου και το άναψα. «Ενάμιση χρόνο περίπου μετά το χώμα, μας ήρθε άλλη ια κόκκινη σαύρα. Νεκρή. Αυτή ήταν η τελευταία. Είναι ακόμη σεισμογενής περιοχή εκεί μέσα, αλλά η γη δεν τραντάζεται τόσο πολύ αυτές τις μέρες. Φυσικά αυτό δε σημαίνει ότι δεν πρέπει να προσέχεις με την Μπιουικ, όπως πρέ- 408 Stephen King πει να προσέχεις με ένα παλιό τουφέκι έστω κι αν είναι σκουριασμένο και η κάννη του είναι βουλωμένη από χώμα, αλλά με κάποιες λογικές προφυλάξεις μάλλον δεν υπάρχει μεγάλος κίνδυνος. Και μια μέρα -ο μπαμπάς



σου το πίστευε αυτό, και ο Τόνι, κι εγώ επίσης- η Μπιούικ όντως θα διαλυθεί. Εντελώς ξαφνικά, όπως το μόνιππο στο ποίημα». Με κοίταξε με απορία, και κατάλαβα ότι δεν ήξερε για ποιο ποίημα του μιλούσα. Ζούμε σε εποχές παρακμής. Μετά είπε, «Το νιώθω». Κάτι στον τόνο του με ξάφνιασε προξενώντας μου ένα δυσάρεστο συναίσθημα και τον κοίταξα επίμονα και διαπεραστικά. Έδειχνε ακόμη πιο μικρός από τα δεκαοχτώ του χρόνια, σκέφτηκα. Ένα μικρό παιδί, τίποτε παραπάνω, με αθλητικά παπούτσια στα πόδια και το πρόσωπο του ζωγραφισμένο με αστροφεγγιά. «Το νιώθεις;» ρώτησα. «Ναι. Εσύ δεν το νιώθεις;» Όλοι οι αστυνομικοί που είχαν περάσει από τη Δ με τα χρόνια είχαν νιώσει την έλξη της Μπιούικ, έτσι νομίζω. Την ένιωθαν όπως εκείνοι που ζουν στα παράλια νιώθουν τις κινήσεις της θάλασσας -οι παλίρροιες γίνονται το ρολόι με το οποίο χτυπάει η καρδιά τους. Τις περισσότερες φορές δεν το προσέχαμε περισσότερο από όσο προσέχεις τη μύτη σου, ένα σχήμα που υπάρχει στο κάτω μέρος κάθε εικόνας που βλέπεις. Μερικές φορές όμως, η έλξη ήταν πιο δυνατή και τότε σε έκανε να πονάς κατά κάποιον τρόπο. «Εντάξει», είπα, «ας πούμε ότι το νιώθω. Ο Χάντι σίγουρα το ένιωσε. Τι νομίζεις ότι θα του συνέβαινε εκείνη τη μέρα αν δε φώναζε η Σίρλεϊ τη συγκεκριμένη στιγμή; Τι νομίζεις ότι θα του συνέβαινε αν έμπαινε στο πορτ μπα-γκάζ, όπως είπε ότι είχε αποφασίσει να κάνει;» «Σοβαρά δεν το ήξερες αυτό, Σάντι; Σήμερα το άκουσες για πρώτη φορά;» Κούνησα καταφατικά το κεφάλι μου. Απο μια Μπιουικ 8 409 «Δεν είδα να σου κάνει μεγάλη έκπληξη όμως». «Οτιδήποτε έχει σχέση με την Μπιούικ δε με εκπλήσσει πια». «Πιστεύεις ότι σκόπευε όντως να το κάνει; Να μπει μέσα και να κλείσει το σκέπασμα του;» «Ναι. Μόνο που πιστεύω ότι δεν ήθελε να το κάνει ο ίδιος. Είναι αυτή η έλξη που ασκεί η Μπιούικ. Ήταν πιο ισχυρή τότε, αλλά υπάρχει ακόμη». Ο Νεντ δεν απάντησε, κοίταζε αμίλητος το Υπόστεγο Β. «Δεν απάντησες στην ερώτηση μου, Νεντ. Τι νομίζεις ότι θα γινόταν αν είχε μπει εκεί μέσα;» «Δεν ξέρω». Λογική απάντηση, φαντάζομαι -σίγουρα παιδική απάντηση, είναι μια φράση που τα παιδιά τη λένε δέκα φορές τη μέρα-, αλλά με ενόχλησε παρ' όλ' αυτά. Είχε παρατήσει την ομάδα του ράγκμπι, αλλά φαίνεται ότι δεν είχε ξεχάσει όσα του έμαθαν εκεί, να ελίσσεσαι και ν' αποφεύγεις τον αντίπαλο. Ρούφηξα μια τζούρα. Ο καπνός είχε μια γεύση σαν καυτό σανό. Τον φύσηξα πάλι έξω. «Δεν ξέρεις». «Όχι». «Μετά τον Ένις και τον Τζίμι και -πιθανόν- τον Μπράιαν Λίπι, εσύ δεν ξέρεις». «Δεν πηγαίνουν όλα κάπου αλλού, Σάντι. Πάρε το άλλο τρωκτικό, για παράδειγμα. Τη Ροζαλί, ή Ρόζαλιν, ή όπως την έλεγαν, τέλος πάντων». Αναστέναξα. «Όπως θέλεις. Εγώ θα πάω στο Κάντρι Γουέι να φάω ένα τσίζμπεργκερ. Έλα κι εσύ αν θέλεις, αλλά μόνο αν μπορούμε να κόψουμε αυτή τη συζήτηση και να μιλήσουμε για κάτι άλλο». Το σκέφτηκε για λίγο. «Καλύτερα να πάω σπίτι», είπε. «Να τα σκεφτώ όλα αυτά». «Εντάξει, αλλά μην το κουβεντιάσεις με τη μητέρα σου». Με κοίταξε με μια σχεδόν κωμική σοκαρισμένη έκφραση. «Όχι βέβαια!» 410 Stephen King



Γέλασα και τον χτύπησα στον ώμο. Οι σκιές είχαν χαθεί από το πρόσωπο του και ξαφνικά ένιωθα πάλι ότι μπορούσα να τον συμπαθήσω. Όσο για τις ερωτήσεις του και την παιδική του επιμονή να έχει η ιστορία τέλος και το τέλος να εμπεριέχει κάποια απάντηση, μπορεί το πρόβλημα να λυνόταν με το πέρασμα του χρόνου. Ίσως να περίμενα να δει τα πράγματα όπως τα έβλεπα εγώ. Οι πλαστές ζωές που βλέπουμε στην τηλεόραση και στον κινηματογράφο μάς ψιθυρίζουν ότι η ανθρώπινη ύπαρξη αποτελείται από αποκαλύψεις και αιφνίδιες αλλαγές στην ψυχική διάθεση. Νομίζω ότι, μέχρι να ενηλικιωθούμε, έχουμε καταλήξει ν' αποδεχτούμε ως ένα βαθμό αυτή την ιδέα. Αυτά τα πράγματα μπορεί να συμβαίνουν κατά καιρούς, αλλά πιστεύω ότι σε γενικές γραμμές είναι ένα ψέμα. Οι αλλαγές στη ζωή έρχονται αργά. Έρχονται έτσι όπως ανασαίνει ο μικρότερος ανιψιός μου στον πιο βαθύ του ύπνο. Μερικές φορές νιώθω την παρόρμηση να βάλω το χέρι στο στήθος του μόνο και μόνο για να βεβαιωθώ ότι ζει ακόμη. Αν το έβλεπες από αυτή την άποψη, η ιδέα της γάτας που ικανοποιεί την περιέργεια της φαινόταν λιγάκι παράλογη. Ο κόσμος σπάνια τελειώνει τις συζητήσεις του. Ζούσα είκοσι τρία χρόνια με την Μπιούικ 8, κι αν είχα μάθει κάτι σ' αυτό το διάστημα ήταν αυτό. Εκείνη τη στιγμή, ο γιος του Κερτ έδειχνε να έχει κάνει ένα βήμα προς τη σωστή κατεύθυνση. Ίσως και δύο. Και αν δεν μπορούσα να το θεωρήσω αυτό αρκετό για μια νύχτα, τότε είχα εγώ πρόβλημα. «Θα έρθεις αύριο, έτσι δεν είναι;» τον ρώτησα. «Πρωί πρωί, αρχιφύλακα. Για μία απ' τα ίδια». «Τότε ίσως θα 'πρεπε ν' αναβάλεις τη σκέψη και να κοιμηθείς λίγο». «Θα προσπαθήσω». Άγγιξε για μια στιγμή το χέρι μου. «Ευχαριστώ, Σάντι». «Κανένα πρόβλημα». Απο μια Μπιουικ 8 411 «Αν έγινα ενοχλητικός κάποια στιγμή...» «Δεν έγινες», είπα. Είχε γίνει ενοχλητικός σε κάποιες περιπτώσεις, αλλά νομίζω ότι δεν μπορούσε να κρατηθεί. Στην ηλικία του θα είχα γίνει κι εγώ πολύ πιο ενοχλητικός. Τον κοίταζα καθώς πήγαινε προς την Μπελ Αιρ που του είχε αφήσει ο πατέρας του, ένα αμάξι της ίδιας πάνω κάτω χρονιάς με αυτό που είχαμε στο υπόστεγο, αλλά όχι τόσο επεισοδιακό. Στα μισά του πάρκινγκ σταμάτησε, κοίταξε το Υπόστεγο Β, κι εγώ σταμάτησα κρατώντας το τσιγάρο μπροστά στα χείλια μου, περιμένοντας να δω τι θα κάνει. Συνέχισε το δρόμο του για το αυτοκίνητο αντί να πάει στο υπόστεγο. Ωραία. Τράβηξα μια τελευταία τζούρα από τον υπέροχο κύλινδρο του θανάτου, σκέφτηκα να το πατήσω στην άσφαλτο, αλλά τελικά βρήκα ένα σημείο και το έχωσα στον τενεκέ με τις γόπες, όπου ήταν ήδη θαμμένα όρθια καμιά διακοσαριά άλλα αποτσίγαρα. Οι άλλοι μπορούσαν να πατάνε τις γόπες τους κάτω αν ήθελαν -ο Άρκι θα τις μάζευε αδιαμαρτύρητα-, αλλά ήταν προτιμότερο να μην το κάνω κι εγώ. Σε τελική ανάλυση ήμουν ο αρχιφύλακας, ο άνθρωπος που καθόταν στη μεγάλη καρέκλα. Μπήκα στο αρχηγείο. Η Στέφανι Κολούτσι ήταν στο θάλαμο επικοινωνιών. Διάβαζε ένα περιοδικό πίνοντας Κόκα. Όταν με είδε άφησε την Κόκα και έστρωσε τη φούστα στα γόνατα της. «Τι γίνεται, γλυκιά μου;» τη ρώτησα. «Τίποτε σπουδαίο. Τα παράσιτα καθαρίζουν, αν και όχι τόσο γρήγορα όσο τις άλλες φορές μετά από... αυτές τις φάσεις. Πάντως ακούω αρκετά καλά ώστε να παρακολουθώ την κατάσταση». «Ποια κατάσταση;» «Το 9 πηγαίνει σ' ένα αμάξι που έπιασε φωτιά στον Διαπολιτειακό 87, στην Έξοδο 9. Ο Μακ είπε ότι ο οδηγός είναι πωλητής, πήγαινε για το Κλίβελαντ, το αμάξι πήρε φωτιά καθ' οδόν κι αυτός αρνήθηκε να κάνει αλκοτέστ.



412 Stephen King το 16 έχει μια πιθανή διάρρηξη στην αντιπροσωπεία της Φορντ στο Στάτλερ. Ο Τζεφ Κάτλερ έχει ένα βανδαλισμό στο γυμνάσιο του Στάτλερ, αλλά απλώς βοηθάει, το έχει αναλάβει η τοπική αστυνομία». «Αυτά;» «Και ο Πολ Λάβινγκ είναι 10-98 για το σπίτι του με το περιπολικό, ο γιος του έχει πάθει κρίση άσθματος». «Δεν ήταν ανάγκη να το βάλεις αυτό στην αναφορά». Η Στέφι με κοίταξε επικριτικά, σαν να έλεγε ότι δε χρειαζόταν να της το πω αυτό. «Τι γίνεται στο Υπόστεγο Β;» «Τίποτε», είπα. «Δηλαδή, τίποτε το ιδιαίτερο. Η κατάσταση εξομαλύνεται. Φεύγω. Αν προκύψει τίποτε...» Στα-μάτησα σχεδόν φρικαρισμένος. «Σάντι;» με ρώτησε. «Συμβαίνει τίποτε;» Αν προκύψει τίποτε, πάρε τον Τόνι Σέιντινκς. Αυτό ήμουν έτοιμος να πω, λες και δεν είχαν περάσει είκοσι χρόνια και ο παλιός αρχιφύλακας δεν ήταν καρφωμένος μπροστά στην τηλεόραση με τα σάλια να τρέχουν από το στόμα του σε έναν οίκο ευγηρίας του Στάτλερ. «Όχι, τίποτε», είπα. «Αν προκύψει τίποτε, πάρε τον Φρανκ Σόντερ-μπεργκ. Είναι η σειρά του». «Εντάξει. Καληνύχτα». «Ευχαριστώ, Στεφ, επίσης». Καθώς έβγαινα έξω, η Μπελ Αιρ κατέβαινε αργά προς το δρόμο με ένα από τα γκρουπ που άρεσαν στον Νεντ -οι Γουίλκο ή ίσως οι Τζέιχοκς- να παίζει στη διαπασών από τα ηχεία. Σήκωσα το χέρι και μου ανταπέδωσε το χαιρετισμό. Χαμογελώντας. Γλυκό χαμόγελο. Για άλλη μια φορά δυσκολευόμουν να πιστέψω ότι είχα θυμώσει τόσο πολύ μαζί του. Πήγα μέχρι το υπόστεγο και πήρα τη στάνταρ στάση με τα πόδια λιγάκι ανοιχτά, μια στάση που σε κάνει να νιώθεις λίγο σαν Ρεπουμπλικάνος για κάποιο λόγο, έτοιμος να βρίσεις τους τεμπέληδες που απομυζούν τα ταμεία Απο μια MmoviK 8 413 ανεργίας και τους ξένους που καίνε σημαίες στο εξωτερικό. Κοίταξα μέσα. Η Μπιούικ καθόταν σιωπηλή κάτω από τα αναμμένα φώτα, ρίχνοντας μια φυσιολογική σκιά σαν να ήταν ένα φυσιολογικό πολυτελές αμάξι με ασπρόμαυρα λάστιχα. Και ένα τιμόνι που ήταν λίγο μεγάλο. Και μια επιφάνεια που έδιωχνε τη βρόμα και θεράπευε τις γρα-τσουνιές. Αυτό γινόταν πιο αργά τώρα, αλλά γινόταν ακόμη. Τα λάδια είναι εντάξει είχε πει ο άγνωστος πριν στρίψει στη γωνία, αυτά ήταν τα τελευταία λόγια του γύρω από το θέμα, και η Μπιουικ τώρα ήταν ακόμη εδώ σαν ένα έργο τέχνης που ξέμεινε σε μια κλειστή γκαλερί. Μια ανατριχίλα απλώθηκε στα μπράτσα μου και αισθάνθηκα τα γεννητικά μου όργανα να σφίγγονται. Το στόμα μου είχε εκείνη τη στεγνή γεύση που παίρνει όταν ξέρω ότι κάτι τρέχει, κάτι άσχημο. Μπελάδες στο τετράγωνο και πάμε για τζάκποτ, έλεγε ο Ένις Ράφερτι. Δεν έβγαζε κάποιο βόμβο και δεν έλαμπε, η θερμοκρασία είχε ανεβεί πάνω από τους δεκαπέντε βαθμούς, αλλά το ένιωθα να με τραβάει, να μου ψιθυρίζει να μπω μέσα και να κοιτάξω. Μπορούσε να μου δείξει ένα σωρό πράγματα, μου ψιθύριζε, ιδιαίτερα τώρα που ήμαστε μόνοι. Έτσι όπως έβλεπα την Μπιουικ, κατάλαβα ένα πράγμα: είχα θυμώσει με τον Νεντ επειδή φοβόμουν γι' αυτόν. Φυσικά. Έτσι όπως κοίταζα την Μπιουικ, και ένιωθα την παλιρροϊκή της* έλξη βαθιά στο κέντρο του κεφαλιού μου -και να χτυπάει ταυτόχρονα στα σωθικά και στους βουβώνες μου-, ήταν πολύ πιο εύκολο να καταλάβω. Η Μπιουικ έβγαζε τέρατα. Ναι. Αλλά μερικές φορές ήθελες παρ' όλ' αυτά να την πλησιάσεις, έτσι όπως θέλεις μερικές φορές να κοιτάξεις ξακρίζοντας όταν είσαι σε κάποιο ψηλό μέρος ή να κοιτάξεις μέσα στην καννη του πιστολιού σου και να δεις την τρύπα στην άκρη της να μετατρέπεται σε μάτι. Ένα μάτι που σε παρακολουθεί, εσένα και μόνο



εσένα. Δεν είχε νόημα να προσπαθήσεις να ξεφύγεις από τέτοιες στιγμές με τη λογική, 414 Stephen King ή να προσπαθήσεις να καταλάβεις αυτή τη νευρωτική έλξη. Το καλύτερο που είχες να κάνεις ήταν να οπισθοχωρήσεις, να βάλεις το πιστόλι στη θήκη του, να φύγεις από το αρχηγείο. Από το Υπόστεγο Β. Μέχρι να βγεις έξω από την ακτίνα δράσης αυτής της αδιόρατης ψιθυριστής φωνής. Μερικές φορές το να το βάλεις στα πόδια είναι μια απολύτως αποδεκτή αντίδραση. · Στάθηκα εκεί μια στιγμή ακόμη όμως, νιώθοντας αυτόν το μακρινό παλμό στο κεφάλι μου και γύρω από την καρδιά μου, κοιτάζοντας την μπλε Μπιούικ Ροουντμάστερ. Μετά έκανα πίσω, πήρα μια βαθιά ανάσα νυχτερινού αέρα και κοίταξα το φεγγάρι μέχρι που ένιωσα ότι ξαναβρή-κα τον εαυτό μου. Κι ύστερα πήγα στο αμάξι μου, μπήκα μέσα κι έφυγα. Το Κάντρι Γουέι δεν είχε κόσμο. Δεν έχει ποτέ αυτό τον καιρό, ούτε καν το βράδυ της Παρασκευής και του Σαββάτου. Τα εστιατόρια στα εμπορικά κέντρα, στο Γου-όλ-Μαρτ και στο καινούριο Στάτλερ Μολ, είχαν αρχίσει να πνίγουν τα παλιά μαγαζιά του κέντρου, όπως ο καινούριος πολυκινηματογράφος στην 32η Οδό έπνιγε τον παλιό κινηματογράφο Τζεμ στο κέντρο. Όπως πάντα, πολλοί με κοίταξαν όταν μπήκα μέσα. Εκείνο που κοιτάζουν είναι η στολή, φυσικά. Δύο θαμώνες -ο ένας βοηθός σερίφη, ο άλλος γενικός εισαγγελέας της Κομητείας- με χαιρέτησαν και μου έσφιξαν το χέρι. Ο εισαγγελέας ήταν με τη γυναίκα του και με κάλεσε να καθίσω μαζί τους. Τους είπα ευχαριστώ, δε γίνεται, περιμένω κάποιον. Το ενδεχόμενο να κάνω παρέα με κάποιους, να είμαι υποχρεωμένος να μιλήσω κι άλλο εκείνο το βράδυ (έστω και περί ανέμων και υδάτων), μου προκαλούσε ναυτία. Κάθισα σε ένα από τα μικρά τραπέζια στο βάθος της κύριας αίθουσας, και η Σίνθια Γκάρις ήρθε να πάρει την παραγγελία μου. Ήταν μια όμορφη ξανθιά με μεγάλα υπέροχα μάτια. 'Οταν μπήκα μέσα έφτιαχνε ένα παγωτό Απο μια Μπιουικ 8 415 για κάποιον, και συγκινήθηκα βλέποντας ότι αφού σερβίρισε το παγωτό φρόντισε πριν μου φέρει το μενού να ξεκουμπώσει το πάνω κουμπί της στολής της για να φαίνεται η μικρή ασημένια καρδιά που φορούσε στη βάση του λαιμού. Δεν ήξερα αν το έκανε για μένα ή ήταν απλώς μία ακόμη αντίδραση στη στολή. Μακάρι να ήταν για μένα. «Τι έγινε, Σάντι, χάθηκες. Πού τρως τελευταία, στο Όλιβ Γκάρντεν; Στο Άουτμπακ; Στο Μακαρόνι Γκριλ; Κάποιο απ' αυτά;» Ξεφύσηξε με προσποιητή περιφρόνηση. «Όχι, απλώς έτρωγα σπίτι μου. Τι σπεσιαλιτέ έχεις σήμερα;» «Κοτόπουλο με σάλτσα, γεμιστά κοχύλια με σάλτσα κρέατος -και τα δύο λίγο βαριά για βράδυ, κατά την ταπεινή μου γνώμη- και τηγανητό γάδο. Με ένα δολάριο επιπλέον, τρως όση ποσότητα θέλεις. Ξέρεις το σύστημα». «Μάλλον θα πάρω ένα τσίζμπεργκερ και μια Άιρον Σί-τι για να πάει κάτω». Έγραψε στο σημειωματάριο της και μετά με κοίταξε επίμονα. «Είσαι καλά; Φαίνεσαι κουρασμένος». «Είμαι κουρασμένος. Κατά τα άλλα, μια χαρά. Είδες κανέναν από τη Διμοιρία Δ απόψε;» «Ο Τζορτζ Στανκόφσκι πέρασε νωρίτερα. Εκτός απ' Εαυτόν, μόνο εσύ, αγόρι μου. Από αστυνομικούς, εννοώ, ϊίναι κι αυτοί οι τύποι εκεί πέρα, αλλά...» Σήκοσε τους ώμους σαν να έλεγε ότι αυτοί δεν ήταν πραγματικοί αστυνομικοί. Τύχαινε να συμφωνώ μαζί της. «Εντάξει. Αν μπουν ληστές θα τους αντιμετωπίσω μόνος μου».



