Π Ρ Ο Λ Ο Γ Ο Σ

Ο σαμάν κοίταξε το νεοφερμένο άντρα με περ ιφρόνηση π ο υ μόλις έκρυ-βε. Ντυμένος με τελετουργικά δέρματα, λίγο διαφορετικά από τα δικά του, ο ξένος μιλούσε δυνατά σε μια ομάδα χωρικών π ο υ ήταν συγκεντρωμένοι στην άλλη άκρη της ρεματιάς. Το απαλό αεράκι από το Βορρά έφερνε ολο-κάθαρη τη φωνή του. Ο ξένος ύψωσε τα χέρια του στον ουρανό, έστρεψε το πρόσωπο του στον καυτό ήλιο του καλοκαιριού. Κόκκινη και γαλάζια φω-τιά θα έπεφτε από τους ουρανούς, προφήτεψε , και αμέσως μετά η γη θα σειόταν από τα βήματα των σκοτεινών θεών. Οι χωρικοί σάστισαν και μουρ-μούρισαν μεταξύ τους.

Ο σαμάν κούνησε το κεφάλι του αηδιασμένος και κοίταξε π ρ ο ς το χό-γκαν, την πλινθόκτιστη σκηνή του, ό π ο υ ο μαθητευόμενος του υποτίθεται ότι μελετούσε το συνδυασμό των χρωμάτων πάνω σε δύο φτερά γερακιού. Το μικρό αγόρι καθόταν έξω από την ανοιχτή πόρτα και κοίταζε με ορθά-νοιχτα μάτια απέναντι στη ρεματιά. Ό τ α ν είδε ότι ο δάσκαλος του τον κοί-ταζε, έσκυψε γρήγορα για να εξετάσει πάλι τα δυο φτερά στο χώμα.

«Φύγε», ε ίπε ο σαμάν, χωρίς να μπει στον κόπο να κρύψει το θυμό του. «Έλα πάλι όταν θα είσαι έτοιμος να μάθεις».

«Μα είμαι έτοιμος -» άρχισε να λέει το αγόρι. «Φύγε», επανέλαβε ο σαμάν. Παρακολουθούσε ακίνητος το αγόρι να

μαζεύει βιαστικά τα πράγματά του και να φεύγει . Το αγόρι δεν πλησίασε τους μαζεμένους χωρικούς στη ρεματιά, προχώρησε προς την αντίθετη κα-τεύθυνση, αλλά ο σαμάν ήξερε ότι μόλις εκείνος έμπαινε στη σκηνή, το αγόρι θα πήγαινε κρυφά να ακούσει ό,τι είχε να πε ι ο ξένος.

Ο σαμάν έσκυψε, σήκωσε τα φτερά του γερακιού και τα πήγ ε μέσα στο χ ό γ κ α ν . Ό τ α ν ξαναβγήκε στη λιακάδα, είδε ότι ο Ναν-Τιμότσα, ο αρχηγός του χωριού, στεκόταν εκεί δ ίπλα κοιτώντας σκεπτικά τον ξένο. Πλησίασε αργά τον αρχηγό, π ο υ γύρισε, τον κοίταξε και έγνεψε. Οι δυο άντρες έμει-ναν για λίγο σιωπηλοί. «Ποια είναι η γνώμη σου για τον καινούργιο σαμάν;» ρώτησε τέλος ο αρχηγός.

0 «Δεν είναι σαμάν». Ο αρχηγός κούνησε το κεφάλι του, χωρίς να πει τίποτα, σαν να περίμενε

αυτήν την απάντηση. «Γιατί του επιτρέπεις να παραμένει στο χωριό μας;» ρώτησε ο σαμάν.

«Τρομάζει τον κόσμο. Έχουν αρχίσει να πιστεύουν τις παλαβές ιστορίες του».

«Έχεις δει τα μάτια του;» ρώτησε ο αρχηγός με το βλέμμα καρφωμένο στη ρεματιά. Η φωνή του ήταν σιγανή, προβληματισμένη. «Είναι μαύρα. Το πιο βαθύ μαύρο π ο υ έχω δει ποτέ μου».

«Του μίλησες;» Ο αρχηγός έγνεψε καταφατικά. «Ήρθε να με βρει δυο φορές, να μου

πει . . .» Κούνησε το κεφάλι του. «Ούτε π ο υ τον πιστεύω τώρα». «Θα τον διώξεις;» ρώτησε ο σαμάν. Ο Ναν-Τιμότσα συνάντησε το βλέμμα του σαμάν. Τα μάτια του ήταν θα-

μπά, δεν εστίαζαν και μια πρωτόγνωρη έκφραση διαγραφόταν στα χαρα-κτηριστικά του. «Δεν μπορώ», είπε. «Τον φοβάμαι».

Την επόμενη νύχτα οι ουρανοί έβρεξαν φωτιά, κόκκινη και γαλάζια, ακρι-βώς όπως είχε προφητέψει ο ξένος. Ο σαμάν έμεινε μόνος του στον ιερό κύκλο, ψάλλοντας ύμνους για να εξευμενίσει τους θεούς, τελώντας την ιε-ρουργία της προστασίας. Είχε ξεκινήσει το σούρουπο με τρεις βοηθούς, ανάμεσα τους και ο μαθητευόμενος του, αλλά και οι τρεις το είχαν βάλει στα πόδια όταν οι φωτιές άρχισαν να πέφτουν πιο κοντά και ήταν ξεκάθα-ρο ότι οι ύμνοι δεν ωφελούσαν σε τίποτα.

Την επόμενη μέρα, ο σαμάν νήστεψε και, μόνος του στο χόγκαν, έκανε τις πρέπουσες θυσίες. Εκείνο το βράδυ όλα ήταν φυσιολογικά. Αλλά την επόμενη νύχτα, η γη τραντάχτηκε, τα ράφια γκρεμίστηκαν, τα βάζα και οι κούπες έπεφταν πάνω του κι ο σαμάν πεσμένος στο πάτωμα έτρεμε από το φόβο για τα ξέφρενα ποδοβολητά των σκοτεινών θεών.

Σιωπηλός και υποταγμένος, ο σαμάν ακολούθησε ουραγός στη μικρή ομά-δα π ο υ προχωρούσε στο στενό μονοπάτι στους πρόποδες του Μόγκολον. Τεράστια μαύρα σύννεφα μαζεύονταν από το Βορρά κι έριχναν τη σκιά τους στο πευκοδάσος. Στα δεξιά, τρομαγμένη από την παρουσία ανθρώπων, μια οικογένεια σπουργιτιών πέταξε κρώζοντας στον αέρα.

Ο σαμάν διάβασε τα σημάδια καθώς προχωρούσαν. Δίπλα στο μονοπάτι υπήρχαν τρία δέντρα χωρίς φύλλα στη σειρά και, λίγο πιο κάτω, τα πόδια ενός νεκρού σκίουρου έδειχναν το Μόγκολον. Οι οιωνοί δεν ήταν καλοί.

Αλλά ο σαμάν δεν είπε τίποτα. Αφού είχε ακούσει όσα είχε να πει ο ξέ-

m νος, αφού είχε διαπιστώσει την ακρίβεια των προφητειών του, τώρα αμ-φέβαλλε για τις δικές του τεχνικές και ικανότητες. Περπατούσε σιωπηλός, φοβισμένος από αυτόν τον άντρα που είχε δυνάμεις τόσο ανώτερες απ ' τις δικές του.

Αρκετές ώρες μετά, το μονοπάτι άνοιξε σε ξέφωτο. Ο ουρανός ήταν σκοτεινός και ένας άνεμος έπαιζε μαζί τους, τους τύλιγε σε μια αχνή ομί-χλη. Ο ξένος σταμάτησε και τους έκανε νόημα να σταθούν εκεί π ο υ ήταν. Έβγαλε απ ' τη μικρή του τσάντα μια χούφτα κόκαλα και δόντια και τα έρι-ξε στο χώμα/Εσκυψε και εξέτασε πώς και π ο ύ είχαν πέσει και έγνεψε ικα-νοποιημένος.

Ο Ναν-Τιμότσα προχώρησε κρατώντας το τελετουργικό κάλυμμα κεφα-λιού που κουβαλούσε από την αρχή της πορείας τους. Ο ξένος πήρε το κά-λυμμα και το φόρεσε. Περπάτησε στο ξέφωτο, με τον αέρα να μαστιγώνει τα μακριά μαύρα μαλλιά του και να μπερδεύεται στα φτερά. Άρχισε να ψέλνει τους ύμνους της δύναμης, ικετεύοντας τους θεούς για θάρρος και σθένος. Ξαφ-νικά η φωνή του άλλαξε. Ο τόνος του έγινε σπασμωδικός, έχασε το ρυθμό του. Σκληρές λέξεις ξεχύθηκαν σε μια άγνωστη αλλόκοτη γλώσσα.

Ο Ναν-Τιμότσα γύρισε στο σαμάν. «Τι λέει;» Ο σαμάν κούνησε το κεφάλι του. «Δεν γνωρίζω αυτή τη γλώσσα. Δεν

την έχω ξανακούσει ποτέ». Από τους θάμνους τριγύρω ακούγονταν υγροί κελαρυστοί θόρυβοι και

παράξενα ξερά θροίσματα. Ο αρχηγός και οι δύο πολεμιστές π ο υ τον πε-ριστοίχιζαν, ο Ναν-Νότλιμ και ο Αλ-Ανκούρα, έσφιξαν τα όπλα τους, έτοι-μοι να τα χρησιμοποιήσουν. Ο σαμάν πισωπάτησε αγγίζοντας τις ιερές χά-ντρες π ο υ φορούσε στο λαιμό του.

Στη μέση του ξέφωτου, ο ξένος είχε σταματήσει να ψάλλει και τώρα κρατούσε σφικτά το δικό του όπλο, σε στάση αμυντική.

Παρόλο που ο ξένος του είχε πει τι να περιμένει, ο σαμάν βαθιά μέσα του δεν τον είχε πιστέψει. Κοίταξε γύρω τους θάμνους - οι θόρυβοι τώρα είχαν δυναμώσει, οι θάμνοι σείονταν σαν να ήταν ζωντανοί. Ένιωσε τον κρύο ιδρώτα του φόβου να λούζει το κορμί του, την καρδιά του να χτυπά σαν τρελή στο στήθος του.

Οι θάμνοι χωρίστηκαν. Και με τις πρώτες στάλες της βροχής, ο σαμάν άρχισε να ουρλιάζει.

m

Ε Ν Α

To μοναδικό εργοστάσιο στο Ράνταλ, το Πριονιστήριο Κοκονίνο, με τους επικλινείς ταινιόδρομους και το καμίνι να διαγράφονται σκοτεινά στον πρωινό ήλιο, δέσποζε απειλητικό πάνω απ ' τα κτίρια της πόλης, σαν θυ-μωμένος γονιός. Το πριονιστήριο ήταν το πρώτο κτίσμα στην περιοχή, η πρώτη εισβολή του πολιτισμού σε αυτή την ερημιά και η πόλη είχε ανα-πτυχθεί γύρω του. Μπροστά απ ' το μικρό συγκρότημα γραφείων του πριο-νιστηρίου, δίπλα στην οδό Μέιν, η ξυλεία ήταν τοποθετημένη σε στοίβες που έφθαναν τα τεσσεράμισι μέτρα, έτοιμη να μεταφερθεί με καμιόνια. Πί-σω από τα γραφεία, στην άλλη πλευρά του καμινιού, δίπλα στο ποτάμι, φρεσκοκομμένοι κορμοί στοιβαγμένοι σε πυραμίδες περίμεναν να μετα-τραπούν σε σανίδες.

Ο Γκόρντον πήρε βαθιά ανάσα καθώς περνούσε με το αυτοκίνητο μπρο-στά από το πριονιστήριο στο δρόμο για τη δουλειά. Λάτρευε τη μυρωδιά του πριονιστηρίου· δεν την χόρταινε ποτέ. Παρόλο που το πριονιστήριο υπο-λειτουργούσε το καλοκαίρι, η μυρωδιά του, εκείνο το απολαυστικό πλού-σιο άρωμα του πεύκου και του ρετσινιού, πότιζε τον αέρα αφήνοντας μια υποψία χειμώνα στην κατά τα άλλα αφόρητη αυγουστιάτικη ζέστη. Το φθι-νόπωρο και το χειμώνα, το πριονιστήριο ζέσταινε ολόκληρη την πόλη, με τη ζέστη να διαχέεται από το κέντρο του σαν από ένα γιγάντιο σύστημα κεντρικής θέρμανσης, με τη φρέσκια φυσική μυρωδιά από πριονίδι και τις φλεγόμενες σκίζες να παρασύρονται προς το Βορρά μέχρι το Ριμ και προς το Νότο μέχρι το Σκόου Κρίκ.

Σήμερα το καμίνι δε λειτουργούσε - ούτε μια τολύπη καπνού, ούτε ένας φλεγόμενος κόκκος από πριονίδι δεν δραπέτευε απ' την καμινάδα. Ο Γκόρ-ντον άκουγε παρόλα αυτά τον οξύ ήχο από τις λάμες του πριονιού π ο υ έκοβε κορμούς ανεβάζοντας π ο υ και π ο υ στροφές και είδε το μπλε φορ-τηγάκι του Τιμ Μακντάουελ παρκαρισμένο δίπλα στο συρματόπλεκτο φρά-κτη. Άλλα εννιά δέκα αμάξια ήταν παρκαρισμένα εκεί γύρω.

II

Ο Γκόρντον προσπέρασε το πριονιστήριο και χαιρέτησε, αν και δεν ήξε-ρε αν μπορούσε να τον δει ο Τιμ, παρέκαμψε τη Μέιν, κόβοντας δρόμο από τη γωνία της μικρής αλάνας π ο υ ο Δρ. Γουάτερσον μοιραζόταν ως πάρκιν-γκ με το κατάστημα Σίαρς. Το τζιπ κατηφόρισε και τραντάχτηκε στις τρα-χιές αυλακιές και το ανώμαλο έδαφος του πάρκινγκ, πριν σταθεροποιηθεί στην άσφαλτο του δρόμου. Ο Γκόρντον έριξε μια ματιά στο ρολόι του. Οκτώ και τέταρτο. Πάλι καλά. Είχε αργήσει μόνο ένα τέταρτο. Κοίταξε δεξιά του.

Ένα αγόρι με κοντά παντελόνια -ο γιος του Μπραντ Νίκολσον- προσπα-θούσε να περάσει με ένα ποδήλατο με μεγάλη μπροστινή ρόδα τα χαλίκια της εισόδου - ο Γκόρντον κόρναρε και το χαιρέτησε. Το αγόρι σήκωσε το βλέμμα του ξαφνιασμένο, μετά χαμογέλασε πλατιά και χαιρέτησε κι αυτό, μόλις αναγνώρισε το τζιπ. Ο Γκόρντον πάρκαρε στον άδειο χώρο της απο-θήκης της Πέπσι που βρισκόταν δίπλα. Βγήκε από το αμάξι και περνώντας μέσα από μια μικρή ζούγκλα από αγριόχορτα κατευθύνθηκε προς το αγό-ρι. «Έι, Μπόζο!» φώναξε. «Ήρθε ο μπαμπάς σου ή ακόμα;»

Το αγόρι χαχάνισε. «Δεν με λένε Μπόζο. Μπόμπι με λένε». Ο Γκόρντον κούνησε το κεφάλι του σαν να ντρεπόταν για τον εαυτό του.

«Σωστά. Μπόμπι. Συνέχεια το ξεχνάω».Έσκασε ένα πλατύ χαμόγελο. «Ήρθε ο μπαμπάς σου;»

Το αγόρι έδειξε την μπλε πρόσοψη της αποθήκης. «Εκεί μέσα είναι. Νο-μίζω ότι σε περιμένει να φορτώσετε το φορτηγό».

«Ευχαριστώ, φιλαράκι». Ο Γκόρντον του έγνεψε και προχώρησε γρήγο-ρα στα χαλίκια μέχρι την πόρτα της αποθήκης .Ήταν ανοιχτή, αλλά τα φώ-τα ήταν σβηστά. «Μπραντ!» φώναξε, καθώς έμπαινε μέσα. «Είσαι δω;»

«Εδώ πίσω είμαι. Πέρνα». Ο Γκόρντον πέρασε μπροστά από τον καναπέ, την καρέκλα και το πα-

λιό δρύινο τραπέζι π ο υ συνέθεταν το αυτοσχέδιο γραφείο του Μπραντ και ελίχθηκε μέσα στο λαβύρινθο π ο υ σχημάτιζαν τα στοιβαγμένα κασόνια της Πέπσι. Πάτησε ένα ξέμπαρκο μπουκάλι π ο υ είχε γίνει θρύψαλα στο τσι-μεντένιο πάτωμα και είχε σχηματίσει μια κολλώδη λιμνούλα από γυαλιά κι αναψυκτικό. «Γιατί χωρίς φώτα;» φώναξε.

«Κωλοζέστη εδώ μέσα. Αυτοί οι μεταλλικοί τοίχοι την τραβάνε τη γα-μημένη τη ζέστη. Πιστεύω ότι αν κρατήσουμε σκοτεινό και κλειστό το μέ-ρος θα μείνει δροσερό μέχρι το απόγευμα».

Ο διάδρομος π ο υ σχημάτιζαν τα κασόνια με τις Πέπσι πλάτυνε και ο Γκόρντον διέκρινε το φορτηγό διανομών του Μπραντ παρκαρισμένο με την όπισθεν μπροστά στην πλατφόρμα εκφόρτωσης. Οι πίσω πόρτες ήταν ανοι-κτές. Ο Μπράντ είχε ήδη αρχίσει να φορτώνει και καμιά δωδεκάρα κασό-νια ήταν ήδη στοιβαγμένα στο βάθος του φορτηγού. Ο Γκόρντον υπέγρα-

® ψε την κάρτα προσέλευσης στο πτυσσόμενο τραπεζάκι δίπλα στην πλατ-φόρμα και πήρε το καπέλο του από το καρφί του στον τοίχο. Το φόρεσε. «Τι έχουμε για σήμερα;» ρώτησε, ενώ σήκωνε ένα κασόνι. «Τα κατσικοχώ-ρια;»

Ο Μπραντ έγνεψε καταφατικά και το χοντρό γενειοφόρο πρόσωπο του συσπάστηκε σχεδόν ανεπαίσθητα/Εφτυσε. «Γουίλοου Κρικ, Μπέαρ Γουός, όλα αυτά».

Ο Γκόρντον έβαλε το κασόνι του στο φορτηγό. «Θα 'ρθει ο Νταν να μας βοηθήσει σήμερα;»

«Όχι», είπε ο Μπραντ. Ο Γκόρντον δεν επέμεινε. Αν και χρειάζονταν βοήθεια - στις μικρές απο-

μακρυσμένες περιοχές δεν παράγγελναν πολλά κασόνια, ήταν όμως πολ-λές και μακριά η μία από την άλλη κι αν ήθελαν να τελειώσουν μέχρι να πέ-σει η νύχτα, μάλλον θα έπρεπε να πάρουν δύο φορτηγά. Τα τελευταία τέσ-σερα χρόνια όμως δούλευε για τον Μπραντ Νίκολσον και ήξερε ότι όταν ο Μπραντ έλεγε όχι, εννοούσε όχι. Τελεία και παύλα. Ο Μπραντ δεν ήταν κακός, αλλά χρειαζόταν χρόνος να τον συνηθίσεις.Ήταν - ποια ήταν η λέ-ξη π ο υ έψαχνε; -αδιάλλακτος. Ανένδοτος. Τώρα πια ο Νταν δούλευε μισό μεροκάματο μόνο, λιγότερο κι από μισό, κι ο Γκόρντον αναρωτήθηκε μή-πως είχε παραιτηθεί, μήπως είχε βρει καλύτερη δουλειά, μήπως τον είχε απολύσει ο Μπραντ ή μήπως ήταν απλώς άρρωστος και σήμερα είχε πά-ρει άδεια. Ο Νταν συνήθως τους βοηθούσε σε αυτές τις διαδρομές. Μα ο Γκόρντον ήξερε πως ήταν ανώφελο να ρωτήσει οτ ιδήποτε τον Μπραντ. Σήκωσε άλλο ένα κασόνι.

«Είδα ένα κωλοόνειρο χθες βράδυ, π ο λ ύ παράξενο», ε ίπε ο Μπραντ, αλλάζοντας θέμα. Στάθηκε μία στιγμή, χαϊδεύοντας το μούσι του.

«Αλήθεια;» «Ναι». Ο Μπραντ σήκωσε ένα κασόνι και γέλασε. «Εσύ είσαι του πανε-

πιστημίου.Ίσως μπορείς να μου πεις τι σημαίνει». Ο Γκόρντον έβαλε το κασόνι του στο φορτηγό. «Θα κάνω μια προσπά-

θεια». «Εντάξει. Εγώ κι ο αδερφός μου περνάμε με το αμάξι μέσα από . . . κάτι

χωράφια -» «Δεν το 'ξερα πως έχεις αδερφό». «Δεν έχω. Όνε ιρο είναι, 'ντάξει; Ωραία! Προχωράμε λοιπόν και ο δρό-

μος τελειώνει. Σταματάει μπροστά σε ένα αγροτόσπιτο που το 'χουν βά-ψει άσπρο και το 'χουν κάνει εστιατόριο. Βγαίνουμε απ ' το αμάξι και στε-κόμαστε εκεί και μια παρέα αντρών βγαίνει απ ' το εστιατόριο. Μπροστά εί-σαι εσύ. Μας καλείς για πρωινό κι εμείς ερχόμαστε. Μέσα μοιάζει με κα-

Q φετέρια. Τότε ένας τύπος π ο υ δεν έχω δει ποτέ πριν μπαίνει και αρχίζει να σου μιλάει. Εσύ έρχεσαι κοντά μας και μας λες πως είναι ανάγκη να σε βοη-θήσουμε σε μια έρευνα για αγνοούμενα παιδιά. Βγαίνουμε έξω και χωρι-ζόμαστε όλοι σε ομάδες ανά δύο. Εγώ κι ο αδερφός μου προχωράμε προς κάτι χορταριασμένους λόφους μέχρι που φτάνουμε σε κάτι σαν, ξέρεις μω-ρέ, φαράγγι. Αρχίζουμε να περπατάμε μέσα στο φαράγγι και ξαφνικά χε-ζόμαστε απ ' το φόβο μας. Ακούμε ψίθυρους να έρχονται από τους βρά-χους. Το βάζουμε στα πόδια και φτάνουμε σε κάτι δέντρα. Στα δέντρα αυ-τά υπάρχουν παιδιά, μωρά, που κάθονται σε κάτι μακριές άσπρες κούνιες και γελάνε μόνα τους. Μόνο π ο υ δεν διασκεδάζουν, είναι όλα τους παρα-μορφωμένα και τρελά. Το βάζουμε πάλι στα πόδια, λοιπόν, και τότε βρι-σκόμαστε πάλι μπροστά στο εστιατόριο. "Πάμε να φύγουμε από δω", λέω και πηδάμε κι οι δυο μας στ' αμάξι. Προσπαθώ να βάλω μπρος. Τίποτα. Το αμάξι δεν ξεκινάει.Έχει μείνει από μπαταρία.Ένας περίεργος τύπος βγαί-νει απ ' το εστιατόριο και κρατάει στα χέρια του το καπάκι του ντιστριμπι-τέρ. Πίσω του βγαίνει μια ομάδα αγροτών. Μου χαμογελάνε. Και κρατάνε δικράνια. Και τότε ξύπνησα». Κοίταξε τον Γκόρντον.

«Εντάξει», είπε εκείνος. «Για να δούμε. Στην πραγματικότητα δεν έχεις αδερφό, αλλά στο όνειρο σου έχεις, σωστά;»

«Σωστά». «Και περνούσατε μέσα από χωράφια;» «Σωστά». «Και το εστιατόριο παλιά ήταν σπίτι;» «Ναι». «Και οι κούνιες των παιδιών ήταν άσπρες;» «Μμ». «Μάλιστα. Κι οι αγρότες κρατούσαν δικράνια και νομίζεις ότι με τον ένα

ή τον άλλο τρόπο θα σας έκαναν κακό;» «Σωστά». «Το όνειρο αυτό έχει βαθιά ψυχολογική σημασία», είπε ο Γκόρντον. Προ-

σπάθησε να μείνει σοβαρός, αλλά απέτυχε. Χαμογέλασε πλατιά. «Σημαί-νει ότι είσαι αδερφή».

Ένα μισοφέγγαρο από λευκά δόντια ανέτειλε καταμεσής στο μαύρο μού-σι του Μπραντ, καθώς εκείνος γέλασε. Πήρε ένα καπάκι απ ' το πάτωμα του φορτηγού και το πέταξε στο κεφάλι του Γκόρντον. Εκείνος έσκυψε για να το αποφύγει, το καπάκι έπεσε με ένα μεταλλικό ήχο στο τσιμεντένιο πάτωμα της αποθήκης. «Εγώ φταίω π ο υ σου μιλάω, παλιοκαθήκι».

«Λέω απλά τα πράγματα με τ' όνομά τους». Κατέβηκαν κι οι δύο από το φορτηγό και γύρισαν στην αποθήκη. Ο

II

Μπραντ σήκωσε ένα κασόνι. Κούνησε το κεφάλι του. «Μου 'κοψε τη χο-λή, πάντως .Ήμουν σίγουρος πως έγινε στ' αλήθεια».

Η βροχή ξέσπασε αργά το απόγευμα και η διαδρομή στο δρόμο για το Ριμ με το φορτηγάκι του Μπραντ έγινε σχεδόν αδύνατη. Εκτός από τα τρία φθαρμένα λάστιχα, που γλιστρούσαν και στην παραμικρή υποψία νερού, το φορτηγό είχε και ελαττωματικό συμπλέκτη - τ ο ν οποίο ο Μπραντ συνέ-χεια σκόπευε να φτιάξει, αλλά ποτέ δεν τα κατάφερνε/Εδωσαν μισό κασόνι στο μαγαζί στο Γουίλοου Κρικ κι αποφάσισαν να γυρίσουν στην πόλη.

Το ανεπαίσθητο γρατζούνισμα της κιθάρας του Willie Nelson στο ρα-διόφωνο, μόλις π ο υ ακουγόταν μέσα από τα παράσιτα. Ο Γκόρντον καθό-ταν σιωπηλός στο δρόμο προς το Ράνταλ και κοίταζε το τοπίο. Η βροχή ήταν δυνατή, έμοιαζε με χειμωνιάτικη, και μόνο τα δέντρα π ο υ βρίσκονταν δί-πλα στο δρόμο δ ιακρίνονταν τα άλλα έσβηναν σε μια ιμπρεσσιονιστική καταχνιά. Μπορούσε να δει τον εαυτό του να κάθεται εκεί και να κοιτάζει έξω από το παράθυρο. Σε κάποιον άγνωστο, σκέφτηκε, θα έμοιαζε χαμέ-νος στους στοχασμούς του, απορροφημένος σε βαθυστόχαστες σκέψεις, σε μια περισπούδαστη ιδέα. Ο ίδιος όμως ήξερε ότι τ ίποτα τέτοιο δεν συ-νέβαινε. Σκεφτόταν το εαυτό του να σκέφτεται. Αυτό ήταν όλο.

Υπήρξε μια εποχή, πέντε χρόνια πριν, ακόμα και τρία χρόνια πριν, π ο υ πραγματικά θα σκεφτόταν κάτι - ιδέες για διηγήματα, περιλήψεις για πλο-κές, ευφυείς συνδυασμούς λέξεων. Τότε είχε μόλις τελειώσει το κολέγιο, ήταν νιόπαντρος και γεμάτος όνειρα, όπως εκατομμύρια άλλοι αθώοι, ότι θα γίνει συγγραφέας. Τώρα πια είχε συνηθίσει -άκυρο, ήταν ικανοποιημέ-νος με - τη ζωή του. Είχε πάψει να θεωρεί τη δουλειά του απλά μια μορφή χειρωνακτικής εργασίας π ο υ άφηνε το μυαλό του ελεύθερο για πιο περί-πλοκες σκέψεις, του αρκούσε από μόνη της. Ή τ α ν αρκετά ευχαριστημέ-νος από τη ζωή του, έτσι όπως ήταν. Και γιατί να μην είναι; Είχε μια έξυ-πνη και όμορφη γυναίκα, καλούς φίλους, ζούσε σε ένα ωραίο μέρος, που να πάρει. Τι παραπάνω μπορούσε να επιθυμήσει; Εντάξει, δεν προσέφερε τίποτα στην κληρονομιά της ανθρωπότητας, δεν είχε ούτε το ταλέντο ού-τε την κλίση να γράψει ΤΟ αμερικάνικο μυθιστόρημα. Και τι μ' αυτό;

Αναστέναξε/Ισως έπρεπε να ξαναρχίσει να γράφει. Τουλάχιστον να κά-νει μια προσπάθεια. Προτού στερέψει εντελώς. Υπήρχαν κάποια μισοτε-λειωμένα διηγήματα και οι πρώτες σαράντα σελίδες ενός μυθιστορήματος στο πρώτο δεξιά συρτάρι του γραφείου του.

«Ε!» Ο Μπράντ τον σκούντησε στον ώμο και ο Γκόρντον σήκωσε το βλέμμα του. «Τι τρέχει;»

Ο Γκόρντον κούνησε το κεφάλι του. «Αυτή η γαμημένη η βροχή», είπε.

© Ο Μπραντ χαμογέλασε πλατιά και άρπαξε ένα κουτάκι Πέπσι από το ψυ-

γειάκι και το άνοιξε με θόρυβο. «Εμένα πάντα μου άρεσε η βροχή. Τη γα-μημένη τη ζέστη δεν αντέχω. Ιδρώνω, με τρώνε τα παπάρια μου, σκάει το δέρμα μου, μου 'ρχεται τρέλα».

Ο Εκόρντον ξεκόλλησε από το παράθυρο και πήρε κι εκείνος μια Πέπ-σι. Χαμογέλασε σαρκαστικά. «Γι' αυτό ήρθες να μείνεις στην Αριζόνα».

«Στη Βόρεια Αριζόνα», τον διόρθωσε ο Μπραντ. «Και γιατί δεν μετακόμισες στο'Ορεγκον ή στην Ουάσινγκτον, αν ο' αρέ-

σει τόσο η βροχή; Βρέχει συνέχεια εκεί πέρα». Με την ανάποδη του χεριού του, ο Μπραντ σκούπισε ένα λεπτό ρυάκι

από αναψυκτικό που έσταζε από το μούσι του. «Μου αρέσει η εναλλαγή των εποχών εδώ», είπε. «Και το τοπίο». Γέλασε δυνατά. «Εξάλλου, εδώ ήθε-λε ο γέρος της Κόνι να μου ανοίξει μαγαζί».

Ο Γκόρντον γέλασε κι αυτός.Ήξερε ότι ο Μπραντ και η Κόνι δεν τα πή-γαιναν και τόσο καλά.Όπως συχνά τόνιζε ο Μπραντ, ο γάμος τους ήταν γά-μος συμφέροντος, μόνο π ο υ δεν τον είχαν απειλήσει με καραμπίνα για να την πάρει. Παρόλα αυτά, δεν είχε εξελιχθεί και τόσο άσχημα. Ο πατέρας της Κόνι τού είχε εξασφαλίσει το μονοπώλιο διανομής Πέπσι σε ολόκλη-ρη την περιοχή του Ριμ, τουλάχιστον το ένα τρίτο της Βόρειας Αριζόνα.

Ή τ α ν ήδη πλούσιος, έχοντας κάνει θραύση στην αγορά ζωικών τροφών στο Άινταχο και είχε δώσει στον Μπράντ τόσο το μονοπώλιο όσο και ένα δά-νειο για να ανοίξει την επιχείρηση, υπό τον όρο να παντρευτεί την κόρη του. Τώρα ο Μπραντ ήταν σχεδόν τόσο πλούσιος όσο και ο πεθερός του και μπορούσε να φέρεται όπως ήθελε στην Κόνι. «Η τσούλα μάλλον ανοίγει τα πόδια της σε κάθε άντρα στην πόλη», του άρεσε να λέει. Ο Γκόρντον ήξερε την Κόνι και ήξερε και πώς ήταν η Κόνι εμφανισιακά, και δε συμ-φωνούσε, αλλά δεν είπε τίποτα.

Το φορτηγό πάτησε τη λευκή διαχωριστική γραμμή καθώς κουτρουβα-λούσαν στον τελευταίο λόφο πριν την πόλη και ένα Φολκσβάγκεν που ερ-χόταν από την αντίθετη κατεύθυνση κόρναρε. «Άει γαμήσου!» φώναξε ο Μπραντ, κάνοντας τη χαρακτηριστική κίνηση με το δάχτυλο.

«Δεν νομίζω ότι σε άκουσε», παρατήρησε ο Γκόρντον. «Το παράθυρο σου είναι κλειστό».

«Σκασίλα μου». Ο Γκόρντον χαμογέλασε. «Εξάλλου, την πατούσες τη γραμμή». Ο Μπραντ ξεφύσηξε. «Χέστηκα. Είναι θέμα αρχής». Πέρασαν μια πινακίδα π ο υ έλεγε ότι το όριο ταχύτητας ήταν 55, σχε-

δόν κρυμμένη πίσω από τους θάμνους, και ο Μπραντ πάτησε φρένο. Πο-λύ συχνά ο Τζιμ Γουέλντον ή κάποιο από τα τσιράκια του κρύβονταν στο

m πάρκινγκ μετά την πινακίδα, περιμένοντας αυτούς π ο υ έτρεχαν/Ηταν πα-γίδα της τροχαίας το όριο π ο υ έπεφτε από τα 85 απότομα στα 55 και όλοι οι ντόπιοι την ήξεραν και είχαν το νου τους. Μόνο οι καμπίσιοι και οι του-ρίστες την πάταγαν. Ο Μπραντ έριξε μια ματιά στο πάρκινγκ καθώς περ-νούσαν από μπροστά. «Για δες», είπε. «Δεν έχει μπάτσους σήμερα». Αμέ-σως αύξησε την ταχύτητα στα 75 και γύρισε στον Γκόρντον. «Λοιπόν, βιά-ζεσαι να γυρίσεις σπίτι ή έχεις χρόνο να σταματήσουμε για βενζίνη; Το ρε-ζερβουάρ είναι άδειο και καλό θα ήταν να το γέμιζα απόψε».

«Δεν υπάρχει πρόβλημα», είπε ο Γκόρντον. «Με την ώρα πληρώνομαι». «Τότε θα κάνω γρήγορα». Πέρασαν μέσα από το Γκρέι Μέντοου και σταμάτησαν στο βενζινάδικο

του Τσαρ Κλίφτον, στην άκρη της πόλης. Ο ίδιος ο Κλίφτον βγήκε έξω μό-λις το φορτηγό πέρασε πάνω από το λαστιχένιο καλώδιο που χτυπούσε το καμπανάκι μέσα στο συνεργείο. Ο γέρος περπάτησε αργά προς το μέρος τους. Κοίταξε μια τον Μπραντ και μια τον Γκόρντον. «Πώς πάει;» ρώτησε, ενώ σκούπιζε τα λαδωμένα χέρια του σε ένα εξίσου λαδωμένο κουρέλι.

«Όχι κι άσχημα», απάντησε ο Γκόρντον. Ο ιδιοκτήτης του βενζινάδικου έφτυσε ένα κομματάκι ταμπάκο π ο υ

προσγειώθηκε ακριβώς στα αριστερά του δεξιού μπροστινού λάστιχου του φορτηγού. Λοξοκοίταξε τον Γκόρντον σαν να σκεφτόταν /Εφτυσε ξανά. «Μάθατε τα νέα;» ρώτησε στο τέλος.

Ο Γκόρντον κοίταξε τον Μπραντ, που έβαζε τη μάνικα της αμόλυβδης στο ντεπόζιτο, και κούνησε το κεφάλι του. «Ποια νέα;»

Ο Κλίφτον χαμογέλασε πλατιά, αποκαλύπτοντας τα κιτρινισμένα από το ταμπάκο δόντια του. «Ξέρετε τον πάτερα Σέλγουεϊ;» ρώτησε. «Από την Επισκοπική εκκλησία, μωρέ;»

«Ναι». Ο Γκόρντον δεν πήγαινε στην εκκλησία, αλλά τον πάτερα Σέλ-γουεϊ τον ήξερε.Όλοι τον ήξεραν.

«Την κοπάνησε», είπε απλά ο Κλίφτον. «Κι αυτός κι όλη η οικογένειά του. Αφησε τουλάχιστον πέντε χιλιάδες δολάρια χρέη».

«Μαλακίες!» φώναξε ο Μπραντ. «Δεν το πιστεύω», είπε ο Γκόρντον. «Είναι γεγονός». «Και, πώς; Μάζεψαν τα μπογαλάκια τους και την έκαναν;» Τα μάτια του Κλίφτον έλαμψαν και ο Γκόρντον κατάλαβε ότι το καταδια-

σκέδαζε. «Αυτό είναι το περίεργο. Δεν πήραν τίποτα απολύτως. Όλα τα έπι-πλα, τα ρούχα τους, τα πάντα είναι ακόμα στο σπίτι. Η μπροστινή πόρτα εί-ναι ακόμα ανοιχτή, να φανταστείς. Το μόνο που λείπει είναι το αμάξι τους».

Ο Γκόρντον κούνησε το κεφάλι του. «Τότε πώς ξέρεις ότι δεν πήγαν κά-

II

που για λίγο; Ισως προέκυψε κάποιο επείγον οικογενειακό πρόβλημα ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων και έπρεπε να φύγουν ξαφνικά».

«Δεν προέκυψε τίποτα» «Πού το ξέρεις ότι δεν τους συνέβη κάτι;» «Περάστε από την εκκλησία», είπε ο Κλίφτον. «Τι;» «Περάστε από την εκκλησία». Ο Μπραντ τράβηξε τη μάνικα από το ρεζερβουάρ του φορτηγού, την κρέ-

μασε ξανά στην αντλία και βίδωσε το καπάκι του ντεπόζιτου. Προχώρησε προς τα κει που στέκονταν ο Γκόρντον και ο Κλίφτον. «Γιατί;» ρώτησε.

Ο Κλίφτον χασκογέλασε. «Θα δείτε». Ο Μπραντ πλήρωσε το γέρο και μπήκαν πάλι στο φορτηγό. Βγήκαν στην

εθνική. «Βιάζεσαι να πας σπίτι ή θες να πάμε να δούμε τι γίνεται στην εκ-κλησία;» ρώτησε.

«Πάμε να δούμε». Πέρασαν από το κέντρο της πόλης, το κατάστημα Κ, την Εθνική Τράπε-

ζα Βάλεϊ.Έστριψαν δεξιά αμέσως μετά την αγορά του Ράνταλ. Ο δρόμος, άστρωτος και γεμάτος λακκούβες, σχημάτιζε καμπύλη γύρω από μια μικρή συστάδα δέντρων πριν καταλήξει σε ευθεία κοντά στο νοσοκομείο. Ενάμισι χιλιόμετρο περίπου πιο κάτω συνάντησαν την Επισκοπική εκκλησία.

Ο Μπραντ σταμάτησε το φορτηγό. Ο ΘΕΟΣ ΝΑ ΣΑΣ ΣΤΕΙΛΕΙ ΟΛΟΥΣ ΣΤΗΝ ΚΟΛΑΣΗ Οι λέξεις ξεχώριζαν ορμητικές - έ ν α έντονο κόκκινο με ακανόνιστο πε-

ρίγραμμα πάνω στην απαλή ώχρα του τούβλινου κτιρίου. Τα γράμματα ήταν τουλάχιστον ένα μέτρο σε ύψος και κάλυπταν το βόρειο τοίχο της εκκλη-σίας με τη μπογιά να στάζει ακόμα, σχηματίζοντας σταλακτίτες π ο υ θύμι-ζαν ταινία τρόμου. Τα δύο βιτρό της εκκλησίας ήταν σπασμένα και πολύ-χρωμα κομματάκια γυαλιού ήταν σκορπισμένα στο χαλίκι του πάρκινγκ.

Ο ΔΙΑΟΛΟΣ ΘΑ ΣΤΕΙΛΕΙ ΤΙΣ ΨΥΧΕΣ ΣΑΣ ΣΤΗΝ ΚΟΛΑΣΗ ΣΤΟ ΔΙΑΟΛΟ ΚΑΡΙΟΛΗΔΕΣ Ο Γκόρντον ένιωσε τους παλμούς της καρδιάς του να ανεβαίνουν κα-

θώς κοίταζε την ιεροσυλία. Οι μικρές, σαν χνούδι ροδάκινου, τρίχες στο σβέρκο του σηκώθηκαν όρθιες. Τα μάτια του καρφώθηκαν στα μικρά θραύ-σματα χρωματιστού γυαλιού που γυάλιζαν στον ήλιο. Ποτέ δεν υπήρξε έν-θερμος πιστός, αλλά αυτό ήταν. . .

Ο ΘΕΟΣ ΝΑ ΣΑΣ ΣΤΕΙΛΕΙ ΟΛΟΥΣ ΣΤΗΝ ΚΟΛΑΣΗ Κοίταξε ξανά αυτές τις λέξεις, με τα μάτια του να ακολουθούν την κόκ-

κινη μπογιά που έσταζε και κάλυπτε το χαμηλότερο τμήμα του τοίχου. Και ξαφνικά συνειδητοποίησε ότι δεν ήταν μπογιά.

m

ΔΥΟ

«Αίμα κατσίκας»,ετπβεβαίωσε ο Καρλ Τσμούρα, χώνοντας το κεφάλι του στην πόρτα του γραφείου του σερίφη. «Μόλις τηλεφώνησαν απ' το εργαστήριο».

Ο Τξιμ Γουέλντον σταμάτησε να μαλάζει τα κουρασμένα του μηλίγγια και σήκωσε το βλέμμα του. «Εντάξει, Καρλ. Σ' ευχαριστώ». Σηκώθηκε αρ-γά, πήρε το καπέλο του από την κρεμάστρα δίπλα στο γραφείο του και το φόρεσε. «Για ένα λεπτό», είπε. «Καρλ; Πάρε τηλέφωνο μερικούς απ ' τους αγρότες και τους κτηνοτρόφους της περιοχής. Τσέκαρε μέχρι το Τέρνερ Ντρόου, αν χρειαστεί. Μάθε αν έχασε κανείς τίποτα κατσίκες».

Ο Καρλ έγνεψε. «Έγινε». «Α, και προσπάθησε να πάρεις άλλη μια φορά τον πάτερα Σέλγουεϊ. Ας του

δώσουμε άλλη μια ευκαιρία. Πάω απ' την εκκλησία να δω μήπως μας ξέφυγε κάτι. Θα περάσω και απ' το νοσοκομείο στο γυρισμό να δω μήπως είδε τίπο-τα κάποιος από τους ασθενείς». Αρπαξε τη θήκη με το όπλο του από την κρε-μάστρα στον τοίχο και την φόρεσε. «Ειδοποίησέ με, αν μάθεις οτιδήποτε».

«Μάλιστα». Ο Τξιμ κοίταξε ολόγυρα στο γραφείο, τα μάτια του έψαξαν το δωμάτιο

σαν να είχε ξεχάσει κάτι. Χτύπησε αφηρημένα τις τσέπες του .Ήξερε πως κάτι του είχε ξεφύγει, αλλά δεν μπορούσε με καμία δύναμη να θυμηθεί τι ήταν αυτό. Κούνησε το κεφάλι. Αυτή η υπόθεση τον είχε πραγματικά ανα-στατώσει. Τίποτα παρόμοιο δεν είχε συμβεί στην πόλη του μέχρι τώρα - τ ί -ποτα παρόμοιο δεν είχε συμβεί σε κάποια από τις πόλεις π ο υ ήξερε -και δεν ήταν καθόλου σίγουρος για το τι έπρεπε να κάνει. Βάδιζε στα τυφλά. Είχε ήδη επικοινωνήσει με τον Τιμ Λάρσον- ο Τιμ θα καθάριζε το αίμα και τα σκουπίδια. Είχε τηλεφωνήσει και σε κάποιους υαλουργούς στο Φλά-γκσταφ που θα έρχονταν την επόμενη εβδομάδα για να αντικαταστήσουν τα τζάμια στα παράθυρα. Υπήρχε όμως κάτι π ο υ του διέφευγε.

Αναστέναξε βαθιά και ακολούθησε το βοηθό του στο διάδρομο. Ανοιξε τη μικρή πύλη με το συναγερμό π ο υ χώριζε το κτίριο σε δύο μέρη, πέρα-

σε από το τηλεφωνικό κέντρο και κατευθύνθηκε προς τις συρόμενες πόρ-τες με τα διπλά τζάμια π ο υ οδηγούσαν στο πάρκινγκ.

«Ενα λεπτό! Σερίφη!» Η Ρίτα που καθόταν στο τηλεφωνικό κέντρο του έκανε νόημα. «'Εχω την Επισκοπή στη γραμμή. Δεν θέλατε να τους μιλήσετε;»

Αυτό ήταν. «Ναι. Ευχαριστώ», της είπε. Στράφηκε και προχώρησε στο διάδρομο.

«Γύρνα το στο γραφείο μου. Θα το πάρω εκεί». Προχώρησε στο γραφείο του και σήκωσε το ακουστικό, πατώντας το τετράγωνο κουμπί της γραμ-μής τρία που αναβόσβηνε. «Εμπρός. Εδώ Σερίφης Γούελντον».

«Κύριε Γουέλντον. Εδώ επίσκοπος Σινκλέρ. Με ζητήσατε;» «Χαίρετε, επίσκοπε». Ο Τζιμ σκέφτηκε γρήγορα τις επιλογές π ο υ είχε.

Θα μπορούσε να φλυαρήσει περί ανέμων και υδάτων με τον επίσκοπο, να του πει τα νέα με το μαλακό. Θα μπορούσε να μπει κατευθείαν στο θέμα, χωρίς περιστροφές. Θα μπορούσε να το παίξει ντετέκτιβ, να πάρει το υπη-ρεσιακό του ύφος. Αποφάσισε να μπει αμέσως στο θέμα. «Επικοινώνησε κα-θόλου μαζί σας ο πάτερ Σέλγουεϊ σήμερα;»

«Όχι, δε μιλήσαμε καθόλου». «Επομένως δεν ξέρετε τι συνέβη εδώ;» Η φωνή του επισκόπου ακούστηκε επιφυλακτική. «Όχι. Τι συνέβη;» «Κάποιος ή κάποιοι βεβήλωσαν την Επισκοπική εκκλησία· έσπασαν όλα

τα παράθυρα, βεβήλωσαν το χώρο -» «Την Επισκοπική εκκλησία;» «Και δεν είναι μόνο αυτό». Ο Τζιμ σταμάτησε για ένα δευτερόλεπτο,

δεν ήταν σίγουρος πώς να συνεχίσει. «Βλέπετε, Επίσκοπε, κάποιος έγρα-ψε. . . βρισιές... σε όλη την πρόσοψη του κτιρίου».

«Βρισιές;» «Με αίμα κατσίκας».

Έπεσε μια μακριά σιωπή από την άλλη άκρη της γραμμής. «Ο Τιμ Λάρσον με πήρε τηλέφωνο σήμερα το πρωί», συνέχισε ο Τζιμ. «Ο Τιμ είναι ο καντηλα-νάφτης της εκκλησίας. Τέλος πάντων, μου είπε ότι βεβήλωσαν την εκκλη-σία, μου είπε να περάσω από εκεί όσο το δυνατόν γρηγορότερα. Εγώ -»

«Τι είδους βρισιές;» ρώτησε ο επίσκοπος. «Είστε σίγουρος ότι θέλετε να ακούσετε;» «Είμαι σίγουρος ότι έχω ξανακούσει τέτοια λόγια, κύριε Γουέλντον. Πι-

θανώς να τα έχω πει και ο ίδιος». «Ήταν τρεις γραμμές. Η πρώτη έλεγε: "Θ Θεός να σας στείλει στην κόλα-

ση". Η επόμενη: "Ο Θεός θα στείλει τις ψυχές σας στην κόλαση", και η τελευ-ταία: "Στο διάολο καριόληδες". Κάλυπταν όλη την πρόσοψη του κτιρίου».

Ο επίσκοπος δεν είπε τίποτα.

Ο Τζιμ έβηξε για να καθαρίσει το λαιμό του. «Γι' αυτό σας τηλεφώνησα. Καταλαβαίνετε, δεν ξέρουμε τι ακριβώς έγινε εδώ και θέλαμε να μάθουμε αν επικοινώνησε ο πατέρας Σέλγουεϊ μαζί σας».

Η φωνή του επισκόπου ήταν ατάραχη. «Οχι δεν έχει επικοινωνήσει. 0α έπρεπε, όμως. Τι είπε σε σας σχετικά με όλα αυτά; Δεν έχει ιδέα ποιος θα μπορούσε να έχει κάνει κάτι τέτοιο;»

Ο Τζιμ καθάρισε πάλι το λαιμό του. «Εεε, αυτό είναι το θέμα, επίσκο-πε. Δεν ξέρουμε π ο ύ είναι ο πατέρας Σέλγουεϊ».

«Δεν ξέρετε π ο ύ είναι;» «Όχι. Ο Τιμ προσπάθησε να μιλήσει πρώτα μαζί του, πριν πάρει εμένα,

για να του πει τι έγινε, αλλά κανείς δεν απαντούσε/Επειτα, όταν πήγα από το σπίτι του, μισή ώρα περίπου μετά, δεν ήταν κανείς εκεί. Ό λ η η οικογέ-νεια έλειπε. Η εξώπορτα ήταν ανοιχτή, αλλά το σπίτι ήταν άδειο. Κάποιοι άντρες μου είναι εκεί τώρα, ερευνούν το σπίτι, αλλά δεν φαίνεται να συ-νέβη κάτι στην οικογένεια. Το αμάξι τους λείπει και έχουμε λόγους να υπο-πτευόμαστε ότι το πήραν για να πάνε κάπου».

Η φωνή του επίσκοπου έγινε απότομα ψυχρή, αυστηρή. «Τι ακριβώς προσπαθείτε να πείτε, κύριε Γούεντον;»

«Τίποτα, επίσκοπε. Ό π ω ς σας είπα, ήδη, δεν γνωρίζουμε τι συνέβη. Σ' αυτή τη φάση, θέλουμε απλώς να μιλήσουμε με τον πατέρα Σέλγουεϊ και να μάθουμε αν γνωρίζει οτιδήποτε για την υπόθεση».

«Τι υπαινίσσεστε;» Η φωνή του είχε τον ίδιο τόνο, αλλά υπήρχε μια απειλή στον τόνο αυτό, ένας υπαινιγμός άτεγκτης, άμεσα επιβαλλόμενης εξουσίας.

Ο Τζιμ έκλεισε τα μάτια του, καθώς άρχιζε να νιώθει κάποια απογοήτευ-ση. Δεν σιχαινόταν τίποτα περισσότερο από τους πολίτες που προσπαθού-σαν να κάνουν τον καμπόσο, που προσπαθούσαν να του υποδείξουν πώς να κάνει τη δουλειά του, αλλά κράτησε ένα σταθερό, ψύχραιμο, υπηρεσιακό τό-νο στη φωνή του. «Δεν υπαινίσσομαι τίποτα απολύτως. Απλώς -»

«Δεν πιστεύετε ότι κάτι μπορεί να έχει συμβεί στην οικογένεια Σέλ-γουεϊ; Μπορεί να έχουν πέσει θύματα απαγωγής».

«Εξετάζουμε όλες τις πιθανότητες, επίσκοπε. Αλλά, για να είμαι ειλι-κρινής, στο σημείο αυτό της έρευνας, ο πατέρας Σέλγουεϊ φαίνεται περισ-σότερο ύποπτος παρά θύμα. Βρήκαμε τα δακτυλικά του αποτυπώματα πα-ντού μέσα στην εκκλησία».

«Προφανώς τα δακτυλικά του αποτυπώματα υπάρχουν παντού μέσα στην εκκλησία. Για τη δική του εκκλησία πρόκειται».

«Δακτυλικά αποτυπώματα με αίμα;» Ο Τζιμ μπορούσε να νιώσει σχεδόν την οργή του επισκόπου στη σιωπή

της τηλεφωνικής γραμμής.

II

«Επίσκοπε;» «Ναι;» Ο Τζιμ ζάρωσε απ ' την ψυχρότητα στη φωνή του συνομιλητή του. «Θέ-

λουμε, απλώς, να μιλήσουμε στον Σέλγουεϊ αμέσως. Αυτό είναι όλο. Αν πρόκειται να απαγγελθούν κατηγορίες για την υπόθεση αυτή, πρέπει να απαγγελθούν από την Εκκλησία».

«Σε αυτό έχετε δίκιο, κύριε Γούελντον». Ο Τζιμ κοίταξε το ρολόι του. «Ακούστε, πρέπει να πάω στην εκκλησία

σε λίγα λεπτά. Θα μπορούσατε να μου κάνετε ένα τηλεφώνημα σε περίπτωση που ο πάτερ Σέλγουεϊ έρθει σε επαφή μαζί σας ;Ή αν μάθετε οτιδήποτε σχετικά;»

«Φυσικά». Ακολούθησε μισό λεπτό παγωμένης σιωπής. «Και, Σερίφη;» «Μάλιστα;» «Θα στείλω έναν προσωρινό αντικαταστατή για να αναλάβει τα καθήκο-

ντα του πατέρα Σέλγουεϊ, μέχρις ότου ξεκαθαριστεί η υπόθεση αυτή. Θα στεί-λω ακόμη και κάποιον για να εκτιμήσει τις ζημιές. Μπορείτε, παρακαλώ, να ενημερώσετε τους ενορίτες ότι οι λειτουργίες θα συνεχίσουν κανονικά;»

«Μάλιστα. Και θα σας τηλεφωνήσω αν προκύψει -» Ακούστηκε ένα κλικ, καθώς νεκρώθηκε η γραμμή. «- οτιδήποτε». Ο Τζιμ έκλεισε με δύναμη το τηλέφωνο, βρίζοντας τον

επίσκοπο. «Μαλάκα», είπε φωναχτά. Ποιος νόμιζε τέλος πάντων ότι ήταν ο παλιομπάσταρδος; Ο Θεός; Αρπαξε ένα μολύβι από το γραφείο του και βγήκε από το δωμάτιο, έσπασε το μολύβι στα δύο και το πέταξε στο γεμάτο με άμμο σταχτοδοχείο στο διάδρομο.Έγνεψε στη Ρίτα καθώς πέρασε ξα-νά από το τηλεφωνικό κέντρο. «Αν με ζητήσει κανείς, πες ότι θα επικοι-νωνήσω εγώ μαζί τους».

«Εντάξει». Γιατί έπρεπε κάτι τέτοιο να συμβεί στη δική του πόλη, αναρωτήθηκε

ενώ προχωρούσε προς το πάρκινγκ. Γιατί δεν μπορούσε να συμβεί στο Πέι-σον ή στο Πρέσκοτ ή στο Κέιπ Βέρντε; Βάδισε με μεγάλα βήματα προς το καινούργιο αμάξι στην άλλη άκρη του πάρκινγκ. Ένα τέτοιο συμβάν δεν ταίριαζε σε μια μικρή πόλη. Κάτι τέτοιο έπρεπε να συμβεί στη Νέα Υόρκη ή στο Λος Αντζελες, σε μια από εκείνες τις μεγαλουπόλεις με τις περίερ-γες αιρέσεις και τις συμμορίες.

Ξεκλείδωσε το αυτοκίνητο, μπήκε μέσα και φόρεσε τη ζώνη του.Έβα-λε μπρος, έβαλε πρώτη με όλη του τη δύναμη και ξεκίνησε, με τα πίσω λά-στιχα να στριγκλίζουν καθώς έβγαινε από το πάρκινγκ με κατεύθυνση την εκκλησία, αφήνοντας πίσω του σημάδια από λάστιχο.

m

Τ Ρ Ι Α

Ο Κλέι Χένρι ήταν κτηνοτρόφος όλη του τη ζωή, όπως και ο πατέρας του και ο π α π π ο ύ ς του πριν από εκείνον. Ποτέ όμως δεν είχε δει κάτι παρόμοιο.

Ο Κλέι μόρφασε και έφτυσε. Είχε τη γεύση του αίματος στο στόμα του. Πηχτό και βαρύ στην ατμόσφαιρα, υγρό και βρωμερό στη ζέστη του μεση-μεριού, εισχωρούσε στα ρουθούνια του, πότ ιζε τις αισθήσεις του. Ο Κλέι ένιωθε σαν να πν ιγόταν μέσα σε αυτό. Μπροστά του, στο καφετί και τσα-λαπατημένο χορτάρι του χωραφιού, και οι έξι κατσίκες του κείτονταν σφαγ-μένες, με το λαιμό τους να χάσκει ανοιχτός, σχισμένος με κάποιο κοφτε-ρό εργαλείο. Αίμα υπήρχε παντού: στο έδαφος , στο μπερδεμένο μαλλί των κουφαριών, στα π ο ύ π ο υ λ α των δυο κοτόπουλων π ο υ είχαν έρθει κακαρί-ζοντας να ερευνήσουν την υπόθεση. Ο Κλέι διέκρινε μεμονωμένες σταγό-νες ξεραμένου αίματος στους μακριούς μίσχους από το χορτάρι στα πόδ ια του. Από την ανοιχτή τρύπα στο λαιμό της π ιο κοντινής του κατσίκας πρό-βαλλαν τα έντερα στριμμένα σαν ένα κομμάτι σκοινί στο αιματοβαμμένο χώμα, όμοια με ένα πρησμένο, παραμορφωμένο φίδι .Έμοιαζε σαν εκείνος π ο υ είχε ξεριζώσει το λαιμό της κατσίκας να έχωσε στη συνέχεια το χέρι του στο άνοιγμα π ο υ αιμορραγούσε, να έφθασε μέχρι κάτω στα σωθικά του ζώου π ο υ ξεψυχούσε για να βγάλει έξω τα έντερά του. Μακριά κομμάτια από έντερα κρέμονταν και από τα άλλα πέντε κουφάρια.

Ένα κοτόπουλο τσιμπολογούσε τεμπέλικα ένα ματωμένο έντερο και ο Κλέι του έριξε μια κλωτσιά. Το κοτόπουλο τσίριξε μανιασμένα, χ τυπούσε μάταια τις φτερούγες του και έτρεξε κρώζοντας πίσω στον αχυρώνα.

Ο Κλέι πέρασε τη γλώσσα του από τα δόντια και τα ούλα του, γεύτηκε ξανά το αίμα, και έφτυσε για να καθαρίσει το στόμα του. Οι μύγες είχαν ήδη καταφτάσε ι .Ήταν εκατοντάδες από δαύτες , έμοιαζε σαν να είχαν έρ-θει όλες οι μύγες της κομητείας, και τώρα μαζεύονταν όλες μαζί σε κάθε κηλίδα αίματος, πετώντας σπασμωδικά με κάθε κίνηση του Κλέι, για να ξανακάτσουν αμέσως μετά π ά ν ω στα κουφάρια. Το χωράφι ήταν ήσυχο, αν

© εξαιρέσεις τις μύγες -ακόμα και τα κοτόπουλα ήταν σ ιωπηλά- και ο Κλέι αισθάνθηκε.. .όχι φόβο ακριβώς, αλλά μια παράξενη απειλή. Το ίδιο ακρι-βώς συναίσθημα είχε νιώσει λίγο πριν το ατύχημά του, όταν εκείνα τα τε-λευταία δευτερόλεπτα ήξερε ότι τα δύο αμάξια θα συγκρούονταν και δεν μπορούσε να κάνει τ ίποτα για να το αποφύγει. Το βουητό δυνάμωσε στα αφτιά του και κοίταξε τα ακρωτηριασμένα ζώα. Έφτυσε ξανά. Ήξερε ότι έπρεπε να καθαρίσει αυτήν την αηδία όσο το δυνατόν γρηγορότερα, πριν αρχίζουν τα ψοφίμια να γεννούν αρρώστιες και κολλήσουν και τα υπόλοι-πα ζωντανά, αλλά σκέφτηκε ότι έπρεπε πρώτα να φωνάξει τον Τζιμ Γου-έλντον. Ο σερίφης σίγουρα θα ήθελε να ενημερωθεί για το γεγονός αυτό.

Ένας περίεργος μηχανικός ήχος ξεχώρισε ξαφνικά μέσα από το βουη-τό και ο Κλέι σήκωσε το βλέμμα του. Στην άλλη άκρη του λιβαδιού διέ-κρινε ένα σύννεφο σκόνης να σηκώνεται από το χωματόδρομο που οδηγούσε στο σπίτι. Κάποιος ερχόταν να τον δει. Ο Κλέι μισόκλεισε τα μάτια του, προσπαθώντας να δει ποιος ήταν, αλλά δεν τα κατάφερνε από την από-σταση εκείνη. Άκουσε και αναγνώρισε το δυνατό μηχανικό ήχο από τη μη-χανή του φορτηγού του Λόρεν Γούιλμπανκ. Τι θα μπορούσε να θέλει ο Λό-ρεν; αναρωτήθηκε. Στάθηκε για μια στιγμή παρακολουθώντας το σύννεφο σκόνης να κινείται προς το σπίτι, έπειτα, κρατώντας το «κακό» του πόδι με το δεξί του χέρι, άρχισε να διασχίζει κουτσαίνοντας το χωράφι προς το σημείο όπου είχε σταματήσει το φορτηγό.

Ο Λόρεν περίμενε στα σκαλιά της βεράντας όση ώρα ο Κλέι έκανε το γύ-ρο του παλιού αχυρώνα. Ο ψηλός, οστεώδης αγρότης έπαιζε αφηρημένα και νευρικά με δυο πετραδάκια στα χέρια του, με το βλέμμα στο βορινό χωράφι, στο σπασμένο σκελετό του ανεμόμυλου, αλλά σηκώθηκε όρθιος μόλις είδε τον Κλέι να πλησιάζει και πέταξε τα πετραδάκια στο χώμα. Σή-κωσε το καπέλο του ενώ σηκωνόταν κι ο ίδιος. «Πού στο καλό ήσουν;Όλο το πρωί προσπαθώ να σε βρω στο τηλέφωνο».

Ο Κλέι ανέβηκε κουτσαίνοντας τα σκαλοπάτια και κρατήθηκε από το σιδερένιο κιγκλίδωμα για να στηριχτεί/Εβγαλε μια κόκκινη μπαντάνα από τη δεξιά μπροστινή του τσέπη και σκούπισε τον ιδρώτα από το μέτωπο του. «Κάποιος έσφαξε όλες μου τις κατσίκες», είπε. «Έκοψε τους λαιμούς τους».

«Γι' αυτό προσπαθούσα να σου τηλεφωνήσω. Το ίδιο συνέβη σε όλους». Ο Κλέι τον κοίταξε επίμονα. «Τι;» «Σκότωσαν όλες τις κατσίκες μου. Και του'Εις, του Τζόνι, του Χένρι,

όλων». «Με τον ίδιο τρόπο;»

Q Ο Λόρεν έγνεψε καταφατικά. «Έκοψαν το λαιμό και τράβηξαν έξω τα

σπλάχνα τους. Μοιάζει σαν να το έκαναν με ανοιχτήρι κονσέρβας ή κάτι τέτοιο. Οι καταραμένες μύγες είναι παντού».

«Ναι, και εδώ τα ίδια». Ο Κλέι κάθισε στο πάνω σκαλί. Κοίταξε προς το μέρος που βρίσκονταν σφαγμένες οι έξι κατσίκες του. Δεν μπορούσε να τις δει από εκεί, τα ψηλά χορτάρια και τα αγριόχορτα έκρυβαν τα κουφά-ρια τους, αλλά του φάνηκε πως μπορούσε να ακούσει το ακατάπαυστο βού-ισμα από τις μύγες. Ο ήχος έμοιαζε να αντηχεί στο μυαλό του. «Ετοιμαζό-μουν να πάρω τηλέφωνο τον Γουέλντον», είπε. «Να δω τι σκοπεύει να κά-νει για όλα αυτά».

Ο Λόρεν τον κοίταξε. Με το καπέλο του έδιωξε μια μύγα από το πρό-σωπο του. «Κανείς δεν τηλεφώνησε εδώ ακόμα;»

Ο Κλέι κούνησε αρνητικά το κεφάλι του μπερδεμένος. «Μπορεί και να τηλεφώνησαν/Ελειπα στα χωράφια όλη μέρα. Γιατί;»

«Χριστέ μου», είπε ο Λόρεν. Κλώτσησε το κάτω σκαλοπάτι με την φθαρ-μένη μπότα του, χαμηλώνοντας το βλέμμα του. Ένα κομμάτι ξεραμένου γρασιδιού ξεκόλλησε από την άκρη του σκαλιού και έπεσε στο έδαφος. «Δεν έμαθες τι έγινε;»

Ο Κλέι κούνησε το κεφάλι του. Ο Λόρεν έμεινε σιωπηλός για μια στιγμή. «Ξέρεις την Επισκοπική εκ-

κλησία;» είπε τελικά. «Αυτή π ο υ είναι μετά το νοσοκομείο;» Ο Κλέι κούνησε το κεφάλι του. «Ξέρεις ότι δεν πηγαίνω στην εκκλησία». «Εντάξει, δεν έχει σημασία. Είναι η εκκλησία που πάει η Βέρνα. Ολο-

καίνουργια, μοντέρνα, πολύ ωραία. Αυτό π ο υ έγινε είναι ότι κάποιος έγρα-ψε σε όλη την πρόσοψη της εκκλησίας αυτής. "Να πάτε όλοι στην κόλα-ση" και τέτοιες μαλακίες. Με αίμα κατσίκας».

«Με αίμα κατσίκας;» Ο Λόρ.εν έγνεψε πριν προλάβει ο Κλέι να ξεστομίσει τις λέξεις. «Ναι. Ο

Καρλ Τσμούρα είναι στο τηλέφωνο όλο το πρωί. Τηλεφωνεί σε όλους τους κτηνοτρόφους της περιοχής. Μάλλον θα σε πήρε και σένα, αλλά έλειπες».

«Ήμουν έξω στα χωράφια», επανέλαβε ο Κλέι. Σηκώθηκε, κρατώντας το πόδι του και μια έκφραση πόνου διαγράφηκε στο πρόσωπο του, καθώς τα-λαντεύτηκε μέχρι να σταθεί όρθιος. «Καλύτερα να τους πάρω τηλέφωνο, τότε». Κρατώντας το κάγκελο μισοπερπάτησε, μισοσύρθηκε στο τελευταίο σκαλοπάτι. Τράβηξε απότομα την ξεχαρβαλωμένη σκουριασμένη πόρτα και την κράτησε ανοιχτή για τον Λόρεν. «Οα 'ρθεις ή θα μείνεις εκεί πέρα;»

Ο Λόρεν ανέβηκε τα σκαλοπάτια και έπιασε τη σήτα της πόρτας πριν χτυπήσει. Ο Κλέι περπατούσε κιόλας στο μακρύ διάδρομο π ο υ οδηγούσε στο πίσω μέρος του σπιτιού.

«Έχεις καφέ ή τ ίποτα τέτοιο;» ρώτησε ο Λόρεν. Ο Κλέι κούνησε το χέρι του προς την κατεύθυνση της κουζίνας. «Δεν

είχα χρόνο να φτιάξω το πρωί», φώναξε. «Κάνε τον κόπο να φτιάξεις λίγο. Ξέρεις πού είναι».

Ο Λόρεν μπήκε στην παλιά κουζίνα/Ηταν, όπως πάντα, πεντακάθαρη, ακριβώς όπως την είχε η Γκλέντα. Το ίδιο αναιμικό μισοπεθαμένο αναρ-ριχητικό φυτό πάλευε να επιβιώσει πάνω στο ψυγείο από το Σίαρς, τα ίδια ξεθωριασμένα πλαστικά λουλούδια τοποθετημένα στο ίδιο καφετί ψάθι-νο καλάθι στο κόκκινο και άσπρο καρό τραπεζομάντιλο π ο υ σκέπαζε το τραπέζι . Η παμπάλαια κουζίνα γκαζιού παρέμενε , όπως πάντα, γυαλι-σμένη, με τις λιγοστές μαύρες χαρακιές να ξεχωρίζουν θολά πάνω στην αστραφτερή πορσελάνη. Μέσα από το μεγάλο παράθυρο πάνω από το νε-ροχύτη ο πρωινός ήλιος έριχνε τις αχτίδες του φωτίζοντας ολόκληρο το δωμάτιο.

Ο Λόρεν περπάτησε στα άσπρα πλακάκια και έφτασε τα ντουλάπια που κρέμονταν από τους τοίχους πάνω από τις δυο πλευρές του νεροχύτη. Πή-ρε ένα μισογεμάτο κουτί με καφέ, μέτρησε δυο μεζούρες και τις έριξε στην καφετιέρα του Κλέι. Ετοιμαζόταν να γεμίσει την καφετιέρα με νερό, όταν άκουσε ένα δυνατό κρότο από το πίσω μέρος του σπιτιού. Άδειασε βια-στικά το νερό, πετώντας το φλιτζάνι στο νεροχύτη και έτρεξε στο διάδρο-μο. «Κλέι;» φώναξε. «Κλέι;»

Προχώρησε με μεγάλα γρήγορα βήματα στο διάδρομο, ενώ οι μπότες του αντήχησαν δυνατά στη σιωπή της αγροικίας. Τίποτα δεν ακουγόταν από τα δωμάτια/Εριξε μια ματιά στο δωμάτιο όπου έραβε παλιά η Γκλέντα. Τί-ποτα. Στην κρεβατοκάμαρα του Κλέι. Τίποτα.

Στο γραφείο του Κλέι. Ο αγρότης ήταν ξαπλωμένος στο πάτωμα μέσα σε ένα σωρό από πε-

σμένα βιβλία και γκρεμισμένα μπιχλιμπίδια. Τα μάτια του ήταν ορθάνοιχτα, με τις κόρες παγωμένες, στραμμένες σε αφύσικα στραβές γωνίες και πολ-λά κόκκινα σημάδια υπήρχαν κάθετα στα μάγουλα του. Το στόμα του έμοι-αζε να είχε ανοιχτεί βίαια- η γλώσσα πρόβαλλε μέσα από τα γυμνωμένα δό-ντια του. Τα δάχτυλα στα χέρια του Κλέι ήταν σφιγμένα και αίμα έσταζε πηχτό από τα δύο μεσαία δάχτυλά του.

Ο Λόρεν έκανε πίσω παραπατώντας, μόλις κοίταξε στο δωμάτιο, αη-διασμένος από τη σαπρή μυρωδιά της βίας π ο υ γινόταν πιο έντονη από τη βαριά ατμόσφαιρα κλεισούρας π ο υ είχε εκείνο το χωρίς παράθυρα δωμά-τιο. Άρπαξε την κάσα της πόρτας και έγειρε στον τοίχο του διαδρόμου, κλείνοντας τα μάτια του και παίρνοντας βαθιές ανάσες. Οι τοίχοι του γρα-φείου ήταν πιτσιλισμένοι με αίμα και οι μύγες με κάποιο τρόπο είχαν ήδη

II

εφορμήσει στο δωμάτιο. Ο Λόρεν άκουγε το μονότονο τρελαμένο βουητό τους, καθώς εκείνες ρίχνονταν με την ψυχή τους στο αίμα. Το βουητό τους ακουγόταν αφύσικο μέσα στο σιωπηλό σπίτι.

Ο Λόρεν προχώρησε σκοντάφτοντας στο διάδρομο προς την κουζίνα. Και σταμάτησε. Από πού προερχόταν όλο εκείνο το αίμα; Είχε δει μόνο εκείνο το ίχνος στα σφιγμένα δάχτυλα του Κλέι. Υπήρχαν και εκείνα τα αμυδρά σημάδια στο πρόσωπο του αγρότη, αλλά το υπόλοιπο σώμα του έμοιαζε ανέπαφο. Ο Λόρεν γύρισε πίσω και, παίρνοντας μια βαθιά ανάσα, κράτησε την αναπνοή του και κοίταξε από τη γωνία μέσα στο γραφείο.

Κάτι μικρό, κάτι π ο υ κρυφογελούσε, κάτι που φαινόταν κόκκινο και ροζ, έτρεξε από το πτώμα του Κλέι σε ένα σημείο κάτω από το κρεβάτι. Ο Λό-ρεν ένιωσε το σφυροκόπημα του φόβου να κόβει το ρυθμό της καρδιάς του. «Ει!» φώναξε.

Το πλάσμα βγήκε γρήγορα κάτω από το κρεβάτι και μέσα σε μια φρε-νιασμένη θολούρα έτρεξε στα πόδια του Λόρεν, τον άγγιξε λίγο κάτω από τα γόνατα και τον έριξε κάτω. Για μια παράλογη, ανακόλουθη ασυνάρτητη στιγμή ο Λόρεν βρέθηκε ξαπλωμένος φαρδύς-πλατύς στο πάτωμα να κοι-τάει τα νεκρά μάτια του Κλέι Χένρι, να παρακολουθεί τη δική του πανικό-βλητη αντανάκλαση στα άψυχα εκείνα μάτια/Επειτα, κάτι μικρό, κοφτερό, επώδυνο χώθηκε στο πίσω μέρος του κρανίου του και ο Λόρεν έχασε τις αισθήσεις του.

Τ Ε Σ Σ Ε Ρ Α

Ο Γκόρντον καθόταν μπροστά στο ανοιχτό παράθυρο και χτυπούσε τα πλή-κτρα της γραφομηχανής με το μικρό επ ι τραπέζ ιο πλαστικό ανεμιστήρα στραμμένο στο π ρ ό σ ω π ο του. Ακόμα και με το τεχνητό αυτό αεράκι εξα-κολουθούσε να ιδρώνει, ο ιδρώτας κυλούσε στα μάγουλά του σε αλμυρά ρυάκια, πέφτοντας π ο υ και π ο υ από το πρόσωπο του στο λευκό χαρτί. Ο Μ π ρ α ν τ είχε δίκιο. Η ζέστη ήταν άθλια. Πέρασε το χέρι του από τα υγρά μαλλιά του. Είχε αρχίσει να σιχαίνεται το καλοκαίρι, στ' αλήθεια να το σι-χαίνεται. Μια τέτοια σκέψη ήταν ενάντια στο αμερικάνικο πνεύμα, το γνώ-ριζε. Υποτίθεται ότι έ π ρ ε π ε να λατρεύει τις μεγάλες καλοκαιρινές μέρες, να θέλει να παίζει βόλεϊ και άλλα τέτοια σπορ, να πηγαίνει σε πικνίκ, να ακού-ει Beach Boys. Δε νύχτωνε όμως πριν τις εννιά και οι μέρες ήταν καυτές, υγρές και ενοχλητικές. Το να ζεσταίνεται κουβαλώντας καφάσια ήταν κατανοη-τό" ήταν αναμενόμενο. Αλλά ακόμα και εδώ, με σορτς και χωρίς μπλουζά-κι, εξακολουθούσε να ιδρώνει. Και ενώ δαχτυλογραφούσε , η γυμνή του πλάτη κολλούσε επώδυνα στην ξύλινη καρέκλα. Το βράδυ βέβαια και αρ-γά το απόγευμα δρόσιζε κάπως τώρα π ο υ είχαν έρθει οι μουσώνες. Αλλά τα πρωινά η κατάσταση ήταν δραματική.

Η Μαρίνα, από την άλλη, λάτρευε το καλοκαίρι. Πάντα το λάτρευε, και κατά πάσα π ιθανότητα θα το λάτρευε πάντα, ένας Θεός ξέρει γιατί. Την έβλεπε ξαπλωμένη πάνω στη Διαστημική Κουβέρτα της - π ο υ έμοιαζε με αλουμινόχαρτο- στο ξέφωτο μπροστά από το σπίτι να προσπαθε ί να ενι-σχύσει το ελαφρύ μαύρισμά της. Ο Γκόρντον ήπιε μια γουλιά παγωμένο τσάι από το ψηλό ποτήρι δ ίπλα στη γραφομηχανή. Αν και μόλις είχε βάλει το ποτό , το ποτήρι είχε ήδη ιδρώσει, μια στρογγυλή λιμνούλα είχε σχημα-τιστεί στην ξύλινη επιφάνεια του γραφείου και ο Γκόρντον τη σκούπισε με την άκρη του χεριού του. Βάζοντας το ποτήρι π ίσω στη θέση του, ξανα-διάβασε την πρόταση π ο υ είχε μόλις γράψει, σκέφτηκε για ένα λεπτό, έπει-τα τράβηξε το χαρτί από τη γραφομηχανή, το τσαλάκωσε και το πέταξε

9 στο ξεχειλισμένο καλάθι αχρήστων. Στο γρασίδι, η Μαρίνα γύρισε μπρού-μυτα και κοίταξε στο παράθυρο με το αριστερό της χέρι να σκιάζει τα μά-τια της σαν γείσο. «Το άκουσα αυτό», είπε.

Ο Γκόρντον κοίταξε προς το μέρος της χαμογελώντας. «Κάνει πολλή ζέστη για να δουλέψω».

«Τα ίδια λες όλη μέρα». «Ισχύει όλη μέρα». Η Μαρίνα σηκώθηκε, γύρισε από την άλλη μεριά, η πλάτη της ήταν ένα

μπερδεμένο μωσαϊκό από την οδοντωτή επιφάνεια της Διαστημικής Κου-βέρτας.Έσκυψε για να μαζέψει τα γυαλιά ηλίου της και το αντηλιακό, χα-ρίζοντας στο Γκόρντον μια πανοραμική θέα του ολοστρόγγυλου κώλου της. Ο Γκόρντον σφύριξε δυνατά. Εξακολουθώντας να σκιάζει τα μάτια της από τη λάμψη του μεσημεριάτικου ήλιου, η Μαρίνα γύρισε και τον κοίταξε. «Αφού δεν πρόκειται να δουλέψεις, πάμε στην πόλη. Έχω κάτι δουλειές να κάνω».

«Τι δουλειές;» «Δουλειές». Του έβγαλε τη γλώσσα της. «Και αυτό για το σφύριγμα. Γου-

ρούνι». Ο Γκόρντον την κοίταζε, ενώ εκείνη δίπλωνε την κουβέρτα σε ένα μι-

κρό τετράγωνο και, αφού την έβαλε κάτω από τη μασχάλη της, διέσχισε ξυπόλητη το γεμάτο πέτρες χώμα προς την πλαϊνή πόρτα του σπιτιού. Εί-χε πάρει λίγα κιλά αυτό το καλοκαίρι, διαπίστωσε ο Γκόρντον. Ό χ ι τόσα π ο υ να γίνεται αντιληπτό -εξακολουθούσε να φαίνεται λεπτή, ακόμα και με το μικροσκοπικό της μπικίν ι - αλλά υπήρχε ένα μικρό, μόλις ευδιάκρι-το φούσκωμα στο επ ίπεδο κάποτε στομάχι της. Βέβαια, κοίτα ποιος μι-λούσε. Κοίταξε την μπάκα του που διαρκώς μεγάλωνε. Παρά την αυξανό-μενη ζήτηση για αναψυκτικά λόγω του καλοκαιριού και την επιπλέον δου-λειά π ο υ είχε, άρχιζε να κάνει μπυροκοιλιά. Το φόρτωμα και το ξεφόρτω-μα δυνάμωνε τα χέρια του, αλλά δεν έκανε τίποτα απολύτως για το στο-μάχι του. Χαμογέλασε/Ισως θα έπρεπε να αρχίσουν και οι δύο να γυμνά-ζονται - να πάρουν τη βιντεοκασέτα της Τζέιν Φόντα ή κάτι τέτοιο, να αρ-χίσουν, για παράδειγμα, αερόμπικ.

Η Μαρίνα πέρασε από το γραφείο, έβαλε το κεφάλι της στο άνοιγμα της πόρτας, καθώς κατευθυνόταν προς το μπάνιο. «Θα κάνω ένα ντους!» φώναξε. «Ντύσου και εσύ!»

Μορφάζοντας, ο Γκόρντον έκανε μπροστά, για να ξεκολλήσει το δέρμα του από την καρέκλα και σκέπασε τις λιγοστές σελίδες που είχε γράψει. Πή-γε δίπλα στο υπνοδωμάτιο, πέρασε πάνω από το μικρό σωρό με τα ρούχα της Μαρίνας στο πάτωμα και έκανε το γύρο του μπρούτζινου κρεβατιού που

II

ήταν σκεπασμένο με ένα πάτσγουορκ. Είχαν πάρει το κρεβάτι αυτό λίγα χρόνια πριν από ένα παζάρι της εκκλησίας και η Μαρίνα είχε περάσει πολ-λές ώρες τα σαββατοκύριακα ξύνοντας τη σκουριά από το μέταλλο για να το επαναφέρει στην αρχική του κατάσταση. Η ντουλάπα αντίκα δίπλα ήταν δώρο της μητέρας της. Ο Γκόρντον άνοιξε το συρτάρι στο κάτω μέρος της ντουλάπας και έβγαλε ένα ζευγάρι αθλητικά παπούτσια. Έψαξε για κα-τάλληλο πουκάμισο. Μετά από μια επιπόλαιη επιθεώρηση της γκαρντα-ρόμπας του, τράβηξε από μια κρεμάστρα ένα φανταχτερό πολύχρωμο χα-βανέζικο πουκάμισο. Δεν είχε τίποτα πιο καλοκαιρινό/Εβαλε το πουκάμι-σο και κάθισε στο κρεβάτι για να δέσει τα παπούτσια του.

Παρόλο που έμεναν στο Ράνταλ πάνω από τέσσερα χρόνια, ο Γκόρντον ποτέ δεν είχε προσαρμοστεί στις απότομες αλλαγές του καιρού και των εποχών π ο υ χαρακτήριζαν το μετεωρολογικό κλίμα της Βόρειας Αριζόνα. Μάλλον για ψυχολογικούς λόγους, εξακολουθούσε να πείθει τον εαυτό του κάθε χρονιά ότι αυτό ήταν παράτυπο, ότι τα καλοκαίρια δεν ήταν συνήθως τόσο ζεστά, ότι οι χειμώνες δεν ήταν συνήθως τόσο κρύοι. Για αυτό την γκαρνταρόμπα του αποτελούσαν ρούχα για ήπιο κλίμα που φορούσε και στην Καλιφόρνια. Πράγμα που σήμαινε ότι ψηνόταν το καλοκαίρι, πάγωνε το χειμώνα και σπανίως είχε κάτι κατάλληλο να φορέσει.

Είχαν μάθει για το Ράνταλ από τη Τζίνι Τζόνσον, μια από τις συναδέλ-φους της Μαρίνας στο γυμνάσιο/Ενα σαββατοκύριακο η Τζίνι συνάντησε τυχαία την παλιά της συγκάτοικο από το κολέγιο και της είπε ότι της είχε γίνει μια πρόταση - τ η ν οποία είχε απορρίψει - για μια θέση καθηγήτριας στο Ράνταλ της Αριζόνα. «Είναι μια πανέμορφη μικρή πόλη», είχε πει. «Θα μου άρεσε πολύ να ζω εκεί, αλλά δεν πληρώνουν καλά. Ακούγεται όμως ακρι-βώς σαν αυτό π ο υ ψάχνετε», είπε η Τζίνι στη Μαρίνα. «Το σχολείο ψάχνει για κάποιον π ο υ να διδάσκει Αγγλικά και δαχτυλογράφηση, τα οικόπεδα είναι φτηνά, ζεις την εναλλαγή και των τεσσάρων εποχών και ο πληθυσμός της πόλης ανέρχεται στον τεράστιο αριθμό των. . .τριών χιλιάδων κατοί-κων. Πάντα έλεγες ότι εσύ και ο Γκόρντον θέλετε να φύγετε από τη Νότια Καλιφόρνια».

«Αριζόνα;» είπε ο Γκόρντον, όταν η Μαρίνα τού μετέφερε την πληρο-φορία.

«Είναι ψηλά, κοντά στο Φλάγκσταφ», εξήγησε. Ο Γκόρντον άρχισε να κάνει μορφασμούς αηδίας και εκείνη τον χτύπησε παιχνιδιάρικα στο μά-γουλο. «Σοβαρέψου.Έχει μερικά πολύ όμορφα μέρη εκεί».

«Στην Αριζόνα;» Παρόλα αυτά, πήγαν στο Ράνταλ το επόμενο σαββατοκύριακο. Και οι

δύο τους ερωτεύτηκαν αμέσως την πόλη.Ήταν μια αναζωογονητική καθάρια

II φθινοπωρινή μέρα, χωρίς ούτε ένα σύννεφο στο γαλανό ουρανό και είχαν έρθει από τα νοτιοδυτικά, παίρνοντας την παλιά εθνική από το Πρέσκοτ. Η πρώτη άποψη της πόλης έμοιαζε με πίνακα των Κάρριε & Ιβ ή με βου-κολική εικόνα σε μια έντεχνα ρετουσαρισμένη καρτ-ποστάλ. Πέρασαν με το αμάξι από μια κορυφογραμμή. Από κάτω η πόλη ήταν φωλιασμένη σε μια στενόμακρη κοιλάδα. Το μόνο κτίριο που φαινόταν καθαρά από εκεί-νη την προνομιούχα θέση ήταν το πριονιστήριο. Γύρω από αυτό, καμινά-δες που κάπνιζαν και επικλινείς στέγες σπιτιών ξεπρόβαλλαν ανάμεσα σε γυμνές βελανιδιές, λεύκες σε διάφορες αποχρώσεις και πράσινα πεύκα. Εδώ και κει γαλάζιες αναλαμπές -ρυάκια ή ποταμάκια ή λ ιμνούλες- δια-κρίνονταν μέσα στην πρασινάδα. Στο Βορρά, δεσπόζοντας σε ολόκληρη την περιοχή, στεκόταν το Ρ ιμ- ένα πελώριο επιβλητικό δασώδες οροπέ-διο που απλωνόταν θεαματικά από ορίζοντα σε ορίζοντα.

Στην πρώτη του επαφή με την πόλη ο Γκόρντον άρχισε να χαμογελά πλατιά, με τον ενθουσιασμό να διαγράφεται στο πρόσωπο του. Πάρκαρε στην άκρη του δρόμου, βγήκε από το αυτοκίνητο και άρπαξε την Κάνον του.

Έβγαλε αρκετές φωτογραφίες του μαγευτικού τοπίου και, αφού τελείωσε το φιλμ, πήρε βαθιές ανάσες, ρουφώντας την πολυσύνθετη ευωδιά του ζω-ντανού δάσους και των καιγόμενων καυσόξυλων. Κοίταξε το πανόραμα κά-τω. «Αυτό είναι», είπε. «Αυτή είναι η πόλη μας».

Η Μαρίνα έβηξε δυνατά μέσα από το αμάξι: ένα μελοδραματικό θεατρικό «α-χεμ». Τον κοίταξε. «Δεν νομίζεις ότι θα έπρεπε να ζητήσεις και τη δική μου γνώμη, πριν κάνεις σημαντικές δηλώσεις σχετικά με την πόλη "μας";»

Ο Γκόρντον στράφηκε έκπληκτος. «Δεν σου αρέσει;» Η Μαρίνα βγήκε από το αυτοκίνητο και περπάτησε στην άκρη του βρά-

χου, κοιτάζοντας τη θέα γύρω της. Προσποιήθηκε ότι σκεφτόταν για λίγο. «Εντάξει είναι», είπε τελικά όσο πιο επιτηδευμένα μπορούσε. Κοίταξε προς το μέρος του με ανασηκωμένα φρύδια.

Και τότε έσκασε ένα χαμόγελο. Η Μαρίνα πέρασε από συνέντευξη για τη θέση στο γυμνάσιο την επό-

μενη εβδομάδα και την προσέλαβαν. Αγόρασαν το σπίτι δύο μήνες μετά, έπειτα από αρκετά σαββατοκύριακα αναζήτησης στην περιοχή.

Ο Γκόρντον αρχικά ήθελε να αγοράσουν μια αναπαλαιωμένη αγροικία -ονειρευόταν να ζήσει μια κινηματογραφική εμπειρία σε μια μικρή πόλη, με μια αγελάδα για φρέσκο γάλα και δυο κότες για αυγά - αλλά οι μόνες αγροικίες που ήταν διαθέσιμες ήταν πολύ ακριβές για το βαλάντιο τους. Ακό-μη και με το στεγαστικό δάνειο και δανεικά από τους γονείς τους, δεν μπό-ρεσαν να αγοράσουν παρά μόνο κάτι μικρό. Ό μ ω ς το σπιτάκι τους ήταν απομονωμένο, έξω από την πόλη, και πίσω του απλώνονταν μια έκταση

& Εθνικού Δρυμού.Ήταν μια μονοκατοικία με ξύλινο σκελετό στη μέση μιας πυκνά δεντροφυτεμένης έκτασης. Οι προηγούμενοι ιδιοκτήτες είχαν χτί-σει ένα μικρό κοτέτσι δίπλα στην αποθήκη με τα εργαλεία στο πίσω μέρος της αυλής και είχαν καθαρίσει μια μεγάλη έκταση στο πλάι του σπιτιού για καλλιέργειες. Ο Γκόρντον ήταν ευχαριστημένος. Οι προηγούμενοι ιδιο-κτήτες είχαν, ακόμη, προσθέσει στο σπίτι αρκετά μεγάλα παράθυρα, π ο υ προσέφεραν άπλετη θέα του Ριμ και του δάσους π ο υ το περιέβαλλε.

Τον πρώτο χρόνο, ο Γκόρντον και η Μαρίνα έκαναν πολλές αλλαγές: με-τέτρεψαν μια γωνία της κουζίνας που χρησιμοποιούταν ως πρόχειρη τρα-πεζαρία για το πρωινό σε μικρό σολάριουμ, επίπλωσαν το σπίτι με αντίκες της Μαρίνας, έβαψαν τους ξεφλουδισμένους τοίχους άσπρους, διαμόρ-φωσαν την αποθήκη για να βάζουν εκεί καυσόξυλα. Ναι, ο χειμώνας ήταν πιο κρύος από όσο είχε φανταστεί ο Γκόρντον και το καλοκαίρι πιο ζεστό. Και ο ίδιος κύκλος είχε επαναληφθεί την επόμενη χρονιά. Αλλά του άρε-σε πολύ να μένει εκεί .Ήταν όλα όσα είχε ελπίσει ότι θα είναι. Λάτρευε το σπίτι, λάτρευε το δάσος, λάτρευε το Ράνταλ. Διάολε, ακόμη και τη χειρω-νακτική δουλειά του λάτρευε.

Η Μαρίνα βγήκε από το μπάνιο ντυμένη και έτοιμη για έξω. Προχώρη-σε στο υπνοδωμάτιο και στάθηκε στην πόρτα κοιτάζοντάς τον, με τα μά-τια της να πηγαίνουν από τα βρώμικα παπούτσια του στο κομμένο σορ-τσάκι του, πριν σταματήσουν τελικά στο απαράδεκτο χαβανέζικο πουκά-μισο του. «Δεν φαντάζομαι να σκοπεύεις να βγεις έτσι έξω;» τον ρώτησε.

«Δεν έχω και τίποτα άλλο να φορέσω». «Και το καινούργιο γαλάζιο κοντομάνικο πουκάμισο π ο υ σου πήρα;» «Είναι άπλυτο». Η Μαρίνα κούνησε το κεφάλι της. «Αν συναντήσουμε κανέναν, θα κά-

νω πως δεν σε ξέρω». Ο Γκόρντον έσκασε ένα πλατύ χαμόγελο. «Μήπως θέλεις να περπατάω

δέκα βήματα πίσω σου; Καλού κακού;» «Αυτό τώρα ήταν αστείο;» Ο Γκόρντον πήρε το πορτοφόλι και τα κλειδιά του από το κομοδίνο και

έκανε να βγει από το δωμάτιο. «Στάσου», του είπε η Μαρίνα, σαν να θυμήθηκε κάτι. «Καλύτερα να αλ-

λάξεις, εδώ που τα λέμε. Ξέχασα ότι πρέπει να περάσω και από το ιατρείο του Δρ. Γουάτερσον».

«Για ποιο λόγο;» «Α, δεν είναι τίποτα». «Είναι ανοιχτό τα Σάββατα;» Η Μαρίνα έγνεψε καταφατικά.

Ο Γκόρντον έψαξε στο πρόσωπο της για σημάδια ενδεικτικά ασθένει-ας. «Τι συμβαίνει;»

«Σου είπα. Τίποτα. Πάω απλώς για ένα τσεκ απ». «Γιατί δεν ξέρω εγώ τίποτα για αυτό το τσεκ απ;» «Γιατί δεν πρόκειται για τ ίποτα σημαντικό. Ντύσου μόνο, για να φύ-

γουμε». Η φωνή της ακούστηκε ενοχλημένη, και πήγε στην ντουλάπα, από όπου έβγαλε ένα τζιν Λιβάις και το πέταξε στο κρεβάτι. «Βάλε αυτό», του είπε. Ο Γκόρντον φόρεσε το παντελόνι, ενώ η Μαρίνα σκάλιζε την ντου-λάπα για να βρει πουκάμισο. Τελικά διάλεξε ένα απλό πράσινο βαμβακε-ρό πουκάμισο. «Εδώ είμαστε. Γύρισε μόνο τα μανίκια».

Ο Γκόρντον υποκλίθηκε μπροστά της. «Στις διαταγές σας. Επιθυμεί τί-ποτα άλλο η κυρία;»

Εκείνη γέλασε. «Όχι. Μπορείς να αφήσεις αυτά τα παπούτσια». Ο Γκόρντον φόρεσε τα ρούχα του.

Π Ε Ν Τ Ε

Ο Γκόρντον κάθισε στο μικρό κλιματιζόμενο δωμάτιο για ένα διάστημα π ο υ έμοιαζε με αιωνιότητα, ρίχνοντας πότε π ό τ ε μια ματιά στο ρολόι το ίχου π ο υ κρεμόταν πάνω από την πόρτα. Οι πελώριοι δείκτες του κινούνταν σε μια οδυνηρά αργή παρωδία του χρόνου, δευτερόλεπτα π ο υ μετρούσαν σαν λεπτά, λεπτά π ο υ μετρούσαν σαν ώρες .Ήξερε ήδη απέξω και με κάθε λε-πτομέρεια τις π ινελιές π ο υ συνέθεταν τις τρεις υδατογραφίες στον τοίχο της αίθουσας αναμονής και τώρα απλώς κοίταζε το κενό. Κάθε λίγο έπαιρ-νε ένα περιοδ ικό α π ό το χαμηλό γυάλινο τραπεζάκι μπροστά του -Πτή-σεις, Η επιστήμη των υπολογιστών, ακόμα και Σύγχρονη Ιατρική- και έψαχνε στις γυαλιστερές σελίδες του για κάποιο ενδιαφέρον θέμα. Είχε εξαντλή-σει τα περιοδικά και ήταν έτοιμος να πάρει στα χέρια του τη Βίβλο για παι-διά, όταν άκουσε τη φωνή της Μαρίνας να έρχεται πν ι χ τή μέσα από το χο-ντρό φιμέ κρύσταλλο π ο υ χώριζε το γραφείο της γραμματέως α π ό την αί-θουσα αναμονής. Άφησε κάτω το βιβλίο και σήκωσε το βλέμμα του. Μια αμυδρή, πολύχρωμη κίνηση διακρινόταν π ίσω από το θαμπό τζάμι.

Το π ρ ό σ ω π ο της Μαρίνας ήταν αμήχανο, ένα συνονθύλευμα συγκρου-όμενων συναισθημάτων, όταν μπήκε βιαστικά στην αίθουσα αναμονής χώ-νοντας μια δ ιπλωμένη συνταγή στην τσάντα της. Φόβος και χαρά, άγχος και ενθουσιασμός, όλα πάλευαν για μια θέση στο πρόσωπο της. Η Μαρίνα κοί-ταξε γύρω στην άδεια αίθουσα αναμονής, σαν να μην τον έβλεπε , έπειτα κάρφωσε το βλέμμα της πάνω του με ένα αβέβαιο χαμόγελο στα χείλη. Το π ρ ό σ ω π ο της ήταν κόκκινο. «Είμαι έγκυος», είπε.

Ο Γκόρντον ανοιγόκλεισε τα μάτια του ξαφνιασμένος, χωρίς να κατα-λαβαίνει, χωρίς να 'ναι σίγουρος ότι άκουσε καλά. «Τι;» ε ίπε .

«Είμαι έγκυος». Ο Γκόρντον κούνησε το κεφάλι του, ακόμα δεν π ίστευε στα αφτιά του.

Τι ήταν αυτό τώρα; Τι στο διάολο γ ινόταν εδώ πέρα; Η Μαρίνα είχε έρθει στο γιατρό μόνο για ένα τσεκ απ, υπόθεση ρουτίνας. Ο Δρ. Γουάτσον ήθε-

λε μόνο να την εξετάσει, να ελέγξει αν όλα δούλευαν κανονικά. Πώς στα κομμάτια ανακάλυψε ότι ήταν έγκυος;

Πώς ήταν δυνατόν να είναι έγκυος; Η Μαρίνα προσπάθησε να χαμογελάσει, μια απόπειρα που πέτυχε μό-

νο εν μέρει. Άνοιγε και έκλεινε νευρικά το μεταλλικό κούμπωμα της τσά-ντας της. «Πρέπει να μιλήσουμε», είπε.

Ο Γκόρντον κούνησε το κεφάλι του καταφατικά χωρίς να μιλήσει, είχε μείνει άναυδος, δεν πίστευε όσα είχε ακούσει.

Η Μαρίνα τον πλησίασε και έπιασε το χέρι του, κοιτάζοντας γύρω στην άδεια αίθουσα αναμονής. «Εγώ...»

«Στο αμάξι, όταν βγούμε έξω», της είπε. «Δεν θέλω να το συζητήσω εδώ μέσα».

Σύννεφα που προμήνυαν την απογευματινή καταιγίδα είχαν αρχίσει να μαζεύονται πάνω από το Ριμ, με τη μαύρη σκιά τους να σκεπάζει εντελώς το βόρειο κομμάτι του ουρανού. Τα δυο ψηλά πεύκα δίπλα στο ιατρείο υψώνονταν στο σκοτεινό φόντο, με τα ψηλότερα κλαριά τους να φωτίζο-νται ακόμη από τον απογευματινό ήλιο, δημιουργώντας ένα παράξενα ψεύ-τικο αποτέλεσμα. Στην άλλη μεριά του δρόμου η μαύρη μεταλλική καμι-νάδα του πριονιστηρίου φωτιζόταν ακόμα από τον ήλιο. Βάδισαν στο χα-λίκι του άδειου πάρκινγκ μέχρι το τζιπ, π ο υ ήταν παρκαρισμένο δίπλα στο κατάστημα Σίαρς. Ο Γκόρντον ξεκλείδωσε την πόρτα της Μαρίνας. «Γιατί δεν μου μίλησες νωρίτερα γι' αυτό;»

«Δεν ήμουν σίγουρη. Δεν ήθελα να σε ανησυχήσω». «Δεν ήθελες να με ανησυχήσεις; Δεν ήθελες να με ανησυχήσεις;» ο τό-

νος της φωνής του ανέβηκε, ο θυμός ζωγραφίστηκε στο πρόσωπο του. «Πι-στεύεις πως είναι καλύτερα τώρα που μου το ξεφουρνίζεις έτσι;» Γέλασε κοφτά. «Χριστέ μου. Θα μπορούσες τουλάχιστον να με προετοιμάσεις». Ο Γκόρντον έκανε το γύρο μπροστά από το αμάξι για να πάει στη θέση του οδηγού.

«Δεν ξέρω καν αν θα το κρατήσω», είπε σιγανά η Μαρίνα. Ο Γκόρντον σήκωσε το κεφάλι του. «Τι;» «Είπα, δεν ξέρω αν θα το κρατήσω». Ο Γκόρντον την κοίταξε επίμονα για μια στιγμή και εκείνη διέκρινε τον

πόνο να καταγράφεται στο πρόσωπο του. Τα καστανά του μάτια, ασυνήθι-στα καθαρά, έμοιαζαν προβληματισμένα. Συνάντησαν τα δικά της και αμέ-σως στράφηκαν αλλού. Ο Γκόρντον άνοιξε την πόρτα του, μπήκε μέσα, ενώ η Μαρίνα σκαρφάλωσε στο τζιπ από τη μεριά της και έκλεισε προσεκτικά την πόρτα. Ο Γκόρντον έβαλε μπροστά.

«Νόμιζα ότι ήθελες να μιλήσουμε», είπε η Μαρίνα.

II

«Θέλω».Έβαλε όπισθεν. «Αλλά δε θέλω να το κάνω εδώ, μέσα στο πάρ-κινγκ». Βγήκε στη Μέιν.Ένα μπλε φορτηγάκι - τ ο φορτηγάκι του Τιμ Μακ Ντάουελ- πέρασε προς την αντίθετη κατεύθυνση και κόρναρε, ένα χέρι βγήκε από την καμπίνα του φορτηγού και τους χαιρέτησε. Ο Γκόρντον έβγαλε και το δικό του χέρι έξω από το παράθυρο και ανταπέδωσε κουρα-σμένα το χαιρετισμό. Αναστέναξε δυνατά. «Χριστέ μου», ε ίπε .Έμεινε για λίγο σιωπηλός. «Εντάξει. Πάρε τα πράγματα από την αρχή».

Η Μαρίνα χαμογέλασε άτονα. «Λοιπόν, περίπου ένα μήνα πριν. . .» Ο Γκόρντον δεν γέλασε. Αντίθετα, τα χαρακτηριστικά του προσώπου

του ήταν τραβηγμένα, σχεδόν θυμωμένα. «Τι συνέβη; Δεν. . .δούλεψαν τα χάπια σου;»

«Προφανώς όχι». Το τζ ιπ επιτάχυνε μπροστά στο βενζινάδικο του Τσαρ Κλίφτον βγαίνο-

ντας από την πόλη. Ο Γκόρντον κούνησε το κεφάλι του. «Μα το ποσοστό αποτυχίας δεν είναι κάπου στο μηδέν κόμμα ένα τοις εκατό;»

«Κάπου εκεί». Ο Γκόρντον την κοίταξε καχύποπτα. «Τα έπαιρνες όμως, έτσι;» «Αυτό δεν αξίζει ούτε καν να το σχολιάσω». Η φωνή της ήταν ψυχρή. Τα μάτια του συνάντησαν τα δικά της. «Εντάξει», είπε. «Λυπάμαι». «Και πολύ καλά κάνεις». Τώρα ήταν η δική της φωνή θυμωμένη. «Εγώ δεν

ήθελα παιδιά από την αρχή, θυμάσαι; Εγώ θα πρέπει να κουβαλάω μέσα μου αυτό το μωρό σχεδόν για ένα χρόνο και μετά να είμαι η ακούραστη σκλάβα του για άλλα δύο χρόνια. Εγώ θα πρέπει να το ταΐζω και να το φροντίζω».

«Εντάξει. Συγγνώμη». Έμειναν σιωπηλοί για λίγο. «Πες μου λοιπόν τι έγινε». Η Μαρίνα αναστέναξε. «Η περίοδος μου δεν ήρθε στην ώρα της. Περί-

μενα μια βδομάδα, λίγες μέρες ακόμα και μετά τηλεφώνησα στο Δρ. Ουά-τερσον. Σκέφτηκα να σου το πω, αλλά.. .δεν ήμουν σίγουρη. Δεν ήθελα να σε ανησυχήσω. Έτσι αποφάσισα να μη σου πω τίποτα μέχρι να σιγουρευ-τώ. Ο γιατρός μού πήρε αίμα για εξετάσεις λίγες μέρες πριν». Κοίταξε έξω από το παράθυρο, παρατήρησε το θολό πράσινο του τοπίου π ο υ περνού-σε πλάι τους, καθώς το τζ ιπ έτρεχε με θόρυβο στο δρόμο που ξεδιπλωνό-ταν μέσα στο δάσος. Το μουντό φως του ουρανού πριν την καταιγίδα περ-νούσε ανάμεσα στα δέντρα, κάνοντάς τα να μοιάζουν με κάγκελα σε κελί φυλακής.

«Και;» την παρότρυνε ο Γκόρντον. Εκείνη γύρισε και τον κοίταξε. «Και;» «Συνέχισε».

Η Μαρίνα αναστέναξε ξανά και η φωνή της, όταν μίλησε, ήταν χαμηλή, σαν μουρμουρητό, σαν να μιλούσε μόνη της και όχι σε εκείνον. «Προσευ-χήθηκα στο Θεό να μην είμαι έγκυος.Ήξερα ότι θα γινόταν κάτι τέτοιο».

«Ναι;» Κούνησε το κεφάλι της, με μισόκλειστα μάτια. Φαινόταν κουρασμένη,

και τράβηξε από τα μάτια της ένα παραστρατημένο τσουλούφι. «Ξέρεις για το μωρό της Τζούλι Καμπέλ, σωστά;»

Ο Γκόρντον έγνεψε καταφατικά και συνοφρυώθηκε. Τον Ιούνη, η Τζούλι Καμπέλ είχε γεννήσει πέντε ολόκληρους μήνες πριν την ώρα της· οι γιατροί ακόμη δεν μπορούσαν να καταλάβουν γιατί. Ο πρόωρος τοκετός στο πίσω μέρος της μαιευτικής πτέρυγας στο Γενικό Νοσοκομείο του Ράνταλ θύμιζε περισσότερο έκτρωση. Το έμβρυο, που γεννήθηκε νεκρό, ήταν ελάχιστα με-γαλύτερο από μια γροθιά, με ασχημάτιστο ακόμα σώμα και πρόσωπο.

