KONCEPCJA SIEBIE W INTERAKCJI SPOŁECZNEJ

R.H.Turner

Barbara Staruchowicz

KONCEPCJA SIEBIE Obraz, który niesie w sobie poczucie „prawdziwego

mnie” („Ja-będącego-sobą, takiego jakim naprawdę jestem”)

Zmienia się powoli Przejawia dążenie do spójności Ramy organizujące – role społeczne Treść każdej koncepcji siebie jest ustalana poprzez

wzajemne oddziaływania między szeregiem obrazów siebie jednostki a jej celami, wartościami

Kompromis między ideałami jednostki a jej obrazami

Kształtuje to, kim dana osoba chciałaby lub próbuje być

OBRAZ SIEBIE Obraz, jaki jednostka widzi w danym

momencie (utrwalony jak fotografia) Może się zmieniać z chwili na chwilę Różne obrazy siebie jednocześnie (zachowanie

jednostki wygląda inaczej w tym samym momencie dla jej syna, matki, męża)

Wiele obrazów siebie będzie odrzucanych jako niesprawiedliwe, fałszywe

PROCES INTERAKCYJNY Rozpoczyna się od gestu wykonanego przez

jedną stronę (gest – każde zachowanie, któremu aktor lub obserwator przypisuje jakieś znaczenie)

Etap I procesu interakcyjnego – gest i odpowiedź; bez z góry przyjętych opinii

Etap II testowania i rewizji – aktor odbiera i interpretuje gest innego, ale rozpoznaje go jako gest, na który jest przygotowany lub mieści się w przewidywanym zakresie

Jeśli gest mieści się w owym zakresie – gest zgodny – interakcja kontynuowana

Nie mieści – gest niezgodny – przerwanie lub powrót do początku

KONCEPCJA SIEBIE A INTERPRETACJA GESTU

Interpretacja gestu opiera się na idei, obrazie osoby wykonującej go

Nasza charakterystyka danej osoby skłania nas do postrzegania jej gestów jako zgodnych z naszą koncepcją owej osoby

Koncepcja siebie jako wyznacznik i wytwór interakcji

Niezbędna do tego, aby nadać stabilność interakcji

Ukierunkowuje zachowanie poprzez umożliwienie aktorowi przypisania znaczenia gestu innego – niezbędne, aby móc sformułować następny gest

KONCEPCJA SIEBIE A INTERPRETACJA GESTU

Koncepcja innego podlega testowaniu Koncepcja siebie czyni interakcję bardziej

przewidywalną i poddającą się kontroli Pozwala interpretować gesty innych Formowana z punktu widzenia aktora nie jest

średnią obrazów siebie

WARTOŚCI A KONCEPCJA SIEBIE Koncepcja siebie rozpoczyna się od wartości i

aspiracji Początkowo u dziecka – scalanie Ja i wysoko

ocenianych modeli (jest wszystkim, co uznaje za godne podziwu i przyjemne)

Gdy połączenie między Ja a wartościami zostaje przerwane, możemy mówić, że jednostka wytworzyła koncepcję siebie

W konsekwencji zanikanie idealnego obrazu Ja i wysuwanie się na pierwszy plan ustanawianej przez rzeczywistość koncepcji siebie

INTERAKCJE UKIERUNKOWANE NA ZADANIE I NA TOŻSAMOŚĆ

Ukierunkowana na zadanie - aktorem kierują wartości – interakcja ukierunkowana jest na cel, który wymaga współpracy

Nie zwraca się uwagi na obraz siebie Ukierunkowana na tożsamość – skupia uwagę

na koncepcji siebie (na jej potwierdzeniu), troska uczestników interakcji, co inni o nich sądzą; główny cel – kontrolowanie postaw innego wobec aktora oraz wzbudzenie uczuć np.: miłości, szacunku czy strachu

Zaabsorbowanie obrazem siebie