«Αν δώσουν πουρμπουάρ δεκαπέντε τοις εκατό, ήρωα μου, άσ' τους να μας ληστέψουν», του απάντησε. «Θα σου φέρω την μπίρα σου». Και απομακρύνθηκε με τον κομψό πισινό της να κουνιέται κάτω από τη λευκή νάιλον στολή. Ο Πιτ Κουίνλαντ, ο παλιός ιδιοκτήτης του εστιατορίου, είχε φύγει πια, αλλά τα μίνι τζουκμπόξ που είχε έγκατα- 416 Stephen King στήσει ήταν ακόμη σιον τοίχο δίπλα στο τραπέζι. Τα διαθέσιμα τραγούδια ήταν γραμμένα σε μια κατασκευή σαν βιβλίο, με μικρούς νικελέ λεβιέδες με τους οποίους γύριζες τις σελίδες. Το σύστημα ήταν πολύ παλιό πια και δε δούλευε, αλλά δεν μπορούσες ν* αντισταθείς στον πειρασμό να παίξεις με τους λεβιέδες, γυρίζοντας τις σελίδες και διαβάζοντας τους τίτλους των τραγουδιών σης μικρές ροζ ετικέτες. Τα μισά περίπου ήταν του αγαπημένου τραγουδιστή του Πιτ, ρυθμικά τραγούδια σαν το «Witchcraft» και το «Luck Be a Lady Tonight». ΦΡΑΝΚ σιΝΑΤΡΑ, έγραφαν οι μικρές ροζ ετικέτες, και από κάτω, με μικρότερα γράμματα: ΟΡΧΗΣΤΡΑ ΝΕΛΕΟΝ ΠΝΤΛ. Τα άλλα ήταν από κείνα τα παλιά τραγούδια του ροκ εν ρολ που τα ξεχνάς όταν βγουν από τα τσαρτ, και δεν τα ακούς ποτέ στους σταθμούς με παλιές επιτυχίες, αν και λογικά θα 'πρεπε να τα παίζουν. Σε τελική ανάλυση, πόσες φορές μπορείς ν1 ακούσεις το «Brandy (You're a Fine Girl)» πριν αρχίσεις να ουρλιάζεις; Γύριζα τις σελίδες του τζουκμπόξ κοιτάζοντας τα τραγούδια που δεν μπορούσες ν5 ακούσεις πια με ένα κέρμα των είκοσι πέντε σεντς. Ο καιρός περνάει. Αν κάνεις ησυχία θ' ακούσεις το σερνόμενο θλιβερό βήμα του. Αν ρωτήσει κανείς για την Μπιονικ 8, πείτε του ότι είναι υπό κατάσχεση. Αυτό είχε πει ο Τόνι το βράδυ που συζητήσαμε εδώ, στο πίσω δωμάτιο. Είχαμε διώξει τις σερβιτόρες και σερβίραμε μπίρες μόνοι μας, κρατώντας λογαριασμό μέχρι και την τελευταία δεκάρα. Ζήτημα τιμής, και γιατί όχι; Ήμαστε έντιμοι άνθρωποι και κάναμε το καθήκον μας όπως το αντιλαμβανόμασταν. Και ακόμη είμαστε. Πολιτειακή Αστυνομία της Πενσιλβάνια, καταλαβαίνετε; Οι πραγματικοί μαχητές των δρόμων. 'Οπως έλεγε ο Έντι -όταν ήταν πιο νέος και λεπτός-, δεν είναι μια απλή δουλειά, είναι μια ολόκληρη γαμημένη περιπέτεια. Γύρισα τη σελίδα. «Heart of Glass», της ΜΠΛΟΝΊΊ. Σχετικά με αυτό το θέμα, μακριά από επίσημα χαρτιά Απο μια Μπιουικ 8 417 και αναφορές. Κι άλλα σοφά λόγια από τον Τόνι Σέινανκς, ειπωμένα καθώς το ταβάνι είχε σχεδόν σκεπαστεί από μπλε σύννεφα καπνού. Εκείνη την εποχή κάπνιζαν οι πάντες, εκτός ίσως από τον Κερτ -και κοίτα τι έπαθε κι αυτός. Ο Σινάτρα τραγουδούσε το «One for My Baby» από τα ηχεία στο ταβάνι, και από το μπεν-μαρί υψωνόταν η γλυκιά μυρωδιά του ψητού χοιρινού. Ο Τόνι δεν τα ήθελε τα επίσημα χαρτιά, τουλάχιστον σε σχέση με την Μπιουικ. Και κάποια στιγμή το μυαλό του άρχισε να το σκάει, πρώτα μόνο μερικές διμοιρίες από εγκεφαλικά κύτταρα τη νύχτα, μετά λόχοι, και μετά ολόκληρα συντάγματα μέρα μεσημέρι. Ό,τι είναι ανεπίσημο και άγραφο δεν μπορεί να σε βλάψει, μου είχε πει κάποτε, την εποχή που είχε γίνει φανερό ότι θα έπαιρνα τη θέση του όταν έφευγε και θα καθόμουν στο γραφείο του, ω παππού, τι μεγάλη καρέκλα που έχεις. Μόνο που απόψε την ξέχασα τη συμβουλή του και τα αποκάλυψα όλα, έτσι δεν είναι; Ναι, τα πάντα. Άνοιξα το στόμα μου και ξέρασα όλη την ιστορία. Με λίγη βοήθεια από τους φίλους μου, όπως λέει και το τραγούδι Και τα είπαμε όλα αυτά σε ένα παιδί που ήταν ακόμη χαμένο μέσα στο λαβύρινθο της θλίψης. Που καιγόταν από μια απόλυτα φυσική περιέργεια παρ' όλη αυτή τη θλίψη. Ένα χαμένο παιδί; Ίσως. Στην τηλεόραση, οι ιστορίες σαν του Νεντ έχουν ευτυχισμένο τέλος, αλλά στο Στάτλερ της Πενσιλβάνια η ζωή δεν έχει καμία



σχέση με την τηλεόραση. Είχα πει στον εαυτό μου ότι ήξερα τους κινδύνους, τώρα όμως αναρωτιόμουν αν ήταν αλήθεια αυτό. Γιατί ποτέ δεν κάνουμε κάτι πιστεύοντας ότι θ' αποτύχουμε, έτσι δεν είναι; 'Οχι. Το κάνουμε επειδή νομίζουμε ότι θα σώσουμε την κατάσταση και έξι στις δέκα φορές πατάμε την άκρη της τσουγκράνας μέσα στα χόρτα και σηκώνεται το κοντάρι και μπαμ, ανάμεσα στα μάτια. Πες μου τι έγινε όταν ανοίξατε τη νυχτερίδα. Πες μου για το ψάρι. 418 Stephen King Να και το «Pledging My Love», ΤΖΟΝΙΕΪΣ. Παραμέριζε κάθε προσπάθεια που έκανα -που κάναμε όλοι μας, για να του εξηγήσουμε ότι το ηθικό δίδαγμα εδώ δεν ήταν να ερευνάς τα μυστήρια, αλλά να τα αφήνεις να παραμείνουν μυστήρια. Απλώς να συνεχίσεις το δρόμο σου. Λίγο παράξενο που δε μας διάβασε τα δικαιώματα μας. Γιατί όλη η αποψινή βραδιά δεν ήταν απλώς ιστορίες από τον παλιό καλό καιρό, όταν ο πατέρας του ήταν ζωντανός (νέος και ζωντανός), ήταν ταυτόχρονα και μια ανάκριση. Ένιωθα ακόμη ναυτία. Θα μπορούσα να πιω την μπίρα που έφερνε η Σίνθια, μπορεί ο αφρός να βοηθούσε το στομάχι μου, αλλά να φάω το τσίζμπεργκερ; Μάλλον όχι. Είχαν περάσει χρόνια από τη νύχτα που ο Κέρτις έκανε νεκροψία στο νυχτεριδοπλάσμα, αλλά το μυαλό μου γύριζε πάλι εκεί τώρα. Πώς είχε πει Επιστημονική περιέργεια και μετά έχωσε το νυστέρι στο μάτι του. Το μάτι έκανε ένα «ποπ» και μετά κατέρρευσε, κυλώντας από την κόγχη σαν ένα μαύρο δάκρυ. Ο Τόνι κι εγώ ουρλιάξαμε, και πώς ήταν δυνατό να φάω τσίζμπεργκερ τώρα που τα θυμήθηκα όλα αυτά; Σταμάτα, είναι ανώφελο, του είχα πει, αλλά αυτός δε σταμάτησε. Ο πατέρας ήταν εξίσου επίμονος με το γιο. Ας δούμε την κοιλιά τον και τελειώσαμε, είπε, στην πραγματικότητα όμως αυτή η προσπάθεια να μάθει δεν τελείωσε ποτέ για τον Κερτ. Συνέχισε να σκαλίζει, να ψάχνει, να ερευνά, και τελικά η Μπιούικ τον αποζημίωσε για τον κόπο του σκοτώνοντας τον. Αναρωτήθηκα αν ο μικρός το ήξερε. Αναρωτήθηκα αν είχε καταλάβει ότι η Μπιούικ Ροουντμάστερ 8 σκότωσε τον πατέρα του, όπως ακριβώς ο Χάντι, ο Τζορτζ, ο Έντι, η Σίρλεϊ και ο Ντίλον σκότωσαν εκείνο το τερατούργημα που βγήκε από το πορτ μπαγκάζ της το 1988. Να και το «Billy Don't Be a Hero» του ΜΠΟ ΝΤΟΝΑΛ-ΝΤΣΟΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΧΕΪΓΟΥΝΤΣ. Χαμένο από τα τσαρτ και από την καρδιά μας. Απο μια Μπιουικ 8 419 77ες μον για τη νυχτερίδα, πες μου για το ψάρι, πες μου για τον εξωγήινο που είχε ροζ κορδόνια αντί για μαλλιά, το πλάσμα που σκεφτόταν, το πλάσμα που είχε μαζί τον κάτι σαν ραδιόφωνο. Πες μου και για τον πατέρα μου, γιατί πρέπει να συμφιλιωθώ με το χαμό τον. Φυσικά πρέπει, βλέπω τη ζωή του στο πρόσωπο μον και το φάντασμα τον στα μάτια μον κάθε φορά πον στέκομαι στον καθρέφτη για να ξνριστώ. Πες τα μου όλα... αλλά μη μον λες ότι δεν υπάρχει απάντηση. Μην τολμήσεις. Α εν το δέχομαι αυτό. Α εν το ανέχομαι. «Τα λάδια είναι εντάξει», μουρμούρισα, και άρχισα να γυρίζω λίγο πιο γρήγορα τους λεβιέδες πάνω από το μίνι τζουκμπόξ του τραπεζιού. Το μέτωπο μου ήταν ιδρωμένο. Το στομάχι μου είχε χειροτερέψει. Μακάρι να μπορούσα να πιστέψω ότι είχα αρπάξει καμιά γρίπη ή ίσως ότι είχα πάθει δηλητηρίαση. Δεν ήταν όμως τίποτε από αυτά και το ήξερα. «Τα λάδια είναι μια χαρά, τα γαμημένα». Να το «Indiana Wants Me» και το «Green-Eyed Lady» και το «Love Is Blue». Τραγούδια που τα πήρε το ποτάμι. «Surfer Joe» των Σερφάρις. 77ες· τα μου όλα, πες μου τις απαντήσεις, πες μου τη μία απάντηση.



Ο μικρός ήταν ξεκάθαρος, ήξερε τι ήθελε. Έπρεπε να του το αναγνωρίσω τουλάχιστον αυτό. Και το είχε ζητήσει με τον αγνό και ανόθευτο εγωισμό των χαμένων και των πονεμένων. Εκτός από μια φορά. Είχε αρχίσει να ρωτά για κάτι... και μετά άλλαξε γνώμη. Τι ήταν αυτό το κάτι; Προσπάθησα να το θυμηθώ, ν' αρπάξω την ανάμνηση, αλλά την ένιωσα να γλιστρά από τα δάχτυλα μου. 'Οταν συμβαίνει αυτό, είναι ανώφελο να συνεχίσεις να την κυνηγάς. Πρέπει να υποχωρήσεις και ν' αφήσεις την ανάμνηση να σου έρθει από μόνη της, με τη θέληση της. 420 Stephen King Συνέχισα να γυρίζω μπρος πίσω τις σελίδες του άχρηστου τζουκμπόξ. Μικρές ροζ ετικέτες σαν γλώσσες. «Polk Salad Annie», του ΤΟΝΙΤΖΟ ΓΟΥΑΪΤ και Πες μου για τη Χρονιά του Ψαριού. «When», των ΚΑΛΙΝ ΤΟΥΙΝΣ και Πες μου για κείνη τη συνάντηση που κάνατε, πες μου τα όλα, πες μου τα όλα εκτός από το ένα και μοναδικό πράγμα που μπορεί να πεταχτεί σαν σηκωμένη κόκκινη σημαία στο καχύποπτο αστυνομικό σου μυαλό... «Η μπίρα σου...» άρχισε να λέει η Σίνθια Γκάρις, και μετά άκουσα ένα πνιχτό επιφώνημα. Σήκωσα το κεφάλι σταματώντας να κουνάω τους μεταλλικούς λεβιέδες (οι σελίδες που γύριζαν μπρος πίσω κάτω από το γυαλί με είχαν μισοϋπνωτίσει). Η Σίνθια με κοίταζε ανήσυχη. «Σάντι, έχεις πυρετό, αγόρι μου; Γιατί είσαι μούσκεμα στον ιδρώτα». Και τότε μου ήρθε στο μυαλό. 'Οταν του έλεγα για το πικνίκ την Ημέρα της Εργασίας το 1979. Όσο πιο πολύ μιλούσαμε, τόσο πιο πολύ πίναμε, του είχε πει ο Φιλ Κά-ντλετον. Με πονούσε το κεφάλι μου επί δύο μέρες μετά. «Σάντι;» Η Σίνθια στεκόταν δίπλα στο τραπέζι με ένα μπουκάλι Άιρον Σίτι κι ένα ποτήρι. Η Σίνθια με το πάνω κουμπί της στολής της ζ-εκούμπωτο για να μου δείξει την καρδιά της. Ούτως ειπείν. Ήταν εκεί, αλλά δεν ήταν. Απείχε έτη φωτός από το μέρος όπου ήμουν εγώ εκείνη τη στιγμή. Τόση συζήτηση και ούτε ένα συμπέρασμα, είχα πει εγώ, και η συζήτηση προχώρησε -σε όσα έγιναν στη φάρμα των Ο' Ντέι, μεταξύ άλλων-, και τότε, εντελώς ξαφνικά, ο μικρός ρώτησε... άρχισε να ρωτάει... Σάντι, εκείνη τη μέρα στο πικνίκ, μιλήσατε καθόλου για... Και μετά σταμάτησε. «Μιλήσατε για το ενδεχόμενο να την καταστρέψετε», είπα. «Αυτή ήταν η ερώτηση που δεν έκανε». Κοίταξα την Απο μια MmoYiK 8 421 τρομαγμένη, ανήσυχη Σίνθια Γκάρις. «Αρχισε να ρωτάει και μετά σταμάτησε». Είχα την εντύπωση ση το παραμύθι είχε τελειώσει και ο γιος του Κερτ θα γυρνούσε σπίτι του; Ότι θα τα παρατούσε τόσο εύκολα; Ένα δυο χιλιόμετρα παρακάτω στο δρόμο, είχα δει προβολείς να πηγαίνουν προς την αντίθετη κατεύθυνση. Να γυρίζουν στο αρχηγείο με μεγάλη ταχύτητα, λίγο κάτω από το όριο. Μήπως πίσω απ' αυτούς. τους προβολείς ήταν η Μπελ Αιρ του Κερτ Γουίλκοξ, και πίσω από το τιμόνι ο γιος του Κερτ Γουίλκοξ; Είχε γυρίσει πίσω μόλις βεβαιώθηκε ότι φύγαμε; Σίγσυρα ναι. Πήρα το μπουκάλι της Άιρον Σίτι από το δίσκο της Σίνθια, παρακολουθώντας το χέρι μου ν' απλώνεται και να πιάνει το λαιμό όπως παρακολουθείς τον εαυτό σου να κινείται στα όνειρα. Αισθάνθηκα το κρύο στόμιο του μπουκαλιού να γλιστρά ανάμεσα στα δόντια μου και σκέφτηκα τον Τζορτζ Μόργκαν στο γκαράζ του, να κάθεται στο δάπεδο και να μυρίζει το κομμένο



γρασίδι κάτω από τη μηχανή. Αυτή την ωραία πράσινη μυρωδιά. 'Ηπια την μπίρα μονορούφι. Μετά σηκώθηκα και άφησα ένα δεκα-δόλαρο στο δίσκο της Σίνθια. «Σάντι;» «Δεν μπορώ να μείνω να φάω», είπα. «Ξέχασα κάτι στο αρχηγείο». Είχα πάντα ένα φορητό φάρο που δούλευε με μπαταρία στο ντουλαπάκι του αυτοκινήτου μου και τον έβαλα στην οροφή μόλις βγήκα από την πόλη. Το σανίδωσα στα εκατόν τριάντα χιλιόμετρα ελπίζοντας ότι το κόκκινο φως που αναβόσβηνε θα έδιωχνε από το δρόμο μου όποιον βρισκόταν μπροστά μου. Δε βρήκα πολλούς. Ο κόσμος στη Δυτική Πενσιλβάνια πέφτει για ύπνο νωρίς τις εργάσιμες μέ- 422 Stephen King ρες. Ήταν μόνο εφτά χιλιόμετρα μέχρι το αρχηγείο, αλλά μου φάνηκε ότι η διαδρομή κράτησε μία ώρα. Σκεφτόμουν συνέχεια πώς σφιγγόταν η καρδιά μου κάθε φορά που έμπαινε στο αρχηγείο η αδερφή του Ένις -η Δράκαινα-, ì' εκείνο το εξωφρενικό μαλλί με χένα που θύμιζε θημωνιά. Σκεφτόμουν συνε'χεια, Φύγε από δω, παραείσαι κοντά. Και ούτε καν τη συμπαθούσα. Πόσο χειρότερο θα ήταν ν' αντιμετωπίσω τη Μισε'λ Γουίλκοξ, ιδιαίτερα αν είχε και τα δίδυμα μαζί της; Ανέβηκα το δρόμο του αρχηγείου πολύ γρήγορα, όπως είχαν κάνει ο Έντι και ο Τζορτζ πριν από δέκα με δώδεκα χρόνια, ανυπομονώντας ν' απαλλαγούν από τον ενοχλητικό κρατούμενο για να πάνε στο Ποτίνβιλ, όπου νόμιζες ότι είχε αρπάξει φωτιά ο μισός κόσμος. Τα ονόματα των παλιών τραγουδιών πηγαινοέρχονταν μέσα στο νου μου -«I Met Him on a Sunday», «Ballroom Blitz», «Sugar Sugar». Ανοησία, αλλά καλύτερα από το να ρωτάω τον εαυτό μου τι θα έκανα σε περίπτωση που η Μπελ Αιρ βρισκόταν στο αρχηγείο αλλά ήταν άδεια. Τι θα έκανα αν ο Νεντ Γουίλκοξ είχε εξαφανιστεί από προσώπου γης. Η Μπελ Αιρ ήταν στο αρχηγείο, όπως το περίμενα. Την είχε παρκάρει εκεί που βρισκόταν νωρίτερα το φορτηγάκι του Άρκι. Και ήταν άδεια. Το είδα αυτό με το που έπεσαν πάνω στο αυτοκίνητο οι προβολείς μου. Οι τίτλοι των τραγουδιών χάθηκαν από το μυαλό μου, και τους αντικατέστησε μια ψυχρή ετοιμότητα, εκείνη που σου έρχεται από μόνη της, με άδεια χέρια και απρογραμμάτιστα, έτοιμη ν' αυτοσχεδιάσει. Η Μπιούικ είχε κυριεύσει το γιο του Κερτ. Την ώρα που καθόμαστε όλοι ìαζί του κάνοντας αυτό το παράξενο νυχτέρι για τον μπαμπά του και προσπαθώντας να του σταθούμε σαν φίλοι, η Μπιούικ είχε απλώσει τον ιστό της και τον είχε κυριεύσει. Αν υπήρχε ακόμη μια περίπτωση Απο μια Μπιουικ 8 423 να τον πάρω πίσω δεν έπρεπε να τα θαλασσώσω κάνοντας πολλές σκέψεις. Η Στεφ, απορημένη ίσως που είδε ένα μοναδικό φάρο αντί για τη σχάρα που έχουν τα περιπολικά, έβγαλε το κεφάλι της από την πίσω πόρτα. «Ποιος είναι; Ποιος είναι εκεί;» «Εγώ είμαι, Στεφ». Βγήκα από το αμάξι αφήνοντας το παρκαρισμένο εκεί που βρισκόταν και με το κόκκινο φως να γυρίζει στην οροφή πάνω από το κάθισμα του οδηγού. Αν ερχόταν κανένα περιπολικό, τουλάχιστον δε θα έπεφτε πάνω του. «Μπες μέσα». «Τι συμβαίνει;» «Τίποτε». «Το ίδιο είπε κι αυτός», είπε δείχνοντας την Μπελ Αιρ, και ξαναμπήκε μέσα. Έτρεξα στην γκαραζόπορτα του Υπόστεγου Β μέσα στους ρυθμικούς παλμούς από το κόκκινο φως -τόσες πολλές δύσκολες στιγμές της ζωής μου φωτίζονταν από τέτοια φώτα. 'Οταν ένας πολίτης βλέπει αυτά τα φώτα, όταν



τον σταματά ένα περιπολικό, πάντα φοβάται. Δεν έχει ιδέα τι συναισθήματα προκαλούν μερικές φορές αυτά τα ίδια φώτα σ' εμάς. Και τι έχουμε δει στη λάμψη τους. Αφήναμε πάντα ένα φως αναμμένο στο υπόστεγο, αλλά τώρα ήταν πιο φωτεινά εκεί μέσα, και η πλαϊνή πόρτα ήταν ανοιχτή. Σκέφτηκα να πάω κατευθείαν εκεί, αλλά μετά συνέχισα το δρόμο μου. Ήθελα να δω πρώτα τι συνέβαινε. Εκείνο που φοβόμουν περισσότερο ήταν ότι θα έβλεπα μόνο την Μπιουικ. 'Οταν κοίταξα μέσα, είδα κάτι ακόμη πιο τρομακτικό. Ο μικρός καθόταν πίσω από το μεγάλο τιμόνι της Ροουντμάστερ και το στήθος του ήταν βουλιαγμένο μέσα. Στο μέρος όπου έπρεπε να είναι το πουκάμισο του φαινόταν μόνο ένα ματωμένο μπάλωμα. Τα γόνατα μου άρχισαν να λύνονται, και τότε συνειδητοποίησα ότι 424 Stephen King αυτό που έβλεπα δεν ήταν αίμα. Ίσως δεν ήταν αίμα. Το σχήμα ήταν πολύ κανονικό. Υπήρχε μια ίσια κόκκινη γραμμή που περνούσε κάτω από το στρογγυλό λαιμό της μπλε φανέλας του... και γωνίες... ίσιες γραμμές και ορθές γωνίες... 'Οχι, δεν ήταν αίμα. Ήταν το μπιτόνι της βενζίνης που είχε ο Άρκι για τη μηχανή του γκαζόν. Ο Νεντ μετακινήθηκε λίγο και φάνηκε το ένα χέρι του. Οι κινήσεις του ήταν αργές, σαν σε όνειρο. Κρατούσε μια Μπερέτα. Τριγύριζε έχοντας το πιστόλι του πατέρα του στο πορτ μπαγκάζ της Μπελ Αιρ; Ίσως και στο ντουλαπάκι του ταμπλό; Δεν είχε σημασία όμως. Καθόταν μέσα σ' εκείνη τη θανάσιμη παγίδα με βενζίνη και ένα πιστόλι. Ή που θα σε σκοτώσει ή που θα σε γιατρέψει, όπως έλεγαν οι παλιοί. Δε μου είχε περάσει ποτέ από το μυαλό ότι μπορεί να δοκίμαζε να τα κάνει και τα δύο ταυτόχρονα. Δε με είδε. Κανονικά θα 'πρεπε να με δει. Το χλομό τρομοκρατημένο πρόσωπο μου γέμιζε ένα από τα σκοτεινά παράθυρα, κι έπρεπε να με βλέπει καθαρά από εκεί που καθόταν. Κι έπρεπε να είχε δει επίσης το κόκκινο φως από το φάρο που είχα βάλει στην οροφή του αυτοκινήτου μου. Δεν έβλεπε τίποτε όμως. Ήταν υπνωτισμένος όπως ήταν ο Χάντι όταν αποφάσισε να χωθεί στο πορτ μπαγκάζ της Ροουντμάστερ και να κλείσει το σκέπασμα πίσω του. Το ένιωθα ακόμη κι απέξω. Εκείνη την παλιρροϊκή έλξη. Σαν να νιώθεις κάτι ζωντανό. Δεν υπήρχαν λέξεις για να το περιγράψεις, θα μπορούσα ίσως να επινοήσω μερικές, αλλά δε θα είχε νόημα -τις λέξεις αυτές θα τις έφερνε στο νου μου ο παλμός που νιώθαμε όλοι όταν βρισκόμασταν κοντά στην Μπιούικ από την αρχή. Ήταν ένας παλμός που μερικοί από μας -ο πατέρας αυτού του παιδιού, για παράδειγμα-τον ένιωθαν πιο πολύ από άλλους. Απο μια Μπιουικ 8 425 Μπες μέσα ή μείνε έξωτ μου είπε η φωνή μέσα στο μυαλό μου, μιλώντας με μια παγερή ολοκληρωτική αδιαφορία. Θα πάρω έναν ή δύο και μετά θα κοιμηθώ, θα κάνω λίγη ζημιά ακόμη πριν ξόφλησα) για τα καλά. Έναν ή δυο, δε με νοιάζει πόσους. Κοίταξα το οτρογγυλό θερμόμετρο στο δοκάρι. Η κόκκινη βελόνα ήταν στους δεκάξι βαθμούς όταν έφυγα για το Κάντρι Γουέι, τώρα ομάς είχε ξαναπέσει στους δεκατέσσερις. Την έβλεπα σχεδόν να κατεβαίνει πιο χαμηλά καθώς παρακολουθούσα, και ξαφνικά μου ήρθε μια ανάμνηση τόσο έντονη ϊΐου ήταν τρομακτική. Ήταν στο παγκάκι των καπνιστών. Εγώ κάπνιζα και ο Κερτ απλώς καθόταν εκεί. Το παγκάκι των καπνιστών είχε αποκτήσει μια παράξενη αξία τα τελευταία έξι χρόνια, από τότε που είχε απαγορευτεί το κάπνισμα στο εσωτερικό του αρχηγείου. Εκεί πηγαίναμε για να κουβεντιάσουμε υποθέσεις