«Και για το μωρό της Τζόνι Κούπερ πέρσι;» Το μωρό της Τζόνι Κούπερ είχε γεννηθεί κι αυτό πρόωρα και νεκρό. Ο Γκόρντον έγνεψε πάλι καταφατικά. «Και για εκείνο της Σούζαν Στράτφορντ;» «Τι προσπαθείς να μου πεις; 'Οτι φοβάσαι να κάνεις παιδί;» Η φωνή του

μαλάκωσε. «Κοίτα, η γέννηση ενός παιδιού είναι μια φυσιολογική διαδι-κασία. Οι τρεις αυτές περιπτώσεις ήταν απλώς ατυχείς συμπτώσεις. Θα πάμε στο Φοίνιξ και θα σε εξετάσει ένας κανονικός γιατρός. Σε ένα κανο-νικό νοσοκομείο. Εκεί κάνουν εξετάσεις για αυτά τα θέματα. Θα ξέρουμε εκ των προτέρων αν το παιδί είναι καθυστερημένο, παραμορφωμένο, ποι-ες είναι οι πιθανότητες για πρόωρο τοκετό ή να γεννηθεί νεκρό. Θα ξέ-ρουμε μέχρι και αν θα είναι αγόρι ή κορίτσι, γαμώτο».

«Μπορούμε να δοκιμάσουμε να κάνουμε όλες τις εξετάσεις, αλλά...» εί-πε η Μαρίνα. Σταμάτησε προσπαθώντας να σκεφτεί/Εκλεισε τα μάτια της, έκανε μασάζ στα βλέφαρα με τον αντίχειρα και το δείκτη του δεξιού της χεριού. Άνοιξε τα μάτια και κοίταξε τον Γκόρντον. «Μάλλον δεν πρόκειται για ατυχείς συμπτώσεις. Ο Δρ. Ουάτερσον πιστεύει ότι συνδέονται μετα-ξύ τους».

Το βλέμμα του καρφώθηκε απότομα πάνω της. Εκείνη έδειξε έξω από το παρμπρίζ. «Το δρόμο να κοιτάς». «Τι στην οργή εννοείς;» «Ο γιατρός δεν ξέρει τι συμβαίνει. Δεν ξέρει καν αν συμβαίνει κάτι. Αλλά,

για σκέψου λίγο. Και οι τρεις τους -η Τζούλι, η Τζόνι και η Σούζαν- ζουν στα βόρεια της πόλης, όπως και εμείς. Και οι τρεις είναι κάτω από τα τριά-ντα πέντε, όπως και εμείς. Και οι τρεις παίρνουν νερό από την αντλία από τα Πηγάδια του Τζερόνιμο -»

0 «Το γαμημένο το νερό!» «Δεν ξέρουμε αν.. .» «Έπρεπε να το καταλάβω!» «Να καταλάβεις τι; Δεν υπάρχει τ ίποτα να καταλάβεις. Ο Δρ. Ουάτερ-

σον μου ανέφερε απλώς όσα η Τζούλι, η Τζόνι και η Σούζαν είχαν κοινά. Μπορεί να μην είναι τίποτα - μπορεί και να 'ναι».

«Μπορεί να μην είναι τίποτα;» «Κοίτα, μπορεί να είναι συμπτώσεις. Απλώς, ο Δρ. Ουάρτερσον πιστεύει

ότι κάτι άλλο συμβαίνει κι ίσως και ήθελε να με προειδοποιήσει. Καλού κακού».

«Μπορεί να συμβαίνει κάτι άλλο; Τρία νεκρά μωρά σε διάστημα ενός χρόνου; Σε μια τόσο μικρή πόλη;»

«Εσύ δεν έλεγες ότι μάλλον είναι ατυχείς συμπτώσεις;» «Έκανα λάθος, εντάξει;Έκανα λάθος». Είχαν περάσει το πλυντήριο του

Τόντο και κατέβαιναν το μικρό χωματόδρομο που έφτανε μέχρι το σπίτι τους. Ο Γκόρντον έμεινε σιωπηλός για λίγα λεπτά. Στο πρόσωπο του, όταν τον κοίταξε, πάλευαν ο θυμός και η απογοήτευση. Μια βαθιά ρυτίδα είχε χαραχτεί ανάμεσα στα φρύδια του, το σαγόνι του ήταν σφιγμένο. Πάτησε με δύναμη το φρένο του τζιπ π ο υ έτρεχε, ελάττωσε ταχύτητα και έστριψε στο χωματόδρομο. «Πρέπει να γίνει κάποια έρευνα για το θέμα αυτό», εί-πε. «Θα τηλεφωνήσω στον Οργανισμό Προστασίας Περιβάλλοντος, στις τοπικές αρχές, στις κρατικές υπηρεσίες, σε όποιον μπορέσω να σκεφτώ. Που να πάρει ο διάβολος, θα τους κάνω μήνυση».

«Σε ποιον θα κάνεις μήνυση;» «Σε...». Ο Γκόρντον κόμπιασε. «Σε οποιονδήποτε ευθύνεται για όλα αυ-

τά». Πάρκαρε μπροστά στο σπίτι τους και έσβησε τη μηχανή.Έμεινε σιω-πηλός για ένα λεπτό, κοιτάζοντας τη δεντροστοιχία δίπλα στο αμάξι. Ακού-στηκε να ανασαίνει βαθιά.Όταν μίλησε ξανά, η φωνή του ήταν σιγανή. «Τι θέλεις να κάνεις;»

«Λοιπόν, νομίζω ότι πρέπει να πάμε στο Φοίνιξ όπως είπες και να κά-νουμε κάποιες εξετάσεις». Ακούμπησε το χέρι της στο δικό του. «Και με-τά μπορούμε να κάνουμε τις συνηθισμένες φυσιολογικές ερωτήσεις: Θέ-λουμε μωρό; Αντέχουμε οικονομικά ένα μωρό;Όλα αυτά».

«Τις φυσιολογικές ερωτήσεις;» Ο Γκόρντον χαμογέλασε θλιμμένα. «Χρι-στέ μου».

Ο ουρανός ήταν κατάμαυρος τώρα, όλα τα σημάδια του καυτού πρωι-νού είχαν σβήσει. Μια σταγόνα νερού έπεσε στο παρμπρίζ. Και άλλη μια. Και άλλη μια. Η Μαρίνα έδειξε το σπίτι. «Καλύτερα να πάμε μέσα. Αρχισε να βρέχει».

0 Ο Γκόρντον δεν είπε τίποτα. Η Μαρίνα τον κοίταξε για μια στιγμή, έπειτα έστρεψε την προσοχή της

στο παρμπρίζ π ο υ το πιτσίλιζε η βροχή. Αρκετές σταγόνες έσκαγαν στο τζάμι, δημιουργώντας ένα δίχτυ από μικροσκοπικούς καταρράκτες π ο υ έπεφταν στο χαραγμένο λάστιχο των υαλοκαθαριστήρων όπου το νερό σχη-μάτιζε δύο λιμνούλες. Με την άκρη του ματιού της είδε τον Γκόρντον να μετακινείται, τον άκουσε να παίρνει τα κλειδιά του από τη θέση ανάμεσά τους. Ο Γκόρντον άνοιξε την πόρτα, βγήκε έξω και έτρεξε προς το σπίτι. Η Μαρίνα περίμενε λίγο, μέχρι να ξεκλειδώσει ο Γκόρντον την μπροστινή πόρτα του σπιτιού και μετά τον ακολούθησε. Μέχρι να φτάσει στην μπρο-στινή βεράντα έβρεχε δυνατά, τεράστιες σταγόνες σαν χαλάζι έπεφταν με δύναμη στα πλατιά φύλλα της βελανιδιάς δίπλα στην πόρτα και έκαναν το χαλίκι του δρόμου να αναπηδά με θόρυβο.

Το σπίτι είχε κρατήσει την πρωινή ζέστη παρά τη δροσιστική βροχή έξω. Έμοιαζε πνιγηρό, άβολο, και η Μαρίνα πηγαινοερχόταν ανοίγοντας τα παράθυρα για να μπει φρέσκος, δροσερός από τη βροχή, αέρας. Ο Γκόρ-ντον άφησε τα κλειδιά του στον πάγκο της κουζίνας και πήγε στην μπρο-στινή πόρτα, όπου στάθηκε και κοίταξε έξω. Τα πυκνά σύννεφα των μου-σώνων σχημάτιζαν μια υδάτινη σκέπη πάνω από το δάσος, έκρυβαν ακό-μη κι ένα μέρος από το Ριμ.

«Γαμώτο», είπε. Η Μαρίνα τελείωσε με το άνοιγμα των παραθύρων στο πίσω μέρος του

σπιτιού και επέστρεψε στο καθιστικό. «Τι;» είπε. Ο Γκόρντον προσπάθησε να χαμογελάσει για χάρη της. «Είπα: "Τουλά-

χιστον έχει δροσιά"». Στάθηκε πλάι του και πέρασε το χέρι της γύρω από τη μέση του, φώ-

λιασε στο μπράτσο του. Κοίταξε μαζί του από το τζάμι της πόρτας το δά-σος έξω. Τα μάτια της ξεχείλισαν από δάκρια, αλλά δεν τον άφησε να τα δει. Τα δάκρια κύλησαν ελεύθερα στα μάγουλά της. «Ναι», είπε ήσυχα. «Του-λάχιστον έχει δροσιά».

II

Ε Ξ Ι

Ο Τζιμ Γουέλντον κοιμήθηκε δέκα ώρες σερί -ρεκόρ για εκείνον- και για πρώτη φορά εδώ και ένα μήνα σχεδόν δεν τάραξαν τον ύπνο του εφιάλτες. Ήταν εξουθενωμένος· το σώμα και το μυαλό του ήταν τόσο κουρασμένα που δεν τον άφησαν να ονειρευτεί και έμεινε ακίνητος στο κρεβάτι από τις τέσ-σερις τα ξημερώματα μέχρι τις δύο το μεσημέρι.

Ποτέ πριν δεν είχε περάσει τέτοια μέρα. Το πρωί είχε ξημερώσει καθάριο και καυτό, όπως όλα τα άλλα, και στις

οκτώ ο Τζιμ ήταν στη δουλειά. Περίμενε κάποια ασήμαντα παράπονα, με-θυσμένους ή παραβάτες του ορίου ταχύτητας, και μετά ένα απόγευμα με χαρτομάνι και λούφα/Ομως ο Τιμ Λάρσον του τηλεφώνησε μετά από μισή ώρα με τα νέα του βανδαλισμού της Επισκοπικής εκκλησίας και μέχρι το μεσημέρι η έρευνα είχε επεκταθεί , για να περιλάβει και τη μυστηριώδη εξαφάνιση της οικογένειας Σέλγουεϊ και τους ακρωτηριασμούς των ζώων απ' το ράντσο Γκριν Ρίβερ, νότια της πόλης, μέχρι τη φάρμα του Μπιλ Χέρ-ντ στο Ριμ. Τα πτώματα του Λόρεν Γουίλμπανκς και του Κλέι Χένρι ή ό,τι είχε μείνει από τα πτώματά τους τέλος πάντων (υπήρχε άραγε κάποια σχέ-ση με τους ακρωτηριασμούς των ζώων;) είχαν βρεθεί σε ένα γειτονικό ρά-ντσο αργά το απόγευμα, και από τη στιγμή π ο υ πήραν τα αποτυπώματα, έβγαλαν φωτογραφίες, ερεύνησαν το σπίτι και μετέφεραν τα πτώματα έξι ώρες μετά, είχαν βεβηλωθεί και οι υπόλοιπες πέντε εκκλησίες του Ράνταλ. Παρόλο π ο υ η βεβήλωση των εκκλησιών αυτών πρέπει να είχε λάβει χώ-ρα μεταξύ έξι και δέκα μ.μ., κανείς από τους περιοίκους δεν είχε δει ούτε είχε ακούσει τίποτα και χρειάστηκε να περάσουν άλλες τέσσερις ώρες ψά-χνοντας ανάμεσα στα σπασμένα γυαλιά και χτενίζοντας κάθε εκατοστό της εκκλησίας, σε μια προσπάθεια να συγκεντρώσουν όσα στοιχεία μπορού-σαν. Ο Τζάντσον Γουέις και ο Πιτ Κινγκ δούλευαν στη βραδινή βάρδια και, όταν το μυαλό του δεν μπορούσε πλέον να αποδώσει από την κούραση, ο Τζιμ άφησε την κατάσταση στα χέρια τους και πήγε σπίτι να κοιμηθεί.

m Ή τ α ν ξύπνιος σχεδόν είκοσι τέσσερις ώρες. Ο Τζιμ, πριν κοιμηθεί, προσευχήθηκε να γίνει ένα θαύμα, να διαλευκά-

νουν τα πάντα ο Τζάντσον και ο Πιτ κατά την απουσία του, οι δύο φόνοι, οι εξαφανίσεις, οι βανδαλισμοί και ο ακρωτηριασμός των ζώων να εξιχνια-στούν, και μια επίσημη δαχτυλογραφημένη αναφορά για την εξιχνίασή τους να τον περιμένει πάνω στο γραφείο του, έτοιμη να τη διαβάσει και να την υπογράψει.

Πού τέτοια τύχη. Ένα τηλεφώνημα την ώρα π ο υ ξυπνούσε αποκάλυψε ότι καμία πρόο-

δος δεν είχε σημειωθεί σε καμία από τις υποθέσεις. Δεν υπήρχαν στοιχεία, τ ίποτα για να τους καθοδηγήσει στην έρευνα.

Έκλεισε το τηλέφωνο με έναν πονοκέφαλο που δυνάμωνε. Έναν άσχη-μο πονοκέφαλο/Εκανε μασάζ με τα δάχτυλα στους κροτάφους του, νιώθο-ντας το ρυθμικό χτύπο του αίματος κάτω από το λεπτό του δέρμα. Δεν ήταν φτιαγμένος για τέτοιες μαλακίες. Αυτά ήταν για τους μπάτσους στις μεγα-λουπόλεις και τους σερίφηδες στις ταινίες, όχι για εκε ίνον /Ηδη αισθανό-ταν έξω από τα νερά του και φλέρταρε με την ιδέα να ζητήσει βοήθεια.

Αλλά από ποιον; Έβαλε μια ρόμπα και περπάτησε αδέξια μέχρι το μπάνιο, με τα γυμνά

πόδια του να κολλάνε στα πράσινα πλακάκια. Τράβηξε στην άκρη την κουρ-τίνα της ντουζιέρας και άνοιξε το νερό, γυρνώντας τις δυο στρόφιγγες χω-ρίς να κοιτάει. Γιατί π ο υ να πάρει ο διάολος είχε γεννηθεί στο Ράνταλ και όχι σε μια από τις εκατοντάδες άλλες μικρές πόλεις π ο υ ήταν διάσπαρτες στη Βόρεια Αριζόνα; Γιατί δεν ήταν σερίφης στη Σεντόνα ή στη Χέμπερ; Μπήκε στο ντους, μορφάζοντας όταν το νερό ήρθε σε επαφή με το δέρμα του .Όλα αυτά θα γίνονταν σίγουρα πρώτο θέμα στις ειδήσεις σε εθνικό δί-κτυο - α ν όχι στην τηλεόραση, τουλάχιστον στο ράδιο αρβύλα. Ο κόσμος θα τον παρακολουθούσε από κοντά. Καλά θα έκανε να μην τα σκατώσει.

Ένα σημείωμα στο ψυγείο έλεγε ότι ο Τζάστιν και η Σουζάν ήταν σινε-μά με το Ραλφ Πίτμαν και τη μητέρα του.Ένα δεύτερο σημείωμα, στερεω-μένο με ένα μαγνητάκι- Τουίτι, του γνωστοποιούσε ότι η Ανέτ είχε πάει για ψώνια. Ο Τζιμ άφησε και εκείνος με τη σειρά του ένα σημείωμα και άρπα-ξε ένα ντόνατ πριν φύγει. Στο σημείωμα έγραφε ότι θα γυρνούσε το βρά-δυ για φαγητό, αλλά ήξερε ότι αυτό ήταν μια υπεραισιόδοξη σκέψη. Κατά πάσα πιθανότητα θα γυρνούσε πολύ αργά σπίτι. Είχε ένα προαίσθημα ότι θα έχανε πολλά γεύματα τις επόμενες δύο εβδομάδες.

Το παιδί περίμενε στο γραφείο του Τζιμ όταν εκείνος έφτασε. Το θέαμα τον σάστισε για ένα δευτερόλεπτο, αλλά δεν άφησε την έκπλη-

ξη να φανεί στο πρόσωπο του .Όπως πάντα, άφησε το καπέλο του στην κρε-μάστρα δίπλα στο γραφείο του και κάθισε. Ο Καρλ Τσμούρα καθόταν δίπλα στο αγόρι στο χαμηλό καναπέ από βινύλιο στην άλλη άκρη του δωματίου και σηκώθηκε αμέσως, όταν ο Τζιμ μπήκε στο δωμάτιο. «Γεια χαρά, σερίφη».

«Τι νέα, Καρλ;» Ο βοηθός πλησίασε τον σερίφη και έγνεψε προς το αγόρι. «Αυτό εδώ

το παιδί ήρθε γύρω στο μεσημέρι, ίσως νωρίτερα. Είπε ότι έχει κάτι σημα-ντικό να σου πει. Δεν μιλάει σε κανέναν άλλο. Του είπα ότι ίσως αργούσες να έρθεις, ήθελε όμως να σε δει οπωσδήποτε. Είπε ότι ήτανπολύ σημαντικό».

Ο Τζιμ κοίταξε το αγόρι. Μικροκαμωμένο και χλομό, δεν πρέπει να ήταν πάνω από έντεκα δώδεκα χρονών. Έμοιαζε σαν να μην είχε βγει από το σπίτι όλο το καλοκαίρι. Φορούσε ένα πουκάμισο που του 'πεφτε μεγάλο, έμοιαζε να είναι του πατέρα του ή του π α π π ο ύ του, και ένα ξεβαμμένο σχι-σμένο Λιβάις. Τα μαλλιά του ήταν λαδωμένα και πολύ μακριά, σγούραιναν στους ώμους του σχηματίζοντας τζίβες.Έσφιγγε και ξέσφιγγε τα χέρια του νευρικά.

Ή τ α ν το πρόσωπο του όμως π ο υ τράβηξε την προσοχή του σερίφη. Το πρόσωπο του ήταν γεμάτο φόβο. Ο Τζιμ σηκώθηκε και χαμογέλασε καλοσυνάτα στο αγόρι, δεν ήθελε να

το τρομοκρατήσει. «Πώς σε λένε, παιδί μου;» «Ντον Γουίλσον». Η φωνή του ήταν δειλή και αναποφάσιστη. Ο Τζιμ έδειξε στον Καρλ την πόρτα με το βλέμμα του. «Σ' ευχαριστώ πο-

λύ, Καρλ. Θα σε φωνάξω αν σε χρειαστώ». Ο βοηθός έγνεψε και βγήκε κλεί-νοντας την πόρτα πίσω του.

Ο Τζιμ κάθισε στη γωνία του γραφείου στραμμένος προς το αγόρι. Φό-ρεσε την αποφασιστική έκφραση ανήσυχου πατέρα και έγειρε μπροστά, βάζοντας τα χέρια του στα γόνατά του. «Λοιπόν Ντον», ε ίπε. «Για ποιο πράγμα θέλεις να μου μιλήσεις;»

Το παιδί φοβισμένο κοίταξε πρώτα την πόρτα, έπειτα το παράθυρο -σαν κουνέλι στριμωγμένο στη γωνιά π ο υ προσπαθεί να ξεφύγει. Φαινόταν να έχει ξαφνικά μετανιώσει και ο Τζιμ νόμισε ότι θα σηκωθεί να φύγει. Ο σε-ρίφης χαμογέλασε με κατανόηση. «Εντάξει, Ντον», είπε. «Μπορείς να μι-λήσεις σε μένα».

«Ξέρω π ο ύ είναι οι Σέλγουεϊ!» ξεφούρνισε το αγόρι. «Ξέρω πώς θα βρεί-τε τα πτώματά τους!»

Το χαμόγελο της υπομονετικής κατανόησης πάγωσε στα χείλη του Τζιμ. Κοίταξε επίμονα το χλομό τρομαγμένο παιδί μπροστά του με στόμα ξαφ-νικά στεγνό, με χέρια να σφίγγονται απότομα στα γόνατά του σαν μέγγε-νες. Η αδρεναλίνη πλημμύρισε το αίμα του.

m Τα πτώματά τους. Ο Τζιμ γύρισε απότομα το κεφάλι του στην πόρτα, το ένστικτο του σε-

ρίφη κυριάρχησε. «Καρλ!» φώναξε. «Καρλ!» Ο βοηθός του έτρεξε αμέσως μέσα. Το κεφάλι του έκανε μια περιστρο-

φή εκατόν ογδόντα μοιρών, καθώς έλεγξε γρήγορα το δωμάτιο. Το βλέμ-μα του σταμάτησε στον Τζιμ σαστισμένο, αλλά ο σερίφης είχε ήδη γυρίσει στο αγόρι. «Γιατί δεν είπες τ ίποτα πιο νωρίς, π ο υ να πάρει; Γιατί δε μίλη-σες στο βοηθό Τσμούρα;»

Το αγόρι εξακολουθούσε να τρέμει από το φόβο και κάτω από λεκτική επίθεση του σερίφη έμοιαζε να έχει κυριολεκτικά ζαρώσει, αλλά δεν υπο-χώρησε. «Μόνο σε σας μπορώ να το πω», είπε. Η φωνή του ήταν τρομαγ-μένη, έτρεμε.

«Πού είναι;» ζήτησε να μάθει ο Τζιμ. Το αγόρι κοίταξε τον σερίφη, έπειτα το βοηθό και κούνησε το κεφάλι του. «Εντάξει!» φώναξε ο Τζιμ. «Καρλ, πέρνα έξω ένα λεπτό!» Ο βοηθός οπι-

σθοχώρησε σαστισμένος και έκλεισε την πόρτα πίσω του. Ο Τζιμ έστρεψε πάλι το βλέμμα του στο αγόρι. «Εντάξει. Πού στο διάβολο είναι;»

«Αφήστε με να τελειώσω την ιστορία μου!» Το αγόρι φαινόταν έτοιμο να βάλει τα κλάματα. Τα τρεμάμενα χέρια του είχαν σφιχτεί σε γροθιές και ο φόβος με την απογοήτευση πάλευαν στο πρόσωπο του .Ένα τσουλούφι έπεσε στο μέτωπο του κι εκείνο το τίναξε θυμωμένα πίσω.

Ο Τζιμ πήρε βαθιά ανάσα και έγνεψε. Δεν έφταιγε το παιδί - έκανε ό,τι καλύτερο μπορούσε. «Εντάξει», είπε ο σερίφης ήσυχα. «Πες μου τι έγινε».

Το αγόρι τον κοίταξε μια στιγμή, δεν ήταν σίγουρο πως ήθελε να του πει. «Είδα ένα όνειρο πριν λίγες νύχτες», είπε τελικά. «Και είδα να σκοτώ-νουν τους Σέλγουεϊ».

Ένα όνειρο; Ο Τζιμ ένιωσε την καρδιά του να σφυροκοπά, αλλά πίεσε τον εαυτό του

να κρατήσει την ψυχραιμία του. «Ποιοι;» ρώτησε. Ο Ντον κοίταξε το πάτωμα, τα πέλματά του σύρθηκαν στο πάτωμα νευ-

ρικά, σταύρωνε και ξεσταύρωνε τα πόδια του. Δε σήκωσε το βλέμμα του. «Δεν... δεν μπορώ να σας πω», είπε.

«Μπορείς». «Όχι, δεν μπορώ. Δεν θα με πιστέψετε». «Και βέβαια θα σε πιστέψω». Η φωνή του μαλάκωσε. «Πες μου», είπε. Το αγόρι σήκωσε τα μάτια του και τον κοίταξε. «Τα τέρατα», είπε. «Ήταν

πολύ σκοτεινά και δεν μπορούσα να δω πώς ήταν, αλλά ήταν τέρατα». Κοί-ταξε τον Τζιμ, για να σιγουρευτεί πως δεν θα γελούσε.

Ο Τζιμ όμως δεν είχε καμία διάθεση για γέλια.

m «Ήταν ένα σωρό από δαύτα», συνέχισε το αγόρι, κοιτώντας πάλι επί-

μονα το πάτωμα. «Διέρρηξαν το σπίτι των Σέλγουεϊ και τους πήγαν στη χωματερή». Τα πόδια του σχημάτιζαν νευρικά οχτάρια στη μοκέτα. «Πρώ-τα.. .πρώτα σκότωσαν το μωρό. Την έσκισαν σε κομμάτια και την έφαγαν. Μετά κομμάτιασαν και τα άλλα παιδιά, αφού ξέσχισαν το δέρμα τους .Ήταν εκατοντάδες. Μετά.. .μετά.. . ξερίζωσαν το κεφάλι της κυρίας Σέλγουεϊ και ανάγκασαν τον πάτερα Σέλγουεϊ να κοιτάει». Κοίταξε τον Τζιμ, στα μάτια του γυάλιζαν οι αναμνήσεις του τρόμου. «Το σώμα της σωριάστηκε στο έδαφος, σαν σε αργή κίνηση, και μπορούσα να δω όλες τις φλέβες και τους μύες και πράγματα να πετάγονται από το λαιμό της και να στριφογυρίζουν ένα γύρω. Παντού αίμα. Τιναζόταν σαν σιντριβάνι».

«Σε ποια χωματερή έγιναν όλα αυτά;» «Σε εκείνη δίπλα στον κεντρικό δρόμο. Κοντά στα Πηγάδια του Τζερό-

νιμο». Ο Τζιμ έγνεψε. «Συνέχισε». Τα μάτια του αγοριού ταξίδεψαν σε ένα σημείο κάπου μακριά, κάπου στο

μυαλό του. «Εκείνα...τα τέρατα. . .έπαιξαν για λίγο με το κεφάλι της κυ-ρίας Σέλγουεϊ, το πέταγαν από δω, το κλώτσαγαν από κει. Τα μάτια της ανοιγόκλεισαν καθώς πετούσε στον αέρα. Υπήρχαν πολλά από εκείνα τα τέρατα, αλλά ακόμα δεν μπορούσα να τα δω .Ήταν στις σκιές. Το κεφάλι της κυρίας Σέλγουεϊ το έβλεπα μια χαρά. Και τον πάτερα Σέλγουεϊ τον έβλεπα τέλεια. Απλά στεκόταν εκεί και κοίταζε. Τότε ένα από εκείνα πλη-σίασε και γύρισε τον πατέρα Σέλγουεϊ προς τη φωτιά».

«Ποια φο)τιά;» ρώτησε ο Τζιμ. «Σε αυτή που έκαιγαν όλα κείνα τα ξύλα και τα χαρτιά». «Ήταν νύχτα;» «Ναι. Τον ανάγκασαν να κοιτάξει τη φωτιά και του είπαν.. .». Ο Ντον

κοίταξε κάτω, τα χέρια του τώρα έτρεμαν πολύ. Πίεσε τα χέρι του ανάμε-σα στα πόδια του για να σταματήσουν να τρέμουν. Το πρόσωπο του μέσα στα μακριά λαδωμένα μαλλιά του ήταν τεντωμένο και σοβαρό, οι μυς του τεντωμένοι. «Είπαν: "Προσκύνησε τον καινούργιο Θεό σου" ή "Γονάτισε μπρος στον καινούργιο σου Θεό" ή κάτι τέτοιο. Και τότε. . .κάτι.. .άρχισε να βγαίνει από τη φωτιά .Ήταν τεράστιο.Ήταν μεγάλο και μαύρο και έμοια-ζε να 'χει δυο κέρατα». Κοίταξε τον Τζιμ. «Έμοιαζε με το διάβολο».

Ο Τζιμ έσκυψε και ακούμπησε το χέρι του στον ώμο του παιδιού. «Αυ-τά ήταν όλα;» ρώτησε.

«Όχι». Ο Ντον κούνησε το κεφάλι του. «Ξαφνικά, η φωτιά έσβησε και ο πατέρας Σέλγουεϊ με το διάβολο εξαφανίστηκαν και τα τέρατα έριξαν το σώμα της κυρίας Σέλγουεϊ σε μια μεγάλη τρύπα/Επειτα πέταξαν το κεφά-

m λι της σε μια μικρή τρύπα και έριξαν τα παιδιά σε μια άλλη τρύπα και τα σκέπασαν».

«Πού; Σε ποιο σημείο της χωματερής;» «Κάτω από τα σκουπίδια, δίπλα στο μεγάλο δέντρο κοντά στο βράχο.

Δίπλα ακριβώς σ' ένα τρακτέρ». Ο Τζιμ πετάχτηκε πάνω. «Καρλ!» φώναξε. Ο βοηθός αμέσως άνοιξε με

ένα σπρώξιμο την πόρτα. «Μάζεψε την πολιτοφυλακή. Θα ψάξουμε για τα πτώματα των Σέλγουεϊ».

«Νόμιζα -» «Άσε τι νόμιζες. Φώναξέ τους όλους. Πες τους ότι θα συναντηθούμε

στα Πηγάδια του Τζερόνιμο. Τώρα!» Ο Καρλ έτρεξε στο διάδρομο προς το τηλεφωνικό κέντρο με τις μπό-

τες του να χτυπούν δυνατά στα πλακάκια. Ο Τζιμ στράφηκε στο αγόρι. Φαινόταν ακόμη πιο μικρό και χλομό από

πριν. Τα χέρια του ήταν σφιγμένα ανάμεσα στα πόδια του και δύο αυλάκια ιδρώτα κυλούσαν στις δύο πλευρές του προσώπου του κάτω απ' τα μαλ-λιά του. Ο Τζιμ κοίταξε το αγόρι και προσπάθησε να του χαμογελάσει εν-θαρρυντικά. Δεν ήξερε γιατί πίστευε τον πιτσιρικά, αλλά τον πίστευε. Χρι-στέ μου, σκέφτηκε. Το μυαλό του ξέφευγε. Τώρα δεν φοβόταν μόνο τα δι-κά του όνειρα, αλλά και τα όνειρα των άλλων. «Γιατί περίμενες μέχρι τώρα για να μας το πεις;» ρώτησε τον Ντον.

«Νόμιζα ότι ήταν απλώς ένας εφιάλτης. Δεν ήξερα πως είναι αλήθεια. Δεν ήξερα ότι έχει συμβεί κάτι». Το χέρι του στέγνωσε ένα δάκρυ π ο υ γλι-στρούσε στο μάγουλο του. «Μόλις τώρα έμαθα ότι οι Σέλγουεϊ αγνοούνται από το πρωί. Δεν το ήξερα».

Ο Τζιμ χτύπησε απαλά τον ώμο του αγοριού. «Εντάξει, παιδί μου». Το αγόρι σκούπισε άλλο ένα δάκρυ. «Γιατί όμως δεν ήθελες να μιλήσεις σε κα-νέναν άλλο εκτός από μένα;»

«Ήσασταν και εσείς στο όνειρο.Ήξερα πως θα καταλαβαίνατε/Ηξερα πως εσείς θα ξέρατε ότι δεν το έκανα εγώ.Ήξερα πως θα ξέρατε ότι εγώ δεν ήμουν στ' αλήθεια εκεί .Ότι δεν είδα τίποτα στ' αλήθεια».

Ένας ξαφνικός φόβος -άγριος, παράλογος - τάραξε το σώμα του Τζιμ και έκανε την καρδιά του να σφυροκοπάει σαν τρελή.Ένα κρύο κύμα τον τύλιξε. Κοίταξε το αγόρι. Δεν είχε ξαναδεί ποτέ στη ζωή του αυτό το παι-δί- ούτε καν του θύμιζε κάτι.

Κι όμως είχε αυτόματα πιστέψει την ιστορία του. Συνειδητοποίησε ότι κάτι στο όνειρο του αγοριού έμοιαζε εκνευριστικά, ενοχλητικά αληθινό. Είχε ακουστεί φυσικό. Σαν να επρόκειτο για γνώση π ο υ ήδη κατείχε υπο-συνείδητα, αλλά δεν μπορούσε να την προσδιορίσει συνειδητά. Σαν να εί-

II

χε το αγόρι απλώς συνδυάσει γνωστά γεγονότα με έναν καινούριο τρόπο -

έναν τρόπο που ο Τζιμ καταλάβαινε ενστικτωδώς, σαν από προαίσθημα, αλ-λά δεν μπορούσε να εξηγήσει.

Το αγόρι είχε δίκιο, ήξερε. Με κάποιο τρόπο είχε βρεθεί σε εκείνο το όνει-ρο, παρόλο που δεν μπορούσε να θυμηθεί τίποτα.

Στράφηκε ξανά στον Ντον. Η φωνή του δεν ήταν όσο καθησυχαστική θα ήθελε, αλλά πίεσε τον εαυτό του να μιλήσει. «Τι έκανα εγώ στο όνειρο σου;»

«Απλά στεκόσασταν εκεί και κοιτάγατε/Οπως κι εγώ». Το αγόρι έγλει-ψε τα χείλια του. «Όπως και όλοι οι άλλοι».

Το κρύο έγινε πιο έντονο. «Ποιοι άλλοι;» «Δεν ξέρω. Εσείς ήσασταν ο μόνος που αναγνώρισα. Αλλά θα τους γνω-

ρίσω αν τους δω». Ο Καρλ έχωσε το κεφάλι του στο άνοιγμα της πόρτας. «Το αμάξι είναι

έτοιμο, Σερίφη. Ειδοποίησα την πολιτοφυλακή, θα μας βρουν εκεί». Ο Τζιμ φόρεσε το καπέλο του και άρπαξε τη θήκη με το όπλο του. «Εντά-

ξει». Φόρεσε τη ζώνη κοίταξε τον Ντον. «Θα 'ρθεις;» «Πρέπει;» Ο Τζιμ κούνησε αρνητικά το κεφάλι του. «Τότε όχι, καλύτερα όχι». «Εντάξει». Κοίταξε το πρόσωπο του αγοριού και διέκρινε ωριμότητα πί-

σω από τα παιδικά χαρακτηριστικά του - ωριμότητα π ο υ του επιβλήθηκε και για την οποία δεν ήταν ακριβώς έτοιμο, αλλά μπορούσε να αντιμετω-πίσει. Το παιδί τα είχε καταφέρει μια χαρά, σκέφτηκε. Καλύτερα από πολ-λούς ενήλικες σε παρόμοιες συνθήκες. Ο Τζιμ ευχήθηκε να ήταν αυτό το τέλος της ιστορίας, το παιδί, έχοντας κάνει το καθήκον του ως πολίτης, να γυρίσει απλώς σπίτι και να τα ξεχάσει όλα, να αφήσει τον σερίφη να ανα-λάβει την υπόθεση. Αυτό δεν ήταν το τέλος όμως. Θα ήταν σκληρό για το παιδί. «Έχουμε και άλλα να πούμε», είπε ο Τζιμ. «Άσε το όνομα και τη δι-εύθυνσή σου στη Ρίτα, έξω στο τηλεφωνικό κέντρο. Θα επικοινωνήσω μα-ζί σου αργότερα».

Ο Ντον σηκώθηκε, σκουπίζοντας τις ιδρωμένες παλάμες του στο τζιν του. «Πρέπει να το πείτε στους γονείς μου;»

Ο Τζιμ σκέφτηκε για μια στιγμή. Να πει τι στους γονείς του; Ότ ι είχαν αποφασίσει να ψάξουν για πτώματα σε μια χωματερή εξαιτίας ενός εφιάλ-τη του γιου τους;Ότι ο Ντον είχε κάποιο είδος παραψυχολογικής εμπειρίας;

«Όχι», είπε. «Δεν είναι απαραίτητο να το πω στους γονείς σου αν δε θέ-λεις».

Το αγόρι φάνηκε να ανακουφίζεται.

Ο Τζιμ έριξε μια απαλή γροθιά στο μπράτσο του Ντον. «Τα λέμε μετά», είπε. «Πρέπει να φύγω». Δρασκέλισε γρήγορα το διάδρομο και βγήκε έξω, χαιρέτησε με ένα νεύμα χωρίς να κοιτάξει πίσω του. Ο Καρλ περίμενε μέ-σα σε ένα περιπολικό, με τη μηχανή αναμμένη. Ο Τζιμ μπήκε στο αμάξι, άναψε το φάρο του και είπε στο βοηθό του να ξεκινήσει.

Το αυτοκίνητο βγήκε στη λεωφόρο με τα λάστιχα να στριγκλίζουν. «Τι έγινε;» ρώτησε ο Καρλ. «Τι σου είπε ο πιτσιρικάς;»

«Μου είπε π ο ύ είναι θαμμένα τα πτώματα». Ο Καρλ σφύριξε. «Είδε όντως κάτι;» Ο Τζιμ κοίταξε έξω από το παρμπρίζ ενώ κατευθύνονταν βόρεια δια-

σχίζοντας την πόλη. «Ναι», είπε. «Ναι, είδε».

Μαύρα σύννεφα είχαν σκεπάσει τον ουρανό μέχρι να φτάσουν στο δασικό δρόμο, είκοσι λεπτά αργότερα. Κάπου κάπου άστραφτε ξαφνικά, αν και δεν είχε ακόμα αρχίσει να βρέχει. «Γαμώτο», είπε ο σερίφης. «Είναι ανάγκη να βρέχει κάθε γαμημένη μέρα; Θα πρέπει να σκάβουμε εκεί έξω μέσα στον κατακλυσμό».

Χρειάστηκε να ελαττώσουν ταχύτητα τώρα που είχαν βγει από την εθνι-κή. Ο δασικός δρόμος ήταν στενός, με το ζόρι μια λωρίδα, και οι εκδρομείς, οι περιπατητές, οι κυνηγοί και οι ψαράδες π ο υ περνούσαν από το χωμα-τόδρομο με τα φορτηγάκια τους συνήθως θεωρούσαν δεδομένο ότι κανείς δεν ερχόταν από την αντίθετη κατεύθυνση. Ανέβαζαν πάντα ταχύτητα στις απότομες στροφές, σαν να ήταν μόνοι τους στο δρόμο. Και συνήθως ήταν. Ο δασικός δρόμος, π ο υ ξετυλιγόταν στο δάσος στις παρυφές του Ριμ, ήταν γεμάτος λακκούβες - πραγματική κόλαση για όσους δεν είχαν αυτοκίνητα με κίνηση στους τέσσερις τροχούς.

Το κομβόι δεν βρήκε άλλα αυτοκίνητα στη διαδρομή προς τα Πηγάδια του Τζερόνιμο, και πάρκαραν την ώρα ακριβώς π ο υ άρχιζε να βρέχει. Ο Τζιμ βγήκε από το αμάξι και είπε στα άλλα μέλη της ομάδας ότι μπορού-σαν να περιμένουν στα αυτοκίνητά τους να σταματήσει η βροχή - π ο υ θα μπορούσε να κρατήσει αρκετές ώ ρ ε ς - ή να αρχίσουν να σκάβουν τώρα. «Εγώ και ο Καρλ θα αρχίσουμε να σκάβουμε τώρα», είπε. «Όσο πιο γρήγο-ρα ξεμπερδέψουμε, τόσο πιο γρήγορα θα φύγουμε από δω πέρα».

Κοίταξε γύρω το τοπίο, την ώρα που ο Καρλ έβγαζε τα φτυάρια από το φορτηγό. Η χωματερή δεν του φαινόταν τόσο οικεία όσο θα έπρεπε . Είχε ξανάρθει εδώ βέβαια και ήξερε ότι πέταγαν τα παλιοσίδερα σε ένα μεγάλο σωρό βόρεια ακριβώς από το σημείο που είχαν παρκάρει τα αυτοκίνητα, ότι τα ξύλα πήγαιναν στο σωρό με τα εύφλεκτα, αριστερά από τα μέταλλα, και ότι ξεφόρτωναν και έθαβαν τα υπόλοιπα σκουπίδια πέρα από το μικρό γή-

© λοφο μετά τα ξύλα. Ό μ ω ς του φαινόταν σαν μια συνηθισμένη χωματερή -

όχι σαν σκηνικό τελετουργικών φόνων. Δεν είχε κάποιο προαίσθημα, κά-ποια παραψυχολογική αποκάλυψη. Ούτε καν έπιανε κάποια κύματα αρ-νητικής ενέργειας. Η χωματερή του φαινόταν ίδια, όπως πάντα. Δεν είχε κανένα στοιχείο για να συνεχίσει εκτός από την κατάθεση ενός αγοριού.

Οι άντρες της πολιτοφυλακής βγήκαν από τα αμάξια, έβγαλαν τα φτυά-ρια και τις αξίνες τους απ ' τα πορτμπαγκάζ και τις καρότσες τους. Στάθη-καν μαζί κάτω από το ψιλόβροχο κοιτάζοντας προς το μέρος του σερίφη.

Ο Τζιμ πήδηξε στο καπό του καφέ περιπολικού και σήκωσε τα χέρια του. «Εντάξει!» είπε. «Ακούστε με λίγο! Θα χωριστούμε σε δύο ομάδες.Έξι από μας θα σκάψουν στα σκουπίδια δίπλα σε εκείνο το ψηλό δέντρο εκεί πέρα».Έδειξε ένα ψηλό πεύκο δίπλα στον αμμόλοφο. «Τρεις από σας θα σκάψετε στο σωρό με τα ξύλα από κει».

«Εγώ και τα παιδιά θα πάρουμε το σωρό με τα ξύλα», είπε ο Σκοτ Χά-μιλτον δείχνοντας τους δυο γιους του. Και οι τρεις τους είχαν ακόμα κρε-μασμένα γύρω από το λαιμό τους τα προστατευτικά γυαλιά που φορούσαν υποχρεωτικά όλοι οι ανθρακωρύχοι.

«Ξέρετε τι ψάχνουμε;» Κι οι τρεις τους βλοσυροί έγνεψαν καταφατικά. «Εντάξει λοιπόν. Ξεκινάμε. Οι υπόλοιποι ελάτε μαζί μου». Κατέβηκε

από το περιπολικό και οδήγησε τους υπόλοιπους άντρες πέρα από το σω-ρό με τα ξύλα, στο σκουπιδότοπο. Αφησε το φτυάρι του να πέσει στο χώ-μα που είχε μαλακώσει από τη βροχή. «Σκάψτε όπου να 'ναι», είπε. «Δεν ξέρουμε π ο υ ακριβώς πρέπει να σκάψουμε. Απλά φροντίστε να σκάβετε κοντά στο τρακτέρ».

Οι έξι άντρες σκορπίστηκαν στην περιοχή γύρω από το σωρό με τα σκου-πίδια. Οι ψιχάλες έπεφταν πιο γρήγορα τώρα και το έδαφος ήταν μαλακό και μουσκεμένο κάτω από τα πόδια τους. Τα ρούχα του Τζιμ ήταν κιόλας μούσκεμα και έβγαλε το καπέλο του για να αδειάσει το νερό από το γείσο. Ξανάβαλε το καπέλο και άρχισε να σκάβει.

Ή τ α ν ο Κάιλ Χίθροου εκείνος που μετά από μισή ώρα φώναξε: «Σερί-φη!Έλα δω! Νομίζω ότι κάτι βρήκα!»

Ο Τζιμ πέρασε μέσα από τον πολτό των σκουπιδιών, βουλιάζοντας μέ-χρι τους αστραγάλους, προς το σημείο όπου έσκαβε ο Κάιλ. Σταμάτησε και στάθηκε δίπλα του, καρφώνοντας το βλέμμα του στη φρεσκοσκαμμένη τρύπα. Το πρόσωπο μιας γυναίκας τον κοίταζε, με μάτια ανοιχτά, με μια αναί-μακτη πληγή εκεί π ο υ είχε χτυπήσει το φτυάρι του Κάιλ.

Η κυρία Σέλγουεϊ. Ο Τζιμ τράβηξε το βλέμμα του, πίεσε τον εαυτό του να κοιτάξει ένα

II

πλαστικό σάκο σκουπιδιών/Εγλειψε τα χείλη του, π ο υ είχαν ξαφνικά ξε-ραθεί παρά τη βροχή. «Εντάξει!» φώναξε. «Εδώ πέρα! Θα σκάψουμε σ' αυ-τό το σημείο!»

Οι άλλοι πέρασαν με δυσκολία μέσα από τα βρεγμένα σκουπίδια και κοίταξαν στην τρύπα. Η βροχή είχε κιόλας ξεπλύνει τη λάσπη από το πρό-σωπο της κυρίας Σέλγουεϊ, κάνοντάς το έτσι να φαίνεται παράξενα ζω-ντανό. Σταγόνες νερού κρέμονταν από τις μακριές βλεφαρίδες και μια λι-μνούλα είχε σχηματιστεί στο ανοιχτό στόμα. Κανείς δεν είπε λέξη και έστρε-ψαν αλλού το βλέμμα τους.

Ο Καρλ πήγε στο περιπολικό να φέρει τη σακούλα για τα πτώματα. Ο Τζιμ κοίταξε ψηλά τη βροχή π ο υ έπεφτε. Το νερό π ο υ είχε μαζευτεί

στο γείσο του καπέλου του κύλησε στο σβέρκο του, αλλά εκείνος μόλις π ο υ το πρόσεξε. Ξαφνικά, συνειδητοποίησε ότι δεν ήξερε το μικρό όνομα της κυρίας Σέλγουεϊ.

Κοίταξε ξανά κάτω τα υγρά και λασπωμένα σκουπίδια και σήκωσε το φτυάρι του. Άρχισε να σκάβει.

II

Ε Π Τ Α

Ο Γκόρντον πέρασε όλο το απόγευμα κάνοντας τηλεφωνήματα. Ενώ η Μα-ρίνα ήταν ξαπλωμένη στον καναπέ του σαλονιού, προσπαθώντας να δει μέ-σα από χιόνια και παράσιτα το Χρυαοδάχτυλο στο μόνο τηλεοπτικό σταθμό π ο υ έπιαναν - μ ι α αναμετάδοση του ABC από το Φλάγκσταφ- ο Γκόρντον τηλεφώνησε στο «Αγιος Λουκάς», στο Φοίνιξ και έκλεισε ραντεβού με το μαιευτήρα του νοσοκομείου, τον Δρ. Κέιπλαν τη Δευτέρα στη μία το μεση-μέρι. Η Μαρίνα είχε αρνηθεί να πάρει η ίδια τηλέφωνο και ο Γκόρντον είχε δεχθεί να τηλεφωνήσει εκείνος. Καταλάβαινε πώς αισθανόταν η Μαρίνα.

Μόλις έκλεισε το τηλέφωνο, πήρε τον Μ π ρ α ν τ και του ε ίπε ότι έπρε-πε να πάρει ρεπό τη Δευτέρα. Τη Δευτέρα είχαν πάντα π ιο πολλή δουλειά, επε ιδή τα περισσότερα μαγαζιά της περ ιοχής ξέμεναν από Πέπσι το σαβ-βατοκύριακο· και αφού είχαν αφήσει και κάποιες α π ό τις απομακρυσμένες περιοχές , ο Τζιμ υπέθεσε ότι θα έ π ρ ε π ε να παλέψε ι με νύχια και με δόντια για να πάρει ρεπό. Ο Μπράντ , όμως, παραδόξως έδειξε κατανόηση και εί-πε ότι θα έπαιρνε τον Νταν στη θέση του τη Δευτέρα. Ο Γκόρντον υπο-σχέθηκε ότι την Τρίτη θα πήγαινε πάρα π ο λ ύ νωρίς για δουλειά.

Το επόμενο τηλέφωνο ήταν στον Δρ. Γουότερσον. Ο Γκόρντον μίλησε στο γιατρό για τους φόβους του και περ ιέγραψε συνοπτικά τα σχέδια του. Ο Δρ. Γουότερσον συμφώνησε απόλυτα με την απόφασή του να πάει τη Μαρίνα στο Φοίνιξ. «Το καλύτερο π ο υ έχεις να κάνεις», είπε.

Μετά από μια γενικόλογη συζήτηση με θέμα τα μωρά και τον τοκετό, έγιναν π ιο συγκεκριμένοι.

«Δεν έχω πραγματικά κάποια στοιχεία», ε ίπε ο Δρ. Γουότερσον. «Όλα αυτά είναι εικασίες. Αλλά, όπως εξήγησα και στη γυναίκα σου, υπάρχουν κάποιες ομοιότητες ανάμεσα στην Τζούλι Κάμπελ, την Τζόνι Κούπερ και τη Σούζαν Στράτφορντ π ο υ με κάνουν να αισθάνομαι λίγο περίεργα». 'Εκα-νε μια παύση. «Ομοιότητες π ο υ υπάρχουν και στην περ ίπτωση της γυναί-κας σας».

II

«Αυτό μου είπε και η Μαρίνα». «Όπως σας είπα, δεν έχω αποδείξεις. Έστειλα για ανάλυση όμως στο

Φοίνιξ ένα δείγμα νερού από το υδραγωγείο στα Πηγάδια του Τζερόνιμο». «Το νερό!» είπε ο Τζιμ. «Αυτό ακριβώς σκέφτηκα και εγώ». «Δεν λέω πως είναι σίγουρα αυτό. Μπορεί να πέφτω εντελώς έξω, εδώ

που τα λέμε. Αλλά γνωρίζεις πως υπάρχει μια χωματερή μόλις δυόμισι χι-λιόμετρα ανατολικά του υδραγωγείου, στο δασικό δρόμο, και ίσως τα από-βλητα να έχουν φτάσει στο νερό. Δεν υπάρχουν τοξικά απόβλητα θαμμέ-να εκεί πέρα, από όσο τουλάχιστον γνωρίζω, αλλά μπορεί να υπάρχει κά-ποιου άλλου είδους διαρροή.Έτσι όπως τα βλέπω τα πράγματα, είναι πο-λύ πιθανό».

«Έχετε μιλήσει σε κάποιον σχετικά;» Ο Δρ. Γουότερσον γέλασε κοφτά. «Αν έχω μιλήσει σε κάποιον;Έχω μι-

λήσει στο δήμαρχο, στο δημοτικό συμβούλιο, στην αρμόδια επιτροπή της κομητείας, στην επιτροπή ελέγχου νερού της κομητείας, ακόμη και στο τοπικό παράρτημα του ιατρικού συλλόγου».

«Και δεν έγινε τίποτα;» «Σκατά κι απόσκατα - συγγνώμη για την έκφραση. Φυσικά, όλοι τους

υποσχέθηκαν να το κοιτάξουν, αλλά δεν είχα νέα από κανέναν. Αυτό έγι-νε εδώ και τρεις μήνες. Τηλεφωνώ σε κάθε έναν από αυτούς τους οργανι-σμούς τουλάχιστον μια φορά την εβδομάδα, έτσι για να τους ξεκουνάω λί-γο από τις καρέκλες τους, αλλά με στέλνουν από γραμματέα σε γραμμα-τέα». Γέλασε ξανά και η φωνή του πήρε ένα σαρκαστικά υπηρεσιακό τόνο -

η φωνή ενός γραφειοκράτη. «Με εξαίρεση το γραφείου του δημάρχου και το δημοτικό συμβούλιο, φυσικά. Εκείνοι ερευνούν το θέμα, εξετάζουν όλες τις πιθανότητες, αλλά η έρευνα είναι μυστική και δεν μπορούν να μου απο-καλύψουν τίποτα προς το παρόν». Ξεφύσηξε. «Οποία κατάντια».

«Πότε περιμένετε τα αποτελέσματα από το εργαστήριο;» «Από μέρα σε μέρα, θα σας ειδοποιήσω μόλις έχω νέα τους». Ο Γκόρντον έγνεψε στο ακουστικό, αν και ήξερε ότι ο γιατρός δεν μπο-

ρούσε να τον δει. «Ευχαριστώ», είπε. «Και εγώ θα ειδοποιήσω εσάς για το πώς θα πάνε τα πράγματα τη Δευτέρα».

«Το καλό που σου θέλω. Το ότι η Μαρίνα θα κάνει εξετάσεις στο Φοί-νιξ δε σημαίνει ότι εγώ έπαψα να είμαι ο γιατρός της.Έχει κλείσει ραντε-βού για την επόμενη βδομάδα και το ραντεβού αυτό ισχύει».

Ο Γκόρντον χαμογέλασε. «Εντάξει. Θα σας πάρω τη Δευτέρα, γιατρέ». «Θα περιμένω νέα σου». Ο Γκόρντον κατέβασε το ακουστικό και πήγε στο σαλόνι να δει πώς ήταν

η Μαρίνα. Το δωμάτιο ήταν σκοτεινό, με μόνο φως τη γαλαζωπή λάμψη της

II

τηλεόρασης και του πήρε ένα λεπτό για να τη διακρίνει ξαπλωμένη στον καναπέ. «Έι», είπε. «Είσαι καλά;»

Εκείνη του έκανε νόημα να σωπάσει. «Σσς. Είναι κρίσιμη σκηνή». Στην οθόνη ο Τζέιμς Μποντ πέρναγε με το αυτοκίνητο του μέσα από έναν συρ-ματόπλεκτο φράκτη, ενώ μια ηλικιωμένη κυρία τον πυροβολούσε με ένα αυτόματο. Η ηλικιωμένη κυρία μόρφαζε καθώς τιναζόταν το όπλο. Η Μα-ρίνα γέλασε. «Τη λατρεύω αυτή τη σκηνή. Με τρελαίνει αυτή η γριά».

«Το ραντεβού σου είναι τη Δευτέρα στη μία», είπε ο Γκόρντον. Η Μαρίνα δεν απάντησε/Εμοιαζε απορροφημένη από την ταινία, αλλά

ο Γκόρντον ήξερε ότι τον είχε ακούσει. Απλώς δεν ήθελε να το συζητήσει. Ο Γκόρντον γύρισε στο γραφείο και ξεφύλλισε τον τηλεφωνικό κατά-

λογο, μέχρι που βρήκε το νούμερο π ο υ έψαχνε. Σχημάτισε το νούμερο του Κιθ Μπεκ στην εφημερίδα. Δεν ήταν σίγουρος αν θα έβρισκε το συντάκτη εκεί τόσο αργά σαββατιάτικα, αλλά το τηλέφωνο του σπιτιού του δεν ήταν καταχωρημένο και έτσι δεν είχε και άλλη επιλογή. Απάντησαν στο πρώτο χτύπημα.

«Παρακαλώ;» Ο Γκόρντον έμεινε για μια στιγμή αναποφάσιστος για το αν έπρεπε να

μιλήσει στο δημοσιογράφο για το πρόβλημά τους. Δεν ήξερε πολλά και δεν μπορούσε να τεκμηριώσει ούτε όσα ήξερε, αλλά είπε στον Μπεκ ό,τι μπο-ρούσε για τα βρέφη και ο συντάκτης υποσχέθηκε να το ψάξει. Είπε, όμως, ότι μπορεί να του πάρει μερικές βδομάδες με το ροντέο που άρχιζε σε λί-γο και τους βανδαλισμούς στις εκκλησίες και. . .

«Εκκλησίες;» τον διέκοψε ο Γκόρντον. «Πληθυντικός;» «Δεν τα έμαθες;» «Όχι». Ο Γκόρντον σκέφτηκε τις ματωμένες λέξεις π ο υ είχε δει στην

βεβηλωμένη εκκλησία του πατέρα Σέλγουεϊ και ένιωσε ένα ανεπαίσθητο ρίγος στη ραχοκοκαλιά του. Το δωμάτιο έμοιαζε ξαφνικά πιο σκοτεινό και άναψε τη λάμπα του γραφείου. «Τι συνέβη;»

Ο δημοσιογράφος γέλασε, το γέλιο του έγινε τσιγαρόβηχας. «Να διαβάσεις την εφημερίδα την Τετάρτη».

«Έλα τώρα». «Καλά. Τι έχεις ακούσει μέχρι τώρα; Τι ξέρεις;» «Είδα την Επισκοπική εκκλησία και ο Τσαρ Κλίφτον μας είπε ότι ο πα-

τέρας Σέλγουεϊ έχει εξαφανιστεί». «Ε, λοιπόν, το ίδιο ακριβώς συνέβη και στις υπόλοιπες εκκλησίες. Σε όλες.

Σπασμένα παράθυρα, πρόστυχα γκράφιτι, η ίδια φάση. Ο Τζιμ Γουέλντον με πήρε πριν μια ώρα περίπου και μου είπε όλες τις λεπτομέρειες. Σκέφτηκε πως θα 'θελα να ξέρω. Αυτή τη στιγμή προσπαθώ να σκεφτώ πώς να γρά-

II

ψω τις βρισιές. Να χρησιμοποιήσω εκείνα τα σύμβολα από τα καρτούν για τις κακές λέξεις ;Ή να βάλω το πρώτο γράμμα της λέξης και τον ανάλογο αριθμό από κενά;Ή να αναφερθώ απλώς σε "ιερόσυλες εκφράσεις" ή "αι-σχρολογίες";»

Ο Γκόρντον αγνόησε το πρόβλημα του δημοσιογράφου. «Και οι υπό-λοιποι κληρικοί; Εξαφανίστηκαν;»

«Όχι. Αλλά δεν μπορώ να σου πω περισσότερα για το θέμα», παραδέ-χτηκε ο Μπεκ. «Περιμένω να με ξαναπάρει ο σερίφης. Έτσι όπως πάει, προβλέπεται να μείνω εδώ μέχρι το ξημέρωμα».

«Να σ' αφήσω τότε. Ευχαριστώ». «Δεν κάνει τίποτα. Και θα ερευνήσω το θέμα με τα μωρά μόλις βρω ευ-

καιρία. Θα σου τηλεφωνήσω, αν μάθω τίποτα». Ο Γκόρντον έκανε το τελευταίο τηλεφώνημα της βραδιάς στους γονείς

του στην Καλιφόρνια. Μόλις τους είπε τα νέα για την εγκυμοσύνη της Μα-ρίνας, θέλησαν να της μιλήσουν και ο Γκόρντον της φώναξε να σηκώσει το άλλο τηλέφωνο. Η υπεραστική συζήτηση μέσω των τεσσάρων συσκευών ήταν σοβαρή και δακρύβρεχτη και συνεχίστηκε μέχρι και μετά τα μεσάνυ-χτα. Στο τέλος οι γονείς του έκλεισαν το τηλέφωνο με την υπόσχεση να τους πάρουν τη Δευτέρα το βράδυ. Μετά από απαίτηση του πατέρα του, ο Γκόρντον κάλεσε την τηλεφωνική υπηρεσία και χρέωσε το τηλεφώνημα σε εκείνον.

Έξω η βροχή είχε σταματήσει από ώρα και όλα ήταν ήσυχα. Κοιτάζοντας από το παράθυρο, ο Γκόρντον διέκρινε τη λεπτή γραμμή από αστέρια που σχημάτιζαν τη Μεγάλη Αρκτο να ξεχωρίζει σε ένα φόντο από γαλαξίες και νεφελώματα στον ξάστερο πια νυχτερινό ουρανό. Πιο κοντά, τα πεύκα ορ-θώνονταν ίσια και ψηλά, εντελώς ακίνητα στην άπνοια της βραδιάς.Έκλει-σε τις κουρτίνες, περπάτησε στο διάδρομο προς την κρεβατοκάμαρα και γλίστρησε γυμνός μέσα στα σεντόνια, όπου τον βρήκε η Μαρίνα λίγα λε-πτά αργότερα. Παρόλο που ήταν αργά και ήταν και οι δύο κουρασμένοι, έκα-ναν έρωτα, πιο πολύ επειδή αυτό τους έφερνε πιο κοντά, παρά για την ηδο-νή π ο υ τους πρόσφερε, και είχε πάει δύο η ώρα πριν αποκοιμηθούν, κου-λουριασμένοι ο ένας πάνω στον άλλο κάτω από το λεπτό σεντόνι.

Κανείς τους δεν άκουσε τους απαλούς ήχους από βήματα π ο υ αντήχη-σαν στο σπίτι λίγο αργότερα.

Ούτε πρόσεξε κανείς τους το επόμενο πρωί ότι τα έπιπλα στο σαλόνι είχαν ανεπαίσθητα, ελάχιστα μετακινηθεί.

II

Ο Κ Τ Ω

Ο Τζιμ Γουέλντον άναψε τις λάμπες φθορίου στο γραφείο του, έσυρε βαριά τα βήματά του μέχρι την καρέκλα του και κάθισε κουρασμένα.Έγειρε πίσω την καρέκλα και έκλεισε τα μάτια του σφικτά πιέζοντας τα βλέφαρα με τις παλά-μες του. Είχε περάσει μια αφόρητη μέρα. Μέχρι τη νύχτα είχαν βρει το σώμα της κυρίας Σέλγουεϊ και τα σώματα των παιδιών σε διάφορα στάδια διαμελι-σμού και είχαν φορτώσει όλα τα πτώματα στο φορτηγάκι του Σκοτ Χάμιλτον για την επιστροφή στην πόλη. Τα άφησαν με τον Σκοτ και κάποιους άλλους στο νεκροτομείο και ειδοποίησαν τον ιατροδικαστή της κομητείας, ενώ ο Καρλ είχε μείνει στη χωματερή με τους υπόλοιπους άντρες της πολιτοφυλακής για να ψάξουν για το πτώμα του πατέρα Σέλγουεϊ. Ο Τζιμ είχε σταματήσει για λί-γο στα γραφεία της εφημερίδας, για να ενημερώσει τον Κιθ Μπεκ για όσα εί-χαν συμβεί και έπειτα επέστρεψε αμέσως στη χωματερή. Το πτώμα του πα-τέρα Σέλγουεϊ δεν είχε βρεθεί ακόμα. Συνέχισαν την έρευνα για άλλη μιάμιση ώρα χωρίς αποτέλεσμα και τελικά διέκοψαν μέχρι το επόμενο πρωί.

Ο Τζιμ δεν π ίστευε π ω ς θα έβρισκαν π ο τ έ το πτώμα. Τράβηξε τα χέρια α π ό τα μάτια του και άφησε την καρέκλα να πέσει

μπροστά. «Τηλεφώνησε η Επιθεωρητής Τζόουνς». Ο Τζιμ κοίταξε το σημείωμα πάνω στο γραφείο του και έβρισε α π ό μέ-

σα του. Π ο υ να πάρει ο διάολος. Η Λέσλι Τζόουνς. Το τελευταίο π ο υ ήθε-λε α π ό ψ ε ήταν να μιλήσει σε αυτή τη μέγαιρα. Προφανώς είχε πληροφο-ρηθεί α π ό τον ιατροδικαστή ότι είχαν βρει τα πτώματα των Σέλγουεϊ και ήθελε να του τα πρήξει , γιατί δεν τους βρήκε νωρίτερα ή γιατί δεν τους εί-χε προστατεύσει όσο ήταν ακόμη ζωντανοί ή . . . για κάτι τέλος πάντων. Πά-ντα για κάτι την έτρωγε ο κώλος της. Ο Τζιμ τσαλάκωσε το χαρτί και το πέ -ταξε στο πάτωμα κουνώντας το κεφάλι του. Ευτυχώς ήταν σαββατοκύρια-κο και το γραφείο της ήταν κλειστό. Δεν χρειαζόταν να της τηλεφωνήσει πρ ιν τη Δευτέρα.

m Πήρε τα άλλα μηνύματα από το γραφείο του και άρχισε να τα διαβάζει.

Είχε πάρει ο Μπεκ από την εφημερίδα, να του τηλεφωνήσει το συντομό-τερο δυνατόν. Ο αιδεσιμώτατος Πόλσον από την Πρεσβυτεριανή εκκλη-σία είχε περάσει όσο έλειπε ο Τζιμ, αλλά θα ξαναπερνούσε την επομένη που τα πράγματα θα ήταν πιο ήσυχα. Η Ανέτ είχε τηλεφωνήσει να του πει ότι είχε μάθει τα νέα και ότι θα του κρατούσε φαγητό.

Είχε τηλεφωνήσει και ο Ντον Γουίλσον. Ο Τζιμ παραμέρισε τα υπόλοιπα μηνύματα και σχημάτισε τον αριθμό που

ήταν γραμμένος στο κίτρινο χαρτάκι .Ήταν αργά, το ήξερε, αλλά δεν μπο-ρούσε να το ρισκάρει. Απάντησε μια γυναικεία φωνή. «Εμπρός;»

«Καλησπέρα», είπε ο Τζιμ. «Μπορώ να μιλήσω με τον Ντον Γουίλσον;» Η γυναικεία φωνή έγινε απότομα καχύποπτη. «Ποιος είναι;»

«Ο σερίφης Γουέλντον. Θα ήθελα να μιλήσω με τον Ντον, αν είναι δυ-νατό».

Η καχυποψία μετατράπηκε σε θυμό - θυμό για το γιο της. Η φωνή της γυναίκας έγινε στριγκιά και ο Τζιμ μπορούσε σχεδόν να τη δει να σφίγγει τα σαγόνια της. «Τι έκανε πάλι;»

«Τίποτα». Ο Τζιμ είχε υποσχεθεί ότι δεν θα έλεγε τίποτα στους γονείς του, αλλά δεν ήθελε με τη σιωπή του να βάλει το αγόρι σε μπελάδες. Σκέ-φτηκε γρήγορα. «Τηλεφωνώ για την εκστρατεία που αρχίζουμε για τα σκου-πίδια στους δρόμους», είπε μελιστάλαχτα. «Προσπαθούμε να συγκροτή-σουμε μια ομάδα εθελοντών για να μαζέψουν τα κουτάκια αναψυκτικών απ ' την εθνική το επόμενο Σάββατο και μου είπαν ότι μπορεί να ενδιαφέ-ρεται ο Ντον».Ήξερε πως η δικαιολογία του δεν ήταν καθόλου πειστική, αλλά ήταν το καλύτερο που μπορούσε να κάνει τη συγκεκριμένη στιγμή.

Η φωνή της γυναίκας πρόδιδε δυσπιστία. «Ο Ντον;» «Κυρία Γουίλσον, μπορείτε, σας παρακαλώ, να τον φωνάξετε στο τηλέ-

φωνο;» «Εντάξει», είπε η γυναίκα. «Ένα λεπτό». Ακολούθησε ένα λεπτό σιωπής, έπειτα το αγόρι ήρθε στο τηλέφωνο. Η

φωνή του ακούστηκε κουρασμένη και ο Τζιμ σκέφτηκε ότι μάλλον κοιμό-ταν. «Ναι;»

«Ντον, εδώ Σερίφης Γουέλντον». «Ω!» Η φωνή του αγοριού αμέσως ζωήρεψε. «Βρήκαμε τα πτώματα. Ακριβώς όπως το είπες». «Το ξέρω». Ο Τζιμ καθάρισε το λαιμό του. «Βρήκα εδώ ένα σημείωμα ότι τηλεφώ-

νησες .Ήθελες να μου μιλήσεις;» «Ναι».

0 Οι απαντήσεις του αγοριού ήταν αφύσικα κοφτές, η φωνή του ακουγό-

ταν ανήσυχη. Ο Τζιμ είχε την αίσθηση ότι η μητέρα του ήταν στο δωμάτιο και άκουγε. «Μπορείς να μιλήσεις;»

«Όχι». «Είναι μπροστά η μητέρα σου; Γι' αυτό;» «Ναι». «Καλά», είπε ο Τζιμ. «Θέλω όμως να περάσεις από το γραφείο μου αύ-

ριο. Θέλω να μιλήσουμε για όλα αυτά». «Εντάξει». «Στις δέκα είναι καλά;» «Μια χαρά». «Εντάξει, τα λέμε τότε». Ο Τζιμ ετοιμαζόταν να καληνυχτίσει και να

κλείσει το τηλέφωνο, όταν θυμήθηκε κάτι άλλο. «Κάτι ακόμα. Ο πατέρας Σέλγουεϊ. Δεν βρήκαμε κανένα ίχνος του. Το πτώμα του δεν ήταν εκεί».

Η φωνή του Ντον εξακολουθούσε να είναι ήρεμη και σταθερή μπροστά στη μητέρα του, αλλά ο Τζιμ διέκρινε φόβο μέσα της. «Το ξέρω», είπε το αγόρι.

«Γι' αυτό ήθελες να μου μιλήσεις;» «Περίπου». Η φωνή του Ντον έγινε ξαφνικά ψίθυρος. Μιλούσε γρήγο-

ρα και ο Τζιμ κατάλαβε ότι η μητέρα του είχε βγει για λίγο από το δωμά-τιο. «Είδα άλλο ένα όνειρο», είπε ο Ντον. «Ηταν -» ο ψίθυρος σταμάτησε στη μέση της φράσης και η φωνή του αγοριού ξαναδυνάμωσε. «Μετά».

«Θα μου πεις μετά;» «Ναι». «Εντάξει Ντον. Θα σε δω αύριο λοιπόν. Στις δέκα. Στο γραφείο μου». «Ωραία. Καληνύχτα, σερίφη». «Καληνύχτα». Ο Τζιμ έκλεισε το τηλέφωνο νιώθοντας κάπως νευρικός.

Ήξερε ότι είναι ενήλικος, και μάλιστα σερίφης, ότι έπρεπε να είχε απαλ-λαγεί από τους παιδικούς του φόβους εδώ και χρόνια, αλλά, παρόλα αυτά, εξακολουθούσε να φοβάται. Το παράθυρο στο γραφείο του ήταν κατασκό-τεινο, μπορούσε να διακρίνει μόνο την αντανάκλασή του στο τζάμι και θυ-μήθηκε ένα φρικτό εφιάλτη π ο υ είχε δει την προηγούμενη εβδομάδα. Ση-κώθηκε ανατριχιάζοντας άξαφνα στη σκέψη ότι και ο Τζάντσον και ο Πιτ περιπολούσαν στην είσοδο του κτιρίου και ότι ο ίδιος ήταν ολομόναχος εκεί πίσω. Ξαναζωντάνεψαν μπροστά του οι εικόνες των διαμελισμένων πτωμάτων εκείνων των αγροτών και το πρόσωπο της κυρίας Σέλγουεϊ μες στη λάσπη με τη βροχή να στάζει απ ' τα νεκρά της χείλη. Διέσχισε γρήγο-ρα το γραφείο και προχώρησε προς την πόρτα.

Έξω στο διάδρομο ακουγόταν ένας απαλός, συριστικός ήχος.

Ο Τζιμ στάθηκε εντελώς ακίνητος, με όλους τους μυς του σώματος του σε επιφυλακή. Τέντωσε τα αφτιά του για να ακούσει προσεκτικά, αλλά το μόνο π ο υ άκουγε στην αρχή ήταν οι χτύποι της καρδιάς του.Έπειτα ο σφυ-ριχτός ήχος ξανακούστηκε από το βάθος του διαδρόμου προς το πίσω μέ-ρος του κτιρίου/Εβγαλε το όπλο του, παρόλο που ήξερε ότι αυτός ο ήχος δεν ήταν ανθρώπινος και προσευχήθηκε να κάνει λάθος. Μέτρησε μέχρι το πέντε, έπειτα άνοιξε απότομα την πόρτα.

Τα φώτα στο διάδρομο ήταν σβηστά, μόλις π ο υ διέκρινε μια σκούρα σκιά να γλιστράει στη γωνία στην άλλη άκρη του διαδρόμου/Ετρεξε προς τα κει με το όπλο στο χέρι. Ο διάδρομος ήταν κρύος, ασυνήθιστα κρύος, πιο παγωμένος από όσο τον έκαναν συνήθως τα αιρκοντίσιον και ο αέρας μύριζε αμυδρά σαν βόθρος ή σάπια λαχανικά/Εστριψε τη γωνία και.. .έπε-σε πάνω στο Τζάνστον Γουέις.

Ο βοηθός έχασε την ισορροπία του, και χτυπώντας άτσαλα με τα χέρια του ένα τασάκι δαπέδου, π ο υ στεκόταν εκεί δίπλα, έστειλε ένα σύννεφο άσπρης άμμου στο πάτωμα. Γλίστρησε προς τα πίσω για λίγα δευτερόλε-πτα, έπειτα ξαναβρήκε την ισορροπία του και έβαλε τα χέρια του για να σταθεί όρθιος. Πρόσεξε το όπλο του Τζιμ και αμέσως βρέθηκε σε ετοιμό-τητα. Άπλωσε να πιάσει και το δικό του περίστροφο.

«Τι συμβαίνει;» Ο Τζιμ προσπαθούσε να ανακτήσει κι εκείνος την ισορροπία του - αν και

δεν είχε πέσει, η σύγκρουση τον είχε στείλει στον τοίχο. «Είδες κάτι να περνάει τρέχοντας από δω;» ρώτησε.

«Τι;» «Κάτι -» . Σταμάτησε συνειδητοποιώντας ότι αυτό π ο υ ετοιμαζόταν να

πει θα ακουγόταν ανόητο, αλλά ένιωθε ότι έπρεπε να το πει, όπως και να 'χε. «-κάτι μικρό και σκουρόχρωμο π ο υ έβγαζε ένα. . . σφυριχτό ήχο;»

Ο Τζάντσον τον κοίταζε επίμονα. «Σαν τι δηλαδή; Αρουραίο;» Η φωνή του ακούστηκε σαστισμένη.

Ο Τζιμ πέρασε το χέρι του στα μαλλιά του. «Είδες οτιδήποτε να περνά-ει από δω;»

«Όχι». «Καλά». Ο Τζιμ έβαλε το όπλο του πίσω στη θήκη.Ήξερε πώς περ ίπου

ακούγονταν όσα έλεγε και πρόσεξε το ανήσυχο βλέμμα που του έριξε ο βοηθός. Χαμογέλασε για να δείξει ότι όλα ήταν εντάξει. «Φταίει μάλλον η κούραση. Μου φάνηκε πως είδα κάτι να τρέχει μπροστά από την πόρτα μου. Δεν ξέρω τι στο διάολο νόμισα ότι είναι». Σήκωσε το πεσμένο τασάκι και ξαναβίδωσε το στρογγυλό καπάκι του. «Μάλλον πρέπει να πάω σπίτι να κοιμηθώ».

Ο Τζάνστον έγνεψε καταφατικά. «Μάλλον. Εγώ και ο Πιτ θα 'μαστέ εδώ απόψε. Θα σας ειδοποιήσουμε, αν προκύψει οτιδήποτε».

«Ναι», είπε ο Τζιμ. «Πάω σπίτ ι /Οταν βγουν τα αποτελέσματα της νε-κροψίας, δεν βλέπω να κοιμάται κανείς εδώ πέρα».

«Έτσι λέω και γω». Ο Τζιμ έδειξε την άμμο στα πλακάκια. «Μπορείς να καθαρίσεις αυτά

εδώ;» «Φυσικά». Ο Τζιμ χτύπησε απαλά τον Τζάνστον στην πλάτη. «Συγγνώμη π ο υ έπε-

σα πάνω σου». «Δεν πειράζει, Σερίφη». Ο Τζιμ γύρισε στο γραφείο του, για να πάρει τα κλειδιά του /Ηξερε ότι

πιθανότατα έφταιγε η υπερβολική κούραση. Άρχιζε να χάνει τα λογικά του. Ή θ ε λ ε να πιστεύει ο Τζάνστον ότι δε συνέβαινε τίποτα, όμως κάτι σίγου-ρα συνέβαινε. Δεν είχε αποδείξεις, τίποτα π ο υ να δικαιολογεί τους φόβους του, αλλά το ένστικτο του έλεγε πως πίσω από όσα συνέβαιναν στο Ράνταλ υπήρχε κάτι υπερφυσικό/Ηξερε, βέβαια, ότι παρά τις ενδόμυχες αστήρι-κτες υποψίες του, όφειλε να ερευνήσει όλα τα στοιχεία βάσει της αρμό-ζουσας αστυνομικής διαδικασίας -μ ια διαδικασία π ο υ θεωρούσε δεδομέ-νο ότι όλα τα γεγονότα οφείλονταν σε συνηθισμένους εγκληματίες, π ο υ λειτουργούσαν με συνηθισμένες εγκληματικές μεθόδους.Ίσως έτσι ήταν κα-λύτερα. Δεν θα ήταν και πολύ χρήσιμος ένας σερίφης που στήριζε τις έρευ-νές του σε όνειρα, π ο υ έβλεπε πράγματα που δεν υπήρχαν.

Κι όμως ο Ντον είχε δίκιο για τους Σέλγουεϊ. Ο Τζιμ αναστέναξε/Ηξερε ότι ήταν παράλογο, αλλά του φαινόταν αδια-

νόητο να συμβαίνουν τόσα πολλά ταυτόχρονα και να μη συνδέονται μετα-ξύ τους, ειδικά σε μια μικρή, ήσυχη πόλη όπως το Ράνταλ, μια πόλη όπου το ετήσιο ποσοστό εγκληματικότητας ίσα που ξεπερνούσε το μηδέν/Ετσι όπως τα έβλεπε τα πράγματα, στην πραγματικότητα, συνδέονταν. Οι κα-τσίκες κάποιων κτηνοτρόφων είχαν σφαγιαστεί και αίμα κατσίκας είχε χρη-σιμοποιηθεί στους βανδαλισμούς στις εκκλησίες της πόλης. Δύο από τους κτηνοτρόφους, των οποίων τις κατσίκες είχαν σκοτώσει, είχαν και οι ίδιοι δολοφονηθεί. Και ο πατέρας Σέλγουεϊ, του οποίου την εκκλησία χτύπη-σαν πρώτα, είχε δολοφονηθεί.

Όχ ι , δεν είχε δολοφονηθεί. Η οικογένειά του είχε δολοφονηθεί. Ο ίδιος είχε εξαφανιστεί.

Ο Τζιμ έκλεισε τα μάτια του.Ένιωθε τον πονοκέφαλο να πλησιάζει.Ήξε-ρε ότι δεν σκεφτόταν λογικά, δεν μετρούσε τα πράγματα σωστά και ήξερε ότι πιθανότατα έπρεπε να μιλήσει σε κάποιον για τους φόβους του, τις

II

υποψίες του. Στον Τζάνοτον ή στον Πιτ ή στον Καρλ. Αλλά δεν μπορούσε να το κάνει. Ή τ α ν κάτι που δεν μπορούσε να μοιραστεί. Αρπαξε τα κλει-διά και το καπέλο του.Έγνεψε, καθώς πέρασε μπροστά από τον Πιτ, ο οποί-ος κρατούσε το τηλεφωνικό κέντρο εκείνο το βράδυ, και προχώρησε στο πάρκινγκ. Δεν κατάφερε να κρατηθεί να μην ψάξει με το βλέμμα τους θά-μνους γύρω από το πάρκινγκ και σταμάτησε να αφουγκραστεί, πριν ανοί-ξει την πόρτα του αυτοκινήτου του.

Δεν είδε όμως καμία κίνηση, δεν άκουσε κανέναν ήχο και οδήγησε σκε-πτικός μέχρι το σπίτι του.

!H

Ε Ν Ν Ι Α

Οι καμπάνες των εκκλησιών καλούσαν τους πιστούς στην κυριακάτικη λει-τουργία κι οι διαφορετικοί τους τόνοι και ρυθμοί συνέθεταν μια γλυκιά με-λωδία. Από το γραφείο του, ο Τζιμ άκουγε τις καμπάνες των πέντε από τις έξι εκκλησίες της πόλης και μπορούσε να ξεχωρίσει τους διαφορετικούς ήχους τριών από αυτές. Κοίταξε έξω από το παράθυρο, κάρφωσε το βλέμ-μα του στα άσπρα, πουπουλένια σύννεφα πάνω από το Ριμ· τα σύννεφα που θα γίνονταν ορμητική καταιγίδα μέχρι το απόγευμα. Όλες , εκτός από μία, οι καμπάνες σταμάτησαν. Ο ήχος τους ατόνησε, έσβησε. Μόνο η κα-μπάνα της Επισκοπικής εκκλησίας συνέχισε. Τρία παραπάνω χτυπήματα.

Έπειτα και αυτή σίγησε. Ο Τζιμ κοίταξε προς τη μεριά της Επισκοπικής εκκλησίας, αν και μπο-

ρούσε να διακρίνει μόνο δέντρα. Αναρωτήθηκε ποιος είχε αντικαταστήσει τον πατέρα Σέλγουεϊ στον άμβωνα σήμερα. Σκέφτηκε την απαίσια συμπε-ριφορά του επισκόπου και μόρφασε. Πάνω που σκεφτόταν να περάσει από την εκκλησία να ρίξει μια ματιά, έτσι για να δει πώς ήταν τα πράγματα, άκουσε το χαρακτηριστικό ήχο της πυροσβεστικής σειρήνας.Έστησε αφτί. Το πυροσβεστικό όχημα φαινόταν να κατευθύνεται προς την Μέιν, στην αντί-θετη από την Ολντ κατεύθυνση.Έκανε το γύρο του τραπεζιού και άνοιξε τον ασύρματο π ο υ βρισκόταν στο ράφι πάνω από το ντουλάπι με τα όπλα.

«.. .στο Ας Λέιν». Τα λόγια διακόπηκαν από ξαφνικά παράσιτα. «Φωτιά αναφέρθηκε στην οικία του Τζον Γουίλσον», ανακοίνωσε μια γυναικεία φω-νή. «Στη Σάουθ Ας Λέιν, αριθμός δώδεκα τριάντα τέσσερα».

Γουίλσον! Ο Τζιμ έτρεξε στο διάδρομο προς το μπροστινό γραφείο. «Ρίτα!» φώναξε.

«Έχεις τη διεύθυνση του πιτσιρικά π ο υ ήταν εδώ χθες; Του Ντον Γουίλ-σον;» Η τηλεφωνήτρια φάνηκε να ξαφνιάζεται. «Ναι, αλλά νομίζω ότι την άφησα στο γραφείο σου».

«Καλά, ξέχνα το! Θυμάσαι αν ήταν στην Ας Λέιν;»

«Νομίζω ττως ναι...» Ο Τζιμ είχε ήδη βγει έξω και έτρεχε, ψάχνοντας στην τσέπη του για τα

κλειδιά, ενώ διέσχιζε το μικρό πάρκινγκ. Άναψε τα φώτα και τη σειρήνα και βγήκε στρίβοντας απότομα στο δρόμο. Γύρισε τον ασύρματο στη συ-χνότητα της πυροσβεστικής. «Εδώ Γουέλντον!» φώναξε στο μικρόφωνο. «Ενημερώστε με για τη φωτιά!»

Η γυναικεία φωνή βγήκε από τα ηχεία του αυτοκινήτου. «Σερίφη;»Ήταν η Νάταλι Ερνστ, η νύφη του Ερνστ, του αρχηγού του Πυροσβεστικού Σώ-ματος.

«Πόσο σοβαρές είναι οι ζημιές, Νάταλι;» «Η πυροσβεστική αντλία είναι ήδη εκεί. Ο γείτονας π ο υ τηλεφώνησε εί-

πε ότι το σπίτι ανατινάχθηκε πριν από δέκα περ ίπου λεπτά». Πριν από δέκα λεπτά. Δεν είχε ακούσει τίποτα. «Και η οικογένεια;» «Κάποιος κατάφερε να βγει έξω, αλλά δεν ξέρουμε ποιος». «Μήπως ήταν ένα αγόρι;» Ακολούθησε ένας σύντομος δισταγμός. «Δεν νομίζω». Ο Τζιμ έστριψε το αμάξι στην Ολντ. Τα τέσσερα αυτοκίνητα π ο υ έτρε-

χαν στο δρόμο έκαναν στην άκρη μόλις άκουσαν τη σειρήνα του. Άφησε το μικρόφωνο του ασυρμάτου να πέσει. «Σερίφη;» είπε η Νάταλι. «Σερίφη;» Ο Τζιμ έκλεισε τον ασύρματο και έστριψε στην Ας Λέιν. Μπροστά του εί-δε τον κίτρινο, τετράγωνο όγκο του καινούργιου πυροσβεστικού οχήμα-τος της πόλης να κλείνει το δρόμο. Καπνός ανέβαινε από το σπίτι μπρο-στά στο πυροσβεστικό όχημα κι έκρυβε ένα μέρος του χώρου.Ένα κουβά-ρι μάνικες, σαν γιγαντιαία ανακόντα, σέρνονταν σαν φίδι από το πλακό-στρωτο πεζοδρόμιο και χανόταν εκεί που ο καπνός ήταν πυκνότερος.Ένας άντρας με κράνος και στολή, πιθανώς ο Ερνστ, στεκόταν στη μέση του δρό-μου φωνάζοντας οδηγίες και χειρονομώντας αυταρχικά.

Ο Τζιμ πάτησε με δύναμη φρένο και πήδηξε έξω απ' το αμάξι/Ετρεξε κα-τευθείαν στον αρχηγό της πυροσβεστικής. «Πώς είναι το αγόρι;» φώναξε.

Ο Ερνστ τον κοίταξε, το πρόσωπο του είχε γίνει μαύρο από την κάπνα. «Ποιο αγόρι;»

Οι γείτονες είχαν βγει έξω τώρα, στέκονταν μπροστά στα σπίτια τους σε πηγαδάκια, ένα παράξενο συνονθύλευμα από εκκλησιαζόμενους με τα καλά τους και αγουροξυπνημένους με τις πιτζάμες τους. Στριφογυρνού-σαν πέρα δώθε, κοίταζαν από δω κι από κει, μιλούσαν μεταξύ τους σε χα-μηλούς τόνους. Ο Τζιμ κατευθύνθηκε στο πλησιέστερο πηγαδάκι/Εγνεψε σε έναν καλοντυμένο ηλικιωμένο άντρα. «Γνωρίζετε τους Γουίλσον;» τον ρώτησε.

Ο άντρας ζάρωσε. «Όχι πολύ καλά».

«Τους ξέρει κάποιος άλλος;» «Έκανα μπέιμπι-σίτινγκ στον Ντον παλιά», πετάχτηκε μια κυρία.Έσφιγ-

γε το γιακά της ροζ ρόμπας της, προσπαθώντας να κρύψει ότι ήταν μισό-γυμνη.

«Είδατε τον Ντον σήμερα το πρωί;» Η κυρία κούνησε το κεφάλι της αρνητικά. «Μόλις πριν λίγα λεπτά ήρ-

θα εδώ. Δεν είχα καταλάβει τίποτα, μέχρι π ο υ άκουσα τις σειρήνες της πυ-ροσβεστικής».

Ο Τζιμ πλησίασε έναν άλλο άντρα που στεκόταν μόνος του και κοίτα-ζε τον καπνό. «Είδατε τίποτα;»

Ο άντρας κούνησε το κεφάλι του. «Άκουσα ότι η γυναίκα πρόλαβε να βγει. Αυτό ξέρω μόνο».

«Την είδατε;» Ο άντρας έδειξε στη διπλανή πελούζα, όπου μαζευόταν κόσμος. «Νο-

μίζω ότι είναι εκεί. Περιμένουν να έρθει το ασθενοφόρο». Ο Τζιμ προχώρησε προς το διπλανό σπίτι, αλλά μπορούσε να δει μια φι-

γούρα τυλιγμένη με σεντόνια ξαπλωμένη στο γκαζόν πριν καν φθάσει στο σημείο εκείνο. Η καρδιά του σφίχτηκε καθώς παραμέρισε δύο ανθρώπους και είδε τα απομεινάρια της μητέρας του Ντον Γουίλσον που βογκούσε, με τα χέρια της, ό,τι τουλάχιστον είχε μείνει από τα χέρια της, να προσπα-θούν μάταια να προστατεύσουν το καμένο και μαυρισμένο της πρόσωπο από μια φωτιά που δεν υπήρχε πια. Οι ήχοι που έβγαιναν από το στόμα της δεν έμοιαζαν ανθρώπινοι και αίμα σε αλλόκοτο χρώμα έσταζε από κομμά-τια καμένου δέρματος.

Ο Τζιμ γύρισε και διέσχισε το δρόμο προς τα κει π ο υ στεκόταν ο Ερνστ προσαρμόζοντας μια μάνικα στο πυροσβεστικό όχημα. Πορτοκαλιές φλό-γες ξεπηδούσαν τώρα από τον καπνό. «Αρχηγέ», φώναξε.

Ο Ερνστ του έκανε νόημα να φύγει με μια κοφτή κίνηση του χεριού. «Στέκεσαι μες στη μέση, Γουέλντον», είπε απότομα. «Ευχαρίστως να σου μιλήσω, αλλά όχι τώρα.Έχουμε να σβήσουμε μια φωτιά».

Ο Τζιμ έκανε πίσω, ενώ παρακολουθούσε τον Ερνστ και έναν άλλο να τρέχουν προς τον καπνό με τη μάνικα στα χέρια. Άκουσε διάφορες φωνές να φωνάζουν οδηγίες.

Στεκόταν μόνος του στη μέση του δρόμου κοιτάζοντας μουδιασμένα γύρω του. Ο Ντον ήταν νεκρός, το ήξερε. Το αγόρι δεν είχε προλάβει να βγει απ' το σπίτι. Είχε πεθάνει πιθανότατα στον ύπνο του απ ' τις αναθυμιάσεις.

Ή είχε καεί προσπαθώντας να διαφύγει. Ο Τζιμ φαντάστηκε μορφές να κι-νούνται μέσα στον καπνό. Φαινόταν ότι η φωτιά είχε τεθεί υπό έλεγχο. Δεν ήταν ατύχημα αυτή η φωτιά. Κάποιος -κάτ ι - ήθελε να πεθάνει ο Ντον,

ήξερε ότι το αγόρι είχε έρθει να τον βρει και ήθελε να το βγάλει από τη μέ-ση. Ο Τξιμ πέρασε πάνω από μια λιμνούλα, προχωρώντας προς το αμάξι του. Θα έβαξε τον Ερνστ να ψάξει εξονυχιστικά τα αίτια αυτής της πυρκαγιάς. Να κάνει μια πλήρη έρευνα για εμπρησμό. Κάποιος είχε εσκεμμένα βάλει φωτιά στο σπίτι των Γουίλσον και ο Τξιμ απαιτούσε ορισμένες απαντήσεις.

Στάθηκε μια στιγμή κοιτάζοντας τα ερείπια του σπιτιού των Γουίλσον, που τώρα διακρίνονταν μέσα από τον καπνό που αραίωνε και θυμήθηκε το μικρό φοβισμένο αγόρι να κάθεται στο γραφείο του, να σφίγγει και να ξεσφίγγει τα χέρια του νευρικά, να παραμερίξει τα υπερβολικά μακριά μαλ-λιά του από το βρώμικο μέτωπο του. Δεν το γνώριξε πραγματικά αυτό το αγόρι, αλλά το είχε συμπαθήσει. Φαινόταν καλό παιδί.

Χωρίς λόγο το μυαλό του πήγε στο δικό του γιο, τον Τξάστιν. Τον φα-ντάστηκε θύμα εμπρησμού ή άλλης δολοφονίας, σχεδιασμένης να μοιάξει με ατύχημα, και ανατρίχιασε/Ισως έπρεπε να στείλει την Ανέτ και τα παι-διά να μείνουν μερικές μέρες στον αδερφό του, στο Φοίνιξ.Ή μερικές εβδο-μάδες .Ή όσον καιρό τέλος πάντων χρειαξόταν να ξεθυμάνει αυτή η ιστο-ρία.

Μπήκε στο αμάξι και έκανε αργά όπισθεν με σβηστό το φάρο και τη σειρήνα. Κοιτάξοντας από τον καθρέφτη το χάος στο δρόμο, τα κατα-στροφικά αποτελέσματα του εμπρησμού, αισθάνθηκε σαν να του είχαν πά-ρει κάτι, σαν να ήταν άδειος μέσα του. Μέχρι τώρα δεν είχε συνειδητο-ποιήσει πόσο βασιξόταν σε αυτό το αγόρι, να του παρασταθεί σε αυτή τη δύσκολη στιγμή, να του δώσει κι άλλα στοιχεία από τα όνειρά του, να τον βοηθήσει με κάποιο τρόπο να διαλευκάνει όλες αυτές τις φαινομενικά ασύνδετες υποθέσεις. Περίμενε ότι το αγόρι θα ήταν μαζί του σε κάθε βή-μα του, να τον καθοδηγεί. Τώρα ήταν μόνος.Ήταν ολομόναχος και θα έπρε-πε να στηριχτεί στη δική του ικανότητα να βγάξει συμπεράσματα για να δώσει ένα τέλος σε όλα αυτά.

Και δεν είχε στα χέρια του κανένα στοιχείο για να συνεχίσει. Πήρε αργά το δρόμο προς το γραφείο του.

0

Δ Ε Κ Α

Το ταξίδι στο Φοίνιξ κύλησε χωρίς απρόοπτα . Ούτε ο Γκόρντον ούτε η Μα-ρίνα είχαν όρεξη για κουβέντα και έτρεχαν στη λεωφόρο Μπλακ Κάνιον σιωπηλοί, ακούγοντας τον ήχο α π ό τα λάστιχα στον ανώμαλο δρόμο και την προσπο ιητά πρόσχαρη κουβεντούλα των πρωινών ντι-τζέι στο ραδιό-φωνο. Είχαν ξεκινήσει νωρίς για να μην βρουν κίνηση και κοιτούσαν σιω-πηλοί τους απόκρημνους λόφους , τα τεράστια φαράγγια και το π υ κ ν ό δά-σος του Κοκονίνο καθώς ταξίδευαν, χαμένοι στις σκέψεις τους.

Έφτασαν στο Βάλει πολύ πριν το μεσημέρι και πέρασαν το πρωινό τους χαζεύοντας τις βιτρίνες των ακριβών καταστημάτων της Πέμπτης Λεωφό-ρου στο Σκότσντεϊλ, κουβεντιάζοντας συνειδητά για ουδέτερα θέματα τρί-των, τελείως άσχετα με τη δοκιμασία π ο υ τους περίμενε.

Μετά α π ό ένα γρήγορο, σ ιωπηλό γεύμα σε ένα κακέκτυπο γαλλικού εστιατορίου, ξεκίνησαν για το Φοίνιξ. Για το νοσοκομείο.

Ο Γκόρντον κοίταζε την άσπρη μπογιά π ο υ ξεφλούδιζε στην εγκαταλε-λειμμένη πρόσοψη του κτιρίου διοίκησης του νοσοκομείου. Δεν μπορού-σε να δει το πάνω μέρος του κτιρίου α π ό το παρμπρ ί ζ του αυτοκινήτου του, πρόσεξε όμως ότι αρκετά από τα τζάμια στα παράθυρα τ ο υ τρ ίτου ορόφου ήταν σπασμένα. Αισχρά γκράφιτι ήταν ζωγραφισμένα με σπρέι στο κάτω μέρϊ>ς τ ο υ τοίχου, στο ισόγειο, και τα παράθυρα του πρώτου ορόφου ήταν ασφαλισμένα με σιδεριές. Δεν είχε ξανάρθει ποτέ στον «Αγιο Λουκά», και το νοσοκομείο δεν ήταν ό π ω ς το περίμενε . Κοίταξε τη Μαρίνα, ανή-συχος ξαφνικά. «Δεν ήξερα ότι αυτό το μέρος ήταν τόσο παλιό», ε ίπε.

Εκείνη χαμογέλασε καθησυχαστικά. «Μη σε ανησυχεί αυτό. Είναι καλό νοσοκομείο».Έδειξε πέρα από το κτίριο διοίκησης, εκεί π ο υ υψωνόταν ένα γιγάντιο συγκρότημα από καινούργια τσιμεντένια κτίρια. «Εξάλλου, εγώ θα π ά ω εκεί. Αυτό είναι το παλιό νοσοκομείο. Δεν νομίζω ότι το χρησιμοποι-ούν πια».

Είχε δίκιο. Ο Γκόρντον έστριψε στο πάρκινγκ του νοσοκομείου και ακο-

0

λούθησε τα άσπρα βέλη που ήταν ζωγραφισμένα στην άσφαλτο και οδη-γούσαν στην καινούρια πτέρυγα, όπου βρήκε μια θέση κοντά στην είσοδο, δίπλα στις θέσεις των αναπήρων. Βγήκαν απ' το τζιπ και πέρασαν απ' τις συ-ρόμενες πόρτες στην κλιματιζόμενη αίθουσα αναμονής. Ο Γκόρντον βάδισε αποφασιστικά στη μοκέτα προς τη ρεσεψιόν. Μια γυναίκα που φορούσε ακουστικά τηλεφώνου κοίταζε με προσήλωση μερικές κάρτες. Ο Γκόρντον ξερόβηξε για να κάνει αισθητή την παρουσία του. «Με συγχωρείτε», είπε.

Η γυναίκα σήκωσε το βλέμμα της. «Μπορώ να σας βοηθήσω σε κάτι;» «Μάλιστα, η γυναίκα μου έχει έρθει να δει τον Δρ. Κέιπλαν». Η γυναίκα άνοιξε ένα μεγάλο βιβλίο. «Έχει κλείσει ραντεβού;» «Στη μία». «Όνομα;» «Λιούις. Μαρίνα Λιούις». Το δάχτυλο της γυναίκας έτρεξε στη σελίδα του βιβλίου και σταμάτη-

σε σε μια γραμμή κάπου στη μέση. «Ένα λεπτό παρακαλώ». Πάτησε ένα κουμπί στο ταμπλό μπροστά της και μίλησε στο μικρόφωνο των ακουστι-κών της. «Δρ. Κέιπλαν;Έχει έρθει η κυρία Λιούις». Παύση. «Μάλιστα». Άλλη μία παύση. «Εντάξει. Σας ευχαριστώ, γιατρέ». Κοίταξε τον Γκόρντον. «Ο Δρ. Κέιπλαν είναι έτοιμος. Θα έρθει μια νοσοκόμα με μια αναπηρική πο-λυθρόνα για να την πάει στην αίθουσα εξέτασης».

Ο Γκόρντον διέσχισε την αίθουσα για να πάει εκεί π ο υ η Μαρίνα διάβαζε το περιοδικό της. Η καρέκλα με την όρθια ράχη όπου καθόταν ήταν ακου-μπούσε ο' ένα τοίχο από τραχύ ξύλο με ένα σταυρωτό σχέδιο. Πάνω απ' το κεφάλι της κρεμόταν μια γκραβούρα του Νταν Νάμινχα σε κορνίζα. Η Μα-ρίνα κοίταζε τις σελίδες του περιοδικού και δεν τον πρόσεξε. Ο Τζιμ κα-θάρισε το λαιμό του δυνατά, με στόμφο.

Εκείνη σήκωσε το βλέμμα της χαμογελώντας. «Λοιπόν;» «Λοιπόν μια νοσοκόμα θα έρθει για να σε πάει στον Δρ. Κέιπλαν». Ο

Τζιμ χαμογέλασε πλατιά. «Θα πας με στιλ». Η Μαρίνα αναστέναξε αηδιασμένη. «Αναπηρική καρέκλα;» Ο Γκόρντον γέλασε. «Το βρήκες». Κάθισε στην καρέκλα δίπλα της, πή-

ρε απαλά το περιοδικό από τα χέρια της και το άφησε στο τραπεζάκι από την άλλη μεριά. Πήρε τα χέρια της στα δικά του και κοίταξε μέσα στα με-γάλα καστανά της μάτια. «Θα είσαι εντάξει;»

Εκείνη έγνεψε καταφατικά. «Θέλεις να έρθεις μαζί μου;» «Δεν πιστεύω να μ' αφήσουν. Αλλωστε έχω να συμπληρώσω τα χαρτιά

της ασφάλειας και όχι μόνο. Θα σε περιμένω εδώ». Η Μαρίνα χαμογέλασε ελαφρά, σκανταλιάρικα. «Απλώς φοβάσαι να έρθεις». Της χαμογέλασε. «Έχεις δίκιο».

«Τι χέστης, Θεέ μου». Μια αδύνατη ηλικιωμένη νοσοκόμα, με την παραδοσιακή άσπρη στολή και

το καπελάκι, πέρασε από τις συρόμενες πόρτες στο γραφείο της ρεσεψιόν σπρώχνοντας μια άδεια αναπηρική πολυθρόνα. Κοίταξε τα χαρτιά που κρα-τούσε. «Η κυρία Λιούις;» φώναξε ψάχνοντας με τα μάτια την αίθουσα αναμο-νής.

«Για σένα ήρθε», είπε ο Γκόρντον. Σηκώθηκε και περπάτησε μαζί της μέχρι την αναπηρική πολυθρόνα. Κοιτάχθηκαν αμίλητοι για μια στιγμή, ο καθένας ήξερε τι σκεφτόταν, τι αισθανόταν ο άλλος και η Μαρίνα τον αγκά-λιασε σφιχτά πριν κάτσει στην πολυθρόνα. «Μην ανησυχείς», της είπε. «Όλα θα πάνε καλά».

Εκείνη χαμογέλασε, αλλά το χαμόγελο της αυτή τη φορά δεν ήταν τό-σο αληθινό, έκρυβε μια υποψία θλίψης. Σήκωσε ψηλά τα σταυρωμένα δά-χτυλά της. «Ας το ελπίσουμε».

Η νοσοκόμα έσπρωξε την πολυθρόνα μέσα από τις συρόμενες πόρτες στο βάθος του νοσοκομείου.

Το χαμόγελο έσβησε από το πρόσωπο του Γκόρντον αμέσως μόλις έκλει-σαν οι πόρτες. Προχώρησε αργά στη ρεσεψιόν νιώθοντας κουρασμένος σω-ματικά και ψυχικά. Θεέ μου, ευχόταν να πάνε όλα καλά.Ένα προαίσθημα του έλεγε ότι τα αποτελέσματα των εξετάσεων της Μαρίνας δεν θα ήταν καλά και η λογική του τού υπαγόρευε ότι έπρεπε να είναι προετοιμασμέ-νος για το χειρότερο, αλλά κάτι μέσα του ήθελε να πιστέψει στο καλύτερο.

Πήρε ένα δ ιπλότυπο έντυπο και ένα στυλό από τη γυναίκα στη ρεσε-ψιόν και κάθισε βαριεστημένα στην πιο κοντινή καρέκλα.Έστριψε το λαι-μό του αργά σε ένα ημικύκλιο για να διώξει λίγο την ένταση και έκλεισε τα μάτια του για λίγα δευτερόλεπτα/Επειτα κοίταξε πάλι τα χαρτιά και άρχι-σε να συμπληρώνει το έντυπο.

«Και ο Κύριος είπε στη γυναίκα: Με πόνο θα γεννάς τα παιδιά σον» Στο άκουσμα αυτής της βαθιάς υποβλητικής φωνής, ο Γκόρντον σήκω-

σε απότομα το βλέμμα από τα έντυπα π ο υ είχε στα γόνατά του. Είδε μπρο-στά του έναν ψηλό άντρα με κοστούμι π ο υ κρατούσε με το δεξί χέρι του πάνω στο στήθος του κάτι π ο υ έμοιαζε με Βίβλο. Στο αριστερό του χέρι, που χειρονομούσε στον αέρα, κρατούσε σφιγμένα ένα μάτσο φυλλάδια. Τα μαλλιά του άντρα ήταν κοντά και καλοχτενισμένα με χωρίστρα στο πλάι και το πρόσωπο του σχεδόν ευχάριστο. Τα μάτια του ήταν δυο διαπεραστικές μαύρες σφαίρες π ο υ έκαιγαν με την ασυγκράτητη ένταση του φανατισμού. Η καρφίτσα στη γραβάτα του, παρατήρησε ο Γκόρντον, είχε το σχήμα του σταυρού.

«Γένεση 3:16», είπε ο άντρας.

II

«Δεν ενδιαφέρομαι», είπε κοφτά ο Γκόρντον. Χαμήλωσε το βλέμμα του, γυρνώντας πάλι στα χαρτιά του, με την ελπίδα ότι ο άντρας θα έφευγε. Αντί να φύγει όμως, ο άγνωστος κάθισε στην καρέκλα δίπλα του. Ο Γκόρντον συ-νέχισε να γράφει, προσπαθώντας να μη δίνει σημασία στον άντρα/Ενιωθε την παρουσία του έντονη πλάι του και ήξερε, χωρίς να κοιτάζει, ότι εκεί-να τα φλογερά μαύρα μάτια τον διαπερνούσαν με το βλέμμα τους. Μετά από ένα περ ίπου λεπτό, ο Γκόρντον σήκωσε το βλέμμα του. Ό π ω ς ήταν ανα-μενόμενο, ο άντρας τον κοίταζε επίμονα. «Τι θέλεις;» ρώτησε ο Γκόρντον.

«Το όνομα μου είναι Αδελφός Ελάια», είπε ο άντρας. «Θέλω να σε βοη-θήσω».

«Δεν χρειάζομαι βοήθεια», είπε ο Γκόρντον. Ξαναγύρισε στα έντυπά του. «Και όμως χρειάζεσαι. Η γυναίκα σου πρόκειται να γεννήσει. Και θα

έχετε προβλήματα». Ο Γκόρντον σήκωσε απότομα το κεφάλι του σοκαρισμένος και, ενάντια

σε κάθε λογική, λίγο φοβισμένος. «Τι εννοείς; Ποιος στο διάολο είσαι;» Ο Αδελφός Ελάια χαμογέλασε σαστισμένα. Ψηλάφισε την καρφίτσα της

γραβάτας του. «Συνειδητοποιείς», είπε «πως αν ο Χριστός είχε σκοτωθεί με μαχαίρι αντί στο σταυρό, όλοι σήμερα θα λατρεύαμε ένα μαχαίρι; Αυτή η καρφίτσα θα ήταν ένα μαχαίρι». Άπλωσε τα χέρια του στον αέρα. «Γλυ-πτά μαχαίρια θα κρέμονταν στις προσόψεις των εκκλησιών μας».

Ο άντρας ήταν τρελός, συνειδητοποίησε ο Γκόρντον. Δεν ήξερε αν ο Αδελφός Ελάια ήταν πρώην χ ί π π υ που είχε στραφεί στον Χριστό, κουβα-λώντας μαζί και το καταστραμμένο από τα ναρκωτικά μυαλό του, ή ένας έκπτωτος φονταμενταλιστής - αυτό που ήξερε σίγουρα πάντως ήταν ότι ο τύπος δεν ήταν ένας συνηθισμένος πωλητής Βίβλων. Ο Γκόρντον πήρε το στυλό και τα έντυπα και σηκώθηκε, έτοιμος να αλλάξει θέση.

Ο Αδελφός Ελάια σηκώθηκε επίσης. «Ξέρω τι έχει συμβεί σε σένα και τους αγαπημένους σου και θέλω να σε

βοηθήσω», είπε ο Αδελφός Ελάια. «Υφίστασαι τις συνέπειες των αμαρτω-λών». Γονάτισε στη μοκέτα και άπλωσε το χέρι του για να πιάσει το χέρι του Γκόρντον «Γονάτισε εδώ και προσευχήσου μαζί μου και θα τα διορθώ-σουμε όλα».

Ο Γκόρντον τραβήχτηκε, κουνώντας το κεφάλι του, κοιτάζοντας το γο-νατισμένο άντρα χωρίς να πιστεύει στα μάτια του. «Όχι».

