: AU Goedhart

Generaties:

(1.) Richard

(2.) Tasja

Slaperig stap ik in bed. Het was weer een drukke dag geweest in het ziekenhuis, waar ik als verpleegkundige werk.

‘Wat een vreselijke pyjama,’ mompelde ik. ‘Die kleur vloekt met mijn dekbed. Het eerste wat ik morgen ga doen is een nieuwe pyjama kopen!’

Zoals altijd komt Cindy me in de morgen wakker maken. Meestal doet hij dat met een paar keer miauwen, soms springt hij bovenop me.

Het is heerlijk wakker worden op die manier, want ik ben dol op mijn kat.

‘Hee, beestje.’ zeg ik zacht. Ik til hem op en leg hem over mijn schouder, waar hij tevreden zijn pootjes uitstrekt. Ik aai hem over zijn rug en Cindy zet genietend zijn nageltjes in mijn schouders.

‘U-uh!’ roep ik en ik zet hem op de grond. ‘Hou die nagels binnen, meneer.’

Ik gooi Cindy in zijn mand en vertrek naar het winkelcentrum. Al heel snel vind ik het perfecte nachtjurkje; een paars, satijnen japonnetje. Het is aan de dure kant, maar ach, ik hoef toch niet op mijn geld te letten – ik ben hartstikke rijk!

Hebberig ren ik naar de computerspelletjes, en kies er eentje uit. Sinds papa jaren geleden die computer had gekregen, is gamen een grote hobby van me.

Vrolijk trippel ik verder door het winkelcentrum. In een boekhandel sta ik wel een half uur bij de tijdschriften te neuzen.

Er is ook zo veel keuze!

Uiteindelijk gris ik met mijn ogen dicht een blad uit het rek, en reken af.

Ook minder leuke klusjes moeten gedaan worden, en snel haal ik wat boodschappen. Als ik ergens een hekel aan heb, is het wel een lege koelkast.

Thuis gooi ik al mijn gekochte spullen op een hoop en haast me naar de computer.

Ik moet dat nieuwe spel zo snel mogelijk spelen!

In het gangetje naast de keuken hoor ik Cindy miauwen. Hij speelt vast weer met zijn nieuwe speeltje, denk ik bij mezelf.

Het is een leuk computerspel, maar na een uurtje heb ik zin om te schilderen. Mijn droom is nog steeds om een baan in de kunst te krijgen.

Ik wil niet opscheppen, maar mijn schilderijen worden al steeds beter.

Toch is die baan in de kunst niet mijn levenswens. Nee, mijn levenswens is om alle vaardigheden maximaal te beheersen.

Dat lijkt een hele klus, en ja, dat is het eigenlijk ook wel. Maar ik heb veel zelfdiscipline. Ik kan heel streng zijn voor mezelf, en uren achter elkaar studeren. Ik weet zeker dat het me gaat lukken!

Er blijft ook tijd over voor ontspanning. Savannah komt ieder weekend logeren en dan kijken we films tot diep in de nacht, eten we pizza en spelen we met Cindy.

Ik blader een kunsttijdschrift door en vertel haar over mijn wens de kunstwereld in te gaan.

‘Maar je moet toch ook een kind adopteren?’ vraagt Savannah.

‘Als ik een baan in de kunst gevonden heb, ga ik een peuter adopteren. Ik wil eerst mijn eigen leven een beetje op de rails hebben, voor ik er óók nog een kind bij neem.’ zeg ik en ik sla een bladzijde om.

‘Daar heb je een goed punt. Ik hoop dat je snel die baan vindt, ik ben zo benieuwd naar je kind!’ giechelt Savannah. Ik grijns terug.

Savannah’s woorden geven me extra energie. Ik wil ook dolgraag een kindje adopteren, zo snel mogelijk! De traditie waar papa mee begonnen is, wil ik graag voortzetten.

Ik stort me op mijn vaardigheidspunten en op mijn werk.

Helaas is er nooit een baantje in de kunst te vinden…

Als ik naar bed ben laat ik vaak de tv aanstaan voor Cindy. Zo is hij niet zo alleen.

Ik vraag me af wat hij van een kindje zou vinden!

Zou hij jaloers worden? Of zou hij wel blij zijn met wat gezelschap?

Fluitend kom ik uit mijn werk. Ik ben alweer bevorderd tot arts-assistent. Hoewel het helemaal niet mijn bedoeling is, klim ik steeds hoger op in de gezondheidszorg!

Er ligt een dik pak sneeuw en lachend baan ik me een weg naar huis.

Na een heerlijke maaltijd loop ik naar de badkamer om een lekkere warme douche te nemen.

Ik hoor een vreemd geluid achter me, en voel opeens dat er iemand naar me kijkt. Ik ben hier niet alleen.

Als ik me omdraai, krijg ik de schrik van mijn leven.

‘P-papa?’ stamel ik.

En dan zet ik het op een gillen.

Het geluid weerkaatst hol in de badkamer. Ik tril over mijn hele lichaam en ben zó in paniek, dat ik niet meer helder kan nadenken.

Ik knijp mijn ogen stijf dicht en hou mezelf voor dat het niet echt gebeurd is. Het was niet de geest van papa, het was mijn verbeelding…

Maar als ik mijn ogen open en voor me kijk, zie ik de geest weer. Het is papa – ik zie zijn hoed, zijn baardje, de trui die hij droeg toen hij stierf.

Alles om me heen begint te draaien.

Ik voel me misselijk worden, koud en warm tegelijk, draaierig en doodsbang.

Ik krijg het met de seconde benauwder. Met twee vingers grijp ik naar mijn pols.

Er is geen hartslag meer.

Ik stort neer op de vloer. Het laatste wat ik voel zijn de koude tegels onder me.

‘Ik had nog een heel leven voor me,’ schiet het door me heen.

En dan is er niets meer.

Verward loop ik de badkamer in.

Mijn baasje, Tasja, ze beweegt niet meer!

Ik miauw zo hard als ik kan, net zoals ik doe op haar slaapkamer.

Er gebeurt niets.

Een vreemde gedaante verschijnt achter de deur en ik voel de haren op mijn staart overeind gaan staan.

Ik zet mijn gemeenste blik op en probeer de griezel weg te jagen door naar hem te blazen, maar hij lijkt me niet eens te zien.

Met mijn pootje duw ik tegen Tasja aan. Ze reageert niet.

Waarom reageert ze niet? Ik begin te jammeren, steeds harder en harder.

En ineens – ineens is alles afgelopen. Tasja is weg.

Ze is er niet meer.

Ik voel me vreselijk verlaten en alleen.

Tasja, waar is ze? Mijn baasje, die me verzorgde sinds ik nog maar een kitten was?

Mijn treurige jammerkreten zweven door het stille huis.

Nu ben ik helemaal alleen.

Even later stopt er een politiewagen voor het huis.

Ik word meegenomen, terug naar het dierenasiel waar ik als kitten woonde.

Ik miauw niet meer. Zonder geluid te maken loop ik de deur uit.

De laatste bewoner verlaat het huis.

Voorgoed.