πάνω σας οποίες εργαζόμασταν, για να βρούμε λύσεις όταν υπήρχαν προβλήματα στις βάρδιες, για να κουβεντιάσουμε για τις συντάξεις και τις ασφάλειες μας, και για τις «Χρυσές Μέρες της Σύνταξης». Στο παγκάκι των καπνιστών μου είπε ο Καρλ Μπράντατζ ότι η γυναίκα του τον χώριζε και έπαιρνε τα παιδιά. Η φωνή του δεν έτρεμε καθόλου, αλλά καθώς μιλούσε κυλούσαν δάκρυα από τα μάτια του. Ο Τόνι καθόταν στο παγκάκι δίπλα μου από τη μια μεριά και ο Κερτ από την άλλη («Ο Χριστός και οι δυο ληστές», είχε πει με ένα σαρδόνιο χαμόγελο), όταν μας είπε σα θα με πρότεινε για αντικαταστάτη του ως ΠΑ όταν θα έβγαινε στη σύνταξη. Αν το ήθελα, δηλαδή. Και εκείνη η λάμψη στα μάπα του έλεγε ότι ήξερε πολύ καλά πως το ήθελα. Ο Κέρης κι εγώ απλώς κάναμε ένα καταφατικό νεύμα, χωρίς να πούμε πολλά. Και στο παγκάκι των καπνιστών ο Κερτ κι εγώ κάναμε την τελευταία μας συζήτηση για την Μπιουικ 8. Πόσο καιρό πριν το θάνατο του έγινε αυτό; Συνειδητοποίησα με ένα απαίσιο ρί- 426 Stephen King γος ότι μπορεί να έγινε την ίδια μέρα. Αυτό σίγουρα θα εξηγούσε γιατί η ένταση της ανάμνησης μου φαινόταν τόσο τρομακτική. Σκέφτεται άραγε; είχε ρωτήσει ο Κερτ. Θυμάμαι το δυνατό πρωινό ήλιο στο πρόσωπο του και -νομίζω- ένα πλαστικό κύπελλο καφέ στο χέρι του. Μας παρακολουθεί και σκέφτεται, περιμένει την ευκαιρία, διαλέγει την κατάλληλη στιγμή; Είμαι σχεδόν σίγουρος πως όχι, του είχα απαντήσει, αλλά ήμουν προβληματισμένος. Γιατί αυτό το σχεδόν καλύπτει ένα ευρύ φάσμα, έτσι δεν είναι; Η μοναδική ίσως λέξη της γλώσσας που καλύπτει ευρύτερο φάσμα είναι το αν. Κι όμως, φρόντισε να κάνει το μεγαλύτερο σόου της όταν το αρχηγείο ήταν σχεδόν άδειο, είχε πει ο πατέρας του Νεντ. Σκεφτικός. Άφησε τον καφέ δίπλα και άρχισε να στριφογυρίζει το Στέτσον στα χέρια του, μια συνήθεια που είχε από παλιά. Αν είχα δίκιο για τη μέρα, αυτό το καπέλο σε λιγότερο από πέντε ώρες θα πεταγόταν από το κεφάλι του και θα έπεφτε ματωμένο στα χορτάρια, όπου αργότερα θα το έβρισκαν ανάμεσα σε περιτυλίγματα από Μα-κντόναλντ'ς και άδεια κουτιά Κόκα. Σαν να το ήξερε. Σαν να έχει την ικανότητα να σκέφτεται. Να παρακολουθεί. Να περιμένει. Είχα γελάσει τότε. Ήταν ένα τραχύ μικρό «χα-χα», όχι ιδιαίτερα εύθυμο. Του είπα ότι είχε τρελαθεί με αυτή την Μπιούικ. Του είπα, Σε λίγο θα μου πεις ότι έστειλε καμιά ακτίνα ή τίποτε τέτοιο και έκανε το βυτίο της Νόρκο να πέσει πάνω στο σχολικό λεωφορείο εκείνη τη μέρα. Ο Κερτ δεν απάντησε, αλλά τα μάτια του με κοίταζαν ερωτηματικά. Πώς ξέρεις ότι δεν το έκανε; Και τότε του έκανα την ερώτηση του μικρού. Τον ρώτησα... Ένα προειδοποιητικό καμπανάκι ενεργοποιήθηκε μέσα στο μυαλό μου, πολύ αμυδρά και βαθιά. Οπισθοχώρη- Απο μια Μπιουικ 8 427 σα από το παράθυρο και σήκωσα τα χέρια στο πρόσωπο μου, σαν να περίμενα ότι θα μπορούσα να μπλοκάρω αυτό τον παλιρροϊκό πόνο διώχνοντας απλώς από τα μάτια μου την εικόνα της Μπιουικ. Και την εικόνα του Νεντ, που έδειχνε τόσο άσπρος και χαμένος πίσω από το μεγάλο τιμόνι. Η Μπιουικ τον είχε κυριεύσει και μόλις τώρα είχε κυριεύσει κι εμένα για λίγο. Είχε προσπαθήσει να με απασχολήσει παρασύροντας με σε ένα σωρό παλιές άχρηστες αναμνήσεις. Δεν είχε σημασία αν περίμενε συνειδητά την κατάλληλη ευκαιρία για ν' αρπάξει τον Νεντ. Εκείνο που είχε σημασία ήταν ότι το θερμόμετρο κατέβαινε γρήγορα, σχεδόν έκανε βουτιά, και αν είχα σκοπό να κάνω κάτι έπρεπε να το κάνω τώρα.



Ίσως θα 'πρεπε να ζητήσεις ενισχύσεις, ψιθύρισε η φωνή μέσα στο μυαλό μου. Ακουγόταν σαν τη δική μου φωνή, αλλά δεν ήταν. Μπορεί να είναι κανείς στο αρχηγείο. Εγώ στη θέση σου θα κοίταζα. Εμένα δε με νοιάζει. Να κάνω άλλη μια ζημιά πριν κοιμηθώ, αυτό με νοιάζει. Είναι το μόνο που με νοιάζει. Και γιατί; Επειδή μπορώ, μόνο και μόνο επειδή μπορώ. Οι ενισχύσεις φάνταζαν καλή ιδέα. Σίγουρα έτρεμα στην ιδέα να μπω στο Υπόστεγο Β μόνος μου και να πλησιάσω την Μπιουικ στην τωρινή της κατάσταση. Εκείνο που με έκανε να ξεκινήσω παρ' όλ' αυτά ήταν η γνώση ότι εγώ τα είχα προκαλέσει όλα. Εγώ είχα ανοίξει το κουτί της Πανδώρας. Έτρεξα στην καλύβα χωρίς να σταματήσω στην πλαϊνή πόρτα, αν και μου ήρθε η μυρωδιά της βενζίνης, βαριά και έντονη. Ήξερα τι είχε κάνει. Το μόνο ερώτημα ήταν πόση βενζίνη είχε αδειάσει κάτω από το αμάξι και πόση είχε κρατήσει στο μπιτόνι. Η πόρτα της καλύβας ήταν κλεισμένη με λουκέτο. Επί χρόνια το αφήναμε ανοιχτό, περνώντας μόνο το καμπυλωτό μεταλλικό Π στον κρίκο της πόρτας για να μην ανοιγο- 428 Stephen King κλείνει από τον αέρα. Το λουκέτο ήταν ανοιχτό κι εκείνο το βράδυ. Το ορκίζομαι. Δεν ήταν μέρα μεσημέρι εκεί πέρα, αλλά είχε αρκετό φως από την ανοιχτή πλαϊνή πόρτα για να βλέπω καθαρά το λουκέτο. Καθώς άπλωσα το χέρι μου, το μεταλλικό Π γλίστρησε μέσα στην τρύπα του λουκέτου με ένα αμυδρό τάικ. Το είδα να συμβαίνει μπροστά στα μάτια μου... και το ένιωσα επίσης. Για μια στιγμή ο παλμός στο μυαλό μου δυνάμωσε και έγινε πιο ευκρινής. Ήταν σαν ένα αγκομαχητό από κάποια προσπάθεια. Έχω πάντα δυο μπρελόκ, ένα με τα αστυνομικά κλειδιά και ένα με τα προσωπικά. Υπήρχαν γύρω στα είκοσι κλειδιά στο «αστυνομικό» μπρελόκ, και γι' αυτό χρησιμοποίησα ένα κόλπο που μου είχε μάθει πριν από πολύ καιρό ο Τόνι Σέινηνκς. Αφησα τα κλειδιά να πέσουν στην παλάμη μου όπως όπως, και μετά ψηλάφισα ανάμεσα τους χωρίς να κοιτάζω- Δεν πιάνει πάντα, αλλά αυτή τη φορά έπιασε, ίσως επειδή το κλειδί για το λουκέτο της καλύβας ήταν μικρότερο από όλα, εκτός από το κλειδί της ντουλάπας μου στον κάτω όροφο, το οποίο όμως έχει τετράγωνο κεφάλι. Άκουσα αμυδρά το βόμβο καθώς άρχιζε- Ήταν αδύναμος, σαν τον ήχο μηχανής που είναι θαμμένη στη γη, αλλά υπήρχε. Πήρα το κλειδί που είχαν βρει τα δάχτυλα μου και το έβαλα στο λουκέτο. Το μεταλλικό Π πετάχτηκε πάλι πάνω. Έβγαλα το λουκέτο από τον κρίκο και το πέταξα κάτω. Μετά άνοιξα την πόρτα της καλύβας και μπήκα μέσα. Ο μικρός αποθηκευτικός χώρος είχε την ακίνητη και αποπνικτική ζέστη που νιώθεις μόνο σε σοφίτες, υπόστεγα και δωμάτια που έχουν μείνει κλειστά για μεγάλο διάστημα σε πολύ ζεστό καιρό. Κανείς δεν ερχόταν πια εδώ, αλλά τα πράγματα που είχαμε συγκεντρώσει με τα χρόνια ήταν ακόμη εκεί (εκτός από την μπογιά και το διαλυτικό, εύφλεκτα υλικά που τα είχαμε απομακρύνει για λόγους ασφαλείας). Τα έβλεπα στο αμυδρό φως από την πόρτα. Απο μια Μπιουικ 8 429 Στοίβες περιοδικά, αντρικά τα περισσότερα (οι γυναίκες νομίζουν ότι μας αρέσει να βλέπουμε γυμνές γυναίκες, αλλά νομίζω ότι περισσότερο μας αρέσουν τα εργαλεία). Η καρέκλα της κουζίνας με το κάθισμα επιδιορθωμένο με κολλητική ταινία. Ο φτηνός αστυνομικός ασύρματος από το Ρέιντιο Σακ. Η βιντεοκάμερα, με την μπαταρία της σίγουρα άδεια, στο ράφι, δίπλα στο παλιό κουτί με τις άδειες ταινίες. Ένα αυτοκόλλητο που είχαμε κολλήσει στον έναν τοίχο: ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΤΕ ΤΟΥΣ ΑΝΑΠΗΡΟΥΣ, ΚΑΝΤΕ ΤΟ ΤΡΑΠΕΖΙ ΣΕ ΕΝΑΝ ΠΡΑΚΤΟΡΑ του FBI. Μου μύριζε σκόνη. Μέσα στο μυαλό μου ο παλμός που ήταν η φωνή της Μπιούικ γινόταν όλο και πιο δυνατός.



Από το ταβάνι κρεμόταν ένας γλόμπος και στον τοίχο υπήρχε διακόπτης, αλλά δε δοκίμασα καν να τον ανάψω. Είχα την υποψία ότι ο γλόμπος θα ήταν καμένος ή ότι ο διακόπτης θα ήταν βραχυκυκλωμένος και θα με τίναζε. Η πόρτα έκλεισε με δύναμη πίσω μου, κόβοντας το φεγγαρόφωτο. Αυτό ήταν αδύνατο, γιατί αυτή η πόρτα, αν την άφηνες να κινηθεί μόνη της, πάντα άνοιγε. Όλοι το ξέραμε αυτό. Γι' αυτό περνούσαμε το Π του λουκέτου στον κρίκο. Αλλά απόψε το αδύνατο το 'βρισκες σε τιμή ευκαιρίας. Η δύναμη που ζούσε μέσα στην Μπιούικ ήθελε να μείνω στο σκοτάδι. Ίσως πίστευε ότι αυτό θα με καθυστερούσε. Δε με καθυστέρησε όμως. Είχα δει ήδη αυτό που ήθελα: την κουλούρα του κίτρινου σχοινιού να κρέμεται ακόμη στον τοίχο κάτω από το αυτοκόλλητο και δίπλα σε ένα ξεχασμένο σετ καλώδια μπαταρίας. Είδα και κάτι άλλο επίσης, κάτι που είχε βάλει ο Κερτ Γουίλκοξ στο ράφι δίπλα στη βιντεοκάμερα λίγο μετά την εμφάνιση του εξωγήινου με τα ροζ κορδόνια. Το πήρα από το ράφι, το έβαλα στην πίσω τσέπη μου και πήρα το σχοινί από τον τοίχο. Μετά βγήκα πάλι έξω. Είδα μια σκοτεινή σιλουέτα μπροστά μου και κόντεψα να 430 Stephen King ξεφωνίσω. Για μια τρελή στιγμή ήμουν σίγουρος ότι ήταν ο άνθρωπος με το μαύρο αδιάβροχο και το καπέλο, εκείνος με το παραμορφωμένο αυτί και την προφορά του Μπόρις Μπαντίνοφ. Όταν μίλησε όμως γνώρισα τη φωνή του Άρκι, με την προφορά ίδια κι απαράλλαχτη με του Λόρενς Γουέλκ. «Αυτό το παλιόπαιντο γκύρισε πίσω», μου ψιθύρισε. «Έφτασα μέχρι τα μισά του ντρόμου γκια το σπίτι μου, και γκύρισα και ήρθα πάλι εντώ. Το ήξερα, ντεν ξέρω πώς, απλώς το ήξερα...» Τον διέκοψα κι έτρεξα στην πλαϊνή πόρτα του υπόστεγου με το σχοινί περασμένο στο χέρι μου. «Μην μπεις εκεί μέσα, αρχιφύλακα!» είπε ο Άρκι. Φαντάζομαι ότι θα προσπαθούσε να φωνάξει, αλλά ήταν τόσο τρομαγμένος που η φωνή του μόλις που ακουγόταν. «Έχει ρίξει βενζίνη κάτω κι έχει ένα πιστόλι, τον είντα». Σταμάτησα δίπλα στην πόρτα, έβγαλα το σχοινί από το χέρι μου και πήγα να το δέσω στο γάντζο, μετά όμως στράφηκα και έδωσα την κουλούρα στον Άρκι. «Σάντι, το νιώθεις;» με ρώτησε. «Και ο ασύρματος έχει μπλοκάρει πάλι, το μόνο που ακούγκεται είναι παράσιτα, άκουσα τη Στεφ να βρίζει από το παράθυρο». «Δεν πειράζει. Δέσε το σχοινί στο γάντζο». «Ε;» «Με άκουσες». Χαμήλωσα τη θηλιά στην άλλη άκρη του σχοινιού, μπήκα μέσα της, την ανέβασα στη μέση μου και την έσφιξα γερά. Ήταν συρτοθηλιά, δεμένη από τον ίδιο τον Κερτ, και έσφιξε εύκολα. «Αρχιφύλακα, μην το κάνεις αυτό». Ο Άρκι με έπιασε από τον ώμο αλλά χωρίς μεγάλη δύναμη. «Δέσ' το στο γάντζο και κράτα το», είπα. «Μην μπεις μέσα ό,τι και να γίνει. Αν...» Δεν ήθελα να πα) Αν εξαφανιστούμε, δεν ήθελα ν' ακούσω αυτές τις λέξεις να βγαίνουν I Απο μια Μπιουικ 8 431 από το ίδιο το στόμα μου. «Αν συμβεί τίποτε, πες στη Στεφ να στείλει Κωδικό Δ μόλις καθαρίσουν τα παράσιτα». «Χριστέ μου! Είσαι τρελός; Ντεν το νιώθεις;» «Το νιώθω», είπα, και μπήκα μέσα. Κουνούσα συνέχεια το σχοινί για να μην πιαστεί πουθενά. Ένιωθα σαν βουτηχτής που αρχίζει να κατεβαίνει σε μεγάλο βάθος και προσέχει πολύ το σωλήνα του αέρα όχι επειδή πιστεύει πραγματικά ότι αυτό θα τον βοηθήσει, αλλά επειδή έτσι



έχει τουλάχιστον κάτι να κάνει, κάτι για να μη σκέφτεται τα πλάσματα που μπορεί να κολυμπούν γύρω του στο σκοτάδι έξω από την ακτίνα φωτός του. Η Μπιούικ 8 καθόταν χοντρή και πολυτελής πάνω στα ασπρόμαυρα λάστιχα, το μικρό μας μυστικό, βουίζοντας βαθιά μέσα της. Ο παλμός ήταν πιο δυνατός από το βόμβο, και τώρα που ήμουν μέσα την ένιωσα να σταματά τις χλιαρές της προσπάθειες να με κρατήσει έξω. Αντί να σπρώχνει με το αόρατο χέρι της, άρχισε να τραβάει. Ο μικρός καθόταν πίσω από το τιμόνι με το μπιτόνι στα πόδια του, τα μάγουλα και το μέτωπο του κάτασπρα, το δέρμα του γυαλιστερό και τεντωμένο. Καθώς τον πλησίασα, το κεφάλι του γύρισε με μια ρομποτική βραδύτητα και με κοίταξε. Τα μάτια του ήταν διάπλατα και σκοτεινά. Είχαν τη βλακώδη, γαλήνια έκφραση που βλέπεις σε μα-στουρωμένους ή σε ανθρώπους που έχουν υποστεί κάποιο τρομερό τραύμα. Το μοναδικό συναίσθημα που παρέμενε στα μάτια του ήταν ένα τρομερό κουρασμένο πείσμα, εκείνη η εφηβική επιμονή ότι πρέπει να υπάρχει μια απάντηση και πρέπει να τη μάθει αυτή την απάντηση. Είχε το δικαίωμα. Και αυτό είχε χρησιμοποιήσει η Μπιούικ φυσικά. Αυτό είχε χρησιμοποιήσει εναντίον του. «Νεντ». «Αν ήμουν στη θέση σου, θα 'βγαινα έξω, αρχιφύλα- 432 Stephen King κα». Μιλούσε με αργή, τέλεια άρθρωση. «Δεν υπάρχει πολύς χρόνος. Έρχεται. Ακούγεται σαν να 'ναι βήματα». Και είχε δίκιο. Αισθάνθηκα ένα ξαφνικό κύμα φρίκης. Ο βόμβος ήταν κάποιος μηχανισμός ίσως. Ο παλμός ήταν σχεδόν σίγουρα κάποιο είδος τηλεπάθειας. Αυτό όμως ήταν κάτι άλλο, κάτι διαφορετικό. Κάτι ερχόταν. «Νεντ, σε παρακαλώ. Δεν μπορείς να καταλάβεις τι είναι αυτό το πράγμα και σίγουρα δεν μπορείς να το σκοτώσεις. Το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να το αφήσεις να σε ρουφήξει, όπως ρουφάει το χώμα η ηλεκτρική σκούπα. Και ν' αφήσεις τη μητέρα σου και τις αδερφές σου μόνες τους. Αυτό θέλεις, να τις αφήσεις μόνες με χίλια ερωτήματα που κανείς δεν είναι σε θέση ν' απαντήσει; Δεν μπορώ να πιστέψω ότι ο άνθρωπος που ήρθε εδώ αναζητώντας τον πατέρα του μπορεί να είναι τόσο εγωιστής». Κάτι τρεμόπαιξε στα μάτια του, όπως στα μάτια ενός ανθρώπου που ενώ είναι βαθιά συγκεντρωμένος σε κάτι ακούει ένα δυνατό θόρυβο στο διπλανό τετράγωνο. Μετά το βλέμμα του πήρε πάλι την προηγούμενη γαλήνη του. «Αυτό το αναθεματισμένο αυτοκίνητο σκότωσε τον μπαμπά μου», είπε. Το είπε ήρεμα, ή και υπομονετικά ακόμη. Δε θα του έφερνα αντίρρηση σ" αυτό. «Εντάξει, μπορεί να τον σκότωσε. Μπορεί από μια άποψη να φταίει όσο και ο Μπράντλεϊ Ρόουτς για ό,τι συνέβη στον μπαμπά σου. Τι σημαίνει αυτό όμως; Ότι μπορεί να σε σκοτώσει κι εσένα; Τι είναι αυτό, Νεντ; Συσκευασία δώρου δύο σε ένα; Σκο-τώνετε τον έναν και παίρνετε και τον άλλο δωρεάν;» «Λάθος, δε θα με σκοτώσει, εγώ θα το σκοτώσω», είπε ο μικρός, και επιτέλους κάτι ξύπνησε στα μάτια του διαταράσσοντας αυτή τη γαλήνια επιφάνεια. Ήταν κάτι παραπάνω από θυμός. Για μια στιγμή μου φάνηκε σαν ένα είδος τρέλας. Σήκωσε τα χέρια του. Στο ένα κρατούσε το πιστόλι, στο άλλο έναν αναπτήρα για πετρσγκάζ. «Πριν με ρου- Απο μια Μπιουικ 8 433 φήξει όμως, θα το ανάψω το καταραμένο. Έτσι θα κλείσει η πόρτα προς αυτή την πλευρά για πάντα. Αυτό είναι το πρώτο βήμα». Μιλούσε με την τρομακτική, ασυνείδητη αλαζονεία της νιότης, σίγουρος ότι μέχρι εκείνη τη στιγμή αυτή η ιδέα δεν είχε περάσει από το μυαλό κανενός. «Και αν