«Ο δε αγρός εστίν ο κόσμος· το δε καλόν σπέρμα, ούτοι εισίν οι υιοί της βα-σιλείας. Τα δε ζιζάνια εισίν οι υιοί τον πονηρού. Ο δε εχθρός ο σπείρας αυτά εστίν ο διάβολος. Ο θερισμός συντέλεια του αιώνος εστίν. Ματθαίος 12:39».

Ο Γκόρντον κοίταξε γύρω στην αίθουσα αναμονής να δει αν είχε παρα-τηρήσει όλα αυτά κανένας άλλος, αν κάποιος παρακολουθούσε όσα συνέ-

βαιναν. Οι Λίγοι όμως που κάθονταν οτις πολυθρόνες της αίθουσας ανα-μονής κοιτούσαν έξω από το φιμέ τζάμι το πάρκινγκ ή τη μοκέτα, σκέ-φτονταν τα δικά τους βάσανα, τις δικές τους ατυχίες. Κανένας άλλος δεν πρόσεχε τον Αδελφό Ελάια.

Ο Αδελφός Ελάια χαμήλωσε το κεφάλι του. «Υμνήστε τον Κύριο!» είπε. Ο Γκόρντον τον κοίταζε άφωνος. Γιατί γαμώτο να τύχει σε εκείνον αυ-

τός ο τύπος; Ο Αδελφός Ελάια σήκωσε το βλέμμα του. «Αν τον Χριστό τον είχαν κρε-

μάσει αντί να τον σταυρώσουν, σήμερα όλοι θα λατρεύαμε μια κρεμάλα». Ο Γκόρντον πήγε στη ρεσεψιόν. Χτύπησε ελαφρά το χέρι του στον άσπρο

πάγκο, για να τραβήξει την προσοχή της γυναίκας με τα ακουστικά. «Με συγχωρείτε, δεσποινίς», είπε. «Αυτός ο άντρας πρέπει να βρίσκεται εδώ;»

Έδειξε τον Αδελφό Ελάια π ο υ ήταν ακόμα γονατισμένος στο πάτωμα της αίθουσας αναμονής.

Η γυναίκα έριξε μια ματιά στον ιεροκήρυκα με το κοστούμι, στη Βίβλο και τον πάκο με τα φυλλάδια στη μοκέτα δίπλα του και πάτησε ένα κόκκι-νο κουμπί στο ταμπλό της. «Ασφάλεια;» είπε. «Ήρθε πάλι ο αιδεσιμότατος. Μπορείτε να έρθετε να τον βγάλετε έξω; Ευχαριστώ». Κοίταξε τον Γκόρ-ντον και έγνεψε.

Ο Γκόρντον γύρισε στη θέση του, αυτή τη φορά όμως ο Αδελφός Ελάια δεν τον ακολούθησε. «Προσευχήσου», είπε ο ιεροκήρυκας προχωρώντας μόνος του προς τις γυάλινες πόρτες της εξόδου. Γύρισε και κοίταξε τον Γκόρντον. «Προσευχήσου για τη γυναίκα σου. Προσευχήσου για την κόρη σου. Ήλθον γαρ όιχάσαι άνθρωπον κατά του πατρός αυτού και θυγατέρα κατά της μητρός αυτής». Οι μαύρες σφαίρες των ματιών του για μια στιγμή διαπέρα-σαν τον Γκόρντον, μετά έφυγε, βγήκε από το κτίριο τη στιγμή ακριβώς που δυο ένστολοι άντρες της ασφάλειας του νοσοκομείου έμπαιναν στην αί-θουσα αναμονής από μια άλλη πόρτα.

Ο Γκόρντον πήρε το στυλό του και τη δεσμίδα με τα έντυπα. Πάνω πάνω ήταν ένα μικρό κακοτυπωμένο φυλλάδιο. Με μεγάλα έντο-

να γράμματα έγραφε στο εξώφυλλο: «Ο ΣΑΤΑΝΑΣ ΣΕ χρησιμοποιεί! Ο ΣΑΤΑΝΑΣ είναι εδώ ΤΩΡΑ!»

Ο Γκόρντον δεν μπήκε καν στον κόπο να διαβάσει το φυλλάδιο. Το τσα-λάκωσε και το άφησε στο τασάκι πάνω στο τραπεζάκι δίπλα του.

Συγκεντρώθηκε στη συμπλήρωση των έντυπων.

Είχε πάει σχεδόν τέσσερις όταν η Μαρίνα πρόβαλε επιτέλους από τις συ-ρόμενες πόρτες με μια διαφορετική νοσοκόμα να σπρώχνει την καρέκλα της αυτή τη φορά. Ο Γκόρντον, π ο υ καθόταν δίπλα στο μπροστινό παρά-

θυρο με το βλέμμα καρφωμένο οτις πόρτες, σηκώθηκε αμέσως και πήγε προς το μέρος της. Φαινόταν κουρασμένη, αλλά χαμογελούσε και σηκώθηκε από την καρέκλα μόλις τον είδε. «Καλά νέα», είπε.

«Αλήθεια;» ο Γκόρντον δεν μπορούσε να το πιστέψει. Είχε προετοιμά-σει τον εαυτό του για τα χειρότερα και τα λόγια της τον αιφνιδίασαν.

«Έτσι νομίζω. Οι προκαταρκτικές εξετάσεις δείχνουν ότι όλα είναι μια χαρά. Αλλά πρέπει να περιμένουμε μέχρι αύριο για να μάθουμε σίγουρα». Του χαμογέλασε με μάτια π ο υ έλαμπαν. «Άρχισε να ψάχνεις ονόματα για κορίτσια».

«Είσαι σίγουρη;» «Όχι, ψέματα σου λέω». «Θέλω να πω, στ' αλήθεια φαίνεται ότι όλα πηγαίνουν καλά;» Η Μαρίνα γέλασε. «Έτσι φαίνεται». Ο Γκόρντον την πήρε στην αγκαλιά του, την έσφιξε πάνω του. Φιλήθη-

καν. «Πάμε να το γιορτάσουμε», είπε κάνοντας πίσω. «Πάμε να φάμε έξω. Κάπου ακριβά».

Η Μαρίνα κούνησε το κεφάλι της. «Άσε καλύτερα. Δεν αισθάνομαι και πολύ καλά. Κάποιες εξετάσεις, ξέρεις.. .» Κούνησε το κεφάλι της και γύ-ρισε τα μάτια της για να δείξει πόσο κουραστικές ήταν οι εξετάσεις αφή-νοντας μισοτελειωμένη την πρότασή της. «Πάμε σπίτι».

«Σίγουρα δε θέλεις να περάσουμε τη νύχτα στο Βάλεϊ και να γυρίσου-με αύριο;»

«Πρέπει να πας στη δουλειά αύριο». «Θα πω πως είμαι άρρωστος. Δεν θα τον πειράξει τον Μπραντ». Η Μαρίνα τον κοίταξε σαν να είχε πει κάτι εξωφρενικό. «Αστειεύεσαι

έτσι;» Ο Γκόρντον γέλασε. «Καλά λοιπόν». «Αλλωστε πρέπει να βάλουμε στην άκρη όσα περισσότερα χρήματα μπο-

ρούμε. Θα γίνουμε περήφανοι γονείς». Ο Γκόρντον σκέφτηκε την αρχική ιδέα της να κάνει έκτρωση και ήθελε

να τη ρωτήσει τι σκεφτόταν για το θέμα τώρα, αλλά αποφάσισε να μην το κάνει. «Το 'πιασα το υπονοούμενο», είπε χαμογελώντας. Της πρότεινε το μπράτσο του και εκείνη το πήρε. «Καλύτερα να ξεκινήσουμε, αν θέλουμε να φτάσουμε πριν νυχτώσει».

Βγήκαν από το νοσοκομείο και περπάτησαν στο πάρκινγκ. Παρόλο που ήταν αργά το απόγευμα, η θερμοκρασία ήταν πάνω από τριάντα επτά βαθ-μούς Κελσίου και ο ήλιος έκαιγε στο γαλάζιο ανέφελο ουρανό. Στο Φοίνιξ δεν υπήρχαν μουσώνες να δροσίζουν κάπως το μέρος. Μπήκαν στο τζιπ, γέρνοντας αργά στα καθίσματά τους.Ένιωθαν την ταπετσαρία από βινύλιο

0 ακόμα πιο καυτή μέσα από τα ρούχα τους. Ο Γκόρντον κατέβασε το παρά-θυρο του και άνοιξε το αιρκοντίσιον στο τέρμα, προσπαθώντας να απαλ-λαγεί από τον καυτό σαν την κόλαση αέρα.Ήδη είχε αρχίσει να ιδρώνει.

«Δόξα τω Θεώ που δεν μένουμε εδώ», είπε η Μαρίνα. «Πες το ψέματα». Βγήκαν στη λεωφόρο Ουάσινγκτον και κατευθύνθηκαν δυτικά προς την

εθνική Μπλακ Κάνιον. Λίγα λεπτά αργότερα πέρασαν μπροστά από τον Αδελφό Ελάια που στε-

κόταν ήρεμος στην άκρη του δρόμου με το σκούρο κοστούμι του και έκα-νε οτοστόπ. Ο ιεροκήρυκας χαμογέλασε στον Γκόρντον και χαιρέτησε κα-θώς περνούσαν -Πώς αναγνώρισε το αμάξι μου; αναρωτήθηκε ο Γκόρντον- αλ-λά συνέχισε να οδηγεί και να κοιτάει ίσια μπροστά του, αγνοώντας τον. Σκέφτηκε ότι μπορούσε να νιώσει εκείνα τα έντονα μαύρα μάτια να δια-περνούν το γυαλί του παρμπρίζ και να καρφώνονται πάνω του. Η Μαρίνα δεν πρόσεξε το παραμικρό.

Βγαίνοντας από το Φοίνιξ σταμάτησαν σε ένα ζαχαροπλαστείο όπου ο καθένας τους πήρε ένα παγωτό για το μακρύ ταξίδι της επιστροφής.

φ

Ε Ν Τ Ε Κ Α

Η ηλικιωμένη κυρία Πέρι ήταν έγκυος. Ο Φίλ Τζόνοον, ο δ ιευθυντής του Οίκου Ευγηρίας του Ράνταλ, κούνησε το κεφάλι του και πέταξε ένα χαλα-σμένο συνδετήρα στο καλάθι ενώ ξαναδιάβαζε την έκθεση του γιατρού. Αυτό ήταν αδιανόητο. Η γυναίκα ήταν π ά ν ω από ογδόντα και με γεροντι-κή άνοια. Στα καλύτερά της μόλις π ο υ μπορούσε να συνεννοηθεί . Στα χει-ρότερά της ήταν λίγο καλύτερη από ένα μεγάλο κλαψιάρικο μωρό.

Σηκώθηκε αναστενάζοντας και δ ίπλωσε την αναφορά, την έβαλε στο πάνω συρτάρι μαζί με αρκετούς άλλους φακέλους .Έσβησε τη λάμπα του γραφείου και βγήκε στο λευκό φως του αποστε ιρωμένου διαδρόμου, για να πάει στο σκοτεινό δωμάτιο της κυρίας Πέρι .Ήσυχα, αθόρυβα έσπρωξε την πόρτα και κοίταξε τη μορφή π ο υ κοιμόταν. Το σκελετωμένο στήθος της ανασηκωνόταν καθώς η ανάσα της έβγαινε σφυριχτή. Η π λ ά τ η της , ανασηκωμένη π ά ν ω σε μπόλικα μαξιλάρια, τόνιζε την κοιλιά της π ο υ φού-σκωνε. Τα μάτια του πήγαν στο π ρ ό σ ω π ο της. Μια λ ε π τ ή γραμμή από μύ-ξα κρεμόταν απ ' τη μικρή της μύτη στο ζαρωμένο δέρμα με το μουστάκι και στα στεγνά της χείλη. Ούτε στον ύπνο της, παρατήρησε ο Φιλ, δεν γα-λήνευε η έκφρασή της. Μια βαθιά ρυτίδα χώριζε τα φρύδια της και το στό-μα της είχε στραβώσει σε έναν μορφασμό πόνου.

Κούνησε πάλι το κεφάλι του. Πώς ήταν δυνατόν να είναι έγκυος η γυ-ναίκα αυτή;

Ποιος μαλάκας θα κοιμόταν μαζί της; Η ερώτηση δεν ξεκολλούσε από το μυαλό του. Ποιος θα κοιμόταν μαζί της;

Ποιος ψυχοπαθής θα ήθελε να κάνει σεξ με μια ογδοντάχρονη γυναίκα; Και π ώ ς στην ευχή είχε μείνει αυτή έγκυος; Είχε περάσει π ρ ο πολλού

την εμμηνόπαυση. Κανονικά ήταν αδύνατο να συλλάβει. Ό μ ω ς ο Δρ. Γουάτερσον την είχε εξετάσει ξανά και ξανά. Πολλές φορές.

Το φούσκωμα στο στομάχι της δεν οφειλόταν σε παραπάνω φαγητό, σε κα-κή διατροφή, σε κάποια αρρώστια ή κάποια από τις αμέτρητες άλλες πι-

θανές αιτίες που είχε στην αρχή εξετάσει. Οφειλόταν στο έμβρυο π ο υ με-γάλωνε μέσα της.

Ο Φιλ βγήκε αθόρυβα από το δωμάτιο και προχώρησε στο διάδρομο προς την καφετιέρα στην κουζίνα.Ήταν δικό του λάθος π ο υ τα πράγματα είχαν φθάσει ως εδώ.Έπρεπε να είχε παρατηρήσει κάτι νωρίτερα, έπρεπε να την είχε προσέξει περισσότερο, έπρεπε να. . .

Αλλά υπήρχαν και άλλοι ασθενείς στο γηροκομείο π ο υ επίσης χρεια-ζόταν συνεχή παρακολούθηση . Πάρα πολλοί. Και αυτός είχε πολύ λιγό-τερους ανθρώπους στο προσωπικό του από όσους χρειαζόταν, ήταν θαύ-μα που δεν είχαν περισσότερα προβλήματα.

Τώρα ήταν ήδη πολύ αργά για έκτρωση. Στην έκθεσή του ο Δρ. Γουά-τερσον ανέφερε ότι, στο στάδιο αυτό της εγκυμοσύνης, μια τέτοια διαδι-κασία θα ήταν μοιραία τόσο για τη μητέρα όσο και για το έμβρυο. Η ηλικία της κυρίας Πέρι και η επισφαλής κατάσταση της υγείας της καθιστούν την έκτρωση όχι μόνο επικίνδυνη, αλλά θανάσιμη.

Ο Φιλ μπήκε στην κουζίνα, πήρε ένα πλαστικό κυπελλάκι από τη μι-σοτυλιγμένη σακούλα στον πάγκο και έβαλε καφέ. Το δωμάτιο ήταν σκο-τεινό, αλλά δεν μπήκε στον κόπο να ανάψει το φως. Από την ανοιχτή πόρ-τα διαχεόταν στην κουζίνα το φως του διαδρόμου, βυθίζοντας τις γωνίες του δωματίου στο σκοτάδι. Ανατρίχιασε καθώς κοίταξε το σκοτάδι και σκέ-φτηκε πώς θα ήταν το καημένο το μωρό. Χρόνια πριν, όταν υπηρετούσε νο-σοκόμος στο στρατό, είχε βοηθήσει στον τοκετό μιας εξίσου ηλικιωμένης γυναίκας σε μια μικρή πόλη της Ιταλίας. Το θέαμα δεν ήταν ευχάριστο. Το μωρό είχε βγει φρικτά παραμορφωμένο, δεν ξεχώριζε από τα ματωμένα υγρά της γέννας και πέθανε σχεδόν αμέσως. Είχε εφιάλτες χρόνια μετά.

Ή π ι ε τον χλιαρό μαύρο καφέ και έβαλε κι άλλο. Κοίταξε το χαλασμένο ρολόι στον τοίχο πάνω από το ψυγείο π ο υ φωτιζόταν από μια μοναδική αχτίδα φεγγαριού που έμπαινε από το μισάνοιχτο παράθυρο της κουζίνας. Το ρολόι έλεγε δύο και μισή. Αφαίρεσε νοερά μια ώρα, έπειτα πρόσθεσε δέκα λεπτά. Μία και σαράντα. Αλλες τέσσερις ώρες και είκοσι λεπτά για το φάρμακο της κυρίας Στόου. Είχε χρόνο για έναν υπνάκο.

Τελείωσε τον καφέ του, έπειτα πέρασε από το πίσω μέρος της κουζίνας στο υπνοδωμάτιο του. Ρύθμισε το μικρό ξυπνητήρι στο κομοδίνο του να χτυπήσει στις έξι π. μ. και κάθισε στην άκρη του κρεβατιού του. Αρχισε να βγάζει τα παπούτσια του.

Η στριγκλιά έσκισε τον αέρα του γηροκομείου όμοια με σειρήνα. Πετάχτηκε πάνω, ξαφνιασμένος, τρομαγμένος. Το ουρλιαχτό ξανακούστηκε- μια φρικτή απάνθρωπη κραυγή αμιγούς σωματικού πόνου.Έτρεξε στο διάδρομο. Ο αντα-νακλαστικός φόβος έφυγε ξαφνικά, όπως είχε έρθει, και αντικαταστάθηκε

0 από το αίσθημα του καθήκοντος. Το ουρλιαχτό ερχόταν από το δωμάτιο της κυρίας Πέρι και ο Φιλ έτρεξε στην πόρτα της και την άνοιξε ορμητικά.

Η γριά ήταν ανακαθισμένη στο κρεβάτι της με το πρόσωπο της να συ-σπάται απ ' τον πόνο. Ανεξέλεγκτα δάκρια έτρεχαν στα ρυτιδιασμένα της μάγουλα, το στόμα της ήταν ορθάνοιχτο και ούρλιαζε αδιάκοπα χωρίς να σταματάει για να πάρει ανάσα.

«Τι συμβαίνει;» φώναξε ο Φιλ. «Τι είναι;»Ήξερε όμως πως δεν μπορούσε να του απαντήσει και έτρεξε δίπλα της τραβώντας τα σκεπάσματα από το σώμα της.

Έμεινε να κοιτάει σοκαρισμένος. Το άσπρο σεντόνι στο κρεβάτι της γριάς ήταν μουσκεμένο από το αίμα

π ο υ έτρεχε ανάμεσα απ ' τα πόδια της και σχημάτιζε ένα ολοένα και μεγα-λύτερο ημικύκλιο.

Γεννούσε. Ο Φιλ έσπρωξε την πλάτη της πίσω στη στοίβα με τα μαξιλάρια, προ-

σπαθώντας να μην πανικοβληθεί, λέγοντάς της ταυτόχρονα να ηρεμήσει, ότι όλα θα πήγαιναν καλά. Κόσμος είχε μαζευτεί στην πόρτα και ο Φιλ φώναξε να καλέσει κάποιος το Δρ. Γουάτερσον. Ο Τζον Τζέικομπς, ένας απόστρατος πιλότος της πολεμικής αεροπορίας και ο πιο εύρωστος σωματικά από τους τροφίμους του ιδρύματος, έτρεξε να εκτελέσει την εντολή.

«Όλα θα πάνε καλά», είπε ο Φιλ, γυρνώντας στη γριά γυναίκα στο κρε-βάτι. «Μην ανησυχείς». Δεν ήταν όμως και τόσο σίγουρος.Έμοιαζε να έχει χάσει πολύ αίμα και αυτό δεν ήταν φυσιολογικό. Αίμα έτρεχε ακόμα ανά-μεσα από τα πόδια της. Ο Φιλ πήρε βαθιά ανάσα και κράτησε τα κοκαλιά-ρικο στέρνο της κάτω με το ένα χέρι ενώ με το άλλο προσπαθούσε να ανοί-ξει τους μηρούς της.

Το μισό μωρό είχε ήδη βγει. Του κόπηκε η ανάσα. Το κεφάλι του μωρού στρεφόταν πένθιμα δεξιά και

αριστερά πάνω σε έναν υπερβολικά μικρό λαιμό. Ο λαιμός μάλλον είχε σπάσει από τις πανικόβλητες κινήσεις της κυρίας Πέρι. Ο Φιλ κράτησε την αναπνοή του, κοίταξε αλλού, προσπάθησε να καταπνίξει τα δικά του αι-σθήματα τρόμου και πανικού, έσκυψε ανάμεσα οτα πόδια της και έπιασε απαλά το κεφάλι του μωρού/Ηταν μαλακό και γλοιώδες -σαν ένα παλλό-μενο κομμάτι ωμού συκωτιού.Ένιωσε ένα κύμα τρομερής αναγούλας στο στομάχι του, αλλά κρατήθηκε, άρχισε να τραβάει.

Το μωρό εκτινάχθηκε με έναν αηδιαστικό ήχο βεντούζας π ο υ ξεκολλά-ει από τζάμι.

«Μια πετσέτα», φώναξε ο Φιλ. «Κάποιος να μου δώσει μια πετσέτα». Μια γυναίκα του έδωσε μια κουβέρτα και εκείνος τύλιξε το μωρό, σκου-

I®

τπ'ζοντας το αίμα.Έσκυψε και πίεσε το αφτί του στο μικροσκοπικό στήθος του νεογέννητου, αλλά δεν άκουγε την ανάσα του ούτε τους χτύπους της καρδιάς του. Το βρέφος δεν κουνιόταν. Ενστικτωδώς γύρισε το μωρό ανά-σκελα και άρχισε να πιέζει το στήθος του προσπαθώντας να κάνει την καρ-διά να αρχίσει να χτυπάει, προσπαθώντας να το κάνει να αναπνεύσει .Όταν είδε ότι δεν είχε κανένα αποτέλεσμα, σκέπασε το στόμα του μωρού με το δικό του και προσπάθησε να του κάνει τεχνητή αναπνοή/Ενιωθε στο στό-μα του την αψιά αηδιαστική γεύση του αίματος και η γεύση αυτή σε συν-δυασμό με τη δυνατή ταγκή μυρωδιά, του έφερε αναγούλα. Προσπάθησε να καταπολεμήσει την αηδία του και συνέχισε.

Λίγα λεπτά αργότερα, κουρασμένος και ξέπνοος, τράβηξε το στόμα του από το στόμα του μωρού και έβαλε ξανά το αφτί του στο στήθος του.

Τίποτα. Χτύπησε δυνατά το θώρακα του μωρού προσπαθώντας να κάνει την

καρδιά του να ξεκινήσει και μετά ξαναδοκίμασε την τεχνητή αναπνοή. Δεν είχε νόημα όμως. Και ο Φιλ το ήξερε. Το βρέφος ήταν νεκρό. Μετά από λίγες ακόμη στιγμές φρενιασμένης προσπάθειας να επανα-

φέρει στη ζωή το νεκρό βρέφος, ο Φιλ παραιτήθηκε/Εκανε πίσω σκουπί-ζοντας τον ιδρώτα από τα μάτια του και κοίταξε το μωρό.Ήταν κορίτσι/Η θα μπορούσε να είναι κορίτσι. Το πρόσωπο της, όπως φοβόταν, όπως ήξε-ρε ο Φιλ, ήταν φρικτά παραμορφωμένο. Είχε μόνο ένα μάτι -ανοικτό να κοιτάζει- και δεν είχε μύτη. Το στόμα απλωνόταν σχεδόν κάθετα στο δεξί της μάγουλο. Τα χέρια και τα πόδια της ήταν στρεβλωμένα, αλλόκοτα.

Ο Φιλ σκέπασε το βρέφος με την κουβέρτα και σηκώθηκε όρθιος. Η Τζιλ είχε έρθει την ώρα π ο υ εκείνος προσπαθούσε να επαναφέρει το μω-ρό. Στεκόταν τριάντα περίπου εκατοστά από το κρεβάτι, μισοντυμένη αλ-λά εντελώς ξύπνια, με την έκφραση της ανήσυχης κοινωνικής λειτουργού στο πρόσωπο της. Της είπε να μείνει με την κυρία Πέρι μέχρι να έρθει ο Δρ. Γουάτερσον. «Οι υπόλοιποι», είπε δείχνοντας τους τροφίμους που εί-χαν μαζευτεί, «πίσω στα κρεβάτια σας. Θα τα ξεκαθαρίσουμε όλα το πρωί και θα κάνουμε μια συγκέντρωση στο πρωινό δωμάτιο για να μιλήσουμε. Θα απαντήσω σε όλες τις ερωτήσεις σας τότε».

Οι τρόφιμοι έφυγαν απρόθυμα για τα δωμάτιά τους, συζητώντας χαμη-λόφωνα σοκαρισμένοι, ενώ ο Φιλ μετέφερε το νεκρό βρέφος στο αναρρω-τήριο.Έβαλε το μωρό σκεπασμένο με την κουβέρτα στον ατσάλινο πάγκο που κάλυπτε το νότιο τοίχο του δωματίου, βεβαιώθηκε ότι ήταν καλά κα-λυμμένο και γύρισε πίσω να βοηθήσει την Τζιλ με την κυρία Πέρι.

Ο γιατρός έφθασε δεκαπέντε λεπτά αργότερα.

# «Τι στην ευχή έγινε;» ρώτησε μπαίνοντας βιαστικά από την ανοιχτή πόρ-

τα της εισόδου. «Η κυρία Πέρι γέννησε», είπε ο Φιλ. Ο Δρ Γουάτερσον δρασκέλισε γρήγορα το διάδρομο προς το δωμάτιο

της κυρίας Πέρι. «Είχε ακόμη ένα μήνα για να γεννήσει!» Ο Φιλ ζάρωσε, δεν ήξερε τι αν πει. «Γιατί δεν με φωνάξατε νωρίτερα;» απαίτησε να μάθει ο γιατρός. «Πό-

τε άρχισαν οι πόνοι;» «Δεν άρχισαν», είπε ο Φιλ. «Θέλω να πω ότι τη μια στιγμή πήγα να ελέγ-

ξω αν είναι καλά, και κοιμόταν βαθιά. Πέντε λεπτά αργότερα άρχισε να ουρλιάζει και όταν έτρεξα εδώ, ήταν μέσα στα αίματα».

«Τι έκανες;» «Καθόταν στο κρεβάτι. Την έβαλα να ξαπλώσει, έπειτα της άνοιξα τα

πόδια και κοίταξα. Το μισό κεφάλι του μωρού είχε ήδη βγει». «Αυτό δε γίνεται». «Αυτό ακριβώς έγινε. Φαινόταν να έχει σπάσει ο λαιμός του». Περπάτησαν μέχρι το δωμάτιο της κυρίας Πέρι και ο γιατρός πήρε μια

βελόνα και μια σύριγγα από την άσπρη τσάντα που είχε μαζί του/Ετριψε με ένα βαμβάκι με οινόπνευμα το χέρι της ηλικιωμένης γυναίκας και της έκανε την ένεση. Το ηρεμιστικό έδρασε σχεδόν αμέσως και το ιδρωμένο, γεμάτο αγωνία και πασαλειμμένο με δάκρια πρόσωπο της ηρέμησε, καθώς βυθιζόταν σε λήθαργο.

Ο Δρ. Γουάτερσον εξέτασε τη μητέρα, αφουγκράστηκε την καρδιά της, κοίταξε τις κόρες των ματιών της, εξέτασε σχολαστικά το διεσταλμένο αι-δοίο της, έπειτα γύρισε στον Φιλ. «Ας δούμε τώρα και το βρέφος».

Ο Φιλ οδήγησε το γιατρό στο βάθος του διαδρόμου, στο αναρρωτήριο, χωρίς να μιλήσει. Ανοιξε την πόρτα του αναρρωτηρίου, άναψε το φως. . .και είδε ότι το μωρό είχε εξαφανιστεί.

«Τι στο...» Έτρεξε στο σημείο που είχε αφήσει το νεκρό βρέφος. Η ματωμένη κου-

βέρτα ήταν πεταμένη στο πάτωμα δίπλα στον πάγκο, αλλά δεν υπήρχε ίχνος του μωρού. Ο γιατρός ήρθε πίσω του. «Εδώ είχες αφήσει το μωρό;»

Ο Φιλ έγνεψε καταφατικά. «Δεν ξέρω ποιος μπορεί να. . . Δεν καταλα-βαίνω πώς κάποιος θα ήθελε να.. .» Ξεροκατάπιε καθώς θυμήθηκε το πα-ραμορφωμένο πρόσωπο του νεογέννητου κοριτσιού και τα φρικτά στρε-βλωμένα άκρα του. Κοίταξε το γιατρό. «Πρέπει να το έκανε κάποιος από τους τροφίμους». Αρχισε να αναλογίζεται έναν προς έναν τους πιο διατα-ραγμένους ψυχικά τροφίμους του ιδρύματος. «Πρέπει να είναι κάποιος από αυτούς».

Ο γιατρός είχε σκύψει και κοίταζε το πάτωμα. «Ίσως», είπε σιγανά. «Ίσως όχι». Σηκώθηκε και έδειξε τον ατσάλινο πάγκο, τη μικρή λιμνούλα από αί-μα π ο υ είχε αφήσει το μωρό.

Μέσα στο αίμα διαγράφονταν καθαρά τα ίχνη από νύχια ζώου. Και στο πάτωμα δίπλα στην πεταμένη κουβέρτα υπήρχαν αχνά χνάρια

από μικροσκοπικά πόδια.

I®

Δ Ω Δ Ε Κ Α

«Και εγώ θα τα είχα κάνει πάνω μου από το φόβο μου». Ο Μπραντ φόρ-τωσε το τελευταίο κασόνι Πέπσι στο φορτηγό, κατέβασε τη μεταλλική πόρ-τα και την έκλεισε. «Αν ήμουν στη θέση σου, θα έκανα μήνυση στους πα-λιομπάσταρδους!»

Ο Γκόρντον κούνησε το κεφάλι του. «Δεν θα ήξερα σε πο ιον να κάνω μή-νυση. Αλλωστε δεν υπήρχε λόγος να κάνω μήνυση. Οι εξετάσεις έδειξαν ότι η Μαρίνα είναι καλά. Ακόμα κι αν είχε εκτεθεί σε κάτι, με τ ίποτα δεν θα μπορούσαμε να το αποδείξουμε». Πήρε το καπέλο του από το τραπέζι και το φόρεσε. Πήδηξε από το τσιμεντένιο πεζούλι της πλατφόρμας εκ-φόρτωσης και κάθισε στη θέση του συνοδηγού. Ο Μ π ρ α ν τ κλείδωσε την αποθήκη, έκανε το γύρο του φορτηγού και μπήκε μέσα. Ο Γκόρντον σήκωσε το γείσο του καπέλου του και έξυσε το κεφάλι του. «Και σαν να μην έφτα-ναν αυτά, είδα το χειρότερο εφιάλτη όλων των εποχών χθες το βράδυ».

«Αυτό είναι απόλυτα κατανοητό». «Δεν τον θυμάμαι ολόκληρο, αλλά είχε να κάνει με τα ξαδέρφια μου και

μια τεράστια αράχνη-τέρας». Ο Μ π ρ α ν τ του χαμογέλασε πλατιά. «Ξέρεις τι σημαίνει, έτσι δεν είναι;

Σημαίνει ότι είσαι αδερφή». Ο Γκόρντον γέλασε. Το φορτηγό βγήκε α π ό το δρομάκι της αποθήκης στην οδό Σένταρ και

από τη Σένταρ στη Μέιν. Η στροφή ήταν απότομη και τα πίσω αριστερά λάστιχα βούλιαξαν στο χαντάκι, ενώ έστριβαν. Ο Γκόρντον προετοιμάστη-κε να ακούσει το λάστιχο να σκάει - α λ λ ά το φορτηγό, ενάντια στο νόμο των π ιθανοτήτων, κατάφερε να στρίψει σώο και αβλαβές στον ασφαλτο-στρωμένο δρόμο. Ο Γκόρντον κοίταξε τον Μ π ρ α ν τ και χαμογέλασε. «Αυ-τή τη φορά ήμουν σίγουρος ότι θα την πατήσουμε».

«Με δουλεύεις; Χρειάζονται πολύ περισσότερα για να σακατευτεί το μω-ρό μου». Ο Μπραντ χτύπησε χαϊδευτικά το τιμόνι και η κόρνα έσκουξε.Ένα

I®

μικρό αμάξι, ένα Τογιότα, που τους προσπερνούσε από την αριστερή λωρί-δα τούς ανταπέδωσε το κορνάρισμα. Ο Μπραντ έπεσε πάνω στην κόρνα που ήχησε δυνατά και παρατεταμένα και έβγαλε απ' το παράθυρο το μεσαίο του δάχτυλο σηκωμένο. «Δεν κορνάραμε σε σένα! Μαλάκα!»

Το φορτηγό έστριψε στην εθνική και κατευθύνθηκε στο νότιο άκρο της πόλης. Σήμερα θα πήγαιναν στα βενζινάδικα, τις κάβες και τα φαστφου-ντάδικα στο Ράνταλ. Και, όπως πάντα, θα κινούνταν από το Νότο στο Βορ-ρά, έπειτα από την Ανατολή στη Δύση, από τους μεγάλους δρόμους στους μικρούς.

Ο Μπραντ έστριψε στο βενζινάδικο των αδερφών Γουάιτινγκ στο νότιο άκρο της πόλης. «Είπες ότι αυτό συνέβη στο μωρό της Τζούλι Κάμπελ, ε; Κάτι με το νερό;»

Ο Γκόρντον μαζεύτηκε. «Απ' ό,τι μπορούμε να συμπεράνουμε». Ο Μπραντ κούνησε το κεφάλι του. «Γαμημένοι». Το φορτηγό σταμάτη-

σε στον περίτεχνο ξύλινο πάσαλο μπροστά στην πόρτα του γραφείου του βενζινάδικου και ο Μπραντ τράβηξε με δύναμη το χειρόφρενο. Το βενζι-νάδικο Αδερφοί Γουάιτινγκ βρισκόταν στην κατηφόρα, στους πρόποδες ενός λόφου π ο υ έγερνε πάνω από την πόλη. Η κλίση ήταν τόσο μεγάλη που μια φορά που ο Μπραντ είχε ξεχάσει να τραβήξει χειρόφρενο, το φορ-τηγό είχε αρχίσει να κυλάει μόνο του. Τώρα πάντα βεβαιωνόταν ότι είχε τραβήξει χειρόφρενο «Παλιά έβγαινα με την αδερφή της Τζούλι», είπε βγαί-νοντας από το φορτηγό.

«Την Τζουν;» Ο Γκόρντον ανασήκωσε τα φρύδια του. «Δεν το 'ξερα». «Ε, καλά, πολύ καιρό πριν. Πριν γνωρίσω την Κόνι».Έπιασε το χερού-

λι της πίσω πόρτας χωρίς να ανοίξει, κοιτάζοντας το άσπρο, μπλε και κόκ-κινο λογότυπο της Πέπσι πάνω στο μέταλλο. «Την πήγα στο χορό απο-φοίτησης. Μετά της πέταξα τα μάτια έξω μέσα στα αμάξι μου. Η πρώτη γκό-μενα που γάμησα. Ακόμη έχω τη φωτογραφία κάπου».

«Να της πετάς τα μάτια έξω;» χαμογέλασε ο Γκόρντον. «Αξίζει να το δω αυτό».

«Όχι, βλακόμουτρο. Τη φωτογραφία από το χορό». «Τι έγινε η Τζουν;Έχω ακούσει την Τζούλι να μιλάει για αυτή, αλλά δεν

νομίζω να την έχω δει ποτέ. Μένει ακόμα εδώ γύρω;» Ο Μπραντ τράβηξε το χερούλι, σπρώχνοντάς το προς την οροφή του

φορτηγού. «Παντρεύτηκε ένα βλάχο, νομίζω/Εναν οικοδόμο από το Πρέ-σκοτ ή κάτι τέτοιο». Κοίταξε τον Γκόρντον και η έκφραση στο πρόσωπο του έδειχνε ότι το θέμα είχε κλείσει. «Πάντα παίρνουν τουλάχιστον ένα κασόνι Πέπσι εδώ. Φέρε αυτό μέσα και θα δω τι άλλο θέλουν αυτοί οι κα-ραγκιόζηδες».

m Ο Γκόρντον κοίταζε την πλάτη του Μπραντ, ενώ εκείνος έμπαινε στο

γραφείο του βενζινάδικου.Ώστε ο Μπραντ είχε αδυναμία στην αδερφή της Τζούλι Κάμηελ. Αυτό έπρεπε να το πει στη Μαρίνα. Θα έσπαγε πολλή πλά-κα.

Σήκωσε ένα κασόνι με Πέπσι και το μετέφερε αγκομαχώντας στο γρα-φείο του βενζινάδικου.

Αφού παρέδωσαν κασόνια με Πέπσι, Πέπσι διαίτης και Πέπσι Λάιτ και στα υπόλοιπα βενζινάδικα στο νότιο τέρμα της πόλης και στην Κάβα του Μάρτι, γύρισαν στην αποθήκη, ξαναφόρτωσαν και βγήκαν πάλι στην εθνι-κή για να τελειώσουν τη δουλειά τους. Ο Μπραντ σταμάτησε μπροστά στο βενζινάδικο του Τσαρ Κλίφτον. Κοίταξε τον Γκόρντον. «Η ασφάλεια σου καλύπτει τα έξοδα της γέννας;»

«Μάλλον θα χρειαστεί να παλέψω με νύχια και με δόντια γι' αυτό, αλ-λά κοίταζα το ασφαλιστικό συμβόλαιο χθες βράδυ και κανονικά πρέπει να καλύπτει το μεγαλύτερο μέρος των εξόδων. Υπάρχει φυσικά και ένα ποσό διακοσίων δολαρίων π ο υ δεν καλύπτεται. Θα πρέπει να τα βρω από κά-που».

Ο Μπραντ τράβηξε το μούσι του και έγνεψε. «Να σου πω», είπε. «Πρό-κειται να σου δώσω ένα μπόνους εκατό δολαρίων αυτό το μήνα. Μια μικρή βοήθεια».

Ο Γκόρντον τον κοίταξε έκπληκτος. «Αλήθεια;» Ο Μπραντ άνοιξε την πόρτα και βγήκε έξω χωρίς να τον κοιτάξει. «Ναι.

Τι διάολο. Αυτή την εποχή οι δουλειές πάνε πολύ καλά. Βγάλαμε αρκετά αυτό το καλοκαίρι από τους τουρίστες π ο υ έρχονται για τις λίμνες και τα τοιαύτα. Και εσύ δούλεψες σαν σκυλί/Εβγαλες δουλειά για δύο άντρες».

«Δεν ξέρω τι να πω». «Να μην πεις τίποτα», μούγκρισε ο Μπραντ. «Να πάρεις μόνο αυτό το

γαμημένο το κασόνι και να το φέρεις μέσα». Πάτησε με δύναμη το λαστι-χένιο καλώδιο π ο υ χτυπούσε το καμπανάκι μέσα στο βενζινάδικο, βγάζο-ντας το μπλοκάκι με τις παραγγελίες. «Σκατά/Ισως σου κάνω και μια αύ-ξηση. Για να τα βγάλεις πέρα με τα έξοδα. Τα μωρά κοστίζουν πολλά φρά-γκα τη σήμερον ημέρα».

Ο Γκόρντον απλώς τον κοίταξε.

Έμαθε για το μωρό της κυρίας Πέρι στο φαγάδικο του Πιτ. Ή τ α ν η πέμπτη ή έκτη επανάληψη της ιστορίας από πελάτη σε πελά-

τη, αλλά στο άκουσμα των λέξεων «μωρό» και «γεννήθηκε νεκρό» ο Γκόρ-ντον άφησε κάτω το κασόνι π ο υ κουβαλούσε και στάθηκε να ακούσει. Οι δύο πελάτες κάθονταν στον πάγκο, έπιναν καφέ και έτρωγαν τηγανητές

© πατάτες πνιγμένες στο κέτσαπ. Ο άντρας π ο υ έλεγε την ιστορία έμοιαζε να είναι ένας από αυτούς τους συνηθισμένους συνταξιούχους π ο υ συχνά-ζουν στα φαγάδικα και τις καφετέριες για να συζητήσουν με άλλους σαν κι αυτούς .Ήταν σχεδόν φαλακρός και φορούσε τζιν κι ένα φθαρμένο που-κάμισο.Ένα ψάθινο καουμπόικο καπέλο είχε πιάσει το σκαμπό δίπλα του. Ο άλλος άντρας ήταν στην ηλικία περ ίπου του Γκόρντον και φορούσε μια μουντζουρωμένη φόρμα μηχανικού.

Και ο Μπραντ σταμάτησε να δουλεύει για λίγο για να ακούσει την ιστο-ρία, ακολουθώντας το παράδειγμα του Γκόρντον.

«Ήταν σχεδόν ενενήντα ή ενενήντα πέντε», είπε ο γέρος. «Ούτε που ξέρουν πώς έμεινε έγκυος. Αλλά έμεινε. Ξύπνησε όλο το γαμημένο μέρος με τις στριγκλιές της και μέχρι να φθάσουν οι υπεύθυνοι, εκείνη είχε γεν-νήσει. Ο τύπος που μου το είπε λέει ότι εκείνο το πράγμα σηκώθηκε και έφυγε μόνο του».

«Μα νόμιζα ότι γεννήθηκε νεκρό», είπε ο άλλος άντρας. «Α, μα ναι. Και ήταν εντελώς παραμορφωμένο επίσης. Δεν έμοιαζε κα-

θόλου με άνθρωπο. Το έβαλαν σε ένα άλλο δωμάτιο, ενώ εκείνοι ασχο-λούνταν με τη γριά και, όταν γύρισαν, το μωρό έλειπε. Είχε εξαφανιστεί».

«Ξέρουν ποιος το έκλεψε;» Αυτός που έλεγε την ιστορία έγνεψε αρνητικά. «Βρήκαν κάτι πατημα-

σιές». Η φωνή του χαμήλωσε. «Όμως δεν ήταν ανθρώπινες». «Αλήθεια;» «Η διχαλωτή οπλή του Θηρίου». Ο γέρος ήπιε μια γουλιά καφέ. «Ο

Μπράιαν -αυτός π ο υ μου το ε ί π ε - είπε ότι σκέφτεται να γράψει γι' αυτό στο National Enquirer ή κάτι τέτοιο. Αυτοί μάλλον θα ενδιαφερθούν για μια τέτοια ιστορία».

Ο μηχανικός έγνεψε καταφατικά. «Θα βγάλει και τρελά λεφτά». «Σίγουρα πράγματα». Ο Γκόρντον δεν πίστεψε το τέλος της ιστορίας, αλλά δεν είχε καμία αμ-

φιβολία ότι το πρώτο μέρος της ήταν αληθινό. Ακόμα και οι πιο εξωφρε-νικές υπερβολές συνήθως στηρίζονται σε πραγματικά γεγονότα. Κοίταξε τον Μπραντ, έπειτα πλησίασε τους δυο άντρες. Η σκέψη ότι γεννήθηκε νεκρό και παραμορφωμένο άλλο ένα μωρό στο Ράνταλ τον προβλημάτιζε. Καθάρισε δυνατά το λαιμό του. «Με συγχωρείτε», είπε. «Ακουσα άθελά μου την ιστορία σας».

Ο γέρος κούνησε το κεφάλι του. «Μάλιστα. Είδες τι γίνεται». «Θα ήθελα να μάθω π ο ύ και πότε έγιναν όλα αυτά. Μήπως μπορείτε να

μου πείτε ό,τι γνωρίζετε για το περιστατικό, πού το ακούσατε;» Ο άντρας έβαλε μια πατάτα μουλιασμένη στο κέτσαπ στο στόμα του και

© τη συνόδευσε με μια γουλιά καφέ. «Το άκουσα από τον Μπράιν Στίβενς. Συνέβη στον Οίκο Ευγηρίας Ράνταλ χθες βράδυ». Σήκωσε το άδειο φλι-τζάνι του και έκανε νόημα στη σερβιτόρα να του το γεμίσει.

«Χθες βράδυ;» «Ναι. Η γυναίκα του Μπράιαν είναι στο γηροκομείο. Τα είδε όλα με τα

ίδια της τα μάτια». «Η γυναίκα ήταν αρχαία», είπε ο Μπραντ, χτυπώντας τον Γκόρντον στον

ώμο. «Τι περίμενες; Ότ ι θα έκανε ένα υγιές, γαλανομάτικο αγγελούδι στα ενενήντα της η κωλόγρια;»

Ο Μπραντ είχε δίκιο. Μια τέτοια υποτροπή μπορούσε να αποδοθεί στο προχωρημένο της ηλικίας. Οι γυναίκες π ο υ έκαναν παιδιά μετά τα σαρά-ντα συχνά γεννούσαν καθυστερημένα ή μωρά με γενετικά προβλήματα, και πιθανότατα αυτό συνέβη στη συγκεκριμένη περίπτωση. Κι όμως, η ιστο-ρία τον ενοχλούσε. Δεν ήξερε τίποτα εκτός από ό,τι είχε ακούσει από αυ-τόν το γέρο -και τα τρία τέταρτα απ ' αυτά ήταν σίγουρα υπερβολές - αλλά η διαίσθηση του, το ένστικτο του, έλεγε ότι τα προβλήματα του μωρού δεν είχαν να κάνουν με την ηλικία της μητέρας.

«Έλα», είπε ο Μπραντ, σηκώνοντας το κασόνι του. «Ας γυρίσουμε πί-σω στη δουλειά μας».

«Ναι, σωστά», είπε ο Γκόρντον.Έγνεψε στους δυο άντρες στον πάγκο. «Ευχαριστώ».

«Δεν κάνει τίποτα». Ο γέρος άνοιξε ένα φακελάκι ζάχαρη, έριξε τη μι-σή στον καφέ του και πέταξε την υπόλοιπη σε ένα βρώμικο κίτρινο τασά-κι. «Χαρά μου π ο υ σας εξυπηρέτησα».

Ο Γκόρντον ακολούθησε τον Μπραντ στο φορτηγό. Πίσω του, άκουσε το μηχανικό να αναφέρει το Θηρίο. «Δεν μου αρέσει αυτό», είπε. «Καθό-λου δεν μου αρέσει».

«Δεν σε αδικώ», γρύλισε ο Μπραντ, καθώς έβγαζε ένα κασόνι με Πέπ-σι διαίτης από το φορτηγό. «Εγώ όμως δεν θα ανησυχούσα και πολύ στη θέση σου. Οι γιατροί έκαναν όλες αυτές τις εξετάσεις και είπαν ότι όλα θα πάνε καλά». Χαμογέλασε. «Ό,τι κι αν ήταν αυτό δεν φαίνεται να έχει επη-ρεάσει τη δική σας μωρομηχανή».

Ο Γκόρντον κούνησε το κεφάλι του. «Απλά δεν μου αρέσει».Έβγαλε άλ-λο ένα καφάσι και το κουβάλησε στο εστιατόριο.

I®

Δ Ε Κ Α Τ Ρ Ι Α

Η γατούλα ήταν . . .γλύκα. Αυτή ήταν η μόνη λέξη για να την περιγράψει κανείς, όσο κι αν η Μαρίνα δεν ήθελε το παραδεχτε ί . Γλύκα. Ακόμη και μέ-σα σε όλες τις ξεμαλλιασμένες αδέσποτες γάτες στο φρικαλέο κλουβί στο βάθος του κτιρίου της Κοινωνικής Πρόνοιας, το ηθικό της γατούλας πα-ρέμενε ακμαίο - έλαμπε σαν φάρος μέσα στον καταθλιπτικό εκείνο περί-γυρο. Το ανοιχτό γκρίζο τρίχωμά της ήταν καθαρό και φουντωτό και πε -ταγόταν από τις δυο μεριές της ε π ί π ε δ η ς μουρίτσας της σαν χαίτη. Πρα-σινοκίτρινα μάτια κουκουβάγιας, μεγάλα και ολοστρόγγυλα, κοίταζαν θαρ-ραλέα, προβάλλοντας με περιέργεια μέσα α π ό τη γούνα.Ένα κόκκινο στό-μα, γεμάτο από μικρούτσικα δοντάκια, έβγαζε αχνές , αλλά σπαραξικάρ-διες κραυγούλες. Η Μαρίνα έβαλε προσεκτικά ένα δάχτυλο ανάμεσα στα κάγκελα του κλουβιού και το γατάκι π ή δ η ξ ε χαρωπά προς το μέρος της με τα παχουλά ποδαράκια του. Το γατάκι άπλωσε τα δύο μπροστινά ποδαρά-κια και π ιάστηκε από το δάχτυλο. Δάγκωσε τρυφερά την άκρη του. Η δα-γκωνιά την γαργάλησε και η Μαρίνα τράβηξε γελώντας το δάχτυλο της. Γύρισε στον υπάλληλο της Πρόνοιας. «Αυτή θα πάρω», είπε.

Ο άντρας σήκωσε αδιάφορα τους ώμους τ ο υ χωρίς να σχολιάσει. «Κο-στίζει δέκα δολάρια, μαζί με τα εμβόλια».

«Εντάξει». Η Μαρία χαμογέλασε καθώς έβαζε το δάχτυλο της ξανά στο συρμάτινο κλουβί. Η γατούλα άρπαξε το δάχτυλο και άρχισε να το δαγκώνει.

Η Μαρίνα συμπλήρωσε τα απαραίτητα έντυπα και πλήρωσε στο ταμείο, προσπαθώντας να βρει όνομα για το καινούργιο της κατοικίδιο. Δεν ήθε-λε σε καμία περ ίπτωση να δώσει στο γατάκι ένα όνομα όπως Κοκό ή Πρι-γκίπισα ή κάποιο άλλο α π ό αυτά τα αηδιαστικά ζαχαρένια ονόματα π ο υ διαλέγουν οι ηλικιωμένες κυρίες και τα μικρά κορίτσια. Και ονόματα όπως Μίσι ή Κουίνι και όλα εις -ι αποκλείονταν επ ίσης .Ίσως το Αλφάλφα ήταν καλό, από τον ήρωα στο δημοφιλές σ ίρ ιαλ .ΉΌρτον όπως ο ελέφαντας του Δόκτορος Σ ο υ ς . Ή Φρανσουά α π ό τον Τριφό.

# Ο υπάλληλος έφερε το γατάκι και ρώτησε τη Μαρίνα αν ήθελε κουτί

για να το πάει σπίτι, αλλά εκείνη είπε ότι θα το έπαιρνε στα χέρια. Ο άντρας τής έδωσε την γκρίζα γούνινη μπάλα και η Μαρίνα κράτησε το γατάκι στην αγκαλιά της σαν μωρό. Το γατάκι δάγκωσε απαλά το δάχτυλο της και γουρ-γούρισε.

Ντράκουλα. Αυτό ήταν ταιριαστό όνομα. Όχ ι , Βλαντ. Από τον Βλαντ τον Ανασκολοπιστή, τον αυθεντικό Δρά-

κουλα. Κοίταξε την γκρίζα γούνινη μπάλα. «Γεια σου Βλαντ», είπε. Το γατάκι κοίταξε πάνω και δάγκωσε το δάχτυλο της. Η Βλαντ πέρασε όλο το ταξίδι της επιστροφής εξερευνώντας το αυτο-

κίνητο. Σύρθηκε κάτω από τα καθίσματα, πήδηξε στο ταμπλό και για αρ-κετή ώρα ήταν στο πίσω μέρος του τζιπ και έκανε ένας Θεός ξέρει τι. Η Μα-ρίνα προσπαθούσε να οδηγεί και να την παρακολουθεί ταυτόχρονα. Δεν ήθελε να παγιδευτεί η γατούλα κάτω από κάποιο κάθισμα ή να προσπαθήσει να πηδήξει έξω ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων.

Ό τ α ν έφτασε, πήρε τη γατούλα, που ψαχούλευε σε ένα κουτί με ανταλ-λακτικά αυτοκινήτου, και την πήγε σπίτι. Την έβαλε στο ξύλινο πάτωμα της κουζίνας. Η Βλαντ κοίταξε γύρω της καχύποπτα στην αρχή, αλλά γρή-γορα ξεπέρασε το φόβο της.Έτρεξε στο σαλόνι, βαδίζοντας αθόρυβα στο πάτωμα με τα παχουλά ποδαράκια της.

Η Μαρίνα πέρασε το απόγευμά της ακολουθώντας τη Βλαντ γύρω γύ-ρω στο σπίτι. Προσπαθούσε να κρατάει το γατάκι μακριά από τις απαγο-ρευμένες ζώνες, όπως οι καναπέδες για παράδειγμα, το σήκωνε, του έλε-γε «Όχι», και το άφηνε κάπου αλλού/Εβαλε στο ζωάκι της ένα πιατάκι με γάλα, αλλά συνειδητοποίησε ότι δεν είχε πάρει φαγητό για γάτες. Ανοιξε μια κονσέρβα τόνου και σημείωσε να στείλει τον Γκόρντον να πάρει κανο-νική γατοτροφή.

Έφτιαξε έναν αυτοσχέδιο κάδο για τις ακαθαρσίες του από ένα παλιό χαρ-τόκουτο που γέμισε με χώμα από τον κήπο.

Λίγο μετά τις τρεις, έβαλε τη Βλαντ ξανά στο τζιπ και ξεκίνησε για την πόλη για να πάρει τον Γκόρντον. Παρκάρισε μπροστά στην αποθήκη, πή-ρε το γατάκι στην αγκαλιά της και περίμενε. Λίγα λεπτά αργότερα ο Γκόρ-ντον άνοιξε την πόρτα του τζιπ, κάθισε και αναστέναξε. «Είμαι πολύ κου-ρασμένος γαμώ το. Τα χέρια μου πονάνε αφόρητα».

Η Μαρίνα δεν είπε τίποτα. Ο Γκόρντον την κοίταξε. «Τι περιμένεις; Πάμε να φύγουμε». Τα μάτια

του καρφώθηκαν στο μικρό γούνινο κουβάρι στην ποδιά της. «Ωραίο το καινούργιο γατάκι σου», είπε χαμογελώντας πονηρά.

Τον χτύπησε στον ώμο με τη γροθιά της. «Πώς μπορείς να είσαι τόσο αισχρός;»

Ο Γκόρντον χαμογέλασε. «Μάλλον επειδή είμαι με τον Μπραντ όλη μέ-ρα. Και συ έτσι θα 'σουν αν πέρναγες όλες τις ώρες σου με τον Μπραντ». Άπλωσε τα χέρια του. «Δώσε μου το μικρούλη να το δω». Η Μαρίνα τού έδω-σε το γατάκι κι εκείνος έφερε τη μουρίτσα κοντά στο πρόσωπο του. «Γλυ-κούλι πλασματάκι, ε;»

«Δεν είναι μικρούλης, είναι μικρούλα. Και τη λένε Βλαντ». «Βλαντ; Αυτό είναι αγορίστικο όνομα. Γιατί την έβγαλες Βλαντ;» «Βάλε το δάχτυλο σου κοντά στο πρόσωπο της». Ο Γκόρντον πρότεινε το δείκτη του και η Βλαντ τον άρπαξε με τα πο-

δαράκια της και άρχισε να τον δαγκώνει. Ο Γκόρντον γέλασε. «Τρέλα». Άφη-σε το γατάκι στα γόνατά του και χάιδεψε τη γούνα της, παίζοντας μαζί της. Το γατάκι μια έκανε πίσω και μια επίθεση. Ο Γκόρντον κράτησε το χέρι μπροστά στη μούρη της και εκείνη προσπάθησε να δαγκώσει την παλάμη του. «Είσαι τσαμπουκάς, έτσι;»

Η Βλαντ τον δάγκωσε. Ξεκίνησαν για το σπίτι.

Δ Ε Κ Α Τ Ε Σ Σ Ε Ρ Α

Η άσπρη Ντστζ Νταρτ με τους προφυλακτήρες και τα παράθυρα σκεπα-σμένα με ένα λεπτό στρώμα κοκκινόχωμα, έτρεχε στο δασικό δρόμο π ο υ οδηγούσε στη λίμνη Άσπεν. Τα παράθυρα ήταν κλειστά, το αιρκοντίσιον ανοιχτό και η ένταση του στερεοφωνικού στα όρια του σωματικού πόνου . Ο Ματ ΜακΝτάουελ, χοροπηδώντας πάνω στην σκισμένη ταπετσαρία του πίσω καθίσματος, έσκυψε και έχωσε το κεφάλι του ανάμεσα στους δυο φί-λους του π ο υ κάθονταν μπροστά. «Πόσο ακόμα;»

Ο Τζακ Χάρισον κούνησε το κεφάλι του, δεν άκουγε τ ίποτα από το θό-ρυβο του στερεοφωνικού.

«Είπα, είναι μακριά ακόμα;» ούρλιαξε ο Ματ. «Άλλα δέκα λεπτά περίπου!» ούρλιαξε και ο Τζακ. «Είναι π ο λ ύ μέσα!» Ο Ματ κάθισε πίσω στη θέση του και κοίταξε από το παράθυρο το το-

π ίο π ο υ περνούσαν. Παρόλο π ο υ άκουγε για την λίμνη Άσπεν από τότε π ο υ πήγαινε στο νηπιαγωγείο, δεν είχε πάει ποτέ τ ο υ . Ή τ α ν η π ιο απρό-σιτη λίμνη σε όλη την περ ιοχή του Ριμ, μπορούσες να π α ς μόνο από ένα στενό εγκαταλελειμμένο δασικό δρόμο, π ο υ ήταν παλιά μονοπάτι από όπου μετέφεραν ξυλεία. Ο πατέρας του δεν ήταν ποτέ πρόθυμος να οδηγήσει στο δρόμο αυτό - έ λ ε γ ε π ω ς δεν ήθελε να καταστρέψει το φορτηγάκι τ ο υ - και έτσι πάντα πήγαιναν στη λίμνη Κρέστγουντ και στη λίμνη Σέρμαν. Και μιας και ο Ματ ήταν ακόμη π ο λ ύ μικρός για να οδηγεί, δεν είχε μέσο για να πά-ει μέχρι εκεί. Μέχρι τη στιγμή π ο υ ο Τζακ και ο Γουέιν τον κάλεσαν να πά-ει μαζί τους εκδρομή για ψάρεμα με διανυκτέρευση - την τελευταία του κα-λοκαιριού.

Ένα αρσενικό ελάφι με κέρατα, ακίνητο σαν ψεύτικο δ ίπλα σε μια λι-μνούλα από λασπόνερα στην άκρη του δρόμου, κοίταξε ξαφνικά προς το μέρος τους καθώς το πλησίασαν, έπειτα χάθηκε πηδώντας ανάμεσα στα δέντρα. Ο Ματ το κοίταζε να χάνεται μες στο δάσος. Πότε δεν είχε κατα-σκηνώσει στην ύπαιθρο μόνος του, χωρίς κάποιον ενήλικο μαζί κι ένιωθε

νευρικότητα. Συνειδητοποιούσε ότι είχαν αφήσει το τελευταίο δείγμα πο-λιτισμού, ένα μαγαζάκι με δολώματα και σύνεργα ψαρικής στην εθνική, πενήντα χιλιόμετρα πίσω τους. Αν συνέβαινε οτιδήποτε, αν τους τσιμπούσε κανένα φίδι, αν κάποιος έσπαγε το πόδι του ή αν πνιγόταν με το φαγητό ή κάτι χειρότερο, δεν θα μπορούσαν να ζητήσουν βοήθεια από πουθενά. Το μαγαζί απείχε από τη λίμνη σαράντα πέντε λεπτά με το αυτοκίνητο και μάλλον δεν θα έμενε ανοιχτό τη νύχτα. Εκεί έξω, θα ούρλιαζαν με όλη τους τη δύναμη και κανείς δεν θα τους άκουγε/Ηταν και καθημερινή, όχι σαβ-βατοκύριακο, το πιθανότερο ήταν ότι δεν θα είχε άλλους κατασκηνωτές. Και φυσικά δεν υπήρχε τηλέφωνο και ηλεκτρικό.

Δεν είχε ηλεκτρικό. Γι' αυτό ανησυχούσε περισσότερο, αν και δεν θα το παραδεχόταν ποτέ στον

ΊΓζακ ή τον Γουέιν. Δεν υπήρχε ηλεκτρισμός εκεί έξω. Δεν υπήρχαν φώτα.Όταν θα έδυε ο ήλιος, θα έπεφτε το σκοτάδι. Το απόλυτο σκοτάδι. Θα άναβαν μια φωτιά για κάποια ώρα, αλλά θα έπρεπε να βεβαιωθούν ότι την έχουν σβήσει πριν κοιμηθούν, για να μην βάλουν καμιά φωτιά στο δάσος.

Θα ήταν ολομόναχοι. Στο απόλυτο σκοτάδι. Ο Ματ ένιωθε ανατριχίλα μόνο που το σκεφτόταν. Γύρισε και κοίταξε

από το σκονισμένο πίσω παράθυρο τον ουρανό. Καθάριζε ήδη, τα σύννε-φα της καταιγίδας έφευγαν από το Ριμ και κατευθύνονταν προς το Ράνταλ, αλλά ο Ματ ήξερε, από ό,τι του είχαν πει, ότι συχνά έβρεχε το βράδυ πά-νω στο Ριμ, ότι μια δεύτερη καταιγίδα, μια καταιγίδα που ποτέ δεν έφτα-νε στην πόλη, συχνά λυσσομανούσε στις λίμνες. Και είχε φέρει μόνο έναν υπνόσακο μαζί του. Δεν είχε σκηνή/Ισως έπρεπε να κοιμηθεί στο αμάξι.

Ο Τζακ χαμήλωσε για λίγο το στέρεο, οι δυνατές κιθάρες ξεθώριασαν σε ένα βουητό που συναγωνιζόταν το μουρμουρητό του πειραγμένου κινη-τήρα.

«Φτάσαμε σχεδόν», είπε. Ο Ματ έσκυψε μπροστά και κοίταξε απ ' το τζάμι του παρμπρίζ. Γύρω

τους τα πεύκα είχαν αρχίσει να αραιώνουν, είχαν διακριτικά αντικαταστα-θεί από λεύκες με άσπρους κορμούς. Το έδαφος, που πριν ήταν κόκκινο χα-λίκι με ένα στρώμα από καφετιές πευκοβελόνες, τώρα γινόταν πράσινο, χορταριασμένο. Μπροστά τους, μέσα από τα πυκνά φυλλώματα μπορού-σε να δει να λαμπυρίζει το γαλάζιο της λίμνης. «Που θα κατασκηνώσου-με;» ρώτησε.

Αλλά ο Τζακ είχε ξαναδυναμώσει τη μουσική και δεν τον άκουσε.

Κατασκήνωσαν στη νότια μεριά της λίμνης κάτω από έναν μικρό προεξέ-

χων βράχο που ο Τζακ είπε ότι θα τους προστάτευε από τη βροχή. Δεν εί-χαν κάτσει ακριβώς στην όχθη της λίμνης, ένα σύμπλεγμα βράχων και αρ-κετά δέντρα τους χώριζαν από το νερό. Το αυτοκίνητο ήταν παρκαρισμέ-νο σε μια ανηφόρα στο τέρμα του δρόμου, αρκετά μέτρα απ ' το σημείο που κατασκήνωσαν.

Παρόλο που η λίμνη την προηγούμενη μέρα υποτίθεται ότι ήταν φίσκα στα ψάρια, δεν τσιμπούσε τίποτα, και αφού προσπάθησαν αρκετές φορές και σε διαφορετικά σημεία με διαφορετικά δολώματα, αποφάσισαν να τα παρατήσουν. Άφησαν τα καλάμια, τα καρούλια και το κουτί με τα αγκίστρια στο αυτοκίνητο, και ο Τζακ άνοιξε τις πόρτες και το στέρεο.Έβαλε μια πα-λιά κασέτα των Black Sabbath και η εισαγωγή του «Iron Man» ακούστηκε εκκωφαντική από τα ηχεία στις πόρτες, κακοποιώντας την γαλήνη.

Πήραν το μονοπάτι προς το σημείο π ο υ είχαν κατασκηνώσει. Ο Ματ κάθισε σε έναν πεσμένο κορμό, κοιτώντας τη λίμνη και ακού-

γοντας τη μουσική. Ο Τζακ διάβαζε ένα περιοδικό για αυτοκίνητα. Ο Γου-έιν είχε ξαπλώσει ανάσκελα σε ένα βράχο και κοίταζε τα σύννεφα π ο υ περ-νούσαν, έπειτα σηκώθηκε, πήδηξε κάτω και άρχισε να βηματίζει γύρω γύ-ρω. «Βαριέμαι», είπε.

Ο Τζακ γέλασε. «Έκτακτα. Μπορείς να μαζέψεις ξύλα. Θα τα χρεια-στούμε αν πούμε ότι θα ανάψουμε φωτιά το βράδυ».

«Γάμα το». «Όπως γουστάρεις». Ο Τζακ γύρισε πάλι στο περιοδικό του. «Θα κάνει

όμως ψοφόκρυο απόψε. Και εγώ δεν μαζεύω ξύλα». «Θα πάω εγώ», είπε ο Ματ. Ο Γουέιν κοίταξε τον Ματ και μετά τον Τζακ χαμογελώντας, «Θα πάει

αυτός». Ο Τζακ σήκωσε αδιάφορα τους ώμους του. «Ζόρικα». Ο Ματ γλίστρησε απ ' τον κορμό και σκούπισε το παντελόνι του από πί-

σω. Αισθάνθηκε κάτι να κολλάει στο ύφασμα και σταγόνες ρετσίνι κόλλη-σαν στις άκρες των δαχτύλων του. «Γαμώ το», είπε.

Ο Γουέιν τον κοίταξε, «Ρετσίνι;» Ο Ματ έγνεψε καταφατικά. «Ξέχνα το αυτό το παντελόνι. Δεν υπάρχει περίπτωση να βγει το ρε-

τσίνι.Έχω καταστρέψει άπειρα παντελόνια έτσι». Ο Ματ κοίταξε τον Τζακ. «Τι να χρησιμοποιήσω για να κουβαλήσω τα

ξύλα;» «Τα χέρια σου», είπε ο Τζακ. Ο Ματ άρχισε να ανεβαίνει το λόφο. Πέρασε το αυτοκίνητο και συνέ-

χισε να ανεβαίνει. Υπήρχαν κάτι ξερόκλαδα στο έδαφος, αλλά όχι κλαδιά

αρκετά μεγάλα για φωτιά. Κατευθύνθηκε προς την κορυφή του υψώματος αναζητώντας άλλα, πιο υποσχόμενα δέντρα.

Από πάνω ο ουρανός άρχιζε πάλι να συννεφιάζει. Μπορούσες να δεις τα σκούρα γκρίζα σύννεφα να κινούνται, σπρωγμένα από ρεύματα αέρα, να μαζεύονται, να πυκνώνουν. Ο Ματ δεν είχε ρολόι, αλλά ο ήλιος είχε ήδη αρχίσει να πέφτει και το στομάχι του γουργούριζε από την πείνα, έτσι μάλ-λον θα ήταν γύρω στις τέσσερις ή πέντε. Σύντομα θα νύχτωνε.

Πάνω, στην κορυφή του λόφου, νόμισε ότι είδε κάτι να κινείται. «Έι», είπε δυνατά. Δεν ήξερε αν ήταν άνθρωπος ή ζώο, αλλά όποιος φυλάει τα ρούχα του. . . Δεν φορούσε το πορτοκαλί γιλέκο του κυνηγού και δεν ήθε-λε να τον πυροβολήσει κανένας μύωπας κυνηγός π ο υ τον πέρασε για ελά-φι ή αρκούδα. «Έι», ξαναφώναξε.

Έφτασε στην κορυφή του λόφου και έβαλε τα χέρια του για να ανέβει τον τελευταίο απότομο βράχο.

Η κορυφή του λόφου ήταν επίπεδη, σαν οροπέδιο. Τα περισσότερα δέ-ντρα ήταν κομμένα ή είχαν πέσει, και υπήρχαν μπόλικα καυσόξυλα. Ο Ματ κοίταξε γύρω του. Μπροστά του λόφοι και πεδιάδες εναλλάσσονταν με το Ριμ να δεσπόζει. Στα πλάγια, ο λόφος συνέχιζε, με τα δέντρα να πυκνώνουν όλο και περισσότερο. Σήκωσε ένα ωραίο κλαδί, εντελώς ξερό, έπειτα το άφησε. Προφανώς αυτή ήταν η πρώτη και τελευταία φορά π ο υ ανέβαινε στο λόφο - καλά θα έκανε να είναι προσεκτικός με τα ξύλα που θα διάλεγε γιατί θα έπρεπε να κρατήσουν όλο το βράδυ.

Κοίταξε γύρω για τον κυνηγό, αλλά δεν είδε κανέναν. Μπορεί τελικά να μην ήταν κυνηγός. Μπορεί να μην ήταν καν άνθρωπος. Μπορεί να ήταν ελά-φι ή άλκη ή άλλο μεγάλο ζώο.

Ή αρκούδα. Όχ ι , δεν μπορεί να ήταν αρκούδα. Αδύνατον. Κοίταξε γύρω του διστα-

κτικά, προσεκτικά. Αν ήταν αρκούδα, την είχε τρομάξει. Αρχισε να μαζεύει γρήγορα κλαδιά. Με την άκρη του ματιού του είδε κάτι να κινείται.

Έριξε τα ξύλα που είχε στα χέρια του και στριφογύρισε πανικόβλητος. Δεν υπήρχε τίποτα εκεί. Το πλάτωμα στην κορυφή του λόφου ήταν άδειο.

Αρχισε να τρομάζει. Προχώρησε στην άκρη του γκρεμού και κοίταξε κάτω. Μπορούσε να διακρίνει τα νερά της λίμνης να στραφταλίζουν μέσα απ' τα φύλλα των λευκών, αλλά δεν έβλεπε πουθενά το αμάξι ούτε το ση-μείο π ο υ είχαν κατασκηνώσει. «Τζακ!» φώναξε. «Γουέιν».

Καμία απάντηση. Ένα ψυχρό ρεύμα αέρα φύσηξε ξαφνικά, τα φύλλα των δέντρων θρόι-

σαν και τα μαλλιά του Ματ ανακατεύτηκαν. Ρίγησε/Εκανε μεταβολή και ξα-

II νάρχισε να μαζεύει ξύλα. Υπάρχει μια ονομασία για τα πράγματα π ο υ βλέ-πει κανείς με την άκρη του ματιού του. Το είχε διαβάσει σ' ένα περιοδικό των γονιών του κάποτε. Κάποιοι πολιτισμοί πιστεύουν ότι είναι φαντά-σματα, αλλά υπήρχε και μια επιστημονική εξήγηση για αυτά.

Με την άκρη του ματιού του είδε πάλι κάτι να κινείται. Άρπαξε ένα τελευταίο κλαδί, προχώρησε προς την άκρη του πλατώμα-

τος και σκόνταψε. Έπεσε φαρδύς πλατύς, τα ξύλα έφυγαν από τα χέρια του, το σαγόνι του

χτύπησε σε ένα μυτερό βράχο στο έδαφος. Το στόμα του έκλεισε απότο-μα και πόνος έφτασε στις νευρικές απολήξεις των δοντιών του.Ένα μυτε-ρό ξερόκλαδο έκοψε το χέρι του. Το τζιν του σκίστηκε στο γόνατο.

Ο Ματ κάθισε κάτω, γυρνώντας να δει που είχε σκοντάψει. Ο αέρας φυ-σούσε πολύ τώρα, σήκωνε τα μανίκια του και έφερνε ψιχάλες στο πρόσω-πο του. Κλώτσησε μια τούφα αγριολούλουδα π ο υ φύτρωναν δίπλα στο πό-δι του.

Τα φύλλα του φυτού χωρίστηκαν και φάνηκε ένας μικρός πέτρινος σταυ-ρός.

Ο Ματ πετάχτηκε όρθιος, με την καρδιά του να χτυπάει δυνατά, αλλά έπεσε ξανά. Είχε χτυπήσει τον αστράγαλο του, τον είχε στραμπουλίξει, μπορεί και να τον είχε σπάσει. Δεν μπορούσε να πατήσει το πόδι του. Κοί-ταξε προσεκτικά το υπόλοιπο πλάτωμα.Ένα γύρω διέκρινε μικρούς σταυ-ρούς κρυμμένους από αγριόχορτα, αγριολούλουδα και ξερά κλαδιά/Ηταν περικυκλωμένος από σταυρούς.

Ένα κλαδάκι έσπασε κάπου πίσω του. «Τζακ!» φώναξε. «Γουέιν! Τζακ!» Άλλο ένα ξερόκλαδο έσπασε. Πιο κοντά του. «Τζακ!» ούρλιαξε. Αλλά ο άνεμος και η δυνατή βροχή που είχε αρχίσει να πέφτει στο δά-

σος έπαιρνε τη φωνή του μακριά

Δ Ε Κ Α Π Ε Ν Τ Ε

Η Ανέτ Γουέλντον κοίταζε την κοιμισμένη μορφή τ ο υ άντρα της καθώς στριφογυρνούσε δ ίπλα της στο κρεβάτι, γυρνώντας μια μπρούμυτα και μια ανάσκελα και περνώντας το χέρι του από το π ρ ό σ ω π ο του. Η έκφρασή του ήταν βασανισμένη, τα φρύδια του είχαν σμίξει στο ύπνο του. Το στόμα του άνοιγε και έκλεινε σαν για να ουρλιάξει, αλλά ήχος δεν έβγαινε. Απλωσε και ακούμπησε με το χέρι της το κεφάλι του, μπλέκοντας τα δάχτυλά της στα σκληρά σαν άχυρο μαλλιά του προσπαθώντας να τον γαληνέψε ι /Ηθελε να τον ξυπνήσει, κοιμόταν όμως τόσο λίγο αυτόν τον καιρό π ο υ η Ανετ δεν ήθε-λε να του στερήσει και αυτόν το λιγοστό ύπνο.

Ξαφνικά ο Τζιμ ανακάθισε απότομα στο κρεβάτι, τα μάτια του άνοιξαν διάπλατα. Ούρλιαξε.

Η Ανέτ ούρλιαξε επίσης, σοκαρισμένη. Τα θολά και απλανή μάτια του γύρισαν πάνω της, έπειτα έγιναν πάλι φυσιολογικά καθώς ο εγκέφαλος του προσαρμοζόταν στο γεγονός ότι είχε ξυπνήσει . Έκλεισε και ξανάνοιξε τα μάτια του, παίζοντας έντονα τα βλέφαρα. Ό τ α ν είδε πόσο τρομαγμένη ήταν η γυναίκα του, έβαλε το χέρι του γύρω από το ώμο της και χαμογέλασε. «Εφιάλτης ήταν», ε ίπε.

«Τώρα τελευταία μόνο εφιάλτες βλέπεις». «Το ξέρω». Χάιδεψε αφηρημένα το μπράτσο της. «Φταίνε αυτοί οι φό-

νοι και όλες αυτές ο ι . . . περ ίεργες μαλακίες. Αρχισαν να με επηρεάζουν». Η Ανέτ τον κοίταξε και στα μάτια της καθρεφτίστηκε το ενδ ιαφέρον

της. «Θα πάθε ις κανένα έλκος». «Το ξέρω». Αναστέναξε βαθιά και ξάπλωσε πάλι στο κρεβάτι. «Ίσως πρέ-

πει να μεταβιβάσω την υπόθεση στην αστυνομία της κομητείας». Την κοίτα-ξε. «Το έχω ψάξει, ξέρεις. Η αστυνομία της κομητείας αναλαμβάνει τέτοιες υποθέσεις, αν η τοπική αστυνομία δεν έχει τα μέσα να τις χειριστεί. Και δεν π ιστεύω ότι τα έχει. Νιώθω τον πειρασμό να αφήσω όλη την καταραμένη ιστορία σε αυτούς και να παραδεχτώ ότι δεν ξέρω π ο υ π α ν τα τέσσερα».

«Δεν βρήκες ακόμη κανένα στοιχείο; Για καμία υπόθεση;» Ο Τζιμ γύρισε το πρόσωπο του προς το μέρος της. Εκείνη ήταν ακόμα

καθιστή και τον κοίταζε, με ένα βλέμμα συμπονετικής κατανόησης, με τό-ση καλοσύνη στις στρογγυλεμένες άκρες στο στόμα της, π ο υ σκέφτηκε να της μιλήσει για τις σκέψεις του. Τις πραγματικές σκέψεις του. Τις παλαβές θεωρίες του /Ομως όχι, δεν μπορούσε να το κάνει αυτό. Η Ανέτ δεν θα κα-ταλάβαινε. Θα ήθελε να καταλάβει, θα προσπαθούσε να καταλάβει, αλλά δεν θα μπορούσε. Διάολε, και ποιος θα μπορούσε; «Όχι», είπε. «Δεν έχουμε κανένα στοιχείο».

Εκείνη ξάπλωσε πλάι του και τυλίχθηκε κοντά του, περνώντας το ένα χέρι της πάνω από το τριχωτό του στέρνο.Ο Τζιμ έβαλε το χέρι του πάνω στα δικά της και έμειναν έτσι για λίγο.

«Σκέφτηκες ποτέ ότι όλα αυτά μπορεί να συνδέονται μεταξύ τους;» τον ρώτησε τελικά.

Ή τ α ν λίγο πριν τον πάρει ο ύπνος. Είχε κλείσει τα μάτια του και πλα-νιόταν σε εκείνο το μέρος ανάμεσα στον ύπνο και την πραγματικότητα. Στον ήχο όμως της φωνής της πετάχτηκε, ανοίγοντας τα μάτια του ξαφ-νιασμένος. «Τι είπες;»

«Σκέφτηκες ποτέ ότι όλα αυτά τα περιστατικά μπορεί να συνδέονται μεταξύ τους; Θέλω να πω, λογικό μου φαίνεται. Φαντάστηκα ότι κάποιος από σας θα το είχε προσέξει μέχρι τώρα. Ό λ ε ς εκείνες οι σκοτωμένες κα-τσίκες και το αίμα τους πασαλειμμένο στις εκκλησίες».

«Αυτά τα συνδυάσαμε και εμείς». «Και οι δύο νεκροί αγρότες; Και ένας παπάς; Είναι ολοφάνερο». «Δεν είμαστε εντελώς ηλίθιοι», είπε ο Τζιμ αμυνόμενος. Ανακάθισε και

ακούμπησε την πλάτη του στο κεφαλάρι του κρεβατιού, παίζοντάς το συ-γκαταβατικός μπάτσος και προσπαθώντας να μείνει ήρεμος επιφανειακά, παρόλο π ο υ μέσα του είχε αρχίσει να βράζει. «Το ξέρουμε ότι συνδέονται. Αυτό π ο υ δεν ξέρουμε είναι πώς.Έχεις καμιά ιδέα;»

«Μπα όχι. Μου φαίνεται ότι μάλλον πρόκειται για μια ομάδα από σα-τανιστές ή μάγισσες ή κάποια αίρεση τέλος πάντων».

Κοντά, αλλά όχι στο στόχο. Το μυαλό της δεν ήταν στο ίδιο μήκος κύμα-τος με το δικό του. Αν και σκέφτονταν τα ίδια πάνω κάτω προς την ίδια κα-τεύθυνση. Μπήκε στον πειρασμό να της πει για το όνειρο του Ντον, για το δι-κό του όνειρο, για το θάνατο του Ντον, για το.. .πράγμα που είχε δει έξω από το γραφείο του, αλλά όπως την κοίταξε συνειδητοποίησε πόσο τραβηγμένες από τα μαλλιά ήταν οι ιδέες του. Μπορεί και οι δικές της σκέψεις να ταξίδευ-αν στις ίδιες με τη δική του περιοχές, είχαν όμως πολύ πιο λογική βάση από τις δικές του παράλογες θεωρίες για -τι; Υπερφυσικές δυνάμεις; Τέρατα;

m «Πολλές ταινίες βλέπεις», της είπε. Εκείνη κατοούφιαοε. «Μόλις παραδέχτηκες ότι έχεις κολλήσει. Η ιδέα

μου μπορεί να είναι ανόητη, αλλά δεν θα πάθεις τίποτα να το τσεκάρεις». «Αυτό είναι αλήθεια». «Δεν έχεις και εκατομμύρια άλλα στοιχεία να ψάξεις». «Εντάξει», είπε ο Τζιμ. «Θα το ψάξω». «Ευχαριστώ». Ξαναβολεύτηκε στην αγκαλιά του.Έμειναν για λίγο σιω-

πηλοί. «Τι είδες απόψε στον ύπνο σου;» Ο Τζιμ κούνησε το κεφάλι του. «Τίποτα». «Σίγουρα δεν θες να μιλήσεις γι' αυτό;» «Σίγουρα». Δεκαπέντε λεπτά αργότερα η Ανέτ είχε κοιμηθεί, με ανοιχτό στόμα, ρο-

χαλίζοντας ελαφρά. Αργά και προσεκτικά για να μην την ενοχλήσει ο Τζιμ σύρθηκε έξω από τα σκεπάσματα και περπάτησε στις μύτες των ποδιών του προς το καθιστικό. Είχε ξυπνήσει για τα καλά- θα έπαιρνε στο γραφείο να δει μήπως είχαν ανακαλύψει τίποτα ο Τζάντσον ή ο Πιτ. Σήκωσε το ακου-στικό και πήρε το νούμερο. Το σήκωσε ο Πιτ. «Παρακαλώ. Γραφείο του Σε-ρίφη. Εδώ Πιτ Κινγκ».

Ο Τζιμ χαμογέλασε με τον επίσημο υπηρεσιακό τόνο του βοηθού του. «Πώς πάει;»

«Α, γεια σου, σερίφη». Η φωνή του χαλάρωσε για μια στιγμή, μετά ξα-νακούστηκε ανήσυχη. «Συνέβη κάτι;»

«Όχι .Ήμουν ξύπνιος και είπα να πάρω να δω τι γίνεται». «Όχι και πολλά». Ακολούθησε παύση. «Ήρθε ένα τηλεγράφημα όμως.

Σκέφτηκα ότι μπορεί να σε ενδιαφέρει και το άφησα στο γραφείο σου. Βε-βηλώθηκαν και στο Φοίνιξ δύο εκκλησίες με τον ίδιο ακριβώς τρόπο με τις δικές μας, τοίχοι πασαλειμμένοι με αίμα, λέξεις γραμμένες και τα λοιπά».

Τα φρύδια του Τζιμ σηκώθηκαν με έκπληξη. «Αλήθεια;» «Ναι. Σκέφτηκα ότι μπορεί να ήταν ο ίδιος π ο υ τα έκανε εδώ και κατέ-

βηκε μετά στο Φοίνιξ, κι άφησα το τηλεγράφημα στο γραφείο σου. Σκέ-φτηκα ότι θα θέλεις να το δεις».

«Οπωσδήποτε. Σ' ευχαριστώ Πιτ». Ο Τζιμ τελείωσε τη συζήτηση με μια σειρά υπηρεσιακών ερωτήσεων π ο υ έθετε μηχανικά, αλλά δεν έδωσε ση-μασία στις απαντήσεις. Ώστε το ίδιο πράγμα είχε συμβεί και στο Φοίνιξ. Αυτό μετέθετε την υπόθεση στη δικαιοδοσία της αστυνομίας της κομη-τείας. Πανομοιότυπα εγκλήματα σε δύο διαφορετικές περιφέρειες αυτο-μάτως ερευνούνται από την αστυνομία της κομητείας, ούτως ή άλλως.

Ένιωσε ανακούφιση π ο υ κάποιος θα τον βοηθούσε με όλα αυτά, π ο υ θα έφευγαν λίγες από τις ευθύνες που βάραιναν μόνο τους δικούς του ώμους

του ως τώρα, αλλά και ενοχές π ο υ θα εγκατέλειπε τις δικές του έρευνες, το δικό του συλλογισμό, π ο υ δεν θα εξέταζε γεγονότα που ο ίδιος ήξερε ότι ήταν πραγματικά ή μάλλον την αλήθεια πίσω από τα γεγονότα αυτά.Ένιω-θε ότι, κατά κάποιο τρόπο, εγκατέλειπε τον Ντον και ήταν έτσι σαν να εί-χε πεθάνει άδικα το αγόρι, ανώφελα.

Όλο ι οι θάνατοι όμως είναι άδικοι, του είπε η λογική του. Όλο ι οι θά-νατοι είναι ανώφελοι.

Αυτό π ο υ έκανε, όμως, ήταν να κρύβει κάτι κάτω από το χαλί, να κάνει ότι δεν το βλέπει, να μην προσπαθεί να ανακαλύψει τις πραγματικές αιτίες π ο υ κρύβονται πίσω από αυτό.

Ο Ντον θα ντρεπόταν για λογαριασμό του. Ή τ α ν ένας δειλός. «Τίποτα άλλο, σερίφη;» Η φωνή του Πιτ έδειχνε ότι ανυπομονούσε να

κλείσει το τηλέφωνο. «Όχι», είπε ο Τζιμ. «Αυτά. Τα λέμε το πρωί».Έκλεισε το τηλέφωνο και

έμεινε να κοιτάζει από το παράθυρο του καθιστικού το σκοτεινό σπίτι στην άλλη πλευρά του δρόμου. Φαντάστηκε ότι άκουγε το ποτάμι, παρόλο που βρισκόταν στην άλλη πλευρά της πόλης. Και τι έγινε αν δεν ενέκρινε ο Ντον Γουίλσον τις πράξεις του; Ούτε π ο υ το ήξερε αυτό το αγόρι. Μια φο-ρά μόνο τον είχε δει και του είχε μιλήσει και μια φορά στο τηλέφωνο. Τι του χρώσταγε;

Περπάτησε αθόρυβα στο διάδρομο και έριξε μια ματιά στα δωμάτια του Τζάστιν και της Σουζάν, πριν γυρίσει στο κρεβάτι, για να δει αν όλα ήταν εντάξει/Επεσε προσεκτικά στο κρεβάτι δίπλα στην Ανέτ και έμεινε για λί-γο ξύπνιος κοιτάζοντας το σκοτεινό ταβάνι, να αφουγκράζεται τη σιωπή και να σκέφτεται.

Τελικά τον πήρε ο ύπνος. Και είδε εφιάλτες.

I®

Δ Ε Κ Α Ε Ξ Ι

Ο πατέρας Ντόναλντ Άντριους πήρε ένα μικρό τσαγερό από το μάτι της κουζίνας και έβαλε μισό φλιτζάνιΈρλ Γκρέι στο πήλινο φλιτζάνι του. Ο πα-λιός δίσκος του Eroll Gurner που έπαιζε στο στερεοφωνικό στο σαλόνι κόλ-λησε ξαφνικά και οι ίδιες τρεις νότες επαναλαμβάνονταν ξανά. Ο αιδεσι-μότατος άφησε το τσάι του στον πάγκο της κουζίνας για να τρέξει στο δι-πλανό δωμάτιο. Σήκωσε το κάλυμμα του π ικάπ και έβγαλε τη βελόνα με το δάχτυλο του. Πέρασε το χαλασμένο κομμάτι του δίσκου και ο Eroll συ-νέχισε να παίζει το «Afternoon of an Elf». Ξαναγύρισε στην κουζίνα για το τσάι του.

Ό τ α ν ο επ ίσκοπος τον διέταξε να αναλάβει την ενορία του Ράνταλ μέ-χρι να επιστρέψει ο πατέρας Σέλγουεϊ ή να διοριστεί εκεί άλλος μόνιμος ιερέας, ο Άντριους είχε αρπάξει την ευκαιρία. Για κάποιον σχετικά άπειρο, π ο υ μέχρι τώρα είχε μετάσχει ως βοηθός μόνο σε λειτουργίες άλλων ιερέ-ων, να πρωτοστατήσει σε ένα ολόκληρο εκκλησίασμα, ακόμη και προσω-ρινά, ήταν ανέλπιστη τύχη. Και όταν ο επ ίσκοπος τού είχε προτε ίνε ι να μείνει στο σπίτι των Σέλγουεϊ, είχε δεχθεί με ευχαρίστηση. Το σπίτι ανήκε στην Εκκλησία και θα μπορούσε να μένει εκεί δωρεάν και να εξοικονομή-σει έτσι τα χρήματα του ενοικίου.

Έμενε όμως εδώ τέσσερις μέρες τώρα και, η αλήθεια να λέγεται, το σπί-τι δεν του άρεσε. Ο πατέρας Σέλγουεϊ είχε εξαφανιστεί και ολόκληρη η οι-κογένειά του είχε δ ο λ ο φ ο ν η θ ε ί - α υ τ ό α π ό μόνο του ήταν αρκετό να κάνει κάποιον να σκέφτεται δυσάρεστα πράγματα μέσα στη νύχτα. Εκτός όμως από αυτά, κάτω από αυτά, και κάτι άλλο δεν πήγαινε καλά. Το σπίτι είχε - π ώ ς το έλεγαν στη δεκαετία του ε ξ ή ν τ α - αρνητικά βάιμπς.

Δεν ήταν ένα φιλικό σπίτι. Ο Αντριους πήρε το φλιτζάνι του στο σαλόνι και δυνάμωσε λίγο τη μου-

σική, ελπίζοντας να πνίξει τα τριξίματα και τους ξερούς ήχους π ο υ έβγα-ζε τη νύχτα το παλιό σπίτι. Ο π α π ά ς σε καμία περ ίπτωση δεν ήταν τ ύ π ο ς

που τρόμαζε με το παραμικρό, όμως είχε γίνει κληρικός ακριβώς επειδή ήξε-ρε, είχε συνειδητοποιήσει, ότι υπάρχει αυτό που λέμε καλό και κακό, ότι δεν πρόκειται για αφηρημένες έννοιες π ο υ ονειρεύτηκαν οι φιλόσοφοι και οι θρησκευτικοί προφήτες, αλλά χειροπιαστά γεγονότα της ζωής, κομμά-τι της πραγματικότητας.

Και το σπίτι αυτό δεν ήταν καλό. ΟΆντριους θεωρούσε τον εαυτό του «ευαίσθητο» στις αύρες, στα προ-

αισθήματα, στα «βάιμπ».Ίσως ήταν και λιγουλάκι μέντιουμ. Δεν ήταν σί-γουρος. Πάντα όμως έπιανε αρνητικά κύματα από κάποια μέρη και κά-ποιους ανθρώπους και θετικά κύματα από άλλους. Κάποτε, όταν ήταν φοι-τητής στο πανεπιστήμιο, ταξίδευε στην Γερμανία κι είχε σταθεί αδύνατο να μπει σε ένα εστιατόριο/Ηταν ένα πολύ τουριστικό σημείο, το πρότεινε και ο τουριστικός οδηγός, αλλά το κύμα ναυτίας, φόβου και αποστροφής που τον διαπέρασε όταν πλησίασε στην πόρτα ήταν πολύ δυνατό για να μπο-ρέσει να μπει .Έμαθε αργότερα ότι εκατοντάδες τσιγγάνοι είχαν δολοφο-νηθεί στο κτίριο εκείνο στο πρώτο κύμα των μαζικών εκτελέσεων, πριν ξε-σπάσει ο Β' Παγκόσμιος πόλεμος.

Το αίσθημα εδώ στο σπίτι του πατέρα Σέλγουεϊ δεν ήταν τόσο δυνατό όσο σε εκείνο το εστιατόριο, αλλά ήταν παρόμοιο.

Ο Άντριους αναδεύτηκε νιώθοντας άβολα στην πολυθρόνα του. Μόνο ένα φως ήταν αναμμένο -μ ια λάμπα δαπέδου ανάμεσα στην πολυθρόνα του και τον καναπέ - και το υπόλοιπο δωμάτιο έμοιαζε ξαφνικά να βυθί-ζεται στις σκιές, να γίνεται αισθητά πιο σκοτεινό από ό,τι στιγμές πριν.

Έ π ρ ε π ε να σταματήσει να σκέφτεται τέτοια πράγματα. Πίεσε τον εαυτό του να συγκεντρωθεί σε κάτι άλλο. Στο κήρυγμα της Κυριακής. Πήρε τη μαύ-ρη δερματόδετη Βίβλο από το καρυδένιο τραπεζάκι δίπλα του και την άνοι-ξε στη σελίδα π ο υ είχε σημειώσει πριν το δείπνο - ένα κεφάλαιο στον Ιώβ. Με την άκρη του ματιού του, του φάνηκε ότι είδε κάτι να κουνιέται και σή-κωσε το βλέμμα του. Το φως στην κουζίνα ήταν ακόμα αναμμένο και δεν έβλεπε τίποτα εκεί μέσα, αλλά ο διάδρομος ήταν κατασκότεινος. Και στο πίσω μέρος του σπιτιού όλα τα φώτα ήταν σβηστά.

Άκουσε έναν περίεργο ήχο, σαν σύρσιμο, από το βάθος του διαδρόμου. Ο Άντριους πετάχτηκε τρομαγμένος και έχυσε το τσάι του στη Βίβλο

που είχε ανοιγμένη στα γόνατά του. Οι σελίδες, π ο υ ήταν ήδη πολύ λε-πτές, έγιναν αμέσως διάφανες, ενώ τα γράμματα από τις επόμενες πότισαν την ανοιχτή σελίδα και έγιναν μια μαύρη μάζα που δεν διαβαζόταν.

Μαύρη μάζα, όπως λέμε μαύρη μαγεία, έκανε άθελά του το συνειρμό. Σταμάτα, είπε στον εαυτό του. Ή τ α ν ενήλικος πια, όχι μικρό παιδί π ο υ φοβάται το σκοτάδι. Και ήταν

ιερέας, κληρικός, ένας άντρας π ο υ είχε στο πλευρό του τη δύναμη της εκ-κλησίας και του Κυρίου.

Γιατί τότε οι μυς του ήταν τεντωμένοι; Γιατί έψαχνε στο σκοτεινό διά-δρομο για σημάδια κίνησης; Γιατί τέντωνε τα αυτιά του να ακούσει πε-ρίεργους θορύβους πάνω από τις ρυθμικές σκάλες του Eroll Gurner;

Ο Άντριους έκλεισε τη Βίβλο, σταύρωσε τα χέρια του πάνω στην απα-λή μαύρη επιφάνεια και άρχισε να προσεύχεται. «Πάτερ ημών.. .» Το στό-μα του σχημάτιζε τις λέξεις, αλλά δεν έβγαινε ήχος.

Ο δίσκος τελείωσε και ακούστηκε ήχος χαρτιού που σκίζεται από ένα από τα πίσω δωμάτια του σπιτιού. Μέσα στην ξαφνική ησυχία τον άκουσε καθαρά.

Ενήλικος ή όχι, ιερέας ή όχι, ήθελε να το βάλει στα πόδια. Το ένστικτο του τού είπε να ανοίξει την μπροστινή πόρτα, να χυθεί στο δρόμο και να χωθεί στο αμάξι του που ήταν παρκαρισμένο δίπλα στο πεζοδρόμιο, να βάλει μπροστά και να πάει να κοιμηθεί σε ένα ωραίο, καθαρό, μοντέρνο ξενοδοχείο με καλό φωτισμό και κόσμο στο λόμπι. Και το ένστικτο του συ-νήθως είχε δίκιο.

Χρόνια είχε να φοβηθεί τόσο. Και γι' αυτό έπρεπε να μείνει. Ο Άντριους έπιασε απαλά την αλυσίδα στο λαιμό του και ψηλάφισε το

χρυσό σταυρό π ο υ κρεμόταν στην άκρη της.Έκλεισε τα μάτια του και άρ-χισε να ξαναλέει το Πάτερ Ημών/Οταν έφτασε στο «Αλλά ρύσαι ήμας από του πονηρού», το είπε δυνατά.

Ανοιξε τα μάτια του και οσμίστηκε. Υπήρχε μια μυρωδιά καμένου -κα-μένης σάρκας;- στην ατμόσφαιρα.

Όχι , δεν ήταν δυνατόν. Αυτά ήταν υπερβολές, είχε αρχίσει να γίνεται υστερικός. Το μυαλό του είχε παρασυρθεί από τη φαντασία του. Δεν αντι-μετώπιζε το θέμα λογικά, ψύχραιμα.

Κάτι όμως σίγουρα μύριζε καμένο. Τι ήταν όμως; Θειάφι; Τέφρα; Τα πύρινα καζάνια της κόλασης; Τίποτα. Δεν ήταν απολύτως τίποτα. Απλά φανταζόταν ότι -Αρχισε να χτυπάει το σύστημα πυρανίχνευσης. Ο ιερέας αυτή τη φορά πετάχτηκε απ ' την καρέκλα του. Ο συναγερμός

ήταν δυνατός, διαπεραστικός, κάλυπτε και το δυνατότερο άλλο ήχο. Τώρα πια δεν ανησυχούσε για τα βάιμπ του σπιτιού ή για τους περίεργους

ήχους στο σκοτάδι. Τώρα υπήρχε κάτι χειροπιαστό - πυρκαγιά/Ετρεξε προς το διάδρομο, δεν φοβόταν πια. Αναψε το φως του διαδρόμου καθώς πέρα-σε τρέχοντας. Η μυρωδιά ήταν απαίσια, εμετική σχεδόν, και γινόταν πιο έντο-νη.Ένα πυκνό καφέ σύννεφο καπνού απλωνόταν στον αέρα σαν ομίχλη.

Άναψε το φως στη βιβλιοθήκη του πατέρα Σέλγουεϊ και στάθηκε ένα δευτερόλεπτο στην πόρτα, προσπαθώντας να δει μέσα απ ' τον πυκνό κα-πνό. Τα μάτια του άρχισαν να τρέχουν και, όταν τα έτριψε, άρχισαν να τον τρώνε. Ο καπνός ερχόταν σίγουρα από αυτό το δωμάτιο, αλλά δεν ένιωθε ζέστη και δεν έβλεπε φλόγες. Η φωτιά πρέπει να ήταν ακόμα μικρή, μπο-ρούσε να την ελέγξει/Ετρεξε πίσω στην κουζίνα και άρπαξε μια μεγάλη κατσαρόλα από το ντουλάπι, την έβαλε στο νεροχύτη και άνοιξε στο τέρ-μα το κρύο και το ζεστό για να τη γεμίσει. Άφησε το νερό να τρέχει και έτρεξε στο διάδρομο.

Μάλλον κάποιο βραχυκύκλωμα είχε βάλει φωτιά σε κάτι. Σε ένα κομ-μάτι χαρτί. Ή στο χαλί.

Έτρεξε στο δωμάτιο. Διέκρινε μια μοναδική φλόγα στη θολή ατμόσφαι-ρα και γρήγορα έριξε εκεί το νερό/Ετρεξε πίσω στην κουζίνα να φέρει κι άλλο.

Τρεις διαδρομές αργότερα, η φωτιά είχε σβήσει. Ο Άντριους, βήχοντας δυνατά και παραπατώντας, διέσχισε το δωμάτιο και άνοιξε και τα δύο πα-ράθυρα. Θα έπρεπε να ενημερώσει τον επίσκοπο για τη φωτιά. Δεν ήταν αρκετά μεγάλη για να ειδοποιήσει την πυροσβεστική, αλλά ο επίσκοπος θα ήθελε σίγουρα να ξέρει τι συνέβη. Βγήκε σκουντουφλώντας στο διά-δρομο και εισέπνευσε βαθιά καθαρό αέρα, αλλά αυτό του προκάλεσε πα-ροξυσμό βήχα που τον έριξε στα τέσσερα, παραλίγο να κάνει εμετό. Η κρί-ση βήχα τού πέρασε και σηκώθηκε όρθιος. Ο λαιμός του ήταν ξερός και ερεθισμένος. Ο καπνός είχε καθαρίσει σχεδόν και ο αιδεσιμότατος κοίτα-ξε στο δωμάτιο.

Η βιβλιοθήκη ήταν σαν πεδίο μάχης. Ό λ α τα βιβλία του πατέρα Σέλ-γουεϊ, π ο υ πριν ήταν τακτικά τοποθετημένα σε ράφια στον απέναντι τοί-χο, ήταν πεταμένα στο πάτωμα και σκορπισμένα στις γωνίες. 'Ηταν θαύμα π ο υ δεν είχαν αρπάξει φωτιά. Στη μέση του δωματίου, τα εξώφυλλα από την τεράστια συλλογή από Βίβλους του πατέρα Σέλγουεϊ, τις οποίες επε-δείκνυε σε ένα ξεχωριστό ράφι δίπλα στο γραφείο του, έστεκαν αδειανά, όλες οι σελίδες είχαν σχιστεί. Οι σελίδες, κομμένες κομματάκια και τσα-λακωμένες σχημάτιζαν ένα σωρό. Αυτό ήταν που καιγόταν.

Ο Άντριους κοίταζε σοκαρισμένος το βεβηλωμένο δωμάτιο. Ποιος το είχε κάνει αυτό; Και γιατί; Και πώς; Είχε μείνει σπίτι όλο το απόγευμα και δεν είχε ακούσει τ ίποτα μέχρι πριν πέντε δέκα λεπτά, και αυτό μόλις με-τά βίας.

Ανοιγόκλεισε τα μάτια του για να τα καθαρίσει από τα δάκρια π ο υ είχε προκαλέσει ο καπνός και τα έτριψε ελαφρά. Γέμισαν με περισσότερα δά-κρια. Άφησε ήσυχα τα μάτια του και έστρεψε ξανά το βλέμμα του στο δω-

μάτιο. Χωρίς αμφιβολία, το δωμάτιο έπρεπε να είχε αρπάξει σαν λαμπά-δα. Γιατί η φωτιά είχε κάνει τόση λίγη ζημιά; Προχώρησε μέχρι το γραφείο και σήκωσε μια από τις σελίδες των Βίβλων.Ήταν γλοιώδης. Την κράτησε κοντά στο πρόσωπο του, για να τη δει καλύτερα, ύστερα την πέταξε ασθμαί-νοντας.

Ή τ α ν πασαλειμμένη με περιττώματα. Κοίταξε τα πόδια του. Ό λ ε ς οι σελίδες όλων των βιβλίων ήταν πασα-

λειμμένες με ανθρώπινα περιττώματα. Πάνω στο γραφείο του πατέρα Σέλγουεϊ υπήρχε ένας σταυρός φτιαγ-

μένος από περιττώματα. Ο Άντριους έπεσε στα γόνατα και έκανε εμετό. Σπασμωδικά. Ανεξέλε-

γκτα. Προσπάθησε να προσευχηθεί, αλλά το μυαλό του δεν ήταν σε θέση να συγκεντρωθεί σε οτιδήποτε.

Κάπου έξω, από τα ανοιχτά παράθυρα, ακούστηκε κάτι που έμοιαζε με υστερικό τσιριχτό γέλιο.

Δ Ε Κ Α Ε Π Τ Α

Το πρωί δεν έφτασε ανέφελο και ζεστό όπως κάθε άλλο. Αντίθετα είχε συν-νεφιά, μια χαμηλή σκεπή από συνεχόμενα σύννεφα έκρυβε τον ήλιο και μπλε-κόταν με την ακανόνιστη γραμμή των ψηλών δέντρων στην κορυφή του Ριμ. Παρόλο π ο υ δεν ψιχάλιζε, ο αέρας ήταν υγρός. Ό τ α ν ο Γκόρντον έριξε μια ματιά από τις μισάνοιχτες κουρτίνες της κρεβατοκάμαρας, είδε ότι το τζάμι είχε θολώσει και έκρυβε τη θέα. Απλωσε το χέρι του και άνοιξε το ξύλινο πα-ράθυρο, περιμένοντας μια ριπή καυτού υγρού αέρα, αλλά το απαλό αεράκι που είχε απλώσει την λεπτή πάχνη στο τζάμι, ήταν δροσερό και ευχάριστο.

Ό τ α ν ξύπνησε η Μαρίνα, ακούμπησε το σαγόνι της στο δεξί ώμο του Γκόρντον, το μάγουλο της στο δικό του και σφίχτηκε στην πλάτη του. Κοί-ταξε μαζί του έξω από το παράθυρο και χασμουρήθηκε. «Να μια ευχάρι-στη έκπληξη».

Ο Γκόρντον άφησε τα δύο φύλλα της κουρτίνας να πέσουν. Το αεράκι τα μισάνοιξε. «Ο τ ύ π ο ς στο δελτίο καιρού πάλι λάθος τα ε ίπε» .Έπεσε ξα-νά στο κρεβάτι και έδιωξε τον ύπνο από τα μάτια του τρίβοντάς τα με τις παλάμες του.

«Πες μας κάτι καινούργιο». Ο Γκόρντον σταμάτησε να τρίβει τα μάτια του και κάρφωσε το βλέμμα

του στο ταβάνι. «Σάντρα», ε ίπε. «Τι;» «Μπορούμε να βγάλουμε το μωρό Σάντρα». Η Μαρίνα τον κοίταξε μια στιγμή, έπε ι τα σηκώθηκε από το κρεβάτι.

Φαινόταν τόσο ήρεμος, τόσο ευτυχισμένος έτσι π ο υ ήταν ξαπλωμένος εκεί π ο υ δεν ήθελε με τ ίποτα να του χαλάσει τη διάθεση, αλλά έ π ρ ε π ε να το συ-ζητήσουν, έ π ρ ε π ε κάποια στιγμή να μιλήσουν για το μωρό. Περίμενε εδώ και τρεις μέρες και αυτή ήταν η τέλεια ευκαιρία/Εγλειψε τα ξερά από τον ύπνο χείλια της μην ξέροντας π ώ ς να αρχίσει. «Πρέπει να μιλήσουμε».

Η σοβαρότητά της πρέπε ι να επηρέασε και τον Γκόρντον γιατί σηκώθηκε

στους αγκώνες του και την κοίταξε με μάτια προβληματισμένα, περιμένο-ντας. «Το ξέρω», είπε απαλά.

Έβαλε τα χέρια της πάνω στα δικά του, νιώθοντας τις σκληρές τρίχες στις οστεώδεις κλειδώσεις του. Τα χέρια του έμοιαζαν μεγαλύτερα από ό,τι θα έπρεπε, διαφορετικά. Τα δάχτυλά της διέτρεξαν το περίγραμμα της παλά-μης του. «Εξακολουθώ να φοβάμαι».

«Το ξέρω, και εγώ το ίδιο». «Δεν είναι.. .σωστό. Δεν μας αξίζει κάτι τέτοιο».Ένιωθε μπερδεμένη.

