inderen van deze tijdVolgens scholen, media en verwijzers vallen steedsmeer kinderen op. Is dat zo? Of is dat het onvermo-gen van de maatschappij om een nieuwe kindveiligewereld te creëren rondom de kinderen van nu?Vandaag de dag lijkt het belangrijk kinderen te labe-len. Alsof alle kinderen een hulpvraag hebben diepas op te lossen is als er eerst een ‘zorgstempel’gegeven kan worden alvorens tot ‘behandeling’ overte gaan.Is het nodig, al die moderne labelafkortingen zoalsADHD, NLD en PDD-NOS enzovoorts? Helpen wijhier onze kinderen mee? Of voldoen wij op dezewijze aan de eisen van deze tijd?

Accepteren zonder oordeelMia Schraven-Cornielje is blij dat zij niet in dezetijd geboren is. Haar ouders hebben haar op eengewone accepterende manier opgevoed, zonder oor-delen en zonder een label.In haar boek: ‘Mijn schaduw heeft een staartje’beschrijft ze haar leven vanaf haar jeugd. Mia groeitop in een gewoon gezin. Toch overkomen haaronbegrijpelijke dingen. Ze beschikt over een extrazintuig. Dat is niet zo verwonderlijk, want ze stamtuit een familie waarin paranormale begaafdheidvaker voorkomt.Het boek is geen opsomming van paranormale ver-schijnselen met haarzelf in de hoofdrol. Integendeel.Het is een eerlijk, ontroerend en humoristisch ver-haal van een kind, een puber, een vrouw, die de wegdoor het leven zoekt en vindt. Het is vooral het ver-haal van een vrouw die de moed heeft om te doenwat haar hart haar ingeeft.

Zorgvraag of labelMia Schraven: “Wat ben ik blij dat mijn ouders geenhulp zochten of konden zoeken. Een label is natuur-lijk zo gegeven en kom daar dan maar weer eensvanaf. In ons gezin kon ik mijn buitenzintuiglijkewaarnemingen op een heel vanzelfsprekende manierintegreren in het dagelijks leven. Voor mij was alheel jong duidelijk, dat volwassenen praten met

woorden, maar dat hun ogen wat anders zeggen. Ikwas me er niet eens van bewust, dat ik op enigerleiwijze begaafd was.Het was maar zelden stil in mijn hoofd. Er warenoveral sprookjes en avonturen te beleven. Ik had maarweinig behoefte aan gezelschap. Ik kon ook niet zeg-gen wat ik met mijn oren hoorde en wat met mijnziel. De werkelijkheid van de volwassenen lag ver vanmijn wereld af. Ze lachten me vaak uit en deden alleswat ik zei met een diepe zucht af. Alleen wanneer nuen dan een van mijn beweringen klopte of uitkwam,namens ze me serieus, echter met schrik in hun ogen.”Alle kinderen, met of zonder label, hebben een zorg-vraag. De kunst van het opvoeden is deze vraag tewillen en te kunnen zien. Opvoeding is dan ook eenkwestie van kijken met een positieve intentie. Hetvraagt van ouders discipline, moed en de wil omzelf een goed voorbeeld te zijn. Ook in deze tijdmogen ouders aan hun kinderen duidelijke grenzenstellen, het liefst op een rustige directieve manier.Het geeft kinderen zekerheid. Bij duidelijk gemaakteafspraken kan een kind ‘scoren’, waardoor zijn zelf-vertrouwen toeneemt. Zo wordt er opgevoed vanuitkracht in plaats vanuit macht.Ouders die geleerd hebben zonder oordeel naar hunkinderen te kijken en die zelf hun leermomentenhebben gepakt, leren kinderen dat ze zichzelf mogenontwikkelen, met en naar hun eigen ‘zijn’.Mia: “We scheppen onze kinderen. We kennen aanhen krachten en eigenschappen toe en vinden dat zijzich daarnaar moeten gedragen.We zijn trots op hen, als zij zich conform onze plan-nen ontwikkelen en geven het lot een schouderklop-je. We vechten met onze teleurstellingen als hunideeën, hun lot, niet parallel aan onze wensdromenloopt.”

Zijn vanuit mogelijkhedenDe vraag die vaak aan kinderen wordt gesteld: “watwil je later worden?” zou eigenlijk vervangen moe-ten worden door “wie wil je later zijn?” Veel oudershebben een opvoeding gehad met als basis ‘zo hoorthet’. Verwachtingen en angsten werden door hun

e d u c a r e[ pagina 18 ] 5/2010

K

Kinderen van nu, ónze kinderen, die ónze idealen met zich meedragen op weg

naar de toekomst. Laten we hen ruimte geven en geen beperkingen opleggen

door hen te labelen en in vakjes in te delen.