επιβιώσω από αυτή την εμπειρία, θα σκοτώσω ό,τι θα με περιμένει στην άλλη πλευρά. Αυτό είναι το δεύτερο βήμα». «Ό,τι θα σε περιμένει;» Σοκαρίστηκα βλέποντας πόσο τεράστιες και αβάσιμες ήταν οι εικασίες του. «Ω Νεντ! Ω Χριστέ μου!» Ο παλμός ήταν πιο δυνατός τώρα. Το ίδιο και ο βόμβος. Αισθανόμουν το αφύσικο κρύο που συνόδευε τη δραστηριότητα της Μπιουικ ν' απλώνεται πάνω στο δέρμα μου. Και είδα ένα μοβ φως ν' ανθίζει πρώτα στον αέρα ακριβώς πάνω από το τιμόνι και μετά ν' αρχίζει ν' απλώνεται στην επιφάνεια του. Ερχόταν -ό,τι κι αν ήταν αυτό, ερχόταν. Πριν από δέκα χρόνια θα ήταν ήδη εδώ. Ίσως και πριν από πέντε. Τώρα του έπαιρνε λίγο περισσότερο χρόνο. «Νομίζεις ότι θα σου κάνουν επίσημη υποδοχή, Νεντ; Περιμένεις να στείλουν τον Εξοχότατο Πρόεδρο των Κίτρινων Ροδόμαλλων Εξωγήινων ή ίσως τον Αυτοκράτορα του Εναλλακτικού Σύμπαντος να σε υποδεχτεί και να σου δώσει το κλειδί της πόλης; Νομίζεις ότι θα καθίσουν ν' ασχοληθούν; Για ποιο λόγο; Για ένα παιδί που δεν μπορεί να δεχτεί το γεγονός ότι ο πατέρας του είναι νεκρός και να συνεχίσει τη ζωή του;» «Σκάσε!» «Ξέρεις τι πιστεύω;» «Δε με νοιάζει τι πιστεύεις!» «Πιστεύω ότι το τελευταίο πράγμα που θα δεις θα είναι ένα μεγάλο τίποτε πριν πάθεις ασφυξία από τον αέρα που αναπνέουν εκεί πέρα». Η αβεβαιότητα τρεμόπαιξε πάλι στα μάτια του. Ένα κομμάτι του εαυτού του ήθελε να κάνει ό,τι έκανε και ο 434 Stephen King Τζορτζ Μόργκαν και να τελειώνει. Υπήρχε όμως άλλο ένα κομμάτι του, που μπορεί να μην το ένοιαζε τόσο πολύ το Πιτ, αλλά ήθελε να συνεχίσει να ζει. Και πάνω από αυτά τα δύο μέρη του, από πάνω και από κάτω και γύρω τους, δένοντας τα πάντα, ήταν ο παλμός και η σιγανή φωνή που σε καλούσε. Δεν ήταν καν δελεαστική. Απλώς σε τραβούσε. «Αρχιφύλακα, φύγκε από κει μέσα!» φώναξε ο Άρκι. Τον αγνόησα και κράτησα το βλέμμα μου προσηλωμένο στο γιο του Κερτ. «Νεντ, βάλε το μυαλό σου να δουλέψει. Είσαι έξυπνος άνθρωπος. Σε παρακαλώ». Δεν του φώναζα, είχα υψώσει όμως τη φωνή μου για ν' ακούγομαι πάνω από το βόμβο που δυνάμωνε. Και ταυτόχρονα άγγιξα αυτό που είχα στην πίσω τσέπη μου. «Αυτό το αντικείμενο μπορεί να είναι ζωντανό, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι αξίζει ν' ασχολείσαι μαζί του. Δεν είναι διαφορετικό από εκείνα τα εντομοφάγα φυτά, δεν το καταλαβαίνεις αυτό; Δεν μπορείς να το εκδικηθείς. Δεν έχει καμιά νοημοσύνη». Το στόμα του άρχισε να τρέμει. Ήταν μια αρχή, αλλά ευχόμουν ν' αφήσει το πιστόλι ή τουλάχιστον να το χαμηλώσει. Και κρατούσε και τον αναπτήρα. Δεν ήταν τόσο επικίνδυνος όσο η Μπερέτα, αλλά δεν ήταν και ακίνδυνος. Εκεί που στεκόμουν δίπλα στην πόρτα του οδηγού της Μπιούικ πατούσα σε βενζίνη, και οι αναθυμιάσεις ήταν τόσο έντονες που τα μάτια μου έτρεχαν ποτάμι. Η μοβ λάμψη άρχισε να εκτοξεύει τεμπέλικες φωτεινές γραμμές προς τα ψεύτικα κουμπιά του ταμπλό και να γεμίζει το κοντέρ ταχύτητας, κάνοντας το να μοιάζει με φυσαλίδα μέσα σε αλφάδι μαραγκού. «Σκότωσε τον μπαμπά μου!» φώναξε με παιδική φωνή, αλλά βασικά δε φώναζε σ' εμένα. Δεν ήξερε σε ποιον να φωνάξει, κι αυτό ακριβώς τον σκότωνε. «Όχι, Νεντ. Άκου, αν αυτό το πράγμα μπορούσε να γελάσει, θα γελούσε τώρα. Δεν άρπαξε τον πατέρα σου έ- ΑΠΟ ΜΙΑ ΜΠΙΟΥΙΚ 8 435 τσι όπως ήθελε -έτσι όπως άρπαξε τον Ένις και τον Μπράιαν Λίπι-, τώρα όμως έχει μια ωραία ευκαιρία ν' αρπάξει το γιο. Αν ξέρει ο Κερτ, αν



βλέπει, πρέπει να τρίζουν τα κόκαλα του μέσα στον τάφο του. Ό,τι φοβόταν, ό,τι πάλευε ν' αποτρέψει, συμβαίνει τώρα και μάλιστα στον ίδιο του το γιο». «Σταμάτα! Σταμάτα!» Άρχισαν να τρέχουν δάκρυα από τα μάτια του. Έσκυψα φέρνοντας το πρόσωπο μου μέσα σ' εκείνη τη μοβ λάμψη, μέσα στο κρύο που απλωνόταν παντού. Έφερα το πρόσωπο μου κοντά στο πρόσωπο του Νεντ, όπου η αντίσταση κατέρρεε επιτέλους. Άλλο ένα χτύπημα θα ήταν αρκετό. Έβγαλα από την πίσω τσέπη το δοχείο που είχα πάρει από την καλύβα και το κράτησα δίπλα στο πόδι μου. «Ο πατέρας σου θα το ακούει να γελάει, Νεντ, και θα ξέρει ότι είναι πολύ αργά...» «Όχι!» «...ότι δεν μπορεί να κάνει τίποτε. Τίποτε απολύτως». Σήκωσε τα χέρια για να σκεπάσει τ' αυτιά του, το πιστόλι στο αριστερό, τον αναπτήρα στο δεξί, το μπιτόνι ισορροπημένο πάνω στους μηρούς του, και με τις κνήμες του να χάνονται σιγά σιγά μέσα σε μια βιολετί ομίχλη που ανέβαινε σαν νερό από πηγάδι. Δεν τον είχα ταράξει τόσο όσο θα ήθελα, αλλά δεν υπήρχε άλλος χρόνος, έπρεπε ν' αρκεστώ σ' αυτό. Έβγαλα το καπάκι του σπρέι με τον αντίχειρα, πρόλαβα για ένα κλάσμα του δευτερολέπτου ν' αναρωτηθώ αν είχε καθόλου πίεση πια μετά από τόσα χρόνια στο ράφι της καλύβας, και μετά το σήκωσα και του έριξα Μέις. Ο Νεντ ούρλιαξε από κατάπληξη και πόνο καθώς το σπρέι τον βρήκε στα μάτια και τη μύτη. Το δάχτυλο του πάτησε τη σκανδάλη της Μπερέτας και ο πυροβολισμός ήταν εκκωφαντικός μέσα στο υπόστεγο. 436 Stephen King «Χριστέ μου!» άκουσα να φωνάζει ο Άρκι μέσα στο βουητό που αντηχούσε στ' αυτιά μου. Άρπαξα το χερούλι της πόρτας, και την ίδια στιγμή η ασφάλεια κατέβηκε μόνη της, όπως είχε κλειδώσει το λουκέτο στην καλύβα. Έβαλα το χέρι μου μέσα από το ανοιχτό παράθυρο, το έκανα γροθιά και χτύπησα με δύναμη το μπιτόνι. Πετάχτηκε από τα πόδια του Νεντ, που σφάδαζε από το Μέις, έπεσε μέσα στο θολό βιολετί φως που ανέβαινε από το δάπεδο του αυτοκινήτου και εξαφανίστηκε. Για μια στιγμή είχα την αίσθηση ότι έκανε τούμπες στον αέρα, όπως κάνουν τα πράγματα όταν πέφτουν από πολύ ψηλά. Το πιστόλι εκπυρσοκρότησε πάλι και αισθάνθηκα τον αέρα της σφαίρας. Δεν ήταν πάρα πολύ κοντά -ο Νεντ πυροβολούσε στα τυφλά προς την οροφή της Μπιού-ικ, ίσως χωρίς να το αντιλαμβάνεται καν-, αλλά όταν νιώθεις τον αέρα από το πέρασμα μιας σφαίρας αυτό σημαίνει ότι είναι επικίνδυνα κοντά. Έψαξα στο εσωτερικό της πόρτας της Μπιούικ, βρήκα επιτέλους το εσωτερικό χερούλι και το τράβηξα. Αν δεν ανέβαινε, δεν ξέρω τι θα έκανα -ο Νεντ ήταν πολύ μεγαλόσωμος και βαρύς για να τον τραβήξω μέσα από το παράθυρο- ανέβηκε όμως, και η πόρτα άνοιξε. Την ίδια στιγμή μια εκτυφλωτική μοβ λάμψη υψώθηκε από εκεί που ήταν το δάπεδο της Ροουντμάστερ, το πορτ μπαγκάζ άνοιξε μόνο του και η έλξη έγινε πολύ ισχυρότερη, θα σε ρουφήξει σαν χώμα σε η&κτρική σκούπα, είχα πει, αλλά δεν ήξερα πόσο δίκιο είχα. Ο παλιρροϊκός παλμός επιταχύνθηκε ξαφνικά και έγινε ένας άγριος άρρυθμος βρόντος, σαν τα πρόδρομα κύματα που φτάνουν πριν από το τσουνάμι που θα καταστρέψει τα πάντα. Είχες την αίσθηση ενός ανέμου με κατεύθυνση από μέσα προς τα έξω που έμοιαζε να τραβά αντί να σπρώχνει, που ήθελε να ρουφήξει τα μάτια σου από τις κόγχες τους και να ξεφλουδίσει Απο μια Μπιουικ 8 437 το δέρμα από το πρόσωπο σου, και παρ' όλ' αυτά δεν κουνιόταν ούτε μια τρίχα του κεφαλιού μου. Ο Νεντ ούρλιαξε. Τα χέρια του κατέβηκαν ξαφνικά λες και του έδεσαν τους καρπούς με αόρατα σχοινιά και άρχισε να τα τραβά κάποιος από κάτω.



Άρχισε να βουλιάζει στο κάθισμα, μόνο που το κάθισμα δεν υπήρχε πια ακριβώς. Είχε αρχίσει να εξαφανίζεται, να διαλύεται μέσα σ' εκείνη τη θυελλώδη φυσαλίδα του βιολετί φωτός που ανέβαινε βίαια. Τον άρπαξα από τα μπράτσα και τράβηξα με δύναμη, κάνοντας ένα βήμα πίσω, μετά άλλο ένα, προσπαθώντας ν' αντισταθώ στην τρομερή έλξη της δύναμης που μας τραβούσε προς το εσωτερικό της Μπιούικ, το εσωτερικό που τώρα είχε μετατραπεί σε ένα μοβ λαιμό έτοιμο να μας καταπιεί. Έπεσα πίσω με τον Νεντ από πάνω μου. Αισθάνθηκα το παντελόνι μου να μουσκεύεται από βενζίνη. «Τράβηξε μας!» φώναξα στον Άρκι. Άρχισα να σπρώχνω με τα πόδια μου για ν' απομακρυνθούμε από την Μπιούικ και το φως που ξεχυνόταν από μέσα της, αλλά ήταν αδύνατο, τα παπούτσια μου γλιστρούσαν πάνω στη βενζίνη. Αισθάνθηκα τη δύναμη της Μπιούικ να τραβά τον Νεντ προς την ανοιχτή πόρτα με μια ξαφνική και απότομη έλξη που κόντεψε να μου τον πάρει από τα χέρια. Ταυτόχρονα ένιωσα το σχοινί να σφίγγεται στη μέση μου. Έπιασα πάλι καλά τον Νεντ από το στήθος και το σχοινί μάς τράβηξε απότομα προς τα πίσω. Κρατούσε ακόμη το πιστόλι, αλλά είδα το χέρι του ξαφνικά να τεντώνεται ίσια μπροστά του και την Μπερέτα να του φεύγει από τα δάχτυλα. Το παλλόμενο μοβ φως της καμπίνας το κατάπιε, και μου φάνηκε ότι το άκουσα να εκπυρσοκροτεί άλλες δύο φορές από μόνο του καθώς εξαφανιζόταν. Ταυτόχρονα η έλξη της Μπιούικ πάνω μας φάνηκε να εξασθενεί λίγο. Ίσως αρκετά για να ξεφύγουμε τώρα, αν φεύγαμε αμέσως. «Τράβα!» φώναξα στον Άρκι. 438 Stephen King «Αφεντικό, τραβάω όσο πιο δυνατά μπορώ...» «Τράβα δυνατότερα!» Άλλο ένα τρομερό τράβηγμα που μου έκοψε την ανάσα, καθώς η θηλιά του Κέρτις σφίχτηκε γύρω από τη μέση μου. Μετά άρχισα να σηκώνομαι όπως όπως όρθιος και να οπισθοχωρώ ταυτόχρονα κρατώντας το παιδί μπροστά μου. Ο Νεντ αγκομαχούσε, τα μάτια του ήταν κλειστά και πρησμένα σαν μάτια πυγμάχου που τρώει ξύλο στους τελευταίους δώδεκα γύρους. Δε νομίζω ότι είδε τι συνέβη μετά. Το εσωτερικό της Μπουικ χάθηκε, σβήστηκε από το μοβ φως. Κάποιο αδιανόητο και αφάνταστο κύκλωμα είχε ανοίξει. Κοίταζα μέσα από έναν κόκκινο ερεθισμένο λαιμό που έβγαζε σε έναν άλλο κόσμο. Μπορεί να είχα παγώσει εκείνη τη στιγμή δίνοντας στην έλξη την ευκαιρία να με τραβήξει μέσα -να μας τραβήξει και τους δύο-, αλλά άκουσα ξαφνικά τη φωνή του Άρκι, στριγκή, σχεδόν υστερική: «Βόηθα με, Στεφ! Για όνομα του Θεού! Έλα δω και βόηθα με!» Πρέπει να το έκανε, γιατί ένα δυο δευτερόλεπτα αργότερα ο Νεντ κι εγώ τραβηχτήκαμε προς τα πίσω σαν ψάρια καλά μαγκωμένα στο αγκίστρι. Έπεσα πάλι κάτω χτυπώντας το κεφάλι μου πίσω. Ο παλμός και ο βόμβος είχαν συγχωνευτεί, είχαν γίνει ένα ουρλιαχτό που διαπερνούσε το μυαλό μου σαν τρυπάνι. Η Μπιούικ είχε αρχίσει ν' αστράφτει σαν επιγραφή νέον και από το φωτεινό πορτ μπαγκάζ ξεχείλιζαν κάτι πράσινα σκαθάρια που έπεφταν στο τσιμέντο, σκόρπιζαν και πέθαιναν. Η έλξη μάς άρπαξε πάλι και αρχίσαμε να κινούμαστε ξανά προς την Μπιούικ. Ήταν σαν να μας είχε πιάσει ένα απίστευτα δυνατό ρεύμα. Μπρος πίσω, μπρος πίσω. «Βόηθα με!» φώναξα στο αυτί του Νεντ. «Πρέπει να βοηθήσεις, αλλιώς θα μας τραβήξει μέσα!» Στην πραγματικότητα σκεφτόμουν ότι μάλλον θα μας ρουφούσε είτε με βοηθούσε είτε όχι. Απο μια Μπιουικ 8 439 Ήταν τυφλός από το Μέις αλλά όχι κουφός, και είχε αποφασίσει ότι ήθελε να ζήσει. Πάτησε με τα αθλητικά παπούτσια στο τσιμέντο και έσπρωξε πίσω όσο πιο δυνατά μπορούσε, με τις φτέρνες του να γλιστρούν τινάζοντας



βενζίνη. Ταυτόχρονα, ο Άρκι και η Στέφανι Κολούτσι τράβηξαν με δύναμη το σχοινί. Εκτιναχτήκαμε σχεδόν ενάμισι μέτρο προς την πόρτα, αλλά μετά το ρεύμα μάς άρπαξε πάλι. Κατάφερα να τυλίξω το σχοινί γύρω από τη μέση του Νεντ, δένοντας τον πάνω μου για καλό και για κακό. Μετά αρχίσαμε να σερνόμαστε πάλι, με την Μπιουικ να ξαναπαίρνει πίσω όλο το έδαφος που είχαμε κερδίσει κι ακόμη παραπάνω. Μας τραβούσε αργά αλλά ανελέητα. Ένιωθα μια ασφυκτική, κλειστοφοβική πίεση στο στήθος μου. Εν μέρει ήταν επειδή ήμουν τυλιγμένος με το σχοινί και εν μέρει ήταν η αίσθηση ότι με έσφιγγε και με τραβούσε ένα τεράστιο αόρατο χέρι. Δεν ήθελα να καταλήξουμε στο μέρος που είχα δει, αλλά αν πλησιάζαμε πολύ ακόμη στο αυτοκίνητο, αυτό ακριβώς θα γινόταν. Όσο μίκραινε η απόσταση τόσο μεγάλωνε η δύναμη που μας τραβούσε. Σε λίγο θα έσπαγε το κίτρινο σχοινί και οι δυο μας θα εκτοξευόμαστε στον αέρα δεμένοι ακόμη μαζί. Για να καταλήξουμε σ' εκείνο τον άρρωστο μοβ λαιμό και σε ό,τι υπήρχε στην άλλη άκρη του. «Τελευταία ευκαιρία!» φώναξα. «Τραβήξτε με το τρία! Ένα... δύο... ΤΡΙΑ!» Ο Άρκι και η Στέφανι, παραταγμένοι δίπλα δίπλα έξω ακριβώς από την πόρτα, τράβηξαν με όλη τους τη δύναμη. Ο Νεντ κι εγώ σπρώξαμε με τα πόδια μας. Πεταχτήκαμε πίσω, αυτή τη φορά φτάνοντας ως την πόρτα, πριν μας αρπάξει για άλλη μια φορά η δύναμη κι αρχίσει να μας τραβά αμείλικτα, σαν μαγνήτης που τραβά ρινίσματα σιδήρου. Γύρισα στο πλάι. «Νεντ, η πόρτα! Πιάσον από την πόρτα!» Ο Νεντ άπλωσε στα τυφλά το αριστερό του χέρι, ψάχνοντας στον αέρα. 440 Stephen King «Στα δεξιά σου, μικρέ!» φώναξε η Στεφ. «Στα δεξιά σου!» Ο Νεντ βρήκε το κούφωμα της πόρτας και αρπάχτηκε. Πίσω μας εκτινάχτηκε άλλη μια τερατώδης μοβ λάμψη από την Μπιούικ, και αισθάνθηκα την έλξη της να μεγαλώνει ακόμη περισσότερο. Ήταν σαν να είχε δημιουργηθεί μια φρικτή νέα βαρύτητα. Το σχοινί γύρω από το στήθος μου είχε μετατραπεί σε μεταλλικό σφιγκτήρα και δεν μπο- s ρούσα να πάρω ανάσα. Ένιωθα τα μάτια μου να πετάγονται από τις κόγχες τους και τα ούλα μου να πάλλονται. Τα σωθικά μου είχαν ανεβεί στο λαιμό μου. Ο παλμός είχε γεμίσει το μυαλό μου καίγοντας κάθε συνειδητή σκέψη. Άρχισα να γλιστρώ προς την Μπιούικ πάλι, με τα τακούνια των παπουτσιών μου να σέρνονται στο τσιμέντο. Άλλη μια στιγμή και θα άρχιζα να γλιστρώ πιο γρήγορα, και με?· τά θα άρχιζα να πετώ στον αέρα, σαν πουλί που το ρουφάει τουρμπίνα. Και ο μικρός θα ερχόταν κι αυτός μαζί μου, με ακίδες από το κούφωμα της πόρτας καρφωμένες κάτω από τα νύχια του. Θα ερχόταν σίγουρα μαζί μου -η μεταφορά μου για τις αλυσίδες είχε γίνει κυριολεκτική πραγματικότητα. «Σάντι, πιάσε το χέρι μου!» Γύρισα το λαιμό μου και δεν ένιωσα μεγάλη έκπληξη όταν είδα τον Χάντι Ρόγιερ -και πίσω του τον Έντι. Είχαν γυρίσει. Τους πήρε λίγο περισσότερο από ό,τι πήρε στον Άρκι, αλλά είχαν έρθει. Και όχι επειδή τους έστειλε Κωδικό Δ η Στεφ. Ήταν με τα προσωπικά τους αυτοκίνητα και ο ασύρματος έτσι κι αλλιώς δε δούλευε, προς το παρόν τουλάχιστον. Όχι, απλώς... είχαν έρθει. Ο Χάντι ήταν γονατισμένος στο κατώφλι και είχε απλώσει το ένα χέρι του. Τα μαλλιά του δεν κουνιόνταν και το πουκάμισο του δεν κυμάτιζε, αλλά ταλαντευόταν μπρος πίσω σαν να ήταν σε θύελλα. Ο Έντι ήταν μαζεμένος πίσω του και κοίταζε πάνω από τον αριστερό ώμο του Χάντι. Μάλλον τον κρατούσε από τη ζώνη, αν και δεν τον έ- Απο μια Μπιουικ 8 441 βλεπα. Το ελεύθερο χέρι του Χάντι ήταν απλωμένο και το άρπαξα σαν άνθρωπος που πνίγεται. Ένιωθα σαν άνθρωπος που πνίγεται.