Μια εναλλαγή θυμού και πόνου/Ηξερε ότι οι λέξεις δεν μπορούσαν να εκ-φράσουν τα αισθήματά της - δ ε ν ήταν αρκετά ευφράδης για να εκφράσει τό-σο ανεπαίσθητα, αταίριαστα και βαθιά συγκρουόμενα συναισθήματα- και αυτό της έφερνε απελπισία/Ενιωθε έτοιμη να βάλει τα κλάματα, αλλά ήξε-ρε ότι αυτό δεν θα βοηθούσε σε τίποτα.

Ο Γκόρντον έφερε το χέρι της στα χείλη του και το φίλησε απαλά. «Το ξέρω», είπε.

Δεν ήταν αυτό ακριβώς που ήθελε η Μαρίνα να συζητήσει, ούτε η συ-ζήτηση είχε πάρει την τροπή π ο υ έπρεπε. Αλλά δεν μπόρεσε να κρατηθεί. Την πλημμύρισαν συναισθήματα, οργή, απογοήτευση, πληθώρα αισθημά-των π ο υ ήταν έτοιμα ανά πάσα στιγμή να ξεχειλίσουν μέσα από τη βαλβί-δα ασφαλείας των δακρίων.

«Γαμώτο. Γιατί να συμβεί σε μας;.. . Γιατί τέτοιες. . .μαλακίες.. .να συμ-βαίνουν έτσι και αλλιώς; Σε οποιονδήποτε;»

Ο Γκόρντον δεν είχε απάντηση. Ούτε καν ένα καλό υποκατάστατο, ένα ικανοποιητικό αναλγητικό για τους φόβους της. Απλά ξαναφίλησε το χέρι της, μουρμουρίζοντας συμπονετικά, ελπίζοντας ότι αυτό θα ήταν αρκετό, ξέροντας ότι δεν ήταν.

«Είναι.. .τόσο.. .άδικο.. .γαμώτο». Ή ρ θ α ν τα αναφιλητά. Δάκρια έτρεξαν στα μάγουλά της, στην αρχή σιω-

πηλά.Έκλεισε σφικτά τα μάτια της, αλλά τα δάκρια ξεγλίστρησαν παρόλα αυτά, και το στόμα της, που ετοιμαζόταν να ξεστομίσει άλλη μια διαμαρ-τυρία, άλλο ένα παράπονο, άρχισε ξαφνικά να τρέμει. Αρχισε να κλαίει δυ-νατά. Πρωτόγονα. Χωρίς ντροπή.

Την τράβηξε πάνω του. Φίλησε τα υγρά της μάγουλα, γεύτηκε την κα-θαρή αλμύρα από τα δάκριά της. Τα χέρια του χάιδεψαν τα πυκνά μαλλιά της, χτενίζοντάς τα προς τα πίσω. Το στόμα του βρήκε το δικό της και φι-λήθηκαν με τις γλώσσες τους να αγγίζονται στην αρχή διστακτικά, μετά να μπλέκονται δραστήρια. Τα αναφιλητά σιγά σιγά σταμάτησαν και το χέρι του Γκόρντον γλίστρησε μαλακά κάτω από το νυχτικό της, ανάμεσα στα πόδια της .Ήταν ήδη υγρή και δεν πρόβαλε αντίσταση.

Σύντομα ήταν μέσα της και έκαναν έρωτα. Αργά. Μελαγχολικά. Τελείωσαν ταυτόχρονα. Κανείς τους δεν μίλησε για λίγο μετά και ο Γκόρντον έμεινε πάνω της,

μέχρι που βγήκε έξω. Κύλησε δίπλα της και προσπάθησε να τη φιλήσει, αλ-λά τα χείλη του αντί για τα δικά της μπερδεύτηκαν στα μαλλιά της. Χαχά-νισε παρά τη θέλησή της.

Ο Γκόρντον χαμογέλασε. «Έφτιαξε η διάθεσή σου;» «Παρά τη θέλησή μου». «Πετυχαίνει κάθε φορά». Η Μαρίνα δάγκωσε το κάτω χείλος της και ακούμπησε απαλά ένα δά-

χτυλο στο στόμα του. «Μπορεί να εξαφανίσαμε τα συμπτώματα, το πρό-βλημα όμως εξακολουθεί να υπάρχει. Πρέπει να μιλήσουμε».

Εκείνος έγνεψε καταφατικά. «Πες μου». «Τι θα κάνουμε;» Η φωνή της έγινε πάλι σοβαρή και ο Γκόρντον ανακάθισε κοιτάζοντας

μέσα στα μάτια της, προσπαθώντας να μετρήσει τα αισθήματά της, να απο-φασίσει προς τα πού έγερνε. «Δεν ξέρω», είπε.

«Το ξέρω ότι οι εξετάσεις π ο υ έπρεπε να είναι θετικές ήταν θετικές και όσες έπρεπε να είναι αρνητικές ήταν αρνητικές, αλλά εξακολουθώ να ανη-συχώ. Κι αν κάνουν λάθος; Τι θα κάνουμε τότε;»

«Δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα». «Δεν είμαι σίγουρη ότι αξίζει να το διακινδυνεύσουμε. Δεν είμαι σίγου-

ρη ότι θέλω να προχωρήσω, δεν είμαι σίγουρη ότι θα το άντεχα αν κάτι δεν πήγαινε καλά».

Ο Γκόρντον πέρασε το χέρι του στο πίσω μέρος του κεφαλιού της και έσκυψε προς το μέρος της κοιτάζοντας μέσα στα μάτια της. «Η απόφαση θα είναι δική σου. Και θα 'μαι στο πλευρό σου ό,τι κι αν αποφασίσεις. Πι-στεύω όμως ότι θα τα καταφέρουμε. Οι γιατροί είπαν ότι όλα είναι εντά-ξει. Υπάρχει κάποιο μικρό περιθώριο λάθους εδώ, αλλά είναι πολύ μικρό». Της χαμογέλασε «Νομίζω ότι θα ήταν ωραίο να έχουμε μια Μαρίνα σε μι-κρογραφία να τρέχει πέρα δώθε εδώ μέσα».

Η Μαρίνα του ανταπέδωσε το χαμόγελο. «Πώς ήξερα ότι θα ήσουν υπέρ του να συνεχίσουμε με την εγκυμοσύνη;»

«Εσύ τι λες;» Πέρασε τη γλώσσα από τα δόντια της και σήκωσε τους ώμους της. «Δεν

ξέρω». «Δεν γέρνεις προς τη μία ή προς την άλλη πλευρά;» «Εντάξει, ίσως ναι. Αλλά —» «Πρέπει να αποφασίσεις το συντομότερο, ξέρεις».

«Το ξέρω. Αλλά θα πρέπει να παραιτηθώ από το σχολείο, θα πρέπει να τα βγάλουμε πέρα μόνο με το δικό σου μισθό...»

«Εννοείς ότι η συζήτηση αυτή γίνεται επε ιδή αγχώνεσαι για τα χρήμα-τα;»

«Όχι, και βέβαια όχι. Αλλά πρέπει να τα ζυγίσουμε όλα και προς το πα-ρόν τα αρνητικά ξεπερνούν τα θετικά».

«Εσύ προς τα π ο ύ κλίνεις;» Προσπάθησε να τον κοιτάξει καταπρόσωπο σοβαρή, αλλά δεν μπόρε-

σε να κρατήσει το χαμόγελο από τα χείλη της. «Κι εμένα θα μου ψιλοάρε-σε μια μικρή Μαρίνα να τρέχει πέρα δώθε στο σπίτι».

«Τότε έληξε το θέμα». «Όχι ακριβώς. Θέλω να το σκεφτώ λίγο ακόμα». Σήκωσε το ένα χέρι

της. «Το ξέρω. Το ξέρω. Καλά θα κάνω να σκεφτώ γρήγορα». Φίλησε τη μύ-τη του. «Εντάξει». Ο Γκόρντον τη φίλησε κι εκείνος, έπειτα ακούμπησε το κεφάλι του στο

στομάχι της, σαν να αφουγκραζόταν. «Έι», είπε και ανακάθισε. «Τι γίνεται με το σεξ; Πόσο καιρό ακόμα μπορούμε να κάνουμε σεξ;»

Η Μαρίνα γέλασε και το γέλιο της ήχησε χαρούμενο, αβίαστο. «Έπρε-πε να το φανταστώ ότι θα σε απασχολούσε αυτό το θέμα».

«Δεν με απασχολεί -» «Μπορούμε να το κάνουμε μέχρις ότου θέλουμε». «Δεν θα κάνει κακό στο μωρό;» Η Μαρίνα σκέφτηκε μια στιγμή. «Εντάξει ίσως χρειαστεί να δοκιμά-

σουμε μερικές καινούριες στάσεις. Μάλλον δεν θα μπορείς να είσαι συνέ-χεια από πάνω».

«Συνέχεια;» «Πολύ φοβάμαι». Ο Γκόρντον την κοίταξε υπεροπτικά. «Ίσως πρέπει να σταματήσουμε να

κάνουμε σεξ για τους επόμενους οκτώ μήνες. Για να 'μαστέ σίγουροι. Αλλω-στε, έχεις άλλες δύο τρύπες».

«Α, όχι», είπε η Μαρίνα. Ο Γκόρντον γέλασε και τη φίλησε. «Λοιπόν, πώς σου φαίνεται το Σά-

ντρα;» «Σκεφτόμουν κάτι σεΌλγκα ή Χέλγκα. Μπέρθα, ίσως». «Αν ήταν αγόρι θα προσανατολιζόσουν προς το Πέρσι;» «ΉΌτις» , συμφώνησε εκείνη. Ο Γκόρντον έγειρε πίσω στο μπρούτζινο κεφαλάρι, με το κεφάλι του να

εφαρμόζει τέλεια ανάμεσα στα δύο κάγκελα. «Γελάς τώρα, αλλά στ' αλήθεια πρέπει σύντομα να αρχίζουμε να ψάχνουμε για ονόματα».Έβηξε για να κα-

θαρίσει το λαιμό του. «Αν δηλαδή αποφασίσεις να κρατήσεις το παιδί», πρόσθεσε.

Η Μαρίνα κούνησε τα πόδια της στη μια πλευρά του κρεβατιού. «Θα χρει-αστεί να αρχίσουμε να ψάχνουμε ονόματα», είπε.

«Θα χρειαστεί; Σίγουρα;» Εκείνη έγνεψε καταφατικά. «Θα χρειαστεί». «Πολύ γρήγορη ήσουν». «Έτσι είμαι εγώ». Περπάτησε μέχρι την καρέκλα εποχής βασίλισσας

Αννας στη μέση του δωματίου, πήρε από το κάθισμα τη λουλουδάτη ρό-μπα της και τη φόρεσε. Τράβηξε τα μαλλιά της μέσα από τη ρόμπα και τα άφησε να πέσουν έξω αϊτό το γιακά. Βγήκε από την κρεβατοκάμαρα.

Ο Γκόρντον την άκουσε να μπαίνει στο μπάνιο και λίγα λεπτά άκουσε το καζανάκι. Η Μαρίνα πήγε στην κουζίνα.. .και γύρισε ουρλιάζοντας στο διάδρομο.

«Μαρίνα!» Ο Γκόρντον πήδηξε από το κρεβάτι και παραλίγο να πέσει πάνω της καθώς εκείνη έφτανε τρέχοντας στην κρεβατοκάμαρα. Την άρ-παξε από τους ώμους. «Τι έγινε;» τη ρώτησε. «Τι έπαθες;»

Η Μαρίνα έκλαιγε τόσο υστερικά π ο υ δεν μπορούσε να καταλάβει τι του έλεγε. Την έσπρωξε στο διάδρομο και έτρεξε στην κουζίνα. Ό π ο υ και σταμάτησε.

Η αυτοσχέδια τουαλέτα που είχε φτιάξει η Μαρίνα για το γατάκι από ένα χαρτόκουτο ήταν αναποδογυρισμένη με το χώμα χυμένο στο πάτωμα. Τα πιατάκια για το νερό και το φαγητό ήταν επίσης αναποδογυρισμένα στα πλακάκια της κουζίνας.

Και όλα ήταν σκεπασμένα με αίμα. Κόκκινο αίμα ήταν πασαλειμμένο σαν μπογιά στο κίτρινο ψυγείο. Κηλί-

δες αίματος και μαύρα εντόσθια ήταν απλωμένα σε όλον τον πάγκο της κου-ζίνας. Μια γκρι πατούσα προεξείχε από το σκουπιδοφάγο στον νεροχύτη.

Το ίδιο το γατάκι - ή, μάλλον, ό,τι είχε μείνει από αυτό- κειτόταν στη μέ-ση του πατώματος μπροστά ακριβώς στην ηλεκτρική κουζίνα. Το σο')μα - τ ο άδειο δέρμα με τη γούνα- με τα άκρα του σε πλήρη έκταση ήταν καρφω-μένο στο πάτωμα με μαχαίρια για το κρέας. Το κεφάλι, χωρισμένο από το σώμα, έμοιαζε με αχρησιμοποίητο γκρίζο μπαλάκι του τένις με τα νεκρά κιτρινοπράσινα μάτια του να κοιτάνε το ταβάνι.

Τα μάτια του Γκόρντον έψαξαν γύρω στο δωμάτιο. Τα παράθυρα ήταν κλειστά και κλειδωμένα, όπως και η πόρτα/Ετρεξε στο σαλόνι, αλλά και η εξώπορτα ήταν κλειστή και κλειδωμένη.

Πώς; Τι;

Άνοιξε την πόρτα και κοίταξε έξω. Η ομίχλη είχε υποχωρήσει κάπως, ο αέρας όμως ήταν ακόμη υγρός.Ένα προοίμιο φθινοπώρου - μια γεύση από το τέλος του καλοκαιριού που ερχόταν σε λίγο. Κοίταξε το δρομάκι με το χαλίκι, αλλά δεν έβλεπε τίποτα ασυνήθιστο. Έκλεισε την πόρτα και επέ-στρεψε στο υπνοδωμάτιο ό π ο υ η Μαρίνα, κλαίγοντας ακόμα, ήταν ξα-πλωμένη κάτω από τα σκεπάσματα. Γονάτισε δίπλα της.

«Όλα είναι εντάξει», της είπε, κρατώντας την σφικτά. «Όλα καλά». Αλλά δεν ήταν και τόσο σίγουρος ότι όλα ήταν καλά. Ξαφνικά ένιωσε έναν

αδικαιολόγητο παράλογο φόβο για το μωρό.

I®

Ε Ν Α

Ο άντρας π ο υ έκανε οτοοτόπ στεκόταν δίπλα σε μια έξοδο της εθνικής Μπλακ Κάνιον προς την κατεύθυνση του Ράνταλ. Στεκόταν εκεί αρκετές ώρες και ίδρωνε υπερβολικά στην υγρή ζέστη του καλοκαιριού, αλλά το ακριβό σακάκι έκρυβε τις κηλίδες στις μασχάλες και την πλάτη τ ο υ . Ό π ω ς πάντα η γραβάτα του ήταν σφικτά δεμένη. Δίπλα του, στο έδαφος, υπήρ-χε μια μπλε σαμσονάιτ βαλίτσα π ο υ περιείχε τα ρούχα, την οδοντόβουρ-τσα και τα προσωπικά του αντικείμενα. Πάνω στη βαλίτσα ήταν ένα φω-τογραφικό άλμπουμ και ένα πακέτο με θρησκευτικά φυλλάδια. Στο χέρι του κρατούσε ένα αντίτυπο της Βίβλου.

Ένα φορτηγάκι Ντοτζ, το πρώτο μετά από μια ώρα σχεδόν, βγήκε στην εθνική και ο άντρας σήκωσε τον αντίχειρά του. Ο οδηγός τον προσπέρασε χωρίς να του ρίξει ματιά.

Άλλο ένα φορτηγάκι πέρασε πίσω από το πρώτο, τον προσπέρασε και αυτό, έπειτα σταμάτησε λίγα μέτρα πιο κάτω. Ο άντρας κοίταξε το φορτηγάκι και ο οδηγός κόρναρε και του έκανε νόημα να πλησιάσει. Ο άντρας που έκανε οτοστόπ σήκωσε τη βαλίτσα του, έτρεξε στο σκονισμένο, όλο βα-θουλώματα αυτοκίνητο και άνοιξε την πόρτα του συνοδηγού. Χαμογέλα-σε στον οδηγό, έναν εύσωμο άντρα με μούσια που φορούσε κόκκινο μπλου-ζάκι και κίτρινο καπέλο. «Σας ευχαριστώ».

Ο οδηγός κούνησε το κεφάλι του και πέταξε μια εφημερίδα από το κά-θισμα του συνοδηγού στο πάτωμα για να κάνει χώρο για τη βαλίτσα του άλλου άντρα. «Το όνομά σου;»

«Μπορείτε να με λέτε Αδελφό Ελάια». «Αδελφός Ελάια;» Ο οδηγός ρουθούνισε. «Τι όνομα είναι αυτό;» «Είμαι ιεροκήρυκας του λόγου του Κυρίου, του Ευαγγελίου Του, και με

αυτό το όνομα είμαι γνωστός στους πιστούς Του». Μπήκε στο φορτηγάκι και έκλεισε την πόρτα.

Ο οδηγός έβαλε ταχύτητα και βγήκε στο δρόμο. «Ιεροκήρυκας, ε; Το

κατάλαβα ότι δεν είσαι τύπος π ο υ κάνει οτοστόπ. Φαίνεται από το πώς ντύνεσαι. Για να είμαι ειλικρινής, αυτός είναι και ο μόνος λόγος που σε πή-ρα. Συνήθως δεν σταματάω για κανένα, εκτός αν είναι γνωστός ή δω ότι έχει χαλάσει το αμάξι του. Δεν ξέρεις τι καπνό φουμάρει ο άλλος. Δεν ξέ-ρεις ποιος θα σου τύχει. Είναι κάτι τύποι που δεν το 'χουν σε τίποτα να σε σφάξουν στα καλά καθούμενα». Άπλωσε στον Αδελφό Ελάια ένα χοντρό, γεμάτο κάλους χέρι. «Με λένε Τιμ ΜακΝτάουελ. Δουλεύω στο πριονιστή-ριο του Ράνταλ. Είχα πάει να πάρω κάτι παραγγελίες από το Χάργκριβ». Κοίταξε τον ιεροκήρυκα. «Έχεις πάει ποτέ στο Χάνγκριβ; Είναι ένα μικρό χωριό στο Κοκονίνο. Πενήντα κάτοικοι όλοι κι όλοι και ο μόνος δρόμος για να πας είναι ένας χωματόδρομος με μια λωρίδα που βγαίνει από την πλα-γιά ενός βράχου στην κοιλάδα. Κωλόδρομος». Αμέσως μετά φάνηκε ότι ντράπηκε και χαμογέλασε συνεσταλμένα στον Αδελφό Ελάια. «Συγγνώμη». Οδήγησε για λίγα χιλιόμετρα σιωπηλός, αλλά όταν είδε ότι ούτε ο ιεροκή-ρυκας έλεγε τίποτα ξερόβηξε. «Λοιπόν, τι σας φέρνει στα μέρη μας;»

Ο Αδελφός Ελάια κοιτούσε ίσια μπροστά του με τα μάτια καρφωμένα στο δρόμο. «Το έργο του Κυρίου».

Ο Τιμ κούνησε το κεφάλι του χαμογελώντας και ξαναγύρισε στη σιωπή του. Καλά να πάθει που πήρε κάποιον π ο υ έκανε οτοστόπ. Ό π ο ι ο ς κι αν ήταν αυτός. Ακόμη και εκείνοι που φαίνονταν φυσιολογικοί και αξιοπρε-πείς ήταν περίεργοι στις μέρες μας. Κοίταξε τον Αδελφό Ελάια με την άκρη του ματιού του. Ο ιεροκήρυκας κοίταζε ευθεία από το τζάμι του παρμπρίζ με τα χέρια του σταυρωμένα πάνω στη Βίβλο στα γόνατά του, με πρόσω-πο τελείως ανέκφραστο. Ο Τιμ κούνησε το κεφάλι του. Δεν έφταιγε κανέ-νας άλλος· αυτός έφταιγε που είχε σταματήσει να πάρει αυτόν τον καρα-γκιόζη.Έπρεπε όμως να είναι ευγενικός. Έμεινε σιωπηλός για λίγο, έπει-τα στράφηκε στον ιεροκήρυκα. «Και έτσι ταξιδεύεις; Με οτοστόπ; Μου φαίνεται ότι θα ήταν πιο εύκολο να έχεις την εκκλησία σου και να μένεις σε ένα μέρος».

«Πηγαίνω όπου με χρειάζονται», είπε ο Αδελφός Ελάια. «Και πού πας τώρα; Στο Ράνταλ;» Ο Αδελφός Ελάια έγνεψε καταφατικά. «Μου φαίνεται ότι υπάρχουν πολύ χειρότερα μέρη από το Ράνταλ. Το

Λος Άντζελες, για παράδειγμα. Το γαμημένο είναι γεμάτο χίπηδες, πανκιά, αδερφές, ό,τι γουστάρεις».Έβηξε, αμήχανος. «Και πάλι συγγνώμη. Και πώς διαλέγεις πού θα πας; Πώς και αποφάσισες ότι πρέπει να σώσεις το Ρά-νταλ;»

«Είδα το επικείμενο κακό», είπε ο Αδελφός Ελάια «Το είδα σε ένα όρα-μα. Ο Κύριος μού έδειξε τη φαύλη διαφθορά του Σατανά και το πρόσωπο

m του κακού του. Μου έδειξε τα μέσα που θα χρησιμοποιήσει ο αντίπαλος για να θριαμβεύσει σε αυτήν την καινούρια Βαβυλώνα. Και έκραξεν εν ισχυ-ρά φωνή λέγων'Επεσεν, έπεσε η Βαβυλών η μεγάλη, και εγένετο κατοικητήριον δαιμονίων και φυλακή παντός πνεύματος ακαθάρτου - Αποκάλυψη 18:2. Ο Κύ-ριος με έστειλε να πολεμήσω το κακό με το θείο λόγο και τη διδασκαλία του Ιησού Χριστού, του Κύριου και Σωτήρα μας».

Ο Τιμ δεν απάντησε στον ιεροκήρυκα. Δεν είπε κουβέντα. Κοίταξε μπρο-στά το δρόμο που έστριβε μέσα από ένα καταπράσινο φαράγγι και έβρισε μέσα του τον άντρα δίπλα του. Ο Αδελφός Ελάια ήταν τρελάρας. Τα είχε χαμένα. Αυτό θα του γινόταν μάθημα να μην παίρνει τύπους που κάνουν οτο-στόπ. Ανεξαρτήτως εμφάνισης. Αποτόλμησε άλλη μια ματιά στον ιεροκή-ρυκα και είδε ότι είχε γυρίσει πάλι και κοίταζε ίσια μπροστά του με πρόσωπο ανέκφραστο. Ο Τιμ ανατρίχιασε και πάτησε γκάζι, έπιασε τα εκατό.

Πέρασαν μέσα από το φαράγγι και πήραν ένα μικρό χωματόδρομο που οδηγούσε στο δασικό σταθμό. Μέχρι το Ράνταλ δεν υπήρχε τίποτα άλλο από δασικές εκτάσεις και ο Τιμ άνοιξε το ραδιόφωνο για να κάνει λίγο πιο ευ-χάριστη τη διαδρομή, να χαλαρώσει από την πίεση που επέβαλλε η σιω-πή. Κοίταξε τον ιεροκήρυκα ενώ συντονιζόταν στο σταθμό που έπιανε κα-λύτερα, αλλά το πρόσωπο του Αδελφού Ελάια έμεινε απαθές. Αφού δεν έμοιαζε να ενοχλείται, ο Τιμ άφησε ανοιχτό το ραδιόφωνο. Λίγα λεπτά αρ-γότερα ο ιεροκήρυκας έκλεισε τα μάτια του.

Είχαν φτάσει σχεδόν στα περίχωρα της πόλης όταν ο ξύπνησε Αδελφός Ελάια. Κοίταξε τον Τιμ. «Έχεις ένα γιο», είπε. Δεν ήταν ερώτηση, αλλά δή-λωση.

«Ναι», παραδέχτηκε ο Τιμ. «Αφησέ με στο αστυνομικό τμήμα», είπε ο Αδελφός Ελάια. «Δεν έχουμε αστυνομικό τμήμα.Έχουμε γραφείο σερίφη». «Αφησέ με στο γραφείο του σερίφη». Ο Τιμ πέρασε από το κέντρο της πόλης και σταμάτησε μπροστά στο

γραφείο του σερίφη. Παρακολούθησε τον ιεροκήρυκα να σηκώνει τη βα-λίτσα του και το μικρό καφετί δέμα από τη θέση ανάμεσά τους. «Γιατί εί-πες ότι έχω ένα γιο;» τον ρώτησε.

Ο ιεροκήρυκας άνοιξε την πόρτα και βγήκε έξω. Η Βιβ βγήκε τρέχοντας από το γραφείο του σερίφη με πρόσωπο κόκκι-

νο, μουσκεμένο με δάκρια. Ο Τιμ κοίταζε την γυναίκα του π ο υ έτρεχε στο μικρό πάρκινγκ. Βγήκε

από το φορτηγάκι και έτρεξε να τη συναντήσει, αφήνοντας τα κλειδιά στη μηχανή. «Τι τρέχει;» ρώτησε. «Τι έγινε;»

Η γυναίκα του άνοιξε τα χέρια της και τον αγκάλιασε σφιχτά, κρύβο-

ντας το πρόσωπο της στον ώμο του, κλαίγοντας με αναφιλητά. Ο Τιμ ένιω-σε το πρόσωπο της ζεστό και υγρό στον ώμο του. Την αγκάλιασε, πίεσε τα χέρια του στην απαλή σάρκα της πλάτης της. Πάνω από το κεφάλι της εί-δε τον Καρλ Τσμούρα να πλησιάζει αργά, αλλά αποφασιστικά από το γρα-φείο του σερίφη. Ο βοηθός κοίταζε κάτω την ώρα που διέσχιζε το πάρκιν-γκ, αποφεύγοντας τα μάτια του Τιμ. Ο Τιμ ένιωσε ένα ξαφνικό κύμα πανι-κού -Ματ!- και το βλέμμα του πέρασε γρήγορα από το στραμμένο πρό-σωπο του Καρλ Τσμούρα στις άσπρες κλειδώσεις των χεριών του που αγκά-λιαζαν την πλάτη της Βιβ.

Όχι , σκέφτηκε, όχι Θεέ μου, ας μην είναι ο Ματ. «Τιμ -» άρχισε να λέει ο βοηθός του σερίφη. «Ο Ματ; Πες μου Καρλ». Ο βοηθός έγνεψε καταφατικά. «Δεν γύρισε χθες το βράδυ. Ούτε ο Τζακ

ούτε ο Γουέιν. Η γυναίκα σου ανέφερε την εξαφάνιση του Ματ σήμερα το πρωί, γύρω στις δέκα. Προσπάθησα να σε βρω, αλλά είχες ήδη φύγει. Τη-λεφώνησα στο μαγαζί στο Χάνγκριβ, αλλά μάλλον δεν σε πρόλαβα».

«Τι έπαθε ο Ματ;» Άρχιζε να νιώθει μουδιασμένος, αποκομμένος από την πραγματικότητα, σαν να προσπαθούσε ο εγκέφαλος του να προετοι-μαστεί για το αναπόφευκτο σοκ.

«Δεν ξέρουμε», παραδέχτηκε ο βοηθός. «Μια ομάδα έχει πάει και ψά-χνει τα παιδιά τώρα που μιλάμε. Η γυναίκα σου είπε ότι πήγαν εκδρομή στην λίμνη Άσπεν -»

«Σωστά». «- γι' αυτό στείλαμε εκεί την πολιτοφυλακή». Κοίταξε τον Τιμ. «Χτες το

βράδυ ξέσπασε μια φοβερή καταιγίδα στο Ριμ» «Και τι στα κομμάτια σημαίνει αυτό;» Ο βοηθός σήκωσε τους ώμους του. «Δεν ξέρω. Πολλές αστραπές, δυ-

νατή βροχή, δυνατός αέρας. Αν είμαστε τυχεροί, απλά έχουν χαθεί· θα πή-γαν καμία βόλτα όταν ξέσπασε η καταιγίδα και έχασαν τον προσανατολι-σμό τους. Αν είμαστε τυχεροί. . .» Ο Καρλ άφησε μισοτελειωμένη την πρό-ταση.

«Ίσως χάλασε το αμάξι τους -» «Το βρήκαμε το αμάξι. Και τα πράγματά τους. Είχαν κατασκηνώσει δί-

πλα στη λίμνη». «Δεν έπρεπε να τον αφήσουμε να πάει!» ούρλιαξε η Βιβ. «Στο 'πα ότι

δεν έπρεπε να τον αφήσουμε να πάει!» Τα χαρακτηριστικά της ήταν αλ-λοιωμένα από το σοκ, τον πόνο και τον φόβο.

«Ίσως είναι καλύτερα να την πας σπίτι», είπε σιγανά ο βοηθός. «Θα σας ειδοποιήσουμε αν έχουμε νεότερα».

«Πάω στη λίμνη», είπε ο Τιμ. «Θα πάω να ψάξω για τον γιο μου». «Πήγαινε με σπίτι», τραύλισε κλαίγοντας η Βιβ και τον κοίταξε, κρατώ-

ντας σφικτά τους ώμους του. «Σε παρακαλώ, πήγαινε με στο σπίτι. Θέλω να πάω σπίτι».

«Πήγαινέ τη σπίτι», είπε απαλά ο Καρλ. «Θα γυρίσω», είπε ο Τιμ, οδηγώντας τη γυναίκα του στο φορτηγάκι. «Θα

πάω εκεί πάνω». Άνοιξε την πόρτα του συνοδηγού και βοήθησε τη γυναί-κα του να μπει μέσα/Εκλεισε την πόρτα, έτρεξε στη θέση του οδηγού και πήδηξε μέσα, ρίχνοντας ένα μικρό εικονογραφημένο φυλλάδιο στο δάπε-δο.Έσκυψε και σήκωσε το φυλλάδιο.

«Ξέρετε πού είναι αυτή τη στιγμή τα παιδιά σας;» φώναζε η επικεφαλί-δα στο φυλλάδιο. «Μπορεί να είναι πιασμένα στα νύχια του Σατανά».

Ο Τιμ έσκισε το φυλλάδιο στα δύο και το πέταξε από το παράθυρο, τα πίσω λάστιχα σκόρπισαν τα κομμάτια, καθώς το φορτηγάκι βγήκε τρέχο-ντας από το πάρκινγκ και κατευθύνθηκε προς το σπίτι.

I®

ΔΥΟ

Ο Γκόρντον πάρκαρε το τζ ιπ μπροστά στην κλειστή πύλη της χωματερής και βγήκε έξω, αφήνοντας αναμμένα τα φώτα του αυτοκινήτου. Οι προ-βολείς τρυπούσαν εντυπωσιακά το σκοτάδι μιας νύχτας χωρίς φεγγάρι, αλ-λά φώτιζαν μόνο ένα στενό κομμάτι γης ίσια μπροστά. Γύρω από το φως το σκοτάδι πύκνωνε, σαν να μάζευε τις δυνάμεις του για να επιτεθεί.

Ο Γκόρντον σήκωσε τα χέρια του και έβαλε τα δάχτυλα του στις τετρά-γωνες τρύπες του συρματοπλέγματος, πιέζοντας το πρόσωπο του πάνω στο φράκτη. Μύριζε την έντονη μυρωδιά των σκουπιδιών που δεν είχαν θα-φτεί, των μουχλιασμένων τροφίμων, των καμένων απορριμμάτων. Η χω-ματερή υπήρχε σχεδόν τόσο καιρό όσο και το Ράνταλ, αυτό το ήξερε. Στην κυριολεξία τόνοι σκουπιδιών ήταν θαμμένοι κάτω από αυτή τη γη. Πολλά από αυτά ήταν οργανικά, αλλά πολλά δεν ήταν. Συνθετικά προϊόντα, τα άχρηστα πια υλικά μιας καταναλωτικής κοινωνίας, καθαριστικά υγρά για καρ-μπιρατέρ, καμμένα λάδια, υγρό μπαταρίας.Ένας Θεός ήξερε τι υπήρχε εκεί κάτω.

Ο Δρ. Γουάτερσον είχε δίκιο. Θα μπορούσε να υπάρχει κάποια διαρροή στα πηγάδια που υπήρχαν από κάτω, στο δίκτυο ύδρευσης.

Κοίταξε μέσα στο σκοτάδι, προσπαθώντας να διακρίνει λεπτομέρειες της περιοχής αρκετών στρεμμάτων π ο υ κάλυπτε η χωματερή. Εδώ είχαν βρε-θεί τα πτώματα των Σέλγουεϊ, το είχε μάθει. Το είχε διαβάσει στην εφημε-ρίδα. Βρήκαν τα πτώματα των παιδιών ακρωτηριασμένα και κομματιασμέ-να, μη αναγνωρίσιμα. Είχαν ξεριζώσει το κεφάλι της κυρίας Σέλγουεϊ και το είχαν θάψει χωριστά. Ο Γκόρντον ανατρίχιασε, νιώθοντας ένα τρέμου-λο φόβου να τον διαπερνά, ένα ρίγος τρόμου.

Μέσα στη χωματερή μια λευκή φιγούρα πέρασε μπροστά από τα φώτα του τζιπ.

Η καρδιά του Γκόρντον αναπήδησε στο στήθος του, το αίμα έτρεξε γρή-γορα στις φλέβες του. Τα δάχτυλά του σφίχτηκαν στο σκληρό συρματό-

I®

πλέγμα του φράκτη. «Ε!» πίεσε τον εαυτό του να φωνάξει θαρραλέα. «Τι κά-νεις εκεί μέσα;»

Καμία απάντηση. Ο Γκόρντον συνέχισε να κοιτάει τη χωματερή με τα μά-τια του να ψάχνουν το σκοτάδι.

Η φιγούρα πέρασε πάλι μπροστά από τα φώτα, αυτή τη φορά πιο κο-ντά.

Ο Γκόρντον οπισθοχώρησε από το φράκτη, δεν τόλμησε να κοιτάξει αλ-λού, τρομοκρατημένος από αυτό π ο υ θα έβλεπε. Η μορφή είχε καεί, είχε καεί άσχημα, ήταν το απανθρακωμένο περίβλημα ενός ανθρώπου με άσπρο μπλουζάκι που έλαμπε στο σκοτάδι. Του έκανε νόημα να πλησιάσει.

Ο Γκόρντον σκόνταψε πάνω στο τζιπ και άπλωσε τα χέρια του πίσω για να αγγίξει την καθησυχαστική σταθερότητα του μετάλλου. Βρήκε το δρό-μο του ψηλαφίζοντας μέχρι την πόρτα του οδηγού, με τα μάτια ακόμα καρ-φωμένα στο σημείο π ο υ είχε δει την φρικτή φιγούρα.

Γύρισε να μπει στο τζιπ. Και τότε είδε το αγόρι να κάθεται στη θέση του. Ο Γκόρντον έκανε πίσω. «Μη φοβάσαι», είπε το αγόρι προσπαθώντας να χαμογελάσει/Ηταν ένα

παιδί στα δώδεκα ή δεκατρία, με παράξενα φαρδιά παντελόνια και ένα άσπρο μπλουζάκι. Τα λαδωμένα μαλλιά του ήταν μακριά και σγούραιναν στους ώμους του. Παρόλο που προσπαθούσε να φανεί γενναίο, γεμάτο αυ-τοπεποίθηση, άνετο, ο Γκόρντον καταλάβαινε ότι το αγόρι ήταν νευρικό και τρομαγμένο. «Δεν υπάρχει λόγος να φοβάσαι», είπε το αγόρι.

Ο Γκόρντον έκανε πίσω. «Ποιος είσαι;» ρώτησε. «Φίλος σου», είπε το αγόρι. Πήδηξε από το τζιπ και πλησίασε τον Γκόρ-

ντον με απλωμένο το χέρι. «Έχω κάτι να σου δείξω». Η φωνή του αγοριού αν και τρεμάμενη, νευρική, έκρυβε μια υποψία

ατσάλινου θάρρους μέσα της, σαν να φοβόταν να πει κάτι, αλλά ήξερε ότι πρέπει να το πει. Ο Γκόρντον κούνησε αρνητικά το κεφάλι του, οπισθο-χωρώντας.Έκανε πίσω μέσα στο σκοτάδι του δάσους, το ήξερε, μακριά από τις μοντέρνες ανέσεις του τζιπ και των προβολέων του, αλλά δεν τον ένοι-αζε. Το φυσιολογικό σκοτάδι πίσω του έμοιαζε ασύγκριτα προτιμότερο από το αφύσικο αγόρι μπροστά του.

«Έχω κάτι να σου δείξω», επανέλαβε το αγόρι. Με ένα χέρι απομάκρυ-νε ένα τσουλούφι από το μέτωπο του. «Μη φεύγεις».

Ο Γκόρντον γύρισε να φύγει από το αγόρι.. . και βρέθηκε να στέκεται σε ένα μεγάλο ημικύκλιο με διάφορους ανθρώπους από την πόλη. Η φωτιά που έκαιγε μπροστά του ήταν μεγάλη και τα λαμπερά κύματα θερμότητας σκία-ζαν τα πρόσωπά τους, αλλά ο Γκόρντον ήξερε ενστικτωδώς ότι έμεναν στην πόλη.

Η φωτιά θεριεύε και τσιτσίριζε, οι φλόγες της υψώνονταν όλο και πιο ψηλά μέχρι που ξεπέρασαν και τα ψηλότερα κυπαρίσσια. Από κάπου μέ-σα στη λάμψη ακούγονταν κραυγές και βογκητά, ήχοι πόνου και αγωνίας, και ο Γκόρντον διέκρινε ότι εκείνο που είχε περάσει για μαυρισμένα προ-σανάμματα στη βάση της φωτιάς κουνιόταν, στριφογύριζε, σφάδαζε.Ένα απανθρακωμένο χέρι σηκώθηκε προς τα πάνω, έπειτα διαλύθηκε σε στά-χτες.

Το άτομο δίπλα στον Γκόρντον άρπαξε το χέρι του. Ο Γκόρντον το ένιω-σε κρύο, νεκρό και χαμήλωσε το βλέμμα του, για να δει το αγόρι να κρα-τιέται σφικτά από το χέρι του με μια έκφραση σκυθρωπής αποφασιστικό-τητας στο πρόσωπο του.

Και τότε ο Γκόρντον και το αγόρι έμειναν μόνοι τους σε ένα μικρό λι-βάδι τριγυρισμένο από κυπαρίσσια και λεύκες. Ο άνεμος φυσούσε δυνατά και, παρόλο που ήταν πανσέληνος, τα σύννεφα της καταιγίδας π ο υ πέρ-ναγαν συνεχώς πάνω από το πρόσωπο τους έδιναν μια ρευστότητα στο γα-λαζωπό φως που τους τύλιγε. Πολύ μακριά μέσα στο δάσος ένας λύκος ή ένα κογιότ ούρλιαξε πένθιμα.

«Αυτό ήθελα να σου δείξω», είπε το αγόρι και άφησε το χέρι του. Ο Γκόρντον κοίταξε το έδαφος, τους μικρούς άσπρους σταυρούς που ξε-

χώριζαν ανάμεσα στα αγριόχορτα. Φοβόταν, ένα πρωτόγνωρο ψυχρό κύ-μα τρόμου τον κατάκλυσε. Κοίταξε δίπλα του, μα το αγόρι είχε εξαφανι-στεί .Ήταν ολομόναχος σε αυτό το μισητό μέρος και έκλεισε τα μάτια του με την ελπίδα να εξαφανιστεί και ο ίδιος, αλλά όταν τα ξανάνοιξε, όλα εί-χαν μείνει όπως ήταν. Ο αέρας φυσούσε δυνατά, στροβίλιζε μικρά φύλλα και κλαριά στο τραχύ έδαφος. Οι άσπροι σταυροί, μερικοί όρθιοι, άλλοι πε-σμένοι σε διάφορες γωνίες, έμοιαζαν να φέγγουν με μια απόκοσμη ακτι-νοβολία.

Ένα μεγάλο σύννεφο πέρασε μπροστά από το φεγγάρι, βυθίζοντας το μι-κρό λιβάδι σε απόλυτο σκοτάδι. Και τότε τα αγριόχορτα που έκρυβαν τους σταυρούς χωρίστηκαν. Κάτι έσπρωχνε το σκληρό πετρώδες χώμα προς τα έξω, σαν κάτι π ο υ βρισκόταν μέσα στη γη να προσπαθούσε να ελευθερω-θεί.

Ο άνεμος φύσηξε ακόμα πιο δυνατά, πήρε μαζί του τα ουρλιαχτά τρό-μου του Γκόρντον.Ένιωσε ένα απαλό χέρι στο πόδι του και κοίταξε κάτω.. . για να δει τα δάχτυλα της Μαρίνας πάνω στο τσαλακωμένο σεντόνι που σκέπαζε το σώμα του.Ήταν ανακαθισμένος στο κρεβάτι, ένας κρύος ιδρώ-τας μούσκευε το κορμί του, τα σεντόνια κολλούσαν πάνω του. Κοίταξε την Μαρίνα. Εκείνη τον κοίταζε επίμονα με την ανησυχία να σκιάζει τα όμορ-φα χαρακτηριστικά της.

«Είσαι καλά;» τον ρώτησε. Εκείνος ένευσε καταφατικά, ανίκανος ακόμα να μιλήσει/Ενιωθε την

καρδιά του να χτυπάει δυνατά, χρειαζόταν χρόνο για να επιστρέψει στους φυσιολογικούς ρυθμούς της. Άπλωσε το χέρι του και έπιασε το χέρι της, το έσφιξε απαλά.

Η Μαρίνα τον κοίταξε εξεταστικά. «Πολλούς εφιάλτες έχεις τώρα τε-λευταία», είπε.

Εκείνος συμφώνησε. «Το ξέρω».Έκλεισε τα μάτια του, πέφτοντας ξανά στο μαξιλάρι. «Ο αποψινός ήταν απαίσιος».

«Συμβαίνει κάτι, κάτι που θέλεις να συζητήσουμε; Αν υπάρχει κάποιο πρόβλημα, πρέπει να μου το πεις. Δεν θέλω να το κρατάς μέσα σου».

«Είναι όλα αυτά», είπε ο Γκόρντον κουνώντας το κεφάλι του. «Όλη αυ-τή η ένταση, υποθέτω. Το μωρό. Αυτά που μας είπε ο Δρ. Γουάτερσον. Το γατάκι. Το οικονομικό θέμα». Την τράβηξε κοντά του. «Δεν είναι κάτι που δεν μπορώ να αντιμετωπίσω. Δεν αισθάνομαι τόσο άγχος την ημέρα».

«Αλλά το βράδυ βλέπεις εφιάλτες». «Το βράδυ», συμφώνησε εκείνος «βλέπω εφιάλτες».

Έμειναν έτσι για λίγο, χωρίς να λένε τίποτα, απολαμβάνοντας τη ζε-στασιά. Η Μαρίνα άκουσε ένα σκύλο να γαβγίζει κάπου κοντά στην πόλη. «Ίσως», άρχισε, γυρνώντας προς το μέρος του.

Αλλά εκείνος είχε κιόλας αποκοιμηθεί, είχε αρχίσει να ροχαλίζει, και η Μαρίνα γύρισε πάλι ανάσκελα και στύλωσε το βλέμμα της στο ταβάνι.

Μετά από λίγο την πήρε κι εκείνη ο ύπνος.

I®

Τ Ρ Ι Α

«Χριστέ μου! Έ χ ο υ ν τρελαθεί όλοι;» Ο Τζιμ, οργισμένος, πέρασε το χέρι του από τα μουσκεμένα από τον ιδρώτα μαλλιά του και ξανάβαλε το κα-πέλο του. Σωριάστηκε στην καρέκλα του. «Εντάξει», ε ίπε. «Πες του να πε -ράσει».

Η Ρίτα κούνησε το κεφάλι της και προχώρησε στο διάδρομο. Κοίταξε προς τη ρεσεψιόν και έγνεψε. Ο Τζιμ άκουσε γνώριμα βήματα να διασχί-ζουν το διάδρομο. Ανακάθισε στην καρέκλα του και προσπάθησε να δείξει ενδιαφέρον, αλλά χρειαζόταν μεγάλη προσπάθε ια και τα παράτησε.

Ο Γκόρντον πέρασε μπροστά α π ό τη Ρίτα, π ο υ κρατούσε τ η ν π ό ρ τ α ανοιχτή, και μπήκε στο δωμάτιο. Ο σερίφης του έκανε νόημα να καθίσει. «Τι νέα, κύριε Λιούις;» ρώτησε κουρασμένα. Η Ρίτα έκλεισε την πόρτα πί-σω της.

«Πάνω π ο υ ετοιμαζόμουν να σας ρωτήσω ακριβώς το ίδιο». Ο σερίφης χαμογέλασε. «Απολύτως τίποτα», ε ίπε. «Κοιτάξτε, σερίφη -» «Όχι. Εσείς κοιτάξτε.Έχω αρκετές δολοφονίες, αρκετές εξαφανίσεις και

εκατοντάδες δολάρια σε ζημιές από βανδαλισμούς π ο υ πρέπε ι να εξηγή-σω. Η ψιψίνα σας δεν είναι και π ο λ ύ ψηλά στη λίστα με τις προτεραιότη-τές μου αυτή τη στιγμή».

«Μάλιστα. Τα δικά μου είναι ψιλοπράγματα. Ο κόσμος μπαίνει στα σπί-τια και ακρωτηριάζει γατάκια όλη την ώρα». Ο Γκόρντον σηκώθηκε. «Κοι-τάξτε σερίφη. Η γυναίκα μου είναι τρομοκρατημένη και εγώ δεν κοιμάμαι και π ο λ ύ καλά τα βράδια.Ένας γαμημένος ψυχοπαθής κυκλοφορεί ελεύ-θερος εκεί έξω κι εσείς μιλάτε σαν να πρόκειται για παιδιά π ο υ έκαναν μια αθώα φάρσα.Έχει αρχίσει να με κουράζει το -»

«Αρκετά ως εδώ», ε ίπε ο Τζιμ. Σηκώθηκε και κούνησε το δάχτυλο του μπροστά στο πρόσωπο του Γκόρντον. «Μην πε ι ς ούτε λέξη». Αγριοκοίτα-ξε τον Γκόρντον και ο νεότερος άντρας τράβηξε το βλέμμα του ντροπια-

σμένος. Ο Τζιμ κούνησε το κεφάλι του. «Κοίτα, ζητώ συγγνώμη, εντάξει; Δεν ήθελα να αδιαφορήσω για το πρόβλημά σου ούτε να το κάνω να φανεί ασήμαντο. Απλά, έχω πολλά στο κεφάλι μου τελευταία. Στ' αλήθεια υπάρ-χουν κάποιοι ψυχοπαθείς εκεί έξω και κάνω ό,τι μπορώ για να κρατήσω την κατάσταση υπό έλεγχο. Πολλά περίεργα πράγματα συμβαίνουν σ' αυ-τήν την πόλη».

«Το ξέρω», είπε ο Γκόρντον. «Ένα από αυτά συνέβη στο σπίτι μου». Ξα-νακάθισε.

Ο Τζιμ χαμογέλασε, η ένταση εκτονώθηκε. Περπάτησε ως το παράθυ-ρο και κοίταξε έξω. Κάπου πάνω στο Ριμ άντρες έψαχναν τον Τζακ Χάρι-σον, τον Γουέιν Φισκ και τον Ματ ΜακΝτάουελ. Πιο κοντά, το πριονιστή-ριο υπολειτουργούσε. Πολλοί από τους εργάτες, ανάμεσα τους και ο Τιμ ΜακΝτάουελ, είχαν πάει να βοηθήσουν στις έρευνες. Ο Τζιμ στράφηκε στον Γκόρντον. «Ξέρεις τον Τιμ ΜακΝτάουελ».

Ο Γκόρντον έγνεψε καταφατικά. «Ναι. Είμαστε καλοί φίλοι. Μου τηλε-φώνησε μόλις το έμαθε. Μαζί ψάχναμε χθες το απόγευμα». Κλώτσησε ένα κομμάτι χαρτί στο πάτωμα. «Δεν μπορώ να το πιστέψω».

Ο Τζιμ ξεφύσηξε. «Και δεν ξέρεις ούτε τα μισά. Μπορώ να σου πω πράγ-ματα. ..» Η φωνή του έσβησε. «Γαμώ το, αισθάνομαι σαν εκείνους τους σε-ρίφηδες στις ταινίες που επιθεωρούν τα συντρίμμια της πόλης τους μετά από μια μεγάλη καταστροφή και λένε "Κάποτε ήταν ωραία να ζεις εδώ"». Γέλασε κοφτά. «Μόνο που έχω ένα απαίσιο προαίσθημα ότι η μεγάλη κα-ταστροφή δεν έχει έρθει ακόμα».

«Και γω το ίδιο», είπε σιγανά ο Γκόρντον. «Και συ;» Ο σερίφης γύρισε και τον κοίταξε. «Τι εννοείς, και συ το ίδιο;

Δεν έχεις ιδέα τι συμβαίνει εδώ πέρα». «Πες μου λοιπόν». Ο Τζιμ τον κοίταξε επίμονα για μια στιγμή σκεφτικός, έπειτα κούνησε

το κεφάλι του. «Όχι». Πλησίασε στο γραφείο και έγειρε πάνω του, βγάζο-ντας το καπέλο του και αφήνοντάς το πάνω σε μια στοίβα με χαρτιά. «Κοί-τα, γιατί δεν πας σπίτι και θα σου τηλεφωνήσω αν προκύψει κάτι. Θα σου τηλεφωνήσω ακόμα κι αν δεν προκύψει κάτι».

Ο Γκόρντον τον κοίταξε καχύποπτα. «Θα το κάνω». Ο Τζιμ χαμογέλασε, σηκώνοντας τρία ενωμένα δάχτυλα,

σαν πρόσκοπος. «Στο λόγο μου». «Εντάξει», είπε ο Γκόρντον και σηκώθηκε. «Έχω ένα σωρό πράγματα να

κάνω, έτσι κι αλλιώς. Η γυναίκα μου θέλει να βάλω καινούργιους σύρτες σε όλες τις πόρτες και να δω τι μπορώ να κάνω για τα παράθυρα. Πάρε με αν μάθεις κάτι ή αν θέλεις να ρωτήσεις κάτι για αυτά π ο υ έγιναν». Χα-

σμουρήθηκε. «Συγγνώμη», είπε και χαμογέλασε απολογητικά. «Με όλα αυ-τά και τα όνειρα π ο υ βλέπω, δεν κοιμάμαι καθόλου καλά».

Το μειλίχιο χαμόγελο του Τζιμ την ώρα που αποχαιρετούσε τον Γκόρ-ντον έσβησε από το πρόσωπο τ ο υ / Η τ α ν έτοιμος να του ανοίξει την πόρ-τα, αλλά το χέρι του έμεινε μετέωρο στο στρογγυλό μπρούτζινο χερούλι. «Όνειρα;» είπε.

«Ναι. Εφιάλτες». Ο Γκόρντον τον κοίταξε απορημένα. «Τι σχέση έχει τώρα αυτό με όλα αυτά;»

«Μιλάμε για φυσιολογικούς εφιάλτες;» «Δεν ξέρω τι εννοείς με το φυσιολογικούς -» «Τους βλέπεις συχνά;» Ο Γκόρντον κούνησε το κεφάλι του καταφατικά. «Αρκετά συχνά». «Πότε άρχισες να τους βλέπεις; Τώρα τελευταία; Να πούμε, περ ίπου

ένα μήνα πριν;» Ο Γκόρντον τον κοίταξε. Αρχισε να οπισθοχωρεί αργά προς το γραφείο.

«Τι σημαίνουν όλα αυτά; Τι ξέρεις;»

Μια ώρα μετά οι δύο άντρες έτρεχαν με το αμάξι στην Ολντ και περνού-σαν μπροστά από το εγκαταλελειμμένο χοντροκομμένο κτίριο π ο υ ήταν κάποτε η αίθουσα μπόουλινγκ της πόλης. «Θέλω να μιλήσεις με τον ιε-ρέα», είπε ο Τζιμ. «Να του πεις ό,τι είπες και σε μένα. Θα του πω και γω ό,τι ξέρω. Έχω αφήσει κάποια υπονοούμενα σχετικά, αλλά δεν έχω ανοι-χτεί να του πω όσα πραγματικά σκέφτομαι».Έστριψε σε έναν παράδρομο. «Γνώρισα τον πατέρα Αντριους πριν λίγες μέρες, όταν επιτέθηκαν στο σπί-τι του. Είναι πολύ έξυπνος άνθρωπος. Ξέρει ένα σωρό πράγματα για την τη-λεπάθεια, την παραψυχολογία και όλα τα συναφή. Νομίζω ότι μπορεί να μας φανεί πολύ χρήσιμος».

«Επιτέθηκαν και στο δικό του σπίτι;» «Πολύ χειρότερα από ό,τι στο δικό σου. Ολόκληρη η βιβλιοθήκη κατα-

στράφηκε -σχισμένα βιβλία, με τις σελίδες τους πασαλειμμένες με σκα-τά». Κοίταξε τον Γκόρντον. «Και εννοώ κανονικά σκατά. Ανθρώπινα. Είχαν βάλει και φωτιά -»

«Ήταν το δικό του σπίτι ή του πατέρα Σέλγουεϊ;» ρώτησε ξαφνικά ο Γκόρντον.

«Του Σέλγουεϊ». «Νομίζεις πως ίσως υπάρχει κάποια σχέση;» Ο σερίφης κούνησε το κεφάλι βλοσυρά. «Είμαι σίγουρος». Το αμάξι σταμάτησε μπροστά σε μια ισόγεια μονοκατοικία με ξύλινο

σκελετό, χτισμένη μακριά από το δρόμο. Μια παλιά Πλίμουθ ήταν παρκα-

ρισμένη στο χωματόδρομο μπροστά στο γκαράζ. Ο σερίφης έσβησε τη μη-χανή και βγήκε έξω. Ο Γκόρντον βγήκε κι εκείνος και προχώρησε προς την εξώπορτα.

Είχαν σχεδόν φτάσει στην πόρτα, όταν ένας καλοξυρισμένος άντρας με κοντά ξανθά μαλλιά, φορώντας τζιν και ένα παλιό πουκάμισο κρυφοκοίταξε από τη γωνία του σπιτιού. «Καλά μου φάνηκε ότι άκουσα αυτοκίνητο να στα-ματάει», είπε. Κούνησε μια βρώμικη πετσέτα στον Τζιμ. «Εδώ πίσω είμαι, προσπαθώ να κάνω κάτι με τον κήπο».

Οι δυο τους έκαναν το γύρο του σπιτιού. Ο ιερέας στεκόταν δίπλα σε ένα μεγάλο ορθογώνιο ξεχορταριασμένο κομμάτι γης π ο υ κάλυπτε όλη σχεδόν την πλαϊνή αυλή. Το χώμα είχε πρόσφατα οργωθεί και υπήρχε ένας σωρός από ξεραμένα αγριόχορτα και ξεριζωμένους θάμνους δίπλα στον τοίχο του σπιτιού. Λίγες δοκιμαστικές σειρές είχαν χαραχθεί στο χώμα στην άλλη άκρη του ορθογωνίου. Ο ιερέας πέταξε την πετσέτα του δίπλα σε κά-τι πακέτα με σπόρους και σκούπισε τα χέρια του στο τζιν του πριν απλώ-σει το ένα στον Γκόρντον. «Πατέρας Άντριους», είπε. «Της Πρώτης Επι-σκοπικής Εκκλησίας».

Ο Γκόρντον έσφιξε το χέρι του ιερέα. «Γκόρντον Λιούις», είπε. «Διανο-μέας αναψυκτικών».

Ο ιερέας γέλασε.Έσφιξε το χέρι του σερίφη. «Τι μπορώ να κάνω για εσάς, κύριοι;»

Ο Τζιμ κοίταξε τον Γκόρντον, έπειτα πάλι τον ιερέα. «Πρέπει να μιλή-σουμε. Υπάρχουν κάποια πράγματα π ο υ θέλω να συζητήσω μαζί σας».

Το πρόσωπο του πατέρα Λντριους σοβάρεψε όταν άκουσε τον τόνο της φωνής του σερίφη. «Έχει κάποια σχέση με όσα συζητήσαμε τις προάλλες;»

Ο Τζιμ ένευσε καταφατικά. «Το φαντάστηκα. Είχα ένα προαίσθημα ότι μου κρύψατε κάτι - α ν και

ήλπιζα να κάνω λάθος». Σήκωσε τα σακουλάκια με τους σπόρους και προ-χώρησε προς το πίσω μέρος του σπιτιού. «Ελάτε. Πάμε μέσα να μιλήσου-με».

Ο Τζιμ και ο Γκόρντον κάθισαν στις δυο άκρες του καναπέ στο καθιστι-κό, όσο ο πατέρας Άντριους πλενόταν και έβαζε να βράσει νερό για τσάι. Ο ιερέας ήρθε από την κουζίνα μετά από λίγα λεπτά και κάθισε σε μια με-γάλη πολυθρόνα απέναντι από τον καναπέ. Κοίταξε τον σερίφη. «Περί τί-νος πρόκειται;»

«Όνειρα», είπε ο Τζιμ. «Τι;» «Γνωρίζετε σχετικά με πνευματιστικές εμπειρίες, πατέρα. Τις έχετε με-

λετήσει και μπορεί να είχατε και εσείς ο ίδιος κάποιες τέτοιες εμπειρίες».

Ο ιερέας κούνησε το κεφάλι του καταφατικά. «Πιστεύω ότι κάτι τέτοιο συμβαίνει εδώ. Ο Γκόρντον κι εγώ βλέπουμε

κάτι πολύ παράξενα όνειρα τον τελευταίο καιρό. Εφιάλτες. Και από όσο γνωρίζω και πολύς άλλος κόσμος βλέπει παρόμοια όνειρα».'Εκανε μια παύ-ση. «Ένα αγόρι ονόματι Ντον Γουίλσον έβλεπε εφιάλτες επίσης». Ο σερί-φης έσκυψε μπροστά. «Μόνο που το αγόρι αυτό έβλεπε πράγματα στα όνει-ρά του. Πράγματα π ο υ συνέβαιναν. Είδε την οικογένεια Σέλγουεϊ να δο-λοφονείται και μας είπε που να ψάξουμε για τα πτώματά τους».

Τα φρύδια του ιερέα σηκώθηκαν με έκπληξη. · «Είναι νεκρό», είπε ο Τζιμ, προλαβαίνοντας την επόμενη ερώτηση του

ιερέα. «Είχε δει ένα ακόμα όνειρο, ένα σημαντικό όνειρο που είπε ότι έπρε-πε να μου διηγηθεί, αλλά σκοτώθηκε πριν προλάβει να μου εξηγήσει».

«Τι του συνέβη;» ρώτησε ο Γκόρντον. «Κάηκε το σπίτι του. Επίσημη αιτία θανάτου, ασφυξία από τον καπνό».

Ο Τζιμ κούνησε το κεφάλι του. «Θέλω να πω πραγματικά πέθανε από ασφυ-ξία. Αλλά δεν ήταν ατύχημα. Δολοφονήθηκε. Καταλαβαίνετε;Ήταν μια πο-λύ βολική πυρκαγιά».

Ο πατέρας Αντριους συνοφρυώθηκε. «Τι; Τα μέλη κάποιας αίρεσης;» «Αυτό πιστεύει η γυναίκα μου.Όμως όχι, εγώ δεν πιστεύω ότι είναι κάτι

τέτοιο. Το ξέρω ότι ακούγεται τρελό, αλλά ανεχθείτε με για λίγο». Το τσαγιερό άρχισε να σφυρίζει στην κουζίνα και ο σερίφης κοίταξε τον πατέραΆντριους ερωτηματικά, αλλά εκείνος κούνησε το κεφάλι του. Τα μάτια του Τζιμ πή-γαιναν από τον ιερέα στον Γκόρντον και πάλι πίσω. «Το αγόρι είπε ότι είδε στο όνειρο του την οικογένεια να βασανίζεται και να δολοφονείται από τέ-ρατα. Είπε ότι τα πλάσματα εκείνα έφαγαν το μωρό, ξέσχισαν τα άλλα παι-διά και ξερίζωσαν το κεφάλι της κυρίας Σέλγουεϊ. Βρήκαμε τα μισοφαγωμέ-να απομεινάρια του μωρού, τα ακρωτηριασμένα παιδιά και τη μητέρα και το κεφάλι της εκεί ακριβώς που μας είχε πει ο Ντον ότι θα τα βρούμε». Ο σε-ρίφης κοίταξε τον Γκόρντον. «Αυτά θα μείνουν μεταξύ μας, συνεννοημένοι;»

Ο Γκόρντον ένευσε σιωπηλά, το πρόσωπο του ήταν χλομό. «Και δεν είναι μόνο αυτά. Ο Ντον μας είπε ότι αφού τα πλάσματα σκό-

τωσαν την οικογένεια Σέλγουεϊ, ανάγκασαν τον ίδιο τον Σέλγουεϊ να γονατίσει μπροστά σε μια φωτιά, λέγοντάς του να προσκυνήσει τον καινούργιο του Θεό. Κάτι τεράστιο βγήκε από τις φλόγες, κάτι με κέρατα, κάτι που ο Ντον είπε ότι έμοιαζε με το διάβολο και ο Σέλγουεϊ προχώρησε μέσα στη φω-τιά». Σταμάτησε. «Δεν βρήκαμε ποτέ το πτώμα του Σέλγουεϊ. Ο Ντον μας είχε πει ότι δεν θα το βρίσκαμε».

«Καταπληκτική ιστορία», είπε ο πατέρας Αντριους. «Περιμένεις, όμως να τα πιστέψω όλα αυτά;»

«Τι δεν πιστεύεις;» «Από π ο ύ ν' αρχίσω;» Κοίταξε τον σερίφη και αναστέναξε. «Εντάξει,

πρώτα από όλα, η εικόνα του διάβολου ως μια οντότητα με κέρατα, ουρά και δικράνι προέρχεται από τους ζωγράφους και τους συγγραφείς. Δεν έχει στην πραγματικότητα καμία θεολογική βάση -»

«Θέλετε να μου πείτε ότι η Βίβλος δίνει λεπτομερείς περιγραφές για κάθε δαίμονα χωριστά και ότι κανείς δεν έχει κέρατα;»

«Όχι ακριβώς», είπε ο ιερέας. «Υπάρχουν πολύ λίγες εξωτερικές περι-γραφές».

«Εντάξει λοιπόν». «Αλλά οι παραψυχολογικοί συνειρμοί των ονείρων σπάνια είναι κυριο-

λεκτικοί. Σχεδόν ποτέ δεν υπάρχει απόλυτη αντιστοιχία ανάμεσα στις λε-πτομέρειες ενός προμηνύματος και σε αυτό π ο υ πραγματικά συμβαίνει -»

Ο σερίφης σήκωσε το χέρι του. «Κοιτάξτε, κάντε μου το χατίρι. Ας υπο-θέσουμε ότι το αγόρι είδε πραγματικά όσα συνέβησαν. Τι γίνεται τότε;»

«Εγώ -» «Λάβετε υπόψη σας το γεγονός ότι αρκετές εκκλησίες βεβηλώθηκαν

και ιερόσυλες λέξεις γράφτηκαν στους τοίχους τους με αίμα κατσίκας, ότι οι κατσίκες από όλες τις γειτονικές φάρμες σφάχτηκαν, ότι δύο αγρότες σκο-τώθηκαν επίσης, ότι παρόμοια πράγματα συνέβησαν σε όλη την πολιτεία. Βάλτε και τη δική σας εμπειρία, την εξαφάνιση τριών εφήβων και κάποια άλλα μικροεπεισόδια όπως η γάτα του Γκόρντον. Τι συμπέρασμα βγάζετε;»

Ο ιερέας τον κοίταξε. «Θέλετε την επίσημη απάντηση μου ως μέλος της Επισκοπικής Εκκλησίας ή την προσωπική μου απάντηση;»

«Την προσωπική σας απάντηση. Μια ειλικρινή απάντηση». «Δεν ξέρω», παραδέχτηκε Ο πατέρας Αντριους. «Αλλά με κάνετε να τρο-

μάζω».

m

Τ Ε Σ Σ Ε Ρ Α

Η Μαρίνα στεκόταν στην μπροστινή βεράντα όταν ο Γκόρντον πήδηξε από το τζ ιπ. Κατέβηκε τα σκαλιά για να τον συναντήσει. «Γιατί άργησες τόσο;»

Εκείνος κούνησε το κεφάλι του. «Δεν τρέχει τ ίποτα». Τη φίλησε απαλά στα χείλη.

«Έμαθες τ ίποτα από τον σερίφη;» «Όχι. Τίποτα νεότερο». «Ο μαλάκας. Να μου κοπεί το χέρι αν τον ξαναψηφίσω. Δεν έχει κου-

νήσει ούτε το δαχτυλάκι του για να ανακαλύψει τι έγινε». «Προσπαθεί», ε ίπε ο Γκόρντον. Η Μαρίνα τραβήχτηκε μακριά του, τα φρύδια της έσμιξαν. Σταύρωσε τα

χέρια της . «Τι έκανε; Σου σέρβιρε κανένα παραμύθι για το πόσο φοβερά απασχολημένος είναι;»

Ο Γκόρντον χαμογέλασε. «Όχι». «Τότε για τον υποστηρίζεις , γαμώ το μου;» «Έχουν συμβεί πολλά στην περιοχή. Είναι π ο λ ύ απασχολημένος». «Αυτό π ε ς το στη Βλαντ». Η Μαρίνα γύρισε αλλού με ένα θυμωμένο τί-

ναγμα του κεφαλιού και ανέβηκε τα σκαλοπάτια της βεράντας. Ο Γκόρντον την ακολούθησε. «Κοίτα, δεν θέλω να τσακωθούμε γι' αυ-

τό τώρα». Κούνησε τη χαρτοσακούλα στο χέρι του και ένας κουδουνιστός ήχος ακούστηκε. Η Μαρίνα γύρισε να δει. «Αγόρασα κλειδαριές», ε ίπε.

Εκείνη τον κοίταξε στα μάτια. «Κάτι είναι κι αυτό». «Θα τις βάλω για να μην ανησυχούμε για τους διαρρήκτες». Εκείνη ένευσε, μαλακωμένη, αλλά χωρίς να χαμογελάσει. «Να τις βάλεις.

Πάω να μαγειρέψω το βραδινό μας». Την επόμενη ώρα ο Γκόρντον ξεχάστηκε με τη χειρωνακτική δουλειά

βάζοντας κλειδαριές στα παράθυρα. Είχε φτάσει στο παράθυρο της κουζί-νας όταν η Μαρίνα τον φώναξε για φαγητό. Τη χαιρέτησε, της ε ίπε ότι θα τελείωνε σε ένα λ ε π τ ό κι έσφιξε βιαστικά την τελευταία βίδα, πρ ιν πάει μέσα να φάει.

Έπλυνε τα χέρια του στο νεροχύτη της κουζίνας, την ώρα που η Μαρί-να έβαζε μια μεγάλη σαλάτα και δύο μπολ με σούπα μινεστρόνε στο τρα-πέζι. Φαινόταν να έχει ξεχάσει εντελώς το καυγαδάκι τους. «Λοιπόν», εί-πε, φέρνοντας τα μαχαιροπήρουνα, «πώς λειτουργούν αυτές οι κλειδα-ριές;»

Ο Γκόρντον κάθισε. «Είναι απλό. Σπρώχνεις το σύρτη για να κλειδώσεις το παράθυρο, τραβάς το σύρτη για να το ανοίξεις».

«Και γιατί τις βάζεις απ' έξω;» «Η κλειδαριά είναι στο κάτω μέρος του παράθυρου, παρόλο π ο υ την

κλειδώνεις από μέσα». Χτύπησε το τηλέφωνο και κοιτάχτηκαν. Κανονικά, όταν κάποιος τηλε-

φωνούσε την ώρα του βραδινού φαγητού, άφηναν το τηλέφωνο να χτυπά-ει, δεν το σήκωναν, αλλά αυτή τη φορά ο Γκόρντον δεν ήθελε να το δια-κινδυνεύσει. «Θα το σηκώσω», είπε.

Η Μαρίνα έγνεψε καταφατικά. Ο Γκόρντον γύρισε στην κουζίνα λίγα λεπτά αργότερα, αμήχανος. «Ο

Μπραντ», ε ίπε /Εξυσε το κεφάλι του. «Θέλει να τον βοηθήσω απόψε το βράδυ».

«Απόψε!» η Μαρίνα κοίταξε το ρολόι. «Είναι ήδη έξι!» Ο Γκόρντον σήκωσε τους ώμους του. «Με άφησε να φύγω νωρίτερα τις

τελευταίες μέρες για να φροντίσω το θέμα με τη διάρρηξη -» «Και τι θα πει αυτό;Ότι του χρωστάς τη ζωή σου;» «Αυτός είναι ο λόγος που έμεινε πίσω η δουλειά. Το μόνο π ο υ θέλει εί-

ναι να τον βοηθήσω να παραδώσει λίγα κασόνια στα μαγαζιά στην πόλη. Αυ-τό είναι όλο. Και οι δυο μαζί δεν θα κάνουμε πάνω από μία ώρα. Μιάμιση το αργότερο».

«Και τι θα γίνει με τις κλειδαριές στις πόρτες; Θα με αφήσεις έτσι ολο-μόναχη εδώ πέρα; Θα νυχτώσει σε λιγότερο από μία ώρα».

«Έχουμε μόνο δύο πόρτες», είπε εκείνος. «Τον Μπραντ θα τον συνα-ντήσω στις επτά. Προλαβαίνω να βάλω τις δύο κλειδαριές».

«Τελείωνε με το φαγητό σου τότε». Η Μαρίνα ανατρίχιασε, παρόλο που δεν έκανε κρύο. «Θέλω να έχεις τελειώσει πριν φύγεις».

Ό λ α τα φώτα του σπιτιού ήταν ανοιχτά, η Μαρίνα όμως εξακολουθούσε να φοβάται .Έπρεπε να είχε πάει μαζί με τον Γκόρντον στα μαγαζιά και να διαβάζει περιοδικά όσο εκείνος ξεφόρτοητ καφάσια.

Ακούστηκε ένας ήχος από το σπίτι, ένα τρίξιμο π ο υ η Μαρίνα απέδω-σε στον αέρα, παρόλο που ήξερε ότι έξο> δεν φυσούσε καθόλου/Εστρεψε την προσοχή τ ικ στην τηλεόραση, προσπαθώντας να συγκεντρωθεί στην

φ εκπομπή π ο υ παρακολουθούσε, αλλά η εικόνα δεν ήταν καλή και ο ήχος διακοπτόταν από παράσιτα. Κατάλαβε ότι είχε ξεσπάσει καταιγίδα κάπου μεταξύ Ράνταλ και Φλάγκσταφ. Η σκέψη αυτή την έκανε να συνειδητο-ποιήσει πόσο απομονωμένη ήταν από όλους και όλα. Σκέφτηκε να τηλε-φωνήσει στην Τζίνι, αλλά τελικά αποφάσισε να μην το κάνει. Δεν είχε και τ ίποτα να της πει - θα έπαιρνε μόνο και μόνο για να διασκεδάσει τους φό-βους της, να νιώσει λιγότερο μόνη.

Και δεν ήταν αρκετό αυτό; Όχι . Πίεσε τον εαυτό της να δει τηλεόραση. Εξάλλου, ο Γκόρντον θα γύ-

ριζε σε λίγο. Ένα χτύπημα ακούστηκε στην πόρτα. Η Μαρίνα πετάχτηκε από την κα-

ρέκλα της και έτρεξε στην εξώπορτα/Εριξε μια κλεφτή ματιά από τις κουρ-τίνες του σαλονιού και είδε έναν παράξενο άντρα με γκρι κοστούμι να στέ-κεται στο κεφαλόσκαλό της.

Άφησε μια κοφτή, διαπεραστική κραυγή και τα μάτια του άντρα στρά-φηκαν αμέσως στο παράθυρο της. Η Μαρίνα άφησε την κουρτίνα να πέ-σει, πισωπατώντας. Σκούντηξε σε μια καρέκλα, άπλωσε πίσω της τα χέρια και την έπιασε για να στηριχτεί.

Άλλο ένα χτύπημα ακούστηκε στην πόρτα. Αυτή τη φορά πιο σταθερό, λιγότερο διστακτικό, πιο αποφασιστικό. Ο άντρας ήθελε να μπει μέσα!

«Φύγε από δω!» ούρλιαξε η Μαρίνα. «Ήρθα για να μιλήσω σε εσένα και τον άντρα σου», φώναξε ο άντρας πί-

σω από την κλειστή πόρτα. Η φωνή του ήταν δυνατή, με την ελεγχόμενη δύναμη που έχει η φωνή κάποιου που έχει συνηθίσει να μιλάει σε ακροα-τήριο.

«Ο άντρας μου δεν είναι σπίτι! Ελάτε αργότερα!» «Θα μιλήσω σε σένα τότε». Η Μαρίνα έγλειψε τα χείλη της μα και η γλώσσα της ήταν στεγνή. Αι-

σθανόταν τα χέρια της να τρέμουν από το φόβο. Αργά γλίστρησε προς τα εμπρός μέχρι π ο υ έφτασε πάλι στο παράθυρο. Σκέφτηκε μια στιγμή, έπει-τα κινήθηκε προς άλλο παρατηρητήριο - τ ο παράθυρο στην άλλη μεριά της πόρτας. Τράβηξε σιγά την κουρτίνα και κοίταξε έξω. Το βλέμμα του άντρα ήταν ακόμη καρφωμένο στο πρώτο παράθυρο. «Θα ήθελα να μιλήσω μαζί σας», είπε.

«Σε ακούω μια χαρά!» ούρλιαξε η Μαρίνα. «Πες μου ό,τι θέλεις να μου πεις και φύγε! Αλλιώς θα τηλεφωνήσω στον σερίφη!»

Το βλέμμα γύρισε αμέσως πάνω της και εκείνη χλόμιασε από την έντα-ση στην έκφρασή του. Πρόσεξε για πρώτη φορά ότι είχε μαζί του μια Βί-βλο, κάτω από τη δεξιά μασχάλη του.

«Ποιος είσαι;» ζήτησε να μάθει. «Είμαι ο Αδελφός Ελάια.Ήρθα να σας σώσω από τον κίνδυνο, να σας σώ-

σω από το χείλος της καταστροφής όπου στέκεστε». «Φύγε!» Ο Αδελφός Ελάια πήρε τη Βίβλο του και την άνοιξε σε μια προσημειω-

μένη σελίδα. «Παιδία, έσχατη ώρα εστί, και καθώς ηχούσατε ότι ο αντίχριστος έρχεται, και νυν αντίχριστοι πολλοί γεγόνασιν όθεν γινώσκομεν ότι έσχατη ώρα εστίν. Εξ ημών εξήλθον, αλλ' ουκ ήσαν εξ ημών».'Εκλεισε τη Βίβλο και κοίτα-ξε τη Μαρίνα, τα μάτια του αιχμαλώτισαν τα δικά της.

Έτσι κρατούσαν αυτοί οι άνθρωποι τους οπαδούς τονς;Έτσι απέκτησε ο Τζιμ Τζόουνς τους μαθητές του; Δεν μπορούσε να τραβήξει το βλέμμα της .Ήταν σαν να την είχε υπνωτίσει.

«Έτσι είναι γραμμένο στην πρώτη Επιστολή του Ιωάννη, κεφάλαιο δύο, στίχοι δεκαοκτώ και δεκαεννιά. Ο Αντίχριστος δεν έρχεται, οι Αντίχριστοι είναι ήδη εδώ!» Η φωνή του πήρε το ρητορικό ύφος ενός φονταμενταλι-στή κληρικού. «Πρέπει να παλέψουμε με το κακό εκεί που φωλιάζει. Πρέ-πει να το φέρουμε στο φως του ήλιου του Κυρίου όπου και θα διαλυθεί σύμφωνα με το θείο λόγο!» Ανοιξε ξανά τη Βίβλο, στρέφοντας αλλού το βλέμμα του, και η Μαρίνα άφησε αμέσως την κουρτίνα να πέσει και έκα-νε πίσω στο δωμάτιο.

Ακουγε τη φωνή του, πάνω από τον ήχο της τηλεόρασης, την ώρα που πλησίαζε το τηλέφωνο.

«Και εβλήθη ο δράκων, ο όφις ο μέγας ο αρχαίος, ο καλούμενος Διάβολος και ο Σατανάς, ο πλανών την οικουμένην όλην, εβλήθη εις την γην, και οι άγγελοι αυτού με' αυτού εβλήθησαν».

Η Μαρίνα με τρεμάμενα δάχτυλα βρήκε το νούμερο του σερίφη γραμ-μένο σε ένα μπλοκάκι με τηλέφωνα έκτακτης ανάγκης, δίπλα στη συσκευή. Πήρε βιαστικά τον αριθμό. Η γραμμή ήταν κατειλημμένη, και έτσι ξανα-πήρε.

«Και ότε είδεν ο δράκων ότι εβλήθη εις την γην, εδίωξε την γυναίκα ήτις έτε-κε τον άρρενα».

«Σκάσε!» ούρλιαξε η Μαρίνα. «Σκάσε!» Ικανοποιήθηκε όταν άκουσε ότι η στεντόρεια φωνή του σταμάτησε για μια στιγμή. Σήκωσε πάλι το ακου-στικό. «Παίρνω τον σερίφη!» δήλωσε. «Θα έρθουν να σε συλλάβουν!»

«Είμαι εδώ για να σε σώσω από το σκοτάδι π ο υ σε απειλεί, από το κα-κό που κρύβεται μέσα του. Είμαι εδώ για να σε φέρω στο μονοπάτι της αρε-τής και - »

«Αντε γαμήσου!» Η Μαρίνα είχε επίγνωση του πανικού στη φωνή της, της υστερίας που

είχε αρχίσει να την κυριεύει, όμως ήταν πραγματικά τρομοκρατημένη. Εί-δε στο μυαλό της την αιματοβαμμένη κουζίνα με τα γκρίζα και κόκκινα κομμάτια της Βλαντ σκορπισμένα στα πλακάκια στο πάτωμα και στους πά-γκους από φορμάικα. Ξαναπήρε τον αριθμό του σερίφη και αυτή τη φορά το τηλέφωνο καλούσε. Κάποιος στην άλλη άκρη της γραμμής το σήκωσε. «Εδώ Μαρίνα Λιούις», είπε ξέπνοα στο ακουστικό. «Είναι κάποιος στο σπί-τι μου. Είναι έξω από την εξώπορτά μου, προσπαθεί να μπει μέσα -»

«Θα στείλουμε κάποιον εκεί αμέσως», της είπε η τηλεφωνήτρια. «Μην του ανοίξετε/Εχετε κάποιο πυροβόλο όπλο στο σπίτι;»

«Όχι». «Τότε θα πρότεινα να πάρετε ένα μπαστούνι του μπέιζμπολ, ένα μα-

χαίρι, οτιδήποτε μπορείτε να χρησιμοποιήσετε σαν όπλο. Για παν ενδεχό-μενο». Ακούστηκε ένα κλικ και η φωνή της τηλεφωνήτριας ακούστηκε πνιγ-μένη ενώ έβαζε την κλήση σε αναμονή. «Ο βοηθός Τσμούρα με το βοηθό Γουέις θα είναι εκεί σε ένα λεπτό», είπε επιστρέφοντας στη γραμμή. «Μην πανικοβάλλεστε».

«Δεν πανικοβάλλομαι». Η Μαρίνα σήκωσε το βλέμμα της, αφήνοντας κάτω το ακουστικό. Η φωνή έξω είχε σταματήσει. Αφουγκράστηκε μια στιγ-μή, έπειτα έτρεξε και χαμήλωσε την τηλεόραση. Τίποτα. Μαζεύοντας το θάρρος της, τράβηξε τις κουρτίνες και κοίταξε έξω.

Ο Αδελφός Ελάια είχε φύγει. Η Μαρίνα ξαναγύρισε στο τηλέφωνο. «Έφυγε», είπε. «Σας ευχαριστώ».

Έκλεισε το τηλέφωνο χωρίς να περιμένει την απάντηση της τηλεφωνή-τριας. Πήγε ξανά στο μπροστινό μέρος του δωματίου και κοίταξε από το παράθυρο προσπαθώντας να διακρίνει κάποια κίνηση στο σκοτάδι, να ακού-σει τον ήχο ενός αυτοκινήτου π ο υ έβαζε μπροστά τη μηχανή.

Ένα λεπτό αργότερα άκουσε τον ήχο μιας σειρήνας να δυναμώνει, να πλησιάζει. Τα δέντρα στο μικρό χωματόδρομο φωτίστηκαν με τα μπλε και κόκκινα φώτα του σερίφη π ο υ αναβόσβηναν. Δίπλα στο περιπολικό του σερίφη, απίστευτο, ήταν το τζιπ.

Η Μαρίνα άνοιξε την εξώπορτα και έτρεξε έξω. Μόλις τότε συνειδητοποίησε ότι έκλαιγε.

Π Ε Ν Τ Ε

Μετά τη συνάντηση, ο πατέρας Άντρισυς πηγαινοερχόταν σφίγγοντας χέ-ρια και μιλώντας με τους ενορίτες. Η συνάντηση είχε πάει καλύτερα από ό,τι περίμενε . Ποτέ πρ ιν δεν είχε διευθύνει μια ομάδα προσευχών και, πα-ρόλο π ο υ ήξερε στη θεωρία τι απαιτούσε ο ρόλος του, ήταν σίγουρος ότι στην π ρ ά ξ η τα πράγματα ήταν διαφορετικά. Δεν ήξερε αν θα τα κατάφερ-νε. Αλλά το εκκλησίασμα του πατέρα Σέλγουεϊ του είχε φερθεί ευγενικά την Κυριακή και οι ενορίτες στην ομάδα είχαν φερθεί το ίδιο ευγενικά. Τον κα-θοδήγησαν, δε ίχνοντάς του ότι δεν υπήρχε πρόβλημα, αν ήθελε να αλλά-ξει κάτι.

Πήρε ένα πλαστικό ποτήρι με κόκκινο πάντς . Μια ηλικιωμένη κυρία δί-πλα του, με ένα μεγάλο καπέλο και υπερβολικό μέικ-απ, άπλωσε το χέρι της να πιάσει ένα μπισκότο. Του χαμογέλασε. «Με λένε Μπέτ ι Μέρφι», του είπε.

Έσφιξε το χέρι π ο υ του έδωσε. «Πολύ χαίρομαι π ο υ σας γνωρίζω, κυρία Μέρφι, και π ο υ μπορέσατε να έρθετε στη συνάντησή μας».

Εκείνη χαχάνισε. «Δεν θα την έχανα για τ ίποτα στον κόσμο.Έρχομαι εδώ κάθε βδομάδα. Από τότε π ο υ πέθανε ο Τζιμ». Αναστέναξε.Ίσιωσε το στο-λισμένο με λουλούδια καπέλο της. «Ήθελα να σας ρωτήσω ποια είναι η γνώ-μη σας για αυτόν τον καινούριο ιεροκήρυκα π ο υ τριγυρνάει στην πόλη».

«Τον καινούργιο ιεροκήρυκα;» «Μάλιστα. Δεν ξέρω ποιος είναι, αλλά τον είδα δύο φορές κιόλας την

περασμένη εβδομάδα. Την π ρ ώ τ η φορά κήρυττε στο πάρκινγκ της παλιάς αίθουσας μπόουλινγκ. Τη δεύτερη ήταν ανεβασμένος σε ένα αυτοκίνητο κο-ντά στο ταχυδρομείο και φώναζε στους περαστικούς .Έλεγε τα κλασικά για φωτιές της Κόλασης και καταδίκη στο π υ ρ το εξώτερο αν δε μετανοήσου-με». Σούφρωσε τη μύτη της με αποδοκιμασία. «Ποτέ δε μου άρεσε αυτού του ε ίδους το κήρυγμα». Ακούμπησε με οικειότητα το χέρι της στο μπρά-τσο του. «Γι' αυτό και έγινα μέλος της Επισκοπικής εκκλησίας».

«Άκουσα τη συζήτηση σας κατά λάθος».Ένας λεπτός μεσήλικας άντρας, με ένα φανταχτερό καινούργιο καουμπόικο πουκάμισο και ανάλογη γρα-βάτα, στράφηκε από τη μικρή ομάδα ανθρώπων όπου στεκόταν μέχρι τό-τε, για να αντικρίσει τον ιερέα.Έδωσε το χέρι του. «Τζεφ'Οουτ».

Ο πατέρας Άντριους το έσφιξε. «Χάρηκα για τη γνωριμία». Ο άντρας γύρισε στην κυρία Μέρφι. «Λέγατε για εκείνον τον περιφερό-

μενο ιεροκήρυκα π ο υ κυκλοφορεί στην πόλη τις τελευταίες δυο μέρες;» Εκείνη κούνησε το κεφάλι της καταφατικά, με το καπέλο της να κου-

νιέται κι εκείνο πάνω κάτω δείχνοντας τη συγκατάθεση του. «Ακούσατε τι έλεγε;» Η κυρία Μέρφι ρουθούνισε με περιφρόνηση. «Άκουσα αρκετά». Ο άντρας στράφηκε στον πατέρα Άντριους. «Αυτός ο ιεροκήρυκας εί-

ναι θεότρελος. Σταματούσα με το αμάξι δίπλας το κατάστημα Κ χτες για να αγοράσω λίγο πάγο και είδα πλήθος μαζεμένο δίπλα στο κτίριο. Πήγα να δω τι ήταν και να 'τος ο ιεροκήρυκας, με ένα χοντρό βαρύ γκρι κου-στούμι την πιο ζεστή ώρα της ημέρας, όρθιος πάνω σε ένα από αυτά τα άδεια ξύλινα μασούρια για το καλώδιο των τηλεφωνικών γραμμών. Στά-θηκα εκεί και άκουσα για λίγο και», ο άντρας κούνησε το κεφάλι του, «πο-τέ μου δεν έχω ακούσει κάτι τέτοιο. Άρχισε, όπως είπε η κυρία Μέρφι, πε-ρί κολάσεως και καζανιών, τα γνωστά των θρησκόληπτων, αλλά μετά άρ-χισε να λέει . . . παράξενα πράγματα/Ελεγε πώς ο διάβολος και ο Θεός θα αναμετρηθούν εδώ στη γη και πώς πρέπει να αρχίσουμε να μαζεύουμε τα όπλα μας για να πολεμήσουμε. Είπε ότι κάποιοι θα πολεμήσουμε με το μέ-ρος του Θεού, κάποιοι όμως θα πάρουν το μέρος του διαβόλου. Έπειτα έδειξε συγκεκριμένα άτομα από το συγκεντρωμένο πλήθος!»

Ο πατέρας Άντριους χαμογέλασε. «Αυτό δεν είναι και τόσο ασυνήθιστο. Πολλοί από αυτούς τους πλανόδιους κήρυκες του Ευαγγελίου χρησιμο-ποιούν τέτοιες μεθόδους για να φανατίσουν τα πλήθη και να κάνουν τον κόσμο να τους προσέξει».

«Είπε ότι ο Θεός και ο διάβολος θα παλέψουν εδώ στο Ράνταλ. Την εβδομάδα που μας έρχεται».

Το χαμόγελο του πατέρα Άντριους έσβησε. Η κυρία Μέρφι γέλασε δυ-νατά και άρπαξε το χέρι του άντρα. «Αχ, Τζεφ, μη μου πεις ότι πιστεύεις στ' αλήθεια αυτές τις ανοησίες;»

Εκείνος κούνησε το κεφάλι του χαμογελώντας. «Όχι βέβαια. Αλλά πολύ κόσμος φάνηκε να τις πιστεύει». Κοίταξε τον πατέρα Άντριους. «Γι' αυτό ήθε-λα να σας μιλήσω, πάτερ. Μπορείτε να προειδοποιήσετε τον κόσμο στο κή-ρυγμά σας της Κυριακής; Να του πείτε να μην πιστεύει αυτόν το γελοίο;»

Ο ιερέας κούνησε το κεφάλι του. «Όχι. Δεν μπορώ να το κάνω αυτό. Η

θέση μου δεν μου επιτρέπει να κατηγορώ τις άλλες θρησκείες, ειδικά από τον άμβωνα».

«Καταλαβαίνω. Απλά, σκέφτηκα ότι ίσως σαν κοινωνική προσφορά.. .» Ο πατέρας Αντριους χαμογέλασε. «Όχι». Ο Τζεφ ένευσε. «Εντάξει».Έκανε να φύγει, αλλά ξαναγύρισε. «Ξέρετε κά-

τι, όμως; Την ώρα π ο υ έφευγα άρχισε να κάνει προφητείες». Ο πατέρας Αντριους συνοφρυώθηκε. «Τι είδους προφητείες;» «Μόνο την πρώτη πρόλαβα να ακούσω. Είπε ότι οι εκκλησίες της πό-

λης, μία προς μία, θα χτυπηθούν από τη φωτιά του διαβόλου.Έπειτα πή-γα για τον πάγο μου. Συνέχισε να μιλάει, αλλά δεν άκουγα τι έλεγε».

«Αυτό είναι λιγάκι πιο σοβαρό», είπε ο πατέρας Άντριους.Έμεινε σιω-πηλός για λίγο, ενώ σκεφτόταν, όμως είχε επίγνωση ότι δυο ζευγάρια μά-τια ήταν καρφωμένα πάνω του και πίεσε τον εαυτό του να χαμογελάσει. «Φυσικά, έμαθε πιθανότατα για τους βανδαλισμούς και τι συνέβη στους Σέλγουεϊ και προσπάθησε να το εκμεταλλευτεί», είπε.

Ο Τζεμ ένευσε καταφατικά. «Πιθανότητα».Έσφιξε πάλι το χέρι του πα-τέρα Αντριους. «Πραγματικά την απόλαυσα αυτή τη συνάντηση, πάτερ. Ήθελα να σας το πω. Ελπίζω να μείνετε μαζί μας καιρό».

«Και εγώ το ελπίζω», είπε ο πατέρας Αντριους και γέλασε. Σταμάτησε όμως να γελάει, συνειδητοποιώντας πόσο αναίσθητα και επιπόλαια είχε μιλήσει, μετά από όσα είχαν συμβεί στους Σέλγουεϊ.

Ούτε όμως ο Τζεφ ούτε η κυρία Μέρφι πρόσεξαν την γκάφα του και εκείνος δεν έδωσε έκταση στο θέμα, αλλά έστρεψε την προσοχή του στην ενθουσιώδη φλυαρία της κυρίας Μέρφι, π ο υ τον ενημέρωνε λεπτομερώς για όλους όσοι ήταν στο δωμάτιο. Ο ιερέας παρακολούθησε την ώρα που ο Τζεφ με δυο φίλους του έφευγαν από την εξώπορτα. Λίγα λεπτά αργό-τερα αρκετές άλλες ηλικιωμένες κυρίες ήρθαν να του μιλήσουν, να του πούν πόσο τους άρεσε η συνάντηση. Κράτησε τη συζήτηση σε ανάλαφρο τόνο. Κάτι στην ιστορία για τον ιεροκήρυκα τον ενοχλούσε και διαπίστω-νε ότι το μυαλό του ξαναγυρνούσε εκεί, την ξανασκεφτόταν, χωρίς να συ-γκεντρώνεται στη συζήτηση γύρω του.

Στις δέκα είχαν φύγει όλοι, ακόμη και η κυρία Μέρφι, και ο πατέρας Άντριους φύλαξε το παντς π ο υ μείνει στο ψυγείο της εκκλησίας και μάζε-ψε τα τσαλακωμένα πλαστικά ποτήρια από τα τραπέζια/Εριξε μια τελευ-ταία βιαστική ματιά και έσβησε τα φώτα, βγήκε έξω κλειδώνοντας πίσω του την πόρτα.

Ένιωσε το βαρύ μανδύα του φόβου να πέφτει πάνω του αμέσως μόλις βγήκε από την εκκλησία. Ο αέρας έμοιαζε απότομα πυκνός και βαρύς, δυ-σκολευόσουν να αναπνεύσεις. Σκέφτηκε ξαφνικά τον ιεροκήρυκα.

Από το κέντρο της πόλης άκουσε μια σειρήνα, δυνατή στο ήσυχο βρά-δυ. Πυροσβεστική αντλία, σκέφτηκε ο πατέρας Άντριους. Κάποια από τις εκκλησίες έπιασε φωτιά.

Έδιωξε τη σκέψη από το μυαλό του .Ήταν υπερβολικός, επηρεασμένος από την κουβέντα του με τον σερίφη. Δεν μπορούσε να επιτρέψει στα αι-σθήματα του να τον παρασύρουν. Αν ήταν να προσφέρει κάποια βοήθεια στον σερίφη, έπρεπε να σκέφτεται τα πράγματα ψύχραιμα, να εξετάζει τα πάντα με τη λογική.

Μπήκε στο αυτοκίνητο την ώρα π ο υ άρχιζε να ψιχαλίζει. Η ψιλή βρο-χή και οι υαλοκαθαριστήρες καθάρισαν τα στίγματα από τη στάχτη και την καπνιά από το τζάμι.

I®

Ε Ξ Ι

Ο Τζιμ κάθισε στο γραφείο του Ερνστ, τρίζοντας την άβολη καρέκλα που ο αρχηγός της πυροσβεστικής είχε σουφρώσει από το δημοτικό σχολείο πέρσι όταν το εστιατόριο του έπιασε φωτιά. Ο Ερνστ έγνεψε αργά, χωρίς να σηκωθεί από την καρέκλα του. «Πρόκειται για εμπρησμό», είπε. «Δεν είχαμε χρόνο για επίσημες έρευνες ακόμα, φυσικά. Ό τ α ν όμως κάνεις και-ρό αυτή τη δουλειά, τα καταλαβαίνεις αυτά με τη μία. Είναι εμπρησμός. Βάζω στοίχημα».

Ο Τζιμ σηκώθηκε και άρχισε να βηματίζει στο δωμάτιο. «Γαμώτο, το ήξε-ρα». Σήκωσε το παντελόνι του. «Αυτό μόνο μου έλειπε αυτή τη στιγμή».

Το κεφάλι της Νάταλι Ερνστ πρόβαλε στην ανοιχτή πόρτα. «Θέλετε να πιείτε κάτι; Καφέ;»

Ο αρχηγός κούνησε το κεφάλι του και της έκανε νόημα να φύγει. «Όχι τώρα, Νατ. Αργότερα ίσως».

Εκείνη χαμογέλασε πρόσχαρα στον πεθερό της. «Όπως θέλετε». Ο Ερνστ πήρε ένα μικρό φαγωμένο μολύβι από το γραφείο του και το

στριφογύρισε στα δάχτυλά του. «Αυτή είναι η εποχή των πυρκαγιών, το ξέ-ρεις. Οι αγρότες κάνουν την περισσότερη δουλειά, αλλά και εμείς έχουμε το μερίδιο μας».

Ο Τζιμ κούνησε το κεφάλι του. «Το ξέρω». «Αλλά έχουν έρθει οι μουσώνες», συνέχισε ο Ερνστ. «Και αν εσύ κι άντρες

σου χρειάζεστε βοήθεια, ευχαρίστως να βάλουμε ένα χεράκι. Μπορώ να σου διαθέσω μερικούς άντρες, υπό την προϋπόθεση να μην γίνεται χαμός εδώ πέρα».

Ο Τζιμ κούνησε το κεφάλι του. «Ευχαριστώ, αλλά -» Το κοφτό σήμα π ο υ ειδοποιούσε για πυρκαγιά ήχησε στο μικρό κτίριο.

Ο Ερνστ σηκώθηκε αμέσως, πατώντας το κουμπί της ενδοσυνεννόησης στο γραφείο του. «Τι είναι;» ρώτησε.

«Εκκλησία», είπε η Νάταλι. «Των Βαπτιστών. Στην ανατολική Μέιν».

Ο Ερνστ κοίταξε τον Τζιμ. «Θες να 'ρθεις;» Ο σερίφης έγνεψε καταφατικά. Ακολούθησε τον Ερνστ έξω στο γκαράζ,

όπου τέσσερις άλλοι άντρες έβαζαν κιόλας τις αλεξίπυρες στολές τους. Ο Ερνστ φόρεσε κι εκείνος γρήγορα τη δική του και πήδηξε στο φορτηγό. Ο Τζιμ κάθισε στη θέση του συνοδηγού και οι άλλοι άντρες πήραν τις θέσεις του στο πίσω μέρος. Ο αρχηγός της πυροσβεστικής άνοιξε τη σειρήνα και βγήκαν στο δρόμο.

«Είναι μεγάλη», είπε ο Ερνστ όταν έφθασαν μπροστά στην εκκλησία. Ο Τζιμ είδε θραύσματα πολύχρωμου γυαλιού στο πάρκινγκ της εκκλησίας. Τα παράθυρα είχαν σπάσει και πυκνός άσπρος καπνός έβγαινε από το εσω-τερικό. Μικρές πορτοκαλιές φλόγες έγλειφαν μια τρύπα στην οροφή.

Ο Ερνστ σταμάτησε το πυροσβεστικό όχημα και πήδηξε έξω. «Είναι κα-νείς μέσα;» φώναξε, πλησιάζοντας ένα νεαρό που στεκόταν στο πάρκινγκ και κοίταζε τη φωτιά. Ο νεαρός κούνησε το κεφάλι του αρνητικά. Οι άλλοι πυροσβέστες είχαν ήδη αρχίσει να συνδέουν τις μάνικες. «Πριν πόση ώρα ξέσπασε;» ζήτησε να μάθει ο Ερνστ.

Ο νεαρός σήκωσε τους ώμους του. «Έκαιγε ήδη όταν ήρθα εγώ». «Εσύ ειδοποίησες;» «Όχι».Έδειξε μια έφηβη π ο υ στεκόταν εκεί δίπλα, με τα χέρια της να

κρύβουν το στόμα της. «Αυτή». Οι πυροσβέστες είχαν κιόλας συνδέσει τις μάνικες και δύο από αυτούς

άρπαξαν τσεκούρια από το πίσω μέρος του οχήματος. Ο Ερνστ έτρεξε στην άσφαλτο να τους βοηθήσει και ο Τζιμ πλησίασε το κορίτσι που έκλαιγε με λυγμούς. «Εσύ ειδοποίησες για τη φωτιά;» ρώτησε απαλά το κορίτσι.

Εκείνη έγνεψε καταφατικά κρατώντας ακόμα τα χέρια της μπροστά στο πρόσωπο της.

«Είμαι ο σερίφης Γουέλντον. Μπορείς να μου πεις τι ακριβώς είδες; Από πού είδες να ξεκινάει η φωτιά;»

Το κορίτσι κούνησε το κεφάλι. «Περνούσα από δω για να πάω στο μα-γαζί και είδα καπνό να βγαίνει κάτω απ' την πόρτα». Σήκωσε το βλέμμα της και τον κοίταξε. «Αυτή είναι η εκκλησία της ενορίας μου, ξέρετε». Σκού-πισε τα δάκρυα από τα μάτια της με την ανάστροφη του χεριού της. «Έτρε-ξα και άνοιξα την πόρτα και πυκνός καπνός ξεχύθηκε έξω. Φώναξα για να δω αν ήταν κάποιος μέσα, αλλά δεν μου απάντησε κανείς.Έκανα το γύρο της εκκλησίας, ψάχνοντας για το αυτοκίνητο του πάστορα Γουίλιαμς, αλ-λά δεν το είδα και υπέθεσα ότι δεν υπήρχε κανείς μέσα στην εκκλησία. Έτρεξα απέναντι και κάλεσα την πυροσβεστική».Έπνιξε ένα αναφιλητό. «Μόλις φτιάξαμε μια προσθήκη για το κατηχητικό πέρσι. Τώρα πρέπει να αρχίσουμε πάλι από το μηδέν».

Ο Τζιμ γύρισε να κοιτάξει τους πυροσβέστες να σβήνουν τις φλόγες. «Ίσως καταφέρουν να τη σώσουν», είπε. «Ίσως τελικά οι ζημιές να μην εί-ναι σοβαρές».

«Καταστράφηκε», είπε το κορίτσι ανάμεσα σε αναφιλητά. Ένας χοντρός άντρας με ξεβαμμένο τζιν, ένα μπλουζάκι Τζακ Ντάνιελς

κι ένα καπέλο στάθηκε δίπλα τον σερίφη. «Ο Αδελφός Ελάια είπε ότι θα γίνει αυτό, ξέρετε».

Ο Τζιμ γύρισε και κοίταξε τον άντρα. «Τι;» «Είπα ότι ο Αδελφός Ελάια είπε ότι θα γίνει αυτό». Ο Τζιμ αμέσως τινάχτηκε. Ο Αδελφός Ελάια. Ο άντρας που είχε παρε-

νοχλήσει τη γυναίκα του Γκόρντον. «Ποιος είναι ο Αδελφός Ελάια;» ρώτη-σε.

Ο άντρας κούνησε το κεφάλι του με περιφρόνηση. «Ένας ιεροκήρυκας που είδα έξω από το κατάστημα Κ χτες. Μεγάλος τρελάρας».

«Ναι, αλλά είπε ότι θα έκαιγαν αυτή την εκκλησία;» Ο άντρας κάγχασε, ένας μπάσος ήχος βγήκε από το τεράστιο στήθος

του. «Δεν είπε ότι θα έβαζαν φωτιά σ' αυτή τη συγκεκριμένη εκκλησία, εί-πε ότι θα έκαιγαν όλες τις εκκλησίες. Ο Σατανάς θα τις έκαιγε, έτσι είπε».

«Γιατί;» Ο άντρας σήκωσε τους ώμους του. «Και πού να ξέρω εγώ;» Κοίταξε το

τυλιγμένο στον καπνό κτίριο, ήταν φανερό ότι οι πυροσβέστες είχαν θέσει υπό έλεγχο τη φωτιά/Εκανε να φύγει.

«Περίμενε», του είπε ο Τζιμ. «Ξέρεις π ο ύ μπορώ να βρω τον Αδελφό Ελάια;»

«Πού να ξέρω. Τον είδα στο κατάστημα Κ χτες, αλλά άκουσα ότι σήμε-ρα ήταν στο πριονιστήριο. Κοίταξε εκεί».

«Ευχαριστώ». Ο Τζιμ παρακολούθησε τον άντρα να απομακρύνεται με βαριά αδέξια βήματα. Από την μπροστινή πόρτα της εκκλησίας ένας πυ-ροσβέστης με κίτρινη στολή, ο Ερνστ μάλλον, του έκανε νόημα ότι όλα ήταν εντάξει. Ο Τζιμ έγνεψε ότι κατάλαβε και στράφηκε στο κορίτσι. «Την έσβησαν», είπε. «Φαίνεται ότι έσωσαν τα περισσότερα».

Εκείνη δεν τον άκουσε ή, αν τον άκουσε, δεν του έδωσε σημασία. Συ-νέχιζε να κλαίει με το πρόσωπο κρυμμένο στα χέρια της. Μια μικρή τολύ-πη καπνού στροβιλιζόταν πάνω από μια τρύπα στην οροφή, σαν καλοκά-γαθος καπνός καμινάδας. Τα καφετιά τούβλα του κτιρίου είχαν καλυφθεί από καπνιά και νερό.

Ο Αδελφός Ελάια, σκέφτηκε ο Τζιμ.

©

Ε Π Τ Α

Ο ιεροκήρυκας ήταν όρθιος πάνω σε ένα μικρό ξύλινο παγκάκι κρατώντας τη Βίβλο ψηλά στον αέρα και αγριοκοίταζε τον κόσμο π ο υ είχε μαζευτεί μπροστά τ ο υ . Ή τ α ν τουλάχιστον δεκαπέντε είκοσι άτομα στο πεζοδρόμιο μπροστά α π ό το χώρο του ροντέο και τον χάζευαν συνεπαρμένοι . Ό λ ο ι τους περνούσαν α π ό κει στο δρόμο για το σπίτι, αλλά είχαν όλοι σταθεί μόλις άκουσαν το ήχο της φωνής του.

«Το κακό είναι ανάμεσά σας ΤΩΡΑ!» ούρλιαζε ο ιεροκήρυκας χειρονο-μώντας προς το πλήθος με τη Βίβλο του. Χαμογέλασε πονηρά και έσκυψε στο παγκάκι. «Όχι, μην προσποιε ίστε ότι αυτό σας προκαλεί έκπληξη. Για-τί δεν νιώθετε έκπληξη. ΑΥΤΟΣ είναι εδώ τώρα και το ξέρετε. ΕΣΕΙΣ έχε-τε πάρε δώσε με Αυτόν!» Ο ιεροκήρυκας όρθωσε το ανάστημά του και έδει-ξε ένα νεαρό με μακριά μαλλιά π ο υ έπινε Κόκα Κόλα.

«Αει γαμήσου», ε ίπε κουρασμένος ο νεαρός. Σήκωσε το μεσαίο δάχτυ-λο του χεριού του στη χαρακτηριστική άσεμνη χειρονομία καθώς έφευγε. Κάποιοι από το συγκεντρωμένο πλήθος χαχάνισαν.

«Ναι, γελάστε τώρα», ε ίπε ο ιεροκήρυκας. «Δεν θα υπάρχει καιρός για γέλια όταν ο Σατανάς θα διεκδικήσει τη γη και θα τριγυρνάει ανάμεσα στους υπηκόους του! Επειδή, ναι, αυτό σκοπεύει να κάνει. Θα κατακτήσει αυτή τη γη και όλα όσα βρίσκονται πάνω της και θα την κάνει παιδ ική χαρά του, προσωπικό του παράρτημα της κόλασης!»