Meer lezen:

Mia Schraven-Corniele: Mijn

schaduw heeft een staartje

Te bestellen bij

info@uitgeverijzeven.nl

www.uitgeverijzeven.nl

Tekst: Anita Groters-MetternichFoto: Henriëtte Scheiuit

Stop met labelen van Vraag niet wat je kind wil worden,

ouders toen niet doorleefd. Ook hier geldt dat huidi-ge kinderen deze signalen, veelal onbewust, overne-men. Met alle gevolgen van dien. Pas laat is debabyboomgeneratie aan de slag gegaan met dezeangsten en verwachtingen.

Met humor aanvaardenToegankelijke ouders die met humor een open veili-ge sfeer weten te bewerkstelligen, bieden zo eenpositieve opvoeding aan hun kinderen. Vanuit ver-wondering kan dan doorgegeven worden, dat hetleven schitterend in elkaar zit. Het is effectiever enleuker om uit te gaan van persoonlijke kracht enmogelijkheden, dan kinderen eindeloos te waarschu-wen voor allerlei gevaren.Mia: “Als rode draad loopt het zorgen voor anderendoor mijn leven. Veel leerde ik van mijn ouders. Vande een het aanvaarden, van de ander waar verzettoe kan leiden. Beiden even waardevol. Maar ikbleef nog jaren bezig met het schaduwgevecht tegenmezelf. Het leven dwong mij meerdere malen op deknieën.”Er was ook nog een verschil tussen thuis en daarbui-ten, schrijft Mia. “Als linkshandige kleurde ik eenkleurplaat van Jezus in en besefte gelijk daarna, datzich geen enkel linkshandig kind tussen hen bevond.Dat was iets heel anders dan de gedachten van denon die mij zag kleuren. Met haar kleurloze rondenonnengezicht in de wit met zwarte kap, waar nooiteen haartje uitkiekte, keek ze verbijsterd naar mijnlinkerhand. Foei daar zou ze wel eens wat aan doen.Ik zat intussen te denken aan mijn grootvader diebeweerde, dat nonnen geen haren op hun hoofd had-den, maar kippenveren. Ik fantaseerde verder over dekleur kippenveren. Een beetje gelig wit, dacht ik.”Mia Schraven heeft dat op eigen kracht geleerd,maar het zou zo mooi zijn als we kinderen daarbijde helpende hand kunnen bieden. Mia: “Voordat ikmijn taak kon aanvaarden, moest ik leren dat ver-driet kracht in zich bergt. Mijn gevoel om te relati-veren en mijn gevoel voor humor heb ik altijd wetente behouden, ook als kind.”

Door andere ogen bekeken

kinderen maar wie het wil zijn

Dit artikel kreeg je van Educare! Educare is een tijdschrift over opvoeden en onderwijzen vanuit verbondenheid. Het wordt uitgegeven door Stichting Universele Opvoeding en verschijnt 5x per jaar. Ieder nummer bevat een uitneembaar katern met praktische oefeningen en informatie die je thuis en/of in de klas kunt uitvoeren. Wanneer je op de hoogte wilt blijven van nieuws over opvoeding en onderwijs in verbondenheid, dan kun je je inschrijven op onze digitale nieuwsbrief. We sturen je dan ook bericht wanneer de nieuwe Educare (het tijdschrift) uitkomt. We gebruiken de nieuwsbrief tevens voor nieuws wat niet in het tijdschrift gedrukt kon worden en om je op de hoogte te houden van ontwikkelingen op onze websites. Schrijf je nu in op de nieuwsbrief en ontvang direct 6 Educare katernen (pdf):

1. Leren met Hart Focus 2. Schatgraven in jezelf 3. Verrassend tekenen 4. Opgroeien in verbondenheid 5. Leren kun je leren 6. De rol van spiegelneuronen

Je vindt het inschrijfformulier op onze homepage op www.educare.nl Op onze website kun je ook een abonnement afsluiten op het tijdschrift zelf of ter kennismaking een proefnummer aanvragen. De websites van Stichting Universele Opvoeding:

www.educare.nl – alles over het tijdschrift Educare www.opvoedingsboek.nl – wekelijks een boekbespreking... www.opgroeieninverbondenheid.nl – wekelijks een praktische tip... opvoedingenonderwijs.ning.com – digitale ontmoetingsplaats voor leden

Copyrights van alle teksten en foto’s in deze pdf berusten bij Stichting Universele Opvoeding en de respectievelijke auteurs en fotografen. Je mag er niets uit kopiëren zonder hier vooraf toestemming voor te vragen. Je mag wèl deze pdf in zijn geheel doorgeven aan vrienden en/of collega’s van wie je denkt dat ze belangstelling hebben voor de inhoud ervan. St. Universele Opvoeding – Hendrik Marsmanweg 16 – 4103 WS Culemborg – redactie@educare.nl