«Τώρα τραβάτε, να πάρει», γρύλισε ο Χάντι στον Λρκι και τον Ένα και τη Στεφ Κολούτσι. Το μοβ φως της Μπιού-ικ άστραφτε στα μάτια του. «Τραβάτε όλοι μαζί». Τράβηξαν με όλη τους τη δύναμη. Πεταχτήκαμε έξω από την πόρτα σαν φελλός από μπουκάλι και γίναμε ένας σωρός μπροστά στο κατώφλι με τον Χάντι από κάτω. Ο Νεντ αγκομαχούσε με το πρόσωπο γυρισμένο στο πλάι πάνω στο λαιμό μου. Το μάγουλο και το μέτωπο του με έκαιγαν σαν κάρβουνα, και αισθανόμουν τα δάκρυα του πάνω μου. «Αρχιφύλακα, για όνομα του Θεού, πάρε τον αγκώνα σου από τη μύτη μου!» φώναξε ο Χάντι με πνιχτή, θυμωμένη φωνή. «Κλείστε την πόρτα!» φώναξε η Στεφ. «Γρήγορα, πριν βγει τίποτε έξω!» Δεν υπήρχε τίποτε εκτός από μερικά ακίνδυνα πράσινα σκαθάρια, αλλά είχε δίκιο παρ' όλ' αυτά. Το φως και μόνο ήταν αρκετό, αυτές οι ανυπόφορες λάμψεις από μοβ φως. Ήμαστε ακόμη πεσμένοι ο ένας πάνω στον άλλο όλοι μαζί στην άσφαλτο, χέρια ακινητοποιημένα από γόνατα, πόδια πιασμένα κάτω από σώματα, και ο Έντι είχε καταλήξει, άγνωστο πώς, να έχει μια θηλιά από το σχοινί γύρω από το λαιμό του και να φωνάζει στον Άρκι ότι τον έπνιγε. Η Στεφ γονάτισε δίπλα του προσπαθώντας να περάσει τα δάχτυλα της κάτω από το έντονα κίτρινο σχοινί, ενώ ο Νεντ αγκομαχούσε και κουνούσε στα τυφλά χέρια και πόδια προσπαθώντας να βρει την ισορροπία του. Δεν υπήρχε κανείς για να κλείσει την πόρτα, ξαφνικά όμως έκλεισε με βρόντο. Ο πανικός με έκανε να γυρίσω το κεφάλι μου σε μια απίστευτη γωνία, ήμουν σίγουρος ξαφνικά ότι ήταν ένας απ* αυτούς, που είχε έρθει απαρατήρητος και τώρα 442 Stephen King ήταν έξω και ίσως ήθελε να μας ξεπληρώσει για κείνον που είχαμε σκοτώσει πριν από τόσα χρόνια. Και τον είδα, μια σκιά μπροστά στον άσπρο τοίχο του υπόστεγου. Μετά η σκιά μετατοπίστηκε και ο ιδιοκτήτης της πλησίασε και μέσα στο αμυδρό φως είδα τις καμπύλες από το στήθος και το γοφό μιας γυναίκας. «Ήμουν στα μισά του δρόμου για το σπίτι μου και μου ήρθε ένα προαίσθημα», είπε η Σίρλεϊ με τρεμάμενη φωνή. «Ένα πολύ άσχημο προαίσθημα. Σκέφτηκα ότι οι γάτες μπορούσαν να περιμένουν λίγο ακόμη. Σταμάτα να χτυπιέσαι έτσι, Νεντ, χειροτερεύεις την κατάσταση». Ο Νεντ σταμάτησε αμέσως. Η Σίρλεϊ έσκυψε και με μια επιδέξια κίνηση ελευθέρωσε τον Έντι από τη θηλιά που είχε γύρω από το λαιμό του. «Ορίστε, κι εσύ», του είπε, και μετά τα γόνατα της λύθηκαν. Η Σίρλεϊ Πάστερνακ σωριάστηκε στην άσφαλτο κι άρχισε να κλαίει. Πήγαμε τον Νεντ στο αρχηγείο και του πλύναμε τα μάτια στην κουζίνα. Το δέρμα γύρω τους ήταν κόκκινο και πρησμένο, τα ασπράδια των ματιών του κόκκινα κι αυτά, αλλά μας είπε ότι η όραση του ήταν εντάξει. Ο Χάντι του έδειξε δύο δάχτυλα και τον ρώτησε πόσα είναι. Ο μικρός απάντησε σωστά, το ίδιο και όταν του έδειξε τέσσερα. «Με συγχωρείτε», είπε με βραχνή, πνιγμένη φωνή. «Δεν ξέρω γιατί το έκανα. Δηλαδή, ξέρω, ήθελα να το κάνω, αλλά όχι τώρα... όχι απόψε...» «Σσσ», του είπε η Σίρλεϊ. Πήρε κι άλλο νερό από τη βρύση στις χούφτες της και του έπλυνε πάλι τα μάτια. «Μη μιλάς». Αλλά ο Νεντ δεν μπορούσε να σταματήσει. «Είχα σκοπό να γυρίσω σπίτι. Να το σκεφτώ, όπως είχα πει». Τα πρησμένα κατακόκκινα μάτια του με κοίταζαν με δυσκολία. Μετά χάθηκαν καθώς η Σίρλεϊ του έριξε άλλη μια Απο μια Μπιουικ 8 443



χούφτα ζεστό νερό. «Και το επόμενο πράγμα που θυμάμαι είναι ότι βρέθηκα πάλι εδώ, και σκεφτόμουν συνέχεια "Πρέπει να το κάνω απόψε, πρέπει να τελειώνω μια και καλή". Μετά...» Μόνο που δεν ήξερε τι είχε γίνει μετά. Όλα ήταν θολά. Δεν το είπε καθαρά, αλλά δε χρειαζόταν. Δε χρειαζόταν καν να το δω στα ερεθισμένα, απορημένα μάτια του. Είχα δει τον ίδιο να κάθεται στο τιμόνι της Ροουντμάστερ με ένα μπιτόνι βενζίνη στα πόδια του, χλομός, ναρκωμένος, χαμένος. «Σε κυρίεψε», του είπα. «Πάντα ασκούσε αυτή την έλξη, αλλά δεν είχε βρει κανέναν που να μπορεί να τη χρησιμοποιήσει πάνω του όπως τη χρησιμοποίησε σ' εσένα. Όταν σε κάλεσε όμως, την ακούσαμε κι εμείς. Ο καθένας με το δικό του τρόπο. Όπως και να 'χει, δεν είναι δικό σου το φταίξιμο, Νεντ. Αν φταίει κάποιος, αυτός είμαι εγώ». Σηκώθηκε από το νεροχύτη, έψαξε στα τυφλά και μου έπιασε τα χέρια. Το πρόσωπο του έσταζε νερά και τα μαλλιά του ήταν κολλημένα στο μέτωπο του. Βασικά, ήταν μάλλον αστείος. Σαν παρωδία βάφτισης. Πλησίασε η Στεφ, που παρακολουθούσε το υπόστεγο από την πίσω πόρτα του αρχηγείου. «Σταματάει κιόλας». Έκανα ένα καταφατικό νεύμα. «Έχασε την ευκαιρία της. Ίσως την τελευταία της ευκαιρία». «Για να κάνει ζημιά», είπε ο Νεντ. «Αυτό ήθελε. Το άκουσα μέσα στο μυαλό μου. Ή δεν ξέρω, ίσως να ήταν η ιδέα μου». «Αν ήταν ιδέα σου, ήταν και δική μου», είπα. «Αλλά το αποψινό μπορεί να μην ήταν μόνο μια τελευταία απόπειρα να κάνει ζημιά». Πριν προλάβω να συνεχίσω, ήρθε ο Χάντι από το μπάνιο με ένα βαλιτσάκι πρώτων βοηθειών. Το ακούμπησε στον πάγκο, το άνοιξε κι έβγαλε ένα βάζο με αλοιφή. 444 Stephen King «Βάλε απ' αυτό γύρω από τα μάτια σου, Νεντ. Αν μπει και μέσα, δεν πειράζει. Δε θα σου κάνει κακό». Στεκόμασταν παρακολουθώντας τον καθώς έβαζε την κρέμα γύρω από τα μάτια του σε κύκλους που γυάλιζαν κάτω από τις λάμπες φθορίου της κουζίνας. Όταν τελεύο-σε, η Σίρλεϊ τον ρώτησε αν ένιωθε καλύτερα και ο Νεντ κατένευσε. «Τότε, έλα πάλι έξω», είπα. «Υπάρχει κάτι ακόμη που πρέπει να σου πω. Θα σου το είχα πει και νωρίτερα, αλλά η αλήθεια είναι ότι δεν το θυμήθηκα παρά μόνο όταν σε είδα να κάθεσαι μέσα στο αμάξι. Πρέπει να μου το θύμισε το σοκ». Η Σίρλεϊ με κοίταξε συνοφρυωμένη. Δεν είχε γίνει ποτέ μητέρα, αλλά τώρα έβλεπα στο πρόσωπο της την αυστηρότητα μιας μητέρας. «Όχι απόψε», είπε. «Δε βλέπεις ότι αρκετά υπέφερε το παιδί; Πρέπει να τον πάει κάποιος από σας στο σπίτι του και να σκεφτείτε κάποια ιστορία για να πει στη μητέρα του -πάντα πίστευε τα ψέματα του Κερτις, οπότε μάλλον θα πιστέψει και τα δικά σας, αν συμφωνήσετε στις λεπτομέρειες. Και μετά να τον βάλει για ύπνο». «Συγνώμη, αλλά αυτό που θέλω να του πω δεν μπορεί να περιμένει», είπα. Με κοίταξε καταπρόσωπο με επίμονο, διαπεραστικό βλέμμα, και πρέπει να είδε ότι εγώ τουλάχιστον πίστευα ότι έλεγα αλήθεια. Έτσι, βγήκαμε πάλι όλοι στο παγκάκι των καπνιστών, και καθώς παρακολουθούσαμε τα πυροτεχνήματα που έσβηναν σιγά σιγά στο υπόστεγο -το δεύτερο σόου της βραδιάς, αλλά δεν ήταν τίποτε σπουδαίο, τώρα τουλάχιστον-, είπα στον Νεντ άλλη μια ιστορία από τον παλιό καιρό. Την έβλεπα όπως θα έβλεπες ένα θεατρικό έργο, δύο χαρακτήρες σε μια σχεδόν γυμνή σκηνή, δύο χαρακτήρες κάτω από ένα μοναδικό δυνατό προβολέα, δύο άντρες καθισμένοι Τότε: Κέρτις



Δύο άντρες καθισμένοι στο παγκάκι των καπνιστών κάτω από το φως ενός καλοκαιρινού ήλιου και ο ένας σε λίγο θα είναι νοερός -στις ανθρώπινες ζωές μας υπάρχει μια αγχόνη στο τέλος κάθε αλυσίδας και ο Κέρτις Γονίλκοξ σχεδόν είχε φτάσει τη δική του. Το μεσημεριανό θα είναι το τελευταίο τον γεύμα και κανείς από τους δύο δεν το ξέρει. Αυτός ο καταδικασμένος άνθρωπος κοιτάζει τον άλλο που ανάβει τσιγάρο και εύχεται να μπορούσε να καπνίσει κι αυτός, αλλά το έχει κόψει. Κοστίζουν ακριβά, και η Μισέλ του κολλάει συνέχεια, αλλά ο λόγος κυρίως 9ίναι άτι θέλει να δει τα παιδιά τον να μεγαλώνουν. Θέλει να δει τις τελετές αποφοίτησης τονς, θέλει να δει τα παιδιά των παιδιών τον. Έχει κάνει σχέδια για τη σύνταξη του, τα συζητούν συχνά με τη Μισέλ, ένα Γονινεμπέιγκο που θα τους πάει δυτικά, άπου μπορεί να εγκατασταθούν, αλλά είναι σχέδια που δε θα πραγματοποιηθούν ποτέ, γιατί θ' αποσυρθεί πολύ νωρίτερα απ' αυτό, και μάλιστα μόνος. Όσο για το κάπνισμα, δε χρειαζόταν να το κόψει, θα πήγαινε από άλλα αίτια, αλλά δεν μπορείς να το ξέρεις εκ των προτέρων αυτό. Στο μεταξύ ο καλοκαιρινός ήλιος είναι ευχάριστος. Αργότερα στη 446 Stephen King διάρκεια της ημέρας θα κάνει πολλή ζέστη, αλλά τώρα είναι ευχάριστα και τα πράγματα απέναντι είναι ήσυχα. Τελευταία παραμένουν ήσυχα για όλο και μεγαλύτερα διαστήματα. Οι φωτοσεισμοί, όταν γίνονται, έχουν μειωμένη ένταση. Η Μπιούικ «ξεκουρδίζεται», αυτό πιστεύει ο καταδικασμένος πολιτειακός. Αλλά μερικές φορές ο Κέρτις νιώθει ακόμη τον παλμό της και το σιωπηλό κάλεσμα της, και ξέρει ότι πρέπει να την παρακολουθεί. Αυτή είναι η δουλειά του και έχει απαρνηθεί κάθε ενδεχόμενο προαγωγής για να μπορεί να την κάνει. Η Μπιούικ 8 άρπαξε το συνεργάτη του, αλλά ο Κέρτις Γουίλκοξ ξέρει ότι από μια άποψη τον έχει αρπάξει κι αυτόν. Α εν κλειδώθηκε ποτέ στο πορτ μπαγκάζ, όπως κόντεψε να κάνει ο Χάντι Ρόγιερ το 1988, και δεν τον έφαγε ζωντανό, όπως έφαγε μάλλον τον Μπράιαν Αίπι, αλλά τον άρπαξε κι αυτόν. Είναι συνέχεια μέσα στις σκέψεις του. Ακούει το ψιθύρισμα της όπως ένας ψαράς που κοιμάται στο σπίτι τον ακούει τον ψίθυρο της θάλασσας ακόμη και στον ύπνο του. Και το ψιθύρισμα είναι μια φωνή, και ένα πράγμα που έχει φωνή μπορεί... Γυρίζει στον Σάντι Ντίαρμπορν. «Σκέφτεται άραγε;» τον ρωτάει. «Μας παρακολουθεί και σκέφτεται, περιμένει τις ευκαιρίες της;» Ο Ντίαρμπορν -οι παλιοί τον λένε ακόμη «ο νέος αρχιφύλακας» πίσω από την πλάτη του- δε χρειάζεται να τον ρωτήσει για τι πράγμα μιλάει. Σε ό,τι έχει σχέση με το Υπόστεγο Β, υπάρχει μια άμεση κατανόηση ανάμεσα τους. Μερικές φορές ο Κέρτις πιστεύει ότι η Ροουντμάστερ καλεί ακόμη και εκείνους που έχουν πάρει μετάθεση από τη Διμοιρία Δ ή έχουν φύγει εντελώς από την Πολιτειακή Αστυνομία της Πενσιλβάνια για να κάνουν κάποιο άλλο, λιγότερο επικίνδυνο επάγγελμα. Μερικές φορές πιστεύει ότι τονς έχει μαρκάρει όλους, όπως είναι μαρκαρισμένοι οι Άμις με τα μαύρα ρούχα τους και τα μαύρα μόνιππά τους, ή ίσως Απο μια Μπιουικ 8 447 σαν μια ομάδα κατάδικους που δουλεύουν στα καταναγκαστικά έργα δεμένοι μεταξύ τους με αλυσίδες. «Είμαι σχεδόν σίγουρος πως όχι», λέει ο νέος αρχιφύλακας. «Κι όμως, φρόντισε να κάνει το μεγαλύτερο σόου της όταν το αρχηγείο ήταν σχεδόν άδειο», λέει ο άνθρωπος που έχει κόψει το κάπνισμα για να δει τα παιδιά του να μεγαλώνουν και να του κάνουν εγγόνια. «Σαν να το ήξερε. Σαν να έχει την ικανότητα να σκέφτεται. Να παρακολουθεί. Να περιμένει». Ο νέος αρχιφύλακας γελάει -ένα γέλιο που περιέχει κάποια αμυδρά ίχνη περιφρόνησης. «Έχεις τρελαθεί μ' αυτή την Μπιουικ, Κερτ. Σε λίγο θα μου



πεις ότι έστειλε καμιά ακτίνα ή τίποτε τέτοιο και έκανε το βυτίο της Νόρκο να πέσει πάνω στο σχολικό λεωφορείο εκείνη τη μέρα». Ο πολιτειακός Γουίλκοξ έχει αφήσει τον καφέ του δίπλα στο παγκάκι για να βγάλει το μεγάλο καπέλο του, το Στέ-τσον. Αρχίζει να το στριφογυρίζει γύρω γύρω στα χέρια του, μια παλιά συνήθεια του. Λιαγώνια από εκεί όπου κάθονται, ο Ντίκι-Ντακ Έλιοτ σταματάει στην αντλία και αρχίζει να γεμίζει το περιπολικό 12, κάτι που δε θα μπορούν να κάνουν για πολύ καιρό ακόμη. Τους βλέπει στο παγκάκι και τους κουνάει το χέρι. Τον χαιρετούν κι αυτοί, αλλά ο άνθρωπος με το καπέλο -το γκρίζο Στέτσον των πολιτειακών αστυνομικών που θα τελειώσει τη θητεία του μέσα στα αγριόχορτα με τα κουτιά των αναψυκτικών και τα περιτυλίγματα των χάμπουργκερ- εξακολουθεί να έχει το βλέμμα του καρφωμένο στο νέο αρχιφύλακα. Τα μάτια του τον ρωτούν αν μπορούν ν' αποκλείσουν αυτό το ενδεχόμενο, αν μπορούν ν' αποκλείσουν οποιοδήποτε ενδεχόμενο. Ο αρχιφύλακας εκνευρίζεται από αυτό το βλέμμα. «Γιατί δεν την καταστρέφουμε τότε;» λέει. «Να την καταστρέψουμε και να τελειώνουμε. Την πάμε στο πίσω χωράφι, ρίχνουμε μέσα βενζίνη μέχρι ν' αρχίσει να τρέχει από τα παράθυρα, και της βάζουμε φωτιά». 448 Stephen King Ο Κέρτις τον κοιτάζει με ένα ήρεμο ύφος πον δεν κρύβει εντελώς το σοκ τον. «Αυτό είναι ίσως το πιο επικίνδυνο πράγμα πον θα μπορούσαμε να κάνουμε με την Μπιούιχ», λέει. «Μπορεί να είναι αυτό πον θέλει να χάνουμε. Λοτό πον την έστειλαν να προκαλέσει. Πόσα παιδιά έχουν χάσει δάχτυλα επειδή βρήκαν έναν πυροκροτητή στα χόρτα, και επειδή δεν ήξεραν τι είναι τον χτύπησαν με πέτρας «Δεν είναι το ίδιο». «Πώς ξέρεις ότι δεν είναι; Πώς το ξέρειςρ* Και ο νέος αρχιφύλακας, πον αργότερα Θα σκεφτεί, θα 'πρεπε να 'ναι το δικό μου καπέλο ματωμένο μέσα στα χόρτα, δεν μπορεί να πει τίποτε. Τον φαίνεται σχεδόν βέβηλο να διαφωνήσει με τον Κέρτις, και άλλωστε, ποιος ξέρει; Μπορεί να έχει δίκιο. Πόσα παιδιά έχουν ανατίναξα τα δάχτυλα τους με πυροκροτητές ή σκότωσαν τα αδέρφια τους με πιστόλια που βρήκαν στο συρτάρι των γονιών τους; ή έκαψαν το σπίτι τους με σπίρτα πον βρήκαν στο γκαράζ. Επειδή δεν ήξεραν με τι έπαιζαν. «Ας υποθέσουμε», λέει ο άνθρωπος που στριφογύριζα το Στέτσον στα δάχτυλα τον, «ότι η 8 είναι κάτι σανβαλβί-, δα. Σαν αυτή που έχει ο ρυθμιστής αέρα ενός δότη. Μερικές φορές εισπνέει και μερικές φορές εκπνέει, παρέχοντας ή παίρνοντας αέρα ανάλογα με τη θέληση του χρήση. Αυτό πον κάνει όμως ο χρήστης περιορίζεται πάντα από τη βαλβίδα». «Ναι, αλλά...» «Ή δες το και αλλιώς. Ας υποθέσουμε ότι η 8 ανάπνεα σαν ένας άνθρωπος που βρίσκεται στον πυθμένα ενός βάλτου και ρουφάει αέρα με ένα καλάμι για να μη φαίνεται». «Εντάξει, αλλά...» «Όπως και να 'χει το πράγμα, οι εισπνοές και οι εκπνοές τον είναι μικρές, πρέπει να είναι μικρές επειδή το κανάλι από όπου περνάνε είναι μικρό. Μπορεί αυτό το πράγμα που χρησιμοποιεί τη βαλβίδα ή το καλάμι να έχα προκαλέ- Απο μια Μπιουικ 8 449 σει αναστολή στις λειτουργίες τον, σαν να βρίσκεται σε ύπνο ή ύπνωση, για να μπορεί να επιζήσει με τόσο μικρές ανάσες. Και ας υποθέσουμε ότι κάποιος βλάκας κάνει το λάθος να έρθει και να πετάξει τόσο δυναμίτη μέσα στο βάλτο ώστε να φύγει όλο το νερό και να γίνει περιττό το καλάμι. Ή,



αν το δεις σαν βαλβίδα, να την ανατινάξει εντελώς. Θέλεις να το ρισκάρεις αυτό; Να του δώσεις όλο τον αέρα που χρειάζεται;» «Όχι», λέει ο νέος αρχιφύλακας με σιγανή, άτονη φωνή. Ο Κέρτις λέει: «Μια φορά ο Μπακ Φλάντερς και οΆντι ζολούτσι αποφάσισαν να κάνουν ακριβώς αυτό». «Πλάκα μου κάνεις!» «Καθόλου», απαντά ήρεμα ο Κέρτις. «Ο Άντι είπε ότι αν δύο πολιτειακοί δεν μπορούσαν να τη γλιτώσουν από ένα μικρό εμπρησμό οχήματος, θα 'πρεπε να παραιτηθούν. Είχαν καταστρώσει και σχέδιο. Θα έλεγαν ότι έφταιγαν η μπογιά και το διαλυτικό στην καλύβα. Αυτοανάφλεξη, ένα ξαφνικό πουφ, και πάνε όλα. Άλλωστε, είπε ο Μπακ, ποιος θα ειδοποιήσει την Πυροσβεστική; Και ποιος θα ενδιαφερθεί; Σε τελική ανάλυση, δεν είναι παρά ένα παλιό υπόστεγο με μια παλιά Μπιουικ μέσα». Ο νέος αρχιφύλακας είναι τόσο έκπληκτος που δεν μπορεί να μιλήσει. «Νομίζω ότι τους μιλούσε», λέει ο Κερτ. «Τους μιλούσε». Ο Ντίαρμπορν προσπαθεί να το χωνέψει αυτό. «Τους μιλούσε». «Ναι». Ο Κερτ φοράει το καπέλο του -το μεγάλο καπέλο, όπως το λένε- και περνάει το λουρί πίσω από το κεφάλι όπως το φορούν όταν κάνει ζέστη. Στρώνει το γύρο του καπέλου με την αφή και μόνο. Μετά λέει στον παλιό του φίλο: «Μπορείς να πεις ότι δε σου έχει μιλήσει ποτέ, Σάντι;» Ο νέος αρχιφύλακας ανοίγει το στόμα του για να πει φυσικά όχι, αλλά τα μάτια του Κέρτις είναι πάνω του και είναι απολύτως σοβαρά. Τελικά ο ΠΑ δε λέει τίποτε. 450 Stephen King «Δεν μπορείς. Γιατί σου μιλάει. Σ' εσένα, σ' εμένα, σε όλους μας. Πιο δυνατά απ' όλους μίλησε στον Χάντι εκείνη τη μέρα που ήρθε το τέρας, αλλά το ακούμε ακόμη και όταν ψιθυρίζει. Έτσι δεν είναι; Και μιλάει συνεχώς. Ακόμη και στον ύπνο του. Έτσι είναι σημαντικό να μην το ακούς». Ο Κερτ σηκώνεται. «Μόνο να παρακολουθείς. Αυτή είναι η δουλειά μας. Το ξέρω αυτό τώρα. Αν είναι υποχρεωμένο ν' ανασαίνει μέσα από αυτή τη βαλβίδα ή το καλάμι ή ό,τι άλλο είναι, και ανασαίνει έτσι για πολύ καιρό, αργά ή γρήγορα θα πνιγεί. Θα πάθει ασφυξία. Θα πεθάνει. Και μπορεί να μην το νοιάζει ιδιαίτερα αυτό. Μπορεί λίγο πολύ να πεθάνει στον ύπνο του. Αν δεν το εξαγριώσει κανείς, δηλαδή. Κι αυτό ουσιαστικά σημαίνει απλώς να φροντίζουμε να μένουμε μακριά του για να μη μας αρπάξει. Αλλά σημαίνει επίσης να το αφήσουμε ήσυχο». Πάει να φύγει, η ζωή του χάνεται κάτω από τα πόδια του σαν άμμος και κανείς τους δεν το ξέρει, μετά σταματά και κοιτάζει πάλι τον παλιό του φίλο. Δεν ξεκίνησαν ως αρχάριοι μαζί, αλλά μεγάλωσαν σ' αυτή τη δουλειά και τώρα την έχουν συνηθίσει και οι δύο, έχουν προσαρμοστεί όσο καλά μπορούν να προσαρμοστούν. Κάποτε που είχε μεθύσει ο παλιός αρχιφύλακας, είχε πει ότι η επιβολή του νόμου είναι μια περίπτωση όπου καλοί άνθρωποι κάνουν άσχημες αγγαρείες. «Σάντι». Ο Σάντι του ρίχνει ένα ερωτηματικό βλέμμα. Τι έγινε πάλι; «Ο γιος μου παίζει μπέιζμπολ στη μικρή ομάδα φέτος, σου το είπα;» «Μόνο είκοσι φορές ως τώρα». «Ο προπονητής έχει ένα γιο, πρέπει να είναι γύρω στα τρία. Και μια μέρα την περασμένη βδομάδα που πήγα να πάρω τον Νεντ από την προπόνηση, τον είδα γονατισμένο Απο μια Μπιουικ 8 451