Κάποιος στο π λ ή θ ο ς έπνιξε ένα γελάκι. Ο ιεροκήρυκας κοίταξε π ρ ο ς τον ουρανό, τεντώνοντας το λαιμό του

καθώς έστρεφε το π ρ ό σ ω π ο του προς τους αιθέρες. « Ω Κύριε, γιατί τους έδωσες νου, αφού δεν τον χρησιμοποιούν για να σκέφτονται; Γιατί τους έδω-σες οφθαλμούς , αφού δεν τους χρησιμοποιούν για να δουν;» Ξαφνικά πή -δηξε από το παγκάκι, κουνώντας τη Βίβλο π ο υ είχε στο χέρι του. Ο κόσμος έκανε ένα βήμα πίσω σοκαρισμένος. Τα μαύρα μάτια του ιεροκήρυκα έκαι-

γαν με παρανοϊκή, φλογερή ένταση. «Ο Άρχων του σκότους έχει ξανάρ-θε ι .Ήρθε σε αυτήν την πόλη και νικήθηκε!» Κοίταξε τα πρόσωπα μπρο-στά του. «Είναι η πίστη σας αρκετή για να τον νικήσετε και αυτή τη φορά; Είστε πρόθυμοι να πολεμήσετε στο πλευρό του Κυρίου ή θα κάτσετε να πεθάνετε και να παραδώσετε τις ψυχές σας στα νύχια του Σατανά;»

Μια τρομαγμένη γυναίκα που στεκόταν μπροστά έβγαλε ένα δολάριο από το πορτοφόλι της.

«Δεν θέλω τα χρήματά σας!» ούρλιαξε ο ιεροκήρυκας και χτύπησε το χέρι της, στέλνοντας το χαρτονόμισμα στο έδαφος. «Θέλω το λόγο σας. Ο Κύριος σάς έχει δώσει το λόγο Του, εσείς θα Του δώσετε το δικό σας; Θα υποστηρίξετε την πίστη σας; Θα παλέψετε ενάντια στις δυνάμεις του κα-κού;» Κοίταξε έντονα τη γυναίκα π ο υ του είχε προσφέρει χρήματα. «Εσύ», είπε. «Ο γιος σου πολεμάει στο πλευρό του Σατανά. Είναι χαμένος».

Η γυναίκα χλόμιασε. «Δεν.. .δεν έχω γιο», τραύλισε. Αλλά ο ιεροκήρυκας ήδη προχωρούσε μέσα στο πλήθος αγγίζοντας κά-

ποιους. «Η γυναίκα σου πέθανε στη γέννα», είπε σε ένα γέρο. «Ανέβηκε στην αγκαλιά του Κυρίου. Η κόρη σου καίγεται στα καζάνια της κόλασης». Κοίταξε έναν άλλο άντρα. «Εσύ μπορείς να διαλέξεις σε ποια πλευρά θα τα-χθείς», δήλωσε.

«Πώς τα ξέρεις όλα αυτά;» πετάχτηκε μια δύσπιστη φωνή. «Τι σε κάνει να νομίζεις ότι πρέπει να σε ακούσουμε;»

«Είναι γραμμένο στη Βίβλο», είπε δυνατά ο ιεροκήρυκας. «Ο παντοδύ-ναμος Θεός έχει προφητέψει». Κοίταξε γύρω του. «Όλα αυτά έχουν συμ-βεί ξανά», επανέλαβε «και αν οι προσπάθειές μας είναι επιτυχημένες στη μάχη με τον αντίπαλο, θα συμβούν ξανά. Και ξανά. Ο Σατανάς εκδιώχθη-κε για όλη την αιωνιότητα από το μεγαλείο της παρουσίας του Κυρίου και ποτέ δεν θα εγκαταλείψει τις προσπάθειες να σφετεριστεί την εξουσία του Θεού. Ο Σατανάς συγκεντρώνει το στρατό του και θα χρησιμοποιήσει το στρατό αυτό για να πολεμήσει τις δυνάμεις του καλού».Έκανε πίσω ανά-μεσα στο πλήθος και πήδηξε πάλι στο παγκάκι. «Δεν έχουμε χρόνο για δια-φωνίες και αντιπαραθέσεις. Θα ταχθείτε με το μέρος του Θεού ή εναντίον Του. Πέρασε ο καιρός για τους αναποφάσιστους. Το κακό είναι εδώ, έτοι-μο να χτυπήσει!»

Το πλήθος έμεινε σιωπηλό. Ο ιεροκήρυκας έκλεισε τα μάτια του και άρχισε να λικνίζεται. «Και οι

αστραπές θα γίνουν κόκκινες, σηματοδοτώντας τον ερχομό του αντιπά-λου», έψαλλε. «Θα έρθουν μύγες, θα γίνουν σεισμοί». Σταμάτησε να μιλά-ει και κοίταξε σιωπηλός το πλήθος. Πήδηξε κάτω από το παγκάκι και, χω-ρίς λέξη, σήκωσε τη βαλίτσα του από το έδαφος δίπλα του και περπάτησε

φ αποφασιστικά ανάμεσα από τον κόσμο. Συνέχισε να προχωράει στο δρό-μο, χωρίς να κοιτάξει πίσω του.

Στο παγκάκι είχε αφήσει μια στοίβα από φυλλάδια θρησκευτικού πε-ριεχομένου.Ένας άντρας προχώρησε διστακτικά και πήρε ένα. «Μακάριοι οι γενναίοι», ανακοίνωνε ο τίτλος «ότι αυτοί είναι οι στρατιές τον Θεού».

φ

Ο Κ Τ Ω

Ο Πιτ Κινγκ καθόταν σε μια μεταλλική περιστρεφόμενη καρέκλα μπροστά στο ταμπλό του τηλεφωνικού κέντρου με τα πόδια του πάνω στον πάγκο. Κοί-ταζε τα λαμπάκια π ο υ αναβόσβηναν τυχαία στον πίνακα και αναρωτιόταν γιατί άναβαν, αφού κανείς δεν έπαιρνε τηλέφωνο. Ποτέ δεν θα τα κατάφερ-νε να καταλάβει πώς δούλευαν αυτά τα αναθεματισμένα πράγματα.

Ο Τζάντσον ήρθε από το βάθος, από την τουαλέτα, κουμπώνοντας τη ζώνη του .Έγνεψε στον Πιτ. «Έχει μείνει κανένα ντόνατ;»

Ο Πιτ τού πέταξε μια τσαλακωμένη άσπρη χαρτοσακούλα. «Λίγα». Ο Τζάντσον έβγαλε έξω ένα μισοφαγωμένο ντόνατ και ένα μικρό κομ-

μάτι ζαχαρωτού. Τα ξανάβαλε στη σακούλα και την πέταξε αηδιασμένος στον Πιτ. «Αυτά είναι όλα κι όλα; Τα άλλα τα 'φαγες;»

«Σου φύλαξα δύο». «Δύο κομμάτια π ο υ δάγκωσες». Ο Πιτ γέλασε. «Δεν τα δάγκωσα/Εκοψα ένα κομμάτι με το χέρι μου. Τι

φλώρος!» «Δεν μας χέζεις π ο υ είμαι φλώρος. Απλώς δεν θέλω να κολλήσω AIDS».

Ο Τζάντσον τράβηξε την καρέκλα από το γραφείο της Ρίτα και κάθισε, βά-ζοντας τα πόδια του στο ξύλο, και έγειρε την καρέκλα πίσω στα δυο της πό-δια .Έδειξε τον τηλεφωνικό πίνακα. «Είχαμε τίποτα;»

Ο Πτι κούνησε το κεφάλι του αρνητικά. «Ήσυχη νύχτα». «Λοιπόν τι ε ίπε ο μαλάκας από το Φοίνιξ;» «Ο ΜακΦάρλαντ; Τίποτα καινούργιο. Νομίζω ότι οι μπάτσοι της πολι-

τείας ενδιαφέρονται περισσότερο για το Βάλεϊ παρά για μας εδώ πέρα». «Αυτά είναι μαλακίες. Εδώ έχουν συμβεί περισσότερα πράγματα». Ο Πιτ γέλασε. «Τι λες τώρα; Διαγωνισμό κάνουμε; Εντάξει, σίγουρα έχουν

συμβεί περισσότερα εδώ από ό,τι εκεί, αλλά σκέφτονται ότι το Φοίνιξ εί-ναι μεγαλύτερο, θα είναι π ιο εύκολο να κρυφτεί κανείς εκεί. Εδώ πάνω θα προσέχαμε αμέσως έναν ξένο, η πόλη είναι π ο λ ύ μικρή».

«Ένα ξένο, ε; Κατέληξαν ότι είναι ένα άτομο τελικά;» «Μην παίζεις με τις λέξεις, γαμώτο. Ξέρεις τι εννοώ. Πιστεύουν ότι ο

ένοχος ή οι ένοχοι βρίσκονται στην περιοχή του Φοίνιξ, εντάξει; Εστιά-ζουν τις προσπάθειές τους στο Βάλεϊ. Ο ΜακΦάρλαντ μένει εδώ, αλλά ο Ραλφς θα δουλεύει στην υπόθεση και εδώ και στο Φοίνιξ».

«Τι μαλακίες! Του μίλησες για τον ιεροκήρυκα; Πώς τον λένε;» «Ελάια κάτι. Ναι, του μίλησα. Είπε ότι θα μιλήσει στον Ουίλσον γι' αυ-

τό, αλλά ο ίδιος δεν μπορεί να πάρει κάποια απόφαση. Είπε ότι θα του έλε-γε για τη φωτιά σήμερα το απόγευμα επίσης, αν και πιστεύει ότι αυτή η τε-λευταία φωτιά είναι εντελώς άσχετη με τα υπόλοιπα.Έχει κολλήσει ότι όλα ξεκινάνε απ ' το Φοίνιξ».

«Σκατά». Ο Πιτ ανασήκωσε τους ώμους του. «Έτσι είναι η ζωή». Ο Τζάντσον κατέβασε τα πόδια του στο πάτωμα και έβγαλε μια τσίχλα

απ ' την τσέπη του πουκαμίσου του. Την ξετύλιξε αργά. «Πες μου την αλή-θεια. Πιστεύεις ότι ήταν καλή ιδέα π ο υ καλέσαμε εδώ αυτούς τους τύ-πους;»

Ο Πιτ σκέφτηκε μια στιγμή. «Δεν ξέρω», παραδέχτηκε. «Έτσι νόμιζα στην αρχή, αλλά δεν φαίνεται να κάνουν κάτι παραπάνω από μας. Υποτί-θεται ότι θα συνεργάζονταν μαζί μας στις έρευνες, αλλά φέρονται σαν να είμαστε οι επαρχιώτες δούλοι τους ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων».

«Πες το ψέματα». «Νομίζουν ότι, επειδή δουλεύουμε σε μια μικρή πόλη και όχι στη με-

γαλούπολη, είμαστε άσχετοι και δεν μπορεί κανείς να μας εμπιστευτεί μια έρευνα».

Ο Τζάντσον γέλασε. «Μάλιστα. Βλαχόμπατσοι, να πούμε». Ο Πιτ κούνησε το κεφάλι του. «Δεν ξέρω». Στράφηκε και κοίταξε τα

φωτάκια στον τηλεφωνικό πίνακα, που αναβόσβηναν χωρίς προφανή λό-γο. Πίσω του άκουσε τον Τζάντσον να σέρνει την καρέκλα του στο πάτω-μα και να αρπάζει τη σακούλα με τα ντόνατ. Κοίταξε τα φωτάκια για ένα λεπτό σκεφτικός και έπειτα γύρισε πάλι. Ο Τζάντσον έτρωγε το τελευταίο κομμάτι από το μισοφαγωμένο ντόνατ, γλείφοντας τη ζάχαρη από τα δά-χτυλά του. Δεν ήξερε πώς να ξεκινήσει αυτό π ο υ ήθελε να πει και παραλί-γο να ξαναγυρίσει από την άλλη, αλλά μάζεψε το κουράγιο του και ξερό-βηξε για να καθαρίσει το λαιμό του. «Τζαντ;» είπε.

Ο Τζάντσον σήκωσε το βλέμμα του. «Ναι;» «Πρόσεξες τ ίποτα. . . παράξενο σε όλα αυτά;» «Τι εννοείς παράξενο;» «Ξέρεις μωρέ, παράξενο».

«Εννοείς σαν εκείνες τις παράξενες μικρές πατημασιές στο αίμα στο σπίτι εκείνου του αγρότη;»

Ο Πιτ ένευσε ξαναμμένος. «Ακριβώς!» «Όχι δεν τις πρόσεξα». «Έλα τώρα. Σοβαρέψου. Ξέρεις τι θέλω να πω. Ξέρεις ότι δεν έχουμε να

κάνουμε με μια συνηθισμένη έρευνα». Ο Τζάντσον συμφώνησε απρόθυμα. Αφησε κάτω τη χαρτοσακούλα.

«Ναι», είπε αργά. «Ναι, το ξέρω. Δεν μου αρέσει, αλλά το ξέρω». Αναστέ-ναξε. «Βλέπω πράγματα, ακούω πράγματα, σκέφτομαι πράγματα και προ-σεύχομαι στο Θεό να εξαφανιστούν».

«Τι είδες;» Ο Τζάντσον έμεινε αμίλητος για μια στιγμή. «Τις πατημασιές», είπε τε-

λικά. Κοίταξε τον Πιτ. «Τις είδες και συ τις πατημασιές, έτσι δεν είναι;» Ο Πιτ έγνεψε καταφατικά. «Όλοι τις είδαμε τις πατημασιές. Γιατί λοιπόν κάναμε όλοι ότι δεν τις εί-

δαμε; Γιατί κανείς δεν είπε τίποτα; Γιατί δεν το είπαμε στον Τζιμ;» Κούνησε το κεφάλι του. «Χριστέ μου. Την περασμένη βδομάδα, αμέσως μετά που άρ-χισαν όλα αυτά, ο Τζιμ βγήκε τρέχοντας από το γραφείο του με το όπλο στο χέρι. Ή τ α ν χεσμένος από το φόβο του. Φαινόταν στο πρόσωπο του. Ερχό-μουν από δω και έπεσε πάνω μου στο διάδρομο, με έριξε κάτω. Είπε ότι εί-χε δει κάτι, κάτι παράξενο, να τρέχει στο διάδρομο. Του είπα ότι μάλλον έφταιγε η κούραση». Γέλασε πικρόχολα. «Χριστέ μου, η. . . κούραση».

«Πιστεύεις ότι στ' αλήθεια είδε κάτι;» «Που να πάρει, κι εγώ το είδα το γαμημένοΓΕτρεχε γρήγορα και κρυβόταν

στις σκιές. Ξέρεις πόσο χάλια είναι ο φωτισμός εκεί πίσω το βράδυ. Αλλά κατάφερα να δω ότι ήταν περ ίπου στο μέγεθος ενός σκύλου. Δεν είχε τρί-χωμα, ήταν ροζ και έτρεχε στα τέσσερα μουρμουρίζοντας μόνο του. Το εί-δα μόλις έφυγε ο σερίφης. Αμέσως μετά! Ο σερίφης έστριψε στη γωνία και εκείνο έτρεξε προς την άλλη μεριά του δ ιαδρόμου/Επρεπε να είχα φωνά-ξει τον Τζιμ, αλλά δεν τον φώναξα. Το αγνόησα, προσπάθησα να το βγάλω από το μυαλό μου, να κάνω ότι δεν το είδα».

Ο Πιτ ένευσε. «Ξέρω τι εννοείς. Και εγώ είδα εκείνες τις πατημασιές. Γαμώτο, ήταν το πιο παράξενο πράγμα π ο υ είδα στη ζωή μου. Τι νομίζεις πως ήταν;»

Ο Τζάντσον κούνησε αργά το κεφάλι του. «Δεν ξέρω και δεν νομίζω ότι θέλω να μάθω».

«Και εκείνα τα πτώματα; Των αγροτών και της οικογένειας του παπά. Θέ-λω να πω, όλοι κάνουμε σαν να μην έγινε τίποτα, σαν να είναι κάτι π ο υ βλέπουμε κάθε μέρα, σαν να έχουμε εκπαιδευτεί να τα βγάζουμε πέρα με

τέτοια σκατά, αλλά εγώ ξέρω ότι δεν με εκπαίδευσαν για τίποτα τέτοιο. Δεν έχω ξαναδεί κάτι παρόμοιο στη ζωή μου. Και ποτέ μου δεν πίστεψα ότι θα έβλεπα, εκτός από τις ταινίες δηλαδή».

«Κι εγώ το ίδιο», είπε απαλά ο Τζάντσον. Ο Πιτ σηκώθηκε κι άρχισε να βηματίζει πάνω κάτω. «Και ο κόσμος στην

πόλη μιλάει. Τους ακούω. Στα μαγαζιά, στο βενζινάδικο, στα εστιατόρια. Ξέρουν ότι τα πράγματα δεν είναι φυσιολογικά εδώ πέρα. Οι άνθρωποι τα μυρίζονται κάτι τέτοια και ξέρουν ότι κάτι παράξενο συμβαίνει. Πολλοί μι-λάνε για τον ιεροκήρυκα, εκείνον τον Ελάια. Λένε ότι κάνει προβλέψεις, ότι τους προειδοποιεί για όσα πρόκειται να συμβούν». Σταμάτησε να περ-πατάει και κάρφωσε το βλέμμα του στο διάδρομο π ο υ οδηγούσε στο πίσω μέρος του κτιρίου. Τα φώτα ήταν σβηστά εκεί πίσω και ο διάδρομος είχε χαθεί στο σκοτάδι. Ο Πιτ ανατρίχιασε. «Κάτι συμβαίνει εδώ πέρα, αλλά να με πάρει ο διάολος αν ξέρω τι».

«Ούτε εγώ ξέρω. Και δεν νομίζω πως θέλω να μάθω». Ο Τζάντσον πή-ρε τη χαρτοσακούλα και έβγαλε το τελευταίο κομμάτι ζαχαρωτό.

«Δεν έχεις ούτε καν την περιέργεια να μάθεις;» «Και βέβαια. Αλλά δεν πρόκειται να κάνω τίποτα γι' αυτό». Χαμογέλα-

σε στον Πιτ με μισή καρδιά. «Δεν είναι δική μου δουλειά». Ο Πιτ γύρισε στη θέση του και σωριάστηκε στη μεταλλική καρέκλα, με

τα μάτια του να εστιάζουν στα λαμπάκια που αναβόσβηναν στον τηλεφω-νικό πίνακα. «Σωστά», είπε.Έμεινε να κοιτάει επίμονα τα λαμπάκια. «Σω-στά».

Ε Ν Ν Ι Α

Ο Δρ. Ουάτερσον έσκισε τα αντίγραφα από τα αποτελέσματα των εξετά-σεων και τα πέταξε αηδιασμένος στην άλλη άκρη του δωματίου. Τα τσα-λακωμένα χαρτιά έπεσαν πολύ μακριά από εκεί π ο υ στόχευσε στον απέ-ναντι τοίχο και προσγειώθηκαν στη μέση της μοκέτας. Ο Ουάτερσον πή-ρε το φλασκί με το ουίσκι που βρισκόταν δίπλα στο δεξί του αγκώνα και ήπιε μια γενναία, θεραπευτική γουλιά.

Τίποτα. Τα αποτελέσματα των εξετάσεων έδειχναν ότι δεν υπήρχε κανέ-να πρόβλημα με το νερό από τα Πηγάδια του Τζερόνιμο. Αν μη τι άλλο, το νερό ήταν καθαρότερο, καλύτερο από το συνηθισμένο. Καθόλου χημικά, ξέ-να σώματα σχεδόν καθόλου, μόνο λίγα ανιχνεύσιμα μεταλλικά στοιχεία.

Τι στο διάολο έφταιγε λοιπόν; Έ π ρ ε π ε να υπάρχει ένας κοινός παρονομαστής, κάτι π ο υ να συνέδεε

την Τζούλι Καμπέλ, την Τζίνι Κούπερ, τη Σούζαν Στράτφορντ και πιθανό-τατα και τη γηραιά κυρία Πέρι. Τι θα μπορούσε να είναι όμως; Δεν ήταν το νερό. Οι π ιθανότητες να φταίει κάποια τροφή ήταν μηδαμινές ως ανύ-παρκτες. Θα μπορούσαν να έχουν εκτεθεί σε τίποτα επικίνδυνα απόβλη-τα που μεταφέρθηκαν μέσω Ράνταλ; Πιθανόν. Αν και η διαδρομή ήταν μα-κρύτερη, πολλά φορτηγά προτιμούσαν να περνάνε μέσα από το Ράνταλ, όταν μετέφεραν φορτία από το Φοίνιξ στο Πρέσκοτ ή το Φλάγκσταφ για να αποφύγουν τους σταθμούς ελέγχου βάρους και φορτίου στη λεωφόρο Μπλακ Κάνιον. Και ποιος ξέρει τι μετέφεραν αυτά τα φορτηγά; Ποιος ξέ-ρει τι είδους ουσίες κουβαλούσαν;

Ο Ουάτερσον ήπιε άλλη μια γουλιά από το φλασκί του. Συνειδητοποί-ησε ότι πιανόταν από το τίποτα. Αν είχαν υπάρξει κάποια ασυνήθιστα χη-μικά στο αίμα κάποιας από τις γυναίκες θα είχαν φανεί στις εξετάσεις αί-ματος. Δεν φαινόταν να υπάρχει κανένα οργανικό πρόβλημα με τις γυναί-κες εκείνες, με την π ιθανή εξαίρεση της κυρίας Πέρι. Ό μ ω ς προφανώς υπήρχε κάποιο πρόβλημα. Κάποιο απαίσιο πρόβλημα.

Έ π ρ ε π ε να το παραδεχτεί: τα είχε χαμένα. Αλλά τουλάχιστον κάτι καλό είχε βγει από όλα αυτά -ο ι πιθανότητες

να πηγαίνει κάτι στραβά με την εγκυμοσύνη της Μαρίνας Λιούις είχαν μει-ωθεί στο ελάχιστο.

Ο Ουάτερσον άνοιξε το συρτάρι του γραφείου του και έβγαλε έξω τις φω-τογραφίες που είχε βγάλει στα μωρά από τις αποβολές, πριν την νεκροψία. Τα μισοσχηματισμένα, σκεπασμένα με βλέννες μάτια του εμβρύου της Τζού-λι Καμπέλ τον κοίταζαν χωρίς να τον βλέπουν. Στην επόμενη φωτογραφία τα ερπετόμορφα χέρια του πρόωρου βρέφους ήταν σφιγμένα σε γροθιές.

Ο Ουάτερσον άφησε τις φωτογραφίες και ήπιε άλλη μια γουλιά ουίσκι. Χρειαζόταν κουράγιο/Επρεπε να πάρει τηλέφωνο κάθε μια από τις γυναί-κες εκείνες και να τους πει τι είχε βρει .Ή μάλλον τι δεν είχε βρει.

Ανακάτεψε γρήγορα τις φωτογραφίες και το μάτι του έπεσε στο φρικα-λέο πρόσωπο του βρέφους της Τζόνι Κούπερ. Το απαλό άτριχο μέτωπο ήταν ζαρωμένο, συνοφρυωμένο και το στόμα ήταν συσπασμένο σε μια απαί-σια γκριμάτσα. Τα μάτια, κάτασπρα, χωρίς ίριδες ούτε κόρες, καρφώθηκαν στα δικά του και τον έκαναν να ανατριχιάσει. Άφησε τις φωτογραφίες στο γραφείο του.Ήταν απίστευτο, κι όμως το μικροσκοπικό έμβρυο έμοιαζε θυ-μωμένο, εξαγριωμένο.

Ο Ουάτερσον σήκωσε το τηλέφωνο και σχημάτισε τον πρώτο αριθμό.

Η Τζόνι Κούπερ κοιτούσε μέσα στο σκοτάδι του καθιστικού αφήνοντας το τηλέφωνο να χτυπάει χωρίς να το σηκώνει. Από το υπνοδωμάτιο, ο Σταν φώναξε θυμωμένα «Τι θα γίνει, θα το σηκώσεις;»

Δεν του απάντησε. «Γάμα το, λοιπόν!» Το τηλέφωνο χτύπησε άλλες τρεις φορές, έπειτα σταμάτησε. Η Τζόνι κα-

θόταν ακίνητη. Οι κουρτίνες στο δωμάτιο ήταν κλειστές, το ίδιο και τα φώ-τα. Δεν μπορούσε να δει τίποτα. Κι όμως κοίταζε επίμονα το σκοτάδι, αφου-γκραζόταν, σκεφτόταν. Άκουγε τον Σταν να τα σπάει στην κρεβατοκάμα-ρα, να ξεσπάει τα νεύρα του σε όποιο άψυχο αντικείμενο έβρισκε μπροστά του. Είχαν άλλον έναν καυγά απόψε ή, μάλλον, άλλη μια μάχη στο συνεχι-ζόμενο πόλεμο τους.Ήξερε ότι κανονικά έπρεπε να την πειράζει, αλλά για κάποιο λόγο δεν την ένοιαζε.

Καθόταν, κοίταζε και σκεφτόταν και μετά από λίγο ο Σταν έκλεισε την τηλεόραση. Λίγο μετά άκουγε τη ρυθμική κανονική αναπνοή του - τ ο ν εί-χε πάρει ο ύ π ν ο ς - δυνατή στο σιωπηλό άδειο σπίτι. Παρόλο που ήξερε ότι η ίδια δεν ε&ε κανένα πρόβλημα υγείας, ποτέ δεν είχε ξεπεράσει την απώλεια του μωρού της. Ακόμα την επηρέαζε. Το σκεφτόταν

συνέχεια, μελαγχολούσε, θρηνούσε μέσα της. Αντιλαμβανόταν ότι το να σκέ-φτεται διαρκώς αυτό το θέμα είχε επιπτώσεις στο γάμο της, στη δουλειά της, στις συναναστροφές της, αλλά δεν μπορούσε να κάνει τίποτα γι' αυτό. Δεν έλεγχε καθόλου την κατάσταση. Είχε χάσει την επαφή με τον κόσμο γύρω της.

Ή τ α ν ανόητο, το ήξερε. Αποβολές συνέβαιναν όλη την ώρα. Δεν ήταν το τέλος του κόσμου. Εξάλλου μπορούσε να κάνει ένα άλλο μωρό. Δεν εί-χε κανένα οργανικό πρόβλημα, ούτε εκείνη ούτε ο Σταν. Θεωρητικά μπο-ρούσαν να κάνουν ένα σωρό παιδιά.

Ό μ ω ς δεν μπορούσε να ξεχάσει αυτό το παιδί. Ο Σταν Τζούνιορ, σκέ-φτηκε. Θα τον έβγαζαν Σταν Τζούνιορ.

Μέχρι π ο υ μερικές φορές, στη μέση της νύχτας, άκουγε το μωρό να κλαίει, να κλαίει...

Από την κρεβατοκάμαρα ακούστηκε ο ήχος από κάτι βαρύ που αναπο-δογύρισε. Μια λάμπα. Ακουσε το γυαλί να σπάει, μετά ένα δυνατό γδούπο. Μα τι έκανε επιτέλους ο Σταν εκεί μέσα, γκρέμιζε το δωμάτιο;Ήξερε ότι έπρεπε να πάει να δει τι γινόταν, αλλά δεν μπορούσε να κάνει τον εαυτό της να σηκωθεί.Έτσι έμεινε σιωπηλή να κοιτάει το κενό και να αφουγκράζεται.

Ακούστηκε μια πνιχτή κραυγή πόνου. Και το κλάμα ενός μωρού. Η Τζόνι σηκώθηκε, η καρδιά της χτυπούσε σαν τρελή. Ο ήχος ξανα-

κούστηκε και η Τζόνι έτρεξε στο διάδρομο π ο υ έβγαζε στο υπνοδωμάτιο. Η λάμπα ήταν πεσμένη στο πάτωμα. Το δωμάτιο ήταν σκοτεινό. Το μόνο φως ήταν η διάχυτη λάμψη από το παράθυρο της πόρτας του μπάνιου. Κοί-ταξε μέσα στο δωμάτιο. «Σταν;» είπε απαλά.

Κάτι μικρό και μαλακό τρίφτηκες στο πόδι της κι ένιωσε ένα ρίγος συ-γκίνησης και προσδοκίας να την διαπερνάει. Έσκυψε στο ένα γόνατο και άπλωσε και τα δυο της χέρια. Τα δάχτυλά της άγγιξαν δέρμα που ήταν κρύο και γλιστερό. Στο μισόφωτο είδε κάτι ροδαλό κολλημένο πάνω της. Ο Σταν Τζούνιορ; Απλωσε τα χέρια της να το πιάσει και ενστικτωδώς το τράβηξε πά-νω της, το έσφιξε στο στήθος της στα τυφλά.

Ένας καυτός πόνος την μαστίγωσε, καθώς μικροσκοπικά δόντια την δά-γκωναν δυνατά και μικροσκοπικά νύχια χώνονταν στο δέρμα της. Προ-σπάθησε να σπρώξει μακριά το μικρό πλάσμα, αλλά εκείνο κρατήθηκε σφι-χτά πάνω στο στήθος της, σκίζοντας το δέρμα της. Η Τζόνι έπεσε μπρο-στά, ουρλιάζοντας, νιώθοντας το αίμα να τινάζεται από την πληγή της. Αλλα δύο σαγόνια δάγκωσαν το γυμνό δέρμα της γάμπας της.

Η τελευταία της σκέψη, πριν ο πόνος τα σβήσει όλα, ήταν ασυνάρτη-τη. Είμαστε πολύ μακριά από την πόλη. Κανείς δεν θα μας ακούσει να πε-θαίνουμε.

φ

Δ Ε Κ Α

Το φορτηγό έστριψε από τη Μέιν στην Ολντ, με τα κασόνια της Πέπσι να γλιστράνε ελαφρά στο μεταλλικό πάτωμα της καρότσας, να χ τ υ π ο ύ ν ελα-φρά στο πλάι, καθώς ο Μ π ρ α ν τ έστριψε δυνατά το τιμόνι προσπαθώντας να πάρει μαλακά τη στροφή. Το φορτηγό προχώρησε ευθεία και πέρασαν το πάρκο με κατεύθυνση τα μαγαζιά στο βόρειο άκρο της πόλης . Ξαφνικά ο Μ π ρ α ν τ έσκυψε μπροστά και κοίταξε μέσα από το βρώμικο τζάμι του παρμπρίζ , αλληθωρίζοντας στον πρωινό ήλιο. «Τι 'ναι αυτό γαμώ το κε-φάλι μου;»

Σταμάτησε το φορτηγό μπροστά στο πάρκινγκ δ ίπλα στο κτίριο της Εθνικής Τράπεζας Βάλει. Κόσμος ήταν συγκεντρωμένος στο πάρκινγκ, ο ένας κοντά στον άλλο, στραμμένοι προς το κτίριο, εκείνοι π ο υ ήταν πίσω έσπρω-χναν τους μπροστινούς και τέντωναν τους λαιμούς τους σαν να προσπα-θούσαν να δουν κάτι. Ο Γκόρντον κοίταξε τον Μπραντ . «Γιατί σταμάτησες; Θες να πας να δεις τι γίνεται;»

Ο Μπραντ έβγαλε το καπελάκι με το σήμα της Πέπσι, το πέταξε στη θέ-ση δ ίπλα του και πέρασε τα δάχτυλά του στα μαλλιά του σε μια προσπά-θεια να τα χτενίσει. «Δεν βλέπεις κάθε μέρα κάτι τέτοιο», απάντησε. «Πρέ-πει να είναι πενήντα, εξήντα άτομα μαζεμένα εκεί πέρα».

Πήδηξαν έξω από το φορτηγό και άρχισαν να π ε ρ π α τ ά ν ε στο πεζοδρό-μιο προς το συγκεντρωμένο πλήθος . Μπορούσαν να ακούσουν την καθα-ρή φ ω ν ή ενός ρήτορα, δ υ ν α τ ή ακόμη και χωρίς μ ικρόφωνο . Ο κόσμος έσπρωχνε π ρ ο ς τα εμπρός , ακούγοντας προσεκτ ικά, π ρ ο σ π α θ ώ ν τ α ς να δουν τον ομιλητή.

«Ο Σατανάς κυνηγά τα μικρά γιατί είναι ΑΔΥΝΑΜΑ! Δεν ΞΕΡΟΥΝ ότι εκτελούν τις εντολές του, απλά δεν το ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΟΥΝ! Είναι ΑΘΩΑ! Και η αθωότητα δεν είναι ΟΥΤΕ το καλό ούτε το κακό! Είναι η απουσία και των ΔΥΟ! Γι' αυτό η αθωότητα είναι τόσο εύκολο να διαφθαρεί, γι' αυτό η αθωότητα μπορε ί να γίνει τόσο ΑΜΑΡΤΩΛΗ! Δεν πρέπε ι να είμαστε ούτε

αθώοι ούτε αδαείς αν σκοπεύουμε να παλέψουμε με τον Σατανά! Πρέπει να είμαστε ΟΠΛΙΣΜΕΝΟΙ! Οπλισμένοι με τα όπλα της ΑΡΕΤΗΣ! Με το θείο λόγο του Κυρίου!»

Ο Μπραντ σταμάτησε πριν φτάσουν στα μισά της απόστασης από το πλήθος. Ακουσε για λίγο τη φωνή, έπειτα γέλασε δυνατά. Μερικά κεφάλια έξω έξω στον κύκλο του συγκεντρωμένου πλήθους γύρισαν και τον κοίτα-ξαν. «Νόμιζα πως θα είχε γίνει κάτι σημαντικό», είπε. «Δεν είναι παρά ένας ιεροκήρυκας π ο υ προσπαθεί να βρει κορόιδα. Πιθανότατα σχεδιάζει να τους μαζέψει το βράδυ σε καμιά σκηνή για να μιλήσει για τα κακά του σεξ, των ναρκωτικών και του ροκ». Έφτυσε στην άσφαλτο και έδειξε προς το φορτηγό. «Έλα. Πάμε να φύγουμε. Δεν μπορώ να κάθομαι να ακούω αυτές τις μαλακίες, έχουμε ένα σωρό δουλειές σήμερα».

Ο Γκόρντον σήκωσε το χέρι του. «Περίμενε», είπε. Είχε αρχίσει κιόλας να πηγαίνει μπροστά. «Θέλω να δω κάτι πρώτα».

Παρόλο π ο υ είχε μπει στον πειρασμό, ο Γκόρντον δεν είχε πει στον Μπραντ τίποτα για το επεισόδιο τις προάλλες με τη Μαρίνα και τον Αδελ-φό Ελάια. Ακουγε πίσω του τον Μπραντ να σέρνει τα πόδια του βαριεστη-μένα, τα τακούνια από τις καουμπόικες μπότες του να ξύνουν το χαλίκι. «Αρκετά άκουσες», είπε ο Μπραντ. «Πάμε».

Ο Γκόρντον τον αγνόησε και προχώρησε κι άλλο. «Στόχος του Σατανά είναι το χάος! Δεν θα σταματήσει προτού το πετύχει.

Σκοπεύει να ξηλώσει ΟΛΟΚΛΗΡΟ το έργο του Θεού. ΟΛΑ τα επιτεύγμα-τα του ανθρώπου και να φτιάξει το ΔΙΚΟ του κόσμο!Έναν κόσμο φαυλό-τητας, σκότους, αιώνιας νύχτας!»

Τη γνώριζε αυτή τη φωνή. Την είχε ακούσει μόνο μια φορά, και τότε ήταν πολύ πιο σιγανή, πολύ πιο απαλή, αλλά είχε την ίδια δαιμονισμένη ένταση, παλλόταν με τον ίδιο ρυθμό. Ανοιξε δρόμο ανάμεσα στο πλήθος, σπρώχνοντας με τους ώμους του γέρους άντρες και νεαρές γυναίκες, περ-νώντας πάνω από καροτσάκια με μωρά. Μέχρι που έφτασε μπροστά στον Αδελφό Ελάια.

Ο ιεροκήρυκας φορούσε το ίδιο γκρίζο κουστούμι π ο υ φορούσε και στο νοσοκομείο, τα κοντά μαλλιά του ήταν το ίδιο καλοχτενισμένα και γυάλι-ζαν από κάποιο παρασκεύασμα και στεκόταν πάνω σε ένα μικρό παγκάκι μπροστά στην τράπεζα, κρατώντας μια Βίβλο στο δεξί του χέρι. Πίσω του ο Γκόρντον έβλεπε τα πρόσωπα των ταμιών και των άλλων υπαλλήλων της τράπεζας κολλημένα στις γυάλινες πόρτες του κτιρίου. Ο Αδελφός Ελάια βημάτιζε, περπατούσε πάνω κάτω στο ξύλινο παγκάκι σαν θηρίο στο κλου-βί. Κάπου κάπου σταματούσε και έδειχνε μελοδραματικά με τη Βίβλο του κάποιον από το πλήθος, ο τόνος της φωνής του υψωνόταν με θέρμη. Το φως

του ήλιου έλαμπε πάνω στο χρυσό σταυρό της καρφίτσας στη γραβάτα του. Ο Αδελφός Ελάια ξαφνικά έσκυψε χαμηλά και έδειξε μια νεαρή μητέ-

ρα π ο υ στεκόταν δίπλα στο κοριτσάκι της. Μόλις είδε τον Γκόρντον, σώ-πασε και τα μαύρα μάτια του καρφώθηκαν στα δικά του. Η έκφραση στο πρόσωπο του έδειχνε τόσο φανατισμό, το βλέμμα του ήταν τόσο σκληρό και αποφασισμένο που ο Γκόρντον ένιωσε το θυμό που είχε αρχίσει να φου-ντώνει μέσα του να σβήνει και να μεταμορφώνεται σε φόβο.

Ο κόσμος σώπαινε περιμένοντας να ακούσει τον ιεροκήρυκα και αυτή τη φορά η φωνή του Αδελφού Ελάια ήταν μόλις πιο δυνατή από ψίθυρο όταν μίλησε. « Ταπεινωθείτε ουν υπό την κραταιάν χείρα τον Θεού, ίνα υμάς νψώση εν καιρώ. Πάοαν την μέριμναν υμών επιρρίψαντες επ' αυτόν, ότι μέλει περί υμών. Νήψατε, γρηγορήσατε· ο αντίδικος υμών διάβολος ως λέων ωρυόμενος περιπα-τεί ζητών τίνα καταπίη. Ω αντίστητε στερεοί τη πίστει, ειδότες τα αυτά των πα-θημάτων τη εν κόσμω υμών αδελφότητι επιτελείσθαι - Πέτρου 5:6».

Ο Γκόρντον τράβηξε το βλέμμα του για να αποφύγει εκείνα τα μαύρα μάτια π ο υ έκαιγαν, χωρίς να είναι σίγουρος για ποιο λόγο χτυπούσε τόσο άγρια η καρδιά του μες στο στήθος του. Από κάπου μακριά, από την άλλη πλευρά της πόλης, άκουγε το γνώριμο ήχο μιας σειρήνας. Κάποιος, συνει-δητοποίησε, κάποιος στην τράπεζα είχε καλέσει τον σερίφη. Κοίταξε πά-λι τον Αδελφό Ελάια και είδε ότι ο ιεροκήρυκας είχε καρφώσει το βλέμμα του πάνω του. Δεν είχε πει ούτε λέξη ακόμη και ψίθυροι απορίας είχαν αρ-χίσει να ακούγονται αμυδρά από το συγκεντρωμένο πλήθος. Ο Αδελφός Ελάια σήκωσε αργά τη Βίβλο του και έδειξε τον Γκόρντον. «Εσύ και η γυ-ναίκα σου δεν είστε αναμάρτητοι.'Εχετε αμαρτήσει στα μάτια του Θεού. Κι όμως ο Κύριος σας διάλεξε».

Η σειρήνα ακουγόταν όλο και πιο κοντά, έπειτα ξαφνικά σίγησε καθώς το περιπολικό σταμάτησε στο πάρκινγΚ. Ο Γκόρντον γύρισε και κοίταξε μαζί με τον άλλο κόσμο, αλλά δεν μπόρεσε να δει τίποτα, ήταν πολλά κε-φάλια στη μέση. Ακούστηκε ο ήχος μια πόρτας αυτοκινήτου π ο υ έκλεινε.

«Στην άκρη.Έλα Φλο, φύγε από τη μέση. Πρέπει να περάσω». Ο Γκόρ-ντον άκουσε την κουρασμένη, ελαφρώς ένρινη φωνή του Καρλ Τσμούρα, την ώρα π ο υ ο βοηθός προσπαθούσε να ανοίξει δρόμο ανάμεσα στο συ-γκεντρωμένο πλήθος. Στριμώχτηκε ανάμεσα σ' ένα γέρο και μια γυναίκα και έγνεψε απότομα στον Γκόρντον ενώ περνούσε. Ο Αδελφός Ελάια εξακο-λουθούσε να στέκεται ακίνητος πάνω στο παγκάκι του κοιτάζοντας επί-μονα τον Γκόρντον.

Οι διπλές γυάλινες πόρτες της τράπεζας άνοιξαν και ο Ντέλμοντ Ραντ, ο μικρόσωμος, ίδιος νυφίτσα, διευθυντής της, βγήκε με επισημότητα έξω, ακολουθούμενος από τρεις τέσσερις ταμίες. «Αυτός ο άντρας καταπατεί

παράνομα το χώρο, διαταράσσει την κοινή ησυχία και εμποδίζει την επι-χείρησή μου», είπε στο βοηθό του σερίφη. «Συλλάβετε τον».

Ο Τσμούρα τον κοίταξε με συγκατάβαση. «Ας δούμε πρώτα αν θα γίνει μήνυση, εντάξει Ντελ;» Γύρισε να κοιτάξει τον ιεροκήρυκα π ο υ στεκόταν ακόμα στο παγκάκι και η έκφρασή του έγινε πιο έντονη. Το χέρι του γλί-στρησε στον υποκόπανο του γκλομπ του. «Εντάξει, κύριε», είπε. «Ποιο εί-ναι το όνομά σας;»

«Αδελφός Ελάια». Στο άκουσμα του ονόματος εκείνου ο Τσμούρα πάγωσε/Εριξε ένα γρή-

γορο βλέμμα στον Γκόρντον, έπειτα προχώρησε μπροστά. «Πολύ φοβάμαι ότι πρέπει να σας συλλάβω, κύριε. Πρέπει να με ακολουθήσετε». Το χέρι του έκλεισε γύρω από το γκλομπ του, έτοιμο να το χρησιμοποιήσει.

Ο Αδελφός Ελάια έγνεψε με προσήνεια, σαν να ενέκρινε απόλυτα την πρόταση του βοηθού, αλλά τα μάτια του δεν έχασαν τίποτα από τη σκοτεινή φλογερή τους ένταση. Κατέβηκε από το παγκάκι και πρότεινε τα χέρια του, δίνοντας τους καρπούς του στο βοηθό. «Δεν θα μου βάλετε χειροπέδες;»

Ο Τσμούρα κούνησε το κεφάλι του αρνητικά. «Δεν χρειάζεται. Απλώς ακολουθήστε με στο αυτοκίνητο».

Το πλήθος χωρίστηκε στα δύο για να τους αφήσει να περάσουν και αμέ-σως μετά άρχισε να διαλύεται. Κάποιοι ακολούθησαν το βοηθό του σερί-φη και τον Αδελφό Ελάια, αλλά οι περισσότεροι σκορπίστηκαν αργά, επι-στρέφοντας σε ό,τι έκαναν πριν σταματήσουν για να ακούσουν τον ιερο-κήρυκα. Ο Γκόρντον έψαξε γύρω για τον Μπραντ και είδε ότι είχε κιόλας επιστρέψει στο φορτηγό. Ακούστηκε ένα ανυπόμονο κορνάρισμα όταν εί-δε τον Γκόρντον να διασχίζει το πάρκινγκ. Κατέβασε το παράθυρο. «Αντε, κούνα τον κώλο σουΓΕχουμε ήδη καθυστερήσει!»

Ο Γκόρντον ήθελε απεγνωσμένα να είναι εκεί όταν ο σερίφης θα ανέ-κρινε τον Αδελφό Ελάια. Είχε κι αυτός μερικές ερωτήσεις να κάνει /Ηξερε όμως ότι δεν θα τολμούσε να ζητήσει ρεπό από τον Μπραντ. Οι διανομές είχαν μείνει πίσω και, παρόλο π ο υ ο Μπραντ δεν είχε πει τίποτα, ο Γκόρ-ντον ήξερε ότι ήταν θυμωμένος για εκείνη τη φορά που είχε ζητήσει άδεια.

Έτρεξε τα τελευταία μέτρα μέχρι το φορτηγό και πήδηξε στην καμπί-να. Ο Μπραντ είχε ήδη βάλει μπροστά τη μηχανή, έβαλε ταχύτητα και ξε-κίνησε. Ο Γκόρντον έπεσε πίσω στο κάθισμα.

Ο Μπραντ πήρε το καπελάκι του από τη θέση δίπλα του και το φόρε-σε. Κοίταξε τον Γκόρντον. «Λοιπόν τι στο διάολο ήταν όλα αυτά;»

Ο Γκόρντον σκέφτηκε μια στιγμή. «Τίποτα», είπε.

Ε Ν Τ Ε Κ Α

Ο Τζιμ πάρκαρε στο πάρκινγκ του γραφείου του και έμεινε στο αμάξι για λίγο κοιτώντας το χαμηλό γκρίζο κτίριο. Η συνάντηση με τον ΜακΦάρλα-ντ ήταν μεγάλο χάσιμο χρόνου. Είχε συναντήσει τον αστυνομικό της κο-μητείας σε μια καφετέρια για πρωινό, με την ελπίδα να μάθει π ώ ς πήγαι-ναν οι έρευνες, τι στοιχεία υπήρχαν. Αλλά ο ΜακΦάρλαντ είχε κρατήσει κλει-στό το στόμα του, ε ίπε μόνο π ώ ς ο Ουίλσον π ίστευε π ω ς θα ήταν καλύτε-ρο να εστιάσουν την προσοχή τους στο Βάλε'ί. Ο Τζιμ προσπάθησε να του μιλήσει για τον Αδελφό Ελάια, π ο υ έμοιαζε να έχει άμεση σχέση τουλάχι-στον με τους εμπρησμούς , αλλά ο ΜακΦάρλαντ , με π ο λ ύ συγκαταβατικό ύφος, είχε πει ότι διάφοροι περίεργοι τύπο ι ξεφυτρώνουν πάντα σε τέτοι-ες υποθέσεις .

Ο Τζιμ είχε φύγει νωρίς, έξω φρενών, με σκοπό να τηλεφωνήσει στον Ουίλσον και να του τα πει ένα χεράκι. Υποτίθεται ότι αυτή ήταν μια από κοινού έρευνα, από ισότιμους συνεργάτες, και αυτά τα τσογλανάκια του φέρονταν σαν ήταν κανένας μαλάκας π ο υ δεν ήξερε π ο ύ π α ν τα τέσσερα.

Οδήγησε στην πόλη για λίγο, με κλειστό ραδιόφωνο και ανοιχτά παρά-θυρα προσπαθώντας να ηρεμήσει/Οταν επιτέλους έπαψε να νιώθει την ανά-γκη να δείρει το μαλάκα της κομητείας, πήρε το δρόμο για το γραφείο του.

Τώρα καθόταν στο αμάξι κοιτώντας έξω από το σκονισμένο τζάμι του παρμπρίζ . Του την έσπαγε π ο υ είχε χάσει το μισό πρωινό μιλώντας με τον ΜακΦάρλαντ .Ήταν σαν να μιλάς στον τοίχο. Μακάρι να μην είχε καλέσει ποτέ την αστυνομία της κομητείας, σκασίλα του για τη διάσταση π ο υ είχε πάρει το θέμα και για τους δημοσιογράφους. Στο κάτω κάτω δεν έβλεπε π ο ύ είχαν βοηθήσει οι μπάτσοι της κομητείας.

Βγήκε έξω, σήκωσε το παντελόνι του και προχώρησε προς το γραφείο. Χαιρέτησε τη Ρίτα με ένα νεύμα μπαίνοντας μέσα. «Πού ψάχνουν σήμερα οι άντρες της πολιτοφυλακής;» ρώτησε.

«Πέρασαν πριν μια ώρα π ε ρ ί π ο υ και ε ίπαν ότι είναι ακόμη στην περιο-

χή του Άσπεν Λέικ-Μίλκ Ραντς Πόιντ. Είναι πολύ μεγάλη η έκταση π ο υ πρέπει να καλύψουν».

Μιλκ Ραντς Πόιντ. Ο Τζιμ θυμήθηκε το όνειρο που είχε δει με το Μιλκ Ραντς Πόιντ, ο Ντον

Ούλισον να τον οδηγεί και να του δείχνει μικρές λευκές ταφόπλακες και ανατρίχιασε.

«Θα 'μαι πίσω, στο γραφείο μου», είπε στη Ρίτα. Εκείνη έγνεψε ότι κατάλαβε και πάτησε ένα κουμπί στον τηλεφωνικό

πίνακα για να απαντήσει σε μια κλήση. Ο Τζιμ προχώρησε στο διάδρομο προς το πίσω μέρος του κτιρίου, όταν

άκουσε την ταραγμένη φωνή του Καρλ. «Σερίφη! Τον βρήκα!» Ο Τζιμ γύρισε και είδε τον Καρλ να φέρνει έναν συντηρητικό τύπο με

κουστούμι από την μπροστινή πόρτα. Ο άντρας ερχόταν με τη θέλησή του, αλλά στη στάση του υπήρχε απροκάλυπτη αντίσταση, αγωνιστικότητα στις κινήσεις των μυών του. Τα μάτια του, ασυνήθιστα μαύρα, κοιτούσαν βαθιά μες στα μάτια του Τζιμ. Ο Τζιμ πρόσεξε μια μικρή δερματόδετη Βίβλο κά-τω από τη μασχάλη του άντρα.

«Ο Αδελφός Ελάια», είπε ενθουσιασμένος ο Καρλ. «Πήραν τηλέφωνο για μια διατάραξη στην Εθνική Τράπεζα Βάλεϊ και τον βρήκα να κάνει κήρυγ-μα εκεί!»

«Καλώς», είπε ο Τζιμ κρατώντας ήρεμη τη φωνή του. «Φέρ' τον μέσα στην αίθουσα συνελεύσεων. Θέλω να του μιλήσω». Ξεκίνησε πρώτος πιέ-ζοντας τον εαυτό του να μείνει στωικά αμέτοχος, παρόλο π ο υ η αδρεναλί-νη έτρεχε στις φλέβες του. Ανοιξε με το κλειδί του την πόρτα της αίθου-σας συνελεύσεων και άναψε τα φώτα. Οι φθοριούχες λάμπες στο ταβάνι τρε-μόπαιξαν ζωντανεύοντας.

Ο Καρλ οδήγησε τον Αδελφό Ελάια στην αίθουσα και τον έβαλε να κα-θίσει σε μια σκληρή μεταλλική πτυσσόμενη καρέκλα. Ο ιεροκήρυκας κοί-ταξε το βοηθό και χαμογέλασε ελαφρά. Τα μάτια του ήταν ψυχρά. «Φύγε από δω», είπε ο Αδελφός Ελάια σιγανά.

Ο Καρλ κοίταξε τον σερίφη. «Είναι ο βοηθός μου. Θα μείνει». «Τότε δεν μπορώ να μιλήσω». Ο Αδελφός Ελάια έβαλε τα χέρια του το

ένα πάνω στο άλλο στο τραπέζι και κάρφωσε το βλέμμα του στη λευκή γύ-μνια του απέναντι τοίχου.

Ο Τζιμ κοίταξε τον ιεροκήρυκα. Ο Αδελφός Ελάια καθόταν και κοίταζε με μια έκφραση ανεξάντλητης υπομονής στο πρόσωπο του. Η υπομονή ενός πραγματικού πιστού. Είχε ξαναδεί αυτή την έκφραση - π ο λ λ έ ς φορές π ρ ι ν - και ήξερε ότι δεν μπορούσε να κάνει απολύτως τίποτα για να σβή-

σει αυτή τη γαμημένη εξοργιστική αυταρέσκεια από το πρόσωπο του άντρα. Αν ο Αδελφός Ελάια έλεγε ότι δεν 0α μιλούσε, δεν θα μιλούσε. Ο σερίφης αναστέναξε βαθιά και έκανε νόημα στον Καρλ να βγει έξω. «Εντάξει», εί-πε. «Θα το παίξουμε έτσι προς το παρόν. Μείνε έξω. Θα σε φωνάξω».

Ο βοηθός αγριοκοίταξε τον ιεροκήρυκα με μίσος ενώ έβγαινε έξω. Η πόρτα έκλεισε, ο Τζιμ στράφηκε στον Αδελφό Ελάια. «Λοιπόν δεν έμεινες άπραγος τη βδομάδα που μας πέρασε, έτσι δεν είναι;»

Ο ιεροκήρυκας γύρισε να τον κοιτάξει και εξέτασε τα χαρακτηριστικά του προσώπου του. «Έχεις πολλά εξωτερικά χαρακτηριστικά της οικογέ-νειάς σου», είπε τέλος.

«Τι;» «Μοιάζεις πολύ με τον π ρ ο π ά π π ο υ σου». Ο Τζιμ κοίταξε τον ιεροκήρυκα μην ξέροντας πώς να αντιδράσει. Πίσω

από τα ψυχρά μαύρα μάτια του άντρα μπορούσε να διακρίνει την παρά-νοια. Πίεσε τον εαυτό του να χαμογελάσει καλοκάγαθα. Θα άφηνε τον ιε-ροκήρυκα να θέσει τα πλαίσια της συζήτησης. «Τον π ρ ο π ά π π ο υ μου;»

«ΤονΈζρα Γουέλντον», απάντησε ο ιεροκήρυκας. Το ευγενικό χαμόγελο του Τζιμ έσβησε. Τον π ρ ο π ά π π ο υ του τον έλε-

γαν ονιωςΈζρα Γουέλντον. Αλλά πώς μπορούσε να το ξέρει αυτό ο Αδελ-φός Ελάια; Κοίταξε επίμονα τα αποφασιστικά μαύρα μάτια του ιεροκήρυ-κα και ένιωσε τα πρώτα κύματα φόβου να αναδεύονται μέσα του.

«Ήταν καλός άνθρωπος και καλός σερίφης», είπε ο ιεροκήρυκας. Ο Τζιμ στάθηκε μπροστά στον Αδελφό Ελάια. «Ποιος είσαι;» ζήτησε να

μάθει. «Τι στο διάβολο ήρθες να κάνεις εδώ;» «Είμαι ο Αδελφός Ελάια», είπε ήσυχα ο ιεροκήρυκας. «Ήρθα να δώσω

τη μάχη του καλού.Ήρθα να αποκρούσω τη διαφθορά, να πολεμήσω τις δυ-νάμεις του κακού. Γιατί το κακό είναι εδώ». Κοίταξε μέσα στα μάτια του σερίφη. «Και ο διάβολος ήρθε μετ' αυτών - Ιώβ 1:6».

«Πώς ξέρεις το όνομα του π ρ ο π ά π π ο υ μου; Και πώς ξέρεις ότι ήταν σε-ρίφης;»

Ο Αδελφός Ελάια χαμογέλασε. «Τον ήξερα», είπε. «Ήταν μαζί μου την τελευταία φορά».

Ο Τζιμ άρχισε να περπατάει στο δωμάτιο. Ο άντρας ήταν ολοφάνερα τρελός. Είχε μάθει από κάπου το όνομα του'Εζρα Γουέλντον και τώρα του είχε φανεί χρήσιμο. Δεν ήταν δα και μυστικό, δεν υπήρχε κανένα μυστή-ριο σε αυτό. Καθένας από τους πενήντα τόσους του ιστορικού συλλόγου της κομητείας θα μπορούσε να του δώσει λεπτομέρειες για τους Γουέλ-ντον, τους Μέρφι, τους Στόουν, τους Σμιθ ή για οποιαδήποτε άλλη ντόπια οικογένεια έμενε στο Ράνταλ για αρκετές γενιές.

Αλλά για ποιο λόγο να μιλούσε κάποιος από δαύτους στον Αδελφό Ελάια για τον'Εζρα Γουέλντον; Και για ποιο λόγο να ρωτούσε ο Αδελφός Ελάια για τον'Εξρα Γουέλντον;

Ο Τζιμ κάρφωσε απροκάλυπτα το βλέμμα του στον ιεροκήρυκα. «Τι ξέ-ρεις για την εκκλησία των Βαπτιστών;»

«Κάηκε σε πυρκαγιά». «Και για την Καθολική εκκλησία, την Αγία Μαρία; Και για την Πρεσβυ-

τεριανή εκκλησία;» «Και αυτές κάηκαν από τις ανίερες φλόγες της κόλασης». Ο Τζιμ τον αγριοκοίταξε. «Και δεν είχες εσύ προφητέψει ότι θα καούν;

Δεν ήξερες ότι κάποιος θα τους έβαζε φωτιά;» Ο Αδελφός Ελάια κούνησε το κεφάλι του καταφατικά. «Όλα αυτά τα

έχω δει σε ένα όραμα του Κυρίου. Ο Κύριος ήρθε σε μένα και μου είπε ότι εδώ θα έρθει ο εχθρός. Μου είπε ότι πρώτα θα βεβήλωνε κι έπειτα θα πυρ-πολούσε τους οίκους του Θεού».

«Και δεν ξέρεις πώς ξεκίνησαν οι φωτιές αυτές;» «Ξέρω», είπε ο ιεροκήρυκας. «Πώς;» απαίτησε να μάθει ο Τζιμ. «Οι προστατευόμενοι του Σατανά έβαλαν αυτές τις φωτιές. Ετοιμάζο-

νται για την επικείμενη μάχη ενάντια στις δυνάμεις του Κυρίου». Ο σερίφης πίεσε το χέρι του στο μέτωπο του. Χριστέ μου. Πώς έπεφτε

πάντα ο' αυτά τα σκατά; «Θα υπάρξουν φωτιές», συνέχισε ο Αδελφός Ελάια σε μονότονο ρυθμό.

«Και οι αστραπές θα γίνουν κόκκινες, σηματοδοτώντας τον ερχομό του αντιπάλου. Θα έρθουν μύγες. Θα γίνουν σεισμοί».

Ο Τζιμ άνοιξε την πόρτα αηδιασμένος κι έκανε νόημα στον Καρλ που στεκόταν απέναντι ακριβώς από την πόρτα, στην άλλη άκρη του διαδρό-μου. «Βαλ' τον μέσα», είπε.

Ο Καρλ χαμογέλασε πλατιά, ικανοποιημένος. «Με ποια κατηγορία;» «Ύποπτος για εμπρησμό», είπε. «Διατάραξη της κοινής ησυχίας, παρε-

νόχληση των πολιτών. Τηλεφώνησε στη γυναίκα του Γκόρντον Λιούις να έρ-θει αργότερα να κάνει μια μήνυση».

«Μάλιστα». Ο Τζιμ κοίταξε τον Καρλ π ο υ μπήκε στην αίθουσα συνελεύσεων και

οδήγησε τον ιεροκήρυκα στο βάθος του διαδρόμου σε ένα από τα κρατη-τήρια. Κάτι μέσα του ήθελε να πιστέψει ότι ο Αδελφός Ελάια ήξερε τι συ-νέβαινε, αλλά η επίδραση της αστυνομικής εκπαίδευσης ήταν πολύ δυνα-τή πάνω του. Ο τύπος έμοιαζε εντελώς χαμένος στο διάστημα. Άκουσε τον Καρλ να κλείνει με θόρυβο τη σιδερένια πόρτα στο κρατητήριο. Δεν είχε

φ αποδείξεις για να στηρίξει την κατηγορία εμπρησμού, αλλά αρνιόταν να δεχθεί ότι ο ΜακΦάρλαντ είχε δίκιο, ότι ο Αδελφός Ελαια ήταν απλώς ένας παλαβός π ο υ δεν ήξερε πραγματικά τι γινόταν εδώ πέρα. Ή θ ε λ ε να τον κρατήσει στη φυλακή λίγες μέρες τουλάχιστον, να δει αν θα ανακάλυπτε κάτι. Οτιδήποτε.

Κούνησε το κεφάλι του απογοητευμένος και προχώρησε στο διάδρομο μέχρι το γραφείο του.Έκλεισε με δύναμη την πόρτα πίσω του.

φ

Δ Ω Δ Ε Κ Α

Τελείωσαν τις δ ιανομές στα μαγαζιά της π ό λ η ς μια ώρα νωρίτερα α π ό ό,τι υπολόγιζαν, παρά τη δυνατή απογευματ ινή βροχή, και ο Μπραντ αποφά-σισε να σταματήσουν για εκείνη τη μέρα. Αύριο θα είχαν τις περιοχές έξω α π ό την π ό λ η και θα έ π ρ ε π ε να ξεκινήσουν νωρίς. Ο Γκόρντον αρνήθηκε την πρόταση του Μ π ρ α ν τ να σταματήσουν για μια μπύρα στο Κολτ και πή-γε κατευθείαν σπίτι. Μ π ή κ ε στον πειρασμό να περάσει από το γραφείο του σερίφη και να μιλήσει με τον Τζιμ για τον Αδελφό Ελάια, ήξερε όμως ότι έπρεπε πρώτα να περάσει από το σπίτι να πάρει τη Μαρίνα. Ούτως ή άλ-λως, μόνο εκείνη μπορούσε να αναγνωρίσει τον άντρα και να υποβάλλει μήνυση εναντίον του, αν επρόκειτο να του απαγγελθούν κατηγορίες.

Το τζ ιπ πέρασε με ταχύτητα μπροστά από το βενζινάδικο του Τσαρ Κλί-φτον και ο Γκόρντον είδε έκπληκτος ότι ήταν κλειστό. Από όσο ήξερε πο-τέ το βενζινάδικο δεν είχε κλείσει τόσο νωρίς. Εδώ π ο υ τα λέμε πολλά μα-γαζιά στην π ό λ η ήταν περιέργως κλειστά σήμερα. Αναρωτήθηκε αδιάφο-ρα μ ή π ω ς σερνόταν καμιά γ ρ ί π η . Ή κάτι χειρότερο;

Έδιωξε αυτή τη σκέψη από το μυαλό του και έστρεψε όλη την προσο-χή του στο στενό δρόμο π ο υ έστριβε ανάμεσα στα δέντρα. Μπροστά του, μέσα α π ό τη ρεματιά, δ ιέκρινε το ε π ί π ε δ ο περ ίγραμμα του Ριμ και μια στρογγυλή τ ο λ ύ π η καπνού να ανεβαίνει από κάποιο σημείο στην κορυφή. Οι κεραυνοί από την καταιγίδα μάλλον είχαν χτυπήσε ι εκεί και είχαν βά-λει φωτιά στο δάσος.

Λίγα λεπτά αργότερα έστριψε στο μικρό χωματόδρομο π ο υ έβγαζε στο σπίτι τους. Η Μαρίνα έβγαινε έξω από την κουζίνα την ώρα που σταματούσε το τζ ιπ .Έκανε ακόμα λίγη ψύχρα από την πρόσφατη βροχή και η Μαρίνα ήρθε προς το μέρος του αργά, αποφεύγοντας τις λακκούβες του δρόμου π ο υ είχαν γεμίσει νερό, με τα χέρια χωμένα βαθιά στις τσέπες του τζ ιν της για να ζεσταθούν. Τον φίλησε απαλά στο στόμα και εκείνος τύλιξε το χέρι του γύρω της ενώ προχωρούσαν προς το σπίτι. «Τηλεφώνησε ο σερίφης», εί-

m πε. «Τηλεφώνησα στην αποθήκη για να σε ειδοποιήσω την ώρα του μεση-μεριανού, αλλά δεν το σηκώνατε. Πήρα την Κόνι και μου είπε ότι εσύ κι ο Μπραντ ήσασταν κάπου στην πόλη».

«Ο σερίφης είπε τι ήθελε;» «Οχι. Είπε μόνο να τον πάρεις μόλις μπορέσεις». Ο Γκόρντον έμεινε για λίγο σιωπηλός. «Έπιασαν τον Αδελφό Ελάια το πρωί»,

είπε. «Είδα τη φάση. Τον βρήκαν να κάνει κήρυγμα μπροστά στην τράπεζα...» Η Μαρίνα σταμάτησε να περπατάει . «Γιατί δεν μου το είπε;» Ο Γκόρντον σήκωσε τους ώμους του. «Υποθέτω πως δεν ήθελε να σε

ανησυχήσει ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων. Δεν ξέρω». «Αλλά εγώ πρέπει να υπογράψω τη μήνυση». «Έχεις δίκιο». Μπήκαν στην κουζίνα και ο Γκόρντον πήρε ένα μήλο από

το συρμάτινο καλάθι με τα φρούτα στον πάγκο δίπλα στο νεροχύτη. «Θέ-λεις να πάμε στον σερίφη;»

Η Μαρίνα ανατρίχιασε μόλις θυμήθηκε εκείνα τα παράξενα μαύρα μά-τια που την είχαν υπνωτίσει. «Δεν ξέρω. Δεν νομίζω ότι θέλω να τον δω».

«Δεν χρειάζεται να τον δεις για να υπογράψεις τη μήνυση». Ο Γκόρντον πέρασε από το σαλόνι και κατευθύνθηκε στο βάθος του σπιτιού. «Πρέπει να πάω στην τουαλέτα/Οταν τελειώσω, φεύγουμε».

Η Μαρίνα μπήκε στο σαλόνι και στάθηκε μπροστά στην μπαλκονό-πορτα κοιτάζοντας έξω. Η καταιγίδα είχε σβήσει, αλλά μια καινούργια γεν-νιόταν στην κορυφή του Ριμ. Είδε μια αστραπή και ανοιγόκλεισε τα βλέ-φαρά της μην πιστεύοντας αυτό π ο υ είχε δει.

Ο Γκόρντον έβαλε το χέρι του στον ώμο της και εκείνη αναπήδησε. «Χρι-στούλη μου! Μην με ξανατρομάξεις έτσι».

Εκείνος χαμογέλασε πλατιά. «Συγγνώμη». Η Μαρίνα έδειξε την κορυφή του Ριμ. «Κοίτα εκεί πάνω», είπε. «Κοίτα

εκείνη εκεί την αστραπή». Ο Γκόρντον ακολούθησε με το βλέμμα του το δάχτυλο της. «Δεν βλέ-

πω τίποτα». «Συνέχισε να κοιτάς». Ο Γκόρντον έμεινε για λίγο εκεί να κοιτάζει επίμονα τον ουρανό. «Πε-

ρίεργο», είπε τελικά. «Είναι κόκκινη».

Ο Γκόρντον είχε δίκιο. Δεν χρειάστηκε να δει η Μαρίνα τον Αδελφό Ελάια για να υποβάλλει μήνυση. Συμπλήρωσε απλώς ένα έντυπο που της έδωσε ο σερίφης και υπέγραψε στο κάτω μέρος του. Ο Τζιμ έριξε μια ματιά στο έντυπο και κούνησε τα κεφάλι του. «Θαυμάσια», είπε.Έδωσε τη μήνυση στη Ρίτα για τα περαιτέρω.

Παρόλο που η Μαρίνα δεν είχε αναφέρει το γατάκι, ήταν κάπως ψυχρή με τον σερίφη και ο Γκόρντον χάρηκε όταν ήρθε η ώρα να φύγουν. Η ατμό-σφαιρα ήταν λίγο τεταμένη. Ετοιμάζονταν να φύγουν όταν άκουσε τον σε-ρίφη να ξεροβήχει δυνατά πίσω τους. Ο Γκόρντον γύρισε.

«Μπορώ να σου μιλήσω ένα λεπτό;» ρώτησε ο Τζιμ. «Ιδιαιτέρως;» Ο Γκόρντον κοίταξε τη Μαρίνα. «Θα περιμένω στο αυτοκίνητο», είπε κο-

φτά. Βγήκε χωρίς να ρίξει στον σερίφη ούτε μια ματιά. Ο Τζιμ χαμογέλασε. «Ακόμη είναι θυμωμένη μαζί μου, ε;» «Ε, ξέρεις τώρα -» «Συνηθισμένα πράγματα», ε ίπε ο σερίφης, κάνοντας μια κίνηση π ο υ

έδειχνε ότι δεν τον ένοιαζε. «Μην ασχολείσαι». Ανοιξε τη μικρή πόρτα δί-πλα στο μπροστινό γραφείο και έκανε νόημα στον Γκόρντον να τον ακο-λουθήσει στο γραφείο του.

«Τι είναι;» ρώτησε ο Γκόρτνον όταν έμειναν μόνοι τους. «Ο Αδελφός Ελάια είναι. Πες μου τη γνώμη σου γι' αυτόν». Ο Γκόρντον ανασήκωσε τους ώμους του. «Δεν ξέρω. Μια φορά τον εί-

δα μόνο. Μου φάνηκε ότι είναι τρελός. Και της Μαρίνας της φάνηκε τρε-λός».

«Δεν.. .σε τρόμαξε;» Ο Γκόρντον κοίταξε τον σερίφη. «Πού θες να καταλήξεις;» Ο Τζιμ δάγκωσε το πάνω χείλος του για μια στιγμή, σκεφτόταν. «Εντά-

ξει», είπε. «Δεν θέλω να σου ξεφύγει τίποτα από όσα θα σου πω, σε κανέ-ναν».

«Το ξέρεις ότι δεν θα πω τίποτα». «Τριγυρνάει εδώ και λίγες μέρες στην πόλη και κηρύττει». Έκανε μια

παύση. «Προφητεύει. Προέβλεψε τις πυρκαγιές στις εκκλησίες και είπε ότι ο ίδιος δεν είχε καμία σχέση και τον πιστεύω».

Ο Γκόρντον δεν μίλησε. «Και μίλησε για τον π ρ ο π ά π π ο υ μου σαν να τον ήξερε. Και τα σκέφτο-

μαι όλη μέρα και τα ξανασκέφτομαι και δεν μπορώ να εξηγήσω πώς είναι δυνατό να ξέρει οτιδήποτε για τον π ρ ο π ά π π ο υ μου. Δεν είναι φυσιολογι-κό». Κοίταξε τον Γκόρντον. «Για να είμαι ειλικρινής με κάνει να χέζομαι από το φόβο μου. Πήγα εκεί πίσω να τον δω δυο φορές σήμερα και κάθε φορά τον βρίσκω να με κοιτάει, να με περιμένει, σαν να ξέρει ότι θα πάω. Μου σηκώνεται η τρίχα. Δεν υπάρχει καμία λογική σχέση εκτός από τις φωτιές, αλλά πιστεύω ότι ο τύπος είναι μπλεγμένος σε όλα αυτά π ο υ γί-νονται εδώ. Δεν έχω αποδείξεις π ο υ να μπορούν να σταθούν σε ένα δικα-στήριο, αλλά...» Η φωνή του έσβησε. «Νομίζω ότι θα ζητήσω από τον πα-τέρα Αντριους να έρθει να τον δει και να μου πει τη γνώμη του».

«Τι άλλες προφητείες έκανε;» ρώτησε ο Γκόρντον. Ο σερίφης κούνησε το κεφάλι του. «Δεν ξέρω. Κάτι για μύγες, για έναν

σεισμό, για αστραπές με διαφορετικά χρώματα -» «Κόκκινες;» ρώτησε ο Γκόρντον. Ο σερίφης έγνεψε καταφατικά κοιτάζοντάς τον. «Ναι». «Κοίτα έξω», είπε ο Γκόρντον. Συνειδητοποίησε ότι τα χέρια του έτρε-

μαν. Ο Τζιμ προχώρησε στο παράθυρο και έριξε μια ματιά στην πόλη έξω.

Είδε τη λάμψη μιας κόκκινης αστραπής και χλόμιασε. Στράφηκε και κοί-ταξε τον Γκόρντον. «Πότε άρχισε αυτό;»

«Δεν ξέρω. Εμείς το προσέξαμε πριν μισή ώρα περίπου». «Λες να είναι κάποιο φυσιολογικό καιρικό φαινόμενο; Θέλω να πω. . .

κάτι π ο υ μπορούσε να ξέρει εκ των προτέρων;» Ο Γκόρντον κούνησε το κεφάλι του. «Δεν ξέρω». Οι δυο άντρες κοιτάχτηκαν. «Θέλεις να τον δεις;» ροχτησε τελικά ο σε-

ρίφης. «Οχι τώρα», είπε ο Γκόρντον. «Τώρα θέλω να πάω τη Μαρίνα σπίτι και

να ξεχάσω όλη αυτή την κωλοκατάσταση». Ο Τζιμ κούνησε το κεφάλι με κατανόηση. «Και αν γίνει κανένας σεισμός

στη διάρκεια της νύχτας;» ρώτησε μαλακά. «Τότε θα τη σφίξω ακόμη πιο πολύ στην αγκαλιά μου. Και θα περιμένω

να περάσει». «Ναι, αλλά δεν μπορούμε έτσι απλά να το αγνοήσουμε. Δεν μπορούμε

να συμπεριφερόμαστε σαν να μην τρέχει τίποτα». «Και τι άλλο μπορούμε να κάνουμε;» «Θα πάω στον πατέρα Άντριους», είπε ο Τζιμ. «Αυτός έχει αντιμετωπί-

σει ξανά τέτοιες καταστάσεις. Θα δούμε τι έχει να πει για όλα αυτά. Ίσως μπορέσει να βγάλει μια άκρη με όσα λέει ο Αδελφός Ελάια».

«Εξακολουθείς να βλέπεις εφιάλτες;» ρώτησε ο Γκόρντον. Ο σερίφης ένευσε καταφατικά. «Εννοείται. Εσύ;» «Ναι. Ο χθεσινός ήταν πολύ χάλια». «Τι είδες;» «Ήμουν στη χωματερή, έπειτα βρέθηκα σε αυτό το μέρος με κάτι μι-

κρούς άσπρους σταυρούς και ένα αγόρι -» «Χριστέ μου», είπε ο Τζιμ. Κάθισε απότομα στην καρέκλα του. «Είδα το

ίδιο όνειρο». Κάρφωσε το βλέμμα του στον Γκόρντον. «Πήγαινε τη γυναί-κα σου σπίτι», είπε. «Έπειτα γύρνα πίσω. Θα τηλεφωνήσω στον πατέρα Αντριους. Θα μιλήσουμε με τον Αδελφό Ελάια».

Ο Γκόρντον κούνησε καταφατικά το κεφάλι του χωρίς να μιλήσει.

Ο σερίφης κοίταξε το ρολόι του. «Τώρα είναι τέσσερις. Να 'σαι πίσω στις τεσσερισήμισι. Θα την ψάξουμε σε βάθος αυτή την υπόθεση».

«Είσαι σίγουρος ότι αυτό θέλεις;» ρώτησε ο Γκόρντον. «Δεν έχουμε άλλη επιλογή». Ο Γκόρντον άφησε τον σερίφη στο γραφείο του και προχώρησε προς

την έξοδο του κτιρίου. Χαιρέτησε ευγενικά με ένα νεύμα τη Ρίτα περνώ-ντας από το γραφείο της, έπειτα κατευθύνθηκε στις διπλές γυάλινες πόρ-τες. Καθώς διέσχιζε το πάρκινγκ προς το αυτοκίνητο, δεν μπορούσε να τραβήξει το βλέμμα του από την καταιγίδα στην κορυφή του Ριμ. Οι κόκ-κινες αστραπές έσκιζαν τον ουρανό πιο συχνά τώρα. Και τώρα ήταν πολύ πιο έντονες.

Δ Ε Κ Α Τ Ρ Ι Α

Η πρωινή καταιγίδα ξέσπασε νωρίτερα από ό,τι συνήθως, αμέσως μετά τις δώδεκα, και ο πατέρας Άντρισυς έπιασε τον εαυτό τ ο υ να χαζεύει από το παράθυρο το μεγαλύτερο μέρος του απογεύματος τη νεροποντή π ο υ έπε -φτε από τον γκριζόμαυρο ουρανό, προσπαθώντας να εκτιμήσει τη ζημιά π ο υ θα έκανε στα φρεσκοφυτεμένα φυτώρια του. Κοίταζε έξω, σχεδόν υπνω-τισμένος, ενώ η βροχή έπεφτε σε καινούργια κάθε φορά μοτίβα στο τσι-μεντένιο δ ά π ε δ ο του αίθριου.

Άλλο ένα από τα μικρά θαύματα του Θεού. Τράβηξε το βλέμμα του α π ό το παράθυρο και ένιωσε έκπληξη με το

σκοτάδι π ο υ τύλιγε το σπίτι. Πήγε στην κουζίνα και γύρισε το δ ιακόπτη του ηλεκτρικού. Το φως φώτισε την κουζίνα, αλλά έστειλε το υπόλο ιπο σπίτι και τον έξω κόσμο σε π ιο βαθύ σκοτάδι. Έπ ιασε τον εαυτό τ ο υ να αφουγκράζεται παρά τη θέλησή του για ήχους στο βάθος του σπιτιού, στη βιβλιοθήκη του πατέρα Σέλγουεϊ . Τίποτα όμως.

Έβαλε νερό για τσάι και κάθισε στο τραπέζ ι της κουζίνας. Πήρε τη Βί-βλο και άρχισε να τη διαβάζει α π ό κει π ο υ είχε μείνει. Αρκετές σελίδες ήταν σημειωμένες με μικρά κομματάκια χαρτιού. Στο τραπέζι δ ίπλα στην εφημερίδα υπήρχε μια λίστα π ο υ είχε φτιάξει. Μια λίστα με όλα όσα του είχαν πε ι ο σερίφης και ο Γκόρντον, και όσα είχε μάθει ο ίδιος. Τα περισ-σότερα από αυτά π ο υ είχε γράψει, το ήξερε, δεν θα τα έβρισκε στη Βίβλο.

Έ λ π ι ζ ε όμως να συνδυάσει με κάποιο τ ρ ό π ο όσα περ ισσότερα στοιχεία μπορούσε, να ανακαλύψει κάποιο νόημα στα μοτίβα π ο υ υπήρχαν.

Άρχισε να διαβάζει όλα τα εδάφια π ο υ αναφέρονταν στο Σατανά ή το διά-ολο. Παρόλο π ο υ είχε μελετήσει όλα αυτά τα εδάφια επισταμένως στην ιε-ρατική σχολή και τα περισσότερα τα ήξερε απέξω, θεώρησε σημαντικό να τα ελέγξει ξανά. Ακριβώς ό π ω ς το θυμόταν, τα εδάφια αναφέρονταν κυ-ρίως στα έργα του Σατανά αντί να δ ίνουν περ ιγραφές του έκπτωτου αγγέ-λου. Η μόνη περ ι γραφή π ο υ μπόρεσε να βρει - κ α ι αυτή σε αλληγορ ία -

ήταν στην Αποκάλυψη. Ο Σατανάς εδώ περιγραφόταν σαν δράκος και ερ-πετό. Ό χ ι σαν τον παραδοσιακό διάβολο με τις οπλές που έψαχνε. Υπο-γράμμισε το εδάφιο ούτως ή άλλως, το σημάδεψε με ένα χαρτάκι και προ-χώρησε στις αναφορές σε όνειρα και οράματα, αλλά τα όνειρα και τα ορά-ματα ήταν τόσα πολλά στη Βίβλο που μόλις είχε αρχίσει να αγγίξει την επι-φάνεια, όταν αναγκάστηκε να σταματήσει για το βραδινό φαγητό.

Τώρα πήρε τη Βίβλο και την ξεφύλλισε/Επεσε στην περιγραφή του Σα-τανά στην Αποκάλυψη και ξαναδιάβασε τους στίχους που ήταν υπογραμ-μισμένοι με μπλε μελάνι. Το βλέμμα του πήγε πίσω, στην αρχή του κεφα-λαίου: «Και σημείον μέγα ώφθη εν των ουρανώ, γυνή περιβεβλημένη τον ήλιον, και η σελήνη υποκάτω των ποδών αυτής, και ει της κεαψλής αυτής στέφανος αστέ-ρων δώδεκα, και εν γαστρί έχουσα έκραζεν ωδίνουσα και βασανιζομένη τεκείν. Και ώφθη άλλο σημείον εν τω ουρανώ, και ιδού δράκων πυρρός μέγας, έχων κε-φαλάς επτά και κέρατα δέκα, και επί τας κεφαλάς αυτού επτά διαδήματα, και η ουρά αυτού σύρει το τριτόν των αστέρων του ουρανού, και έβαλεν αυτούς εις γιιν. Και ο δράκων έστηκεν ενώπιον της γυναικός της μελλούσης τεκείν, ίνα, όταν τε-κεί, το τέκνον αυτή καταφάγη».

Ο πατέρας Άντριους ανατρίχιασε και άφησε το βιβλίο.Ήξερε ότι η γυ-ναίκα ήταν η Μαρία, ο γιος της ο Ιησούς και ο δράκος ο Εωσφόρος και ήξε-ρε ακόμη την κλασική εξήγηση των συμβόλων, αλλά κάτι στο απόσπασμα εκείνο μιλούσε μέσα του, κάτι π ο υ με κάποιο τρόπο επιδρούσε στις ασυ-νάρτητες σκέψεις που τριγύριζαν στο μυαλό του. Δεν είχε μια εναλλακτι-κή ερμηνεία του εδαφίου, αλλά είχε ένα έντονο αίσθημα στο στομάχι του -προαίσθημα; ενόραση;- ότι είχε κάποια σχέση με την κατάσταση στο Ρά-νταλ.

Η κατάσταση στο Ρ ά ν τ α λ Ή τ α ν περίεργο πόσο γρήγορα είχε πειστεί ότι υπήρχε όντως μια «κατάσταση», στο Ράνταλ, ότι συνέβαινε κάτι π ο υ δεν μπορούσε να εξηγήσει η λογική ή κάποιο άλλο υποκατάστατο της έλλογης σκέψης. Συνέβαινε κάτι που αγκάλιαζε όλα τα τελευταία περίεργα γεγονό-τα. Κάτι τόσο μεγάλο που τα προφανή εγκλήματα αποτελούσαν μικρό μόνο κομμάτι της ολότητας του. Κάτι απόλυτα αθέατο και πιθανότατα ακατάλη-πτο.

Ο πατέρας Άντριους ήξερε ότι αυτός ο τρόπος σκέψης δεν στηριζόταν στην αντικειμενική θεώρηση των γεγονότων. . . Αλλά όσα συμπεραίνει το μυαλό και όσα πραγματικά σκέφτεται συχνά είναι δυο πολύ διαφορετικά πράγματα. Και ο ίδιος πάντα εμπιστευόταν περισσότερο τη διαίσθηση και τα ένστικτά του παρά τη λογική του. Αυτά π ο υ ένιωθε και διαισθανόταν ήταν πάντα πιο σημαντικά από όσα σκεφτόταν. Παρόλο π ο υ μια τέτοια πί-στη, μια παρόμοια εμπιστοσύνη στα αισθήματα και όχι στην πραγματικό-

τητα ήταν προαπαιτούμενη από οποιονδήποτε υπηρετούσε μια θρησκεία, ήξερε ότι ο επίσκοπος θα επέπληττε μια ανάλογη αντιμετώπιση από έναν από τους ιερείς του. Ιδιαίτερα όσον αφορά ένα φαινομενικά τόσο κοσμικό θέμα. Χαμογέλασε καθώς θυμήθηκε πώς είχε περιγράψει ο Τζιμ Γουέλντον τον επίσκοπο. Ο σερίφης τον είχε απορρίψει με μια μόνο λέξη, χωρίς πε-ριστροφές: «Αρχίδι». Ο πατέρας Αντριους δεν θα έφτανε μέχρις αυτού του σημείου, αλλά ήξερε ότι εκείνος και ο επίσκοπος Σινκλέρ δεν έβλεπαν πολ-λά πράγματα με τον ίδιο τρόπο. Δυστυχώς. Είχε ανάγκη να μιλήσει σε κά-ποιον για όλα αυτά, κάποιον με μεγαλύτερη πείρα, κάποιον π ο υ να μπο-ρεί να εμπιστευτεί.

Ο σερίφης. Το τηλέφωνο. Οι σκέψεις αυτές, όχι λέξεις ούτε εικόνες, επι-βλήθηκαν στο συνειδητό μέρος του μυαλού του, ξέχωρα αλλά συνδεδεμέ-νες. Στο κλάσμα δευτερολέπτου πριν καν προσλάβει και επεξεργαστεί ο εγκέφαλος του τις σκέψεις αυτές, το τηλέφωνο χτύπησε, και ήξερε ότι θα ήταν ο σερίφης. Σήκωσε το ακουστικό. «Παρακαλώ;»

«Καλησπέρα, πάτερ. Εγώ είμαι, ο Τζιμ». Ο ιερέας ένιωσε το παγωμένο δάχτυλο του φόβου να διατρέχει την ρα-

χοκοκαλιά του. «Το ξέρω», είπε. «Ήξερα ότι θα πάρεις πριν χτυπήσει το τηλέφωνο».

Ο σερίφης ακούστηκε έκπληκτος. «Αλήθεια;» «Μια κλασική παραψυχολογική εμπειρία». Προσπάθησε να ελαφρύνει

τους τόνους. «Λοιπόν τι θέλεις, σερίφη; Πώς μπορώ να σε βοηθήσω;» «Εδώ π ο υ τα λέμε, με αυτά έχει να κάνει». «Με ποια;» «Με τα παραψυχολογικά αυτά». Η φωνή του σερίφη έχασε το ντόμπρο

φιλικό τόνο της. Τώρα ήταν πολύ σοβαρή και ο πατέρας Αντριους διέκρι-νε μια ανάλαφρη νότα φόβου. «Έχουμε κάποιον εδώ. Στο κρατητήριο. Τον βρήκαμε να κάνει κήρυγμα μπροστά στην Εθνική Τράπεζα Βάλει σήμερα το πρωί. Πριν μερικές νύχτες ήταν έξω από το σπίτι του Γκόρντον και κα-τατρόμαξε τη γυναίκα του».

«Ο Αδελφός Ελάια», είπε ο ιερέας. Ο σερίφης έμεινε σιωπηλός για λίγο. «Τον ξέρεις;» είπε τέλος. «Όχι. Αλλά έχω ακούσει γι' αυτόν. Ακουσα πολλά γι' αυτόν τις τελευ-

ταίες δύο μέρες». «Και θα ακούσεις πολύ περισσότερα. Θέλω να έρθεις εδώ τώρα αμέ-

σως. Νομίζω ότι πρέπει να ακούσεις τι έχει να πει». «Περί τίνος πρόκειται;» «Καλύτερα όχι από το τηλέφωνο», είπε διστακτικά ο σερίφης. Φοβάται, σκέφτηκε ο πατέρας Αντριους. Ο σερίφης φοβάται. «Εντάξει»,

είπε δυνατά. «Έρχομαι αμέσως». Είπε αντίο στον σερίφη και έκλεισε το τη-λέφωνο.Έμεινε ακίνητος λίγα λεπτά, κοιτάζοντας το μαύρο ακουστικό του τηλεφώνου, νιώθοντας τα κρύο να εισχωρεί στα κόκαλά του. Ξαφνικά είχε μια προαίσθηση θανάτου, καταστροφής.

Έξω η βροχή είχε κόψει, η καταρρακτώδης νεροποντή του απογεύμα-τος είχε βαθμιαία εξασθενήσει, είχε γίνει μια συνεχής ψιχάλα. Ο ήχος των κεραυνών ακουγόταν από την κορυφή του Ριμ. Ο πατέρας Άντριους έτρε-ξε στην αυλή προς το αμάξι του. Δεν είχε φέρει αδιάβροχο μαζί του στο Ρά-νταλ, δεν είχε υπολογίσει τους μουσώνες. Στο Φοίνιξ σπάνια έβρεχε το κα-λοκαίρι. Πήδηξε μέσα στο αυτοκίνητο και έβαλε μπρος, βάζοντας σε λει-τουργία τους υαλοκαθαριστήρες. Ο υαλοκαθαριστήρας από τη μεριά του οδηγού δούλευε μια χαρά, αλλά εκείνος από τη μεριά του συνοδηγού χτυ-πούσε περίεργα με κάθε κίνηση στο τζάμι.

Βγήκε από το δρομάκι μπροστά στο σπίτι, οδηγώντας αργά, προσπα-θώντας να δει μέσα από το μικρό ορθογώνιο π ο υ είχε καθαρίσει ο ένας υα-λοκαθαριστήρας. Ο δρόμος έστριβε δίπλα στο ποτάμι, π ο υ τώρα ήταν κα-φέ και γεμάτο λάσπες από τη βροχή, και πέρναγε πάνω από το νερό στην ανατολική πλευρά του πριονιστηρίου. Από το τζάμι του παρμπρίζ διέκρι-νε καπνό να ανεβαίνει από το καμίνι, να παλεύει γενναία με τη βροχή. Εί-δε μια ξαφνική κόκκινη αστραπή και σταμάτησε το αυτοκίνητο.

Τι ήταν αυτό; Αλλη μια αστραπή, ένα πορφυρό φως άστραψε παντού και έλουσε τα

δέντρα με ένα ματωμένο κόκκινο. Αστραπή/Ηταν μια αστραπή και ο πατέρας Αντριους κοίταζε έξω από

το παρμπρ ίζ με απορία. Ποτέ πρ ιν δεν είχε ξαναδεί κόκκινη αστραπή. Αστραψε ξανά. Και ξανά. Και ξανά.

Τράβηξε το πόδι του από το φρένο και το αυτοκίνητο άρχισε πάλι να κι-νείται. Υπήρχε κάτι παράξενο σε αυτές τις χρωματιστές αστραπές, κάτι που δεν του άρεσε καθόλου, κάτι π ο υ τον ενοχλούσε. Συγκέντρωσε όμως την προσοχή του στο δρόμο μην επιτρέποντας στο μυαλό του να σκεφτεί τους ασυνήθιστα δυνατούς κεραυνούς και τις λάμψεις των αστραπών, που τώ-ρα έπεφταν αδιάκοπα.

Έστριψε δεξιά στη Μέιν και κατευθύνθηκε προς το γραφείο του σερί-φη. Πάρκαρε το αυτοκίνητο όσο πιο κοντά στην πόρτα μπορούσε και έτρε-ξε στην ανοιχτή είσοδο. Τίναξε το νερό από τα πόδια του χτυπώντας τα στο πάτωμα και τα σκούπισε στο χαλάκι της εισόδου, ενώ ταυτόχρονα τί-ναζε και τα μαλλιά του. Χαμογέλασε στην όμορφη τηλεφωνήτρια που τον κοίταζε. «Σιχαίνομαι αυτόν τον καιρό», της είπε.

Εκείνη του ανταπέδωσε το χαμόγελο. «Εμάς εδώ μας αρέσει. Οι μουσώνες

κάνουν τη ζέστη πιο υποφερτή», Σηκώθηκε από τη θέση της πίσω από τον πάγκο και τον πλησίασε. «Μπορώ να σας βοηθήσω;»

«Έχω ραντεβού με τον σερίφη Γουέλντον. Το όνομά μου είναι Ντόναλντ Άντριους».

«Ο πατέρας Άντριους! Ο σερίφης σας περιμένει. Ελάτε μαζί μου».Έσπρω-ξε την πόρτα π ο υ χώριζε τον πάγκο από το υπόλοιπο δωμάτιο και οδήγη-σε τον πατέρα Άντριους σε έναν ευρύχωρο διάδρομο. «Είναι στην αίθουσα συνελεύσεων». Σταμάτησε μπροστά σε μια πόρτα και την άνοιξε με ένα σπρώξιμο, βάζοντας το κεφάλι της μέσα στο δωμάτιο. «Είναι εδώ ο πατέ-ρας Άντριους», ανακοίνωσε. Κράτησε την πόρτα ανοικτή για να τον αφή-σει να περάσει.

Ο σερίφης σηκώθηκε από την καρέκλα του και του έδωσε το χέρι του. «Χαίρομαι που ήρθατε, πάτερ».

Ο πατέρας Άντριους κούνησε το κεφάλι του, αλλά η προσοχή του ήταν στραμμένη στον άντρα με το κουστούμι π ο υ καθόταν στην άλλη μεριά του τραπεζιού π ο υ βρισκόταν στη μέση του δωματίου. Ο Αδελφός Ελάια. Προ-χώρησε αργά κοιτάζοντας το πρόσωπο του ιεροκήρυκα. Οι λαμπερές μαύ-ρες κόρες του Αδελφού Ελάια του ανταπέδωσαν άφοβα το βλέμμα.

Ο σερίφης πλησίασε το τραπέζι και κάθισε δίπλα στον ιεροκήρυκα.Έκα-νε νόημα στον πατέρα Αντριους να καθίσει κι εκείνος. Ο ιερέας τράβηξε μια καρέκλα απέναντι από τον σερίφη και κάθισε. Τράβηξε την καρέκλα πιο κοντά στο τραπέζι. Από αυτήν την πλεονεκτική θέση μπορούσε να δει ότι η καρφίτσα στη γραβάτα του Αδελφού Ελάια ήταν ένας μικρός χρυσός σταυ-ρός. Τα μανικετόκουμπά του είχαν επίσης το σχήμα σταυρού.

Ο σερίφης έβγαλε το καπέλο του και το άφησε στο τραπέζι μπροστά του.Έβηξε δυνατά για να καθαρίσει το λαιμό του και έγνεψε στον πατέρα Αντριους. «Είπατε ότι ακούσατε για τον Αδελφό Ελάια», είπε. «Τι έχετε ακούσει ακριβώς;»

Ο πατέρας Αντριους κοίταξε τον ιεροκήρυκα/Ενιωθε αμήχανα να μι-λήσει για εκείνον στο τρίτο πρόσωπο, σαν να μην ήταν παρών. «Οχι πολ-λά», παραδέχτηκε. «Φήμες».

«Τι φήμες;» «Κάποιοι ενορίτες μου μιλούν για αυτόν. Λένε ότι κηρύττει στην πόλη,

ότι κάνει προφητείες -» «Οι προφητείες», είπε ο Τζιμ κουνώντας το κεφάλι του συναινώντας. «Τις

έχετε ακούσει αυτές τις προφητείες;» Ο πατέρας Αντριους κούνησε αρνητικά το κεφάλι του. «Προφήτεψε ότι θα καίγονταν οι εκκλησίες», είπε ο σερίφης με χαμη-

λή φωνή. «Και κάηκαν. Προφήτεψε ότι οι αστραπές θα γίνονταν κόκκινες.

Και οι αστραπές έγιναν κόκκινες». Σταμάτησε. «Και προφήτεψε ότι θα γί-νει σεισμός».

«Θα έρθουν και μύγες», πρόσθεσε ο Αδελφός Ελάια χαμογελώντας ελα-φρά.

«Ναι, και μύγες», συμφώνησε ο σερίφης. «Πείτε μου αν βγάζετε κάποιο νόημα από όσα λέει».

Ο ιερέας κούνησε το κεφάλι του. «Δεν ξέρω ακόμα. Τι νόημα πρέπει να βγάλω;»

«Μιλήστε του», είπε ο Τζιμ. «Δείτε αν θα καταλάβετε τίποτα από όσα λέει». Ο ιερέας στράφηκε στον Αδελφό Ελάια. «Γιατί επαληθεύτηκαν αυτές οι προφητείες;» ρώτησε.

«Ο εχθρός είναι ανάμεσά μας», είπε ο ιεροκήρυκας. «Το κακό είναι εδώ». Ο πατέρας Αντριους έσκυψε μπροστά. «Τι εννοείς όταν λες ότι ο εχθρός

είναι ανάμεσά μας; Θέλεις να πεις ότι ο Σατανάς είναι εδώ; Πραγματικά, με φυσική υπόσταση, εδώ;»

«Ο Σατανάς είναι εδώ», είπε ο Αδελφός Ελάια. «Και στρατολογεί οπα-δούς για να τον βοηθήσουν να ολοκληρώσει το έργο του».

«Πού είναι όμως το εδώ; Εννοείς εδώ στη γη ;Ή μήπως συγκεκριμένα εδώ στο Ράνταλ;»

Τα μαύρα μάτια του Αδελφού Ελάια τρύπησαν τα μάτια του ιερέα. «Εί-ναι εδώ», είπε χτυπώντας με το δάχτυλο του το τραπέζι για να δώσει έμ-φαση στις λέξεις του. «Εδώ, ο' αυτήν την πόλη. Στρατολογεί οπαδούς και ετοιμάζεται για την επικείμενη μάχη με τις δυνάμεις του καλού. Το πεδίο της μάχης βρίσκεται εδώ».

Ο Τζιμ σηκώθηκε, περνώντας κουρασμένα το χέρι του ανάμεσα στα μαλ-λιά του. «Τι σε κάνει να πιστεύεις ότι είναι εδώ;» ρώτησε. «Και στο Φοίνιξ βε-βηλώθηκαν εκκλησίες. Πώς το ξέρεις ότι ο Σατανάς δεν είναι εκεί κάτω;»

«Είναι εδώ». «Γιατί;» «Ποιος ξέρει γιατί ο Σατανάς κάνει ό,τι κάνει, γιατί πάει ό π ο υ πάει;

Αρκεί π ο υ ξέρουμε ότι είναι εδώ ανάμεσά μας, ότι συγκεντρώνει το στρα-τό του ενώ ετοιμάζεται για την τελική μάχη, τη μάχη της προφητείας -»

«Κοίτα», είπε ο Τζιμ δυνατά. «Ως εδώ με τις μαλακίες. Δεν αντέχω άλ-λο».'Εριξε μια ματιά στον πατέρα Αντριους. «Δεν είμαι σίγουρος ότι πολυ-πιστεύω αυτήν την ιστορία για το τέλος του κόσμου που μας ξεφουρνίζει, αλλά είναι ξεκάθαρο ότι είναι μπλεγμένος με όλα αυτά. Δεν ξέρω πώς.Ίσως είναι απλά ένας τρελός, ίσως και εγώ είμαι τρελός, αλλά πιστεύω πως ξέ-ρει τι συμβαίνει εδώ. Εσείς τι σκέφτεστε;»

Ο ιερέας κούνησε το κεφάλι του καταφατικά. «Εντάξει λοιπόν. Τώρα αυτό που θέλω εγώ είναι συγκεκριμένα στοιχεία.

Τι, πού και πότε. Μην ακούσω αυτές τις αόριστες μαλακίες για οράματα και προφητείες».

Ο Αδελφός Ελάια χαμογέλασε. «Είσαι ίδιος ο'Εζρα», είπε. «Φτυστός ο προπάππους σου».

Ο Τζιμ στράφηκε εκνευρισμένος στον πατέρα Αντριους για βοήθεια. «Προσπαθήστε εσείς να μιλήσετε μαζί του, πάτερ». Αρχισε να βηματίζει πάνω κάτω στο δωμάτιο. «Γαμώ το Χριστό μου».Έριξε μια γρήγορη και ντροπιασμένη ματιά στον ιερέα. «Συγγνώμη».

Ο Αντριους χαμογέλασε κουνώντας το κεφάλι του, για να του δείξει ότι δεν ήταν ανάγκη να απολογείται/Εστρεψε την προσοχή του στον ιεροκήρυ-κα που καθόταν στην άλλη μεριά του τραπεζιού. Κάτι περίεργο υπήρχε σε εκείνον τον άντρα, σκέφτηκε, κάτι πρωτόγονο, κάτι βαθύ. Κάτι που δεν ήταν ανθρώπινο. Κοίταξε επίμονα το ήρεμο πρόσωπο του ιεροκήρυκα και ένιω-σε το θυμό να φουντώνει μέσα του.Ένιωθε κάτω από την ήρεμη επιφάνεια μια εσωτερική αναταραχή. Εξωτερικά, το κουστούμι του Αδελφού Ελάια ήταν ατσαλάκωτο, τα μαλλιά του τέλεια χτενισμένα, το . . . Ο Αντριους έσκυψε μπροστά και ανοιγόκλεισε τα μάτια του μην πιστεύοντας αυτό που έβλεπε.

Στο αυτί του Αδελφού Ελάια υπήρχε ένας μικρός σταυρός. Τατουάζ. Κοίταξε πιο προσεκτικά. Όχι , όχι τατουάζ. Χαραγμένος. Ο σταυρός ήταν χαραγμένος στη σάρκα του. Ο Αντριους κοίταξε τον άλλο λοβό του ιερο-κήρυκα. Και εκεί το δέρμα ήταν άγρια σημαδεμένο με το χαραγμένο σχή-μα του σταυρού.

Η πόρτα της αίθουσας συνελεύσεων άνοιξε και η Ρίτα άφησε τον Γκόρ-ντον να περάσει. Εκείνος στάθηκε στο κατώφλι για ένα λεπτό, κοιτάζοντας γύρω, μην ξέροντας τι να κάνει.

«Κάτσε κάτω», του είπε ο σερίφης. «Τώρα ξεκινήσαμε». Ο Γκόρντον έγνεψε ευγενικά στον πατέρα Άντριους, αλλά την προσοχή

του τράβηξε ο Αδελφός Ελάια. Και ο ιεροκήρυκας με τη σειρά του κοίτα-ζε τον Γκόρντον. «Αναρωτιόμουν πότε θα έρθεις», είπε.

«Ας επιστρέψουμε στις ερωτήσεις», είπε ο σερίφης. «Τι ακριβώς κάνει ο Σατανάς εδώ στο Ράνταλ;»

Ο Γκόρντον σήκωσε το βλέμμα του στον σερίφη, αλλά ήξερε ότι δεν έπρεπε να διακόψει ούτε να κάνει ερωτήσεις. Θα παρακολουθούσε απλώς τη συζήτηση και, αν χρειαζόταν, θα έκανε μετά τις ερωτήσεις του.

Ο Αδελφός Ελάια συνέχισε να κοιτάει τον Γκόρντον. «Στρατολογεί οπα-δούς για την επικείμενη μάχη -»

«Πώς τους στρατολογεί;» απαίτησε να μάθει ο σερίφης. «Ποιον στρα-

τολογεί; Και πού τους βρίσκει; Στις φυλακές; Στα μπαρ; Ανάμεσα σε εκεί-νους π ο υ δεν πηγαίνουν στην εκκλησία ή δεν πιστεύουν στο Θεό;»

Ο Αδελφός Ελάια τον κοίταξε σαν να είχε πει κάτι εξαιρετικά ηλίθιο. «Πού τους βρίσκει; Τους βρίσκει στην μήτρα. Μαζεύει τα μωρά».

Τα μωρά. Ο Γκόρντον κοίταξε τα πρόσωπα του σερίφη και του πατέρα Αντριους

που χλόμιασαν ξαφνικά, με την επίγνωση ότι το δικό του πρόσωπο θα φαι-νόταν ακόμη πιο τρομαγμένο, ακόμη πιο σοκαρισμένο. Προσπάθησε να γλείψει τα στεγνά του χείλη, αλλά το σάλιο είχε εγκαταλείψει το στόμα του.

Ο Αδελφός Ελάια πήρε τη μαύρη δερματόδετη Βίβλο του από το πάτωμα δίπλα στην καρέκλα του και την άνοιξε σε μια σημειωμένη σελίδα. «Απο-κάλυψη 20:14», είπε και η φωνή του ήταν γεμάτη ήρεμη δύναμη «Και ο δεύ-τερος θάνατος και ο Άδης εβλήθησαν εις την λίμνην του πυρός· ούτος ο θάνατος ο δεύτερος εστίν». Σήκωσε το βλέμμα του και απήγγειλε το τελευταίο κομ-μάτι του στίχου με πιο απαλή φωνή. «Και ει τις ουχ ευρέθη εν τη βίβλω της ζωής γεγραμμένος, εβλήθη εις την λίμνην του πυρός».

Απλώθηκε σιωπή μόλις ο ιεροκήρυκας σταμάτησε να μιλάει. Ο Αδελφός Ελάια έκλεισε τη Βίβλο και την ακούμπησε ξανά στο πάτω-

μα δίπλα στην καρέκλα του. «Η λίμνη της φωτιάς είναι η κόλαση», είπε. «Και όσοι δεν είναι γραμμένοι στο βιβλίο της ζωής, εκείνοι π ο υ δεν έχουν γεν-νηθεί, εκείνοι που οι μητέρες τους απέβαλλαν ή έκαναν έκτρωση, εκείνοι που γεννήθηκαν νεκροί, είναι καταδικασμένοι στη λίμνη της φωτιάς, να γί-νουν οι ακόλουθοι του Σατανά. Τα αγέννητα αυτά βρέφη είναι άγραφες σε-λίδες, ούτε καλά ούτε κακά, ο Σατανάς όμως τα πιάνει στο δίχτυ του, τα ανα-γκάζει να κάνουν το φαύλο έργο του, να υπηρετήσουν τον ανόσιο σκοπό του».

Ο πατέρας Αντριους κούνησε το κεφάλι του. «Κάνεις λάθος», είπε. «Δεν ξέρεις τι σου γίνεται. Η λίμνη της φωτιάς δεν είναι η κόλαση και το βιβλίο της ζωής δεν είναι η ζωή. Κάθε σπουδαστής της ιερατικής σχολής μπορεί να σου πει -»

«Μην ακολουθήσεις τις ερμηνείες του παρελθόντος διότι είναι λανθα-σμένες», είπε ο Αδελφός Ελάια.

«Δεν έχεις ιδέα τι -» «Ο Κύριος», είπε ήρεμα ο Αδελφός Ελάια «μου μίλησε σε ένα θείο όρα-

μα. Μου έδειξε τι πρέπει να γίνει». Το βλέμμα του πήγε από τον Γκόρντον στον Άντριους και έπειτα στον σερίφη. «Και εσείς θα με βοηθήσετε».

«Τι μας χρειάζεσαι εμάς;» ρώτησε ο Αντριους. «Είναι σαφές ότι ξέρεις τι πρέπει να γίνει και πώς να το κάνεις, γιατί λοιπόν δεν το κάνεις μόνος σου;»

«Ο εχθρός είναι πανούργος. Είναι ψεύτης και πατέρας όλων των ψεμά-των και μπορεί να καλέσει τους δούλους του να τον βοηθήσουν. Θα κάνει ό,τι μπορεί για να με εμποδίσει να κάνω το καθήκον μου».

Ο Τζιμ σωριάστηκε βαρύς σε μια καρέκλα δίπλα στον Αδελφό Ελάια. Σκέφτηκε μια στιγμή, έπειτα αναστέναξε. «Δεν ξέρω τι να πιστέψω», πα-ραδέχτηκε. «Πιστεύω ότι εσύ ξέρεις τι συμβαίνει εδώ πέρα, αλλά δεν είμαι σίγουρος ότι μας λες την αλήθεια. Τουλάχιστον όχι όλη την αλήθεια. Χρει-άζομαι περισσότερες αποδείξεις. Χρειάζομαι περισσότερες αποδείξεις πριν ενεργήσω προς αυτήν την κατεύθυνση. Δεν μπορώ να βασιστώ απλώς στα λόγια σου».