στο ένα πόδι να παίζει μπάλα με το αγοράκι τον προπονητή. Και αγάπησα ακόμη περισσότερο το παιδί μου, Σάντι. Ένιωσα την αγάπη όπως την είχα νιώσει όταν τον κράτησα για πρώτη φορά στην αγκαλιά μου, τυλιγμένο σε μια κουβέρτα. Παράξενο, ε;» Ο Σάντι δεν το θεωρεί παράξενο. Σκέφτεται ότι αυτή είναι ίσως όλη η αλήθεια που είναι αναγκαίο να υπάρχει στον κόσμο για τους άντρες. «Ο προπονητής τους είχε δώσει τις στολές τους και ο Νεντ φορούσε τη δική τον και ήταν γονατισμένος στο ένα πόδι και έριχνε την μπάλα στο παιδάκι, και, σοβαρά σου μιλάω, ο Νεντ ήταν ό,τι λευκότερο και αγνότερο υπήρχε πάνω στη γη». Και μετά λέει Τώρα: Σάντι Μέσα στο υπόστεγο μια αμυδρή λάμψη, τόσο χλομή που το χρώμα της είναι σχεδόν λιλά. Ακολουθεί σκοτάδι... μετά άλλη μια λάμψη... μετά πάλι σκοτάδι... σκοτάδι που αυτή τη φορά διαρκεί. «Τελείωσε;» ρώτησε ο Χάντι, και μετά απάντησε ο ίδιος στην ερώτηση του: «Ναι, έτσι νομίζω». Ο Νεντ τον αγνόησε. «Τι;» με ρώτησε. «Τι είπε τότε;» «Αυτό που λέει κάθε άντρας όταν τα πράγματα πάνε καλά στο σπίτι», του είπα. «Είπε ότι ήταν τυχερός άνθρωπος». Η Στεφ είχε γυρίσει στο πόστο της, στο μικρόφωνο και την οθόνη του υπολογιστή, οι άλλοι όμως ήταν ακόμη εκεί. Ο Νεντ δεν τους έδινε σημασία. Τα πρησμένα κόκκινα μάτια του ήταν καρφωμένα πάνω μου. «Είπε τίποτε άλλο;» «Είπε ότι έκανες δύο χόουμ-ραν στον αγώνα με τη Ρόκσμπεργκ Ρεϊλρόουντ την προηγούμενη βδομάδα, και ότι του κούνησες το χέρι μετά το δεύτερο, όταν έστριβες για την τρίτη βάση. Του άρεσε αυτό, γελούσε όταν μου το είπε. Είπε ότι στη χειρότερη μέρα σου έβλεπες την μπάλα καλύτερα απ' ό,τι την έβλεπε αυτός στην καλύτερη του. Απο μια Μπιουικ 8 453 Είπε επίσης ότι έπρεπε ν' αρχίσεις να κυνηγάς και τις χαμηλές μπαλιές αν ήθελες να παίξεις τρίτη βάση». Ο μικρός χαμήλωσε το βλέμμα και άρχισε να παλεύει με τη συγκίνηση του. Κοιτάξαμε όλοι αλλού για να μην τον ενοχλούμε όσο γινόταν αυτό. Τελικά είπε: «Μου είχε πει να μην τα παρατάω ποτέ, αλλά τελικά αυτό έκανε με το αμάξι. Τη γαμημένη την Μπιούικ. Τα παράτησε». «Έκανε μια επιλογή», του απάντησα. «Δεν είναι το ίδιο πράγμα». Το σκέφτηκε για λίγο αυτό και μετά κατένευσε. «Εντάξει». «Αυτή τη φορά γκυρίζω σπίτι μου», είπε ο Άρκι. Αλλά πριν φύγει έκανε κάτι που δε θα το ξεχάσω ποτέ. Έσκυψε και φίλησε τον Νεντ στο πρησμένο μάγουλο του. Ταράχτηκα από την τρυφερότητα του. «Καληνύχτα, μικρέ». «Καληνύχτα, Άρκι». Τον κοιτάζαμε καθώς έφευγε με το μισοδιαλυμένο φορτηγάκι του και μετά ο Χάντι είπε, «Θα πάω τον Νεντ σπίτι με την Μπελ Αιρ. Ποιος θέλει να έρθει μαζί και να με φέρει πίσω να πάρω το αμάξι μου;» «Θα 'ρθω εγώ», είπε ο Έντι. «Μόνο που θα περιμένω έξω όταν θα μπείτε. Αν πάθει κρίση η Μισέλ Γουίλκοξ, θέλω να είμαι εκτός της εμπόλεμης ζώνης». «Δεν υπάρχει πρόβλημα», του είπε ο Νεντ. «Θα πω ότι είδα το σπρέι στο ράφι και το πήρα για να δω τι ήταν, κι έριξα μόνος μου Μέις στα μούτρα μου, ο βλάκας». Μου άρεσε. Είχε την αρετή της απλότητας. Ένα τέτοιο ψέμα θα έλεγε και ο πατέρας του. Ο Νεντ αναστέναξε. «Αύριο πρωί πρωί θα κάθομαι στην καρέκλα του οφθαλμίατρου στο Στάτλερ Βίλατζ, αυτό είναι το σπάσιμο».



«Δε θα σου κάνει κακό», είπε η Σίρλεϊ. Τον φίλησε κι αυτή, στην άκρη του στόματος του. «Καληνύχτα, παιδιά. Αυτή τη φορά φεύγουμε όλοι και δε γυρίζει κανείς πίσω». 454 Stephen King «Αμήν», συμφώνησε ο Χάντι, και την κοιτάζαμε καθώς απομακρυνόταν. Ήταν γύρω στα σαράντα πέντε, αλλά όταν έθετε σε κίνηση τα μετόπισθεν αποτελούσε ακόμη ωραίο θέαμα. Ακόμη και με το φεγγαρόφωτο. (Ιδιαίτερα με το φεγγαρόφωτο.) Πέρασε από μπροστά μας με το αμάξι, ένας γρήγορος χαιρετισμός, και μετά μόνο τα πίσω φώτα της για λίγο. Στο Υπόστεγο Β σκοτάδι. Εκεί δεν είχε πίσω φώτα. Τέλος τα πυροτεχνήματα. Το σόου είχε τελειώσει γι' απόψε, και μια μέρα θα τελείωνε για τα καλά. Όχι ακόμη όμως. Εξακολουθούσα ν' ακούω το νυσταγμένο παλμό της κάπου μακριά μέσα στο νου μου, έναν παλιρροϊκό ψίθυρο που θα μπορούσε να ήταν και λόγια αν ήθελες να τα εκλάβεις έτσι. Αυτά που είχα δει. Αυτά που είδα όταν αγκάλιασα τον μικρό, αφού τον είχα τυφλώσει με το σπρέι. «Θα 'ρθεις κι εσύ, Σάντι;» ρώτησε ο Χάντι. «Μπα, μάλλον όχι. Θα μείνω λίγο ακόμη εδώ και μετά θα γυρίσω σπίτι. Αν υπάρχει πρόβλημα με τη Μισέλ, πείτε της να μου τηλεφωνήσει. Εδώ ή στο σπίτι, δεν έχει σημασία». «Δε θα υπάρξει πρόβλημα με τη μαμά», είπε ο Νεντ. «Και μ' εσένα;» τον ρώτησα. «Θα έχουμε άλλα προβλήματα μ' εσένα;» Δίστασε, και μετά είπε: «Δεν ξέρω». Από μια άποψη ήταν η καλύτερη απάντηση που θα μπορούσε να δώσει. Τουλάχιστον ήταν ειλικρινής, έπρεπε να του το αναγνωρίσω αυτό. Απομακρύνθηκαν οι τρεις τους, ο Χάντι και ο Νεντ προς την Μπελ Αιρ, ενώ ο Έντι πήγε στο δικό του αμάξι. Στη διαδρομή σταμάτησε στο αυτοκίνητο μου, έσβησε το φως που αναβόσβηνε στην οροφή και το έριξε μέσα. Ο Νεντ σταμάτησε στον πίσω προφυλακτήρα της Μπελ Αιρ και γύρισε σ' εμένα. «Σάντι». ΑΠΟ ΜΙΑ ΜΠΙΟΥΙΚ 8 455 «Τι είναι;» «Δεν είχε καμιά ιδέα από πού ήρθε το αμάξι; Τι ήταν; Ποιος ήταν ο άνθρωπος με το μαύρο αδιάβροχο; Ούτε κανείς άλλος από σας;» «Όχι. Το κουβεντιάζαμε πότε πότε, αλλά κανείς δεν είχε ποτέ καμιά ιδέα που να νιώθεις ότι πλησίαζε έστω στην αλήθεια. Ο Τζάκι Ο' Χάρα μάλλον πλησίασε περισσότερο απ' όλους όταν είπε ότι η Μπιούικ είναι σαν ένα κομμάτι από παζλ που δεν ταιριάζει πουθενά. Το παιδεύεις, το παιδεύεις, το γυρνάς από δω κι από κει, δοκιμάζεις να το βάλεις σε όλα τα σημεία, και μια μέρα το γυρίζεις ανάποδα και βλέπεις ότι το πίσω μέρος του είναι κόκκινο ενώ όλα τα άλλα κομμάτια του παζλ από πίσω είναι πράσινα. Το καταλαβαίνεις αυτό;» «Όχι», είπε. «Σκέψου το», του είπα, «γιατί θα πρέπει να ζήσεις μ' αυτό το πράγμα». «Και πώς θα το κάνω αυτό;» Δεν υπήρχε θυμός στη φωνή του. Ο θυμός είχε στερέψει. Τώρα ήθελε απλώς οδηγίες. Ωραία. «Δεν ξέρεις από πού ήρθες εσύ, ούτε πού πηγαίνεις, έτσι δεν είναι; Αλλά ζεις μ' αυτό. Μη μαίνεσαι πολύ εναντίον του. Μην περνάς πάνω από μια ώρα τη μέρα υψώνοντας απειλητικά τις γροθιές σου στον ουρανό και βρίζοντας το Θεό». «Μα...» «Υπάρχουν Μπιούικ παντού», του είπα.



Η Στεφ βγήκε έξω αφού έφυγαν και με ρώτησε αν ήθελα έναν καφέ. Της είπα ευχαριστώ, αλλά όχι. Τη ρώτησα αν είχε τσιγάρα. Μου έριξε μια αυστηρή, σχεδόν σοκαρισμένη ματιά, και μου θύμισε ότι δεν κάπνιζε. Γιατί αυτό ήταν το όριο της, όπου υπήρχε η επιγραφή ΟΛΕΣ ΟΙ ΜΠΙΟΥΙΚ 456 Stephen King ΡΟΟΥΝΤΜΑΣΤΕΡ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΣΤΑΘΟΥΝ ΠΙΣΩ ΑΠ' ΑΥΤΟ ΤΟ ΣΗΜΕΙΟ. Τουλάχιστον εφόσον ζούσαμε σ' αυτό τον κόσμο. Έστω. «Θα γυρίσεις σπίτι;» με ρώτησε. «Σε λίγο». Μπήκε μέσα, κι έμεινα μόνος μου στον πάγκο των καπνιστών. Είχα τσιγάρα στο αμάξι μου, τουλάχιστον μισό πακέτο στο ντουλαπάκι του ταμπλό, αλλά μου φαινόταν μεγάλος κόπος να πάω να τα πάρω, προς το παρόν τουλάχιστον. Σκέφτηκα πως όταν σηκωνόμουν τελικά, καλό θα ήταν να παραμείνω σε κίνηση. Θα μπορούσα να καπνίσω στο δρόμο για το σπίτι, και να φάω ένα έτοιμο γεύμα εκεί. Το Κάντρι Γουέι θα είχε κλείσει πια, και υποψιαζόμουν ότι η Σίνθια Γκάρις δε θα χαιρόταν να με ξαναδεί τόσο γρήγορα. Την είχα κατατρομάξει νωρίτερα, αλλά ο φόβος της δε συγκρινόταν με το δικό μου όταν τελικά κατάλαβα τι σχεδίαζε να κάνει ο Νεντ. Και ο φόβος μου τότε δεν ήταν παρά μια σκιά του τρόμου που ένιωσα όταν κοίταξα μέσα σ' εκείνη τη μοβ λάμψη με το παιδί να κρέμεται τυφλωμένο από τα χέρια μου κι εκείνον το σταθερό παλμό στ' αυτιά μου, έναν ήχο σαν βήματα που πλησιάζουν. Εκείνη τη στιγμή κοίταζα κάτω, σαν σε πηγάδι, και ταυτόχρονα κοίταζα προς τα πάνω, λες και η όραση μου είχε διασπαστεί από κάποιο πρίσμα. Ήταν σαν να κοίταζες από περισκόπιο μέσα στο οποίο μαίνονταν αστραπές. Αυτό που είδα ήταν πολύ έντονο -δε θα το ξεχάσω ποτέ- και απίστευτα παράξενο. Κίτρινα χόρτα, καστανωπά στις άκρες, σκέπαζαν μια πετρώδη πλαγιά που υψωνόταν μπροστά μου και μετά σταματούσε στην άκρη ενός γκρεμού. Πράσινα σκαθάρια έτρεχαν μέσα στα χόρτα, και στη μια πλευρά υπήρχε μια συστάδα από κείνες τις κέρινες πασχαλιές. Δεν μπορούσα να δω τον πυθμένα του γκρεμού, έβλεπα όμως τον ουρανό. Είχε ένα τρομερό πρησμένο μοβ χρώμα, γεμάτο σύννεφα και συνεχείς αστραπές. Έ- Απο μια MmoviK 8 457 νας προϊστορικός ουρανός όπου πετούσαν κοπάδια από ιπτάμενα πλάσματα. Πουλιά ίσως. Ή νυχτερίδες, σαν αυτή που άνοιξε ο Κερτ. Ήταν πολύ μακριά για να δω στα σίγουρα. Και μην ξεχνάτε ότι όλα αυτά έγιναν πολύ γρήγορα. Νομίζω οτι στη βάση του γκρεμού απλωνόταν ένας ωκεανός, αλλά δεν ξέρω τι μου έδωσε αυτή την εντύπωση. Ίσως ήταν απλώς εκείνο το ψάρι που βγήκε από το πορτ μπαγκάζ της Μπιούικ. Ή η μυρωδιά της αλμύρας. Γύρω από τη Ροουντμάσιερ υπήρχε πάντα μια αόριστη καυστική οσμή από αλάτι. Πάνω στα κίτρινα χόρτα, στο κάτω μέρος του οπτικού πεδίου που μου άφηνε αυτό το παράθυρο (αν ήταν παράθυρο), υπήρχε ένα ασημόχρωμο στολίδι σε λεπτή αλυσίδα: η σβάστικα του Μπράιαν Λίπι. Τόσα χρόνια εκτεθειμένη σ' αυτές τις καιρικές συνθήκες είχε θαμπώσει. Λίγο πιο κάτω ήταν μια καουμπόικη μπότα, από κείνες τις κεντημένες με τα ψηλά τακούνια. Πάνω στο δέρμα είχε απλωθεί ένα στρώμα από γκριζόμαυρα βρύα που θύμιζαν ιστούς αράχνης. Η μπότα ήταν σκισμένη από τη μια μεριά, αφήνοντας ένα άνοιγμα από όπου φαινόταν η κίτρινη λάμψη του κόκαλου. Δεν υπήρχε σάρκα: είκοσι χρόνια στον καυστικό αέρα αυτού του μέρους θα τη διέλυσαν, αν και πιστεύω ότι η απουσία της δεν οφειλόταν στην αποσύνθεση και μόνο. Πιστεύω ότι ο παλιός φίλος του Έντι φαγώθηκε. Μάλλον όσο ήταν ακόμη ζωντανός. Ουρλιάζοντας, αν μπορούσε να πάρει αέρα για να ουρλιάξει. Δύο πράγματα ακόμη, στο πάνω μέρος του οπτικού μου πεδίου. Το πρώτο ήταν ένα καπέλο, που έμοιαζε κι αυτό τριχωτό από τα μπαλώματα των γκριζόμαυρων βρύων που ήταν απλωμένα γύρω στο μπορ και επίσης στην



τσάκιση στο πάνω μέρος. Δεν ήταν πανομοιότυπο με αυτό που φοράμε τώρα, η στολή έχει αλλάξει λίγο από τη δεκαετία του '70, αλλά ήταν σίγουρα Στέτσον της Πολιτειακής Αστυνομίας της Πενσιλβάνια. Το μεγάλο καπέλο. 458 Stephen King Δεν είχε παρασυρθεί από τον αέρα, γιατί κάποιος ή κάτι το είχε καρφώσει με έναν ξύλινο πάσσαλο. Ήταν λες και ο φονιάς του Ένις Ράφερτι φοβόταν τόσο πολύ τον ξένο εισβολέα, έστω και νεκρό, ώστε κάρφωσε το πιο εντυπωσιακό κομμάτι της ενδυμασίας του για να είναι σίγουρος ότι δε θα σηκωνόταν να περπατήσει τη νύχτα σαν πεινασμένος βρικόλακας. Κοντά στο καπέλο, σκουριασμένο και σχεδόν κρυμμένο από τα χόρτα, ήταν το πιστόλι του. Όχι η αυτόματη Μπερέτα που έχουμε τώρα αλλά το Ρούγκερ. Αυτό που είχε χρησιμοποιήσει και ο Τζορτζ Μόργκαν. Να έκανε το ίδιο και ο Ένις; Αυτοκτόνησε με το πιστόλι του; Ή είχε δει κάτι να έρχεται και πέθανε πυροβολώντας το; Ή δεν πρόλαβε καν να πυροβολήσει; Δεν υπήρχε τρόπος να το μάθω, και πριν προλάβω να δω καλύτερα ο Άρκι φώναξε στη Στεφ να τον βοηθήσει, και με τράβηξαν πίσω, με τον Νεντ να κρέμεται στην αγκαλιά μου σαν μια μεγάλη κούκλα. Δεν είδα τίποτε άλλο, αλλά τουλάχιστον ένα ερώτημα έλαβε απάντηση. Είχαν πάει εκεί, λοιπόν, και ο Ένις Ράφερτι και ο Μπράιαν Λίπι. Όπου κι αν ήταν αυτό το εκεί. Σηκώθηκα από το παγκάκι και πήγα στο υπόστεγο για τελευταία φορά. Η Μπιούικ πάντα στη θέση της, σκούρα μπλε και λίγο παράξενη, να ρίχνει τη σκιά της σαν να ήταν φυσιολογικό αντικείμενο. Τα λάδια είναι εντάξει, είχε πει στον Μπράντλεϊ Ρόουτς ο τύπος με το μαύρο αδιάβροχο, και είχε φύγει, αφήνοντας πίσω του αυτό το αλλόκοτο μεταλλικό επισκεπτήριο. Σε κάποιο σημείο της τελευταίας άτονης φωτοθύελλας, το πορτ μπαγκάζ είχε κλείσει πάλι μόνο του. Καμιά δεκαριά ψόφια σκαθάρια ήταν σκορπισμένα στο τσιμέντο. Θα τα καθαρίζαμε αύριο. Δεν είχε νόημα να τα κρατήσουμε ή να τα φωτογραφίσουμε. Δεν κάναμε πια τον κόπο. Θα έλεγα σε δύο από τα παιδιά να τα πάρουν και να τα κά- Απο μια Μπιουικ 8 459 ψουν στον αποτεφρωτήρα από πίσω. Θα ανέθετα σε κάποιον άλλο αυτή τη δουλειά. Είναι κι αυτό ένα προνόμιο της μεγάλης καρέκλας, ένα προνόμιο που γρήγορα αρχίζει να σου αρέσει. Δώσε σ' αυτόν τα σκουπίδια και σ' εκείνον τα γλυκά. Μπορούν να παραπονεθούν; Όχι. Μπορούν να κάνουν τα παράπονα τους στο δήμαρχο. Ναι, μόνο που δε θα τους ωφελήσει σε τίποτε. «Θα περιμένουμε μέχρι να διαλυθείς», είπα στο πράγμα μέσα στο υπόστεγο. «Μπορούμε να το κάνουμε αυτό». Η Μπιουικ απλώς καθόταν πάνω στα χοντρά της ασπρόμαυρα λάστιχα, και κάπου βαθιά μέσα στο μυαλό μου ο παλμός ψιθύρισε: Ίσως. ...και ίσως όχι. Αργότερα Ένας επικήδειος είναι σεμνή τελετή. Ναι, τα πουκάμισα πάντα μέσα στο παντελόνι, οι φούστες κάτω από το γόνατο. Αιφνίδιος θάνατος. Μπορεί να ήταν οτιδήποτε, από το να έπαθε καρδιακή προσβολή ενώ καθόταν στο αποχωρητήριο, μέχρι να τον μαχαίρωσε διαρρήκτης στο κρεβάτι του. Οι αστυνομικοί όμως συνήθως ξέρουν την αλήθεια. Δε θέλεις πάντα να την ξέρεις, ιδιαίτερα όταν αφορά κάποιο συνάδελφο, αλλά την ξέρεις. Γιατί τις περισσότερες φορές εμείς φτάνουμε πρώτοι, με τους κόκκινους φάρους μας ν' αναβοσβήνουν και τα γουόκι-τόκι στις ζώνες μας να λένε πράγματα ακαταλαβίστικα για τους πολίτες. Για τους περισσότερους από αυτούς που ο θάνατος τους είναι αιφνίδιος, εμείς είμαστε τα πρώτα πρόσωπα που δεν μπορούν να δουν τα νεκρά ανοιχτά τους μάτια.