Ο Αδελφός Ελάια ψηλάφισε το χρυσό σταυρό στην καρφίτσα της γρα-βάτας του. Τα μάτια του έλαμπαν ολοζώντανα. «Μέχρι αύριο θα έχεις τις αποδείξεις σου», είπε. «Αν περιμένεις περισσότερο, θα είναι πολύ αργά».

φ

Δ Ε Κ Α Τ Ε Σ Σ Ε Ρ Α

Ο Τιμ ΜακΝτάουελ, οπλισμένος μόνο με ένα φακό και ένα παιδικό γουό-κι-τόκι, περπατούσε για δέκατη τρίτη φορά εκείνη τη μέρα κατά μήκος του μονοπατιού π ο υ περνούσε μέσα από το νερό και έκοβε στη μέση το φαράγγι στο βόρειο άκρο της λίμνης Άσπεν . Μια ελαφριά ψιχάλα π ο υ είχε ξεκινή-σει εδώ και αρκετές ώρες είχε εξελιχθεί σε κανονική καταιγίδα και οι πε -ρισσότεροι από τους άντρες π ο υ έψαχναν μαζί του είχαν γυρίσει στα σπί-τια τους . Κάποιοι περ ίμεναν να κοπάσει η καταιγίδα του μουσώνα μέσα στα αυτοκίνητά τους, π ο υ ήταν παρκαρισμένα κατά μήκος του χωματό-δρομου δ ίπλα στη λίμνη, κοιτάζοντας έξω από τα παρμπρ ί ζ τους τις λάμ-ψεις από τις πορφυρές και γαλάζιες αστραπές, μπερδεμένοι . Μόνο εκεί-νος, ο Μακ Μπάξτον και ο Ραλφ Ντάνιελς βάδιζαν με κόπο τριγύρω και έψα-χναν προσηλωμένο ι /Ηξερε ότι οι π ιθανότητες ήταν εναντίον τους , ότι δεν θα έβρισκαν τ ίποτα, ειδικά σε αυτό το φαράγγι, π ο υ το είχαν ψάξει περισ-σότερο α π ό οπο ιοδήποτε άλλο μέρος, αν εξαιρέσεις το μέρος π ο υ είχαν κατασκηνώσει τα παιδιά, αλλά ήταν αποφασισμένος να μάθει για τον Ματ. Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο.

Αρκετοί από τους άντρες είχαν προσπαθήσε ι να υπαιν ιχθούν διακριτι-κά ότι ήταν π ιθανό τα αγόρια να είναι νεκρά και ο ίδιος ήξερε σε μια άκρη του μυαλού του ότι πιθανότατα είχαν δίκιο, αλλά κάπου βαθιά μέσα του πί-στευε το αντ ίθετο/Ενιωθε ότι ο Ματ ήταν ζωντανός, ήταν απλώς πληγω-μένος ή είχε χαθεί.

«Ματ!» φώναξε. «Ματ!» Καμιά απάντηση. Η φωνή του είχε αρχίσει να βραχνιάζει και τα χέρια και τα πόδια του πο-

νούσαν, αλλά δεν τον ένοιαζε. Πήρε ένα κομμάτι ταμπάκο από το κουτί του και το έβαλε ανάμεσα στο μάγουλο και το ούλο του. Είχε ωραία γεύση. Έφτυσε σκουπίζοντας τα υπολείμματα από το μούσι του.Έβγαλε το καπέ-λο του και το έστυψε για να φύγει το π ο λ ύ νερό πριν το ξαναφορέσει.

Το γουόκι-τόκι έκανε ένα θόρυβο και ο Τιμ το κράτησε κοντά στο αυτί του, αλλά για άλλη μια φορά αναστατώθηκε άδικα, δεν ήταν τίποτα. Άφη-σε το γουόκι-τόκι και κοίταξε πάλι προς τη μεριά της λίμνης. Μέσα από το φυσικό πράσινο των πεύκων διέκρινε το κόκκινο και μπλε μέταλλο από τις καμπίνες των φορτηγών. Ο Ρον Χάρισον και ο Τζο Φισκ ήταν μέσα σε ένα από αυτά τα φορτηγά. Μεθυσμένοι, μάλλον/Εφτυσε με αηδία. Πώς μπο-ρούσαν να κάθονται εκεί ενώ τα παιδιά τους εξακολουθούσαν να αγνοού-νται; Τι πατεράδες ήταν αυτοί;

«Του κώλου», απάντησε μόνος του. Κοίταξε γύρω του, προχωρώντας μπροστά, προσπαθώντας να εντοπίσει ένα πουκάμισο, ένα παπούτσι, κά-τι. «Ματ!» φώναξε.

Ένας τσιριχτός ήχος ακούστηκε απ' το γουόκι-τόκι. «Τιμ. Κάτι βρήκα». Η καρδιά του σταμάτησε. Τα χείλη του ήταν στεγνά παρά τη βροχή.

Κράτησε με το δάχτυλο του πατημένο το κουμπί για να μιλήσει και πήρε βαθιά ανάσα. «Είναι... είναι ο Ματ;»

«Πρέπει . . . πρέπε ι να έρθεις εδώ». Η φωνή του Ραλφ ακουγόταν πε-ρίεργη.

«Τι συμβαίνει;»Ήταν φοβισμένος. «Τι έγινε;» «Πρέπει να 'ρθεις εδώ. Και εσύ Μακ». «Πού είσαι;» η φωνή του Μακ ακούστηκε αδύναμη, από μακριά. «Είμαι πίσω από το λόφο στα δυτικά, όλο ευθεία από το σημείο που εί-

χαν κατασκηνώσει». Ο Τιμ έτρεξε σχεδόν. Τα πόδια του βούλιαζαν στη λάσπη και σκόνταψε

σε ένα βράχο ή σε ένα κλαδί, αλλά πήγαινε πολύ γρήγορα για να του κόψει την ταχύτητα. Βρήκε ένα μονοπάτι που είχαν ανοίξει τα ελάφια και οδη-γούσε στη μια πλαγιά του φαραγγιού και έτρεξε στο μονοπάτι αυτό. Κλα-διά μαστίγωσαν το πρόσωπο του. Ανάσαινε βαριά από τον πανικό και την προσπάθεια, πίεσε όμως τον εαυτό του να συνεχίσει να προχωράει, παρά τον πόνο στο στήθος του.

Έφτασε στην κορυφή του λόφου και είδε από κάτω το κόκκινο μπου-φάν του Ραλφ μες στα δέντρα. Από κάπου στο πλάι ο Μακ φώναζε δυνα-τά στους υπόλοιπους άντρες να τον ακολουθήσουν. Ο Τιμ αφουγκράστη-κε την ώρα που έτρεχε για το χαρακτηριστικό ήχο από πόρτες φορτηγού που έκλειναν, αλλά δεν άκουσε τίποτα. Οι άλλοι άντρες, προφανώς καθι-σμένοι μέσα στα αυτοκίνητά τους, δεν μπορούσαν να ακούσουν τον Μακ μέσα στη βροχή. Το γουόκι-τόκι έκανε άλλον ένα θόρυβο και η αγχωμένη φωνή του Μακ ακούστηκε καθαρά. «Θα φέρω και τους άλλους. Περιμένε-τε, ερχόμαστε αμέσως».

Ο Τιμ γλίστρησε στη λάσπη και κατρακύλησε τα τελευταία πέντε δέκα μέτρα του λόφου. Σηκώθηκε άτσαλα στα πόδια του και έτρεξε εκεί που στεκόταν ο Ραλφ και κοιτούσε το σκοτεινό συννεφιασμένο ουρανό παίρ-νοντας βαθιές ανάσες. «Τι είναι;» ρώτησε αρπάζοντας τον ώμο του Ραλφ. «Τι βρήκες;»

Ο Ραλφ τον κοίταξε, η βροχή π ο υ έσταζε από το πρόσωπο του έμοια-ζε με δάκρια. Δεν είπε τίποτα, έδειξε στα δεξιά του. Το βλέμμα του Τιμ ακολούθησε το δάχτυλο του Ραλφ, αλλά δεν μπορούσε να διακρίνει τ ίπο-τα στην αρχή. Υπήρχε μόνο ένας μισοσαπισμένος κορμός, ένα δασύλλιο με μικρά βλαστάρια, μερικές φτέρες και...

Ο Τιμ προχώρησε αργά προς τα εκεί, η καρδιά του σφυροκοπούσε άγρια στο στήθος του, την ένιωθε έτοιμη να ανοίξει μια τρύπα στα πλευρά και το δέρμα του. Πάνω στο ανοιχτό πράσινο από τις φτέρες διέκρινε ένα αναι-μικό ροζ. Πλησίασε πιο κοντά. Τώρα έβλεπε καθαρά μια μορφή ξαπλωμέ-νη. Μια μορφή που φορούσε ένα μπλουζάκι και τζιν.

Ο Ματ; «Ω, Θεέ μου. . . Ω, Θεέ μου. . . Ω, Θεέ μου.. .» Συνειδητοποίησε ότι μω-

ρολογούσε, αλλά δεν έκανε τίποτα για να σταματήσει. Δεν τον ένοιαζε. Από τόσο κοντά έβλεπε ότι τα ροζ ίχνη πάνω στις φτέρες ήταν πιτσιλιές από αί-μα ανακατεμένες με το νερό της βροχής. Τα φύλλα ήταν διάστικτα από διά-φορες αποχρώσεις του κόκκινου/Εσκυψε στο πτώμα λυγίζοντας το ένα γό-νατο του, ενώ μέσα του προσευχόταν, ικέτευε τρελά, Σε παρακαλώ, κάνε να μην είναι ο Ματ, κάνε να μην είναι αυτός, καθώς άγγιζε διστακτικά τη μορφή.

Το μπλουζάκι υποχώρησε στην πίεση του δάχτυλού του και βούλιαξε προς τα μέσα. Δεν υπήρχε τίποτα εκεί. Η μορφή δεν είχε πλάτη.Έσπρωξε πάλι μέσα το δάχτυλο του και αισθάνθηκε κάτι μαλακό σαν πολτό. Πολτό και κόκαλα. Το λερωμένο λευκό της μπλούζας εξαφανίστηκε κάτω από ένα ανατριχιαστικό μουσκεμένο κόκκινο.

Τα μαλλιά ήταν ξανθά, παρατήρησε ξαφνικά. Ο Ματ είχε μαύρα μαλλιά. Δεν τόλμησε να γυρίσει το πτώμα, έτσι άλλαξε ο ίδιος θέση, πήγε από

μπροστά. Αμέσως έκλεισε τα μάτια του. Το πρόσωπο της μορφής είχε φαγωθεί. Ακανόνιστα κομμάτια από δα-

γκωμένη, μασημένη σάρκα κρέμονταν σε κουρελιασμένα σχέδια από το κρανίο που σχεδόν φαινόταν/Ενα μάτι κρεμόταν χαλαρά από ένα κομμέ-νο οπτικό νεύρο. Λεκιασμένα με κόκκινο δόντια σχημάτιζαν το χαμόγελο ενός νεκρού ηλίθιου.

Ο Τιμ σηκώθηκε όρθιος, ανοίγοντας τα μάτια του μόνο όταν ήταν πάλι στα πόδια του. Εστρεψε το βλέμμα του στον ουρανό, σε μια προσπάθεια

# να σβήσει την φρικτή εικόνα από το μυαλό του, να καθαρίσει τις αισθήσεις του από το αποτρόπαιο θέαμα. Ακόμα και μέσα στη βροχή μύριζε τη πη-χτή βαριά αηδιαστική μυρωδιά του αίματος. Πήρε βαθιά ανάσα, κοίταξε πάλι κάτω παρατηρώντας και το υπόλοιπο πτώμα. Τα χέρια και τα πόδια έλειπαν. Παρόλο π ο υ το πίσω μέρος της μπλούζας και του τζιν ήταν ανέ-παφα, το μπροστινό ήταν κουρελιασμένο. Αυτό π ο υ είχε μείνει όλο κι όλο από το πτώμα ήταν ένα άδειο περίβλημα, ένα κούφιο κέλυφος.

Ο Τιμ οπισθοχώρησε από το σημείο π ο υ βρισκόταν το πτώμα και στα-μάτησε μπροστά στο Ραλφ. Κατάπιε δυνατά. «Πού είναι τα άλλα παιδιά;» ρώτησε.

Ο Ραλφ τον κοίταξε με πρόσωπο χλωμό. «Δεν ξέρω. Δεν ήθελα να ψά-ξω».

Ακούστηκαν φωνές και κλαδιά που έσπαζαν καθώς ο Μακ οδηγούσε τους άλλους άντρες πάνω στο λόφο. Ο Τιμ κοίταξε πάνω, παρακολούθησε τους υπόλοιπους να κατεβαίνουν την πλαγιά/Ηθελε να ψάξει αμέσως για το πτώμα του Ματ, κάτι του έλεγε να περιμένει τους άλλους να τον βοη-θήσουν στο ψάξιμο, φοβόταν αυτό που θα έβρισκε. Τώρα που είχε δει αυ-τό το πτώμα ήταν σίγουρος ότι ο Ματ ήταν νεκρός, αλλά έτρεμε την επι-βεβαίωση, ήθελε να την αναβάλλει όσο μπορούσε.

Ένας από τους άντρες στο λόφο σκόνταψε και έπεσε, γλιστρώντας στη λάσπη. Ο Τιμ άκουσε ένα αηδιασμένο «Ιησούς Χριστός!» και έπειτα, δευ-τερόλεπτα μετά, ένα πανικόβλητο «Όχι! Σε παρακαλώ Θεέ μου, όχι!»

«Τζα-α-α-ακ!» Το ουρλιαχτό ζωώδους πόνου του Ρον Χάρισον έσκισε το σιγανό ψίθυρο της βροχής και τα μουρμουρητά των αντρών σαν μαχαί-ρι το ζελέ. Ο Τζακ. Είχαν βρει το πτώμα του Τζακ Χάρισον. Ο Τιμ έριξε ασυ-νείδητα μια ματιά στο πτώμα π ο υ ήταν ξαπλωμένο στις φτέρες. Αυτός επο-μένως πρέπει να ήταν ο Γουέιν. Ο Γουέιν Φισκ.

Πού ήταν όμως ο Ματ; Κοίταξε προς τον Ραλφ και τα μάτια τους συναντήθηκαν. Δεν χρειαζό-

ταν να ανέβουν το λόφο για να μάθουν τι είχαν βρει οι υπόλοιποι άντρες. Κανείς τους δεν είπε τίποτα, αλλά κινήθηκαν σε διαφορετικές κατευθύν-σεις με τα μάτια καρφωμένα στο έδαφος, ψάχνοντας για το τελευταίο πτώ-μα. Το πτώμα του Ματ.

Οι μύες του Τιμ πονούσαν, όχι από την εξάντληση, αλλά από την έντα-ση. Οι μύες στα χέρια και τα πόδια του ήταν σφιγμένοι από το φόβο και το άγχος, ένιωθε τα νεύρα στο λαιμό του τεντωμένα. Τα δόντια του ήταν σφιγ-μένα στη σκέψη αυτού που θα έβρισκε. Είχε καρφωμένο το βλέμμα του στο χώμα, προχωρούσε αργά, έψαχνε πίσω από κάθε φτέρη, κάθε θάμνο, κάθε πεσμένο δέντρο για αίμα ή ρούχα. Το παπούτσι του χτύπησε σε ένα

βράχο, παραλίγο πέοει, έτσι σταμάτησε να βρει την ισορροπία του και σή-κωσε τα μάτια του.

Μπροστά του, απλωμένα κάθετα σε έναν κορμό δέντρου, σχεδόν κρυμ-μένα από τα χαμόκλαδα, διέκρινε τα ματωμένα, πολτοποιημένα απομεινάρια από αυτό π ο υ κάποτε ήταν ένα πτώμα. Το πτώμα του γιου του.

Έτρεξε μπροστά ουρλιάζοντας και άκουσε τις κραυγές του να ενώνο-νται με εκείνες του Ραλφ και των αντρών στο λόφο.Έφθασε στον κορμό και σταμάτησε, κοίταξε κάτω με τα χέρια να κρέμονται άχρηστα στο πλάι. Δεν ήξερε τι να κάνει. Κάτι μέσα του, ένα πρωτόγονο πατρικό ένστικτο, γεννούσε την ανάγκη να κλάψει, να θρηνήσει, να αγκαλιάσει το άψυχο πτώμα του γι-ου του. Δεν υπήρχε όμως πτώμα να αγκαλιάσει.Ό,τι απέμεινε από τον Ματ ήταν ένα κομμένο και παραμορφωμένο κομμάτι ματωμένης σάρκας, σαν ζε-λατίνα. Δεν υπήρχε ίχνος από το κεφάλι, τα χέρια, τα πόδια, οτ ιδήποτε αναγνωρίσιμο/Εμοιαζε σαν να είχαν διαλύσει το πτώμα, γύρισαν το μέσα έξω και μετά το ξανάφτιαξαν από την αρχή. Μόνο μια μικρή λωρίδα υφά-σματος είχε μείνει από τα ρούχα του και ήταν κολλημένη με αίμα πάνω στον κορμό.

Ο Τιμ κοίταξε αλλού, κάρφωσε το βλέμμα του στα πόδια του.Ήθελε να κλάψει, αλλά δεν μπορούσε/Ηταν τρομοκρατημένος. Για κάποιο λόγο δεν μπορούσε να φέρει στο μυαλό του την εικόνα του Ματ/Οταν προσπαθού-σε να δει το γιο του, έβλεπε μόνο την εικόνα της άμορφης ματωμένης σάρ-κας. Προσπάθησε να αναγκάσει το μυαλό του να σκεφτεί τα καλά του Ματ, να θυμηθεί αυτά που έζησαν οι δυο τους, να ξαναφέρει πίσω εκείνες τις στιγ-μές π ο υ είχαν χαθεί και που θα άνοιγαν την πόρτα στη θλίψη του, αλλά το σοκ είχε αχρηστεύσει τις αισθήσεις του, το μυαλό του ήταν μουδιασμένο.

Από κάπου μακριά, πίσω του, άκουσε κάποιον να προσπαθεί να ανα-πνεύσει, στη συνέχεια να αναγουλιάζει.

Τα μάτια του έπεσαν σε μια μικρή πατημασιά δίπλα στο πόδι του. Την κοίταξε επίμονα. Τι στο διάβολο ήταν αυτό;Έμοιαζε σαν αποτύπωμα από πόδι μωρού/Εσκυψε πιο κοντά και είδε πολλές άλλες παρόμοιες πατημα-σιές στη λάσπη γύρω από το δέντρο. Πολλές από αυτές είχαν σβηστεί ή αλ-λοιωθεί από τη συνεχή βροχόπτωση, αλλά οι πιο βαθιές είχαν μείνει ανέ-παφες και ξεχώριζαν καθαρά.

Ο Ραλφ ήρθε πίσω του και τον χτύπησε απαλά στον ώμο για να του δεί-ξει τη συμπόνια του. «Λυπάμαι», είπε. Η φωνή του γεμάτη αληθινό πόνο, αληθινή κατανόηση/Εριξε μια ματιά στο πτώμα του Ματ και αμέσως έστρε-ψε το βλέμμα του αλλού. Ο Τιμ έπιασε το μπράτσο του και έδειξε τις πα-τημασιές. «Κοίτα εκεί», είπε.

Κάτι ανατάραξε τις φτέρες στα δεξιά. Και οι δύο έμειναν να κοιτάζουν

κάτι μικρό π ο υ έτρεχε γρήγορα, σπρώχνοντας θάμνους και φτέρες καθώς κινούταν. Γύρω τους ακούγονταν και άλλοι σφυριχτοί ήχοι.

Ο Τιμ ένιωσε έναν ενστικτώδη φόβο π ο υ παραμέρισε τον πόνο και την αηδία του. Η βροχή έγινε άξαφνα πιο βαριά, ο θόρυβος της έπνιξε τους ήχους από τα συρσίματα στους θάμνους. Γύρισε στον Ραλφ. «Τι νομίζεις ότι είναι;» ρώτησε.

Κάτι άρπαξε τα πόδια του από πίσω και τινάχτηκε, ρίχνοντάς τον φαρ-δύ πλατύ κάτω. Στο κλάσμα δευτερολέπτου που μεσολάβησε πριν νύχια χωθούν και βγάλουν τα μάτια του είδε τον Ραλφ να πέφτει κι εκείνος. Μι-κρά πλάσματα, πλάσματα καφετιά από τη λάσπη, κρέμονταν από τα πόδια του Ραλφ και τον τραβούσαν κάτω. Κάποια άλλα ξεπηδούσαν μέσα από τις φτέρες μουρμουρίζοντας και κακαρίζοντας σε μια υψηλής συχνότητας εξω-γήινη γλώσσα.

Έπειτα τα μάτια του χάθηκαν και πάλευε στα τυφλά τους αθέατους δο-λοφόνους του. Τα χέρια του έπιαναν σάρκα, μαλακή σάρκα, και γρονθοκο-πούσαν, άρπαζαν, ζουλούσαν. Κι άλλα έρχονταν πάνω του τώρα, μικρο-σκοπικά χέρια έσκιζαν και τραβούσαν, μικρά στόματα δάγκωναν. Ούρλια-ξε με αγωνιώδη πόνο, όταν ένιωσε να τον διαμελίζουν, να τον σχίζουν στα δύο και ο πόνος τρύπησε τη σπονδυλική του στήλη, έσκισε το μυαλό του προκαλώντας ακαριαίο σοκ.

Πού ήταν οι άλλοι; Λεν μπορούσαν να δουν τι γινόταν; Το τελευταίο πράγμα π ο υ άκουσε, πριν χάσει για πάντα τις αισθήσεις

του, ήταν τα ουρλιαχτά των υπόλοιπων αντρών.

φ

Δ Ε Κ Α Π Ε Ν Τ Ε

Η βροχή είχε κοπάσει και οι αστραπές είχαν σταματήσει όσο ο Γκόρντον ήταν στο γραφείο του σερίφη, αλλά η ατμόσφαιρά εξακολουθούσε να είναι υγρή και ο ουρανός σκεπασμένος με σκοτεινά σύννεφα. Βγήκε από το πάρ-κινγκ και προχώρησε στη Μέιν. Μπροστά του, πάνω από το δρόμο, δύο εργάτες με αδιάβροχες φόρμες κρεμούσαν μια αφίσα από κάτι τηλεφωνι-κά σύρματα/Εκοψε ταχύτητα. Μέσα από το βρεγμένο τζάμι του παρμπρ ίζ διάβασε τις μοβ λέξεις πάνω στο λευκό ύφασμα: «Δέκατο Τρίτο Ετήσιο Ρο-ντέο του Ράνταλ Σεπτ . 1, 2,3».

Το ροντέο. Το είχε ξεχάσει εντελώς. Φ έ τ ο ς σχεδίαζαν να πάνε με τη Μαρίνα. Ο Γκόρντον κοίταζε τους άντρες π ο υ πάλευαν με το πανό, ο κά-θε ένας στο πάνω σκαλί μιας ψηλής σκάλας. Αναρωτήθηκε πόσοι άνθρω-ποι είχαν ξεχάσει το ροντέο φέτος .

Ολόκληρη η πόλη είναι αναστατωμένη, του είχε πει ο σερίφης πρ ιν φύγει. Ο Γκόρντον πέρασε μπροστά α π ό την κλειστή Εθνική Τράπεζα Βάλεϊ

και ανέπτυξε ταχύτητα περνώντας μπροστά από το κατάστημα Κ. Ό τ α ν έφτασε στο φαράγγι στην άλλη μεριά του Γκρέι'ς Μέντοου είχε ξεπεράσει τα 96 χ ιλ ιόμετρα/Ηξερε στα σίγουρα ότι ο σερίφης δεν παραμόνευε πίσω από τους θάμνους για να πιάσει τους παραβάτες του ορίου ταχύτητας και είχε ένα προαίσθημα ότι οι κλήσεις για ταχύτητα δεν ήταν στις άμεσες προ-τεραιότητες των βοηθών του. Σε μια στροφή έκοψε απότομα το τιμόνι για να αποφύγε ι μια πέτρα από το δ ιπλανό βράχο π ο υ η καταιγίδα είχε ρίξει στο δρόμο.

«Σκατά», είπε, στρίβοντας απότομα το τιμόνι/Εκοψε ταχύτητα. Δεν ήθε-λε να σκοτωθεί.

Ό τ α ν έστριψε στο μικρό χωματόδρομο προς το σπίτι τους, είχε σχεδόν σκοτεινιάσει. Είδε τα ζεστά καθησυχαστικά κίτρινα φώτα του σπιτ ιού μέ-σα από τις ασύμμετρες μαύρες σκιές των δέντρων. Σταμάτησε το τζιπ, και η Μαρίνα ρίχνοντας μια ματιά από το παράθυρο του σαλονιού, ξεκλείδω-

σε την εξώπορτα. Τον υποδέχθηκε στη μπροστινή βεράντα. «Λοιπόν, τι έγινε;»

Ο Γκόρντον κοίταξε τα μεγάλα καστανά της μάτια και έβαλε προστα-τευτικά το χέρι του στο στομάχι της. Δεν ήταν σίγουρος αν έπρεπε να της πει. Δηλαδή, έπρεπε να της πει, δεν ήταν σίγουρος αν ήθελε να της πει. Δεν ήθελε να την ανησυχήσει άδικα. Παρόλο π ο υ δεν ήξερε αν πίστευε όσα είχε πει ο Αδελφός Ελάια, ο ιεροκήρυκας και η θεωρία του τον είχαν τρομάξει στ' αλήθεια.

«Τίποτα», είπε. Εκείνη σήκωσε το βλέμμα της και τον κοίταξε, αναγκάζοντας τα μάτια

του να συναντήσουν τα δικά της. «Λες ψέματα. Τι έγινε;» «Τίποτα», της είπε. «Μαλακίες». Ο Γκόρντον χαμογέλασε. «Ποτέ δεν τα κατάφερα να σε κοροϊδέψω, σω-

στά;» Τη φίλησε, αλλά εκείνη τον έσπρωξε. «Μην αλλάζεις θέμα», είπε. Ο Γκόρντον πήρε έκφραση δυσαρεστημένης παραίτησης. «Ο σερίφης δεν

πιστεύει ότι έχουμε αρκετά στοιχεία εναντίον του Αδελφού Ελάια», είπε ψέ-ματα. «Θα κάτσει το πολύ τριάντα μέρες στη φυλακή, μετά ελεύθερος». Συνάντησε τα μάτια της, ενώ αισθανόταν σαν μαλάκας που δεν ήταν ειλι-κρινής, π ο υ δεν της έλεγε την αλήθεια για τον πραγματικό σκοπό της συ-νάντησης με τον σερίφη.

Η Μαρίνα εξοργίστηκε. «Είναι τρελός αυτός ο τύπος!» αναφώνησε. «Τι πρέπει να κάνει, να με σκοτώσει για να τον κλείσει μέσα;» Κούνησε το κε-φάλι της για να δείξει ότι δεν το πίστευε. «Χριστέ μου, παλιά πίστευα ότι οι συντηρητικοί ήταν ηλίθιοι όταν έλεγαν ότι το δικαστικό μας σύστημα πάει κατά διάολου».

«Ξέρω», είπε ο Γκόρντον συμφωνώντας. «Αυτός ο Γουέλντον είναι ένας ανίκανος καραγκιόζης. Θεέ μου πόσο

μου τη δίνει αυτός τύπος». Ο Γκόρντον δεν είπε τίποτα. Την κράτησε πιο σφικτά, μαλάζοντας του

μύες στους ώμους της, μέχρι π ο υ ένιωσε λίγη από την ένταση να φεύγει. Η Μαρίνα τραβήχτηκε από πάνω του. «Έλα», είπε. «Πάμε να φάμε. Το

φαγητό είναι έτοιμο από ώρα. Νόμιζα ότι θα ερχόσουν νωρίτερα». Μπήκε πρώτη στο σπίτι. «Καλά θα κάνεις να απολαύσεις το σπιτικό φαγητό, όσο μπορείς. Τα σχολεία ανοίγουν σε λίγες βδομάδες και θα πρέπει να βάζεις και εσύ ένα χεράκι εδώ μέσα».

Ο Γκόρντον την ακολούθησε στην κουζίνα και κάθισε στο τραπέζι, ενώ εκείνη έβγαλε ένα ταψί από το φούρνο/Εσβησε το φούρνο και με μια σπά-

τουλα σερβίρισε ίσες μερίδες από το ψητό. «Δεν ξέρω πώς αυτός ο άν-θρωπος πέρασε το βαθμό του αστυφύλακα», είπε, ενώ έπιανε δύο ποτή-ρια κρασιού από το ντουλάπι. «Δεν ξέρει τι του γίνεται».

«Έλα μωρέ, μια χαρά είναι», είπε ο Γκόρντον με μισή καρδιά. Η Μαρίνα κάθισε στο τραπέζι δίπλα του. «Πώς και γίνατε κολλητοί οι

δυο σας; Κάνουν κομματάκια τη γάτα μας μες στην ίδια μας την κουζίνα και εκείνος δεν κουνάει την κωλάρα του όλη μέρα και δεν κάνει τίποτα».

«Έπιασε τον Αδελφό Ελάια», υπενθύμισε ο Γκόρντον. «Και τώρα θα τον αφήσει». Κοίταξε τον Γκόρντον. «Ξέρεις, λένε ότι οι

δημοσιογράφοι π ο υ καλύπτουν τη δράση των αστυνομικών μοιάζουν με τον καιρό περισσότερο με αστυνομικούς παρά με δημοσιογράφους».

Της έκανε μια γκριμάτσα. «Πολύ αστείο». «Α, παραλίγο να το ξεχάσω». Σηκώθηκε και πήγε στο ψυγείο επιστρέ-

φοντας με ένα δίσκο με κομματάκια καρότου και αγγουριού. Ο Γκόρντον κοίταξε το περιεχόμενο του δίσκου και έσκασε ένα πλατύ

χαμόγελο. «Φαλλικά ζαρζαβατικά», είπε. «Προσπαθείς να μου πεις κάτι;» Εκείνη πήρε ένα κομμάτι καρότο και το γλίστρησε με νόημα ανάμεσα

στα χείλη της αφήνοντας την γλώσσα της να αγγίξει ανάλαφρα την άκρη του. «Μετά το φαγητό», του υποσχέθηκε.

Έφαγαν γρήγορα και έπλυναν μαζί τα πιάτα. Ο Γκόρντον έσβησε τα φώ-τα στην κουζίνα και πήγαν χεράκι χεράκι στην κρεβατοκάμαρα. Η Μαρίνα τράβηξε το κάλυμμα και πέταξε το μπλουζάκι της. Δεν φορούσε σουτιέν. Κατέβασε και το παντελόνι της.

Ο Γκόρντον είχε βγάλει τα παπούτσια του και τώρα ξεκούμπωνε το πα-ντελόνι του, όταν σταμάτησε να αφουγκραστεί. Κοίταξε πάνω από τη Μα-ρίνα, που ήταν ήδη γυμνή κάτω από τα σεντόνια. «Τι ήταν αυτό;» είπε.

«Ποιο;» Ο Γκόρντον σήκωσε το χέρι του. «Άκου». Η Μαρίνα έμεινε ακίνητη με γερτό το κεφάλι και αφουγκράστηκε. Από

κάπου μακριά τής φάνηκε ότι άκουγε ένα χαμηλό βόμβο. «Αυτό;» ρώτησε. «Το βουητό;»

Ο Γκόρντον έγνεψε καταφατικά. «Μοιάζει να έρχεται από έξω». «Μάλλον θα είναι ηλεκτρισμός από τα καλώδια.Ή έντομα ή κάτι τέτοιο». Μύγες. Σηκώθηκε όρθιος κουμπώνοντας το παντελόνι του. «Μείνε εδώ», είπε.

«Πάω να δω». Προχώρησε αργά στο μπροστινό μέρος του σπιτιού, ανάβο-ντας τα φώτα. Τίποτα. Δεν υπήρχε τίποτα εκεί. Σταμάτησε στη μέση του σαλονιού κι αφουγκράστηκε ξανά. Ο βόμβος ήταν πιο δυνατός τώρα και ερ-χόταν σίγουρα από έξω.

Αργά, παρόλο που φοβόταν αυτό που θα έβλεπε, και ξέροντας ότι έπρε-πε παρόλα αυτά να κοιτάξει, τράβηξε την κουρτίνα του μπροστινού πα-ραθύρου και κόλλησε το πρόσωπο του στο τζάμι.

Οι μύγες είχαν σκεπάσει το τζιπ. Μια μαύρη μάζα σκέπαζε τη γκρίζα ορο-φή του αυτοκινήτου μέχρι κάτω το παρμπρίζ. Ακόμη και από τόσο μακριά μπορούσε να δει ότι οι μύγες δεν ήταν ακίνητες. Κουνιόνταν, σχημάτιζαν ένα σμήνος η μια κοντά στην άλλη και στο θαμπό φως από τα παράθυρα του σπιτιού το τζ ιπ έμοιαζε σαν ζωντανό.

Ο Γκόρντον άφησε την κουρτίνα να πέσει νιώθοντας τρόμο και απο-στροφή και έκλεισε τα μάτια του, προσπαθώντας να ξορκίσει την εικόνα εκεί-νη/Ομως ακόμα έβλεπε νοερά τις μύγες, άκουγε το εξοργιστικό τους βου-ητό.

Γύρισε στην κρεβατοκάμαρα πιέζοντας τον εαυτό του να φανεί ήρεμος, παρόλο π ο υ η καρδιά του ήταν έτοιμη να σπάσει μες στο στήθος του. Προ-σπάθησε να χαμογελάσει στη Μαρίνα με την ελπίδα ότι δεν θα τον πρόδι-δε το πρόσωπο του. Εκείνη καθόταν ακόμη στο κρεβάτι, ακουμπισμένη στο κεφαλάρι, με την κουβέρτα διπλωμένη στην κοιλιά της, με τα στήθη της ακάλυπτα. Για μια απαίσια στιγμή την σκέφτηκε σκεπασμένη με μύ-γες.

«Τι είναι;» τον ρώτησε συνοφρυωμένη. «Είσαι χλομός. Πώς αισθάνεσαι;» «Είμαι μια χαρά», απάντησε, τρυπώνοντας στο κρεβάτι. «Μια χαρά».

Την αγκάλιασε σφικτά και έκλεισε τα μάτια του ελπίζοντας ότι καμιά τους δεν θα έμπαινε στο σπίτι.

0

Δ Ε Κ Α Ε Ξ Ι

Αφού οδήγησε τον Αδελφό Ελάια πίσω στο κρατητήριο και καληνύχτισε τον Γκόρντον και τον πατέρα Άντριους, ο Τζιμ επέστρεψε στο γραφείο του. Κάθισε για λίγο κοιτάζοντας τη στοίβα με τα χαρτιά του, έπειτα άνοιξε το τελευταίο συρτάρι και έβγαλε τον τηλεφωνικό κατάλογο. Βρήκε τον αριθ-μό του ιστορικού συλλόγου της κομητείας και τον κάλεσε.

Απάντησε η Μίλι Τόμας. «Παρακαλώ;» «Ναι, Μίλι; Εδώ Τζίμι Γουέλντον». Η φωνή της ηλικιωμένης κυρίας αμέσως ζωντάνεψε. «Τζιμ! Τι κάνεις;

Καιρό έχω να σε ακούσω». Ο Τζιμ χαμογέλασε με τον ενθουσιασμό της. «Μια χαρά είμαι, Μίλι. Εσύ

π ώ ς τα πας;» «Θαυμάσια», ε ίπε. «Θαυμάσ ια /Οπως ξέρεις το τελευταίο χρόνο προ-

σπαθούμε να ετοιμάσουμε αυτό το βιβλίο για την ιστορία του Ράνταλ και υποτίθεται ότι θα είναι έτοιμο για το τυπογραφε ίο την επόμενη εβδομά-δα. Γι' αυτό είμαι και εγώ εδώ τόσο αργά. Ξανακοιτάω τα πάντα για να εί-μαι σίγουρη ότι δεν ξέχασα τίποτα».

Ο Τζιμ είδε την ευκαιρία π ο υ ζητούσε. «Υπάρχει τ ίποτα για το Μιλκ Ρα-ντς Πόιντ;» ρώτησε δήθεν τυχαία.

«Γιατί ρωτάς;» «Α, να απλώς σκεφτόμουν εκείνες τις ιστορίες π ο υ λέγαμε όταν ήμασταν

παιδιά». Η Μίλι γέλασε. «Εκείνες τις ιστορίες για τα φαντάσματα; Αυτές υπάρ-

χουν από τότε π ο υ η μητέρα σου και ο πατέρας σου και εγώ ήμασταν παι-διά. Και υποθέτω ότι τα πιτσιρίκια ακόμα τις διηγούνται».

Ο Τζιμ π ρ ο σ π ά θ η σ ε να κρατήσει ένα ανάλαφρο τόνο στη φ ω ν ή του. «Αυτές τις ιστορίες τις αναφέρετε στο βιβλίο σας;»

«Τώρα π ο υ το λες, ναι». Η φωνή της Μίλι ζωήρεψε ακόμη περισσότε-ρο, έγινε η φωνή της ιστορικού π ο υ είναι ερωτευμένη με το αντικείμενο της.

«Όπως οι περισσότερες ιστορίες π ο υ σώζονται από γενιά σε γενιά, έχει και αυτή κάποια ψήγματα αλήθειας.Έχεις πάει στο Μιλκ Ραντς Πόιντ υποθέ-τω;Έχεις δει τους σταυρούς, τους τάφους;»

«Ναι», είπε ο Τζιμ. «Μόνο π ο υ πήγα εκεί όταν ήμουν πια έφηβος, πο-λύ μετά από την εποχή που άκουγα τις ιστορίες αυτές».

«Λοιπόν, εκεί συνήθιζαν να θάβουν οι κάτοικοι της περιοχής τα νεκρά μωρά τους».

«Γιατί όμως το έκαναν αυτό τόσο μακριά από την πόλη;» «Επειδή», είπε η Μίλι, κάνοντας μια παύση για να δημιουργήσει εντύ-

πωση, «δεν ήταν όλα τα μωρά νεκρά. Τα περισσότερα είχαν γεννηθεί νεκρά, αλλά κάποιες φορές, αν ένα μωρό γεννιόταν άρρωστο ή παραμορφωμένο, οι γονείς το πήγαιναν εκεί και το άφηναν να πεθάνει».

«Χριστέ μου». Ο Τζιμ ανάσανε βαθιά. «Και έτσι ξεκίνησαν οι ιστορίες». «Δεν το πιστεύω ότι κάποιος θα έκανε κάτι τέτοιο», είπε ο Τζιμ. «Μην τους κρίνεις τόσο αυστηρά», είπε η Μίλι. «Τρία στα τέσσερα μω-

ρά πέθαιναν ούτως ή άλλως εκείνες τις μέρες. Οι άνθρωποι έκαναν αυτό π ο υ νόμιζαν πρακτικό/Εβγαζαν από τη μέση τους αδύναμους και τους ασθενείς πριν επενδύσουν οτιδήποτε σε αυτούς. Οι καιροί ήταν δύσκολοι. Οι περισσότερες οικογένειες δεν είχαν τα μέσα να συντηρήσουν πάνω από ένα παιδί και ήθελαν να είναι σίγουρες ότι αυτό το παιδί θα ήταν υγιές και δυνατό και θα μπορούσε να στηριχτεί στις δικές του δυνάμεις. Και δεν υπήρχαν και αντισυλληπτικές μέθοδοι».

«Δεν μπορώ να το πιστέψω αυτό», είπε ο Τζιμ. «Πάντα πίστευα ότι οι ιστορίες αυτές ήταν φανταστικές. Και δεν πίστευα ότι εκείνοι οι σταυροί ήταν από πραγματικούς τάφους. Νόμιζα ότι ήταν. . . Δεν ξέρω τι νόμιζα ότι είναι. Πάντως δεν πίστεψα ότι πρόκειται για πραγματικούς τάφους».

«Α, πραγματικοί είναι σίγουρα. Και όχι μόνον αυτό. Πριν εγκαταστα-θούν εδώ λευκοί, οι Ινδιάνοι, οι Ανασάζι, έκαναν το ίδιο. Στο ίδιο σημείο. Δεν θα μου φαινόταν περίεργο να έχουν οι πρόγονοι μας πάρει την ιδέα από αυτούς».

Ο Τζιμ ένιωθε την καρδιά του να σφυροκοπάει στο στήθος του, το αί-μα να χτυπάει στα μηλίγγια του. Το στομάχι του είχε δεθεί από το φόβο. «Θυμάμαι μια ιστορία για έναν ιεροκήρυκα», είπε ψέματα. «Για έναν ιερο-κήρυκα που συνδεόταν κάπως με το Μιλκ Ραντς Πόιντ».

«Α, μα ναι», είπε η Μίλι «υπήρξε ένας ιεροκήρυκας. Μόνο που αυτό δεν είναι ιστορία. Στις έρευνές μας, ανακαλύψαμε διάφορα ντοκουμέντα που, σε συνδυασμό με ημερολόγια και χρονογραφήματα, επιβεβαιώνουν την ύπαρξη αυτού του άνδρα».

Έκλεισε τα μάτια του και κράτησε το ακουστικά σφικτά στο αυτί του για να μην του πέσει. «Αλήθεια;» είπε.

«Ναι .Ήταν περ ίπου εκατόν πενήντα χρόνια πριν .Ένας περιπλανώμε-νος κληρικός π ο υ περιδιάβαινε την περιοχή και έμαθε από κάπου για το Μιλκ Ραντς Πόιντ. Κήρυττε ότι παρόμοιες πράξεις ήταν αμαρτωλές ανε-βασμένος σε όποιο πρόχειρο βήμα έβρισκε. Κατατρόμαξε τους πάντες στην π ό λ η / Η τ α ν εδώ μια εβδομάδα περ ίπου όταν άρχισε να προσπαθεί να κά-νει τον κόσμο να πάει εκεί πέρα μαζί του. Κανείς όμως δεν ήθελε να τον πάει εκεί. Τελικά, λίγοι άντρες τον συνόδευσαν στο Ριμ. Τώρα π ο υ το σκέ-φτομαι -» Σταμάτησε μια στιγμή. «Για περίμενε. Ναι, ο π ρ ο π ά π π ο υ ς σου ήταν σερίφης τότε. Νομίζω ότι είχε πάει κι εκείνος μαζί τους».

«Πώς ήταν αυτός ο ιεροκήρυκας;» ρώτησε ο Τζιμ. «Ξέρεις;» «Υπάρχει μια εξωτερική περιγραφή του, που επιμένει κυρίως στα μά-

τια του. Τα μάτια του, κατά τα φαινόμενα, ήταν μαύρα, αφύσικα μαύρα». Ο Τζιμ έγλειψε τα χείλη του π ο υ ξεράθηκαν ξαφνικά. «Και τι έγινε με-

τά;» «Δεν ξέρουμε ακριβώς. Υπάρχει μια αναφορά σε ένα ημερολόγιο που

μιλάει για κάποιου είδους εξορκισμό ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων, αλλά δεν είμαστε σίγουροι. Ούτε που ξέρουμε τι υποτίθεται ότι έπρεπε να εξορκί-σουν. Συναρπαστικό δεν είναι;»

«Ναι», είπε ο Τζιμ μηχανικά. «Τώρα καταλαβαίνεις πώς ξεκινούν οι φήμες και οι ιστορίες. Φυσικά τα

περισσότερα από αυτά τα μάθαμε από προσωπικές αναμνήσεις κάποιων και ξέρεις πόσο αναξιόπιστες είναι τέτοιες πηγές. Παρόλα αυτά σε κάνουν να σκεφτείς».

«Ναι», ξαναείπε ο Τζιμ. «Και τι απέγινε ο ιεροκήρυκας;» «Αυτό δεν το γνωρίζουμε», παραδέχτηκε η Μίλι. «Αλλά βρίσκουμε συ-

νεχώς καινούργια στοιχεία. Φαντάζομαι ότι κάτι θα ανακαλύψουμε στο τέ-λος». Γέλασε. «Μάλλον θα πρέπει να αγοράσεις το δεύτερο τόμο για να μά-θεις».

«Μάλιστα. Λοιπόν, σ' ευχαριστώ Μίλι. Με βοήθησες πολύ» «Μπορώ να μάθω γιατί ήθελες να τα μάθεις όλα αυτά;» «Α, τίποτα. Απλή περιέργεια». «Εντάξει», του είπε. «Σε αφήνω. Θα αγοράσεις το βιβλίο όταν βγει, έτσι;» Ο Τζιμ χαμογέλασε. «Φυσικά». «Σε αφήνω τότε. Γεια». «Γεια σου».Έκλεισε το τηλέφωνο νιώθοντας μουδιασμένος.Έριξε άθε-

λά του μια ματιά στο διάδρομο. Στο τέλος του διαδρόμου ήξερε ότι ο Αδελ-φός Ελάια καθόταν ήσυχος στο κρατητήριο του.

Ο Τζιμ ένιωσε ξαφνικά ότι, μέσα σε εκείνο το κελί, ο Αδελφός Ελάια κοιτούσε προς το μέρος του και χαμογελούσε.

Σηκώθηκε όρθιος.Έπρεπε να φύγει από κει μέσα.Ήξερε ότι έπρεπε να μιλήσει στον Αδελφό Ελάια, ότι έπρεπε να τον αντιμετωπίσει, αλλά δεν ήθελε να δει εκείνον τον άντρα τώρα. Ό χ ι πριν έχει τον καιρό να ξεκαθα-ρίσει κάποια πράγματα. Πήρε το καπέλο του και περπάτησε μέχρι το μπρο-στινό γραφείο. Η Ρίτα είχε μόλις φύγει και ο Πιτ με τον Τζάντσον ξεκι-νούσαν τη βραδινή βάρδια. Τους χαιρέτησε κουρασμένα, τυπικά και διέσχισε το ήσυχο πάρκινγκ για να πάει στο αμάξι του.

Οδήγησε ενστικτωδώς μέχρι το σπίτι του, το μυαλό του ήταν ακόμα στο Μιλκ Ραντς Πόιντ. Σκέφτηκε τις ιστορίες π ο υ έλεγε με τους φίλους του όταν ήταν παιδιά. Τα φαντάσματα των εγκαταλελειμμένων παιδιών που έκλαιγαν αδιάκοπα μέσα στο δάσος ζητώντας μητέρες που ποτέ δεν έρ-χονταν. Βρέφη π ο υ τα είχαν αφήσει να τα βγάλουν πέρα μόνα τους και εί-χαν μεγαλώσει για να γίνουν άγριοι δολοφόνοι. Ανατριχίλες διέτρεξαν τα μπράτσα του, παρόλο που η νύχτα ήταν ζεστή.

Πάρκαρε το αυτοκίνητο στο δρόμο μπροστά στο σπίτι και περπάτησε στο ακούρευτο γρασίδι μέχρι την εξώπορτα/Ηταν αφηρημένος. Δεν πρό-σεξε τις περίεργες σκιές δίπλα στο γκαράζ. Δεν είδε τις σκιές να κινούνται. Δεν τις άκουσε να βουίζουν.

Δ Ε Κ Α Ε Π Τ Α

Ο πατέρας Αντριους πέρασε α π ό την εκκλησία γυρνώντας από τον σερί-φη. Είχε κανονίσει μια ομάδα μελέτης της Βίβλου για τις επτά και, παρό-λο π ο υ δεν είχε πραγματικά διάθεση για κάτι τέτοιο, δεν μπορούσε να το ακυρώσει τώρα. Πάρκαρε το αυτοκίνητο και π ε ρ π ά τ η σ ε μέχρι την μπρο-στινή πόρτα της εκκλησίας. Μικροσκοπικά κομματάκια πολύχρωμου γυα-λιού λαμπύριζαν ανάμεσα στα χαλίκια. Το βλέμμα του πήγε στα δίδυμα πα-ράθυρα με τα βιτρό τζάμια στην πρόσοψη του κτιρίου. Ολοκαίνουργια. Κα-νείς δεν θα μπορούσε να φανταστεί ότι κάτι συνέβη εδώ, το μόνο π ο υ θύ-μιζε τα γεγονότα των τελευταίων ημερών ήταν ο ελαφρώς ανοιχτότερος τόνος της φρέσκιας μπογιάς στα τούβλα.

Έβγαλε το κλειδί του, άνοιξε την πόρτα και άναψε τα φώτα μπαίνοντας μέσα/Εβαλε το κεφάλι του στην εκκλησία για να βεβαιωθεί ότι όλα ήταν εντάξει. Ο ήλιος π ο υ έδυε με τις αχτίδες του να γίνονται κόκκινες, κίτρι-νες, μπλε και πορτοκαλί περνώντας από το παράθυρο έπεφτε στην Αγία Τρά-πεζα. Ό λ α ήταν φυσιολογικά.

Ο πατέραςΆντριους προχώρησε στο μικρό διάδρομο προς τη μεγάλη αί-θουσα του κατηχητικού π ο υ χρησιμοποιούσαν για τη μελέτη της Βίβλου. Αναρωτήθηκε αφηρημένα γιατί δεν είχε καεί αυτή η εκκλησία. Σκέφτηκε τον Αδελφό Ελάια και ένιωσε ένα παγωμένο δάχτυλο να χαϊδεύει τη σπον-δυλική του στήλη. Ξαφνικά ένιωσε π ο λ ύ έντονα ότι ήταν ολομόναχος στην εκκλησία. Βγήκε βιαστικά έξω από την αίθουσα, έβγαλε το φορητό ραδιό-φωνο από τη ντουλάπα και το άνοιξε ν ιώθοντας ευγνωμοσύνη για τον ήχο μιας άλλης φωνής.

Ασχολήθηκε με τις ετοιμασίες για τη συνάντηση, προσπάθησε να μην σκέφτεται όσα είχαν γίνει στο γραφείο του σερίφη.

Ο Μπίλι Φορντ και ο Γκλεν Ντάναγουεϊ ήταν οι πρώτοι π ο υ ήρθαν, τους έφερε η μητέρα του Γκλεν. Και οι δυο τους χασκογελούσαν όταν μπήκαν στην αίθουσα.

«Τι είναι τόσο αστείο;» ρώτησε. Ο Μπίλι κούνησε το κεφάλι του. «Τίποτα». Και τα δυο αγόρια χαχάνι-

σαν ξανά, ψιθυρίζοντας μεταξύ τους. Η Σούζαν Πάουελ μπήκε μέσα ένα λεπτό αργότερα. Πέρναγε τα δά-

χτυλα ανάμεσα από τα μαλλιά της, σαν να προσπαθούσε να βγάλει κάτι από μέσα. Κοίταξε τον πατέρα Άντριους. «Τι θέλουν όλες αυτές οι μύγες εκεί έξω;» ρώτησε.

«Ξέρεις π ο ύ πάνε οι μύγες», είπε ο Γκλε, και εκείνος και ο Μπίλι γέλα-σαν δυνατά.

Μύγες; Ο πατέρας Άντριους ένιωσε το φόβο να θεριεύει πάλι μέσα του και πήγε γρήγορα στην είσοδο της εκκλησίας. Στάθηκε μια στιγμή στην ανοιχτή πόρτα. Δύο προβολείς σταμάτησαν στο πάρκινγκ.Ήταν σκοτεινά, δεν έβλεπε τίποτα.

Άκουγε όμως, ακόμη και πάνω από το θόρυβο των αυτοκινήτων, ένα βουητό.

Μύγες. Ο Αδελφός Ελάια είχε προφητέψει μύγες. Το μυαλό του πήγε στις πληγές της Βίβλου. Τι γινόταν εδώ πέρα; Αι-

σθάνθηκε την ανάγκη να τηλεφωνήσει στον επίσκοπο. Ο ίδιος δεν είχε τα εφόδια για να αντιμετωπίσει κάτι τέτοιο. Δεν εύίε την εμπειρία/Ηξερε όμως ότι ο επίσκοπος δεν θα καταλάβαινε, θα τον θεωρούσε τρελό, θα τον απάλ-λασσε από τα καθήκοντά του σ' αυτήν την ενορία.

Ίσως έπρεπε να τον απαλλάξουν από τα καθήκοντά του στην ενορία. Και να πάει όσο πιο μακριά από το Ράνταλ μπορούσε. Ό μ ω ς όχι, δεν μπορούσε να το κάνει αυτό. Είχε ευθύνες. Και το χρω-

στούσε στον σερίφη να μείνει. Είχε αναμειχθεί σε όλα αυτά, είτε το ήθελε είτε όχι.

Στάθηκε στην μπροστινή πόρτα και παρακολούθησε άλλες δύο ομάδες παιδιών να τρέχουν στην εκκλησία διώχνοντας τις μύγες. Κι άλλοι προβο-λείς σταμάτησαν στο πάρκινγκ.

Μετά τις μύγες υποτίθεται ότι θα ακολουθούσε ένας σεισμός, σκέφτη-κε.Ένιωσε ξαφνικά να ανακατεύεται. Κι αν γινόταν την ώρα π ο υ θα μελε-τούσαν τη Βίβλο; Μπορεί να έπεφτε η εκκλησία και να σκότωνε όλα αυτά τα παιδιά.

Ή τ α ν πολύ αργά όμως για να ακυρώσει τη συνάντηση τώρα. Οι περισ-σότεροι γονείς είχαν αφήσει ήδη τα παιδιά τους και δεν θα επέστρεφαν πριν περάσει μια ώρα.

Σήμερα θα έκαναν ασκήσεις πολιτικής άμυνας, αποφάσισε, πώς να προ-φυλάσσονται σε περίπτωση σεισμού.

Β Η Αν Σάιμον, η τελευταία της ομάδας, μπήκε τρέχοντας και ο πατέρας

Αντριους έκλεισε πίσω της τη βαριά ξύλινη πόρτα. «Για να μην μπουν μέ-σα μύγες», εξήγησε.

«Έχουμε ένα σωρό από δαύτες σπίτι», είπε η Αν, ενώ έμπαιναν μαζί στην αίθουσα. «Δεν ξέρω από π ο ύ ήρθαν όλες».

Ο πατέρας Άντριους είπε στα παιδιά την ιστορία του Ιωσήφ και των αδερφών του, έκαναν ασκήσεις πολιτικής άμυνας και μίλησαν λίγο για τους σεισμούς, έπειτα ήπιαν αναψυκτικά.

Τίποτα δεν συνέβη. Αφού έφυγαν τα παιδιά, ο πατέρας Άντριους κλείδωσε την πόρτα και μπή-

κε στην εκκλησία. Πέρασε τη νύχτα του εκεί να προσεύχεται γονατιστός. Προσευχήθηκε για καθοδήγηση, αλλά η καθοδήγηση δεν ήρθε.

@

Δ Ε Κ Α Ο Κ Τ Ω

Ο σεισμός έγινε δέκα λεπτά ακριβώς μετά τα μεσάνυχτα. Ο Γκόρντον και η Μαρίνα έκαναν έρο)τα και σταμάτησαν στη μέση, μην

τολμώντας ούτε να αναπνεύσουν, ενώ η γη από κάτω τους τρανταζόταν σε απότομα ακανόνιστα κύματα. Ακούστηκε ο ήχος α π ό γυαλιά π ο υ έσπαγαν στην κουζίνα, κάτι γκρεμίστηκε στο μπάνιο. Το φωτιστικό π ά ν ω από το κρεβάτι τους κουνιόταν δαιμονισμένα. «Τι γίνεται;» ούρλιαξε η Μαρίνα και π ιάστηκε σφικτά από πάνω του.

«Σεισμός», είπε ο Γκόρντον, επιδεικνύοντας μια ηρεμία που δεν ένιωθε. «Ω, Θεέ μου», ε ίπε η Μαρίνα κλείνοντας τα μάτια της. «Ω, Θεέ μου». Αγκαλιάστηκαν σφικτά.

Ο Τζιμ περίμενε ξύπνιος όλο το βράδυ τη στιγμή αυτή, ήξερε ότι θα συνέ-βαινε, προετοίμαζε τον εαυτό του, αλλά και πάλι ένιωσε ένα πρωτόγονο αί-σθημα πανικού όταν άρχισε να τρέμει η γη κάτω από το κρεβάτι του. Πή-δηξε πάνω, σκούντηξε την Ανέτ για να ξυπνήσει και έτρεξε στα δωμάτια των παιδιών. Πήρε τη Σούζαν στην αγκαλιά του και σήκωσε τον Τζάστιν από το κρεβάτι του τρέχοντας πάλι πίσω στην κρεβατοκάμαρά τους. Στάθηκε με την Ανέτ και τα παιδ ιά κάτω από το κούφωμα της πόρτας περιμένοντας να τελειώσει ο σεισμός.

Ο πατέρας Άντριους γονατιστός μπροστά στην Αγία Τράπεζα έκλεισε τα μάτια του π ιο σφιχτά, προσευχήθηκε με περισσότερη θέρμη και έλπισε να σταματήσει να κουνιέται η γη.

Στην πρωινή ε κ π ο μ π ή του στην τηλεόραση το πρωί ο Τζον Πάλμερ εί-πε ότι επρόκειτο για τον π ρ ώ τ ο σεισμό π ο υ καταγράφηκε στην περ ιοχή της Αριζόνα τα τελευταία εκατό χρόνια. Είπε ότι ήταν έντασης 4,5 βαθμών της κλίμακας Ρίχτερ και ότι είχε επίκεντρο τη μικρή π ό λ η Ράνταλ στο Μό-γκολολ Ριμ.

Δ Ε Κ Α Ε Ν Ν Ε Α

Ο Τζιμ καθόταν στο γραφείο του με την πόρτα κλειδωμένη και το τηλέ-φωνο κατεβασμένο, περ ιμένοντας τον Γκόρντον και τον πατέρα Άντριους. Έ κ ο ψ ε ένα κομμάτι ντόνατ και το κατάπιε με μια γουλιά χλιαρού καφέ. Οι ζημιές από το σεισμό δεν ήταν σοβαρές. Είχε συγκρίνει τις αναφορές του με εκείνες του Ερνστ από την Πυροσβεστική και όλες συμφωνούσαν ότι οι ζημιές ήταν π ο λ ύ μικρότερες από ό,τι περίμεναν. Φυσικά το ακριβές ύψος των υλικών ζημιών δεν είχε υπολογιστεί ακόμα και π ιθανόν θα αργούσε καμιά βδομάδα, κανένα όμως από τα κτίρια της πόλης δεν είχε καταρρεύ-σει και κανείς δεν είχε τραυματιστεί σοβαρά.

Αυτό βέβαια δεν σήμαινε ότι ο κόσμος δεν τηλεφωνούσε στο γραφείο του σερίφη. Είχε προσπαθήσει να πάρει τον Πιτ αμέσως μόλις σταμάτησε ο σεισμός και χρειάστηκε δεκαπέντε ολόκληρα λεπτά για να πιάσει γραμ-μή. Τα τηλέφωνα στο γραφείο χ τ υ π ο ύ σ α ν ασταμάτητα και αυτός ήταν ο λόγος π ο υ είχε βγάλει το δικό του από την πρίζα. Δεν είχε διάθεση να ακού-σει ασήμαντα προβλήματα για σπασμένες πορσελάνες και καταστρεμμέ-να φλιτζάνια. Είχε αφήσει τη Ρίτα και τον Τομ να ασχοληθούν με αυτά.

Ο ίδιος είχε π ο λ ύ π ιο σοβαρά πράγματα να σκεφτεί. Έφαγε άλλη μια μπουκιά ντόνατ και ήπιε άλλη μια γουλιά καφέ.Ήξερε ότι

έπρεπε να πάει να μιλήσει με τον Αδελφό Ελάια, αλλά δεν ήθελε να πάει εκεί πίσω. Φοβόταν. Θα περίμενε να έρθουν ο Γκόρντον και ο πατέρας Αντριους.

Ακούστηκε ένα χ τύπημα στην πόρτα. «Ποιος είναι;» ρώτησε. «Ο Αντριους». Ο Τζιμ σηκώθηκε και πήγε να του ανοίξει. Ο ιερέας, πρόσεξε αμέσως ο

Τζιμ, φορούσε τα ίδια ρούχα π ο υ φορούσε και χθες. Δεν είχε ξυριστεί. Η επιδερμίδα του, π ο υ πάντα ήταν ανοιχτόχρωμη, τώρα φαινόταν ακόμα π ιο χλομή. Ο σερίφης τον κοίταξε ανήσυχος. «Είστε καλά;»

Ο Αντριους σήκωσε τους ώμους του. «Δεν κοιμήθηκα και π ο λ ύ χθες το βράδυ».

«Και ποιος κοιμήθηκε;» είπε ο Τζιμ.Έριξε μια ματιά στο γραφείο του. «Άκου, θες να περιμένεις εδώ μέχρι να έρθει ο Γκόρντον ή προτιμάς να πά-με να δούμε τον Αδελφό Ελάια τώρα αμέσως;»

Ο ιερέας έγλειψε τα χείλη του. «Πάμε να τον δούμε τώρα». Ο Τζιμ έκλεισε την πόρτα πίσω του και προχώρησε πρώτος στο διά-

δρομο, πέρασε από την αίθουσα συνελεύσεων, από την αποθήκη, μέχρι που έφτασε στη συμπαγή σιδερένια πόρτα που οδηγούσε στα τρία κρατη-τήρια στο βάθος του κτιρίου. Ακόμη και έξω από την πόρτα άκουγαν τον Αδελφό Ελάια να ψάλλει δυνατά μόνος του τροπάρια. Κοιτάχθηκαν μετα-ξύ τους. «Είστε σίγουρος;» είπε ο Τζιμ.

Ο πατέρας Άντριους έγνεψε καταφατικά. Ο σερίφης ξεκλείδωσε την πόρτα και πέρασαν μπροστά από το πρώτο

κρατητήριο. Ο Αδελφός Ελάια κάρφωσε το βλέμμα του στον Τζιμ και χα-μογέλασε. « Τώρα έχεις τις αποδείξεις σου».

Ο σερίφης κούνησε το κεφάλι του. «Ναι. Τώρα έχω τις αποδείξεις μου». Ξεκλείδωσε την πόρτα του κελιού. «Τι κάνουμε τώρα; Υποθέτω ότι έχεις κά-ποιο σχέδιο».

Ο Αδελφός Ελάια σηκώθηκε αργά. Κρατούσε σφικτά τη Βίβλο κάτω από τη δεξιά του μασχάλη. «Πρέπει να περιμένουμε να συγκεντρωθούμε όλοι», είπε. Προχώρησε μπροστά. «Θα περιμένουμε στο γραφείο σου».

«Εντάξει», συμφώνησε ο Τζιμ. «Πάμε». Επέστρεψαν στο γραφείο του για να περιμένουν. Δέκα λεπτά αργότερα ο Γκόρντον χτύπησε ελαφρά την πόρτα και την

έσπρωξε για να ανοίξει. Μπήκε στο δωμάτιο και είδε τον σερίφη καθισμέ-νο πίσω από το γραφείο του να παίζει στα δάχτυλά του ένα στραβωμένο συνδετήρα. Ο πατέρας Αντριους καθόταν στον καναπέ απέναντι από το γραφείο, με τα χέρια του στα γόνατά του, με το βλέμμα του καρφωμένο στη μοκέτα. Σήκωσε το κεφάλι του μόλις μπήκε ο Γκόρντον και χαμογέλασε, αλλά το χαμόγελο του ήταν άχρωμο και βεβιασμένο.

Μπροστά στο παράθυρο, διαγραφόταν η ακίνητη μορφή του Αδελφού Ελάια, που κοίταζε έξω την πόλη.

Ο ιεροκήρυκας έφυγε από το παράθυρο και προχώρησε στη μέση του δωματίου, μεταμορφώθηκε από το περίγραμμα μιας μορφής σε ένα σχεδόν φυσιολογικό άντρα. Χαμογέλασε στον Γκόρντον, αν και τα μαύρα μάτια του εξακολουθούσαν να είναι ανεξιχνίαστα. «Σε περιμέναμε», είπε.

Ο Γκόρντον ένευσε σιωπηλός, μην ξέροντας τι να πει .Ένιωθε τρομο-κρατημένος, χωρίς να ξέρει γιατί. Καταλάβαινε ότι η εξουσία είχε αλλάξει χέρια από τη χθεσινή τους συνάντηση. Την προηγούμενη μέρα ο σερίφης είχε την εξουσία. Σήμερα αρχηγός ήταν ο Αδελφός Ελάια.

Ο σερίφης σηκώθηκε όρθιος. «Εντάξει», είπε. «Τώρα είμαστε όλοι εδώ. Γιατί δεν μας λες τι συμβαίνει;»

Τα μάτια του Αδελφού Ελάια πέρασαν από τον Γκόρντον στον σερίφη, μετά στον πατέρα Αντριους. «Ο Κύριος και Θεός μας σας επέλεξε για να πολεμήσετε το κακό. Ο Σατανάς εκδιώχθηκε για όλη την αιωνιότητα από την στοργική παρουσία του Κυρίου και η αδύναμη οργή του ορκίστηκε να πάρει εκδίκηση από τον Επουράνιο Πατέρα. Συγκεντρώνει στρατό για να αντικρούσει τη θέληση του Κυρίου και, αν δεν τον σταματήσουμε εγκαίρως, οι προσπάθειές του θα τελεσφορήσουν». Κοίταξε τον Γκόρντον, έπειτα τον σερίφη. «Βλέπετε εφιάλτες, έτσι δεν είναι;»

Και οι δυο άντρες έγνεψαν καταφατικά. «Ο Κύριος επέλεξε να σας μιλήσει μέσα από οράματα», είπε ο Αδελφός

Ελάια. Τα δάχτυλά του έπαιξαν με την καρφίτσα της γραβάτας του. «Έκρινε σωστό να σας προειδοποιήσει για τον ερχομό του κακού στα όνειρά σας, όπως έκανε τον παλιό καιρό, όπως έκανε με τον Ιωσήφ και τους προφήτες».

Ο Τζιμ καθάρισε το λαιμό του. «Τι σημαίνει λοιπόν αυτό;Όσα είδαμε στον ύπνο μας θα γίνουν στ' αλήθεια;»

«Αγνωστες οι βουλές του Κυρίου», είπε ο ιεροκήρυκας. Κοίταξε τον πα-τέρα Άντριους. «Όπως μπορεί να σας πει ο ιερέας, ο Θεός πολλές φορές μιλάει με παραβολές και αλληγορίες».

Ο πατέρας Αντριους συνειδητοποίησε ότι κουνούσε καταφατικά το κε-φάλι του. «Τώρα τελευταία βλέπω πολύ συγκεκριμένα όνειρα», είπε ο Τζιμ. «Ήταν και ένα αγόρι π ο υ ήξερα στα όνειρα αυτά». Κοίταξε έντονα τον ιε-ροκήρυκα. «Ονειρεύτηκα το Μιλκ Ραντς Πόιντ».

«Κι εγώ το ίδιο», συμπλήρωσε ο Γκόρντον. Ο Αδελφός Ελάια χαμογέλασε. «Καθώς πλησιάζει η ώρα, καθώς οι δυ-

νάμεις και στις δυο πλευρές φτάνουν στο μέγιστο, τα οράματα γίνονται πιο συγκεκριμένα. Και τα δικά μου οράματα γίνονται πιο καθαρά».

«Εγώ δεν βλέπω εφιάλτες», είπε απαλά ο πατέρας Αντριους. «Παρόλα αυτά έχεις επιλεγεί». Ο ιεροκήρυκας κοίταξε τον Τζιμ. «Ο φί-

λος σου, εκείνο το αγόρι, είχε επιλεγεί από το Θεό. Τώρα οδηγεί τα ορά-ματά σου, υπηρετεί το έργο του Κυρίου από την άλλη μεριά. Εσύ», στρά-φηκε στον πατέρα Αντριους «έχεις επιλεγεί να τον αντικαταστήσεις».

«Για ποιο λόγο έχω επιλεγεί;» ρώτησε ο ιερέας. «Για ποιο λόγο έχουμε όλοι μας επιλεγεί;»

«Είσαι μέντιουμ», είπε απλά ο Αδελφός Ελάια. «Ο Κύριος σε έχει ευλο-γήσει με δυνάμεις πέρα από εκείνες των φυσιολογικών ανθρώπων. Τώρα θέλει να χρησιμοποιήσεις τις δυνάμεις αυτές. Πρέπει να μιλήσεις με τον αντίπαλο, πρέπει να επικοινωνήσεις με το κακό».

Ο πατέρας Αντριους χλόμιασε. «Η οικογένεια σου», είπε στον Τζιμ «πάντα βοηθούσε το έργο του Κυ-

ρίου. Οι πρόγονοι σου πολέμησαν γενναία τον αντίπαλο. Τώρα είναι η σει-ρά σου».

«Αυτό έχει ξαναγίνει», είπε ο Τζιμ. Ο Αδελφός Ελάια ένευσε καταφατικά. «Στο Μιλκ Ραντς Πόιντ». «Ναι». «Από πότε ξεκινάει αυτή η ιστορία;» ρώτησε ο Τζιμ. «Από πόσο παλιά

εμπλέκεται η οικογένειά μου σε όλα αυτά;» «Δεν θα με πίστευες ακόμη κι αν σου έλεγα». «Πες μου».Έκανε μια παύση. «Ο προπάππους μου είχε πάει εκεί πά-

νω, σωστά;» «ΟΈζρα Γουέντον», είπε ο ιεροκήρυκας. «Και πριν από εκείνον ο Τεν-

Άνο-Κάχια. Και ο Ναν-Τιμόχα τιριν από εκείνον. Και ο Γουέαρ-Κέι-Νον...» «Και ήσουν κι εσύ εκεί, έτσι δεν είναι; Τόσο παλιά;» Ο Αδελφός Ελάια απλώς χαμογέλασε. Ο Τζιμ κοίταξε τον ιεροκήρυκα με το γκρίζο κουστούμι και ανατρίχιασε.

Πώς είχε παρουσιαστεί στον προπάππου του; αναρωτήθηκε. Σαν ένας από εκείνους τους μεθοριακούς κληρικούς με τα σκονισμένα μαύρα ρούχα και το ψηλό καπέλο; Και πριν από αυτό; Σαν περιπλανώμενος Ινδιάνος; Και την πρώτη φορά; Σαν άνθρωπος των σπηλαίων; Αναρωτήθηκε πώς ανακατεύ-θηκε σε όλα αυτά ο πρώτος του πρόγονος, τόσα χρόνια πριν. Κάποιος, κά-ποτε πρέπει να πήρε μια συνειδητή απόφαση να συμφωνήσει με όλα αυτά.

Και τώρα όμως δεν έπαιρνε ο ίδιος μια συνειδητή απόφαση; Αυτή ήταν η δική του επιλογή.

Όχ ι πραγματικά. Όλα είχαν αποφασιστεί από κάποιον άλλο. «Εμένα γιατί με επέλεξε;» ρώτησε ο Γκόρντον. Ο Αδελφός Ελάια κούνησε το κεφάλι του. «Αυτό δεν μπορώ να σου το

πω», είπε. «Δεν είσαι ακόμα έτοιμος γι' αυτό. Θα σου πω όταν έρθει η ώρα». «Πες μου τώρα», είπε ο Γκόρντον. «Θα σου πω όταν έρθει η ώρα», επανέλαβε ο Αδελφός Ελάια. Τα μάτια

του καρφώθηκαν στα μάτια του Γκόρντον και ο Γκόρντον ένιωσε τη θέλη-σή του να γκρεμίζεται κάτω από το βλέμμα εκείνο. Ο ιεροκήρυκας πήγε στο γραφείο του σερίφη και πήρε ένα μολύβι κι ένα μπλοκ. «Έχουμε πολύ λί-γο χρόνο», είπε. «Η ώρα της δράσης πλησιάζει. Πρέπει να προετοιμαστούμε αν θέλουμε να επιτύχουμε».

«Και τι θα γίνει αν επιτύχουμε;» ρώτησε ο Τζιμ. «Αυτό θα 'ναι όλο; Θα είναι το τέλος;»

Ο Αδελφός Ελάια κούνησε το κεφάλι του. «Και στο παρελθόν είχαμε πε-τύχει», είπε. «Αν δεν τα είχαμε καταφέρει, δεν θα βρισκόμασταν εδώ τώρα οι τέσσερις μας. Ο Σατανάς κατατροπώθηκε και ταπεινώθηκε από τον Παντο-δύναμο Θεό και ποτέ δεν θα σταματήσει να προσπαθεί να σφετεριστεί τη δύ-ναμη του Κυρίου. Είναι αθάνατος. Και παρόλο που μπορούμε να τον νική-σουμε σε αυτές τις μικρές μάχες, μπορεί να περιμένει. Θα δοκιμάσει ξανά και ξανά, θα συγκεντρώνει καινούργιους κάθε φορά στρατούς, μέχρι να επιτύχει».

«Κι αν αποτύχουμε;» ρώτησε ο Γκόρντον. «Ο Σατανάς θα κυριεύσει τη γη. Θα αλλάξει τη ζωή για να εξυπηρετή-

σει τους δικούς του σκοπούς και θα χλευάζει τα δημιουργήματα του Κυ-ρίου. Θα εμπαίζει θρασύτατα τον Κύριο».

«Γιατί δεν κάνει κάτι ο ίδιος ο Θεός;» ρώτησε σιγανά ο πατέρας Αντρι-ους. «Γιατί πρέπει να χρησιμοποιεί για το έργο του εμάς τους ατελείς;»

«Μην αμφισβητείς τις βουλές του Κυρίου», είπε θυμωμένα ο Αδελφός Ελάια. «Μη θεωρείς ότι αντιλαμβάνεσαι το νου Του».

Ο Τζιμ μπήκε ανάμεσά τους. «Πόσο χρόνο νομίζεις ότι έχουμε στη διά-θεση μας;» ρώτησε τον Αδελφό Ελάια.

«Δεν ξέρω», παραδέχτηκε ο ιεροκήρυκας. «Το κακό έχει ήδη ξεκινήσει και θα δυναμώνει όσο θα προσηλυτίζει περισσότερους. Υπολογίζω ότι σε εικοσιτέσσερις ώρες ο Σατανάς και οι πιστοί του θα έχουν αποκτήσει τη δύ-ναμη για να διεκδικήσουν όσα επιδιώκουν. Εμείς πρέπει να χτυπήσουμε πριν. Αν δεν το κάνουμε, είμαστε χαμένοι».

Έμειναν σιωπηλοί κοιτάζοντας ο ένας τον άλλο, νιώθοντας όλοι μου-διασμένοι.

Ο Αδελφός Ελάια άρχισε να γράφει στο μπλοκ. Έσκισε το πρώτο χαρτί και το έδωσε στον σερίφη. Ο Τζιμ κοίταξε τη γραμμένη με μολύβι λίστα. Την έδωσε στον πατέρα Αντριους, που τη διάβασε και την έδωσε με τη σει-ρά του στον Γκόρντον.

Ο Γκόρντον έριξε μια ματιά στο χαρτί. «Πράγματα π ο υ χρειαζόμαστε», έγραφε με έναν έντονο γραφικό χαρακτήρα. Διάβασε όλη τη λίστα. Χοντρό σκοινί, απροσδιόριστη ποσότητα. Φορτηγάκια. Τέσσερα αντίτυπα της Βί-βλου. Τέσσερις σταυρούς. Τέσσερα δικράνια.

Δικράνια; Τέσσερα τουφέκια. Τέσσερα τσεκούρια. Σπίρτα.Ένα γαλόνι ανθρώπινο

αίμα. Ο Γκόρντον σήκωσε τα μάτια του από το χαρτί και κοίταξε τον Αδελφό

Ελάια. «Τι πρόκειται να κάνουμε;» ψιθύρισε. Ο Αδελφός Ελάια τον αγνόησε. Ο Τζιμ πήρε το χαρτί από τον Γκόρντον

και το ξανακοίταξε. «Τα περισσότερα είναι εύκολο να τα βρούμε», είπε. «Το

αίμα μπορεί να είναι πιο δύσκολο να βρεθεί, αλλά μπορώ να το ζητήσω από το νοσοκομείο».

«Θέλω να απομακρύνετε τις οικογένειές σας από την πόλη», ε ίπε ο Αδελφός Ελάια. «Πηγαίνετέ τους σε ασφαλές μέρος, μακριά από δω». Κοί-ταξε τον σερίφη. «Πήγαινε τη γυναίκα και τα παιδιά σου να μείνουν λίγες μέρες με συγγενείς, μέχρι να τελειώσουν όλα».

Ο Τζιμ κούνησε το κεφάλι του καταφατικά. Ο ιεροκήρυκας κοίταξε τον Γκόρντον. «Πρέπει να βεβαιωθείς ότι η γυ-

ναίκα σου θα είναι μακριά από αυτήν την περιοχή», είπε. «Αυτό είναι πο-λύ σημαντικό. Δεν πρέπει να είναι εδώ αύριο».

«Γιατί;» ρώτησε ο Γκόρντον. «Δεν μπορώ να σου πω ακόμη. Δεν είναι ακόμη ώρα. Πρέπει όμως να

την απομακρύνεις από δω». Ο Γκόρντον ένιωσε το στόμα του να στεγνώνει. Φαντάστηκε τη Μαρί-

να νεκρή, διαμελισμένη σαν τους Σέλγουεϊ, σαν τη Βλαντ. Σάλιωσε τα χεί-λη του κοιτάζοντας τον ιεροκήρυκα. «Δεν ξέρω αν θα δεχτεί να φύγει. Ού-τε αν θα πιστέψει όλα αυτά όταν της τα πω».

«Δεν έχει σημασία τι θα της πεις, αρκεί να την πείσεις να φύγει από δω». «Η απόφαση θα είναι δική της», είπε ο Γκόρντον σταθερά. «Δεν μπορώ

να την αναγκάσω να κάνει κάτι π ο υ δεν θέλει». «Πάρε την μακριά από αυτή την πόλη», είπε ο Αδελφός Ελάια. «Ο δε ανήρ

εστί κεφαλή της γυναικός, ως και ο Χριστός κεφαλή της εκκλησίας... Αλλ' ώσττερ η εκκλησία υποτάσσεται των Χριστώ, ούτω και αι γυναίκες τοις ιδίοις ανδράσιν εν παντί- Προς Εφεσίους 5:23». Ο Αδελφός Ελάια τράβηξε τη Βίβλο, που είχε σφιγμένη χωρίς να φαίνεται κάτω από τη μασχάλη του, και άρχισε να την ξεφυλλίζει/Εβγαλε μια πρόσφατη φωτογραφία ανάμεσα από δύο σε-λίδες και την έδωσε στον Γκόρντον.

Ο Γκόρντον κοίταξε την έγχρωμη φωτογραφία. Είχε τραβηχτεί σε κάποια παραλία. Στο βάθος διέκρινε τον ωκεανό. Σε πρώτο πλάνο υπήρχαν πολ-λά νεκρά αιματοβαμμένα βρέφη.

Ένα μικροσκοπικό βρέφος, π ο υ χαμογελούσε πλατιά δείχνοντας ματω-μένα δόντια, έσπρωχνε να βγει από την κοιλιά μιας εγκύου.

Το υπονοούμενο ήταν σαφές. Ο Γκόρντον επέστρεψε τη φωτογραφία αηδιασμένος. Η λογική του ήθε-

λε να διαμαρτυρηθεί, να χαρακτηρίσει τη φωτογραφία πλαστή, να αποδώ-σει τη φρικαλέα εκείνη σκηνή σε κόλπα που έγιναν στο σκοτεινό θάλαμο, ήξερε όμως ότι η φωτογραφία ήταν αυθεντική.

Ο ιεροκήρυκας στράφηκε στον Τζιμ. «Χρειαζόμαστε και μια φωτογρα-φική μηχανή», είπε.

Ο Τζιμ άπλωσε και πήρε ένα μολύβι. «Φωτογραφική μηχανή», έγραψε στο τέλος της λίστας. «Φιλμ».

«Τι ακριβώς πρόκειται να κάνουμε;» ρώτησε ο Γκόρντον. Αλλά ο Αδελφός Ελάια είχε ξαναγυρίσει στο παράθυρο και κοίταζε έξω,

ακίνητος, το μαύρο περίγραμμα του Ριμ πάνω από την πόλη.

0

Ε Ι Κ Ο Σ Ι

Ο Τεντ ΜακΦάρλαντ σταμάτησε την άσπρη Πόντιακ με τις κυβερνητικές πινακίδες σε ένα κλειστό εγκαταλελειμμένο βενζινάδικο της Τεξάκο δ ίπλα στο σαλούν Κολτ.Έσβησε τη μηχανή και τα φώτα και κάθισε λίγο στα σκο-τεινά, χαζεύοντας έξω από το παρμπρίζ , ενώ σκεφτόταν/Ενιωθε μοναξιά, είχε μελαγχολήσε ι /Ηξερε ότι δεν έκανε καμία πρόοδο σε αυτή την υπό-θεση και ένιωθε τη δυσαρέσκεια των τοπ ικών αρχών κάθε φορά π ο υ έκα-νε μια εικασία ή έλεγε τη γνώμη του. Αναστέναξε. Δεν ήξερε για πο ιο λό-γο ο Ουίλσον είχε αναθέσει αυτήν την υπόθεση σε κάποιον έτσι κι αλλιώς. Δεν είχε καμία δουλειά η αστυνομία της κομητείας να ξελασπώνει τους το-π ικούς σερίφηδες κάθε φορά π ο υ τα σκάτωναν.

Ένα φορτηγάκι σταμάτησε πίσω του, με τους δυνατούς προβολε ίς του να αντανακλούν στον καθρέφτη του τυφλώνοντάς τον.Έγειρε τον καθρέ-φτη για να μην πέφτε ι το φως στα μάτια του .Ένα λεπτό, μετά άκουσε τις πόρτες από το φορτηγάκι να κλείνουν και ήχο από μπότες στο χαλίκι, κα-θώς οι επ ιβάτες του κατευθύνθηκαν στο μπαρ.

Ήξερε ότι έπρεπε να τηλεφωνήσει στην Ντενίζ. Μάλλον θα περίμενε πά-νω από το τηλέφωνο. Αλλά αν την άκουγε, αν άκουγε τον ήχο της φωνής της, θα ένιωθε π ιο έντονη τη μοναξιά του, θα μελαγχολούσε ακόμη περισ-σότερο. Κοίταξε από το τζάμι του αυτοκινήτου τη φωτισμένη είσοδο του σαλούν. Ακουγε από μέσα τους πν ιχτούς ήχους των ανθρώπων π ο υ δια-σκέδαζαν, τη μουσική του Charlie Daniels. Το ήξερε ότι, στην κατάσταση π ο υ ήταν, αν δεν τηλεφωνούσε στη Ντενίζ, ήταν π ο λ ύ πιθανό να κάνει κα-μιά βλακεία, κάτι για το οποίο θα μετάνιωνε αργότερα.

Μια νεαρή γυναίκα με πλούσιες καμπύλες π ο υ φορούσε στενό τζ ιν και ένα αποκαλυπτικό εξώπλατο βγήκε παραπατώντας από το μπαρ στην αγκα-λιά ενός σκληροτράχηλου τ ύ π ο υ με καουμπόικο καπέλο.

Ο ΜακΦάρλαντ την κοίταξε, σκέφτηκε για ένα δευτερόλεπτο τη Ντε-νίζ, έπε ιτα ανέβασε το τζάμι, βγήκε έξω και κλείδωσε το αυτοκίνητο. Πή-

δηξε το χαμηλό ετοιμόρροπο τοιχίο π ο υ χώριζε το βενζινάδικο από το Κολτ. Το πάρκινγκ του σαλούν ήταν γεμάτο φορτηγάκια. Μερικά ήταν ακρι-βά μοντέλα, φτιαγμένα κατά παραγγελία - μερικά ήταν μικρά οικονομικά εισαγόμενα. Τα περισσότερα όμως ήταν κλασικά αμερικάνικα φορτηγάκια. Μάρκας Φορντ .Όλα σχεδόν είχαν το στάνταρ κοτσαδόρο στον πίσω προ-φυλακτήρα και τη θήκη για την καραμπίνα στο πίσω παράθυρο.

Μπήκε στο μπαρ. Η ατμόσφαιρα ήταν γεμάτη καπνό και υγρασία, η μυ-ρωδιά από τα τσιγάρα, τη μπύρα και τα ανθρώπινα σώματα ήταν σχεδόν αφό-ρητη. Η μουσική ήταν δυνατή, εκκωφαντική και η συζήτηση έμοιαζε να εί-ναι δύσκολη έως αδύνατη/Εψαξε στο χώρο για κάποιο γνώριμο πρόσωπο και μη βλέποντας κανένα κατευθύνθηκε στο μπαρ.Έκανε νόημα στον μπάρ-μαν. Το τραγούδι τελείωσε και πριν αρχίσει το επόμενο φώναξε: «Μπύρα!»

Κάποιος τον χτύπησε δυνατά στον ώμο. Ο ΜακΦάρλαντ στράφηκε από-τομα. Ο Καρλ Τσμούρα, το δεξί χέρι του Γουέλντον, στεκόταν δίπλα του χαμογελώντας πλατιά. «Έι», είπε. «Τι γίνεται;»

Ο ΜακΦάρλαντ έγνεψε καθώς ο μπάρμαν του έφερε την μπύρα του. «Μια χαρά». Κοίταξε το βοηθό του σερίφη. Ο Καρλ Τσμούρα ήταν από εκεί-νους που είχαν αντιδράσει στην παρουσία του ίδιου και είχαν κάνει σαφές ότι δεν ήθελαν τη βοήθεια της αστυνομίας της κομητείας, παρόλο που τυ-πικά συμμορφωνόταν σε όλες τις εντολές του σερίφη. Τώρα ο νεαρός άντρας του χαμογελούσε, έμοιαζε φιλικός, όλη η εχθρότητα είχε εξαφανιστεί. Προ-φανώς ήταν από εκείνους τους ανθρώπους π ο υ κατάφερναν να κρατήσουν τα επαγγελματικά τους μακριά από τις υπόλοιπες πλευρές της ζωή τους -κάτ ι που ο ΜακΦάρλαντ ποτέ δεν είχε καταφέρει.

Προσπάθησε με το ζόρι να χαμογελάσει στο βοηθό, αλλά ένιωθε ότι το χαμόγελο βγήκε ψεύτικο. «Λοιπόν», είπε «τι κάνεις εδώ;» Η ερώτηση ήταν ηλίθια, και το ήξερε ότι ήταν ηλίθια, αλλά δεν μπορούσε να σκεφτεί κάτι καλύτερο.

Ο Τσμούρα ήπιε μια γουλιά από το μπουκάλι π ο υ κρατούσε στο χέρι του. «Έχω ρεπό σήμερα το βράδυ, μόλις τα χάλασα με την κοπελιά μου και είπα να το γιορτάσω. Μου κάνεις παρέα;» Κοίταξε γύρω στο μπαρ. Μια πα-ρέα καουμπόηδες με τις κοπέλες τους χόρευαν στους ρυθμούς των Marshal Tucker Band. Αρκετές ελεύθερες γυναίκες στέκονταν στην άκρη της πί-στας ψάχνοντας για καβαλιέρο. «Στοίχημα ότι μπορούμε να χτυπήσουμε μια από αυτές τις τσουλίτσες εκεί πέρα».

Ο ΜακΦάρλαντ κούνησε το κεφάλι του. «Όχι απόψε. Δεν έχω και πο-λύ όρεξη».

Ο Τσμούρα άρπαξε το χέρι του και ο ΜακΦάρλαντ κατάλαβε ότι ο βοη-θός ήταν ήδη μεθυσμένος. «Έλα».

Κούνησε το κεφάλι του πιο αποφασιστικά και τίναξε το χέρι του βοη-θού από το μπράτσο του. «Δεν γίνεται. Είμαι παντρεμένος».

Ο Τσμούρα γέλασε. «Και; Χέστηκες. Και γω ήμουν παντρεμένος κάπο-τε. Τι σημασία έχει;»

Ο ΜακΦάρλαντ κοίταξε το νεαρότερο άντρα. Παντρεμένος και χωρι-σμένος; Δεν φαινόταν μεγαλύτερος από είκοσι πέντε. Ο ΜακΦάρλαντ κού-νησε πάλι το κεφάλι του και έκανε ότι κοίταζε το ρολόι του. «Συγγνώμη. Είναι ώρα να τηλεφωνήσω στη γυναίκα μου. Πρέπει να πηγαίνω». Κατέ-βασε με μια γουλιά την υπόλοιπη μπύρα και σηκώθηκε. Θα γύρναγε στο ξε-νοδοχείο και θα άνοιγε την τηλεόραση. Μπορεί και να έπαιρνε όντως τη Ντενίζ τηλέφωνο. Ποιος ξέρει; Μπορεί να του έφτιαχνε τη διάθεση. Πέ-ρασε το χέρι του στην πλάτη του Τσμούρα, κίνηση μιας συντροφικότητας π ο υ δεν ένιωθε πραγματικά. «Τα λέμε».

«Περίμενε», είπε ο βοηθός με μια υποψία απόγνωσης στα μάτια του. «Σίγουρα δεν θέλεις να κάτσεις να τα πούμε λιγάκι;»

Ο ΜακΦάρλαντ κούνησε αρνητικά το κεφάλι του. «Λυπάμαι, πρέπει να φύγω. Κάποια άλλη φορά».

Ακούστηκε ξαφνική φασαρία, δυνατές φωνές στο βάθος του μπαρ κο-ντά στο τζουκμπόξ, και οι δύο άντρες γύρισαν να κοιτάξουν το επεισόδιο. Κάτι χτύπησε με δύναμη το τζουκμπόξ και ο απαίσιος ήχος της βελόνας που γρατζούνιζε το δίσκο αντήχησε μέσα από τα ηχεία του Κολτ. Ο Τσμού-ρα άφησε το μπουκάλι του στον πάγκο του μπαρ, σήκωσε τη ζώνη του πα-ντελονιού του και χαμογέλασε πλατιά. «Κάτι τέτοιες στιγμές είναι ωραίο να είσαι βοηθός σερίφη». Προχώρησε στο βάθος του μπαρ και παρατήρη-σε ξαφνικά ότι ο κόσμος που είχε μαζευτεί εκεί υποχωρούσε σιγά σιγά. Μια ηλικιωμένη γυναίκα γύρισε απότομα και κατευθύνθηκε στην πόρτα. Ένα καινούργιο τραγούδι είχε αρχίσει να παίζει στο τζουκμπόξ, ένα τραγούδι του Waylon Jennings. Η μπάσα φωνή του Waylon βάρυνε ακόμη περισσό-τερο καθώς κάποιος έβγαλε το τζουκμπόξ από την πρίζα και οι στροφές άρχισαν να πέφτουν μέχρι που η μουσική σταμάτησε εντελώς.

Ο ΜακΦάρλαντ είδε τον Τσμούρα να διστάζει μια στιγμή, να ψαχου-λεύει τη μέση του για τη ζώνη με το όπλο του, που δεν ήταν εκεί, μετά άρ-χισε να προχωράει αργά προς το μαζεμένο πλήθος.Έβρισε τον εαυτό του, μακάρι να είχε φέρει κι εκείνος ένα όπλο, και άρπαξε το μπουκάλι του βοη-θού. Το έσπασε στον πάγκο του μπαρ και κράτησε μπροστά του την αιχ-μηρή άκρη του καθώς κινήθηκε για να βοηθήσει τον Τσμούρα. Ποτέ δεν ήξε-ρες τι μπορούσε να συμβεί σε ένα τέτοιο μπαρ γεμάτο βλαχαδερά. Καμία προφύλαξη δεν ήταν περιττή.

Στο μπαρ τώρα επικρατούσε ησυχία, όλες οι συζητήσεις είχαν σταμα-

τήσει και όσοι χόρευαν ή έπιναν το ποτό τους στο μπροστινό μέρος του σα-λούν κοίταζαν με περιέργεια στο βάθος, προσπαθώντας να διακρίνουν τι γινόταν. Κάποιοι άλλοι πελάτες πήγαιναν ακόμα προς τα πίσω, άλλοι έμε-ναν ακίνητοι στη θέση τους, με το βλέμμα καρφωμένο στην πόρτα δίπλα στο τζουκμπόξ, αλλά η μεγάλη πλειοψηφία τους έψαχνε βιαστικά για το συ-ντομότερο δρόμο προς την έξοδο.

Ο ΜακΦάρλαντ ακολούθησε τον Τσμούρα ανάμεσα στο πλήθος και στα-μάτησε.

Ένα βρέφος, χωρίς πόδια, με ασχημάτιστα πόδια σερνόταν στο ξύλινο πάτωμα του σαλούν, γελώντας και μουρμουρίζοντας μόνο του. Ο ήχος ήταν σιγανός, ίσα που ακουγόταν, αλλά ο ΜακΦάρλαντ μπορούσε να τον ακού-σει καθαρά μέσα στην ησυχία - ο ήχος έστελνε κρύα ρίγη στη ραχοκοκαλιά του. Ο ΜακΦάρλαντ έκανε ένα βήμα πιο κοντά και παρατήρησε προσε-κτικά το μωρό /Ηταν μικρό, μικρότερο από το φυσιολογικό, και έμοιαζε νεογέννητο. Το ροδαλό δέρμα του ήταν ακόμη μουσκεμένο με αίμα, άφη-νε πίσω του στο πάτωμα κόκκινα ίχνη, σαν σαλιγκάρι. Τα μάτια του ανοι-γόκλειναν ρυθμικά, σε κανονικά διαστήματα, καθώς μπουσουλούσε γύρω, μη βλέποντας τίποτα. Το στόμα του συνέχιζε το φρικαλέο μουρμουρητό του.

Ο ΜακΦάρλαντ κοίταξε γύρω το φόβο και την αηδία που καθρεφτίζο-νταν στα πρόσωπα των θαμώνων. Θα περίμενε ότι, υπό τις παρούσες συν-θήκες, κάποια γυναίκα από το πλήθος, ο συμπονετικός μητρικός τύπος, θα είχε πάρει στα χέρια της το μωρό, θα το λυπόταν και θα προσπαθούσε να το βοηθήσει. Αλλά εκείνο το βρέφος είχε κάτι πολύ παράξενο, κάτι τό-σο διαβολικό, που τον έκανε να καταλαβαίνει γιατί οι περισσότεροι απο-μακρύνονταν από τα πλάσμα εκείνο, γιατί κάποιοι έτρεχαν μακριά. Και ο ίδιος ένιωθε έναν πρωτόγονο φόβο, ένιωθε μια ενστικτώδη επιθυμία να ορμήσει να το ποδοπατήσει , να το λιώσει με το τακούνι της μπότας του, σαν ένα ασυνήθιστα μεγάλο και σιχαμερό έντομο.

Ακούστηκε μια δυνατή γυναικεία στριγκλιά από τα δεξιά και ο ΜακΦάρ-λαντ στράφηκε προς τα εκεί από όπου ακούστηκε ο ήχος. Άλλο ένα βρέ-φος, το ίδιο μικρό και εξίσου παραμορφωμένο, σκαρφάλωνε γελώντας από ένα ανοιχτό παράθυρο στον πλαϊνό τοίχο του σαλούν. Το μικροσκοπικό του σώμα είχε περάσει το μισό από το περβάζι, τα στρεβλά χέρια του χτυ-πούσαν άγρια τον αέρα. Το παράθυρο εκείνο, ήξερε ο ΜακΦάρλαντ, έβλε-πε σε ένα φρεάτιο π ο υ υπήρχε γύρω στο δρόμο από το σαλούν και κατέ-ληγε στο χωράφι από πίσω. Είχε βάθος πάνω από επτά μέτρα.

Πώς είχε ανέβει τόσο ψηλά το μωρό; Ο ΜακΦάρλαντ έριξε μια ματιά στον Τσμούρα. Ο βοηθός κοίταζε έξω

από το παράθυρο, το πρόσωπο του είχε μια κενή έκφραση δυσπιστίας. Το

σοκ προφανώς είχε εξουδετερώσει την επίδραση του αλκοόλ. Στράφηκε να κοιτάξει τον ΜακΦάρλαντ. «Τι γίνεται εδώ;» είπε.

Ο αστυνομικός της κομητείας κούνησε το κεφάλι του. Δεν είχε ιδέα. Είδε άλλο ένα μωρό να μπουσουλάει από την πόρτα δίπλα στο τζουκμπόξ, ακο-λουθώντας τα ματωμένα χνάρια του πρώτου. Είχε ένα τεράστιο υπερτροφι-κό κεφάλι. Μπροστά στη μπάρα, κοντά στην είσοδο κάποιοι ούρλιαξαν.

Έρχονταν από παντού. Ο ΜακΦάρλαντ κοίταξε γύρω του. Ο μπάρμαν είχε βγάλει μια κοντό-

κανη καραμπίνα κάτω από τη μπάρα και την κρατούσε και με τα δυο του χέρια, έτοιμος να τη χρησιμοποιήσει αν χρειαζόταν. Κοιτούσε τις παρέες των πανικόβλητων ανθρώπων στο σαλούν π ο υ παραμέριζαν, αποσβολω-μένος. Ο ΜακΦάρλαντ έκανε αμέσως νόημα στον Τσμούρα, μόλις δια-σταυρώθηκαν τα βλέμματά τους και έτρεξε στο μπαρ, βγάζοντας το σήμα του από την μπροστινή του τσέπη. «Αστυνομία», είπε. Απλωσε να πάρει το όπλο.

«Μην κάνεις βήμα, παλιοπούστη». Ο μπάρμαν χαμήλωσε την κάνη και γλίστρησε το δάχτυλο του στη σκανδάλη.

«Είμαι αστυνομικός», είπε ο ΜακΦάρλαντ πιο δυνατά, πιο αυταρχικά. «Σε παρακαλώ, δώσε μου το όπλο σου. Αφησα το δικό μου στο αμάξι».

Τα μάτια του μπάρμαν κοίταξαν γρήγορα γύρω στο σαλούν και είδε, από ένα άνοιγμα ανάμεσα στον κόσμο π ο υ παραμέριζε, το πρώτο ματωμένο βρέφος να σέρνεται στο ξύλινο πάτωμα της πίστας. Ξέσφιξε την καραμπί-να, το όπλο χαμήλωσε και ο ΜακΦάρλαντ το τράβηξε απότομα από τα χέ-ρια του. Ο μπάρμαν σήκωσε το βλέμμα του στον ΜακΦάρλαντ. «Τι είναι αυ-τό;» ρώτησε. Η φωνή του ήταν σιγανή, πνιχτή, γεμάτη τρόμο.

«Δεν ξέρω», είπε ο αστυνομικός. Κρατώντας σφιχτά την καραμπίνα γύ-ρισε αργά εκεί π ο υ ήταν ο Τσμούρα. Πριν φτάσει όμως δίπλα στο βοηθό, το σαλούν σείστηκε από ένα δυνατό κύμα σοκ.Ένας δυνατός θόρυβος από μέταλλα ακούστηκε από το μπροστινό μέρος του μπαρ και οι πελάτες πι-σωπάτησαν αργά. Τώρα δεν ακούγονταν ουρλιαχτά ούτε γρυλίσματα ούτε βογκητά ούτε μουρμουρητά. Κανείς δε μιλούσε. Κανείς δεν έβγαζε άχνα. Ακουγόταν μόνο η γρήγορη άρρυθμη ανάσα των τρομοκρατημένων θαμώ-νων και οι αηδιαστικοί ήχοι των παράξενων μωρών π ο υ μπουσουλούσαν στο πάτωμα.

Και τότε ο ΜακΦάρλαντ την είδε. Μια καμένη και μαυρισμένη μορφή, που φορούσε κάτι που έμοιαζε σαν

κουρελιασμένο κολάρο και ράσο κληρικού, στεκόταν στην είσοδο του σα-λούν κοιτάζοντας τον κόσμο με αφύσικα λευκά μάτια. Το πρόσωπο του ήταν φρικτά καμένο, μεγάλα κομμάτια δέρματος έπεφταν από πάνω του.

Τα χέρια και τα δάχτυλά του ήταν σαν γαμψά νύχια. Πίσω από αυτή τη μορ-φή, στο τοίχο δίπλα στην πόρτα, είχε ανοίξει μια μεγάλη τρύπα.

Ο ΜακΦάρλαντ πήγε δίπλα στο βοηθό ξεροκαταπίνοντας. «Τι είναι αυ-τό;»

Ο Τσμούρα κούνησε το κεφάλι του. «Αμαρτωλοί», είπε η μαύρη μορφή, έπειτα χαχάνισε. Η φωνή ήταν στρι-

γκιά, δεν ήταν ανθρώπινη. Ο Τσμούρα πήρε βαθιά ανάσα. «Ο Σέλγουεϊ», είπε. «Ο πατέρας Σέλ-

γουεϊ». Ο ΜακΦάρλαντ άκουσε τον ψίθυρο να απλώνεται στο πλήθος καθώς και

άλλοι αναγνώρισαν τη μορφή. «Ζήτα και θα δεχθείς», είπε η μορφή, η φωνή της είχε κοροϊδευτικό τό-

νο. Χαμογέλασε δείχνοντας στραβά μαυρισμένα δόντια. «Ήρθα για να σας ελευθερώσω». Η τραχιά φωνή του έψαλε κάτι σε μια άγνωστη γλώσσα και έδειξε στο πλήθος με ένα καμένο δάχτυλο. Από την τρύπα στον τοίχο μπή-καν κι άλλα μωρά, δεκαπέντε είκοσι από δαύτα σέρνονταν όλα μαζί προς τα μπρος. Από τη σκεπή ακούστηκε ένας ήχος σαν κάποιος εργάτης να δούλευε εκεί.

Ο Τσμούρα κοίταξε γύρω του με τρελό βλέμμα. «Δεν είναι άνθρωπος», είπε. Αρπαξε την καραμπίνα από τα χέρια του ΜακΦάρλαντ και σημάδε-ψε το κεφάλι της μαύρης μορφής. Πάτησε τη σκανδάλη. Ακούστηκε ένας εκκωφαντικός ήχος και έπειτα. . .τ ίποτα.

Η σφαίρα ούτε διέλυσε τη μορφή ούτε τη διαπέρασε. Αντίθετα, το μαυ-ρισμένο κεφάλι ήταν σαν να δέχθηκε τη σφαίρα και να την απορρόφησε. Ούτε που κουνήθηκε προς τα πίσω από την επαφή με τη σφαίρα.

Ο Τσμούρα πυροβόλησε ξανά. Τίποτα δεν έγινε. Και ξανά. Τίποτα. Η μορφή χαμογέλασε.

Ο ΜακΦάρλαντ άρπαξε την καραμπίνα από το βοηθό του σερίφη. «Είσαι αμαρτωλός, Καρλ», είπε η μορφή. «Έχεις χάσει το δρόμο σου». Κι-

νήθηκε προς τα μπρος, οι άνθρωποι παραμέριζαν τρέχοντας για να φύγουν από τη μέση. Ο ΜακΦάρλαντ έπιασε τον εαυτό του να απομακρύνεται από το βοηθό. Η μορφή σταμάτησε ακριβώς μπροστά στον Τσμούρα. «Αμαρτωλέ Καρλ».

Ο βοηθός ούτε π ο υ προσπάθησε να ξεφύγει. Έμεινε καρφωμένος στη θέση του, προφανώς σε κατάσταση σοκ, και δεν τινάχτηκε όταν η μορφή άρπαξε το χέρι του και το ξεκόλλησε από τον ώμο του. Κράτησε το χέρι ψη-λά με το αίμα να στάζει και χαμογέλασε πλατιά.

Ο Τσμούρα εξακολουθούσε να μένει ακίνητος.Έμεινε όρθιος με το αί-μα να αναβρύζει από την άρθρωση και κοίταζε το κομμένο μέλος του.

Ο θόρυβος στη σκεπή δυνάμωσε. Ο ΜακΦάρλαντ δεν άντεχε άλλο. Σήκωσε την καραμπίνα ψηλά και την

έχωσε με δύναμη στο μαυρισμένο πρόσωπο και πάτησε τη σκανδάλη. Η κάνη της καραμπίνας χώθηκε με ευκολία βαθιά στο καμένο κεφάλι, αλλά το πλάσμα δεν φάνηκε να ενοχλείται. Η σφαίρα δεν βγήκε από το πίσω μέ-ρος του κρανίου του.

Το πλάσμα στράφηκε να μετρήσει τον ΜακΦάρλαντ, τίναξε το όπλο από τα χέρια του και το πέταξε στην άκρη. Χαμογέλασε στον αστυνομικό.

Τότε ακούστηκε ήχος από ξύλα που έσπαγαν και ο ΜακΦάρλαντ είδε με την άκρη του ματιού του μικροσκοπικά παραμορφωμένα βρέφη να πέ-φτουν από την οροφή σε κεφάλια και καουμπόικα καπέλα. Αυτά δεν ήταν αργοκίνητα σαν εκείνα που μπουσουλούσαν στο πάτωμα. Κινούνταν γρή-γορα και αποφασιστικά/Ενα από αυτά προσγειώθηκε σε έναν σωματώδη άντρα εκεί δίπλα. Μικροσκοπικά χέρια και στόμα δούλευαν εναλλάξ καθώς έσκιζαν τη σάρκα στο κεφάλι του άντρα, ενώ εκείνος πάλευε μάταια να το πετάξει μακριά.

Το Κολτ αντήχησε από άγρια ουρλιαχτά, ενώ κι άλλα μωρά έπεφταν από τη σκεπή.

«Ελπίζω να είπατε την προσευχή σας πριν κοιμηθείτε χθες το βράδυ», είπε η καμένη μορφή με την στριγκιά φωνή της. Γέλασε.

Ο ΜακΦάρλαντ πάλεψε καθώς ένα δυνατό χέρι έσφιξε το λαιμό του. Μύριζε καμένη σάρκα.

Ντενίζ! Σκέφτηκε. Έπρεπε να είχα τηλεφωνήσει στην Ντενίζ! Και τότε ο πατέρας Σέλγουεϊ του ξεκόλλησε το κεφάλι.

Ε Ι Κ Ο Σ Ι Ε Ν Α

Ο Αδελφός Ελάια καθόταν μόνος του στην καλά φωτισμένη αίθουσα συ-νελεύσεων στο γραφείο του σερίφη και αναπολούσε την εποχή π ο υ το όνο-μα του δεν ήταν Αδελφός Ελάια. Τότε τα μαλλιά του ήταν π ιο σκούρα. Και τα ρούχα του π ιο φτωχικά, σύμφωνα με το κλίμα της εποχής .Έπε ι τα είχε ονομάσει τον εαυτό του πατέρα Τζοσάια. Πριν από αυτό ήταν ο Ικτάπ-Γουά. Και ακόμη π ιο πρ ιν Γουικιάπ- Ασάζι.

Τα ονόματα άλλαζαν, οι άνθρωποι έμεναν οι ίδιοι. Το κακό έμενε το ίδιο. Κάρφωσε το βλέμμα του στη μαύρη δερματόδετη Βίβλο πάνω στο τρα-

πέζι μπροστά του και χαμογέλασε ελαφρά. Του άρεσε ο χριστιανισμός.Ήταν μια απλή θρησκεία, με λίγες τυποπο ιημένες τελετές , και ήταν π ιο εύκολο να ενσωματωθεί στη δική του τελετουργία από ό,τι οι περισσότερες θρη-σκείες. Επιπλέον, ο χριστιανισμός, σε αντίθεση με τις ολιστικές ανατολι-κές θρησκείες, κατανοούσε ότι υπήρχε ένας σαφής διαχωρισμός ανάμεσα στο καλό και το κακό.

Παρόλο π ο υ δεν κατανοούσε την πραγματική φύση του κακού. Ο Αδελφός Ελάια διατήρησε το γαλήνιο χαμόγελο στο π ρ ό σ ω π ο του

και κοίταξε καλοκάγαθα τον τοίχο, έχοντας επίγνωση ότι τον παρατηρού-σαν α π ό το μικρό παράθυρο με το τζάμι ασφαλείας της ατσάλινης πόρτας .

Ένας από τους βοηθούς του σερίφη ερχόταν να τον τσεκάρει κατά διαστή-ματα. Ό π ω ς πάντα ο άντρας κοίταξε για λίγο από το παραθυράκι , έπε ιτα εξαφανίστηκε γρήγορα.

Ο Αδελφός Ελάια ήξερε τι συνέβαινε στην π ό λ η . Ή ξ ε ρ ε ότι είχαν γίνει επιθέσεις σε διάφορα σημεία. Γνώριζε ότι το κακό γ ινόταν πιο ισχυρό τώ-ρα, ότι έκανε αποφασιστικές επιδρομές . Τα είχε δει όλα ξανά. Σε άλλες πό-λεις, σε άλλες εποχές .

Στο Ράνταλ. Ο Αδελφός Ελάια άγγιξε το μικρό χρυσό σταυρό π ο υ χρησίμευε ως καρ-

φίτσα για τη γραβάτα του. Δεν μπορούσε να επιτρέψει μια πανωλεθρία σαν εκείνη της τελευταίας ταραχής στο Ράνταλ. Εκείνη τη φορά τέσσερις από τους έξι άντρες που πήραν μέρος σκοτώθηκαν. Το κακό είχε αναχαιτισθεί, για ενάμισι αιώνα η δύναμή του είχε εξασθενήσει, όμως παραλίγο να απο-τύχουν. Μόνο ο ίδιος και ο'Εζρα Γουέλντον είχαν κατέβει από το Ριμ ζω-ντανοί,

Φοβόταν μήπως συμβεί το ίδιο και αυτή τη φορά. Ή κάτι ακόμη χειρότερο. Μπορεί να ήταν ήδη πολύ αργά, το ήξερε.Έπρεπε να είχε έρθει νωρί-

τερα στο Ράνταλ. Η κατάσταση ξέφευγε από τον έλεγχο. Αλλά ούτε ο ίδιος ούτε ο πατέρας Αντριους ούτε ο Γκόρντον και ο σερίφης θα ήταν έτοιμοι. Δεν ήταν σίγουρος αν και τώρα ήταν έτοιμοι. Οι πιθανότητες να επιτύχουν την αποστολή τους ήταν ελάχιστες.

Δεν μπορούσε όμως να εκφράσει τους φόβους του. Δεν μπορούσε να δεί-ξει αυτή την έλλειψη πίστης. Έ π ρ ε π ε να φανεί δυνατός για όλους τους.

Έ π ρ ε π ε να τους δώσει το κουράγιο που δεν είχαν εκείνοι. Αν η τελετουργία γινόταν σωστά, αν όλα πήγαιναν κατ' ευχήν, δεν θα

υπήρχαν ατυχήματα, δεν θα υπήρχαν θυσίες. Αλλά ποτέ δεν γίνονταν όλα τέλεια. Πάντα υπήρχαν αποκλίσεις. Πάντα χρειάζονταν να γίνουν αλλα-γές, προσαρμογές στη δεδομένη κατάσταση.

Πάντα υπήρχαν θάνατοι.

Ε Ι Κ Ο Σ Ι ΔΥΟ

Ο στενός χωματόδρομος ξετυλιγόταν μέσα από το δάσος, ψηλά πεύκα ήταν στοιχησμένα στο πλάι του δρόμου σαν σιωπηλοί σκοποί, μαύρα και βλο-συρά στο φόντο ενός ουρανού χωρίς φεγγάρι. Ο Γκόρντον περπατούσε με τα μάτια καρφωμένα μπροστά, π ο υ και π ο υ σκόνταφτε σε ρηχές λακκού-βες κρυμμένες στις σκιές, χ τυπούσε τα γυμνά δάχτυλα των ποδ ιών του σε πέτρες π ο υ δεν μπορούσε να διακρίνει. Μπροστά του, τα δέντρα έμοιαζαν να φυτρώνουν π ιο κοντά στο δρόμο, να σκιάζουν σκόπιμα το μονοπάτι , έμοιαζε σαν να έπνιγαν στο τέλος το δρόμο εντελώς.

Ο Γκόρντον συνέχισε να περπατάε ι . Δεν ήξερε τι υπήρχε μπροστά του, ένιωθε όμως την απειλή να γίνεται πιο έντονη, την παράνοια να μεγαλώ-νει μέσα του όσο έμπαινε π ιο βαθιά στο δάσος .Ήθελε να γυρίσει πίσω, αλ-λά κάτι μέσα του τον πίεζε να συνεχίσει. Και από τις δυο πλευρές του δρό-μου, ανάμεσα στα δέντρα, άκουγε υποχθόνιους ψιθύρους και σιγανά γέλια. Τάχυνε το βήμα του.

Μπροστά κάτι μεγάλο και μαύρο κινήθηκε με τινάγματα πίσω από ένα δέντρο και στάθηκε καταμεσής του μονοπατ ιού κλείνοντάς του το δρόμο. Η νύχτα ήταν σκοτεινή, αλλά η μορφή ήταν ακόμη π ιο σκοτεινή και ορ-θωνόταν μπροστά του απειλητική, εντελώς ακίνητη. Αυτή η απόλυτη ακι-νησία έμοιαζε απειλητική και ο Γκόρντον πίεσε τον εαυτό του να σταμα-τήσει .Έβηξε νευρικά. «Ποιος είσαι;» ρώτησε.

Η μορφή δεν μίλησε. « Τι είσαι;» Ο Γκόρντον αντ ιλήφθηκε ότι η μορφή κινήθηκε, αλλά δεν είδε καμία

κίνηση και αυτό τον τρομοκράτησε. Γύρισε να φύγει και. . . βρέθηκε να στέ-κεται στη μέση της Ολντ, να κοιτάζει γύρω του τα ερείπια τ ο υ Ράνταλ. Μπροστά του το κτίριο της Εθνικής Τράπεζας ΒάΑεϊ ήταν κατεστραμμένο, μεγάλα κομμάτια μέταλλου και τσιμέντου ιιροβαλλαν α π ό ένα σωρό απαν-θρακωμένης στάχτης. Δυο άνθρωποι με ρούχα κουρελιασμένα γέρνοντας

ο ένας πάνω στον άλλο για να στηριχτούν τρέκλιζαν φεύγοντας από το και-γόμενο κουφάρι αυτού που ήταν κάποτε το κατάστημα Κ. Πιο κάτω, στο δρόμο, κόσμος έτρεχε όσο πιο γρήγορα μπορούσε μακριά απ ' το κέντρο της πόλης. Πάνω από όλα, ψηλά στο Ριμ, ένα τεράστιο μαύρο σύννεφο με-γάλωνε απειλητικά, έπαιρνε αργά τη μορφή ενός γιγάντιου γαμψού χερι-ού.

Κάτι χτύπησε το πόδι του και ο Γκόρντον κοίταξε κάτω. Κάτι π ο υ έμοι-αζε με αρουραίο- μεγάλο σαν μικρό σκύλο- ήταν κουλουριασμένο στην άσφαλτο μπροστά του χαμογελώντας με μοχθηρή αγαλλίαση. Πριν προ-λάβει να αντιδράσει, πριν προλάβει να κλωτσήσει το ζώο ή έστω να ουρ-λιάξει, το πλάσμα πήδησε ψηλά και κόλλησε στο πρόσωπο του, γαντζώθηκε πάνω του με μανία, τα σαρκοφάγα δόντια του δάγκωσαν με ηδονή την απα-λή σάρκα στα μάγουλά του. Ο Γκόρντον ένιωσε το αίμα να αναβρύζει ζε-στό από το σκισμένο δέρμα στο πρόσωπο του. Στην προσπάθειά του να ξεκολλήσει το πλάσμα από πάνω του ο Γκόρντον έπεσε πίσω και προσγει-ώθηκε με έναν απαλό γδούπο σε ένα σωρό με βρεγμένα σκουπίδια. Απο-σβολωμένος, χρειάστηκε ένα λεπτό για να προσανατολιστεί. Ό τ α ν συνει-δητοποίησε πού βρισκόταν, ανακάθισε και κοίταξε γύρω του .Ήταν πρωί και το φως του ήλιου άστραφτε πάνω σε λωρίδες χρωμίου και κομμάτια ατσαλιού στη στοίβα με τα μέταλλα δίπλα του. Από την άλλη μεριά ο σω-ρός με τα ξύλα και τα άλλα εύφλεκτα υλικά καιγόταν και ο αέρας γύρω από τη φωτιά τρεμόφεγγε με υγρά κύματα θερμότητας. Ο Γκόρντον κάρφωσε υπνωτισμένος το βλέμμα του στη φωτιά. Παρόλο π ο υ δεν ήθελε, διέκρινε μέσα στη φωτιά παράξενες μορφές που άλλαζαν σχήμα. Μορφές. Πρόσω-πα. Οι μορφές έμοιαζαν με ανθρώπους, αλλά δεν ήταν, και τα πρόσωπα ήταν γνωστά, αλλά δεν κατάφερε να τα αναγνωρίσει. Μολονότι προσπαθούσε να συγκεντρωθεί σε ένα πρόσωπο κάθε φορά, δεν τα κατάφερνε. Αλλαζαν τόσο γρήγορα π ο υ δεν μπορούσε να κρατήσει το βλέμμα του πάνω τους.

Από τον πάτο του καιγόμενου σωρού σύρθηκε ένα καμένο μωρό. Το μω-ρό ήταν μαυρισμένο, εντελώς απανθρακωμένο, αλλά ο Γκόρντον μπορού-σε να δει πώς θα ήταν αν δεν είχε καεί, το μωρό θα ήταν φρικτά παραμορ-φωμένο. Τα κόκαλά του ήταν βαριά και παράξενα σχηματισμένα, και, όπως σύρθηκε στα τέσσερα μέσα από τη φωτιά, γλιστρώντας ανάμεσα στα σκου-πίδια, χαμογέλασε δείχνοντας τα αφύσικα μακριά και στραβά δόντια του, που ξεχώριζαν άσπρα στο καψαλισμένο δέρμα του.

Το μωρό σήκωσε τα μάτια του στον Γκόρντον. «Μπαμπά», είπε. Χωρίς δεύτερη σκέψη ο Γκόρντον τινάχτηκε όρθιος και άρπαξε ένα μα-

κρύ σπασμένο ξύλο από το σωρό όπου στεκόταν/Εμπηξε την μυτερή άκρη του ξύλου με όλη του τη δύναμη στην πλάτη του βρέφους.'Ενιωσε την άκρη

να τρυπάει το μικροσκοπικό σώμα. Το μωρό άφησε μια παρατεταμένη δυ-νατή στριγκλιά ξαφνικού πόνου, τινάχτηκε μια φορά και έμεινε ακίνητο.

Ο Γκόρντον κοίταξε πάνω και είδε στη φωτιά να κυματίζει η μορφή της Μαρίνας. Το πρόσωπο της ήταν θολό και συγκεχυμένο, αλλά του φάνηκε ότι έκλαιγε.

Έριξε μια ματιά γύρω του και είδε, προς μεγάλη του έκπληξη, μια ομά-δα ανθρώπων γύρω από τη φωτιά. Κάποιοι κρατούσαν μακριά ξύλα σαν το δικό του. Κάποιοι όχι. Ανάμεσα στα πρόσωπά τους αναγνώρισε τον πατέ-ρα Αντριους και τον σερίφη. Δίπλα στον Τζιμ στεκόταν ένας έφηβος με βρώμικα ρούχα και λαδωμένα μακριά μαλλιά π ο υ κοίταζε τον σερίφη με θαυμασμό.

Το αγόρι από το προηγούμενο όνειρο. Ο Γκόρντον κοίταξε το παιδί και του χαμογέλασε δείχνοντας ότι τον

αναγνώρισε. Ο Γκόρντον πλησίασε το αγόρι και τον σερίφη και άρπαξε τα χέρια τους.

Απέναντι διέκρινε το πρόσωπο του Τσαρ Κλίφτον και δίπλα του τηςΈλσι Κάβανοου από το φαρμακείο.

Κάτι μεγάλο σηκώθηκε από τη φωτιά. . . και ο Γκόρντον βρέθηκε να στέ-κεται μπροστά στο μαύρο μεταλλικό καμίνι του πριονιστηρίου.Ήταν μό-νος του. Γύρω του ο αέρας σφύριζε και φυσομανούσε παρασύροντας φρε-νιασμένα τα ξερά φύλλα στο χώμα. Η πόρτα του καμινιού άνοιξε αργά.

Το τεράστιο κεφάλι ενός μανιασμένου δαίμονα όρμησε έξω και άρχισε να μουρμουρίζει ασυνάρτητα στη γλώσσα των κολασμένων.

Ο Γκόρντον πετάχτηκε και ανακάθισε στο κρεβάτι, η κραυγή πνίγηκε στο λαιμό του.

Η Μαρίνα πιάστηκε γερά από τους ώμους του, αγκαλιάζοντάς τον σφι-κτά. «Ησύχασε», μουρμούρισε καθησυχαστικά. «Ησύχασε.Όνειρο ήταν».

Ο Γκόρντον έσφιξε το χέρι της χωρίς να πει τίποτα. Εκείνη άφησε τα χέρια της να τρέξουν πάνω κάτω στην πλάτη του, έπει-

τα χάιδεψε απαλά τα ανακατωμένα από τον ύπνο μαλλιά του. «Είσαι κα-λά;»

Τον ένιωσε να γνέφει καταφατικά πάνω στον ώμο της. «Θέλεις να μου μιλήσεις γι' αυτό;» Εκείνος τραβήχτηκε μακριά της και την κοίταξε κατάματα. Τα μάτια του

ήταν ανήσυχα, φοβισμένα. «Πρέπει να φύγεις», είπε. «Πρέπει να φύγεις από την πόλη».

Τον αγκάλιασε και δεν είπε τίποτα. «Πρέπει να φύγεις από δω», επανέλαβε ο Γκόρντον. «Πριν ξημερώσει».

m «Δεν φεύγω», του είπε. «Μιλάω σοβαρά». «Κι εγώ σοβαρά μιλάω», είπε η Μαρίνα. Αναστέναξε και τον φίλησε απα-

λά. «Κοίτα, ας προσπαθήσουμε να κοιμηθούμε. Θα το συζητήσουμε το πρωί».

Ο Γκόρντον άρχισε να διαμαρτύρεται, αλλά εκείνη τον τράβηξε πάνω της, πιέζοντας ελαφρά το κεφάλι του στο στήθος της. Μετά από λίγα λε-πτά τον είχε πάρει ο ύπνος και εκείνη άφησε προσεκτικά το κεφάλι του στο μαξιλάρι. Σηκώθηκε αργά, για να μην τον ενοχλήσει, και πήγε στο πα-ράθυρο. Χωρίς να ξέρει γιατί ένιωθε άξαφνα τόσο μόνη, τόσο φοβισμένη.

Κάτι μεγάλο σηκώθηκε από τη φωτιά. . . και ο Γκόρντον βρέθηκε να στέκε-ται μπροστά στο μαύρο μεταλλικό καμίνι του πριονιστηρίου. 'Ηταν μόνος του. Γύρω του ο αγέρας σφύριζε και φυσομανούσε παρασύροντας φρενια-σμένα τα ξερά φύλλα στο χώμα. Η πόρτα του καμινιού άνοιξε αργά.

Το τεράστιο κεφάλι ενός μανιασμένου δαίμονα όρμησε έξω και άρχισε να μουρμουρίζει ασυνάρτητα στη γλώσσα των κολασμένων.

Ο Τζιμ ξύπνησε ασθμαίνοντας με τα χέρια γαντζωμένα στις άκρες του μαξιλαριού, με το στόμα ανοιχτό/Ηταν μούσκεμα στον ιδρώτα. Δίπλα του η Ανέτ εξακολουθούσε να κοιμάται, αν και κουνήθηκε σπασμωδικά. Μπή-κε στον πειρασμό να την ξυπνήσει, αλλά αποφάσισε να μην το κάνει.Έπρε-πε να φύγει νωρίς το πρωί, όσο περισσότερο κοιμόταν τόσο το καλύτερο.

Είχαν τσακωθεί άγρια και για αρκετή ώρα για το ότι έπρεπε να φύγει, και τελικά η Ανέτ είχε πει «Δεν πρόκειται να κάνω βήμα, αν δεν μου πεις τι συμβαίνει. Κινδυνεύεις; Μην προσπαθείς να μου το παίξεις σερίφης της Αγριας Δύσης».

«Θέλω μόνο να φύγεις από την πόλη για μερικές μέρες», της είπε. Εκείνη τον κοίταξε μόνο. «Γιατί δεν μου δείχνεις το στοιχειώδη σεβα-

σμό, γιατί δεν μου μιλάς στα ίσα, γιατί δεν μου λες την αλήθεια, αντί να μου συμπεριφέρεσαι σαν να είμαι ένα από τα παιδιά;»

Αυτό τον λύγισε. Ζήτησε ειλικρινά συγγνώμη, έπειτα της είπε ψέματα ότι είχαν ανακαλύψει τους δολοφόνους, τα μέλη μιας αίρεσης, και επειδή ήταν η οικογένεια του σερίφη εκείνη και τα παιδιά ίσως ήταν οι βασικοί στόχοι. Φάνηκε να πιστεύει το παραμύθι ή συνειδητοποίησε ότι τα παιδιά διέτρεχαν πραγματικά κίνδυνο και δέχθηκε να πάει για λίγες μέρες στην αδερφή της.

Τον έβαλε να της υποσχεθεί ότι θα ήταν προσεκτικός, ότι θα άφηνε κά-ποιον άλλο να κάνει τον ήρωα, και εκείνος είχε πει ψέματα ξανά και ξανά.

Έσπρωξε μια μπούκλα από το πρόσωπο της.Ένιωσε μόνος στο ήσυχο

σκοτεινό σπίτι. Δεν ήταν όμως το σκοτάδι ούτε η ησυχία που τον απομό-νωναν. Είχε απομονωθεί με τη θέλησή του.

Έκλεισε τα μάτια του και προσπάθησε να ξανακοιμηθεί.

Στην άλλη άκρη της πόλης ο πατέρας Άντριους κοιμόταν γαλήνια, χωρίς όνειρα.

Ο Αδελφός Ελάια κοίταζε τον τοίχο της φωτισμένης αίθουσας συνελεύσε-ων, ξύπνιος.

φ

Ε Ν Α

Ο Γκόρντον ξύπνησε πολύ πριν χτυπήσει το ξυπνητήρι στις τέσσερις. Η Μα-ρίνα δίπλα του είχε κλωτσήσει τα σκεπάσματα και κοιμόταν ακίνητη, με το πρόσωπο μισοχωμένο στο μαξιλάρι, με τα χέρια να ξεκουράζονται χαλαρά στα πλευρά της. Ο Γκόρντον κοίταζε την πλάτη της να ανεβοκατεβαίνει ρυθμικά με την αναπνοή της .Έπρεπε να την είχε πείσει να φύγει .Έπρεπε να την είχε αναγκάσει να φύγει.

Αλλά εκείνη δεν ήθελε να φύγει. Και οι προσπάθειές του την είχαν κά-νει να πεισμώσει ακόμη περισσότερο.

Έ π ρ ε π ε να την πείσει να φύγει από την πόλη, να πάει έστω μέχρι το Φοίνιξ για ψώνια. Αυτό που επρόκειτο να κάνουν ο ίδιος, ο σερίφης, ο πα-τέρας Αντριους και ο Αδελφός Ελάια ήταν επικίνδυνο. Υπήρχε μεγάλη πι-θανότητα ένας τους ή και περισσότεροι να τραυματιστούν. Ακόμη και να σκοτωθούν.

Ο Γκόρντον έδιωξε αυτή τη σκέψη από το μυαλό του. Δεν ήθελε να σκέ-φτεται αυτήν την πιθανότητα. Δεν ήταν τύπος που πίστευε στις προλή-ψεις, αλλά δεν αισθανόταν άνετα όταν τέτοιες σκέψεις τριγύριζαν στο μυα-λό του.Ίσως, αν δε σκεφτόταν το κακό, δεν θα συνέβαινε.

Χαμήλωσε το βλέμμα του στη Μαρίνα/Εμοιαζε τόσο αθώα έτσι που κοι-μόταν, τόσο ήρεμη. Το χέρι του άγγιξε την πλάτη της και εκείνη τινάχτη-κε, ξύπνησε.

«Συγγνώμη», είπε. «Δεν ήθελα να σε τρομάξω». Εκείνη άνοιξε και έτριψε τα μάτια της. Τον κοίταξε με βλέμμα θολό. «Τι

ώρα είναι;» «Τέσσερις σχεδόν». Η Μαρίνα στηρίχτηκε στον αγκώνα της και τον κοίταξε. «Συγγνώμη για

χθες το βράδυ». Τα μάτια της ήταν σοβαρά, το στόμα της αυστηρό. «Σκε-φτόμουν όσα είπες και νομίζω ότι έχεις δίκιο. Είναι επικίνδυνα εδώ για μέ-να και το μωρό».

«Θες να πεις ότι -» «Και για σένα όμως. Πιστεύω ότι πρέπει να φύγουμε όλοι μαζί από δω

πέρα». Ο Γκόρντον έμεινε να την κοιτάει ηλίθια, αποσβολωμένος από την ξαφ-

νική μεταστροφή της. Σχεδίαζε να δώσει σκληρή μάχη προκειμένου να την πείσει να φύγει, και τώρα εκείνη όχι μόνο ήθελε να φύγει από το Ράνταλ, ήθελε να πάει και εκείνος μαζί της. Δεν ήξερε πώς να αντιδράσει.

«Θέλω να πάμε στο Φοίνιξ η το Φλάγκσταφ μέχρι να ησυχάσουν τα πράγματα».

Ο Γκόρντον κούνησε αργά το κεφάλι του. «Όχι», είπε. «Αυτό δεν μπο-ρώ να το κάνω». Η φωνή του ήταν απολογητική, θλιμμένη, αλλά χωρίς ίχνος δισταγμού, δεν άφηνε περιθώρια για αντιρρήσεις.

Το στόμα της Μαρίνας σφίχτηκε. «Δεν φεύγω μόνη μου». «Εγώ πρέπει να μείνω εδώ. Πρέπει -» «Να βοηθήσεις τον σερίφη; Να βοηθήσεις τον Αδελφό Ελάια;'Ελα τώ-

ρα, δεν έχεις καμία υποχρέωση σε αυτούς τους ανθρώπους. Έχεις υπο-χρέωση απέναντι σε μένα και την κόρη σου». Πίεσε το χέρι της στην κοι-λιά της. «Στην οικογένειά σου».

«Είναι επικίνδυνα εδώ», ε ίπε ο Γκόρντον. «Το ξέρεις αυτό. Μόλις με αφήσεις στο γραφείο του σερίφη, θέλω να -»

«Δεν δέχομαι διαταγές από σένα». Τον κοίταξε θυμωμένα. «Σταμάτα να μου μιλάς σαν να είσαι ο πατέρας μου».

Ο Γκόρντον πήρε βαθιά ανάσα. «Κοίτα, θέλω απλώς να είσαι ασφαλής. Και θέλω να είμαι σίγουρος ότι δεν θα συμβεί οτιδήποτε στο μωρό. Σε πα-ρακαλώ, υποσχέσου μου ότι θα πάρεις το αμάξι και θα πας να περάσεις τη μέρα σου στο Φοίνιξ».

«Δεν φεύγω χωρίς εσένα. Αν μείνεις εσύ, θα μείνω και εγώ». Ο Γκόρντον κούνησε το κεφάλι του. «Τώρα απλώς γίνεσαι ανόητη». «Ίσως και να 'μαι», είπε η Μαρίνα. «Ίσως και να γίνομαι ανόητη. Το ίδιο

και εσύ. Δεν ξέρω τι έχει συμβεί, αλλά τώρα τελευταία φέρεσαι σαν φαλ-λοκρατικό γουρούνι». Τράβηξε οργισμένη τα σκεπάσματα και γλίστρησε μες στο τζιν της π ο υ ήταν στο πάτωμα δίπλα στο κρεβάτι. Φόρεσε ένα μπλουζάκι και πέρασε το χέρι της στα μαλλιά της. Πήρε τα κλειδιά της από το κομοδίνο.

«Τι κάνεις τώρα;» «Θα σε πάω στο γαμημένο το γραφείο του σερίφη, έπειτα θα πάω στο

διάολο». Ο Γκόρντον άπλωσε το χέρι του στην άλλη μεριά του κρεβατιού και οι

άκρες των δαχτύλων του άγγιξαν την πλάτη της. «Το μόνο που θέλω είναι

φ να είσαι ασφαλής», είπε. «Ανησυχώ για σένα. Νοιάζομαι για σένα».

Η Μαρίνα τραβήχτηκε, κοίταξε τον τοίχο. Δεν είπε τίποτα. Ο Γκόρντον σηκώθηκε από το κρεβάτι και φόρεσε το τζιν του. Κοίταξε

το πίσω μέρος του κεφαλιού της. «Θα πας στο Φοίνιξ, έτσι;» Εκείνη δεν εί-πε τίποτα και ο Γκόρντον έκανε το γύρο του κρεβατιού για να πάει δίπλα της. Διστακτικά έβαλε το χέρι του στον ώμο της.

Εκείνη τραβήχτηκε. «Αει γαμήσου». «Μαρίνα -» «Το κάνω μόνο για το μωρό. Αν δεν ήταν αυτό, δεν θα με κατάφερνες

να φύγω, εκτός αν ερχόσουν κι εσύ μαζί μου». Ο Γκόρντον έδειξε να ανακουφίζεται. «Μπες πρώτη στο ντους. Θα φτιά-

ξω καφέ. Μπορείς να με αφήσεις στου σερίφη και να συνεχίσεις στην εθνι-κή».

«Θα κάνω ντους αφού σε αφήσω στον σερίφη. Θέλω να φύγω από δω μέσα όσο πιο γρήγορα γίνεται, γαμώτο».

«Εντάξει», είπε ο Γκόρντον. Πήρε μια μπλούζα από τη ντουλάπα και ένα μποξεράκι από το συρτάρι. «Κάνω γρήγορα ένα ντους και φεύγουμε». Πήγε προς την πόρτα, έπειτα στράφηκε να κοιτάξει την ακίνητη μορφή της. «Θα πας στο Φοίνιξ, σωστά;»

Εκείνη δεν τον κοίταξε. «Θα πας επιτέλους να κάνεις αυτό το γαμημέ-νο το ντους;»

Ο Γκόρντον πήγε στο μπάνιο.

ΔΥΟ

Ο πατέρας Άντριους ξύπνησε από τον ήχο που έκαναν τα παράσιτα στην άδεια οθόνη της τηλεόρασης. Είχε αφήσει ανοιχτή την τηλεόραση, θυμή-θηκε. Και τα φώτα. Για ένα δευτερόλεπτο ένιωσε ντροπή, αλλά του πέρα-σε αμέσως. Θυμήθηκε τι είχαν να κάνουν σήμερα, ένα σκοτεινό σύννεφο τον σκέπασε. Δεν του φαίνονταν σωστά όλα αυτά.'Οχι, αυτό δεν ήταν αλή-θεια. Παρόλο π ο υ του φαίνονταν σωστά, δεν του άρεσαν όλα αυτά.

Φοβόταν. Αυτό ακριβώς. Φοβόταν. 'Οπως ο Γκόρντον και ο σερίφης, είχε μια αμυ-

δρή ιδέα για το σχέδιο του Αδελφού Ελάια. Αλλά η ιδέα αυτή ήταν αρκετή για να τον τρομοκρατήσει.

Σηκώθηκε από το κρεβάτι και έκλεισε την τηλεόραση. Μπήκε στον πει-ρασμό να τηλεφωνήσει στον επίσκοπο και να του πει τι σχεδίαζαν να κά-νουν. Δεν ήταν ούτε τέσσερις καλά καλά και ο επίσκοπος δεν θα είχε ξυ-πνήσει ακόμα, αλλά ο πατέρας Άντριους ήξερε ότι ο προϊστάμενος του θα ήθελε να ξέρει/Ηξερε όμως και ότι ο επίσκοπος δεν θα το ενέκρινε, θα του απαγόρευε να συμμετάσχει.

Αυτό ήταν ο πραγματικός λόγος ή μήπως όχι; Αυτός ήταν ο λόγος που ήθελε να το πει στον επίσκοπο.Όχι επειδή σεβόταν τη γνώμη του, όχι επει-δή ανησυχούσε για τις ηθικές συνέπειες αυτού που επρόκειτο να κάνει, αλλά επειδή φοβόταν και ήθελε να βρει τρόπο να το αποφύγει .Ήθελε να διώξει από πάνω του την ευθύνη των πράξεών του και να τη μεταθέσει σε κάποιον άλλο.Ήθελε να χρησιμοποιήσει την πιο παλιά δικαιολογία: «Δεν μπορώ. Δεν μου το επιτρέπουν».

Ο πατέρας Άντριους έσκυψε το κεφάλι του ντροπιασμένος, παρόλο που δεν υπήρχε κανείς εκεί να τον δει.Έστρεψε το βλέμμα του στο παράθυρο.

Ο Αδελφός Ελάια στεκόταν μόνος του στη μέση ενός χλοερού λιβαόιού. Το πρόσωπο του ήταν ελαφρώς αξύριστο και το βρώμικο καπέλο και τα ρούχα τον ήταν χαρακτηριστικά εκείνων που φορούσαν οι άνθρωποι στη Δύση το δέκατο

φ ένατο αιώνα. Στην περιφέρεια του λιβαδιού στεκόταν μια μικρή ομάδα από πα-ρόμοια ντυμένους άντρες, ένας από αυτούς έμοιαζε αλλόκοτα με τον Τζιμ Γουέλ-ντον. Ενώ οι άντρες τον περιεργάζονταν, ο Αδελφός Ελάια σήκωσε τα χέρια του και ύψωσε τα μάτια του στον ουρανό. Οι θάμνοι που περιστοίχιζαν το λιβάδι άρ-χισαν να θροϊζουν απειλητικά και ο ιεροκήρυκας άπλωσε το χέρι του και άρπαξε ένα δικράνι.

Ο πατέραςΆντριους τράβηξε το βλέμμα του από το παράθυρο και έκλει-σε τα μάτια του, ζαλίστηκε από την ένταση του οράματος του. Κάθισε στο κρεβάτι περιμένοντας να του περάσει η ζαλάδα. Ποτέ πριν δεν είχε μια παραφυσική εμπειρία με τόση διάρκεια και ένταση. Ποτέ πριν δεν είχε δει ένα τόσο καθαρό και ρεαλιστικό όραμα.

Άνοιξε τα μάτια του και η ματιά του έπεσε στις τέσσερις Βίβλους π ο υ είχε υποσχεθεί στον σερίφη να φέρει μαζί του. Οι Βίβλοι ήταν δεμένες με άσπρο δέρμα και ήταν αχρησιμοποίητες, ολοκαίνουργιες.

Προσπαθώντας να μην σκέφτεται τίποτα, να συγκεντρωθεί μόνο σε όσα έπρεπε να κάνει εκείνη τη στιγμή, ο πατέρας Άντριους ντύθηκε με συνη-θισμένα πολιτικά ρούχα και έβαλε τις Βίβλους σε μια τσάντα. Πριν βγει από το σπίτι γονάτισε δίπλα στο κρεβάτι, με τα χέρια σταυρωμένα μπρο-στά του στο στρώμα, σαν παιδί. Άρχισε να προσεύχεται.

Τ Ρ Ι Α

Ο Πιτ Κινγκ στεκόταν μπροστά στον τηλεφωνικό πίνακα, περιμένοντας να χτυπήσει το τηλέφωνο, όταν ο Τζιμ μπήκε στο γραφείο. Αναπήδησε όταν άκουσε τον ήχο από τις μπότες του σερίφη στα πλακάκια και γύρισε από-τομα. «Δόξα τω Θεώ, ήρθες!»

Ο Τζιμ κοίταξε το βοηθό του, σοκαρισμένος από τους μαύρους κύκλους γύρω από τα μάτια του νεαρού άντρα, από την έκφραση απόγνωσης στο συ-νήθως καλόβολο π ρ ό σ ω π ο του. Ακόμη και τα μαλλιά τ ο υ Πιτ, συνήθως άψογα χτενισμένα, τώρα ήταν ξεχτένιστα και ανακατωμένα. «Τι τρέχει;» ρώτησε ο σερίφης.

Ο Πιτ κούνησε το κεφάλι του και πήρε μια στοίβα χαρτιά από το τρα-πέζ ι μπροστά του. «Δεν ξέρω από π ο ύ να αρχίσω», είπε. «Οι άντρες της πολ ιτοφυλακής π ο υ είχαν πάει να ψάξουν εκείνα τα αγόρια στο Ριμ δεν γύρισαν π ο τ έ π ίσω.Έγινε μεγάλη φασαρία στο Κολτ, δεν ξέρω πόσοι σκο-τώθηκαν ούτε τι ακριβώς έγινε. Μόνο συντρίμμια έμειναν από το μπαρ. Η Τροχαία τηλεφωνεί κάθε μια ώρα π ε ρ ί π ο υ και αναφέρει σοβαρά ατυχήμα-τα στην εθνική. Οκτώ άνθρωποι από διαφορετικές γειτονιές τηλεφώνησαν για να αναφέρουν ότι άκουσαν ουρλιαχτά και πυροβολισμούς από γειτονι-κά σπίτια -»

«Εντάξει Πιτ. Κατάλαβα». «Δεν νομίζω. Ο Τζάντσον δεν έχει τηλεφωνήσει από τότε π ο υ πήγε στην

Επισκοπική εκκλησία. Ο Τομ ε ίπε ότι ο Καρλ ήταν -» Ο σερίφης τον σταμάτησε. «Κατάλαβα. Π ο ύ είναι ο ιεροκήρυκας;» «Είναι ακόμα στην αίθουσα συνελεύσεων». Ο Τζιμ έγνεψε και ήταν έτοιμος να προχωρήσει στο διάδρομο όταν στα-

μάτησε. «Μπορείς να πας σπίτι, Πιτ», ε ίπε. «Και πο ιος θα κάνει την πρωινή βάρδια;» «Κανείς. Θα κλείσουμε το γραφείο για λίγο». Ο Πιτ κούνησε το κεφάλι του. «Δεν τρέχει τ ίποτα. Θα μείνω».

«Πρέπει να ξεκουραστείς.Έχεις τα χάλια σου.Έλα τώρα, πήγαινε σπίτι σου. Αυτό είναι διαταγή».

«Όχι». Ο Πιτ συνάντησε τα μάτια του σερίφη για μια στιγμή, έπειτα έστρεψε τη ματιά του αλλού. «Πρέπει να μείνει κάποιος εδώ. Αν συμβεί τίποτα; Αν κάποιος χρειαστεί βοήθεια; Πού θα τηλεφωνήσουν;»

«Θα πάρω την Ελίζ και θα κανονίσω να διαβιβάζει τις κλήσεις μας στο αστυνομικό τμήμα της κομητείας. Θα εξηγήσω την κατάσταση στον Νέλ-σον. Εκείνος και οι άντρες του μπορούν να αναλάβουν τα πράγματα εδώ για μια μέρα».

«Λυπάμαι. Δεν νομίζω, σερίφη». Ο Τζιμ αναστέναξε βαθιά και πέρασε το χέρι του από τα μαλλιά του.

«Εντάξει. Μείνε εδώ λοιπόν». Αρχισε να προχωράει στο διάδρομο. «Σερίφη;» Ο Τζιμ γύρισε. «Ναι;» «Τι συμβαίνει εδώ πέρα;» «Να με πάρει ο διάολος αν ξέρω». «Μιλάγαμε για άυτά με τον Τζάντσον τις προάλλες και καταλήξαμε ότι

γίνονται πολλά παράξενα πράγματα τώρα τελευταία». Ο Τζιμ χαμογέλασε σφιγμένα. «Τώρα κάτι μας είπες». «Όχι, θέλω να πω . . . πραγματικά παράξενα πράγματα. Δεν σου το εί-

παμε ποτέ, αλλά βρήκαμε κάτι μικρές πατημασιές στο σπίτι εκείνου του αγρότη. Παράξενες μικρές πατημασιές. Και έχω δει πολλά παράξενα πράγ-ματα τον τελευταίο καιρό. Και πολλοί άλλοι τα έχουν δει. Τους έχω ακού-σει να το συζητάνε».

«Το ξέρω». «Εκείνο το βράδυ;Όταν νόμισες ότι είδες κάτι στο πίσω μέρος του κτι-

ρίου; Ο Τζάντσον είπε ότι το είδε κι εκείνος, μόνο π ο υ δεν στο είπε ποτέ». Ο Τζιμ κοίταξε με συμπάθεια το βοηθό του. Ο νεαρός είχε περάσει πολ-

λά τον τελευταίο καιρό. «Δεν πειράζει», είπε καθησυχαστικά. «Τα πάντα είναι υπό έλεγχο. Αν όλα πάνε καλά, πιστεύω η κατάσταση να ξεκαθαρίσει μέχρι το βράδυ. Εσύ απλά σήκωνε τα τηλέφωνα εδώ. Θα σε κρατάω ενή-μερο για οποιαδήποτε εξέλιξη».

«Σερίφη; Αν χρειαστείτε βοήθεια, πες μου. Δεν ξέρω τι ακριβώς πάτε να κάνετε, αλλά ό,τι κι αν είναι, ευχαρίστως να βοηθήσω».

«Το ξέρω. Και αν χρειαστώ τη βοήθειά σου, θα σου πω. Εντάξει;» Ο Πιτ κούνησε το κεφάλι του. «Εντάξει». Ο Τζιμ του χαμογέλασε. «Σ' ευχαριστώ, Πιτ. Για όλα». Σταμάτησε μια

στιγμή καθώς, κάτι σκέφτηκε. «Τον Γκόρντον Λιούις τον ξέρεις;» «Τον τύπο της Πέπσι;»

φ «Ναι. Τον πατέρα Άντριους;» Ο Πιτ κούνησε το κεφάλι του αρνητικά. «Είναι ο ιερέας π ο υ ήρθε να αντικαταστήσει τον πατέρα Σέλγουεϊ. Αν

με ζητήσει ένας από αυτούς, θα είμαι στην αίθουσα συνελεύσεων. Και κρά-τα όλα τα τηλεφωνήματα». Ο Πιτ έγνεψε ότι κατάλαβε και ο Τζιμ κατευ-θύνθηκε προς την αίθουσα συνελεύσεων. Πίσω του άκουσε το τηλέφωνο να χτυπάει και τον Πιτ να απαντάει.

Ο Αδελφός Ελάια καθόταν σε μια καρέκλα με άβολη ράχη ολότελα ξύ-πνιος και κοίταζε τον κενό τοίχο απέναντι του. Δεν κινήθηκε όταν ο σερί-φης μπήκε στο δωμάτιο. Δεν πήρε τα μάτια του από εκείνο το σημείο στον τοίχο. Ο Τζιμ κοίταξε το πίσω μέρος του κεφαλιού του ιεροκήρυκα. Τυπι-κά ο Αδελφός Ελάια εξακολουθούσε να είναι υπό κράτηση και ο Τζιμ ήθε-λε να έχει κάποιον έλεγχο στον ιεροκήρυκα. Ο Τζιμ ήξερε ότι σήμερα δεν θα ήταν ο ίδιος επικεφαλής, αλλά δεν ένιωθε και πολύ άνετα με την ιδέα ότι θα έπρεπε να θέσει τον εαυτό του υπό τις διαταγές του Αδελφού Ελάια. Προχώρησε στο δωμάτιο και έβηξε δυνατά για να καθαρίσει το λαιμό του, δεν ήξερε τι να πει, έλπιζε ότι θα μίλαγε πρώτος ο ιεροκήρυκας.

Ο Αδελφός Ελάια έμεινε σιωπηλός. «Έφερα όλα όσα χρειαζόμαστε», είπε ο Τζιμ, προσπαθώντας να ακου-

στεί όσο γινόταν πιο αδιάφορος υπό τις παρούσες συνθήκες. «Στο νοσο-κομείο μού έδωσαν διάφορους τύπους αίματος. Είπαν ότι δεν μπορούσαν να μου δώσουν ένα γαλόνι από τον ίδιο τύπο. Δεν έχουν αρκετά αποθέμα-τα και αν προκύψει ανάγκη, το αίμα πρέπει να έρθει αεροπορικώς από το Φοίνιξ. Ούτως ή άλλως δεν ήξερα ποιο τύπο αίματος χρειαζόμαστε».

«Δεν έχει σημασία», είπε ο Αδελφός Ελάια. Ο Τζιμ τράβηξε μια καρέκλα απέναντι από τον ιεροκήρυκα και κάθισε.

«Από πού θα αρχίσουμε να ψάχνουμε;» ρώτησε. «Πώς θα το ξεκινήσουμε το πράγμα;»

Ο Αδελφός Ελάια χαμογέλασε ελαφρά, αλλά τα μάτια του ήταν ψυχρά. Ο Τζιμ θυμήθηκε τον εφιάλτη π ο υ είχε δει το βράδυ και, τώρα που κοίτα-ζε τον Αδελφό Ελάια στα μάτια, συνειδητοποιούσε ότι φοβόταν λιγάκι τον ιεροκήρυκα.

«Οι άλλοι θα έρθουν σε λίγο», είπε ο Αδελφός Ελάια. «Θα μιλήσουμε τότε».

Ο Τζιμ κάθισε πίσω στην καρέκλα του, ρίχνοντας μια ματιά στο χώρο γύ-ρω του. Παρόλο που είχε περάσει πολλές ώρες ανακρίνοντας υπόπτους εδώ μέσα, δεν είχε προσέξει πόσο βρώμικοι ήταν οι τοίχοι, πόσο χρειαζό-ταν ένα βάψιμο το δωμάτιο .Έπρεπε να το φροντίσει, να δει μήπως έβρι-σκε κονδύλια για να ξαναβάψει όλο το κτίριο/Ισως σ' ένα πιο χαρούμενο

φ χρώμα, να αλλάξει αυτό το άθλιο γκριζωπό πράσινο π ο υ τους είχε επι-βάλλει η κομητεία την τελευταία φορά.

Αν όλα πήγαιναν καλά σήμερα. Αν έβγαιναν ζωντανοί απ ' αυτή την υπό-θεση.

«Οι περισσότεροι άνθρωποι πιστεύουν ότι ο Θεός έχει πέος», είπε ο Αδελφός Ελάια.

Ο Τζιμ σήκωσε απότομα το βλέμμα του σοκαρισμένος. «Τι;» «Οι περισσότεροι άνθρωποι πιστεύουν ότι ο Θεός έπλασε τον άντρα

κατ' εικόνα και ομοίωσή Του. Ο άντρας έχει πέος. Κατά συνέπεια, οι πε-ρισσότεροι πιστεύουν ότι και ο Θεός έχει πέος».

Ο Τζιμ χαμογέλασε. «Θα πρέπει να είναι τεράστιο». Ο Αδελφός Ελάια δεν χαμογέλασε. Ο σερίφης έβηξε αμήχανα. «Να υποθέσω ότι εσύ δεν πιστεύεις ότι ο

Θεός έχει πέος;» Ο ιεροκήρυκας κούνησε το κεφάλι του. «Ο Θεός δεν έχει συγκεκριμέ-

να όργανα, όπως ο άνθρωπος. Δεν έχει πέος, δεν έχει στομάχι, δεν έχει σπλήνα».

Ο Τζιμ δεν είπε τίποτα. Τράβηξε το βλέμμα του από τον ιεροκήρυκα. Υπέθεσε ότι αυτή η αλλόκοτη συζήτηση ήταν για τον Αδελφό Ελάια μια κουβεντούλα περί ανέμων και υδάτων. Δεν είπε τίποτα άλλο με την ελπί-δα να αλλάξουν θέμα.

Κάποιος χτύπησε την πόρτα της αίθουσας συνελεύσεων. «Περάστε», φώναξε ο Τζιμ. Ο Γκόρντον μπήκε μέσα, έδειχνε χλομός και λίγο φοβισμένος. Φορού-

σε ένα σκισμένο και ξεβαμμένο τζιν και ένα παλιό καρό πουκάμισο. Στο ώμο του κρεμόταν μια ακριβή φωτογραφική μηχανή. Χαιρέτησε μ' ένα νεύ-μα τον Αδελφό Ελάια και τον σερίφη.

«Πάρε μια καρέκλα», είπε ο σερίφης. Ο Γκόρντον κάθισε και περίμενε. Λίγα λεπτά αργότερα μπήκε και ο πα-

τέρας Αντριους στο δωμάτιο. Ο σερίφης σηκώθηκε και του έδειξε μια κα-ρέκλα για να κάτσει. Γύρισε και κοίταξε τον Αδελφό Ελάια. «Λοιπόν», είπε «τώρα είμαστε όλοι εδώ».

Ο ιεροκήρυκας κούνησε αργά το κεφάλι του. Κοίταξε τον Γκόρντον με μάτια καθάρια και ανεξιχνίαστα ταυτόχρονα. «Φαντάζομαι πως θέλεις να μάθεις για ποιο λόγο βρίσκεσαι ανάμεσα μας».

«Μάλιστα», παραδέχτηκε ο Γκόρντον. Ο Αδελφός Ελάια σηκώθηκε όρθιος. «Έχουμε όλοι κάποιο ρόλο να παί-

ξουμε», είπε. «Όλοι πρέπει να παίξουμε τους ρόλος που μας αντιστοιχούν». Έδειξε τον σερίφη. «Αυτός είναι προστάτης, όπως ο προπάππους του πριν

από αυτόν, και ο προ -προπάππους του πριν από εκείνον. Ο αντίπαλος εί-ναι δυνατός, μπορεί να κινδυνεύσει η σωματική μας ακεραιότητα στην προ-σπάθειά μας αυτή. Χρειαζόμαστε τη βοήθειά του». Το βλέμμα του πέρασε στον πατέρα'Αντριους. «Αυτός είναι ένας άνθρωπος του Θεού, προικισμέ-νος με μεταφυσικές ικανότητες. Χρειαζόμαστε τις ικανότητες αυτές για να επικοινωνήσουμε με τον αντίπαλο».

«Και γιατί χρειάζεστε εμένα;» ρώτησε ο πατέρας Αντριους. «Γιατί δεν μπορείς εσύ να επικοινωνήσεις;»

«Δεν μπορώ», είπε απλά ο ιεροκήρυκας. «Όμως κι εσύ είσαι άνθρωπος του Θεού» Ο Αδελφός Ελάια χαμογέλασε, αλλά δεν είπε τίποτα. Στράφηκε στον

Γκόρντον. «Κι εσύ θα είσαι προστάτης». «Όμως γιατί εγώ; Εγώ δεν μπορώ ούτε -» «Η γυναίκα σου είναι έγκυος. Το κακό θέλει το αγέννητο βρέφος. Χρει-

αζόμαστε την πρόσθετη ασφάλεια της προσωπικής σου συμμετοχής». Ο Γκόρντον προσπάθησε να καταπιεί, αλλά το στόμα του είχε ξαφνικά

στεγνώσει/Ενιωθε έτοιμος να λιποθυμήσει. Σηκώθηκε και κλώτσησε αδέ-ξια την καρέκλα του. Αισθάνθηκε τα γόνατά του να λυγίζουν. Η Μαρίνα! «Πρέπει να φύγω», είπε βιαστικά. «Πρέπει να πάω να τη βρω».

Τα μάτια του ιεροκήρυκα τον κράτησαν εκεί, τον ανάγκασαν να μείνει ακίνητος. «Δεν γίνεται να φύγεις».

Ο Γκόρντον πίεσε τον εαυτό του να κοιτάξει αλλού, έτρεξε στην πόρ-τα. «Πρέπει να πάω να τη βρω!»

«Αν δεν έρθεις μαζί μας τώρα, ο αντίπαλος θα πάρει σίγουρα την αγέν-νητη κόρη σου».

Το χέρι του Γκόρντον άφησε το πόμολο της πόρτας. Γύρισε. «Χρειαζόμαστε τη δύναμή σου. Η κόρη σου χρειάζεται τη δύναμή σου». «Γιατί;» ρώτησε ο Γκόρντον. «Ο Κύριος», ε ίπε ο Αδελφός Ελάια «πάντα επέλεγε ξεχωριστούς αν-

θρώπους να εκπληρώσουν το έργο του, καλλιτέχνες, επιστήμονες, πνευ-ματικούς ηγέτες. Τους Μπαχ και τους Μπετόβεν, τους'Εντισον και τους Αϊνστάιν, τους Γκάντι και τους Μάρτιν Λούθερ Κινγκ. Τους τοποθετεί σε διά-φορα μέρη του πλανήτη, σε διάφορες χώρες. Δεν επιβιώνουν όλοι. Ο Σα-τανάς με τη μοχθηρία και τη μανία του προσπαθεί να συγκεντρώσει γύρω του τους ανθρώπους αυτούς, πριν γεννηθούν, να τους προσηλυτίσει στους δικούς του ανίερους σκοπούς, να περιφρονήσει και να χλευάσει τον Κύριο και Θεό μας». Κοίταξε τον Γκόρντον. «Η κόρη σου είναι ένας τέτοιος άν-θρωπος. Για αυτό την θέλει ο αντίπαλος».

«Θες να πεις», είπε με δυσπιστία ο Γκόρντον «ότι όλα αυτά, αυτό το χά-

ος, συνέβησαν όταν γεννήθηκε ο Μπαχ, όταν γεννήθηκε οΈντισον, όταν γεννήθηκαν όλσι αυτσΐ οι ξεχωριστοί άνθρωποι;»

Ο Αδελφός Ελάια κούνησε το κεφάλι του. «Ο αντίπαλος είναι τυχερός που το αγέννητο βρέφος είναι εδώ, σε αυτό το μέρος, αυτή τη χρονική στιγ-μή». Ανασήκωσε τους ώμους του. «Ίσως το σχεδίαζε έτσι. Δεν ξέρω».

«Πρέπει να τηλεφωνήσω στην Μαρίνα, να την προειδοποιήσω», είπε ο Γκόρντον.

Ο σερίφης έγνεψε ότι συμφωνεί και έδειξε την πόρτα. «Τηλεφώνησέ της. Πες στον Πιτ να σε αφήσει να τηλεφωνήσεις».

Ο Γκόρντον άνοιξε την πόρτα. Ξαφνικά γύρισε πάλι. «Τι θα γίνει η κό-ρη μου όταν μεγαλώσει;» ρώτησε.

Ο Αδελφός Ελάια χαμογέλασε απλώς. Ο Γκόρντον έτρεξε στο διάδρομο. Ο Τζιμ στάθηκε όρθιος και κοίταξε τον ιεροκήρυκα, στα χαρακτηριστι-

κά του διαγράφονταν ο φόβος μαζί με τη σύγχυση. «Αυτή είναι η πρώτη φο-ρά π ο υ γίνεται αυτό;»

«Δεν είπα κάτι τέτοιο». «Γεννήθηκαν ποτέ τέτοιοι . . . ξεχωριστοί άνθρωποι στο Ράνταλ;» «Όχι», είπε ο ιεροκήρυκας. «Δεν προλάβαμε. Το αγόρι δε γεννήθηκε ποτέ». Ο Γκόρντον έτρεξε στο μπροστινό γραφείο, πήρε το τηλέφωνο από τον

Πιτ και σχημάτισε τον αριθμό του σπιτιού του. Αφησε το τηλέφωνο να χτυ-πάει. Έξι, επτά, οκτώ φορές. Περίμενε να χτυπήσει δώδεκα φορές και το έκλεισε. Η Μαρίνα είχε αρκετό χρόνο στη διάθεσή της να επιστρέψει σπί-τι μόλις τον άφησε. Ο Γκόρντον ανησυχούσε, ήξερε όμως ότι ο Αδελφός Ελάια δεν θα τον άφηνε να πεταχτεί να δει αν η Μαρίνα ήταν καλά.Ίσως μπορούσαν να περάσουν από το σπίτι πηγαίνοντας εκεί που έπρεπε να πάνε. Ήξερε ότι θα πήγαιναν προς το Ριμ.

Οι άλλοι τρεις μπήκαν στο μπροστινό γραφείο. «Πρέπει να φύγουμε», είπε ο Αδελφός Ελάια. «Πέρασε η ώρα. Δεν έχου-

με χρόνο». Ό σ ο θυμωμένη κι αν ήταν η Μαρίνα μαζί του φοβόταν, ο Γκόρντον το

ήξερε. Μπορεί να μην είχε πιστέψει όλα όσα της είπε, αλλά είχε ενστι-κτωδώς διαισθανθεί τον κίνδυνο. Το πιο πιθανό ήταν ότι είχε ήδη φύγει για το Φοίνιξ. Μάλλον τώρα ήταν κιόλας πολύ μακριά από το Ράνταλ.

Ναι, αποφάσισε ο Γκόρντον, ενώ κρεμούσε τη φωτογραφική μηχανή στον ώμο του ακολουθώντας τους άλλους στην έξοδο. Πιθανότατα είχε φύγει από ώρα

Ο Γκόρντον προσευχήθηκε να έχει φύγει. Η Μαρίνα, π ο υ έκανε ένα ζεστό ντους, δεν άκουσε το τηλέφωνο.

Τ Ε Σ Σ Ε Ρ Α

Μια απαλή πορτοκαλιά γραμμή είχε αρχίσει να τρυπάει το ξεθωριασμένο μαβί του ουρανού στην Ανατολή όταν τα δύο φορτηγάκια βγήκαν α π ό την άσφαλτο της εθνικής στο δασικό δρόμο. Ο Αδελφός Ελάια αρχικά είχε πει ότι ήθελε να έχει ο καθένας το φορτηγάκι του, συν κάποια έξτρα οχήματα για π α ν ενδεχόμενο . Ό μ ω ς ο σερίφης κατάφερε να εξοικονομήσει μόνο τρία φορτηγάκια από την υπηρεσία του και ένα γιωταχί - τ ο υ Καρλ. Ό π ω ς αποδείχθηκε, χρειάστηκαν μόνο δύο φορτηγάκια. Ο πατέρας Άντριους δεν μπορούσε να οδηγήσει με ταχύτητες και έτσι αναγκάστηκε να πάει μαζί με τον Γκόρντον. Και ο Τζιμ δεν ήθελε να αφήσει τον Αδελφό Ελάια να οδη-γήσει μόνος τ ο υ . Ό χ ι ένα υπηρεσιακό αυτοκίνητο.

Ο ιεροκήρυκας δεν ε ίπε κουβέντα στον Τζιμ στην ε ικοσάλεπτη δια-δρομή μέχρι να φθάσουν στο δασικό δρόμο, κοίταζε σιωπηλός απ ' τα πα-ράθυρο τα δέντρα π ο υ περνούσαν. Ο Τζιμ είχε προσπαθήσε ι να μιλήσει στον ιεροκήρυκα, είχε αποπε ιραθε ί να κάνει κάποιες ερωτήσεις, να ανοί-ξει μια στοιχειώδη συζήτηση, όμως ο Αδελφός Ελάια είχε αρνηθεί να μι-λήσει και σύντομα ο Τζιμ εγκατέλειψε τις προσπάθε ιες . Ανοιξε το ραδιό-φωνο για λίγο, αλλά ο μόνος σταθμός π ο υ έπιανε ήταν ένας ελεεινός ροκ σταθμός από το Σαν Φρανσίσκο και το ξανάκλεισε. «Πετυχαίνεις τους πιο περίεργους σταθμούς τόσο νωρίς το πρωί», ε ίπε στον Αδελφό Ελάια, αλλά ο ιεροκήρυκας τον αγνόησε και έτσι συνέχισαν την πορε ία τους αμίλητοι.

Ο Γκόρντον και ο πατέρας Αντριους προχωρούσαν επίσης σιωπηλοί, ο καθένας βυθισμένος στις σκέψεις του. Ο Γκόρντον είχε κοιτάξει τον ιερέα, όταν το φορτηγάκι μπροστά τους είχε αναπτύξει ταχύτητα περνώντας τη στροφή π ο υ έβγαζε στο σπίτι του, και ο πατέρας Αντριους, σαν να είχε δια-βάσει τη σκέψη του, είχε χαμογελάσει καθησυχαστικά. «Μην ανησυχείς», είπε. «Είναι καλά».Έκαναν την υπόλο ιπη διαδρομή μέσα σε σιωπή.

Μπροστά, το δεξί φλας του σερίφη άρχισε να αναβοσβήνει αργά και το φορτηγάκι έστριψε στο δασικό δρόμο. Ο Γκόρντον έκοψε ταχύτητα και

ακολούθησε τον σερίφη. Το ελάχιστο φως που έριχνε ο ήλιος που τώρα ανέτειλε χάθηκε στη στιγμή, μόλις μπήκαν στο σκοτάδι του δάσους. Εδώ ήταν ακόμα νύχτα. Κατηφόρισαν το χωματόδρομο π ο υ ξεκινούσε από την εθνική και ξετυλιγόταν γύρω από ένα μικρό φαράγγι. Γύρω τους τα δέντρα ορθώνονταν ψηλά και κοντά στο δρόμο. Ακόμη και τα μεγάλα φώτα του φορτηγού δεν κατάφερναν να σκίσουν το σκοτάδι σε βάθος. Στα αριστερά, πέρα από τα δέντρα, αθέατη αλλά με αισθητή την παρουσία της, δέσποζε η γιγάντια επιβλητική μορφή του Μόγκολον Ριμ.

Το φορτηγάκι του σερίφη προχωρούσε προσεκτικά στο μονόδρομο παίρ-νοντας αργά τις απότομες στροφές. Ο δρόμος ίσιωνε πιο κάτω και τα κόκ-κινα πισινά φανάρια έλαμψαν πιο έντονα, καθώς ο σερίφης πάτησε φρένο και σταμάτησε το αμάξι. Ο Γκόρντον σταμάτησε επίσης. Ο Τζιμ ήρθε τρέ-χοντας προς το μέρος τους.Έκανε νόημα στον Γκόρντον να κατεβάσει το τζάμι από το παράθυρο του. Ο Γκόρντον άνοιξε την πόρτα και βγήκε έξω. «Τι τρέχει;» ρώτησε.

«Έλα εδώ», είπε ο σερίφης. Προχώρησε γρήγορα, πέρασε το φορτηγά-κι του και στάθηκε στη μέση του δρόμου. «Σου θυμίζει τίποτα;»

Ο Γκόρντον κούνησε το κεφάλι του καταφατικά, νιώθοντας ένα ψυχρό ρεύμα να εισχωρεί μέσα του, ρίγη να διαπερνούν τα μπράτσα του. Στο ση-μείο αυτό είχε βρεθεί να περπατάει στο όνειρο του. Αναγνώρισε το σχήμα κάποιων δέντρων, τη σύγκλιση κάποιων συγκεκριμένων σχημάτων. Ακόμη και το χώμα του δρόμου κάτω από τα πόδια του τού φάνηκε γνώριμο. «Εδώ εκτυλίχθηκε ένα κομμάτι του ονείρου μου».

«Και του δικού μου». Ο Γκόρντον γύρισε και κοίταξε τον σερίφη. «Τι σημαίνει αυτό;» Ο Τζιμ κούνησε το κεφάλι του. «Δεν ξέρω».Έδειξε το φορτηγάκι. «Ο

φίλος από δω δεν μιλάει». «Χάνουμε πολύτιμο χρόνο», είπε ο Αδελφός Ελάια μέσα από το φορ-

τηγάκι. «Πρέπει να ξεκινήσουμε/Εχουμε πολλά να κάνουμε». Η φωνή του ακούστηκε πιο δυνατή μέσα στο σκοτάδι του δάσους, πιο αυταρχική απ ' ό,τι συνήθως, με μια υποψία επιταγής.

Ο Αδελφός Ελάια, με το σκούρο δέρμα ενός γνήσιου Ανασάζι, φορώντας μό-νο ένα κομμάτι ύφασμα γύρω από τους γοφούς του, σφίγγοντας ένα δόρυ στο χέ-ρι του, στεκόταν μπροστά σε μια τελετουργική φωτιά ενώ γύρω του στέκονταν αμίλητοι πολεμιστές.

Ο πατέρας Άντριους έκλεισε τα μάτια του για να φύγει το όραμα, ανά-γκασε την ανεπιθύμητη εικόνα να βγει από το μυαλό του καταβάλλοντος έντονη προσπάθεια.

«Γύρισε στο φορτηγάκι σου», είπε ο Τζιμ στον Γκόρντον. «Πάμε να φύ-

# γουμε». Σκαρφάλωσε στη θέση του οδηγού, έκλεισε με δύναμη την πόρτα και έβαλε μπρος τη μηχανή. Πίσω του άκουσε να ξεκινάει και το φορτη-γάκι του Γκόρντον.

Προχώρησαν μπροστά. Ο στενός χωματόδρομος είχε γίνει τώρα ευθεία, οδηγούσε ανάμεσα στα δέντρα στη χωματερή. Μια ελαφίνα βγήκε χορο-πηδώντας στο δρόμο, πάγωσε για ένα δευτερόλεπτο από τη λάμψη των προβολέων τους, έπειτα χάθηκε. Δεν είδαν άλλα ζώα. Τελικά έφθασαν στην ανοιχτή πύλη της χωματερής και σταμάτησαν. Μπροστά τους, παρκαρι-σμένο κάθετα στο χωματόδρομο, ένα φορτηγό έκλεινε το δρόμο.

Το φορτηγό του Μπραντ Νίκολσον. Ο Γκόρντον βγήκε από το φορτηγάκι, η καρδιά του χτυπούσε φρενιασμένα.

Η καμπίνα του φορτηγού ήταν άδεια, η πόρτα ανοιχτή. Η υφασμάτινη ταινία που χρησίμευε για να κλείνει την πίσω πόρτα κυμάτιζε απαλά στο αεράκι.

«Κάνε πίσω!» φώναξε ο σερίφης. Είχε βγει από το φορτηγάκι του και προχωρούσε προς την πύλη, με το όπλο του στο χέρι. Ο Γκόρντον θυμή-θηκε τα τουφέκια στην καρότσα του φορτηγού του και μπήκε στον πειρα-σμό να αρπάξει ένα, αλλά έμεινε καρφωμένος εκεί που ήταν, κοιτάζοντας τον σερίφη π ο υ προχωρούσε με προσοχή.

Ο Τζιμ περπατούσε αργά, προσπαθώντας απεγνωσμένα να μην κάνει θόρυβο. Κοιτούσε γύρω του, αφουγκραζόταν για ήχους που υποδήλωναν κίνηση, προετοιμάστηκε να αμυνθεί ενάντια σε οτιδήποτε θα μπορούσε να πεταχτεί μπροστά του.'Επιασε την ανοιχτή πόρτα της καμπίνας και κοίταξε μέσα με προσοχή. 'Αδεια/Εκανε τον κύκλο μπροστά από το φορτηγό, εξα-κολουθούσε να προετοιμάζει τον εαυτό του για μια απροσδόκητη επίθε-ση. Από δω έβλεπε και την υπόλοιπη χωματερή. Μια κοκκινωπή πορτο-καλιά λάμψη έβγαινε από τα κάρβουνα του σωρού με τα εύφλεκτα υλικά που σιγόκαιγαν στη μέση της χωματερής και ο Τζιμ ανατρίχιασε/Ελεγξε το χώρο γύρω του. Δεν κινιόταν τίποτα. Συνέχισε να περπατάει γύρω από το φορτηγό. Η υφασμάτινη ταινία της πίσω πόρτας είχε σταματήσει να κυ-ματίζει και ο σερίφης συνειδητοποίησε ότι δεν φυσούσε καθόλου. Μάλ-λον κάτι είχε χτυπήσει την ταινία και την είχε κάνει να κινηθεί/Εσφιξε το όπλο στο χέρι του και κοίταξε μέσα στην καρότσα του φορτηγού.

Τίποτα. Χαλάρωσε. Γεμάτος απορία κοίταξε ξανά το εσωτερικό του φορτηγού,

έπειτα στράφηκε στα δυνατά φώτα από τα φορτηγάκια. Κούνησε το κε-φάλι του με μια υπερβολική κίνηση. «Τίποτα!» φώναξε.

Ο Γκόρντον προχώρησε μπροστά και ο πατέρας Αντριους βγήκε από το φορτηγάκι. Και οι δύο πλησίασαν την πύλη. «Αυτό είναι το φορτηγό του Μπραντ», είπε ο Γκόρντον. «Πώς βρέθηκε εδώ;»

«Δεν ξέρω», ε ίπε ο Τζιμ. Ο Αδελφός Ελάια πρόβαλλε από το πρώτο φορτηγάκι, σφίγγοντας τη μαύ-

ρη δερματόδετη Βίβλο του στο χέρι. Ο ιεροκήρυκας πέρασε την ανοιχτή πύ-λη της χωματερής και έκανε το γύρο πίσω από το φορτηγό μέχρι το ση-μείο π ο υ στέκονταν οι άλλοι. «Ώσπερ ουν συλλέγεται τα ζιζάνια και πυρί καί-εται, ούτως έσται εν τη συντελεία του αιώνος τούτου. Αηοστελεί ο υιός του αν-θρώπου τους αγγέλους αυτού, και συλλέξουσι εκ της βασιλείας αυτού τα σκάνδα-λα και τους ποιούντας την ανομίαν, και βάλουσιν αυτούς εις την κάμινον του πυ-ρός. Ματθαίος -»

«-13:40», συμπλήρωσε ο πατέρας Αντριους. Κοίταξε μέσα στα μαύρα μάτια του ιεροκήρυκα και εκείνος χαμογέλασε.

Ο σερίφης κοίταξε γύρω τη χωματερή. Ο ουρανός φωτιζόταν σταδιακά. Παρόλο π ο υ ο ουρανός δυτικά ήταν ακόμη ένα σκούρο μοβ, στα ανατολι-κά ήταν πορτοκαλής και γαλάζιος, είχε σχεδόν ξημερώσει. Τα ψηλά κυπα-ρίσσια δεν ήταν πια μαύρες σιλουέτες, φαίνονταν ότι είναι δέντρα.

Ο Αδελφός Ελάια κάρφωσε το ψυχρό του βλέμμα στον σερίφη. «Φέρε τα δικράνια από τα φορτηγά», διέταξε. «Φέρε το σκοινί».

«Και τα τουφέκια;» ρώτησε ο Τζιμ. «Δεν τα χρειαζόμαστε ακόμα». Ο Τζιμ πήγε προς τα φορτηγάκια και ο Γκόρντον έκανε να τον ακολου-

θήσει, αλλά ο Αδελφός Ελάια έβαλε το δυνατό χέρι του στον ώμο του. «Αυ-τός θα φέρει τα όπλα», είπε. «Εσύ μετακίνησε το φορτηγό. Ο δρόμος πρέ-πει να είναι ανοιχτός».

Ο Τζιμ επέστρεψε με τέσσερα δικράνια και το σκοινί. Ο Γκόρντον, έκ-πληκτος, βρήκε τα κλειδιά πάνω στη μηχανή και μετακίνησε το φορτηγό από την είσοδο της χωματερής. Ρίχνοντας μια ματιά στη θέση δίπλα του ο Γκόρντον είδε ένα άδειο κουτάκι από Πέπσι, λίγες σταγόνες αναψυκτικού διακρίνονταν στην ταπετσαρία από βινύλιο, και ο Γκόρντον σκέφτηκε το αφε-ντικό του.Έσβησε τη μηχανή του φορτηγού και πήδηξε έξω. Είδε τον σε-ρίφη να τρέχει πίσω στο φορτηγάκι του και να το βάζει μέσα στη χωματε-ρή. Ο Αδελφός Ελάια του έκανε νόημα να παρκάρει στο κέντρο της χωμα-τερής, δίπλα στο σωρό με τα ξύλα που σιγόκαιγαν. Ο Τζιμ σταμάτησε το φορτηγάκι, έσβησε τα φώτα και τους πλησίασε τρέχοντας.

Ο Αδελφός Ελάια σήκωσε τα δικράνια και έδωσε από ένα στον καθένα τους. Ο Γκόρντον πήρε το εργαλείο και το ζύγισε στα χέρια του /Ηταν βα-ρύ, θανάσιμο. Οι πρώτες αχτίδες του πρωινού ήλιου αντανάκλασαν στις μυτερές άκρες του γυαλιστερού ατσαλιού. Ο Γκόρντον δεν ήταν σίγουρος τι ακριβώς είχε στο μυαλό του ο Αδελφός Ελάια, ήξερε όμως ότι το δικρά-νι ως όπλο ήταν καλό μόνο για ένα πράγμα - για να τρυπήσει κάποιον.

Η σκέψη αυτή δεν τον παρηγόρησε καθόλου. Ο Τζιμ και ο πατέρας Άντριους πήραν κι αυτοί τα όπλα τους από τον ιε-

ροκήρυκα. «Βλέπετε αδελφοί», είπε απαλά ο Αδελφός Ελάια «μή ποτε έσται έν τινι υμών

καρδία πονηρά απιστίας εν τω αποστήναι από Θεού ζώντος - προς Εβραίους 3:12». Ο ιεροκήρυκας κοίταξε έντονα τον κάθε άντρα χωριστά, έπειτα πή-ρε το δικράνι του. «Ας προχωρήσουμε», είπε.

φ

Π Ε Ν Τ Ε

Μόλις τελείωσε το ντους της η Μαρίνα σκουπίστηκε, φόρεσε μια ρόμπα και γύρισε στην κρεβατοκάμαρα. Κάθισε στο άστρωτο κρεβάτι και κοιτάχτηκε στον ολόσωμο καθρέφτη της ντουλάπας. Το σπίτι ήταν ήσυχο, σκέφτηκε, υπερ-βολικά ήσυχο. Και ευχήθηκε, όχι για πρώτη φορά, να έμεναν πιο κοντά στην πόλη.Έξω ήταν ακόμα σκοτεινά. Το φεγγάρι είχε δύσει από ώρα και ο ήλιος δεν είχε ξεμυτίσει ακόμα από τον ορίζοντα στα ανατολικά. Το δάσος έξω από το παράθυρο έμοιαζε τρομακτικό και ανεπαίσθητα απειλητικό.

Αυτά ήταν ανοησίες, ε ίπε από μέσα της η Μαρ ίνα .Ήταν το ίδιο δάσος π ο υ υπήρχε εκεί έξω τη μέρα, τα ίδια δέντρα π ο υ έβλεπε όταν π ε ρ π α τ ο ύ -σε στη λ ιακάδα/Ηταν απλώς τρομαγμένη από όσα της είχε πει ο Γκόρντον.

Σηκώθηκε και πήγε στην εταζέρα να πάρει εσώρουχα. Θα ντυνόταν και θα πήγαινε με το αυτοκίνητο στο Φοίνιξ, θα περνούσε τη μέρα της κάνο-ντας ψώνια στην φωτεινή καθάρια ζέστη του Βάλεϊ, περιτριγυρισμένη από χιλιόμετρα τσιμέντου και ατσαλιού και ανθρώπους και πολιτισμό.

Έβαλε το σλιπάκι της και έμεινε ακίνητη για λίγο να αφουγκράζεται . Ο ήχος π ο υ άκουγε ήταν ένα γρατζούνισμα από την κουζίνα;

Ό χ ι , ε ίπε στον εαυτό της. Αλλά δεν κινήθηκε, δεν τόλμησε ούτε να ανα-σάνει. Ακουσε προσεκτικά.

Ναι. Κάτι ήταν έξω στο μπροστινό μέρος του σπιτιού. Κάτι μικρό.Έσφιξε τη ρό-

μπα της και έκλεισε με θόρυβο την πόρτα της κρεβατοκάμαρας. Με γρήγορες κινήσεις έσπρωξε και μια καρέκλα από πίσω.Έβαλε το αυτί της στην πόρτα.

Ό λ α ήταν ήσυχα. Η Μαρίνα πήγε στο παράθυρο /Ηταν σκοτεινά και δεν μπορούσε να δει

πολύ καλά, αλλά της φάνηκε ότι είδε κάτι να κινείται στα χαμόκλαδα. Τρο-μαγμένη τώρα προχώρησε αργά προς το τηλέφωνο, κοιτάζοντας ακόμα έξω από το παράθυρο. Κάλεσε το 100. Το τηλέφωνο χτύπησε πέντε φορές πριν το σηκώσει κάποιος. «Γραφείο σερίφη». Η φωνή ήταν κουρασμένη, βιαστική.

«Εμπρός», ψιθύρισε η Μαρίνα στο ακουστικό. «Ονομάζομαι Μαρίνα Λι-ουις. Μήπως είναι εκεί ο άντρας μου, ο Γκόρντον;»

«Ο Γκόρντον Λιούις; Πήγε κάπου με τον σερίφη. Θέλετε να αφήσετε κάποιο μήνυμα;»

«Νομίζω ότι κάποιος τριγυρνάει έξω από το σπίτι μου», ψιθύρισε η Μα-ρίνα. «Είμαι στην κρεβατοκάμαρα και έχω ασφαλίσει την πόρτα. Άκουσα θο-ρύβους από την κουζίνα».

«Κρατήστε την ψυχραιμία σας, κυρία μου. Θα στείλουμε κάποιον εκεί το συντομότερο δυνατό. Αντιμετωπίζουμε έλλειψη προσωπικού αυτή τη στιγμή και έτσι μπορεί να αργήσει λίγο. Προτείνω να τηλεφωνήσετε σε κά-ποιον γείτονα και να βρείτε κάποιο όπλο -»

«Χρειάζομαι βοήθεια!» «Σας καταλαβαίνω, κυρία μου».Ήταν πασιφανές ότι ο συνομιλητής της

δεχόταν μεγάλη πίεση. «Είμαι έγκυος!» ούρλιαξε η Μαρίνα. Το σπίτι εξακολουθούσε να είναι ήσυ-

χο, όμως η Μαρίνα ήξερε ότι κάποιος -κάτ ι - ήταν εκεί έξω. Πήγε δίπλα στην πόρτα, έσκυψε και κόλλησε το αυτί της στο ξύλο. Ποτέ πριν δεν είχε τόση συναίσθηση του παιδιού μέσα της, ποτέ πριν δεν της είχε φανεί το αγέν-νητο μωρό τόσο ζωντανό, ότι χρειαζόταν τόσο πολύ την προστασία της. Ένιωσε ένα πρωτόγνωρο πρωτόγονο ένστικτο να ξυπνάει μέσα της - τ ο έν-στικτο μιας μητέρας έτοιμης να προστατέψει το παιδί της με κάθε τρόπο.

Κάτι έξω ακριβώς από την πόρτα έβγαλε μια κραυγή πόνου και η Μα-ρίνα αναπήδησε/Εσπρωξε την πόρτα με τον ώμο της, έριξε πάνω της όλο το βάρος της για να μην μπορέσει τίποτα να μπει μέσα. Με το ένα χέρι κρά-τησε την καρέκλα στη θέση της. Ακούστηκε ένα τραχύ ροκάνισμα στο ξύ-λο από την άλλη μεριά της πόρτας.

«Φύγε από δω πέρα!» ούρλιαξε η Μαρίνα. Μικρές φωνούλες στο διάδρομο γέλασαν και ακούστηκε ο ήχος από πο-

δαράκια να απομακρύνονται τρέχοντας. Η Μαρίνα άρχισε να κλαίει με λυγ-μούς, εξακολουθώντας να πιέζει με τον ώμο της την πόρτα.

Μια πέτρα έσπασε το τζάμι και τα θρύψαλα έπεσαν στο πάτωμα. Η Μα-ρίνα ούρλιαξε. Άνοιξε την πόρτα της κρεβατοκάμαρας, ρίχνοντας με μια κλωτσιά στην άκρη την καρέκλα και κοίταξε στο διάδρομο.

Τίποτα. Έτρεξε στο μπάνιο και κλείδωσε την πόρτα. Τα παντζούρια π ο υ είχε βά-

λει ο Γκόρντον ήταν ακόμα στη θέση τους .Ό,τ ι κι αν ήταν εκεί έξω έπαιζε μαζί της, σκέφτηκε. Αν ήθελε να την σκοτώσει, θα μπορούσε άνετα να το κάνει. Κάθισε στη λεκάνη και έσκυψε, με τα χέρια στο κεφάλι της, το κε-φάλι ανάμεσα στα γόνατά της.

φ

Ε Ξ Ι

Οι τέσσερις άντρες προχώρησαν αργά στα χαλίκια της χωματερής στο μι-σόφωτο της αυγής προς το σημείο όπου είχαν βρεθεί τα πτώματα των Σέλ-γουεϊ, ο Αδελφός Ελάια πρώτος, ο Τζιμ τελευταίος. Το σκληρό λευκό φως του ήλιου που ανέτειλε περνούσε ανάμεσα απ ' τα κλαριά των δέντρων σαν μέσα από σίδερα κελιού. Στην άλλη άκρη της χωματερής ο πλαϊνός κα-θρέφτης μιας μεγάλης παρκαρισμένης μπουλντόζας αντανάκλασε φευγα-λέα το φως του ήλιου.

Ο Αδελφός Ελάια κινήθηκε προς το μεγάλο σωρό των σκουπιδιών στην άκρη του λόφου. Σταμάτησε και έσκυψε το κεφάλι του, κρατώντας το δι-κράνι μπροστά του.

Οι άλλοι τρεις ακολούθησαν σιωπηλοί. Ξαφνικά ο Αδελφός Ελάια κάρφωσε βιαία το σωρό με τα σκουπίδια

μπροστά του. Ακούστηκε μια διαπεραστική στριγκλιά και ο ιεροκήρυκας σήκωσε το δικράνι του.

Καρφωμένο στις μύτες του δικρανιού, στριγκλίζοντας ακόμα, ήταν ένα έμβρυο.

Ο Γκόρντον γύρισε αλλού, του ήρθε να κάνει εμετό. Ακόμη και ο σερί-φης έκανε πίσω φοβισμένος. Ο πατέρας Αντριους στεκόταν με τα μάτια κλειστά, έγερνε βαριά στο δικράνι του για να στηριχθεί, τα χείλη του κι-νούνταν σε μια σιωπηλή προσευχή. Παρόλο π ο υ όλοι ήξεραν για ποιο λό-γο κουβαλούσαν τα δικράνια, παρόλο που όλοι ήξεραν τι περίμενε ο Αδελ-φός Ελάια από αυτούς, κανείς δεν είχε φανταστεί την εικόνα, δεν είχε συ-νειδητοποιήσει πόσο αποτρόπαια θα ήταν η πράξη αυτή καθ' αυτή.

«Κι αν ο Αδελφός Ελάια έκανε λάθος;» σκέφτηκε ο Γκόρντνον αηδια-σμένος. Κι αν είχε καρφώσει με το δικράνι του ένα κανονικό μωρό; Αλλά ποιο κανονικό μωρό θα μπουσουλούσε μέσα σε μια χωματερή, μέσα στα σκουπίδια στις έξι το πρωί;

Ο ιεροκήρυκας γύρισε και τους κοίταξε. «Αυτό έχουμε να αντιμετωπί-

σουμε», είπε. Κράτησε μπροστά το δικράνι του για να παρατηρήσουν το έμ-βρυο από κοντά. Το πλάσμα ήταν ακόμα ζωντανό, στρίγκλιζε ακόμη, μο-λονότι δεν φαινόταν να υποφέρει. Δεν φαινόταν να πονάει καθόλου. Αντι-θέτως πάλευε μανιασμένα να ελευθερωθεί, σαν να ήταν σι μακριές ατσά-λινες διχάλες του δικρανιού μια άκακη ζώνη ασφαλείας. Το πρόσωπο του ήταν φρικτά παραμορφωμένο, τα χαρακτηριστικά του τραβηγμένα σε μια διαβολική γκριμάτσα μίσους. Πυκνό τρίχωμα κάλυπτε τα αφύσικα κοντά χέρια του. Τους κοίταξε και έφτυσε οργισμένο. Μέσα στο κατακόκκινο στό-μα του είχε μικροσκοπικά μυτερά δόντια.

Ο Αδελφός Ελάια έγνεψε στον σερίφη. «Φέρε το αίμα», είπε. Ο Τζιμ έτρεξε στο φορτηγάκι. Ο πατέρας Άντριους προχώρησε προσεκτικά προς τα εμπρός.Ένιωθε την

ανάγκη να αγγίξει το έμβρυο, για να βεβαιωθεί ότι ήταν αληθινό. «Τι είναι;» ρώτησε. «Θέλω να πω, είναι ζωντανό; Νόμιζα ότι αυτά είναι έμβρυα που έχουν πεθάνει πριν γεννηθούν. Δεν θα 'πρεπε να έχουν σαπίσει; Να έχουν αποσυντεθεί;»

«Έχουν υλική υπόσταση», είπε ο Αδελφός Ελάια. «Αλλά δεν είναι κα-νονικά μωρά».

Ο σερίφης επέστρεψε, σέρνοντας ένα κουτί με τέσσερις φιάλες με αί-μα. Αφησε το κουτί μπροστά στον ιεροκήρυκα.

Ο Αδελφός Ελάια έκανε νόημα στον σερίφη. Σήκωσε το δικράνι, με το βρέφος ακόμα να παλεύει στις άκρες του. Το απαίσιο πλάσμα ούρλιαζε και συστρεφόταν σαν τρελό. Ο ιεροκήρυκας κοίταξε τον Γκόρντον. «Φέρε τη φωτογραφική μηχανή», διέταξε.

Ο Γκόρντον έτρεξε στο φορτηγάκι του και επέστρεψε ένα λεπτό αργό-τερα με τη μηχανή/Εβγαλε φωτογραφία τον Αδελφό Ελάια να στέκεται δί-πλα στο παλουκωμένο έμβρυο.

Ο ιεροκήρυκας πήρε δύο από τις φιάλες με το αίμα, μουρμούρισε μια σύντομη ακατάληπτη προσευχή και έπειτα περπάτησε μέχρι το σωρό με τα ξύλα που σιγόκαιγαν. Ψέλνοντας κάτι σε μια παράξενη λαρυγγική άγνω-στη γλώσσα με τις λέξεις να υψώνονται και να πέφτουν με μυσταγωγικές διακυμάνσεις, άρχισε να περπατάει σε ένα κύκλο γύρω από το σωρό και να ραντίζει με αίμα το χώμα.

«Τι λέει;» ρώτησε ο Τζιμ. Ο πατέρας Αντριους κούνησε το κεφάλι του. «Ακούγεται σαν να επα-

ναλαμβάνει κάποιο είδος λειτουργίας, αλλά δε γνωρίζω αυτή τη γλώσσα. Δεν είναι Λατινικά, αυτό το ξέρω. Και δεν ακούγεται ούτε σαν μια ευρω-παϊκή ή ασιατική γλώσσα». Σταμάτησε και άκουσε και το πρόσωπο του χλόμιασε ξαφνικά. «Δεν. . .δεν νομίζω ότι είναι ανθρώπινη», είπε.

Ο Αδελφός Ελαια συνέχισε να ψέλνει μέχρι που ολοκλήρωσε τον κύ-κλο γύρω από το σωρό με τα ξύλα. Γονάτισε και στάλαξε τις τελευταίες σταγόνες αίματος στο χώμα φτιάχνοντας ένα περίεργο σπειροειδές σχέ-διο. Κούνησε τα χέρια του πάνω από το έδαφος και κοίταξε τον ουρανό. Τα δάχτυλά του σχημάτισαν στον αέρα ένα σταυρό, ένα σπιράλ και ένα αλλό-κοτο γωνιώδες γεωμετρικό σχήμα.

Ο κύκλος του αίματος πήρε απότομα φωτιά. Μέσα στον κύκλο, οι στά-χτες του σωρού άρχισαν να καίγονται ξανά μέχρι π ο υ οι φλόγες φούντω-σαν και έγιναν πυρκαγιά.

Το έμβρυο στο δικράνι πάλευε τώρα πιο σκληρά και ούρλιαζε ξέφρενα. Από διάφορες μεριές της χωματερής κι άλλα μικρά κορμιά κι άλλα μωρά κι άλλα έμβρυα έβγαιναν σπρώχνοντας από τα βρεγμένα σιχαμερά σκου-πίδια, μπουσουλούσαν κάτω από λαμαρίνες και έρχονταν προς το μέρος τους. Προχωρούσαν αργά, αλλά αποφασιστικά, σαν μεγάλα σαλιγκάρια.

«Χριστέ μου!» ψιθύρισε ο Γκόρντον. «Πόσα πιστεύεις ότι είναι;» «Εκατοντάδες», ε ίπε ο σερίφης και ο Γκόρντον συνειδητοποίησε για

πρώτη φορά την τερατωδία που έπρεπε να αντιμετωπίσουν. Αισθάνθηκε πιο αδύναμος, πιο μικρός, πιο ανίκανος από όσο ποτέ πριν στη ζωή του. Ποιοι ήταν αυτοί; Μια παρέα από τέσσερις αξιοθρήνητους άντρες π ο υ πά-λευαν με το κακό π ο υ ήταν τόσο ισχυρό, τόσο οργανωμένο, τόσο παντο-δύναμο π ο υ είχε τη δύναμη να ζωντανέψει τόσες εκατοντάδες πτώματα και να τους δώσει θέληση να εκτελέσουν τις εντολές του. Σε καμία περί-πτωση δεν είχαν καμία ελπίδα να παλέψουν με κάτι τόσο μεγάλο. Κοίτα-ζε τις μικρές μορφές να κινούνται προς το μέρος του. Ό λ α αυτά ήταν μέ-ρος ενός μακρόπνοου σχεδίου π ο υ τελικά ευοδωνόταν. Αυτό π ο υ είχε τη δύναμη να το κάνει αυτό, π ο υ είχε τη δύναμη να κρατάει αιχμάλωτα αυτά τα μωρά τόσα χρόνια, δεκαετίες ίσως, και να τα φυλάει, να τα μαζεύει μέ-χρι να τα χρειαστεί, δεν μπορούσαν να το πολεμήσουν/Οχι αυτοί.

Ο Αδελφός Ελάια άρπαξε τη λαβή του δικρανιού και με μια αποφασι-στική κίνηση το σήκωσε μαζί με το βρέφος από το χώμα.Έχωσε την άκρη του δικρανιού στη φωτιά και το βρέφος διαλύθηκε σε μια αστραπή κόκκι-νη σαν το αίμα. Ο ιεροκήρυκας γύρισε προς εκείνους. «Τώρα ξέρετε τι πρέ-πει να κάνετε».

Ο Γκόρντον τον κοίταξε. «Θα μας πάρει όλη τη μέρα να τα σκοτώσου-με όλα».

Τα σφιγμένα χείλη του Αδελφού Ελάια άνοιξαν σε χαμόγελο και για πρώ-τη φορά συμμετείχαν και τα μάτια του.Έμοιαζε σχεδόν ευτυχισμένος. «Δεν θα τα σκοτώσουμε όλα. Θα τα χρησιμοποιήσουμε για δόλωμα». Πλησίασε άλλο ένα έμβρυο π ο υ μπουσουλούσε αδέξια στο χώμα και το τρύπησε με

το δικράνι του.Έβαλε το δικράνι στη φωτιά και το πλάσμα εξαφανίστηκε σε μια κόκκινη αστραπή. «Πιάστε δουλειά», είπε. «Δεν έχουμε χρόνο για χάσιμο».

Ο Γκόρντον βρέθηκε να περπατάει προς το μεγάλο σωρό με τα μέταλλα στα δεξιά του. Είχε δει κάτι ροζ να κινείται στο μουντό γκρι και ασημί των πεταμένων μετάλλων. Σταμάτησε μπροστά στο σωρό. Προς το μέρος του κι-νιόταν παράξενα ένα καμπούρικο πλάσμα, πολύ μικρότερο από κανονικό βρέφος, περίπου στο μέγεθος της γροθιάς του. Αυτό, συνειδητοποίησε, ήταν έμβρυο από έκτρωση ή από αποβολή στα πρώτα στάδια της εγκυμοσύνης, δεν είχε γεννηθεί νεκρό. Το πλάσμα είχε παραμορφωμένα χέρια και μια τού-φα από σκληρά μαλλιά στην κορυφή του μακρουλού κεφαλιού του. Ο Γκόρ-ντον σήκωσε το δικράνι του πάνω από το έμβρυο, έτοιμος να το χτυπήσει, όμως δεν μπόρεσε να το κάνει. Δεν μπορούσε να πιέσει τον εαυτό του να τρυπήσει το πλάσμα. Αργά, χαμήλωσε το δικράνι. Ποτέ δεν είχε καταφέρει να σκοτώσει. Δεν κυνηγούσε. Γαμώτο, εδώ είχε πρόβλημα να σκοτώσει ακό-μα και τα μαμούνια· συνήθως τα έβγαζε έξω και τα πέταγε στους θάμνους. Καταλάβαινε ότι τα πλάσματα εκείνα δεν ήταν ακριβώς ζωντανά, αλλά μέ-σα του ένιωθε σαν να κάρφωνε ένα αληθινό μωρό.

Κοίταξε γύρω του. Ο σερίφης, μορφάζοντας, πήγαινε ένα βρέφος που ούρλιαζε και συστρεφόταν στην φωτιά, π ο υ έκαιγε γερά. Ακόμη και ο πα-τέρας Αντριους κρατούσε προσεκτικά το έμβρυο π ο υ είχε παλουκώσει με το δικράνι του. Ο Αδελφός Ελάια τρυπούσε με νεύρο και ενθουσιασμό έμ-βρυα δεξιά και αριστερά.

Ου φονεύσεις, σκέφτηκε ο Γκόρντον. Ένιωσε ένα ξαφνικό πόνο στο πόδι του και κοίταξε κάτω. Τα στρεβλω-

μένα χεράκια του εμβρύου είχαν ανοίξει μια τρύπα στο ύφασμα των πάνι-νων παπουτσιών του και είχαν χωθεί στη σάρκα του.Έκανε πίσω και το έμ-βρυο σύρθηκε προς το μέρος του. Αργά, με ένα μορφασμό αηδίας, ο Γκόρ-ντον σήκωσε το βρέφος χρησιμοποιώντας το δικράνι σαν φτυάρι. Κράτη-σε το δικράνι πολύ μακριά του, ισορροπώντας προσεκτικά το πλάσμα που συνέχιζε να κινείται στις διχάλες του, αλλά του έπεσε πριν προλάβει να το πάει στη φωτιά. Το έμβρυο τον κοίταξε και γέλασε απαίσια.

Ο Γκόρντον το ξανασήκωσε προσεκτικά με τον ίδιο τρόπο, αλλά καθώς πλησίαζε στη φωτιά το έμβρυο πήδηξε πάλι από το δικράνι στο έδαφος. Ή τ α ν έτοιμος να το ξαναμαζέψει όταν ένα άλλο δικράνι διαπέρασε τη μέ-ση του εμβρύου. Ο Γκόρντον γύρισε και είδε τον Αδελφό Ελάια να στέκε-ται δίπλα του. Το έμβρυο άφησε μια τρομακτική κραυγή οργής και πόνου, δυσανάλογη προς το μέγεθος του, και ο ιεροκήρυκας το έριξε στη φωτιά όπου και αποσυντέθηκε.

«Είσαι πολύ αργός», είπε ο Αδελφός Ελάια. Αυτό ήταν επίκριση, αλλά τον Γκόρντον δεν τον ένοιαξε. Δεν μπορού-

σε να καρφώσει εν ψυχρώ οτιδήποτε, δεν είχε σημασία τι ήταν αυτό. Σή-κωσε το βλέμμα του. Ο ήλιος είχε πια ανατείλει και ο ουρανός ήταν καθα-ρός, ανέφελος. Τα δέντρα στην πλαγιά του Ριμ ξεχώριζαν πράσινα ανάμε-σα στους καφέ βράχους και ψηλά ένα μοναχικό γεράκι έκανε τεμπέλικα κύκλους. Ο Γκόρντον άρχισε να προχωράει προς την άλλη άκρη της χω-ματερής. Σκόνταψε και κοίταξε κάτω.. .και είδε να προβάλλει πίσω από μια σακούλα ξέχειλη με σκουπίδια που έσταζαν, ένα χέρι. Το χέρι ενός ενη-λίκου.

Έκανε στην άκρη με το πόδι του τη σακούλα, κλώτσησε από τη μέση κάτι μουχλιασμένα φαγητά και μερικές παλιές εφημερίδες και βρέθηκε να κοιτάει την άψυχη μορφή του Μπραντ Νίκολσον.

Ο Μπραντ. Δεν μπορούσε ούτε να φωνάξει από το σοκ. Στο λαιμό του Μπραντ

υπήρχε μια τεράστια άσχημη πληγή και από την πληγή αυτή έβγαινε στριμ-μένη η τραχεία του. Τα σκουπίδια κάτω από το σβέρκο του είχαν γίνει κόκ-κινα από το αίμα. Τα μάτια του ήταν ανοιχτά και το στόμα του έχασκε σε ένα σιωπηλό ουρλιαχτό. Υπήρχε και κάτι άλλο στο πρόσωπο του, κάποια έκφραση και, παρόλο που δεν ήξερε τι ακριβώς ήταν, δεν του άρεσε καθόλου.

Το μυαλό του πήγε ξαφνικά στο γιο του Μπραντ, τον Μπόμπι . Κάποι-ος θα έπρεπε να του πει ότι ο μπαμπάς του είχε πεθάνει. Ότ ι είχε σκοτω-θεί. Ότ ι τον είχαν αποκεφαλίσει και ματωμένες αρτηρίες κρέμονταν από μια τρύπα στο λαιμό του. Το αγόρι θα μεγάλωνε χωρίς πατέρα. Μπορεί να μην θυμόταν καν τον πατέρα του όταν θα γινόταν είκοσι χρονών. Τουλά-χιστον όχι καλά. Και η Κόνι. Κάποιος θα έπρεπε να το πει στην Κόνι. Εκεί-νη και ο Μπραντ μπορεί να μην είχαν τον καλύτερο γάμο στον κόσμο, αλ-λά. . .

Ό τ α ν ο πατέρας Αντριους και ο σερίφης έτρεξαν κοντά του, ο Γκόρντον συνειδητοποίησε ότι ούρλιαζε.

«Γαμώ το Χριστό μου», ψιθύρισε ο σερίφης, κοιτάζοντας το πτώμα. Δί-πλα στο κεφάλι του Μπραντ είδε έναν μεγάλο καφέ αρουραίο να κοιμάται κουλουριασμένος. Το ζώο ξύπνησε ξαφνικά και κοίταξε τον Τζιμ στα μά-τια. Ο σερίφης είδε με φρίκη τον αρουραίο να σέρνεται στο ανοιχτό στόμα του Μπραντ.

Ο Γκόρντον έμεινε ξέπνοος και γύρισε από την άλλη μεριά. Ο πατέρας Άντριους προσευχόταν σιωπηλά.

Ο Αδελφός Ελάια ήρθε πίσω τους και έριξε μια ματιά στο πτώμα. Χω-ρίς να μιλήσει, έβγαλε από την τσέπη του έναν αναπτήρα και τον ακου-

μπησε στα κουρελιασμένα απομεινάρια του πουκάμισου του Μπραντ. Το μουσκεμένο με αίμα πουκάμισο άρχισε να καίγεται και ο αέρας γέμισε με μια αηδιαστική αψιά μυρωδιά.

«Τι στο διάολο κάνεις;» είπε ο Γκόρντον σοκαρισμένος. Άρπαξε το χέρι του ιεροκήρυκα. Ο Αδελφός Ελάια τραβήχτηκε από τη λαβή του. «Ας ελ-πίσουμε ότι προλάβαμε», είπε.

Ο Γκόρντον κοίταξε το πτώμα του αφεντικού του, του φίλου του και εί-δε τις φλόγες να γλείφουν τις ακανόνιστες άκρες της πληγής στο λαιμό του Μπραντ. Το ξεραμένο αίμα κάπνιζε και μαύριζε και το δέρμα είχε αρχίσει να καίγεται και να πέφτει σε κομμάτια. Μια γλώσσα φωτιάς γλίστρησε από το πουκάμισο του Μπραντ στα γένια του, π ο υ πήραν αμέσως. Οι φλόγες μπήκαν στο στόμα του και μαύρισαν τα δόντια.

«Δεν προλάβαμε», ανακοίνωσε ο Αδελφός Ελάια. Ο Γκόρντον σήκωσε το βλέμμα του και είδε δύο ενήλικες μορφές να

πλησιάζουν προς το μέρος τους. Η μία ήταν ο Μπραντ. «Φέρτε τις Βίβλους», διέταξε ο Αδελφός Ελάια. Έτρεξε εκεί π ο υ είχε

αφήσει τις κουλούρες με το σκοινί. Ο σερίφης έτρεξε αμέσως στο παρκα-ρισμένο φορτηγάκι. Ο Γκόρντον θυμήθηκε ξαφνικά τη φωτογραφική μηχανή π ο υ κρεμόταν από το λαιμό του και άρχισε να τραβάει φωτογραφίες. Μέ-σα από το φακό της μηχανής που μεγέθυνε ελαφρώς τα πράγματα διέκρι-νε ακόμη πιο καθαρά τις μορφές που πλησίαζαν. Δεν ήξερε από π ο ύ είχαν έρθει ούτε γιατί δεν τους είχαν προσέξει νωρίτερα. Η μορφή δίπλα στον Μπραντ ήταν κατάμαυρη, τα χαρακτηριστικά της αγνώριστα. Ο Μπραντ έμοιαζε να κουτσαίνει και κουβαλούσε το. . . Ό μ ω ς το πτώμα του Μπραντ καιγόταν στο έδαφος δίπλα στον Γκόρντον.

Ο σερίφης γύρισε πίσω τρέχοντας με τις τέσσερις λευκές Βίβλους π ο υ είχε φέρει ο πατέραςΆντριους. «Δώστες μου!» πρόσταξε ο Αδελφός Ελάια. Ο Τζιμ του έδωσε τα βιβλία. «Τώρα κράτησε την άκρη εκείνου του σκοινι-ού!» ο ιεροκήρυκας κοίταξε τον Γκόρντον και τον πατέρα Άντριους. «Εσείς οι δύο προχωρήστε, με τα δικράνια σας μπροστά! Θα χρειαστεί να τα χρη-σιμοποιήσετε!»

Ο Μπραντ και η άλλη μορφή είχαν σταματήσει. «Είναι ο πατέρας Σέλγουεϊ», είπε σιγανά ο Τζιμ πιάνοντας την άκρη του

σκοινιού. Ο Γκόρντον διαπίστωσε αμέσως ότι ο Τζιμ είχε δίκιο. Η μαύρη μορφή

ήταν όντως ο πατέρας Σέλγουεϊ. Είδε το καμένο πρόσωπο να χαμογελά-ει, τα δόντια του ξεχώριζαν λίγο πιο άσπρα πάνω στο κατάμαυρο δέρμα, και ένιωσε ένα ψυχρό κύμα τρόμου να τον κατακλύζει. Κοίταξε τον πατέ-

ραΑντριους π ο υ στεκόταν δίπλα του και αναρωτήθηκε τι σκεφτόταν ο ιε-ρέας.

Ο πατέρας'Αντριους προσπαθούσε να μην σκέφτεται. Ανεπιθύμητα αι-σθήματα, απίθανες σκέψεις, αντιφατικές εντυπώσεις πάλευαν για μια θέ-ση στο μυαλό του. Έβλεπε τη σκηνή π ο υ εκτυλισσόταν μπροστά στα μά-τια του με αφύσικη διαύγεια, ο εγκέφαλος του απορροφούσε κάθε λεπτο-μέρεια, αλλά με παρεμβολές από άλλες σκηνές, άλλα γεγονότα. Μια ομάδα αποίκων φτυάριζαν παραμορφωμένα βρέφη σε μια πυρά. Γυμνοί άντρες και γυναίκες χόρευαν τελετουργικούς χορούς μπροστά στη μορφή του Αδελφού Ελάια, που στεκόταν ακίνητη με άλλη ενδυμασία. Η μαυρισμένη σιλουέτα μια γυ-ναίκας Ανασάζι να στέκεται καταμεσής μιας θάλασσας από έμβρυα.

Ο πόνος χτυπούσε ανελέητα το κεφάλι του ιερέα. Κοίταξε τον Γκόρ-ντον, έπιασε σφικτά το δικράνι του και πίεσε τον εαυτό του να προχωρή-σει, το πρόσωπο του ήταν μια μάσκα βλοσυρής αποφασιστικότητας.

Ο Αδελφός Ελάια πλησίασε τον πατέρα Αντριους με τρεις Βίβλους κά-τω από τη μασχάλη του, κρατούσε την τέταρτη στο απλωμένο αριστερό του χέρι. Με το άλλο χέρι του κρατούσε γερά την άκρη του σκοινιού που εκείνος και ο σερίφης είχαν ανάμεσά τους.

Ο Τζιμ περπατούσε παράλληλα με τον ιεροκήρυκα, με το βλέμμα καρ-φωμένο στις μορφές μπροστά του.Ένιωθε θλιβερά απροετοίμαστος και ευ-χήθηκε να του είχε μιλήσει ο Αδελφός Ελάια για όσα θα έκαναν. Ένιωθε εξαιρετικά ευάλωτος έτσι π ο υ προχωρούσε προς αυτά τα δύο. . .πράγμα-τα. . . κρατώντας μόνο ένα σκοινί και έβρισε τον εαυτό του που άφησε το όπλο του στο φορτηγάκι. Σκέφτηκε τα τέσσερα τουφέκια στην καρότσα του φορτηγού του Γκόρντον και ευχήθηκε να είχε ένα μαζί του τώρα. Το σα-γόνι του πονούσε από το σφίξιμο των δοντιών του, τα πόδια του πονού-σαν από την ένταση. Από τόσο κοντά έβλεπε πολύ καθαρά τις δυο φιγού-ρες. Και αυτό π ο υ έβλεπε δεν του άρεσε καθόλου. Το πρόσω πο του Μπρα-ντ Νίκολσον ήταν ένα απόκοσμο κενό, στερημένο από σκέψεις και συναι-σθήματα. Μόνο τα μάτια φαίνονταν ζωντανά. Έκαιγαν με διαπεραστική ένταση π ο υ έμοιαζε με εκείνη των ματιών του Αδελφού Ελάια. Το σώμα έμοιαζε συμπαγές, αληθινό, παρόλο π ο υ η δυσοσμία από το φλεγόμενο πτώμα του Μπραντ έκαιγε ελαφρά τα ρουθούνια του Τζιμ. Η ατμόσφαιρα βάρυνε από τον καπνό της φλεγόμενης σάρκας. Ο Τζιμ έβλεπε το δέρμα της μορφής να μαυρίζει καθώς το πραγματικό πτώμα του Μπραντ καιγό-ταν και ήξερε ότι, όταν η φωτιά θα το είχε καταπιεί ολοσχερώς, η μορφή θα ήταν το ίδιο μαύρη με τη φιγούρα του πατέρα Σέλγουεϊ δίπλα της.

Ο πατέρας Σέλγουεϊ στεκόταν χαμογελώντας, ακίνητος. Το δέρμα του ήταν απανθρακωμένο και τα χαρακτηριστικά του είχαν μια θριαμβευτική

έκφραση κακίας. Ο σερίφης δεν μπορούσε να κοιτάζει αυτή τη διαβολική μορφή πάνω από μερικά δευτερόλεπτα.

Ο Αδελφός Ελάια σταμάτησε. Βρίσκονταν μόλις τρία μέτρα από τις ακί-νητες φιγούρες. Οι άλλοι τρεις άντρες σταμάτησαν απότομα. Γύρω του τα έμβρυα που σέρνονταν και συστρέφονταν είχαν ενωθεί σε μια ενιαία μάζα και έρχονταν από όλες τις μεριές της χωματερής προς το μέρος τους. Πολ-λά από τα μικρόσωμα πλάσματα νιαούριζαν και γουργούριζαν, έβγαζαν σι-γανούς ήχους ευχαρίστησης.

Ο Αδελφός Ελάια τοποθέτησε τις τέσσερις άσπρες Βίβλους στο έδαφος μπροστά του, σε μια ίσια γραμμή.

Η μορφή του πατέρα Σέλγουεϊ σήκωσε ένα μαυρισμένο χέρι στον αέρα. «Πι-στεύεις πραγματικά ότι οι παγανιστικές σου ιεροτελεστίες μπορούν να πετύ-χουν κάτι;» Η φωνή ήταν τραχιά, κτηνώδης, γεμάτη αηδιασμένη περιφρόνηση.

Ο Αδελφός Ελάια δεν είπε τίποτα, αλλά πέρασε τα χέρια του πάνω από κάθε μια Βίβλο, ψιθυρίζοντας κάτι στην παράξενη απόκοσμη γλώσσα του.