'Οταν μας είπε ο Τόνι Σέιντινκς ότι θα 'βγαίνε στη σύνταξη, θυμάμαι που σκέφτηκα, Ωραία, γιατί είναι λίγο μεγάλος πια. Και έχει γίνει λίγο αργόστροφος. Τώρα, εν έτει 2006, ετοιμάζομαι να βγω στη σύνταξη κι εγώ, και σίγουρα κάποιος από τους υφισταμένους μου θα σκέφτεται το ίδιο πράγμα: μεγάλος και αργόστροφος. Σε γενικές γραμ- I Απο μια Μπιουικ 8 461 μες όμως νιώθω όπως ένιωθα πάντα, δυνατός και ζωηρός, έτοιμος να δουλέψω διπλή βάρδια όποτε χρειαστεί. Τις περισσότερες μέρες, όταν προσέχω τα γκρίζα μαλλιά που τώρα είναι περισσότερα από τα μαύρα ή πόσο μεγάλωσε το μέτωπο κάτω από το σημείο όπου αρχίζουν τα μαλλιά, σκέφτομαι ότι είναι λάθος, κάποιο γραφειοκρατικό σφάλμα που θα διορθωθεί τελικά όταν ενημερωθούν σχετικά οι αρμόδιες αρχές. Είναι αδύνατο, σκέφτομαι, ένας άνθρωπος που νιώθει ακόμη τόσο πολύ σαν εικοσιπεντάρης να δείχνει τόσο απελπιστικά πενηντάρης και. Μετά έρχεται μια σειρά από άσχημες μέρες, και τότε ξέρω οτι δεν είναι λάθος, απλώς ο χρόνος που περνάει σέρνοντας θλιβερά τα πόδια του. Υπήρξε όμως ποτέ καμιά στιγμή τόσο άσχημη όσο εκείνη, τότε που είδα τον Νεντ στο τιμόνι της Μπιούικ Ροουντμάστερ 8; Ναι. Υπήρξε μία. Είχε βάρδια η Σίρλεϊ όταν ήρθε το τηλεφώνημα: τροχαίο στην Πολιτειακή Οδό 32, κοντά στη διασταύρωση της ο-δού Χάμπολντ. Εκεί που ήταν το παλιό βενζινάδικο Τζένι, με άλλα λόγια. Η Σίρλεϊ ήρθε και στάθηκε στην ανοιχτή πόρτα του γραφείου μου με πρόσωπο άσπρο σαν το πανί. «Τι είναι;» ρώτησα. «Τι έπαθες;» «Σάντι... αυτός που τηλεφώνησε είπε ότι το όχημα ήταν μια παλιά Σεβρολέτ, κόκκινη και άσπρη. Είπε ότι ο οδηγός είναι νεκρός». Ξεροκατάπιε. «Έχει γίνει κομμάτια. Έτσι είπε». Αυτό δε με απασχολούσε προς το παρόν, αν και θα με ένοιαζε αργότερα, όταν θα ήμουν υποχρεωμένος να τον δω. «Η Σεβρολέτ... πήρες το μοντέλο;» «Δε ρώτησα. Σάντι, δεν μπορούσα». Τα μάτια της ήταν βουρκωμένα. «Δεν τόλμησα. Αλλά πόσες παλιές ασπροκόκκινες Σεβρολέτ υπάρχουν στην Κομητεία Στάτλερ;» 462 Stephen King Πήγα στον τόπο του ατυχήματος με τον Φιλ Κάντλετον, και στο δρόμο προσευχόμουν να ήταν η τρακαρισμένη Σε-βρολέτ κανένα άλλο μοντέλο, Μαλιμπού ή Μπισκέιν ίσως, οτιδήποτε εκτός από Μπελ Αιρ, με πινακίδα MY 57. Αλλά ήταν αυτή. «Χριστέ μου», είπε ο Φιλ με σιγανή φωνή γεμάτη φρίκη. Είχε πέσει πάνω στο παραπέτο της τσιμεντένιας γέφυρας που περνά πάνω από τον ποταμό Ρέντφερν, λιγότερο από πέντε λεπτά δρόμο από εκεί όπου εμφανίστηκε η Μπιούικ 8 και σκοτώθηκε ο Κέρτις. Η Μπελ Αιρ είχε ζώνες ασφαλείας, αλλά ο οδηγός δε φορούσε. Και δεν υπήρχαν σημάδια από φρενάρισμα στο οδόστρωμα. «Χριστέ και Κύριε», ξανάπε ο Φιλ. «Δεν μπορεί». Κι όμως. Δεν ήταν ατύχημα. Αν και στον επικήδειο, όπου τα πουκάμισα είναι μέσα στο παντελόνι και οι φούστες κάτω από το γόνατο, θ' ακουγόταν μόνο ότι ο θάνατος του ήταν αιφνίδιος, πράγμα που ήταν αλήθεια. Σίγου-ρα αλήθεια. Είχαν αρχίσει να μαζεύονται περίεργοι κιόλας, κόβοντας ταχύτητα για να κοιτάξουν αυτό που κειτόταν μπρούμυτα στη στενή πεζογέφυρα. Νομίζω ότι ένα καθίκι είχε το θράσος να τραβήξει και φωτογραφία. Ήθελα να τρέξω πίσω του και να του χώσω την κάμερα στο λαρύγγι.



«Βάλε σήματα παράκαμψης», είπα στον Φιλ. «Εσύ και ο Καρλ. Εκτρέψτε την κυκλοφορία από την Κομητειακή Οδό. Εγώ θα τον σκεπάσω. Χριστέ μου, τι χάλι! Χριστέ μου! Ποιος θα το πει στη μάνα του;» Ο Φιλ δε με κοίταξε. Ξέραμε και οι δύο ποιος θα το έλεγε στη μάνα του. Αργότερα εκείνη τη μέρα έσφιξα τα δόντια κι έκανα τη χειρότερη δουλειά που συνοδεύει υποχρεωτικά τη μεγάλη καρέκλα. Μετά πήγα στο Κάντρι Γουέι με τη Σίρλεϊ, τον Χάντι, τον Φιλ και τον Τζορτζ Στανκόφσκι. Δεν ξέρω για τους άλλους, αλλά εγώ προ- Απο μια Μπιουικ 8 463 σωπικά δεν κάθισα να το παιδέψω, έγινα κατευθείαν τύφλα στο μεθύσι. Έχω μόνο δύο καθαρές αναμνήσεις από κείνη τη βραδιά. Η πρώτη είναι καθώς προσπαθούσα να εξηγήσω στη Σίρλεϊ πόσο παράξενα είναι τα τζουκμπόξ στο Κάντρι Γου-έι, ότι όλα τα τραγούδια τα έχεις ξεχάσει μέχρι να ξαναδείς τους τίτλους τους εκεί. Δεν μπορούσε να το καταλάβει. Η άλλη ανάμνηση ήταν που πήγαινα στην τουαλέτα για να ξεράσω. Μετά, καθώς έριχνα κρύο νερό στο πρόσωπο μου, κοιτάχτηκα σε έναν από τους κυματιστούς μεταλλικούς καθρέφτες. Και κατάλαβα στα σίγουρα ότι η γερασμένη φάτσα που έβλεπα να με κοιτάζει δεν ήταν λάθος. Το λάθος ήταν να πιστεύω ότι ο εικοσιπεντάρης που έμοιαζε να ζει μέσα μου ήταν πραγματικός. Θυμήθηκα τον Χάντι να φωνάζει Σάντι, πιάσε το χέρι μον! και μετά οι δυο μας, ο Νεντ κι εγώ, βρεθήκαμε έξω στην άσφαλτο, σώοι και αβλαβείς μαζί με τους άλλους. Και καθώς τα θυμόμουν αυτά άρχισα να κλαίω. Αιφνίδιος θάνατος, αυτές οι μπούρδες είναι ό,τι πρέπει για τις εφημερίδες, αλλά οι αστυνομικοί ξέρουν την αλήθεια. Εμείς ξεκαθαρίζουμε τα μπερδέματα και ξέρουμε πάντα την αλήθεια. Όσοι δεν είχαν υπηρεσία πήγαν στην κηδεία φυσικά. Ήταν ένας από μας. 'Οταν τελείωσε, ο Τζορτζ Στανκόφσκι πήγε τη μητέρα του και τις δύο αδερφές του στο σπίτι τους και μετά γύρισε στο αρχηγείο με τη Σίρλεϊ. Τη ρώτησα αν θα πήγαινε στη δεξίωση -αυτό που οι Ιρλανδοί ονομάζουν νυχτέρι, φαντάζομαι-, αλλά μου απάντησε αρνητικά. «Δεν τα μπορώ αυτά τα πράγματα», είπε. Έτσι κάναμε ένα τελευταίο τσιγάρο έξω στο παγκάκι των καπνιστών, παρακολουθώντας το νεαρό πολιτειακό που κοίταζε την Μπιούικ. Στεκόταν με τη γνωστή πόζα, 464 Stephen King πόδια ανοιχτά -π' ανάθεμα τους Δημοκρατικούς, άκουσες το τελευταίο ανέκδοτο για τον πλασιέ;-, την πόζα που παίρναμε όλοι όταν κοιτάζαμε μέσα στο Υπόστεγο Β. Ο αιώνας είχε αλλάξει αλλά όλα τα άλλα ήταν λίγο πολύ τα ίδια. «Είναι τόσο άδικο», είπε η Σίρλεϊ. «Τόσο νέος άνθρωπος...» «Τι λες τώρα;» είπα. «Ο Έντι ήταν πάνω από σαράντα πέντε. Μπορεί και πενήντα. Έχω την εντύπωση ότι οι αδερφές του είναι και οι δύο εξηντάρες. Η μάνα του κοντεύει ογδόντα]» «Ξέρεις τι εννοώ. Ήταν πολύ νέος για να το κάνει αυτό». «Το ίδιο και ο Τζορτζ Μόργκαν», είπα. «Λες να ήταν...» Η Σίρλεϊ άφησε τη φράση της στη μέση, δείχνοντας μόνο με ένα νεύμα το Υπόστεγο Β. «Δε νομίζω. Το πρόβλημα ήταν ο τρόπος ζωής του. Έκανε μια ειλικρινή προσπάθεια να κόψει το ποτό. Αυτό έγινε αμέσως αφότου αγόρασε την παλιά Μπελ Αιρ του Κερτ από τον Νεντ. Του άρεσε πάντα αυτό το αμάξι του Έντι, και ο Νεντ δεν μπορούσε να το χρησιμοποιεί στο Πιτ έτσι κι αλλιώς, τουλάχιστον όσο ήταν πρωτοετής. Θα το είχε απλώς στο γκαράζ...» «Και επιπλέον ο Νεντ χρειαζόταν τα λεφτά».



«Φυσικά, για να φοιτήσει στο κολέγιο ορφανό παιδί; Μέχρι τελευταία δεκάρα. Έτσι όταν τον ρώτησε ο Έντι, του είπε εντάξει. Ο Έντι πλήρωσε τρεισήμισι χιλιάδες δολάρια...» «Τρεις χιλιάδες διακόσια», είπε η Σίρλεϊ με τη βεβαιότητα του ανθρώπου που έχει γνώση της κατάστασης. «Τέλος πάντων, δεν έχει σημασία. Πιστεύω ότι ο Έντι είδε αυτή την αγορά σαν μια ευκαιρία να γυρίσει σελίδα. Σταμάτησε να πηγαίνει στο Ταπ, και νομίζω ότι άρχισε να συμμετέχει στις συναντήσεις των Ανώνυμων Αλκοολι- Απο μια Μπιουικ 8 465 κών. Αυτό ήταν καλό για τον Έντι. Και κράτησε γύρω στα δύο χρόνια». Στο βάθος του πάρκινγκ, ο πολιτειακός που κοίταζε μέσα στο Υπόστεγο Β γύρισε, μας είδε, και άρχισε να περπατά προς το μέρος μας. Αισθάνθηκα μια ανατριχίλα στα μπράτσα μου. Με την γκρίζα στολή, ο μικρός -μόνο που δεν ήταν πια «μικρός»- έμοιαζε εκπληκτικά με το νεκρό πατέρα του. Δεν ήταν παράξενο βέβαια. Απλή γενετική, μια αλληλογραφία που διεξάγεται μέσα από το αίμα. Εκείνο που έκανε παράξενα τα πράγματα ήταν το μεγάλο καπέλο. Το είχε στα χέρια του και το στριφογύριζε γύρω γύρω. «Ο Έντι άρχισε να πίνει πάλι, πάνω κάτω την εποχή που αυτός εκεί αποφάσισε ότι δεν έκανε για το κολέγιο», είπα. Ο Νεντ Γουίλκοξ παράτησε το Πιτ και γύρισε πίσω στο Στάτλερ. Για ένα χρόνο έκανε τη δουλειά του Άρκι -ο Άρ-κι στο μεταξύ είχε βγει στη σύνταξη και είχε γυρίσει πίσω στο Μίσιγκαν. 'Οταν ο Νεντ έκλεισε τα είκοσι ένα, έκανε την αίτηση και πέρασε τα τεστ. Και τώρα, στα είκοσι δύο, τον είχαμε εδώ. Γεια σου, αρχάριε. Στα μισά του πάρκινγκ, ο γιος του Κερτ σταμάτησε και ξανακοίταξε στο υπόστεγο, στριφογυρίζοντας ακόμη το Στέτσον στα χέρια του. «Είναι ωραίος με τη στολή, ε;» μουρμούρισε η Σίρλεϊ. Φόρεσα την έκφραση του παλιού αρχιφύλακα, λιγάκι απόμακρη, λιγάκι περιφρονητική. «Σχετικά συμμαζεμένος. Σίρλεϊ, ξέρεις τι σαματά ξεσήκωσε η μάνα του όταν έμαθε τι ήθελε να κάνει ο Νεντ;» Η Σίρλεϊ γέλασε κι έσβησε το τσιγάρο της. «Και σήκωσε ακόμη μεγαλύτερο σαματά όταν έμαθε ότι σχεδίαζε να πουλήσει την Μπελ Αιρ του μπαμπά του στον Έντι Τζακι-μπουά. Έτσι μου είπε τουλάχιστον ο Νεντ. Έλα τώρα όμως, Σάντι, η Μισέλ πρέπει να είχε υποψιαστεί τι θα συνέβαινε. Ήταν παντρεμένη με πολιτειακό αστυνομικό, 466 Stephen King δεν μπορεί να μην το κατάλαβε. Και μάλλον ήξερε επίσης ότι η θέση του Νεντ ήταν εδώ. Η θέση του Έντι όμως που ήταν; Γιατί δεν μπορούσε να κόψει το ποτό μια και καλή;» «Αυτό είναι το μεγάλο ερώτημα της εποχής», είπα. «Λένε ότι είναι αρρώστια, σαν τον καρκίνο και το διαβήτη. Μπορεί να έχουν δίκιο». Ο Έντι είχε αρχίσει να έρχεται για υπηρεσία με τα χνότα του να βρομάνε αλκοόλ. Τον καλύψαμε στην αρχή, αλλά όχι για πολύ. Η κατάσταση παραήταν σοβαρή για κάτι τέτοιο. 'Οταν αρνήθηκε να επισκεφθεί κάποιον ειδικό σύμβουλο και να πάρει άδεια για να περάσει τέσσερις βδομάδες στο κέντρο αποτοξίνωσης όπου στέλνει η Πολιτειακή Αστυνομία της Πενσιλβάνια τα μέλη της, του δόθηκε μια επιλογή: ή να παραιτηθεί ήσυχα ή ν' απολυθεί με φασαρία. Ο Έντι παραιτήθηκε, παίρνοντας τη μισή περίπου σύνταξη από αυτή που θα έπαιρνε αν κατάφερνε να μείνει στη δουλειά του άλλα τρία χρόνια -προς το τέλος, μαζεύεται μεγάλο ποσό από τα επιδόματα. Και δεν μπορούσα να το καταλάβω αυτό, όπως δεν το καταλάβαινε και η Σίρλεϊ. Γιατί δεν έκοβε το ποτό; Με ένα τέτοιο κίνητρο, γιατί δεν είπε απλώς Θα διψάω τρία χρόνια ακόμη και μετά θα βγω στη σύνταξη και θα του δώσω να καταλάβει; Δεν ήξερα.



Το Ταπ είχε γίνει όντως το δεύτερο σπίτι του Έντι. Το Ταπ και η παλιά Μπελ Αιρ. Την κέρωνε απέξω και την κρατούσε πεντακάθαρη μέσα, μέχρι τη μέρα που πήγε κι έπεσε πάνω στην κολόνα της γέφυρας με ταχύτητα εκατόν τριάντα χιλιόμετρα περίπου. Είχε πολλούς λόγους να το κάνει αυτό εκείνη την εποχή -δεν ήταν ευτυχισμένος άνθρωπος-, αλλά δεν μπορούσα να μην αναρωτηθώ μήπως υπήρχαν και μερικοί επιπλέον λόγοι. Συγκεκριμένα, μήπως προς το τέλος άκουγε πια πολύ δυνατά εκείνο τον παλμό, εκείνο τον παλιρροϊκό ψίθυρο που έμοιαζε με μια φωνή στη μέση του κεφαλιού σου. ΑΠΟ ΜΙΑ ΜΠΙΟΥΙΚ 8 467 Κάν'το, Έντι, εμπρός. Γιατί όχι; Δεν υπάρχει και τίποτε άλλο να κάνεις, έτσι δεν είναι; Έτσι κι αλλιώς είσαι ξοφλημένος. Πάτα λίγο παραπάνω το γκάζι, γύρνα και το τιμόνι λίγο αριστερά. Κάν' το. Εμπρός. Κάνε τη ζημιά σου για να 'χουν να καθαρίζουν τα φιλαράκια σου. Σκέφτηκα το βράδυ που είχαμε καθίσει στο ίδιο αυτό παγκάκι, τότε που ο νεαρός που κοίταζα τώρα ήταν τέσσερα χρόνια μικρότερος και άκουγε συνεπαρμένος καθώς ο Έντι του έλεγε πώς σταμάτησε το φορτηγάκι του Μπράιαν Λίπι. Τον άκουγε καθώς έλεγε πώς προσπάθησε να πείσει την κοπέλα του Λίπι να κάνει κάτι πριν την αφήσει ανάπηρη από το ξύλο ο φίλος της, ή πριν τη σκοτώσει ίσως. Βέβαια, τελικά την πάτησε και ο Έντι. Από όσο ξέρω, η κοπέλα με τα ματωμένα μούτρα είναι η μοναδική που ζει από εκείνο το κουαρτέτο. Ναι, ζει ακόμη. Δεν κάνω περιπολία στους δρόμους πια, αλλά το όνομα και η φωτογραφία της έχουν περάσει κάμποσες φορές από το γραφείο μου, και κάθε φωτογραφία τη δείχνει να είναι όλο και πιο κοντά στη μέθυση μέγαιρα με τη σπασμένη μύτη που πηδιέται για ένα πακέτο τσιγάρα, γιατί είναι σίγουρο ότι αυτό θα γίνει τελικά, εκτός αν σωθεί ως εκ θαύματος. Έχει μαζέψει μπόλικες κλήσεις επειδή οδηγούσε μεθυσμένη, την έχουν συλλάβει κάμποσες φορές για διατάραξη κοινής ησυχίας σε κατάσταση μέθης, κι έχει κάνει ένα ταξίδι στο νοσοκομείο ένα βράδυ με ένα σπασμένο χέρι και ένα σπασμένο γοφό αφού έπεσε από τις σκάλες. Φαντάζομαι ότι κάποιος τύπος σαν τον Μπράιαν Λίπι τη βοήθησε να τις κατεβεί αυτές τις σκάλες, δε συμφωνείτε; Γιατί όντως διαλέγουν το ίδιο είδος άντρα ξανά και ξανά. Έχει δύο ή ίσως τρία παιδιά που ζουν σε ανάδοχες οικογένειες. Οπότε, ναι, ζει ακόμη, αλλά είναι ζωή αυτή; Και αν πείτε ότι είναι, τότε θα πρέπει να σας πω ότι καλά έκαναν ίσως ο Τζορτζ Μόργκαν και ο Έντι Τζακιμπουά. 468 Stephen King «Φεύγω», είπε η Σίρλεϊ και σηκώθηκε. «Δεν αντέχω τόση ευθυμία μέσα σε μια μέρα. Εσύ την αντέχεις;» «Ναι», είπα. «Πάντως γύρισε πίσω εκείνο το βράδυ, ε; Κάτι είναι κι αυτό τουλάχιστον». Λε χρειαζόταν να γίνει πιο συγκεκριμένη. Κατένευσα χαμογελώντας. «Ο Έντι ήταν καλό παιδί», είπε η Σίρλεϊ. «Ίσως να μην μπορούσε να κόψει το ποτό, αλλά είχε καλή καρδιά». Οχι, σκέφτηκα παρακολουθώντας τη να πλησιάζει τον Νεντ και να μιλάνε για λίγο. Εσύ έχεις την πιο καλή καρδιά απ' όλους, Σιρλ. Έδωσε στον Νεντ ένα πεταχτό φιλί στο μάγουλο, βάζοντας το χέρι στον ώμο του και πατώντας στις μύτες για να τον φτάσει, και μετά πήγε στο αμάξι της. Ο Νεντ ήρθε εκεί που καθόμουν. «Είσαι εντάξει;» με ρώτησε. «Ναι, εντάξει». «Και η κηδεία;...» «Η κηδεία ήταν κηδεία. Έχω πάει και σε καλύτερες και σε χειρότερες. Χαίρομαι τουλάχιστον που ήταν κλειστό το φέρετρο». «Σάντι, μπορώ να σου δείξω κάτι; Εκεί πέρα;» Μου έδειξε με το κεφάλι το Υπόστεγο Β.