«Γκόρντον», είπε η μορφή γυρνώντας προς εκείνον. «Τι κάνει η όμορ-φη γυναικούλα σου;» Το μαύρο χαμόγελο έγινε πιο πλατύ, πιο σκληρό. «Και η κόρη σου; Η κόρη σου θέλει να γίνει μια από μας, ξέρεις. Θέλει να σκά-ψει με τα νύχια της ένα δρόμο για να βγει από το αδύνατο κορμάκι της γυ-ναίκας σου. Αυτή τη στιγμή π ο υ μιλάμε η γυναίκα σου ξερνάει αίμα καθώς ξεσκίζονται τα σωθικά της. Αίμα αναβρύζει από εκείνη την ελεεινή μικρή τρύπα ανάμεσα στα πόδια της».

Ο Γκόρντον ένιωσε τους μύες του να σφίγγονται από τη λεκτική αυτή επίθεση. Καυτή οργή χίμησε στο πρόσωπο του.Έσφιξε ακόμη περισσότε-ρο το δικράνι στο χέρι του. Ή θ ε λ ε να το μπήξει στο κεφάλι του πατέρα Σέλγουεϊ.

Ο Αδελφός Ελάια τον κοίταξε. «Ο Σατανάς είναι ψεύτης και ο πατέρας όλων των ψεμάτων», είπε. «Αγνόησέ τον. Προσπαθεί να σε προκαλέσει για να αντιδράσεις».

Ο πατέρας Σέλγουεϊ στράφηκε στον σερίφη. «Έχεις φύγει από το σω-στό δρόμο, Τζιμ.Έχεις βγει από το μονοπάτι της αρετής. Πρέπει να τιμω-ρηθείς». Η μορφή κοίταξε γύρω τη χωματερή. Η φωνή της χαμήλωσε. «Το αγόρι είναι εδώ, Τζιμ. Ο Ντον Γουίλσον. Το σώμα του καίγεται. Θα καίγε-ται στην κόλαση για όλη την αιωνιότητα».

Ο σερίφης χαμογέλασε ψυχρά. «Άντε γαμήσου». «Και εσύ, διάδοχέ μου». Η μορφή γύρισε στον πατέρα Άντριους. «Αυτά

σου έμαθε η εκκλησία; Γνωρίζει ο επίσκοπος ότι παίρνεις μέρος σε τέτοι-ες βλάσφημες τελετές;» Το πλάσμα γέλασε τραχιά. «Είσαι τραγική περί-πτωση ιερέα».

Ο πατέρας Άντριους κοίταξε αλλού, χωρίς να πει τίποτα. Η μορφή του πατέρα Σέλγουεϊ χαμήλωσε το κεφάλι της και, σαν αυτό

να ήταν το σήμα, μια έκφραση χαρούμενου μίσους πέρασε ξαφνικά από τα άδεια χαρακτηριστικά του Μπραντ. Πίσω από τις δυο φιγούρες εκατοντά-δες έμβρυα εμφανίστηκαν από το πουθενά. Προχωρούσαν σε φάλαγγες, προέλαυναν με ακρίβεια στις κινήσεις τους. Ο Αδελφός Ελάια στεκόταν ήρεμος. Κοίταξε τον Γκόρντον και τον πατέ-

ρα Άντριους δείχνοντας τη μορφή του Μπραντ που συνέχιζε να μαυρίζει. «Αυτός είναι αδύναμος», είπε. «Τρυπήστε τον όταν πλησιάσει και κρατή-στε τον κάτω, καρφώστε τον στο έδαφος. Ο σερίφης και εγώ θα αναλά-βουμε τον άλλο». Στάθηκε δίπλα στον Τζιμ, πήρε βαθιά ανάσα και χαμή-λωσε το κεφάλι του στη στάση της προσευχής. «Σε Εσένα στρεφόμαστε για προστασία Κύριε. Θέλουμε μόνο να εκτελέσουμε το έργο σου. Μην μας αφήσεις να πορευτούμε μόνοι. Στο όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, αμήν».

Ο Τζιμ κοίταξε τη μορφή του πατέρα Σέλγουεϊ π ο υ συνέχιζε να χαμο-γελά ακίνητος, ενώ εκατοντάδες μικρά βρέφη και έμιβρυα συγκεντρώνο-νταν πίσω του.

«Κράτα γερά το σκοινί», είπε ο Αδελφός Ελάια. «Θα τον δέσουμε». Η μορφή του πατέρα Σέλγουεϊ είπε κάτι σκληρό, λαρυγγικό και ασυ-

νάρτητο. Μια εντολή. Ο Μπραντ όρμησε μπροστά. Τα έμβρυα και τα βρέ-φη έρχονταν από παντού σαν ένα υγρό κύμα.

Ο Γκόρντον έσφιξε το δικράνι, ενώ ο Μπραντ έτρεχε κατά πάνω του, και έμπηξε το όπλο βαθιά στη σκούρα σάρκα της μορφής που έτρεχε. Ο Μπρα-ντ έβγαλε μια κραυγή οργής και απελπισίας, όχι πόνου. Οι μεταλλικές ακί-δες βυθίστηκαν με ευκολία βαθιά στο μαλακό σώμα και βγήκαν από την άλ-λη μεριά. Το όπλο του Γκόρντον διαπέρασε το στομάχι, ενώ του πατέραΑντρι-ους χτύπησε πιο ψηλά στο στήθος. Κι οι δυο τους χρησιμοποίησαν το βά-ρος τους για να ρίξουν το σώμα που πάλευε στη γη. Τα χέρια του Μπραντ χτυπούσαν με μανία τον αέρα, προσπαθούσαν να αρπάξουν τα δικράνια και να τα τραβήξουν, μάταια όμως. Είχαν καρφώσει το πλάσμα στο έδαφος.

Ο Τζιμ και ο Αδελφός Ελάια προχώρησαν αργά, κρατώντας σφικτά το σκοινί. Προχωρούσαν με κόπο μέσα από μια θάλασσα από μικροσκοπικά σώματα, π ο υ δάγκωναν και έγδερναν τα πόδια τους, όμως τα πλάσματα δεν τους επηρέαζαν. Ο σερίφης κοίταξε κάτω. Τα σώματα έκρυβαν εντε-λώς τα χαλίκια. Εκατοντάδες, ίσως χιλιάδες, μικρόσωμα βρέφη μαζεύονταν το ένα πάνω στο άλλο.Έβλεπε μικροσκοπικά χεράκια να αρπάζουν τον αέ-ρα, μικροσκοπικά στόματα να δαγκώνουν το κενό. Τα πόδια του πατούσαν πάνω στα σώματα καθώς προχωρούσε μπροστά/Ηταν μαλακά, σαν πολτός.

# Ένιωθε μικρά κόκαλα να σπάζουν καθώς τα πόδια του βυθίζονταν βαθιά στη σάρκινη θάλασσα.

Μπροστά τους η μορφή του πατέρα Σέλγουεϊ οπισθοχωρούσε αργά. Δεν χαμογελούσε πια. Μια έκφραση μίσους - φ ό β ο υ ; - διαγραφόταν στα χαρα-κτηριστικά του.

«Εις το όνομα του Ιησού Χριστού, του Κύριου και Σωτήρα μας, σε δια-τάζουμε να αναγνωρίσεις τη δύναμη του Κόσμου», έψαλλε ο Αδελφός Ελάια. «Εις το όνομα του Ιησού Χριστού, του Κύριου και Σωτήρα μας, σε διατά-ζουμε να προσκυνήσεις μπροστά στη δύναμη του Θεού».

Η μορφή στεκόταν εντελώς ακίνητη τώρα.Έμοιαζε παγιδευμένη, αν και ο Τζιμ δεν καταλάβαινε γιατί. Δεν είχαν κάνει τίποτα.

Μήπως ήταν οι προσευχές; Περπάτησαν ο καθένας από τη μια πλευρά της μορφής και την περικύκλω-

σαν δυο φορές, σφίγγοντας το σκοινί. Το σκοινί χώθηκε βαθιά στη μαύρη σάρ-κα -τόσο βαθιά που δεν φαινόταν καθόλου π ια- αλλά παρόλα αυτά κράτησε. Η μορφή δεν είπε τίποτα, δεν έβγαλε κανένα ήχο και ο Τζιμ είχε την αίσθηση ότι όποια κι αν ήταν η δύναμη που είχε ζωντανέψει το πτώμα, ό,τι κι αν είχε κυρι-εύσει την καμένη μορφή, είχε φύγει αφήνοντας μόνο ένα άψυχο κέλυφος.

Ξαφνικά η μορφή ζωντάνεψε/Ενα χέρι τινάχτηκε απότομα και χτύπη-σε τον Αδελφό Ελάια στο πρόσωπο. Ο ιεροκήρυκας έπεσε αφήνοντας το σκοινί, αίμα έτρεξε από τη μύτη του. Το μαύρο πρόσωπο χαμογέλασε πλα-τιά, στα χαρακτηριστικά του απλώθηκε μια διαβολική ευφυΐα.

«Πιάστε το σκοινί», φώναξε ο Τζιμ, γυρνώντας το κεφάλι του. Αλλά ο Γκόρντον και ο ιερέας πάλευαν ακόμα με τη μορφή του Μπραντ, π ο υ τώ-ρα είχε γίνει κατάμαυρη, και ο Τζιμ ήξερε ότι κανείς τους δεν μπορούσε να πιάσει την άκρη του σκοινιού χωρίς να αφήσει τον Μπραντ να ξεφύγει.

Ο Αδελφός Ελάια σηκώθηκε με κόπο στα πόδια του, κουνώντας το κε-φάλι του για να συνέλθει. Άπλωσε το χέρι του και έπιασε από κάτω το σκοι-νί και με τα δυο του χέρια. Αίμα έτρεχε από τη μύτη του. Το ένα μάτι του είχε αρχίσει να πρήζεται.

«Έχω εντυπωσιαστεί από τη δύναμη του Κυρίου», είπε η μορφή με μια στριγκιά φωνή. Ένα μαύρο χέρι πετάχτηκε ξανά, αλλά ο Αδελφός Ελάια έσκυψε και το απέφυγε.

«Τράβα!» φώναξε ο ιεροκήρυκας.Έγειρε πίσω, ρίχνοντας όλο το βάρος του για να σύρει προς το μέρος του τη μορφή που τιναζόταν. Ο Τζιμ τρά-βηξε κι εκείνος με όλη του τη δύναμη. Η μαύρη μορφή ήταν βαριά, πιο βα-ριά απ ' ό,τι έδειχνε το μέγεθος της.

«Τράβα!» ούρλιαξε πάλι ο ιεροκήρυκας. Το μάτι του τώρα είχε κλείσει από το πρήξιμο. «Τράβα γερά!»

Με ένα γρήγορο τράβηγμα έσυραν τη μορφή πάνω από τη σειρά με τις Βίβλους. Το σώμα της έγινε φανερά δύσκαμπτο και ο Τζιμ ένιωσε όλη τη δύναμη να φεύγει από μέσα της. Μια έκφραση αγωνίας και οργής σφράγι-σε τα καμένα χαρακτηριστικά στο πρόσωπο της. Οι Βίβλοι στο χώμα μαύ-ρισαν και άρπαξαν φωτιά. Μια φρικτή κραυγή πρωτόγονου πόνου βγήκε ταυτόχρονα από χιλιάδες μικροσκοπικά στόματα γύρω τους. Ο ήχος ήταν εκκωφαντικός.

«Σύρε τον στη φωτιά!» φώναξε ο Αδελφός Ελάια. «Δεν μπορεί να μας πειράξει τώρα!» Κοίταξε προς τον Γκόρντον και τον ιερέα. «Φέρτε και αυ-τόν στη φωτιά!»

Πίσω από τον Τζιμ, ο Γκόρντον πάλευε μόνος του να κρατήσει τον Μπρα-ντ καρφωμένο στο έδαφος. Το δικράνι του πατέρα Αντριους ήταν μπηγμένο βαθιά στο στήθος του Μπραντ, αλλά ο ιερέας κυλιόταν στο χώμα, κρατώ-ντας σφικτά το μπράτσο του. Αίμα ανάβρυζε ανάμεσα στα δάχτυλά του. Δε-κάδες έμβρυα μαζεύονταν γύρω από τον ιερέα, αλλά δεν φαίνονταν να τον προσέχουν. Στριφογύριζαν στα τυφλά, πανικόβλητα, και ο σερίφης συνει-δητοποίησε ότι τώρα ήταν χαμένα, χωρίς αρχηγό. Δεν ήξεραν τι να κάνουν. Κάποια έμπηξαν τα δόντια τους στο δέρμα του χεριού του πατέρα Άντριους κάνοντάς τον να ουρλιάξει από τον πόνο, ήταν όμως μια τυχαία άσκοπη επί-θεση και όχι η προσηλωμένη υστερία που συνέβαινε πριν λίγα λεπτά.

«Σήκωσέ τον!» φώναξε ο σερίφης στον Γκόρντον. Είχε μείνει ξέπνοος κα-θώς έσερνε την αδρανή μορφή του πατέρα Σέλγουεϊ προς τη φωτιά. «Εσείς... πρέπει να φέρετε. . . τον Μπραντ στη.. . φωτιά!»

«Είναι χτυπημένος!» είπε ο Γκόρντον. «Τότε πρέπει να τον φέρεις μόνος σου!» Ο Γκόρντον κοίταξε την τρελαμένη διαβολική μορφή που πάλευε από

κάτω του. «Δεν μπορώ! Δεν έχω αρκετή δύναμη!» «Θα σε βοηθήσουμε εμείς», είπε ο Αδελφός Ελάια. Τα λόγια του ακού-

στηκαν μπερδεμένα/Εφτυσε αίμα. Τράβηξε δυνατά την άκαμπτη μορφή του πατέρα Σέλγουεϊ. Τώρα είχαν φτάσει σχεδόν στη φωτιά. Οι φλόγες έκαιγαν ακόμα.

Τρία ακόμα τραβήγματα και έφτασαν. Ο Αδελφός Ελάια σταμάτησε. «Πρέπει να σπρώξουμε!» είπε. Αφησε την άκρη του σκοινιού και πήγε δί-πλα στον σερίφη. Αρπαξε το χέρι του Τζιμ και τον οδήγησε πίσω από την ακίνητη μορφή. Από τόσο κοντά ο Τζιμ έπιασε μια αμυδρή οσμή θειαφιού μέσα στη δυνατή μυρωδιά της καμένης σάρκας.

«Σπρώξε!» είπε ο ιεροκήρυκας. Το σώμα ήταν μαλακό σαν άψητη ζύμη. Ο Τζιμ ένιωσε τα χέρια του να

βυθίζονται βαθιά στη σκοτεινή μορφή/Ενιωθε τη γλοιώδη σάρκα κρύα πά-

νω στο δέρμα του.Ένιωθε σαν τα χέρια και τα μπράτσα του να είχαν απορ-ροφηθεί από τη μορφή.Έσπρωχνε με όλη του τη δύναμη χωρίς να πιάνει κάτι στέρεο, κάτι πραγματικό, αλλά φαινόταν ότι το σπρώξιμο ήταν αρκε-τό. Η μαύρη φιγούρα έπεσε μέσα στη φωτιά.

«Κάνε πίσω!» πρόσταξε ο Αδελφός Ελάια. Η καμένη μαυρίλα έλιωσε και από μέσα ο Τζιμ είδε κάτι λευκό και λα-

μπερό και αμυδρά διάφανο. Το σώμα εξαφανίστηκε με μια αργή κόκκινη αστραπή και ολόκληρη η φωτιά πήρε ξαφνικά το κόκκινο χρώμα του αίματος.

Ένα κύμα θερμότητας που μύριζε άσχημα βγήκε από τη λάμψη. Τέσσερα μέτρα μακριά, η μορφή του Μπραντ π ο υ πάλευε να ξεφύγει

έμεινε ξαφνικά ακίνητη. Ο Γκόρντον κράτησε το δικράνι στη θέση του για ένα λεπτό, αλλά όταν είδε ότι η μορφή δεν κινήθηκε, το άφησε. Ο Τζιμ ήρ-θε τρέχοντας και οι δυο τους σήκωσαν τη μορφή, την μετέφεραν προς τη φωτιά και την πέταξαν μέσα. Αλλη μια λάμψη άστραψε, αυτή τη φορά κρά-τησε λιγότερο και η μορφή εξαφανίστηκε.

Αίμα έτρεχε ποτάμι από το πρόσωπο του Αδελφού Ελάια, από τη μύτη και το μάτι του, έσταζε στο κουστούμι του. Ο ιεροκήρυκας στεκόταν μπρο-στά στη λάμψη της φωτιάς, με τα χέρια απλωμένα εμπρός, μιλώντας δυ-νατά στην παράξενη γλώσσα του. Οι κόκκινες φλόγες έδιναν μια απόκο-σμη απόχρωση στα χαρακτηριστικά του, τόνιζαν το υγρό κόκκινο του αί-ματος στο πρόσωπο του. Ξαφνικά οι φλόγες τρεμόπαιξαν, έπειτα έσβη-σαν. Η φωτιά έγινε πάλι όπως ήταν στη αρχή, μια θράκα που σιγόκαιγε, και οι φλόγες στον κύκλο αίματος που την κύκλωνε έσβησαν εντελώς.Ένα πυ-κνό σύννεφο καταθλιπτικού μαύρου καπνού σηκώθηκε από το σωρό με τα ξύλα π ο υ τώρα είχε σβήσει.

Ο Γκόρντον κοίταξε τη φωτογραφική μηχανή π ο υ κρεμόταν από το λαι-μό του και είδε ότι είχε σπάσει. Ο φακός είχε θρυμματιστεί και φως έμπαι-νε στη μηχανή από ένα ράγισμα στο σκελετό της, καταστρέφοντας το φιλμ. Καμιά από τις φωτογραφίες δεν θα εμφανιζόταν.

Ο καπνός απλωνόταν προς τα πάνω, από ένα ελαφρύ αεράκι, κρύβοντας τις αχτίδες του πρωινού ήλιου. Παρόλο που η φωτιά είχε σβήσει και δεν υπήρχε τ ίποτα άλλο να καεί, ο καπνός συνέχιζε να υψώνεται σε μεγάλα κύματα. Ο Γκόρντον σήκωσε το βλέμμα του και είδε ότι στην κορυφή του καπνού είχε σχηματιστεί ένα κυρτωμένο χέρι.

Ο Αδελφός Ελάια πήρε το κουτί με το υπόλοιπο αίμα. «Έχουμε κι άλλα να κάνουμε», είπε. «Δεν τελείωσε ακόμα». Κουβάλησε το κουτί στο αυτο-κίνητο. «Ελάτε. Πρέπει να πηγαίνουμε».

«Στο Μιλκ Ραντς Πόιντ», είπε. ο σερίφης. «Στο Μιλκ Ραντς Πόιντ», επιβεβαίωσε ο ιεροκήρυκας.

Ο Γκόρντον τους πλησίασε, στηρίζοντας τον αδύναμο πατέρα Αντριους. «Ένα από αυτά πήδηξε και του επιτέθηκε», εξήγησε ο Γκόρντον.

Ο Αδελφός Ελάια άρπαξε το χέρι του ιερέα και το ζούληξε δυνατά. Ο πατέρας Αντριους ούρλιαξε, αλλά όταν ο ιεροκήρυκας τράβηξε το χέρι του η αιμορραγία είχε σταματήσει. «Πρέπει να φανείς δυνατός», είπε ο Αδελ-φός Ελάια. «Ο Θεός σε χρειάζεται τώρα».

Οι τέσσερις τους πήγαν στα φορτηγά. «Θα μπούμε όλοι στο ιδίο φορτηγάκι», είπε ο Τζιμ. «Θα είμαστε λίγο

στενάχωρα, όμως δεν μπορούμε να διακινδυνεύσουμε ένα ατύχημα». Ο Αδελφός Ελάια ένευσε καταφατικά. Ενώ οι άλλοι τρεις στριμώχνο-

νταν στην καμπίνα του φορτηγού του Γκόρντον, ο ιεροκήρυκας μάζεψε από το χώμα ένα πεταμένο κομμάτι χαρτιού, έβγαλε τον αναπτήρα του και του έβαλε φωτιά. Το άφησε στο έδαφος. Ένα άλλο χαρτί άρπαξε αμέσως φωτιά και έπειτα ένα ξερόκλαδο. Μπήκε στο φορτηγάκι και ο Τζιμ έβαλε μπρος τη μηχανή.

«Θα τα αφήσεις έτσι να καίγονται;» ρώτησε ο Γκόρντον. Ο ιεροκήρυκας έγνεψε καταφατικά. «Οι δασοφύλακες θα δουν τη φω-

τιά, όταν θα έχει κάνει τη δουλειά της. Θα τη σβήσουν εκείνοι». Η φωτιά πλησίασε το σώμα ενός βρέφους που στριφογύριζε φρενια-

σμένα και το τύλιξε στις φλόγες. Το φορτηγάκι έκανε όπισθεν, τα λάστιχά του έλιωσαν κορμιά, μικρά κό-

καλα έσπασαν. Κανείς τους δεν κούνησε ούτε βλέφαρο στους φρικτούς ήχους ή τα σκαμπανεβάσματα του φορτηγού π ο υ περνούσε πάνω από τα μικροσκοπικά σώματα, ενώ απομακρυνόταν από τη χίοματερή.

Πριν βγουν στην εθνική άκουσαν μια τεράστια έκρηξη καθώς οι φλόγες έφτασαν το φορτηγό διανομής Πέπσι του Μπραντ Νίκολσον.

φ

Ε Π Τ Α

Η Μαρίνα έψαχνε φρενιασμένα στο μπάνιο για ένα όπλο. Άνοιξε το ντου-λαπάκι με τα φάρμακα και ψαχούλεψε γρήγορα, πετώντας ό,τι δεν της έκα-νε στο πάτωμα.Έπιασε ένα αποσμητικό. Είχε δει σε μια ταινία έναν τ ύ π ο να χρησιμοποιεί ένα αεροζόλ σαν φλογοβόλο κρατώντας ένα σπίρτο μπροστά στο σπρέι. Δεν είχε όμως σπίρτα, τ ίποτα π ο υ να μπορούσε να ανάψει μια φλόγα. Πέταξε το αποσμητικό στο πάτωμα.Ένα ψαλιδάκι υπήρχε στο πρώ-το συρτάρι κάτω από το νεροχύτη, ανάμεσα σε καλλυντικά και παλιά ρόλεϊ. Πήρε το ψαλιδάκι, αλλά αμέσως εγκατάλειψε την ι δέα .Ήταν π ο λ ύ μικρό.

Η Μαρίνα δεν μπορούσε να κάνει τ ίποτα. Κάθισε πάλι στη λεκάνη. Στην αρχή είχε πανικοβληθεί , έκλαιγε ασυ-

γκράτητα και ούρλιαζε σε ό,τι υπήρχε πίσω από την πόρτα. Έ π ε ι τ α είχε πιέσει τον εαυτό της να προσαρμοστε ί στην κατάσταση, είχε πιέσει τον εαυτό της να ηρεμήσει και να σκεφτεί λογικά. Τα πλάσματα έπαιζαν μαζί της. Είχαν πετάξει κάτι μεγάλο στην πόρτα. Πέταγαν μικρές πέτρες στο σπασμένο παράθυρο.

Η Μαρίνα κοίταξε το είδωλο της στον καθρέφτη του μπάνιου. Τα μαλ-λιά της ήταν ανακατωμένα· μάσκαρα έτρεχε σε δυο δίδυμα ρυάκια στα μά-γουλά της. Τα χείλη της ήταν στεγνά και σκασμένα. Έ κ ρ υ ψ ε το π ρ ό σ ω π ο της στα χέρια της.

Έ ξ ω α π ό την πόρτα κάτι μεγάλο γελούσε μόνο του διαβολικά. Ακού-στηκαν και άλλες φωνές.

«Άντε στο διάολο!» ούρλιαξε η Μαρίνα. Το χερούλι της πόρτα του μπάν ιου κροτάλισε, σαν κάτι να προσπαθού-

σε να το γυρίσει. Η Μαρίνα κράτησε προστατευτ ικά τ η ν κοιλιά της , αι-σθάνθηκε το απροστάτευτο βρέφος μέσα τ η ς . Ή ξ ε ρ ε ότι αυτό π ο υ ήταν εκεί έξω την κορόιδευε, έπαιζε μαζί της. Σύντομα θα τη βαριόνταν και τό-τε θα μάθαινε τι πραγματικά είχε σκοπό να κάνει.

Αρκετές φωνούλες , μέσα και γύρω από το σπίτι, μουρμούριζαν τρέλα-

μένες όλες μαζί και ξαφνικά σώπασαν. Η Μαρίνα κράτησε την αναπνοή της.

Πέρασαν πέντε λεπτά. Δέκα. Δεκαπέντε. Η Μαρίνα σηκώθηκε, κόλλησε το αυτί της στην πόρτα, αφουγκράστη-

κε. Τίποτα. Πήγε στο σπασμένο παράθυρο. Τίποτα. Αργά, προσεκτικά άνοιξε το παντζούρι. Κομμάτια σπασμένου γυαλιού

έπεσαν στο μπάνιο. Η Μαρίνα κοίταξε έξω, αλλά δεν είδε τίποτα, κανέ-ναν, κανένα σημάδι ζωής. Οπισθοχώρησε στο μπάνιο και άνοιξε προσε-κτικά την πόρτα. Ο διάδρομος ήταν γεμάτος σπασμένα γυαλιά και πορσε-λάνες. Δύο καρέκλες από τη κουζίνα ήταν αναποδογυρισμένες δίπλα στην πόρτα της κρεβατοκάμαρας. Μια πορσελάνη λάμπα αντίκα, δώρο από τη γιαγιά της, είχε σπάσει στον τοίχο.

Αλλά δεν υπήρχε κανένα σημάδι ζωής. Η Μαρίνα άνοιξε περισσότερο την πόρτα. Δεν είδε τίποτα και προχώ-

ρησε αργά στο διάδρομο. Οι σπασμένες πορσελάνες έτριξαν κάτω απ' τα πόδια της. Πέρασε πάνω από μια αναποδογυρισμένη καρέκλα. Πήγε προς την κουζίνα και μπήκε μέσα.

Κάτι ροζ κινήθηκε με τρομερή ταχύτητα, πετάχτηκε κάτω από το τρα-πέζι και την έριξε ανάσκελα στο πάτωμα. Το κεφάλι της χτύπησε με δύναμη σε ένα σπασμένο πιάτο. Μικρά δάχτυλα άρπαξαν τα χέρια και τα πόδια της και τα κράτησαν ανοιχτά.

Η Μαρίνα ούρλιαξε καθώς η αιχμηρή άκρη ενός παγοκόφτη χώθηκε στο δεξί της χέρι. Το κεφάλι της γύρισε και είδε δύο μικρά παραμορφωμέ-να βρέφη να καρφώνουν το χέρι της με τον παγοκόφτη στα πλακάκια του πατώματος. Ούρλιαξε ξανά καθώς μαχαίρια για το κρέας τρυπούσαν το άλ-λο χέρι και τα πόδια της, αλλά μολονότι αισθανόταν αδύναμη και ζαλι-σμένη, δεν λιποθύμησε.

Ορδές βρεφών, όλα τους φρικτά παραμορφωμένα, προχωρούσαν γύρω στο πάτωμα της κουζίνας, χαχανίζοντας.

Η Μαρίνα έκλεισε τα μάτια της από τον πόνο μην πιστεύοντας αυτό π ο υ συνέβαινε. Άνοιξε τα μάτια της και είδε ένα τεράστιο μωρό με διαβο-λική μορφή να κρατάει στο χέρι το καλό της μαχαίρι για το κρέας. Το πλά-σμα χαμογελούσε. Το πρωινό φως του ήλιου άστραψε στο μέταλλο του μα-χαιριού και η Μαρίνα συνειδητοποίησε ότι το μαχαίρι θα την άνοιγε και θα σκότωνε την ογέννητη κόρη της.

Ούρλιαξε και έχασε τις αισθήσεις της.

φ

Ο Κ Τ Ω

Το φορτηγάκι προχωρούσε αργά στο δρόμο π ο υ ανεβοκατέβαινε σαν τρε-νάκι του λούνα-παρκ μέχρι το Ριμ. Από αυτή τη μεριά έβλεπαν το δάσος από κάτω τους. Ο Τζιμ είδε ότι τα σύννεφα του μαύρου καπνού συνέχιζαν να υψώνονται από τη χωματερή, ενισχυμένα τώρα από τον γκρίζο καπνό της πυρκαγιάς στο δάσος. Πιο νότια η πρωινή λιακάδα άστραφτε στα κτί-ρια του Ράνταλ, ένα μικρό άσπρο μπάλωμα μέσα σε μια πράσινη θάλασσα από δέντρα.

Ο Τζιμ αναρωτήθηκε τι γ ινόταν στην π ό λ η . Έ π ρ ε π ε να είχε αφήσει πιο συγκεκριμένες οδηγίες στον Πιτ .Έπρεπε να είχε πάρει μαζί του έναν ασύρ-ματο για να επικοινωνεί με το γραφείο του σερίφη και να μαθαίνει τι συ-νέβαινε. Κούνησε το κεφάλι του. Πολλά θα έ π ρ ε π ε να έχει κάνει.

Τουλάχιστον η Ανέτ και τα παιδιά είχαν φύγει χωρίς προβλήματα. Κοίταξε τον Γκόρντον και ένιωσε αμέσως τύψεις . Έ π ρ ε π ε να είχε αφή-

σει τον Γκόρντον να περάσει να δει τι έκανε η γυναίκα του. Δέκα λεπτά θα τους έπαιρνε μόνο .Έπρεπε να είχε αγνοήσει τις αντιρρήσεις του Αδελφού Ελάια, να είχε επιτρέψει στον Γκόρντον να περάσει από το σπίτι τ ο υ / Η τ α ν ανοησία του π ο υ δεν τον άφησε. Αν της είχε συμβεί κάτι; Ο Γκόρντον συ-νάντησε το βλέμμα του και ο Τζιμ κοίταξε αλλού γεμάτος ενοχές ,Έστρε-ψε την προσοχή του στο δρόμο.

«Πρέπει να βιαστούμε», ε ίπε ο Αδελφός Ελάια «αλλιώς θα φτάσουμε όταν θα είναι πια αργά. Ο αντ ίπαλος ξέρει τώρα ότι είμαστε εδώ. Ξέρει ότι ήρθαμε για αυτόν και θα είναι προετοιμασμένος».

«Πρέπει να πηγα ίνω με π ρ ώ τ η ή δευτέρα εδώ», εξήγησε ο Τζιμ. «Θα μπορέσουμε να π ά μ ε π ιο γρήγορα όταν φθάσουμε στην κορυφή».,

Ο Αδελφός Ελάια δεν ε ίπε τ ίποτα, κοίταζε σιωπηλός από το τζάμι του παρμπρίζ .

Ο Γκόρντον στράφηκε να κοιτάξει τον πατέρα Αντριους π ο υ έγερνε πά-νω στην πόρτα. Ο ιερέας ήταν στριμωγμένος σε μια άβολη θέση, αλλά τα

φ μάτια του ήταν κλειστά και κοιμόταν/Ηταν εξαντλημένος.

Το φορτηγάκι έφτασε επιτέλους στην κορυφή του Ριμ και ο Τζιμ έβαλε τρίτη, πατώντας τέρμα το γκάζι. Το αυτοκίνητο τινάχτηκε μπροστά.

Ο δρόμος ξετυλιγόταν μέσα στο δάσος, ακολουθούσε τη μορφολογία του εδάφους. Ο ασφαλτοστρωμένος δρόμος διπλής κατεύθυνσης περνού-σε γύρω από ψηλά δέντρα πολύ κοντά το ένα με το άλλο και γύρω από ρε-ματιές, βρίσκοντας την πιο εύκολη διαδρομή στο ανώμαλο έδαφος.

Μπροστά ο Τζιμ είδε τη μικρή καφέ πινακίδα της Δασικής Υπηρεσίας π ο υ έδειχνε τη στροφή για τη λίμνη Άσπεν και ελάττωσε ταχύτητα. Κατέ-βασε το τζάμι του παραθύρου του και έστριψε στο χωματόδρομο. Ανέπτυ-ξε πάλι ταχύτητα και σύντομα το φορτηγάκι αναπηδούσε στις αμέτρητες λακκούβες του δρόμου, έτρεχε ανάμεσα στα δέντρα.

Δεκαπέντε λεπτά αργότερα τα πεύκα άρχισαν να δίνουν τη θέση τους σε λεύκες και ο Τζιμ διέκρινε το γαλάζιο της λίμνης μέσα από τα δέντρα. «Φτάνουμε», ανακοίνωσε.

Έκοψε ταχύτητα καθώς πλησίαζαν τη λίμνη, αναζητώντας τον παλιό χωματόδρομο που έβγαζε στο Μιλκ Ραντς Πόιντ.

«Εδώ είναι», είπε ο Αδελφός Ελάια και έδειξε. Ο Τζιμ κοίταξε εκεί που έδειχνε το δάχτυλο του ιεροκήρυκα. Αρκετές

πρόσφατα κομμένες λεύκες ήταν σωριασμένες στο χωματόδρομο, κλείνο-ντας το δρόμο στο φορτηγάκι.

«Κάτι δεν μας θέλει εκεί πίσω», είπε ο Γκόρντον. Ο Αδελφός Ελάια συμφώνησε. «Πρέπει να περπατήσουμε». Το φορτηγάκι σταμάτησε και ο πατέρας Αντριους ανοιγόκλεισε τα μά-

τια του. «Φτάσαμε;» ρώτησε. «Ναι», είπε ο Τζιμ. Ανοιξε την πόρτα του και βγήκε έξω τεντώνοντας τους

κουρασμένους μυς του. Ψηλά ο ουρανός σκοτείνιαζε, γκρίζα σύννεφα από το Βορρά μπλέκονταν με το βαρύ μαύρο καπνό π ο υ εξακολουθούσε να ανεβαίνει από το Ριμ.Ένας ζεστός αέρας φυσούσε από κάπου και έφερνε στα ρουθούνια του τη μυρωδιά της καμένης σάρκας.

Ο Αδελφός Ελάια βγήκε από το φορτηγάκι παίρνοντας μαζί του το κου-τί με τις δύο φιάλες αίματος που είχαν απομείνει. Πήγε πίσω, στην καρό-τσα του φορτηγού και άφησε το κουτί στο χώμα μπροστά στα πόδια του. Τράβηξε από την καρότσα μια τσάντα από καναβάτσο π ο υ περιείχε τους τέσσερις σταυρούς π ο υ είχε ζητήσει και την έριξε μέσα στο κουτί.

Πήρε ένα από τα τουφέκια και το κουτί με τις σφαίρες. «Ξέρει κανείς σας να χρησιμοποιεί τουφέκι;» ρώτησε ο ιεροκήρυκας. Ο Γκόρντον κοίταξε τον πατέρα Άντριους και οι δυο άντρες κούνησαν

αρνητικά το κεφάλι.

«Εσύ δεν θα το χρειαστείς», είπε ο Αδελφός Ελάια στον ιερέα. Κοίταξε τον Γκόρντον. «Εσύ όμως θα το χρειαστείς».'Εδωσε στον Γκόρντον το του-φέκι και πέταξε άλλο ένα στον σερίφη. «Δείξ' του», είπε.

Ο πατέρας Αντριους παρακολουθούσε καθώς ο Γκόρντον και ο Τζιμ προ-χώρησαν στο μπροστινό μέρος του φορτηγού κρατώντας τα τουφέκια. Έστρεψε την προσοχή του στον Αδελφό Ελάια που τον κοιτούσε με το σκο-τεινό αποφασιστικό βλέμμα του. «Έλα», είπε ο ιεροκήρυκας. Πέρασε το δυνατό χέρι του γύρω από τους ώμους του πατέρα Αντριους και τον οδή-γησε στο αυτοσχέδιο οδόφραγμα, π ο υ έφραζε το δρόμο προς το Μιλκ Ρα-ντς Πόιντ. Από τόσο κοντά ο ιερέας μπόρεσε να δει ότι οι πεσμένες λεύ-κες δεν είχαν κοπεί με τσεκούρι. Είχαν ροκανιστεί. Από μικροσκοπικά δό-ντια.

Κρύωσε ξαφνικά. «Πόσο δυνατοί είναι οι δεσμοί σου με την εκκλησία σου;» τον ρώτησε

ο Αδελφός Ελάια. Ο ιερέας τον κοίταξε έντονα. «Γιατί;» «Αυτό π ο υ θα σου ζητήσω αντιστρατεύεται όλα όσα έχεις διδαχθεί. Συ-

γκρούεται με τα ίδια τα δόγματα της πίστης σου». Ο πατέρας Αντριους χαμογέλασε ελαφρά. «Πες μου κάτι καινούργιο». «Αυτό δεν θα μπορέσεις να το αιτιολογήσεις με τη λογική σου. Αυτό

που θα σου ζητήσω απαγορεύεται από τη Βίβλο. Θεωρείται βλασφημία στα μάτια του Θεού».Έκανε μια παύση, το βλέμμα του καρφώθηκε στα γκρίζα σύννεφα και στο μαύρο καπνό που σέρνονταν στον ουρανό από πάνω τους. Η ατμόσφαιρα ήταν ζεστή, υγρή, δυσάρεστη. «Το καλό και το κακό δεν εί-ναι αφηρημένες έννοιες», είπε τελικά. «Υπάρχουν και υπήρχαν από πά-ντα».

Ο ιερέας συνοφρυώθηκε. «Πάντα το πίστευα αυτό». «Υπάρχουν πέρα από οποιαδήποτε θρησκεία. Οι θρησκείες, όλες οι θρη-

σκείες, δεν είναι παρά αδέξιες απόπειρες να εξηγήσουν την ύπαρξή τους. Οι θρησκείες δημιουργήθηκαν για να χαρακτηρίσουν και να ταξινομήσουν δυνάμεις π ο υ δεν κατανοούν».

Ο πατέρας Αντριους κοίταξε τον ιεροκήρυκα/Ενιωθε την παρουσία του κακού σε αυτό το μέρος. Κατέκλυζε τα δέντρα, τους θάμνους, το ίδιο το χώ-μα π ο υ πατούσαν. Το κακό πύκνωνε τον αέρα που ανέπνεαν και ένιωσε να πνίγεται σχεδόν από τη ναυτία καθώς το κακό συνέθλιβε τις αισθήσεις του. Έπιασε το χέρι του, π ο υ τώρα είχε θεραπευτεί, και αυτό έμοιαζε λάθος κα-τά κάποιο τρόπο. Τα μάτια του συνάντησαν τα μάτια του Αδελφού Ελάια και έστρεψε αλλού το βλέμμα του τρομαγμένος.

Ο ιεροκήρυκας έδειξε το δρόμο μπροστά τους. «Αυτό είναι ένα διαβο-

λικό μέρος», είπε. «Ανέκαθεν ήταν ένα διαβολικό μέρος. Η δύναμη π ο υ υπάρχει εδώ υπήρχε ανέκαθεν και θα συνεχίσει να υπάρχει». Σταμάτησε και η φωνή του χαμήλωσε σαν να φοβόταν ότι θα τον ακούσουν. «Στους ανα-ρίθμητους αιώνες πριν την εμφάνιση του ανθρώπου, τα ζώα έφερναν εδώ τα μικρά τους για να πεθάνουν. Ελάφια π ο υ είχαν γεννηθεί ανάπηρα σέρ-νονταν εδώ και εγκαταλείπονταν από τις μητέρες τους. Αρκούδες π ο υ εί-χαν γεννηθεί ατροφικές και δεν θα τα κατάφερναν να επιζήσουν τον πρώ-το χειμώνα τους, εγκαταλείπονταν εδώ. Το κακό τρεφόταν και η δύναμή του μεγάλωνε».

Ο πατέρας Αντριους χλόμιασε.Ήξερε π ο ύ πήγαινε αυτή η συζήτηση. «Οι πρώτοι άνθρωποι άφηναν από ένστικτο και εκείνοι τα αδύναμα μι-

κρά τους εδώ. Αλλά καθώς οι πολιτισμοί εξελίσσονταν, χρειάστηκαν δι-καιολογίες για να συνεχίσουν αυτές τις πράξεις. Οι άνθρωποι επινόησαν εξε-ζητημένες θεωρίες. Συμπεριέλαβαν θυσίες στις νέες τους θρησκείες. Θε-ώρησαν το μέρος αυτό οίκο σκοτεινών θεών και πίστευαν ότι οι θυσίες βρε-φών, υγιών και μη, κατεύναζαν τις θεότητες και μετρίαζαν το θυμό τους». Κοίταξε τον ιερέα. «Πάντα αναγνώριζαν το κακό σε αυτό το μέρος».

Ο πατέρας Αντριους σάλιωσε τα χείλη του π ο υ είχαν ξαφνικά ξεραθεί. «Και τι έγινε, λοιπόν;»

«Το κακό τρεφόταν από τα πτώματα, από την ουδέτερη, αθώα ενέργεια των βρεφών. Όμως , αντί να εξευμενίζουν το κακό, οι ανθρωποθυσίες ενί-σχυαν τη δύναμή του, μέχρι π ο υ άρχισε να απλώνεται, μέχρι π ο υ επεκτά-θηκε πολύ πέρα από τα αρχικά του σύνορα». Χαμογέλασε, αλλά δεν υπήρ-χε χαρά στο χαμόγελο του. «Αυτή είναι μια λίμνη φωτιάς».

Ο πατέρας Άντριους έγνεψε ηλίθια. «Οι θρησκείες, καθώς άλλαζαν, εγκατέλειψαν τις θυσίες και δεν τις δι-

καιολογούσαν πλέον, αλλά οι άνθρωποι αυτής της περιοχής εξακολούθη-σαν από προκατάληψη να κάνουν ανθρωποθυσίες.Έφερναν τα βρέφη που γεννιόνταν νεκρά. Παρατούσαν τα άρρωστα μωρά για να πεθάνουν. Οι άν-θρωποι ξέχασαν τους λόγους για τους οποίους έφερναν εδώ τα μωρά, αλ-λά οι λόγοι αυτοί δεν είχαν καμία σημασία.Ήταν απλώς δικαιολογίες». Κοί-ταξε πάλι τον ουρανό π ο υ σκοτείνιαζε, έπειτα κατέβασε το βλέμμα του στον πατέρα Αντριους. «Ακόμα φέρνουν εδώ βρέφη για να πεθάνουν», εί-πε.

«Αυτό είναι αδύνατο. Ό χ ι σε αυτές τις εποχές, όχι τώρα πια». «Οι γιατροί φέρνουν εδώ τα έμβρυα από τις εκτρώσεις. Κάποιοι κλέ-

βουν μωρά από τους νόμιμους τάφους τους και τα αφήνουν εδώ. Οι άν-θρωποι συχνά δεν ξέρουν τι κάνουν ούτε γιατί, αλλά το κακό είναι δυνατό και απαιτεί να το ταίσουν. Απλώνεται καθώς μεγαλώνει, ασκεί περισσότε-

ρη εξουσία καθώς μεγαλώνει η δύναμή του». Ακούστηκε ένας πυροβολι-σμός, έπε ιτα άλλος ένας, καθώς πίσω τους ο Τζιμ και ο Γκόρντον εξα-σκούνταν στη σκοποβολή. Ο ήχος ακούστηκε σαν κεραυνός μες στην ερη-μιά. «Δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα για να τα σταματήσουμε όλα αυτά. Το κακό υπάρχει και θα υπάρχει πάντα. Μπορούμε μόνο να το περιορί-σουμε, να το σκορπίσουμε, όταν η δύναμή του αρχίζει να μεγαλώνει. Για αυ-τό θα κάνουμε την τελετή».

«Γιατί μου τα λες μόνο εμένα όλα αυτά;» ρώτησε ο πατέρας Αντριους. «Γιατί δεν τα λες και στους άλλους;»

Ο ιεροκήρυκας έπιασε για άλλη μια φορά σφικτά τον ώμο του ιερέα. «Επειδή εσύ πρέπει να ξέρεις. Εκείνοι όχι. Ο καθένας πρέπει να παίξει το ρόλο του».

«Και ποιος ακριβώς είναι ο δικός μου ρόλος;» «Εσύ πρέπει να επικοινωνήσεις μαζί του. Πρέπει να του επιτρέψεις να

μιλήσει μέσα από σένα, να ακούσει με τα αυτιά σου, ενώ εγώ θα απαγγέλ-λω τα λόγια της τελετουργίας».

Ένα κύμα τρόμου διαπέρασε τον πατέρα Αντριους καθώς συνειδητο-ποιούσε τη σημασία των λόγων του ιεροκήρυκα. Ο πανικός θέριεψε μέσα του και τραβήχτηκε από τον Αδελφό Ελάια. «Θέλεις να αφήσω να με κυ-ριεύσει; Υποτίθεται ότι θα αφήσω με τη θέλησή μου να κυριευτώ από κά-ποιο. . .» Δεν μπορούσε να βρει την κατάλληλη λέξη για να τελειώσει την πρόταση του.

«Δεν είναι επικίνδυνο», είπε ο Αδελφός Ελάια. «Αν τα κάνουμε όλα σω-στά, δεν θα κινδυνεύσεις καθόλου».

Ο πατέρας Αντριους διαισθάνθηκε το ψέμα στα λόγια του ιεροκήρυκα. «Δεν σε πιστεύω!» φώναξε. Κοίταξε άγρια τον Αδελφό Ελάια, με μάτια ορ-θάνοιχτα από τον τρόμο, με το κεφάλι του να σφυροκοπάει. «Λες ψέματα!»

Ο Αδελφός Ελάια στεκόταν ακίνητος, ενώ ένας ζεστός αέρας φύσηξε γύρω του. Κοίταξε τον ιερέα, αλλά δεν είπε τίποτα. Τα μάτια του ήταν ανε-ξιχνίαστα.

Ενώ ο Αδελφός Ελάια μιλούσε χαμηλόφωνα στον πατέρα Αντριους, ο Τζιμ έκανε στον Γκόρντον ένα εισαγωγικό μάθημα στη χρήση πυροβόλων όπλων. Αφού του έδειξε πώς να τα απασφαλίζει, πώς να σκοπεύει και να πυροβο-λεί, πυροβόλησε ένα κουκουνάρι στο χώμα. Το κουκουνάρι έγινε κομμα-τάκια. Στη συνέχεια βοήθησε τον Γκόρντον να πυροβολήσει. Ο Γκόρντον σκόπευσε ένα μπλε σημάδι ξυλοκόπων στον κορμό ενός δέντρου, αλλά η σφαίρα πέρασε σφυρίζοντας από τα κοντινά κλαδιά, χωρίς να πετύχει ού-τε κατά διάνοια το στόχο.

φ «Δεν πειράζει», είπε ο Τζιμ.Έδειξε μετά στον Γκόρντον πού είχε κάνει

λάθος, πώς να κρατάει σοιστά το τουφέκι και πώς να σκοπεύει γέρνοντας το κεφάλι του και όχι το όπλο. Μετά από αρκετές προσπάθειες ο Γκόρντον κατάφερε να πετύχει ένα από τα μεγαλύτερα δέντρα. Πυροβόλησε μόνος του δύο φορές, χωρίς βοήθεια από τον Τζιμ, και πέτυχε το δέντρο και τις δύο φορές.

«Φτάνει τόσο», είπε ο Αδελφός Ελάια, πλησιάζοντας προς το μέρος τους. «Δεν χρειάζεται μεγαλύτερη ακρίβεια. Ο στόχος σας θα είναι μεγά-λος».

«Πόσο μεγάλος;» ρώτησε ο Τζιμ. Ο Αδελφός Ελάια δεν απάντησε. Πίσω από τον ιεροκήρυκα ο πατέρας Άντριους ήρθε σέρνοντας αργά τα

βήματά του. Το πρόσωπο του ήταν σταχτί, το βάδισμά του αργό και δύ-σκαμπτο. Κοίταξε μια τον Τζιμ και μια τον Γκόρντον, αλλά τα μάτια του ήταν άδεια. Τα χέρια του ήταν σφιγμένα σε γροθιές και έτρεμαν.

«Πρέπει να αρχίσουμε να περπατάμε», είπε ο Αδελφός Ελάια και πήγε στο πίσω μέρος του φορτηγού. Πήρε ένα κουτί και το ακούμπησε κάτω, μπροστά στα πόδια του, πήρε κάτι τυλιγμένο σε ένα λιγδωμένο κουρέλι από την καρότσα και το έριξε στο κουτί. «Ελπίζω να μην είναι ήδη πολύ αρ-γά».

Οι τέσσερις άντρες σκαρφάλωσαν στο βιαστικά φτιαγμένο οδόφραγμα από τις πεσμένες λεύκες, ο Τζιμ και ο Γκόρντον με τα τουφέκια στον ώμο, ο Αδελφός Ελάια κουβαλούσε το κουτί του. Ο πατέρας Άντριους ακολου-θούσε αμέσως μετά τον ιεροκήρυκα, χωρίς να κουβαλάει τίποτα, χαμένος στη σιωπή.

Ο ζεστός αέρας που φυσούσε γύρω τους δυνάμωσε όσο περπατούσαν. Τους μαστίγωνε με παράξενα και αφύσικα ρεύματα, έκανε τα πεσμένα στρογγυλά φύλλα από τις λεύκες να στροβιλίζονται, φυσούσε στα πρόσω-πά τους. Μπροστά τους το μονοπάτι είχε κιόλας σκοτεινιάσει.

Ο Αδελφός Ελάια περπατούσε πρώτος .Ήταν προφανώς συνηθισμένος να περπατάει και, ακόμη και με κουστούμι και σκαρπίνια, βημάτιζε γρή-γορα και αποφασιστικά πάνω από πέτρες και λακκούβες, περνούσε ανά-μεσα από μιμόζες και αγριολούλουδα. Υπήρχε μια βιασύνη στις κινήσεις του, μια υποψία απελπισίας στα μεγάλα του βήματα. Το μονοπάτι που πήραν ξετυλιγόταν προς τα πάνω, σκαρφάλωνε μια ανηφορική πλαγιά, αλλά ο ιε-ροκήρυκας δε φάνηκε να το προσέχει. Δεν ελάττωσε ταχύτητα καθώς ανέ-βαινε, διατήρησε σταθερό βήμα.

Μπροστά τους το μονοπάτι πλάταινε σε ένα ημικύκλιο με χώμα. Εδώ πάρκαραν τα οχήματα που κατάφερναν να φτάσουν απ ' το δρόμο. Πέρα

από το σημείο αυτό υπήρχε μόνο ένα μικρό στενό μονοπάτι για πεζούς. Ο Αδελφός Ελάια δεν επιβράδυνε το βήμα του όταν έφτασε στο τέρμα του δρό-μου. Πέρασε αποφασιστικά το χαμηλό φράκτη από πέτρες που είχαν σκό-πιμα τοποθετεί εκεί και συνέχισε να περπατά.

Η αναρρίχηση ήταν πολύ πιο απότομη τώρα. Περπατούσαν σε μια σχε-δόν κάθετη ανηφόρα, και τόσο ο Γκόρντον όσο και ο πατέρας Άντριους λα-χάνιασαν. Ακόμη και ο Τζιμ δυσκολευόταν. Εκτός από την κουραστική ανη-φόρα, το υψόμετρο ήταν μεγάλο και η έλλειψη οξυγόνου ήταν αισθητή.

Ο Αδελφός Ελάια όμως δεν φαινόταν να προσέχει τίποτα απ ' όλα αυ-τά. Αντιθέτως, ο βηματισμός του έγινε πιο γρήγορος, πιο αποφασιστικός. Συνέχισε να ανεβαίνει με βήμα γοργό, απτόητος από την απότομη ανη-φόρα και τον αραιό αέρα. Ούτε π ο υ γύρισε να δει αν οι άλλοι τον ακολου-θούσαν.

Επιτέλους και οι τέσσερις τους έφτασαν στην κορφή του λόφου. Εδώ στα-ματούσε το μονοπάτι. Γύρω τους η κορυφή ήταν επίπεδη, τα δέντρα αραιά. Στα αριστερά τους, κάτω, ανάμεσα στο δάσος με τις λεύκες διέκριναν το λαμπερό γαλάζιο της λίμνης.

Ο Αδελφός Ελάια προχώρησε με μεγάλες δρασκελιές στην κορφή του λόφου, χωρίς να κοιτάξει πίσω, σίγουρος για τον προορισμό του. Οι άλλοι τρεις ακολούθησαν προσπαθώντας να μη μένουν πίσω. Ο αέρας λυσσομα-νούσε. Παρόλο π ο υ λίγα δέντρα και θάμνοι κινούνταν, θυελλώδη ρεύματα αέρα τους χτυπούσαν/Εμοιαζε σαν να μπορούσε ο αέρας να αισθανθεί, σαν να ήταν ζωντανός, σαν να ήθελε να βασανίσει μόνο εκείνους. Ο Γκόρντον κοίταξε ψηλά. Ο ουρανός ήταν τώρα σχεδόν καλυμμένος με σύννεφα, ο ήλιος είχε κρυφτεί εντελώς.

Ξαφνικά ο Αδελφός Ελάια σταμάτησε. Έδειξε μπροστά του. Ανάμεσα από τα ψηλά αγριόχορτα και το χορτάρι πρόβαλλαν πολλοί μικροί άσπροι σταυροί. Ο Γκόρντον ανατρίχιασε, αισθάνθηκε τα γόνατά του αδύναμα.

Ο Αδελφός Ελάια άφησε κάτω το κουτί του και γύρισε να τους κοιτά-ξει. Στο πρόσωπο του διαγραφόταν μια βλοσυρή έκφραση αποφασιστικό-τητας. «Φτάσαμε», είπε.

Ε Ν Ν Ε Α

Η Μαρίνα ανακτούσε αργά τις αισθήσεις τις. Το πρώτο π ο υ ένιωσε, πριν ακόμη ανοίξει τα μάτια της, ήταν ο οξύς πόνος που έκαιγε τις παλάμες και τις πατούσες της.

«Μαρίνα», είπε απαλά ο Δρ. Ουάτερσον. «Μαρίνα». Η Μαρίνα προσπάθησε να τεντωθεί, αλλά δεν μπορούσε να κουνηθεί,

ο πόνος διαπερνούσε τα χέρια και τα πόδια της σαν λεπίδα ξυραφιού, δυ-νάμωνε σε όλο της το κορμί. Ούρλιαξε από τον πόνο και άνοιξε διάπλατα τα μάτια της.

Μπροστά της, καταμεσής στην κουζίνα της στεκόταν και την κοίταζε η μαυρισμένη και καμένη μορφή του Δρ. Ουάτερσον.Ήταν φρικτά καμένος και χαμογελούσε, τα δόντια του φάνταζαν αφύσικα λευκά. «Περιμέναμε να ξυπνήσεις», είπε.

Η Μαρίνα πρόσεξε ότι η ρόμπα της ήταν ορθάνοιχτη. Το σλιπάκι της εί-χε γίνει κουρέλια.

«Θέλαμε να βεβαιωθούμε ότι θα έβλεπες και θα απολάμβανες αυτό π ο υ πρόκειται να κάνουμε», είπε ο Δρ. Ουάτερσον.

Το διαβολικό έμβρυο με το μεγάλο μαχαίρι κινήθηκε προς τα πόδια της Μαρίνας.

«ΟΧΙ!» ούρλιαξε.

φ

Δ Ε Κ Α

Ο Αδελφός Ελάια έκανε νόημα στους υπόλοιπους να σταθούν στη σειρά δί-πλα του στο ανίερο νεκροταφείο. Ο αέρας ούρλιαζε μανιασμένα τώρα - ο ου-ρανός ήταν μαύρος. Ο ιεροκήρυκας έβαλε το χέρι του στον ώμο του Τζιμ, όταν ο σερίφης π ήγε δ ίπλα του. «Είσαι καλός άνθρωπος», είπε. «Ξέρω ότι θα μας προστατέψεις καλά, όπως έκανε πάντα η οικογένειά σου».Έμοια-ζε να υπάρχει μια νότα θλίψης στη φωνή του, ένας τόνος απολογητικός. Το χέρι του έπιασε τον ώμο του Γκόρντον, καθώς εκείνος προχώρησε στο χω-ράφι με τους σταυρούς. «Και εσύ θα φανείς δυνατός», είπε. «Για μας και για τη γυναίκα και την κόρη σου».

Τα μαύρα μάτια του συνάντησαν τα μάτια του πατέρα Αντριους, όταν ο ιερέας πέρασε από δ ίπλα του. «Είσαι έτοιμος, πάτερ;»

Ο Αντριους ένευσε σιωπηλός. Φαίνεται φοβισμένος, σκέφτηκε ο Γκόρντον. Ο Αδελφός Ελάια έβγαλε από το κουτί π ο υ είχε τοποθετήσει στο έδα-

φος μπροστά του τις δύο φιάλες με το αίμα. Τις άνοιξε και πέρασε τα χέ-ρια του πάνω από τα στόμια τους, ψέλνοντας σ ιγανά /Ηπιε μια μικρή γου-λιά και από τις δύο. Στεκόταν ευθυτενής , με τα κοντά μαλλιά τ ο υ να ανε-μίζουν στο δυνατό αέρα. Αρχισε να περπατάε ι αργά στην περίμετρο του αυτοσχέδ ιου νεκροταφείου , ραντ ίζοντας με το αίμα το χώμα. Ο άνεμος ήταν δυνατός , αλλά όχι τόσο ώστε να σκορπίσει το αίμα και το κόκκινο υγρό έπεσε κατευθείαν στη γη και τα αγριόχορτα.

Ο Γκόρντον δεν π ίστευε ότι το αίμα θα ήταν αρκετό, αλλά ο Αδελφός Ελάια ολοκλήρωσε τον κύκλο και γύρισε κοντά τους .Έβγαλε από το κου-τί κάτι μικρό τυλιγμένο σε ένα λαδωμένο κουρέλι.

Ξετύλιξε το κουρέλι και αποκάλυψε το αφυδατωμένο πτώμα ενός εμ-βρύου.

Ο Γκόρντον κοίταξε τον σερίφη, π ο υ του αντιγύρισε το προβληματ ι -σμένο βλέμμα. Οι δυο άντρες παρακολουθούσαν σιωπηλοί, ενώ ο Αδελ-

φός Ελάια πήρε τους τέσσερις μικρούς σταυρούς από την τσάντα/Εμπηξε τρεις σταυρούς στο χώμα μπροστά στα πόδια του και αμέσως η δύναμη του ανέμιου διπλασιάστηκε.Ένα κλαδί έσπασε και έπεσε στο έδαφος.Ένα σιγανό βουητό τράνταξε το έδαφος κάτω από τα πόδια τους.

«Ελάτε πιο κοντά!» φώναξε ο Αδελφός Ελάια πάνω από το θόρυβο. Οι άλλοι τρεις κινήθηκαν πιο κοντά του, κρατώντας αντίσταση στον αέρα. «Ήρθε η ώρα!» φώναξε ο ιεροκήρυκας. «Πρέπει να φάμε από το σώμα,

πρέπει να πιούμε από το αίμα της δύναμης!» Κοίταξε τον Γκόρντον. «Δώ-σε μου το χέρι σου!»

Διστακτικός, μην ξέροντας τι θα έκανε ο ιεροκήρυκας, ο Γκόρντον έτει-νε το χέρι του. Ο Αδελφός Ελάια σήκωσε το μανίκι του πουκάμισου και έκανε γρήγορα τρεις χαρακιές στο μπράτσο του Γκόρντον.

Αίμα ανάβρυσε από τις πληγές, αλλά ο Γκόρντον δεν ένιωσε τίποτα. Το μυαλό του είχε μουδιάσει από το σοκ. Κοίταζε το γυμνό του μπράτσο, πα-ρακολουθούσε τα κόκκινα ποτάμια να μεγαλώνουν.

Ο Αδελφός Ελάια έφερε το αφυδατωμένο έμβρυο στα χείλη του. Δά-γκωσε το μικρό κεφάλι, μάσησε και κατάπιε πριν σκύψει στο μπράτσο του Γκόρντον για να γλείψει με τη γλώσσα του όλο το αίμα από την πρώτη πλη-γή. Ο Γκόρντον δεν τραβήχτηκε/Εμεινε να κοιτάζει σιωπηλός, σοκαρισμέ-νος, χωρίς να αισθάνεται τ ίποτα.Ήταν σαν όλη εκείνη η δοκιμασία να συ-νέβαινε σε κάποιον άλλο.Όταν ο Αδελφός Ελάια σήκωσε το κεφάλι του, ο Γκόρντον είδε ότι η πρώτη πληγή είχε επουλωθεί εντελώς.

«Τώρα εσύ!» φώναξε ο ιεροκήρυκας δείχνοντας τον Τζιμ. Του έδωσε τα υπολείμματα από το πτώμα του εμβρύου.

Τα χέρια και τα πόδια του σερίφη έτρεμαν από το φόβο και την αηδία, όμως συνέλαβε τον εαυτό του, σχεδόν παρά τη θέλησή του, να σκύβει και να δαγκώνει το μικροσκοπικό έμβρυο. Το στόμα του έκλεισε γύρω από το πάνω μέρος του κορμού του αγέννητου βρέφους π ο υ ξεκόλλησε αμέσως. Γεύτηκε σκόνη και χώμα και μούχλα/Επιασε τον εαυτό του να μασάει.

«Πιες!» πρόσταξε ο Αδελφός Ελάια οδηγώντας το κεφάλι του σερίφη σε μια από τις αιμάσουσες τομές στο μπράτσο του Γκόρντον.

Ο Τζιμ άνοιξε το στόμα του και άρχισε να γλείφει το αίμα. Είχε προετοιμαστεί για το χειρότερο, αλλά ανακάλυψε έκπληκτος ότι το αίμα ήταν εντελώς άγευ-στο. Καθώς το έγλειφε ένιωσε μια ζεστή δύναμη να φουντώνει μέσα του. Κά-τω από τη γλώσσα του, η πληγή του Γκόρντον επουλώθηκε.

Ίσιωσε το κορμί του και κοίταξε πρώτα το ανέκφραστο πρόσωπο του Γκόρντον, έπειτα την επιδοκιμασία στο πρόσωπο του Αδελφού Ελάια. Το βλέμμα του έπεσε στον πατέρα Αντριους και η καρδιά του αναπήδησε στο στήθος του. Δίπλα στον ιερέα, κυμάτιζε θολή ακόμα, αλλά ολοένα πιο ξε-

κάθαρη μια γνωστή λευκή ανθρώπινη μορφή. Καθώς την κοίταζε η μορφή καθάρισε, πήρε συγκεκριμένο σχήμα.

Ο Ντον Ουίλσον. Κοίταξε το αγόρι προσπαθώντας να πιάσει επαφή, αλλά ο Ντον δεν φά-

νηκε να τον βλέπει. Ο σερίφης έριξε μια γρήγορη ματιά στον Αδελφό Ελάια, αλλά ο ιεροκήρυκας απλά έγνεψε σιωπηλός.

Τώρα δάγκωνε ο Γκόρντον το έμβρυο/Οταν κατάπιε, ένα φως ξαναγύ-ρισε στα μάτια του, το πρόσωπο του ζωντάνεψε και πάλι.

Ακολούθησε το βλέμμα του σερίφη και είδε τη μορφή του αγοριού να διαγράφεται πιο καθαρή. Το αγόρι φορούσε τα ίδια ρούχα που φορούσε και στο όνειρο του Γκόρντον. Τα μάτια του γύρισαν πίσω στον Αδελφό Ελάια, αλλά ο ιεροκήρυκας προχωρούσε κιόλας προς τον πατέρα Αντριους.

«Είναι η σειρά σου!» φώναξε ο Αδελφός Ελάια πάνω από τον άνεμο. «Βιάσου! Ο χρόνος μας τελειώνει!»

Ο ιερέας σήκωσε το βλέμμα του .Όχι . Δεν μπορούσε. Είχε παρακολου-θήσει τον Αδελφό Ελάια και τον σερίφη να μετέχουν σε αυτή την ιερόσυ-λη αντιστροφή της Θείας Ευχαριστίας. Τους είχε δει να εκτελούν αυτή την ανίερη τελετουργία και παρόλο που διαισθανόταν ενστικτωδώς ότι ο Αδελ-φός Ελάια ήξερε τι έκανε, δεν μπορούσε να πείσει τον εαυτό του να τους μιμηθεί. Του φαινόταν λάθος. Του φαινόταν διαβολικό.

Ένα μικρό χέρι έπιασε απαλά το δικό του, λεπτά δάχτυλα μπλέχτηκαν στα δικά του μεγαλύτερα και χοντρότερα δάχτυλα και, όταν κοίταξε κάτω, είδε ένα αγόρι, όχι πάνω από δώδεκα χρονών, να τον κοιτάζει. Υπήρχε μια λάμψη αθωότητας στο πρόσωπο του μικρού και ο πατέρας Αντριους ένιω-σε την αρνητική προδιάθεση να σβήνει μέσα του. Έριξε μια ματιά στον Γκόρντον και τον σερίφη και έμεινε άναυδος, όταν τους είδε να κοιτάζουν το αγόρι δίπλα του. Το έβλεπαν και εκείνοι!

Αυτό όμως ήταν αδύνατο. Παρόλο π ο υ ένιωθε το χέρι του αγοριού να σφίγγει το δικό του, συνειδητοποιούσε ότι η μορφή δεν ήταν πραγματική.

«Είναι η σειρά σου», επανέλαβε ο Αδελφός Ελάια. Περπατώντας σαν μέσα στο νερό, χωρίς να έχει συναίσθηση τι έκανε, αφή-

νοντας το απαλό τράβηγμα από το χέρι του αγοριού να τον οδηγήσει, ο Αδελφός Ελάια έσκυψε να πάρει το τελευταίο κομμάτι από το πτώμα του εμβρύου. Ανοιξε το στόμα του και έφαγε τα μικρά ξεραμένα πόδια.

Έγλειψε το αίμα από την τελευταία πληγή του Γκόρντον. Η μορφή του αγοριού ξεθώριασε αργά, μέχρι π ο υ εξαφανίστηκε. Ο Αδελφός Ελάια έβαλε τον τελευταίο σταυρό, εκείνον που είχε χρη-

σιμοποιήσει για να χαράξει το μπράτσο του Γκόρντον, στο χώμα δίπλα στους άλλους. Η γη σείστηκε κάτω από τα πόδια τους. «Τώρα πρέπει να ανα-

μετρηθώ με τον αντίπαλο!» ανακοίνωσε/Εδειξε τον κύκλο αίματος π ο υ τύ-λιγε το χωράφι με τους σταυρούς. «Όσο μένουμε μέσα στον κύκλο προ-στατευόμαστε από όλες τις μη υλικές εκδηλώσεις». Κοίταξε τον Γκόρντον και τον σερίφη. «Δεν προστατευόμαστε όμως από οποιαδήποτε υλικό. Ο αντίπαλος το γνωρίζει. Γι' αυτό θα μας επιτεθεί μόνο με κάτι πραγματικό». Έδειξε τους λευκούς σταυρούς. «Πυροβολήστε οτιδήποτε φανεί εκεί. Κά-ντε το κομμάτια. Πρέπει να μας προστατεύετε μέχρι να τελειώσει η ιερο-τελεστία αλλιώς θα αποτύχουμε».

Έσκυψε το κεφάλι του. «Ας προσευχηθούμε». Ακούστηκε ένα διαπεραστικό ουρλιαχτό, αλλά όλοι το αγνόησαν και έσκυ-

ψαν τα κεφάλια τους. Ο ιεροκήρυκας είπε το Πάτερ Ημών και οι υπόλοιποι είπαν από μέσα τους τα λόγια της προσευχής. Αμέσως μετά, και ενώ τα κεφάλια τους ήταν ακόμα σκυμμένα, ο Αδελφός Ελάια έψαλλε μια προσευχή που ήταν κοφτή, λαρυγγική και τελείως απόκοσμη. Σήκωσε το κεφάλι του και σχεδία-σε στον αέρα μπροστά του ένα σταυρό, μια σπείρα και ένα γεωμετρικό σχήμα.

Ο Γκόρντον κοίταξε τον ιεροκήρυκα, π ο υ τα μάτια του έμοιαζαν γεμά-τα από ένα άγνωστο αίσθημα -φόβο ;

Έδειξε στην αριστερή μεριά του νεκροταφείου. «Εσύ στάσου εκεί», εί-πε στον Γκόρντον. Μίλησε γρήγορα, επιτακτικά. «Εσύ μείνε εκεί», είπε στον σερίφη, δείχνοντας την αντίθετη μεριά.

Και οι δυο άντρες έτρεξαν και πήραν τις θέσεις τους. Και το έδαφος σχίστηκε στα δύο, οι λευκοί σταυροί έπεσαν στην τρύ-

πα π ο υ άνοιξε. «Χριστέ μου!» ούρλιαξε ο Γκόρντον.

Ένα βρέφος, στο μέγεθος μιας μεγάλης αγελάδας, σύρθηκε μέσα από τη γη. Το δέρμα του ήταν σάπιο και ξεφλούδιζε, ένα σιχαμερό γαλαζωπό γκρίζο. Ο Γκόρντον διέκρινε τις φλέβες να πάλλονται στα μηλίγγια του. Ένα κομμάτι από το πρόσωπο του είχε αποσυντεθεί, μόνο το κρανίο είχε μείνει. Δεν έμοιαζε με τα υπερφυσικά πλάσματα που είχαν συναντήσει στη χωματερή. Αυτό ήταν ένα πτώμα που είχε ζωντανέψει, ένα νεκρό μωρό που τρεφόταν και μεγάλωνε μέσα στη γη κάτω από το Μιλκ Ραντς Πόιντ δεκαετίες ολόκληρες. Τεράστια δάχτυλα άρπαξαν την κομματιασμένη γη.

Ο Τζιμ σκόπευσε με το τουφέκι του και πυροβόλησε το πελώριο βρέφος καταπρόσωπο. Η σφαίρα διαπέρασε το τερατώδες κεφάλι και κόκαλα και δέρμα σκορπίστηκαν γύρω. Μαύρο αίμα άρχισε να στάζει από τη πληγή.

Ο Τζιμ όπλισε, σκόπευσε και πυροβόλησε ξανά. Και ξανά. Και ξανά και ξανά και ξανά.

Το τεράστιο πλάσμα έπεσε, το κεφάλι του έγινε μια άμορφη μάζα πολ-τοποιημένης σάρκας. Το χώμα βάφτηκε με μαύρο αίμα.

'Αλλο ένα πελώριο βρέφος βγήκε από τη γη στην άλλη άκρη του νεκρο-ταφείου και άλλο ένα σύρθηκε πάνω από το άψυχο και αιμόφυρτο πτώμα του πρώτου.

Αυτά ήταν τα μωρά που ήταν θαμμένα εδώ; αναρωτήθηκε ο Τζιμ. Σκέ-φτηκε τον προ-προπάππου του, τον'Εζρα Γουέλντον, τον οποίο δεν είχε γνω-ρίσει ποτέ του. Αυτό είχε συμβεί την τελευταία φορά;

Όπλ ισε το τουφέκι του και πυροβόλησε πάλι. Τώρα πια ο Γκόρντον είχε ανακτήσει την ψυχραιμία του και πυροβο-

λούσε και εκείνος τα τερατώδη πλάσματα. Σκοτώνονται, έλεγε συνέχεια στον εαυτό του. Είναι αληθινά.'Εχουν υλική υπόσταση. Η πρώτη σφαίρα του αστόχησε, αλλά οι υπόλοιπες βρήκαν το στόχο τους. Οι στόχοι ήταν υπερ-βολικά μεγάλοι, ήταν αδύνατο να αστοχήσει.

Ο Αδελφός Ελάια και ο πατέρας Αντριους στέκονταν κοιτάζοντας ο ένας τον άλλο ενώ το έδαφος άνοιγε γύρω τους και τα ζωντανά κουφάρια των γιγάντιων βρεφών έσπρωχναν να βγουν στην επιφάνεια. Ο αέρας μαστί-γωνε τα πρόσωπά τους φέρνοντας στα ρουθούνια τους τη σάπια μυρωδιά της αποσύνθεσης. Ο ιερέας έκλεισε τα μάτια του, καθώς ένιωσε μια ανε-πιθύμητη και πρωτόγνωρη δύναμη να τον πιέζει, να καταπονεί τις αισθή-σεις του, προσπαθώντας να βρει μια χαραμάδα στο μεταφυσικό τοίχο π ο υ είχε υψώσει στο μυαλό του.

«Ανοιξε τον εαυτό σου!» διέταξε ο Αδελφός Ελάια. Ο ιερέας έκλεισε ακόμη περισσότερο τον εαυτό του προστατεύοντάς

τον. Ο αέρας γύρω του γινόταν πηχτός και βαρύς από τη δύναμη.Ένιωθε το κακό να τον περικυκλώνει και η τερατωδία γύρω του έκανε ό,τι είχε νιώ-σει μέχρι τώρα ο ιερέας να ωχριά. Αρχισε να τρέμει καθώς αισθανόταν την πίεση να μεγαλώνει γύρω του.

«Ανοιξε τον εαυτό σου!» ούρλιαξε ο Αδελφός Ελάια. Ή ρ θ ε η ώρα μου, σκέφτηκε ο πατέρας Άντριους, καθώς θυμήθηκε το

στίχο από τη Βίβλο. Είμαι έτοιμος να θυσιαστώ. Και τότε . . . Και τότε γέρασε δύναμη! Η αδύναμη και αναποφάσιστη θέλησή του κυριεύτηκε έγινε ατσάλινη αποφασιστικότητα· το κουρασμένο και μουδιασμένο μυαλό του άνοιξε στη στιγμή, για να αγκαλιάσει μια γνώση αχανή, χωρίς όρια κι όμως τόσο τέλεια οργανωμένη.

Και μετά πνιγόταν, έσβηνε, συντριβόταν και κατακλυζόταν από μια καινούρ-για δύναμη, που απομυζούσε γρήγορα την ύπαρξή του, τον ρουφούσε μέσα της και συνέχιζε να μεγαλώνει. Άκουσε τον εαυτό του να φωνάζει κάτι μέσα σε αυτή την αναταραχή, η φωνή του, η σκέψη του συρρικνώνονταν, χάνονταν, χάθηκαν.

Και τότε η δύναμη δεν ήταν πλέον χωρίς σώμα, δεν ήταν μια αποκομμένη θέ-ληση που δρούσε από ανάγκη ατελώς μέσα από άλλα σκεύη. Καυτή, παντογνώ-

στρια, ισχυρή από όλες τις χαμένες ζωές τόσων όντων, η δύναμη ήταν τώρα ελεύ-θερη, τώρα κατείχε μια μορφή που μπορούσε να χρησιμοποιήσει, μια μορφή που μπορούσε να ελέγχει τέλεια και απόλυτα. Η δύναμη κοίταζε μέσα από μάτια που έβλεπαν, αισθανόταν μέσα από ζωντανές αισθήσεις τον κόσμο γύρω της.

Και τα πλάσματα που αντιστέκονταν στη δύναμη έμοιαζαν άξαφνα τόσο αδύ-ναμα, τόσο ασήμαντα.

«ΓΟΝΑΤΙΣΕ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΟΝ ΚΑΙΝΟΥΡΙΟ ΣΟΥ ΘΕΟ». Η φωνή ήταν τόσο δυνατή, τόσο απόκοσμη που ο Γκόρντον και ο σερί-

φης γύρισαν να κοιτάξουν. Ακόμη και τα φρικτά μωρά π ο υ σέρνονταν έξω από τα ανοίγματα στη γη σταμάτησαν για ένα δευτερόλεπτο την κίνησή τους.

«ΣΕ ΔΙΑΤΑΖΩ ΝΑ ΓΟΝΑΤΙΣΕΙΣ ΜΠΡΟΣΤΑ ΜΟΥ». Η φωνή ήταν ολοφάνερα η φωνή του πατέρα Άντριους και ήταν προ-

φανές ότι έβγαινε από το ορθάνοιχτο στόμα του ιερέα, αλλά είχε ενισχυ-θεί πέρα από κάθε φαντασία.

Ο Αδελφός Ελάια έσκυψε μπροστά και άρπαξε τους ώμους του ιερέα, τους κράτησε σφιχτά. Έφερε το κεφάλι του κοντά στο κεφάλι του ιερέα. Με όλη τη δύναμη π ο υ είχε στα πνευμόνια του ούρλιαξε τις μυστηριώδεις λέξεις της Τελετουργίας του Εξορκισμού, αλλά ακόμη και η δική του στε-ντόρεια φωνή ακούστηκε αδύναμη και άτονη μπροστά σε εκείνη του πα-τέρα Άντριους.

Το φρικιαστικό γέλιο του ιερέα έπνιξε τα λόγια π ο υ έψαλλε ο ιεροκή-ρυκας. Ο θόρυβος ήταν εκκωφαντικός, αντηχούσε στους λόφους και το σκοτεινό ουρανό.

«ΔΕΝ ΕΧΕΙΣ ΚΑΜΙΑ ΕΞΟΥΣΙΑ ΠΑΝΩ ΜΟΥ». Ο Αδελφός Ελάια μίλησε γρηγορότερα, οι παράξενες λέξεις έβγαιναν

σαν χείμαρρος, λες και είχε ορισμένο χρόνο για να μιλήσει και ο χρόνος αυ-τός τελείωνε. « . . .Ο Κύριος και Θεός μας», ούρλιαξε καθαρά στα Αγγλικά και μετά τινάχτηκε μακριά από τον ιερέα, το σώμα του κατρακύλησε μέχρι π ο υ προσγειώθηκε πάνω σε ένα μεγάλο γκρίζο βράχο επτά μέτρα μακριά. Σηκώθηκε, κούνησε το κεφάλι του για να συνέλθει και αμέσως άρχισε να ψάλλει ξανά, οι μη ανθρώπινες λέξεις έβγαιναν από το στόμα του με το ρυθμό ενός δημοπράτη. Περπάτησε προς τον ιερέα με απλωμένα χέρια, με τα δάχτυλα να ζωγραφίζουν σύμβολα στον αέρα.

Και ο πατέρας Άντριους άρχιζε να αλλάζει. Το σώμά του διαστάλθηκε, εξογκώθηκε, το δέρμα τεντώθηκε στο πρό-

σωπο και τα χέρια του, τα ρούχα του σχίστηκαν. «Όχι!» ούρλιαξε ο Αδελφός Ελάια και πανικός γέμισε τη φωνή του. Τα μαλλιά στο κεφάλι του πατέρα Αντριους άρχισαν να κυματίζουν και να

μακραίνουν με ρυθμό αρκετών μέτρων το δευτερόλεπτο, έφθασαν στο έδα-

φ φος. Στην αρχή ήταν ξανθοκάστανα, το φυσικό χρώμα των μαλλιών του ιε-ρέα, αλλά αμέσως σκούρυναν, μέχρι που έγιναν κατάμαυρα. Μια παραμορ-φωμένη γροθιά από κόκαλα βγήκε σκίζοντας το στομάχι του. Δύο τεράστια μαύρα μάτια έσπρωξαν έξω τα μάτια του, τα έστειλαν να κυλήσουν στα τε-ντωμένα χοντρά μάγουλα. Τα χέρια του ιερέα τινάχτηκαν με πίδακες αίματος και δύο κόκκινες αρτηρίες πρόβαλλαν από τα καινούργια ανοίγματα, σφαδά-ζοντας τυφλά. Τα πόδια χωρίστηκαν, διαιρέθηκαν, πολλαπλασιάστηκαν.

Ο Αδελφός Ελάια, ψάλλοντας ακόμα παράφορα, έτρεξε μπροστά και άρπαξε τους τέσσερις χρυσούς σταυρούς π ο υ είχε μπήξει στη γη εμπρός στο σώμα του πατέρα Αντριους π ο υ μεταμορφωνόταν.

Το σώμα του ιερέα άρχισε να χωρίζεται στη μέση, ποτάμια από μελανό υγρό σκοτάδι έβγαιναν από το σχισμένο χώρισμα.

«ΕΙΜΑΙ ΘΕΟΣ», είπε μια καινούργια φωνή μέσα από το στόμα του πα-τέρα Αντριους, ενώ το κεφάλι του άρχιζε να σχίζεται στα δύο.

Και ο Αδελφός Ελάια έμπηξε τον πρώτο χρυσό σταυρό στο κέντρο αυ-τού π ο υ είχε απομείνει από το σώμα του ιερέα.

Πόνος και μια ξαφνική απώλεια της ζωτικής ενέργειας. Συνείδηση μιας δύ-ναμης ιαότιμής η μεγαλύτερης από τη δική του.

Νόηση. Φόβος. Μια ριπή αέρα φύσηξε καθώς ο σταυρός έσβηνε και μαύριζε. Ο πατέ-

ρας Άντριους ούρλιαζε με οργή και πόνο και ο Τζιμ και ο Γκόρντον κάλυ-ψαν με τα χέρια του τα αυτιά τους για να μην ακούν τον τρομερό ήχο.

Ο ιεροκήρυκας έμπηξε άλλον ένα σταυρό στο παραμορφωμένο σώμα του πατέρα Αντριους, αυτή τη φορά στο μέτωπο. Το σώμα έπεσε καταγής. Επα-ναλαμβάνοντας ξανά και ξανά τις τελευταίες λέξεις της ιεροτελεστίας ο Αδελ-φός Ελάια έχωσε τους δυο τελευταίους σταυρούς στην κοιλιά του ιερέα.

Η δύναμη υποχώρησε εκεί από όπου είχε έρθει, η γνώση της χάθηκε ξαφνι-κά, οι φιλοδοξίες της ξεχάστηκαν, η φαινομενικά άπειρη ισχύς της γρήγορα εξα-νεμίστηκε. Αποτραβήχτηκε. Το μόνο που μετρούσε πια ήταν η επιβίωση.

Κεραυνοί μαύρης ενέργειας ξεπηδούσαν από τους σταυρούς. Οι σταυ-ροί έλιωσαν. Οι κεραυνοί διαλύθηκαν στα σκοτεινά σύννεφα στον ουρανό.

Δύο από τα πελώρια βρέφη συνέχιζαν να κινούνται και ο Τζιμ τα πυρο-βόλησε αρκετές φορές σκοτώνοντας και τα δύο. Τα πτώματα αποσυντέ-θηκαν στη γη, αφήνοντας μόνο μια γκριζωπή γλοιώδη σαπίλα.

Ο καυτός αέρας χάθηκε. Ο Γκόρντον και ο σερίφης κοιτάχτηκαν, ανα-σαίνοντας βαθιά, οι καρδιές τους σφυροκοπούσαν σαν τρελές μέσα στο στήθος τους. Δεν είπαν λέξη καθώς περπατούσαν στη σχισμένη γη προς το σημείο π ο υ ο Αδελφός Ελάια κειτόταν ακίνητος στο χώμα.

φ

Ε Ν Τ Ε Κ Α

Ουρλιάζοντας υστερικά η μαύρη μορφή του Δρ. Ουάτερσον πήρε φωτιά. Το απανθρακωμένο δέρμα ξεφλούδισε και ένα δευτερόλεπτο πρ ιν η μορ-φή τυλιχθεί εντελώς στις φλόγες , η Μαρίνα είδε κάτι λαμπερό και άσπρο, σαν σκουλήκι.

Η φλόγα εξαφανίστηκε ξαφνικά ό π ω ς είχε εμφανιστεί και το έμβρυο πέταξε το μαχαίρι π ο υ κρατούσε/Επεσε στα γόνατα, σαν να είχε χάσει ξαφ-νικά το συγχρονισμό του.

Ό λ α τα πλάσματα στην κουζίνα άξαφνα έπεσαν κάτω και σταμάτησαν να κινούνται και η Μαρίνα συνειδητοποίησε, παρόλο π ο υ ακόμη δεν μπο-ρούσε να κινηθεί, ότι ήταν ασφαλής.

Άρχισε να κλαίει.

φ

Δ Ω Δ Ε Κ Α

Ο Αδελφός Ελάια καθόταν απλώς εξασθενημένος όταν τον πλησίασαν ο Γκόρντον και ο σερίφης. Τον βοήθησαν να σταθεί στα πόδ ια του, κρατώντας τον ο καθένας α π ό κάθε χέρι, ενώ εκείνος σηκωνόταν παραπαίοντας . Ο ιε-ροκήρυκας τους χαμογέλασε, ένα πραγματικό χαμόγελο, ένα π λ α τ ύ χαμό-γελο.

«Τα καταφέρατε», ε ίπε. «Τα καταφέρατε και οι δύο». Το χαμόγελο του έσβησε, καθώς σταμάτησε να δει τα απομεινάρια του

πατέρα Άντριους. Οι φρικαλέες μεταλλάξεις π ο υ είχαν ξεσχίσει το σώμα του ιερέα στο τέλος είχαν αναστραφεί και τα ματωμένα υπολείμματα, αν και ήταν ακρωτηριασμένα, ήταν αναμφισβήτητα ανθρώπινα. Οι σταυροί ε ίχαν δια-λυθεί εντελώς. «Αν είχαμε έρθει νωρίτερα, δεν θα είχε πεθάνει», ε ίπε ο ιε-ροκήρυκας. Έδε ιξε την α ιμόφυρτη μορφή μπροστά του. «Θα μεταφέρου-με το π τ ώ μ α του στο φορτηγό και θα το τυλίξουμε με το μουσαμά», είπε. «Θα του κάνουμε μια χριστιανική κηδεία».

«Αυτό ήταν;» ρώτησε ο Γκόρντον. «Τελείωσε;» Ο Αδελφός Ελάια ένευσε καταφατικά. «Τελείωσε», ε ίπε. «Αυτή τη φο-

ρά, ναι». Ο Γκόρντον κοίταξε τη γη τ ο υ Μιλκ Ραντς Πόιντ. Δέντρα είχαν ξεριζω-

θεί, το χορτάρι και τα αγριόχορτα είχαν ισοπεδωθεί , βράχοι είχαν αναπο-δογυρίσει. Λίγοι μόνο από τους λευκούς σταυρούς στέκονταν ακόμα. Ό λ α είχαν καλυφθεί α π ό μια αρρωστημένη χλομή μούχλα. Ο Γκόρντον κοίταξε το μπράτσο του. Δεν υπήρχε κανένα σημάδι από τις π λ η γ έ ς . Ό μ ω ς στο στό-μα του είχε μια αηδιαστική ξηρή γεύση μούχλας και έφτυσε. Κοίταξε τον σερίφη και χαμογέλασαν και οι δυο τους.

Από πάνω τους ο ουρανός καθάριζε. Αμίλητος ο Αδελφός Ελάια έπια-σε τα χέρια του πατέρα Άντριους. Χωρίς να τους το πε ι ο Τζιμ και ο Γκόρ-ντον έπιασαν ο καθένας από ένα πόδι του.

Αρχισαν να κατεβαίνουν το λόφο προς το φορτηγάκι.

Δ Ε Κ Α Τ Ρ Ι Α

Ο Γκόρντον στεκόταν με τον Αδελφό Ελάια στην αυλή του πριονιστηρίου, π ο υ ήταν γεμάτη κόσμο, και παρακολουθούσαν ομάδες αντρών να φτυα-ρίζουν τα μικροσκοπικά π τ ώ μ α τ α εκατοντάδων εμβρύων στον κλίβανο.

Ή τ α ν αργά το απόγευμα, αλλά ο ήλιος ήταν ακόμα ψηλά στον ουρανό. Οι άντρες δούλευαν σκληρά, μεταφέροντας με μεγάλα φτυάρια τα έμβρυα από τις καρότσες των φορτηγών. Ο σερίφης στεκόταν πάνω σε ένα κού-τσουρο και συντόνιζε τις προσπάθε ι ε ς λέγοντας στους άντρες τι να κά-νουν. Αρκετά από τα τακτικά μέλη της πολ ιτοφυλακής καθώς και πυρο-σβέστες και εργάτες από το πριονιστήριο βοηθούσαν στο κάψιμο των πτω-μάτων. Ο Κιθ Μ π ε κ στεκόταν εκεί κοντά τραβώντας φωτογραφίες και μι-λώντας στον κόσμο, σημειώνοντας τις μαρτυρίες τους σε ένα μπλοκάκι .

Ο Γκόρντον αναρωτήθηκε τι θα έγραφε ο Μπεκ. Δεκάδες άνθρωποι στέκονταν έξω α π ό το συρματόπλεγμα τ ο υ φράκτη

του πριονιστηρίου και κοίταζαν μέσα. Πολλοί από τους γονείς ε ίχαν πάει τα παιδ ιά του σπίτι, επε ιδή δεν ήθελαν να δουν τη φρικιαστική σκηνή. Ο Γκόρντον κοίταξε τον κόσμο. Διέκρινε τον Τσαρ Κλίφτον δ ίπλα στο φρά-κτη και, δ ίπλα του, την'Ελσι Κάβανοου από το φαρμακείο. Ακριβώς όπως στο όνειρο του.

Κοίταξε τον Αδελφό Ελάια. Το π ρ ό σ ω π ο του ιεροκήρυκα ήταν τυλιγ-μένο με επιδέσμους , αλλά δεν φαινόταν κουρασμένος ούτε εξαντλημένος. Υπήρχε μια παράξενη λάμψη στα μάτια του. Κάρφωσε το σκοτεινό βλέμ-μα τ ο υ στον Γκόρντον. «Ώσπερ ονν συλλέγεται τα ζιζάνια και πυρί καίεται, ού-τως έσται εν τη συντελεία τον αιώνος τούτου. Αποστελεί ο υιός του ανθρώπου τους αγγέλους αντού, και σνλλέξουσι εκ της βασιλείας αντού τα σκάνδαλα και τους ποι-ούντας την ανομίαν, και βάλονσιν αντούς εις την κάμινον του πυρός- Ματθαίος 13:40».

Ο Γκόρντον ανατρίχιασε και έστρεψε το βλέμμα του στον κλίβανο. Μαύ-ρος καπνός π ο υ μύριζε άσχημα ανέβαινε από τη μοναδική καμινάδα. Πολ-

λοί από τους εργάτες φορούσαν χειρουργικές μάσκες για να προστατευτούν. Ο Γκόρντον κοίταξε τον ουρανό περιμένοντας ότι ο καπνός θα είχε πάρει κάποιο σχήμα, αλλά το μαύρο σύννεφο δεν είχε καμία μορφή.

Κοίταξε τα φορτηγάκια που ήταν γεμάτα μικρόσωμα πτώματα. Δεν ήξε-ρε από πού είχαν έρθει όλα αυτά τα έμβρυα/Εμοιαζαν να είναι χιλιάδες.Έπια-σε τον εαυτό του να αναρωτιέται πόσος καιρός θα περνούσε μέχρι να ξα-νασυμβούν όλα αυτά και αν θα θυμόταν κανείς τη σημερινή μέρα. Παρα-κολούθησε τους εργάτες να πετάνε τα πτώματα στη φωτιά, τον σερίφη να φωνάζει οδηγίες.

Προς το βράδυ ο καπνός έγινε τόσο πυκνός που όλοι οι εργάτες ανα-γκάστηκαν να φορέσουν μάσκες. Εκείνοι π ο υ δεν είχαν μάσκες και οι πε-ρίεργοι περαστικοί πήγαν σπίτια τους. Ο καπνός έκρυψε το ηλιοβασίλεμα.

Ο μαύρος καπνός έμεινε πάνω από το Ράνταλ τρεις μέρες, σαν ομίχλη, μέ-χρι π ο υ μια καταιγίδα τον ξέπλυνε.

Πέρασαν άλλες τρεις μέρες πριν καθαρίσει η καπνιά από τους δρόμους.

Ε Ν Α

Ερχόταν το φθινόπωρο. Η θερμοκρασία άρχισε να πέφτει και τα φύλλα σε κάποια δέντρα είχαν αρχίσει κιόλας να αλλάζουν χρώμα. Κοιτάζοντας από το παράθυρο του γραφείου του ο Τζιμ έβλεπε ένα μικρό πορτοκαλί και κί-τρινο μπάλωμα σε ένα από τα δέντρα της Μέιν. Πιο βόρεια, κοντά στο πριο-νιστήριο, αρκετά δέντρα είχαν αρχίσει να μεταμορφώνονται. Ο σερίφης κοίταζε την πόλη και σκεφτόταν αμίλητος.Έμοιαζε εξαιρετικά φυσιολογι-κή, απίστευτα ανέγγιχτη. Δεν υπήρχαν γκρεμισμένα κτίρια ούτε ισοπεδω-μένα σπίτια.Ένα μεγάλο κομμάτι του δάσους στους πρόποδες του Ριμ, εκεί π ο υ ήταν η χωματερή, είχε καεί, αλλά συνολικά οι ζημιές ήταν πολύ μι-κρότερες από ό,τι περίμενε. Το μεγαλύτερο μέρος του Ράνταλ είχε καθα-ριστεί σε λίγες μόνο μέρες.

Φυσικά, ποιος ήξερε ποιες θα ήταν οι μακροπρόθεσμες συνέπειες; Ο Τζιμ πήγε στο γραφείο του και κάθισε βαριά στην καρέκλα του. Πή-

ρε την εφημερίδα και την πέταξε στο μεταλλικό καλάθι αχρήστων δίπλα στα πόδια του. Ογδόντα πέντε . Ο συνολικός αριθμός των νεκρών ήταν ογδόντα πέντε, μαζί με την οικογένεια Σέλγουεϊ και τους δυο αγρότες. Πολ-λοί από αυτούς είχαν αυτοκτονήσει ή πέθαναν από τον πανικό τους, αλλά ένα μεγάλο ποσοστό θανάτων δεν οφειλόταν σε κάτι τόσο λογικό. Ο Ντικ Τσάντλερ είχε κατακρεουργηθεί, κομμάτια από το σώμα του είχαν παρα-μορφωθεί. Τρεις κτηνοτρόφοι είχαν πνιγεί στο αίμα των ζώων τους. Ο ια-τροδικαστής είχε βρει τους πνεύμονές τους πλημμυρισμένους στο αίμα. Ο Τζεφ Τίλτον και η ηλικιωμένη κυρία Πέλτσερ είχαν μαχαιρωθεί βάναυ-σα μέχρι θανάτου. Το πρόσωπο του Τίλτον είχε μαχαιρωθεί τόσες φορές που δεν αναγνωριζόταν.

Ο Τζιμ με τον ιατροδικαστή συμφώνησαν να καταχωρήσουν τους θα-νάτους αυτούς ως ατυχήματα.

Περιέργως οι τηλεοπτικοί σταθμοί στο Φοίνιξ και το Φλάγκσταφ είχαν αναφερθεί πολύ συνοπτικά στα γεγονότα. Είχε δημοσιευθεί ένα πιο λε-

τττομερές άρθρο στην Φωνή της Αριζόνα, αλλά ακόμη και αυτή η εφημερί-δα είχε περιορίσει τις αναφορές στα γεγονότα, παραθέτοντας αντί για αυ-τά μια παράξενη θεωρία από ένα άσχετο μέλος της αστυνομίας της κομη-τείας. Μόνο η εφημερίδα του Ράνταλ είχε πει την αληθινή ιστορία, είχε προχωρήσει σε βάθος. Υπήρχαν ως και φωτογραφίες από την καύση των πτωμάτων στην πρώτη σελίδα.

Είχαν κυκλοφορήσει φήμες ότι ο Μπεκ προσπαθούσε να πουλήσει την ιστορία στο National Enquirer.

Ο Τζιμ χαμογέλασε. Μάλλον θα τα κατάφερνε. Αυτοί οι τύποι τις γού-σταραν αυτές τις μαλακίες.

Από το ανοιχτό παράθυρο ο σερίφης άκουγε τις κωδωνοκρουσίες των εκκλησιών που καλούσαν τους πιστούς στον εσπερινό της Κυριακής. Οι καμπάνες ακούγονταν ολοκάθαρα στο δροσερό αεράκι και ο ήχος ήταν ευ-χάριστη μουσική στα αφτιά του σερίφη. Αφουγκράστηκε προσεκτικά, αλ-λά δεν μπόρεσε να ακούσει τον ήχο από την καμπάνα της Επισκοπικής εκ-κλησίας.

Προφανώς ο επίσκοπος δεν είχε διορίσει άλλον αντικαταστάτη. Χτύπησε το τηλέφωνο και ο Τζιμ σήκωσε το ακουστικό, πατώντας το φω-

τεινό κουμπί της γραμμής ένα. «Εμπρός», είπε. «Γουέλντον εδώ». «Τζιμ». Ο σερίφης μαλάκωσε ακούγοντας τη φωνή της γυναίκας του. «Γεια σου,

γλύκα. Τι τρέχει;» «Αναρωτιόμουν αν θα έρθεις για φαγητό το μεσημέρι. Τα παιδιά είναι στου

Τίμι Γουάτον και σκέφτηκα να.. .τα πούμε τα δυο μας. Εσύ και εγώ μόνο». Ο Τζιμ χαμογέλασε. «Ρομαντικό μου ακούγεται». «Τι ώρα θα έρθεις;» «Σε δέκα λεπτά θα 'μαι εκεί». «Εντάξει», είπε η Ανέτ. Σταμάτησε. «Σ' αγαπώ». «Κι εγώ σ' αγαπώ. Γεια σου». «Γεια». Ο Τζιμ έκλεισε το τηλέφωνο και το βλέμμα του έπεσε στην άδεια θήκη

για περίστροφο στην κρεμάστρα. Του Καρλ/Επρεπε να βάλει σύντομα μια αγγελία για να βρει αντικαταστάτη. Και για τον Πιτ και τον Τζάντσον. Και οι δυο είχαν παραιτηθεί. Και οι δυο είχαν συμφωνήσει να μείνουν μέχρι να βρεθούν άλλοι άντρες για τις θέσεις τους. Ο Πιτ σκόπευε να κάνει αίτηση για δουλειά στο ταχυδρομείο. Δεν ήταν σίγουρος τι σκόπευε να κάνει ο Τζάντσον.

Ο Τζιμ σηκώθηκε και πήρε το καπέλο του από την κρεμάστρα. Το φό-ρεσε και βγήκε από το γραφείο του, περπάτησε το διάδρομο ως το μπρο-

στινό γραφείο. Χαμογέλασε και έκανε νόημα στη Ρίτα π ο υ κρατούσε το τη-λεφωνικό κέντρο. «Κράτα τα τηλεφωνήματά μου για το απόγευμα, μπο-ρείς; Θα λείπω όλη μέρα».

Η Ρίτα χαμογέλασε. «Η Επιθεωρητής Τζόουνς θα σου κόψει τον κώλο για αυτό, να το ξέρεις. Είναι πυρ και μανία μαζί σου».

«Να πάει να γαμηθεί», είπε ο Τζιμ. Χαιρέτησε και βγήκε στο ζεστό φρέ-σκο αέρα.

Μπήκε στο αμάξι του και ξεκίνησε για το σπίτι.

ΔΥΟ

Ο Γκόρντον και η Μαρίνα κάθονταν δίπλα δίπλα στον καναπέ και έβλεπαν μια παλιά ταινία του Φρεντ Αστέρ στην καινούρια τηλεόραση που είχε αγο-ράσει ο Γκόρντον όταν ήταν στο Φοίνιξ. Η παλιά τηλεόραση είχε κατα-στραφεί. Έγινε διακοπή για διαφημίσεις και γύρισαν να κοιτάξουν ο ένας τον άλλο. Φιλήθηκαν.

Η Μαρίνα ομόρφαινε μέρα με τη μέρα, σκέφτηκε ο Γκόρντον.Ίσως εκεί-νη η θεωρία ότι οι μέλλουσες μητέρες έχουν μια ιδιαίτερη λάμψη είχε κά-ποια βάση. Πήρε το χέρι της στο δικό του.Ένιωσε τα ράμματα στην παλά-μη της.

Δεν είχαν μιλήσει για όσα είχαν συμβεί. Το θέμα ήταν ταμπού, αν και ο Γκόρντον δεν ήταν σίγουρος γιατί. Δεν είχαν ούτε καν αποφασίσει να μην το συζητήσουν, απλώς δεν το ανέφεραν, παρόλο π ο υ είχαν πάει στο Φοί-νιξ για μερικές ακόμη εξετάσεις.

Τα αποτελέσματα ήταν φυσιολογικά. Ο Γκόρντον κοίταξε την κοιλιά της Μαρίνας π ο υ είχε αρχίσει να φου-

σκώνει. Αναρωτήθηκε τι θα γινόταν η κόρη τους όταν μεγάλωνε. Η ταινία ξανάρχισε και ο Γκόρντον γύρισε προς την οθόνη. Τώρα είχαν

αρκετά χρήματα για καινούργια τηλεόραση. Είχαν αρκετά χρήματα για το μωρό. Μετά το θάνατο του Μπραντ, η επιχείρηση είχε περάσει στην Κό-νι. Αλλά η Κόνι δεν ήξερε τίποτα για τις διανομές και τις παραδόσεις και έτσι είχε προσλάβει τον Γκόρντον για μάνατζερ ή επιστάτη - δ ε ν ήταν σί-γουροι ποιος ήταν ο επίσημος τ ί τλος- με το διπλάσιο μισθό. Η Μαρίνα θα δίδασκε για λίγους μήνες, αλλά οι μαθητές της θα είχαν μια μόνιμη αντι-καταστάτρια για την υπόλοιπη χρονιά.

Ο Γκόρντον δεν ήταν απόλυτα άνετος με όσα είχαν συμβεί. Είχε πολλές ερωτήσεις, αλλά κανένας δεν φαινόταν να έχει τις απαντήσεις. Είχε μιλήσει πο-λύ με τον σερίφη, αλλά και εκείνος είχε τα ίδια μεσάνυχτα με τον Γκόρντον.

Ένας Θεός ήξερε π ο ύ είχε πάει ο Αδελφός Ελάια. Ίσως γι' αυτό να είχε αρχίσει να γράφει το μυθιστόρημα. Οι απορίες

έβρισκαν απάντηση στα μυθιστορήματα, υπήρχε μια απλή εξήγηση για όλα, όλα έδεναν μεταξύ τους με τη λογική. Υπήρχε πάντα κάποιος λόγος π ο υ συνέβαινε ό,τι συνέβαινε.

Εδώ που τα λέμε ένιωθε περήφανος για τον εαυτό του. Είχε αρχίσει το μυ-θιστόρημα πριν από μια βδομάδα περίπου και ήδη είχε γράψει σαράντα σε-λίδες. Σαράντα καλές σελίδες. Ποτέ δεν είχε γράψει τόσο γρήγορα και τόσο

φ

καλά στο παρελθόν και έλπιζε ότι θα έβρισκε εκδότη για αυτό το βιβλίο. Ή τ α ν ένα μυθιστόρημα τρόμου. Ο Φρεντ Αστέρ χόρευε μπροστά από μια σειρά από πολυβόλα σε ένα

πολεμικό πλοίο. Ο Γκόρντον ακούμπησε το κεφάλι του στην ποδιά της Μα-ρίνας.Ένιωθε όμορφα. Η Μαρίνα, το ήξερε, είχε ακόμη πολλά προβλήμα-τα. Ή τ α ν μελαγχολική τον περισσότερο καιρό, ανησυχούσε για το μωρό, αλλά αυτό ήταν φυσικό. Και οι δύο πήγαιναν σε ψυχολόγο τώρα και ο Γκόρ-ντον πίστευε ότι θα ξεπερνούσαν τα προβλήματά τους.Έβαλε το αφτί του στην κοιλιά της Μαρίνας και φαντάστηκε πως μπορούσε να ακούσει μέσα της τον απαλό χτύπο μιας άλλης καρδιάς. Την κοίταξε. «Πώς αισθάνεσαι;» τη ρώτησε.

Εκείνη χαμογέλασε. «Καλά». «Καλά; Απλώς καλά;» Το χαμόγελο της μεγάλωσε. «Εντάξει, λοιπόν. Πολύ καλά». Εκείνος φίλησε την κοιλιά της και η Μαρίνα πέρασε τα δάχτυλά της στα

μαλλιά του. Την φίλησε ξανά περνώντας το χέρι του γύρω από τη μέση της. Της χαμογέλασε. «Μήπως θες να σε φιλήσω και πουθενά αλλού;»

Εκείνη τον κοίταξε δήθεν αθώα. «Στο μέτωπο;» «Πιο χαμηλά». «Στα χείλη μου;» «Σε κάποια χείλη». Εκείνη γέλασε και τον χτύπησε στο κεφάλι. «Αου». Ο Γκόρντον ανακάθισε και την κοίταξε για ένα λεπτό, έπειτα γύ-

ρισε στην τηλεόραση. «Έτσι κι αλλιώς η ταινία είναι βαρετή». «Εμένα μ' αρέσει. Θέλω να δω τι γίνεται μετά». «Ο Φρεντ θα κερδίσει το κορίτσι και θα ζήσουν αυτοί καλά και εμείς

καλύτερα». «Το κορίτσι;» «Εντάξει, τη γυναίκα». Η Μαρίνα έκανε ότι σκεφτόταν για λίγο, έπειτα σηκώθηκε όρθια.Έκλει-

σε την τηλεόραση. «Έλα», του είπε.Έπιασε το χέρι του. Πήγαν στην κρεβατοκάμαρα.

Τ Ρ Ι Α

Ο ιεροκήρυκας στεκόταν σε μια έξοδο της λεωφόρου Μπλακ Κάνιον με σηκωμένο τον αντίχειρα του χαμογελώντας. Η βαλίτσα του, το άλμπουμ με τις φωτογραφίες και τα φυλλάδια ήταν ακουμπισμένα κάτω, μπροστά στα πόδ ια του. Η μαύρη δερματόδετη Βίβλος του ήταν κάτω από τη μασχάλη του. Παρόλο π ο υ έκανε ζέστη φορούσε κουστούμι, με γιλέκο και γραβάτα.

Συνέχισε να χαμογελάει , υπομονετ ικός , τα μαύρα μάτια του κοιτούσαν το δρόμο.

Αρκετά αμάξια και φορτηγά πέρασαν από μπροστά του πριν σταματή-σει τελικά μια καφέ Μπιού ικ ΛεΣαμπρ π ο υ κατευθυνόταν π ρ ο ς το Λος Άντζελες για να τον πάρει .

Τ Ε Λ Ο Σ