«Βέβαια». Σηκώθηκα. «Τι έγινε, έπεσε η θερμοκρασία;» Αν είχε γίνει τέτοιο πράγμα, ήταν σημαντικό νέο. Δύο χρόνια τώρα η θερμοκρασία εκεί μέσα δεν είχε πέσει ποτέ περισσότερο από τρεις βαθμούς κάτω από την εξωτερική. Δεκάξι μήνες από το τελευταίο σόου, κι αυτό δεν ήταν παρά οχτώ εννιά χλομές αναλαμπές. «Όχι», μου απάντησε. «Είναι ανοιχτό το πορτ μπαγκάξ;» «Θεόκλειστο». «Τότε τι είναι;» «Καλύτερα να σου δείξω». ΑΠΟ ΜΙΑ ΜΠΙΟΥΙΚ 8 469 Τον κοίταξα διαπεραστικά, βγαίνοντας για πρώτη φορά αρκετά από τον προσωπικό μου κόσμο για να δω την έξαψη του. Μετά, με σαφώς ανάμεικτα συναισθήματα -η περιε'ργεια και η ανησυχία ήταν τα κυριότερα, φαντάζομαι-, διέσχισα το πάρκινγκ με το γιο του παλιού μου φίλου. Πήρε την κλασική στάση στο ένα παράθυρο κι εγώ πήρα την ίδια στάση στο διπλανό. Στην αρχή δεν είδα τίποτε το ασυνήθιστο. Η Μπιούικ ήταν πάνω στο τσιμέντο, όπως επί ένα τέταρτο του αιώνα περίπου. Δεν είδα λάμψεις ν' αστράφτουν ούτε παράξενα φαινόμενα. Το θερμόμετρο έδειχνε μια πολύ φυσιολογική θερμοκρασία είκοσι τριών βαθμών. «Λοιπόν;» ρώτησα. Ο Νεντ γέλασε ενθουσιασμένος. «Είναι μπροστά στα μάτια σου και δεν το βλέπεις! Τέλεια! Ούτε κι εγώ το είδα στην αρχή. Ήξερα ότι κάτι έχει αλλάξει, αλλά δεν μπορούσα να καταλάβω τι». «Τι λες τώρα;» Κούνησε αρνητικά το κεφάλι του χαμογελώντας ακόμη. «Όχι, κύριε αρχιφύλακα. Με τίποτε. Εσύ είσαι το αφεντικό. Και είσαι επίσης ένας από τους τρεις αστυνομικούς που ήταν εδώ τότε και εξακολουθεί να είναι τώρα. Είναι μπροστά στα μάτια σου, βρες το λοιπόν». Κοίταξα πάλι την Μπιούικ, στην αρχή μισοκλείνοντας τα μάτια και μετά σηκώνοντας τα χέρια δίπλα στο πρόσωπο, στη γνωστή θέση. Αυτό με βοήθησε, αλλά τι έβλεπα; Κάτι υπήρχε, ναι, είχε δίκιο, αλλά τι; Τι είχε αλλάξει; Θυμήθηκα εκείνη τη νύχτα στο Κάντρι Γουέι, όταν γύριζα μπρος πίσω τις σελίδες του χαλασμένου τζουκμπόξ, προσπαθώντας ν' απομονώσω την πιο σημαντική ερώτηση, εκείνη που ο Νεντ είχε αποφασίσει να μην κάνει. Σχεδόν μου ήρθε και μετά ξέφυγε πάλι. Όταν συμβαίνει αυτό, είναι ανώφελο να συνεχίσεις να το κυνηγάς. Αυτό πίστευα τότε και εξακολουθώ να το πιστεύω και τώρα. 470 Stephen King Έτσι, αντί να συνεχίσω να κοιτάζω την 8 με επίμονο αστυνομικό βλέμμα, άφησα τα μάτια μου ν' απεστιάσουν και το νου μου να περιπλανηθεί. Κι αυτός φυσικά πήγε σε παλιούς τίτλους τραγουδιών, τίτλους που δεν τους παίζουν ποτέ πια, ακόμη και στους σταθμούς που βάζουν παλιές επιτυχίες. «Society's Child» και «Pictures ofMatchstick Men» και «Quick Joey Small» και... ...και μπίνγκο, ξαφνικά το είδα. Όπως είχε πει ο Νεντ, ήταν μπροστά στα μάτια μου. Για μια στιγμή δεν μπορούσα ν' ανασάνω. Υπήρχε μια ρωγμή στο παρμπρίζ. Μια λεπτή ασημόχρωμη τεθλασμένη ρωγμή σαν κεραυνός, από πάνω μέχρι κάτω, προς την πλευρά του οδηγού. Ο Νεντ με χτύπησε στον ώμο. «Αυτό είναι, Σέρλοκ. Το 'ξερά ότι θα το βρεις. Σε τελική ανάλυση, ήταν μπροστά στα μάτια σου».



Γύρισα και τον κοίταξα, πήγα να μιλήσω, μετά κοίταξα πάλι για να βεβαιωθώ ότι είδα όντως αυτό που είχα δει. Η ρωγμή έμοιαζε σαν παγωμένο ρυάκι υδράργυρου. «Πότε έγινε αυτό;» τον ρώτησα. «Ξέρεις;» «Τη φωτογραφίζω κάθε σαράντα οχτώ ώρες περίπου», μου απάντησε. «Θα κοιτάξω για να βεβαιωθώ, αλλά πάω στοίχημα ό,τι θέλεις ότι στην τελευταία φωτογραφία δεν υπήρχε ρωγμή. Επομένως έγινε ανάμεσα στο βράδυ της Τετάρτης και το απόγευμα της Παρασκευής στις...» Κοίταξε το ρολόι του και χαμογέλασε πλατιά. «Στις τέσσερις και τέταρτο». «Μπορεί να έγινε την ώρα της κηδείας του Έντι», είπα. «Μπορεί, ναι». Κοιταχτήκαμε πάλι για λίγο χωρίς να μιλάμε. Μετά ο Νεντ είπε, «Διάβασα εκείνο το ποίημα που είχες πει. "Το Υπέροχο Μόνιππο"». «Ναι;» «Ναι. Είναι πολύ καλό. Πολύ αστείο». Απο μια Μπιουικ 8 471 Οπισθοχώρησα από το παράθυρο και τον κοίταξα. «Θα γίνει γρήγορα τώρα, όπως και στο ποίημα», είπε. «Μετά θα δεις να σκάει κανένα λάστιχο... ή να πέφτει ο προφυλακτήρας... η κανένα διακοσμητικό. Όπως αν σταθείς μπροστά σε παγωμένη λίμνη το Μάρτιο ή στις αρχές Απριλίου και ακούσεις τον πάγο να σπάει». Έγνεψα καταφατικά. «Έτσι θα γίνει». Τα μάτια του έλαμπαν και ξαφνικά μου ήρθε μια παράξενη ιδέα: έβλεπα τον Νεντ Γουίλκοξ αληθινά και γνήσια ευτυχισμένο για πρώτη φορά από τότε που πέθανε ο πατέρας του. «Λες;» «Ναι. Μόνο που αντί να σπάει πάγος, θ' ακούμε να σπάνε μπουλόνια και τζάμια. Θα μαζευτούν πολιτειακοί στα παράθυρα όπως τον παλιό καιρό... μόνο που τώρα θα έρχονται για να το δουν να λυγίζει και να σπάει και να ξε-μοντάρεται και να διαλύεται. Μέχρι που τελικά δε θα μείνει τίποτε. Θα αναρωτιούνται μήπως εκπέμψει καμιά τελευταία λάμψη στο τέλος, σαν το τελικό πυροτέχνημα την Ημέρα της Ανεξαρτησίας». «Θα κάνει, λες;» «Νομίζω ότι τα πυροτεχνήματα τελείωσαν. Νομίζω ότι θ' ακούσουμε έναν τελευταίο μεταλλικό κρότο και μετά θα μπορούμε να πάμε τα κομμάτια στην πρέσα». «Είσαι σίγουρος;» «Μπα», απάντησε και χαμογέλασε. «Δεν μπορείς να είσαι σίγουρος. Αυτό το έμαθα από σένα και τη Σίρλεϊ και τον Φιλ και τον Άρκι και τον Χάντι. Και τον Έντι. Αλλά θα παρακολουθώ. Και αργά ή γρήγορα...» Σήκωσε το ένα χέρι, το κοίταξε, και μετά το έσφιξε σε γροθιά και γύρισε πάλι στο παράθυρο. «Αργά ή γρήγορα». Γύρισα κι εγώ στο δικό μου παράθυρο, βάζοντας τα χέρια δίπλα στο πρόσωπο για να βλέπω καλύτερα μέσα. 472 Stephen King Κοίταξα αυτό το πράγμα που έμοιαζε με Μπιούικ Ροου-ντμάστερ 8. Ο μικρός είχε απόλυτο δίκιο. Αργά ή γρήγορα. Μπάνγκορ, Μέιν Βοστόνη, Μασαχουσέτη Νέιπλς, Φλόριντα Λόβελ, Μέιν Όσπρεϊ, Φλόριντα 3 Απριλίου 1999 - 20 Μαρτίου 2002 Σημείωμα του Συγγραφέα



Μου έχει συμβεί κάποιες φορές να πέσουν ιδέες στα χέρια μου -φαντάζομαι πως αυτό ισχύει για όλους τους συγγραφείς-, αλλά, μ' ένα σχεδόν κωμικό τρόπο, στο Από μια Μπιονικ 8 συνέβη το αντίστροφο: έπεσα εγώ στα χέρια μιας ιδέας. Αξίζει λοιπόν τον κόπο να γράψω δυο λόγια γι' αυτό, νομίζω. Η σύζυγος μου κι εγώ περάσαμε το χειμώνα του 1999 στο Λόνγκμποουτ Κη στη Φλόριντα, όπου ψευτοδιόρθωνα το τελικό χειρόγραφο μιας νουβέλας (Το Κορίτσι που Αγαπούσε τον Τομ Γκόρντον) και πέρα απ' αυτό δεν έγραψα τίποτε το σημαντικό. Ούτε σχεδίαζα να γράψω κάτι την άνοιξη εκείνης της χρονιάς. Στα τέλη Μαρτίου, η Τάμπι γύρισε αεροπορικώς από τη Φλόριντα στο Μέιν. Εγώ γύρισα με το αυτοκίνητο. Σιχαίνομαι τα αεροπλάνα, μου αρέσει πολύ να οδηγώ, κι άλλωστε είχα ένα ολόκληρο φορτίο από έπιπλα, βιβλία, κιθάρες, περιφερειακά για υπολογιστές, ρούχα και χαρτί. Τη δεύτερη ή τρίτη μέρα της διαδρομής, βρέθηκα στη Δυτική Πενσιλβάνια. Χρειαζόμουν βενζίνη και βγήκα από τον αυτοκινητόδρομο. Κοντά στην έξοδο βρήκα ένα βενζινάδικο Κονόκο. Υπήρχε μάλιστα και υπάλληλος, που μου 474 Stephen King έβαλε αυτός τη βενζίνη και μου είπε και δυο λόγια, μια ανεκτά ευχάριστη συζήτηση χωρίς επιπλέον χρέωση. Τον άφησα να κάνει τη δουλειά του και πήγα στην τουαλέτα να κάνω τη δική μου. Όταν τέλειωσα, πήγα μια βόλτα στο πίσω μέρος του βενζινάδικου. Εκεί βρήκα μια μάλλον απότομη ρεματιά γεμάτη με διάσπαρτα εξαρτήματα αυτοκινήτων και ένα θορυβώδες ποταμάκι από κάτω. Υπήρχε ακόμη αρκετό χιόνι στο έδαφος, σε βρόμικες λωρίδες που άρχιζαν να λιώνουν. Κατέβηκα λίγο πιο κάτω στο ρέμα για να δω καλύτερα το νερό, και ξαφνικά έφυγε η γη κάτω απ' τα πόδια μου. Γλίστρησα γύρω στα τρία μέτρα, ώσπου αρπάχτηκα από ένα σκουριασμένο πράγμα και σταμάτησα. Αν δεν είχα καταφέρει να το πιάσω, μπορεί να έπεφτα στο νερό. Και τότε; Όλα ήταν πιθανά. Πλήρωσα τον υπάλληλο (απ' όσο ξέρω, δεν είχε ιδέα για τη μικρή μου περιπέτεια) και μπήκα πάλι στον αυτοκινητόδρομο. Σκεφτόμουν εκείνο το γλίστρημα καθώς οδηγούσα, και αναρωτιόμουν τι θα είχε συμβεί αν είχα πέσει στο χείμαρρο (που, με τα χιόνια που έλιωναν, είχε γίνει, έστω και προσωρινά, ένας μικρός ποταμός.) Πόση ώρα θα έμενε το αυτοκίνητο μου με τα έπιπλα και τα ζωηρόχρωμα ρούχα της Φλόριντα δίπλα στις αντλίες πριν αρχίσει ο υπάλληλος του βενζινάδικου ν' ανησυχεί; Ποιον θα είχε καλέσει; Πόση ώρα θα περνούσε μέχρι να με βρουν αν είχα πνιγεί; Αυτό το περιστατικό συνέβη γύρω στις δέκα το πρωί. Το απόγευμα ήμουν στη Νέα Υόρκη. Και μέχρι τότε είχα σχηματίσει στο μυαλό μου, ως ένα μεγάλο βαθμό, την ιστορία που μόλις διαβάσατε. Στο βιβλίο μου για την τέχνη της συγγραφής έχω γράψει ότι τα πρώτα προσχέδια αφορούν μόνο την πλοκή. Αν υπάρχει κάποιο νόημα, πρέπει να βγει αργότερα, να προκύψει με φυσικότητα από την ίδια την αφήγηση της ιστορίας. Αυτή η ιστορία αποτέλεσε -φαντάζομαι- ένα διαλογισμό σχετικά με την ουσιαστικά ανεξιχνίαστη ποιότητα των συμβάντων της ζωής, και με το πόσο αδύνατο είναι ν' ανακαλύψουμε ένα λογικό και συ- ΑΠΟ ΜΙΑ ΜΠΙΟΥΙΚ 8 475 νεπές νόημα σ' αυτά τα συμβάντα. Το πρώτο προσχέδιο γράφτηκε σε δύο μήνες. Σ' αυτό το διάστημα συνειδητοποίησα ότι είχα δημιουργήσει ένα σωρό προβλήματα στον εαυτό μου γράφοντας για δυο πράγματα για τα οποία δεν ήξερα τίποτε: τη Δυτική Πενσιλβάνια και την Πολιτειακή Αστυνομία της Πενσιλβάνια. Πριν προλάβω ν' ασχοληθώ με αυτά τα δύο προβλήματα, έπεσα θύμα του δικού μου τροχαίου ατυχήματος και η ζωή μου άλλαξε ριζικά. Στην πραγματικότητα, είμαι τυχερός που το τέλος του καλοκαιριού του '99 με



βρήκε ζωντανό. Πέρασε πάνω από ένας χρόνος μέχρι να μπορέσω έστω και να σκεφτώ αυτή την ιστορία ξανά, και πολύ περισσότερο να την επεξεργαστώ. Δε μου έχει διαφύγει η σύμπτωση ότι έγραψα ένα βιβλίο γεμάτο απαίσια τροχαία ατυχήματα λίγο πριν συμβεί ένα τέτοιο και σ' εμένα τον ίδιο, αλλά προσπάθησα να μη μεγαλοποιήσω το θέμα. Ασφαλώς δε νομίζω ότι υπήρχε κάποιο στοιχείο προαίσθησης στις ομοιότητες που υπάρχουν ανάμεσα σε ό,τι συμβαίνει στον Κέρτις Γουίλκοξ στο Μπιούικ 8 και σε ό,τι συνέβη σ' εμένα στην πραγματικότητα (κατ' αρχάς, εγώ έζησα). Μπορώ όμως να δηλώσω από πρώτο χέρι ότι τα περισσότερα τα πέτυχα με τη φαντασία μου και μόνο: όπως και στην περίπτωση του Κέρτις, τα κέρματα πετάχτηκαν από τις τσέπες μου και το ρολόι έφυγε από τον καρπό μου. Το κασκέτο που φορούσα βρέθηκε αργότερα ανάμεσα στα δέντρα, σε απόσταση τουλάχιστον είκοσι μέτρων από το σημείο της σύγκρουσης. Όμως δεν άλλαξα τίποτε στην ιστορία ώστε ν' αντικατοπτρίζει αυτά που συνέβησαν σ' εμένα. Τα περισσότερα από τα στοιχεία που ήθελα υπήρχαν ήδη στο ολοκληρωμένο πρώτο χειρόγραφο. Η φαντασία είναι πολύ ισχυρό εργαλείο. Δε μου πέρασε ποτέ απ' το μυαλό να επανατοποθετήσω τη δράση του Από μια Μπιούικ 8 στο Μέιν, μόλο που αυτό είναι το μέρος που γνωρίζο) (και αγαπώ) περισσότερο. Σταμάτησα σ' ένα βενζινάδικο στην Πενσιλβάνια, γλίστρησα κι έπεσα στην Πενσιλβάνια, η ιδέα μού ήρθε στην 476 Stephen King Πενσιλβάνια. Σκέφτηκα λοιπόν ότι η ιστορία που προέκυψε απ' όλα αυτά έπρεπε να παραμείνει στην Πενσιλβάνια, παρά τα προβλήματα που μου δημιουργούσε αυτή η απόφαση. Όχι ότι δεν υπήρξαν και κάποια οφέλη, βέβαια. Πρώτα πρώτα, είχα την ευκαιρία να τοποθετήσω τη φανταστική κωμόπολη του Στάτλερ σε μικρή απόσταση από το Ρόκσμπεργκ, την πόλη όπου εκτυλίσσεται η εκπληκτική σειρά μυθιστορημάτων του Κ. Κόνσταντιν με ήρωα τον αστυνομικό διευθυντή Μάριο Μπάλζικ. Αν δεν έχετε διαβάσει καμία από αυτές τις ιστορίες, δώστε στον εαυτό σας αυτή τη χαρά. Η ιστορία του αρχηγού Μπάλζικ και της οικογένειας του είναι σαν να έχεις γυρίσει τους Σοπράνος τα μέσα έξω και να αφηγείσαι από την οπτική γωνία των αστυνομικών. Επίσης, η Δυτική Πενσιλβάνια είναι η κοιτίδα των Άμις, τον τρόπο ζωής των οποίων ήθελα να διερευνήσω κάπως πληρέστερα. Αυτό το βιβλίο δε θα μπορούσε να ολοκληρωθεί χωρίς τη βοήθεια του αστυνομικού Λούσιεν Σάουθαρντ, της Πολιτειακής Αστυνομίας της Πενσιλβάνια. Ο Λου διάβασε το χειρόγραφο, κατάφερε να μη γελάσει πολύ δυνατά με τα πολλά χονδροειδή λάθη που βρήκε, και μου έγραψε οχτώ σελίδες με σημειώσεις και διορθώσεις που θα χαιρόταν κάθε συγγραφέας να συμπεριλάβει στο σημειωματάριο του (εκτός των άλλων, ο Λου Σάουθαρντ γράφει με μεγάλα ευανάγνωστα κεφαλαία γράμματα). Με ξενάγησε σε αρκετά αρχηγεία της Πολιτειακής Αστυνομίας της Πενσιλβάνια, με σύστησε σε τρεις υπεύθυνους επικοινωνιών που είχαν την καλοσύνη να μου δείξουν τι κάνουν και πώς το κάνουν (για αρχή έκαναν έναν έλεγχο στο αυτοκίνητο μου, ένα φορτηγάκι Ντοτζ, περνώντας στο σύστημα τον αριθμό κυκλοφορίας του, και μπορώ να πω με ανακούφιση ότι την έβγαλε καθαρή, χωρίς κλήσεις και εντάλματα), και μου παρουσίασαν διάφορες συσκευές με τις οποίες είναι εξοπλισμένη η Πολιτειακή Αστυνομία. Η πιο ενημερωτική και υπομονετική από τους τρεις ήταν η Απο μια Μπιουικ 8 477 Αξιωματικός Επικοινωνιών Τερέζα Μ. Μέικερ -σ' ευχαριστώ για την καλοσύνη σου, Τερέζα. Το σημαντικότερο ήταν ότι ο Λου και μερικοί συνάδελφοι του με πήγαν για φαγητό σ' ένα εστιατόριο στην περιοχή των Άμις, όπου φάγαμε τεράστια σάντουιτς και ήπιαμε κανάτες παγωμένο τσάι. Επί μία ώρα μου έλεγαν



ιστορίες από τη ζωή των πολιτειακών αστυνομικών. Μερικές ήταν αστείες, μερικές ήταν φρικτές, και μερικές κατάφερναν να είναι και τα δύο ταυτόχρονα. Δεν πέρασαν όλες στο Μπιούικ 8, κάποιες όμως μπήκαν, σε κατάλληλα τροποποιημένη μυθιστορηματική μορφή. Μου φέρθηκαν σαν φίλοι και, ευτυχώς, κανείς τους δεν περπατούσε πολύ γρήγορα. Εκείνη την εποχή, στηριζόμουν ακόμη σε πατερίτσα. Ευχαριστώ τον Λου, όπως και όλους τους πολιτειακούς που δουλεύουν στο αρχηγείο του Μπάτλερ, που με βοήθησαν να κρατήσω τη δράση του βιβλίου μου στην Πενσιλ-βάνια. Και, το σπουδαιότερο, τους ευχαριστώ που με βοήθησαν να καταλάβω τι ακριβώς κάνουν οι άνδρες της Πολιτειακής Αστυνομίας και ποιο είναι το τίμημα που πληρώνουν για να το κάνουν καλά. Η Σούζαν Μόλντοου και η Ναν Γκρέιαμ, το Δυναμικό Ντουέτο του Scribner, δε με άφηναν να κλείσω αυτό το σημείωμα χωρίς να επισημάνω ότι έχουν γίνει ορισμένες -χμ!- παρεμβάσεις στην Μπιούικ του εξωφύλλου. Οι GM-όφιλοι θα προσέξουν ίσως ότι το «κορίτσι του εξωφύλλου» είναι μερικά χρόνια μεγαλύτερο από την Μπιούικ της ιστορίας. Με ρώτησαν αν με ενοχλεί αυτή η μικρή ζαβολιά, και τους είπα όχι, καθόλου. Εκείνο που μ' ενοχλεί, ιδιαίτερα όταν είναι αργά και δεν μπορώ να κοιμηθώ, είναι αυτή η μάσκα του ψυγείου που μοιάζει με άγριο χαμόγελο. Φαίνεται σχεδόν έτοιμη να καταπιεί κάποιον, έτσι δεν είναι; Ίσως εμένα. Ή ίσως εσένα, αγαπητέ μου Πιστέ Αναγνώστη. Ίσως εσένα. Στίβεν Κινγκ 29 Μαΐου 2002 Το αριστουργηματικό μυθιστόρημα που εκθείασε η κριτική και μετε'φερε στον κινηματογράφο ο Κλιντ Ίστγουντ με τους Σον Πεν, Τιμ Ρόμπινς και Κέβιν Μπέικον Σχοτεινο Ποτάμι του Dennis Lehane Όταν ήταν παιδιά, ο Σον, ο Τζίμι και ο Ντέιβ ήταν φίλοι. Ένας από τους τρεις τους, όμως, μπήκε μια μέρα σ' ένα περαστικό αυτοκίνητο. Και τότε κάτι τρομερό έβαλε τέλος στη φιλία τους και σημάδεψε για πάντα τις ζωές τους... Είκοσι πέντε χρόνια αργότερα, ο Σον είναι ντετέκτιβ του Τμήματος Ανθρωποκτονιών. Ο Τζίμι, με μερικά χρόνια φυλακή πίσω του, διατηρεί ένα μικρό καφέ κι αποφεύγει τα μπλεξίματα με το νόμο. Κι ο Ντε'ιβ, κλεισμένος στον εαυτό του, προσπαθεί να κρατήσει το γάμο του ζωντανό και τους δαίμονες του υπό έλεγχο... Τίποτε δεν τους συνδέει πια -ως τη στιγμή που εξαφανίζεται η αγαπημένη κόρη του Τζίμι. Ο Σον αναλαμβάνει την έρευνα για τον εντοπισμό της και σύντομα προκύπτει ότι ο Ντέιβ ίσως να είναι ο τελευταίος άνθρωΛος που την είδε εκείνο το μοιραίο βράδυ... Οι δρόμοι τους διασταυρώνονται ξανά, μ' έναν τρόπο περίπλοκο και μοιραίο. Γιατί η αναζήτηση της αλήθειας για το τι συνέβη στην Κέιτι τους διχάζει ανάμεσα στο καθήκον και την αφοσίωση, την αγάπη και τη δίψα για εκδίκηση. Και τους αναγκάζει να ξαναγυρίσουν σ' έναν κόσμο που θα 'θελαν ν' αφήσουν πίσω τους για πάντα, για να αντιμετωπίσουν όχι μόνο τη βία του παρόντος αλλά και τους εφιάλτες του παρελθόντος... Κυκλοφορεί στις 30 Ιανουαρίου



apo.mia.mpioyik.8

Documents

stephen king

novapdf printer

novapdf

www

register

dna

bell

created